ကွေ့ကောက်သော မြစ်အလယ် (အခန်း ၈) - အပြာစာအုပ် ရုပ်ပြ အပြာဇာတ်လမ်း bluebook အပြာစာပေ အောစာအုပ် ဖူးစာအုပ် အပြာဝတ္ထု pdf

ဒီလိုနဲ့ ကာမတောထဲမှာ နေရာစုံ၊ ပုံစံစုံနဲ့ အပေါက်စုံအောင် ခံကာ ကျမလည်း တော်တော် ကျွမ်းကျင်နေပြီ ပြောရပါမယ်။ ကျမအတွက် သူ့ကို ချစ်လား၊ မချစ်လား သတ်မှတ်ချက် လုံးဝ မရှိပါဘူး။ ကျမရဲ့ ကာမဆန္ဒပြည့်ဝဖို့ အတွက်ကတော့ သူဟာ စိတ်အချရဆုံးနဲ့ အလိုအပ်ဆုံး သူလို့ သတ်မှတ်ထားလိုက်ပါတယ်။ ကျမရဲ့ စီးပွားရေး လုပ်ငန်းတွေနဲ့ အိပ်ယာထက် ကိစ္စတွေမှာ သူဟာ မရှိမဖြစ်လို့ ယူဆထားပါတယ်။ ကျမလို တချိန်က ရိုးရိုးအေးအေး နေတတ်သူက ကာမစိတ်ခံစားမှုမှာ ဒီလိုသဘောထားလိုက်တာကို ကိုယ့်ဟာကိုယ်ပင် အံ့ဩမိပါတယ်။ တချိန်ကဆို ဘဝမှာ ကာမခံစားမှုထက် အချစ်၊ သံယောဇဥ်တွေသာ အရေးကြီးဆုံးလို့ ခံယူထားသူက အခုအခါ အချစ်အကြောင်း မစဥ္းစားဘဲ ကာမစိတ်ကိုပဲ အလေးထားမိတာကို အံ့ဩမိတာပါ။

ကျမဘဝက ဒီလို သဘောမထားလို့လည်း မရဘူးလေ။ ကျမမျှော်လင့်တဲ့ ပျော်ရွှင်တဲ့ အိမ်ထောင်ရေးဘဝနဲ့ မိသားစုဘဝလေးကို ကျမကိုယ်တိုင် ဖျက်စီးခဲ့တာလေ။ ကျမရဲ့ အချစ်နဲ့ တည်ဆောက်ထားတဲ့ နိဗ္ဗာန်ဘုံလေးဟာ တစစီပျောက်ကွယ်သွားရပြီလေ။ အဲဒီတော့ ကျမဘဝမှာ အချစ်ဆိုတာထက် စိတ်တွင်း အပျော်ကိုပဲ ဦးစားပေးစရာ ကျန်တော့တာပေါ့။ ဒါကြောင့်ပဲ သူနဲ့ ကာမမှုတွေ လုပ်တဲ့အခါမှာ ကို ရှိတုန်းကလို ရှက်ကြောက် တုန်လှုပ်မှုတွေ၊ စိုးရိမ်မှုတွေ မရှိတော့ဘဲ အစွမ်းကုန် အပြိုင်ကြဲကာ လိုချင်တဲ့ အရသာကို ပိုင်ပိုင်ရဖို့ကိုသာ အားထားပါတော့တယ်။ ကာမကိစ္စ မပေးတဲ့နေ့တွေမှာတော့ သူနဲ့တွေ့ချိန်များမှာ အရင်လို ရင်လှိုက်ဖို ခံစားရတာတွေ မရှိတော့ပါဘူး။ မိတ်ဆွေတစ်ဦးလိုပဲ ခံစားနေထိုင်နိုင်ခဲ့ပါတယ်။ ဒါဟာ သူနဲ့ပတ်သတ်လို့ ကျမရဲ့ ခံစားချက်သဘောထားပြောင်းလဲမှု ဖြစ်သလို၊ ကျမဖြတ်သန်းရမယ့် ဘဝလမ်းကြောင်းအပေါ် ခံယူချက် ပြောင်းလဲသွားရခြင်းလည်း ဖြစ်ပါတယ်။

ဒီကြားထဲမှာ သားလေးကလည်း ၅ နှစ်ပြည့်လို့ ကျောင်းထားရပြီလေ။ သားကို သူ့အဖေက ခေတ် လို့ နာမည်တစ်လုံးတည်း ပေးခဲ့ပေမယ့် ကျောင်းထားမယ်ဆိုတော့ သိပ်အစဥ္မပြေဘူး ပြောကြတာနဲ့ တက်ခေတ်မင်းလို့ ဘကြီးဦးနဲ့ တိုင်ပင်ပြီး ပေးခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျောင်းမှာရော၊ အပေါင်းအသင်းတွေရော အားလုံးကတော့ ခေတ်လို့ပဲ ခေါ်ကြတာပါ။ တက်ခေတ်မင်းဆိုတဲ့ နာမည်က မှတ်ပုံတင်မှာပဲ ရှိပါတော့တယ်။ သားကျောင်းတက်နေတော့ ကျမရဲ့ အလုပ်တွေ ပိုအာရုံစိုက် လုပ်ဖြစ်သလို သူနဲ့လည်း ပိုလွတ်လပ်လာပါတယ်။ သူ့ကို အလိုးခံဖို့ ခွင့်ပြုတဲ့နေ့တွေမှာ ပွဲရုံက စောစောပြန်ပြီး၊ အချစ်တလင်း ဖွင့်ကြတာပါပဲ။ သားကို ကျောင်းသွားကြိုချိန်ရောက္မှ ကျမက သွားကြိုသလို၊ သူကလည်း ပွဲရုံနှစ်ရုံဆီပြန်ပြီး စာရင်းတွေ သွားချုပ်ပါတယ်။ အဲဒီတော့ ကျမရဲ့ ကာမအပျော်ကြူးတဲ့ပွဲက ရက်ခြားဆိုသလို ဖြစ်နေခဲ့တာပေါ့။

ဒါပေမယ့် ခိုးလုပ်တယ်ဆိုတာ ဘယ်တော့မှ မလုံခြုံပါဘူး။ အနည်းဆုံးတော့ ကိုယ့်စိတ်ကိုယ် လိပ်ပြာမလုံဘဲ ခြောက်လှန့်နေမိပါတယ်။ သူနဲ့ အပျော်ကြူးတဲ့ နှစ်ကြိမ်လောက် ဘကြီးဦးနဲ့ အမေမြ အိမ်ရောက်လာတာနဲ့ ကြုံပါတယ်။ ဘကြီးဦးတို့က ကိစ္စရှိလို့ လာတာပါ။ လာတဲ့အချိန်မှာလည်း ကျမတို့က ကိစ္စပြီးလို့ ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်နေကြပါပြီ။ ဒါပေမယ့် ဘယ်လိုမှ ရှောင်မရလို့ ကိုသန့်စင်က အလုပ်ကိစ္စ အရေးကြီးလို့ ရောက်လာသလို ဟန်ဆောင်ရတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် တစ်ခုလပ် မိန်းမတစ်ယောက်တည်း အိမ်မှာရှိနေချိန် လူပျိုလူလွတ်တစ်ဦး ရောက်နေတတ်တာဟာ မရိုးသားဘူးဆိုတာ သိနိုင်ပါတယ်။ အရင်ထဲက ဝင်ထွက်နေသူမို့ ကိစ္စမရှိပေမယ့် အခုလို အခြေအနေမျိုးမှာ တစ်ကြိမ်၊ နှစ်ကြိမ်မက တွေ့လာရင် တစ်မျိုးထင်နိုင်စရာပါ။

အထူးသဖြင့် ဘကြီးလို၊ အကိုလို ဖြစ်နေပြီး အစစအရာရာ ကူညီစောင့်ရှောက်ပေးနေတဲ့ မိသားစုက အပြစ်မြင်မှာတော့ ကျမကြောက်ပါတယ်။ ကျမရဲ့ ဘဝထက် သားလေးကို ပိုဂရုစိုက်ရမယ်လေ။ ဒါကြောင့်ပဲ ကျမရဲ့ ရမ္မက်မီးတောက်ကို အတတ်နိုင်ဆုံး ထိန်းဖို့ ကြိုးစားရပါတော့တယ်။ ကိုသန့်စင်ကို အိမ်ထောင်ပြုဖို့ တိုက်တွန်းရပါတယ်။ သူအိမ်ထောင်ပြုပြီးရင်တော့ ကျမတို့ ကိုယ့်လမ်းကိုယ်လျောက်ဖို့လည်း နားချရပါတယ်။ သူအိမ်ထောင်ပြုပြီးမှ ကျမနဲ့ ဇာတ်လမ်းရှုပ်နေရင် နောက်ထပ် အိမ်ထောင်ရေးတစ်ခု ပြိုကွဲမှာကို ကျမ မလိုလားတော့ပါဘူး။ ဒါကြောင့်ပဲ သူ့ကို နားချကာ ယမင်းလေးနဲ့ စည်းရုံးရပါတယ်။ သူနဲ့ယမင်းကလည်း အခုနောက်ပိုင်း ပိုပြီး ခင်မင်လာကာ ကျမတို့သုံးဦး အတူသွားလာတာမျိုးတွေလည်း ရှိလာတတ်ပါပြီ။

ဒါပေမယ့် ကိုသန့်စင်က ယမင်းနဲ့ လက်ထပ်ဖို့ ငြင်းလာပါတယ်။ ယမင်းအပေါ် သံယောဇဥ္ ရှိပေမယ့် အခုအခြေအနေက တစ်မျိုးပြောင်းသွားပြီတဲ့။ သူက ကျမကိုပဲ လက်ထပ်ပြီး စောင့်ရှောက်ပါရစေတဲ့။ ပတ်ဝန်းကျင် တမျိုးမမြင်စေချင်ရင် သူစောင့်ပါ့မယ်။ အချိန်တစ်ခုရောက်အောင်၊ သုံးနှစ်ဖြစ်ဖြစ်၊ ငါးနှစ်ဖြစ်ဖြစ် ကျမကို စောင့်ပြီး လက်ထပ်ပါရစေလို့ ခွင့်တောင်းလာပါတယ်။ အမှန်ဆိုရင် ကျမနဲ့ လင်မယားအရာ အကြိမ်ကြိမ်မြောက်ခဲ့ပြီးသူ တစ်ယောက်က တစ်ခုလပ်ဖြစ်ပြီး လွတ်လပ်နေတဲ့ ကျမကို အချိန်စောင့်ကာ လက်ထပ်ခွင့်တောင်းတာကို လက်ခံဖို့ပဲ ရှိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူဘယ်လောက် နှစ်ကြာပါစေ၊ စောင့်ပေးနေပါ့မယ်ဆိုတာကို လက္မခံနိုင်တဲ့ အကြောင်းအရင်း ကျမမှာ ရှိပါတယ်။

အဲဒါကတော့ ကျမရဲ့ သားလေးကြောင့်ပါပဲ။ ကျမကြောင့် အဖမဲ့ခဲ့ရတဲ့ သားလေးကို ပထွေးနဲ့ မနေစေချင်လို့ပါ။ ကျမတဏှာရူးလို့ အဖေပျောက်ဆုံးခဲ့ရတဲ့ သားလေးကို ကျမ တဏှာမက္ပြီး နောက်လင်ယူလို့ ပထွေးရသွားတာမျိုး မဖြစ်စေရတော့ပါဘူး။ ကိုသန့်စင်က တခြားတစ်ယောက်နဲ့ လက်ထပ်သွားရင် ကျမရဲ့ ကာမသာယာမှုတွေ၊ စိတ်ဆန္ဒတွေ ပျောက်ဆုံးမယ်ဆိုရင်လည်း ကျမ ခံနိုင်ပါတယ်။ ဒါဟာ ကျမ ခံသင့်တဲ့ အပြစ်ဒဏ်ပါပဲ။ အဖေမရှိတော့လို့ မေတ္တာတခြမ်း ငတ်ကာ သိမ်ငယ်နေမယ့် သားလေးကို ကျမနှလုံးသား အပြည့်အဝ ပေးပြီး မေတ္တာတရားတွေနဲ့ ပြည့်စုံစေချင်ပါတယ်။ နောက်လင်တစ်ယောက် ယူလိုက်လို့ ကျမရဲ့ နှလုံးသားကို ခွဲဝေပေးရမှာမျိုး အဖြစ်မခံနိုင်ပါ။ ကျမရဲ့ အချိန်တွေကို သားလေးအတွက်ပဲ ပေးဆပ်ကုန်ဆုံးချင်ပြီး နောက်လင်အတွက် အချိန်ဖဲ့ပေးရတာမျိုး၊ ဝေရာဝစ္စတွေလုပ်ပြီး ဖြည့်ဆည်းပြုစုပေးရတာမျိုး မဖြစ်စေချင်ပါဘူး။

နောက်ဆုံးကုန်ကုန် အရှင်းဆုံးနဲ့ အရိုင်းဆုံးပြောရရင် သားလေးအိပ်တဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ ပထွေးက လိုးတာကို မဖြစ်စေချင်သလို အရွယ်မရောက်သေးတဲ့ သားလေးကို အခန်းခွဲသိပ်ကာ အမေလုပ်သူက တခြားအခန်းမှာ ပထွေးအလိုးကို ပျော်ပျော်ကြီး ခံဖို့ကိုလည်း မလုပ်နိုင်ပါဘူး။ ကျမလို တဏှာထန်ပြီး သားအိပ်ချိန်၊ ကျောင်းသွားချိန်မှာ လင်ငယ်နဲ့ အပျော်ကြူးနေတတ်တဲ့ မိန်းမက ဒီစကားပြောတော့ မတန်ဘူး ထင်စရာပါ။ ဒါပေမယ့် ကျမတဏှာထပြီး လုပ်တိုင်းခံခဲ့တာတွေက လူမသိသူမသိ တိတ်တိတ်ပုန်းပါ။ လူသိရှင်ကြားနဲ့ သားလေးကိုယ်တိုင် သိမြင်ခံစားရမယ့် နောက်အိမ်ထောင်ပြုခြင်းကိုတော့ ကျမ ဘယ်တော့မှ မလုပ်တော့ပါဘူး။ ကျမရဲ့ သာယာမှုနဲ့ သားလေးရဲ့ ဘဝကို မလဲရဲပါဘူး။

ဒါဟာ မိသားစုအပေါ်နဲ့ သားအပေါ်မှာ မှားခဲ့ဖူးတဲ့ ဖောက်ပြန်ခဲ့တဲ့ မိခင်တစ်ယောက်ရဲ့ ပြန်လည်ပေးဆပ်သင့်တဲ့ အရာပါ။ သားလေးရဲ့ အမြင်နဲ့ ဘဝမှာ ကျမရဲ့ အရာရာကို သူတစ်ယောက်တည်း ပိုင်ဆိုင်တယ်ဆိုတဲ့ အသိမျိုးကို ကျမပေးချင်ပါတယ်။ သားလေးကို ကျမရဲ့ မေတ္တာတွေ အကုန်ပေးပြီး လုံခြုံအေးချမ်းစေချင်တယ်။ ဘယ်လောက်ပဲ အကျင့်ပျက်ပြား ဖောက်ပြန်တဲ့ မိန်းမတစ်ယောက် ဖြစ်ပါစေ၊ မိခင်တစ်ယောက်ရဲ့ မေတ္တာတရားကတော့ ကျမမှာ ရှိပါသေးတယ်ရှင်။

ဒါကြောင့်ပဲ ကိုသန့်စင်ကို အပြတ်ငြင်းကာ ကျမသဘောထားကို သေချာပြောပြရပါတယ်။ ကျမဘဝမှာ သူနဲ့မှ မဟုတ်ဘူး၊ နောက်ထပ် ဘယ်သူနဲ့မှ ထပ်ပြီး အိမ်ထောင်မပြုတော့ကြောင်း ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ပြောပြရပါတယ်။ သူကတော့ ကျမဘဝနဲ့ သားလေးအတွက် မိသားစုမှာ လိုအပ်တာတွေ ပြောပြကာ ကျမကို သေချာပြန်စဥ္းစားပေးဖို့ အကြိမ်ကြိမ် ထပ်ပြောနေပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူထပ်ပြောတဲ့ အခါတိုင်း ကျမဘက်က ဆုံးဖြတ်ချက်ကို မပြောင်းနိုင်ကြောင်း ပြောကာ ငြင်းပယ်ခဲ့ပါတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ သူလည်း ကျမမှ မရရင် အိမ်ထောင်မပြုဘဲ ဒီလိုပဲ နေသွားဖို့ ပြောလာပါတယ်။ ကျမက ဒီလိုတွေ ဆက်ဖြစ်နေရင်း လူသိကာ အရှက်ရကုန်မှာ စိုးလို့ သူ့ကို လက်ထပ်ခိုင်းတာလေ။ ပြီးတော့ သူ့ကို ဒီအတိုင်းကြီး ဘဝကို မဖြတ်သန်းစေချင်ပါဘူး။ သာယာတဲ့ မိသားစုဘဝလေးနဲ့ ကိုယ့်လမ်းကိုယ်လျောက်စေချင်တာလေ။

ဒါကြောင့်ပဲ သူ့ကို အတင်းနားချကာ အကြိမ်ကြိမ် တိုက်တွန်းမှ လက်ခံခဲ့ပါတယ်။ ဒါကြောင့် ကျမလည်း ယမင်းနဲ့သူ့ကို အောင်သွယ်ပေးရပါတော့တယ်။ တခါတလေ ယမင်းအပေါ်မှာ ကျမ မတရားသလို လုပ်မိနေသလား စဥ္းစားမိပြီး စိတ်မကောင်းပါဘူး။ ယမင်းကို ညီမလေး တစ်ယောက်လို ချစ်ပါတယ်။ ယမင်းလို လှလှပပ နုနုရွရွလေးက ပွဲရုံက လူကြမ်းကြီးတွေနဲ့ အနေနီးစပ်ပြီး ဖြစ်သွားမှာ စိုးရိမ်မိပါတယ်။ ကို ရှိတုန်းကလည်း ဒါကို စိုးရိမ်ကြောင်း ကျမကို ပြောဖူးတယ်။ ပြီးတော့ ယမင်းတို့ ဘဝလေးက မပြည့်စုံကာ ချို့တဲ့လွန်းပါတယ်။ ကျမက သုံးစေချင်လွန်းလို့ တန်ဖိုးကြီးတဲ့ အဝတ်အထည်တွေ၊ အသုံးအဆောင်တွေ ပေးရင်လည်း မဝတ်၊ မသုံးတာ များပါတယ်။ အပြစ်ကင်းတဲ့ ယမင်းမျက်နှာလေး မြင်တိုင်း သူဌေးတစ်ယောက်ယောက်နဲ့ အကြောင်းပါပြီး အေးချမ်းစေချင်တာ ကျမရဲ့ စိတ်ရင်းအမှန်ပါ။

ဒါကြောင့်ပဲ ယမင်းအပေါ် ကျမလုပ်ရပ်က မတရားဘူး ထင်ရပေမယ့် ကျမရဲ့ စိတ်ရင်းကတော့ သူ့ဘဝလေး ကောင်းစေချင်တာ အဓိကပါ။ ဒါဆို အခြား ရိုးသားအေးဆေးတဲ့ ချမ်းသာသူ တစ်ယောက်ယောက်နဲ့ ဆိုရင် ပိုမကောင်းဘူးလား ထင်စရာပါ။ ဒါပေမယ့် ကျမအနီးအနားမှာ ဒီလိုလူတွေ မရှိသလို၊ ရှိတဲ့ သူတွေထဲမှာတော့ ကိုသန့်စင်က အလိုက်ဖက်ဆုံးပဲလို့ ထင်မိပါတယ်။ ပြီးတော့ ကိုသန့်စင်က တခြားမိန်းမတွေနဲ့ အရှုပ်အရှင်း မကြားရပါဘူး။ ကျမနဲ့ပဲ လူကျင့်ဝတ်ဖောက်ဖျက်ကာ ဖြစ်ခဲ့ကြတာလေ။ အဲဒီတော့ ကိုသန့်စင်ရဲ့ စိတ်ရင်းကို ကျမ မှန်းရခက်ပါတယ်။ ယမင်းနဲ့ ဆိုရင်တော့ သူလည်း စိတ်တွေ ငြိမ်ကာ သားမှတ်မှတ် မယားမှတ်မှတ် တည်တည်တံ့တံ့ပေါင်းမှာပါ။ ကျမနဲ့ လွဲပြီး တခြားကိစ္စအရှုပ်အရှင်း မရှိသူမို့ လက်ထပ်ပြီးရင် ကျမနဲ့လည်း ဝေးကာ သာယာတဲ့ အိမ်ထောင်ရေး တည်ဆောက်နိုင်မယ် ထင်နေခဲ့ပါတယ်။

နောက်ဆုံးတော့ ကိုသန့်စင်ရဲ့ သဘောတူညီမှု ရတဲ့အခါ ဘကြီးဦးနဲ့ တိုင်ပင်ပြီး ယမင်း မိဘတွေကို တောင်းရမ်းဖို့ စီစဥ္ရပါတယ်။ လူကြီးတွေနဲ့ ယမင်းကိုယ်တိုင်ကရော သဘောတူလို့ မင်္ဂလာပွဲကို စီစဥ္ကြပါတယ်။ ကိုသန့်စင်မှာက အသက်အရွယ်ကြီးပြီး သိပ်မလှုပ်ရှားနိုင်တော့တဲ့ အမေအိုပဲ ရှိတော့တာမို့ ဘကြီးဦးတို့ လင်မယားကပဲ ဦးစီးပြီး အစစအရာရာ စီစဥ္ရပါတော့တယ်။ မင်္ဂလာပွဲ နီးလာလေ ကိုသန့်စင်ရဲ့ ကျမအပေါ် တောင်းဆိုမှုတွေ ပြင်းလာလေပါပဲ။ ကျမလည်း လက်ထပ်ပြီးရင် ကိုယ့်လမ်းကိုယ်လျောက်ဖို့ ဂတိတောင်းကာ မင်္ဂလာမဆောင်မီ သူ့လိုအပ်ချက်တွေကို အကောင်းဆုံး ဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့ပါတယ်။ သူကလည်း နောက်လိုးရဖို့ မမြင်တော့လို့လား မသိပါဘူး။ လက်ထပ်ခါနီး တစ်လနီးပါးလုံး အချိန်မရ ရအောင်လုပ်ကာ နေ့စဥ္ လိုးပါတော့တယ်။

ကျမလည်း သူကျေနပ်အောင် ဖြည့်ဆည်းပေးရင်း ဝေးကွားရတော့မယ့် ကာမအရသာကို အကြိုက်ခံစားနေမိပါတယ်။ ဒီတစ်လလုံးကတော့ သူလိုးရင် အဖုတ်ရော၊ ဖင်ရော၊ အနည်းဆုံး နှစ်ချီပြီးအောင် လိုးတတ်ပါတယ်။ ကျမအကြိုက် အဖုတ်ထဲ တစ်ချီလိုးကာ ပြီးသွားရင် သူ့အကြိုက် ဖင်ကုန်းပေးပြီး ဖင်အလိုးခံပေးရပါတယ်။ ပြီးတော့ တစ်နေကုန်လည်း လူလစ်တာနဲ့ သူ့လီးကို ဆော့ကစားပေး၊ စုပ်ပေးနဲ့ လုပ်ပေးရပါတယ်။ သူကလည်း လူလစ်တာနဲ့ ကျမဖင်တွေကို ပွတ်သတ်ကိုင်တွယ်ကာ ထမိန်လှန်ပြီး အဖုတ်ကို နမ်းပေး၊ လျက်ပေးတတ်ပါတယ်။ နောက်ဆိုရင် ဒီနှုတ်ခမ်းနဲ့ လျှာတွေက ယမင်းကိုပဲ လျက်ပေးနမ်းပေးတော့မှာလေ။

ကျမလို ကလေးအမေတောင် သူ့အလိုးကြမ်းကြမ်းတွေကို မနည်းခံနေရတာမို့ ယမင်းလေးအတွက် တွေးမိပြီး ရင်လေးမိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကာမမှုကိစ္စတွေဟာ အစပိုင်း အခံရခက်လည်း နောက်ပိုင်းတော့ အရသာရှိသွားတတ်တာမို့ အိပ်ယာထက် လင်မယားကိစ္စမှာတော့ ဒီလို ဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်တဲ့ သူနဲ့ လက်ထပ်ရတာ ယမင်း ကံကောင်းတယ်လို့တောင် တွေးမိပါသေးတယ်။ ဒီလိုနဲ့ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် အပြန်အလှန် ပြုစုဖြည့်ဆည်းပေးရင်း မင်္ဂလာပွဲရက် နီးလာခဲ့ပါတယ်။ ကျမက မင်္ဂလာဆောင်ခါနီးမှာ သူ့ကို ကျမနဲ့ မလုပ်စေချင်ပါဘူး။ မင်္ဂလာဦးညကို တန်ဖိုးရှိရှိ ဖြတ်သန်းစေချင်လို့ပါ။ ဒါပေမယ့် သူကတော့ နီးလေ၊ ပိုထန်လေ ဖြစ်နေသလိုပါပဲ။ နောက္မစားရတော့မယ် အစာကို တစ်ထိုင်တည်း အဝအပြဲ စားချင်နေသလိုပါပဲ။

မင်္ဂလာပွဲ ကျင်းပဖို့ သုံးရက်အလိုလောက္မှာ ကျမရဲ့ ပွဲရုံကို ရောက်လာပြီး လာခေါ်ပါတယ်။ သူလာခေါ်တာ ကျမကို လိုးချင်လို့ဆိုတာ သိပေမယ့် မင်္ဂလာပွဲ နီးနေပြီမို့ ကျမမလုပ်စေချင်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် သူက ဒီတစ်ရက် နောက်ဆုံးပါ ပြောလို့ ကျမအလျော့ပေးကာ သူနဲ့ထွက်လိုက်လာခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီနေ့ ကျမအိမ်ကို ပြန်ပြီး သူနဲ့နေလို့မရပါဘူး။ ယမင်းမင်္ဂလာပွဲအတွက် လိုအပ်တာတွေ ပြင်ဆင်လုပ်ကိုင်ပေးဖို့ ကျမအိမ်မှာ ယမင်းတို့ ရောက်နေပါတယ်။ ပွဲကိုတော့ ကိုသန့်စင်အိမ်မှာ ကျင်းပမှာ ဖြစ်ပေမယ့် မိန်းကလေးဘက်က လိုအပ်တာတွေ လုပ်ကိုင်ပြင်ဆင်ဖို့နဲ့ ဧည့်သည်တွေ ညအိပ်ဖို့တော့ ဘကြီးဦးက ကျမရဲ့ အိမ်ကို သုံးပါတယ်။

ဒါကြောင့် ကျမအိမ်ကို သွားလို့ မဖြစ်တော့ သူက တည်းခိုခန်းတစ်ခုခု သွားချင်ပါတယ်။ ကျမလည်း မင်္ဂလာဆောင်ခါနီးမှ လူမိပြီး အရှက်ကွဲမှာကြောက်လို့ ငြင်းရပါတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ သူ့အိမ်မှာ အမေတစ်ယောက်ပဲ ရှိတယ်၊ အမေကလည်း အပေါ်ထပ်မှာ နေကာ အိမ်အောက်ကို မဆင်းတာမို့ အေးဆေးတွေ့လို့ရတယ်ဆိုကာ သူ့အိမ်ကို မောင်းသွားပါတယ်။ ကျမလည်း ကျန်တဲ့နေရာ စဥ္းစားမရတာမို့ သူ့အိမ်ကို လိုက်ကြည့်ဖို့ပဲ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတဟ်။ ကျမတို့ ရောက်ချိန်မှာ သူ့အမေ အိပ်နေပါတယ်။ ပြီးတော့ သူ့အမေက သွားဖို့လာဖို့တောင် လူတစ်ယောက်တွဲမှ ရတာမို့ အိမ်အောက်ဆင်းလာဖို့ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး။ ဒါကြောင့်ပဲ အိမ်အောက်ထပ်က သူ့ရဲ့အိပ်ခန်းထဲ ကျမတို့ ဝင်လာခဲ့ပါတယ်။

သူ့အိပ်ခန်းထဲ ရောက်တာနဲ့ ညနေစောင်း ပြန်ခါနီးအထိ ကျမကိုယ်မှာ အဝတ်မကပ်နိုင်တော့ပါဘူး။ ရောက်တာနဲ့ ကျမကို အဝတ်အစား အကုန်ချွတ်ခိုင်းကာ မျက်စိအရသာခံပြီး အသာငမ်းငမ်း ကြည့်ပါတော့တယ်။ သူပြောတာကတော့ နောက်ဆိုရင် ကျမကို ဒါမျိုး မြင်ရဖို့ မလွယ်တော့တာမို့ ဒီနေ့ သူပြောတဲ့ အတိုင်းနေပေးကာ လိုက်လျောပေးပါလို့ တောင်းဆိုပါတော့တယ်။ အဲဒီတော့ ကျမမှာ အဝတ်မဲ့ ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ သူ့ရှေ့မှာ မက္တပ်ရပ်ကာ အလှပြရသလို၊ သူရှေ့မှာ ဖင်ကုန်းပြရ၊ လမ်းလျောက်ပြရနဲ့ အလှပြပေးနေရပါတယ်။ သူကတော့ ကုတင်ပေါ်ထိုင်ပြီး မျက်စိအရသာခံ ကြည့်သလို လိုချင်တာတွေ တစ်ခုပြီးတစ်ခု တောင်းဆိုပါတော့တယ်။

ပြီးတော့ အဲဒီနေ့က သူ့တစ်ကိုယ်လုံးကို နေရာလပ်မရှိ နမ်းပေးလျက်ပေးရသလို သူ့လီးကိုလည်း အာညောင်းအောင် စုပ်ပေးရ၊ အလိုးခံရပါတယ်။ လိုးတာကတော့ အဲဒီနေ့က အပတ်စက်ဆုံးပါပဲ။ မရိုက်တာ ကြာပြီဖြစ်တဲ့ ဖင်တွေကို ရိုက်ပြီး လိုးသလို နို့တွေကို ဆုပ်ကိုင်ဆွဲစုပ်တာများဆိုရင် ပြန်လာတော့ ကျမရင်သားတွေက အထိတောင် မခံနိုင်တော့ပါဘူး။ အဖုတ်ကိုလည်း ရေရေလည်လည်နွှာသလို၊ ဖင်ကိုလည်း ဂျယ်မသုံးဘဲ တံတွေးစွတ်ကာ အစိမ်းလိုးခွဲတဲ့ နေ့ပါ။ ကျမမှာ မခံနိုင်ပေမယ့် နောက်ဆုံးပဲလေလို့ တွေးကာ သူလုပ်သမျှ အောင့်အီး ဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့ရပါတယ်။ သူ့နှုတ်ကလည်း ကြမ်းတမ်းလိုက်ပုံများ အရင်အခါတွေ ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းပြောပြီး လိုးတယ်ဆိုတာ အသေးအဖွဲ ဖြစ်သွားစေပါတယ်။

သူ့အပြောတွေအောက္မှာ ကျမဟာ ဖာသည်သာသာပဲ ဖြစ်ရပါတော့တယ်။ သေချာစဥ္းစားမိတော့ ဖာသည်ကမှ ကျမထက် သာပါသေးတယ်။ ဖာသည်ကမှ ငွေပေးကာ အပျော်ရှာခံရတဲ့ အပျော်မယ် ဖြစ်ရတာပါ။ ကျမမှာတော့ ကို့ရဲ့ တဏှာလွန်ကျူးမှုကြောင့် ယောကျာ်းတစ်ယောက်ရဲ့ ရမ္မက်ဆန္ဒကို ဖြည့်ဆည်းပေးနေရတဲ့ ငွေမရတဲ့ အပျော်မယ်အဖြစ်ပါ။ တစ်နေကုန်လည်း လိုးလိုက်၊ နားလိုက်နဲ့ သူ့အကြိုက် နေပေးခဲ့ရပါတယ်။ နားတဲ့အချိန်မှာတောင် သူ့ပေါင်ကြားထဲ ဝင်လှဲကာ သူ့ပေါင်ပေါ် ခေါင်အုံးပြီး သူ့လီးကို နှာခေါင်းကပ်ပြီး နမ်းပေးကာ အမောဖြေရပါတော့တယ်။ မနက်စာကိုလည်း သူက အခန်းထဲယူပေးပေမယ့် ကျမ သိပ်မစားနိုင်ပါဘူး။ ကျမဘိုက်ထဲမှာလည်း သူ့လရေတွေ သောက္မြိုထားရတာ မနည်းဘူးလေ။

ညနေကျမှ နွမ်းနွမ်းလျလျ အိမ်ပြန်ရောက်ပါတော့တယ်။ အိမ်ရောက်တော့လည်း ယမင်းကိုတွေ့တော့ လိပ်ပြာမလုံတော့သလို၊ မျက်နှာချင်းဆိုင်ရမှာလည်း ကျမလုပ်ခဲ့တဲ့ လုပ်ရပ်တွေကြောင့် မျက်နှာပူကာ ရှက်နေမိပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ပင်ပန်းနေတာကို အကြောင်းပြပြီး ရေအမြန်ချိုးလို့ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်လှဲနေလိုက်ပါတော့တယ်။ ဒီလိုပုံနဲ့ ကျမရဲ့ အမိုက်ဇာတ်ဟာ သိမ်းနိုင်ပါ့မလား။ ကာမနွံဆိုတာ ရုန်းလေ နစ်လေပါပဲ။ ဒါပေမယ့် သူ့အိမ်ထောင်ပြုပြီးရင်တော့ စောင့်ထိန်းသင့်တဲ့ စည်းတွေကြောင့် သူရော ကျမရော ထိန်းနိုင်သွားမယ် ထင်ပါတယ်။

ဒီလိုနဲ့ မင်္ဂလာပွဲ အစရက္မှာ အားလုံး အလုပ်ရှုပ်ကြတာပါပဲ။ ပွဲကို ကိုသန့်စင်အိမ်မှာ ကျင်းပမှာမို့ ကျမတို့အားလုံး သူ့အိမ်မှာပဲ သွားပြီး ပြင်ဆင်လုပ်ကိုင် ပေးကြပါတယ်။ အပင်ပန်းဆုံးကတော့ ဘကြီးဦးတို့ပါပဲ။ သူပဲ အစစအရာရာ စီစဥ္ရတာပါ။ ကျမရော သားရော အဲဒီအိမ်မှာ ရောက်နေရတာပါ။ ကိုသန့်စင်ရဲ့ အိပ်ခန်းကို ဝင်ပြင်ပေးကြတော့ ကျမလည်း ဝင်ကြည့်ဖြစ်ပါတယ်။ အရင် တစ်ရက်ကျော်က ဒီအခန်းထဲမှာ ကျမ တစ်နေကုန် အလိုးခံခဲ့ရတာလေ။ တစ်နေကုန် အဝတ်မကပ်နိုင်ဘဲ သူ့အကြိုက် နေပေးခဲ့တာတွေကို ပြန်မြင်ယောင်ပြီး ရင်ဖိုသွားမိပါသေးတယ်။ နောက်ဆိုရင် ဒီအခန်းထဲမှာ ယမင်းလေးက သူ့အပြုအစု၊ အလိုးအဆောင့်များကို ခံရရှာတော့မှာကိုလည်း ကြိုမြင်ယောင်မိပါသေးတယ်။

နေ့ခင်းပိုင်းလောက္မှာတော့ ကျမအိမ်မှာ လိုတဲ့ပစ္စည်းတစ်ခု သွားယူဖို့ ရှိလာပါတယ်။ အိမ်မှာ ဘယ်သူမှ မရှိတာမို့ ကျမပဲ သွားယူရမှာပါ။ ကျမလည်း ဘကြီးဦးနဲ့ အတူသွားဖို့ ထွက်လာပေမယ့် ဘကြီးဦးကလည်း မရှိပါဘူး။ ဒါနဲ့ ကျမလည်း တစ်ယောက်တည်း ပြန်ယူဖို့ ဆိုက်တွဲဂိတ်ဆီ ထွက်လာချိန်မှာပဲ နောက်ကနေ ကိုသန့်စင် ကားနဲ့လိုက်လာပါတယ်။ ကျမလည်း သူ့က သတို့သားမို့ အိမ်မှာပဲနေကာ ဧည့်ခံပေးဖို့ ပြောကာ ပြန်လွှတ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ယမင်းက သူ့ကို ကျမနောက်ကို လိုက်ကာ လိုအပ်တဲ့ ပန်းအတုတွေ လိုက်ယူခိုင်းတာလို့ ဆိုပါတယ်။ ဒါနဲ့ ကျမလည်း သူနဲ့အတူ အိမ်ပြန်လာရင်း အခုထဲက မိန်းမစကား နားထောင်နေပါလား၊ နောက်လည်း ယမင်းအပေါ် တန်ဖိုးထားပြီး စကားနားထောင်ပါလို့ ပြောကာ စနောက် ရယ်မောမိကြပါသေးတယ်။

အိမ်ရောက်တာနဲ့ သူ့ကိုဧည့်ခန်းထဲမှာ ခဏထိုင်ခိုင်းပြီး စတိုခန်းထဲက ပန်းအလှတွေကို ဝင်ရှာရပါတယ်။ ဒီပန်းအတု အလှတွေက ကျမတို့ မင်္ဂလာပွဲမှာ အလှဆင်ဖို့အတွက် ကို ကိုယ်တိုင် ရန်ကုန်ကို တက်ဝယ်ထားတာလေ။ မင်္ဂလာပွဲ ပြီးကတည်းက သိမ်းထားဖြစ်တာပါ။ အခု ဒီပန်းတွေကို ထုတ်ကြည့်မိတော့ ကို့ကို သတိရလာမိပါတယ်။ ကို တစ်ယောက်တော့ ဘယ်များ ရောက်နေလဲ မသိပါဘူး။ နောက်တစ်ယောက်နဲ့ ပျော်နေနိုင်သလို သားလေးကို ပစ်ထားရက်လို့လည်း ရင်နာမိပါတယ်။ ဒီလို ကို့ကို သတိရပြီး အတွေးတွေ ပြန့်လွင့်နေချိန်မှာပဲ ကိုသန့်စင်က ကျမအနောက်ကနေ သိုင်းဖက်ပြီး ကျမ ဂုတ်သားတွေကို နမ်းလာပါတယ်။

“အို….. ကိုသန့်စင်၊ မလုပ်နဲ့လေ။
ကျမတို့ ရပ်ကြမှ ဖြစ်မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ထားပြီးသားလေ”

“အင်းပါ ကြည်ပြာရဲ့၊ ကိုယ် လက္မထပ်ခင်လေး တစ်ခါလောက် ချစ်ချင်လို့ပါ။
ဒီနေ့ ကြည်ပြာဝတ်ထားပုံလေးက ကိုယ့်စိတ်ကို မနေနိုင်အောင် ဖြစ်စေလို့ပါ”

ကျမဝတ်ထားတာက မြန်မာဆန်ဆန်ပါပဲ။ ဒီပွဲအတွက် ယမင်းကိုယ်တိုင် ချုပ်ပေးထားတာပါ။ သေချာတိုင်းပြီး ချုပ်ပေးထားတာမို့ ကျမခန္ဓာကိုယ် ကောက်ကြောင်းအလှတွေ ပေါ်လွင်စေတာတော့ အမှန်ပါ။ ဒါပေမယ့် သူကတော့ ကျမနဲ့ တွေ့တိုင်း စိတ်တွေ ထနေတာပါပဲ။ ရှေ့လျောက် သူနဲ့တော့ ခက်တော့မှာပါပဲ။

“ဘာတွေထူးနေလို့လဲ၊ မနက်ဖြန်ဆို ရှင်လက်ထပ်ရတော့မယ်လေ။
ဒီနေ့ မဖြစ်သင့်တော့ပါဘူး။
ဟိုနေ့ကလည်း နောက်ဆုံးနေ့ပါဆိုပြီး ရှင့်အကြိုက် ကျမလိုက်လျော ပေးထားတယ်လေ။
တော်ပြီနော်၊ ဒီနေ့မျိုးမှာ ကျမတို့ နှစ်ယောက်ထဲ ထွက်လာတာ သိပ်ကြာနေလို့ မကောင်းဘူးလေ”

“မရဘူးကွာ…. ကိုယ်မထိန်းနိုင်တော့ဘူး”

“မထိန်းနိုင်လည်း မနက်ဖြန်ကျမှ ရှင့်သတို့သမီးကို စိတ်ကြိုက်လုပ်တော့၊ အခုတော့ တော်ပြီ”

“ဟာကွာ၊ ခဏလေးပါဆို။
ကြည်ပြာပဲ ကိုယ်လက္မထပ်ခင်အထိ အတူနေပါ့မယ်ဆို”

ကျမလည်း သူ့ကို ပြောရင်း စိတ်အိုက်လာပါတယ်။ သူကလည်း ပြောနေရင်းနဲ့ကို ကျမရဲ့ လည်ပင်းဘေးသားတွေကို နမ်းရင်း ရင်သားတွေကို ပွတ်သတ်ပေးနေပါတယ်။ ပြီးတော့ ကျမ တင်ပါးတွေကိုလည်း သူ့လီးနဲ့ ဖိထောက်ကာ ဆွပေးနေပါတယ်။ သူ့ပုံစံက လိုချင်တာ မရရင် မပြီးမယ့်ပုံပါ။ သိပ်ကြာနေရင် မကောင်းပါဘူး။ ဒါကြောင့် ကျမလည်း ကိစ္စမြန်မြန်ပြတ်ဖို့သာ စိတ်ထဲထားပြီး သူဆန္ဒရှိရင် ခပ်မြန်မြန်လုပ်ဖို့သာ ပြောလိုက်ရပါတော့တယ်။

ကျမ ခွင့်ပြုလိုက်တာနဲ့ သူက ထမိန်ကို အပေါ်လှန်တင်ကာ ဘောင်းဘီကို ဆွဲချပေးပြီး ကုန်းလိုက်ဖို့ ပြောပါတယ်။ ကျမလည်း အကြိမ်ကြိမ် ကုန်းပေးနေကျမို့ သူ့အကြိုက် ခါးလေးကော့၊ ဖင်လေးမြှောက်ကာ နေပေးလိုက်ပါတယ်။ သူက လီးကို တံတွေးစွတ်ပြီး အဖုတ်ဝတေ့ကာ တစ်ချက်တည်း အဆုံးထိရောက်အောင် လိုးသွင်းလိုက်ပါတယ်။ ကျမစိတ်မပါသေးတဲ့ အချိန်မို့ အဖုတ်ထဲက ခြောက်နေကာ အဝင်ရခက္မယ်ဆိုတာ ကြိုသိနေပေမယ့် မတားတော့ပါဘူး။ သူကတော့ လီးထိုးထည့်ပြီးတာနဲ့ ကျမခါးကို ဆွဲပြီး ဆက်တိုက် လိုးပါတော့တယ်။ ကျမမှာ နာကျင်နေလျက်နဲ့ပဲ မြန်မြန်ပြီးစေဖို့ သူ့အကြိုက် ဖင်ကိုပစ်ကာ အလိုးခံပေးလိုက်ပါတော့တယ်။

သူလည်း ခပ်မြန်မြန်လိုးပြီး ကျမအဖုတ်ထဲမှာ ပြီးသွားခဲ့ပါတယ်။ ကျမလည်း သူကို ဒီလိုလုပ်နေရင် မနက်ဖြန် အားပျက်နေအုံးမယ်လို့ ပြောလိုက်ပါတယ်။ သူကတော့ မနက်ဖြန်အတွက် မပူနဲ့။ အားပျက်ရင် ကြည်ဥသောက်ပြီး ယမင်းကို အပီဆွဲမှာပေါ့လို့ ပြောပြီး ရယ်နေပါသေးတယ်။ ကျမလည်း ရေချိုးခန်းထဲဝင်ကာ သေချာဆေးကြောသလို သူလည်း လိုက်ဝင်လာလို့ သူ့လီးကိုပါ ဆေးကြောပေးလိုက်ပါတယ်။ ဒီလို သန့်ရှင်းပေးရတာ ဒီနေ့ နောက်ဆုံးပဲလေလို့ သဘောထားကာ သေချာ လုပ်ပေးလိုက်တာပါ။

