အခန်း ၁၁။
ဒေါ်ဝင်းပပအောင် တစ်ယောက် သူမ သား ကို ဒေါ်သုန္ဒာအောင် အိမ် မှ ဘယ်လို ခေါ်ထုတ် ရမလဲ ဆိုတာကို ဦးနှောက်စား နေစဥ် နောက် တနေ့ မှာ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် မှ ဖုံးခေါ် လာခဲ့လေသည်။
“ဟေး ပပ ဒီ အပတ်ထဲ အားလား မသိဘူး။ တို့ အလုပ်ကိစ္စ လေး တစ်ခု နဲ့ ခရီးသွား မလို့၊ သား ကို ပါ ခေါ်သွား မလို့လေ၊ ပပ အားရင် လိုက်ခဲ့ ပါလား၊ အပျော်ခရီး လည်း ဖြစ်သွားတာပေါ့”
“ဟင် ဟုတ်လား လိုက်မယ်လေ မမသု၊၊ ပပ လည်း ပျင်းနေတာနဲ့ အတော်ပဲ”
ဘယ်သွား မည်ဆိုတာကိုတောင် မမေးတော့ ပဲ အားတက်သရော လိုက်မည့် လေသံ ပြစ်နေသော ဒေါ်ဝင်းပပအောင် အသံ ကြောင့် ဒေါ်သုန္ဒာအောင် တစ်ယောက် ပြုံးလိုက်မိသည်။
“အင်း လွိုင်ကော်ဘက် ကို သွားမှာလေ၊ မမသု တို့ ပစ္စည်း တစ်ချို့ ပရိုမိုးရှင်း လုပ်စရာလေး ရှိလို့၊ လိုအပ်ရင် ကြော်ငြာလိုမျိုးလေး တွေ ရိုက်ရင်လည်း ရိုက်မယ်၊ ပပ အဝတ်အစား ဟော့ရှော့ လေး တွေ ထည့်လာခဲ့လိုက်၊ မမသု တို့ က မော်ဒယ်ဖိုး ပေးမှာပါ”
“ဟာ မမသု ကလည်း နောက်နေပြန်ပြီ အချင်းချင်းတွေ ကို အလကား ရှောက်ပြောနေတယ်၊ ပပ က ဒီလူတွေ ဆီက ယူစရာလား”
“သိပါတယ်ကွယ် ပပ ကို စတာပါ၊ ကိုကျော့် ကို လည်း မေးကြည့်ဦးနော်၊ တော်ကြာ သူက မလွှတ်ဘူးဆို ဒုက္ခရောက် နေဦးမယ်”
“ရပါတယ် မမသု ရဲ့ မမသု နဲ့ သွားတာပဲဟာ”
………………………………..
သို့ နှင့် သူတို့ တူအရီးသားအမိ သုံးယောက် ဒေါ်သုန္ဒာအောင် ၏ လန်ခရုဇာ ဖြင့် ခရီးထွက်လာကြတော့ သည်။ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က ခရီးစဥ် မှာ အရမ်းအရေးကြီးသည့် ကိစ္စ မဟုတ်သဖြင့် မိသားစု ခရီးထွက်သည်ဟု သဘောထားပြီး အေးဆေး သွားကြမည်ဟု ပြောထားလေသည်။ သူတို့ နေပြည်တော် မှာ တညဝင်နားကြဖို့ လည်း စီစဥ်ထား ကြသည်။ နေပြည်တော် ရောက်တော့ ဟော်တယ်တွင် အခန်းနှစ်ခန်း ယူထားလိုက်သည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် တို့ သားအမိ က တစ်ခန်း ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က တစ်ခန်း ဟု စီစဥ် လိုက်တော့ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က ကန့်ကွက် ဖို့ စဥ်းစား လိုက်သော်လည်း၊ အခန်းက ကုတင် နှစ်လုံး ပါသော အခန်းလည်းဖြစ်၊ သားအမိ နှစ်ယောက် အတူတူ အိပ်တာက သား သူ့အဒေါ် နှင့် တစ်ခန်းထဲ အိပ်တာ ထက်စာလျှင် တော်သေးသည်ဟု တွေးမိကာ အသာ ငြိမ်နေလိုက်လေသည်။
ညနေဖက် စားသောက်ဆိုင် တစ်ခု တွင် စားကြ သောက်ကြတော့ သမီးယောင်းမ နှစ်ယောက် ဝိုင် တစ်ယောက် တခွက် နှစ်ခွက် စီ သောက်ဖြစ်ကြသည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က ကြော်ငြာ ဖိုတို ရိုက်ဖို့ ကိစ္စ မေးသော်လည်း ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က အေးဆေး မှ ပြောမည်ဟု ဆိုလေသည်။ ဟော်တယ် ပြန်ရောက် တော့ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က၊
“သား ကိုရဲ ရေ သား အခန်းမှာ ရေမိုးချိုး ပြီး နားလိုက်ဦး အခန်းထဲက တီဗီလေး ဘာလေးကြည့် စောစောအိပ် လိုက်နော်၊ အန်တီသု တို့ မနက် အစောပိုင်း ထွက်ကြမယ်၊ သိပ်အစောကြီးတော့ မဟုတ်ပါဘူး မနက်စာ စားပြီး ပေါ့၊ ခု သား မေမေ နဲ့ အန်တီသု တို့ အလုပ်အကြောင်း စကား နည်းနည်းပြောလိုက်ဦးမယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ အန်တီသု၊ မေမေ ကျနော် သွားမယ်နော်၊ မေမေ့ မှာ ကီးကဒ် တခု ရှိတယ်မလား”
“ရှိတယ်သား ရေမိုးချိုး ပြီး အိပ်ချင်လည်း အိပ်တော့ နော် မေမေ့ ကို စောင့်မနေနဲ့ တော့ ဟုတ်လား”
ရဲရင့်အောင် ထွက်သွားတော့ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် အခန်းတွင် ဝိုင်တပုလင်း ဖွင့် ကာ သမီးယောင်းမ နှစ်ယောက် ဝယ်လာသည့် လဘက်သုတ်၊ ဂျင်းသုတ် ဆတ်သား ခြောက် စသည့် အမြည်း တို့ ဖြင့် သောက်ကာ စကားစမြည် ပြောကြ လေသည်။
“ပပ တို့ အဲလို အေးအေးဆေးဆေး ခရီးသွား သောက်စား မလုပ်ဖြစ်တာ အတော်ကြာပြီနော်၊ ”
“အေးလေ အဲဒါကြောင့် ပဲ မမသု က စီစဥ်လိုက်တာ၊ ယောက်ျား တွေ မပါတော့ တို့ လည်း လွတ်လွတ်လပ်လပ် ပေါ့ ဟုတ်ဘူးလား ဟဟ”
“အင်း ဟုတ်တယ် တမျိုး လွတ်လပ်တာပဲ၊ ဒါနဲ့ မမသု ပြောတဲ့ ဖိုတို ဆက်ရှင်း တွေက ဘယ်လိုလဲ ကင်မရာမင်း က ဘယ်မှာ ငှား မှာလဲ”
“အင်း အဲဒါ ကို မမသု ပြောချင်လို့ ကိုရဲ ကို တမင် ပလိုက်တာ၊ လူကြီးချင်း အရင် ပြောပြီး ပပ ကို အရင် စဥ်းစား ခိုင်း မလို့ လေ၊ ပပ သဘောမတူ ရင် မလုပ်ပါဘူး။ နောက်ပြီးတော့ လည်း အစမ်း သဘောမျိုး ပါ၊ စတိုင် နဲ့ အပီးယားရင့် လောက်ပဲ လောလော ဆယ် စမ်းဦး မှာ မို့ ကင်မရာမန်း မခေါ် တော့ ဘူး မမသု ရဲ့ SLR ကင်မရာနဲ့ ပဲ ကိုယ်တိုင် ရိုက်မယ်လေ၊ တကယ်တန်း တင်ဖို့ ဆုံး ဖြတ်မှ ပဲ ပရော်ဖက်ရှင်နယ် ခေါ် ရိုက်မယ်လေ”
“အော် ဟုတ်ကဲ့ မမသု အခု သဘောတရား အကြမ်း ကို ပြောပြပါဦး”
“အင်း ပပ အင်္ဂလိပ်လို ဆပ်လစ်မစ်တယ် ဆိုတာ သိလား”
“သိသလို ပဲ မမ ဒါပေမဲ့ သဘောသိပ်မပေါက်ဘူး မမသု ပဲ ရှင်းပြပါဦး”
“နိုင်ငံ ခြား က မားကက်တင်း တွေ မှာ တော့ သုံးကြတယ်ကွယ့်၊ ဘယ်လို နေရာပဲ ဖြစ်ဖြစ် ၊ ရုပ်ရှင် ဖြစ်စေ၊ ကြော်ငြာ ဖြစ်စေ၊ သီချင်းဗီဒီယို ဖြစ်စေ၊ ပြဇာတ် မှာပဲ ဖြစ်စေ၊ လူတွေ ရဲ့ မသိစိတ်၊ သို့မဟုတ်၊ နောက်ကွယ်မှာ ငုံ့ ရှိုး နေတဲ့ စိတ်ဓါတ်ကို ဆွဲဆောင် တဲ့၊ အပြုအမူ၊ စာသား၊ ပုံရိပ် စတာတွေကို နောက်ကွယ်က နေ မသိမသာ ထည့် ပေးထားတာပေါ့၊ ဥပမာကွာ ကောင်မလေး တစ်ယောက်က စကဒ် တိုလေး နဲ့ ပေါင်လုံးတုတ်တုတ်လေး၊ ကြောင်စာ ကျွေးမယ်ဆိုပြီး ခါလေးကုန်း လို့ ကြောင်လေးကို ခေါ်၊ အဲဒီ မှာ ကြော်ငြာတာက တော့ ကြောင်စာ ပဲ၊ ဒါပေမဲ့ ကြောင်မရှိတဲ့ ယောက်ျား သားတွေက လည်း ကြောင်စာ စိတ်ဝင်စား သလိုလို နဲ့ ကြည့် ကြတာ ကောင်မလေး ကုံးလိုက်ရင် စကဒ်အောက်က ဖင်များ ပေါ် သွားမလားလို့ လေ၊ ခစ်ခစ်”
“ဟုတ်ပ ယောက်ျားတွေများ”
“ဒါက ဒဲ့ ကြီး ထည့်ထားတဲ့ ကြော်ငြာ မျိုး ကို နမူနာ ပြောပြတာ၊ တချို့ ကျ တော့ ပါးပါးလေး ထည့်ထားတာ လူတိုင်းတောင် မမြင်နိုင်ဘူး၊ အတွင်းမှာ ပုန်းနေတဲ့ ဖွက်ထားတဲ့ အမှောင် စိတ်လေးတွေ ရှိတဲ့ သူပဲ မြင်နိုင်တယ်”
“ဟုတ်ပါပြီ မမသု ရယ်၊ အရမ်းကြီး ရှင်းမသွား ပေမဲ့ သဘောပေါက် ပါပြီ၊ မြန်မာပြည်မှာရော လုပ်လို့ ရလို့လား အဲလို မျိုး”
“အမလေး ကွယ် ရလို့ လုပ်တဲ့ လူတွေ က လုပ်စား နေကြ ပြီ၊ ပပ တို့ သူငယ်ချင်း တွေ ထဲမှာ တောင် ရှိသေး”
“ဟင် ဟုတ်လား မမသု ပြောပြပါဦး၊ ဘယ်သူတွေ လည်း ”
“မမသု နာမည်တွေ တော့ တပ် မပြောချင်တော့ ဘူး ပပ ရယ်၊ အခု ဆိုရှယ်မီဒီယာ တွေ ထဲ မှာ တွေ့ နေကြမှာပေါ့၊ သား နဲ့ တတွဲတွဲ ဓါတ်ပုံ တွေ တင်တာ၊ သား နဲ့ ပဲ အတူ တနေရာ သွား ၊ တနေရာမှာ စား၊ သမီးရီးစား လို ပုံ နဲ့ လင်မပါ၊ တခြား သမီးသားငယ် မပါ၊ အဲလို ပုံ တွေ နဲ့ ကြော်ငြာ တွေ ရော မတွေ့ မိဘူးလား”
“အဲဒါတွေ တော့ တွေ့တယ် မမသု ၊ ပပ က တော့ သူတို့ သား အမိ တွေ အတော် ချစ်ကြလို့ လို့ ထင်တာပဲ မမသု က ဘယ်လို မြင်လို့လဲ”
“ပပ ကလည်း တအား ရိုးနေပြန်ပါပြီ၊ ဖေ့ဘုပ် တချို့ အုပ်စု တွေ မှာ လိုက် ကြည့်ပါလား သူတို့ ပုံတွေ ကိုတောင် တင် ပြီးထားကြတာ ၊ နောက်ခံ က ဘာလဲ ဆိုတာ အသိသာကြီးကို”
“ဘာသိသာ တာလည်း မမသု ရဲ့ ရှင်းရှင်း ပြောပြပါ”
“ဟာ ပပ ကလည်း အင်းစက် လေ၊ အဲဒါက လူ အတော်များများ ရဲ့ အောက်ခံ စိတ်ထဲ မှာ ကိန်းအောင်းနေတာ ဟိုး ပဝေသဏီ ကထည်းက ၊ ဒါပေမဲ့ အဲဒါ ကို စိတ်ဝင်စား တယ်လို့ ဘယ်သူ မှ ထုတ်မပြောရဲ ဘူး မြန်မာပြည် မှာ ပိုဆိုးတာပေါ့၊ အဲလို ဓါတ်ပုံ တွေ တွေ့ လိုက်ရင် တခြားလူကို ဖွင့် မပြောပဲ နဲ့ သူတို့ စိတ်ထဲ မှာ သူတို့ ဘာသာ ပုံဖေါ် ကြည့် နေကြမှာလေ၊ အဲတော့ ကြော်ငြာ က အောင်မြင်သလို ဖြစ်နေတာပေါ့”
“ဟင် အဲလို ကြီးလား”
ဒေါ်ဝင်းပပအောင် မှာ ချက်ခြင်း သဘောပေါက် လိုက်သည်။ သူမ ကိုယ်တိုင်လည်း သူလို မင်းသမီး ဟောင်း တချို့ ၏ သား အမိ ရိုက်ထားကြ သည့် ပုံ များကို တွေ့ ဖူး ထားပြီး သူမ ကိုယ်တိုင်ပင် သား နှင့် ရိုက်ချင်စိတ် ပေါ် လာခဲ့ မိသည်။ သို့ သော် သူမ မှာ ကျူးလွန်ထားမိတာ ရှိလို့ အဲလို လုပ်ဖို့ စိတ်မရဲ ဖြစ်နေရသည် မဟုတ်လား။
“အင်းပေါ့ ပပ ရဲ့ ၊ အခု လည်း ပပ ကို ပဲ တီးတိုး ခေါ် ပြောတာက သား ကိုရဲ ကို မသိစေချင် လို့လေ”
“အွန် သားက ဘာဖြစ်လို့”
“ဒီလိုလေ၊ မမသု တို့ မာချင်ဒိုက်စ် ကို ပပ က ကြော်ငြာ ပေးဖို့ လေ၊ အဲဒီ မှာ သား ပါ ထည့် ရိုက်မယ်လေ၊ သား ကလည်း မော်ဒယ်ပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ ခု န မမသု ပြောခဲ့ သလို ပေါ့ လူတွေ ကတော့ သူတို့ ခေါင်းထဲ ညစ်ပတ် တဲ့ အတွေး တွေ တွေးကြ မှာပေါ့ ၊ ပပ တို့ က တော့ သားအမိ နှစ်ဦး ငါးရာ့ နှစ်ဆယ့် ရှစ် နဲ့ ပျော် နေကြပုံ လေး ပုံဖေါ် ပြီးတော့ လေ၊ သဘောပေါက်လား”
“ဟင် မမသု ရယ် စိတ်ရှုတ်စရာကြီး လူတွေက အဲလို တွေးတော့ ပပ တို့ အတွက် ကောင်းပါဦးမလား”
“ပပ ကလည်း ခုန တင် မမသု ရှင်းပြထားပြီးပြီလေ၊ ဘယ်သူ က ဘာလုပ်တယ် ပြောမှာ မို့လည်း၊ ပပ က မမသု တို့ တင်သွင်းထားတဲ့ ပစ္စည်းလေးကို ကိုင်ပြီး ပျော်ပြီး သားကို ပြ၊ သားကလည်း ပျော် မိသားစု ပျော် တဲ့ ပုံ မျိုးပဲ ရိုက်မှာပဲလေ”
“အဲဒါဆို လူတွေ တွေးမယ်ဆိုတာက ဘာကို ပြောတာလဲ”
“လူတွေ တွေးမယ် ဆိုတာက အဲဒီ အင်းစက် စိတ်အတွင်းထဲ အောင်းနေတဲ့ လူတွေ က ကြည့်ပြီး သူတို့ ဖာသာ တွေးနေမှာ ကို ပြောတာပါကွယ့်၊ သူတို့ က ပါးစပ်က တောင် ထုတ်ဖေါ် ပြောရဲ မှာ မဟုတ်ဘူး၊ ပြောလိုက် ရင် သူတို့ ရဲ့ ဒါတ်တီးမိုင်း တွေ ပေါ် သွားမှာ စိုးလို့လေ”
“သဘောပေါက် ပြီ မမသု၊ ဒါဆို ပပ တို့ ကတော့ ပုံမှန် သားအမိ လိုပဲ ပုံဖေါ် သရုပ်ဆောင် ရိုက်ကြမှာ မဟုတ်လား”
အခန်း ၁၂။
ဒေါ်ဝင်းပပအောင် တစ်ယောက် ဒေါ်သုန္ဒာအောင် အခန်းမှ သူမ အခန်းသို့ ပြန်လာသောအချိန် က အတော်ပင် ညနက် နေပြီ။ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က သူမတို့ ဖိုတို ဆက်ရှင်း အကြောင်း ကို အသေးစိတ် ရှင်းပြ တော့ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က ပုံမုန် အလုပ်အကြောင်း ဆွေးနွေး နေတာလိုပင် မျက်နှာ မပျက် နားထောင် ရင်း ပြန်လည်း ဆွေးနွေး ခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း၊ ထို မတိုင် မှီ ဆွေး နွေး ခဲ့ကြသည့် အကြောင်းအရာ များက သူမ ခေါင်းထဲ တွင် ကြီးစိုး နေလေသည်။ သူမ အခန်းသို့ ပြန်လာခဲ့ သည့် အချိန်မှာ ပင် သူမ ခေါင်းထဲက အတွေး များကြောင့် သားဖြစ်သူ ရဲရင့်အောင် ကို မျက်နှာချင်းဆိုင် ရ မှာတောင် ရှက်တွန့်တွန့် ဖြစ်နေခဲ့ ရသည်။ အခန်း တံခါး ကီးကဒ် ကို ထိပြီး အသံမထွက်အောင် ဖြည်းဖြည်း ချင်းဖွင့် လိုက်တော့ အထဲ မှာ အိပ်ပျော် နေသော သား ကို တွေ့ လိုက် ရသည်။ စိတ်တော့ နည်းနည်း သက်သာ သွားခဲ့သည်။ ခါတိုင်း ဘောင်းဘီတို အမြဲ ဝတ်တတ်သည့် သားတော်မောင် အခုအိပ်တော့ ပုဆိုးဝတ်ပြီး အိပ်နေတာ တွေ့ လိုက်ရသည်။ စောင်လည်း မခြုံထား၊ အဲယားကွန်းက သိပ်မအေးလို့ ထင်တယ် လို့ပဲ တွေး လိုက်မိသည်။
ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က သူမ ခရီးဆောင် အိပ်ထဲက ညဝတ်အင်္ကျီ တထည်ထုတ်ပြီးရေချိုးခန်းထဲ မှာ အဝတ်စား လဲ ဖို့ ယူလာခဲ့လိုက်သည်။ ရေချိုးခန်း တံခါးကို ပိတ်ပြီး သူမ ဝတ်ထာ�
ရဲရင့်အောင် က အိပ်မပျော်သေး သူ့ ဖုံးထဲ ရိုက်ထားသည့် သူ့ အမေ ဖင်နှင့် စောက်ဖုတ် ကြီးကို ကြည့်ပြီး ဂွင်းထု ရာ တချီ ပြီးသွားလို့ လီးကို ဆေးကြော သန့်စင် ပြီး အိပ်ယာ ပေါ် တက်လှဲ နေခြင်း ဖြစ်သည်။ သူ့ စိတ်ထဲ မှာ အန်တီသု ပြောထားသည့် ပလန် အဆင်ပြေခဲ့ ရင် သူ့ အမေ ကို လိုးရတော့ မည်ဆိုသည့် စိတ် ကြောင့် မျက်လုံး တွေ က ကြောင်နေသည်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို လည်း စိတ်ရှည် ဖို့ ပြန်ဖြောင်းဖျ နေရသည်။ တံခါး ဝ က အသံကြားတာနှင့် မျက်စေ့ ကို အသာ မှိတ်ထားလိုက်ပြီး မျက်ခွံ အသာမှေးကာ ကြည့်နေလိုက်သည်။ သူ့ အမေ က သူ အိပ်ပျော် နေပြီ အထင်နှင့် ခြေသံ မကြားအောင် လှုပ်ရှားနေတာကို မျက်စေ့ မှေးလျှက် ကြည့်နေမိသည်။ ရေချိုးခန်း ဝင်သွား ပြီး ရေချိုးနေသံ ကြားရတော့ အသားကုန် ချောင်းချင် သော်လည်း တံခါးက အလုံပိတ် ဆိုတော့ ဘယ်လို မှ မဖြစ်နိုင်၊ သူ့ အမေ ရေချိုးခန်းက ထွက်လာတော့ ပါးလျ သည့် ညဝတ်ဂါဝန် ၊ အောက်မှာ ဘာမှ ခံ မဝတ်ထားတော့ လမ်းလျောက်သွားသည့်အခါ နို့ကြီးတွေ က လှုပ်ခါ၊ ဖင်လုံးကြီးတွေ တုံခါယမ်း သွား တာကို လိုက်ကြည့်ရင်း လီးက ထောင်လာသည်။ ပုဆိုးကို ခတ်လျော့လျော့ ဝတ်ထားတာမို့ လီးက အပေါ် ကို ရုန်းထ ဖို့ ကြိုးစား လာတာမို့ ကိုယ်ကို တစောင်းလှည့်လိုက်ရပြီး ခပ်ကွေးကွေး လေး နေလိုက်ရသည်။
ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က အိပ်ယာပေါ် လှဲမလို့ ပြင်ရင်း ရဲရင့်အောင် ဘက်လှည့်ကြည့်လိုက်မိတော့ ကွေးကွေးလေး အိပ်နေတာ တွေ့လိုက်ရသည်။ အင်း ဒီကောင်လေး စောင်လည်း မခြုံဘူး၊ ညဘက် အေးလာရင် အလကား အအေး မိနေဦး မယ်ဟု၊ မိခင်စိတ် ကြောင့် ရဲရင့်အောင် အနား သွားလိုက်ကာ၊
“ဟဲ့ သား စောင်အောက် ဝင်လေ၊ တော် ကြာ အအေးမိနေဦးမယ်”
ဟု ပြောသော်လည်း ရဲရင့်အောင် က တုတ်တုတ်မလှုပ် ၊ ကုတင်ပေါ် ဟော်တယ်က တင်ပေးထားသည့် စောင်ကို လည်း ရဲရင့်အောင်က ဖိအိပ်ထားတာမို့ ဒီတိုင်း ခြုံပေးလို့ မရ၊ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က ရဲရင့်အောင် ကိုယ်အောက် မှ စောင်ကို ဆွဲထုတ်ရင်း ပါးစပ်က လည်း တတွတ်တွတ် ပြောနေပေသည်။ ရဲရင့်အောင်က အိပ်ချင်ယောင် ဆက်ဆောင် နေ လိုက်သည်၊ သူ့ ပုဆိုးက လည်း ဝတ်ထားတာ မဟုတ်၊ ခါးမှာ ပတ်ရုံ ပတ်ထားတာမို့ သူ့ ကိုယ်အောက်က စောင် ကို ဆွဲယူတော့ ပုဆိုးကပါ ဖိပါ သွားသဖြင့် ခါးအောက် လျောကာ လီးပေါ် သွားခဲ့သည်။ လီးကြီးက မာတောင် နေတာမို့ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် မျက်စေ့ ရှေ့ မှာ ဖြောင်းကနဲ့ ပေါ်လာသည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က ရဲရင့်အောင် နိုးနေသလားဟု မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ အိပ်ပျော် နေတုန်း ဆိုတာ တွေ့ရသဖြင့် လီးကြီးကို သေခြာ ကြည့်လိုက်သည်။ အမေ့ ထွားလိုက်တဲ့ ကောင်ကြီး၊ ငါ့ကို စတော့ဟုမ်း မှာ ဒါကြီး နဲ့ လိုးသွားတာပဲ၊ ဟု တွေးရင်း ကြက်သည်း ပင် ထသွားသည်။ စောင် ကလည်း ရဲရင့်အောင် ကိုယ်အောက် မှ ထွက်လာပြီမို့ အလျှင် အမြန်ပင် ကိုယ်ပေါ် လွှားတင် ကာ ခြုံပေးလိုက်လေသည်။
ထိုညက သား အမိ နှစ်ယောက်စလုံး ကိုယ့်အိပ်ယာပေါ် မှာ ကိုယ် စောင်အောက် တွင် ကိုယ့်ပစ္စည်း ကိုယ် ကိုင်ပွတ် ပြီး စိတ်ကူးယာဥ် အတွေး တွေ ထဲ လွှင့် မြောပါရင်း အိပ်ပျော် သွားကြ လေတော့သည်။
………………….
