အပိုင်း(၁၁) – ဂွတ်မောနင်းမေမေ
နောက်နေ့မနက် စောစောပိုင်းမှာကျနော်အရင်နိုးပြီးအိပ်ရာကထလာတော့ အမေက ကောင်းကောင်းမနိုးသေးပဲအိပ်ချင်မူးတူးဖြစ်နေတုန်းပါပဲ။
ကုတင်ပေါ်မှာကိုယ်တုံးလုံးလေးနဲ့အိပ်နေအမေ့ကို ကျနော်ခိုးပြီးကြည့်မိတယ်။အမေက ဘယ်ဘက်ကိုစောင်းပြီးအိပ်နေတာ။
ညာဘက်ခြေထောက်ကရှေ့ကိုထွက်ပြီးသူဖက်အိပ်နေတဲ့ဖက်လုံးကိုခွထားတယ်။
ဘယ်ဖက်ခြေထောက်ကလည်း ညာခြေလိုပဲတပြိုင်တည်းတတန်းထဲကွေးထားတယ်။
အမေကတဖက်လှည့်ကျောပေးပြီးအိပ်နေတော့ကျနော်ကြည့်နေတဲ့ဗျူးက၊ ဖင်ပေးထားတဲ့အနေအထား။ ကွေးကွေးလေးအိပ်နေလို့
နောက်ကိုကားပြီးကန်ထွက်နေတဲ့ဖင်လုံးကြီးတွေကြားကပြူထွက်နေတဲ့အမေ့ရဲ့စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကားကားကြီးကိုမြင်နေရတယ်။
ကျနော့်လီးကစောစောစီးစီးအမေ့ကိုဒီပုံစံနဲ့မြင်လိုက်ရရုံနဲ့ထန်ကနဲတောင်တက်လာပြန်ပြီ။
ကျနော်တို့ပြန်ဝတ်ရမယ့်အဝတ်အစားတွေကခြောက်နေပြီဆိုပေမယ့် အခုမှအိပ်ရာကထလာတာဆိုတော့ မရုတ်ရ၊ မသိမ်းရသေးပဲ
လှမ်းထားတဲ့နေရာမှာပဲရှိသေးတာ။ ကျနော်တို့သားအမိနှစ်ယောက်လုံး ညတုန်းကအတိုင်း ကိုယ်လုံးတီးကြီးတွေနဲ့ပဲရှိသေးတာလေ။
ကျနော်လီးကြီးထောင်လျက်တန်းလန်းနဲ့ရေချိုးခန်းဝင်ခဲ့တယ်။ ညကလျှော်ထားတဲ့ရှမ်ပူ ခေါင်းလျှော်ရည်ထုပ်ထဲက ကွန်ဒင်ရှင်နာနည်းနည်းကို
လက်ညှိုးနဲ့ကော်ပြီးလီးနဲ့ဒစ်ထိပ်ကိုလူးလိုက်၊ လိမ်းလိုက်တယ်။ အမေကလည်းအိပ်နေတော့ ဘာစကားတခွန်းမှလည်းပြောစရာမလိုတော့ဘူးလေ။
တခါထဲ၊ ကွေးကွေးလေးခွေအိပ်နေတဲ့ အမေ့ဖင်ကြီးနောက်အပြိုင်ဝင်ခွေပြီး ခိုးလုပ်တော့တာပဲ။
လီးကြီးကိုကိုင်၊ ပြူးထွက်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးရဲ့နှုတ်ခမ်းမြှောင်းကြီးအတိုင်းတေ့ချိန်ပြီးလီးကိုဖိသွင်းချလိုက်တယ်။
ဒီအနေအထားက ဖြဲထားတဲ့အချိန်မဟုတ်တော့သွင်းရနည်းနည်းခက်တာအမှန်ပဲ။ ဒါပေမယ့်ချွဲပျစ်တဲ့ခေါင်းလျှော်ရည်ကြောင့်
နောက်ဆုံးသိပ်အားမစိုက်လိုက်ရပဲဝင်သွားပါတယ်။ ကျနော်ဖြည်းဖြည်းခြင်းအထုတ်အသွင်းလုပ်ရင်းစလိုးလိုက်တယ်။
နောက်ဆုံးအမေ့မျက်လုံးတွေပွင့်ပြီးနိုးလာပါတော့တယ်။ နိုးနိုးချင်းပဲအခုဘာဖြစ်နေတယ်ဆိုတာအမေသိသွားပါပြီ။
ချက်ချင်းခေါင်းထောင်ထပြီးကျနော့်ဘက်လှည့်ကြည့်လာပါတယ်။ အထိတ်ထိတ်အလန့်လန့်နဲ့မျက်နှာလေးပျက်ပြီး..၊
“အူးးးရှီးးရ်..ဟင်!..လုပ်ပြန်ပြီလား..၊ အားးးဟားးးဟ်..ဘယ်သူကလုပ်ခွင့်ပေးလို့လည်း..ဒါက..”
အမေကညည်းလည်းညည်းရင်းကနေ အသံခပ်ထန်ထန်လေးနဲ့မေးပါတယ်။
ကျနော်ကတော့အမေ့ကိုယ်ကိုကပ်ဖက်လိုးနေရင်းက တိုက်ကွက်ဟောင်းအတိုင်း နားရွက်တွေကိုက်လည်ပင်းတွေစုပ်လုပ်ပေးလိုက်တော့။
အမေ့ညာလက်လေးကလှမ်းလာပြီးကျနော့်ဖင်ကိုလာဆုပ်တယ်။ လက်သည်းတွေနဲ့ဖင်ကိုခပ်ဖိဖိကုပ်ပြီး မချိမဆန့်လေးညည်းလာတယ်။
“အိုးးးယ..ရှစ်စ်..ဖြေးဖြေးလုပ်လေ..အူးးး..”
ကျနော်မေမေပြောသလိုဖြေးဖြေးပဲလုပ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့်လေးလေးနဲ့အားပါပါကပ်ကပ်ပြီးဖိလိုးနေတာ၊ ဝိတ်ကကောင်းတော့ထိတာပေါ့၊
အမေမျက်လုံးလေးမှေး၊နှုတ်ခမ်းလေးတင်းတင်းကိုက်ပြီးအံကြိတ်ခံရင်းကောင်းနေပုံရတယ်။ စောက်ဖုတ်ထဲကစောက်ရည်တွေ၊
တစိမ့်စိမ့်နဲ့လိမ့်လိမ့်ပြီးထွက်လာတယ်။ ချောဆီတွေပေါ့ဗျာ။ အခုလိုဆိုတော့လိုးရတဲ့အထုတ်အသွင်းကလဲညက်လာတာပေါ့။
အမေ့ဖင်ကြီးကလည်းဘယ်ညာရမ်းခါလာပြီးစကောဝိုင်းပေးလာပြီ။
အမေလည်းတစောင်းကနေမှောက်ရက်ပြောင်းအိပ်ပေးတယ်။
အခုမှောက်ရက်ပုံစံလိုးနေရတာပေါ့ အမေ့ဖင်ကြီးကကျနော်လီးနဲ့အားပါပါကပ်ထိုးဖိလိုးနေတဲ့လိုးချက်တွေကို အမေဖင်ကြီးကကြွကြွပြီး
နောက်ကော့ပစ်တင်ပေးရင်းအချက်ကျကျခံနေတယ်။ တင်ပါးကြီးကိုသူ့ဘာသာသူအချက်ကျကျမြှောက်ပေးနေတာကိုမေမေကဦးဆောင်ပေးနေသူပါ။
ကျနော်ကတော့အမေ့ရဲ့စည်းချက်ကိုညီအောင်လိုက်ထိမ်းပေးရုံပါပဲ။ အမေ့စောက်ရည်တွေကထိမ်းမရအောင်ဒလဟောစီးထွက်လာပါတယ်။
လီးနဲ့စောက်ပတ်ရဲ့ပွတ်တိုက်ထွက်ဝင်နေသံတွေကလည်းတစွိစွိတဖတ်ဖတ်နဲ့ပိုမြိုင်လာပါတယ်။
အမေ့ဖင်ကြီးတွေကလည်းခပ်ကြမ်းကြမ်းခပ်ရမ်းရမ်းခါထွက်နေအောင်ကစားပေးနေပါပြီ။
“မေမေရရဲ့လား..။ ခဏရပ်ပြီးနားချင်သေးလားဟင်. ”
ကျနော်ကအမေပြီးတော့မယ်မှန်းသိလို့၊ အမေ့ကိုသွေးတိုးစမ်းပြီးတမင်မေးလိုက်တာပါ။ အမေကချက်ချင်းပဲခေါင်းကိုလှည့်ပြီးနောက်ကိုကြည့်လာတယ်။
မျက်စောင်းလှလှလေးတစ်ချက်ကျနော့်ဆီလှမ်းပစ်ပြီးထိုးလာတယ်။ ပြီးတော့ချက်ချင်းပဲပြန်လှည့်သွားတယ်။
သူ့အပေါ်မှောက်ရက်ထပ်လိုးနေတဲ့ကျနော်ဖင်ပေါ်ကိုနောက်ပြန်ပဲလက်လေးနဲ့လှမ်းပစ်တင်အုပ်ကိုင်ရင်းလက်သည်းချွန်လေးတွေနဲ့ဖိစိုက်ထားတယ်။
မဟုတ်တာတွေလျှောက်ပြောမနေနဲ့ဆိုတဲ့သဘော။ ပြီးတော့အဲဒီလက်နဲ့ပဲကျနော်တင်ပါးကိုခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးဖိပေးနေတယ်။
ဒါကတော့မရပ်နဲ့၊ ဆက်လုပ်လို့အချက်ပေးလိုက်တာပါပဲ။
အမေ့ဖင်သားကြီးတွေနဲ့ကျနော့်ပေါင်ခြံတို့အသားချင်းဆောင့်လို့ရိုက်ခတ်သံတွေက၊ စည်းချက်မှန်မှန်နဲ့ထွက်ပေါ်နေရာကတစထက်တစပိုပြင်းလာ၊
ပိုကျယ်လာတယ်။ နောက်ဆုံးအမေ့စောက်ပတ်ကကျနော့်လီးကိုအတင်းညှစ်ဆွဲပြီး၊ ကျနော့်လရည်တွေအားလုံးကိုညှစ်ထုတ်ယူသွားတော့တယ်။
အမေလည်းစောက်ရည်တွေဒလကြမ်းထွက်လာပြီးသားအမိနှစ်ယောက် အထွတ်အထိပ်ဆိုတဲ့နတ်ပြည်ကိုပြိုင်တူတက်လှမ်းလိုက်ကြပါတယ်။
ကျနော်နဲ့အမေတို့ စောစောစီးစီး၊ ဂွတ်မောနင်းချစ်တမ်းကစားတဲ့ဂိမ်းပြီးသွားလို့ရေချိုးရင်းပေရေနေတာတွေသုတ်သင်ရအောင်၊
ဘန်ဂလိုကရေချိုးခန်းထဲကိုဒုတိယအကြိမ်မြောက်အတူတူဝင်မ်ိခဲ့ကြပြန်ပါပြီ။ ဒီတစ်ခါတော့ကျနော်တို့သားအမိကြားမှာရှက်စရာမလိုတော့ပါဘူး၊
ဒါကြောင့်ရေချိုးခန်းမီးပွင်ုကိုမပိတ်တော့ဘဲခပ်ပြောင်ပြောင်ပဲချိုးကြတယ်။ ရေပန်းအောက်မှာအမေနဲ့အတူတူရေချိုးနေရင်း
ကျနော်က နံရံမှာရေးထားတဲ့မနေ့ကစာတမ်းကို ထပ်ပြီးလက်ညှိုးနဲ့ထိုးပြပြီး ဖတ်လိုက်ပြန်ပါတယ်။
(ဒီရေချိုးခန်းထဲအတူတူရေဝင်ချိုးမိတဲ့၊ ဘယ်ယောက်ျားမိန်းမစုံတွဲမဆို၊ လိုးကိုလိုးကြရလိမ်မယ်)
ဖတ်ပြီးတာနဲ့၊ ကျနော်ကအမေ့ကို..၊
“သားတော့ ဒီစာကိုရေးခဲ့တဲ့လူကို သဘောကျတယ်..၊ တကယ်ပဲ..”
“မေမေကတော့မကျပါဘူး..ဒင်းကိုမုန်းလိုက်တာ..”
“အိုး..ဘာလို့မုန်းတာလဲ..မေမေရ..”
“ပေါက်တတ်ကရတွေလျှောက်ရေးထားလို့ပေါ့..။ မိန်းမနဲ့ယောက်ျားလိုးတာများဘာများဆန်းလို့တုန်း။ မိန်းမနဲ့ယောက်ျားဆိုတာ ရေချိုးခန်းထဲတင်မကဘူး၊
အဆင်သင့်တဲ့နေရာတိုင်းလိုးကြတာ။ ချစ်ရင်လဲလိုးကြတာပဲ။ မချစ်ပဲနဲ့လိုးနေကြတာတွေလည်းအများကြီးပဲ..”
“ဒါပေမယ့်..သားကတော့မေမေ့ကိုတကယ်ချစ်လို့ပါနော်..”
ကျနော်က အမေ့လည်ဂုတ်လေးကိုဖွဖွနမ်းရင်းပြောလိုက်တော့..ကျနော့်ဆိုလိုချက်ကဘယ်အထိအဓိပ္ပါယ်ရောက်သွားတယ်ဆိုတာနားလည်လိုက်တဲ့
အမေ့မှာမျက်နှာလေးက ရဲတွတ်ပြီးရှက်သွားရင်း။ ခေါင်းလေးမဖော်တော့ပဲရေဆက်ချိုးနေတယ်။ ဘာမှပြန်မပြောတော့ဘူး။
ရေချိုးပြီးတော့မှအပြင်ပြန်ထွက်ပြီး၊ ခြောက်နေပြီဖြစ်တဲ့အဝတ်အစားတွေပြန်ဝတ်လိုက်ကြရတော့တယ်။
××××××××××××××××××××××××××××××××××
အဝတ်အစားတွေလဲပြီးတော့မှကျနော်လဲအမေ့ကိုခေါ်ပြီး နံနက်စာ ဘရိတ်ဖတ်စ်ဆွဲဖို့ထွက်လာခဲ့တယ်။
ဘရိတ်ဖတ်စ်အတွက်က Resort ရဲ့ပင်လယ်ဖက်အထွက်နားကဥယျာဥ်လေးထဲကစားသောက်ဆိုင်လေးမှာပါ။
အမေက မထင်မှတ်ပဲဖြစ်ပျက်ခဲ့တဲ့ ညတုန်းကအဖြစ်အပျက်တွေကြောင့်၊ အိုးတိုးအမ်းတမ်းကြီးဖြစ်နေသေးပုံရတယ်။
နှုတ်ဆိတ်နေပြီးသိပ်စကားမပြောဘူး။ ကြည့်ရတာရုတ်တရက်အပြောင်းအလဲကြီးဖြစ်သွားတော့
ကိုယ့်ကိုကိုယ်ဘယ်လိုပုံစံမျိုးနဲ့နေပေးရမလဲဆိုတာကိုတောင်၊ မစဥ်းစားတတ်အောင်ဖြစ်နေမှာပဲလေ။
အမေအနေရအထိုင်ရနဲ့စိတ်ကျဥ်းကြပ်နေတာကို ပြေလျော့စေဖို့ အမေ့ကို ခဏလောက်တစ်ယောက်ထဲလွှတ်ပေးထားခဲ့လိုက်ပြီး၊
ကျနော်က ဟိုတယ် ရီဆက်ပ်ရှင်ဘက်ကိုလျှောက်လာခဲ့လိုက်ရင်းကောင်တာက ဝန်ထမ်းမလေးတွေကို၊ ခေါ်ပြီးတစုံတရာကိုတီးတိုးမှာပြီးအော်ဒါပေးခဲ့တယ်။
ခဏကြာမှဘရိတ်ဖတ်စ်စားပွဲဆီပြန်လာပြီး၊ အမေဘာစားမလဲမေးရင်း ဝိတ်တာလေးတွေကိုခေါ်ပြီး နံနက်စာမှာလိုက်ကြတယ်။
နံနက်စာစားနေကြတုန်းမှာကျနော်အမေ့ကိုဂုဏ်ယူပီတိစိတ်နဲ့တစ်ချိန််လုံးတစိမ့်စိမ့်ကြည့်နေမိတယ်။
အမေကသိပ်လှပြီးနှစ်မြို့ဖို့ကောင်းတဲ့ဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့မိန်းမတစ်ယောက်ပါပဲ။
နောက်ဆုံးတော့ကျနော်ကြည့်လွန်းလို့၊ အမေမနေတတ်တော့ဘူးနဲ့တူပါရဲ့၊ မျက်မှောင်လေးကြုံ့ပြီးတော့..၊
“ဘာတွေများ.. ဒါလောက်တောင် ကြည့်နေရတာလဲ..”
“ကိုယ့်မိန်းမကိုကြည့်တာလေ..”
ကျနော်အမေ့ကိုဒဲ့ကစ်လိုက်တော့ ရှက်သွားတဲ့ပုံစံနဲ့ခေါင်းလေးငုံ့သွားတယ်။ခဏလေးကြာတော့မျက်လွှာလေးပင့်ပြီးဆိုင်ကြည့်လာတယ်။
မျက်မှောင်လေးကစောစောကထက်ပိုကြုံ့ထားတယ်။ မျက်နှာကြောကတင်းနေတယ်။ ပုံမှန်နေနေလည်းတခြားသူတွေထက်စာရင်
မျက်နာကြောနဲ့မျက်လုံးတွေခက်ထန်ပုံပေါ်နေတာက အမေ့စတိုင်လေးလိုဖြစ်နေတာကြောင့်လည်းပါမယ်။
ကျနော်ကဖုန်းကိုပေါင်ပေါ်မှာတင်ပြီးစားပွဲအောက်ကနေအမေ့နံပါတ်ကိုခိုးနှိပ်လိုက်တယ်၊
နံပါတ်ကအနှိပ်ခန်းမှာတုန်းကရလာတဲ့၊ အမေနဲ့ကျနော့်ကြားမှာပဲသိတဲ့ကျဲမြောင်ရဲ့နံပါတ်ပါ။
ဖုန်းသံရုတ်တရက်ထွက်လာတော့အမေ့မှာလန့်တောင်သွားတယ်။ ဖုန်းကသူ့ရဲ့ဟန်းဘက်အိတ်ထဲကထမြည်နေတောမို့
အမေကဖုန့်းကိုထုတ်ယူပြီးခေါ်တဲ့နံပါတ်ကိုဖတ်ကြည့်နေတယ်။ သေချာတာပေါ့။ ပေါ်နေတာကကျနော့နံပါတ်လေ။
အမေကဖုန်းလက်ခံတဲ့ ရစီဗာခလုတ်စိမ်းလေးကိုနှိပ်ပြီး နားနားကပ်နားထောင်လိုက်ရင်း..အသံတိုးတိုးနဲ့ပဲ၊
“ဟ..လို..”
တချိန်ထဲမှာပဲကျနော့်မျက်နှာကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ အမေ့မျက်နှာကဇဝေဇဝါနဲ့၊ ကျနော်ဘယ်လိုပုံစံမျိုးနဲ့ဝင်လာတယ်ဆိုတာဝေခွဲမရဖြစ်နေတဲ့ပုံစံမျိုးပါ။
ကျနော်လည်းဖုန်းကိုစားပွဲအောက်ကဆွဲထုတ်လာပြီး ..။
“ကျနော့်ကိုမမနဲ့လက်ထပ်ခွင့်ပေးဖို့ခွင့်တောင်းတာပါ။ ခွင့်ပြုပေးပါနော်ချစ်မ..”
ကျနော်ကပါးစပ်ကလည်းဖုန်းကိုပြောရင်း ခြေထောက်တွေကလည်း စားပွဲအောက်ကနေတဘက်ထိုင်ခုံမှာထိုင်နေတဲ့အမေ့ရဲ့
ခြေဖျားလေးတွေကိုတထပ်ထပ်နဲ့ကုတ်ကလိပေးရင်းကပြောလိုက်တယ်။
“အဖွားကြီးကို မယားလုပ်ဖို့လာတောင်းဆိုနေတာ၊ မရှက်ဖူးလား..”
အမေကကျနော်မျက်လုံးထဲကိုအဓိပ္ပါယ်ပါပါ စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်ရင်ပြန်မေးလိုက်တယ်။ ဒီတခါတော့ဖုန်းမသုံးပဲပိတ်လိုက်ပြီး ဒဲ့မေးခြင်းပါ။
စားပွဲအောက်ကအမေ့ခြေထောက်တွေကလည်း၊ ကျနော့်ခြေထောက်တွေကိုပြန်ကုတ်ပြီးလာတယ်။
“ကျနော်ချစ်နေတာကိုကဒီပုံစံမျိုးဖြစ်နေတာ ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ..”
အမေ့မျက်နှာကမအောင့်နိုင်ပဲခိကနဲနေပြီးပြုံးတက်လာတယ်။
“ဒါပေမယ့်ကျမကရှင့်အမေလေ၊ ကိုယ်တော်ရဲ့။ ကိုယ့်အမေကိုယ်ပြန်ယူရဲတယ်လာ့..”
အမေကမျက်နှာထားကြီးနဲ့မေးနေပေမယ့်၊ ပါးစပ်ထောင့်စွန်းကပြုံးနေပုံကအသိသာကြီး။
“မသိဘူးလေ။ ကိုယ်ကချစ်နေတာကိုးလို့၊ အမေလည်းအမေဗျာ..၊ မတတ်နိုင်တော့ဘူး။ မိန်းမတော်ခွင့်ရရင်တော်ပါရစေ။
အနည်းဆုံးတော့အခုလိုအိမ်အပြင်မှာလောက်တော့ အကြင်လင်မယားဖြစ်ခွင့်ပေးပါချစ်မရယ်..”
ကျနော်ကအမေ့ကို၊ ရီရီဝေဝေမျက်လုံးလေးတွေထားပြီး၊ ကြာကြည့်လေးနဲ့ပစ်ပေးရင်းချွဲချွဲပျစ်ပျစ်နဲ့ပြောပေးလိုက်တယ်။
“ဟိ..ဟိ..၊ ငါးကင်လေးကမွှေးနေတယ်လို့ထင်နေတုန်းတော့ပြောပေါ့လေ။ ဒီလိုပဲထာဝရပြောနိုင်ပါစေလို့ဆုတောင်းပါတယ်သတိုးသားရယ်..”
