ကျောက်ဒိုး (အပိုင်း ၂)

 ( အခန်း ၁၄ )

အမေခူးပေးတဲ့ညစာစားပြီးတော့ ဆရာဦးသိုက်မောင် နဲ့ ကျုပ်လည်း စကားခဏ ပြောဖြစ်ကြတယ်။အမေကလည်း စားပြီးသားပန်းကန်တွေ ဆေးကြော သိမ်းဆည်းပြီးတော့ ကျုပ်တို့ဘေးဝင်ထိုင်ပြီး ရောက်တတ်ရာရာ စကားလေးတွေ ဝင်ပြောနေတာပါ။
အမပိုးဖြူကတော့ လက်ဖက်လေးစားလိုက် ရေနွေး လေးသောက်လိုက်နဲ့ နားထောင်နေတာ။အိမ်ထဲက ကျုပ်ယောက္ဖ ချောင်းတဟွတ်ဟွတ်နဲ့  မရပ်မနား ဆိုးတဲ့အသံ ကြားမှ ဆေးတိုက်ဖို့ အိမ်ထဲ ဝင်သွားတာ။
အမေက ကျုပ်ကို လမ်းခရီး ဂရုစိုက်ဖို့နဲ့ လမ်းစရိတ် အဖြစ် ရွှေအနည်းငယ် ကျုပ်အိတ်ထဲ ထည့်ထားကြောင်း ပြောနေပါသေးတယ်။ဆရာ ဦးသိုက်မောင်က တချက်သန်းပြီး အိပ်ရာဝင်ဖို့ နူတ်ဆက်နေတာဗျ။ဆရာကြီးအိမ်ထဲဝင်သွားပြီး သိပ်မကြာပါဘူး အမေလည်း အိပ်ချင်လာပုံနဲ့ ကျုပ်ကိုလည်း စောစော အိပ်ဖို့မှာရင်း အိမ်ထဲဝင်သွား တာပေါ့။ကျုပ်က မျက်စိကြောင်နေတာနဲ့ ဆေးပေါ့လိပ်တစ်လိပ်ကို မီးညှိပြီး ခပ်ပြင်းပြင်းလေး ရှိုက်ပစ်လိုက်ရင်း ကွပ်ပျစ်ပေါ်လှဲနေလိုက်တာ။အမှောင်ထုက နက်လာပြီး ဘေးအိမ်က ကလေးငိုသံ တချက်တချက်ပဲ ကြားရတော့တယ်။အတွေးနယ်ချဲ့ရင်း မျက်လုံးတွေ စင်းလာလို့ ထထိုင်လိုက်တာ အိမ်ထဲသွားအိပ်တော့မလို့ဗျ။
ဖျက်ကနဲ့ အိမ်ပေါက်ဝက အမပိုးဖြူ ထွက်လာနေတာ။

” မောင်လေး … မအိပ်သေးဘူးလား … ညနက်လှပြီ ”

” အင်း … အိပ်တော့မလို … အမ ”

ညအိပ်ခါနီးမို့ ထင်ပါရဲ့ အမပိုးဖြူက အကျင်္ ီလက်ပြတ်နဲ့ ဆံပင်တွေ နောက်ကို စုချည်ထားရင်း ထမိန်ကို ဖြစ်သလိုဝတ်ပြီး ကျုပ်နား လျှောက်လာနေတာ။အနားရောက်တော့မှ သေချာ ကြည့်မိတာ အောက်ခံဘောလီ မပါဘူးဗျို့။နိူ့အုံလေး တွဲနေပြီး နို့သီးခေါင်းလေးက ချွန်ထွက်နေတာ။
အကျင်္ ီအပါးလေးမို့ ကျုပ်ဘေးနားကပ်ထိုင်တော့ မြင်နေရတာပါ။ကျုပ်က ညနေက အဖြစ်ပျက်ကို တွေးမိရင်း အမပိုးဖြူပေါင်လေးကို ပွတ်ပေးနေတာ။အမပိုးဖြူကတော့ ရှေ့တည့်တည့် ငေးကြည့်ရင်း ငြိမ်နေတာပေါ့။ကျုပ်က ယောက္ဖကဘာဖြစ်တာလည်း သက်သာလားမေးတော့မှ အမပိုးဖြူက ပြန်ပြောပြနေတာဗျ။ယောက္ဖက ကျမ်းမာရေး မကောင်းကြောင်း တဖြည်းဖြည်းခြူခြာနေကြောင်း။ကျုပ်က စကားပြောရင်း အမပိုးဖြူပေါင်ဂွထဲ လက်ထိုးထည့်နေတာ။

” ဟဲ့ … မောင်လေး … အိမ်ရှေ့ ကြီး ဟာ ”

သူမပေါင်လေးကို ပြန်စိရင်း ကျုပ်လက်ကို ဖယ်ပစ်လိုက်တယ်ဗျ။မျက်လုံးကလည်း အိမ်ပေါက်ဝဖက်ကြည့်ရင်း တစ်ယောက်ယောက် ထွက်လာမှာ စိုးရိမ်နေသလိုမျိုးပေါ့။ကျုပ်လည်း ရိပ်မိလိုက်တယ်…အမေအိပ်ပြီလား သွားကြည့်ဦးမယ် ပြောပြီး အိမ်ထဲဝင် အပေါ်တန်းတက်ခဲ့တာ။အမေ့အိပ်ခန်း ကြည့်တော့ အသံကတိတ်ဆိတ်နေတာ အမေလည်း မရှိဘူးဗျ။ဒါနဲ့ ဆရာဦးသိုက်မောင် အိပ်တဲ့အခန်းဘက် ခြေဖွဖွနင်းပြီး လျှောက်လာခဲ့တယ်။အခန်းတံခါးကြားက ချောင်းကြည့်လိုက်တော့ ဆရာကြီးက ကုတင်ပေါ်မှာ ခြေနှစ်ချောင်း တွဲလောင်းချပြီး ထိုင်နေတာ။အမေက ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးတုတ်ထိုင်ရင်း ဆရာကြီးပေါင်တွေကို နှိပ်ပေးနေတာဗျ။နှိပ်နေရင်း ဆရာ့ပေါင်ကြားက ထောင်ထွက်နေတဲ့ လီးကို ပုဆိုးအပြင်ကနေ လက်နဲ့ပုတ်ပြီး တခိခိနဲ့ ရီနေသေးတာ။ကျုပ်လည်း ကြာကြာ မကြည့်တော့ပါဘူး အောက်ကို အသာလေးပြန်ဆင်း ခဲ့လိုက်တယ်။အိမ်ရှေ့ကွပ်ပျစ်ပေါ်မှာ အမပိုးဖြူက ထိုင်နေတုန်းဗျ။
ကျုပ်လည်း အမပိုးဖြူဘေး ဝင်ထိုင်ပြီး သိုက်ဖက်ရင်း နို့အုံလေးကို အုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ငြိမ်နေတာပဲ ဘာမ မပြောဘူးဗျ။ဒါနဲ့ အကျင်္ ီအောက်နားစကနေ လက်သွင်းပြီး နို့လေးကို ချေပေးလိုက်တယ်။ ထင်တဲ့အတိုင်းပါပဲ အောက်ခံဘော်လီ မပါဘူးဗျို့။

” အမေတော့ အိပ်ပြီ … အမရေ … ယောက္ဖကရော ”

” နင့်… ယောက္ဖက ဆေးတိုက်ပြီးရင် မနက်နေမြင့်မှ နိုးတော့မှာ ဟ ”

စကားပြောရင်း ကျုပ်က ကျန်တဲ့လက်တဖက်နဲ့ ပေါင်လေး ပြန်ပွတ်နေတာ။ဒီတခါတော့ မငြင်းတော့ပါဘူး။ဒါပေမယ့် အမပိုးဖြူမျက်လုံးက ဘေးပတ်ပတ်လည် လျှောက်ကြည့်နေတာ။အိမ်ရှေ့ကွပ်ပျစ်ပေါ် မောင်အရင်းခေါက်ခေါက်က စောက်ဖုတ်နိုက်တာ လူမြင်သွားမှာ စိုးရိမ်နေပုံပါ။နို့အုံလေးကို အကျင်္ ီအပြင်ကနေ စုပ်တော့ အမပိုးဖြူက အကျင်္ ီကို နို့သီးခေါင်းပေါ်တဲ့ထိ လှန်တင်ပေးပါတယ်။ကျုပ်လည်း ဘယ်ညာပြောင်း စို့ရင်း အမပိုးဖြူပေါင်ဂွကြားထဲထိ လက်နဲ့ထိုးနိုက်ပေးနေတာ။ထမိန်အပြင်ကနေ စောက်ဖုတ်လေးကို ကလိပေးနေတာပေါ့။အမပိုးဖြူဆီက တအီးအီးနဲ့ ညည်းသံလေးက တိတ်ဆိတ်တဲ့ ညလယ်မို့ ပီပီပြင်ပြင်ကို ကြားနေရတယ်။ရုတ်တရက် အမပိုးဖြူက စောက်ပတ်လေး ပွတ်ပေးနေတဲ့ကျုပ်လက်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်တော့ ကျုပ်လည်း ထိတ်ကနဲ့ ဖြစ်သွားရသေးတာဗျို့။ပြီးမှ သူ့ထမိန်အောက်နားစကို လှန်ပြီး ကျုပ်လက်ကို ပေါင်ကြားထဲ ပြန်ထဲ့ပေးတာဗျ။
ကျုပ်လည်း အလိုက်သင့်ပဲ နို့စို့ပေးရင်း စောက်ပတ်အက်ကွဲကြောင်းလေးကို လက်ခလယ်နဲ့ အထက်အောက် ထိုးခွဲပေးလိုက်တာပေါ့။စောက်စိလေးက မာထောင်နေတာဗျ။လက်ခလယ်လေးနဲ့ ထိုးကော်လိုက်တိုင်း အမပိုးဖြူရဲ့ ကိုယ်လုံးလေး တုန်တုန်သွားတာ။ကျုပ်ခေါင်းကိုဆွဲပြီး သူ့နို့အုံလေးနဲ့ ဖိကပ်ရင်း ညည်းသံတိုးတိုးလေး ထွက်ထွက်လာတာပေါ့။စောက်စိလေးကို ကော်ပြီး အောက်ဖက်က စောက်ခေါင်းဝလေးကို ထိုးစမ်းမိတော့ စောက်ရည်လေးတွေ စို့နေတာဗျ။ကျုပ်လက်ကို ခပ်စီးစီး အကျိအချွဲလေးတွေ ကပ်ပါလာတာ။ခဏနေတော့ ကျုပ်ကို ကွပ်ပျစ်ပေါ်ပေါင်ကား ထိုင်ခိုင်းတာ။ပြီးမှ ကျုပ်ဘယ်ဘက်ပေါင်းရင်းပေါ် ဘေးတစောင်းလေး လှဲချပစ်တာ။ညာဘက်ပေါင်ဖက်ကို မျက်နာမှုရင်း သူ့ဘယ်လက်နဲ့ ကျုပ်လီးကို ပုဆိုးပေါ်က အုပ်ကိုင်နေတာဗျာ။ကျုပ်လည်း ခါးပုံစကို ဖြေပြီး ပုဆိုးကို အောက်ဖက် ဆွဲချပေးလိုက်ရတယ်။လမွှေးတွေထူထူနဲ့ လီးကြီးက ကွပ်ပျစ်ကြမ်းပြင်ကို မပျောမမာ အနေထားနဲ့ ငိုက်ဆင်းနေတာ… အမပိုးဖြူက ကြည့်ရင်း ကျုပ်လီးအရင်းကို ဖိနမ်းနေတာဗျို့။ပြီးမှ လီးကိုကိုင်ပြီး ဒစ်ဖူးကို ဖြဲကြည့်နေတာဗျ။ဒစ်ကို ဖြဲလိုက် လီးအရည်ပြားကို အပေါ်ပြန်ဆွဲတင်လိုက်နဲ့ သေချာကို ကြည့်နေတာ။ကျုပ်လည်း သူ့လက်ကို အုပ်ကိုင်ပြီး ပါးစပ်နား လီးထိပ်ကို တေ့ပေးလိုက်တာ။အမပိုးဖြူက မစုပ်ပေးဘူးဗျ…မျက်နာကို လီးနားကပ်ပြီး သူ့ပါးပေါ်တင်လိုက်တာ။ပြီးမှ လီးကို လိမ့်ပေးနေတာဗျို့။

” အမ … လီးစုပ် ပေးပါ့လား ”

” အာ … ငါ မစုပ်တတ်ပါဘူး … ကျောက်ဒိုးရ ”

ကျုပ်လည်း ဒါနဲ့ … လက်ဖက် နဲနဲ ယူပြီး ဒစ်ပေါ်တင်ပေးလိုက်ရင်း အမပိုးဖြူ နူတ်ခမ်းလေးနား ကပ်ပေးလိုက်တာပေါ့။အမပိုးဖြူက ကြည့်နေရင်း ဒစ်ပေါ်က လက်ဖက် ဖတ်လေးကို ပါးစပ်နဲ့ ဆွဲစုပ်ပြီး မျိုချပစ်တာ။နောက်တခါ လက်ဖက်ကို ဆီပါအောင် နိုက်ယူရင်း ထပ်တင်ပေးလိုက်တယ်။ဒစ်အောက်စီးကျနေတဲ့ လက်ဖက်ဆီတွေပါ လိုက်ယက်ပေးနေတာဗျ။၅ခါလောက်ကျ လက်ဖက်အယူကို မစောင့်တော့ပါဘူး လီးထိပ်ကို တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ ဆွဲစုပ်နေတော့တာ။အမပိုးဖြူ နှုတ်ခမ်းလေးထဲ ကျုပ်ဒစ်ဖူးက ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်ပေါ့။တချက်တချက် သူ့လျှာထိပ်လေးက လီးထိပ်အပေါက်လေးကို လာလာထိုးမိနေတာ။ကျုပ်လည်း လီးတစ်ချောင်းလုံး ကျင်တက်နေရတာဗျ။လိုးချင်တဲ့စိတ်တွေ တဖွားဖွား ဖြစ်လာတာနဲ့ အမပိုးဖြူကို ပက်လက်လှန်ပြီး အပေါ်က တက်လိုးပစ်တာပေါ့။လီးဝင်တာနဲ့ အမပိုးဖြူ တန်းအော်တာဗျ။ပြီးမှ သူ့ပါးစပ်လေး သူပိတ်ပြီး ခေါင်းလေးယမ်းနေတာ။

” အားးး … အ …… နာလိုက်တာဟာ ”

” အေးပါ အမရ … ဖြည်းဖြည်းပဲ လိုးမှာပါ ”

” အင်းးး  … ကျွတ်ကျွတ် ”

” အမစောက်ဖုတ်ကလည်း … စီးစီးလေး ဟ … လိုးလို့ ကောင်းတာဟာ ”

” အာ … ငါက ယောကျင်္ား နဲ့ မလုပ်တာ ကြာပြီဟ… ပြီးတော့ … နင့်လီးက တုတ်လည်းတုတ် ရှည်လည်းရှည်နေတာ ”

” အော် … ဒါဆို … ယောက္ဖက မလိုးတာ ကြာပြီပေါ့ ”

” အင်း … သူလိုးလည်း ခဏလေးပဲ … မောမောနေတာ … ကြာတော့လည်း မလုပ်ဖြစ်တော့တာပေါ့ ”

စကားပြောလိုက် လိုးလိုက်နဲ့ အမပိုးဖြူလည်း ခံနိုင်လာပါပြီ။စမ်းပြီး တချက်ဆောင့်ကြည့်တော့ မရသေးဘူးဗျို့။ကျုပ်ရင်ဘက်ကို ထောက်တွန်းနေတာ။

” အမလေး … ဖြည်းဖြည်းလိုးပါဟာ … တအားမလိုးပါနဲ့ … မောင်လေးရယ် ”

မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့နေတော့ ကျုပ်လည်း သနားသွားတယ်ဗျာ။ဖြည်းဖြည်းချင်းပဲ လိုးပေးလိုက်တယ်။သိပ်တော့ အားမရဘူးဗျ။လီးနဲ့ဝေးနေတော့ ကြာကြာအလိုးမခံနိုင်ရှာဘူးနေမှာ
အချက် ၇ဝလောက်ကျ ကျုပ်ကိုလှမ်းဆွဲပြီး မျက်နာအနံ့နမ်းရင်း ဖင်ကိုကော့ထိုးနေတာ။မကြာပါဘူး ကျုပ်လီးကို ဆက်ကနဲ့ သူ့စောက်ခေါင်းလေးက ညှစ်ပေးနေရင်း စောက်ရည်တွေ ပန်းထွက်လာတာဗျ။

” အ … ထွက် … ထွက် ……… ထွက်ပြီဟာ … အားးး ရှီးး …… ကောင်းလိုက်တာ ဟာ ”

ပါးစပ်က ညည်းရင်း ကျုပ်လီးကို သူ့စောက်ပတ်လေးနဲ့ ထိုးကပ်ထားတာဗျ။စောက်ရည်တွေ ကုန်တော့မှ အမပိုးဖြူဖင်က ကွပ်ပျစ်ပေါ် ဖုန်းကနဲ့ ပြန်ကျသွားတာ။ကျုပ်လည်း စောက်ခေါင်းပေါက်ထဲ လီးထိပ်ကိုတေ့ပြီး ခပ်ဖွဖွဖိလိုးရင်း လရည်တွေ ပန်းထည့်ပေးလိုက်တာပေါ့။အားတော့ မရဘူးဗျို့။ခဏ အနားယူပြီးမှ အိမ်ထဲ ဝင်လာလိုက်တာ။အမပိုးဖြူ အခန်းထဲဝင်သွားမှ ကျုပ်လည်း ကျုပ်အိပ်ခန်းထဲ ဝင်ပြီး ကုတင်ပေါ်လှဲအိပ်ပစ်လိုက်တယ်။အိပ်မောကျသွားပြီး သိပ်မကြာပါဘူး ကျုပ်အောက်ပိုင်းက ခပ်နွေးနွေးလေး ဖြစ်နေတာဗျ။မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ အမပိုးဖြူဗျ။ရေမဆေးရသေးတဲ့ကျုပ်လီးကို မက်မက်မောမောနဲ့ ကျုပ်ပေါင်ထဲ လေးဖင်ထောက်လေး ကုန်းစုပ်ပေးနေတာ။

” ဟင် … အမ ”

ကျုပ် အသံကြားမှ ခေါင်းလေးမော့ပြီး ကြည့်နေတာ အမပိုးဖြူမျက်လုံးက မျက်ရည်တွေလည်နေတာဗျ။ကျုပ်လီးကို ဂွင်းထုရင်း စကားပြန်ပြောနေတာ။

” နင် … မနက်ကျ … ခရီးဝေး ထွက်ရမှာ မလား ”

ပြောရင်း အမပိုးဖြူစကားသံက တိမ်ဝင်သွားတာ။လီးကို ပြန်စုပ်ရင်း မျက်ရည်တွေကျလာတော့ ကျုပ် စိတ်ထဲ တမျိုးလေးခံစားသွားရတယ်ဗျာ။ချက်ချင်းပဲ ထထိုင်လိုက်တယ်။အမပိုးဖြူပါးစပ်ထဲက လီးကို ထုတ်ပြီး ကျုပ်အဝတ်စားတွေချွတ်ပစ်လိုက်တယ်ဗျာ။အမပိုးဖြူကိုလည်း အကျင်္ ီရော ထမိန်ရော ဆွဲချွတ်ပေးလိုက်တယ်။နှစ်ယောက်သား တုံးလုံးချွတ်ပြီး မှ မျက်နှာချင်းဆိုင် ကျုပ်က ပေါင်ကားထိုင်ရင်း အမပိုးဖြူရဲ့ ခြေနှစ်ချောင်းကို ကျုပ်ပေါင်ရင်းပေါ်ဆွဲတင်ပစ်တာ။ကျုပ်မျက်နာစိုက်ကြည့်ပြီး အမပိုးဖြူ မျက်ရည်တွေကြလာတာဗျာ။ဗြုံးဆို လက်တဖက်က ကျုပ်ခေါင်းကို ဆွဲပြီး မျက်နာအနံ့နမ်းရင် ကျန်လက်တဖက်က လီးကို ပွတ်သပ်နေတာ။ကျုပ်လည်း သူ့ခါးလေးကို ကိုင်ပြီး ရှေ့ဆွဲကပ်နေမိတာပေါ့။ငိုပြီးနမ်းရင်း ထောင်မတ်နေတဲ့ကျုပ်လီးကို သူ့စောက်ခေါင်းဝလေးတေ့ပြီး ဖင်ကိုရှေ့တိုးကပ်နေတော့တာ။တဗျစ်ဗျစ်နဲ့ လီးက စောက်ခေါင်းထဲဝင်မှ အမပိုးဖြူခေါင်းလေး မော့တက်သွားတာပေါ့။ကျုပ်လည်း ခေါင်းမော့သွားတဲ့ အမပိုးဖြူ နို့သီးခေါင်းလေးကို ဆွဲစုပ်ပြီး လီးကို အရင်းထိကပ်ပေးလိုက်ပါတယ်။ဖြည်းဖြည်းချင်းပဲ မျက်နှာချင်းဆိုင်ကြိတ်လိုးနေတာပါ။အတော်လေးကြာတော့ ကျုပ်လီးကို တင်းကနဲ့ တင်းကနဲ့ စောက်ခေါင်းထဲက ညှစ်လာတာဗျ။အမပိုးဖြူ ပြီးတော့မှာမို့ သူ့ခါးလေးကို ဆွဲပြီး ဖင်ကိုရှေ့တိုး ဆောင့်ပေးလိုက်တာ။ထင်တဲ့အတိုင်းပဲ ကျုပ်ကိုဆွဲဖက်ပြီး စောက်ရည်တွေပန်းထုတ်နေတော့တာပေါ့။ပြီးမှ အသက်မျှင်းမျှင်းလေးရှုရင်း ကျုပ်ကို ခပ်တိုးတိုးလေး ပြောနေတာဗျာ။

” မောင်လေး … နင့်လီးကို မထုတ်နဲ့ဦးဟာ … အဖုတ်ထဲ စိမ်ထားပေး ”

ကျုပ်လည်း အမပိုးဖြူ  ခါးလေးဆွဲပြီး ကျုပ်ကိုယ်ကျုပ်ပက်လက်လှန်လိုက်တော့ အမပိုးဖြူကိုယ်လုံးလေး ခပ်ကုန်းကုန်းအနေထားနဲ့ ကျုပ်ပေါ်ပါလာတာပေါ့။ကျုပ်ရင်ဘတ်ပေါ် သူမမျက်နှာလေးအပ်ပြီး ခဏမှေးနေတာဗျ။အမောပြေသွားမှ အမပိုးဖြူလက်နှစ်ဖက်ကို ကျုပ်ချိုင်းအောက် ထောက်ခိုင်းလိုက်တယ်။ပြီးမှ သူ့ဖင်ကို ကျုပ်လက်နဲ့ မှပြီး ၅ချက် ၆ချက်လောက် ဆောင့်ချပစ်တာ။နောက်ထပ်လိုးချက်တွေကျ အမပိုးဖြူက သူဘာသူ စိတ်ကြိုက် ဖြည်းဖြည်းချင်းပဲလိုးနေတာပါ။အပေါ်က လိုးတတ်သွားတော့ မျက်လုံးလေးစင်းပြီး လိုးချက်က မြန်လာတော့တာ။

” အားးး …… ကောင်းလိုက်တာဟာ … နင့်လီးက အားရစရာကြီး  ”

စကားပြောရင်း မနားတမ်းဆောင့်ချတာဗျ။ကျုပ်လီးကို တဝက်လောက်ထုတ်ပြီးမှ အရင်းထိ ဖိချပစ်တာ။တချက်တချက် အရှိန်ပြင်းတော့ လီးထိပ်က သားအိမ်ဝထောက်မိနေတာ။ခေါင်းလေးယမ်းယမ်းပြီး အော်ဟစ်နေတော့တာဗျာ။မျက်နှာချင်းဆိုင်အခန်းက သူ့ယောကျင်္ားနိုးမဆိုးလို့ သတိပေးတာတောင် မရတော့ဘူးဗျို့။ကုတင်တခုလုံး ရမ်းခါနေအောင်ဆောင့်နေတာဗျ။စောက်ခေါင်း အတွင်းသားတွေက ညှစ်ညှစ်ဆောင့်တော့ လီးတစ်ချောင်းလုံးကျင်တက်လာပြီး ကျုပ်လည်းမထိန်းနိုင်တော့ပါဘူး။အမပိုးဖြူစောက်ပတ်လေးထဲ လရည်တွေပန်းထုတ်လိုက်ရတာပေါ့။သူလည်း ချက်ချင်းပဲ အံလေးကြိတ်ပြီး ပစ်ပစ်ဆောင့်ရင်း စောက်ရည်တွေ ဒလဟောပန်းချပစ်တာ။လမွှေးအုံတွေပါ ရွှဲပြီး အိပ်ယာခင်းထိ စီးကျကုန်တာဗျာ။ကျုပ်ရင်ဘက်ကို သူ့လက်နဲ့ တဖုန်းဖုန်းထုရင်း ဆီးခုံးချင်းထိနေအောင်ကပ်ပြီး ၅ချက်လောက်ထပ်ဆောင့်ပြီးမှ ငြိမ်သွားတော့တာ။

” အ …… အားးး းးး  …… ငါ ဒီလို တခါမှ မခံစားဖူးသေးဘူး … မောင်လေးရာ … ရှီးးး းးး အားးး းးး ”

မျက်နှာကိုနမ်းပြီးမှ ဘေးကို သူ့ကိုယ်လုံးလေး လှဲချပစ်တာ။ခဏနားပြီးမှ အိပ်ခန်းထဲက ထွက်သွားတော့တာ။ကျုပ်လည်း အိပ်ပျော်သွားတာ မနက် အမေလာနိုးမှ အိပ်ယာထတာဗျို့။မနက်စာ စားပြီးမှ ဆရာဦးသိုက်မောင်နဲ့ကျုပ် ခရီးစထွက်ခဲ့ကြတာ။ကျုပ်တို့ ၃ညအိပ်ပြီး နေ့ခင်းဘက်လောက်မှ စစ်ကိုင်းမြို့ကိုရောက်တာ။စစ်ကိုင်းကနေ မန္တလေးဝင်ကြမှမို့ အရှေ့ဘက်ကမ်းကို စက်လှေနဲ့ကူးရတာဗျို့။ရေကျချိန်ဆိုတော့ သောင်တွေကို ကွေ့ပတ်ပြီး မောင်းရတာ။ဆိပ်ကမ်းရောက်မှ စက်လှေဆရာကို ပိုက်ဆံရှင်းပေးရတာ။ဆိပ်ကမ်းပေါ်ရောက်တော့ မန္တလေးမြို့လယ်ခေါင်ဘက်ကို မြင်းလှည်းငှားသွားရတာ။မြို့ထဲရောက်တော့မှ အမေထည့်ပေးလိုက်တဲ့ ရွှေအနည်းငယ် ရောင်းပစ်ရတာ။ပုပ္ပါးထိသွားကြမှာမို့ ငွေကြေး အလုံအလောက် ဆောင်သွားရတာ။ရွှေရောင်းပြီးမှာ မြို့မြောက်ဖက်ကို ဦးတည်မောင်းခိုင်းလိုက်တာ။ကျူံးအနောက်လမ်းမကြီးအတိုင်း မောင်းရင်း မြောက်ကျူံးဒေါင့်ရောက်တော့မှ အရှေ့ထဲ တည့်တည့်ဆက်သွားကြတာ။သုဓမ္မဇရပ်တန်း ရောက်မှ မြင်းလှည်းကို ရပ်ခိုင်းလိုက်တယ်။ပိုက်ဆံရှင်းပေးပြီး ဆရာဦးသိုက်မောင်က သူ့အသိလာခေါ်မယ်ပြောတာဗျ။ဇရပ်ထဲ နားနေကြတုန်း ဆရာ့အသိ ဂမ္ဘီရမြသာ ဆိုတဲ့လူတစ်ယောက် ရောက်လာတာ။ကျုပ်နဲ့မိတ်ဆက်ပေးပြီး မန္တလေးတောင်ပေါ်တက်ခဲ့ကြသေးတယ်။မြွှေကြီးနှစ်ကောင်ထိ ရောက်ပြီးမှ ပြန်ဆင်းလာခဲ့ကြတာ။တောင်ခြေကနေ မြင်းလှည်းထပ်ငှားပြီးမှ ဂမ္ဘီရဆရာကိုမြသာ အိမ်ကို သွားခဲ့တာပါ။ကျုပ်တို့ရောက်ရောက်ချင်းပဲ ထမင်းပွဲက အဆင်သင့်ဗျို့။စားသောက်ခဏ နားပြီး ဆရာဦးသိုက်မောင်နဲ့ ဂမ္ဘီရဆရာကိုမြသာတို့ ပညာအတွေ့ကြုံတွေ ဖလှယ်ကြတာပေါ့။ကျုပ်ကတော့ နားမလည်ဘူးဗျ ဘေးကနေပဲ သူတို့ပြောသမျှတွေ ဆေးပေါ့လိပ်သောက်ရင်း နားထောင်နေမိတာပေါ့။ညနေပိုင်းကျတော့ ရန်ကင်းတောင် ရေတံခွန်တောင် ဘက်လိုက်ပို့ပေးပါသေးတယ်။ညဘက် မမှောင်တမှောင်လေးကျတော့မှ ဂမ္ဘီရဆရဇာမြသာ အိမ်ကို ပြန်ရောက်ခဲ့ကြတာ။ရေမိုးချိုး ခဏနားပြီး ညစာ စားကြတာပေါ့။ပြီးမှ ဆရာဦးသိုက်မောင်နဲ့ဆရာကိုမြသာတို့ အဂ္ဂရိတ် အကြောင်းတွေ ထပ်ဆွေးနွေးနေကြတာ။ကျုပ်လည်းနားထောင်နေရင်း မျက်လုံးတွေလေးလာတော့ အိပ်ပြစ်လိုက်တယ်ဗျ။တညလုံး ကိုက်လိုက်တဲ့ခြင်တွေဗျာ တဝှီဝှီနဲ့ပါ။မနက်လင်းတော့ ဂမ္ဘီရဆရာ ကိုမြသာရဲ့အသိကားနဲ့ ခရီးထပ်ဆက်ခဲ့ကြတာ။ကားပေါ်မတက်ခင် ဆရာဦးသိုက်မောင်က သူ့လည်ပင်းက ကြုပ်ကလေးဖွင့်ပြီး သစ်ဆိုးမျက်နှာဖုံးအရုပ်ထီးလေးကို ဂမ္ဘီရဆရာ ကိုမြသာကိုပေးခဲ့တယ်ဗျ။ကိုမြသာမျက်နာ တခုလုံးဝင်းလက်နေတာပေါ့။အရုပ်လေးရဲ့ အစွမ်းထက်ပုံကိုပြောပြပြီးသားလေ။စာရွတ်လေးထဲ ဂါထာကိုရေးပေးတော့ ကျေးဇူးတင်ကြောင်း တဖွဖွပြောနေတော့တာပါပဲ။ကားပေါ်ရောက်တော့ ဆရာဦးသိုက်မောင်က ပြောသေးတယ်ဗျ။ဂမ္ဘီရဆရာကိုမြသာကို သေချာမှတ်ထားတဲ့။နောင်တချိန်မှာ ဂန္ဘီရပညာတွေစွန့်လွတ်ပြီး စောမွန်{ခေါ်}မြသာ နာမည်နဲ့ စာရေးဆရာလုပ်လိမ့်မယ်တဲ့ဗျာ။