နောက်တနေ့ မနက် အိပ်ယာထ ကြတော့ မနက်စာ ကို စားသောက်ဆိုက်တခု တွင် စားသောက် ကြပြီးမှ သူတို့ ပစ္စည်း များ ဟော်တယ် တွင် ပြန်လာယူကာ ခရီး ဆက်ကြတော့ သည်။ လမ်းခုလပ် တွင် ချောင်းကူး တံတား တခု တွေ့တော့ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က ကားကို ခနရပ် ကာ အောက်သို့ ဆင်းလိုက်ပြီး ကား နောက်ခန်းမှ သူမ ကင်မရာကို ထုတ်လိုက်သည်။
“ကဲ ဗြူး ကောင်းတုန်း အစမ်း တစ်ပုံ လောက် ရိုက်ကြည့်ရအောင်၊ သား ကိုရဲ က ဒီကား ခေါင်းနားမှာ ရပ်၊ ပပ က သား လက်မောင်းကို တွဲခိုပြီး ရပ် လိုက်၊ သား အမိ နှစ်ယောက် ခရီးသွား ရင်း ပျော် ရွှင် နေကြတဲ့ ပုံ မျိုးလေး ပေါ့၊ နှစ်ယောက်စလုံးက ပြုံးနေကြ”
“မမသု ကြော်ငြာမဲ့ ပစ္စည်းကရော”
ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က ကားနောက်ခန်းမှ အထုပ်တခု ကို ထုတ်ယူလာကာ ကားဘောနက် ပေါ် တင်လိုက်သည်။
“ပစ္စည်း ကို ပပတို့ ကိုယ်လုံး နဲ့ မဖုံးရုံလေး ပြထားမယ် ပေါ်တင်ကြီး မဟုတ်ဘူး ၊ သိတယ်မလား၊ တက်ကနစ်ကို”
ဟု ပြောရင်း မှ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် အနားနားတိုးကပ်ကာ တိုးတိုးလေး၊
“ပပ တို့ တွေ ညက ပြောထားသလိုမျိုးနော်၊ ဟုတ်ပလား”
ဒေါ်ဝင်းပပအောင် မှာ မျက်နှာ လေး ရဲ ကနဲ ဖြစ်သွားခဲ့သည်။ သို့ သော်လည်း ဟန်မပျက် ပြန်ထိန်းကာ အင်္ကျီ အဝတ်အစား တို့ ကို ဆန့်ဆန့်ရပ်ရပ် ဖြစ်အောင် ဆွဲချ ပြင်ဆင်၊ မှန်ကလေးဖြင့်လည်း မျက်နှာကို သေခြာ ကြည့် ဆံပင်တို့ ကို သပ်ပြီး ကားရှေ့နား ရပ်နေသည့် ရဲရင့်အောင် နားသို့ လျှောက်သွားလေသည်။ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က ကင်မရာကို မှန်ဘီလူး လှည့် ပတ်နေရင်းက၊
“သား ကိုရဲ က ကိုယ်ကို မတ်မတ်လေး နဲ့ လက်နှစ်ဖက်ကို ဂျာကင်အိပ်ထဲ ထိုးထည့်ထား၊ မျက်နှာလေး က ပြုံးပြုံးလေး နဲ့ နော်၊ ပပ ကလည်း ကိုရဲ လက်မောင်းတဖက်ကို လက်နှစ်ဖက် နဲ့ ကိုင်ထား၊ သား အရွယ်ရောက် လာလို့ အားကိုးရတဲ့ ယောက်ျားကြီး တစ်ယောက်လို ဖြစ်နေပြီ ဆိုတာကို ဂုဏ်ယူ တဲ့ အမေ ရဲ့ မျက်နှာမျိုးလေး နဲ့ မှီထားလိုက်”
ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က ရဲရင့်အောင် လက်မောင်းတဖက်ကို ကိုင်ပြီး ကိုယ်လေးကို ကိုင်းထားလိုက်သည်။ သို့ သော် ညက ဒေါ်သုန္ဒာအောင် ပြောသလို တော့ သူမ ရင်သား များနှင့် သား လက်မောင်းကို ဖိကပ် ဖို့ မရဲ ဘူး ဖြစ်နေရသည်။ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က ညက သေခြာ မှာထားတာက သူမက ရိုက်တာက တော့ သားအမိ ပုံ ဖြစ်သည်၊ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က တော့ သူမ ၏ ရီးစား၊ ရှင်းရှင်း ပြောရလျှင် သူမ နှင့် လိုးနေသော ကောင်ကလေး လို့ စိတ်ထဲက ထားပြီး သရုပ်ဆောင် ဖို့ ပြောထားသည်။ ကြော်ငြာ တက်ကနစ် လို့ တော့ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က ပြောတာပဲ၊ သူမ ကလည်း အဲလို တကယ်စိတ်ထဲ မှာ ဖြစ်နေသည်မို့၊ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် များ ရိပ်မိသွားမလား တွေးကာ ရှက်သွေးဖြာနေမိသည်။
“ပပ ကလည်း နည်းနည်းကပ်လေ၊ ကိုယ့်သား ကိုများ လမ်းဘေးက တစိမ်းယောက်ျား တစ်ယောက်လိုပဲ ဘယ်လို ဖြစ်ပြီး ရှက်တွန့်တွန့် ဖြစ်နေရတာလဲ သူများ တွေ က ဘယ်လို ထင်မလဲ လုပ်ပါ ပပရဲ့”
ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က အတင်းတိုက်တွန်းတာမို့ ပိုတိုးကပ်လိုက်တော့ ရဲရင့်အောင် လက်မောင်း နှင့် ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ရင်သားတို့ ဖိမိ သွားကြသည်။ ရဲရင့်အောင် လည်း ခံစား မိလိုက်သည်မို့ လီးကြီးက တင်းကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် လည်း စောက်ဖုတ် မှ ခပ်တင်းတင်းလေး ခံစား လိုက်ရသည်။ သူမ စောက်ရည် တောင် စိမ့် နေပလားမသိ။
“ကောင်းတယ် အဲဒီ အနေအထား လေး၊ ခနလေးအဲဒီ အတိုင်းနေနော်၊ နောက်က ကားနဲ့ အထုပ် နဲ့ တံတား ပါ ပါအောင် ရိုက်မယ်”
ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က ရူဒေါင့် မျိုးစုံ ပြောင်းရင်း တဖြတ်ဖြတ် နှင့် ရိုက်နေလေသည်။ ရဲရင့်အောင် က လည်း ငြိမ်မနေနိုင် နည်းနည်း လှုပ်ရှား မိတော့ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် နို့ကြီးတွေကို သူ့ လက်မောင်းနှင့် ပွတ်မိ ဖိမိသည်။ သူ့ လက်မောင်းမှာ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ၏ နို့သီးခေါင်း မာမာ တို့ လာပွတ်နေတာ ခံစား ရတော့ သူ့ အမေ လည်း ဖီးတက် နေပြီ ဆိုတာ ရဲရင့်အောင် သိ လိုက်မိသည်။
“အဲဒီ ပုံလေး ကတော့ မဆိုးဘူး ပပရေ ကောင်းတယ်၊ ကဲ ဒီတခါ တော့ သား ကိုရဲ က သား မေမေ့ ကို ပုခုံးလေး ဖက် ပြီး ကြင်ကြင်နာနာ ပုံလေး ပြပါဦး၊ သား မေမေ ကို ကျေးဇူးတင်တယ်ဆိုတဲ့ သဘောလေး ပါတဲ့ပုံပေါ့”
ရဲရင့်အောင်က လက်မနှေးပါ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် ပြောလိုက်သည်နှင့် သူ့ လက်တဖက်ကို ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ကျော မှ သိုင်းဖက်ကာ သူမ လက်မောင်း တဖက်ကို သူ့ လက်ဖဝါးဖြင့် အုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ တင်းတင်းလေး ဖက်လိုက်သည်မို့ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် သူ့ ရင်ခွင်ထဲ ပြိုကျ သွားသည်။
“အို..”
ဒေါ်ဝင်းပပအောင် နို့ကြီး တလုံး က ရဲရင့်အောင် နံဘေးကို အိကနဲ ဖိမိတော့ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ပါးစပ် မှ အိုကနဲ ဖြစ်သွား သည်။ ရဲရင့်အောင် က မသိချင်ဟန်ဆောင်ကာ တင်းတင်းလေး ဖက်ထားလိုက်သည်။
“ကောင်းတယ် အဲဒီ ပို့စ်လေး ကောင်းတယ်၊ ပပ မျက်နှာက ပဲ ဘယ်နှယ့် မဲ့တဲ့တဲ့ ဖြစ်နေရတာလည်း၊ ပြုံးပြုံးလေး နေထားလိုက်လေ၊ ကိုယ့်သား နဲ့ ခရီးသွားရတာပဲ ပျော်ပြီး တလောကလုံး မှာ နှစ်ယောက် ထည်း ဆိုတဲ့ မျက်နှာမျိုးလေးလေ၊ ပပ လုပ်တတ်ပါတယ်”
ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ကို မျက်စေ့တဖက် မှိတ်ပြလိုက်သည်။
အခန်း ၁၃။
ဒေါ်ဝင်းပပအောင် မှာ မျက်နှာလေး ရဲတက်နေသည်။ သူမ သားဖြစ်သူ က သူမကို ပိုင်စိုး ပိုင်နင်း ဖက်ထားခြင်းခံနေရပြီး သူမ ကိုယ်တိုင်က လည်း ရင်တွေ ခုံနေရသည်။ ဘယ်နှယ်လုပ်လို့ မျက်နှာ ဘယ်လို ထားရမှာလဲ မသိတော့။ အပျိုမလေး သဖွယ် မျက်နှာ မှာ ပန်းနုရောင် ပြေးလို့ ရှက်သွေး ဖြန်းနေလေသည်။
“ကောင်းတယ် အဲဒီ ပုံလေး၊ ပပ သားကိုရဲ ရဲ့ ညာဘက်ကို ပြောင်းလိုက်ပါဦး အဲဒီ ပုံစံ အတိုင်း လေးပဲ ပြန်နေကြည့်လိုက်”
ဒေါ်ဝင်းပပအောင် မှာ ခုနက ရဲရင့်အောင် ၏ ဘယ်ဘယ် အခြမ်းမှ ရဲရင့်အောင် ၏ ဘယ်ဘက်လက်မောင်းကို ကိုင် မှီထားခြင်း ဖြစ်သည်။ ယခုတော့ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် ၏ ညွှန်ကြားချက် အရ ရဲရင့်အောင် ညာဘက်ကို ရွှေ့ လိုက်သည်။
“အို…အ..”
ဒေါ်ဝင်းပပအောင် တစ်ယောက် ရဲရင့်အောင် ညာဖက်ကို ရွှေ့ ရန် အမှုမဲ့ အမှတ်မဲ့ ပင် ဒေါ်သုန္ဒာအောင် ဖက်ကို လှမ်းကြည့်နေရင်း ရဲရင့်အောင် ရှေ့ မှ ဘေးတိုက် ရွှေ့လိုက်သည်။ သို့သော် ရဲရင့်အောင် က သိုင်းဖက်ထားသော လက်ကို လျော့ မပေးပဲ တင်းတင်းလေး ကိုင်ထားသဖြင့် သူမ ဖင်လုံးကြီးမှာ ရဲရင့်အောင် ရှေ့ပိုင်းနှင့် ပွတ်တိုက်မိသွားသည်။ ရဲရင့်အောင် ၏ မာထန်နေသော ပူနွေးနွေး အချောင်းကြီး က ဘောင်းဘီ အောက်မှပင် အမြှောင်းလိုက် ကုန်းရုံး ထနေသည်မို့ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ဖင်လုံးကြီး တဖက်၊ ဖင်နှစ်လုံးကြား နောက်ဖင်တလုံး စသဖြင့် အဆင့်ဆင့် ပွတ်ဆွဲ သွား လေသည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ပါးစပ် မှ ငြီးသံ လေးပင် မပီမသ ထွက်သွားရသည်။ ရဲရင့်အောင် အဖို့ လည်း သူ့ အမေ၏ ဖင်လုံးကြီးများ ၏ အိစက်သော အထိအတွေ့ က ကောင်းလွန်း အားကြီး သဖြင့် ဒူးများ ပင် ညွှတ်ခွေ ကျချင် သွားရသည်။
ထို့ကြောင့်လည်း တဏှာစိတ်တွေ ပြင်းပြ လာပြီ ဖြစ်သော ရဲရင့်အောင် သူ့ ညာဖက် ရောက်လာသည့် ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ကို သိုင်းဖက်ကာ သူ့ ကိုယ် ဖြင့် ခပ်တင်းတင်းလေး ဆွဲကပ်လိုက်လေသည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် နို့ ကြီးများ မှာ ရဲရင့်အောင် နံဘေး သို့ အိကနဲ လာဖိ မိပြန်လေသည်။
“ကောင်းတယ် ကောင်းတယ် အဲဒီ အနေအထားလေး ခနလေး ငြိမ်ငြိမ်လေးနေ”
ရဲရင့်အောင် တအားဆွဲလိုက်မှုကြောင့် ဟန်ချက်ပျက် ယိုင်သွားကာ မိမိ နို့လုံးကြီး များဖြင့် ရဲရင့်အောင် ကိုယ်ကို သွားဖိနေမိသဖြင့် နေရာရွှေ့ရန် ပြင်နေသော ဒေါ်ဝင်းပပအောင် မှာ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က အော်လိုက်သဖြင့် လက်ရှိ ပုံအတိုင်း ငြိမ်သက် စွာ နေလိုက်ရလေသည်။
“ကလစ်..ကလစ်..ဖြတ်..ဖြတ်..”
“ကဲ သား အမိ နှစ်ယောက် မျက်နှာချင်း ဆိုင်လို့ တစ်ယောက် မျက်နှာ တစ်ယောက် ကြည်ကြည်နူးနူး လေး ကြည့်ပါဦး၊ ဒါနောက်ဆုံး ရှော့ ပဲ ၊ အချိန်မလင့်ခင် ခရီးဆက်ရအောင်”
ရဲရင့်အောင်က ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ကို သူ့ ဖက် မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်အောင် ထိန်းကိုင်ကာ လှည့် ပေးလိုက်ပြီး မျက်လုံးချင်း ဆုံကြည့်လိုက်သည်။ ထို အချိန် သူတို့ အောက်ပိုင်း နှစ်ခု မှာ မျက်နှာချင်းဆိုင် မကျ တစောင်း မကျ ဖိကပ် မိနေရာ မာတောင် နေသော ရဲရင့်အောင် လီးကြီးက ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ၏ ပေါင်ရင်းရှေ့ ပိုင်းကို ဖိကပ် မိနေလေသည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ကလည်း ရဲရင့်အောင် ကို မျက်လုံးချင်း ဆုံ ပြန်ကြည့်လေသည်။ ထိုအကြည့် မှာ ရမက်ဆန္ဒ အခိုးအငွေ့ များ ပါ နေလေပြီ။ ရဲရင့်အောင် ကတော့ သူ့ အမေ ကို အခု ချက်ခြင်းပင် တက်လိုးချင် သော တဏှာရမက် အခိုးအငွေ့ တွေ လျှံနေသော အကြည့် ဖြင့် ကြည့်နေမိသည်။ ချောလိုက်တဲ့ မျက်နှာလေး။ ရုပ်ရှင်မင်းသမီး လို့ မပြောရဘူး၊ ဟု စိတ်ထဲ တွေးနေမိသည်။ အခု တောင် ထဘီလှန်ပြီး တက်လိုးလိုက်ချင်တယ်ဟု စိတ်ထဲ ဖြစ်မိလေသည်။
“ကောင်းလိုက်တဲ့ ပိုဇေရှင် ကွာ မျက်နှာ နှစ်ခု နည်းနည်းလေး ကပ်လိုက်ဦး”
ရဲရင့်အောင် က သူ့အမေ မျက်နှာ နားကို သူ့ မျက်နှာ တိုးကပ် လိုက်သည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ကမျက်နှာ ကို နောက်ဆုတ် လိုက်ချင်သော်လည်း သူမ ကို တင်းကျပ် စွာ ဖက်ထားသည့် ရဲရင့်အောင် လက်ကြောင့် ဆုတ်လို့ မရ၊ သူတို့ မျက်နှာ နှစ်ခု မှာ လက်လေးလုံး လောက်သာ ကွာတော့ သည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ၏ အသက်ရူသွင်း ရူမှုတ်လိုက်သည့် လေပူလေး ပင် ရဲရင့်အောင် မျက်နှာ မှာ ခံစား သိနေရသည်။ သူ့အမေ ၏ ကိုယ်သင်းနံ့၊ ရေမွှေးနံ့ တို့ က လည်း သူ့ နှာခေါင်း ထဲ သို့ သင်းပျံ့ ကာ တိုးဝင်လာသည်။ ရီဝေ သော မျက်လုံး ဝိုင်းစက်စက် ကြီး တစုံ၊ ကော့ ပျံ နေသော မျက်တောင်ကြီးများ၊ စင်းနေသော နှာတန်၊ ထူထဲ နီစွေး သော နူတ်ခမ်းကြီး တို့ က ရဲရင့်အောင် လီးကြီးကို စတီးချောင်း သဖွယ် မာတောင် တောင့်တင်း စေလေသည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် မျက်လုံး အစုံ က ရမက်ခိုး တို့ဖြင့် ရီဝေ နေသော်လည်း တောင်းပန်ခယ နေသည့် အသွင်ဆောင်နေသည်။ သား ဖြစ်သူ ၏ မျက်လုံး အစုံ ကို စေ့စေ့ မကြည့်ရဲ တော့ သဖြင့် ဒေါ်ဝင်းပပအောင် တစ်ယောက် မျက်လွှာ ကို ချလိုက်ရသည်။
“အိုကေ ကောင်းလိုက်တဲ့ ပုံလေးကွာ၊ ကဲကဲ ဒီလောက် ဆိုရပြီ၊ ခရီးဆက်ကြရအောင်”
ဒေါ်သုန္ဒာအောင် ၏ ပြောလိုက်သံကြောင့် ရဲရင့်အောင် တစ်ယောက် ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ကို မလွှတ်ချင် လွှတ်ချင် နှင့် ဖက်ထားရာ မှ လွှတ်ပေးလိုက်ရလေသည်။ သူ့ အမေ၏ တောင်းပန် တိုးလျှိုး နေသည့် မျက်ဝန်း အစုံ နှင့် အတူ လက်လျော့ လိုက်သည့် သဘော မျက်လွှာ ချလိုက်ပုံ က သူ့ ဘက်က အသာစီး ရနေပြီ ဆိုတာ သိလိုက်ပြီ။ သူ့ အမေ၏ ခပ်ပြဲပြဲ ပါးစပ်လေးကို ဘောင်ခတ်ထားသည့် ထူအန်းအန်း နူတ်ခမ်း အစုံ ကို သူ့ နှုတ်ခမ်း ဖြင့် ဖိကပ် နမ်း လိုက်ဖို့ ပင် ပြင်လိုက်ချိန် ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က လှမ်းအော် ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ရဲရင့်အောင် က ဒေါ်သုန္ဒာအောင် ကို လှမ်းကြည့် လိုက်တော့ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က သူ့ ကို မသိမသာ ခေါင်းရမ်း ပြလိုက်သည်။ အချိန်မတန်သေးဟု ဆိုသည့် သဘော။
သူတို့ သုံးယောက်သား ကားပေါ် ပြန်တက် ပြီး ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က မောင်းထွက်လာခဲ့သည်။ လမ်းမှာ သိပ်စကား ပင် မပြောဖြစ် ကြ ပဲ လွှိုင်ကော် မြို့ သို့ ရောက်လာခဲ့ ကြလေသည်။
လွှိုင်ကော် မြို့ ကို ရောက်တော့ ဟော်တယ် အပျံစား တစ်ခု တွေ့ရသည်။ ဆောက်ထားတာ လည်း မကြာသေး တာမို့ ခေတ်မှီမှီ ဖြစ်သည်။ ပြဿနာက အခန်း တစ်ခန်းပဲ ကျန် တော့သည်။ ထိုအခန်းက လည်း ကင်းဆိုက်ဘက် ဆိုသည့် မွေ့ယာ အကြီးကြီး တခုထည်းသာ ပါသည့် အခန်း ဖြစ်သည်။ အိုဘာဖြစ်လဲ ငါတို့ တူအရီး သား အမိ သုံးယောက်ပဲ ဟာ တခန်း ထဲ အိပ်တော့ ဘာဖြစ်လဲ ဟု ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က ပြောကာ ထိုအခန်းကို ပင် ယူလိုက်လေသည်။
အခန်းမှာ အတော်အသင့် ကျယ်ဝန်း သော်လည်း ကုတင်ကြီးက တော့ တလုံးထဲ ဖြစ်သည်။ ကင်းဆိုဒ် ဆိုတော့ ကန့်လန့်ဖြတ် အကျယ်က ခြောက်ပေ ကျော်ကျော် လေး ရှိသည်မို့ လူသုံးယောက် ကတော့ ကောင်းကောင်းအိပ် လို့ရပါသည်။ လူးလိမ့်လို့ တော့ မရ။ အခန်းထဲ မှာ က ဆိုဖာကုလားထိုင် တစ်လုံး၊ စားပွဲတစ်လုံး နှင့် သစ်သား ကုလားထိုင် တစ်လုံး သာရှိသည်။ ဆိုလိုချင်တာကတော့ သူတို့ သုံးယောက်စလုံး အိပ်ယာတစ်ခု ထဲ မှာ အိပ် ကြရမှာကတော့ လွှဲရှောင်လို့ မရ။ ရဲရင့်အောင် တစ်ယောက် ရင်ခုံ လာမိသည်။ သူနှင့် အန်တီသု၊ မေမေ တို့ သုံးယောက် တအိပ်ယာထဲ အိပ်ရမည် ဆိုတာ တွေးလိုက်တာနှင့် လီးပါ တဆတ်ဆတ် တုန်လာရသည်။
“ကဲကဲ ငါလည်း ကားမောင်းလာရတာနဲ့ ချွေးလည်း ပြန်လူလည်း နုံး နေပြီ၊ ငါ အရင် ရေချိုးခန်းဝင် လိုက်မယ် နော်၊ သားတို့ ပပ တို့ ပစ္စည်း တွေ သာ နေရာချထားလိုက်တော့၊ ဒီညနေစာ တော့ ဒီဟော်တယ် လမ်းထိပ်က စားသောက်ဆိုင်လေး သွားစား ရအောင်၊ အလာတုန်းက တွေ့ခဲ့တာ တော့ ကောင်းမဲ့ ပုံလေးပဲ”
“ဟုတ်ကဲ့ မမသု”
ဒေါ်သုန္ဒာအောင် ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားတော့ ရဲရင့်အောင် နှင့် ဒေါ်ဝင်းပပအောင် တို့ သာ အပြင်မှာ ကျန်နေခဲ့သည်။ နေလည်က ရူတင် မှာ ဖြစ်ခဲ့သည့် အတွေ့ အကြုံ ကြောင့် ဒေါ်ဝင်းပပအောင် မှာ ရဲရင့်အောင် နှင့် မျက်လုံးချင်း မဆိုင်ရဲ၊ ခပ်တည်တည် ဖြင့် သူမ ပစ္စည်း များကို နေရာချရင်း ရေချိုးပြီး ပြန်လဲ မည့် အဝတ်အစား တို့ ကို ထုတ်ထားလိုက်သည်။ ရဲရင့်အောင် ကတော့ ဆိုဖာမှာ ထိုင်ရင်း ဖုံးပွတ်သလိုလို နှင့် သူ့ အမေ ကို အကဲခပ် ကာ ခိုးခိုး ကြည့်နေလေသည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က သူမ အဝတ်အစား သေတ္တာကို ဖွင့်လိုက် အဝတ်အစား ရွေးလိုက် ဖြင့် ထိုင်လိုက် ထလိုက်၊ ကုန်းလိုက်ကွလိုက် လုပ်နေလေရာ သူမ ၏ ဖင်ကြီး က ကားထွက်လာလိုက် ပေါင်တန်တွေ က ထင်းကနဲ ဖြစ်လိုက်၊ ဘယ်လို အနေအထားဖြစ်ဖြစ် ရဲရင့်အောင် မျက်လုံးထဲ မှာ တော့ ဆက်ဆီ ဖြစ်နေလေရာ လီးက လည်း ဘောင်းဘီ ထဲ မှာ တချိန်လုံး မာနေလေသည်။ သူ့ အနေဖြင့် တော့ ရေချိုးရင်း ဂွင်းထု ပြစ်ရမည်ဟု တွေးနေမိသည်။ နို့မို့ ညဘက် အိပ်ရင်း လရည်ထွက်ရင် ထွက် မထွက်လျှင် ဘောအောင့် တော့ မည်ဟု တွေးနေမိသည်။