ဒါပေမယ့် သူ့ရဲ့လိင်စိတ်ပြင်းပြမှုနဲ့ ကျမရဲ့ မငြင်းဆန်နိုင်တဲ့ ပတ်သတ်ခဲ့မှုတွေကြောင့် ရှေ့လျောက်တော့ အတော်သတိထားကာ နေမှရတော့မယ်လို့ တွေးနေမိပါတယ်။ မင်္ဂလာဆောင်အိမ် ပြန်ရောက်တော့လည်း ယမင်းကိုတွေ့ပြီး ကျမတို့ ဖြစ်ခဲ့တာတွေကို ပြန်တွေးမိကာ မျက်နှာပူရပါသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် မျက်နှာပူရတာ များနေတော့ မူမပျက်အောင် ထိန်းနိုင်နေပါပြီ။

အခန်း (၉) – ကြိုးဆွဲရာ ကရတဲ့ ယမင်းရုပ်လေး

ဒီနေ့က ယမင်းရဲ့ မင်္ဂလာဦးညပါပဲ။ လူတွေ အပြောများကြတဲ့ ဘဝမှာ အပျော်ဆုံး သုံးရက်က ယမင်းတို့ မိန်းကလေးတွေအတွက် မင်္ဂလာဆောင်တဲ့နေ့ကပဲ သက်ဆိုင်မယ်နဲ့ တူပါတယ်။ အမှတ်တရနေ့မို့ အထူးခြားဆုံးနေ့ဆိုကာ လက်ခံပေမယ့် အပျော်ဆုံးနေ့ ဟုတ်လား၊ မဟုတ်လားတော့ ယမင်း မသေချာခဲ့ပါဘူး။ ထူးခြားတယ်ဆိုတာကတော့ ဒီနေ့ဟာ ယမင်းအတွက် အပျိုဘဝ နောက်ဆုံးပါပဲ။ မနက်ပိုင်း မင်္ဂလာပွဲမှာ ရက်သိရွာသိ အိမ်ထောင်သည်တစ်ဦး ဖြစ်ခဲ့ရသလို ဒီညမှာလည်း ယမင်းရဲ့ အပျိုစင်ဘဝကို ကိုယ့်လင်သားဆီ အပ်နှင်းရတော့မှာပါ။

တစ်နည်းအားဖြင့် ဒီညမှာ ယမင်းရဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာကို သူ့ဆီ အပိုင်အပ်နှင်းပြီး ဘဝတစ်လျောက်လုံး လင်သားရဲ့ ကာမဆန္ဒတွေကို ဖြည့်ဆည်းပြုစုပေးရတော့မှာပါ။ အရင်က ယမင်းစိတ်နဲ့ ယမင်းခန္ဓာကို ယမင်းပိုင်ပါတယ်။ ဒီနေ့ကစပြီး ယမင်းရဲ့ စိတ်နဲ့ ခန္ဓာဟာ သူပိုင်သွားပါပြီ။ သူနဲ့ လက်ထပ်မယ်ဆိုကတည်းက ဒီသဘောတွေကို ယမင်း နားလည်လက်ခံပြီးသားပါ။ မိဘတွေကတောင် မပိုင်တော့ဘူး။ ဆိုင်ယုံပဲ ဆိုင်တော့တယ်လို့ ပြောတတ်ကြပါတယ်။ ဒါဟာ မြန်မာမိန်းကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ လက်ခံ၊ စောင့်ထိန်းရမယ့် ကျင့်ဝတ်တွေပဲလေ။

ယမင်းလည်း ခန္ဓာကိုယ်ကို ကိုသန့်စင်ဆီ ကြည်ကြည်ဖြူဖြူ ပေးအပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ပြီးသားပါ။ ကိုသန့်စင်က ယမင်းရဲ့ တစ်ဘဝလုံး လက်ခံကြည်ဖြူရမယ့်သူပါ။ ဒါပေမယ့် ယမင်း စိုးရိမ်နေတာက ယမင်းရဲ့ နှလုံးသားကိုပါ။ ယမင်းရဲ့ စိတ်နှလုံးသားထဲမှာ အခြားသူရှိနေတာကို ပယ်ဖျောက်နိုင်ပါ့မလား။ ယမင်း ကလေးဘဝကတည်းက အထင်ကြီး လေးစားပြီး ခင်တွယ်ခဲ့ရတဲ့ ကိုကြီးကို ယမင်း ဘယ်လိုမေ့ဖျောက်နိုင်မှာလဲ။ ကလေးဘဝကတည်းက ခင်မင်တွယ်တာခဲ့တာ အပြစ်တစ်ခု မဟုတ်ပေမယ့် ယမင်းရဲ့နှလုံးသားက ခင်မင်တွယ်တာတဲ့ အဆင့်မက ခံစားခဲ့ရတာလေ။

ယမင်းအပျိုဖော်စဝင်ကတည်းက ကိုကြီးမျိုးဝင်းအပေါ် ခင်ရာက ကြင်၊ မြင်ရာက ချစ်နဲ့ ချစ်စိတ်တွေ ထပ်တိုးရစ်နှောင်ခဲ့ရတာကို မငြင်းနိုင်တော့ပါဘူး။ အရင်က ယမင်းရဲ့စိတ်ကို ညာခဲ့ပေမယ့် လက်ထပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ပြီးကတည်းက ကိုယ့်စိတ်ကိုယ် မလိမ်မညာဘဲ အမှန်အတိုင်း လက်ခံစဥ္းစားခဲ့ပါတယ်။ ဟုတ်တယ်။ ယမင်းက ကိုကြီးကို ဘယ်အချိန်ကတည်းက ဘယ်လိုချစ်မှန်းမသိရအောင်ကို တိတ်တခိုး ချစ်သွားမိတာပါ။ ငယ်ငယ်ကတည်းက ယမင်းအပေါ်ကောင်းခဲ့တဲ့ ကိုကြီးအပေါ်ကို ကိုယ့်ကိုကိုယ် သတိမထားမိချိန်မှာပဲ နှလုံးသားနဲ့အပြည့် နေရာပေးချစ်ခဲ့မိနေပါပြီ။

ကိုကြီးရဲ့ မျက်နှာလေး မြင်ရရင် ယမင်းပျော်နေတာ၊ ကိုကြီး မျက်နှာ မသာယာရင် ယမင်း မနေတတ်တာတွေက အရင်က ခင်မင်မှုကြောင့်လို့ပဲ ရိုးရိုးထင်ခဲ့မိတာပါ။ ဒါပေမယ့် ယမင်းရဲ့ ချစ်စိတ်တွေကို ကိုကြီးရှေ့မှာ မပြရဲခဲ့ပါဘူး။ ကျေးဇူးရှင် ကိုကြီးကို ယမင်း မပြစ်မှားရဲပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ယမင်းနှလုံးသား တစ်ခုလုံး ကိုကြီးက နေရာယူထားလို့ တခြားယောကျာ်းလေးတစ်ယောက် ယမင်းနှလုံးသားထဲ ဝင်လို့မရခဲ့ဘူးလေ။ အရာရာကို ကိုကြီးနဲ့သာ နှိုင်းယှဥ္ခဲ့ပြီး၊ ကိုကြီးကလွဲရင် ဖွဲနဲ့ ဆန်ကွဲ ဆိုသလိုပါပဲ။ ဒီလိုခံစားချက်နဲ့ ကိုကြီးကြောင့် ယမင်း ခံစားခဲ့ရတဲ့ နှစ်ရက်အကြောင်းတော့ အားလုံးသိကြပါတယ်။ ကိုကြီး မိန်းမယူတာနဲ့၊ ကိုသန့်စင်ကို စဥ္းစားပေးဖို့ ကိုကြီးကိုယ်တိုင် ပြောခဲ့တဲ့ နေ့တွေလေ။ ခံစားရလွန်းလို့လည်း ဒါတွေကို ထပ်မစဥ္းစားချင်တော့ပါဘူး။

ကိုကြီး အိမ်ထောင်ပြုသွားတော့ ယမင်းရဲ့စိတ်ကို ယမင်းထိန်းပါတယ်။ အိမ်ထောင်သည် အမျိုးသားတစ်ယောက်ကို စိတ်ထဲရှိနေတာ မဖြစ်သင့်တဲ့ ကိစ္စပဲလေ။ ဒါပေမယ့် ယမင်းနှလုံးသားထဲက ထုတ်ပြစ်လို့ မရပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ယမင်းက ကိုကြီးကို ပိုင်ဆိုင်ချင်တာ မဟုတ်ပါဘူး။ တိတ်တိတ်လေး ချစ်နေယုံပဲမို့ ကိုကြီးကို နှလုံးသားထဲက ထုတ်မပြစ်နိုင်တာ ဘာတတ်နိုင်မှာလဲရှင်။ ဒါပေမယ့် ကိုယ့်အပေါ် အစစအရာရာ ကောင်းတဲ့ မမကြည်ပြာကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ရတိုင်း ယမင်းရှက်ရွံ့အားနာမိပါတယ်။ လိပ်ပြာ မလုံခဲ့ပါဘူး။ အပြစ်လုပ်ထားသူတစ်ယောက်လို အမြဲခံစားခဲ့ရတာပါ။

ဒီလိုနဲ့ နေလာရင်း ကိုကြီး ရုတ်တရတ် ပျောက်ကွယ်သွားတဲ့အခါ ယမင်း စိုးရိမ်ပူပန်ပြီး ခံစားရတာ ရင်ကွဲမတတ်ပါပဲ။ ဒါပေမယ့် တိတ်တခိုး ချစ်ရသူအတွက်ကတော့ ငိုကျွေးရတဲ့ မျက်ရည်တွေဟာ လူသိမခံရဲခဲ့ပါဘူး။ ကိုကြီး ထွက်သွားတဲ့ နေ့ကနေစပြီး၊ ဒီနေ့အထိ စိုးရိမ်ပူပန်၊ လွမ်းဆွတ်နေတုန်းပါပဲ။ မနက်က မင်္ဂလာပွဲမှာတောင် ကိုကြီးရှိရင် အရမ်းကောင်းမှာပဲဆိုပြီး သတိရကာ ရင်ထဲမှာ ငိုနေမိပါတယ်။ ဒါတွေကတော့ ယမင်းရဲ့ စိတ်တွင်းခံစားချက်ကို မလိမ်မညာပဲ အမှန်ဝန်ခံတာပါ။

ဒါပေမယ့် အခုအခြေအနေကတော့ ခက်နေပါပြီ။ ကိုယ့်ရဲ့ လင်သားရှေ့မှာ အခြားယောကျာ်းတစ်ယောက်ကို တွေးနေမိတာ၊ သတိရနေမိတာ ဖြစ်သင့်ပါမလား။ ကိုကြီးအိမ်ထောင်သည် ဘဝမှာ ယမင်း တိတ်တခိုး ချစ်နေပေမယ့် အဲဒါ ယမင်းက အပျိုဘဝလေ။ အခုကတော့ ယမင်းကိုယ်တိုင်က အိမ်ထောင်သည် ဖြစ်နေပြီမို့လို့ စိတ်တွင်းဖောက်ပြန်သူ ဖြစ်နေပြီလား။ မဖြစ်ချင်ပါဘူးဆိုပေမယ့် ငယ်ငယ်ကတည်းက တစ်စစီ တည်ဆောက်ထားမိတဲ့ အချစ်နန်းတော်ကြီးကို တစ်နေ့တည်း တစ်ရက်တည်းနဲ့ အစအနမရှိအောင် ဖြိုဖျက်ရှင်းလင်းပစ်ဖို့ ဘယ်လိုရနိုင်မှာလဲရှင်။

မနေ့က မင်္ဂလာပွဲ အစနေ့မှာ ဆူညံပြီး ရှုပ်ရှပ်ခက်နေခဲ့တဲ့ ဒီအိမ်မှာ အခုတော့ တိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက်နေပါပြီ။ အဖေတို့ရယ်၊ ဘကြီးဦးနဲ့ မမကြည်ပြာတို့လည်း သိမ်းဆည်းရှင်းလင်းပြီးတော့ ကျမတို့ကို နှုတ်ဆက်ကာ ပြန်သွားပါပြီ။ ကိုကြီးသန့်စင်လည်း သူ့အပေါင်းအသင်းများနဲ့ အပြင်ခဏဆိုပြီး ထွက်သွားပါတယ်။ သူ့အပေါင်းအသင်း မိတ်ဆွေတွေကို အသောက်အစားနဲ့ လိုက်ဧည့်ခံတာ နေမှာပါ။ ကိုကြီးသန့်စင် အမေလည်း အိမ်ပေါ်မှာ နားပြီး အိပ်နေတော့ တစ်အိမ်လုံးမှာ ကျမတစ်ယောက်တည်း ဖြစ်နေသလိုပါပဲ။ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်ခြင်းနဲ့အတူ ကျမရင်ထဲမှာလည်း အမျိုးအမည်မသိတဲ့ ခံစားချက္မျိုးစုံ ဖြစ်ပေါ်နေပါတယ်။ ဒီလို ခံစားချက္မျိုးစုံကတော့ အိမ်ထောင်စကျခါစ အမျိုးသမီးတွေ ခံစားဖူးမှာပါ။

တစ်သတ်လုံး မခွဲဖူးတဲ့ အမိအဖတွေနဲ့ ခွဲရလို့လည်း ဝမ်းနည်းမိတယ်။ မိမိက အပျိုမဟုတ်တော့ဘူး၊ ရှေ့လျောက် အိမ်ထောင်သည် ဘဝကို ဖြတ်သန်းရတော့မှာပါလားဆိုတဲ့ အသိကြီးကလည်း ရင်ထဲမှာ လေးလံသလိုကြီး ခံစားရပါတယ်။ ရှေ့လျောက် ကိုယ်မနေဖူးတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ကိုယ်လက်ထပ်ထားတဲ့ သူနဲ့ အစဥ္မှပြေပါ့မလား၊ ရှေ့ကြုံရမှာတွေကို တွေးပြီးတော့လည်း ပူပန်သလို ဖြစ်နေရပါတယ်။ ပြီးတော့ ကိုကြီးသန့်စင် ပြန်လာရင် ကျိန်းသေ ကြုံရတော့မယ့် အိပ်ယာထက် လင်မယားခန်းတွေကိုလည်း တွေးကာ ရင်ဖိုမိပါတယ်။ ဒီနေ့ကစပြီး ကိုကြီးသန့်စင်ကို ကိုယ့်လင်သားကို ချစ်တဲ့ အချစ်မျိုးနဲ့ ချစ်နိုင်အောင် ကြိုးစားရမှာပါ။

သူ လိုအပ်လို့ တောင်းဆိုတာတွေ ကျမ ဖြည့်ဆည်းရမှာပဲ။ ဒါပေမယ့် အသက် ၂၀ ကျော်တဲ့အထိ ဖိုမ ကိစ္စမှာ ဘာမှအတွေ့အကြုံ မရှိသေးတော့ ရင်ဖိုရပါတယ်။ ဘာတွေ ကြုံရမလဲ၊ ငါ့ကို သူက ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ၊ အရမ်းနာမှာလား စတဲ့ တောင်စဥ္ရေမရ အတွေးများကလည်း ရင်မောလှပါတယ်။ ကျမ အသက် ၂၀ ကျော်ပြီး ၂၁ နှစ်လောက်ရောက်ပေမယ့် လိင်မှုကိစ္စ ဗဟုသုတ မရှိခဲ့ရပါဘူး။ ကျောင်းမတတ်တည်းက မိန်းကလေး အပေါင်းအသင်း မရှိခဲ့ဘူးလေ။ ဒါပေမယ့် သဘာဝအရ လိင်စိတ်ကြွရင် ကိုယ့်ဟာကိုယ် အာသာဖြေဖူးပါတယ်။

ဒါကတော့ အပျိုဖော်ဝင်စ အရွယ်တုန်းက ကျောင်းမှ သူငယ်ချင်းမတစ်ချို့ရဲ့ လမ်းပြမှုကြောင့် လုပ်ဖူးနေတာပါ။ ဒါပေမယ့် ကျမအထဲကို လက်တစ်ဆစ်လောက်ပဲ ထည့်ြ့ပီး ပွတ်ပေးဖူးပေမယ့် ခံစားရတာတော့ တကယ်ကောင်းပါတယ်။ အခုတော့ ယောကျာ်းတစ်ယောက်ရဲ့ ပစ္စည်းအစစ်နဲ့ ယမင်း ကြုံရတော့မယ်လေ။ သူကတော့ ယမင်းကို အရမ်းနာအောင် လုပ်မယ် မထင်ပါဘူး။ ကိုကြီးနဲ့ မမလည်း ဒီလိုတွေ လုပ်ကြမှာပဲနော်။ မမဆိုရင်လည်း နုနုရွရွလေးပဲလေ။ လက်ထပ်ပြီးကာစက သူတို့နှစ်ယောက် နေ့တိုင်း ပျော်ရွှင်နေကြတာကို အမြဲတွေ့ရတာပါ။ ယမင်းလည်း ဒီလို ကြုံရမှာလား။ အို…. တွေးနေရင်းနဲ့ ကိုကြီးကို သတိရမိသွားပြန်ပါပြီလေ။

တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ အိမ်ထဲမှာ ရင်ထဲမှာ ဗလောင်ဆူနေတဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကတော့ ညအမှောင်သန်းလာတာနဲ့အမျှ နေမထိ ထိုင်မထိနဲ့ ဂဏာမငြိမ် ဖြစ်နေပါတယ်။ ယောက္ခမအတွက် ညစာနဲ့ လိုအပ်တာတွေ သွားလုပ်ပေးပြီးတော့လည်း ယမင်းစိတ်တွေ အရင်အတိုင်းပဲ မတည်မငြိမ်ဖြစ်နေစဲပါ။ ဒီအချိန်မှာပဲ ကိုကြီးသန့်စင်ရဲ့ ကားဝင်လာသံကြားလို့ ယမင်းတံခါးဝမှာ ထွက်ပြီး ကြိုလိုက်ပါတယ်။ ငယ်ငယ်ကတည်းက အမေသင်ပေးထားခဲ့တဲ့ မယားတစ်ယောက်ရဲ့ ပြုကျင့်ရမယ့် ဝတ္တရားတွေကို ယမင်းဘက်က စတင်ကျင့်သုံးရမှာပေါ့။ ကိုကြီးသန့်စင်က ကျမထွက်ကြိုတာကို အံ့ဩနေသလိုပါပဲ။ သူပြန်လာတိုင်း ကြိုမယ့်သူမရှိတဲ့ဟာ ဒီနေ့မှ ယမင်းက ထွက်ကြိုနေတာတွေ့တော့ သူအံ့ဩသွားတယ် ပြောပါတယ်။

ကိုကြီးသန့်စင်ဆီက အရက်နံ့ နည်းနည်းရတယ်။ သူငယ်ချင်းတွေ တိုက်လို့ နည်းနည်းသောက်လာတယ် ပြောပါတယ်။ ဒါကတော့ ယမင်းလည်း နားလည်ပါတယ်။ ကိုကြီးနဲ့ သူနဲ့က အရက်ကို အများကြီး မသောက်တတ်ပေမယ့် အပေါင်းအသင်းတွေစုံရင် နည်းနည်းတော့ သောက်တတ်တာ ယမင်း သိထားပါတယ်။ ဒါနဲ့ သူ့ကို ထမင်းစားဖို့ ပြင်ပေးရင်း ယမင်းတို့ ထမင်းလက်ဆုံ စားကြပါတယ်။ ယမင်းက ရင်ပြည့်နေသလို ဖြစ်ကာ သိပ်မစားနိုင်ပါဘူး။ သူကလည်း အစားနည်းပါတယ်။ ပြီးတော့ သူ့မျက်နှာကို ကြည့်ဖို့ မရဲတာနဲ့ ယမင်း ခေါင်းငုံ့နေတာ များပါတယ်။ ယမင်းအစားနည်းပြီး ခေါင်းငုံ့ပဲနေတာ တွေ့တော့ သူက……

“ယမင်း…. ထမင်းလည်း သိပ်မစားဘူး။
ခေါင်းကြီးပဲ ငုံ့နေတာပဲ။ ဘာဖြစ်လို့လဲ….
ဒီအိမ်မှာ မနေတတ်လို့လား”

“ဟို…. မဟုတ်ပါဘူး။
ယမင်း မနက်က အစားများသွားလို့ပါ။
ပြီးတော့….. ဒီလိုပဲ နေတတ်လို့ပါ”

“ဟား ဟား ဟားးး ယမင်းရယ်…. ကိုယ်တို့က မနေ့တနေ့ကမှ တွေ့တာမှ မဟုတ်တာ….
ယမင်းက ဒီပုံစံ မဟုတ်တာ သိတာပေါ့….
အမြဲ သွက်သွက်လက်လက် နေတတ်သူပဲဟာ…
ဘာလဲ…. ကိုကြီးနဲ့ လက်ထပ်ပြီးမှ ရှက်နေတာလား…. ဟုတ်လား”

“ဟာ….. မဟုတ်ပါဘူး”

ယမင်း ရှက်ကိုးရှက်ကန်း ဖြစ်နေပုံကို သူသိနေတော့ ပိုရှက်ရတာပေါ့။ သူကတော့ လူမျိုးစုံနဲ့ ဆက်ဆံနေရတဲ့သူဆိုတော့ အပျိုရိုင်းမလေးရဲ့ မဝံ့မရဲနဲ့ အမူအရာတွေကို ရိပ်မိမှာပေါ့လေ။

“ကိုကြီးတို့က လင်မယား ဖြစ်နေပြီလေ။
အဲဒီတော့ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ပွင့်လင်းကြရအောင်နော်….
ယမင်း ရှက်နေနိုင်တာ သိပါတယ်။
ကိုကြီးလည်း ဒီညအတွက်တွေးပြီး ရင်ဖိုနေတာပဲလေ”

သူလည်း လူပျိုမို့ ရင်ဖိုနေတာ ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အပျိုရိုင်းမလေးရဲ့ ရင်ဖိုတာကိုတော့ ဘယ်မှီပါ့မလဲ။ သူက ဒီညအကြောင်းပြောတော့ ကျမပိုပြီး ရှက်ရပါတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ ထမင်းပန်းကန်တွေ သိမ်းဆည်း ဆေးကြောနေပါတယ်။ ယမင်းနောက်လှည့်ကြည့်တော့ သူက ထမင်းစား စားပွဲကနေ ထမသွားသေးဘဲ ထိုင်နေကာ ယမင်း အလုပ်လုပ်နေပုံကို ပြုံးပြုံးကြီး ကြည့်နေပါတယ်။ ယမင်းမှာ သူနဲ့ အကြည့်ချင်းဆုံတော့ လက်ထဲက ပန်းကန်တောင် လွတ်ကျမလို ဖြစ်သွားလို့ ကမန်းကတန်း ရှေ့ကို ပြန်လှည့်လိုက်ရပါတယ်။ ဒီလူကြီးက သူ့မယား အသစ်စက်စက်လေး ဖြစ်တဲ့ ယမင်းရဲ့ နောက်ပိုင်းကို ကြည့်နေမှာပေါ့နော်။

သူက ယမင်းနောက်ပိုင်းကို ကြည့်နေတယ်ဆိုတဲ့ အသိက ခြေတွေ လက်တွေ တုန်လာစေလို့ အလုပ်ကို မြန်မြန်ပြီးအောင် ဂရုစိုက် လုပ်ရပါတော့တယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူကြည့်နေယုံတင် မကပါဘူး။ ဒီညတော့ ယမင်းရဲ့ ဒီခန္ဓာကိုယ်က သူကိုင်တွယ်သုံးဆောင်တာကို ခံပေးရတော့မှာလေ။ အပျိုဖော် ဝင်ကတည်းက အမိအဖ အပါအဝင် အခြားဘယ်သူမှ မမြင်ရအောင် ဖုန်းကွယ်ထားတဲ့ ယမင်းရဲ့ခန္ဓာကိုယ် အစိတ်အပိုင်း အလှတရားတွေကို သူ့ကို ပြရတော့မှာလေ။ သူစိတ်ကြိုက် ကိုင်တွယ်ပြီး သူ့ဆန္ဓပြည့်ဖို့ အသုံးချတာကို ခွင့်ပြုရတော့မှာလေ။ ဒါပေမယ့် အကြည့်နဲ့တင် ရင်လှိုက်ဖိုအောင် ဖြစ်နေရတာမို့ တကယ့်လက်တွေ့ဆိုရင် ယမင်း ဘယ်လို ခံစားရအုံးမလဲ မတွေးတတ်တော့ပါဘူး။

ယမင်း ပန်းကန်ဆေးလို့ ပြီးတဲ့အခါမှာပဲ သူက ယမင်းနောက်ဘက်ကို ရောက်လာကာ ပုခုန်းကို ဖက်လို့ ပါးကို အနမ်းခံလိုက်ရပါတယ်။ ယမင်းလည်း ပထမ လန့်ပြီး ရုန်းမလို့ ပြင်ပြီးမှ လင်မယားဆိုတဲ့ အသိဝင်လာကာ မျက်လုံးမှိတ်ပြီး ငြိမ်ပေးနေလိုက်ပါတယ်။ သူ့အနမ်းများက ယမင်းကို မောပန်းလာစေလို့ သူ့ကိုတံတောင်နဲ့တွန်းကာ လုပ်စရာတွေ ရှိသေးလို့ ခဏဖယ်ပေးပါအုံးလို့ ပြောရပါတယ်။ သူက ယမင်းကို တစ်ချက်ထပ်နမ်းပြီး အိပ်ရအောင်တဲ့၊ အိပ်ယာထဲက စောင့်နေမယ်ပြောပြီး ထွက်သွားပါတယ်။ ယမင်းလည်း လုပ်စရာတွေပြီးတော့ သူရှိရာ အိပ်ခန်းထဲကို သွားဖို့ ရင်ဖိုနေမိသလို အခန်းထဲဝင်ဖို့ကိုလည်း မဝံ့မရဲ ဖြစ်နေမိပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ကိုယ့်လင်ရှိရာ အခန်းထဲ ဝင်ရမှာ ကြောက္နေလို့မှ မရတာလေ။ ဒါကြောင့်ပဲ အခန်းတံခါးကို ဖွင့်ပြီး ကျမရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကို အပ်နှင်းဖို့ သူရှိရာ ကုတင်ဆီသို့ လှမ်းလာခဲ့ပါတယ်။ သူက ယမင်းကို လက်ကမ်းပေးပြီး သူ့အနားမှာ ကပ်ထိုင်ခိုင်းကာ ဖက်ထားလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ မင်္ဂလာပွဲအကြောင်းကို ပြန်ပြောနေကြရင်းနဲ့ သူက ယမင်းမေးစေ့ကို ကိုင်ပြီး သူ့ဘက်ဆွဲလှည့်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့မှ ယမင်းကို ရီဝေစွာ ကြည့်ရင်းနဲ့…..

“ကိုကြီး၊ ယမင်းကို သိပ်ပြောချင်တဲ့ စကားရှိသေးတယ်”

“ရှင်…..”

“ဟုတ်တယ်၊ ကိုယ် ယမင်းကို ချစ်နေမိတာ ကြာပြီ။
အဲဒါကြောင့်ပဲ ယမင်းကို ရအောင် လက်ထပ်ခဲ့တာလေ။
ဒါတွေကို အခုမှ ထုတ်ပြောရလို့ ကိုယ့်ကို နားလည်ပေးပါနော်….”

“ဟင်…..”

“ယမင်းရော ကိုယ့်ကို ချစ်ရဲ့လား”

သူက ယမင်းကို ချစ်တယ်တဲ့။ သူ့အချစ်ကို ဆန်းစစ်ဝေဖန်ဖို့ ယမင်း မလုပ်နိုင်ပါဘူး။ သူက ယမင်းရဲ့လင်ယောကျာ်း ဖြစ်နေပြီလေ။ သူပြောတာ ဟုတ်ဟုတ်၊ မဟုတ်ဟုတ် ယမင်းကို ချစ်တယ်လို့ ပြောတာကိုပဲ ကျေနပ်လှပါပြီ။ ဒါပေမယ့် ယမင်းဘက်က သူ့ကို ချစ်လား၊ မချစ်လား ပြန်ပြောဖို့တော့ တွေဝေနေမိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကိုယ့်ရဲ့ခင်ပွန်းက ချစ်ပါတယ်ပြောပြီး မေးနေတဲ့ဟာကို ကျမက မချစ်ဘူးလို့ ဘယ်လို ပြန်ပြောနိုင်မှာလဲ။ လင်မယားတွေ ဖြစ်နေပြီပဲ။ အခုမချစ်လည်း နောက် ချစ်လာမှာပေါ့။

“ဟင်…. ပြောလေ၊ ကို့ယ့်ကို မချစ်ဘူးလား”

“ဟို…. လက်ပဲထပ်ပြီးပြီလေ……..
မချစ်နိုင်ဘဲ ယမင်းဘက်က လက်ခံပါ့မလားလို့”

“ဟား ဟား ဒါဆို ကိုယ့်အချစ်လေးကို ချစ်ကြောင်းတွေ ပြတော့မယ်နော်….
ကိုယ်လုပ်တာတွေကို မငြင်းဘဲ လိုက်လျောပေးရမယ်နော်….”

“ဟုတ်….. အို….”

ယမင်း စကားဆုံးအောင် မပြောလိုက်ရပါဘူး။ သူက ယမင်းနှုတ်ခမ်းကို ဖိကပ်နမ်းရှိုက်လိုက်လို့ ယမင်းတစ်ကိုယ်လုံး တုန်တက်သွားပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူပြောသလိုပါပဲ၊ သူလုပ်သမျှ မငြင်းဆန်ဘဲ ခွင့်ပြုရမှာမို့ ရင်တခုန်ခုန်နဲ့ပဲ သူဆက်လုပ်လာမှာတွေကို စောင့်နေရပါပြီ။ သူက ယမင်းရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းပြီး အပေါ်က မိုးကာ နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းပေးနေတာပါ။ ငယ်ငယ်ကတည်းက ချစ်လို့ရှိရင်ပါးနမ်းတာကိုပဲ တွေ့ကြုံဖူးတဲ့ ယမင်းအတွက် နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းယုံနဲ့ အသဲတွေအူတွေ ဗြောင်းဆန်သွားနိုင်တယ်ဆိုတာ မသိခဲ့ပါဘူး။

အခုတော့ သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာနေရင်း သူ့အနမ်းတွေကို ခံယူရင်းနဲ့ပဲ တကိုယ်လုံး ကြက်သီးများ ထလာကာ လူမှာလည်း မောပန်းလှိုက္မော လာစေပါတယ်။ သူ့အနမ်းစူးစူးတွေကြောင့် ရင်လှိုက်ဖို မောပန်းပြီး လွင့်မျောနေချိန်မှာပဲ သူက ယမင်းရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို ပွတ်သတ်နေတာကို သတိမထားလိုက်နိုင်အောင်ပါပဲ။ ယမင်းရဲ့ရင်းသားတွေကို ပွတ်သတ်လိုက်ချိန်မှာပဲ အခြားကမ္ဘာကို ရောက်သွားစေသလိုပါပဲ။ သူက ယမင်းရဲ့ ရင်သားနေရာနဲ့ တင်ပါးတွေကို ပွတ်သတ်နေတဲ့အခါ တကိုယ်လုံး တရှိန်းရှိန်းနဲ့ဖြစ်စေပါတယ်။

ဒီလိုနဲ့ပဲ သူက အိပ်ယာပေါ်ရောက်အောင် ယမင်းကို ဆွဲခေါ်သွားပြီး အိပ်ယာပေါ်မှာ လှဲစေပါတယ်။ သူကတော့ ယမင်းဘေးကနေ အပေါ်ကိုမိုးပြီး ဖက်ထားကာ ယမင်းရဲ့ ဘယ်သူမှ မထိမကိုင်ဖူးတဲ့ ခန္ဓာကိုယ် အစိတ်အပိုင်းတွေကို အဝတ်အစားတွေ ပေါ်ကနေ ရွရွလေး ပွတ်သတ်နေပါပြီ။ သူ့ရဲ့အပွတ်အသတ်အကိုင်အတွယ်တွေကြောင့် လူမှာ မောပန်းပြီး သူ့ကို တားမိတော့မလိုဖြစ်တိုင်း နောက်ထပ်ပေးလာတဲ့ အရသာတွေကြား မျောပါသွားကာ မတားနိုင်လောက်အောင်ပါပဲ။ အထူးသဖြင့် ယမင်းရဲ့ ရင်သားနေရာနဲ့ တင်ပါးလုံးလုံးလေးတွေကို ပွတ်သတ်လိုက်ရင် အသဲတအေးအေးနဲ့ တကိုယ်လုံး တဆစ်ဆစ် ဖြစ်လာစေပါတယ်။

သူ့ရဲ့လက်တွေက ဒီလောက်နဲ့ မရပ်ပါဘူး။ ယမင်းရဲ့ ပေါင်သားလေးတွေဆီကနေ တစ်သတ်လုံး ဖုံးကွယ်ထားတဲ့ ရွှေကြုတ်နေရာလေးဆီ အုပ်ကိုင်ပွတ်သတ်လာပါတယ်။ ဒီနေရာကို အကိုင်ခံရတော့ အသဲတွေယားကာ ဘယ်လိုမှ မနေတတ်တော့လို့ သူ့လက်ကို အုပ်ကိုင်ပြီး ဆွဲဖယ်မိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူက ယမင်းလက်ကို ပြန်ဖယ်ကာ သူလုပ်ပေးသမျှကို ငြိမ်ငြိမ်လေးနေကာ ဇိမ်ခံနေဖို့ ပြောပါတယ်။ သူလုပ်နေတာတွေက ငြိမ်ငြိမ်နေပြီး ဇိမ်ခံနေလို့မှ မရတာလေ။ တကိုယ်လုံး တုန်ဆင်းနေတဲ့ဟာကို။ ဒါပေမယ့် ကိုယ့်ရဲ့ကာမကို အပြီးအပိုင် အပ်နှင်းရမယ့်သူရဲ့ ပြောစကားကို ယမင်း မငြင်းဆန်နိုင်ပါဘူး။ ဒါကြောင့်ပဲ နောက်ပိုင်းတော့ သူကျေနပ်အောင် လုပ်ပါစေလို့ပဲ သဘောထားလိုက်ပါတော့တယ်။

ဒီလိုနဲ့ သူလုပ်သမျှကို ရင်တဖိုဖိုနဲ့ လိုက်ပါခံစားနေရင်းနဲ့ပဲ ယမင်းရဲ့ အင်္ကျီကြယ်သီးများ ပြုတ်ထွက်ကာ ရင်ဘက်ဟနေပြီ ဖြစ်သလို ထမိန်ကလည်း ပြေလျော့နေပါပြီ။ အခုချိန်မှာတော့ သူက ယမင်းရဲ့ ရင်သားတွေနဲ့ ရွှေကြုတ်လေးကို အတွင်းခံတွေပေါ်ကနေ ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ကြီး ကိုင်တွယ် ပွတ်သတ်နေပါပြီ။ မိန်းကလေးတွေရဲ့ အဓိကနေရာတွေကို ယောကျာ်းတစ်ယောက်ရဲ့ လက်နဲ့ ထိကိုင်ပွတ်သတ်လိုက်ယုံနဲ့ တဖျဥ္းဖျဥ္းနဲ့ တကိုယ်လုံး ဓာတ်လိုက်သလို ဖြစ်သွားရတာ အံ့ဩစရာပါ။ အခုလည်း သူ့လက်နဲ့ ထိကိုင်ပွတ်သွတ်ပြီး အနမ်းစူးစူးတွေအောက္မှာ ယမင်းမှာ တလှုပ်လှုပ်တရွရွနဲ့ အငြိမ်နေလို့ မရတော့ပါဘူး။

ဒီလိုနဲ့ ခံစားမှု ဒီရေမြင့်တက်နေချိန်မှာပဲ သူကနမ်းနေတာကို ခွာကာ ယမင်းရဲ့အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်ဖို့ စလုပ်ပါတော့တယ်။ ယမင်းလည်း လက်နဲ့လိုက်ဆွဲဖို့ ကြိုးစားပေမယ့် သူလည်းချွတ်မှာပါ၊ လင်မယားနေရင် ဘာမှ မရှိမှ ပိုခံစားလို့ကောင်းတာလို့ ပြောနေလို့ ကျမ ပြန်ငြိမ်နေလိုက်ရပါတယ်။ အခုတော့ တကိုယ်လုံးမှာ ဘယာနဲ့ ပင်တီပဲရှိတော့တဲ့ ယမင်းကိုကြည့်ပြီး သူ့အဝတ်အစားတွေကို အောက်ခံဘောင်းဘီပဲ ကျန်တဲ့အထိ ချွတ်နေပါတယ်။ ယမင်းလည်း ကိုယ်ဖြစ်နေပုံကို ရှက်ကာ ရင်သားတွေနဲ့ ရွှေကြုတ်လေးကို လက်နဲ့ မလုံတလုံ ကာထားပြီး သူ့ကို ကြည့်ရမှာ ရှက်လို့ မျက်နှာလွှဲနေရပါတယ်။

သူက အဝတ်အစားတွေ ချွတ်ပြီးတော့ ကာထားတဲ့ ယမင်းရဲ့လက်တွေကို ဘေးကို ကိုင်ပြီး ပြန်ချထားလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ယမင်းကိုယ်လုံးပေါ်ကို ခွကာ အနမ်းကြမ်းကြမ်းများ ထပ်ပေးလာပြန်ပါပြီ။ ဒီတစ်ခါတော့ ယမင်းရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေတင်မကတော့ဘဲ ပါးနှစ်ဖက်၊ လည်ပင်းဘေးသားလေးတွေဆီကနေ ရင်ညွန့်ဆီကို တဖြည်းဖြည်း ဆင်းသွားပါတယ်။ ရင်ညွန့်လေးကို နမ်းရင်း သူ့လက်တွေနဲ့ ရင်သားတွေကို ပွတ်သတ်ပေးတဲ့အခါမှာ ယမင်းမှာ ရင်ကိုကြွတက်လာအောင် ဖြစ်စေပါတယ်။ တကိုယ်လုံးလည်း တဖျဥ္းဖျဥ္းနဲ့ ကုတင်နဲ့ လူနဲ့ ထိနေတယ်လို့တောင် မထင်တော့ပါဘူး။ ယောကျာ်းတစ်ယောက်ရဲ့ အထိအတွေ့က ရင်ခုန်မှုနဲ့အတူ အသိစိတ်တွေကို လွတ်ကင်းသွားစေခဲ့ပါတယ်။

သူရဲ့လက်တွေကလည်း ယမင်းတစ်ကိုယ်လုံးကို ပွတ်သတ်နေတာပါ။ လက်လေးနဲ့ ဖွဖွလေး ပွတ်သတ်ပေးယုံနဲ့ ယမင်းမှာ အငြိမ်မနေနိုင်အောင် ဖြစ်စေရပါတယ်။ သူ့လက်လှုပ်ရှားမှုတိုင်းကို ယမင်းရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ စိတ်ကပါ လိုက်ပါစီးမျောနေချိန်မှာပဲ ယမင်းရဲ့ ဘယာချိတ်ဟာ ပြုတ်သွားရပါတယ်။ ဒီတော့ သူ့ရဲ့နှုတ်ခမ်းတစ်စုံက ယမင်းရင်သားတွေဆီ ရောက်လာပြီး ပိုအခံရခက်တဲ့ ကာမဝေဒနာကို ဖြစ်ပေါ်စေပါတယ်။ သူ့နှုတ်ခမ်းနဲ့ ဖွဖွလေးနမ်းပြီး လျှာနဲ့လျက်ပေးယုံနဲ့ ကိုယ်တွင်းက တဆစ်ဆစ်နဲ့ယားတက်လာကာ နောက်ဆုံး ရွှေကြုတ်လေးအထဲက ဆစ်ကနဲ ဆစ်ကနဲ ဖြစ်သွားတဲ့ အထိပါပဲ။ လူမှာလည်း အာခေါင်တွေ ခြောက်ကာ သူပြုသမျှကို မငြင်းဆန်နိုင်ပဲ လိုက်ပါခံစားနေမိပါတယ်။

တဆက်တည်းမှာ သူ့က ယမင်းရဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးကို ကလေးတွေနို့စို့သလို စို့လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ ယမင်းဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့ပါဘူး။ အသဲတွေထဲက ယားတက်လာလို့ နှုတ်က အီးကနဲ အသံထွက်ကာ သူ့ခေါင်းကို ဆွဲခွာကာ လှုပ်ရှားရုန်းမိတဲ့ အထိပါပဲ။ ဒါပေမယ့် သူက ကြိုသိနေတဲ့ အတိုင်းပါပဲ။ ယမင်းနို့ကို စို့နေတာကို အပြတ်မခံဘဲ ယမင်းခန္ဓာကိုယ်လေးကို မရုန်းနိုင်အောင် ဖိချုပ်ပြီး ဆက်စို့နေပါတော့တယ်။ ယမင်းရဲ့ ရင်သားနှစ်ဖက်ကို ပြောင်းပြီး သူစို့လိုက်တိုင်း အသဲတွေအူတွေ ပြက်ထွက်ပါကုန်သလား ထင်ရအောင် ခံစားရတာပါ။

တကိုယ်လုံးလည်း အဖျားတက်လာသလို ဖြစ်နေကာ ရွှေကြုတ်လေးထဲက လှိုက်ယားလာကာ ညှစ်နေသလို ခံစားနေရပါတယ်။ ယမင်းတို့ အမျိုးသမီးတွေရ နို့က ကလေးမွေးပြီးတဲ့ အခါမှ နို့တိုက်ကျွေးဖို့ပဲ အသုံးဝင်မယ် ထင်ထားမိတာပါ။ အခုတော့ ယောကျာ်းတစ်ယောက်ရဲ့ နို့စို့ဖို့လည်း အသုံးဝင်မှန်း သိရပါပြီ။ ဒီလို အစို့ခံရယုံနဲ့ မနေနိုင်မထိုင်နိုင် ဖြစ်ရအောင် စိတ်တွေ နိုးကြွလာတာလည်း မယုံနိုင်စရာပါ။

ဒီလိုနဲ့ သူ့အပြုအစုတွေအောက္မှာ မိုးပေါ်ရောက်လိုက် အောက်ပြန်ကျလိုက်နဲ့ စီးမျောခံစားနေရင်းပဲ သူ့လက်တစ်ဖက်က ယမင်းရဲ့ ရွှေကြုတ်လေးကို ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ ထိကိုင်ပြီး ပွတ်ပေးလာပါတယ်။ ဒီလို သူ့လက်ချောင်းတွေနဲ့ အကွဲကြောင်းကို ဖိပြီး ပွတ်နေရင်းနဲ့ပဲ ယမင်းရွှေကြုတ်ထဲက ရွရွတက်လာပြီး တကိုယ်လုံး တွန်းကန်ကာ တစ်ခုခုကို အရှိန်အဟုန်နဲ့ လွှတ်ပစ်လိုက်သလို ခံစားလိုက်ရပါတယ်။ ဒီခံစားမှုမျိုးက ကိုယ့်ဟာကိုယ် လက်နဲ့ အာသာဖြေရင် ပြီးတဲ့ခံစားမှုမျိုးပါ။ အခုလည်း ယမင်းပြီးသွားတာပါ။ ဒါပေမယ့် ဒီတစ်ခါပြီးတာကတော့ တကိုယ်လုံး အားအင်တွေကုန်ခမ်းသွားသလို အရသာ ရှိလွန်းနေပါတယ်။ ခြေဖျားလေးများ ကောက်ကွေးကာ တဆက်ဆက်တုန်နေတဲ့အထိ ကာမအရသာ ခံစားလိုက်ရတာပါ။

ယမင်းရဲ့ ရွှေကြုတ်လေးကလည်း အရည်တွေ စိမ့်ထွက်လာတာ ဆက်တိုက်ပါပဲ။ သူက ပင်တီပေါ်ကနေ ပွတ်သတ်ပေးနေလို့ အရည်တွေ ထွက်နေတာကို ခံစားသိနေရပါတယ်။ ပထမတော့ ယမင်းလည်း အရည်တွေကြောင့် သူ့ကို အားနာကာ ရှက္မိပေမယ့်၊ ဒီကိစ္စမျိုးက တစ်သတ်လုံး ကြုံရတော့မှာမို့ ဘာမှမပြောတော့ဘဲ သူလုပ်သမျှကို ငြိမ်ခံပေးနေလိုက်ပါတယ်။ ယမင်းအဖို့ အထွဋ်အထိပ် ရောက်ပြီးပြီမို့ အသက်ကို မျှင်းမျှင်းရှုကာ မျက်လုံးမှိတ်ပြီး သူလုပ်သမျှ ငြိမ်ခံနေလိုက်ပါတယ်။ သူကတော့ ယမင်းရင်သားတွေဆီကနေ အောက်ကို ဆင်းပြီး နမ်းပေးလာပါတယ်။ သူက နှုတ်ခမ်းနဲ့ နမ်းယုံမကဘဲ လျှာထိပ်လေးနဲ့ပါ ထိုးကာ လျက်တာမို့ ယားလှပါတယ်။

