(အပိုင်း -၂၁)
သူတို့သားအမိနှစ်ယောက်မှာစိတ်ရှိလက်ရှိချစ်တင်းနှောခဲ့ကြပြီး၊ တော်တော်လေးမောသွားကြတာကြောင့် ရေလည်ကကျောက်ဆောင်တစ်ခုပေါ်မှာပဲ အတော်ကြာအောင်ထိုင်၍အနားယူနေကြရသေးသည်။ သူတို့သည် တစ်ယောက်လက်ကိုတစ်ယောက်ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ကိုင်ထားကြရင်း၊ အချစ်ရည်ရွှမ်းသောမျက်လုံးများဖြင့်အပြန်အလှန်ကြည့်မိနေကြလေသည်။
အတန်ကြာလို့ အမောပြေကြတော့မှသူတို့နှစ်ယောက်ရေထဲဆင်း၍ရေကူးကစားကြတော့သည်။ နဂါးဂူအောင်းတမ်းကိုသာအလောတကြီးဆော့နေမိကြသဖြင့် မူလရည်မှန်းချက်ဖြစ်သော ရေကူး ရေချိုးခြင်းကိုအခုမှလုပ်ဖြစ်ကြခြင်းဖြစ်သည်။
ရေချိုးခြင်းပြီးစီးကြတော့မှ ချောင်းတစ်လျှောက် ဟိုကျောက်တုံး ဒီကျောက်တုံးတွေပေါ်မှာပစ်တင်ထားခဲ့ကြသော အဝတ်အစားများကို တစ်စစီလိုက်လံကောက်ယူခဲ့ပြီးပြန်ဝတ်ခဲ့ကြရသည်။ ဝဿန်က လျောတိလျော့လျဲဖြစ်နေသောဘောင်းဘီကြိုးကိုမရမကအတင်းစုချည်ခဲ့ရသည့်အပြင် ဘန်ဂလိုသို့ပြန်ရာလမ်းတစ်လျှောက်၊လက်နှင့်ပါမကိုင်ပြီးပြန်ခဲ့ရသည်။
ခင်နွဲ့နှောင်းမှာ သူ့သားဝဿန်ဖြစ်နေပုံကိုကြည့်ပြီးတခွိခွိရယ်ရင်းလိုက်ပါလာသည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ထိုဘောင်းဘီ၏စနက်ကြောင့်သူမတို့သားအမိအကြားဆက်ဆံရေးတွေပွင့်လင်းသွားခဲ့ပြီး၊ ဘဝ၏အကြီးမားဆုံးအပြောင်းအလဲကြီးဖြစ်ခဲ့ရခြင်းမဟုတ်လော။ ဖြစ်နိုင်ရင်၊ ဒီဘောင်းဘီကိုရွှေကွပ်ပြီး၊ အမှတ်တရနှင့် မှန်ဘောင်ထဲထည့်သိမ်းထားချင်စိတ်တွေတောင်ဖြစ်လာသည်။
သူမအနေနှင့် ၎င်းတို့သားအမိအကြား အခုလောလောလတ်လတ်ဖြစ်ခဲဲ့ကြတာတွေကို၊ နောင်တစိတ်မဝင်မိသည့်အပြင် အပြန်တစ်လမ်းလုံးစိတ်ထဲကသာယာ၍ ရင်ခုန်နေဆဲဖြစ်သည်။ သူမဘဝ၏ကြီးမားသောအပြောင်းအလဲကြီးတစ်ခုကို ယထာဘူတကျစွာလက်ခံပြီးကြီးများသောဆုံးဖြတ်မှုတစ်ခုကိုပြုလုပ်ရန်လည်းတွေးတောလာခဲ့လေသည်။
သူတို့ဘန်ဂလိုကိုပြန်ရောက်ပြီးတော့ အခန်းထဲဝင်ပြီးဝင်ပေါက်တံခါးကိုပြန်ပိတ်လိုက်မိသည်နှင့်သားအမိနှစ်ယောက်မှာ မတိုင်ပင်ရပဲနှင့် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ဖက်ကာ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်၍နမ်းရှုပ်နေမိကြသည်။ တမေ့တမောနမ်းပြီးမှ ခင်နွဲ့နှောင်းကပါးစပ်ချင်းချွတ်လိုက်ကာ..
“ဒီနေ့အကြောင်းကို ဘယ်သူ့ကိုမှသွားပြောမနေနဲ့ဦးနော်..”
“မေကလည်း ဒီကိစ္စမျိုးက ကိုယ့်အချင်းချင်းဖြစ်တာကိုဘယ်သူ့သွားပြောလို့ဖြစ်မှာလည်း၊ ပြောစရာလူလည်းမရှိပါဘူး။ ဒါနဲ့မေ..”
“ဘာလဲ”
“နဂါးလေး ဘယ်တော့လောက်နောက်တစ်ခေါက် ဂူအောင်းလို့ရဦးမလဲဟင်..”
“ဟွန်း..တွေ့လား အခုတော့ဒါပဲစဥ်းစားနေတာပဲ၊ ခရီးထွက်လာတာအခုမှ၂ရက်ပဲရှိသေးတာကို နောက်ထပ်ရက်တွေကျန်နေသေးတာပဲ၊ ဘယ်တော့ခေါ်သွင်းသွင်းပေါ့၊ အခုတော့နားလိုက်ဦးနော်..”
“ဟုတ်ပါပြီမေရာ..”
“အဲ..အဲ..၊ လူရှေ့သူရှေ့ တမေ..မေ..နဲ့လုပ်မနေနဲ့ဦး၊ ခေါ်နေကျအတိုင်း မေမေလို့ပဲခေါ်။ တော်ကြာသူများတွေရိပ်မိကုန်ဦးမယ်..”
“အာ..မေကလည်း၊ ဘယ်သူကရိပ်မိမှာလဲ၊ ဒီမှာသားအမိဆိုတာဘယ်သူမှမသိကြဘူးလေ။ သူများတွေထင်နေကြတာက ဟန်းနီးမွန်းထွက်လာတဲ့စုံတွဲထင်နေကြတာလေ။ မေ လို့ခေါ်လဲ သူတို့ကထူးဆန်းနေမှာမဟုတ်ပါဘူး။ ချော်လဲရောထိုင်လိုက်ရုံပေါ့..”
“အမယ်..မယ်..အခုမှတကယ့်လိပ်မျိုးလေးနဲ့လာတွေ့နေတယ်..ဟု..ဟု..ဟု..”