မကြာခင်ပင် ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က ရေချိုးခန်းထဲ မှ ထွက်လာလေသည်။ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က ဟော်တယ်မှ မျက်နှာသုတ်ပုဝါကိုပင် ကိုယ်တွင် ရင်လျှားသလို ပတ်ကာ ထွက်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ခေါင်းလျှော်ထားသဖြင့် စိုစွတ်နေသော ဆံပင် များကို သဘက်အသေး တထည် ဖြင့် ပွတ်သတ်ရင်း ထွက်လာကာ၊
“ကောင်းလိုက်တာကွာ ရေပူပူလေး နဲ့ ရှာဝါ လုပ်လိုက်ရတာ၊ လူကို လန်းသွားတာပဲ၊ ကဲကဲ တစ်ယောက် ဝင်တော့ အချိန်သိပ်မရှိဘူး တော်ကြာ စားသောက်ဆိုင်ပိတ် သွားဦးမယ်၊ ပပပဲ ဝင်လိုက်တော့၊ တို့ က ရေချိုးပြီး ရင် ပြင်ဆင် ဖို့ အချိန်ယူရတာ၊ ယောက်ျားလေး က ကိစ္စ မရှိဘူး၊ ရေချိုးအဝတ်လဲ ပြီး ထွက်ရုံပဲ”
“ဟုတ်မမသု ပပ ဝင်လိုက်မယ်”
ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က သဘက်ရင်လျှားထားသဖြင့် ပေါင်လုံးတုတ်တုတ်ကြီးတွေ ပေါ် နေပြီး အပေါ် ဘက်က လည်း ရင်သားမြှောင်း နှစ်မွှာ အထင်းသားဖြင့်၊ ခေါင်းကို ရေသုတ် နေသဖြင့် လှုပ်ခါနေသော လက်မောင်းလုံး ကြီးများ ဖြင့် ဒေါ်သုန္ဒာအောင် ကို ကြည့်ရင်း စိတ်ထဲ တစ်မျိုး ဖြစ်မိသည်။ သူ့ သား နှင့် နှစ်ယောက်ထဲ အပြင်မှာ ကျန်နေခဲ့ မှာ ကို လည်း စိတ်မချချင်၊ ဟိုစောက်ကောင်လေး က အမေ ကိုတောင် ခိုးခိုးကြည့်ပြီး ဏှာဘူးထ နေတာ ခုနက သူမ မျက်စေ့ ထောင့်စွန်းမှ မြင်နေရသည်။ အခု လို အဒေါ် ဖြစ်သူ က နိကပ် နီးပါးနှင့် ဆို ဘယ်လို များ နေမလဲ၊ ဒါပေမဲ့ သူမ ဘယ်လို မှ မထားခဲ့လို့ မရ၊ ရေအမြန်ဆုံး ချိုးပြီး ပြန်ထွက်လာ ရမည်ဟု တွေးကာ ရေချိုးခန်း သို့ ဝင်သွားလေသည်။
ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားသည်နှင့် ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က ရဲရင့်အောင် ထိုင်နေသော ကုလားထိုင်နားသို့ အမြန်လျှောက်လာ ပြီး ပြုံးစေ့စေ့ နှင့်၊
“ဟေ့ သား ဘယ်လိုလဲ၊ အဆင်ပြေတယ် မဟုတ်လား၊ နင့် အမေ တော့ စပြီး ဖီးလာနေပြီ ထင်တယ် ဟဟ၊ ငါတောင် နင်တို့ ကို ကြည့်ပြီး စောက်ဖုတ်ကိုရွနေတာပဲ အဟီး၊ ပြစမ်း နင့်လီး ငါလွှမ်း လှပြီ၊ မလုပ်ရတာ ကြာပြီ”
“ဟုတ်ပ အန်တီသု ရယ်၊ သား မှာ ဘောတောင် အောင့် တော့ မယ်၊ လီးကလည်း တစ်ချိန်လုံး ထောင်နေရတာ”
ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က ရဲရင့်အောင် ထိုင်နေရာရှေ့တွင် ဒူးထောက်လိုက်ပြီး ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဆွဲဖြုတ်လိုက်သည်။
“အာ အန်တီသု၊ တော်ကြာ မေမေ ထွက်လာဦးမယ်”
“အို ပပ ထွက်မလာနိုင်သေးပါဘူး၊ ရေပန်းက ရေကျသံ ရပ်သွား ရင်တောင် သူ မျက်နှာသုတ်ပုဝါ နဲ့ သုတ်ရဦးမှာ တို့ အချိန် ရှိပါတယ်ကွ၊ အန်တီသု ကို သာ ခန ပေးစုပ်စမ်းပါ၊သား လီးကြီးကို လွှမ်းလှပြီ၊”
အခန်း ၁၄။
ရဲရင့်အောင် ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဆွဲချပြီး အတွင်းခံကို ပါ ဂွေးဥ အောက် အထိ ဆွဲချလိုက်တော့ လီးတန်ကြီးက မြွေဟောက် ကြီးတကောင်လို ခေါင်းထောင်ထ ပြီး လဒစ်ကြီးက မြွေပါးပြင်းလို ယိမ်းထိုး နေသည်။ လဒစ် ထိပ်ဖူး အကွဲကြောင်းမှ လည်း ရှေ့ပြေးအရည်ကြည်တို့ စိမ့် ထွက် နေသဖြင့် စွတ်စိုနေသည်။ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က သူမ လက်တဖက် ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ လီးတန်ကြီးက နွေးထွေး နေပြီး အကြောတွေ က တဒုတ်ဒုတ်ခုန် နေတာ သူမ လက်ဖဝါးတွင် ခံစားနေရသည်။ ရဲရင့်အောင် အတွက် ကတော့ အခု မှ ရေချိုးလာသည့် ဒေါ်သုန္ဒာအောင် လက်ဖဝါးက အေးစက် နေသဖြင့် လီးတန်ကြီးမှာ ဖြင်းကနဲ အရသာ တမျိုးခံစား ရသည်။
“အားးးးး အန်တီသု လက်တွေက အေးစက် နေတာပဲ၊ အဟီး ဒါပေမဲ့ ဖီးလ် တစ်မျိုးပဲ ကောင်းတယ်”
ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က အချိန် သိပ်မရမှန်း သိသဖြင့် သူမ ပါးစပ်ကို ဟကာ ဒစ်ဖူးကြီးကို ငုံခဲလိုက်သည်။ လီးတန်ကြီးက မာတောင် တောင့်တင်း နေသော်လည်း ဒစ်ဖူးကြီးက နူးညံ့လှသည်။ နွေးထွေးနေသော ဒစ်ဖူး ကြီးကို အငမ်း မရ တပြွတ်ပြွတ်စုတ်လိုက်မိသည်။
“အိုး…… ကောင်းလိုက်တာ အန်တီသု ရယ်၊ ရှီးးးးး အန်တီသု ပါးစပ်လေးက နွေးနေတာပဲ”
ရဲရင့်အောင် က ဒေါ်သုန္ဒာအောင် ရင်လျှားထားသော မျက်နှာသုတ်ပုဝါ ကို ဖြည်ချလိုက်တော့ ဖွံ့ထွား လှသော နို့ကြီး များက ခုန်ပေါက် ထွက်လာသလို ပင် လွှတ်လွှတ်လပ်လပ် ပွင့်ကျလာသည်။ ဖြူဖွေးသော နို့ကြီးများ ထိပ်မှ ပန်းနုရောင် ရင့်ရင့် နို့သီးခေါင်းလေး များမှာ မာတောင် ကျစ် နေသည်။ ရဲရင့်အောင် က နို့ကြီးနှစ်လုံးကို သူ့ လက်ဖဝါး နှစ်ဖက် ဖြင့် တဖက် တစ်လုံး စီ အုပ်ကိုင်ကာ အားရပါးရ ဆုပ်နှယ်မိသည်။ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် ပါးစပ် မှာ ရဲရင့်အောင် လီးကြီးကို ငုံထားလျှက် ဖြင့် ပင် ငြီးသံလေး ထွက်လာ ခဲ့ရသည်။
ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က သူမ နူတ်ခမ်းကို ရဲရင့်အောင် လီးတန် တွင် တင်းတင်းလေး စေ့ကာ ခေါင်းကို အနှိမ့် အမြင့် လုပ်ပေးသဖြင့် ရဲရင့်အောင် လီးမှာ ဂွင်းတိုက် သလို ခံစား ရသည်။ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် ပါးစပ် မှ သွားရည်များကြောင့် လီးက စိုစွတ်နေရသလို တပြွတ်ပြွတ်လည်း စုပ် ပေးနေသဖြင့် လီးချောင်းတွင်း မှ တစစ်စစ် နှင့် အရသာ ကလည်း တမျိုး ကောင်းလှသည်။
ရဲရင့်အောင် က ဘယ်လက်ဖြင့် ဒေါ်သုန္ဒာအောင် နို့ကြီးတွေကို ဆုပ်နှယ်ရင်း ညာဖက်က ဒေါ်သုန္ဒာအောင် ခေါင်းကို အုပ်ကိုင်ကာ သူ့ ပေါင်ခြံသို့ ဆွဲဆွဲချသဖြင့် လီးထိပ်ခေါင်းက ဒေါ်သုန္ဒာအောင် အာဂေါင်ကို တချက်တချက် သွားသွား ထိုးမိသည်။ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က ရဲရင့်အောင် ပေါင်ကို ဆွဲဆိတ်သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် အရှိန်ရလာတော့ ရေချိုးခန်းထဲ ရေချိုးနေသည့် ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ကို ပင် ခေတ္တမေ့လျော့ နေကြသည်။
“အ….ရှီးးးး အန်တီသု ..သား ပြီးတော့ မယ်၊ အိုးးးးး မရတော့ ဘူး အီးးး ထွက်ကုန်ပြီ၊ ထွက်ကုန်ပြီ”
ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က ပါးစပ် မအား ၊ ဘာမှ ပြန်မပြောနိုင်၊ သူမ ပါးစပ် ထဲ တဖြွတ်ဖြွတ်ပန်းထွက်လာသည့် ရဲရင့်အောင် လီးကြီး မှ လရည်တွေကို အသက်အောင့် ပြီး တဂွတ်ဂွတ် နှင့် မျိုချနေရသည်။ လရည်တွေ ကုန်သွားပြီး လီးကြီးမှာ အနည်းငယ် ပျော့ သွားတော့ မှ လီးကို သူမ ပါးစပ် မှ ထုတ်ပြီး၊ လီးတန် တချောင်းလုံးကို လရည် နှင့် သူမ တံတွေး များ ပြောင်စင် သွားအောင် လျှက် ပေးလိုက်သည်။
ထိုအချိန်မှာပင် ရေချိုးခန်းထဲ မှ ရေပန်း ရပ်သွားသံကို သတိထားလိုက်မိသဖြင့် ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က ကြမ်းပေါ် မှ မျက်နှာသုတ်ပုဝါကို ကောက်ယူကာ ရင်လျှား လိုက်သည်။
“ဟဲ့ ဘောင်းဘီ အမြန်ပြန်ဝတ်တော့၊ ညကျ ရင် အခြေအနေ ကြည့်ရအောင် ၊ အရမ်းအရဲ မကိုးနဲ့ နော်၊ အချိန်မတန်ပဲ သွားလုပ်လိုက်ရင် စီစဥ်ထား သမျှ အကုန်ပျက်ကုန်မယ်၊ ငါ က လုပ်ဆိုမှ လုပ်နော်”
“ဟုတ်..အန်တီသု ”
ရဲရင်အောင်လည်း အတွင်းခံ အမြန်ဆွဲတင်၊ ဘောင်းဘီဇစ် ကို အမြန် ဆွဲစေ့၊ လိုက်ပြီး ဟန်မပျက် ဖုံးပြန်ပွတ်နေလိုက်သည်။ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် လည်း သူမ ခရီးဆောင် အိပ်များ နားသို့သွားကာ အဝတ်အစား ရှာနေ လိုက်သည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် တော်တော် နှင့် ထွက်မလာသေးသဖြင့် ဘရာဇီယာ တထည် အမြန်ကောက်ဝတ်လိုက်ပြီး အလွယ်တွေ့ ရာ ဂါဝန် အရှည် တထည်ကို ကောက်စွတ် လိုက်သည်။ ထိုဂါဝန်မှာ ပိတ်သား နှင့် အမဲရောင်ပေါ် မှာ ပန်းပွင့် အဖြူရောင်များ ဖြင့် အပွင့် ရိုက်ထားပြီး အရှည် မှာ ခြေသလုံး လောက်ထိ ရောက်လေသည်။ အောက်ခံ ပင်တီ တထည်ကို ဂါဝန်အောက် မှ ပင် ဆွဲဝတ် လိုက်ပြီး သဘက်များကို မွေ့ယာခြေရင်း ဖက် တွင် ခနပုံထား လိုက်သည်။ ထိုအချိန်မှာ ပင် ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က ရေချိုးခန်းထဲ မှ ထွက်လာခဲ့သည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် မှာ ရေချိုးခန်း ဝင်သွားကတည်း က လဲစရာ အဝတ်အစား များ ယူသွားသည် ဖြစ်သဖြင့် ရေချိုးခန်းထဲ ကိုယ်လုံးကို အခြောက်သုပ် ပြီး အဝတ် အစား ပြန်ဝတ်လာခဲ့ သဖြင့် အကုန်ပြီးစီး နေလေပြီ။
“ဟဲ့ သား ကိုရဲ သွားသွား ရေအမြန်ချိုးလိုက်တော့ အန်တီသု တော့ ဘိုက်ဆာနေပြီ”
“ဟုတ်ကဲ့ အန်တီသု”
ရဲရင့်အောင် ကမန်းကတန်း ထကာ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားလေသည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က အခန်းထဲ ရှိ့ ကိုယ်လုံး ပေါ် မှန်ရှေ့ တွင် အခု မှ မျက်နှာကို တို့ပတ်ရိုက် မျက်ခုံးမွှေး ဆွဲလုပ်နေသော ဒေါ်သုန္ဒာအောင် ကို ကြည့်ပြီး၊
“ဟင် မမသု က အခု မှ မျက်နှာ ပြင်ရတာလား၊ ပပတော့ ရေချိုးခန်းထဲ မှာပဲ အပြီးလုပ်လာလိုက်တယ်”
“အို မမသု က ပပတို့ ရေချိုး ဖို့ စောင့် နေရမှာ စိုးလို့ ရေချိုးပြီးတာနဲ့ ကမန်းကတမ်း ထွက်လာခဲ့တာ၊ နောက်ပြီး ညနေအတွက် ဘာဝတ်ရမှန်းလည်း မသိတာနဲ့ အဝတ်အစား ရွေးရင်း ကြာသွားတာ၊ ရပါတယ် မမသု က မြန်ပါတယ်၊ ကိုရဲထွက်လာတာနဲ့ အဆင်သင့် ဖြစ်ပါပြီ”
ရဲရင့်အောင် လည်း ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က ပလွေပေးလိုက်လို့ တချီ ပြီးသွား တာကြောင့် အနည်းငယ် ကျေနပ် သွားပြီး ရေချိုးတော့ လီးကို သေခြာ ဆေးကြောပြီး ကမန်းကတမ်း ရေချိုး ကာ ထွက်လာခဲ့လိုက်တော့သည်။
သူတို့ သုံးယောက် ဟော်တယ် မှ လမ်းထိပ် စားသောက်ဆိုင် သို့ လမ်းလျှောက် သွားပြီး ညနေစာကို စားသောက်လိုက်ကြလေသည်။ အပြန်မှာ ကျွဲရိုင်း အချိုရည်၊ ဝိုင်ပုလင်း ဘီယာ စသဖြင့် ဒေါ်သုန္ဒာအောင် မှာကြားသလောက်ကို ရဲရင့်အောင် က သွားဝယ်လာပြီး သူတို့ ဟော်တယ်ခန်း တွင် ပြန်အနားယူ ကြလေသည်။
ဟော်တယ်ခန်း ရောက်တော့ ဝိုင်ပုလင်း ကို ဖေါက်ကာ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် နှင့် ဒေါ်ဝင်းပပအောင် တို့ က တစ်ယောက် တစ်ခွက်စီထည့်ကာ သောက်ကြရင်း တီဗီဖွင့် ကာ ကြည့်ကြသည်။ သူတို့ ဆီမှာ ပါလာသည့် ငါးခြောက် ဆီဆမ်း၊ လဘက်သုပ် စသည်တို့ ဖြင့် မြည်းကြသည်။ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က ရဲရင့်အောင် ကို ဘီယာ တစ်လုံး လောက် ဖေါက်သောက်ဟု ပြော သော်၊ ရဲရင့်အောင် က သူ့ အမေ ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က ခေါင်းညိမ့် ပြပြီး တစ်လုံးလောက် တော့ ရပါတယ်ဟု ပြောလေသည်။ ရဲရင့်အောင် က ကုလားထိုင်တွင် ထိုင်လျှက် သောက်နေပြီး ဒေါ်သုန္ဒာအောင် နှင့် ဒေါ်ဝင်းပပအောင် တို့ က ကုတင်ခြေရင်းဘက် မွေ့ယာ အစပ် တွင်ထိုင်ကာ ကြည့်နေကြသည်။
“မမသု တော့ ညာဘက် အစွန်မှာ အိပ်မယ်ကွယ်၊ ညဘက် ထရပြုရတာ ဆင်းလို့ အဆင်ပြေအောင်”
“ဟုတ်မမသု ပပလည်း ဘယ်ဘက် အစွန်မှာ အိပ်မယ်၊ အလယ်ဆို ညဘက်ထရပြုရဆို ခက်တယ်”
“ခစ်ခစ်၊ ငါ့တူကြီး ပဲ မွေ့ယာ အလယ်မှာ အိပ်တော့ ကလေးပီပီ ညဖက်လည်း ထစရာမှ မလိုတာ မဟုတ်လား၊ ထစရာရှိရင်လည်း ကုတင်ခြေရင်းကို ဖင်ဒရွှတ်ဆွဲ ပြီး သွားပေါ့ ဟားဟား”
သို့ ဖြင့် အိပ်ယာပေါ် မှာ မည်သို့ အိပ်မည်ဆိုတာကို အစီအစဥ် ချပြီးသွား ဖြစ်သွားခဲ့သည်။ ရဲရင့်အောင် ကတော့ ဖိုးကျိုးတုတ် ပေါ့၊ သူ့ အမေ နှင့် လည်း အနီးကပ် အိပ်ရမည်၊ တဖက် မှာ လည်း အဒေါ် ဖြစ်သူ နှင့် ကပ်လျှက်၊ အမေ အိပ်ပျော် သွားလျှင် အဒေါ် ဖြစ်သူ နှင့် ကြိတ်ပြီးကဲလို့ ရမည်၊ သူ အွန်လိုင်းမှာ ကြည့်နေကျ ဂျပန်ကား တွေ ထဲမှာ လိုပေါ့။ ဂျပန်ကား တွေက တော့ လွန်လွန်းအားကြီးသည်။ တဖက်မှာ တစ်ယောက်က အိပ်နေ လျှက်နှင့် ကပ်ရက် အိပ်ရာထဲ အသားကုန် ဆော်ကြ လိုးကြ တာ အိပ်ပျော် နေသော တစ်ယောက်က လုံးဝ မသိခြေ၊ ဒါကတော့ ကြည့်ကောင်းအောင် ရိုက်ထားတာ ၊ အပြင်မှာကတော့ ဘယ်လို မှ မဖြစ်နိုင်တာ လူတိုင်းသိပြီးသား။ ကြိတ်တိုးလေး တော့ လုပ်လို့ ရနိုင်သည်ဟု ရဲရင့်အောင် တွက်ထားသည်။ မတော်တဆ ထိမိခိုက်မိတာ တော့ ရှိမှာပဲလေဟု လည်း တွေးရင်းက ရဲရင့်အောင် နောက်ထပ် ဘီယာတဗူးကို ထပ်ဖွင့်လိုက် သည်။
ညဆယ်နာရီလောက် ကျတော့ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က အိပ်ချင်ပြီဟု ဆိုကာ ပါးစပ်ဆေး ပလုပ်ကျင်း လုပ်တော့ ဒေါ်ဝင်းပပအောင်က လည်း အိပ်တော့ မည်ဟု ဆိုကာ တီဗီကို ပိတ်လိုက်သည်။ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က သူညနေက ဝတ်ထားသည့် ဂါဝန် ကိုပင် ညဝတ်အိပ်မည်ဟု ရည်ရွယ်ထားသဖြင့် လဲစရာ မလိုသော်လည်း ညအိပ်မီးသာ ချန်ထားပြီး မီးပိတ်လိုက်ချိန်တွင် သူမ ဂါဝန်အောက်မှ ဘရာဇီယာ နှင့် အတွင်းခံ ဘောင်းဘီတို့ ကို မည်သူမှ မသိအောင် အသာ ချွတ်ထား လိုက် သည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင်က ညဝတ်အိပ်မည့် ဂါဝန် ကို ရေချိုးခန်းထဲ ယူသွားကာ လဲလှယ်လိုက်သည်။ သူမ မှာ ညဖက် အိပ်လျှင် အောက် မှ ဘာမှ ခံမဝတ် တတ်သည့် အကျင့် ကြောင့် ပင်တီ နှင့် ဘရာကို ချွတ်လိုက်သည်။ အခန်းထဲ မှာ မှောင်နေပြီမို့ သူမ အောက်ခံ မဝတ်ထားမှန်း မည်သူမှ မသိနိုင်ဟု တွေးထားလိုက်သည်။ ရဲရင့်အောင်က တော့ အကြံသမား ဖြစ်သည်။ အပေါ်က တီရှပ် နှင့် အောက်က ပုဆိုးဝတ်ထားလိုက်သည်။ သူတို့ အမှတ်တမဲ့ ဖြစ်သွားကြသည်က တော့ ကွန်ဖေါ့တာ ဟု ခေါ် သော စောင်ကြီးဖြစ်သည်။ တကယ်က ကင်းဆိုက် ကုတင်ကြီး မှာ လင်မယား စုံတွဲ တွေ အတွက် သာ ဖြစ်သည်မို့ စောင်က တထည်တည်းသာ ရှိလေသည်။ သူတို့ က ပထမ အဲယားကွန်း အသားကုန်ဖွင့်ထားခဲ့ပြီး ရာသီဥတု ကလည်း အေးသော ဒေသမို့ စောင် မရှိပဲ နှင့် တော့ အိပ်ဖို့ မဖြစ်နိုင်ခြေ၊
ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က အိပ်ယာပေါ် နေရာ အရင် ယူပြီးတော့ ရဲရင့်အောင် က ကုတင်ပေါ် တက်ကာ စောင်ထဲ ဝင်လိုက်သည်။ သူ့ အမေ ရေချိုးခန်းဝင် ကာ ညဝတ်အင်္ကျီ လဲနေချိန်၊ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် ကို ရအောင် ကစ်စ် ဆွဲလိုက်သည်။ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က တွန်းလွှတ် လိုက်ပြီး၊
“ဟေ့ မကဲနဲ့ နင့်အမေ တွေ့ သွား ရင် အန်တီသု တို့ စီစဥ် ထားတာတွေ အကုန်ပျက် ကုန်မယ်နော်၊ ဒီညလည်း သား အမေ ကို သွား မထိနဲ့ နော်၊ မနက်ဖြန်ည ကျရင်တော့ စမ်းလို့ ရလောက်မယ်၊ မနက်ဖြန် နေ့ခင်းဘက် အန်တီသု ရူတင် မှာ ရောက်အောင် ပို့ပေးမယ် စိတ်မပူနဲ့ ခစ်ခစ်၊ အန်တီသု တောင် တွေးရင်းက စောက်ရည် စိမ့် နေပြီ အဟီးးး”
ဒေါ်ဝင်းပပအောင်ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာတော့ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် နှင့် ရဲရင့်အောင် တို့ နှစ်ယောက် အသာငြိမ်ပြီး အိပ်ချင်ယောင် ဆောင်နေကြသည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင်အိပ်ယာပေါ် တက်ပြီး စောင်ကို ဆွဲခြုံလိုက်တော့ ရဲရင့်အောင် လီးမှာ မတရား တောင် နေလေပြီ။ သူ့ ဒေါ်လေး ကိုယ်နံ့၊ သူ့အမေ ကိုယ်နံ့ နှစ်ခု က သူ့ လီးကြီးကို မတရားတောင်မတ် နေစေလေသည်။
ဒေါ်ဝင်းပပအောင်ဆီမှ အသက်ရူသံ မှန်မှန်လေး နှင့် အိပ်ပျော် သွားပုံ ရတော့ ရဲရင့်အောင် လီးကို စောင်အောက် မှ လက်တခုက လာရောက် ဆုပ်ကိုင်တာ ခံလိုက်ရသည်။ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် မှန်း ရဲရင့်အောင် သိလိုက်သည်။ သူ့ အသက်ရူသံ ကို မပြင်းရအောင် ထိန်းသော်လည်း မဆင်မပြေသဖြင့် အောင့် ထားလိုက်ရသည်။ ပြီးမှ စောင်အုပ်ကာ အသက်ကို မြှင်းမြှင်းလေး ပြန်ရူရလေသည်။