နံနက်စာစားပြီးကြတဲ့နောက်၊ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်လည်းမနက်နေသိပ်မရင့်ခင်မှာ ကမ်းခြေတလျောက်လမ်းလျှောက်ရင်းဟိုတယ်နဲ့နည်းနည်းလှမ်းတဲ့နေရာက
သဘာဝကျောက်ဆောင်ကြီးတွေဘက်ကိုရောက်ခဲ့ပါတယ်။ သဲသောင်ပြင်တလျောက်လျှောက်လာရင်း ရောက်တတ်ရာရာတွေပြောလာလိုက်။
ပြေးလိုက်ဆော့လိုက်လုပ်လာခဲ့တယ်။ အခုကျနောတ်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ပုံစံဟာ သားအမိနဲ့မတူပဲ ဟန်းနီးမွန်းထွက်လာတဲ့စုံတွဲနဲ့တောင်ပိုတူနေတယ်။
စပြီးထွက်မလာခင်မှာ၊ ကျနော်က ရီဆက်ပ်ရှင် ကောင်တာဆီပြန်လျှောက်သွားပြီးမှာထားတဲ့ပစ္စည်းကိုယူခဲ့သေးတယ်။
—————————————–
အပိုင်း(၁၂) ဆက်ရန်
အပိုင်း(၁၂) – မင်္ဂလာအခမ်းအနား
ကျနော်တိုလမ်းလျှောက်လာခဲ့ကြတာမနက်ပိုင်းစောစောဆိုတော့ကမ်းခြေမှာလူမရှိသလောက်ပဲ။ နဂိုထဲကိုကဆိတ်ငြိမ်ပြီးလူအသွားအလာနည်းတဲ့
ကမ်းခြေလေးဖြစ်လို့ဧည့်ဘယ်နှစ်ယောက်မှမရှိဘူး။ ကျနော်တို့လျှောက်လာခဲ့တဲ့နေရာကလည်းဟိုတယ်နဲ့တော်တော်လှမ်းလာခဲ့ပြီ။
အခုပတ်ဝန်းကျင်မှာလူသူလုံးဝမရှိတော့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ့ကျနော်နဲ့အမေတို့စုံတွဲဟာ၊ သဘာဝကျောက်ဆောင်ကြီးတွေအနားကိုရောက်လာခဲ့ပါတယ်။
အနားရောက်တော့မှကျောက်ဆောင်ကြီးတွေကအတော်ကြီးပြီးမြင့်မားတာကိုတွေ့ရပါတယ်။
မကြာခင်မှာကျနော်တို့နှစ်ယောက်ကျောက်ဆောင်ရိပ်ကျနေတဲ့ပင်လယ်ကမ်းစပ်သဲသောင်ပြင်ပေါ်ရောက်ခဲ့ပါပြီ။ ကမ်းစပ်သောင်ပြင်ဖွဲ့တည်ထားတဲ့သဲကွေက
နူးညံ့ပြီးညက်နေတဲ့အဖြူရောင်သဲတွေဖြစ်ပြီး၊သောင်ပြင်ပေါ်မှာတော့ကျောက်စရစ်ခဲအရွယ်တော်ဖွေးဖွေးလေးတွေနဲ့အတူ အရောင်စုံ၊ အရွယ်စုံ၊
အမျိုးအစားမတူတဲ့ခရုခွံကလေးတွေကပြန်ကျဲလို့နေပါတယ်။ ကျောက်ဆောင်တွေရှိတဲ့နေရာကလည်း၊ ပင်လယ်ကွေ့လေးတစ်ခုပါ။
ဒီရေပြန်ကျနေတာ ၂နာရီလောက်ရှိသွားပြီမို့ သောင်ပင်အကျယ်အဝန်းကကျယ်ပြန့်လို့နေပါတယ်။ လှိုင်းကလည်းတက်လှိုင်းမဟုတ်ပဲ၊ ကျလှိုင်းဖြစ်နေလို့
ကမ်းစပ်ကိုညင်ညင်သာသာလေးပဲပုတ်ပြီးရိုက်ခတ်နေပါတယ်။ ဒီလိုအချိန်လေးမှာပတ်ဝန်းကျင်အနေအထားက အရမ်းကိုသာယာပြီးရိုမန်းတစ်ဆန်နေပါတယ်။
မနက်ခင်းနေရောင်ကကျောက်ဆောင်အပေါ်နဲ့ထိပ်ဖျားပိုင်းတွေမှာ ရောင်ခြည်တွေဖြာပြီးဟပ်နေပေမယ့် ကျနော်တို့ရပ်နေတဲ့ကျောက်ဆောင်ဘေးမှာတော့
အရိပ်ကျနေပြီးပင်လယ်လေနုနုအေးအေးလေးကခပ်နွဲ့နွဲ့ပဲတိုက်ခတ်နေပါတယ်။ ကျနော်နဲ့အမေတို့စုံတွဲက ဘဝမှန်ကိုမေ့နေကြရင်း၊
အဝိဇ္ဇာတွေဖုံးနေခိုက်ဖြစ်လို့၊ သားအမိဆိုတဲ့အရေကိုခွာချခဲ့ပြီး ချစ်သူမောင်နှံတွေလိုကြည်နူးမှုတွေယိုဖိတ်ပြီးပတ်ဝန်ကျင်မှာသာယာနစ်မြောနေကြတာ၊
နှလုံးသားတွေကလည်း ဖိုနဲ့မကြားမှာရှိတဲ့အချစ်စိတ်တွေနဲ့ပဲမွှန်ထူနေကြပါပြီ။
ပတ်ဝန်းကျင်ကလည်းအရမ်းစိတ်ကူးယဥ်ဆန်လွန်းတော့ကျနော်အမေ့အပေါ်မှာထားတဲ့အချစ်စိတ်တွေကိုဆက်လက်မျိုသိပ်နိုင်စွမ်းမရှိတော့ပါဘူး။
ကြိုးစည်းပြီးထားတဲ့ဟိုတယ်ရီဆက်ပ်ရှင်ကယူလာတဲ့အရာကိုဖြည်ချလိုက်ပါတယ်။
အထဲကထွက်လာတာကတော့ အပွင့်ကြီးကြီး လှလှကြီးတွေပါတဲ့နှင်းဆီပန်းနီနီပန်းစည်းကြီးပါ။ ဗယ်လင်တိုင်း၊ ချစ်သူအထိမ်းအမှတ်၊ အသက်ထက်ဆုံးချစ်ရတဲ့သူကိုသာပေးလေ့ရှိပြီး ချစ်ခွင့်၊ လက်ထပ်ခွင့်တောင်းတဲ့ချစ်သက်လက်ဆောင် အထိမ်းအမှတ်သင်္ကေတပါ။ ကျနော်က ဟိုတယ်တွေရဲ့လိုဘီနဲ့ဧည့်ခံခန်းတွေမှာအဆင်အပြင်အဖြစ်နေ့စဥ်ပန်းနှာပြီးပန်းလဲတတ်တာကိုတွေးမိလို့၊ ရီဆက်ပ်ရှင်ကောင်တာမှာ ကိုယ်လိုချင်တဲ့ပုံစံပြောပြီး ပန်တစ်စီးအပိုမှာခဲ့ခိုင်းလိုက်တာဖြစ်ပါတယ်။
အမေကပန်းစည်းနီနီကြီးထွက်လာတော့၊ ဆပ်ပရိုက်စ်ပေါ့။ အရမ်းအံ့ဩသွားသလို မျက်နှာလေးကလည်းဝင်းလက်သွားပါတယ်။
အမေကကျောက်ဆောင်ရိပ်သဲပြင်ပေါ်မှာရပ်နေပါတယ်။ ကျနော်က အမေ့ရှေ့မှာဒူးတစ်ဘက်ထောင်၊ တစ်ဘက်ချပုံစံနဲ့ထိုင်ချလိုက်ပြီး။
ပန်းစည်းကိုအမေ့လက်ထဲကမ်းပေးလိုက်ရင်း..၊
“ကျနော်တို့နှစ်ယောက် ဇနီးမောင်နှံအဖြစ်စုလျားလက်ထပ်ပြီးဘဝကိုအတူတကွလက်တွဲလျှောက်ခွင့်ပေးပါ ဖီးကျမ် (မမစကားဝါ)၊ အချစ်…”
ကျနော်ကအမေ့ရဲ့ဘဝအမှန်က၊ ပတ်ဝန်းကျင်မှာအများခေါ်ကြတဲ့နာမည်ရင်း ကိုခေါ်ရင်း အမေ့ကိုပရိုပို့စ်လုပ်ပြီး၊ ခွင့်တောင်းလိုက်ပါတယ်။
ဆိတ်ငြိမ် လှပပြီးရိုမန်တစ်ဆန်တဲ့ဒီနေရာလေးမှာ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ထဲပဲရှိပါတယ်။
ဒီစကားကြားလိုက်ရတာနဲ့အမေ့မျက်နှာလေးကဝင်းပပြီးရွှင်လန်းကျေနပ်စွာပြုံးလို့နေပါတယ်။ အမေကပန်းစည်းကိုလက်ခံယူလိုက်ပြီး၊
ကျနော့်လက်တွေကိုဆွဲထူလို့မတ်တပ်ရပ်ခိုင်းလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ကျနော့်လင်ကိုတွဲပြီးကမ်းစပ်အထိဆက်လျှောက်လာခဲ့ကြပါတယ်။
အမေကရွှင်မြူးစွာနဲ့..။
“တကယ်ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီပေါ့လေ..၊ ကိုယ့်အမေအရင်းကို၊ တကယ်ကြီးပဲ ဇနီးမယားအဖြစ်ပြန်ယူတော့မယ်ပေါ့.. ဟ. ဟ..ဟ..၊
နေပါဦး..တို့တတွေပြောစရာအကြောင်းတွေအများကြီးရှိသေးတယ်..”
“မေမေ..ဒီအလုပ်မလုပ်ပဲနားလိုက်ပါတော့နော်..။ အမေနဲ့အတူ ဖြစ်တည်လာမယ့်မိသားစုအတွက်သားရှာဖွေကျွေးနိုင်ပါတယ်..”
“ဟော..၊ ဟော..ကြည့်..၊ မိပြီ..အခုနလေးတင်ပဲပြောတော့၊ ဇနီးမောင်နှံအဖြစ်ဆို၊ ဒါနဲ့များအခုဘာလို့မေမေ လာခေါ်နေပြန်တာလည်း။
မပြတ်မသားနဲ့။ အလိမ်ကချက်ချင်းပေါ်တော့တာပဲ..”
အမေကမျက်လုံးကိုတမင်လေးလေးပင်ပင်မှိတ်ပြပြီးပြောနေတယ်။
“ဆောရီးပါအချစ်ရယ်..ချက်ချင်းကြီးဆိုတော့ မွှားသွားလို့..၊ မိန်းမကို ယောက်ျားသိပ်ချစ်ပါတယ်။ ယောက်ျားပြောတာနားထောင်နော်..”
ကျနော်ကပြောရင်းနဲ့အမေ့ခေါင်းလေးကိုနောက်ဖက်ကသိုင်းဖက်ပြီးမျက်နှာလေးအနားရောက်လာတာနဲ့ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကိုတရှိုက်မက်မက်ဆွဲစုပ်ပြီးတမေ့တမောကစ်စင်ရိုက်ပေးလိုက်တယ်။ အမေကကျနော့်ကျောကိုတင်းတင်းဖက်ထားတယ်။ ကျနော်ကတော့ အမေ့ဖင်ကြီးတွေပေါ်လက်တင်ပြီးအရသာခံလှိမ့်ပြီးညှစ်ပေးနေလိုက်တယ်။ မိန်းမတွေများ၊ စိတ်ကကြည်ဖြူတော့လည်း သားအရင်းကကိုယ့်ကိုမယားတစ်ယောက်လိုဖက်ရက်ကိုင်တွယ်နေတာကိုငြိမ်ခံနေတာပဲလေ။
ကျနော်တို့အားရအောင်နမ်းပြီးကြတော့မှ အခုမစဖြစ်တဲ့သမီးရည်းစားစုံတွဲအသစ်လို၊ လက်ကိုမြဲမြဲတွဲပြီး၊ စကားတပြောပြောနဲ့၊ ကမ်းခြေတလျှောက်ဝေးနိုင်သမျှဝေးဝေးလျှောက်လာခဲ့ကြတယ်။
“အခုတော့ဖုံးထားတဲ့လျှို့ဝှက်ချက်တွေအကုန်လုံး ဘူးပေါ်သလိုပေါ်ကုန်ပြီမဟုတ်လား၊
ဘယ်လိုများတွေးပြီးကိုယ့်အမေနဲ့ဟိုတယ်ခန်းထဲအတူဝင်ဖို့စိတ်ကူးရလာတာလဲ..ပြောပါဦး..။
ကိုယ်အမေကအခုလိုကိုယ်ကိုရင်းပြီးရှာစားနေတဲ့အနှိပ်သည်တစ်ယောက်ဆိုတာသိသွားတော့ မရွံဘူးလား။ စက်ဆုပ်မသွားဘူးလား..ဝင်း..”
“ဝင်း..မေမေ့ကိုမရွံပါဘူးမမုန်းပါဘူးမေမေ။ ကိုယ်အမေကအနစ်နာခံပြီး ဒီအလုပ်နဲ့ပဲဝင်ငွေရှာခဲ့လို့၊ ကိုယ့်ကိုဒီအခြေအနေအထိရောက်အောင်
ပြုစုပျိုးထောင်ပေးခဲ့တာ၊ ကျေးဇူးတောင်ဆပ်လို့မကုန်ဘူး၊ မေမေ့ကိုပိုသနားပြီးပိုပြီးတော့တောင်ချစ်သွားမိသေးတယ်။
ပြီးတော့မေမေက ဝင်းဘဝမှာအနီးဆုံးလူ။ အနီးဆုံးတွေ့ခဲ့ဖူးမိန်းမသားပါ။ ကြာကြာနေတော့မေမေကကျနော်အိပ်မက်ရတဲ့မိန်းမသားတစ်ယောက်ဖြစ်လာတယ်။
လူပျိုဖြစ်လာတော့စိတ်လှုပ်ရှားပြီး၊ ပိုင်တောင်ပိုင်ဆိုင်ချင်လာတယ်။ နောက်တော့နန်စီဝက်ဘ်ဆိုက်ထဲကကြော်ငြာမှာအမေ့ပုံကိုတွေ့တော့တူလှချည်လားပေါ့။
မေမေကဝင်းစိတ်ကူးထဲကအိပ်မက်မင်းသမီးလေ။ မေမေချွတ်စွပ်နီးပါးနဲ့တူတဲ့အမျိုးသမီးကိုတွေ့တော့စိတ်တအားလှုပ်ရှားသွားတာပေါ၊
ရင်လည်းခုန်သွားမိတယ်။ ဒါပေမယ့်ဒါဟာမေမေလို့တော့မထင်မိဘူး။ သမုတ်လဲမသမုတ်ရဲဘူး။ လူတူမရှား၊ နာမည်တူမရှားဖြစ်မှာပေါ့လို့ပဲထင်လိုက်တယ်။
“အဲဒါနဲ့ပဲ..၊ လိုက်စပ်စုရောဆိုပါတော့..”
“ဒါပေါ့..၊ စိတ်ကူးကအဲဒီမှာစပေါ်တာပဲ။ ဒါလောက်တောင်တူနေတာတစ်ခါလောက်တော့သွားကြည့်ဦးမယ်လို့ပေါ့။
ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ကိုယ်ခိုးချစ်မိနေတဲ့၊ ကိုယ့်အမေနဲ့တူတဲ့အမျိုးသမီးတစ်ယောက်နဲ့တွေ့ခွင့်၊ပျော်ပါးခွင့်ရလည်းမနည်းဘူး။ စိတ်ပြေရာလေးတော့ဖြစ်မှာပေါ့လို့တွေးပြီးနန်စီကိုလာခဲ့တာပဲ။ မေမေကလည်းဒီလိုအပြင်အဆင်မျိုးနဲ့အိမ်မှာတခါမှမပြင်ဘူးတော့လုံးဝမျက်စိလည်သွားတယ်၊ ဒီလောက်အကောင်အထည်လိုက်ကြီးသိသိမြင်မြင်ကြီး တူနေတာတောင်။ မဟုတ်ပါဘူးလို့ဇဝေဇဝါဖြစ်နေတုန်းပဲ။ အခန်းထဲဝင်ပြီးနီးနီးကပ်ကပ်နေမိတော့မှမေမေမှန်းသေချာသွားတာ..”
“ဟုတ်လား..ဘယ်လိုသိသွားတာလဲ..”
“မေမေ့လိပ်ပြာလေးလေ..၊ သားဝတ်ရည်ကိုလာစုပ်တာ။ အဲ့တော့မှ..”
“မေမေ့မှာလိပ်ပြာလေးရှိနေတာဘယ်လိုလုပ်ပြီးသိတာလဲ၊ ဒါ..ဒါဆို..မဟုတ်မှလွဲရော၊ သူများကိုချောင်းကြည့်တယ်ပေါ့လေ၊
ဘယ်တုန်းကလဲပြောစမ်း၊ အကျင့်ကိုကမကောင်းဘူး..”
“အဟီး..ခဏ..ခဏ..ပါပဲ။ ကြုံရင်ကြုံသလိုပေါ့..”
“အမလေး..ကုန်ပါပြီတော်..၊ သူများပစ္စည်းကိုအရသာခံ ချောင်းကြည့်နေတာကြာပြီတဲ့၊ ဟွန်း..နာဘူးလေး၊
အိမ်မှာအနီးကပ်ရန်သူရှိနေတာကိုခုမှပဲသိရတော့တယ်။ သူများဟာကိုတချိန်လုံးချောင်းကြည့်ပြီးပြစ်မှားနေတာမဟုတ်လား၊ ကိုယ့်အမေဟာကို..”
“အမေလုပ်တဲ့သူကလည်းရေချိုးရင်ဂရုတစိုက်မှမရှိပဲကို..လို့..”
“ထားလိုက်ပါတော့..၊ အဲဒါနဲ့ကိုယ့်အမေမှန်းသိသွားတဲ့အချိန်မှာ၊ နောက်ဆုတ်မယ်ဆိုဆုတ်လို့ရရဲ့သားနဲ့ဘာဖြစ်လို့ရအောင်လုပ်ခဲ့တာလဲ..”
“သိလဲနောက်မဆုတ်ချင်တော့ဘူးမေမေ။ ကိုယ်ချစ်နေတဲ့မိန်းမကိုယ်ရင်ခွင်ထဲရောက်နေမှတော့နောက်ဆုတ်ဖို့လည်းအားမရှိတော့ဘူး။ ချော်လဲတုန်းရောထိုင်လိုက်တာအကောင်းဆုံးပဲမဟုတ်လား..”
“ဒါနဲ့ပဲ..မအေကိုမယားလုပ်ဖို့ပလန်ဆွဲတော့တာပေါ့ဟုတ်လား၊ အကြံဆိုးကြီးနဲ့..”
“မဟုတ်ပါဘူးမိန်းမရယ်..၊ ယောက်ျားကတကယ်ချစ်လို့ပါ။ အခုကစပြီးရှေ့ရှောက်ဆိုရင် တို့နှစ်ယောက်ကြားမှာဘာမှဖုံးကွယ်ထားစရာမရှိတော့ဘူး။
ဒါနဲ့မိန်းမကရော ဘွိုင်းဆိုတဲ့ကောင်လေးက ဝင်းမှန်းဘယ်တုန်းကသိသွားတာလည်း..”
“အစကတော့မသိဘူးပေါ့။ ကိုယ့်သားကမိတ်ကပ်ကောင်းကောင်းကြီးသုံးတတ်တဲ့မော်ဒယ်တစ်ယောက်ဆိုတာမေ့နေခဲ့တယ်။
ဒီလိုပုံစံမျိုးနဲ့ဝင်လာမယ်လို့လဲလုံးဝထင်ထားခဲ့မိတာမဟုတ်ဘူးလေ။ တခြားယောက်ျားတစ်ယောက်ပဲအောင်းမေ့နေတာပေါ့။
ဒါပေမယ့် ခဏခဏတွေ့ပါများတော့မှတ်မိလာတယ်၊ ရိပ်မိလာတယ်။ ဘယ်နေရာမှာမှဲ့၊ ဘယ်နေရာမှာအနာရွတ်ရှိတယ်ဆိုတာ
မှတ်ဥာဏ်ထဲမှာအလိုလိုပေါ်လာတာလေ။ အများကြီးပါပဲ..။ ဒါနဲ့..တို့တတွေအခုလိုလုပ်နေကြတာတွေက၊ မှန်ရောမှန်ရဲ့လား၊ စဥ်းစားကြည့်ဦး..”
“ဘယ်လိုလုပ်နေတာကိုပြောတာလဲ..”
“အတူတူအိပ်နေကြတာကိုလေ..”
“သားအမိတွေ အတူတူအိပ်တယ်ဆိုတာပုံမှန်ပဲလေ၊ ဘာမှဆန်းတာမှမဟုတ်ပဲ..”
“မဟုတ်ဖူးလေ..၊ အမယ်..အမယ်..၊ အခုမှလာပြီးမသိသလိုလို အပြစ်ကင်းစင်တဲ့လူသားလေး ပုံစံ လာလုပ်ပြမနေပါနဲ့..၊
အတူတူအိပ်တယ်တိုတာ၊ လိုးနေကြတာကိုပြောတာဟေ့၊ ရှင်းပလား..”
အမေကဒဲ့ကြီးအရပ်စကားနဲ့ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ်ပြောချလာတယ်။ အမေ့မျက်နှာကဒီလို ‘လိုး’ နေကြတယ်ဆိုတဲ့စကားကို
လေးလေးပင်ပင်ကြီးပြောချလိုက်ရတာကိုပဲ အရမ်းအားရသွားသလားမသိဘူး၊ ကျေကျေနပ်နပ်ကြီးပြုံးနေတယ်။
“အဲဒါကိုပြောတာလား..၊ မှန်လားမမှန်လားတော့မသိဘူး။ ကိုယ်ရောစိတ်ရော၊ ခံစားလျက်ကတော့အရမ်းကောင်းတာပဲ၊
မေမေ့ကိုလဲပိုချစ်သွားတယ် ..၊ တကယ်ပြောတာ..”
“ဟိ..ယောက်ျားတွေများဒီလိုချည်းပဲ၊ သူတို့လိုချင်တဲ့အချိန်ကျရင်တော့အပြောကချွန်းလို့..”
ကျနော်တို့လျှောက်လာကြတာကျောက်ဆောင်တန်းကြီးတွေကိုတကွေ့ကြီးကျော်လာခဲ့ပြီး တဘက်ကိုတောင်ရောက်ခါနီးနေပြီ။
ဒီဘက်ခြမ်းကဟိုဘက်ခြမ်းထက်တောင်လူပိုပြတ်သေးတယ်။ အနီးအနားပတ်ဝန်းကျင်မှာရွာမပြောနဲ့ တံငါတဲစုလေးတောင်မရှိပါဘူး။
“ချစ်မရယ်..၊ အခုအိမ်အပြင်ဘက်မှာဆိုတော့ လင်မယားလိုအရင်နေကြရအောင်..နော်..မိန်းမ..”
ပြောအပြီးမှာကျနော်ကအမေ့ကိုဆွဲဖက်ပြီးနောက်တစ်ကြိမ်ကစ်စင်ဆွဲလိုက်ပြန်တယ်။
“ဟောဒီက ကျနော်တို့ရဲ့ချစ်သက်သေပန်းစည်းကို ဒီပင်လယ်ကြီးနဲ့ဒီတောတောင်ရေမြေသဘာဝရဲ့ပိုင်ရာဆိုင်ရာတွေ၊ အစောင့်အရှောက်တွေကို
ဆက်ကပ်ထားခဲ့ပြီး၊ ကျနော်တို့ချစ်သူနှစ်ယောက်ရဲ့ ဇနီးမောင်နှံလင်မယားအဖြစ်ပေါင်းသင်းပွဲမှာ၊သစ္စာထားတဲ့အထိမ်းအမှတ်အနေနဲ့၊
သက်သေအရာထားပြီးတိုင်တည်ခဲ့ပါတယ်.. ပိုင်ရာဆိုင်ရာနတ်မင်းအပေါင်းတို့..”
ပြောပြီးတာနဲ့ကျနော်ကပန်းစည်းကြီးကိုအနားမှာရှိတဲ့၊ ကျောက်ဆွယ်ပေါ်တင်လိုက်တယ်။
ပြီးတော့အမေ့ဘက်ပြန်လှည့်လိုက်တော့အမေကလက်ကမ်းဆီးကြိုဖက်ရင်း ခန္ဓာကိုယ်ချင်းလုံးထွေးပူးကပ်သွားပြီး အငမ်းမရနမ်းရှုတ်နေမိကြပါပြီ။
ကျနော့်ညီတော်မောင်က မနေနိုင်တော့ပါဘူး ဘောင်းဘီထဲကဖုထွက်ကန်တက်လာပြီး၊ အမေ့ပေါင်ကြားကစမူဆာကိုသွားထောက်ပါတော့တယ်။
အမေကချက်ချင်းပဲငုံ့ကြည့်လိုက်ပြီးတော့မျက်လုံးလေးပြူးသွားတယ်..။
“အမယ်..မယ်.. တက်လာတာကလဲ မြန်လိုက်တာနော်..၊ တကယ်ပဲ..”
“မေမေ..နဲနဲလောက်မှုတ်ပေးပါလား..ဟင်..”
“ဟင်..ကြည့်စမ်း၊ ခုနကပိုင်ရာဆိုင်ရာတွေကိုတိုင်တည်တော့ လင်မယားဆိုပြီး၊ အခုကျတော့မေမေလာခေါ်နေပြန်ပြီ..”
“ဒီတော့ပိုင်ရာဆိုင်ရာတွေတကယ်ယုံကြည်သွားအောင်အရင်လုပ်ပြမှပေါ့..”
အမေကခေါင်းကိုငုံ့ပြီးတော့..ကျနော့်ဘောင်းဘီထဲကလီးကိုဆွဲနှိုက်လို့ အပြင်ထုတ်လိုက်ရင်းပါးစပ်နဲ့ကောက်စုပ်လိုက်ပြီးတကုန်းကုန်းနဲ့
လေးငါးဆယ်ချက်လောက်စုပ်ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှပါးစပ်ထဲကပြန်ချွတ်လိုက်ပြီး။
“ဒါလောက်ပဲလုပ်ပေးနိုင်မယ်နော်..။ တော်ကြာသူများတွေမတော်တဆဖြတ်လျှောက်လာရင်းမြင်သွားရင်ရှက်စရာကြီး..”
ကျနော့်လက်တွေကသိပ်မြန်နေတယ်။ အမေဝတ်ထားတဲ့ဘောင်းဘီတိုလေးရဲ့ခါးကြယ်သီးကိုဇတ်ခနဲဖြုတ်လိုက်ပြီး၊ ဇစ်ကိုလည်းတဆက်ထဲဆွဲချလိုက်တယ်။
“အိုးးး ဘာလုပ်မလို့လဲ..၊ ဒါ..ဒါ..လူတကာအချိန်မရွေးရောက်လာနိုင်တဲ့ပင်လယ်ကမ်းခြေနော်..”
“ပိုင်ရာဆိုင်ရာတွေရှေ့မှာတကယ်သိကြားစေသက်သေညွှန်း၊ တဲ့အရာဝင်သွားအောင်တော့လုပ်ပြပေးမှဖြစ်မှာပေါ့..၊
ဒါမှလည်းသူတို့ကလည်းသက်သေထူပေးနိုင်မှာပေါ့..”
“အာ့..ဟာ..၊ မဖြစ်ဖူး၊ မလုပ်ပါနဲ့ဆိုနေကွာ..”
