(၁)
ခင်မာဝေ
ကျမနံမည်ကဒေါ်ခင်မာဝေပါ။ယောက်ျားကသင်္ဘောသား၊ အသက်ကတော့ ၃၈နှစ်ရှိပါပြီ။
သိပ်အဝကြီးမဟုတ်၊ရှိသင့်သလောက်အလုံးအထည်တော့ရှိတယ်၊ ရုပ်ကတော့အလှကြီးမဟုတ်ပေမယ့်၊
ရွက်ကြမ်းရေချိုထက်တော့နည်းနည်းသာမှာပေါ့။ ကိုယ့်ကိုကိုယ်တော့ယောက်ျားတွေအပေါ်ဆွဲဆောင်မှုရှိတယ်လို့ထင်တာပဲ။
ကျမယောက်ျားက ပင်လယ်ထဲမှာတစ်ချိန်လုံး။ အခုလည်းမြန်မာပြည်ပြန်မဝင်တာနှစ်ပေါက်တော့မယ်။
ကျမတို့ဇနီးမောင်နှံမှာသားတစ်ယောက်ရှိတယ်။ သားကအခုအသက် ၁၈နှစ်၊တက္ကသိုလ်တက်နေပြီ။
သိတယ်မဟုတ်လားယောက်ျားကငွေပို့နိုင်တော့ပိုက်ဆံတော့အပြည့်၊ဒါပေမဲ့စေ့စေ့စပ်စပ်လေးသုံးတော့၊
လိုအပ်ရင်သုံးနိုင်နေတယ်လေ၊အရွယ်ကတင်၊ဝတ်စားနိုင်တော့၊သင်္ဘောသားမိန်းမမှန်းလဲသိတော့
ယောက်ျားနဲ့ကင်းကွာနေတယ်ဆိုပြီး၊ ရပ်ကွက်ထဲကလူပျို၊လူအိုတွေကကျမကိုအကြံအဖန်လုပ်ချင်ကြတယ်။
ကျမကလည်းပုရိသယောက်ျားတွေ၊အာသာငန်းငန်းဖြစ်နေတာကိုပဲပီတိဖြစ်နေတာ။
ဒါပေမယ့်အိမ်ကသားတော်မောင်ကလူပျိုဖြစ်နေပြီဆိုတော့၊ကိုယ့်ကိုယ်ကိုထိမ်းထားရတာပေါ့ အရမ်းမကလက်ရဲဘူး။
နေခင်းဘက်ဆိုအိမ်မှုကိစ္စတွေရှိနေတော့သိပ်မပျင်း၊ညဘက်ကျရင်တော့၊ ယောက်ျားနဲ့ဝေးနေတဲ့အတွက်၊
စိတ်လက်ကမအီမသာနဲ့ကာမဆက်ဆံခြင်စိတ်တွေအမြဲဖြစ်ပြီး၊ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် လက်နဲ့
အာသာဖြေနေရတာပေါ့၊ ဘိုက်ဗရေတာလည်းမဆောင်ရဲ၊ သားသိမှာစိုးတယ်လေ။
အော်မေ့နေလို့ ကျမသားသားနံမည်ကမောင်မောင်ထွန်းတဲ့..၊
တစ်ရက်မှာ ကျမရဲ့ကျောင်းနေဖက်သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နဲ့ပြန်ဆုံဖြစ်တော့ ဒီအကြောင်းတွေရင်ဖွင့်ဖြစ်တယ်။
သူကလည်းကျမလိုသင်္ဘောသားမိန်းမပဲ။ သူကသားသမီးမရတော့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်
လုပ်ချင်သလို့လုပ်နေနိုင်တယ်၊ ဆက်စီလည်းကျတယ်။ သူ့နာမည်ကထားထားမြင့်တဲ့..။
ထားထားမြင့်နဲ့ထွေရာလေးပါးပြောကြရင်း၊ ညဘက်ကျရင်ယောက်ျားကိုသတိရလို့
ကိုယ်ဖာသာအာသာဖြေနေရတယ်လို့ပြောပြမိတယ်၊သူငယ်ချင်းက နင် fb သုံးလားမေးတယ်၊
ကျမကလည်းသုံးတယ်ပြောတော့၊ sex chat ပါလားလို့ပြောတယ်။
ကျမက..အဲ့လိုတော့မဖြစ်သေးဘူး။ ကျမအကောင့်က၊သားရော၊ သူအဖေနဲ့ပါ add ထားကြတာလို့ပြန်ပြောတော့၊
ထားထားက၊ လွယ်လွယ်လေးပါဟယ်၊ ငါနဲ့လိုက်ခဲ့ဆိုပြီး၊ ဖုန်းအသစ်တစ်လုံးနဲ့၊ဆင်းကဒ်အသစ်ထည့်၊
Fb account ဖွင့်တယ်။ အကောင့်နာမည်ကိုနာမည်ရင်းနဲ့ဘာမှမဆိုင်အောင်၊ ဧကရီမမ ဆိုပြီးပေးလိုက်တယ်။
ပရိုဖိုင်းပုံကိုတော့အွန်စောပုံဒေါင်းလုပ်ဆွဲပြီးထည့်လိုက်တယ်၊
နောက်ထားထားကပြောတယ်၊
“နင့်ကိုငါ join ပေးမယ်၊ တည်းခိုခန်းတစ်ခုကိုသွားမလား” မေးလာတော့တာပဲ။ ကျမလည်း
“ဟယ်..ဒါတော့မဖြစ်သေးဘူး” လို့ငြင်းတော့၊
“ဟဲ့..ဒါဆို..ငါနဲ့နှစ်ခါလောက်အိပ်ဘူးတဲ့ဖိုးဇော်နဲ့add ပေးမယ်၊ သူနဲ့ဆက်ချက်ပေါ့၊
ဖိုးဇော်အကောင့်က မင်းသားလေးတဲ့ ပုံကဂျွန်စောပုံနဲ့..နင်နဲ့ကောင်လေးနဲ့အဆင်ပြေရင်ငါကိုပြော”
လို့သူငယ်ချင်းထားထားကပြောတယ်၊ငါလည်းဖိုးဇော်ကိုပြောထားပေးမယ်ဆိုပြီး၊လူစုခွဲပြီး၊အိမ်ပြန်လာကြတယ်၊
အဲ့ဒီနေ့ကညဘက်ချက်ရမှာကိုရင်လှိုက်သဲဖိုစောင့်ရတာကိုကအချိန်တွေကြာလွန်းတယ်လို့တောင်ထင်မိတယ်။
ည ၁ဝနာရီလောက်ကျတော့ကျမလဲဧကရီမမအကောင့်ကိုဖွင့်ရင်းစောင့်နေတယ်၊ တခြား link တွေ၊ သတင်း
တွေကိုဖတ်ရင်းစောင့်နေလိုက်တာ၊ မင်းသားလေးအကောင့်နဲ့ ဖိုးဇော်ဆီကမလာ၊ ၁၁ နာရီ ကျတော့မစောင့်နိုင်လို့ဖုန်းပိတ်မယ်လုပ်တော့၊
“hi ”
ဆိုတာလေးပေါ်လာလို့ချက်ဘောက်ကိုနှိပ်လိုက်တော့၊ဟုတ်တယ်၊ မင်းသားလေးကခေါ်နေတာ၊ ကျမကလည်း…
“hi”
မင်းသားလေး- “မမ”
ဧကရီမမ- “inn”
မင်းသားလေး- “မမထားကပြောလို့”
ဧကရီမမ- “inn”
မင်းသားလေး- “sex chat” မလားမမ၊
ဧကရီမမ- “inn”
ကျမလည်းအဆင်သင့်လုပ်ထားပြီး၊ ထားထားပြောသလိုမီးအမှောင်ချ၊လက်နှိပ်မီးကိုဆောင်ထား၊
သူက vedio call ခေါ်တယ်၊ ကျမကလက်ခံလိုက်တယ်၊ဖိုးဇော်ရဲ့တောင်နေတဲ့လီးကြီးကိုမီးရောင်
အောက်မှာထင်းထင်းကြီးမြင်ရတော့၊ကျမရင်တွေတုန်ပြီး၊ကျမအဖုတ်ကိုယောင်ရမ်းကိုင်မိတယ်၊ပြီးတော့ဖိုးဇော်က
“မမအဖုတ်လဲပြလေ”
မှောင်ထဲမှာပေမယ့်ကျမမျက်နှာကရဲနေမှာပဲ။ ကျမမွှန်ထူအောင်အရမ်းရှက်သွားမိတယ်။
ကျမကိုအခုအသက်အရွယ်အထိ၊ လင်ဖြစ်သူကလွဲလို့ဘယ်တစိမ်းယောက်ျားလေးကမှ အဖုတ်လှန်ပြပါလို့မတောင်းဆိုခဲ့ဖူးဘူး။
ကျမကလဲဘယ်သူ့ကိုမှပြဘူးတာမဟုတ်ဘူး။ သားလေးမွေးတုန်းက OG ပြဖူးတာတော့ချွင်းချက်ပေါ့ရှင်။
“hin inn ရှက်တယ်”
“ရှက်စရာမှမဟုတ်တာမမကလဲ၊ ကျနော့်ဟာတောင်ပြပြီးပြီ”
ကျမငြိမ်နေမိတယ်
“ပြပါဆို၊ မမကလဲ”
ခုမှကျမလည်းမထူးတော့ပါဘူး ကိုယ်ကစိတ်ပါလို့စတဲ့ဇာတ်လမ်းပဲ။
ကျမအားတင်းပြီး အဖုတ်ကိုလက်နှစ်ချောင်းနဲ့ခပ်ဟဟလေးဖြဲပြီးလက်နှိပ်ဓါတ်မီးနဲ့ထိုးပြလိုက်တယ်။
ဖိုးဇော်ကသူရဲ့လီးကိုကိုင်ပြီး၊ဂွင်းတိုက်ပြ၊ကျမကလည်းအဖုတ်ကိုလက်ညှိုးနဲ့ပွတ်၊ကျမအဖုတ်ထဲကအာသာပြေအရည်တွေ
ထွက်ကျလာသလို၊ဖိုးဇော်ရဲ့လီးထိပ်ကသုတ်ရည်တွေပန်းထွက်နေတာကျမတွေ့ရတယ်။
နောက် callပိတ်ပြီး Cb ကနေသူက
မင်းသားလေး- “မမကောင်းလား”
ဧကရီမမ- “inn”
မင်းသားလေး- “မမပုံကိုကြည့်ချင်တယ်။ ပုံလေးတင်ပေးပါလား”
ဧကရီမမ- “မဖြစ်ဘူး၊လူအသိမခံချင်ဘူး၊မောင်လေးကိုလည်းမမြင်လိုဘူး၊ ဒီအတိုင်းဆက်ချက်ချင်တယ်၊လက်ခံရင်ခံ။ မခံရင်ဘလော့..”
မင်းသားလေး- “ဟား..ဒီလိုလား..ကျွန်တော်ကပိုကြိုက်တာပေါ့မမ”
ဧကရီမမ-“အင်းပါကိုယ့်စကားမှတ်ထား၊ နောက်ထပ်မတောင်းနဲ့”
မင်းသားလေး- “ဒါဆို..မမနို့ကိုကြည့်ချင်တယ်”
ကျမကကလည်းနို့ပုံရိုက်ပို့လိုက်တယ်၊
မင်းသားလေး- “ပြွတ်ပြွတ်ပြွတ် ”
ကျမနို့သီးလေးတွေတောင်ထောင်ထလာတယ်၊
ကျမကဘဲညဉ်နက်ပြီး၊အိပ်မယ်ဆိုပြီး ဝက်ဝံ၏လေးအိပ်ပျော်နေတဲ့စတစ်ကာလေးနဲ့အတူ..