အခန်း ၁၅။
ရဲရင့်အောင် ကလည်း သူ့ လက်ကို ဒေါ်သုန္ဒာအောင် ဘက် ဆန့် ထုတ်လိုက်တော့ သူမ ဘိုက်သား ပေါင်တန် တွေကို စမ်းမိ သည်။ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က သူမ ဂါဝန်ကို ဘိုက်ပေါ် အထိ လှန်တင်ထားတာ ဖြစ်သည်။ စောင်အောက် မှာ ဆိုတော့ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် တစ်ယောက် နိုးနေရင်တောင် မှ မမြင်နိုင်ပေ။ ရဲရင့်အောင် လက်က သူမ စောက်ဖုတ်ကို လာကလိတော့ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် တစ်ယောက် တအား ခံချင်လာမိသည်။ သို့သော်လည်း မဖြစ်နိုင်မှန်း သူမ သိသည်။ သူမ စောက်ရည် တွေ တအားထွက်လာတာပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ ရဲရင့်အောင် လီးက လရည်တွေ ထွက်သွားတာပဲ ဖြစ်ဖြစ် စောင်အောက် နှင့် အခန်းထဲ မှာ အဲဒီ အနံ့ တွေက မွန်ထူလာမှာ ဖြစ်သည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ရိပ်မိသွား လျှင် သူတို့ အကြံအစည် လုံးဝ ပျက် သွားနိုင်သည်။ ထို့ကြောင့် သူမ လက်ကို ရဲရင့်အောင် လီးကြီး ဆုပ်ထားရာမှ လွှတ်လိုက်ပြီး သူမ စောက်ဖုတ်ပေါ် မှ ရဲရင့်အောင် လက်ကိုလည်း တွန်းလွှတ်လိုက်သည်။ သူမ ဂါဝန်ကို ပြန်ဆွဲချပြီး ရဲရင့်အောင်ကို ကျောပေးကာ တဖက်လှည့် အိပ်ဖို့ ကြိုးစား တော့သည်။
……………………….
မနက် ရဲရင့်အောင် အိပ်ယာနိုးတော့ သူ့ အမေ ရော အဒေါ် ပါ နိုးလို့ မျက်နှာတွေ ပင် သစ်ပြီး နေကြပြီ။ သူ့လီးမှာ အိပ်ယာထစ ထုံးစံ အတိုင်း ထောင်မတ်နေတာမို့ ဘယ်လို ထရမလဲ စဥ်းစား နေရင်း စောင်အောက်မှာ ကွေးနေ မိသည်။
“အိပ်ပုတ်လေး မထသေးဘူးလား၊ အန်တီသု တို့ ဘရိတ်ဖတ်စ် သွားစား တော့ မလို့ ဒီဟော်တယ်က မနက်စာ ပါ ပါတယ်လေ တော်ကြာ ပိတ်သွားဦးမယ်၊ ထတော့”
“အန်တီသု တို့ အရင် သွား စား နှင့်လိုက်ပါ၊ သား ရေမိုးချိုးပြီး လိုက်လာခဲ့မယ်”
ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က လည်း ရဲရင့်အောင် အခြေအနေကို ရိပ်မိပုံ ရသည်။ မျက်နှာက ပြုံးစေ့စေ့ နှင့် ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ကို လှမ်းကြည့်ကာ၊
“ကဲပါ လူပျိုကြီးကို ထားခဲ့လိုက်ပြီး တို့ တွေ အရင်သွားကြရအောင် ၊ မမသု ဘိုက်ဆာနေပြီ”
“ဟုတ် မမသု ၊ ပပလည်း ဆာနေပြီ၊ သား မြန်မြန် လုပ်ပြီး လိုက်ခဲ့နော်”
“ဟုတ်ကဲ့ မေမေ”
……………………….
မနက်စာ စား ပြီးကြတော့ သူတို့ သုံးယောက် လိုချင်သည့် ပစ္စည်း လေးများ သာ ယူပြီး ကားဖြင့် ဒီမောဆိုး ဖက်သို့ ထွက်လာခဲ့ကြသည်။ လမ်းမှာ အစား အသောက် များလည်း ဝင်ဝယ်ခဲ့ကြသည်။ ဒီမောဆိုး မှ ငွေတောင်ဆည်သို့ သွားရာလမ်း တွင် ရှိသည့် ကန်ခုနှစ်ဆင့် ဆိုသည့် နေရာသို့ ဝင်လာခဲ့ကြလေသည်။ ထိုနေရာလေး မှာ လူသွား လူလာ သိပ်မရှိပဲ ၊ တိုးရစ် များ သာ တခါတလေ လာရောက် ကြသည်။ ရေကန်များ မှာ ကြည်လင်ပြီး တောင် ရိပ် တောရိပ် များက ကန်ရေမျက်နှာပြင် တွင် မှန်သား ကဲ့ သို့ ရောင်ပြန်ဟပ် မြင်နေရလေသည်။
ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က ကန်စပ်တစ်နေရာ ကားရပ်လို့ ရသည့် နေရာ နားအထိ မောင်းသွားပြီး ကင်မရာ ထရိုင်ပေါ့ နှင့် သူတို့ မာချင်ဒိုက်စ် ကြော်ငြာမည့် ပစ္စည်း အထုပ် တချို့ ကို သယ်ဆောင်လာခဲ့ ကြလေသည်။ ရဲရင့်အောင် မှာ ရှပ်အင်္ကျီ လက်ရှည်ကို လက်ခေါက်ဝတ်ထားပြီး ရင်ဘတ်မှ ကြယ်သီး နှစ်လုံး လောက်ကို ဖြုတ်ထား သည်။ နေကာမျက်မှန်ကို လည်း တတ်ထားကာ ဆံပင်ကို မုစ် ဖြင့် မာအောင် လုပ်ပြီး နောက်လှန်ဖီးထားသည်။ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် စီစဥ် ပေးထားသည့် အတိုင်း ဖြစ်သည်။ အောက်က တော့ စတိုင် ဘောင်းဘီတို အကွက် ခဲရောင် ကို ဝတ်ထားသည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ကလည်း ဒေါ်သုန္ဒာအောင် မှာထားသည့် အတိုင်း ဖြစ်သည်။ အပေါ်ပိုင်း လက်ပြတ်နှင့် အောက်ပိုင်းက ခါးမှာပတ်ချည် ထားသည့် တဆက်ထည်း ဒရက်စ် ကို ဝတ်ထားသည်။ အပေါ် မှာ အမဲရောင် လက်ရှည် ဆွယ်တာ ဆန်ဆန်တထည် ကို ထပ်ဝတ်ထားသည်။ အောက်က ဒရက်စ် မှာ လက်ပြတ် ဖြစ်ပြီး ရင်ဘတ်မှာလည်း အတော် ဟိုက် သဖြင့် အပေါ် က ဆွယ်တာ အမဲထပ်ဝတ် ထားတော့ လက်ပြတ် ရင်ဟိုက်တာ မသိသာ တော့ ပေ။ သို့သော် ခါးမှာ ပတ်ချည်ထားသော ဒရက်စ် မျိုး ဖြစ်သဖြင့် ညာဘက်ပေါင် တွင် အစနှစ်စ က ကွဲနေပြီး လမ်းလျှောက်လိုက်လျှင် ပေါင်လည် အထိ ကွဲကွဲ သွားကာ ဖွေးမွတ်နေသော ပေါင်တန်လုံးလုံး ကြီးကို မြင်မြင် နေရသည်။ ရဲရင့်အောင် ကတော့ သူ့ အမေ လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း ကွဲကွဲသွားသည့် ဒရက်စ် ကြောင့် မြင်နေရသည် ပေါင်တန်ကြီး ကို ကြည့်ပြီး တံတွေး ပင် မြိုချမိလေသည်။
ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က သူမ ရိုက်ကွင်း အတွက် အဆင်ပြေမည့် နေရာ ကို တွေ့တော့ ရဲရင့်အောင်ကို ခေါ်လိုက်ပြီး၊
“သား ကိုရဲ အန်တီသု ကား နောက်က အထုပ်အပိုးတွေ ရယ် စား စရာ သောက်စရာ တွေ ရယ်၊ သွားယူလာခဲ့ပေးပါလား၊ ဒီနားလာဦး အန်တီသု ပြောပြမယ် ယူလာရမဲ့ ဟာတွေ”
ရဲရင့်အောင် က ဒေါ်သုန္ဒာအောင် အနား ကပ်သွားတော့ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် မကြားနိုင်လောက်အောင် လေသံတိုးတိုးလေးဖြင့်၊
“ဟဲ့ ကားနားက ခြုံဘုတ် နောက်သွားပြီး သား အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ ချွတ်လာခဲ့လိုက်”
“ဟာ အန်တီသု ကလည်း သားဟာကြီးက ဖေါင်းကြွ နေမှာပေါ့”
“နေပေ့ စေ အဲလို ဖြစ်စေချင်လို့ ပြောတာ သွား သွား စကား မရှည်နဲ့”
ရဲရင့်အောင် ထွက်သွားတော့ သူတို့ လက်ထဲ ယူလာသည့် အခင်း ကို မြက်ခင်း သန့်သန့် လေး နား ရေကန်စပ် တွင် ခင်းလိုက်သည်။
“လှလိုက်တာနော် မမသု နေရာလေးက အေးချမ်းနေတာပဲ၊ လူလည်း တစ်ယောက်မှ မတွေ့ရဘူး”
“ဟုတ်တယ် ပပ ရဲ့ ဟိုတခါ လာတုန်းကတည်းက မမသု က ဒီနေရာလေးကို သဘောကျ နေတာ၊ မိသားစု ပစ်ကနစ် ထွက်ဖို့ အကောင်းဆုံးပေါ့၊ နိုင်ငံခြား ကြော်ငြာ မဂ္ဂဇင်း တွေ မှာ ရိုက်လေ့ ရှိတဲ့ နေရာမျိုးပေါ့၊ နောက်ပြီးတော့ အခု တခါ ရူတင် မှာ မမသု ပြောထားသလို စိတ်ထားနော် ပပ၊ ဒီမှာ အပြင်လူ ဘယ်သူ မှ လည်း မရှိဘူး ၊ မမသု တို့ သုံးယောက်ထဲ အဆင်ပြေအောင် တခါတည်း များများ သာ ရိုက်ထားလိုက်မယ်၊ နောက်မှ ပပ အဆင်မပြေဘူး ထင်တဲ့ ရှော့ တွေကို ပြန်ဖျက်ပြစ်မယ်၊ ဟုတ်ပလား၊ သား ကို လည်း မရှက်သွားအောင် ပပက ပဲ ဦးဆောင် ပေးနော်၊ ပပက မင်းသမီးပဲ ဒီလောက်က တော့ ဖြစ်ပါတယ်၊ မမသု ပြောစရာ မလိုပါဘူး”
ဒေါ်သုန္ဒာအောင် ကရေကန်ကြီးကို နောက်ခံထားကာ ပျော်ပွဲစား စောင် ခင်းထားသည့် နေရာဘက်ကို ချိန်လျှက် ကင်မရာ ကို ထရိုင်ပေါ့ တွင် ထောင်ထားလိုက်သည်။ နောက်တော့ ရဲရင့်အောင် ကားပေါ် မှ ယူလာသည့်ပစ္စည်း များ ကို စောင်အခင်းပေါ် တွင် နေရာတကျ ချထားလိုက်သည်။
“ကဲ ဒီတစ်ခါ တော့ သား အမိ နှစ်ယောက် ပျော်ပွဲစား ထွက်လာရင်း နဲ့ စပရိုက် လက်ဆောင် ပေးတာ၊ သား က အမေ ကို ပေးတာ တခွင် ရိုက်မယ်၊ အမေက သား ကို ပေးတာလည်း တခွင် ရိုက်မယ်၊ ပထမဆုံး သား က အမေ ကို လက်ဆောင် အဖြစ်ပေးမယ်၊ အမေ က အံ့သြ သွားတဲ့ပုံ ပြမယ်။ ကဲ သား ကိုရဲက အောက်က အထုပ်ကို ကိုင် ပပ က အခင်းပေါ် မှာ ခြေထောက် တဖက်ဆင်း တဖက်က ဒူးထောင် ထားတဲ့ ပုံလေး နေမယ်”
ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က ဒေါ်သုန္ဒာအောင် ပြောသည့် ပုံစံ အတိုင်းထိုင်လိုက်ရာ သူမ ဒရက်စ် က ကွဲကျ ပြီး ပေါင်လုံးကြီးက ဖွေးကနဲ ပေါ် သွား ၏၊ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က သူမ ဒရက်စ် ကို ပြန်ဆွဲတင်ဖို့ လုပ်ရာ၊
“အိုး ပပ ဒီတိုင်းလေး ထား ကင်မရာနေရာက ဆို အရမ်းကို ဆက်ဆီ ဖြစ်တာ၊ ပပ ပေါင်လုံး ကလည်း လှမှ လှ၊ သား က တဖက်က သွား လေ၊ အမေ့ ပေါင်ကို ကြည့်မနေနဲ့”
ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က တမင်ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်ရာ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် နှင့် ရဲရင့်အောင် တို့ နှစ်ယောက်စလုံး ရှက်ကိုး ရှက်ကန်း ဖြစ်ကုန် ကြသည်။ ရဲရင့်အောင်က အထုပ်ကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ကိုင်ကာ အခင်းပေါ် ဒူးထောက် လျှက် ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ကို လှမ်းပေး သည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ကလည်း ပျော်ရွှင် မြူးတူး စွာဖြင့် လှမ်းယူသည်။ ထိုအချိန်တွင် သူ့အမေ ပေါင်လုံး ဖွေးဖွေး ကြီးကို မြင်ပြီး လီးတောင် နေသဖြင့် ရဲရင့်အောင် ဘောင်းဘီ အောက်မှ လီးကြီးက ဖုဖေါင်းထနေလေသည်။ ရဲရင့်အောင် က ကိုယ်ကို တစောင်းလေး လုပ်ထားသဖြင့် ကင်မရာဖက်ကတော့ သေခြာ မမြင်ရပဲ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ၏ မျက်လုံး ရှေ့တည့်တည့် မှာတော့ ပေါ်တင်ကြီး မြင်နေရလေသည်။ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က သူမ ကင်မရာ ဖြင့် တဖြတ်ဖြတ် ရိုက်ရင်းမှ၊
“ကဲ အမေ လုပ်သူက သားကို ကျေးဇူးလည်း တင်တယ် ချစ်လည်း ချစ်တယ် ဆိုတော့ နဖူး ကို အနမ်းလေး တချက် ပေးလိုက်ပါဦး”
ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က ရဲရင့်အောင်ထိုင်နေရာသို့ ကုန်းကာ နဖူး ကို နမ်းလိုက်သည်။ သူမ ၏ ရင်သား မြှောင်း တွေက ရဲရင့်အောင် မျက်လုံး တည့်တည့်မှာ၊ အိစက်ဖွံ့ထွား လှသည်။ ရဲရင့်အောင် သုတ်သွေး တွေက တကိုယ်လုံး အကြောတွေ ဆီ ရောက်ကုန်ပလား မသိ၊ ဖြစ်ချင်ရာ ဖြစ်ဆိုပြီး ဆွဲဆုပ်နှယ်ပြစ်ချင်စိတ်ပေါက် နေရသည်။
“ကောင်းတယ် ကောင်းတယ်၊ နောက်တခါက ပပ အလှည့် ပပက သားကို ဆပရိုက်လုပ်မယ်။ လက်ဆောင် ပါလာတယ်၊ လို့ ပြောမယ်၊ ပြီးတော့ ဟိုအထုပ်သေးလေး တွေ့လား၊ ဟုတ်တယ် အဲဒါပဲ အဲဒါလေးကို ပပက လက်နောက်ပြန် နဲ့ ဖွက်ထားမယ်၊ သား က ကြည့်ချင်မယ် ပပက မပြသေးဘူး”
ဒေါ်ဝင်းပပအောင် နှင့် ရဲရင့်အောင် တို့ မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေအထားဖြစ်သည်။ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က ကင်မရာ ဖြင့် တဖြတ်ဖြတ် ရိုက်နေရင်းက၊
“သားက အရမ်းကြည့်ချင်လို့ အမေ့ ဆီက လု မယ်”
ရဲရင့်အောင်က ဗြန်းကနဲ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ကို မျက်နှာချင်းဆိုင်မှ သိမ်းကြုံးဖက်ကာ လက်နောက်ပြစ်ထားသော ဒေါ်ဝင်းပပအောင် လက်ထဲ မှ အထုပ်ကို လုသည့် ဟန်လုပ်သည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် မှာ အငိုက်မိ သွားပြီး ရဲရင့်အောင် ဖက်တာကို ခံလိုက်ရ သည်။ ရဲရင့်အောင် ရင်ဘတ်တွင် သူမ နို့ကြီး တွေ က အိကနဲ နေအောင် ဖိမိသွားသည်။ ရဲရင့်အောင်က အထုပ်ကို မလုပဲ သူမ လက်တွေကို အုပ်ကိုင်ကာ ဆုပ်ထားလိုက်သည်။ မာတောင်နေသော ရဲရင့်အောင် လီးကြီး က အတွင်းခံ မပါသဖြင့် ဘောင်းဘီအောက်မှ ဖေါင်းထ နေကာ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ပေါင် အရှေ့ပိုင်းကို အချောင်းလိုက် ဖိ ကပ်နေလေသည်။
ဒေါ်ဝင်းပပအောင် အသက်ရူတွေ မြန်လာသည်။ ရင်တွေ ခုံတာကို သား ဖြစ်သူ သိသွားမှာ စိုးနေမိသည်။ သူမ မျက်နှာလေး ကလည်း နီရဲ နေသည်။ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က ကင်မရာ ဖြင့် တဖြတ်ဖြတ် သူတို့ နှစ်ဦးကို ပတ်ခြာလည် ရူဒေါင့် မျိုးစုံ က နေ ရိုက်နေသည်။ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က ဒေါ်ဝင်းပပအောင် နောက်ကျောဖက် ရောက်နေသည့် အချိန်တွင် ရဲရင့်အောင် နှင့် မျက်နှာခြင်းဆိုင် ဖြစ် သွား သဖြင့် ရဲရင့်အောင် ကို မျက်စေ့ တဖက် မှိတ်ပြကာ လက်မ ထောင်ပြလိုက်သည်။ မီးစိမ်းပြ လိုက်သည်။ ဆွဲပေတော့ ဆိုသည့် သဘော။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ကတော့ မမြင်လိုက်။
“ဟုတ်ပြီ ၊ အရမ်းကောင်း တယ် ၊ ဒီအတိုင်းလေး ပဲ နေပြီး သား က အမေ့ ကို ကျေးဇူးတင်တဲ့ ပုံ နဲ့ ပါးလေး ကို နမ်းလိုက်”
အခန်း ၁၆။
ရဲရင့်အောင် က ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ပါးလေးကို သူ့နှာခေါင်းဖြင့် ရွှတ်ကနဲ နမ်းလိုက်သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် ကိုယ်ရှေ့ပိုင်း ချင်း ထိကပ် နေပြီး သူ့ လီးကြီးကလည်း ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ပေါင်ကို ထောက်နေ သည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က ဘာမှ မပြော၊ နောက်လည်း မဆုတ် တော့ ရဲရင့်အောင် တို့ ရဲပြီလေ၊ သူ့ လက်တဖက် က လက်နောက်ပြန် ဖြစ်နေသော ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ၏ လက် တဖက်ကို အုပ်ကိုင်ထားပြီး နောက်တဖက် က ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ၏ ဖင်လုံး တဖက်ကို အုပ်ကိုင်ပြီး ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က ကင်မရာကို ငုံ့ ကြည့်ကာ ခလုပ်တွေ ဇွန်းတွေ ဟိုလှည့် ဒီလှည့် လုပ်နေရင်းက၊
“အာ အရေးထဲ မှာ ကင်မရာက ဘာဂျမ်းဖြစ်နေလဲ မသိဘူး ၊ ခနလေးနော် ပိုဇေရှင် မပြောင်းနဲ့ ဦး အဲဒီပုံလေး မရသေးဘူး၊ ရှီး အရေးထဲမှာကွာ”
ရဲရင့်အောင် က သူ့ လက်ဖဝါး ဖြင့် ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ဖင်လုံး တဖက်ကို ပေါ်တင်ပင် အုပ်ကိုင်ကာ ဆုပ်ညှစ်လိုက်သည်။
“အို”
ဒေါ်ဝင်းပပအောင် မျက်နှာ မှာ ရှက်သွေး နှင့် ရမက် သွေးဖြာလျှက် အသံလေး ထွက် ငြီးကာ ရဲရင့်အောင် မျက်နှာကို မျက်မှောင် တွန့် ကြည့်လိုက်သည်။ နူတ်ခမ်း ထူပြဲပြဲ လေးက ဟတတ ဆိုတော့ ရဲရင့်အောင် မနေနိုင်တော့ သူ လက်တဖက် ဖြင့် ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ခေါင်းကို ထိန်းကိုင်ကာ နူတ်ခမ်းချင်း ဖိကပ် စုပ်နမ်း ပြစ်လိုက်တော့ သည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် မှာ ကြိုးစား ပြီး ရုန်းကန် သော်လည်း ရဲရင့်အောင် လက်တဖက်က နောက်ဆုပ်မရအောင် ခါးကို ကိုင်ထိန်းထားရင်း နောက်တဖက်က သူမ ဦးခေါင်းကို ကိုင်ထားတာမို့ ရုန်းလို့ မရ၊ ဆုပ်နမ်း နေသော ရဲရင့်အောင် ၏ အနမ်း အောက်မှာ မဆွတ်ခင်က ညွှတ်ချင် နေသူ ပီပီ ပျော့ ခွေ နှုံးခါ ကျ သွားရလေသည်။ ရဲရင့်အောင် ၏ အသက်ရူ အောင့် ထားနိုင်သည့်အချိန် အထိ စုပ်နမ်း ပြီး မှ လွှတ်ပေးလိုက် သည်။ ထိုအချိန် မှ ပင် ဒေါ်သုန္ဒာအောင် ၏ အသံလည်း ထွက်လာလေသည်။
“ကဲ ကင်မရာက လည်း အခု မှ ပဲ ရတယ်၊ သား က အမေကို ကျေးဇူးတင်တဲ့ အနမ်းလေး ပြန်နမ်းပြပါဦး နောက်ဆုံး ရှော့ လေး”
ဒီတခါ ရဲရင့်အောင် က သူ့ အမေ ပါးပြင်ကို ရွှတ်ကနဲ နမ်း လိုက်တော့ သူတို့ သား အမိ နှစ်ယောက် မှာ ပုံမှန် အတိုင်းပင်၊ ဘာမှ မထူးခြားတော့ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် မျက်နှာလေး က ပန်းနု ရောင် သန်းနေပေမဲ့ ပြုံးစေ့စေ့ လေး ဖြစ်နေ ရသည်။ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် မမြင်နိုင်သည့် အခြမ်း မှ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် တင်ပါးဆုံ ကိုတော့ ရဲရင့်အောင် လက်ဖဝါးက အုပ်ကိုင် ဆုပ်ညှစ် ပေးနေလိုက်သည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ကလည်း မျက်နှာက တော့ ပြုံးလျှက် သူမ လက်သည်း ကလေး နှင့် ရဲရင့်အောင် သူမ ဖင်ကို ညှစ်နေသည့် လက်ဖျံကို ဆိပ်လိုက်လေသည်။
“ကဲကဲ မမသု တို့ နေ့လည်စာ မစားခင် နောက်ဆုံး ရှော့ ပပ က လက်ဆောင်ပစ္စည်းလေးကို ရှေ့ မှာ မြှောက်ပြ ထား၊ သား က အနောက်က နေ အမေကို သိုင်းဖက်ရင်း လက်ဆောင် ပစ္စည်းလေးကို မျှော်ကြည့် နေပုံလေး”
