အခန်း ၂၁။
ကိုစောတင်မောင် မျက်နှာ ပျက် မျက်စေ့ပျက် ဖြစ်သွားခဲ့ရသည်။ မြသာ မျက်နှာကို လည်း ဒီကောင် ဘာအကြံ နဲ့ ပြောတာလည်း ဟု သေခြာ လေ့လာနေမိသည်။ မြသာ များ ရိပ်မိသွားပြီလား။
မြသာ မသိသေးသည်က ကိုစောတင်မောင် နှင့် နှင်းမှုံ တို့ အကြောင်း။ အစပိုင်းက ကိုစောတင်မောင် က နှင်းမှုံ ကို ညီမလေး တယောက်လို ပင် ခင်ခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း လိင်မတူ သည့် တစိမ်း တွေမို့ နှင်းမှုံ ၏ အချွဲ အနွဲ့ တွေကသူ့ ရင်တွေကို ခုံစေခဲ့သည်။ မြသာ မရှိသည့် အချိန် တွေ ဆို ပိုဆိုးသည်၊ ပူးပူးကပ်ကပ် ဖြင့် ပင် သူ့အပေါ် ကပ်ချွဲတတ်တာကို တဖြည်းဖြည်း သာယာလာခဲ့မိသည်။ နှင်းမှုံ လက်မောင်းတုတ်တုတ်လေး ပေါင်တန်တုတ်တုတ်လေး တို့က သူ့ကို လာထိလျှင် အိတင်း နေသည်။ ထို အထိအတွေ့တွေက တဖြည်းဖြည်း နှင့် သူ့အိပ်မက်တွေမှာ နေရာယူလာခဲ့သည်။ တခါတလေ နှုတ်ခမ်းနီနီစွေးစွေးလေး ဆိုးထားသည့် နူတ်ခမ်း တွန့်တွန့်ထော်ထော်လေးကို တအား စုပ်နမ်းလိုက်ချင်သည့် စိတ်က ပေါ်ပေါ်လာခဲ့သည်။ နှင်းမှုံ အနားမှာ ရှိလျှင် လီးက တောင်တောင်လာသဖြင့် တမင် ပင် ရှောင်ခွာခွာ နေခဲ့ရသည်။ သူက ရှောင်ခွာခွာ နေလို့ လား မသိ နှင်းမှုံ က ပိုရဲလာသည်။ ကိုစောတင်မောင် သာ နောက်ဆုံး တော့ အိပ်ယာ ထဲမှာ ဒီအရွယ်ကြီး ရောက်မှ ဂွင်းထု ရသည့် အဖြစ် ရောက်ရတော့သည်။ နောက်တော့ နှင်းမှုံ က ဖုံး ဖြင့် ဖေ့ဘုပ်ပေါ် တက်တက် နေရင်း က အကောင့်ခနခန ကျကျ နေသဖြင့် ကိုစောတင်မောင်ကို အကူအညီတောင်းတော့ ကိုစောတင်မောင်က အကောင့် နှစ်ခု သုံးခု ဖွင့်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ အကောင့်တခုကို သိပ်မသုံး ပဲ အရေးပေါ်မှ သုံးဖို့ မှာထားလိုက်သည်။ နောက်တော့ ကိုစောတင်မောင်က သူ့ ဖိတ်အကောင့် ဖြင့် နှင်းမှုံ အကောင့်ကို မက်ဆေ့ ပို့ စကားပြောရင်းမှ အမှတ်မထင် သူတို့ နှစ်ယောက် ချပ်တင်း ပြောဖြစ်လာကြသည်။ အစကတော့ ရိုးရိုး ဖြစ်သည်။ နောက်တော့ ထို အကောင့်ရှိကြောင်းကို နှင်းမှုံ က မြသာ အား မပြောထားကြောင်းသိလာတော့ ကိုစောတင်မောင် စိတ်တွေ ထလာသည်။ နှင်းမှုံ က ဘာလို့ သူနဲ့ လျို့ဝှက် ချပ်တင်း လုပ်ချင်ရတာလဲ။ နှင်းမှုံ ကိုယ်တိုင်လည်း စိတ်တွေက ထွေပြားနေလို့လား၊ဟု တွေးလာမိသည်။ ထို မှ တဆင့် နှင်းမှုံ နှင့် ဆက်ခ် အကြောင်းတွေ တဖြည်းဖြည်း ပြောဖြစ်လာသည်။ ပထမကတော့ နှင်းမှုံ ကို သူက မြသာ နှင့် မရခင်က ရီးစား အကြောင်း မေးသည်။ သူမထင်မှတ်ပဲ နှင့် နှင်းမှုံ က သူမ ပထမ ရီးစား နှင့် ဖြစ်ခဲ့တာတွေကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောလာသည်။ သူမ က ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောတော့လည်း ကိုစောတင်မောင်က မေးပြီပေါ့။ ဘယ်မှာ လုပ်ကြတာလဲ၊ ဘယ်နှစ်ခါလဲ ဘယ်လို ပုံစံလဲ စသဖြင့် မေး သည်။ နှင်းမှုံ ကလည်း ဖြေသည်။ ချပ်ရင်း ဖြင့် ကိုစောတင်မောင်က ဂွင်းထု ပြစ်ရသည့် အထိကို ဖီးတက်ရသည်။ နောက်တော့ နှင်းမှုံ ကလည်း ကိုစောတင်မောင် ကို လူပျိုကြီး မိန်းမ ရော လုပ်ဖူးရဲ့လားဟု စသည်။ ကိုစောတင်မောင်က သူလုပ်ဖူးသည့် အတွေ့အကြုံ အချို့ကို ပြောပြသည်။ နှင်းမှုံ လည်း ဖီးတက်ရသည်။
ကိုစောတင်မောင် ကို ဘယ်လို ဘော်ဒီ မျိုး ၊ ဘယ်လို မိန်းမ မျိုး ကြိုက်တတ်သလဲ မေးသည်။ ကိုစောတင်မောင်က နှင်းမှုံ ပုံစံ မျိုး ကိုပဲ ပြောပြသည်။ နောက်ပြီး နှင်းမှုံ ကိုလည်း ဘယ်လို လှကြောင်း ဘယ်လို ဆက်ဆီ ဖြစ်ကြောင်းတွေ ပြောဖြစ်သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက်ကြား မှာ ပိုမို ပွင့်လင်း လာကြပြီး တယောက် နှင့် တယောက်လည်း မပြောပဲ နှင့် ငြိလာကြသည်။
ကိုစောတင်မောင် က နှင်းမှုံကို ဒီနေ့ ဘာတွေ ဝတ်ထားသလဲ မေးရာက အတွင်းခံ ဘာဝတ်ထားသလဲ၊ ဘာအရောင်လဲ ဟု မေး လာသည်။ ပထမတော့ နှင်းမှုံ က ရှက်နေသော်လည်း နောက်တော့ အသေးစိတ်ပြောပြမိသည်။ ပြောရင်းဖြင့် သူမ ပိပိလေး မှာ အရည်တွေ စိုစွတ်လာရသည်။ အဲလို မျိုး သူမ ယောက်ျား ကိုတောင် မပြောဖြစ်။ မြသာ ကလည်း စိတ်မဝင်စား၊ သူ စိတ်ထလာရင် နှင်းမှုံ ကို တကိုယ်လုံး ချွတ်ကာ နိကပ် လိုးရမှ ကြိုက်သည်။
နောက်တော့ မြသာ တို့ ဆီ ခရီးကြုံ လို့ ဝင်လာလျှင် နှင်းမှုံ အတွက် နိုင်ငံခြား မှ သူငယ်ချင်းတွေ ဆီက မှာပြီး ဝယ်ထားသောအတွင်းခံ ဘောင်းဘီ၊ ဘရာဇီယာ ကောင်းကောင်း တွေကို မြသာ မသိအောင် ဖွက်ပြီး လက်ဆောင်ပေးသည်။ ထို့ ကြောင့်လည်း နှင်းမှုံ ရင်သား က ၃၄ဒီ ဆိုက် ရှိနေတာကို သိနေသည်။ ထို အတွင်းခံတို့ကို ဝတ်လို့ ကောင်းလား အဆင်ပြေလားဟု ချပ်မှ မေးသည်။ နှင်းမှုံ ကို လည်း ဝတ်ပြီး ပြပါလားဟု ပြောလိုက်တော့ နှင်းမှုံ က ဝတ်ပြီး တော့ လိုက်ဖ် ပြသည်။
သူတို့ နှစ်ယောက် အဖြစ်က ဟို မကျ ဒီမကျ ဖြစ်လာရသည်။ မြသာ နှင့် အရက်သောက်ရင်း က သူ့ဖေ့ဘုပ်က နိုတီလာသလို ဘာလိုလို ဖြင့် ပွတ်သည်။ ဘေးနား မှာ အမြည်း ပြင်ပေးရင်း အမြည်း ဝင်စားနေသော နှင်းမှုံ ကို မြသာ ရှေ့ထားလျှက် သူ့ဖုံး ဖြင့် မက်ဆေ့ပို့သည်။ နှင်းမှုံ ကလည်း နောက်ဖေးဘက် ခနထသွားကာ ဖုံးကို ပွတ်ကြည့်သည်။ ကိုစောတင်မောင်ဆီ မှ မက်ဆေ့ ဖြစ်နေသည်။
…နှင်းမှုံ အခု အောက်ခံ ဘောင်းဘီ ဘာအရောင် ဝတ်ထားသလဲ ..
စသဖြင့် ဖြစ်သည်။ နှင်းမှုံ ကလည်း အသား ရောင်ကလေး ဟု ပြန်သည်။ နောက်ဆုံး တခေါက်က တော့ မြသာ နှင့် အရက်သောက်နေရင်းက ခနထကာ နောက်ဖေးဘက် သေးပေါက်ဖို့ သွားတော့ မီးဖိုချောင်မှာ နှင်းမှုံ နှင့် ဆုံတော့ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ပဲ ဖက်နမ်းကာ နှင်းမှုံ နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်နမ်းလိုက်မိသည်။ နှင်းမှုံ က လန့်ပြီး တွန်းပြစ်လိုက်မိသည်။
နောက်တော့ ချပ်တင်းလုပ်တော့ နှင်းမှုံ တော်တော်နှင့် သူ့ကို စကား ပြန်မပြော၊ သူ့ကို စိတ်ဆိုးနေသည်။ သူ အတန်တန်တောင်းပန်တော့မှ နှင်းမှုံ က ပြန်ပြောသည်။ နောက်တခါဆို ရင် စကားပြန်မပြောတော့ဟု ဆိုသည်။ မိန်းမ တွေ စိတ်က အတော်အသိရခက်ပါလားဟု လူပျိုကြီး ကိုစောတင်မောင် သဘောပေါက်စ ပြုလာသည်။ နောက်တော့ တဖြည်းဖြည်းချင်း ချော့ရင်း ချပ်ရင်း အရင်ကလို ပြန်ချပ်၍ ရသွားပြန်သည်။
အခုမြသာ သူ့ကို ပြောနေတာတွေက သူ့စိတ်တွေ နှင်းမှုံ အပေါ်မှာ ဖေါက်ပြန်နေသည် များ ရိပ်မိသွားသဖြင့် အကဲစမ်းတာလားဟု တွေးရင်းက ဟန်ကိုယ့်ဖို့ သဘောထားရင်း ပြန်ပြီး ဒေါသ ထွက်ချင်ယောင်ဆောင်ကာ မြသာ ကို၊ မေးလိုက်ရသည်။
“မင်း ငါ့ကို ဘာသဘော နဲ့ ပြောနေတာလဲ မြသာ၊ ငါ နှင်းမှုံ ကို ညီမလေး လို ခင်တယ် ဆိုတာ မင်းသိတယ်မဟုတ်ဘူးလား”
“ဟုတ်ပါတယ်ဗျာ ကိုကြီးစော ကလည်း အာ့ကြောင့် ကျွန်တော်က ပြောနေတာပေါ့”
“မင်း ဒဲ့ ပြောကွာ မင်းပြောနေတာ ငါနားမလည်သေးဘူး မင်း ငါ့ ကို နှင်းမှုံ နဲ့ အထင်လွဲနေတာလား”
“ဟာ မဟုတ်ပါဘူး ကိုကြီးစော ၊ ကဲ ဗျာ ဒဲ့ ပြောမယ်၊ ကျွန်တော့် မှာလည်း ကပ်ကိုး ဖီလင်လေး နည်းနည်း ရှိတယ်၊ နှင်းမှုံ ကလည်း အသစ်အဆန်းလေး စမ်းချင်တယ် ဆိုရင် တခြား လူတွေနဲ့ ဖြစ်တာထက် စာရင် ကိုကြီးစော နဲ့ ဆို ကျွန်တော် စိတ်ချရတယ်လို့ ပြောတာ ဗျာ ဒါပဲ ၊ ဘာမှ ခွင် မရှိဘူး စိတ်ရင်း”
ကိုစောတင်မောင် က မြသာ မျက်နှာကို သေသေခြာခြာ ကြည့်လိုက်ရင်း မြသာ တကယ်ပြောနေမှန်း သဘောပေါက်သွားကာ၊
“အင်း ထားပါတော့ မင်းကသာ စိတ်ချ နေတယ် နှင်းမှုံ ကလည်း ငါ့ကို အကိုကြီး တယောက်လို ခင်နေတာ မင်း က ဂျောက်ထဲ တွန်းချနေတယ်”
“အဲဒါ အတွက် စိတ်မပူနဲ့ ကိုကြီးစော နှင်းမှုံ အမေ သက်သာ သွားပြီး ရင် ပြန်လာခဲ့လိုက် အိမ်မှာတည်း ကျွန်တော် ပလန်လုပ်ထား လိုက်မယ်”
……………………………….
မြသာ ထို နေ့ မှ စပြီး နှင်းမှုံ ကို စစည်းရုံး တော့သည်။ နှင်းမှုံ မှာလည်း သူမ အမေ ဆေးရုံ တက်နေသော အချိန်တွင်း အားကိုး ရသည့် ဒေါက်တာ ဝါဝါစိုး အပေါ် အရမ်း ခင်မင် သွားပြီး တခါတရံ သူမ ချက်ပြုတ်ထားသော အစား အသောက်ကောင်းလေး များ ရှိလျှင် မြသာ ကို သွားပို့ခိုင်းတတ်သည်။ မြသာ လည်း ဝါဝါစိုး အတွက် စားစရာ သွားပို့ ရင်း သူလည်း ဝါဝါစိုး ကို စား ဖို့ အခွင့် အရေး ရသွားလေသည်။ တခါတလေ အားသည့် ရက်များ တွင် ဝါဝါစိုး အိမ်ခန်းသို့ စား စရာ ယူသွားကြရင်း တဦးတည်းနေသော ဝါဝါစိုး အခန်းကို သွားပြီး ကူညီ ရှင်းပေးတတ်လေသည်။ ထိုအခါများ တွင် မြသာ လည်း ပါသွားရလေရာ မြသာ မှာ ဝါဝါစိုး နှင့် နှင်းမှုံ တို့ နှစ်ဦးကို ကြည့်ပြီး သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး ကို အိပ်ယာ တခုထဲ မှာ တပြိုင်ထဲ လိုး ရရင် ဘယ်လို နေမလဲ ဟု တွေးရင်း ကပင် လီးက တောင်လာသဖြင့် တနေ့ တော့ ရအောင် ကြိုးစား အုံးမည်ဟု တေးထားလိုက်လေသည်။ ထို အကြောင်းကို လည်း ဝါဝါစိုး နှင့် နှစ်ဦးထည်း ဆုံ ရသည့် အချိန်တွင် ပြောပြရာ၊ ဝါဝါစိုး က နှင်းမှုံ ကိုသာ ရအောင် စည်းရုံး လိုက် သူမ က တော့ အဆင်သင့် ဟု ပြောသဖြင့် လည်း မြသာ တယောက် ရောဂါ ပိုသည်း လာရလေသည်။
မြသာ သူ့စိတ်ရှုးကို ဝါဝါစိုး အား ပြောပြပြီး အကြံတောင်းကြည့်လေသည်။ ဝါဝါစိုး ကတော့ သူမ နှင့် ကျော်ကြီး တို့ အခြေအနေကို ပြောပြသည်။ နောက်ပြီး ဝေးနေရတာလည်း ပါသည်ဆိုတော့ မြသာ ကိစ္စ ကို သူမ အကြံ မပေးတတ်။ မြသာကို မလုပ်ပဲ နေ ပြီး နှင်းမှုံ ကို ဆွဆွ ပေး လီးမတောင် အောင်နေ၊ နှင်းမှုံ စိတ်ကြွ နေချိန်မှာ တခြား ယောက်ျား လေး နှင့် ကိစ္စ ကို သွေးတိုးစမ်းကြည့်ပါလား၊ ဟု ပြောသည်။ မြသာ က ဘယ်လို လုပ်ရမည်မသိ ဖြစ်နေပြီး ကပ်ကိုး ဖီလင် က တဖြည်းဖြည်း ရောဂါတိုးလာခဲ့ရသည်။
ကလေး တွေ ကျောင်းပိတ်ပြီး သူတို့ အဒေါ်များ အဖိုးအဖွားတို့ ဆီ သွားနေသည့် ရက်ပိုင်းအတွင်း မြသာ မန္တလေး သို့ ပစ္စည်း သက်သက် ပို့ရန် အော်ဒါ ရသည်။ သူ့ စပယ်ရာလေး နှင့် သူသာ ကားပေါ် ပါသဖြင့် နှင်းမှုံ ကို လိုက်မလား အပျင်းပြေ ပေါ့ ၊ ကိုကြီးစော အိမ်မှာ တည်းမည်လို့ ပြောတော့ နှင်းမှုံ က လိုက်မည် ဆိုပြီး ပါလာခဲ့သည်။
ပစ္စည်းတွေ ချပြီးတော့ ကိုစောတင်မောင်တို့ အိမ်ကို သွားသည်။ စပယ်ယာကလေးကို ကား ဂိတ်မှာ ကားစောင့်ရင်း အိပ်ခိုင်းလိုက်သည်။ ကိုစောတင်မောင် နှင့် မြသာ တို့ ညဘက် ဝိုင်းဖွဲ့ကြတော့သည်။
နှင်းမှုံလည်း ဘေးနား မှာ အမြည်းပြင်ရင်း ဝင်စားရင်း လုပ်နေလေသည်။ နှင်းမှုံ နောက်ဖေး ခန်း ထွက်သွားတော့ ကိုစောတင်မောင်ကို မြသာ က ပြောသည်း
“ကိုကြီးစော၊ ဒီည ဆွဲစား တော့ဗျာ ကျွန်တော် မူးချင်ယောင် ဆောင်နေလိုက်မယ်”
“ဟာ ဖြစ်ပါ့မလားကွာ မင်းကလည်း ”
“ဟာ ဗျာ ခင်ဗျား ကြီးကလည်း ယောက်ျား တယောက်လုံး က သဘောတူပြီး ဒီလောက် ခွင်ရိုက်ပေးနေတာတောင် မှ အဖြစ်မရှိဘူးလားဗျာ၊ ခင်ဗျားး အိပ်ယာထဲ ဆွဲခေါ်လာပြီး ထမိန်လှန်ပေးရမှာလား”
“ဟာကွာ မင်းက လည်း စိတ်ကြီးပဲ၊ နှင်းမှုံ သဘောက ပို အရေးကြီးတယ်လေကွာ၊ ကဲပါ ဘာမှ စိတ်ထဲ မထားနဲ့ ငါကြိုးစား ကြည့်မယ် ဟုတ်ပလား”
တဆက်တည်းမှာ ပင် ကိုစောတင်မောင်က မက်ဆေ့ဂျာ မှ နောက်ဖေးရောက်နေသည့် နှင်းမှုံ ကို မက်ဆေ့ပေးလိုက်သည်။
“နှင်းလေး ဒီည သိပ်လှ နေပါလားကွာ”
နှင်းမှုံ ဆီ မှ မက်ဆေ့ ချက်ချင်း ပြန်ဝင်လာသည်။
“မြောက်မနေနဲ့ သူ ပဲ အစား အသောက်တွေ အများကြီး ဝယ်ထားလို့ နဂို ထဲက ဝက်ပုတ်ကလေး ဖြစ်နေတာခု ပိုဆိုးနေပြီ”
“နှင်းလေး စား စေချင်လို့ ပါကွာ၊ ခု နှင်းလေး အောက်က ဘာတွေ ဝတ်ထားလဲ ”
“အနက်ရောင်တွေ ဝတ်ထားတယ်။ ပင်တီ အမဲ၊ ဘရာ အမဲ”
“ဟား မိုက်လိုက်တာကွာ၊ ကိုကြီး မျက်စေ့နဲ့ ကိုယ်တိုင် ကြည့်ချင်တယ်၊ ”
“အို မရပါဘူး၊ ကိုမြသာ ကြီး တယောက်လုံး ရှိနေတာကို”
“မရှိရင်ရော ပြမှာလား”
“ဟင့်အင်း ပြပါဘူး ၊ ပြစရာလား”
“ဟိုတခါက နူတ်ခမ်းချိုချိုလေးကို မေ့မရဘူးကွာ”
“ကိုကြီးနော် သောက်မှာသောက် ဘာလို့ ဖုံးပဲ ပွတ်နေတာလဲ ကိုမြသာ ရိပ်မိသွားအုံးမယ်”
နှင်းမှုံ က ဖုံး ကို ပိတ်လိုက်ကာ အိမ်ရှေ့ ထွက်လာခဲ့သည်။ အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ မြသာ က ဇက်ကျိုးနေခြေပြီ။
“ဟင် ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ ကိုကြီးစော တို့ ဘယ်လောက်တောင် သောက်လိုက်ကြတာလဲ”
“မပြောတတ်ပါဘူးကွာ နင့် ယောက်ျား ကြည့်ရတာ ပင်ပန်းနေလို့ထင်တယ် စောစောစီးစီး ဒေါင်းသွားတာ၊ ကဲကဲ ငါ သူ့ကို အိပ်ယာပေါ် လိုက်ပို့လိုက်အုံးမယ်၊ နင်ဟိုဘက်က တွဲ”
ကိုစောတင်မောင် နှင့် နှင်းမှုံ တို့ မြသာကို တဖက်တချက်မှ တွဲလျှက် သူတို့ အတွက် ပြင်ထားသော အိပ်ခန်းထဲသို့ ခေါ်လာကာ ကုတင်ပေါ် သို့တင်လှဲစေလိုက်သည်။ နှင်းမှုံ က ခြင်ထောင် ချကာ မွေယာ အနားဖြင့် လိုက်ဖိပေးနေသည်။ ကိုစောတင်မောင်က နှင်းမှုံအား.၊
“ဟဲ့ ကောင်မလေး နင် ဘာမှ သေခြာ မစားရသေးဘူး မလား သူ့ကို ခြင်ထောင်ချပြီးရင် ထွက်လာခဲ့လေ”
အခန်း ၂၂။
ကိုစောတင်မောင် က အိမ်ရှေ့ခန်းထွက်ကာ စောင့်နေလိုက်သည်။ နှင်းမှုံ က မြသာ ခြင်ထောင်ထဲခြင်မ�
နှင်းမှုံ အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ ကိုစောတင်မောင်က သူ့ခွက်ထဲ အရက်ထပ်ထည့်နေတာတွေ့လိုက်ရသည်။ နှင်းမှုံကို တွေ့တော့ သူ့ဘေးက ဆိုဖါပေါ်မှာ ထိုင်ဖို့ လက်ဖြင့် ပုတ်ပြလိုက်ပြီး ကြက်သားကျော် ပုဂံကို နှင်းမှုံ ရှေ့တွန်းပို့ပေးလိုက်သည်။ နှင်းမှုံ က ဆိုဖာပေါ်ထိုင်လိုက်ရင်း ကြက်ပေါင်တချောင်းကို ကောက်ကိုင်လိုက်ရင်း ကိုက်စားလိုက်သည်။
“ကိုကြီးစော ဘာလို့ အများကြီး သောက်နေတာလည်း တော်ပြီလေ၊ ကိုယ့်ကျန်းမာရေးလည်း ကိုယ်ဂရုစိုက်အုန်း”
“စိုက် နေတော့ရော ဘာထူးမှာလဲ ဟာ မထူးပါဘူး”
“ဟယ် ဘာလို့လည်း ကိုကြီးစော ကလည်း”
“ငါ့သေ သွားတော့ရော ဘာထူးမှာ မို့လဲ ငါ့လို တဦးထည်း သမား ကို ဘယ်သူက ဂရုစိုက်မှာ မို့လည်း”
“အဲလို မပြောပါနဲ့ ကိုကြီးစော ကလည်း နှင်းတို့လို မိတ်ဆွေတွေ ရှိပါသေးတယ်၊ ကိုကြီးစော မှာ အမျိုး မရှိလည်း ခင်ရာ ဆွေမျိုး ပဲဟာ”
“ဟင့် ခင်တယ်လည်း ပြောသေးတယ် ဟိုတခါတုန်းက နူတ်ခမ်းလေး နမ်းလိုက်တာ စိတ်ဆိုးသွားပြီး မနည်းပြန်ချော့ရတယ်”
“ဟာ ကိုကြီးစော ကလည်း ဘာမှ မဆိုင်ဘူး၊ နှင်းက အိမ်ထောင်နဲ့ဟာကို ကိုကြီးလုပ်ပုံ ကောင်းလို့လားလို့”
“နှင်း အိမ်ထောင်နဲ့ မှန်း သိသားပဲလေ၊ ကိုကြီးက နှင်းလေးကို လက်ထပ်ဖို့ ခွင့်တောင်းနေတာမှ မဟုတ်တာ၊ ချစ်လို့ နှုတ်ခမ်းလေး ကို နမ်းချင်တာပဲဟာ”
“အာ့မျိုး လုပ်စာလားလို့ ကိုကြီးစော ကလည်း အဓိပ္ပါယ်မှ မရှိတာ”
“ရှိပါတယ်ဟာ ၊ လူ ဆိုတာ အချစ် ရှိတာပဲဟာ၊ နင်က ငါ့ကို မချစ်ဘူးလား”
“အဲလို အချစ်မျိုး တော့ မဟုတ်ဘူးလေ ကိုကြီးစော ကလည်း တော်ပြီကွာ အာ့တွေ မပြောနဲ့တော့ နှင်း သွားအိပ်တော့မယ်”
“အင်း လေ အိပ်ချင်အိပ်တော့ပေါ့ ငါ ဆက်သောက်လိုက်အုံးမယ်၊ ”
“ကိုကြီး ကလည်း ဘယ်လို ဖြစ်နေတာလဲ ပြောလေကဲလေ ပါလား တော်တော့ မသောက်နဲ့တော့”
နှင်းမှုံ က ပြောပြောဆိုဆို နှင့် ထိုင်ရာမှ ကုံးထကာ စားပွဲပေါ်က အရက်ပုလင်းကို လှမ်းဆွဲလိုက်သည်။ ကိုစောတင်မောင်က လည်း သူ့အရက်ပုလင်းပါသွားမည်စိုးသဖြင့် နှင်းမှုံလက်ကို လှမ်းဆွဲကာ တားလိုက်သည်။ သူဆွဲလိုက်သော အရှိန်ဖြင့် နှင်းမှုံ သူ့ရင်ခွင်ထဲသို့ အိကနဲ ကျလာသည်။ သူ့မျက်နှာနား ကပ်လာသော နှင်းမှုံ ပါးလေးကို ရွှတ်ကနဲက နမ်းလိုက်မိသည်။ သူ့ရင်ခွင်ထဲ အိကျလာပြီး သူ့ပေါင်တဖက်ပေါ် တင်ပါးတခြမ်းတင်လျှက် ဖြစ်နေသည့် နှင်းမှုံကို ပြန်ထ မရအောင် ခါးလေး ကိုင်ကာ ဖက်ထားလိုက်မိသည်။ နှင်းမှုံ က ရုန်းထွက်ပြီး ထဖို့ ကြိုးစားတော့ နှင်းမှုံ ပေါင်လုံးလေး တဖက်က ကိုစောတင်မောင် ပေါင်ကြား သို့ ကျ သွားသည်။ ပုဆိုးအောက်မှ မာတောင်ထ နေသော ကိုစောတင်မောင် လီးချောင်းကြီးက သူမ ပေါင်လုံးလေးကိ ပွတ်မိသွားသည်။
“အို”
နှင်းမှုံ အသံလေး တုံ သွားပြီး ဒူးတွေ ညွှတ်ခွေကာ အားကုန်သလို ဖြစ်သွားရသည်။ ခု တလောလည်း မြသာ က သူမ ကို ဆွသာ ဆွပေးပြီး မလိုးတာ ကြာနေပြီမို့ သူမ အသွေးအသားတွေက လည်း တောင်းဆိုနေသည်မဟုတ်ပါလား။ ကိုစောတင်မောင်က နှင်းမှုံ နူတ်ခမ်း နီနီလေးကို သူ့ပါးစပ်ကြီးဖြင့် ဖိကပ်ကာ စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ နှင်းမှုံ ငြိမ်သွားတာကြောင့် ကိုစောတင်မောင်က သူထိုင်နေသော ဆိုဖာပေါ်မှာ ပက်လက်လှန်လှဲချလိုက်သည်။ သူ့လက်တွေက နှင်းမှုံ ကိုယ်လုံးလေးကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဖက်ထား သည်မို့ နှင်းမှုံ က သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာ ထပ်လျှက် ပါလာရသည်။ နှင်းမှုံ ၏ ရင်သား ထွားထွားတွေက ကိုစောတင်မောင် ရင်ဘတ်ကြီးပေါ် ကျောက်ကျောတုံးကြီးတွေလို အိကနဲ လာဖိမိသလို ကိုစောတင်မောင် လီးတန်မာမာ ကြီးက လည်း နှင်းမှုံ ပေါင်ခွဆုံ ကို ဒေါင်ကနဲ နေအောင်ကို ထိုးထောက်မိတော့သည်။ နှင်းမှုံက သူမ ခေါင်းလေးကို ဘေးလှည့်ပြစ်လိုက်တော့ ကိုစောတင်မောင် နှုတ်ခမ်းတွေက သူမ ပါးပြင်တွေကို ပွတ်သတ်သွားသည်။
“ကိုကြီးစော၊ လွှတ်ပါ မကောင်းပါဘူး..အို့…..”