ဧကရီမမ- “c u ”
မင်းသားလေး- “bye”
ကျမရင်ထဲမှတော့ရင်တွေတသိမ့်သိမ့်နဲ့ကိုခုန်နေတော့တာ။ အသက်ဒီလောက်ရလာပြီးမှ
ဆယ်ကျော်သက်ရွယ်ဖီလင်မျိုးပြန်ခံစားလာရတယ်။ ကျမကိုယ်ကျမလဲပြန်အံ့ဩနေမိတယ်။
အဲလိုနဲ့ညတိုင်းလိုချက်ဖြစ်ကြတယ်၊တစ်ရက်တစ်လေများမချက်ဖြစ်ရင်မနေတတ်သလိုဖြစ်နေပြီ၊
တစ်ညတော့ထုံးစံအတိုင်းညဘက်လိုင်းဖွင့်ပြီး၊ မင်းသားလေး ဖိုးဇော်ကိုစောင့်
၁၂ နာရီကျော်တဲ့အထိစောင့်တာတောင်၊ဖိုးဇော်တက်မလာဘူး၊
နောက်တစ်ညမှာလည်းအဲလိုပဲ၊
သုံးရက်မြောက်နေ့ဖိုးဇော်လိုင်းမတက်လာတော့ကျမစိတ်တွေဖောက်ပြန်ပြီး၊မချင့်မရဲ၊နေမထိထိုင်မသာ ဖြစ်လာပြီ၊
ဒါနဲ့ထားထားဆီဖုန်းဆက်တော့..သူငယ်ချင်းက သူလည်းလိုင်းပေါ်မတွေ့ဘူးလို့ပြောတယ်၊
စိတ်ထဲမှာတော့ မင်းသားလေးဘာဖြစ်နေပြီလည်း၊ နေမကောင်းဘူးလားပေါ့။
တစ်ပါတ်လောက်ကျမှကိုယ်တော်ချောကလိုင်းပေါ်တက်လာတယ်၊
ထုံးစံအတိုင်းဆက်ချက်ကြတဲ့အခါမှာသူကပြောလာတယ်၊
မင်းသားလေး-” မမကိုအပြင်မှာတကယ်လုပ်ချင်တယ်”
ဧကရီမမ- “မမကလည်းအလိုးခံချင်နေတာ”
မင်းသားလေး- “အဲလိုဆိုတွေ့မယ်လေမမ”
ဧကရီမမ- ” လူသိမခံချင်ဘူး၊ သားကိုအားနာတယ်၊မောင်”
မင်းသားလေး- “မကျေနပ်ဘူးကွာ”
ဆိုပြီး၊လိုင်းအောက်သွားတယ်၊
နောက်ည မင်းသားလေးကိုလိုင်းပေါ်မှာတွေ့တော့၊ကျမစောင့်နေတယ်။ သူကအမြဲကျမဆီကိုစပြီး၊ဟိုင်း၊နေကျ၊
ကျမကမစောင့်နိုင်ဘဲ၊
“”Hi” “hi” “hi” “hi”
ဟိုင်းတွေအခါခါနှိပ်ပေမယ့် သူက reply မပြန်၊
ကျမက video call ခေါ်တော့၊သူက receive မလုပ်၊
နောက်လိုင်းပိတ်သွားတယ်၊ နောက်နေ့လည်းအဲလိုဘဲ။
ကျမကအလိုးလည်းခံချင်၊လူသိခံလို့ကလည်းမဖြစ်၊ ဒါနဲ့ထားထားမြင့်ဆီအကြံဉာဏ်တောင်းရတယ်။
ညကျတော့…
ဧကရီမမ- “မောင်လေး၊မမသဘောတူတယ်”
မင်းသားလေး- “ကျေးကျေး”
ဧကရီမမ- “အပြင်မှာတွေ့မယ်၊ နေ့လည်ဘက်မဟုတ်ဘူး၊ညဘက်တွေ့မယ်”
မင်းသားလေး- “လက်ခံတယ်”
ဧကရီမမ- “မျက်နှာမမြင်ရအောင်ခေါင်းစွပ်လာရမယ်၊ မမလည်းခေါင်းစွပ်ထားမယ်၊လက်ခံလား၊စကားလည်းမပြောရဘူး”
မင်းသားလေး- “မမစည်းကမ်းချက်တွေကများလိုက်တာဒါပေမယ့်ကောင်းပါပြီ။ OK ပါမ”
—————————————–
အပိုင်း(၂) ဆက်ရန်
အသူရယ်ဘုံအလား (၂)
(အင်းစက် အတွေ့အကြုံဇာတ်လမ်းဖြစ်ပါသည်။
မနှစ်သက်သူများဆန္ဒမရှိပါက မဖတ်ရှုကြပါရန်)
ကျမကလှိုင်မှာနေတယ်၊ထားထားအကူအညီနဲ့ဆင်ဖြူတော်ဟိုတယ်ကို၊စနေနေ့ည၁ဝနာရီချိန်းလိုက်တယ်၊
ထားထားကလည်းကောင်လေးတစ်ပွေနဲ့ချိတ်ထားတယ်။ ထားထားကကားရှိတယ်။
စနေနေ့ နေ့လည်ရောက်တော့၊ သားကိုမေမေထားထားတို့အိမ်မှာကိစ္စတစ်ခုရှိလို့ သွားအိပ်ရမယ်လို့ပြောတော့၊
ကျမသားကလည်းသူလည်းသူ့သူငယ်ချင်းအတာတို့အိမ်မှာစာကျက်ချင်တာနဲ့အတော်ဘဲမေမေရလို့ပြောတယ်လေ၊
ဒီတော့ကျမလည်း၊သားအတွက်နောက်ဆံတင်းမနေတော့ဘူးပေါ့။
အဲဒါနဲ့ကျမအရင်အိမ်ကထွက်၊ထားထားအိမ်သွား၊ကိုးနာရီကျော်လောက်ကျဟိုတယ်သွား၊ထားထားနဲ့အခန်းချင်းကပ်လျက်တစ်ခန်းယူ၊
ကျမလည်းဆောင်းတွင်းဆောင်းတဲ့အစွပ်ကိုခေါင်းမှာစွပ်၊ကျမဆံပင်ကဂုတ်ဝဲဆိုတော့အဆင်ပြေတယ်၊
နောက်အင်္ကျီထမီတွေချွတ်၊သပ်သပ်ရပ်ရပ်ခေါက်ပြီး၊ ကုတင်ခြေရင်းမှာပုံ၊ စောင်ကြားထဲဝင်နေတာပေါ့၊
အစွပ်ကနှာခေါင်းပေါ်ရုံလေး၊မီးတွေအကုန်မှိတ်ထားတော့အပြင်ဘက်ကအလင်းလောက်ဆိုတော့ပတ်ဝန်းကျင်ကိုဝိုးတဝါးပဲမြင်ရတယ်။
၁၀ နာရီ လောက်ကျတေ့အခန်းတံခါးခေါက်သံကြားရတယ်၊တံခါးဖွင့်ပေးတော့ဖိုးဇော်ဝင်လာတယ်၊
အပြင်ကော်ရစ်ဒါကမီးရှိပေမဲ့သူမျက်နှာကိုတော့မမြင်ရ၊နှာခေါင်းအထက်ကဟနေတဲ့နေရာလောက်ပဲမြင်ရတာ၊
အကုန်လုံးမတွေ့ရဘူး၊ကျမစိတ်ထဲမှာတော့တမျိုးကြီးပဲ၊ဖိုးဇော်လည်းကျမလိုအစွပ်မျိုးစွပ်ထားတာလေ။
အဲယားကွန်းကိုလျော့တော့၊ကျမစောင်ထဲနေရတာအိုက်တောင်လာတယ်၊
သူကကုတင်ဘေးနားအရင်မတ်တပ်ရပ်ကြည့်နေတယ်။ နောက်တော့သူ့အဝတ်တွေကိုတစ်ခုခြင်းချွတ်ချနေတယ်။
ပြီးမှကိုယ်တုံးလုံးနဲ့၊မွေ့ယာပေါ်ဒူးထောက်တက်လာတာ၊မွေ့ယာနဲ့ဖိထားတဲ့အခင်းစနဲ့ရောပြီးစောင်ကိုဖြေးဖြေးချင်းလှပ်တင်လာတယ်။၊
ကျမနုတ်ခမ်းဖူးဖူးကိုသူ့လက်နဲ့ဖလပ်ဆိုပွတ်လိုက်တဲ့အခါ၊ကျမတကိုယ်လုံးကြက်သီးဖျန်းကနဲထသွားတယ်၊
နောက်လက်ဖက်ကကျမရဲ့ရင်ညွှန့်ဆီလှမ်းလာတယ်။
မင်းသားလေးခေါ်တဲ့ဖိုးဇော်က ကတိတော့တည်သား။ ရောက်ကထဲကစကားတစ်ခွန်းမှမပြောဘူး။
နောက်တော့ရင်ညွန့်ဆီလှမ်းလာတဲ့လက်အစုံက ကျမရဲ့နို့အုံကိုအုပ်ကိုင်လိုက်ပြီးအားနည်းနည်းပါပေမယ့်၊
မကြမ်းမနု ခပ်ရွရွလေးနို့အုံကိုဖိညှစ်နှပ်နယ်ပေးနေတယ်။
ပြီးတော့လက်ချောင်းလေးနှစ်ချောင်းရဲ့အဖျားမှာနို့သီးခေါင်းလေးကိုညှပ်ညှစ်ပြီးဖိပွတ်ပေးနေတာ၊
ကျမမှာတကိုယ်လုံးကြက်သီးဖုလေးတွေထပြီး၊တဖျင်းဖျင်းနဲ့ခံစားနေရတယ်။ နောက်တော့လက်တွေကအောက်စုံလာပြီး
ဝမ်းဗိုက်သားပြင်လေးကိုဖွဖွလေးပွတ်ပေးတာ၊ယားကျိကျိနဲ့မချင့်မရဲကိုဖြစ်နေရတယ်။
နောက်ဗိုက်ကနေချက်ကိုနှိုက်ကလိ၊ လက်ကတဖြေးဖြေး၊ဆင်းလာ၊နောက်ကျမရဲ့ ဆီးစပ်ပေါ်ကအမွှေးလေးတွေပွတ်၊
ကျမအဖုတ်ကို လက်နဲ့အုပ်လိုက်တော့ကျမပါးစပ်ကိုပိတ်ပြီး၊အသံမထွက်အောင်အောင့်ထားရတယ်။
ရှက်လဲရှက်တာကိုး။ ကျမဘဝမှကိုယ့်ခင်ပွန်းလင်ကလွဲလို့ဘယ်တစိမ်းယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့စောက်ဖုတ်လာနှိုက်တာမှ
မကြုံခဲ့ဖူးသေးတာ။ ဒါတောင်စောက်ခေါင်းထဲလက်ဝင်သွားပြီးစောက်စိကိုဖိညှစ်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ
အင့်ကနဲထွက်သွားတဲ့အသံကိုမထိမ်းလိုက်နိုင်ဘူး။
နောက်သူကကျမပေါင်ကိုဖြဲ၊ စောက်ဖုတ်ကိုလက်နဲ့ကလိုင်း၊ စောက်စိလေးကိုရွရွလေးပွတ်ညှစ်ကစားပေးလိုက်
နဲ့ကျမစိတ်တွေမြောက်ပြီးလွင့်နေတာလေ..မပြောပါနဲ့တော့၊
ကိုယ့်ယောက်ျားကတောင်ကောင်းကောင်းမနှူးပေးတဲ့ကာမအရသာကိုရင်တလှပ်လှပ်ခံစားနေရတာပေါ့။
မကြာပါဘူး ကျမအဖုတ်ကအထိမခံရွှေပန်းကန်ဖြစ်ပြီ။ စောက်ခေါင်းထဲကချွဲပြစ်ပြစ်ကာမအရေတွေထွက်လာတဲ့အချိန်၊
စောက်ဖုတ်ထဲကိုလက်နဲ့တပြိပြိလိုးပေးနေလိုက်တာရှင်၊ အိမ်မှာကျမလက်နဲ့အာသာဖြေရတာထက်ကို
အများကြီးပိုကောင်းနေတော့တာပါပဲ။ ကျမလည်းနောက်ဆုံးတော့မနေနိုင်တော့ဘူး။
တဆတ်ဆတ်ခါပြီးတော့ပြီးသွားရတော့တာပါဘဲရှင်။
သူကကျမစောက်ဖုတ်မှာရွှဲအိနေအောင်ပေကျံနေပြီးတလိမ့်လိမ့်ထွက်ကျနေဆဲဖြစ်တဲ့အရည်တွေကို
တစ်သျူးယူပြီးယုယုယယနဲ့သုတ်ပေးနေတယ်၊ ပြီးမှစောင်ကိုကျမတစ်ကိုယ်လုံးပေါ်အောင်လှန်လိုက်တယ်၊
နောက်တော့ကျမကိုယ်လုံးလေးကိုဆွဲပြီးကုတင်ပေါ်ကန့်လန့်ပက်လက်အနေအထားသေချာနေရာချလိုက်တယ်။
ကျမတင်ပါးဆုံကြီးတွေကိုကုတင်ဘေးစွန်းနားရောက်အောင်ဆွဲချလာတယ်။
ပြီးတော့မှပေါင်နှစ်ဘက်ကိုတဘက်တချက်ထောင်တွန်းပြီးဘေးဖြဲလိုက်တော့
ကျမစောက်ဖုတ်ကကုတင်စောင်းမှာဟက်ပဲ့လေးနဲ့ပြဲပြဲလေးပေါ့။
မင်းသားလေးက ကုတင်အောက်ဆင်းပြီးကုတင်ဘေးကျမစောက်ဖုတ်ဟက်ပဲ့လေးဖြစ်နေတဲ့နေရာနဲ့တည့်တည့်မှာ
အကျအနဒူးထောက်နေရာယူလိုက်ပြီးမှစောက်ဖုတ်ကိုမျက်နှာအပ်လိုက်ပါတော့တယ်။
မင်းသားလေးဖိုးဇော်ကခေါင်းစွပ်ကိုပါးစပ်ပေါ်အောင်ဆွဲချလိုက်ပြီးမှကျမပေါင်ကြားမျက်နှာအပ်လိုက်တယ်။
စောက်မွှေးမထူမပါးရှိနေတဲ့ကျမစောက်ဖုတ်ကိုနှာခေါင်းနှစ်ပြီးအားရပါးရအရင်နမ်းလိုက်တယ်။
“ရှူး..အားးး”
ဆိုပြီးစောက်ဖုတ်နံ့ကိုတအားရှိုက်ရှူလိုက်ပြီးမှ အဖုတ်ကိုလျှာနဲ့လှိမ့်ကလိပြီးလျက်ပေးတော့တယ်။
လျှာထိပ်လေးနဲ့စောက်စိထဲကိုတလှည့်။ စောက်ပေါက်ထဲကိုတလှည့်ထိုးထိုးပြီးဆွဆွပေးလိုက်၊
လိပ်တိပ်တိပ်စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းပါးလေးတွေကိုလျှာနဲ့ကပ်ဖိစုတ်လိုက်လုပ်ပေးနေတာ ကျမမနေနိုင်အောင်ထွန့်ထွန့်လူးနေရပါပြီ။
ကျမယောက်ကျားတောင်တစ်ခါမှဒီလိုကောင်းအောင်မလုပ်ပေးခဲ့ဖူးဘူး။
စောစောလေးကတင်ကျမတစ်ချီထွက်ပြီးသွားပေမယ့်၊ကျမစိတ်တွေတဖြေးဖြေးပြန်ထလာပြန်ပြီ။
အဲဒီတော့မှဖိုးဇော်ကသူလီးကိုကွန်ဒုံးစွပ်၊ သူ့လီးထိပ်ဒစ်ကြီးနဲ့ကိုကျမစောက်ဖုတ်ဝကိုတေ့လိုက်တယ်။
ငတ်ပြတ်နေတာကြာပြီဖြစ်တဲ့ကျမမှာ၊ လီးအစစ်နဲ့အလိုးခံရမှာကိုသိတော့၊ အားရဝမ်းသာလိုက်တာ။
သူကသူ့ဒစ်ကြီးကိုချက်ချင်းမသွင်းသေးပဲ၊ ကျမစောက်ဖုတ်ကွဲကြောင်းအတိုင်းမျှောပြီးဒစ်ထိပ်နဲ့ပိတ်ဆွဲနေသေးတယ်။
ကျမမဆတ်တငံ့ကြီးဖြစ်နေပြီ။ ထိုးမှာဖြင့်ထိုးသွင်းလိုက်ပါတော့လား။ ကျမမစောင့်နိုင်တော့လို့ခါးလေးကော့ပြီး
ပင့်ထိုးပေးလိုက်မိတယ်။ အဲဒီတော့မှကိုယ်တော်ချောကဒစ်ကိုတအိအိနဲ့ဖိချလိုက်တော့တယ်။
“အာ့..အားးးး စစ်ရှ်..”