ရဲရင့်အောင် အကြိုက် ဖြစ်သွားသည်၊ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် အနောက် မှာ ကပ်ရပ်လိုက်ရင်းက ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ဖင်ကြီး နှစ်လုံးကြားကို သူ၏ မာတောင် နေသော လီးတန်ကြီးဖြင့် အမြှောင်းလိုက် ဖိကပ်ထားရင်း ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ခါးမှ သိုင်းကာ ဘိုက်သား လေးကို အုပ်ကိုင် ဖက်ထားလိုက်သည်။
ရူတင်ပြီးတော့ သူတို့ သုံးယောက်သား ယူလာကြသည့် အစား အသောက်များ ကို ဖွင့် ကာ စားသောက် ကြလေ တော့သည်။ ခန နားကြ ပြီးတော့ ငွေတောင် ဆည်ဘက် သွားကာ ပုံ များ ထပ်ရိုက်ကြသည်။ ရဲရင့်အောင် က နောက်ပိုင်း ရူတင် များတွင်တော့ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ကို လက်ရဲ ဇက်ရဲ ပင် ကိုင်တွယ် ပွတ်သပ်တော့ သည်။
……………………………….
ညနေစောင်း တော့ လွိုင်ကော် သို့ ကားပြန်မောင်းလာကြပြီး မနေ့က လိုပင် ရေမိုးချိုးကြ ပြီး စားသောက်ဆိုင် သို့ ထွက်ကာ ညစာ စားကြသည်။ နောက်တော့ သောက်စရာ အနည်းငယ်ဝယ်ပြီး ပြန်လာခဲ့ကြလေသည်။ ဟော်တယ် ရောက်တော့ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် နှင့် ဒေါ်ဝင်းပပအောင် တို့ က ဝိုင်သောက်၊ ရဲရင့်အောင် က ဘီယာသောက် နှင့် တီဗီ ထိုင်ကြည့် ကြသည်။ ညပိုင်း ၉နာရီလောက် ကျတော့ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က ၊
“အား ဒီနေ့ တော့ မမသု ကားမောင်းရတာရော၊ ရူတင်ရိုက်ရတာရော ပင်ပန်းပြီး နှုံးနေတယ်၊ အိပ်ရေး ကောင်းကောင်းဝ မှ ဖြစ်မယ်၊ နို့မို့ မနက်ဖြန် ဒုက္ခ ရောက်လိမ့်မယ်။ မမသု အိပ်ဆေး သောက် အိပ်တော့ မယ်”
“ဟုတ် မမသု၊ မမသု တစ်ယောက် ထဲ မောင်းရတာကို ပင်ပန်းမှာပေါ့၊ သားကို မောင်းခိုင်းလိုက် ပြီးရော”
“မလုပ်ပါနဲ့ ပပရယ် စိတ်မချသေးပါဘူး၊ ရပါတယ် တည အိပ်ရေးဝ လိုက်ရင် ကောင်းသွားမှာပါ၊ မနက်လည်း အရေးတကြီး သွားစရာ မှ မရှိတာ နိုးမှ ပဲ ထကြတာပေါ့၊ အစောကြီးထစရာမလိုပါဘူး”
“ဟုတ် အန်တီသု၊ ကောင်းကောင်းသာ အိပ်ပါ”
ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က ဒေါ်ဝင်းပပအောင် မြင်အောင် အိပ်ဆေးများကို လက်ဖဝါးတွင် ထည့်ပြီး ရေသန့်ဘူး ရှိရာ စားပွဲလေး နား လျှောက်သွား လေသည်။ ဆေးကို ပါးစပ်ထဲ ထည့်သလို နှင့် အသာ ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး ရေသောက်လိုက်သည်။ ပြီးမှ အိပ်ယာဆီ ပြန်လာကာ လှဲလျောင်းလိုက်လေသည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က ရေချိုးခန်း သို့ ဝင်ကာ ညဝတ် ဂါဝန် လဲနေစဥ် ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က ရဲရင့်အောင်ကို တိုးတိုးလေး၊
“ဟေး ဒီညတော့ ဆွဲပေတော့ သား အမေ ရယ်ဒီ ဖြစ်နေပြီ ”
“သေခြာလို့ လား အန်တီသု ကလည်း”
“အမလေး အကယ်ဒမီရှော့ လာလုပ်မနေပါနဲ့၊ ငါ ကင်မရာ ပြင်ချင်ယောင် ဆောင်ပြီး ခိုးကြည့်နေတာပါ၊ နင်တို့ သားအမိ ကစ်ဆင် ဆွဲနေကြတာ တခါထဲ သမီးရီးစား တွေ ကျနေတာကို ခစ်ခစ်၊ ဒီည မှ အလုပ်မဖြစ်ရင် နင် ဒီတသက် မဖြစ်တော့ ဘူး ကဲကဲ ငါ အိပ်ဆေးနဲ့ အိပ်ပျော်ချင်ယောင် ဆောင်ပြီး ချောင်းတော့ မယ် ဂွတ်နိုက်”
ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာတော့ ရဲရင့်အောင်က၊
“အင်းသား လည်း အိပ်ချင်ပြီ အိပ်တော့ မယ်၊ မေမေ အိပ်မယ်ဆို မီးပိတ်လိုက်တော့ နော်”
ဟု ပြောကာ စောင်အောက် ဝင်လေသည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် လည်း သူမ အိပ်မည့် ဖက် သို့ သွားကာ ကုတင်ပေါ် မတက်ခင် အခန်းမီးများကို မှိတ်လိုက်လေသည်။ ညအိပ်မီးလုံး ကိုပင် မချန်ထားခဲ့ခြေ၊ ပြတင်းပေါက် တွင် အခန်းစီးပါးပါး သာ ပိတ်ထားတာမို့ လမ်းမှ ဓါတ်မီးတိုင် မီးရောင်က အခန်းတွင်း သို့ ဖြာဝင် နေသဖြင့် အခန်းတွင်းမှာ တော့ လုံးဝ မှောင်းသွားခြင်း မရှိခြေ၊ မှောင်ထဲ မှာ မျက်စေ့ ကျင့်သား ရသွားတော့ အခန်းတွင်း မှာ ကောင်းကောင်း မြင်နေရလေသည်။
သူတို့ အခန်းထဲ တွင် ညအမှောင် နှင့် အတူ အသံတို့ မှာ တိတ်ဆိတ်နေသည်။ တချက်တချက် ထပွင့်လာသော အဲယားကွန်းမှ လေသံ နှင့် အိပ်မောကျနေသော ဒေါ်သုန္ဒာအောင် ၏ အသက်ရူသံ မြှင်းမြှင်း လေးကို သာ ကြားနေရသည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က အိပ်ယာပေါ် တက်ပြီး စောက်ကို သူမ ပုခုံး ထိ ဆွဲခြုံလိုက် ပြီး ကိုယ်ကို ရဲရင့်အောင် ဘက်ကို မျက်နှာ လှည့်ကာ တစ်စောင်းအိပ်လိုက်သည်။ ထိုအခါ သူမ ကို စူးစိုက်ကြည့်နေသော ရဲရင့်အောင် နှင့် မျက်လုံးချင်း သွားဆုံ မိလေသည်။
သား အမိ နှစ်ယောက် တစ်ယောက် နှင့် တစ်ယောက် မျက်လုံးချင်း ဆုံကာ စူးစိုက်ကြည့်နေကြသည်။ အသံတော့ မထွက်ရဲ အထူးသဖြင့် ဒေါ်ဝင်းပပအောင်၊ သူမ အနေနဲ့ က ဒေါ်သုန္ဒာအောင် တကယ်အိပ်ပျော် နေပလား အိပ်ပျော် ဖို့ ကြိုးစား နေတုန်းလား ဆိုတာ မသိနိုင်၊ ရဲရင့်အောင် ကတော့ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် အိပ်ပျော် ချင်ယောင် ဆောင်ပြီး သူတို့ နှစ်ယောက်ကို ချောင်းမယ် ဆိုတာ သိပြီးသား မို့ သိပ်ဂရုမစိုက်၊ သို့သော်လည်း သူက အရမ်းသိသာ အောင် လုပ်လို့ မရ၊ တော်ကြာ သူ့ မေမေ က မသင်္ကာဖြစ်သွားမည်။
ထိုသို့ ကြည့်နေကြရင်းနှင့် နှစ်ဦးစလုံး အမှောင်ထဲ မှာ မျက်စေ့ ကျင့်သား ရလာတော့ ပိုပြီး ထင်ထင်ရှားရှား မြင်လာကြရသည်။ ဟော်တယ် အပြင်ဘက် လမ်းမပေါ် က မီးတိုင်ကလည်း ပိုပြီး လင်းလာသလိုလို။
ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က မျက်မှောင်ကြုတ် လိုက်ရင်း က နူတ်ခမ်းကို စူ ပြလိုက်သည်။ အမူအယာက တော့ ဘာလို့ အဲလို ကြည့်နေတာလဲဟု ပြောသလို။ ရဲရင့်အောင် က မျက်နှာချင်း လက်လေးလုံးစာလောက် ကပ်သည်အထိ ရှေ့ကို အသာ တိုးလိုက်ကာ သူ့ အမေ မျက်ဝန်းနက်နက် ကို စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်ပေးလိုက်သည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က မျက်လွှာကို ချလိုက်ကာ နူတ်ခမ်းကြီးကို ပိုစူပြလိုက်သည်။ တော်ပြီ မကြည့်တော့ ဘူး ဆိုတဲ့ သဘော။
ရဲရင့်အောင် က သူ့ အမေ ခေါင်းကို လှည့်လို့ မရအောင် နောက်စေ့ မှ အုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး စူနေသော နူတ်ခမ်း အစုံ ကို သူ့နူတ်ခမ်း နှင့် ဖိကပ် စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် မျက်လုံး ပွင့်လာကာ ပြူးပြပြီး ဒေါ်သုန္ဒာအောင် ဖက်သို့ မျက်စ ပြစ် ပြလိုက်သည်။ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် တွေ့သွားရင် ပြဿနာ တက်မည်ဆိုသည့်သဘော။ သို့သော်လည်း ရဲရင့်အောင် က ဂရု မစိုက် တော့ သူ့ လျှာကြီးကို ဒေါ်ဝင်းပပအောင် နူတ်ခမ်းအစုံ ထဲ ထိုးထည့်သည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က ပထမတော့ သွားတွေ ကို စေ့ထား သော်လည်း နောက်တော့ ဟပေးလိုက်သည်။ သူတို့ လျှာချင်းပွတ်သပ်မိကြသည်။ ရဲရင့်အောင် က သူ့မေမေ ပါးစပ်တွင်းမှ လျှာရော သွားရည်တွေ ကို ပါအားရပါးရ စုပ်သည်၊ သူ့ပါးစပ်ထဲ ဝင်လာသော သွားရည်တွေကို မျိုချသည်။ နူတ်ခမ်းထူထူ ကြီးတွေ ကလည်း ချိုမြ လွန်းလှသည်ဟု ထင်သည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က လည်း ကိုယ်လေး လူးလွန့်ကာ ရုန်းသလိုလို နှင့် လှုပ်ရှားမှု ကြောင့် သူမ ပေါင်တန်ကြီးက ရဲရင့်အောင် ပေါင်နှစ်လုံးကြား အမှတ်မထင် ရောက်သွားကာ မာတောင် နေသော လီးကြီး နှင့် ပွတ်သတ်မိသွားသည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ရင်တွေ တအားခုန်နေသည်။ စတော့ဟုမ်း ဟော်တယ် ည မှာ မှားယွင်း ခဲ့ကြမိသည့် နောက်ပိုင်း ၊ သူမ ကိုယ် သူမ မလုပ်သင့် သည့် အရာဆိုပြီး ရှောင်ကွင်း နေခဲ့သော်လည်း သူမ အတွင်းစိတ် တွင်း၌ တောင့်တ နေခဲ့ မိသည့် အရာတခု၊ အခုတော့ တေ့တေ့ ဆိုင်ဆိုင် ဖြစ်လာတော့ မည် မဟုတ်ပါလား။
ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ဖီးအရမ်း ကောင်းလာလို့ ပါးစပ် မှ ငြီးသံ လုံးဝ မထွက်မိအောင် ကြိုးစား ထိန်းရင်း က သူမ သား ဖြစ်သူ ကို ပြန်လည် ဖက်တွယ် လာမိသည်။ သားဖြစ်သူ နူတ်ခမ်းအစုံ က သူမ နူတ်ခမ်း၊ လျှာ တို့ ကို ဖိကပ် စုပ်ယူနေမှု က သူမ တကိုယ်လုံး ရှိ အသွေး အသားတွေကို စုပ်ယူ ခံနေရသလို ပင် တဖိန်းဖိန်း တရှိန်းရှိန်း ခံစား နေရသည်။ ရဲရင့်အောင် က ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ကိုယ်တိုင် လိုလို လားလား သူ့ နှုတ်ခမ်း တွေကို ပြန်လည် နမ်းစုပ်လာနေတာ ခံစား မိပြီ မို့ သူမ ခေါင်းကို ကိုင်ထိန်းထား သော သူ့ လက်ကို လွှတ်လိုက်သည်။ သူ့လက်တွေကို ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ကျောပြင် မှ တဆင့် အောက်ဖက်သို့ ပွတ်သတ်ရွှေ့လျှား သွားရာ ခါးကျင်ကျင်လေး မှ တဆင့် ဖင်လုံး ကြီးတွေ ဆီကို ရောက်ရှိလေ သည်။ အိစက် နေသည့် တင်လုံး ကြီးတွေကို သူ့ လက်ဖဝါး ဖြင့် ပွတ်သတ် ပေးပြီး ဆုပ်နှယ်ပေးနေလိုက်သည်။ ဆုပ်နှယ်နေရင်း ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ဝတ်ထားသည့် ဂါဝန် သားပျော့ပျော့ က အပေါ် သို့ လိုက်တက်လာသဖြင့် အသာ ဆွဲတင် လိုက်ရာ ရဲရင့်အောင် လက်ဖဝါးက ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ပေါင်သား ကြီးများ နှင့် ဖင်သား ကို စမ်းမိလေသည်။ ရဲရင့်အောင်က ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ၏ ချောမွတ်နေသော ဖင်လုံးကြီးများကို ပွတ်သတ်ပေးရင်း မှ ချောမွတ်နေသည့် ပိုးသား ပင်တီ ပျော့ ပျော့ လေးကို စမ်းမိလေသည်။ ရဲရင့်အောင်က ပင်တီကို ဆွဲချွတ်တော့ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က မငြင်းတော့ ဖင်ကြီး အသာကြွပေးလိုက် သည်။ ရဲရင့်အောင် က စောက်ဖုတ်နေရာကို အုပ်ကိုင်လိုက်တော့ အမွှေးပါးပါး လေး အောက်က သူ့မေမေ ၏ စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းကြီး မှာ စောက်ရည်တို့ ဖြင့် စိုရွှဲ နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
သူ့ မေမေ လည်း တော် တော် ထန်နေပြီ ဆိုတာ သိလိုက်ရသည်။
အခန်း ၁၇။
ရဲရင့်အောင် က သူ့ ပုဆိုးကို လည်း သူ့ဘာသာ ကန်ထုတ် လိုက်တော့ မာတောင် နေသော လီးတန် ကြီးက တရမ်းရမ်း ဖြင့် ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ပေါင်ရင်းကို ထိုးထောက်မိလေသည်။ ရဲရင့်အောင်က ဒေါ်ဝင်းပပအောင် နို့ကြီးများကို ညဝတ်ဂါဝန်ပေါ် မှ ပင် အုပ်ကိုင်ကာ ဆုပ်ညှစ် နှယ်တော့ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က ကြိတ်ငြီးရင်း လေသံလေး ဖြင့်၊
“အရမ်း မညှစ် နဲ့ လေ နာတာပေါ့ သူ အရမ်းဆိုးတယ်ကွာ”
ရဲရင့်အောင်က မအောင့် နိုင်တော့ သူကြာကြာ ဖိုးပလေး လုပ်နေလျှင် သူ့ လီးကြီးက မလိုးရပဲ လရည် တွေ ပန်းထွက်ကုန်မှာ စိုးမိသည်။ ထို့ကြောင့် ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ပေါင်လုံး ကြီးတလုံး ကို သူ့ဒူးခေါင်း တလုံး ထိုး သွင်းပြီး မလိုက်ကာ၊ ကိုယ်အောက်ပိုင်းကို တိုးကပ်လိုက်သည်။ မာတောင်နေသော သူ့လီးကြီးက ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ပေါင်ခွ ဆုံ ကို သွားထိုးမိသည်။ ခေါင်းတယမ်းနှင့် လီးကြီးက မှောင်ထဲ မှာ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းကို လျောတိုက်ကာ စောက်စေ့ နေရာကို သွားထိုးမိသည်။
“အု”
ဒေါ်ဝင်းပပအောင် မှာ သတိထားနေလျှက်က အသံ လေး ထွက်သွားရသည်။ စောက်စေ့ ကို ဆောင့်ထိုးခံရတာကိုး။ သူမ မကူရင် မဖြစ်တော့ ဆိုတာ သိသဖြင့် မှောင်ထဲ မှာပင် လက်ကလေးဖြင့် စမ်းရင်း ရဲရင့်အောင် လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ လီးတန်ကြီးက ပူနွေး ပြီး သွေးခုံ နေတာ သူမ လက်မှာပင် စမ်းမိသည်။ လီးထိပ်ဖူး မှ ရှေ့ပြေးအရည်ကြည်တို့ ကြောင့် စိုတိုတို စေးကပ်ကပ် ဖြစ်နေသည်။ သူမ စောက်ဖုတ်ဝမှာ လီးကြီးကို ကိုင်ကာ တေ့ ပေးလိုက်သည်။ ရဲရင့်အောင် က ရှေ့ ကို နည်းနည်းတိုးကာ ဖင်ကို ကော့ ပြီး ဖိသွင်းလိုက်သည်။
“အ…ဖြည်းဖြည်း”
စောက်ဖုတ်ကြီးက အရည်များ စိုရွှဲနေသဖြင့် ဖြည်းဖြည်းချင်းတော့ ဝင်သွားသည်။ စောက်ခေါင်းအတွင်းသား နူးနူးညံ့ညံ့ နှင့် နွေးထွေးမှုက ရဲရင့်အောင် လီးတန်ကြီးကို ရစ်ပတ်ပွေ့ဖက်ထားသလို ခံစား ရသည်။ ရဲရင့်အောင် လက်က ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ဖင်ကြီးကို ဆုပ်ကိုင်လို့ သူ့ ဆီကို ဆွဲလိုက်သလို၊ သူ့ကိုယ်ကိုလည်း ရှေ့တိုးလိုက်တော့ လီးကြီးက ဒေါ်ဝင်းပပအောင် စောက်ဖုတ်ထဲကို စေးစေးလေး ဝင်သွားသည်။ အရည်ပျော်ချင်လို့ ပျော့ နေတဲ့ ထောပတ်တုံးထဲ ဒါးထိုး ထည့်လိုက်သလိုပဲ ဝင်သွားတာ။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ကလည်း ရဲရင့်အောင် ကိုယ်ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် တိုးဖက်လာသည်။
ရဲရင့်အောင်လည်း သူ့ လီးကြီး ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ထဲ အဆုံးထိ ဝင်နေပြီ ဆိုတော့ ဖင်ကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လုပ်ပြီး လီးကို တဝက်ကျော်ကျော် လောက် ဆွဲထုတ်လိုက် ပြန်သွင်းလိုက်နဲ့ လုပ်တယ်။ ဘေးတိုက် လုပ်ရတာ ဆိုတော့ အား သိပ် မပါ။ အိပ်ယာနဲ့ ကိုယ့် ပေါင်တခြမ်းပွတ်နေရတာ ဆိုတော့ ပူလည်း လာတယ်။ အဲဒါနဲ့ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ကို အသာတွန်းလို့ ပက်လက် ဖြစ်စေပြီး အပေါ် ကနေ မှောက်လျှက် တက်လိုက်တယ်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ဂျိုင်းအောက် မွေ့ယာ မှာ တံတောင် ထောက်လို့ အားပြု ပြီးတော့ ဒိုက်ထိုးသလို မျိုး ဖင်ကို ကြွကြွ ပြီး လိုးတယ်။ စောင်ကြီးက အပေါ် ကနေ ဆွဲထားသလို ဖြစ်နေလို့ ရဲရင့်အောင် က သူ့ ကိုယ်ပေါ် ကနေဖယ်လိုက်တယ်။
“အို..ဟေး မမသု နိုးသွားရင် တွေ့သွားမယ်လေ”
ဟု ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က လေးသံ လေးဖြင့် ပြောသည်။ ရဲရင့်အောင် ကလည်း၊
“မနိုးနိုင်ပါဘူး မေမေ ရဲ့ အန်တီသု က အိပ်ဆေး သောက်အိပ်နေတာပါ”
ဟု ပြောရင်းက စောင်ကို သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး ကိုယ်ပေါ် မှ လွှတ်သွားအောင် ဒေါ်သုန္ဒာအောင် ဘက်အခြမ်း မွေ့ယာပေါ် ဖယ်ချလိုက်သည်။ အခု မှ လွတ်လွတ်လတ်လတ် ဖြစ်သွား ရသည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ပေါင်နှစ်လုံး ကြားမှာ ဒူးထောက်ပြီး ပေါင်ကြီး နှစ်လုံးကို တွန်းမ လိုက်တော့ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က အလိုက်သင့် လေး ဒူးထောင် ပေါင်ကားပေးလိုက်သည်။ ရဲရင့်အောင် က သူ့ ခေါင်းအုံးကို ဆွဲယူကာ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ဖင်ကြီး အောက် ထိုးထည့် သည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် စောက်ဖုတ်ကြီးက အပေါ် ကို ကော့ တက်လာသည်။ အခု မှ ပဲ ဆောင့် ရတာ အားပါတော့ သည်။ ရဲရင့်အောင် က အပေါ် မှ ဖိဖိ ကာ အားထည့် ဆောင့် သည်။ စောက်ဖုတ်ကြီး ကလည်း အရည်တွေ တအားရွဲနေတော့ တစွတ်စွတ် အသံ က တိတ်ဆိတ်သော ညမှ အကျယ်ကြီးလို ဖြစ်နေရသည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် လည်း ရဲရင့်အောင် လီးကြီး က ပေးသော စိမ့်နေသည့် အရသာကြောင်း အသံထွက် မငြီးမိအောင် အောက် နူတ်ခမ်းကို ကိုက်ထားရသည်။ ရဲရင့်အောင် က လေးငါးဆယ်ချက် ဆက်တိုက် ဆောင့်လိုးလိုက်၊ ခနနားပြီး ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ပါး၊ နှုတ်ခမ်း၊ နှာခေါင်း တို့ ကို အမောပြေ နမ်း လိုက်ဖြင့် ၊ ပြီးတော့ လက်နှစ်ဖက်ကို မွေ့ရာပေါ် ထောက် ကိုယ်ကို ကြွပြီး ပြန်ဆောင့်လိုးပြန်သည်။
“စွတ်..ပလတ်..ဖွတ်..ဖတ်..”