သူတို့သားအမိသည် ခြောက်သွေ့သောအဝတ်အစားများဖြင့်ပြန်လဲဝတ်ပြီး ကမ်းခြေဘက်ပြန်ထွက်လာကြတော့ ညနေ ၅နာရီလောက်ရှိခဲ့ပြီ။ သူတို့ စမ်းချောင်းဘက်တွင်အချိန်ဖြုန်းခဲ့ကြသည်မှာ ၃နာရီထက်မနည်းကြာမြင့်ခဲ့ပေမည်။ ဗိုက်တွေကလည်းအခုမှတကြုတ်ကြုတ်ဖြင့်ဆာလာကြသည်။ သူတို့သားအမိနှစ်ယောက် မနေ့တုန်းကကဲ့သို့ပင်ကမ်းခြေမှာလေညှင်းခံဖို့ ထွက်ခဲ့ရင်း ယခင်နေရာမှာပင်ထိုင်ဖြစ်ကြကာ၊ ကမ်းဘေးစားသောက်ဆိုင်မှ ယမကာနှင့် ပင်လယ်စာများကို မှာ၍ ဝမ်းဖြည့်ကြသည်။
ဝဿန်က မနေ့ကရော ဒီနေ့မနက်ပိုင်းတွင်ပါ သူ့ဗွီဒီယိုကင်မရာကိုယူထုတ်မလာခဲ့ရသေးသဖြင့် ဗျူးလှလှ ရှုခင်းကောင်းကောင်းများကို ဗွီဒီယိုရိုက်မှတ်တမ်းမတင်ရသေးပေ။ ရောက်လေရာ သွားခဲ့ရာနေရာများတွင်၊ ပါလာတဲ့ဖုန်းကင်မရာနဲ့ ဓါတ်ပုံရိုးရိုးသာရိုက်ဖြစ်ခဲ့၏။ ယခုကမ်းခြေကိုထွက်လာတော့ ဗွီဒီယိုကင်မရာကိုမှတ်မှတ်ရရ ယူလာခဲ့လိုက်သည်။
သူတို့ကမ်းခြေရောက်လို့ထိုင်စရာနေရာတွေယူအပြီးမှာ ဝမ်းတလုပ်နှစ်လုပ်ဖြည့်ပြီးတာနဲ့ ဝဿန်တစ်ယောက်ဂဏှာမငြိမ်တော့ပေ။ ပင်လယ်ဗျူးလှလှလေးတွေကိုမြင်ရပြီး ဗွီဒီယိုကင်မရာကလည်းလက်ထဲအဆင်သင့်ပါလာတော့ အမှတ်တရမှတ်တမ်းတွေ ရိုက်ချင်သည့်စိတ်တွေကထိမ်းမရတော့ပဲ၊ သူ့အမေခင်နွဲ့နှောင်းကို စားသောက်ပွဲနှင့်ထားခဲ့၍ ကင်မရာကိုလွယ်ပြီး ရှုခင်းတွေကိုရိုက်ရန်ထွက်ခဲ့လေသည်။ အချိန်တော်တော်လေးကြာသွားလို့ အားရအောင်ရိုက်ခဲ့ပြီးမှ သူ့အမေအားတစ်ယောက်ထဲထားခဲ့မိတာကိုအားနာသွားပြီး စားပွဲရှိရာသို့ပြန်ခဲ့၏။
“အမလေးဟယ်..မစားနိုင်မသောက်နိုင်နဲ့ ကြောင်စာလောက်စားပြီး ဘာတွေများ အသည်းအသန်လိုက်ရိုက်နေတာလဲ..”
ခင်နွဲ့နှောင်းက သူမသားကိုဆီး၍ ကွန်ပလိန်းတက်သည်။
“ဟဲဟဲ..မေကလည်း ဒီလိုကျွန်းမျိုးက တစ်ခါတလေမှရောက်ဖြစ်တာလေ။ လေတတန်၊ ကုန်းတတန်၊ ရေတတန်နဲ့မှရောက်တာ၊ တစ်ခေါက် တစ်ခေါက် လာဖြစ်ဖို့ကလွယ်တာမဟုတ်ဘူးဆိုတော့ ဒီလိုလှတဲ့သဘာဝဗျူးတွေကို လာဖြစ်တုန်းရိုက်ထားရတာပေါ့..”
“အေးပါ..ဒါနဲ့နေပါဦး နင့်ကင်မရာက ဗွီဒီယိုကို ဘယ်လောက်ကြာအောင်ရိုက်လို့ရလဲ။ မန်မိုရီရောလောက်သေးရဲ့လား..”
“ကိစ္စမရှိဘူးမေမေရ ဟာ့ဒ်ဒစ်မှာစပေ့စ်အများကြီးကျန်သေးတယ် နာရီနဲ့ချီပြီးရိုက်လို့ရသေးတယ်။ ပြည့်သွားလည်းသားက USB နဲ့ပေါ်တေဘယ်ဒရိုက်ဘ်ထဲပြောင်းထည့်တာပဲ..”
“အေးပါ..မေးကြည့်တာ၊ ကဲ..ကဲ..စကားချည်းများမနေနဲ့ စားစရာရှိတာစားဦး၊ တစ်နေ့လုံးလည်း ဘာမှဟုတ္တိပတ္တိစားခဲ့ရသေးတာမဟုတ်ဘူး..”
“မပူပါနဲ့မေမေရဲ့ ကဲဆွဲပြီ.. ”
သူတို့နှစ်ယောက် စားရင်းသောက်ရင်းနဲ့ ခရီးအကြောင်း၊ ရှုခင်းတွေအကြောင်း၊ အစားအသောက်တွေအကြောင်း။ ရောက်တတ်ရာရာတွေ လျှောက်ပြောဖြစ်ကြသည်။ ဒါပေမယ့် နေ့ခင်းက စမ်းချောင်းထဲမှာနဂါးဂူအောင်းခဲ့တဲ့အကြောင်းကိုတော့ နှစ်ယောက်စလုံးစကားဦးသန်းပြီးမဟဖြစ်ခဲ့ကြပေ။ ဘာကြောင့်လည်းလို့ဆိုတာကိုသူတို့အတိအကျမသိကြပေမယ့် ဒီအကြောင်းကိုတော့တမင်ကြီးအစဖော်ပြီး ပြန်မပြောဖြစ်အောင်သူတို့ရှောင်နေကြသည်။ ဒီအကြောင်းက အလာပ္ပ၊ သလာပ္ပ ပြောလို့ကောင်းတဲ့အကြောင်းမှမဟုတ်တာပဲ။
ဒီလိုနဲ့ သူတို့သားအမိနှစ်ယောက်၊ ကမ်းခြေမှာပဲလေတဖြူးဖြူးနဲ့စားရင်းသောက်ရင်း တော်တော်မိုးချုပ်မှပဲ တည်းခိုရာအခန်းကိုပြန်ဖြစ်ခဲ့ကြတော့သည်။ နေ့လည်ကလည်းပင်ပန်းထားသည့်အပြင် သူတို့လာခဲ့သည့်ခရီးကလည်း ဘာမှကန့်သတ်ထိမ်းချုပ်ထားစရာမလိုတဲ့ ဘစ်စနက်ခရီးမဟုတ်ပဲ အပျော် အပန်းဖြေခရီးဖြစ်တာကြောင့်၊ လွတ်လပ်ပျော်ပါးစွာသောက်ခဲ့သဖြင့်၊ အခန်းသို့ပြန်လာသောလမ်းတွင် နှစ်ယောက်စလုံးအနည်းငယ်ယိုင်ထိုးနေကြပြီဖြစ်ပြီး၊ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်တွဲ၍ ဘန်ဂလိုအဝသို့ပြန်ရောက်လာခဲ့ကြလေသည်။
××××××××××××××××××××××××××××××××××
အခန်းထဲရောက်တော့သူတို့တတွေ လက်ဆွဲ၍ယူလာသော ဘီယာဘူးအနည်းငယ်ကိုထပ်ကစ်ဖြစ်ကြသေးသည်။ သူတို့နှစ်ယောက် အခန်းထဲကဆက်တီခုံတွင်ထိုင်သောက်ကြရင်း ခင်နွဲ့နှောင်းမှာသူမ၏ယောက်ျားကြီး ဦးမင်းနိုင်၏အကြောင်းကိုရင်ဖွင့်လာပြန်တော့၏။ ရင်ဖွင့်လာသည်ကလည်းသူမ၏ရင်ထဲတွင်အကြိတ်အခဲအဖြစ်တည်ရှိနေသော မကျေနပ်ချက်အကြောင်းအရာများပင်တည်း။
“ဒီမှာဝဿန်..သား..မေမေပြောတာကိုသေချာနားထောင်စမ်း၊ ဒီနေ့တို့တတွေ ဗီဒီယို လိုက်ဗ်ရှိုးတစ်ခုလွှင့်ရအောင်..”