စောက်ဖုတ်ထဲလီးအစစ်မဝင်တာက လပေါင်းများစွာချီနေပြီဆိုတော့နင့်ကနဲဝင်သွားတဲ့ဖီလင်က
ပြောမပြတတ်လောက်အောင်ကောင်းတယ်။ ကျမအောင့်မထားနိုင်ပဲအသံထွက်ညည်းမိတယ်။
ဆိမ့်တက်ပြီးကောင်းလိုက်တဲ့အရသာပါပဲ။ မကြာခင်မှာပဲကျမတို့နှစ်ယောက်အချက်မှန်မှန်နဲ့လိုးနေကြပြီ။
ဖိုးဇော်ကလည်းအထာသိစွာနဲ့တဖြေးဖြေးမှန်မှန်လိုးပေးနေတယ်။ လိုးရင်းကနေ နို့သီးလေးတွေစို့ပေး၊
နှုတ်ခမ်းလေးကိုငုံလိုက်၊ စုပ်လိုက်နဲ့ ကာမခလုပ်တွေတခုပြောင်းပြီးနှိပ်ပေးနေလိုက်တာကျမဖီလင်အရမ်းတက်ပြီး ပြီးချင်လာပြန်ပြီ။
ကျမရဲ့တဆတ်ဆတ်တုန်တက်လာပြီးအငမ်းမရကော့ထိုးတက်လာတဲ့တုန့်ပြန်မှုကြောင့်ကျမပြီးခါနီးပြီဆိုတာ
အထာနပ်တဲ့ဖိုးဇော်ကခပ်သွက်သွက်၊ခပ်မြန်မြန်ဆောင့်လိုးပေးလိုက်တာ၊ ဖိုးဇော်ရော၊ ကျမပါပြီးသွားပါတော့တယ်။
အငွေ့နဲ့ပဲကျေနပ်နေရပြီးလက်တွေ့မစားရတာကြာတော့ကောင်းလိုက်အရသာရှိလိုက်တာမပြောပါနဲ့တော့ရှင်။ အီစိမ့်နေတာပဲ၊
ဒါပေမယ့်တစ်ခုတော့ရှိတယ်၊ ကျမငတ်နေတဲ့သုက်ရည်တွေကိုကျမစောက်ဖုတ်ကတိုက်ရိုက်ထိတွေ့သောက်သုံးခွင့်မရဘူးပေါ့။
မင်းသားလေးက ကွန်ဒုံးစွပ်ထားတာကို။ မစွပ်ပဲနဲ့သူ့သုက်ရည်တွေကျမသားအိမ်လမ်းကြောင်းထဲလွှတ်ထုတ်ခိုင်းဖို့လည်းမဖြစ်နိုင်ပါဘူး။
ကျမလည်းအဲဒီလောက်မစွန့်စားရဲ၊ သတ္တိလည်းမရှိပါဘူး။
နောက်ခဏနားပြီးတော့၊ကျမကိုဖိုးဇော်ကလေးဘက်ထောက်ခိုင်းပြီး၊လိုးပြန်ပါတယ်၊
ကျမပြီးတဲ့အထိကျေနပ်တဲ့အထိခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးဆွဲလိုးသွားတယ်။၊
လေးချီလောက်ပြီးသွားတော့မှကျမလည်းကာမအရသာတဝကြီးခံစားလိုက်ရလို့ကျေနပ်သွားတော့တယ်ရှင်။
အချိန်ကလည်းလင့်ပြီ၊ဖိုးဇော်လည်းအိပ်ပြီ၊ မနက်လင်းဆွဲလေးအလိုးခံချင်ပေမဲ့မဖြစ်တော့တာမို့၊
ထားထားအခန်းကိုသွား၊ တံခါးခေါက်တော့ထားထားလည်းကိစ္စဝိစ္စတွေပြီးလို့၊ သူကောင်လေးတောင်ကုတင်မှာအိပ်နေပြီ။
ဒါနဲ့ပဲကျမတို့နှစ်ယောက်ထားထားအိမ်ကိုပြန်လာခဲ့ကြတယ်။
ကျမသားကလည်းစနေနေ့တိုင်းသူ့ရဲ့သူငယ်ချင်းဆီသွားသွားနေတော့၊ ကျမလည်းဖိုးဇော်နဲ့တစ်ပါတ်တခါ
လိုးဖြစ်ဖို့အခွင့်အရေးရနေတာပေါ့။ ဖိုးဇော်တော့မသိ၊ကျမကတော့သူလီးကြီးနဲ့၊ သူရဲ့အယုအယ၊
အပြုအစုတွေကိုပါနှစ်သက်နေမိတယ်။ တဖြေးဖြေးနဲ့သူ့ကိုကိုယ်တစ်ယောက်ထဲလက်ဝါးကြီးအုပ်ချင်လာပြီး၊
သူတခြားသူနဲ့သွားလိုးမှာတောင်စိုးရိမ်လာမိတယ်။
ကြာလာတာနဲ့အမျှ၊ ကျမနဲ့ဖိုးဇော်တိုနှစ်ယောက်၊ လင်မယားမကျတကျဖြစ်လာကြပြီလေ။
ကိုယ်ခန္ဓာခြင်း၊ စိတ်သဘောခြင်း ရင်းနှီးလာတာနဲ့အမျှဖိုးဇော်လိုးချင်တဲ့ပုံစံအတိုင်းကျမလိုက်လျောပေးနေတတ်ပြီ။
ဖိုးဇော်လီးကိုလည်းစုပ်ပေး၊ ပုလွေမှုတ်ပေးလို့သူ့ရဲ့လရည်တွေတောင်ပါးစပ်ထဲဝင်ဘူးပြီ။
ဖိုးဇော်ဒစ်ကြီးကနည်းတာမဟုတ်ဘူး၊ ဒစ်ထိပ်ကြီးက မှိုပွင့်ကြီးလိုပွင့်ပွင့်ကားကားကြီးပေါ့။
အသားကုန်စိတ်ထပြီးတောင်နေတဲ့အချိန်မှာဒစ်ကားကားကြီးကနီရဲတင်းပြောင်နေတာ၊သွေးတွေလျှမ်းနေတာများ
သပြေသီးမှည့်ရောင်သန်းနေတယ်လေ။ ပုလွေမှုတ်ရင်ပါးစပ်နဲ့တောင်မဆန့်ဘူး။ ဒစ်ကိုအုပ်မိအောင်မနဲငုံယူရတယ်။
သူ့လီးကြီးစုပ်နေရတာကိုကျမကျေနပ်နေမိပြီ။ ကျမရင်ထဲစိတ်ထဲတစ်ပြည့်တစ်အင့်ပါပဲ။
ချက်ဘောက်ကနေတစ်ရက်၊ ဖိုးဇော်ကကျမဖင်လိုးချင်တယ်ဆိုလာလို့၊ နောက်တစ်ပတ်ချိန်းတော့၊ ကျမသူ့အလိုလိုက်ပြီး၊
ဖင်တောင်အလိုးခံလိုက်သေး၊ ဒါကိုကျမယောက်ျားသာသိရင်တော့သတ်မှာ၊ ယောက်ျားကိုတောင်မပေးခဲ့ဖူးသေးဘူးလေ။
ကျမရင်ထဲကတော့မကောင်းဘူး၊ ယောက်ျားကိုသစ္စာမဲ့မိနေပြီ။ ဒါပေမယ့်ကျမအခုလက်ရှိအခြေအနေကနေရုန်းထွက်ဖို့မတတ်နိုင်ဘူး။
နောက်ရက်တွေမှာကွန်ဒုံးစွပ်လိုးရတာကိုမတင်းတိမ်တော့ဘူး။
အသားအသားချင်းထိရမှအရသာအပြည့်အဝရှိတယ်လို့ထင်မိတယ်။
သူ့အပေါ်မှာလည်း၊ လင်တယောက်လိုသဘောထားပြောင်းလာတာကြောင့်၊ ချွတ်ပြီးတော့ပလိန်းပဲလိုးခိုင်းတော့တယ်
ဘယ်လောက်ထိအောင်သူ့ပေါ်ပြောင်းလဲလာလဲဆိုရင် သူ့ကိုအရမ်းယုံမိတယ်။ ရောဂါတွေဘာတွေသူ့မှာကပ်မယ်လို့လဲမထင်ဘူး
ကြောက်လည်းမကြောက်တော့ဘူး။ မျက်ကန်းယုံကြည်ခြင်းပဲခေါ်ရမလား။
အဲဒီတော့သူ့ကိုကွန်ဒုံးမစွပ်တော့ပဲလိုးခိုင်းပြီးတော့၊ ကျမကကိုယ်ဝန်တားဆေးထိုးထားလိုက်တဲ့အထိပေါ့။
ဒီလိုနဲ့ တဖြေးဖြေး ကျမသူ့ကိုချစ်မိလာတယ်၊
ရူးသွပ်ခြင်းတစ်မျိုးလားတော့မသိဘူး။ မျက်နှာတောင်သေချာတေ့တေ့ဆိုင်ဆိုင်မြင်ခွင့်မရတဲ့လူတစ်ယောက်ကိုချစ်မိတယ်ဆိုတာ။
နောက်ဆုံးကျမစိတ်ကသူ့မျက်နှာလေးကိုအရမ်းမြင်ချင်လာတယ်။
လူသိမခံချင်လို့ မျက်နှာမပြကြဖို့၊ စကားမပြောကြဖို့ကျမကစပြီးတားထားပေမယ့်၊
ဒီတပါတ်တော့ဒီစည်းကမ်းချက်ကိုကျမကပဲစပြီးရုပ်သိမ်းတော့မယ်လို့ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။
ဒီတစ်ပတ်တော့သူ့မျက်နှာလေးကိုမြင်ခွင့်တောင်းမယ်။ သူလဲဝမ်းသာမှာပါ။
ကျမမျက်နှာကိုလည်းပြမယ်လို့စိတ်ကူးထားတော့၊ ဟိုတယ်အဝင်မှာရင်ခုန်စွာနဲ့စောင့်နေကျအခန်းကိုဝင်ခဲ့တယ်။
ဒီနေ့၊ ကျမအဝတ်အစားကိုပုံမှန်ပဲဝတ်၊ ခေါင်းစွပ်ကိုမစွပ်တော့ပဲ၊ မီးဖွင့်ပြီးစောင့်နေတယ်ပေါ့…၊
ခါတိုင်းလိုမှောင်မချထားတော့ဘူး။ ဒီညကျမတို့နှစ်ယောက်ကြားမှာပွင့်လင်းမြင်သာဖြစ်ရတော့မယ်။
အိုးပင်းဖွင့်ထားလိုက်တဲ့မျက်နှာလေးကိုလည်း သူရင်ခုန်စွဲမက်ရအောင် မှန်တင်ခုံမှာထိုင်ပြီးအပြတ်ရှိုင်းနေမိတယ်လေ။
အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ ကျမပုံမှန်သုံးနေကျဖုန်းက call melody တီးလုံးကလေးကထမြည်လာတော့လန့်သွားမိတယ်။
ဒါနဲ့ ဖုန်းစကရင်မှာပေါ်နေတဲ့နံပါတ်နဲ့ခေါ်သူကိုကြည့်လိုက်ပြီးကျမမျက်ခုံးတစ်ဘက်ချီမျက်မှောင်လေးကြုတ်သွားမိရာက
ဖုန်းကိုလက်ခံကိုင်လိုက်တယ်။
—————————————–
အပိုင်း(၃) ဆက်ရန်
အသူရယ်ဘုံအလား (၃)
(အင်းစက် အတွေ့အကြုံဇာတ်လမ်းဖြစ်ပါသည်။
မနှစ်သက်သူများဆန္ဒမရှိပါက မဖတ်ရှုကြပါရန်)
မောင်မောင်ထွန်း
ကျနော်ကဒေါ်ခင်မာဝေရဲ့သားမောင်မောင်ထွန်းပါ။ ဒီဇာတ်လမ်းမှာအဓိကဇာတ်ကောင်တစ်ယောက်ပေါ့။ ကျနော့်မေမေအခုပြောပြနေတဲ့ဇာတ်လမ်းမှာကျနော်ကဖြည့်စွက်စရာလေးရှိလို့ ဝင်ရေးပေးလိုက်တာပါ။
အမှန်တော့ဖိုးဇော်ဆိုတာက၊ ကျနော်မောင်မောင်ထွန်းပါဘဲ။
ကျနော်ကသူငယ်ချင်းတွေနဲ့ပေါင်းမိပြီးအွန်လိုင်းမှာလိုက်ကြောင်နေတဲ့အွန်လိုင်းသရဲ။
ဆော်ချောချောတွေရဲ့ fb အကောင့်တွေမှာနာမည်တုနဲ့လိုက်အပ်ပြီး လွယ်ရင်ကြောင်ပြီးဆွဲစိတာပေါ့။
ကျနော့်မေမေကသင်္ဘောသားမယား၊ ကျနော့်ကိုချစ်ပေမယ့် ဆိုရှယ်ကျပြီးသူ့အပေါင်းအသင်းတွေနဲ့ပဲလုံးနေတာ။
ကျနော့်ကိုဂရုစိုက်သင့်သလောက်မစိုက်တော့ကျနော်လဲလွတ်နေတာပေါ့ဒါကြောင့်လဲကျနော်ထင်တာတွေလျှောက်လုပ်နေနိုင်တာ။
မေမေတို့မသိတဲ့နံပါတ်နဲ့ဆင်ကဒ်တစ်ခုဝယ်၊ မင်းသားလေးနာမည်နဲ့အကောင့်တစ်ခုဖွင့်ပြီးတော့
ဆော်တွေအခိုက်များတဲ့ကိုးရီးယားမင်းသားဂျွန်စောပုံနဲ့ပရိုဖိုင်းတင်ပြီးညညကျလျှောက်မွှေနေတာ..။
ပထမဦးဆုံးစားရတာကရပ်ကွက်ထဲတစ်လင်ကွာအမျိုးသမီး၊ သူကစက်ချုပ်တယ်။
အဲဒီတုန်းကကျနော်ကဆယ်တန်း။ ကျောင်းကသူငယ်ချင်းတွေနဲ့လျှောက်သွားပြီးဖာတွေချခဲ့ဘူးတယ်။
နောက်တော့ဒေါ်ထားထားဆိုတဲ့ဆော်မိုက်မိုက်ကြီးတစ်ဗွေကိုအွန်လိုင်းမှာပဲဖန်ပြီးကစ်လိုက်ရတယ်။
ဆော်ကြီးကအပြင်မှာတွေ့တော့ဓါတ်ပုံထဲကထက်တောင်မိုက်သေးတယ်။ အသက်ကမေမေတို့အရွယ်လောက်။
အစကကျနော်တို့အချင်းချင်းမသိကြပါဘူး။ လိုင်းပေါ်မှာငြိကြတာလေ။
နောက်ပိုင်းဇာတ်ရည်လည်တော့မှသူကကျနော်နဲ့မေမေတို့ကိုအောင်သွယ်ပေးတဲ့အဓိကဒါရိုက်တာကြီး၊
မေ့မေ့သူငယ်ချင်းအရင်းကြီးဖြစ်နေတာကိုသိလိုက်ရတာ။
ဆော်ကြီးကကောင်လေးတွေထည်လဲသုံးပြီးကဲနေတာလေ။ ဒီလိုပဲသူ့သားအရွယ်လေးတွေနဲ့ပေါ့။
ဒါကြောင့်ကျနော်လိုကောင်မျိုးနဲ့တွေ့တာမဆန်းဘူး။
မကြာပါဘူးမမထားဆိုတဲ့အဲဒီဆော်ကြီးနဲ့ဆက်ဆံရေးအဆင်ပြေနေတုန်းမှာ
“ဖိုးဇော်..မမသူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ကလည်း ဘွိုင်းဖရင့်လေးဘာလေးရှာချင်လို့မမကိုအပူကပ်နေတယ်၊
ဖိုးဇော်ကူညီနိုင်မလား။ စိတ်ဝင်စားလားတဲ့”
“မမသူငယ်ချင်းကချောလား အသက်ဘယ်လောက်လောက်ရှိလဲ” မေးတော့၊
“မမသူငယ်ချင်းပဲချောရမှာပေါ့၊ အသက်ကလဲမမလောက်ပဲ။ မျက်နှာကဒီလောက်အရေးမကြီးပါဘူး၊
ဘော်ဒီကမမထက်တောင်တောင့်သေး၊ ပါဖက်ပဲ”
လို့ပြောတော့ကျနော်တော်တော်ကြီးစိတ်ဝင်စားသွားတယ်။