—————————————–
အပိုင်း(၁၃) ဆက်ရန်
အပိုင်း(၁၃) – သိကြားစေသက်သေညွှန်း
ကျနော်အမေဝတ်ထားတဲ့ဘေင်းဘီတိုကိုခြေဖျားကနေပြီးချွတ်ချလိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ကျနော်ထိုင်ချလိုက်ပြီးအမေ့ပေါင်ခွကြားကိုလက်မောင်းနဲ့မတင်ရင်း၊ ပေါင်တဖက်ကိုမြှောက်လိုက်တယ်။ ကားတက်သွားတဲ့ပေါင်ကို ခပ်ဟဟထားပြီးအဲဒီခြေထောက်ကိုဘေးနားက ဒူးလောက်မြင့်တဲ့ ကျောက်တုံးပေါ်တင်ပေးထားလိုက်တယ်။ အမေမညောင်းအောင်ပါ။ နေရာတကျဖြစ်ပြီးတာနဲ့ကျနော်အမေ့ပေါင်ကြားထဲခေါင်းထိုးပြီး ပေါင်ကားထားတဲ့စောက်ဖုတ်ဟပြဲလေးပေါ်လျှာတင်ပြီးလှိမ့်ယက်ပေးလိုက်ပါတော့တယ်။
အခုရေးနေတာတွေကတဆင့်ချင်းမို့လို့ကြာတယ်ထင်နေရပေမယ့်တကယ်တော့ဆက်တိုက်ဆိုသလိုလှုပ်ရှားမှုတွေကဖြစ်သွားတာပါ။
ဘောင်းဘီကိုဆွဲချွတ်ချလိုက်တာကစပြီး စောက်စိပေါ်လျှာတင်လိုက်တဲ့အချိန်အထိ စက္ကန့်အနည်းငယ်ပဲကြာပါတယ်။ အမေလုံးဝအငိုက်မိသွားတာပါ။
သူသတိထားမိတော့ကျနော်ကဘာဂျာကိုင်နေပါပြီ။ ကျနော်ကပိုပြီးအဆင်ပြေသွားအောင်၊ ပေါင်ကြားမှာဒူးထောက်ပြီးမော့မှုတ်နေရာကနေအမေ့ကိုပွေ့ပြီး
သဲပြင်ပြန့်ပြန့်ပေါ်ပက်လက်ချလိုက်လို့ဒူးထောင်ပေါင်ကားပြီးဖြဲမှုတ်လိုက်တယ်။
“အိုးးး..အူးးး…စစ်စ်..သူများတွေလာမြင်ကုန်ရင်ရှက်စရာကြီးကွာ..၊ တော်..တော်တော့..”
အမေကပြောရင်းကျနော့်ခေါင်းကိုတွန်းထုတ်နေတယ်။ ကျနော်ကမသိကျိုးကျွံပုံစံမျိုးနဲ့၊ ကပ်ပြီးတော့ကို အသည်းအသန်ဖိပြီး၊ စုပ်လိုက်၊ ယက်လိုက်လုပ်နေတော့၊
လုပ်ပေးနေရင်းကနေပဲ၊ စောက်ခေါင်းကြားထဲကမှာစပြီးစိုစိမ့်တက်လာပါပြီ။ ပြောရရင်တော့ ကာမချောဆီတွေစထွက်လာပြီပေါ့။
“ခဏ..၊ ခဏလေး၊ ဘယ်သူမှမလာပါဘူးချစ်မရဲ့၊ မောင်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့လက်ထပ်မင်္ဂလာ၊ ကျိန်ဆိုပွဲလေးပြီးအောင်လုပ်လိုက်ကြရအောင်လား..”
“အမယ်..ဘယ်သူကသဘောတူသေးလို့လဲ။ မောင်တွေဘာတွေနဲ့..ကိုယ့်အမေကိုများ..”
“သဘောမတူလည်း လက်ရှီ အမှန်တကယ်အခြေအနေက ဒီတိုင်းဖြစ်နေပြီလေ။ ယောက်ျားလို့တောင်ခေါ်ရတော့မှာ၊ အခုကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်းပြန်ကြည့်ဦး..”
ကျနော်ကအမေ့စောက်စိလေးကိုစုပ်ပေးနေရာကရပ်လိုက်ပြီးတဆက်ထဲတက်ခွလိုက်ရင်း မာန်ဖီပြီးခေါင်းတဆတ်ဆတ်ဖြစ်နေတဲ့ကျနော့်လီးကိုချောဆီတွေထွက်နေတဲ့အမေ့စောက်ဖုတ်ထဲထိုးသွင်းလိုက်ပါတယ်။
ပလိ..ပျစ်..ဖျစ်…
“အာ့..ကျွတ်ကျွတ်..ဟာကွာ. ဟင့်..”
လီးဝင်သွားတာနဲ့အမေမျက်လုံးလေးဝိုင်းပြီးပါးစပ်လေးဟသွားတော့တယ်။ နှစ်ချက်သုံးချက်ဆောင့်ပြီးဆက်သွင်းလိုက်တာနဲ့၊ မနေ့ညကထဲကအလျင်ရ၊ အသားကျပြီးသားဖြစ်နေတဲ့ဒီလီးနဲ့စောက်ဖုတ်ကချောချောရှူရှူပဲအဆုံးထိဝင်သွားပါပြီ။ ကျနော်ကလီးကိုတန်းလန်းအနေအထားမှာပဲပက်လက်လန်နေတဲ့အမေ့ကိုဆွဲထူလိုက်ပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်၊ မျက်လုံးချင်းဆိုင်မိအောင်ကြည့်ပြီး..။
“ပိုင်ရာဆိုင်ရာ အစောင့်အရှောက်နတ်မင်းကြီးများ၊ အချစ်နတ်မင်းကြီးများ အခုကျွန်ုပ်တို့ချစ်သူမောင်နှံနှစ်ဦးရဲ့အပြုအမူကို၊ အချစ်သက်သေအဖြစ်မြင်ပါစေ၊ တည်ပါစေသား။ ကျွန်ုပ်တို့နှစ်ဦး ဇနီးမောင်နှံအဖြစ်သက်ဆုံးတိုင်ပေါင်းသင်းသွားပါမည်ဟု၊ ဟောသည်က သဘာဝတရားရုံးကြီး၊ ပင်လယ်ပြင်ကြီးရှေ့မှောက်မှာ၊ သစ္စာတိုင်တည်ပါသည်..”
ကျနော်ကတိုင်တည်ပြီးတာနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်နေတဲ့အမေ့မျက်ဝန်းထဲကိုသေချာစိုက်ကြည့်ပြီးတော့..၊
“မမ..မောင့်ကိုဖြေပေး။ မမမောင့်ကို၊ ခင်ပွန်း၊ လင်ယောက်ျားအဖြစ်လက်ခံသလား..”
“ဟုတ်ကဲ့ရှင့်..ကျမလည်းမောင့်ကိုလင်ယောက်ျားအဖြစ်လက်ခံပါပြိ..၊ အိုးး.. ယောက်ျားရယ်..၊ စူးးရှ်..အားးး..”
အမေကပြန်ပြောရင်းတဆက်ထဲဖီလင်သံမျှင်းမျှင်းလေးနဲ့ညည်းလိုက်တယ်။
“ကျနော်လည်းမမကို ဇနီးမယားအဖြစ်လက်ခံပါတယ်ဆိုတာတိုင်တည်အပ်ပါတယ်။ ကဲ..ကျနော်တို့ သစ္စာတိုင်ပွဲပြီးပြည့်စုံသွားပြီ မေမေ..အဲ..မမ..”
ကျနော်တို့သစ္စာတိုင်တဲ့အစီအရင်အခမ်းအနားလေးကပြီးသွားပါပြီ။ ဒါပေမယ့်လက်တွေ့မှာတော့အမေက ပြီးချင်တဲ့ဆန္ဒရှိပုံမပေါ်တော့ဘူး။
စောစောကတော့သူများတွေမြင်မှာကြောက်တယ်ဆိုပြီးတားခဲ့ပေမယ့် အခုလီးဝင်သွားတော့သိပ်ဂရုစိုက်ပုံမပေါ်တော့ဘူး။ အမေကတစ်ချက်စိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်ရက်ကနေ။ ကျနော့်ကိုပက်လက်တွန်းလှဲလိုက်ရင်း၊ အဖုတ်ထဲကလီးမကျွတ်စေပဲ သူကကျနော့်ကိုခွစီးရင်းအပေါ်ကိုရောက်လာတယ်။
ပြီးတော့အရှိန်နဲ့ဆက်ပြီးကျနော့်ရင်ပတ်ပေါ်လက်နဲ့စုံဖိပြီးမြင်းကိုဒုံးစီးပြီးအသေအကြေစိုင်းပါတော့တယ်။
“အာ..မိန်းမရာ၊ သက်သေတိုင်တည်ရုံပဲဆို။ ခဏအောင့်ထားပြီး၊ အခန်းပြန်ရောက်မှဆက်ကြရင်မကောင်းဘူးလား..”
“မရတော့ဘူး..ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်တိုင်တည်ပြီးပြီဆိုမှတော့ တကယ်ကိစ္စပြီး၊ သိဒ္ဓိမြောက်သွားအောင် ဒီနေရာမှာပဲဆက်လုပ်ကြတာပေါ့..။
ဒါမှမကွဲမကွာနေရမှာ။ အရင်လင်လိုဖြစ်မှာအရမ်းကြောက်တာပဲ..၊ ထပ်ပြီးလင်ပစ်မခံချင်တော့ဘူး..”
အမေက ပါးစပ်ကလည်းပြော၊ ဖင်ကြီးကိုရမ်းရမ်းမွှေ့ပေးရင်း အရှိန်နဲ့အားရှိပါးရှိဆောင့်ဆောင့်ချလိုက်၊ လီးကိုစောက်ဖုတ်နဲ့ကပ်နှဲ့ပြီးစကောဝိုင်းလိုက်လုပ်ရင်း
ညှစ်ပေးနေတော့ ကျနော်လည်းဆိမ့်တက်လာတဲ့လီးရဲ့ဖီလင်ကိုမခံနိုင်ဘူး။ အမေ့ခါးကျင်လေးကိုကိုင်ထိမ်းရင်း၊ ဆောင့်ပေးနေတဲ့ဖင်ကြီးကိုဆွဲဆွဲချပေးနေလိုက်တယ်။ ကျနော့်လီးထဲမှာအရသာကတော့ တရိပ်ရိပ်နဲ့တက်နေပါပြီ။ ဒါပေမယ့်လွယ်လွယ်နဲ့ပြီးမယ့်ပုံ၊ လီးကြောထဲကတွန်းကန်အားတွေကတော့မပြသေးဘူး။
ဒါကလဲမနေ့ညကနဲ့ ၊ ဒီမနက် လင်းဆွဲလေးဆွဲခဲ့တုန်းက လရည်တွေလက်ကျန်မရှိသလောက်နီးပါးဖြစ်နေလို့ရှိမှာပါ။
ကောင်းတာကတော့အရင့်အရင်အခေါက်တွေကနဲ့မတူအောင်ကိုအရမ်းကောင်းနေတယ်။
ခင်ဗျားတို့စဉ်းစားသာကြည့်ဗျာ။ သဘာဝတရားကြီးရှေ့မှောက်မှာကိုယ့်ကိုမွေးထားတဲ့အမေအရင်းနဲ့လင်မယားဖြစ်ပါရစေလို့တိုင်တည်လိုက်ရတဲ့ဖီလင်။
လူသူအချိန်မရွေးရောက်လာနိုင်တဲ့ဟင်းလင်းပြင်မှာအမေနဲ့လင်နဲ့မယားလိုချစ်စခန်းထနေရတဲ့ဖီလင်က၊ ပြောမပြတတ်အောင်လှုပ်ခတ်နေတဲ့
စိတ်လှုပ်ရှားရင်ခုန်မှုကြီးပဲဗျ။ အမေ့မှာလည်းဒီခံစားမှုကိုတပြိုင်ထဲ ထပ်တူရနေလိမ့်မယ်ထင်ပါတယ်။
ကျနော်ကအခုအချီမှာတော့ ဖောလိုးဝါးသက်သက်ပါ။ ကျနော်တို့လိုးနေဆော်နေကြတဲ့သစ္စာတိုင်အချစ်ပွဲလေးမှာ အမေ့ကိုပဲအရာရာဦးဆောင်သူအနေနဲ့
လွှတ်ပေးထားလိုက်ပါတယ်။ အမေ့ရဲ့ဖင်ကြီးနဲ့တဖတ်ဖတ်ဆောင့်ချနေတဲ့အသံကပင်လယ်ကမ်းစပ်ကိုလှိုင်းရိုက်သံနဲ့အပြိုင်ထွက်ပေါ်နေပါတယ်။
ကျနော်တို့တိုသက်သေထားတိုင်တည်ထားတဲ့သမုဒ္ဒရာစောင့်နတ်သမီး မဏိမေခလာကတော့ ပင်လယ်ထဲကထွက်ပြီး ကျောက်ဆောင်အကွယ်မှာ
ပုန်းလျှိုးကွယ်လျှိုးနဲ့ မျက်နှာကိုလက်နဲ့အုပ်ရင်း လက်ချောင်းတွေကြားက ခိုးကြည့်နေသလားတော့မပြောတတ်တော့ပါဘူး။
အဲဒီအချိန်မှာကျနော်တို့အခုရောက်နေတဲ့ကမ်းခြေကနေတစ်ဖာလုံသာသာလောက်ဝေးတဲ့ကမ်းခြေပတ်လမ်းပေါ်က ခရီးသွားဘတ်စ်ကား (Tour Bus)
တစ်စီးဖြတ်သွားတာတွေ့ပါတယ်။ ဒီမနက်အဖို့ ကျနော်တို့ပထမဆုံးတွေ့ရတဲ့ကားပါ။ ကြည့်ရတာတော့ ဟိုတယ်ရှိတဲ့ဘက်ကိုမောင်းသွားတာပါ။
တစ်ဖာလုံလောက်လှမ်းပေမယ်လို့ မြင်ကွင်းကြီးကကမ်းခြေအထိရှင်းနေလို့ ကားပေါ်ကလူတွေက ကျနော်တို့လှုပ်ရှားနေတာကို မြင်နေရမှာသေချာတယ်။
သူတို့ဘယ်လောက်ပြတ်ပြတ်သားသားမြင်ရမလဲတော့မပြောတတ်ဘူး။ ကားပေါ်မှာတော့ပွစိပွစိဖြစ်ကုန်ကြမှာအမှန်ပဲ။
ဒါပေမယ့်ကျနော်တို့သားအမိကတော့ အရှိန်တက်နေတုန်းမို့လို့ဘယ်လိုမှရပ်လို့မမီတော့ဘူး။ ကားကလဲရပ်ကြည့်နေမှာမှမဟုတ်တော့
ခပ်ပြောင်ပြောင်ပဲဥပေက္ခာပြုထားလိုက်ကြတော့တယ်။ လူတွေရှေ့မှာဘာသိဘာသာနဲ့နေပြီးဒီလိုမျိုးလုပ်ပြလိုက်ရတာနဲ့တင် ဘယ်လိုဖြစ်မှန်းမသိဘူး၊
ကျနော်တို့တဏှာသွေးတွေကတရွရွနဲ့ပိုကြွလာပါတော့တယ်။ အမေကလည်းအခုတော့သားအမိကြားကရှိသမျှအရှက်တွေကုန်သွားခဲ့ပါပြီ။
အားကြိုးမာန်တက်နဲ့ဝုန်းပြီးကာမအရသာကိုတမြေ့မြေ့ခံစားနေပါတော့တယ်။
ပြိ..ပြိ..ပြိ..ဖတ်ဖတ်..ဖတ်..ပျစ်..ဗြိ..
“အာ့..အာ့..အာ့..ဟားးး.အူ့…ဟင်းး..”
“အားးးဟားး..မေမေရာ..အူးးးးရှီး..”
ဒီတခါတော့ကျနော်တကယ်မနေနိုင်တော့ပါဘူး။ လီးထဲကတွန်းကန်အားတစ်ခုကတကယ်ဆောင့်ထွက်လာပါပြီ။ ကျနော် အမေ့လည်ဂုတ်ကလေးကိုဆွဲနှိမ်ပြီး
ပါးစပ်နဲလှမ်းဟပ်ငုံခဲရင်းက၊ မေမေလို့ပဲပေါ်တင်ခေါ်ကာ၊ အသံကုန်လွှတ်အော်ပြီးညည်းရင်းက အားကောင်းတဲ့လရည်တွေကို
အမေ့စောက်ခေါင်းထဲရေပန့်နဲ့မှုတ်လိုက်သလိုတွန်းထုတ်လိုက်ပါတော့တယ်။
အမေကလည်းကျနော့်ကိုယ်လုံးပေါ်မှောက်ချလိုက်ရင်းအကြောဆွဲသလိုတချက်ချင်းဆတ်ခနဲဆတ်ခနဲတုန်နေပါတယ်။
စောက်ဖုတ်ထဲကလည်းလီးကိုအတင်းစုပ်ပြီးညှစ်ဆွဲပေးနေတတာက၊ လကြောထဲမှာတစစ်စစ်နဲ့ကောင်းနေတာများ၊
ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ဘယ်တောမှမမေ့နိုင်တော့မယ့်အမှတ်တရ အထူးဆန်းဆုံး မင်္ဂလာဦးအခမ်းအနားပွဲလေးဆိုတာကတော့အသေအချာပါပဲ။
အဲဒိနေ့နေ့လည်ပိုင်းမှာတော့ကျနော်တို့အိမ်ကိုအတူပြန်လာခဲ့ကြတယ်။
ကျနော်တို့ပင်လယ်ကမ်းစပ်ကနှစ်ဦးသဘောတူမင်္ဂလာပွဲလေးလုပ်ခဲ့ပြီးကထဲကအမေ့ပုံစံကအများကြီးပြောင်းလဲသွားခဲ့တယ်။
ကမ်းခြေကနေဘန်ဂလိုကိုပြန်တဲ့လမ်းတလျှောက်မှာလည်းကျနော့်လက်ကိုအတင်းခိုပြီးခေါင်းကိုပုခုန်းမှာမှီရင်းအခုမှရည်းစားရဖူးတဲ့မြီးကောင်ပေါက်မလေးလို
ဖက်တွယ်ပြီးလိုက်လာတယ်။ အိမ်အပြန်လမ်းတစ်လျောက်မှာလည်းကားမောင်းရင်းဂီယာကိုင်ထားတဲ့ကျနော့်လက်ကိုလာအုပ်ပြီးဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်၊
ပေါင်ခွကြားတည့်တည့်ကဘုကိုလာကစားလိုက်နဲ့တလမ်းလုံးဂဏှာမငြိမ်ပဲလိုက်လာခဲ့တယ်။
ဘန်ကောက်ဝင်လို့အိမ်ရောက်ခါနီးတော့မှောင်စတောင်ပျိုးနေပြီ။ ကျနော်တိုအိမ်က၊ နောက်ထဲမှာရှိပြီး ၊ကားတိုက်ရိုက်ဝင်လို့သိပ်အဆင်မပြေတဲ့
လမ်းကြားလေးထဲမှာပါ။ ကားကိုအရှေ့ဘက်နားက အများရပ်ကြတဲ့ကွက်လပ်ဝင်းကြီးထဲမှာရပ်ထားခဲ့ရပြီး၊
ကျနော်တို့နှစ်ယောက်က လင်မယားအသစ်စုံတွဲလိုချစ်နာလန်ထစွာနဲ့လက်ချင်းတွဲပြီးလမ်းကြားတလျှောက်အိမ်ဆီကိုလျှောက်လာခဲ့ကြတယ်။
“ကြိုပြောထားမယ်နော် ၊ တို့တွေနှစ်ယောက်ကြား ချစ်ကြတာ၊ သဘောတူလက်ထပ်ကြတာတို့နှစ်ယောက်ပဲသိတာနော်။
ဒီတော့အိမ်အပြင်မှာပဲတို့တွေကလင်မယား။ အိမ်ထဲပြန်ရောက်ရင်အရင်အတိုင်းသားအမိပြန်ဖြစ်သွားပြီ၊ ဟုတ်ပလား။ သဘောတူလား.. ”
“ဘာဖြစ်လို့လဲမမရဲ့..”
“နေသားမကျသေးလို့ပေါ့။ ဒီအိမ်ထဲမှာပဲသားအမိအနေနဲ့တသက်လုံးအတူတူနေလာခဲ့ကြတာ၊ အိမ်ခဲကနေ့စဥ်မြင်တွေ့နေခဲ့ရတဲ့ အခြေအနေ၊ အရိပ်အယောင်၊၊
ပုံရိပ်တွေကအရင်အတိုင်းပဲရှိနေသေးပြီး၊ ပြန်မြင်ယောင်နေတာ။ သားအမိဆိုတဲ့စိတ်ခံစားချက်၊ အငွေ့အသက်တွေက တအိမ်လုံးမှာအပြည့်ရှိနေသေးတယ်။
ဒီအိမ်ထဲမှာပဲ ယောက်ျားနဲ့မိန်းမလိုအိပ်ကြဖို့ကိုမေမေလိပ်ပြာမလုံဘူး..”
ပြောနေတဲ့အမေ့မျက်လုံးတွေထဲကိုကြည့်လိုက်တော့ နွေးထွေနူးညံ့ပျော့ပြောင်းတဲ့မိခင်ရဲ့အကြည့်နဲ့မေတ္တာဓါတ်ကိုပြန်တွေ့လိုက်ရသလိုပဲ။
ကမ်းစပ်မှာတုန်းကတွေ့ခဲ့ရတဲ့တဏှာရမ္မက်ခိုးထန်နေတဲ့အကြည့်တွေမရှိတော့ပဲလုံးဝကြည်လင်နေတယ်။
“ဟုတ်ကဲ့..သားနားလည်ပါတယ်မေမေ..”
ကျနော်အမေ့အဆိုကိုထောက်ခံရင်းနဲ့သူ့လက်လေးကိုတွဲရင်းအိမ်ထဲကိုဝင်ခဲ့လိုက်တယ်။
“မေမေ..ရေမိုးချိုးပြီးတော့နားလိုက်လေ၊ ပင်ပန်းနေပြီ။ ညစာစားဖို့သောက်ဖို့တော့ လမ်းမကြီးထိပ်က ညနေဈေးမှာပဲ
လွယ်လွယ်ရတဲ့ဟာသားထွက်ဝယ်လာခဲ့လိုက်မယ်..”
ကျနော်ကအိမ်ရှေ့ အဝင်နားမှာရပ်ထားတဲ့မော်တော်ဆိုင်ကယ်ပေါ်တက်ခွရင်းပြောလိုက်တော့၊
အမေကပြုံးကြည့်ရင်းခေါင်းညိတ်ပြပြီး၊ သူ့အခန်းထဲလျှောက်ဝင်သွားတော့တယ်။
အဲ့ဒီညကတော့ အစစအရာရာ အရင်အတိုင်းပုံမှန်ပါပဲ။ ကျနော်ရောအမေရော၊ ကိုယ့်အခန်းမှာပဲကိုယ်၊ အသီးသီးပိုနေမြဲကျားနေမြဲဝင်အိပ်ကြတယ်။
၂ရက်ဆက် ပင်ပန်းသွားလို့လားတော့မသိဘူး။ အိပ်လိုက်ကြတာတုံးလိုပဲ။
ဒါပေမယ့်မနက်ကျတော့ကျနော်အရင်နိုးလာပြီးအမေမထခင် မနက်စာထုပ်ပြီးအဆင်သင့်ပြင်ပေးထားလိုက်တယ်။ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပါပဲ။ ပေါင်မုံ့မီးကင်ထောပတ်သုတ်၊ ကြက်ဥမကျက်တကျက်ကြော်နဲ့ ဘူးပဲနို့တစ်ဖန်ခွက်စီ၊ ဒါပါပဲ၊ ခပ်လွယ်လွယ်ပေါ့။
ကျနော်မနက်စာပြင်ပြီးတော့ အမေကမျက်နှာသစ်သွားတိုက်၊ ကိုယ်လက်သုတ်သင်၊ အဝတ်လဲပြီးလို့၊ရေချိုးခန်းထဲကထွက်လာတာမြင်ရတယ်။
ပိတ်ရက်မကုန်သေးတဲ့အပြင်၊ မနေ့ကမှခရီးရှည်ကပြန်လာတော့ အမေကအိမ်နေရင်းအဝတ်အစားရိုးရိုးပဲဝတ်ထားတယ်။ အပါ်ကတီရှပ်အဖြူတိုတိုပါးပါး၊
အောက်က အနားစတွေဖွာနေတဲ့ဆွဲသားဂျင်းဘောင်းဘီအတို၊ အပျော့စားကိုပဲဝတ်ထားတယ်။ ဘောင်ဘီတိုတာကတော့ပေါင်ကြားကပ်ပြီးဖင်ရင်းရောက်နေပြီ။
အမေက ယပက်လက်မ ဖြစ်နေတာကျနော်မမွေးခင်ကထဲကဆိုတော့ အိမ်နေရင်းလည်းထမီမဝတ်တာ မဆန်းပါဘူး၊
ထိုင်းအခေါ် (ဖာ့ထုမ်)လို့ခေါ်တဲ့ပွင့်ရိုက်ထမီမျိုးကိုတခါတလေမှသာဝတ်လေ့ရှိပြီး အများအားဖြင့်တော့ အခုလိုပဲပေါ့ပေါ့ပေါ့ပေါးပါး တိုပြတ်တွေကိုဝတ်လေ့ရှိတယ်။ အခုလဲ ဖင်ကပ်နေတော့ပေါင်ရင်းဘောင်းဘီအစပ်ကဖင်သားတွေအပြင် အမေ့စမူဆာရှိတ်ကြီးကဖောင်းဖောင်းကြီးမြင်နေရတယ်။
အမေကအနှိပ်သည်ဖြစ်တဲ့အတိုင်း၊ ပုရိသများမျက််စိမှာဆွဲဆောင်မှုရှိအောင်ဝတ်တတ်တဲ့စရိုက်က အလေ့အထဖြစ်နေပြီထင်တာပဲ။
ဝတ်လိုက်တာနဲ့ဆက်စီကြီးပဲအမြဲဖြစ်နေတယ်။ သူ့ပေါင်သားလေးတွေကလုံးတစ်ပြီးဝင်းနေတယ်။ ပေါင်ရင်းသားတွေကဖွေးဖွေးဥဥနဲ့။
ပေါင်လယ်ရောက်တော့အသားရောင်ကပြေပြေလေးညိုပြာရောင်သန်းလာတယ်။ ဒူးနေရာရောက်တော့ဒူးခေါင်းလေးတွေကအညိုနုရောင်ဖြစ်သွားတယ်။
ဘောင်းဘီတို အမြဲတစေဝတ်လေ့ရှိတဲ့ အသားဝင်းဝါသူရဲ့ခြေအောက်ပိုင်းအသွေးအရောင်အလှကို အခုမှကျနော်သေချာစေ့ငုကြည့်မိတာပါ။
အရင်ကကိုယ့်အမေဆိုပြီးသေချာစေ့စေ့စပ်စပ်မကြည့်မိပေမယ့်အခုတော့ကြည့်မိသွားတယ်။ လှတာတော့တော်တော်ကိုလှတာဗျ။ ဖက်ကိုက်ချင်စရာကြီး..။
ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ဖစ်ဖြစ်မတတ်တသားထဲရှိနေတဲ့တီရှပ်ပါးပါးလေးကလည်း၊ အမေ့တစ်တစ်ရစ်ရစ်ကိုယ်လုံးလေးကိုပေါ်လွင်နေစေပြီး၊
နို့နှစ်လုံးကအောက်ကနေတွန်းပြီးရုန်းထွက်နေတာ၊ နို့သီးခေါင်းဖုကလေးတွေပါမြင်နေရပြီ။ အတွင်းခံဘရာစီယာဝတ်မထားဘူးဆိုတာသေချာတာပေါ့။
သူပြောတော့အိမ်မှာနေရင်သားအမိလိုပဲနေမယ်ဆိုခဲ့ပေမယ့်အခုလိုဝတ်ပုံစားပုံနဲ့ကတော့ကျနော့်စိတ်ကို တမင်..ကျလိ ကျလိဖြစ်အောင်ဆွပြီး ဒုက္ခပေးနေသလိုဖြစ်နေတော့တာပဲ..။
—————————————–
အပိုင်း(၁၄) ဆက်ရန်
အပိုင်း(၁၄) – ပြောင်းလဲလာသောဆက်ဆံရေးများ
“ကောင်းလိုက်တာနော်..၊ အခုမေမေ့အတွက်မှန်မှန်အစားအသောက် ချက်ပြုတ်ပြင်ဆင်ကျွေးမယ်သူရှိလာပြီပဲ..” လို့အမေက ပြောလိုက်တော့..