“ဘာလိုက်ဗ်ရှိုးလဲမေမေ၊ မေမေကဆယ်လီကြီးမို့လို့လား၊ ဘာရောင်းမလို့လဲ..”
“ထွတ်..! နင်က အရေးထဲမှာလာနောက်မနေပါနဲ့..အဲဒါကြောင့်သေချာနားထောင်လို့ပြောနေတာပေါ့..”
ဝဿန်ကသူ့အမေစိတ်တိုသွားမှန်းသိလို့ငြိမ်နေလိုက်ပြီး..
“အဲ..အဲ.. ပြောလေမေမေ..”
“ငါခုအချိန်မှာ အမုန်ဆုံးလူကိုပြပါဆိုရင်..အဲဒါက နင့်အဖေပဲ..၊ သူ့ကိုပဲငါလက်ညှိုးထိုးမှာပဲ။ နင်လည်းသိပါတယ်၊ မုန်းတာမှ ခါးခါးသီးသီးကိုမုန်းတာ၊ မုန်းရုံတင်မကဘူး..ရွံပါရွံတာ..”
“မေမေရယ်စိတ်နည်းနည်းလျှော့ထားပါလား၊ ဖြစ်ပြီးမှတော့ဘာမှမတတ်နိုင်ဘူးလေ၊ ချမ်းသာတဲ့ယောက်ျားတွေဆိုတာက ဒီလိုချည်းပါပဲ..”
“နင်ပါးစပ်ပိတ်ထားစမ်းဝဿန်..၊ ငါ့ကိုထပ်ပြီးနားချဖို့လုပ်မနေနဲ့တော့၊ ငါနင့်အိမ်ကိုစရောက်တဲ့နေ့ကထဲကပြောထားခဲ့ပြီးပြီပဲ။ ငါအိမ်ကအပြီးအပြတ်ဆင်းလာတာပါဆို၊ ဒီလိုချည်းပါပဲဆိုရုံနဲ့ခွင့်လွှတ်ပေးလို့ရမလား..ဟင်..!”
“အဲ့ဒါဆိုရင်လဲမေမေသူ့အကြောင်းမတွေးပဲနေလိုက်ပေါ့၊ ဥပေက္ခာသာပြုထားလိုက်၊ မေ့ထားပြီးပျော်သလိုသာနေ။ ဒါမှမေမေသက်သာမှာ၊ မခံစားရမှာလေ။ နို့မို့ရင်မေမေဒီစိတ်နဲ့ဒုက္ခရောက်မှာသားပူတယ်။ အခုလိုခရီးထွက်ခွင့်လေးရတုန်းစိတ်ပြေလက်ပျောက်နဲ့သာသာယာယာလေးနေစမ်းပါ။..”
“အေးပါ..ငါကလည်းဒင်းကိုမေ့ထားပြီးပျော်သလို၊ သာသာယာယာလေးနေမလို့ပါပဲ၊ အဲ..နေပြမယ်ဆိုပါတော့၊ ဒင်းက ဒင်းတစ်ယောက်ထဲပဲ၊ လုပ်ချင်တာလုပ်ပြီးသာယာနေတယ်ထင်နေတာ၊ အခု ဒီည..ဒင်းဂရုမစိုက်တဲ့မိန်းမက ဘယ်လောက်သာယာပြီးနတ်ပြည်ရောက်နေတယ်ဆိုတာဒင်းကိုပြရမယ်။ ငါလောက်သူ့အပေါ်ကောင်းတဲ့မိန်းမ၊ သည်းညည်းခံပြီးအနွံအတာခံတဲ့မိန်းမရှိလို့လား။ အဲဒါ၊ ကျောင်းမှန်ကန်မှန်းသိအောင်နဲ့၊ မှတ်လောက်သားလောက် ဒင်းစိတ်ထဲမှာနာကျင်ခြင်းအကြီးကြီးဖြစ်သွားအောင်တော့၊ ဒင်းကိုလက်စားခြေပြ၊ လုပ်ပြရလိမ့်မယ်..”
“မေမေကဘယ်လိုလုပ်မယ်လို့စိတ်ကူးထားလို့လဲ..”
“ဒီမှာ..ဝဿန်၊ သားသိသလား၊ မေမေနင့်အဖေကြောင့် ဘယ်လောက်နာကျင်ခဲ့ရတယ်ဆိုတာ၊ ဒင်းက သူတို့ယောက်ျားတွေပဲ အငယ်အနှောင်းထားနိုင်၊ ခြေတော်တင်ပြီးလုပ်ချင်သလိုလုပ်လို့ရနိုင်နေတယ်ထင်တာ။ ယူထားတဲ့မိန်းမကိုတော့ ထားရာနေစေရာသွား..၊ ငါလုပ်သမျှအကုန်တင့်တယ်တယ်လို့ထင်နေတာ။ မိန်းမကတော့ နင်းပြား၊ ဒူးနဲ့မျက်ရည်သုတ်ပြီး ငါလုပ်နေတာကိုအရှုံးသမားအနေနဲ့ ထိုင်ငိုကြည့်နေရမယ်လို့ပဲထင်နေတာလေ။ ဒီမှာဝဿန်..မေမေလေ သူဒီလိုလုပ်ပါများကထဲက၊ လင်ငယ်ထားချင်၊ နေကြည့်ချင်နေတာကြာပြီ..”
“ဗျာ..”
