ဆောင်းလေပမာညီ (၂) (အပိုင်း ၃)

�ာ ထိုင်လို့  ထမင်းကျော်ကို စ စားနေစဥ် ရေချိုးခန်းတံခါးပွင့် လာပြီး ညီမလေး သဘက်ရင်လျှား နဲ့ ထွက်လာတယ်။ ခေါင်းလည်း လျှော်ထားတယ်ထင်တယ် ဆံပင်မှာ မျက်နှာသုတ်ပုဝါတထည် ပတ်လို့။

“ဟော ကိုကို ရုံးသွားတော့ မှာ လား ညီမလေး လည်း ခနနေပြီးရင် အိမ်ပြန်တော့ မယ်၊ ကိုကောင်းထက်ဝင်း ဒီနေ့ မနက် ပြန်ရောက်မယ် ဆိုတော့ သွားကြိုမလို့၊ နောက်တော့ ဖုံးဆက်လိုက်မယ်နော် ကိုကို”

“အေးပါ…အေးအေး..”

အခန်း ၆၂။

ကျနော် အလုပ်က ပြန်လာတော့ ခိုင်မြတ်သူ က ရုံးက အိပ်တွေ ဝိုင်းကူ သယ်ပေး အိမ်နေရင်း ဝတ်ဖို့ အဝတ်အစား တွေ ထုတ်ပေး နဲ့ တကယ့် အိမ်ရှင်မကောင်း တစ်ယောက် ဖြစ်နေပြန်ရော။ ကျနော် တို့ နှစ်ယောက် ညစာ စားပြီးကြတော့ အိမ်ရှေ့ ခန်းမှာ တီဗီ ရှေ့ ဆက်တီမှာ ထိုင်ရင်း သားလေး နဲ့ ဆော့ ၊ တီဗီ က လာတဲ့ အစီအစဥ် တွေ လည်း တချက်တချက် ကြည့်ရင်း နဲ့ နေကြတယ်။ နောက်တော့ ခိုင်မြတ်သူ ဖုံး က တင်ကနဲ့ မက်ဆေ့ သံကြားတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က ဖုံး ကို တချက် ကောက်ကြည့်လိုက်ပြီး မျက်နှာက အပြုံး ရိပ်ကလေး ပေါ်လာတယ်။ ပြီးတော့ လက်မ နှစ်ဖက် နဲ့ မက်ဆေ့ ပြန်ရိုက်နေတယ်။ ကျနော် က ဘယ်သူ့ ဆီက  လည်း လို့ မေးရမလား၊ သူမ ပြောတာ စောင့်ရမလား စဥ်းစားနေတယ်။

ခိုင်မြတ်သူ မျက်နှာ က ပြုံးရွှင် ပြီး သဘောကျ နေသလို လက်မ နှစ်ဖက် က လည်း တတောက်တောက် နဲ့ အဆက်မပြတ် ရိုက်နေတယ်။ တချက်တချက်လည်း တခစ်ခစ် ရီလိုက်သေးတယ်။ နောက်တော့ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွားတယ်။ ကျနော် လည်း သားလေး အိပ်ချင်တဲ့ ပုံ ပြလာတာနဲ့ ပုခုံးပေါ် ထမ်းပြီး နည်းနည်း လမ်းလျောက် လိုက်တော့ အိပ်ပျော် တော့ မယ့် အခြေအနေ ရောက်လာတာနဲ့ အခန်းထဲ ဝင်သွားပြီး သူ့ ပုခက်ထဲ ချပေးလိုက် တယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က ကုတင်ပေါ် မှာ ပက်လက်လှဲပြီး မက်ဆေ့ချက်တင်း လုပ်နေရာ က နေလှမ်းကြည့်ပြီး ထလို့ နောက်ဖေးထွက်သွားတယ်။ နောက်တော့ သားလေး နို့ဗူး ယူလာပြီး သားလေးကို ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ စောင်တွေ နေရာချ ပြီး သားလေး ပေါင်လေး ကို ပုတ်လို့ သိပ်နေတယ်။ ကျနော့် ကို တော့ စကား မပြောသေးပဲ ဖုံးကို လက်တဖက်က တချက်တချက် ကြည့်နေတယ်။ ကျနော် လည်း သားလေး နား မှာ စကား ကျယ်ကျယ် မပြောချင်တာနဲ့ ကုတင်ပေါ် လာလှဲရင်း စောင့်နေလိုက်တယ်။ ခနနေတော့ သား လေး အိပ်ပျော် သွားတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က ကုတင်ပေါ် တက်လာပြီးတော့၊

“မြတ် ရီးစား ဆီကလေ ခစ်ခစ်၊ မတွေ့ ရတာ ကြာလို့ ချွဲနေတာ”

ကျနော် ထင်တော့ ထင်မိသည်။ ကောင်းထက်ဝင်း ဆီက ပဲ ဖြစ်မယ်လို့ ။ သို့သော် ဒီငတ ဒီနေ့ မှ ရောက်သည်။ သူ့ မယား ၊ ကျနော့် ညီမလေး နှင့် အတိုးချ အလွမ်းသယ် ရမည့် အစား ကျနော့် မယား ကို လာကျူနေတယ်။

“ခစ်ခစ်..”

ခိုင်မြတ်သူ က သဘောကျစွာရီလိုက်ပြီး သူမ က ရီပလိုင်း မက်ဆေ့ ရိုက်လိုက်ကာ ကျနော့် ကို သူမ ဖုံး စခရင် လာပြသည်။

ကောင်းထက်ဝင်း : မင်း လင် က သူ့ ညီမ ငါ့ မိန်းမကို ငါမရှိတုံး လိုးနေတာ မကျေနပ်ဘူး၊ ငါ လက်စား ပြန်ချေမှ ရမယ်..

ခိုင်မြတ်သူ : ကြာသလားလို့ လာခဲ့လိုက်လေ ဟဟ

ကျနော် နည်းနည်းတော့ မျက်နှာပူ သွားရသည်။ ညီမလေး ကို ဒီကောင်များ အနိုင်ကျင့် နေမလားဟု စိုးရိမ် မိသေးသည်။

နောက်တော့ ခိုင်မြတ်သူ လည်း ဖုံး ကို ပိတ်လိုက်ကာ ဘေးမှာ ချထားလိုက်သည်။ ကျနော့် လက်က ခိုင်မြတ်သူ ပေါင်လုံးတွေ ပေါ် ရောက်သွားပြီး ပွတ်သပ်မိတော့ ခိုင်မြတ်သူ က ပြုံးပြပြီး ပေါင်နှစ်လုံး ကို ဖြဲကားပေးလိုက် သည်။ ထိုအမူအယာ က သူမ ကို ဘာဂျာပေးချင်လျှင် ပေးလို့ ရသည်ဆိုသော အမူအယာ ဖြစ်သဖြင့် ကျနော် လည်း ထထိုင်ပြီး သူမ ပေါင်နှစ်လုံး ကြားသို့ ဝင်လိုက်သည်။ သူမ ညဝတ်ဂါဝန်ကို ခါးပေါ် လှန်တင်လိုက်တော့ အောက်မှာ ပင်တီ ဝတ်မထား။ ကျနော့် မျက်နှာ ကို သူမ စောက်ဖုတ်နား ကပ်လိုက်တော့ စောက်ဖုတ် က စောက်ရည်ကြည်လေး တွေ စိုနေတာ တွေ့ရသည်။ ကောင်းထက်ဝင်း နှင့် မက်ဆေ့ချက် ရင်း က စိတ်ထ လာတာ နေမည်။

ခိုင်မြတ်သူ ပေါင်လုံးကြီးတွေ က အိပ်ခန်းတွင်း မီးချောင်း အောက် မှာ ဖွေး ပြီး အသားအရည် က ချောမွတ်နေသည်။ ကိုယ့် မယား စောက်ဖုတ် ကိုယ် မလျှက် ရသည်မှာတောင် အတော် ကြာနေခဲ့ ပြီ။ ခိုင်မြတ်သူ စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းလေး တဖက် မှာ ဦးသာဒင် လီးကြီး ဖြင့် ခုတစ်ရက် နှစ်ရက် တွင်း ဆက်တိုက်လိုး ထားတာခံခဲ့ ရလို့ အနည်းငယ်တောင် ပြဲလန်သလို ဖြစ်နေရသည်။ ကျနော့် လျှာ က ခိုင်မြတ်သူ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်း ကို စပြီး လျှက်လိုက်တော့ ခိုင်မြတ်သူ လက်တွေက ကျနော့် ခေါင်းက ဆံပင်တွေ ထဲ သူမ လက်ချောင်းတွေ ထိုးထည့် ပြီး ကုတ်ခြစ်ပေးလာခဲ့သည်။

