ကွေ့ကောက်သော မြစ်အလယ် – ၂ (အခန်း ၂၀)

စိုင်းမောင်ကလည်း ခပ်သွက်သွက် ပင့်လိုးနေတာကနေ သန့်စင် ပြီးသွားတဲ့အခါမှာ လိုးရှိန်ကို လျော့လိုက်ပါတယ်။ သန့်စင်က သူ့လီးရည် လက်ကျန်တွေကို ဇိမ်ရှိရှိ ညှစ်ထုတ်ပန်းထည့်နေတာမို့ စောင့်ပေးနေရင်း စိမ်လိုးလေးသာ လိုးနေခဲ့ပါတယ်။

သန့်စင်က လီးရည်တွေ အကုန်ထုတ်ပန်းပြီးချိန်ကျမှ ကြည်ပြာခင့် နို့တွေကို စုံကိုင်ဆွဲလို့ ခပ်သွက်သွက် ပြန်ပင့်လိုးလာပါတယ်။ သန့်စင်ဟာ ဖင်ထဲက လီးဆွဲထုတ်မလို့ ပြင်နေချိန်မှာ စိုင်းမောင်က ပြန်လိုးလာခဲ့တာပါ။

ဒါကြောင့် သူလည်း လီးကို ပြန်ဆွဲမနှုတ်သေးဘဲ နေမြဲအတိုင်း နေလိုက်ပါတယ်။ ကြည်ပြာခင့်ကိုယ်လေးကိုလည်း အရင်အတိုင်းပဲ ဆံပင်ကို တင်းတင်းဆောင့်ဆွဲထားသလို ကျန်လက်တစ်ဖက်နဲ့ သူမခါးကို သိုင်းဖက်ကာ ချုပ်ဖမ်းထားလိုက်ပါတယ်။

ဒီတော့ ကြည်ပြာခင်မှာ ခါးကော့ ရင်မော့လို့ စိုင်းမောင်ကိုယ်ပေါ်မှာ ခပ်ကော့ကော့လေး ဖြစ်နေရပါတယ်။ လည်ပင်လေးက မော့တက်ပြီး ဒူးထောက်ပေါင်ကွပေးထားတဲ့ပုံဖြစ်နေရကာ အောက်က စိုင်းမောင်ရဲ့ ပင့်ဆောင့်လိုးသမျှကို ရမ်းခါနေအောင် ခံနေရပါတယ်။

ပင့်ဆောင့်လိုးချက်တွေ မြန်သလို သူမ မျက်လုံးတွေကလည်း တဖျက်ဖျက် လန်တက်နေရပါတယ်။ ပစ်ဆောင့်အားကြောင့်သာ သူမခန္ဓာကိုယ်လေးက ယိမ်းထိုးလှုပ်ရမ်းနေရပြီး အသံထွက်ညည်းညူဖို့ပင် အားမရှိတော့ပါဘူး။ မချိမဆံ့ လေအံသံလေးသာ တိုးလျလျ ထွက်ပေါ်နိုင်ပါတော့တယ်။

စိုင်းမောင်ကလည်း သူမ ရင်သားတွေကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်ကိုင်ပြီး အားမာန်အပြည့်နဲ့ လိုးနေခဲ့ပါပြီ။ လီးကြီးက အဖုတ်လေးထဲကို အရှိန်နဲ့ ပစ်ဝင်နေတဲ့ လိုးဆောင့်သံနဲ့အတူ အသားချင်းရိုက်ခတ်သံတွေကလည်း တဖြောင်းဖြောင်းနဲ့ ဆူညံနေပါတယ်။

ထို့အပြင် စိုင်းမောင်က သူလိုးသမျှ အသိမဲ့သူတစ်ယောက်ပမာ ခံနေရတဲ့ ကြည်ပြာခင့် မေးနဲ့ ပါးပြင်ကို ဆွဲညှစ်တတ်ပြီး ပါးပြင်လေးကို ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး ရိုက်လာခဲ့ပါတယ်။ မျက်နှာနုနု၊ လှလှလေးကို ကြည့်ပြီး ရမ္မက်စိတ်ရိုင်းတွေ ပေါ်လာတဲ့အတိုင်း ရိုက်ခတ်တာလား၊ ဒါမှမဟုတ် အသက် မဲ့ မေ့မျောနေသူတစ်ဦးလို ဖြစ်နေရှာတဲ့ သူမကို ပါးလေးပုတ်ခတ်ပြီး ပြန်နှိုးဆွနေတာလားဆိုတာ ခွဲခြားမသိနိုင်ပါဘူး။

သေချာတာကတော့ ကြည်ပြာခင့်ကို တပ်မက္လွန်းတဲ့ အကြည့်တွေနဲ့ စူးစိုက်ကြည့်ရင်း အလိုးပြင်းပြင်းတွေနဲ့ လိုးကာ သူ့ရမ္မက်တွေကို ထုတ်ဖော်နေခဲ့ပါပြီ။ သူ့လီးကြီးကလည်း ပြီးတော့မှာမို့ အစွမ်းကုန်တင်းမာနေပါတယ်။

ဖေါင်း …. ဖေါင်း …. အ …. ဗြွတ် …. အာ့ …. ဖေါင်း …. ဖေါင်း … အ …

“လိုးကောင်းလိုက်တာ …. အရမ်းလှတာပဲ မကြည်ပြာရယ် … အင့် …. ကျနော့်အလိုးကို ခံနေတဲ့ မကြည်ပြာ မျက်နှာလေးကို ဘယ်တော့မှ မေ့ရမှာ မဟုတ်ဘူး ….
အရမ်း ကြိုက်တယ်ဗျာ …. အင့် … တွေ့ကတည်းက လိုးချင်စရာ ကောင်းလွန်းတဲ့ မျက်နှာနဲ့ ခန္ဓာကိုယ်လေးပဲ … အင့်ဗျာ … ခံ…”

“လိုး … စိုင်းမောင် …. ကြည်ပြာ့ကို မင်းစိတ်ကြိုက်လိုးကွာ …
သူ့ကို ငါချုပ်ပေးထားမယ် …. လိုးစမ်း … ဒီလောက်လှတဲ့ မိန်းမ … မြင်သူတိုင်းက လိုးချင်မှာပဲ ….
မင်းလည်း အားရအောင် ချကွာ ….”

ဖေါင်း … အာ့ …. ဖေါင်း … ဖေါင်း … အာ့ …. ဘွတ် …. ဖေါင်း …. ဖေါင်း …. အာ့ ….

သန့်စင်ရဲ့ ဖမ်းကိုင် ချုပ်ထိန်းထားမှုနဲ့အတူ စိုင်းမောင်မှာ ရမ္မက်ထန်ထန်နဲ့ ပင့်ဆောင့်လိုးရင်း ပြီးဖို့ ဖြစ်လာခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့လိုးချက်တွေကို အလူးအလဲ ကော့လန်ခံပေးနေရတဲ့ မျက်နှာ လှလှလေးကို ကြည့်ရင်း သူ့စိတ်ရိုင်းတစ်မျိုး ရုတ်တရတ် ဖြစ်ပေါ်လာခဲ့ပါတယ်။

ပထမတစ်ခါ သူပြီးတုန်းက ကြည်ပြာခင့် အဖုတ်ထဲမှာ လီးရည်တွေ ပြည့်လျှံအောင် ထည့်သွင်းလို့ ပြီးခဲ့ပြီးပါပြီ။ ဒီတစ်ကြိမ်မှာတော့ သူ့လက်နဲ့ ညှစ်ကိုင်ကာ၊ ပါးလေးကို ခပ်ဆတ်ဆတ် ရိုက်လိုးနေတဲ့ သူမမျက်နှာလေးပေါ်မှာ ပြီးချင်စိတ်တွေ ဖြစ်ပေါ်လာခဲ့ပါတယ်။

ဒါက သူ့မှာရှိနေတဲ့ ရမ္မက်စိတ်ရိုင်းတစ်မျိုး ဖြစ်သလို ကာမကိစ္စတွေမှာ သူ့အတွက် ကျေနပ်သာယာခြင်း တစ်မျိုးလည်း ဖြစ်ပါတယ်။ မြင်ကတည်းက သူ့စိတ်တွေ လှုပ်ရှားထကြွလာစေရအောင် ဆွဲဆောင်နိုင်တဲ့ သူမ မျက်နှာလေးကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ရင်း သူမ ပါးစပ်လေးအထဲ လီးရည်တွေကို ထုတ်ပန်းပစ်ချင်လာမိပါတယ်။

ရုတ်တရတ် ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ ဆန္ဒကြောင့်ပဲ အပေါ်ကနေ ချုပ်ထိန်းပေးထားတဲ့ သန့်စင် လက် မောင်းကို ရိုက်ပြီး အချက်ပြလိုက်ပါတယ်။ သန့်စင်က သူ့ကို လှမ်းကြည့်ချိန်မှာ သူပြီးတော့မှာမို့ ထပြီး ပြီးမလို့ဆိုပြီး ပြောလိုက်တယ်။

သန့်စင်လည်း စိုင်းမောင်က အဖုတ်ထဲမှာ လိုးရင်း မပြီးဘဲ သူမကိုယ်ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်မှာ ထုတ်ပန်းလို့ ပြီးချင်တာကို နားလည်လိုက်ပါတယ်။ သန့်စင်လည်း ကျေနပ်အားရတဲ့ အပြုံးနဲ့ ပြုံးပြီး ကြည်ပြာခင့် ကိုယ်လုံးလေးကို ဆံပင်ကနေ ဆွဲပြီး ခပ်မတ်မတ်ဖြစ်အောင် ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းပဲ ဆွဲထူလိုက်ပါတယ်။

ကြည်ပြာခင်မှာတော့ အသိမဲ့သူလို ဖြစ်ကာ လုပ်သမျှ ငြိမ်ခံနေရပေမယ့် ဦးရေပြား ဆုတ်ပြဲမတတ် နာကျင်မှုကို အသဲခိုက်အောင် နာကျင်ခံစားလိုက်ရရှာပါတယ်။ မခံမရပ်နိုင်အောင် နာကျင်မှုကြောင့် သူမ မျက်နှာလေးမှာ ရှုံ့မဲ့ပြီး အားခနဲ အော်ညည်းကာ သန့်စင် ဆွဲထူမတဲ့အတိုင်း ခန္ဓာကိုယ်လေးက တုန်ဆတ်ဆတ်လေးနဲ့ ပါလာရပါတယ်။

ကော့လန်နေတဲ့ သူမခန္ဓာကိုယ်လေး ခပ်မတ်မတ် ဖြစ်သွားတော့မှ စိုင်းမောင်က အောက်မှာ လှဲနေတာကနေ ထပြီး မတ်တတ်ရပ်လိုက်ပါတယ်။ သန့်စင်ကလည်း ကြည်ပြာခင်ကို ဒူးထောက်၊ ခေါင်းမော့တဲ့ အနေအထားဖြစ်အောင် ပြင်လိုက်ပါတယ်။

သူမ ဆံပင်တွေကို အောက်ကိုဆွဲချပြီး ခေါင်းမော့စေသလို ခါးကို ပွေ့ဖက်ကာ ဖိချုပ်ပြီး ဒူးထောက်စေခဲ့ပါတယ်။ အခုတော့ မတ်တတ်ရပ်နေတဲ့ စိုင်းမောင်ရဲ့ လီးကြီးရှေ့မှာ ကြည်ပြာခင်ဟာ လျော့တိလျော့ရဲလေး ဒူးထောက်လို့ မျက်နှာမော့ပေးထားနေရပါပြီ။

သူမမှာ ကိုယ်တိုင် လှုပ်ရှားရုန်းကန်နိုင်ဖို့လည်း အားမရှိတော့ပါဘူး။ တကယ်ဆိုရင် လှုပ်ရှားရုန်းဖို့ပင် အတွေးမဝင်နိုင်လောက်အောင် မျော့သွားရတာပါ။ ဒါကြောင့်ပဲ သန့်စင်ထိန်းချုပ်ထားတဲ့အတိုင်း အလိုက်သင့် ပါနေရပါတယ်။

စိုင်းမောင်ကလည်း သူမ နဖူးကို တွန်းဖိပြီး နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးရှေ့မှာ လီးကြီးကို ထားလို့ ဂွင်းတိုက်နေပါတယ်။ သူမမှာ မျက်လုံးလေး မှေးစင်းရီဝေနေသလို ဆံပင်အဆွဲခံထားရလို့ နဖူးကြောများ တွန့်ပြီး နှုတ်ခမ်းက ဟတတလေးဖြစ်နေရှာပါတယ်။ သူမကို ကြည့်ပြီး စိုင်းမောင်မျက်နှာမှာလည်း ရမ္မက်သွေးတွေနဲ့ ရဲတက်နေပါတယ်။

“လုပ် ….. စိုင်းမောင် … ကြည်ပြာ့ကို မင်းသုတ်ရည်တွေ တိုက်လိုက်စမ်းပါ ….
မျက်နှာလှလှလေးကို သုတ်ရည်ဖြူပျစ်ပျစ်တွေ ပန်းထည့်လိုက်ကွာ …”

“အား …. စောက်ရမ်းလှတယ်ကွာ …. မကြည်ပြာ … ကျနော့် လီးရည်တွေ သောက်နော် …
လာပြီ …. ဒီလီးကြီးက မကြည်ပြာ စောက်ဖုတ်ကို လိုးထားတဲ့ လီးကြီလေ ….
အရမ်းလှတဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးထဲကို ကျနော် လီးရည်တွေ ထုတ်ပန်း .. ပေးမယ် … အင့် … အာ့ ..အား …. ကောင်းလိုက်တာ ….
ခံထား … ဒီပါးစပ်လေးက ယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့ လီးက ထွက်တဲ့ လီးရည်တွေကို … ခံထား … အင့် … မျိုချလိုက် …. အား … အရမ်း ဖီးလ်ရှိတယ် …
ထပ်ဟ … လီးရည်ကို အားရအောင်တိုက်ပေးမယ် … အင့် …”

စိုင်းမောင်က ကြည်ပြာခင့် ပါးစပ်ထဲ လီးထိုးသွင်းပြီး လီးရည်တွေ ထုတ်ပန်းတာမျိုး မဟုတ်ပါဘူး။ ဟတတ ဖြစ်နေတဲ့ သူမနှုတ်ခမ်းနားမှာ လီးတေ့ပြီး အရသာရှိရှိ အော်ညည်းလို့ လီးရည်တွေကို ပစ်ထုတ်ပန်းထည့်နေတာပါ။

တပျစ်ပျစ်နဲ့ ပန်းဝင်လာတဲ့ သုတ်ရည်ဖြူပျစ်ပျစ်တွေဟာ များလွန်းလို့ သူမ ပါးစပ်နဲ့ မဆံ့ဘဲ အပြင်ကို လျှံကျလာပါတယ်။ ဒီတော့ စိုင်းမောင်က သူမအောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ပင့်မပြီး ပါးစပ်ကို ပိတ်စေကာ လီးရည်တွေကို မျိုချခိုင်းပါတယ်။

ကြည်ပြာခင်မှာ ဆံပင်အဆွဲခံရလို့ နာလွန်းတာကြောင့် ခေါင်းမော့ကာ ပါးစပ်လေးပွင့်ဟလို့ တအီးအီး ညည်းနေခဲ့ရတာပါ။ ဒီအချိန်မှာပဲ ညှီစို့အနံ့ပြင်းလှတဲ့ လီးရည်ပူနွေးနွေးတွေက သူမအာခံတွင်းထဲ အရှိန်နဲ့ ဝင်ရောက်ထိခတ်ခံလိုက်ရပါတယ်။

စစချင်း မွှန်ကာ ပျို့တက် မလိုဖြစ်သွားရပေမယ့်လည်း ပါးစပ်ထဲ သေးညှစ်ပေါက်ချသလို လီးရည်တွေက တပျစ်ပျစ်နဲ့ ထပ်မံ ပန်းဝင်လာတာ အများကြီးပါပဲ။ ဒီအချိန်မှာ သန့်စင်က ဆံပင်ကို တင်းတင်းဆွဲထားတာကနေ ဆတ်ခနဲ ဆောင့်ဆွဲချလိုက်ပါသေးတယ်။

ဦးရေပြားက နာကျင်ခံခက် မှုက မွှန်ပြီး ပျို့တက်ချင်စိတ်ကို ပျောက်သွားရအောင်ပင် ဖြစ်စေရပါတယ်။ ဒါ့အပြင် စိုင်းမောင်က သူမ ပါးစပ်ကို မပိတ်ပြီး လီးရည်တွေကို မျိုချခိုင်းပါသေးတယ်။

သူမလည်း စိတ်နဲ့ကိုယ်နဲ့ မကပ်နိုင်လောက်အောင် ဖြစ်နေရပါပြီ။ နောက်ဆုံးတော့ အနေရခက်တာကို တာရှည်မခံနိုင်တာကြောင့် သူတို့ ပြုကျင့်ခိုင်းစေတဲ့အတိုင်းသာ လိုက်ပါပေးရင်း အာခံတွင်းထဲက လီးရည်တွေကို မျိုချလိုက်ရပါတယ်။

လီးရည်တွေ မျိုချပြီးချိန်မှာ စိုင်းမောင်က ပါးစပ်ထပ်ဟခိုင်းပြီး လက်ကျန်လီးရည်တွေကို ထပ်ပန်းထည့်ပေးပြန်ပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကြည်ပြာခင်ဟာ နှုတ်ခမ်းဝနားမှာ လီးထိပ် တေ့ပြီး ထုတ်ပန်းပေးနေတဲ့ သုတ်ရည်တွေကို ပါးစပ်လေး ဟကာ ခံယူပြီး မျိုချပေးနေခဲ့ရပါတယ်။

သူမအဖြစ်ကလည်း တရားဝင်လင်ယောက်ျားကလွဲပြီး အခြားယောက်ျား လေးဦးရဲ့ သုတ်ရည်တွေကို မျိုချသောက်သုံးပေးခဲ့ရပြီးပါပြီ။ ဒါက သူမရဲ့ ဖြစ်တည်မှုနဲ့ လုပ်ရပ်တွေအပေါ် ရှက်ရွံ့သိမ်ငယ်ပြီး ရွံမုန်းမိစေရပါတယ်။

ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ ဝမ်းနည်းနာကျင်မှုကြောင့် မျက်ရည်စတွေ စိမ့်ထွက်လာချိန်မှာပဲ သန့်စင်က သူမဖင်အောက်ကနေ လက်ထိုးထည့်ပြီး အဖုတ်ကို နှိုက်ချလိုက်ပါတယ်။ ညှင်ညှင်သာသာ နှိုက်ကလိတာမျိုး မဟုတ်ပါဘူး။

ငါလိုးမ၊ ဖာသည်မလို့ ဆဲဆိုပြီး လက်သုံးချောင်းပူး ထိုးထည့်ကာ အဖုတ်ကို နှိုက်ဆွဲလို့ အားနဲ့ ပင့်မလိုက်ခြင်း ဖြစ်ပါတယ်။ ရင်ထဲလှိုက်ကာ ဝမ်းနည်းလာတဲ့ သူမမှာ တစ်ကိုယ်လုံး ကျဥ္တက်စပ်ဖျဥ္းပြီး ဖင်လေး မြောက်ကြွလို့ တုန်တက်ရမ်းခါသွားရပါတယ်။

“လီးကြိုက်မ၊ ဟင် …. တစိမ်းလီးက လီးရည်ကို သောက်နေတဲ့ မိန်းမ၊ ….
ကြည်ပြာ ကြိုက်ကုန်းမ …. အင့်ဟာ … အင့်ဟာ …. ဒီလောက် စောက်ဖုတ်ယားတဲ့ ကောင်မ … အင့် ….”

အား … အာ့ …. ဟီး …. ဟီး …. အာ့ …. အီး … အမလေးးး …. ထွက်ကုန် …. အီးဟီးဟီး …

လီးကြိုက်မ၊ လီးရည်ကြိုက်တဲ့ကောင်မ၊ ကြိုက်ကုန်းမပဲဆိုပြီး ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း ဆဲဆိုနေတာတွေကိုလည်း အသိမရှိနိုင်လောက်အောင် ဖြစ်နေရပါတယ်။ ဆက်တိုက် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆွဲနှိုက်ရမ်းနေခဲ့တာကြောင့် သူမမှာ ဓာတ်လိုက်သလို ကျဥ္တက်ကာ ဆတ်ဆတ်ခါရင်း သေးတွေ တဖျန်းဖျန်း ထွက်ကျကုန်ပါတော့တယ်။

အစကတည်းက ဝိုင်တွေသောက်ပြီး သေးပေါက်ချင်နေတဲ့ သူမမှာ အဆက် မပြတ် လိုးနေကြလို့ ပေါက်ဖို့ အခွင့်မသာခဲ့ပါ။ ကာမပြီးလို့ စောက်ရည်တွေ ထုတ်လွှတ်ချိန်မှာတောင် ဖင်ရော၊ အဖုတ်ရော ပူထူနေအောင် အချခံနေရလို့ ဆန့်ငင် ဆန့်ငင် ဖြစ်နေရတာ မဟုတ်လား။

အခုတော့ ဒီနေ့မှ တွေ့တဲ့ လူကောင်ထွားကြီးက သူမ နှုတ်ခမ်းဝမှာ လီးတေ့ပြီး လီးရည်ထုတ်ပန်းခံရလို့ ဝမ်းနည်း သိမ်ငယ်မိချိန်ကျမှ မထင်မှတ်တာတွေ ဖြစ်သွားခဲ့ရပါပြီ။ သန့်စင်​ရဲ့ အချိန်ကိုက် ကြမ်းတမ်းမှုက သူမကို ထိန်းချုပ်ဆင်ခြင်နိုင်မှု မဲ့သွားခဲ့ရတဲ့အထိ စိုးမိုးချုပ်ကိုင်သွားနိုင်ခဲ့ပါတယ်။

တစ်နည်းအားဖြင့် သူမရဲ့ အရှက်၊ သိက္ခာ၊ စောင့်စည်းမှုတွေဟာ လုံးဝပျောက်ဆုံးသွားပြီး ခန္ဓာကိုယ်က သူ့သဘောသူဆောင်ကာ အရှက်ကုန်အောင် ပြေးထွက်သွားခဲ့ပါပြီ။ ယောက်ျားနှစ်ယောက် ရှေ့မှာ ရွံရှာစက်ဆုပ်ဖွယ် ကောင်းလွန်းတဲ့ အခုလို အဖြစ်မျိုးက သူမစိတ်နဲ့ခန္ဓာကို ဟိုးအောက်ဆုံးအထိ ဆွဲချခံလိုက်ရပါတယ်။

သူမ တစ်ကိုယ်လုံး ကျဥ္တက်ရမ်းခါနေရချိန်မှာ ဆီးအိမ်က မထိန်းနိုင်ဘဲ ဖျဥ္းခနဲ ဖြစ်ကာ သေးတွေ ထွက်ကျစိုစွတ်သွားတာကို သိတာနဲ့ ရှက်ရွံ့သိမ်ငယ်ပြီး ငိုချလိုက်မိပါတယ်။ ရွံရှာစပ်ဆုပ်စရာဆိုတဲ့ အသိကြောင့် ငိုချမိပေမယ့် သေးတွေကတော့ အဖုတ်ထဲကနေ တဖျန်းဖျန်း ပန်းထွက်နေတုန်းပါပဲ။

ပါးစပ်က အော်ညည်းငိုကျွေးရင်း သေးတွေ ပန်းထွက်နေမိတဲ့ အဖြစ်ပါ။ သန့်စင်ကလည်း အဖုတ်ထဲ လက်နှိုက်ပြီး ဆွဲရမ်းနေတာ မရပ်ပေးပါဘူး။

ဒါကြောင့် သန့်စင်လက်တွေနဲ့ အိပ်ရာပေါ်မှာပဲ သေးတွေ စိုရွှဲကုန်တာ မနည်းပါ။ သူမကိုယ်တိုင်လည်း သေးတွေ ထိန်းမနိုင် သိမ်းမရ ထွက်ကျနေရလို့ ရှက်ရွံ့နေပေမယ့်လည်း ခန္ဓာကိုယ်လေးကတော့ ကျဥ္တက်ကော့ပျံပြီး အီစိမ့်ကောင်းမွန်နေခဲ့ပါတယ်။

သူမ ဘဝမှာ အရသာအရှိဆုံး သေးပန်းကျမှုပါပဲ။ ငိုညည်းလို့ သေးတွေ တဖျန်းဖျန်း ပန်းကျရင်းပင် သူမကိုယ်လေး တဆတ်ဆတ်တုန်ခါလို့ ဖော်မပြတတ်အောင် အရသာရှိနေရပါတော့တယ်။

တစ်ချိန်တည်းမှာပဲ စိုင်းမောင်က ငိုညည်းနေတဲ့ သူမ ပါးစပ်ထဲကို လက်ကျန်လီးရည်တွေ တပျစ်ပျစ် ပန်းထုတ်နေခဲ့ပါတယ်။ သန့်စင်ကြောင့် သူမကိုယ်လေးက တုန်တက်နေရတော့ လီးရည်တွေက ပါးစပ်ထဲတင်မကဘဲ နှုတ်ခမ်း၊ မေးစေ့နဲ့ ပါးပြင်တွေပေါ်ကိုပါ ပေကျန်စေပါတယ်။

ဒါကို စိုင်းမောင်က လက်နဲ့သုတ်ပြီး သူမမျက်နှာအနှံ လျောက်သုတ်လိမ်းပေးသလို ပါးစပ်လေးကို ကိုင်ဟဖြဲပြီး လီးရည်အကျွင်းအကျန်တွေကိုပါ အတင်းညှစ်ချနေပါတယ်။ သူက အပေါ်စီးကကြည့်နေရတော့ သန့်စင်ကြောင့် ရမ်းခါတုန်တက်နေရင်း သေးတွေ ပန်းကျနေတဲ့ ကြည်ပြာခင့်အဖြစ်ကို အကုန်မြင်နေရတာပါ။

သူလည်း တစ်ကိုယ်လုံး ကျဥ္တက်အီစိမ့်လို့ ကာမကောင်းခြင်းကို အမြင့်ဆုံး ရရှိနေခဲ့ပါတယ်။ လီးရည်တွေကလည်း မနည်းမနော ပန်းထွက်နေခဲ့သလို ထွက်သမျှလီးရည်တွေကိုလည်း သူမ ပါးစပ်ထဲ ပန်းထည့်နေရတာပါ။

သေးတွေ ပေါက်ချရင်း လီးရည်တွေ ပေပွတောက်ပြောင်နေတဲ့ ကြည်ပြာခင့် မျက်နှာလေးကို ကြည့်ပြီး ကျေနပ်အားရနေမိပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ သူမ ပါးစပ်လေးကို ဆွဲညှစ်ဟခိုင်းကာ လက်ကျန်လီးရည်တွေကို အတင်းညှစ်ချနေခဲ့တာပါ။

စိုင်းမောင်က ဖင်ကျောရှုံ့ပြီး လက်ကျန် သုတ်ရည်တွေ အတင်းညှစ်ချနေရင်း သေးတွေပါ ပန်းထွက်သွားရပါတယ်။ သူ့အနေနဲ့ ပြန်ထိန်းဖို့ လုပ်ပေမယ့် သုတ်ရည်နဲ့အတူ သေးပါ ပေါက်ချလိုက်ရတဲ့ အရသာက ကောင်းလွန်းနေခဲ့ပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ သူမ ပါးစပ်လေး ဟအောင် ကိုင်ညှစ်ထားတာကို မလွှတ်ပေးဘဲ သေးဆက်ပေါက်ချနေမိပါတယ်။ သူမကို အားနာစာနာမိပေမယ့် ထူးကဲတဲ့ အရသာကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ တုံ့ပြန်မှုကို မလွန်ဆန်နိုင်လောက်အောင် ဇိမ်တွေ့နေမိပါတော့တယ်။

ပျစ် … အာ့ … ဖူး … အွတ် … ပျစ် … ပျစ် … အူးးး

“မကြည်ပြာ Sorry …. Sorry …. ခဏလေး …. အားးးး …. ကောင်းလိုက်တာ …. ခဏ …. အား ”

ရုတ်တရတ် ပူနွေး ငန်ကျိနေတဲ့ သေးတွေ ပါးစပ်ထဲ အပြည့် ပန်းဝင်လာတော့ ကြည်ပြာခင်မှာ မျက်လုံးအစုံပြူးလို့ လန့်သွားရပါတယ်။ ထောင်းခနဲ ရလိုက်တဲ့ သေးနံ့နဲ့အတူ ဘာတွေဖြစ်ကုန်းမှန်း မသိကုန်အောင်ပင် ဖြစ်သွားရပါတယ်။

မွှန်ထူပျို့တက်လာလို့ ခေါင်းလေးရမ်းပြီး၊ သေးတွေကို အန်ထုတ်ပေမယ့် သန့်စင်က ခဏလေးပါဆိုပြီး သူမပါးစပ်လေး ကိုင်ညှစ်ထားတာကို မလွှတ်ပေးပါဘူး။ သူမမှာ အဖြစ်အပျက်အပေါ် ငိုကျွေးနေရင်း အံ့ဩတုန်လှုပ်စွာနဲ့ စိုင်းမောင်ကို မော့ကြည့်နေရုံပဲ တတ်နိုင်ပါတယ်။

စိုင်းမောင် ထပ်ပန်းထည့်တဲ့ သေးတွေက ပါးစပ်ထဲ ထပ်ဝင်လာပါတယ်။ သူမမှာ အသက်အောင့်ထားရပြီး မျိုမချမိအောင် သတိထားနေရတယ်။ ထပ်ပေါက်ချလာတဲ့ သေးတွေက ပါးစပ်ထဲကနေ ပြည့်လျှံပြီး ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်ကို စီးကျနေပါတော့တယ်။ သူမ သေးပန်းကျနေမိတာလည်း ပြီးသွားပါတယ်။

စိုင်းမောင်ကလည်း အရမ်းလှတဲ့ အမျိုးသမီးကို လီးရည်သောက်ခိုင်းရုံတင်မကဘဲ ပါးစပ်ထဲ သေးပန်းထည့်နေရတော့ ဖီးလ်တွေ စွတ်တက်ပြီး ဆက်တိုက်ပေါက်ချနေမိပါတယ်။ ဒါပေမယ့်တစ်ဝက်လောက် အရောက်မှာတော့ သူလည်း သတိရပြီး ရပ်လိုက်ကာ သူမပါးကို ဆွဲညှစ်ထိန်းချုပ်ထားတာကနေ လွှတ်ပေးလိုက်ပါတယ်။

ပြီးတော့မှ ကြည်ပြာခင်ကို အားနာတောင်းပန်တဲ့ အကြည့်နဲ့ ကြည့်လိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူမကတော့ သူ့ကို ဂရုမစိုက်နိုင်ပါဘူး။ လွတ်လပ်သွားတာနဲ့ ပါးစပ်ထဲက သေးတွေကို အိပ်ရာပေါ်ကို ထွေးချပြီး တဝေါ့ဝေါ့နဲ့ ပျို့တက်နေရပါတော့တယ်။ ဒါတောင် တစ်ချို့တဝက်ကတော့ လည်ချောင်းထဲကနေ ဗိုက်ထဲဝင်သွားခဲ့ပါသေးတယ်။

စိုင်းမောင်က ကြည်ပြာခင့်ပါးစပ်ထဲ သေးပန်းထည့်ကတည်းက သန့်စင်မှာ အံ့ဩပြီး ကြောင်ငေးနေမိပါတယ်။ သူ မထင်မှတ်ထားတဲ့ အဖြစ်ကြောင့် ကြည်ပြာခင့် ဆံပင်ကိုဆွဲပြီး ဖမ်းထိန်းတာကိုလည်း လွှတ်ပေးလိုက်ကာ �ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ ကြည့်နေမိပါတယ်။

ထို တဒင်္ဂအခိုက်အတန့်လေးမှာပဲ သူ့စိတ်ထဲ ရမ္မက်စိတ်ရိုင်းတွေ ပျောက်ကွယ်သွားရပါတယ်။ ပြီးတော့ သွေးဆိုးတွေကို ပေါက်ဖွားပေးနေတဲ့ ယစ်မူးရီဝေမှုတွေလည်း ကြက်ပျောက် ငှက်ပျောက် ဖြစ်သွားရပါတယ်။

ဒီမြင်ကွင်းက သူ့စိတ်ထဲ ကျေနပ်အားရနေမိသလားဆိုတာ မသေချာတော့ပါဘူး။ စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားသလား၊ သူ တန်ဖိုးထားတဲ့ အရာတစ်ခုရဲ့ အဆုံးစွန် နိမ့်ကျတန်ဖိုးမဲ့ရတာကို နာကျင်နေမိသလား။

သူ့ခံစားချက်တွေဟာ ဘာဆိုတာ အတိအကျ မဝေခွဲနိုင်လောက်အောင် ရှုပ်ထွေးနေရပါတယ်။ လက်ထောက် ခါးကုန်းကာ သေးတွေ ထွေးချလို့ ပျို့တက်နေတဲ့ ကြည်ပြာခင်ကို ကြည့်ပြီး စိတ်မကောင်းဖြစ်မိရတာတော့ အမှန်ပါ။

ဒါကြောင့်ပဲ သူမ ကျောပြင်လေးကို နှိပ်ပြီး ကူမိတယ်။ ဒီအချိန်မှာပဲ စိုင်းမောင်က သူမကို တောင်းပန်စကားဆိုရင်း ကုတင်အောက်ဆင်းကာ အိမ်သာဘက် ပြေးပါတော့တယ်။

ကြည်ပြာခင်မှာတော့ ပျို့တက်နေရင်း သန့်စင်ကို တစ်ချက် လှည့်ကြည့်ကာ နှိပ်ပေးနေတဲ့ သူ့လက်ကို ခါထုတ်ပစ်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ သေးတွေ စိုရွှဲနေတဲ့ အိပ်ရာပေါ်ကို မှောက်လျက်လေး ဗုန်းခနဲ ပစ်လှဲချလိုက်ပါတော့တယ်။

ကြည်ပြာခင်မှာလည်း အားပျက်ကာ ဒီအတိုင်း လဲကျသွားရတာပါ။ သူမ ခန္ဓာကိုယ်က မလှုပ်နိုင်တော့ပေမယ့် အတွေးတွေကတော့ သူမကို နှိပ်စက်နေပါတယ်။

ဒီညမှာ ကြုံတွေ့ခဲ့ရတဲ့ အခြေအနေတွေကို ပြန်တွေးမိပြီး ယူကျုံးမရဖြစ်ကာ ရှိုက်ငိုနေမိပါတယ်။ ငိုသံထွက်အောင်ပင် ငိုနိုင်အား မရှိတော့ပါဘူး။ တစ်ကိုယ်လုံးအနှံ့ ကိုက်ခဲနာကျင်ခြင်းတွေက သူမကို မလှုပ်နိုင်လောက်အောင် ဖြစ်သွားစေရပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ သူမတစ်ကိုယ်လုံးနဲ့ အိပ်ရာတစ်ခုလုံးမှာ လီးရည်၊ စောက်ရည်နဲ့ သေးတွေ ရွှဲစိုမွှန်ထူနေတာတောင် မထနိုင်၊ မသန့်ရှင်းနိုင်တော့ဘဲ ထိုအတိုင်း လဲနေရာက မထတမ်း ငြိမ်နေရပါတော့တယ်။ သူမ စိတ်နဲ့ ခန္ဓာက အလူးအလိမ့် ခံခဲ့ရတာမို့ ဘယ်လိုမှ မဟန်နိုင်တော့ပါဘူး။

အတွေးများ၊ ဝမ်းနည်းနာကျင်ခြင်းများနဲ့အတူ ယခု အဖြစ်အပျက်တွေဟာ ဘယ်သူမပြု မိမိမှုပဲလို့ သဘောထားဖို့ပဲ ရှိပါတယ်။ သူမရဲ့ ပြင်မရတဲ့ မိုက်ပြစ်ဒဏ်ကို ပေးဆပ်ရခြင်းဟာ ဒီတစ်ခါနောက်ဆုံး ဖြစ်ပါစေလို့ ဆုတောင်းမျှော်လင့်ရင်း �မှောက်လျက်လေးအတိုင်းပဲ အားကုန်ကာ အိပ်ပျော်သွားခဲ့ပါတယ်။

စိုင်းမောင်လည်း အိမ်သာခန်းဘက် အမြန်ပြေးပြီး လက်ကျန်သေးတွေ ပေါက်ချလိုက်ရပါတယ်။ သေးပေါက်ပြီးမှပဲ သူလုပ်ခဲ့တာကို ပြန်တွေးမိကာ ကြည်ပြာခင်ကို အားနာနေမိတယ်။

သူမအပေါ် ဒီလိုလုပ်ဖို့အထိ မရည်ရွယ်ပေမယ့်လည်း ကာမပြီးဆုံးချိန်မှာ ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ အားရကျေနပ်မှု၊ အရသာရှိမှုတွေက ရမ္မက်ရိုင်းတွေကို ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့တာပါ။ ကြည်ပြာခင်က သူ့ရမ္မက်ဆန္ဒကိုတင်မကဘဲ ခံစားမှု အမျိုးမျိုး ဖြစ်ပေါ်လှုပ်ရှားရအောင်  ဆွဲဆောင်စိုးမိုးနိုင်ခဲ့ပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ သူဟာ ကာမအလို ပြည့်ပြီးချိန်ကျမှ အိပ်ခန်းထဲ ပြန်ဝင်ပြီး သူမကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖို့ ခက်နေပါတယ်။ သူလည်း �ပေကျံနေတာတစ်ချို့ကို ရေဆေးရင်း အချိန်ဆွဲနေမိတယ်။ ပြီးမှ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်၊ သူမ စိတ်ဆိုးလည်း ခံရုံပဲ သဘောထားကာ အိမ်သာခန်းထဲက ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။

သူ အခန်းထဲ ပြန်ရောက်ချိန်မှာ သန့်စင်က ကုတင်အစွန်းမှာ အသက် မဲ့သူတစ်ယောက်ပမာ ငူငူငေါင်ငေါင်နဲ့ ထိုင်နေပါတယ်။ သန့်စင်မျက်နှာပေါ်က အမူအရာကို စိုင်းမောင် မခန့်မှန်းနိုင်ပါ။ သူလုပ်ချင်တာတွေ လုပ်လိုက်ရလို့ ပင်ပန်းပြီး အားကုန်နေတာ ဖြစ်မယ်ထင်လိုက်ပါတယ်။

ကြည်ပြာခင်ကတော့ အရည်တွေ စိုစွတ်ပေပွနေတဲ့ အိပ်ရာပေါ်မှာပဲ မှောက်လျက်လေး လှဲနေပါတယ်။ စိတ်မောလူပန်းဖြစ်ကာ လုံးဝမလှုပ်မယှက်နဲ့ အိပ်ပျော်သွားခဲ့တာ ဖြစ်ပါမယ်။ အခုလို အိပ်နေတာ တွေ့မှပဲ သူမနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖို့ ခက်နေတာကနေ သက်သာရာ ရသွားပါတယ်။

သူလည်း ပင်ပန်းနေပါပြီ။ တစ်နေကုန် မနားရသေးသလို ဒီညမှာလည်း နှစ်ခါပြီးခဲ့ရတာလေ။ တခြားမိန်းကလေးနဲ့ နှစ်ချီဆိုတာ သူ့အတွက် မထူးဆန်းပေမယ့် ကြည်ပြာခင်နဲ့ ဆက်ဆံချိန်မှာတော့ တပ်မက္မှုပြင်းပြင်းနဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားရကာ အစွမ်းကုန်ထန်ခဲ့မိတာမို့ သူ့အတွက် ကျေနပ်အားရခြင်းက အမြင့်ဆုံး ဖြစ်ခဲ့ရပါတယ်။

သူလည်း နားချင်ပြီမို့ ငူငူငေါင်ငေါင်ဖြစ်နေတဲ့ သန့်စင်ပခုံးကို ပုတ်ပြီး ဘယ်လိုအိပ်ကြမလဲလို့ မေးလိုက်ပါတယ်။ ဒီတော့မှပဲ သန့်စင်က သတိရလာသလို ဖြစ်ကာ ဒီအိပ်ရာပေါ်မှာပဲ ဒီတစ်ညတော့ ဖြစ်သလို အိပ်ကြဖို့နဲ့ သူ မအိပ်ချင်သေးလို့ ခဏထိုင်နေအုံးမယ် ပြောကာ ဆိုဖာခုံတွေဆီ ထသွားပါတယ်။

သူလည်း သန့်စင်ကို ထပ်မသောက်ဖို့ ပြောကာ ကုတင်ပေါ်လှမ်းတက်လာပြီး ကြည်ပြာခင် အိပ်ပျော်နေတာကို ကြည့်လိုက်ပါတယ်။ သူမတစ်ကိုယ်လုံး သူ့သေး၊ လီးရည်တွေနဲ့ စိုစွတ်ပေပွနေပါတယ်။

ပြီးတော့ စိုရွှဲနေတဲ့ အိပ်ရာပေါ်မှာ အားလုံးကို မေ့ပျောက်ပြီး မှောက်လျက်လေး အိပ်ပျော်နေပုံကိုကြည့်ကာ သူ့ရင်ထဲ ဆွတ်ပျံ့ကြည်နူးမှုနဲ့အတူ ပြုံးမိပါတယ်။ ဒီအတိုင်း အိပ်နေရင် စိုနေတဲ့ အိပ်ရာကြောင့် နေမကောင်းဖြစ်မှာ စိုးရိမ်မိပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပ​ဲ သူမကိုယ်လေးကို ဖြည်းဖြည်းလေး ပွေ့မကာ အရည်တွေစိုနေတဲ့ နေရာကနေ ကုတင်တဖက်ခြမ်းဆီကို ရွေ့ပေးလိုက်ပါတယ်။ အိပ်ပျော်နေတဲ့ သူမက တစ်ချက် တွန့်လူးသွားပေမယ့် မျက်လုံးဖွင့်မကြည့်ဘဲ ပြန်ငြိမ်သက်သွားရှာပါတယ်။

စိုင်းမောင်လည်း တစ်ခါတည်း ဝင်အိပ်တော့မှာမို့ သန့်စင်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်ပါတဟ်။ သူက သူတို့ရှိရာ ကုတင်ဘက်ကို မကြည့်ဘဲ အိပ်ခန်းအပြင်ဘက်ကို ငေးကြည့်နေပါတယ်။

ဒါကြောင့် သူလည်း ဘာမှမပြောတော့ဘဲ ကြည်ပြာခင်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ဘက်မှာ ဝင်လှဲလိုက်ပါတယ်။ သူမ တစ်ကိုယ်လုံးမှာ သူ့လီးရည်နဲ့ သေးတွေ စိုစွတ်နေပြီး သေးနံ့ပြင်းပြင်းလည်း ရရှိနေခဲ့ပါတယ်။

သူမမျက်နှာလေးဟာ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်မှုကြောင့် ဖြူလျော့နေပေမယ့် ရှိရင်းစွဲ အလှတရားကတော့ မယုတ်လျော့သွားပါဘူး။ ပြီးတော့ အခုချိန်မှာ သူမရဲ့ မျက်နှာနုနုလေးမှာ ရမ္မက်တွေ၊ နာကျင်ခံခက် မှုတွေ ပကတိကင်းစင်ပြီး ကြည်လင်ငြိမ်းအေးစွာ အိပ်စက်နေခဲ့ပါတယ်။

စိုင်းမောင်လည်း သူမမျက်နှာလေးကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်နေရင်း ကြင်နာနွေးထွေးတဲ့ ခံစားချက်တွေ တိုးလို့ ဖြစ်ပေါ်လာရပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ သူမ ပါးပြင်လေးကို အနမ်းဖွဖွပေးပြီး သူမကိုယ်လုံးလေးကို ရင်ခွင်ထဲ ထည့်လို့ ပွေ့ဖက်ကာ အိပ်ဖို့ ပြင်လိုက်ပါတော့တယ်။

———–

အခန်း (၁၆) ပြီးပါပြီ။
အခန်း (၁၇) ဆက်ရန် ..

