အခန်း ၃၁။ မောင်မောင်ထွေး
ကားပေါ် ကျနော် ရောက်လာပြီး တံခါးပိတ်လိုက်တာနဲ့ မမမြတ်ဝတ်ရည်က ကားလေးကို မောင်းထွက်လာခဲ့တယ်။ သူ့မျက်နှာလေး က ပြုံးစေ့စေ့ မို့ ၊ ကျနော်က ကြည့်လိုက်ရင်း။
“မမ သိပ်လှတာပဲဗျာ၊ ”
“ငပိုလေး အရမ်းချွဲတာပဲ”
“တကယ်ပါမမရယ်”
“ဘိုက်ဆာပလား”
“သိပ်မဆာသေးပါဘူး”
“ဒါဆိုလည်း ဟိုရောက်မှ စားကြတာပေါ့”
ကျနော်လည်း ဘယ်သွားမှာလည်း မမေးတော့ပါဘူး။ မမမြတ်ဝတ်ရည်နဲ့ ဆို ဘယ်ဖြစ်ဖြစ်ဗျာ လို့ စိတ်ထဲတွေး ထားပြီးသား။ ကားက ကျနော် နေတဲ့ ရပ်ကွက်ပိုင်းကို နီးလာတော့ နည်းနည်းတော့ လန့်သွားတယ်။
“မမ ဘယ်သွားနေတာလဲ”
“မ သူငယ်ချင်းအိမ်လေ”
အဟီး မမ တောင်မဟုတ်တော့ဘူး မ တဲ့ နားထောင်လို့ ကောင်းလိုက်တာ။
“အင်း”
အန်တီမူယာတို့ လမ်းထိပ်နားရောက်တော့ ကားကို ရပ်လိုက်ပြီး၊
“မောင်ခနလေး နေခဲ့ဦး ခုပြန်လာမယ်”
မမမြတ်ဝတ်ရည် ကားပေါ် က ဆင်းသွားပြီး ကျနော်တခါတလေမျက်စေ့ အစာကျွေးနေကြ ဆရာဝန်မလေး ထိုင်တဲ့ ဆေးခန်းထဲ ဝင်သွားတယ်။ ဟင် ဘာများ သွားလုပ်တာလဲပေါ့၊ ခနနေတော့ ထွက်လာတယ်၊ ကားပေါ် ပြန်တက်ပြီး လမ်းထဲကို မောင်းဝင်လာခဲ့တယ်။ အန်တီမူယာ တို့ တိုက်ခန်း ရှေ့တည့်တည့် မှာ ပဲ ရပ်လိုက်တယ်။
“ကဲ သွားစို့ လာ”
ဆိုပြီး ရှေ့က တက်သွားတော့ ကျနော်လည်းအနောက်က ကမန်းကတမ်း လိုက်တက်သွားခဲ့ရတယ်။ တကယ်ပဲ အန်တီမူယာတို့ တိုက်ခန်းနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် အထပ်က ဆရာဝန်မ တရုပ်မလေးရဲ့ အခန်းပဲ။ မမမြတ်ဝတ်ရည်က အခန်းတံခါး ဖွင့်ပြီး ဝင်သွားတော့ ကျနော်လည်း အနောက်က လိုက်ခဲ့ရတယ်။
“မ ဒါ ဟို ဆရာဝန် တရုပ်မလေး တို့ အခန်းပဲ”
“ဟင် မောင်က သိနေတာလား”
“မောင်နေတာ ဟိုဘက်တလမ်းကျော်ပဲ လေ၊ ခု မျက်နှာချင်းဆိုင်တိုက်ခန်းမှာ နေတာ မောင့် ဝမ်းကွဲ အဒေါ် တယောက်အခန်း”
“ဟဲတော် ဒါဆို မောင်က မြတ်သူရ နဲ့ အမျိုးတော်လား”
“ဟင့် အင်း မြတ်သူရ က မောင့် အန်တီမူယာ့ ယောက်ျား ဘက်က တူ လေ”
“ခစ်ခစ် တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ကွယ်၊ ဒါနဲ့ စိမ်းပြောတယ် အိပ်ယာခင်း အပြာနဲ့ အခန်းတဲ့ သူတို့ အိမ် ဧည့်သည်လာရင် အိပ်ဖို့ ထားတဲ့ အခန်းကိုသုံးတဲ့”
ကျနော်လည်း အခန်းတံခါးတွေ လိုက်ဖွင့်ကြည့်လိုက်တယ်၊ တခန်းက တယောက်အိပ်ကုတင်၊ နောက်တခန်းက ပစ္စည်းတွေ နဲ့ ရှုတ်ပွနေပြီး နှစ်ယောက်အိပ်ကုတင်၊ ဒါပေမဲ့ အိပ်ယာခင်းက ပန်းရောင် ၊ နောက်တခန်းကျတော့ အခန်းက ရှင်းလင်းနေတာပဲ လူနေပုံမရဘူး။ နှစ်ယောက်အိပ်ကုတင်၊ အိပ်ယာခင်းက အပြာရောင် ၊
“ဒီအခန်းဖြစ်မယ် မ”
လို့ ပြောလိုက်တော့ နောက်ဖေးသန့်စင်ခန်းသွား ပြီး ပြန်လာတဲ့ မမမြတ်ဝတ်ရည်က အခန်းထဲ ဝင်လာပြီး အခန်းတံခါးကို ပြန်ပိတ်လိုက်တယ်။
မမမြတ်ဝတ်ရည်က အခန်းကို လှည့်ပတ်မျက်လုံးကစားလိုက်ပြီး ကျနော့်ကို အပြုံးစစနဲ့၊
“ကဲ ဘယ်လိုလဲ ဟော်တယ်ထက် ကောင်းတယ်မဟုတ်လား”
“အင်း ဟုတ်တယ် မိုးပရိုက်ဗိတ်ဆီ မ”
လို့ပြောပြီး မမမြတ်ဝတ်ရည်ကိုယ်လုံးကို ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲဖက်လိုက်ပြီး နူတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို စုပ်နမ်းလိုက်တယ်။ မမမြတ်ဝတ်ရည် ကလည်း ပြန်နမ်းပြီး သူ့လျှာကလေး နဲ့ ကျနော့် ပါးစပ်ထဲ ထိုးပေးလို့ စုပ်ပေးလိုက်တယ်။ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်သား ရမက် ပြင်းပြင်းနဲ့ နမ်းနေကြပြီး ခနကြာမှ မမမြတ်ဝတ်ရည်က ကျနော့် ရင်ဘတ်ကို အသာတွန်းပြီး၊
“ခနလေးမောင်၊ မ ဒီအင်္ကျီ တွေ ကြေကုန်လို့ မဖြစ်ဘူး ရုံးပြန်သွားရဦးမှာ”
“ဟင် မ က ရုံးပြန်သွားရမှာ မောင်ထင်တာ တခါထဲ အိမ်တန်းပြန်မယ်ထင်နေတာ”
“ဟင့်အင်း မရဘူးလေ၊ နောက်တခါ မှ တနေ့လုံးနေလို့ ရအောင် မကြံပါ့ မယ် အခုတော့ တနာရီ လောက်ပဲ၊ ရုံးမှာ အစည်းအဝေးသွားတက်မယ် နောက်နေ့လည်စာစားပြီးမှ ပြန်လာမယ်လို့ ပြောပြီးထွက်လာတာ”
“အင်း ဟုတ်မ”
ကျနော်လည်းကိုယ့်ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်လိုက်ရင်း ကုတင်ပေါ် စောင်းမှာ ထိုင်ပြီး မမမြတ်ဝတ်ရည် သူ့အော့ဖစ် ယူနီဖေါင်းကို ချွတ်နေတာ ကြည့်နေမိတယ်။
“မ ကို တနေ့လောက်တော့ အဲဒီ အော့ဖစ် ယူနီဖောင်း မချွတ်ပဲ နဲ့ လိုးချင်တယ်မ”
“ခစ်ခစ် ဟုတ်ပါပြီတော်၊ တနေ့ ရုံးက အပြန်တခါ ဆုံရအောင်လုပ်ပေးမယ်၊ ယောက်ျား ခရီးထွက်တဲ့ အခါမျိုး”
မမမြတ်ဝတ်ရည်က သူ့အဝတ်အစားတွေ ကို ချွတ်တော့ ဘရာဇီယာနဲ့ ပင်တီပဲ ကျန်တော့တဲ့ အချိန်၊ လှလိုက်တာ၊ ဆက်ဆီ ဖြစ်လိုက်တာ၊ ဒီလို မျက်နှာ၊ ဒီလို ဘော်ဒီမျိုးကို လိုးခွင့် ရတာ ကံကောင်းလိုက်တဲ့ ကျနော်လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို တွေးလိုက်မိပါတယ်။ ကျနော့် လီးက တော့ သံချောင်းလို မာတောင်နေပါပြီ။
“လှလိုက်တာ မောင့် နတ်သမီးလေးရယ်”
“ခစ်ခစ် တော်တော်အပြောကောင်းတဲ့ မောင်”
မမမြတ်ဝတ်ရည်က ဘရာဇီယာ ပင်တီနဲ့ ကျနော်ထိုင်နေတဲ့ ကုတင်စောင်းရှိရာကို လျှောက်လာပါတယ်၊ ကျနော့် ကားပေးလိုက်တဲ့ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ ဝင်ရပ်ပြီး ကျနော့် နူတ်ခမ်းတွေကို ငုံ့နမ်းလိုက်တယ်။ ကျနော်က လည်း မမမြတ်ဝတ်ရည်ရဲ့ နူတ်ခမ်းဖေါင်းဖေါင်းလေးကို စုပ်ပြီး နမ်းလိုက်တယ် လက်တွေက အလိုလို သူ့ကျောဖက်ကို ရောက်သွားပြီး ဘရာဂျိတ်ကို စမ်းဖြုတ်လိုက်တယ်။ မမမြတ်ဝတ်ရည် လက်ကလေးကလည်း ကျနော့် လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဖွဖွလေးထုပေးနေတယ်၊ ကျနော့် လီးထိပ်က ရှေ့ပြေးအရည်ကြည်လေးတွေ စိမ့်ကျလာလို့ မမမြတ်ဝတ်ရည် လက်ပေါ် မှာပါ ပေကုန်တယ်။ မမမြတ်ဝတ်ရည်က ကျနော့် ရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်တော့ ကျနော်က လည်း သူ့ဘရာဇီယာကို မပြီး ခေါင်းပေါ် ကနေ ဆွဲမချွတ်လိုက်တယ်။ သူကလည်း အလိုက်သင့် လက်မြှောက်ပေးတယ် အခုတော့ သူ့မျက်နှာရှေ့ ရောက်နေတဲ့ ကျနော့်လီးကြီးကို မမမြတ်ဝတ်ရည်က အသာနမ်း လို့ သူ့ နူတ်ခမ်းလေး တလုံးပုံဟရင်း ငုံစုပ်လိုက်တယ်။
“အား….. မ ရယ်..”
မမမြတ်ဝတ်ရည်က ရုံးပြန်သွားရဦးမယ် ဆိုတော့ ကျနော် သူ့ဆံပင်ပုံပျက်မှာစိုးလို့ ခေါင်းကို မထိမကိုင်ရဲပါဘူး၊ မမမြတ်ဝတ်ရည်ရဲ့ ပုခုံးလေးကိုပဲ ကိုင်ထားမိတယ်။ နောက်တော့ သူက ကျနော့် လီးကြီးကို ပါးစပ်ထဲမှာငုံစုပ် ရင်း ခေါင်းကို အနိမ့်အမြင့် နဲ့ ပုလွေ မှုတ်ပေးတော့ သူ့ နို့ကြီးတွေက ကျနော့် ခြေထောက်တွေကို ပွတ်တိုက်မိ နေပါတယ်။ မမမြတ်ဝတ်ရည် ရဲ့ မျက်နာဝိုင်းဝိုင်းလှလှလေး ပေါ် က နူတ်ခမ်းဖူးဖူးလေး ထဲ ကျနော့် လီးကြီး ဝင်ထွက်နေတာ ကြည့်နေရတာနဲ့တင် အတော်ကို ဖီးလာနေတာကလား။ အာခံတွင်းက နူးညံ့တာရယ် တချက်တချက် စူးကနဲ စုပ်ခံရတာရယ်က ကျနော့် လီး ကို မတရား ဖူးယောင် တင်းမာလာစေပါတယ်။
“မ ရယ် အချိန် သိပ်မရဘူး ဆိုရင် မ ပါးစပ်ထဲ ဒီတခါ မပြီးချင်သေးဘူး၊ မ စောက်ပတ်ကလေးကို ပဲ လိုးချင်တယ်”
လို့ ပြောပြီး၊ သူ့မေးစေ့လေးကို မ ကိုင်ပြီး လီးကို ပါးစပ်ထဲက ထုတ်စေလိုက်တယ်၊ မမမြတ်ဝတ်ရည်က မတ်တတ်ထရပ်လိုက်တယ်။ ကျနော်လည်း ကုတင်ပေါ် နေထရပ်ပြီးတော့ သူ့ကို ကုတင်စောင်းမှာ မှောက်အိပ်ခိုင်း လိုက်တယ်။ မမမြတ်ဝတ်ရည် ရဲ့ ပင်တီလေးကို ဆွဲချွတ်ချလိုက်တယ်။ မမမြတ်ဝတ်ရည်ရဲ့ ဖင်လုံး ကြီး နှစ်လုံးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အုပ်ကိုင် နှယ်ပြီးတော့ သူ့အနောက်က နေ စောက်ဖုတ်လေးကို နမ်း၊ လျှာနဲ့ ရက်၊ ဖင်ပေါက်လေး ကို ပါ လျှာနဲ့ ရက်လိုက်တယ်။ မမမြတ်ဝတ်ရည် ဖင်လေး ကော့လာတယ်။ ကျနော် ဖင်လုံး နှစ်လုံးကြားထဲ တံတွေး ထွေးချလိုက်ပြီး ဖင်ပေါက်လေးကို လက်မလေး နဲ့ ထိုးပြီး တံတွေးတွေကို ထည့်ကြည့်တယ်၊ မမမြတ်ဝတ်ရည်က လည်ပြန်လှည့်ကြည့်ပြီး။
“ဟို မမ ဆလင်းဘက်လေးထဲမှာ ကွန်ုဒန်နဲ့ ဂျယ်ဘူးလေး ရှိတယ်မောင်”
တဲ့ ပြောလိုက်တယ်။ ကျနော်လည်း ဝမ်းအရမ်းသာသွားတယ်။ မမမြတ်ဝတ်ရည် ဖင်ဆုံကြီးကို ကြည့်ပြီး အနောက်က ညှောင့်လိုးချင်နေတာ၊ သူ့ကို ဖင်လိုးဖို့ ဘယ်လို စည်းရုံးရမလဲ တွေးနေတာ အခုတော့ သူ့ကြည့်ရတာ ဖင်ခံဖူးပုံပဲ။ သူစိတ်မပြောင်းခင် လုပ်ရအောင်ဆိုပြီး သူ့ဆလင်းဘက်လေးကို ဖွင့်လိုက်တော့ ကွန်ဒန်လေး နှစ်ထုပ်နဲ့ လက်နှစ်လုံးသာသာဗူးလေး တဗူးတွေ့တယ်။ အထဲက ဆီလိုလို ပဲမို့ အဲဒါလေး ထုတ်လိုက်တယ်။
အဲဒီဂျယ်ဘူး အဖုံးလေး ဖွင့်ပြီး သူ့ဖင်ပေါက်လေးပေါ် ညှစ်ချလိုက်တယ်။ ချွဲကျိကျိ အရည်ကြည်လေးတွေ ထွက်ကျလာတော့ ကျနော့် လက်ခလည် ထိပ်လေးနဲ့ ထိုးသွင်းလိုက်တယ်၊ လက်ခလည်နဲ့ ကရိုင်းပေး လိုက် ဂျယ်လေး ထပ်ညှစ်ချလိုက်၊လုပ်ရင်းက လက်ညိုးနဲ့ ပါထပ်သွင်းပြီး လက်ချောင်းနှစ်ချောင်းစလုံး ချောချောချူချူ အဝင်အထွက်လုပ်လို့ ရတဲ့ အထိ လုပ်ပေးနေလိုက်တယ်။ နောက် အားနေတဲ့ လက်တဖက်ကလည်း ပေါင်ခွဆုံအောက်ကနေလျိူပြီး စောက်စေ့လေးကို ဖိပွတ်ပေးနေတော့ မမမြတ်ဝတ်ရည်တယောက် ဖင်ကြီး ကြွကြွလာ ရတယ်။ ငြီးသံလေး က ကျယ်ကျယ်လာတယ်။ သူ့ဖင်ပေါက်လေး အာတာတာ ဖြစ်လာတော့မှ ကျနော့် မာတောင်နေတဲ့ လီးကြီးမှာ ကွန်ုဒန်စွတ်လိုက်တယ်။ ကွန်ဒန်စွတ်ထားတဲ့ လီးထိပ်ဖူးနဲ့ မမမြတ်ဝတ်ရည် ဖင်ပေါက်ကလေး ထဲ ထိုးထည့်လိုက်တယ်၊ ဖင်ပေါက်လေးက အရမ်းကို ကျပ်နေပေမဲ့ ဂျယ်တွေ အရှိန်နဲ့ ဖြည်းဖြည်းချင်း တိုးဝင်သွားတယ်။ မမမြတ်ဝတ်ရည်ဖင်လုံးကြီးတွေနဲ့ ကျနော့် ပေါင်ခြံအိကနဲ ဖိမိတဲ့ အထိ လီးကြီးက ဝင်သွားတယ်။ ကျနော့် လက်တဖက်ကို မမမြတ်ဝတ်ရည် ဘိုက်အောက်က လျိူပြီး စောက်စေ့ကို ဆက်ခြေရင်းမှ ဖင်ကို ဖြည်းဖြည်းမှန်မှန် တချက်ချင်း စလိုးပေးတယ်။ မမမြတ်ဝတ်ရည်က လည်း ဖင်ကို ကော့ကော့ပြီး အောက်က ပြန်မ ပေးတယ်။ အချက် ၂၀ကျော်လောက်ကျတော့ ကျနော် သူ့ခါးကို ကိုင်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်ပေးနေမိသလို သူ့ငြီးသံတွေက လည် တအားကျယ်လာတယ်။ ကျနော်လည်း ပြီးချင်လာတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကွန်ဒန်ထဲမှာတော့ မပြီးချင်ဘူး အဲဒါနဲ့ ပြီးခါနီးမှာ သူ့ဖင်ထဲက လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ကွန်ဒန်ကို ချွတ်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ စောက်ရည်တွေ ရွဲနေတဲ့
“ဖွတ်..ဖလွတ်…ဖတ်..”