ကိုစောတင်မောင်က သူ့ပါးစပ်နားလာထိနေသည့် နှင်းမှုံ နားရွက်လေးကို စုပ်လိုက်ပြီး နားရွက်အတွင်းသားလေးကို လျှာဖြင့် ရက်လိုက်သဖြင့် နှင်းမှုံ တုံတက်သွားရသည်။ ကုံးရုန်း ထဖို့ ကြိုးစားနေသည့် နှင်းမှုံကို တင်းတင်းလေး လက်တဖက်က ဖက်ထားရင်း နောက်လက်တဖက်က နှင်းမှုံ တင်သား အိထွားထွားကို အုပ်ကိုင် ဆုပ်နှယ်ပေးလိုက်သည်။ နှင်းမှုံ က သူမ ခေါင်းကို မော့လိုက်တော့ လည်တိုင်လေးက ကျော့စင်းစင်းလေး ဖြစ်သွားသည်။ နှင်းမှုံ လည်တိုင်လေးကို ကိုစောတင်မောင်က စုပ်ရင်း ရက်ပေးနေတော့ နှင်းမှုံ မျက်လုံးလေး မှေးစင်းကျသွားရသည်။ နဂို ကတည်းက ဟန်ဆောင်ထားရသည့် မျက်နှာဖုံးက ကွာကျသွားလေပြီ။ တအင်းအင်း ငြီးသံလေးဖြင့် ပျော့ခွေသွားသော နှင်းမှုံ တကိုယ်လုံးပေါ် ကိုစောတင်မောင် လက်တွေက ကင်းခြေများ လက်တွေလို စုန်ဆန်လှုပ်ရှား ပွတ်သပ်ရင်း ဆုပ်ညှစ်ခြေနေလေပြီ။ နှင်းမှုံလည်း ကိုစောတင်မောင် လည်ပင်းကို သူမ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် တွဲခိုရင်းက ကြောင်မလေး လို ငြီးငြူနေမိသည်။ သူမ ပိပိလေး မှာလည်း အရည်တွေက ရွဲနေလေပြီ။
နှင်းမှုံ တယောက် သူ့လက်ထဲမှာ ပြုသမျှ နုတော့မည်ကို သိရတော့ ကိုစောတင်မောင်တယောက် အတင်းဖက်ထားရာမှ အသာလျှော့၍ နှင်းမှုံကို တွဲကာ ဆိုဖာမှ ထလေသည်။ နောက်တော့ နှင်းမှုံ စိတ်မပြောင်းသွားခင် လက်ကလေးကို ဆွဲကာ သူ့အိပ်ခန်းရှိရာသို့ ခေါ်လာခဲ့တော့သည်။
သူ့အိပ်ခန်းထဲ ရောက်သည်နှင့် ကိုစောတင်မောင်က နှင်းမှုံကို ကုတင်စောင်းရှိရာသို့ တွန်းခေါ်သွားပြီး နှင်းမှုံ ခါး နှစ်ဖက်က မကိုင်ကာ ကုတင်ပေါ် ဖင်ထိုင်ကျစေလိုက်ပြီး သူက ကုတင်ဘေး နှင်းမှုံ ပေါင် နှစ်လုံးကြား မှာ မတ်တတ်ရပ်လျှက် နှင်းမှုံ နူတ်ခမ်းတွေကို အငမ်းမရ စုပ်နမ်းတော့သည်။ ကိုစောတင်မောင် လျှာကြီးက နှင်းမှုံ ပါးစပ်လေး ထဲ တိုးဝင်လာပြီး နှင်းမှုံ သွားလေးတွေ လျှာတွေကို လိုက်ပွတ်သပ်ကလိ နေတော့ နှင်းမှုံလည်း သူမ ပါးစပ်လေး ဖြင့် ပြန်စုပ်မိသည်။ ကိုစောတင်မောင့် လက်တွေက နှင်းမှုံ ဘလော့ အကျႌကြယ်သီး တွေကို ဖြုတ်နေတာကို နှင်းမှုံ မတားမိတော့ခြေ။ ကိုစောတင်မောင် က ကြယ်သီးတွေ ပြုတ်သွားသော ဘလော့ အကျႌတိုးလိုးတန်းလန်း အောက်မှ လက်နိူက်ကာ ဘရာဇီယာ အနက်ကလေး ဂျိတ်တွေကို လည်း ဖြုတ်လိုက်သည်။ ဘလော့ရော ဘရာဇီယာပါ ချောင်သွား မှ နှင်းမှုံ နှင့် နှုတ်ခမ်းချင်း ခွာလိုက်ကာ ဘလော့ နှင့် ဘရာ ကို နှစ်ခု စလုံး နှင်းမှုံ ပုခုံး ပေါ်မှ အသာခွာချလိုက်သည်။ ခုတော့ နှင်းမှုံ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်း မှာ အဝတ်အစား တမြှင်မှ မရှိတော့။ ကျွဲကောသီး အလုံး ငယ်လောက် ထွားသော နှင်းမှုံ ရင်သား အစုံက ခလေး နှစ်ယောက်အမေမို့ အရမ်းကြီးတင်းမနေသော်လည်း သူမ အရွယ်က ငယ်သေးတာကြောင့် တွဲလဲ ကျမနေပေ။ အလွန်ပင် ကြည့်ကောင်းသော အနေအထားဖြစ်လေသည်။ စိတ်ကလည်း ထနေသောကြေင့် လက်သန်းလုံးခန့်တုတ်ပြီး လက်မဝက်နီးပါး ရှည်သော နီု့သီးခေါင်း ညိုညို နှစ်ခုက မာတောင်ထနေသည်။
“လှလိုက်တာ နှင်းလေး ရယ်”
ကိုစောတင်မောင်က နှင်းမှုံ ရင်သား အစုံ ကို တဖက်တချက်ဆီ ဆုပ်ကိုင် လိုက်ပြီး နို့သီးခေါင်း တဖက်ကို ကုံးကာ စုပ်လိုက်သည်။
“အ…..”
နှင်းမှုံ ဆီမှ ငြီးသံလေး ထွက်လာသည်။ ကိုစောတင်မောင်က နို့ငတ်နေသော ခလေးလို နို့သီးခေါင်းတွေကို တဖက် ပြီး တဖက် ပြောင်းလဲ ကာ တပြွတ်စ်ပြွတ်စ် စို့နေလေသည်။ နှင်းမှုံ က ကိုစောတင်မောင် ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို သူမ လက်ချောင်းတွေ ဖြင့် ထိုးထည့်ကာ ဖွ ဆော့ကုတ်ခြစ်ပေးနေမိသည်။ ကိုစောတင်မောင်က တချက်တချက် သူ့မျက်နှာကို နှင်းမှုံ ရင်သား နှစ်မွှာ အလည်တွင် အပ်ကာ ဘယ်ပြန်ညာပြန်ပွတ်ပြီး အိတင်းနေ သော နို့ကြီးများ ၏ အထိအတွေ့ကို အရသာခံနေမိသည်။ တချိန်ထဲမှာ ပင် နှင်းမှုံ ထမိန်ကို အောက်မှ လှန်တင်ကာ နှင်းမှုံ ၏ လုံးလုံး တုတ်တုတ် ပေါင်တန်တို့ကို ပွတ်သတ်ပေးနေလေသည်။ နှင်းမှုံ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေးကို သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် နိူက်ကာ ဆွဲချွတ်လိုက်တော့ လွယ်ကူစေရန် နှင်းမှုံက ဖင်ကြီးကို အသာ ကြွပေးရှာသည်။ ထို အချိန်တွင် ပြေလျှော့လျှော့ ဖြစ်နေသည့် ထမိန်ကို ပါ တခါထဲ ဆွဲချွတ်ချလိုက်လေရာ နှင်းမှုံ ၏ ညိုဝင်းမွှတ်နေသော ပေါင်တန်အစုံ က ဖွေးကနဲ ကိုစောတင်မောင် မျက်စေ့အောက်မှာ ပေါ်လာတော့သည်။ ပေါင်တန် နှစ်ခု စုံရာ တွင် အမွှေး နက်နက်တို့ က တွန့်တွန့်ကွေးကွေး လေးတွေနှင့် မထူမပါး ဖုံး နေသည့် စောက်ဖုတ် ဖေါင်းဖေါင်းကြီး။ အကွဲနေရာမှာတို့ အရည်ကြည်တို့ စိုရွဲပြီး မီးရောင်အောက်မှာ အရောင်ပြန်လက်နေသည်။
“အို ဘာလို့ အဲလို ကြည့်နေတာလဲ”
ကိုစောတင်မောင် ၏ စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်နေမိကြောင့် ရှက်သွားသော နှင်းမှုံက သူမ လက်ဖဝါးလေး တဖက်ဖြင့် ဖုံး အုပ်လိုက်ပြီး ကိုစောတင်မောင်ကို ညုပြောလေး ဖြင့် ပြောလိုက်သည်။
“သူကျ တော့ ဘာမှ မချွတ်သေးဘူး သူများကို ပဲ အရှက်ကုန်အောင်လုပ်နေတယ်”
“အဟီး ဟုတ်သားပဲ ချောတီး နှင်းလေး”
ပြောပြော ဆိုဆို ဖြင့် ကိုစောတင်မောင်က သူ့ အဝတ်အစားတွေကို ကို ချွတ်ချလိုက်တော့ မာတောင် တောင့်တင်းနေသော ညိုညို တုတ်တုတ် လီးကြီးက နှင်းမှုံကို ချိန်ရွယ်ထားသော လှံတန်ကြီးအလား ဖြောင်း ကနဲ ပေါ်လာလေသည်။ နှင်းမှုံ မှာ ရှက်ပြီး မျက်နှာလေးကို တဖက်သို့လှည့်လိုက်လေသည်။ သူမ လက်ကလေး တဖက်ဖြင့်လည်း သူမ ပါးစပ်ကို အုပ်ပြီး ရှက်ရီရီလိုက်သည်။
ကိုစောတင်မောင်က နှင်းမှုံ ဒူးခေါက်ကွေး နှစ်ဖက်ကို မလိုက်တော့ နှင်းမှုံ အနောက်လှန်သွားကာ သူမ လက်နှစ်ဖက်ကို အိပ်ယာပေါ် ထောက်ထားလိုက်မိသည်။ ကိုစောတင်မောင်က သူ့ပုခုံး များ ဖြင့် နှင်းမှုံ ပေါင်လုံး ကြီးများကို တွန်းကားရင်း သူ့မျက်နှာ ဖြင့် နှင်းမှုံ စောက်ဖုတ်ကို အပ်ကာ နမ်းလိုက်သည်။
“အို့.. ကိုကြီး ရယ် ငရဲ တွေကြီး ကုန်ပါ့မယ်အို့”
နှင်းမှုံ က ဟန်ဆောင် ပန်ဆောင် ပြောနေသော်လည်း ကိုစောတင်မောင် လျှာနွေးနွေး စိုစို ကြီး သူမ စောက်ဖုတ်ကို လာရက်တော့ ကိုယ်လုံး လေး တုံတက်သွားအောင် ခံလိုက်ရသည်။ လူပျို ကြီး ဆိုပြီး ဒါတွေလည်း ကျွမ်းပါလားဟု စိတ်ထဲ တွေးလိုက်မိသေးသည်။ သို့သော်လည်း နှင်းမှုံ နောက်တော့ ဘာမှ မတွေးနိူင်တော့ပါ။ သူမ လက်နှစ်ဖက်ကို နောက်ပြန်ထောက်ရင်း ဖြင့် ကိုစောတင်မောင် အစုပ်အမှုတ် အရက် ကြားမှာ ဖီးအရမ်းတက်လာပြီး စောက်ရည်တွေ တစိမ့်စိမ့် ထွက်ကျလာရလေသည်။
ထို အချိန်မှာ သူမ မျက်လုံးထဲ ရိပ်ကနဲ လှုပ်ရှားမှု တခု မြင်လိုက်ရသဖြင့် မျက်လုံး ဖွင့်ကြည့်လိုက်ရာ အခန်းတံခါးဝ ၌ရပ်နေသော မြသာ ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။ ရုတ်တရက်လန့် သွားသဖြင့် ကိုစောတင်မောင်ကို တွန်းလွတ်တော့မည် အပြုတွင် ကိုစောတင်မောင် လျှာထိပ်က သူမ စောက်စေ့လေးကို ဖိထိုးပွတ်နေရာ သူမ ကိုယ်လေး ပင် ထွန့်ထွန့်လူးကာ မျက်ဖြူဆိုက်သလို ဖြစ်သွားရသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် မြသာ က သူ့ပါးစပ်ကို လက်ညိုးရှေ့ ကန့်လန့်ထောင်ပြီး ရှုးတိုးတိုး ဆိုသည့် အမူအယာလုပ်ပြ သဖြင့် နှင်းမှုံ စဉ်းစားရ ကျပ်သွားလေသည်။ မြသာ မျက်နှာ အမူ အယာ မှာလည်း စိတ်ဆိုးသည့် ပုံ ၊ ဒေါသထွက်သည့် ပုံ မပြ၊ သဖြင့်စိတ်အနည်းငယ် သက်သာ သွားရသည်။ သူမ စောက်ပတ်ကို တခြားလူ တယောက် က သူမ ယောက်ျား ရှေ့ ရက်ပေးနေတာကို တွေးလိုက်မိတော့လည်း အရမ်းကို ကာမ ဆန္ဒတွေက ဆတိုးပွားလာသလို ခံစားရမိသည်။ သူမ စောက်ရည်တွေက တစိမ့်စိမ့် ကို ရွဲစို နေလေပြီ။
မြသာ က သူ့မျက်လုံး အစုံကို သူ့လက်နှစ်ချောင်းဖြင့် ထိုးပြပြီး သူမ ကိုလည်း လက်ညိုးထိုးပြလိုက်သည်။ သဘောက က သူစောင့်ကြည့်နေမည် ဆိုသည့်သဘော။ နောက်တော့ အခန်းတံခါးကို ဖြည်းဖြည်းလေး ပြန်ပိတ်ကာ လက်ဖဝါးလောက် ဟထားလိုက်သည်။ နှင်းမှုံ စိတ်တွေ အတော်ထန်လာသည်။ သူမ ကို သူမ ယောက်ျားက တခြား တစိမ်းတယောက် နှင့် လိုးနေတာကို သဘောတူ ကြည်ဖြူသည့် အပြင် သူကိုယ်တိုင် ကြည့်ချင်နေသည်ဆိုသည့်အသိ။ သူမ စောက်ဖုတ် အတွင်းခေါင်းထဲမှ ကို လှိုက်တက်ကာ ယားလာရသည်။ ကိုစောတင်မောင် လက်မောင်း နှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ရင်းက ၊
“ကိုကြီး နှင်း မနေနိုင်တော့ဘူး ကိုကြီးရယ်”
အခန်း ၂၃။
ကိုစောတင်မောင် နှင်းမှုံ ပေါင်နှစ်လုံးကို မကာ စောက်ဖုတ်ရက်နေရာက ကိုယ်ကို မတ်လိုက်သည်။ ကုတင်စောင်း ပေါင်နှစ်လုံး ထောင်ကာ ထိုင်လျှက် ဖြစ်နေသော နှင်းမှုံ စောက်ဖုတ် နှင့် ကုတင်ဘေး နှင်းမှုံ ပေါင်နှစ်လုံး ကြား မတ်တတ်ရပ်နေသော ကိုစောတင်မောင် လီးကြီး တို့ က တည့်တည့်မတ်မတ်ကို အနေတော် ဖြစ်နေလေသည်။ ကိုစောတင်မောင်က ရှေ့တိုးပြီး ကုတင်နားကပ်လိုက်တော့ သူ့လီးထိပ်ဖူးကြီးက နှင်းမှုံ စောက်ဖုတ်ဝ ကို တလက်မလောက် တိုးဝင်သွားခဲ့သည်။ ကိုစောတင်မောင်က နှင်းမှုံ စောက်ဖုတ်ဝတွင် သူ့လီးဒစ်ဖူး မြုပ်ရုံ သွင်းလျှက် နှင်းမှုံ ၏ နှုတ်ခမ်းနီတာထွေးကို ကစ်ပေးလိုက်သည်။ နှင်းမှုံ လည်း ကိုစောတင်မောင်ပါးစပ်ကို ပြန်နမ်းကာ သူမ ပါးစပ်ထဲဝင်လာသည့် လျှာကို စုပ်လိုက်သည်။ သူမ စောက်ဖုတ်နံ့ က သူမ နှာခေါင်းတွင်း တိုးဝင်လာခဲ့သည်။ ပြီးတော့လည်း ချက်ချင်း ပျောက်သွားသည်။
ကိုစောတင်မောင်က သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို နှင်းမှုံ ဖင်နှစ်လုံး အောက် ကို ဆုပ်ကိုင်လျှက် သူ့ကိုယ်ဆီ ကပ်လိုက်ရာ နှင်းမှုံ ဖင်ကြီးမှာ ကုတင်စောင်းသို့ ရွှေ့လာပြိး ကိုစောတင်မောင်လီးကြီးက နှင်းမှုံ စောက်ဖုတ်ထဲ အဆုံးနီးပါး တိုးဝင်သွားတော့သည်။
“အီး….ရှီးးးးးးးးးးး….”
လုံးပတ်တုတ်သော ကိုစောတင်မောင် လီးကြီးကြောင့် နှင်းမှုံ ရုတ်တရက် လန့်သွားပြီး သူမ ရင်ထဲတွင် စို့နစ်နစ် ကြီးခံစားလိုက်ရသဖြင့် ကိုစောတင်မောင် ကျောပြင်ကြီးကို တွယ်ဖက်လိုက်မိသည်။ ကိုစောတင်မောင် ခါးမှာ ပေါင်နှစ်လုံး ညှပ်ကာ ကိုစောတင်မောင်ကို လည်း တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဖက်လျှက် ကိုစောတင်မောင် ပုခုံးပေါ်မှာ မေးတင်ထားပြီး သူ့ဖက်သို့ မျက်နှာပြုထားသော နှင်းမှုံ မျက်စေ့လေး မှေးကာ ပါးစပ်ကလေး ဝလုံးပုံ ဝိုင်းတက်သွားသည်မှာ၊ သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ ဘယ်လို ခံစားနေရသည်ဆိုသည်ကို မြသာ အား ပြောပြနေသကဲ့ သို့ ရှိနေသည်မို့ တံခါးဝ မှ ကြည့်နေသည့် မြသာ ရင်ထဲတွင်လည်း ဟာကနဲ ဖြစ်သွားရသည်။
ကိုစောတင်မောင် ကလည်း လိုးချင်နေသည်မှာ ကြာလှပြီ ဖြစ်သော ထိုကောင်မလေးကို အခုမှ ပြစ်ပြစ်နှစ်နှစ် လက်တွေ့လိုးရပြီမို့ အားကုန်ထည့်ကာ ဆောင့်လိုးတော့သည်။ကိုစောတင်မောင် ပေါင်ခြံ နှင့် နှင်းမှုံ ပေါင်ခွဆုံ တို့ ရိုက်ခပ်သံမှာ တခွပ်ခွပ် နှင့် ပင် မြည်နေလေသည်။ အခန်းဝ မှ ကြည့်နေသော မြသာမှာ သူ့ပုဆိုးအောက်မှ ထောင်ထလာသော လီးကြီးကို လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင် ရင်း ထုနေဖြစ်သည့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပင် အံအားသင့် နေရလေသည်။
နှင်းမှုံ မှာ အခု တလော မြသာ က တမင် ဆွဆွ ပြီး မလုပ်ပဲ ထားထား သဖြင့် စိတ်တွေရော အသွေး အသား များက ရော တအားကို ဆာလောင်နေသည်ဖြစ်ရာ၊ ကိုစောတင်မောင် လီးကြီး သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ လျှောကနဲ ဝင်လာသည့် လက်မတိုင်းမှာ အရမ်းကို အရသာတွေ့နေရလေသည်။ ကိုစောတင်မောင် အချက်လေးငါးဆယ်လောက် ဆောင့်အပြီးမှာတော့ နှင်းမှုံ ကိုယ်လုံးလေး တုံတက်လာပြီး ကိုစောတင်မောင် ပုခုံးများကို ကုတ်ခြစ်မိလေသည်။ ကိုစောတင်မောင် လီးကြီးကိုလည်း သူမ စောက်ခေါင်းတွင်းမှ ရှုံ့ပွကာ ဆုပ်ကိုင်သလို မျိုး ခံစားရသဖြင့် ကောင်မလေး ပြီးသွားမှန်းကိုစောတင်မောင် သိလိုက်သည်။ သူ့လီးကြီးက လည်း ပြီးချင်နေကာ အလွန်ယားနေပြီမို့ နောက်ဆုံး သုံးလေးချက်လောက် ဆောင့်ထည့်လိုက်ပြီး လရည်များကို ညှစ်ထုတ်ပြစ်လိုက်လေသည်။
ကိုစောတင်မောင် နှင့် နှင်းမှုံ တို့ တယောက် နှင့် တယောက် တင်းကျပ်စွာ ဖက်ထားရင်း ငြိမ်ကျသွားတာမို့ သူတို့ ပြီးသွားကြပြီမှန်း သိလိုက်သော မြသာ တယောက် တံခါးဝမှ ခွာကာ မိမိတို့ အခန်းဆီသို့ အမြန်ပြန်လာခဲ့လိုက်လေသည်။
နှင်းမှုံ စောက်ဖုတ်လေးထဲ လီးကြီး အဆုံးထိ သွင်းထားလျှက် ဖြင့် ငြိမ်သက်စွာ ဖက်ထားသော ကိုစောတင်မောင် တယောက် ခနကြာတော့ သူ့လက်ဖဝါးကြီးဖြင့် နှင်းမှုံ ကျောပြင် နှင့် ဖင်သားတို့ကို လျှောတိုက်ပွတ်တိုက် ပေးနေလေသည်။ နှင်းမှုံ က သူ့ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဖတ်ထားတာ လျှောသွားမှ သူ့ကိုယ်ကို အနည်းငယ်ခွာပြီး နှင်းမှုံ မျက်နှာလေးကို ကြည့်လိုက်လေသည်။ နှင်းမှုံကလည်း တံခါးဝ မှာ မြသာ ကို မတွေ့တော့သဖြင့် သူမမျက်လုံး တွေကို ကိုစောတင်မောင် နှင့် ဆိုင်ကြည့်လိုက်လေသည်။
“အရမ်း လိုးလို့ ကောင်းတာပဲ နှင်းရယ် ကိုယ့်လီးကြီးကို အီစိမ့်သွားတာပဲ”
“ဟာ စကားတွေက လည်း ကြမ်းလိုက်တာ အောစာအုပ်တွေထဲက အတိုင်းပဲ၊ ကိုကြီးနော် ဟင်း”
နှင်းမှုံ ၏ ရှက်သလို ရွံ့သလို အမူအယာကြောင့် ကိုစောတင်မောင်က သူ့ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို နှင်းမှုံ ကိုယ်နှင့်အနည်းငယ်ခွာလိုက်ပြီး အောက်ဘက်သို့မေးထိုး ပြလိုက်သည်။
“နှင်းမှုံ ကလည်း ခုထိ ရှက်တုန်းလား ဟိုမှာကြည့် ကိုယ့်လီးကြီး က နှင်းမှုံ စောက်ဖုတ်လေးထဲ အဆုံးထိတောင် ဝင်နေပြီဟာကို၊ အဟီး။ ခုနတုန်းက တော့ ဖက်ထားလိုက်တာ ကိုကြီးကျော မှာ လက်သည်းရာတွေ ထင်ကုန်ပြီထင်တယ်”
“သွားမသိဘူး လာမပြောနဲ့”