အခန်း (၁၇) – အဆိပ်သင့် နှလုံးသား

ညလေအေးလေး ရိုက်ခတ်နေပေမယ့် ပူလောင်နေတဲ့ နှစ်လုံးသားရှိသူတစ်ယောက်ကိုတော့ မအေးမြစေနိုင်ပါ။ ဝရန်တာမှာ တစ်ယောက်တည်း ထွက်ထိုင်လို့ ဆေးလိပ်သောက်နေမိတဲ့ သူဟာ ရင်ထဲမှာတော့ နောင်တနဲ့ ပူလောင်နေရပါတယ်။

ငယ်စဥ်က စိတ်ဒဏ်ရာတွေကြောင့် အရာရာကို သံသယကြီးပြီး မယုံနိုင်ခဲ့တာတွေကပဲ သူ့ကို အတ္တကြီးသူတစ်ဦး ဖြစ်လာစေရပါတယ်။ ကိုယ်ယုံကြည် ချစ်ခင်ပြီး အားကိုးခဲ့ရသူတွေရဲ့ ပစ်ပယ်ခြင်းကို နုနယ်တဲ့ နှလုံးသားက ရင်နင့်အောင် ခံစားခဲ့ရပါတယ်။ ဒါတွေကြောင့်ပဲ ဘယ်သူ့အပေါ်ကိုမှ မယုံကြည်ရဲ၊ မချစ်ရဲ၊ မခင်တွယ်ရဲတဲ့အထိ ဖြစ်ခဲ့ရပါတယ်။

ငယ်ငယ်ကလေးဘဝကတည်းက လိုချင်ပေမယ့် မရခဲ့တဲ့ အရာတွေ များခဲ့ပါတယ်။ ဒါထက်ဆိုးတာက လိုချင်တာကိုတောင် ထုတ်ဖော်ပူဆာခွင့် မပြုရဲဘဲ နှုတ်ပိတ်နေခဲ့ရတဲ့ သူပါ။ ဒီလို နာကျင်ခံစားရမှုတွေများစွာကပဲ သူ့ကို ပိုင်ဆိုင်လိုစိတ် အတ္တကြီးသူ ဖြစ်ခဲ့ရပါတယ်။

ဖခင်က ပြန်မကြည့်၊ အတူနေ မိခင်က နောက်ယောက်ျားနဲ့ ပျော်ရွှင်နေကာ သူ့ကို အလေးမထားခဲ့တာတွေက စိတ်ဒဏ်ရာတွေ များစွာ ဖြစ်ခဲ့ရပါတယ်။ ကလေးပီပီ သူများတွေ ပိုင်ဆိုင်ကစားတာမျိုးတွေကို ရရှိလိုချင်ခဲ့ပေမယ့် လိုချင်ကြောင်းတောင် ထုတ်ဖော်ပြောဆိုဖို့ မရခဲ့ဘူးလေ။

လက်လွှတ်ဆုံးရှုံးတယ်ဆိုတာ ပိုင်ဆိုင်ဖူးတဲ့ သူတွေကပဲ ကြုံတွေ့ရတတ်တာပါ။ သူက ငယ်စဥ္ကတည်းက ဆုံးရှုံးဖို့မပြောနဲ့ ပိုင်ဆိုင်ခွင့်တောင် မရခဲ့တဲ့ အခြေအနေတွေကြောင့်ပဲ ရှားရှားပါးပါး ရရှိပိုင်ဆိုင်ခဲ့တဲ့အရာတွေအပေါ်မှာ လက်လွှတ်မခံနိုင်လောက်အောင် အရူးအမူးစွဲလမ်းခဲ့ရပါတယ်။

ထိုအရာကို လက်လွှတ်မဆုံးရှုံးဖို့ နည်းအမျိုးမျိုးနဲ့ ကြိုးစားတတ်ခဲ့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ သူဟာ သံသယများသူ၊ အညှိုးကြီးသူ၊ အတ္တကြီးသူတစ်ယောက်အဖြစ် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ပုံသွင်းခဲ့မိပါတယ်။

ဒီလိုနဲ့ သူဘဝကို အကောင်းဆုံး ရပ်တည်နိုင်ဖို့ ကြိုးစားဖြတ်သန်းနေချိန်မှာ ကြည်ပြာခင်နဲ့ တွေ့ခဲ့ရပါတယ်။ သူမကို စတွေ့ခဲ့ရတဲ့အချိန်မှာပဲ မေ့ဖျောက်ထားခဲ့ရတဲ့ ငယ်ဘဝရဲ့ စိတ်ဒဏ်ရာတွေ ပြန်ဖြစ်ခဲ့ရပါတယ်။

ကိုယ်မြတ်နိုးလွန်းလို့ ပိုင်ဆိုင်ချင်ပေမယ့် ကြိုးစားခွင့်တောင် မရှိခဲ့ဘဲ လက်လွှတ်ဆုံးရှုံးခဲ့ရပါတယ်။ ဒီစိတ်ဒဏ်ရာက တော်တော်ကြီးလွန်းပါတယ်။

ငယ်ငယ်လေးကတည်းက သူ ရယူပိုင်ဆိုင်ချင်တဲ့အရာတွေဟာ သူ့အတွက် မဟုတ်ပါလားဆိုတဲ့ အတွေးက သူ့နှလုံးသားကို တဆတ်ဆတ် နာအောင် ထိုးနှက်ခဲ့ပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ အခွင့်သာတဲ့အခါမှာ သူမကို နည်းအမျိုးမျိုး ရယူခဲ့သလို လက် မလွှတ်ရအောင်လည်း ကြိုးစားခဲ့မိတာပါ။

ကြည်ပြာခင်နဲ့ ပတ်သတ်ရင် သူ့မှာ ယုံကြည်ချက်တစ်ခု အမြဲရှိပါတယ်။ ပတ်ဝန်းကျင်နဲ့ သားဖြစ်သူကြောင့်သာ သူမက သူ့ကို လက် မထပ်ခဲ့တာလို့ ယုံကြည်ထားခဲ့တာပါ။

ဒါပေမယ့် သူမဟာ သူ့ရမ္မက်ထောင်ချောက်တွေအောက်က ဘယ်တော့မှ ရုန်းမထွက်နိုင်ဘူးလို့ မြင်ထားပါတယ်။ ပြီးတော့ သူဖန်တီးပေးတဲ့ ရင်ခုန်သံတွေကြောင့် သူမဘဝရဲ့ အရေးပါဆုံး လူတစ်ဦးလို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ထင်ခဲ့မိပါတယ်။

လက် မထပ်ရပေမယ့်လည်း သူမရဲ့ ကြင်နာအလေးထားမှုနဲ့ သံယောဇဥ္ တွေဟာ သူတစ်ဦးတည်းအတွက်ပါ။ ဒီယုံကြည်မှုကြောင့်ပဲ သူမကို တရားဝင် မပိုင်ဆိုင်ရပေမယ့် သူကျေနပ်လက်ခံနိုင်ခဲ့ပါတယ်။ တရားဝင် မပိုင်ဆိုင်ရပေမယ့် သူမ ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ နှလုံးသားဟာ သူ့အတွက်ပဲလို့ ယုံကြည်ခဲ့တာပါ။

ကြည်ပြာခင်ဟာ သူ ယုံကြည်ထားသလို မဟုတ်ဘူးလို့ သိခဲ့ရချိန်မှာ သူ့ရင်ကို ပူလောင်စေရပါတယ်။ ခေတ် သိသွားခဲ့ချိန်မှာ ကြည်ပြာခင်က သူ့ကို ရှောင်ဖယ်နေခဲ့တာကို နားလည်လက်ခံပေးထားခဲ့ပြီးသားပါ။

သူ့ကို မလိုးလားလို့ ရှောင်ဖယ်တာကို လက်ခံနိုင်ပေမယ့် အခြားသူကို လိုလားတာမျိုးကိုတော့ သူလုံးဝ လက် မခံနိုင်အောင် ဖြစ်ရပါတယ်။ ဒီလို အတ္တ၊ မာနတွေကပဲ ဒီအခြေအနေအထိ ဖြစ်လာခဲ့ရတာပါ။

သူ ပိုင်ဆိုင်တဲ့ အရာကို တခြားသူ ပိုင်ဆိုင်သွားမှာကို လက် မခံနိုင်တဲ့ သူ့စိတ်က အမိုက် မှောင် လုံးဝဖုံးလွှမ်းသွားခဲ့ပါတယ်။ လုပ်သင့်၊ မလုပ်သင့်ကိုလည်း မချင့်ချိန်နိုင်ခဲ့ပါ။

အတ္တကြီးသူတစ်ယောက် မှာ အမိုက်မှောင် ဖုံးလွှမ်းသွားပါက စိတ်ယုတ်မာများ ဖြစ်ပေါ်လာပြီး အလုံးစုံ ပျက်စီးဖို့ကိုပဲ ဦးတည်လာစေတတ်ပါတယ်။ သူတစ်ယောက်တည်း လောင်မြှိုက်ခံနေရတဲ့ အပူမီးကို အခြားသူကိုပါ လောင်ကျွမ်းစေဖို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့မိပါတယ်။

ဒါ့အပြင် သူ့မှာ ကြီးမားလှတဲ့ ရမ္မက်ဆိုးတွေကလည်း ရှိနေခဲ့ပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူကို အကူအညီတောင်းကာ မကြံအပ် မစည်ရာကို လုပ်ခဲ့မိပါတယ်။

သူရဲ့ စိတ်ကူးကတော့ ကြည်ပြာခင်နဲ့ နောက်ဆုံး ပျော်ပါးရတဲ့ ညမှာ ရမ္မက်ထန်ထန်နဲ့ ကာမပွဲမြိုင်မြိုင်ဆိုင်ဆိုင် ကျင်းပချင်ခဲ့တာပါ။ သူ ချစ်ရ၊ မြတ်နိုးရတဲ့ သူမကို သူလက်ခံခွင့်ပြုသူနဲ့ သူ့မျက်စိရှေ့မှာတင် ကာမဆက်ဆံတာကို မြင်တွေ့ချင်ပါတယ်။

ဒါဆိုရင် အောင်အောင်နဲ့ သူမ ဖြစ်ခဲ့ကြလို့ ခံစားနာကျင်ရတာတွေကို ဖြေသိမ့်နိုင်မယ် ထင်ခဲ့ပါတယ်။ သူ့ရင်ထဲက မနာလိုမှု အစိုင်အခဲတွေကို လက်စားချေနိုင်ဖို့ ကြိုးစားခဲ့မိပါတယ်။

ဒါပေမယ့် အခုချိန်မှာ သူ ကျေနပ်အားရရဲ့လား၊ ပျော်ရွှင်ရရဲ့လားဆိုတာ မသေချာတော့ပါဘူး။ အခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်မှာ ကြည်ပြာခင့်ကိုယ်လုံးလေးဟာ လူကောင်ထွားထွား စိုင်းမောင်ရဲ့ ရင်ခွင်အတွင်း နစ်မြှုပ်နေခဲ့ပါပြီ။

စိတ်ရော ကိုယ်ရော ပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေခဲ့ရတဲ့ ကြည်ပြာခင်ဟာ စိုင်မောင်ရဲ့ ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်း ထွေးပွေ့မှုအောက် မှာ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်မောကျနေရှာပါတယ်။ လူကောင်ထွားကြီးရဲ့ ရင်ခွင်အတွင်း ခိုဝင်မှေးစက်လို့ သူမရဲ့ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်ခဲ့သမျှကို ဖြေသိမ့်နေရှာပါတယ်။

ဒီမြင်ကွင်းက သူ့ကို ထိခိုက်ခံစားရစေပါတယ်။ အိပ်မောကျနေတဲ့ သူတို့နှစ်ဦးကို ကြည့်ပြီး အသဲတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်ခါထိခိုက်ရလွန်းပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ဝရန်တာဘက်ကို တစ်ယောက်တည်း ထွက်ထိုင်နေမိတာပါ။

အမှန်ဆိုရင် ဒီညမှာ သူဟာ ဘေးရောက်နေခဲ့တာပါ။ ကြည်ပြာခင်ရဲ့ နာကျည်းမုန်းတီးမှုကို အတိုင်းအဆမရှိ ပိုခံခဲ့ရသလို၊ သူ့အပေါ် မလိုလား မနှစ်မြှို့မှုတွေကိုလည်း ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း မြင်သာစေခဲ့ပါတယ်။

သူမ ခန္ဓာကိုယ်ထက် နှစ်ဆလောက်ကြီးတဲ့ စိုင်းမောင်ကိုယ်လုံးကြီးကို မှီတွယ်သိုင်းဖက်ရင်း အပြန်အလှန် နမ်းရှိုက်ကာ အလိုးခံနေပုံက သူ့စိတ်တွေ လှုပ်ရှားရတာတော့ မှန်ပါတယ်။ စိုင်းမောင် လီးကြီးနဲ့ ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း မချိမဆံ့ခံစားနေရတဲ့ သူမမျက်နှာလေးမှာ နာကျင်ခံခက်ခြင်းနဲ့အတူ အားရကျေနပ်နေမှုတွေကို အတိုင်းသားတွေ့မြင်ခဲ့ရပါတယ်။

သူ့အဖို့မှာလည်း နာကျင်ခံခက်လွန်းလို့ နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်ကာ တင်းခံပေးနေရှာတဲ့ သူမ အမူအရာလေးဟာ သူ့ရမ္မက်စိတ်တွေကို ထကြွသောင်းကြမ်းလာစေခဲ့ပါတယ်။ တပြိုင်းတည်းမှာပဲ စိုင်းမောင်က လီးထွားထွားကြီးနဲ့ မာန်ချီတင် လိုးဆောင့်နေတာမို့ နှမြောစိတ်တွေ ဖြစ်နေရပြန်ပါတယ်။

ဒီလို နှမြောခြင်း၊ ကျေနပ်အားရခြင်း စတဲ့ အစွန်းနှစ်ဖက်ခံစားချက်တို့ကပဲ သူ့ကို စိတ်လှုပ်ရှားမှု အမျိုးမျိုး ဖြစ်ပေါ်ရပါတယ်။ ရင်ခုန်မြန်ရပြီး ရမ္မက်စိတ်တွေ တိုးပွားလာစေရပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ကြည်ပြာခင်က သူ့ကို အရေးမထားဘဲ စိုင်းမောင်အပေါ်မှာသာ ဂရုစိုက် ဖြည့်ဆည်းပေးနေခဲ့တာပါ။ ဒါကို တွေ့ရတော့ သိမ်ငယ်မှုနဲ့အတူ ဒေါသတွေဟာ သူ့ရင်ထဲမှာ သိုဝှက်ဖြစ်ပေါ်လာရပါတယ်။

ကြည်ပြာခင်က စိုင်းမောင် ဝင်လာကတည်းက သူ့လီးကိုတောင် မစုပ်ပေးတော့ဘဲ မတတ်နိုင်မှသာ ဂွင်းထုပေးခဲ့ပါတယ်။ ပြီးတော့ သူ့အလိုးကိုလည်း အသက် မပါတဲ့ တုံ့ပြန်မှုများနဲ့သာ ငြိမ်ခံပေးခဲ့ပါတယ်။

ဒါပေမယ့် စိုင်းမောင်နဲ့ဆိုရင် စိတ်ပါလက်ပါ ဖြည့်ဆည်း တုံ့ပြန်ပေးတတ်ပါတယ်။ ဒီလို ခံပြင်းမှုတွေကြောင့်ပဲ သူဟာ ကာမစိတ်ကြမ်းတွေကို ပေါ်လာစေရပါတယ်။ ခံပြင်းမှု ကဲတဲ့ စွဲလမ်းတပ်မက္မှုတွေကပဲ သူ့ကို ကြမ်းတမ်းရိုင်းပြမှုတွေဆီ ပို့ဆောင်ပေးခဲ့ပါတယ်။

ဒါကလည်း ကြည်ပြာခင်က သူ့ကို မခံချိမခံသာ ဖြစ်စေဖို့ တမင်ရည်ရွယ်ပြီးလုပ်နေတာ ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့ရဲ့ နဂိုရှိရင်းစွဲ ကာမကြမ်းတမ်းပြင်းထန်မှုတွေဟာ မူးယစ်ရီဝေမှုနဲ့ ပေါင်းစပ်လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ ငဲ့ညှာစာနာစိတ်တွေ ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့ရပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ ကြည်ပြာခင်ကို လိုးတိုင်း ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း လိုးမိသလို ပါးစပ်ကလည်း ဆဲဆိုပြစ်တင်ပြီး ပက်ပက်စက်စက် ပြောခဲ့ပါတယ်။ နောက်ဆုံး သူမ ဆံပင်ကို ဆုပ်ကိုင် ဆောင့်ဆွဲပြီး တင်ပါးတွေကို တဖြန်းဖြန်းရိုက်လို့ ဖင်ပေါက်လေးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်လိုးပစ်ခဲ့မိပါတယ်။

အဖုတ်နဲ့ ဖင်ထဲကို လီးနှစ်ချောင်း သွပ်ထည့်ခံထားရတဲ့ ကြည်ပြာခင့်ကို ညှာတာရမှန်း မသိဘဲ စိတ်ထန်ထန်နဲ့ အပြိုင်ဆောင့်လိုးပစ်ခဲ့တာပါ။ အပေါ်အောက် ညှပ်လိုးမှုကြားထဲမှာ ကော့ပျံလန်အောင် ရမ်းခါနေတဲ့ သူမကို ဆံပင်တွေဆောင့်ဆွဲ ၊ ကိုယ်လုံးလေးကို သိုင်းဖက်ကာ မရုန်းနိုင်အောင်ချုပ်ရင်း  မျော့ကျသွားအောင် လိုးပစ်လိုက်တာပါ။

သူမ မချိမဆံ့ ခံနေရတာကို အရသာရှိရှိ ကြည့်ပြီး ကျေနပ်အားရခဲ့ပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ သူမဖင်ပေါက်လေးထဲ လီးတဆုံး ပစ်သွင်းရင်း လီးရည်တွေကို ဖီးလ်အပြည့်နဲ့ ပန်းထည့်ပစ်ခဲ့ပါတယ်။

သူ ပြီးသွားပေမယ့်လည်း စိတ်ကြမ်း၊ စိတ်ရိုင်းတွေက မယုတ်လျော့သေးပါဘူး။ ဒါကြောင့်ပဲ သူမကို ချုပ်ထိန်းပေးထားရင်း စိုင်းမောင်ရဲ့ မာန်ချီတင် ပင့်လိုးချက်တွေကို ကူညီပေးခဲ့မိပါတယ်။

စိုင်းမောင်ကလည်း မိန်းမကျမ်းကျေသူ ပီသပါတယ်။ ပိုင်ရှင်ရှိပြီးသား မိန်းမတွေကို စိတ်ကြိုက်ဖြုတ်ပြီး သူ့ကာမကွန်ယက်အောက်ကို ဆွဲသွင်းခဲ့သူပီပီ ကြည်ပြာခင်ကိုလည်း အကောင်းဆုံး ထိန်းချုပ်လိုးသွားခဲ့ပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ ကြည်ပြာခင်နဲ့ စတွေ့ကတည်းက အနုအဆွ၊ အယုအယလေးတွေလှိုင်လှိုင်သုံးကာ သူ့လီးထွားထွားကြီးကို တပ်မက္လာအောင် လိုးပြနိုင်ခဲ့ပါတယ်။ အခုလို မာန်ချီတင် အပီလိုးချိန်မှာလည်း ကြည်ပြာခင်ကို ကော့ပျံလွင့်မျောနေအောင် လိုးပြီး သူ့လီးရည်တွေကို ထုတ်ပန်းကာ စည်းစိမ်အပြည့်ယူတတ်ပါတယ်။

ပထမတစ်ချီတုန်းက သူမအဖုတ်လေးထဲကို မိန်းမတကာ ပတ်လိုးထားတဲ့ လီးကြီးထည့်စိမ်ပြီး သုတ်ရည်တွေ ထုတ်ပန်းပစ်ခဲ့ပါတယ်။ ဒီမြင်ကွင်းက သူ့ကို ကျေနပ်အားရစိတ်ထက် နှမြောစိတ်တွေ ပိုဖြစ်နေမိပါတယ်။ လိုးတုန်းက ကျေနပ်နေခဲ့ပြီး လီးရည်တွေ ထည့်သွင်းတော့မှ သူ့ရင်ထဲ မကောင်းဖြစ်သွားတာက ထူးဆန်းနေပါတယ်။

ပြီးတော့ စိုင်းမောင်ရဲ့ ဖြူပျစ်ပျစ် သုတ်ရည်တွေက သူမအဖုတ်ရဲရဲလေးထဲကနေ စိမ့်ထွက်ယိုစီးကျနေတာကို ကြည့်ရင်း သူ့ရင်ထဲ အခံရခက်နေမိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ထက်သန်သောင်းကြမ်းနေတဲ့ ရမ္မက်တွေအောက် မှာ ဒီလိုအခံရခက်ခြင်းတွေကပဲ သူ့ကို ကြမ်းတမ်းရိုင်းပြမှုတွေ ထပ်ဆင့် ဖြစ်ပေါ်လာစေရတာပါ။

အခုတစ်ကြိမ်မှာတော့ စိုင်းမောင်က လီးရည်တွေကို အဖုတ်ထဲမပြီးဘဲ အပြင်မှာ ထုတ်ပန်းချင်လို့ သူ့ကို အချက်ပြလာပါတယ်။ သူလည်း စိုင်းမောင်က သူမခန္ဓာကိုယ်ပေါ်မှာ လီးရည်တွေ ထုတ်ပန်းတာကို မြင်တွေ့ချင်လာရပြန်ပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ သူမကိုယ်လေးကို ထိန်းချုပ်ပြုပြင်ပေးလိုက်ပါတယ်။

ဒါပေမယ့် စိုင်းမောင်က သူမကိုယ်ပေါ်၊ နို့တွေပေါ်ကို ထုတ်ပန်းတာ မဟုတ်ပါဘူး။ သူမ နှုတ်ခမ်းဝနားမှာ လီးကြီးကို တတန်းတည်းထားလို့ သုတ်ရည်တွေကို ပါးစပ်ထဲ ကော့ပန်းထည့်နေတော့တာပါ။

ပါးစပ်ထဲ လီးထည့်ပြီး ပြီးတာမျိုး မဟုတ်ပါဘူး။ ဖြူပျစ်ပျစ် သုတ်ရည်တွေက လီးထိပ်ကနေ ပျစ်ခနဲ ပန်းထွက်ပြီး ပါးစပ်ထဲ တန်းဝင်သွားတာပါ။ ဒါကို အနီးကပ်မြင်နေရတော့ သူ့ ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်း ခုန်လာမိပါတယ်။

ဒီမြင်ကွင်းက မျက်နှာပေါ်ကို လီးရည်တွေ ထုတ်ပန်းပေပွစေတာထက် သူ့ကို ပိုစိတ်လှုပ်ရှားစေရပါတယ်။ သူ သိပ်ချစ်၊ သိပ်စွဲလမ်းမက္မောရတဲ့ အမျိုးသမီးရဲ့ အာခံတွင်းထဲကို သူငယ်ချင်းဖြစ်သူက ပါးစပ်ဝ လီးတေ့ပြီး လီးရည်တွေ ကော့ပန်းပေးနေခဲ့ပါပြီ။

အနေရခက်၊ ပျို့တက်ပြီး ရှောင်လွှဲဖို့ ကြံတဲ့ ကြည်ပြာ့ကိုလည်း စိုင်းမောင်က အလွတ်မပေးတော့ပါဘူး။ သူမ နှုတ်ခမ်းလေးကို ပင့်ကိုင်ချုပ်ထိန်းပြီး ဟထားစေကာ သူ့လီးရည်တွေကို အရသာရှိရှိ ထုတ်ပန်းပစ်သွင်းနေပါတော့တယ်။

လုပ်သူက အရသာအပြည့်ရှိနေသလို ခံရသူက အနေရခက်နေခဲ့ပါတယ်။ ဒါကို ဘေးက ကြည့်နေတဲ့ သူ့အဖို့မှာတော့ စိတ်လှုပ်ရှားမှုတွေ အမျိုးမျိုး ဖြစ်ပေါ်နေရပြီး ကတုန်ကရင်ကြီး ဖြစ်လာရပါတယ်။ အခြေအနေတွေက မြန်ဆန်ထိရှလွန်းလို့ သူ့ရင်ထဲမှာလည်း ခံစားချက်တွေ အမျိုးမျိုး ဖြစ်ပေါ်ပြောင်းလဲနေရပါတယ်။

ကျေနပ်အားရခြင်းနဲ့ အခံရခက်ခြင်းတို့ ပူးတွဲဖြစ်ပေါ်နေခဲ့ရပြီး သူ့ခြေလက်တွေပါ တုန်လာရပါတယ်။ သူလည်း တဒင်္ဂအတွင်း ဘယ်လိုစိတ်တွေ ဖြစ်ပေါ်ကာ ဘာတွေ ဆက်လုပ်မိမှန်းပင် မသိနိုင်တော့ပါဘူး။

ပါးစပ်ထဲ လီးရည်တွေ ထုတ်ပန်းခံရလို့ အခံရခက်နေတဲ့ သူမရဲ့အဖုတ်ထဲကို လက်နှိုက်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆွဲခါလှုပ်ရမ်းပစ်မိပါတယ်။ စိတ်ကြမ်း၊ လူကြမ်းနဲ့ ဘာမဆို ကိုယ်တိုင်ရယူချင်တတ်တဲ့ သူ့အတ္တနဲ့ မနာလိုမှုတွေကပဲ သူမအပေါ် ဆိုးရွားတဲ့ အပြုအမူတွေ ပြုမူမိခဲ့ပါတယ်။

ဒီမှာတင် သူ မထင်မှတ်ထားတာတွေ ဆက်တိုက်ကြုံတွေ့လာရပါတယ်။ ကြည်ပြာခင်မှာ လီးရည်း ပါးစပ်ထဲ ပန်းထည့်ခံ၊ အဖုတ်နှိုက်ခံရရင်းပင် အော်ဟစ်ငိုညည်းကာ ဒူးထောက်လျက်ကြီး သေးတွေတဖျန်းဖျန်း ထွက်ကျလာရပါတော့တယ်။

ကြည်ပြာခင်လို အိန္ဒြေသိက္ခာကြီးတဲ့ အမျိုးသမီးက အိပ်ရာထက် မှာ သေးထွက်ကျရတဲ့အထိ ဖြစ်ပျက်သွားတာကို သူ အံ့ဩထူးဆန်းနေမိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဆံပင်ကို နောက်ပြန်ဆွဲထားကာ ခပ်ကြမ်းကြမ်း အဖုတ်နှိုက်ပေးနေတာကို မရပ်ပေးဘဲ သူမကို အဆုံးစွန် ကာမနယ်ဆီ ပိုမိုရောက်ရှိစေဖို့ တွန်းပို့နေမိပါတယ်။

ကြည်ပြာခင်ဟာ ထိန်းချုပ်နိုင်မှုမဲ့ပြီး အရှက်တစ်ဝက် ရမ္မက်တစ်ဝက်နဲ့ သေးတွေ ပန်းထွက်နေချိန်မှာပဲ စိုင်းမောင်က သူမပါးစပ်ကို ဖြဲပြီး သေးတွေ ပေါက်ချပစ်လိုက်ပါတော့တယ်။ သူမဆီက ဝူးဝူးဝါးဝါး အော်ဟစ်ပျို့တက်သံနဲ့အတူ ခေါင်းကို အတင်းရမ်းခါလိုက်ပါတယ်။ ဒီအဖြစ်အပျက်ကို သူလည်း ကြောင်ပြီး ကြည့်နေမိတယ်။

ကြည်ပြာခင်ကို ချုပ်ထိန်းထားတဲ့ လက်တွေလည်း လွတ်သွားခဲ့ပါပြီ။ ဒါပေမယ့် သူမမှာတော့ စိုင်းမောင်ဆီက မလွတ်မြောက်နိုင်ပါဘူး။ စိုင်းမောင်က သူမ မရုန်းဖယ်နိုင်အောင် မေးရိုးကို အတင်းညှစ်ကိုင်ပြီး ပါးစပ်ဖြဲစေကာ လီးကိုတေ့လို့ သေးတွေ ထပ်ပေါက်ထည့်နေပါတယ်။

သူမလည်း မရှောင်မလွဲနိုင်ဘဲ ပါးစပ်အပြည့် သေးပေါက်ထည့် ခံနေရသလို ပြည့်လျှံကျလာတဲ့ သေးပူပူနွေးနွေးတွေက သူမတစ်ကိုယ်လုံးပေါ်ကို စီးကျနေခဲ့ပါတယ်။ မျက်ရည်အရွှဲသားနဲ့ ကြိတ်မှိတ်ငြိမ်ခံပေးနေရတဲ့ သူမမျက်နှာလေးကို သူဟာ ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ ငေးကြည့်နေမိပါတယ်။ တဆက်တည်းမှာပဲ ဒီနေရာကနေ ထွက်ပြေးပျောက်ကွယ်သွားချင်စိတ်တွေ ဖြစ်ပေါ်နေခဲ့ပါတယ်။

ထိုမြန်ဆန်တဲ့ တဒင်္ဂအဖြစ်အပျက်​လေး အတွင်းမှာ သူတို့သုံးဦးလုံး မတူညီတဲ့ ခံစားချက်တွေ ဖြစ်ပေါ်သွားရပါတယ်။ စိုင်းမောင်က အလွန်လှတဲ့ မိန်းမလှတစ်ဦးကို အထန်မတစ်ယောက်လို သဘောထားပြီး လိုးနိုင်ရုံသာမကဘဲ ပါးစပ်ထဲ လီးရည်ပန်းထည့်၊ နောက်ဆုံး သေးပါပေါက်ထည့်နိုင်လို့ ကျေနပ်အားရနေတော့မှာ အမှန်ပါ။

ကြည်ပြာခင်ကို ငုံ့ကြည့်နေတဲ့ စိုင်းမောင်မျက်နှာမှာ အားနာခြင်းနဲ့အတူ ကျေနပ်အားရမှုတွေကို အတိုင်းသား တွေ့မြင်နေခဲ့ရပါတယ်။ ခံရသူ ကြည်ပြာခင်မှာတော့ အဆုံးစွန် ရှက်ရွံ့သိမ်ငယ်မှုနဲ့အတူ ဝမ်းနည်းကြေကွဲနေတော့မှာပါ။

သူ့မှာတော့ အရာရာကို လက်လွှတ်ဆုံးရှုံးခံလိုက်ရသူတစ်ယောက်လို စိတ်ဓာတ်တွေ အဆုံးစွန်ထိ ကျဆင်းသွားရပါတယ်။ ဒီအချိန်လေးအတွင်း သူ့မှာ ရမ္မက်ဆန္ဒတွေ မရှိတော့သလို အတ္တမာနနဲ့ နာကျည်းခံပြင်းမှုတွေလည်း လုံးဝကင်းစင်နေရပါတယ်။

စိုင်းမောင်က ကြည်ပြာခင်အပေါ် ပြုမူမှုဟာ သူ့စိတ်တွေကိုပါ အဆုံးစွန် ရိုက်ချိုးခံလိုက်ရသလိုပါပဲ။ ဒီညအတွက် သူ့ ရမ္မက်စိတ်ရိုင်းတွေဟာ နာကျည်းခံပြင်းမှုတွေကနေ ဖြစ်ပေါ်လာရတာပါ။ ဒါကလည်း ပိုင်ဆိုင်လိုစိတ်ကြီးပြီး အဆုံးရှုံးမခံနိုင်တဲ့ အတ္တမာနတွေကနေ ပေါက်ဖွားလာတာပါ။

သူ အစွဲလမ်း အတပ်မက္ဆုံး အရာတစ်ခုကို အဆုံးစွန် ဖျက်ဆီး တန်ဖိုးမဲ့ခံလိုက်ရပြီမို့ သူ့အတ္တတွေလည်း တစ်စစီကြေကွဲ လွင့်စင်သွားခဲ့ရပါပြီ။ ပြန်မရနိုင်တော့တဲ့ ဆုံးရှုံးမှုအတွက် ရင်တွင်း �ကြေကွဲ ပူလောင်မှုက ဆိုးလွန်းလှပါတယ်။

စိုင်းမောင်ရဲ့ အပြုအမူက သူ့ရင်ထဲ နှမြောတွန့်တိုခြင်းနဲ့ ယူကျုံးမရခြင်းတွေ ရုတ်တရတ် ကြီးကြီးမားမား ဖြစ်ပေါ်လာရပါတယ်။ ရင်ထဲ အခံရခက် မှုတွေ ပြည့်နှက်ပြီး စိတ်နှလုံး ဒုံးဒုံးကျသွားခဲ့ရပါတယ်။

အခုချိန်ကျမှ သူ့ရဲ့​နှမြောတမ်းတရမှုတွေဟာ အရာထင်နိုင်ပါတော့မလား။ ဒီလို ဖြစ်ပျက်ရအောင် သူ့ရဲ့မိုက် မှားမှုတွေကပဲ တွန်းပို့ပစ်ခဲ့တာလေ။ သူကိုယ်တိုင် လွဲမှားတဲ့ တပ်မက္မှုကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာခဲ့ရတဲ့ အကျိုးဆက်တွေကို ဘယ်လိုတားဆီးရပါ့မလဲ။

သူပြုခဲ့ဲတဲ့ မကောင်းမှုရဲ့ အကျိုးဆက်ဟာ သူမကို တန်ဖိုးမဲ့စရာ ဖြစ်ခဲ့ရပါပြီ။ တကယ်ဆိုရင် ကြည်ပြာခင်ဟာ သူ မြင်မြင်ချင်း မြတ်နိုးစွဲလမ်းခဲ့ရတဲ့ အမျိုးသမီးပါ။ မိန်းမဆိုရင် အဝေးဆုံးရှောင်ကျဥ္ခဲ့တာကနေ သူ့ဘဝရဲ့ တစ်ဦးတည်းသော ချစ်ခင်မြတ်နိုးရသူ ဖြစ်ခဲ့ရတာပါ။

ဒီလို ချစ်ခြင်းမေတ္တာတွေကပဲ အဆုံးရှုံးမခံနိုင်လောက်အောင် တပ်မက္မှုတွေ ဖြစ်ခဲ့ရကာ မတော်လောဘနဲ့ အကျင့်ပျက်ကြံစည်ခဲ့မိတာပါ။ အခုတော့ ထိုမိန်းကလေးမှာ အခြားတစ်ပါးသူရဲ့ နှိမ့်ချစော်ကားမှုနဲ့အတူ တန်ဖိုးမဲ့တဲ့ ဘဝရောက်သွားရပါပြီ။

ဒီလို ဖြစ်ရအောင် သူကိုယ်တိုင်က ဖန်တီးမိခဲ့တာပါ။ တကယ်ဆိုရင် သူ အမြတ်နိုးဆုံးမိန်းကလေးကို အဓမ္မကာမနဲ့ စတင်ကြံစည်မိချိန်ကစပြီး သူမကို တန်ဖိုးမဲ့တဲ့ဘဝရောက်အောင် သူ တွန်းပို့နေခဲ့မိတာပါ။

သူမကို ကာမမှုမှာ ပျော်ဝင်တတ်အောင်၊ ပုန်းကွယ်နေတဲ့ ရမ္မက်ဆန္ဒတွေ ထွက်ပေါ်လာအောင်၊ ရမ္မက်ထန် အချစ်ကြမ်းပွဲတွေကို စိတ်တူကိုယ်တူ ဆင်နွှဲတတ်အောင် သူကြိုးစားခဲ့မိပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ စိုင်းမောင်ရဲ့ အလိုးတွေကို နှစ်သက်လိုလားစွာ ခံယူပေးခဲ့တဲ့ သူမအပေါ် မုန်းတီးရွံရှာမှုတွေ မဖြစ်ခဲ့တော့ပါဘူး။

အဲဒီအစား သူ့ကိုယ်သူသာ မုန်းတီးရွံရှာမိခဲ့ပါတယ်။ ဖြူစင်စွာ ချစ်ခင်မြတ်နိုးလို့ရပေမယ့် ပုံပျက်အောင် အရောင်ဆိုးမိခဲ့လို့ သာယာအေးချမ်းနေတဲ့ သူမဘဝလေး ပျက်စီးခဲ့ရပါပြီ။

ဒါကို အတ္တကြီးသူ၊ အလိုရမ္မက်ကြီးသူဖြစ်တဲ့ သူက မစဥ္းစား မချင့်ချိန်နိုင်ဘဲ တစ်လျောက်လုံး သူ့စိတ်ဆန္ဒကိုသာ ဦးစားပေးခဲ့မိပါတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ အဆုံးစွန် ဖျက်ဆီးပျော်ပါးဖို့ ကြံစည်ကြိုးစားခဲ့မိပါတယ်။

စိုင်းမောင်ရင်ခွင်အတွင်း ပင်ပန်းနွမ်းနယ်စွာ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်နေတဲ့ ကြည်ပြာခင်ကို ကြည့်ကာ တစ်ချိန်က သူချစ်ခဲ့ မြတ်နိုးခဲ့ရတဲ့ မိန်းကလေးကို ရှာမတွေ့တော့ပါဘူး။ အနေအထိုင် တည်ငြိမ်အေးဆေးသလို ယဥ္ကျေးသိမ်မွေ့ပြီး အပြုံးချိုချိုလေးနဲ့ ကျက်သရေရှိလှတဲ့ အလှတရားတွေကို သူဖျက်စီးမိခဲ့ပါပြီ။

ပြန်ပြင်လို့မရတဲ့ အခြေအနေမှာ သူ့ကိုယ်သူ အသိမကပ်နိုင်လောက်အောင် ရင်ထဲ ပြင်းပြင်းထန်ထန် ထိခိုက်ကြေကွဲနေရပါတယ်။ ပြီးတော့ စိုင်းမောင်နဲ့ ကြည်ပြာခင် မျက်နှာကို ရင်မဆိုင်ဝံ့လောက်အောင် ရှက်ရွံ့သိမ်ငယ်စိတ်တွေ ဝင်လာရပါတယ်။

အိပ်လို့လည်း မပျော်၊ ထိုင်နေတော့လည်း အတွေးတွေက သူ့ကို နှိပ်စက်လို့နေပါတယ်။ အတ္တ၊ ရမ္မက် နှစ်ခုနဲ့ တည်ဆောက်ထားသူအတွက် ထိုအရာနှစ်ခုပျောက်ဆုံးသွားချိန်မှာ ဆောက်တည်ရာမရ လဲပြိုသွားရပါတော့တယ်။

နောင်တတွေနဲ့ ပူလောင်နှိပ်စက်ခံရင်း တစ်ယောက်တည်း အပြင်ထွက်ထိုင်ကာ အတန်ကြာအောင် တွေဝေငေးငိုင်နေမိပါတယ်။ သူ့ဟန်းဖုန်း ထမြည်တော့မှ အသိပြန်ဝင်လာရပါတယ်။ အချိန်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ည တစ်နာရီကျော်ပါပြီ။

ဒီအချိန်ကြီး ဖုန်းလာတာမို့ ဘယ်သူလဲ၊ ဘာဖြစ်လို့လဲလို့ တွေးရင်း လန့်သွားမိတယ်။ ဒီအချိန်မျိုး ဖုန်းဆက်တာက သာမာန်ခေါ်ရိုးခေါ်စဥ္မဟုတ်တာ သေချာပါတယ်။ ဒါနဲ့ ကမန်းကတန်း ဖုန်းထုတ်ပြီး ခေါ်တဲ့ နံပါတ်ကို ကြည့်လိုက်မိတော့ သူ မျက်လုံးပြူးသွားရပါတော့တယ်။

—————

(ဆက်ရန် …..)

ကြည်ပြာခင်မှာ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်မောကျနေတာကနေ ဖျက်ခနဲ လန့်ကာနိုးလာခဲ့ပါတယ်။ နိုးနိုးချင်း သူမမျက်လုံးကို ဖွင့်ကြည့်မိလိုက်ချိန်မှာ နေ့စဥ္ မြင်နေကျ မြင်ကွင်းမျိုး မဟုတ်လို့ ထိတ်လန့်သွားရပါသေးတယ်။

ချက်ချင်းပဲ သူမ အိပ်ခန်းမဟုတ်တာကို ပြန်သတိရလိုက် မိပြီး အိမ်စောစော ပြန်ရမှာကို သတိရလိုက်ပါတယ်။ ပြန်ဖို့ နောက်ကျနေမှာကို ထိတ်လန့်စိုးရိမ်စိတ်ကြောင့် သူမခန္ဓာကိုယ်လေးကို လူးလဲထလိုက်ပါတယ်။

သူမ တစ်ကိုယ်လုံးကတော့ မလှုပ်နိုင်လောက်အောင် တဆစ်ဆစ်နာနေရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ပြန်ဖို့ကို စိုးရိမ်နေမိလို့ စုတ်သပ်ညည်းရင်း လက်ထောက်ကာ အားတင်းထလိုက်ရပါတယ်။

ဘေးဘီဝဲယာကို ကြည့်မိတော့ အခန်းထဲမှာ ဘယ်သူမှ မတွေ့ပါဘူး။ နံရံပေါ်က နာရီကို ကြည့်မိတော့မှ မနက် ၃ နာရီကျော်ပဲ ရှိသေးတာကို တွေ့ရပါတယ်။ ဒီတော့မှ သူမလည်း စိတ်အေးသွားရပါတယ်။

စိတ်အေးသွားမှပဲ အိပ်မပျော်ခင်အထိ ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာတွေနဲ့ အခန်းအခြေအနေကို ပြန်တွေးမိပါတယ်။ အိပ်ခန်းတံခါးက ဖွင့်ထားပြီး ကိုသန့်စင်နဲ့ ကိုစိုင်းမောင်ကို အခန်းထဲမှာ မတွေ့ရပါဘူး။

ဒါပေမယ့် အပြင်ဘက် မှာတော့ လူရိပ်ကို တွေ့ရပါတယ်။ သူတို့လည်း စောစောနိုးနေတာလား၊ မအိပ်သေးတာလား၊ တစ်ခုခုပါပဲ။

ဒါပေမယ့် သူမ အိပ်မောကျနေချိန်တုန်းက တစ်ချက် လန့်နိုးခဲ့ရပါသေးတယ်။ အဲဒီတုန်းက အိမ်မက္ မက္နေသလို ဖြစ်နေရကာ ကြုံဆုံခဲ့ရတာတွေကြောင့်လည်း ထိတ်လန့်မှုက ကြီးစိုးနေခဲ့ပါတယ်။

မျက်လုံးလေးကို အားယူကာ မှေးပြီး ဖွင့်ကြည့်မိတော့ ယောက်ျားကြီးတစ်ယောက်ရဲ့ ရင်အုပ်ကျယ်ကျယ်ကြီးကိုသာ အနီးကပ်တွေ့လိုက်ရပါတယ်။ လူးလွန့်လှုပ်ရှားခဲ့ပေမယ့် သန်မာတဲ့ လက် မောင်းသားကြီးတွေကြားမှာ မလှုပ်ရှားနိုင်ပါဘူး။

သူမဘက်က နည်းနည်းလေး လှုပ်မိတော့ ထိုသူက သူမခန္ဓာကိုယ်လေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ပိုဆွဲသွင်းပြီး အတင်းတိုးဖက်ထားလိုက်ပါတယ်။ ဒီတော့ သူမမှာ ရင်ခွင်ကျယ်ကြီးထဲ အသာလေး ငြိမ်လို့ ခေါင်းတိုးဝင်နေခဲ့ရပါတယ်။

ပြီးတော့ ထိုသူက သူမခေါင်းက ဆံပင်လေးတွေကို ငုံ့ကာနမ်းရင်း တကျွတ်ကျွတ်နဲ့ နှစ်သိမ့်နေပါသေးတယ်။ သူမလည်း ရုတ်တရတ် လန့်သွားခဲ့ရပေမယ့် ထိုသူရဲ့ နူးညံ့နွေးထွေးတဲ့ အပြုအမူကြောင့် စိတ်သက်သာရာ ရခဲ့ပါတယ်။

လန့်နိုးနိုးချင်းမှာတော့ ထိတ်လန့်မှုရယ်၊ ဝေဝါးနေတဲ့ မျက်လုံးတွေကြောင့် ဘယ်သူဘယ်ဝါဆိုတာ မသိနိုင်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် သူ့ဆီက ရတဲ့ ကိုယ်သင်းချွေးနံ့နဲ့ ဒီညမှ ရင်းနှီးဖူးတဲ့ တုတ်ခိုင်ကြီးမားလှတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကြီးရဲ့ အထိအတွေ့ကြောင့် ဒါဟာ ကိုစိုင်းမောင် ရင်ခွင်ပဲဆိုတာ သိလိုက်ပါတယ်။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူ့ရဲ့ရင်ခွင်ကျယ်ကြီးဟာ သူမကိုယ်လုံးလေးကို အုပ်မိုးပိုက်ထွေးလို့ လုံခြုံနွေးထွေးမှုကို ပေးနေခဲ့ပါပြီ။ စိတ်ပင်ပန်းခဲ့ရသလို ဖွတ်ဖွတ်ညက်ညက်ကျေမတတ် အလိုးခံခဲ့ရတာကြောင့် ပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေတဲ့ သူမမှာ သူ့ရင်ခွင်အတွင်း မှေးစက်ခိုဝင်လို့ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် ပြန်အိပ်ပျော်သွားခဲ့ရပါတယ်။

ဒီနောက် မှာတော့ သူမဟာ သတိလွတ် မေ့မျောသွားသူပမာ အိပ်ပျော်သွားရပါတယ်။ တစ်ချက် တစ်ချက် သူမခန္ဓာကိုယ်လေးပေါ်က ပွတ်ထိခံစားမှုတွေကြောင့် အနည်းငယ် တွန့်လူးမိပေမယ့် မျက်လုံးဖွင့်မကြည့်နိုင်လောက်အောင် ဖြစ်ခဲ့ရပါတယ်။

အခုလို အခန်းထဲမှာ နှစ်ယောက်လုံး မတွေ့ရတော့မှ သူမကိုယ် သူမ သတိရကာ ပြန်ကြည့်မိပါတယ်။ သူမ ဘယ်လို အိပ်ပျော်သွားမှန်းပင် မသိခဲ့ပါ။

ကိုစိုင်းမောင်က သူမ ပါးစပ်ထဲ လီးရည်တွေ ထုတ်ပန်းရင်း သေးတွေပါ ပေါက်ထည့်ခဲ့တာကို ပြန်တွေးမိရင်း ရှက် မိရပါတယ်။ ဒီနောက် သူမဟာ အိပ်ရာပေါ်ကို ပစ်လှဲ ငိုကျွေးရင်း တဆက်တည်း အိပ်ပျော်သွားခဲ့တာ ဖြစ်ပါမယ်။

အားအင်ကုန်ခမ်းပြီး အိပ်ပျော်သွားတာပဲ ကောင်းပါတယ်။ မဟုတ်ရင် ယောက်ျားနှစ်ယောက်ကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ရမှာက ရှက်ဖို့၊ သိမ်ငယ်ဖို့ ကောင်းလွန်းလှပါတယ်။

ဒါပေမယ့် သူမ တသိမ့်သိမ့် ရှိုက်ငိုရင်း အဝတ်မပါ၊ ဖင်ဟောင်းလောင်းနဲ့ အိပ်ပျော်သွားခဲ့တာက ပိုရှက်ဖို့ ကောင်းလွန်းနေပြန်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ဖင်ပေါက်နဲ့ ပါးစပ်၊ မျက်နှာပေါ်မှာပါ စောက်ရည်၊ လီးရည်တရွှဲရွှဲနဲ့ ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်နေခဲ့တာလေ။

အဆိုးဆုံးကတော့ သူမ အာခံတွင်းထဲနဲ့ မျက်နှာပေါ်တင်မက ခန္ဓာကိုယ်အနှံ့ပေါ်မှာပါ ယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့ သေးကော့ပန်းခြင်းကို ခံပေးခဲ့ရတာပါ။ နှိမ့်ချစော်ကားလွန်းတာကို ဘာမှ မတုံ့ပြန်နိုင်တဲ့အထိပါ။