ကျနော့် လျှာ က ခိုင်မြတ်သူ စောက်စေ့ ကို ထိုးဆွပြီး စောက်ခေါင်းထဲ ထိုးထည့် တော့ ခိုင်မြတ်သူ က သူမ ပေါင်လုံး ကြီးတွေ နဲ့ ကျနော့် နားထင်ကို ညှပ် လာခဲ့တယ်။ နောက်တော့ မွေ့ ယာပေါ် က ဖင်ကြီး ကြွလာပြီး ကျနော့် ခေါင်းကို လည်း သူမ ပေါင်ခွဆုံထဲ အတင်းဖိထားလိုက်တယ်။ ကျနော့် လီး ကလည်း မာတောင်လာခဲ့ တယ်။ ခိုင်မြတ်သူ ကိုယ်လုံး က တောင့်တင်း သွားရာက နေ ပြန်လျော့ ကျသွားတာနဲ့ ကျနော့် မျက်နှာကို သူ့ စောက်ဖုတ် ကနေခွာပြီး ကိုယ်ပေါ် ကို တွားတွား တက်လိုက်တယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော် နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်သွားတော့ မျက်လုံးဖွင့် ကြီး ကြည့်တယ်။ ကျနော့် မာတောင် နေတဲ့ လီးက သူ့ ပေါင်ခြံ ကို ထိုးမိတော့ သူက လက်နဲ့ လှမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ။

“မောင် ဘာလုပ်တာလဲ”

“လိုးမလို့လေ၊ ကိုယ့် မယား ကို ကိုယ် မလိုးရတာ ကြာလှပြီကို”

“ဟင့် အင်း မြတ် စိတ်မပါဘူးရယ်၊ နောက်ပြီး ကိုကောင်းထက်ဝင်း ကိုလည်း ကတိ ပေးထားတယ်။ ဒီရက် ပိုင်း အတွင်း သူ့ အတွက် ချန်ထားပါမယ် ဆိုပြီးတော့ လေ”

“ဟာကွာ မောင် က မြတ် ရဲ့ လင်လေ”

“မောင်ပဲ ဟိုးအရင်တုန်းက ရီးစား ထားချင်ထား၊ ဆိုလို့ ကိုကောင်းထက်ဝင်း နဲ့ ရီးစား ဖြစ်တော့ မောင် က ခွင့်ပြုထားတာလေ။ ရီးစား စကား တော့ တခါတလေ နားထောင် ရအုံးမှာပေါ့ လို့”

ကျနော် တော်တော် စိတ်ပျက် သွား တယ်။ ရုံးက ပြန်လာတုန်း ကြည်နူး ခဲ့တာလေး တွေ အကုန်ပျောက် ကုန်တော့ တယ်။ ကျနော့် ဘက်အခြမ်း က အိပ်ယာ မှာပဲ ပက်လက်လှဲ ပြီး မျက်စေ့ ကို မှိတ်ထားလိုက် မိတယ်။ လီးလည်း တောင်ရာက ကျသွားပြီ။ မျက်စေ့ မှိတ်ထားရင်း ကပဲ။ ခိုင်မြတ်သူ များ ကိုယ့်ကို လာချော့ တဲ့ အနေနဲ့ ပုလွေ များလာပေးမလားလို့ မျှော်လင့် လိုက်မိသေးတယ်။ နောက် တော့ ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော့် ကို ကျောပေး ပြီး အိပ်ပျော် သွားတော့ တယ်။ ကျနော် လည်း အိပ်ယာပေါ် လူးလူးလိမ့်လိမ့် နဲ့ တညတာကို ကျော်ဖြတ်ရတော့ တာပေါ့။

……………………………………

နောက်နေ့ မနက် ကျနော် ရုံးမှာ အလုပ်လုပ်နေတုန်း ညီမလေး စန္ဒာ ဖုံးဆက်လာတယ်။

“ကိုကို ဘယ်လို လဲ နေကောင်းလား အဆင်ပြေရဲ့ လား”

“ပြေပါတယ် ညီမလေး ရော”

“ညီမလေး အဆင်ပြေပါတယ်၊ ကိုကို ဟိုနေ့ က မမမြတ် နဲ့ ညီမလေး ကိုကို့ ကို ထားခဲ့ တာ စိတ်မရှိပါနဲ့ နော်၊ ”

“အဲဒါ ပြောမနေပါနဲ့ တော့ ညီမလေး ရယ်။ ကိုကို နားလည်ပါတယ်”

“ဟုတ် ကိုကို ညီမလေး တို့ အိမ်မှာ ကိုကောင်းထက်ဝင်း ပြန်ရောက်တဲ့ အထိမ်းအမှတ် နဲ့ ဘာဘီကျူ လုပ်စား မလို့  မေမေ တို့ လည်း လာမယ်လေ၊ ကိုကို နဲ့ မမမြတ် တို့ လာခဲ့ ပါလားလို့”

“ဒီညလား”

“ဟုတ်ကဲ့ ကိုကို”

“အင်း မြတ် ကို မေးကြည့်လိုက်အုံးမယ်”

“ညီမလေး မမမြတ် ကို မေးပြီး ပြီ သူလာလို့ ရတယ်တဲ့၊ ကိုကို တို့ တညလောက်တော့ အိပ်လိုက်လေ”

“ကိုကို က မနက်ဖြန် အလုပ်ရှိသေးတယ်”

“ညီမလေး တို့ အိမ်က ပဲ မနက်ထသွားလိုက်လေ၊ ညီမလေး နေ့လည်စာ ထည့်ပေးလိုက်မှာပေါ့၊ နေ့လည်ကျ မှ မမမြတ် တို့ ကို ညီမလေး အိမ်လိုက်ပို့ ပေးလိုက်မယ်လေ”

“အင်း ဒါဆိုလည်း လာခဲ့မယ်လေ”

……………………………….

အလုပ်က ပြန်ရောက် လို့ ရေမိုးချိုး ပြီးတော့ ကျနော်တို့ မိသားစု ညီမလေး အိမ် ကို ထွက်လာခဲ့ ကြတယ်။ ညီမလေး အိမ် မှာလည်း ဟိုးအရင် က ဒီလို ပဲ ညအိပ်ညနေ နေနေကျ မို့အထူး အဆန်း ကြီး မဟုတ်ပေမဲ့။ အခုကတော့ အခြေအနေတွေ က ပြောင်းနေခဲ့ ပြီလေ။ ညီမလေး နဲ့ ကျနော် ကလည်း ငါးရာနှစ်ဆယ့်ရှစ် ထက်ကျော် ခဲ့ ပြီးပြီ။ ကျနော့် မယား ခိုင်မြတ်သူ နဲ့ ညီမလေး ယောက်ျား ကောင်းထက်ဝင်း တို့ ကလည်း ဖြစ်ခဲ့ကြပြီးပြီ။ ကျနော် တို့ မိဘ တွေ ကလည်း ညီမလေး အိမ်ကို လာကြမှာ ဆိုတော့ ၊ ကျနော် တွေးရင်း ရင်ခုံ လာမိတယ်။ ဘယ်လို များ ဖြစ်ကြမလဲ။ မီးစင်ကြည့် ကကြတာပေါ့ လေလို့ ပဲ စိတ်ထဲ တွေး ထားလိုက်တယ်။

ညီမလေး အိမ်ရောက်တော့ ကျနော်တို့ မိဘတွေ တင်မက ညီမလေး နဲ့ ကောင်းထက်ဝင်း တို့ ရဲ့ မိတ်ဆွေ တစ်ချို့ လည်းရောက်နေကြပြီ။ သူတို့ ခြံဝင်းလေး ထဲမှာ ကောင်းထက်ဝင်း က ဘာဘီကျူး မီးဖို ပြင်ထားပြီး အသားတွေ စကင် နေပြီ။ ခြံထဲ မီးရောင် စုံထွန်းလို့ တကယ့် ပါတီ တစ်ခု လိုပဲ စည်ကားနေတယ်။

ခိုင်မြတ်သူ ကလည်း ဝတ်ထားတာက အနက်ရောင် တဆက်ထည်း ဒရက်စ် ကြယ်သီး မရှိပဲ တကိုယ်လုံးကို ပတ်ထားသလို မျိုး ၊ အောက်အနားက ပေါင်လည်လောက်ထိ ပဲ ရောက်တယ်၊ လမ်းလျှောက်လိုက်ရင် အကွဲကြောင်း က ပေါင်ရင်းနားထိ မြင်ရတယ်၊ အသားက ဖွေး နေတာ ဆိုတော့ ဒရက်စ် အနက်ရောက် အောက် မှာ သူ့ တကိုယ်လုံး က ဖြူဖွေးမွတ်နေတယ်။ ကျနော် က သားလေး ချီလို့ ခိုင်မြတ်သူ က ညီမလေး တို့ အတွက် ဝယ်လာတဲ့ ကိတ် ပုံး ကို လက်တဖက်က ကိုင် သူ့ စလင်းဘက်လေး ပုခုံးတဖက် မှာလွယ်လို့ ညီမလေး တို့ ခြံထဲ ဝင်လာကြတော့ ၊ ယောက်ျား တွေ အကုန်လုံး နီးပါးရဲ့ မျက်လုံးတွေ က ခိုင်မြတ်သူ ကိုယ်ပေါ် မှာ အကုန်ရောက်နေကြ သလိုပဲ။ ကျနော့် စိတ်ထဲ မှာတောင် ပီတိ ဖြစ်မိတယ်။ ငါကွ၊ အချောဆုံး ဆက်ဆီ ဖြစ်ဆုံး စော်ကို ယူထားတာကွ လို့ စိတ်ထဲ ကြွေးကျော် မိတယ်။