သူကသင်္ဘာသားကတော်ကွဲ့၊ မစားရတာကြာပြီဆိုတော့တိတ်တိတ်ကြိတ်စားမှာ၊
ဖိုးဇော်နှုတ်လုံဖို့လိုတယ်စိတ်ပြတ်ဖို့လဲလိုတယ်။ သံယောဇဥ်တွေအမျှင်တန်းလို့မရဘူးနော်။
ဟိုက်..ဒါဆိုသင်္ဘောသားကတော်ဆိုတော့မေမေ့လိုဘဝတူတွေပေါ့လို့တောင်တွေးလိုက်မိသေး။ ကိုယ့်မေမေလို့တော့ဘယ်ထင်မလဲ။
မေမေကတော့ဒါမျိုးလုပ်မှာမဟုတ်ဘူးလေဆိုတဲ့သားတစ်ယောက်ရဲ့အမေပေါ်မှာယုံကြည်မှုမျိူးအပြည့်အဝရှိနေပြီးသား။
ဒါနဲ့ပဲမမထားကတဆင့်အဲဒီဆော်ကြီးနဲ့ဆက်သွယ်ပေးဖို့ခေါင်းငြိမ့်သဘောတူလိုက်တယ်။
အဲဒီမှာပဲဧကရီမမလို့အကောင့်နာမည်ပေးထားတဲ့ အွန်စောပုံပရိုဖိုင်းနဲ့မမဧကရီကို စတင်သိကျွမ်းခွင့်ရပြီး
ညတိုင်းလိုလိုချက်ဖြစ်ခဲ့ကြတယ်။ ရက်တွေအတန်ကြာအောင်အချိန်ယူပြီး sex chatလုပ်ခဲ့ရပြီးမှ
သူနဲ့တွေ့ခွင့်ရဖို့မနဲကြိုးစားချိန်းခဲ့ရတာ။ တော်တော်ဂျီကျပေးလိုက်မှလက်ခံခဲ့တာ။
ဒါတောင်စကားမပြောရဘူး၊ မျက်နှာကိုအစွပ်စွပ်ခဲ့ရမယ်တို့သဘောတူပြီးမှ တွေ့ခွင့်ရခဲ့တယ်။
ခုလို့အလကားဝါးရမဲ့ဆော်ကြီးမျိုးတွေ့ဖို့ကလွယ်လွယ်မဟုတ်ဘူး၊ ဒါကြောင့်စတွေ့တွေ့ချင်းညမှာ
ဆော်ကြီးခိုက်အောင်လုပ်ပေးလိုက်တာ၊ဆော်ကြီးလည်းကျနော့်ကိုခိုက်သွားမှန်းသိသာတယ်။
ကျနော်ကိုယ်တိုင်ကလည်းနှစ်ခါက သုံးခါချိန်းတွေ့မိကြတော့မမဧကရီရဲ့အထီးကျန်ဘဝကိုသနားရင်း၊
သံယောဇဥ်မဖြစ်စေနဲ့လို့ဒေါ်ထားထားကမှာထားတဲ့ကြားကကျနော်မမဧကရီအပေါ်စွဲလန်းနေမိပြီ။
သူနဲ့ချိန်းရတာ လွယ်တာတော့မဟုတ်။ သူ့မှာလည်းအတူနေလူပျိုပေါက်သားတစ်ယောက်ရှိတယ်တဲ့။
သားကကျောင်းတက်နေတော့ကြားရက်တွေမှာညဘက်ဆိုအိမ်မှာအမြဲရှိကြောင်း၊ ထွက်လို့မလွယ်၊
သားသိသွားမှာစိုးကြောင်း၊ သောကြာစနေညမျိုးမှာတော့သူငယ်ချင်းအိမ်ညအိပ်ညဥ့်နေစာအတူသွားလုပ်လေ့ရှိလို့
အဲဒီတော့မှသူမထွက်လို့လွယ်ကြောင်းပြောပြတယ်။
ကျနော်လဲဒီလိုပါဘဲသောကြာစနေညတွေကျမှ အတာတို့အိမ်မှာစာသွားလုပ်မယ်လို့အမေ့ကိုပြောပြီးပြီးလစ်ထွက်ခဲ့။
အတာ့အိမ်မှာပဲအဝတ်အစားလဲပြီးချိန်းထားတဲ့ဆော်ကြီးတွေနဲ့သွားသွားကစ်တာလေ။
အခုနောက်ပိုင်းတော့ဧကရီမမတစ်ယောက်ထဲနဲ့ပဲအမြဲလိုလိုပေါ့။ တတ်နိုင်ရင်ကျနော်က မမဧကရီကိုနေ့တိုင်းလိုးချင်တာ၊
စနေမဟုတ်တဲ့ရက်တွေမှာ ချက်ဘောက်ကနေပြီး၊ချက်ရုံနဲ့ပဲကျေနပ်ကြရတယ်။
စိတ်ထဲကတော့အားမရ၊ဘယ်လိုနီးရပါ့အမြဲတွေးနေတာ၊
ဒါနဲ့ပဲအဲဒီစနေနေ့ညနေက
“ဒီညလည်းသားအတာတို့အိမ်စာသွားလုပ်လိုက်ဦးမယ်၊ အဲဒီမှာပဲအိပ်လိုက်တော့မယ်မေမေ”
“အေး..သား.. သတိထားသွားဦး၊ စာပဲလုပ်နော်ထွက်မလည်နဲ့၊ သူများအိမ်မှာအလိုက်တသိနဲ့လည်းနေဦး”
“ဟုတ်ကဲ့ပါမေမေရ”
ကျနော်မေမေ့ကို ပြောပြီးအတာတီု့အိမ်ထွက်လာတော့လမ်းမှာမိုးကဆိုင်းမဆင့်ဗုံမဆင့်ရွာချပါလေရော။
သည်းလိုက်တာလဲပြောမနေနဲ့၊ ထီးကလဲယူမလာမိ။ လေပါပါတော့တစ်ကိုယ်လုံးရွှဲရွှဲရိုက်ပြီးခိုက်ခိုက်တုန်အောင်ချမ်းတက်လာတယ်။
ဒါနဲ့အတာတို့အိမ်ရောက်တော့ကိုယ်သုတ်ပြီးသူ့အဝတ်အစားတွေယူလဲပြီးနေပေမယ့်အချမ်းကတော့မပျောက်ဘူး။
မမနဲ့ချိန်းထားတာက ည ၈နာရီခွဲ ၉နာရီ။ အတာ့အိမ်မှာဗွီဒီယိုတစ်ကားလောက်ကြည့်ပြီးမှ အေးအေးဆေးဆေးသွားမလို့။
ဒါပေမယ့် အတာ့အိမ်မှာတစ်နာရီလောက်ပဲကြာလိုက်သေးတယ်၊ ကိုယ်တွေခြစ်ခြစ်တောက်ပူလာပါလေရော။
ခေါင်းကတအားအုံတက်လာတယ်။ ဟာ..ငါတော့ဖျားပြီထင်တယ်ဆိုပြီး
အတာ့ဆီကပါရာစီတမော ၂လုံးတောင်းပြီးသောက်ချလိုက်ပေမယ့်မသက်သာဘူး။
တစ်ကိုယ်လုံးလဲပူထူနေပြီ။ ဒါနဲ့မမဆီသွားလို့မဖြစ်တော့ပါဘူးလေ..၊ အိမ်ပဲပြန်တော့မယ်ဆိုပြီးထွက်ခဲ့တယ်။
အိမ်ကလည်းကားမှတ်တိုင် သုံးလေးခုစာပဲဝေးတယ်။ ည၈နာရီလောက်၊
လိုင်းကားကလဲမကုန်သေးတော့လိုင်းကားနဲ့ပဲအိမ်ပြန်လာခဲ့တယ်။ အိမ်ရောက်တော့..
“မေမေရေ..မေမေ..တံခါးဖွင့်ပါဦး..”
မေမေ့ကိုအားကိုးတကြီးခေါ်ပေမယ့်၊ အထဲကဘာမှပြန်မထူးဘူး။ အိမ်ထဲမီးကလဲပိတ်နေပြီး
အိမ်ရှေ့မီးတစ်ပွင့်ပဲထွန်းထားတယ်။ သေချာကြည့်လိုက်တော့မှ အိမ်ရှေ့တံခါးကသော့ခတ်လျက်သားကြီး။
“ဟင်! မေမေအိမ်မှာမရှိဘူးလား၊ ဒီအချိန်ကြီးဘယ်များသွားနေပါလိမ့်”
ကျနော်အိမ်ထဲဝင်မရတော့၊ မေမေ့ကိုဖုန်းဆက်ခေါ်ရတော့တယ်။
“ဟယ်လို..မေမေ..သားအိမ်ပြန်ရောက်နေတာ၊ တံခါးကြီးသော့ခတ်ထားလို့။ မေမေဘယ်သွားနေတာလဲ”
“ဟင်..သား..အိမ်ပြန်ရောက်နေတယ်၊ သားမှာသော့ပိုပါမသွားဘူးလား”
“မပါသွားဘူးမေမေရ..၊ အခန်းထဲမှာကျန်ခဲ့တယ်”
“ဟယ်..မေမေလဲပြန်လာလို့မရဘူးသားရယ်..၊ မေမေ့သူငယ်ချင်းသင်းသင်းတစ်ယောက် အတော်နေမကောင်းဖြစ်နေတာ၊
သူ့အိမ်ကလူတွေကလည်းခရီးထွက်သွားကြတော့ အဖော်မရှိဘူး။ အဲဒါအဖော်လာအိပ်ပေးပါဆိုလို့။
မေမေကအခုအဝေးကြီးရောက်နေတာ၊ မြောက်ဒဂုံမှာ..ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ”
ကျနော်စိတ်ပျက်သွားတယ်..ဒါပေမယ့်..
“ရပါတယ်မေမေရယ်..အတာ့ဆီပဲပြန်သွားအိပ်လိုက်မယ်။ သိပ်မှမဝေးပဲ”
ဒါပေမယ့်ထွက်လာပြီးမှတော့အတာ့ကိုပြန်ဒုက္ခမပေးချင်တော့ဘူး။
ဒါနဲ့မထူးတော့ဘူး..မမဧကရီနဲ့ချိန်းထားတဲ့အခန်းမှာပဲသွားအိပ်လိုက်တော့မယ်။နေမကောင်းကြောင်းပြောပြရတော့မှာပဲဆိုပြီး။
သွားနေကျဆင်ဖြူတော်ဟိုတယ်ကိုသွား။ ဝင်နေကျတံခါးသော့ကိုလှည့်ဖွင့်ပြီးအခန်းထဲဝင်သွားလိုက်တယ်။
ကျနော့်မျက်လုံးတွေကသိပ်ဖွင့်မရတော့ဘူး။ အဖျားတအားတက်နေပြီ။ ခေါင်းစွပ်လဲမစွပ်အားတော့ဘူး။
တံခါးကိုနောက်ပြန်ပိတ်ပြီး ကုတင်ပေါ်မှာအသင့်လှဲလျောင်းပြီးတီဗွီကြည့်ရင်းစောင့်နေတဲ့မမဧကရီကို..
“မမရေ..မောင်တော့ ဒီညမလိုးနိုင်တော့ဘူး။ တအားဖျားနေပြီ..”
—————————————–
အပိုင်း(၄) ဆက်ရန်
အသူရယ်ဘုံအလား (၄)
(အင်းစက် အတွေ့အကြုံဇာတ်လမ်းဖြစ်ပါသည်။
မနှစ်သက်သူများဆန္ဒမရှိပါက မဖတ်ရှုကြပါရန်)
ခင်မာဝေ
ကျမလည်းကျမရဲ့ မင်းသားလေးဖိုးဇော်နဲ့ချိန်းထားတဲ့အတိုင်းတွေ့နေကျဟိုတယ်ခန်းမှာခါတိုင်းအချိန်ထက်
ကြိုရောက်ပြီးစောင့်နေမိတယ်။ ဒီနေ့ပိုပြီးတော့လဲစိတ်တွေလှုပ်ရှားရင်ခုန်နေမိတယ်လေ။
ဒီညဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်မျက်နှာစွပ်တွေချွတ်ပြီးကျမတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ဇာတိရုပ်အမှန်ကိုဖွင့်ချပြပြီးမှပွင့်ပွင့်လင်းလင်း
ချစ်ကြည်နူးကြမယ်လို့စိတ်ပိုင်းဖြတ်ထားပြီးမှရင်မခုန်ပဲရှိပါ့မလား။
ကျမချစ်တဲ့မောင်၊ မင်းသားလေးရဲ့မျက်နှာပုံပန်းအစစ်အမှန်ကိုကျမတွေ့ရတော့မယ်။
မျက်နှာလေးတစိမ့်စိမ့်ကြည့်ခံပြီးချစ်ရတော့မယ်ဆိုတော့ကျမရင်ထဲဒိန်းတလိန်းနတ်ပူးနေတာမဆန်းတော့ပါဘူးရှင်။
ရှင်တို့လည်းနားလည်ခံစားတတ်မှာပါ။ အဲဒိအချိန်မှာပဲကျမသားထွန်းထွန်းရဲ့ဖုန်းကဝင်လာတော့တာပါပဲ။
ကျမဒီလိုခိုးပြီးတော့မင်းသားလေးဖိုးဇော်နဲ့ချိန်းတွေ့စဥ်အခါတိုင်းမှာကျမသားကတစ်ခါမှဖုန်းဆက်ခေါ်ခြင်းမရှိခဲ့ဘူးလေတော့
လန့်လဲလန့်၊ ထူးဆန်းလို့လဲနေတယ်။ ကျမလဲပထမတော့ဘာပြန်ဖြေရမှန်းမသိဘူး၊
နောက်တော့သားကိုသူငယ်ချင်းသင်းသင်းအိမ်မှာအဖော်လုပ်သွားအိပ်ပေးရမယ်လို့ညာပြောလိုက်ရတယ်။
ကျမသားကိုမညာချင်ဘူး၊ ဒါပေမယ့်အခြေအနေကမညာလို့လည်းမရတော့ဘူးလေ။
သားအသည်းအသန်နေမကောင်းဖြစ်လို့ဆက်တာမှန်းလည်းမထင်မိဘူး။
စိတ်ထဲမှာတော့သားဘာလို့ဆက်တာလဲစဉ်းစားခန်းဝင်နေရင်းအခန်းတံခါးကိုခေါက်သံကြားရတယ်၊
အခန်းထဲဝင်လာတဲ့ ဖိုးဇော်က..
“မမရေ..မောင်တော့ ဒီညမလိုးနိုင်တော့ဘူး။ တအားဖျားနေပြီ..”
နေ့မကောင်းလို့မလိုးနိုင်ဘူးလို့ပြောလိုက်တာကိုကုတင်ပေါ်ကနေကြည့်လိုက်တော့ကျမရဲ့သားလေးမောင်မောင်ထွန်းဖြစ်နေတယ်။
ကျမလည်းခေါင်းနပန်းတွေကြီး၊လူလည်းတကိုယ်လုံးထူပူသွားပါလေရော။
ဒီလောက်အပေးအယူမျှပြီးလင်မယားလိုတောင်ဖြစ်နေတဲ့ကောင်လေးကကျမသားဖြစ်လိမ့်မယ်ဆိုတာဘယ်လိုမှတွေးမထားတဲ့အရာ။
ကျမကလည်းဒီနေ့မှပဲသရုပ်မှန်ကိုဖွင့်ပြတော့မယ်ဆိုပြီးစွပ်နေကျခေါင်းစွပ်မစွပ်ပဲထားတော့၊
သားလည်းကျမကိုလှမ်းကြည့်ပြီး၊ သူ့မေမေမှန်းသိနေလောက်ပြီ။
သားကဒယိမ်းဒယိုင်နဲ့ ကုတင်ဆီလျှောက်လာပြီး ခြေပစ်လက်ပစ်ကုတင်ပေါ်တက်လှဲအိပ်နေတယ်။
ကျမလည်းအံ့ဩမှုကမပျောက်သေးဘူး။ မိနစ်အတော်ကြာတဲ့အထိခြေမကိုင်မိလက်မကိုင်မိဖြစ်နေတယ်။
ရှက်လည်းရှက်တယ်၊ တစ်ကိုယ်လုံးလည်းပူထူနေတယ်။ဒေါသလည်းထွက်မိတယ်။
ဘယ်သူ့ကိုဒေါသထွက်မှန်းလည်းမသိဘူး။ ကိုယ့်ကိုကိုယ်လား၊ သားကိုလား၊ ဟင့်အင်း..ဟင့်အင်း..