ပြီးတော့ ညစ်ပတ်နံစော်ပြီး စိုရွှဲပေပွနေတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ အိပ်ရာခင်းကို မသန့်ရှင်းနိုင်ဘဲ ဒီအတိုင်း ထိုးအိပ်သွားမိခဲ့ရပါတယ်။ ဒါက အကျင့်ပျက် အရှက် မဲ့ရုံတင်မကဘဲ သိက္ခာနဲ့ စောင့်စည်းထိန်းသိမ်းမှုတွေပါ ကင်းပျောက်သွားရတဲ့ အဖြစ်ပါပဲ။

ဘယ်လောက်အထိ အိပ်ပျော်သွားမိပြီး အခန်းထဲမှာ ဘာတွေဆက်ဖြစ်ကြမှန်းတောင် မသိနိုင်တော့တဲ့အထိပါ။ အခု အိမ်ပြန်ရမယ်ဆိုတဲ့ အသိကြောင့် လန့်နိုးလာခဲ့ပေမယ့် သူမခေါင်းတွေထဲ ရှုပ်ထွေးနောက်ကျိနေခဲ့ပါတယ်။ ကိုက်ခဲနာကျင်ပြီး အားအင်ကုန်းခမ်း နွမ်းချိကာ နားထဲက လေတွေထွက်နေသလို ခံစားနေရပါတယ်။

သူမအသိထဲမှာ ယောက်ျားနှစ်ယောက်နဲ့ ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာတွေက စိုးမိုးနေပြီး ရှက်ရွံ့သိမ်ငယ်မှုတွေသာ ကြီးစိုးနေခဲ့ပါတယ်။ အိပ်ပျော်ပြီးနောက်ပိုင်း ဘာတွေဖြစ်ခဲ့သေးလဲ မသိနိုင်ခဲ့သလို ဘယ်လိုဘယ်ပုံ ယောက်ျားနှစ်ယောက်ကြား အိပ်မိသလဲဆိုတာလည်း မသိခဲ့ပါ။

ထိတ်ခနဲတစ်ချက် နိုးတစ်ဝက်၊ အိပ်တစ်ဝက် ဖြစ်ချိန်မှာတော့ ကိုစိုင်းမောင်ရဲ့ ရင်ခွင်ထဲမှာ အိပ်ပျော်သွားမိတာကို မှတ်မိပါတယ်။ ဖြစ်ခဲ့တာတွေ ပြန်တွေးမိလေ ပိုရှက်ရလေပါပဲ။

ဒါပေမယ့် အခုတစ်ကြိမ် နိုးလာချိန်မှာတော့ သူမကိုယ်ပေါ်မှာ စောင်ပိုင်းလေး ဖုံးလွှမ်းပေးထားပါတယ်။ ဒီအခန်းထဲ စဝင်ကတည်းက ကုတင်ပေါ်မှာ ခေါင်းအုံးတွေက လွဲပြီး စောင်တွေကို မတွေ့ခဲ့ပါ။

မှတ်မှတ်ရရ ကိုစိုင်းမောင်ကို စတွေ့ရတဲ့အချိန်မှာ သူမ ထိတ်လန့်ကြောက်ရွံ့သွားပြီး ရှက်စိတ်လည်း ဖြစ်သွားရလို့ သူမခန္ဓာကိုယ်လေးကို တစ်ခုခုနဲ့ ဖုံးလွှမ်းကာကွယ်ဖို့ ရှာခဲ့ဖူးပါတယ်။ အဲဒီတုန်းက ကုတင်ပေါ်မှာ ဘာမှ ရှာမတွေ့ပါ။

ပြီးတော့ ဆိုဖာခုံတွေဆီ ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ သွားဖို့ အခက်တွေ့နေစဥ္မှာ ကိုစိုင်းမောင်က တန်းပေါ်ကနေ တဘတ်ပုဝါကြီးကို ယူပေးခဲ့တာပါ။ ဒါကြောင့် အခု စောင်ခြုံပေးထားတာဟာ သူမအိပ်ပျော်နေတုန်း တစ်ယောက်ယောက်က ယူပြီး ခြုံပေးထားတာပဲ နေပါမယ်။

ဒီလို တွေးမိမှပဲ သူမကိုယ်သူမ သတိရပြီး ပြန်ကြည့်ရပါသေးတယ်။ စောင်လေး ခြုံထားပေးမယ့် ကိုယ်တုံးလုံးလေးအတိုင်းပါပဲ။ ဒါပေမယ့် သူမ ခန္ဓာကိုယ်လေးမှာ သေးနံ့၊ လီးရည်နံ့စတဲ့ အနံ့အသက်တွေ ရှိနေသေးပေမယ့်လည်း တစ်ယောက်ယောက်က သန့်ရှင်းပေးထားသလိုပါပဲ။

ပြီးတော့ သူမအဖုတ်လေးနဲ့ စအိုပေါက်လေးက စပ်ဖျဥ္းဖျဥ္းဖြစ်ကာ ထူပူနေပေမယ့် လက်လေးနဲ့ ပွတ်ကြည့်တဲ့အခါ ဆေးတစ်ခုခု သုတ်လိမ်းပေးထားတာကို တွေ့ရပါတယ်။ သူမခန္ဓာကိုယ်ကို သန့်ရှင်းပေး၊ ဆေးလိမ်းပေးတာကိုပင် ဘာမှမသိနိုင်လောက်အောင် သတိလက်လွတ် အိပ်ပျော်သွားမိတာကို အံ့ဩမိပါတယ်။

ဘယ်သူက ဒါတွေလုပ်ပေးထားမှန်း မသိပါဘူး။ ပြီးတော့ ဒီအချိန်မျိုးကြီးမှာ သူတို့နှစ်ယောက်က မအိပ်ဘဲ ဘာလုပ်နေသလဲ။ ဒါတွေကို လျောက်စဥ္းစားနေမိတော့ သူမခေါင်းတွေ နောက်နေတာကနေ တရိပ်ရိပ်နဲ့ မူးလာရပါတယ်။

ဒီအချိန်မှာပဲ အခန်းထဲကို ကိုစိုင်းမောင် ဝင်လာပါတယ်။ သူမလည်း ကပျာကရာနဲ့ စောင်လေးကို ပြန်ဆွဲဖုံးထားလိုက်မိတယ်။ ကိုစိုင်းမောင်က သူမ နိုးပြီး ထထိုင်နေတာကို တွေ့တော့ အံ့ဩသွားတယ်။

“ဟင် …. မကြည်ပြာ၊ နိုးနေပြီလား။ အစောကြီး ရှိသေးတယ်။ ပြန်အိပ်ရင် အိပ်အုံးလေ”

“ဟုတ် … ဟုတ် …… ပြန်တော့ … မအိပ်တော့ပါဘူး။ ကျမ အစောကြီး ပြန်ရမှာ”

“စောတော့ စောပါသေးတယ်။ မှောင်နေတုန်း ပြန်လို့တော့ မကောင်းဘူး။
ဒါနဲ့ မကြည်ပြာ ပြန်မအိပ်ချင်ရင် ရေချိုးလိုက်လေ။ လန်းသွားတာပေါ့။
ကျနော်တော့ ချိုးပြီးပြီ။ ပြီးတော့ မကြည်ပြာအတွက် ရေပူရေအေး စပ်ပေးထားတယ်။
သွားတိုက်ဆေးတွေ၊ သွားပွတ်တံအသစ်တွေလည်း ရှိတယ်။ မကြည်ပြာ လန်းသွားအောင် ရေချိုးပြီးမှ ပြန်ဖို့ ပြင်ကြရအောင်နော်”

“………..”

ကိုစိုင်းမောင်ပြောမှ သူမလည်း သူ့ကို သေချာကြည့်မိပါတယ်။ ကိုစိုင်းမောင်က ရေချိုးပြီးလို့ အင်္ကျီနဲ့ ဘောင်းဘီရှည်ကို ကျကျနန ပြန်ဝတ်ထားပြီးပါပြီ။

သူမကသာ အခုထိ လီးရည်နံ့၊ သေးနံ့ တထောင်းထောင်းနဲ့ အဝတ်မကပ်နိုင်သေးတာပါ။ ဒါကို တွေးမိတော့ သူ့ကို မကြည့်ရဲတော့ဘဲ မျက်လွှာအမြန်ချလိုက် မိပါတယ်။

သူမ ငြိမ်သွားတော့ ကိုစိုင်းမောင်က အိပ်ခန်းအပြင်ကို ပြန်ထွက်သွားပါတယ်။ သူမလည်း တစ်ကိုယ်လုံးမှာ စေးကပ်ကပ်ဖြစ်နေသလို စိတ်ရောကိုယ်ပါ မလန်းတာမို့ သူပြောသလို ရေအရင်ချိုးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။

ဒီတော့မှပဲ သူမ အဝတ်အစားတွေကို သတိရပြီး ရှာကြည့်ရပါတယ်။ လျောက်ရှာကြည့်တော့ ကုတင်ခြေရင်းဘက် မှာ သူမအင်္ကျီနဲ့ ထမိန်ကို သေချာခေါက်ပြီး တင်ပေးထားတာကို တွေ့ရပါတယ်။

အင်္ကျီနဲ့ ထမိန်တင်မကပါဘူး။ ညက ဘယ်နေရာမှာ ဘယ်လိုတွေ ကျွတ်သွားမှန်းပင် မသိရတဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီနဲ့ ဘယာလေးကိုပါ သေချာခေါက်ပြီး တင်ပေးထားပါတယ်။ ဒါကို တွေ့ရတော့ ဘယ်သူလုပ်ပေးထားမှန်း မသိရပေမယ့် ရှက်ရွံ့အားနာမိပါတယ်။

သူမလည်း ကပျာကယာနဲ့ ထမိန်လေးကို လှမ်းဆွဲယူပြီး ရင်လျားလိုက်ပါတယ်။ အင်္ကျီတော့ မဝတ်တော့ပါဘူး။ ရေချိုးခန်း၊ အိမ်သာက အိပ်ခန်းထဲမှာပဲမို့ အမြန်ထပြီး ပြေးဝင်ရပါတယ်။

လှုပ်ရှားလိုက်တိုင်း တစ်ကိုယ်လုံး နာကျင်ကိုက်ခဲနေရပြီး ခြေလှမ်းလိုက်တိုင်းမှာလည်း ပေါင်ခွဆုံနဲ့ ပေါင်တံလေးတွေက စပ်ဖျဥ္းဖျဥ္းနဲ့ အခံရခက်လှပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကိုစိုင်းမောင် ပြန်ဝင်လာရင် မလုံမလဲနဲ့ သူမအနေအထားကို မတွေ့စေချင်လို့ အားတင်းကာ အမြန်ထထွက်လာခဲ့ရပါတယ်။

ရေချိုးခန်းထဲရောက် မှပဲ စိတ်အေးရပါတော့တယ်။ သူမအနေနဲ့ ကိုစိုင်းမောင်ကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ရမှာကို တကယ်ခက်လှပါတယ်။

တစ်ညလုံး သူမကို လိုးချင်တိုင်းလိုးခဲ့တဲ့ သူ့ကို အခုချိန်ကျမှ ပြန်တွေးမိတိုင်း မျက်နှာပူနေမိတယ်။ လိုးခဲ့တာကလည်း ပက်လက်၊ ဖင်ကုန်းခိုင်းလို့ ပုံစံအမျိုးမျိုး လိုးခဲ့သလို သူမကိုယ်တိုင်က သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာ တက်ဆောင့်ပြီးလည်း လိုးပေးခဲ့ရပါတယ်။

ဒါ့အပြင် သူမခန္ဓာကိုယ်လေးကို ပွေ့ချီပြီး ကောင်းကောင်း သမခဲ့တာလေ။ တစ်ညတာ ပျော်ပါးခွင့်ရတဲ့ သူမကို စိတ်ကြိုက်ရယူ စားသုံးပြီး သူ့ကာမဆန္ဒတွေကို ဖြေဖျောက်သွားခဲ့တဲ့သူပါ။

နောက်ဆုံး သူမ အဖုတ်လေးထဲနဲ့ သားအိမ်ထဲ ပြည့်လျှံသွားအောင် သူ့သုတ်ရည်တွေ ပန်းထည့်သွားခဲ့သလို သူမပါးစပ်ထဲကိုပါ သုတ်ရည်ဖြူပျစ်ပျစ်တွေကို တပျစ်ပျစ်နဲ့ ပန်းထည့်ပစ်ခဲ့သူပါ။ ဒါတောင် စိတ်မကျေနပ်နိုင်သေးဘဲ ပါးစပ်ထဲကို သူ့သေးတွေ ပေါက်ထည့်ပြီး တစ်ကိုယ်လုံးကို သေးနဲ့ ဖြန်းသွားခဲ့ပါသေးတယ်။

ဒါကို ပြန်တွေးမိတော့ သူမမှာ ရှက်ရွံ့သိမ်ငယ်စိတ်တွေ ပြန်ဝင်လာရပါတယ်။ ဒီလို လုပ်ချင်တိုင်း အလုပ်ခံပေးခဲ့ရတဲ့ သူမက ကိုစိုင်းမောင်ကို ဘယ်လို မျက်နှာချင်းဆိုင်ရမှန်း မတွေးတတ်အောင်ပါ။

ဖြစ်နိုင်ရင် ဒီနေရာကနေ အငွေ့ပျံပျောက်ကွယ်သွားချင်မိပါတယ်။ ဝမ်းနည်းရတာထက် ပြန်လည် မျက်နှာချင်းဆိုင်ရမှာကို တွေးပြီး အနေရခက် မှုက သူမကို နှိပ်စက်လွန်းပါတယ်။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကိုစိုင်းမောင်နဲ့ မျက်နှာချင်း မဆိုင်လို့မှ မရတာလေ။ အိမ်မပြန်ခင်အထိ သူနဲ့ တွေ့ချိန်မှာ အတတ်နိုင်ဆုံး ကိုယ့်စိတ်ကိုယ်ကို တည်ငြိမ်အောင် ထိန်းသိမ်းရပါအုံးမယ်။

ခုနက ကိုစိုင်းမောင်နဲ့ စကားပြောရစဥ္မှာတော့ ကိုယ့်ကို လိုးထားခဲ့တဲ့သူမို့ ရှက်စိတ်ဝင်နေမိပေမယ့် ဖြစ်ခဲ့တာတွေကို ဒီလောက်အထိ ခေါင်းထဲ မထည့်နိုင်သေးပါဘူး။ ဒါကြောင့် တော်ပါသေးတယ်။ အဲဒီတုန်းက သူမ နားထဲက လေတွေထွက်ကာ ခေါင်းကလည်း ရှုပ်ထွေးနောက်ကျိနေခဲ့တာလေ။

ဒါပေမယ့် ကိုစိုင်းမောင်ကတော့ သူမကို တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ပဲ အလေးထားဆက်ဆံသွားခဲ့တာပါ။ သူလုပ်ချင်တိုင်း လုပ်ခဲ့ရတဲ့မိန်းမ၊ သူ့လီးရည်နဲ့ သေးတွေကို သောက်ခဲ့ရတဲ့ မိန်းမဆိုပြီး သူမကို အထင်သေးနှိမ့်ချတဲ့ မျက်နှာထားမျိုး မတွေ့ရပါဘူး။

ဒီအတွက် သူ့ကို ကျေးဇူးတင်ရပါတယ်။ ဒီလို ဆက်ဆံခံရတော့လည်း သူမ အနေရခက်နေရတာ ဖြေသိမ့်နိုင်ပါသေးတယ်။

ဒါကလည်း ကိုစိုင်းမောင်က တစ်ဖက်သားကို အလေးထား ငဲ့ညှာတဲ့စိတ် ရှိတာ ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ ဒါမှမဟုတ်ရင် သူ့အတွက်က ဒါမျိုးအတွေ့အကြုံတွေ များနေလို့လည်း ဖြစ်နိုင်တာပါပဲ။

သူ ကြုံတွေ့နေကျ ကြိုက်ကုန်း ခပ်ထန်ထန်မိန်းမတွေနဲ့ သူမကို တစ်တန်းတစားထဲ မှတ်ယူကာ အထူးအဆန်းမဖြစ်တာလည်း နေပါမယ်။ ကြိုက်ကုန်းဆိုတဲ့ အတွေးဝင်လာချိန်မှာ သူမ ရင်တွေ တဆတ်ဆတ်တုန်သွားရပါတယ်။

ဟုတ်ပါတယ်။ ကိုစိုင်းမောင် အနေနဲ့ကတော့ တွေ့ပြီး မကြာခင်မှာပဲ လိုးခွင့်ရတဲ့ ခပ်ပျက်ပျက် မိန်းမတစ်ယောက်ပဲ ဖြစ်နေမှာပါ။ လင်ငယ်နေ အကျင့်ပျက် မိန်းမတစ်ယောက်ကို သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ပေါင်းပြီး အလကား လိုးခွင့်ရတုန်း စိတ်ကြိုက်ပျော်ပါးသွားတဲ့ အဆင့်ပဲရှိပါတယ်။

ဒီအတွေးက ဝမ်းနည်းရလွန်းလို့ သူမကို ရေချိုးခန်း ကြမ်းပြင်ပေါ် ထိုင်ချလိုက်ရကာ မျက်ရည်ကျနေမိပါတယ်။ သူမရဲ့လှပတင့်တယ်မှုနဲ့ တန်ဖိုးထားတည်ဆောက်ထားတဲ့ ဖြစ်တည်မှုတိုင်းဟာ စိတ်အလိုလိုက် မိုက် မှားမိတဲ့ အိမ်ထောင်ရေးဖောက်ပြန်မှုတစ်ခုကြောင့် အလုံးစုံ ပျက်စီးသွားခဲ့ရပါပြီ။

ပင်လယ်ပြင် ဒီလှိုင်းကြမ်းများကြားကို လှေအိုးဟောင်းတစ်စီး ကူးဖြတ်ရင်း ပြင်ရင်းနစ်နေရတဲ့ ပုံပါပဲ။ သူမ စိတ်နဲ့ခန္ဓာက ရင်ခုန်သံဆန်းဆန်းနဲ့ ရမ္မက်ရိုင်းရိုင်းများကို စွဲလမ်းတပ်မက္နေမိသ၍ ကာမပင်လယ်ပြင်ကြီးမှာ ကမ်းမမြင် လမ်းမမြင် မျောလွင့်ရင်း နစ်မြှုပ်ပျောက်ကွယ်ရမှာ အမှန်ပါဘဲ။

ပြင်မရတော့တဲ့ အရာတွေအတွက် ပူလောင်ရတာတွေကလည်း များလှပါပြီ။ အခုလည်း ရှက်ရွံ့သိမ်ငယ်ကာ ငိုကျွေးနေမိရင်း တဖြည်းဖြည်း ကိုယ့်စိတ်ကိုယ် ပြန်ငြိမ်အောင် ထိန်းရပါတယ်။

အမှားတစ်ခုက စတင်ခဲ့တဲ့ နာကျည်းအရှက်ရစရာတွေကို အကောင်းဆုံး ကျော်ဖြတ်ရင်ဆိုင်ရပါအုံးမယ်။ ဒါ့အပြင် ကိုသန့်စင်နဲ့ သဘောတူထားချက်အရ ဒီတစ်ညဟာ သူမတို့ရဲ့ ပတ်သတ်မှုကို အလုံးစုံ ရပ်နားဖို့ ဖြစ်ခဲ့ပါပြီ။

အခုချိန်ကစကာ သူမရဲ့ ဖြစ်တည်မှုကို အကောင်းဆုံး တည်ဆောက်ရင်း သားနဲ့အတူ ဖြတ်သန်းဖို့ ကြိုးစားရပါမယ်။ ကိုသန့်စင် အကြောင်းကို ခေါင်းထဲဝင်လာမှ အိပ်ရာနိုးကတည်းက သူ့ကို မတွေ့တာကို သတိရလာပါတယ်။

အခန်းအပြင်မှာ ရှိနေသလား။ ကိုစိုင်းမောင် လာစကားပြောတုန်းက ကိုသန့်စင်ကို မေးမလို့ ပြင်လိုက်ပါသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် နာကျည်းရင်းစွဲရှိနေတဲ့ သူ့နာမည်ကို တမင်ထုတ်ဖော်ပြီး မေးရမှာကို မလိုချင်လို့ နှုတ်ဆိတ်နေလိုက်ပါတယ်။

ပြီးတော့ ကိုစိုင်းမောင်နဲ့ စကားပြောရတာကလည်း မျက်နှာပူရတာမို့ စကားရှည်ရှည်တွေ မပြောဖြစ်တော့တာပါ။ ကိုသန့်စင်ကို အခုချိန်မှာ မလိုလားတာ မှန်ပေမယ့်၊ အရင် အချိန်တွေမှာ သူဟာ သူမရဲ့ လင်ငယ်တစ်ယောက်ဖြစ်ခဲ့သလို တိတ်တိတ်ပုန်း လင်ယောက်ျားအဖြစ် နှစ်ကိုယ်ကြား ပတ်သတ်မိခဲ့သူပါ။

သူ့လုပ်ရပ်တွေကြောင့် မုန်းတီးရပေမယ့် သူနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ရတာဟာ ကိုစိုင်းမောင်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ရတာထက် သက်သာပါသေးတယ်။ မုန်းတီးမှုတွေနဲ့ပဲ သူ့ရှေ့မှာ ခပ်တင်းတင်း ခပ်မာမာ နေနိုင်ပါတယ်။

ပြီးတော့ ကိုသန့်စင်နဲ့အတူ အိမ်ကို ပြန်ရမှာလေ။ ကိုစိုင်းမောင်ကတော့ ကိုယ့်ကို လိုးပြီးတာ မှန်ပေမယ့် ရင်းနှီးမှု သိပ်မရှိသူမို့ အလိုလိုနေရင်းပင် မျက်နှာအထားရခက်နေပါတယ်။

သူမလည်း အိမ်ပြန်ဖို့ စဥ္းစားမိမှ အနိုင်နိုင် ထရပ်ပြီး ရေချိုးရပါတော့တယ်။ ရေနဲ့ထိလိုက်တာနဲ့ ထူပူစပ်ဖျဥ္းနေတဲ့ ဒဏ်တွေက တဆစ်ဆစ်နဲ့ ခံစားရပါတယ်။

သူမလည်း ကျွတ်သပ်ညည်းရင်းပဲ အားတင်းကာ ရေချိုးရပါတယ်။ ပေါင်အတွင်း ခွဆုံ၊ အဖုတ်လေးနဲ့ ဖင်ပေါက်လေးတို့ကတော့ အစမှာ အထိမခံနိုင်လောက်အောင် ကျိန်းစက်နာကျင်နေပေမယ့် တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အခံရသက်သာလာပါတယ်။

ပြီးတော့ ရေနွေးနွေးကလည်း ပင်ပန်းနွမ်းနယ်မှုကို လျော့ပါးစေသလို တစ်ကိုယ်လုံး ကိုက်ခဲနာကျင်နေတာတွေကိုလည်း သက်သာလာစေရပါတယ်။ တစ်ကိုယ်လုံးကို ဆပ်ပြာတိုက်ရင်း ကိုစိုင်းမောင်ရဲ့ သုတ်ရည်နဲ့ သေးတွေ ပေါက်ထည့်ပတ်ဖြန်းခံရပုံကို ပြန်မြင်ယောင်မိပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ ပါးစပ်ကို ပလုတ်ကျင်းပြီးမှ သွားပွတ်တံ အသစ်တစ်ချောင်းကို ယူပြီး သွားတိုက်ရပါတယ်။ ညက အားပျက်ကာ မိန်းမောပြီး အိပ်ပျော်သွားခဲ့ရတာမို့ ကိုစိုင်းမောင် သေးနံ့တွေက ပါးစပ်ထဲ မွှန်ထူနေခဲ့တာပါ။

ပြီးတော့ သူမ တစ်ကိုယ်လုံးလည်း စေးကပ်ကပ်နဲ့ ဖြစ်နေခဲ့ရတာလေ။ ဒါကြောင့်ပဲ ရင်လျားထားတဲ့ ထမိန်ကို ကွင်းလုံးပုံချပြီး ခန္ဓာကိုယ်လေးအနှံ့၊ အကြားအလပ်မရှိရအောင် ပွတ်သပ်ဆေးကြောနေမိပါတယ်။

ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်က အနံ့အသက်ဆိုးတွေနဲ့ ညစ်ပတ်ပေပွနေတာတွေကို ပြောင်အောင် ဆေးကြောသန့်စင်နိုင်တာ မှန်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အပေါ်ယံ အညစ်အကြေးတွေသာ ပျောက်ကွယ်သွားပေမယ့် ယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့ စိတ်ထင်တိုင်း ပြုမူဆက်ဆံသမျှကို ခံပေးခဲ့ရတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်လေးကတော့ ကျန်ရှိနေခဲ့တာပါပဲ။

ဒါတွေ တွေးမိကာ စိတ်မကောင်းဖြစ်ဖြစ်နဲ့ပဲ ရေကို ပြီးအောင်ချိုးလိုက်ရပါတယ်။  ရေချိုးပြီးမှ အခက်အခဲတစ်ခု ဖြစ်ရပြန်ပါတယ်။ လောလောနဲ့ ရေချိုးခန်းထဲ အမြန်ဝင်လာမိတာမို့ အဝတ်ပို ပါမလာပါ။

ရင်လျားလာတဲ့ ထမိန်ကလည်း ရေစိုသွားပြီလေ။ ဒီထမိန်လေးကိုပဲ ရေစင်အောင် ညစ်ပြီး ရင်ပြန်လျားကာ အခန်းတံခါးကို အသာလေးဟလို့ လူရိပ်လူခြည် ကြည့်ရပါတယ်။ အိပ်ခန်းတံခါးက ဖွင့်လျက်ကြီးလေ။

သူတို့နှစ်ယောက်လုံးကို မတွေ့မှ အမြန်ထွက်ပြီး သူမအိမ်ကယူလာတဲ့ အိတ်ကို ရှာရပါတယ်။ ကိုသန့်စင်နဲ့ ညအိပ် အလိုးခံရမှာမို့ အဝတ်အစားအပိုနဲ့ အသုံးလိုလာနိုင်တာတွေကို ယူလာခဲ့ရတယ်လေ။

သူမ ယူလာတဲ့အိတ်ကို မှန်တင်ခုံပေါ်မှာ တွေ့ရပါတယ်။ ညက ဘယ်မှာထားမိမှန်း မသိပါဘူး။ တစ်ယောက်ယောက်က ဒီမှာ လာတင်ထားပေးတာ ဖြစ်ပါမယ်။ သူမလည်း အိတ်ကို ဖွင့်ပြီး အဝတ်အစားအပိုကို ထုတ်ရပါတယ်။

ဒီအချိန်မှာပဲ သူမ စိတ်ထဲ မလုံလို့ အခန်းပေါက်ဝကို လည်ပြန်ကြည့်မိပါတယ်။ အခန်းဝမှာ ကိုစိုင်းမောင်က သူမခန္ဓာကိုယ် နောက်ပိုင်းကို စူးစူးရဲရဲကြည့်နေတာကို တွေ့လိုက်ရပါတယ်။

(ဆက်ရန် …..)

“အို !!! ကိုစိုင်းမောင် … ဘာလုပ် … ဟို … ဘာယူစရာ ရှိလို့လဲ”

“မဟုတ်ပါဘူး။ မကြည်ပြာ ရေချိုးခန်းထဲမှာ ကြာနေလို့ … ဘာများဖြစ်နေလဲဆိုပြီး … စိုးရိမ်လို့ လာကြည့်တာပါ …. Sorry … Sorry ”

“ရပါတယ် … ကျမ ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး။ ရေချိုးတာ နည်းနည်း ကြာသွားတာ။
အခု ကျမ အဝတ်လဲမလို့ ….”

“ရတယ်လေ …. လဲပါ။ ကျနော် အပြင်က စောင့်နေပါ့မယ် …
ဒါနဲ့ မကြည်ပြာ ဆေးလူးဖို့ ဆတ်တီခုံပေါ်မှာ ဆေးဘူးတင်ထားတယ်။ ဒီဆေးက ကောင်းတယ်။
ကျနော် ဟိုက ယူလာတာ။ သူက ယောင်နေ၊ နာနေတာတွေကို အကုန် လိမ်းလို့ရတယ်။ အရမ်းကောင်းတယ်။ ပြီးတော့ အကိုက်အခဲပျောက်ဆေးလည်း ရှိတယ်။ တစ်ပြားတော့ သောက်လိုက်နော်”

“ရှင်”

သူပြောတဲ့ စကားကြောင့် သူမမှာ ဇဝေဇဝါ ဖြစ်သွားပါတယ်။ သူပြောတဲ့ လိမ်းဆေးက ဘယ်နေရာကို လိမ်းဖို့ ပြောနေတာလဲ။ ယောင်နေ၊ နာနေတဲ့ အဖုတ်လေးနဲ့ ဖင်ပေါက်လေးကို လိမ်းဖို့ကို သူ ပြောနေတာလား။ သူမ ဇဝေဇဝါနဲ့ပဲ သူပြောတဲ့ ဆေးဘူးတွေကိုလှမ်းကြည့်မိပါတယ်။

“ဟုတ်တယ်။ အဲ လိမ်းဆေးက အရမ်းကောင်းတယ်။ ဂျယ်လို အဆီပဲ။
မကြည်ပြာ အိပ်ပျော်နေတုန်းက ကျနော် နည်းနည်း သန့်ရှင်းပေးပြီး တစ်ခါလိမ်းပေးထားသေးတယ်”

“ရှင် …. အို !!! ”

သူမ တမေ့တမော အိပ်ပျော်နေတုန်းမှာ သန့်ရှင်းပေးပြီး ဆေးလိမ်းပေးထားတာက ကိုစိုင်းမောင်တဲ့လား။ တစ်ယောက်ယောက်က လုပ်ပေးထားတယ် ထင်မိပေမယ့် သူလို့တော့ မထင်ဘူးလေ။

အခုတော့ အဖုတ်ပြင်လေးနဲ့ စအိုပေါက်လေးတွေကို ဆေးလိမ်းပေးတာတောင် မသိခဲ့ရတဲ့ သူမအဖြစ်ကို တွေးမိပြီး ရှက်ရပါတယ်။ လုပ်ပေးတဲ့သူကလည်း ပြောရရင် တစိမ်းသာသာ လူမဟုတ်လား။ သူမလည်း ရှက်ပြီး သူ့မျက်နှာကို မကြည့်ရဲတော့ပါဘူး။

“ဟဲ … မရှက်ပါနဲ့ မကြည်ပြာရယ်။ ကျနော်က မကြည်ပြာ အရမ်းနာနေမှာကို စိုးရိမ်လို့ လုပ်ပေးမိတာပါ။
ပြီးတော့ အဲမှာ ရေဘူးနဲ့ သောက်ဆေးလည်း ပါတယ်။ နွမ်းနယ်ကိုက်ခဲနေတာတွေအတွက် ကောင်းတယ်… သောက်လိုက်နော်”

“……….”

“ဒါဆို ကျနော် အပြင်ကပဲ စောင့်နေမယ်နော် … အေးဆေးလဲပါ”

သူမမှာ ရှက်ပြီး ဘာမှ ပြန်မပြောမိပါ။ ကိုစိုင်းမောင် ထွက်သွားမှ သတိရပြီး အခန်းတံခါးကို ခပ်မြန်မြန် သွားပိတ်လိုက်ရပါတယ်။

ပြီးတော့မှ သူမ အိပ်မောကျနေချိန်မှာ ကိုစိုင်းမောင်က သူမကို ဆေးလိမ်းပေးတာတွေကို ပြန်တွေးပြီး ရှက်စိတ်နဲ့အတူ ရင်ဖိုမိပါသေးတယ်။ ညက ယစ်မူးရီဝေမှုနဲ့အတူ အသိလွတ် မတတ် ကာမစိတ်တွေ ထန်ပြီး အရှက် မဲ့ကာ လိုးခဲ့၊ ခံခဲ့ကြတာ မှန်ပါတယ်။

ဒါကလည်း သူမ သောက်ခဲ့တဲ့ ဝိုင်နဲ့ ကာမစိတ်ကြွဆေးတွေကြောင့်လည်း ပါမှာပါ။ ဒါပေမယ့် အခုလိုအချိန်မှာတော့ ကိုစိုင်းမောင်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ရတိုင်း သူမမှာ ရှက်ကြောက် မဝံ့မရဲစိတ်တွေသာ တိုးလို့ ဖြစ်ပေါ်နေရပါတယ်။

ဒါကြောင့် သူမမှာ ရှက်စိတ်နဲ့ စိတ်မလုံမလဲ ဖြစ်နေရပါတယ်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေး ကုန်းဝတ်တာတောင် စိတ်မလုံဘဲ သေချာပိတ်ထားတဲ့ အခန်းတံခါးပေါက်ကို လှမ်းလှမ်း ကြည့်နေမိပါတယ်။

ဒီလို အခန်းတံခါးကို လှည့်တကြည့်ကြည့်နဲ့ပဲ အဝတ်အစားကို အမြန်ဝတ်ရပါတော့တယ်။ ရင်ဖုံးအင်္ကျီနဲ့ ထမိန်အသစ်ကို ဝတ်ပြီးမှပဲ စိတ်အေးရပါတယ်။

အောက်ခံဘောင်းဘီလေးကို မဝတ်ခင်မှာတော့ ကိုစိုင်းမောင်ပြောတဲ့ လိမ်းဆေးဘူးကို သတိရလိုက်ပါတယ်။ သူမလည်း ဆိုဖာမှာထိုင်ပြီး ထမိန်လေး လှန်တင်ကာ ကိုယ့်ဟာကိုယ် ဆေးလိမ်းရပါတော့တယ်။

လီးဒဏ်ကို ပက်ပက်စက်စက် ခံထားရတဲ့ အဖုတ်နဲ့ စအိုပေါက်လေးဟာ ဆေးလိမ်းတာတောင် တဆစ်ဆစ်နဲ့ နာနေရပါတယ်။ သူမလည်း ဆေးလိမ်းပြီးမှ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို အသာအယာလေး ဆွဲတင်ကာ ဝတ်ရပါတော့တယ်။

ပြီးတော့မှ ပါလာတာတွေနဲ့ပဲ ကြည့်ကောင်းအောင် မျက်နှာကို ကပျာကယာ ပြင်ရပါတယ်။ ဆံပင်ကိုတော့ တစ်ပတ်လျှိုလေးပဲ ထုံးလိုက်ပါတယ်။ သားပြန်လာချိန်မှာတော့ သပ်သပ်ရပ်ရပ်လေးဖြစ်နေရအောင် တစ်ခါတည်း ပြင်လိုက်မိပါတယ်။

ပြင်ဆင်ပြီးတော့မှပဲ သူပြောတဲ့ အကိုက်အခဲပျောက်ဆေးကို ယူသောက်ရပါတယ်။ ညကလို စိတ်ကြွဆေးမျိုးတွေ ဖြစ်မှာ စိုးရိမ်မိပြီး သောက်သင့်၊ မသောက်သင့် တွေးရပါသေးတယ်။ သူမလည်း နာကျင်ကိုက်ခဲနေတာတွေ ရှိနေတာမို့ ဒီတစ်ခါတော့ မဟုတ်လောက်ပါဘူး တွေးကာ ခပ်မြန်မြန်ပဲ သောက်လိုက်ရပါတယ်။

အားလုံးပြီးမှပဲ သူမမှာ အခန်းပြင် ထွက်ဖို့ ခက်နေရပါတယ်။ အပြင်မှာ သူတို့နှစ်ယောက်နဲ့တွေ့ရမှာလေ။ ကိုသန့်စင်နဲ့ အတူတူ ပြန်ရမှာ ဖြစ်ပေမယ့် မပြန်ခင်မှာ ကိုစိုင်းမောင်နဲ့ နှုတ်ဆတ်စကားပြောရမှာကို မျက်နှာပူနေရပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ရှောင်လို့ မဖြစ်နိုင်တဲ့ အခြေအနေမှာ တွေဝေနေမှုဟာ စိတ်ဒဏ်ရာတွေ တိုးစေဖို့သာ ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် အတတ်နိုင်ဆုံး တည်ငြိမ်အောင် ကြိုးစားရင်ဆိုင်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။

ပြီးတော့ သူမနိုးကတည်းက ကိုသန့်စင်ကို မတွေ့ရသေးပါဘူး။ မျက်နှာပူရတဲ့ ကိုစိုင်းမောင်ကသာ အခန်းထဲကို အခါခါ လာနေခဲ့တာပါ။ ကိုသန့်စင် ဘာလို့ မတွေ့ရတာလဲ မသိပါ။

ဒါနဲ့ပဲ သူမ အိပ်ခန်းထဲက ထွက်လာပြီး အိန္ဒြေရရပဲ ဧည့်ခန်းဘက် ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ ဧည့်ခန်းက ဆိုဖာခုံပေါ်မှာ ကိုစိုင်းမောင် ထိုင်နေတာ တွေ့ရပါတယ်။

သူက သူမထွက်လာတာကို ငေးကြည့်နေရှာပါတယ်။ သူမလည်း ထိတ်ခနဲ ဖြစ်သွားကာ သူ့ဆီက အကြည့်ကို လွှဲပြီး ဘေးဘီကို အကြည့်လွှဲနေလိုက်ပါတယ်။ လှမ်းနေတဲ့ ခြေလှမ်းတွေလည်း ရပ်သွားပါတယ်။

“မကြည်ပြာ … လာလေ … ထိုင်ပါအုံး။ မကြည်ပြာက မြန်မာဆန်ဆန်လေး ဝတ်ထားတော့ အရမ်းလှတာပဲ။
လှတယ်ဆိုတာထက် သိမ်မွေ့လွန်း၊ ဆွဲဆောင်မှု ရှိလွန်းတယ်ဗျာ …. ဘယ်လောက်ကြည့်ကြည့် မရိုးနိုင်တဲ့ အလှနဲ့ ကိုယ်နေဟန်ထားပဲ … ကျနော့်မျက်လုံးထဲက မထွက်နိုင်ဘူး”

“အို !!! ….”

တရစပ်ပြောလာတဲ့ သူ့ချီးကျူးစကားတွေကြောင့် သူမမှာ အနေရခက်သွားပါတယ်။ သူက မြန်မာဆန်ဆန် ဝတ်ထားတဲ့ သူမအလှကို ချီးကျူးနေတာလေ။

တစ်ညလုံး သူလိုးချင်တိုင်း လိုးသမျှကို အဝတ်မကပ်နိုင်ဘဲ ကိုယ်လုံးတီးခံပေးခဲ့ရတာကို ပြန်တွေးမိပြီး ပိုရှက်သွားရပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ရှက်ရှက်နဲ့ စကားလမ်းလွှဲဖို့ ကြိုးစားရပါတယ်။

“ဒါနဲ့ … ကိုသန့်စင် မတွေ့ပါလား။ ကျမနိုးကတည်းက သူ့ကို မတွေ့သေးဘူး”

“ဪ … အဲကိစ္စ အခုပြောမလို့ပါ။ လာပါအုံး … မကြည်ပြာရဲ့။
ထိုင်ပါအုံး … မတ်တတ်ကြီး မနေပါနဲ့”

“ဟင် … ဘာပြောမလို့လဲ။ ဘာဖြစ်လို့လဲ”

သူမလည်း ကိုစိုင်းမောင် ဘာကိုပြောမှန်း မသိတာနဲ့ မေးရင်း နီးရာ ခုံမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ပါတယ်။ သူမ ထိုင်လိုက်တာက ကိုစိုင်းမောင်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ဘက် မှာပါ။ သူမ ဝင်ထိုင်ပြီးချိန်မှာပဲ သူက …..

“သန့်စင် မရှိဘူး။ သူ အရေးကြီးကိစ္စရှိလို့ ပြန်သွားရတယ်”

“ဟာ … ဒီလူ ဘာလုပ်တာလဲ … ကျွတ် … ဒီလူ …”

“မဟုတ်ဘူး မကြည်ပြာ၊ သူ တကယ်အရေးကြီးလို့ အစောကြီး ထပြန်သွားရတာပါ”

“ဒီလို လုပ်လို့ မရဘူးလေ … ကျမက သူနဲ့ပြန်ရမှာ … ဒီလူ ယုတ်မာပြန်ပြီ”

“မကြည်ပြာ ပြန်ဖို့အတွက် ကျနော့်ကို သေချာမှာသွားပါတယ်။ ကျနော် အိမ်ပြန်လိုက်ပို့ပါ့မယ်။
အဲဒီအတွက် စိတ်ချပါ”

“ကျွတ် … သူက ကျမကို အမျိုးမျိုး စိတ်ဒုက္ခပေးနေတာပဲ ….”

ပူပန်သွားမိလို့ ကိုသန့်စင် ဘာလို့ ပြန်သွားမှန်း သူမ စိတ်မဝင်စားတော့ပါဘူး။ ကိုစိုင်းမောင်ကလည်း သေချာမပြောပြသလို သူမကိုယ်တိုင်ကလည်း ကိုသန့်စင်အပေါ် အယုံအကြည်မရှိတော့တဲ့ စိတ်အခံကြောင့် မယုံနိုင်ဖြစ်နေခဲ့တာပါ။

“ဟူးးးး ဒါဆို ကျမတို့ ပြန်ကြမယ်လေ။ ကျမ အိမ်ကို အစောကြီးရောက် မှ ဖြစ်မှာ။
ကျမကို လိုက်ပို့ပေးပါနော်”

“ပို့ပေးပါ့မယ်။ သန့်စင်ကလည်း သေချာမှာသွားပါတယ်။ မကြည်ပြာ … ကျနော့်ကို စိတ်ချပါ။
ဒါနဲ့ အခုချိန်ကြီး ပြန်ဖို့က အဆင်မပြေဘူးလေ။ မနက် ၄ နာရီပဲ ရှိသေးတယ်။ အပြင်မှာ မှောင်တုန်း။
ပြီးတော့ ကျနော်တို့က တခြားမြို့မှာလေ။ ဒီအချိန်ကြီး လမ်းခရီးက အဆင်မပြေဘူး”

“ကျွတ် …..”