ပုပ္ပါးဘက်ရောက်တော့ သူယောင်မယ်တောနက်ထဲသွားဖို့ အနီးနားရွာလေးတစ်ရွာကနေ လမ်းပြတစ်ယောက် ငှားရသေးတာ။အသက်၃ဝကျော်ကျော်လောက် ခန္ဓာကိုယ် ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်နဲ့  ကိုစည်သူ ဆိုတဲ့သူဗျ။အဲဒီရွာမှတော့ နာမည်ကြီးပဲဗျို့။ဒီလူက မုဆိုးဗျ။ဝိဇ္ဇာတွေ ဘိုးတော်တွေ ယုံယုံကြည်ကြည်ကိုးကွယ်နေတဲ့သူပါ။သူ့အိမ်မှာလည်း ဂန္ဘီရကိစ္စ ဝိဇ္ဇာကိစ္စတွေနဲ့ လူဝင်လူထွက် များသဗျ။ကျုပ်တို့က ကြေးပစ်နိုင်လို့ ငှားလို့ရတာ။လမ်းကျွမ်းပုံပဲဗျ။ဆရာဦးသိုက်မောင် ပြောပြတဲ့နေရာကို ကြားလိုက်တာနဲ့ ချက်ချင်းပြန်ရှင်းပြနေတာ။

” ဆရာကြီးတို့ ပြောတဲ့နေရာက ကျွန်းတကျွန်းကို ဖြတ်ရမှာဗျ…ပုံမှန်ဆို ၅ရက်ခရီးပဲ … ဒါပေမယ့် ၃ရက်နဲ့နေ့တဝက်ဆိုရောက်အောင် ပို့ပေးနိုင်ပါတယ် ”

ခရီးမဆက်ခင် ကိုစည်သူက ဆိုင်ရာပိုင်ရာတွေ ရှိခိုးဆုတောင်းနေသေးတာဗျ။ပြီးမှ အဝတ်စားတွေထည့်ပြီး ကျုပ်တို့သုံးယောက် ကားကိတ်ကို သွားခဲ့ကြတာ။ကားကိတ်ရောက်တော့ နေရာအသင့်ရအောင် ကိုစည်သူက ဖန်တီးပေးတယ်။ထိုင်ခုံရတယ်ဗျို့။သက်သောင့်သက်သာလေး စီးရင်း သဘောဆိပ်ဘက်ရောက်ခဲ့ကြတာ။ကားပေါ်ကဆင်းဆင်းချင်းပဲ သင်္ဘောလက်မှတ်ရောင်းတဲ့ဂိတ်ကို ဆက်သွားပြီး လက်မှတ်ဝယ်ကြတယ်ဗျ။ကိုစည်သူ့ ပါးနပ်မှု့နဲ့ မကြာပါဘူး လက်မှတ်ရခဲ့တာပါ။သဘောင်္ထွက်ဖို့က သတ်မှတ်ချိန်လိုသေးတာမို့ သဘောင်္ပေါ်မတက်သေးပဲ အနီးနားက ထမင်းဆိုင်သွားပြီး ထမင်းစားကြတာပေါ့။စီးရမယ့်သဘောင်္က မြင်နေရတာဗျို့။လူဦးရေ သတ်မှတ်ချက်မရှိဘူးဗျ။အောက်ထပ်ကလည်း ကုန်အပြည့်နဲ့ ကြည့်ရတာ အဆင်မပြေပါဘူးဗျာ။ထမင်းစားပြီး မှ ညဖက် အစာပြေစားဖို့ မုန့်ပဲသရေစာလေး ဝယ်ပြီး သဘောင်္ပေါ်တက်ခဲ့လိုက်တယ်။ရောက်ရောက်ချင်း ကျုပ်တော့ စိ်တ်ပျက်မိတာ။ကိုစည်သူနဲ့ ဆရာဦးသိုက်မောင်ကတော့ စကားတပြောပြောနဲ့ပေါ့။လှဲအိပ်ဖို့နေရာမရှိအောင်ကို လူတွေက ပြည့်ကျပ်နေတော့တာဗျာ။တညလုံးအောက်အီး စီးခဲ့ရတာ။နောက်တစ်ရက်ကျ လှည်းငှားရတာပဲဗျို့။တစ်ည ထပ်အိပ်ပြီးမှ သူယောင်မယ်တောနက်ထဲ ရောက်တော့တာဗျို့။

……………………………………………………

#ဘုံခုနှစ်ဆင့် ( တိတ်တခိုးအတွက် ရေးသားခဲ့သည်။ )

အပိုင်း ၁၅ ဆက်ရန်………

 ( အခန်း ၁၅ )

တောအတွင်းထဲ မရောက်ခင် ဆရာဦးသိုက်မောင်က မှာထားပါတယ်။မျက်စိရော နားရော ဖွင့်ထားကြဖို့ ထူးခြားတာတွေ့ရင်လည်း သူ့ကို ပြောပြဖို့ပေါ့။ကျုပ်တို့ သုံးယောက်သား အတူလျှောက်ခဲ့ကြတာဗျို့။တောကြီးက နက်မှောင်နေတာပါဗျာ။အပင်တွေကြားက ကြည့်လိုက်တော့ ချောင်းတွေ မြစ်တွေမြင်နေရတာပဲ။အဲဒီတဖက်မှာမှ တောင်ကုန်းကြီးတွေက ကာထားတဲ့သဘောဗျ။သွားရတာလည်း မလွယ်ပါဘူးဗျာ။ကိုစည်သူပါလာလို့ဗျို့။ကျုပ်တို့ပဲဆို မလွယ်ပါဘူး။ဆူးခြူံတွေ သစ်ပင်ကြီးတွေ ရှောင်ကွင်းပြီးမှ မြေသားလမ်းသဖွယ် လမ်းလေးတခု တွေ့ရတာပါ။အတော်ကြာကြာလျှောက်ပြီးမှ ဆရာဦးသိုက်မောင်က ကိုစည်သူကို ခေါ်ပြီး နေရာတခုပြနေတာဗျ။ကိုစည်သူက တခြားဘက်က ပြန်ပတ်သွားရင် ရနိုင်ကြောင်းရှင်းပြနေတာ။ဦးသိုက်မောင်က ကိုစည်သူကို ခေါင်းညိတ်ပြရင်း ဆက်သွားနေတော့ ကျုပ်လည်း ကပ်လိုက်ရတာပေါ့။သွားနေရင်း သိပ်မကြာပါဘူး ဆရာက ကိုစည်သူကို ဖိုခနှောက်ဆိုင်ဖြစ်နေတဲ့ နှစ်ချို့သစ်ပင်ကြီး ၃ပင်ရဲ့ အလယ်ကို ပြနေတာ။ဆရာဦးသိုက်မောင်ပြတဲ့နေရာကို ကျုပ်နဲ့ ကိုစည်သူက ပေ၂ဝပတ်လည်လောက်  မြေပြင်ကို ပြောင်နေအောင် ရှင်းပြစ်ရတာ။မမှောင်ခင် အိပ်ဖို့ရာအတွက်တဲသဘောမျိုးဆောက်ဖို့ ဝါးတွေသွားခုတ်ရသေးတယ်ဗျို့။ဝါးတောဘက် သွားရတာလည်း တောင်ကမ်းပျံတွေရဲ့ဘေးကနေ သထိထားသွားနေရတာ။တောင်စောင်းတွေဘေးကပ်ပေါက်နေတဲ့ ဝါးတွေကို ကိုစည်သူရဲ့ စိတ်တိုင်းကျ အရွယ်အစား အရည်တွက်ခုတ်ပြီးမှ နိင်သလောက် သည်ခဲ့ကြတာ။တောထဲတစ်ခေါက်ထားပြီးမှ နောက်တစ်ခေါက် ကျန်တဲ့ဝါးတွေ သွားယူတာပေါ့။ဝါးတွေ ခုတ်ထစ်ခွဲပြီးမှ ၄ပေလောက်မြင့်တဲ့စင်ကို ၃ယောက်အိပ်လို့ရအောင် ဆရာဦးသိုက်မောင်က ကွပ်ပြစ်သဘောမျိုးထိုးခိုင်နေတာ။ကိုစည်သူက လင့်စင် ထိုးနေကြမို့ ခဏလေးနဲ့ ဆရာဦးသိုက်မောင် ပြောသလို ဝါးနဲ့ထိုးပေးပါတယ်။ပြီးမှ လိုချင်တဲ့ အကာတွေ ကာခိုင်းလိုက်တာ။မီးဖိုပြီး စားသောက်ဖို့ ချက်ပြုပ်နေရင်း စကားပြောကြသေးတယ်။တဖြည်းဖြည်း ညအမှောင်က ရောက်လာပါပြီ။ကြယ်လေးတွေထွက်မှ မှုန်ပြပြအလင်းရောင်လေ မြင်လာရတာ။ကျုပ်လည်း လုပ်စရာမရှိတော့တာမို့ အပေါ့အပါးသွားဖို့ ခပ်လှမ်းလှမ်း ထွက်ခဲ့လိုက်တာ။ချူံအကြီးကြီးတွေ တွေ့မှ နေရာလွတ်လေးရှာရင်း သေးထိုင်ပေါက်လိုက်တယ်။တောစောင့် တောင်စောင့်တွေတော့ စိတ်ထဲကပဲ တောင်းပန်လိုက်တာ။

” မောင်လေး ရေ ”

” ဟေး … ကျောက်ဒိုး ”

” ဟင် ”

ကျူပ်ရင်ထဲ လှစ်ကနဲ့ ဖြစ်သွားမိတယ်။မိန်းကလေးနှစ်ယောက်ရဲ့ အသံဗျ။ကျုပ်နောက်ကျော ဘက်က ထွက်ပေါ်လာတာ။တိတိကျကျပြောရရင် အမပိုးဖြူနဲ့ အမအေးမွန် အသံဗျ။ ကျုပ်လည်း နောက်ကို ဆက်ကနဲ့ လှည့်ကြည့်လိုက်တာ။

” ဟာ …… အမအေးမွန် နဲ့ အမပိုးဖြူ … ဒီထိ ဘယ်လိုလိုက်လာကြတာလဲဗျ ”

နှစ်ယောက်သား ကျုပ်ကို စကားပြန်မပြောကြပဲ ရယ်ပြနေကြတာ။ကျုပ် အံအောမိနေတာပါ။စိတ်ထင်လို့ များလားဆိုပြီး မျက်လုံးကို ပွတ်သပ်ပြီး ပြန်ကြည့်လိုက်တာ။ဟုတ်တယ်ဗျ။အမပိုးဖြူနဲ့ အမအေးမွန်ပါ။တခိခိ ရယ်ရင်း ကျုပ်ဆီ လာနေကြတာ။ထူးခြားတာက နှစ်ယောက်သား အကျင်္ ီက ရင်တပိုင်းပြတ်တွေ။ချက်တွေလည်းပေါ်လို့။ခါးပေါ်က အဝတ်ပါးပါးလေးက ပေါင်လယ်ထိပဲရှည်တာ။ပေါင်သားဖွေးဖွေးတုတ်တုတ်လေးတွေနဲ့ ကြည့်ကောင်းနေတာ။တခုခုတော့မှားပြီထင်ပါတယ်ဗျာ။သူတို့နှစ်ယောက် တနေရာစီနေကြတာ။ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ကျုပ်ရှိတဲ့နေရာ ရောက်လာတာလဲ။စဉ်းစားရ အတော်ကြပ်သဗျာ။ကျုပ်အနားရောက်လာလို့ မေးမလို့ရှိသေး ရုတ်တရက် ကျုပ်နှာခေါင်းဝထဲ စိမ်းရွှေရွှေအနံ့ကြီး စူးကနဲ့ ဝင်လာတော့တာပဲ။ခေါင်းထဲမိုက်ကနဲ့ဖြစ်သွားပြီး ကျုပ်လက်နှစ်ဖက်ကို လာကိုင်တာပဲ သိတော့တာ။နားထဲ လေးတဝုန်းဝုန်းနဲ့ လူက လေထဲပျံနေရသလိုပဲဗျ။မျက်စိဒေါင့်မှာ သစ်ပင်ကြီးတွေ ရိပ်ကနဲရိပ်ကနဲ့ ကျန်နေရစ်တာ။ကျုပ်ခန္ဓာကိုယ်က ပေါ့ပါးပြီး လေပေါ်ပြေးနေရသလိုပဲ။အဖြစ်ပျက်တွေက မြန်လွန်းနေလို့ ကျုပ်လည်းစဉ်းစားနေတုန်း ဗြူံးဆို မှောင်အတိကျလာပြီး အိပ်မောကျသလိုဖြစ်သွားရတာပေါ့။ရှိုက်သံ သဲ့သဲ့လေးကြားတော့မှ ကျုပ်အာရုံတွေပြန်ကပ်မိတာ။ ရေစက်ကျသံလေးက တချက်ချင်း ကြားလာရပြီးကျုပ်အောက်ပိုင်းက နွေးကနဲ့ ငြိမ့်ကနဲ့ဗျ။အားယူပြီး မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်တော့မှ ဂူလိုလို လှိုင်ခေါင်းလိုလိုနဲ့ဗျ။ကျုပ်က ဒူးထောက်လျက်လေး အမအေးမွန်က ကျုပ်ရှေ့တည့်တည့် လေးဖက်ထောက်ပြီး ကျုပ်ပေါင်ကြားက ထောင်ထွက်နေတဲ့ လီးကို ဆွဲဆွဲစုပ်ပေးနေတာ။အီးကနဲ့  ဘေးနားက အသံကြားတော့ အသာလေးငှဲ့ကြည်မိတာ။အမပိုးဖြူဗျ…လီးစုပ်နေတဲ့ အမအေးမွန်ကို ကြည့်ပြီး မတ်တပ်ရပ်လျက်လေး သူ့စောက်ဖုတ်လေးကို ပွတ်ချေနေတာ။စောက်ဖုတ်လုံရုံလေး ပတ်ထားတဲ့ နံငယ်ပိုင်းလေးကို ဖြည်ချထားတာဗျ။ကြည့်နေတုန်းလေး ကျုပ်နဲ့မျက်နာချင်းဆိုင် ခွရပ်လိုက်တာ။အမပိုးဖြူ စောက်ပတ်လေးက ကျုပ်မျက်နှာရှည့် တည့်တည့်ပဲဗျာ။ထူးခြားတာက စောက်မွှေးတွေမရှိဘူးဗျို့ ရှင်းလင်းနေတာ။စောက်ပတ်လေးက ပန်းနုရောင်သန်းနေပြီး ဘေးနူတ်ခမ်းသားနှစ်ဖက်က ဖေါင်းကြွနေတာ အစိလေးကလည်း ပြူးထွက်ပြီးထောင်နေတာဗျ။အမအေးမွန်က လေးဖက်ထောက်ပြီးလီးစုပ်နေတော့ သူ့စောက်ဖုတ်တော့ မမြင်ရသေးဘူး။ရုတ်တရက်ပဲ အမပိုးဖြူက ကျုပ်ခေါင်းကိုကိုင်ပြီး သူ့စောက်ပတ်နဲ့ ကျုပ်မျက်နာကို ဆွဲကပ်ပစ်တာ။အိမ်မှာ ယက်ပေးတုန်းက စောက်ချီးနံ့ရပေမယ့်…ခု…ဘာအနံ့မှ မရဘူးဗျို့။ကျုပ်လည်း ပါးစပ်နား ရောက်လာတဲ့ အမပိုးဖြူ စောက်စိနီတာရဲလေးကို ဆွဲစုပ်ပြီး ငုံပစ်လိုက်တာပေါ့။သူ့ခါးလေးနှစ်ဖက်ကို ကိုင်ပြီး ဖင်သားအိအိလေးကို ဆုပ်နယ်ပေးလိုက်သေးတယ်။အိခ့် ကနဲ့ ရှိုက်သံလေးထွက်လာရင်း အမပိုးဖြူလက်ကလေးနှစ်ဖက်က ကျုပ်ခေါင်းကို ခပ်တင်းတင်း တိုးကပ်ပစ်နေတာဗျ။ ကျုပ်ပါးစပ်ကနေ သူ့စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းလေးကိုခွာရရင်း မျက်နာတပြင်လုံး ဖိပွတ်နေတော့တာပဲဗျာ။ကျုပ်နှာခေါင်းထိပ်ကို သူ့စောင်စိမာမာခဲခဲလေးနဲ့ ဖိထိုးတော့ မျက်နာတခုလုံး ခပ်နွေးနွေးလေးပဲ။အောက်ကလည်း အမအေးမွန်က အားရပါးရကို စုပ်ပေးနေတာ။ခဏကြာတော့ ကျုပ်ကို ပက်လက်လှန်ပစ်ကြတာပါ။ထောင်မတ်နေတဲ့ လီးပေါ်အမပိုးဖြူက စောက်ဖုတ်လေးဖြဲပြီး  တေ့ထိုင်နေတာ။လီးစုပ်ပေးတဲ့ အမအေးမွန်က ကျုပ်မျက်နာပေါ်ခွပြီး အမပိုးဖြူနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် နမ်းနေတာဗျို့။မျက်နာနားရောက်လာတဲ့ အမအေးမွန် စောက်ဖုတ်ကလည်း အမပိုးဖြူလိုပဲဗျ။ဖေါင်းကြွပြီး ပန်းရောင်သန်းနေတာပါပဲ။ဒါပေမယ့် အမအေးမွန်စောက်စိက အမပိုးဖြူထက်ပိုကြီးတယ်ဗျ။စောက်စိက စုပ်လိုက်တော့ ပါးစပ်ထဲ သိသိသာသာလေးကြီးနေတာ ခံစားမိတာ။ငုံထားပြီး လျှာနဲ့မွှေပေးလိုက်တော့ ကျုပ်မျက်နာပေါ် စောက်ဖုတ်အုံတခုလုံး ဖိချနေတာ…အသက်ရှုတောင်ကျပ်လာရတယ်။အမအေးမွန်ဖင်ကို ကျုပ်လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ပင့်တွန်းထားပြီးမှ ထပ်ယက်လို့ရတာ။စောင်ပတ်ယက်ပေးနေတုန်း အောက်က လီးကလည်း အမပိုးဖြူ စောက်ပတ်လေးထဲ ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်နဲ့…စီးပိုင်နေတာဗျာ။အမပိုးဖြူက ခပ်ပြင်းပြင်းဆောင့်ချပြီးတိုင်း တအားအားနဲ့ အော်ဟစ်နေတာပေါ့သူအော်လိုက်တိုင်း အမအေးမွန်ပါ ကာမစိတ်တက်လာပြီး ကျုပ်မျက်နာကို ဖိဆောင့်နေတော့တာပဲ။ဗြုံးဆို ဘေးပတ်ပတ်လည် မီးခိုးဖြူတွေ ထွက်လာတော့ ကျုပ်လည်း မှင်သက်နေတုန်။ကျုပ်အပေါ်က လိုးနေတဲ့ အမပိုးဖြူလည်း မရှိတော့ဘူးဗျ။ဖလွပ်ကနဲ့ လီးက အမပိုးဖြူစောက်ဖုတ်ထဲက ကျွတ်ထွက်လာပြီး အေးကနဲ့ ဖြစ်ကျန်ခဲ့တာ။ကျုပ်မျက်နာပေါ်ခွထိုင်ပြီး စောက်ဖုတ်အယက်ခံနေတဲ့ အမအေးမွန်လည်း ရုတ်တရက် ပျောက်ကွယ်သွားရောပဲ။မီးခိုးအဖြူရောင်တွေ ပျောက်သွားတော့မှ ကျုပ်လည်း ပတ်ဝန်းကျင်ကို မြင်လိုက်ရတာ။