“အ…အု…”
နောက်ထပ် အချက်နှစ်ဆယ်လောက် တဖတ်ဖတ် နဲ့ လိုးထည့်လိုက်တော့ လီးကြီးထိပ်က လရည်တွေ တဖြွတ်ဖြွတ်ထွက်ကုန်ရော။ သူလည်း စောက်ဖုတ်အခေါင်းထဲက ပွစေ့ပွစေ့နဲ့ လီးကြီးကို ညှစ်လာတော့ ပြီးသွားမှန်း သိလိုက်ရတယ်။ သူ့စောက်ခေါင်းထဲ လရည်တွေ ကုန်အောင်ပန်းထည့်လိုက်ပြီးမှ သူ့ကျောပေါ် ကို မှောက်ရင်း မှိန်းနားနေလိုက်မိတော့တယ်။
“ချစ်လိုက်တာ မရယ်”
“အင်း ”
ကျနော် မမမြတ်ဝတ်ရည် ကိုယ်ပေါ် မှ ခနနားနေပြီးမှ ထပြီး လီးကို သူ့စောက်ဖုတ် ကနေ ဆွဲထုတ်မယ်ကြံတော့။
“ဟေ့မောင် ခန လေး သူများ အိမ်မှာ သူ့အရည်တွေ လျှောက်ပေကုန်မယ်”
လို့ ပြောလိုက်တော့ ကျနော်လည်း နီးစပ်ရာလိုက်ရာလိုက်တာ၊ လက်လှမ်းမှီတာလည်းမတွေ့၊ အနီးဆုံးက မမမြတ်ဝတ်ရည် ခြေကျင်းဝတ်မှာ ကျနေတဲ့ သူ့ပင်တီလေးပဲတွေ့ တယ် အဲဒါကို ပဲ ခြေမနဲ့ ကုတ်ကောက် ၊ လီးအရင်းမှာ ကပ်ပြီး ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်လီးတန်ကို လည်း သုတ်စောက်ဖုတ်အဝက လျှံထွက်လာတဲ့ အရည်တွေလည်း သုတ်လိုက်တယ်။
နောက်တော့ ခနနားကြပြီး လှေကြီး ထိုး ရိုးရိုး နဲ့ ကုတင်ပေါ် မှာ တချီပဲ ဆွဲဖို့အချိန်ရတယ်။ မမမြတ်ဝတ်ရည် က အချိန်မရတော့ဘူး ပြန်တော့မယ် ဆိုလို့ အဝတ်အစား တွေ ပြန်ဝတ်ကြတယ်။သူ့ပင်တီက တော့ ပြန်ဝတ်လို့ မကောင်းအောင် ပေပွ နေပြီ ဆိုတော့ ကျနော်ကပဲ ကျနော့် ကို လက်ဆောင်ပေးပါ သိမ်းထားချင်လို့ ဆိုပြီး ယူထားလိုက်တယ်။ သူလည်းသူ့အိပ်ထဲ ဘယ်လို ထည့်သွားရမှန်းမသိဘူးလေ။ နှစ်ယောက်စလုံး လည်း ဘိုက်တွေ ဆာနေကြပြီ ဆိုတော့ တိုက်ခန်းကို တံခါးပိတ်ပြီး ပြန်ထွက်လာခဲ့ကြပါတော့တယ်။
အခန်း ၃၂။ မြယမုံစိမ်း
မမဝတ်ရည် အိမ်ခေါ် လာတဲ့ ကောင်လေး ကို တွေ့ဖူးနေသလိုပဲလို့ထင်တာ၊ သူက ဟိုဘက်လမ်းမှာနေတယ်ဆိုမှ သေခြာသွားတယ်။ အင်း အစကနေပြန်ပြောရဦးမယ်။
တနေ့ မမဝတ်ရည်က ဖုံးခေါ်လာတယ်။ သူပြောထားတဲ့ ကောင်လေး နဲ့ ငြိသွားပြီတဲ့၊ ထင်သားပဲ အဲဒီညက မမဝတ်ရည် ယောက်ျား ဦးကိုကိုကြီး၊ ကျမအခေါ် တော့ ကိုကို ပေါ့။ သူက မောင် နဲ့ အိမ်ကို လိုက်လာတယ်လေ။ မောင်နဲ့ ဘီယာဆိုင်မှာ သောကြာနေ့ ဆိုတော့ အတူထိုင်သောက်ကြရင်းနဲ့ စိမ်းကို သတိရလာလို့ လိုက်လာတာလို့ ပြောတယ်။ မောင်ကလည်း အိမ်မှာ ညီညီ မရှိဘူး ဆိုတော့ ခေါ်လာတာဆိုပဲ။ မမဝတ်ရည်ရော ဆိုတော့ သူဒီနေ့ အိမ်ပြန်မအိပ်ဘူး လို့ မမဝတ်ရည်ကို ပြောထားပြီးပြီတဲ့။ သူများမပြောချင်တဲ့ ဇာတ်လမ်းတော့ ဒီတေးမမေး နေတော့ဘူးလေ။ သူတို့ နှစ်ယောက် ကြား ဆင်းဒဝတ်စ် အလုပ်မခံရတာ ကြာပြီ ဆိုတော့ ကိုယ်အတွက်လည်း ကောင်းဖို့ ဖြစ်လာတာမဟုတ်လား။ သရီးဆမ်း နှစ်ချီလောက်ဆွဲပြီး သွားတော့။ မောင် က သူ့ညီ အခန်းမှာ သွားအိပ်တယ်။ ကိုကို က ကျမ နဲ့ ဖက်အိပ်တယ်။ အာရုံမတက်တတက်ကျတော့ ကိုကို ကနိုးလာပြီးတော့ လင်းဆွဲဆွဲတယ်။ ပြီးတော့ ဖက်ပြီး ခနနား အိပ်မပျော် သေးတော့ စကား စမြီပြော ပြီးတော့ တရေးပြန် အိပ်ပျော်သွားကြ။ ပြန်နိုးလာတော့ တချီထပ်ဆွဲတယ်။ ကိုကို က မတွေ့ရတာကြာလို့တဲ့အတိုးချကို လိုးတာ အားရပါးရပဲ။ ခစ်ခစ်။ မောင်ကလည်း စိမ်းတို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်လိုးရအောင် ဧည့်သည်ဖို့ထားတဲ့အခန်းမှာကို သွားအိပ်ပေးနေတာ။
နောက်တော့ စိမ်းပဲ အိပ်ယာထ ရေမိုးချိုးပြီး မနက်စာကို ပြင်ဆင်ပြီး နှစ်ယောက်စလုံးကို နိုးကျွေးရတယ်။ ကိုကို့ ကြည့်ရတာ တော်တော်နဲ့ ပြန်ချင်သေးပုံမရဘူး ။ နောက်မှ မမဝတ်ရည်ဆီက မက်ဆေ့လာမှ ပြန်သွားတော့တယ်။ အာ့ကြောင့် နောက်နေ့ မမဝတ်ရည်ဆီက မက်ဆေ့လည်းရရော ကိုကို ဘာလို့ အိမ်လိုက်လာသလဲ ဆိုတာ သဘောပေါက်သွားတယ။ ခစ်ခစ်။
တနင်္လာနေ့ကျတော့ မမဝတ်ရည်က ရုံးကနေဖုံးဆက်တယ်။ သူ့ကောင်လေးနဲ့ တနေရာမှာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် တွေ့ချင်တယ်တဲ့၊ စိမ်းဆီက အကြံညဏ်တောင်းတယ်။ ခစ်ခစ်။
“မမဝတ်ရည် ကလည်း သောကြာနေ့ ကမှ တညလုံးနေထားသေးတယ် တနင်္လာမှာ လွမ်းနေရပြီလား”
“ခစ်ခစ် စိမ်းပြောရင်လည်း ခံရမှာပဲ၊ အစပိုင်းမို့လဲ နေမှာပါကွယ်။ အဟီး မမ လည်း စိမ်းကို ပြောရတာတောင် နည်းနည်းတော့ ရှက်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ စိမ်းနဲ့က ညီအမထက်တောင်ပိုတဲ့ သူငယ်ချင်းအရင်းဆိုတော့”
“အမလေး မမဝတ်ရည်က လည်းဘာရှက်စရာရှိလို့လဲ၊ ကောင်လေးက တော်တော်လေး ပါဖောင်းမန့် ကောင်းတယ်ထင်တယ် ခစ်ခစ်၊ ဒါနဲ့ ဘယ်ရက်လောက် ဖြစ်ချင်တာလည်း”
“ကြားရက်ထဲ မှာတရက်ရက်ပေါ့၊ အိမ်မှာလည်း မောင့်ကို ရှောင်မပေးစေချင်တော့ဘူး အားနာတယ်လေ၊ နောက်ပြီး ကောင်လေး ပါဖောင်းမန့်က တော့ မဆိုးပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ပါဖောင်းမန့်ကြောင့်တော့ချည်းပဲ မဟုတ်ဘူး၊ မမ စိတ်ထဲ သူနဲ့ ကို အိပ်ချင်နေမိတာအဟိ၊ ချဥ်ခြင်း လိုမျိုးပေါ့လေ နော်၊ စိမ်းလည်း အာ့မျိုး ကြုံဖူးမှာပါ၊ စိမ်းက မမထက် အတွေ့အကြုံ ပိုများတာပဲဟာ”
“ခစ်ခစ် မမဝတ်ရည်က တော့လုပ်ပြီ။ အင်း မမဝတ်ရည်အနေနဲ့ က ဟော်တယ်သွားလို့လည်းမသင့်တော်ဘူး။ ဗုဒ္ဓဟူးနေ့ ဆို ရင်တော့ စိမ်းအိမ်မှာ ဆို အဆင်ပြေလောက်မယ် ၊ ဘယ်လိုသဘောရလဲ၊ အိမ်မှာ ညီညီကလည်း ဖီးလ်သွားနေတယ်။ မောင်လည်း ရုံးမှာ၊ စိမ်းလည်း ဆေးခန်းတနေ့လုံးထိုင်တဲ့နေ့”
“ဟုတ်လား စိမ်းအိမ်မှာဆို ကောင်းတာပေါ့ အဟီးး၊ အားတော့နာတယ်”
“အမယ်ဒီလူနဲ့ ဒီလူချင်းအားနာစရာလား၊ လာရင် စိမ်းဆေးခန်းမှာသော့လာဝင်ယူလိုက်၊ ပြီးတော့ မောင် ရုံးက ပြန်မလာခင်အထိနေလို့ရတယ်”
“အဲလောက်ကြီးလည်းမနေနိုင်ပါဘူးကွယ် ရုံးက အဲလောက်လစ်လို့မှ မဖြစ်တာ၊ ကျေးဇူးပဲ စိမ်းရယ်”
အဲလိုနဲ့ ဗုဒ္ဓဟူးနေ့မှာ မမမြတ်ဝတ်ရည် ဆေးခန်းရောက်လာပြီး သော့ဝင်ယူသွားတယ်။ စိမ်းလည်း လူနာနဲ့မို့ သော့ပဲ ပေးလိုက်ရတယ်။ ၂ နာရီလောက်ကြာတော့ မမဝတ်ရည် ပြန်လာတယ်၊ ကောင်လေးပါပါလာတယ်။ စိမ်းရုံးခန်းလုပ်ထားတဲ့ နေရာလေးထဲ ဝင်လာကြပြီးတော့ သူ့ကောင်လေး နဲ့ မိတ်ဆက်ပေးတယ်။
“စိမ်း ရေ ဒါ မမ ရဲ့ သူငယ်ချင်းလေးလေ၊ မောင်မောင်ထွေးတဲ့၊”
“အော် ဟုတ် ကျမ စိမ်းပါ၊ မမဝတ်ရည် နဲ့ အရမ်းခင်ပါတယ်။ မမဝတ်ရည် သူငယ်ချင်း ဆို ကျမ သူငယ်ချင်းပဲပေါ့”
“ဟုတ်ကဲ့ ဆရာမ ကျေးဇူးပါ”
“မောင်မောင်ထွေး ကို တို့ မျက်မှန်းတန်းနေသလိုပဲ”
“ဟုတ် ဆရာမ ကျနော် ဟိုဘက်လမ်းမှာ နေပါတယ်။ ဆရာမ တို့ အိမ်ရှေ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် တိုက်ခန်းက ကျနော့် အဒေါ် ဝမ်းကွဲ ရဲ့ အိမ်ပါ”
“အော် ဒါဆိုရင် မြတ်သူရ နဲ့ အမျိုးလား”
“အော် ဆရာမ က မြတ်သူရ ကို သိတာလား။ သူနဲ့ ကျနော် အမျိုးမတော်ပါဘူး ခင်ဗျ၊ သူက ကျနော့် အန်တီမူယာ ရဲ့ ယောက်ျားဘက်က တူပါ ”
“အော် အဲလိုလား”
“ဆရာမ ရော မြတ်သူရ နဲ့ သိတာလား”
“အင်း မောင်မြတ်သူရ နဲ့ ခင်ပါတယ်”
အဲလို နဲ့ မမမြတ်ဝတ်ရည် တို့ ထွက်သွားကြတယ်။ နောက်တနာရီလောက်ကြာတော့ မမမြတ်ဝတ်ရည်က ပြန်ခေါ် တယ်။
“ဟေး စိမ်း စကားပြောလို့ ရလား၊ ဘီးဇီးနေလား”
“ရတယ် မမဝတ်ရည်၊ ခု လူနာပါးနေတယ်”
“ကျေးဇူး အထူးတင်တယ်လို့ ထပ်ပြောမလို့ပါ ခစ်ခစ်”
“ဟာ မမဝတ်ရည် ကလည်း လာပြန်ပြီ၊ မလိုပါဘူးဆို တခါတည်း ခစ် မမဝတ်ရည်ကို လည်း မေးရဦးမယ်”
“မေးလေ စိမ်း ကလည်း စကားခံနေစရာမလိုတဲ့သူတွေကို”
“ဒီနေ့ ဘာတွေ လုပ်ကြလဲ ပြောပါဦး စိမ်းကို လည်း ဒီတေးလေးတွေ အဟိ၊ မမမြတ်ဝတ်ရည်တို့ အတွဲကို ကြည့်ပြီး စိမ်းတောင် အရည်စို့လာတယ် အဟိ”
“ခစ်ခစ် သိပ်အထူးခြားကြီးတော့ မဟုတ်ပါဘူးကွယ်၊ မမဝတ်ရည်၊ က ရောက်ရောက်ခြင်း သူ့ကို လွေပေးလိုက်တယ်၊ နောက်သူက ပါးစပ်ထဲ မပြီးချင်ဘူးဆိုပြီး မမဝတ်ရည် ကို မှောက်ခိုင်းပြီး ခရေကို လာဆော့တယ်။ မမလည်း သူခရေကို လိုချင်မှန်းသိတော့ အိပ်ထဲ အသင့်ပါလာတဲ့ အဖေါ် နဲ့ ဂျဘ်ပေးလိုက်တယ်။ သူက ခရေကို လုပ်ပြီးမှ အဖေါ် ချွတ်ပြီး ရှေ့ကို သွားတယ်။ အဲမှာပဲ သူ့ပရိုတိန်းတွေ ထည့်သွားတယ်။ နောက်ခနနားပြီး အိပ်ယာပေါ် မှာပဲ လှေကြီးထိုး တချီဆွဲတယ်။ အဲလောက်ပဲ မမ က ပြန်ရမှာ ဆိုတော့ ထွက်လာခဲ့ကြတာ သူက မဝသေးဘူးလေ ခစ်ခစ်၊ လူငယ်ဆိုတော့သက်လုံ ကတော့ ကောင်းတယ်”
“ခစ် မမဝတ်ရည် ပြောတာ နားထောင်ပြီး စိမ်း တောင် အရမ်းလာနေပြီ၊ ဒီညတော့ မောင့်ကို အမဲဖျက်ရမယ်ထင်တယ် ခစ်ခစ်”
“ခစ်ခစ် ဖျက်ဖျက်။ မောင်ထွေး ကို စိမ်းနဲ့ လှော်ပေးလိုက်မယ်လေ ခုတော့ စောသေးတော့ တို့ကို အထင်တမျိုး ဖြစ်သွားမှာစိုးလို့”
“ဟုတ်မမ လူနာရောက်လာလို့ နောက်တော့ ဆက်ပြောမယ်နော် ”
“အိုကေ ဘိုင်စိမ်း”
ကျမ လည်း လူနာ ဆက်တိုက်ကျလာလို့ အလုပ်များသွားတယ်။ ဆေးခန်းမပိတ်ခင် တစ်နာရီလောက် အလိုမှာ မောင့် ဦးလေး ဦးတင်မောင်လတ် ရောက်လာတယ်။
“ဟင်ဦးလတ် ဘယ်တုန်းက ဆင်းလာတာလဲ၊ ကြိုလည်း မပြောဘူး”
“ဟင်းဟင်း ဆင်းလာတာ မဟုတ်ဘူး ကွယ့် တက်လာတာ၊ ဒီလို ထားဝယ်ဖက်မှာ ရောက်နေတဲ့ သူငယ်ချင်း အမျိုးသမီး ဆုံးလို့ နာရေးသွားတာ၊ အရေးပေါ် အဲဒီက မှ ပြန်တက်လာပြီး အိမ်မပြန်ခင် မရောက်တာကြာလို့ သမီးစိမ်းတို့ ဆီ ဝင်လည်လိုက်ဦးမယ် ဆိုပြီး ဝင်လာတာလေ”
“အော် ရတယ် ဦးလတ် မောင်လည်း ပျော်မှာပဲ ဦးလတ် ရောက်နေတာ သိရင်၊ သမီး ဆေးခန်းပိတ်ပြီးမှ ပြန်လာမယ် အိမ်သွားပြီး အေးအေးဆေးဆေး နားလိုက်ဦး၊ မနှင်းရေ ဦးလတ် ကို အခန်းတံခါး လိုက်ဖွင့်ပေးလိုက်ပါဦး”
ကျမလည်း ဆေးခန်းက အကူခန့်ထားတဲ့ ကောင်မလေး ကို သော့လှမ်းပေးပြီး ပြောလိုက်တယ်။ ကောင်မလေးက ဦးလတ်ဆီက အထုပ်တချို့ကို ကူသည်ပြီး သူတို့ နှစ်ယောက် အိမ်ကို သွားဖို့ ပြင်ကြတယ်။
“ဦးလတ် ရေမိုးချိုး ပြီး အေးဆေး နားနေလိုက်ဦးနော် သမီး ဆေးခန်းက နောက် တနာရီလောက်မှ ပိတ်မှာ သမီး ပြန်လာမှ စျေးဝင်ပြီး ချက်ပြုတ်စရာဝင်ဝယ်လာခဲ့မယ် ဦးလတ်ဘာစားချင်လဲ”
“ဘာမှ ဝယ်မနေနဲ့ သမီးစိမ်း၊ မောင်မင်းရဲ ပြန်လာမှ ဦးလတ်တို့ တနေရာ ထွက်စားမယ် ဦးလတ် ကျွေးမယ် ဒီညစာကို”
“အာ မဟုတ်တာ ဦးလတ်ကလည်း အားနာစရာကြီး၊ ခစ်ခစ်”
“နာမနေပါနဲ့ ကိုယ့်ဦးလေးကို များ၊ ဆေးခန်းပိတ်ပြီးတာနဲ့ အိမ်သာ တန်းပြန်လာခဲ့တော့”
ဦးတင်မောင်လတ် ထွက်သွားတော့ သူ့ကျောပြင်ကြီးကို ငေးကြည့်ရင်း ကျမ သူနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ အကြောင်းအရာတွေကို ပြန်တွေးမိလာတယ်။
ဦးတင်မောင်လတ်က မောင့် အဖေ ရဲ့ ညီအငယ်ဆုံးလေ အသက်က ၅၀ ကျော်ကျော်လောက် ရှိမလားပဲ။ လူကထောင်ထောင်မောင်းမောင်း၊ ဒါပေမဲ့ ဘီယာကြိုက်လို့လားမသိဘူး ဘိုက်ကြီးက တော့ နည်းနည်းလုံးပြီးထွက်နေတယ်။ သူက ရှမ်းအမျိုးသမီးတဦးနဲ့ အိမ်ထောင်ကျပြီး မေမြို့မှာနေတယ် စစ်တပ်က လူဝတ်လဲပြီးဌာနတခုမှာ ညွန်မှုးခနလုပ်၊ ပြီးတော့ သူနဲ့ မကိုက်ပါဘူးဆိုပြီး အလုပ်ကထွက် ခြံစိုက် အရောင်းအဝယ်လုပ်၊စသဖြင့် လုပ်နေတာ၊ အချမ်းသာကြီး မဟုတ်ပေမဲ့ စီးပွားတော့ ပြေလည်ပါတယ်၊ သားသမီး နှစ်ယောက်ရှိတယ်။ ရန်ကုန်လာရင် တော့ သူ့ရဲ့ တူ ဖြစ်တဲ့ မောင့် အိမ်မှာပဲ တည်းတယ်၊ ဟော်တယ်မှာ တည်းလို့ ရပေမဲ့ ခုလို လာတည်းမှ တူ နဲ့ အေးဆေးတွေ့ရ စကားပြောတာ ဆိုပြီး အိမ်မှာပဲ တည်းလေ့ရှိတယ်။
အဓိက ပြောချင်တာကတော့ ဦးတင်မောင်လတ် ရဲ့ အကြည့်တွေပဲ ၊ အရင်တုန်းက မောင်နဲ့ ရပြီးကာလ က ကျမ က ဘာမှ မသိနားမလည် သေးတဲ့ ကောင်မလေး သာသာ ရှိတာ၊ ကျောင်းတုန်းကလည်း စာပဲ ကြိုးစားပြီး ဟိုဒီကိစ္စတွေ လည်းနားမလည်၊ မောင်နဲ့ အိမ်ထောင်ကျပြီးမှ သာ အပျိုရည် ပျက်ပြီး ဆက်ခ် ကို စသိခဲ့ရတာ၊ အဲဒီကာလ တွေတုန်းက ဦးလတ် လာလည်လို့ ရှိရင် သူက ပျော်ပျော် ပါးပါး နေတတ်၊ တော့ ခင်လည်း ခင်ခဲ့တယ်။ သူက လက်ပွန်းတတီး ကိုယ့်အပေါ် ဆက်ဆံခဲ့တာ တွေကလည်း ကိုယ့်စိတ်ထဲ ဘယ်လိုမှ မနေခဲ့ဘူး။ ယောက်ျား တွေ အကြောင်းလည်း သိပ်မသိ၊ ကိုယ်တိုင်က လည်း ဆရာဝန် ဆိုတော့ ထိတာ ကိုင်တာ တွေက သိပ်မဆန်း သလိုမို့ ဘာမှ ကို သတိမထားမိတာ။ ခု လို အတွေ့အကြုံများလာပြီး ၊ဆက်ခ် ကိစ္စ တွေမှာလည်း ပိုသိလာတော့ အရင် တုန်းက အဖြစ်အပျက်တွေကို ပြန်တွေး ကြည့်မိ ရင် မူမှန်မဟုတ်တာကို သတိထား မိလာတယ်။ အဲဒါက လည်း မောင် နဲ့ ဆို ပြောဖြစ်မှာ မဟုတ်ဘူး။ ကိုကို လို့ စိမ်းပြောင်းခေါ် လာခဲ့ရတဲ့ မမမြတ်ဝတ်ရည် ရဲ့ ယောက်ျား ဦးကိုကိုကြီး ကြောင့်။ ဦးကိုကိုကြီး နဲ့ ဖြစ်လိုက်ပြီး နောက်ပိုင်း တခါတလေ သူနဲ့စကားပြောရတာ က မောင်နဲ့ ပြောရတာထက်ကို ပိုပြီး ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောလို့ ကောင်းတာ တွေ့လာရတယ်။ မောင်နဲ့ လည်း ကျမ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောလို့ တော့ ရပါတယ်၊ဒါပေမဲ့ ကိုယ့်ယောက်ျား ဆိုတော့ တခါတလေ စိတ်ထဲကိုယ့်ကို များ အထင်သေးသွားမလား၊ ငါ့ကို ဘယ်လို ထင်သွားမလဲ ဆိုတဲ့ စိုးရိမ်စိတ်ကလေး တော့ အမြဲ မသိမသာရှိနေတယ်။ ဦးကိုကိုကြီး နဲ့ ကြတော့ အဲလို မရှိတော့ဘူး။ နောက်ပြီး ဦးကိုကိုကြီး ကလည်း ယောက်ျားတွေရဲ့ စိတ်ထားကို အမြဲ ပွင့်ပွင့် လင်းလင်း ပြောပြလေ့ ရှိတယ်၊ သူက နားလည်းထောင်တယ်။ သူနဲ့စကားပြောရတာကိုက စိတ်ထဲ ပေါ့ပါးသွားစေလေ့ရှိတယ်။ အဲဒါ သူ့အရည်အချင်း တ မျိုးခေါ် မလားပဲ။ ခစ်ခစ် ပြောရင်းစကားလမ်းကြောင်း လွဲသွားပြန်ပြီ။ မမဝတ်ရည် မောင်မောင်ထွေး နဲ့ ဖြစ်တဲ့ ညက ဦးကိုကိုကြီးက ကျမ တို့နဲ့ လာအိပ်တယ်လေ။ ထုံးစံအတိုင်း သရီးဆမ်းကြ တယ် ပြီးမှ ကုတင် တလုံးထဲ မှာ သုံးယောက်အိပ်ကြ တာကို မောင်က ကျပ်တယ် ဆိုပြီး ဧည့်သည်တွက်ထားတဲ့ အိပ်ခန်းမှာ သွားအိပ်တယ်။ အဲမှာ ဦးကိုကိုကြီး နဲ့ ကျမ တို့ ဖက် အိပ်လိုက်ကြတယ်။ နောက် အာရုံမတက်ခင် တရေးနိုးလာကြပြီး ကျမ နဲ့ဦးကိုကိုကြီးတို့ လိုးဖြစ်ကြပြန်ရော၊ အဲဒီ အချီပြီးတော့ နှစ်ယောက်စလုံး မျက်လုံးကြောင်နေလို့ ဖက်ထားရင်းက စကားစမြီပြောဖြစ်ကြတယ်။