နှင်းမှုံ ကငြုတုတု မျက်စောင်းဖြင့် ထိုးကာ သူမ လက်သီးဆုပ်လေး များဖြင့် ကိုစောတင်မောင်ကို ထုနှက်မည့်ပုံ လုပ်ပြသည်။ ကိုစောတင်မောင်က နှင်းမှုံ လက်ကလေးတွေကို ဖမ်းချူပ်ရင်းက နှင်းမှုံ နူတ်ခမ်းကို သူ့ပါးစပ်ကြီး ဖြင့် လိုက်ကပ်နမ်းလေသည်။ နှင်းမှုံ ကလည်း အားကျမခံ သူမ နူတ်ခမ်း ထော်ထော်လေးဖြင့် ကိုစောတင်မောင်ကို ပြန်နမ်းလေသည်။ နောက်တော့ နှစ်ယောက်စလုံး မွေ့ယာပေါ်သို့ လုံးထွေး ကျသွားလေသည်။ လုံးရင်း ထွေးရင်း တွန်းရင်းထိုးရင်း ဖြင့် ကိုစောတင်မောင်လီးကြီးက ပြွတ်ကနဲ နှင်းမှုံ စောက်ဖုတ်လေးထဲမှ ကျွတ်ထွက်သွားတော့ နှင်းမှုံ စောက်ဖုတ်ထဲ က အရည်တချို့ သူမပေါင်ပေါ်သို့ စီးကျလာသည်။ နှင်းမှုံ က ကမန်းကတန်း ထကာ ကုတင်အောက်ဆင်းလိုက်သည်။
“အိုး ကိုကြီး အိပ်ယာတွေ ပေကုန်တော့မယ်”
“အိုကွာ ပေကုန်လည်း ပြန်လျှော်တာပေါ့ ပေပေ့စေ”
“ဟင့်အင်း နှင်း အာ့လို မျိုး မှာ မအိပ်တတ်ပါဘူး၊ ရှုးလည်း ပေါက်ချင်တယ် ရေချိုးခန်း သွားအုံးမယ်”
နှင်းမှုံ က ကြမ်းပြင်ပေါ်ကျနေသည့် သူမ ထမိန်လေးကို ကောက်ကာ ရင်လျှားလိုက်ပြီး မှ နောက်ဖေးဘက်သို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။ ကိုစောတင်မောင်က အနောက်မှ ကြည့်လိုက်ရာ ထမိန်အောက်မှ လုံးကား ထွက်နေသော အိုးကြီးက အားရပါးရ ရှိလှသည့်အပြင် အောက်ခံ ဘာမှ မရှိသဖြင့် ထမိန်အသား အပေါ်အောက် ဘေးတိုက် လှုပ်ခါရမ်းသွားသည်ကို ကြည့်ပြီး ဂလု လိုက်မိပါသည်။ နောက်တော့ သူလည်း သေးပေါက်ချင်လာသဖြင့် ထကာ လုံခြည်တောင် ကောက်မဝတ်တော့ပဲ ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် နောက်ဖေးဘက် လိုက်သွားလိုက်ပါသည်။
သူ့ရေချိုးခန်း မှာ အကျယ်ကြီး ဖြစ်ကာ ကြမ်းပြင်ရော နံရံပါ ကြွေပြား များကပ်ထားသည်။ အယ်အီးဒီ မီးသီးလည်း တတ်ထားသဖြင့် လင်းခြင်းနေသည်။ နှင်းမှုံ က တံခါးကို စေ့ရုံသာ စေ့ထားသဖြင့် ကိုစောတင်မောင် ဆွဲဖွင့်လိုက်တော့ ပွင့်သွားသည်။ နှင်းမှုံ က အိမ်သာ အိုးပေါ်မှာ ထိုင်လျှက် ရှုးပေါက်နေသည်။
“အို.. ကိုကြီးကလည်း ကြည့် အရှက်ကို မရှိဘူး ဂွေးတန်းလန်းနဲ့”
နှင်းမှုံ က ထမိန်ကို ခါးပေါ်ထိ လှန်တင်ထားရင်း ပေါက်နေရာမှ ကိုစောတင်မောင် ဝင်လာတာ တွေ့သည် နှင့် ထမိန်ကို ဒူးပေါ်လောက်အထိ ပြန်ဆွဲဖုံးလိုက်သည်။ နောက်ရေဆွဲချကာ မတ်တတ်ရပ်လိုက်သည်။ ကိုစောတင်မောင်က မတ်တပ်ရပ်လျှက်က ပင် အိမ်သာအိုးထဲ သို့ သေးကို တဗြန်းဗြန်း ပေါက်ရင်းက၊
“ခုနတုန်းက ချွေးတောင်ထွက်တယ်၊ အဟီး ရာသီဥတုကလည်း ပူလိုက်တာကွာ၊ နှင်း ရေချိုးပါလား ကိုကြီးဆီမှာ ရေပူစက်လည်းရှိတယ်”
“အင်း ဘယ်လို လုပ်ရမှာလဲ”
“အင်း ကိုကြီးလုပ်ပေးမယ်ဒီမှာ”
“ထမိန် အပို က ဟို အခန်းမှာ သွားယူရအုံးမယ်”
“ယူမနေနဲ့ လေ ရေချိုးခန်းထဲမှာ ပဲ တံခါးပိတ်ပြီး ကိုယ်တုံးလုံး ချွတ်ချိုးပေါ့၊ကိုကြီးလည်း ချိုးမယ်လေ”
နှင်းမှုံ က ပထမတော့ တခုခု ပြောမလို ဟန်ပြင်ပြီး မထူးတော့ပါဘူး ဆိုပြီး ရေချိုးခန်းတံခါးကို သွားပိတ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ သူမ ထမိန်ကို ကွင်းလုံးချွတ်ကာ တန်းပေါ်တင်လိုက်သည်။
“လှလိုက်တာ နှင်းလေးရာ ဘော်ဒီက ဆက်ဆီပဲ”
“မြှောက်မနေနဲ့ ကိုကြီးစော၊ ကလေးနှစ်ယောက်အမေကို ၊ ဘိုက်ကလည်း ပူနေပြီး လူကလည်း ဝ တော့ ဝက်ပုတ်လေး ဖြစ်နေတာကို”
“ဒီလောက်လဲ ဟုတ်ပါဘူးဟ။ ငါတို့ ယောက်ျား တွေက တကယ် ကြိုက်တာက အဲလို တုတ်တုတ်ကိတ်ကိတ်လေး တွေဟ။ မော်ဒယ် တွေလို ငါးဖောင်ရိုးတွေကို ကြိုက်ဘူး”
နောက်တော့ သူတို့ နှစ်ယောက် ရေအတူတူ ချိုးကြသည်။ ကိုစောတင်မောင်က ဆပ်ပြာရည်ဖြင့် နှင်းမှုံ တကိုယ်လုံး ကို အမြုတ်တွေ ဖွေးနေအောင် ပွတ်တိုက်ချိုးပေးသည်။ ဆပ်ပြာရည်ဖြင့် ချောမွတ်နေသော နှင်းမှုံ နို့ကြီးတွေ။ ဖင်လုံးကြီးတွေကို ကိုင်တယ်ပွတ်သပ်ပေးရင်း က ကိုစောတင်မောင် လီးကြီး မာတောင်လာရသည်။ မာတောင်နေသော လီးကြီးက နှင်းမှုံ ပေါင်တန်၊ ဖင်၊ ဘိုက်တို့ကို ပွတ်သတ်နေတော့ နှင်းမှုံ လည်း စိတ်ထလာရသည်။ သူမ လက်ထဲ ဆပ်ပြာရည်လောင်းထည့်ကာ ကိုစောတင်မောင် လီးကြီးကို ပွတ်သတ် ဆေးကြောပေးလိုက်သည်။
“ငါ့လီး နဲ့ မြသာ လီး ဘယ်သူက ပိုကြီးလည်း ဟ”
“ဟာ မပြောတတ်ပါဘူး ကိုကြီးကလည်း အတူတူလောက်ပဲ ထင်တာပဲ”
“မြသာ ကရော နင့်ကို ကောင်းကောင်းလိုးပေးတာပဲလား”
“ဟင့်အင်း ခု နောက်ပိုင်း သူဘာဖြစ်လဲ မသိဘူး၊ နှင်းကို ရိုးသွားလို့လား၊ သူပဲ ပန်းသေချင်လို့ လားမသိဘူး၊ လူကို လာဆွဆွ ပေးပြီး လုပ်လည်း မလုပ်ဘူး”
“အင်း၊ နင့် ကို ငါပြောပြမယ်၊ နင်သူ့ကို ပြန်ပြီး ပြဿနာ မရှာဘူး လို့ ဂတိပေး”
“အို ရှာသင့်ရင် ရှာရမှာပေါ့”
“အာ့ ဆိုလည်း မပြောဘူးဟာ”
“အာ ကိုကြီးစော နော် လူကို အစလာဖွပြီး တော့ ကဲပါ သူ့ကို လည်း နှင်းက ဘယ်လို ပြဿနာရှာလို့ ရမှာပဲ သူ့ကွယ်ရာတောင်မဟုတ်ဘူး တအိမ်ထဲမှာ သူ့အကိုကြီးလို ခင်တဲ့သူငယ်ချင်းကို အလိုးခံနေတာကြီးကို”
နှင်းမှုံ ၏ တစ်တစ်ခွခွ စကားကြောင့် ကိုစောတင်မောင် လီးကြီးက ထောင်ကနဲ ပြန်တောင်လာပြန်သည်။
“အေး ဒီကောင်က ဟို ဆေးရုံ က ဆရာဝန်မ နဲ့ ဖြစ်နေတယ်ဟ”
“ဟင်၊ ဒေါက်တာ ဝါဝါစိုး လား၊ ကိုမြသာနဲ့ မဖြစ်နီုင်တာကြီး ကိုကြီးစော ကလည်း၊ ဆရာမ က ဖြူဖြူဖွေးဖွး လှလှပပလေး ကိုမြသာလို ကားသမား နဲ့ ဖြစ်နိုင်ပါ့မလား ကိုကြီးစော က ဘယ်လို သိလဲ”
“မြသာ ကိုယ်တိုင် ပြောပြတာပဲ၊ ဆရာဝန်မ ယောက်ျား က ကပ်ကိုးတဲ့၊ ဆရာဝန်မ သူများနဲ့ ဖြစ်တာကို ပြန်ပြောပြတာကို နားထောင်ပြီးတော့တောင် သူ့ယောက်ျားက ဖီးတက်တာတဲ့”
“ဟယ် အဲလို လူမျိုးတွေကလည်း ရှိသေးလား”
နှင်းမှုံ မှာ ပြောရင်းက သူမ ကို ကိုစောတင်မောင် ခါးထစ်ခွင်ချိတ်ကာ လိုးနေတုံး ကိုစောတင်မောင် ပုခုံးပေါ်မှ မြင်နေရသည့် ကိုမြသာ၊ အခန်းတံခါးဝမှ နေ၍ ကိုစောတင်မောင် ပုခုံးပေါ်မေးတင်လျှက် သူမ ဖီးတက်နေသည့် မျက်နှာ ကို စိတ်ဝင်တစား ကြည့်နေသည့် ကိုမြသာ ပုံကို ပြေးမြင်လိုက်မိပြီးသဘောပေါက်သလို ဖြစ်သွားခဲ့သည်။ မြသာ ကိုယ်တိုင်ရော ကပ်ကိုး ပဲလား၊ ကိုစောတင်မောင် နှင့် သူမ လိုးနေတာကို လာချောင်းကြည့်ပြီး ဖီးတက်နေသည့် မြသာ။ မူးပြီး မှောက်သွားသဖြင့် သူမ နှင့် ကိုစောတင်မောင်တို့ က အိပ်ယာပေါ်ရောက်အောင်တောင် လို်တွဲတင်ပေးရသည့် ကိုမြသာက သူမ နှင့် ကိုစောတင်မောင်တို့ လိုးနေတော့ အခန်းဝ က လာကြည့်နေသည့်ပုံ မှာ အမူး လွန်နေသည့်လူ နှင့် မတူ။ ဒါဆိုရင် နဂို ကတည်းက ကြံရွယ်ထားကြသည်လား။ သူမ ကို သူတို့က ကစားတာလား။ နှင်းမှုံ ဒေါသလည်း နည်းနည်းထွက်သွားသည်။ ကိုယ့်ကို လှည့်ပတ်ပြီး သူတို့ နှစ်ယောက် ဂွင်ရိုက်လိုက်တာလား။
“အော ဒါဆိုရင် ခု ကိုကြီးစော နဲ့ ကိုမြသာ တို့ နှစ်ယောက် က ပေါင်းပြီး နှင်းကို လုပ်ကြံတာပေါ့လေဟုတ်လား၊ ကိုမြသာ က တောင်းဆိုလို့ ကိုကြီးစော က နှင်းကို လာလုပ်တာပေါ့လေ”
“ဟာ အဲလို မဟုတ်ပါဘူးကွာ၊ ကိုကြီး က နှင်းလေးကို ဟိုးအရင်ကတည်းက သဘေကျနေခဲ့တာပါ။ နှင်းလေးက ကိုကြီးစော အိပ်မက်ထဲမှာ စိုးမိုးနေတာ ကြာပါပြီ”
“ဒါပေမဲ့ အခု ကိစ္စ ကိုတော့ ကိုမြသာ သိတယ်မဟုတ်လား၊ ကိုမြသာ မူးတယ် ဆိုတာ ဟန်ဆောင်တာပဲ မဟုတ်လား”
အခန်း ၂၄။
“မြသာ သိတယ် ဆိုတာတော့ ဟုတ်ပါတယ်ကွာ ၊ ဒါပေမဲ့ နှင်း နဲ့ ကိုကြီး နဲ့ အီစီကလီ ဇာတ်လမ်း စနေတာတော့ မြသာ မသိဘူး”
ကိုစောတင်မောင် တို့ နှစ်ယောက် စကား အပြန်အလှန်ပြော သဘက်ဖြင့် ရေစို တို့ကို သုတ်ရင်းဖြင့် သူတို့ အိပ်ခန်းရှိရာသို့ ပြန်ရောက်လာကြသည်။ နှင်းမှုံက မျက်နှာသုတ်ပုဝါကြီးကို ရင်လျှားလိုက်ရင်း၊
“အင်း ဒါပေမဲ့ နှင်း က ကိုယ့်ကို အဲလို လိမ်လည်လှဲ့ဖြားပြီး လုပ်တာမျိုးကို မကြိုက်ဘူး။ ကိုကြီးစော အခု ကိုမြသာ ကို သွားခေါ်လာခဲ့ သွား နှင်း ဒီက စောင့်နေမယ်၊ ကျမတို့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ရှင်းရအောင်”
“ဟာ ကွာ နှင်းလေး ကလည်း အဲလို မလုပ်ပါနဲ့ မကောင်းဘူးထင်ပါတယ်”
“သွား ရင်သွားမသွား ရင် ကိုကြီးစော ကို မချစ်တော့ဘူး၊ တော်ပြီ နှင်းလဲ သွားတော့မယ် ”
နှင်းမှုံ က ချိန်းချောက်လိုက်တော့ ကိုစောတင်မောင် ပြာပြာ သလဲ ဖြစ်သွားခဲ့ရသည်။
“အေးပါဟယ် ငါသွားခေါ်ပေးပါမယ် ”
ဟု ဆိုတာ မြသာ အိပ်နေသော အခန်းဘက် ထွက်လာခဲ့လေသည်။ အိပ်ယာပေါ်တွင် မြသာ တယောက် ကုတင်ခေါင်းရင်းကို မှီရင်း ဆေးလိပ်သောက်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
“ဟေ့ကောင် မင်း နိုးနေတာလား၊ ငါက အိပ်ပျော်နေတယ်မှတ်လို့”
“မအိပ်ပါဘူးဗျာ ခုနတောင် ခင်ဗျားတို့ ပွဲကြမ်းနေတာ ကျွန်တော် ခန လာကြည့်လိုက်သေးတယ်”
“ဟေ”
ကိုစောတင်မောင် က မြသာကို နှင်းမှုံ နှင့် သူ ပြောခဲ့ကြသည့်အကြောင်းနှင့် နှင်းမှုံ က အခေါ်ခိုင်းလိုက် သည့် အကြောင်း များကို ပြန်ပြောပြလိုက်သည်။
“ကြည့်ရတာ သူ နည်းနည်း တော့ တင်းနေပုံ ရတယ်ကွ၊ ငါတို့က သူ့ကို လှည့်ပတ်ပြီး ကျူံးသွင်း လိုက်တယ်လို့ လည်း ထင်နေပုံ ရတယ်”
“သူကိုယ်တိုင်က လည်းပါလို့ ပါ ကိုကြီးစောရယ်၊ ကျွန်တော် ခုန လာကြည့်တုံးက ကိုကြီးစော ပုခုံးပေါ်မှာ မျက်လုံးလေးစဉ်းပြီး ပါးစပ်လေး ဟ လို့ ဖီးခံနေတာကြီးကို”
“အေးပါ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် ခုတော့ သူခေါ်ခိုင်းလိုက်လို့ လိုက်ခဲ့စမ်းပါ”
သို့ဖြင့် မြသာ တယောက် ကိုစောတင်မောင် နောက်မှ လိုက်ခဲ့ရလေသည်။ ကိုစောတင်မောင် အိပ်ခန်းရောက်တော့ မြသာ တယောက် နှင်းမှုံကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ရမှာ နည်းနည်းတော့ အိုးတိုးအန်းတန်း ဖြစ်နေမိသည်။ အိပ်ခန်းထဲ လှမ်းဝင်လိုက်ကြတော့ နှင်းမှုံ မှာ ကုတင်စောင်းတွင် ထိုင်နေလျှက်က၊
“ကိုမြသာ အဲဒီကုလားထိုင်မှာ ထိုင်လိုက်၊ ကိုကြီးစော က ဒီမှာလာထိုင်”
ဟု အခန်းဝ နားမှ ကုလားထိုင်တခုကိုလက်ညိုးထိုးပြလိုက်ပြီး ကိုစောတင်မောင်ကိုတော့ သူမ ဘေးကုတင်ပေါ် သို့ လက်ဖဝါးဖြင့် ပုတ်ပြလိုက်သည်။ မြသာ မှာ အူကြောင်ကြောင်ဖြင့် ကုလားထိုင်ပေါ် ထိုင်ချလိုက်ရပြီး ကိုစောတင်မောင်က ကုတင်ပေါ်မှာ တက်ထိုင်လိုက်သည်။ နှင်းမှုံ က ကိုစောတင်မောင် ခြေထောက်တွေကို လက်ဖြင့် ပုတ်ပြပြီး မွေ့ယာပေါ် တင်ခိုင်းလိုက်သည်။ ကိုစောတင်မောင်က နောက်ဆုပ်ပြီး သူ့ခြေထောက်များကို မွေ့ယာပေါ် တင်လိုက်သည်။ နှင်းမှုံက ကိုစောတင်မောင်ကို ကုတင်ခေါင်းရင်းသို့ ကျောမှီကပ်ထိုင်ဖို့ လက်ဖြင့် ရမ်းပြလို်က်သည်။ ကိုစောတင်မောင်က ဖင်တရွှတ်တိုက်နောက်ဆုတ်ကာ ကုတင်ခေါင်းရင်းဘက်ကို ကျောမှီလိုက်သည်။ ကိုစောတင်မောင်က ကုတင်ခေါင်းရင်းကို ကျောမှီထိုင် လိုက်သည်နှင့် နှင်းမှုံ က ကိုစောတင်မောင် ခါးမှာ ပတ်ထားသည့် မျက်နှာသုတ်ပုဝါကြီးကို ဆွဲချွတ်ကာ ကုတင်အောက်သို့ ပြစ်ချလိုက်လေသည်။ ကိုစောတင်မောင်မှာ မြသာ ရှေ့မှမို့ မျက်နှာပူသလို ဖြစ်နေပြီး မြသာ ကလည်း ဘာမှန်းမသိသော နှင်းမှုံ အပြုအမူကြောင့် ကုတင်ပေါ်မှ သူတို့ နှစ်ယောက်ကို ငေးကြည့်နေ လိုက်သည်။
နှင်းမှုံ က သူမ ကိုယ်ပေါ် ပတ်ထားသည့် မျက်နှာသုတ်ပုဝါ ကြီးကို လည်း ချွတ်ချလိုက်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ် ပြစ်ချလိုက်သည်။ ရေချိုးပြီးကာစ မို့ လတ်ဆတ် မွေးပျံ ရှင်းသန့်နေသော နှင်းမှုံ ၏ ကိုယ်လုံး တီး အလှက ဝင်းကနဲ ပေါ်ထွက်လာလေသည်။ မြသာ ရှေ့မို့ မျက်နှာပူနေသော ကိုစောတင်မောင် လီးကြီးမှာ ခုနက ပျော့ခွေနေရာမှ အနည်းငယ် လှုပ်ရှားလာလေသည်။ မြသာ ကလည်း သူစိမ်းယောက်ျား တယောက် နှင့် သူနှင့် ရှေ့မှာ တကိုယ်လုံး ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် နေရဲသော နှင်းမှုံကို အံဩတကြီး ကြည့်နေမိသည်။ မိမိ နှင့် အိမ်ထောင်ကျပြိးကတည်းက အကြိမ်ကြိမ်၊ အခါအခါ၊ လိုးဖူးခဲ့သည့် ဒီကိုယ်လုံးကို တခါမှ မမြင်ဘူးသည့်အထူး အဆန်းလို ကြည့်နေမိလေသည်။
နှင်းမှုံ က ကိုစောတင်မောင် ခြေထောက် နှစ်ဖက်ကို မွေ့ယာပေါ် ဆန်ကတန်းကာ ကားထားစေလျှက်၊ ထိုခြေထောက် နှစ်ဖက်ကြား တွင် ပုဆစ်တုတ် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ သူမ က မြသာ နှင့် မျက်လုံး ချင်း တေ့တေ့ဆိုင်ဆိုင် ကြည့်နေရင်းက လက်တဖက်ဖြင့် ကိုစောတင်မောင် လီးကြီးကို အသာလေး ဖွဖွ ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ရေချိုးပြီးကာစမို့ အေးစက်စက်လေး ဖြစ်နေသော်လည်း နူးညံ့အိထွေးသည့် နှင်းမှုံ လက်ဖဝါးလေး ၏ အထိအတွေ့က ကိုစောတင်မောင် လီးကြီးကို မိုးကျလာသဖြင့် စွံ့ကား ရုန်းထလာသည့် မှိုပွင့်ကြီးလို ထောင်ထလာစေလေသည်။
နှင်းမှုံ လက်ကလေးက ကိုစောတင်မောင် ၏ အလံတိုင်ကဲ့သို့ ထောင်မတ်လာသော လီးကြီးကို ဂွင်းထုပေးနေသည်ကို မျက်တောင်မခတ်စူးစိုက် ကြည့်နေသည့် မြသာ ကို နှင်းမှုံ နှင့် ကိုစောတင်မောင်တို့ကလည်း ဘယ်လို တုန့်ပြန်မှုမျိုး လာလေမလဲ ဟု လှမ်းကြည့်နေကြ လေသည်။
မြသာ မှာလည်း သူ့မျက်စေ့တည့်တည့်မှာ သူ့သူငယ်ချင်း လည်းဖြစ်၊ နှင်းမှုံ နှင့် အကိုကြီးသဖွယ် ခင်မင်နေသော ကိုစောတင်မောင်ကို နှင်းမှုံ က ဂွင်းထု ပေးနေသည်မှာ အိပ်မက်သဖွယ် ဖြစ်နေရလေသည်။ နှင်းမှုံက မြသာ မျက်နှာကို မျက်စေ့မလွဲပဲ ကြည့်နေရင်းက သူမ မျက်နှာလေးကို ကိုစောတင်မောင် လီးကြီးနား ငုံ့လိုက်ပြီး လီးထိပ်ဖူးကြီးဖြင့် သူမ မျက်နှာ ပါးပြင် မေးစေ့တို့ကို ပွတ်သတ်ပေးနေလေသည်။ ကိုစောတင်မောင် မှာလည်း တအားထန်လာပြီမို့ လီးထိပ်မှ အရည်ကြည်လေးတွေပင် စို့တက်လာပြီ ဖြစ်ရာ နှင်းမှုံ ပါးပြင်မေးစေ့တို့ ကို ပေကျံကုန်တော့သည်။
မြသာမှာ နှင်းမှုံ လုပ်နေသည်ကို ကြည့်ရင်း လီးက တောင်လာလေသည်။ ထိုင်နေရာမှ ပုဆိုးခါးပုံစကို ဖြည်ချလျှက် သူ့လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း ထုနေလိုက်သည်။ နှင်းမှုံက မြသာ သူ့လီးသူ ဆုပ်ကိုင်ထားသည်ကို ကြည့်ရင်းက ကိုစောတင်မောင် လီးကြီးကို သူမ နူတ်ခမ်းထော်ထော်လေး ဖွင့်ကာ သာငုံလိုက်သည်။
“အာ…..ရှီး….”