အခန်း ၆၃။

ညကတော့ အေးအေး ဆေးဆေး ပါပဲ၊ ဘီယာလေး သောက်ကြ၊ အကင်အဖုတ်လေးတွေ စားကြ၊ သိပြီးတဲ့ သူ အချင်းခိင်း က အလာဘသလာဘ တွေ ပြောကြ၊ မသိသေးတဲ့ လူတွေ နဲ့ မိတ်ဆက်ပေးပြီး သူ့ အကြောင်း ကိုယ့် အကြောင်း ဖလှယ်ကြ၊ ပါတီ ထုံးစံ အတိုင်းပေါ့။ သားလေးက တော့ သူ့ အဖိုးအဖွား နဲ့ သွား နေတယ်။ အဖိုးအဖွား ဖြစ်တဲ့ ကျနော့် အဖေ နဲ့ အမေ ကလည်း မတွေ့ ရတာ ကြာနေပြီ ဖြစ်တဲ့ သူတို့ မြေးလေးကို မျက်စေ့ အောက် က အပျောက်မခံ။ ဒီညလည်း သူတို့ နဲ့ အိပ်ရမယ်လို့ ပြောထားတယ်။

ညနက်လာတော့ လူတွေ လည်း တဖွဲဖွဲ ပြန်ကုန်ကြတယ်။ ကျနော်တို့ မိသားစု ပဲ ကျန်ခဲ့တော့တယ်၊ အဖေ နဲ့ အမေ ကတော့ သူတို့ မြေးလေးကို ခေါ်ပြီး သူတို့ အိပ်မဲ့ အခန်းထဲ ဝင်သွား ကြပြီ။ ခိုင်မြတ်သူ က တော့ ကျနော့် ကို တိုးတိုးလေး၊ ဒီည သူမ အိပ်ခန်းထဲ ပြန်မလာရင် လိုက်မရှာနဲ့ နော် လို့ ပြောသွားတယ်။ ကျနော် က သူမ ကောင်းထက်ဝင်း နဲ့ သွားတွေ့ မယ် ဆိုတာ သိနေပြီးသား ပေမဲ့၊ အဖေ အမေ ပါ ဒီအိမ်မှာ ရှိနေတာမို့ စိတ်က တော့ ပူမိတယ်။ ညီမလေး ကတော့ သိပြီးသား မို့ တော်သေးပေမဲ့၊ သူ့ လင် က ကျနော့် မိန်းမ နဲ့ ငြိနေ တယ် ဆိုတာကိုတော့ ကျနော် မျက်နှာ ပူမိတယ်။ ညီမလေး နဲ့ ခိုင်မြတ်သူ တို့ နှစ်ယောက် ဦးသာဒင် နဲ့ တောင် တူးအင်ဝမ်း ဆွဲ ထားခဲ့တာ ဆိုတော့ ကောင်းထက်ဝင်း နဲ့ လည်း အဲလို ပဲ ဆွဲကြမှာပဲ ဆိုပြီး ကျနော် လည်း ကိုယ် အိပ်ရမဲ့ အခန်း ကိုယ်တက်လာခဲ့ တော့တယ်။

စိတ်ထဲ မှာ ကောင်းထက်ဝင်း က ကျနော့် မယား ကို ဘယ်လို လိုးမှာလဲ ဆိုတာ ချောင်းချင်စိတ် ပြင်းပျ ပေမဲ့ သူတို့ အခန်းကို ချောင်းဖို့ ဆိုတာ က ဘယ်လို ချောင်းရမယ် ဆိုတာ အိုင်ဒီယာ မရှိ။ တံခါး ဟ ထားလို့ ချောင်းမယ် ဆိုရင်တောင် မှ အဲဒါ က လှေခါးထိပ်နားက လျှောက်လမ်း ပေါ် မှာ၊ အဖေ အမေ တို့ အိမ်သာ ထသွားတာတို့ ရေထသောက်တာ တို့ ဆို အဲဒီ နားက လျှောက်သွား မှာ ဆိုတော့ ဘာမှ အကာအကွယ် မရှိ ပေါ်တင်ကြီး တိုး နေမှာ။ နောက်မှ ပဲ ခိုင်မြတ်သူ ကို မေးတော့ မယ်ဆိုပြီး အခန်းထဲ က ကုတင်ပေါ် လှဲလိုက်တော့ ကုတင်ခြေရင်း မှာ နံရံ ကပ် တီဗီ တလုံး တွေ့တယ်။ အဲဒါနဲ့ ရီမုတ်ရှာပြီး တီဗီ က ချန်နယ်တွေ လျှောက်ကြည့်နေလိုက်မိတယ်။

အိပ်ယာထဲ လှဲ ရင်း တီဗီ က လာနေတဲ့ ရုပ်ရှင်တစ်ခု ကို ကြည့်နေတုန်း တံခါးခေါက်သံကြား လိုက်တယ်။ ဟော ခိုင်မြတ်သူ ပြန်လာတာလား ဆိုပြီး ရင်ခုံ သွားတယ်။ တံခါးက လော့ မချထားတာမို့ အပြင်က တံခါးလက်ကိုင်ဘု ကို လှည့်လိုက်တော့ ပွင့် သွားလို့ အထဲဝင်လာတဲ့ သူကို ကြည့်လိုက်တော့ ညီမလေး စန္ဒာ ဖြစ်နေတယ်။ ညီမလေး က အခန်းထဲ ဝင်လာပြီး တံခါးကို ပြန်ပိတ်လို့ အထဲကနေ ဂလန့်ထိုးချလိုက်တယ်။

“ကိုကို တီဗီကြည့်နေတာလား”

လို့ မေးရင်း နဲ့ ကုတင်ပေါ် တက်လာတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ ရောလို့ မမေးတာက တော့ ကျနော့် မယား ဘယ်မှာလဲ ဆိုတာ သူသိနေလို့ နေမှာပေါ့။ မသိပဲတော့ နေစရာ အကြောင်းမရှိဘူးလေ။

“ကိုကို တစ်ယောက်ထဲ ပျင်းနေမှာစိုး လို့ ညီမလေး လာခဲ့တာ”

“အော်”

“မမမြတ် က ညီမလေး တို့ အခန်းထဲမှာ အခု”

ကျနော် က တမင် မမေးတာကို ညီမလေး က အလိုက်တသိပဲ ဖြေပေးတယ်။ ညီမလေး က ကျနော့် ဘေး အိပ်ယာပေါ် မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ ကျနော် က ကုတင်ပေါ် မှာ ခေါင်းရင်းဘက်ကို ခေါင်းအုံးခု လို့ ခြေဆင်း ထိုင်ရင်း တီဗီ ကြည့်နေတာကိုး။ ကျနော့် လက်ထဲက တီဗီ ရီမုတ်ကို ယူပြီး အင်ပွတ်စို့စ် ကို နှိပ်လိုက်တယ်။ တီဗီ က HDMI 1 ကို ရောက်သွားတော့ ဘွားကနဲ ပေါ် လာတာက ကျနော့် ရင်တောင် ဒိန်းကနဲ ဖြစ်သွားစေခဲ့တယ်။ အဲဒါက တော့ ကုတင် တလုံး ပေါ် မှာ ကောင်းထက်ဝင်းနဲ့ ကျနော့် မယား ခိုင်မြတ်သူ။

“အဲဒါ ညီမလေး တို့ အခန်းထဲ လေ။ ညီမလေး တို့ Blink ကင်မရာတွေ တပ်ထားတာ”

ညီမလေး ပြောတာ ကျနော် သဘောပေါက် လိုက်တယ် အဲဒီ ကင်မရာလေး တွေ က ဝါယာလက်စ် ကိုယ့် အိမ်က ဝိုင်ဖိုင် နဲ့ ချိတ်ထားလိုက်ရင် ဖုံး၊ ကွန်ပြူတာ၊ တက်ပလက် အင်တာနက် ရှိတဲ့ ဘယ်က နေမဆို သုံးလို့ ရတယ်၊ အမေဇုံ က ကင်မရာလေးတွေ ၊ ဒဘယ်အေ ဓါတ်ခဲ နှစ်လုံး ထည့်ထားလိုက်ရင် နှစ်နှစ်လောက်ခံတယ်။ ကွာလတီကလည်း ကောင်းတော့ ပုံက ကြည်နေတာပဲ။ အသံလည်းထွက်တယ်၊ ခုနကတည်းက ကျနော် က တီဗီသံ ကို အဖေ တို့ ကြားမှာ စိုးလို့ တိုးထားတာဆိုတော့ သူတို့ အသံလည်း တိုးတိုးလေး ပဲ ကြားရတယ်။ ကင်မရာ က ကုတင်ခြေရင်း ဘက်မှာ တပ်ထားပြီး ကောင်းထက်ဝင်း က ကင်မရာ နေရာကို သိလည်းသိတယ်။ ကျနော် နဲ့ ညီမလေး တို့ လည်း ကြည့်နေမယ် ဆိုတာကို သိတော့ သူတို့ နှစ်ယောက် ကို ကွင်းကွင်းကွက်ကွက် မြင်ရတဲ့ အနေအထေားမျိုး ကို လုပ်ပြနေတာပဲ ဖြစ်မယ်။