အဲ့လိုတော့လဲမဟုတ်ပြန်ဘူး၊ ဘယ်သူမှအပြစ်မရှိဘူး။ ဒါကတစ်ခုခုမှားယွင်းမှုပဲ။
ကျမကကုတင်ပေါ်မှာအဖျားရှိန်နဲ့အိပ်နေတဲ့၊ အပြစ်ကင်းစင်တဲ့သားလေးမျက်နှာကိုတွေပြီးကြည့်နေမိတယ်။
သားနဖူးကိုစမ်းလိုက်တော့၊ကိုယ်တွေခြစ်ခြစ်တောက်ပူနေမှန်းသိတော့တယ်၊ ဒီမှာတင်ကျမမျက်လုံးတွေပြာသွားတော့တာပဲ။
သားလေးငယ်ငယ်ကငှက်ဖျားဖြစ်လို့ဆေးရုံမှာတစ်လကျော်ကြာခဲ့ဘူးတယ်၊အမြစ်ပြတ်အောင်မနည်းကုယူခဲ့ရတာ။
ကျမလည်းသားအသက်ကပိုအရေးကြီးတော့၊ကိုယ့်လက်ရှိဖြစ်နေတဲ့အခြေအနေကိုရော၊ ဘာကိုမှမရှက်နိုင်တော့ဘူး၊
ဟိုတယ်က ဝန်ထမ်းအကူအညီနဲ့တက်စီငှားပြီး အနီးဆုံးဆေးရုံဖြစ်တဲ့သုခကမ္ဘာကိုပြေးရတာပေါ့။
အဖျားကြီးလွန်းလို့ဆေးရုံတန်းတင်လိုက်ရတာ၊ ကုသမှုပေးပြီးတော့မှရင်ထဲကအလုံးကြီး ကျသွားရတော့တယ်။
သုံးရက်ကြာတော့မှသားကဆေးရုံကဆင်းနိုင်တယ်လေ။ ဆေးရုံကဆင်းပြီးတစ်ပါတ်ကြာတော့လည်း
မျက်နှာလေးတွေပြည့်၊ကျောင်းဆက်တက်နိုင်ပြီးပုံမှန်အနေအထားပြန်ဖြစ်လာတယ်။
ကျမလည်းသားအတွက်လုံးပန်းနေရတော့လိုင်းမသုံးဖြစ်တော့ဘူး၊မင်းသားလေးနဲ့အပတ်စဥ်တွေ့နေရလို့
ထကြွပြီးမွှန်နေတဲ့စိတ်တွေလည်းသားဆိုတဲ့အပူအပင်ကြောင့်၊ ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက်ပျောက်သွားတယ်။
ကျမရဲ့အကောင့်မှန်မှာသတင်းတွေကြည့်၊သူငယ်ချင်းနဲ့ပြော၊သူငယ်ချင်းတွေအိပ်တော့၊ကျမဖုန်းပိတ်ပြီး၊ဘေးနားချလိုက်တော့
ဧကရီမမအကောင့်ယူပြီး၊ သားနဲ့ချက်ခဲ့တဲ့ဖုန်းလေးကကျမကိုမျက်နှာငယ်နဲ့ကြည့်နေတယ်လေ။
ကျမလည်းဘာရယ်မဟုတ်၊အဲဒီဖုန်းကိုဆွဲယူပြီးဖွင့်ကြည့်လိုက်တယ်။
Messenger မှာကျမသားရဲ့မင်းသားလေးအကောင့်ကမီးအစိမ်းလေးလင်းနေတယ်၊
ဒါနဲ့သူ့ရဲ့ဂျွန်စောပုံလေးကိုဖိနှိပ်ဖွင့်လိုက်တော့ချက်ဘောက်ပေါ်လာတယ်၊ သူနဲ့ချက်ခဲ့တဲ့စာသားတွေဖတ်ပြီး၊
အရင်ကဖြစ်ခဲ့တာတွေ၊ပြန်မြင်ယောင်လာမိတော့၊ ဟင်းကနဲသက်ပြင်းချရင်းရင်မောမိတယ်။
အဖုတ်ထဲကလည်း တစစ်စစ်နဲ့စိမ့်ပြီးတက်လာတယ်၊ စောက်ရေတွေလဲ့လာပြီထင်တာပဲ။
ငါဘာဖြစ်တာလဲ ဒါလေးတွေးရုံနဲ့၊ ဘာလဲ ကိုယ့်သားမှန်သိသိကြီးနဲ့စိတ်လာနေပြီလား။ ငါဘယ်လိုအမေမျိုးလဲကွာ။
ကိုယ့်ကိုယ်ကို အတင်းပြန်ဆုံမပြီးနေပေမယ့်စိတ်ကမရဘူး။ အဲဒီပဲပြန်ပြန်ရောက်နေတယ်။
“ဟင်းခက်ပါလားသားရယ်”
ကိုယ်စာတွေအကုန်ပြန်ဖတ်ပြီးတာတောင် မင်းသားလေးကမီးစိမ်းတုန်း၊ သူလည်းတခြားဆော်တွေနဲ့ချိတ်နေလောက်ပြီပေါ့..၊
အထန်ကောင်လေး…၊ လို့တွေးပြီးပြုံးမိရင်းနဲ့လိုင်းပိတ်လိုက်တယ်။
ဒါပေမယ့်ညတိုင်းညတိုင်း ကျမလက်တွေနဲ့ မသိစိတ်တွေကဦးဆောင်ပြီး ဧကရီမမအကောင့်ကိုတော့ဖွင့်မိနေတယ်။
ကျမရင်ထဲကတစ်ခုခုကိုတမ်းတနေသလိုမျိုးဖြစ်နေပြန်တယ်။ အဲဒါနဲကျမလည်းစိတ္တဇတစ်မျိုးလိုဖြစ်ပြီး
ညတိုင်းညတိုင်းမှာ အမြဲ ညသန်းခေါင်၁၂ နာရီလောက်အထိမမအကောင့်ကိုဖွင့်ဖွင့်ထားမိတာပေါ့။
သားအဖျားပျောက်ပြီး နှစ်ပါတ်ကျော်စနေနေ့ညမှာ..မင်းသားလေးအကောင့်ကအသက်ဝင်လာတယ်၊
မင်းသားလေး- “hi mom” တဲ့
ကျမက- “hi son” လို့ပြန်ရိုက်လိုက်မိတယ်။
ရင်ထဲကလည်း ဒိတ်ခနဲခုန်သွားမိတယ်။
သားက – “နေကောင်းသွားပြီ” လို့ပြောတယ်။
ကျမကလည်း – “ကောင်းတာပေါ့သား”
သားအမိတွေ၊အမှားမပါရအောင်၊စကားကိုထိမ်းပြောနေရတယ်။
ဒီလိုနဲ့အစပြန်ဖြစ်သွားတော့၊ သားနဲ့ကျမနေ့စဉ်ညတိုင်းပြန်ချက်ဖြစ်ကြတယ်။
ထူးဆန်းပါပေ့လို့ပြောရမယ်ထင်တယ်။ အရင်တုန်းကတော့တစ်နေရာစီမှာရှိနေတယ်ထင်ကြလို့ချက်ကြတာ။
အခုတော့တစ်အိမ်ထဲမှာတစ်ယောက်တစ်အခန်းတစ်ယောက်ရှိနေကြတယ်ဆိုတာသိသိကြီးနဲ့တောင်ဖုန်းနဲ့လှမ်းချက်နေကြတာလေ။
ဒါပေမယ့် ထိမ်းပြောနေကြရတော့မမနဲ့မောင်တို့အသုံးအနှုန်းကတော့မရှိကြတော့ဘူး။ mom နဲ့ sonက အစားထိုးဝင်ရောက်လာတယ်။
ညစဥ်အချိန်အကြာကြီးမဟုတ်တောင် ပုံမှန်ချက်ဖြစ်လာကြရင်း၊ တစစနဲ့သားက၊
အရင်အကြောင်းတွေကိုညှပ်ညှပ်ပြီးထည့်ပြောလာတယ်။ မေမေလည်းဖေဖေမရှိတော့စိတ်လေမယ်ဖြစ်ကြောင်း၊
နေတတ်မယ်မထင်ကြောင်း၊ အခြေအနေတွေကိုသားနားလည်ပါတယ်ပေါ့။ မေမေလုပ်မိလုပ်ရာလုပ်ခဲ့လို့
သားနဲ့မှားခဲ့တာတွေကိုလည်းခွင့်လွှတ်တယ်ပေါ့၊မေမေကတော့မသိဘူး၊
သားကတော့မေမေ့ကိုတော်တော်စွဲကြိုက်ခဲ့မိသွားတယ်လို့ဖွင့်ဟပြောလာတော့၊ကျမရင်တသိမ့်သိမ့်ခုန်လာမိတယ်။
စိတ်ထဲကနေ..
“မေမေလည်းသားကိုအရူးအမူးချစ်သွားခဲ့မိပါတယ်၊ မေ့သားလေးရယ်လို့၊ ပြန်ပြောမိတယ်”
ဟုတ်တယ်၊ ကျမကိုယ်မွေးထားတဲ့သားကိုကိုယ်ပြန်ပြီးချစ်သူတစ်ယောက်လိုအသဲထဲကစွဲပြီးချစ်မိနေမိပြီ။
တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်အဝေးမှာရှိနေတယ်လို့စိတ်ကူးယဥ်ပြီးတော့ ရည်းစားနဲ့ပြောသလိုမျိုးချက်နေရတာကဖီလင်တစ်မျိုးပဲ။
တစ်ယောက်တစ်ခန်းရှိနေကြတာပဲကောင်းပါတယ်လေ။
သားအမိနှစ်ယောက်မျက်နှာချင်းဆိုင်ဆိုရင် ဒီလိုစကားမျိုးတွေပြောလို့ထွက်မှာမဟုတ်ဘူး။
သောကြာနေ့ည
ထုံးစံအတိုင်းချက်ကြတော့သားက…
– “mom မျက်နှာလေးမြင်ချင်တယ်”
ကျမကCBကနေ ကျမရဲ့ပုံတစ်ပုံကိုပို့လိုက်တယ်
“မဟုတ်ဖူးမေမေ၊ မေမေ့ခုညမျက်နှာလေးမြင်ချင်တာ”
သူ့စာရပြီးတာနဲ့ vedio call ဝင်လာတယ်။
ကျမ callကိုလက်ခံလိုက်တယ်။ မှောင်နေတဲ့အခန်းထဲကဖုန်းမီးရောင်နဲ့သားရဲ့မျက်နှာပြည့်ပြည့်လေးမြင်လိုက်ရတယ်၊
သားလဲသနပ်ခါးရေကြဲလေးနဲ့ကျမမျက်နှာကိုမြင်မှာပေါ့။
“မေမေသိပ်လှတယ်”
“သားအမိချင်းမြှောက်နေပြန်ပြီ”
“မဟုတ်ဘူးမေမေ၊ မေမေကသားအတွက်အမြဲထာဝရကိုလှနေတာ”
“ကိုပိုလေး”
စကားဆက်မပြောဖြစ်ပဲငြိမ်သွားကြပြန်ရော။
သားအမိချင်းဖြစ်ပေမယ့်၊ ခြင်ထောင်ထဲမှာရှိတဲ့အသိ၊ မီးရောင်မသဲကွဲဖြစ်နေတော့လည်း၊အမြင်ကတစ်မျိုးဖြစ်နေတယ်၊
သားဘာလုပ်နေတယ်မသိ၊အကြာကြီး Call မပိတ်ဘူး၊သူတစ်ခုခုများလုပ်နေလားလို့အတွေးဝင်လာတော့၊
ကျမရင်ထဲရှက်သလိုဘာလိုလို။
စနေနေ့ည၊
Vedicall ခေါ်တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယာက်မြင်ချိန်၊သားက
“မေမေရာ..မေမေ့မျက်နှာလေးမြင်ရတာသားစိတ်တွေမထိန်းနိုင်တော့ဘူး၊ခွင့်လွှတ်”
ဆိုပြီး၊သူလီးကိုကိုင်ပြီးဂွင်းထုပြနေတယ်၊ ပထမဦးဆုံးသားနဲ့စချက်တာကိုသတိရလာတယ်၊
နောက်ဟော်တယ်မှာလိုးခဲ့တာတွေခေါင်းထဲမှာတရိပ်ရိပ်ပေါ်လာတော့လွမ်းဆွတ်တမ်းတရင်း၊ စောက်ဖုတ်ကပြန်ယားလာပြီ၊
သားလုပ်ပြတာကိုကြည့်ပြီး၊ကျမက်ကလည်းလိုက်လှုပ်ပြီးအာသာဖြေမိတော့တယ်ရှင်။
နောက်ညမှာတော့ကျမအဝတ်အစားတွေအကုန်ချွတ်ထားမိပြီ၊အခန်းကိုလော့မချထားတော့ဘူး၊
သားစိတ်ပါလို့လာခဲ့ရင်လည်း၊အဆင်သင့်ဖြစ်အောင်လို့။
သားကထုံးစံအတိုင်းဂွင်းထုပြ၊ ကျမကလည်းလက်နဲ့ကျမစောက်ဖုတ်ကိုနှိုက်ပြီးအာသာဖြေ၊
သားရဲ့လီးထိပ်ကသုက်ရေပန်းထွက်တာကိုမြင်နေရတယ်၊ ကျမလည်းစောက်ရည်တွေစီးကျကုန်ပါပြီ၊
ဒါပေမယ့်သားကတော့ရောက်မလာပါဘူး။
ညတစ်ခါရောက်ပြန်ပြီ၊ထုံးစံအတိုင်း၊အခန်းလော့မချဘဲ၊ကျမခန္ဓာကိုယ်ကတော့မိမွေးတိုင်း၊ဖမွေးတိုင်း၊
အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ သားဆီကvedio call ဝင်လာတော့၊ကျမလက်ခံလိုက်တယ်။
သားရဲ့နီရဲနေတဲ့လီးထိပ်ကရင်းနှီးပြီးသား၊ မျက်စိကျက်မိပြီးသားဒစ်ကြီး၊ နောက်..တောင်နေတဲ့လီး..၊
လီးကိုလှည့်ပတ်ပြပြီးတော့၊ ဗီဒီယိုပိတ်သွားတယ်။ ချက်ဘောက်ကနေ
“mom -သားမရတော့ဘူး၊ momအခန်းကိုလာခဲ့တော့မယ်”
ကျမလည်းချက်ဘောက်ကပဲ..
“inn”
သိပ်မကြာလိုက်ဘူး၊ အခန်းတံခါးဖွင့်သံကြားရပြီး၊
သားတော်မောင်ကိုယ်တုံးလုံးကြီးနဲ့ကျမဆီကိုလာနေပါတော့တယ်။
—————————————–
အပိုင်း(၅) ဆက်ရန်
အသူရယ်ဘုံအလား (၅)
(အင်းစက် အတွေ့အကြုံဇာတ်လမ်းဖြစ်ပါသည်။
မနှစ်သက်သူများဆန္ဒမရှိပါက မဖတ်ရှုကြပါရန်)
——————————–‐——–
မောင်မောင်ထွန်းတစ်ယောက်သူ့မိခင်ဖြစ်သူဒေါ်ခင်မာဝေ၏အိပ်ခန်းတံခါးဖုကိုလှည့်ဖွင့်ပြီး
အခန်းတွင်းသို့လျှောက်ဝင်လာခဲ့သည်။ အခန်းထဲမှာတော့မီးကြီးကိုမှိတ်ထားလျက် ကုတင်ခေါင်းရင်းစားပွဲပုလေးပေါ်မှ
အုပ်ဆောင်းပါသောစားပွဲတင်မီးမှိန်ပြပြကသာလင်းနေရာ မှောင်နေသည်ဟုပဲယေဘုယျဆိုကြပါစို့။
“ဟဲ့..သား..အဲဒါကဘာဖြစ်တာလဲ…အဝတ်အစားမပါ၊ဘာမပါနဲ့…”
ခင်မာဝေကသိသိကြီးနဲ့ဟောက်စားလုပ်နေသည်။
“Mom ကိုသတိရလို့”
“သတိရတာကလည်း ကိုယ်တုံးလုံးကြီးနဲ့..ဟင်း..ဒါနဲ့နေပါဦး mom, momနဲ့ နင့်အဖေကဘိုမို့လို့လား”
“ချက်ရင်းကနေအကျင့်ပါသွားလို့ပါမေမေရ…အခုလည်းသတိရလွန်းလို့။ မေမေ့ကိုချစ်လွန်းလို့၊
ဘယ်လိုမှနေလို့မရတော့တော့လို့လာခဲ့တာလေ။ ခုနကမေမေပဲ အင်းလို့ဆိုပြီးတော့”
မောင်မောင်ထွန်းကပြောရင်းမှလက်ပါလာကာသူ့အမေခင်မာဝေ၏ပုခုံးလေးကိုလှမ်းဆွဲပြီးဖက်မလို့လုပ်တော့၊
ခင်မာဝေကအဖက်မခံသေးပဲပြာပြာသလဲလက်ဖြင့်ကာထားလျက်က..၊
“သား…သား..ဘာမှရှေ့ဆက်မတိုးခင်မေမေတို့ပွင့်လင်းမြင်သာရှင်းရှင်းလင်းလင်းပြောရအောင်။
အခုသားလာနေတာ အိမ်ကမေမေ့အခန်းနော်၊ ဆင်ဖြူတော်အခန်း ၁၀၂၆ မဟုတ်ဘူး၊ မေမေတို့မှားတာတော့မှားခဲ့ကြတယ်၊
အမှားသိရင်ပြင်လို့ရတုန်းပဲ၊ ခု..သားဒီပုံစံကြီးနဲ့ဝင်လာတာအားလုံးစဥ်းစားပြီးပြီလား၊ ပြတ်သားပြီလား”
မောင်မောင်ထွန်းကမတုန့်မဆိုင်းချက်ချင်းပြန်ဖြေသည်။
“သားရက်အကြာကြီးစဥ်းစားခဲ့ရတယ်။ စဥ်းစားလည်းစဥ်းစားပြီးပြီ၊ အဖြေကလည်းပြတ်ပြီ။
သားရဲ့မမဧကရီဆိုတာမေမေပဲလို့သိသွားကထဲက မေမေ့မျက်နှာလေးပဲသားခေါင်းထဲအမြဲတဝဲဝဲလည်နေတယ်။
မမဧကရီကိုချစ်တယ်၊ ဒါပေမယ့်မျက်နှာကိုမမြင်ဖူးဘူး။ တကယ်ချစ်တာလားပြောမရဘူး။
ဒါပေမယ့်သားနဲ့တကယ်လက်တွေ့ကိုယ်လက်နှီးနှောခဲ့တဲ့မမအစစ်က မေမေပဲဆိုတာသိလိုက်ရတော့
သားအတွေးထဲမှာမေမေ့ကိုဖျောက်လို့မရတော့ဘူး၊ နေလဲမနေနိုင်တော့ဘူး။
သားအခုသေချာဆုံးဖြတ်ပြီးမှဒီအခန်းကိုကူးလာခဲ့တာပါ”
“သား..ကိုယ့်အမေကိုကိုယ်ရည်းစားစကားပြောနေတာလား..ဟင်..”