ဝဿန်တစ်ယောက်..အံ့ဩထိတ်လန့်သွားရတယ်။
“ဗျာ..မနေနဲ့.. အဲဒါ ဒင်းကို ငါအရွဲ့တိုက်ချင်နေတာကြာပြီ၊ ဒါပေမယ့်ကိုယ်မှာက ဂုဏ်နဲ့ဒြပ်နဲ့ အိန္ဒြေနဲ့၊ သိက္ခာနဲ့၊ တွေ့ရာလူကိုဆွဲစားလို့မရလို့၊ ပိုပြီးလုံခြုံမှုမရှိမှာစိုးလို့ငြိမ်နေခဲ့တာ၊ အခုတော့ ငါဒီနေ့ လင်ငယ်နေရတဲ့အရသာကိုသိသွားပြီ။ ဒင်းတို့ယောက်ျားတွေပဲလုပ်လို့ရတယ်ထင်တဲ့အရာကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းလုပ်ပြပြီး ဒင်းနာအောင်လက်စားချေမယ်။ ပြီးရင်ဒင်းကိုအပြတ်စွန့်လွှတ်ပစ်၊မေ့ပစ်လိုက်တော့မယ်..”
“မေ..မေမေ..ဆိုလိုတာက..”
ဝဿန်ကအထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့နှင့်ပြောနေသည်။
“အေး..နင်ထင်တာအမှန်ပဲ..၊ ဒီည..ဒင်းကိုလင်ငယ်နေပြမယ်။ ဒင်းလို ပုံဆိုးပန်းဆိုး၊ အိုနာရွတ်တွကြီးတွေမဟုတ်ပဲ ဖလန်းဖလန်းထနေတဲ့ လင်ငယ်ငယ်ချောချောလေးနဲ့ လိုးပြနေတာမြင်လိုက်ရရင်။ အဲဒီနွားအိုကြီးဘယ်လောက် အခံရခက် ဒေါသထွက်တာကို မြင်ချင်တယ်..”
“ဟာ. .မေမေအရွဲ့တိုက်တာ၊ လက်စားချေတာကက သားနဲ့မှတဲ့လား..”
“ဟဲ့..ဘာဖြစ်လဲ..ငါကတွေ့ရာလူကြုံသလိုဆွဲမစားချင်လို့ သည်းခံပြီးငြိမ်စောင့်နေရတာကြာပြီ။ အခုဒီနေ့မှကံကြမ္မာကငါ့ကိုမျက်နှာသာပေးလာတယ်။ ငါဒီနေ့ပဲလင်ငယ်နုနုထွတ်ထွတ်လေးတစ်ယောက်ကိုရလိုက်တယ်။ အဲဒါက နင်ပဲဝဿန်၊ နင်ကိုယ်တိုင်ငါ့ကိုဖိတ်ခေါ်ပြီး ညာတာပါတေးနဲ့ အားရပါးရမယားလုပ်သွားပြီးတော့ တာဝန်မယူချင်တော့လို့လားဝဿန်..”
“အာ..အာ..အဲ့လိုမဟုတ်ပါဘူးမေမေ..၊ မသင့်တော်ဘူးထင်လို့ပါ..”
“ဘာလို့အခုမှမသင့်တော်ရတာလဲ။ အဲ့ဒါဆို နင်ငါ့ကိုမလိုးခင်ကထဲကစဥ်းစားပါလား..”
“အဲ့..အဲ့လိုသဘောနဲ့ပြောတာမဟုတ်ဘူးမေမေ။ ဟို..ဟို..ဖေဖေကသားတို့ကိုမြင်ရင်..”
“ဘာ..ဖေဖေလဲ..”
ခင်နွဲ့နှောင်းမှာ ဝဿန်က ဦးမင်းနိုင်ကို ဖေဖေဟုတောင်အခေါ်မခိုင်းတော့ပဲဖြတ်ပိတ်ပြောလိုက်သည်။
“အဲလေ..အဲ..အဲဒီလူကြီးကသားတို့ကိုမြင်သွားရင်၊ အမေနဲ့သားပြန်လိုးနေကြတာသိသွားရင်၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အဲ့လောက်ကြီးကျတော့..”
ဝဿန်က စိုးရိမ်ပူပန်စွာနှင့်ပြောနေတာဖြစ်သည်။ ပေါ်တင်ကြီးသူတို့သားအမိဆက်ဆံနေတာကြီးကိုတော့ သူ့အဖေနှင့်တကွပတ်သက်ရာပတ်သက်ကြောင်းလူများက မြင်သွားမှာကိုတော့အကြီးအကျယ်စိုးရွံ့နေမိတာဖြစ်သည်။
“အေးပါ..မေမေသိပါတယ်။ တို့နှစ်ယောက်အချင်းချင်း ဘာကြီးပဲဖြစ်နေနေ မေမေကလဲ အဲ့လောက်မျက်နှာမပြောင်ရဲပါဘူး၊ ရှက်တတ်ပါသေးတယ်။ ဒါကို ဘယ်လိုကာကွယ်ရမလဲလို့ မေမေစဥ်းစားထားပြီးပါပြီ။ ကဲ..ဝဿန်၊ တွေဝေမနေနဲ့တော့ တို့တတွေအော်ပရေးရှင်းလုပ်ဖို့အချိန်ကျပြီ။ ဘာလုပ်ရမလဲဆိုတာ မေမေ ပြောပြပေးမယ်။ ကင်မရာသာသွားယူလာခဲ့..အခု..”
—————————-
အပိုင်း(၂၂) ဆက်ရန်
(အပိုင်း -၂၂)
ဝဿန်က ညနေကအပြင်မှပြန်လာပြီး စားပွဲပေါ်မှာတင်ထားဆဲရှိသေးသော ရိုက်လက်စ ဗီဒီယိုကင်မရာကိုသွားယူခဲ့ပြီး သူ့အမေခင်နွဲ့နှောင်းထိုင်နေရာကုတင်ဆီသို့ပြန်လာခဲ့သည်။ ခင်နွဲ့နှောင်းကဒါကိုကြည့်ပြီးကျေနပ်စွာပြုံးလိုက်ကာ..
“ဒီလိုမှပေါ့..မေ့သားရဲ့၊ လာစမ်းပါအုံးမေမေ့နားကို..”
“နေပါဦးမေမေရဲ့၊ မေမေကဒီကင်မရာကိုသုံးပြီးရိုက်မလို့လား”
“အေးလေ.. ဘာဖြစ်လို့လဲ..”
“ဒါကရိုးရိုးဗွီဒီယိုကင်မရာလေ။ သားဟာကအဆင့်မမြင့်ဘူး၊ ဒါနဲ့ ဒါရိုက် ရိုက်လွှင့်လို့ရတဲ့ဗားရှင်းမဟုတ်ဘူး၊ ဖုန်းကင်မရာနဲ့မှ လိုက်ဗ်လွှင့်တာတို့၊ ဗွီကောခေါ်ပြီးရိုက်ပြတာတို့ရမှာလေ..”
“အေး..ငါအပြောမှားသွားလို့ပါ။ ငါရိုက်ချင်တာကဒီလိုကင်မရာကောင်းကောင်းနဲ့ရိုက်ချင်တာ၊ ဒါနဲ့ ဟိုအဖိုးကြီးကိုကောင်းကောင်းဆဲဆို ရိုက်ပြပြီး စီဒီထဲထည့်ပြီးပို့ပေးချင်တာကိုပြောတာပါ။ အခုရိုက်ပြရင်တောင်သူအာရုံစိုက်ချင်မှစိုက်မှာလေ”
“ဒီလိုလား..၊ အဲ့လိုဆိုရင်တော့အဆင်ပြေပါတယ်..”