ကောင်းထက်ဝင်း က ကုတင်စောင်းမှာ ဖင်ချထိုင်တာလဲ မဟုတ်၊ စောင်းစောင်းလေး ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ဆန့် လို့ ကားထားပြီး ကိုယ်ကို ကုတင်ပေါ် မှီလျှက် တတောင် နှစ်ဖက်ကို မွေ့ယာပေါ် ထောက်ထားတယ်။ သူ့ ပေါင်နှစ်လုံးကြား မှာတော့ ခိုင်မြတ်သူ ပေါ့ ၊ ခိုင်မြတ်သူ က ကြမ်းပေါ် မှာ ဒူးထောက် ထိုင်လို့ ကောင်းထက်ဝင်း လီးကြီးကို ငုံခဲ စုပ်ပေးနေတယ်။ ကောင်းထက်ဝင်း က‌တော့ ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်နေပြီ၊ ခိုင်မြတ်သူ က ဘရာ နဲ့ ပင်တီ ပဲ ရှိတော့တယ်။ ဘရာနဲ့ ပင်တီ က လည်း အစိမ်းရင့်‌ရောင်၊ ဆက်ဆီ ဒီဇိုင်း နဲ့ ကျနော် တောင် တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးသေးဘူး။ ကောင်းထက်ဝင်း အတွက် စပါယ်ရှယ်များ ဝယ်ထားတာလား ဘယ်တုန်းက များ ဝယ်ထား တာလဲ မသိလိုက်။

“ဟယ် မြန်လိုက်ကြတာ၊ ညီမလေး ထွက်လာတော့ ဘယ်သူ မှ အဝတ်အစား တောင် မချွတ်ရသေးဘူး”

ညီမလေး ပါးစပ် က လွှတ်ကနဲ ထွက်သွား ပြီးမှ အားနာ သွားတယ် ထင်တယ် ကျနော့် မျက်နှာကို မော့ ကြည့်တယ်။ ပြီးမှ ကျနော့် ရင်ဘတ်ပေါ် သူ့ ပါးလေး အပ်လို့ ၊ ကျနော့် ခါးကို သိုင်းဖက်ရင်း တီဗီ ကို ပြန်ကြည့် နေလိုက်တယ်။

“ကောင်းထက်ဝင်း က ညီမလေးကို ကိုကို့ ဆီ လွှတ်လိုက်တာလား”

ကျနော် ကလည်း ညီမလေး ကို အလိုက်သင့် ပြန်ဖက်ထားလိုက်ပြီး သူ့ ခေါင်းက ဆံပင်လေး တွေကို ပွတ်ပေးရင်း မေးလိုက်မိတယ်။ ကျနော့် အတွက်က ကပ်ကိုးလင် မို့ အရေးမကြီးပေမဲ့ ကျနော့် မယားကြောင့် ညီမလေး ကို သူ့လင်က ကန်ထုတ်တာမျိုးတော့ မဖြစ်စေချင်ဘူးလေ။

“ကိုကို စိတ်မဆိုးနဲ့ နော်၊ ”

“အင်း”

“ကိုကောင်းထက်ဝင်း က သူနဲ့ မမမြတ် နဲ့ မတွေ့ တာကြာပြီး ပထမဦးဆုံး အကြိမ်မို့ လို့တဲ့၊ သူတို့ နှစ်ယောက်ထဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ် တွေ့ ချင်တယ်လို့ ခွင့်တောင်းလို့ လေ။ နောက်ပြီး သူက ညီမလေး နဲ့ ကိုကို တို့ ဖြစ်ခဲ့ ကြ ပြီးပြီ ဆိုတာလည်း သိနေတော့ လေ။ ကိုကို နဲ့ သွားအိပ်ပါလားလို့ ပြောလိုက်လို့၊ မနက်ကျမှ မေမေ တို့ မနိုးခင် ညီမလေး ပြန်မယ်လေ”

“အင်း ရပါတယ်”

တီဗီ မှန်သား ပေါ် မှာ ခိုင်မြတ်သူ က ကောင်းထက်ဝင်း လီးကြီးကို အနှစ်နှစ် အလလ အစာငတ်နေတဲ့ ကလေး အစားအစာ တွေ့ သလိုပဲ အငမ်းမရ ကို စုပ်နေလိုက်တာ၊ လီးကြီး တချောင်းလုံး သူမ ပါးစပ်ထဲ ဝင်နေသလိုပဲ။ လည်ချောင်းထဲ ထိကို မျိုချနေတာ။ ကင်မရာ က လည်း သူတို့ နှစ်ယောက်ကို ဘေးတိုက် အနေအထားက ဆို တော့ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ကို မြင်နေရတယ်။ ကျနော့် လီးကတော့ အသားကုန်တောင် နေလို့ ပုဆိုးအောက် ကတောင် မှ ဒုတ်ထောင်ထားသလို ဖြစ်နေရတယ်။ ညီမလေး က ကျနော့် ပုဆိုးခါးပုံစကို ဖြည်ပြီးသူ့ လက်ကလေး နဲ့ ပေါင်ပေါ် ဆွဲချလိုက်တော့ လီးကြီးက လွတ်လွတ်လပ်လပ် အပြင်ရောင်လာတယ်။ ညီမလေးက သူမ လက်ကလေး နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ပြီး အသာအယာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဂွင်းထုပေးနေတယ်။

ကောင်းထက်ဝင်း ကလည်း ခုနတုန်းက မွေ့ယာပေါ် ကိုယ်ကို နောက်ပစ်ပြီး တတောင် နှစ်ဘက်ထောက် ထားရာက အခုတော့ ထထိုင်ပြီး ခိုင်မြတ်သူ ဆံပင်တွေကို ဖွပြီး ဆုပ်ကိုင်ထားတယ်။ တချက်တချက်လည်း ခိုင်မြတ်သူ ခေါင်းကို ဆွဲပြီး သူ့လီးကြီး ထိုးထိုးထည့် နေပုံပဲ။ နောက်တော့ ကောင်းထက်ဝင်း တော်တော် အရှိန်တက်လာတယ်။ မတ်တပ်ထရပ်ပြီးတော့ ခိုင်မြတ်သူ ခေါင်းကို ကိုင်လို့ သူ့ လီးကြီးနဲ့ ခိုင်မြတ်သူ ပါးစပ် ကို အားရပါးရကို ဆောင့်လိုးနေတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ ဒီည ပါတီ အတွက် သေခြာပြင်ဆင်လာတဲ့ ဆံပင်တွေ တော့ပွ ယောင်းထကုန်ပြီ။ နောက်တော့ ကောင်းထက်ဝင်းက ခိုင်မြတ်သူ ဘရာဇီယာ ဂျိတ်ကို ကုန်းဖြုတ်လိုက်ပြီး နို့ကြီးတွေ ကို နှယ်တော့ တယ်။ ခိုင်မြတ်သူ ကလည်း ကောင်းထက်ဝင်း လီးကို အသေကို ကုံးစုပ်နေတာပဲ။

ခနနေတော့ ကောင်းထက်ဝင်းက ခိုင်မြတ်သူ နို့ကြီးတွေကို ကိုင်ပြီး သူမ ကို မတ်တတ်ရပ်ခိုင်းလိုက်တယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က ကောင်းထက်ဝင်းနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်သွားတော့ သူတို့ နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်း နေကြပြန်တယ်။ ခိုင်မြတ်သူ လက်တွေက ကောင်းထက်ဝင်းရဲ့ လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ထုပေးနေသလို၊ ကောင်းထက်ဝင်း လက်တွေကလည်းခိုင်မြတ်သူ ဖင်လုံး ကြီးကို ဖျစ်ညှစ် ဆုပ်နှယ်နေတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ ဝတ်ထားတဲ့ ပင်တီ အစိမ်းလေး ကဖင်ကြား ညပ်ရုံပဲ မို့ ဖင်လုံး အသားတွေက ကောင်းထက်ဝင်း ဆုပ်ညှစ်လို့ အနီရောင်တောင် ကျန်ခဲ့ တယ်။ ကောင်းထက်ဝင်း က ခိုင်မြတ်သူ ကို ခါးက သိုင်းဖက်ပြီး ကုတင်စောင်းပေါ် ဖင်ချထိုင်ခိုင်း ပြီး ပေါင်နှစ်လုံး ဖြဲကားလိုက်တယ်။ ဒီတခါ တော့ သူက ခိုင်မြတ်သူ ပေါင်နှစ်လုံးကြား ကြမ်းမှာ ဒူးထောက်ထိုင် ပြီး ခိုင်မြတ်သူ စောက်ဖုတ်ကို လျှာကျွေး တော့တယ်။ ခိုင်မြတ်သူ ကလည်း မျက်လုံးလေး မှေး၊ ဆက်ဆီ နှုတ်ခမ်း ထူထူလေးဟလို့ ၊ လက်တွေက ကောင်းထက်ဝင်း ခေါင်းကို ကိုင်ပြီး ဆံပငင်တွေကို လက်သည်းတွေ နဲ့ ထိုးဖွ ဆော့ ကစားပေးနေတယ်။