“ဝင်းက..မေမေ့ကို အစစအရာရာ အဆင်ပြေစေချင်တယ်။ မေမေ အရမ်းပင်ပန်းနေပြီလေ..”
“ငါ့သားလေးက သိပ်ချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ။ ဒီလိုလုပ်ပေးခဲ့သင့်တာကြာပြီ၊ ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား..”
“သားကလဲမေမေ့ကိုဒီလိုလုပ်ပေးချင်နေတာကြာပြီလေ၊ အစားအသောက်တင်မကဘူး၊ အားလုံးအစစအရာရာ ကိုယ်ရင်ဖိစောင့်ရှောက်ပေးချင်နေတာ..”
လို့ ပြုံးစိစိနဲ့ပြန်ပြောလိုက်တော့..၊ အမေက မျက်လွှာလေးတစ်ချက်ခပ်လေးလေးနဲ့ချလို့အရင်မှိတ်ပြလိုက်ပြီးမှပြန်ဖွင့်ပြီးမျက်စောင်းကြီးကြီးတစ်ချက်ကိုကျနော့်ဆီခပ်ပြင်းပြင်းထိုးလာတယ်။ အဓိပ္ပါယ်ကနင်ဆိုလိုတာငါသိပါတယ်ဆိုတဲ့သဘော။ ဒါပေမယ့်အဲဒီမျက်စောင်းကလည်း၊ ကြည့်ရတာ ချစ်စရာကောင်းနေပြန်ရော။
“လိမ္မာတဲ့သားတစ်ယောက်ရဲ့မိဘအပေါ်သိတတ်မှုတာဝန်ကျေမှုက အရမ်းချစ်စရာကောင်းတာပေါ့။ ကြည့်လေ..၊ မနက်စောစောအိမ်ကိုလှဲကျင်းသန့်ရှင်းရေးလုပ်တယ်။ အခုလဲကြည့်၊ အမေ့အတွက်စားစရာတွေပြင်ပေးထားပြန်ပြီ”
“ဝင်း..လျှော်ရမယ့်အဝတ်တွေကိုလည်းစက်ထဲထည့်ပြီးလျှော်ပေးထားပါသေးတယ်မေမေရ။ အိမ်မှုကိစ္စလုပ်လို့ရတာအကုန်ကူမှာပါ၊
ဟိုလေ..ဝတ္ထုတွေ၊ ဇာတ်လမ်းတွဲတွေထဲကလို ချစ်ဇနီးအတွက်ခင်ပွန်းသည်ကောင်းပီသတဲ့၊ လင်ယောက်ျားတာဝန်ကျေတဲ့သူတစ်ယောက်လိုဖြစ်အောင်ပေါ့..”
ကျနော်ကမသိမသာနဲ့ လင်မယားဇာတ်လမ်းကိုပြန်ဖော်ပြီးဆွဲထည့်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်တယ်။
“သားသမီးလိမ္မာဆိုတာကလည်း အိမ်မှုကိစ္စတွေ ပိုပြီးတော့တောင်ကူလုပ်ပေးသင့်တာပေါ့..”
အမေက ပါးနပ်စွာနဲ့ပြန်ရှောင်ထွက်သွားတယ်။
ညနေကျတော့ အမေ့ကို အပြင်မှာတိုလီမုတ်စ၊ စားချင်ရာရာနဲ့ ညနေစာထွက်ဝယ်ဖို့ အတွက်စျေးဘက်သွားဖို့အဖော်စပ်တယ်။
သူကလည်းအိမ်ထဲမှာတနေကုန်ပျင်းနေတာနဲ့နှစ်ခါမခေါ်လိုက်ရဘူး။
အမေက အခုထိ မနက်ပိုင်းကအဝတ်အစားကိုဝတ်ထားတုန်းပဲရှိသးတယ်။ အဲကွန်းဖွင့်ပြီးတနေကုန်ထိုင်နှပ်နေတော့ ချွေးလဲမထွက်၊ အဝတ်မလဲလို့လည်း
ဘာမှမဖြစ်ဖူးလေ။ မေမေ့အတွေးက၊ ဈေးကပြန်ရောက်တော့မှရေတခါထဲချိုးပြီးမှလဲတော့မယ်စိတ်ကူးနဲ့ဒီအတိုင်းပဲလွယ်လွယ်နဲ့ထလိုက်လာတာ။
ပြီးတော့အဝေးကြီးလည်းသွားမှာမဟုတ်ဖူးလေ။ ဈေးကအိမ်ကနေလွန်ရောကျွံရော ၅ကီလိုလောက်ပဲဝေးမှာဆိုတော့ဆိုင်ကယ်နဲ့ပဲသွားကြမှာ။
အဲဒါကကားပိတ်နေမှာကိုလည်းပူစရာမလိုတော့ဘူး။
သားအမိနှစ်ယောက်ဆိုင်ကယ်ပေါ်တက်ခွပြီး ကားတန်းကြားထဲကဟိုဖြတ်ဒီကွေ့နဲ့ကျော်ခွမောင်းလာလိုက်တာ ဘာမှအချိန်သိပ်မကြာလိုက်ပါဘူး။
အမေကဘောင်းဘီတိုဝတ်ထားတော့ မိန်းမတွေထိုင်နေကျအတိုင်း၊ တင်ပါးလွှဲမထိုင်တော့ပဲဆိုင်ကယ်မောင်းမယ့်ကျနော့်နောက်ကကပ်ပြီးခွထိုင်ရင်း၊ ကျနော့်ခါးကိုလက်နှစ်ဘက်နဲ့သိမ်းဖက်ပြီးကျောပေါ်ပါးကပ်ရင်းလိုက်လာတယ်။
“ဒီမှာကြည့်စမ်း..ချစ်မကြီး..၊ အခုဆိုရင်အိမ်အပြင်ကိုရောက်နေပြီ၊ ဟုတ်တယ်မှလား။ ဒါဆိုရင်တို့နှစ်ယောက်အခုဘာဖြစ်သွားပြီလဲ..”
ကျနော်ကနှစ်ယောက်သားသဘောတူထားကြတဲ့စကားအတိုင်း၊ အခုလက်ရှိရောက်နေတဲ့အခြေအနေကို သတိရသွားအောင် အမေ့ကိုလင်မယားဇာတ်လမ်းပြန်ဖော်သတိပေးလိုက်ရင်း၊ ဘယ်လက်ကိုဆိုင်ကယ်လက်ကိုင်ပေါ်ကခဏလွှတ်လို့၊ ကျနော်ကိုယ်ကိုနှစ်ဖက်ညှပ်ရင်းခွထိုင်ထားတဲ့အမေ့ပေါင်လုံးဖွေးဖွေးကြီးတွေကိုခပ်ညှစ်ညှစ်ပွတ်ပေးရင်းပြောလိုက်တယ်။ အမေကကျနော့ကျောကိုလက်သီးဆုပ်လေးနဲ့ထုရင်း။
“ဟွန်း..ဒါပဲတွေးနေ၊ အကွက်ပဲချောင်းနေတာပေါ့လေ။ အခွင့်ကရေးသမားလေး..”
ကျနော်ပြုံးမိတယ်၊ အမေ့ကိုဘာမှစောဒကမတက်တော့ပဲ၊ ကိုင်လက်စနဲ့ဈေးမရောက်ခင်အထိ အမေ့ပေါင်လုံးကြီးတွေကိုတလမ်းလုံးအရသာခံပြီး ဖျစ်ညှစ်ပွတ်သပ်လာခဲ့တယ်။ စျေးကိုရောက်တော့ ဆိုင်ကယ်ကိုပါကင်မှာရပ်ထားခဲ့ပြီး၊ လူအတော်များများနဲ့စည်ကားနေတဲ့စျေးထဲကိုနှစ်ယောက်သားရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်ပူးကပ်ပြီးလျှောက်ဝင်ခဲ့တယ်။ ကျနော်တို့ပုံစံက အခုမှစပြီးငြိခါစ သမီးရီးစားစုံတွဲလို၊ တစ်ယောက်လက်ကို တစ်ယောက်တွဲကိုင်ပြီးလျောက်လာကြရင်း၊ ဟိုပစ္စည်းဝင်ကြည့်၊ ဒီပစ္စည်းဈေးမေးနဲ့၊ ဘာမှလည်းစူးစူးစိုက်စိုက်ဟုတ္တိပတ္တိ ဝယ်တာလဲမဟုတ်ဘူး။
နှစ်ယောက်စလုံးက ဈေးထဲမှာအဲ့လိုအတူနေနေရတဲ့အခိုက်အတန့်လေးကိုသာယာနေပြီး၊ အချိန်အတော်လေးကုန်ခဲ့တယ်။ နောက်ဆုံးတော့စားချင်တဲ့ညနေစာဟင်းသုံးလေးမျိုးလောက်ကိုပါဆယ်ထုပ်ဝယ်ခဲ့ပြီး၊ ပြန်လာခဲ့ကြတယ်။
ကျနော်တို့ဈေးမှာတော်တော်လေးအချိန်ဖြုန်းခဲ့ကြတာ ကောင်းတင်ကမိုးဆင်ပြီး ညို့တက်လာတာကို သတိမထားမိခဲ့ကြဘူး။ ဆိုင်ကယ်ရှေ့ကခြင်းထဲပါဆယ်ထုပ်တွေထည့်၊ တက်ခွပြီးပြန်ထွက်မယ်လုပ်တော့မိုးကတော်တော်မှောင်နေပြီ။ ဒါပေမယ့်အမြန်မောင်းနိုင်ရင်တော့မိုးလွတ်မယ်ထင်ရတာပဲလေဆိုပြီးထွက်ခဲ့ကြတယ်။
ဒါပေမယ့်မိုးကကျနော်တို့ထက်မြန်တယ်။ ဈေးကနေ တစ်ကီလိုလောက်ပဲမောင်းရသေးတယ်။ မိုးအော်သံနဲ့အတူ၊ မိုးသီးမိုးပေါက်တွေရွာချလာတယ်။ မမီတော့ပါဘူး။ မိုးမိပြီပေါ့။ မိုးကလည်း သည်းပြီးရေပါလိုက်တာလေ..။ စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်းမှာတကိုယ်လုံးရွှဲရွှဲရိုက်သွားတယ်။ အမေဝတ်ထားတဲ့တီရှပ်အဖြူရောင်ပါးပါးလေးဟာ ရေတွေစိုလိုက်တာနဲ့ ကိုယ်နဲ့တသားထဲကပ်သွားပြီ းကိုယ်လုံးတစ်တစ်နဲ့ဘော်ဒီရှိတ်ကလေးကထင်းနေအောင်ပေါ်လာပြီးအတွင်းကအသားရောင်ကိုပါမြင်နေရတယ်။
ဒီကြားထဲအမေကအိမ်မှာနေရင်းဘရာစီယာမဝတ်ပဲနေခဲ့ရာကဒီအတိုင်းထလိုက်လာတာဆိုတော့ ရေစိုပြီးအသားလဲကပ်သွားရော နို့ကြီးတွေကအလုံးလိုက်ကြီးတွေကြွတက်ပြီးပေါ်လာတဲ့အပြင်၊နို့သီးခေါင်းစူစူလေးတွေကိုပါထင်းနေအောင်၊ မြင်နေရတာပေါ့။ ကျနော်ကမော်တော်ဆိုင်ကယ်ကိုရပ်လိုက်ပြီးခြေထောက်တွေနဲ့ခွထောက်ထားရင်းနောက်ပြန်လှည့်လို့အမေ့ရင်သားနို့လုံးကြီးတွေရဲ့အလှတရားကိုသေချာစိုက်ပြီးခံစားသုံးသပ်ကြည့်နေလိုက်တယ်။
“ဟဲ့ဘာလို့ရပ်လိုက်ရတာလဲ၊ မိုးဒီလောက်သည်းနေတဲ့ဟာကို၊ မြန်မြန်သွားတာမဟုတ်ဘူး..”
ကျနော်ကဘာတခွန်းမှပြန်မပြောပဲမျက်စိအရသာခံကြည့်နေရင်း၊ စိတ်ထဲမှာတရွရွဖြစ်လာတာနဲ့ခေါင်းကိုငုံ့လို့အမေ့နို့လုံးကြီးတွေကိုလှမ်းနမ်းလိုက်ပြီ၊း နှာခေါင်းကိုနို့အုံကြီးထဲထိုးနှစ်ထားလိုက်တယ်။ အထန်စိတ်တွေကလည်းထလာလို့ကျနော့်အသက်ရှူသံကလည်း၊ နွားသိုးတကောင်လိုတရှူးရှူး၊ တရှဲရှဲနဲ့ပေါ့။
“ကိုယ့်အချစ်ဆုံးမိန်းမနဲ့ အိမ်အပြင်မှာလင်မယားလိုနေခွင့်ရတဲ့အချိန်လေးပေါ်လာတုန်းနည်းနည်းလေးတော့နမ်းပြီး၊ အရသာခံပါရစေဦး..”
အမေကကျနော့်ပုခုံးကိုတဖတ်ဖတ်နဲ့ရိုက်ထုရင်းက..
“ညစ်တီးညစ်ပတ်အတွေးတွေကစလာပြီနော်။ သွား..မောင်းတော့၊ ဒီလိုမိုးရေထဲမှာကြာကြာရပ်နေရင်အအေးမိပြီးဖျားလိမ့်မယ်..”
“ဟင့်အင်း..မသွားချင်သေးဘူး၊ အိမ်ပြင်မှာလင်မယားဖြစ်ခွင့်ရတုန်းလေးမှာ..”
“ကဲပါ..ကိုယ်တော်ရယ်..၊ ရစ်မနေပါနဲ့ ဒီမှာချမ်းလှပြီ။ ဏှာထမယ်ဆိုရင်လဲ လွတ်လွတ်ကင်းကင်းနေရာ၊ အိမ်ကျတော့မှဆက်ထ၊ အခုသွားပါတော့..”
အမေကမိုးရေစိုပြီးချမ်းတဲ့ဒဏ်ကိုမခံနိုင်ပဲ၊ အိမ်ပြန်ချင်ဇောနဲ့စကားတွေမှားကုန်ပြီ..။ ကျနော်က အကွက်ဝင်လာတော့အမေ့စကားကိုလှမ်းနင်းလို့ ချည်ပြီးတုပ်ပြီးပြောလိုက်တယ်။
“ချစ်မ..အခုပြောတဲ့ကိုယ့်စကားကို၊ ကိုယ်မှတ်ထားနော်။ အိမ်ကျမှဆက်ပြီးဏှာထကြမယ်။ အရင်ပြောထားတာတွေ ကန်ဆယ်လ်ဖြစ်သွားပြီ၊ ပျက်ပြယ်သွားပြီနော်။ အရင်ကြေငြာချက်ကို နောက်ကြေငြာချက်ကလွှမ်းမိုးသက်ရောက်သွားပြီ၊ ဟုတ်လား..”
အမေကအခုမှစဥ်းစားမိပြီး..
“အာ..! အဲ့လိုတော့ဘယ်ဟုတ်မလဲ၊ မရဘူး၊ မရဘူး..”
“ဟင်..မမကလည်းအမျိုးမျိုးပဲ။ ခုတစ်မျိူးတော်ကြာတစ်မျိုးနဲ့၊ မရဘူး ..၊ ပြောပြီးစလစ်နံပါတ်တစ်။ အိမ်ပြန်ရောက်ရင်ချစ်ကြမယ်လို့ကတိပေး။ မပေးရင်မပြန်သေးဘူး..”
ကျနော်ကချက်နဲ့လက်နဲ့ပြောတော့အမေ ဘေးကျပ်နံကျပ်ဖြစ်သွားပုံရတယ်။ သူ့တကိုယ်လုံးကလည်းချမ်းလို့မေးလေးတွေတောင်ရိုက်စပြုနေပြီ။ နောက်ဆုံးတော့..၊
“အေးပါဟယ်..ပြန်ပါတော့၊ အိမ်ကျမှလုပ်ချင်သလိုလုပ်ပါ..တကထဲ။ ဒီမှာချမ်းလို့သေတော့မယ်..”
“ကတိနော်..”
“အင်းပါ..အင်းပါ..၊ သွားပါတော့ကိုယ်တော်ရယ်..”
အမေ့ဆီကဝန်ခံချက်ရမှ ကျနော်လည်းဆိုင်ကယ်ကိုဆက်မောင်းပြီးအိမ်ပြန်လာခဲ့တယ်။
ဒါပေမယ့်အမေ့မှာလည်းကျနော်နဲ့ဒီအကြောင်းတွေအပြန်အလှန်ပြောရင်းက သူလည်းစိတ်တွေထလာတယ်နဲ့တူပါတယ်။ လမ်းပေါ်မှာရွာနေတဲ့မိုးကလျော့မယ့်ဟန်မပြတဲ့အပြင်သဲကြီးမဲကြီးဆော်နေတယ်။ မိုးရေတွေကဝတ်ထားတဲ့အင်္ကျီလည်ပင်းကနေဝင်ပြီးကိုယ်အောက်ပိုင်းကိုအလုံးလိုက် အရင်းလိုက်စီးကျလာပြီးဘောင်းဘီကြားထဲအကုန်ဝင်ကုန်တယ်။
ဆိုင်ကယ်စီးရင်းကျနော့်ခါးကိုဖက်ထားတဲ့အမေ့လက်တစ်ဘက်က ရုတ်တရက်ကျနော်ဝတ်ထားတဲ့အင်္ကျီရဲ့ ခါးအောက်ကနေလျှိုဝင်လာပြီး၊ ခါးကြားထဲကနေပေါင်ခွကြားထဲအထိဝင်လာတယ်။ ပြီးတော့ဘောင်းဘီအောက်ထဲကနေပြီးတော့ပဲလီးကိုဖမ်းဆုပ်ပြီးပြောင်းဆွဲပေးနေတယ်။ သူလုပ်နေတာကြီးကအသွားအလာများတဲ့လမ်းမကြီးအလယ်မှာဆိုင်ကယ်စီးရင်းကိုင်နေတာ။
“အားးး! ဘာလုပ်တာလဲမေမေရ..”
လီးဖမ်းဆွဲအထုခံလိုက်ရလို့ကျနော်တွန့်ခနဲဖြစ်ပြီးလန့်အော်မိတယ်။
“5555 ဟားဟာ့ဟာ့ဟာ့၊ (ထိုင်းလိုရယ်ခြင်း) အားရလိုက်တာ၊ သူများကိုကသိကအောင့်ဖြစ်အောင်ကျီစားချင်၊ စချင်အုံး..၊ မှတ်ပြီလား”
အမေကလမ်းလည်ခေါင်မှာကျနော့်ကိုပြန်စလိုက်ရလို့ကျေနပ်ပြီးတဟာ့ဟာ့နဲ့ရယ်နေတယ်။ တခုရှိတာက မိုးကလည်းအရမ်းရွာနေတော့၊ ကျနော်တို့သားအမိနှစ်ယောက်အခုလိုလမ်းပေါ်မှာလုပ်ချင်တိုင်းလုပ်နေတာကို ဘယ်သူမှသတိမထားမိကြဘူး။
ဒီလိုနဲ့အိမ်ရှေ့အဝင်ကားပါကင်ရှေ့ကိုပြန်ရောက်ခဲ့ပြီ။ ကျနော်လဲအမေ့ကိုပြန်စချင်နေတာမအောင့်နိုင်တော့ဘူး။ မော်တော်ဆိုင်ကယ်ကိုရပ်ပြီးတာနဲ့ အမေ့ဘက်ကိုဇတ်ခနဲပြန်လှည့်လိုက်ပြီးစိုရွှဲနေတဲ့အမေ့တီရှပ်အင်္ကျီအောက်ကအလုံးလိုက်ထစ်ရစ်ပေါ်နေတဲ့နို့အုံကြီးထဲခေါင်းထိုးထည့်ပြီးနမ်းလိုက်တယ်။
ပါးစပ်ကလည်းစပျစ်သီးလေးတွေလိုဖူးထွက်နေတဲ့နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုအင်္ကျီပါးပါးပေါ်ကပဲလှမ်းဟပ်ငုံပြီးစို့လိုက်တယ်။
“ဟဲ့..! ရပ်၊..ရပ်ဦး..၊ အိမ်ဥပစာထဲရောက်နေပြီ။ သားကောင်း၊ သမီးကောင်းတစ်ယောက်လို၊ လိမ်လိမ်မာမာငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း..”
“သားကအမေ့နို့စို့တာဘာမှမဆန်းတဲ့အဖြစ်ပဲဟာပဲ..”
“တော်ပါတော့..လာပြီး ကလိမ်ကကျစ်ကျမနေပါနဲ့။ ဒီလိုအပြောမျိုးတွေနဲ့အမေဆိုတာလည်းဘာမှမကျန်တော့ဘူး။ ဖယ်..ဖယ်..အိမ်ထဲဝင်မယ်..”
ကျနော်တို့သားအမိလည်း ရွှဲရွှဲရိုက်မိုးစိုလာတာဆိုတော့၊ ဆက်ပြီးနောက်ပြောင်ကစားနေချိန်လည်းမရပါဘူး၊ ချမ်းနေကြပြီဖြစ်လို့အိမ်ထဲအလုအယက်ပြေးဝင်လာခဲ့ကြတယ်။ အိမ်ထဲရေတွေစိုမကုန်အောင် ရေချိုးခန်းဆီတန်းပြေးကြရတာပေါ့။ သားအမိနှစ်ယောက်ထဲနေတဲ့ အနေတော်အိမ်လေးဖြစ်လို့ တစ်ခုထဲရှိတဲ့ရေချိုးခန်းပေါ့။
ကျနော်ဆိုင်ကယ်ကိုနေရာတကျပြန်ထိုးနေတုန်းမှာအမေကအရင်ဝင်သွားပြီးရေချိုးနေတော့ ကျနော်လည်းခဏရပ်စောင့်နေရင်းက အမေနဲ့အတူဝင်ချိုးရကောင်းမလားလို့စဥ်းစားနေတယ်။ လူကလည်းခိုက်ခိုက်တုန်နေပြီ။ စိတ်ထဲမှာလည်းအမေစိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်သွားမလား၊ အခွင့်အရေးယူရာရောက်မလားလျှောက်တွေးနေမိတယ်။ ဒါပေမယ့်အမေကခါတိုင်းချိုးနေကျအတိုင်းတံခါးချက်ချမထားပဲစေ့ရုံစေ့ထားတာတွေ့တော့ အထဲကိုတံခါးကြားကကြည့်မိတယ်။ ကျနော့်မွေးသမိခင်အချောအလှလေးက ရေပန်းခေါင်းအောက်မှာမတ်တပ်ရပ်ရင်းရေချိုးနေတယ်။ သူဝတ်လာတဲ့ရွှဲစိုနေတဲ့ဝတ်စုံကိုချွတ်ချထားပြီးအခန်းတောင့်မှာပုံထားပြီးပြီဆိုတော့အမေ့မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်းကိုယ်လုံးအလှအပကိုရင်ထိတ်စဖွယ်မြင်နေရပြန်ပါပြီ။ ကျနော်တံတွေးကိုဂွတ်ခနဲမျိုချမိပြီး စိတ်ကိုရဲဆေးတင်ရင်းအမေ့ကိုလှမ်းပြောလိုက်တယ်။
“မေမေ..၊ ဝင်းလည်းတခါထဲဝင်ချိုးလိုက်တော့မယ်နော်။ သားမရတော့ဘူး အရမ်းချမ်းနေပြီ။ ရေနွေးချိုးလိုက်မှသက်သာမှာ။ တော်ကြာဖျားနေမှာစိုးတယ်..”