အဲမှာ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ဦးလတ် အကြောင်း ရောက်သွားတယ်။ မောင်ဆိုရင်တော့ အားနာလို့ ပြောဖြစ်မှာ မဟုတ်ပေမဲ့ ဦးကိုကိုကြီး ဆိုတော့ ပြောဖြစ်ခဲ့တယ်။ ဦးလတ် ရဲ့ အကြည့်တွေ ပွတ်သီးပွတ်သတ် စကားပြောရင် ဟိုကိုင် ဒီကိုင်ပြောတာတွေ က အရင်က ရိုးရိုးသားသားပဲ ထင်ခဲ့တာ အခု ပြန်စဥ်းစား ကြည့်တော့ မရိုးဘူး ထင်တယ်လို့ ပြောလိုက်တော့ ဦးကိုကိုကြီးက ပြောတယ်။ ဦးလတ် က စိမ်းကို လိုးချင်နေတာ ဖြစ်မယ်တဲ့၊ စိမ်းကရော ဘယ်လိုနေလဲ ဆိုတော့၊ ဦးလတ် က ရုပ်ကတော့ မောင့်လိုပဲ အချောစားလို့ ခိခိ နောက်ပြီးအခု အတွေ့အကြုံအရ မောင်နဲ့ကစိမ်းနဲ့ အသက်မတိမ်းမယိမ်း၊ ကိုကို ကကိုယ့်ထက် နည်းနည်းကြီး၊ မြတ်သူရ က ကိုယ်ထက် နည်းနည်းငယ်။ ဆိုတော့ ဦးလေးအရွယ် နဲ့ အတွေ့အကြုံတော့ စမ်းကြည့်ချင်သားလို့ ပြောလိုက် တယ် ခစ်ခစ်။ ဦးကိုကိုကြီးက မြှောက်ပေးတယ်။ ဒီတခါလာရင် စိမ်း စမ်းကြည့်လိုက်လေတဲ့။ သိပ်တောင် ကြိုးစားစရာမလိုပဲ ချက်ခြင်းပါလာမှာပါတဲ့။ ခစ်ခစ်။ မင်းရဲကိုကို ကလည်းစိတ်ရှိမှာ မဟုတ်ပါဘူး တဲ့။ သူက ဖီးတောင်တက်ချင်တက်နေဦးမှာ တဲ့။ ကဲ အခုတော့ ဦးတင်မောင်လတ်တယောက် အသက်ရှည်ဦးမယ်လို့ ပြောရမလို ဖြစ်နေပြီ။ ဦးလတ်ကြီးက တပတ်တောင် မခြားဘူး အိမ်ရောက်လာခဲ့ပြီလေ။ ဟဟ။
တွေးရင်းတွေးရင်းကကို နေ့ခင်းက မမမြတ်ဝတ်ရည် အပြောကြောင့် ထကြွခဲ့ရတဲ့ စိတ်တွေက ပြန်ထနိုးလာ ပြန်ပါပြီ။ နေ့ခင်းက စိုနေရာက ခြောက်စပြုလာတဲ့ ပင်တီလေးတောင် ပြန်စိုလာခဲ့ပြီ။ ဦးလတ် ကို ဘယ်လို ကိုယ်က ကိုယ့်ဘက်က စတာမှန်း မသိအောင် ဘယ်လိုဝင်ရမလဲ တွေးရင်း ရင်ဖိုလာခဲ့တယ်။ လူနာက လည်းပါး စိတ်လည်း ဆေးခန်းမှာ သိပ်မရှိတော့တာမို့ ကောင်မလေးကို ဆေးခန်းပိတ်ဖို့ ပြောလိုက်တယ်။ ပုံမှန်ပိတ်နေတဲ့ အချိန် ရောက်ဖို့ နာရီဝက်လောက်လိုတာတောင်မစောင့်နိုင်တော့ဘူး။ ဆေးခန်းပိတ်တာ ကောင်မလေးကို တောင် ကူပြီး သိမ်းဆည်း မပေးခဲ့တော့ဘူး။ အိမ်မှာ လုပ်စာရှိလို့ ဆိုပြီး ကမန်းကတမ်းကို ထပြန်လာခဲ့မိတော့တယ်။
အိမ်ရှေ့တံခါးဖွင့် ဝင်လိုက်တော့ အိမ်ထဲမှာ တိတ်ဆိတ်နေတယ်။ ဦးလတ် ခရီးပန်းလာပြီး အိပ်ပျော်များ နေမလားလို့ အသံမထွက်အောင် ခြေဖျားထောက်ပြီး လျှောက်လာမိတယ်။ ဆေးခန်းမှာ ကမန်းကတန်း နဲ့ ရူးပေါက်ခဲ့ဖို့ မေ့သွား တာနဲ့ ရေချိုးခန်း ဘက်ကို အမြန်လျှောက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ရေချိုးခန်း နား ရောက်ကာနီးမှာ အသံတခုကြားလိုက်ရတယ်။ ရေချိုးခန်းတံခါးက တော့ ဟတတ နဲ့ ဆိုတော့ အထဲက အသံထွက်နေတာ ဆိုတာ သိလိုက်တယ်။အဲဒါနဲ့ အနားကပ်သွားပြီး ချောင်းကြည့်လိုက်တော့။ ဦးလတ်ကြီးပေါ့။ အိမ်သာဘိုထိုင် ရှေ့မှာ မတ်တတ်ရပ်လို့ မျက်လုံးစုံမှိတ်လို့ သူ့လက်တဖက်က အဝတ်စတစကို နှာခေါင်းမှာ ဖိကပ်ထားပြီး နောက်လက်တဖက်က သူ့လီးတန်ကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဂွင်းထုနေတာ၊ ပါးစပ်က လည်းငြီးသံလေး ထွက်နေတယ်။ ကျမ လည်း တံခါးကြား အသာတိုးပြီး သူ့လက်ကကိုင်ထားတဲ့ ပိတ်စလေးကို သေခြာကြည့် လိုက်တော့ ကျမ ရဲ့ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေး ဖြစ်နေတယ်။ မီးခိုရောင်နဲ့ အနက် အကြားကြားနဲ့ ဇီးဘရားလို အဆင်နဲ့ ဗစ်တိုးရီးယားစီးခရက် ပင်တီလေး။ ကျမ နဲ့ မမဝတ်ရည်တို့ကို ဦးကိုကိုကြီးက ဆင်တူ နိုင်ငံခြားမှာ အလုပ်သွားလုပ်နေတဲ့ သူ့သူငယ်ချင်းကို မှာပြီး ဝယ်ပေးထားတာလေ။
ကျမ မျက်လုံးပြူးသွားတာက သူ့လီးကြီး။ သူက လူကောင်ထွားထွားကျိုင်းကျိုင်းကြီးမို့ လားမသိဘူး၊ လီးကြီးကလည်း တုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင် နဲ့ အရှည်ကြီး။ နဂိုထဲက စစ်သားလူထွက် အသားက ညိုမဲမဲ မို့ လီးကြီးက လည်း ညိုမဲမဲ ၊ ဒစ်ဖူးကြီးက ခရမ်းရောင် သမ်းနေတယ်။ ကျမ ဒူးတွေတောင် ချောင်ချင်လာတယ်။ စောက်ဖုတ်လေးက တော့ ထပ်ပြီးအရည်စိမ့်လာပြန်ပြီ။ ဒီနေ့ သုံးကြိမ်မြောက် အရည်စိမ့်ရခြင်းပေါ့။ အဲလို ကြည့်နေတုန်း လက်က လီးကို ဆောင့်ထုတာ အရှိန်မြန်လာပြီး ကျမပင်တီလေးကို လီးရှေ့မှာ ခံပြီး လရည်တွေ ပန်းထုတ်ပြစ်နေတာတွေ့လိုက်ရတယ်။ သူအောက်ငုံ့ပြီး ပင်တီလေးထဲ လရည်တွေ ပန်းထုတ်ပြစ်နေတုန်းပဲ ကျမ အခန်းဝကနေ အမြန်အိမ်ရှေ့ထွက်လာခဲ့လိုက်တော့တယ်။
ခနလောက် ကျမ အသက်ရူတာ ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်သွားမှ အိမ်ရှေ့တံခါးကို အသံမြည်အောင်ဖွင့်ပြီး။
“ဦးလတ် ရေ ဦးလတ်”
လို့ အသံပေးခေါ် လိုက်တယ်။
အခန်း ၃၃။ ဦးတင်မောင်လတ်။
ကျနော် ဒီကောင်မလေး ကို စိတ်ကူးထဲက လိုးနေတာက အကြိမ်ပေါင်း မရေနိုင်တော့ဘူး။ ရန်ကုန်ရောက်တိုင်း တူတော်မောင် မင်းရဲကိုကို အိမ်မှာပဲ တည်တယ်။ တည်းတိုင်းလည်း သူမိန်းမ ဆရာဝန်တရုပ်မ ဖွေးဖွေးဖြူ လေးကို မြင်တိုင်း စိတ်တွေက ထတယ်တယ်။ ဒီတရုပ်မလေးက တခြား ဟော့ရှော့ အကိတ်ကြီးတွေလို ဖင်ကြီး နို့ကြီး ပေါင်လုံးတုတ်တုတ် တွေ မဟုတ်ပဲ ကျနော့် မျက်လုံးထဲမှာ ဆက်ဆီ ဖြစ်နေတယ်။ ရုပ်ရှင်မင်းသမီးတွေ မော်ဒယ်တွေလို အရမ်းချောတဲ့ မျက်နှာ မျိုးမဟုတ်ပေမဲ့ ၊ ပုလင်းဖင် မျက်မှန်ထူထူကြီး အောက်က မျက်လုံးပြူးပြူးလေး နဲ့ နှာခေါင်းလုံးလုံးလေး။ ဖြူဖွေးနုတဲ့ ပါးပြင်နဲ့ နီတာရဲ နူတ်ခမ်းထူထူပြဲပြဲလေး က ချစ်စရာ။ နို့လေးတွေက အနေတော် လုံးမောက်မောက် ကလေးတွေ၊ အိမ်နေရင်း ဘောင်းဘီတို တတ်တာပဲ အမြဲလိုလို တွေ့ရတော့၊ အကြောစိမ်းလေး များပေါ်နေတဲ့ ပေါင်တန် လုံးဖြောင့်ဖြောင့် တွေက ချောမွတ်ပြီး အဆစ်အမြစ်မထင် ခြေသလုံးသားအထိက ပန်းနုရောင်လေးပင်သန်းနေတယ်။
ကျနော့် အနှစ်၂၀ကျော် ပေါင်းလာခဲ့တဲ့ မိန်းမ လည်းရကာစတော့ အဲလို ဘော်ဒီပင်။ အခုတော့ မဘုတ်ဆုံ ဖင်တုံကြီး လှည်းလုပ်လို့ စီး ဆိုသည့် အစားထဲ ပါနေပြီ။ ပြီးတော့ မိန်းမ ကလည်း ဆက်ခ် ကို စိတ်မပါတော့။ ကျနော့် ဘာသာ အင်တာနက် က ပွန်ဆိုက်တွေ သွား ကြည့်၊ စာတွေဖတ်၊ ဂွင်းထုကာ စိတ်ဖြေဖျောက် လေ့ရှိသည်မှာ လေးငါးဆယ်နှစ်မကပြီ။ ဒါကြောင့် မို့လည်း တရုပ်မလေး စိမ်းရဲ့ အပေါ် က နို့ဖောင်းဖောင်းလေး၊ အောက် ပေါင်တန် အသားဖွေးဖွေးလေးတို့ မြင် တိုင်း လီးက မာတောင်လာရတယ်။ မျက်လုံးကို အလိုလို အစာကြွေးနေမိတယ်။ ညကျ မှ ပြန်ပုံဖေါ် ပြီး ဂွင်းတိုက်ရတယ်။ ငယ်စဥ် ကျောင်းသားဘဝတုန်းက လို ပြန်ဖြစ်နေရတယ်။
ရန်ကုန်ကို အကြောင်းတခုခု ကြောင့် လာစရာပေါ်ရင် သို့မဟုတ် ခရီးကြုံလျှင်၊ မင်းရဲကိုကို အိမ်မှာသာ တကူးတက လာအိပ်လေ့ရှိတယ်။ အခုလည်း ထားဝယ်ကနေ မန္တလေး ကို လေယာဥ်နဲ့ တန်းပြန်လျှင် ဖြစ်နိုင် သော်လည်း တမင်သက်သက် လမ်းကြုံလို့ ဆိုပြီး ဝင်လာခဲ့ လိုက်တယ်။
ဒီနေ့တော့ ကံကောင်း သလားမမေးနဲ့ သူတို့အိမ်မှာ ဘယ်သူ မှ မရှိ။ ညီညီလည်း မရှိ၊ ကိုကို ကလည်း ရုံးက ပြန်မလာသေး။ တရုပ်မလေး ပြန်လာလျှင် ကျနော် နဲ့ တရုပ်မလေး နှစ်ယောက်ထဲ၊ မင်းရဲကိုကို က ရုံးအပြန် နောက်ကျတတ်တာ ကျနော် သိသည်။ အနည်းဆုံး တရုပ်မလေး ဆေးခန်းပိတ်ပြီး တနာရီလောက်ကြာပြီး မှ မင်းရဲကိုကို ရောက်တတ် သည်။ အနည်းဆုံးတနာရီ လောက် ကျနော်နဲ့ တရုပ်မလေး နှစ်ယောက်ထဲ အိမ်မှာ အချိန်ရမည်။
ဆေးခန်းအကူကောင်မလေးက တံခါးဖွင့်ပြီး ကျနော့် အထုပ်တွေကို ကူသယ်လာခဲ့တယ်။ ဧည့်သည်ခန်း ပို့ပေးပြီးတော့မှ ဆေးခန်း ပြန်ထွက်သွားတယ်။ အိမ်ထဲမှာ ကျနော် တယောက်ထဲ ဆိုတော့ ဝါသနာကိုတားမရ၊ မင်းရဲကိုကို တို့ လင်မယား အိပ်တဲ့ အခန်းတံခါးကို အသာတွန်းကြည့်တော့ ပွင့်သွားလို့ အခန်းထဲ ဝင်လိုက်တယ်။ အခန်းခြေရင်းဘက်ထောင့်မှာ အဝတ်ဟောင်းတွေ လျှော်ဖို့ ထည့်ထားတာ တွေ့ရတယ်။ အဲဒီခြင်းကို မွေကြည့်လိုက်တော့ အား တန်သွားပြီ။ မြင်းကျားအဆင် ဘောင်းဘီလေးကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ ဗစ်တိုးရီးယားစီးခရက် လို့ စာတမ်းပါတွေ့ တော့ တရုပ်မလေး ဟာမှန်းပိုသေခြာသွားတယ်။ ဒီအိမ်မှာက မိန်းခလေးက သူတယောက်ထဲ ရှိတာကို။ ပင်တီ လေးကို ကောက်ပြီး ခွဆုံကို ကြည့်လိုက်တော့ စိုပြီး ချောက်နေတဲ့အကွက်ကလေး တွေ့တယ်။ စောက်ရည် စိမ့်တာလား၊ သေးရည်စိမ့်တာလားတော့ မသိ။ ကျနော့် နှာခေါင်းနားကို ကပ်ပြီးရူလိုက်တော့ အနံ့ကလေးက ဆက်ဆီ ဖြစ်နေတယ်။ ရေမွှေးလည်း ဖျမ်းထားပုံရသည်။ ညှီစို့စို့ နဲ့ သင်းပျံ့ပျံ့ အနံ့တို့ ရောထွေးနေတယ်၊ ကျနော့် လီးက ချက်ချင်းထောင်လာခဲ့ရတယ်။
ကျနော့် လီးက ငယ်ငယ်ကတည်း ကရော တပ်ထဲမှာရော သူငယ်ချင်းတွေထဲ မှာ အကြီးဆုံးမို့ နာမည်ပြောင် တုတ်ကြီး လို့တောင်ပေးခံရတဲ့ကောင် ဆိုတော့ တော်တော် တုတ် ပြီး တော်တော်ရှည်တယ်။ အင်္ဂလိပ် အောကားက ကောင်တွေနီးပါးလာက်ကို ရှိတာ။ တရုပ်မ လေး ပင်တီနဲ့ လီးကို ပတ်ပြီး ပွတ်နေရင်းက သတိရလိုက်တယ်။ တကယ်လို့ များပြန်လာလို့တွေ့သွား ခဲ့ရင် ဘာများ ဖြစ်မလဲ။
ကျနော့် စိတ်တွေ တအားထန်လာခဲ့တယ်။ ဒါနဲ့ လိုရမယ်ရ ဆိုပြီး ဝရံတာတံခါးကို ဖွင့်လို့ လမ်းမပေါ် ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ ဟိုက် တရုပ်မလေး အိမ်နားတောင် ရောက်နေပါ့လား။ သူ့ဆေးခန်းပိတ် ဖို့ နောက်ထပ် နာရီဝက်လောက်လိုသေးတာကို ဘယ်လို ဖြစ်လို့ စောပြန်လာတာလဲ။ တော်သေးတာပေါ့ ငါသတိတရ ကြည့်မိလို့၊ နို့မို့ သူတို့ အခန်းထဲ ငါ အဲလိုပုံကြီးနဲ့ မိလိုက်ရင် ဒုက္ခပဲလို့ တွေးမိလိုက်တယ်။ အဲဒီအချိန် ကျနော့် လက်ထဲက ပင်တီလေး ရယ် မာတောင်နေတဲ့ လီးရယ်က ကျနော့် ဦးနှောက်ကို ရူးနှမ်းတဲ့ အလုပ်တခု လုပ်ဖို့ တိုက်တွန်းလိုက်တယ်။ သူတို့ အခန်းထဲမှာ မိသွားရင် တော့ မကောင်းဘူး။ ဒါပေမဲ့ ငါ့ဘာသာ ရေချိုးခန်းထဲ ဂွင်းထုနေတာကို သူလာချောင်းလို့ တွေ့သွားရင် ငါ့အပြစ်မဟုတ်ဘူး။ အနည်းဆုံး သူငါ့လီး ဘယ်လောက်ကြီးလဲ ဆိုတာ တွေ့သွားမှာ အမြတ် ပေါ့။ လို့ တွေးပြီး ရေချိုးခန်းကို လျှောက်လာခဲ့လိုက်တယ် တံခါးကို အသာလေးဟထားပြီး တံခါးကို မှန်ကနေတဆင့် ကိုယ့်မျက်စောင်းလေးနဲ့ မြင်နိုင်တဲ့ နေရာယူလိုက်တယ်။ အိမ်သာအိုးပေါ် မှာ လီးကို ချိန်ရင်း စပွတ်နေတုံးပဲအိမ်ရှေ့တံခါးပွင့်သွားသံကြားလိုက်တယ်။ ဟိုက်၊ ခုကျမှသတိရလိုက်တယ်။ ကျနော့် လက်ထဲမှာ တရုပ်မလေး ပင်တီကိုင်ရက် ပါလာတာ။ မတတ်နိုင်တော့ဘူး။ ဖြစ်ပြီး မှတော့၊ လို့ စိတ်ဒုံးဒုံးချလိုက်တယ်။ ပင်တီကို နှာခေါင်းမှာ ရူရင်း လက်က လီးကို ဆုပ်ပြီး ထုအသံထွက် ငြီးနေလိုက်တယ်။
ထင်တဲ့ အတိုင်းပဲ၊ တရုပ်မလေး တံခါးကြား ကနေ ချောင်းနေတာ မှေးထားတဲ့ ကျနော့် မျက်စေ့ကနေ မှန်ထဲက တဆင့်မြင်နေရတယ်။ သူက အသံမထွက်ပဲ ချောင်းနေလေ ကိုယ်က ဖီးတက်လေ ဆိုတော့ ထုရင်းထုရင်း တကယ် အရှိန်တက်လာတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ မထိန်းနိုင်တော့ဘူး။ ပြီးကာနီး မှာ တရုပ်မလေး ပင်တီကို လီးထိပ်မှာ ခံပြီး လရည်တွေကို ပန်းထုတ် ပြီးပြစ်လိုက်ရတော့တယ်။ အဲဒီပင်တီလေး ထဲကို ကျနော့် လရည်တွေ ကုန်စင်တဲ့ အထိ ညှစ်ထည့်နေတုန်း အိမ်ရှေ့ တံခါး ကို အသံကျယ်ကျယ် နဲ့ ဖွင့်သံပိတ်သံ ကြားပြီး၊
“ဦးလတ်ရေ၊ ဦးလတ်..”