ကိုစောတင်မောင် ဆီမှ အသံထွက်လာသည်။ ကိုစောတင်မောင် လီးကြီးမှာ လည်း အတော့်ကို တင်းမာနေလေပြီ။ သူမ ယောက်ျားကို ရှေ့မှတ် ငုတ်တုတ်ထိုင်ခိုင်းထားပြီး မိမိ ကို ပုလွေလာမှုတ်နေသော နှင်းမှုံကိုလည်း နားမလည်နိုင်။ သို့သော်လည်း သူကိုယ်တိုင်က အဲလို ယောက်ျား ကို ရှေ့မှာထားလျှက် သူ့မိန်းမ ကို လိုးရမည်ဆိုတာကို တွေးလိုက်မိပြီး အသက်ရှုလည်း မြန်လာလေသည်။ ကိုစောတင်မောင်က နှင်းမှုံ ခေါင်းလေးကို ကိုင်ကာ သူ့ဖင်ကော့ပြီး ဆောင့်မထိုး မိစေရန် မနည်းစိတ်ထိန်းနေရသည်။
နှင်းမှုံ က မြသာကို အရွဲ့တိုက်ချင်စိတ်၊ ဖြင့် လုပ်ပြစ်လို်က်သော်လည်း ထိုကဲ့သို့ ယောက်ျား ဖြစ်သူ ငုတ်တုတ်ထားလျှက် တခြား ယောက်ျား တဦး လီးကြီးကို စုပ်နေရသည် မှာ ခံစားချက်တမျိုးမို့ သူမ ပိပိလေး ပင် စိုရွဲနေလေပြီ။ ကိုစောတင်မောင် လီးကြီးက လည်း သူမ ပါးစပ်ထဲ မှိုပွင့်ကြီးလို ထွားတက်လာပြီမို့ သူမပါးလေးမှာ ပင် ဖေါင်းတက်လာရလေသည်။ နှင်းမှုံ က သူမ နူတ်ခမ်းကို လီးတန်ကြီးပေါ်မှာ တင်းတင်း လေး စေ့လျှက် သူမ ခေါင်းကို နှိမ့်ချည်မြင့်ချည်ဖြင့် လှုပ်ရှားလေသည်။ ကိုစောတင်မောင် လီးထိပ်မှ စိမ်ကျ ယိုထွက်လာသည့် ရှေ့ပြေး အရည်ကြည်လေးတို့ကိုလည်း မြိုချပြစ်နေရသည်။ သူမ ပါးစပ်ထဲ တလုံးတခဲကြီး ဝင်လိုက် ထွက်လိုက် ဖြစ်နေတာကို ပင် အရသာ ရှိသလို ဖီးတက်လာရသည်။
ကိုစောတင်မောင် က တော့ အုပ်ကောင်းထူထဲ နက်မှောင်သော နှင်းမှုံ ဆံပင်တွေကြား ထဲ သူ့လက်ချောင်းတွေ ထိုးထည့် ဆုပ်ကိုင်ကာ တချက်တချက် ဖင်လေး ကော့ပြီး နှင်းမှုံ ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်ဖို့ ကြိုးစားသေးသည်၊ နှင်းမှုံ က သူမ လည်ချောင်းထဲ တိုးဝင်လာသည့် ဒစ်ဖူးကြီးကြောင့် အသက်ရှုမှားသွားရသဖြင့် ကိုစောတင်မောင် နောက်လုပ်လို့ မရအောင် သူမ တံတောင်ဖြင့် ကိုစောတင်မောင် ပေါင်ကို ဖိထောက်ထားလို်က်သည်။
နှင်းမှုံမှာ ကိုစောတင်မောင် လီးကြီးကို အားရပါးရ စုပ်နေသဖြင့် မြသာကို ခနတာ မေ့သွားလေသည်။ ကုတင် က သိမ့်ကနဲ လှုပ်သွားပြီး သူမ ဖင်လုံးကို နောက်က လာပွတ်ပေးတော့မှ မြသာ ကုတင်ပေါ် ရောက်နေတာ သိလိုက်ရသည်။ သို့သော်လည်း ကိုစောတင်မောင်က သူမ ဆံပင်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး သူမ နူတ်ခမ်းတွေကို ဇိမ်ခံ လိုးနေတာမို့ ခေါင်းကို လှည့်ကြည့်၍ မရခြေ။
မြသာက ကိုစောတင်မောင် စားပွဲပေါ်တွေ့သည့် အုန်းဆီ ပုလင်းကို ဆွဲကာ နှင်းမှုံ ဖင်ကြားသို့ အနည်းငယ်လောင်းချလိုက်သည်။ နှင်းမှုံ ဖင်လုံးကြီး နှစ်လုံးကြားမှ စီးဝင်ကာ ဖင်ပေါက်လေးနား အရောက်တွင် မြသာက သူ့လက်ညိုးဖြင့် နှင်းမှုံ ခရေပွင့်လေး ထဲသို့ ဆီတွေကို ထိုးထည့်ကာ ကလိုင်းတော့သည်။ နှင်းမှုံက မြသာ အကြံကို သိ၍ ရုန်းဖို့ ကြီးစားသော်လည်း ကိုစောတင်မောင်က မလွှတ်ပဲ သူမ ခေါင်းကို ဖိကိုင်ထားလေသည်။
မြသာ က သူ့မိန်းမ ဖင်လုံးကြီးတွေကို ကြည့်ရင်းက ဒီလောက် အိုးကောင်းတဲ့ ငါ့မိန်းမ များ ဝက်ကလေး ပြောကြတဲ့ ကောင်တွေက ရှိသေးတယ်။ ခွေးမသားတွေ ဝက်ကလေး ဝက်ကလေး ဆိုပြီး စိတ်ထဲက အဲဒီ အိုးကြိးကို ခွဲချင်နေကြတာ အဟီး ။ ဒီကောင်မ ကလည်း ငါ့ကို ရစ်လို့ ရမလားဆိုပြီး လာချဲလင့် ခေါ်တာ မှတ်လောက်သားလောက်အောင် ဖင်လိုးပြစ်လိုက်အုံးမည်။ ဟု တွေးရင်း လက်တချောင်း ပြီး လက်နှစ်ချောင်းဖြင့် ဆက်ကလိုင်းလေသည်။
နှင်းမှုံ မှာ ဖင်တခါမှ အလိုးမခံဘူးသော်လည်း မြသာက ယခုလို ဆီရွဲရွဲ နှင့် ကလိုင်းပေးနေသဖြင့် အရသာ တမျိုး ခံစားလာရသဖြင့် သူမ ဖင်ကို ကော့ကာ ကော့ကာ ခံပေးနေလေသည်။ ကိုစောတင်မောင်ကလည်း ယခုတော့သူ့လက် နှစ်ဖက်ကို နှင်းမှုံ ဂျိုင်း အောက်လျိုလျှက် ဆုပ်နှယ်ပေးနေလေပြီ။ ကောင်မလေး နို့တွေက ကိုင်လို့ ကောင်းလိုက်တာ၊ မပျော့ မမာ အနေတော်လေးပဲ ကိုယ့်လက်ထဲ မဆန့်လို့ လျှံထွက်နေတာပဲ ဒီကောင်မလေး က ရွက်ပုန်းသီးလေးပဲ ဟု တွေးလိုက်မိသည်။ ခနနေတော့ ကိုစောတင်မောင် မှာ လီးကြီးက မခံနိုင်တော့ နှင်းမှုံ ပါးစပ်ထဲ ပန်းထုတ်ချင်နေပြီ သို့သော်လည်း ခုမှ တချီပဲ လိုးရသေးသဖြင့် စောက်ဖုတ်လေးကို လည်း လိုးချင်သေးသည်။ မြသာ လည်း ဖင်ကို ကလိုင်းနေမှန်းသိသဖြင့် မြသာကို မျက်ရိပ်အကဲ ပြလိုက်သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် နိုင်ငံခြား အောကားတခု ကြည့်တုန်းက အဲလို လုပ်ရရင် ကောင်းမည်ဟု ပြောခဲ့ကြသည်မို့ တယောက် နှင့် တယောက် မျက်ရိပ် မျက်ခြေဖြင့် အထာပေးလိုက်ကြသည်။ မြသာ က ခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်တော့ ကိုစောတင်မောင်က နှင်းမှုံ ပါးစပ်ထဲမှ သူ့လီးကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်လေသည်။ သူ့ကို မော့ကြည့်လာသော နှင်းမှုံကို ဂျိုင်းမှ ဆွဲမကာ သူက အိပ်ယာပေါ် ဖင်လျှောချလိုက်ပြီး နှင်းမှုံ ကိုယ်လုံးအောက်သို့ ရောက်စေလိုက်သည်။ ယခုတော့ သူက ပက်လက် နှင်းမှုံက မှောက်လျှက် သူ့အပေါ်မှာ။ သူ့လီးကြီးက နှင်းမှုံ ပေါင်ခွဆုံမှာ။
နှင်းမှုံ က သူမ ဖင်ကို ကော့ပေးလိုက်တော့ ကိုစောတင်မောင်က သူ့လီးကြီးကို ကိုင်ကာ နှင်းမှုံ စောက်ဖုတ်ဝလေးတွင် တေ့လိုက်သည်။ နှင်းမှုံ က ပြန်ဖိချလိုက်သော သူ့လီးကြီး နှင်းမှုံ စောက်ဖုတ်လေးထဲ စေးစေးလေး ဝင်သွားလေသည်။
“အီးးးးးးးး”
နှင်းမှုံ ပါးစပ်လေး ဟ ပြီး အသံတိုးတိုးလေး ငြီးရှာသည်။ နာ၍ မဟုတ် လီးကြီးက သူမ စောက်ခေါင်းထဲ ပွတ်ဝင်သွားသည်မှာ အရသာ ရှိလွန်း၍ ဖြစ်လေသည်။ ကိုစောတင်မောင် လည်း သူ့လီးကြီးက နွေးထွေးနူးညံ့လှသည့် နှင်းမှုံစောက်ခေါင်းထဲ တိုးဝင်သွားသည်မှာ အကြောပေါင်းတထောင်စိမ့်သွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။
“အား ကောင်းလိုက်တာ နှင်းလေးရယ် စိမ့်နေတာပဲ”
မြသာက လည်း နှင်းမှုံ ဖင်လုံးကြီး နှစ်ခုကို ဖြဲကာ စုတူတူလေး ဖြစ်နေသည့် ခရေပွင့်လေးကို သူ့ဒစ်ဖူးကြီး ဖိသွင်းချလိုက်လေသည်။
“အား သေပါပြီတော့ အိုးးးးးးး မလုပ်နဲ့ ဖင်ကွဲလိမ့်မယ် ကိုမြသာ အီးးးးးးးးးး”
“အစမို့ပါကွာ ဖြည်းဖြည်းချင်း အဆင်ပြေသွားမှာပါ”
နှင်းမှုံ မှာ ရုန်းမရတော့ခြေ။ ရှေ့ကော့တော့ ကိုစောတင်မောင် လီးကြီးက သူမ စောက်ဖုတ်လေးထဲ တဆုံးဝင်သွားသည်။ နောက်ပြန်ဆုတ်တော့လည်း မြသာ လီးက သူမ ဖင်ပေါက်လေးထဲ ဖြဲဝင်နေပြီ။ မြသာက ဆီထပ်လောင်ပြီး ထိုးလိုက်တော့ ဖွတ်ကနဲ နေအောင် ဝင်သွားသည်။ ခေါင်းဝင် ကိုယ်ဆန့် ဆိုတာ အမှန်ပဲ။ ခေါင်းတောင်ဝင်ပြီး ပြီ အချောင်းကတော့ အေးဆေးပါဟု တွေးလိုက်မိသည်။
ခုတော့ နှင်းမှုံ လီးနှစ်ချောင်း ညှပ်လိုးတာ ခံနေရပြီ။ အစပိုင်းက ဖင်တခါမှ အလိုးမခံဘူးသဖြင့် ကြောက်နေမိသော်လည်း ယောက်ျား နှစ်ယောက် နှင့် တပြိုင်ထဲ အလိုးခံနေရသည်ဆိုသည့် အသိက စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းနေသဖြင့် နည်းနည်းထုံသလို ဖြစ်နေသော်လည်း တဖြည်းဖြည်း နှင့် အရသာ တွေ့လာခဲ့ရသည်။
အခန်း ၂၅။
ဒေါက်တာ ဝါဝါစိုး နှင့် ဆရာဝန်ကြီး ဦးအောင်မြင့်တို့ မှာ တယောက် နှင့် တယောက် ဖွင့်မပြောပဲ နှင့် ဆက်ခ် ဂိမ်းဆော့နေကြလေသည်။ ဝါဝါစိုး က သူမ ဖီးတက်လို့ စောက်ရည် စိမ့်ကျကာ စိုထိုင်းထိုင်း ဖြစ်နေသောပင်တီကို ဂျူတီကုတ် ထဲ ထည့်ထားခဲ့ပြီး ဆရာဝန်ကြီးကို အထာပြလိုက်လျှင် ဆရာဝန်ကြီးကလည်း ထမင်းစားချိန် ယူပြီး ထိုပင်တီကို သူ့လီးမှာ ပတ်ကာ ထုပြီး ပြန်ထည့်ထားလေသည်။
ဆရာဝန်ကြီး မှာ ဝါဝါစိုး ကို ကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်းက တအားတင်းလာပြီး မနေနိုင်တော့သဖြင့် တနေ့ တော့၊
“ဒေါက်တာ အားလား မသိဘူး ဆရာ လူနာ တယောက် သွားကြည့်ချင်လို့ စက္ကင်းအိုပီနီရမ် ပေးနိုင်မလားလို့”
“ဘယ်တော့လည်း ဆရာ”
“ဒီညနေလေ။ ဒေါက်တာ အလုပ်ရှိရင်လည်း ရပါတယ် နောက်တခါပေါ့”
“အင်း ဒီညနေတော့ အားပါတယ် ဆရာ”
ထိုသို့ဖြင့် ညနေစောင်းတော့ ဒေါက်တာ ဝါဝါစိုး တယောက် ဆရာဝန်ကြီး ဦးအောင်မြင့် ကားဖြင့် လိုက်ပါလာတော့သည်။ဦးအောင်မြင့် က မြို ၏ လူကုံတန်ရပ်ကွက်တခု က ခြံဝန်းကြီးတခုထဲ မောင်းဝင်လာခဲ့သည်။
ထိုခြံဝန်ကြီးအတွင်းတွင် အဆောက်အဦးက သုံးလေးလုံး ရှိလေသည်။ ထိုအထဲမှ တိုက်ပုကလေး တလုံးရှေ့တွင် ရပ်လိုက်တော့ အစောင့်တဦးက ကားတံခါးလာဖွင့်ပေးလေသည်။
“မင်းဆို့ သူဌေးရောကွ”
“သူဌေး အပြင် ကိစ္စရှိလို့ သွားပါတယ် ဆရာကြီး၊ ဆရာကြီး လိုအပ်တာတွေ ကို လုပ်ပေးဖို့ မှာသွားပါတယ်၊ လိုတာရှိရင် စားပွဲပေါ်က ဘဲလ် ကိုသာ တီးလိုက်ပါဆရာကြီး”
“အေးအေး ကောင်းပါပြီကွာ”
သို့နှင့် ဦးအောင်မြင့် နှင့် ဝါဝါစိုး တို့ ထိုအိမ်ထဲသို့ ဝင်ခဲ့ကြလေသည်။ ဝါဝါစိုးက
“ဆရာ နားကျပ်တို့ ဘာတို့ ယူခဲ့ရမလား”
ဟု မေးလိုက်ရာ ၊
“နေပါ့စေ ရတယ်၊ လာလာ အိမ်ထဲကို အရင် ဆရာ ပြောပြမယ်”
ဟု ပြောရင်း ရှေ့ကနေဝင်သွားပြီး ဝါဝါစိုး အိမ်ထဲ ရောက်တော့ အိမ်တံခါးမ ကြီးကို ဆွဲစေ့ပြီး လော့ချလိုက်ပါသည်။ ဝါဝါစိုး က ဦးအောင်မြင့် လုပ်သမျှကို နားမလည်သလို ကြည့်နေရင်း ဦးအောင်မြင့်က သူမကို လက်ဖြင့် အချက်ပြပြီး အိမ်ထဲ ဝင်သွားလေရာ၊ ဦးအောင်မြင့် နောက်မှ လိုက်သွားရလေသည်။ အပြင်ဘက်က မမြင်နိုင်သော ဧည့်ခန်း တခု ထဲ ရောက်တော့ ဦးအောင်မြင့် က ဝါဝါစိုး ကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းာ ဖက်နမ်းလိုက်လေသည်။
“အို ဆရာ ဘာလုပ်တာလဲ သူများ တွေ တမျိုးထင်ကုန်မယ်”
“ဘယ်သူမှ မမြင်နိုင်ပါဘူးကွာ၊ ဒီခြံဝန်းကြီးတခုလုံးက ဆရာ နဲ့ ဂေါက်ရိုက်ဖက် သူငယ်ချင်း ပိုင်တာလေ။ ဒီတို်က်ကလေး က ဧည့်သည်တွေ နေဖို့ သက်သက်ထားထားတာ၊ ဒေါက်တာနဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် တွေ့ရအောင် ဒီကို တမင်ခေါ်လာတာ”
ဒေါက်တာ ဝါဝါစိုး မှာ ချက်ခြင်း သဘောပေါက်သွားသည်။ ဆရာဝန်ကြီး အနေဖြင့် ထိုမြို့တွင် မျက်နှာဖုံးလိုမျိုး လူသိများလှ သဖြင့် တည်းခိုခန်းတို့ ဘာတို့လည်း သွားဖို့ မဖြစ်နိုင်သဖြင့် သူမ ကို လိုးဖို့ အခုလို ကြံရခြင်းဖြစ်သည်ကို သူမ နားလည်သွားသည်။ သူမ ကိုယ်တိုင်က လည်း အလိုးခံဖို့ အဆင်သင့်ပါ။ သို့သော်လည်း ဆရာဝန်ကြီး ကို နောက်လိုက်အုံးမည်ဟု စိတ်ကူးပေါက်လျှက်။
“ဟင် ဆရာက စိုး နဲ့ ဘာလို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်တွေ့ချင်ရတာလဲလို့”
“စိုးကလည်း ကွာ၊ ဆရာက စိုး စောက်ဖုတ်နံ့ကလေးကို ပင်တီပေါ်က ပဲ နမ်းနေရတာ အားမရတော့ဘူးလေ၊ စိုး လည်း ဆရာ လရည်တွေကို ခြောက်သွားမှ နမ်းမဲ့ အစာ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်လေး အရသာခံကြည့်လို့ ရတာပေါ့”
ဆရာဝန်ကြီး ဦးအောင်မြင့် ၏ ပြစ်ပြစ်နှစ်နှစ် ပြောစကားများကြောင့် ဒေါက်တာ ဝါဝါစိုး တယောက် သွေးတွေ ပူလာသည်။ သူမ ကိုယ် သူမ အတော်ထန်မှန်း မြသာ နှင့် ဖြစ်ပြီးကတည်းက သဘောပေါက်နေသော်လည်း ယခု အခါတော့ ရှေးခေတ်က စာတွေထဲ ရေးရေးနေကြသည့် ဟတ္တနီ ဆိုတာ သူမလို မျိုး မိန်းမ တွေကိုများ ပြောတာ ဖြစ်မလားဟု ပင်တွေးလိုက်မိလေသည်။
ဆရာဝန်ကြီးက ဒေါက်တာ ဝါဝါစိုး ကို ဆွဲဖက်လိုက်ပြီး သူမ မျက်နှာတပြင်လုံး အနမ်းတွေ ခြွေပြစ်လိုက်သည်။ ဝါဝါစိုး ကလည်း နည်းနည်းလေး မူကာ ရုန်းသလို လုပ်ပြလိုက်သည်။ ဆရာဝန်ကြီးက လွတ်သွားမှာ စိုးသည့်အလား အတင်းဖက်တော့ ဝါဝါစိုး ပေါင်တန်နှင့် ဘိုက်သားလေး ပေါ်ကို ဆရာဝန်ကြီး ဘောင်းဘီအောက်မှ မာတောင်နေသော လီးကြီးက လာထောက်ပွတ်နေလေသည်။ မိမိစောက်ဖုတ်ကလေး မှ စောက်ရည်ကြည်တွေ စို နေပြီဖြစ်သော ဝါဝါစိုးကလည်း မငြင်းဆန်နိုင်တော့သဖြင့် အလိုလိုက်ရသလို အမူအယာလေး ဖြင့် မျက်လုံးလေး မှေးကာ ဆရာဝန်ကြီး လည်ကုတ်ကို တွဲခို ထားလိုက်လေသည်။
ဦးအောင်မြင့် ကတော့ သူ့ အကိုင်အတွယ်ကြောင့် ဝါဝါစိုး တယောက် ဖီးတက်လာနေပြီ ဟု တွေးကာ ဝါဝါစိုး ကို ခါးလေး မှ သိုင်းဖက်ကာ အိပ်ခန်းရှိရာသို့ တွဲခေါ်လာခဲ့လေသည်။ ဝါဝါစိုး ကို အိပ်ခန်းထဲ ကုတင်ပေါ်တင်ပြီး သူမ ကိုယ်ပေါ်မှ အဝတ်အစား များကို ချွတ်ပြစ်လေသည်။ ဝါဝါစိုး မှာ ရှက်ကိုး ရှက်ကန်း အမူအယာလေး ဖြင့် ငြင်းသလို ရုန်းသလို ပြုကာ သူမ တကိုယ်လုံး အဝတ်အစား တမြှင်မျှ မကျန်သည်အထိ ကျွတ်သွားသော အခါ မျက်လုံးလေးကို မှိတ်ထားလိုက်လေသည်။ ဆရာဝန်ကြီးှမှာ ဝါဝါစိုး ၏ ကိုယ်လုံးတီး အလှကို တဝကြီး ရှုစားရင်းက သူ့ကိုယ်ပေါ်မှ အဝတ်အစားတို့ ကို ကမန်းကတန်း ချွတ်ပြစ်လိုက်သည်။
ဝါဝါစိုး ၏ မျက်နှာရှည်ရှည်လေး မှာ နှာတံပေါ်ပေါ်လေး ဖြင့် ချောမွတ်နေပြီး စင်းနေသောလည်တိုင်၊ မကြီးလွန်း မသေးလွန်းသော အနေတော် ရင်သား အစုံ၊ ဝင်းမွတ်နေသော အသားအရည် အပြင် နေမထိသား ရင်သား အစုံက ပိုဝင်းမွတ်နေသော်လည်း မာတောင်ထနေသော နို့သီးခေါင်း အစုံကတော့ ညိုတိုတိုလေး ဖြစ်သည်။ ချပ်ရပ်သော ဘိုက်သား များအောက်မှာ အမွှေး အမြှင် ပါးပါးလေး ဖုံးထားသော မို့မို့ဖေါင်းဖေါင်း စောက်ဖုတ်လေး။ က အတွင်းသား အနီလေး တစွန်းတစ ပေါ်ပြီး နူတ်ခမ်းညိုညို တွန့်တွန့်လေး တွေက အရည်ကြည်တို့ ဖြင့် ရွှန်းလဲ့ နေသည်။ ဖြောင့်စင်း ရှည်လျှားသော ပေါင်တန် ခြေသလုံး သားတို့ မှာ အဆစ်အမြစ် အဖုအထစ်မရှိ၊ ချောမွတ်နေသည်။ ခြေဖမိုး ဖေါင်းဖေါင်းလေး တွေ နှင့် ခြေသည်း လေးတွေကို အရောင်စုံ ဒီဇိုင်း ဖြင့် ဆိုးထားသည်ကို ယခု မှ ပင် ဦးအောင်မြင့် သတိပြုမိလေသည်။ ဘာကြာင့်လည်း ဆိုတော့ ဦးအောင်မြင့် က ကုတင်ခြေရင်းမှ တက်ကာ ဝါဝါစိုး ခြေဖမိုးလေး တွေကို လျှာဖြင့် စရက်ပေးနေသောကြောင့် ဖြစ်လေသည်။ ဝါဝါစိုး မှာ သူမ ကို ယခုကဲ့သို့ ခြေဖမိုး မှ စကာ မည်သူမှ မရက်ပေးဘူးသဖြင့် အကြောလေးတွေ ပင် တွန့်သွား ပြီး ဖီးတက်သွားရသည်။
“အို.. ဆရာရယ် ကန်တော့ ကန်တော့ နော် ငရဲ တွေ ငအုံ တွေ ကြီးကုန်ပါအူးမယ် မလုပ်ပါနဲ့”
“စိုးလေး ကို ချစ်လို့ပါကွာ၊ စိုးလေး က အရမ်း လှတာပဲ မျက်နှာ ကိုယ်လုံး စောက်ဖုတ် လေး ဘာမှ ပြောစရာ မရှိဘူး ၊ ခြေချောင်းလေးတွေက အစ၊ ငရဲ တော့ မသိဘူး ဆရာ လီးက တော့ ကြီးနေပြီ အခု ၊ ဒါပေမဲ့ စိုးလေး တကိုယ်လုံး ကို ဆရာ အရသာ ခံကြည့်ချင်သေးလို့ပါကွာ”
“အင်း ဒါဆိုရင်လည်း ဆရာ့ သဘောပဲ”
ဦးအောင်မြင့်က သူ့ကို ငုံ့ကြည့်နေသော ဝါဝါစိုး ကို ပြုံး ပြရင်းမှ ဝါဝါစိုး ခြေမလေး တဖက်ကို သူ့ပါးစပ်ဖြင့် ငုံစုပ်လိုက်သည်။
“အို့..”
ဝါဝါစိုး မှာ တကိုယ်လုံး ယားပြီး ကျင်သလို ပင်ဖြစ်သွားရသည်။ သူမ ခြေထောက်ဖြင့် အဲလို ဆက်ဖီလင် ခံစားမိရမည်လို့ သူမ တွေးမထင်ထားခဲ့ပေ။ ဆရာဝန်ကြီး ဦးအောင်မြင့် ကတော့ ဇိမ်ယူပြီး သူမ ခြေချောင်းလေး တွေကို တချောင်းချင်း စုပ်ပေးနေတော့ သူမ မှာ မွေ့ယာပေါ် ဖင်တကြွကြွ ဖြင့် တွန့်လိမ်နေရပြီး စောက်ရည်တွေလည်း စိမ့်ကျကာ ဖင်ကြားကို ဖြတ်စီးလျှက် မွေယာပေါ်သို့ ပင် ကျကုန်လေသည်။
ဆရာဝန်ကြီးမှာ ခြေချောင်းလေး များမှ စကာ ခြေဖမိုး ခြေသလုံး ပေါင်တန်တို့ကို ရက်ပေးရင်း က ဝါဝါစိုး အပေါ်သို့ တွားတွား တက်လာခဲ့လေသည်။ ဆရာဝန်ကြီးခေါင်းက သူမ ပေါင်ကြား ကို ရောက်လာပြီး သူမ ပေါင်အတွင်းသားတွေကို ရက်ပေးနေတော့ ဝါဝါစိုး မှာ တအားကို စိတ်တွေ ထနေပြီ ဖြစ်သည်။ သူမ ဒူးခေါင်းတွေကို ထောင်လိုက်ပြီး ပေါင်နှစ်လုံးကို ကားကာ ဆရာဝန်ကြီးခေါင်းကို သူမ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲလိုက်ပြီး သူမ ၏ စောက်ရည်တို့ ဖြင့် ရွဲနေသော စောက်ဖုတ်ဖြင့် ဆရာဝန်ကြီး မျက်နှာကို ဆွဲပွတ်လိုက်မိလေသည်။
ဆရာဝန်ကြီးကလည်း သူ့မျက်နှာ နှာခေါင်းတို့ တွင် စောက်ရည်များ ပေကျံသွားသည်ကို ဂရု မစိုက်ပဲ ဝါဝါစိုး စောက်ဖုတ်ကို နူတ်ခမ်းတွေအလားသဘောထားကာ သူ့ပါးစပ်ဖြင့် စုပ်ကာ နမ်းလိုက်လေသည်။ သူ့လျှာကြီးဖြင့် စောက်ဖုတ် နူတ်ခမ်းသား အတွင်းအပြင်တို့ ကို ရက်ပြီး သူ့လက်ချောင်းထိပ်ကလေး ဖြင့် စောက်စေ့လေးကို ဖိပွတ်ပေးတော့ ဝါဝါစိုး ဖင်မှာ မွေ့ယာပေါ်မှာ တထွာခန့်ပင် ကြွတက်ကော့လာရလေသည်။
ဆရာဝန်ကြီးမှာ ဝါဝါစိုး စောက်ဖုတ်လေးကို အားရပါးရ စုပ်မှုတ်ရက်ပြီး မှ ဝါဝါစိုး ကိုယ်လေးကို သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ထိန်းကာ လှိမ်းလိုက်စေပြီး မွေ့ယာပေါ်၌ ဖင်ဘူးတောင်းထောင်ရက်လေး ဖြစ်စေလေသည်။ ဝါဝါစိုး ပေါင် မှာ စီးကျပေကျံ နေသည့် စောက်ရည် တို့ကို လိုက်ရက်ပေးနေရင်းက ဝါဝါစိုး ဖင်လုံးလေးတွေကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင် ညှစ်လိုက်သည်။ နောက် ဖင်လုံးလေး နှစ်လုံးကို ဖြဲကာ စူတူတူ ဖင်ပေါက်လေးကို လည်း ရက်လိုက်လေသည်။ ဝါဝါစိုး မှာ အီးကနဲ နေအောင်ပင် ဖြစ်သွားကာ ဖင်လေးကို ကော့ပေးမိရှာသည်။ သူမ မှာ ဖင်လိုးခံဘူးသော်လည်း ထိုကဲ့သို့ သူမမစောက်စေ့လေးကို လက်ထိပ်ဖြင့် ဖိပွတ်ပေးနေရင်း ဖြင့် ဖင်ပေါက်လေးကို ရက်ပေးတာ ပထမဦးဆုံး ခံဘူးတာဖြစ်လေသည်။ ခြေသလုံးပေါင်တန်တွေ အရက်ခံနေရကတည်း အသွေး အသားတွေက ဆူပွက်နေပြီ ဖြစ်ရာ ဖင်လေး တရမ်းရမ်း ဖြင့် သူမ စောက်ရည်တွေလည်း စစ်ကနဲ စိမ့်ကျလာပြန်လေသည်။ ဆရာဝန်ပြီး လျှာထိပ်ကလေး သူမ ဖင်ပေါက်ကို တိုးဝင်လာတော့ နူးညံ့ညံ့ပူနွေးနွေး စိုစွတ်စွတ်လျှာကြီးက ဖင်ပေါက်က အာရုံကြောတွေကို ထိမိလေရာ မထိန်းနိုင်တော့ပဲ သူမ ကိုယ်လုံးလေး တောင့်တင်းပြီး တချီပြီးသွားရလေသည်။
ဆရာဝန်ကြီးမှာ ဝါဝါစိုး တယောက် တချီပြီးသွားရသည်ကို သူအတွေ့အကြုံ အထိအတွေ့ အရ သိလိုက်ရသဖြင့် ပြုံးလိုက်မိလေသည်။ သူ့လီးကြီးမှာ လည်း ပေါက်ကွဲလု မတတ် တင်းမာနေပြီ ဖြစ်သော်လည်း အတွေ့အကြုံ များသူမို့ ဝါဝါစိုး စောက်ဖုတ်ထဲ ထိုးထည့်ချင်စိတ်ကို ထိန်းထားရင်းက ဝါဝါစိုး ခါးလေးမှ တဆင့် ကျော်ပြင်တလျှောက်ကို ရက်လာခဲ့လေသည်။ တချီပြီးသွားသဖြင့် ပျော့ခွေကျသွားသော ဝါဝါစိုး အနောက်မှ ကပ်ဖက်ရင်း ပုခုံး ကုတ်သားလေးတွေကို ဆက်ပြီး နမ်းကာ ရက်ပေးနေလေသည်။
ဝါဝါစိုး ဂျိုင်းအောက်မှ လက်လျို ပြီး ဝါဝါစိုး ၏ မိုမောက်ပြည့်ဖြိုးသည့် ရင်သား အစုံကို အုပ်ကိုင် ဆုပ်နှယ်ပေးရင်းက ဝါဝါစိုး လည်တိုင် မေးရိုးလေးကို နမ်းရင်း နားနား ကပ်ကာ
“စိုး လေး ကောင်းသွားလားဟင် ဘယ်လိုလဲ”
ဟု မေးလိုက်သည်။ သူ ၏ မာတောင်နေသော လီးကြိးက ဝါဝါစိုး ဖင်လေး နှစ်လုံးကြားမှာ အမြှောင်းလိုက် ကပ်နေလေပြီး သူ့တံတွေး ၊ဝါဝါစိုး စောက်ရည်တို့ ဖြင့် ပေကျံချောမွေ့နေသော ဖင်လုံးလေးများကို လီးကြီးဖြင့် အသာပွတ်ပေးနေသည့် ဆရာဝန်ကြီးကို၊ ဝါဝါစိုး က လေသံသဲ့သဲ့လေး ဖြင့်။
“ဆရာ က သိပ်ကျွမ်းတာပဲ၊ စိုးကို လိုးတောင် မလိုးရသေးပဲနဲ့ တချီပြီးသွားအောင် လုပ်ပေးနိုင်တယ်”
“စိုး က အရမ်းလည်း လှ အရမ်းလည်း အရသာ ရှိတာကိုးလို့၊ ဆရာ စိုး တကိုယ်လုံး ကို ရက်ပေးချင်တာ အခု စိုး နို့တွေကိုတောင် မစို့ရသေးဘူး”
ဝါဝါစိုး က သူမ ကိုယ်လုံးလေးကို လူးလိမ့်ကာ မွေ့ယာပေါ် ပက်လက်ဖြစ်သွားအောင် လုပ်ပေးလိုက်ပြီး ဆရာဝန်ပြီးကို မျက်နှာချင်းဆိုင် ကြည့်လိုက်ာ ညှတုတု အမူယာလေးဖြင့်၊
“ဟင်ဘာလို့ စို့မှာလည်းလို့၊ စိုး နို့က နို့လည်း မထွက်ဘူးလေ၊ နောက် ဆရာက လည်း ခလေးမှ မဟုတ်တာ ခစ်ခစ်”
ဆရာဝန်ကြီးက ပက်လက် လှန်လိုက်သဖြင့် မို့မို့ဖောင်းဖောင်း တောင်ပူစာလေး နှစ်ခုလို ဖြစ်နေသည့် ဝါဝါစိုး ရင်သား အစုံ ကို ကြည့်လိုက်ရင်း၊
“အင်း အဲလို နို့ မထွက်သေးတဲ့ နို့လေးတွေကို မှ စို့ချင်တာကွယ့်”
ဟု့ ပြောလိုက်ရာ ဝါဝါစိုး ကလည်း ပြုံးရင်းက၊
“ကဲ အာ့ ဆိုလည်း စို့ စေသတည်း ”
အခန်း ၂၆။
ဆရာဝန်ကြီး ဦးအောင်မြင့်က ဝါဝါစိုး နို့လေးတွေကို ကုံးစို့လေသည်။ နောက်တော့ ဝါဝါစိုး ကိုယ်ပေါ် မှောက်တက်လိုက်ပြီး အောက်ပိုင်းက ဝါဝါစိုး ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲ နေရာယူလိုက်သည်။ ဝါဝါစိုး ကလည်း အလိုက်သင့်ကလေး ပေါင်နှစ်လုံးကို ကားပေးလိုက်သည်။ ဆရာဝန်ကြီးက လက်တဖက်ကို မွေ့ယာပေါ် ထောက်ထိန်းရင်းမှ နောက်လက်တဖက်က သူ့လီးကြီးကို ကိုင်ကာ ဝါဝါစိုး စောက်ဖုတ်ဝ တွင် တေ့လိုက်သည်။ စောက်ရည်တွေ နှင့် စိုရွဲနေသော စောက်ဖုတ်လေး မို့ ချောမွေ့နေသော်လည်း တုတ်ခိုင်လှသော လီးကြီးမို့ စေးစေး ကျပ်ကျပ် နှင့် တိုးဝင်သွားသည်။
“အ.. ဆရာ့ ဟာ ကြီးက တုတ်လိုက်တာ အီးးးးးးး”
ဝါဝါစိုး အသံလေး ထွက်အောင်ပင် ငြီးမိသည်။ တကယ့်ကို သူမ ပိပိလေး မှာ တင်းတင်း ကြီး နှင့် ရင်ထဲ စို့ သွားသလို ပင်ခံစားလိုက်ရသည်။ သို့ သော်လည်း အတွင်းထဲမှ ယားနေသည်မို့ ဦးအောင်မြင့် ကိုယ်လုံးကြီးကို အတင်း ဆွဲဖက်ပြီး သူမ ခြေဖဝါးတွေကို အားယူကာ ဖင်ကော့ပေးလိုက်မိသည်။
“ဖလွတ်..စွတ်ဝ်..ဗျိ..”