” ဟင် ”

ကျုပ် အံအောမိပြန်တာဗျ။ခန္ဓာကိုယ်က သာမန်လူတွေထက်ထွားကြိုင်းတဲ့ သူတစ်ယောက်ကျုပ်ရှေ့တည့်တည့် ခြေ ၁ဝလှမ်းအကွာလောက်မှာ မတ်တပ်ရပ်နေတာ။မျက်နာခပ်တင်းတင်းနဲ့ ဆံပင်ကိုဖါးလျားချထားတာဗျ။အရပ်အမြင့်ကြီးနဲ့ ဝတ်ရုံအနက်ကြီးဝတ်ပြီး အရိုးခေါင်းတောင်ဝှေးကို ကိုင်ထားတာဗျ။ကျုပ်လည်း ထထိုင်လိုက်တယ်။ကျုပ်ကို ရှိတယ်တောင် မထင်ဘူးဗျာသူ့ ဘယ်ဘက်ဘေးက ခပ်ချောချောမိန်းမတစ်ဦးမတ်တပ်ရပ်လျက်ပါပဲ။အတွင်းက ဘာမှမပါပဲ့ ဇာအဖြူရောင်အပါးလေးဝတ်ထားတာ။ပုခုံးပေါ်အိကျလာတဲ့သူမ ဆံနွယ်တွေကို လက်နဲ့သိမ်းပြီး နောက်ကျောဘက်ပို့ပစ်နေတာ။ဆံရှည်လူကြီးရဲ့ အရှေ့မှာတော့ အမအေးမွန်နဲ့အမပိုးဖြူက ကိုယ်တုံးလုံးတွေနဲ့ ဒူးတုတ်ထိုင်နေကြတာဗျို့။ရုတ်တရက် ဆံရှည်လူကြီးလေးက ရပ်နေတဲ့မိန်းမဆီက စကားသံထွက်လာတာ။

” တောက် … နင်တို့နှစ်ယောက်ကို … လူစိမ်းဝင်လာလို့ ခေါ်ခိုင်းလိုက်တာ… တော်တော်ကဲနေကြတယ်ပေါ့ …ဟုတ်လား ဟမ် ”

” ဟို …… ဟို … ခွင့်လွတ်ပါ သခင်မ … ကျမတို့လည်း … မထိန်းနိုင် … လို့ ……… ”

” တိတ်စမ်း … ဝှီးးးး ဖျောင်း … ဖြန်း ဖြန်းးးး ”

ဇာအပါးလေးဝတ်ထားတဲ့ ဆံရှည်လူကြီးဘေးက သခင်မ ဆိုသူက အမပိုးဖြူတို့ စကားမဆုံးခင် ချက်ချင်း လူပ်ရှားလိုက်တာဗျ။မြန်ချက်ဗျာ လက်ကလေးလှုပ်တာပဲ မြင်လိုက်ရတာ။အမပိုးဖြူတို့ရှေ့ ဖျက်ကနဲ့ရောက်လာပြီး ပါးချပြီး တပြိုင်ထဲလိုလိုပဲ သူမရပ်နေတဲ့နေရာ ပြန်ရောက်သွားတာ။မယုံနိုင်အောင်ပဲဗျို့။

” အား … အမလေး … ခွင်လွတ်ပေးပါ … သခင်မရယ် … ကျမတို့လည်း … ဟို … ဟို … သူရဲ့ …… ဟို ”

” ဟမ် … တဟိုဟိုနဲ့ … ဘာလဲ ပြောစမ်း … ငါ့စိတ် သိတယ်မလား ”

ဒီတခါ အမအေးဆီက အသံတိုးတိုး ထွက်လာတာဗျ။သခင်မဆိုသူကို လှမ်းပြောလိုက်ပုံပါ။အမအေးမွန် စကားအဆုံးမှာ သခင်မဆိုသူက ကျုပ်ဆီကို အကြည့်စူးစူးတချက်နဲ့ ကြည့်နေတာဗျို့။ကျုပ်လည်း ပြန်ကြည့်နေတုန်း ဖျက်ကနဲ့ပဲဗျ။ကျုပ်ရှေ့ရောက်လာတာ။ကြမ်းပြင်ပေါ်ထိုင်နေတဲ့ ကျုပ်ပေါင်ကြားက လီးကို ကြည့်ရင်း မျက်လုံးတွေက အရောင်လဲ့လာတာ။ကျုပ်လည်းအနီးကပ်ကြည့်မိမှ မျက်နာဝိုင်းဝိုင်း ပါးဖေါင်းဖေါင်းလေးနဲ့  အတော်ချောတဲ့မိန်းမ ဖြစ်ကြောင်း သိခွင့်ရလိုက်တာပေါ့။ထိုင်ရက်ကနေမော့ကြည့်နေရတာပါ။ဇာအဖြူရောင် ဝတ်စုံက ပါးပါးလေးဗျို့။အတွင်းခန္ဓာကိုယ်က ကောက်ကြောင်းတွေမြင်နေရတာ။ခါးသေးပြီး ဖင်သားတွေကဘေးကိုကားထွက်နေတာ။ပေါင်ကြားက စောက်ဖုတ်လေးတောင် မြင်နေရတာ သိပ်တော့မရှင်းပါဘူး။သူ့စောက်ပတ်လေးကို ကြည့်နေတဲ့ကျုပ်ကို ရုတ်တရက် ပြုံးပြနေတုန်း။ဝုန်းကနဲ့ မီးခိုးအနီရောင်တွေထွက်လာပြန်ရောပဲ။အမပိုးဖြူတို့ နောက်နားမှာဗျ။ကျုပ်နဲ့လည်း မဝေးတော့ မြင်နေရတာပေါ့။ခြေတဖက်က ကွေးပြီး တဖက်က ဒူးထောင်ခြေဖျားထောက်ပြီး ခေါင်းငုံ့ထားတဲ့သူတွေဗျ။အနီရောင်ဝတ်စုံတွေနဲ့ လူလက်ဖျံရိုးတွေကိုင်ထားရင်း ဆံရှည်လူကြီးကို ဦးညွတ်နေကြတာ။အဲဒီကြမှ တချိန်လုံးငြိမ်နေတဲ့ ဆံရှည်လူထွားကြီးဆီက စကားသံကြားလိုက်ရတာ။အသံကလည်း အနိမ့်အမြင့်မရှိ ခပ်တန်းတန်းကြီးဗျ။

” မင်းတို့ သွားကြည့်ပြီးပြီလား … ဘယ်လိုလည်း အခြေနေက ”

” ကြည့်ပြီးပါပြီ … သခင်ကြီး … အားလုံး ၃ယောက်ပါ … တစ်ယောက်ကတော့ ပညာအဆင့်မြင့်လို့ ကျနော်တို့ အနားကပ်မရပါဘူး…ခု ဒီမှာမိတဲ့ တစ်ယောက်နဲ့ဟိုမှာကျန်တဲ့ တစ်ယောက်က သာမန်လူတွေပါ ”

” အော် … ဟုတ်လား … မင်းတို့တွေ တော်ပါတယ်… လာတဲ့ လမ်းတစ်လျှောက် ငါ့ကို ထိထိရောက်ရောက် ကူညီပေးကြတယ် ”

” သခင်ကြီးကို စောင့်ရှောက်ဖို့က ကျနော်တို့ တာဝန်ပါ ခင်ဗျာ ”

” အေးပါကွာ … နားထောင်ကြ … တပြည့်တို့ … မကြာခင်မှာပဲ ဒီသူယောင်မယ်တောရဲ့ သူယောင်မယ်ပညာဗူးကို ငါကိုယ်တိုင် ဖေါ်တော့မှပါ။သူယောင်မယ်ပညာဗူးကို ငါ့ကိုယ်ထဲ သွင်းပြီးတာနဲ့ ငါ့ရဲ့ မူလပညာထက် အဆပေါင်းများစွာ စက်တွေမြင့်လာလိမ့်မယ်…မှော်ပညာရပြီး အသက်ထောင်ချီနေနိုင်လာမယ်။အဲဒီချိန်ရောက်ရင် ငါ့တပြည့်တွေကို ပညာအဆင့်မြင့်ပေးမှာပါ ”

” ဟုတ်ကဲ့ … ယုံကြည်ပါတယ် သခင်ကြီး ”

” အေး … အရေးကြီးတာက သစ္စာရှိဖို့ပဲ … သစ္စာပျက်ရင်တော့ ငါကိုယ်တိုင် အပစ်ပေးသွားမှာ ”

ဆဲရှည်လူကြီးက စကားဆုံးတာနဲ့ လက်တဖက်ရမ်းလိုက်တာ… ချက်ချင်းပဲ အနီရောင်ဝတ်စုံနဲ့လူတွေ ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက် ပျောက်ကုန်တာဗျ။ဆံရှည်လူကြီးက ဆံပင်တွေကို တချက်ရမ်းရင်း ခြေနှစ်ဖက်ကို ကားရပ်လိုက်တယ်။ပြီးမှ တောင်ဝှေးကို ကြမ်းပြင်တချက်စောင့်ချရင်း  ခေါင်းမော့ပြီး မန္တန်လိုလို ရွတ်ဖတ်နေတာ။ကျုပ်ရှေ့က သခင်မဆိုတဲ့ မိန်းမချောလည်း နောက်ပြန်ပြန်ဆုတ်ရင်း ဆံရှည်လူကြီးဘေးပြန်ရောက်သွားတာ။ဆံရှည်လူကြီးလက်ထဲက အရိုးခေါင်းတောင်ဝှေးကို ယူပြီး လေပေါ်ပစ်တင်လိုက်တာ…တောင်ဝှေးက လှည်ပြီး လေထဲရပ်နေတာဗျို့။သခင်မက တဆက်ထဲ ဆံရှည်လူကြီးဝတ်စုံရဲ့ ခါးချည်ထားတဲ့ကြိုးကို ဖြည်ချလိုက်တယ်။အတွင်းက ဘာမှခံဝတ်မထားဘူးဗျ။ကြေးနီရောင်သန်းနေတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကြီးက ပြေကျသွားတဲ့ ဝတ်ရုံအတွင်းက ပေါ်လာတာပေါ့။ကြွက်သားအပြည့်နဲ့ ပေါင်တံတုတ်တုတ်တွေကြားက နီညိုရောင်လီးကြီးက အောက်စိုက်ကျနေတာဗျ။သခင်မက ဆံရှည်လူကြီးကို ညာဖက်လက်နဲ့ ပုခုံးကို ဆွဲဖက်ပြီး လည်ပင်ကြောတွေကို လျှာအပြားလိုက်ယက်ပေးနေတာ။ညာဖက်လက်က ဆံရှည်လူထွားကြီးပေါင်ကြားက လီးကြီးကို ပင့်ကိုင်ရင်း ရှေ့နောက် ပွတ်တိုက်ပေးနေတာမို့ လီးကြီးက အကြောပြိုင်းပြိုင်းထပြီး ထောင်မတ်လာတာပေါ့။အောက်က ဒူးကွေးထိုင်နေတဲ့ အမပိုးဖြူနဲ့ အမအေးမွန်တို့ လူပ်လူပ်ရွရွ ပြန်ဖြစ်လာပါပြီ။သခင်မက ခေါင်းတချက်ညိမ့်ပြရင်း အမပိုးဖြူကို အချက်ပေးလိုက်တယ်ဗျ။အမပိုးဖြူက ထရပ်ပြီး ဆံရှည်လူကြီးရှေ့ လျှောက်သွားလိုက်တာ။အနားရောက်တာနဲ့ ဆံရှည်လူကြီးက အမပိုးဖြုူ ခါးလေးကို ပွေ့ချီပြီးမြှောက်လိုက်တယ်။အမပိုးဖြူကိုယ်လုံးလေး လေပေါ်စွေ့ကနဲ့ မြှောက်တက်သွားရင်း ဆံရှည်လူကြီး မျက်နှာရှေ့ရောက်တော့ သူမပေါင်သားလေးနဲ့ ခေါင်းကိုညှပ်ရင်းခွထားလိုက်တာ။ဆံရှည်လူကြီးက ချက်ချင်းပဲ အမပိုးဖြူခါးကို ကိုင်ထားတဲ့ လက်နှစ်ဖက် ဖင်အောက်ပြောင်းပြီး ပင့်တွန်းထားလိုက်တာ။အမပိုးဖြူ စောက်ပတ်လေးက ဆံရှည်လူကြီး မျက်နာနဲ့ကပ်လျက်အနေထားဖြစ်သွားတာပေါ့။မကြာပါဘူး အမပိုးဖြူတစ်ယောက် ဆံရှည်လူကြီးခေါင်းကို သူမလက်နှစ်ဖက်နဲ့ မိမိရရ ဆွဲကိုင်ထားရင်း ခေါင်းလေးယမ်းနေတော့တာဗျို့။လေထဲမှာပဲ စောက်ဖုတ်အယက်ခံနေရတော့ ကော့ပျံနေတာပေါ့။ဘေးက သခင်မကလည်း ဆံရှည်လူကြီးလီးကို ဂွင်းထုမပြတ်ဘူးဗျ။အမပိုးဖြူ  ာည်းတွားနေတုန်း အမအေးမွန်ကို မေးဆက်ပြလိုက်ပြန်တယ်။အမအေးမွန်ကတော့ လေးဖက်လေးထောက်သွားရင်း ဆံရှည်လူကြီးရှေ့ ခေါင်းလေးမော့ထားပေးတယ်။သခင်မက ဆံရှည်လူကြီလီးကို ဒစ်ဖူးကြီးကားထွက်လာအောင် ဖြဲပြီးမှ အမအေးမွန်ကို လီးစုပ်ခိုင်းတာဗျို့။သခင်မက ဆံရှည်လူကြီး နောက်ကျောဘက် ရပ်လိုက်ရင်း သိုင်းဖက်ပြီး လီးကို ဂွင်းထုပေးနေတုန်းပဲ။သူမလက်က ပိုတဲ့လီးတဝက်ကျော်ကျော်ကို အမအေးမွန်က ဆွဲဆွဲစုပ်နေရတာ။အရှိန်ရလာတော့မှ ဂွင်းထုနေတဲ့လက်ကို သခင်မက လွတ်လိုက်တာ။အဲဒီကြမှ အမအေးမွန်က လီးကို အားရပါးရ စုပ်တော့တာပဲ။သခင်မက ဆံရှည်လူကြီးနောက်က သိုင်းဖက်ရင်း လဥမဲမဲကြီးတွေကို ဆုပ်ညှစ်ပေးသေးတာ။အပေါ်က စောက်ပတ်အယက်ခံနေတဲ့ အမပိုးဖြူဆီက အားကနဲ့ အသံကျယ်ကြီး ထွက်လာတော့မှ သခင်မက လဥတွေချေနေတဲ့ သူမလက်ကို လွတ်ရင်း ဘေးကိုရွေ့ပြီး အမပိုးဖြူကို မော့ကြည့်နေတာ။