ကောင်းထက်ဝင်း က သူ ဘာဂျာကောင်းကောင်းးပေးလို့ ရအောင် ခိုင်မြတ်သူ ပေါင်ကြီး နှစ်လုံး ကို မတင်ပြီး ခြေဖဝါး နှစ်ဖက်ကို ကုတင်စောင်းတင်လိုက်တော့ ခိုင်မြတ်သူ ခြေထောက်တွေ က အင်္ဂလိပ်စာလုံး M ကို ဖြဲရေးထား သလို ဖြစ်သွားတယ်။ ခိုင်မြတ်သူတောင် ကုတင်ပေါ် နောက်လှန်ပြီး လက်တွေက မွေ့ယာပေါ် နောက်ပြန်ထောက်ထားလိုက်ရတယ်။

ကောင်းထက်ဝင်း ခိုင်မြတ်သူ ကို ဘာဂျာကျွေးတာ အတော် ကြာတာပဲ။ သူ့ လျှာကြီး ခိုင်မြတ်သူ စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်နေတာ မမြင်ရပေမဲ့ ခိုင်မြတ်သူ တစ်ယောက် လူးလွန့်ကော့ပြန်နေတာ ကြည့်လိုက်ရင် သူမ ဘယ်လောက် ကောင်းနေမလဲ ဆိုတာ သိသာနေတာပဲ။

အဲဒီ အချိန်မှာပဲ ကျနော့် လီးကြီး နွေးကနဲ နဲ့ စိုစွတ်စွတ်ဖြစ်သွားတော့ ခေါင်းငုံ့ ကြည့်လိုက်မိတယ်။ ညီမလေး စန္ဒာမိုးထူး ကျနော့် လီးကြီးကို ငုံပြီးစုပ်ပေးနေတာ။ ကျနော့် မှာ ခိုင်မြတ်သူတို့ အတွဲကို ပဲ စိတ်ဝင်တစား ကြည့်နေမိတာ ညီမလေး ဘေးနားမှာ ရှိနေတာတောင် မေ့သွား ခဲ့တယ်။

ခိုင်မြတ်သူ တစ်ယောက် သူ့ လင်မဟုတ်တဲ့ တခြား ယောက်ျား တစ်ယောက်ရဲ့ ဘာဂျာအောက် မှာ ဖီးအရမ်းတက် ပြီး လူးလွန့် ကော့ပျံ နေတာ မြင်ရတဲ့ ကပ်ကိုး လင် ကျနော့် အဖို့ လီးက မတရား တောင်လာရတာပေါ့၊ ညီမ‌လေး ကလည်း အလိုက်သိပါ့ ၊ ခါတိုင်း အဲလို ဟာတွေ ကြည့်ပြီး ကိုယ့်လီးကိုယ်ကိုင် ထုနေကျ၊ ခုတော့ စိုစွတ်နွေးထွေးနူးညံ့ တဲ့ ညီမလေး ရဲ့ အာခံတွင်းထဲ မှာ ဆိုတော့ ဖီးက အတိုင်းမသိပေါ့၊ ပိုဆိုးတာက ခု ကိုယ့်မယား ကို ဖီးပေးနေတဲ့ ကောင် က ညီမလေး ရဲ့ လင်ဖြစ်နေတာပဲလေ။

ကြည့်နေရင်း က ကောင်းထက်ဝင်း ဘာဂျာပေးနေရာက မတ်တပ်ရပ်လိုက်တာ မြင်ရတယ်။

အခန်း ၆၄။

ကောင်းထက်ဝင်း က ခိုင်မြတ်သူ ကို ကုတင်စောင်းမှာ, ထိုင်လျှက် ကပဲ ခုန အတိုင်း ပေါင်နှစ်လုံးကို ဒူးထောင် ပေါင်ကားခိုင်းထားတယ်။ သူက ခိုင်မြတ်သူ ပေါင်နှစ်လုံးကြား ကြမ်းပေါ် က နေ မတ်တပ်ရပ်လျှက်က နေ သူ့ လီးကို ကိုင်ပြီး ခိုင်မြတ်သူ စောက်ဖုတ်ဝ ကို တေ့ ပြီး အသာဖိသွင်း လိုက်တယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က သူမ စောက်ဖုတ် ထဲ လီးသွင်း နေတာကို တချက်ငုံ့ ကြည့် ပြီးတော့ မှ ကောင်းထက်ဝင်း မျက်နှာကို မော့ ကြည့် တယ်။ သူမ လက်တွေက ကောင်းထက်ဝင်း လည်ကုတ်ကို တွဲလဲခိုလိုက်တယ်။ ကောင်းထက်ဝင်း က ခိုင်မြတ်သူ ခါးလေး ကို ကိုင် ပြီး ခိုင်မြတ်သူ ကို မျက်လုံးချင်း ဆုံ ကြည့်လို့ လီးကြီးကို ထပ်ဖိသွင်းလိုက်တယ်။ ခိုင်မြတ်သူ ကလည်း သူမ အောက်နှုတ်ခမ်းလေး ကို ကိုက်ထားလျှက် နဲ့ ကောင်းထက်ဝင်း ကို စေ့စေ့ ပြန်ကြည့်နေတယ်။

အဲလို အကြည့်မျိုး ကို ကျနော် ခိုင်မြတ်သူ ဆီက တစ်ခါ မှ မရခဲ့ဖူးဘူး။ ဘာကြောင့်လဲ။ ခိုင်မြတ်သူ ရဲ့ အဲလို ရမက်ပြင်းပြင်း နဲ့ စူးရှတဲ့ မျက်လုံး တွေ နဲ့ တစ်ခြား ယောက်ျား တစ်ယောက်ကို ကြည့်နေတာ မြင်လိုက်ရတာ ကျနော့် ရင်ထဲ တမျိုး ကြီး ခံစား လိုက်ရတယ်။ သူတို့ နှစ်ယောက် တစ်ယောက် နဲ့ တစ်ယောက် မျက်လုံးချင်း ဆုံကြည့်နေကြရင်း ကောင်းထက်ဝင်း က ဖင်ကို ကော့ကော့ ပြီး လီးကြီးကို ဆောင့်ဆောင့် လိုးတာ၊ ခိုင်မြတ်သူ ရဲ့ နို့ကြီးတွေ ပါ ခါယမ်းနေရတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ ကလည်း အောင်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ပြီး တော့ ကို ခံတယ်။ ကျနော် လည်း မနေနိုင်တော့ ဘူး။ ညီမလေး ဆံပင်တွေကို လက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင် ပြီးတော့ ခေါင်းကို ဆွဲလို့ ညီမလေး ပါးစပ် ကို လိုးနေမိတော့ တယ်။

“ဖွတ်…ဖလွတ်…ဖု…အု….”

ညီမလေး က ကျနော့် ပေါင်ကို တစ်တောင် နဲ့ ဖိထောက်ပြီး ကျနော့် ဘိုက်ကို တွန်းလာမှ ကျနော် သတိထားမိပြီး ညီမလေးကို ငုံ့ ကြည့်မိတယ်။ ကျနော် အတင်း ဆောင့် လိုးလို့ လီးထိပ်က ညီမလေး လည်ချောင်း ကို သွားထိုးမိနေပြီး ညီမလေး အသက်ရူ မှား အသက်ရူ မရတော့ လို့ လီးကို အတွင်းထဲ အရမ်းမရောက် အောင် တွန်း ထုတ်နေတာ၊ ညီမလေး မျက်လုံး မှာတောင် မျက်ရည်တွေ ဝဲနေတာ တွေ့ တော့ အရမ်း သနားသွားတယ်။

ကျနော့် လီးကို ညီမလေး ပါးစပ် ထဲက ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ညီမလေး ကို ဂျိုင်းက ဆွဲမလို့ မျက်နှာ အနှံ့ နမ်းရှုပ် လိုက်မိတယ်။

“ဆောရီးး ညီမလေး ရယ်၊ ကိုကို့ ကို ခွင့်လွတ်ပါ”

“ရပါတယ် ကိုကို ရယ်၊ ကိုကို့ ဖီးလ်ကို ညီမလေး နားလည်ပါတယ်”