“ဟုတ်တယ်လို့ပြောရမှာပဲ၊ မေမေကော..ဖိုးဇော်ဆိုတာသားမှန်းသိတော့..သားကိုချစ်သေးရဲ့လား၊
ဖြစ်ခဲ့တာတွေအတွက်သားတောင်းပန်ပါတယ်။ သား..မေမေမသိပဲဖိုးဇော်နာမည်ယူပြီး။
မေမေ့ကိုဒီလိုလုပ်မိတဲ့အတွက်လည်းခွင့်လွှတ်ပေးပါ။ သားလည်းမေမေမှန်းလုံးဝကိုမသိခဲ့ပါဘူး”
“သားနားလည်ပါတယ်။ မေမေကသားကိုသားတစ်ယောက်လိုပဲချစ်နိုင်မှာပါ။
မေမေရည်းစားလိုတကယ်ချစ်တာကဖိုးဇော်ဆိုတဲ့ကောင်လေးကိုပါ။
သားကသာမဖြစ်နိုင်မှန်းသိရဲ့သားနဲ့လိုချင်မျှော်မှန်းနေတဲ့လူမိုက်တစ်ယောက်ဖြစ်နေပြီ၊
စိတ်ကူးယဥ်ကမ္ဘာထဲကမမဧကရီဆိုတဲ့ဇာတ်ရုပ်ကိုအတင်းအသက်ပြန်သွင်းပြီးချစ်ချင်နေတာလေ။
မေမေဆိုတာသိသွားတော့လဲမိုက်လုံးကြီးပြီးရှေ့ဆက်တိုးချင်နေတာ။
တကယ်ကတော့မဖြစ်နိုင်တဲ့အတားအဆီးကြီးဖြစ်နေပါပြီလေ၊ ခုပဲကြည့်ပါလား…”
သားကဒီလိုပြောတော့ခင်မာဝေတစ်ယောက်စိတ်တွေအရည်ပျော်ကျလုမတတ်ဖြစ်သွားသည်။
“ဟုတ်တယ်သား..မေမေဖိုးဇော်ကိုချစ်တယ်၊ ဒါပေမယ့်ဖိုးဇော်ဆိုတဲ့နာမည်ကိုချစ်တာမဟုတ်ဘူး။
မေမေ့ကိုကျေနပ်အောင်၊ သာယာပျော်ရွှင်မှုဖြစ်အောင်လုပ်ပေးနိုင်တဲ့၊မေမေ့ရဲ့လိုအပ်နေတဲ့ကွက်လပ်ကိုဖြည့်ဆည်းပေးတဲ့
ဖိုးဇော်နာမည်ခံထားတဲ့တစုံတဦးကိုချစ်တာ။ မေမေပြောတာသဘောပေါက်လားမသိဘူး။
ပြီးတော့သားရဲ့အယူအဆဖြစ်တဲ့မဖြစ်နိုင်တဲ့အတားအဆီးဆိုတာလောကမှာတကယ်မရှိဘူး။
ကြိုးစားရင်ဘာမဆိုဖြစ်နိုင်တယ်ဆိုတဲ့ဒဿနကိုလည်းသားကြားဖူးထားသားပဲ…”
“ဒါ..ဒါဆိုရင်သား..မမဧကရီကိုဆက်ချစ်နိုင်ပြီပေါ့နော်”
“သားလဲအတွေးအခေါ်ရှိတဲ့လူတစ်ယောက်ပဲကွယ်..”
မောင်မောင်ထွန်းအားလုံးကိုနားလည်သွားပေပြီ။
“မောင့်မမဧကရီရယ် မမကိုတမ်းတနေရတဲ့ညတွေများလှပါပြီ။ ဒီညတော့မမကိုတကျော့ပြန်ချစ်ခွင့်ပေးပါတော့နော်..”
မောင်မောင်ထွန်းကဒေါ်ခင်မာဝေကိုဆွဲယူသိုင်းဖက်ပြီးရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းလိုက်ချိန်တွင်
သူချစ်သောမမဧကရီကအလိုက်သင့်ကလေးပါလာတော့သည်။
“မေမေ”
“အင်းဟင်း..သားးးး”
“မေမေကမောင့်ရဲ့တကယ့်မမဧကရီပါပဲနော်..မယုံနိုင်သေးဘူး..”
“ဟောဒီကမေ့သားလေးက မမဧကရီရဲ့မင်းသားလေးပါပဲကွယ် တို့တွေအိပ်မက်မက်ခဲ့ကြတာမဟုတ်ဘူး..”
“မမကိုမောင်ဆက်ချစ်ချင်တယ်”
“ချစ်ပေါ့..ဘယ်သူကတားနေလို့လဲ”
မင်းသားလေးဖိုးဇော်တဖြစ်လဲမောင်မောင်ထွန်းစကားတွေဆက်ပြောမနေတော့ပါ သူ့ရဲ့အွန်လိုင်းချစ်သူ ဧကရီမမခေါ်
သူ့မေမေခင်မာဝေ၏ဆွဲဆောင်မှုအပြည့်ဖြင့်ဖိတ်ခေါ်နေသောနှင်းဆီငုံနှုတ်ခမ်းဖူးကလေးကိုငုံ၍စုပ်လိုက်တော့သည်။
သူတို့နှစ်ယောက်မှာတိုင်ပင်ထားကြသကဲ့သို့တွေ့ဆုံစဥ်ကပင်အဝတ်အစားတစ်စမှမကပ်ပဲရှိနေကြရာ
ယခုတစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်အမြင်ရှင်းပွင့်လင်းစွာရင်ဖွင့်ပြီးကြပြီးဖက်တွယ်နမ်းရှုတ်မိသောအခါ
ပူနွေးဆူလောင်နေသောရာဂသွေးများခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုကိုဖြတ်၍အရှိန်ပြင်းစွာလှည့်ပတ်စီးဆင်းနေပြီ။
မောင်မောင်ထွန်းရဲ့လီးကသွေးများပြည့်လျှမ်းလျက်အသားကုန်တောင်တက်လျက်ရှိသလို
ခင်မာဝေ၏နို့လုံးကြီးများမှာတင်းလာလျက်နို့သီခေါင်းကလေးများစူတက်ပြီးတောင်လာရသည်။
မောင်မောင်ထွန်းကသူ့အမေ၏နို့တွေကိုကုန်းစို့နေချိန်တွင်ခင်မာဝေကလည်းတဆတ်ဆတ်တုန်အောင်တောင်ပြီး
လက်တစ်ပြည့်ရှိသောသူ့သား၏ဒစ်ပြဲလန်ကြီးနှင့်လီးကြီးကိုအရသာရှိစွာဆုပ်ညှစ်ပေးနေသည်။
“မမ…”
“အင်”
“မီးဖွင့်လိုက်မယ်နော်”
“အို..ဘာလို့ဖွင့်မှာလဲ..ရှက်တယ်..”
“ဘာလို့ရှက်မှာလဲမေမေ မမရယ်၊ စပြီး၂ယောက်သားတွေ့ခဲ့ကြကထဲကတစ်ခါမှတစ်ယောက်မျက်နှ
ာတစ်ယောက်ကြည့်ပြီးမချစ်ခဲ့ရဖူးဘူး။ အမြဲတမ်းခေါင်းစွပ်ကြီးနဲ့၊ ခေါင်းစွပ်ချွတ်တဲ့နေ့ကျတော့ဖျားရော။
ကံကိုမကောင်းဘူး။ မမမျက်နှာကိုသေမတတ်မြင်ချင်ခဲ့တာ”
“အခုတော့တစ်သက်လုံးမြင်နေခဲ့ရတဲ့မျက်နှာကြီးဆိုတာသိသွားပြီမဟုတ်လား။ မြင်တော့ကောဘာထူးမှာလဲ၊
အလွတ်ရနေတဲ့မျက်နှာကြီးကို.. ခစ်စ် ”
“ဟို…မမကလဲ…ချစ်တဲ့အချိန်မှာချစ်ရည်လျှမ်းနေတဲ့မျက်နှာလေးရှင်းရှင်းကြည့်ပြီးချစ်ချင်ခဲ့တာကြာပြီ။
တခါမှဆုတောင်းမပြည့်ခဲ့ဘူး။ ဒီညတော့မမျက်နှာကြည့်ပြီးချစ်ချင်တယ်။ နော်..မ..နော်..မောင်မီးဖွင့်လိုက်မယ်”
“သဘော..သဘော..”
သူ့ချစ်သူကောင်လေးကအတင်းဂျီကျတော့ခေါင်းညိတ်လိုက်လျောရသည်သာ။
ဒီလိုမျိုးနှင့်အရင်ကဖင်ပါသွားခဲ့ဘူးသည်မဟုတ်ပါလား။
မီးဖွင့်တော့ခင်မာဝေရှက်နေသည်။
နှင်းဆီသွေးရောင်လျှမ်းနေသောသူ့မေမေမျက်နှာကပိုပြီးဆက်စီကျလို့နေ၏။
ထိုမျက်နှာလေးမြင်လိုက်လေချစ်စိတ်တွေယိုဖိတ်လာလေဖြစ်သည်။
သူဒီတစ်ခါတော့မီးရောင်အောက်မှာအစွမ်းကုန်အလှတွေခင်းကျင်းပြသနေသောသူ့မေမေ၏
ခန္ဓာကိုယ်ကိုစိတ်ကြိုက်သုံးသပ်ကိုင်တွယ်နှူးဆွလျက်ရှိလေတော့၏။
အပေးအယူတည့်စွာ၊ မက်မောစွာ နမ်းရှုပ်သောအနမ်းရှည်ကြီးနောက်တွင်၊
မေမေ၏မျက်ခွံမိုမို့လေးများ၊ နားသယ်ဆံစလေးများ၊ နားရွက်ဖျား၊ နှာခေါင်းဖျားများ၊ ပါးချိတ်ကလေးများ
တစ်ခုချင်းစီရွရွလေးနမ်းဆင်းလာခဲ့သည်။ အမေဖြစ်သူခင်မာဝေမှာကြက်သီးမွေးညှင်းတဖိန်းဖိန်းထလျက်၊
ဝိဉာဥ်ကလေမှာလွင့်မြောနေသလိုလိုခံစားနေရ၏။
ပြီးတော့ထွားကျိုင်းလှသောနို့ကြီးနှစ်လုံးကိုအားရပါးရညှစ်ကိုင်ဆုပ်နယ်ရင်းစုပ်တစ်လှည့်စို့တစ်လှည့်နှင့်
မွေးမိခင်ကိုကာမအရသာတစ်မျိုးတစ်ဖုံပေးနေပြန်သည်။
“အူးးး ဟာ့..အားးးဟင်းးအင်းးး.. ”
ညည်းသံလေးတွေအစီအရီထွက်ကျလာသည်။
ပြီးနောက်ချက်တွင်းလေးနှင့်ဗိုက်သားပြင်နေရာနှာတစ်လွှားချင်းလျှာနဲ့လျက်ရင်းအချိန်အတော်ဖြုန်းလိုက်ပြန်သည်။
ပြီးတော့မေမေ့ကိုပို၍မချိမဆန့်လေးဖြစ်စေရန် ပစ်မှတ်ကိုကွင်းပြီးပေါင်ခြံသားပေါင်တွင်းသားလေးတွေကိုကပ်လျက်ပေးနေပြန်၏။
စောက်ဖုတ်ကိုလျှာကမရောက်သေး။ မေမေဧကရီကတော့သူ့သားပညာခန်းအောက်တွင်ထွန့်ထွန့်လူးနေပြီ။
မင်သားလေးဖိုးဇော်က ဖားပေါင်စင်းလေးဖြဲပေးထားသောခြေထောက်လေးတွေဆီ၊
ဒူးခေါင်းဖြူဖြူဝင်းဝင်းလေးနှစ်ခုကိုတစ်ဘက်စီငုံခဲသည်။ ဒူးဆစ်ကိုဖြောင့်ပြီးခြေထောက်လေးနှစ်ချောင်းကိုမိုးမျှော်လိုက်သည်။
တံကောက်ခွက်လေးတွေအထဲလျက်ပေးသည်။ အိတုန်တုန်ခြေသားလုံးသားလေးတွေကိုသွားဖြင့်တငပ်ငပ်ခဲသည်။
နောက်ဆုံးတော့ခြေဖျားလေးတွေဆီရောက်သွားပြီ။
မေမေကခြေသည်းလေးတွေကိုစတော်ဘယ်ရီနုရောင်ဆိုးထားသည်။
ခြေဖျားဖြူဖြူကော့ကော့လေးတွေကဆက်စီဖြစ်လွန်းလှရကား၊ သူ၏ရာဂစိတ်ကိုပိုထလာစေသည်။
ခြေဖျားနှစ်ခုကိုလာစုဆုံစေပြီး
ခြေဖျားလေးတွေ၊ ခြေမနဲ့ ခြေချောင်းလေးတစ်ချောင်းချင်းစီကို လိုက်စုပ်ပေးနေသည်။
အထူးသဖြင့်ခြေမလေးတွေကိုမရွံမရှာချိုချဥ်စုပ်သလိုစုပ်ပေးနေသည်။
“အားးးး သားရယ်… အာ့..မောင်ရာ..မေမေ့တစ်ကိုယ်လုံးလဲတစ်နေရာမှမကျန်တော့ပါလား!
ခြေထောက်တွေလိုက်စုပ်နေတာမရွံဘူးလားကွာ”
“မရွံပါဘူး..ကိုယ်ချစ်တဲ့မိန်းမပဲဟာ…မေမေ့တစ်ကိုယ်လုံးမောင်မချစ်တဲ့နေရာကိုမရှိဘူး..”
သား၏အဖြေကြောင့်သူမကြက်သီးမွေးညင်းနုလေးတွေထောင်သွားလောက်အောင်ပင်ပီတိဖြစ်၍
စောက်ဖုတ်ကအသားကုန်ရွတက်လာတော့သည်။
—————————————–
အပိုင်း(၆) ဆက်ရန်
အသူရယ်ဘုံအလား (၆)
(ဇာတ်သိမ်း)
(အင်းစက် အတွေ့အကြုံဇာတ်လမ်းဖြစ်ပါသည်။
မနှစ်သက်သူများဆန္ဒမရှိပါက မဖတ်ရှုကြပါရန်)
“ဘယ်လိုပြောလိုက်တယ်..မိန်းမတဲ့လား..၊ သားက မေမေ့ကိုတကယ်မိန်းမလိုယူနိုင်လို့လား..”