“စွတ်..ပလတ်..ဖွတ်..ဖတ်..”
“ရူး ဖြည်းဖြည်း သားရယ် အသံ တွေ အရမ်းထွက်တာပဲ”
“မေမေ့ စောက်ဖုတ်ကြီးက အရည်တွေ တအားရွှမ်းနေတာကို မေမေ ရ၊ အန်တီသု မနိုးနိုင်ပါဘူး၊ လိုးလို့ လည်း တအားကောင်းတာပဲ မေမေရာ အိးးးးးးးး”
ရဲရင့်အောင် မှာ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် နှင့် အတွေ့အကြုံ ရှိထားပြီးတာမို့ အချိန် အတိုင်းအတာ တစ်ခု အထိ ထိန်းထားနိုင်သော် လည်း သူ တချိန်လုံး မှန်းကာ ထုနေခဲ့ ရသည့် သူ့ အမေ အရင်း ကို လိုးနေရသည်ဆိုသည့် အသိစိတ်ကြောင်း စိတ်တွေ က တအားထန်ကာ အရှိန်အဟုန်ပြင်းပြင်း ဖြင့် ဆောင့်လိုးလာခဲ့မိသည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် လည်း ဖီးတအားတက် လာပြီမို့ ဘေးနားမှာ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် အိပ်နေသည်ဆိုတာပင် မေ့ သွားပြီး တအင်းအင်းငြီးကာ အောက်မှ ဖင်ကြီးကို ကော့ ကာ ကော့ ကာ ပေးရင်း ခံလာခဲ့ရာ မကြာခင်ပင် ကိုယ်လုံးလေး တောင့်တင်း သွားကာ ရဲရင့်အောင်ကို အတင်း ဆွဲဖက်လာတော့ သည်။ ရဲရင့်အောင် လီးကြီး ကလည်း မာတောင် တောင့်တင်းပြီး အတွင်းထဲ မှ ယားယံလာကာ မည်သို့ မျှ ထိန်းထားလို့ မရ၊ လရည်တွေ တဖြွတ်ဖြွတ် သူ့ အမေ စောက်ဖုတ်ထဲ သို့ ပန်းထည့် ကာ တချီ ပြီးသွား တော့ သည်။
“အားးးးးးး သား ပြီး ပြီ မေမေ၊ အိုးးးးး ကောင်းးးးလိုက်တာ စောက်ဖုတ်ကြီးက အိနေတာပဲ အီးးးးးးးးးးးးး”
သူတို့ သား အမိ နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် တင်းကျပ် စွာ ဖက်ထားရင်း ကာမ ဆန္ဒ အထွတ်အထိပ်ကို အရသာ ခံစား နေကြလေသည်။ ခနနေတော့ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က သူမ ဖင်အောက် မှ ခုနေသည့် ခေါင်းအုံး ကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး၊
“သား ကိုယ်ကြီးက လေးတယ်ကွာ ခနဆင်းအုန်း”
ရဲရင့်အောင် က ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ကို ဖက်ထားလျှက် ဖြင့် ဘေးသို့ လှိမ့် ချလိုက်တော့ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် မှာ ဖက်လျှက် မျက်နှာချင်းဆိုင် တစောင်းလေး ပါလာသည်။ ရဲရင့်အောင် လီးကြီးမှာ လရည်များ ထွက်သွားသော်လည်း အရမ်းကြီး မပျော့ သေး သဖြင့် ဒေါ်ဝင်းပပအောင် စောက်ဖုတ်ထဲ စိမ်လျှက် ရှိနေသေးလေသည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က လည်း သူမ ပေါင်ကြီး တလုံးကို ရဲရင့်အောင် ပေါင်ပေါ် ခွလျှက် တင်ထားလိုက်သည်။ ရဲရင့်အောင် က သူမ နူတ်ခမ်းတွေကို လာစုပ်နမ်းတော့ သူမ ကလည်း ပြန်ပြီး နမ်းစုပ်လိုက်သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် အားရပါးရ ကစ်ဆင် ပေးပြီး တော့ မှ နူတ်ခမ်း ချင်းခွာလိုက်ကြသည်။
“ကဲ ကဲ သား အိပ်တော့ နော် မနက်ဖြန် မနက် ပြန်ကြရမှာ မထနိုင်ပဲ နေလိမ့်မယ်”
“ဟာ မေမေ ကလည်း အခု မှ အစပဲ ရှိသေးတာ ဘယ်လို အိပ်လို့ ရမှာလည်းလို့ သား မေမေ့ ကို လိုးလို့ မဝသေးပါဘူး”
“ဟာကွာ သား ကလည်း အခု ဟာ က လွတ်လွတ်လပ်လပ် လည်း မဟုတ်ဘူး။ ဘေးမှာ မမသု တစ်ယောက်လုံး အိပ်နေတာလေ၊ တော်ကြာ နိုးသွား ရင် မေမေ တို့ ဒုက္ခ ရောက်ကုန်ကြမယ်”
“မနိုးနိုင်ပါဘူး မေမေ ရ သူက အိပ်ဆေးသောက် အိပ်ထားတာပဲ၊ ခုနက မေမေ ဒီလောက် ငြီးငြူနေတာ သူလှုပ် တောင် မှ မလှုပ်တာ”
“အာကွာ ဘာတွေ ပြောနေတာလည်း အမေ ကို များ”
ဒေါ်ဝင်းပပအောင် တစ်ယောက် နည်းနည်း ရှက်သွားခဲ့သည်။ ခုနက သူမ ကောင်းလွန်းလို့ ပါးစပ်က မထိန်းနိုင်တော့ ပဲ အသံတွေ ထွက်သွားတာ သူမ သိသည်။ သို့သော် သားဖြစ်သူ က ပြောတော့ လည်း ရှက်သွားရသည်။ ရဲရင့်အောင် ကို သူမ လက်သည်းလေး ဖြင့် လှမ်းဆိပ်လိုက်သည်။
“ကဲပါ မေမေ ရယ် နောက်တချီလောက် လိုးပြီးမှ အိပ်ကြရအောင်”
“ဟာ ကိုယ့် အမေ ကို အဲလို ပြောစရာလား တော်တော့ မရဘူး အိပ်တော့ ဆို”
ရဲရင့်အောင် က သူ့ အမေ အပျိုလေးတစ်ယောက်လို ရှက်သွားမှန်း သိသဖြင့် အူမြူး သွားကာ စိတ်တွေ လည်း ပြန်ထလာသည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် စောက်ဖုတ်ထဲ မှ ကျွတ်ချင်ချင် ဖြစ်နေသည့် သူ့ လီးကြီးက ပြန်လည် မာတင်း လာတာမို့ ဒစ်ဖူးကြီးက စောက်ဖုတ်နူတ်ခမ်းဝ မှာ ဖေါင်းကားလာခဲ့သည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ကလည်း သူမ စောက်ဖုတ်ဝ မှာ မာတင်း လာသည့် ရဲရင့်အောင် လီးကို သတိထားမိတော့ သူမ ကိုယ်တိုင်လည်း စိတ်တွေ ပြန်ထလာခဲ့ ရသည်။
“တွေ့လား သားလီး က ပြန်တောင်လာပြီ၊ နောက်တချီ မလုပ်ရရင် သား အဲဒီ လီးတောင် ကြီးနဲ့ ဘယ်လို အိပ်ပျော် တော့ မှာလဲ”
“ခက်တော့ တာပဲကွာ၊ အသံမထွက် အောင် မြန်မြန်လေး ကိစ္စရှင်းလိုက်တော့၊ အို ဘာလို့ အင်္ကျီ ကြယ်သီးတွေ ဖြုတ်နေရတာလဲ”
ရဲရင့်အောင် က စကား ပြောရင်း လက်တွေက လည်း ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ညဝတ်ဂါဝန်ရှေ့ ကြယ်သီးတို့ ကို စမ်းပြီး ဖြုတ်နေသဖြင့် ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က တားနေခြင်းဖြစ်လေသည်။
“မေမေ့ နို့ကြီးတွေ လည်း စို့ချင်လို့ ပါ မေမေရဲ့ သား မစို့ရတာ နှစ်ပေါင်း ဘယ်လောက် ကြာပြီလည်း”
“အမယ် ငယ်ငယ်တုန်းကလည်း သူ မစို့ခဲ့ရပါဘူးနော်၊ ရုပ်ရှင်ရိုက်ရင် အလှပျက်မှာ စိုးလို့ ငယ်ငယ်တုန်းက နို့ဗူး နဲ့ တိုက်ခဲ့တာကြီးကို ခစ်ခစ်၊ သိလည်း မသိပဲနဲ့”
“ဟွန့် အဲဒါ ဆို ပိုတောင် အတိုးချပြီး စို့ရဦးမယ်”
ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ညဝတ်ဂါဝန်က ကြယ်သီးတွေ ပြုတ်သွားတော့ ရဲရင့်အောင် က သူမ ကျောကို စမ်းကာ ဘရာဇီယာ ဂျိတ်ကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ ဘရာဇီယာဂျိတ်ပြုတ်သွားတော့ ချောင်သွား သော ဘရာကို နို့ကြီးတွေ အပေါ် လှန်တင်လိုက်သည်။ သူ့ လက်တွေ နှင့် နို့ကြီး နှစ်လုံးကို အုပ်ကိုင် ပြီး ဆုပ်နှယ်လိုက်တော့ နို့ကြီး တွေက အိတင်း နေသည်။ နို့သီးခေါင်း တွေက မာတောင်တောင် လေး နှင့် နေသည် မို့ သူ့ မေမေ လည်း ဖီးပြန်တက်လာပြီ ဆိုတာ သူသိလိုက်သည်။ သူ့ မျက်နှာကို ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ရင်ဘတ်မှာအပ်ပြီး နို့သီးခေါင်း လေးကို ပါးစပ်မှာ ဆွဲငုံ စုပ် လိုက်သည်။
“အားးးး ဖြည်းဖြည်း သား မေမေ့ နို့ တွေက စန်းစန်းတင့် ဖြစ်တယ် အရမ်း မစုပ်နဲ့ လေ”
ရဲရင့်အောင် က စုပ်အား ကို လျော့ လိုက်ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဇိမ်းခံ စို့လေသည်။ စိတ်ထဲ မှာတော့ အင်း အစမို့ ပါ နောက်ကျရင် တော့ တွေ့သေးတာပေါ့ ဟု တေးထားလိုက်သည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် နို့ ကြီးတွေကို တဖက် တလှည့် စီ စို့ ပေးရင်းက ဖင်ကြီးတွေကို လှမ်းပြီး ဆုပ်နှယ်ပေးသည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် လည်း တအင်းအင်း နှင့် ဖီးတက်လာခဲ့သည်။
ရဲရင့်အောင် က နို့ကြီးတွေကို စို့ နှယ်ပြီး ကျေနပ် သလောက် ရှိတော့ မှ၊ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် နူတ်ခမ်းတွေကို ပြန်စုပ်နမ်းသည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ကလည်း ရဲရင့်အောင်ကို ပြန်ဖက်တွယ်ပြီး သူမ လျှာကလေး ကို ရဲရင့်အောင် ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့် ပေးသည်။ ရဲရင့်အောင် ကလည်း သူမ လျှာလေးကို စုပ်သည်။
“မေမေ ဒီတခါ တော့ သား အနောက်ကနေ လုပ်ချင်တယ်၊ ဒေါကီ ပုံစံ ပေးလုပ်နော်”
“ဟာကွာ သူ တခါထည်း လူကို အရှက်ကုန်အောင် လုပ်နေတာလား၊ ခုနလိုပဲ လုပ်ပါကွာ”
“လုပ်ပါ မေမေ ရယ်ခုန လိုက သား အားမရလို့ ၊ မေမေ့ ဖင်ကြီးကို အနောက်က ကိုင်ပြီး အားရပါးရ လိုးချင်လို့ပါ”
“ဟယ် တော်စမ်း ကိုယ့် အမေ ကို ကိုယ် အဲလို ပြောစရာလား၊ တော်တော့ အသံ ကလည်း ကျယ်လာပြီ မမသု နိုးသွားတော့ မယ်၊ မြန်မြန်လေး လုပ်တော့ ”
ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က ပြောပြောဆိုဆို နှင့် အိပ်ယာပေါ် မှာ လူးလဲထရင်း လေးဖက်ထောက် ပေးလာခဲ့သည်။ ရဲရင့်အောင် လည်း ပျော်သွားကာ ကမန်းကတန်းထလိုက်သည်။ အခန်းထဲ မှာ မီးမရှိသော်လည်း လမ်းမပေါ် က မီးတိုင် အလင်းရောင်က ဝင်နေသည့် အပြင်၊ အမှောင်ထဲ မှာ မျက်စေ့ ကျင့်သား ရပြီမို့ ကောင်းကောင်းကြီး မြင်နေ ရသည်။ လေးဘက်ထောက် ကုံး ပေးလိုက်သဖြင့် ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ဖင်ကြီးမှာ လုံးပြီး ကားစွင့် နေသည်။ ရဲရင့်အောင် က အနောက် မှာ ဒူးတစ်ဖက်ထောက် ဒူးတဖက်ထောင်၊ မုဆိုးဒူးထောက် ပုံ ဖြင့်ထိုင်ရင်းက သူ့လီးကြီးကို ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ဖင်နှစ်လုံးကြားကို မှန်းပြီး ချိန်လိုက်သည်။ အမှောင်ထဲ မြင်ရသည် ဆိုသော်လည်း ပေါင်ခွဆုံ ကြားက စောက်ဖုတ်ကြီးကို တော့ ထင်ထင်ရှားရှား မမြင်ရပေ။ ရဲရင့်အောင် က သူ့ လီးကို လက်တဖက်က ကိုင်ကာ ထိပ်ဖြားကို မှန်းပြီး အပေါ် အောက်ဆွဲကြည့်တော့ အရည်စိုနေသည့် စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းကို ထိမိသည်။ အပေါ် အောက် စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းကို ပွတ်တိုက်ပေးရင်း အရှိန်နည်းနည်း လွန်သွားတော့ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ဖင်ဝ လေးကို ဒစ်ဖူးကြီးက ပွတ်မိသွားသည်။
အခန်း ၁၈။
“ရှီးးးးးးးးးးးးးကျွတ်စ်…ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ လုပ်စရာရှိတာလုပ်တော့လေကွာ”
ရဲရင့်အောင် က ရစ်ချင်လာသဖြင့် လီးကြီးကို မထိုးထည့်သေးပဲ၊ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်း တလျှောက် ဒစ်ဖူး ကို ပွတ်တိုက် ပေးနေရင်းက၊
“ဘာလုပ်ရမှာလဲ မေမေ ကလည်းရှင်းရှင်းပြောလေ၊ သား က ဘာလုပ်စရာ ရှိတာလဲ”
“တော်တော် ကြားချင်နေတယ် ဟုတ်လား ဟင်း မသိရင် ခက်မယ်၊ လိုး တော့ လို့ ပြောတာ ကဲ၊ မေမေ့ ကို လိုးပါတော့ လို့ ပြောတာဟေ့”
“ဟုတ်ကဲ့ မေမေ၊ မေမေ့ အမိန့် အတိုင်း သား လိုးပါတော့ မယ် အဟီးးးးးး”
“ပလွတ်..စွတ်..ဖတ်..”
“အားးးးး ရှီးးးးးးးးးးးးးး”
ရဲရင့်အောင် က ဒစ်ဖူး စောက်ဖုတ်ဝ မှာ တေ့ ထားသည်မို့ အားထည့် ကာ တစ်ခါထည်း ဆောင့် ထိုးချလိုက်သဖြင့် လီးတန်ကြီး တစ်ချောင်းလုံး ဒေါ်ဝင်းပပအောင် စောက်ခေါင်းထဲ တိုးဝင် သွား ခဲ့သည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် မှာ ထိုကဲ့ သို့ ဆောင့်ထိုး လိုက်မည်ဟု မမျှော်လင့် ထားသဖြင့် ရုပ်တရက် အောင့် သလို ဖြစ်သွားခဲ့ ရာ အသံ ကို မထိန်းနိုင် ပဲ အော် ငြီးလိုက်မိသည်။ နောက်မှ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် ကို သတိရပြီး မျက်နှာ အောက် မှ ခေါင်းအုံး ကို ဆွဲပြီး ခေါင်းအုံး ထောင့် စွန်းကို ကိုက်ထားလိုက်လေသည်။ ရဲရင့်အောင် က ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ပေါင်ရင်း ကို လက်နှစ်ဖက် ဖြင့် ဆွဲကိုင်ကာ ဆောင့်ဆောင့် လိုးလေသည်။ တကယ်တော့ သူ့ ပေါင်ခြံ နှင့် ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ဖင်လုံး ကြီး တို့ တဖတ်ဖတ် ထိရိုက်မိသံ က သိပ်မတိုးလှပါ။ လီးထဲ စောက်ဖုတ်ဝင်လိုက် ထွက်လိုက်က စောက်ရည် များကြောင့် တစွိစွိ နှင့် လည်း မြည်သည်။ ကုတင်ကြီးကလည်း တကျွိကျွိ။ ရဲရင့်အောင် တစ်ယောက် ပြုံး လိုက်မိသည်။ သူ့ မေမေ တစ်ယောက် ဒီလောက်တောင် အရသလားပေါ့။ အန်တီသု တစ်ယောက် ဒီလောက် အသံတွေ ထွက် ကုတင်လည်း လှုပ်ရွ နေတာ မနိုးပဲ နေမလား။ အရေးမကြီးဘူး အခု လောလော ဆယ် တော့ သူ့ အိပ်မက် တွေ က တကယ်ဖြစ်လာပြီလေ။ စောက်ဖုတ်ကြီးက လည်း စေးပြီး လိုးလို့ ကောင်းသလား မပြောနဲ့။ အဲဒီ စောက်ဖုတ်ကြီးက ကိုယ့်ကို မွေးခဲ့တဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီး ဆိုတော့ ပိုပြီးတော့ စိတ်လှုပ်ရှား ဖို့ ကောင်းသည်။ နောက်ပြီး စတော့ဟုမ်း က ပြန်လာကတည်းက အိမ်မှာ တချိန်လုံး မှန်းမှန်းထု နေရတဲ့ မေမေလေ။ အခု တော့ စိတ်တူ ကိုယ်တူ လိုးနေရတယ်ဆိုတော့ အရသာက နတ်စည်းစိမ် နဲ့ တောင် မလဲနိုင်။
ဒေါ်ဝင်းပပအောင် စောက်ဖုတ်တွင်းက သူ့ လီးတန်ကြီးကို ဆုပ်ညှစ်သလို ဖြစ်လာတာမို့ သူ့ မေမေ ပြီးတော့ မယ်ဆိုတာသိ လိုက်သည်။ သူကိုယ်တိုင်လည်း သိပ်ပြီး မဝေးတော့ တာမို့ အရှိန်ကို တင်ပြီး အားဖြင့် ဆောင့်ဆောင့် လိုး ပြစ် မိသည်။
“ဖွတ်,,,ဖလွတ်,,,ဖတ်..ဖတ်..”