အထွဋ်အထိပ်ရောက်ပြီး အားအင်တွေ ကုန်ခမ်းသွားသလို ခံစားရပေမယ့် သူက ဒီလိုတွေ ဆက်လုပ်ပေးတော့ တဖျဥ္းဖျဥ္းနဲ့ အားတွေ ပြန်ပြည့်လာသလိုပါပဲ။ ကာမစိတ်ရဲ့ အတက်အကျ လှည့်စားမှုကလည်း ယမင်းအတွက် ထူးဆန်းလှပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ဘိုက်သားတွေဆီ နမ်းပြီး လျက်ပေးတဲ့အခါမှာတော့ အသဲတွေ ယားလာတာကို မခံနိုင်လို့ သက်သာလို သက်သာညား သူ့ခေါင်းကို လက်နဲ့ကိုင်ထားရပါတယ်။ သူကတော့ လုပ်စရာ ရှိတာကို ဆက်တိုက်လုပ်နေရင်း သူ့လက်နှစ်ဖက်ကလည်း ရင်သားနဲ့ မိန်းမကိုယ် ပေါ်ကို စုန်ဆန် ပွတ်သတ်နေပါတယ်။ သူ့ခေါင်းက ယမင်းရဲ့ ပင်တီလေးနား နီးလာချိန်မှာတော့ သူ့ခေါင်းကို အတင်းမပြီး ဆက္မနမ်းတော့ဖို့ ပြောရပါတယ်။

ဒါပေမယ့် သူက ယမင်းရဲ့ လက်တွေကို ဖယ်ကာ အဲဒီနေရာကို နမ်းပေးမလို့ဆိုလို့ ယမင်းမျက်လုံး ပြူးရပါတော့တယ်။ အို…. ယောကျာ်းတစ်ယောက်က ယမင်းရဲ့ မိန်းမအင်္ဂါကို နမ်းကာ ပေါင်ကြားထဲ မျက်နှာအပ်မယ်ဆိုတဲ့ စကားဟာ ယမင်းခေါင်းနပန်းကြီးသွားစေပါတယ်။ လင်မယား ကာမမှုမှာ ဒါတွေပါသလား။ ဒီနေရာက ယမင်းတို့ မိန်းကလေးတွေရဲ့ ဆီးနဲ့ အညစ်အကြေးထွက်ရာနေရာ ဖြစ်သလို၊ တစ်လတစ်ကြိမ် ဓမ္မတာသွေးဆင်းရာ နေရာလေ။ သဘာဝအရ ညစ်ပတ်တဲ့နေရာမို့ ယောကျာ်းလေးများ ဘုန်းနိမ့်နိုင်ပါတယ်။ ပြီးတော့ သူက ယမင်းထက် အသက်ကြီးသူမို့ ကြောက်လန့်တကြားနဲ့ မလုပ်ဖို့ တောင်းပန်ရပါတော့တယ်။

ဒါပေမယ့် သူကတော့ ငရဲမကြီးသလို၊ ချစ်လွန်းလို့ လုပ်ပေးတာဖြစ်ကြောင်းနဲ့ ဒါမျိုးက လင်မယားတိုင်း လုပ်ကြတဲ့ ကာမမှုတစ်မျိုး ဖြစ်ကြောင်းပြောကာ ယမင်းကို မငြင်းဆန်ဖို့ ပြောနေပါတယ်။ ယမင်းလည်း ဘယ်လိုမှ ပြောမရတာနဲ့ လက်လျော့ပြီး ခွင့်ပြုလိုက်ရပေမယ့် ရင်ထဲမှာ ကြောက်လန့်ရှက်ရွံ့နေတုန်းပါပဲ။ ဒီကြောက်လန့်မှုကြောင့်ပင် သူက ပင်တီပေါ်က နမ်းပေးနေတာကို သတိမထားနိုင်လောက်အောင်ပါပဲ။ ဒါပေမယ့် ရွှေကြုတ်လေးကတော့ တဆစ်ဆစ်ယားပြီး အရည်တွေ စိမ့်ထွက်လာပါတယ်။ ဒီအရည်တွေ သူ့နှုတ်ခမ်းနဲ့ လျှာတွေကို ပေပြီး ယမင်းရဲ့ အနံ့အသက်ဆိုးတွေ ရကုန်မှာကို တွေးမိကာ သူ့မျက်နှာကြည့်ရမှာ ရှက်လို့ စောင်နဲ့ မျက်နှာကို ဖုံးထားလိုက်ပါတယ်။

သူလျှာဖျားလေးကတော့ အငြိမ်မနေဘဲ အကွဲကြောင်းတစ်လျောက် လှုပ်ရှားနေပါတယ်။ ယမင်းမှာလည်း သူလျက်ပေးတိုင်း အသဲတွေ၊ အူတွေ ဗြောင်းဆန်လွန်းလို့ ဖင်လေးကို ယိမ်းကာ ရှောင်နေမိပါတယ်။ မိန်းမကိုယ်ထဲကလည်း အရည်တွေ အများကြီး ထွက်နေလို့ ပင်တီတစ်ခုလုံး စိုရွှဲနေသလို ပေါင်ကြားတွေပါ စိုစိစိ ဖြစ်နေပါပြီ။ သူက လျက်နေရင်း ပင်တီဘေးကို ကိုင်ကာ ဆွဲချွတ်နေပါတယ်။ ဒီနေ့ယမင်းဝတ်တဲ့ ပင်တီက နည်းနည်းကြပ်သလို အသားကပ်မို့ အရည်တွေနဲ့ ကပ်နေပြီး ချွတ်ရခက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ယမင်း ဖင်လုံးလုံးလေးတွေကလည်း ခံနေတာမို့ သူချွတ်လို့ အစဥ္မပြေပါ။ ဒါကြောင့် ယမင်းလည်း ရှက္မနေနိုင်တော့ဘဲ စောင်ကိုဖယ်ကာ ထထိုင်ပြီး ပင်တီကို ချွတ်ပေးရပါတယ်။

ပင်တီချွတ်ပြီဆိုတော့ သူက ယမင်းကို လိုးတော့မယ်ထင်ပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ သူနမ်းတာကို ခံပြီးကာနဲ့ အိပ်ယာပေါ် ပြန်လှဲကာ မျက်လုံးမှိတ်ထားလိုက်ပါတယ်။ သူက ယမင်းပေါင်တွေကို ကားစေပြီး အလယ်ကို ဝင်ထိုင်တာ တွေ့လိုက်ရပါတယ်။ ကျမလည်း မျက်လုံးမှိတ်ကာ သူ့ပစ္စည်း ဝင်လာတာကို စောင့်နေပေမယ့် မိန်းမကိုယ် အပေါက်လေးကို အေးကနဲဖြစ်သွားပြီး အသဲယားသွားရပါတယ်။ သူက မလိုးသေးဘဲ ခါးကုန်းကာ ကျမအပေါက်ဝလေးကို လျှာအပြားလိုက်ထုတ်ကာ အစုန်အဆန် လျက်ပေးနေတာပါ။ အရည်တွေ တရွှဲရွှဲနဲ့ ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်နေတဲ့ စက်ပက်လေးကို သူက မရွံ့မရှာလျက်ပေးနေပေမယ့် ခံရသူမှာတော့ ရှက်ရွံ့အားနာကာ ရုန်းဖို့ ကြိုးစားနေပေမယ့် တက်လာတဲ့ ခံစားမှုတွေကြောင့် တအားအား ညီးကာ လူးပျံသွားရပါတယ်။

ဒီလိုနဲ့ ထင်ကို မထင်ထားတဲ့ သူ့ရဲ့အမှုတ်အလျက္များကို လူးပျံညီးညူ ခံပေးနေရင်းပဲ အရည်များထပ်ထွက်ကာ ကာမမီးများ တောက်လောင်လာရပါတယ်။ သူ့ကို အားနာ ရှက်ရွံ့တာတွေလည်း ဘယ်ရောက်သွားမှန်း မသိတော့ပါ။ ဒီအချိန်မှ သူက ရပ်လိုက်ပြီး ကိုယ်ကို မက္လိုက်ပါတယ်။ ကျမလည်း ကာမအရှိန်တက်နေတုန်း ဆန့်တငင့်ငင့်ဖြစ်သွားလို့ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်ပါတယ်။ ဒီတော့မှ သူက ဘောင်းဘီချွတ်ကာ လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်တာကို တွေ့ရပါတယ်။ ညိုညိုတုတ်တုတ်နဲ့ အကျောများ ပြိုင်းပြိုင်းထနေတဲ့ သူ့ပစ္စည်းကြီးကို ကြည့်ပြီး ယမင်း လန့်သွားပါတယ်။ ဘဝတလျောက်လုံးမှာ ယောကျာ်းကြီးတစ်ယောက်ရဲ့ ပစ္စည်းကို ပထမဆုံး တွေ့ဖူးတာပါပဲ။

တွေ့လိုက်ရတာကလည်း လန့်စရာကြီးမို့ ဒါကြီးနဲ့သာဆိုရင် ယမင်းဟာလေး ကွဲပြဲသွားမှာ သေချာပါတယ်။ အာသာဖြေရင်း လက်တစ်ဆစ်လောက်ကိုတောင် စသွင်းရင် နာတတ်တဲ့ ယမင်းဟာလေးက ဒါကြီးကို ဝင်ပါ့မလားရှင်။ ယမင်းလေ လန့်ပြီး မျက်လုံးပြူးနေချိန်မှာပဲ သူက ယမင်းအပါ် ဖိကာ ရင်ဘက်ချင်းအပ်ပြီး နှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းပေးလာပါတယ်။ လက်ကလည်း ရင်းသားတွေနဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို ပွတ်သတ်ပေးရင်း သူ့ပစ္စည်းကြီးကလည်း ရွှေကြုတ်လေးတလျောက် ဟိုထိုးဒီထိုးနဲ့ ဖြစ်နေတော့ အသဲတွေယားနေတာပါပဲ။ နှုတ်ခမ်းကို နမ်းရင်း လျှာနဲ့သိမ်းကာ လျက်နေတော့ သူ့နှုတ်ခမ်းကနေ အနံ့စူးစူးလေး ရနေပါတယ်။

ဒါက ယမင်းဟာလေးထဲက ထွက်တဲ့ အရည်တွေကြောင့်ဆိုတာ သိပါတယ်။ ဒီလို မိန်းမကိုယ်ထဲက ထွက်လာတဲ့ အရည်တွေကို မရွံပဲ နမ်းပေးလျက်ပေးတဲ့ သူ့ကို အံ့ဩအားနာရင်းနဲ့ပဲ သူ့နှုတ်ခမ်းကို ပြန်နမ်းပေးမိပါတော့တယ်။ ဒီလို အပြန်အလှန်နမ်းရင်း သူ့ကျောကို ဖက်တွယ်မိချိန်မှာ ခုနက သူ့ပစ္စည်းကြီးကို ကြောက်စိတ်တွေ မေ့ပျောက်သွားပြီး ယမင်း ဟာလေးထဲက ယားတက်လာကာ တစ်ခုခု လိုချင်တဲ့ ဆန္ဒတွေ ပြင်းပြလာပါတယ်။ ဒီအချိန်မှာပဲ အပေါက်ဝကနေ ခပ်နွေးနွေး အရာတစ်ခုရဲ့ တေ့ထောက်ခြင်းကို ခံရပြီး မိန်းမကိုယ်အတွင်းထဲကို ထိုးခွဲဝင်ရောက်လာပါတော့တယ်။

ခပ်တုံးတုံးလုံးလုံးအရာကြီးက မဆန့်မပြဲ ထိုးခွဲဝင်လာတာကို ခံရကာမို့ ယမင်းမှာ ပါးစပ်ဟကာ အော်ရင်း ပေါင်ကြောတွေ တောင့်တင်းသွားအောင် နာသွားရပါတယ်။ နာလွန်းလို့ သူ့ကို ပြန်မနမ်းနိုင်တော့ဘဲ အော်ညီးနေမိတဲ့ ယမင်းနှုတ်ခမ်းကို သူ့ပါးစပ်နဲ့ ပြန်ပိတ်ကာ ဖိကပ်နမ်းလိုက်ပါတယ်။ တဆက်တည်း ယမင်းပုခုန်းနှစ်ဘက်ကို လျှိုကိုင်ထားလို့ မရုန်းနိုင်အောင် ချုပ်ထားသလို ဖြစ်နေပါတယ်။ သူ့ပစ္စည်းကြီးကတော့ အထဲကို တစ်ရစ်ချင်း ထိုးခွဲဝင်ရောက်နေတာမို့ ယမင်းမှာ လည်ပင်ကြောများထောင်အောင် ခံစားနေရတာပါ။ နထင်ကြောများဆိုရင် ပေါက်ထွက္မတတ်ဖြစ်ကာ နားထဲက လေတွေပင် ထွက်နေသလိုပါပဲ။

သူကတော့ တရစ်ချင်း ထိုးသွင်းနေရင်းနဲ့ တဝက်လောက်အရောက္မှာ ဆက်သွင်းလို့ မရလောက်အောင် တင်းကြပ်နေပါပြီ။ ဒါက အဆုံးလို့ ယမင်းထင်လို့ သူ့ကို တင်းတင်းပြန်ဖက်ထားရင်း နာကျင်တာတွေကို ဖြေဖျောက်နေမိပါတယ်။ သူက ထိုပုံစံအတိုင်းလေးပဲ ထားကာ သူ့ဖင်ကို လှုပ်ပြီး ကစားပေးသလို အနမ်းနဲ့ အပွတ်အသတ်တွေကလည်း တပြိုင်တည်း လုပ်ပေးနေပါတယ်။ ဒီလိုလေး တစိမ့်စိမ့်နေရတော့ ခံရတာ သက်သာလာကာ ယမင်းဟာလေးထဲက အရည်များ ထပ်ထွက်လာပြီး အထဲမှာ ခပ်နွေးနွေးလေး ခံစားလို့ ကောင်းလာပါတယ်။ ယမင်းလည်း နာတာတွေ သက်သာပြီး အကောင်းဘက် ရောက်လာကာ တကိုယ်လုံး တရှိန်းရှိန်းနဲ့ ဖြစ်လာပါတယ်။

ဒီလိုလေးနေရင်းနဲ့ သူက ယမင်းပုခုန်းကို ပိုတင်းတင်းဆွဲကိုင်ကာ ရင်ဘက်ကိုဖိထားပြီး သူ့ပစ္စည်းကို ဆောင့်ထိုးထည့်လိုက်ပါတယ်။ ယမင်းမှာ နာလွန်းလို့ မျက်ရည်များပင် ထွက်လာရပါတယ်။ လူကို သူ့အားကြီးနဲ့ ဖိထားလို့ မရုန်းနိုင်ပေမယ့် လွတ်နေတဲ့ ခြေထောက်ကတော့ မိုးပေါ်ထောင်ပြီး ရုန်းနေမိပါတယ်။ သူကတော့ ယမင်း ပါးတွေကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် နမ်းပြီး ခဏလေး၊ ကောင်းလာတော့မယ်ပြောကာ အထဲမှာစိမ်ပြီး ဖင်ကိုလှုပ်ကာ ကစားပေးနေပါတယ်။ ယမင်းမှာ အသံထွက်အောင် အော်ညီးငိုနေမိရင်း သူ့ရင်ဘက်ကို တွန်းထားရပါတယ်။ ရုန်းလို့မရသလို၊ လင်ယောကျာ်းမို့ အတင်ငြင်းဆန်လို့လည်း မရတာမို့ သူလုပ်သမျှကို သက်သာလို သက်သာညား ခြေကိုဆန့်ပြီး ကားထားရပါတယ်။

ဒါမျိုးက အစပိုင်း နာတတ်တာကို သိကြားဖူးပေမယ့် ခံရတာတော့ မီးစနဲ့ အထိုးခံရသလိုပါပဲ။ လူမှာလည်း တကိုယ်လုံး ချွေးတွေထွက်ကာ မောပန်းပြီး မရုန်းနိုင်တော့ပါဘူး။ မိန်းမကိုယ်တစ်ခုလုံး စုပ်ပြဲသွားသလို ထူပူနေပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူက ဖင်ကို လှုပ်ပြီး ကစားပေးနေလို့ သူ့ပစ္စည်းက ယမင်းကိုယ်ထဲမှာ ဟိုပွတ်ဒီပွတ်နဲ့ အငြိမ်မနေပါ။ တချက်တချက်ဆိုရင် ဓာတ်လိုက်သလို ကျင်တက်သွားရအောင် စွမ်းဆောင်နိုင်ပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အတွင်းထဲက ကျင်တက်လာပြီး သူလှုပ်ရှားမှုများကို လက်ခံနိုင်လာပါတယ်။ သူကလည်း ယမင်းအခြေအနေကို ကြည့်ပြီး သူ့ပစ္စည်းကို နည်းနည်းချင်းဆွဲထုတ်ကာ ကစားပေးလာပါတယ်။

ဒါဟာ ယမင်းစပြီး အလိုးခံနေရပြီဆိုတာ သိပါတယ်။ သူ့အသွင်းအထုတ်လုပ်တိုင်း ယမင်းအထဲက အရည်တွေကလည်း အပြင်ဘက်ကိုပင် စီးကျလာရပါတယ်။ နာတာကတော့ နာသလို တဖြည်းဖြည်းလည်း ခံစားလို့ ကောင်းလာပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ သူက ရရဲ့လား၊ ခံနိုင်လား မေးတာကို ရပါတယ်၊ ဒီလောက်လေးပဲ လုပ်ဖို့ တောင်းဆိုမိပါတယ်။ သူကလည်း တဝက်လောက်ပဲ အထုတ်အသွင်းလုပ်ပြီး သာသာလေး လိုးပေးသလို ယမင်းကို ပွတ်သတ်နမ်းရှုတ်ပေးနေလို့ အရသာရှိကာ ညီးညူနေရပါတော့တယ်။ ဒီလို ယမင်းရဲ့ အထဲမှာ ပွတ်တိုက်ထိုးဆွနေတာကို ခံယူရင်းနဲ့ပဲ ကာမအရှိန်များ တက်လာကာ သူ့ကို တင်းတင်းဖက်ရင်း တစ်ခါ ပြီးသွားခဲ့ရပါတယ်။

ယမင်းဘဝမှာ အရင်က မခံစားဘူးတဲ့ ကာမအရသာကို နှစ်ခါတိတိ ဆက်တိုက် ခံစားလိုက်ရလို့ ကျေနပ်အားရကာ သူ့ကို ပြန်နမ်းပေးနေမိပါတယ်။ ယမင်းရဲ့ စပ်ပက်အတွင်းထဲကတော့ နာတာကတော့ ရှိနေတုန်းပါပဲ။ ဒါကြောင့်ပဲ သူနေရာချပေးသလို ပေါင်တွေကို ပိုကားပေးပြီး ခံပေးနေရပါတယ်။ သူက ယမင်း ဒုတိယအကြိမ် ပြီးသွားတဲ့အခါမှာ သူ့ပစ္စည်းကို အဆုံးနားထိ ဆွဲထုတ်ပြီး တချက်ချင်း ဆောင့်သွင်းလာပါပြီ။ အဆုံးထိ ပွတ်တိုက်ခံရမှုကြောင့် ယမင်းရဲ့ ဖင်ကြွတက်အောင် ပါသွားရသလို ပြန်ဆောင့်ထည့်ချိန်မှာလည်း မျက်ရည်လည်ရတဲ့အထိ ထိချက်ပြင်းလှပါတယ်။ ကိုယ်တွင်းက အရာဝတ္ထုတစ်ခုခုကို အားနဲ့ဆောင့်ထိလို့ ဒုက်ကနဲ မြည်တဲ့အသံကိုတောင် ကြားနေရသလိုပါပဲ။

သူ့ကို ဖြည်းဖြည်းလုပ်ဖို့ ပြောပေမယ့် မရတော့ပါဘူး။ အချက်တိုင်း အသံထွက်အော်ဟစ်ကာ ကော့ပြန်ကာခံနေရပါပြီ။ အခံရသက်သာစေဖို့ ထိမိလှတဲ့ ဆောင့်ချက်တွေနဲ့ အညီ ယမင်းခန္ဓာကိုယ်က ပြန်တုန့်ပြန်ပေးနေရပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ သူ့လိုးချက်တွေ မြန်လာသလို အားလည်း ပါလာပါတယ်။ သူက ယမင်းရဲ့ နို့အုံ ဖွေးဖွေးလေးတွေကို ညှစ်ကိုင်ရင်း သူ့ခရီးရဲ့ လမ်းဆုံးကို ချီတက်နေသလိုပါပဲ။ ယမင်းမှာလည်း သွက်သွက်ခါအောင် ခံနေရရင်းနဲ့ကို သူနဲ့အပြိုင် လိုက်ပါနေရပြန်ပါပြီ။ တင်းကြပ်ပြီး၊ ထိမိစီးပိုင်တဲ့ လိုးချက္များကို ခံယူနေရင်းနဲ့ပဲ သူ့ပစ္စည်းထဲက အရည်တွေ အထဲကို အပြည့်ပန်းထည့်ကာ ခံလိုက်ရပါတယ်။ ယမင်းရဲ့ မိန်းမကိုယ်တစ်ခုလုံး ပူဆင်းသွားသလို ခံစားလိုက်ရကာ အတွင်းသားလေးများ တရွရွဖြစ်လာပြီး သုံးကြိမ်မြောက် ကာမပြီးဆုံးခြင်း အရသာကို အပြည့်အဝ ခံစားလိုက်ရပါတော့တယ်။

အခုတစ်ကြိမ်ပြီးခြင်းက အပြည့်စုံဆုံးနဲ့ အရသာအရှိဆုံးဆိုရင် မမှားပါဘူး။ ယောကျာ်းတစ်ယောက်နဲ့ ကာမဆက်ဆံခြင်း အရသာကို အပြည့်အဝ ခံစားလိုက်ရပြီးချိန်မှာတော့ ယမင်းမှာ စိတ်တွေ လွင့်ပျံထွက်သွားရပါတော့တယ်။ လူမှာလည်း အသိမဲ့သလောက် ဖြစ်သွားပြီး သူက ယမင်းကိုယ်ပေါ်မှောက်ကာ ဆန့်ငင် ဆန့်ငင်နဲ့ အကြောများ တုန့်ပြန်ပြီး မှိန်းနေတာကို ဖက်ပြီး အမောဖြေနေမိပါတယ်။ သွေးစလေးတွေ ရောနေတဲ့ အရည်တွေကလည်း မနည်းပါဘူး။ ယမင်းပေါင်တံတလျောက်ကနေ အိပ်ယာပေါ်ကိုတောင် ကျဆင်းနေပါတယ်။ ပြီးတော့ သူက ယမင်းပါးတွေကို နမ်းကာ အမောဖြေနေသလို ယမင်းကလည်း သူ့အနမ်းများကို ကျေကျေနပ်နပ်ခံယူရင်း ပြန်တုန့်ပြန်ပေးနေမိပါတယ်။

ဒီလို အရသာရှိရှိ မှိန်းနေချိန်မှာပဲ ယမင်းရဲ့ မျက်လုံးထဲမှာ ကိုကြီးမျက်နှာကို မြင်ယောင်နေမိပါတယ်။ တကယ်ဆိုရင် ဒီအရသာတွေကို ကိုကြီး နဲ့ရဖို့ စိတ်ကူးယဥ္ခဲ့ဖူးပါတယ်။ အပျိုပေါက်စလေးရဲ့ စိတ်ကူးယဥ္ကမ္ဘာလေးထဲမှာ ရူးသွပ်ပြီး စိတ်ကူးနဲ့ မှန်းခဲ့ဖူးခဲ့ပါတယ်။ ဒါတွေက ကိုကြီး မင်္ဂလာမဆောင်ခင်အချိန်အထိ ပါပဲ။ ကိုကြီး အိမ်ထောင်သည် ဖြစ်သွားချိန်က စပြီး ဒီစိတ်ကူးယဥ္မှုကို ထိန်းချုပ်ထားခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ယခုလို ယမင်းအိမ်ထောင်သည်ဘဝရဲ့ ပထမဆုံး လိင်ဆက်ဆံမှုမှာပဲ ကိုကြီးကို ပြန်သတိရမိတာက ကိုယ့်လင်သားအပေါ် သစ္စာမဲ့သလို ဖြစ်သွားရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ငယ်စဥ္ကတည်းက စွဲလမ်းခဲ့တဲ့ ကိုကြီးကို လွယ်လွယ်နဲ့ ဘယ်မေ့ဖျောက်နိုင်ပါ့မလဲလေ။ အပြစ်ရှိသလို ခံစားရပေမယ့် တဖြည်းဖြည်းနဲ့ မေ့ပျောက်ပစ်နိုင်မှာပါလို့ပဲ မှတ်ယူလိုက်ပါတော့တယ်။

ဒီညအဖို့ ဒီတစ်ကြိမ်ပဲ ထင်ခဲ့ပေမယ့် မဟုတ်ခဲ့ပါဘူး။ ပြီးသွားတော့ နှစ်ယောက်လုံး သန့်ရှင်းရေးလုပ်ကြတော့လည်း သူကိုယ်တိုင် ယမင်းကို ယုယုယယ သန့်ရှင်းပေးပါတယ်။ ခုနက ခပ်ကြမ်းကြမ်းလုပ်ခဲ့တာ သူမဟုတ်တဲ့ အတိုင်းပါပဲ။ ယမင်းပစ္စည်းလေးကလည်း ရဲနေအောင် ယောင်နေပါတယ်။ သူက ဖွဖွလေး ပွတ်သတ် သန့်ရှင်းပေးတော့ ရှက်ပေမယ့် ငြင်းလို့လည်း မရပါဘူး။ သူ့အရည်တွေနဲ့ ယမင်းရဲ့ အပျိုမှေးပေါက်ပြီး ထွက်လာတဲ့ သွေးစတွေက သူ့အောက်ပိုင်းမှာလည်း ပေရေနေတာပါ။ ယမင်းလည်း သူ့ကို ပြန်သန့်ရှင်းပေးပြီးတာနဲ့ အိပ်ရတော့မယ် ထင်ပြီး အိပ်ယာထဲဝင်ခဲ့ပါတယ်။ အိပ်ယာခင်းတွေ သွေးစတွေ စွန်းထင်နေတဲ့ အရည်မျိုးစုံနဲ့ ညစ်ပေနေလို့ လဲရအောင် လုပ်တာကို သူက ဒီညထားလိုက်ဖို့ တားတာကို ပထမတော့ ယမင်းနားမလည်ခဲ့ပါဘူး။

နောက္မှ သူထပ်လုပ်ချင်သေးလို့ မလဲခိုင်းတာကို သိလိုက်ရပါတယ်။ အဲဒီညက ယမင်း သုံးချီတောင် ပယ်ပယ်နယ်နယ် ခံလိုက်ရတာပါ။ တစ်ညတည်းနဲ့ လူမှာ အရုပ်ကြိုးပျက်ဖြစ်အောင် ခံလိုက်ရသလို ကာမနည်းလမ်း အတော်များများကိုလည်း လက်တွေ့ကြုံလိုက်ရပါတယ်။ ဒုတိယအချီ အစပျိုးချိန်မှာပဲ ယမင်းက သူ့လီးကို စုပ်ပေးခဲ့ရပါတယ်။ ယမင်းရဲ့ ယောင်နေတဲ့ စပ်ပက်ဖေါင်းဖေါင်းလေးကို အရင်လျက်ပေးခဲ့လို့ အားနာနေချိန်မှာပဲ မထင်မှတ်ဘဲ သူ့လီးကို စုပ်ခိုင်းတာကို ခံလိုက်ရပါတယ်။ ယမင်းအံ့အားသင့်နေချိန်မှာပဲ သူက လင်ယောကျာ်းကို ဒါမျိုး ပြန်ပြုစုပေးရတာ ထုံးစံပဲမို့ လုပ်ပေးဖို့ တောင်းဆိုပါတယ်။ ယမင်းကိုလည်း သူလုပ်ပေးထားတာမို့ မငြင်းရက်ပါဘူး။ ဒါကြောင့်ပဲ မလုပ်တတ်တဲ့ ယမင်းကို သူက ပါးစပ်ဟခိုင်းပြီး သူ့လီးကို ထိုးသွင်းကာ စုပ်နည်းကို သင်ပေးပါတယ်။

သူ့ရဲ့သင်ပြမှုတွေကို ယမင်းဘက်ကလည်း ကျေကျေနပ်နပ် ပြန်လုပ်ပေးခဲ့ပါတယ်။ သူ့ရဲ့ကျေနပ်ပြီး အရသာတွေ့နေတဲ့ မျက်နှာကို မြင်ရတော့ ယမင်းလုပ်ပေးရတာ ပိုအားရလာပါတယ်။ စလုပ်တုန်းက ယောကျာ်းတစ်ယောက်ရဲ့ သေးပေါက်ရာ အချောင်းကြီးဖြစ်လို့ ရွံသလို ခံစားရကာ အသက်အောင့်ပြီး စစုပ်ပေးခဲ့ရတာပါ။ ဒါပေမယ့် စုပ်ပေးရင်း သူအရသာရှိတာတွေ့ရပြီးချိန်မှစကာ စုပ်ရတာ အထာကျလာပါတယ်။ သူပြပေးသလို သူ့လီးနဲ့ ဂွေးစိတွေကို စုပ်ပေး၊ လျက်ပေး၊ နမ်းပေးရင်းနဲ့ပဲ ယမင်းစိတ်တွေ ပြန်ထလာကာ ကာမပွဲကို ဆက်ဆင်နွှဲဖြစ်ကြပါတယ်။ တစ်ချီပြီးတိုင်း လူမှာ နာကျင်ပြီး မလှုပ်ချင်ဖြစ်ရပေမယ့် သူ့ပစ္စည်းကြီး ယမင်းအထဲကို ဝင်သွားလိုက်တာနဲ့ နာတာတွေနဲ့အတူ ကာမအရှိန်တွေတက်လာတာ သူလုပ်သမျှ ခံပေးနေမိတာ ထူးဆန်းစရာပါ။

တခါပြီးတိုင်း နာလွန်းလို့ နောက်တခါကို ငြင်းပေမယ့်လည်း ကိုယ့်ယောကျာ်းက လိုချင်နေတာကို မဖြည့်ဆည်းပေးလို့လည်း ဘယ်ရပါ့မလဲ။ အဲဒါကြောင့်ပဲ နာရက်နဲ့ ကြိတ်မှိတ်ပြီး သူခိုင်းသလို နေပေးခဲ့ရပါတယ်။ အဲဒီညက ပက်လပ်အပြင်၊ မှောက်ရက်ရော၊ အပေါ်က တက်ပြီးတော့ရော နေပေးခဲ့ရပါတယ်။ တကိုယ်လုံး မလှုပ်နိုင်ပေမယ့် သူတောင်းဆိုလို့ အပေါ်က တက်ဆောင့်ပေးရတာ မသက်သာပါဘူး။ ဒါတောင် ယမင်းမဆောင့်ပေးတတ်လို့ သူက အောက်ကနေ ပြန်ဆောင့်ပေးတော့ ယမင်းပေါင်ကွပြီး လေထဲမှာ လွင့်နေအောင် ခံခဲ့ရတာပါ။ နောက်ဆုံးနဲ့ ထိချက်အပြင်းဆုံးနဲ့ သတိမေ့မတတ် ခံလိုက်ရတာတော့ လေးဘက်ကုန်းပြီး ခံရတာပါပဲ။

နောက်ဆုံးအချီမှာ ပြီးခါနီးတော့ ယမင်းကို လေးဘက်ကုန်းခိုင်းပြီး အကြမ်းဆုံးေသာ ဆောင့်ချက်တွေနဲ့ ပြီးအောင် လိုးသွားခဲ့တာပါ။ ဒီနည်းက ထိချက်ပြင်းပြီး ခံရအခက်ဆုံးပါပဲ။ သူပြီးတော့ ယမင်းလည်း မှောက်ကျသွားပြီး လုံးဝမလှုပ်နိုင်တော့ပါဘူး။ တကိုယ်လုံး နာကျင်နေပြီး လှုပ်ဖို့တောင် အားမရှိတော့လို့ ရေတောင်ထ မဆေးနိုင်ဘဲ ထိုအတိုင်းပဲ အိပ်ပျော်သွားခဲ့ရပါတယ်။ မင်္ဂလာဦးညမှာပဲ အပျိုစင် ယမင်းအတွက်ကတော့ တသက္မမေ့အောင် အကြမ်းတမ်းဆုံး ခံလိုက်ရတာပါပဲ။ ဘဝမှာ ပထမဆုံးအကြိမ် အိပ်ယာထက္မှာ မှောက်လျက်ကြီး အဝတ်မဲ့ကာ ဖင်ဟောင်းလောင်းနဲ့ အိပ်ပျော်သွားရခြင်း ဖြစ်ပါတော့တယ်။ ဒီအချိန်မှာ ရှက်တာတွေ၊ အိန္ဒြေတွေကို အမှုမထားနိုင်လောက်အောင်ပါပဲရှင်။

နောက်နေ့ မနက္မိုးလင်းတဲ့အထိ ဒီအတိုင်း အိပ်ပျော်နေခဲ့ပါတယ်။ မိုးလင်းတော့ တကိုယ်လုံး ကျိုးကျေနေသလို နာကျင်ကိုက်ခဲနေလို့ မထနိုင်ပါဘူး။ တသတ်လုံး အလုပ်ကြမ်း မလုပ်ဖူးတဲ့ ယမင်းအဖို့တော့ ဒီဒဏ်တွေက ကြမ်းတမ်းရက်စက်လွန်းသလို သူ့ကိုလည်း လန့်သွားတဲ့ အထိပါပဲ။ ဒါပေမယ့် လင်ယောကျာ်းက လိုးတာကို မိန်းမဖြစ်သူက အပြစ်တင်လို့မှ မရတာလေ။ ခံပေးရမှာပေါ့။ သူထပ်လိုးတိုင်းလည်း အချိန်နည်းနည်းကြာတာနဲ့ ယမင်းကပါ စိတ်ပါပြီး နာနေတဲ့ကြားက အစွမ်းကုန် ခံပေးမိတာကိုလည်း အံ့ဩမိပါတယ်။ ဒါကြောင့်လည်း ဒဏ်တွေ ပိုခံရတာပေါ့။

မထနိုင်ပေမယ့်လည်း မယားတစ်ယောက်ရဲ့ ဝတ္တရားအရ အားတင်း ထရတာပါပဲ။ ထတော့မှ နာတာ ပိုသိတာပါတယ်။ အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံး ထူပူနေတာ အထိမခံနိုင်ပါဘူး။ အဖုတ်လေးဆိုရင် ယောင်ကိုင်းနေတာပါပဲ။ လမ်းလျောက်တော့လည်း နာလွန်းလို့ ပေါင်ကွလျောက်နေရသလို အထိုင်အထတောင် အောက်ပိုင်းက နာလွန်းပါတယ်။ ယောကျာ်းတစ်ယောက်ရဲ့ ပစ္စည်းနဲ့ ထိုးသွင်းတဲ့ဒဏ်က ဒီလောက် ပြင်းထန်တာကို မယုံနိုင်စရာပါ။ သူ့မှာ ရှိသမျှအားနဲ့ ဆောင့်လုပ်လို့ ခံရတာနေမှာပါ။ မနေ့ညက ခံပေးနိုင်ခဲ့တာကိုပဲ ကိုယ့်ကိုကိုယ် အံ့အားသင့်မိပါတယ်။ ဒီလိုနာနာကျင်ကျင်နဲ့ပဲ သူနဲ့ သူ့အမေအတွက် မနက်စား ပြင်ပြီး နှိုးကာ ကျွေးရပါတော့တယ်။

မနက်စာ စားပြီးတော့ ယမင်းကို သူ့ရင်ခွင်ထဲထားကာ စကားပြောမိကြတယ်။ ဒီနေ့သူက အလုပ်ကို မဖြစ်မနေ သွားရမယ်တဲ့။ မနက်ပိုင်းပဲနေပြီး ပြန်လာကာ နောက်နှစ်ရက်တော့ မသွားဘဲ နားမယ်လို့ ဆိုပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ပြောကြရင်း မနေ့ညက ကြမ်းခဲ့တာတွေဆီ ရောက်သွားပါတယ်။ ယမင်းက အရမ်းနာနေပြီး သူ့ကို လန့်နေတာကို ပြောပြမိပါတယ်။ သူက အစမို့ပါ၊ နောက်ဆို မနာတော့ဘူးပြောလာပါတယ်။ အနာသက်သာအောင် အဖုတ်လေးကို နမ်းပေးအုံးမယ်တဲ့။ ယမင်းလည်း အထိမခံနိုင် ဖြစ်လွန်းတာရယ် သူအလုပ်သွားရမှာရယ်ကြောင့် အတင်းငြင်းမှ မလုပ်တော့တာပါ။ အဲဒီနေရာကို နမ်းတာ လျက်တာတွေကို ခံရတာရှက်လို့ နောက်ထပ် မလုပ်စေချင်တာကို ပြောတာလည်း မရပါဘူး။

ပြီးတော့ သူကို ကိုကြီးသန့်စင်လို့ ခေါ်နေတာကို ကိုကြီးလို့ ပြောင်းခေါ်ဖို့ တောင်းဆိုပါတယ်။ ဒီစကားကြားတော့ ယမင်းရင်ထဲမှာ တုန်လှုပ်သွားပါတယ်။ ယမင်းအတွက် ကိုကြီးဆိုလိုက်တာနဲ့ ကိုကြီးမျိုးဝင်းကိုပဲ မြင်ယောင်မိပါတယ်။ ကိုကြီး ဆိုတဲ့အခေါ်အဝေါ်က ယမင်းအတွက် အဓိပ္ပါယ်တွေ အများကြီး ရှိပါတယ်။ ခင်မင်ခြင်း၊ တွယ်တာခြင်း၊ ကြင်နာခြင်း၊ အားကိုးခြင်း၊ ယုံကြည်ခြင်းနဲ့ တိတ်တခိုး မြတ်နိုးချစ်ခင်ရခြင်းတွေ ပါဝင်နေပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ဒီလိုကြီးတော့ မေခါ်ချင်ကြောင်း တဖက်လှည့်နဲ့ ပြောရပါတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ အကိုလို့ ခေါ်မယ်လို့ ပြောတော့မှ သူကလည်း ကျေနပ်လက်ခံသွားပါတော့တယ်။

ဒီလိုနဲ့ သူပွဲရုံထွက်သွားပြီး ခဏကြာတော့ မမကြည်ပြာ ရောက်လာပါတယ်။ ယမင်းဖြစ်နေတဲ့ ပုံစံကြောင့် မမကို တွေ့ရတာ ရှက်ပါတယ်။ မမကို ထွက်ကြိုတာတောင် ပေါင်ကွပြီး လမ်းဖြည်းဖြည်း လျောက်နေရတာလေ။ မမက ဒါကို တွေ့ပြီး ညက ညီမလေး တော်တော်ခံလိုက်ရတာလားလို့ စနေပါသေးတယ်။ ယမင်းလည်း မမက ကိုယ့်အမလို ဖြစ်နေလို့ သိပ်မရှက်တော့ပါဘူး။ မမနဲ့ ဘကြီးဦးနဲ့က ဒီလူကြီးနဲ့ ပေးစားတာကိုးလို့ စိတ်ဆိုးသလို နှုတ်ခမ်းဆူပြီးပြောတော့ မမက ရယ်နေပါတယ်။ မမလာတာက ယမင်းကို အကိုက်အခဲပျောက်ဆေး လာတိုက်တာဆိုလို့ အံ့ဩရပါသေးတယ်။ နောက္မှ မမနဲ့သူ ဖုန်းပြောပြီးတော့ ယမင်း နေမကောင်းဘူးဆိုလို့ ရောက်လာတာလို့ ဆိုပါတယ်။

မင်္ဂလာဆောင်ပြီး နေမကောင်းတာက ဒီကိစ္စပဲဆိုပြီး ဆေးပါ ဝင်ဝယ်လာတာတဲ့။ မမက ဒီလို နားလည်သိတတ်ပြီး ကောင်းလွန်းတော့ ယမင်းလည်း နာနေတာတွေကို မရှက်ဘဲ ပြောပြရတာပေါ့။ အစကတည်းက မမနဲ့ ယမင်းက မိန်းမကိစ္စတွေမှာ တိုင်ပင်နေကြလေ။ ယမင်းအတွက် မိန်းကလေးချင်း အားကိုးယုံကြည်စရာ၊ တိုင်ပင်စရာက မမတစ်ယောက်ပဲ ရှိတာလေ။ ညက သူ သုံးခါလုပ်သွားကြောင်းပြောတော့ မမက ရယ်နေပါတယ်။ ဒါကတော့ ယောကျာ်းတွေ ရကာစမှာ ဒီလိုပဲလို့ ပြောပါတယ်။ ဒီရက်ပိုင်းတော့ ဒီလောက်နဲ့ မပြီးသေးဘူးတဲ့။ ယမင်းတော့ မလွယ်ဘူးပြောကာ ယမင်းရဲ့ ယောင်နေတဲ့ အဖုတ်လေးကို ပြခိုင်းပါတယ်။ ယမင်းလည်း ပြရမှာ ရှက်ပေမယ့် မမက မိန်းကလေးချင်း ဘာရှက်စရာရှိလဲဆိုမှ ကန်တော့ပြီး ထမိန်လှန်ကာ ပြရပါတယ်။ အဖုတ်လေးက ယောင်ကာ နာလွန်းလို့ ပင်တီတောင် မဝတ်ထားရပါဘူး။

မမက ကြည့်တော့ ယမင်းအဖုတ်လေး နည်းနည်းကွဲကာ ယောင်နေတာမို့ သောက်ရမယ့် ဆေးတွေနဲ့ လိုအပ်တာတွေ လုပ်ပေးပါတယ်။ သူ့လီးကြီးနဲ့ မဆန့်မပြဲ အတင်းနင်းကန်ပြီး တစ်ညလုံး ဆောင့်လိုးထားတဲ့ဟာကို မကွဲဘဲနေပါ့မလား။ ယောကျာ်းယူမိလို့ အဖုတ်ကွဲရတာကို မမက လာလုပ်ပေးရလို့ အားနာမိပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ဟိုသည် ပြောကြရင်း ယမင်းလည်း မရှက်တော့ဘဲ သိချင်တာတွေ မေးမိပါတယ်။ ယမင်းရဲ့ပစ္စည်းကို သူက ပါးစပ်နဲ့လုပ်တာ ငရဲကြီးမလားလို့ ကြောက်ပြီးမေးရတာပါ။ လင်မယားကိစ္စကို မေးရတာရှက်ပေမယ့် ကိုယ့်အဖုတ်လေးကိုတောင် လှန်ကြည့်ပြီး ဆေးထည့်ပေးတဲ့ မမကို မရှက်နိုင်တော့ပါဘူး။ မေးစရာကလည်း ယမင်းမှာ မမပဲရှိတယ်လေ။

မမက ပထမ အံ့ဩနေသလိုဖြစ်ပြီးမှ ရယ်မောကာ ဒါမျိုးက လင်မယားတွေ အတော်များများ လုပ်ကြတယ်လို့ ဆိုပါတယ်။ လုပ်ပေးရင်တော့ ငရဲကြီးမှာ မစိုးရိမ်ဖို့နဲ့ ယမင်းကရော ပြန်မလုပ်ပေးဘူးလား မေးပါတယ်။ ယမင်းကလည်း ရှက်ရှက်နဲ့ သူခိုင်းလို့ ပြန်လုပ်ပေးရတာပေါ့လို့ပဲ ပြောလိုက်ပါတယ်။ နောက်လည်း လိုအပ်တာရှိရင် ပြောပြဖို့ မမကပြောပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ယမင်းတို့ ညီအမနှစ်ယောက် ခဏကြာအောင် ထိုင်စကားပြောပြီးတော့ မမက ပွဲရုံသွားရအုံးမယ်ဆိုပြီး နှုတ်ဆက်ပြန်သွားပါတယ်။