“မောင်တို့နှစ်ယောက်လင်မယားဖြစ်လာတာကြာပြီပဲကွာ၊ မေးနေရသေးတယ်။
နှစ်ယောက်ထဲရှိတဲ့အချိန်မေမေကမောင့်မိန်းမပေါ့။ သူများရှေ့မှာတော့ခပ်တည်တည်သားအမိလိုနေမှာပေါ့..”
“ဟွန်းးးတတ်တယ်..ဒါမျိုးကျတော့..၊ ကဲ..မောင်..လုပ်ရင်လဲလုပ်တော့ကွာ…မ..မနေနိုင်တော့ဘူး…”
ဧကရီမမ ခင်မာဝေဖွင့်ပြောရသည်အထိဖြစ်သည်။
“ဒီတစ်ခါတော့မိန်းပွိုင့်ပဲမမရေ။ ကိုယ့်ကိုမွေးပေးခဲ့ဘူးတဲ့ကျေးဇူးရှိတော့အကောင်းဆုံးဖြစ်အောင်လုပ်ပေးချင်တယ်၊
ဒါကြောင့်မို့ပါ၊ မမကိုမှုတ်ပေးတော့မယ်၊ မမလဲမောင့်ကိုပြိုင်တူလုပ်ပေး..”
ဒီလိုနဲ့သားအမိနှစ်ယောက်ပြိုင်တူစစ်တီနိုင်းဆွဲကြမှုတ်ကြလေတော့သည်။
ဖိုးဇော်(ခ)မောင်မောင်ထွန်းကကုတင်ပေါ်ပက်လက်လှန်အိပ်ပေးပြီး၊ အမေမမဧကရီက လေးဘက်ကုန်းပြီး၊
သူတမ်းတနေရတာကြာပြီဖြစ်သောသူ့သားရဲ့ဒစ်ပြဲပြဲကြီးကိုပါးစပ်ထဲကောက်ထည့်ပြီးစုပ်တော့သည်။
ဖင်ပြန်ခေါင်းပြန်ကြီးကုန်းမှုတ်နေတာကြောင့်။ ဒေါ်ခင်မာဝေ၏ဖင်ကြီးမှာ သားဖြစ်သူ၏မျက်နှာပေါ်မှာအလုံးလိုက်ကြီး။
ဖင်ကြီးနှစ်လုံးကြားမှပြူထွက်လာနေသောအဖုတ်ကြီးကပြူးပြဲလျက်။
မထူမပါးအမွေးများအောက်မှနှုတ်ခမ်းထူထူပိပိရိရိစောက်ဖုတ်ကြီးကလှပစွာရှိနေသည်။
မြင်ရသူယောက်ျားသားအပေါင်းကို လိုးပါတော့မှုတ်ပါတော့ဟုဖိတ်ခေါ်နေသယောင်အပြည့်အဝဆွဲဆောင်မှုကရှိနေသည်။
မောင်မောင်ထွန်းကမနေနိုင်မထိုင်နိုင်ပါးစပ်ကထွက်လာသည်။
“စောက်ဖုတ်ကြီးကလှလိုက်တာမမရာ၊ မမနဲ့တွေ့တိုင်းအမှောင်ထဲမှာပဲ၊ အခုမှအရမ်းလှတဲ့အဖုတ်ကို
လင်းလင်းထင်းထင်းမြင်ခွင့်ရတော့တယ်။ ဒီအဖုတ်ကြီးမောင့်ကိုအမြဲပိုင်ဆိုင်ပါရစေနော်”
ခင်မာဝေကလီးကိုပါးစပ်ကခဏချွတ်ပြီး…
“မမစောက်ဖုတ်က အမြဲတမ်း၊ မောင့်အတွက်ပဲပေါ့ကွာ..”
ဒါ့အပြင် နှစ်ဦးစလုံးဘာမှထပ်မပြောဖြစ်ကြတော့၊ ပါးစပ်တွေက အသီးသီးအလုပ်ရှုပ်နေကြသည်ကိုး။
နှစ်ယောက်သားမှာ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်ဘယ်သူဆိုတာသိသွားကြပြီးနောက်ပိုင်းရက်သတ္တပတ်အနည်းငယ်အကြ
ာအတန်ငယ်ရှိန်သွားကြသော်လည်း။ CBတွင် ပြန်ချက်မိပြီးနောက်ပိုင်း သားအမိနှစ်ယောက်လုံးအရှိန်ပြန်ရလာကြသည်တွင်။
ယနေ့မှပထမဆုံးလူချင်းပြန်တွေ့ကြရခြင်းဖြစ်ရာ၊ ရင်ဖွင့်ကြပြီးသည့်နောက်ပိုင်း မထိမ်းကွပ်ကြတော့ပဲ
မျက်စိမှိတ်ပြီးအမှောင်တောထဲတိုးဝင်လျက် မိုးမမြင်လေမမြင်လိုးကြဆော်ကြလေတော့သတည်း။
ဖောင်း ဖောင်း..ဖတ် ဖတ်၊ ပလောက်၊ ပလပ်..စွပ် ဖတ်
“အာ့ အာ့..အားးး အမလေး ကောင်းတယ်ဆောင့်.. မောင်..အား..မောင့်ဟာကြီးကကြီးလိုက်တာ..
ပြည့်နေတာပဲအရမ်းကာင်းတယ်..ဆောင့်..”
ခင်မာဝေတစ်ယောက်၊ ဧကရီမမဘဝကမျက်နှာဖုံးစွပ်ပြီးအသံကျယ်ကျယ်မအော်ရဲ..၊ကြိတ်ပြီးတော့သာခံခဲ့ရသလောက်၊
အခုပွင့်လင်းသွားပြီဖြစ်သဖြင့်သူ့ကိုလိုးနေသူမှာသူမမွေးထားသောသားအရင်းခေါက်ခေါက်ဖြစ်နေသည်ကိုပင်
ဂရုမထားအားတော့ပဲလွတ်လပ်စွာအသံကုန်ဖွင့်ညည်းရင်း ကာမအရသာကိုတင်းပြည့်ကျပ်ပြည့်ခံစားလျက်ရှိသည်။
ဖိုးဇော်အမည်ခံမောင်မောင်ထွန်းမှာလည်း သူ့မမဧကရီ၏သရုပ်မှန်မှာ သူ့မေမေဒေါ်ခင်မာဝေမှန်းသိသွားပြီးသည့်နောက်
ပထမဆုံးပြန်လိုးရခြင်းဖြစ်ရာ။ စိတ်ထဲတွင်အမေအရင်းကြီးကိုပြန်လိုးနေရသည်ဟူသောအသိက
သူ့လီးကိုပုံမှန်မာကြောမှုထက်အဆမတန်တောင်တက်စေလျက်၊ အမေပါလားဟုပင်အားမနာတော့ပဲ
စက်သေနတ်ပစ်သည့်အလား ဒလစပ်ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေလေတော့သည်။
ဒါကိုဧကရီမမ ခင်မာဝေကလည်းအကြိုက်ပေါ့၊ နဂိုထဲကအထန်မဖြစ်လေရာ၊ စားရပြီးမှပြန်ငတ်မလိုကိန်းကြုံနေစဥ်၊
အခွင့်အရေးပြန်ရသဖြင့်၊ သားလည်းသားကွာ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ဟု လင်ပေးလုပ်လိုက်တော့သည်။
မောင်မောင်ထွန်း၏လီးကြီးမှာဆော်ဖိုက်လာတာကြာပြီဖြစ်လို့ ပုံစံကျပြီးတော်တော်ကြီးထွားနေပြီ။
ဒစ်ကြီးကလည်းကားလျက်ပွင့်အာပြီး သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်တိုင်းစောက်ခေါင်းအတွင်းသားကိုစီးစီးပိုင်ပိုင်ဖိဆွဲပေးနေလို့
ခင်မာဝေအတွက်အရမ်းကောင်းနေရသည်။
သားဖြစ်သူ၏အကြောပြိုင်းပြိုင်းနဲ့လီးကြီးမှာ အမေဖြစ်သူရဲ့စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလိပ်လိပ်ကြီးတွေကိုဖြတ်ဝင်ဖြတ်ထွက်၍
တပြိပြိနဲ့ထောင်းနေသည်မှာကြည့်လို့တောင်ကောင်းသေးသည်။ ထိန်နေအောင်ထွန်းထားသောအခန်းမီးရောင်အောက်တွင်
စီးစီးပိုင်ပိုင်ပွတ်တိုက်ဝင်ထွက်လျက်ရှိသောသူ့အမေနှင့်သူတို့၏ လီးနှင့်စောက်ဖုတ်ကိုငုံ့ကြည့်ရင်း
မောင်မောင်ထွန်းမှာပိုထန်လာလျက်အသားကုန်ဆောင့်တော့၏။
ခင်မာဝေမှာလည်းခေါင်းကိုထောင်၍ငုံ့ကြည့်ရင်းကစိတ်ပိုပါလာပြီးကော့ကော့ထိုးပြီးခံလေသည်။
ဖောင်း..ဖောင်း..ဖောင်း..ဒုတ်..ဒုတ်..ပျိ..ပျိ..ပျိ..
စိတ်ပါလက်ပါလိုးကြခံကြသောကြောင့်စောက်ရေတွေကလည်းအဆက်မပြတ်ထွက်ကျလာနေစဥ်
ပွတ်တိုက်ဖိဆွဲမှုကြောင့်အရည်တွေကစီးပိုင်လာကပျစ်ချွဲချွဲအဖြူနှစ်တွေကလီးနှင့်စောက်ပတ်ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်တိုင်း
အလိပ်လိုက်ကပ်ကပ်ပါလာသည်။ အသံတွေကတပျိပျိနဲ့ပေါ့..။
အရှိန်တက်လာတာနဲ့အမျှ၊ သားက သူ့အမေပေါင်နှစ်ချောင်းပုခုန်းထမ်းကာအပြတ်ဗြင်းပြန်သည်။
လှေကြီးထိုးနဲ့ညောင်းကြတော့..၊
“မေဖင်ကုန်းပေးကွာ၊ မောင်နောက်ကဆော်ချင်လို့.. ”
ခင်မာဝေလုံးဝမငြင်းပါ။ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးကသားအတွက်ပဲလို့..၊ သားတော်မောင်စိတ်ကြိုက်ကုန်းပေးလေတော့သည်။
ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖျန်းဖျန်း..ဖျန်း..ဖွတ်ဖွတ်..ဖုန်းဖုန်း..
“အားးးး ဟားဟားးးး အီးးအီးး အိ…အွန်. မ…မ..ပြီးပြီ..ထွက်ကုန်ပါပြီ..”
“အားးးရှီးးး ဖာ့ခ်..ကောင်းလိုက်တာမောင်လဲပြီးပြီ..အားးးဟားး”
“ဟူး…ရှီးးး….အားးးးးးး..”
သားအရင်းဖြစ်သူ၏လီးထိပ်မှမီးသတ်ပိုက်ကဲ့သို့ပရက်ရှာဖြင့်ဆောင့်ထွက်လာသောသုက်ရည်များမှ
ာအမေအရင်း၏မွေးလမ်းကြောင်းစောက်ခေါင်းထဲသို့တစက်မကျန်ညှစ်ထုတ်ချနေတော့သည်။
ပြီးတော့မှ မောပန်းစွာတဟောဟောတဟဲဟဲအသက်ရှူသံများဖြင့်တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦးဖက်တွယ်ထားပြီး
အမောဖြေနေကြလေတော့သည်။ ခဏကြာမှညုသံ၊ ချစ်တင်းနှောသံလေးတွေကထွက်ပေါ်လာ၏၊
“မေမေ..မေမေ့ကိုအရမ်းချစ်နေမိပြီ သိလား”
“သားး..မေမေ့မင်းသားလေး..”
“မေမေ..မေမေကဧကရီဆိုတော့ ဘုရင်မကြီးပေါ့.. မေမေကသားရဲ့ဘုရင်မ၊ သားစွဲလမ်းတဲ့ဧကရီ။
သားရဲ့မဟေသီမိဖုရားတစ်သက်လုံးဖြစ်ပေးပါလားမေမေရယ်”
“ဖြစ်ရမှာပေါ့မေမေ့အိမ်ရှေ့မင်းသားလေးရယ်။ ဒီမဟေသီထိပ်ထားက၊ ဒီအိမ်မှာနန်းတက်မယ့်
အိမ်ရှေ့မင်းသားလေးရဲ့ဖူးစာရှင်ကြင်ယာလောင်းပါ။ မောင်တော့်သဘောကျအသုံးတော်ခံဖို့အသင့်ပါပဲ”
“မောင့်မေမေ.. မောင့်မမဧကရီ..မမကိုသိပ်ချစ်တယ်”
“မလဲမောင့်ကိုအရမ်းစွဲလန်းမိပြီ မောင့်ကိုမလဲချစ်တယ်၊ သားလို့သိလိုက်ရပေမယ့်မမရဲ့မင်းသားလေးအဖြစ်နဲ့ပဲ
တစ်သက်လုံးဆက်ဖြစ်သွားစေချင်တယ်”
“ဒါဆို..မောင့်မိဖုရားကြီးရယ်..မောင်ထပ်လိုးဦးမယ်နော်”
“လိုးပေါ့မောင်ရဲ့..ဒီမဟေသီကမောင်လိုးဖို့ထားတာပဲ။ မပစ္စည်းကဟောဒီ..လင်၊ သား၊ မောင် လေးအတွက်
အမြဲတမ်းအဆင်သင့်ရှိနေတော်မူကြောင်းပါ..”
“ဒီလိုဆိုရင်မယ်တော်မိဖုရားကြီးရယ်။ အိမ်ရှေ့စံမင်းသားလေးကိုဒီတစ်ခါဖင်တော်ပေးလိုးပါလား”
“သွားဘာမှန်းမသိ။ ပေါက်တတ်ကရတွေ ဒါမျိုးတော့တတ်တယ်”
ခင်မာဝေကရှက်သော်လည်း အပြောကိုသဘောကျသွား၍အားရပါးရကြီး ပြုံးမိရင်းကသားဖြစ်သူကိုလက်မောင်းလိမ်ဆွဲလိုက်လေသည်။ သို့သော်လည်းယောက်ျားကိုတောင်မပေးခဲ့သောဖင်ကိုသူမချစ်မိသောမင်းသားလေးအတွက်ရက်ရက်ရောရောပေးရန်ဝန်မလေးတော့ချေ။
သို့နှင့်လွယ်လွယ်ကူကူပင်သူ့သားဘက်ဖင်ပေးကာ၊ ကုတင်ပေါ်မှာလေးဘက်ကုန်းပြီးဖင်ကြီးကိုကော့နေအောင်ကောက်တင်ပေးလိုက်သည်။
“နေဦး..နေဦးမမ.. ပက်လက်ပဲလှန်ပေး၊ မ..ဒူးတွေညောင်းမှာပေါ့၊ ဖင်ခံရတာအရမ်းပင်ပန်းမှာ၊
သက်သက်သာသာပဲနေ။ မောင်ပက်လက်ပဲချမယ်လေ”
“အင်း..မောင့်သဘောပါတော်..”
ခင်မာဝေကကုတင်ပေါ်ပက်လက်လှန်ကာပြန်လှဲပေးလိုက်တော့ မောင်မောင်ထွန်းကသူ့အမေ၏ထောင်ထားသေ
ာပေါင်ကြီးနှစ်လုံးကိုလက်မောင်းနှင့်ညှပ်ပြီးသု့အနားအနီးဆုံးဆွဲယူလိုက်သည်။ ပြီးမှပေါင်ကြီးတွေကိုတွန်းတင်၍
ဖင်ကိုကြွစေပြီးဖင်အောက် ခါးအရင်းသို့ ခေါင်းအုံးကိုထိုးခုလိုက်ရာအမေဖြစ်သူ၏ဖင်ကြီးမှာမြောက်တက်လာတော့သည်။
ကော့တက်လာသောစောက်ဖုတ်မို့မို့ကြီးကိုလက်ဝါးဖြင့်အုပ်ကိုကိုင်လိုက်ပြီးစောက်စိကိုလက်မဖြင့်တဒပ်ဒပ်ခတ်၍
ကစားပေးလိုက်ရာအမေဖြစ်သူခင်မာဝေမှာကော့တက်သွားရသည်။
” အာ့..အာ့..သားကလဲကွာ..”