“အီးးးးး”
ဦးအောင်မြင့် လီးကြီးက သူမ စောက်ဖုတ်လေးထဲ အဆုံးထိ ဝင်သွားသည်။ ဦးအောင်မြင့် ဂွေးဥ တွေက သူမ ဖင်ကိုလာထိလေသည်။ နေ့ရက်များ စွာ လိုးချင်နေသော ဝါဝါစိုး ကို အခု မှ လွတ်လွတ်လတ်လတ် လိုးခွင့် ရသဖြင့် ဦးအောင်မြင့် တယောက် အရှိန်မြှင့်ကာ တဖုန်းဖုန်း ဆောင့်တော့သည်။ ဝါဝါစိုး ကလည်း သူမပေါင် တန်လေးကို မြှောက်ကာ ဦးအောင်မြင့်ခါးကို ညှပ်လျှက် သူမ ခြေကျင်းဝတ် နှစ်ခုကို ဦးအောင်မြင့် ဖင်နောက်မှာ ချိတ်လိုက်သည်။ ဦးအောင်မြင့် အဆောင့်ကို သူမ ခြေထောက်ဖြင့် ဆွဲသွင်းရင်း ဖြင့် ကူပေးသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး မှာ အတွေ့အကြုံ ရှိကြသူတွေမို့ တော်တော်နှင့် မပြီးနိုင်ခြေ။ အတန်ကြာအောင် ဆောင့်ပြီး ဦးအောင်မြင့်က ရပ်လိုက်တော့ ဝါဝါစိုး က ဦးအောင်မြင့် မျက်နှာကို မော့ကြည ့်ပြီး၊
“ဆရာ ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ပုံစံ ပြောင်းရအောင်ကွာ ဖင်ကုုံးပေးမလား”
ဝါဝါစိုး က ခေါင်းညိမ့်ပြပြီး မွေယာပေါ်တွင် ဖင်ဘူးတောင် ထောင်ကာ ကုုံးပေးရှာသည်။ ဦးအောင်မြင့် က ဖင်ဘူးတောင် ထောင်ပေးလိုက်သဖြင့် လုံး ကျစ်နေသော ဖင်လုံးကလေး၊ ပေါင်နှစ်လုံး ကြားမှ ထွက်လာသည့် နူတ်ခမ်းသား ထူထူ စောက်ဖုတ် အာတာတာ လေးတို့ကို ကြည့်လိုက်ပြီး သူ့လီးကြီးကို တံတွေး ထွေးပြီး နည်းနည်း စိုစေလိုက်သည်။ နောက်တော့ စောက်ဖုတ် နီတာပြဲလေး ကိုတေ့ကာ ဆောင့်လိုးပြန်သည်။ ဦးအောင်မြင့် က ဝါဝါစိုး ပေါင်လုံးလေး နှစ်လုံး အရင်းကို ကိုင်ကာ အားကုန် ဆောင့်လိုး သဖြင့် ဝါဝါစိုး အတွင်းမှာ တချက်တချက် အောင့်ကနဲ ဖြစ်သွားရသည်။ သို့သော်လည်း စိတ်က တအားထနေပြီမို့ ကြိတ်မှိတ်ခံရှာလေသည်။
“ဖွတ် ပြွတ် ပလွတ် စွက်”
ဖင်ဘူးတောင်းထောင်လိုး သဖြင့် စောက်ဖုတ်မှာ လေသံလည်း ထွက်။ စောက်ရည်ရွဲသဖြင့် တပြွတ်ပြွတ် အသံက လည်း မြည်ကာ တခန်းလုံးကို ဆူညံနေတော့သည်။ထို အချီမှာတော့ ဦးအောင်မြင့်က ဝါဝါစိုး ကို အပြီး စောင့်ရင်း မှ သူ့လရည်ကို ထိန်းရင်း လိုးနေသဖြင့် ပြီးကာနီးလိုက် ခနနားလိုက် စိမ်ပြေနမြေလိုးနေလေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း အတော်ကြာကြာကို ဆောင့်ရင်း လိုးရင်း မှ ကာမ ဆန္ဒ အထွတ်အထိပ်သို့ နှစ်ယောက်စလုံး တပြိုင်နက် ရောက်ကြလေသည်။
ဦးအောင်မြင့် က လရည်များကို ဝါဝါစိုး စောက်ဖုတ်ထဲ တပြွတ်ပြွတ်ပန်းထုတ် လိုက်ပြီးတော့ လီးကြီးကို ဆက်စိမ် ထားကာ ဝါဝါစိုး ကို ဖက်လျှက် ငြိမ်ကျသွားလေသည်။
ထိုညနေက သူတို့ နှစ်ယောက် နားလိုက် လိုးလိုက် စားလိုက် လိုးလိုက်၊ ပုံစံ မျိုးစုံ ဖြင့် ကဲကြရာ၊ ည ဘက် ဝါဝါစိုး ကို ဦးအောင်မြင့် အိမ်လိုက်ပို့တော့ ဝါဝါစိုး ခမျှာ အတော်ပြိုင်းနေပြီ ဖြစ်လေသည်။ ဦးအောင်မြင့် က ဝါဝါစိုး ကို ဖင်ပါ လိုးပေးလိုက်သေးသည်။
ဦးအောင်မြင့်က ဝါဝါစိုး အိမ်ခန်းအဝ ထိ လိုက်ပို့ရင်းမှ၊ ပြန်ခါနီး တံခါးဝ တွင် ဖက်ကာ နူတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းလိုက်သေးသည်။
“ဆရာတော့ ဒေါက်တာ့ကို အပိုင်တောင် ယူထားချင်မိပြီကွာ၊ အရမ်း လည်း ချော၊ အရမ်းလည်း ချစ်စာကောင်း၊ လိုးလို့ လည်း အရမ်းကောင်းတာပဲ”
“အို ဆရာက လည်း တော်ပါတော့ ခုလို ခနတောင် စိုး တော်တော်ခံလိုက်ရတာ အပိုင်သာ ဆိုရင် အရိုးနဲ့ အရေပဲ ကျန်မယ်ထင်တယ်၊ အဟီး။ စိုးမှာ လည်း ယောက်ျား နဲ့ ဆရာ့မှာလည်း မိန်းမ နဲ့ပါ၊ ဆရာ့ မိန်းမ ကလည်း အတော်ကိတ်တာကြီးဟာကို”
“အင်း မိန်းမ က ကိတ်လွန်းလို့ ဆရာက စိုးလို ဆလင်းလေးကို လိုးချင်နေတာ၊ ဟိုကောင် ဂျိုးဇက် လိုးနေတာကို ချောင်းကြည့်ရင်းက လိုးချင်နေတာ ”
“ဟင် ဂျိုးဇက် နဲ့ လိုးတာကိုလည်း သိနေတယ်”
“အင်း ဆောရီး လို့ပဲ တောင်းပန်ရမှာပဲ၊ စိုး နဲ့ ဂျိုးဇက် နဲ့ လိုးကြတာ ကို ဆရာနဲ့ မာလာ နဲ့ ချောင်းရင်း နဲ့ ဆရာတို့တောင် စိတ်တွေ အရမ်းထလာလို့ အဲဒီ အခန်းဝ မှာတင် တချီမော်တော်ဆပ်လိုက်ကြသေးတယ်”
“အင် ဒေါ်မာလာမြင့် ကလည်း ချောင်းတယ် ဟော်တော်၊ ရှက်လိုက်တာ၊ ဆရာတို့ မကောင်းဘူး”
“အင်း ပါ ကွာ ဆောရီးလို့ ဆရာပြောပါတယ်၊ နောက်ပြီး ဆရာတို့ ပါးစပ်ကလည်း ဘယ်မှ မဖွပါဘူးကွာနော်”
“အင်း”
“အိုကေ၊ ဂွတ်နိုက်နော်၊ နောက်နေ့ ဆေးရုံမှာ တွေ့မယ်လေ၊အိုကေ ဘိုင်”
“ပြွတ်စ်..ပြွတ်စ်..”
ဆရာဝန်ကြီး ဦးအောင်မြင့်မှာ နူတ်ဆက်နေရင်း ဖြင့် နမ်းမဝ ဖြစ်နေရသည်။ သူ့လက်တွေကလည်း ဝါဝါစိုး ဖင်လုံးလေးတွေ နို့တွေကို အကျႌပေါ်မှ ပင်ကိုင်ကာ ဆုပ်နှယ်နေသေးသည်။ ဝါဝါစိုး ကလည်း အိမ်ပြန်ရောက်နေပြီမို့ အဝတ်အစား ကြေမှာ တို့ ဘာတို့ဖြင့် ငြင်းဆန်မနေတော့ပေ။ လုပ်ချင်တာလုပ်ဆိုပြီး အသာလွှတ်ပေးထားလိုက်လေသည်။
ဦးအောင်မြင့် ပြန်ဆင်းသွားမှ ပင် တံခါးကို ပိတ်ကာ အိမ်ထဲ ဝင်ခဲ့လေသည်။
…………………….
“ဒေါက်ဒေါက်..ဒေါက်ဒေါက်”
မောပန်းနေပြီ ဖြစ်သဖြင့် အဝတ်အစား အမြန်လဲပြီးတာနှင့် အိပ်ယာထဲ ဝင်လှဲမည်ဟု စဉ်းစားရင်း မိမိအိပ်ခန်းဘက်ကို လျှောက်သွားနေသော ဝါဝါစိုး က ဟင် ဆရာ ဘာများ ပြောဖို့ ကျန်သေးလဲ မသိ၊ မပြီးနိုင်သေးဘူး ဟု တွေးကာ တံခါးကို သွားဖွင့်လိုက်သည်။
“ဟင်.. ဖေဖေ”
“အေး သမီး ဖေဖေ ပဲ”
အခန်းဝ တွင် ရပ်နေတာက သူမ ၏ ယောက်ခထီးကြီး ဦးခန့်ညားဟန်၊
“လာလေ ဖေဖေ၊ တောင်ကြီးကို ဘယ်တုံးက ရောက်တာလဲ”
ဝါဝါစိုး အပေါက်ဝ မှ ကမန်းကတန်း ယောက်ခထီးကြီး အိမ်ထဲ ဝင်နိုင်ဖို့ လမ်းဖယ်ပေးလိုက် ရင်းက မိမိ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်အစားတွေ ခန ဦးအောင်မြင့် လက်ချက်ဖြင့် ကြေမွ နေတာ အဖိုးကြီး သတိမထားမိပါစေနှင့် ဟု ဆုတောင်းနေမိသည်။ ဦးခန်ညားဟန် က ဝါဝါစိုး ကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး တချက်ကြည့်လိုက်ပြီး ဧည့်ခန်းထဲ သို့ လှမ်းဝင်ကာ နှစ်ယောက်ထိုင် ဆိုဖာပေါ်ထိုင်လိုက်သည်။ ဦးခန့်ညားဟန် မှာ အရပ် ခြောက်ပေနီးပါးမျှမြင့် ပြီး ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်တို့က လည်း တောင့်တင်း ကြံခိုင်ပြီး အသက် မှာ ခြောက်ဆယ်နီးပါး ဟု မထင်ရအောင် နုပျိုသူလည်း ဖြစ်သည်။ ဝါဝါစိုး မှာ ကျောင်းသူ ဘဝ ကျော်ကြီး နှင့် သူငယ်ချင်း ဖြစ်နေစဉ် ကျော်ကြီးတို့ အိမ်သို့ ဝင်ထွက်သွားလာနေကြဖြစ်သည်။ ဝါဝါစိုး အပျို ဘဝထဲက ကျိတ်ပြီး ကြွေနေခဲ့သူ ဖြစ်ပြီး ဝါဝါစိုး အိပ်မက်စိတ်ကူးထဲတွင် အမြဲတမ်း မင်းသား ဖြစ်နေခဲ့ရသူ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ဦးခန့်ညားဟန် နှင့် ခတ်ဆင်ဆင် ကျော်ကြီး မှာ သူမ ရီးစား ဖြစ်လာခဲ့ရသည်လည်း ဖြစ်သည်။ ဦးခန့်ညားဟန်က သူမ ကို အသားဖြု သဖြင့် တရုပ်မလေး ဟု ယခင်က ခေါ်ခဲ့သူ ဖြစ်သည်။ နောက်တော့ သူ့ချွေးမ ဖြစ်လာမှ သာ သမီး ဟု ပြောင်းခေါ်လာသည်။ တခါတရံ တော့ တရုပ်မလေး ဟု နောက်ပြောင်ကာ ခေါ်တတ်သေးသည်။
“ဖေဖေ တောင်ကြီးကို မနက်ထဲက ရောက်တယ် သမီး”
“ဟင် ဖေဖေ ကလည်း ဘာလို့ ဖုံး မဆက်တာလဲ လို့၊ သမီး ညနေစာ တခုခု လိုက်ကျွေးလို့ ရတာပေါ့၊ ဘယ်တော့ ပြန်မှာလဲ၊ ဘယ်မှာတည်းတာလဲ ဖေဖေ”
“ရိုင်ရယ် တောင်ကြီးမှာ တည်းတယ် သမီး”
တကယ်ကတော့ တိုက်ဆိုင်လွန်းတာပဲ ဟု ဆိုရမည်။ ဦးခန်ညားဟန်က ဝါဝါစိုး တို့ထက် အနည်းငယ်စောပြီး ရောက်လာခဲ့သည်။ ဝါဝါစိုး အခန်းကို တက်လာတော့ အထပ်မှားကာ အပေါ်ထပ်သို့ တက်သွားမိသည်။ အပေါ်ရောက်တော့ တံခါးခေါက်ကာနီး ကျမှ စိတ်ထဲ မသင်္ကာ သဖြင့် မိမိ ဖုံးတွင် မှတ်ထားသော လိပ်စာကို ပြန်ဖွင့်ကြည့်တော့ အထပ်ကျော်လာမှန်း သိလိုက်ရသည်။ ထို့ကြောင့် အောက်သို့ ပြန်အဆင်းအလာ တွင် လှေကား မှ တက်လာသော အသံတို့ကို ကြားလိုက်ရသည်။ ယောက်ျား တယောက် နှင့် မိန်းမ တယောက် စကားတပြောပြော နှင့် တက်လာသံတွင် မိန်းမ အသံက သူ့ ချွေးမ အသံမှန်း ချက်ခြင်း မှတ်မိလိုက်သည်။ ဒီလို အချိန်ကြီးကျမှ ယောက်ျား တယောက်နှင့် ပြန်လာတာ ဆိုတော့ စိတ်ထဲ တမျိုး ဖြစ်သွားမိသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း လှေခါး အကွေ့လေးတွင် ရပ်ပြီး စောင့်ကြည့်လိုက်သည်။ သူ့နေရာက အကွေ့လေးက မှောင်နေသဖြင့် ရုတ်တရက်မမြင်နိုင်ပေ၊ ဝါဝါစိုး အခန်းဝ ကိုလည်း ကောင်းကောင်းမြင်နေရသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ဝါဝါစိုး အခန်းဝတွင်၊ ဆရာဝန်ကြီး ဦးအောင်မြင့် ကဲသမျှကို သူအကုန်မြင်လိုက်ရသည်။ သူ့ချွေးမ ကိုယ်တိုင်ကလည်း အလိုတူ အလိုပါ ဆိုတော့ သူတို့ တနေရာရာ မှ လိုးပြီး ပြန်လာကြတာ ဖြစ်ဖို့က သေခြာသလောက်ရှိသည်။ ဘယ်တုန်းတည်းက ဖြစ်နေကြတာလည်း၊ သူ့သား တော့ နွားလုံးလုံး ဖြစ်နေလေပြီ။ ထိုနေရာသို့ ချက်ခြင်းဆင်းသွားပြီး ထို အမျိုးသားကြီးကို ဆွဲထိုးချင်စိတ် မနည်းထိန်းထားရသည်။ ဝါဝါစိုး ကိုသူ နားမလည်နိုင်ဖြစ်ရသည်။ ဒီကောင်မလေး ငယ်ငယ် ကလည်းက ပိန်ပိန်သွယ်သွယ်လေး ဖြူဖြူဖွေးဖွေးလေးမို့ သူက တရုပ်မလေး လို့ နောက်ပြောင်ပြီးခေါ်ခဲ့သည်။ နောက် သူ့သား နှင့် အိမ်ထောင်ကျတော့ ပင် ဒီကောင်မလေး မှာ ရိုးရိုး အေးအေး လေးမို့ ငါ့သား မိန်းမ ရကံကောင်းသည် ဟု ထင်ထားခဲ့မိသည်။ ယခုတော့ လင်နောက်ကွယ်မှာ ဖေါက်ပြန်သည့်ကောင်မဖြစ်နေပါလား၊ နောက်ပြီး ထိုဘဲကြီးကလည်း သူနှင့် ရွယ်သူလောက် ရှိမည်။ ဒီကောင်မ လေးက အဲလို မျိုး အကိုအောင်တွေကို ကြိုက်တတ်သည့် ကောင်မလေး မျိုးလား၊ သူ့ဒေါသ ကို ထိန်းကာ အေးအေးဆေးဆေး ပြောမှ ရမည် ဆိုတာကို တွေးလိုက်သည်။
ခေါင်းထဲ တွေးမိသလောက်က ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ ၊ အမှန်မထင်မှား မိတာလည်း ၊ ဒါမှ မဟုတ် တရုပ်မလေး ခေါ်လိုက်သည့် ဆရာ ဆိုတာလည်းကြားသည်။ သူ့အထက်က နေ ပါဝါနဲ့ စားတာလား၊ အလုပ်ထဲ အနေချောင်အောင် မဖြစ်မနေလုပ်ရတာလား၊ အဲဒါလည်း အဓိပါ္ပယ်မရှိ၊ တရုပ်မလေး မိသားစု က ချမ်းသာသည့် မိသားစု၊ ဒီအလုပ်က ပြုတ်လို့လည်း ဘာမှ မဖြစ်နိုင်၊ သူမ ကိုယ်တိုင်က ဟတ္တနီလို ဆက်ခ် ကို ပြတ်၍ မရသူလေးလား၊ ထိုသို့ တွေးလိုက်တော့ သူ့လီးတောင် နည်းနည်း မာချင်လာသည်။ ညနေ က အလုပ်ကိစ္စ အတွက် ညနေစာ စားရင်း နည်းနည်းသောက်ထားသော ဝီစကီ အရှိန်လေး ဖြင့် သွေးကလည်း ပူနေတာက ပါမည်။ အခု ဧည့်ခန်းထဲ ရောက်တော့ ညကြီးတိတ်ဆိတ်ချိန်၊ တအိမ်လုံး မှာ သူတို့ နှစ်ယောက်ထဲ ဆိုတာရယ်၊ သူ့နား အနည်းကပ် နေသဖြင့် သူ့နှာခေါင်းမှ သူမ ကိုယ်မှ ညှီစို့စို့ ကြာညိုနံ့လို မျိုး အနံမျိုးရ နေတာရယ်က သူ့လီးကြီးကို ပိုပြီးမာလာစေသည်။ သူ့အနေဖြင့် တရုပ်မလေး ကို တခါမှ လိင်စိတ်သားစိတ် ဖြင့် မကြည့်ခဲ့ မတွေးခဲ့ဘူး၊ အခုတော့ သူ့လို အရွယ် ဘဲကြီးကို ကုံးနေသည်ဆိုတာ သိလိုက်ရတော့ စိတ်ထဲ မှာ ကျလိကျလိ ဖြစ်လာခဲ့ရသည်။ ကျော်ကြီး ပဲ တခုခု များနေလို့လား၊
ဦးခန့်ညားဟန်တယောက် အတွေးထဲ မှာ နစ်နေပြီး မျက်စေ့ကတော့ ဝါဝါစိုး ကိုယ်လုံးလေးကို ခြေပြန်ခေါင်းပြန် ကြည့်နေမိသည်။ ဝါဝါစိုး ကလည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို မလုံမလဲ မို့ ခုနက ဆရာဦးအောင်မြင့် လက်ချက်ကြောင့် ကြေမွ နေသော အဝတ်အစား တို့ ကို မသိမသာ ပြန်ဆွဲဆန့် နေရသည်။ နောက်တော့ သူမ ကို စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်နေသည့် ဦးခန့်ညားဟန် ရှေ့မှ ခနတာလောက် ရှောင်ရရန် အကြံဖြင့်၊
“ဖေဖေ အအေး တခုခု သောက်မလား သမီးသွားယူလိုက်မယ်လေ”
ဟု ပြောပြီး နောက်ဖေးဘက်သို့ လှည့် ကာ သွားဖို့ ဟန်ပြင်လိုက်သည်။ ဦးခန့်ညားဟန်က ဝါဝါစိုး လုံးတစ်နေသော ဖင်လေးကို လှမ်းကြည့်ရင်းက၊
“သမီး အဲဒီလူကြီး နဲ့ ဖြစ်နေတာ ဘယ်လောက်ကြာပလဲ”
ဟု လှမ်းမေးလိုက်လေသည်။
အခန်း ၂၇။
“ဟင် ဘာ..ဖေဖေ ဘာပြောတာလဲ”
“ဖေဖေ အစအဆုံး မြင်တယ် သမီး”
ဝါဝါစိုး နူတ်ဆွံ့သွားတော့သည်။ သူမ ရင်တွေလည်း တဒုံးဒုံးခုံလာခဲ့ရသည်။ ဒီတခါတော့ သွားပါပြီပေါ့။ သူမ တို့ အိမ်ထောင်ရေး တော့ ဒုက္ခရောက်လေပြီ။ သူမ တခြားလူ တွေ အလိုးခံနေတာကို ယောက်ျား ဖြစ်သူ က သဘောကျ ပေမဲ့ သူ့မိဘတွေ သိသွားရင် သူ ဘယ်လို လုပ်ပြီး မသိချင်ယောင်ဆောင်တော့မှာလဲ။ ဝါဝါစိုး တယောက် ပါးစပ် အဟောင်းသား နှင့် ကျောက်ရုပ်ကြီးလို ရပ်နေလိုက်မိသည်။ ဦးခန့်ညားဟန် က သူ အခန်းမှားတက်သွားပြီး ပြန်ဆင်းလာတော့ သူမတို့ကို ဘယ်လိုတွေ့ကြောင်းပြောနေတာတွေကို မကြားတချက် ကြားတချက်ဖြင့် နားထဲ မှာ တဇီဇီ ဖြစ်ကာ ခြေဖျားလက်ဖျားတွေ အေးစက်လာခဲ့သည်။ တညနေလုံး အလိုးခံထားရလို့ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်တွေတာ နှင့် ပေါင်းလိုက်တော့ ဝါဝါစိုး တယောက် မိုက်ကနဲ ဖြစ်ကာ ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ခွေကနဲ ကျသွားတော့သည်။
ဦးခန့်ညားဟန် ဆိုဖာမှ ကမန်းကတန်း ထလိုက်သော်လည်း အနည်းငယ် နောက်ကျသွားတော့ ဝါဝါစိုး နဖူးလေး စားပွဲစောင်း နှင့် ခြစ်မိသွားသည်။
“သမီး သမီး…”
ဦးခန့်ညားဟန် စိုး ရိမ်တကြီး နှင့် လှုပ်ပြီး ခေါ်သည်။ ဝါဝါစိုး ဆီမှ ဘာမှ အသံမကြားရတော့ အရေးပေါ်ကို ခေါ်တော့မည် အပြု ဝါဝါစိုး ဆီမှ ငြီးသံလေး ထွက်လာခဲ့သည်။
“အား..အီး..”