လို့ အော်ပြီး တရုပ်မလေး အသံပြုလိုက်တာ ကြားတော့ ပြုံးလိုက်မိတယ်။ ရင်ထဲမှာလည်း အလုံးကြီးကျ သွားရတယ်၊ ငါ့အကြံ အောင်ပြီလို့ပေါ့။ ပုဆိုးကို ကမန်းကတန်း ကောက်ဝတ်၊ လရည်တွေ ရွဲနေတဲ့ သူ့ပင်တီလေးကို ခါးပုံစမှာ လိပ်ထည့်ပြီး မှ အိမ်ရှေ့ခန်းထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။
“ဟင် သမီးစိမ်း အစောကြီး ပြန်လာတာလား၊ ဦးလတ်ထင် တာ ဆေးခန်းက နောက် နာရီဝက် လောက်မှ ပိတ်မှာလားလို့”
“အင်း လူနာလည်းပါး၊ ဦးလတ်လည်း အိမ်မှာ တယောက်ထဲ ပျင်းနေမှာ လည်းအားနာလို့ စောပိတ်ပြီး ပြန်လာခဲ့တာ၊ ဦးလတ် ရေချိုးပြီးပလား”
“ချိုးမလို့ ပြင်တုန်း သမီးစိမ်းရေ ခုပဲ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်မလို့ သမီးစိမ်းအသံကြားလို့ ပြန်ထွက်လာတာ”
“ဟုတ်ချိုးလိုက်လေ ဦးလတ်.. ဦးလတ်ပြီးမှ သမီး ချိုးတော့မယ်၊ ဦးလတ်တူကို လည်း ဖုန်းဆက် လိုက်ဦးမယ် ဦးလတ်ရောက်နေတယ်ဆိုတာ သိအောင်”
“အေးကွယ် အေးအေး”
ကျနော်လည်း ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်ပြီး တော့ ရေအေးအေး နဲ့ ချိုးလိုက်တော့မှ လန်းသွားတယ်၊ စိတ်ထဲမှာ လည်း ခုနက လုပ်မိခဲ့တာတွေ နည်းနည်း နောင်တ ရသလို ဖြစ်သွားတယ်၊ တရုပ်မလေးက ငါ့ကို အားနာပြီး ငါအရှက်ရမှာ စိုးလို့ ဘာမှ မပြောပဲ ငြိမ်နေတာလည်း ဖြစ်မှာလို့ တွေးမိတယ်။ ခန က ကျနော့် လရည်တွေ နဲ့ စိုရွဲနေတဲ့ သူ့ပင်တီလေးကိုလည်း ဆပ်ပြာနဲ့ သေခြာလျှော်ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ ရေချိုးခန်း တန်းမှာ လွှားထားလိုက်တယ်။ ငါ အဲဒီပင်တီနဲ့ ထုနေတာ သူမြင်ပြီးသား ပဲလေ ဘာမှ မထူးပါဘူး လို့စိတ်ထဲ ထားလိုက်တော့တယ်။
ရေချိုးပြီးတော့ ကိုယ့်အတွက် ပေးထားတဲ့ အိပ်ခန်းထဲ သွား အဝတ်အစား အသစ် ထုတ်လဲ ဝတ်ပြီး တော့ အိမ်ရှေ့ထွက်လာ ပြီး ဝရံတာဘက် တံခါးကို ဖွင့်ပြီး အပြင်ထွက်လို့အောက်က လမ်းသွား လမ်းလာ တွေကို ငေးကြည့်နေလိုက်မိတယ်။
တရုပ်မလေး တခုခု ပြောလိုက်သလားလို့ အသံတခု ကြားတာနဲ့ အိမ်ထဲ ပြန်ဝင်လာတော့ တရုပ်မလေးက ရေချိုးခနးသွားဖို့ ထမိန်ရင်လျှားကို ပုခုံးပေါ် မှာ သဘက်ပတ်ထားရင်းနဲ့ ကျနော့်ကို ပြုံးပြရင်း၊
“ဦးလတ်တူ က ဒီနေ့ သူ့ရုံးက ကိုဝပ်ကာ တယောက် မွေးနေ့ပွဲ ပါတီ သွားကြမလို့တဲ့ ၊ နောက်ကျမယ် တဲ့၊ စိမ်းတို့ပဲ သွားစားကြပါတဲ့၊ ဦးလတ်ကိုလည်း ဆောရီးပြောပေးပါတဲ့၊ ဒီညသူပြန်လာတာ နောက်ကျ လို့ မတွေ့ဖြစ်လည်း မနက်ဖြန်မနက် ဘရိတ်ဖတ် သွားစားကြမယ်တဲ့ ”
“အေးလေ အာ့ဆိုလည်း ဦးလတ် နဲ့ သမီးစိမ်းပဲ သွားစားကြတာပေါ့၊ သမီးစိမ်း ကြိုက်တဲ့ စားသောက်ဆိုင်ပဲ သွားကြတာပေါ့”
“ဟုတ် ဦးလတ် သမီး ရေမြန်မြန်ချိုးလိုက်မယ်”
“အေးဆေးလုပ်ပါ သမီးစိမ်း ဦးလတ် သိပ်မဆာသေးပါဘူး”
ကျနော့် ရင်ထဲ ကုလားဘုရားလှည့်နေပြီလေ၊ အခွင့်အရေးကောင်းပဲ၊ တရုပ်မလေးကလည်း ကိုယ် သူ့ပင်တီနဲ့ ဂွင်းထု နေတာကိုလည်း အစအဆုံး ချောင်းကြည့်ခဲ့ပြီး မသိချင်ယောင် ဆောင်ပေးခဲ့တယ်၊ အခုလည်း နှစ်ယောက်ထဲ ညနေစာ ထွက်စားကြမယ်၊ ကဲ ဘာလိုသေးလဲ၊ ဒီည မင်းရဲကိုကို ပြန်မလာခင် အနည်းဆုံး တခုခု တော့ အကျိုးရှိအောင် လုပ်ထားမှ ဒီည မလိုးရ တောင် အင်ထရိုလေးတော့ ဝင်ထားမှ လို့ တွေးရင်း ပျော်နေမိတယ်။
ဧည့်ခန်းထဲ မှာ တီဗီ ကလာတဲ့ သတင်းတွေ ကြည့်ပြီး ဒီည ညစာစားသွားရမဲ့ အရေးတွေးပြီး လီးတောင် နေမိတယ်။ တရုပ်မလေးက၊
” ဦးလတ်ဘိုက်ဆာနေပြီလား”
လို့ မေးတဲ့ အသံကြားမှ လှည့်ကြည့်လိုက်မိတယ်။
“အား လှလိုက်တာ သမီးစိမ်းရယ်”
လို့ ပါးစပ်က လွှတ်ကနဲ ထွက်သွားမိတယ်၊ ပြီးမှ နူတ်လွန်သွားတာ သတိရပြီး။
“ဆောရီးနော် သမီးစိမ်း ဦးလတ် ဘာရည်ရွယ်ချက်နဲ့မှ မဟုတ်ဘူး မျက်စေ့ထဲ အရမ်းလှနေလို့ ပါးစပ်က လွှတ်ကနဲ ထွက်သွားမိတာ”
ထပ်ပြောလိုက်မိပြီးမှ ပြောလေ ဆိုးလေ၊ မန်းလေပြဲလေ ဖြစ်နေပါလားဆိုပြီး ကိုယ့်ပါးစပ်ကိုယ် ကျိမ်ဆဲနေမိတယ်။တရုပ်မလေးက သူ့ပါးစပ်ကို လက်ဝါးကလေးနဲ့ အုပ်ပြီး တခစ်ခစ်ရီမောလိုက်ရင်းက၊
“ခစ်ခစ် သိပါတယ် ဦးလတ် ရည်ရွယ်ချက်ကို နော် ဟွန်း၊ ဦးလတ်ကျွေးမယ် ပြောထားပြီးမှ ခု သမီး အစားကြီးတာ သတိရသွားပြီး သမီးကို ပြန်ကျွေးခိုင်းမလို့ မဟုတ်လား ခစ်ခစ်”
တရုပ်မလေး က အဲလို ရီရီမောမော ပြောတော့မှ ကျနော့်မှာ အတော်စိတ်သက်သာရာ ရသွားခဲ့ရတယ်။
“မဟုတ်ပါဘူးကွာ ဦးလတ်ပဲ ကျွေးမှာပါ ကဲ သွားကြမလား”
ကျနော့် ပါးစပ်က လွတ်ကနဲ ထွက်သွားတာလည်း တကယ်က အပြစ်တင်စရာ မရှိဘူးဗျ။ ခင်ဗျားတို့ တွေ့ရင်လည်း အဲလို ပဲ ဖြစ်မှာ၊ ခိခိ၊ တရုပ်မလေး ဝတ်စားထားတာက တကယ့်ကို ဆက်ဆီ၊ သူက မျက်နှာမှာ မိတ်ကပ်ပါးပါးလေး ပဲတင်ထားပြီး နူတ်ခမ်းကို ခရမ်းရောင် မကျ အနီမကျ ကြားထဲ မှာ ဆိုးထားတယ်။ ပုခုံးကျော်ကျော် လေးပဲ ရှည်တဲ့ ဆံပင် ကိုတော့ ဖားလျားချထားပြီးတချို့က ရှေ့ တချို့က အနောက် ခွဲချထားတယ်။ ဆံဖျားလေးတွေ ကို နည်းနည်းကောက်ဖွထားတယ်။ ဒရက်စ်က အဆန်း ယောက်ျားရှပ်အင်္ကျီ လိုမျိုး ကော်လာနဲ့ ရှေ့ကြယ်သီး တပ် လက်စက အရှည်အပြာနု ရောင်လေးက ပေါင်လည်လောက်အရှည်ရှိတယ်။ အဲဒီအပေါ် ကမှ အနက်ရောင် အနားမှာ ဇာသပ်ထားတဲ့ ကိုယ်ကျပ်လေးက ခုန အောက်ခံအင်္ကျီအနားကနေ ခြောက်လက်မလောက် အပေါ် ကနေ သူ့ရင်ညွန့်အထိ ရောက်ပြီး ရင်ညွန့်နေရာ မှာတော့ ဇာအနားသတ် နဲ့ ၊ အောက်က ပေါင်လုံးဖွေးဖွေးလေး တွေက ဝင်းနေတာပဲ၊ ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်က လည်း ရှပ်အင်္ကျီအရောင်နဲ့ အတူတူ အပြာနုကလေး ဟီးက လေးငါးလက်မ လောက်ရှိမလားမသိ။ ခြောက်ပေနီးပါးရှိတဲ့ ကျနော့် မေးရိုးနားလောက် သူ့ခေါင်းက ရောက်နေတယ်။
“သွားမယ်လေ၊ သမီးစိမ်းက ဘယ်ဆိုင်သွားချင်သလဲ၊ ဦးလတ် ဂရပ် ခေါ် လိုက်မယ်”
“ဦးလတ် ဘာစာ စားချင်လဲ၊ ထိုင်းလား မြန်မာလား၊ ဂျပန်လား တရုပ် ဟောပေါ့ ”
“သမီးစိမ်း စားချင်တာပဲ ပြော၊ ဦးလတ်ကျွေးမှာဘာဖြစ်ဖြစ်”
“အင်း ဂျပန်စာ မစားရတာကြာပြီ Shiro ဆိုတာ ရှိတယ် ဒီနဲ့ သိပ်မဝေးဘူး ၊ သစ္စာလမ်းပေါ် မှာ”
“အိုကေ အော်တွေ့ပြီဂူဂယ်မှာ ”
အဲလိုနဲ့ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက် ဂရပ်ဖ ခေါ် လိုက်ပြီး ကားလာတော့ အနောက်ခုံမှာ နှစ်ယောက်ထိုင်လိုက်လာခဲ့ကြတယ်။ ကားထိုင်ခုံပေါ်ထိုင်လိုက်တော့ အပေါ် ကို မြင့်တက်သွားတဲ့ ဒရက်စ်အနားစကြောင့် တရုပ်မလေးရဲ့ ပေါင်ကလေးက ဖွေးကနဲ ပေါ် လာတယ်။ ကျနော် ကြည့်ချင်စိတ်ကို ထိန်းပြီး လမ်းဘေးကို ငေးနေရပါတယ်။
ဆိုင်ရောက်တော့ တခြားစားပွဲတွေနဲ့ နည်းနည်းလှမ်းပြီး သီးသန့်လို ဖြစ်နေတဲ့ နံရံကပ် စားပွဲလေး တခု ကို တောင်းလိုက်တယ်။ တရုပ်မလေးက မီနူးကို ကြည့် နေတုန်း ကျနော်က ဂျပန်ဘီယာ စပါရို နှစ်လုံးနဲ့ ဆာကေး အသေးတလုံးမှာလိုက်တယ်။ ဖန်ခွက် လည်းနှစ်ခွက်တောင်းလိုက်တယ်။ ဘီယာကို သူ့အတွက် ငှဲ့ပေးတော့ တရုပ်မလေးက မငြင်း ပဲ သိုင်းကျူး ဦးလတ် ဆိုပြီး ယူတယ်။ ဘီယာနဲ့ မြည်းဖို့ အပတိုက်ဇာ လေးတွေ မှာတယ်။ ဟိုအကြောင်း ဒီအကြောင်းတွေ စကားပြောဖြစ်ကြတယ်။ မိသားစု အကြောင်း စီးပွားရေး စသဖြင့်၊ ပြောကြတယ်။ ကျနော်က ဆာကေးသောက်ဖူးလားဆိုတော့ မသောက်ဖူးဘူးတဲ့၊ စမ်းကြည့်မလားဆိုတော့ စမ်းမယ်တဲ့။ ကျနော်လည်း ဝမ်းသာအားရပဲ ဆာကေးကို ငှဲ့ပေးလိုက်တယ်။ တခွက်သောက်ပြီးတော့ မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့ သွားတယ်။ နည်းနည်းခါးတယ်တဲ့၊ ဒါပေမဲ့ မဆိုးပါဘူးတဲ့။ ကျနော်လည်း နောက်တခွက်ထပ်ငှဲ့ ပေးရင်း ဆိုင်ကလည်း ထပ်မှာလိုက်တယ်။ တရုပ်မလေး မျက်နှာ ဖြူဖြူလေးက သွေးရောင်လွှမ်းလို့ နီနီလေး ဖြစ်နေပြီ။
မှာထားတဲ့ အစားအစာတွေ ရောက်လာတော့ စားကြတယ်။ ပြီးတော့ ကျနော်ဘီယာထပ်မှာလိုက်တယ်။တရုပ်မလေးလည်းလျှာသွက်နေပြီ။ တရုပ်မလေးက စားပွဲပေါ် ကို ကိုယ်ကို ကိုင်းလို့ ကျနော့်ကို၊
“ဦးလတ်နော်၊ သမီး ကို မူးအောင် တိုက်ပြီး ဘာလုပ်မလို့ကြံနေတာလဲ”
လို့ ပြုံးစစ နဲ့ မေးလိုက်ပါတယ်။ ကျနော့် ရင်ထဲ ဒိန်းကနဲ ခုံသွားသလို လီးကလည်းထန်းကနဲ တင်းသွားပါတယ်။ဒါပေမဲ့ ကိုယ်ထင်တာ ဆွဲတွေးလို့ မဖြစ်သေးဘူးလေ ဆိုပြီး။
“အာ ဘာမှ မကြံပါဘူး သမီးစိမ်းက လည်း ဦးလတ် တို့ ပျော်ပျော်ပါးပါး စားကြ သောက်ကြတပဲဟာ”
“သိဘူး ခုတောင် သမီးက မူးနေပြီ၊ တော်ကြာ တကယ်မူးရင် အိပ်ပျော်သွားမှ ဦးလတ် အိမ်ကို ချီပြီး ခေါ်သွားနေရမယ် ဟွန့်”
အခန်း ၃၄ ။ မြယမုံစိမ်း။
ကျမ တကယ်လည်းမူးနေပြီ။ ဂျပန်ဘီယာကလည်း သောက်ကောင်း၊ ဆာကေးက လည်း ခါးခါးလေး ပေမဲ့ နှစ်ခွက်လောက်ဝင်ပြီး တော့ သိပ်မခါးတော့ဘူး။ လူကလည်း စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် ဆိုတော့ ဦးလတ် ထည့်ထည့် ပေးသမျှ သောက်လိုက်တာ တကယ်ကို မူးတဲ့ အခြေအနေ ရောက်သွားတော့တာပဲ။ ဒါပေမဲ့ အသိစိတ်တော့ မပျောက်သေးပါဘူး။ ပိုပြီး ပါးစပ်ရဲလာတယ်။ ရမက်ဆန္ဒတွေက ပိုထလာတယ်ပေါ့။
ညနေက ဦးလတ်ကြီး ကျမပင်တီ နဲ့ ဂွင်းထုနေတာ မြင်လိုက်ရတော့ စိတ်ထဲ တမျိုးကြီး ဖြစ်နေတာ၊ မမမြတ်ဝတ်ရည် သူ့ကောင်လေး နဲ့ အိမ်မှာ လာနေသွားပြီး အဲဒီအကြောင်း ဖုံးဆက် ဒီတေးပြောတာ ကြားပြီးကတည်းက ရွနေတဲ့ စိတ် နဲ့ ဆိုတော့ ဦးလတ် ကို ဆွဲစားလိုက်ချင်စိတ်တွေ တဖွားဖွား ထနေရတယ်။ အဲဒါနဲ့ ဦးလတ်ကြီးလည်း ရေချိုးခန်း ဝင်နေတုန်း မောင့်ကို ဖုံးဆက်ကြည့်လိုက်တယ်။ နည်းနည်းတော့ မျက်နှာပူပေ မဲ့ ဒီလိုပဲ ကိုယ်လိုချင်ရင်တော့ ဒဲ့ ပြောမှ ရတော့မှာကိုး။
“မောင်….င်.. င်.. င်.. င့် …. မောင့်ကို ပြောစာရှိလို့..လို..လို..”
“ဟဲဟဲ..ငါ့မိန်းမ ထူးထူး ခြားခြား အဲလို ချွဲသံလေး နဲ့ ပြောရင်တော့ တခုခု အကြီးကြီး လိုချင်နေပြီထင်တယ် ခိခိ”
“ဟုတ်တယ် အကြီးကြီးပဲ ခွိ”
“ဟင် ဘာအကြီးကြီးလဲ”
“ဘာမှ မကြီး ဘူး မောင် အဲလို ပြောလို့ တမင်ငေါ့လိုက်တာ ဟွန့်၊ တော်ပြီ မပြောတော့ဘူး တခါထဲ”
“ဟားဟား မ ကလည်းကွာ သိရဲ့သားနဲ့ မောင် ဘယ်တုန်းက နိုးပြောဖူးလို့လဲ ကဲ ပြော ဘာပြောမှာလဲ”
“ဟွန့် ဒီမှာ.. အိမ်မှာလေ . ဦးလတ်ကြီး ရောက်နေတယ်”
“ဟင် ဟုတ်လား ဦးလတ် တောင် မရောက်တာ ကြာပြီ အတော်ပဲ မောင် လည်း သူနဲ့ မတွေ့ရတာတောင် ကြာလှပြီ”
“နေပါဦး တခါတည်း အဲဒါ ပြောမလို့ ကို”
ကျမ လည်း တခါတည်း ဦးလတ်ကြီး ကျမ ပင်တီ ကို ရူပြီး ထု၊ နောက်ပင်တီထဲကို လရည်တွေ ပန်းထည့် လိုက်တဲ့အကြောင်းပြောပြ လိုက်တော့ မောင် အတော်အံ့အားသင့် သွားတယ်။
“ဟင် ဟုတ်လား အဟီး ငါ့ ဦးလေး တော့ သူ့မိန်းမ နဲ့ ဟိုဟာ မလုပ်ရတာ ကြာလို့ တင်းနေပြီထင်တယ်”
“အာ့လည်း ပါချင်ပါမှာ ပေါ့ ၊ မောင်က သာ သတိမထားမိတာ ၊ ဦးလတ်ကြီးက အိမ်မှာ လာတိုင်း မ ကို ခိုးခိုး ပြီး ရှိုးတာ၊ မ က အရင်တုန်းက ရိုးရိုးသားသားလေး ဆိုတော့ သတိမထားမိတာ၊ နောက်ပိုင်း ပြန်စဥ်းစားတော့ မှ ဦးလတ်ကြီး မ အပေါ် စိတ်ထား မရိုးဘူး ဆိုတာ သိလာတာ”
“အင်းအဲတော့ မက ဘာလုပ်ချင်သလဲ၊ မောင်က တော့ ကိုယ့် ဦးလေး ကို ပေါ်တင်ဖွင့်ပြောရမှာ အားနာတယ်ကွာ၊ မ က ဘာပြောပေးစေချင်လို့လဲ၊ ဦးလတ် ကတော့ မကို ဘာမှ ကိုယ်ထိလက်ရောက် မလုပ်လောက်ပါဘူး ၊ သူတင်းတာတွေ ဖြေဖျောက်တာလောက်ပဲ နေမှာပါ”
“မောင်ဘာမှ ပြောပေးစရာမလိုဘူး၊ မ ရှင်းလို့ ရတယ်၊ မောင်လုပ်ပေးရမှာက ဒီည နောက်ကျမှ ပြန်လာခဲ့ဖို့ပဲ”
“ဟေ မ ဆိုလိုတဲ့ သဘောက ခွိ. သိပြီ ဟားဟား၊ မောင် တွေးနေတာက ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်နေတာကိုး၊ အခုက မ ကပါ အလိုတူအလိုပါမဲ့ သဘောပါလား ခိခိ၊ အိုကေလေ၊ ဒါမျိုးကတော့ မောင်က ဝါသနာ မသေးဘူး ဆိုတာ သိတယ်မလား၊ မောင်လာချောင်းလို့ ရမလား”
“ဟာ မောင်က လည်း အလုပ်ဖြစ်မယ် မဖြစ်မယ် မသိသေးပဲနဲ့ဟာကို ၊ မ အဆင်ပြေရင် မက်ဆေ့ပို့လိုက်မယ်”
“အိုကေလေ ဒါဆိုလည်း မောင် ညနက် မှ ပြန်လာခဲ့မယ်”
“အင်း မလည်း မောင် မောင့်ကိုဝပ်ကာ မွေးနေ့ ပါတီသွားမယ်လို့ ဖုံးဆက်တယ်လို့ ရွှီးလိုက်မယ်”
“အိုကီ ဒိုကီ ..ဂွတ်လပ်..မိန်းမရေ”
“အမလေး မ တို့က အဲဒီကိစ္စ မျိုးမှာ လပ်ခ် မလိုပါဘူး ခစ်ခစ်”
“သိပါတယ် မိန်းမရယ်.. ဟီးဟီး ပါးစပ်က အကျင့်ပါလို့ ပြောမိတာပါ”
“အိုကေ ဒါဆိုရင် ဒါပဲမောင်.. မောင့်ကို ချစ်တယ်..ဘိုင်”
“မ ကိုလည်း ချစ်တယ်..ဘိုင် မ”
အဲလိုကနေ ဂျပန်ဆိုင်ရောက်၊ ဦးလတ် ထည့်ပေးသမျှ အရက်တွေ သောက် နဲ့ တကယ်ကို မူးသွားတာ၊ အဲဒါနဲ့ သစ်သီးဖျော်ရည် တခု မှာသောက်ပြီး ခန ထိုင်လိုက်တော့ နည်းနည်း သက်သာသွားတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ရီဝေဝေလေး တော့ရှိသေးတယ်။ ဦးလတ် ဂရပ် ခေါ် ပြီး ကားဆီ သွားတော့ လိုအပ်တာထက် နည်းနည်း ယိုင်ပေးလိုက်တယ်။ ဦးလတ် အကြိုက်ပေါ့ ကျမကို အသာလေးသိုင်းဖက် ထိန်းရင်း ကားထဲ ဝင်ကြတယ်။
ကားပေါ် ရောက်တော့၊ ကားနောက်ခန်းမှာ ယိုင်သလိုနဲ့ ဦးလတ်ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းမှီလိုက်လာခဲ့တယ်။ ဦးလတ် လက်က ကျမ လက်မောင်းလေးကို ထိန်းကိုင် ထားပေးတယ်။ ကား က တချက်တချက် ချိုင့်ထဲ ကျရင်သူ့ လက်ဖမိုး က ကျမ ရင်သားကို လာလာ ဖိမိတယ်။ သူ့ကိုယ်က မာကျောတဲ့ အထိအတွေ့ရယ်၊ ယောက်ျားကြီး တယောက်ရဲ့ ချွေးနံ့ ဆေးလိပ်နံ့ တွေက ကျမ ရဲ့ ထကြွနေတဲ့ ရမက်ကို ပို နိူးဆွ ပေးနေသလိုပဲ။ စားသောက်ဆိုင် နီးနီးလေးကို ရွေးမိတာတောင် ကျမ ဒေါသ ဖြစ်မိတယ်၊ ကားက ခနလေးနဲ့ ကျမတို့ အခန်းရှေ့ ရောက်လာခဲ့တယ်။
လှေကားအတက်မှာ တော့ ကျမ အတင်းကို ယိုင်ထိုး ပြတော့ သူက စိတ်ပူပြီး ကျမကို ခါးလေးက နေ သိုင်းဖက်ပြီး တက်လာခဲ့တော့တယ်။ ကျမစိတ်ထဲတော့ ဒီလူကြီး သန်လိုက်တာလို့ ၊ အိမ်ထဲကျရင် ဘယ်လို တိုက်စစ် ဆင်ရမလဲ ဆိုတာ တွက်နေမိတယ်။
အိမ်တံခါးဖွင့်ပြီးတော့ ဦးလတ်ကြီးက အတွင်းကနေ သော့ပြန်ပိတ်နေတုံး ကျမက ဧည့်ခန်းကို လျှောက်သွားပြီး ကျမ ဆလင်းဘက်ကို ခုံပေါ် တင်ပြီး၊ ဆိုဖါရှည်ပေါ် မှာ ပက်လက်လှန် လှဲချလိုက်တယ်။ ဦးလတ်က ကျမ နောက် လိုက်လာပြီး တော့ ကျမကို ငုံ့ကြည့်တယ်။
“သမီးစိမ်း ဖြစ်ရဲ့လား ဒီမှာ အိပ်လို့မရဘူးလေ၊ လာလာ ထ သမီးတို့ အခန်းထဲ ဦးလတ်လိုက်ပို့မယ်”
“မထနိုင်ဘူး ဦးလတ် ချီပေး”
ကျမ ရဲ့ ညှသံ နဲ့ နဂိုကတည်းက လုပ်ပေးချင်နေတဲ့ ဦးလတ် တို့ တွေ့ကြပြီပေါ့ ခစ်၊ ဦးလတ် က ကျမကို ဆွေ့ကနဲ နေအောင်ပွေ့ချီပြီး ကျမတို့ အခန်းခေါ် လာတယ်၊ ကျမတို့ လင်မယား အိပ်တဲ့ ကုတင်ပေါ် ကို အသာ လှဲချပေးလိုက်တယ်။
“ဦးလတ်ကြီး.. သမီး ဒီဒေါက်ဖိနပ်တွေနဲ့ ဘယ်လို အိပ်လို့ရမလဲလို့..”