ပြောပြီးတာနဲ့ကျနော်အမေ့ဆီကအဖြေကိုပြန်မစောင့်တော့ပါဘူး။ တံခါးကိုတွန်းဖွင့်ပြီးဝင်ချသွားတော့တယ်။ အမေက ကိုယ်ပေါ်တိုက်မှာထားတဲ့ဆပ်ပြာတွေရယ်၊ ခေါင်းလျှော်ရည်လူးပြီးလျှော်ထားတဲ့ဆံပင်တွေရယ်ကို၊ ရေပန်းအောက်မှာဆေးချနေတယ်။
အမေ့ရဲ့ဝတ်လစ်စလစ်ခန္ဓာကိုယ်ကတဖွားဖွားကျနေတဲ့ရေမွှာတွေကြားမှာအရမ်းကိုဆက်စီဖြစ်လို့နေတယ်။
“ဟူ့..ကလိမ်ကကျစ်လေး၊ သူများရေချိုးနေတာကိုအလိုက်ကန်းဆိုးမသိ၊ ဝင်လာပြန်ပြီ။ ဒီမှာ..မေမေကကိုယ်တုံးလုံးကြီးနဲ့ဟာ..”
“တော်ကြာနေ..၊ သားအအေးမိမှာစိုးလို့ပါ။ ရေနွေးနွေးလေးအရင်ချိုးလိုက်ပါရစေဦး မေမေရ..”
ကျနော်ကပြောရင်းနဲ့ပဲ၊ အမေ့ကိုယ်လုံးလေးကိုတိုးတိုးခွေ့ခွေ့နဲ့တိုက်ပြီး၊ ရေပန်းအောက်ကိုလုဝင်လိုက်တယ်။ တပြိုင်ထဲလိုလိုမှာပဲ၊ ကျနော်ဝတ်ထားတဲ့ရေစိုအင်္ကျီဘောင်းဘီတွေကိုအမြန်ချွတ်ချလိုက်ပြီး အခန်းထောင့်ကိုခြေနဲ့ခတ်ရင်းပို့လိုက်တယ်။
အမေ့ရဲကိုယ်တုံးလုံးခန္ဓာလေးနဲ့ကပ်ပြီးတွန်းတွန်းခွေ့ခွေ့လုပ်နေရတော့ ကျနော့်လီးကချက်ချင်းမာထန်လာပြီး အမေ့တင်ပါးကြီးတွေအပေါ်၊ ဟိုထိုးမိ ဒီထိုးမိနဲ့ပေါ့..။ အမေ့ကိုယ်လေးကိုဒီအနေအထားနဲ့ပူးကပ်ထိတွေနေရတော့၊ ကျနော့်စိတ်တွေကလည်းဆက်ပြီးထိမ်းထား၊ အောင့်ထားလို့မနိုင်ချင်တော့ဘူး။ အမေ့ဆီကစကားသံ ထွက်လာတယ်။
“ဟယ်..! ဒီလောက်မီးကြီးလင်းထိန်နေတာ၊ မေမေမနေတတ်ဘူးရှက်တယ်။ မီးပိတ်ထားလိုက်စမ်းပါ။ မဝင်လာခဲ့ပါနဲ့ဆိုတာလည်းမရဘူး..”
ကျနော်ကချက်ချင်းပဲခြေတစ်လှမ်းအပြင်ကိုလှမ်းထွက်လိုက်ပြီး မီးခလုတ်ဆီလက်လှမ်းလို့ပိတ်ပေးလိုက်တယ်။ ဒါမျိုးကျတော့အမေ့စကားကိုနာခံလိုက်တာက၊ ချက်ချင်းပါပဲ။
—————————————–
အပိုင်း(၁၅) ဆက်ရန်
အပိုင်း(၁၅) – ခံဝန်ချက်ကိုဖောက်မိတယ်
မီးပိတ်လို့အခန်းထဲမှာမှောင်သွားပေမယ့်၊ ဟထားတဲ့တံခါးကြားကနေအပြင်ခန်းကအလင်းရောင်ဝင်နေသေးတော့ ခပ်ဝါးဝါးအလင်းရောင်အောက်မှာမြင်နိုင်သလောက်တော့မြင်နေရတုန်းပဲ။ ဒီရတဲ့အခြေအနေလေးကိုအခွင့်ကောင်းယူပြီးအမေ့နောက်မှာမတ်တပ်ရပ်ရင်းကျောကုန်းကိုဆပ်ပြာတိုက်ပေးလိုက်တယ်..။ ဟီး..ဖားတာ..ဖားတာ..။
“ဟဲ့. ငါကရေချိုးပြီးသွားပြီလေ၊ ကြည့်ဦး.. ကျောကုန်းမှာဆပ်ပြာတွေပြန်ပေကုန်ပြီ..”
ကျနော်ဘာမှပြန်မပြောပဲရူးချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်ပြီး၊ အမေ့တကိုယ်လုံးကိုဖွဖွလေးလိုက်ပွတ်ပြီးဆပ်ပြာတိုက်ပေးနေလိုက်တယ်။ တမင်ကိုဇိမ်နဲ့ပွတ်လိုက်ဖျစ်လိုက်တိုက်ပေးနေတာကို၊ အမေကဘာမှဆက်မပြောတော့ပဲငြိမ်ခံနေတယ်။ အခြေအနေကလှုပ်ရှားလို့ရပြီဆိုတာသိတော့ ကျနော်အမေ့လက်မောင်းလေးတွေနဲ့ကျောပြင်သားလေးတွေကိုကပ်ပြီးလိုက်နမ်းပေးနေတယ်။ ပြီးတာနဲ့ထိုးနှက်နေကျနေပျော့ကွက်နေရာဟောင်းဖြစ်တဲ့အမေ့ဂုတ်သားနောက်ပိုင်းလည်ပင်းလေးဆီနေရာရွှေ့ပြီးကိုက်ပေးလိုက်ပါတယ်။
ကျနော်တို့သားအမိရဲ့ဆက်ဆံရေးအခြေအနေကမနေ့ကအထိအရမ်းပွင့်လင်းတိုးတက်ပြီးခဲ့မှတော့၊ အခုအခြေအနေမှာဘာမှဆက်ပြီးတွန့်ဆုတ်နေစရာမရှိတော့ပါဘူး။ အမေ့အနေနဲ့သူ့ကိုယ်သူညာနေပြီး၊ အိမ်ထဲမှာမို့လို့တို့၊ အသားမကျသေးလို့တို့၊ ဆိုတာတွေကိုဆင်ခြေပေးပြီးကိုယ့်ကိုကိုယ် တမင်ကန့်သတ်ထားပြီးရှက်ကြောက်နေတဲ့စိတ်လေးကိုကျနော်ရအောင်ဖြိုဖျက်ရပါတော့မယ်။
ကျနော်အမေ့ပျော့ကွက်ဖြစ်တဲ့လည်ဂုတ်သားလေးကိုကိုက်ဆွရင်းလက်တွေကိုဆက်တိုက်အလုပ်ပေးပြီးလှုပ်ရှားလိုက်ပါတော့တယ်။ ဘယ်လက်ကအမေ့ကိုယ်လေးကိုသိမ်းပတ်ရင်း ဖွညှစ်ကစားလိုက်တယ်၊ တခါထဲနို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုပါလက်နဲ့ချေပြီးဖျစ်ပေးနေတာ။ ညာလက်ကလည်းတချိန်ထဲမှာဗိုက်အောက်ကိုလျှိုပြီးပေါင်ကြားထဲဝင်သွားတယ်။ စောက်ဖုတ်ကိုစမ်းမိတော့လက်နဲ့စောက်မွေးအုံကိုဖွပြီးဆွပေးရင်းက၊ စောက်စိဖူးကလေးကိုရအောင်စမ်းပြီးဖိပွတ်ပေးလိုက်တယ်။ တစ်ရက်လုံးလုံးတင်းခံနေတဲ့အမေ့ရဲကာမခလုတ်ချက်ကောင်းတွေကိုကျနော်တစ်ခုချင်းလိုက်ဖွင့်နေပါပြီ။
“ဟာ့..ဟာ့..အားးးးစစ်ရှ်..ရှ်..ရှ်..”
ငရုပ်သီးစပ်သလို ပါးစပ်စုတ်ထိုးပြီးထွက်လာတဲ့ညည်းသံတိုးတိုးလေးပေါ်လာတယ်။
အမေ့ကြည့်ရတာအခုတွေ့လိုက်ရတဲ့အထိအတွေ့ဆိတ်ဆွမှုနဲ့ပဲကာမပိုးတွေကြွပြီးစိတ်ကွေထလာပြီဆိုတာတကိုယ်လုံးရွပြီးတွန့်လိမ်တက်လာတဲ့အမူအရာကိုကြည့်ရုံနဲ့ပဲ သိသာလှတယ်။
“ဝင်းကမေမေဒီထက်သန့်သွားအောင်နှစ်ထပ်ပြန်ချိုးပေးမလို့ပါမေမေရယ်။ ဒီထဲမှာမှောင်နေတာပဲမေမေလည်းရှက်မနေပါနဲ့တော့..”
ကျနော်ကပါးစပ်ကသာ ကောင်းပြီကောင်းရဲ့နဲ့ပြောနေတာ၊ လက်တွေကအမေ့တကိုယ်လုံးအပေါ်ထိုးစစ်ဆင်နေတာကိုမရပ်ဘူး။ လက်တွေကနို့ရယ်၊ စောက်ခေါင်းနဲ့စောက်စိရယ်ကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကလိုင်းပြီး ဆော့ပေးနေတုန်းပဲ။ ပါးစပ်ကလည်း၊ လည်ဂုတ်တစ်လှည့်၊ မေးဖျားတစ်လှည့်၊ နားရွက်ပါးလေးကိုတစ်လှည့် ကိုက်လိုက်စုပ်လိုက်လုပ်နေတုန်းပဲ။ အမေနဲ့အနှိပ်ခန်းမှာစတွေ့ပြီးချစ်တင်းနှောလာခဲ့ကထဲက အခုအထိ အမေ့လည်ဂုတ်လေးကိုများခဲလိုက်ရင် မျက်လုံးလေးစင်းပါးစပ်လေးဟငြိမ်ကျပြီးညည်းသံလေးထွက်လို့ဖီလင်တက်လာပဲ။
အိမ်နားပတ်ဝန်းကျင်က ကြောင်ထီးနဲ့ကြောင်မတွေမိတ်လိုက်တာကိုကျနော် မြင်ဖူး၊ စောင့်ကြည့်ဖူးတယ်။ ကြောင်မကဘယ်လောက်ပဲရုန်းနေနေ၊ အော်နေနေ၊ ကြောင်ထီးကကြောင်မကျောပေါ်ခုန်တက်ပြီး၊ ဂုတ်ကိုမိမိရရခဲလိုက်တာနဲ့ ကြောင်မမှာငြိမ်ကျသွားတော့တာပဲ၊ ဒီ့နောက်တော့ကြောင်ထီးဘာလုပ်လုပ်အေးအေးဆေးဆေးပဲ။ အခုလည်းအမေကလည်ဂုတ်အခဲခံရတိုင်းငြိမ်ကျသွားတတ်တာကကြောင်မလေးတစ်ကောင်လိုပါပဲ။ ဒါကြောင့်လည်း သူ့ရဲ့နန်စီအနှိပ်ခန်းကပေးထားတဲ့နာမည်ပြောင်က (ကျဲမြောင်) (မမပူစီ/ မမကြောင်) ရယ်လို့ဖြစ်နေတာလားမသိဘူး။
ကျနော့်ဘယ်လက်ကလည်းအမေ့ရဲ့လှိုင်းထနေတဲ့နို့အုံကြီနှစ်လုံးကိုလက်နဲ့အပြည့် ဖိညှစ်ကစားရင်းအရသာခံနေတယ်။ အမေက နံရံကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ ထောက်ပြီးအားပြုထားရင်းမတ်တပ်ရပ်နေတယ်။ ရေပန်းကကျနေတဲ့ရေနွေးနွေးလေး တွေကလည်းမိုးရေပေါက်လေးတွေလိုဆက်တိုက်ကျနေတယ်။
ဂုတ်အခဲခံနေရတဲ့တချိန်ထဲမှာ နို့ကိုလည်းဆော့ပေး၊ စောက်ခေါင်းထဲလဲတဇတ်ဇတ်နဲ့ ဒလစပ်မွှေခံနေရလေတော့ ဘယ်မိန်းမကခံနိုင်မှာလဲဗျာ။ အမေ့တစ်ကိုယ်လုံးပျော့ဖတ်ပြီးဒူးထောက်ကျသွားတယ်။ လက်နှစ်ဘက်ကလဲကြမ်းပြင်ပေါ်ထောက်ကျသွားတယ်။ အခုအမေကလေးဘက်ထောက်ကုန်းရက်ကြီးဖြစ်သွားပြန်ပါပြီ။
အမေ့ဆီကိုရုပ်ဖျက်ပြီး နန်စီမှာအနှိပ်သည်မမကြီးအနေနဲ့ ပထမဆုံးအကြိမ်စလိုးခဲ့ရတဲ့ညကိုသတိရမိတယ်။ အမေ့ကိုပထမဆုံးစလိုးခဲ့ရတုန်းကလည်းဒီလိုလေးဘက်ကုန်းပုံစံနဲ့ပါဘဲ။ အဲဒီတုန်းကအမေ့ရဲ့အလုပ်အနှိပ်ခန်းက ရေချိုးကြွေအင်တုံထဲမှာ အမေကုန်းပေးခဲ့တာပါ။ အခုလည်းအိမ်ကရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်မှာကုန်းပေးနေပြန်ပါပြီ။ အရင်အတိုင်းပဲဒူးနဲ့ခြေထောက်နှစ်ချောင်းက ဗွီပုံသဏ္ဌာန်ထောက်ကုန်းထားပြီး အမေ့ဖင်လုံးကြီးတွေပြူးထွက်နေပုံကလည်းအရင်တုန်းကအတိုင်း အသည်းနှလုံးရှိတ်ကြီးပါပဲ။ လာပါတော့ ကြိတ်ထည့်လိုက်ပါတော့လို့ဖိတ်ခေါ်နေလိုမို့၊ ပြေးကြုံးချင်စိတ်တွေမထိမ်းနိုင်မသိမ်းနိုင်ဖြစ်လာရတယ်။
စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားထူထူထွတ်ထွတ်ကြီးတွေကလည်းရာဂသွေးတွေနဲ့ပြည့်တင်းဖောင်းကားဖူးထွက်နေသလိုပါ။
အမေကကြမ်းပေါ်ကိုလေးဘက်ကုန်းကျသွားတော့ကျနော်လည်းဒူးညွတ်ပြီးထိုင်ချလိုက်တယ်။ ကျနော့်မျက်နှာကိုပြူးထွက်နေတဲ့အမေ့စောက်ဖုတ်ကြီးနဲ့တည့်တည့်ကိုရွှေ့လာလိုက်တယ်။ ပြီးမှလက်ညှိုးနဲ့လက်မကိုသုံးပြီး နောက်ကိုပြူထွက်နေတဲ့နှုတ်ခမ်းထူကြီးတွေကိုဆွဲဟလိုက်ရင်း စောက်ခေါင်းနီရဲရဲကြီး အာပြီးပေါ်လာအောင်အထိဖြဲထုတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှလျှာတင်ပြီးနှုတ်ခမ်းသားကြီးတွေကိုတလွှားချင်းယက်ရင်းလျှာဖျားလေးကိုတောင့်အောင်လုပ်လို့စောက်ခေါင်းထဲကိုထိုးထည့် ပတ်ချာလှည့်ပြီးမွှေရင်းယက်ပေးလိုက်ရော..။
“အူးးးစ်..စ်..အားးးး..ဟာ့..အူးးး၊ ထမင်းဆာရင်လည်းထမင်းသွားစားလေကွာ။ ဘာဖြစ်လို့ဒီထဲမှာ၊ မေ့မေ့စပကိုလာစားနေရတာလဲ..စစ်စ်ရှ်..၊ မေမေ့ကိုလာစမနေနဲ့နော်..အူးးးးမလုပ်နဲ့ကွာ..၊ မေမေ့ကိုဒီလိုမကျီစားနဲ့.. အားး..”
အမေဘယ်လိုအော်အော်ကျနော်အရှိန်တက်သွားပြီ၊ အမေ့စောက်ခေါင်းထဲ လျှာနဲ့ထိုးခလောက်လိုက်၊ စောက်စိစုတ်လိုက်နဲ့အပီအပြငဲဘာဂျာကိုင်တော့၊ အမေ့မှာငါးရံ့ပြာလူးနဲ့နှိုင်းရမလား၊ တီကောင်ဆားနဲ့ပက်တာနဲ့နှိုင်းရမလာ။ ထွန့်ထွန့်လူးနေတာကတော့ဘာပြောကောင်းမလဲ။ ကျနော်နှာခေါင်းဆီဖင်ကြီးကိုနောက်တွန်းတွန်းပြီးပစ်ပေးနေတယ်။ ဒါပေမယ့်ပါးစပ်ကတော့..။
“အားးး!.. တော်တော့..တော်တော့..မလုပ်နဲ့တော့ကွာ၊ မေမေ့ကိုအိမ်ထဲမှာဒီလိုမလုပ်ပါဘူး လို့ နင်ပြောထားတာမဟုတ်လား။ အိမ်ထဲမှာသားအမိလိုနေမယ်လို့လက်ခံထားတာလေ။ အခုဘာလို့ဒီလိုလုပ်ရတာလဲ။ ကတိမတည်ဘူး၊ တော်ပါတော့..”
ကျနော်စောက်ဖုတ်ကိုအပီယက်နေတာကပါးစပ်ကိုခွာလိုက်ရင်းအသက်ဝအောင်ရှူပြီးမှ..၊
“သြောင်း..စောစောကအပြန်..၊ ဆိုင်ကယ်ပေါ်မှာမေမေပြောတော့၊ ဏှာထချင်ရင်အိမ်ကျမှလွတ်လွတ်ကင်းကင်းဆက်ထပြီး လုပ်ချင်ရာလုပ်ဆို၊ အရင်ကြေငြာချက်ကိုနောက်ကြေငြာချက်ကလွှမ်းမိုးသက်ရောက်တာကိုလက်ခံလိုက်ပြီဆို..”
“အာ..ဟိုတုန်းကအရမ်းချမ်းနေလို့ပြောမိတာကို..။ အိမ်ထဲမှာတို့တွေကသားအမိကြီးတွေလေကွာ၊ မလုပ်နဲ့တော့နော်..”
“မေမေစောစောကပြောပြီးသားပဲလေ၊ ပြောပြီးစလစ်နံပတ်တစ်ပါဆို..နော်၊ မေမေရာမထူးတော့ပါဘူး။ သားအရမ်းဆာနေပြီ၊ သားအရမ်းဖြစ်နေလို့ပါ. ”
“ဟာကွာ..၊ ပြောရခက်လိုက်တာ..”
အမေကတချက်မြည်တွန်လိုက်ပြီးနည်းနည်းတော့ငြိမ်ကျသွားတယ်။ ဘာဂျာမှုတ်ပြီးပြန်လွှတ်လိုက်တဲ့အခုအနေအထားမှာ ကျနော်ကအမေ့နောက်မှာဒူးထောက်ရက်သားနဲ့ပေါ့..။ အမေ့ကိုလက်နှစ်ဖက်နဲ့ခါးလေးကစုံကိုင်ပြီး၊ ဖင်ထောင်နေတဲ့အမေ့တင်ပါးကြီးကိုကိုယ်ရှိတဲ့နောက်ဘက်ဆီလျှောတိုက်ဆွဲချလာခဲ့ပြီး၊ ကိုယ့်ပေါင်ခြံနားဖင်ကြီးရောက်လာတာနဲ့၊ နောက်ကိုပြူနေတဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးထဲကိုဒစ်နဲ့တေ့ပြီးလီးကိုကော့ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ အမေစိတ်ပြန်မပြောင်းခင်အမိအရ ကိုင်မှဖြစ်မယ်လေ။
“အီးးးစစ်စ်..အားဟ်..အားးဟ်..အားး..အိုးး..ကျွတ်ကျွတ်..”
လီးဝင်သွားပြီးတာနဲ့အမေအသံကိုလွတ်ပြီးအော်ညည်းလာတော့တာပဲ။ အမေ့စောက်ပတ်ထဲကိုလီးနဲ့တဗြောင်းဗြောင်းမော်တာခုတ်နေသလိုဆောင့်လိုးနေရတဲ့ကျနော့်ရင်တွေကလည်း လိုးဆောင့်ချက်တွေနဲ့အပြိုင်မခံမရပ်နိုင်အောင်တုန်ခါနေပါပြီ။
အမေကဖြစ်နေတဲ့အခြေအနေကိုဘာမှဆန့်ကျင်ဖို့မကြိုးစားတော့ပဲ၊ ဒီအတိုင်းဆက်သွားဖို့လွှတ်ပေးထားလိုက်တော့တယ်။
အမေ့ရဲ့တုန်ခါနေတဲ့ညည်းသံလေးတွေကအောင့်အည်းထားလို့ရပုံမရဘဲဒလစပ်ထွက်ပေါ်နေတယ်။ အမေ့စောက်ခေါင်းထဲကလည်းတပိပိနဲ့ညှစ်ပေးနေပြီးညည်းသံရှည်ကြီးထွက်ကျလာပြီး စိုက်ကျသွားတယ်။ အမေက လူကသာအရင်ငြင်းဆန်ဟန့်တားနေတာ၊ တကယ့်တကယ်ကျတော့အမြဲတမ်းအရင်ပြီးတာကလည်းသူပဲ။ အခုကျနော်ကမပြီးသေးဘူး၊ ဒါပေမယ့်ကိစ္စမရှိပါဘူး။ ကျနော်နေနိုင်ပါတယ်။ ကျနော်ကပဲအမေ့ကိုရေတွေဘာတွေသုတ်ပေးပြီး တဘက်ကြီးကိုပတ်ပေးလို့အမေ့ကိုအဝတ်အစားလဲပြင်ဆင်ဖို့ပြန်လွှတ်ပေးလိုက်တယ်။
အမေကသူ့အခန်းထဲမှာပဲနေနေတာအကြာကြီးပဲ။ တော်တော်နဲ့ထွက်မလာဘူး။ ကျနော်ကတောင်ရေဆက်ချိုးပြီးလို့ပြန်ထွက်လာပြီး၊ အဝတ်အစားလဲပြီး၊ ဝယ်လာတဲ့ထမင်းဟင်းလျာတွေကို မီးဖိုခန်းထဲမှာလှယ်လို့ညစာအတွက် အဆင်သင့် စားကြဖို့တောင်ပြင်ဆင်ပြီးနေပြီ။ဒါတောင်အမေကထွက်မလာသေးတာကြောင့်..
“မေမေရေ. ၊ သားထမင်းစားပွဲပြင်ပြီးပြီ။ ထမင်းစားကြရအောင်လေ..”
အခန်းထဲကဘာသံမှမကြားရပဲငြိမ်နေတယ်။
“မေမေရေ..”