“သမီး ဘယ်လို နေလဲ ဆေးရုံ သွားမလားသမီး”
“ရတယ် ဖေဖေ သမီး ကို ဟို ဆေးလေး ယူပေးပါ စင်ပေါ်မှာ”
“အင်းအင်း ယူပေးမယ် အခု သမီး အခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်မှာ သွား ခနလှဲနေလိုက် ဖေဖေ ပြီးမှ ဆေးနဲ့ ရေ ယူလာပေးမယ်”
ဦးခန့်ညားဟန် က ဝါဝါစိုး လက်ကလေး တဖက်ကို သူ့ပုခုံးပေါ် တင်လိုက်ကာ ခါးကလေးကို ကိုင်ပြီး ထရပ်စေလိုက်သည်။ ပြီးမှ ဝါဝါစိုး ခါးလေးကို ကိုင်ထိန်းကာ သူမ အိပ်ခန်းရှိရာသို့ ခေါ်လာခဲ့ပြီး ကုတင်ပေါ် လှဲစေလိုက်သည်။
“သမီး တခြား အကြောင်း ဘာမှ မစဉ်းစားနဲ့ အုံး အိုကေ၊ ခု ဖေဖေ ဆေးသွားယူလိုက်အုံးမယ်၊ နောက်ပြီး သမီး အားရှိအောင် အိပ်လိုက်အုံး ဟုတ်လား”
မျက်နှာလေး ဖြူလျှော့နေသော ဝါဝါစိုး က ခေါင်းလေး ငြိမ့်ပြလိုက်သည်။ ဦးခန့်ညား ဟန်က ဆေး နှင့် ရေ သွားယူလာသည်။ နောက်တော့ ဝါဝါစိုး နဖူးလေး မှ စားပွဲစွန်း ဖြင့် ဆောင့် မိပြီး ခြစ်မိကာ သွေး နည်းနည်း ထွက်သွားသည့် အနာလေးကို အရက်ပြန်ဖြင့် သုတ်ကာ ဆေးထည့် ပလာစတာ ကပ်ပေးလိုက်သည်။ နောက်တော့ ဆေးတိုက်ပြီး ဝါဝါစိုး ကို အိပ်ယာပေါ် လှဲစေကာ စောင်ပါးလေး ခြုံပေးလိုက်သည်။ ဝါဝါစိုး တယောက် ခနလေး ဖြင့် အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။
ဦးခန့်ညားဟန်က အိပ်ခန်းထဲမှ ကုလားထိုင် တလုံး ဆွဲယူကာ ထိုင်ရင်းက အတွေးတွေ ပျံလွှင့်ကုန်သည်။ တကယ်တန်း ဝါဝါစိုး ကို ခုလို မျိုး အားကိုးရာမဲ့ သွားသလို အနေအထား ဖြင့် တွေ့လိုက်ရတော့လည်း သနားနေမိသည်။ သူ့ကိုယ်သူလည်း ဘာမှ သေခြာ မမေးမမြန်းပဲ အတင်း ပြောဆိုမိတာကို နောင်တ ရနေသည်။ တကယ်ဆိုရင် သူမ ကို ရှင်းပြခွင့်လေးတော့ သူပေးသင့်သည်။ ဒီတရုပ်မလေးကို သူငယ်ငယ်ကတည်း က သိခဲ့ရသည့် ကောင်မလေး ၊ သူမ စိတ်ဓါတ် ဘယ်လို ဆိုတာလည်း သိပြီးသား။ တခုတော့ ရှိသည်။ လိင်စိတ်ပြင်းပြ သူလား ဘာလား ဆိုတာကိုတော့ သူမသိနိုင်။ ထိုအရာက တော့ လူတိုင်းရဲ့ စီးခရက် မဟုတ်လား။ သူကိုယ်တိုင်ကရော လိင်စိတ်ပြင်းပြသူ မဟုတ်ဘူးလား။ အပြင်မှာသာ ခပ်တည်တည် ဒါမျိုး ဝါသနာ မပါသလို နေပြီး၊ အတွင်းစိတ် တွေက ထကြွ သောင်းကျန်းသူမို့ မိန်းမ အကိတ်ကြီးယူထားတာ တောင် အားမရပဲ အွန်လိုင်းတွင် အောစာ ပေတိုစလေး တွေ ရေး၊ အွန်လိုင်းပေါ် က ချာတိတ်မလေး တွေနဲ့ ကျူ လုပ်နေသူမဟုတ်လား။
ဦးခန့်ညားဟန် တယောက် အွန်လိုင်းမှာ အောလုလင် ဆိုပြီး ဖိတ်အကောင့် နှင့် စာတိုပေစ ရေးနေတာကို သူ့မိန်းမ ဖြစ်သူ ဒေါ်အလွမ်းချို က သိနေသော်လည်း သူ ကောင်မလေး တွေ နှင့် ချပ်နေ ကျူနေတာကို တော့ ဒေါ်အလွမ်းချို က အတိအကျ မသိပေ။ ဒေါ်အလွမ်းချို က မောင့်ကို ယုံပြီးသား ဟု ပြောပေမဲ့ သူက ဖွင့်မပြော ရဲခြေ။ မိန်းမ ဆိုတာ အကုန်ဖွင့် ပြောလို့ မရဘူးကွ ဟု အွန်လိုင်းပေါ်က သူ့ဆရာသမားတဦး ဖြစ်သူ မူးဇော်အောင် က သင်ပေးထားဖူးသည်။
ခုန လည်း သူ့ချွေးမလေး ဝါဝါစိုး ကို တွဲပြီး အခန်းထဲ ခေါ်လာတော့ ဝါဝါစိုး ခါးကျင်ကျင်လေးကို ဖက်ပြီးခေါ်လာခဲ့ရသည်။ ဝါဝါစိုး ၏ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ဆလင်းဘော်ဒီလေးက သူ့အတွက် တမျိုးဆန်းနေလေသည်။ သူလက်ထပ်ခဲ့စဉ်ကတည်းက ကိတ်ခဲ့သော ဒေါ်အလွမ်းချို မှာ ခုကလေး နှစ်ယောက် ရပြီး ကလေး နှစ်ယောက်စလုံး အရွယ်ရောက်ကာ အိမ်ထောင်ကျကုန်သည်အထိ ကိတ်နေတုန်း ဖြစ်သည်။ ထိုကြောင့်လည်း အိမ်ထောင်ကျကာစ က ကိုယ့်ကို မြင်းစီးပေးတာ ကြိုက်ခဲ့သလောက် အခု လို အသက်ကလေး ရလာတော့ မြင်းစီးခံရမှာ ကြောက်လာမိသည်။ ဒီတရုပ်မလေး ဆိုရင်တော့ မဆိုးဘူး ပေါ့ပေါ့ပါးပါးလေး ပဲ ဟု တွေးလိုက်မိပြီး တဆက်ထည်း သူ့လီးက နည်းနည်းမာလာခဲ့သည်။ မျက်လုံးကလည်း ဝါဝါစိုး အိပ်နေသော ဆီသို့ ရောက်သွားခဲ့သည်။
တရုပ်မလေး က သူ့ကို ကျောပေးကာ အိပ်နေသည်။ ရာသီဥတုက ပူလို့ ထင်သည်။ ခုန ခြုံပေးထားသည့် စောင်လေး မှာ ဘေးသို့ ကန်ထုတ်ထားသည် ကိုယ်ပေါ်မှာ မရှိတော့၊ ထမိန် အနားစလေးက ဒူးခေါက်ကွေးနားလောက်ထိ လန်တက်နေသဖြင့်ခြေသလုံးဖွေးဖွေးလေး တွေ မြင်နေရသည်။ ဖင်လုံးလုံးလေးက ခါးကျင်ကျင်လေးကြောင့် အိုးလေး လို လုံးကြွနေသည်။
တဆက်တည်းမှာ ပင် သူ က ဖြစ်နိုင်ခြေတွေ စဉ်းစားနေမိသည်။ သူမ က အလုပ်အဆင်ပြေရန်အတွက် သူမ ဘော့စ်ဖြစ်သူကို လိုက်လျှော ရသည် ဆိုလျှင် သူ ဘာပြောမလဲ။ ဒီတခါထဲ ပါ နောက်မဖြစ်စေရပါဘူး ဆိုလျှင် ဘာဖြစ်မလဲ၊ သားဖြစ်သူ ကို မသိစေပဲ သူမ ကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ဂတိတောင်းပြီး ခွင့်လွှတ်ပေးလို်က်လျှင် သားဖြစ်သူလည်း အိမ်ထောင်ပြိုကွဲခြင်းမှ လွတ်မည်။ ကောင်မလေး ကြည့်ရတာလည်း ကြောက်လန်နေပုံ နောင်တ ရနေပုံ ရသည်။ ဦးခန့်ညား ဟန် အနေ ဖြင့်လည်း ဆက်ခ် နှင့် အိမ်ထောင်ရေး ကို သီးသန့် အနေ ဖြင့်သာ မြင်လေသည်။ သို့သော်လည်း တယောက် နှင့် တယောက်ပွင့်လင်းဖို့ လိုသည်ဟု သာ ထင်မိသည်။ အကယ် ၍ မလွဲသာ မရှောင်သာ ဖြစ်ခဲ့သည့် တခါ နှစ်ခါ မှားမိတာမျိုး ကို ခွင့်လွှတ်ပေးလို့ ရမည်ဟု ထင်မိသည်။
ဦးခန့်ညားဟန် မှာ အခွင့်အရေးသမား မဟုတ်သော်လည်း သူ့အတွက် အခွင့်အရေးကြီးတခုကို ပြေးမြင်လိုက်မိပြီး တရုပ်မလေး ၏ ဝင်းမွတ်သော ခြေသလုံးလေးကို လှမ်းကြည့်ရင်း တံတွေးမျိုချလိုက်မိသည်။
အကယ် ၍သာ တရုပ်မလေးက ကျော်ကြီးကို မတိုင်ပါနှင့် သူမ မှားမိပါသည်။ နောက်မလုပ်တော့ပါဘူး ဆိုရင် သူက မပြောတော့ဘဲ တရုပ်မလေးကို ကာဗာ လုပ်ပေးလိုက်လို့ ရသည်။ သို့သော်လည်း လွယ်လွယ် နှင့် ခေါင်းမညိမ့်လိုက်ပဲ တရုပ်မလေးက သူ့ကို တခုခု ပြန်ပေးရမည်ဟု ဆိုပါက သူမ ငြင်းဆန်လိမ့်မည်တော့ မထင်။ သူ့လီးကြီးက ဒိန်းကနဲ ခေါင်းထောင်ထလာသည်။ ဟာ ငါဘာတွေ တွေးနေတာလဲ မဟုတ်သေးပါဘူး၊ ငါ့စိတ်ရိုင်းတွေကို ဖြည်လျှော့ပြစ်မှ ပါ၊ တော်ကြာ မဟုတ်က ဟုတ်က တွေ ဖြစ်ကုန်အုံးမည်ဆိုပြီး နောက်ဖေးခန်းသါားကာ ရေချိုးခန်းထဲ တွင် ဂွင်းထု ပြစ်လိုက်မိသည်။ ဂွင်းထုတုန်း ချွေးမလေးကို လိုးသည်ပဲ တွေးတွေးမိနေလို့ သူ့မိန်းမ အလွမ်းချို ကို စိတ်ထဲ ဖေါ်ကာ မှန်းလိုက်သည်။ သူ အရင် က လုပ်ဖူးခဲ့သည့် ပုံ အမျိုးမျိုး ကို စဉ်းစားပြီး ထုသော်လည်း မပြီးနိုင် နောက်တော့ အလွမ်းချို က အပျော် ဆိုပြီး ပရော်ဖက်ရှင်နယ် ဖိုတိုဂရပ်ဖာ နှင့် ရိုက်ထားသည့် နျူ့ အာ့တစ် ဓါတ်ပုံတွေကို သူ့ဖုံးထဲမှာ ကြည့် လိုက်မှ လီးက ပိုမာလာသည်။ ထိုပုံတွေထဲ မှာက သူ အပြင်မှာ တွေ့နေသည်နှင့် မတူ ဆွဲဆောင်မှု ရှိလှသည်။ တခြား မိန်းခလေး တယောက် ဟု ထင်ရသည်။ ထိုပုံ တွေကို စလိုက်ရှိုး အဖြစ်ဖုံးမှာ ထားပြီး ထုတော့မှ လီးက တအားမာလာပြီး ပြီးချင်လာခဲ့သည်။ လီးချောင်းထဲမှ ယားလာပြီး လရည်ထွက်ကာနီးမှာ မျက်စေ့မှိတ်ပြီး အားရပါးရ ထုလိုက်တော့ ချွေးမလေး မျက်နှာက ပေါ်လာပြီး လရည်တွေက ရေချိုးခန်းနံရံကို ပန်းထွက်သွားတော့သည်။
………………..
“ဖေဖေ ထထ အဲလို မအိပ်နဲ့ ဇက်ကြီးခေါက်နေတယ်”
ဦးခန့်ညားဟန် ရုတ်တရက်နိုးလာတော့ မိမိ ကို ငုံ့ကြည့်နေသော ချွေးမလေး ဒေါက်တာ ဝါဝါစိုး ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ရေချိုးခန်းထဲ ဂွင်းသွားထုလိုက်ပြီးတော့ ကုလားထိုင်ပေါ် ပြန်လာထိုင်နားလိုက်ရာ ဘယ်လို အိပ်ပျော်သွားမှန်း မသိ ခု သူမ လာနိူးမှ ပင်နိုးတော့သည်။ ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်သည် ဘယ်လို ဇက်လိမ်ပြီး အိပ်မိလဲ မသိ လည်ပင်းတောင် နည်းနည်းနာသလို ဖြစ်နေသည်။
“ဖေဖေ အိပ်ယာပေါ်မှာ ပဲ တက်အိပ်လိုက်တော့ သမီး အောက်မှာ အိပ်မယ် အခင်းလည်းရှိတယ်”
ဦးခန့်ညားဟန် ဘာမှ မပြောတော့ပဲ အိပ်ယာပေါ်တက်အိပ်လိုက်သည်။ သို့သော်လည်း သူ့မျက်လုံးက မအိပ်ချင်တော့ သို့သော်လည်း ကိုယ်က နုံးသလို ဖြစ်နေတာမို့ ကုတင်ပေါ်တက် လှဲလိုက်မိသည်။
“အေးဆေးသာအိပ် ဖေဖေ သမီးရေသွားချိုးလိုက်အုံးမယ်၊ ပြီးရင် အောက်မှာ အခင်းနဲ့အိပ်လိုက်မယ် ”
ဟု ဆိုကာ မျက်နှာသုတ်ပုဝါကြီးတထည်ယူ၍ ထွက်သွားလေသည်။ ဦးခန်ညားဟန်က ချွေးမ ဖင်လုံးလေး တွေ ခါယမ်းသွားတာကို လှမ်းကြည့်လိုက်ရင်း အိပ်မပျော်ခင်က ဂွင်းထု ခဲ့တာကို သတိရလို်မိသည်။ ယခု ချွေးမလေး အိပ်ခဲ့သော မွေ့ယာမို့ သူမ ကိုယ်နံ့လေး က သူ့နှာခေါင်းထဲ ဝင်လာသည်။ သူ့လီးကြီးက လည်း မာလာသည်။ သူ အိပ်မပျော်တော့၊ မျက်လုံးကြောင်သွားပြီ။ ထိုသို့ အိပ်ယာပေါ် လူးရင်း လှိမ့်ရင်း၊ လီးက တဖြည်းဖြည်း ပိုတောင်လာချိန် တွင် ရေချိုးပြီးလာသဖြင့် မျက်နှာသုတ်ပုဝါကြီးကို ပတ်ကာ ထွက်လာသည့် ဝါဝါစိုး ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူ အိပ်ယာပေါ်မှ ထထိုင်လိုက်မိသည်။
“ဖေဖေ အိပ်မပျော် တော့ဘူးလား ”
“အင်း မျက်လုံး ကြောင်သွားပြီ”
“အင်း အာ့ဆိုလည်း သမီးကို ရှင်းပြခွင့်ပေးပါ”
“အိုကေ”
ဝါဝါစိုး က သူမ နှင့် ကျော်ကြီး တို့ အဖြစ်အပျက်ကို ပြောပြလိုက်သည်။ ဦးခန့်ညားဟန် ပါးစပ် အဟောင်းသား ဖြစ်သွားရသည်။ သူမထင်သည့် အကွက်မဟုတ်ပါလား၊ သူ့သားကို ဒီလို ကပ်ကိုး ဖီလင် ရှိလိမ့်မည်ဟု သူမထင်ထားမိ၊ သူဘာပြောရမှန်းကို မသိတော့၊ တရုပ်မလေးကို သူ ဘယ်လို အပြစ်တင်လို့ ရတော့မှာ လည်း၊ ဦးခန့်ညားဟန် စိတ်ထဲ မှာ တရုပ်မလေးကို တခြားလူတွေ လိုးနေတာ တွေးရင်း နှမြောသလို ဖြစ်မိသည်။ မနာလို ဝန်တိုလည်း ဖြစ်မိသည်။ ထိုလူတွေ အစား သူသာ ဖြစ်လိုက်ပါတော့ ဟုလည်း တွေးနေမိရင်း လီးက တောင်လာသည်။ တခြားယောက်ျား တွေ ဆို ဒီကောင်မလေး က အလိုးခံလိုက်ပြီး ကျော်ကြီးကို ပြောပြလိုက် ရုံပင်၊ သူတို့ လင်မယားချင်းကတော့ ဟုတ်နေကြသည်။ တကယ်လို့ သူသာ ဆိုရင်ရော ဘာဖြစ်မလဲ၊
ဦးခန့်ညားဟန် စိတ်ထဲ မှာ ဒေါသစိတ်၊ အားမလို အားမလိုအားမရစိတ်၊၊ မနာလို ဝန်တိုစိတ်၊ တဏှာစိတ် စိတ်အမျိုးပေါင်းများစွာ ရောပြွန်းပြီး ခေါင်းထဲ မှာလည်း အတွေးတွေ မျိုးစုံ ဖြစ်နေရတော့သည်။ ဦးခန့်ညားဟန် ၏ မျက်နှာရိပ်ကို အကဲခပ်နေသော ဝါဝါစိုး က စိုးရိမ်သွားသည်။ အဖိုးကြီး တော်ကြာ နှလုံးခုန်ရပ် ပြီး ငါ့အခန်းထဲ မှာ သေသွားရင် ပြဿနာက ရှင်းရခက်တော့မယ်ဟု တွေးရင်း၊
“ဖေဖေ အဆင်ပြေရဲ့လား ဆေးသောက်မလား၊ ရေသောက်မလား”
“အင်း ရပါတယ်ကွာ ဖေဖေ က အလွမ်း ကို ဘယ်လို ပြောပြရမလဲ ပဲ ဦးနှောက်စားနေတာ”
“ဟင် ဖေဖေ အဲဒီကိစ္စ ကိုတော့ မေမေလွမ်းကို မပြောနဲ့လေ၊ မေမေလွမ်းသိရင် ဒုက္ခရောက်ကုန်မှာပေါ့”
ဒီတခါ လန့် သွားတာကတော့ ဝါဝါစိုး၊ ယောက်ခထီးကြီးကို သူမ က မကြောက်ပေမဲ့ ယောက်ခမ ကြီးကိုတော့ လန့်သည်။ သူ့သား နှင့် ယူပြီး ကတည်းက သူမ ကို တချိန်လုံး သူ့သားကို ဂရုစိုက် ဖို့ တွေ့တိုင်းပြောသည်။ နောက်ပြီးတော့ သူမ ကို သူ့သား နှင့် အဝေးကြီး မှာ အလုပ်သွားလုပ်နေတာကိုလည်း မကြိုက်ကြောင်း ခနခနပြော သည်။ ယောက်ခမ နှင့် ချွေးမ ဆိုသည့် အတိုင်း အထာတွေက တယောက်နဲ့ တယောက် ရှေ့မှာ သာ ပြုံးပြနေသော်လည်း စိတ်ထဲက တယောက် နှင့် တယောက် မယုံကြည်ချင်။ သူမ ကို လည်း သူ့လို အကိတ်ကြီး မဟုတ်တိုင်း တခါတရံ၊ ညည်းကလည်း ပိန်လိုက်တာအေ အစာလေး ဘာလေး စားပါအုံး၊ မော်ဒယ်လို ပိန်တာက တကယ့်ယောက်ျားလေး တွေ မကြိုက်ပါဘူး၊ သူတို့ က ကိတ်မှ သဘောကျတာ၊ ဆိုတာမျိုးလည်း နောက်သလို ပြောင်သလို ပြောတတ်သေးသည်။
ဦးခန်ညားဟန်ကလည်း သူ့အကွက်ထဲ ဝင်သွားပြီမို၊ ဝါဝါစိုး လက်ကလေးကို လှမ်းဆွဲလိုက်ပြီး သူ့ရင်ခွင်ထဲ သွင်းလိုက်ကာ၊
“အဲဒါဆို ရင် ဖေဖေ့ကို နူတ်ပိတ်ခ ပေးမှ ရမယ်”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ ဦးခန့်ညားဟန်၏ မာတောင်နေသော လီးကြီးက မျက်နှာသုတ်ပုဝါကို သာ ရင်လျှားထားသော ဝါဝါစိုး ပေါင်တန်လေးပေါ် သွားထောက်နေသည် ကို ဝါဝါစိုး က ချက်ခြင်း ခံစားသိလိုက်ရသည်။ ရုတ်တရက်လည်း အံအားသင့်သွားသဖြင့်၊
“အို ဖေဖေ ကလည်း.. မကောင်းဘူး ထင်ပါတယ်”
အခန်း ၂၈။
“ဘာကို မကောင်းဘူး ထင်ရတာလဲ”
ဦးခန့်ညားဟန် က ဝါဝါစိုး မျက်နှာလေးကို အနီးကပ် ကြည့်နေရင်းက မေးလိုက်သည်။ ဝါဝါစိုး က ဒီလမ်းကြောင်းကို မြင်သဖြင့် တမင် မျက်နှာသုပ်ပုဝါ ကိုသာ ရင်လျှားထားခြင်း ဖြစ်လေသည်။ သူမ က ဥိးခန့်ညားဟန် သူမ အပေါ် ဖီးတက်လာအောင် နည်းနည်းပါးပါး ရှိုးရမည်ဟု ထင်ထားခဲ့ရာ ယခုတော့ ဦးခန့်ညားဟန် လီးကြီးက အဲလောက် မလိုအပ်ကြောင်း ပြနေသဖြင့် အံအားသင့် သွားသော်လည်း မိန်းမ မာယာ သဲကိုးဖြာ ဆိုသကဲ့သို့ မူလဂျီ လုပ်ရင်းက ညုလိုက်တာ ဖြစ်သည်။ ဦးခန့်ညားဟန် က ထိုအထာကို ပင် သဘောမပေါက်သလိုလို သူမ မျက်နှာကို ပြန်ကြည့်ကာ မေးခွန်းထုတ် နေသဖြင့် စိတ်မရှည်တော့ပဲ၊ သူမ က ပင် ခြေဖျားကလေး ထောက်လျှက် ဦးခန့်ညားဟန် နူတ်ခမ်းကို သူမ နှုတ်ခမ်းတို့ ဖြင့် ဖိကပ် နမ်းစုပ်လိုက်တော့သည်။
သူ့ချွေးမလေး ကိုယ်တိုင် က စလာပြီ ဆိုတော့လည်း ဦးခန့်ညားဟန်တို့ က တတ်သည့်ပညာ မနေသာ တော့ပေ။ ချွေးမ ချောလေးရဲ့ နူတ်ခမ်းထူပြဲပြဲလေးကို ပြန်ပြီး စုပ်ပေးလိုက်တယ်။ ချွေးမလေး ရဲ့ နူတ်ခမ်းတွေက ရေချိုးပြီးကာစ မို့ လတ်ဆတ်နေပြီး ချိုမြ နေတယ်။ အေးစက်စက် နူတ်ခမ်းလေးတွေကိုစုပ်ရင်းက သူ့လျှာကြီးကို ထိုးသွင်းလိုက်တော့ နွေးထွေးတဲ့ အာခံတွင်းလေး ထဲ ရောက်သွားတယ်။ ချွေးမလေး ရဲ့ လျှာလေးက လည်း သူ့လျှာကြီးကို ရစ်ပတ်တို့ထိပြီး စုပ်လာတယ်။
ဦးခန့်ညားဟန် လက်တွေက ချွေးမလေး ရဲ့ ရင်လျှားထားတဲ့ သဘက်ကို ဖြည်ချလိုက်တော့ အဆစ်မမြစ်မရှိ စင်းလုံးချော လှပလှတဲ့ အသား အရည်က ဝင်းကနဲ ပေါ်လာတယ်။ သူ့လက်ဖဝါးကြီး တွေနဲ့ ရေချိုးပြီး စ မို့ အေးစက်နေတဲ့ အသားလေး ကို ပွတ်ပေးလိုက်တော့ အသားလေးတွေက တင်းရင်း ချောမွေ့နေသည်။ သူမ ကျောပြင်လေးကို ပွတ်သတ်လို့ အောက်ကို ဆင်းသွားရင်း ရောင်ရောင်လေး ကောက်နေတဲ့ တင်သားလေး တွေ ပေါ် ရောက်သွားတော့ အားမလို အားမရ ဆုပ်ကိုင် ညှစ်လိုက်မိသည်။
ဝါဝါစိုး ပါးစပ်လေးက ငြီးသံလေး တိုးတိုးလေး ထွက်ပေါ်လာပြီး သူမ လက်တွေက ဦးခန့်ညားဟန် ရှပ်အကျႌကြယ်သိးတွေကို ဖြုတ်ပေးနေသည်။ ဦးခန့်ညားဟန် အကျႌရင်ဘတ်ပွင့်သွားတော့ ဦးခန့်ညားဟန် ၏ ရင်ဘတ်ကို သူမ ရင်သား အစုံ နှင့် ဖိကပ်လိုက်လိုက်သည်။ မာတောင် နေသော သူမ နို့သီးခေါင်းလေး နှစ်လုံးက ဦးခန့်ညားဟန် ရင်ဘတ်ကို ထိပွတ်လိုက်တော့ ဦးခန့်ညားဟန် ကြက်သည်းမွှေးညှင်းထ သွားပြီး သူ့ဘောင်းဘီအောက်က လီးကြီးလည်း ဆပ်ဆပ်ခါတုံသွားရသည်။ မျက်စေ့လေး မှိတ်ပြီး ဖီးခံလိုက်သည့် ဦးခန့်ညားဟန်ကို မော့ကြည့်ရင်းက ချွေးမလေးက သူ့ရင်ဘတ်ပေါ်က နို့သီးခေါင်းသေးသေးလေး တွေကို သူမ သွားလေး ဖြင့် မနာတနာ ကိုက်လိုက်သည်။
“အား.. တရုပ်မလေး ဘာတွေ လျှောက်လုပ်နေတာလည်းကွာ”
ဝါဝါစိုး က ဘာမှ ပြန်မပြော ဦးခန့်ညားဟန်၏ အရွယ် နှင့် မလိုက်အောင် ချပ်ယပ်သော ဘိုက်သား တွေကို သူမ နူတ်ခမ်းစိုစို တွေ ဖြင့် ပွတ်သပ်နမ်းလာရင်းမှ ဦးခန့်ညားဟန်ရှေ့ ကြမ်းပြင်မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်သည်။ သူမ လက်တွေက ဦးခန့်ညားဟန် ဘောင်းဘီခါးပတ်တို့ကို ကျွမ်းကျင်စွာ ဖြုတ်လိုက်သည်။ ဘောင်းဘီကို ပေါင်လည်ခန့်အထိ ဆွဲချလိုက်တော့ အောက်ခံ ဘောင်းဘီအောက်မှ ဖုထစ်နေသော လီးကြီးကို မြင်နေရသည်။ ဦးခန့်ညားဟန် က ချွေးမချောလေး ဘာလုပ်မလဲ ဟု ငုံ့ကြည့်နေရင်းက သူမ နဖူး မှ ဆံစလေး တွေကို ဖယ်ပေးလိုက်သည်။
ဝါဝါစိုး က ဦးခန့်ညားဟန် ၏ အောက်ခံဘောင်းဘီအောက်မှ ဖုထစ်နေသော လီးအမြှောင်းကြီးကို သူမ လက်ဖဝါးကလေးဖြင့် ဘောင်းဘီပေါ်မှ ပွတ်သပ်စမ်းနေ ရာ လီးကြီး မှာ မြွေကြီး တကောင်အသက်ဝင်လာသလို လှုပ်ရှားလာလေသည်။ ဦးခန့်ညားဟန် က စိတ်တအားထလာသဖြင့် ဝါဝါစိုး ဆံပင်လေးကို ဆုပ်ကိုင် ဆွဲလိုက်မိလေသည်။ ဝါဝါစိုး က နည်းနည်း နာသွားသဖြင့် သူမ ခေါင်းလေးကို မော့ကြည့်လိုက်တော့မှ ကမန်းကတန်း ပြန်လွှတ်ပေးလိုက်လေသည်။
ဝါဝါစိုး က ဦးခန့်ညားဟန် အတွင်းခံဘောင်းဘီကို သူမလက်နှစ်ဖက် ဖြင့် ဆွဲချ လိုက်ရာ လီးကြီးက တွင်းထဲက ပါးပြင်းထောင်ထလိုက်လာသ့် မြွေကြီးလို ထောင်ထွက်လာပြီး အနီးကပ်နေသည့် ဝါဝါစိုး ပါးပြင်ကို ပွတ်မိလေသည်။ စိတ်လည်းအရမ်း ထနေပြီမို လီးထိပ်အကွဲကြောင်းမှ စိမ့်ထွက်လာသော အရည်ကြည်တို့ က ဝါဝါစိုး ပါးပေါ်မှာ ပေကျံသွားလေသည်။ ဝါဝါစိုး က ယောက်ခထီးကြီး ၏ တုတ်ခိုင်ရှည်လျှားသော လီးကြီးကို သူမလက်ကလေးဖြင့် ဆုပ်ကိုင်လိုက်ကာ တချက်နှစ်ချက် ထုပေးလိုက်သည်။ နီညိုညို ဒစ်ဖူးကြီးကို သူမ လျှာလေး ဖြင့် တို့ကာ ရက်ပေးလိုက်သည်။ ဦးခန့်ညားဟန် မှာ အရသာ တွေ့နေသော်လည်း ဘောင်းဘီ တို့က သူ့ခြေထောက်တွင် တုတ်နေသလို ဖြစ်သဖြင့် ဝါဝါစိုး ခေါင်းလေးကို အသာ ထိန်းကိုင်ရင်း
“တရုပ်မလေး ခန”
ဟု ပြောကာ သူ့ အကျီ၊ ဘောင်းဘီ အတွင်းခံတို့ကို လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်ဖြစ်အောင် ဆွဲချွတ်ပြီး အခန်းထောင့်တနေရာသို့ လှမ်းပြစ်လိုက်လေသည်။ ကြမ်းပေါ်မှာ ဒူးထောက်ထိုင်နေသော ဝါဝါစိုး ကို လက်မှ ဆွဲကာ မတ်တတ်ရပ်စေပြီး မျက်နှာ အနှံ့ နမ်းရှုပ်ရင်း နူတ်ခမ်းလေးကို လည်း နမ်းလိုက်သည်။ ပြီး မှ ကုတင်ရှိ ရာသို့ ဆွဲခေါ်သွားပြီး သူက ကုတင်ပေါ်တက်ကာ ပက်လက်လှဲချလိုက်သည်။ ဝါဝါစိုး က လည်း ကုတင်ပေါ် တက်လိုက် သွားပြီး ဦးခန့်ညား ဟန် ပေါင်နှစ်လုံးကြားဝင်ကာ ပုဆစ်တုပ်ထိုင်လိုက်လေသည်။ ဦးခန့်ညားဟန် လီးကြီးက အလံတိုင်ကြီးအလား ထောင်မတ်နေလေသည်။ ဝါဝါစိုး က သူမ ဆံပင်တို့ကို နားရွက်နောက်သို့ သပ်လိုက်ကာ ခေါင်းလေးကို ငုံ့ပြီး လီးဒစ်ဖူးကြီးကို လျှာကလေးဖြင့် ထုတ်ကာ ရက်လိုက်သည်။ ဦးခန့်ညားဟန် က ဝါဝါစိုး သူ့လီးကြီးကို ရက်ပေးရင်းမှ သူမ အာခံတွင်းထဲသို့ ငုံလိုက်ရင်း ဖွဖွလေး စုပ်ပေး နေသည်ကို ဇိမ်ခံရင်းက သူမ ခေါင်းမှ ဆံပင်တို့ကို ထိုးဖွဆော့ကစားနေလေသည်။ ဝါဝါစိုး က သူမ လက်ကလေး ဖြင့် ဦးခန့်ညားဟန် ဂွေးဥ ကြီးများကို ဆော့ကစားရင်းက သူမ ခေါင်းလေးကို နှိမ့်ကာ မြင့်ကာ လုပ်ရင်း လီးတန်ကြီးကို သူမ နူတ်ခမ်း အစုံ ဖြင့် ဂွင်းတိုက်ပေးနေလေသည်။
ခနကြာတော့ ဦးခန်ညားဟန် မှာ ဒီတိုင်းမနေနိုင်တော့ ချွေးမလေး ရဲ့ စောက်ဖုတ်လေးကို လည်း အရသာခံချင်လာသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ချွေးမလေးကို လက်ဟန်ခြေဟန်ဖြင့် ကိုယ်လုံးလေးကို တပတ်လှည့်ဖို့ ပြောလေသည်။ ချွေးမလေးက လည်း သဘောပေါက်ရှာပါသည်။ သူမ ပါးစပ်မှ လီးကြီးကို မချွတ်ပဲ ကိုယ်လုံးလေးကို တပတ်လှည့်လိုက်တော့ သူမ စောက်ဖုတ်မှာ ဦးခန့်ညားဟန် ပါးစပ်ပေါ်သို့ တည့်တည့် ရောက်လေသည်။
စောက်ရည်လေးတွေ စိုရွဲနေပြီ ဖြစ်သော ချွေးမချောလေး ၏စောက်ဖုတ်လေးကို လျှာဖြင့် ရက်ပြီး ညီစို့စို့ စောက်ရည်လေးကို စုပ်လိုက်သည်။ ဝါဝါစိုး စောက်စေ့လေးကိုလည်း သူ့လက်ချောင်းထိပ်ကလေးဖြင့် ဖိပွတ် ပေးရင်း လျှာကိုလည်း စောက်ဖုတ်အတွင်းထဲ အဝင်အထွက် လုပ်ပေးနေရာ ဝါဝါစိုး မှာ ဖင်တကြွကြွ ဖြင့် ဖြစ်နေရလေသည်။
ထိုသို့ နှစ်ယောက်သား ဆစ်စတီနိုင်းနေကြပြီး အတန်ကြာမှ ဝါဝါစိုးက သူမ ပါးစပ်ထဲမှ ဦခန်ညားဟန် လီးကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီ။
“ဖေဖေ ရပြီး သမီးမနေနိုင်တော့ဘူး ”
ဟု ပြောပြီး ထထိုင်လိုက်လေသည်။ ဦးခန်ညားဟန် စိတ်ထဲတွင် ..တော်သေးတာပေါ့၊ အိမ်က မိန်းမ ဆို ဘာဂျာ ပေးနေလို့က တော့ တော်တော့လို့ဘယ်တော့မှ မပြောဘူး၊ ကိုယ်ဇက်ညှောင်းလို့ ရပ်မှ ပဲ ရတယ်၊ အဟီး ဟု တွေးလို်က်မိသည်။
“သမီး က ဘာကို မနေနိုင်ရတာလဲ လို့”
“ဖေဖေ က တော်တော်ကြားချင်နေတယ်ဟုတ်လား.. ဟွန့်”
ဝါဝါစိုး ရဲ့ ငြုတုတု မျက်စောင်း ကြောင့် ဦးခန့်ညားဟန် စိတ်ထဲ ကျလိကျလိ ဖြစ်ကာ ဆွဲဖက်ပြီး နူတ်ခမ်းထူပြဲပြဲ လေးကို စုပ်နမ်းလိုက်မိပြန်ပါသည်။
“ကြားချင်တာပေါ့၊ ဒီကောင်မလေး ဘယ်လို ပြောမလဲ ဆိုတာ ကို”
“အလိုးခံချင်နေလို့ ဖေဖေရေ ကဲ ဘယ်လိုလဲ ကျေနပ်ပလား”
“အင်း ဒီကလည်း လိုးချင်နေတာပါကွာ”
ဦးခန့်ညားဟန် က ကုတင်ပေါ် ပက်လက်လေး လှဲလိုက်သော ဝါဝါစိုး ကိုယ်ပေါ်သို့ အလိုက်သင့် မှောက်လျှက် တက်ပြီး ဝါဝါစိုး ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ နေရာယူလိုက်သည်။ ဝါဝါစိုးက ပေါင်နှစ်လုံးကို ကားကာ ဒူးနှစ်ဘက်ကို ထောင်ပေးလိုက်တော့ ဦးခန့်ညားဟန်လီးကြီးက သူမ စောက်ဖုတ်ဝ နှင့် တန်းကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ဦးခန်ညားဟန်က သူမ ကိုယ်လေး ဘေးတဘက်တချက်မှာတတောင်ထောက်လျှက် သူမ မျက်နှာလေးကို စေ့စေ့ကြည့်နေချိန်မှာ ပင် ဝါဝါစိုးက သူမ လက်ကလေးဖြင့် ယောက်ခထီးကြီးလီးကို ကိုင်ကာ သူမ စောက်ဖုတ်အဝသို့ ထိုးသွင်းပေးလိုက်လေသည်။
ဦးခန့်ညားဟန်က သူ့ဖင်ကို ကော့ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း စောက်ဖုတ်လေးတွင်းသို့ အသာ ဖိသွင်းလိုက်သည်။ လီးချောင်းမာမာ ကြီး နှင့် စောက်ဖုတ်အတွင်းသားတို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ပွတ်တိုက်နေသည့် အရသာကို နှစ်ဦးစလုံးက အရသာခံနေကြလေသည်။ သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ လီးကြီး တင်းတင်းကျပ်ကျပ် တိုးဝင်လာတော့ ဝါဝါစိုး က တိုးတိုးလေး ငြီးရင်း သူမ လက်တွေဖြင့် ဦးခန့်ညားဟန်ကျောပြင်ကြီးကို တွယ်ဖက်လိုက်သည်။ ဦးခန့်ညားဟန်ကလည်း တတောင်နှစ်ဘက် နှင့် ဒူးတို့ကို မွှေ့ယာပေါ်ထောက်ရင်း က သူ့လီးကြီးကို ဝါဝါစိုး စောက်ဖုတ်ထဲ အစပိုင်းတွင် ဖြည်းဖြည်း အသွင်းအထုတ်လုပ်ကာ တဖြည်းဖြည်း အရှိန်ရလာတော့ ဖင်ကို ကော့ကာ ဆောင့်ဆောင့်ပြီး လိုးတော့လေသည်။
“ဖွတ်..ဗျိ..ဖွတ်..ဖတ်..”