တစ်ချီမကလိုးထားပြီးဖြစ်လို့စောက်ခေါင်းကြားမှာရွှဲအိလို့နေသည်။ မောင်မောင်ထွန်းကညာလက်တစ်ဘက်ထဲနဲ့
လက်မကစောက်စိကိုဖိထားပြီးလက်ခလယ်ကစောက်မြှောင်းကြီးထဲမှာနှိုက်လျက်ကနေရင်း ပက်လက်ပင့်ကော်နေသည်။
ခင်မာဝေမှာတဒန်ဒန့်တွန့်လျက်ရှိလေသည်။ လက်ချောင်းတစ်ခုလုံးလည်းစောက်ရည်စီးစီးများပေကျံကုန်၏။
အဲဒီမှာမောင်မောင်ထွန်းကလက်ကိုပြန်ရုပ်လို့ လက်မတစ်ချောင်းလုံးပေါ်တံတွေးတွေရွှဲအောင်ထွေးချလိုက်ပြီး
သူ့အမေရဲ့ဖင်ဝ၊ ခရေပွင့်နေရာလေးအားလက်မှတံတွေးများဖြင့်ရွှဲအောင် နှံ့အောင်သုတ်ပေးလိုက်သည်။
ပြီးတော့မှလက်ခလယ်ကိုစောက်ခေါင်းကြားပြန်နှိုက်ပြီးတံတွေးဖြင့်ရွှဲနေသောခရေဝကိုမဖိတဖိလှည့်ပွတ်ပေးနေရာက၊
လက်မထိပ်ကိုဖင်ပေါက်ဝထဲသို့ဖိဖိလေးနှဲ့နှဲ့သွင်းနေသည်။
ချွဲကျိသောတံထွေးများကြောင့်ဖင်ဝလေးကလျောလျောလျှူလျှူပွင့်သွားကာလက်မထိပ်ကလက်သည်းခွံမြုပ်အောင်ဝင်သွားပေပြီ။
နဲနဲထပ်နှဲ့လိုက်တော့လက်တစ်ဆစ်ခန့်ဝင်သွား၏။
ခင်မာဝေမှာဖင်ထဲမှတွန့်ကနဲအနည်းငယ်နာသွားသော်လည်း စစ်ကနဲကောင်းသောအရသာကလည်း
ပြိုင်တူခံစားရသောကြောင့် ဖင်ဝကြွက်သားကလက်မကိုညှစ်ပေးလိုက်မိသည်။
“အားးးရှီးး….ကျွတ်..”
လက်ခလယ်ကလဲစောက်ခေါင်းထဲကိုနက်နိုင်သမျှနက်အောင်နှိုက်နေ၏။
မောင်မောင်ထွန်းက ညာလက်တစ်ဘက်ထဲနဲ့လက်နှစ်ချောင်းကိုပြိုင်တူကစားနေခြင်းဖြစ်သည်။
လက်မကဖင်ပေါက်ထဲအနည်းငယ်ထပ်နစ်ဝင်သွားသလို၊ လက်ခလယ်ကစောက်ခေါင်းကိုကလိရင်း
လက်ခလယ်နဲ့လက်မကို ဝလုံးသဏ္ဍာန်ဝိုင်းလို့ ထပ်ချင်းကပ်အောင်ပူးပြီးပွတ်ပေးလိုက်သောအခါ
လက်ချောင်းတွေကတစ်ပေါက်စီနှိုက်နေပေမယ့်ဖင်နဲ့စောက်ခေါင်းကြွက်သားတွေကိုတသားတည််းဖြစ်လုနီးပါး
ဖိကစားသလိုဖြစ်နေရာ၊ ခင်မာဝေမှာနာလည်းနာ၊ ကောင်းလည်းကောင်းဖြစ်နေရသည်။
ဒီလိုကစားတာမျိုးသူ့ယောက်ျားကပင်လုပ်မပေးခဲ့ဘူးပေ။ အခုမှသူ့သားဖြစ်သူကဘယ်ကအတတ်ဆန်းတွေတတ်လာသည်မသိ။
“အားးး…အင့်..နာတယ်ကွာ..ဖြေးဖြေးသက်သာနှိုက်စမ်းပါ၊ ရှီးးအူးးး ကောင်းလဲကောင်းတယ်…အင့်…”
မောင်မောင်ထွန်းကဆက်နှိုက်နေပြန်ရာ ဖင်ထဲလက်မတစ်ဆစ်ကျော်ဝင်သွားမှလက်မကိုထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်လိုးပေးနေသည်။
“အီးးးး အူ့…တော်တော့ကွာလုပ်မှာဖြင့်လုပ်ပေးတော့..လီးနဲ့မလိုးတော့ဘူးလား..တကထဲ..”
အဲ့ဒီတော့မှ…
“မှန်လှပါ… မိဖုရားကြီးဘုရားအမိန့်တော်မြတ်အတိုင်းမောင်တော်လေး လိုးပေးပါတော့မယ်”
ဖိုးဇော် ခေါ်မောင်မောင်ထွန်းကသူ့အမေကိုပြောင်ချော်ချော်ပြော၍ ကားထားသောဖင်ကြီးကြားဝင်၍ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ပြီး
လီးကိုဖင်ပေါက်ဝသို့အလိုက်သင့်တေ့လိုက်သည်။ ဖင်ကိုတံတွေးဆွတ်၍လက်မနှင့်ကစားပြီးကြိုချဲ့ထားသဖြင့်
ဖင်ဝကသိပ်စိမနေတော့ပေ၊ပထမဦးစွာဖင်ဝကိုလီးထိပ်ကွမ်းသီးခေါင်းဖြင့်ခပ်ဖွဖွခပ်ဆွဆွအရင်ပွတ်လိုးပေးနေလိုက်သည်။
တဖြည်းဖြည်းအားထည့်၍ ဖိဖိလာရင်း လီးကိုခပ်လေးလေးတစ်ချက်ဖိသွင်းချလိုက်ရာ..
စွိ..ပလစ်…
“အာ့ာ့…”
လီးကဖင်ထဲသို့စွပ်ခနဲ ဒစ်မြုပ်အောင်ဝင်သွားတော့သည်။
“အားးး ကျွတ်ကျွတ်..နာတယ်..နာတယ်..ဆက်မလုပ်နဲ့တော့ကွာ..ပြန်ထုတ်လိုက်..စောက်ဖုတ်ပဲလုပ်ပါကွာနော်”
“မမရယ်.. တစ်ခါခံဖူးပြီးသားပဲဟာ..အရင်တုန်းကလည်းအစပိုင်းပဲနာတာမဟတ်လား။ နောက်တော့ကောင်းသွားတာပဲ၊
ခဏကြာရင်အဆင်ပြေသွားမှာပါ။ အောင့်ခံလိုက်နော်။ မောင်ကမမကိုချစ်လို့လုပ်ပေးတာနော်..နော်..”
ဒီလိုကြားရတော့လဲခင်မာဝေစိတ်ပျော့သွားရပြန်သည်။ ဒါနဲ့ပဲအံကလေးကြိတ်လို့ဆက်ခံမိသည်။
ဖောင်းဖောင်း ဖောင်း..ဖတ်ဖတ်..ဖတ်..ဗျိ ဗျိ..ပြိ..
“အားးးး အာ့..အူ့..ဟင့်..ဟားးး..”
ဟုတ်တော့လည်းဟုတ်တာပဲ..နည်းနည်းလေးအထာကျသွားတော့ တအားကောင်းလာသည်လေ။
အမေ့ဖင်ကစီးစီးကြပ်ကြပ်နိုင်လှသည်။မောင်မောင်ထွန်းဖီလင်အရမ်းတက်နေသည်။
အခု ဒီနေ့လိုးနေရတာက၊ အမေမှန်းသိသွားပြီးကထဲက သိသိကြီးနဲ့ပေါ်တင်ကြီးလိုးနေမိတာဖြစ်သည်။
မှားမှန်းသိပေမယ့်သူနောက်ဆုတ်လို့မရ၊ နောက်မဆုတ်ချင်တော့။ အမေ့ကိုလည်းမယားတစ်ယောက်လိုချစ်မိပြီ၊ စွဲမိပြီ။
ဒီတော့အမှောင်ကိုပဲဆက်တိုးရုံမှတပါး..။
မကြာခင်မှာပဲသူအမေ့ဖင်ထဲမှာပင်ပြီးသွားသည်။ ဒါပေမယ့်လီးကချက်ချင်းပျော့ကျမသွား၊
အမေ့ဖင်ထဲမှာအတောင့်လိုက်ကြီး။ ဒါကြောင့်သူကအရှိန်မသတ်ဘဲအမေ့ဖင်ကိုဆက်လိုးနေခဲ့သည်။
လရည်တွေကြောင့်ဖင်လမ်းကြောင်းချောင်လာကာ လိုးရတာသွက်လာသည်။
ဗြွတ်..ဗြွတ်..ပလိ..ဖတ်ဖတ်..ဖျစ်..ဘွတ်..
ဖင်ပေါက်ထဲလီးတစ်ကြိမ် တစ်ကြိမ်သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်တိုင်းဖြူဖြူအနှစ်တွေက ဖင်ဝမှာ၎င်း၊ လချောင်းနံရံတွင်၎င်း၊
ဖင်ကြွက်သားနဲ့လီး၊ လိပ်ခနဲလိပ်ခနဲဖိပွတ်ဆွဲနေသည့်နေရာတွင်၎င်း၊ ပျစ်နှစ်စွာကပ်ညိတွယ်လိုက်နေကြသည်။
မကြာခင်မှာပင် ခင်မာဝေတစ်ယောက်သားရဲ့ဖင်အလိုးခံရင်းအရမ်းကောင်းပြီး၊ ပြီးသွားသကဲ့သို့
စီးပိုင်လှသောအမေ့ဖင်ကြောင့် မောင်မောင်ထွန်းမှာလည်း နောက်တစ်ချီထပ်ပြီးသွားခဲ့ရပြန်သည်။
မောင်မောင်ထွန်းတစ်ယောက် အမေ့ဖင်ထဲလီးတန်းလန်းစွပ်ရင်းက
အမေ့ပေါ်မှောက်ဖက်ထားရင်းအကြာကြီးငြိမ်ပြီးအနားယူနေမိလေတော့သည်။
ဒီလိုနဲ့ ခင်မာဝေ-မောင်မောင်ထွန်း သားအမိနှစ်ယောက်တို့၏ဘဝမှာ ညအချိန်တွင်အိမ်ရှေ့စံမင်းသားလေးနှင့်
ဧကရီမိဖုရားကြီးတို့ ရွှေနန်းတော်ထဲတွင်စံမြန်းပျော်ပါးနေရသကဲ့သို့ကိလေသာရာဂရမ္မက်ပြည့်လျှမ်းနေသော
ကာမဘုံစည်းစိမ်ကိုအပြည့်အဝယစ်မူးတိမ်းပါးခံစားနေရသလို
နေ့ဘက်များတွင်တော့သာမန်ကျောင်းသားဘဝ၊ အိမ့်ရှင်မဘဝဖြင့်သာမန်သားအမိနှစ်ယောက်ဘဝသို့ပြန်လည်ရောက်ရှိသွားပြန်သည်။
နေ့ဘက်လူရှေ့သူရှေ့ဆက်ဆံရေးတွင်သူတို့မှာပုံမှန်သားနှင့်အမေအဖြစ်ခေါ်ပြောဆက်ဆံနေရသည်။
မဆက်ဆံလို့လည်းမဖြစ်။ အမှန်တော့သူတို့နှစ်ယောက်ရံ့ဘဝသရုပ်မှန်ကိုကသားအမိအရင်းခေါက်ခေါက်ဖြစ်ကြသည်။
သူတို့၏လျှို့ဝှက်သောညဘုံဗိမ္မန်ဘဝကိုအခြားသူတွေလုံးဝသိလို့မဖြစ်ချေ။
သူတို့အနေနှင့်လူမှုပတ်ဝန်းကျင်နှင့်လည်းကင်းကွာပြီးနေလို့မဖြစ်ပေ။
သူတို့ကိုလူမှုပတ်ဝန်းကျင်ကသိထားသည်မှာသားအမိသာဖြစ်သည်။
ကျွန်ပ်တို့စာရှုသူအပေါင်းတို့ အပါယ်လေးဘုံကိုကြားဘူးကြပေလိမ့်မည်။
ထိုအပါယ်လေးဘုံမှာအသူရကာယ်ဘုံရှိတာကိုလည်းကြားဖူးဖတ်ဖူးကြပေမည်။
ပြုခဲ့သောကုသိုလ်ကံ၊ အကုသိုလ်ကံအကျိုးဆက်ကြောင့် နေ့ဘက်စံ၍ ညဘက်ခံရသော၊
သို့မဟုတ် နေ့ဘက်ခံ၍ ညဘက်စံရသော ဘုံတစ်မျိုးဖြစ်သည်။
ယခုသူတို့သားအမိဘဝမှာလည်းအသူရကာယ်ဘုံကျနေသည်နှင့်ဘာမှမခြား။
နေ့ပိုင်းတွင်သားအမိ၊ ညပိုင်းတွင်လင်မယားဘဝသို့ရောက်ရှိနေကြလေသည်။
ကာမရာဂပျော်ပါးမှုကိုမူးမူးမေ့မေ့ရူးရူးမိုက်မိုက်ဖြင့်လောကဓမ္မတာစည်းရိုးအားချိုးဖျက်ပြီး
အဆုံးစွန်သောဆက်ဆံရေးကိုကျူးလွန်မိခဲကြပြီးဖြစ်သည့်အပြင်ထိုအပေါ်တွင်နစ်မွန်းသာယာလျက်
နောက်ပြန်ဆုတ်လို့မရကြတော့။ ကာမရမ္မက်ညွန်ပျောင်းမှရုန်းတက်၍မရကြတော့…။
နဂိုမူရင်းအတိုင်းသားအမိကဲ့သို့ဖြူဖြူစင်စင်နှင့်ပြန်လည်နေချင်သော်လည်းနေလို့မဖြစ်တော့။
လင်မယားလိုပီပီပြင်ပြင်ပတ်ဝန်းကျင်သိအောင်နေပစ်ချင်လို့ကလည်း၊ နေလို့မရ ဂွကျလှသည်။
သူတို့ပြုလုပ်ခဲ့သောအတိတ်ကံကြမ္မာအကျိုးဆက်တစ်ခုကြောင့်၊
ဤလက်ရှိပုံစံနဲ့ဘဝကြီးကိုသာဆက်လက်လက်ခံကျင့်သုံးရတော့မည်သာဖြစ်ပေတော့သည်။
နေ့ကျတော့၊အမေနဲ့သား
ညကျတော့၊လင်နဲ့မယား
အသူရကယ်ဘုံအလား…..
ပြီးပါပြီ။
-credit ကို တုတ် ကြီး
(ဝက်ဘ်ဆိုက်တစ်ခု-[အမည်မမှတ်မိ] မှ ကိုတုတ်ကြီးဆိုသူ၏ ဇာတ်လမ်းကိုပြန်မှီး၍
တိတ်တခိုးအတွက်ပြန်လည်ပြုပြင်ရေးသားပေးခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ဒေါက်တာတုတ်ကြီးလား မည်သည့်တုတ်ကြီးမှန်းတော့မသေချာပါ။
မူရင်းဇာတ်လမ်းမှာအလွန်တိုပြီး စာသားဝါကျများအများစုမှာ အထားအသိုစာလုံးပေါင်းမှန်အောင်နှင့်
မူလဇာတ်ကြောရိုးရိုးသာရှိသောကြောင့်ဖတ်ကောင်းအောင်ကြည့်ရွှီးပေးလိုက်ရပါကြောင်း။)
(လမင်းကြီး)