“ဦးလတ် ချွတ်ပေးမှာပေါ့ကွယ်”
ဦးလတ်က ကျမ ခြေထောက်တွေဖက်ကို သွားပြီး ကျမ ခြေထောက်က ဒေါက်ဖိနပ်လေးကို ချွတ်ဖို့ လုပ်တယ်။ ကျမ ဒေါက်ဖိနပ်က ခြေကျင်းဝတ်မှာ နှစ်ပတ်လောက်ပတ်ပြီးမှ ခါးပတ်ကွင်းလို ထိုးထည့်ထားတာလေးဆိုတော့ မလုပ်ဘူးရင် နည်းနည်းတော့ လက်ဝင်တယ်။ ဦးလတ်လက်တွေက ကျမ ခြေသလုံးပေါ် မှာ ပွတ်သတ်နေပြီး မျက်လုံးက လည်း ကျမ ပေါင်လုံးတွေပေါ် မှာ တချိန်လုံး ရောက်နေတော့ ဘယ်ချွတ်လို့ ပြီးနိုင်တော့မလဲ၊ ကျမ က အိပ်ယာကနေ ကုံးထပြီး ကိုယ်ဖာသာ ချွတ်ဖို့ လုပ်လိုက်တာ ကျမ ပေါင်လုံးကို ငေးကြည့်နေတဲ့ ဦးလတ် နဲ့ နဖူးချင်း ဝင်တိုက်မိတယ်။
“အား”
“အို ဆောရီး သမီး ဆောရီး နာသွားလား ဖွဖွ”
ဦးလတ်က ကျမ မျက်နှာလေးကို သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ထိန်းကိုင်လိုက်ပြီး နဖူးကို သူနူတ်ခမ်း နဲ့ ဖွဖွ လာလုပ်တယ်။ ကျမ တော့ မနေနိုင်တော့ဘူး တော်ပြီ တခါထဲ ကုလားကားရိုက်မနေချင်တော့ဘူး၊ ဦးလတ် လည်ပင်းကို တွဲခိုပြီး သူ့နူတ်ခမ်းတွေကို ကျမနူတ်ခမ်းတွေနဲ့ ဖိကပ် နမ်းပြစ်လိုက်တော့တယ်။ အဲတော့ သူက လည်း ခေသူ မဟုတ်ပါ ဘူး ပြန်ပြီးတော့ သူ့လျှာကြီး တောင် ကျမ ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်လိုက်သေးတယ်။ လက်တွေက ကျမ နို့ တွေကို အင်္ကျီပေါ် ကနေ ပြီးတော့ ဆုပ်နှယ်နေပြီ။ ကျမ လည်း စိတ်တွေ အတင်းထလာပြီ ဆိုတော့ သူ့လျှာကြီးကို အတင်း စုပ်နေမိတယ်။ သူ့လက်တွေက ကျမ ဒရက်စ်ကို ခါးပေါ် အထိ လှန်တင်ပြီးတော့ ကျမ ပင်တီလေးကို ဆွဲချွတ်ချလိုက်တယ်။ နောက်တော့ ကျမ စောက်ဖုတ်လေးကို သူ့လက်ချောင်းထိပ်နဲ့ ပွတ်သတ်ပြီး စောက်စေ့လေးကို ပါ ဖိပွတ်နေတယ်။
“အင်း….ရှီးးးးးး ကျွတ်စ်..”
ကျမ ညှသံလေး နဲ့ ငြီးနေတုန်းမှာပဲ သူက ကုတင်ပေါ် တက်ပြီး ကျမ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ ဒူးထောက်လိုက် တယ်။ ဘယ်အချိန်ထဲက ပုဆိုးနဲ့ အတွင်းခံ ချွတ်ခဲ့လိုက်သလဲ မသိဘူး ၊ ကျမပေါင်ကြား ရောက်တော့ သူ့လီးကြီးက အလံတိုင်ကြီးလို ထောင်နေပြီ။ ဦးလတ်က ကျမ ပေါင်နှစ်လုံးကို ကားသွားအောင်၊ သူ့ဒူးနှစ်လုံးနဲ့ မ ပြီး တွန်းလိုက်တယ်။ ပြီးမှ သူ့လီးကြီးကို လက်တဖက်နဲ့ ကိုင်ပြီး ကျမ စောက်ဖုတ်ဝလေးကို တေ့ လိုက်တယ်။ ကျမစောက်ဖုတ်လေးက စောက်ရည်တွေ ရွဲအိုင်နေပြီလေ။ ဒါတောင်မှ ဦးလတ် လီးကြီးက တုတ်တော့ ကျမ စောက်ဖုတ်ကို တင်းကျပ်နေအောင်ကို ခံစားရတယ်၊
“အ..ဖြည်းဖြည်း ဦးလတ်..ပြဲ..ပြဲ သွားမယ်..အီးးးးး ရှီးးးးးး ကျွတ်စ်..ကျွတ်စ်..”
“မပြဲ ပါဘူး သမီးစိမ်း ရဲ့ ဦးလတ် လုပ်တတ်ပါတယ်၊ စိတ်ကို လျှော့ထား..အား သမီးစိမ််း စောက်ဖုတ်က လည်း အရည်တွေကို ရွဲအိုင်လို့ပါလား၊ အကောင်းဆုံးပဲ”
ဦးလတ် ကလည်း ကျွမ်းပါတယ်၊ သူ့ဒီလီးကြီး နဲ့ အတွေ့အကြုံ ဘယ်လောက်များနေပလဲ မသိပါဘူး ၊ တလက်မ ချင်းကို သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်နဲ့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ချော့သွင်းတယ်။ ကျမ အဖုတ်ထဲ နဲ့ ရင်ထဲမှာတော့ နင့်ကနဲ နင့်ကနဲပဲ၊ ကျမ အသံအကျယ်ကြီး ထွက်ပြီးကို ငြီးမိတယ်။
“ဖျစ်…ဗျစ်…ဖွတ်..”
“အိ..အိ..အီးးးးးးးရှီးးးးးး ”
နောက်တော့လည်း သူ့လီးကြီးက တဆုံးထိကို ဝင်လာခဲ့တော့တယ်။ ကျမ အဖုတ်ခေါင်းထဲမှာကို ပြည့်ကျပ်လို့ ပေါ့၊ ဦးလတ် က သူ့လီးကြီးကို ကျမ စောက်ခေါင်းထဲ စိမ်ထားပြီးတော့ ကျမ မျက်နှာ ကို ဇိမ်ခံပြီး ငုံ့ကြည့် ရင်းက ဖရို ဖရဲ ဖြစ်နေတဲ့ ကျမ မျက်မှန်ကို ချွတ်ပြီး ဘေးကို ချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျမ ပါးလေးကို လာရက်တယ် နာခေါင်းထိပ်ကို လည်းလာရက်တယ်။ ပြီးမှ နူတ်ခမ်းကို တအားစုပ်တယ်။ ကျမလည်း ပြန်စုပ်ပေးတာပေါ့။ ကျမ စောက်ခေါင်းထဲ ကလည်း အရည်တွေ တစိမ့်စိမ့် ထွက်လာ လို့ သူ့လီးမာမာ ကြီးက စလှုပ်ရှားလာတယ်။ သူက ဖြည်းဖြည်း နဲ့ မှန်မှန်လေး ဆောင့်လိုးပေးတယ်။ အရသာက တော့ ကောင်းလိုက်တာ လို့ပဲ ပြောရတော့ မယ်။ သူ့ဘိုက်ကြီးကတော့ ကျမ ဘိုက်ကလေးကို လာလာ ဖိနေတယ်။ နောက်တော့ သူက ထိုင်ရက် အနေအထားကို ပြောင်းလိုက်ပြီး ကျမပေါင်နှစ်လုံးကို ကိုင်ပြီး ဆောင့်လိုးတယ်။ လီးကြီးက အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ ဝင်လိုက်ထွက်လိုက် အရှိန်ရလာတယ်။
“ဖွတ်…ဖတ်…”
“အားးးး အိးးးးး”
သူ့ဆီက လည်း ကျမလိုပဲ ငြီးသံ ထွက်လာတယ်။ ကျမတို့ နှစ်ယောက်စလုံး အရှိန်ရလာကြပြီး တော့ တဖုံးဖုံးဆော်ကြတာ သူ့လီးကြီး ကျမ စောက်ခေါင်းထဲ ဖေါင်းပွလာတာ ခံစားလိုက်ရပြီး လရည်ပူပူနွေးနွေးတွေလည်း ပန်းထည့်လိုက်ရော၊ ကျမ လည်း တကိုယ်လုံးတုံခါပြီး ကာမ ဆန္ဒအထွတ် အထိပ်ကို ရောက်သွားရပါတော့တယ်။
“အားးးးးး ဦးလတ်ပြိးးးးးးးပြီးးးးးပြီ….အိုးး”
“သမီးးးလည်း းးးးပြီးးးးးးပြီးးးးးးးးးး အီးးးးးး”
ကျမတို့ နှစ်ယောက်သား တယောက်ကို တယောက် တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဖက်ထားကြရင်းနဲ့ ခေတ္တ ငြိမ်သွားကြပါတယ်။ အခု အချိန်ထိ ဦးလတ် က အင်္ကျီမချွတ်ရသေးပဲ အောက်ပိုင်းမှာသာ ပုဆိုးဘောင်းဘီ မရှိသလို ကျမ လည်း အဝတ်အစား အပြည့်အစုံပဲ ရှိပါသေးတယ်။ ကျမဒရက်စ်ကသာ ခါးအထိလန်တက်နေပြီး ပင်တီကတော့ ဘယ်ရောက်နေပလဲ မသိပါ။ အဝတ်ဗလာဖြစ်နေတဲ့ ကျမတို့ ကိုယ်အောက်ပိုင်း နှစ်ခုကသာ ဆီးခုံ ခြင်း ထိကပ်လို့ နေနေကြတာပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ နှစ်ယောက်စလုံး အသက်ရူတာ ပုံမှန် ဖြစ်သွားတော့မှ ဦးလတ်က၊
“ကောင်းလိုက်တာ သမီးစိမ်းရယ်၊ ဒီတရုပ်မဆရာဝန်မလေးကို ဦးလတ်လိုးချင်နေတာ ကြာလှပါပြီ၊ ခုမှ ပဲ ဦးလတ် ဆန္ဒပြည့် ရတော့တယ်”
“သိသားပဲ ဦးလတ် မျက်လုံး ကြီးတွေက သမီးကို စိတ်ကူးနဲ့ လိုးနေတယ်ဆိုတာကို ဟွန့်”
အခန်း ၃၅။ မြယမုံစိမ်း
ကျမတို့ နှစ်ယောက် တယောက်ကို တယောက် ဖက်ပြီး ပြီးခဲ့တဲ့ အရသာကို ဇိမ်ခံနေတုံး ကျမ ဆလင်းဘက် ထဲက ဖုံးက တောင် ကနဲ နိုတီသံကြားလိုက်ရတယ်။ ဦးလတ်က ကျမကို ပွေ့ချီလာရင်းက ကျမ အိတ်ကို ပါ ယူလာပြီး ကုတင်ဘေးက စားပွဲလေးပေါ် တင်ထားတာကိုး။ ကျမက ကိုယ်အပေါ် ပိုင်းကို ပဲ လှည့်ပြီး ဆလင်းဘက်ထဲ လက်နိူက်လို့ ဖုံးကို ပွတ်ကြည့်လိုက်တယ်။ မောင့်ဆီက မက်ဆေ့၊
…စားပြီးပြီလား…
တဲ့ ၊ မောင့်ရဲ့ အဓိပ္ပါယ် နှစ်ခွ နဲ့ မေးခွန်းကြောင့် ကျမ ပြုံးလိုက်မိတယ်။ ဦးလတ်ကိုလည်း မောင့်ဆီက လို့ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်တော့ ဦးလတ်က ကျမ စောက်ဖုတ်ထဲက သူ့လီးကို ဆွဲထုတ် ပြီး ကုတင်အောက် ဆင်းလိုက်တယ်။
“မင်းရဲကိုကို ပြန်လာတော့မှာလား”
လို့ မေးတယ်၊ ကျမလည်း မောင့်ကို တယောက်ထဲ အပြင်မှာ မနေစေချင်တာရယ်၊ မောင်ချောင်းခြင်တဲ့ ဆန္ဒလည်းပြည့်သွားအောင်လုပ်ပေးမယ်လို့ တွေးပြီး၊
“အင်း သူလာနေပြီ လမ်းမှာ”
လို့ ပြောလိုက်တယ်။
“သမီးစိမ်းကို လိုးလို့မဝသေးဘူးကွာ”
“မောင် အိပ်ပျော်သွား ရင် သမီး ဦးလတ်အခန်းကို လာခဲ့မယ်၊ ခုတော့ အနံ့အသက်တွေ နဲ့ ချွေးတွေ ကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်လိုက်ဦးမယ်၊ မောင်မရောက်ခင်”
“အင်း ကောင်းတယ်၊ ဦးလတ် စောင့်နေမယ်နော် တရုပ်မလေး”
‘အင်းပါ ဦးလတ်ကလည်း”
ဦးလတ် ထွက်သွားတော့မှ မောင့်ကို မက်ဆေ့ပြန်ရိုက်ပေးလိုက်တယ်။
“တခါပြီးသွားပြီ၊ မောင်ပြန်လာခဲ့တော့၊ မောင်ပြန်လာပြီးမှ သူ့အခန်း မ သွားလိုက်မယ်၊ မောင် ချောင်းခြင်တယ် ဆိုလို့”
“ကောင်းတယ် မ၊ မောင် ရောက်တော့မယ် ”
…..
မောင် ရောက်လာတော့လည်း အရက်မူးလာသည့်ပုံဖြင့် ဦးလတ်နှင့် ခနစကားပြောပြီး အိပ်ချင်ပြီ မနက်ကျ မှ အေးဆေး ပြောရအောင် ဆိုပြီး အိပ်ခန်းထဲ ဝင်ခဲ့ကြတယ်။ မောင်က ဦးလတ် နဲ့ အဖြစ်အပျက်ကို အသေးစိတ် မေးပြီး စိတ်တွေ ကြွလာတော့ ကျမ ကို အတင်း တက်လိုးတော့တာပဲ။ ဦးလတ် ရဲ့ လီးတုတ်တုတ် ကြီး နဲ့ လိုးပြီးကာစ ဆိုတော့ မောင့်လီး က ချောင်တောင်တောင်လို ဖြစ်နေရတယ်။ မောင်က တော့ အားရပါးရ ဆောင့်လိုးပြီး ခနလေး နှင့် ပြီးသွားတယ်။ ဘယ်အချိန်ထဲက လီးက တောင်နေသလဲ မသိ။ ခစ်ခစ်။ ကျမ တို့ ခနနားနေကြပြီး တော့မှ မောင်က ပြောတယ်။ ဦးလတ်ကို ပေးထားတဲ့ အခန်းက ညီညီ အခန်း နဲ့ ကပ်ရက်၊ သူ ညီညီ့ အခန်းက သွားချောင်းမယ်လို့ ပြောတယ်။ အဲဒါ ကျမတို့ နှစ်ယောက် ခြေဖြားထောက်ပြီး အခန်းထဲက ထွက် ညီညီ့ အခန်းကို ဝင်ကြတယ်။ ဦးလတ် က ခရီးပန်းတာရယ် သူသောက်ထားတဲ့ အရက်တွေရယ်၊ ကျမကို တချီလိုးထားတာရယ်ကြောင့် ထင်တယ် အိပ်ပျော်နေတာ၊ ဟောက်သံတောင် အကျယ်ကြီးကြား နေရတယ် ခစ်။
ညီညီ့အခန်း ထဲ ဝင်လိုက်တော့ ညီညီ့ ကုတင်က ဦးလတ် အိပ်တဲ့ အခန်း နဲ့ ခြားထားတဲ့ နံရံ နဲ့ ကပ်နေတယ်။ နံရံ မှာ အပေါက် ရှာမတွေ့ဘူး။ အဲဒါနဲ့ ချိတ်ထားတဲ့ ပြက္ခဒိန် တခုကို ဖယ်လိုက်တော့မှ တဖက်က အလင်းရောင် ဝင်လာတာတွေ့တယ်။ ညီညီ တမင်ဖေါက်ထားတာနေမယ်။ တဖက်ခန်းကို ဧည့်သည် စုံတွဲတွေ လာရင် ဒါမှ မဟုတ် ကောင်မလေး တွေ လာတည်းရင် ချောင်းဖို့ ဖေါက်ထားတာပဲ ဖြစ်မယ်လို့ တွေးမိလိုက်တယ်။ အဲဒါနဲ့ တခြား မော်ဒယ်ပိုစတာ တွေ ချိတ်ထားတာတွေပါ လိုက်လှန် ကြည့်လိုက်တော့ အပေါက် သုံးပေါက်လောက်တွေ့ တယ်၊ အဟီး အဲဒီအပေါက် တွေက လျှောက်ကြည့်လိုက်ရင် ဟိုဘက်တခန်းလုံးကို နေရာမလပ် မြင်နိုင်တာပဲ။ ခွေးမသားလေး ငါ့အိမ်ကို ဖျက်ဆီးထားတယ်လို့ မောင်က တိုးတိုးလေး ပြောပေမဲ့ မျက်နှာက တော့ ပြုံးဖြီးဖြီး ပေါ့ ခိခိ၊ ကျမ ကို ပါးကလေး ရွှတ်ကနဲ နမ်း လိုက်ရင်း၊
“ကဲ မ ကြိုက်သလိုသာ သောင်းကျမ်း ပေတော့ မောင်ရှိနေတယ်လို့ သဘောမထားနဲ့တော့”
“ဟွန့် မ က မောင်ချောင်းနေတယ် ဆိုတာ သိရတော့ ပိုတောင် ထန်လာသေးတာကို ခစ်”
“အာ့ ဆိုလည်း မောင့် ကို ရှိုးနေတယ်လို့ သဘောထားလိုက်တော့ ကဲ သွားတော့”
ကျမ လည်း မောင့်ကို ညီညီ့ အခန်းမှာ ထားခဲ့ပြီး အခန်းတံခါးကို ပြန်ပိတ်လို့ ဦးလတ် အခန်းတံခါးကို အသာတွန်းဖွင့် ဝင်လာခဲ့လိုက်တယ်။
ကျမ က အခုတော့ ညအိပ် ဂါဝန် ကြိုးတချောင်းပုခုံးပေါ် မျှင်မျှင်လေး ပဲ ရှိပြီး အောက်က အရှည်က ပေါင်လည် လောက်သာ ရောက်တဲ့ ပိုးသား ပန်းနု ရောက်ကလေး ဝတ်ထားတယ်။ အောက်မှာဘရာ၊ ပင်တီ ဘာမှ မဝတ်ထား ဘူး။ ဦးလတ်အခန်းထဲရောက်တော့ ကုတင်ခေါင်းရင်းက မီးလုံးလေး ပဲ ဖွင့်လိုက်တယ်၊ မီးချောင်းကြီးတော့ ထိန်လင်းအောင် မဖွင့်တော့ဘူး။ ဒီလောက်ဆိုရင် တောင် မောင် ကျမတို့ကို သေခြာ မြင်နေရပါပြီ။
ကုတင်ပေါ် မှာ ပက်လက်ကြီး အိပ်ပျော် ကြီး တခေါခေါ ဟောက်နေတဲ့ ဦးလတ်ရဲ့ ခြေရင်းဘက်က နေ တက်လိုက်တယ်။ သူ့ရဲ့ ရော့ရိ ရော့ရဲ ဖြစ်ပြီး ပြေနေပြီ ဖြစ်တဲ့ ပုဆိုး ခါးပုံစ ကနေ အောက်ကို အသာဆွဲချလိုက်တယ်။ လမွှေးတွေ အထူကြီးနဲ့ လီးညိုညို ကြီး ပေါ် လာတယ်။ လီးကြီးက ပျော့ နေတာတောင် တော်တော်လေး တုတ်ပြီး ရှည်သေးတယ်။ ဒစ်ဖူးကလည်း ခရမ်းရောင်ကြီး၊ မီးရောင်အောက်မှာ ပြောင်ထနေတယ်။ ဂွေးဥကြီး နှစ်လုံးက လည်း တွဲကျ နေတယ်။ သူ့လီးတန်ကြီးကို ကျမ လက်ကလေးနဲ့ ဖွဖွလေး ကိုင်ပွတ်ပေးရင်း ဂွင်းထုပေးနေတော့ နည်းနည်းချင်း မာလာတယ်။ ကျမ ခေါင်းငုံ့ပြီး သူ့လီးထိပ် အကွဲကြောင်းလေးကို လျှာကလေးနဲ့ ထိုးပြီးဒစ်ဖူး ကားကားကြီးကို ရက်လိုက်တော့ လီးကြီးက လှုပ်လာတယ်။ အသက်ရူသံလည်း နည်းနည်း ပြောင်းလာတယ်။ ဟောက်သံကတော့ ပျောက်သွားပြီ၊ ကျမ ပါးစပ်ကို ဟလို့ သူ့လီးဒစ် ကြီးကို ငုံလိုက်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း သကြားလုံး စုပ်သလို စစုပ် ပေးတော့ သူ့ဆီက ငြီးသံလေး နဲ့ အတူ လှုပ်ရှားလာတယ်။
“ဟင် ..သမီး.. သမီးစိမ်းလား”
“အွန်း”
ကျမ ပါးစပ်ထဲ မှာ သူ့လီးကြီး ငုံထားတာမို့ စကားပြန်ပြောလို့ မရဘူး။ သူ့လီးကြီးကတော့ ချက်ခြင်းမာတောင်လာတယ်။ သူက ကျမ ဆံပင်တွေကို ပွတ်ပေးရင်းနဲ့၊
“အား သမီးစိမ်း က လီးစုပ်တာလည်း ကျွမ်းတာပဲ၊ အဟီး မင်းရဲကိုကို ကိုတောင် မနာလိုတော့ဘူး”
“အွန်းအွန်း..ပြွတ်စ်ပြွတ်စ်”
ကျမက နူတ်ခမ်းကို သူ့လီးတန်ကြီးမှာ တင်းတင်း စေ့လို့ ခေါင်းကို အနိမ့်အမြင့် လုပ်ရင်း ပါးစပ်နဲ့ ဂွင်းထုပေးနေလိုက်တယ်။ သူ့လီးကြီး က တစတစ နဲ့ တဖြည်းဖြည်းဖောင်းကား ကြီးထွားလာလိုက်တာ ကျမပါးစပ်မှာ ပြည့်လျှ့ပြီး အတန်ရဲ့ တဝက်တောင် အထဲ မဝင်တော့ဘူး အာဂေါင်ကို လာထိုးထိုး မိနေလို့။ ဦးလတ်က ထထိုင်လိုက်ပြီး ကျမ ကိုယ်လေးကို ဆွဲထူလိုက်တယ်။ ကျမ ပါးစပ်ထဲက သူ့လီးကြီးက ပလွတ်ကနဲ ထွက်သွားတယ်။
“သမီးစိမ်း ဦးလတ် သမီး ပါးစပ်ထဲ မပြီးချင်သေးဘူး၊ သမီးကို လိုးရတာ မဝသေးဘူး”
ကျမပါးစပ်ထဲက ကျွတ်သွားတဲ့ သူ့လီးကြီးက အလံတိုင်ကြီးလို ထောင်မတ်နေတယ်။ ကျမ ရဲ့ တံတွေးတွေနဲ့ မီးရောက်အောက်မှာ ရောင်ပြန်လက်နေတယ်။ ဦးလတ်က ကျမ နူတ်ခမ်းလေးကို ငုံ့နမ်းလိုက်ပြီး၊
“ဦးလတ် သမီးစိမ်း စောက်ဖုတ်လေးကို ရက်ချင်တယ် .. သမီးစိမ်းရဲ့ စောက်ရည်တွေကို အရသာခံချင်တယ်”
“ရက်ပေါ့ ဦးလတ်ကို ဘယ်သူက မလုပ်နဲ့ ပြောလို့လဲ ခစ်ခစ်၊ သမီးတို့ တယောက်ဟာ တယောက် တပြိုင်ထဲ လုပ်လို့ရတာပဲ ဆစ်စတီနိုင်းတာပေါ့”
“အင်း ဟုတ်တယ် ကောင်းတယ်လာ ဦးလတ်ပေါ် ပြောင်းပြန်တက်ခွလိုက်”
ကျမ လည်း ဝတ်ထားတဲ့ နိုက်တီကို ဆွဲချွတ် ဘေးကို ပြစ်ချလိုက်ပြီး၊ ဦးလတ်အပေါ် ပြောင်းပြန်ခွတက်လိုက်တယ်၊ ဦးလတ်ရဲ့ နံဘေး တဖက်တချက်မှာ ဒူးထောက်ပြီး ဖင်ဘူးတောင်းထောင်ငုံ့လိုက်တော့ ဦးလတ် ရဲ့ မာတောင်နေတဲ့ အလံတိုင်လီး ကြီးက ကျမ မျက်နှာ ရှေ့တည့်တည့် မှာ၊ ဦးလတ်က ကျမ ဖင်ကို နည်းနည်း ဖိချလိုက်တော နွေးစို တဲ့ သူ့လျှာကြီးက ကျမ စောက်ဖုတ်ပေါ် တည့်တည့် ကို ရက်မိတယ်။ ဦးလတ်မျက်နာ က ကျမ ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲ မှာ မြုတ်နေပြီမို့ ကျမက မောင် ချောင်းနေတဲ့ နံရံကို လှမ်း ပြုံးပြရင်းက ဦးလတ် လီးကြီးကို လက်တဖက် နဲ့ တချက်နှစ်ချက် ဂွင်းတိုက် ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးမှ ငုံ့ပြီး အားရပါးရ စုပ်ပေးလိုက်တယ်။ ဦးလတ်က လည်း ကျမ စောက်ဖုတ် တွေ ပေါင်အတွင်းသားတွေ၊ ဖင်ဝလေးပါမကျန် အကုန်ရက်ပေးတယ်။ လျှာကြီးနဲ့ လည်း စောက်ဖုတ်ထဲ ထိုးထည့်တယ်။ စောက်စေ့ကို လည်း သူ့လက် နဲ့ ဖိချေတယ်၊ ကျမ တို့ နှစ်ယောက် အရှိန် ရလာကြတော့ မောင် ချောင်းနေတာကို မေ့သွားတယ်။ ဦးလတ်လီးကြီးကို အာဂေါင်ထဲ ဝင်နိုင်သလောက်ထည့်ပြီး စုပ်ပေးတယ်။ နှစ်ယောက်စလုံး အားရပါးရ ပုလွေ၊ဘာဂျာ ဆွဲပြီးကြတော့ သွေးတွေ ဆူလာပြီ တကယ့် လိုးပွဲ ကို စချင်လာပြီ။
ကျမ ဦးလတ်ကိုယ်ပေါ် မိုးပြီး မတ်တပ်ရပ်ရာကနေ ဦးလတ်ဘက်ကို မျက်နှာလှည့်လိုက်တယ်။ ဦးလတ်လီးကြီး ရှိတဲ့ နေရာကို ချိန်ပြီး တဖြည်းဖြည်းထိုင်ချတယ် လီးကြီး ပေါင်နားထိုးမိမှ လက်နဲ့ ထိန်းပြီး စောက်ဖုတ်ဝကို တေ့ ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ တခါထဲ ဖင်ထိုင်ချလိုက်တယ်။
“ဖြွတ်…ဗျစ်..ဖလွတ်”
“အ…..”