ကိုစိုင်းမောင် ရှင်းပြတော့မှပဲ သူမလည်း ထူပူနေတာကနေ လက်ရှိအခြေအနေကို ပြန်သတိရပါတော့တယ်။ သူပြောတာလည်း ဟုတ်ပါတယ်။ အချိန်က စောလို့ အပြင်မှာ မှောင်မဲနေတာပါ။

ပြီးတော့ သူမတို့ကလည်း တခြားမြို့မှာ ရောက်နေခဲ့တာလေ။ ဒီအချိန်ကြီး ထပြန်ရင် လမ်းခရီးက သိပ်အဆင်မပြေတာက အမှန်ပါ။ နည်းနည်း အလင်းရောင်ထွက်မှ ပြန်ရင်တော့ အချိန်တစ်နာရီမကြာဘဲ သူမအိမ်ကို ရောက်ရမှာပါ။ ဆွမ်းကျွေးသွားတယ် အကြောင်းပြခဲ့ပြီးမှ မိုးမလင်းခင် အိမ်ပြန်ဝင်သွားရင် အိမ်စောင့်ရှိနေမယ့် အမမြတို့ကို ရှင်းပြရခက်ပါအုံးမယ်။

ဒါပေမယ့် ကိုစိုင်းမောင်နဲ့ နှစ်ယောက်တည်း ထိုင်ရမှာကို တွေးကာ စိတ်ကျဥ္းကျပ်နေမိပါတယ်။ ဒီလူနဲ့ သူမက လိုးကြ၊ ခံကြ ဖြစ်ခဲ့ရပေမယ့် ကျန်တဲ့အကြောင်းတွေ ပြောကြရအောင် ရင်နှီးခင်မင်ကြသူတွေမှ မဟုတ်တာလေ။

“နည်းနည်း အလင်းရောင်ထွက်အောင် ခဏထိုင်စကားပြောကြတာပေါ့ ….
ဒါနဲ့ သန့်စင်က မသွားခင် … မကြည်ပြာကို ဖြစ်ခဲ့တာတွေ အားလုံးအတွက် တောင်းပန်ပါတယ်တဲ့။ နောက်နောင် မကြည်ပြာ အနှောင့်အယှက်ဖြစ်အောင် သူ မနေတော့ပါဘူးတဲ့ သေချာပြောသွားတယ်”

“ဟင်း … ဟင်း … သူ့ကို ကျမက မယုံပေမယ့် အဲဒီအတိုင်း ဖြစ်ပါစေလို့ပဲ ဆုတောင်းပါတယ်”

“ပြီးတော့ သူက ဒီအိတ်လေးကို သေချာပေးခိုင်းသွားသေးတယ်”

“ရှင်”

ကိုစိုင်းမောင် ပေးတဲ့ စက္ကူအိတ်လေးကို သူမမှာ ယောင်ယောင်နနလေးနဲ့ လှမ်းယူလိုက်ပါတယ်။ အထဲမှာ ဘာတွေပါမှန်း မသိသလို စဥ္းစားလို့လည်း မရပါဘူး။

ဒါနဲ့ အိတ်လေးကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့မှ ဓာတ်ပုံတွေကို တွေ့ရပါတယ်။ သူမလည်း သေချာသိချင်လို့ အပြင်ကို ထုတ်ကြည့်လိုက်ပါတယ်။

တွေ့လိုက်ရတာကတော့ သူမ တစ်ခါမြင်ဖူးတဲ့ ဓာတ်ပုံတွေပါပဲ။ သားနဲ့ မခင်မေစန်းတို့ရဲ့ မဖွယ်မရာ ပုံတွေကို တွေ့ရပါတယ်။

သူမလည်း ဒီပုံတွေကို ပြန်တွေ့ရတော့ ထိတ်လန့်သွားရပါတယ်။ ပြီးတော့ စိတ်ထဲလည်း တုန်လှုပ်ကာ ဝမ်းနည်းလာခဲ့ရပါတယ်။

ဒီပုံတွေကြောင့်ပဲ ကိုသန့်စင်အလိုကျ ပြန်ပတ်သတ်ဖြစ်ခဲ့ရတာ မဟုတ်လား။ ပြီးခဲ့တာတွေ ပြီးခဲ့ပြီဆိုပေမယ့်လည်း သားဖြစ်သူရဲ့ သိက္ခာကျစရာ ပုံတွေကို ပြန်တွေ့ရတဲ့အခါ သူမရင်ထဲ ထိခိုက်ခံစားရပြန်ပါတယ်။

ပုံတွေကြည့်ပြီး ဝမ်းနည်းကာ မှိုင်တွေငေးငိုင်သွားတဲ့ သူမကို ကြည့်ပြီး ကိုစိုင်းမောင်လည်း စိတ်မကောင်း ဖြစ်သွားတယ်နဲ့တူပါတယ်။ ငေးငိုင်သွားတဲ့ သူမအနားကို ပြောင်းကာ ကပ်ထိုင်ပြီး ဓာတ်ပုံတွေကို ကိုင်ထားတဲ့ လက်နှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင် ဖျစ်ညှစ်ကာ အားပေးလာပါတယ်။

ဒီတော့မှပဲ သူမလည်း ပုံတွေကို အိတ်ထဲ မြန်မြန်ပြန်ထည့်လိုက်ပါတယ်။ သားရဲ့ ပုံတွေကို အခြားသူတစ်ဦး မြင်ပြီး စပ်စုမှာမျိုးကို မဖြစ်စေချင်ပါ။ ဒါပေမယ့် ဒီပုံတွေကို ကိုစိုင်းမောင်လည်း မြင်ခဲ့ပြီးသားလည်း ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။

“မကြည်ပြာ ….. ညက ဖြစ်ခဲ့တာတွေ အားလုံးအတွက် ကျနော် စိတ်မကောင်းပါဘူး။
ကျနော် ပြုမူခဲ့တာတွေရော၊ ပြီးတော့ ကြမ်းတမ်းရိုင်းပြမိတဲ့ အပြုအမူတွေရော၊ တောင်းပန်ပါတယ်။
တကယ်ဆိုရင် မကြည်ပြာလို လှပပြီး ကျက်သရေရှိတဲ့ အမျိုးသမီးကို ကျနော် ဒီလိုမျိုးတွေ မလုပ်သင့်ပါဘူး။
ဒါပေမယ့် ကျနော့်စိတ်ရိုင်းတွေကို မထိန်းလိုက်နိုင်ဘူးဗျာ”

ကိုစိုင်းမောင်က တကယ် စိတ်မကောင်းဖြစ်တဲ့ လေသံနဲ့ သူမလက်ကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး တောင်းပန်နေရှာပါတယ်။ သူ့စကားတွေက ညက ဖြစ်ခဲ့တာတွေကို ပြန်အစဖော်သလို ဖြစ်စေရပါတယ်။

ဒါကြောင့် သူမမှာ မျက်နှာ မထားတတ်အောင် ဖြစ်ရပြန်ပြီး ခေါင်းကို အောက်ငုံ့ထားမိပါတယ်။ တကယ်ဆိုရင် ရမ္မက်ထန် ကာမပွဲတွေမှာ ဆင်ခြင်ထိန်းသိမ်းနိုင်မှုတွေမဲ့ပြီး စိတ်ရိုင်းတွေ ထွက်ပေါ်တတ်တာ မဆန်းပါဘူး။

ဒါပေမယ့် မထင်မှတ်ထားတဲ့ သူ့ အပြုအမူ​က သူမစိတ်ကို သိမ်ငယ်ရအောင် ချိုးနှိမ်ခံခဲ့ရတာပါ။ ဒါ​ကြောင့် ပြန်တွေးမိတိုင်း ရင်ထဲ ပြင်းပြင်းရှရှ ထိခိုက်ခံစားရပါတယ်။

“မကြည်ပြာ ….. ကျနော် တောင်းပန်တာကို လက် မခံဘူးလား ”

“ကိုစိုင်းမောင်ရယ် ….. လက်ခံတာ၊ မခံတာက ဘာထူးတော့လို့လဲ။
တကယ်ဆိုရင် ရှင့် လုပ်ရပ်တွေ ကြမ်းတမ်းခဲ့တာလည်း ဖြစ်သင့်ပါတယ်။ ကျမလို မိန်းမမျိုးက ဒါမျိုးတွေ ကြုံရတာ မဆန်းပါဘူး”

“ဟာ ….. မဟုတ်ဘူး။ မကြည်ပြာက အဲလို မိန်းမမျိုး မဟုတ်ပါဘူး။
လူတိုင်းက အခြေအနေ အမျိုးမျိုးကြားမှာ မှားယွင်းဖူးမှာပဲ။ မှားအောင် တွန်းပို့ခံရတာမျိုး ရှိတတ်သလို အမှားထဲက မရုန်းထွက်နိုင်တဲ့ အခြေအနေတွေ ရှိတတ်တာကို ကျနော် သဘောပေါက်ပါတယ်”

“ဟင်း … ဟင်း … ရှင်က ကျမ စိတ်သက်သာအောင် ပြောတတ်သားပဲ”

“ကျနော် ပါးစပ်ထဲရှိရာ လျောက်ပြောနေတာ မဟုတ်ပါဘူး။ မကြည်ပြာအပေါ် ကျနော့်အမြင်ကို ရိုးရိုးရှင်းရှင်းပဲ ပြောပြတာပါ။
တကယ်ဆိုရင် စားသောက်ဆိုင်မှာ မကြည်ပြာကို စတွေ့ကတည်းက သန့်စင်ပြောခဲ့သလို အကုန်မဟုတ်ဘူးဆိုတာ ကျနော် နားလည်လိုက်ပါတယ်။
မကြည်ပြာက သူပြောသလို မိန်းမမျိုး မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါက ကျနော့်စိတ်ထဲက အလိုလို သိနေခဲ့တာပါ”

“ဟင် ….. သူက ဘာပြောခဲ့လို့လဲ”

“သူပြောတာတွေ ထားလိုက်ပါ။ ဒါပေမယ့် မကြည်ပြာရဲ့ ကျက်သရေရှိလွန်းတဲ့ အလှတရားနဲ့ သိမ်မွေ့နူးညံ့မှုကို ကျနော် စတွေ့ကတည်းက ရင်သပ်ရှုမော ဖြစ်ခဲ့ရတာပါ”

“အို ….. ”

“တကယ်ပြောတာ …. စတွေ့ကတည်းက မြန်မာဆန်ဆန် အဝတ်အစားနဲ့ လိုက်ဖက်တင့်တယ်မှုမျိုးကို ကျနော့်စိတ်ကို ဆွဲဆောင်နေခဲ့တာပါ။
ကျနော်က မြန်မာနိုင်ငံကို မရောက်တာ ကြာတာကတော့ ဟုတ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် မကြည်ပြာက ကျနော်တွေ့ဖူးသမျှမှာ အဆွဲဆောင်နိုင်ဆုံး အလှတရားကို ပိုင်ဆိုင်ထားသူပါပဲ”

“အို !!! မဟုတ်တာ …”

ကိုစိုင်းမောင်ရဲ့ စကားလုံး အနုအရွတွေကို ကြားရပြီး သူမ လက်ဖျား၊ ခြေဖျားတွေပါ အေးလာရပါတယ်။ ရင်ခုန်ကြည်နူးရခြင်း သတ်သတ်မဟုတ်ပေမယ့် မမျှော်လင့်တဲ့ အခြေအနေမှာ သူမကို တန်ဖိုးထားတဲ့ ကြည်နူးဖွယ်စကားလုံးများကြောင့် စိတ်လှုပ်ရှားရတာတော့ အမှန်ပါ။

သူ့စကားတွေကို ပျော်ဝင်ကြည်နူးတာမျိုးတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် သူမ ပါးစပ်ထဲ သေးပေါက်ထည့်ပြီး သေးနဲ့ဖြန်းခဲ့တဲ့သူက ဒီလို သူမအလှအပတွေကို နူးနူးညံ့ညံ့လေး ဖွဲ့နွဲ့ပြောလာတော့ အံ့ဩရပါတယ်။

ဒီလို တုန်လှုပ်မိလို့လည်း သူဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်ကို သူ့လက်ထဲကနေ ဆွဲထုတ်ကာ ခေါင်းငုံ့ကာ ငြိမ်သက်နေမိတယ်။ သူကလည်း ရုန်းထွက်သွားတဲ့ လက်တွေကို အသာတကြည်ပဲ ခွင့်ပြုပြီး လွှတ်ပေးလိုက်ပါတယ်။

“တကယ်ပြောတာပါ။ မကြည်ပြာကို စတွေ့ကတည်းက ကျနော့်စိတ်ထဲ ယုံကြည်နေတာ တစ်ခုရှိတယ်။
သန့်စင်နဲ့ မကြည်ပြာကြားမှာ ကျနော် မသိနိုင်တဲ့ ပတ်သတ်မှုတွေ ရှိနိုင်ပါတယ်။
ဒါပေမယ့် ဒီပတ်သတ်မှုကို သန့်စင်ကြောင့် ရုန်းထွက်ဖို့ ခက်ခဲနေတာ ဖြစ်မှာပါ။
ဒါကလည်း မထူးဆန်းပါဘူး။ မကြည်ပြာလို အမျိုးသမီးကို တဒင်္ဂပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရရင်တောင် လက်လွှတ်မခံနိုင်အောင် တမ်းတမ်းစွဲ ဖြစ်ကြမှာပါပဲ”

“ရှင် ပြောတာလည်း မှန်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီအမှားတွေ ဖြစ်ပေါ်လာဖို့ ကျမကိုယ်တိုင်က အသိအမြင်နည်းပြီး ရူးမိုက် မိခဲ့တာလေ။
တစ်ခါမှားပြီးတဲ့ အမှားကို မပြင်နိုင်ဘဲ စဥ္းစားဆင်ခြင်မှုမဲ့ပြီး မိုက်တွင်းနက်ခဲ့လို့ … ကျမကို သိပ်ချစ်၊ သိပ်တန်ဖိုးထားတဲ့ လင်ယောက်ျားရဲ့ နာကျည်းစွန့်ပစ်ခြင်းကို ခံခဲ့ရတာလေ။
ကို့အပေါ် ကျမ လွန်ကျူးခဲ့တဲ့ ဝဋ်ကျွေးတွေကပဲ အခု ကျမသိပ်ချစ်ရတဲ့ သားက ….. ကျမကို စိမ်းကားနေခဲ့ပြီလေ။ ဒါက ကျမ သစ္စာမဲ့မှုကြောင့် ခံရတဲ့ ဒဏ်ခတ်မှုတွေပါပဲ …”

ပြောရင်း အသံတိမ်ဝင်သွားတဲ့ သူမကို ကိုစိုင်းမောင်က လက် မောင်းလေး ဖွဖွဆုပ်ကိုင်ပြီး အားပေးရှာပါတယ်။ ဖြစ်ပြီးသမျှကို အရမ်းခံစားနေရင် ကိုယ်ရော စိတ်ပါ ထိခိုက်လာလိမ့်မယ်လို့ ပြောရှာပါတယ်။

သူမ ရင်ထဲမှာ ခံစားနေရတာတွေ၊ နောင်တနဲ့ ယူကျုံးမရ ဝမ်းနည်းနေရတာတွေကို ဖွင့်ထုတ်ချလိုက်ရလို့ စိတ်ထဲ ပေါ့ပါးသွားသလို ခံစားရပါတယ်။ ဒီအမှားတွေ၊ နောင်တနဲ့ ပူပန်မှုတွေကို တစ်ယောက်ယောက်ဆီမှာ ဖွင့်ဟ ပြောပြချင်ပေမယ့် ပြောပြလို့ မရခဲ့ဘူးလေ။

တကယ်ဆိုရင် ကိုမျိုးဝင်းသာ ပြန်ရောက်လာခဲ့ပါက သူမ အမှားတွေကို အကုန်အစင် ဖွင့်ပြောပြီး ပေးတဲ့အပြစ်ဒဏ်ကို ကျေကျေနပ်နပ် ခံဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားခဲ့တာပါ။ ဒါပေမယ့် ကိုက ပြန်မလာခဲ့ပါဘူး။

သားက သူမတို့အခြေအနေကို သိရှိသွားချိန်မှာလည်း သားကို ဖွင့်ဟပြီး ဝန်ခံချင်ခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကိုယ်ကျင့်တရား ဖောက်ပြန်ပြီး အခြားယောက်ျားတစ်ယောက်နဲ့ မဖွယ်မရာတွေ ဖြစ်ခဲ့တာကို သားရဲ့ရှေ့မှာ ဘယ်လိုမျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီး စပြောရပါ့မလဲ။

သားက ပေါက်ကွဲပြစ်တင်ရင်လည်း ကျေနပ်စွာ ခံယူပေးခဲ့မှာပါ။ ဒါပေမယ့် သားက ဒါမျိုးမလုပ်ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီအစား သူမကိုသာ တစိမ်းဆန်ဆန် ဆက်ဆံပြီး မုန်းတီးနာကျည်းနေခဲ့ပါတယ်။

ဒါကပဲ သူတို့သားအဖနှစ်ယောက်က သူမကို အကောင်းဆုံး ဒဏ်ခတ်နေတာနဲ့ အတူတူပါပဲ။ အခုဆိုရင် သားက သူ့အဖေလိုပဲ သူမနဲ့ အဝေးမှာနေဖို့ အချိန်တိုင်း ဆုံးဖြတ်နေခဲ့တာကို သိပါတယ်။

စိတ်ထဲကြိတ်ကာ နာကျည်းနေတဲ့ သားရှေ့မှာ နေရတဲ့ အချိန်တိုင်း၊ နေ့ရက်တိုင်းဟာ သူမအတွက် ဝဋ်ကြွေးတစ်ခုလို စိတ်ပင်ပန်းလှပါတယ်။ ဒါ့အပြင် သူမရဲ့ အမှားကြောင့်ပဲ နောက်ပိုင်း စိတ်ဆင်းရဲစရာတွေ၊ အလိုမတူဘဲ ပေးဆပ်ဖြည့်ဆည်းရတာတွေကစကာ အခြား စီးပွားရေး၊ လူမှုရေးစတဲ့ စိတ်ရှုပ်စရာမှန်သမျှကို တစ်ယောက်တည်းပဲ ကြိတ်မှိတ် ခံစားခဲ့ရပါတယ်။

ကိုယ့်လိပ်ပြာ ကိုယ်မလုံတော့လည်း ဘယ်သူ့ကိုမှ ရင်ဖွင့် မပြရဲပါဘူး။ ချစ်ခင်ရင်းနှီးရဆုံး ဖြစ်တဲ့ ယမင်းကိုတောင် သူမရင်ထဲက ခံစားရသမျှကို ဘယ်လို ပြောပြရဲပါ့မလဲ။

သူ့ယောက်ျားနဲ့ ဖောက်ပြန်နေခဲ့မိတဲ့ သူမအပြစ်ကြောင့်ပဲ ရင်ဖွင့်ဖော် ညီမတစ်ယောက်ကို ဆုံးရှုံးခဲ့ရပါတယ်။ ပြီးတော့ တစ်စုံတရာ ရိပ်မိနေတဲ့ ဘကြီးဦးနဲ့ အမမြတို့ကိုလည်း သူမအပူတွေကို ရင်ဖွင့်မပြောပြနိုင်ခဲ့ပါ။

အမှားဝင်္ကပါထဲ ပျော်ပျော်ကြီး လည်ပတ်နေတုန်းကသာ နောင်တနဲ့ ပူပန်ရခြင်းတွေဟာ သိပ်မသိသာဘဲ မေ့ပျောက်နေမိခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အမှားနွံထဲ နစ်သထက်နစ်ကာ ရုန်းမထွက်နိုင်ဖြစ်ပြီး လက်ပန်းကျ မောပန်းချိန်မှာတော့ နောင်တအပူမီးတွေက သူမကို တိုးလို့ လောင်ကျွမ်းလာရပါတော့တယ်။

အခုတော့ မမျှော်လင့်ဘဲ တစိမ်းတစ်ယောက်ကို ရင်ဖွင့်ပြောပြခဲ့မိပါပြီ။ တကယ်ဆိုရင် တစ်ဦးဦးကို သူမ ခံစားပူလောင်နေရတာတွေထက် မှားခဲ့မိတာကို ဖွင့်ဟဝန်ခံချင်တဲ့ စိတ်တွေက ကြီးစိုးနေခဲ့တာပါ။

အခုလို သူမရင်ထဲက မွန်းကျပ်နေတာတွေကို ဖွင့်ဟလိုက်ရလို့ ရင်ထဲပေါ့ပါးသွားသလို ခံစားလိုက်ရတယ်။ ပြီးတော့ ဝမ်းနည်းစိတ်တွေက ရင်ထဲစို့အောင် လှိုက်တက်လာပြီး တသိမ့်သိမ့် ရှိုက်ကာ ငိုချမိပါတော့တယ်။

ကိုစိုင်းမောင်က သူမကိုယ်လုံးလေးကို ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းကာ ပွေ့ဖက်နှစ်သိမ့်ပေးလာပါတယ်။ သူမလည်း မှားခဲ့မိတာကို ဖွင့်ပြောချကာ ငိုချလိုက်ရတော့ အတန်အသင့် စိတ်သက်သာရသွားခဲ့ပါတယ်။

(ဆက်ရန် …..)

ဒါကြောင့်ပဲ ကိုစိုင်းမောင် ရင်ခွင်ထဲမှာ ခဏလောက်ကြာအောင် ငိုခဲ့မိတာကနေ ပြန်ထွက်လိုက်ပါတယ်။ ကိုစိုင်းမောင်ကလည်း သူမကျောပြင်လေးကို ပွေ့ဖက်ပွတ်သပ်ပေးနေတာကနေ အသာတကြည်ပဲ လွှတ်ပေးလိုက်ပါတယ်။

“မကြည်ပြာ ….. မှားခဲ့တာက မှားခဲ့ပြီးပြီလေ။ ဒီတော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ပဲ အပြစ်တင်ပြီး ပူလောင်နေလို့ မရဘူး။
ဘယ်လောက်ပဲ ကိုယ့်ဘက်က ရိုးစင်းနေပါစေ၊ အခြေအနေနဲ့ အကြောင်းအရင်း တိုက်ဆိုင်လာရင် ခံစားမှုနောက် လိုက်ပါသွားတတ်ကြတာပါပဲ။
မကြည်ပြာရဲ့ အမှားက သန့်စင်ရဲ့ သိမ်းသွင်းမှုနဲ့ ကြိုးစားအားထုတ်မှုကြောင့် အများကြီးပါတယ်ဆိုတာ ကျနော် ခန့်မှန်းမိပါတယ်”

“ဟုတ်တယ်။ ဒါပေမယ့် ကျမကိုယ်တိုင်က အတွေ့နောက်ကို ပါသွားမိတဲ့ အချိန်တွေ အများကြီးလေ”

“မကြည်ပြာကို ကျနော် တစ်ခု ဝန်ခံရအုံးမယ်။ ဒီအိတ်ထဲက ဓာတ်ပုံတစ်ချို့ကို ကျနော် ကြည့်ခဲ့မိတယ်”

“ရှင်”

“ကျနော်တောင်းပန်ပါတယ်။ တကယ်ဆိုရင် ဒါက မလုပ်သင့်တဲ့ အပြုအမူပါ။ ဒါပေမယ့် အိတ်ကလည်း အသေပိတ်မထားတော့ ကျနော် ကြည့်လိုက်မိတာပါ။
အထဲက ကောင်လေးက ……… ထားလိုက်ပါတော့။ ဒါတွေမပြောတော့ပါဘူး။ ဒီလို ကြည့်လိုက်မိမှပဲ တစ်ချို့အရာတွေကို ကျနော်သဘောပေါက်လာတယ်။
နောက်ပိုင်း မကြည်ပြာနဲ့ သန့်စင်ရဲ့ ပတ်သတ်မှုမှာ ဒီပုံတွေက အဓိကနေရာက ပါမယ်နဲ့တူတယ်”

“ဟုတ်ပါတယ်။ ဒါတွေ အခုတော့ ပြီးပါပြီလေ။ သူနဲ့ကျမ သဘောတူထားတာက ဒီတစ်ညပဲလေ။
သူ့ကို မယုံရဲပေမယ့် ဒီပုံတွေ ပြန်ပေးပုံ ထောက်ရင် ရှေ့လျောက်တော့ ကျမ စိတ်အေးရမယ်နဲ့ တူပါတယ်”

“သန့်စင်အကြောင်းကို ကျနော် တော်တော်သိထားတယ် ထင်ခဲ့တာ။
သူက ကျနော်နဲ့ သိတဲ့အချိန်မှာ လူယုတ်မာတစ်ယောက် မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် သူ့မှာ စိတ်ဒဏ်ရာတွေတော့ များတယ်။
အခုမှ သူ့ယုတ်မာမှုတွေကို ကျနော်သိရတာ။ စိတ်ချပါ မကြည်ပြာ။ နောက်ထပ် မကြည်ပြာကို သူ စိတ်ဒဏ်ရာတွေ ထပ်မပေးစေရပါဘူး။
သူလည်း ဂတိပေးထားပြီလေ။ ပြီးတော့ ကျနော်လည်း ဒီအကြောင်းတွေ သိနေပြီဆိုတော့ သူ့ကို ထိန်းပါ့မယ်။
ကျနော်နဲ့ သူနဲ့ကြားမှာ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် မလွန်ဆန်နိုင်တဲ့ အကြောင်းတွေ ရှိပါတယ်။
နောက်ပိုင်း မကြည်ပြာရဲ့ သဘောဆန္ဒမပါဘဲ သူ ထပ်ကြိုးစားခဲ့ရင် ကျနော့်ကို ဆက်သွယ်ပါ။ သူ့ကို ကျနော် ရအောင် တားဆီးနိုင်ပါတယ်”

“ရှင်”

“ဒီလိုလေ။ မကြည်ပြာက နောက်ပိုင်း ကျနော်နဲ့ အဆက်အသွယ် မရှိချင်တာ သိပါတယ်။
ဒါပေမယ့် နိုင်ငံခြားက ကျနော့်ဖုန်းနံပါတ်ကို ပေးထားပါ့မယ်။ မဆက်သွယ်ချင်လည်း ရပါတယ်။
ဒါပေမယ့် သန့်စင်ကြောင့်ပဲဖြစ်ဖြစ်၊ မကြည်ပြာမှာ တခြားအကျပ်အတည်းရိုက်စရာရှိရင်ပဲဖြစ်ဖြစ် … ကျနော့်ကို ဆက်သွယ်စေချင်ပါတယ်။
ပြည်ပဖုန်းခေါ်ရမှာဆိုတော့ နည်းနည်း အခက်အခဲတော့ ရှိနိုင်တယ်။ ဒါပေမယ့် မကြည်ပြာမှာ လိုအပ်တာရှိရင် ကျနော် ကူညီချင်ပါတယ်”

“ရပါတယ်။ ကျမ မလိုပါဘူး။ ဟင့်အင်း ….”

သူမ လက် မခံလိုလို့ ငြင်းမိပါတယ်။ သူ့အပြောကို ကျေးဇူးတင်မိပေမယ့် နောက်ပိုင်း ဆက်သွယ်စရာမှ မရှိတာလေ။ ဒါပေမယ့် ကိုစိုင်းမောင်ကတော့ သူ့အိတ်ထောင်ထဲက ကတ်တစ်ကတ်ကို ထုတ်ကာ ဓာတ်ပုံတွေ ထည့်ထားတဲ့ အိတ်ထဲကို ထည့်လိုက်ပါတယ်။

“ကျမ ….. တကယ် မလိုတာပါ …. ရှေ့လျောက်လည်း ကျမ ဘဝနဲ့ ကျမပေါ့။ ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ….
ကိုစိုင်းမောင်ဆီကလည်း အကူအညီ ထပ်မယူချင်ပါဘူး။ တကယ်ဆိုရင် ရှင့်ဆီက ကိုသန့်စင် ယူထားတဲ့ ငွေတွေအတော်များများက ကျမအတွက် ယူထားတာပါ။
ရှင့်ကို အရင်က မမြင်ဖူးပေမယ့် ကျမ အခက်အခဲ ဖြစ်နေချိန်မှာ ကူပြီး ငွေထုတ်ပေးတာနဲ့ပဲ ကျေးဇူးတင်နေမိတာပါ။
အဲဒီငွေတွေအတွက်လည်း အားနာနေမိတယ်”

“ဒီလို မပြောပါနဲ့ဗျာ။ ကျနော်က မကြည်ပြာကို မတွေ့ရခင်က အထင်နဲ့ … တွေ့ပြီးနောက်ပိုင်း အမြင်က လုံးဝမတူပါဘူး။
မကြည်ပြာကို စတွေ့ရကတည်းက စာနာမိသလို ဘာဖြစ်ဖြစ် အကူအညီပေးချင်နေမိတာပါ။
ဒါက ညက ဖြစ်ခဲ့ကြတာနဲ့ မဆိုင်ဘူးနော်။ စတွေ့ကတည်းက ကျနော့်ရင်ထဲ ဖြစ်လာတဲ့ စိတ်အမှန်ပါ”

“ဟင်”

ကိုစိုင်းမောင်ရဲ့ စကားတွေက သူမကို ရှက်ကိုးရှက်ကန်း ဖြစ်သွားစေရပါတယ်။ ညက အကြောင်းပါလာလို့ မျက်နှာပူရတာထက် သူ့အပြောတွေကြောင့် ရှက်သလို၊ ရွံ့သလိုနဲ့ အနေရ ခက်လာရပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ သူ့မျက်နှာကို မကြည့်ရဲဘဲ မျက်လွှာအောက်ချနေမိပါတယ်။

“ဒါကြောင့်မို့လည်း ယူထားတဲ့ ငွေအတွက် ဘာမှ မပူပါတော့နဲ့။ မကြည်ပြာကို စာနာမိကတည်းက ဒီငွေတွေကို ကျနော် ပြန်မယူချင်တော့ပါဘူး”

“အို … ငွေတွေက မနည်းဘူးလေ။ ပြန်ယူရမှာပေါ့။ ပြီးတော့ ဒီငွေကိစ္စကို ကိုသန့်စင်က သူ့ဟာသူ စီစဥ္မယ်တဲ့”

“ထားပါ။ မကြည်ပြာ ယူထားတာကို သူ့ဆီကလည်း ကျနော် ပြန်မယူပါဘူး။
သူ့အတွက် ယူထားတာကိုတော့ ပြန်ယူရမှာပေါ့”

“မဟုတ်သေးဘူးလေ။ အဲလိုဆိုရင် ရှင့်ကို အားနာစရာ ကောင်းနေပြီ”

“ဟား ဟား …. မကြည်ပြာရယ်။ တကယ်တော့ ငွေဆိုတာ လူတစ်ယောက် စိတ်ချမ်းသာမှုထက် အရေးမကြီးပါဘူး။
ဒီငွေကြောင့် မကြည်ပြာ စိတ်မပူရဘဲ စိတ်ချမ်းသားတယ်ဆိုရင် ကျနော် ကျေနပ်ပါပြီ။ ဒီငွေတွေကို သူ့ဆီကနေ ကျနော်ပြန်ယူရင် မကြည်ပြာက သူ့ကို ကျေးဇူးတင်နေရအုံးမယ်။
ကျတော်လည်း ဒါမျိုး မဖြစ်စေချင်ဘူး။ ဘာမှ ထောက်ညှာစရာမရှိဘဲ ကင်းရှင်းသွားရင် အကောင်းဆုံးပေါ့။
ဒါဆို ကျနော်လည်း စိတ်ချမ်းသာရမယ်လေ”

“ရှင် …”

ကိုစိုင်းမောင်ရဲ့ စကားတွေက သူမကို စိတ်လှုပ်ရှားကာ အံ့ဩစေရပါတယ်။ မထင်မှတ်ထားတဲ့ စကားတွေကို ဆက်တိုက်ကြားလိုက်ရလို့လည်း သူမရင်ကို တုန်ခတ်စေရတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ မျက်လွှာချထားရာကနေ သူ့မျက်နှာကို ကြည့်လိုက် မိပါတယ်။

သူ့မျက်လုံးတွေမှာ နူးညံ့မှုနဲ့အတူ ကြင်နာမှုတွေကို အတိုင်းသားတွေ့မြင်ရပါတယ်။ သူပြောသမျှဟာ အပေါ်ယံ ဟန်ဆောင်မှုတွေ မပါဘဲ စိတ်လိုလက်ရ ပြောနေတယ်ဆိုတာ မြင်သာနေခဲ့ပါတယ်။

ညက တွေ့ခဲ့ရတဲ့ သူမခန္ဓာကိုယ်အပေါ် တပ်မက္လွန်းတဲ့ ရမ္မက် အခိုးအငွေ့တွေ မတွေ့ရပါဘူး။ ဒါကပဲ သူမကို အံ့ဩထူးဆန်းစေရပါတယ်။ ညက ရမ္မက်ထန် ရိုင်းပြခဲ့တာတွေနဲ့ လားလားမှ မသတ်ဆိုင်တော့ပါဘူး။ အခြားသူတစ်ဦး ဖြစ်သွားသလိုပါပဲ။

မနေ့ကမှ စတွေ့ပြီး တစ်ညတာ ပျော်ပါးခဲ့တဲ့ အမျိုးသမီးကို သူပြောတဲ့ စကားတွေက ကြင်နာရိပ်တွေ ကဲလွန်းပါတယ်။ များလွန်းလှတဲ့ ငွေတွေက သူမ စိတ်ချမ်းသာမှုလောက် အရေးမကြီးဘူးဆိုတဲ့ သူ့စကားဟာ သူမစိတ်ကို ထိခတ်လှုပ်ရှားစေရတာတော့ အမှန်ပါ။

သူမခန္ဓာကိုယ်အပေါ် တပ်မက္မှုကြောင့် လိုးကောင်းရုံအတွက်နဲ့တော့ ဒီလို ပြောစရာမှ မလိုတာလေ။ ပြီးတော့ ဒီလောက် အဆုံးရှုံးခံစရာလည်း မလိုပါဘူး။ ဒါမှမဟုတ် သူမနဲ့ နေရတာ မဝသေးလို့ ထပ်လိုချင်လို့များလား။

ဒါပေမယ့် သူ့မျက်နှာပေါ်မှာ လိုချင်တောင့်တနေတဲ့ လိင်စိတ်တွေ မတွေ့ရပြန်ပါ။ ယောက်ျား ငါးယောက်ရဲ့ ရမ္မက်လိုအင်တွေကို ကြုံတွေ့ပျော်ပါးဖူးသူမို့လည်း သူတို့မျက်နှာပေါ်က ရမ္မက်အခိုးအငွေ့တွေကို အနည်းအကျဥ္းတော့ နားလည်နေခဲ့ပါပြီ။

“အခုလို ကျနော်ပြောတာကို တစ်မျိုး မထင်ပါနဲ့ဗျာ။ တကယ်ဆိုရင် ကျနော့်ကလည်း မိန်းမကိစ္စနဲ့ ပတ်သတ်ရင် အားနည်းချက်တွေ ရှိပါတယ်။ ကောင်းတဲ့သူတော့ မဟုတ်ခဲ့ပါဘူး။
မိန်းမတွေကို ကျနော့်လိင်ဆန္ဒပြည့်ဝစေရုံသတ်သတ်သာ သဘောထားဆက်ဆံခဲ့သူပါ။
ဒီလိုသဘောထားခဲ့လို့လည်း ရင်နဲ့အမျှ ထိခိုက်နာကျင်ခဲ့ရတာတွေ ရှိခဲ့ပါတယ်။
ဒါတွေ ထားလိုက်ပါ။ မကြည်ပြာနဲ့ ပတ်သတ်မိတာက ကျနော့်လိင်ဆန္ဒသတ်သတ်ကြောင့် မဟုတ်ပါဘူး။ မနေ့က ညနေအထိ ဒီကို ကျနော်လာဖို့ အစီအစဥ္မရှိပါဘူး။
ဒါပေမယ့် မကြည်ပြာကို တွေ့လိုက်ရတော့ ကျနော့်စိတ်တွေ ပြောင်းလဲသွားရတယ်။ ဒါက လိင်စိတ်ချည်းကြောင့်တော့ မဟုတ်ပါဘူး။ မကြည်ပြာကို တကယ်သဘောကျ နှစ်သက် မိလို့ပါ။
မကြည်ပြာက ကျနော့် စိတ်ကို ဆွဲဆောင်နိုင်တဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ဦးပါပဲ။ ဒါကိုတော့ ယုံကြည်ပေးပါနော်”

“……………….”

“ဒါကြောင့် အခုလိုပြောနေတာတွေကလည်း မကြည်ပြာခန္ဓာကိုယ်ကို ရခဲ့လို့၊ ထပ်ရချင်သေးလို့ မဟုတ်ပါဘူး။ ကျနော် ကူညီတယ်ဆိုတာကို စိတ်သန့်သန့်နဲ့ လက်ခံပေးပါ”

ကိုစိုင်းမောင်ရဲ့ စကားတွေက သူမကို ဆွံ့အတွေဝေစေခဲ့ပါတယ်။ မျက်လုံးအဝိုင်းသားနဲ့ သူပြောသမျှကို ငေးစိုက်ကြည့်ရင်း နားထောင်နေမိပါတယ်။

ဆွတ်ပျံ့ကြည်နူးဖွယ်ကောင်းတဲ့ သူ့စကားတွေကြောင့် သူမစိတ်တွေ လှုပ်ရှားမိရပါတယ်။ သူမကို ကာမစိတ်သတ်သတ်နဲ့သာ ပတ်သတ်ခဲ့သူက ကြင်နာရိပ်တွေသန်းတဲ့ စကားတွေနဲ့ သူမ စိတ်ကျဥ္းကျပ်နေရတာတွေကို ကူညီဖြေရှင်းပေးဖို့ ကြိုးစားနေခဲ့တာလေ။

ဒီလို ကိုစိုင်းမောင်ဘက်က သဘောထားတွေကြောင့်လည်း သူမလည်း သူ့အပေါ် အမြင်တွေ ပြောင်းလာခဲ့ရပါတယ်။ အစက သူမကို အချောင်ရလို့ သတ်သတ်လာလိုးတဲ့ လူတစ်ယောက်လို့ပဲ ထင်ခဲ့တာပါ။

အလိုးကောင်းသူ ဖြစ်သလို သူ့လီးကြီးနဲ့ အားမာန်တွေကလည်း ရင်လှိုက်ဖို တပ်မက္ဖို့ ကောင်းလွန်းပါတယ်။ ပြီးတော့ သူက သူမပါးစပ်ထဲ သေးပေါက်ထည့်ပြီး ရမ္မက်စိတ်ရိုင်းတွေကို ပြသသွားခဲ့သူပါ။

ဒါကြောင့်ပဲ ဒီမနက် မှာ သူ့ကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖို့ ရှက်ရွံ့သိမ်ငယ်နေမိပါတယ်။ မလွှဲသာလို့ အားတင်းကာ မျက်နှာချင်းဆိုင်ခဲ့ရပေမယ့် သူမရင်ထဲက ထိတ်လန့်မှုနဲ့ ရှက်ရွံ့မှုက ရှိနေတုန်းပါပဲ။

ဒါပေမယ့် သူ့ရဲ့ ကြင်နာနွေးထွေးတဲ့ စကားတွေနဲ့အတူ သူမအပေါ် စာနာနားလည်မှုနဲ့ ဖေးမမှုတွေက သူမရင်ထဲမှာ နွေးထွေးယုံကြည်မှုတွေ ဖြစ်ပေါ်လာရပါတယ်။ အိပ်ရာနိုးကာစက သူမ နာကျင်ခံစားခဲ့ရတဲ့ ထိတ်လန့်စိုးရွံ့မှုတွေ၊ ရှက်ရွံ့သိမ်ငယ်မှုတွေဟာ လျော့ပါးလာခဲ့ရပါတယ်။

ပြီးတော့ သူ့ကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖို့ ခက်နေတာမျိုးလည်း မရှိတော့ပါဘူး။ နွေးထွေးယုံကြည်မှုနဲ့အတူ သူနဲ့ စကားထိုင်ပြောရတာကို သက်တောင့်သက်သာ ဖြစ်လာရပါတယ်။

“ရှင့်ဆီက ဒီစကားကြားရတာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ ငွေတွေက ရှင်လည်း ရှာထားရတာလေ။
ပြီးတော့ ဒါကို ကိုသန့်စင် ရှင်းပေးမယ်လို့ ပြောတယ်။ အမှန်ဆိုရင် ဒီည သူ့အလိုကို ကျမ လိုက်လျောပေးရတဲ့ အကြောင်းအရင်းတွေထဲမှာ ဒီငွေကိစ္စကလည်း တစ်ခုအပါအဝင်ပါပဲ”

“ဒါကို ကျနော် မသိဘူးဗျ။ ကျနော့်ကတော့ အစကတည်းက ဒီငွေတွေကို ခေါင်းထဲမထားပါဘူး။
နောက်လည်း ဒီငွေတွေအတွက်တော့ မကြည်ပြာ  စိတ်အနှောင့်အယှက် မဖြစ်ပါတော့နဲ့”

“အခုလို ပြောဖော်ရတာပဲ ကျေးဇူးတင်လှပါပြီ။ ဘာပဲပြောပြော ဒီမနက်ကစပြီး ကျမ စိတ်တွေ ပေါ့ပါးသွားသလိုပဲ။
ကိုသန့်စင်နဲ့ ကိစ္စကလည်း ပြီးသွားပြီလေ။ ကျမ အမှားတွေကို ပေးဆပ်ရအုံးမယ်ဆိုပေမယ့် သူနဲ့ ဆက် မမှားဖို့တော့ ရပ်တန့်နိုင်ခဲ့ပြီလေ။
ဒါနဲ …. ဟင်း … ဟင်း … ရှင့်ကို အစက ဒီလို မထင်ထားမိဘူး”

“ဗျာ ….. ဟား ဟား …. ဟုတ်ပါတယ်။ ညက ကျနော် ကြမ်းပြီး ရိုင်းသွားတာကိုး။ ဒါကိုတော့ ခွင့်လွှတ်ဗျာ ….
ညက နည်းနည်းလည်း မူးနေသလို မကြည်ပြာကလည်း အရမ်းတပ်မက္ဖို့ ကောင်းနေတော့ ကျနော့်စိတ်တွေ ထိန်းမနိုင်လိုက်ဘူး”

“တော်ပါတော့ …. အဲဒါတွေ ပြန်ပြောရင် ကျမ အနေရခက်တယ်။ ရှင့်ကို ကြည့်ရတာတောင် မျက်နှာပူတယ်”

“ဟား ဟား …. ဟုတ်တယ်နော် ….. ဒါနဲ့ မကြည်ပြာကို တစ်ခု မေးချင်တာရှိတယ်”

“ဟင် …. ဘာလဲ”

“ဟိုလေ ….. မကြည်ပြာ … ကျနော့်ကို ဘယ်လို သဘောထားလဲ။ ကျနော်နဲ့ ဖြစ်ခဲ့တာကိုလေ …… မမျှော်လင့်ဘဲ ဖြစ်ခဲ့ရပေမယ့် ကျနော့်ကို အမှတ်ရနေပါ့မလား။ ကျနော်ကတော့ ညက တွေ့ခဲ့ရတဲ့ မကြည်ပြာကို တစ်သတ်လုံး မေ့ရတော့မှာ မဟုတ်ပါဘူး”

“အို !!! ကျမက ဘာကို ပြောရမှာလဲ …..”

“ကျနော်အပေါ် သဘောထားကို မေးတာလေ။ ကျနော်နဲ့ နေခဲ့ရတာက သာမာန်လိုပဲ မေ့ဖျောက်ပစ်နိုင်မလား။
မကြည်ပြာ စိတ်ထဲရှိတဲ့အတိုင်းကို ကျနော် အရမ်းသိချင်လို့ပါ။ ဒါလေးတော့ ပြောပြပါနော်”

“ဪ ….. ရှင်ကလည်းလေ ….. ရှင်နဲ့ကျမက သာမာန် တွေ့ရိုးတွေ့စဥ္ တွေ့ခဲ့တာ မဟုတ်ဘူးလေ။
တစ်ညလုံး ဆန္ဒတွေ ဖြည့်ဆည်းရင်း အရှက်ကုန် နေခဲ့ကြတာ မဟုတ်လား။
အဲလိုနေခဲ့ကြမှတော့ ဒီအဖြစ်အပျက်တွေက မေ့ဖျောက်ဖို့တော့ ဘယ်လွယ်ပါ့မလဲ။
အမှန်အတိုင်းပြောရရင် ရှင်နဲ့ နေခဲ့ရတဲ့ တစ်ညတာဟာ ကျမ တစ်သတ်လုံး မှတ်မှတ်ထင်ထင် ရှိနေတော့မှာပါ။ ဒါက ဒီအဖြစ်အပေါ် တပ်မက္စွဲလမ်းတာမျိုးတော့ မဟုတ်ဘူးနော်။ စွဲထင်ကျန်နေတဲ့ အမာရွတ် တစ်ခုလိုပေါ့”

ရှက်လို့ မပြောချင်ပေမယ့်လည်း သူမ အမှားတွေကိုတောင် ရင်ဖွင့်ပြောပြမိသူမို့ ကိုစိုင်းမောင်အပေါ် နွေးထွေးယုံကြည်တဲ့ စိတ်မျိုးလည်း ဖြစ်လို့နေရပါတယ်။ သူကလည်းသိချင်နေခဲ့တာမို့ သူမစိတ်ထဲက ရှိတဲ့အတိုင်း အမှန်ပြောပြလိုက် မိပါတယ်။

တကယ်လည်း တစိမ်းဆန်ဆန်ယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့ ကာမလိုအင်တွေ ပြည့်စေဖို့ သူမခန္ဓာကိုယ်ကို အရင်းတည်ပြီး တပ်မက္မှု ပြင်းပြတဲ့ ကာမပွဲကြမ်းကို အတူဆင်နွှဲခဲ့ရတာပါ။ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ကိစ္စကို ကိုယ့်စိတ်ထဲက ဖျောက်ချင်တိုင်း ဖျောက်လို့ရတာမှ မဟုတ်တာ။

“သိပါတယ်ဗျာ။ ဟုတ်ပါတယ်။ ဖြစ်ခဲ့တဲ့အရာတွေက မေ့ပစ်ချင်ရင်တောင် မေ့လို့မှ မရနိုင်တာလေ။
ကျနော်ကတော့ အမှတ်တရ အမြဲရှိနေမှာပါ။ မေ့သွားမှာကို အဖြစ်မခံနိုင်ဘူး … ဟဲ …”

“အို ….. ရှင်ကတော့ ဟုတ်တာပေါ့ … ရှင့် ဆန္ဒတွေ ပြည့်ခဲ့ရတာ မဟုတ်လား။ ဘာကျန်သေးလို့လဲ … အကုန် ရခဲ့တာကို …. ဟွန့် ….”

“မဟုတ်ဘူး …. မကြည်ပြာဆီက ကျနော် လိုချင်တာ ရှိသေးတယ် … မကြည်ပြာကို စတွေ့ကတည်းက ကျနော့်စိတ်ထဲ ဖြစ်တည်နေတဲ့အရာလေ”

“ဟင် !!! ဟိုဟာကတော့ မရဘူးနော် …. အဲဒါက ရှင်နဲ့ဆိုရင် ကျမ သေလိမ့်မယ်”

ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ပြောရင်း ကိစ္စတစ်ခုကို သတိရကာ သူမ အလန့်တကြားပြောမိပါတယ်။ ကိုသန့်စင်က သူမ စအိုပေါက်ကို မညှာမတာ လိုးသွားခဲ့ပေမယ့် ကိုစိုင်းမောင်က မလိုးဖြစ်ခဲ့ပါ။

ညက ကိုစိုင်းမောင်အလိုကျ ပုံစံအမျိုးမျိုးခံပေးခဲ့ရသလို သူ့စိတ်ကြိုက် လီးရည်ထုတ်ပန်း ပြီးတာကိုလည်း ခံပေးခဲ့ရပါတယ်။ ဒီကြားထဲ သူက လိုချင်တာ ရှိသေးတယ်ဆိုတော့ သူမလန့်သွားရပါတယ်။

သူမ အဖုတ်ရော၊ ဖင်ရော နီရဲကျိန်းစက်နေရတာပါ။ သူ့လီးကြီးနဲ့သာ ဖင်လိုးရင်ဆိုတဲ့ အတွေးကြောင့် ထိုင်နေရင်း ဖင်ကျောလေးများ ကျုံ့တက်အောင် လန့်ဖြန့်သွားမိပါတယ်။

“ဟာ …. မဟုတ်ပါဘူး။ ဟား ဟား …. အဲဒါကို ကျနော် မရည်ရွယ်ပါဘူး။ အဲလောက်ကြီး မကြောက်သွားပါနဲ့။
ကျနော် ပြောတာက မကြည်ပြာကို စတွေ့တော့ မြန်မာဆန်ဆန်လေး ဝတ်ပြီး နုပျိုကြွရွနေတာလေ။
အခုလိုပဲ အလှဆုံးဝတ်ထားတာမို့လား။ အဲဒီပုံလေး မြင်ပြီး ကျနော့်ရင်ထဲ ဖြစ်ချင်တဲ့စိတ်ကို ပြောတာပါ”

“ဪ …. သိဘူးလေ။ ရှင်က ဘာပြောလို့ ပြောမှန်း ….”

“မကြည်ပြာ ……”

“ရှင် ….”