” အ …… အမေ့ …… ကောင်း  ကောင်း  … ကောင်းလိုက်တာ သခင်ကြီးရယ်  …… အားးး ”

အမပိုးဖြူတစ်ယောက် ဆံရှည်လူကြီးပုခုံးပေါ် သူမပေါင်နှစ်ချောင်းတင်ပြီး လေပေါ်တွင်ပဲ ခါးလေးကော့တက်လာတာ။ဆံရှည်လူကြီးမျက်နာနဲ့သူမစောက်ပတ်လေး ဖိကပ်ရင်း စောက်ရည်တွေ ပန်းချပစ်နေတာ။ဆံရှည်လူကြီး မျက်နာကတဆင့် စီးကျလာတဲ့ စောက်ရည်တွေက အောက်ဖက် ဆီးခုံးနားထိ အဆက်မပြတ် စီးကျနေတော့တာ။အောက်က ဆံရှည်လူကြီး လီးစုပ်နေတဲ့ အမအေးမွန်ကလည်း ဆီးခုံးကနေ ပေါင်ကြားထိ စီးကျလာတဲ့ အမပိုးဖြူစောက်ရည်တွေကို ယက်ပြီး မျိုချပစ်တာ။ကျုပ်လည်း မြင်နေရတဲ့ မြင်ကွင်းကြောင့်  အမပိုးဖြူ တက်လိုးထားတဲ့လီးက ပြန်တောင်လာပြီဗျာ။ကျုပ်ပါကျုပ် ဂွင်းထုနေရတာ။ဘေးထွက်ရပ်လိုက်တဲ့ သခင်မကို ကြည့်လိုက်တော့ သူလည်း ကာမစိတ်ကြွနေပြီလေ ဇာဝတ်ရုံ အဖြူလေးကို လှန်ပြီး သူမစောက်ပတ်လေးကို ပွတ်နေရပြီ။ကျုပ်လည်း ကြည့်ရင်း ရှီးကနဲ့ အသံထွက်မိလိုက်တာ။သခင်မက ကြားသွားပုံဗျ။ ကျုပ်နားချက်ချင်းရောက်လာပြီး ကျုပ်ကို ပက်လက်လှန်ခိုင်းတော့တာပဲ။ထောင်မတ်နေတဲ့ ကျုပ်လီးကို သူမလက်နဲ့ထိန်းပြီး အပေါ်က တက်ဖိလိုက်တာ။လီးက စောက်ခေါင်းအတွင်းသား အိအိလေးကို ပွတ်ဆွဲပြီး အထဲရောက်သွားတာပေါ့။သူမဆီက ရှိုက် သံလေး ထွက်လာပါတယ်။

” ဗျစ် … ဖလွပ် …… ဗျစ်ဗျစ် ”

” အ … ကျွတ်ကျွတ် ”

မျက်နာလေးမဲ့ပြီး သူမဖင်လေးကို ပြန်ကြွရင်း ခပ်ဖြည်းဖြည်း ဖိချနေတာ။၁ဝချက်လောက်ပဲ ရှိသေးတာဗျ…အသံ တသံက ထွက်ပေါ်လာတာ။

” ဟေ့ … ရပ်စမ်း … ဒုန်း … ဂျလိန်း … ဝုန်းဝုန်း … ဒလိန်းးး ”

ဆရာ ဦးသိုက်မောင် အသံဗျ။သူ့လက်က အစိမ်းရောင် အလင်းတန်းကြီးထွက်လာပြီး တဝုန်းဝုန်း တဒုန်းဒုန်းနဲ့ ဖြစ်ကုန်တော့တာဗျ။လမ်းပြမုဆိုး ကိုစည်သူက ဆရာဦးသိုက်မောင် နောက်မှာမတ်တပ်ရပ်လျက်လေးဗျ။ကျုပ်အပေါ်က တက်လိုးနေတဲ့ သခင်မလည်း လိုးရင်းတန်းလန်း ဆံရှည်လူကြီးနား ပြန်ဆုတ်သွားတာဗျ။ဆံရှည်လူကြီးလီးကို စုပ်ပေးနေတဲ့ အမအေးမွန်ရော…ဆံရှည်လူကြီးက စောက်ပတ်ယက်ပေးနေတဲ့ အမပိုးဖြူရော…ချက်ချင်းပဲ ဆံပင်တွေပျောက်ကွယ်ပြီး ဂတုံးမတွေ ဖြစ်ကုန်တာဗျို့။ရုပ်တွေလည်း ပြောင်းပြီး ရုပ်ကဆင်တူလေးတွေဗျို့။ဆံရှည်လူကြီးဘေးနားမှာ ဝတ်စုံအနက်လေးတွေနဲ့ မတ်တပ်ရပ်နေကြတာ။ကျုပ်ဖြင့် အံအောလို့ မဆုံးဘူးဗျာ။ချက်ချင်းကြီး ပြောင်းလဲကုန်တာ။

” ငါ့ တပြည့်ကို … မင်းတို ဘာလို ဒုက္ခပေးရတာလဲ ”

” ဟား ဟား ဟားးးး … မင်းက ဘယ်သူလဲ … ရာရာစစ … ငါ့ အလုပ်ကို လာရှုပ်ကြတာ ”

” အေး … ငါ့နာမည် … သိုက်မောင်ပဲ … မင်းနာမည်ပြောစမ်း ”

” ငါ့… နာမည် … စက္က … ကွ ”

ဆရာဦးသိုက်မောင်နဲ့ ဆံရှည်လူကြီးတို့ တစ်ယောက်တခွန်း စကားများရင်း ဆံရှည်လူကြီး ဦးစက္က … က … လက်တဖက် ရမ်းလိုက်တယ်ဗျ။ဝုန်းကနဲ့ ခရမ်းရောင် အလုံးကြီး ပေါ်လာပြီး ကျုပ်တို့ဆီကို လွင့်လာတာ။ဆရာဦးသိုက်မောင်ကလည်း လက်ကို ဝှေ့ရမ်းပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို ဆန့်ထုတ်လိုက်တာ။အစိမ်းရောင် စက်ဝိုင်းကြီး ဖြစ်လာပြီး လေထဲ ထိပ်တိုက် တွေ့ကုန်တာဗျို့။

” ဝုန်းးး … ဂျိမ်းးး ……… ဒုန်းးး ဒုန်း ”

ကြီးမားတဲ့ ပေါက်ကွဲသံကြီးကြားရပြီး… ကျုပ် ခန္ဓာကိုယ်က မြောက်တက်သွားတာ အနောက်ထဲ ခြေ ၁ဝလမ်းစာလောက် လွင့်ထွက်သွားရတာ။ကိုစည်သူကတော့ သိုင်းတတ်ပုံပါပဲ နောက်ကို အလိုက်သင့်လေး ဂျွန်းခုတ်ဆုတ်တော့ ကျုပ်လောက် အကျမနာဘူးဗျ။မားမားမတ်မတ် ရပ်နိုင်တာဆိုလို့ ဆရာဦးသိုက်မောင်ရယ် ဦးစက္ကဆိုတဲ့ ဆံရှည်လူကြီးရယ်…သခင်မရယ်ပေါ့ဗျာ။အမအေးမွန်နဲ့အမပိုးဖြူ ဟန်ဆောင်ထားတဲ့ နှစ်ယောက်လဲ ကျုပ်တို့လို လွင့်ထွက်ကုန်တာ။ဦးစက္က လက်ထဲ သူ့ရဲ့အရိုးခေါင်း တောင်ဝှေး ဘယ်အချိန်က ပြန်ရောက်မှန်း မသိဘူးဗျာ။တောင်ဝှေးကို ကြမ်းပြင်ပေါ်တချက်စောင့်ပြီး အသံကျယ်ကြီးနဲ့ ဂါထာရွတ်နေပါပြီ။ဝုန်းကနဲ့ … အနီရောင် မီးခိုးတွေထွက်လာပြီး သူ့တပြည့် ဝတ်စုံနီတွေ ပြန်ပေါ်လာတာဗျ။သေချာကြည့်မိတော့ ၅ယောက်ဗျို့ ရုပ်ရည်တွေက တပုံစံထည်းပါပဲ။ဝတ်စုံနီ ၅ယောက်ကလည်း ဂါထာတွေ ရွတ်ရင်း သူတို့ပညာစက်တွေ နှိုးနေပုံပဲ။သူတို့ခန္ဓာကိုယ် ဘေးမှာ အရောင်လေးတွေ လက်နေတာဗျာ။ကျုပ်နဲ့ ကိုစည်သူကတော့ ဆရာဦးသိုက်မောင်ကို မကူညီနိုင်ပါဘူး။အနောက်ကနေပဲ ကြည့်နေရတာပေါ့။ဆရာဦးသိုက်မောင်ကတော့ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ပဲဗျ။ကျုပ်နဲ့ကိုစည်သူ နားရောက်လာပြီး စည်းချ တားပေးနေတာ။ကျုပ်ကို အားလုံးမြင်ရအောင် မျက်ကွင်းဆေး ကွင်းထားပေးပါတယ်။သစ်ဆိုးမျက်နှာဖုံး အရုပ်မကို ကိုင်ထားခိုင်းတယ်ဗျ။အရေးကြောင်းဆို သစ်ဆိုးအရုပ်လေးနဲ့ ပစ်ပေါက်ပြီး နှစ်ယောက်သား လွတ်အောင်ပြေးဖို့ မှာနေတာ။ခဏနေတော့ ပညာစက်တွေပြိုင်ကြတာပေါ့။ကျုပ်က မျက်ကွင်းဆေးကွင်းထားတော့ အကုန်လှမ်းမြင်နေရတာ။ဦးစက္က ကလည်း သခင်မကို စည်းချတားပေးထားတာဗျ။ဆရာဦးသိုက်မောင်နဲ့ဦးစက္ကကို ပညာစက်တွေက ကျုပ်တို့နားရောက်ရင် ပျောက်ကုန်တာ။သခင်မနားလေး ပညာစက်တွေရောက်လည်း ပျောက်ကုန်တာပဲဗျို့။ထူးခြားတာက ဦးစက္ကနဲ့ သခင်မကလွဲရင် ဝတ်စုံနီလူတွေရော အမအေးမွန်းတို့ ဟန်ဆောင်ထားတဲ့သူတွေရောက အခိုးအငွေ့တွေဗျ။ဆေးမျက်ကွင်း…ကွင်းထားတော့ မူလရုပ်တွေကို မြင်နေရတာပါ။

” ဝှီးး ဝှီးးး ဘုန်းးး ဘုန်းးး  … အားးး ”

” ဝှီ … ဝှီ …… ဝှီ ”

ဦးစက္ကရဲ့ အရိုးခေါင်းတောင်ဝှေးကလည်း လေပေါ်ဝဲနေတာဗျို့…အရောင်တလက်လက်နဲ့ဗျ။ဆရာဦးသိုက်မောင်ကလည်း မန္တန်တွေရွတ်ပြီး တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်နဲ့ ပညာစက်တွေ … တဝှီးဝှီး တဝုန်းဝုန်း လွတ်နေတာ။ပညာစက်တွေပြိုင်ရင်း ဝတ်စုံနီ၅ယောက်နဲ့ အမအေးမွန်တို့ ဟန်ဆောင်တဲ့နှစ်ယောက်…အကုန်လုံး မခံနိုင်ပဲ အခိုးငွေ့ဖြစ်ပြောင်းပြီးပျောက်ကွယ်ကုန်တာဗျ။

” တောက် ”

ဦးသက္ကဆီက…တောက်ခေါက်သံ…ခပ်ပြင်းပြင်းထွက်ပေါ်လာပြီး လက်ကိုလေပေါ်မြောက်လိုက်တာ။လေပေါ်ပျံဝဲနေတဲ့ အရိုးခေါင်းတောင်ဝှေးက ဦးစက္ကလက်ထဲ အလိုလိုရောက်လာတာပဲဗျာ။တောင်ဝှေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆန့်ထုတ်ကိုင်ပြီး ဂါထာတွေရွတ်နေပါပြီ။ဒီတခါ ပိုပြီးထူးဆန်းတယ်ဗျ။ဖါးလျားချထားတဲ့ ဆံပင်တွေ အပေါ်ထောင်ထွက်နေတာ။မျက်လုံးတွေက နီရဲလာရင်း မီးတောက်တွေ ထွက်နေသယောင်ပဲ။သူလက်ကတောင်ဝှေးကို လွတ်လိုက်တော့…တောင်ဝှေးက အရောင်ပေါင်းစုံထွက်ပြီး တဝှီးဝှီးနဲ့ လည်နေတာဗျို့။ဆရာဦးသိုက်မောင်လည်း ဒီတခါ သတိထားနေပုံပဲ။ကျုပ်တို့ဘက်လှည့်ပြီး သတ်ထားနေကြဖို့မှာနေတော့တာ။ကျုပ်လှမ်းကြည့်တော့ ဆရာဦးသိုက်မောင်မျက်နှာမှာ ချွေးတွေဗျို့။ဒီတခါ အခြေနေမကောင်းလောက်ဖူးထင်ပါရဲ့ဗျာ။ဦးစက္ကရဲ့ ဂါထာရွတ်သံတွေက ကျယ်လာနေတာ နားတွေအူလာနေပြီ။တောင်ဝှေးကလည်း အရိပ်ပဲမြင်ရတော့တာ အရောင်တလက်လက်နဲ့ လေထဲလည်နေပြီး ဝဲပျံနေပြီဗျ။ကျုပ်လည်း သစ်ဆိုးမျက်နှာဖုံးအရုပ်လေးကို ကျစ်နေအောင်ကိုင်ထားရင်း ပညာစက်ပြိုင်တာကို ကြည့်နေတာပေါ့။ဒီချိန်မှာ ဘယ်သူမ ထင်မထားတဲ့ ဖြစ်ရပ်က ပေါ်လာတာပါ။သခင်မလေဗျာ…ဆရာနှစ်ဦးရဲ့ နောက်ဆုံးအဆင့်ကို သိနေတော့ စွန့်စားလိုက်တာနေမှာ။သခင်မက ကျုပ်နဲ့ကိုစည်သူရှိရာ ဖျက်ကနဲ့ရောက်လာပြီး သူမခန္ဓာကိုယ်နဲ့ကွယ်ပေးထားလိုက်တာပါ။ဦးစက္ကရဲ့ အဆင့်မြင့်ပညာစက်ကို သိထားလို့နေမှာဗျ။ရုတ်တရက်ပါပဲ အားလုံးငြိမ်ပြီး ဆရာဦးသိုက်မောင်နဲ့ ဦးစက္ကလည်း ပညာစက်တွေ သိမ်းလိုက်ကြပုံပါ။