“အဲဒါဆိုရင်လာ..ဒီမှာထိုင်ဦး..”
ခင်နွဲ့နှောင်းက ကုတင်စောင်းတွင်တင်ပါးလွှဲထိုင်နေရာမှ ဝဿန်ဝင်ထိုင်နိုင်အောင် တစ်ဘက်သို့ အနည်းငယ်ရွှေ့၍တိုးပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှစကားစ၏။
“နားထောင်စမ်း..ဝဿန်၊ ဒီည ဒို့သားအမိက သရုပ်ဆောင်မင်းသားမင်းသမီးတွေပေါ့ကွာ၊ ကိုယ်တိုင်သရုပ်ဆောင်ပြီး အီရိုးတစ် ဗွီဒီယိုဇာတ်လမ်းလေးတစ်ခုရိုက်ကြမယ်လေ။ ဒါပေမယ့် တစ်စုံတယောက်သောသူအတွက်ကတော့ အသည်းကွဲ နာကျင်ရမယ့်ဇာတ်လမ်းပေါ့။ တို့တတွေလင်မယားလုပ်တမ်းကစားကြမယ်။ ကိုယ့်ဘာသာဒါရိုက်တာလုပ်ပြီး၊ အပီအပြင်သရုပ်ဆောင်မှာဆိုတော့ cut တွေ၊ ရပ်တွေတော့ မရှိဘူးနော် အပီဝုန်းရမှာ..”
သူ့အမေကဒီလိုပြောနေတော့ ဝဿန်တစ်ယောက် ရင်တွေတဗြုန်းဗြုန်းနဲ့ခုန်ပေါက်နေပါပြီ။ တုန်တုန်ယင်ယင်အသံနဲ့..
“မေမေ..သားကင်မရာကအရမ်းရုပ်ထွက်ကောင်းတာနော်.. ဟို..ဟိုလူကြီးမြင်သွားရင်..ကွိုင်….”
သူ့စကားမဆုံးခင်မှာခင်နွဲ့နှောင်းက၊
“တမင်ကိုပြတ်ပြတ်သားသား မြင်အောင်ကိုရိုက်ပြမှာ၊ တမင်ကွိုင်ရှာတာပဲလေ၊ ရုပ်ထွက်ကောင်းလေ၊ ပြတ်လေ၊ ပိုကြိုက်လေပဲ။ ဒါပေမယ့်..နင် မပူပါနဲ့သားရ၊ လင်ငယ်ဇာတ်ရုပ်နဲ့လုပ်မယ့်သူကိုတော့ မျက်နှာပေးမပြပါဘူး။ သွား..ဟိုမှာ..မေမေ့ခရီးဆောင်အိတ်အပြင်ကန့်ထဲမှာ ခြေထောက်နဲ့ပေါင်စွပ်တဲ့ စတော့ကင်းအနက်ရောင်ရှိတယ်၊ သွားဖွင့်ယူလာခဲ့။ ပြီးတော့နင့်မျက်နှာမှာအုပ်ပြီးရိုက်မှာပါ.. သွား..ကင်မရာကို ကုတင်ခြေရင်းဘက် ရှုထောင့်ကောင်းကောင်းကနေ သွားချိန်ထား၊ ဒီကုတင်ပေါ် အလည်တည့်တည့်ကို..မြန်မြန်..”
ခင်နွဲ့နှောင်းကဒါရိုက်တာတစ်ယောက်လိုအကွက်စေ့စေ့ညွှန်ကြားနေ၏။ ဝဿန်ကလည်းကင်မရာမဲင်းပီသပါပေ၏။ ကုတင်ခြေရင်းကမျက်နှာချင်းဆိုင်မှာရှိတဲ့ မှန်တင်ခုံကောင်တာပေါ်ကနေကင်မရာကိုရှုထောင့်နဲ့ဖိုးကပ်စ်ချိန်ပြီး ကုတင်အလယ်လောက်ကိုချိန်ထားလိုက်လေသည်။
“ကဲ..သား၊ ကင်မရာကိုတည့်အောင်ချိန်ပြီးရင် ချက်ချင်းမရိုက်နဲ့ဦး။ တစ်ကိုယ်လုံးအဝတ်အစားတွေချွတ်ချလိုက်စမ်း။ နေ့လည်ကစမ်းချောင်းထဲမှာတုန်းကလိုမျိုး၊ အေး..အကုန်ချွတ်၊ အတွင်းခံပါချွတ်၊ ဟုတ်ပြီ..ပြီးတော့ မေမေ့ဆီတက်ခဲ့တော့..”
ဝဿန်မှာလည်း မထူးတော့..၊ ရှေ့ကိုဇွတ်တိုးရတော့မည်။ နေ့လည်ကမှ မရှက်မကြောက်အကုန်လုပ်ခဲ့ပြီးသားဟာကို ဘာတွေထပ်ပြီးတွန့်ဆုတ်နေရဦးမှာလဲ။ သူက သူ့အမေပြောတဲ့အတိုင်း အဝတ်တွေကိုမှန်တင်ခုံနားမှာပဲချွတ်ပုံချခဲ့ပြီး ကိုယ်တုံးလုံးကြီးနဲ့ကုတင်ဆီကိုလျှောက်လာခဲ့လိုက်သည်။ လီးကြီးကလည်းတောင်ပြီးရမ်းတမ်းရမ်းတမ်းဖြစ်နေပါပြီ။ ခင်နွဲ့နှောင်းကလည်း ဝဿန်ကိုအော်ဒါတွေ ဒရစပ်ပေးနေချိန်မှာပဲ သူ့ကိုယ်သူအပေါ်အင်္ကျီ၊ ဘောင်းဘီတွေချွတ်ချထားခဲ့ပြီးပါပြီ။ သူမကိုယ်ပေါ်မှာ အတွင်းခံပင်တီလေးနဲ့ ဘရာစီယာလေးပဲကျန်ပါတော့သည်။
ဝဿန်ကလည်း စောစောကပြောတဲ့ ဇာပါးစတော့ကင်းအနက်ကို သူ့အမေ အဝတ်အိတ်ထဲကထုတ်ယူလာခဲ့ပြီးပေမယ့် မစွပ်ရသေးပဲကုတင်ခြေရင်းဘက်မွေ့ယာပေါ်မှာတင်ထားတာကိုပြန်ကောက်ယူပြီး လက်ထဲမှာကိုင်ထားခဲ့သည်။ သူ့အမေက ကုတင်အလည်တည့်တည့်မှာရောက်နေပါပြီ။ သူက သူမရှိရာကုတင်အလယ်ကို တစ်ခါထဲရောက်အောင် ဝုန်းကနဲပစ်ဝင်ပြီးထိုင်ချလိုက်လေ၏။ ပြီးတော့သူ့အမေကိုတအားကြုံးဖက်လိုက်တော့..