“ဖွတ်..ဗျိ..ဖွတ်..ဖတ်..”
နှစ်ယောက်စလုံး မှာ အတွေ့အကြုံ ရှိပြီးသား လူများ ဖြစ်သော်လည်း ၊ ခုနက ဆစ်စတီနိုင်းထားသည်က တကြောင်း၊ ချွေးမ နှင့် ယောက်ခထီး ဆိုသည့် အသိက တကြောင်း၊ တယောက်ကို တယောက်လည်း အရင်ကတည်းက စိတ်ထဲက ကြိတ်ပြီး ပြစ်မှား မိနေကြသည့် သူတွေ ဖြစ်နေချင်းက တကြောင်း၊ စသည့် အကြောင်းအမျိုးမျိုးတို့ကြောင့် ပုံမှန်ထက် ပိုမြန်ကာ ကာမ ဆန္ဒအထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်သွားကြလေသည်။
ဝါဝါစိုးက သူမ ကိုယ်လုံးလေးကို တောင့်တင်းသွားအောင် စောက်ဖုတ်က တဆစ်ဆစ်ဖြင့် ကျင်သလို ခံစားလိုက်ရပြီး ဦးခန့်ညားဟန်လီးကြီးကလည်း လရည်များ တဖြောဖြောဖြင့် ပန်ထွတ်ကုန်တော့သည်။ တယောက်ကို တယောက်လည်း တင်းကျပ်စွာ ဖက်ထားကြပြီး အတန်ကြာအောင် ငြိမ်သွားကြရသည်။
“အား ကောင်းလိုက်တာ သမီးရယ်၊ သမီးစောက်ဖုတ်လေးက လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ”
“အီး သမီးလည်း ကောင်းတာပါပဲ ဖေဖေရယ်၊ ဒါနဲ့ ခုထိ သမီးပဲ ခေါ်နေတုန်းလား ”
“အင်းပါးစပ်က အကျင့်ပါနေလို့လေ၊ သမီးက ဘယ်လို ခေါ်စေချင်လို့တုန်း”
“သိဘူးလေ၊ သူများကို လုပ်ချင်သလို လုပ်နေပြီးပါးစပ်ကလည်း သမီးသမီး လို့ ခေါ်နေလို့ဆုဝေကို များ မှန်းနေတာလားလို့”
“ဟာကွာ သမီးက လည်း ပြောတော့မယ်၊ ဆုဝေက သမီးအရင်းလေ၊ ဘာလို့ မှန်းရမှာလဲလို့”
“သိဘူးလေ တချို့ က အင်းစက်ဖီးရှိတာပဲဟာ”
“အို သမီးလို့ မခေါ်စေချင်ရင်လည်း ကောင်းကောင်းပြောကွာ အဲလိုတော့ မယိုးစွတ်ပါနဲ့”
“စိတ်မဆိုးပါနဲ့ ဖေဖေ ရယ် သမီးက စတာပါ”
“အာ့ဆိုလည်း မိန်းမ လို့ခေါ်မယ်လေ”
“ဟွန့် သမီးက ဖေဖေ့သား ရဲ့ မိန်းမလေ၊ အဲလို ခေါ်လို့ ဘယ်ရမလဲ”
“အာကွာ ကဲ ဒါဆိုလည်း တရုပ်မလေး လို့ပဲ ခေါ်မယ် ဘယ်လိုလဲ”
“ခစ်ခစ်၊ စ နေတာပါ ဖေဖေ့ကို ကဲကဲ ကြိုက်သလို ခေါ် ဟုတ်လား၊ ဖေဖေ က အရမ်းသန်တာပဲနော်၊ ဒါကြောင့်လည်း မေမေလွမ်းလို အကိတ်ကြီးကို ထိန်းထားနိုင်တာ”
“ဟုတ်လို့လား၊ တရုပ်မလေး အဖုတ်က လုပ်လို့ ကောင်းလွန်းလို့ အန်နာဂျီတွေ ဘယ်က ထွက်လာမှန်းမသိ ဖြစ်နေရတာပါ၊ အလွမ်းချို ကို ခု နောက်ပိုင်း သိပ်မလုပ်နိုင်တော့ဘူး အဟီး၊ ”
“နှစ်တွေ ကြာသွားလို့ နည်းနည်း ရိုးသွားတာနေမှာပေါ့လို့ ဖေဖေ တို့က နည်းနည်းလေး အသစ်အဆန်းလေး ထွင်သင့်တာပေါ့”
“ဘယ်လို အသစ်အဆန်းလဲ တရုပ်မလေးရဲ့”
” အမျိုးမျိုးပေါ့၊ တယောက်နဲ့ တယောက်လိုးရင် ရိုးပလေး လုပ်တာတို့၊ ကပ်ကိုး ဖီးတို့ ၊ ဘူးလ်ဖီးတို့၊ ဆွင်းတို့၊ သရီးဆမ်းတို့၊ ဝိုက်ဆွက် တို့ ၊ အဲဒါမျိုးတွေပေါ့”
“အာ အဲဒါတွေက သူကြိုက်မကြိုက်မှ ကိုယ်မသိတာ မစရဲပါဘူးကွာ ၊ တော်ကြာ ဒီအရွယ်ကြီးရောက်မှ ဒုက္ခရောက်နေပါအုံးမယ်”
အခန်း ၂၉။
“ဘယ်အရွယ်ကြီးတုန်း ဖေဖေ ကလည်း ခုနက ဖေဖေ လိုးတာ တချို့ လူငယ်တွေထက်တောင် အားပါသေးတယ် ဟွန့်”
“ဟဟ ဟုတ်လို့လားကွာ တရုပ်မလေး မို့လို့နေမှာပါ၊ ခုတောင် ဖေဖေ့လီးပြန်မာလာပြီ အဟီး”
“အို တော်ပြီ မနက်ပြန်အလုပ်သွားရတော့မယ် မရဘူး”
ဝါဝါစိုး က မူယာမာယာ ညုတုတု မျက်နှာပေးဖြင့် ဥိးခန့်ညားဟန် လက်မောင်းကို ထုလိုက်ပြီး သူနှင့် ဝေးရာဘက်သို့ လိမ့်ကာ မှောက်ရက်နေလိုက်လေသည်။ ဝါဝါစိုး အမူအယာကြောင့် မချင့်မရဲ ဖြစ်ကာ ဖီးပိုတက်လာသော ဦးခန့်ညားဟန် က လည်း သူ့ကိုယ်လုံးကို တစောင့်လှည့်ကာ ဝါဝါစိုး ၏ ကိုယ်လုံးတီးအလှကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး ကြည့်နေရင်း ပြံးလိုက်သည်။ ဝါဝါစိုး မှာ မှောက်ရက်ကလေး မှ သူမ တကိုယ်လုံးကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး ကြည့်ကာ ဂလုနေသော ဦးခန့်ညားဟန်ကို မျက်စောင်းလှလှလေး ထိုးပြိး မျက်နှာကို ခေါင်းအုံးဖြင့်ကပ်ကာ မှောက်ထားလိုက်လေသည်။
ဦးခန့်ညားဟန်က သူ့လက်ဖဝါးကြီးဖြင့် ဝါဝါစိုး ကျောလေးကို ပွတ်သတ်ပေးလာပြီး မို့မောက်လုံးထနေသော ဖင်လုံးလေး နှစ်လုံးကို ဖျစ်ညှစ်လို်က်သည်။ နောက်တော့ သူ့ကိုယ်လုံးကို လှိမ့်ကာ ဝါဝါစိုး ကိုယ်ပေါ် မှောက်တက်လိုက်သည်။ သူ၏မာတောင်နေသော လီးကြီးက ဝါဝါစိုး ဖင်ကြားထဲမှ တိုးကာ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ စောက်ဖုတ် နူတ်ခမ်းသားကို အမြှောင်းလိုက် ပွတ်မိလေသည်။ သူ့လီးကြီးကို စိုစိုစွတ်စွတ်ခံစားလိုက်ရသဖြင့် ဝါဝါစိုးလည်း ဖီးပြန်လာနေပြီ ဆိုတာကို သိလိုက်ရသည်။
“ဟာကွာ တော်ပါပြီ ဆို ဒီလူကြီး၊ သူ့မိန်းမ မဟုတ်တိုင်း တအားလိုးချင်နေတယ်”
ဝါဝါစိုး ၏ ချွဲတဲတဲအပြောက ဦးခန့်ညားဟန် လီးကြီးကို ပိုဖေါင်းကြွလာစေပြီး ဒစ်ဖူးက ဝါဝါစိုး စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းတွေကို ပွတ်တိုက်ပေးနေမိသည်။
“ခု တရုပ်မလေး က ကိုယ့်မယားလေး ဖြစ်နေပြီ မဟုတ်ဘူးလားလို့”
ဦးခန့်ညားဟန်က သူ့ဖင်ကို အသာကြွရင်း လီးဒစ်ဖူးကို ဝါဝါစိုး စောက်ဖုတ်နူတ်ခမ်းလွှာ နှစ်ခုကြားထဲ အသာ ထိုးရင်း မွှေပေးလိုက်သည်။ဝါဝါစိုးက ပိုပြီးစချင်တာကြောင့်၊
“ဟုတ်ပါဘူး ခုန ကမှ သမီးသမီး နဲ့ခေါ်နေတာကို၊ ဖေဖေ က သူများကို ဆုဝေ အမှတ် နဲ့ လိုးနေတာ မဟုတ်လား”
ဟု ပြောလိုက်လေသည်။ ဦးခန့်ညားဟန် စိတ်ထဲတွင် ဆုဝေ၏ တောင့်တင်းတုတ်ခိုင်သော ပေါင်တန်လေးတွေ ကို ပြန်မြင်လာမိပြီး သူစိတ်က ပင် မသိလိုက်မိပဲ သူ့လီးကြီးကို ဝါဝါစိုး စောက်ဖုတ်ထဲ ဆောင့်ထိုး ထည့်လိုက်မိ သည်။
“အားးးးးး အီး ..”
ရုတ်တရက် ဆောင့်ချလိုက်တာမို့ လီးကြီးမှာ အဆုံးထိ ခပ်ကြမ်းကြမ်းဝင်သွားရာ ဝါဝါစိုး ပင် အသံထွက် ငြီးလိုက်မိသည်။ သို့သော်လည်း ဝါဝါစိုး မှာ ဦးခန့်ညားဟန် မသိစိတ်ကို နိူက်လိုက်မိသည်မို့ ထပ်ပြီး ဆွပေးချင်စိတ် ပေါ်လာသဖြင့်၊
“အာ့ ဖေဖေ ရက်စက်လိုက်တာ ဆု ပိပိလေး တော့ ကွဲပါပြီ အီးးးး”
ဟု ညုတုတု ပြောရင်းက သူမ ဒူးလေး နှစ်ဖက်ကို ထောက်အားယူကာ ဖင်လေးကို ကော့ပေးလိုက်သည်။ ဥိးခန့်ညားဟန် က လည်း အခု မှ ဆောင့်လို့ ကောင်းသည့် ပုံစံခွင်ကျလာသည်မို့ စကားပြန်မပြောတော့ပဲ ဝါဝါစိုး ခါးလေးကို သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ကိုင်ကာ တဖုံးဖုံး ဆောင့်လိုးတော့သည်။ ဝါဝါစိုး မှာလည်း ဖင်တယမ်းယမ်း ခေါင်းတခါခါ ဖြင့် အလွန် ပင် အရသာတွေ့ပြီး အကြောအခြင်များ ပင် တဖြန်းဖြန်း ဖြစ်လာရသည်မို့ ခေါင်းအုံးပါးစပ်လေးဖြင့်ကိုက်ခဲကာ လက်နှစ်ဖက်က အိပ်ယာခင်းကို ဆုပ်ဆွဲလျှက် ကုံးခံရှာလေသည်။
“ဖွတ်…ဗျိ…ဖလွှတ်…စွတ်..ဖတ်…ဖတ်..”
“ဖွတ်…ဗျိ…ဖလွှတ်…စွတ်..ဖတ်…ဖတ်..”
“အား…..ဆု..ပြီးတော့မယ် ဖေဖေ..အူးးးးးးးး”
“အား…..အ……အီးးးးးးးးး”
ဝါဝါစိုး ၏ နောက်ဆုံး ချွဲသံလေးက ဦးခန့်ညားဟန် လီးကြီးကို ပေါက်ကွဲလုမတတ် တင်းမာလာပြီး လရည်တွေ တဖြွတ်ဖြွတ် ဖြင့် ပန်းထွက်ကာ အရသာ အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်ရှိသွားတော့သည်။ ဝါဝါစိုး မှာလည်း စောက်စေ့လေးပင် ကျင်တက်သွားကာ ကိုယ်လေး သိမ့်သိမ့်တုံပြီး ပြီးသွားတော့သည်။
ဖင်လေးထောင်ကာ အလိုးခံနေသော ဝါဝါစိုး မှာ ဘေးသို့ တုံးလုံးလေး လှဲကျသွားတော့ ဦးခန့်ညားဟန် က အနောက်မှ ဖက်ရက်သားလေး အလိုက်သင့် လှဲချလိုက်သဖြင့် သူတို့ နှစ်ယောက်မှာ ဇွန်းနှစ်ချောင်းထပ်ထားသလို ကပ်လျှက်ထပ်လျှက်ကလေး အိပ်ယာပေါ်မှာ ဖြစ်နေလေသည်။ ဦးခန့်ညားဟန် လီးကြီးက ဝါဝါစိုး စောက်ဖုတ်လေးထဲ အဆုံးထိ ဝင်ကာ စိမ်ထားတုန်းဖြစ်သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး အသက်ကို မှန်မှန်ဖြစ်အောင် ပြန်ကာ ကြိုးစား ရှုနေကြရင်းက အမောဖြေနေကြလေသည်။
ဦးခန့်ညားဟန် က ဝါဝါစိုး အား အနောက်ဖက်မှ ဖက်ထားရသည်ကို ကံကောင်းသည်ဟု တွေးနေမိသည်။ ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ ဝါဝါစိုး အား မျက်နှာပူနေ၍ ဖြစ်လေသည်။ ယခုတော့ သူ့ အတွင်းက အမှောင်စိတ်ကို ဝါဝါစိုး က ပညာသားပါပါ ဖြင့် ဖေါ်ထုတ်လိုက်သလို သူ့ ကိုယ်သူ လည်း မလုံမလဲ ဖြစ်သွားရသဖြင့် ဖြစ်လေသည်။
ဆုဝေ ငယ်ငယ် ဆယ်တန်းဖြေပြီး နွေရာသီ တွင် တင်းနစ် ကစားချင်သည်ဆိုသဖြင့် ဦးခန့်ညားဟန်က သူ့အသိ ပရော်ဖက်ရှင်နယ် ပလေရာ တယောက်ဆီတွင် အပ်ထားလိုက်သည်။ အသွားကို အလွမ်းချို က ပို့ပေးပြီး အပြန်ကို ဦးခန့်ညားဟန်က အလုပ်မှ အပြန် ဝင် ကြိုလေသည်။ ဆုဝေကို လေ့ကျင့်ပေးသော ကလပ်တွင် တင်းနစ်ကွင်း များက လေးငါးခြောက်ကွင်း ရှိသဖြင့် ဦးခန့်ညားဟန်က ဆုဝေကို သွားကြိုသည့်အချိန် စောနေသေးလျှင် အရိပ်ရှိသည့် ခုံတန်းလျှားတခု တွင် ထိုင်ပြီး တခြားသူများ ကစားနေသည်ကို ထိုင်ကြည့်ရင်း စောင့်လေ့ရှိသည်။ တကယ်တော့ ဦးခန့်ညားဟန်က တင်းနစ်ကို စိ်တ်ဝင်စား သလို ဖြင့် တင်းနစ်ရိုက်နေသော ကောင်မလေး များကို ဂလု နေခြင်း ဖြစ်သည်။ ထိုကောင်မလေး များမှာ စကဒ်တိုတို လေးတွေဖြင့် ခုန်ပေါက် ရိုက်နေလေရာ ပေါင်တန်ချောချောမွေ့မွေ့လေးတွေကို မသိမသာ ခိုးကြည့်ရင်းက လီးတောင် နေလေ့ရှိသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ဝါဝါစိုး ကို လေ့ကျင့်ပေးနေသော သူ့သူငယ်ချင်း မမြင်အောင် သူတို့ လေ့ကျင့်လေ့ ရှိသည့် ကွင်းနား မရောက်ခင် တခြားကွင်းတွေမှာ ထိုင် ကြည့်လေ့ရှိသည်။ အချိန် ကပ်မှသာ ထပြီး ဆုဝေ တို့ လေ့ကျင့်သည့်ကွင်းကို သွားကြိုတတ်သည်။
တနေ့ တွင် သူ့ထုံးစံအတိုင်း ဝင်ဝင်ခြင်း တင်းနစ်ကုတ် တွင် ကစားနေကြသော ကောင်မလေး နှစ်ယောက်ကို တွေ့သဖြင့် တင်းနစ်ကုတ်ဘေး သံဇကာကွက် အနောက်က ခုံတန်းလျှားမှာ ထိုင်ရင်း ဂျာနယ်တခု ဖွင့်ကာ ဖတ်သလို ဖြင့် ပေါင်လုံးလေး တွေကို ခိုးကြည့်နေလိုက်သည်။ ကောင်မလေး နှစ်ယောက်စလုံးမှာ တုတ်တုတ်ကစ်ကစ်ကလေး များ ဖြစ်ပြီး ပေါင်လုံးလေးတွေက လုံးလုံးတုတ်တုတ်လေး နှင့် ချောမွေ့ကာ ကြည့်၍ ကောင်းလှလေသည်။ သူ နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် နေသော ကောင်မလေး မှာ မျက်မှန်ကလေး နှင့် ဖြစ်ပြီး အသားအရည် လည်း ဖြူဖွေးနေရာ တရုပ်မလေး ဖြစ်မည်ဟု ထင်ရသည်။ သူ့ကို ကျောပေးရိုက်နေသူ လေးမှာ တော့ အသား လတ်လတ် ဖြစ်သော်လည်း တရုပ်မလေး နှင့် ယှဉ်လိုက်တော့ ညိုသလို ဖြစ်နေသည်။ သို့သော်လည်း ပေါင်လုံးလေးတွေက ချောမွတ်ကာ ဝင်းနေသည်။ ဖင်လုံးလေး တွေက လည်း လူ နှင့် အတူ ခုန်လှုပ်နေလေသည်။ ထို့ကြောင့် သူ့ကို ကျောပေးထားသော ကောင်မလေး ၏ နောက်ပိုင်းအလှကို ကြည့်ရင်းက လီးက တောင်လာသည်။ အဲဒီကောင်မလေးကို ဖင်ဘူးတောင်းထောင် ပြီး အနောက်ကနေ လိုးလိုက်ရရင် အီစိမ့်နေမှာပဲ ဟု တွေးရင်း လီးက အရမ်းမာလာရာ အတွင်းခံဘောင်းဘီအောက်မှာ ပင် တင်းကျပ်လာရသည်။
ထိုသို့ ဦးခန့်ညားဟန် တယောက် ဖင်လုံးလေးကို ခိုးကြည့်ရင်း စိတ်ထဲက မှန်းပြီး လိုးကောင်းနေတုန်း သူတို့ ကစားပွဲ ပြီးသွားသည်။ ထိုမိန်းခလေး နှစ်ယောက် သံဇာကာထဲ မှ ထွက်လာကြပြီး သူ့အနားရောက်လာတော့ မှ ထို ညိုဝင်းသော ကောင်မလေး မျက်နှာကို တွေ့လိုက်ရသည်။
“ဟင် ဆုဝေ.. သမီး”
“ဟင် ဖေဖေ ပါလား၊ ဒီမှာ ဘာထိုင်လုပ်နေတာလဲ”
“သမီးကို လာကြိုတာလေ စောသေးလို့ ဒီအရိပ်ရှိတဲ့ ဘန့်ချ် မှာ ထိုင်နေတာ”
“အော်.. သမီးကို ဆရာမ က ဖရီး ဆော့ခိုင်းလိုက်လို့ သမီးသူငယ်ချင်း နဲ့ ဒီမှာ လာကစားနေတာ ဟိုဘက်က ကွင်းတွေ က အော်ကီပိုင်း ဖြစ်နေလို့”
“အော်..အော်”
“ဒါ သမီးသူငယ်ချင်းလေ သမီးတို့က ဆရာမ ဆီ မှာ အတူလေ့ကျင့်ဘက်၊ ဝင်းဝင်းမာ တဲ့၊ သူတို့ အိမ်က သမီးတို့ နဲ့ သိပ်မဝေးဘူး၊ အဝင်း ဒါ တို့ ဖေဖေလေ”
“အော် ဟုတ်လား ကောင်းတာပေါ့ သမီးအဖေါ်ရတာပေါ့၊ တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်ကွာ”
“တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်ဦး၊ အဝင်း က ဦးကို ဆုဝေ အကိုကြီးမှတ်နေတာ ခစ်ခစ်”
“ဟားဟား အဝင်းက မြှောက်တတ်တယ်၊ ဘာစားမလဲ ဟဲဟဲ”
ထိုနေ့က စပြီး ဦးခန့်ညားဟန်တယောက် ဆုဝေ ဘော်ဒီ ကို သတိပြုမိလာသည်။ ကိုယ့်သမီးအရင်းမို့ မကြည့်ကောင်းပါဘူးလေ ဟု စိတ်ကို ဖြောင်းဖြ ပြီး အဝင်းလေးကို အာရုံစိုက်ပေးလိုက်မိသည်။ အဝင်းလေးက လည်း ရိုးရိုး သားသား တရုပ်မလေး မို့ သူ့အတွင်းစိတ်ကို ဘယ်လို မှ မသိနိုင်ဟု ဦးခန့်ညားဟန် က တွေးလိုက်မိသည်။ နောက်တော့မှ မိန်းမတွေ သဘောကို သူမသိသေးပါလားဆိုတာကို သဘောပေါက် လာရသည်။
နောက်ပိုင်း လမ်းကြုံ နေသဖြင့် အဝင်းလေးက ဆုဝေ နှင့် အတူတူ လိုက်ပြန်လေ့ရှိလာသည်။ ဦးခန့်ညားဟန် နှင့်လည်း တဖြည်းဖြည်းချင်း ရင်းနှီးလာခဲ့သည်။ နောက်တော့ မထင်မှတ်ပဲ နှင့် အဝင်းလေးက ဆုဝေ မရှိသည့် အချိန်မျိုး သူ နှင့် နှစ်ယောက်ထဲ ဆို အရမ်း ရင်းရင်းနှီးနှီး နေလာသည်။ ဦးခန့်ညားဟန်ကို လည်း ပွတ်သီးပွတ်သတ်လုပ်လာသည်။ နှစ်ယောက်ထဲ ဆုံရမည့် အခွင့်အရေးမျိုးကိုလည်း ဖန်တီးပေးလာသည်။ ထိုနောက်တော့ ဦးခန့်ညားဟန် ကလည်း မအပါ။ မသိမသာလေး ပြန်ကြူမိရင်း နှင့် တယောက် နှင့် တယောက် ဆုဝေ ကွယ်ရာမှာ လျိုဝှက်တာလေးတွေ ဖြစ်လာသည်။
နောက်တော့ ဦးခန့်ညားဟန် အဝင်းလေးကို လိုးဖို့ အခွင့်အရေးရသွားခဲ့သည်။ ကံကောင်းလွန်းသော ဦးခန့်ညားဟန် တယောက် အဝင်းလေးကို ပါကင်ဖွင့်ခွင့်ရခဲ့လိုက်သည်။ တရုပ်မ ဝဝကစ်ကစ် အပျိုစစ်စစ်လေးမို့ အရသာ လည်း ရှိလှသည်။ အဝင်းလေး ကို သူ့အိမ်က အိမ်ထောင်ချမပေးခင် အချိန်ထိ ကောင်းကောင်း စားခဲ့ရသည်။ အဝင်းလေးက လည်း သူ့ကို စွဲသွားပါသည်။ သို့သော်လည်း လူ့စိတ်ဆိုတာ ရတာ မလို လိုတာမရ ဆိုသည်မဟုတ်လား၊ အဝင်းလေးကို လုပ်ရင်း လုပ်ရင်း နောက်ပိုင်းကျတော့ သူ့စိတ်ထဲ ဆုဝေ ပေါင်လုံးလေးတွေ ဖင်လေးတွေကို မြင်မြင်ယောင်လာမိပြီး မှန်းလုပ်မိသည်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို လည်း မကောင်းမှန်းသိ လို့ စိတ်ကို ထိန်းခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း နောက်ပိုင်း စိတ်ထဲမှာ ဘယ်သူမှ ကိုယ်တွေးနေတာကို သိတာမှ မဟုတ်တာဟု အတွေးဝင်လာခဲ့သည်။ တကယ်မလုပ်နဲ့ စိတ်ထဲက ပဲမှန်းဟု တွေးကာ စိတ်လည်း ရဲလာခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် နောက်ပိုင်း အဝင်းလေးကို လိုးလျှင် ဆုဝေကို လိုးနေသည်ဟု တခါတရံ မျက်စေ့မှိတ်ပြီး မှန်း လိုးလာမိသည်။ အဝင်းလေး အိမ်ထောင်ကျသွားပြီး နောက်ပိုင်းတော့ သူ့မမှန်းမိတော့၊ ဆုဝေလည်း အိမ်ထောင်ကျသွားပြီး ဆိုတော့ သူလည်း တဖြည်းဖြည်း မေ့သွားခဲ့လေပြီ။
သို့သော်လည်း ခုနက ဝါဝါစိုး တယောက် သူ့ကို ဆွပေးပြီး သူမကိုယ်သူမ ဆုဆိုပြီ သုံးနှုံးကာ သူ့ကို လည်း ဖေဖေ ဟု ခေါ်လာခဲ့တော့ အရင်တုန်းက စိတ်တွေ ပြန်ထလာခဲ့ရသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ဝါဝါစိုး ကို အနောက်က ဖင်ဘူးတောင်းထောင် လိုးနေရင်း ဆုဝေ ကို လိုးနေသည်ဟု စိတ်ထဲ မှန်းလိုက်မိသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း သူ့စိတ်ဆင်ရိုင်းက ချွန်းအုပ်မရအောင် ဝုန်းဒိုင်း ကြဲသွားရခြင်း ဖြစ်လေသည်။ သူ့မျက်စေ့ထဲမှာ ဆုဝေ ငယ်စဉ်က တင်းနစ် စကဒ် အောက်က ပေါင်လုံး ကစ်ကစ်လေး ချောချောမွတ်မွတ်လေး တွေကို ပြန်မြင်ယောက်လာမိသည်။ အဝင်း ကိုလည်း တဆက်တည်း သတိရမိလိုက်သည်။ ယခုတော့ အဝင်းလည်း ခလေး နှစ်ယောက်အမေ ဖြစ်ပြီး သူမ ယောက်ျား နှင့် တိုင်ဝမ်ထွက်သွားကာ ဟို မှာ အခြေကျနေလေပြီ။ သူ့စိတ်က ဆုဝေ ကို မှန်းပြီး သူမ ကို လိုးနေမှန်းကို ဝါဝါစိုး တယောက် သေခြာပေါက် သိမည်ဆိုတာကိုလည်း ဦးခန့်ညားဟန် သိသည်။
ထို့ကြောင့်လည်း မျက်နှာချင်းဆိုင်ရမှာ မျက်နှာပူသဖြင့် ဝါဝါစိုး ကျောပြင်ကို မျက်နှာကပ်ကာ သူ့လက်တွေက ဝါဝါစိုး နို့အုံတွေပေါ် အုပ်ကိုင်ရင်း နားနေလိုက်သည်။ ဝါဝါစိုးလည်း ပြင်းပြင်းထန်ထန်ပြီးသွားသဖြင့် အမောဖြေကာ အနားယူနေလေသည်။ ဦးခန့်ညားဟန် ဆီမှ အသက်ရှုသံ ပုံမှန် ထွက်လာတော့မှ ဝါဝါစိုး တယောက်လေသံလေးဖြင့်၊
“ဖေဖေ တော်တော်မောသွားလား”
ဟု မေးလိုက်သည်။
အခန်း ၃၀။
“အင်း ဆုရော ဟာ ယောင်သွားလို့ ဆောရီး ဆောရီး သမီးရော ”
“ခစ်ခစ်.. ခေါ်ပါဖေဖေ ရာ ဆုလို့ ခေါ်ချင်ရင်လည်း ခစ်ခစ်”
“အိုခေါ်ပါဘူးကွာ ခုနက သမီးက ကိုယ့်ကိုယ့်ကို ဆု လို့ ပြောနေလို့ ယောင်သွားတာပါ”
“အင်းပါ ရပါတယ်၊ ဖေဖေ ကလည်း ခုထိ ရှက်နေသေးတယ်၊ သမီးနဲ့ က ဘာရှက်စာလိုလဲ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပေါ့၊ ဖေဖေ ပွင့်လင်းရင် သမီးလည်း အကုန်ပြောပြမယ် ဘယ်လိုလဲ”
ဦးခန့်ညားဟန် မှာ ဆက်ပြောနေလည်း မထူးတော့ပြီ ကတကြောင်း၊ ဝါဝါစိုး က ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း အကုန်ပြောမည် ဆိုတော့ ဘာတွေလဲ ဆိုတာလည်း သိချင်သေးသည် ၊ အသာငြိမ်နေလိုက်သည်။ ဝါဝါစိုး ကသူမ ကိုယ်လုံးလေးကို တပတ်လှည့်ပြီး ဦးခန့်ညားဟန် နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် လိုက်သည်။ ဦးခန့်ညားဟန် နူတ်ခမ်း တွေကို သူမ ကပင် အရင် စနမ်းလိုက်တော့ ဦးခန့်ညားဟန်က လည်း ပြန်နမ်းစုပ်လိုက်သည်။
“ပြွတ်စ်”
နူတ်ခမ်းချင်း ပလွတ်ကနဲ မြည်အောင် ခွာလိုက်ပြီးမှ ဝါဝါစိုး က ဦးခန့်ညားဟန် မျက်နှာကို စေ့စေ့ စိုက်ကြည့်လေသည်။
“သမီး တော့ အရမ်းအိပ်ချင်နေပြီ မနက်ဖြန်ကျမှ ဆက်ပြောတော့မယ်နော်၊ ဆရာဝန်ကြီးကလည်း ညနေက မနားမနေ လိုးထားတယ်၊ အခု ညဘက်လည်း ဖေဖေ က နင်းကန် ကြုံးလိုးတယ်၊ လူက စက်ရုပ်မှ မဟုတ်တာ ပင်ပန်းပြီ”
“အင်း လေ၊ အိပ်ကြစို့”
……………….