လီးကြီးက တင်းတင်းကျပ်ကျပ် တိုးဝင်လာလို့ ကျမ နည်းနည်းလေးတော့ လန့်သွားတယ်။ အထဲမှာတောင် နည်းနည်း အောင့်သလို ဖြစ်သွားတယ်၊ လီးကြီးက အဆုံးထိ ဝင်သွားတော့ အသာလေး ငြိမ်ငြိမ် ခနထိုင်နေလိုက်ရတယ်။
“သမီးစိမ်း အောင့် သွားလား”
“အင်း..ဦးလတ် ဟာကြီးက အရမ်းတုတ်ပြီး ရှည်တာကိုး”
“အင်း ဖြည်းဖြည်း ချင်းပေါ့ သမီးစိမ်းရယ်။ အလို တုတ်ပြီး ရှည်တော့ သမီးစိမ်းက မကြိုက်ဘူးလား”
“မပြောတတ်ဘူး။ တခါမှ တော့ အဲလောက်ကြီးတဲ့ လီးနဲ့ မခံဖူးဘူး”
ကျမလည်း စောက်ဖုတ်ထဲက အနာ နည်းနည်း သက်သာတာနဲ့ ဒူးကို မွေ့ယာပေါ် အားပြု ပြီး ဖင်ကို ကြွလိုက်တော့ လီးကြီးက အပြင်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ထွက်လာတယ်၊ ပြန်ထိုင်ချလိုက်တော့ လီးကြီးက စောက်ဖုတ်ထဲ ပြန်တိုးဝင်လာတယ်။ ကျမ လက်နှစ်ဖက်က ဦးလတ် ရင်ဘတ်ပေါ် ကို ထောက်ထားတယ်။ ဦးလတ်က ကျမ နို့တွေကို သူ့လက်တွေနဲ့ လှမ်း ဆုပ်နှယ်ရင်းက အောက်ကနေလည်း ဖင်ကော့ပြီး ပြန်ဆောင့် တယ်။
“ကောင်းလိုက်တာ စိမ်းရယ် စောက်ဖုတ်သားလေးတွေက နူးညံ့နေတာပဲ”
“အား ..ရှီးးးးး ကျွတ်စ်ကျွတ်စ်..ဦးလီးးကြီးးကလည်း ကျပ်ထုတ်နေတာပဲ အားးးး”
“အီးးးး ဦးလည်း ကောင်းတယ် အိုးးးးအိုးးးး”
“ဖတ်..ဖတ်…ဖုတ်…ဖုတ်..”
ကျမလည်း အပေါ် ကဆောင့်ရင်းနဲ့ နည်းနည်း ညှောင်းလာတယ်၊ ကျမ နှေးသွားတာ တွေ့လို့ အရှိန်ရနေတဲ့ ဦးလတ်က လီးကို မချွတ်ပဲ ထထိုင်ရင်း ကျမ ကို ပက်လက်ဖြစ်အောင်လှဲပြီး သူက အပေါ် ကမှောက်ရက် ပြန် နေလိုက်တယ် ပြီးမှ သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို ကျမ နံဘေးမှာ ထောက်လို့ ကိုယ်အပေါ် ပိုင်းကို ကြွ အောက်ပိုင်း ဒူးမွေ့ယာမှာ ထောက်ပြီး အားပြင်းပြင်း နဲ့ ဆောင့်လိုးတာ၊ အချက်ပေါင်း သုံးလေးဆယ်လောက်မှာ ကျမလည်း အကောင်းဆုံးကို ဖြစ်သွားပြီး အော်ဟစ် ငြီးမိတယ်။
“အားးးးးး ကောင်းးးးးလိုက်တားးးးအီးးးးးးး ဦးးးးးးးး ရယ်းးးးး”
ကျမ ပြီးသွားမှန်းသိလို့ သူလည်း စိတ်လျော့လိုက် သလားမသိ လရည်တွေ ကျမ စောက်ခေါင်းထဲကို တဖြွတ်ဖြွတ်နဲ့ ပန်းဝင်လာပါတော့တယ်။
………..
အခန်း ၃၆။ မြတ်ဝတ်ရည်
“ဟေး စိမ်း လား ပြော ဒီမှာနော် တို့ ကြားထားတယ် စိမ်း လက်နက်ကြီးနဲ့ မိထားတယ် ဆိုတာ ခစ်ခစ်”
“ခစ်ခစ် မမဝတ်ရည် ကလည်း စိမ်းက ပြောမလို့ ဟာကို ဘယ်သူ ပြောလဲ မောင်လား”
“အင်း ပေါ့ ဘယ်သူ ပြောရမလဲ ဟဟ”
“ဟွန်း နော် မောင် က ကိုယ့် မိန်းမ အကြောင်းကို တခါထည်း သူ့ စော် ဆီ ချက်ချင်း သွားသွား သတင်း ပို့တယ်”
“ခစ်ခစ် အိမ်က လူကြီး လည်း အတူတူပါပဲ ကွာ၊ စိမ်း ဆိုရင် တခါထဲ သားမေ့ မယားမေ့”
“ခစ်ခစ်”
“ခစ်ခစ် အိမ်က လူကြီး မသိသေးတဲ့ ကိစ္စ စိမ်းကို ပြောမလို့ ဒီနေ့ ဆုံမလား”
“ရတယ်လေ မမဝတ်ရည်၊ စိမ်း ဆေးခန်း ဒီနေ့ နေ့တဝက်ပဲ၊ မမဝတ်ရည်တို့ ရုံးပိတ်တယ်မလား၊ ကိုကို ကရော”
“အမလေး စိမ်း ရဲ့ ကိုကို မမဝတ်ရည် ရဲ့ လင်ကြီးကတော့ ဒီနေ့ သူတို့ ချိန်းပွဲရှိလို့တဲ့ ဂေါက်သွားရိုက်နေပြီ၊ ပြီးရင် ဘီယာဝိုင်း ရှိတယ်တဲ့၊”
“ဟုတ်လား မောင်လည်း ပါမယ်ထင်တယ်၊ သူလည်း အဲလိုပဲ ပြောသွားလို့”
“အိုကေ စိမ်း ဆေးခန်း ပြီးတဲ့ အချိန်လောက် မမ လာခဲ့မယ်၊ ပြီးမှ တနေရာ သွားစားတာပေါ့။”
ကျမ လည်း နာရီကြည့်လိုက်တော့ စောသေးတာနဲ့ တီဗီထိုင်ကြည့်ရင်း စိမ်းကို ပြောမယ့် အကြောင်းအရာတွေကို ခေါင်းထဲ ပြန်တွေးနေမိတယ်။ တကယ်တော့ စိမ်းနဲ့ ကျမ နဲ့ဟာ ဘယ်သူနဲ့ မှ မတူတဲ့ ရင်းနှီး မှုတွေ နဲ့ အရမ်းကို စည်းလုံး မိခဲ့ တယ်။ တော်ရုံ သူငယ်ချင်း ထက်လည်း ပို ညီအမ ထက်လည်း ပိုခဲ့ကြတယ် မဟုတ်လား။ သူ့ ယောက်ျား ကိုယ့်ယောက်ျား တောင် အလဲအလှယ်ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ အတူတူ လေးယောက်သား လည်း ဖြစ်ဖြစ် လိုးကြ ခံကြ နဲ့ တယောက်ကို တယောက် မနာလိုတာတွေ ဝန်တိုတာ တွေ မရှိ။ အဲလောက် အတွင်းကျကျ ခင်မင်ရင်းနှီး တဲ့ လူမျိုး တသက်မှာ တယောက်တောင် တွေ့ဖို့ မလွယ်ဘူး ဆိုတာ ကျမ တို့ သိကြ ပြီးသားလေ။ စိမ်းက သူ့ ယောက်ျားကို ၊ ကျမ က ကျမ လင်ကို တောင် မပြောချင်တဲ့ ကိစ္စ တွေ ကျမတို့ အချင်း ချင်း ပြောလို့ ရကြတယ်လေ။ တဦးကို တဦး အကြံပေး၊ တဦးကို တဦး တိုင်ပင်၊ လုပ်ဖြစ်ခဲ့ကြတာ။ အဲလို ပြောလို့ ကျမတို့ က ယောက်ျားကို ကြောက်တာ၊ သစ္စာ မရှိတာ၊ ကွယ်ရာမှာ မဟုတ်တာ လုပ်တာ တော့ မဟုတ်ဘူး။ တခါတလေ ကျတော့ လည်း အားနာတာ၊ ရှက်သလိုလို ဖြစ်မိတာ၊ သူများ ငါ့ ဘယ်လို ထင်သွားမလဲ တွေးမိတာ။ အဲလို မျိုးတွေ ကျတော့ ကျမ နဲ့ စိမ်း နဲ့ နှစ်ယောက် သား အချင်းချင်း တီးတိုး ပြောကြ တိုင်ပင် ဖြစ်ကြတယ်။
ခု စိမ်းကို ပြောမယ့် အကြောင်းအရာက ကျမ ယောက်ခထီးကြီး ဦးထူးသာ အကြောင်း။ မောင်တို့ ညီအကို မောင်နှမ ထဲမှာ မောင်က အကြီးဆုံး သူ့အောက်မှာ ညီ တယောက် ညီမ တယောက် ရှိတယ်။ ကျမ အဖေ အမေ က အခုထိ ကျမ ညီမတွေ နဲ့ နေနေကြတုန်း။ ကျမတို့ ခရီးသွားစရာ ရှိရင် ဖေဖေ တို့ အိမ် မှာသားကို သွားထားလို့ ရတယ်။ မောင့် ဘက်က ကျတော့ တမျိုး။ မောင့် မေမေ က ဆုံးသွားတော့ ဖေဖေ ဦးထူးသာ က တယောက်ထဲ ၊ သားသမီးတွေက လည်း အိမ်ထောင် တွေနဲ့ ဖြစ်ကုန်ကြပြီ ဆိုတော့ ကိုယ့် အိမ်နဲ့ ကိုယ်နေတယ်။ အငယ်ဆုံး ကျမ ယောင်းမ တယောက်ပဲ အပျိုကြီး ကျောင်းဆရာမ၊ အဲဒီ ယောင်းမ ကလည်း ယောက်ခထီးကြီးကို တောက် လျှောက် မပြုစု နိုင်ဘူး ဆိုတော့၊ အဖိုးကြီးက သားသမီး သုံးယောက်အိမ်ကို တအိမ် လေးလ စီခွဲနေတယ်။ အဲတော့ ကျမ တို့ အိမ် လည်း တနှစ်မှာ လေးလ လောက် သူလာနေတာပေါ့။ ဟိုးအရင် က တော့ ဒီလိုပဲ ဘာမှ မထူးခြား နေလာပေမဲ့ ၊ နောက်ပိုင်း ကျတော့ ကျမ ရဲ့ အနေအထိုင် အလေ့အကျင့် စိတ်ထားတွေက မင်းရဲကိုကို တို့ စိမ်းတို့ လင်မယားနဲ့ တွေ့ပြီးတော့ လုံးဝ ပြောင်းသွားတယ်။ နေတာ ထိုင်တာလည်း ပိုပွင့်လင်း ပြီး အဝတ်အစား ဆိုလည်း အရင်ကလို ထူကြီးထည်ကြီး မဝတ်တော့ဘူး။ အိမ်နေရင်း ဆို ပိုဆိုးတယ်။ အဲလို အစက ရိုးရိုး နေလာပြီးမှ ခု အဝတ်အစား အနေအထိုင်ပြောင်းလဲ သွားလို့များလား။ ဒါမှ မဟုတ် စားရလေ ငတ်လေ ဆိုတဲ့ စကားလို လိင်ကိစ္စ မှာ ပွင့်လင်း သွားတော့ အရာရာကို လိင် မျက်စေ့ နဲ့ ပဲ ကြည့်မိလို့လား မသိ။ နောက် ပိုင်း ဖေဖေဦးထူးသာ ကျမ တို့ အိမ် လာနေတဲ့ အချိန်တွေမှာ အပြောင်းအလဲ လေးတွေ သတိထားမိလာတယ်။
တကယ်တော့ ဖေဖေဦးထူးသာ က အခု ခြောက်ဆယ် ရှိပြီ ၊ ငယ်ငယ်ကတည်းက အလုပ်လုပ်ခဲ့လို့ လုပ်သက် နဲ့ ပင်စင် ယူခဲ့တာ၊ အသက်ပြည့်အောင် အလုပ်လုပ်ဖို့ စိတ်မပါတော့လို့ လို့ ဆိုတယ်။ နောက် သူများ အဖိုးကြီးတွေလို ချည့်နှဲ့နှဲ့ ယိုင်တိုင်တိုင် ဘိုက်ရွဲ မဟုတ်ဘူး။ သန်သန်မာမာ ကြီး။ ငယ်ငယ်တုန်းက အားကစား လိုက်စား ခဲ့လို့ ဆိုတယ်။ အဲဒါထားပါတော့ ဘာအပြောင်းအလဲ လဲ ဆိုတော့ ကျမ ထမီသား ပျော့ ပျော့ လေး ဝတ်တာတို့ ဘလောက်စ် အောက်မှာ ဘရာ မခံပဲ ဝတ်မိတာတို့ ကျရင် ကျမ ဘော်ဒီ ကို မသိမသာ ခိုးခိုး ကြည့်လာတယ်။ သူ့ ပုဆိုးအောက်က ဖုဖု ဖောင်းဖောင်းလည်း မကြာမကြာ သတိထား မိလာတယ်။ အထူးသဖြင့် ကျမတို့ ခြံထဲ ကျမက ပန်းပင်လေး ဘာလေး ညှပ်ဖြတ်လို့ သူလာကူလုပ်ပေးပြီး တယောက်နဲ့ တယောက် နီးနီး ကပ်ကပ် ဆို သူ ခါးကို ကိုင်းကိုင်း ထားရတာ သတိထားမိတယ်။
မောင့်ကို တော့ ဘယ်ပြောဖြစ်မလဲ သူ့အဖေ ကိစ္စကို ၊ ဒါပေမဲ့ လေ သိတယ်မလား ကျမ က အခု တစွတ်စွတ် စား နေသောက်နေရတော့ တမျိုး ပြီး တမျိုး ပြောင်းစမ်းချင်တဲ့ အာသီသ ချဥ်ချင်း ကလေးကလည်း တပ် ချင်တယ်။ အဲတော့ သူ့ရှေ့ မှာ ပိုပြီး ရှိုး လိုက်တယ်။ တခါတလေ လေ့ကျင့်ခန်း လုပ်မယ် ဆိုပြီး အသားကပ် ဘေင်းဘီ များ ဝတ်လိုက်ရင် နဂိုက ကောက်ပြီး ဖုလုံးနေတဲ့ ကျမ ဖင်လုံးကြီးတွေက ဖေဖေ ဦးထူးသာ မျက်လုံးတွေ ကြမ်းပြင်ပေါ် က လိုက်ကောက်ရတော့မဲ့ အတိုင်းပဲ ခစ်ခစ်။ ကျမ စိတ်ထဲ မှာ စမ်းကြည့်ချင်လိုက်တာ ကျလိကျလိ ပဲ၊ ဒါပေမဲ့ မောင် ဘယ်လို များနေမလဲ ဆိုတာလည်း စဥ်းစား ရသေးတယ်။
အခု နောက်အပတ် ဆို သူ ကျမတို့ အိမ်နေရမဲ့ အလှည့် ရောက်ပြီလေ။ ခု စိမ်းက သူ့ ယောက်ျား ဦးလေး နဲ့ အိပ်လိုက်တယ် ဆိုတော့ ။ စိမ်း အတွေ့အကြုံ ကို သွားရည် ကျချင်တာရယ်။ သူဘယ်လို များ စည်းရုံးလိုက်သလဲ ဆိုတာရယ်ကို မေးကြည့်ဖို့ ပေါ့။ စည်းရုံးတယ် ဆိုတာ နှစ်ဖက်စလုံးပေါ့ သိတယ်မလား။ ကိုယ့်ယောက်ျား ကိုရော၊ ကိုယ်စား ချင်တဲ့ သားကောင်ကိုရောပေါ့၊
…………………………
“ဟေး စိမ်း ဘယ်လို လဲ ဒီနေ့ ဘာစား ချင်လဲ”
“ဟော့ပေါ့ ပဲ သွားစား ရအောင် မမဝတ်ရည်”
စိမ်းနဲ့ ကျမ တို့ စားနေကြဆိုင်ကို ပဲ သွားလိုက်ကြတယ်။ အဲမှာ စားကြ သောက်ကြရင်း နဲ့ စိမ်းရဲ့ အတွေ့အကြုံတွေကို အသေးစိတ် စပ်စု တာပေါ့။ ( အခန်း ၃၂။ မှ အခန်း ၃၅ -ရူ )
“အား မိုက်တာပဲ စိမ်းရယ်၊ ကိုယ်တောင် ဖီးတက်သွားပြီ ခစ်ခစ်”
“ခစ်ခစ်၊ ကဲ မမဝတ်ရည် ပြောမယ် ဆိုတာ ပြောပါဦး ဘာလဲ ဆိုတာ၊ ဘာမှန်း မသိခင်ကတည်းက စိမ်း စိတ်ဝင်စားနေပြီ”
ကျမ လည်း စိမ်းကို ယောက်ခထီး ကြီး အကြောင်း ပြောပြလိုက်တယ်။ စိမ်းက ပြုံးစေ့စေ့ နဲ့၊
“ခစ်ခစ် အဖိုးကြီးတော့ ငါ့ အမ အလှမှာ နစ်မျော နေရုံ မက ၊ ငါ့အမ ပေါင်ကြား မှာ နစ်မွန်း တော့မှာ မြင်ယောင်မိသေးရဲ့ အဟီးး”
“ခစ်ခစ် စိမ်းက လည်း၊ ဖေဖေ ဦးထူးသာ က အဖိုးကြီး မဟုတ်ပါဘူး”
“အမလေး ဟုတ်ကဲ့ပါ၊ ခစ်ခစ် မမဝတ်ရည် ကလည်း ဘာမှ တောင် မဖြစ်သေးဘူး သူ့ဘဲကြီး ဘက်က နာနေပြီ”
“စိမ်းနော် ခစ်ခစ် ကဲ အတည်ပြောနေတာ စိမ်းလို မောင့်ကို အရင် ဖွင့်ပြောပြီးမှ လှုပ်ရှား ရမလား၊ လှုပ်ရှား ပြီးမှ မောင်ရေ အဲလို တော့ ဖြစ်သွားပြီလို့ ပြောရမလား။ အဲဒါ အကြံပေးပါဦး”
“အင်း စိမ်းသာ ဆိုရင်တော့ မမဝတ်ရည် ယောက်ျား ကို အရင် ပြောလိုက်မယ်၊ မောင့်အဖေ က ကျမကို ဟိုစိတ်တွေ လာနေတယ်လို့ ၊ ကျမ ပေးလိုက်ရမလားပေါ့ ခစ်ခစ်”
“ခစ် အင်း အာ့ဆို သူက မအီမလည်ဖြစ်နေမှာစိုးလို့”
“တကယ်က သူ က မအီမလည် ဖြစ်နေရင် မောင်မကြိုက်ရင် ကျမ မလုပ်ပါဘူးပေါ့။ မောင် ခွင့်ပြုမယ်ဆိုရင်တော့ အဟိ ပေါ့၊ အဲလို မမဝတ်ရည် ဖွင့်ပြောလိုက်တော့ မမဝတ်ရည် လှုပ်ရှား လို့ ရအောင် သူလည်း ရှောင်ပေးလို့ ရတာပေါ့၊ ”
“အင်း စိမ်းပြောတာတော့ မှန်တယ်ဒါပေမဲ့ မမ မျက်နှာပူနေလို့ ခစ်”
“ဒီလို လုပ် မမ စိမ်းပြောလိုက်မယ်၊ မမ က မျက်နှာပူနေလို့ လို့ စိမ်းက မမကိုယ်စား ပြောပေးတာဆိုပြီး ”
“အင်း စိမ်း ပြောရင် စိမ်းရဲ့ ကိုကို က မီးသေ ပြီးသား ပါ ခစ်ခစ်၊ မမသိပါတယ်”
“မမဝတ်ရည်က လည်း အချင်းချင်းကို နောက်နေပြီ အဟီး ၊ ဒါနဲ့ မောင်ထွေး နဲ့ မြတ်သူရ တို့ နဲ့ ဖိုးဆမ်း ဖို့ရော”
“လုပ်မယ်လေ တို့ အဆင်ပြေတဲ့ တနေ့ ပေါ့”
“ငါ့ အမ ကတော့ ပန်းတွေနဲ့ ဝေ နေတာပေါ့လေ ခစ်ခစ်”
“စိမ်းလောက် တော့ မစွံပါဘူးနော် ဟဲဟဲ”
……………………………..