မမပြန်သွားတော့မှ ကိုကြီးကို ပိုသတိရလာမိပါတယ်။ ဒီလောက်လှပြီး စိတ်စေတနာ ပြည့်ဝတဲ့ မမကို ကိုကြီးက ဘာလို့ ပစ်သွားပါလိမ့်။ မမဆိုရင် ယမင်း နာနေမှာကို သိလို့ တကူးတက ဆေးတွေလာတိုက်၊ ထည့်ပေးနဲ့ လုပ်ပေးရှာတယ်။ တော်ပါသေးတယ်။ မမက အိမ်ထောင်သည်မို့ အတွေ့အကြုံရှိပြီး လာလုပ်ပေးလို့သာ အခုယမင်း နေရတာ ပိုသက်သာလာတာပါ။ ကိုကြီးနဲ့ မမ လက်ထပ်တုန်းကလည်း ဒီလိုတွေ မမ ခံခဲ့ရတယ်နဲ့ တူပါတယ်။ ကိုကြီးနဲ့ မမလည်း အပြန်အလှန် ဖြည့်ဆည်းပြုစုပေးရင်း ကာမအရသာ ခံစားခဲ့ကြမှာပေါ့နော်။ ေဩာ်… လျောက်စဥ္းစားနေရင်းနဲ့ မဟုတ်တဲ့ဟာတွေဘက် ရောက်သွားရပြန်ပါပြီ။

နေ့ခင်း ထမင်းစားချိန်မတိုင်မီမှာ ကိုကြီးသန့်စင် (အကို) ပြန်ရောက်လာပါတယ်။ ရောက်ရောက်ချင်း နှုတ်ဆက်အနမ်းပေးပြီး ယမင်း နာတာတွေ သက်သာရဲ့လားလို့ ဂရုစိုက်ပြနေသေးတယ်။ ညကကျတော့ သူပဲ အတင်းမညှာမတာ လုပ်ခဲ့ပြီးတော့။ ယမင်းလည်း မမလာပြီး ဆေးတိုက်သွားလို့ နည်းနည်း သက်သာလာပြီ ပြောရပါတယ်။ ယမင်းကို ဖတ်ပြီး ဟိုပွတ်ဒီပွတ် လုပ်နေတာနဲ့ ထမင်းစားဖို့ မနည်းပြောကာ ကျွေးရပါတယ်။ ထမင်းစားပြီးတော့လည်း ဧည့်ခန်းမှာ အတူထိုင်ကာ ယမင်းကို ပွတ်သတ်နှိုးဆွနေပါတယ်။ ညက တစ်ညလုံး လုပ်ထားတာတောင် အခု ထပ်လိုချင်နေပါသေးတယ်။ ယမင်းလည်း အထိမခံနိုင်လွန်းလို့ ငြင်းတော့မှ သူ့က တော်တော် ယောင်နေလားဆိုပြီး ကြည်ဖို့ လုပ်နေပြန်ပါပြီ။

အရှက်ကုန်အောင် ဆက်ဆံပြီးတဲ့ ကိုယ့်လင်ယောကျာ်း ဖြစ်ပေမယ့် အခုလိုကြီး ကိုယ့်ဟာကို ပြဖို့ကတော့ ရှက်လွန်းလို့ ငြင်းလည်း မရပါဘူး။ ညတည်းက အကုန်မြင်ဖူးပြီးသားကို ရှက်စရာလားဆိုပြီး ထိုင်ခုံအောက် ဆင်းပြီး ဒူးထောက်ထိုင်ကာ ယမင်းထမိန်ကို လှန်နေပါတယ်။ ယမင်းလည်း နေ့ခင်းဘက်ကြီး ဧည့်ခန်းမှာမို့ မကြည့်ပါနဲ့၊ အောက္မှာ ဆင်းထိုင်ကာ ငရဲမပေးပါနဲ့ ဆိုတာလည်း မရပါဘူး။ နောက်ပိုင်းယမင်း လင်မယားဘဝ တလျောက်လုံးမှာလည်း လိင်ကိစ္စမှာ သူလိုချင်ပြီဆိုရင် အရှက်အကြောက္မရှိဘဲ ဇွတ်လုပ်တတ်တာ သူ့အကျင့်ပါ။ အခုလည်း ဘယ်လိုမှ တားမရဖြစ်နေလို့ ကြည့်ချင်တယ်ဆိုလည်း ဧည့်ခန်းကနေ အိပ်ခန်းထဲ သွားရအောင် ပြောတာကိုလည်း လက္မခံပါဘူး။

ဒီလို သူနဲ့ယမင်း ငြင်းဆန် တွန်းဆွဲနေရင်းပဲ ယမင်းထမိန်က ပေါင်လယ်လောက် ရောက်အောင် အလှန်ခံလိုက်ရပါပြီ။ ပြီးတော့ ဆက်လှန်မရအောင် ဖိထားတဲ့ ယမင်းလက်ကို သူ့အားနဲ့ ဆွဲဖယ်ပြီး အဖုတ်လေးပေါ်အောင် လှန်ထည့်လိုက်ပါတယ်။ မနက်က နာလွန်းလို့ ပင်တီမဝတ်ထားမိတာမို့ သူ့ရှေ့မှာ အဖုတ်ဟောင်းလောင်းနဲ့ ဖြစ်နေရတာပေါ့။ သူက ယမင်းကို ရှက်ရင်မျက်စိမှိတ်ထား၊ ယောင်နေတာကို အနာသက်သာအောင် လုပ်ပေးမလို့ ပြောနေပြန်ပါတယ်။ ဒီလူနဲ့ လက်ထပ်ထားမှတော့ သူ့သဘောကို လိုက်လျောရတော့မှာပေါ့ရှင်။ ဒါပေမယ့် နည်းနည်းကွဲပြီး ဆေးထည့်ထားရတာမို့ လက်နဲ့မကိုင်ဖို့ပဲပြောကာ သူနေခိုင်းတဲ့အတိုင်း နေလိုက်ရပါတယ်။

သူက ယောင်နေတဲ့ အဖုတ်လေးကို လေနဲ့လိုက္မှုတ်နေသလို အာငွေ့ပေးနေပါသေးတယ်။ ကြံကြံဖန်ဖန်နဲ့ မရွံမရှာလုပ်တတ်တဲ့ သူ့ကို အံ့ဩမိပါတယ်။ သူ့က လက်နဲ့ကိုင်ရင် နာမှာကို ကြောက်နေပေမယ့်လည်း အခုလို အာငွေ့လေး အပေးခံရတော့ ယားကျိကျိနဲ့ အနေရခက်လာပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့သူက လျှာနဲ့ထုတ်ပြီး ဖွဖွလေး လိုက်လျက်ပေးတော့ သူ့ခေါင်းကို ကိုင်ပြီး ဖယ်ပေမယ့် မရပါဘူး။ ယမင်းရဲ့ ယောင်နေတဲ့ ဆီးခုံလေးတင်မကဘဲ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားများနဲ့ အကွဲကြောင်းတလျောက်ကိုပါ လျက်ပေးလာပါတယ်။ ယမင်းမှာလည်း ခန္ဓာကိုယ်က တဖျဥ္းဖျဥ္းနဲ့ ဖြစ်လာကာ အဖုတ်အတွင်းထဲကလည်း ယားတက်လာပါတယ်။

အဖုတ်အကွဲကြောင်းကို လျှာထိပ်လေးနဲ့ ထိုးလျက်လိုက်တာနဲ့ အဖုတ်ဝလေးက ပွင့်အာလာပါတယ်။ ညက သူ မညှာမတာ လိုးထားလို့ အဖုတ်ဝလေးက အပျိုတုန်းကလို စိစိလေး ဘယ်ဟုတ်တော့မလဲ။ သူက အစပျိုးလိုက်တာနဲ့ သဘာဝအရ တုန့်ပြန်ကာ ပွင့်အာလာသလို အရည်လေးများပါ စိုစွတ်လာပါတယ်။ ဒီလို စိုစွတ်နေတဲ့ အဖုတ်ဝလေးထဲကို လျှာလေးထည့်ပြီး လျက်ပေးတဲ့အခါမှာတော့ တကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်သွားတာ မထိန်းနိုင်လောက်အောင်ပါပဲ။ သူ့ကို အားနာပြီး မလုပ်ဖို့ တားတာလည်း မရပါဘူး။ ယောင်ပြီး နာနေတဲ့ အဖုတ်လေးကလည်း လျှာလေးနဲ့ လျက်ပေးတော့ အရည်တွေစိမ့်ထွက်လာကာ ပိုဖောင်းလာသလိုပါပဲ။

နာတာက သက်သက်၊ အရသာ ရှိတာက သက်သက်လို့ ပြောရမလိုပါပဲ။ ယမင်းရဲ့ ကာမစိတ် ထန်လာတာနဲ့အမျှ အစိလေးကလည်း တင်းပြီး ထောင်နေပါတယ်။ ဒီအစိလေးကို လျှာနဲ့ ဝိုက်ပြီး လျက်ပေးလိုက်ရင် ယမင်းမှာ ကော့ပြန်ပြီး အသိလွတ်သွားမတတ်ပါပဲ။ သူကတော့ လူပျိုဖြစ်ပြီး မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို ဘယ်လိုကိုင်တွယ်ရမလဲဆိုတာ ကောင်းကောင်း သိနေတဲ့သူပါ။ သူက အဖုတ်အတွင်းသားလေးတွေနဲ့ အစိလေးကို အပြန်အလှန် လျက်စုပ်ပေးနေရင်းနဲ့ ယမင်းကို ဟိုးအပေါ်ဆုံးရောက်အောင် ဆွဲခေါ်သွားနေပါပြီ။ ဒီလို အပြုအစုအောက္မှာပဲ ယမင်းရဲ့ ကာမတမံကြီး ကျိုးပေါက်ကာ အရည်တွေ ဆက်တိုက်စီးထွက်ရင်း အထွဋ်အထိပ်ရောက်သွားခဲ့ရပါတယ်။

ဧည့်ခန်းကထိုင်ခုံပေါ်မှာ ထမိန်လှန်ပေါင်ကားကာ ထိုင်ပေးနေရင်း ယောကျာ်းဖြစ်သူက အောက်ကထိုင်လို့ အဖုတ်လျက်ပေးတာကို ခြေဖျားများ ကုတ်ကွေးကာ အကြောဆွဲရင်း အရသာရှိရှိ ပြီးခဲ့ရပြန်ပါပြီ။ ယမင်းပြီးသွားတော့ သူက ဘေးမှာလာထိုင်ပြီး ဖက်ပေးထားပါတယ်။ ယမင်းလည်း သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာနေကာ အမောဖြေရပါတယ်။ ခဏကြာတော့ ယမင်းလက်ကို သူ့လီးကို ကိုင်ခိုင်းပြီး သူစိတ်ထနေတာကို ပြောပြပါတယ်။ ယမင်းကလည်း နာနေသေးလို့ သူလုပ်မှာကို မခံနိုင်သေးတာ ပြောရတာပေါ့။ ဒီတော့ သူက ယမင်းကို ညကလို ပါးစပ်နဲ့ စုပ်ပေးဖို့ ပြောရင်း နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းလာပါတယ်။ သူ့နှုတ်ခမ်းမှာ ယမင်းရဲ့ အရည်တွေ ပေနေတာကို တွေ့ရသလို အနံ့လည်းရလို့ အားနာမိပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ သူ့ကို ပြန်လုပ်ပေးဖို့ သဘောတူရင်း သူခိုင်းတဲ့အတိုင်းအောက္မှာဆင်းထိုင်ကာ သူ့လုံချည်ကို လှန်တင်လိုက်ပါတယ်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီအောက်က ဖုဖောင်းနေတာကို ကြည့်ပြီး ရင်ဖိုရပါတယ်။ ဘောင်းဘီကို အောက်ဆွဲချလိုက်တာနဲ့ စပရိန်လို ကန်ထွက်လာတဲ့ သူ့လီးကြီးက တင်းပြောင်ပြီး အကြောပြိုင်းပြိုင်းထနေတာပါ။ ထိပ်မှာလည်း အရည်ကြည်တွေ စိမ့်ထွက်နေပြီး စိုစွတ်နေပါတယ်။ ဒါကြီးကို ကျမပါးစပ်နဲ့ စုပ်ပေးရတော့မှာပါလားဆိုတဲ့ အသိက ရင်ထဲတစ်မျိုးဖြစ်သွားပါတယ်။ ညက စုပ်ပေးခဲ့ပေမယ့် အခုလို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်ရတာမျိုးမဟုတ်ပါ။ အခုလို မြင်ရတော့ ရင်ဖိုသလိုလို၊ ခြောက်ခြားသလိုလို ဖြစ်စေပါတယ်။

သူက မစုပ်ပေးခင် နေရာအနှံ့ နမ်းခိုင်းနေပါတယ်။ သူ့တုန်းကလည်း အရင်ဆုံး အကုန်လျောက်နမ်းတာလေ။ ဒါကြောင့် ယမင်းလည်း သူ့လီးကို နှာခေါင်းကပ်ကာ နမ်းကြည့်လိုက်ပါတယ်။ နှာခေါင်းထဲကို ချွေးနံ့နဲ့အတူ အောက်သိုးသိုးအနံ့ကို ရလိုက်ပါတယ်။ ညကတော့ ရေဆေးပြီးမှ စုပ်ပေးရတာမို့ အနံ့အသက် သိပ်မရသလိုပါပဲ။ အခုက အလုပ်က ပြန်လာတာမို့ ညစ်ပတ်နေသလိုပါပဲ။ ပျို့ချင်သလို ဖြစ်သွားလို့ ခဏနားပြီးမှ သူခိုင်းသလို လျောက်နမ်းပေးနေမိပါတယ်။ သူ့လီးတံတလျောက်၊ ဂွေးအုတွေနဲ့ ပေါင်တွင်းသားက အနံ့ပြင်းပြင်းတွေကို နမ်းရင်နဲ့ အနံ့ယဥ္လာသလို ဖြစ်လာပါတယ်။

နမ်းနေရင်းနဲ့ အနေခက်တာမျိုး သိပ်မရှိတော့ဘဲ စိတ်ပါလက်ပါ လုပ်ပေးနေမိပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ သူက ထိပ်လေးကနေ စလျက်ပြီး စုပ်ခိုင်းတော့မှ သူ့လီးထိပ်ကို ပါးစပ်နဲ့ငုံလိုက်ပြီး လျှာနဲ့ လျက်ပေးလိုက်ပါတယ်။ ဒီအခါမှာတော့ လီးထိပ်က အရည်တွေက ယမင်းလျှာထဲကနေ ပါးစပ်ထဲ ရောက်လာပါတယ်။ အနံ့နဲ့ အရသာကို ယမင်းအနေနဲ့ သိပ်မခွဲတတ်ပေမယ့် ပျစ်ချွဲချွဲ သူ့အရည်များကြောင့် စိတ်ကို မနည်းထိန်းပြီး လုပ်ပေးနေရပါတယ်။ ပါးစပ်ထဲမှာ အရည်တွေနဲ့ ယမင်းရဲ့တံတွေးတွေ များလာတော့ ပြတင်းပေါက်ကို ထပြီး ထွေးထုတ်မိတယ်။ သူက ထထွေးနေရင် အရှိန်ပျက်လို့ မြိုချပါလား ပြောပါတယ်။ ယမင်းလည်း မနှစ်မြို့ပေမယ့် သူတောင် ကိုယ့်အဖုတ်ထဲက အရည်တွေကို မြိုချသေးတာလေလို့ စိတ်ထဲမှတ်ကာ အတင်းမြိုချရင်း စုပ်ပေးနေမိပါတော့တယ်။

စုပ်ပေးရင်း လျှာကိုကစားပေးရသလို၊ လက်နဲ့ပါ ထုပေးနေပါတယ်။ ဘယ်လိုလုပ်ရမယ်ဆိုတာ ညကတည်းက သူသင်ပြထားလို့ ကြိုးစားပြုစုပေးရင်းနဲ့ပဲ သူပြီးခါနီးလာပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ယမင်းသတိမထားမိခင်မှာပဲ သူက ယမင်းရဲ့ခေါင်းကို ကိုင်ကာ ဖိထားရင်း သူ့လရည်တွေ ယမင်းပါးစပ်ထဲကို အရှိန်နဲ့ ပန်းထည့်လိုက်ပါတယ်။ ရုတ်တရတ် စူးကနဲ ဖြစ်သွားကာ မွှန်ထူသွားပြီး ခေါင်းကို ရုန်းပေမယ့် သူက မလွှတ်ပေးပါဘူး။ သူပန်းထုတ်လိုက်တာက အရှိန်ပြင်းလွန်းလို့ အာခေါင်ထဲထိ တိုက်ရိုက်ဝင်သွားကာ ပျို့အန်လာပါတယ်။ ညှီစို့စို စိမ်းစွေစွေ အနံ့နဲ့ အရသာဆိုးကို မခံနိုင်လွန်းလို့ သူပန်းထည့်ပြီးတာနဲ့ ခေါင်းကိုအတင်းရုန်းပြီး ရေချိုခန်းထဲ ပြေးကာ ထွေးထုတ်ရပါတော့တယ်။

ဖြူပျစ်ပျစ်အရည်တွေက မနည်းမနောပါ။ အသောက်အောင့်ပြီး ငုံထားခဲ့ရလို့ မောနေပါတယ်။ တစ်ခါတည်း ပလုတ်ကျင်းရပါတယ်။ ဒါတောင် စိမ်းဆွေဆွေအနံ့က မပျောက်သေးတော့ ပျို့ပြီး အန်လာပါတယ်။ စပန်းထည့်တုန်းက အာခေါက်ကနေ ဘိုက်ထဲ ဝင်သွားတာတွေ ရှိသေးတယ်။ ယမင်း ပျို့ပြီး အန်နေတော့ သူက လာနှိပ်ပေးပြီး စိတ်မထိန်းနိုင်လို့ပါဆိုကာ ပြန်တောင်းပန်ပါတယ်။ ခဏကြာတော့မှ နေရတာ သက်သာလာပေမယ့် ညှီစို့စို့နဲ့ စိမ်းစွေစွေ အနံ့အရသာက နှာခေါင်းထဲမှာနဲ့ လျှာပေါ်မှာ စွဲနေသလိုပါပဲ။ သွားတိုက်ဖို့ စိတ်ကူးချိန်မှာ သူက ဧည့်ခန်းထဲ တွဲခေါ်သွားလို့ ပြန်ပါလာရပါတယ်။

ယမင်းက ငယ်ငယ်ကတည်းက တချို့အနံ့အသက်တွေကို မခံနိုင်ပါဘူး။ ပျို့ကာ အန်တက်ပြီး အစားအသောက်ပါ ပျက်တတ်ပါတယ်။ ဒါတွေကို သူ့ကို ပြောပြပြီး နောက်အဲလို မလုပ်ဖို့ တောင်းပန်ရပါတယ်။ သူကလည်း သက်ပြင်းချပြီး ယမင်းလက္မခံနိုင်ရင် သူထိန်းပါ့မယ်လို့ ဆိုပါတယ်။ နောင်တလျောက်လုံးမှာလည်း သူဘက်က အတတ်နိုင်ဆုံး ဒါမျိုးပါးစပ်ထဲပြီးတာ မလုပ်ပေမယ့် တခါတလေတော့ စိတ်လွတ်ပြီး ပန်းထည့်မိတာမျိုး ရှိပါတယ်။ စပန်းထည့်တာနဲ့ ပါးစပ်ထဲက သူ့လီးကို ဆွဲထုတ်ရတာပေါ့။ ကျမအနေနဲ့ အတတ်နိုင်ဆုံး သီးခံပြီး ဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့ရပေမယ့် ဒါမျိုးလုပ်တာတော့ တကယ်မကြိုက်ပါဘူး။ နောက်ပိုင်းမှာ စုပ်ပေး၊ လျက်ပေး၊ မျက်နှာပေါ် အပန်းခံရတာများလာတော့ အနံ့ကိုတော့ ခံနိုင်ရည် ရှိလာပါတယ်။

အဲဒီနေ့က နေ့ခင်းပိုင်းမှာတော့ စုပ်ပေးယုံပဲ လုပ်ပေးခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ညအိပ်ချိန်မှာတော့ သူတောင်းဆိုတာနဲ့ အလိုးခံပေးရတာပေါ့။ နာနေပေမယ့်လည်း ကိုယ့်ယောကျာ်း ဆန္ဒကို ကြိတ်မှိတ် ဖြည့်ဆည်းပေးရင်းနဲ့ပဲ ယမင်းရဲ့ကာမစိတ်တွေ ထန်လာရပါတယ်။ နောက်နှစ်ရက်လုံးကတော့ ယမင်းအတွက် လီးနဲ့ပြတ်တဲ့အချိန် မရှိသလောက်ပါပဲ။ နောက်နှစ်ရက္လုံး သူက အနားယူပြီး သူ့မိန်းမ အသစ်စက်စက်လေးကို ကောင်းကောင်း စားသုံးပါတော့တယ်။ မနက်အိပ်ယာနိုးကတည်းက လာနမ်းပြီးတော့ သူ့ပစ္စည်းကို အနမ်းပေးကာ စုပ်ပေးရပါတယ်။ စုပ်ခိုင်းတိုင်း အပြီးထိ စုပ်ပေးရတာမဟုတ်ဘဲ သက်သက် ဇိမ်ခံတဲ့သဘောပါ။

တစ်နေကုန်လည်း သူစိတ်ပါတိုင်း လိုးတာပါပဲ။ သူ့အမေက အိမ်အောက်ထပ် မဆင်းနိုင်ဘူးဆိုတော့ သူ့စိတ်ကြိုက်ပါပဲ။ ထမင်းဟင်း ချက်နေတုန်းလည်း နောက်က လာဖက်ပြီး ကုန်းခိုင်းကာ အဖုတ်ကို လျက်ပေးတတ်သလို လက်ထောက်ကုန်းခိုင်းပြီးတော့လည်း လိုးတတ်ပါတယ်။ ဧည့်ခန်းထိုင်ခုံပေါ်မှာ ထိုင်နေတဲ့ သူ့အပေါ်ကနေ တက်ဆောင့်ပေးရပါတယ်။ ရေချိုးရင်လည်း အတူတူချိုးခိုင်းပြီး ကာမပွဲ နွှဲတတ်ပါတယ်။ ဒီနှစ်ရက္မှာ ယမင်း ဘယ်နှစ်ကြိမ် ပြီးမှန်း မမှတ်မိသလို သူဘယ်နှစ်ခါ လိုးခဲ့လဲဆိုတာလည်း မသိတော့ပါဘူး။ အိပ်ခန်းအပြင်ဘက္မှာ လိုးတာများတာမို့ ယမင်းမှာ ရင်တဖိုဖိုနဲ့ လိပ်ပြာမလုံပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ဘာပြောနိုင်မှာလဲ။ ချွတ်ဆိုချွတ်၊ ကုန်းဆိုကုန်းနဲ့ ကားဆို ကားရတာပါပဲ။

ဒီလောက်လိုးနေတာကို အားမပျက်တာကတော့ သူ့မှာဆေးစွမ်းကောင်း ရှိလို့ပါ။ ဘယ်ကရမှန်း မသိတဲ့ဆေးကို သူ့ဟာသူ သောက်သလို ယမင်းအားပျက်သွားတော့ ယမင်းကိုလည်း တစ်ခွက်တိုက်ပါတယ်။ အဖုတ်လေးကလည်း နာတာကနေ ကြာတော့ ထူပူပြီး နေသားကျလာပါတယ်။ ဒီလောက်သောင်းကြမ်းတဲ့ သူ့ရဲ့လိင်စိတ်ကို အံ့ဩသလို လန့်လည်း လန့်ပါတယ်။ ယမင်းမှာ သူ့ပွဲရုံကနေ ဖုန်းခေါ်ပါစေပဲ ဆုတောင်းနေရပါတယ်။ ပွဲရုံက အရေးကြီးလို့ လှမ်းခေါ်ရင်တော့ သူ ခဏသွားတတ်ပါတယ်။ သူသွားရင် ယမင်းကို ခေါ်ပေမယ့် ပေါင်တကွကွနဲ့ လူတွေရှေ့မှာ ရုပ်ပျက္မှာ စိုးလို့ မလိုက်ရဲပါဘူး။

မင်္ဂလာဆောင်ပြီး သုံးရက်အတွင်းမှာပဲ ကာမမှုနဲ့ ပတ်သတ်လို့ အကုန်နီးပါး ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်သွားအောင် သူလုပ်ခဲ့ပါတယ်။ ယမင်းမှာ သူပြောတဲ့အတိုင်း လိုက်လုပ်ပေး၊ ဖြည့်ဆည်းပေးရင်းနဲ့ပဲ အချိန်တွေ ကုန်ဆုံးခဲ့ရပါတယ်။ ယမင်းဘဝက ဘာမှ မသိနားမလည်တဲ့ ကြိုးဆွဲ ရုပ်သေးရုပ်လေးလိုပါပဲ။ ကာမမှော်ရုံဇာတ်ခုံကြီးပေါ်မှာ သူကြိုးဆွဲတဲ့အတိုင်း ကာမကကွက်ဆန်းများကို လိုက်ပါကပြ အသုံးတော် ခံနေရတဲ့ ယမင်းရုပ်လေးပေါ့ရှင်။ ဒါပေမယ့် ဒီပုံစံအတိုင်းသာ အမြဲသွားရင်တော့ ယမင်းရဲ့ တင်းတင်းရင်းရင်း ခန္ဓာကိုယ်လေးက ဘက်လဘိုင်လိုက်သွားတော့မယ်လို့တောင် ထင်ရပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ နောက်ပိုင်းကျရင်တော့ သူ့ရဲ့စိတ်ကို အတတ်နိုင်ဆုံး ထိန်းနိုင်အောင် ကြိုးစားကြည့်ဖို့ တွေးမိပါတယ်။ သူကတော့ ယောကျာ်းသားမို့ ကိစ္စမရှိပေမယ့် ခံရတဲ့ မိန်းမသားမှာတော့ တခါတလေ မသက်သာတာမျိုးတွေ ကြုံလာရတတ်ပါတယ်။

အဲဒီနှစ်ရက်ကတော့ သူ့ပွဲရုံကို သွားရတဲ့ နာရီပိုင်း အချိန်လေးနဲ့ သူ့အမေရဲ့ ဝေရာဝစ္စတွေအတွက် ပြင်ဆင်လုပ်ကိုင်ပေးချိန်လေးဟာ ယမင်းအနားရတဲ့ အချိန်လေးတွေပါပဲ။သူကတော့ နောက်နေ့တွေ ပွဲရုံသွားရင် ယမင်းကို လိုက်ခဲ့ရမယ်တဲ့။ သူ့ပွဲရုံမှာ ပျင်းနေရင် မမပွဲရုံက ယမင်းအမိအဖတွေဆီမှာ သွားနေတဲ့။ ညနေကျမှ သူလာကြိုမယ်တဲ့။ ပြီးတော့ ကျန်းမာရေးမကောင်းကြတဲ့ သူ့အမေနဲ့ ယမင်းအမေအတွက် ပြုစုပေးရအောင် ရွာဘက်က သူ့အမျိုးမကင်းတဲ့ အိမ်အကူတွေကို ခေါ်ပေးမယ် ပြောပါတယ်။ ကျန်းမာရေးမကောင်းဘဲ ယမင်းကိုပဲ အားကိုးနေရတဲ့ အမေ့အတွက် ဒီလို တွေးတောပြီး စီစဥ္ပေးတာကို ကျေးဇူးတင်ရပါတယ်။

သူ့ရဲ့ ကြမ်းတမ်းပြီး အကြိမ်များစွာ လိုလားတောင့်တနေတတ်တဲ့ လိင်စိတ်လွန်ကဲသော အပြုအမူတွေက လွဲပြီးတော့ ကျန်တဲ့အချိန်မှာတော့ ကြင်ကြင်နာနာနဲ့ လင့်ဝတ္တရားကျေပွန်တာကို တွေ့ရပါတယ်။ မြန်မာမိန်းကလေးတစ်ယောက်အနေနဲ့ကတော့ ကိုယ့်အိမ်ထောင်ဖက်ရဲ့ ဆိုးကွက်၊ ကောင်းကွက်တွေကို ချိန်ညှိကာ နားလည်မှုနဲ့ သီးခံခွင့်လွှတ်ပြီး ဘဝတစ်သတ်တာ အတူလျောက်လှမ်းရမှာပါပဲလေ။

အခန်း (၁၀) – ကမ်းပျောက်တဲ့ မြစ်

ကမ်းနှစ်ဖက် ရှိလို့သာ မြစ်ဆိုတာ ဖြစ်ပေါ်လာတာပါ။ ဒါပေမယ့် ကိုယ့်ရဲ့ဖြစ်တည်မှုကို တန်ဖိုးမထားဘဲ ကမ်းပါးကို ဖြိုခွဲ၊ တိုက်စားတဲ့ မြစ်တစ်ခုဟာ ဘယ်လိုရပ်တည်နိုင်ပါ့မလဲ။ ကမ်းပျောက်တဲ့ မြစ်ဟူသည် ဦးတည်ရာမဲ့ စီးဆင်းရပြီး မြစ်တစ်ခုရဲ့ တန်ဖိုးနဲ့ ရပ်တည်မှုတွေ ပျောက်ဆုံးရတော့မှာ အမှန်ပါ။ မိမိရဲ့ကမ်းနှစ်ဖက်ကို တစ်စစီ ဖဲ့ချွေရင်း ပျက်စီးခဲ့ရတဲ့ မြစ်တစ်ခုရဲ့ ဇာတ်လမ်းကတော့……..

ကိုသန့်စင် လက်ထပ်ကတည်းက ကျမလည်း ရှေ့ဆက်ရမယ့် ခရီးကို စဥ္းစားဆုံးဖြတ်ရပါတယ်။ သူနဲ့ ရှေ့ဆက် ပတ်သတ်စရာတွေ အများကြီး ရှိနေပေမယ့်လည်း ကာမကိစ္စနဲ့တော့ ကင်းရှင်းချင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့ရဲ့ဇွတ်တရွတ်နိုင်မှုနဲ့ ကျမရဲ့ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အားနည်းမှုတွေကြောင့် နောက်ထပ်အိမ်ထောင်တစ်ခု ပြိုကွဲရမှာမျိုး မဖြစ်စေချင်တော့ပါဘူး။ မင်္ဂလာဆောင် အစနေ့မှာတောင် ကျမကို မရမက တောင်းဆိုပြီး လုပ်သွားခဲ့သေးတယ်လေ။ ဒါကြောင့်ပဲ အလုပ်ကိစ္စ ကင်းရှင်းရင် သူနဲ့ ပတ်သတ်ရတာလည်း နည်းသွားမယ်လို့ ထင်ပါတယ်။ အမှန်ပြောရရင် ကျမရဲ့ မပြတ်သားတဲ့ စိတ်ကို ပိုကြောက်နေမိလို့ပါ။

ဒါကြောင့်ပဲ သူနဲ့ စပ်တူလုပ်နေတဲ့ ပွဲရုံကို စာရင်းတွေရှင်းပြီး သူ့ကိုပေးလိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားပါတယ်။ ဒါဆို သူနဲ့ ယမင်းတို့ ဘဝလေးလည်း ပိုအစဥ္ပြေသွားမယ်လေ။ ယမင်းအကြောင်း စဥ္းစားမိတော့ ရိုးသားအေးဆေးပြီး ဘာမှ နားမလည်ရှာတဲ့ ယမင်းလေးကို သနားလာမိပါတယ်။ လိင်ကိစ္စမှာ ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း ဆက်ဆံတတ်တဲ့ ကိုသန့်စင်ကြောင့် အရိုးခံလေးမှာ တစ်ညတည်းနဲ့ မသက္မသာ ဖြစ်ရရှာတယ်လေ။ နောက်နေ့ ကိုသန့်စင်က ဖုန်းဆက်ပြီး ယမင်း နေမကောင်းဘူးပြောတော့ သူ့ကြောင့်ပဲဆိုတာ ကျမ အတတ်သိတာပေါ့။ ဒါကြောင့်ပဲ လိုအပ်တဲ့ ဆေးတွေဝယ်ပြီး ကျမ သွားခဲ့ရပါတယ်။

ကျမ နေမကောင်းတိုင်း လာပြုစုတတ်တဲ့ ယမင်းလေးကို ကျမက လင်ပေးစားမိလို့ နာကျင်ကိုက်ခဲနေမှာတွေကို သွားပြန်လုပ်ပေးရမှာပေါ့။ ထင်တဲ့အတိုင်းပါပဲ။ ယမင်း အဖုတ်လေးကို ကြည့်မိတော့ ယောင်ပြီး ရဲနေကာ အဖုတ်ဝလေးပင် နည်းနည်းကွဲသွားပါတယ်။ ကျမလည်း ဆေးထည့် ဆေးတိုက်ပေးပြီး ကျမတုန်းကလည်း ကိုသန်စင်နဲ့ ယောင်ကိုင်းနေအောင် ခံခဲ့ရတာကို သတိပြန်ရလာမိပါတယ်။ ကျမလို ကလေးတစ်ယောက် အမေကိုတောင် ပေါင်ကွပြီး ကျိန်းနေအောင် သူဆော်ခဲ့တာလေ။ ယမင်းလို အပျိုနုနုထွတ်ထွတ်လေးဆိုရင် ဘယ်လောက်တောင် ကြိတ်မှိတ်ခံရမလဲလို့ ကိုယ်ချင်းစာမိပါတယ်။

ဒါနဲ့ သူပွဲရုံကို ကိစ္စရှိလို့ ခဏလာတော့ ကျမ ကြိတ်ကာ သတိပေးရပါတယ်။ ယမင်း တော်တော် နာနေတာမို့ ရှင်စိတ်ရှိတိုင်း လုပ်မနေနဲ့လို့ ပြောရပါတယ်။ သူကတော့ ရယ်ကြဲကြဲနဲ့ပါပဲ။ ဒီလိုပဲ ကျင့်ပေးရင် ရသွားမှာပါတဲ့။ ကျမတုန်းကလည်း ဒီလိုပဲ မဟုတ်လားလို့ စကားနဲ့ ခလုတ်တိုက်ပြီး ပြောနေပြန်ပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ဘာတွေလာပြောနေတာလဲ၊ ဒီအချိန်မျိုးမှာ မပြောသင့်တော့ဘူးလို့ဆိုကာ သူ့စကားကို ပိတ်လိုက်ရပါတယ်။ သူ ပြန်သွားမှ ကျမသေချာ စဥ္းစားမိတယ်။ သူနဲ့ ကျမ ပတ်သတ်ခဲ့မှု ကြီးမားမှုကြောင့် စကားပြောရင်း အမှောင်ဘက် ရောက်သွားတတ်တာ မထူးဆန်းပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ဒီအမှောင်ကို ဆက်ပြီး မလှမ်းမိဖို့တော့ ကျမဘယ်လောက် တောင့်ခံနိုင်ပါ့မလဲ။

သူပွဲရုံအလုပ်ကို ပုံမှန်ပြန်ဆင်းချိန်မှာ ယမင်းကိုပါ အပါခေါ်လာပါတယ်။ ကျမပွဲရုံကို ယမင်းကို လာပို့ပြီးမှ သူ့ပွဲရုံကို သွားပါတယ်။ အဲဒီတော့ ယမင်းလည်း သူ့မိဘတွေကို တွေ့ရသလို ကျမလည်း အဖော်ရပါတယ်။ ကျမ ပြန်လို့ ယမင်းကို အိမ်ခေါ်သွားရင် ညနေစောင်းမှ သူက စာရင်းလာအပ်ရင်း ယမင်းကို ပြန်လာခေါ်ပါတယ်။ ကျမ ပြန်လို့ ယမင်းက သူ့မိဘအိမ်မှာ နေခဲ့ရင်လည်း သူက ယမင်းကို သွားခေါ်ပြီးမှ ကျမအိမ်ကို လာကာ စာရင်းရှင်းတတ်ပါတယ်။ အဲဒီတော့ ဒီနောက်ပိုင်းမှာ သူနဲ့ ကျမ နှစ်ယောက်တည်း တွေ့ရတာမျိုး မရှိသလောက် ဖြစ်သွားပါတယ်။ တခါတလေ ယမင်းမပါတဲ့ အခါမျိုးမှာလည်း ကျောင်းက ပြန်လာတဲ့ သားလေးအနားမှာ ရှိနေတတ်လို့ ကျမတို့အခြေအနေဟာ ပုံမှန် မိတ်ဆွေတွေလို ပြန်ဖြစ်လာပါတယ်။

ဒါပေမယ့် သူ့ကို ကျမ မယုံရဲပါဘူး။ အရင်ကလည်း သူလိုချင်တဲ့အခါ မရရအောင် ကြိုးစားကာ ကျမနဲ့ နှစ်ယောက်တည်း တွေ့ဖို့ ဇွတ်ကြိုးစားခဲ့တာလေ။ အဲဒီတုန်းက အခြေအနေတွေကလည်း ပိုပေးသလို ဖြစ်ခဲ့ပေမယ့် သူ့ဖန်တီးခဲ့တာက ပိုများပါတယ်။ အခု သူ့ဘက်က ငြိမ်နေတာက မယားအသစ်စက်စက်လေးကို အချိန်ပေးနေလို့ ဖြစ်မှာပါ။ ဒါကြောင့်ပဲ ကျမဘက်က ပွဲရုံကိစ္စကို အပြီး စာရင်းရှင်းဖို့ ကြိုးစားရပါတယ်။ သူရော ယမင်းရော နှစ်ယောက်လုံးရှေ့မှာ ကျမသဘောထားကို ပြောပြရပါတယ်။ သူလုပ်နေတဲ့ ပွဲရုံကို လက်ဖွဲ့တဲ့ အနေနဲ့ သူ့ကို အပိုင်ယူဖို့ပြောကာ ရင်းနှီးငွေကိုလည်း နောင်အစဥ္ပြေမှ ပြန်ပေးဖို့ ပြောရပါတယ်။ ဒါဆိုရင် ကျမလည်း ပွဲရုံတစ်ခုတည်းကို စိတ်နှစ်ပြီး လုပ်နိုင်လိမ့်မယ်လို့ ပြောပြရပါတယ်။

ဒါပေမယ့် သူရော၊ ယမင်းရောက လက္မခံပါဘူး။ ပွဲရုံကို စထောင်တုန်းက ကိုနဲ့သူနဲ့ တစ်ယောက်တစ်ဝက်ဆိုပေမယ့် ငွေလုံးငွေရင်း အများအပြားကို ကိုက စိုက်ထားတာတဲ့။ အဲဒီအချိန်တုန်းက သူဘက္မှာ ငွေသိပ်မပြည့်စုံသေးလို့ ကိုက အများဆုံးစိုက်ကာ သူ့ကို လုပ်ငန်းသဘောသင်ပေးကာ ဦးစီးခိုင်းတာတဲ့။ ဒါကြောင့် သူ့ပွဲရုံကလည်း ကို့ ပွဲရုံလိုပဲ ဖြစ်နေကာ သူက လုပ်အားပဲ စိုက်ရတာပါ။ ကိုက နောက္မှရှင်းမယ်၊ တစ်ယောက်တစ်ဝက် အကျိုးတူဆိုပြီး ပြောထားတာမို့ သူ့အပိုင်အဖြစ် ကျမပေးတာကို လက္မခံနိုင်ဘူး ပြောပါတယ်။ ကို ပြန်လာမှ စာရင်းရှင်းပြီး သူ့ကိုပေးမှ ယူပါရစေလို့ ပြောပါတယ်။ ယမင်းကလည်း သူ့ကိုကြီးလုပ်ထားခဲ့တဲ့ အသိုက်အဝန်းပျက္မှာစိုးလို့ မယူပါရစေနဲ့လို့ ပြောရှာပါတယ်။

ဒါတွေ ကျမ မသိပါဘူး။ ကိုက သူ့သူငယ်ချင်းအပေါ် တော်တော်ယုံကြည်ပြီး ကောင်းခဲ့တာပဲ။ မိန်းမဖြစ်တဲ့ ကျမကိုတောင် သူငယ်ချင်းအပေါ် စိတ်ကွက္မှာ စိုးရိမ်ပြီး အကြောင်းစုံ မပြောပြခဲ့တာ နေပါမယ်။ ေဩာ်…. ကိုရယ်၊ ရှင်ယုံတဲ့ သူငယ်ချင်းနဲ့ ရှင်ချစ်တဲ့ မိန်းမက ရှင့်ကွယ်ရာမှာ အမိုက်ဇာတ်တွေခင်းပြီး ရှင့်ကို စော်ကားမိရပါလား။ ဒါပေမယ့် ပျက်စီးသွားတဲ့ အရာတွေဟာ ဘယ်လိုလုပ် ပုံမှန်အခြေအနေ ပြန်ဖြစ်နိုင်ပါတော့မလဲ။ ပြီးခဲ့တာတွေအတွက် ကျမ အတတ်နိုင်ဆုံး မေ့ဖျောက်ဖို့ ကြိုးစားရတော့မှာပေါ့လေ။

ဒီလိုနဲ့ပဲ ပွဲရုံကို ပေးဖို့ကိစ္စ မလုပ်ဖြစ်တော့ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျမပွဲရုံက မနိုင်မနင်း ဖြစ်နေတာတွေကို လျော့တဲ့အနေနဲ့ သူ့ပွဲရုံကို တချို့လွှဲဖို့ပဲ စီစဥ္ရပါတယ်။ ကုန်သည်ပွဲစား တချို့နဲ့ ကုန်စည်တချို့ကို သူ့ပွဲရုံကို လွှဲကာ အရောင်းအဝယ် လုပ်ခိုင်းပါတယ်။ အထူးသဖြင့် နယ်ထွက်ရမယ့် ကုန်စည်မျိုးတွေကို သူ့ဆီလွှဲကာ သူ့ကိုပဲ သွားခိုင်းရပါတယ်။ သူနယ်ကို ညအိပ်သွားရတဲ့ နေ့တွေမှာတော့ ယမင်းက ကျမနဲ့ လာအိပ်တာပေါ့။ ပြီးတော့ ပွဲရုံစာရင်းတွေကိုလည်း တစ်ပတ်မှ တစ်ရက်ပဲ ရှင်းခိုင်းပါတော့တယ်။ စာရင်းရှင်းတဲ့ တစ်ရက်ကတော့ အလုပ်ရှုပ်တာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ယမင်းကပါ ဝိုင်းကူပေးတော့ အစဥ္ပြေလာပါတယ်။

ဒီလိုနဲ့ ကျမဘဝထဲမှာ သားတစ်ယောက်ထဲနဲ့ ပြည့်စုံနေခဲ့ပါပြီ။ အရင်ကအမှားတွေကို ပေးဆပ်တဲ့ အနေနဲ့ သားအပေါ် ပိုပြီး အချစ်ပိုခဲ့သလို အဖေလိုရော၊ အမေလိုပါ မေတ္တာတွေ ပေးခဲ့နိုင်ပါတယ်။ ကိုတစ်ယောက်ကတော့ ရက်တွေ၊ လတွေကနေ နှစ်တွေပြောင်းလည်း အရိပ်အရောင်တောင် ပေါ်မလာတော့ပါဘူး။ တခါတလေ သားလေးအတွက် တွေးမိပြီး ကို့အပေါ် စိတ်နာလာပါတယ်။ ကျမလို မိန်းမမျိုးကို ပေါင်းဖို့ မသတီတာကို နားလည်လက်ခံပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သားလေးအပေါ်တော့ ဒီလိုမလုပ်သင့်ဘူးလို့ ကျမထင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကို သိပ်ချစ်တဲ့ သားအတွက် ဒီလိုတော့ နေမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ ကို့ ဘက္မှာ တစ်ခုခု အကြောင်းရှိနေလို့ပဲ နေမှာပါလို့ ကျမ မှတ်ယူထားလိုက်ပါတော့တယ်။