မနက်ပိုင်း သူတို့ နှစ်ယောက်နိုးတော့ ဝါဝါစိုး အလုပ်သွားချိန် ကျော်နေပြီ။ မထူးတော့ပြီမို့ ဝါဝါစိုး ဖုံးကောက်ကိုင်ပြီး ဆေးရုံကို ဆက်လိုက်သည်။ ဆရာဝန်ကြီး ဦးအောင်မြင့်ကို သူဒီနေ့ အလုပ်မလာနိုင်တော့ကြောင်း ခွင့်တိုင်လိုက်သည်။
” ဒေါက်တာ ဘာဖြစ်လို့လဲ၊ မနေ့ညနေကအထိတော့ အကောင်းကြီးဟာကို”
“ဆရာ့ ဒဏ်လေ၊ ဆရာ မနေ့က လိုးလိုက်တာ ဖွတ်ဖွတ်ညှက်ညှက်ကြေရောဟာကို၊ စိုး က ကိုယ့်ယောက်ျား တယောက်က လွဲပြီး ဘယ်သူ့ အလိုးမှ လဲ မခံဖူးဘူး၊ ဒီလောက်လဲ ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင် လိုးတာလည်း မခံဘူးဘူးလေ၊ အခု တကိုယ်လုံးလည်း ကိုင်ရိုက်ထားသလို နာနေ၊ ဟိုဟာလေးထဲက လည်း စပ်ဖျဉ်းဖျဉ်း နဲ့ ၊ ဆရာ့ဟာကြီးကလည်း ထွားလိုက်တာကြီးကို ဟွန့်”
ဆရာဝန်ကြီး ဦးအောင်မြင့် ပီတိတို့ ဖြင့် ရွမ်းဝေ သွားသည်။ အကယ်၍ သာ ဝါဝါစိုး တယောက် ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် အိပ်ယာထဲ၊ သူမ ယောက်ခထီးကြီး ရင်ခွင်ထဲ မှ နေ ဖုံးဆက်နေသည်ကိုသာ သိလိုက်ရ ရင်တော့ တမျိုးဖြစ်ပေမည်၊ ယခုတော့၊
“အေးအေး ရတယ် အေးဆေး နားလိုက်အုံး၊ ဆရာ ကြည့်လုပ်ထားလိုက်မယ်၊ ဒေါက်တာက အလေ့ အကျင့် မရှိသေးလို့ပါ၊ ဆရာ နဲ့ တပတ်တခါလောက် ကုလိုက် လိုက်ရင် အဆင်ပြေသွားမှာ ပါ ဟဲဟဲ”
“ခစ်ခစ် ..အင်း ဆရာ ကျေးဇူးပဲနော်၊ ဘိုင်ဘိုင်”
သူမ ကို ဖက်ထားရင်းက သူမ နို့တွေကို ဖွဖွလေး နှယ်ကစားနေသော ဦးခန့်ညားဟန် က ပြုံးလိုက်ရင်း၊
“အဲဒီ အပြောလေး တွေကို ယောက်ျား တွေ ဘယ်နှစ်ယောက်လောက် ခံခဲ့ကြရပြီလဲဟင်”
ဟု မေးလိုက်လေသည်။ ဝါဝါစိုး က ခစ်ခစ် ရီမောလိုက်ရင်း၊
“ဒီတခါထဲ ရှိပါသေးတယ် ဖေဖေရဲ့ ကဲ ခနထပြီး ရေမိုးချိုး မနက်စာ စားလိုက်ရအောင်၊ ဖေဖေ ဒီနေ့ သွားစရာ ရှိသေးလား”
“ဟင့်အင်း မရှိဘူး၊ သမီးနဲ့ တနေ့လုံးနေမယ်၊ ”
…………………
ဦးခန့်ညားဟန် နှင့် ဝါဝါစိုး တို့ ရေမိုးချိုး ပြီး လမ်းထိပ်နား လဘက်ရည်ဆိုင်ထွက်ကာ မနက်စာ စား လဘက်ရည် သောက်ကာ စကား စမြီ ပြောကြလေသည်။ ဦးခန့်ညားဟန်က ဝါဝါစိုး ကို ကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်းက စိတ်ပြန်ထလာသဖြင့် အမြန်စား ပိုက်ဆံရှင်းပြီး အခန်းသို့ ပြန်လာကြလေသည်။
“ဖေဖေ ကလည်း လောလိုက်တာ ဒီနေ့ သွားစရာရှိလို့လား”
“မရှိဘူးလေ ဒီနေ့ တနေ့လုံးအားတယ်”
“အင် အာ့ဆို ဘာလို့ လောနေရတာလဲ”
ဝါဝါစိုး က သိရဲ့သား နှင့် စလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဦးခန့်ညားဟန်က
“သမီးကို လိုးချင်နေလို့ပေါ့၊ အခု လီးက တအားတောင်နေပြီ ”
“ဟာ ဖေဖေ ကလည်း လွန်တယ်ကွာ၊ ”
အခန်းထဲ ပြန်ရောက် တံခါးပိတ်ပြီးတာနှင့် ဦးခန့်ညားဟန် က ဝါဝါစိုး လက်ကို ဆွဲခေါ်သွားကာ အိပ်ခန်းထဲ တွင် နူတ်ခမ်းခြင်းစုပ် အဝတ်အစား တွေ အမြန်ချွတ်လျွှက် ကုတင်စောင်းမှောက်ခိုင်းလိုက်သည်။ အနောက်မှ မတ်တတ်လိုးလေသည်။ တချီပြီးသွားမှ စိတ်နည်းနည်း ပြေသွားကာ လီး နှင့် စောက်ဖုတ်ကို ရေဆေး ပြီး နှစ်ယောက်သား ကုတင်ပေါ်တွင် လှဲရင်း ဖက်ထားကာ အနားယူနေကြလေသည်။ ဝါဝါစိုးက
“ဖေဖေ ကတော့ စားပြီး တစ် ဆိုတာမျိုးပဲ ထင်တယ်နော် ခစ်ခစ်”
“တစ်မက ဘူး လာအုံးမှာ ဟင်း၊ အခု အသက်လေး ထောက်လာလို့ မနားလို့ မဖြစ်လို့ နားနေရတာ”
“အမလေး ကြောက်ပါပြီ ရှင် ခစ်ခစ်”
ဝါဝါစိုး မှာ ဦးခန့်ညားဟန်ကို သူမ အပျို ပေါက်ဘဝ ကတည်းက ကြိတ်ခိုက်ခဲ့သူလည်း ဖြစ်၊ အခု အလိုး ရော အပြုစု ရောမှာလည်း ကောင်းနေသဖြင့် ပိုပြီးတော့ စွဲမက်သွားရသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ဦးခန့်ညားဟန်ကို သူမ နှင့် ကျော်ကြီး တို့ အခြေအနေ နှင့် အဖြစ်အပျက်တို့ကို ပြောပြလိုက်လေသည်။ ဦးခန့်ညားဟန် မှာ အတော် အံ့အားသင့်သွားရသည်။ ထို့အပြင် ဟိုတနေ့က မှ ဝါဝါစိုး နှင့် ကျော်ကြီး တို့ ဖုံးဆက်ရင်းက ကျော်ကြီး ပြောပြလာသည့်ကျော်ကြီး နှင့် ဆုဝေ တို့ အကြောင်း ၊ ဝါဝါစိုး နှင့် တခြား ယောက်ျား တယောက် လိုးနေသည်ကို ကျော်ကြီး ကြည့်နေစဉ် ဆုဝေ က အခန်းထဲ ဝင်လာပြီး သူမ ပါ အတူကြည့်ရင်း သူတို့ မောင်နှမ နှစ်ယောက် ဖြစ်သွားကြသည့်အကြောင်း ( အခန်း ၁၁ -အခန်း ၁၂ ပြန်ဖတ်ပါ။)၊ ဆုဝေ အမျိုးသား လင်းခန့် ကလည်း ကပ်ကိုး သမားမို့ ကျော်ကြီး နှင့် ဆုဝေ လိုးနေကြသည်ကို ချောင်းကြည့်ကြောင်း၊ နောက်တော့ ဝါဝါစိုး နှင့် ယောက်ျား နှစ်ယောက် လိုးနေကြသည်ကို ကျော်ကြီး နှင့် ဆုဝေ တို့က ကြည့်ရင်း ဆုဝေက သူမ ယောက်ျားကို ခေါ်သွင်းကာ တူးအင်ဝမ်း လိုးဖြစ်သွားကြသည့်အကြောင်း၊ ( အခန်း ၁၉၊ ပြန်ဖတ် ) စသည်တို့ကို ပြောပြလိုက်တော့ ဦးခန့်ညားဟန် ပါးစပ်အဟောင်းသား လီး အတောင်သား ဖြစ်သွားရသည်။ သူက သူ့ချွေးမ လေးကို လိုးနေရပြီး ၊ သူ့ချွေးမကလေးက သူမ ကိုယ်သူမ သူ့သမီး ဆုဝေ ဟန်ဆောင် ရိုးပလေး နေသည်ကို ပင် သူ့အတွက်က အတော် စိတ်လှုပ်ရှားပြီး တဏှာစိတ်တွေ တအားထနေရသည်။ အခုတော့ သူ့သား နှင့် သမီး တို့ က လိုးနေကြရုံ မက သားမက်ပါ အပါအဝင် တူးအင်ဝမ်း တောင် ဆွဲနေကြ ပြီး ဆိုပါလား။ သူ့ကိုယ်သူ ခေတ်မှီလှ ပြီဟုထင်နေတာ၊ အခုတော့ လူငယ်တွေကို တကယ်မမှီပါလား ဆိုတာ သိလာရသည်။ သူ့လီးကြီး မှာ မခံမရပ်နိုင်အောင်ပင် မာတောင်ပြီး ယားယံလာသဖြင့် ဝါဝါစိုး ကို နောက်တချီ လှေကြီး ထိုး ပင် တချီ ထလိုး ပြစ်လိုက်ရသည်။ ဒီတခါ နားတော့ ဝါဝါစိုး က ဦးခန့်ညားဟန်ကို မေးသည်။
“ကဲ ဖေဖေ့ အလှည့် ပြောတော့လေ”
“ဟင် ဘာပြောရမှာလည်း”
“အမယ် ဖေဖေနော် လူလည်မကျနဲ့ ခုန ကပဲ ဖေဖေပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောမယ်ဆိုလို့ သမီး က ဘာမှ လျို့ဝှက်ချက်မထားပဲ အကုန်ပြောပြထားတာ ခု ဖေဖေ ပြောဖို့ အလှည့်လေ ”
“ဟုတ်ပါပြီ သမီးရယ်၊ ဖေဖေ က ဘာကို ပြောပြရမလဲ မေးတာပါ အဟီး”
“ဖေဖေ သူများတွေကို လျို့ဝှက်ထားတာတွေ ပြောပြပေါ့၊ ဥပမာ ဖေဖေ ဆုဝေကို ဘယ်အချိန်ကတည်းက လိုးချင်နေတာလဲ၊ တကယ်ရော လိုးပြီးပလား အာ့မျိုးတွေပေါ့၊ နောက် ပြီးတော့ ဖေဖေ ဘယ်စော်တွေနဲ့ ရှုတ်သေးလည်း အာ့တွေပါပြောပြ ”
“အင်း ဆုဝေ ကို တကယ်မလိုးရသေးပါဘူးကွာ၊ တကယ်လည်း လိုးဖြစ်မယ်မထင်ပါဘူး၊ လိုးချင်နေတာကတော့ ဆယ်တန်းလောက်ကတည်းက”
ဦးခန့်ညားဟန်က ဆုဝေကို တင်းနစ် ကုတ် မှာ စသတိထားမိတာကနေ မှန်းမိတာ၊ နောက်ဆုဝေ သူငယ်ချင်း အဝင်း နှင့် ဖြစ်တာတွေကို ပြောပြလိုက်သည်။ ဝါဝါစိုး က၊
“အော် ဖေဖေ ကလည်း တော်တော်စွံတာပဲကိုး ခစ်ခစ်။ သမီးသူငယ်ချင်းကို တောင် ပါကင်ဖွင့်ပေးခဲ့တယ် ဆိုတော့ နည်းနည်းနှောနှော တော့ မဟုတ်ဘူးနော်၊ ဒီထက်မကတဲ့ အတွေ့အကြုံတွေတော့ ရှိအုံးမှာပါ”
” ဒီလောက်လည်း မဟုတ်ပါဘူးကွာ ဟားဟား.. အင်း တခြား အတွေ့အကြုံ တွေတော့ ရှိပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ထူးထူးခြားခြား လို့ ပြောရမလား ဖေဖေ တို့ ရဲ့ အိမ်ထောင်ရေးမှာ အပြောင်းအလဲ ဖြစ်သွားရ တဲ့ အတွေ့အကြုံ ကနေပြောရမယ်ထင်တယ်။ ဖေဖေ့ ရုံး ကကောင်မလေး တယောက် နဲ့ အိစိကလီ ဖြစ်တဲ့ အချိန်ပေါ့၊ သူကလေး က ဖြူနှင်းလွင် တဲ့…………
ဖြူနှင်းလွင် ဆိုသော ကောင်မလေး ရုံးမှာ စဝင်လာတော့ ဦးခန့်ညားဟန် တယောက် သတိထားမိ နေသည်။ လူကလေး က သွယ်သွယ် ပေမဲ့ အောက်ပိုင်းက ဆုံတောင့်သည်။ ပေါင်လည်လောက်ရောက်သည့် ဂါဝန် အနက်ရောင် ကားကား ကို အမြဲဝတ်လေ့ရှိတော့ သူမ ၏ တုတ်ခိုင်သော်လည်း ချောမွတ် သော ပေါင်လုံးတို့ကို သတိမပြုမိ၊ မျက်လုံး မကစားမိသည့် ယောက်ျား သား မရှိ။ အသားက လည်းဝင်းတော့ ပေါင်လုံးတွေက ထင်းနေသည်။ သူမ ပေါင်နှစ်လုံး ကို ထပ်လျှက် ထိုင်နေလျှင် ရှေ့မှာ မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်လိုက်ရလျှင် ဘယ်လောက်ကောင်းမလဲ ဟု ဦးခန့်ညားဟန် အမြဲတမ်းတွေးနေမိသည်။ အပေါ်ပိုင်းကတော့ ကုတ်အကျႌ အမြဲထပ်ဝတ်ထားတော့ ရင်သား ဆိုဒ်ကို မှန်းမရ၊ မျက်မှန်အထူပုလင်းဖင် တပ်ထားတော့ ခပ်ရိုးရိုးသားသား ပုံလိုလို၊ သို့သော်လည်း နူတ်ခမ်းထူထူ ကြီးတွေက အင်ဂျလီနာ ဂျိုလီး လားအောင်းမေ့ရသည်။အပြောအဆိုက လည်း ရည်မွန်ပြီး လူတိုင်းကို ဖော်ဖော်ရွှေရွှေ နှင့် စကားပြောတတ်လို့ ရုံးတွင်းတွင် လူသစ် ပေမဲ့ ခနလေး နှင့် ခင်မင်သူ ပေါများလှသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း အပေါ်ပိုင်းက ရိုးရိုး အောက်ပိုင်းက ဆက်ဆီ ဆန့်ကျင်ဘက်တို့ နှစ်ခုတို့ တွဲနေလို့လားမသိ။ ဦးခန့်ညားဟန်အတွက် က ဆက်ဆီ အရမ်းဖြစ်နေသည်။ အဲဒီ ပေါင်လုံးတွေကို လျှာကြီး နှင့် အပြားလိုက် ရက်ပြစ်လိုက်ချင်စိတ်တွေက တဖွားဖွားပေါ်နေရသည်။
ဦးခန့်ညားဟန် နှင့် အလုပ်ချင်းလည်း ဆက်စပ်သူက လည်း သင်ပြပေးနေရတာမို့ နေ့တိုင်းလိုလို ပင် နီးနီးကပ်ကပ် ရှိနေရသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ဦးခန့်ညားဟန်တယောက် အိမ်ပြန်ရောက်လျှင် အလွမ်းချို ပေါ်မှာ သူမုံယိုနေတာတွေကို ဖြေဖျောက်ပြစ်ရသည်။ အလွမ်းချို ကလည်း ခုတလော သူမုံထ နေသလို သူမလည်း မုံထ နေသလားမသိ မငြင်းတမ်းကို လုပ်လို့ ရနေသည်။ ခါတိုင်း ဆိုရင် တခါတရံ သူမ က ပင်ပန်းသည်။ ဘိုက်နာသည်၊ ခါးနာသည်၊ ချောင်းဆိုးသည် အကြောင်းပြပြီး ငြင်းသေးသည်။ အဲဒီတလောက တော့ အဆင်ပြေနေသည်။
ဖြူနှင်းလွင် ကလေး ကလည်း သူမထင်ထားပဲ နှင့် သူနှင့် တော်တော် အဆင်ပြေလာသည်။ နေ့လည်စာတွေ ဘာတွေ သူနှင့် ထွက်စားရင်း အပြောအဆို တွေ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ဖြစ်လာသည်။ သူ့စိတ်ထဲက လည်း အဲဒီကောင်မလေးကို လိုးချင်စိတ် တနေ့တခြား တိုးပွားလာခဲ့ရသည်။ ထိုသို့ ဖြင့် တနေ့ သူ့မုံရည်တွေကို အလွမ်းချို ထဲ ပန်းထည့်လိုက်ပြီးမောမောဖြင့် မျက်လုံးလေးမှေးကာ နှပ်နေခိုက်၊ အလွမ်းချို ကထပြီး နောက်ဖေးဘက်ထွက်သွားသည်။ မသွားခင်က သူမ ဖုံးကို တချက်ပွတ်ကြည့်သွားလို့ထင်သည်။ သူမဖုံးက ဒီးကနဲ ဘိုင်ဘရေးရှင်းလှုပ်လာလို့ သူကောက်ကြည့်လိုက်တော့ ပွင့်သွားသည်၊ ညာဘက်အပေါ်ဒေါင့်က အဝိုင်းလေး တွေ့လိုက်ရသည်။ မက်ဆေ့ဂျာပါလား ၊ ဒီအချိန်ကြီး ဘယ်သူက များ မက်ဆေ့ပို့ပါလိမ့် ဆိုပြီး ထိကြည့်လိုက်တော့ ချပ်လော့က ပွင့်လာသည်။ အဒမ် ဆိုပါလား၊ ဖေ့ဘုပ်ကလည်း သူသိထားသည့် အကောင့်မဟုတ်၊ သူ တချက်စပ်စု လိုက်တော့ အိဗ် ဆိုပါလား၊ အောင်မယ်၊ အဒမ်နဲ့ အိဗ် ပေါ့။ ဘာတွေ ချပ်ထားသလဲ မက်ဆေ့တွေကို စခရိုးလုပ်ကြည့်လိုက်တော့ ဟိုက်ရှလဘား၊ ဆက်ခ်ချပ်ထားပါလား၊ အောက်မယ် ဟိုငတ က သူဘယ်လို ဖီးတက်နေတာ အိဗ် ( အလွမ်းချို ) ကို ဘယ်လို လုပ်ချင်တာ၊ ပြစ်ပြစ်နှစ်နှစ် ကို ရေးပြထားတာတွေ့ရသည်။ အလွမ်းချို ကလည်း ဘယ်လို လုပ်ပေးမှာ ဘာညာတွေနဲ့ ချပ်ထားကြတာ နည်းတာမဟုတ်။ ခု နောက်ဆုံးပို့လိုက်သည့် မက်ဆေ့က၊ အိဗ် အိပ်ပြီလား၊ အိဗ်ဘဲဘဲ နဲ့ ကိစ္စ ပြီးသွားပလား၊ ဘဲဘဲ အစား ကိုယ့်ကို စိတ်ကူး နေမယ် ဆိုတာ တကယ်လား တဲ့ အောင်မာ၊ ငတ က၊ ရာရာစစ၊ ဦးခန့်ညားဟန် ဒေါသလည်းထွက် ဖီးလည်းတက်လာသည်။ တကယ်ဆို ကိုယ်ကလည်း ဖြူလေးကို မှန်းပြီး အလွမ်းကို ထောင်းနေသလို အလွမ်းကလည်း ဟို အဒမ် ဆိုသည့်ကောင်၊ နာမည်ရင်းက ဘာမှန်းမသိသည့် ကောင်ကို မှန်းပြီး ကိုယ့်ကို ကုံးနေတာပါလား။
………………..