စိမ်း ဘယ် တုန်းက ဘယ်လို ပြောလိုက်သလဲ မသိပါဘူး မောင် က နောက်တနေ့ ညဘက် အိပ်ယာဝင်တော့ ကျမ ကို ကစ် တွေ ဘာတွေ ဆွဲပြီးတော့၊
“မိန်းမ ကို မေးစရာ ရှိလို့”
“ဟင် ထူးထူး ဆန်းဆန်း မောင် က စကားတွေ ဘာတွေ ခံလို့”
“အင်းလေ မိန်းမ ကလည်း ကိုယ့်ယောက်ျားကို ရှက်နေတာကိုး”
“ဘာရှက်လို့လဲ”
“စိမ်း ကပြောတယ် မိန်းမ ကို မောင့် ဖေဖေ က ချက် နေလို့ဆို”
“ဟာ အဲဒါတော့ ရှက်တာပေါ့၊ မောင့် ဖေဖေ က ဝတ်ရည် ဖေဖေ လိုပဲဟာ”
“အဲတော့ မိန်းမ က ဘာလဲ ဟို စိတ်မလာ ဘူးလို့ ဆိုလိုတာလား”
“အဲလို လည်း ဟုတ်ဘူးလေ ဟိုဟာ”
“ဘာဟိုဟာလဲ မောင့်ကို မျက်နှာပူနေတာလား ဟိုကိစ္စ ဖြစ်ရမှာ”
“ကောင်းပါ့ မလားလို့ မောင်ကလည်း”
“ကောင်းတာပေါ့ မိန်းမ စိတ်ပါရင် ဒူးသာဒူးပါ၊ မောင် ကလည်း မောင့်ဖေဖေ အထီးကျန်နေတာကို မကြည့်ရက် တာနဲ့ အတော်ပဲ၊ သူလည်း စိတ်ပျော် သွားတာပေါ့”
“တကယ်လား မောင် ကလည်း”
“တကယ်ပေါ့၊ ဘာ အကူညီလိုလဲ ပြော၊ မောင် ဘယ်လို ခွင်ဖန်ပေးရမလဲ”
“အာ မောင် ဂွင်ဖန်ပေးစရာ မလိုပါဘူး၊ မဖာသာ လှုပ်ရှားလို့ ရပါတယ်၊ ခစ် ဟောတော့ မျက်နှာပူစရာကြီး”
“ဘာမှ မျက်နှာ မပူနဲ့ မောင် ဝိုင်း ကူညီပေးမယ် ဟဲဟဲ”
“ဟင် မောင် ဟာကြီးက လည်း မာတောင် နေလိုက်တာ ကြောက်စရာကြီး ဟိဟိ”
“အင်း လေ မိန်းမ နဲ့ ဖေဖေ နဲ့ ဟာတွေးကြည့်ရင်း ဖီးတက်လာတာ၊ ခွိ၊ ယောက်ခမ ကြီးနဲ့ ချွေးမ ဇာတ်လမ်းတွေ ဟိုစာအုပ်တွေ ထဲမှာသာ ဖတ်ဘူးတာ ခုတော့ တကယ်တွေ့ရတော့ မယ် ခိခိ”
“ဟွန့် သူက လေ တကယ့် ကပ်ကိုးပဲ၊ သူ့ အဖေ နဲ့ ဆိုတာ တွေးပြီးတော့ တောင် သူ့ဟာကြီးက တောင်နေလိုက်တာ ပေါက်ကွဲတော့မဲ့ အတိုင်းပဲ”
“အင်း မိန်းမ မြန်မြန် ကုပေးတော့ နို့မို့ ဆို တကယ် ပေါက်ကွဲထွက်သွာမှာ ခိခိ”
“ဘယ်လို ကုပေးရမှာလဲ လိမ်ချိုးပေးရမှာလား ခစ်ခစ် လာခဲ့စမ်း ဒီကောင်ကြီး”
“အား ကောင်းလိုက်တာ မိန်းမရယ်”
အခန်း ၃၇။ မြတ်ဝတ်ရည်
မောင့် ဆီက ခွင့်ပြုချက် ရပြီး တာနဲ့ စိတ်က ပေါ့ သွား ပြီး လူက လည်း တဏှာသွေး တွေ တရှိန်းရှိန်းကို ထလာ သလိုပဲ။ ယောက်ခထီး ကြီးကို ဘယ်လို မြူဆွယ်ရမလဲ ဆိုတာ တချိန်လုံး တွေးရင်း လူက ထန်သထက် ထန် လာရတယ်။ ယောက်ခထီး ကြီး အိမ် မလာခင် ကတည်းက နေ့တိုင်း စိတ်တွေ ထ ပြီး မောင့် အပေါ် ကြမ်းကြမ်း တက်စီး နေမိလို့ မောင် ကတောင် အံ့သြယူရတယ်။
“ငါ့ မိန်းမ ကတော့ စံပဲကွာ၊ ခစ်ခစ်၊ ဖေဖေ့ကို ဟတ်အတက် ဖြစ် ပြီး တုံးကနဲ သေသွားအောင် တော့ မလုပ်လိုက် ပါနဲ့နော် ခိခိ ခု ယောက်ျား တောင် မနိုင်တော့ ဘူး။ မင်းရဲကိုကို ကို အကူ ခေါ် မှ ရတော့ မယ် ”
“ခစ်ခစ်၊ မောင် ကလည်း ”
“အင်း ငါ့ မိန်းမ အဲလောက် တောင် တက်ကြွ နေတာ မောင် ဘယ်လို ကူညီရမလဲ”
“အင်း မသိသေးဘူး လိုရင် ပြောမယ်”
မောင့် ကိုတော့ အဲလို ပဲ ပြောထားလိုက်သလို ကျမ ခေါင်းထဲ မှာလည်း ဘယ်လို တိုက်စစ်ဆင် ရမလဲ တွေး နေမိတယ်။ နောက်ဆုံး ကြံရာ မရတော့ စိမ်းကို ပဲ ဖုံးခေါ် မေးမိတယ်။
“စိမ်း ရေ မမ ကို အကြံပေးပါဦး ဦးနှောက်တောင် ပူနေပြီ အဟီး”
“မမဝတ်ရည်က လည်း ခစ်ခစ်၊ မမ ယောက်ျားကို တညလောက် ရှောင်ခိုင်းထားလိုက်၊ ပြီးရင် အဖိုးကြီးကို နည်းနည်း လေး အရှိန်ရအောင် ဘီယာလေး ဘာလေး တိုက်၊ မမ ကလည်း ခပ်ဟော့ဟော့ ဝတ် ပွတ်သီး ပွတ်သတ် သာ နေလိုက်၊ အဖိုးကြီး လီးမတောင်ပဲ မနေဘူး။ အဲတော့ လီးသာ တခါတည်း ကိုင်ပြီး မှုတ်ပေးလိုက် ခစ် လွယ်လိုက်တာ မှ ငှက်ပျောသီး အခွံနွာတာထက် ပိုလွယ်ဦးမယ်”
“ဟာ စိမ်း ကလည်း တော် ကြာ အဖိုးကြီးက ဟေ မင်း ဘာလုပ်တာလဲ ဘာညာ ဆိုပြီး ထပွက်နေရင်”
“မမဝတ်ရည် ကလည်း လုပ်ပြီ၊ မမဝတ်ရည် လို မျက်နှာ ဘော်ဒီ နဲ့ အရွယ်အစား ကို ဆိပ်ကွယ်ရာ မှာ ငြင်းမဲ့သူ ရှိရင် စိမ်း ကျွန်ခံလိုက်မယ် ကဲ ခစ်ခစ်၊ ပိုသေခြာစေချင်ရင် တော့ သူ့ ကို စပါးကပ်ဆူး က အမှုံ့တွေကို သူ စားမဲ့ သောက်မဲ့ ဟာတွေထဲ ထည့်ပေးထားလိုက်။ အဲဒီ ဆေးက စိတ်ကြွတာနဲ့ လီးက တောင်လာတာ၊ သူလီးတောင် နေရင် စိတ်ထနေပြီပဲ”
“အင်း အဲဒါတော့ မဆိုးဘူး ၊ မောင် ဝယ်ထားတဲ့ စပါးကက်ဆူး တွေ ရှိသေးတယ်။ သား ကို ပါ တနေရာပို့ မှ ရမယ် အာ့ဆိုရင်”
“အင်း မမ လင်ကြီးကို တော့ စိမ်းတို့ အိမ် လာအိပ်ခိုင်းလိုက်၊ မမသား ကို တော့ သူ့ အန်တီတွေ နဲ့ သွားထားလိုက် ပေါ့”
“အင်း ဟုတ်ပြီ စိမ်းပြောတဲ့ အတိုင်း စမ်းမယ် ကွာ”
“မမဝတ်ရည် တခုတော့ လုပ်ပေး”
“ဘာလဲ၊ မမ လက်တော့ ကို ဖွင့် ပြီး အိပ်ယာဘေးက စားပွဲပေါ် တင်ထားပေး၊ ပြီးရင် ဖေ့ဘုပ် မက်ဆေ့ဂျာ ကနေ ဗီဒီယိုကော ခေါ်ထားလိုက်၊ စိမ်းဘက်က အသံပိတ်ထားလိုက်မယ် ခိ”
“အဟီး၊ အင်း အဆင်ပြေရင် လုပ်ပေးမယ်”
……………………………
အဆင်ပြေချင်တော့ ဖေဖေထူးသာ ကျမတို့ အိမ်ရောက်နေပြီး တပတ်လောက် ကြာတဲ့ သောကြာနေ့ မှာ သားကို သူ့ အန်တီတွေ ဖြစ်တဲ့ ကျမ ညီမ တွေက လာခေါ် မယ်တဲ့ ။ သူတို့ စနေ ပဲခူးဘက် သွားကြမလို့ တဲ့၊ တညအိပ်ခရီး တနင်္ဂနွေ နေ့မှ ပြန်ရောက်မယ်တဲ့။ အဲတော့ ကျမ လည်း မောင့် ကို ဖုံးဆက် ပြောလိုက်တယ်။ ကျမ အစီအစဥ် ကို သူ့ကို ကြိုပြောပြီးသား ဆိုတော့ မောင်က အိုကေတဲ့။
သောကြာနေ့ ရုံးက ပြန်ရောက်တော့ သားလည်း ဖေဖေထူးသာ ကျောင်းက ကြိုလာပြီးနေပြီ။ သားကို ပဲ အရင် ထမင်းတွေ ဘာတွေ ကျွေးထားပြီး တော့ ကျမ ညီမ တွေ လာခေါ် သွားကြတယ်။ နောက်တော့ မောင် ပြန်လာတယ်၊ စား စရာ သောက်စရာတွေ ဝယ်လာတယ်။ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ပဲ၊ စားစရာ သောက်စရာ တွေ ပြင်ပေးလိုက် တယ်။ ဖေဖေထူးသာ ရော မောင် ရော ကျမ ရော ဧည့်ခန်းထဲက ဆိုဖာတွေ မှာ ပဲ ထိုင်ရင်း တီဗီကြည့် ရင်း စားကြ သောက်ကြတယ်။ မောင် နဲ့ ဖေဖေထူးသာ က ဝီစကီ နဲ့ ဘီယာရော သောက်ကြတယ်။ ကျမ လည်း ဘီယာ ဝင်သောက်တယ်။ အဝတ်အစား ကလည်း သိပ်ကြီး အလန်းကြီး မဝတ်ပါဘူး။ မောင်လည်း ရှိနေသေးတော့ မျက်နှာလည်း ပူတာနဲ့ လက်ပြတ် တဆက်တည်း အနားက ပေါင်လည်လောက် ရောက်တဲ့ ဒရက် စ် ဝတ်ထားလိုက်တယ်။ အမဲနဲ့ အဖြူ အပွင့် တွေ ပါတယ်။ အပေါ် ပိုင်းက သိပ်မဟိုက်တဟိုက် ဗီရှိတ် ၊ ဆိုတော့ ကုံးလိုက်ရင်တော့ ကျမ ရင်သား မြှောင်းကို မြင်ရတာပေါ့။ အနားက ပေါင်လည်လောက် ပဲ ရှည်တာ ဆိုတော့ ကျမ ပေါင်လုံးသား ကြီးတွေ တော့ အားရပါးရ မြင်ရမှာပေါ့၊ ခစ်။ မောင်က သူ့ အဖေ အတွက် အရက် စပ်ပေးရင်း စပါးကက်ပဆူး အမှုံ့ တွေ လောက်ထည့် လိုက်တာ တွေ့ရတယ်။ ပြီးတော့ သူ့ အဖေ မမြင်အောင် ကျမကို မျက်လုံး တဖက် မှိတ်ပြရင်း ပြုံးလိုက်သေးတယ်။ တခါထည်း ယောက်ဖ ကြက်ဥတိုက်နေတယ် ဆိုတဲ့ စကားလိုပဲ။
စားနေ သောက်နေကြရင်း မောင့် ဖုံး မြည်လာတယ်။ သူ့ သူငယ်ချင်း ဘိုက်အရမ်းအောင့်လို့တဲ့ မိန်းမ ဖြစ်သူ က ဖုံးဆက်တယ် တဲ့ အဲဒါ ခနသွားလိုက်ဦးမယ် ဆိုပြီး ထွက်သွားတော့တယ်။ အဲမှာ ဖေဖေထူးသာ နဲ့ ကျမ နဲ့ ပဲ ဆက် စား ကြ သောက်ကြတာပေါ့၊ ကျမလည်း နည်းနည်း လေး မူးလာတဲ့ ပုံနဲ့ ထိုင်တာ ပြုတာလေး တွေ ကပိုကရို လုပ်လိုက်တယ်။ နဂိုထဲက ပေါင်လည်လောက် ရောက်နေတဲ့ ဒရက် အနားက ပေါင်အရင်းထိကို တက်လာတော့ ပေါင်လုံးက ဝင်းမွတ်နေတဲ့ အသားတွေ ကို ဖေဖေထူး အကြိုက် ရူစား ခိုင်းထားလိုက်တယ်။ လူက တီဗီ စိတ်ဝင်စား နေသလို ဘာလိုလိုပေါ့။ ဖေဖေထူးလည်း စပါးကက်ဆူး အရှိန်နဲ့ သူ့ပုဆိုးအောက် မှာ ဖုဖေါင်းထ နေပြီ။ ကျမ ပေါင်လုံးကြီးတွေကိုလည်း မကြာခန ခိုးခိုးကြည့်နေတာပေါ့၊ သူကြည့်နေတာ ကို ကျမ ပြန်ကြည့်လိုက်မိလို့ ဆုံသွားရင်၊ သူ့သားကို ဒီကောင်ကလည်း ခန ဆိုပြီး ကြာလိုက်တာ လို့ ပြောသေးတယ်။
ခနနေတော့ မောင့် ဆီက ဖုံးလာတယ်။ ဖေဖေထူးရှေ့မှာပဲ ဟန်ဆောင် ပန်ဆောင် ဖုံးတွေ ပြောပြီး ချလိုက်ရတယ်။ ပြီးမှ ဖေဖေထူးကို သူ့သူငယ်ချင်းက ဆေးရုံ တက်ရလို့ စောင့်ပေးရမဲ့ လူမရှိလို့ ညဘက် စောင့်ပေးရမှာ မို့ ဒီည ပြန်မလာတော့ ဘူး ပြောကြောင်း ပြောလိုက်တယ်။ ဖေဖေထူးသာ မျက်လုံးတွေ အရောင်တောက် သွားတာ သိသိသာသာကြီးရယ်။
“ဖေဖေ ထမင်းယူတော့မလား ကျမ ထမင်းသွားခူးလိုက်မယ်လေ”
“အာ မယူတော့ ဘူး သမီးဝတ်ရည် ဒီအမြည်းတွေ နဲ့ ကို ဖေဖေ ဘိုက်ပြည့်နေပြီ”
“အင်း သမီးလည်း တူတူပဲ၊ သမီး ဝီစကီ နည်းနည်း ရောသောက်ကြည့်မယ် နည်းနည်းပေး”
“အင်း သမီး သောက်ဖူးလား ရော့ နည်းနည်းပဲ ယူစမ်းကြည့်လေ ပြင်းတယ်”
ဖေဖေထူးသာ က ကျမ ဘီယာဖန်ခွက်ထဲ ဝီစကီ နည်းနည်းလောင်းထည့် ပေးလိုက်တယ်။
“အားး ရှီးးးးးးးးးးးး ဟွတ်ဟွတ်”
“အို သမီး ရရဲ့လား ဖြည်းဖြည်းချင်း စုပ်သောက်ရတယ်လေ အဲလို မော့ မချရဘူး”
တခွက် နဲ့ ကျမ တကယ်ကို မူးလာတာ။ စိတ်ကလည်း ရဲလာတယ်။ ဖေဖေထူးသာ ရဲ့ မျက်လုံးကြီးတွေကလည်း ကျမ ပေါင်လုံး တွေက သိပ်မခွာတော့ဘူး။ ကျမလည်း စ ပြီး တိုက်စစ်ဆင်တော့ တာပေါ့။
“ဖေဖေ့ သား ကလေ၊ ကျမ ကို သိပ်ဂရု မစိုက်တော့ ဘူး”
“ဟင် ဘာဖြစ်လို့လည်း သမီးရဲ့”
“သမီးတို့ အိမ်ထောင် သက်လည်း ကြာလာပြီး သမီးက လည်း အရင်က လို မဟုတ်ပဲ ဝလာလို့ ထင်တယ်”
“ဟာ သမီးဝတ်ရည် က မဝ ပါဘူး အနေတော် ပါပဲ ”
“ဝပါတယ် သမီး ပေါင်လုံးကြီးတွေ ကြည့်ပါလား၊ လုံးတုတ်နေတာပဲ၊”
“အဲဒါမှ လှတာပါ သမီးရယ်။ မော်ဒယ် တွေ ပေါင်လုံးတွေ က မီးကျစ် ဆံလောက်၊ အရိုးဂေါင်ဂင် က မလှပါဘူး”
“ဖေဖေ က သမီးကို လှတယ်ထင်လို့လား”
ကျမ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်တယ်။ တကယ်လည်း ရီဝေဝေ ဖြစ်နေလို့ လူက ယိုင်လဲ မလို ဖြစ်သွားတာ ဆိုဖာ နောက်မှီကို ကိုင်လိုက်ရတယ်။ ဖေဖေ ထူးသာ ကလည်း လှမ်းဆွဲမလို လုပ်ပြီးမှ သူ့ ကိုယ်သူ အရှိန်သတ်လိုက် တယ်ထင်တယ် ထိုင်မလို ထမလို ကိုးရိုးကားယားနဲ့။
“ဖေဖေ့ သားက ခု ဆို သမီး နဲ့ တောင် ကောင်းကောင်း မအိပ်တာ ကြာပြီ၊ ဒီမှာ ကြည့် ပါဦး သမီး လှရဲ့လားလို့”
အဲလိုလေး အထာပေးရင်း ဖေဖေထူးသာကို ကျောပေးလို့ ဖင်လုံးကြီး တလုံးချင်း လှုပ်အောင် လျှောက်ပြလိုက်တယ် နောက် သူ့ ဆီ ပြန်လျှောက်လာတော့ လည်း မျက်လုံးက ကြာပေးသလို လုပ်ရင်း။
“ကဲ ပြောပါဦးဖေဖေ သမီးက လှသေး ဆက်ဆီ ဖြစ်သေးရဲ့လား”
ဖေဖေထူးသာ နား အရောက် ချောလဲ သလိုနဲ့ သူ့ ရင်ခွင်ထဲ ပြစ်လှဲလိုက်တယ်။ သူက ကျမ ကိုယ်လုံးလေးကို အသာ ထိန်းဖမ်းထားရင်း သူ့ ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲထည့်ထားလိုက်တယ်။ ကျမ တံတောင် အောက်မှ သူ့ ကောင်ကြီး ဖောင်းထ နေတာတဒုတ်ဒုတ် တောင် မြည်နေသလိုပဲ။ ဖေဖေထူးသာ က ကျမ နားသယ်စလေးကို ဖွဖွလေး နမ်းလိုက်ပြီး။
“သမီးဝတ်ရည်လောက် လှပြီး ဆက်ဆီ ဖြစ်တာ ဖေဖေ့ ဘဝ မှာ ဘယ်သူမှ မရှိသေးပါဘူးကွယ်”
လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ကျမ လည်း မူးနေသလိုလို ရီဝေတဲ့ မျက်လုံးအစုံ နဲ့ သူ့မျက်နှာနားကပ် ကြည့် ပြီး။
“ဖေဖေ တကယ်ပြောတာလား”
လို့ မေးလိုက်တယ်။ အဖိုးကြီး က ဘယ်လောက် အထားကျွမ်းနေပလဲ မသိဘူး ကျမကို စကားတောင် ပြန် မပြောတော့ဘူး ၊ ကျမ ရဲ့ နူတ်ခမ်းအစုံကို သူ့ နူတ်ခမ်းအစုံ နဲ့ ဖိကပ် ပြီး စုပ်နမ်းတော့ တာပါပဲရှင်။ ကစ်ဆင်း ကလည်း ဘယ်လောက် ကျွမ်းလဲ ဆို ကျမ တကိုယ်လုံးတောင် ပျော့ ခွေ ကျသွားရတယ်။ ကျမ လျှာကလေး ကိုလည်း စုပ်နမ်းတယ်။ သူ့လက်ကြီးက လည်း ကျမ ဒရက်စ် အောက် ကနေ တိုးဝင်လာပြီး ပင်တီလေး ပေါ် ကနေ ကျမ စောက်ဖုတ် ကို ဖိပွတ်ချေ ပေးနေတော့တယ်။ ကျမ ပါးစပ်က သွားရည်တွေကို တောင် အကုန်စုပ် ယူ ပြစ်လိုက်သလား မသိဘူး လျှာတောင် ခြောက် သွားသလိုပဲ။ ကျမ တို့ နှစ်ယောက် အတော်ကြာ အောင် ကစ်ဆင် ပေးနေကြပြီးမှ အသက်ရူဖို့ နူတ်ခမ်းချင်း ခွာလိုက်ကြရတယ်။ အဲဒီ အချိန်မှာ သူ့ လက်ချောင်းတွေက ကျမ ပင်တီ အောက်ကနေ ထိုးပြီး စောက်ဖုတ်ထဲ သူ့လက်ခလည်ကြီးနဲ့ ထိုးပြီး ကရိုင်းနေပြီ။
ကျမ လည်း သူ့ ပုဆိုးကပုံစ ကို ဖြည်ချပြီး အောက်က ထောင်နေတဲ့ လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင် လိုက်တယ်။ အား မောင်က ဖေဖေ့ သား မှ ဟုတ်ရဲ့လားလို့တောင် သံသယ ဖြစ်သွားရတယ်။ ဖေဖေထူးသာ လီးကြီးက တော်တော် တုတ်တာပဲ ၊ ရှည်လည်း ရှည်တယ်။ အားရ ပါးရကြီး။
“အိုး ကြီးလိုက် တုတ်လိုက်တာ ဖေဖေ ရယ်”
သူက ကျမကို ဆိုဖာပေါ် မှာ လက်တင် ပေါ် ခေါင်းမှီ လှဲစေပြီး သူက ဘေးမှာ မတ်တတ်ရပ်လိုက်တယ်။ ခါးပုံစ ပြည်ပြီးသားမို့ သူ့ လုံခြည်က ကြမ်းပေါ် ကွင်းလုံး ကျွတ်ကျ သွားတယ်။ သူက ကျမ လှဲပြီး ခေါင်းတင်ထားတဲ့ ဆိုဖာလက်ရမ်း နားကို လျှောက်လာတော့ သူ့ လီးတန်ကြီးက ကျမ မျက်နှာနားမှာ ထိပ်ဖူး ကြီး တရမ်းရမ်း နဲ့ ရောက်လာတယ်။
ကျမ လက်တွေက သူ့ လီးတန်ကြီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက် မိတယ်။ သူက ရှေ့တလှမ်းတိုးလိုက်တော့ ကျမ ဆုပ်ကိုင်ထားတော့ သူ့အရည်ပြားကို ဆွဲလိုက်သလို ဖြစ်သွားပြီး ခရမ်းရောင် ဒစ်ဖူးကြီးက ပြူးထွက်လာတယ်။ မှိုပွင့်ကြီးလို ကားစွင့် နေတဲ့ သူ့ဒစ်ဖူး ကြီးက ကျမ နူတ်ခမ်းကို လာထိ တယ်။ ဒစ်ဖူး ထိပ်အကွဲကြောင်းက စိမ့်ကျ နေတဲ့ အရည်ကြည်စက် က ကျမ နူတ်ခမ်းကို လာစို စေတယ်။ ကျမ နူတ်ခမ်းကို ဟ ပြီး လျှာကလေး နဲ့ တို့ လျှက်လိုက် မိတယ်။ သူက ရှေ့ကို ထပ်တိုးလာတော့ ဒစ်ဖူးကြီးက ကျမ ပါးစပ်ထဲကို တိုးဝင်လာတော့တာပေါ့။