ညီမလေး ရဲ့ နှုတ်ခမ်း နုနုလေး ကို ငုံစုပ်လိုက်တယ်။ ကျနော်တို့ မောင်နှမ နှစ်ယောက်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေ ဂဟေဆက် သွားပြီး ရမက် ပြင်းတဲ့ အနမ်းလေး ဖြစ်လာကြတယ်။ ကျနော့် မျက်စေ့ အစွန်းက တော့ တီဗီထဲ မှာ ခိုင်မြတ်သူ တို့ အတွဲကို မြင်နေရတယ်။ အခု ခိုင်မြတ်သူ က ကုတင်ပေါ် ပက်လက် ဖြစ်နေပြီး ကောင်းထက်ဝင်း က ခိုင်မြတ်သူ ပေါင် နှစ်လုံး ကို ပုခုံးပေါ် ထမ်းရင်း က ဆောင့်ဆောင့် လိုးနေတာ တွေ့နေရတယ်။ ကျနော့် လီးက ပြန်တောင် လာပြန်ပြီ။ ကျနော့် လက်တွေက ညီမလေး တင်ပါးတွေ ကို လှမ်းကိုင်လိုက်တော့ မှ ညီမလေး ထဘီ ဝတ်ထားတုံး ဆိုတာ သတိထားလိုက်မိတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျနော်တို့ လုံးထွေးနေလို့ ညီမလေး ထဘီက တင်းတင်း ကြီး ဝတ်ထားတာ မဟုတ်တော့ ပဲ ပြေလျော့ နေပါပြီ ၊ ကျနော် ညီမလေး ထဘီကွင်းကို တွန်းချလိုက်ပြီး ဖင်လုံး အသားတွေကို လက်ဖဝါး နဲ့ အုပ်ကိုင်လို့ ဆုပ်ညှစ်မိတယ်။ ညီမလေးက သူ့ ခြေထောက်တွေ နဲ့ ကန်ထုတ်လိုက် တော့ အောက်ပိုင်း က နိကပ် ဖြစ်သွားတယ်။ ညီမလေးက ကျနော့် ကို အိပ်ယာပေါ် ပက်လက် ဖြစ်သွား အောင် ကျနော့် ရင်ဘတ်ကို တွန်းချလိုက်တယ်။ ကျနော့် ခေါင်းက ခေါင်းအုံး ပေါ် ကျတာမို့ ခိုင်မြတ်သူ တို့ အတွဲကို တော့ တီဗီ မှာ တွေ့ နေရသေးတယ်။ ညီမလေး က အလိုက်သိပါတယ်။ ကျနော့် ခေါင်းကို မ ပြီး နောက်ထပ် ခေါင်းအုံး တလုံး ထည့် ထိုးထည့် ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မှ သူက ကျနော့် ပေါင်ပေါ် တက်ခွတယ်။ ကျနော့် မျက်လုံး နဲ့ တီဗီကြားထဲ မှာ သူ့ ကိုယ် မကွယ်အောင် ကျနော့် ကိုယ်ကို တစောင်း ပြင်ပေးပြီးမှ သူက ကျနော့် လီးကို ကိုင်လို့ သူ့ စောက်ဖုတ်ဝ မှာ တေ့ ပြီး ထိုင်ချလိုက်တယ်။

ခိုင်မြတ်သူ နဲ့ ကောင်းထက်ဝင်း တို့ လိုးနေကြတဲ့ ပွဲကို ကျနော် ကြည့်နေတုန်း ညီမလေး က ကျနော့် လီးပေါ် ထိုင်ချပြီး လိုးပေးနေပါတော့တယ်။ အလိုက်သိလိုက်တဲ့ ညီမလေး ပါ။ ထုံးစံ အတိုင်းပဲ ကောင်းထက်ဝင်း မပြီးခင် မှာပဲ ကျနော် က ပြီးသွားလို့ ညီမလေး စောက်ဖုတ်ထဲ လရည်တွေ ပန်းထုတ်ထည့်လိုက်ရင်း ကျနော် တစ်ချီ ပြီးသွားခဲ့ ရပါတော့တယ်။

ကျနော် ပြီးသွား တော့ ညီမလေး က ကျနော့် ကိုယ်ပေါ် မှောက်အိပ် ပြီး နားနေခဲ့တယ်။ တီဗီထဲ မှာ တော့ ခိုင်မြတ်သူ က လေးဘက်ထောက် ဖြစ်နေပြီး ကောင်းထက်ဝင်း က အနောက်က နေလိုးနေတယ်။ ဒေါ့ကီ စတိုင်ပေါ့။ တော်တော် လည်း ထိန်းနိုင်၊ လိုးနိုင်ပါလား ။ ဒါကြောင့် လည်း ခိုင်မြတ်သူ က ကြိုက်နေတာ နေမှာပေါ့ လေ လို့ ခိုင်မြတ်သူ ကို ခွင့်လွတ်ပေးလိုက်တယ်။ ကြည့်ရတာ ခိုင်မြတ်သူ က ပြီးသွား ပုံ ရတယ်။ ကောင်းထက်ဝင်း ကတော့ အရှိန် အရမ်းကောင်း ပြီး ပြီးချင်လာပုံပဲ အရှိန် က မြန်လာတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ စောက်ဖုတ်ထဲ မှာပဲ သူ လရည်တွေ ပန်းထုတ်ပြီး ပြီးလိုက်တော့ မယ်လို့ ထင်ထားတာ မှားသွားတယ်။ ကောင်းထက်ဝင်း က သူ့ လီးကို ခိုင်မြတ်သူ စောက်ဖုတ်ထဲ က ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။ ခိုင်မြတ်သူ ကလည်း အလိုက်သိတယ်၊ လေးဘက်ထောက်ကုံး ပေးနေရာကနေ ကမန်းကတမ်း နောက်ပြန်လှည့် ပြီး ကောင်းထက်ဝင်း လီးကြီးကို ဂွင်းထုပေးလိုက်တယ်။ အဲတော့ မှ ကောင်းထက်ဝင်း လီးက လရည်တွေ က တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ ခိုင်မြတ်သူ ရဲ့ မျက်နှာ ဆံပင်တွေ၊ ပုခုံး။ နို့ တွေ ပေါ် ကို ပန်းချ ပစ်လိုက်တော့တယ်။ နိုင်ငံခြား အောကား တွေ မှာသာ တွေ့ဖူးတဲ့ ဟာမျိုး ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော့်နဲ့ တခါ မှ ပေးမလုပ်ဘူးတာတွေ သူ့ ရီးစား ဆိုတဲ့ ကျနော့် ယောက်ဖ နဲ့ အလုပ်ခံနေတာ တွေ့ လိုက်ရတော့ တယ်။

သူတို့ နှစ်ယောက် အနားယူရင်း အိပ်ယာပေါ် ဘေးချင်းယှဥ် လျှက် လှဲလျောင်း နေတာကို ကြည့်ရင်း နဲ့ ကျနော် လည်း ဘယ်လို အိပ်ပျော် သွားမှန်းတောင် မသိလိုက်ပါဘူး။ တရေးပြန်နိုးလာတော့ ညီမလေး ကျနော့် ဘေးမှာ မရှိတော့ ဘူး။ တီဗီ ကလည်း ပိတ်သွားပြီ။ နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ ညသန်းကောင် ကျော် လို့ တစ်နာရီ ထိုးကာနီးနေပြီ။ ကျနော် တောင် နှစ်နာရီလောက် အိပ်မော ကျသွားခဲ့တာကိုး။ ခိုင်မြတ်သူ ကလည်း ပြန်မရောက် သေး၊ ညီမလေး လည်း ကျနော့် ဘေးမှာ မရှိတော့ ဘူးဆိုတော့ စိတ်ထဲ တမျိုးကြီး ဖြစ်လာတာနဲ့ ကုတင်ဘေး စားပွဲပေါ် က တီဗီ ရီမုတ် ကို ယူပြီး တီဗီကို ဖွင့် လိုက်တယ်။ တီဗီ က ခုန က ဆက်တင်အတိုင်း ထားပြီး ပိတ် ခဲ့တာမို့ ပြန်ဖွင့် လိုက်တာနဲ့ ခုနက အတိုင်း ပြန်မြင်ရတာပါပဲ။ ညီမလေး တို့ အခန်းထဲ က ကုတင်ကြီး။ မီးတွေ ကလည်း ထိန်လင်းလို့၊ ကုတင်ပေါ် မှာတော့ လူသုံးယောက်၊ ကောင်းထက်ဝင်း၊ ခိုင်မြတ်သူ နဲ့ ညီမလေး။

ခိုင်မြတ်သူ က ကောင်းထက်ဝင်း လီးကို စုပ်လို့ ခိုင်မြတ်သူ စောက်ဖုတ်ကို ညီမလေး က လျှက် နေပြီး ညီမလေး စောက်ဖုတ်ကို ကောင်းထက်ဝင်း က လျှက်နေတာ။ သုံးယောက်သား တြိဂံပုံ သရီးဆမ်းနေကြတာ။ ကြည့်ရင်း ရေငတ်လာတယ်။ ညီမလေး နဲ့ ခိုင်မြတ်သူ ကို ဦးသာဒင် ကြီး နိုင်နိုင်နင်းနင်း ကိုင်တွယ်သွားနိုင်တာ တွေ့ ပြီး သား ဆိုတော့ ကောင်းထက်ဝင်း ရော လက်ရည်တူ ပါ့ မလားလို့ ကြံကြံဖန်ဖန် တွေး လိုက်မိတယ်။

အိပ်ယာဘေး စားပွဲပေါ် မှာ ညီမလေး တင်ထားပေးဟန်တူတဲ့ ရေသန့်ဗူး ကို ဆွဲယူ အဖုံးဖွင့် ပြီး သောက်ချလိုက် တယ်။ ကုတင်ခေါင်းရင်း မှာ ခေါင်းအုံးတွေ ဆင့် လို့ ကျောမှီ ပြီး တော့ တီဗီ မှာ ပေါ် နေတဲ့ ခိုင်မြတ်သူ တို့ အောကား ကို ထိုင်ကြည့်နေမိတယ်။