“ဟဲ့..ဖြေးဖြေးဟဲ့..ခိ..ခိ..ခိ..”
ခင်နွဲ့နှောင်းဆီကအူမြူးသံလေးတွေ တခိခိ ထွက်လာပြီး သူ့သားကိုအားရပါးရကြီးပြန်ဖက်လိုက်သည်။ ဝဿန်ကလည်းအမေဖြစ်သူကိုအားနာရှက်ရွံ့မနေတော့ပါဘူး၊ ဖက်ရင်းကနေသူ့အမေရဲ့နှုတ်ခမ်းဖူး ထွတ်ထွတ်ကလေးတွေကိုမိမိရရကြီးဆွဲစုပ်နမ်းလိုက်ပါတော့၏။ ခင်နွဲ့နှောင်းမှာလည်း မျက်လုံးလေးစင်းကျသွားပြီးသူ့သားပါးစပ်ကိုအငမ်းမရပြန်စုပ်ပြီးနမ်းလာလေသည်။
သူမသိုင်းဖက်ထားသောတစ်တောင်ဆစ်တစ်ဘက်က၊ သားဖြစ်သူ၏တောင်ပြီးထောင်ထနေသောလီးကြီးကိုခပ်ကြမ်းကြမ်းတိုက်လိုက်မိလေသည်။ ဝဿန်က သူ့အမေ၏နို့ကြီးတွေကိုလက်နဲ့အားရပါးရညှစ်နယ်ကာ ပခုံးမှဘရာစီယာသိုင်းကြိုးကိုလျှောချ၍ ဘရာကပ်ကိုဆွဲခွာ၍ချွတ်ပစ်မည်ပြုသည်တွင် ခင်နွဲ့နှောင်းက သူ့သား၏ ဟော့သွမ်းသောလက်အစုံကို သူမလက်ဖြင့်တင်းတင်းအုပ်၍ဆုပ်ကိုင်ကာတားလိုက်ရင်းမှ၊
“အချိန်မရောက်သေးဘူးလေကွာ..၊ ကင်မရာကလည်းအဆင်သင့်မဖြစ်သေးဘူး၊ ဒါရိုက်တာကလည်း အက်ရှင်မခေါ်သေးဘူးလေ၊ ဒါလုပ်တာကက..စရိုက်ပြီဆိုတော့မှယုတ္တိရှိရှိလုပ်ရမယ့်အလုပ်၊ အခုဇာတ်ညွှန်းပြောမယ်၊ လက်ကငြိမ်ငြိမ်နေပြီးနားထောင်ဦး..”
ခင်နွဲ့နှောင်းကကမန်းကတန်းဟန့်တားလိုက်ရသည်။ အဲဒီတော့မှဝဿန်က နို့ကြီးတွေပေါ်မှလက်ကိုပြန်ရုပ်လိုက်ရင်း၊
“ပြောဗျာ..ဘယ်လိုတွေလုပ်ရမှာလဲ..”
“ဒီမှာသား..မေမေတို့ဒီညကစားမယ့်ကစားနည်းကတော့နဂါးဂူအောင်းတမ်းမဟုတ်တော့ဘူး၊ အသစ်ပဲ၊ လင်မယားလုပ်တမ်းပေါ့။ ဒီဇာတ်ညွှန်းမှာ မေမေကလင်ငယ်နေချင်နေတဲ့ ဏှာထန်တဲ့မိန်းမ မမကြီးတစ်ယောက်ပေါ့။ သားက မမကြီးရဲ့တိတ်တိတ်ပုန်းလင်ငယ်။ အဲဒီလင်ငယ်က ဒီကျွန်းပေါ်ကဟိုတယ်မှာ မမနဲ့ချိန်းတွေ့ပြီးလိုးကြမှာ။ မမကြီးကုတင်ပေါ်မှာရှိနေတုန်းအချိန်မှာ သားအရွယ် လင်ငယ်မောင်လေးက အခန်းထဲကမမဆီ၊ ကိုယ်တုံးလုံးကြီး လီးတရမ်းရမ်းနဲ့ဝင်လာတာကစမယ်..နားလည်လား”
“ရပြီ..မေမေဆက်ပြောပါ..”
“အခုရိုက်ကွင်းစတာနဲ့ သားက ဟော့ဒီကမေ့ရဲ့လင်ငယ်၊ မေမေကသားမိန်းမဖြစ်သွားပြီ။ စိတ်အာရုံအတက်အကျအတိုင်း သားက မေမေ့ကိုကြိုက်သလိုခေါ်နိုင်တယ်။ သားစိတ်ကြိုက် မေလို့ခေါ်ချင်ရင်လဲရပြီ၊ ဒါမှမဟုတ် မမလို့ခေါ်မလား၊ နှောင်းလို့ပဲခေါ်မလား၊ မိန်းမလို့အားရပါးရခေါ်ချင်လဲခေါ်၊ စိတ်ပါလာရင်ကောင်မကြီးလို့ပဲခေါ်ခေါ်..”
“အာ..အဲ့လိုတော့မခေါ်ချင်ပါဘူးမေမေရာ၊ ဟိုလူကြီးကိုလက်စားချေပြီး စိတ်ကလိကလိဖြစ်အောင်လုပ်ရမှာဆို၊ သူ့မယားကြီးကိုလင်ငယ်က သူ့ထက်ပိုချစ်ပြပြီး ကြင်ကြင်နာနာ၊ ယုယုယယ လုပ်ပြရင်း၊ အပျော့ဆွဲလေးဆွဲပြရမှာ၊ အပြတ်ကြင်နာပြရမှာမဟုတ်လား။ နင့်နင့်သီးသီးကြီးခေါ်လို့မဖြစ်သေးပါဘူး..”
ခင်နွဲ့နှောင်းကပြုံး၍ကျေနပ်စွာ လက်ဖျစ်တက်ချက်တီးလိုက်ရင်းပြန်ပြောလိုက်သည်။
“အဲ့လိုဖြစ်ရမှာပေါ့..၊ မေမေလိုချင်နေတာ ဒါပဲလေ..”
“မေကရော မေမေ့လင်ငယ်လေးကိုဘယ်လိုခေါ်မှာလဲ..”
ဝဿန်က သူ့မယားအဖြစ်သရုပ်ဆောင်တော့မည့် သူ့အမေခင်နွဲ့နှောင်းကိုမရဲတရဲသွေးတိုးစမ်းလိုက်သည်။
“ဒါကတော့ မကြာခင်အက်ရှင် စရင် ကိုယ်တိုင်တွေ့မှာပါ။ ဘယ်လိုဒိုင်ယာလော့တွေလာမယ်ဆိုတာ။ မင်းသမီးရဲ့စိတ်အာရုံ အတက်အကျအတိုင်းပေါ့၊ စောင့်သာကြည့်တော့၊ ပြီးရင် ဇာတ်လမ်းအတက်အကျအတိုင်း၊ အက်ရှင်တွေ ဒိုင်ယာလော့တွေနဲ့ မုဒ်လိုက်သွင်းပြီးဖောလိုးဝင်နိုင်အောင်ပြင်ထား၊ မမေ့နဲ့နော် မေကအခုကစပြီးသူ့မယားဖြစ်သွားပြီဆိုတာကို မုဒ်သွင်းထား၊ မေမေဆိုတာကြီးယောင်လို့တောင်ထွက်မလာစေနဲ့နော်..တစ်ဇာတ်လမ်းလုံးပျက်သွားလိမ့်မယ်..”