ဘာပဲ ဖြစ်နေပါစေ၊ ကို ထွက်သွားပြီးတဲ့ အချိန်ကတည်းကဆိုရင် အခုအချိန်ဟာ ကျမအတွက် စိတ်အအေးချမ်းရဆုံးနဲ့ အပျော်ရဆုံး အချိန်တွေပါ။ ကိုသန့်စင်နဲ့ ကင်းကင်းရှင်းရှင်း ဖြစ်သွားရလို့ စိတ်အေးသွားရသလို၊ သားလေးနဲ့ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နေရလို့ ကျေနပ်စရာ အချိန်ကောင်းလေးကို ပိုင်ဆိုင်ခဲ့ရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် လူပဲလေ။ တခါတလေ ရမ္မက်ထန်မိတဲ့ အခါများမှာလည်း ကိုယ့်ဟာကိုယ် ဖြေဖျောက်ကာ နေခဲ့ပါတယ်။ အစွမ်းကုန် ထန်ခဲ့ပြီး ဖြည့်ဆည်းခဲ့ဖူးသူမို့ မပြည့်စုံတဲ့ လိုအပ်မှုတွေအတွက်နဲ့တော့ အပူမီးကို ထပ်မမွှေးလိုတော့ပါဘူး။

ဒါပေမယ့် ကျမရဲ့ ဒီအေးချမ်းမှုတွေဟာ တစ်နှစ်တောင် မခံခဲ့ပါဘူး။ ဒါကတော့ ယမင်းကိုယ်ဝန်ရှိလာခဲ့လို့ ဖြစ်ပါတယ်။ ကိုသန့်စင်က ကလေးမယူချင်သေးပေမယ့် ယမင်းက ခေတ်လို သားလေးတစ်ယောက်လောက် လိုချင်တယ်ဆိုပြီး ယူခဲ့တာပါ။ ဒီတော့လည်း တဖောင်းဖောင်း ချနေတတ်တဲ့ ကိုသန့်စင်ကြောင့် ကိုယ်ဝန်စောစော ရခဲ့ပါတယ်။ ယမင်း ကိုယ်ဝန်ရှိနေပေမယ့် ကျမတို့ရဲ့ အေးချမ်းမှုက တည်ငြိမ်နေခဲ့ပါသေးတယ်။ ကျမလည်း ယမင်းအတွက် လိုအပ်တာတွေ ကြိုတင်ပြင်ဆင်ပေးပြီး ဂရုစိုက်ပေးခဲ့ပါတယ်။ ကိုသန့်စင်ကလည်း ယမင်းအပေါ် ပိုပြီး ဂရုစိုက်ပေးပြီး ကြင်နာပေးခဲ့ပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ကိုသန့်စင်ရဲ့ တည်ငြိမ်မှုကတော့ ယမင်း ကိုယ်ဝန်ရင့်လာချိန်မှာ ဖောက်လာပါတယ်။ ကိုယ်ဝန်ကြီးနဲ့မို့ ပွဲရုံနဲ့ ကျမအိမ်ကို ယမင်း လိုက္မလာနိုင်တဲ့ အချိန်များမှာ သူက ကျမအနားကို ပိုကပ်လာတတ်ပါတယ်။ စကားပြောရင်လည်း မထိခလုတ်၊ ထိခလုတ် ဖြစ်လာပါတယ်။ ကျမလည်း မိန်းမက ကိုယ်ဝန်ကြီးနဲ့ကို ဖောက်ပြန်ချင်တဲ့ သူ့စိတ်ကို သိလို့ အံ့ဩရသလို၊ ကြိုးစားရှောင်တိမ်းရပါတော့တယ်။ ဒီတော့ အရင်တုန်းကလို ကိုသန့်စင်ရဲ့ အမူအကျင့်တွေ ပြန်ပေါ်လာပါတယ်။ ကျန်တဲ့အချိန်မှာ ကျမအပေါ် ပုံမှန်ဆက်ဆံတတ်ပေမယ့် နှစ်ယောက်တည်း ရှိတဲ့အချိန်မျိုးမှာ ဇွတ်တရွတ်ဆန်ချင်လာပါတယ်။ ကျမက သူနဲ့ ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်ပြီးခဲ့သူမို့ အလေးမထားတာလည်း ပါပါမယ်။ ကျမ ရှောင်တိမ်းနေပေမယ့်လည်း ဖြစ်ရမယ့် အချိန်မှာတော့ မရှောင်လွှဲနိုင်ခဲ့တော့ပါဘူး။

ဘကြီးဦးတို့က သူတို့ရွာမှာ နှစ်စဥ္ အလှူလုပ်နေကျပါ။ အရင်နှစ်တွေက ကျမတို့ သားအမိပါ လိုက်သွားတတ်ပေမယ့် ဒီနှစ်တော့ အလုပ်ရှိလို့ ကျမ မလိုက်ဖြစ်တော့ပါ။ ဒါပေမယ့် သားက လိုက်ချင်တယ်ဆိုတော့ ဘကြီးဦးတို့က ခေါ်သွားမယ်လို့ ဆိုပါတယ်။ ဘကြီးဦးတို့ကို ကားဂိတ်ဆီကို ကိုသန့်စင်က ကားနဲ့ လိုက်ပို့ပါတယ်။ ကျမကလည်း သားလည်း လိုက်သွားမှာမို့ လိုက်ပို့ရတာပေါ့။ ယမင်းကတော့ ကျမအိမ်မှာ ကျန်နေခဲ့တယ်။ ဘကြီးဦးတို့မရှိတော့ ယမင်းက ကျမအိမ်မှာ တစ်ည လာအိပ်ပေးတယ်လေ။ ဒီလိုနဲ့ သားတို့ကို နှုတ်ဆက်ပို့ပေးခဲ့ပြီး သူနဲ့ကျမ နှစ်ယောက်ထဲ ပြန်လာခဲ့ပါတယ်။

လမ်းမှာ ကားရပ်လိုက်ကတည်းက ကျမ ရင်ထိတ်သွားပါတယ်။ ဒီကိစ္စမျိုးမှာ စည်းမစောင့်တတ်ဘဲ ဇွတ်တရွတ် လုပ်တတ်တဲ့ သူ့အကျင့်ကို ကျမကောင်းကောင်း သိနေပြီလေ။ ဒါကြောင့်ပဲ ကျမက ကားဘာလို့ရပ်တာလဲလို့ ခပ်တည်တည် မေးလိုက်ပါတော့တယ်။ ဒီမှာတင် သူလိုအပ်နေတာတွေ၊ ယမင်းကိုယ်ဝန်ရှိနေလို့ သူ့စိတ်ကို ထိန်းထားရပုံတွေ၊ ကျမကို လွမ်းဆွတ်ပုံတွေ၊ ကျမနဲ့နေရတာဟာ သူ့အတွက် စိတ်ချမ်းသာရပုံတွေကို လျှာအရိုးမရှိတိုင်း ပြောနေပါတော့တယ်။ ကျမကလည်း မဖြစ်သင့်တာတွေ၊ ယမင်းမျက်နှာကို ထောက်သင့်တာတွေကို ပြောရင်း ငြင်းနေမိပါတယ်။

ဒါပေမယ့် သူက အပြောနဲ့တင်မကဘဲ ကျမအနားကို အတင်းတိုးကပ်ကာ ဆွဲဖက်လာလို့ ကားခေါင်းခန်းမှာ ရုန်းရင်းဆန်ခတ် ဖြစ်ကြရပါတယ်။ ကျမ ဘယ်လို ငြင်းငြင်း သူ့ဘက်က ဘယ်လိုမှ နောက်ဆုတ်မသွားဘဲ ရှေ့ပဲတိုးလာပါတယ်။ လမ်းဘေးမှာ ကားရပ်ပြီး ရုန်းရင်ဆန်ခတ် ဖြစ်နေတာကို တစ်ယောက်ယောက် တွေ့သွားမှာ စိုးရိမ်လှပါတယ်။ တစ်ယောက်ယောက်တွေ့သွားရင် သူ့အိမ်ထောင်ရေး ထိခိုက်ပြိုကွဲနိုင်တာကို ထည့်မတွက်ဘဲ သူလုပ်ချင်တာကိုပဲ ဇွတ်လုပ်နေပါတယ်။ ကျမလည်း ဒေါသထွက်ထွက်နဲ့ သူ့ကို ရုန်းကန်ကာ ကုတ်ဆွဲ ထုရိုက္မိပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ သူက ကျမကို မလှုပ်နိုင်အောင် ကားထိုင်ခုံပေါ်မှာ ဖိချုပ်ထားပြီး ကျမရဲ့ ထမိန်ကို ဆွဲဖြည်ပြီး ပေါင်ကြားကို လက်သွင်းပြီး နှိုက်နေပါပြီ။

သူ့ရဲ့ ဒီအပြုအမူဟာ ဘွဲ့ယူတဲ့နေ့က ကျမကို အတင်းလုပ်ခဲ့တာကို ပြန်သတိရလာစေပါတယ်။ သူလိုချင်ရင် ရှေ့နောက် မကြည့်ဘဲ အတင်း လုပ်ယူတတ်တာကို ကျမ ကြုံဖူးပြီးပြီလေ။ ဒါကြောင့်ပဲ ကျမစိတ်ကို လျော့လိုက်ပါတယ်။ လူမြင်ကွင်းမှာ အရှက်ရတာမျိုး ကျမ မလိုချင်ပါဘူး။ လူမြင်လို့ ဖြစ်စေ၊ ကျမအော်ဟစ်လို့ တစ်ယောက်ယောက်ကြားပြီး ရောက်လာလို့ ရှိရင်ဖြစ်စေ၊ သူပြဿနာတက်တာထက် ကျမအရှက်ပိုရမှာပါ။ သူကသာ ကျမနဲ့ အရင်က ဖြစ်ခဲ့တာတွေ၊ ကိုမျိုးဝင်း ထွက်သွားခဲ့ရတာတွေ လျောက်ပြောခဲ့ရင် ယမင်းနဲ့ ဘကြီးဦးတို့က ကျမကို ဘယ်လိုမြင်ကြမလဲ။ ကျမ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ဘယ်လို မျက်နှာ ပြရမလဲ။ ဒါတွေကို ကြောက်ပြီး ကိုယ့်အပေါ် အတင်းကျင့်ဖို့ ကြိုးစားနေတာကို ကျမက အော်ဟစ်အကူအညီ မတောင်းရဲတဲ့ ဘဝပါ။

ကျမရဲ့ အကြိမ်ကြိမ်အခါခါ မှားခဲ့တဲ့ အကျိုးဆက်တွေကို အခုခံနေရတာပါ။ ကျမစိတ်တွေလည်း ရှုပ်ထွေးကုန်ပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ခေါင်းထဲ အမြန်စဥ္းစားပြီး ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခု ချလိုက်ပါတယ်။ သူ့ကို အချိုသတ်ကာ ယမင်း ကိုယ်ဝန်ရင့်နေချိန်မှာ သူဆန္ဒရှိရင် ကျမဖြည့်ဆည်းပေးပါ့မယ်၊ ဒါပေမယ့် ဒီလိုနေရာမျိုးမှာ အကြမ်းမဖက်ဖို့ တောင်းပန်ရပါတယ်။ သူက ကျမ ဒီလိုပြောမှ ကိုယ်ရှိန်သတ်ပြီး ဒီလိုဆိုရင် သူနဲ့ တစ်နေရာရာ လိုက်ခဲ့ဖို့ တောင်းဆိုပါတယ်။ ကျမလည်း အိမ်မှာ ယမင်းတစ်ယောက်တည်း ကျန်နေခဲ့တာမို့ ဒီနေ့တော့ မလုပ်ပါတော့နဲ့၊ နောက်နေ့ကျမှ လုပ်ပေးပါ့မယ်လို့ တောင်းဆိုရပါတယ်။ ကျမအပြောကို သူလက်ခံပြီးတော့ သူ့စိတ်တွေ အရမ်းထန်နေလို့ လက်နဲ့ ထုပေးဖို့ ထပ်တောင်းဆိုလာပါတယ်။

ကျမစိတ်တွေရှုပ်ပြီး လုပ်သင့်၊ မလုပ်သင့် တွေဝေနေချိန်မှာပဲ သူက ကျမကို ပြန်ဖက်လာပြီး ကျမလက်ကိုဆွဲကာ သူ့လီးဆီ ပို့ပေးနေပါပြီ။ ကျမလည်း သူဖက်တာကို ရုန်းပြီး သူ့မျက်နှာကို မကြည့်ဘဲ ပုဆိုးပေါ်ကနေ ပွတ်သတ်ပေးလိုက်ပါတယ်။ သူက လုံချည်ကို ဖြည်ချပြီး ဘောင်းဘီကို အောက်ဆွဲချကာ ထုခိုင်းပါတယ်။ ကားရဲ့ ရှေ့မှန်တွေက အကြည်မို့ တစ်ယောက်ယောက်သာ ရောက်လာရင် အတွင်းက ကျမတို့ကို အတိုင်းသား မြင်နိုင်ပါတယ်။ ဒါတွေကို အကြောက်အလန့် မရှိဘဲ သူလုပ်နေတာကို စိတ်ဆိုးမိပါတယ်။ ကျမအနေနဲ့ ဒီတစ်ခါ သူ့ကို ဂွင်းထုပြီး အာသာဖြေပေးလိုက်ရင် နောက်ထပ် ဆက်ပတ်သတ်ဖို့ လမ်းဖွင့်ပေးလိုက်သလို ဖြစ်သွားမှာ သိပါတယ်။

ဘာကိုမှ ဂရုမစိုက်တတ်ဘဲ အခြေအနေနဲ့ အချိန်အခါကို ကောင်းကောင်းအသုံးချတတ်သလို ဇွတ်လုပ်တတ်တဲ့ သူ့လို လူမျိုးနဲ့ နောက္မီးလင်းခဲ့တဲ့ ကျမအဖို့ ရှေ့လျောက် ရုန်းထွက်ဖို့ ဆိုတာ မလွယ်တော့ပါဘူး။ အခုလက်ရှိကတော့ သူမြန်မြန်ပြီးစေဖို့သာ စိတ်ထဲထားပြီး ကျမ လုပ်ပေးလိုက်ပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ သူပြီးအောင် ထုပေးပြီးတော့ လက္မှာပေနေတဲ့ အညစ်အကြေးများကို သုတ်ကာ ကျမတဖက်လှည့်ပြီး နေလိုက်ပါတော့တယ်။ အိမ်အပြန် လမ်းတလျောက် သူ့ကို စကားမပြောမိတော့ပါဘူး။ ကျမဘဝရဲ့ ရှေ့လျောက် ကြုံတွေ့လာနိုင်တာတွေကို တွေးပြီး ရင်လေးလာမိပါတယ်။ အမှန်ဆိုရင် ဒီအချိန်မှာ ကျမက သားအတွက် ငဲ့ရတာက လွဲပြီး ကျန်တာတွေ လွတ်ကင်းနေသူပါ။

ကျမက အရင်လို အိမ်ထောင်ရေး ဖောက်ပြန်တဲ့ အခြေအနေမဟုတ်တော့ဘဲ အိမ်ထောင်ပျက် တစ်ခုလပ်တစ်ယောက် ဖြစ်နေပါပြီ။ နောက်ယောကျာ်း ထပ်ယူပြီး ကာမကိစ္စပျော်ပျော်ကြီး ခံစားနိုင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အိမ်ထောင်သည် ယောကျာ်းတစ်ယောက်နဲ့ မှားမိရင်တော့ ကျမဘဝက တိတ်တိတ်ပုန်း မယားငယ် ဘဝရောက်ရတော့မှာ သိပါတယ်။ ပြီးတော့ အဲဒါက လူ့အသိုင်းအဝိုင်းက လက္မခံတဲ့ လူမှုရေး ဖောက်ပြန်မှုပါ။ အထူးသဖြင့် ယမင်းအပေါ်မှာ ကျမ ဒီလို မလုပ်ချင်ပါဘူး။ သူနဲ့ လွတ်ကင်းချင်တယ်ဆိုရင်တော့ သူနဲ့ ဖြစ်ခဲ့တာတွေနဲ့ အခုသူဆက်ပြီး ကြိုးစားလာတာတွေကို အရှက်ကွဲခံကာ အားလုံးကို ပြောပြဖို့နဲ့ နောက်တစ်ခုက ကျမ နောက်အိမ်ထောင် ထပ်ပြုဖို့ပဲ ရှိပါတယ်။ ဒီလိုမှ မဟုတ်ရင် သူနဲ့ ကင်းဖို့ မလွယ်တော့ပါဘူး။

ဒါပေမယ့် နောက်အိမ်ထောင်ပြုဖို့တော့ ကျမ မတွေးတော့ပါဘူး။ အားလုံးကို ရင်ဆိုင်ဖြေရှင်းဖို့ကလည်း ကျမတို့ ပတ်သတ်မိတာက ကိုမရှိတဲ့ အချိန်မှ စတာမဟုတ်ဘူးလေ။ ကို ရှိနေချိန်ကတည်းက တစ်နှစ်ကျော် နှစ်နှစ်နီးပါး သူနဲ့ ဖောက်ပြန်ခဲ့တာလေ။ သူနဲ့ ပတ်သတ်မိတာကို ကျမရင်ဆိုင် ဖြေရှင်းရဲပေမယ့်၊ ကျမဖောက်ပြန်မှုကြောင့် ကို ထွက်သွားရတာကိုတော့ လူတွေသိမှာ ကျမကြောက်နေမိပါတယ်။ အထူးသဖြင့် သားလေးအရွယ်ရောက်လာရင် ကျမအပေါ် စိတ်နာကာ ခက်ထန်မုန်းတီးသွားမှာမျိုး မလိုချင်လို့ပါ။ လူ့ကျင့်ဝတ်ကို ချိုးဖောက်ပြီး လူမဆန်တာကို လုပ်ထားမိသူက ပိုပြီး ကြောက်လန့်တတ်ကြပါတယ်။ အဲဒီအမှားကို လူသိမှာ ကြောက်လန့်ပြီး ထပ်ပြီး အမှားတွေ ကျူးလွန်တတ်တာ သဘာဝပါပဲ။

ဒါကြောင့်ပဲ ရွေးချယ်စရာတွေကို မိမိရဲ့ အပြစ်တွေကြောင့် မဆုံးဖြတ်ရဲခဲ့ဘဲ ရေစုန်မျောကာ ဘဝနဲ့ရင်းပြီး ပေးဆပ်ဖို့ ဖြစ်လာရပါတယ်။ ကျမလမ်းတလျောက် စဥ္းစားလာတာတွေဟာ အိမ်ရှေ့မှာ ထွက်ကြိုတဲ့ ယမင်းမျက်နှာ မြင်တော့မှ သတိဝင်လာပါတယ်။ ကျမရဲ့ ပျက်ယွင်းနေတဲ့ မျက်နှာကို အတတ်နိုင်ဆုံး ထိန်းပြီး နေခဲ့ပါတယ်။ ခက်တာက ကိုသန့်စင်ပါ။ သူက ချက်ချင်းမပြန်သေးဘဲ အိမ်ထဲလိုက်ဝင်လာကာ ထိုင်ပြီး စကားပြောနေပါသေးတယ်။ အင်းပေါ့လေ။ သူ့မိန်းမက ဒီမှာအိပ်မှာဆိုတော့ သူမပြန်သေးဘဲ စကားပြောနေတာက အဓိပ္ပါယ်ရှိပါတယ်။ ကျမကသာ အနေရခက်သလို စိတ်တွေ ရှုပ်ထွေးနေလို့ TV ဖွင့်ကာ ကြည့်နေမိပါတယ်။

သူကတော့ ဘာမှ မဖြစ်တဲ့အတိုင်း စကားတွေ ရယ်မောပြောနေသလို ကျမကိုလည်း လာပြောနေပါတယ်။ ကျမက ပြန်မပြောရင် ကိုယ်ဝန်သည် ယမင်းလေး ရိမ်မိကာ သင်္ကာမကင်း ဖြစ်လာမှာစိုးလို့ အလိုက်အထိုက် ပြန်ပြောရပါတယ်။ သူက လုပ်ချင်ရာတွေ လုပ်ထားပြီး ရယ်မောစကားပြောနိုင်တာကို အံ့ဩမိပါတယ်။ သေချာစဥ္းစားကြည့်ရင်တော့ ဒီအိမ်ထဲက မိန်းမနှစ်ယောက်လုံးက သူ့မိန်းမတွေပဲလေ။ ဘယ်သူက အကြီး၊ အငယ်ဆိုတာ ခွဲဖို့ မလွယ်ပေမယ့် နှစ်ယောက်လုံးက သူ့အလိုးကို ပက်ပက်စက်စက် ခံထားရသူတွေလေ။ အဲဒီတော့ သူက အနေမခက်ဘဲ ရယ်မော စကားပြောနိုင်တာပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ သူပြန်သွားတဲ့အခါ ယမင်းနဲ့ ထိုင်စကားပြောရင်း သူ့ယောကျာ်းနဲ့ ကျမဖြစ်ခဲ့တာတွေကို ဝန်ခံကာ ဖြေရှင်းဖို့ စဥ္းစားမိပါသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျမ မလုပ်ရဲခဲ့ပါဘူး။

ဒီလိုနဲ့ နောက်သုံးရက်အကြာအထိ သူနဲ့ မတွေ့ဖြစ်ပါဘူး။ ကျမက အလုပ်ကနေ စောစောပြန်လာတတ်သလို သားကို သွားကြိုပြီး ဘကြီးဦးဆိုင်မှာပဲ အနေများခဲ့ပါတယ်။ ညအိပ်ချိန်မှ အမမြတို့နဲ့ အတူတူပြန်လာတယ်လေ။ သုံးရက္မြောက်နေ့မှာတော့ မနက်ပိုင်းမှာတင် သူက ကျမပွဲရုံ ရုံးခန်းကို ရောက်ချလာပါတယ်။ ရောက်လာပြီးတော့ လူရှင်းတာနဲ့ ကျမအနားကပ်ကာ သူ့လိုအပ်ချက်ကို တောင်းဆိုလာပါတယ်။ အပြင်မှာ တာလီမှတ်၊ စာရင်းသွင်းနေတဲ့ သူ့ယောက္ခမ ရှိနေတာကိုတောင် အလေးမထားတော့ပါဘူး။ ဒါနဲ့ကျမလည်း သူ့ကို ပြန်ဖို့ပြောကာ မောင်းထုတ်ရပါတယ်။ ကျမရဲ့ တားဆီးမှုတွေဟာ သူ့အတွက် ဘယ်တော့မှ အရာမရောက်ပါဘူး။ ဆက်ပြောနေရင် အော်ကြီးဟစ်ကျယ် ဖြစ်ဖို့ပဲ ရှိပါတော့တယ်။

ဒီလိုနဲ့ ထမင်းစားချိန်ရောက်ရင် အိမ်ပြန်ဖို့ သူလာခေါ်မယ် ပြောကာ ပြန်သွားပါတော့တယ်။ ကျမမှာ ကားမရှိပါဘူး။ ကို့ကားကိုလည်း ဂိုထောင်ထဲမှာ ဒီအတိုင်းထားထားတာပါ။ ကျမကတော့ ပွဲရုံကနေ အိမ်ကို ဆိုက်ကား ဒါမှမဟုတ်ရင် ကြုံသလို ပြန်တတ်ပါတယ်။ အရင်က ယမင်းနဲ့ ကျမတို့ အတူတူပြန်ရင် ဒီလိုကြီးပါပဲ။ သူကလည်း ကြုံရင် သူ့ကားနဲ့ လိုက်ပို့တတ်ပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ သူက ဒီလိုပြောကာ ကျမစကားကို မစောင့်ဘဲ ပြန်ထွက်သွားပါတယ်။ ကျမ ဘာလုပ်ရမှာလဲ။ သူလာခေါ်တာကို မစောင့်ဘဲ အရင်ပြန်ကာ သူ့ကို ရှောင်ရင်လည်း တစ်ခါပဲ ရမှာပေါ့။ ဒီလူ့ကို ကြာရှည်ရှောင်လို့ မရသလိုသူ့ဘက်က ဒီထက့် ပိုဆိုးလာနိုင်တာကို မြင်နေမိပါတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ ကျမစိတ်ထဲမှာ ပိုင်းဖြတ်မှု တစ်ခုလုပ်ပြီး သူနဲ့ အိမ်ပြန်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။

အဲဒီနေ့က သူလာကြိုတာနဲ့ ကျမ အိမ်ကို ပြန်လာခဲ့ပါတယ်။ အိမ်ရောက်တာနဲ့ သူ့ကို ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်ခိုင်းကာ ကျမနဲ့ ဘယ်လောက်ကြာကြာ ဆက်ပြီး ပတ်သတ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားသလဲလို့ မေးရပါတယ်။ သူက စကားကို ဝေ့လည်ကြောင်ပတ်ပြောနေလို့ ကျမကပဲ ယမင်း ကလေးမွေးပြီးတဲ့ အထိပဲလို့ ပြောရပါတော့တယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီကရှေ့လျောက်တော့ လူမသိအောင် ဂရုစိုက်ပေးဖို့နဲ့ အတင်းဇွတ်တရွတ် တောင်းဆိုတာမျိုးတွေ ထပ်မလုပ်ဖို့ ပြောရပါတယ်။ သူကတော့ ဒါကို လက်ခံခဲ့ပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ပဲ အဲဒီနေ့က ကျမကို သူ လိုးတာကို ခွင့်ပြုပေးခဲ့ပါတယ်။ ယမင်းကလေး မမွေးခင် နှစ်လအတွင်းမှာ ၅ ကြိမ်လောက် နေခဲ့ကြပါတယ်။

သူ့ရဲ့အကျင့်အတိုင်းပဲ တစ်ကြိမ်ထက်တစ်ကြိမ် ပိုပို ကြမ်းလာပြီး အရင်အခြေအနေမျိုး ပြန်ရောက်ခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျမ ခွင့်ပြုတဲ့ အချိန်အထိစောင့်ပြီး၊ ကြားထဲမှာ အတင်းဇွတ်တရွတ်ဆန်တာမျိုးတော့ မရှိခဲ့တော့ပါဘူး။ ကျမလည်း တစ်နှစ်နီးပါး ကင်းကွာနေတဲ့ လီးအစစ်ရဲ့ ကာမအရသာကို ပြန်ပတ်သတ်မိတဲ့ ပထမတစ်ခါတည်းနဲ့ အပြည့်အဝ ရခဲ့ပါတယ်။ တဏှာထန်တဲ့ ကျမအတွက်ကတော့ မလုပ်ရဲလို့ မလုပ်ဖြစ်ပေမယ့် လုပ်ကြဖို့ ဆုံးဖြတ်ပြီးချိန်ကစကာ ကာမအရသာကို နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် ခံစားတတ်ပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ လူမသိအောင် သူ့ရဲ့မယားငယ်ဘဝကို ခံယူမိရင်း ကာမဆန္ဒတွေ အပြန်အလှန် ဖြည့်ဆည်းမိပါတယ်။

ဒီလိုနဲ့ ယမင်းက သမီးလေး မွေးပါတယ်။ ခေတ်လို သားလေးလိုချင်တဲ့ ယမင်းအဖို့တော့ ဆန္ဒမပြည့်ခဲ့ဘူးပေါ့။ ကိုသန့်စင်ကတော့ သမီးလေးမို့ တော်တော်ပျော်နေပါတော့တယ်။ ဒါပေမယ့် ကလေးမွေးပြီး တစ်ပတ်ကျော်အကြာမှာပဲ ကျမဆီကို တောင်းဆိုလာပြန်ပါတယ်။ ကျမလည်း ကလေးမွေးပြီးတဲ့ အထိပဲလို့ သူ့ကို ပြောထားပေမယ့် အကြောင်းအမျိုးမျိုးပြကာ တောင်းဆိုရင်း ကျမတို့ ဆက္မှား ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။ နောက်ပိုင်းတော့ တစ်တက်စားလည်း ကြက်သွန်၊ နှစ်တက်စားလည်း ကြက်သွန်ဆိုတဲ့ လူဖျင်းလူမိုက်တွေရဲ့ အကြောင်းပြချက်ကို လက်ကိုင်ထားပြီး ကာမဝဲဂယက်ထဲ ရုန်းမထွက်ဘဲ ပျော်နေမိပါတော့တယ်။

ဒီလိုနဲ့ ယမင်း ကလေးမွေးပြီး သုံးလလောက်အကြာမှာ ကျမဆီ ယမင်း အဝင်အထွက်နည်းလာပါတယ်။ ပြီးတော့ ကျမနဲ့ စကားပြောရင်လည်း တစ်မျိုးဖြစ်လာတာ တွေ့ရပါတယ်။ ကျမတို့အကြောင်းကို ယမင်း ရိပ်မိသွားလို့များလားဆိုပြီး ကိုသန့်စင်ကို ပြောရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကလေးကြောင့် ညဘက္မအိပ်ရလို့ ယမင်း ဒီလိုဖြစ်နေတာပါလို့ သူက ပြောပါတယ်။ နောက်တစ်လလောက်အကြာမှာတော့ ယမင်းက ကျမနဲ့ ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်လာပါတယ်။ အရင်လို အမနဲ့ ညီမလေး ပုံစံမျိုး ချစ်ချစ်ခင်ခင် ဖြစ်လာမှ ကျမ စိတ်အေးရပါတော့တယ်။ ယမင်းရဲ့ သမီးလေးနာမည်ကိုတောင် ကျမကို ပေးခိုင်းပါတယ်။ ကျမက ဘကြီးဦးနဲ့ တိုင်ပင်ကာ ဗေဒင်ဆရာကို တွက်ခိုင်းပြီး ငုဝါလို့ ပေးလိုက်ကြပါတယ်။

သားလေး ခေတ်အတွက်ကတော့ တကယ့် ညီမလေးတစ်ဦး ရသလိုပါပဲ။ တစ်ဦးတည်းသော သားဖြစ်ရတဲ့ သားလေးကတော့ သူ့ညီမလေး ငုဝါကို တော်တော်ချစ်ပါတယ်။ သားကလည်း ၆ နှစ်ကျော် ၇ နှစ်ထဲရောက်ပြီဆိုတော့ ငုဝါကို သူပဲထိန်းတာပါ။ ယမင်းတို့သားအမိ အိမ်မလာတဲ့ ရက္မျိုးမှာ ဖုန်းဆက်လှမ်းခေါ်တတ်သလို၊ ဘကြီးဦးကိုလည်း အဲဒီအိမ်ဆီ သားက လိုက်ပို့ခိုင်းတတ်ပါတယ်။ ငုဝါလေးကလည်း လသားအရွယ်ကတည်းက သူ့အကိုက မြှူရင် ပျော်နေတတ်ပါတယ်။ ငိုရင်တောင် ခေတ်ကို တွေ့တာနဲ့ အငိုချက်ချင်းရပ်ကာ ရယ်တတ်ပါတယ်။ သူတို့မောင်နှမ ချစ်ခြင်းကို ကြည့်ပြီး ကျမနဲ့ ယမင်းလည်း ပျော်ရပါတယ်။ ယမင်းကတော့ ‘မမရေ၊ ခေတ်နဲ့ငုဝါတို့၊ ဒီလောက်ချစ်ကြတာ၊ ကြီးလာရင် ပေးစားရအောင်နော်’ လို့ ပြောတတ်ပါတယ်။

ကျမနဲ့ ကိုသန့်စင်ရဲ့ တိတ်တိတ်ပုန်းဇာတ်လမ်းကတော့ ဆက်ဖြစ်နေတုန်းပါပဲ။ ခိုးလုပ်တာ အရသာတွေ့နေတတ်သူက လုံခြုံတယ်ထင်နေသမျှ ဆက္မိုက်နေမိတာပါပဲ။ ဒါပေမယ့် စိတ်တွင်း မလုံခြုံသလို မကောင်းမှုဟာ ဆိတ်ကွယ်ရာ မရှိဆိုတာကိုလည်း သတိမထားမိခဲ့ကြပါဘူး။ မထူးဇာတ်ခင်းကာ ရေစုန်မျောနေမိရင်း စုန်းစုန်းနစ်မြှူပ်တတ်တာကိုလည်း သတိမထားမိကြပါဘူး။ မဟုတ်တာ လုပ်နေသူမို့ လူမသိအောင်တော့ အတတ်နိုင်ဆုံး ကြိုးစားကြတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် အချိန်တွေ ကြာလာတာနဲ့အမျှ ကာမသွေးဆိုးတွေကတော့ တော်တော် ထိန်းလာနိုင်ပါတယ်။ သူဘက်က အရင်လို တွေ့တာနဲ့ ဒီကိစ္စကြီးပဲ အားသန်တာမျိုး မရှိတော့ပါဘူး။ ဒါကတော့ မယားနှစ်ယောက်ကို ပုံမှန်လိုးနေနိုင်တော့ ကာမမှုကို ကျေနပ်အားရနေတာ ဖြစ်မှာပါ။

ကျမနဲ့သူနဲ့ကတော့ နှစ်ယောက်လုံး စိတ်ဆန္ဒပြင်းလာမှ တစ်လ တစ်ခါ၊ နှစ်ခါ လောက်ပဲ နေဖြစ်ကြပါတယ်။ အများအားဖြင့် သားလေး ကျောင်းသွားတဲ့ အချိန်မျိုးမှာ ဖြစ်ကြတာပါ။ ဒီကြားထဲမှာ သူ့အမေဆုံးသွားတော့ ယမင်းက သူ့အိမ်မှာပဲ အနေများလာပါတယ်။ စာရင်းလာရှင်းရင်တော့ ငုဝါလေး ပါလာတတ်ပါတယ်။ တခါတလေ သူစာရင်း လာရှင်းတဲ့ရက္မှာ ယမင်း ပါမလာရင် သားက ငုဝါလေးကို ထိန်းရင်း ဘကြီးဦးဆိုင်ဖက် ခေါ်သွားတတ်ပါတယ်။ သားတို့ မုန့်ဝယ်စားဖို့ သူက မုန့်ဖိုးတွေပေးတတ်တာကိုး။

အဲဒီလို သားနဲ့ ငုဝါလေး အပြင်ထွက်သွားတာကို ပြတင်းပေါက်ကနေ လှမ်းကြည့်နေတဲ့ ကျမကို သူက ထမိန်လှန်ကာ ဖင်တွေကို နမ်းပေးတတ်ပါတယ်။ သားတို့ ပြန်မရောက္မချင်း ဧည့်ခန်းမှာ ဖင်ကုန်းခိုင်းပြီး ကျမကို လိုးပါတော့တယ်။ အချိန်ရရင် ရသလို ဖင်ပါချတတ်ပါတယ်။ တော်ယုံနဲ့မပြီးလို့ ကုန်းရတာ ညောင်းလာရင် ကျမက သူ့ကို ထိုင်ခိုင်းကာ အပေါ်က တက်ဆောင့်ပေးရင်း ကာမပွဲ နွှဲခဲ့မိတာ အခါခါပါ။ သူနဲ့ ကျမ ကာမပွဲကြမ်းတွေ ဖြစ်လာရတာက ယမင်းနဲ့သူရဲ့ ဆက်ဆံရေး အေးဆေးလာမှုနဲ့လည်း ဆိုင်ပါမယ်။ ယမင်းက ကလေးမွေးပြီးနောက်ပိုင်း သူ့ရဲ့ကြမ်းတမ်းမှုတွေနဲ့ အကြိမ်ကြိမ်အခါခါ တောင်းဆိုမှုတွေကို ငြင်းဆန်လာတယ်တဲ့။

ယမင်းလည်း လင်ယောကျာ်းကို ပြုစုပေးတတ်ပေမယ့် သူ့လို ကာမအားကြီးသူရဲ့ လိုအင်တွေကို အကုန်လိုက် မဖြည့်ပေးနိုင်တာလည်း သဘာဝကျပါတယ်။ ပြီးတော့ အိမ်ထောင်ရေးမှာ အချိန်ကြာလာတာရယ်၊ အကြောင်းအမျိုးမျိုးရယ်ကြောင့် လိင်ကိစ္စအေးဆေးသွားတတ်တာကို ကျမကိုယ်တိုင် ကြုံဖူးခဲ့တယ်လေ။ ဒါကြောင့်ပဲ သူနဲ့ကျမ ဇာတ်လမ်း ဖြစ်ခဲ့ရတာ မဟုတ်လား။ သူကလည်း ယမင်းနဲ့ သိပ်မနေဖြစ်တော့တဲ့ ပုံစံမျိုး ပြောပေမယ့် ကျမကတော့ သူ့ကို မယုံပါဘူး။ ဒါကြောင့်ပဲ သူတောင်းတိုင်း ခွင့်မပြုကာ ကျမလည်း လိုအပ်နေချိန်၊ အခြေအနေကလည်း စိတ်ချရတာ သေချာမှ ခွင့်ပြုတတ်ပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ နှစ်တွေပြောင်းကာ အချိန်ကြာလာတာနဲ့အမျှ လူမသိတဲ့ ကာမပွဲ အလီလီ အပြိုင်ကြဲရင်း သူ့ရဲ့တိတ်တိတ်ပုန်း မယားငယ်ဘဝကို ရောက်ရှိနေခဲ့ပါတော့တယ်။

ပြီးတော့ ကျမတို့ ဖောက်ပြန်မိကြတာက ချစ်ခြင်းတွေ၊ ငွေကြေးတွေကြောင့် မဟုတ်ဘဲ ကာမကိစ္စ သပ်သပ်ပဲမို့ နှစ်တွေကြာလာတာနဲ့အမျှ တစ်လ တစ်ကြိမ်၊ နှစ်ကြိမ် တွေ့ချိန်တိုင်းမှာ ကာမမှုကို အစွမ်းကုန် ထုတ်သုံးတတ်လာပါတယ်။ အခြေအနေပေးလို့ လိုးကြ၊ ခံကြတဲ့ အချိန်တိုင်းမှာ သူဟာ ကျမရဲ့ ယောကျာ်းတစ်ဦး ဖြစ်သလို ကျမကလည်း သူ့မယားတစ်ဦးလို အပြန်အလှန် သဘောထားပြီး ဖြည့်စည်း ပြုစုပေးကြရင်း ကာမစည်းစိမ်ကို အပြည့်အဝ ခံစားမိကြပါတယ်။ ပုံစံစုံ၊ အပေါက်စုံအောင် လုပ်ဖူးကြသလို သူ့အကြိုက် အကြမ်းအရမ်းများနဲ့ ကျမအကြိုက် အနုအယွ အနိုးအဆွများကိုလည်း တစ်လှည့်စီ အရသာ ခံတတ်နေပါပြီ။

တစ်ခါတလေ အချိန်မရလို့ ကျမအဖုတ်လေးကိုသာ လျက်ခိုင်း၊ နမ်းခိုင်းပြီး အာသာဖြေ ကျေနပ်ဖူးပါတယ်။ စပြီးဖောက်ပြန်ခဲ့တဲ့ အချိန်တွေတုန်းက သူက အဖုတ်လေးကို လျက်ပေး၊ နမ်းပေးရင် ရှက်ရွံ့အားနာတတ်ပေမယ့် အခုတော့ ကျမပေါင်ကြားမှာ ယောကျာ်းသားတစ်ဦးက ဝင်ပြီး အဖုတ်လေးကို လျက်ပေးတာကို တစိမ့်စိမ့် ခံစားရင်း အရသာယူ ကြည်နူးကျေနပ် နေတတ်ပါပြီ။

ဒီလိုပါပဲ။ ကျမက သူ့ပေါင်ကြားထဲ ဝင်ထိုင်ပြီး လီးစုပ်ပေးရရင်လည်း အကောင်းဆုံးဖြစ်အောင် ပြုစုပေးတတ်သလို သူက ကျမပါးစပ်ကို လိုးရင်လည်း အရင်ကလို အနေရခက်ပြီး မနှစ်မြို့တာမျိုး မရှိတော့ပါဘူး။ ကျေကျေနပ်နပ် ဖြည့်ဆည်းပေးတတ်သလို သူပြောနေကြဖြစ်တဲ့ ကျမနဲ့နေရတာ သူ့အလို အပြည့်ဆုံးဆိုတဲ့ စကားကြားတိုင်း ပိုပြီးကောင်းအောင် ပြုစုပေးတတ်ပါတယ်။ သူ့ရဲ့ ဒီစကားမျိုးတွေကို အယုံအကြည်မရှိပေမယ့် ကာမမှု ခံစားနေကြတဲ့ အချိန်မျိုးမှာ ဒီလိုအပြောခံရရင် ကျေနပ်စိတ် ဖြစ်ပေါ်လာကာ ပိုပြီး ပြုစုပေးတတ်တာတော့ အမြဲပါပဲ။

နှစ်တွေကြာလာတာနဲ့အမျှ သားလေးလည်း ဆယ်ကျော်သက်အရွယ် ဖြစ်လာပါပြီ။ သားလေး အရွယ်ရောက်လာတာကို ကြည့်ရင်းနဲ့ ကျမရဲ့ လူသိမခံနိုင်တဲ့ ဆိုးရွားမှုတွေကို ရပ်တန့်ဖို့ စဥ္းစားလာရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒါမျိုးတွေကို ဖြတ်ပါ့မယ်၊ မလုပ်တော့ပါဘူး၊ နားသင့်ပြီလို့ အကြိမ်ကြိမ် စဥ္းစားခဲ့ပေမယ့် တခါတော့ ရပါသေးတယ်၊ လူမသိနိုင်ပါဘူး ဆိုတဲ့ မကောင်းမှုကို မွေ့လျော်နေတတ်တဲ့ စိတ်အခံကြောင့်ပဲ လွန်ကျူးနေမိတုန်းပါပဲ။ သာမာန်အချိန်ဆိုရင် အသိတရားရနေခဲ့ပေမယ့် သူ့ရဲ့ အနိုးအဆွတွေနဲ့ ကျမရဲ့ ကာမဆိတ်တက်ချိန်များကြုံလာရတိုင်းမှာ အသိလွတ်ကာ ကာမဝဲဂယက်ထဲ ပြန်လည်သတ်ဆင်းမိနေခဲ့ပါတယ်။ အချိန်တန်ရင်တော့ ရပ်ရမှာပေါ့ဆိုတဲ့ မရေရာတဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက်တွေ ပေးရင်းနဲ့ပဲ အချိန်တွေ ကြာလာခဲ့ရပါတော့တယ်။

ဒီလိုနဲ့ တစ်နေ့မှာ ကိုသန့်စင်က ပြောလာပါတယ်။ ရှေ့လာမယ့် သောကြာနေ့မှာ ကျမတို့နှစ်ဦး ပတ်သတ်တာ ၁၀ နှစ်တောင် ပြည့်ပြီတဲ့။ သူပြောတော့မှ ဒီလောက်နှစ်တွေ ကြာလာတာကို ကျမသတိထားမိပါတော့တယ်။ ကျမအနေနဲ့ ရက်တွေ၊ လတွေ မမှတ်မိတော့ပေမယ့်လည်း သူကတော့ မှတ်ထားတာ နေမှာပေါ့။ သူက အဲဒီနေ့ကို အေးအေးဆေးဆေး တွေ့ချင်တယ်တဲ့။ သူအေးအေးဆေးဆေး တွေ့ချင်တာက အဲဒီရက္မှာ ကျမနဲ့ အပြင်မှာ စားသောက်ရင်း အချိန်ဖြုန်းချင်တာပါ။ ကျမအနေနဲ့ အပြင်မှာ နှစ်ယောက်တည်း အချိန်ကြာကြာ တွေ့ကြမယ်ဆိုရင် မသင့်တော်ကြောင်း ပြောပေမယ့် သူက အမှတ်တရနေ့လေးမှာ ထူးထူးခြားခြား ြဖစ်အောင် စားပွဲလေး ကျင်းပချင်လို့ပါတဲ့။

ကျမကလည်း တစ်နေကုန်တော့ မနေဘဲ မနက်ပိုင်း သားလေးကျောင်းသွားချိန်မှာ သူနဲ့ အပြင်ထွက်ကာ မနက်စာ စားဖို့ သဘောတူလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ထူးထူးခြားခြား ဘာပွဲမှ မလုပ်ဘဲ မနက်စာ စားဖို့ပဲ လုပ်ဖို့ ပြောထားရပါတယ်။ ပြီးရင်တော့ အိမ်ကိုပဲ ပြန်လိုက်ပို့ဖို့ သူ့ကို တောင်းဆို ရပါတယ်။ သားက ၇ တန်းရောက်ပြီမို့ သိတတ်၊ ခံစားတတ်၊ စဥ္းစားတတ်တဲ့ အရွယ်ရောက်နေပြီလေ။ ဒါကြောင့် သားကျောင်းက ပြန်လာချိန်မှာ ကျမက အိမ်မှာ မရှိဘဲ သူနဲ့ အပြင်ထွက်လည်တာကို မမြင်မသိစေချင်လို့ပါ။ ဒီလို သဘောတူညီခဲ့ကြပြီးတော့ ချိန်းထားတဲ့ သောကြာနေ့ကို ရောက်လာခဲ့ပါတယ်။ မနက်ပိုင်း သား ကျောင်းသွားဖို့ လုပ်စရာရှိတာ လုပ်ပေးပြီး ကျမရေမိုးချိုးထားလိုက်ပါတယ်။

ကျမ ရေချိုးပြီး ထမိန်ရင်လျားနဲ့ အပြင်ထွက်လာတော့ မောင်အောင်အောင်တောင် သားကို လာခေါ်နေပါပြီ။ အောင်အောင်က သားရဲ့ အချစ်ဆုံး သူငယ်ချင်းလေ။ သူတို့မိသားစုက တရုတ်အစစ်မဟုတ်ပေမယ့် တရုတ်သွေးပါကြတယ်။ မောင်နှမတွေ အကုန်လုံး အသားလေးတွေ ဖြူပြီး ချစ်စရာလေးတွေပါ။ သားကိုလည်း သူတို့မိသားစုဝင်လို သဘောထားကြသလို အောင်အောင့်ကိုလည်း ကျမက ကိုယ့်သားလို သဘောထားပါတယ်။ ဒီကလေးကလည်း သားလိုပဲ ကျမကို ကပ်ချွဲတတ်သလို မြှောက်ပင့်ပြောပြီး သူစားချင်ရာကို ချက်ကျွေးခိုင်းတတ်ပါတယ်။ သားကလည်း သူတို့အိမ်ရောက်ရင် ဒီလိုပါပဲ။ အောင်အောင့် အမတွေရော၊ အမေရောက သူတို့အိမ်ကို သားရောက်တာနဲ့ တစ်ခုခု လုပ်ကျွေးဖို့ ပြင်ရပါတော့တယ်။

အခုလည်း အောင်အောင်က ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာတဲ့ ကျမကို မျက်လုံးအဝိုင်းသားနဲ့ ကြည့်နေပါတယ်။ ကျမလည်း ဒီကလေး ဘာတွေ အံ့ဩနေပါလိမ့်လို့ တွေးရင်း……

“သား…. မင်းသူငယ်ချင်းနဲ့ တွေ့ရဲ့လား။
ဘာတွေ မျက်လုံးပြူး၊ မျက်ဆန်ပြူးနဲ့ အန်တီ့ကို ကြည့်နေတာလဲ”

“ခေတ်က အခန်းထဲမှာ လွယ်အိတ်ယူနေတယ် အန်တီ။
ဟီးးး ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး။ အန်တီ ရေချိုးပြီးတော့ ထွက်လာတာ အရမ်းကြည့်ကောင်းလို့၊ ကိုယ့်အန်တီမှ ဟုတ်ရဲ့လားလို့ သေချာကြည့်ယူနေရတာ…ဟီး”

“အံမယ်၊ ကြားသားမိုးကြိုး…..
သားက ဒီအိမ်ကို အရင်က မလာဖူးတာ ကျနေတာပဲ။ ဒီနေ့မှ ထူးထူးခြားခြားပါလား….
အဟင်းဟင်း… ပြောပါအုံး။
ဒီလို မြှောက်နေပြီဆိုတော့ ဘာပူစာအုံးမလို့လဲ။
မနေ့ကညက၊ သားကတော့ အစမ်းစာမေးပွဲပြီးရင် သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ လျောက်လည်ဖို့ ကပ်ချွဲပြီး ခွင့်တောင်းသွားတယ်။
ဘာလဲ၊ သားအိမ်ကိုလည်း အန်တီက လိုက်ပြောပေးရအုံးမှာလား။
ဒီကလေးတွေ တော်တော် ချွဲတတ်တယ်”

“ဟီး…. သားက မချွဲပါဘူး။
လျောက်လည်ဖို့တော့ စာမေးပွဲဖြေရင်းနဲ့ အိမ်ကို ပြောပြမှာပါ။
သားပြောလို့ မရရင်တော့ အန်တီပဲ အရင်လို လိုက်ပြောပေးရမယ်နော်….. နော် အန်တီ”

ရွှတ်

“ဟဲ့….. ေဩာ်…..”