ကျနော်နောက်တစ်ခေါက်ထပ်ခေါ်တော့မှအမေကအခန်းထဲကခေါင်းစုတ်ဖွားနဲ့ထွက်လာတယ်။ ကြည့်ရတာ ဆံပင်မခြောက်သေးလို့ဒရိုင်ယာနဲ့မှုတ်နေတုန်းထင်တာပဲ။ ထွက်လာတော့အမေကဆံပင်တွေကိုစုစည်းလိုက်ပြီးခေါင်းပေါ်မှာကလစ်နဲ့ညှပ်ထားတယ်။ ဆံပင်တွေကသေချာဖြီးသင်ထားတာမဟုတ်တော့၊ ဟိုတစထွက်၊ ဒီတစထွက်နဲ့ဆိုပေမယ့်လည်းအမေရဲ့ပင်ကိုယ်အလှနဲ့ဆိုတော့ဘယ်လိုပဲကြည့်ကြည့်၊ လှနေ၊ ဆက်စီဖြစ်လို့ကိုနေတာပါပဲ။
အမေကသူကြိုက်တတ်တဲ့တီရှပ်အဖြူရောင်ပါးပါးကိုနောက်အသစ်တစ်ထည်လဲဝတ်ထားတယ်။ အောက်ပိုင်းမှာတော့ဘောငးဘီတိုပြတ်သေးသေးလေး၊ ပါးပါး၊ ဗိုက်ပေါ်ချက်ပြုတ်လေးကိုဝတ်ထားတယ်။ အောက်စကပေါင်ကပ်ပြီးဂွရောက်နေပြီ။ ရုတ်တရက်ကြည့်ရင်အတွင်းခံဘောင်းဘီနဲ့နင်လားငါလားပဲ။ ကျနော့်စိတ်ထင်တော့ အမေသူ့ရဲ့အလုပ် (အနှိပ်ခန်း) မှာကပ်စတန်မာတွေကိုဆွဲဆောင်ဖို့အတွက် ဆက်စီကျကျအဖော်အရှိုးလုပ်ဝတ်ရတဲ့ဘောင်းဘီအဟောင်းကိုကောက်စွပ်လာတာဖြစ်ဖို့များတယ်။
အမေအခန်းထဲကထွက်လာတော့နည်းနည်းစူပုတ်ပုတ်တော့ဖြစ်နေသေးတယ်။ ဒါပေမယ့်နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းကခိုးပြီးပြုံးနေတာကိုကျနော်သိတာပေါ့။
“သွား..စိတ်ဆိုးတယ်၊ ဗိုက်လည်းဆာတယ်”
အမေက နှတ်ခမ်းစူပြီးတိုတိုပြတ်ပြတ်ပြောလိုက်ပြီးတော့ ကျနော်ကိုဘုကြည့်နဲ့ ရှိူးလိုက်တယ်။
“ဟုတ်ကဲ့..မေမေ..စိတ်မဆိုးပါနဲ့မေမေရာ၊ မေမေဗိုက်ဆာနေရင်လဲ သားကမေမေ့ကို သားမှာရှိတာအကုန်ကျွေးမှာပေါ့..”
အမေရဲ့မျက်လုံးတွေထဲကို ကျနော်အဓိပ္ပါယ်ပါပါကြည့်ပြီးပြောလိုက်တယ်။
“အခုတော့ဈေးကဝယ်လာတဲ့ဟာတွေ အရင်စားဦးနော်..၊ ဒါတွေကလည်းအရသာရှိပါတယ်..”
ကျနော်အပြောကြာင့် မေမေကကျနော့်ကိုမျက်စောင်းကြီးတစ်ချက်ထိုးကြည့်ပြီးမှ၊ မအောင့်နိုင်တော့ပဲပါးစပ်ကိုလက်နဲပိတ်ပြီးခွိကနဲရယ်လိုက်တယ်။
ကျနော်ကမေမေ့ပန်းကန်ထဲကိုစေတနာပိုပြီး ဟင်းတွေအလျှံပယ်ခပ်ထည့်ပေးနေလိုက်တယ်။ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ဘာစကားမှဆက်မပြောဖြစ်ကြတော့ပဲ၊ ငြိမ်ငြိမ်လေးပဲအေးတိအေးစက်နဲ့စားသောက်နေကြတော့တယ်။ အမေတောင်းဆိုထားရဲ့သားနဲ့အိမ်ထဲမှာရှိနေတုန်းအမေ့ကိုဒီလိုလုပ်မိလို့ ကျနော့်မှာအပြစ်ရှိသလို ခံစားနေရတယ်။
“တဇောက်ကန်းလေး..လူမိုက်”
လို့ ဆိုပြီးမေမေ့ပါးစပ်ကပွစိပွစိရေရွတ်သံလေးထွက်လာတယ်။ မေမေကကျနော့်ကို သိပ်အစာကျေပုံမရဘူး။
“တစ်ခါတလေမှာမိုက်တာကကောင်းတယ်မေမေ၊ သားတို့နှစ်ယောက်မှောင်မိုက်တဲ့ချောင်ထဲကိုသွားခဲ့ကြတယ်။ မှောင်မိုက်တဲ့အတွေ့အကြုံတွေကတခါတလေ အရမ်းဆန်းကြယ်ပြီးရင်ခုန်ဖို့ကောင်းတယ်မေမေရဲ့..”
ကျနော်စကားကြောင့်အမေက ထမင်းစားရင်းကငုံ့ပြီးခိုးပြုံးရင်း..၊
“အရူးလေး..” အမေကဒါပဲပြောနိုင်ပါတော့တယ်။
ထမင်းစားပြီးတော့ အမေကစားပြီးတဲ့ပန်းကန်တွေကိုသိမ်းပြီ၊း မီးဖိုခန်းထဲကဘေစင်မှာရပ်လို့ပန်းကန်ခွက်ယောက်တွေကိုဆေးနေတယ်။ အမေ့ကိုယ်ခန္ဓာကလှုပ်ရှားမှုကိုကျနော်အနောက်ဖက်ထမင်းစားပွဲကနေ လှမ်းကြည့်နေမိပါတယ်။ ကျနော့်အမေသူဇာခင်က တကယ်စေ့စေ့ကြည့်လေလေ၊ တော်တော်လှတဲ့အမျိုးသမီးပါပဲ။ မွန်ပြည်နယ်ဖွား ပအို့ဝ်မ၊ မော်လမြိုင်အိုးကြီးနဲ့၊ ထိုင်းကဟော့ရှော့အဆင်အပြင်တွေရယ်၊ နေထိုင်မှုစရိုက်တွေရယ် အကုန်ပေါင်းထားတော့၊ အစစအရာရာမှာမူးမေ့မတတ်ဆွဲဆောင်မှုအားက ကြီးလွန်းလှနေတယ်။
အရင်ကတော့ကိုယ့်အမေဆိုတဲ့ခံယူချက်နဲ့ပဲဆိုတော့၊ အမေ့ကိုယ်အပေါ်မှာမိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့လှပတဲ့မှုဆွဲဆောင်မှုကိုမမြင်ခဲ့ရဖူးလေ။ အခုကျတော့အမေ့ကိုအမေလို့မြင်တဲ့အပိုင်းကလုံးလုံးလျားလျားကြီးကျော်လာခဲ့ပြီ။ အခုလက်ရှိကျနော့်အမြင်မှာယောက်ျားတစ်ယောက်က မိန်းမတစ်ယောက်ကိုမြင်သလိုပဲမြင်နေပြီဆိုတော့ ၊ အမေ့တစ်ကိုယ်လုံးကရှိသမျှအစိတ်အပိုင်းတွေအားလုံးဟာ အဆီတဝင်းဝင်းနဲ့ရသာခဲကြီးလို့ပဲမြင်နေမိတော့တယ်။
ကြီးလိုက်တဲ့နို့ကြီး၊ တောင့်လိုက်တဲ့ဂျောကြီး၊ ကိတ်လိုက်တဲ့ဖင်ကြီး၊ ဖြောင့်တင်းပြီးဖွေးဥတစ်ရစ်နေတဲ့ပေါင်ကြီး၊ အမလေးတလုံးတခဲကြီးဗျာ။ သေချာစဥ်းစားကြည့်တော့ဒါကြီးကိုငါတကယ်ပိုင်ဆိုင်နေရပြီးကစ်ခွင့်ရနေပါလား။ ငါ့အတွက်ဆိုအာဂန္တုပစ္စည်းတောင်မဟုတ်တော့ဘူး ကိုယ်ပိုင်ပစ္စည်းကြီးပါလား။ အားပါးပါးဒီဖီလင်ကနည်းနည်းနောနောကြီးမဟုတ်ပါလားနော်..။
—————————————–
အပိုင်း(၁၆) ဆက်ရန်
အပိုင်း(၁၆) – နယ်ချဲ့သိမ်းပိုက်ခြင်း
အမေ့ရဲ့ဆွဲဆောင်ဖိတ်ခေါ်မှုအပြည့်ရှိနေတဲ့ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်အလုံးအထည်လိုက်ကြီး၊ အမေဝတ်ထားတဲ့ တိုပြတ်ပေါ်ဝတ်စုံ၊ သပ်သပ်ရပ်ရပ်မရှိပေမယ့်ကပိုကရိုပေါ့ပေါ့ပါးပါး ထုံးဖွဲ့ထားတဲ့ဆံပင်ပုံစံ၊ အထူးသဖြင့်လောလောလတ်လတ်ကျနော့်ခေါင်းထဲမှာပေါ်လာတဲ့ငါပိုင်ပစ္စည်းကြီးပါလားဆိုတဲ့အတွေးတွေက၊ ကျွန်တော့်ရဲ့ကာမစိတ်ကိုတဟုန်ထိုးအရမ်းမြင့်အောင်ဆွဲခေါ်သွားပြီး၊ ရမ္မက်ပိုးတွေတရွရွကြွပြီးသွေးတွေဆူတက်လာတယ်။
စောနကရေချိုးခန်းထဲမှာအမေကသာယာပြီး၊ တစ်ချီပြီးသွားပေမယ့် ကျနော်ကတော့ မပြီးသေးပဲဟတ်ကော့ကြီးနဲ့လွှတ်လိုက်ရတာလေ။ အကြောကုန်အောင်မလျှော့၊ အရည်တွေမထုတ်လိုက်ရတော့တိုးလို့တန်းလန်းဖြစ်နေတဲ့အထန်စိတ်ကချက်ချင်းဟုန်းကနဲ ပြန်ကြွပြီးလီးကချက်ချင်းပြန်တောင်တက်လာတော့တယ်။
ကျနော်အမေ့နောက်နားအထိ လျှောက်သွားလိုက်ပြီးအနားမှာကပ်ရပ်လို့၊ အမေဆေးပြီးသားပန်းကန်တွေကို ကူသိမ်းပေး၊ သုတ်ပေးပြီး၊ ခေါင်းပေါ်ကနံရံမှာကပ်ပြီးဆင်ထားတဲ့ကက်ဘိနက်ထဲမှာ စီပြီးတင်ထားပေးတယ်။ ကျနော်ကအမေ့နောက်မှာကပ်ကပ်လေးရပ်နေတာ။ အမေ့ဖင်ဆုံကြီးတွေနားမှာကျနော့်ရဲ့သွေးထနေပြီဖြစ်တဲ့လီးကြီးက ကျနော်ဝတ်ထားတဲ့ခပ်ပါးပါးဘောက်ဆာဘောင်းဘီအောက်ကထိုးထိုးထောင်ထောင်ကန်ထွက်နေပြီး အမေ့ဖင်ကြီးကိုထောက်ပြီးတွန်းနေတယ်။ ဒါကြီးနဲ့လာထောက်နေတဲ့ခံစားမှုကိုအမေသိမှာပါ။ ဒါပေမယ့်သူကမသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ဘာမှမပြောပဲငြိမ်နေတာ။
အမေကရှေ့ကိုပဲအာရုံစိုက်ပြီးနောက်ဆုံးကျန်နေတဲ့ပန်းကန်ပြားကိုဆေးပြနေတယ်။ ပြီးတာနဲ့ရေဘားတက်ပ်ကိုလှည့်ပိတ်ရင်းကရုတ်တရက်ဘာလုပ်တယ်မသိဘူး ရှေ့ကိုကုန်းချလိုက်တော့ အမေ့ဖင်ကြီးကနောက်ကို ဒန်ကနဲထွက်လာပြီး ကျနော့်ရဲ့ထောက်နေတဲ့လီးကြီးဆီနောက်ပြန်ကန်ဖိလိုက်တာမိမိရရကြီးပဲ။ ကျနော်အမေ အဲ့လောက်ကြီးကျီစယ်လာလိမ့်မယ်လို့လုံးဝထင်မထားပဲမသိမသာကပ်ထောက်နေတာကို ရုတ်တရက်ပေါ်တင်ကြီးဖင်ကြားထဲတည့်တည့် ဝင်အောင်အဆွခံလိုက်ရတော့၊ လန့်တောင်အော်လိုက်မိတယ်။
“အူးး..အု..အမလေးကျိုးတော့မှာပဲ..”
ကျနော်အော်တာကိုအမေကကြားတော့ သဘောကျပြီးတခစ်ခစ်ရယ်နေတယ်။
“မှတ်ပြီလား.. စောစောကရေချိုးခန်းထဲမှာ သူများကိုစချင်ဦး..”
ပြောပြီးတာနဲ့ဖင်ကြီးကိုတမင်လိမ်ဖယ်လိမ်ဖယ်နဲ့လှုပ်လျှောက်ရင်း အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းဖက်ကိုထွက်သွားပါတော့တယ်။ အမေ့ကြည့်ရတာအူရွှင်နေပုံရတယ်။
အမေက လင်းချင်းတောက်ပနေတဲ့ဧည့်ခန်းထဲကဆိုဖာပေါ်မှာသက်တောင့်သက်သာလှဲပြီး ရုပ်မြင်သံကြားကိုဖွင့်ကြည့်နေတယ်။
ကျနော်ကအိပ်ခန်းထဲမှာ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာ လုပ်စရာလေးတွေကို ခဏတဖြုတ်လုပ်ပြီးတော့မှ အပြင်ပြန်ထွက်လာပြီးကြည့်လိုက်တယ်။
အမေ ဆိုဖာပေါ်မှာလှဲနေရင်းအိပ်ပျော်နေပြီ။ ကြည့်ရတာတော်တော်လေး ပင်ပန်းသွားပုံရတယ်။ တီဗီကြီးဖွင့်ထားရင်းတန်လန်းအိပ်ပျော်နေတာပါ။ အမေကဆိုဖာရဲ့ကျောမှီဘက်ဘက်လှည့်ပြီးဒီဘက်ကိုကျောပေးပြီးစောင်းအိပ်နေတာ။ အဝတ်အစားကစောစောကရေချိုးအပြီးထမင်းမစားခင်လဲထားတဲ့အတိုင်းပါပဲ ဘော်လီခံဝတ်မထားတဲ့တီရှပ်အဖြူရယ်၊ တို၊ ပြတ်၊ ခါးပေါ်ဘောင်းဘီရယ်ပေါ့။ ဖင်လေးကွေးပြီးစောင်းအိပ်နေတဲ့အမေ့ကိုနောက်ကလှမ်းကြည့်တော့၊ ဘောင်းဘီဝတ်ထားပေမယ့် နောက်ကိုကန်ပြီးအရာထင်အောင်ပြူးထွက်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကိုအရစ်လိုက်အကွင်းလိုက်ပြတ်ပြတ်သားသားကြီးမြင်နေရတယ်။
ကျနော်ကအခန်းထဲပြန်ဝင်ပြီးမျက်နှာလိမ်းတဲ့ဗယ်ဆလင်းလိုးရှင်းတောင့်ကိုသွားယူလာပြီး ဒစ်နဲ့လီးတံပေါမှာနှံ့အောင်လိမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှလီးတန်းလန်းကြီးနဲ့ဆိုဖာဆီပြန်လျှောက်လာပြီး ကွေးကွေးလေးအိပ်နေတဲ့အမေ့ဘောင်းဘီကိုချွတ်ထုတ်လိုက်ရင်းတစောင်းအနေအထားနဲ့ပဲ အမေ့ကိုနောက်ကနေခိုးလုပ်တယ်။
ဗယ်ဆလင်းသုတ်ထားလို့ချောနေတဲ့လီးကအမေ့စောက်ဖုတ်ထဲရှောရှောရှူရှူဝင်သွားဖို့ကဘာမှခဲခဲယဥ်းယဥ်းကြိုးစားဖို့တောင်မလိုပါဘူး။ ကျနော်ဖြေးဖြေးချင်းထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်နဲ့အမေ့ကိုစလိုးရင်းမှန်မှန်လေးဆွဲလာလိုက်တာ အမေနိုးလာတဲ့အထိပေါ့။ အမေကအိပ်တဝက်နိုးတဝက်နဲ့ရှိနေတုန်းဘာဖြစ်နေတယ်ဆိုတဲ့အခြေအနေကိုသဘောပေါက်လာတယ်။
အမေကခေါင်းကိုလှည့်ပြီး ကျနော့်ကိုကြည့်တယ်။ ကျနော်သူ့ကိုလိုးနေမှန်းလည်းသိရောသူ့ကိုယ်တွင်းကတုန့်ပြန်မှုကသာယာနေပေမယ့်၊ မျက်နှာကတော့ပျက်သွားပြီးကျနော့်ဆီကို ပြူတူးပြဲတဲနဲ့လှမ်းကြည့်တယ်။
“ရှစ်စ်စ်..အားး..အင်..လုပ်ပြန်ပြီလား..၊ အူးးးဟားးး..၊ ဘယ်သူကလုပ်ခွင့်ပေးလို့တုန်း။ ပြောလေ.. ငါ့ကိုကတိပေးထားတာ..၊အိမ်ထဲမှာဆိုသားအမိလိုပဲနေမယ်ဆို..၊ အခု ခဏခဏ ကတိဖျက်တယ်..”
“ပြောတာကိုလက်ခံလိုက်ရုံသက်သက်ပါမေမေရ၊ ကတိကဝတ်ပေးတဲ့အဆင့်ထိမရောက်သေးပါဘူး..”
ကျနော်ကပြောရင်းနဲ့ အမေလှဲနေတဲ့ပုံစံအတိုင်းယှဥ်ပြီးသူ့နောက်ကနေကပ်လို့ဝင်လှဲလိုက်တယ်။ ကပ်ကပ်သပ်သပ်လေးပေါ့။ ပြီးတော့နားရွက်ဖျားလေးတွေ၊ လည်တိုင်လေးတွေကိုငုံ့ကိုက်လိုက်ပြန်တယ်။ အမေက သူမညာလက်ကို ကျွန်တော့် တင်ပါးပေါ်လာတင်လိုက်ပြီး လက်သည်းစူးစူးလေးတွေကကျနော့်ဖင်သားထဲကိုစိုက်နစ်လာတယ်။ ပြီးတော့မချင့်မရဲနဲ့ညည်းနေရင်းက..။
“ခွေးကလေး..အိုးးးး… ၊ သူများကိုလိမ်တယ်..စစ်စ်ရှ်..အင်းးမ်မ်..မေမေ့ကိုတချိန်လုံးလှည့်စားနေတာ၊ အခုထိမပြီးနိုင်သေးလူးလား..၊ အာ့.. အာ့ဟ်.. အာ့ဟ်…. အိုး..စစ်..စ်စ်…ဖြေးဖြေးလုပ်ပါဟဲ့..အူးးး..”
ကျနော်မေမေ့ကိုနောက်ကနေတစောင်းကပ်ပြီးတော့၊ ဖြေးဖြေးနဲ့လေးလေး နှစ်ပြီးဖိလိုးပေးနေတယ်။ အမေ့စောက်ခေါင်းထဲကစောက်ရေတွေကတော်တော်ကြီးကိုရွှဲအိပြီးထွက်ကျလာနေပါပြီ။ အခုတော့စောက်ရေတွေကလိုးလို့ပိုကောင်းအောင်ချောဆီတွေထည့်ပေးသလိုဖြစ်နေတော့တာ။ အမေကကိုယ်ကိုတွန့်ပြီး ဖင်ကြီးကိုလှိမ့်ရွှေ့လို့၊ စောင်းနေရာကနေမှောက်ခုံပိုဇေရှင်ပြောင်းပေးတယ်။
အခုအမေကဆိုဖာပေါ်မှာလုံးလုံးလျားလျားမှောက်ချလိုက်ပြီးတဲ့နောက်ကျနော်ကအမေ့အပေါ်မှာခွရက်တက်စီးပြီးသားဖြစ်သွားတယ်။ အဲဒီမှာအမေကဖင်ကြီးနောက်ကိုကော့တက်လာအောင်ထောင်ပေးပြီးတဇတ်ဇတ်နဲ့လေးလေးပင်ပင်ဆောင့်လိုးနေတဲ့ကျနော့်ရဲ့လီးချက်တွေကိုဖင်ကြီးယမ်းယမ်းပြီးမွှေ့ခံနေပါတော့တယ်။
အခုဖင်လှုပ်ချက်၊ လိုးချက်တွေကိုကွန်ထရိုးလုပ်ပြီးထိမ်းချုပ်နေတာကတော့အမေပါ။ ကျနော်ကအမေ့လှုပ်ချက်တွေအတိုင်းလီးကိုစည်းချက်ညီညီမျှောထိုးလှုပ်ရှားပေးနေရုံပါပဲ။
အခု အမေ့စောက်ခေါင်းအတွင်းထဲကလီးကို ဆွဲဆွဲညှစ်လာတာကိုခံစားနေရပြီ။ ကျနော်ကအမေ့ကိုလိုးခဲ့တဲ့အကြိမ်ပေါင်းများစွာကအတွေ့အကြုံတွေအရ မကြာခင်အမေပြီးတော့မယ်ဆိုတာကိုမှန်းလို့ရနေပြီ။ အမေ့ရဲ့ဖင်ကြီးတွေကပိုပြီးကြမ်းကြမ်းလှုပ်ရှားလာပြီ။ အမေ့စောက်ရေတွေကပိုပြီးရွှဲရွှဲရိုက်အောင်ထွက်လာပေမယ့်၊အရေတွေကပိုစီးပျစ်လာပြီးကော်ကြိုတဲ့အခါမှာညောင်စီးကျလာသလိုအဖြူရောင်စီးစီးအနှစ်တွေဖြစ်လာပြီ။ အမေ့ဖင် (စောက်ပေါက်) ထဲကို ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်ဖြစ်နေတဲ့ကျနော့်လီးပတ်လည်မှာ၊ လီးကိုထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်တိုင်း စောက်ရည်အနှစ်တွေကကော်တွေလိုကပ်ကပ်ပြီးပါလာတယ်။ ဒါကအမေ့ ကာမရာဂဆန္ဒများအစွမ်းကုန်တက်နေပြီးတော့အရမ်းကောင်းနေပြီဆိုတာပြနေတယ်။
“အိုးးးး..အာ….ရှီးးးး…အာ့ဟ်…”
“ရပ်လိုက်ရင်ကောင်းမလားမေမေ..”
အမေအထွတ်အထိပ်ရောက်တော့မယ်ဆိုတာကိုသိနေလို့၊ ကျနော်ကရီရင်း အမေကသိကအောင့်ဖြစ်သွားအောင်၊ နည်းနည်းတော့စလိုက်တယ်။ သူ့ကိုစနေမှန်းသိတော အမေကသမင်လည်ပြန်တစ်ချက်လှည့်ကြည့်လာပြီး၊ ကျနော့ကိုမျက်စောင်းထိုးပြီးနှုတ်ခမ်းစူပြလာတယ်။ ပြီးတော့ဟိုဘက်ပြန်လှည့်သွားပြီး လက်တစ်ဖက်ကကျနော့်တင်ပါးကိုလှမ်းဖက်ဆွဲလိုက်ပြီး လက်သည်းနဲ့ဆိတ်တယ်။ အဓိပ္ပါယ်က ၊ ရပ်ရဲရပ်ကြည့်သိမယ်ဆိုတဲ့အထာပေါ့။ ကျနော်ကတော့ကြိတ်ပဲပြုံးပြီး တဖတ်ဖတ်နဲ့ပြင်းပြင်းဆက်ဆောင့်ပေးနေလိုက််တယ်။ တင်ပါးကိုကိုင်ထားတဲ့အမေ့လက်တွေက ဆက်မဆိတ်တော့ပဲ၊ မြန်မြန်ပြင်းပြင်းဆောင့်လိုးပေးပါဆိုတဲ့သဘောနဲ့.၊ ဆောင့်လိုက်တိုင်း ဖင်ကြီးကိုဆွဲဆွဲချပေးနေတယ်။
ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..၊ ဖုတ်..ဖုတ်. ၊ ဇုတ်..ဇုတ်..ဇုတ်..ဗြစ်..
“အာ့..အားးးး..အမလေးး..အာ့ဟ်ဟ်..”