“ရတယ်လေ..ကြည့်သေးတာပေါ့..”
“နေဦး.ပေးစမ်းအဲဒီနားက စတော့ကင်းကိုမေမေ့ဆီလှမ်းလိုက်စမ်း..”
စောစောကယူလာသောစတော့ကင်းက ခေါင်းမှာမှာမစွပ်ရသေး ဖက်ရင်း၊ နမ်းရင်း ဘေးမှာချထားမိပြန်သည်။ ဒါကိုခင်နွဲ့နှောင်းကယူ၍ ဝဿန့်ခေါင်းတွင်သူမကိုယ်တိုင်စွပ်ပေးလိုက်သည်။ နှာခေါင်းကိုမအုပ်တအုပ်စွပ်ထား၍ ပါးစပ်ကိုတော့လွှတ်ပေးထားသည်။ ပိုတဲ့အစတွေကိုခေါင်းနောက်မှာပတ်ပြီးချည်ထုံးပေးထားသည်။
“ဟဲ..ဟဲ..အခုမှ ဓါးပြဗိုလ်ကြီးမိုးသီးနဲ့တူသွားတော့တယ်။ နင့်မျက်နှာကိုရော ဆံပင်ပုံကိုရော ကိုမင်းနိုင် မှတ်မိလို့မဖြစ်ဘူး။ ဒါကြီးဝတ်ထားရင်နည်းနည်းနှာခေါင်းသံ ဗလုံးဗထွေးနဲ့ စကားသံလည်းဖျက်ပြီးသားဖြစ်သွားမယ်။ အခုမှတ်ထား၊ စပြီးအရိုက်မှာ လင်ငယ်က ရေချိုးခန်းထဲကထွက်လာပြီး ကိုယ်တုံးလုံးကြီးနဲ့ဝင်လာမယ်၊ ဒိုင်ယာလော့ကငါပြောတာကိုကြည့်ပြီးဖောလိုးလိုက်ပေါ့၊ နဲနဲပါးပါးနှူးနှပ်ကိုင်ပြကြပြီးမှ တကယ့်အဓိကရိုက်ကွက်ကျတော့၊ နင်က ကင်မရာဘက်ကိုခြေဆင်းပြီးလှဲအိပ်ပေးနေ၊ ငါက ကင်မရာ (နင့်အဖေကြည့်နေမယ့်ဘက်) ကိုမျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီးမြင်းစီးပြီးဝုန်းပြမှာ..”
“နေပါဦး..မေမေရ..၊ မေမေဒီရိုက်ထားတဲ့အခွေကိုကူးပြီးတော့ ဖေဖေ့ကို ပို့ပေးပြီးစိတ်အနှောက်အယှက်ပေးမှာက ထားတော့၊ ဒီလူကြီးက အဲ့ဒီအခွေကို သူများတွေကိုပြန်ဖြန့်ပြီး မေမေ့ကိုအရှက်ပြန်ခွဲမှာ မစိုးရိမ်ဘူးလား..”
“အောင်မယ်လေး ဒီအဖိုးကြီးကလား၊ သူဒီလိုမလုပ်ရဲပါဘူးစိတ်ချ၊ သူ့အသိုင်းအဝိုင်းက မေမေဟာသူ့မယားကြီးဆိုတာအားလုံးသိတယ်။ အခွေထဲမှာသူ့ငယ်ကျိုးငယ်နာတွေခေါ်ဆဲမှာဆိုတော့ သူ့လိုရာထူးကြီးနဲ့လူက တစ်ရှက်ကနှစ်ရှက်ဖြစ်အောင် သူ့အပုပ်တွေကိုပြန်မဖော်ရဲသေးဘူး..စိတ်ချ..”
“အင်းလေ..မေမေ့သဘောပဲ..”
“ကဲ..ဒါဆိုစကြမယ်။ ကင်မရာဆိီသွားတော့၊ အက်ရှင်ဆိုတာနဲ့ အော်တိုပလေး ခလုပ်ကိုနှိပ်ပြီး တံခါးဘက်ကစပြီး ကုတင်ဆီလျှောက်ဝင်လာခဲ့တော့..ကဲ..ဝမ်း..တူး..သရီး..အက်ရှင်..”
ဝဿန်က ကင်မရာဆီလျှောက်သွားပြီး အော်တိုပလေးခလုပ်ကိုနှိပ်ခဲ့၍ ကင်မရာမျက်ကွယ်မှ နေ၍ရေချိုးခန်းတံခါးအနီးသို့သွားရပ်နေစဥ်
“မောင်..အဲဒီထဲမှာကြာလှချည်လား..ဘာများလုပ်နေတာလဲ”
ခင်နွဲ့နှောင်းက အင်ထရိုအသံအရင်ပေးလိုက်ရာ ဝဿန်က..
“လာပါပြီ မေရ၊ ဆေးကြောရေးလေး နည်းနည်းလုပ်နေလို့ပါ..ဟဲဟဲ..”
ဟုအသံအရင်ပြုပြီးမှ ကင်မရာရှေ့ဝင်လိုက်ပြီး ကုတင်ဆီသို့လျှောက်သွားလိုက်သည်။
“ကြာလိုက်တာ.မောင်ရာ ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ..၊ ဟင်..ကြည့်ပါဦး..ခစ်..ခစ်..တခါထဲကိုအဆင်သင့်ချွတ်လာတာပဲလား..သွားရုပ်ဆိုးလိုက်တာ..”
ခင်နွဲ့နှောင်းကသူမကိုခေါ်စေချင်တဲ့အခေါ်အဝေါ်ကိုဝဿန်အား စကားကြောင်း၍ခင်းပေးထားသည်။ ဟင်..မေမေက သူ့ကိုမောင်လို့ခေါ်နေသည်။ ဒါကသူ့နာမ်စားကို ဒီလိုသုံးစေချင်လို့ဖြစ်သလို၊ သူမကိုယ်တိုင်ကလည်းဒီလိုခေါ်မယ်လို့ အချက်ပြပေးလိုက်တာဖြစ်သည်။ နေ့ခင်းကတချိန်လုံးလိုးခဲ့ပြီးသည့်တိုင်အောင်သူမက သူ့ကို သားဟူသော ပုံမှန်အသုံးအနှုန်းကို၎င်း၊ အခြားနာမ်စားတစ်ခုခုကို၎င်းသုံးပြီး အော်ဟစ်၍ညည်းတွားခဲ့ခြင်း မရှိခဲ့ပေ။ ယခုဝဿန်မှာ မွေးသမိခင်အရင်းမှ သူ့အား မောင်ဟုခေါ်ဝေါ်လိုက်ခြင်းက သူ့ရင်ထဲမှာ ဖသောဖဿဖြစ်သွားစေပြီး၊ ရင်တွေတဇတ်ဇတ်နှင့်ခုန်နေတာကထိမ်းသိမ်းလို့မရတော့ပေ။ ဒါပေမယ့် သူ့ကို ဒိုင်ယာလော့တွေအတိုင်းဖောလိုးလိုက်ဖို့မှာထားသဖြင့်..၊
“ဒါကမောင်မေ့ကိုမတွေ့ရတာကြာလို့တအားလွမ်းနေတာ၊ လိုးချင်နေတာလေ၊ တွေ့တွေ့ချင်းချစ်ပစ်ဖို့အားခဲထားတာကြီးကို။ ဒါကြောင့်အဆင်သင့်လုပ်လာတာပေါ့။ လာပါ..ချစ်ကြစို့မေရယ်..မောင့်မိန်းမစောက်ပတ်ကိုအရမ်းလွမ်းနေပြီ..”