အောင်အောင်က ပြောရင်းနဲ့ ကျမအနားကို ပြေးကပ်ကာ သိုင်းဖက်ရင်း ကျမပါးကို နမ်းလိုက်ပါတယ်။ ဒီအပြုအမူက ငယ်ငယ်လေးတည်းက သားနဲ့ သူ့ရဲ့အကျင့်ပါ။ လိုချင်တာကို စတောင်းရင် အတင်းဖက်ကာ မွှေးမွှေးပေးတတ်သလို၊ သူတို့လိုချင်တာကို ရသွားရင်လည်း ချစ်တယ်၊ ချစ်တယ် တစာစာအော်ကာ အကြိမ်ကြိမ် ဖက်နမ်းတတ်ကြပါတယ်။ အဲဒီလို ကလေးအကျင့်တွေက ဆယ်ကျော်သက်အရွယ် ရောက်လာတဲ့အထိ ပါနေတုန်းပါပဲ။ ဒါပေမယ့် ဒီတစ်ခါ နမ်းတာကတော့ ကျမက ရေချိုးပြီးကာစ ထမိန်ရင်လျားနဲ့မို့ နည်းနည်းတော့ အို့တို့အန်းတန့် ဖြစ်သွားရပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ဒီအပြုအမူတွေက ငယ်ငယ်တည်းက ပြုနေကျမို့ သူ့ဖက်ထားတာကို အတင်းမရုန်းဘဲ သူတောင်းဆိုတာကို လုပ်ပေးဖို့ ဂတိပေးလိုက်ပါတော့တယ်။

“ကဲ….. တော်ပြီ၊ အန်တီ့ကို လွှတ်ပါအုံး။
အခုမှ ရေချိုးပြီးကာစကို ချွေးတွေ ပြန်ထွက်လာရအုံးမယ်။
ပြောပေးမယ်၊ ပြောပေးမယ်။ ဟုတ်ပြီလား။
ရအောင်ပြောပေးမယ်”

“ဟေး…. ဒါမှ သားအန်တီကွ။
မရသေးဘူး၊ အားရအောင် မွှေးမွှေးပေးအုံးမယ်”

“ဟဲ့…… အို…………..
သားရေ…. မင်းသူငယ်ချင်းကို ပြောအုံး။
ဒီမှာ အမေ့ကို အတင်းဖက်ပြီး အာဘွားပေးနေတယ်……..အို”

ဒီကလေးက ပြောပြောဆိုဆို ကျမကို အတင်းဖက်ပြီး ဆက်တိုက်နမ်းပါတော့တယ်။ ပြီးတော့ အောင်အောင့် လက်တွေက ကျမကို အနောက်ကျကျ ဘေးဘက်ကနေ သိုင်းဖက်ထားတာမို့ ကျမရဲ့ ရင်လျားထားတဲ့ ထမိန်အပေါ်နားကို ထိနေပါတယ်။ ရေလဲထမိန် အနွမ်းအပါးလေးရဲ့အောက္မှာရှိတဲ့ ကျမရင်သားတွေကို ဖိပြီး ချုပ်ထားသလို ဖြစ်စေပါတယ်။ အတင်းဖက်နမ်းနေတာမို့ လှုပ်ရှားရင်း ကျမရင်သားတွေကို သူ့လက်ဝါးနဲ့ ဖိပွတ်ကိုင်တွယ်သလို ဖြစ်သွားပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီကလေးက တမင်ရည်ရွယ်ပြီး လုပ်တာ မဟုတ်နိုင်ပါ။ အရင်က အကြိမ်ကြိမ် ဖက်နမ်းနေကျပေမယ့် အင်္ကျီနဲ့ ဘော်လီခံနေလို့ ကျမစိတ်ထဲ ဘယ်လိုမှ မနေပါ။

အခုဟာကတော့ ရေချိုးပြီးကာစမို့ ထမိန်ပါးလေးပဲ ခံနေလို့ ကျမသတိထားမိတာ နေမှာပါ။ ဒါပေမယ့် ဒီကလေးက တမင်ရည်ရွယ် လုပ်တာ မဟုတ်မှန်းသိနေလို့ ကျမစိတ်ထဲမှာ ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် လူပျို မဖြစ်တဖြစ် အရွယ်တွေမို့ မသင့်တော်လို့ သားကို လှမ်းခေါ်ပြီး စစ်ကူတောင်းရပါတော့တယ်။ အရင်ကလည်း အောင်အောင်က အတင်းဖက်နမ်းနေရင် သားက သူ့ကို အတင်းဖယ်ကာ လုနမ်းတတ်ပါတယ်။ အခုလည်း ကျမခေါ်သံကြောင့် သားက ထွက်လာပြီး…….

“ဟေ့ကောင်…. အဲဒါ ငါ့အမေနော်။
ငါ နမ်းဖို့လည်း ချန်ပါအုံး…..
မင်းကြီးပဲ ချွဲမနေနဲ့……”

“အံမယ်…. ကိုယ့်အန်တီမို့ ကိုယ်နမ်းတာ ဘာဖြစ်လဲ။
မင်းလည်း ငါ့အမားကို နမ်းတာပဲလေ၊
ဟိုနေ့ကဆို အမားက အပြင်သွားဖို့ ရှိတာကို သူကြိုက်တဲ့ လက်ဖက်သုတ်လုပ်ပေးပြီးမှ သွားပါဆိုပြီး အတင်းဖက်နမ်းတာလေ။
ငါ့အမားမှာ အပြင်သွားဖို့ပြင်ထားတဲ့ သနပ်ခါးတွေ ပျက်ကုန်တယ်လေ။ မဟုတ်လို့လား”

“ဟီး…. အဲဒီလက်ဖက်သုတ်က မင်းရော မစားတာ ကျနေတာပဲ။
တော်ပြီ။ ကျောင်းသွားတော့မယ်။
ဒီနေ့ စာမေးပွဲအတွက် ခုံတွေ စီရအုံးမလား မသိဘူး။
မြန်မြန်သွားရအောင်ဟ”

“ေဩာ်…… ဒီကလေးနှစ်ယောက်ကတော့ တော်တော်ဆိုးကြတာပဲ။
ကလေးသေးသေးလေးတွေကျနေတာပဲ။
နွဲ့ဆိုး ဆိုးချင်နေကြသေးတယ်။
တော်ပြီ၊ သွားကြတော့။
ကျောင်းကို ကောင်းကောင်းလည်း သွားကြအုံးနော်”

သူတို့ သူငယ်ချင်းနှစ်ဦးလည်း အပြန်အလှန်ပြောကာ သားက သူ့သူငယ်ချင်းကို အတင်းဆွဲပြီး ကျောင်းသွားဖို့ လုပ်ကြပါတယ်။ မသွားခင် သားက ပြုနေကျအတိုင်း ကျမကို နှုတ်ဆက်တဲ့အနေနဲ့ မွှေးမွှေးပေးသွား ပါသေးတယ်။ ကျမလည်း လွတ်လပ်ပွင့်လင်းတဲ့ သူတို့အရွယ်လေးတွေကို ကြည့်ကာ ကြည်နူးနေမိပါတယ်။ ဒီအရွယ် အမေဖြစ်သူကတော့ တိတ်တိတ်ပုန်း လင်နဲ့ တွေ့ဖို့ စောစောစီးစီး ရေချိုးပြီးကာ အလှပြင်ဖို့ လုပ်ရပါအုံးမယ်။ ၁၀ နှစ်ပြည့် အမှတ်တရနေ့မှာ အလှဆုံးပြင်ပြီး တိတ်တိတ်ပုန်းလင်နဲ့ အပြင်ထွက် စားသောက်ကာ သူ့အကြိုက် အလိုးခံပေးဖို့ ရှိပါသေးတယ်။

မှန်တင်ခုံမှာ ထိုင်ကာ ကျမကိုယ် ကျမကြည့်ရင်း အောင်အောင့်ရဲ့ အပြုအမူများကို ပြန်မြင်ယောင်လာမိပါတယ်။ ကိုယ့်တူ ကိုယ့်သားမို့ ဘာစိတ်မှ မရှိကြပေမယ့် လူပျိုပေါက် စိတ်ကစားတတ်တဲ့ အရွယ်မှာ ကျမရဲ့ အနေအထိုင်တွေ ခြင်ချင်ရပါတော့မယ်။ နမ်းတာက ကိစ္စမရှိပေမယ့် ရင်သားတွေကို ဖိမိပွတ်မိတာက ဖိုမသဘောကြောင့် ကလေးတွေ စိတ်လှုပ်ရှားသွားတတ်ပါတယ်။ အထူးသဖြင့် အခုအခံ မရှိသလောက်ဖြစ်တဲ့ အခြေအနေမျိုးမှာ ဒီနေ့လို မနေထိုင်သင့်ဘူးလို့ ထင်ပါတယ်။ အရင်ကတော့ ကျမရေချိုးချိန်က သူတို့ ကျောင်းသွားမှပါ။ ဒါကြောင့် ဒီနေ့လို သတိထားမိတဲ့ အခြေအနေမျိုး မကြုံရပါဘူး။ ဒီနေ့ကတော့ သူတို့ကျောင်းသွားတာနဲ့ ကိုသန့်စင် လာခေါ်တာကို အရန်သင့် ဖြစ်စေဖို့ စောစောရေချိုးမိသွားတာပါ။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဖယောင်းကဲ့သို့ ပုံသွင်းလွယ်ကာ စိတ်ကစားတတ်တဲ့ အရွယ်မျိုးမှာ အမြင်မှား၊ အတွေ့အထိမှားများကြောင့် အချိန်မတိုင်ခင် ခံစားမှုလွန်ကဲပြီး လမ်းကြောင်းလွဲတတ်တာကို ကျမသတိထားရပါတော့မယ်။ အောင်အောင့် တင်မကပါဘူး။ သားကလည်း အောင်အောင့် အမတွေနဲ့ အမေအပေါ် ချစ်ခင်တဲ့စိတ်ကြောင့် ဒီလိုပဲ နေတာပဲလေ။ တစ်ခုခက်တာက၊ မိဘက အစိုးရိမ်လွန်ပြီး လိုက်ချုပ်ခြယ်ရင်လည်း သန့်ရှင်းတဲ့ ကလေးတွေရဲ့စိတ်ကို ပိတ်ပင်တားဆီးကာ အရောင်ဆိုးလိုက်သလို ဖြစ်မှာကိုလည်း စိုးရိမ်ရပါတယ်။

ဟူး…… လူပျိုပေါက်အရွယ်တွေက ထိန်းရခက်လိုက်တာနော်။ အဖေတွေ ရှိနေရင်တော့ တစ်မျိုးပေါ့။ သားမှာက ကျမပဲ အဖေ၊ ကျမပဲ အမေလေ။ အောင်အောင့်မှာလည်း နိုင်ငံခြားကနေ နှစ်တွေအကြာကြီး ပြန်မလာဖြစ်တဲ့ အဖေကြောင့် ဖခင်ရဲ့လမ်းညွှန်ထိန်းကြောင်းမှု မဲ့နေရတာပါ။ ဒီတော့လည်း ကလေးနှစ်ဦးရဲ့ လူပျိုပေါက်အရွယ်အတွက် တွေးကာ ကျမရင်မောမိပါတယ်။ ရှေ့လျောက် သူတို့ဘဝအတွက် လမ်းမှန်ကို ပြပြီး ထိန်းကြောင်းပေးဖို့ စဥ္းစားရတာ တကယ်မလွယ်ပါဘူး။ ဒီလို အတွေးများနဲ့ ရင်မော နေချိန်မှာပဲ ကိုသန့်စင်ရောက်လာပါပြီ။

ကျမလည်း ကိုသန့်စင်နဲ့အတူ အမြန်တက် လိုက်လာခဲ့ပါတယ်။ သူ့ကားလေးက မြို့ပြင်ဘက်ကို သွားနေလို့ ဘယ်ကို သွားနေတာလဲလို့ မေးရပါတယ်။ အဲဒီတော့မှ သူက အေးအေးဆေးဆေး စားသောက်လို့ရတဲ့ မြို့ပြင်က စားသောက်ဆိုင် ကိုသွားနေတာ ပြောပြပါတယ်။ သိပ်မကြာခင်မှာပဲ သူပြောတဲ့ဆိုင်ကို ရောက်လာပါတယ်။ ဆိုင်ဆိုတာထက် ဘန်ဂလိုဆန်ဆန် လုံးချင်း အဆောက်အဦးလေးတွေ ရှိတဲ့ ခြံပါ။ ခြံရဲ့ ဟိုးဘက်ထောင့်က အဆောက်အဦလေးဆီ သူတန်းမောင်း ဝင်သွားပါတယ်။ သူကြိုတင်ပြီး မှာထားပြီးသားတဲ့။ ဒီလို သီးခြားရှိတတ်တဲ့ နေရာမျိုးတွေ သူတော်တော် သိပါတယ်။ အရင်ကလည်း သီးသန့်အခန်းတွေရှိတဲ့ ဆိုင်ကို သူခေါ်သွားဖူးတယ်လေ။

ဘန်ဂလိုပုံစံ သီးခြားအဆောင်လေးဆိုပေမယ့် အထဲမှာ စားပွဲဝိုင်းတစ်ခုနဲ့ ကုလားထိုင်တွေပဲ ရှိတာပါ။ အေးအေးဆေးဆေး ဝိုင်းဖွဲ့စားချင်သူများနဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ချိန်းတွေ့ချင်တဲ့ စုံတွဲတွေအတွက် ရည်ရွယ်ထားတဲ့ ပုံပါပဲ။ စားပွဲထိုးကောင်လေးကို ဘဲလ်နှိပ်ပြီး ခေါ်လိုက်တာနဲ့ ရောက်လာတာပါ။ ကိုသန့်စင်က စားစရာတွေ ကြိုမှာထားတာမို့ ကျမတို့ ရောက်ပြီးတာနဲ့ စားပွဲအပြည့် လာချပေးပါတယ်။ စားစရာတွေ ရောက်လာတာနဲ့ စားဖို့လုပ်ကြပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကိုသန့်စင်က မစားခင်မှာ အမှတ်တရနေ့လေးမို့ ဝိုင်သောက်ရအောင်ဆိုပြီး ပုလင်းကို ဖောက်ပါတယ်။ ကျမက သူတစ်ယောက်တည်း သောက်ဖို့ ထင်နေချိန်မှာ ခပ်လှလှ ခွက်နှစ်လုံးထဲ ထည့်တာတွေ့မှ ကျမ မသောက်တတ်ဘူးပြောကာ ငြင်းရပါတော့တယ်။

ဒါပေမယ့် ဒီဝိုင်က မမူးဘူးပြောကာ ဒီနေ့လေးမှာ တစ်ခွက်လောက် သောက်ဖို့ တောင်းဆိုနေပါတယ်။ ဒါနဲ့ ကျမလည်း ပြောမရမယ့်အတူတူ သူ ကမ်းပေးတဲ့ ဝိုင်ခွက်ကို နမ်းကြည့်လိုက်ပါတယ်။ အနံ့သင်းသင်းလေးနဲ့ တစ်မျိုးလေးပါပဲ။ ကို ရှိနေချိန်ကတည်းက တစ်ခါတစ်လေ အပေါင်းအသင်းတွေနဲ့ ကိုက နည်းနည်းသောက်တတ်ပါတယ်။ အဲဒီ ကိုသောက်တဲ့ အနံ့က ပြင်းပါတယ်။ တခါတလေ ကိုသောက်လာတဲ့ အနံ့ကြောင့် ကျမက မူးနေတတ်ပါတယ်။ အခု ဒီဝိုင်က အနံ့သင်းသင်းလေးမို့ နည်းနည်းလောက် အရသာ ခံကြည့်လိုက်ပါတယ်။ ပြင်းရှရှနဲ့ အာခေါင်ထဲ ဝင်သွားပေမယ့် အဝင် သိပ်မဆိုးပါဘူး။ သူပြောသလို တော်တော်ပျော့တဲ့ အကောင်းစားဝိုင်အမျိုးအစား ဖြစ်မှာပေါ့။ ဒါနဲ့ပဲ သူက ကျမကို ဖက်ပြီး တစ်ခွက်ပြီး တစ်ခွက်သောက်နေတာကို အဖော်ပြုကာ ကျမတစ်ခွက်ကုန်အောင် သောက်လိုက်ပါတယ်။

သူက လေးခွက်လောက် သောက်ပြီးချိန်မှာ ကျမက ဟင်းတွေ ပူတုန်း ထမင်းစားဖို့ပြောကာ စားကြပါတယ်။ ထမင်းကို အေးဆေးစားနေရင်းနဲ့ ကျမခေါင်းထဲမှာ ရီဝေဝေနဲ့ နေရတာ တမျိုးလေးပါပဲ။ မူးတာမျိုးလည်း မဟုတ်ဘဲ ခေါင်းထဲမှာ ရီဝေဝေလေး ဖြစ်နေကာ စိတ်ထဲ ပျော်နေသလိုပါပဲ။ ဒါနဲ့ စားသောက်ပြီးတော့ သူက စားပွဲထိုးကို လှမ်းခေါ်ကာ သိမ်းခိုင်းပါတယ်။ နောက်ထပ် အချိုပွဲတွေ လာချပြီးတော့မှ သူနဲ့ကျမ အေးဆေးထိုင်ကာ နားနေကြပါတယ်။ သူက ကျမကို ဖက်ထားသလို ကျမကလည်း ခေါင်းထဲ ရီဝေဝေနဲ့မို့ သူ့ရင်ခွင်ထဲ မှီကာ မှေးနေမိပါတယ်။ သူ့လက်ကတော့ ထုံးစံအတိုင်း အငြိမ်မနေပဲ ကျမကို ပွတ်သတ်ပေးနေလို့ နေရတာ ပိုကောင်းနေသလိုပါပဲ။

ခဏလောက် ဒီလိုနေကာ ဟိုအကြောင်း၊ ဒီအကြောင်း ပြောနေကြရင်း သူက ကျမမျက်နှာကို ဆွဲမော့စေပြီး နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းပေးလာပါတယ်။ ကျမလည်း လွတ်လပ်ပြီး လူမမြင်နိုင်တဲ့ နေရာဖြစ်သလို၊ ဝိုင်တစ်ခွက်ကြောင့် ခေါင်းထဲရီဝေဝေဖြစ်နေတာနဲ့ ပေါင်းပြီး သူ့အနမ်းများကို တုန့်ပြန်ပေးနေမိပါတယ်။ သူက ကျမနှုတ်ခမ်းကို တေ့ကာ စုပ်နမ်းသလို သူ့လျှာကို ပါးစပ်ထဲထည့်ပြီး ကစားပေးပါတယ်။ ကျမလည်း သူနဲ့ အကြိမ်များစွာ အနမ်းကြမ်းကြမ်းများကို ရင်ဖိုလှိုက္မောဖွယ် ကြုံတွေ့ခဲ့ဖူးကြတာမို့ သူ့အလိုကျ တုန့်ပြန် နမ်းနေတတ်ပါပြီ။ လျှာခြင်းကစားပေးကာ သူ့နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းပေးလိုက်တိုင်း ကျမတကိုယ်လုံး ဖျဥ္းကနဲဖြစ်ကာ စိတ်တွေ ကြွလာရပါတယ်။

နှုတ်ခမ်းခြင်း နမ်းစုပ်နေသလို လက်တွေကလည်း တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အပြန်အလှန် ပွတ်သတ်ပေးနေကြပါတယ်။ ကျမတို့အတူ မနေဖြစ်ကြတာလည်း နှစ်ပတ်ကျော်ပြီမို့ တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦး ထိမိ၊ ကိုင်မိလိုက်တာနဲ့ ကာမစိတ်တွေက ဟုန်းကနဲ တောက်လောင်လာမိကြပါပြီ။ သူက ကျမတင်ပါးတွေကို ပွတ်သတ်ဆုပ်ကိုင်လိုက်တိုင်း ကျမကလည်း သူ့ရင်ဘက်ကို ပွတ်သတ်ကာ သူ့နှုတ်ခမ်းကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း နမ်းပေးနေမိပါတယ်။ ဒီနောက္မှာတော့ သူက ကျမရဲ့ ရှေ့ထမိန်ကြားထဲ လက်ထိုးထည့်ကာ အဖုတ်လေးကို ကိုင်တွယ်ဖို့ လုပ်လာပါတယ်။ ကျမလည်း စိတ်တွေ မထိန်းနိုင်တော့ပြီမို့ အဖုတ်လေးကို သူကိုင်ရတာ အစဥ္ပြေစေဖို့ ထမိန်အလွှကို ဖယ်ပေးကာ သူ့လက်ကို အဖုတ်နေရာဆီ ဆွဲယူ ပို့ပေးလိုက်ပါတယ်။

ဒီလို အဖုတ်နေရာကို ထမိန်ပေါ်က ပွတ်ပေးနေရင်းကို ကျမအဖုတ်ထဲက အရည်တွေ စိမ့်ထွက်လာပါတယ်။ ကျမတကိုယ်လုံးလည်း တဖျဥ္းဖျဥ္းနဲ့ နေရတာ မရိုးမရွဖြစ်ကာ ပေါင်ကို ပိုကားပေးရင်း သူပွတ်ပေးတာကို အရသာ ခံနေမိပါတယ်။ သူက ကျမကို ထမိန်တွေ လှန်တင်ပေးဖို့ ပြောလာပါတယ်။ ကျမလည်း ထမိန်ပေါ်ကနေ သူပွတ်ပေးတာကို အားမရတော့ပါဘူး။ ဒါကြောင့်ပဲ ထမိန်ကို မြန်မြန်လှန်တင်ပေးလိုက်ပါတယ်။ ဖြစ်နိုင်ရင် အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကိုပါ ချွတ်ပြီး သူနှိုက်ပေးတာကို လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ် ခံချင်တာပါ။ စားသောက်ဆိုင်မှာမို့ စိတ်ထိန်းနေရတာပါ။ သူက ကျမရဲ့ အရည်တွေနည်းနည်းစိုနေတဲ့ ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ အဖုတ်အကွဲကြောင်းကို လက်ချောင်းနဲ့ ပွတ်ဆွဲပေးနေပါတယ်။

ကျမမှာ ပါးစပ်က အသံမထွက်အောင် ထိန်းရင်းနဲ့ကို မရတော့ပါဘူး။ သူလုပ်ပေးတာကို တိုးတိုးလေးညီးရင်း ပွတ်ပေးတာ ပိုထိစေဖို့ ဖင်ကို ကြွထားပေးနေရပါတယ်။ ဒီအချိန်မှာပဲ သူက ရှေ့က စားပွဲကို လက်ထောက်ပြီး ထိုင်ဖို့ ပြောပါတယ်။ ပြီးတော့ သူက ကျမထမိန်ကို အနောက်ကနေ ဆွဲတင်ပြီး အဖုတ်ကို ထိုးဆွပွတ်သတ်ပေးပါတော့တယ်။ ကျမမှာ စားပွဲကို လက်ထောက်ကာ အားယူရင်း ဖင်ကို ကုလားထိုင်ပေါ်က နည်းနည်းကြွပေးကာ ပေါင်ကွပြီး ကုန်နေတဲ့ပုံ ဖြစ်နေပါပြီ။ အဖုတ်ထဲကလည်း အရည်တွေ တော်တော် စိမ့်ထွက်နေပါပြီ။ ဒီပုံစံနဲ့ဆို စားသောက်ဆိုင်ထဲမှာပဲ ကျမစိတ်တွေ လွတ်ထွက်ကုန်မှာကို စိုးရိမ်နေမိပါတယ်။ သူကတော့ အဖုတ်နေရာကို ပွတ်သတ်နှိုက်ပေးသလို၊ ကျမဖင်တွေနဲ့ ရင်သားတွေကိုလည်း နောက်လက်တစ်ဖက်နဲ့ ပွတ်သတ်ပေးနေတာပါ။

အဲဒီလိုနဲ့ ကျမအဖုတ်ထဲက တဆစ်ဆစ်ဖြစ်လာပြီး အရည်တွေထွက်ကာ တစ်ခါပြီးတော့မလိုအထိ ဖြစ်နေပါပြီ။ ဒီအချိန်မှာ သူက ကြမ်းပြင်ပေါ် ဆင်းထိုင်ပြီး ကျမကို အနောက်ကနေ မှုတ်ပေး၊ လျက်ပေးဖို့ ကြိုးစားလာပါတယ်။ ကျမလည်း ဒီလိုနေရာမှာ မတော်တဆ လူမိသွားရင် အရင်တခါ စားသောက်ဆိုင်မှာလို အရှက်ရမှာ ကြောက်ပြီး သူ့ကို တားရပါတယ်။ သူသာ ကျမကို လျက်ပေးရင် ကျမ အော်ဟစ်ညီးညူရင်း ပြီးသွားတော့မှာပါ။ ပြီးတော့ ကျမဒီထက်ပိုပြီး သူ့အလိုးကို တောင့်တမိတော့မှာပါ။ ဒါကြောင့်ပဲ သူလျက်ပေးမှာကို တားမိတာပါ။ ဒီတော့သူက မက္တပ်ပြန်ရပ်ပြီး ကျမနှုတ်ခမ်းများကို စုပ်ကာ သူ့ကို လီးစုပ်ပေးဖို့ တောင်းဆိုလာပါတယ်။

ကျမလည်း သူ့ကိုပြန်လုပ်ပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ ဒါနဲ့သူက နံရံမှာ မက္တပ်ရပ်ပေးတာကို ကျမက သူ့ရှေ့မှာ ထိုင်လိုက်ပြီး ပုဆိုးကို လှန်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ အမြှောင်းလိုက်ဖြစ်နေတဲ့ သူ့လီးနေရာကို အတွင်းခံပေါ်ကနေ ခဏနမ်းပေးပြီး ဘောင်းဘီကို အောက်ဆွဲချလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ တောင်နေတဲ့ သူ့လီးကို လက်ကကိုင်ပြီး နှုတ်ခမ်းကိုဟလို့ သူ့လီးထိပ်ခေါင်းကို ငုံကာ စုပ်ပေးလိုက်ပါတယ်။ သူ့ကို လီးစုပ်ပေးရတာ များနေပြီမို့ အစဥ္ပြေအောင် စုပ်ပေးတတ်နေပါပြီ။ စုပ်နေရင်း အရည်တွေကို မြိုချကာ လက်နဲ့လည်း ပွတ်သတ်ဂွင်းထု ပေးနေခဲ့ပါတယ်။ သူကတော့ မျက်စိစုံမှိတ်ကာ ကျမလုပ်ပေးတာကို အရသာခံနေပါတော့တယ်။

ဒီလိုနဲ့ ၁၀ မိနစ်လောက်အကြာမှာ သူ့လီးက တဆက်ဆက်တုန်လာပြီး ပြီးချင်လာပါပြီ။ သူက ကျမပါးစပ်ထဲ ပြီးရင် သူ့လရည်တွေကို မြိုချပေးဖို့ စဥ္းစားနေတုန်းမှာပဲ သူက လီးကို ပါးစပ်ထဲက ဆွဲထုတ်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ကျမကို ထိုင်ခုံမှာထိုင်ပြီး ပေါင်ကားပေးဖို့ ပြောလာပါတယ်။ အမှန်ဆိုရင် ကျမလည်း စိတ်တွေထန်နေပြီး သူ့အလိုးကို ခံချင်နေပါပြီ။ ဒါပေမယ့် စားသောက်ဆိုင်မှာဆိုတဲ့ အသိက ကျမရဲ့စိတ်ကို မလုံခြုံစေပါဘူး။ ပြီးတော့ ကျမလည်း စိတ်တွေထန်နေပြီမို့ သူနဲ့လိုးဖြစ်ရင် အားရပါးရခံမိမှာပါ။ အဲဒီတော့ ဒီနေရာမျိုးမှာ အသံထွက် ညီးညူပြီး အသိလွတ်အောင် ခံဖို့က အစဥ္ပြေမနေပါဘူး။

သူကလည်း လိုးရင် တဖေါင်းဖေါင်းနဲ့ စိတ်ရှိတိုင်း ကြမ်းမှာ ဖြစ်သလို ပါးစပ်ကလည်း စကားကြမ်းကြမ်းတွေ ပြောလာမှာကို ကျမသိနေပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ဒီနေရာမှာ မလုပ်ကြဘဲ အိမ်ကိုအမြန်ပြန်ကာ သား ကျောင်းက ပြန်မလာခင်အထိ စိတ်ရှိလက်ရှိ နေကြရအောင်လို့ ပြောရပါတော့တယ်။ သူကတော့ စိတ်ထနေတုန်း ဇွတ်တရွတ် လုပ်ချင်နေတဲ့ပုံ ပေါ်နေပေမယ့် ဒီနေရာမှာတော့ ကျမ လုံးဝခွင့်မပြုနိုင်တာ သေချာမှ အိမ်ကိုပြန်ဖို့ သဘောတူပါတော့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကျမတို့နှစ်ယောက္မှာ ငွေရှင်းပြီးတာနဲ့ ကာမပွဲကြီး မီးကုန်ယမ်းကုန် ကြမ်းဖို့အတွက် အိမ်ကိုအမြန် ပြန်လာခဲ့ကြပါတော့တယ်။

နှစ်ယောက်လုံး စိတ်တွေထန်နေကြလို့ အိမ်ကိုရောက်တာနဲ့ အိပ်ခန်းထဲကို တန်းဝင်မိကြပါတယ်။ ဒီနေ့တော့ သူနဲ့ အိပ်ယာပေါ်မှာ အချစ်ပွဲနွှဲဖို့ ကျမဆန္ဒပြင်းနေလို့ ဧည့်ခန်းမှာ မလုပ်ပဲ အိပ်ခန်းထဲကို ဝင်လာခဲ့တာပါ။ အိပ်ခန်းထဲရောက်တာနဲ့ ကုတင်ပေါ်တောင် မရောက်ရသေးခင် သူက ကျမကို ဆွဲဖက်ကာ ဆာလောင်မွတ်သိပ်လွန်းတဲ့ အနမ်းကြမ်းကြမ်းများ ပေးလာပါတယ်။ ကျမလည်း မထူးပါဘူး။ သူဖက်လိုက်တာနဲ့ တပြိုင်နက်ထဲမှာ သူ့ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ပြန်ဖက်ပြီး ပွတ်သတ်ကာ အနမ်းတွေ အပြိုင်ပေးမိတာပါပဲ။ ဒီလို ပွတ်ရင်းနမ်းရင်းနဲ့ပဲ ကျမရဲ့အင်္ကျီကြယ်သီးတွေ ပြုတ်ကုန်သလို ထမိန်ကလည်း ကွင်းလုံးပုံကျနေပါပြီ။

သူလည်း အင်္ကျီရော၊ လုံချည်ရော ကျွတ်နေပါပြီ။ ကျမတို့နှစ်ယောက္မှာ အသားချင်းကပ်ပြီး ပွတ်သတ်စုပ်နမ်းကာ ကာမမီးတောက်ကို ပိုပြီးအားကောင်းလာအောင် လုပ်နေမိကြပါတယ်။ ဒီအချိန်မှာပဲ သူက အဝတ်အစားတွေ အကုန်ချွတ်ချလိုက်ဖို့ ပြောပါတယ်။ ဒါနဲ့ကျမလည်း အတွင်းခံတွေကို ခပ်မြန်မြန်ချွတ်နေသလို သူလည်း မြန်မြန်ချွတ်နေပါတယ်။ အခုတော့ ကမ္ဘာဦးလူသားနှစ်ဦးလို ခန္ဓာကိုယ်မှာ အဝတ်မကပ်နိုင်တဲ့ ကာမလူသားနှစ်ဦးဟာ ကာမမှော်ရုံတောထဲဝင်ဖို့ အသင့်ဖြစ်နေကြပါပြီ။ အဝတ်အစားတွေ အကုန်ချွတ်ပြီးတော့ ကျမက ကုတင်ပေါ် တက္မလို့ ပြင်နေတာကို သူက လက်လှမ်းဆွဲပြီး ကုတင်ဘောင်ကို ကိုင်ကာ ကုန်းပေးဖို့ ပြောလာပါတယ်။

ဒီလို ရမ္မက်ထန်နေချိန်မျိုးမှာ တစ်ယောက်လိုချင်တာကို ကျန်တစ်ယောက်ကလည်း လိုလိုချင်ချင် ဖြည့်ဆည်းပေတတ်တာ သဘာဝပါပဲ။ အခုလည်း သူနှစ်ခွန်း မပြောရပါဘူး။ ကုတင်ဘောင်ကို ကိုင်ကာ သူ့ရှေ့မှာ ကုန်းပြပြီး ကျမဖင်တွေကို လှုပ်ပြနေလိုက်ပါတယ်။ ၁၀ နှစ်ကြာ အရှက်ကုန်အောင် ပတ်သတ်ခဲ့ရသူ ဖြစ်တာရော၊ သူတိုက်ခဲ့တဲ့ ဝိုင်တစ်ခွက်ရဲ့ အရှိန်ရောပေါင်းကာ ကျမမှာ အူမြူးနေမိပါတယ်။ ကျမရဲ့ လှုပ်ပေးနေတဲ့ ဖင်ကို သူက လက်ဝါးနဲ့ ဖြန်းခနဲ မြည်အောင် ရိုက်ချလိုက်ပါတယ်။ ဒီလိုရိုက်တာကို ဒေါသထွက်ရမယ့်အစား ကျေနပ်နေတတ်တဲ့ ကျမရဲ့ လိင်စိတ်ကလည်း ထူးဆန်းလွန်းပါတယ်။ ပြီးတော့ သူက ကျမဖင်နောက္မှာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး ဖင်နှစ်ခြမ်းကိုဖြဲကာ လျက်ပေးပါတော့တယ်။

စားသောက်ဆိုင်မှာ ကတည်းက အလျက်ခံချင်နေတဲ့ ကျမအဖို့တော့ အကြောတွေ ဖျဥ္းခနဲထကာ အရသာရှိလွန်းလှပါတယ်။ သူနှာခေါင်းက ကျမဖင်နှစ်လုံးကြား ညှပ်ပြီး ကျမအနံ့အသက်တွေကို မရွံမရှာ ရှူနေသလို သူ့လျှာကလည်း အဖုတ်အကွဲကြောင်း တလျောက်ကနေ ဖင်ဝလေးအထိ လျက်ပေးနေတာပါ။ သူအစိလေးကို လျက်ပေးစုပ်ပေးချိန်မှာ ကျမမှာ ဓာတ်လိုက်သလို တုန်ဆင်းသွားရပါတယ်။ ကျမအဖုတ်လေးထဲက အရည်တွေကလည်း တစိမ့်စိမ့် စီးကျနေပြီး ထောက်ထားတဲ့ ခြေထောက်က အားမရှိတော့ပဲ ခွေကျမတတ် ဖြစ်နေရပါပြီ။ ဒါကြောင့်ပဲ သူ့ကို မြန်မြန်လိုးပေးဖို့ ဆော်ဩရပါတော့တယ်။ ကျမအတွက် ဒီအချိန်မှာ သူ့လီးကို အဖုတ်ထဲ အသွင်းခံလိုက်ရဖို့သာ စိတ်ရှိပါတော့တယ်။

“ကိုသန့်စင်၊ မလျက်ပေးတော့နဲ့။
မြန်မြန်လုပ်ပါတော့၊ ကျမမနေနိုင်တော့ဘူး”

“ဘာလုပ်ရမှာလဲ။ မင်း တော်တော် ယားနေပြီလား”

“ဟင့်…. လိုးပေးပါတော့။
စားသောက်ဆိုင်မှာတည်းက မနေနိုင်တော့တာ။
ဟုတ်တယ်။ ကျမအထဲကို ရှင့်လီးမြန်မြန်ထည့်ပေးပါတော့”

ကျမရဲ့ ထိန်းသိမ်းနိုင်မှု စည်းတွေ ကျိုးပေါက်ကုန်ကာ ပါးစပ်က စကားကြမ်းကြမ်းတွေ ထွက်ကုန်ပါတယ်။ သူနဲ့နေတိုင်း ကျမရဲ့ ပုန်းကွယ်နေတဲ့ ရမ္မက်စိတ်ရိုင်းတွေ ပွင့်ထွက်လာတတ်တာ အမြဲပါပဲ။ ကျမရဲ့ လိုလိုလားလား တောင်းဆိုမှုကို ရမှ သူက ကျမဖင်နောက္မှာ မက္တပ်ရပ်ကာ လီးနဲ့ အဖုတ်ဝကို တေ့လိုက်ပါတယ်။ သူ့ရဲ့အကျင့်အတိုင်း တစ်ခါတည်း ဆောင့်သွင်းမယ်လို့ ထင်ကာ မျက်စိမှိတ်၊ အံကြိတ်ကာ ခန္ဓာကိုယ်ကို တောင့်ထားလိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူက ဆောင့်မသွင်းသေးဘဲ လီးထိပ်နဲ့ ကျမအဖုတ်အကွဲကြောင်းတလျောက် အစုန်အဆန် ပွတ်သတ်ပေးနေသလို၊ အစိလေးကိုလည်း လီးနဲ့ထိုးကာ ကစားပေးနေပါသေးတယ်။

ကျမလည်း လိုအပ်နေချိန်မှာ ထပ်မံဆွနေတော့ ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တော့ပါဘူး။ လူမှာလည်း ချွေးများပြန်ကာ တဆက်ဆက်တုန်နေပါပြီ။ ဒါနဲ့ပဲ သူ့လီးထိပ်နဲ့ ကျမအဖုတ်ဝလေး တည့်ချိန်ကို မှန်းကာ ဖင်ကို အနောက်ဆုတ်လို့ လီးကို အထဲဝင်အောင် လုပ်ပေးလိုက်ပါတယ်။ ဒီလို ကျမဖင်ကို အနောက်ပစ်ပြီး သူ့လီးကို ဝင်အောင်လုပ်ချိန်မှာ သူကလည်း ကျမအဖုတ်လေးထဲကို လီးတဆုံးဝင်အောင် ဆောင့်သွင်းထည့်လိုက်ပါတော့တယ်။

ပလွပ်…ဗြွတ်….ဒုက်…..အား….

“အမလေး၊ ထိလိုက်တာ…အာ့….”

“ဒီလို အလိုးခံချင်နေတာ မဟုတ်လား။
စိတ်ချ၊ မင်းကို အဖုတ်ကွဲအောင် ဆောင့်ပေးမယ်။
ကဲဟာ….”

ဗြွတ်…ဒုက်….အ…..ဘွတ်….အင့်….ဗြွတ်….
ဖေါင်း….အွတ်….ဗြွတ်…..ဒုက်….အု….