ကောင်းထက်ဝင်း တစ်ကောင် ကြာဆေး တွေ သောက်ထားသလား မသိဘူး၊ ခိုင်မြတ်သူ ဒီလောက် အကြာကြီး လီးစုပ်ပေးထားတာတောင် မပြီးသေးဘူး။ ခိုင်မြတ်သူ ကို သူက လှေကြီးထိုးနဲ့ လိုးနေရင်း ညီမလေး ကို ခိုင်မြတ်သူ မျက်နှာပေါ် တက်ထိုင်ခိုင်းတယ်။ ညီမလေး နဲ့ သူနဲ့ နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းနေချိန် မှာ ညီမလေး က သူ့ စောက်ဖုတ်နဲ့ ခိုင်မြတ်သူ ပါးစပ် ကို ဖိပွတ်နေတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ လျှက်ပေး စုပ်ပေးနေသလား ဆိုတာတော့ ကျနော် မမြင်ရ။ ကောင်းထက်ဝင်း လီးက တော့ ခိုင်မြတ်သူ စောက်ဖုတ်ထဲ တစွတ်စွတ် နဲ့ အဝင်အထွက် လိုးပေးနေတယ်။

သူတို့ တွေ ပုံစံ မျိုးစုံ နဲ့ လှည့်ပတ် လိုးနေကြတာ ကြည့်ရင်း ကျနော် လီးတောင်လာလိုက် ဂွင်းထုလိုက်၊ နှစ်ခါ လောက်ပဲ လုပ်နိုင်တယ်၊ ကျနော့် လီးက ပြန်မတောင်လာတော့ ဘူး။ သူတို့ တွေ က ပွဲကြမ်းတုန်း။ ညီမလေး နဲ့ ခိုင်မြတ်သူ တို့ နှစ်ယောက် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ဖက်ပြီး ကစ်ဆင်တွေ ပေး၊ နို့ချင်း ဖိပွတ်နေကြတုန်း ခိုင်မြတ်သူ နောက် ကနေပြီး ကောင်းထက်ဝင်း က လိုးနေတာ ကြည့်ပြီး ကျနော့် စိတ်တွေ က တအားထန်လာ တယ်၊ ဒါပေမဲ့ လီးက တော့ မတောင်နိုင်တော့ ဘူး။ ကျနော် တတ်နိုင်တဲ့ မိုင်ကုန်နေပြီ။ သူတို့ အဲဒီ တချီ ပြီးသွား လို့ သုံးယောက်သား ဖက်ပြီး နားနေကြတုန်း ပဲ ကျနော်လည်း အိပ်မော ကျသွား တော့ တယ်။

…………………………

မနက် ကျနော် အိပ်ယာ က နိုးတော့ ခိုင်မြတ်သူ ကျနော့် ဘေး မှာ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်မောကျနေတယ်။ အပြင်ဘက် မှာ လူတွေ လှုပ်ရှားသံ ကြားနေရတော့ ကျနော် အိပ်ယာ က ခိုင်မြတ်သူ မနိုးအောင် ညှင်ညှင်သာသာ ပဲ ထပြီး အခန်းပြင်ထွက်လာခဲ့ လိုက်တယ်။

“ဟော ကိုကို နိုးပလား၊ မမမြတ်ရော၊ အိပ်တုန်းလား ၊ အိပ်နေရင် အိပ်ပါစေလေ ဒီနေ့ ဘာမှ အရေးတကြီး လုပ်စရာ မှ မရှိပဲဟာ၊ ကိုကို မျက်နှာသစ် ရေမိုးချိုး လိုက်အုံး၊ ဒီနေ့ အလုပ်သွား ရမှာ မဟုတ်လား။  ညီမလေး သားလေးကို မနက်စာ ကျွေးထားပြီး ပြီ။ ကိုကို လည်း ဖေဖေ တို့ နဲ့ အတူတူ စားရအောင် ပြင်ပေးထားတယ်”

ညီမလေး စန္ဒာမိုးထူး က ကျနော်တို့ မိဘတွေ ရှေ့ မှာ ပဲ သွက်သွက် လက်လက် ပြောဆိုလိုက်တယ်။ သားလေး က တော့ ကျနော့် အဖေ ပေါင်ပေါ် ထိုင်ပြီး သူ့ အဖိုး ကို စကားတွေ ပြောနေတယ်။ ကျနော် လည်း ညီမလေး ကို ခေါင်းညှိမ့် ပြလိုက်ပြီး ရေချိုးခန်း ဝင်ခဲ့ လိုက်တယ်။

ကျနော် လည်း အဖေ အမေ တို့ နဲ့ အတူတူ မနက်စာ စားလိုက်တယ်။ သူတို့ က ခိုင်မြတ်သူ ရောလို့ မေးပါတယ်။ ကျနော် က သူ သိပ်နေမကောင်းချင်လို့ အိပ်တုံး လို့ ပဲ ဖြေလိုက်တယ်။ နောက်တော့ ရုံး ကို ဒီနေ့ အတွက် ခွင့်တိုင်လို့ ရမလားလို့ ကြည့်လိုက်တော့ ၊ ဒီနေ့ အရေးကြီးတဲ့ မိတင် တစ်ခု ရှိတာ ကလန်ဒါ မှာ တွေ့ လိုက် ရတယ်။ နဂို ကလည်း ညီမလေး က ခိုင်မြတ်သူ တို့ သားအမိ ကို သူ အိမ်ပြန်ပို့ ပေးမယ်လို့ ပြောထားတာ ဆိုတော့ မထူး ပါဘူး ဆိုပြီး ပြင်ဆင် လို့ ရုံးကို ထွက်လာခဲ့ တော့ တယ်။

ရုံး မှာ က လုံးဝ အလုပ်ထဲ စိတ်သွင်း လို့ မရဘူး။ မနေ့ ည က အိပ်ရေးပျက်တာရယ်။ ခိုင်မြတ်သူ ကောင်းထက်ဝင်း နဲ့ ညီမလေး တို့ သရီးဆမ်း ကြတာကို မျက်စေ့ ထဲ မြင်ယောင် နေတာရယ်ပေါ့။ မောင်မောင်တိုး ကတောင် အကို ဒီနေ့ ‌‌ငေါင်တောင်တောင် ပါလား၊ ညက ပါတီ မှာ အတော် များသွား တယ်ထင်တယ် လို့ တောင် ပြောနေတယ်။ ကျနော့် စိတ်ထဲ မှာတော့၊ အင်း ငါ့ မိန်းမ နဲ့ ညီမလေး တို့ က ဦးသာဒင် နဲ့ လည်း သရီးဆမ်း ပြီးပြီ၊ ကောင်းထက်ဝင်း နဲ့ လည်း သရီးဆမ်း ပြီးပြီ၊ မင်းနဲ့ သရီးဆမ်း ဖို့ ပဲကျန်တော့ တယ်လို့ ပြောနေမိတယ်။ အဲလို စိတ်ထဲ တွေးရင်း ကမှ ဟွန်း အဲဒါ ကလည်း ဖြစ်နိုင်ခြေ များနေမှန်း ကျနော် သတိထားမိလိုက်တယ်။ အင်းလေ ဒီအခြေအနေ ရောက်နေမှ တော့ ဘာထူး မှာလဲ လို့။

ကျနော် အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အိမ်မှာ ခိုင်မြတ်သူ နဲ့ ကျနော့် သားတို့ ပြန်ရောက်နေကြပြီ။ ထုံးစံ အတိုင်း ခိုင်မြတ်သူ ကတော့ သူလုပ်ချင်တာ လုပ်ပြီးတော့ ကျနော့် အပေါ် အိမ်ရှင်မ တာဝန်ကျေနေပြန်တာပေါ့။ ကျနော် ရေမိုးချိုးပြီး အိမ်နေရင်း ဝတ်ဖို့ အဝတ်အစား တွေ ထုတ်ပေး၊ ညနေစာစား ဖို့ ထမင်းစားပွဲ ပြင်ပေး၊ နဲ့ ပေါ့။

ကျနော် လည်း မနေ့ ည က ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့ သလို ဟန်ဆောင် ရင်း မိသားစု လေး ဘဝ ကို ဖြတ်သန်း နေတာပေါ့၊ ထမင်းစား ပြီး တီဗီလေး ကြည့် အချိုပွဲလေး စား ။ ခိုင်မြတ်သူ က အိပ်ခန်းထဲ သားလေး ကို သိပ်ပြီး အိပ်ပျော် သွားတော့ ဧည့်ခန်း ပြန်ထွက်လာပြီး ကျနော့် ဘေး လာထိုင် တယ်။ ကျနော့် လက်မောင်း တဖက် မှာ သူမ ခေါင်းလေး မှီ လာလို့ ကျနော် က လက်တဖက် နဲ့ သူမ ကို သိုင်းဖက် ထားလိုက်တယ်။ အင်္ကျီ လက်ပြတ်ဝတ်ထားတာမို့ သူမ လက်မောင်း တွေ က ချောမွတ် အိစက် နေတာ ကျနော့် လက်ဖဝါး က စမ်း မိနေတာ နဲ့ အသာလေး ပွတ်ပေးနေလိုက်တယ်။