အမေ့ဖင်နဲ့ကျနော့်ဆီးစပ်ပေါင်ခြံ ဆောင့်သံတွေကတဖြည်းဖြည်းပိုပြီးကျယ်လာတယ်၊ အားပြင်းလာတယ်။ အမေ့စောက်ဖုတ်ကြီးကကျနော့်လီးကိုအတင်းဆွဲညှစ်နေပြီ။ ကျနော့်လီးထဲကလရည်တွေကိုအတင်းဆွဲစုပ်ယူနေပြီ။ တစ်ချိန်ထဲမှာအမေကတဆတ်ဆတ်တုန်တက်အကြောဆွဲသလိုဖြစ်ပြီးခေါင်းစိုက်ကျသွားတယ်။ ကျနော့်လီးထဲကသုက်ရည်တွေကလည်းမထိမ်းနိုင်မထိမ်းနိုင်အရှိန်နဲ့ဆောင့်ပန်းထွက်လာပြီးအမေ့စောက်ခေါင်းမွေးလမ်းကြောင်းတဆုံး၊ သားအိမ်ဝအထိရောက်အောင်ပန်းထုတ်ထည့်လိုက်ပါတော့တယ်။
အမေလည်း ဆယ်စက္ကန့်ကြာလောက်တစ်ကြိမ်၊ ဆတ်ခနဲဆတ်ခနဲအကြောဆွဲပြီး၊ ပြီးမြောက်ခြင်းရဲ့နိဗ္ဗာန် အရသာကိုခံနေတာ ၇ ကြိမ် ၈ ကြိမ်လောက်ကျမှငြိမ်ကျသွားတော့တယ်။ တချိန်ထဲမှာပဲကျနော့်လီးထဲမှာလည်း လရည်တစက်မှမကျန်အောင်တဆတ်ဆတ်နဲ့ ဆက်ပြီးညှစ်ပန်းထည့်နေမိပါတယ်။
ဒါလောက်ကုန်သွားတာတောင်အမေကခါးကိုနွဲ့ပြီးဖင်ကြီးကိုဆက်လှုပ်ပေးနေသေးတာက၊ ခံမယ်ဆိုရင်ခံလို့ရသေးတယ်ဆိုတဲ့အချက်ကိုပြနေတာ။ ကျနော့်လီးကလည်းစောက်ဖုတ်ထဲမှာလုံးဝပျော့ကျမသွားပဲ၊ မာတစ်ပြီးနေနေသေးတယ်။
“နင်တဖြည်းဖြည်းနဲ့နယ်ချဲ့လာနေပြီနော်..၊အခုကြည့်ဧည့်ခန်းရှေ့တောင်ရောက်လာပြီ။ ဒီပုံစံအတိုင်းဆိုဒီအိမ်ထဲမှာ ဘယ်တော့မှသားအမိလိုပြန်နေလို့ရတော့မှာလဲ..”
အမေကညည်းပြောပြောတယ်။
“ရေချိုးခန်းနဲ့ ဧည့်ခန်းကလွဲရင်ပေါ့..မေမေရယ်..။ ကျန်တဲ့အခန်းတွေမှာနေလို့ရပါသေးတယ်..”
ကျနော်က အမေ့စောက်ဖုတ်ထဲမှာပဲရှိနေသေးတဲ့လီးကိုဆွဆွပြီးဆက်မွှေရင်း အသွင်းအထုတ်တောက်လျှောက်လုပ်ပေးနေလိုက်တယ်။
“အမယ်..!တောင်လာပြန်ပြီ။ မကျသေးဘူးကြည့်..၊ လာလေ..စမ်းကြည့်ရအောင်၊ ငါ့ကိုဘယ်နှစ်ရေလောက်ဆက်ထွက်တဲ့အထိခံနိုင်ရည်ရှိမလဲ၊ ဆက်စနေနိုင်မလဲလို့..”
အမေကကျနော့်ကိုဆိုဖာပေါ်ပက်လက်တွန်းလှဲလိုက်လို့သူ့ကိုယ်ကိုတစ်ပတ်လှည့်ပြီးအပေါ်ကိုတက်ခွလိုက်တယ်။ ကျနော့်လီးကကျွတ်ထွက်မသွားသေးတဲ့အနေအထားမှာ အမေကမြင်းစီးပြီးဆက်လှုပ်ပေးနေတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာအမေ့ဟန်းဖုန်းက
အဝင််ဖုန်းခေါ်သံကမြည်လာတယ်။
“ခဏနေဦး..၊မေမေဖုန်းသွားကိုင်လိုက်ဦးမယ်”
အမေကစောစောပိုင်းက ထမင်းစားစားပွဲပေါ်မှာချမိခဲ့တဲ့ဖုန်းကိုသွားယူလာခဲ့ပြီးလက်ခံပြောနေတယ်။ စောစောကတစ်ချီလိုးပြီးထားခဲ့တော့ အမေ့တီရှပ်အဖြူလေးကချွေးတွေနဲ့စို့ပြီး ရွှဲနေပြီ။ ချွေးနဲ့ကပ်နေတဲ့အပြင် ဘရာစီရာဝတ်မထားတော့.. နို့သီးခေါင်းလေးတွေအတောင့်လိုက်စူထွက်နေတာပေါ့။ အောက်ပိုင်းမှာတော့ဖင်တုံးလုံးနဲ့ပေါ့။ စောစောကဆိုဖာပေါ်မှာမှောက်လိုးထားခံရတုန်ကထဲက အချွတ်ခံခဲ့ရပြီးသားလေ..။ အမေ့စောက်ပတ်မှာရော၊ စောက်မွေးတွေပေါ်မှာပါလရည်နဲ့လိုးရေတွေကကပ်စီးပြီးပေပွနေတယ်။
ကျနော်ကမီးဖိုခန်းထဲက၊ ထမင်းစားစားပွဲနားမှာရှိနေတဲ့အမေ့နောက်ကိုလျှောက်လိုက်ပြီးသွားလိုက်တယ်။ မတ်တပ်ရပ်ဖုန်းပြောနေတဲ့အမေ့ကိုကျနော်ကပွေ့ချီပြီးစားပွဲပေါ်မှာထိုင်ရက်တင်ပေးလိုက်တယ်။ တဆက်ထဲမျာပဲအမေ့ဖင်တုံးလုံးလေးကိုဖြဲ၊ ပေါင်ကြီးနှစ်လုံးကိုလက်နဲ့ဘေးတွန်းထားပြီးတော့၊ ခေါင်းကိုငုံ့လိုက်ပြီးစောစောကကျနော်လိုးထားလို့ထွက်နေ၊ ပေနေတဲ့တဲ့ပျစ်ချွဲချွဲလိုးရေတွေကိုကုန်းပြီးယက်ပေးလိုက်တော့တယ်။
အမေက ကမန်းကတန်းလက်ကာပြီးဆွဲပိတ်နေပေမယ့်၊ ဖုန်းပြောနေလို့လက်တစ်ဘက်ကလည်းမအားတော့၊ တကယ်မတားနိုင်တော့ပဲအဖုတ်ယက်ခံလိုက်ရတော့တယ်။ အမေကဖုန်းဆက်ပြောလို့ကောင်းနေတုန်းပဲ။ အရေးကောင်းဒိန်းဒေါင်းဖျက်ဆိုသလို ဒီအချိန်မှဘယ်သူကဆက်နေမှန်းမသိဘူး။ ကျနော်ကလည်းဘယ်သူပဲဖြစ်ဖြစ်စိတ်မဝင်စားပါဘူး။ အောက်ပိုင်းလွတ်သွားပြီးဖင်ပြောင်လေးဖြစ်နေတဲ့အမေ့စောက်ဖုတ်ကိုပဲဖြဲပြီးလျှာစောင်းတင်ပြီးလိုက်ထိုးယက်ပေးနေတယ်။ လျှာဖျားနဲ့ပတ်မွှေတယ်။ အမေ့တစ်ကိုယ်လုံးကဘယ်ညာယိမ်းပြီးတွန့်လိမ်ကောက်ကွေးနေပြီ။
ကျနော်ကထမင်းစားစားပွဲပေါ်မှာကုန်းပြီးအမေ့ကိုလုံးဝပက်လက်လေးတင်ထားပေးလိုက်တယ်။
အမေ့လက်ကဖုန်းကိုကိုင်ထားပြီးနားရွက်နဲ့ကပ်ထားရင်းပြောနေတုန်းပဲ။ အမေ့စောက်ဖုတ်ကစားပွဲစောင်းမှာမေးတင်နေတဲ့အနေအထားမှာရှိတယ်။ ကျနော်အမေ့ပေါင်ကိုဖြဲ၊ လက်ကိုလျှိုသွင်းပြီးစောက်ဖုတ်ကြီးကိုဖြဲချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့စားပွဲစောင်းမှာပဲတက်ခွပြီး၊ စောက်ခေါင်းကိုလီးနဲ့တေ့ပြီးလထစ်ကြီးကိုဗြစ်ခနဲထိုးသွင်းချလိုက်တော့တယ်။ လီးကလွယ်လွယ်ကူကူပဲဝင်သွားပါတယ်။ ခုနတင်လေးကအချီတုန်းက အမေ့စောက်ခေါင်းထဲမှာချောဆီတွေကအပြည့်ရှိနေပြီးသားလေ။
—————————————–
အပိုင်း(၁၇) ဆက်ရန်
အပိုင်း(၁၇) – ပြောင်းပြန်လှန်လိုက်တဲ့ပလန်
လီးဝင်သွားပြီးတဲ့နောက်တာ့ထုံးစံအတိုင်းပြီးပြည့်စုံတဲ့လိုးခြင်းဖြစ်အောင်၊ လုပ်ငန်းစဥ်အတိုင်းဆက်သွားရတာပေါ့။ လီးဆိပ်တက်လာပြီဖြစ်တဲ့အမေလည်းနဖူးကြောလေးတွေရှုံ့အောင်ကောင်းနေပြီ..။ မျက်နှာကလည်းမရမ်းသီးတစ်ဝက်၊ သံပုရာသီးတစ်ဝက်စားထားသလိုပဲ။ လီးအတောင့်လိုက်ဝင်နေလို့အရမ်းဖီလင်တက်နေပေမယ့် အမေညည်းသံထွက်ချင်နေတယ်၊ ညည်းလို့မရဘူး။ ဖုန်းပြောနေတာကတဖက်လေ။ အမေလည်းအတင်းနှာခေါင်းရှုံ့ပြီးအသံမထွက်အောင်ကြိတ်အောင့်ထားရတယ်။
နောက်ဆုံးတော့အမေက လိုင်းဖြတ်ပြီး ဖုန်းချပစ်လိုက်တယ်၊ ကျနော်လည်းခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်ချက်တွေနဲ့အရှိန်တင်လိုက်တော့ အမေ့တကိုယ်လုံးလှုပ်ခါလာလို့ နိူ့အုံကြီးတွေခါထွက်လာပြီးဘေင်ဘင်ခတ်လာတယ်။ ပါးစပ်ဟပြီးစုမ့်သန်သင်္ဘောသီးထောင်းခပ်စပ်စပ်စားနေရသလိုရှုးရှုးရှဲရှဲနဲ့စုပ်သပ်ပြီးတော့ညည်းနေတာ။
“အာ့..အာ့..အာ့..ရှူးးး..စစ်စ်ရှ်..ကျွတ်ကျွတ်..စစ်စ်..အူးးးဖြေး..ဖြေး..”
စောစောက အမေကဖုန်းအတင်းဖြတ်ချထားခဲ့ပေမယ့်.. ဖြစ်ချင်တော့ဒီနေ့မှပဲကိစ္စတွေကများမြောင်လိုက်တာ။ သိပ်မကြာလိုက်ခင်မှာပဲ နောက်ထပ်ဖုန်းကောတစ်ခုကထပ်ဝင်လာပြန်တယ်။
“ဟယ်..လို..”
အမေ စောစောလေးက အနားမှာပဲချထားတဲ့ဖုံးကိုကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး ခလုပ်စိမ်းကိုနှိပ်လို့ပြန်ဖြေနေတယ်။ ကျနော်ကအမေဘာလုပ်လုပ်စိတ်ကိုမဝင်စားတော့ဘူး။ အမေ့စောက်ဖုတ်ကိုလိုးဖို့လောက်ပဲပိုးကဥိးနှောက်ထဲရောက်နေတာ။ ဒါကြောင့်ဘာသိဘာသာဘဲ ဆက်လိုးပေးနေလိုက်တယ်။ အမေကကျနော့်ကိုမျက်မှောင်ကြုတ်ပြပြီးဆက်မလုပ်ဖို့အချက်ပြနေပေမယ့် ကျနော်ကခပ်ကြမ်းကြမ်းတစ်ချက်ဆောင့်ချလိုက်တာမှ၊ ာအမေနင့်ကနဲဖြစ်သွားပြီးအော်မလို့လုပ်ပေမယ့်သတိရသွားလို့ကမန်းကတန်းသူ့ပါးစပ်ကိုပြန်လက်နဲ့အုပ်မိလိုက်လို့တော်သေးတယ်။ အဲ့ဒီတော့မှကျနော်လည်းအမေပြောပါစေတော့ဆိုပြီးဆက်မလှုပ်ပဲစိမ်ပြီးစောင့်ပေးနေလိုက်တယ်။ ခဏကြာတော့ အမေက ဖုန်းထဲမှာဟိုဘက်ကိုပြန်ပြောနေတာကိုကြားလိုက်ရတယ်။
“အားတော့နာပါတယ်သူဌေးရယ်၊ ကျမကိုအလုပ်ကအပြီးထွက်ခွင့်ပေးပါ။ ကျမလည်းအသက်ကြီးနေပါပြီ၊ ဒီမှာကျမယောက်ျားကလည်းနားခိုင်းနေလို့ပါ..။ နောက်နေ့မှ၊ ကျမလာပြီးရှင်းစရာရှိတာတွေရှင်းပြီး၊ ပစ္စည်းတွေလာသိမ်းရင်းနဲ့ ထွက်စာမှာလက်မှတ်ထိုးပေးပါ့မယ်..”
အမေကဖုန်းပြောနေတုန်မှားမျက်ခုံကိုးချီပြီးကျနော့်ကိုကြည့်ရင်းမျက်စိတစ်ဖက်ပါမှိတ်ပြလိုက်သေးတယ်။ ပြောပြီးတာနဲ့အမေကအမြန်ပဲဖုန်းချလိုက်တယ်။ အမေက ဖုန်းချလိုက်ပြီးတာနဲ့အောင့်ထားတာတွေလွှတ်လိုက်တော့အသက်ရှုသံတွေတရှူးရှူး တဟက်ဟက်နဲ့ ထွက်လာတော့တယ်။
“ရှူးးး..ရှူးးး..ခူ့..ခူ့..ရှုူးးး ဟက်..ဟက်.. ”
ပြီတော့ခေါင်းလေးအသာထောင်ပြီးသူ့သားလီးကြီးအတောင့်လိုက်ကြီးအစိုက်ခံထားနေရပြီးဝင်လိုက်ထွက်လိုက်ဖြစ်နေတဲ့ကိုယ့်စောက်ဖုတ်ကိုယ်စိတ်ဝင်တစားနဲ့ပြန်ကြည့်နေတယ်။ ပြီးတော့ခေါင်းပြန်ချပြီးမျက်လုံးကိုစုံပိတ်၊ ပါးစပ်ကိုဟပြီးအသံလွှတ်ညည်းပြန်တယ်။ နှာခေါင်းတွေပါးကြောတွေလည်းတအားရှုံ့ထားတယ်။ ခံစားနေရတဲ့ဖီလင်ကကောင်းလွန်းလို့မဲ့ရွဲ့နေရပြီလေ။
“စီးးးရှ်ရှ် အားးဟာ့..အားးးဟ်. စူးး..အာ့..အမလေးးးလေးး..”
အမေ..စောစောကအောင့်အည်းပြီးအတင်းချုပ်ထားရတဲ့အသံတွေကပွင့်ထွက်လာပြီပေါ့..။
“ဝင်းနော်..၊ မေမေ့ကိုစနေတာမပြီးနိုင်၊ မစီးနိုင်တော့ဘူးဟုတ်လား။ လာခဲ့. မနက်ဖြန်လမ်းမလျှောက်နိုင်ပဲဝမ်းလျားထိုးပဲသွားနိုင်အောင်လုပ်ပေးလိုက်မယ်..လာ..”
အမေက ကျနော့်ကိုလိုးနိုင်ရန်ကောဆိုပြီးအူယားလာတယ်ထင်ပါတယ်။ မျက်လုံးပြူး ခေါင်းညိတ်ပြပြီး တင်ဆုံကြီးကိုစားပွဲပေါ်တည်ထားလို့၊ ဖင်ကြီးကိုကြွပေးကော့ပေးပြီးစကောဝိုင်းပေးတော့တယ်။ ပါးစပ်ကလည်း..၊
“ဆောင့်စမ်း..၊ လိုးစမ်း..၊ သေအောင်ဆောင့်စမ်း၊ နင်ဘယ်လောက်ဆောင့်နိုင်မလဲ..”
“ဒီမှာသိပ်အဆင်မပြေဘူးမိန်းမရယ်..။ အိပ်ခန်းထဲသွားရအောင်လား..”
ကျနော်ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကိုပြတ်ပြတ်သားသားချလိုက်တယ်။ ဒီလောက်တောင်အဖြစ်သည်းလှတဲ့အမေ။ ဒီအိမ်ထဲမှာသားအမိလိုပဲနေမယ်ဆိုတဲ့အမေ။ အခုဒီညမှာပဲ ဒီအိမ်ထဲမှာတင်မကဘူး သူ့ကိုယ်ပိုင်အိပ်ခန်းထဲမှာအထိ၊ ကျနော်မယားအဖြစ်ကျဆင်းစေရမယ်။ ဒီလိုစိတ်ထဲကကြုံးဝါးပြီး၊ အမေ့ကိုကောက်ပွေ့ပြီးချီလိုက်ရင်း၊ အမေ့အိပ်ခန်းဖက်ကိုလျှောက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ လိုးနေရက်အနေအထားပဲ နဲ့ကောက်’မ’လာလို့ပ လီးကိုစောက်ပတ်ထဲကမချွတ်ပဲစိမ်ထားရင်း တန်းလန်းကြီးနဲ့လေ..၊ သူ့ဖင်ကြီးကိုပေါင်ခြံနားအတင်းကပ်ဆွဲပြီးမလာတာ။ အမေကလည်းသူ့ကိုပွေ့ချီလိုက်တာကိုသိတာနဲ့ ကျနော့်လည်ပင်းကိုသိုင်းဖက်၊ ခြေထောက်နှစ်ဘက်ကလည်းကျနော့်ခါးကိုသိုင်းပြီးခွဖက်ထားရင်း လိုက်လာတယ်။ အမေသိလိုက်ပါပြီကျနော်ကအမေ့ကို့ သူ့အခန်းထဲခေါ်သွားပြီး၊ သူ့ကုတင်ပေါ်မှာတင်သူ့ကိုအပြီးအစီးလိုးပြီး ထာဝရ၊ မယားဇာတ်သွင်းတော့မယ်ဆိုတာကိုလေ။
သူ့အိပ်ခန်းထဲခေါ်လိုးတော့မယ်ဆိုတာသိနေပေမယ့်အမေ့မှာဘယ်လိုမှတားဆီးနိုင်စွမ်းအားမရှိတော့ပါဘူး။
စောက်ဖုတ်ထဲလီးအတောင့်လိုက်ကြီးဝင်ပြီး ကာမအရသာအထွတ်အထိပ်ကိုရောက်ဖို့တည်းတည်းလေးကျန်တော့ခါမှ၊ အတင်းငြင်းဆန်ရုန်းထွက်သွားဖို့အားမပါတော့ပါဘူး။ အရင်က..၊ ဘာညာသာရကာတွေ ပြောပြီးကန့်သတ်ချက်တွေထုတ်နေတဲ့အမေ၊ အခုတော့ ကိုယ်ပိုင်ကုတင်ပေါ်မှာပဲ၏သားဖြစ်သူရဲ့အလိုးကို စုံမှိတ်ခံပြီးမယားအဖြစ်လက်ခံလိုက်ဖို့အတွက် ဆန္ဒနောက်ကိုမျှောပါပေးလိုက်ပါတော့တယ်။
ကျနော်အမေ့ကိုသူ့ကုတင်ပေါ်မှာပက်လက်လေးချပေးလိုက်တယ်။ အဲဒီနောက်မှာတော့အမေ့ရဲ့ဝိညာဥ်၊ သွေး၊လှုပ်ရှားမှု အရိပ်အယောင်တွေသက်ဝင်နေတဲ့၊ အမေ့အခန်းအမေ့ကုတင်ပေါ်မှာပဲ၊ ကျနော်တို့သားအမိနှစ်ယောက် လိုးလက်စအချစ်ဂိမ်းပွဲကြီးကို၊ ဂိမ်းအိုဗာဖြစ်တဲ့အထိဆက်ဆော့ပြီးတော့၊ အမှန်တကယ်လင်မယားအစစ်အမှန်ဘဝကိုခံယူတည်ဆောက်လိုက်ကြတော့တယ်။ အတော်လေးကြာတော့ ကျနော့်ကိုပက်လက်လှန်လှဲခိုင်းပြီးတော့၊ အမေကတလှည့်တက်ခွတယ်။
“ကဲ..ကိုယ့်အခန်းထဲအထိရောက်အောင်ပေးလိုးမိခဲ့ပြီး၊ ဒီအခြေအနေရောက်ခဲ့မှတော့၊ ပေါက်တဲ့နဖူးမထူးတော့ပါဘူး။ ဘာမှမကျန်အောင်ဆက်လိုးကြတာပေါ့.. ”
အမေကအပေါ်ကခွပြီးမီးကုန်ယမ်းကုန်ကြမ်းတော့တယ်။ ကျနော်လည်းအောက်ကနေအားပါပါနဲ့ကော့ပြီးဆောင့်ဆောင့်တင်ပေးတယ်။ နောက်ဆုံးတော့အမေ့ရဲ့မွေးလမ်းကြောင်းသားအိမ်ထဲမှာ အမေနဲ့ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့မျိုးဆက်သွေးရည်တွေအကြိမ်ကြိမ်အထပ်ဆက်ပြီးတော့ရောနှောပေါင်းစည်းပေါင်းစပ်မိကြပြန်တယ်။
အမေ့စောက်ဖုတ်ကြီးထဲကကျနော့်လီးကိုတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဆွဲစုပ်ဖိညှစ်ရင်းကျနော့်သုက်သွေးတွေကိုအကုန်စုပ်ယူနေတယ်။အမေကျနော့်ကိုယ်ပေါ်ကိုမှောက်ရက်ကြီးကျလာပြီးခေါင်းကြီးစိုက်လို့ ကျနော့်ကိုကြုံးဖက်ထားတယ်။ ကျနော်ကလည်းအမေ့နို့လုံးအယ်အယ်ကြီးတွေကိုလှမ်းဟပ်ပြီးအားရပါးရစို့ပေးနေတယ်။ နောက်ဆုံးနှစ်ယောက်စလုံးအမောပြေပြီးငြိမ်ကျသွားတော့မှအမေကပြောလာတယ်။
“ကဲ..ကိုယ့်ကိုမွေးပေးထားတဲ့အမေအရင်းကြီးကို၊ မေမေ့အိပ်ခန်းထဲအထိ၊ မေမေ့ကုတင်ပေါ်အထိကျူးကျူးကျော်ကျော်နဲ့လာတက်လိုးပြီးသွားပြီ..။ ဘယ်လိုသားမျိုးလဲ..အဲဒါက..ဟင်!..။ အိမ်ထဲမှာနေရင်သားအမိလိုပဲနေမယ်ဆိုတဲ့သဘောတူညီချက်ကိုဘယ်လိုဆက်ထိမ်းလို့ရတောာ့မှာလဲ..”
အမေကသူ့ရဲ့ချွေးစို့နေတဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေးကိုကျနော့်ရင်ဘတ်ပေါ်ကုန်းမှောက်ပြီးဖက်ထားရင်းကပါးချင်းကပ်ပြီးညည်းပြောပြောနေတယ်။ အမေနဲ့ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့လီးနဲ့စောက်ဖုတ်ကလိုးပြီးသွားပေမယ့် တန်းလန်းကြီးစွပ်ရက်သားကမချွတ်ရသေးဘူး။ ကျနော်အမေနဲ့လိုးလာတာကြာခဲ့ပြီ။ လိုးတိုင်းလည်းပြီးပြီးချင်မချွတ်ပဲစိမ်ထားရတာကိုနှစ်ယောက်စလုံးကသဘောကျကြတယ်။ ကူ့ဘာသူပျော့ပြီးမှကျွတ်ထွက်သွားတဲ့အထိလွှတ်ပေးထားတာ။ အခုလည်းဒီလိုပါပဲ။
“အခုပုံစံအတိုင်းဆို လင်မယားအဖြစ်နဲ့နေလို့ရတဲ့နေရာတွေကထပ်တိုးသတ်မှတ်ရတော့မယ်ထင်တယ် ချစ်မရဲ့..။ ရေချိုးခန်းရယ်၊ ဧည့်ခန်းရယ်။ မီးဖိုခန်းနဲ့ထမင်းစား စားပွဲရယ်၊ ပြီးတော့ချစ်မရဲ့အိပ်ခန်းရယ်ပေါ့။ ကျန်တာဆိုလို့ ဝင်းရဲ့အိပ်ခန်းတစ်ခုပဲရှိတော့တယ်။ သားအမိလိုနေချင်ရင်ဝင်းအခန်မှာခဏသွားနေကြတာပေါ့နော်..မ..အဲ..မိန်းမရယ်..”
“သွားပါ .. ကလိမ်ကကျစ်လေး၊ တစ်အိမ်လုံးကိုလိုနီနယ်ချဲ့လုပ်ပြီးလျှောက်သိမ်းထားပြီးတော့..ခုလည်းကြည့်..၊ ကိုယ့်အခန်းတောင်ကိုယ်လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေခွင့်မရှိတော့ဘူး။ ကိုယ့်အခန်းကိုယ်နေရင်းသူ့မယားဖြစ်ပေးရမယ့်ဘဝ..ပြီးတော့ပိုင်စိုးပိုင်နင်းနဲ့၊ အမေ့အခန်းဝင်လိုးပြီးတာနဲ့ တခါထဲပိုင်စိုးပိုင်နင်းနဲ့ခေါ်တော့တာပဲ မိန်းမလေး..ဘာလေးနဲ့..၊ ကိုယ့်အမေကိုများ..၊သွား..ခေါ်ဘူး..”