အဖိုးကြီးက လုပ်မဲ့ လုပ်တော့ လည်း တခါတည်း ကျမ ပါးစပ်ကို တန်းလိုးတော့တာပဲ လို့ တွေးမိလိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျမ နူတ်ခမ်းအစုံကလည်း သူ့ လိင်တန်ကြီးကို တင်းတင်းလေး စေ့ ပြီး အာဂေါင်ထဲ ဝင်လာတဲ့ ဒစ်ဖူးကြီး ကို သကြားလုံး စုပ်သလို တပြွတ်ပြွတ် စုပ်ပေးနေမိပြီလေ။
ဖေဖေထူးသာ ရဲ့ လက်တွေက ကျမ ဆံနွယ်စ တွေကို သိမ်းဖယ် နားနောက် ကို အသာထိုးထည့် ပေးလိုက်တယ်။ သူ့ လီးကြီး တိုးဝင်လာလို့ ဖောင်းထွက်လာတဲ့ ကျမ ပါးကလေးကို သူ့ လက်ဖဝါးနဲ့ ပွတ်ပေးနေတယ်။ သူ့လီးကြီး က ကျမ ပါးစပ်ထဲ တဖြည်းဖြည်း တင်းဖေါင်း မာကြောလာလိုက်တာ။ အကြောတွေက တဒုတ်ဒုတ်ခုံနေတာ တောင် ကျမ နူတ်ခမ်းမှာ ခံစား သိနေရတယ်။ ကျမ လက်တဖက်က သူ့ လိင်တန်ကြီးကို ဆုပ်ကိုင်လို့ ဒစ်ဖူးကြီးကို စုပ်ပေးနေရင်း နောက်တဖက် က သူ့ ဂွေးဥကြီးတွေကို ဆုပ်ကိုင် ဆော့ကစား ပေးနေလိုက်တယ်။
အခန်း ၃၈။ အစကရိုးရိုး
ဦးထူးသာ ဒီအခွင့်အရေးကို စောင့်နေတာ ကြာလှပြီ။ သူ့ ချွေးမချော အသွင်အပြင် အသွေး အမွေး ပြောင်းလာတာ သူ သတိထားမိတာပေါ့။ သား ကိုကိုကြီး နဲ့ ရကာစ က တောသူ ပုံစံ ၊ မျက်နှာ ဝိုင်းစက်စက် မျက်ခုံးထူထူ မျက်လုံးလေး ပြူပြူး လေး ပါးချိူင့်လေး နဲ့ မျက်နှာကတော့ ချောတယ်။ ကိုယ်လုံးလေးက တုတ်တုတ်လေး ၊ အဝတ်အစား က ရင်ဖုံးလက်ရှည်၊ ထမီက လည်း ခြေမျက်စေ့ ထိ။ အနေအထိုင်က လည်း အေးအေး လေး။ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ် ကမှ အသွင် ပြောင်းလာခဲ့တာ၊ အဝတ်အစား အသွင် အပြင် တွေ ပြောင်း။ လူကလည်း ခါးသေးရင်ချီ၊ နဂို ကမှ ကောက်တဲ့ ဖင် က လုံးစွင့်ကားထွက်လာ။ ကလေး တယောက်လည်း ရပြီး တော့ နို့တွေက လည်း ဖူးမောက် ထွက်လာ။
ဦးထူးသာ တယောက် သား နှစ်ယောက် သမီး တယောက် အိမ် တွေ လှည့်ပတ် နေလာတာ ကျောင်းအမကြီး ဆုံးပြီးကတည်းက ဆိုတော့ နှစ်နဲ့ ချီနေပြီလေ။ ချွေး မတွေက တယောက်နဲ့ တယောက် ကိတ်တာ တောင့်တာ၊ ဆက်ဆီ ကျတာ အပြိုင် အဆိုင် ဆိုတော့ သူ့ ဒုက္ခ က မသေး။ ကြီးကောင် ကြီးမား ကျမှ ဘလူးဘောဖြစ်၊ ဖြစ်လိုက်လျှင်လည်း မခံမရပ်နိုင်အောင် နာတာ ဆိုတော့ စတုတ္တအရွယ် ကျမှ ဂွေလှိမ့်ရသည့် ဘဝ။
ဂွေလှိမ့်တိုင်းလည်း သူ့ ချွေးမ တွေ ပုံရိပ်တွေသာ စိတ်ထဲမှာ ပေါ်သည်။ ချွေးမ တွေက သူ့ အပေါ် တော်တာ် စိုးမိုးနိုင်နေသည်။ ခုတလော ချွေးမကြီး မြတ်ဝတ်ရည် အချိုးတွေ ပြောင်းလာတာ သူသတိထားမိသည်။ အဝတ်အစား တွေက လည်း ဆက်ဆီ ကျလာသည့် အပြင် အနေအထိုင် ကလည်း အရင်လို ဖုံးဖုံးဖိဖိ မဟုတ်။ ပေါင်ပေါ် ဘိုက်ပေါ်၊ အသား က ညိုပေမဲ့ ပေါင်သား ဘိုက်သား တို့က နေခိုသားမို့ ထင်သည်၊ ဝင်းမွတ်နေသည်။ နောက် သူ နဲ့ နှစ်ဦးထဲ ဆို ကလူ၏ သို့မြူ၏သို့ နေသည်ဟု စိတ်ထဲ ထင်မိသည်။ သူ့လို အသက်အရွယ် အတွေ့ အကြုံရလာခဲ့သူ အဖို့ အမှတ်တမဲ့လား တမင် လုပ်တာလား ဆိုတာ သူ စမ်းလို့ ရသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ခိုးကြည့်သလိုလို မျိုးနှင့် ချွေးမ ကြီး မြင်အောင် ရှိုးသည်။ ချွေးမကြီးက သူ့ကို တမြင် ရှိုးနေမှန်း သူသေခြာလာ သည်။ သားမျက်နှာလည်း ရှိတော့ ဘာလုပ်ရမလဲ သူစဥ်းစားသည်။ ဒီလို ရေဆေးငါးကြီး ကို သားက ဂရုမစိုက်လို့ များလား။ သားက ဂရု မစိုက်တာကို သူက ဝင်ပြီး မထိန်းကျောင်းပေးလျှင် သူများ လက်ထဲ ပါသွားမှာ နှမြောစရာ ကောင်းမနေပေဘူးလား။ တွေးရင်း တွေးရင်း နှင့် အခွင့်ကောင်းကြုံပါက သူ ဂရုစိုက် ပေးလိုက်မည်ဟု သာ ခေါင်းထဲ တေးထားလိုက်သည်။
ကဲ ခုတော့ အခွင့်အရေးက ပေါ် လာသည်။ ငါးကြော်မကြိုက် ကြောင်မိုက်ပင် ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။ ကြောင်မိုက် တော့ အဖြစ် မခံနိုင် အရိုးအရေ တစမကြံ တီးလိုက်မည်ဟု ကြံလိုက်သည်။ ချွေးမကြီး ဆင်သည့် အကွက်ထဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ ဝင်လိုက်သည်။ ခုတော့ သူ့လီးကြီး ချွေးမကြီး ပါးစပ်ထဲ ဝင်ထွက်နေလေပြီ။
“အား ကောင်းလိုက်တာ သမီးဝတ်ရည် ရယ်..အီးးးးးး”
ချွေးမ ချော ရဲ့ အစုပ်အမှုတ် က ကောင်းလွန်းလို့ ပြီးချင် သွားတာနဲ့ သူ့မျက်နှာလေးကို အသာကိုင်ပြီး ဦးထူးသာ တယောက်သူ့လီးကို သူ ချွေးမ ပါးစပ်ထဲက ဆွဲထုတ်လိုက်ရသည်။ သူ့လီးကြီးက ချွေးမ ပါးစပ်ထဲမှ တံတွေး များနှင့် စိုရွဲ ပြောင်ချောပြီး ပလွတ်ကနဲ ထွက်လာခဲ့သည်။ သူ့ကို မေးခွန်း ထုတ်သလို မော့ ကြည့်နေသော ချွေးမ မြတ်ဝတ်ရည်ကို ဆိုဖာပေါ်မှ ဆွဲထူ ထစေကာ ဆိုဖာ အနောက်ဖက်သို့ ခေါ်လာလိုက်သည်။ ဆိုဖာအနောက် ရောက် မှ တီဗီကို မျက်နှာမူကာ ချွေးမကြီးကို ဆိုဖာ နောက်မှီပေါ် တတောင် နှစ်ဖက် ထောက်လျှက် ကုံးစေလိုက်သည်။ မြတ်ဝတ်ရည် ဝတ်ထားသော ဒရက်စ် မှာ ပေါင်လည်လောက်သာ မို့ ခါးပေါ် အထိ လှန်တင်လိုက်သည်။ ဦးထူးသာ ချွေးမ ကြီး ပင်တီကို ဆွဲချွတ်ချလိုက်သည်။ ညိုဝင်းမွတ်နေသော ချွေးမ ကြီး မြတ်ဝတ်ရည် ဖင်လုံးနှစ်လုံးမှာ ကားစွင့် နေသည်။ ပေါင်းလုံးကြီး နှစ်လုံး ဆုံရာ မှ ပြူးထွက် နေသော စောက်ဖုတ်ကြီးက အရည်တွေ ဖြင့် စိုစွတ်နေပြီ။ ဦးထူးသာ သူ့လီးကြီးကို ထိုးထည့်ချင်နေပြီ ဖြစ်သော်လည်း ဖောင်းအိနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးက အရမ်းကို စွဲဆောင် နေသဖြင့် ကြမ်းပေါ် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ သူ့ လျှာ ကြီးဖြင့် ထို စောက်ဖုတ်ကြီးကို လျှက်လိုက်မိသည်။
“အားးးး ဖေဖေ ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ၊ သမီးကို ငရဲ ပေးနေတာလား”
ချွေး မကြီး ၏ ညုတုတု အသံကြားတော့ ပိုလျှက် မိသည်။ ထိုအချိန်မှာ ပင် မြတ်ဝတ်ရည် ဖုံးမှ အသံမြည်လာခဲ့သည်။
“အို မောင်လား မသိ၊ ခန နော် ဖေဖေ”
မြတ်ဝတ်ရည် က ကမန်းကတန်း စားပွဲပေါ် တင်ထားသည့် ဖုံးကို ပြေးကောက်လိုက်သည်။ တဖက်က စိမ်း။ မြတ်ဝတ်ရည်က ဦးထူးသာကို သူ့နူတ်ခမ်းပေါ် မှာ လက်ညိုးထောင်ကာ အသံတိတ်ဖို့ အမူအယာ ပြလိုက်သည်။ ဦးထူးသာ ခေါင်းညိမ့် ပြလိုက်သည်။ မြတ်ဝတ်ရည်က ဖုံးကို နားနား ကပ်ကာ သူမ တို့ အိပ်ခန်း ရှိရာကို လျှောက် သွားလိုက်သည်။
“မမဝတ်ရည် အခြေအနေ ဘယ်လိုလဲ”
မြတ်ဝတ်ရည်က အသံတိုးတိုးလေး ဖြင့်။
“အခြေအနေ ကောင်းတယ်။ ဇာတ်လမ်းစနေပြီ”
“အော် ခစ်ခစ် ဆောရီး ခု တန်းလန်းကြီးလား”
“ဟုတ်တယ် ဒါပေမဲ့ အတော်ပဲ စိမ်းခေါ် လိုက်တာ၊ အခု အိပ်ခန်းထဲမှာ လက်တော့ သွားဖွင့်တော့ မလို၊ ဝက်ကမ် ဖွင့်ထားလိုက်မယ်။ စိမ်းတို့ ဘက်က အသံကို မြု လုပ်ထား”
“အိုကေ မမဝတ်ရည် ခု စိမ်းတို့ သုံးယောက်စလုံး ကြည့်နေမှာနော် ခစ်ခစ်”
“အဟီး၊ မမ တောင် ရင် ပိုခုံလာပြီ ခစ်ခစ် ဒါပဲနော် ဖုံးချလိုက်တော့မယ်”
မြတ်ဝတ်ရည် အိပ်ခန်းထဲရောက်တော့ ကုတင်ဘေး စားပွဲပေါ် က သူမ လက်တော့ကို ဖွင့်ကာ၊ ကင်မရာကိုဖွင့် ကုတင်ဘက်ကို ချိန်ထားလိုက်သည်။ ပြီး မှ၊ ဧည့်ခန်း ပြန်ထွက်လာကာ၊
“ဖေဖေ မောင် ကဒီည အိမ်ပြန်အိပ်ဖြစ်မှာ မဟုတ်တော့ဘူးတဲ့ အိပ်တော့ တဲ့၊ မနက်ဖြန် နေ့ခင်းလောက်မှ ပြန်လာမယ်တဲ့”
“အော် ဟုတ်လား အာ့ဆို သမီး တယောက်ထဲ အိပ်နေရမှာပေါ့”
“ဟွန့် ဖေဖေ က လာမအိပ်ဘူးလားလို့၊ ခုနတုန်းက တော့ သူပဲ ဟိုဟာကိုသူများ ပါးစပ်ထဲ အတင်းလာထိုးထည့်နေပြီး”
“အိပ်မှာပေါ့၊ သမီးတယောက်ထဲ အိပ်နေရမှာပေါ့ ဆိုတာ တယောက်ထဲ မအိပ်စေချင်လို့လေ။ ဟားဟား”
ဦးထူးသာ က မြတ်ဝတ်ရည် အနား ချက်ခြင်းရောက်လာပြီး မြတ်ဝတ်ရည်ကို ဖက်ကာ နူတ်ခမ်းချင်း စုတ်နမ်းလိုက်သည်။ ခုနက ပြန်ကောက်ဝတ်ထားသော လုံခြည်အောက်မှ လီးကြီးက ပြန်ထောင်ထ လာပြီး မြတ်ဝတ်ရည် ပေါင်ရင်းကို လာထောက်မိနေသည်။ မြဝတ်ရည်က ပုဆိုးပေါ် မှ ပင် လီးကြီးကို သူမ လက်ကလေး ဖြင့် ဆုပ်ကိုင် ပွတ်ပေးရင်း နူတ်ခမ်းများကလည်း ဦးထူးသာ အနမ်းများကို တုံ့ပြန် နမ်းနေလေသည်။
“လာပါကွာ ခု တခါထည်း အခန်းထဲ သွားရအောင်”
ဦးထူးသာ က မြတ်ဝတ်ရည်ကို သူမ တို့ အိပ်ခန်းထဲသို့ ဆွဲခေါ် သွားလေသည်။ အခန်းထဲ ရောက်သည်နှင့် မြတ်ဝတ်ရည် ဒရက်စ် နှင့် ဘရာဇီယာကို ချွတ်ပြစ်လိုက်သလို သူ့ကိုယ်မှ အဝတ်အစား တို့ကို လည်း ချွတ် ပြစ်လိုက်လေသည်။
“ကဲ ခုနက ဇာတ်လမ်းလေး ဆက်လိုက်ရအောင်”
………………………
“ဝိုး မမဝတ်ရည် က ဘော်ဒီ တော်တော် လှတာပဲ၊ ခိ၊ ”
မြယမုံစိမ်း တို့ အိပ်ခန်းတွင်းမှာ ဖြစ်သည်။ မြယမုံစိမ်း မှာ ကုတင်ပေါ် တွင် မင်းရဲကိုကို နှင့် ကိုကိုကြီး တို့ နှစ်ယောက်ကြားမှာ လှဲလျှောင်းနေရင်း ကုတင်ပေးမှ စားပွဲပေါ် ရှိ သူမ ကွန်ပြူတာ စခရင်ကို ကြည့်ရင်း ပြောလိုက် ခြင်းဖြစ်သည်။ သူတို့ သုံးယောက် သရီးဆမ်း လို့ ပြီးလို့ အိပ်ယာပေါ် နားနေကြရင်းက မြတ်ဝတ်ရည် တို့ အိပ်ခန်းထဲ မှ အဖြစ်အပျက်ကို ကွန်ပြူတာ စခရင် တွင် ကြည့်နေကြခြင်းဖြစ်သည်။
ခုနလေးတင်က မှ သူမ ယောက်ျား မင်းရဲကိုကို လီးကို သူမ စုပ်ပေးနေစဥ် သူမ နောက်မှ ကိုကိုကြီးက လိုးပေးနေ ရာ၊ ကိုကိုကြီးလည်း တချီပြီးလို့ သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ သူ့ လရည်တွေ ပန်းထည့်လိုက်သလို၊ မင်းရဲကိုကို ကလည်း သူမ ပါးစပ်ထဲ လရည်တွေ ပန်းထည့်လိုက်လို့ မျိုချလိုက်ရသည်။ သူတို့ သုံးယောက် ရေချိုးခန်း သွား သန့်စင် ပြီးတော့ သူမက မြတ်ဝတ်ရည်ကို ဖုံးခေါ် လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ အခုတော့ သူမ တို့ သုံးယောက် ကုတင်ပေါ် မှာ လှဲလျောင်းရင်း မြတ်ဝတ်ရည် နှင့် ဦးထူးသာ တို့ အတွဲ လှုပ်ရှားနေကြသည်ကို ကြည့်နေကြခြင်း ဖြစ်လေသည်။
မြတ်ဝတ်ရည် မှာ ကုတင်ဘေး ကြမ်းပြင်ပေါ် မှ ကုတင်ပေါ် ကိုယ်တပိုင်းတင်ကာ မှောက်ကုံးထားပြီး ဦးထူးသာ က အနောက်ဖက်မှ မြတ်ဝတ်ရည် ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ ရပ်ရင်း ဆောင့်လိုးနေလေသည်။ ကွန်ပြူတာ ကင်မရာ နှင့် နီးကပ် နေသဖြင့် ဦးထူးသာ ဆောင့်လိုက်လိုက် မြတ်ဝတ်ရည် ဖင်လုံးကြီး နှစ်လုံးမှာ လှိုင်းလုံးလို တုံခါ သွားသည်ကို မြင်နေရသည်။ ဦးထူးသာ မာန်သွင်း ဆောင့်သည့် အသံ၊ ဦးထူးသာ ပေါင်ခြံနှင့် မြတ်ဝတ်ရည် ဖင်လုံး အသားချင်း ရိုက်မိသံ၊ စောက်ဖုတ်အတွင်းလီးကြီး ဆောင့်ဝင်သည့် အားကြောင့် အီးကနဲ ငြီးလိုက်သည့် မြတ်ဝတ်ရည် အသံတို့ကို မြယမုံစိမ်း တို့ ဘက်မှ ပီပီသသ ကြီးကြားနေရလေသည်။
သူ့ မိန်းမ ကို သူ့အဖေ ဖြစ်သူ က သူတို့ လင်မယား အိပ်ခန်းထဲတွင် အားရပါးရ လိုးနေသည်ကို ကြည့်ရင်း ကိုကိုကြီး လီး က ပြန်မာတောင် လာလေသည်။ သူ့အနားမှာ ကပ်အိပ်နေသည့် မြယမုံစိမ်း ပေါင်လုံးကို သွားထိမိသဖြင့် မြယမုံစိမ်းက ပြုံးကာ သူမ လက်ကလေး ဖြင့် ကိုကိုကြီး လီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ အသာအယာ ထုပေးနေလိုက်သည်။
မင်းရဲကိုကို လည်း မြတ်ဝတ်ရည်ကို သူမ ယောက်ခထီးကြီး အားရပါးရ လိုးနေတာ ကြည့်ရင်း လီးပြန်တောင် လာရသည်။ မြယမုံစိမ်း က သူမ နောက်လက်တဖက် ဖြင့် သူမ ယောက်ျား လီးကို ပါ ဆုပ်ကိုင် ထုပေးနေလိုက်လေသည်။
မြတ်ဝတ်ရည် နှင့် ဦးထူးသာ တို့မှာ ပုံစံ ပြောင်း သည့် အနေဖြင့် ကုတင်ပေါ် တက်ကာ လှေကြီးထိုး ရိုးရိုး လိုးနေကြပြန်သည်။ နောက်တော့ ဦးထူးသာကို ပက်လက် လှန်အိပ်စေပြီး မြတ်ဝတ်ရည်က အပေါ် မှ ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်က စီးလိုးပြန်သည်။ မြတ်ဝတ်ရည်က ကွန်ပြူတာ ကင်မရာကို လှမ်းကြည့်ကာ လျှာထုတ်ပြ လိုက်သည်။
ကိုကို ကြီးမှာ အီးကနဲ ငြိးရင်း မြယမုံစိမ်း ပေါင်နှစ်လုံးကြား ဝင်ကာ သူ့လီးကို မြယမုံစိမ်း စောက်ဖုတ်ဝ တွင် တေ့ကာ ထိုးသွင်း လိုက်လေသည်။ ပြီးတော့။
“ငါ့ မိန်းမ က အစတုန်းက တကယ့်ကို ရိုးရိုးလေးပါကွာ အခုတော့ ငါ့ကြောင့် တော်တော့် ကို အထန်မ လေး ဖြစ်နေပြီ အဟီး”
ဟု မင်းရဲကိုကို ကို လှမ်းပြောလိုက်လေသည်။ မင်းရဲကိုကို က လည်း တဟဲဟဲ ရီရင်း။
“အင်း ခင်ဗျား ကြောင့်ပဲ ကျနော့် မိန်းမ လည်း ကြည့်ပါဦး။ အစက ရိုးရိုး လေးပါ။ အခုတော့ သူ့ ယောက်ျားကို ဘေးမှာ ထားလို့၊ ယောက်ျား သူငယ်ချင်း အလိုးကို ခံနေတာ ကျ တော့ ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”
ထိုအချိန်မှာ ပင် တိုက်တိုက် ဆိုင်ဆိုင် မြယမုံစိမ်း တို့ အိမ်ရှေ့မှ ထီရောင်းသည့် တွန်းလှည်း လော်စပီကာ က သီချင်း အကျယ်ကြီးဖွင့်ကာ ဖြတ်သွားလေသည်။
……အစက ရိုးရိုး နောက်တော့ တမျိုးတိုး လို့…ချစ်ပြန် ဆိုပဲ…ဒီလူ ခက်ရချည်.. ….ငရဲကြီးတတ်တယ်ရှင့်…မတော်ဘူး မောင်ရယ်….
..ပြီးပါပြီ….