“ကျနော်လေ … မကြည်ပြာရဲ့ တင်းရင်းလှပနေတဲ့ မြန်မာဆန်ဆန် ကိုယ်လုံးလေးကို ထွေးပွေ့ပြီး ဖက်နမ်းချင်တာ”

“ဟင် …. တစ်ညလုံး ရှင့်စိတ်ကြိုက် နမ်းပြီးပြီလေ”

“ဟုတ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အဲဒါက ကျနော် လိုချင်တဲ့ ပုံစံမျိုး မဟုတ်ဘူးလေ။
အခန်းထဲ ကျနော် ဝင်လာတော့ မကြည်ပြာရဲ့ မြန်မာဆန်ဆန်အလှကို မတွေ့ရတော့ဘူးလေ။ အခု မကြည်ပြာ ဝတ်ထားပုံလေး ပြန်မြင်ရတော့ ကျနော်စိတ်တွေ ပြန်ဖြစ်လာတာ”

“ဟမ် !!! ဘာထူးလို့လဲ … အတူတူပဲဟာကို”

“မတူဘူး။ ကျနော်က မကြည်ပြာ ဝတ်ထားပုံလေးကို သဘောကျတာ။ ယဥ္ပြီး လှပလွန်းတယ်။
ကျနော်က မကြည်ပြာကို ဒီပုံစံလေးအတိုင်း တစ်ကိုယ်လုံး အနှံ့ နမ်းပစ်ချင်တာ”

“ရှင် ……………
ကိုစိုင်းမောင်ကလည်းလေ …. ထူးထူးခြားခြားပါလား။ ကျမတို့ ထပ်မဖြစ်သင့်တော့ဘူးလေ။
ကျမ ပြန်ရတော့မယ်။ ဒီမနက် အိမ်ကို စောစော ပြန်ရောက်ရမှာ”

“စောပါသေးတယ်ဗျာ။ မိုးလင်းဖို့ တစ်နာရီလောက် လိုပါသေးတယ်။ ကျနော့်ဆန္ဒကို နောက်ဆုံးအနေနဲ့ ခွင့်ပြုပေးပါနော်”

“ခက်တာပဲရှင်။ ကျမ တစ်ကိုယ်လုံး အထိမခံနိုင်လောက်အောင် နာကျင်ကိုက်ခဲနေပြီ။
ပြီးတော့ အမှားတွေကို ဆက် မှားခွင့် မပြုနိုင်တော့ဘူး။ အစကတည်းက ဒီတစ်ညဟာ ကျမအတွက် နောက်ဆုံးညလို့ ဆုံးဖြတ်ထားတာ”

“စိတ်ချပါဗျာ။ နောက်ဆို မကြည်ပြာနဲ့ မပတ်သတ်တော့ပါဘူး။ မရိုးသားတာမျိုး ထပ်မဖြစ်ဖို့ ဂတိပေးပါတယ်။
အခုလည်း တစ်ည မကုန်သေးဘူး မှတ်လို့ရတယ်လေ။ ပြီးတော့ မကြည်ပြာကို နာအောင် မလုပ်ရက်တော့ပါဘူး။
ကျနော်က မကြည်ပြာ တစ်ကိုယ်လုံးကို ဟောဒီအဝတ်အစားတွေပေါ်ကပဲ နမ်းရှိုက်ရင်း ရှိနေတဲ့ စိတ်ကို အာသာဖြေချင်တာပါ”

“ဟာ …. ကိုစိုင်းမောင်ကလည်း … ဘာထူးမှာလဲ … တော်ပြီနော် … ညကလည်း ရှင့်စိတ်ကြိုက် နေပေးပြီးပြီလေ …..
ပြီးတော့ ကျမ ဆက် မဖြစ်ချင်တော့ဘူး။ လိပ်ပြာလည်း မလုံဘူး”

“ခဏလေးပါဗျာ …. ညက သန့်စင်လည်း ရှိနေတာလေ။ အခုတော့ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်တည်းပဲ။
ဒီတစ်ခါက ကျနော့်အတွက် နောက်ဆုံး အခွင့်အရေးပါ။ မကြည်ပြာက သဘောမတူရင် ကျနော် မလိုးပါဘူး။
ခဏလေး ငြိမ်နေပေးပါနော် …. ကျနော် စွဲလမ်းလွန်းလို့ နမ်းရှိုက်ချင်လို့ပါ …. လှလိုက်တာ မကြည်ပြာရယ်”

“အို …. တော်ပြီဆို … ဟင့် …..”

ကိုစိုင်းမောင်က သူမ လက် မောင်းကို ဆွဲကိုင်ပြီး သူ ဆန္ဒရှိတာကို ကလေးတစ်ယောက်လို ပူဆာနေခဲ့ပါတယ်။ သူမလည်း ကာမနယ်ဘက် ထပ်မရောက်ချင်လို့ တားမြစ်နေခဲ့ပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ကိုစိုင်းမောင်က အတင်းပြောဆိုကာ သူမခန္ဓာကိုယ်လေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်ပါတယ်။ သူ့ ရင်ခွင်ထဲ တစောင်းလေး ပစ်ကျသွားချိန်မှာပဲ သူမကို စကားဆက် မပြောနိုင်အောင် နှုတ်ခမ်းကို စုပ်ယူနမ်းရှိုက်လိုက်ပါတယ်။

သူမမှာတော့ ဟင့်ခနဲ၊ အိုခနဲ အသံလေးများ ထွက်ပေါ်ကာ ညှင်သာတဲ့ အနမ်း၊ အစုပ်များကို ခံပေးနေရပါတော့တယ်။ သူ့လက်တွေကလည်း သူမခန္ဓာကိုယ်လေးကို ထွေးပိုက်ရင်း ရွရွလေး ပွတ်သပ်ပေးလာပြန်ပါတယ်။

ဒီမနက် သူမမှာ နွမ်းနယ်နေသလို ကာမစိတ်လည်း ကင်းပျောက်နေပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ကိုစိုင်းမောင်ကို အကြောင်းအမျိုးမျိုးပြပြီး ငြင်းဆန်တားဆီးမိတာပါ။

ကိုစိုင်းမောင်ကလည်း အကြောင်းအမျိုးမျိုးပြကာ တောင်းဆိုရင်း သူမခန္ဓာကိုယ်လေးကို ပွတ်သပ်လို့ နှုတ်ခမ်း၊ ပါးနဲ့ လည်တိုင်လေးအပေါ် အနမ်းဖွဖွလေးများ ဆက်တိုက်ပေးနေခဲ့ပါတယ်။

တကယ်ဆိုရင် အိမ်ပြန်ခါနီး နောက်တစ်ကြိမ် ကာမပွဲ ဖြစ်ရမှာကို မလိုချင်တော့ပါ။ အိမ်အပြန်ကို လန်းဆန်းရွှင်ပြစွာပဲ ပြန်ပြီး သားကို တွေ့ချင်နေပါတယ်။

ကိုစိုင်းမောင်ရဲ့ ရမ္မက်အားမာန်တွေကို လန့်နေမိသလို ခံလိုက်ရရင် သူမခန္ဓာကိုယ်လေး ယိုင်နဲ့ပျော့ခွေသွားရတော့မှာပါ။ သူ့ရဲ့တပ်မက္တဲ့ အနမ်းများနောက်က ထပ်မံဖြစ်ပေါ်လာမယ့် ဆန္ဒတွေကို တားဆီးဖို့ဆိုတာ မလွယ်ဘူးလေ။

သူကတော့ မလိုးပါဘူး။ သူမ ခန္ဓာကိုယ် တစ်ခုလုံးကို နမ်းရှိုက်ချင်ရုံပါလို့ ဆိုလာပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဖြစ်နိုင်ပါ့မလား။

ဒါပေမယ့် သူ့မျက်လုံးတွေမှာတော့ သူမအပေါ် စွဲလမ်းတပ်မက္တဲ့ အရိပ်များ မြင်ရပေမယ့် ကြမ်းတမ်းရိုင်းပြတဲ့ အရိပ်အရောင်တွေ မမြင်တွေ့ရပါ။ ဒီလို အပြောချိုချိုနဲ့ နူးညံ့တဲ့ အပြုအမူတွေကြောင့် တားဆီးဖို့ ခက်ရပြန်ပါတယ်။

ထို့အပြင် ဒီမနက် မှာ သူမစိတ်တွေ ပေါ့ပါးလွတ်လပ်နေပါတယ်။ ရင်ထဲက အစိုင်အခဲတစ်ခုကို ရှင်းလင်းနိုင်ခဲ့သလို စိတ်ထဲ ကျေနပ်နေမိပါတယ်။

ကိုစိုင်းမောင်အပေါ်မှာလည်း အိပ်ရာထကာစကလို ရှက်ရွံ့ ထိတ်လန့်မှုတွေ မရှိတော့ဘူးလေ။ သူမအပေါ် သူ့ရဲ့ ကြင်နာမှုနဲ့ ဖေးမကူညီမှုတွေကြောင့် နွေးထွေးယုံကြည်မှုတွေ ဖြစ်ပေါ်နေရပါပြီ။

ရင်ဖွင့်သင့်သလောက် ဖွင့်ခွင့်ရခဲ့သလို သူမကို စာနာ နားလည်ဖေးမပေးတဲ့ ကိုစိုင်းမောင်ကိုလည်း ကျေးဇူးတင်နေမိတယ်။ ဒါကြောင့် ကိုစိုင်းမောင်ရဲ့ စွဲလမ်းတပ်မက္တဲ့ အပြုအမူနဲ့ တောင်းဆိုမှုကို အပြစ်မမြင်နိုင်ခဲ့ပါဘူး။

ခံစားခွင့် ရသလောက် မှာ အပြည့်အဝ ခံစားချင်တဲ့ လူ့စိတ်သဘောကလည်း ရှိတယ်လေ။ ဒါကြောင့် သူ့ကိုလည်း နားလည်ပေးကာ ဖြည့်ဆည်းပေးချင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ပြီးပြီလို့ သတ်မှတ်ထားတဲ့ ကာမနွံထဲကို နောက်တစ်ခေါက် ပြန်ဆင်းဖို့လည်း မဝံ့ရဲတော့ပါ။

ဝေခွဲမရတဲ့ စိတ်နဲ့ပဲ ကိုစိုင်းမောင် ရင်ခွင့်အတွင်း လူးကာလွန့်ကာနဲ့ နေပေးရပါတော့တယ်။ တပ်မက္ပြင်းပြတဲ့ နမ်းရှိုက်ခြင်းများနဲ့အတူ ညှင်သာတဲ့ ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်မှုတွေကြားမှာ သူမ ခန္ဓာကိုယ်လေးက အလိုက်သင့် ပါနေရပါတော့တယ်။

ကိုစိုင်းမောင်ရဲ့ တပ်မက္ပြင်းပြတဲ့ အနမ်းတွေကြောင့် ရင်ထဲ တလှပ်လှပ်ဖြစ်ကာ မူးဝေလာစေရပါတယ်။ သူကတော့ သူမကိုယ်လုံးလေးကို ပွေ့ဖက်ထားတာကနေ တစောင်းလေးဖြစ်အောင် ဆွဲလဲှချလိုက်ပါတယ်။

(ဆက်ရန် …..)

သူ့အနမ်းတွေကတော့ သူမ နှုတ်ခမ်း၊ ပါးပြင်တွေ အပေါ်မှာမကဘဲ လည်ပင်း၊ ပခုံး၊ ရင်ညွန့်နဲ့ ရင်သားလုံးလုံးလေးများအပေါ် ကျရောက်လာပါပြီ။ သူမခန္ဓာကိုယ်လေးကို အင်္ကျီပေါ်မှတင် ထိတွေ့ပွတ်သပ်နေတဲ့ အနမ်းများကြောင့် မရိုးမရွဖြစ်လာရကာ လှုပ်ရှားတွန့်လူးလာရပါတယ်။

သူက ဒီမှာတင် မရပ်ပါဘူး။ သူကဆိုဖာအောက် မှာ ဆင်းထိုင်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့မှ တစောင်းလေးလှဲနေရတဲ့ သူမ တင်ပါးသားများကို ပွတ်သပ်ရင်း အနမ်းများကို အောက်ဘက် ရွေ့လာခဲ့ပါတယ်။

ရင်ထဲ ဖျိုးခနဲ၊ ဖြန်းခနဲ ဖြစ်ရတဲ့ အထိအတွေ့များအောက် မှာ သူမရင်ထဲကလည်း ဆာလောင်တောင့်တမှုတွေ ဖြစ်လာစေရပါတယ်။ ခန္ဓာကိုယ်ချင်း ရင်းနှီးဖူးသူမို့ သူ့အထိအတွေ့၊ အပွတ်အသပ်များဟာ အတားအဆီးမရှိ ဆက်တိုက်ကို ဆင့်ကဲကျရောက်နေခဲ့ပါတယ်။

စိုးမိုးချုပ်ကိုင်နိုင်မှု အားကောင်းသူပီပီ သူမကို ရင်သိမ့်တုန်ခံစားမှုတွေကြား မျောလွင့်ပါသွားအောင် ဆွဲခေါ်သွားခဲ့ပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ရင်ထဲ လှိုက်ကာ ယားတက်လာမှုတွေကို ကြိတ်မှိတ်တင်းမထားနိုင်ဘဲ သူ့လှုပ်ရှားမှုတွေအတိုင်း လူးလွန့်လှုပ်ရှားရင်း ညည်းသံတိုးဖွဖွလေးသာ ထွက်ပေါ်နေခဲ့ပါတယ်။

ကိုစိုင်းမောင်ကတော့ သူ့ခေါင်းကို သူမ ဆီးခုံနဲ့ ပေါင်ခွဆုံလေးကြားကို ထဘီပေါ်မှပင် တိုးဝှေ့နမ်းရှိုက်နေခဲ့ပါပြီ။ ထိုနေရာတွေကို ရှူးခနဲ မြည်အောင် အားပါပါ ဖိကပ်နမ်းရှိုက် မှုဟာ ပေါင်သားလေးတွေ တဆတ်ဆတ်တုန်အောင် ရင်ထဲ လှိုက်ကာ စိမ့်တက်နေရပါတယ်။ ဒါတောင် ထဘီနဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေး ခံနေပါသေးတယ်။

အဖုတ်လေးထဲကလည်း မရိုးမရွဖြစ်လာရလို့ ဖင်လေးကို ကော့ကာ သူ့ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို လက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဖိတွန်းမိရတဲ့ အထိပါပဲ။ သူကတော့ အလျော့မပေးပါဘူး။ တင်ပါးလုံးလုံးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်ရင်း သူ့ခေါင်းကို သူမပေါင်ကြားထဲ အတင်းတိုးဝင်ကာ ဆက်တိုက်ကို နမ်းရှိုက်နေခဲ့ပါတယ်။

မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ အထိအတွေ့နဲ့ အနံ့အသက်ဟာ သူ့ရမ္မက်ကို တောက်လောင်အားကောင်းလာစေမှာပါ။ ဒါကြောင့်ပဲ ထဘီအလွှာကြားထဲကနေ ပေါင်ကြားထဲ အတင်းတိုးဝင်ပြီး ဆီးခုံ၊ ပေါင်ကြား အဖုတ်ပြင်နဲ့ ပေါင်တွင်းသားလေးများအပေါ် တစိုက် မတ်မတ် နမ်းရှူနေခြင်းပဲ ဖြစ်ပါမယ်။

ဒါပေမယ့် ခံရတဲ့ သူမအဖို့မှာတော့ မထိတထိ အတွေ့ကြားမှာဘဲ စိတ်နဲ့ ကိုယ်နဲ့ လွတ်ကင်းမတတ် ဖြစ်နေရပါပြီ။ ဆင့်ကဲ လှိုက်ကာ တက်လာတဲ့ ရမ္မက်ခံစားမှုတွေကြားမှာ ဆာလောင်မွတ်သိမ့်မှုတွေကလည်း ထိန်းမရအောင် ဖြစ်လာရပါတယ်။

ပေါင်ကြားထဲက ထိတွေ့လှုပ်ရှားမှုတွေကြောင့် ကြက်သီလေးများ တဖြန်းဖြန်းထကာ မောပန်းလာရပါတယ်။ ရေဆာသလို ငတ်မွတ်မှုနဲ့အတူ သူမအဖုတ်လေးထဲက နွေးခနဲ ဖြစ်လာပါတယ်။ တစ်ကိုယ်လုံးမှာလည်း ကာမချွေးလေးများ စို့တက်လာရပါတယ်။

အသိနဲ့ ခံစားမှုကြားမှာပဲ သူမခန္ဓာကိုယ်လေးက မခံနိုင်လောက်အောင် တုံ့ပြန်လှုပ်ရှားလို့ ထကြွလာရပါတယ်။ အမှောင်ထုကြီးစိုးတဲ့ ကာမနယ်ကြီးထဲ အထိန်းအကွပ်မဲ့ မျောလွင့်ကျဆင်းသွားဖို့ အသင့်ရှိနေခဲ့ပါပြီ။

ရမ္မက် ခံစားမှုတွေထဲကို မိန်းမောယစ်မူးကာ တစ်စ တစ်စ နစ်မြှုပ်ကျဆင်းသွားချိန်မှာပဲ သူမခေါင်းထဲကို နောင်တနဲ့ ပူလောင်ခြင်းတွေ ရောက်ရှိလာခဲ့ပါတယ်။ ထိုတဒင်္ဂအတွင်းမှာပဲ သူမရင်ထဲ ပြင်းပြင်းပြပြ စိုးရိမ်ပူပန်မှုနဲ့အတူ ဝမ်းနည်းမှုတွေပါ ဖြစ်ပေါ်လာရပါတယ်။

သာယာစွဲမက္ဖွယ်ကောင်းလွန်းတဲ့ ရမ္မက်ခံစားမှုတွေ​ကို မလွန်ဆန်နိုင်ဖြစ်နေရတဲ့ သူမကိုယ်သူမ ကြောက်ရွံ့လာမိတယ်။ ဖျက်ခနဲ ဝင်လာတဲ့ စိုးရိမ်ပူလောင်မှုနဲ့ ကြောက်ရွံ့ဝမ်းနည်းမှုကြောင့် ယစ်မူးမျောလွင့်နေတာကနေ အလန့်တကြား ထထိုင်လိုက်ပါတယ်။

ရုတ်တရတ် သူမအပြုအမူကြောင့် ကိုစိုင်းမောင်လည်း အံ့ဩမှင်သက်သွားပါတယ်။ ထဘီကြားထဲ ခေါင်းမဖော်တမ်း ဝင်နမ်းသမျှကို သူမက တစောင်းလေးအိပ်ရင်း တွန့်လူးညည်းညူလို့ ခံပေးနေခဲ့တာလေ။

အခုတော့ သူမက ဗြုန်းခနဲ အတင်းကုန်းထပြီး သူ့ခေါင်းကို တွန်းဖယ်လိုက်တာမို့ အံ့ဩကာ သူမမျက်နှာကို မော့ကြည့်နေရှာပါတယ်။ သူမမျက်နှာပေါ်က စိုးရိမ်ကြောက်လန့်မှုနဲ့ တုန်လှုပ်မှုကိုတွေ့ရတော့ သူလည်း အတွေးရခက်သွားပါတယ်။

“ကို … ကိုစိုင်းမောင် … တော်ကြရအောင်နော်”

“ဟင် !!! ဘာဖြစ်လို့လဲ မကြည်ပြာ …”

“ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး။ ကျမဘက်က အဆင်မပြေလို့ပါ ….”

သူမမှာ စကားပြောရင်း မောပန်းတုန်လှုပ်ကာ ရင်ထဲ စို့တက်လာပါတယ်။ ဒါကြောင့့် ဆက် မပြောနိုင်ဘဲ မျက်လုံးမှိတ်ကာ ခဏနားနေရပါတယ်။ သူမအဖြစ်က အရှိန် တငြိမ့်ငြိမ်နဲ့ ညှင်ညှင်သာသာလေး မျောလွင့်နေတာကနေ ကျောက်စိုင်နံရံကြီးနဲ့ ရုတ်တရတ် ဆောင့်တိုက်ခံလိုက်ရသလိုပါပဲ။

ကာမရေယဥ္ကြောထဲ မျောလွင့်နေမိတာကနေ ဖျတ်ခနဲ ဝင်လာတဲ့ ဆင်ခြင်အသိကြောင့် စိုးရိမ်ကြောက်လန့်ကာ ရုန်းထွက်ဖြစ်တာပါ။ ဒါကြောင့်ပဲ စိတ်အာရုံများတစ်စစီ လွင့်စင်ထွက်သွားကာ စို့နစ်မောပန်းနေရရှာပါတယ်။

ရုန်းထွက် ထထိုင်လိုက်ပေမယ့် ခံစားခဲ့ရတဲ့ ကာမသာယာမှု အရှိန်တွေက မသေသေးပါဘူး။ အရှိန်ကျန်နေတဲ့ ရမ္မက်တွေရဲ့ ဆွဲဆောင်နေမှုကို ဆင်ခြင်အသိနဲ့ ထိန်းသိမ်းကာကွယ်နေရရှာပါတယ်။

ခဏလောက်ကြာအောင် မျက်လုံးမှိတ်၊ ငြိမ်သက်ကာ အသိကို ကောင်းအောင်ဆောက်တည်ပြီးမှ ကိုစိုင်းမောင်ကို ပြန်ကြည့်လိုက်ပါတယ်။

“ကျမ .. တောင်းပန်ပါတယ် ကိုစိုင်းမောင်။ ကျမ ရုန်းထွက်ပြီးတဲ့ ကာမနွံထဲကကို ပြန်မဆင်းချင်တော့ပါဘူး။
ရှင် … ဆန္ဒရှိတာကို မဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်လို့ ကျမ အားနာပါတယ်။ ရှင်နဲ့ ကျမ တွေ့ရတာ မကြာသေးပေမယ့် … ကျမအပေါ် ထားတဲ့ ရှင့်စိတ်ကို နားလည်ပါတယ်။
ကျမကို ကူညီချင်တာကိုလည်း ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ ဝမ်းလည်းသာတယ်။
ဒါဆိုရင် ကျမကို ဒီကာမနွံထဲက ရုန်းထွက်နိုင်ဖို့ကို ဆက်ကူညီပေးပါနော်။ ကျမ နောက်တစ်ခါ ဘယ်တော့မှ မမှားချင်တော့ဘူး”

“မကြည်ပြာ၊ ဒါက အမှားလို့လည်း ဆိုလို့မရဘူးလေ။ အခုချိန်မှာ မကြည်ပြာကလည်း လူလွတ်ပဲလေ”

“ဟုတ်ပါတယ်။ ကျမက အခုတော့ လူလွတ်ပါ။
ဒါပေမယ့် တစ်ချိန်ကတော့ လင်ရှိလျက်နဲ့ ဖောက်ပြန်ခဲ့တဲ့ မိန်းမပဲလေ။
ပြီးတော့ အခုချိန်မှာ ကျမက သားတစ်ယောက်မိခင်ပါ။ ကျမမှားခဲ့တဲ့ အကျိုးဆက်တွေထဲမှာ ထပ်ပြီး တဝဲလည်လည် မဖြစ်ချင်တော့ဘူး။
ကျမကို ငဲ့ညှာပြီး ကူညီပေးပါနော်”

“ဒီလို မပြောပါနဲ့ မကြည်ပြာရယ်။ ကျနော်က မကြည်ပြာကို မခံစားရစေချင်ပါဘူး။ ပျော်နေစေချင်တာပါ။
မကြည်ပြာကို စတွေ့တုန်းက … အေးချမ်းတည်ငြိမ်ပြီး ကျက်သရေရှိတဲ့ အလှတရားအောက် မှာ ဝမ်းနည်းစိုးရွံ့နေတဲ့ အရိပ်အရောင်တွေကို ကျနော် သတိထားမိပါတယ်။
အဲဒါတွေကို တွေ့လို့လည်း သန့်စင်ပြောတဲ့ ပုံစံမျိုး မဟုတ်တာကို ခန့်မှန်းမိတာပေါ့။ ပြီးတော့ မကြည်ပြာကို ပိုစိတ်ဝင်စားမိတယ်။
နောက်တော့ မကြည်ပြာကို စာနာမိပြီး ပျော်ရွှင်စေချင်ခဲ့တာပါ။ ကောင်းပါပြီ ….
မကြည်ပြာ ဆန္ဒမရှိရင် ကျနော် ရှေ့မဆက်ပါဘူး။ ဒီအတွက် အလိုမကျလည်း မဖြစ်ပါဘူး။ ကျနော် တကယ်ကျေနပ်မိပါတယ်”

“ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ရှင် …. ဒါနဲ့ ထအုံးလေ။ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ထိုင်မနေပါနဲ့”

ကိုစိုင်းမောင်ရဲ့ စာနာစကားနဲ့ သူ့ဆန္ဒနောက်ကို မလိုက်ဘဲ သူမဆန္ဒကို လိုက်လျောပေးတာမို့ စိတ်ထဲကနေ လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ကျေးဇူးတင်မိပါတယ်။ အထင်ကြီး လေးစားစိတ်လည်း ဖြစ်ရပါတယ်။

ယောက်ျားသားတွေဟာ သာမာန်အချိန်မှာသာ တစ်ဦးအပေါ်တစ်ဦး ငဲ့ညှာစာနာတတ်ပေမယ့် တဏှာထန်ပြီး စိတ်ရိုင်းတွေ ထကြွနေချိန်မှာ သူတို့ဆန္ဒပြည့်ဝဖို့ကိုပဲ ဦးစားပေးတတ်တာ များပါတယ်။ အထူးသဖြင့် သူမလို တစ်ညတာ ပျော်ပါးခွင့်ရတဲ့ အမျိုးသမီးအပေါ်မှာ သူတို့စိတ်ရှိသလောက် ငဲ့ညှာမှုမရှိဘဲ ရယူပျော်ပါးချင်မှာပါပဲ။

အခုတော့ ကိုစိုင်းမောင်က သူမ တားမြစ်မှုကို စောဒက ထပ်မတက်တော့ဘဲ နားလည်လက်ခံပေးခဲ့ပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ လေးစားပြီး ကျေးဇူးတင်မိတာပါ။

ဒီနောက် မှာတော့ ကိုစိုင်းမောင်က သူမပြောသလို ဆိုဖာပေါ်ကို တက်ထိုင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူမ အနားကို ကပ်မထိုင်ဘဲ လက်တစ်ကမ်းအကွာလောက်ကသာ ထိုင်ပြီး သူမကို ပြုံးကြည့်နေပါတယ်။

သူမတို့နှစ်ဦးကတော့ စကားမပြောဖြစ်ကြဘဲ အချိန်အတန်ကြာအောင် ထိုင်နေမိတယ်။ သူမလည်း ဘာပြောရမှန်းမသိ၊ စကားအစ ရှာမရတာနဲ့ ကြမ်းပြင်ကိုပဲ ကြည့်ကာ ငြိမ်နေခဲ့ပါတယ်။

သူလည်း သူမ မျက်နှာကိုသာ ပြုံးကြည့်ရင်း ငြိမ်နေပါတယ်။ ဒီလို နှစ်ယောက်သား အသံတိတ်ဆိတ်ပြီး ငြိမ်နေရတော့လည်း အနေရခက်လာပါတယ်။ သူမမျက်နှာကို စိုက်ကြည့်နေမှန်းသိတော့ ပိုအနေရ ခက်တာပေါ့။

ဒါကြောင့် အပြင်ကို မျက်လုံးဝေ့ကြည့်လိုက်ပါတယ်။ အလင်းရောင် မစို့မပို့ မြင်ရပါပြီ။ လင်းလင်းရှင်းရှင်း မဟုတ်သေးပေမယ့် ဒီအတိုင်း ထိုင်နေရတာ အနေခက်တာမို့ ပြန်ရအောင်လို့ သူ့ကို ပြောလိုက်ပါတယ်။

ဒီတော့မှ သူလည်း အပြင်ကို တစ်ချက်ကြည့်ကာ ပြန်ပို့ပေးပါ့မယ်လို့ ဆိုလာပါတယ်။ ပြီးတော့ အိမ်တံခါးတွေ ပြန်စစ်ကြည့်အုံးမယ်ဆိုကာ ဧည့်ခန်းထဲကနေ အနောက်ထဲ ဝင်သွားပါတယ်။

ဒီတော့မှပဲ သူမကိုယ်သူမ ပြန်ပြင်ရပါတယ်။ ကိုစိုင်းမောင်က ပွေ့ဖက် ပွတ်သပ်ကာ အကြိုက်နမ်းခဲ့တာမို့ ကပိုကရို ဖြစ်နေခဲ့တာလေ။ ဒါကြောင့် အင်္ကျီလေးကို နေရာကျအောင် ပြန်ဆွဲချပြီး မတ်တတ်ရပ်ကာ ထဘီကို ဖြန့်ပြီး သပ်သပ်ရပ်ရပ် ပြန်ဝတ်လိုက်ပါတယ်။

ပြီးတော့မှ မနက်က ကမန်းကတန်းပြင်ထားတဲ့ မိတ်ကပ်ပါးပါးလေးဟာ သူ့အနမ်းတွေကြောင့် ပျက်နေနိုင်တာကို သတိရလိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ပြန်မပြင်ချင်တော့ပါဘူး။

ကိုစိုင်းမောင်ကြောင့် သူမရင်လှိုက်ခုန် မောပန်းကာ ချွေးလေးတွေ ပြန်ခဲ့ရတယ်လေ။ ကျိန်းစက်လွန်းလို့ ဆေးလိမ်းထားရတဲ့ အဖုတ်လေးထဲကတောင် နွေးခနဲဖြစ်ကာ စောက်ရည်တွေ စိမ့်ထွက်ထားရပါသေးတယ်။

ဒါကြောင့် အိမ်ရောက် မှပဲ သားပြန်မလာခင်မှာ ရေမြန်မြန်ပြန်ချိုးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ အိမ်ပြန်လာမယ့် သားဖြစ်သူကို လန်းလန်းဆန်းဆန်းနဲ့ ကြိုဆိုချင်ပါတယ်။

အိမ်ထဲ လိုက်စစ်နေတဲ့ ကိုစိုင်းမောင်လည်း လိုတာထက် ပိုကြာနေသလိုပါပဲ။ သူ ဘာလုပ်နေပါလိမ့်လို့ စဥ္းစားရင်းမှ အကြောင်းတစ်ခုကို တွေးမိပြီး ရှက်စိတ်ဝင်မိပါသေးတယ်။

ကိုစိုင်းမောင် ထွက်သွားတာက အိမ်နောက်ဘက်  ရေချိုးခန်းဆီကိုလေ။ ပြီးတော့ တော်တော်နဲ့ ပြန်ထွက်လာတာကိုလည်း မတွေ့ရပါဘူး။ သူမအပေါ် သူ့အလိုမပြည့်ခဲ့ရတာမို့ ရေချိုးခန်းထဲဝင်ကာ တစ်ယောက်တည်း အာသာဖြေနေသလားလို့ တွေးမိလို့ပါ။

ဖြစ်လည်း ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ အချိန်နည်းနည်းကြာမှ သူထွက်လာတော့ ချွေးပြန်နေတဲ့ မျက်နှာနဲ့ သူမကိုလည်း မျက်နှာချင်း မဆိုင်ဘဲ ဟိုကြည့်သည်ကြည့်နဲ့ပါ။ တစ်ခုခုကို ရှက်ရွံ့ဖုံးကွယ်ထားတဲ့ သူ့မျက်နှာ အနေအထားကို ကြည့်ပြီး သူမလည်း တည်မနေနိုင်ဘဲ ပြုံးမိပါတယ်။

ပြုံးစိစိဖြစ်နေတဲ့ သူမကို တွေ့တော့ ရှက်သွားတာကို သူ့မျက်နှာမှာ အတိုင်းသားတွေ့ရပါတယ်။ အသားဖြူဖြူ၊ လူကောင်ထွားထွားကြီးရဲ့ အရွယ်နဲ့ မလိုက်အောင် ရှက်ကိုးရှက်ကန်း ဖြစ်နေပုံက သူမကို အသံထွက် မရယ်မိအောင် မနည်းထိန်းထားရပါတယ်။

သူလည်း ရှက်ပြီး သူမနဲ့ မျက်နှာချင်းမဆိုင်ဘဲ ပြန်ကြရအောင်လို့ ပြောကာ ရှေ့က ထွက်ပါတယ်။ ဒီတော့မှ သူမလည်း အိန္ဒြေထိန်းကာ သူ့နောက်က လိုက်ထွက်ပြီး သူပြောသလို ကားပေါ်ကနေ တက်စောင့်နေလိုက်ပါတယ်။

သူလည်း တံခါးတွေ သော့ပိတ်ပြီးမှ သူမရဲ့ အိမ်ပြန်ခရီးကို စတင်ခဲ့ပါတယ်။ ကိုစိုင်းမောင်ကတော့ ရှက်လို့ပဲလား မသိပါဘူး။ အသံတိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်နဲ့ပဲ ကားကို အာရုံစိုက် မောင်းနှင်နေပါတယ်။

ဒါပေမယ့် တစ်ချက် တစ်ချက်တော့ သူ့ဘေးမှာ ထိုင်လိုက်လာတဲ့ သူမရှိရာဘက်ကို လှည့်ကြည့်တတ်ပါတယ်။ သူမလည်း သူ အနေပိုခက်နေမှာ စိုးလို့ ကားအပြင်ဘက်ကိုသာ ကြည့်ပြီး ကိုစိုင်းမောင်ရဲ့ ရှက်နေတဲ့ ကိစ္စကို တွေးနေမိပါတော့တယ်။

ကိုစိုင်းမောင်က သူမထက် လူကောင်ရော၊ ခွန်အားရော သာပါတယ်။ သူ့ရဲ့ စိတ်ကြမ်းတွေကို လွှတ်ပေးလိုက်ရင် သူမ ဘယ်လောက်တားဆီးနေပါစေ၊ သူ့အလိုပြည့်အောင် ရယူသွားနိုင်ပါတယ်။

တကယ်ဆိုရင် သူ့ဘက်က အတင်းအကျပ် လုပ်လာရင် သူမဘက်က ပြန်တွန်းလှန်ဖို့ အားချင်းမှ မမျှတာလေ။ ပြီးတော့ တစ်ညတာ နှစ်ကိုယ်တူ ကာမပွဲကြမ်းကို ဆင်နွှဲထားခဲ့သူမို့လည်း သူမ စိတ်နဲ့ ခန္ဓာဟာ တားဆီးနိုင်ဖို့ ခပ်ယဲ့ယဲ့ပဲ ရှိတာပါ။

ဒါပေမယ့် သူမရဲ့ ဖျောင်းဖျ တားဆီးမှုကို သူက အသာတကြည်ပဲ လက်ခံပေးခဲ့ပါတယ်။ ရှေ့ဆက် မတိုးခဲ့ပေမယ့် သူ့ရင်ထဲမှာ ရမ္မက်ဆန္ဒတွေ ဘယ်လောက် တောက်ကြွသောင်းကြမ်းနေသလဲဆိုတာကို သူမ ကောင်းကောင်းသိမြင် ခံစားနိုင်ပါတယ်။

သူ့ရဲ့ လိုက်လျောမှုကြောင့် သူမရဲ့ အိမ်အပြန်လမ်းဟာ စိုးရွံ့မှုတွေ သက်သာခဲ့ရပါတယ်။ ဒီမနက်ရဲ့ အိမ်အပြန်လမ်းဟာ နောင်တနဲ့ ပူဆွေးမှုတွေ ရှိနေစဲပေမယ့် အတိုင်းအတာတစ်ခုအထိ စိတ်ပေါ့ပါးလွတ်လပ်နေခဲ့ပါတယ်။

နှစ်များစွာ ထမ်းပိုးထားရတဲ့ ဝန်ထုတ်ဝန်ပိုးတစ်ခုကို လွှတ်ချထားခဲ့ရသလိုပါပဲ။ ဒါကလည်း ကိုသန့်စင်နဲ့ အကျင့်ပျက် ပတ်သတ်ရမှုတွေကို ရပ်စဲပစ်ခဲ့နိုင်လို့ပါ။

ပြီးတော့ ဒီမနက်ပိုင်းမှာ ကိုစိုင်းမောင်နဲ့ ထပ်မဖြစ်ဘဲ သူမစိတ်ကို ထိန်းသိမ်းနိုင်ခဲ့လို့လည်း ကျေနပ်မိပါတယ်။ အစပျိုးပြီး အရှိန်ရနေပြီဖြစ်တဲ့ ကာမပွဲကို အချိန်မီ ဆင်ခြင်ထိန်းသိမ်းနိုင်လိုက်တာမို့ သူမကိုယ်သူမ အံ့ဩကာ ကျေနပ်နေမိတာပါ။

လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်များစွာကသာ သူမကိုယ်သူမ ယခုလို ဆင်ခြင်ထိန်းသိမ်းနိုင်ခဲ့လျှင် ပူပင်သောကတွေ ကင်းစင်ခဲ့ရမှာပါ။ အထူးသဖြင့် ကိုသန့်စင်နဲ့ ပထမတစ်ခါ ဖြစ်ပြီးကတည်းက အမှားတွေ ဆက် မဖြစ်ရအောင် ထိန်းသိမ်းနိုင်ခဲ့သင့်ပါတယ်။

ဒါဆိုရင် သူမရဲ့ သာယာတဲ့ အိမ်ထောင်ရေးလည်း ပျက်စီးရမယ် မဟုတ်ပါ။ သူမကို တန်ဖိုးထားတဲ့ ကိုမျိုးဝင်းကို ဆုံးရှုံးရမှာ မဟုတ်သလို ချစ်ရတဲ့ သားရဲ့ ချစ်ခင်ယုံစားမှုကိုလည်း အပျက်စီးခံရမှာ မဟုတ်ပါဘူး။

အခုတော့ အမှားသံသရာ လည်ခဲ့မိလို့ တစ်စစီ ပြိုကွဲရပြီးပါပြီ။ ရှေ့လျောက် ဘဝကို အချိန်လွန် နောင်တတွေနဲ့သာ ဖြတ်သန်းဖို့ပဲ ရှိပါတော့တယ်။

အချိန်တွေ နောက်ပြန်ဆုတ်လို့ရရင် သူမ အမှားတွေကို ပြင်ဆင်နိုင်ပါ့မလား။ သိပ်မသေချာပါ။ ထိုအချိန်က သူမရဲ့ အသက်အရွယ်နဲ့ ရူးမိုက်စွာ စွဲလမ်းတပ်မက္မှုက ကြောက်စရာ ကောင်းလှပါတယ်။

အသက်နှစ်ဆယ်ကျော်အရွယ်၊ ကလေးတစ်ယောက် မိခင်အနေနဲ့ မကြုံဖူးတဲ့ ရင်သိမ့်တုန် အထိအတွေ့များကို တွန်းလှန်ဖို့ ခဲယဥ္းခဲ့ရပါတယ်။ သူမကို တန်ဖိုးထားသလို အရာရာငဲ့ညှာတဲ့ လင်ယောက်ျားက အိပ်ရာထက် လင်မယားကိစ္စတွေမှာ ရိုးစင်းလွန်းခဲ့ပါတယ်။

ထိုအချိန်က သူမကိုယ်တိုင်ကလည်း ရိုးစင်းပြီး အရှက်အကြောက် ကြီးခဲ့တာကိုး။ ဒီတော့လည်း ကိုသန့်စင်ရဲ့ ကာမနည်းလမ်းအသွယ်သွယ်အပေါ် ရင်ခုန်ယစ်မူးပြီး ရှာဖွေရယူနေခဲ့မိတာပါ။

သေချာ စဥ္းစားကြည့်ရင် ပထမတစ်ကြိမ် ကိုသန့်စင်ရဲ့ အတင်းအကျပ် ကာမရယူမှုကို သူမ မတားဆီးနိုင်တာ မဆန်းပါဘူး။ ယုံကြည်မှုလွန်ကဲခြင်းနဲ့ အသိအမြင်နည်းပါးခြင်းက အားနည်းချက် ဖြစ်ခဲ့ရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် နောက်ထပ်အမှားတွေ ဆင့်ကဲလာမှုကတော့ သူမရဲ့ ရှက်ကြောက် မှုနဲ့ တွေဝေမိုက် မှားမှုတွေကသာ အဓိကဖြစ်ခဲ့ရပါတယ်။

ထိုအချိန်က သူမဟာ မမျှော်လင့်တဲ့ အဖြစ်ဆိုးကို လင်ယောက်ျားက သိသွားမှာကို စိုးရိမ်ကြောက်လန့်နေမိပါတယ်။ တစ်ချိန်တည်းမှာပဲ မကြုံဖူးတဲ့ အထိအတွေ့အရသာဆန်းများအပေါ် ခုံမင်သာယာတဲ့ စိတ်ကလည်း ဖြစ်ပေါ်လို့နေခဲ့ပါတယ်။

မရစဖူး၊ အရသာထူးခဲ့မိတာမို့ နောက်ဆုတ်ဖို့ကို သူမကိုယ်တိုင်က တွေဝေမိုက် မှားခဲ့မိတာပါ။ ဒီတော့ ရစ်ပတ်ဆွဲဆောင်မှု အားကောင်းလှတဲ့ ကာမနွံထဲကို ပိုမိုနစ်ဝင်ပြီး ရုန်းမထွက်နိုင် ဖြစ်ခဲ့ရပါတယ်။

ထိုအချိန်ကသာ အမှားတွေအပေါ် မသာယာဘဲ လင်ယောက်ျားကို ဖွင့်ဟဝန်ခံဖို့ သတ္တိရှိခဲ့ရင် ယခုလို ပူလောင်ရတာတွေ ရှိလာမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် သူမဘက်က တွေဝေမှု မရှိဘဲ ယနေ့လို ယတိပြတ် ငြင်းဆန်နိုင်ခဲ့ရင်ရော ကိုသန့်စင်က ရပါ့မလား။

သူမ တွေ့ကြုံခဲ့ရတဲ့ ယောက်ျားသားများဟာ တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦး စိတ်ဓာတ်ချင်း မတူကြပါဘူး။ အထူးသဖြင့် ကိုသန့်စင်နဲ့ အခြားသူတွေ မတူကြပါ။

ကိုဝဏ္ဏကတော့ တစ်ညပဲ တွေ့ပြီး ထပ်မတွေ့ရလို့ ထားပါတော့။ အောင်အောင်ဆိုရင် ကာမကို စွဲလမ်းမက္မောတတ်တဲ့ လူပျိုလေးတစ်ယောက်ပါ။ ရမ္မက်ထန် အရွယ်ကောင်းလေးမို့ စိတ်နောက်ကိုယ်ပါပြီး ချုပ်တည်းထိန်းသိမ်းနိုင်မှု အားနည်းတဲ့ အရွယ်ပါ။

ဒါကြောင့်ပဲ အောင်အောင်နဲ့ နောက်ဆုံးဖြစ်ခဲ့ရတဲ့ ကာမပွဲမှာ ခံပြင်းမှုနဲ့ ရမ္မက်ပေါင်းစုပြီး သူမမှာ အလူးအလဲ ခံလိုက်ရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အောင်အောင်ဟာ အခြေအနေတွေ ရပ်တန့်ကြဖို့ သူမ တောင်းဆိုတဲ့အခါမှာ လက်သင့်ခံခဲ့ပါတယ်။

သူ့ဘက်က မရပ်တန့်ချင်ပေမယ့် သူမဆန္ဒကို ဦးစားပေးခဲ့ပါတယ်။ ဒီနောက်ပိုင်းမှာလည်း သူမအပေါ်မှာ ဂရုတစိုက် ရှိတတ်ပြီး ကြင်နာမြတ်နိုးတဲ့ အမူအရာတွေသာ တွေ့ရတတ်ပါတယ်။ ဆွဲအားပြင်းလွန်းတဲ့ လိင်ဆန္ဒကို ဆင်ခြင်ထိန်းချုပ်နိုင်တဲ့ အောင်အောင့်ကို လေးစားမိပါတယ်။

အခု ကိုစိုင်းမောင်ကလည်း ဒီလိုပါပဲ။ ကြုံတုန်း စိတ်ကြိုက်နွှာခွင့်ရှိနေတဲ့ သူမအပေါ် ထပ်မံဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ လိင်စိတ်တွေကို ချိုးနှိမ်သွားခဲ့ပါတယ်။ ခပ်လွယ်လွယ်ရတဲ့ အခွင့်အရေးအဖြစ် သဘောမထားဘဲ သူမအပေါ် စာနာ နားလည်ပေးတဲ့ သူ့ကို ကျေးဇူးတင်မိပါတယ်။

ထိုယောက်ျားသားများဟာ သူတို့ ဆန္ဒပြည့်ဝဖို့ကို အတင်းအကျပ် မလုပ်ခဲ့ပါဘူး။ ရယူချိန်မှာ စိတ်ကြိုက်ရယူတတ်ပေမယ့် ရပ်သင့်တဲ့အချိန်မှာ ရှေ့ဆက် မတိုးကြပါ။

ဒါပေမယ့် ကိုသန့်စင်ကတော့ သူတို့နဲ့ မတူခဲ့ပါ။ သူလို်ချင်တာကို မရရအောင် လှည့်ပတ်ကြံဆောင်တတ်သလို အတင်းအကျပ်ရယူဖို့လည်း မခဲယဥ္းပါဘူး။

တစ်ချို့အရာတွေမှာ သူမကိုယ်တိုင်က ဆင်ခြင်ထိန်းချုပ်နိုင်မှု အားနည်းခဲ့ပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ သူပေးတဲ့ ကာမဆွဲဆောင်မှုတွေအပေါ် ချင့်ချိန်နိုင်မှု အသိကန်းပြီး ရူးရူးမူးမူး လိုက်ပါမိခဲ့တာပါ။

ဒါပေမယ့် သူမကိုယ်တိုင်က တကယ်ရပ်တန့်ချင်တဲ့ အချိန်မျိုးမှာတော့ ကိုသန့်စင်က ရပ်တန့်ခွင့် မပေးခဲ့ပါ။ အထူးသဖြင့် နောက်ပိုင်းနှစ်များမှာ သူ့ဆန္ဒတစ်ခုကိုပဲ ဦးစားပေးပြီး သူမအပေါ် အကြပ်ကိုင်ကာ ရအောင် ယူခဲ့ပါတယ်။

ဒါကြောင့် ယောက်ျားချင်းတူပေမယ့် စောင့်ထိန်းနိုင်မှုချင်း မတူပါဘူး။ ထိုထက် စာနာ နားလည်နိုင်မှုနဲ့ ဆင်ခြင် ထိန်းချုပ်နိုင်မှုတွေ ပိုကွာကြပါတယ်။

လူ့သဘာဝဟာ အမှားကို မှားဖို့ လွယ်တတ်ကြပေမယ့် ရပ်တန့်ဖို့တော့ ခက်ခဲတတ်ကြပါတယ်။ သူမနဲ့ ကိုသန့်စင် အဖြစ်ကလည်း ဒီလိုပါပဲ။