“ဗျိ…စွတ်..ပလွတ် ..ဖွတ်..ဖတ်..”
“ကျွိ..ကျွိ…ကျွိ..ကျွိ..”
“အ…….ရှီးးးးးးးးး အူးးးးးးးးးးးးးးးးးးအိုးးးးးးးးးးးး”
ရဲရင့်အောင် လီးမှ လရည်တွေ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် စောက်ခေါင်းထဲ တပြွတ်ပြွတ်ပန်းထည့် လိုက်ပြန်ပြီ။ ဒီတခါတော့ အချက်ပေါင်း တော်တော် ကြာကြာ ဆောင့်လိုး လိုက်ရလို့ ရဲရင့်အောင် လူလည်း ပန်းသွားသည်။ ဒူးလည်း နည်းနည်း ချောင်သလို ဖြစ်သွားသည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် အိပ်ယာပေါ် မှောက်လျှက် ကျသွား တော့ သူလည်း ထပ်လျှက် ပါသွား သည်။ အမောဖြေ နားရင်း မှ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် လည်ကုတ်ကလေးကို စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ ချွေးလေး တွေ နှင့် ငံ ကျိကျိ ပေမဲ့ ဆက်ဆီ ဖြစ်နေသည်။
“တော်ပြီ သား အိပ်တော့ နော် ..အိမ်ကျမှ..”
“ဟုတ်ကဲ့ မေမေ”
သား အမိ နှစ်ယောက် ခန အမောဖြေရင်း နားလိုက်တာ ချက်ခြင်း အိပ်မောကျ သွားကြတော့ သည်။
……………………………….
မနက် အိပ်ယာထကြတော့ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ရေချိုးခန်းဝင်သည့် အချိန် ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က ရဲရင့်အောင်ကို ၊
“အမလေး ညက သားအမိ နှစ်ယောက် ကဲလိုက်ကြတာ၊ ဟော်တယ်တစ်ခု လုံးတောင် ကြားရနိုင်တယ်၊ ကုတင်ကလည်း လှုပ်လိုက်တာ လူကို ပင်လယ်ထဲ သင်္ဘောစီးရင်း အိပ်ပျော် နေလား အောင်းမေ့ရတယ်”
“ခိခိ ဟာ အန်တီသု ကလည်း လုပ်ပြန်ပြီ၊ အဲလောက်လဲ မဟုတ်ပါဘူး”
“သား အိမ်ရောက်လို့ လိုးကြတာတွေ လည်း အန်တီသု ကို ပြန်ပြောပြ နော်၊ သား မေမေ က လုံးဝ မထင်ရဘူး ထန်တာထန်တာ အဟီး”
နောက်တော့ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာတော့ သူတို့ နှစ်ယောက် ငြိမ်သွားကြသည်။ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် ရေချိုးခန်းထဲ ဝင် တော့ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က၊
“သား မမသု ရှေ့ မှာ အိန္ဒြေ ရရ နေနော်၊ မကဲနဲ့ တော်ကြာ ရိပ်မိသွားမယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ ပါ မေမေ ရ၊ သား အဲလောက် မအပါဘူး”
……………………
သို့ နှင့် သူတို့ သုံးယောက် လွိုင်ကော် မှ ပြန်ထွက်လာကြရာ ညနေစောင်းတွင် နေပြည်တော် သို့ ရောက်လေသည်။ အသွားတုန်းက နားခဲ့ သည့် ဟော်တယ် မှာ ပင် ဝင်တည်းလေသည်။ ညနေစာ ကို စားသောက်ဆိုင် တခု တွင် စားသောက်ကြပြီး မှ ဟော်တယ် သို့ ပြန်ကြသည်။ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က၊
” ဒီညတော့ နောက်ဆုံး ရူတင် ရိုက်မယ်ကွာ၊ ဟော်တယ် ခန်းထဲ မှာပဲ ရိုက်မယ်”
ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က သူမ ကင်မရာကို ဒေါ်ဝင်းပပအောင် တို့ သားအမိ အခန်းသို့ ယူလာခဲ့သည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ကို ညဝတ်ဂါဝန် လဲခိုင်းသည်။ ရဲရင့်အောင် ကိုလည်း ညဝတ်ပါဂျားမား လို ဝတ်စုံ တခု ဝတ်ခိုင်းသည်။
“ကဲကဲ သားအမိ နှစ်ယောက် ကုတင်စောင်းမှာ ဘေးချင်းတိုက်ထိုင်၊ အမေက သားကို လက်ဆောင် ပေးမယ် ဆိုပြီး အထုပ်လေးကို ကိုင်ထား၊ သားက ကျေးဇူးတင်တယ် ဆိုပြီးအမေ့ ပါးတဖက်ကို နမ်း”
အဲဒီလောက် ကတော့ ရဲရင့်အောင် တို့ အတွက် အေးဆေးပင်၊ ရွှတ်ကနဲ နေအောင် သူ့အမေကို နမ်းလိုက်သည်။ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က ဆက်ပြီးတော့၊
“နောက်ပြီးတော့ သားအမိ နှစ်ယောက် တစ်ယောက်ကို တယောက် မျက်နှာချင်း အနီးကပ် ပြီးကြည့်မယ်၊ ရှင်းရှင်းပြောရရင်ကွာ နိုင်ငံခြား ကားတွေ ထဲ မှာ မင်းသမီးနဲ့ မင်းသား နှစ်ယောက် ကစ်ဆင်ပေးကာနီး ကျရင် ကြည့်တဲ့ အကြည့်မျိုး နဲ့ ကြည့်နေကြမယ်ကွာ”
ဒေါ်ဝင်းပပအောင် မျက်နှာက ရီ ချင်သလို ပြုံးစေ့စေ့ ဖြစ်နေသည်။ ရဲရင့်အောင် ကတော့ သူ့ မေမေ ကို အဲလို အနီးကပ် ကြည့်နေရင်းက လီးတောင်လာသည်။ ချင်ခြင်းပင် တက်လိုးချင်နေမိတော့သည်။ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က မလုပ်နဲ့ ဟု ပြော ထားသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က ကင်မရာကို ထောင့်မျိုးစုံ က တဖြတ်ဖြတ် ရိုက်သည်။ ပြီးမှ၊
“ကဲ ဒီတခါတော့ သားတော် မောင် ကအိပ်ပျော် သွားတာကို အမေက ကြင်ကြင်နာနာလေး နဲ့ နဖူးလေး နမ်းမယ်”
ရဲရင့်အောင် က အိပ်ယာပေါ် ပက်လက်လှန်အိပ်ချလိုက်တော့ လီးကြီးက ဘောင်းဘီ အောက်မှ ဖေါင်းထ နေသည်။ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က မမြင်ချင်ယောင် ဆောင် ပြီး ဓါတ်ပုံ တဖြတ်ဖြတ် ရိုက်သည်။
“ကဲ တော်ပါပြီ ပုံတွေ လည်း တော်တော် များများ ရပြီ ရန်ကုန် ပြန်ရောက်မှ ပပ နဲ့ တို့ တွေ ဆွေးနွေးပြီး ဘယ်ပုံ သုံးမလဲ ကြည့်ကြမယ် ဟုတ်လား”
“ဟုတ်ကဲ့ မမသု”
“ကဲကဲ တို့ လည်း ပင်ပန်းပြီ၊ ပပ တို့ သားအမိ လည်း နားကြတော့ ၊ ဂွတ်နိုက် နော် မနက်ကြ ရန်ကုန်ပြန်တော့ မှာပဲ သိပ်အစောကြီး ထစရာ မလိုပါဘူး အေးဆေးသာ အိပ်ကြ ဟုတ်ပလား”
“ဟုတ်ကဲ့ မမသု၊ ဂွတ်နိုက်”
“ဂွတ်နိုက် အန်တီသု”
……………………..
ဒေါ်သုန္ဒာအောင် အခန်းပြင်ထွက်သွားသည်နှင့် ရဲရင့်အောင် က သူတို့ အခန်းတံခါးကို အတွင်းမှ လော့ချလိုက်ပြီး ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ဆီသို့ လျှောက်လာခဲ့လေသည်။ သူ့ ကို ပြုံးစေ့စေ့ နှင့် ကြည့်နေသော သူ့ မေမေ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ကို သိမ်းကြုံးဖက်ရင်း နူတ်ခမ်း အစုံ ကို အငမ်းမရ နမ်းစုပ်လေသည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ကလည်း ရဲရင့်အောင် ကို ပြန်လည် ဖက်တွယ်ပြီး ရမက်ပြင်းပြင်း အနမ်းတွေ နှင့် တုံ့ပြန်သည်။ ရဲရင့်အောင် လက်တွေက သူမေမေ ဖင်လုံးကြီးတွေကို အုပ်ကိုင်ပြီး ဆုပ်ညှစ်ကာ နှယ်လေသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး အားရပါးရ နူတ်ခမ်းချင်း အားရပါးရ နမ်းစုပ်ကြ ပြီးမှ ကိုယ်ချင်းခွာလိုက်ကြသည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က ရဲရင့်အောင် ကို ပြုံးစစ ဖြင့် ကြည့်ရင်းက၊
“ကဲ သားနဲ့ မေမေ နဲ့ လည်း အခု အချိန်က စပြီး ပွင့်လင်းဖို့ လိုလာပြီ၊ သား မေမေ မေးတာကို အမှန်အတိုင်း ဖြေနော်၊ မလိမ်နဲ့ ”
“ဟုတ်ကဲ့ ပါမေမေ၊ ဘာမေးချင်လို့လဲ”
“သား အန်တီသု ကို ဘယ်အချိန်ကတည်းက စပြီး လိုးနေတာလဲ”
အခန်း ၁၉။
“ဟာ မေမေ ကလည်း ”
“ဟာ မေမေ လို့ ပြောမနေနဲ့ မေမေ က ဒါမျိုး တွေ အံတိုနေပြီ၊ သား မမသု ကို ဘယ်နေ့ က စလိုးဖြစ်သလဲ ဆိုတာကို သာ ပြော”
သူ့ မေမေ ၏ မျက်နှာ အနေအထားကို ကြည့်လိုက်တာနှင့် သူ လိမ်လို့ မရတော့ ဆိုတာ ရဲရင့်အောင် သိလိုက်သည်။
“အင်း မေမေ အန်တီသု တို့ အိမ်မှာ အုန်းနို့ခေါက်ဆွဲလာစားတဲ့ ညက စဖြစ်တာပဲ၊ မေမေ က အကုန်သိနေပြီး ဘာမှ မပြောပဲ မသိချင်ယောင် ဆောင်နေတာပေါ့လေ၊ အဟီး အခု မှပဲ ကျနော်တို့ က ငပေါ တွေ ဖြစ်နေမှန်း သိတော့တယ်”
“အမလေး မသိပဲ နေမလား၊ အဲဒီနေ့ က မမသု တို့ အိမ်ရောက်တော့ မမသု ဝတ်စားထားတဲ့ ပုံက သူ့ တကိုယ်လုံး မှာ ရှိသမျှ ပစ္စည်း တွေကို ရှိုးထားတာ တခါထည်း ၊ ဒီလို ဟော်မုန်း ထနေတဲ့ လူပျို လေး ဘယ်ခံနိုင်မှာလဲ၊ ပြောစမ်း ပါဦး ၊ သူက သား ကို ဘယ်လို မြူဆွယ်သွားတာလည်း”
ရဲရင့်အောင် ထိုညက အဖြစ်အပျက်ကို ပြောပြလိုက်သည်။ ဒေါ်သုန္ဒာအောင် က ညှောင်းညှာလို့ နှိပ်ခိုင်းတဲ့ အကြောင်းက စသည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က ပြုံး လိုက်ပြီး၊
“ဟင်းး ရိုးလိုက်တာကြီး၊ အဲဒါက အောစာအုပ်တွေ ထဲ ပါနေတဲ့ နည်းကြီးကို၊ သားကိုယ်တိုင်က ထန်နေတာ သူ သိနေလို့ ပေါ့၊ လမ်းဟောင်းကြီးကို သုံးသွားတာ”
“ဟင် မေမေ ကလည်း အောစာအုပ်တွေ ဖတ်တယ်ပေါ့”
ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က ခေါင်းကို သာ ငြိမ့် ပြပြီး ရဲရင့်အောင်ကို ဆက်မေးပြန်သည်။
“အဲတော့ သားနဲ့ မမသု တို့ လိုးနေကြတာကတော့ ဟုတ်ပါပြီ။ မေမေ့ ကို သား နဲ့ ဖြစ်အောင် ကြံတာကရော ဘယ်သူ့ အိုင်ဒီယာလဲ၊ မမသု က ဒီလောက် အားသန် ပြီး ဒုတ်ကြီးတဲ့ ကောင်လေး အလိုးခံနေရတာကို သူက မေမေ နဲ့ ရှယ်ချင်ရတာလည်း၊ သူက ဝအီ သွားလို့ တော့ မဖြစ်နိုင်ဘူး၊ အခု မှ ရက်ပိုင်းလေး ပဲ ရှိသေးတာကို”
“အင်း တကယ်တော့ မေမေ အဲဒီနေ့ က အန်တီသု တို့ အိမ်လာတုန်းကတည်းက အန်တီသု က သား ကို အကဲခပ် နေတာ၊ သားက လည်း မေမေ့ ကို တချိန်လုံး ကြည့်နေတာလေ မေမေ ကလည်း အဲဒီနေ့ က လာတာ အန်တီသု ကို ကြည့်တဲ့ ပုံက တစ်မျိုးဆိုတော့၊ အန်တီသု က ရိပ်မိနေတယ်၊ ဘာမှ တော့ မပြောဘူး၊ ညကျတော့ ညှောင်း လို့ ဆိုပြီး အနှိပ်ခံတော့ သား နဲ့ လိုးဖြစ်သွားတယ်၊ အဲတော့ မှ သူက မေးတာ သားနဲ့ မေမေ နဲ့ ကြား မှာ တခုခု ဖြစ်နေတယ် ဆိုတာ သူသိတယ်ပေါ့၊ သား အမိ ပုံစံ မဟုတ်ဘူးတဲ့ မေမေ က သားကြောင့် သူ့ ကို ဂျယ်ဝင်နေ ပုံပဲတဲ့ ၊ သားက ဟုတ်ပါဘူး ဘာညာ ငြင်းသေးတယ်၊ နောက်တခါ လိုးကြတော့သူက သူ့ကိုယ်သူ မေမေ ဆိုပြီး ရိုးပလေး လုပ်တော့ သား မနေနိုင်တော့ ဘူး စိတ်တွေ တအားထလာပြီး တက်လိုး မိတော့ တာ၊ သားမေမေ့ ကို လိုးချင်နေတယ် ဆိုတာ သူသိနေတာပေါ့၊ အဲတော့ လည်း မထူး ဘူး ဆိုပြီးသားလည်း စတော့ဟုမ်း တုန်းက အဖြစ် အပျက် ကို ဖွင့်ပြောပြလိုက်ပြီး အခု မေမေ က ပြန်ထိန်းပြီး အဲဒီ ညက ကိစ္စကို မသိချင်ယောင် ဆောင်နေတယ်လို့ ပြောပြလိုက်တယ်။ အဲတော့ အန်တီသု က သူ သားကို မေမေ့ ပြန်လိုးလို့ ရအောင် လုပ်ပေးမယ် ဆိုပြီး ပြောတယ်။ အဲဒါနဲ့ အန်တီသု က ဒီခရီးစဥ် ကို စီစဥ် လိုက်တာ၊ သူ က သူကိုယ်တိုင် အလိုးခံရတာထက်ကို သား အမိ အင်းစက်၊ သား အမိချင်း လိုးနေကြတာကို ကြည့်ချင် မြင်ချင်တာ တဲ့ ၊ သူ့ အတွက် အရမ်း ဖီးလာတာတဲ့၊ အဲလို ပြောတာပဲ”
“ဟဟ မမသု ရဲ့ အဲဒီ ဖိုတို ရူတင် ဆက်တင်း တွေ က အင်တွေ မှန်း မေမေ သိသားပဲ၊ တမင် ဖောလိုး လိုက်လာတာ၊ ဒါပေမဲ့ သူက သားအမိချင်း အင်းစက် ကို ဖီးအရမ်းလာတယ် ဆိုတာ ဘာကြောင့်လဲ သိချင်သေးတယ်၊ သူ့ မှာလည်း သား မရှိပဲနဲ့၊ ဘာကြောင့် ဖီးအရမ်းဖြစ်နေရတာလဲ၊ အင်း အဲဒါ နောက်မှ အဖြေရှာမယ်၊ အခုလောလော ဆယ် လာစမ်းပါအုန်း ဒီကောင်ကြီးက တချိန်လုံး မာနေတာပဲလား”
ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က ရဲရင့်အောင် ပါဂျားမား ဘောင်းဘီမှ ခါးစည်းထားသော ပတ်စကြိုးကို ဖြည်ချ လိုက်တော့ ဘောင်းဘီ က ကြမ်းပေါ် ပုံကျသွားသည်။ မာတောင် နေသော ရဲရင့်အောင် လီးတန်ကြီး က ခေါင်းတရမ်းရမ်း နှင့် ထွက် လာခဲ့သည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က ရဲရင့်အောင် ဂွေးဥ တွေကို လက်တဖက် ဖြင့် မ ကာ ပင့်ကိုင်ပြီး နောက်တဖက်က လီးတန်ကြီး ကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ဂွင်းဖွဖွလေး ထုပေးလိုက်သည်။ နောက်တော့ ရဲရင့်အောင် ရှေ့မှာ ဒူးထောက် ထိုင်ချလိုက်ပြီး ဒစ်ဖူး ကြီးကို သူမ နူတ်ခမ်းလေး ဖြင့် ပြွတ်ကနဲ နမ်းလိုက်သည်။
“သား ရဲ့ အန်တီသု ကရော အဲလို မျိုး စုပ်ပေးဖူးလား”
လို့ ပြောရင်းဖြင့် ရဲရင့်အောင် ဒစ်ဖူး ကို ငုံခဲရင်း ဖြည်းဖြည်းချင်း ခေါင်းကို ငုံ့ချလိုက်သည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က သူမ နူတ်ခမ်း အစုံ ကိုလည်း လီးတန်ကြီးမှာ တင်းတင်းလေး စေ့ ထားသဖြင့် လီးကြီးမှာ စောက်ဖုတ်ထဲ တိုးဝင် သွားသလို ခံစား လိုက်ရသည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် အာဂေါင်တွင်းမှ နွေးထွေး နူးညံ့ မှုတို့ ကို ဒစ်ဖူး မှာ ခံစား ရသဖြင့် ရဲရင့်အောင် တစ်ယောက် ကြက်သီး မွှေးညှင်း ပင် ထသွားရသည်။ ရဲရင့်အောင် က သူ့ အမေ ခေါင်းကို လက်ဖဝါး နှစ်ဖက် ဖြင့် ကိုင်ထိန်း လိုက်ရင်း။
“အားးးး စုပ်တာပေါ့, စုပ်တာမှ သူ့ လည်ချောင်းထဲ အထိ သား ဒစ်ဖူး ဝင်အောင် ကို စုပ်ပေးတာ ”
“ပလွတ်…ပလောက်…ပြွတ်စ်….ပြွတ်စ်..”
ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က ရဲရင့်အောင် လီးတန်ကြီး အရင်းကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း သူမ မျက်နှာကို အနိမ့်အမြင့် လုပ်ကာ ပါးစပ် ဖြင့် ဂွင်းတိုက်ပေးလေသည်။ တချက်တချက် သူမ ပါးစပ် ထဲမှ ဆွဲထုတ်ပြီး လီးတန် ကြီးကို လျှာဖြင့် အလျှားလိုက် လျှက်ပေးသလို ဒစ်ဖူး အရစ် ကို လည်း လျှာဖြင့် ရစ်ပတ် လျှက်ပေးရင်း ပလွေပညာ ကို ပြလေသည်။ ရဲရင့်အောင် မှာ သူ့ အမေ ၏ ပုလွေ ပညာကြောင့် ဒူးများ ပင် ညွှတ်ခွေ ကျချင် သွားသည်။ ရဲရင့်အောင် မှာ သူ့ မေမေ ၏ ပုလွေစွမ်း ကြောင့် လရည်များ ပန်းမထွက် သွားအောင် အတော် ထိန်းနေရသည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က လီးကြီးကို စုပ်လိုက် ဂွင်းတိုက် သလို လုပ်လိုက် ဖြင့် သူမ ပါးစပ်ထဲ တဖြည်းဖြည်းချင်း သွင်းယူလေရာ ဒစ်ဖူးကြီး အာဂေါင်ထိ ရောက်သွား လေသည်။ ရဲရင့်အောင် မှာ သူ့ ဒစ်ဖူး ကြီး ဒေါ်ဝင်းပပအောင် လည်ချောင်းထဲ ရောက်သွားသည်ကို ခံစား လိုက်ရတော့ အံ့သြခြင်း လည်း ဖြစ် စိတ်ကလည်း တအားထန်သွားလေသည်။ ရဲရင့်အောင် က ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ၏ ဆံပင် အုပ်ကြီးကို ဆုပ်ကိုင် ပြီး ဖင်ကို ကော့ ကာ လီးကို ဆောင့်ထိုးထည့်လိုက်ရာ ဒစ်ဖူး ကြီးက ဒေါ်ဝင်းပပအောင် အာဂေါင်တွင်း တိုးဝင် သွားပြီး သူ့ ဆီးခုံနှင့် ဒေါ်ဝင်းပပအောင် နူတ်ခမ်းတို့ ဖိကပ်မိသွားတော့ သည်။
ရဲရင့်အောင် က သူ့ လီးကို နှစ်လက်မခန့် ဆွဲထုတ်လိုက် ပြန်ထိုးထည့် လိုက်ဖြင့် ဒေါ်ဝင်းပပအောင် လည်ချောင်းကို လိုးပေးနေရာ၊ဒေါ်ဝင်းပပအောင် အသက်ရူ မဝတော့ သဖြင့် ရဲရင့်အောင် ဘိုက်ကို သူမ လက်ကလေး ဖြင့် တွန်းလေသည်။ သို့သော် မွန်နေပြီ ဖြစ်သည့် ရဲရင့်အောင် က ဂရုမစိုက်တော့ သူ့ မေမေ ဆံပင်ကို ဆွဲကာ ဆောင့်ဆောင့် လိုးလေသည်။ နောက်ဆုံး ဒေါ်ဝင်းပပအောင် မှာ မခံနိုင်တော့ သည့် အဆုံး ရဲရင့်အောင် ဂွေးဥ ကို ဆုပ်ကိုင် ညှစ်လိုက်တော့ ရဲရင့်အောင် မှာ အားကနဲ အော် ရင်း ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ဆံပင်များကို ဆုပ်ထားရာမှ လွှတ် ပေးလိုက်လေသည်။ ထိုအခါမှ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က ရဲရင့်အောင် ပေါင်ကို တွန်းကာ သူမ ပါးစပ်ထဲ မှ လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ရသည်။ ရဲရင့်အောင် မှာ အထွတ်အထိပ်ရောက်ကာနီးမှ ပြွတ်ကနဲ ဆွဲထုတ်ခံရတော့ ဘယ်လို မှ မထိန်းနိုင်တော့ ပဲ လီးထိတ်မှ လရည်ဖြူဖြူ များပန်းထွက် ကုန်တော့ သည်။ လီးတန်ကြီး ကို သူမ ပါးစပ် ထဲ မှ ဆွဲထုတ်ပြီး ကိုင်ထားဆွဲ မို့ လီးထိတ်မှ ပန်းထွက်လာသော လမည်များက ဒေါ်ဝင်းပပအောင် နူတ်ခမ်း နှခေါင်း မျက်ခွံ ဆံပင် စသဖြင့် မျက်နှာ တပြင်လုံးပေါ် ကို ပြေးကပ် စိုသွားစေတော့ သည်။
သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး စကား မပြောနိုင်ကြပဲ အသက်ကို ဝအောင် ရူကာ နားနေကြပြီးမှ၊
“စောက်ကောင်လေး လူကို တခါထည်း ဖာသည်မ များကျနေလား မသိဘူး အတင်းလုပ်တာ အသက်ရူ လို့ မရတော့ ဘူး ရှစ်”
“ဆောရီးပါ မေမေ ရယ်၊ သား အရမ်း ကို စိတ်ထ သွားလို့ ပါ၊ မေမေ လည်ချောင်း တအားနာသွားလား”
“အိုး ရပါတယ်၊ နောက်တခါ ဆို အဲလို လုပ်မယ်ဆို ပြောပြီးလုပ်၊ ခနလေး အိပ်ယာပေါ် လှဲနေဦး မေမေ ပြန်လာမယ်”
ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားလိုက်ပြီး လရည်များ ပေကျံနေသော သူမ မျက်နှာကို ဘေစင် မှာ မျက်နှာ သစ်လိုက်သည်။ နူတ်ခမ်းပေါ် ပေသွားသည့် လရည် တစ်ချို့ ကို တော့ သူမ လျှာကလေး ဖြင့် သပ်ကာ လျှက် လိုက်သည်။ အင်း နောက် တော့ အဲဒီ လရည် ကို အရသာခံ စုပ်လိုက်ဦးမည် ဟု တွေးလိုက်သည်။
ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ရေချိုးခန်းက ထွက်လာတော့ ရဲရင့်အောင် မှာ ကိုယ်တုံးလုံး ဖြင့် အိပ်ယာပေါ် ပက်လက်လှဲလျှက် ရှိလေသည်။ သူ့လီးကြီးမှာ အခု တော့ မပျော့ မမာ ၊ လရည်တချို့ ပေကျံ လျှက် ရှိလေသည်။
“မေမေ သား ကို စိတ်ဆိုး သွားလား၊ သား တောင်းပန်ပါတယ်”
“သွားပါ ခု မှ တောင်းပန်မနေနဲ့ ၊ ဟွန့် လူကို သူ လုပ်ချင်သလို လုပ်ဖို့ ခုကတည်းက ကြံနေတာ”
ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က မျက်စောင်းလှလှလေး တချက်ထိုးလိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ် တက်ကာ ရဲရင့်အောင် ခါးနားတွင် ဒူးတုတ်ထိုင်လျှက် လီးကိုလှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ ရဲရင့်အောင် က သူ့ မေမေ မျက်နှာ မှာ စိတ်ဆိုးသည့် အရိပ်အယောင် မတွေ့ ရတော့ အ လွန်ပျော် သွားလေသည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က ရဲရင့်အောင်လီးမှာ ပေကျံ နေသည့် လရည်များ ကို သူမ လျှာလေး ဖြင့် လျှက် ပေးပြီး ဒစ်ဖူး ကိုလည်း တချက်တချက် စုပ်ပေးလိုက်သည်။ သူမ ၏ နွေးထွေးစွတ်စိုသော လျှာလေး ၏ အထိ အတွေ့ ကောင့် ရဲရင့်အောင် လီးကြီးကလည်း တဖြည်းဖြည်း ထောင်မတ်လာခဲ့ ရလေသည်။
“ဟဟ လူငယ်တွေ များ မြန်လိုက်တာ အံ့သြစရာကြီး၊ သား အန်တီသု နဲ့ ရော အဲလို ပဲလား၊ တညကို ဘယ်နှစ်ခါတောင် လုပ်ကြသလဲ”
“အင်း သိပ်မလုပ်ဖြစ်ပါဘူး တည ကို သုံးချီ လောက်ပါပဲ”
“အမယ် သုံးချီ လောက်ပါပဲတဲ့ မမသု ကလည်း ကလေး ကိုမှ မညှာမတာ၊ အဲလို ညတိုင်း သာ ဆို ကလေး အားပြတ်သွားမှာပေါ့”
အခန်း ၂၀။
“မပြတ်ပါဘူး မေမေ ကလည်း သား အခု ဘာဖြစ်နေလို့လဲ ခိခိ”
ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က ရဲရင့်အောင်လီးကြီးမှာ လရည်များ သန့်စင် သွား တော့ မှ လက်ကလွှတ်လိုက်ကာ ရဲရင့်အောင် ဘေးတွင် ပက်လက် လှဲချလိုက်လေသည်။ ရဲရင့်အောင် ကလည်း လှဲနေရာမှ ကုံးထကာ သူ့ အမေ မျက်နှာကို အပေါ် မှ မိုးကြည့်လိုက် သည်။
“မေမေ နဲ့ သာ ဆိုရင် သား တညလုံး မအိပ်ပဲ လုပ်နိုင်မှာ ”
“အပိုတွေ သွား လုပ်နိုင်မှာလဲ မဟုတ်ပဲနဲ့၊ လုပ်နိုင်လည်း ပေးမလုပ်ပါဘူး ၊ တညလုံး လုပ်စရာလား ဒါမျိုးက”
ရဲရင့်အောင် က သူ့ မေမေ မျက်နှာကို ပြုံးစစ ဖြင့် ကြည့်ရင်း လက်တွေက ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ညဝတ်ဂါဝန် ကြည်သီးတို့ ကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က သူမ ကျောကို ကော့ လိုက်ပြီး သူမဘာသာ လက်နောက်ပြန်နှင့် ဘရာဇီယာ ဂျိတ်ကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ နောက်တော့ လည်း သူမ တကိုယ်လုံး မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း ဖြစ်သွားရသည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် အသား အရည်မှာ အခန်းထဲက မီးချောင်း ရောင် အောက်တွင် ဖွေးမွတ် နေပြီး နို့ကြီးများ မှာ လည်း လုံးတစ်နေသည်။ နို့သီးခေါင်း ညိုညို တုတ်တုတ် တွေက တော့ မတ်မတ်ကလေး ထောင်လို့၊ မျက်လုံး ကျယ်ကျယ်၊ ပါးစပ်ကျယ်ကျယ်၊ နူတ်ခမ်းထူထူ နှင့် မင်းသမီးချောကြီး၏ မျက်ဝန်းတွေက ရမက်ခိုးတွေ နှင့် ဝေ နေသလို အချစ်မေတ္တာကြင်နာမှု တွေလည်း တွေ့နေရသည်။ ရဲရင့်အောင် က သူ့ မေမေ နူတ်ခမ်းချိုချို တွေကို အရင် စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ သူ့ လက်တွေက တော့ နို့လုံးကြီးတွေကို အုပ်ကိုင် ဆုပ်နှယ်ပေးနေသည်။
“အီးးးး အု..ပြွတ်စ်..ပြွတ်စ်..”
ရဲရင့်အောင် က ဒေါ်ဝင်းပပအောင် နူတ်ခမ်းမှ တဆင့် မေးစေ့ လည်တိုင် တို့ ကို နမ်းလာပြီး နို့သီးခေါင်း ကို တပြွတ်စ်ပြွတ်စ် နှင့် စုပ်လေသည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် မှာ ကိုယ်လုံးလေး လွန့်လူး ကော့ တက်လာပြီး ရဲရင့်အောင် ကိုယ်လုံးကို ဆွဲယူကာ သူမ ကိုယ်ပေါ် တက်စေသည်။ ရဲရင့်အောင် က သူမ ပေါင်နှစ်လုံး ကြား ဒူးထောက် ကာ နို့တွေကို ကုံးစုပ်တော့ သူမ ဒူး နှစ်လုံးကို ထောင် ပေါင်ကို ကာားပေးလိုက်သည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် လက်တဖက်က ရဲရင့်အောင် လီးကို စမ်းကိုင်ကာ သူမ စောက်ဖုတ်ဝ တွင် တေ့ ပေးလိုက်သည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် စောက်ဖုတ်မှာ စောက်ရည်ကြည်တို့ ဖြင့် ရွှဲအိုင်နေလေသည်။ ရဲရင့်အောင် က သူ့ ခါးကို နှိမ့်ချကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိသွင်း လိုက်တော့ လီးကြီး က ဒေါ်ဝင်းပပအောင် စောက်ခေါင်းထဲ နစ်ဝင် သွားလေသည်။ ရဲရင့်အောင် က သူ့ လီးကြီးကို ဒေါ်ဝင်းပပအောင် စောက်ဖုတ်ထဲ စိမ်ထားရင်း က နို့တွေ ကို စို့နေတာကို ရပ်လိုက်သည်။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် မျက်နှာကို အနီးကပ် မျက်လုံးချင်း ဆုံ ကြည့်ပြီးမှ၊
“မေမေ အခု မေမေ နဲ့ သား လိုးနေကြ ပြီ ဆိုတော့ သား တို့ ရဲ့ အမေ တို့ သား တို့ အခေါ် အဝေါ် တွေဆက်ခေါ် နေကြ ဦးမှာလား”
ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က မျက်နှာ တည်သွား သည်။
“ဒီမှာ သား ၊ သား နဲ့ မေမေ တို့ လိုးနေကြပေမဲ့ မေမေ နဲ့ သား ဆိုတဲ့ အရာက ပြောင်းလဲ သွားမှာ မဟုတ်ဘူး။ တရားဥပဒေ က ခွင့်ပြု လို့ သားနဲ့ မေမေ ယူလိုက်ကြရင်တောင် သားက မေမေ့ လင်ဖြစ်လာပြီး မေမေ က သားရဲ့ မယား ဖြစ်လာတယ် ဆိုပေမဲ့ သား နဲ့ မေမေ ဆိုတဲ့ ရလေးရှင်းရှစ် က ပျောက် သွားမှာ မဟုတ်ဘူး။ သား က အမြဲတမ်း မေမေ့ သား ဖြစ်နေမှာပဲ၊ အဲတော့ မေမေ တို့ အခေါ် အဝေါ် ပြောင်းစရာ မလိုပါဘူး”
“ဟုတ်ကဲ့ ပါ မေမေ၊ သားက လည်း မေမေ့ ကို အမေ ဆိုတဲ့ အသိစိတ်မပျောက် ပါဘူး။ အဲလို မပျောက်လို့ လည်း စိတ်တွေက ပိုထရပါတယ်။ တလောကလုံး မှာ တဦးထည်းသာ ရှိနိုင်တဲ့ ကိုယ့် မေမေ ကို ကိုယ်လိုးရ တယ်ဆိုတဲ့ စိတ်က သားကာမ ဆန္ဒကို အထွတ်အထိပ်မှာ ရောက်စေပါတယ်၊ ဘယ်မိန်းမ နဲ့ မှလည်း မေမေ့ ကို အစား ထိုးလို့ ရမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ တခါ တလေ ကျတော့ လည်း မေမေ့ ကို လိုးရင်း က ကိုယ့် ရဲ့ ကောင်မလေး တစ်ယောက်လို ပိုင်ဆိုင်ချင်လာမိတယ်၊ အခေါ် အဝေါ် အသုံး အစွဲတွေ လည်း အဲဒီ အချိန်မှာ စိတ်ထဲ ရှိတာ ခေါ် ပြစ်လိုက်ချင်တယ်”
“အဲဒါကို တော့ မေမေ မတားပါဘူး သားရဲ့ မေမေ တို့ စိတ်ထ နေတဲ့ အချိန်မှာ လုပ်ကြ ပြုကြ၊ ပြောကြ ဆိုကြ တာတွေက မေမေ တို့ နှစ်ဦးထည်း သိတဲ့ အိပ်ယာ ထဲ က အကြောင်းတွေ လေ၊ ဘယ်သူ ကမှ သိစရာ မလိုတာ၊ မေမေ ဆိုလိုတာက အပြင်လောက အနေနဲ့ မေမေ တို့ က မေမေ နဲ့ သားပဲလေ”
“ဟုတ်ပါပြီ မေမေ၊ သားနားလည်ပါပြီ၊ အခု တော့ သား အရမ်းလိုးချင်နေပြီ မေမေ ရယ်”
“လိုးလေ ဘယ်သူက တားနေလို့လည်း သူ့ လီးကြီးက သူများ အထဲ မှာ စိမ်ထားပြီးတော့ တခါတည်း လူကို မရိုး မရွ ဖြစ်အောင် လုပ်နေတယ်”
ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ပြောစကား ကြောင့် ရဲရင့်အောင် သူ့ လက်နှစ်ဖက်ကို မွေ့ရာပေါ် ထောက်ပြီး ဒူး နှစ်ဖက်ကို အားယူကာ လီးကြီးကို ဒေါ်ဝင်းပပအောင် စောက်ဖုတ်ထဲ အားရပါးရ ဆောင့်ထည့် ကာ လိုးတော့ သည်။ လူငယ် ခြေတက် အားကောင်း မောင်းသန် ပီပီ အရှိန်အဟုတ်ပြင်းပြင်း နှင့် ခပ်သွက်သွက် လေး ဆောင့်လိုး နေမှုကြောင့် ဒေါ်ဝင်းပပအောင် မှာ တအင့်အင့် နှင့် ငြီးတွား ကာ အရသာ အပြည့်အဝ ခံစား နေရလေသည်။ သူမ ကိုယ်တိုင်ပင် စတော့ဟုမ်း ညပြီးကတည်းက တောင်းတ နေခဲ့ မိသည့် လီးကြီး မဟုတ်လား။ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က သူမ လက်တွေ ဖြင့် ရဲရင့်အောင် လက်ကုတ်ကို ဆွဲခိုပြီး ရဲရင့်အောင် မျက်နှာ အနှံ့ ကို နမ်းရှုံ့ ရင်းက သူမ ဖင်ကြီး ကိုလည်း ကော့ ကော့ ပေးကာ အောက်က အလိုးခံလေသည်။
ရဲရင့်အောင် လည်း မွေ့ယာထောက်ထားသော သူ့ လက်နှစ်ဖက်ကို ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ကျောအောက် ထိုးသွင်းကာ တင်းတင်းလေး ဖက်လိုက်သဖြင့် သူ့ ရင်ဘတ် နှင့် ဒေါ်ဝင်းပပအောင် နို့ကြီးများ မှာ အိနေအောင် ဖိကပ်နေကြသည်။ ရဲရင့်အောင် က ဖင်ကို ကော့ ကာ ဆောင့်ဆောင့် လိုးတော့ ဒေါ်ဝင်းပပအောင် က သူမ ပေါင်လုံးကြီးများ နှင့် ရဲရင့်အောင် ခါးထစ်ကို ခွကာ သူမ ခြေကျင်း ဝတ်နှစ်ခုကို ရဲရင့်အောင် ဖင်နောက် တွက် ချိတ်ထားလိုက်သည်။ နှစ်ယောက်သား တက်ညီလက်ညီ ဆောင့်လိုးနေကြ သည်မှာ ဘယ်လောက် တောင် ကြာသွားသလဲ မသိ ရဲရင့်အောင် လီးကြီးမှ ဖောင်းကား တင်းလာပြီးပြီးချင်လာခဲ့သည်။
“အအ..အီးးးး ”
ဖွတ်…ဖတ်…ဖတ်..”
“အား မေမေ သား ပြီးကာနီးပြီ၊ မေမေရော”
“အိုး မေ..မေ…လည်းးး ပြီးးးးး ကာနီးးးးးပြီသားးးးးးး”
“မေမေ့ စောက်ခေါင်းထဲ သား လရည်တွေ ပန်းထည့်လိုက်တော့ မယ်နော် အိုးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး”
“အင်းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးလုပ်……….လုပ်……………ပန်းပန်း………….မေ………..မေ…………..လည်း.”
ဒေါ်ဝင်းပပအောင် စကားတောင် မဆုံးလိုက် သူမ တကိုယ်လုံး တောင့်တင်း သွားကာ သူမ ပေါင်လုံးကြီး နှစ်လုံး ဖြင့် ရဲရင့်အောင် ခါးကို ညှစ်ထားလိုက်မိသည်။ ရဲရင့်အောင် လီးကြီးမှ လည်း သုတ်ရည် ပူပူနွေးနွေး တွေက သူမစောက်ခေါင်းထဲ ဖြွတ်ကနဲ ဖြွတ်ကနဲ ပန်းထည့် နေတာ ခံစား မိနေရသည်။
သူတို့နှစ်ဦးစလုံး တဦးကို တဦး ဖက်ကာ ငြိမ်ကျ သွားရင်း အတော်လေး ကြာအောင် နားနေကြလေသည်။
“အန်တီသု ပြောတာ တစ်ခု ကတော့ အရမ်းမှန်တယ် မေမေရယ်”
“ဘာများလဲ သား”
“အကောင်းဆုံး လိင်ဆက်ဆံ ရတဲ့ ဖီးလ် က ကိုယ်တကယ်ချစ်တဲ့ သူနဲ့ ဆက်ဆံ ရမှ သာ ရတာတဲ့၊ မေမေ့ ကို သား အရမ်းချစ် တယ်မေမေ၊ အခု လိုးရတဲ့ ဖီးလ် ကလည်း အကောင်းဆုံး ပဲ မေမေ”
“အဲဒါ အမှန်ပဲပေါ့ သားရယ်၊ တခု ပဲ ရှိတယ်၊ မမသု က သားနဲ့ မေမေ့ ကို လှော်ပေးလိမ့် မယ် ဆိုတာ မေမေ မျှော်လင့် ပြီးသား၊ ဒါပေမဲ့ အဲလောက် မြန်မယ်လို့ မထင်ထားတော့ မေမေ ဆေးမသောက်လာမိဘူး၊ အခု သား လရည်တွေ အများကြီး မေမေ့ ကိုယ်ထဲ ပန်းထည့် ထားတယ် တော်ကြာ ဘိုက်ကြီးနေမှ ပြဿနာ တက် နေမယ်၊ မနက်ဖန် အိမ်ပြန်ရောက်ရင် ဆေးသောက်ဖို့ သတိပေးဦးနော်”
ဒေါ်ဝင်းပပအောင် ပြောလိုက်မှ ရဲရင့်အောင် ခေါင်းထဲ မှာ ဖြတ်ကနဲ စိတ်ကူး တခု ပေါ် လာခဲ့သည်။ သူလိုးလိုက်လို့သူ့ မေမေ ဘိုက်ကြီးသွားခဲ့ရင် ဘာဖြစ်မလဲ၊ သူစိတ်ထဲ သူ့ မေမေ နှင့် ကလေး ယူရရင် ကောင်းမှာပဲ ဆိုသည့်စိတ်ကူး ကွန့်မြူးလာခဲ့ ရသည်။
“ဘိုက်ကြီးတော့ ရော မေမေ ရာ၊ ဖေဖေ့ ကြောင့် ကြီးတယ်လို့ ပြောလို့ ရတာပဲဟာ”
“အမယ် ရပါလိမ့်မယ် အားကြီး၊ နင့်အဖေ က ကိုယ်ဝန်ရမှာစိုးတာရယ်၊ ဆေးလည်း မသုံးစေချင်တာရယ် ကြောင့် ရက် ရှောင်ပြီးမှ လုပ်တယ်။ တခါ တလေ မရှောင်နိုင်တဲ့ ရက်တွေ ဖြစ်ခဲ့ရင်လည်း ဆေးကို မပျက်မကွက် သောက်ခိုင်းတယ်၊ နောက်ပြီး သားနဲ့ မေမေ ကိုယ်ဝန်ရခဲ့ရင် ဂျနက်တစ်ကယ်လီး က မကောင်းဘူးလို့ သုတေသန စာတမ်းတွေမှာ ဆိုတယ်ကွယ့် အဲဒါတော့ စိတ်ကူး မယဥ်ပါနဲ့ကွယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ မေမေ”
ရဲရင့်အောင် စိတ်ထဲ တွင်တော့၊ နေလိုက်ဦးပေါ့ကွာ အခုကတော့ အစမို့၊ နောက်ပိုင်းကျတော့ စည်းရုံး ကြည့်တာပေါ့ ဟု တေးထားလိုက်လေသည်။
“ရန်ကုန် ပြန်ရောက်ပြီးရင် တော့ သား ဖေဖေ ရှေ့ မှာ အပြုအမူ အကြည့်တွေ ကို ဆင်ခြင်နော် ၊ သူ ရိပ်မိလို့ လုံးဝ မဖြစ်ဘူး။ မေမေ အိမ်ထောင် နဲ့ မိသားစု ကို မပြိုကွဲစေချင်ဘူး”
“အင်းပါ မေမေ ရ သား ဒီလောက် တော့ နားလည်ပါတယ်”
“သားရဲ့ အန်တီသု ကိုလည်း တူဖြစ်တဲ့ သူကို မဟုတ်က ဟုတ်က တွေ သင်ပေးပြီး ၊ သူ့ အမေ သူ ပြန်လိုးရအောင် လမ်းကြောင်းရှာပေးခဲ့တဲ့အတွက် သင်ခန်းစာ တော့ နည်းနည်းပေးရဦးမယ်”
“မေမေ ကလည်း အန်တီသု က သား တို့ နှစ်ယောက်ကို နီးစပ် အောင် ဆောင်ကြင်းပေးခဲ့တာပဲဟာ မလုပ်ပါနဲ့ မေမေရယ်”
“အင်းပါ ကြည့်ကြသေးတာပေါ့၊ နောက်ပြီးတော့ သူက ဘာလို့ သားအမိ အင်းစက် ကို ဒီလောက်တောင် ဝါသနာကြီးရတာလည်း ဆိုတာကို အဖြေရှာရဦးမယ်၊ အဲဒါက သားအကူအညီလိုတယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ မေမေ သားလည်း သိချင်ပါတယ်၊ မေမေ လိုတဲ့ အကူအညီ ပြောလေ”