ခင်နွဲ့နှောင်းကသူမ၏စကားလမ်းအတိုင်း အလိုက်သင့်မျှောလိုက်ရန်မှာထားသော်လည်း ဝဿန်ကပို၍အတတ်ဆန်းပြလိုက်သည်။ သူ့ကိုယ်သူမောင်ဟုခေါ်ပြလိုက်သည့်အပြင် သူ့အမေကိုလည်း၊ မေရော၊မိန်းမရော၊ အစုံပါအောင်ခေါ်ပစ်လိုက်ရုံမက ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ်တွေပါပြောချလိုက်သည်။ ခင်နွဲ့နှောင်းကသူ့သားကို ဟင်း..တော်တော်တော်ကဲ ဆိုသောသဘောဖြင့် မျက်စောင်းတချက်ထိုးကြည့်လိုက်သည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဝဿန်ကတော့ သူ့ကိုယ်သူကြာကူလီလင်ငယ်လေးအဖြစ် စပြီးသရုပ်ဆောင်နေပြီ၊ ဘယ်လိုပဲစကားတွေနဲ့အသားယူယူ၊ သူမကလည်းတကယ်ပဲ သူ့မယားဖြစ်ခဲ့ပြီးပြီမဟုတ်လား၊ သူပြောလိုက်သည့်စကားတွေကလည်း တကယ့်စားနေကျလင်ငယ်တစ်ယောက်လိုသဘာဝကျနေသည်ဖြစ်ရာ၊သူမကလည်းစီစဥ်ထားသည့်ဇာတ်ညွှန်းအတိုင်း သရုပ်ပါသထက်ပါအောင် လုပ်ပြဖို့ပဲရှိတော့သည်။ဒါကြောင့်..
“အမယ်..မေကမောင့်လီးကြီးကိုပိုလွမ်းနေရတာပါ။ ဆာနေတာကြာပြီသိလား၊ အခုဒီည အဲဒါကြီးကို ဝအောင်အားရပါးရစားပစ်လိုက်ဦးမှာ၊ လာခဲ့..မေ့ကိုနိုင်အောင်လိုးနိုင်မလားကြည့်သေးတာပေါ့”
သူမကလည်း ခပ်ကြမ်းကြမ်းတစ်တစ်ခွခွပြန်ပြောပေးလိုက်တော့..၊
“ရတယ်မိန်းမ..ဖင်ပြဲအောင်ကိုလိုးပြဦးမှာ..”
“အမလေး..ကြောက်တာတော်..”
ဒီနောက်တော့သူတို့အတွက်ဒိုင်ယာလော့တွေ သိပ်ပြနေစရာမလိုတော့ပါ။ ယုတ္တိရှိရှိ အောဇာတ်ထုပ်ခင်းပြဖို့သာလိုတော့သည်။ ဝဿန်ကလည်း တကယ်ပဲသူ့အမေကို လင်ငယ်ရာထူးယူပြီး လိုးချင်တာကတပိုင်းသေနေသည်မှာ လီးကပေါက်ထွက်လုခမန်းဖြစ်နေခဲ့ပြီ။
သူက အက်ရှင်မစခင်ကရပ်ထားခဲ့ရသောအခန်းကပြန်စသည်။ ကုတင်အလယ်ကိုခုန်တက်သွားပြီးနှစ်ဦးစလုံး၊ လုံးထွေးသွားကြသည်။ အတင်းဖက်ယက်ပွတ်သပ်နေကြသည်။ မျက်နှာဖုံးအောက်မှလွတ်နေသောလင်ငယ်၏နှုတ်ခမ်းတွေက ခင်နွဲ့နှောင်း၏ နှုတ်ခမ်းတွေကိုတေ့၍ ရှိုက်ရှိုက်မောမောကြီး အားပါးတရနမ်းရှုပ်နေစဥ်တွင် သူမကလည်းလည်တိုင်လေးကိုမော့၊ မျက်လုံးများမှေးစင်း၍ မိန်းမောစွာအစုပ်ခံနေပြီး သူမ၏လျှာကိုပြန်လည်ထိုးသွင်းကာလိုလိုလားလား ပြန်လိမ်းသပ်စုပ်နမ်းနေသည်။ သူတို့က ထိုမြင်ကွင်းကိုပြတ်ပြတ်သားသား မြင်နိုင်စေရန် ကင်မရာရိုက်ကွင်းတည့်တည့်ရှုထောင့်ကိုအရလှည့်ပေးထားကြသည်။
တကယ်လို့သာ ဝဿန့်အဖေ ဦးမင်းနိုင်သာ ဒီအခွေကိုရပြီး စကြည့်လိုက်တာနဲ့ ပျားတုပ်သလို ခံစားလိုက်ရမှာကျိန်းသေနေသည်။ ဒီလူကြီးက၊ သူကသာ တဘက်သတ် ကဲချင်သလိုကဲ၍ ဆော်ပေါင်းစုံရှုပ်၊ မယားငယ်တွေမှိုပေါက်အောင်ယူထားခဲ့ပြီးနေ နေရာတွင်၊ တချိန်လုံးငြိမ်နေ၍ ခပ်အေးအေး ခပ်နုံနုံနှင့် မျက်ရည်နှင့်ဒူးသုတ်ကာ၊ ဘာမှမလုပ်ရဲဟုသူထင်နေခဲ့သော အိန္ဒြေရှင် သူ့မယားကြီးခင်နွဲ့နှောင်းက ဘယ်ကမှန်းမသိသော လင်ငယ်ကောင်လေးတစ်ယောက်နှင့် ဟိုတယ်ကုတင်ပေါ်တွင်ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ကာ အားရပါးရ ကစ်ဆင်ပေးနေသည့် မြင်ကွင်းက၊ ‘ကုန်ပါပြီဗျာ’ ဟု သူ့ကိုအကြီးအကျယ်ရှော့ရိုက်စေမည့် အကွက်ကြီးဖြစ်နေပေလိမ့်မည်။
—————————-
အပိုင်း(၂၃) ဆက်ရန်