အတ္တရမ္မက်ကြီးတဲ့ ကိုသန့်စင်ရဲ့ လက်အောက်က ရုန်းမထွက်နိုင်တာ သိပ်မထူးဆန်းပါ။ သူ့အတ္တရမ္မက်နဲ့ သူမရဲ့ တွေဝေမိုက် မှားမှုတွေက အေးချမ်းသာယာတဲ့ သူမရဲ့ မိသားစုဘဝလေးကို ဖျက်စီးပစ်ခဲ့တာပါ။

တစ်ချိန်က သူမမှာ ရင်ဆိုင်ရဲတဲ့ သတ္တိရှိခဲ့ရင်၊ ကိုသန့်စင်အပေါ် တွန်းလှန်နိုင်စွမ်း ရှိခဲ့ရင်၊ ကို့အပေါ် အမှန်အတိုင်း ဖွင့်ဟဝန်ခံရဲခဲ့ရင်၊ ဒါမှမဟုတ် သူမရဲ့ ရမ္မက်စိတ်ရိုင်းတွေကို ထိန်းချုပ်နိုင်မှုရှိခဲ့ရင် ယခုလို အခြေအနေမျိုး ဖြစ်ရမှာ မဟုတ်ပါ။ အချိန်လွန်နောင်တတွေနဲ့ ပူလောင်ခဲ့ရမှာလည်း မဟုတ်ပါ။

သူမရဲ့ အလှအပနဲ့ အိမ်ထောင်ရေးအပေါ် သစ္စာစောင့်ထိန်းနိုင်မှု မရှိခဲ့ခြင်းတွေကပဲ ဒါမျိုးတွေ ကြုံတွေ့ခဲ့ရတာပါ။ အခုတော့ ဒါတွေ ပြီးသွားခဲ့ပါပြီ။

အိမ်အပြန်လမ်းမှာ ဖြစ်ခဲ့ရတာတွေအတွက် နာကျင်ဝမ်းနည်းနေရပေမယ့် နောက်ဆုံး စိတ်အလိုမလိုက်ဘဲ ထိန်းသိမ်းနိုင်ခဲ့တဲ့ သူမကိုယ်သူမ ကျေနပ်နေမိပါတယ်။ ဒါကပဲ သူမစိတ်ကို လွတ်လပ်ပေါ့ပါးပြီး သက်သာရာ ရစေခဲ့ပါတယ်။

ဒီလို ဖြစ်ခဲ့တာတွေကို ပြန်တွေးကာ ငေးမောနေမိရင်း ကိုစိုင်းမောင်က လမ်းပြပေးဖို့ ပြောမှ သတိပြန်ဝင်လာပါတယ်။ ဒါကြောင့် အိမ်အပြန်လမ်းကို ပြပေးရင်း အိမ်ရှေ့မရောက်ခင်မှာဘဲ သူ့ကို ကားရပ်ခိုင်းရပါတယ်။

သူက အိမ်အထိ လိုက်ပို့ပေးမယ်ဆိုတာလည်း လက် မခံရဲပါ။ အိမ်မှာ အမမြတို့ အိမ်စောင့်ရှိနေမှာပါ။ ဒါကြောင့်ပဲ သူ့ကို ပြောပြပြီး လမ်းထဲ လူရိပ်လူခြည်ကြည့်ကာ ခပ်မြန်မြန် ဆင်းရပါတယ်။

ကိုစိုင်းမောင်က နှုတ်ဆတ်စကားပြောနေတာကိုလည်း သိပ်ပြန်မပြောနိုင်ပါ။ မနက်ဝေလီဝေလင်းမှာ လမ်းထဲ လူရှင်းနေပေမယ့် လိပ်ပြာမလုံပါဘူး။ ဒါကြောင့်ပဲ ကိုစိုင်းမောင်ကို ပြုံးပြရင်း လိုက်ပို့ပေးလို့ ကျေးဇူးတင်ကြောင်းပြောကာ ခပ်သုတ်သုတ်ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။

ကိုစိုင်းမောင်ကတော့ လမ်းခွဲဖို့ အသင့်မဖြစ်သေးပုံပါဘဲ။ သူမကို တွေတွေငေးငေးလေး ကြည့်ပြီး ကျန်ခဲ့ပါတယ်။ ပြီးတော့ သူ့ကို ကျောခိုင်းသွားတဲ့ သူမနောက်ကျောအလှကို ငေးကြည့်နေဦးမှာပါ။

ဖျတ်ခနဲ ပေါ်လာတဲ့ ဒီအတွေးက သူမကို ပိုပြီး မြန်မြန် လျောက်လှမ်းသွားစေခဲ့ပါတယ်။ ပြီးတော့ ပြုံးလည်း ပြုံးမိတယ်။ ဘာကြောင့် ပြုံးမိရသလဲဆိုတဲ့ အကြောင်းရင်းကိုတော့ မစမ်းစစ်တော့ပါဘူး။

ခြံတံခါးရော၊ အိမ်တံခါးရော သော့ခတ်ထားတုန်းပါပဲ။ အမမြတို့ အိပ်တုန်းလား၊ မနက်စောစော ထပြန်သွားပြီလားဆိုတာ မသိနိုင်ပါ။ သူမမှာ ပါလာတဲ့ သော့အပိုနဲ့ပဲ ခြံတံခါးကို ဖွင့်ပြီး အိမ်ဘက် လှမ်းလာခဲ့ပါတယ်။

ခြံထဲ လှမ်းလျောက်လာတဲ့ သူမရင်ထဲမှာ စိုးရွံ့မှုတွေ အနည်းငယ် ဖြစ်ပေါ်နေခဲ့ပါတယ်။ တစ်ညလုံး ယောက်ျားနှစ်ယောက် အလိုကျ ဖြည့်ဆည်း အလိုးခံပေးပြီး ပြန်ခဲ့ရတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်အနေနဲ့ စိတ်တွင်း မလုံခြုံ၊ စိုးရွံ့မှုကတော့ ရှိနေစဲပါပဲ။

ဘယ်သူမှ မသိနိုင်ဘူးဆိုရင်တောင် ကိုယ့် လိပ်ပြာကိုယ်မလုံတတ်တာ သဘာဝပါပဲ။ ဒါပေမယ့် သူမစိတ်ထဲ အနည်းငယ် လေးလံနေပေမယ့် ခြေလှမ်းတွေကတော့ ပေါ့ပါးလွတ်လပ်နေခဲ့ပါတယ်။

အမှားတစ်ခုကို ရပ်တန့်နိုင်ခဲ့တဲ့ ကျေနပ်ဝမ်းမြောက်ခြင်းနဲ့အတူ ချစ်သော သားနဲ့ နွေးထွေးခိုင်မာတဲ့ မေတ္တာတရားတွေကို ပြန်လည်တည်ဆောက်ဖို့ အားမာန်တွေ ပြည့်နေခဲ့ပါတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ သူမတို့ သားအမိနှစ်ဦးရဲ့ဘဝမှာ အနှောင်အဖွဲ့နဲ့ အပူအပင်တွေ ကင်းရှင်းနေတော့မှာပါ။

ပေါ့ပါးလွတ်လပ်တဲ့ ခြေလှမ်းတွေနဲ့ပဲ အိမ်တံခါးဝရောက်လာပါတယ်။ အိမ်ထဲမှာလည်း တိတ်ဆိတ်နေတယ်။ အမမြတို့က မနက်စောစော ထတတ်ပါတယ်။ တိတ်ဆိတ်နေပုံထောက်ရင် ဆိုင်ပဲ စောစော ထပြန်သွားကြတာလားလို့ တွေးမိပါတယ်။

အမမြတို့နဲ့ မတွေ့ရတော့လည်း စိတ်မလုံရတာ သက်သာပါတယ်။ ယောက်ျားနှစ်ယောက် အလိုးကို ပက်ပက်စက်စက် ခံထားရတဲ့ သူမခန္ဓာကိုယ်လေးဟာ အားတင်းပြင်ဆင်ထားခဲ့ပေမယ့် အမူအရာတွေ ပျက်နေဦးမှာပါ။

သား ပြန်မလာခင်အချိန်လေးမှာ ရေထပ်ချိုးပြီး ပြန်လည်လန်းဆန်းအောင် လုပ်ထားရပါမယ်။ ဒီအတွေးကြောင့် တံခါးကို မြန်မြန်ဖွင့်ပြီး အိမ်ထဲ ခပ်သုတ်သုတ် လှမ်းဝင်လိုက်စဥ္မှာပဲ …….

“ဟင် !!! ……..”

————-

(ဆက်ရန် …..)

ည နှစ်နာရီလောက်၊ မှောင်နဲ့မဲမဲမှာ သန့်စင်တစ်ယောက် ကားကို အရှိန်တင် မောင်းနေခဲ့ပါတယ်။ သူ့ရင်ထဲမှာ စိုးရိမ်ပူပန်မှုတွေ ကြီးစိုးနေသလို ကားကို အမြန်မောင်းရင်း အိမ်အမြန်​ရောက်ဖို့ ဆန္ဒရှိနေမိပါတယ်။

သူ့ဆီ အချိန်မတော်ကြီး ဖုန်းခေါ်တဲ့သူဟာ သူ့မိန်းမ ယမင်းဖြစ်ပါတယ်။ သူလည်း ဖုန်းနံပါတ်ကို တွေ့ရတော့ အံ့ဩပြီး ထိတ်လန့်သွားခဲ့ရပါတယ်။ ဒါကြောင့် ရင်တထိတ်ထိတ်နဲ့ ဖုန်းပြန်ဖြေချိန်မှာပဲ သူ့ခေါင်းကို မိုးကြိုးပစ်ခံလိုက်ရသလို ဖြစ်သွားရပါတယ်။

ယမင်း ဖုန်းဆက်ရတဲ့ အကြောင်းရင်းကတော့ ငုဝါတစ်ယောက် ပျောက်သွားခဲ့လို့ပါ။ မနက်ဖြန် စာမေးပွဲနောက်ဆုံးရက် မို့ စာထိုင်ကျက်နေရင်းနဲ့ ဘယ်လို ပျောက်သွားမှန်းမသိ ခဲ့ရပါ။

သန့်စင်မှာ သတင်းကြားကြားချင်း ထူပူစိုးရိမ်သွားခဲ့ရပြီး အ​ဖြစ်အပျက်ကိုလည်း သေချာ မမေးနိုင်တော့ပါဘူး။ ပြာယာခတ်သွားကာ အိမ်ကို ပြန်ဖို့ပဲ စိတ်ရှိပါတော့တယ်။

သမီး ပျောက်သွားတယ်ဆိုတော့ ခေတ်ကို သတိရလိုက်တယ်။ သူသိသလောက်တော့ သမီးနဲ့ နီးကပ်တဲ့ ယောက်ျားလေးဆိုလို့ ခေတ်တစ်ယောက်ပဲ ရှိတာလေ။

ဒါပေမယ့် ခေတ်ကလည်း မြို့မှာမှ မရှိတာ။ ခေတ်မရှိတာ သေချာလို့လည်း သူနဲ့ ကြည်ပြာခင်တို့ အခုလို ထွက်လာမိတာ မဟုတ်လား။

ဒါဆို သမီးမှာ သူ မသိတဲ့ အခြားပတ်သတ်သူများ ရှိနေသလား။ ပြီးတော့ စာမေးပွဲ မဖြေနိုင်လို့ မိဘတွေကို ကြောက်ကာ လုပ်မိလုပ်ရာ လျောက်လုပ်သွားသလား။

သမီးကတော့ ဒီနေ့အထိ ဖြေပြီးတဲ့ ဘာသာတိုင်းကို ဖြေနိုင်တယ်ပဲ ပြောပါတယ်။ ဒါကလည်း သူ စိတ်ချမ်းသာအောင် လိမ်ပြောခဲ့တာလား။

မရေရာခြင်း၊ မသိခြင်းများစွာနဲ့ သူ့ခေါင်းတွေ ရှုပ်ထွေးသွားရပါတယ်။ သမီးလေးဟာ မဖြစ်သင့်တာ ဖြစ်သွားမှာကို စိုးရိမ်ပြီး ရင်တွေပူနေမိပါတယ်။

ပထမတော့ ကြည်ပြာခင်ကို နှိုးပြီး ဒီအကြောင်း ပြောပြမလို့ပါ။ သိသွားရင်လည်း သူမလည်း အရမ်းစိုးရိမ်ပြီး ပူပင်သွားမှာပါပဲ။

ငုဝါကို ကြည်ပြာခင်က သမီးတစ်ယောက်လို ချစ်တာ မဟုတ်လား။ ဒါကြောင့်ပဲ ယမင်းနဲ့ သူမဟာ ခေတ်နဲ့ ငုဝါကို နီးစပ်စေချင်ကြတာကို သူသိပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ကြည်ပြာခင်ကို သူ မပြောပြတော့ပါဘူး။ ခေတ်လည်း မြို့မှာ မရှိတာမို့ ငုဝါပျောက်ရတဲ့ အကြောင်းရင်းကို မခန့်မှန်းနိုင်လို့ပါ။

သူကိုယ်တိုင်လည်း အကြောင်းအရင်းကို သေချာမသိသေးခင်မှာ ကြည်ပြာခင်ကို စိုးရိမ်သောကတွေ ထပ်မပေးချင်တော့ပါ။ အခုတောင် သူ့ကြောင့် သူမဟာ နွမ်းနယ်ပင်ပန်းပြီး တစိမ်းဆန်ဆန် လူတစ်ယောက်ရဲ့ ရင်ခွင်ထဲမှာ မိန်းမောအိပ်စက်နေခဲ့တာလေ။

ဒီလိုအချိန်မှာ သူမကို ထိတ်လန့်မှုတွေ မဖြစ်စေချင်တော့ပါ။ ပြီးတော့ သမီးရှင် ဖခင်တစ်ယောက်ရဲ့ အတ္တ၊ စိုးရိမ်ပူပန်မှုနဲ့ အရှက်အကြောက်ကလည်း ရှိနေခဲ့ပါတယ်။

တကယ်လို့ အခြားအကြောင်းကြောင့် မဟုတ်ဘဲ ငုဝါက ခေတ် မဟုတ်တဲ့ အခြားတစ်ယောက်နဲ့ လင်နောက်လိုက်သွားတာမျိုးဖြစ်မှာကို သူ စိုးရိမ်နေမိပါတယ်။ ဒါကြောင့် မသေချာသေးဘဲ ကြည်ပြာခင့်ကို မပြောပြချင်တာပါ။

ပြီးတော့ ကြည်ပြာခင်ကို ပြောပြလို့ သူမကပါ သူနဲ့ ပြန်လိုက် မယ်ဆိုရင် အခြေအနေတွေ ပိုရှုပ်ထွေးသွားနိုင်ပါတယ်။ အချိန်မတော်ကြီးမှာ သူနဲ့ ကြည်ပြာခင်တို့ မြို့ကို အတူပြန်လို့မှ မရတာလေ။

ဒီအချိန်မျိုးမှာ ကြည်ပြာကလည်း သူမ အိမ်ကို ပြန်ဝင်ဖို့ မသင့်တော်သလို၊ သူ့အိမ်ကို နှစ်ယောက်အတူ သွားလို့လည်း မရဘူးလေ။ မောမောပန်းပန်းနဲ့ အိပ်မောကျနေတဲ့ သူမကို ကြည့်ပြီး သနားမိပါတယ်။

ဒါကြောင့် အသိမပေးဘဲ ထားလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ငုဝါကသာ လင်နောက်လိုက်ပြေးတာဆိုရင် အချိန်မလင့်ခင်မှာ သူ ရအောင် တားချင်ပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ အမြန်ပြန်ပြီး အခြေအနေကို ထိန်းဖို့သာ စိတ်စောနေမိပါတယ်။ ကြည်ပြာခင်ကို မနှိုးဘဲ စိုင်းမောင်ကိုသာ အသာနှိုးကာ ပြောသင့်၊ မှာသင့်တာတွေ ပြောပြီး ထွက်ခဲ့လိုက်ပါတယ်။

တစ်လမ်းလုံးလည်း သူ့ရင်တွေ ပူနေမိပါတယ်။ အိမ်မှာ ကျန်ခဲ့တဲ့ ယမင်းကိုလည်း ဒေါသထွက်နေမိတယ်။ သမီးလေးမှာ အခြား အန္တရာယ်တစ်ခုခု ကြုံတွေ့နေမှာကို ပိုပြီး စိုးရိမ်နေမိပါတယ်။

စိုးရိမ်သောကတွေနဲ့ပဲ အိမ်ကို ပြန်ရောက်ခဲ့ပါတယ်။ အိမ်မှာ ယမင်းအမေလည်း ရောက်နေပါတယ်။ ယမင်းရဲ့ အဖေကတော့ နီးစပ်ရာကို လိုက်ရှာနေပါတယ်။

သူလည်း ရောက်ရောက်ချင်း အကျိုးအကြောင်း မေးရပါတယ်။ ငုဝါက အခန်းထဲမှာ စာကျက်နေခဲ့ပြီး ယမင်းက အခန်းပြင်ကနေ စောင့်ပေးနေခဲ့တာပါ။ ဒါက ညတိုင်းပါပဲ။

ဒီနေ့တော့ နောက်ဆုံးည ဖြစ်တာကြောင့် ယမင်းဟာ ပင်ပန်းပြီး မှေးခနဲ အိပ်ပျော်သွားရပါတယ်။ သူမ သတိပြန်ဝင်လာချိန်မှာ ငုဝါရဲ့စာဖတ်သံ မကြားရတော့ပါဘူး။

သမီးလည်း ရက်ရှည်ပင်ပန်းခဲ့တာကြောင့် အိပ်ပျော်သွားသလား ထင်ကာ ခဏစောင့်ကြည့်နေပါသေးတယ်။ အနည်းငယ်ကြာတော့မှ သမီးလေး ဖြစ်သလို အိပ်ပျော်နေမှာကို စိုးရိမ်ပြီး အခန်းထဲ ဝင်ကြည့်လိုက်ပါတယ်။

အခန်းထဲမှာ ငုဝါကို မတွေ့ရပါ။ ဒါနဲ့ သူမလည်း ရေချိုးခန်း၊ အိမ်သာဘက်ကို လိုက်ရှာကြည့်ပေမယ့် ဘယ်နေရာမှာမှ မတွေ့ရတော့ပါ။

အခန်းထဲ ပြန်ကြည့်တော့လည်း ခြေရာ လက်ရာ မပျက်ပါ။ ငုဝါဟာ ရုတ်တရတ် ပျောက်သွားတဲ့ပုံပါ။ အိမ်တံခါးတွေကို လိုက်စစ်တော့လည်း အကုန်ပိတ်ထားပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ငုဝါ အခန်းရဲ့ ပြတင်းပေါက်ကတော့ ကလန့်ထိုးမထားဘဲ အပြင်က တွန်းပိတ်သွားတဲ့ပုံပါ။ ယမင်းက ငုဝါအခန်းက ပြတင်းပေါက်တွေကို ညနေစောင်းတိုင်း သေချာပိတ်ပေးတတ်ပါတယ်။

ဒါဆို ငုဝါဟာ ဒီပြတင်းပေါက်ကနေ ထွက်သွားတာ ဖြစ်မှာပါ။ အခန်းထဲမှာလည်း �အခြား ထူးခြားတာတွေ မတွေ့ရပါ။ စာကြည့်စားပွဲခုံပေါ်မှာ ဖတ်လက်စ စာအုပ်လေးက လှန်လျက်အတိုင်းလေး ရှိနေခဲ့ပါတယ်။

ယမင်းလည်း ငုဝါအခန်းထဲက ရုန့်ရင်းဆန်ခတ် ဖြစ်တာမျိုး မကြားခဲ့ရပါဘူး။ ဒါဆို ဘာကြောင့် ငုဝါက ထွက်သွားခဲ့တာလဲ။ ပျောက်သွားခဲ့တာလဲ။

ဒီမှာတင် သူမ စိတ်တွေ ပူပြီး ကြံရာမရဖြစ်ကာ ခရီးထွက်သွားတဲ့ ကိုသန့်စင်ဆီ ဖုန်းဆက်ရပါတယ်။ ပြီးတော့ ခေတ်ကို သတိရပြီး မကြည်ပြာရဲ့ အိမ်ဖုန်းကို ဆက်ကြည့်တယ်။

ဖုန်းက ဝင်ပေမယ့် မကိုင်ပါဘူး။ နောက်မှ ဒီည မမလည်း အိမ်မှာ မရှိတာကို သတိရလိုက်ပါတယ်။ နောက်တော့ ခေတ်ရဲ့ ဟန်းဖုန်းကို ခေါ်ကြည့်တယ်။ ခေတ်ဖုန်းကတော့ ပိတ်ထားပါတယ်။

ခေတ်ရော၊ မမရော အိမ်မှာ မရှိတာကို သိပေမယ့် ထူပူနေချိန်မှာ မေ့သွားမိတာပါ။ ခေတ်လည်း မြို့ကို ပြန်မလာသေးတာမို့ သမီးပျောက်သွားတာကို စဥ္းစားမရအောင် ဖြစ်နေရပါတယ်။

နောက်ဆုံးတော့ တစ်ယောက်တည်း အရူးမီးဝိုင်း ဖြစ်နေတဲ့ ယမင်းဟာ မိဘတွေကို ဖုန်းဆက်ပြီး လှမ်းခေါ်ရပါတယ်။ အမေကတော့ ယမင်းအနားမှာ နေပြီး ဖခင်ဖြစ်သူကတော့ နီးစပ်ရာကို လိုက်ရှာနေခဲ့ပါတယ်။

ကိုသန့်စင် ပြန်ရောက်လာပြီး အကျိုးအကြောင်းမေးနေချိန်မှာ ယမင်း အဖေလည်း ပြန်ရောက်လာပါတယ်။ သူလည်း ဘယ်မှာမှ ရှာမရခဲ့ပါ။

လိုလိုမယ်မယ် ခေတ်ရဲ့အိမ်ဆီသွားပြီး လှမ်းခေါ်ကြည့်ပေမယ့် ဘယ်သူမှ မတွေ့ရဘဲ တစ်အိမ်လုံး မှောင်မဲနေပါတယ်။ ဒီလိုကြားရတော့ ယမင်းတို့ ပိုစိတ်ပူရပါတယ်။

သန့်စင်မှာ သမီးပျောက်သွားလို့ ပထမတော့ ယမင်းကို ဒေါသထွက်မိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ပူပန်သောကတွေ ဖြစ်နေရှာတဲ့ ယမင်းကို ကြည့်ပြီး အပြစ်မပြောရက်တော့ပါ။

ယမင်းက သမီးကို ချစ်တာ၊ အလေးထား ဂရုစိုက်တာကို သူ အသိဆုံးပါပဲ။ သူမက သမီးရဲ့ ၁၀ တန်း တစ်နှစ်လုံးမှာ နေ့ ည မပျက် ဂရုစိုက်ပေးခဲ့တာပါ။

အခု စာမေးပွဲ ဖြေရက် မှာလည်း တကယ် မအိပ်နိုင်၊ မစားနိုင်နဲ့ စိတ်ပူပြီး ဂရုစိုက်ပေးနေတာက ယမင်းပါ။ သူကသာ အဖေဖြစ်ပြီး သမီး စာမေးပွဲ ဖြေရက် မှာ တစ်ညလုံး အပျော်ထွက်ရှာနေမိတာ မဟုတ်လား။

ဒါကြောင့် ယမင်းကို အပြစ်တင်ဖို့အတွက် သူ့ကိုယ်သူ လိပ်ပြာမလုံပါ။ မိသားစုအပေါ် တကယ် မကောင်းခဲ့တာက သူကိုယ်တိုင်ပါပဲ။

ဒါကြောင့် အရူးတစ်ပိုင်း ဖြစ်နေရှာတဲ့ ယမင်းကို အပြစ်မပြောတော့ဘဲ အရင် နှစ်သိမ့်ပေးရပါတယ်။ တစ်ဖက် မှာလည်း အဖြေရှာ မရဖြစ်ကာ စိတ်ပူနေရပါတယ်။

ငုဝါက စိတ်ဖိစီးပြီး ခေတ်နဲ့ ထွက်သွားမိတာဆိုရင်တောင် စိတ်ပူရ သက်သာပါသေးတယ်။ အခုတော့ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ၊ ဘယ်သူနဲ့မှန်းမသိ၊ ပျောက်နေရတာမို့ စိတ်ပူရမှုက တိုးလို့သာ ဖြစ်ပေါ်နေရပါတယ်။

ငုဝါက စာမေးပွဲ မဖြေနိုင်လို့လည်း မဖြစ်နိုင်ပါ။ ဖြေပြီးလို့ ပြန်လာတိုင်း ပြုံးရွှင်နေတာပါပဲ။ အိမ်ပြန်ရောက်တာနဲ့ ခေတ်ဆီ ဖုန်းဆက်ကာ ဒီနေ့ ဘာသာကို ဘယ်လိုဖြေလိုက်ကြောင်း၊ အမှတ် ဘယ်လောက် မှန်းထားကြောင်း အမြဲ ပြောပြတတ်တာကို သူတို့လည်း ကြားနေရတာပဲလေ။

ဒီရက်ပိုင်းမှာလည်း တစ်ခုခုကို ဖုံးကွယ်ထားတာမျိုး၊ စိတ်ညစ်တဲ့ အမူအရာမျိုးတွေ မတွေ့ရပါ။ ပြီးတော့ ငုဝါမှာ အခြား ပတ်သတ်သူ ရှိတယ်လို့လည်း မကြားမိပါ။

ဒါကြောင့်ပဲ ပိုပြီး အတွေးရ ခက်သလို၊ ရမ်းသမ်းပြီးလည်း လျောက် မလုပ်ရဲပါ။ ယောက်ျားလေး တစ်ယောက်ယောက်နဲ့သာ ပါသွားတယ်ဆိုရင် အရွယ်မရောက်သေးတဲ့ သမီးအတွက် အရှက်ရစရာတွေ ဖြစ်မှာကို စိုးရိမ်နေမိပါတယ်။

ဒါကြောင့် ရဲ တိုင်ဖို့ကို ချင့်ချိန်နေမိကြပါတယ်။ အရှက်ရစရာဆိုရင် လူတွေ မသိခင်မှာ အချိန်မှီ ရအောင် တားရပါမယ်။

တစ်ဖက် မှာလည်း အခြားပယောဂ တစ်ခုခုကြောင့် ဖြစ်နေမှာ စိုးရိမ်ရပါတယ်။ ဒါကြောင့် အချိန်ရှိတုန်းလေး ကိုယ့်ဟာကိုယ် ကြိတ်ရှာကာ မနက်ကျမှ အကြောင်းကြားသင့်တာကို အကြောင်းကြားဖို့ ဆုံးဖြတ်ကြတယ်။

ဒါကြောင့် သန့်စင်က အပြင်ထွက်ရှာဖို့ ပြင်ပါတယ်။ ယမင်းကို မလိုက်ဖို့ပြောပေမယ့် သူမလည်း စိတ်ပူနေတာမို့ အတင်း လိုက်လာပါတယ်။

အချိန်မရှိကြီးမှာ ယမင်းတို့လည်း စိတ်ထင်ရာတွေ လျောက်ရှာကြသလို ညလုံးပေါက် ဖွင့်တဲ့ဆိုင်တွေကိုလည်း စုံစမ်းကြည့်ကြပါတယ်။ ကားဂိတ်၊ ရထားဘူတာ စတဲ့ နေရာစုံလည်း ရောက်ခဲ့ပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ဘာသတင်း အစအနမှ မရကြပါဘူး။ နောက်ဆုံးတော့ ခေတ်ရဲ့အိမ်ကိုပဲ နောက်တစ်ခေါက် သွားကြည့်ကြပါတယ်။

အိမ်ကတော့ မီးတွေ အကုန်ပိတ်ကာ ငြိမ်သက်နေပါတယ်။ ခေါ်လို့လည်း မရ။ ယမင်းမှ အတင်းတောင်းဆိုလို့ သန့်စင်လည်း ခြံစည်းရိုးကို ကျော်တက်ပြီး ဝင်ကြည့်ပါသေးတယ်။

အထဲမှာ ဘယ်သူမှ မရှိပါ။ ယမင်းမှာတော့ မျှော်လင့်ချက်တွေ ကုန်ဆုံးပြီး ပူဆွေးသောကတွေ ကြီးစိုးလွန်းလို့ အသဲအသန် ငိုနေရှာပါတော့တယ်။

ကြည်ပြာခင်လည်း မရှိသလို ခေတ်လည်း ပြန်မရောက်သေးတာမို့ ငုဝါဘယ်ရောက်နေသလဲဆိုတာ မတွေးတတ်အောင် ဖြစ်နေရပါတယ်။ ယမင်းက ဘကြီးဦးတို့ကို သတိရလိုက်ပါသေးတယ်။

တကယ်ဆိုရင် ခေတ်မရှိတဲ့ ရက်တွေနဲ့ ကြည်ပြာခင် ခရီးသွားတဲ့အခါမျိုးတွေမှာ အမမြက အိမ်လာစောင့်အိပ်ပေးတတ်ပါတယ်။ ဒီနေ့တော့ တစ်ယောက် မှ မတွေ့ပါ။

ယမင်းက သန့်စင်ကို ဒီအကြောင်းပြောပြပါသေးတယ်။ သန့်စင်လည်း ခဏစဥ္းစားပြီးမှ မနက်ဖြန် ဘကြီးဦးတို့ ရွာပြန်ပြီး ဆွမ်းကပ်ပွဲ လုပ်ဖို့ရှိပါတယ်။ ဒါကြောင့် ဒီည လုပ်စရာရှိတာတွေ လုပ်နေလို့ လာမအိပ်ပေးဖြစ်တာနဲ့ တူတယ်လို့ ပြန်ပြောလာပါတယ်။

ပြီးတော့ အခုချိန်မှာ ဘကြီးဦးတို့ကို ငုဝါပျောက်နေ​�တဲ့အကြောင်း မပြောပြချင်သေးပါ။ ဘာမှန်းမသိရသေးခင်မှာ သက်ကြီးရွယ်အိုတွေကို အပူမပေးချင်ပါ။ ပြီးတော့ အိမ်တွင်းအပူကို လူသိမခံချင်သေးတဲ့ စိတ်ကလည်း ရှိလို့နေပါတယ်။

နောက်ဆုံးတော့ အိမ်ကိုပဲ ပြန်လာခဲ့ရတယ်။ ယမင်းက လိုက်ရှာချင်သေးပေမယ့် သမီးစိတ်ကြောင့် ယဲ့ယဲ့သာ ရှိတော့တဲ့ ယမင်းကို အိမ်ပဲ အတင်းပြန်ခေါ်လာရပါတယ်။

ယမင်းကတော့ တစ်လျောက်လုံး ငိုလို့ပဲ နေပါတယ်။ ပြီးတော့ သူမကိုယ်သူမ အပြစ်တင်နေမိတယ်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့လည်း ဘယ်သူနဲ့မှ စကားမပြောဘဲ ဘုရားခန်းထဲဝင်ကာ သမီးလေး ဘေးမသီ ရန်မခစေဖို့ ဆုတောင်းရင်း ရှိုက်ငိုလို့သာ နေပါတော့တယ်။

သန့်စင်လည်း ခေါင်းခြောက်နေပါပြီ။ ဘာမှ အဖြေရှာမရသလို အချိန်နဲ့အမျှ ပူပန်မှုကလည်း တိုးလို့သာ နေရပါတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ဘယ်လိုမှ ထိုင်မနေနိုင်တော့တာနဲ့ တစ်ယောက်တည်း ပြန်ထွက်ကာ လိုက်ရှာမိပြန်ပါတယ်။

မနက် မိုးလင်းလို့မှ အကြောင်းမထူးရင်တော့ ရဲတိုင်လိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ ယမင်းကလည်း သူ့ဖုန်းကို အကြိမ်ကြိမ်ဆက်လို့ တွေ့ပြီလားပဲ မေးနေခဲ့ပါတယ်။

သန့်စင်မှာတော့ စိုးရိမ်ပူပန်မှုနဲ့အတူ နောင်တမီးတွေပါ လောင်မြှိုက်နေပါတော့တယ်။ ဒါတွေ ဖြစ်ရတာက သူ့စိတ်ဆန္ဒ ပြည့်ဝဖို့ကိုသာ ဦးစားပေးမိပြီး မိသားစုကို မကာကွယ်၊ မစောင့်ရှောက်နိုင်ခဲ့တာကြောင့်ပါ။

သူ့ရဲ့ အတ္တ ရမ္မက်တွေကပဲ သူ့ကို ပူဆွေးသောကတွေ ဖြစ်စေခဲ့ရပါပြီ။ သာယာမှုကို အလွန်အကျွံတပ်မက္ပြီး စိတ်အလိုလိုက်ခဲ့မှုဟာ သူ့မိသားစုကိုပါ ထိခိုက်ခံစားလာ
စေရပါပြီ။

ဒီညမှာ သူ ဘယ်သွားပြီး ဘာလုပ်နေမိလဲဆိုတာ သူသာ အသိဆုံးပါ။ ဒီအကြောင်းတွေ ယမင်းကို ဖွင့်မပြောရဲပါဘူး။ ယမင်းသိရင် သူ့ကို ခွင့်လွှတ်နိုင်မှာ မဟုတ်ပါ။ အခုတော့ သူ့ရင်ထဲမှာသာ နောင်တတွေနဲ့ ကြိတ်ပြီး ပူလောင်နေရပါတယ်။

ဒီအချိန်မှာ မြို့အစွန်၊ ခြံကျယ်ကြီးထဲမှ အိမ်တစ်လုံးဟာ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေရှာပါတယ်။ ထိုအိမ်ရဲ့ အခန်းတစ်ခုထဲမှာတော့ မောမောပန်းပန်းနဲ့ အိပ်မောကျနေတဲ့ မိန်းမပျိုလေးတစ်ဦးကို ထွေးပွေ့ရင်း အတွေးများစွာနဲ့ အိပ်မပျော်နိုင်တဲ့ သူတစ်ဦး ရှိလို့နေပါတယ်။

—————

အခန်း (၁၇) ပြီးပါပြီ …..
အခန်း (၁၈) ဆက်ရန် ……

အခန်း (၁၈) – ကူးစက်လောင်မြှိုက်စေတတ်သော

ခေတ်ဟာ ကုတင်ပေါ်မှာ ခပ်လျော့လျော့ မှီလှဲနေခဲ့ပါတယ်။ သူ့ရင်ခွင်အတွင်း တိုးဝင်ဖက်တွယ်ကာ အိပ်မောကျနေတဲ့ ငုဝါကို ကြည့်ပြီး သူ့စိတ်တွေ လေးလံနေမိပါတယ်။ သူ့ရင်ထဲက ခံပြင်းမှုတွေကို မထိန်းချုပ်နိုင်ခဲ့ဘဲ တဒင်္ဂအတွင်း ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ မိုက် မှားမှုတွေကြောင့် ငုဝါလေးဟာ ဓားစာခံ ဖြစ်သွားရပါပြီ။

မထိန်းချုပ်နိုင်ခဲ့တဲ့ သူ့ရဲ့ စိတ်မိုက် စိတ်ရိုင်းတွေအောက် မှာ ငုဝါလေးဟာ အားကုန်မောပန်းလို့ သူ့ရင်ခွင်ထဲ မှေးစက်လို့နေခဲ့ပါတယ်။ အရာအားလုံးကို ထည့်မတွက်ဘဲ သူ့ဆန္ဒအတိုင်း လိုက်လျောပေးခဲ့တဲ့ မိန်းကလေးမို့ သူ့ကိုယ်သူ ခွင့်မလွှတ်နိုင်လောက်အောင် ဖြစ်လာရပါတယ်။

ဒီအခြေအနေအထိ ဖြစ်လာခဲ့ရတဲ့ အကြောင်းအရင်းဟာ သူ့ရဲ့ နာကျည်းခံပြင်းမှုသတ်သတ်ကြောင့်ပါ။ ငုဝါအပေါ် စာနာငဲ့ညှာမှု၊ ထောက်ထားညှာတာမှုတွေ မပေါ်လာရအောင်ပင် သူ့ရင့်ထဲမှာ အမိုက် မှောင်တွေဖုံးလွှမ်းနေခဲ့ရပါတယ်။

သူ့နှလုံးသားထဲက ခံစားချက်ကို လက်တုံ့ပြန်လိုမှုတစ်ခုနဲ့ အလဲအလှယ် လုပ်ခဲ့မိပါပြီ။ သူ့ရဲ့ ခံစားချက်တွေ ပြောင်းလဲသွားရအောင် ခံပြင်းနာကျည်းမှုတွေကလည်း ကြီးမားခဲ့ရပါတယ်။

အိမ်အပြန်လမ်းတစ်လျောက် ရွှင်ပျနေတဲ့ သူ့စိတ်ဟာ သူ့အမေနဲ့ ဦးသန့်စင်ကို တွဲတွေ့လိုက်ရချိန်မှာ ရှုပ်ထွေးနောက်ကျိသွားခဲ့ရပါတယ်။ သူ့အနေနဲ့ အမေနဲ့ ပတ်သတ်ရင် မခံစားနိုင်လွန်းလို့ ရှောင်ဖယ်နေမိပေမယ့် တည့်တည့်ဝင်တိုးလာတဲ့ အခါတိုင်း ရင်တစ်ခုလုံး ဗလောင်ဆူအောင် ထိခိုက်ခံစားရပါတယ်။

သူ့ကို ပိုအခံရခက်သွားစေရတာက အမေဟာ တစ်ညလုံး ပြန်မလာတာကို သိလိုက်ရချိန်မှာပါ။ သာမာန်ခရီးသွားတာဆိုရင် ဘာမှ မဖြစ်ပေမယ့် ဦးသန့်စင်နဲ့ အတူနေဖို့ ညအိပ်သွားတာမှန်း သိနေခဲ့တဲ့တာမို့ သူ ဘယ်လိုမှ မခံစားနိုင်တော့ပါဘူး။

သူ့ရင်ထဲမှာလည်း ထိခိုက်ဆုံးရှုံးရတာတွေ များလွန်းခဲ့တော့ အထိမခံနိုင်လောက်အောင် ဖြစ်နေရပါပြီ။ ခံပြင်းမှုတွေကနေ အရွဲ့တိုက်ချင်စိတ်တွေ၊ လက်တုံ့ပြန်ချင်စိတ်တွေ ဆင့်ပွား ဖြစ်ပေါ်လာခဲ့ရပါတယ်။

အမေမြတို့ ပြန်သွားပြီးကတည်းက ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်နေရင်း တစ်ယောတည်း ကြိတ်ကာ ဒေါသတွေ ဖြစ်နေမိပါတယ်။ ငယ်စဥ္ကတည်းက ဦးသန့်စင်အပေါ် မုန်းတီး နာကျည်းခဲ့ပေမယ့် လက်တုံ့ပြန်ချင်စိတ်ကိုတော့ သူ ထိန်းချုပ်ထားခဲ့ပါတယ်။

ဒါကလည်း သူ ချစ်ရတဲ့ အမေကိုယ်တိုင်က အလိုတူ အလိုပါ ဖြစ်နေခဲ့တာကြောင့်လည်း ပါပါတယ်။ ပြီးတော့ အရွယ်ရောက်လာချိန်မှာလည်း အန်တီယမင်းနဲ့ ညီမလေး ငုဝါတို့အပေါ် တွယ်တာ သံယောဇဥ္ ကြီးမိတာကြောင့် သူ့ရင်ထဲက ဒေါသတွေကို ထုတ်ဖော်မပြနိုင်ခဲ့ပါဘူး။

နောက်ဆုံးတော့ ဦးသန့်စင်ကို မုန်းပေမယ့် သမီးကို သံယောဇဥ္ တွယ်မိလို့ သူ့နာကျည်းမှုတွေကို မေ့ဖျောက်ထားခဲ့မိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဦးသန့်စင်ကတော့ သူ့ကို ဒဏ်ရာတွေ ဆက်ပေးနေတုန်းပါပဲ။

ဒါကြောင့်ပဲ ဦးသန့်စင်ကို နာကျင်မှုကြီးကြီး ပေးချင်တဲ့ စိတ်တွေ ဖြစ်ပေါ်လာရပါတယ်။ သူ ခံစားနာကျင်ရသလို ထိုလူကြီးကို ထိခိုက်နာကျင်စေဖို့ ဆန္ဒရှိလာခဲ့ပါတယ်။

ကိုယ်တန်ဖိုးထားတဲ့အရာကို ဆုံးရှုံးရတဲ့ နာကျင်ကြေကွဲရမှုမျိုး သူ့ကို ပြန်ခံစားစေချင်ပါတယ်။ အစားထိုးမရတဲ့ တန်ဖိုးထားမှု၊ ချစ်ခင်ယုံစားမှုတွေ ပျက်စီးသွားတဲ့အခါ ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ နာကျင်ကြေကွဲမှုမျိုးကို ဦးသန့်စင်ဆီ ပြန်ပေးချင်မိပါတယ်။

သူ တန်ဖိုးထားတဲ့အရာကို ဦးသန့်စင်က လုယူသွားခဲ့သလို ဦးသန့်စင် တန်ဖိုးထားတဲ့ အရာကို ပြန်ပြီး ရယူချင်ပါတယ်။ ဦးသန့်စင် တန်ဖိုးထားတဲ့အရာက သူ့သမီး ငုဝါပဲ ဖြစ်ပါမယ်။

မိမိအိမ်ထောင်ဘက်ကိုတောင် အလေးမထားဘဲ အကျင့်ပျက်နေခဲ့သူ မဟုတ်လား။ ဒါကြောင့် ခေတ်ရဲ့အတွေးထဲကို ငုဝါက ဝင်လာခဲ့ပါတယ်။

သူနဲ့ သူ့အမေကြားမှာ အဖုအထစ်ဖြစ်ပြီး ဝေးကွာခဲ့ရသလို ငုဝါနဲ့ ဦးသန့်စင်ကိုလည်း ခွဲခွာပစ်လိုက်ချင်ပါတယ်။ ဒါမှသာ ကိုယ်ချစ်ခင်ရသူနဲ့ ဝေးကွာရတဲ့ နာကျင်ကြေကွဲရမှုနဲ့ ခံပြင်းနာကျည်းမှုကို ဒီလူကြီး ကြုံရမှာပါ။

ဒီလို အတွေးဆိုးတွေ ဝင်လာချိန်မှာပဲ သူဟာ ထရပ်လိုက် မိပါတယ်။ တဆက်တည်း လက်တုံ့ပြန်ချင်စိတ်ရဲ့ မောင်းနှင်မှုအတိုင်း အလိုလို လိုက်ပါသွားခဲ့ပါတယ်။

ဒါကြောင့် ခေတ်ဟာ အိမ်ကို သေချာပိတ်ပြီး ဆိုင်ကယ်ကို ယူကာ ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ ဒီအချိန်အထိ သူ ဘာဆက်လုပ်မယ်ဆိုတာ မသေချာသေးပါ။ ဦးသန့်စင် နာကျင်ခံစားရမယ့် တစ်ခုခုကို လက်တုံ့ပြန်ချင်စိတ်သာ ရှိနေခဲ့တာပါ။

ဒီလိုနဲ့ ခေတ်ဟာ ငုဝါအိမ်ရှေ့ကို ရောက်လာပါတယ်။ သူ့မှာ ခံပြင်းပြီး လက်တုံ့ပြန်ချင်စိတ်သာ လွှမ်းမိုးနေရပြီး ကျန်တာကို ခေါင်းထဲ မရှိနိုင်ပါဘူး။

ဒါကြောင့်ပဲ ခြံရှေ့မှာ ဆိုင်ကယ်ရပ်ထားပြီးမှ ပခုံးလောက်သာ မြင့်တဲ့ ခြံစည်းရိုးကို ကျော်ကာ ဝင်လာလိုက်ပါတယ်။ ည ၉ နာရီကျော်လောက်ဆိုတော့ ငုဝါ စာကျက်နေအုံးမှာပါပဲ။

သူလည်း ငုဝါ အခန်းရှိတဲ့ဘက်ကို လျောက်လာခဲ့တယ်။ ငုဝါဆီ သူလာတာကို အန်တီယမင်း မတွေ့စေချင်ပါဘူး။ သူနဲ့ ငုဝါ အေးဆေး တွေ့ချင်နေမိပါတယ်။

ငုဝါအခန်းရဲ့ ပိတ်ထားတဲ့ ပြတင်းပေါက်နားရောက်တော့ တံခါးကို သူအသာခေါက်လိုက်ပါတယ်။ လေသံတိုးတိုးလေးနဲ့ ငုဝါနာမည်ကိုလည်း ခေါ်လိုက်ပါတယ်။

သုံးခါလောက် တံခါးခေါက်ပြီး ခေါ်လိုက်မှ အထဲက စာကျက်သံ ရပ်သွားပါတယ်။ သူလည်း တံခါးဆက် မခေါက်တော့ဘဲ ငုဝါ၊ ကိုကိုပါလို့ ပြောလိုက်ပါတယ်။

ဒီတော့မှ ငုဝါက ပြတင်းပေါက် တံခါးကို ခပ်မြန်မြန်တွန်းဖွင့်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ သူ့ကို အံ့ဩတကြီးနဲ့ ကြည့်ရင်း …..