သူ့ဆောင့်သွင်းတဲ့အခါ ခံနိုင်ရည်ရှိဖို့ ကျမ ခန္ဓာကိုယ်ကို အသင့်ပြင်ထားချိန်မှာ ဆောင့်မသွင်းခဲ့ဘဲ ကျမဟာကျမ လီးကို အဖုတ်ထဲဝင်အောင် နောက်ပြန်ဆောင့်ချိန်ကျမှ သူက ဆောင့်သွင်းလိုက်တာပါ။ ဒီလို ဟန်ချက်ပျက်ပြီး သတိမထားမိချိန်မှာ လီးတဆုံးကို အားနဲ့ဆောင့်သွင်းခံရတာမို့ ကျမမှာ ရှေ့ကို ဟပ်ထိုးကျသွားရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူက ကျမရဲ့ခါးကို တင်းတင်းကိုင်ထားတာမို့ ပစ်လဲမကျသွားရတာပါ။ သားအိမ်ထိပ်ကို ဒိုင်းကနဲ အဆောင့်ခံလိုက်ရတော့ ကျမမျက်လုံးထဲ မီးများပွင့်သွားသလို ခံလိုက်ရပါတယ်။ နထင်နရင်းတွေ ပွင့်ထွက်မတတ် ခံလိုက်ရတာပါ။ သူက တဆုံးသွင်းပြီးတာနဲ့ ကျမကို စကားကြမ်းကြမ်းတွေပြောကာ တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်ကာ လိုးနေပါတော့တယ်။

“အင့်ဟာ….တော်တော်ဖင်လှတဲ့ မိန်းမ။
ကဲဟာ….. မင်း ဖင်တွေက လုံးပြီး တင်းကားနေတာပဲ။
အပျိုလေးအတိုင်းပဲ။
တွေ့တဲ့လူတိုင်း လိုးချင်မယ့် ဖင်ကို ငါက လိုးနေရတာပေါ့….အင့်ဟာ….စိတ်ကြိုက် ခံစမ်း”

“အာ့… ဆောင့်ပါ…. ရှင်ပဲ စိတ်ကြိုက်လုပ်ပါ။
အမလေး… တခြားဘယ်သူမှ ….အွတ်…. မလိုးချင်ပါဘူး။
ရှင့်တစ်ယောက်တည်း လိုးချင်နေတာပါ…အ…အင့်”

“မင်းလို လှပြီး တောင့်တဲ့ မိန်းမမျိုး လူကြီးရော၊ လူငယ်ရော အကုန်လိုးချင်ကြမှာပဲ။
လိုးချင်လို့ မင်းဖင်တွေကို ကြည့်နေကြမှာ မင်းမသိဘူးလား။
အင့်ဟာ…. ဒီလောက်ဖင်လှတဲ့ မိန်းမ။
ငါက ဖင်ပြုတ်အောင် လိုးခွဲပေးထားရမှာပေါ့…ကဲဟာ”

သူ့ရဲ့ ရမ္မက်ကြမ်းကြမ်းစကားတွေက ကျမရဲ့ စိတ်ကို လှုပ်ရှား ရိုက်ခတ်စေပါတယ်။ သာမာန်အချိန်ဆိုရင် ဒီစကားမျိုး ပြောတာကို လက္မခံနိုင်ပါ။ ဒါပေမယ့် အခုချိန်က ရမ္မက်တွေ မီးလောင်နေပြီး အလိုးနေခံနေချိန်မို့ ကျမရဲ့ ကာမစိတ်ကို ပိုကြွလာစေပါတယ်။ တစ်ဆက်တည်း မနက်က မောင်အောင်အောင်နဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေကို မျက်လုံးထဲ ပြန်မြင်ယောင်လာပါတယ်။ ဒီကလေးကရော စိတ်ကစားတဲ့အရွယ်မှာ သူ့သူငယ်ချင်းရဲ့ အမေကို ပစ်မှားနေသလား။ ဒီကလေးက ကျမရဲ့ ရင်သားတွေ၊ ဖင်တွေကို တက္မက္နေသလားလို့ တွေးမိလာပါတယ်။ ဒါပေမယ့် မဖြစ်နိုင်တဲ့အရာကို တွေးမိတဲ့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဒေါသထွက္မိပါတယ်။ ရမ္မက်တွေ မိုးမီးလောင်နေချိန်မို့ မတွေးသင့်တာတွေ တွေးပြီး၊ မထင်အပ်တာတွေ ထင်နေမိတာ နေမှာပါ။ ဒီလို မအပ်စပ်တဲ့ အတွေးမျိုးဝင်လာအောင် ကိုသန့်စင်ရဲ့ စကားတွေက သွေးထိုးပေးနေတာလေ။

“ပြောလေ၊ ငါပြောတာ ဟုတ်တယ်မို့လား။
မင်းက ဘယ်သူ့သတိရပြီး ငြိမ်သွားတာလဲ။
မင်း လင်အပေါ် သစ္စာဖောက်ချင်လို့လား…
ဒါဆို ဘေးလူမလိုးရအောင် မင်းစောက်ဖုတ်ရော၊ ဖင်ရော ကွဲအောင် လိုးပေးထားရမယ်။
ကဲဟာ…. မှတ်ထား…..”

“အာ့….အာ…မဟုတ်ပါဘူး။
သူများတွေ လိုးချင်လည်း ကျမက ရှင့်တစ်ယောက်တည်းပဲ…အာ့….ခံနေတဲ့ဟာ…
စိတ်ချ…. ရှင့်အလိုးကိုပဲ….တသတ်လုံးခံမှာ”

“ဒါဆို ငါက ဘာလဲ…ပြောလေ”

“ရှင်က ကျမယောကျာ်းလေ။
ရှင့်အလိုးကို ၁၀ နှစ်ကြာလာအောင် ခံပေးခဲ့တာလေ။
ရှေ့လျောက်လည်း ရှင်စိတ်ရှိတိုင်း ကျမ ခံပေးနေရမှာပါ။…
ကျမ ခြေထောက်တွေ မခိုင်တော့ဘူး။
ညောင်းလာပြီ။ ဒီပုံစံနဲ့ တစ်ခါပြီးအောင် လိုးပေးပါနော်….အင့်…..
……..အ…..အမ…..လေး…….အွတ်……
အ….လိုး….လိုး….. ရှင်စိတ်ရှိသလို ဆောင့်ပါ….
အာ့…. ကျမ ပြီးတော့မယ်…. လိုး….ပါ….အွတ်…”

သူက ပါးစပ်နဲ့ ပြောသလို အောက်က အဆောင့်ကလည်း အဆက္မပြတ်ပါဘူး။ ကျမရဲ့ဆံပင်တွေကို ဆွဲလိုက်၊ ဖင်ကိုရိုက်လိုက်နဲ့ လိုးနေတာပါ။ မက္တပ်ရပ် လိုးနေတာဆိုတော့ နောက်က ဆောင့်တဲ့သူကလည်း အားရှိသလို ဆောင့်လို့ ရပေမယ့် ရှေ့က ဖင်ကုန်းပြီး ခံရသူမှာတော့ တကိုယ်လုံး ရမ်းခါနေအောင် ခံနေရတာပါ။ ကျမလည်း သူ့လိုးချက်တွေ ပိုပြီးထိမိနေအောင် ဖင်ကို နောက်ကိုပစ်ပြီး ပြန်ဆောင့်ပေးနေမိပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကျမပြီးချင်နေကြောင်း ပြောလိုက်တဲ့အခါ သူက လက်နှစ်ဖက်ကို ကျမခါးကို စုံကိုင်ဆွဲကာ တဖွပ်ဖွပ်၊ တဖေါင်းဖေါင်းနဲ့ သွက်သွက်လေး လိုးပါတော့တယ်။

သူ့က အပေါ်ပင့်လိုးလိုက်၊ အောက်စိုက်လိုးလိုက်နဲ့ ခါးကို စုံကိုင်ကာ အထိမိဆုံး လိုးချက်တွေ ထုတ်သုံးလာလို့ ကျမမှာ လည်ပင်းကြောများထောင်လာကာ ပါးစပ်မစိနိုင်ဘဲ ညီးညူနေရပါတော့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ မီးပွင့်မတတ် ဆောင့်ချက္များနဲ့ ဆက်တိုက်လိုးနေရင်း ကျမရဲ့ တကိုယ်လုံး ကော့ပြန်တုံ့ဆွဲကာ ကာမအထွွဋ်အထိပ်ကို ရောက်သွားပါတော့တယ်။ ကျမပြီးတာနဲ့ တပြိုင်နက် သူက အားကုန်ဆောင့်ထည့်လိုက်ပြီး ခါးကို ကိုင်ထားတဲ့ လက်ကို လွှတ်ချပစ်လိုက်ပါတယ်။ ကျမမှာ မျက်လုံးထဲပြာထွက်သွားပြီး ရှေ့က ကုတင်ပေါ် ပစ်လဲကျသွားရပါတော့တယ်။ ဒါပေမယ့် လူက အသိမကပ်နိုင်သေးဘဲ တစ်ကိုယ်လုံး တုံဆင်းပြီး မျက်ဖြူစိုက်မကပ် ကာမအရသာကို ခံစားနေရပါတယ်။

ဒီလို ခြေဖျားလက်ဖျားများ ကောက်ကွေးကာ မှောက်ခုံကြီး ကာမအရသာခံစားပြီးတော့ အသက္မျှင်းမျှင်းလေး ရှူကာ အမောဖြေနေမိပါတယ်။ ခဏနေမှ ကုတင်ပေါ် လှိမ့်တက်ပြီး ခွေခွေလေးလှဲကာ အမောဖြေရပါတယ်။ သူလည်း ကုတင်ပေါ် တက်လာကာ ကျမကို ရင်ခွင်ထဲ ထည့်လို့ ပွတ်သတ်ပေးနေပါတယ်။ ကျမအနေနဲ့ တောင့်တနေတဲ့ အရာကို တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့် ရခဲ့ရလို့ ကျေနပ်အားရနေမိပါတယ်။ သူနဲ့ကျမ ခဏအမောဖြေရင်း စကားတီးတိုးပြောကာ ပွတ်သတ်ပေးနေမိပါတယ်။ သူမပြီးသေးတာမို့ နောက်တစ်ခါ ကာမပွဲ ထပ်နွှဲရအောင် ရမ္မက်လောင်စာတွေ ထပ်ဖြည့်နေကြတာပေါ့။ သူက ကျမနှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းရင်း အဖုတ်ကို နှိုက်ပေးနေသလို ကျမကလည်း သူ့လီးကို ကိုင်ပြီး ဂွင်းထုပေးနေမိပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကာမရထားကြီး အရှိန်ကုန်မောင်းနှင်ဖို့ ပြင်ဆင်နေမိကြပါတော့တယ်။

{ ကြည်ပြာခင်နဲ့ ကိုသန့်စင်တို့ရဲ့ ကုတင်ပေါ်က ကာမပွဲကြမ်း အကြောင်းကိုတော့ ဒီဇာတ်လမ်းရဲ့ အစပိုင်းမှာ တင်ပြပေးပြီးပါပြီ။ ဒါကြောင့် ကာမကို ရူးသွပ်စွဲလမ်းခဲ့မိပြီး မိမိကမ်းပါးတွေကို မိမိကိုယ်တိုင် တိုက်စားပျောက်ကွယ်စေခဲ့တဲ့ မြစ်တစ်စင်းရဲ့ ဇာတ်လမ်းကတော့…….. }

ဒီနေ့ကတော့ သူ့ကို မနည်းပြန်လွှတ်လိုက်ရတာပါ။ သူ့အပြောကတော့ အမှတ်တရနေ့မို့ ကျမနဲ့ နေရတာ အားမရသေးတဲ့ပုံပါပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျမအနေနဲ့ကတော့ သားလေး ကျောင်းကပြန်လာချိန် နီးပြီမို့ ဆက်ပြီး လက္မခံနိုင်တော့တာပါ။ သူနဲ့လိုးခဲ့ဆော်ခဲ့တဲ့ အိပ်ခန်းထဲမှာလည်း သုတ်ရည်နံ့၊ စောက်ရည်နံ့တွေနဲ့ မွှန်ထူနေပါပြီ။ ဒီအနံ့တွေ ပျောက်အောင် လုပ်ရပါအုံးမယ်။ သားက ၁၀ နှစ်သားလောက်ကတည်းက အခန်းသပ်သပ် ခွဲအိပ်ပေမယ့် ကျမအခန်းကို ဝင်ထွက်နေကျပါ။ ကျောင်းကပြန်လာလို့များ ဒီအခန်းဝင်လာရင် အနံ့အသက်တွေ ရသွားမှာစိုးပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ အခန်းတံခါးတွေကို ဖွင့်ကာ အိပ်ယာခင်းတွေ လဲဖို့ လုပ်ရပါတော့တယ်။

အိပ်ယာခင်းအပေါ်မှာ နှစ်ယောက်သားရဲ့ အရည်တွေက မနည်းပါဘူး။ ကျမလည်း စိတ်တွေ လွတ်ထွက်သွားကာ ဒီတစ်ခါ အရည်တွေ အများကြီး ထွက်ခဲ့တာလေ။ သူတိုက်တဲ့ ဝိုင်တန်ခိုးကြောင့်များလား မသိပါဘူး။ အိပ်ယာခင်းတွေမှာပဲ အနံ့တွေ ရှိနေတာ မဟုတ်ပါဘူး။ ကျမတကိုယ်လုံးမှာလည်း စောက်ရည်နဲ့ သုတ်ရည်တွေ ပေပွနေတာပါပဲ။ အထူးသဖြင့် လိုးပြီးသား အရည်တွေပေပွနေတဲ့ သူ့ရဲ့လီးကို စုပ်ပေးပြီး သန့်ရှင်းပေးခဲ့တဲ့ ကျမရဲ့ပါးစပ်နဲ့ အဖုတ်ထဲမှာ သူ့အနံ့တွေ စွဲနေမှာပါ။ သား ပြန်မလာခင် အခန်းကို သန့်ရှင်းပြီး၊ အိပ်ယာခင်းတွေလဲကာ လျော်ရမှာ ဖြစ်သလို ရေအမြန်ချိုးကာ ခေါင်းလျော်ရပါအုံးမယ်။ သားကလည်း သူ့အဖေလိုပါပဲ။ ကျမကို ညနေပိုင်း ရေချိုး၊ ခေါင်းလျော်တာကို မကြိုက်ပါဘူး။

ဒီနေ့တော့ သားပြန်လာလို့ ကျမခေါင်းလျော်ထားတာ တွေ့ရင် တတွတ်တွတ်ပြောမှာ မြင်ယောင်နေပါသေးတယ်။ သားအပြစ်ပြောလည်း ခံရတော့မှာပါပဲ။ အမေလုပ်သူကတော့ တိတ်တိတ်ပုန်း လင်နဲ့ ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်ထားတာကို သား မရိပ်မိစေဖို့ ခေါင်းလျော်ကာ ရေအမြန်ချိုးရပါတော့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ လုပ်စရာ ရှိတာတွေ ဆက်တိုက်လုပ်ရင်း သားပြန်အလာကို စောင့်နေရင်း အိပ်ချင်နေခဲ့ပါတယ်။ နေ့ခင်းထဲက သူနဲ့ အားပျက်လောက်အောင် ခံခဲ့ရတာလေ။ အဲဒီတော့ အားပျက်ကာ အိပ်ချင်ပြီပေါ့။ ဒါတောင် သူက ဖင်လိုးချင်သေးတာ။ ကျမက အချိန်မရဘူးဆိုလို့ ဒီနေ့ ဖင်မလိုးသွားရတာလေ။ ဖင်ခံရတာ အကြိမ်ဘယ်လောက္များနေပါစေ၊ ခံရတဲ့ အကြိမ်တိုင်း တင်းကြပ်ပြီးနာတာပါပဲ။ ဒီနေ့ ဖင်မခံလိုက်ရတာပဲ တော်သေးတယ်လို့ မှတ်ရပါတော့တယ်။

ဒီလိုနဲ့ သားလေး ကျောင်းလွှတ်ချိန်ထက် တစ်နာရီကျော် နောက်ကျတဲ့အထိ ပြန်မလာသေးပါဘူး။ သားနဲ့ မောင်အောင်အောင်နဲ့ ဘယ်တွေ လည်ပတ်နေကြလဲ မသိပါဘူး။ သားက ဒါမျိုးတော့ သိပ်မလုပ်တတ်ပါဘူး။ ကျောင်းလွှတ်တာနဲ့ အိမ်ကို တန်းပြန်လာကာ ခြံဝကနေ အမေရေလို့ အကျယ်ကြီး အော်ခေါ်တတ်ပါတယ်။ ကျမက ခြံထဲ ဆင်းစောင့်နေရင်လည်း တွေ့နေရဲ့သားနဲ့ အော်ခေါ်တာပါပဲ။ အိမ်ပြန်ရောက်ပြီး ကျမကို နှုတ်ဆက်တဲ့ အနေနဲ့ နမ်းပြီးမှ သူသွားချင်တာရှိရင် ခွင့်တောင်းတတ်တာပါ။ အဲဒီလောက်အထိ အမေကို ချစ်တာပါ။ သူကလည်း ဘကြီးဦးဆိုင်နဲ့ မောင်အောင်အောင့် အိမ်ပဲ သွားတတ်တာပါ။ ဘာလို့များ ဒီနေ့ နောက်ကျနေ ပါလိမ့်လို့ တွေးကာ ခြံထဲဆင်းပြီး သားကို မျှော်နေမိပါတယ်။

တဖြည်းဖြည်း အချိန်လင့်လာတော့ ကျမ စိတ်တော်တော် ပူလာပါပြီ။ သားလေး ကျောင်းအပြန်လမ်းမှာများ တစ်ခုခု ဖြစ်နေလား။ ကျမဘဝမှာ ပြန်လာချိန်မှာ ပြန်ရောက္မလာတဲ့ အဖြစ်မျိုးတွေ မခံစားနိုင်တော့ပါဘူး။ သူ့အဖေတုန်းကလည်း ဒီလိုဖြစ်ပြီးကတည်းက ကျမမှာ အဲဒီစိုးရိမ်ပူပန်စိတ်ဟာ စိတ္တဇလိုဖြစ်နေခဲ့ပါတယ်။ ဒါနဲ့ ကျမလည်း ခြံတံခါးကို ဖွင့်ပြီး ထွက်ကာ မျှော်ကြည့်မိပါတယ်။ လမ်းထဲမှာလည်း သားရဲ့ အရိပ်အရောင်ကိုတောင် မတွေ့ရသေးပါဘူး။ ကျမမှာ ပူပန်မှုတွေ တိုးလာလို့ ခြံတံခါးသော့ခတ်ပြီး သားနောက်ကို လိုက်ဖို့ ပြင်မိပါတယ်။ ဖြစ်နိုင်ခြေကတော့ မောင်အောင်အောင့် အိမ်နဲ့ ဘကြီးဦးဆိုင်ပါပဲ။ မောင်အောင်အောင့် အိမ်ကို အရင်သွားကာ ပြန်ရောက် မရောက် မေးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။

မောင်အောင်အောင်တို့ အိမ်က ခြံတံခါးကြီး ဖွင့်ထားလို့ ကျမဝင်လာခဲ့ပါတယ်။ အိမ်ရှေ့ရောက္မှ မောင်အောင်အောင့်ကို အော်ခေါ်ရပါတယ်။ ကျမအသံကြားပြီး အောင်အောင်ရဲ့ အမလတ် ထွက်လာပါတယ်။ ကလေးတွေ ပြန်ရောက်ပြီလား မေးတော့ မလတ်က ပြန်မရောက်သေးကြောင်း ပြောပါတယ်။ ကျမစိတ်ပူသွားတာကို တွေ့တော့ မလတ်က သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် ဘယ်တွေသွားနေလဲ မသိတာမို့ သိပ်စိတ်မပူဖို့ ပြောလာပါတယ်။ ပြီးတော့ မလတ်လည်း သူ့အမေပြန်လာရင် လိုက်ရှာပေးပါ့မယ် ပြောပါတယ်။ ကျမလည်း လိုက်ရှာလို့ တွေ့ရင် သားကို အိမ်အမြန်ပြန်လာဖို့ ပြောခိုင်းကာ အိမ်ဘက် ပြန်လာခဲ့ပါတယ်။

ကျမရင်ထဲမှာ သားကို စိတ်ပူနေတာ ထိန်းမရပါဘူး။ အလည်လွန်နေတာ ဖြစ်မယ်လို့ တွေးမိပေမယ့် ပြန်လာချိန်မှာ ပြန်မရောက်လာသေးတာကို ကျမ မခံစားနိုင်ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ့ ကျမအိမ်ကိုရောက်တဲ့အထိ သားပြန်မရောက်လာသေးရင် ဘကြီးဦးဆိုင်ဘက် ဆက်ထွက်ကာ ဘကြီးဦးကို အကူအညီတောင်းပြီး ရှာခိုင်းဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျမအိမ်ရှေ့မရောက်ခင်မှာဘဲ သားက ဟိုဘက်ကနေ အိမ်ဘက်ကို ပြန်လာတာ တွေ့ရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သားလေး ပြန်လာပုံက အရင်က ကျောင်းကပြန်လာရင် ရွှင်လန်းတက်ကြွနေပုံမျိုး မဟုတ်ပါ။ တစ်ခုခု ဖြစ်နေသလိုပါပဲ။ ကျမလည်း သားရှိရာ အပြေးသွားချိန်မှာ သားက ကျမကို မြင်သွားပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သားက ကျမကို နှုတ်မဆက်ဘဲ အိမ်ဘက်ကို မျက်နှာလွှဲသွားပါတယ်။

ကျမရင်ထဲမှာ သားလေး ကျောင်းမှာ တစ်ခုခု ဖြစ်လာပြီဆိုတာ သိလိုက်ပါပြီ။ ဒါပေမယ့် အရင်လို ကျောင်းကပြန်လာလို့ ကျမကို တွေ့တာနဲ့ အမေဆိုပြီး ဘာလို့ အော်မခေါ်ရတာလဲ။ ဒါတွေကို ကျမ မတွေးနိုင်သေးပါဘူး။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သားလေးကို တွေ့ရတာကိုပဲ ကျမဝမ်းသာလှပါပြီ။ ဒီလိုနဲ့ သားလေးအနားရောက်တော့…….

“သားနောက်ကျနေလို့ အမေစိတ်ပူပြီး မောင်အောင်အောင့်အိမ်ကို သွားမေးနေတာ။
သူ့အမလတ်ပဲရှိတယ်။
အောင်အောင်လည်း ပြန်မရောက်သေးဘူးတဲ့၊ ဘယ်တွေဝင်နေတာလဲ သားရယ်။
အောင်အောင်ရော၊ အိမ်ပြန်သွားပြီလား”

“ဟုတ်ကဲ့”

ကျမ အံဩပြီး ဟင် ! လို့ပင် အသံထွက်သွားပါတယ်။ သားကတော့ ကျမကို ဟုတ်ကဲ့ တစ်ခွန်းပဲ ပြောပြီး ခြံတံခါးဘက် ထွက်သွားပါတယ်။ ကျမ အံ့အားသင့်ပြီး ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ ကြောင်ရပ်နေပြီးမှ ခြံရှေ့မှာ ရပ်စောင်နေတဲ့ သား အနားအပြေးသွားကာ တံခါးသော့ကို ဖွင့်ပေးလိုက်ပါတယ်။ ခြံတံခါးပွင့်တာနဲ့ သားက ကျမမျက်နှာကို တစ်ချက္မှ လှည့်မကြည့်ဘဲ အိမ်ဆီ လျောက်သွားပါတော့တယ်။ တသက်လုံး တစ်ခါဖူးမျှ ဒါမျိုး မဖြစ်ဖူးတာမို့ ကျမအတွေးရခက်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် ခြံတံခါးပိတ်ပြီး အိမ်ဆီ လျောက်လာခဲ့ရင်း သားဘာဖြစ်လာလဲလို့ စဥ္းစားနေမိပါတယ်။ ကျောင်းမှာ ရန်ဖြစ်လာလို့လား၊ ဒါမှမဟုတ် သူ့သူငယ်ချင်း အောင်အောင်နဲ့ စကားများလာကြလို့လား။

ဒါပေမယ့် အရင်ကလည်း ကလေးသဘာဝ ရန်ဖြစ်လာရင် ကျမကို အကုန်ပြောပြတတ်ပါတယ်။ ကျောင်းမှာ ဘာဖြစ်လာတယ်ဆိုတာ ပြန်ရောက်တာနဲ့ သားက ကျမကို အကုန်ပြန်ပြောပြတာပါ။ ပြီးမှ ကျမဆုံးမတာကို နာခံတတ်သူပါ။ အောင်အောင်နဲ့ စကားများလာရင်လည်း ကျမကို တွေ့တာနဲ့ အောင်အောင်က သားကို ဘယ်လိုစတယ်၊ ဘယ်လိုပြောတယ်နဲ့ တိုင်တတ်ပါတယ်။ ကျမက နားလည်အောင် ဖြောင်းဖြပေးတာကို သားက ခံနေကျပါ။ ဒီနေ့မှ ထူးထူးခြားခြား ဘာတွေ ဖြစ်နေတာလဲ။ ကျမလည်း အတွေးများ ရှုပ်ထွေးကာ သားနောက် အမှီလိုက်လာမိပါတယ်။ အိမ်တံခါးကတော့ သော့မခတ်ထားတာမို့ သားက သူ့ဟာသူဖွင့်ကာ အိမ်ထဲဝင်သွားပါတယ်။ အိမ်ထဲရောက်တာနဲ့ ဘယ်ကိုမှ မကြည့်ဘဲ သူ့အခန်းထဲကိုသာ တန်းတန်းမတ်မတ် ဝင်သွားပါတော့တယ်။

ကျမလည်း သားရဲ့ထူးဆန်းပြီး စိမ်းကားတဲ့ အပြုအမူတွေကြောင့် ဝေခွဲရခက်ကာ သားကိုပဲ လိုက်ကြည့်နေမိပါတယ်။ သေချာတာကတော့ သားမှာ ကိစ္စတစ်ခု ကြီးကြီးမားမား ရှိနေပါပြီ။ တစ်သက်လုံး အမြဲချစ်ခင်ပြီး ချွဲနွဲ့တိုင်ပင်တတ်တဲ့ ကျမကိုတောင် သတိမထားနိုင်လောက်အောင် သားမှာ ဘာကိစ္စတွေများ ရှိလာလို့လဲ။ ငွေကြေးလား။ ဒါတွေဆိုရင် သားက ကျမကို ပြောမှာပါ။ သားလိုအပ်တာဆိုရင် ကျမ အကုန်ဖြည့်ဆည်းပေးနေကျပဲလေ။ ဒါနဲ့ သားရဲ့ အခန်းတံခါးဝကို နားကပ်ပြီး ကျမနားထောင် ကြည့်မိပါတယ်။ အထဲမှာလည်း တိတ်ဆိတ်နေတာပါပဲ။ ဒါပေမယ့် တစ်ချက် တစ်ချက် ရှိုက်သံလိုမျိုး ကြားရပါတယ်။ သား ငိုနေတာလားဆိုပြီး ကျမစိုးရိမ်ကာ သေချာနားထောင်ကြည့်တော့လည်း မသဲကွဲပါဘူး။ ကျမ အစိုးရိမ်လွန်ပြီး ကြားမိကြားရာ ကြားတယ်နဲ့ တူပါတယ်။

ကျမလည်း သား ဘာဖြစ်နေလဲဆိုတာ စဥ္းစားမရဖြစ်ကာ ခေါင်းတွေမူးလာတာနဲ့ ခြံထဲဆင်းပြီး ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်နေလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ဒီနေ့ သားလေး ဘာဖြစ်လာနိုင်သလဲဆိုတာ ခေါင်းအေးအေးထားပြီး စဥ္းစားနေမိပါတယ်။ ရန်ဖြစ်လာတာနဲ့ အောင်အောင်နဲ့ စကားများလာတာတော့ မဟုတ်နိုင်ပါဘူး။ တစ်ခုခု လိုအပ်လို့၊ လိုချင်လို့ဆိုရင်လည်း ကျမကိုပဲ ချွဲပြီး အပူကပ်မှာပါ။ အခက်အခဲ တစ်ခုခုကြောင့်ဆိုရင်လည်း ကျမကိုပြောပြကာ တိုင်ပင်မှာပါပဲ။ သားပုံစံက စိတ်ဓာတ်တွေကျပြီး တစ်ခုခုကို နာကျည်းနေသလိုပါ။ ဒီအပြုအမူတွေက ……..

ဖြစ်နိုင်တာကတော့ မိန်းကလေး ကိစ္စများလား။ သားပုံစံကို သေချာစဥ္းစားကြည့်တော့ ကိုယ်ချစ်ရတဲ့သူကို စွန့်လွှတ်ရရင် ဖြစ်တတ်တဲ့ ယောကျာ်းလေးတစ်ယောက်ရဲ့ ပုံစံမျိုးဆိုတာကို ကျမခန့်မှန်းလို့ ရသွားပါပြီ။ ဒါပေမယ့် သားက ၁၃ နှစ်ပဲ ရှိသေးတာလေ။ ဒါတွေ စိတ်ကစားနေပြီလား။ ဒီအရွယ်က စိတ်ကစားတဲ့ အရွယ်ဆိုပေမယ့် သားအခန်းကိုရှင်းတိုင်း မိန်းကလေးတွေနဲ့ ပတ်သတ်တဲ့ ခံစားချက္မျိုး မတွေ့ရပါဘူး။ တခါတလေ ၇ နှစ်ပဲ ရှိသေးတဲ့ သူ့ညီမလေး ငုဝါအတွက် ဝယ်ပေးထားတဲ့ အရုပ်တွေသာ တွေ့ရတာပါ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အောင်အောင်ကို မေးကြည့်ရင် သိနိုင်မှာပါပဲ။ အောင်အောင့်ဆီ ချက်ခြင်းသွားမေးမလို့ ပြင်ပြီးမှ ညနေစောင်းနေပြီဖြစ်သလို အခန်းတံခါးပိတ်ပြီး ဘာဖြစ်နေမှန်း မသိတဲ့ သားလေးကို ထားခဲ့ပြီး မသွားချင်လို့ ပြန်ထိုင်နေလိုက်ရပါတယ်။

မနက်ဖြန် မနက်စောစောမှ အောင်အောင်ဆီ သွားပြီး မေးရပါအုံးမယ်။ ေဩာ်…. သားရယ်၊ အမေ့ကို ရင်ပူအောင် သိပ်လုပ်တာပဲ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အမေ့ကို ပြောပြရမှာပေါ့။ အခုတော့ သားရဲ့လုပ်ပုံက တစ်သက်လုံး တစ်ခါဖူးမျှ မတွေ့ဖူးတော့ အမေခံစားရတာပေါ့။ အမေနဲ့ သားက ဘယ်တုန်းက သူစိမ်းဆန်ဆန် နေဖူးခဲ့ကြလို့လဲ။ အမေတစ်ခု၊ သားတစ်ခု ဘဝလေးမှာ အမေ့အပေါ် ဒီနေ့လိုမျိုး မစိမ်းကားပါနဲ့ကွာ။ အခုတော့ အမေ့မှာ ဘာမှန်းညာမှန်း မသိဘဲ ပူပန်လိုက်ရတာ။ ကျမနဲ့ သားနဲ့ကလည်း တစ်ခါမှ စကားမများဖူးပါဘူး။ ရှားရှားပါးပါး တစ်ခါတော့ ရှိတယ်လို့ ဆိုလို့ရတယ်။ အဲဒီတုန်းက သားအဖေ ထွက်သွားတဲ့အကြောင်းကို အစဥ္ပြေသလို ကျမပြောပြသလောက်ကို မကျေနပ်နိုင်ဘဲ အထပ်ထပ်မေးနေလို့ အဖြေရကြပ်ပြီး သားအဖေ နောက္မိန်းမ ယူသွားပြီး ထွက်သွားတာလို့ ကျမ ဒေါသနဲ့ ပြောခဲ့ဖူးပါတယ်။

သားကို ကျမက လေသံမာမာနဲ့ မပြောစဖူး ပြောခဲ့တော့ သားလေးမှာ အံ့အားသင့်ကာ မျက်ရည်ဝိုင်းနေတဲ့ မျက်နှာလေးကို ကျမ အခုထိ မမေ့နိုင်သေးပါဘူး။ ကျမက သားကို သနားသွားပြီး ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပဲ အပြစ်တင်မိပါတယ်။ ပြန်ချော့တော့လည်း သားက ကျမကို ဖက်ပြီး ငိုတော့တာပါပဲ။ အဲဒီအချိန်ကတည်းက သားလေးဟာ သူ့အဖေအကြောင်းကို မမေးတော့ပါဘူး။ ကျမ မကြိုက္မှာ စိုးလို့ မမေးတော့တာကို ကျမ သိပါတယ်။ အမေကို သားက ဘယ်လောက်ချစ်လဲဆိုတာ ကျမ သိပါတယ်။ သူ့အဖေအကြောင်းကို သိချင်ရဲ့နဲ့ မမေးတော့ပေမယ့် သားလေး အရွယ်ရောက်လာရင် သူ့အဖေအကြောင်းတွေ အကုန်ပြောပြဖို့ ကျမစဥ္းစားထားပြီးသားပါ။

အခုတော့ သားလေးက ကိစ္စတစ်ခုခုကြောင့် တဒင်္ဂစိတ်ပျက် အားငယ်နေတာနဲ့တူပါတယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ညစာစားကြရင်တော့ ချော့မေးကာ အရင်လို ပြန်ဖြစ်ကြမယ်လို့ပဲ မျှော်လင့်နေမိပါတယ်။ ကျမလည်း ခြံထဲက ခုံတန်းမှာ ထိုင်နေရင်း သားအကြောင်း လျောက်စဥ္းစားကာ ကျမရဲ့ စိတ်တွေ လေးနေမိပါတယ်။ ဒီအချိန်မှာပဲ ခြံတံခါးရှေ့မှာ လူရိပ်သဏ္ဍန် တွေ့လိုက်ရပါတယ်။ ပထမ မသဲမကွဲမို့ မောင်အောင်အောင်လား ထင်မိပေမယ့် သေချာကြည့်မှ ဘကြီးဦး ဖြစ်နေပါတယ်။ ဘကြီးဦးက ကျမကို လက်ယပ်ကာ ခေါ်နေပါတယ်။ ဒါနဲ့ ကျမလည်း ခြံသော့ယူကာ တံခါးသွားဖွင့်ပေးတော့ ဘကြီးဦးက ခေတ် ပြန်ရောက်ပြီမို့လား မေးပါတယ်။ ကျမလည်း ပြန်ရောက်ပြီ ဖြစ်ကြောင်း ပြောကာ ဘကြီးဦးကို အိမ်ထဲ ဝင်ဖို့ ခေါ်လိုက်ရာမှာ ဘကြီးက…….

“အိမ်ထဲတော့ မဝင်တော့ဘူး မကြည်ပြာ။
ခေတ် ပြန်ရောက် မရောက် သေချာ သိချင်လို့ လာကြည့်တာပါ”

“အိမ်ထဲ မဝင်လည်း ခြံထဲက ခုံမှာ ခဏထိုင်ပါဦး ဘကြီးရယ်။
ဘကြီးကပါ ခေတ် ပြန်ရောက် မရောက်ကို ဒီလို လာမေးတယ်ဆိုတော့ တစ်ခုခု သိထားလို့လား။
အခုလည်း ကျမ ခြံထဲမှာ ထိုင်နေရင်း အဲဒါကိုပဲ စဥ္းစားနေတာပါ။
ဘကြီး သိထားရင် ကျမကို ပြောပြပါနော်၊ ကျမစိတ်တွေ ပူနေလို့ပါ”

“ဟင်…… ဘာဖြစ်လို့လဲ။
ခေတ်က ဘာပြောလို့လဲ။ မကြည်ပြာ စိတ်တွေ ပူရအောင် ခေတ်က ဘာဖြစ်နေလို့လဲ”

“ဘကြီး တူက ပြန်လာတာလည်း နောက်ကျတယ်။
ပြန်ရောက်တော့လည်း ကျမကို အရင်လို မဆက်ဆံဘူး။
မခေါ်မပြောနဲ့၊ ရောက်လာတာနဲ့ သူ့အခန်းထဲ သူဝင်သွားတာပါပဲ။
ဘကြီး ဘာတွေ သိထားလို့လဲဟင်။
ကျမကို ပြောပြပါအုံး”

“ဘကြီးက ဘာမှ မသိပေမယ့် ဒီနေ့ ခေတ်ရဲ့ အမူအရာတွေ ထူးဆန်းနေလို့ပါ။
ဒါကိုပဲ စိတ်မချဖြစ်ပြီး အခုလို လာမေးတာလေ”

“ဟုတ်တယ် ဘကြီးရေ။
အမူအရာတွေက အရင်လို ရွှင်ရွှင်လန်းလန်း မရှိဘူး။
ကျောင်းမှာများ ဘာဖြစ်လာလဲ မသိဘူး။
နေပါအုံး ဘကြီးရဲ့။
ဘကြီးနဲ့ သားနဲ့က ဘယ်မှာတွေ့လို့ သားပုံစံ ထူးခြားနေတာကို သတိထားမိရတာလဲ။
သားကရော ဘကြီးကို ဘာမှ မပြောသွားဘူးလား”

ကျမရဲ့ အမောတကော မေးသံ အဆုံးမှာ ဘကြီးဦး တစ်ခုခုကို စဥ္းစားနေတဲ့ပုံ ပေါ်နေပါတယ်။ ဘကြီးဦးမျက်နှာ အနေအထားက တစ်ခုခုကို ပြောသင့်၊ မပြောသင့် ချင့်ချိန်နေတဲ့ သဘောပါပဲ။ ဘကြီးဦးရဲ့ ဒီလိုပုံစံကြောင့် သားအတွက် ပူပန်စိတ်တွေ ကျမမှာ ပိုတိုးလာရပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ဘကြီးဦးကို တစ်ခုခု သိထားရင် ပြောပြပေးဖို့ ထပ်မံတောင်းဆို ရပါတော့တယ်။ ဘကြီးဦးက အတန်ကြာ ငြိမ်နေပြီးမှ……

“ဘကြီးလည်း ပြောသင့် မပြောသင့် ချိန်ဆနေရလို့ပါ။
တစ်နေ့နေ့တော့ ပြောမှ ရမယ်ဆိုတာ သိပေမယ့် မပြောဖြစ်ခဲ့တဲ့ ဘကြီးရဲ့ အပြစ်တွေလည်း ပါပါတယ်လေ။
ကဲ…. ဒါတွေ ထားလိုက်ပါတော့….
ဒီနေ့ ဘကြီး ကြုံရတာတွေရဲ့ အစကနေပဲ တဖြည်းဖြည်း ပြောကြတာပေါ့။
မကြည်ပြာ စိတ်အေးအေးထားပြီး ဘကြီးပြောတာ သေချာ နားထောင်ပေးပါနော်”

“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဘကြီးရယ်။
ကျမတို့ သားအမိမှာ ဘကြီးက အမိအဖလိုပါပဲ။
ဘကြီးပြောတာ နားထောင်ပါ့မယ်”

“ဒီလိုကွဲ့….. ဒီနေ့ ခေတ်က ဘကြီးဆိုင်ကို တစ်ယောက်တည်း လာထိုင်နေတယ်။
အဲဒီအချိန်က ဘကြီးလည်း ဧည့်သည်များနေတာနဲ့ သေချာ သတိမထားလိုက္မိဘူး။
ဒါပေမယ့် အလုပ်လုပ်နေရင်းနဲ့ စဥ္းစားမိတာက ခေတ် ရောက်လာချိန်က ကျောင်းလွှတ်ချိန် မဟုတ်ဘူးလေ။
ကျောင်းတက်ချိန်ကြီး…..”

“ရှင်….. ကျောင်းချိန်ကြီးမှာ…..”

“ဟုတ်တယ် မကြည်ပြာရေ။
ဘကြီးလည်း အဲဒါစဥ္းစားမိမှ စိုးရိမ်သွားပြီး ခေတ် ဝင်လာတဲ့ ပုံနဲ့ ထိုင်နေတဲ့ပုံကို သတိထားမိသွားတာ။
ခေတ် ပုံစံက စိတ်နဲ့ လူနဲ့ မကပ်သလိုကြီး။ အသိလွတ်နေသလိုကြီး ဝင်လာပြီး ငူငူကြီး ထိုင်နေတာ။
ဆိုင်က သူ့အမတွေနဲ့ အမေမြကိုလည်း စကားမပြောဘူး။ ဒါက ခေတ်ရဲ့ ပုံစံမှ မဟုတ်တာ။
ဆိုင်က သူ့အမတွေက သွားစကားပြောတာလည်း စကားပြန်မပြောဘူး။
ကောင်မလေးတွေကတောင် ခေတ် ဘာဖြစ်လာလဲ မသိဘူးလို့ ပြောနေကြတာ။
ဘကြီးလည်း ခေတ် ကျောင်းပြေးလာတယ် ထင်ပြီး သွားမေးမလို့ဟာကို သူ့ပုံစံက ထူးခြားနေတာနဲ့ မမေးသေးဘဲ အသာစောင့်ကြည့်နေလိုက်တယ်……………”

“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဘကြီး၊ ဆက်ပြောပါအုံးနော်”

“ဒါပေမယ့် ခေတ်က ကျောင်းလွှတ်ချိန်မှာလည်း ထ မပြန်ဘူး။
ပြီးတော့ ခေတ်လေးရဲ့ မျက်နှာက တစ်ခုခုကို ဒေါသထွက်နေသလိုလို၊ နာကျည်းနေသလိုလို ဖြစ်နေတယ်။
အမြဲ ပျော်ပျော်နေတတ်တဲ့ ခေတ်ရဲ့ မျက်နှာကို နေ့တိုင်းတွေ့နေရတာပဲ။
ဒီတစ်ခါပဲ သူ့ဒေါသထွက်တာ၊ နာကျည်းတာကို သူ့မျက်နှာမှာ တွေ့ဖူးတယ်။
ဒါကြောင့်ပဲ မှန်းလို့ ရတာပေါ့။
ဒါနဲ့ ကျောင်းလွှတ်ချိန်ကနေ အချိန်တော်တော် လင့်မှ ဘကြီးလည်း ခေတ်ရဲ့ စားပွဲခုံမှာ သွားထိုင်ပြီး မေးကြည့်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ရတာပေါ့…..”