” ဟင် … နင် ဘာလုပ်တာလည်း … လှသူဇာ ”

” အားလုံး … ဒုက္ခ ရောက်တော့မှာမို့ … စွန့်စားလိုက်ရတာပါ သခင်ကြီး ”

” နင် … ဒီလို လုပ်တာ … အသက်ပါပျောက်သွားနိုင်တာ … သိလား … တောက် … ဟမ်းးး ”

” ခွင့်လွတ်ပေးပါ … သခင်ကြီး … သူဇာ သိပါတယ်ရှင် ”

သခင်မ နာမည်က လှသူဇာ တဲ့ဗျ။နှစ်ဖက် တိုက်ပွဲကို တားလိုက်လို့ ဆံရှည်လူကြီးက မကျေနပ်နေတာဗျို့။ဆရာဦးသိုက်မောင်ကတော့ အေးဆေးပဲ။ကျုပ်တို့ကို ပြန်ဖို့ အချက်ပြပြီး လှည့်အထွက်

” ဆရာကြီး … နေပါဦးရှင့် ”

လှသူဇာက … ဆရာကြီးကို … တားလိုက်တာပါ။ကျုပ်နဲ့ကိုစည်သူလည်း သခင်မ ခေါ် လှသူဇာ ဆီမျက်လုံးက ရောက်သွားတာပေါ့။

” ဘာမေးချင်တာလည်း … မိန်းကလေး ”

” ဆရာကြီးတို့ အဖွဲ့ကလည်း … သူယောင်မယ် ပညာဗူးကို လာယူကြတာလား ”

” မဟုတ်ပါဘူး … ငါတို့က … သူယောင်မယ်ဆေးမြစ်တော် … လာယူတာပါ ”

” အော် … ကျမတို့ … တဖက်နဲ့တဖက် အထင်မှားပြီး တိုက်ကျတာပါ ”

” ငါတို့က … ဘယ်သူမှ ရန်မပြုပါဘူး … ကိုယ့်အလုပ် ကိုယ်လုပ်နေတာလေ ”

” ဟုတ်ပါတယ် … ကျမကပဲ … တောင်းပန်ပါတယ်ရှင် … တကယ်တော့ တိုက်ဆိုင်တာပါ … ကျမတို့ ရောက်တာ ၁လကျော်ပါပြီ…လူစိမ်း အဝင်ထွက် မရှိပါဘူး … ရုတ်တရက် ဆရာကြီးတို့ကို တွေ့လိုက်တော့ … အထင်မှားပြီး ဖြစ်ကုန်ကြတာပါ ”

လှသူဇာက အသံချိုချိုလေးနဲ့ ရှင်းပြနေတာဗျ။နောက်ဆုံး အဆင်ပြေသွားကြတာပေါ့။ကျုပ်တို့လည်း ကျုပ်တို့တဲဆီ ပြန်ဖို့ အလုပ်…ဖျက်ကနဲ့ လှသူဇာက ကျုပ်နားရောက်လာပြီး ကျုပ်လက်ထဲ ပစ္စည်းတခု ထည့်ပေးလိုက်တာဗျ။ကျုပ်လည်း သူပေးတဲ့ အိပ်ရှုံ့လေးကို ခါးပုံစထဲထည့်ပြီး တဲဆီပြန်လာခဲ့ကြတာပေါ့။တဲရောက်တော့ ဆရာဦးသိုက်မောင်က ထမင်းစားဖို့ကျုပ်မတွေ့လို့ လိုင်ရှာရတဲ့အကြောင်း ပြန်ပြောပြ နေတာဗျ။ကျုပ်တို့ ၃ယောက်သား ညစာ စားပြီးတော့ ကိုစည်သူက တန်းမှေးတာဗျို့။ကျုပ်နဲ့ဆရာ ဦးသိုက်မောင်က မအိပ်သေးပဲ စကားပြောနေကြတာ။တောထဲမို့ တိတ်ဆိတ်နေတာဗျို့ ကျုပ်တို့စကားသံက လွဲပြီး ဘာသံမှမကြားရတော့တာ။စကားပြောရင်း ကျုပ်လည်း လှသူဇာ ပေးတဲ့ အိတ်ရှုံ့လေးကို သတိရပြီး ထုတ်ကြည့်လိုက်တာ။အိတ်ကလေး ဖြည်လိုက်တော့ ဆရာဦးသိုက်မောင် မျက်မှောင်ကြုတ်သွားတာဗျ။အိတ်ထဲက ထွက်လာတာက ကင်းမှီးကောက်ရုပ်ထုလေးပါ အရွယ်က ခပ်သေးသေးလေးပါပဲ။ဆရာဦးသိုက်မောင်က အနီးကပ် ယူကြည့်ပြီးတော့မှ တဖြည်းဖြည်း ပြုံးလာတာဗျို့။

” ဟားးး … မောင်ကျောက်ဒိုး … မင်းတော့ ဒီတခါ စွံတော့မယ်ထင်တယ်ဟေ့ ”

” ဗျာ … ဆရာကြီး ”

” ဒီအရုပ်က … ကင်းမောင်နှံနှစ်ဖေါ် အရုပ်ကွ … ငါလည်း ကြားဖူးတာပဲ ရှိတာ … ခုမ မြင်ဖူးတာကွ ”

” ကျနော် နားလည်အောင် ရှင်းပြပါ့လား ဆရာကြီး ”

” ငါကြားဖူးတဲ့ … ကင်းအထီးမှော်ရုပ်နဲ့ အင်္ဂါရပ်တွေက မင်းဆီက အရုပ်နဲ့ ထပ်တူပဲကွ ”

” ဟုတ်ပါပြီ ဆရာကြီးရယ် … ဒါနဲ့ … ကျနော် စွံတာနဲ့ … ဘယ်လို ပက်သက်နေလို့လဲ ”

” အင်း … ဒီအကြောင်းကို … မနက်မှ ပြောပြမယ်ကွာ … ခု ငါတို့လည်း ပင်ပန်းနေပြီ အိပ်ကြစို့ ”

” ဟုတ် ဟုတ် … ဆရာကြီး ”

” အရုပ်လေးကို … သေချာသိမ်းကွ … အစွမ်းကြီးတယ်… ငါထင်တာမလွဲရင် … ဒီည … မင်းအိပ်မက်ထဲ … လှသူဇာ လာလိမ့်မယ် … ဟား ဟားး ”

” ဟမ် ”

” ကဲ … ငါတော့ အိပ်ပြီ … ကျောက်ဒိုးရေ ”

…………………………………………………………………………

#ဘုံခုနှစ်ဆင့် ( တိတ်တခိုး အတွက် ရေးသားခဲ့သည်။ )

အပိုင်း ၁၆ ဆက်ရန်………

” အော် … ဒါကြောင့် … ကျုပ် မအောင်တာနေမှာဗျ ”

ဦးစက္က … က … ဆရာဦးသိုက်မောင်ကို ပြန်ပြောရင်း ကျုပ်ဖက် တချက်ကြည့်လိုက်တာ။ပြီးမှ သူ့သမီး လှသူဇာနဲ့ ကျုပ်ကို ပေးစားဖို့ ပြောနေတာဗျို့။ဆရာဦးသိုက်မောင်က ကျုပ်မှာ အုပ်ထိန်းသူ မိခင်ရှိသေးကြောင်း သူလည်းကူပြောပေးမယ် ဖြစ်ကြောင်း ပြန်ပြောပြနေတာ။မှော်ကင်းပညာအတွက်တော့ ဆရာဦးသိုက်မောင်က ကူညီနိုင်ကြောင်း ထပ်ပြောလိုက်သေးတာ။ဦးစက္က…က… ကိုစည်သူ့ကို ကြည့်နေတာမို့ ဆရာဦးသိုက်မောင်က ကိုစည်သူ့ကို ကျုပ်တို့တဲ ပြန်နားခိုင်းလိုက်တာဗျာ။ဂူထဲမှာ ကျုပ်နဲ့ဆရာဦးသိုက်မောင်ရယ်…ဦးစက္ကနဲ့လှသူဇာရယ် ၄ယောက်ပဲ ကျန်တော့တာပေါ့။ကျုပ်ကို လက်ထပ်နိုင်မလား မေးတာဗျ။ကျုပ်လည်း လှသူဇာကို လက်ထပ်ဖို့ ကတိပြုလိုက်ပါတယ်။ဆရာဦးသိုက်မောင်က ကျုပ်နဲ့လှသူဇာကို လိုအပ်တာတွေ ပြောပြပေးနေတာ။ပြီးမှ ဦးစက္ကနဲ့ဆရာဦးသိုက်မောင်တို့က ဂူကြမ်းပြင်ပေါ် ဘေးချင်းကပ်လျက် တင်ပလ္လင်ချိတ် ထိုင်ရင်း ဂါထာစရွတ်နေကြတာ။ကျုပ်နဲ့ လှသူဇာက သူတို့နက် ခြေလှမ်း၂ဝအကွာမှ သွားရပ်ပြီး အဝတ်စားတွေ အကုန်ချွတ်ပစ်ရတာ။ပြီးမှ မျက်နှာချင်းဆိုင် မတ်တပ်ရပ်ပြီး ဆရာဦးသိုက်မောင် သင်ပေးထားတဲ့ဂါထာကို ရွတ်နေရတာ။ကျုပ်ရှေ့တည့်တည့် လှသူဇာက တုံးလုံးရပ်နေတာဆိုတော့ စဉ်းစားကြည့်ပေါ့ဗျာ။ပေါင်ကြားက လီးက ဂါထာ ၂ခေါက်မပြည့်သေးဘူး ငေါက်ကနဲ့ ထောင်လာပြီး လှသူဇာပေါင်ကြားထဲ ထိုးမိရက်သားပဲလေ။သူ့နို့အုံလေးက နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက်နဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားနေပုံဗျ။ကျုပ်လည်း ဂါထာရွတ်ရင်း လီးကို သူ့ပေါင်ကြားထဲ ထိုးထဲ့မိတော့ ပေါင်လေးနှစ်ဖက်ကို မသိမသာကားပေးနေတာဗျို့။ကျုပ်လီးက သူ့စောက်ပတ်အက်ကွဲကြောင်းလေးအတိုင်း ထိုးခွဲလိုက်တော့ လီးအရည်ပြားအပေါ်ပိုင်းလေးက နွေးကနဲ့ဗျ။စောက်ရည်ကြည်လေးတွေ စီးကျလာပုံပဲ။ရုတ်တရက် သူမကိုယ်လုံးလေး တုန်ရီလာပြီး ဝှီးကနဲ့ လေပေါ်မြောက်တက်သွားပြီဗျို့။လေပေါ်မှာ ပေါင်သားဖွေးဖွေးလေးတွေကို ဘေးနှစ်ဖက် ဆန့်ထုတ်ပြီး ကျုပ်ကို ငုံ့ကြည့်နေတာ။ကျုပ်အထင် ပေ၂ဝလောက်တော့ မြင့်တယ်ထင်တင်ဗျ။ကျုပ်လည်း ဂါထာရွတ်ပြီး လေပေါ်ခုန်ကြည့်လိုက်တာ။အံအောစရာပဲဗျာ။ကျုပ်ကိုယ်လုံးက ပေါ့ပါးပြီး လေထဲပျံတက်သွားတာဗျို့။လှသူဇာ ပေါင်ဂွတည့်တည့်ရောက်တော့မှ ဟနေတဲ့ စောက်ပတ်နီတာရဲလေးဆီ ကျုပ်မျက်နှာကို ထိုးအပ်လိုက်တာ။စောက်ခေါင်းဝကနေ စောက်စိထိပ်လေးထိ လျှာအပြာလိုက် ပင့်ယက်ပေးတော့ သူ့လက်ကလေးနှစ်ဖက်က ကျုပ်ခါင်းကို ဖမ်းကိုင်နေတာ။ကျုပ်တို့ခန္ဓာကိုယ်တွေက ခရမ်းရောင် အလင်းတန်းလေးထွက်လာပြီး နှစ်ယောက်လုံးကို လွမ်းခြုံပေးနေပါပြီ။ခန္ဓာကိုယ်တခုလုံးလည်း တဖိန်းဖိန်း တရှိန်းရှိန်းနဲ့ ခံစားမှု့က ဖေါ်မပြတတ်အောင်ပါပဲဗျာ။လှသူဇာလည်း ဘေးဆန့်ထားတဲ့ပေါင်လေးတွေ ကွေးပြီး ကျုပ်ခေါင်းကို သူ့စောက်ပတ်နီတာရဲလေးနဲ့ ဖိကပ်ရင်း လေပေါ်မှာပဲ ခါးလေးကော့ပျံနေတာပေါ့။ကျုပ်လည်း စောက်ပတ်တအုံလုံး ယက်ပေးပြီး စောက်စိလေး ဆွဲဆွဲစုပ်ပေးတော့ အသံစူးစူးလေးနဲ့ ညည်းတွားနေတာဗျ။ရုတ်တရက် သူ့အဖေ ဦးစက္ကကို တွေးမိပြီး စောက်ဖုတ်ယက်နေရာကနေ လှမ်းကြည့်မိသေးတယ်။ကျုပ်တို့ခန္ဓာကိုယ်တွေကို ခရမ်းရောင် အလင်းတန်းတွေက ဖုံးအုပ်ထားပေမယ် ဦးစက္ကနဲ့ ဆရာဦးသိုက်မောင်ကို လှမ်းမြင်နေရတာ။နှစ်ယောက်သား လက်တွေကို ကျုပ်တို့ဆီ ဆန့်ထုတ်ထားရင်း ဂါထာတွေရွတ်နေကြတာဗျို့။တော်ပါသေးရဲ့ဗျာ…ဦးစက္ကလည်း မျက်လုံးမိတ်ထားလို့ပေါ့။သူ့သမီးကို လေပေါ်တွင်စောက်ပတ်ယက်ပေးနေတာ မြင်သွားရင် မကောင်းဘူးလေဗျာ။ကျုပ်ငေးနေတုန်မှာပဲ လှသူဇာလက်ကလေးနှစ်ဖက်က ကျုပ်မျက်နှာကို ဆွဲလှည့်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်နဲ့ ပြန်တေ့နေတာဗျို့။စောက်ပတ်ဘေးသားလေးတွေက ဖေါင်းကြွနေပြီး စောက်စိနီတာရဲလေးက ခေါင်းပြူပြီး မာမာခဲခဲလေးဖြစ်နေပါပြီဗျာ။စောက်ရည်ကြည်လေးတွေက စောက်ခေါင်းဝလေးထဲ အိုင်နေတာ အရည်တွေကို လက်နေတာဗျို့။စောက်ခေါင်းလေးထဲ လျှာကို စုချွန်ထဲပြီး အရည်ကြည်လေးတွေ စုပ်ပစ်လိုက်တယ်။ဆက်ကနဲ့ ခါးလေးကော့ပြီး ပြန်ညည်းနေတာပါပဲ။

” အ … အကိုရယ် … အမလေး …… ဟင့်   …  ရှီးးးး ”