“ဟင် … ကိုကို …. ဘယ်လိုဖြစ်လို့ ရောက်နေတာလဲ ….. ငုဝါ လန့်သွားတာပဲ”

“ရှူး … တိုးတိုး …”

“ကိုကို … လာလေ။ အိမ်ထဲကို ဝင်ခဲ့လေ။ ငုဝါ … အိမ်ရှေ့တံခါး လာဖွင့်ပေးမယ်။
မေမေပဲရှိတယ်။ ဖေဖေက ဒီည အိမ်မှာမရှိဘူး”

“အွန်း … တံခါး သွားမဖွင့်နဲ့ ငုဝါ။ ကိုကို ပြောစရာ ရှိလို့လာတာ။ ကိုကို့ကို အန်တီ ယမင်းက မတွေ့စေချင်ဘူး”

“ဟင် … ဘာလို့လဲ ကိုကိုရဲ့။ ကိုကို လာလို့ မေမေက ဘာပြောမှာလဲ”

“အဲဒါတွေ မရှင်းပြတော့ဘူး။ အခု ကိုကိုက ငုဝါကို လာတွေ့တာ။ ပြောစရာ ရှိလို့”

“ဟုတ် … ပြောလေ …. ကိုကိုကလည်း ထူးထူးဆန်းဆန်းပါလား။ ဘာပြောမလို့လဲ”

“ငုဝါ … အခု ကိုကို ပြောတာကို သေသေချာချာ စဥ္းစားနော် …..
ကိုကို့ကို ငုဝါ … တကယ်ချစ်လား”

“ချစ်တာပေါ့ ကိုကိုရယ်။ မေးနေစရာ လိုရဲ့လား”

“ဒါဆို ကိုကိုနဲ့ အတူနေချင်လား”

“ဟင် … ကိုကို့စကားကြီးက ဘာကြီးလဲ … အတူတူ နေချင်လို့ ကိုကို့ကို မျှော်နေရတာပေါ့ … မနက်ဖြန်ဆိုလည်း တစ်နေကုန် ကိုကိုနဲ့ …”

“မဟုတ်ဘူး … ကိုကိုပြောတာက ခဏနေတာ ပြောတာ မဟုတ်ဘူး။
ကိုကိုနဲ တစ်ဘဝလုံး အတူနေချင်လားလို့ ပြောတာ”

“….. ကိုကိုရယ်။ ငုဝါကတော့ နေချင်တာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ကို့ကို့ဘက်က နေချင်မှ …..”

“တော်ပြီ … ဆက် မပြောတော့နဲ့ … ငုဝါ နေချင်ရင် … အခု … ကိုကိုနဲ့ တစ်ခါတည်း လိုက်ခဲ့တော့”

“ဟင် !!!”

ငုဝါမှာ ခေတ်ရဲ့ စကားကို ကြားပြီး အံ့ဩသွားရပါတယ်။ ခေတ်က ရုတ်တရတ် ရောက်လာခဲ့ပြီး သူမ မမျှော်လင့်ထားတဲ့ စကားတွေကို ဆက်တိုက်ထုတ်ပြောလာခဲ့လို့ပါ။

ဒါကြောင့် သူမမှာ အံ့ဩပြီး မယုံနိုင် ဖြစ်နေရပါတယ်။ ပြီးတော့ ခေတ်ရဲ့စကားကိုလည်း မရှင်းဘူး ဖြစ်နေပါတယ်။

“ဘယ်လို … မနက်ဖြန်ပဲ ကိုကိုနဲ့ အတူနေရမှာ မဟုတ်လား။ ကိုကိုပဲ ငုဝါ စာမေးပွဲကို ပြီးအောင် ဖြေရမယ်ဆို”

“ဟုတ်တယ်။ ဒါပေမယ့် အခု ကိုကို့စိတ်တွေ ပြောင်းသွားပြီ။
အခုပဲ ကိုကိုနဲ့ လိုက်ခဲ့တော့။ ခဏ မဟုတ်ဘူးနော်။ အပြီး လိုက်ခဲ့ရမှာ …. ကိုကိုတို့နှစ်ယောက် …. ဟိုးအဝေးကြီးကို ထွက်သွားကြမယ် … လိုက်ရဲလား”

“ဟင် …….”

အလောတကြီး ပြောလာတဲ့ ခေတ်ရဲ့စကားတွေကြောင့် ငုဝါမှာ အံ့ဩမှင်တက်သွားရပါတယ်။ ခေတ်ကပဲ နောင်ပြောင်ပြောနေသလားလို့ ထင်မိပေမယ့် ခေတ်မျက်နှာက တည်ကြည်ပြီး အနည်းငယ် တင်းမာနေပါတယ်။

ခေတ်က ဘာကြောင့် ဒီလို ပြောနေသလဲဆိုတာကို မတွေးတတ်အောင်ပါ။ သူမတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ အခြေအနေက အခုလို အလောတကြီး နိုင်စရာမှ မလိုတာလေ။

“ဘာလဲ ….. ကိုကို ပြောတာ နားမလည်ဘူးလား”

“ဟုတ် … တကယ်ပဲ နားမလည်ဘူး။ မနက်ဖြန်ဆို စာမေးပွဲပြီးပြီလေ။ အခု ဒီည ချက်ချင်းကြီး ကိုကို့နောက် … လိုက်ရမှာလား။
ငုဝါနဲ့ ကိုကို့ကို မေမေတို့က ဘာမှ တားဆီးမှာ မဟုတ်ဘူးလေ။ တကယ်လိုက်ရရင်လည်း မနက်ဖြန် စာမေးပွဲ ဖြေပြီးမှ လိုက်လို့ရတယ်လေ။
အခုတော့ ကိုကို ပြောပုံကြီးက ချက်ချင်းဆိုတော့ ……
ပြီးတော့ … ငုဝါတို့လည်း ဘာမှ မပြင်ဆင်ရသေးဘူးလေ။ အခုညကြီး ငုဝါထွက်သွားရင် ဖေဖေနဲ့ မေမေက အရမ်းစိတ်ပူသွားမှာပေါ့ …
ကိုကို … ဘာဖြစ်နေတာလဲ …”

“အင်း … ဘယ်သူတွေ စိတ်ပူပူ … ငါ ဂရုမစိုက်ဘူး။ လိုက် မယ်ဆိုရင် ဒီည ချက်ချင်းပဲ လိုက်ခဲ့။
ပြီးတော့ ငုဝါ သိထားရမှာက အခု ထွက်သွားမှာက နောင် ဘယ်တော့မှ ပြန်မလာတော့ဘူး။
အဲတော့ ငုဝါက မိဘတွေကို တကယ် ခွဲပြီး ကိုကိုနဲ့ နေချင်မှ လိုက်ခဲ့ပါ”

“ဟင် … ကိုကို .. ဘာတွေပြောနေတာလဲ”

“နေအုံး … ငါ့စကား မဆုံးသေးဘူး။ တကယ် ငါနဲ့ မခွဲနိုင်ဘူး၊ အတူနေချင်ပါတယ်ဆိုတာ သေချာမှ လိုက်ခဲ့နော်။ ဒါကို ထပ်ပြောတယ်နော် …
မလိုက်ရင်လည်း ရတယ်။ နောက်ဘယ်တော့မှ ငါ မလာတော့ဘူး။ ဒီညက ဇာတ်လမ်း အပြတ်ပဲ”

“အို …. ကိုကို … ဘယ်လိုပြော…”

ငုဝါမှာ ဒေါသသံစွတ်တဲ့ ခေတ်ရဲ့စကားတွေကြောင့် ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်သွားရရှာပါတယ်။ တင်းမာပြတ်သားတဲ့ ခေတ်ရဲ့ အသံတွေမှာ တစ်ခုခုကို ယတိပြတ် ဆုံးဖြတ်ထားတယ်ဆိုတာ သေချာနေပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ သူမမှာ ထိတ်လန့်မှုနဲ့အတူ အံ့ဩတွေဝေသွားရပါတယ်။ ခေတ်က ရုတ်တရတ်ကြီး ရောက်လာပြီး ဒီလိုစကားတွေ ပြောနေတာကို မစဥ္းစားတတ်အောင် ဖြစ်နေရပါတယ်။

သူမတို့ မိသားစု နှစ်စုကြား ရင်းနှီးပတ်သတ်မှုနဲ့ ပတ်ဝန်းကျင် အနေအထားကလည်း ခေတ် ပြောသလို လုပ်ဖို့အထိ မလိုဘူးလေ။ ခေတ်ပြောပုံက မိဘတွေနဲ့ ဆွေခန်း မျိုးခန်း ပျက်တဲ့အထိ ပစ်ပယ်ထွက်ပြေးသွားရမယ့် သဘောပါ။

ဒီလောက်အထိတော့ ငုဝါက လုပ်နိုင်ဖို့ မဖြစ်နိုင်ပါ။ သူမတို့ ချစ်ခြင်းကလည်း ဒီလောက်အထိ လုပ်ရလောက်အောင် အဖုအထစ်၊ အတားအဆီးတွေ ရှိနေကြတာမှ မဟုတ်တာ။

ဒါကြောင့် သူမက ခေတ်တစ်ယောက် ရူးများသွားသလားလို့ ထင်မိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ခေတ်က မျက်နှာထားတည်တည်နဲ့ ခပ်တင်းတင်း ပြတ်ပြတ်ပြောနေခဲ့ပြီး အခေါ်အပြောတွေတောင် ပြောင်းနေရပါတယ်။ ဒါတွေကို သတိထားမိနေတော့ သူမမှာ ဘာပြန်ပြောရမှန်း မသိအောင်ပင် ဖြစ်နေရပါတယ်။

တဆက်တည်း ငုဝါဟာ ခေတ်မျက်နှာကို စူးစိုက်ကြည့်နေမိပါတယ်။ တင်းမာနေတဲ့ ခေတ်မျက်နှာမှာ တစ်ခုခုကို စိတ်ပိုင်းဖြတ်ထားပြီး ဖြစ်သလို သူပြောတဲ့အတိုင်း လုပ်တော့မယ်ဆိုတာကို အထင်းသားတွေ့မြင်လိုက်ရပါတယ်။

ဒါကို တွေ့လိုက်ရတော့ သူမတစ်ကိုယ်လုံး ကြက်သီးလေးများ တဖျဥ္းဖဥ္းထအောင် ထိတ်လန့်တုန်တက်သွားရပါတယ်။ ပြီးတော့ သူမ ရင်ထဲ နင့်ခနဲ ဖြစ်ကာ နာကျင် ဝမ်းနည်းသွားရပါတယ်။

ငုဝါဟာ သူမ ဘဝမှာ အကြောက်ဆုံးနဲ့ ဝမ်းနည်းအနာကျင်ရဆုံး ခံစားချက်နှစ်ခုကို တပြိုင်တည်း ခံစားလိုက်ရပါတယ်။ ဒါကြောင့် သူမ မျက်လုံးတွေကို တင်းတင်းမှိတ်ချလိုက်ပြီး သူမ ကျိန်းသေ ရင်ဆိုင်ကြုံတွေ့ရမယ့် အရာအတွက် ဆုံးဖြတ်ချက် တစ်ခု မြန်မြန်ချမှတ်လိုက်ရပါတယ်။

တခဏလေးပါပဲ။ ငုဝါဟာ မျက်လုံးမှိတ်ထားရာကနေ ပြန်ဖွင့်ပြီး ခေတ်ကို ရွှမ်းရွှမ်းစားစား ကြည့်လိုက်ပါတယ်။ သူမ မျက်ဝန်းတွေမှာ ခိုင်မာပြတ်သားတဲ့ အရိပ်အရောင်တွေ​နဲ့ စူးရှဝင်းလဲ့နေပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ထိုမျက်ဝန်း ဝင်းလဲ့လဲ့တွေကို သေချာ ကြည့်ရင် နာကျင်ကြေကွဲနေရှာတဲ့ အရိပ်အရောင်နဲ့အတူ မျက်ရည်စတွေ ဝေ့သီနေတာကို တွေ့ရမှာပါ။ ဒါပေမယ့် ငုဝါကတော့ အပြုံးပါးပါးလေးနဲ့ ခေတ်ကို ပြုံးကြည့်ရင်း …..

“ကောင်းပြီ ကိုကို။ ငုဝါ လိုက်ခဲ့မယ်။
ဒါပေမယ့် ငုဝါတစ်ခုမေးမယ် …..
ငုဝါက ကိုကိုနဲ့ အခုလိုက်ခဲ့ရင် ….. ကိုကို ပျော်မလား။ စိတ်ကျေနပ်မလား”

ဒီတစ်ခါ ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ ဆွံ့အ သွားရသူကတော့ ခေတ်ပါပဲ။ တကယ်ဆိုရင် ငုဝါက ငြင်းလိမ့်မယ်လို့ သူထင်ထားခဲ့တာပါ။

အပျိုပေါက်လေးက ချစ်ရတဲ့ မိဘအသိုင်းအဝိုင်းနဲ့ အပြီးခွဲခွာရမှာမျိုးကို လက်ခံမယ်လို့ မထင်ထားပါဘူး။ ငုဝါကများ မိုက်ရူးရဲဆန်လွန်းနေသလားလို့ တွေးမိကာ အံ့ဩသွားမိပါတယ်။

တကယ်လို့ ငုဝါကသာ ငြင်းခဲ့ရင် သူ့ဘက်ကလည်း စိတ် ပိုပြတ်သားလို့ရမှာပါ။ ဒါဆိုရင် သူ ရင်မဆိုင်ချင်တော့တဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်ကနေ စိတ်ရှင်းရှင်းနဲ့ အပြီး ထွက်သွားနိုင်ပါမယ်။

အခုတော့ ငုဝါက ပြတ်ပြတ်သားသား ပြောလာတဲ့အခါ အံ့ဩမှုနဲ့အတူ ဘာဆက်ပြောရမှန်း မသိအောင် ဖြစ်သွားရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ငုဝါကတော့ တည်ငြိမ်ပြတ်သားတဲ့ လေသံတိုးတိုးလေးနဲ့ ထပ်ပြောလာပါတယ်။

“ကိုကို … ဖြေလေ။ ကိုကို့ စိတ်ထဲရှိတာကို သိချင်တယ်။
အခု အားလုံးကို ပစ်ထားပြီး ငုဝါက ကိုကို့နောက်ကို လိုက်ခဲ့ရင် ကိုကို့ရင်ထဲမှာ တကယ်ကျေနပ်မလား။
ကိုကို့ ဆန္ဒတွေ ပြည့်ဝမလား …. ပြောလေ .. ကိုကို”

ငုဝါဆီက ထပ်မေးလာတဲ့ စကားတွေကြားမှာ ခေတ်ဟာ ဦးသန့်စင်ကို ပြန်မြင်ယောင်လာပါတယ်။ ငုဝါပြောသလို သူဖြစ်ချင်တဲ့ ဆန္ဒအမှန်က ဦးသန့်စင်ကို စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ကြီးကြီးမားမား ထိခိုက်စေချင်တာ မဟုတ်လား။

သူ့မိသားစု ပြိုကွဲရသလို ဦးသန့်စင်ကိုလည်း ခံစားရစေချင်ပါတယ်။ နာကျည်းမှု မီးတွေက သူ့နှလုံးသားကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် လောင်ကျွမ်းနေချိန်မို့ ပူလောင်မှုကိုသာ သူသိပါတော့တယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ …..

“…. ဟုတ်တယ်။ ကိုကို တကယ်ကျေနပ်မိမှာပဲ … ဒါပေမယ့် …”

“ရပြီကိုကို … အဲဒါဆို ငုဝါအတွက် လုံလောက်ပြီ။
ငုဝါက ကိုကို့အတွက်ပါ။ ကိုကို့ ရင်ထဲမှာ ကျေနပ်ဖို့ဆိုရင် ငုဝါအားလုံးကို လွှတ်ချနိုင်သလို ရင်ဆိုင်ဖို့လည်း သတ္တိရှိပါတယ်”

“ဒါဆို ငုဝါ တကယ် လိုက်ရဲတယ်ပေါ့”

“အပိုတွေ မပြောတော့ဘူး။ မေမေက ပင်ပန်းပြီး အိပ်ပျော်သွားတာနေမယ်။
�ကိုကို … ငုဝါကို ပြောလေ။ ငုဝါ ဘာယူရမလဲ။ လိုအပ်မယ်ထင်တာတွေ ယူရအုံးမလား။
ဒါမှမဟုတ် ဘာမှမယူဘဲ အခုပဲ ထလိုက်ရမလား။ ကိုကို ဆုံးဖြတ်တဲ့အတိုင်း လုပ်မယ်လေ”

“….. ဒါဆို ဘာမှ ယူမနေနဲ့။ အချိန်လည်း မရှိတော့ဘူး။ ငုဝါ … ဒီပြတင်းပေါက်ကပဲ ကျော်ထွက်လာခဲ့။ ကိုကို အပြင်က ထိန်းပေးမယ်”

“ဟုတ်”

ငုဝါက မတွေဝေနေပါဘူး။ သူပြောတဲ့အတိုင်း တကယ် လိုက်နာပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ အိမ်နေရင်း အင်္ကျီလေးနဲ့ ညဝတ် ဘောင်းဘီရှည်လေးနဲ့ပဲ ပြတင်းတံခါးကို ကျော်တက်ကာ ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။

သိပ်မမြင့်တဲ့ ပြတင်းပေါက်က ထွက်ရတာ သိပ်မခက်ပါဘူး။ ခေတ်က သူမကို ထိန်းကိုင်ကူပေးရင်း အပြင်ရောက်စေပြီးမှ ပြတင်းပေါက်တံခါးချပ်တွေကို အပြင်ကနေ တွန်းပိတ်လိုက်ပါတယ်။

ပြီးတော့မှ နှစ်ယောက်သားဟာ ခြံစည်းရိုးနားကို ပြေးကပ်ပြီး ခြံဝတံခါးနားရောက်အောင် ပြေးထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ ခြံစည်းရိုးအုတ်တံတိုင်းပေါ်ကိုတော့ ခေတ်က အရင်ကျော်တက်လိုက်ပါတယ်။

ပြီးမှ အပေါ်ကနေ ငုဝါကို လက်ကမ်းပေးကာ ဆွဲတက်စေပါတယ်။ ငုဝါကတော့ မိန်းကလေးမို့ ပခုံးလောက်သာမြင့်တဲ့ ခြံစည်းရိုးကို မနည်း ဆွဲခိုတက်ရရှာပါတယ်။

ပြန်ဆင်းတော့လည်း ဒီလိုပါပဲ။ ငုဝါမျက်နှာမှာတော့ ကြောက်ရွံ့တွေဝေတာမျိုး မတွေ့ရပါဘူး။ ဒါပေမယ့် အိမ်မှာ တစ်ယောက်တည်း ကျန်နေခဲ့ရတဲ့ မိခင်နဲ့ ခွဲခွာချန်ရစ်ထားခဲ့ရတာမို့ ပူဆွေးဝမ်းနည်းနေနိုင်ပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ �ခြံစည်းရိုးကို ကျော်ထွက်ပြီးတာနဲ့ ခြံတံခါးရှေ့သွားကာ အိမ်ထဲကို လှမ်းကြည့်ရှာပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အချိန်သိပ်မဆွဲနေဘဲ ပြန်လှည့်လာကာ ခေတ်ကိုကြည့်ပြီး သွားကြမယ်လေလို့ ပြောလာပါတယ်။

ဒီတော့မှ ခေတ်လည်း သူမကို ဆိုင်ကယ်ထားခဲ့တဲ့ဆီကို ခေါ်လာခဲ့ပါတယ်။ ဆိုင်ကယ်မောင်းထွက်လာပြီးတဲ့အထိ ခေတ်မှာ ဘာဆက်လုပ်ရမှန်း မတွေးတတ်သေးပါဘူး။

သူ့ရဲ့ လက်တုံ့ပြန်ချင်စိတ်ကြောင့်သာ စိတ်နောက်ကိုယ်ပါပြီး ဒီအခြေအနေအထိ ရောက်လာခဲ့ရတာပါ။ ဒီအချိန်ကျမှ နောက်ဆုတ်ဖို့လည်း မလွယ်တော့ပါ။

ရှေ့မှာ ဆက်လက်ရင်ဆိုင်ရမှာတွေကို တွေးကာ သူ့စိတ်ကို သူ ပြင်ဆင်နေခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ငုဝါကတော့ ဘာမှ အပူအပင် မရှိသူတစ်ယောက်လို ခေတ်ရဲ့ ခါးကိုဖက်လို့ ကျောကို မှီကာ အေးအေးဆေးဆေးပဲ လိုက်လာခဲ့ပါတော့တယ်။

(ဆက်ရန် …..)

ခေတ်မှာတော့ ဘာဆက်လုပ်ရမှန်း မသိအောင် ရှုပ်ထွေးနေပါတယ်။ သူက ငုဝါ လိုက်မလာလောက်ဘူးလို့ ထင်ထားခဲ့တာလေ။

အခုတော့ ငုဝါက သူ့နောက်ကို တွေဝေမနေဘဲ လိုက်လာခဲ့ပါပြီ။ ဒီတော့ သူတို့ ဘယ်သွားရမှန်း ရုတ်တရတ်စဥ္းစားမရ ဖြစ်နေခဲ့ပါတယ်။

ခေတ်က သူ့အိမ်ကိုလည်း မသွားချင်ပါ။ အိမ်မှာ ဒီည ဘယ်သူမှ မရှိပေမယ့် မနက်ကျရင် သူ့အမေက အစောကြီး ပြန်လာနိုင်တယ်လေ။

ပြီးတော့ ငုဝါပျောက်သွားတယ်ဆိုရင် သူ့အိမ်ကိုပဲ အရင်ဆုံး လာရှာမှာပါ။ ဒါတွေကြောင့် သူလည်း ကြံရာမရ ဖြစ်ကာ အောင်အောင့်ကို အကူအညီတောင်းဖို့ တွေးမိလာပါတယ်။

အခုနောက်ပိုင်း နှစ်တွေမှာ ခေတ်က မြို့မှာ သိပ်မနေဖြစ်ဘူးလေ။ အောင်အောင်ကတော့ ဒီမှာပဲ နေတာမို့ သူတို့နှစ်ယောက် တစ်ညတာ ခိုဖို့နေရာကို စီစဥ္ပေးတတ်မှာပါ။

ခေတ်လည်း လက်တုံ့ပြန်ချင်စိတ်ကြောင့်သာ လျောက်လုပ်မိပေမယ့် ရှေ့ဘာဆက်လုပ်ရမလဲဆိုတာကို သေချာဆုံးဖြတ်ဖို့ အချိန်ယူချင်ပါသေးတယ်။ သူ့အိမ်ကနေ ဒေါသကြောင့် ထထွက်လာမိတာမို့ ဘာမှ ပြင်ဆင်ထားတာ မရှိဘူးလေ။

ပိုက်ဆံတောင် များများစားစားပါမလာပါဘူး။ ငုဝါနဲ့ နှစ်ယောက်တည်း ရောက်ရာပေါက်ရာကို လျောက်သွားလို့လည်း မဖြစ်သေးဘူးလေ။

ဒါကြောင့် တစ်ညတာ အချိန်ယူ စဥ္းစားပြီး နောက်နေ့မနက်စောစောမှ လုပ်စရာရှိတာ ဆက်လုပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ သူ့မှာ အကျပ်အတည်းဖြစ်လာတော့ အခင်ဆုံး သူငယ်ချင်းကို သတိရလာပါတယ်။

ဒါပေမယ့် သူတို့အကြောင်းကို အောင်အောင်သိရင်လည်း မလွယ်ပါဘူး။ သူလုပ်ခဲ့တာတွေကို အပြစ်တင်ပြီး တားမှာ သေချာပါတယ်။

အောင်အောင်က သူနဲ့ ငုဝါရဲ့ သံယောဇဥ္ကို သိသလို ဖြစ်စေချင်မှန်းလည်း ခေတ်သိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် မနက်ဖြန် စာမေးပွဲ နောက်ဆုံးဘာသာကို မဖြေခိုင်းဘဲ သူ့နောက်ကို ခေါ်လာခဲ့တာမို့ အပြစ်တင်မှာ သေချာပါတယ်။

ဒီအတွက်တော့ အောင်အောင့်ကို နားလည်အောင် ရှင်းပြရပါမယ်။ ဒီလိုနဲ့ သူတို့လည်း မြို့အပြင်နားကို ရောက်လာပါတယ်။

သူလည်း ဆိုင်ကယ်ရပ်ကာ အောင်အောင့်ကို ဖုန်းလှမ်းခေါ်ပါတယ်။ အောင်အောင်က ခေတ် မြို့ကို ပြန်ရောက်နေတာနဲ့ မြို့အပြင်ကို လာခဲ့ပေးဖို့ ခေါ်တာကို မယုံပါဘူး။ နောက်နေတယ် ထင်နေပါတယ်။

ခေတ်က အတင်းပြောမှ မယုံမရဲနဲ့ လက်ခံပါတယ်။ ခေတ်က အရေးကြီးလို့ အောင်အောင့်ကို အမြန်လာပေးဖို့ ပြောရပါတယ်။

အောင်အောင့်ကိုတော့ ငုဝါနဲ့ အကြောင်းကို မပြောသေးပါဘူး။ ရောက်မှ အကျိုးအကြောင်း ရှင်းပြပါ့မယ်ဆိုကာ ပိုက်ဆံလည်း ရှိသလောက် ယူလာပေးဖို့ ပြောရပါတယ်။

အောင်အောင့်မှာတော့ မယုံတစ်ဝက်၊ ယုံတစ်ဝက်နဲ့ အိမ်ကနေ ဆိုင်ကယ်စီးလို့ အမြန်ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ ခေတ်ပြောသလို သူ့ ရှိသလောက် ပိုက်ဆံကို ယူပြီး အိမ်ကို အပြင်ခဏသွားအုံးမယ်ပြောကာ ကမန်းကတန်း ထွက်လာမိပါတယ်။

သူလည်း စိတ်တွေ ပူနေမိတယ်။ မနက်ဖြန်မှ ပြန်ရောက် မယ့် ခေတ်က ညပိုင်းကြီး သူ့ကို ဖုန်းခေါ်ကာ မြို့ပြင်ကို ထွက်လာပေးဖို့ လှမ်းခေါ်နေပါတယ်။

ပြီးတော့ ခေတ်ရဲ့အသံက အရေးတကြီးနိုင်လွန်းနေသလို ပိုက်ဆံလည်း ယူလာခိုင်းတယ်လေ။ အချိန်မတော်ကြီးမှာ ခေတ်တစ်ယောက် ဘာဖြစ်နေပါလိမ့်လို့တွေးကာ စိုးရိမ်နေရပြီး ဆိုင်ကယ်ကို ခေတ် ချိန်းတဲ့ဆီရောက်အောင် အမြန်မောင်းလာမိပါတယ်။

ခေတ် ချိန်းတဲ့နေရာနားရောက်တဲ့အခါ ခေတ် ဆိုင်ကယ်ကို အဝေးကပင် လှမ်းမြင်ရပါတယ်။ ဒါဆို ခေတ် ပြန်ရောက်နေတာ သေချာပြီမို့ ပိုစိုးရိမ်သွားမိပါတယ်။

ဒါကြောင့် ဆိုင်ကယ်ကို အမြန်မောင်းလာရင်း ထိုးရပ်လိုက်မှ ခေတ်က သူ့ဆိုင်ကယ်ဘေးမှာ ထိုင်နေတာကနေ မတ်တတ်ထရပ်လို့ သူ့ကို နှုတ်ဆက်လာပါတယ်။

အောင်အောင်လည်း စိုးရိမ်နေတာမို့ ခေတ်ကိုတွေ့တွေ့ချင်းမှာပဲ အကျိုးအကြောင်း မေးဖို့ပြင်လိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ရပ်ထားတဲ့ ဆိုင်ကယ်ဘေးကနေ နောက်တစ်ယောက် ထရပ်တာကို တွေ့လိုက်ရတော့ မျက်လုံးပြူးကာ ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်သွားရပါတယ်။

မေးဖို့လည်း မမေးနိုင်တော့ပါဘူး။ သူ လုံးဝ ထင်မထားတဲ့ ငုဝါကို ဒီအချိန်ကြီးမှာ တွေ့လိုက်ရတာလေ။ ဒါကြောင့်ပဲ ငုဝါကို မယုံနိုင်သလို စိုက်ကြည့်နေပြီးမှ ခေတ်ဘက်ကို ပြန်လှည့်လာပြီး …..

“ဟေ့ကောင် … မင်း … ဒါ … ဘာလုပ်လာတာလဲ”

“အင်း … ငါ .. ငုဝါကို ခိုးပြေးလာတာလေ”

“ဟာ … ဟေ့ကောင် .. မင်း ရူးနေပြီလား။ မင်းနဲ့ ငုဝါက ခိုးပြေးစရာလား။
ပြီးတော့ ဒီရက်ကြီးမှာ။ ငုဝါက စာမေးပွဲ ဖြေဖို့ ကျန်သေးတယ်လေ။
ဘာတွေ အရူးထလာတာလဲ။ ဟာကွာ … ဒုက္ခပါပဲ”

“ဒါတွေ နောက် မှ မင်းကို ရှင်းပြတော့မယ်ကွာ။ ငါ့မှာလည်း ငါ့အကြောင်းနဲ့ ငါရှိလို့ဟ”

“ဘာမှ ရှိမနေနဲ့ကွာ။ ရှိလည်း မနက်ဖြန်ကျမှ မင်းလုပ်ချင်တာလုပ်။
ဒီညတော့ ငုဝါကို အိမ်ပြန်ပို့ပေးလိုက်ရအောင်”

“ဟာ … ခေါ်လာလို့ ဒီတောင်ရောက်နေပြီ။ အခုမှ ဘယ်လိုပြန်ပို့မှာလဲ ….. ဒီအချိန်လောက်ဆို အားလုံးလည်း သိကုန်ပြီပေါ့”

“ကျွတ် ….. မင်း အရူးထတာနဲ့ အကုန်တော့ စိတ်ပူကုန်တော့မှာပဲ။
ခေတ်ရာ … ငုဝါဘက်ကို မင်း ငဲ့သင့်ပါတယ်။ သူ့ခမျာ စာမေးပွဲ နောက်ဆုံးရက် ရောက် မှကွာ …
မင်း တော်တော် ခက်တာပဲ။ မင်း တစ်ယောက်တည်း သဘောနဲ့ လျောက်လုပ်ရသလား”

“မဟုတ်ဘူး ကိုအောင်အောင်။ ကိုကိုက အတင်းခေါ်လာတာ မဟုတ်ပါဘူး။ ငုဝါက ကိုကို့နောက်ကို စိတ်တူကိုယ်တူ လိုက်လာခဲ့တာပါ။
ဒီအချိန်ကျမှလည်း ငုဝါကို ပြန်မပို့ပါနဲ့။ ငုဝါ မပြန်ဘူး။
ပြီးတော့ ငုဝါ အရူးထတာလည်း မဟုတ်ပါဘူး။ သေချာစဥ္းစားပြီးမှ ကိုကို့နောက်ကို လိုက်ခဲ့တာပါ”

“ဟင် !!! … ငုဝါ … ညည်းကပါ ….”

တစ်ချိန်လုံး ငြိမ်သက်နေတဲ့ ငုဝါက ဝင်ပြောလိုက်တော့ အောင်အောင့်မှာ ပါးစပ်အဟောင်းသား ထပ်ဖြစ်ရပြန်ပါတယ်။ ဒီနှစ်ယောက် ဘာတွေ အရူးထပြီး အခုလို ထလုပ်ကြသလဲလို့လည်း တွေးမိပါတယ်။

ခေတ်နဲ့ ငုဝါတို့ဟာ အခုလို အလောတကြီး ခိုးပြေးဖို့မှ မရှိတာလေ။ အခုတော့ နှစ်ယောက်လုံး စိတ်တူကိုယ်တူ ထွက်လာကြတာဆိုတော့ အကြောင်းအရင်း ကြီးကြီးမားမား တစ်ခုရှိမယ်လို့ တွေးမိလာပါတယ်။

ခေတ်ကလည်း နောက် မှ အကြောင်းစုံ ရှင်းပြမယ်လို့ ဆိုထားပါတယ်။ ပြီးတော့ အောင်အောင်ကလည်း ကြည်ပြာခင်နဲ့ သန့်စင်တို့ရဲ့ ပတ်သတ်မှုအကြောင်းကိုလည်း သိထားတဲ့သူပါ။

ဒါကြောင့် ခေတ်က ဒီလို လုပ်တာဟာ ထိုကိစ္စနဲ့များ ပတ်သတ်နေမလားလို့ တွေးမိပါတယ်။ အကြောင်းအရင်းကို သေချာမသိပေမယ့်  ငုဝါကပါ ဝင်ပြောလာပြီမို့ သူ့အနေနဲ့ တားဆီးဖို့ မဖြစ်နိုင်တော့ပါဘူး။ ဒါကြောင့်ပဲ …..

“ဒါဆို … မင်းတို့နှစ်ယောက် ဘာဆက်လုပ်ကြမလဲ”

“အဲဒါ စဥ္းစားမရလို့ မင်းကို လှမ်းခေါ်လိုက်တာပေါ့။ ဒီညပိုင်းကြီးတော့ ဘယ်မှ သွားလို့ အဆင်မပြေတော့ဘူး။
မနက်စောစောမှပဲ ထထွက်သွားတော့မယ်ကွာ။ အဲတော့ ဒီည ငါတို့ နေလို့ရမယ့်နေရာကို မင်းစဥ္းစားပေးကွာ”

“ဟူးးးးး ….. မင်းတို့ပုံစံနဲ့ တည်းခိုခန်းလည်း သွားဖို့ အဆင်မပြေဘူး။ အကုန်တွေ့ကုန်မှာပဲ။
နေအုံးကွာ။ မြို့အစွန် ဘူတာရုံနားမှာတော့ အမေ အပေါင်ခံထားတဲ့ ခြံရှိတယ်။
အိမ်လည်းရှိတယ်။ အမေက မီတာလည်း ဆောင်ပေးထားတော့ မီးလည်းရှိတယ်။
ဒါပေမယ့် အပေါင်ခံထားတာဆိုတော့ လူမနေဖြစ်ဘူး။ ရှုပ်ပွနေမလား မသိဘူး။ ခြံရော၊ အိမ်ရော မရှင်းဖြစ်ဘူး။
မင်းတို့နေလို့ ဖြစ်မဖြစ် သွားကြည့်ရင်ကောင်းမယ်။ သော့တွေကတော့ ရိုက်ဖွင့်လိုက်မယ်ကွာ။ မနက်မှ ငါ အသစ်ပြန်တပ်လိုက်မယ်”

နောက်ဆုံးတော့ ထိုအစီအစဥ္ကိုပဲ ခေတ်လည်း လက်ခံလိုက်ပါတယ်။ တစ်ညပဲဆိုတော့ သိပ်အရေးမကြီးဘူးလေ။ နေလို့ရရင် ပြီးတာပါပဲ။

တကယ်လို့ သူတို့နှစ်ယောက် မြို့ကထွက် မယ်ဆိုရင် ဘူတာရုံနဲ့နီးတော့ မနက်ရထားနဲ့ ရန်ကုန်ကို ထလိုက်သွားလို့ရတယ်လေ။ မနက်ကျရင် မြို့ထဲပြန်ဝင်ပြီး ကားမစီးချင်တော့ပါဘူး။

ဒါနဲ့ အောင်အောင်ကပဲ ဦးဆောင်ပြီး ထိုအိမ်ကို သွားကြပါတယ်။ မြို့အစွန်ဆိုတော့ လူခြေကတော့ တော်တော်တိတ်ပါတယ်။ လမ်းမီးတောင် ကြိုကြား၊ ကြိုကြားသာ ရှိပါတယ်။

ခြံကလည်း မီးမထွန်းထားတော့ မှောင်မဲနေတာပါပဲ။ ခြုံနွယ်တွေကလည်း ပိတ်နေပါသေးတယ်။ ဆိုင်ကယ်မီးရောင်ကြောင့်သာ ခြံထဲမောင်းဝင်နိုင်ခဲ့တာပါ။

အစမှာ ဂရုဏာဒေါသနဲ့ တားမြစ်ခဲ့တဲ့ အောင်အောင်ဟာ အခုချိန်မှာတော့ အတက်ကြွဆုံး ဖြစ်နေပါတယ်။ သူ အချစ်ရဆုံး သူငယ်ချင်းရဲ့အရေးမို့ လုပ်ပေးရဖို့ ဖြစ်လာတဲ့အခါမှာ တက်ကြွရွှင်မြူးနေခဲ့ပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ ခြံသော့၊ အိမ်သော့တွေကို ရိုက်ဖွင့်ပြီး ရှေ့ကဦးဆောင်ကာ ဝင်သွားပါတယ်။ အိမ်ထဲရောက်မှ လျှပ်စစ်မိန်းခလုတ်ကို တင်ပေးပြီး မီးတွေ ဖွင့်ပေးပါတယ်။

ခေတ်နဲ့ ငုဝါကတော့ သူ့နောက်ကနေ အိမ်ထဲလိုက်ဝင်လာပါတယ်။ ငုဝါကတော့ မိန်းကလေးမို့ နည်းနည်းစိုးရွံ့နေပါတယ်။ ဒါကြောင့်လည်း ခေတ်ရဲ့လက် မောင်းကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားပါတယ်။

သူမအနေနဲ့ စိတ်ဘယ်လိုပင် ပြတ်သားပါစေ၊ မရင်းနှီးတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ စိုးရွံ့အားငယ်မှုကတော့ ရှိရှာမှာပါပဲ။ ဒါကိုနားလည်လို့လည်း ခေတ်က သူမ ကိုယ်လေးကို သိုင်းဖက်ပြီး အားပေးလိုက်ပါတယ်။

အောင်အောင်ကတော့ အိပ်ခန်းထဲဝင်ကာ ဖုံတွေ သန့်ရှင်းဖို့ လုပ်ပါတယ်။ ဒီတော့မှပဲ ငုဝါလည်း ခေတ် အနားမှာ ကပ်နေတာကနေ တံမြက်စည်း တစ်ချောင်းရှာပြီး ဝင်ကူသန့်ရှင်းပေးပါတယ်။

အောင်အောင်ကတော့ ကြင်စဦးတွေမို့ ဝိုင်းမလုပ်ဘဲ ခေတ်အနားမှာသာနေဖို့ ငုဝါကို ပြောပါတယ်။ ပြီးတော့ သူ့မျက်နှာက စပ်ဖြီးဖြီးဖြစ်နေကာ ငုဝါကို စနောက်နေပါသေးတယ်။

ငုဝါကလည်း အစမှာ ရှက်နေပေမယ့် တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အရင်လို ဆတ်ဆတ်ထိမခံ ပြန်ရန်တွေ့လာပါတယ်။ အောင်အောင်နဲ့ ငုဝါတို့ရဲ့ အပြန်အလှန် စနောက် ရန်တွေ့သံများနဲ့ အိမ်လေးက အသက်ဝင်လာခဲ့ပါတယ်။

တစ်ခု အခက်တွေ့တာက အိပ်ဖို့ စောင်၊ ခေါင်းအုံးတွေပါ။ ပိတ်ထားတဲ့ ဘီဒိုထဲက စောင်အထူ တစ်ထည်သာ တွေ့ရပါတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ရှိတာနဲ့ပဲ တစ်ညတာ ဖြတ်သန်းဖို့ပဲ ရှိပါတော့တယ်။

မင်းတို့က တစ်ညလုံး အိပ်မှာမှ မဟုတ်တာ၊ အောက် မှာ ခင်းလို့ရရင် ပြီးတာပဲဆိုပြီး အောင်အောင်က ခေတ်တို့ကို စနေပါသေးတယ်။ ဒါကိုတော့ ငုဝါက ရှက်သွားလို့ ခေတ်က အောင်အောင့်ကို တားလိုက်ရပါတယ်။

ပြီးတော့ အောင်အောင့်မှာ ပါလာတဲ့ ငွေကို ယူရင်း မှာသင့်တာ မှာရပါတယ်။ မနက်စောစော ဒီကို ထလာဖို့လည်း ပြောရပါတယ်။

အောင်အောင်ကလည်း အချိန်မရှိတော့ပြီမို့ သူလည်း ပြန်တော့မယ်ပြောပါတယ်။ မနက် စောစောမှ ခေတ်တို့အတွက် လက်ဖက်ရည်နဲ့ စားစရာတွေ ဝယ်လာခဲ့ပေးမယ်ပြောကာ ပြန်သွားပါတယ်။

ဆိုင်ကယ်ပေါ် ရောက်တဲ့အထိ ငုဝါ ရှက်ရအောင် အမျိုးမျိုး စနောက်နေပါသေးတယ်။ ခေတ်က အတင်းပြန်လွှတ်မှ ရယ်ရယ်မောမောနဲ့ ပြန်သွားခဲ့တာပါ။

အောင်အောင် ပြန်သွားမှ ခေတ်လည်း အိမ်ထဲ ပြန်ဝင်လာခဲ့ပါတယ်။ ငုဝါခမျာမှာတော့ အိမ်ထဲမှာ ထိုင်ရမလို၊ ထရမလိုနဲ့ ဖြစ်နေရှာပါတယ်။ ခေတ်လည်း ငုဝါ အနေခက်နေမှာစိုးလို့ အနားသွားကာ ထွေးပွေ့နှစ်သိမ့်လိုက်ပါတယ်။

ငုဝါက ခေတ်ကို မော့ကြည့်လာပါတယ်။ ငုဝါမျက်ဝန်းတွေထဲမှာ ခေတ်အပေါ် ချစ်ခင်တွယ်တာမှုတွေအပြင် အားကိုးယုံကြည်မှုတွေကို တွေ့မြင်ရပါတယ်။

ထို့အပြင် ထိခိုက်ကြေကွဲနေတဲ့ အရိပ်အရောင်များကိုလည်း ဖျတ်ခနဲ တွေ့လိုက်ရပါတယ်။ သူ့ကို မော့ကြည့်နေရှာတဲ့ ငုဝါမျက်နှာလေးကို ကြည့်ရင်း ခေတ်လည်း ထိခိုက်ခံစားရပါတယ်။

ငုဝါဟာ သူ့အပေါ် ချစ်ခင်ယုံစားစိတ်တစ်ခုတည်းနဲ့ အရာရာကို ပစ်ပယ်ထားခဲ့တာပါ။ သူ့ရဲ့ အမုန်းတရားတွေ၊ ခံပြင်းစိတ်တွေအောက်မှာ ငုဝါဟာ နစ်မွန်းရပါတော့မယ်။

ဒီအသိနဲ့ ခံစားချက်က သူ့ကိုလည်း ကြေကွဲထိခိုက်ရပါတယ်။ သူမရဲ့ နူးညံ့တဲ့ မျက်နှာလေးကို ကြည့်ပြီး စိတ်မကောင်းဖြစ်လာရကာ နဖူးလေးကို ဖွဖွလေး နမ်းပေးလိုက်ပါတယ်။

ခေတ်ရဲ့ ညှင်သာတဲ့ အနမ်းတစ်ချက်ဟာ ငုဝါကို ကြက်သီးလေးများ တဖျန်းဖျန်းထအောင် ကျေနပ် ကြည်နူးစေရပါတယ်။ သူမမှာ ရှိနေတဲ့ ဝမ်းနည်းမှု၊ စိုးရိမ်ပူပန်မှုတွေဟာ အနမ်းဖွဖွလေးအောက် မှာ တစ်စစီ လွင့်ပျယ်ပျောက်ကွယ်သွားရပါတယ်။

ခေတ်ရဲ့မျက်ဝန်းတွေထဲမှာ ထိခိုက်ခံစားရတဲ့ အရိပ်အငွေ့တွေကို သူမလည်း ခံစားသိရှိရပါတယ်။ သူမ နဖူးပြင်လေးပေါ် ထိခတ်လာတဲ့ ခေတ်ရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးများမှာ သူမအပေါ် ငဲ့ညှာစာနာပြီး ကြေကွဲထိခတ်နေတဲ့ ခံစားချက်တွေ လွှမ်းခြုံနေခဲ့ပါတယ်။

ဒီညအဖို့ ခေတ်က သူမအပေါ် စာနာငဲ့ညှာတာမျိုး မလိုချင်ခဲ့ပါ။ ခေတ်ရဲ့ ဆန္ဒတွေ ပြည့်ပြီး စိတ်ကျေနပ်ပျော်ရွှင်စေချင်တဲ့ စိတ် သတ်သတ်နဲ့သာ အားလုံးကို စွန့်ခွာပြီး လိုက်ပါခဲ့တာမို့ပါ။

သူမရဲ့ မိဘတွေ ဘယ်လိုခံစားရမလဲ၊ ရှေ့လျောက်ရော ဘာတွေကြုံတွေ့ရမလဲ သူမ မစဥ္းစားချင်ပါဘူး။ ဒီညလေးမှာ သူမ ချစ်ရတဲ့ ကိုကိုနဲ့ ရင်ခုန်သံမြိုင်ဆိုင်တဲ့ အချစ်ပွဲလေး ကျင်းပရင်းသာ အချိန်တွေ ကုန်ဆုံးချင်ပါတယ်။

ဒါကလည်း ခေတ်အကြိုက် ဖြည့်ဆည်းပေးရင်း သူမ ချစ်ရတဲ့ ကိုကိုကို ပျော်ရွှင်အားရစေချင်လို့ပါ။ ဒီလို ခံစားချက်ကြောင့်ပဲ နူးညံ့ကြင်နာတဲ့ အနမ်းတွေထက် ပြင်းပြထိရှလွန်းတဲ့ အနမ်းကြမ်းကြမ်းများကိုသာ သူမ မျှော်လင့်ထားခဲ့မိပါတယ်။

ဒါ​ကြောင့်ပဲ သူမ မျက်နှာလေးကို ထပ်မော့ပြီး ခေတ်နှုတ်ခမ်းတွေကို ခြေဖျားလေးထောက်လို့ ပင့်ရှိုက်နမ်းပေးလိုက်ပါတယ်။ နှုတ်ခမ်းချင်း ထိတွေ့ပွတ်သပ်မှုဟာ သူမတစ်ကိုယ်လုံးကို တဖျဥ္းဖျဥ္းဖြစ်အောင် ထိရှခံစားရပါတယ်။

ငုဝါရဲ့ မွတ်သိပ်တဲ့ အနမ်းတွေကြောင့် ခေတ်မှာလည်း တရှိန်ရှိန်နဲ့ သာယာနေမိပါတယ်။ မြတ်နိုးချစ်ခင်ရင်းစွဲရှိသူနှစ်ဦးမို့လည်း သူတို့ရဲ့ နမ်းရှိုက်ခြင်းတွေဟာ ချိုမြိန်သာယာပြီး ရင်ခုန်သံတွေ မြိုင်လာစေရပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ အပြန်အလှန် နမ်းရှိုက်ရင်း ပွတ်သပ်ပေးနေမိကြပါတယ်။ ပြင်းပြတဲ့ ရင်ခုန်သံနဲ့ ချိုမြိန်ထိရှလွန်းတဲ့ အထိအတွေ့တွေအောက် မှာ ကိုယ်စီနာကျင်ကြေကွဲရမှုတွေဟာ လျော့ပါးသက်သာလာစေခဲ့ပါတယ်။