“ဟုတ်ကဲ့၊ အဲဒီတော့ သားက ဘာပြောလဲဟင်”

“ဘာမှမပြောဘူး။ ဘာဖြစ်လာလည်း မေးတာလည်း မဖြစ်ဘူးပဲ ပြောတယ်။
ကျောင်းမှာနဲ့၊ အောင်အောင်နဲ့ရော ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူးတဲ့။
ဒါနဲ့ သားအမိချင်း စကားများလာလားမေးတာလည်း မဟုတ်ပါဘူးပဲ ပြောတယ်။
ဘကြီးလည်း ဘာမှ မေးမရတာနဲ့ အိမ်ကိုပြန်ဖို့နဲ့ မကြည်ပြာ စောင့်နေမှာလို့ ဖြောင်းဖြပြီး ပြန်လွှတ်လိုက်တယ်။
ခေတ်ကို ပြန်လွှတ်ပြီးမှ ဘကြီး ခေါင်းထဲမှာ ခေတ်အကြောင်းပဲ တွေးနေမိတယ်။
ပြီးတော့ ဘကြီး အစိုးရိမ်ဆုံး ကိစ္စတစ်ခုကို စဥ္းစားမိပြီး ဘယ်လိုမှ ထိုင်နေလို့ မရတော့ဘူး။
တစ်ချိန်ချိန်မှာ ကြုံလာနိုင်တယ်ဆိုပြီး ဘကြီးတွေးပူနေတာတွေ တကယ်ဖြစ်လာပြီလားလို့ တွေးမိပြီး အခု ဒီကို ထွက်လာခဲ့တာပါ။

“ရှင်….. ဘကြီး……
ဘာလဲဟင်၊ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောပြပါ။
ဘကြီး ဘာတွေ စိုးရိမ်နေတာလဲဟင်”

“ဘကြီးက အကြီးပါ။
မောင်မျိုးဝင်း ရှိစဥ္ကတည်းက အမိအဖဆိုလည်း မမှားပါဘူး။
အကြီး ဖြစ်နေတော့ တခါတလေ ကိုယ့်ထက်အငယ်တွေရဲ့ ကိစ္စတွေမှာ နေရာတကာ ဝင်ပါလို့ မကောင်းဘူး။
အထူးသဖြင့် လူမှုရေး ကိစ္စတွေမှာပေါ့။
ဒါပေမယ့် အမိအဖ နေရာကနေတော့ ပြောသင့်တာ၊ ဆုံးမသင့်တာ မှန်ပါတယ်။
ဒါပေမယ့် ပြောမထွက်နိုင်တာတွေကြောင့် မပြောပြဖြစ်ခဲ့တာတွေဟာ ဘကြီးရဲ့ လိုအပ်ချက်တွေပါပဲ……”

“ရှင်………”

ဘကြီးဦးရဲ့ စကားအသွားအလာတွေက ဘယ်တွေ ရောက်ကုန်တာလဲ။ ကျမမှာ ဝေခွဲရ ခက်လာပါတယ်။ ဘကြီးဦး ဘာတွေ သိနေလဲ။ ဘာတွေကို မပြောဘဲ ထိန်ချန်ထားခဲ့တာလဲ။

“ပထမအချက်ကတော့ ခေတ်က ကျောင်းတက်ချိန်မှာ ဆိုင်ကို ရောက်လာတယ်။
သူလာတာ ကျောင်းဘက်ကလား၊ အိမ်ဘက်ကလားဆိုတာ အလုပ်တွေရှုပ်နေတော့ ဘယ်သူမှ သတိမထားလိုက္မိဘူး။
ဒါနဲ့ သူကျောင်းပြေးလာတာလားဆိုပြီး တခြားကို စုံစမ်းကြည့်တော့ သူတို့ကျောင်းက ဒီနေ့ နေ့တဝက်ပဲ တက်ပြီး ပြန်လွှတ်လိုက်တာတဲ့။
နောက်တစ်ချက်က နေ့ခင်းက ဘကြီးဆိုင်အတွက် လိုအပ်တာတွေ ထွက်ဝယ်တော့ လမ်းဆုံနားမှာ မကြည်ပြာကို တွေ့လိုက်တယ်လေ”

“ရှင်…….. အို……”

ဘကြီးဦး အပြောကို ပထမ အံ့ဩသွားပေမယ့် နေ့ခင်းက ကျမကို တွေ့တယ်ဆိုရင် ကိုသန့်စင် ကားပေါ်မှာပဲ ဖြစ်မှာပါ။ ဒါကို စဥ္းစားမိတော့ ရှက်ရွံ့ပြီး ဘကြီးဦး မျက်နှာကို မကြည့်ရဲတော့ပါဘူး။

“မကြည်ပြာကို တွေ့တာက မထူးဆန်းပါဘူး။
တွေ့ရိုးတွေ့စဥ္ပဲလေ။
ဒါပေမယ့် ဒီနေ့အခြေအနေတွေကို ဆက်စပ်ကြည့်ပြီးတော့မှ ပြောပြတာပါ။
အဲဒီတော့ ရှေ့က စကားကို ပြန်ကောက်ရရင် ဘကြီးအနေနဲ့ တစ်ချို့အရာတွေကို ရိပ်မိထားတာ ရှိပါတယ်။
ဒါပေမယ့် ဘယ်သူ့မှ အပြစ်မတင်ချင်ပါဘူး။
မောင်မျိုးဝင်း မရှိတော့ချိန်မှာ အကြောင်းတစ်ခုခုကြောင့် အနေနီးစပ်ပြီး မဖြစ်သင့်တာတွေ ဖြစ်သွားတယ်ပဲ သတ်မှတ်ပါတယ်။
ဒါပေမယ့် တစ်ချို့အရာတွေက မဖြစ်သင့်တာတွေမို့ ဘကြီးက အကြီးအနေနဲ့ ထိန်းသင့်တာတွေ ရှိပါတယ်။
ဒါပေမယ့် ဒီလိုစကားတွေကို ဘကြီးအနေနဲ့ ဘယ်လို ပြောထွက္မှာလဲ။
မမြင်အပ်၊ မကြားအပ်တဲ့ လူမှုရေး ကိစ္စတွေ မဟုတ်လား။
မမြကို ပြောပြပြီး သတိပေးခိုင်းရမှာကလည်း သေချာ မသိတဲ့အရာမို့ တစ်ဖက်သားကို စွပ်စွဲသလို ဖြစ်မှာလေ။
ဒါကြောင့်ပဲ လင်မယားချင်းတောင် မပြောပြခဲ့ပါဘူး။
တစ်စ၊ တစ်စနဲ့ အကုန်သိကုန်ပြီး အရှက်ကွဲကြမှာ စိုးရိမ်လို့ပါ။
မကြည်ပြာကို မပြောဘဲ တစ်ဖက်သားကို ပြောဖို့ စဥ္းစားပါသေးတယ်။
ဒါပေမယ့် ဟုတ်၊ မဟုတ် သေချာမသိတာရော၊ မောင်မျိုးဝင်းနဲ့ ပတ်သတ်ပြီးမှ သိရသူမို့ အရင်က သိပ်မရင်းနှီးခဲ့ဘူးလေ။
ပြီးတော့ တစ်ချို့စည်းမစောင့်တဲ့သူတွေက ရရင် ချိုင်ချင်တာပဲ။
သွားတားရင်လည်း စကားများတာပဲ ရှိမယ်၊ ရမှာ မဟုတ်ဘူးလေ။
ဒီတော့ ကိုယ့်နဲ့ နီးတဲ့ဘက်ကိုပဲ ပြောရမှာဆိုပေမယ့် ပြောမထွက်ဘူးကွယ်။
အဲဒီလို အားနားပြီး မပြောဖြစ်ခဲ့တာတွေက များခဲ့ရတာပါ။
အနေနီးစပ်လို့ ဖြစ်တာပဲလေ။
တချိန်ချိန်တော့ ကိုယ့်လမ်းကိုယ်လျောက်ကြမှာပါလို့ အကောင်းဘက်က တွေးပြီး မပြောဖြစ်ခဲ့တော့ပါဘူး”

“အဟင့်…..ဟင့်……”

ကျမကိုယ် ကျမ လုံလှပြီ ထင်ခဲ့သမျှ အရှက်တကွဲ ဖြစ်ရပါပြီ။ အထူးသဖြင့် ကျမ မိဘလို ဖြစ်နေတဲ့ ဘကြီးဦးကပါ ရိပ်မိနေတာမို့ ကျမ မျက်နှာချင်း မဆိုင်ရဲလောက်အောင် ရှက်မိပါတယ်။ ဒီလို ရှက်ရွံ့စိတ်ကြောင့်ပဲ ဝမ်းနည်းကာ နောင်တမျက်ရည်များ ကျပြီး ရှိုတ်ငို နေမိပါတယ်။ မကောင်းမှုဟူသည် ဘယ်လောက်ပင် ဖုံးကွယ်ထားပါစေ မိမိကိုယ်မိမိ စိတ်မလုံသလို တစ်ချိန်ချိန်မှာလည်း အားလုံးသိကာ အရှက်တကွဲ အကျိုးနည်း ဖြစ်ရတတ်တာ အမှန်ပါပဲ။

“အဲဒီတော့ မကြည်ပြာရေ။
ဘကြီးကတော့ လူမှုရေး ကိစ္စတွေမို့ နားလည်ပေးပါတယ်။
မဖြစ်သင့်၊ ဖြစ်သင့်တာကတော့ ကိုယ့်ရဲ့စိတ်နဲ့ ဆုံးဖြတ်ပြီး ပြင်ဆင်ရမှာပေါ့။
ဘကြီးက အကြီးမပီသဘဲ နားလည်ပေးခဲ့ပေမယ့် ခေတ်ကတော့ လူငယ်ပဲ ရှိသေးတာလေ။
သူ့ကမ္ဘာလေး ပျက်စီး ပြောင်းလဲမှာကို ခံနိုင်ရည် ရှိမှာ မဟုတ်ဘူး။
အဲဒီတော့ ဒီနေ့ ခေတ်က မကြည်ပြာအပေါ် ဆက်ဆံတာတွေကို နားလည်ခွင့်လွှတ်ပေးပြီး ကလေး လမ်းမှားမရောက်အောင် ထိန်းကျောင်းပေးပါ။
ပူလောင်နေမယ့် ခေတ်လေးရဲ့ စိတ်ကို ငြိမ်အေးပေးပါလို့ပဲ ဘကြီး တောင်းဆို ချင်ပါတယ်”

“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဘကြီးရယ်။
ကျမ အမှားတွေ ကျမ သိပါတယ်…ဟင့်…
သားကို ကျမ ပိုဂရုစိုက်ပေးပါ့မယ်။
သားလေး စိုးရိမ်ပူပန်ရမှာမျိုးတွေ နောက်ကို ကျမ မလုပ်တော့ပါဘူး။
ကျမ မှားတာပါ။
သားလေးကို ဒုက္ခပေးမိတဲ့ ကျမ အမှားတွေပါ…
အီး….ဟီး…..”

“အေးပါကွယ်။ ဘကြီးလည်း မပြောချင်ပါဘူး။
အခုက မပြောလို့ မရလို့သာ ပြောရတာပါ။
ဒါပေမယ့် ခေတ်အတွက် အရမ်းကြီးလည်း တွေးပူ မနေပါနဲ့။
ခေတ်က ဘာဖြစ်လာလဲ မသိရသေးဘူးလေ။
ဘကြီးတို့က စိတ်မှန်းနဲ့ ပြောနေရတာကိုး။
အဲဒီတော့ ကလေးရဲ့ အရိပ်အခြေကို ကြည့်ပြီး ကိုယ်ပြင်သင့်တာကို ပြင်ထားရမှာပေါ့။
တကယ်လို့ ဒီကိစ္စကြောင့် မဟုတ်ရင်လည်း ကလေးကို ဘာမှ သွားမပြောပါနဲ့။
တော်ကြာ အကြောင်းစုံ သိမှ ပိုခံစားသွားရအုံးမယ်။
ဒီကိစ္စကြောင့် ဆိုရင်တော့ ခေတ်က ဖွင့်ပြောလာမယ် ထင်တယ်လေ။
အဲဒီအချိန်ကျရင် သားအမိချင်း ညှိကြပေါ့။
သိပ်ချစ်ပြီး တစ်ဦးအပေါ် တစ်ဦး နားလည်တဲ့ သားအမိတွေပဲ။
ပြန်အစဥ္ပြေသွားမှာပါ။
ဒီကိစ္စကြောင့် မဟုတ်ပါစေနဲ့လို့ပဲ ဘကြီးကတော့ ဆုတောင်းနေမိတာပဲ။
ကဲ….. အဲဒီတော့ ဘကြီး သွားအုံးမယ်။
နောက်ဆုံးမှာချင်တာကတော့ ခေတ်ရဲ့ အရိပ်အခြေကို ကြည့်ပြီး ဂရုစိုက်ပေးပါနော်။
ဒီကိစ္စကြောင့် ဟုတ်ဟုတ်၊ မဟုတ်ဟုတ် ကိုယ့်ဟာကိုယ် ပြင်ရင်း ကလေးကို ပိုဂရုစိုက်ပေးပါကွယ်”

ကျမလည်း ဘကြီးဦးစကားတွေ ကြားပြီး ငိုကျွေးနေမိလို့ ဘကြီးပြန်သွားတာတောင် လိုက္မပို့ ဖြစ်ပါဘူး။ သားရဲ့စိတ်ခံစားချက်ကို တွေးမိပြီး ကျမ ဖြည်မဆည်နိုင်အောင် ဖြစ်ရပါပြီ။ ကျမကြောင့်သာဆိုရင် သားလေး ဘယ်လောက်တောင် ဝမ်းနည်းပြီး စိတ်မကောင်း ဖြစ်ရှာနေမလဲ။ သားလေးကို ထွေးပွေ့ပြီး ကျမရဲ့ မိုက်လုံးကြီးခဲ့မှုတွေကို ပြောပြကာ တောင်းပန်ချင်ပါတယ်။ သားလေးရဲ့ ဝမ်းနည်းမှုတွေကို ကျမ နှစ်သိမ့်ပေးချင်တယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီကိစ္စမျိုးက သားအမိချင်း မျက်နှာချင်းဆိုင် ပြောရမှာတောင် ရှက်ဖို့ ကောင်းလွန်းပါတယ်။ ရှက်စရာကောင်းပြီး မနှစ်မြို့ဖွယ်၊ ရွံ့ရှာဖွယ် အဖြစ်အပျက်တွေလေ။

ပြီးတော့ သားလေးက အိမ်ပြန်လာလို့ ကျမတို့ကို တွေ့သွားတာဆိုရင် ကျမရဲ့ အရှက်တွေက ပြောပြစရာမလိုဘဲ အကုန်ပေါ်ကုန်ပါပြီ။ ရွံ့ဖို့ကောင်းတဲ့ အခြေအနေတွေကို သားက အကုန်မြင်သွားမှာလေ။ အဲဒီတော့ ကျမ ပြောသည်ဖြစ်စေ၊ မပြောသည်ဖြစ်စေ သားက အကုန်သိသွားမှာပါ။ ကျမ လုပ်နိုင်တာကတော့ သားရဲ့ အပြစ်တင်မှုကို ခံယူရင်း အမှားကို လုံးဝ ပြင်ဖို့ပဲ ရှိပါတော့တယ်။ ဒါတွေကို စဥ္းစားတိုင်း ရှေ့လျောက် အသက် ၁၃ နှစ်အရွယ် ကလေးတစ်ယောက်ကို ကျမ ဘယ်လို မျက်နှာထားကာ ဝန်ခံပြီး မျက်နှာချင်း ဆိုင်ရတော့မှာလဲ။ ကလေးရဲ့ သန့်ရှင်းဖြူစင်တဲ့ နှလုံးသားလေးက ကျမကြောင့် ညစ်ပေရတော့မှာပါလား။

အခုအခြေအနေကတော့ ဒီကိစ္စကြောင့်ဆိုရင် သားလေးဘက်က ဖွင့်ပြောလာမှာပါ။ ဒီကိစ္စကြောင့် မဟုတ်ရင်လည်း သားလေးအရွယ်ရောက်လာရင် ကျမရဲ့ တလျောက်လုံး မိုက်ပြစ်တွေကို ဝန်ခံဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါပြီ။ သေချာတာကတော့ ကိုသန့်စင်နဲ့ ဇာတ်လမ်းကို ကျမဘက်ကပဲ အပြီးတိုင် ရပ်စဲရပါတော့မယ်။ မသင့်တော်တဲ့ တဏှာရမ္မက် မီးဟာ ကိုယ်ကိုတိုင်ကိုရော၊ ကိုယ့်အနီးအနားက ချစ်ခင်ရသူတွေကိုရော ပူလောင်စေပါတယ်။ ဒီမီးကို ဒီနေ့ကစပြီး ကျမဘက်က အပြီးတိုင် ငြိမ်းဖို့ ဆုံးဖြတ်ရပါပြီ။

ဒီလိုနဲ့ အိမ်ထဲပြန်ဝင်ကာ ညစာအတွက် ပြင်ဆင်ပြီးတော့ သားလေးကို ခေါ်ဖို့ ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သားလေးရဲ့ အခန်းတံခါးကို ခေါက်ဖို့ကိုတောင် ကျမ လက်တွန့်နေမိပါတယ်။ ကျမက မဟုတ်တာ အကုန်လုပ်ထားမိတာကိုး။ အားတင်းပြီး ရင်ဆိုင်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ကာ သားလေးကို ထမင်းစားဖို့ ခေါ်လိုက်ပါတယ်။ သားလေးကတော့ မဆာသေးဘူး။ စားနှင့်ဆိုပြီး တုံးတိတိ အဖြေကိုပဲ ရလိုက်ပါတယ်။ ဘာတွေ ဖြစ်နေတာလဲ သားရယ်။ အမေ့ကို မျက်နှာချင်းတောင် မဆိုင်ချင်တော့ဘူးလား။ အမေ့ကြောင့် ဟုတ်၊မဟုတ် မေးဖို့ကိုတောင် အမိုက္မကြီးက ကိုယ့်အပြစ်နဲ့ကိုယ်မို့ မမေးရဲတဲ့ ဘဝပါ။

ဒီလိုနဲ့ ထမင်းစားခန်းမှာ သားထွက်စားမယ့် အချိန်ကို ထိုင်စောင့်နေရင်း ကျမဘဝရဲ့ ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာတွေကို ပြန်စဥ္းစားရင်း နောင်တတရားနဲ့ ပူဆွေးနေမိပါတယ်။ ဒီနေ့ကိစ္စဟာ ကျမရဲ့ ပယောဂကြောင့် မဟုတ်ရင်လည်း တစ်နေ့နေ့ကျရင် ဒါမျိုးကြုံလာရမှာပါ။ ဒါကြောင့်ပဲ သူနဲ့ဇာတ်လမ်းကို ဒီလောက်နဲ့ပဲ ရပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားပါတယ်။ အခုတောင် အချိန်တွေ အများကြီး နောက်ကျနေပါပြီ။ ဘကြီးဦးကတောင် ရိပ်မိနေပြီလေ။ တခြား ဘယ်သူတွေ သိသေးလဲ။ ယမင်းကရော ဒီလောက်နှစ်တွေ ကြာအောင် သူ့ယောကျာ်းနဲ့ ကျမ ဖြစ်နေတာတွေ မရိပ်မိဘဲ နေမလား။ တစ်ချိန်က တဏှာမွှန်နေမိလို့ ကျမ မစဥ္းစားမိတာတွေ အခုမှ ပြန်စဥ္းစားမိတော့ ဘယ်သူ့ကိုမှ ရင်မဆိုင်ရဲလောက်အောင် ဖြစ်ရပါပြီ။

ထမင်းစားခန်းထဲမှာ တစ်နာရီခွဲလောက်ကြာအောင် ကျမ တစ်ယောက်တည်း ငူငူငေါင်ငေါင်ကြီး ထိုင်နေမိပါတယ်။ ထမင်းလည်း စားချင်စိတ်မရှိပါဘူး။ သား ထစားမှပဲ အတူတူ စားဖို့ စောင့်နေမိတာပါ။ ဒီအချိန်မှာပဲ သားက ထမင်းစားခန်းကို ဝင်လာပြီး ကျမကို တွေ့တော့ လန့်သွားပါတယ်။ သားက ကျမကို တွေ့မယ်လို့ မထင်ထားလို့ နေပါမယ်။ ဒါနဲ့ ကျမလည်း သား စိတ်သက်သာရစေဖို့ ဘာမှမဖြစ်တဲ့ပုံနဲ့………

“ေဩာ်၊ သား ဆာပြီလား? လာစားမယ်လေ၊ အမေ၊ မင်းကို စောင့်နေတာ”

“စားနှင့်ပါလို့ ပြောထားတယ်လေ”

“ေဩာ်…သားရယ်၊ တစ်အိမ်လုံး တို့သားအမိနှစ်ယောက်ပဲရှိတာ၊ ဘယ်တုံးက ခွဲစားဖူးလို့လဲ?
သားမဆာသေးလို့ မစားရင် အမေစောင့်မှာပေါ့”

သားရဲ့ စိမ်းစိမ်းကားကား ပြောစကားကို ဘာမှမဖြစ်တဲ့ပုံနဲ့ ကျမကြိုးစားပြီး ပြန်ပြောလိုက်ရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သားရဲ့ စိမ်းကားတဲ့ စကားလုံးတွေက ကျမ နှလုံးသားကို ဓါးထက်ထက်နဲ့ အမွှန်းခံနေရတဲ့အတိုင်း နာကျင်ခံစားရပါတယ်။ ကျမရင်ထဲ စူးပြီး အောင့်နေရတာပါ။ ဒါပေမယ့် အရင်လို သားအမိနှစ်ယောက် ချစ်ချစ်ခင်ခင် ပြန်ဖြစ်ကြမလားလို့ မျှော်မှန်းပြီး ဟန်မပျက်အောင် ထိန်းထားမိပါတယ်။ ပြီးတော့ သားနဲ့လည်း စကားအေးဆေး ပြောချင်ပါသေးတယ်။ သား ဘာဖြစ်နေလဲဆိုတာ ကျမ သေချာ သိချင်ပါတယ်။ ကျမကြောင့်ဆိုရင် ကျမ ဘာလုပ်ပေးရမလဲ ဆိုတာ မေးချင်ပါတယ်။ သား တောင်းဆိုတာ ကျမ အကုန်လုပ်ပေးမှာပါ။ ဒါကြောင့်ပဲ ခေါင်းငိုက်စိုက်ကာ ထမင်းကိုပဲ စားနေတဲ့ သားကို………

“ခေတ်၊ ဒီနေ့ကျောင်းမှာ သား ဘာဖြစ်လာတာလဲ ?
သားမျက်နှာလည်း မကောင်းဘူး။
သားပုံစံဒီလိုမှ မဟုတ်တာလေ”

“ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး”

“သားလေး၊ အမေတို့မှာ တိုင်ပင်ဖေါ် ဒီနှစ်ယောက်ပဲရှိတာလေ၊
သားတစ်ခုခုဖြစ်နေတာ အမေသိပါတယ်၊ အမေ့ကိုပြောပြပါ။
အမေဘာလုပ်ပေးရမလဲဟင်”

“မလိုပါဘူး၊
ကျနော်ထမင်းကောင်းကောင်းစားပါရစေ၊
ဘာမှမမေးပါနဲ့၊ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး”

“ေဩာ် အေးပါသားရယ်၊
အမေက တညနေလုံးစိတ်ပူနေလို့ မေးတာပါ။
အမေ ဖြည့်ဆည်းပေးရမှာရှိရင်လည်း သိချင်လို့မေးတာပါ။
သားစားချိန်လွန်တော့ ဆာနေမှာပေါ့၊ စားစားသား၊ အမေဘာမှ..မမေး..တော့ပါဘူး….”

သားရဲ့စကားဟာ ကျမရဲ့ အသဲနှလုံးကို တစ်စစီ ခြေမွနေသလိုပါပဲ။ ကျမဘက်က ဘာမဆို ဖြည့်ဆည်းပေးပါ့မယ် ဆိုတာကိုတောင် သားဘက်က ဘာမှ အရေးတယူ ပြန်ပြောတာ မခံရတော့ပါဘူး။ ကျမရဲ့ တစ်ဦးတည်းသော သားလေးက ကျမအပေါ် စိမ်းကားသွားပြီဆိုတဲ့ အသိကြောင့်ပဲ ကျမမှာ စကားပြောနေရင်း ခံစားရလွန်းလို့ ဆက္မပြောနိုင်တော့ပါဘူး။ ကျမ ရင်တွေတုန်ကာ အော်ဟစ်ငိုကြွေးလိုက်ချင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သားလေး မကြိုက္မှာ စိုးလို့ စိတ်ကို အတတ်နိုင်ဆုံး ချုပ်တည်းကာ ရင်ထဲမှာ ကြိတ်ငိုနေမိပါတယ်။ ထမင်းလည်း ဆက္မစားနိုင်တော့ပါဘူး။ သားလေးကလည်း ထမင်းစားပြီးတာနဲ့ အခန်းထဲ ပြန်ဝင်သွားပါတော့တယ်။ ကျမလည်း ငိုချင်နေတာကို ထိန်းမထားနိုင်တော့လို့ ကျမအခန်းထဲ ပြေးဝင်ကာ ကုတင်ပေါ် ပစ်လှဲရင်း ငိုရပါတော့တယ်။

ကျမ ဘဝမှာ အစားမရနိုင်တဲ့ ဆုံးရှုံးမှုတွေ အကြိမ်ကြိမ် ကြုံဖူးပါတယ်။ မိဘတွေ ဆုံးပါးတယ်။ ကို ထွက်သွားတယ်။ အခု သားလေးက ကျမကို စိမ်းကားသွားတယ်။ ကိုနဲ့ သားလေးက ကျမကို ပစ်ပယ်သွားတာက ကျမရဲ့ သစ္စာမဲ့တဲ့ မိုက်ပြစ်ကြောင့်ပါ။ ကိုက အဝေးကို ထွက်သွားပါပြီ။ သားလေးကတော့ ကျမ အနားမှာ ရှိနေပေမယ့် စိတ်ချင်းကတော့ အဝေးဆုံးကို ထွက်ခွာဖို့ ဟန်ပြင်နေပါပြီ။ မနက်ဖြန်ပေါင်း များစွာမှာ သားလေးနဲ့ အရင်လို ချစ်ချစ်ခင်ခင် ပြန်နေရဖို့ ဖြစ်နိုင်ပါတော့မလား။ တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ အိမ်ကြီးရဲ့ အခန်းလေးထဲမှာ အမိုက္မတစ်ဦးကတော့ နှောင်းနောင်တတွေရဲ့ ပူလောင်မှုကို ခံစားရင်း တစ်ညလုံး ကြိတ်ကာ ငိုကြွေးနေရပါတော့တယ်။

နောက်နေ့က စပြီး သားလေးရဲ့စိတ်ဟာ ကျမရဲ့ အဝေးဆုံးကို တဖြည်းဖြည်း ထွက်ခွာသွားပါပြီ။ ကျမအနေနဲ့ အရင်လို ချစ်ချစ်ခင်ခင် ပြန်ဖြစ်ဖို့ ကြိုးစားခဲ့တာတွေလည်း အရာမထင်တော့ပါဘူး။ ကျမကတော့ သားလေး လိုအပ်တာတွေ ဖြည့်ဆည်းပေးရင်း အရင်လို ပြောဆို ဆက်ဆံပေမယ့် သားကတော့ ထုံပေပေနဲ့ ဖြစ်သွားပါတယ်။ အရင်လို ချွဲနွဲ့တာတွေလည်း မရှိတော့ပါဘူး။ ကျောင်းသွား၊ ကျောင်းပြန် နှုတ်ဆက်တာတွေ၊ မွှေးမွှေးပေးတာတွေ လုံးဝ မရှိတော့ပါ။ ကျမကို မျက်နှာချင်း မဆိုင်ဘဲ မျက်နှာလွှဲကာ သူလုပ်စရာရှိတာတွေပဲ လုပ်နေပါတော့တယ်။ ကျမမှာလည်း သားမကြိုက်တာတွေ ဘာမှမလုပ်တော့ဘဲ သားအတွက်ပဲ အချိန်ပေးကာ ဂရုစိုက်ခဲ့ပါတယ်။

နောက်တစ်နေ့မှာပဲ သားကျောင်းသွားတာနဲ့ ကျမ အလုပ်သင့်ဆုံး အရာတစ်ခုကို လုပ်ရပါတော့တယ်။ ဒါကတော့ ဒီပြဿနာတွေရဲ့ အခြေခံဖြစ်တဲ့ ကိုသန့်စင်နဲ့ ကိစ္စကို အပြတ်ရှင်းရပါတော့တယ်။ ကိုသန့်စင်ဆီ ဖုန်းခေါ်ပြီး ကျမဆီ ဘယ်တော့မှ မလာတော့ဖို့ ပြောရပါတော့တယ်။ သူက ဘာလို့လဲမေးတော့ ကျမ ကြုံနေရတဲ့ အခြေအနေတွေကို ပြောပြကာ သူ့ကို ရှေ့ဆက် မတိုးဖို့ တောင်းဆိုရပါတယ်။ သူက သား သိတာ မဟုတ်နိုင်ပါဘူးလို့ ပြောနေတာကို ကျမ လက္မခံတော့ပါဘူး။ သား သိသိ၊ မသိသိ ကျမက သူနဲ့ ရှေ့မဆက်နိုင်တော့ကြောင်း အပြတ်ပြောရပါတော့တယ်။ သူက အလုပ်ကို အကြောင်းပြပြီး တွေ့ဖို့ရှိသေးတာကိုလည်း စာရင်းလည်း မအပ်နဲ့၊ ပွဲရုံလည်း အပြီးသာ ယူလိုက်ဖို့ ပြောလိုက်ပါတော့တယ်။

ကျမအနေနဲ့ ဒီအချိန်မှာ ငွေကြေးနဲ့ အလုပ်ဆုံးရှုံးမှာတွေကို ထည့်မတွက်နိုင်တော့ပါဘူး။ ကျမသားလေးနဲ့ပဲ အရင်လို ပြန်နေချင်ပါတော့တယ်။ ကျမက ကိုသန့်စင်ကို စကားအပြတ်ပြောပြီး ဖုန်းချလိုက်တော့ သူလည်း မနေနိုင်ဖြစ်ကာ ကျမအိမ်ကို ရောက်ချလာပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီတစ်ခါတော့ ကျမ ခြံတံခါးကို မဖွင့်ပေးတော့သလို ထွက်လည်း မတွေ့တော့ပါဘူး။ တစ်ခါက သူအဲလို ခြံရှေ့မှာ ရပ်နေတာကို လူတွေတွေ့ပြီး အရှက်ကွဲမှာ စိုးလို့ ကျမအမြန်တံခါးဖွင့်ပေးပြီး သူ့အကြိုက် လိုက်လျောခဲ့ရဖူးတယ်လေ။ အခုတော့ ဘကြီးဦးကတောင် ကျမတို့ အခြေအနေကို ရိပ်မိနေပြီမို့လို့ ကျမဘာကိုမှ ဂရုမစိုက်တော့ပါဘူး။ လူသိမှာလည်း မရှက်တော့ပါဘူး။

သူ မပြန်ပဲ အော်ခေါ်နေလည်း ကျမ မကြားချင်ယောင်ပဲ ဆောင်နေလိုက်ပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ သူလည်း လက်လျော့ကာ ပြန်သွားပါတယ်။ အစကတည်းက ကျမ ဘာကိုမှ မရှက္မကြောက်ပဲ ရင်ဆိုင်ခဲ့ရင် ဒီနေ့လို အခြေအနေဆိုးမျိုး ဖြစ်လာရမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ အမှားတွေက ကျမရဲ့ ပျော့ညံ့တဲ့စိတ်နဲ့ မရဖူးတဲ့ ကာမအရသာတွေအပေါ်မှာ စွဲလမ်းတက္မက္မှုများကြောင့်လည်း ပါပါတယ်။ လူတွင်ပါလို့ နွားကျားကိုက်ရတဲ့ အခြေအနေမို့ ကျမရဲ့ အပြစ်တွေကလည်း ကြီးလွန်းပါတယ်။ ကျမပွဲရုံကိုလည်း ဒီရက်ပိုင်းမှာ သွားချင်စိတ် မရှိတော့ပါဘူး။ ယမင်းအဖေနဲ့ စာရင်းကိုင်တွေကိုပဲ အစဥ္ပြေသလို ကြည့်လုပ်ထားဖို့ ပြောထားရပါတယ်။ အလုပ်မှာ လစ်ဟင်းပြီး ဆုံးရှုံးမှုတွေကတော့ ရှိလာတာပေါ့။

အဲဒီလို ကျမဘက်က ဘယ်လိုပဲ ပြင်ဆင်ဖို့ ကြိုးစားခဲ့ပေမယ့် သားကတော့ ကျမအပေါ် စိမ်းကားမှုတွေက ပြောင်းလဲ မလာတော့ပါဘူး။ သား ကျောင်းက ပြန်အလာကို ခြံရှေ့မှာ ထွက္စောင့်နေပြီး ပြန်လာရင် ခြံတံခါး ပြေးဖွင့်ပေးတဲ့ ကျမကို သားက တစ်ချက်တောင် လှည့်မကြည့်တော့ဘဲ အိမ်ထဲ တန်းဝင်သွားပါတော့တယ်။ ပြီးရင် အဝတ်အစား လဲပြီတာနဲ့ ကျမကို ဘာမှ မပြောဘဲ အောင်အောင်တို့ အိမ်ဘက် ထွက်သွားတတ်ပါတယ်။ ညမှောင်ခါနီးမှ ပြန်လာတတ်တယ်။ ကျမနဲ့ ထမင်းတစ်ဝိုင်းတည်း အတူစားပေမယ့် စကားမပြောပါဘူး။ ကျမက တစ်ခုခု မေးလို့ရှိရင်လည်း လိုအပ်သလောက်ပဲ ပြန်ပြောပါတော့တယ်။ တစ်အိမ်တည်းမှာနေပြီး ကျမတို့ သားအမိနှစ်ဦးက သူစိမ်းဆန်ဆန် ဖြစ်လာပါတော့တယ်။

ကျမလည်း သားကို ဘာတွေ ဖြစ်နေလဲ၊ အမေ ဘာလုပ်ပေးရမလဲ၊ အမေ့ကို စိတ်ဆိုးနေတာလားအထိတောင် အမြဲမေးဖြစ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သားကတော့ ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူးဆိုတဲ့ စကားတစ်ခွန်းနဲ့ပဲ ကျမနှလုံးသားကို ထိုးနှက်နေပါတော့တယ်။ ကျမမှာ ညပိုင်းဆို ဒီစိတ်နဲ့ အိပ်မပျော် ဖြစ်နေခဲ့ရပြီး ၃ ရက်အကြာမှာတော့ စိတ်ထောင်း လူကျေဖြစ်ကာ အိပ်ယာထဲ ဘုန်းဘုန်းလဲပါတော့တယ်။ အိပ်ယာထဲ စလဲတဲ့ရက်ကလည်း ကျမတစ်ညလုံး ငိုနေမိပြီး အိပ်မရခဲ့ပါ။ မနက္မိုးလင်းတော့ ကျမတကိုယ်လုံး အားပျက်ကာ သတိမေ့သလို ဖြစ်သွားရပါတယ်။ သတိကောင်းကောင်းရတော့ အမမြတို့ ကျမအနား ရောက်နေပါပြီ။ အမမြရောက်လာလို့ တော်ပါသေးတယ်။ မဟုတ်ရင် ကျမ တစ်ယောက်တည်း အိပ်ယာထဲမှာ လဲနေရမှာပါ။

နောက်တော့မှ အမမြတို့ကို သားက သွားခေါ်လာပေးတာကို သိရပါတယ်။ မနက္မိုးလင်းတော့ ကျမ ထမလာလို့ သားက အခန်းဝက လာကြည့်ကာ လဲနေတာတွေ့လို့ ဘကြီးဦးတို့ကို သွားခေါ်ပေးတာပါ။ ပြီးတော့မှ သားက ကျောင်းကို ထွက်သွားတာတဲ့။ အဲဒီစကားကြားတော့ ကျမရင်ထဲမှာ အတိုင်းမသိ ဝမ်းသာလိုက်တာ။ ကျမရဲ့သားက ကျမကို လုံးလုံးကြီး မမုန်းသေးပါလားဆိုတဲ့ အသိက ကျမကို အားအင်တွေ ဖြစ်လာစေပါတယ်။ ဒီဝမ်းသာကြည်နူးမှုနဲ့ အားအင်တွေကြောင့်ပဲ ကျမ ပြန်လည်ပြီး ထူထူထောင်ထောင် ဖြစ်လာတာပါ။ ပြီးတော့ ကျမ အိပ်ယာထဲ သုံး၊ လေးရက်လောက် လဲနေချိန်မှာလည်း သားက အိပ်ခန်းဝကနေ လာလာပြီး ချောင်းကြည့်တာကို တွေ့ရပါတယ်။ အထူးသဖြင့် ညပိုင်းမှာ လာလာ ကြည့်တတ်ပါတယ်။ အမေ မိန်းမမိုက်ကြီးကို သားက စိတ်ပူနေသတဲ့လားကွယ်။

ကျမ နေမကောင်း ဖြစ်နေတော့ ယမင်းက သတင်းကြားပြီး ရောက်လာပါတယ်။ ယမင်းနဲ့အတူ ကိုသန့်စင်ရော သမီးလေးရော ပါလာတာပေါ့။ ယမင်းပါနေလို့ ကိုသန့်စင်ကို ကျမ မောင်းထုတ်လို့ မရပါဘူး။ ဒါပေမယ့် စကားကောင်းကောင်း မပြောတော့ပါဘူး။ ပြီးတော့ ယမင်းကို ကျမအတွက် စိတ်မပူဖို့နဲ့ ပြန်ဖို့ ပြောရပါတယ်။ ယမင်းက ညအိပ်နေပေးမယ်ဆိုတာကိုလည်း ကျမက အမမြတို့ ရှိတယ်ဆိုပြီး လက္မခံပါဘူး။ ယမင်းကတော့ တစ်နေ့တစ်ခေါက်တော့ ရောက်အောင်လာပြီး ကျမအတွက် အားရှိတာတွေ ချက်ပြုတ်ပေးနေတော့တာပါပဲ။ သနားစရာကောင်းတာက သမီးလေး ငုဝါပါ။ စလာတဲ့နေ့ကတည်းက သူ့အကို အခန်းထဲမှာ ရှိနေမှန်း သိသွားပြီး အခန်းရှေ့ကနေ သွားခေါ်နေပါတော့တယ်။

ငုဝါလေး တစာစာ ခေါ်နေတာကို သားက တံခါးမဖွင့်ပေးတော့ ငုဝါလေးက အခန်းရှေ့မှာ ထိုင်ချပြီး ငိုပါတော့တယ်။ သူ့အကိုက သူ့ကို မခေါ်တော့ဘူးဆိုကာ အော်ဟစ်ငိုနေတာကို ဘယ်သူမှ ချော့လို့မရတော့ပါဘူး။ နောက်ဆုံးတော့ သားက အခန်းထဲက ထွက်လာပြီး ငုဝါလေးကို ပွေ့ခေါ်ကာ အခန်းထဲ ပြန်ဝင်သွားပါတယ်။ ဒီတော့မှ မောင်နှမနှစ်ယောက် အခန်းထဲမှာ ရယ်မော စကားပြောသံတွေ ကြားရပါတော့တယ်။ နောက်ပိုင်းတလျောက်လုံးမှာလည်း သားက ကိုသန့်စင်ကို အတတ်နိုင်ဆုံး မျက်နှာချင်းမဆိုင်တော့တာကို ကျမ သတိထားမိပါတယ်။ မလွှဲသာလို့ စကားပြောရရင်လည်း မေးထူးခေါ်ပြောပဲ ရှိပါတော့တယ်။ ဒါပေမယ့် ယမင်းနဲ့ ငုဝါလေးအပေါ်မှာတော့ ပုံမှန် ပြန်ဆက်ဆံတတ်လာပါတယ်။ ကျမအပေါ်ကိုပဲ သားလေးဆက်ဆံတာ စိမ်းကားနေတာမို့ ကျမတို့ ဖြစ်ခဲ့တာတွေကို သားလေးသိသွားတာ သေချာနေပါပြီ။

ဒီလိုနဲ့ ကျမ နေပြန်ကောင်းကာ အနားယူပြီးတော့ အလုပ်တွေ ပြန်လုပ်ရပါတော့တယ်။ ဘကြီးဦးကလည်း ကျမကို ဖြစ်ပြီးခဲ့တာတွေ ပြင်မရတော့တာမို့ ကိုယ့်စိတ်ကိုယ် ထပ်ပြီး မညှင်းစဲဖို့ သွန်သင်ပါတယ်။ နောက် ပိုကောင်းအောင်ပဲ ကြိုးစားနေကာ သားလေးအတွက် လုပ်စရာရှိတာတွေ ပြန်လုပ်ပေးပြီး၊ အလုပ်ကို ပြန်ဦးစီးဖို့ တိုက်တွန်းလာပါတယ်။ ပြီးတော့ အိမ်ထဲမှာပဲ နေရင် ကျမစိတ်တွေ ပိုရှုပ်ထွေးလာမယ်လို့ ဆိုပါတယ်။ တစ်ချိန်ကျရင် သားလေးနဲ့ အရင်လို ပြန်ဖြစ်လာမှာပါလို့လည်း အားပေးပါတယ်။ ကိုသန့်စင်ပွဲရုံကိစ္စတော့ ကိုသန့်စင်နဲ့ ယမင်းကရော၊ ဘကြီးဦးကပါ အပြီးလွှဲဖို့ သဘောမတူကြပါဘူး။ ဘကြီးဦးကတော့ ကျမတို့ အခြေအနေတွေကို ကိုသန့်စင်ရှေ့မှာ မသိချင်ယောင်ပဲ ဆောင်နေပါတယ်။ အရင်တည်းက ရိုးရိုးအေးအေး နေတတ်တဲ့ ဘကြီးဦးလည်း ကျမလို အရှုပ်မကြောင့် စိတ်ရှုပ်ရတာ အားနာရပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ ကျမက ကိုသန့်စင်နဲ့ ယမင်းကို ခေါ်ကာ ပြောရပါတော့တယ်။ ကျမရဲ့ ကျန်းမာရေး အခြေအနေကြောင့် စာရင်းတွေ မနိုင်ဘူးပြောကာ ယမင်းကို ကူပြီး ကိုင်ခိုင်းရမယ်လို့ ပြောရပါတယ်။ ကိုသန့်စင် ပွဲရုံက စာရင်းရှင်းရင် ယမင်းပါ မဖြစ်မနေ လိုက်လာပြီး စာရင်းတွေ ဝိုင်းလုပ်ပေးဖို့ ပြောတာကို သူတို့နှစ်ယောက်လုံးက သဘောတူပါတယ်။ နှစ်ပတ်မှ တစ်ကြိမ်လောက် စာရင်းရှင်းတာဆိုတော့ ယမင်းအတွက်လည်း သိပ်အပန်း မကြီးတော့ဘူးပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ ကျမရဲ့ ပုံမှန်ဘဝကို အကောင်းဆုံး ပြန်တည်ဆောက်ရင်း ကြိုးစားနေထိုင်ခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျမရဲ့ ရှေ့ဆက်ဘဝခရီးလမ်းဟာ မျှော်မှန်းထားသလို သာယာမလား၊ မုန်တိုင်းတွေ ကြုံကာ အလူးအလဲ ခံရအုံးမလားဆိုတာတော့ ကံဇာတ်ဆရာရဲ့ စီမံရာ အတိုင်းပေါ့ရှင်။

ဒီလိုနဲ့ သားလေးက ကျမအပေါ် ပစ်ပစ်ခါခါကြီး မုန်းသွားတာမျိုး မဟုတ်ရင်တောင် ရင်းနှီးနွေးထွေးမှုတွေကတော့ ပျောက်ဆုံးသွားခဲ့ရပါပြီ။ သားလေးရဲ့ စိတ်ခံစားချက်ကို ကျမ နားလည်နိုင်ပါတယ်။ တစ်သက်လုံး အမေတစ်ခု သားတစ်ခုနဲ့ ဘဝကို ဖြတ်သန်းလာခဲ့သမျှ မဖြစ်သင့်တဲ့ အခြားသူတစ်ဦးနဲ့ လွန်လွန်ကျူးကျူးတွေ ဖြစ်နေတာကို တွေ့ရရင် သားလေး ဘယ်ခံစားနိုင်ပါ့မလဲ။ ပြီးတော့ သားလေးက ကျမတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ဘယ်အခြေအနေအထိ တွေ့သွားလည်း မသိရပါဘူး။ ဘယ်လိုပုံစံပဲ တွေ့ပါစေ အရှက်ကင်းမဲ့တဲ့ အခြေအနေမျိုးတွေကိုပဲ တွေ့သွားရမှာပါ။ ဒါကို စဥ္းစားမိတော့ ကျမမှာ သားနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖို့တောင် ရှက်လှပါတယ်။

အဲဒီလို စဥ္းစားမိပြီး သားကို မျက်နှာပူရပေမယ့် ကျမဘက်က သားအတွက် ဝေရာဝစ္စတွေကို မပြတ်စေရပါဘူး။ သားက ကျမကို စကားမပြောချင်မှန်းသိလို့ ကျမလည်း အရင်လို သိပ်မပြောတော့ပါဘူး။ ကျမက စကားမရှိ စကားရှာပြီး ပြောချင်ပေမယ့်လည်း သားလေး စိတ်အနှောင့်အယှက် ဖြစ်မှာကို စိုးရိမ်လို့ပါ။ ဒါပေမယ့် သားလေးကို အရင်ကထက်ပိုပြီး အရိပ်တကြည့်ကြည့်နဲ့ နေခဲ့၊ လုပ်ပေးခဲ့ပါတယ်။ သားကတော့ အခုနောက်ပိုင်း အိမ်သိပ်မကပ်တော့ပါဘူး။ ကျမစုံစမ်းရသလောက်ကတော့ ဘကြီးဦးဆိုင်နဲ့ အောင်အောင်အိမ်မှာပဲ အနေများပါတော့တယ်။ တခါတလေ ညမိုးချုပ်မှ ပြန်လာတတ်တယ်။ ကျမမှာ သားကို တချို့အရာတွေ ဆုံးမချင်ပေမယ့်လည်း ကိုယ့်အပြစ်နဲ့ ကိုယ်မို့ မပြောဖြစ်ခဲ့ရတာမျိုးတွေ ရှိလာပါတယ်။

မဖြစ်မနေ ကျမက ပြောရရင်လည်း သားက ပြန်ပြောတာမျိုးတော့ မရှိပါဘူး။ အသာနားထောင်နေပြီးမှ သူ့အခန်းထဲကိုပဲ ဝင်သွားပါတော့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ တစ်ချိန်က သားအမိနှစ်ဦးရဲ့ ပျော်စရာကမ္ဘာလေးဟာ အက်ကြောင်းများ ထနေရပါပြီ။ အရင်ကဆို နှစ်ယောက်တည်း ရှိနေရင်တောင် စနောက်ချွဲနွဲ့သံလေးများနဲ့ စီစီညံခဲ့ရတဲ့ ကျမရဲ့အိမ်လေးဟာ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်ခြင်းတွေ အစားထိုးဝင်ရောက်လာခဲ့ပါပြီ။ ဒီတိတ်ဆိတ်ခြင်းတွေက ကျမအတွက် ငရဲသမျှ ပူလောင်ရပါတယ်။ တိတ်ဆိတ်တိုင်း အေးချမ်းနေတာ မဟုတ်ပါဘူး။ အပြစ်ခံစားရတဲ့စိတ်နဲ့ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်ခြင်းကတော့ နောင်တတရားတွေနဲ့ တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားဖွယ်ကောင်းလှပါတယ်။

Related Posts

Leave a Reply Cancel reply