ရုတ်တရက် သူ့ခန္ဓာကိုယ်က အထက်အောက်လည်သွားတာဗျ။ကျုပ်လည်း စောက်ခေါင်းပေါက်စုပ်ရင်း တန်းလန်းကြီးဗျာ။ကျုပ်ပေါင်ကြား သူ့မျက်နှာရောက်တော့မှ လည်တာရပ်သွားတာဗျို့။အောက်ကလီးက ထောင်မတ်နေတော့ သူ့ပါးလေးကို ရိုက်မိသလိုဖြစ်သွားမိတယ်။ချက်ချင်းပဲ ကျုပ်ဒစ်ဖူးကြီး နွေးကနဲ့ဖြစ်လာရပြီဗျာ။ဟုတ်တယ်…ကျုပ်လီးကို ဆွဲစုပ်နေတာဗျ။ကျုပ်မျက်နာရှေ့မှာလည်း သူ့စောက်ဖုတ်ကြီးက ဖြဲပေးထားသလိုပေါ့။ပေါင်နှစ်ဖက် ကျုပ်ပုခုံးပေါ်တင်လိုက်မှ စောက်ပတ်လေးပ ပြန်စိသွားတာ။လေပေါ်တင်ပဲ ဖင်ပြန်ခေါင်းပြန်အနေထားပေါ့။ကျုပ်က လေထဲမတ်တပ်ရပ်လျက်လေးနဲ့သူက ပြောင်းပြန်အနေထားမို့ စောက်ဖုတ်ကကျုပ်မျက်နာရှေ့ သူ့ခေါင်းက ကျုပ်လီးရှေ့ ရောက်နေတာဗျ။သူလက့်လေးနှစ်ဖက်က ကျုပ်ခါးကို အားပြုထောက်ရင်း လီးကို ပါးစပ်ထဲဝင်နိုင်သလောက် စမ်းပြီးမျိုနေတာဗျ။လီးထိပ်က အာခေါင်ပျော့ထိုးမိတာနဲ့ ကျုပ်ခါးကိုတွန်းပြီး သူ့ခေါင်းလေးကို နောက်ပြန်ဆုတ်တာ။လီးအဖျားကနေ အရင်းထိ ယက်ပေးရင်း လဥတွေကိုလည်း ညှစ်ကစားနေတာဗျို့။လီးထိပ်က အရည်ကြည်လေးတွေ ထွက်နေတာနေမှာဗျ။လီးအရည်ပြားတလျှောက်ယက်ပြီးတိုင်း ဒစ်ဖူးကို လာလာစုပ်နေတာ။ဆွဲစုပ်ပြီး သူ့သွားလေးတွေနဲ့ ခပ်ဆက်ဆက်လေး ကိုက်ကိုက်ပေးသေးတာ။အရသာကောင်းချက်ဗျာ ရက်စက်တယ်။မြေပြင်ပေါ်ဆို ပါးစပ်ကို ပစ်လိုးမိမှာပဲဗျို့။ကျုပ်လည်း သူ့စောက်ပတ်လေးကို ပြန်ယက်ပေးလိုက်ပြီဗျို့။ဒီတခါ ပိုပြီးမြင်ကွင်းက ကောင်းဗျ။ပြောင်းပြန်အနေထားမို့ စောက်ခေါင်းပေါက် အပေါ်က ဖင်ဝနီညိုလေးပါ မြင်နေရတာ။ဖင်ဝကို လျှာဖျားလေးနဲ့ ထိုးစွလိုက်တော့ ကျုပ်ပခုံးပေါ်တင်ထားတဲ့ သူ့ပေါင်လေးတွေ ခေါင်းကို လာညှစ်တယ်ဗျ။ကျုပ်လည်း အောက်ဖက်က အစိလေးစုပ်လိုက် အပေါ်ပြန်တက်လာလိုက် ဖင်ဝလေးထဲ လျှာဖျားလေးထိုးသွင်းလိုက်ပေါ့။သူလည်း အရသာတော်တော်တွေ့နေပုံပဲ။ဖင်ဝလေးထဲ လျှာထိုးထဲ့လိုက်တိုင်း ကျုပ်လီးကို ခပ်တင်းတင်းလေး ပြန်စုပ်နေတာဗျ။အလိုက်သင့်လေး သူ့ပါးစပ်ကို လိုးနေရင်း ဖင်ဝလေကိုပဲ ထိုးစွပေးနေလိုက်တာ မကြာဘူးဗျို့ သူကိုယ်လုံးကို အထက်အောက်ပြန်လှည့်ပြီး ကျုပ်လီးရှေ့ သူ့စောက်ဖုတ်လေးတေ့မိမှ ရပ်ပစ်တာ။ချက်ချင်းပဲ သူ့စောက်ခေါင်းလေးနဲ့ ဒစ်ကိုတေ့ပြီး ကျုပ်ခါးကို ပေါင်နှစ်ဖက်က ချိတ်ထားတော့တာ။လီးက သူ့စောက်ပတ်နီတာရဲလေးထဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း တိုးဝင်သွားပြီဗျ။

” ဗျစ် … ဖွပ် …… ဗျစ်  ဗလစ် ……… အ …  အ ”

အရင်တခါ သူအပေါ်က တက်လိုးဖူးပေမယ့်…မျက်နှာချင်းဆိုင် ကျုပ်က ဆွဲလိုးတော့ အကနဲ့ အသံလေး ထွက်နေတာဗျို့။အပေါ်ကသူတက်လိုးတုန်းက ခန္ဓာကိုယ်ကို လိုသလိုချိန်ရင် လိုးတော့ သိပ်မနာဘူးနေမှာ။သူ့မျက်နှာလေးမော့တက်သွားတိုင်း ကျုပ်လည်း ပစ်လိုးနေမိတာဗျာ။တဖြည်းဖြည်း အရည်လေးရွှဲလာမှ သူကလည်း ပြန်ပြန်စောင့်နေတာဗျ။

” ဗျစ် … ဘွတ် … အ …… အားးး ……… ကောင်းလိုက်တာ အကိုရယ် … အင့် …… ဟုတ်တယ် … လိုးလိုး …… နာနာလေးလိုး … အ  … အားးး းးး ”

ပါးစပ်ကပြောရင်း သူခါးလေးကို ကော့ကော့ပြီး ကျုပ်လီးအရင်းထိ ဖိကပ်လိုးနေတာဗျို့။ကျုပ်မျက်နာကို တရှုံ့ရှုံ့နဲ့နမ်းနေသေးတာ။လိုးချက်တွေက ကြမ်းကြမ်းလာတာ။ကျုပ်က အလိုက်သင့်လေးတောင့်ခံ ပေးရုံပဲ။ကျုပ်လီးထိပ်ထိ ခါးကိုနောက်ဆုတ်ပြီး အရှိန်နဲ့ လာလာစောင့်တာဗျို့။လီးထိပ်က သားအိမ်ဝထောက်မိရင်လည်း အသံစူးစူးလေးနဲ့ အော်တော့တာပါပဲ။ကျုပ်လည်း မနေနိုင်တော့ပါဘူး သူ့ဖင်လေးကို ဆွဲပြီး လေထဲဝဲပြီး လှည့်ပတ်လိုးတော့တာပေါ့။လိုးပုံလိုးနည်းတွေက အစုံပါပဲဗျာ။ကျုပ်လည်း အပေါ်ရောက်လိုက် အောက်ရောက်လိုက်ပဲ။အတော်ကြာကြာလိုးပြီးမှ ကျုပ်လီးတစ်ချောင်းလုံး ကျင်တက်လာပြီး လရည်တွေ သူ့စောက်ဖုတ်လေးထဲ ပန်းထည့်ပစ်လိုက်တာ။သူကတော့ ကျုပ်လိုးချက်တွေအောက် ၂ချီပြီးထားပြီးသားဗျ။ကျုပ် လရည်တွေ ကုန်စင်တဲ့အထိ သူ့စောက်ခေါင်းလေးက ညှစ်ပေးရှာပါတယ်။ပြီးမှ ဆရာဦးသိုက်မောင်မှာထားတဲ့အတိုင်း သူ့စောက်ပတ်လေးထဲက လရည်တွေကို ပြန်ညှစ်ထုတ်ခိုင်းရတာ။သူညှစ်နေတုန်း ကျုပ်လည်း စောက်စိလေးကို ဖိချေပေးလိုက်တာ လရည်တွေတင် မကဘူး စောက်ရည်ပါ တဗြန်းဗြန်း ပန်းထွက်လာတာဗျို့။အောက်ထဲထိ ကျမသွားဘူးဗျ။ကျုပ်တို့ကို လွမ်းခြုံထားတဲ့ ခရမ်းရောင် အလင်းတန်းပေါ် လရည်နဲ့စောက်ရည်တွေ စီးကျသွားတာ။ချက်ချင်းပဲ ခရမ်းရောင်အလင်းတန်းကြီးက တဝှီးဝှီး လည်ပြီး အရောင်ပေါင်းစုံ ဖြာထွက်နေတာဗျို့။ကျုပ်နဲ့လှသူဇာလည်း လည်နေတဲ့အလင်းတန်းရောင်စုံ စက်ဝိုင်းကြီးကိုကြည့် နှစ်ယောက်သားကျစ်နေအောင် ဖက်ထားလိုက်တော့တာ။ခေါင်းထဲ မူးရိပ်ရိပ်နဲ့ နောက်ဆုံး မှောင်အတိမကျခင်… ဆရာဦးသိုက်မောင်ဆီက … အောင်ပြီ … အောင်ပြီဟေ့ ဆိုတဲ့ အသံကြီး ကြားလိုက်ရတာဗျ။ကျုပ်နဲ့လှသူဇာလည်း အိပ်မောကျသွားသလိုပါပဲ။

” ရှပ် …… ရှပ် ……… ရှပ်ရှပ် ”

” ဟား  ဟားး  ဟားးး ”

ခြေသံများ ရယ်မောသံများ အသံပေါင်းစုံကြားနေတာဗျ။ကျုပ်လည်း အိပ်မောကျနေက ရုတ်တရက် ထလိုက်မိတာ။ဘေးဘီကိုကြည့်နေရင်း ကျုပ်ပုခုံးတဖက်ကို လက်တဖက်က လာကိုင်ပြီး စကားသံကြားလိုက်မိပြန်ရော။

” မောင် ကျောက်ဒိုး သတိရပြီလားကွ ”

” ဟင် … ဆရာ … ကျုပ် … ဘာဖြစ်လို့လည်း ”

” ဟေ … ဟား  ဟားးး … မင်း သတိလစ်နေတာ တရက်နဲ့ တစ်မွန်းတည့် ရှိနေပြီ ”

” ဗျာ … ဟုတ် ဆရာ … ဒါနဲ့ လှသူဇာရော ဆရာ ”

ကျုပ်လည်း ဆရာဦးသိုက်မောင်ကို မေးပြီးမှ ဘေးဘီကြည့်လိုက်မိတာပါ။ဂူထဲမဟုတ်ဘူးဗျ။ကြမ်းပြင်က မြေသားတွေဖြစ်ပြီး မြက်တွေတောင် ပေါက်နေတာ။လှသူဇာနဲ့ကျုပ်က ဂူထဲမှာ နောက်ဆုံးတွေ့ခဲ့ကြတာလေဗျာ။ကျူပ်ပြန်စဉ်းစားနေတုန်း ဆရာ့ဆီက စကားသံပြန်ထွက်လာတာ။

” ဟ … မောင်ကျောက်ဒိုးရ … ဒါကျ သတိရသား … ရှိပါ့ကွာ ရှိပါ့ … သူ့အဖေနဲ့ စကားပြောနေကြတာ ”

” အော် … သူ ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူးနော် ဆရာ ”

” မဖြစ်ပါဘူးကွ … သူက မင်းထက် အခြေခံကောင်းတယ် … ခဏနဲ့ ပြန်သတိရတာကွ … သူတို့နေတဲ့ ဂူထဲမှာပါပဲ ”

” တော်ပါသေးရဲ့ ဆရာရယ် ”

” ကဲ … မင်းလည်း ပြန်အိပ်ချင် အိပ်ဦး … နက်ဖန်မှပဲ ငါတို့ ပြန်ဖို့ စီစဉ်ရတော့မှာ ”

…………………………………

ဂူကြီးထဲတွင်လည်း ဦးစက္ကတို့ သားအဖ နှစ်ဦးမှာ ဘေးချင်းကပ်ထိုင်နေကာ ရှေ့ရေးအတွက် ပြောဆိုနေကြသည်။

” သမီးက … အကိုနဲ့လက်ထပ်ပြီး အဲဒီလိုက်နေရမှာလား အဖေ ”

” ဒါပေါ့ သမီးရဲ့ … အဖေတို့ လက်ရှိအိမ်ကို ရောင်းပြီး သမီးဖို့ ခွဲခြမ်းပေးလိုက်မှာပေါ့ ”

” ဟင် … အဖေက ဘယ်မှာနေမှာတုန်း ”

” အဖေတွက် မပူနဲ့ သမီး … တပြည့်တွေလည်း အများကြီးလေ ဘယ်မှာနေနေရပါတယ် … ပြီးတော့ ရတနာသိုက်တူးဖိုး ခရီးထွက်ရဦးမှာ…သမီးသာဂရုစိုက်ပါ ”

” အဟင့် ဟင့် … အဖေတစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်ပါ့မလား ”

” ဖြစ်ပါတယ် … သမီးရယ် ”

ဦးစက္ကမှာ မျက်ရည်လည်နေတဲ့သမီးဖြစ်သူအား သိုင်းဖက်လိုက်ရင်း ရင်ခွင်ထဲပွေ့ထားလိုက်သည်။ပြောမယ့်သာ ပြောရပေမယ့် သမီးဖြစ်သူအား ခင်ပွန်းလောင်းအိမ် လိုက်ပို့ပြီး အပြန်တစ်ယောက်တည်း ပြန်ရမည်ကိုတွေးမိပြီး ဦးစက္ကကိုယ်တိုင် မျက်ရည်ဝဲနေရသည်။လှသူဇာမှာ ဖခင်ဖြစ်သူရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းလေးတိုးဝင်လိုက်ရင် သူမလက်ကလေးများက ဦးစက္ကပေါင်ကြားထဲ အမှတ်မထင် ရောက်သွားခဲ့သည်။ပေါင်ကြားတွင်းမှ ပျော့ခွေနေသောလီးအား အလိုအလျောက်အုပ်ကိုင်ရင်း ပွတ်သပ်ပေးနေမိသည်။ဦးသက္က၏ဘောင်းဘီအပွကြီးအတွင်းမှ လီးကြီးမှာ တဖြည်းဖြည်းတင်းလာခဲ့ရသည်။လှသူဇာမှ ထောင်မတ်လာသောလီးအား ဘော်ဘီအပြင်မှ ကုန်းပြီးနမ်းနေရာ ဦးသက္ကတစ်ယောက် ရမ္မက်စိတ်များ ထကြွလာခဲ့ရသည်။သမီးလေးအား နောက်ဆို လိုးခွင့်ရမည် မဟုတ်ချေ။ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ပက်လက်လှန်လှဲကာ သမီးဖြစ်သူအား ဖက်ဆွဲလိုက်တော့သည်။လှသူဇာက အလိုက်သင့် ပါသွားပြီးမှ ဦးစက္ကမျက်နာအနှံ့နမ်းရှိုက်နေရာ ဖခင်ဖြစ်သူမျက်လုံးမှ မျက်ရည်များလည်နေသဖြင့် သူမကိုယ်တိုင်လည်း မျက်ရည်ကျလာခဲ့ရသည်။စိတ်ကျေနပ်တဲ့ထိ နမ်းရှိုက်ရင်း ဦးစက္ကပေါင်ကြားထဲသို့ လေးဖက်ထောက်ကာ နေရာယူလိုက်တော့သည်။ဖခင်ဖြစ်သူ၏ ဘောင်းဘီခါးကြိုးအား ဖြည်ချရင်း ဘောင်ဘီးအား အောက်ဖက်သို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆွဲချနေရာ ဆီးခုန်းအထက် ထောင်ကာကပ်နေသောဒစ်ဖူးနီညိကြီး ပေါ်လာမှ ရပ်ပစ်လိုက်သည်။လီးတချောင်းလုံးမထုတ်သေးပဲ ဒစ်ဖူးအး လျှာနှင့်ထိုးစွကာ ဆွဲဆွဲစုပ်ပေးလိုက်သည်။