အမေကမျက်စောင်းအကြီးကြီးထိုးပြီးပြောလိုက်ပေမယ့်၊ အဲဒီပြောပုံအမူအယာလေးကိုကလှနေတာ။ စိတ်ထဲကျလိ..ကျလိ..နဲ့..ဖက်နမ်းချင်စရာ။ အေးလေသူ့ပုံကတကယ်စိတ်ဆိုးတာမှမဟုတ်တာ။ အခုလေးတင်လရည်ဝင်ထားတာကြီးကို..၊ စိတ်ဆိုးရက်ပါ့မလား။
ကျနော်ကစူပြနေတဲ့အမေ့နှုတ်ခမ်းလေးကိုကစ်ဆင်ခပ်ကြမ်းကြမ်းတစ်ချက် ဆွဲစုပ်ပြီးနမ်းလိုက်ရင်း..။
“အမှန်တော့..မေမေရ..၊ ဝင်းတို့မေမေတို့ကအတွေးအခေါ်နဲ့၊ ပလန်တွေကပြောင်းပြန်ဖြစ်နေတာ..သိလား..”
“ဘယ်လိုလဲ..အဲဒါကဘာကိုဆိုလိုတာလဲ..”
“ဒီလိုလေ..၊ သူများတွေက ဝင်းတို့လိုပုံစံမျိုးလုပ်မယ်ဆိုပါစို့..၊ အိမ်ထဲမှာကတခြားအိမ်သားတွေရှိနေလို့ခိုးစားရမယ်အလုပ်မျိုးမဟုတ်လား..။ အဲ့လိုဆိုရင် အိမ်ထဲမှာကျရင်ပုံမှန်နေပြပြီး၊ အပြင်ကျမှခိုးစားကြမှအဆင်ပြေမှာပေါ့..”
“အင်း..ဆိုစမ်းပါဦး..”
“အခုဝင်းတို့ကေ့စ်ကျတော့သူများနဲ့မတူဘူးလေ။ ဒီအိမ်ထဲမှာက၊ ဒီနှစ်ယောက်ကလွဲလို့ဘယ်သူမှမရှိတာပဲ။ ဘယ်သူမှအမှတ်တမဲ့သိသွားလို့၊ သူခိုးလူမိသွားမှာလည်းပူစရာမလိုဘူးလေ။ ဘယ်သူ့အမြင်နဲ့ဝေဖန်ချက်ကိုမှလည်းအားနာစရာမလိုဘူး။ အိမ်ထဲမှာကဘယ်သူမှအပြစ်တင်မယ့်သူမရှိဘူးပေါ့။ အားနာရမှာ၊ သူများရိပ်မိမှာကိုကြောက်ရမှာကအိမ်အပြင်ကပတ်ဝန်းကျင်ပဲ.. ”
“အပြင်ထွက်မှလင်မယားလိုနေကြမယ်သာဆိုရင်၊ အပြင်ပတ်ဝန်းကျင်မှာမှ ဝင်းတို့က သားအမိတွေဆိုတာကို၊ သိနေသူတွေကပိုများတယ်။ ဝင်းသူငယ်ချင်းတွေ၊ မေမေ့မိတ်ဆွေတွေ၊ အနီးစပ်ဆုံးအရပ်ထဲကလူတွေအကုန်ပေါ့။ အပြင်ရောက်မှလင်မယားလိုနေပြီး အချစ်စမ်းပြီးဆော့မိလို့၊ ပွတ်သီးပွတ်သပ်နေမိကြလို့၊ သူများသတိထားမိသွားရင်ရော။ သိတဲ့သူတွေကသတိပြုမိသွားလ်ုပုံမှန်မဟုတ်ဘူးဆိုတာရိပ်မိသွားတော့မှပိုပြီးအန္တရာယ်ရှိနိုင်တာ။ ဥပမာဆိုပါတော့လရောင်းကမ်းခြေတုန်းက၊ ဝင်းတို့နည်းနည်းလေးစိတ်လွတ်လက်လွတ်ဆော့လိုက်မိတာနဲ့ပဲ၊ လူတွေဝိုင်းအုံကြည့်တယ်မဟုတ်လား၊ တကယ်လို့ဝင်းတို့ကသားအမိအရင်းတွေဆိုတာ၊ သိတဲ့လူတွေပါလာရင်ကွဲပြီပေါ့..”
“အခုဒီအိမ်ထဲမှာကျတော့၊ နှစ်ယောက်ထဲဘယ်လောက်လွတ်လပ်လဲ။ ဘယ်သူမှာပြောမယ်လူမရှိ၊ အားနာဂရုစိုက်ရမယ့်သူမရှိဘူးလေ။ နှစ်ယောက်ထဲရှိတာ ဘာလျှို့ဝှက်ချက်မှပေါက်ကြားစရာမရှိတော့ဘူး”
“ဟဲ့..ဘယ်သူမှမသိပေမယ့်..၊ အိမ်စောင့်နတ်ကသိတယ်ဟဲ့..”
—————————————–
အပိုင်း(၁၈) ဆက်ရန်
အပိုင်း(၁၈) – (ဇာတ်သိမ်း) – ကျွံတဲ့အပေါက်ပဲစွဲတော့တယ်
“အိမ်စောင့်နတ်ကလည်းအခုလောက်ဆိုရင်ရိုးသွားလောက်ပါပြီမိန်းမရာ။ ရှိသမျှအခန်းတွေမှာ၊ ဒါပဲလုပ်နေတာသူမြင်မှာကိုး။ သူဘာမှပြောတော့မှာမဟုတ်ဘူး။ မအမြင်ကိုပြောင်းလိုက်ပါတော့နော်..။ အခုဝင်းတို့ကဒီအိမ်ထဲကလင်မယား။ ဒီအိမ်လေးကဝင်းနဲ့ မတို့ လင်မယားပိုင်ဆိုင်တဲ့ချစ်ဘုံဗိမာန်အိမ်ကလေး။ ဒီအိမ်ထဲမှာဘယ်သူမှကန့်ကွက်မယ့်သူမရှိဘူး၊ တားဆီးမယ်သူမရှိဘူး၊ အမနာပပြောမယ့်သူမရှိဘူး။ ကြိုက်တဲ့အချိန်။ ကြိုက်တဲ့အခန်းမှာချစ်လို့ရတယ်။ အရမ်းလွတ်လပ်တဲ့ချစ်ကျွန်းသာယာလေးကို ဒီအိမ်ထဲမှာပဲတည်ဆောက်ပြီးပျော်မွေ့နေပါလိုက်တော့မောင့်မိန်းမရယ်..”
“အမယ်..မယ်..သူ့ကိုယ်သူများမောင်တဲ့..ခစ်ခ်ခ်..”
“မက မောင့်မိန်းမလေ..လင်မယားစစ်စစ်ဖြစ်လာမှတော့..ကိုယ့်မောင်အရွယ်မို့အဆင်ပြေအောင်ခေါ်ခိုင်းတာ.. ၊ အမေနဲ့သားဆိုတဲ့အရိပ်ကလိုက်ထိုးနေမှာကိုမိန်းမကအတွေးများပြီး၊ စိတ်ရှုပ်နေမှာကိုစိုးရိမ်လို့ပါ။ ဒါမှမဟုတ်အရင်ခေါ်နေကျအတိုင်း၊ သားလိုပဲခေါ်ချင်နေလား၊ ရတယ်..မသဘောပဲ။ မိန်းမပဲဖြစ်ဖြစ်၊ မေမေပဲဖြစ်ဖြစ်၊ လိုးတာကတော့လိုးမှာပဲ..။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်မောင်ကတော့ ကိုယ့်မိန်းမမို့၊ မိန်းမလို့ပဲခေါ်မှာပဲ..”
အမေကဟက်ဟက်ပက်ပက်ရီပြီး..။
“ဘာလို့..မောင်လို့ခေါ်ရမှာလည်း..၊ မိန်းမလို့ခေါ်နေတဲ့သူရှိနေမှတော့၊ အတိုင်အဖောက်ညီအောင်၊ ယောက်ျားပဲခေါ်တော့မှာပေါ့ယောက်ျားရဲ့..။ စောစောက နန်စီသူဌေးကဖုန်းဆက်လာတာ ဘာပြန်ပြောလိုက်လဲမကြားလိုက်ဘူးလား..။ ကျမယောက်ျားက နားခိုင်းနေလို့ဆက်မလုပ်တော့ပါဘူးဆိုပြီး၊ငြင်းလွှတ်လိုက်တာ မကြားဘူးလား။ အဲဒီယောက်ျားကဘယ်သူဆိုတာမသိဘူးလား..၊ လည်မလိုလိုနဲ့သိပ်တုံးတာပဲ..”
မေမေကကျနော့်ကိုပြန်ထည့်နေသေးတယ်။
“အင်းပါမိန်းမရယ်..မောင်က မယောက်ျားပါ။ မိန်းမကိုမောင်တင့်တင့်တယ်တယ်မကြောင့်ကြရအောင်လုပ်ကျွေးနိုင်တဲ့အခြေအနေရှိနေပါပြီ၊ မိန်းမကိုမောင်လုပ်ကျွေးမယ်၊ မိန်းမဟိုအလုပ်ဆက်လုပ်စရာမလိုတော့ဘူး။ ပြီးတော့ခုနကပြောထားတဲ့အတိုင်းပဲလေ။ အိမ်ထဲမှာဆိုလွတ်လွတ်လပ်လပ်နေကြပြီး၊ အပြင်ထွက်မှ လူတွေရှေ့မှာ မဖြစ်မနေ သားအမိလိုနေပြရမယ်ဆိုတော့မှပဲ၊ အမေနဲ့သားပြန်တော်ကြရအောင်နော်..”
“ဟင်..အဲဒီလိုချည်းအပြတ်မပြောနဲ့လေ၊ ဒီအိမ်မှာနေလို့ရတဲ့တစ်ခန်းကျန်ဦးမယ်ဆို၊ ဝင်းအခန်းလေ..။ အမေနဲ့သားလက်ကျန်ဖီလင်လေးခံစားချင်ရင် ဝင်းအခန်းမှာတွေ့ကြရအောင်..နော်..နော်..ဒါလေးတခန်းတော့ချန်ထားပေးဦးနော်..”
ကျနော်ကအမေစိတ်ချမ်းသာအောင်ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ရတယ်။
အဲဒီညကတော့။ ပိုဇေရှင်အသစ်ပြောင်းသွားပြီဖြစ်တဲ့ကျနော့်မိန်းမ (မေမေ့) အခန်းမှာပဲမနက်မိုးလင်းတဲ့အထိအိပ်ခဲ့တယ်။
ဒါပေမယ့်နောက်တစ်နေ့မှာပဲကျနော့်နယ်ချဲ့သိမ်းပိုက်ခြင်းလုပ်ငန်းစစ်ဆင်ရေးကနယ်မြေအားလုံးကိုအပြီးအပိုင်သိမ်းယူနိုင်ခဲ့တော့တယ်။
×××××××××××××××××××××××××××××××××
နောက်တစ်နေ့မနက်မှာ အမေက ကျွန်တော့်အိပ်ခန်းထဲမှာ ထုံးစံအတိုင်း၊ ပစ္စည်းတွေပြင်ဆင်၊ ရှင်းလင်းသိမ်းဆည်းပေးဖို့ဝင်သွားခဲ့တယ်။ အမေက ညတုန်းကဝတ်လက်စတီရှပ်ကိုဝတ်ထားတုန်းပဲ။ ဒါပေမယ့် အောက်ပိုင်းကိုတော့ မျက်နှာသုတ်ပုဝါနဲ့ ခါးစည်းပြီးပတ်ထားတယ်။
“ဝင်း..ဒီနေ့ အလုပ်ပြန်သွားတော့မလို့လား”
ကျနော်အခန်းထဲလျှောက်ဝင်လာတာတွေ့တော့အမေက လှမ်းမေးတယ်။
“ဟုတ် မေမေ..ဒါပေမယ့် ခဏနေပါဦး.. ”
“?!?!?!?!?…”
“မေမေ”
လို့ အမေ့ကို ကျနော်ကချွဲနွဲ့တဲ့လေသံနဲ့လှမ်းခေါ်လိုက်တယ်။
“ဘာလည်းသားရဲ့..”
“ချစ်လိုက်တာ အမေရာ”
လို့ ပြောရင်းအမေ့ခါးလေးကိုလှမ်းဖက်ပြီးသူခါးမှာပတ်ထားတဲ့မျက်နှာသုတ် ပုဝါကိုဆွဲဖြုတ်ပြီးချွတ်ချလိုက်တယ်။ မေမေက သူ့ပင်တီကိုတောင် မဝတ်ရသေးတော့ တင်းကားလုံးထစ်နေတဲ့ဖင်ထွားထွားကြီးတွေနဲ့စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးက၊ ကျွန်တော့်မျက်လုံးတွေကို ချက်ချင်းပဲစိန်ခေါ်လိုက်တယ်။
အမေက ခေါင်းကိုချက်ချင်းလှည့်လာပြီး..၊
“ဟဲ့..ဟဲ့..ဘာလုပ်တာလည်း။ ဒါကသားအမိဇုန်နော်။ လင်မယားဇုန်မဟုတ်ဘူး။ ညကပဲပြောခဲ့တာနော်မမှတ်သေးဘူးလား..၊ မဟုတ်တာမလုပ်နဲ့..”
လို့ပြောပြီးရုန်းတော့တယ်။ ဒါပေမယ့်ရုန်းအားကမပါလှဘူး။ လုပ်ပြန်ပြီလားဆိုတဲ့အဓိပ္ပါယ်နဲ့မျက်စောင်းထိုးလာပြန်တယ်။ ထုံးစံအတိုင်းမျက်စောင်းနဲ့ပါးစပ်ထောင့်မှာက ဝှက်ထားတဲ့ အပြုံးစနဲ့။ ဒီလိုငြင်းလိုက်ရုန်းလိုက်လုပ်နေရတာကိုပဲအမေကသာယာနေတာလေ..။
ဒီလိုနဲ့ရမလားဗျာ၊ ဝင်း ဆိုတဲ့ကျနော်ကလည်းကိုင်မိပြီဆိုတော့မှ ဆုတ်သွား၊ လျှော့သွားတဲ့သူမဟုတ်ဘူး။ ကျနော့်လက်တွေက အမေ့နို့ကြီးတွေကိုမိမိရရကြီးဖျစ်ညှစ်ရင်းနှဲနေရင်း၊ နောက်လက်တစ်ဘက်ရဲ့လက်ချောင်းတွေကပြူးထွက်နေတဲ့အမေ့စောက်စိလေးနဲ့ စောက်ခေါင်းထဲကို၊ ဂျီပီအက်စ်ကြည့်စရာမလိုပဲ အလိုလိုရောက်သွားပါပြီ။ရင်သားတွေကို တင်းတင်းဆုပ်ရင်း ရင်သားတွပါးစပ်ကလည်း အမေ့လည်ကုပ်ကို လမ်းဟပ်ပြီးခဲလိုက်ပါတော့တယ်။
ဟောဒီကျနော့်အခန်းလေးဟာ ကျနော်တို့သဘောတူခဲ့သလိုဆိုရင်တော့၊ ဒီအိမ်ထဲရဲ့၊ တစ်ခုထဲပဲကျန်တော့တဲ့၊ သားအမိအဖြစ်ဆက်ဆံနေနိုင်တဲ့ သားအမိဇုန်ပါပဲ။ ဒါပေမယ့်ဒီဇုန်ကိုလည်းကျနော်အပြီးအပြတ်သိမ်းပိုက်ပစ်လိုက်ဖို့ ကြံစည်နေပါပြီ။ မိုနိုပိုလီကစားတာဆိုရင်ကျနော့်အတွက်ဒါနောက်ဆုံအကြွေးးသိမ်းရမယ့်မြေကွက်။ စစ်ရေးအရကြည့်မယ်ဆိုရင်တော့ ဒါကနောက်ဆုံးအလံထူထားတဲ့တောင်ကုန်းကိုသိမ်းပိုက်ရမယ့်၊ စခန်းသိမ်းတိုက်ပွဲပါ။
နောက်ဆုံးတော့ စစ်ဗျူဟာအရ၊ အားနည်းနေတဲ့ရန်သူကို လက်နက်ကြီးနဲ့ပစ်ခတ်ပြီးတောင်ကုန်းကိုရောနယ်မြေကိုပါအပြီးသတ်သိမ်းပိုက်လိုက်ပါတော့တယ်။
“အမလေးးး..ကယ်ကြပါဦးရှင်!!!! အမေနဲ့သားနယ်မြေမှာတောင်မရှောင်၊ သားကအမေ့ကို အတင်းကျင့်နေပါပြီ..ရှင့်..”
“မရဘူးးးး..ခင်ဗျားကြီးကိုသိမ်းမယ်။ ခင်ဗျားကြီးက နောက်ဆုံးကျန်တဲ့စစ်သုံ့ပန်းပဲ။ ခင်ဗျားကြီး၊ ကျုပ်ရဲ့အိမ်ထောင်ထဲမှာတစ်သက်လုံးအကျခံနေပေတော့..”
အမေနဲ့ကျနော်တို့ဒီမိုးတွေ၊ ရေတွေ၊ ရွှဲရွှဲရိုက်နေတဲ့ပွဲသိမ်းအချစ်တိုက်ပွဲကို၊ အခုလိုတစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်နောက်ရင်းစရင်းနဲ့ရေစုန်မှာမြောပါသွားကြပါတော့တယ်။
“အို..ဟင့်ဟင့်..ဟာကွာ..အိုးးး ယောက်ျားရယ်. ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ..၊ ဘာလို့..အဲ့အပေါက်ပါယက်တာလဲမရွံဘူးလား..”
“မိန်းမရယ်. အရမ်းချစ်လို့ပါဆိုတာကိုသက်ငသပြတာပါကွာ။ မောင့်အတွက်ကတော့မိန်းမတစ်ကိုယ်လုံးမှာရွံစရာနေရာဆိုလို့စပါးလုံးတစ်ထောက်စာတောင်မရှိဘူး။ နေရာတိုင်းကချစ်ချင်စရာချည်းပဲ..”
“ဟင်း..တဏှာတွေဖုံးနေတော့အကုန်လုံး အကောင်းတွေချည်းမြင်နေတော့တာပဲ..။ ဏှာဘူး..”
“ဏှာဘူးပဲဖြစ်ဖြစ်ကွာ..၊ မိန်းမခရေပွင့်လေးကလှတာကိုးလို့။ ယက်ချင်စရာလေး..ရှလွတ်..ပလပ်..ပလပ်..”
“ရှူးးးးအားး..အို..မောင်ရယ်..တော်တော့၊ ဖင်ယားတယ်. ဟင့်..”
“ဖင်ယားရင်လည်း ဖင်ခံလိုက်ပေါ့မိန်းမရယ်..”
“အိုးးးမောင်..မလုပ်ပါနဲ့ဆို..အူးးး နာတယ်..ကြည့်..ပြောနေတာမရဘူး..အာားးး၊ ဟင့်..အဲဒါမောင့်ကိုချစ်လို့ပေးတာနော်.. ဘယ်သူ့ကိုမှပေးမလုပ်ခဲ့ဖူးဘူး..”
“အေးပါကွာ..ငါ့မိန်းမကသိပ်လိမ္မာတာပဲ..ပြွတ်..”
ကျနော်တို့ချစ်ရိပ်နန်းကလေးဟောသာယာပျော်ရွှင်မှုအချစ်ကာမဂီတသံစဥ်လေးတွေနဲ့ ငြိမ့်ငြိမ့်ညောင်းညောင်းတလှည့်၊ ဟဲဗီးရော့ခ်တလှည့်၊ နောက်ခံတီးလုံးတွေနဲ့အက်ရှင်တွေကဝေစည်နေပါတော့တယ်။ အခုဆိုလဲအမေ့ဆီကကာမအရသာကိုလည်းရှိသမျှနည်းလမ်းတွေနဲ့ရနိုင်သလောက်စုံအောင်ယူခဲ့ပြီးပါပြီ။ အပေါက်လည်းစုံလုနီးပါးရှိနေပါပြီ..။
အခုဒီအိမ်လေးဟာကျနော်တို့နှစ်ယောက်အတွက်၊ လင်မယားစစ်စစ်အဖြစ်ဘဝကိုထူထောင်ကြမယ့်မင်္ဂလာ အချစ်အိမ်ဂေဟာလေး ရာနှန်းပြည့်အစစ်အမှန်ဖြစ်ခဲ့ရပါပြီ။ ဒီအိမ်လေးထဲမှာကျနော့်ရဲ့အချစ်သုံ့ပန်းမလေး၊ ကျနော့်ရဲ့ချစ်ဇနီးမယားလေးတဖြစ်လဲ မေမေဟာကျနော်နဲ့အတူ ထာဝရှိသွားမှာပါ။ ကျနော့်မိန်းမကိုကျနော်သိပ်ချစ်တာပဲဗျာ..။
××××××××××××××××××××××××××××××××××
(..ကြမ်းကျွံရင်နှုတ်လို့ရသေးတယ်။ စကားကျွံရင်နှုတ်လို့မရဘူး..)
ဆိုတဲ့ မြန်မာတို့ရဲ့ရှေးဆိုရိုးစကားပုံရှိခဲ့ကြတယ်တဲ့။ အမေကကျနော့်ကိုသင်ပေးခဲ့ဘူးတယ်။ ဒါကဥပမာပေးစကားပုံပါ။ အခုကျနော့်ကျတော့ လူအများစုမှားလေ့ရှိသလို၊ စကားကျွံတဲ့အမှားကိုမလုပ်ခဲ့ပါဘူး။ အမှန်တကယ်ကျွံမိတာအစစ်က၊ စကားမဟုတ်ပဲ ကြမ်းကျွံသွားမိတာပါ..၊ ဥပမာပေးတဲ့အတိုင်းဒဲ့ကြီးပါဘဲ။ ဒါပေမယ့်ကျနော်ကျွံမိတဲ့ကြမ်းကတော့ပြန်နှုတ်လို့ကိုမရတော့တာပါ။ ကျွံမိတာကလဲတခြားဘယ်မှာမှမဟုတ်ဘူး။ ကိုယ့်အိမ်ကကြမ်းကိုပြန်ကျွံမိရက်သားဖြစ်နေတာလေ..။
တကယ်တော့ကြမ်းတောင်မဟုတ်ဘူး။ ဒဲ့ပြောရမယ်ဆိုရင် အပေါက်ကျွံတာခင်ဗျ..။ ကျွံတာမှကိုယ့်အမေအပေါက်ကြီးဗျာ။ ကဲ..ပြီးရော..။
အခုဘာလုပ်ကြမလဲဗျ..။ ကျနော်ကတော့နှုတ်လို့မရတော့ဘူး။ ပြီးတော့ကျွံမိလက်စနဲ့ပြန်မနှုတ်ချင်တော့ဘူးဗျာ..အမေ့အပေါက်ကနှုတ်ရခက်တယ်ခင်ဗျ။
ကြမ်းကျွံရင် ပြန်နှုတ်လို့ရတယ်ဆိုပေမယ့်၊ ဒီလိုအပေါက်မျိုးကတော့ လွန်သွားရင်ဘယ်လိုမှပြန်နှုတ်လို့မရနိုင်တော့ဘူးဆိုတာကို ဘဝနဲ့ရင်းပြီးသိလိုက်ရတာပါပဲ..။
စာဖတ်သူတွေအနေနဲ့၊ ဒီလိုပုံစံတူအမှားမျိုးဖြစ်ခွင့်ကြုံလာခဲ့ရမယ်ဆိုရင်၊ သိစိတ်ကို နှစ်ထပ်ကပ်ပြီးစဥ်းစားကြပါလို့သတိပေးချင်ပါတယ်..။ ဘယ်တော့မှအရင်အတိုင်းပြန်ပြီးဖြစ်ချင်လို့..၊ ပြန်သွားလို့မရနိုင်တော့တဲ့၊ လစ်မစ်ပွိုင့်ကိုမကျော်မိခဲ့ခင်၊ ပြန်ထိမ်းလိုက်နိုင်ရင်အကောင်းဆုံးပါပဲ။ ဒါကလည်းကိုယ့်ဆန္ဒနဲ့ကိုယ်ပါ၊ အတင်းအကြပ်မတိုက်တွန်းလိုပါဘူး။ တကယ်ကြုံဖူးတဲ့သူတစ်ယောက်အနေနဲ့သတိပေးရုံသက်သက်ပါ။
အခု..ကျနော့်အနေနဲ့ကတော့၊ ဒီအပေါက်ကြီးကျွံခဲ့တာကို နောင်တမရမိပဲ၊ ပျော်ပျော်ကြီးအကျွံခံလိုက်တော့တယ်ဗျာ..။ ကျနော်တစ်ယောက်ထဲသီးသန့်အဖို့ကတော့၊ သာယာပျော်ရွှင်မှုတွေနဲ့ ရင်ခုန်မှုတွေအပြင်၊ နွေးထွေးမှုတွေကိုပါပေးနိုင်စွမ်းတဲ့ဒီအပေါက်ကြီးထဲမှာပဲပျော်နေမိတာကို မိတ်ဆွေတို့ နားလည်ပေးနိုင်ကြပါ့မလားမသိဘူး..။
ကျွံမိတဲ့ကြမ်း (ပြီးပါပြီ)
အားလုံးကိုခင်တဲ့..
လမင်းကြီး