ခေတ်က ငုဝါကိုယ်လုံးလေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ပိကပ်နေအောင် ဆွဲသွင်း သိုင်းဖက်လို့ စုပ်နမ်းပေးနေခဲ့တာပါ။ အပျိုပေါက် မလေးရဲ့ နူးညံ့အိစက်တဲ့ အထိအတွေ့ကပဲ သူ့ကို ရင်ခုန်မြန်စေရုံသာမက နာကျင်မှုတွေကိုပါ မေ့လျော့လာစေခဲ့ပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ ငုဝါနှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို တစိုက် မက္မက္ စုပ်ယူနမ်းရှိုက်ရင်း သူ့လက်တွေနဲ့ သူမကိုယ်လုံးလေးအနှံ့ ပွတ်သပ်ပေးနေမိပါတယ်။ အိမ်နေရင်း ဝတ်စုံလေးအောက် မှာ ငုဝါရဲ့ ခန္ဓာကိုယ် အစိတ်အပိုင်းတွေကလည်း အရှိအတိုင်း ဖူးကြွရုန်းထွက်လို့ တည်ရှိနေခဲ့တာပါ။

ဒါကြောင့်ပဲ ခေတ်ရဲ့လက်တွေဟာ ကျောပြင်တစ်လျောက် အစုန်အဆန် ပွတ်သပ်ရင်း သူမ တင်ပါးမို့မို့လေးတွေအပေါ် ပွတ်သပ်ပေးလာခဲ့ပါတယ်။ ထို့ပြင်မကဘဲ တင်းရင်းအိထွေးနေတဲ့ ဖင်လုံးလုံးလေးတွေကို သူလက်ဝါးနဲ့ သာသာလေး ဆုပ်ကိုင်ရင်း ခပ်ဖွဖွ ဖျစ်ညှစ်တတ်ပါသေးတယ်။

ဒီလို ဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်လိုက်တိုင်း ငုဝါမှာ နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းနေတာကနေ အာ့ခနဲ ပါးစပ်ဟ ညည်းညူမိရပါတယ်။ တစ်ကိုယ်လုံး ဖျဥ္းခနဲဖြစ်ကာ တုန်တက်ပြီး အပေါ်ကို မြောက်ကြွသွားမတတ် ဖြစ်သွားရပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ သူမ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ခေတ်ကို ခပ်တင်းတင်း သိုင်းဖက်ထားရပါတယ်။ ခေတ်ရဲ့ အနမ်းအရှိုက်၊ အပွတ်အသပ်တွေကိုအောက် မှာ သူမရဲ့ စိတ်နဲ့ခန္ဓာက လိုက်ပါလွင့်မျောနေရပါတယ်။

ငုဝါဟာ ညအိပ်ခါနီးမို့ ပေါ့ပါးလွတ်လပ်နေရအောင် အတွင်းခံတွေ မဝတ်ထားခဲ့ပါ။ ဒီတော့ ခေတ်ရဲ့ရင်ဘတ်ပေါ် ဖိကပ်နေတဲ့ ရင်သားလုံးလုံးလေးတွေနဲ့ လက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်ခံထားရတဲ့ တင်လုံးလုံးလေးတွေဟာ သူမ စိတ်ကို ဗရမ်းဗတာဖြစ်အောင် ဆွဲကိုင်လှုပ်ရမ်းနိုင်စေပါတယ်။

ဒီလို ထိမိတဲ့ အထိအတွေ့တွေကပဲ သာလွန်တဲ့ တောင့်တမှုတွေကို ဖြစ်လာစေရပါတယ်။ တစ်ကိုယ်လုံးမှာလည်း တဆစ်ဆစ်၊ တဖျဥ္းဖျဥ္းနဲ့ တုံ့ပြန်ဖြစ်ပေါ်လာရကာ ခြေထောက်တွေပင် ခိုင်အောင် မရပ်နိုင်တော့ပါဘူး။

တစ်ကိုယ်လုံး ညွှတ်ခွေကျကာ ခေတ်ရင်ခွင်ထဲ ပိုတိုးဝင်လို့ မှီတွယ်ထားရပါတယ်။ ဒီလို ခန္ဓာကိုယ်ချင်း အကြားအလပ်မရှိ ပူးကပ်နေတော့လည်း သူမ အဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းလေးဟာ ခုံးထနေတဲ့ ခေတ်လီးတံကြီးအပေါ် ဖိကြိတ်ပွတ်နေမိပါတယ်။

ညအိပ် ဘောင်းဘီပါးလေးအောက်က ဆီးခုံဖောင်းဖောင်းလေးဟာ လီးတံ တင်းမာမာ နွေးနွေးကြီးနဲ့ ဖိကြိတ်ပွတ်မိလိုက်တိုင်း တုန်တက်သွားရပါတယ်။ တစ်ကိုယ်လုံး ကျဥ္တက်ကာ လေထဲ လွင့်မျောသွားတဲ့အတိုင်းပါပဲ။

ဒါပေမယ့် အနမ်းအရှိုက် မပျက်စေဘဲ သူမ ဖင်လေးကို ကော့ထိုးလို့ အဖုတ်နဲ့ လီးတံအမြောင်းကြီးပေါ်ကို ပိုပြီး ဖိပွတ်နေမိပါတယ်။ ခေတ်ဆီက ရရှိတဲ့ ဒီလို အနမ်းအရှိုက်၊ အထိအတွေ့တွေကပဲ ငုဝါကို ရင်ခုန်မြန်ပြီး ရူးသွပ်စေရအောင် အမြဲပဲ ပြုစားနေခဲ့တာပါ။

ဒီအချိန်မှာပဲ ခေတ်က သူမကို သိုင်းဖက်ထားတာကနေ ဖင်လုံးလေးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ဆွဲမရင်း သူမကိုယ်လေးကို မချီလိုက်ပါတယ်။ သူမမှာ ခေတ်ခါးကို ပေါင်လေးနဲ့ခွရင်း လည်ပင်းကို ဆွဲခိုသိုင်းဖက်ထားလိုက်ရပါတယ်။

ခေတ်က နမ်းနေတာကနေ ရပ်ပြီး အိပ်ခန်းထဲ သွားရအောင်လို့ ပြောကာ သူ ဆွဲမပင့်ချီထားတဲ့ ဖင်လုံးလေးကို ဖျစ်ညှစ်ပေးနေခဲ့ပါတယ်။ ပြီးတော့ ငုဝါကို အိပ်ခန်းလေးဆီ ပွေ့ချီခေါ်သွားပါတော့တယ်။

(ဆက်ရန် …)

ငုဝါမှာ ရင်ခုန်ခြင်းများစွာနဲ့ပဲ ခေတ်ခါးပေါ် ကားယားခွလို့ ပါသွားရပါတယ်။ ခေတ်နဲ့ အဆုံးစွန် ချစ်ဖူးသူမို့ ဘာတွေ ဆက်ဖြစ်တော့မယ်ဆိုတာ သူမ သိနေပါတယ်။

သူမရဲ့ ခန္ဓာကိုယ် အတွင်း၊ အပြင်ပေါ်ကို အထိရှဆုံး တိုးဝှေ့ထိတွေ့မှုများစွာနဲ့ အမြင့်မာဆုံး ခံစားမှုတွေကို ရရှိဖြစ်ပေါ်တော့မှာပါ။ ထိုအရသာတွေကို သူမ ချစ်ရတဲ့ ခေတ်နဲ့အတူ ရရှိသာယာချင်မိတာက အမှန်ပါ။

အိပ်ခန်းလေးထဲမှာတော့ ကုတင်တစ်လုံးပဲ ရှိပါတယ်။ ပြီးတော့ တစ်ထည်တည်းသာရှိတဲ့ ဂွမ်းကပ်စောင်အထူကြီးကို အိပ်ရာခင်းအဖြစ် ခင်းထားပါတယ်။

ခေတ်က ငုဝါကို ကုတင်နားရောက်အောင် ပွေ့ချီသွားပြီးမှ အောက်ချပေးပါတယ်။ အခုတော့ သူတို့နှစ်ယောက်သားဟာ ကုတင်ဘေး ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ မျက်နှာချင်းဆိုင် မတ်တတ်ရပ်နေမိကြပါတယ်။

ငုဝါက ခေတ်ကို ရွှမ်းရွှမ်းစားစား မော့ကြည့်နေရှာပါတယ်။ ခေတ် လုပ်သမျှအားလုံးကို ခွင့်ပြုလိုက်လျောဖို့ အသင့်ရှိနေတဲ့ ငုဝါမျက်နှာ နုနုလေးကို ကြည့်ရင်း ခေတ်ရင်တွေ အခုန်မြန်နေရပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ ငုဝါ မျက်နှာလေးအနှံ့ သူလက်နဲ့ ပွတ်သပ်ပေးရင်း ပါးပြင်နုနုလေးကို ညှစ်ကိုင်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ အသင့်ပွင့်ဟနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို ငုံကာ စုပ်ယူရင်း လျှာနဲ့ ဝိုက်သိမ်းကာ လျက်ပေးလိုက်ပါတယ်။

ချိုမြိန်ထိရှလွန်းတဲ့ စုပ်၊ လျက်၊ ရှိုက်အနမ်းများကြောင့် ငုဝါမှာ ညည်းသံတိုးတိုးလေးထွက်ပေါ်ရင်း တုံ့ပြန်နမ်းပေးနေမိပါတယ်။ ခေတ် လက်တစ်ဖက်က သူမ ပါးပြင်ကို ထိန်းကာဖမ်းညှစ်ရင်း လွှမ်းမိုးချုပ်ကိုင်မှု အားကောင်းကောင်းနဲ့ နမ်းရှိုက်နေခဲ့တာပါ။

ပြီးတော့ ခေတ်ရဲ့ အခြားလက်တစ်ဖက်ကလည်း သူမ လည်ပင်း၊ ပခုံးများအပေါ် ပွတ်သပ်ဆိုင်ကိုင်ရင်း ရင်သားများအပေါ် ရောက်လာခဲ့ပါတယ်။ အိမ်နေရင်း အင်္ကျီပါးပါးအောက် မှာ လုံးဝန်းစူတက်နေတဲ့ ရင်သားလုံးလုံးလေးများရဲ့ အထိအတွေ့ဟာ ခေတ်ကို ဆွဲဆောင်နိုင်လွန်းနေပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ ရင်သားလုံးလုံးလေးကို သူလက်ဝါးနဲ့ ဆုပ်ကိုင်ရင်း တစ်လှည့်စီ ဖျစ်ညှစ်ပေးနေခဲ့ပါတယ်။ သူ့အနမ်းတွေကလည်း နှုတ်ခမ်းလေးပေါ်မှာသာမကဘဲ ပါးပြင်နုနုလေးနဲ့ လည်ပင်းသားဖွေးဖွေးလေးများကိုပါ စုပ်ယူနမ်းရှိုက်ရင်း လျှာဖျားလေးနဲ့ တိုထိလျက်ပေးနေပါသေးတယ်။

ဒီလို အနမ်း၊ အစုပ်၊ အလျက် များနဲ့အပြိုင် ရင်သားတွေကိုပါ ဆုပ်ကိုင် ဖျစ်ညှစ်ခံရတော့ ငုဝါမှာ တစ်ကိုယ်လုံး လှုပ်ရွလို့ အငြိမ်မနေနိုင်တော့ပါဘူး။ ခေတ်နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ လက်တွေရဲ့ ထိတွေ့လှုပ်ရှားမှုအတိုင်း သူမကိုယ်လေးက တွန့်ခါလှုပ်ရမ်းလို့ ညည်းသံတိုးတိုးလေးတွေ မပြတ် ထွက်ပေါ်နေရပါပြီ။

တဖျဥ္းဖျဥ္းနဲ့ အသဲတွေ ယားလာတာနဲ့အမျှ သူမ လက်တွေကလည်း ခေတ်ကိုယ်လုံးကို ပွတ်သပ်ဆုပ်ကိုင်ပေးနေဖြစ်ပါတယ်။ ခေတ်က နမ်းရှိုက်ပွတ်သပ်ရင်း သူမ အင်္ကျီကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်တော့လည်း သူမကိုယ်တိုင်က ကူပြီး ဖြုတ်ပေးလိုက်ပါတယ်။

အင်္ကျီလေး လှစ်ဟသွားတာနဲ့ ငုဝါရဲ့ ဝင်းဝါအိစက်နေတဲ့ ရင်သားလုံးလုံးလေးတွေဟာ ထွက်ပေါ်လာပါတယ်။ ခေတ်ကတော့ ရင်သားလေးတွေကို ပွတ်သပ်ဖျစ်ညှစ်ပေးရင်း အနမ်း အစုပ်တွေကိုလည်း အပျက် မခံပါဘူး။

ဒီတော့ ငုဝါမှာ ရင်လေး နိမ့်လိုက်၊ ကြွလိုက်နဲ့ ခေတ်ရဲ့ ပြုစုနှိုးဆွမှုအောက် မှာ လူးလွန့်လှုပ်ရှားနေရပါတယ်။ တပ်မက္ဖွယ်ကောင်းလွန်းလှတဲ့ ဝေဒနာတွေ တက်လာတာနဲ့အမျှ သူမမှာ နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်လို့ အံကြိတ်တင်းခံနေရပါတယ်။

တစ်ကိုယ်လုံးအနှံ့ ယားတက်လာတာတွေက အံကြိတ်တင်းခံလို့ မရအောင်ပင် ဖြစ်ရပါတယ်။ ခေတ် လက် မောင်းတွေနဲ့ ပခုံးကို အားနဲ့ ဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်ရင်း ခံစားရတာတွေကို ဖြေဖျောက်နေမိပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ခေတ်က နို့တွေကို အားပါပါလေး ဆုပ်ချေဖျစ်ညှစ်လိုက်ရင်တော့ သူမမှာ ဘယ်လိုမှ တင်းမထားနိုင်တော့ဘဲ ရုန်းကြွ လွင့်ပျံသွားမတတ် ဖြစ်သွားရပါတယ်။ ညည်းသံရှည်လေးဆွဲကာ ခေါင်းလေးရမ်းခါလို့ သွားရပါတယ်။

အသဲတွေ ဆွဲကိုင်လှုပ်ရမ်းခံလိုက်ရသလို အေးခနဲ ဖျဥ္းခနဲ ခံစားနေရပြီး အာခေါင်တွေ ခြောက်ကပ်လာရပါတယ်။ ကာမအရှိန်တွေ တက်လာတာနဲ့အမျှ လိုလားတောင့်တမှုတွေလည်း ဆင့်ကဲတိုးလာရပါတယ်။

သူမ ဖီးလ်အရမ်းတက်သွားတဲ့ အခါမျိုးမှာ ခေတ်ရဲ့မျက်နှာကို ဆွဲယူပြီး အနမ်းကြမ်းကြမ်းတွေ ပေးမိပါတယ်။ ဒီအခါမျိုးမှာ ခေတ်က နမ်းရှိုက်တဲ့ ပုံစံမျိုး မဟုတ်တော့ပါဘူး။

ငုဝါကသာ ဦးဆောင်ပြီး ခေတ်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းကို ငုံလို့ လျှာနဲ့ ထိုးသွင်းလျက်စုပ်ကာ နမ်းနေမိတာပါ။ သူမရင်ထဲမှာ ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ လိုအင်ဆန္ဒတွေကြောင့် အလိုလို တုံ့ပြန်မှုတွေ ဖြစ်နေရခြင်းပါ။

နှလုံးသားချင်း နီးစပ်သူများ ဖြစ်သလို ခန္ဓာကိုယ်ချင်းလည်း ရင်းနှီးဖူးကြသူများမို့ ရင်တွင်းဆန္ဒရဲ့ တောင့်တမှုနောက်ကို လိုက်ပါဖို့ လွယ်ကူနေကြပါတယ်။ ငုဝါရဲ့ တုံ့ပြန်မှုများကို တွေ့ရတော့ ခေတ်လည်း သူမမှာ ကာမစိတ်တွေ နိုးကြွနေတာကို သတိထားမိပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ သူ့ရဲ့လက်တွေနဲ့ နို့တွေကို စုံကိုင် ဖျစ်ညှစ်နေတာကနေ လက်တစ်ဖက်က အောက်ဘက်ကို ဆင်းသွားပါတယ်။ ဝမ်းပြင်သားချပ်ချပ်လေးကို ရွရွလေး ပွတ်သပ်ပေးရင်း ငုဝါအဖုတ်လေးကို ဘောင်းဘီပေါ်မှ အုပ်ကိုင်ကာ ဖိပြီး ပွတ်ပေးနေခဲ့ပါတယ်။

ဒီအချိန်မှာတော့ ငုဝါဟာ ပေါင်လေးကို အနည်းငယ် ပိုကွပေးလာပြီး ရင်လေးကော့၊ ခေါင်းလေးမော့လို့ ဖြစ်နေရပါတယ်။ သူမလက်နှစ်ဖက်ကလည်း ခေတ်ရဲ့ကျောပြင်နဲ့ လက် မောင်းတွေကို ပွတ်သပ်ရင်း ဆုပ်နယ်နေမိပါတယ်။

“အာ့ … ဟင်း .. ဟင်း … ကိုကိုရယ် .. ဟင့် … အရမ်းယားတယ် … အာ့ … ယားတယ်ကွာ …
အာ့ … ငုဝါကို ရူးအောင် လုပ်နေတာလား … ဟင့်”

“ငုဝါကို အရသာရှိအောင် လုပ်ပေးနေတာပေါ့ … ကောင်းတယ်မို့လား … ဒီလို ခံစားချင်နေတာ မဟုတ်လား … ဟင်”

“အွန့် … ဟုတ်တယ် … ကိုကို လုပ်ပေးတာ အရမ်းကြိုက်တယ် … ဟင့် … ကောင်းတယ်ကွာ … ချစ်တယ် ကိုကိုရယ် … ဟင့် …”

ခေတ်နဲ့ ငုဝါတို့ဟာ အပြန်အလှန်ပြောစကားလေးတွေနဲ့ ခံစားမှုအပြည့် ကာမနယ်ထဲကို တိုးဝင်နေဖြစ်ကြပါတယ်။ ခေတ်ကလည်း ငုဝါ လည်တိုင်စင်းစင်းလေးကို စုပ်ယူနမ်းရှိုက်ရင်း တရွေ့ရွေ့နဲ့ အောက်ကို ဆင်းလာခဲ့ပါတယ်။

နောက်တော့ ခေတ်ရဲ့ လက်တစ်ဖက်က ငုဝါ ခါးလေးကို သိုင်းဖက်ရင်း ရင်သားလေးတွေကို လျှာနဲ့ သိမ်းလျက်ပေးလာပါတယ်။ ပြီးတော့ မထင့်တထင် အပျိုပေါက် နို့သီးခေါင်း ပန်းရောင်လေးကို အားပါပါလေး စုပ်ယူပစ်လိုက်ပါတယ်။

ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ ပေါင်ခွဆုံ အဖုတ်ပြင်လေးကို အုပ်ကိုင်ထားတဲ့ လက်တစ်ဖက်ကလည်း အားပါပါလေး ဖိပွတ်ဆွဲနေပါသေးတယ်။ အနူးညံ့ဆုံးနဲ့ ခံစားအလွယ်ဆုံး နှစ်နေရာကို တပြိုင်တည်း ထိခတ်နှိုးဆွခံနေရတော့ ငုဝါမှာ ရူးမတတ်ကို စိတ်တွေ ထကြွလာရပါတယ်။

သူမ ခန္ဓာကိုယ်မှာလည်း ခြေဖျားလေး ထောက်ကာ ကိုယ်လေး ကြွလိုက် နိမ့်လိုက်နဲ့ ကော့ပျံလူးလွန့်နေရပါတယ်။ အဖုတ်လေးထဲကလည်း တဆစ်ဆစ်၊ တဖျဥ္းဖျဥ္းနဲ့ ရွစိထိုးလာကာ အရည်လေးတွေ စိုစွတ်စိမ့်ကျလာခဲ့ပါတယ်။

စိမ့်ကျလာတဲ့ စောက်ရည်တွေက ညအိပ်ဘောင်းဘီရှည်လေးပေါ်ကိုပင် စိုစွတ်လာစေခဲ့ပါပြီ။ ခေတ်က ဘောင်းဘီပေါ်မှပင် အဖုတ်အကွဲကြောင်းလေးကို လက်ခလယ်လေး ထိုးသွင်းလို့ ပွတ်ဆွဲနေပါတယ်။

ပါးလွှာတဲ့ ဘောင်းဘီအသားလေးက သူမအဖုတ်ကို ပကတိအတိုင်း ထိုးပွတ်ခံနေရသလို ဖြစ်နေစေရပါတယ်။ ခေတ်ကလည်း ခပ်သာသာလေး အစုန်အဆန် ပွတ်နှိုက်ဆွဲပေးနေတာပါ။

အထူးသဖြင့် အရသာဖူး အစေ့ထိပ်လေးကို ထိခတ်ပွတ်ဆွဲ ခံလိုက်ရရင် ငုဝါမှာ ဓာတ်လိုက်သလို ကျဥ္တက်အီစိမ့်ပြီး ဖျပ်ဖျပ်ခါသွားရပါတယ်။ ပြီးတော့ ခေတ်ရဲ့ အခြားလက်တစ်ဖက်ကလည်း သူမ တင်ပါးလုံးလုံးလေးတွေကို ဆုပ်ချေဖျစ်ညှစ်ပေးနေပါသေးတယ်။

အား … ကို .. ကို … အာ့ … ယား … အား … အဟင့် .. ဟင့် … ကောင်းတယ် … အား … ကိုကိုရယ် …

အီး … ကို .. ကို … အမလေး … ကောင်းတယ် .. အာ့ … မရတော့ … ဘူး … ကောင်း … ကောင်းတယ် … အာ့ ဟာ့ … အီးးးး … ကိုကို … အား …

ဒီလို တပြိုင်တည်း နို့စို့ခံ၊ အဖုတ်ပွတ်ခံ၊ ဖင်လုံးတွေကို ဆုပ်ကိုင် ဖျစ်ညှစ်ခံရတော့ ငုဝါလေးမှာ ကော့ပျံလို့ တဆတ်ဆတ်ခါသွားရပါတယ်။ သူမအဖုတ်လေးထဲကလည်း တဖျဥ္းဖျဥ္းနဲ့ ညှစ်ကာ တွန့်ဆွဲရင်း ကာမကောင်းခြင်းကို ရရှိသွားရပါတယ်။

တစ်ကိုယ်လုံး ဆန့်ငင်၊ ဆန့်ငင်ဖြစ်ကာ ခါရမ်းပြီး ခေတ်ကိုယ်ပေါ်ကို ညွှတ်ခွေကျသွားရပါတယ်။ ခေတ်က သူမကိုယ်လေးကို ယိုင်လ​ဲ မကျသွားအောင် ထောက်ကူပေးထားလိုက်ပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ခါးကနေ သိုင်းလို့ ဖင်သားများကို ဆုပ်နယ်နေတဲ့ လက်ကိုတော့ လွှတ်မပေးဘဲ အားကုန် ဖျစ်ညှစ်ထားလိုက်ပါတယ်။ နို့စို့၊ အဖုတ်ပွတ်ဆွဲနေတာကိုလည်း ရပ်မပေးပါဘူး။ ခပ်ဖိဖိလေး ဆက်ပွတ်ပေးနေခဲ့ပါတယ်။

ဒီတော့ ကာမပြီးဆုံးခြင်းကြောင့် တုန်တက်ညည်းတွားနေရတဲ့ ငုဝါမှာ အရှိန်တွေ ထက်တင်သလို ဖြစ်နေရပါတယ်။ မခံနိုင်အောင်ကို အဖုတ်လေးထဲက ကျဥ္တက်အီစိမ့်နေရလို့ ခေတ် လည်ပင်းနဲ့ ကျောပြင်ကို အားနဲ့ ကုတ်ဆွဲလို့ တုန်တက်နေမိပါတယ်။

အဖုတ်လေးတစ်ခုလုံး ကျဥ္တက်ပြီး ပွင့်ထွက်သွားသလိုဖြစ်ရကာ စောက်ရည်တွေလည်း ထွက်ကျကုန်ရပါတယ်။ သူမ နှုတ်ကလည်း တအီးအီး ညည်းတွားသံတွေ မပြတ်ထွက်ပေါ်နေရပါတော့တယ်။

ပေါင်လေးကွကာ ဖင်လေး ကော့ထိုးတွန့်လူးပြီး တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေရှာတဲ့ ငုဝါကို ခေတ်က အားရအောင် ဆက်ပွတ်ပေးပြီးမှ သူ့လက်တွေကို ရပ်လိုက်ပါတယ်။ နို့စို့တာကိုလည်း အရှိန်လျော့ပေးလိုက်သလို ဖင်သားလုံးလုံးလေးကို ဆုပ်ကိုင်ထားတာကိုလည်း လွှတ်ပေးလိုက်ပါတယ်။

ဒီတော့မှပဲ ငုဝါမှာ တအီးအီးညည်းညူလို့ ကာမအဆိပ်တွေ တက်နေတာကနေ တဖြည်းဖြည်း အရှိန်ကျလာပါတယ်။ ခေတ်က ကာမအဆိပ်တွေ ယစ်မူးနေရှာတဲ့ ငုဝါကို ကြည့်ရင်း သူ့စိတ်တွေလည်း ထန်လာခဲ့ပါတယ်။

ခေတ်ရဲ့လီးကလည်း အတွင်းခံဘောင်းဘီအောက် မှာ အစွမ်းကုန် တင်းမာခုံးထနေလို့ အောင့်နေပါပြီ။ ဒါပေမယ့် ငုဝါက ကာမအမောတွေဖြေနေရှာတာမို့ ရှေ့မဆက်သေးဘဲ ပွေ့ဖက်ရင်း နှစ်သိမ့်အနမ်းတွေ ပေးနေခဲ့ပါတယ်။

ခဏကြာအောင် နှစ်ဦးသား ထွေးဖက်ထားကြပြီးမှ ငုဝါက စတင်လှုပ်ရှားလာပါတယ်။ ခေတ် ပါးပြင်ကို ဖွဖွလေး နမ်းပေးပြီးတော့ သူမ ပြန်လုပ်ပေးမယ်နော်လို့ ပြောလိုက်ပါတယ်။

ငုဝါဟာ ခေတ်က မခိုင်းရဘဲ သူ့ရှေ့မှာ ဒူးထောက် ထိုင်ချလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ပုဆိုးအောက်က ခုံးထနေတဲ့ လီးတံရှိတဲ့နေရာကို နှာခေါင်းနဲ့ ဖိကပ်ကာ နမ်းရှိုက်ပေးလိုက်ပါတယ်။

သူမဟာ ပုဆိုးကြား ခေါင်းတိုးဝင်ပြီး တရွှတ်ရွှတ်နဲ့ နမ်းရှိုက်ပေးနေခဲ့တာပါ။ သူမက တစ်ခါ ပြီးခဲ့ရပေမယ့် ကာမလိုအင်တွေ အကုန်ပြည့်ဝသွားခဲ့တာ မဟုတ်ပါဘူး။

သွေးသားဆူဖြိုးစအရွယ်ဖြစ်သလို တောင့်တနေခဲ့ရတာ ကြာပြီမို့သာ အပေါ်ယံ ထိတွေ့မှုလောက်နဲ့ ဆန္ဒပြည့်ဝခဲ့ရတာပါ။ ဒါပေမယ့် အထိုက်အလျောက် ဆန္ဒပြည့်ဝခဲ့ရတဲ့ သဘောပါပဲ။

ဒါကလည်း သူမရဲ့ ရမ္မက် မီးတွေကို ပိုမို လောင်မြှိုက်စေရအောင် အစပျိုးခဲ့သလို ဖြစ်စေရပါတယ်။ ထို့အပြင် သူမမှာ ခေတ်ကို ကျေနပ်အားရစေချင်တဲ့ စိတ်ဆန္ဒကလည်း အားကြီးနေခဲ့ပါသေးတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ ပုဆိုးကြားထဲ မျက်နှာအပ်ကာ လျောက်နမ်းနေရင်း ခါးပုံစကို ဖြုတ်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးပုံချလိုက်ပြီး ခုံးထနေတဲ့ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေးအပေါ် သူမ ပါးကို ကပ်ကာ လှိမ့်ပေးနေလိုက်ပါတယ်။

ဘောင်းဘီလေးအောက် မှာ အမြောင်းလိုက် ခုံးထနေတဲ့ လီးတံကြီးရဲ့ အထိအတွေ့က သူမကို ရင်ဖိုစိတ်လှုပ်ရှားစေရပါတယ်။ ပူနွေးပြီး တင်းမာနေတဲ့ အထိအတွေ့နဲ့အတူ ယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့ လီးနံ့၊ ကိုယ်နံ့ ခပ်သင်းသင်းက သူမစိတ်ကို ဗရမ်းဗတာဖြစ်အောင် စိုးမိုးနိုင်လွန်းနေခဲ့ပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ လီးတံ အမြောင်းကြီးကို သူမ ပါးပြင်နုနုလေးနဲ့ ဖိကပ်ပွတ်သပ်ပေးနေခဲ့ပါတယ်။ ပြီးတော့ လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့လည်း ထိုးဆွ ပွတ်သပ်ပေးရင်း နှာခေါင်းလေးနဲ့ ဖိကပ်ကာ နမ်းရှိုက်ပေးနေခဲ့ပါတယ်။

သူမမှာ နမ်းရင်း နမ်းရင်း နမ်းမဝသလိုပါပဲ။ လီးနံ့သင်းသင်းကို အားရပါးရ ရှူသွင်းရင်း လျှာဖျားလေးနဲ့ တို့ကာ ထိကာနဲ့ လျက်ပေးနေပါသေးတယ်။

ခေတ်ကို အရသာရှိစေချင်တဲ့ ဆန္ဒနဲ့အတူ သူမရဲ့ တောက်လောင်နေတဲ့ ရမ္မက်ဆန္ဒတွေကြောင့် စိတ်နောက်ကိုယ်ပါ ဖြည့်ဆည်း ပြုစုပေးနေမိခြင်း ဖြစ်ပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ လီးတံကြီးကို အလွန်စွဲလမ်းတပ်မက္ဖွယ်ကောင်းတဲ့ အရာတစ်ခုလို လျက်နမ်းပေးရင်း လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ ပွတ်ဆွဲပေးနေခဲ့တာပါ။

ခေတ်မှာ ငုဝါ လုပ်ပေးနေတာကို အရသာခံနေရင်း ကျေနပ်နေမိပါတယ်။ နုပျိုလန်းဆန်းကာ အစွမ်းကုန်လှပနေတဲ့ ငုဝါမှာ ရမ္မက်အဆိပ်တွေ သင့်နေခဲ့ရှာပါပြီ။ သူမကို ရမ္မက်အဆိပ်တွေ သင့်အောင် သူပဲ လုပ်ပေးခဲ့မိတာပါ။

အခုတော့ ငုဝါဟာ သူ့ကို အရှက်ကုန် ဖြည့်ဆည်းပေးဖို့ပဲ အားသန်နေပါပြီ။ ခေတ်ရဲ့ ဘောင်းဘီလေးအောက် မှာ ခုံးထနေတဲ့ လီးတံအမြောင်းကြီးကို စိတ်ကြိုက် နမ်းရှုပ်ရင်း လျှာနဲ့ သိမ်းလျက်ပေးနေခဲ့ပါတယ်။

ဒီတော့ လွတ်လပ်စွာ ရုန်းထခွင့် မရှိတဲ့ လီးချောင်းကြီးက အောင့်တာကို ခေတ်မှာ မခံစားနိုင်တော့ပါဘူး။ ဒါကြောင့်ပဲ သူမ ခေါင်းကို တွန်းကာ ကိုင်ကာနဲ့ အငြိမ်မနေနိုင် ဖြစ်လာရပါတယ်။

ဒီတော့မှပဲ ငုဝါက သူ့မျက်နှာကို ပြုံးစိစိနဲ့ မော့ကြည့်ရင်း အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ မျော့ကြိုးကို သွားလေးနဲ့ကိုက်ကာ အောက်ဆွဲချလိုက်ပါတယ်။ လီးတံကြီးနေရာမှာ ထစ်နေတော့ ပါးစပ်နဲ့တင်မကဘဲ လက်လေးနဲ့ပါ အောက်ဆွဲချပေးရပါတယ်။

ရုန်းကြွနေတဲ့ လီးတံကြီးက ဘောင်းဘီလေး လွတ်သွားတာနဲ့ တိုးထွက်လာပါတယ်။ မျော့ကြိုးကို ပါးစပ်နဲ့ကိုက်ပြီး ဆွဲချပေးနေတဲ့ ငုဝါမျက်နှာလေးပေါ်ကို ထိုးတိုက်ကာ တဆတ်ဆတ်တုန်ခါရင်း ပွတ်သပ်နေပါတယ်။

ငုဝါက မရှောင်ပါဘူး။ သူမ လက်နဲ့ ဘောင်းဘီလေးကို ဆက်ဆွဲချွတ်ပေးရင်း တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေတဲ့ လီးတံကြီးကို သူမ နှာခေါင်းလေးနဲ့ လိုက်ဖမ်းကာ နမ်းနေပါတယ်။

အငြိမ်မနေတဲ့ လီးတံကြီးကို သူမ နှာခေါင်းနဲ့ ဖိကပ်ကာ ရအောင် လိုက်နမ်းသလို မျက်နှာအနှံ့ကိုလည်း ထိုးပွတ်နေစေပါတယ်။ ပြီးတော့ ခေတ်ရဲ့ ပေါင်ခွဆုံထဲ ခေါင်းတိုးဝင်ကာ ပေါင်တွင်းသားတွေနဲ့ ဂွေးအုတွေကို လျှာဖျားလေးနဲ့ တို့ထိလျက်ပေးနေပါသေးတယ်။

ရွှတ် … ပလပ် … ပလပ် … ပျွတ် …

“အာ့ … ကောင်းတယ် … ငုဝါ .. တော်တော် လုပ်တတ်တာပဲ …
အား … မိုက်တယ်ကွာ … လုပ် … ငုဝါ … ကိုကို့ လီးကိုကြိုက်ရင် … လုပ်ထား …”

“ကြိုက်တယ် ကိုကို … ကိုကို့ဟာကြီးကို အမြဲစိတ်ကူးယဥ္နေရတာလေ …
ကြိုက်တယ်ကွာ … ကိုကို့ကို ကောင်းအောင် လုပ်ပေးမယ်နော် …”

ရွှတ် … ပျွတ် … အား … ပလွပ် … ရွှတ် … အာ့ …

ငုဝါက ပြောရင်း ဂွေးဥတွေကို ငုံကာ စုပ်ပေးလိုက်ပါတယ်။ ပါးစပ်ထဲ ငုံထားတဲ့ ဂွေးဥကို လျှာနဲ့ ထိုးလျက် ကလိပေးရင်း မျှင်းပြီး ဆွဲစုပ်ပေးတော့ ခေတ်မှာ ခြေဖျားလေးများ ထောက်ကြွလာအောင် ဖြစ်သွားရပါတယ်။

အသဲတွေ အေးကာ ဗိုက်ကြောတွေ လှိမ့်တက်လာလို့ ငုဝါခေါင်းကို ဆွဲခွာမိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ငုဝါက အခွာမခံဘဲ စုပ်ပေးနေခဲ့သလို ဂွေးဥတွေကို လျှာနဲ့ သိမ်းကာ လျက်ပေးနေပါသေးတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ ခေတ်မှာ ခြေတကြွကြွနဲ့ ညည်းသံလေးများ ထွက်လာရပါတယ်။ ငုဝါကတော့ သူမ ပြုစုပေးနေတာတွေက ခေတ် အရသာရှိနေတာ သိရတော့ ပိုအားတက်လာပါတယ်။

ဒါ​ကြောင့်ပဲ ဂွေးဥတွေကနေ လီးတံကြီးတစ်လျောက် လျှာနဲ့ သိမ်းကာလျက်ပေးလာခဲ့ပါတယ်။ လီးတံကြီးရဲ့ ဘေးသားလေးတွေကို နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ ငုံကာ အားပါပါလေး စုပ်ပေးပါသေးတယ်။

ခေတ်မှာတော့ အငြိမ်မနေနိုင်ဘဲ ငုဝါခေါင်းလေးကို ကိုင်ကာ ညည်းသံလေးတွေ မပြတ်ထွက်ပေါ်နေရပါပြီ။ နောက်ဆုံးတော့ ငုဝါဟာ ခေတ်ရဲ့ လီးထိပ်ပြူးပြူးကြီးကို နှုတ်ခမ်းလေး တေ့ပြီး စိမ့်ထွက်နေတဲ့ လီးရည်ကြည်တွေကို ပြွတ်ခနဲမြည်အောင် စုပ်နမ်းပေးလိုက်ပါတယ်။

ပျွတ် … အာ့ … ငုဝါ … အား …

ပျွတ် … ပလွပ် … အာ့ … ကောင်းတယ် … ပျွတ် .. ပျွတ် .. အု့ … မှန်မှန်လေးပဲစုပ် .. ငုဝါ …
ပလွပ် … ရွှတ် .. ရွှတ် … ပျွတ် … အား …

“ကောင်းတယ် … စုပ်ထား … လီးတော်တော်ကြိုက်တဲ့ ကောင်မလေး … အင့် … စုပ် …
စုပ်စမ်း … ဒီလီးကို အားရအောင် စုပ်ထား … ပြီးရင် ငုဝါကို အသေလိုးပေးမှာ … အား … ကောင်းတယ် …
ကိုကို့ လီးကြိုက် မလေး … အင့် … လီးစုပ်ကောင်းလိုက်တာ … ဒီလောက် စုပ်ချင်နေတာ … စုပ်စမ်း …”

ငုဝါဟာ လီးထိပ်မှ လီးရည်ကြည်တွေကို စုပ်ယူမျိုချပြီးတာနဲ့ လီးခေါင်းကို ပါးစပ်ထဲ ထည့်လို့ စုပ်ပေးနေခဲ့ပါပြီ။ ခေတ်ကို လီးစုပ်ပေး အာသာဖြေပေးဖူးတာ အကြိမ်ကြိမ်ရှိပြီမို့ သူမအနေနဲ့ မဝံ့မရဲစိတ်တွေကို မထားတော့ဘဲ အကောင်းဆုံး ပြုစုပေးဖို့ကိုသာ အဓိကထားလိုက်ပါတော့တယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ ဂွေးဥတွေနဲ့ လီးတံအရင်းကို ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်ပေးရင်း ဆက်တိုက်စုပ်လျက်ပေးနေမိပါတော့တယ်။ ခေတ်ကို အကောင်းဆုံး ခံစားစေချင်လို့ အလောတကြီး စုပ်ပေးနေခဲ့တော့ လီးထိပ်ကြီးက အာခေါင်ကို အရှိန်နဲ့ ထိုးမိသွားတတ်ပါတယ်။

ရုတ်တရတ်မို့ သူမလည်း မွှန်ကာ ပျို့တက်သွားရပါတယ်။ ဒီတော့ ခေတ်က သူမခေါင်းကို ထိန်းကိုင်ရင်း ခပ်မှန်မှန်စုပ်ပေးဖို့ ပြောလာပါတယ်။

ငုဝါလည်း ခေတ်ပြောပြီး ထိန်းပေးတဲ့အတိုင်း လီးကို ခပ်မှန်မှန်နဲ့ အားပါပါလေး စုပ်လျက်ပေးနေခဲ့ပါတော့တယ်။ ဒီလို ထိထိမိမိ စုပ်ပေး၊ လျက်ပေးသလို လက်နဲ့ပါ ပွတ်သပ် ဆုပ်နယ်ပေးတော့ ခေတ်မှာ အရသာတွေရှိပြီး ကျေနပ်နေမိပါတယ်။

ပြီးတော့ သူ့လီးကို မက္မက္စက်စက် စုပ်ပေးနေတဲ့ ငုဝါကို ကြည့်ကာ သူ့ခေါင်းထဲ အတွေးဆိုးတွေ ဝင်လာခဲ့ပါတယ်။ ဒီအချိန်ဆိုရင် သူ့အမေလည်း ငုဝါအဖေ ဦးသန့်စင်ကို လီးစုပ်ပေးနေနိုင်ပါတယ်။

သူ့လင်ငယ်၊ တိတ်တိတ်ပုန်းလင်နဲ့ တစ်ညလုံး အတူထွက်သွားတာဟာ ဖက်အိပ်ဖို့ပဲမှ မဟုတ်တာလေ။ လီးစုပ်ပေး၊ ပြုစုယုယပေးပြီး ဟိုလူကြီး လိုးသမျှ၊ ဆောင့်သမျှကို ကြည်ကြည်ဖြူဖြူ ခံပေးချင်လို့ပဲ မဟုတ်ပါလား။

ပြီးတော့ ခေတ်ဟာ သူ့အမေနဲ့ ဦးသန့်စင်တို့ကို ပထမဆုံးအကြိမ် စတွေ့တုန်းက ပုံတွေကို ပြန်မြင်ယောင်၊ ကြားယောင်လာခဲ့ပါတယ်။ အပေးအယူမျှမျှနဲ့ ပက်ပက်စက်စက် လိုးနေ၊ ခံနေကြသလို စကားကြမ်းကြမ်းတွေနဲ့ပါ အပြန်အလှန်ပြောဆိုနေခဲ့ကြတာ မဟုတ်လား။

လိုးပြီးတော့လည်း လီးရည်နဲ့ စောက်ရည်တွေ ရွှဲစိုပေပွနေတဲ့ လီးကြီးကို သူ့အမေက ပါးစပ်နဲ့ ပြန်စုပ်ပြီး သန့်ရှင်းပေးခဲ့တာလေ။ ငုဝါက သူ့လီးကို စိတ်ပါလက်ပါ စုပ်ပေးနေတာကို တစိမ့်စိမ့် အရသာခံကြည့်ရင်း ဒီပုံရိပ်တွေနဲ့ အသံတွေကို ပြန်မြင်ယောင်လာမိတာပါ။

ဒါတွေကို ပြန်မြင်မိတော့ သူ့စိတ်ထဲ အချဥ္ပေါက်သွားမိပါတယ်။ ခံပြင်းမှုနဲ့အတူ စိတ်တွေ ခက်ထန်လာရတယ်။ ပြီးတော့ ငုဝါရဲ့ လီးစုပ်ပေးတာကို ခံရတာလည်း အရသာပိုရှိလာပါတယ်။ ပိုပြီး ကျေနပ်အားရလာမိပါတယ်။

ဒီ ခံစားချက်ကတော့ ခေတ်အတွက် တော်တော်ထူးခြားပါတယ်။ ဦးသန့်စင်က သူ့အမေကို လိုးနေပုံတွေက သူ့အတွက် ရှက်ရွံ့အားငယ်ပြီး ခံပြင်းနာကျည်းရပါတယ်။ ဒီလို စိတ်အခံတွေကြောင့်ပဲ သူ့မသိစိတ်ထဲမှာ ကာမမှုနဲ့ ပတ်သတ်ရင် ကြမ်းတမ်းချင်စိတ်တွေ ဖြစ်တည်ခဲ့ရပါတယ်။

ဒါတွေကို သိသာစေတာက သူ တကယ် မိန်းမ လိုးဖူးတဲ့အချိန်တွေမှာပါ။ အန်တီခင်မေစန်း၊ မကြီး၊ မလတ်တို့ကို လိုးချိန်မှာ သူ့အမေ အလိုးခံနေရပုံတွေကို ပြန်မြင်ပြီး သူ့စိတ်တွေ ကြမ်းတမ်းခဲ့ရပါတယ်။

အထူးသဖြင့် အန်တီခင်မေစန်းနဲ့ လိုးကြရင် အပြုအမူတွေ ကြမ်းတမ်းခဲ့သလို အပြောအဆိုတွေ ပက်စက်ခဲ့ပါတယ်။ မကြီးနဲ့ မလတ်ကိုတော့ အပြောမကြမ်းအောင် ထိန်းခဲ့ရပါတယ်။

အန်တီယမင်းနဲ့ ဆက်ဆံချိန်မှာလည်း သူ့အမေနဲ့ ဦးသန့်စင်အကြောင်းကို တွေးမိကာရမ္မက်တွေ ထန်လာပြီး စိတ်ရိုင်းတွေ ဝင်ခဲ့ဖူးပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အန်တီယမင်းအပေါ် မြတ်နိုးချစ်ခင်မှု စိတ်ရင်းရှိခဲ့လို့သာ သူ့ရဲ့ကြမ်းတမ်းမှုတွေက သိပ်မထင်ပေါ်ခဲ့တာပါ။

ဒါပေမယ့် ငုဝါနဲ့ ကာမနယ်ကို လျောက်တိုင်း သူ့ဆီမှာ နာကျည်းခံပြင်းမှုတွေကြောင့် ကြမ်းတမ်းတဲ့စိတ်တွေ မဖြစ်ပေါ်ခဲ့ပါဘူး။ သူ့စိတ်က ငုဝါကို ချစ်တဲ့စိတ်နဲ့ ဦးသန့်စင်ကို မုန်းတီးတဲ့စိတ်ကို ခွဲခြားထားခဲ့ပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ ငုဝါနဲ့ ဆက်ဆံချိန်တိုင်းမှာ ခံပြင်းနာကျည်းတဲ့စိတ်တွေ မဝင်ခဲ့ပါ။ ကာမသဘောကြောင့် ဆက်ဆံပုံ ကြမ်းခဲ့ဖူးပေမယ့် ကြိတ်မှိတ်မျိုသိပ်ထားတဲ့ ဒေါသတွေကို ဖွင့်ချပေါက်ကွဲတဲ့စိတ်မျိုး မရှိခဲ့ဖူးပါဘူး။

လက်တုံ့ပြန်တဲ့ သဘောမျိုးနဲ့ သာယာ ကျေနပ်တာမျိုးလည်း မရှိခဲ့ပါ။ အခုတော့ သူ့ကိုယ်သူ သတိမထားမိခင်မှာဘဲ သူ့စိတ်တွေက လွတ်ထွက်နေခဲ့ပါပြီ။

(ဆက်ရန် …..)