” အ … သမီးလေး … ရှီးး းးး ”

ဦးစက္ကမှာ ဒစ်အားရုတ်တရက် ဆွဲစုပ်ခံရသဖြင့် အကနဲ့ ညည်းရင်း လှသူဇာခေါင်းအား ပွတ်ပေးနေမိသည်။လှသူဇာက ဖအေဖြစ်သူ ဒစ်ကြီးအား ဆွဲစုပ်ပြီးမှ ဘောင်းဘီအား ပေါင်လယ်ထိ ထပ်ဆွဲချလိုက်တော့သည်။လီးကြီးမှာ ဖျောင်းကနဲ့ ထောင်မတ်လာပြီး ရမ်းခါနေရာ လှသူဇာက လက်တဖက်နှင့် လီးအရင်းအား ဖမ်းထိန်းလိုက်သည်။ဒစ်ဖူးအား စုပ်ရင်း လီးအရည်ပြားပတ်ပတ်လည်အား လျှာဖြင့် ပတ်ယက်ပေးလိုက်ပြန်သည်။လီးထိပ်အားငုံရင်း လီးအပေါက်ဝမှ စိမ့်ထွက်လာသော အရည်ကြည်လေးများအား စုပ်ယူမျိုချပစ်နေသည်။လျှာဖျားလေးနှင့် လီးထိပ်အပေါက်လေးအား ထိုးပေးလိုက်ရာ ဦးစက္က ခန္ဓာကိုယ်ကြီး ဆက်ကနဲ့ တုန်သွားကာ တအီးအီး ညည်းနေရပြန်သည်။

” အင်းဟင်း …… အ  …… သမီးရယ် …… လီးကို ကျင်စိမ့်နေတာပဲ … ဟူးး  းးး  ရှီးးး ”

လှသူဇာမှာ အားရပါးရ စိတ်ကြိုက်စုပ်ပြီးမှ ဖအေဖြစ်သူ အပေါ်မှ တက်ခွလိုးတော့သည်။စလိုးကတည်းက ခပ်ပြင်းပြင်း ဖိလိုးနေသည်။ဖခင်ဖြစ်သူအား နောက်ဆုံးလိုးပေးနေခြင်းမို့ သူမစောက်ဖုတ်လေး ကျင်လာသည်အထိ မနားတမ်းလိုးနေတော့သည်။ဆောင့်ချက်များက မီးပွင့်မတတ်မို့ သူမဖင်နှင့် ဦးစက္က၏ ပေါင်ရင်း အသားဆိုင်ခြင်း ထိမိရာမှ တဘွတ်ဘွတ် တပတ်ပတ် အသံများ ဂူထဲ ဆူညံလာရသည်။ဖိလိုးနေရင်း ခါးလေးအားဝိုက်ဝိုက်ဆွဲပေးရာ ဦးစက္ကမှာ မေးကြောများထောင်လာပြီး အောက်မှ ပြန်ပြန်ပင့်လိုးနေပြန်သည်။သူမက စောင့်အချ ဖခင်ဖြစ်သူမှ ပင့်အလိုး ဆုံလိုက်တိုင်း နှစ်ဦးသား အသံထွက် ညည်းငြူနေကြတော့သည်။

” အားး … စောင့်စောင့် …… သမီးလေးး ……… အင့်  အင့်ကွာ ”

” ဟူးးး ရှီးးး  …… အ …… လိုးလိုး  … အင်းး  ဟုတ်တယ် အဖေရယ် …… ပင့်လိုးလိုက် …… အာ …… လိုးပါ အဖေရဲ့ ”

” ဘွတ် …… ဖလွပ် ……… ဗျစ်ဗျစ် …… အားးး အမလေးး …… ဖွပ်ဖွပ် …… ဗျစ် …  အ …… ကောင်း  ကောင်းး … ကောင်းလိုက်တာ အဖေရယ် … ပြွတ် ပြွတ် … ဒုတ် …… အားး အားးး … အင့်  အင့် … အဖေလည်း ကောင်းတာ သမီးရာ … ဘွတ်  ဘွတ်  ဘွတ် … ဟုတ်တယ်အဖေ  လိုးလိုးးး …… အားးး ……  အ …… နာနာလေး ပင့်လိုးပါ … အားးး  အမလေးးး  ဟုတ်တယ် ……… အားးး……  ပြီးး  ပြီးးး … ပြီးပြီ အဖေရယ် …… အမလေးးး အ  အားဟားးး … အင့်  အင့် …… အဖေလည်းး … ထွက်  ထွက်ပြီ …… အားး…….  သမီးးး …… ရှီးးး …… အ  အ …… သမီးလေးရယ် ”

သားအဖနှစ်ယောက် မီးကုန်ရမ်းကုန် လိုးရင်း အထွဋ်ထိပ်ရောက်သွားကြတော့သည်။လှသူဇာမှာ အပေါ်မှ ခွလိုးရင်း စောက်ရည်များပန်းထုတ်လိုက်ပြီး ဖခင်ဖြစ်သူ၏ ရင်ဘတ်ပေါ် သူမကိုယ်လေးအား ဘုန်းကနဲ့ မှောက်ချပစ်လိုက်တော့သည်။ပါးစပ်က တတွတ်တွတ်ပြောရင်း ဖင်လေးကြွကာ ၃ချက်လောက် ဖိလိုးပြီးမှ ငြိမ်သက်သွားတော့သည်။

” ကောင်းလိုက်တာ … အဖေရယ် … သမီးစောက်ဖုတ်လေး အီစိမ့်နေတာပဲ … ဟူးးး  းးးး ”

အားရကျေနပ်သံလေးဖြင့် ဖခင်ဖြစ်သူဘေးနား လိမ့်ချကာ မှောက်ယက်လေး မှေးနေတော့သည်။ခဏအကြာတွင် ဦးစက္ကမှာ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်ပြီး ဘေးနားမှောက်အိပ်နေသော သမီးဖြစ်သူ၏ ဖင်သားဖွေးဖွေးလေး အပေါ်မှခွကာ လျှာအပြားလိုက် ယက်ပေးလိုက်ပြန်သည်။ကော့တက်နေသော ဖင်သားနှစ်ခြမ်းလုံးအား သွားဖြင့် မနာတနာလေးကိုက်ပစ်လိုက်ရာ လှသူဇာခေါင်းလေး မော့လာရသည်။ဖင်အသားဆိုင်များ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဖြဲကာ ဖင်ဝ ညိုညိုလေးအား လျှာဖျားလေးဖြင့် ထိုးယက်ပေးရာ

” ဟင်  … အဖေ … အဲဒါ ဖင်ပေါက်ကြီး … အ  … ရှီးး းးး  ကန်တော့နော် … ကောင်းလိုက်တာရှင် ”

ဖစ်ဝလေးအား အထက်အောက်ဖိယက်လိုက် လျှာလေးစုကာ ထိုးမွှေပေးလိုက်နှင့် လှသူဇာ ဖင်သားကြီးများ ကော့တက်လာရာ ဖင်ဝညိုညိုလေးအောက်မှ စောက်ဖုတ်လေးက ဖေါင်းကြွနေတော့သည်။ခါးလေးခွက်ကာ ပေါင်လေးထပ်ကားပေးလိုက်ရင်း ဖခင်ဖြစ်သူ စိတ်ကြိုက်ယက်နိုင်ရန် ဖင်ကြီးအား ထပ်ကော့ပေးထားလိုက်ပြန်သည်။ဖင်ဝလေးအား လျှာထိပ်ဖြင့်မွှေခံရချိန် ဖင်ကြွက်သားများနှင့်အတူ စောက်ပတ်လေးအား ညှစ်မိသလိုဖြစ်ကာ စောင်ခေါင်းတွင်းမှ ဖခင်ဖြစ်သူ၏ လရည်ဖြူဖြူပျစ်ပျစ်များ ပြန်အံထွက်လာတော့သည်။

” အာ   …  အဟင့် ဟင့် ”

ဦးစက္ကမှာ ဖင်ဝလေးအား ကလိရင်း ဖေါင်းကြွလာသောစောက်ဖုတ်လေးအား လျှာအပြားလိုက်ယက်ကာ စောက်ခေါင်းဝလေးအား တေ့စုပ်ပစ်လိုက်တော့သည်။လှသူဇာမှာ ဖင်အယက်ခံရင်း စောက်ခေါင်းလေးပါ စုပ်ခံရသဖြင့် အရသာထူးကဲစွာခံစားလာရပြန်သည်။ ရင်ထဲလှိုက်ဖိုလာကာ တိမ်လှိုင်းထဲ လွင့်မျောနေရသလို ဖင်သားကြီးက မြှောက်တက်သွားလိုက်… ပြန်ကျလာချိန် ငြိမ့်ကနဲ့ ဖြစ်သွားလိုက်နှင့် ဖင်ရောစောက်ပတ်လေးရော အယက်ခံနေရသည်။

” ဟူးးး  းးး  …… အားးး  းးးး  ရှီး …… လိုးး…… လိုးး …… လိုးပါတော့ အဖေရယ် … သမီး မခံနိုင်တော့လို့ပါ… နော် အဖေ …… နော် နော် ”

ဦးစက္ကမှာ နောက်ဆုံးဖင်ဝလေးအား လျှာကိုစုချွန်ပြီး ဝင်သလောက်သွင်းရင်း မျက်နာနှင့်ဖင်အားကပ်ကာ စိတ်ကြိုက်ထိုးမွှေပေးပြီး အပေါ်မှခွလိုးလိုက်တော့သည်။မှောက်ယက်လေးဖြစ်နေသော သမီးဖြစ်သူ၏ စောက်ပတ်နီတာရဲလေးထဲ လီးဖြင့်တေ့ကာ ဖိသွင်းလိုက်သည်။အပေါ်မှ ခါးဆန့်ပြီးခွလိုးနေသဖြင့် လီးကြီးစောက်ဖုတ်လေးထဲဝင်သွားတိုင်း ဘေးနူတ်ခမ်းသားလေးများပါ လိပ်ဝင်သွားသည်ကို မြင်နေရပြန်သည်။ဖြည်းဖြည်းချင်း လိုးနေရင်း ဖင်ဝညိုညိုလေးအား လက်မဖြင့် ဖိပွတ်ပေးရာ သမီးဖြစ်သူစောက်ခေါင်းလေးက လီးအားညှစ်ညှစ်ပေးနေသည်ကို ခံစားသိရှိလိုက်ရသည်။ဖင်ဝလေးအား တံတွေးထွေးချကာ လက်မအား တစ်ဆစ်ခန့် ဖိထည့်လိုက်ရာ လှသူဇာ လက်ကလေးနှစ်ဖက်က နောက်သို့ဆန့်ထုတ်ကာ သူမဖင်ဝလေးအား သူမပါသာ ဖြဲပေးနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရပြန်သည်။ခပ်သွက်သွက်လိုးလိုက်ရင်း ဖင်ပေါက်ထဲ လက်မဖြင့်ထိုးမွှေပေးရာ လက်မလေးအား ဖင်အတွင်းကြွက်သားများက ပြန်ညှစ်ထားနေသည်။ကြာကြားမလိုးလိုက်ရပေ လှသူဇာမှာ စောက်ဖုတ်အလိုးခံရင် ဖင်ထဲ လက်ဖြင့်အမွှေခံရသဖြင့် ဒုတိယအကြိမ် စောက်ရည်များ ပန်းထွက်နေတော့သည်။သမီးဖြစ်သူ စောက်ရည်များပန်းနေသည်ကို ခဏစောင့်ပြီး ခါးလေးအားဆွဲမှလိုက်ပြန်သည်။လှသူဇာမှာ မှောက်အိပ်နေရမှ ခါးကိုင်ပြီးမှခံလိုက်ရသဖြင့် ကြမ်းပြင်ပေါ် ရှေ့ကိုယ်ပိုင်းမှာကပ်နေရင်း ဖင်ဗူးတောင်း ထောင်ပေးသလို ဖြစ်သွားရသည်။ဦးစက္ကမှာ သမီးဖြစ်သူပေါင်ကြားမှ ပြူးထွက်လာသော စောက်ပတ်လေးအား တဖုန်းဖုန်းဖြင့် ပစ်လိုးလိုက်တော့သည်။မနားတမ်းလိုးရင်း လီးတချောင်းလုံး ကျင်စိမ့်လာကာ လရည်များ သမီးဖြစ်သူအဖုတ်ထဲ တဖျောဖျော ပန်းထည့်ပေးလိုက်တော့သည်။ထို့နောက် သားအဖနှစ်ယောက်လုံး မောမောနှင့် မှေးနေကြတော့သည်။မနက်ရောက်မှ အထုတ်အပိုးများ ပြင်ဆင်ကာ ဦသိုက်မောင်တို့တဲအား သွားပြီး ကျောက်ဒိုးအိမ်သို့ လိုက်ရန် သူယောင်မယ်တောမှထွက်ခဲ့လိုက်ကြသည်။

သူယောင်မယ်တော အပြန်ခရီးမှာတော့ ကိုစည်သူတို့အိမ် တညဝင်အိပ်တာဗျို့။ဆရာဦးသိုက်မောင်က ကိုစည်သူကို လမ်းပြငှားခ ပိုပေးခိုင်းလို့ ကျုပ်လည်း ပိုပိုသာသာလေး ရှင်းပေးလိုက်ပါတယ်။မနက်လင်းတော့ လှသူဇာတို့ သားအဖရယ် ကျုပ်နဲ့ဆရာဦးသိုက်မောင်ရယ်ကို ကိုစည်သူက ကားဂိတ်ထိ လိုက်ပို့တယ်ဗျ။တစ်နာရီလောက် နေတော့ ကျုပ်တို့ စီးရမယ့်ကားရောက်လာပါပြီ။ကားပေါ်ပါလာတဲ့သူတွေ အကုန်ဆင်းပြီး ခေါင်မိုးပေါ်က အထုတ်အပိုးတွေချပြီးမှ ကျုပ်တို့၄ယောက် ကားပေါ်တက်ပြီး ထိုင်နေလိုက်တာ။ဆရာဦးသိုက်မောင်က ပြောသေးတယ်ဗျို့ မုဆိုးလမ်းပြ ကိုစည်သူက နောင်တချိန်ကျ ( ကာမလူဆိုး ) နာမည်နဲ့ စာရေးဆရာ ဖြစ်လာလိမ့်မယ်တဲ့ဗျာ။ကားထွက်တော့ ဆရာဦးသိုက်မောင်နဲ့ ဆရာဦးစက္ကတို့က ရှေ့မှာ အတွေ့အကြုံလေးတွေ ဖလှယ်ရင်း စကားကောင်းနေပြီဗျို့။သစ်ပင်ရိပ်ကြီးတွေ ဝှီးကနဲ့ ဝှီးကနဲ့ နောက်မှာ ကျန်ခဲ့ရင်း ကားကြီးက အရှိန်မြင့်မောင်းနေပြီဗျ။အပြင်က တိုးဝှေ့လာတဲ့ လေအေးအေးလေးက ချမ်းစိမ့်စိမ့်နဲ့မို့ လှသူဇာလည်း ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်လာတော့တာပေါ့ဗျာ။

…………………………………………………

ဖတ်မိသမျှ ကြည့်မိသမျှ ဇတ်လမ်းစာအုပ်များ မစ်(စ်)လုပ်ကာ ပြန်လည်ရေးသားသည်ကို ဝန်ခံရင်း ” ကျောက်ဒိုး ” အား ဒီမှာပဲ နားပါရစေတော့ဗျာ။အဆုံးထိ ဖတ်ပေးသော မိတ်ဆွေများ ကျေးဇူးတင်ရှိပါသည်။

#ဘုံခုနှစ်ဆင့်  ( တိတ်တခိုး အတွက် ရေးသားခဲ့သည်။ )