ဒီလို ကျတော့ လည်း ကျနော့် မိသားစု ဘဝ လေး က ပုံမှန် လိုပါပဲလား။

အခန်း ၆၅။

ဒီလို နဲ့ ကောင်းထက်ဝင်း လည်း ပြန်ရောက်၊ ညီမလေး လည်း သူ့ အိမ်သူပြန်နေ ၊ ခိုင်မြတ်သူ လည်း အစွမ်းကုန် ကဲလိုက် ရလို့ လားမသိ ခုတလော တော့ မုန်တိုင်း မထန်တော့ ပဲ ကျနော် တို့ မိသားစု မှာ လေပြေညှင်း တိုက် ခတ်နေသလို ဖြစ်နေရတယ်။ ပုံမှန်၊ မိသားစု တစ်ခု လို လှုပ်ရှား သွားတာ အိပ်စား နေကြတာပေါ့၊ ညဖက် တခါတလေ ကျနော် တောင်းဆို ရင် ခိုင်မြတ်သူ က ပေးလုပ်တယ်။ သိပ် ဆန်းဆန်းပြားပြား တွေ မဟုတ်ပါဘူး။ လှေကြီးထိုး ရိုးရိုး နဲ့ ကျနော့် ထုံးစံ၊ ခိုင်မြတ်သူ မပြီးခင် ကျနော် ပြီး သွားတာပဲ။ ခိုင်မြတ်သူ လည်း ကျနော့် ကို ထူးထူး ခြားခြား ဘာမှ ပြောဆို တာတွေ မရှိပါဘူး။ ဦးသာဒင် ဆီတောင် ခိုးသွားတာ မတွေ့ လို့ မသိမသာ စုံစမ်း ကြည့်တော့ မှ ဦးသာဒင် တစ်ယောက် နယ်ပြန်သွားတယ် ဆိုပဲ၊ သူ့ ညီအကိုရင်း ဆိုလား ဆုံးသွားလို့ နာရေး သွား နေတယ်တဲ့။ အော် ဒါကြောင့် ခိုင်မြတ်သူ လည်း ဘယ်မှ သွားစရာ မရှိ ငြိမ်နေတာကိုး လို့ တွေးမိတယ်။

တနေ့ ကျတော့ ညီမလေး ဆီက ဖုံးဆက်လာတယ်။ မိသားစု ခရီးထွက်ကြရအောင် တဲ့၊ ကျနော့် ရင်ထဲ ဒုတ်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ကောင်းထက်ဝင်း တော့ ခိုင်မြတ်သူ နားနီးရအောင် ကြံနေပြန်ပြီ ထင်တယ်ပေါ့။ ကျနော် လည်း ညီမလေး နဲ့ မဆုံဖြစ်တာတောင် အတော် ကြာနေပြီလေ။ ကျနော်တို့ ခါတိုင်း သွားနေကျ ရာသီလည်း နီးလာပြီ မဟုတ်လား၊ သွားမယ်လေ၊ ရုံးခွင့် တွေ တင်ရအုံးမယ်လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ဒီတခါ ညီမလေး စီစဥ် မဲ့ဟာ က နီးနီးနားနား ပဲ အသစ်ဖွင့် တဲ့ ကမ်းခြေ အပန်းဖြေ စခန်း တစ်ခု မှာတဲ့ ဘန်ဂလိုစတိုင် နှစ်လုံးတွဲ အဆောက်အဦး လေး တွေ ဆက်တိုက်နှစ်လုံး လုံး ယူရင် စျေးပေါပေါ နဲ့ ရမှာတဲ့၊ မိသားစု တွေ အေးဆေး တည်းလို့ ရတယ်တဲ့။ ကျနော် က အခန်းတွေ မများ လွန်းဘူးလား ဆိုတော့ ဖေဖေ မေမေ တို့ လည်း လိုက်မှာတဲ့၊ ကျနော်တို့ သားလေး ကို သူတို့ ထိန်းလို့ ရတာပေါ့ တဲ့။ ကိုကို့ သူငယ်ချင်း ကိုမောင်တိုး ကိုလည်း ခေါ်ကြည့်လိုက်လေတဲ့။ ကျနော် တွက်ကြည့်တော့ ၊ ကျနော်တို့ လင်မယား တခန်း ညီမလေး တို့ လင်မယား တခန်း၊ ကျနော့် မိဘတွေ က တခန်း၊ ဆိုရင် ကျန်တဲ့ အခန်း ကို မောင်တိုး နေလို့ ရတာပေါ့၊ မေးကြည့်လိုက်မယ်လို့ ပြောလိုက်တယ်။

ရုံးကျတော့ မောင်တိုး ကို ဒီလို ဒီလိုပဲ လို့ ပြောလိုက်တော့ မောင်တိုး က အားတက်သရောပဲ ၊ သူလည်း သွားချင်နေတာ အတော်ပဲ လို့ ဆိုတယ်။ အဲဒါနဲ့ ကျနော်တို့ ခရီးစဥ် က ကွန်ဖန်း ဖြစ်သွားတော့ တယ်။

အဲလို နဲ့ ခရီးထွက် ကြမဲ့ နေ့ မှာ အားလုံး စိတ်တွေ တက်ကြွ နေကြတယ်။ နေ့တဒူဝ လုပ်ရိုးလုပ်စဥ် ရုံး သွား ရုံးပြန်၊ ခိုင်မြတ်သူ တို့ ဆိုလည်း အိမ်မှာပဲ ထမင်းချက် ကလေးထိန်း။ စသလို လုပ်နေကြရတော့ ခုလို မျိုး ခရီးလေး က အားလုံး အတွက် အပြောင်းအလဲ မဟုတ်လား။

မောင်တိုး က ကျနော်တို့ အိမ်ကို သူ့ အထုပ်အပိုး နဲ့ ရောက်ချလာတယ်၊ ကျနော် တို့ နဲ့ ကားကြုံ လိုက်မှာကိုး။ ညီမလေး တို့ က ကျနော့် မိဘ တွေကို ဝင်ခေါ်လာလိမ့်မယ်။ ကျနော်တို့ လည်း အထုပ်တွေ အပိုးတွေ ကားပေါ် တင် အလုပ်ရှုတ်နေတုန်း မောင်တိုး ရောက်လာတယ်။

“ကိုမောင်တိုး တို့ များ အခု မှ ပဲ မြင်ရတော့ တယ်”

“အော် အိမ်ရှင် က မဖိတ်တော့ လည်း လာလို့ မရဘူးလေ မမမြတ်ရယ်”

“ဟေ့ မောင်တိုး ငါ မင်းကို အမြဲတမ်း ဝဲကမ်း လို့ ပြောထားတာပါနော်”

“သိပါတယ် အကိုရယ်၊ ကျနော် မမမြတ် ကို တမင်စနေတာပါ။ ကဲ ကျနော် ဘာကူတင်ပေးရအုံးမလဲ”

“အေး ရတယ် မင်း ပစ္စည်းလည်း တခါတည်း တင်လိုက်”

မောင်တိုး က သူ့ ဘက်ပက် ကို ကျနော့် ကားနောက်ခိုင်း ကာဂို စပေ့ မှာ သွားတင်လိုက်တယ်။ နောက်တော့ သားလေး က ကျနော့် နားပြေးလာလို့ ကောက်ချီ ထားလိုက်ရင်း ခိုင်မြတ်သူ ကို မတွေ့ တော့။

“ဟေး မြတ်ရေ ပစ္စည်း တွေ ကုန်ပြီလား”

ဟု လှမ်း အော် မေးလိုက်တော့ ကျနော်တို့ အိမ်ခန်းထဲ မှ ခိုင်မြတ်သူ အသံ ကြားလိုက်ရသည်။

“ကုန်သလောက် ရှိပြီ မောင်၊ ဒီမှာ လပ်ဂေ့ချ် အသေးတစ်ခု ပဲ ကျန်တော့ တယ်”

ကျနော် လည်း ခလေး ချီလျှက်မို့၊

“မောင်တိုး ရေ မင်းအမ ဆီက လပ်ဂေ့ချ် လေး သွားယူပြီးကားပေါ် တင်ပေးလိုက်စမ်းပါအုံး”

“ဟုတ်ကဲ့ အကို”

မောင်တိုး က ခြေလှမ်းသွက်သွက် နဲ့ ကျနော် တို့ အိပ်ခန်းဆီ လျှောက်သွားလိုက်တယ်။ သားလေး ကလည်း အိပ်ချင်တယ် လုပ်လာလို့ ကျနော့် ပုခုံးပေါ် တင်ပြီး လှမ်းလျှောက် ပေး နေရင်း က မှ သားလေး လည်း အိပ်ပျော် နေပြီး မောင်တိုး လည်း အိပ်ခန်းထဲ က ပြန်ထွက်မလာသေးပါလားလို့ အိပ်ခန်းဝ ဘက်လျှောက်လာလိုက်တယ်။ အခန်းတံခါးနား ရောက်တော့ တံခါးက လက်နှစ်လုံးလောက်ပဲ ဟ နေပြီး အထဲက စကားပြောသံ တွေ ကြား နေ ရတယ်။ ဘာတွေ များပြောနေကြတာလဲ လို့ အသာချောင်းကြည့်လိုက်တော့ ကျနော့် လီးက တင်းကနဲ ဖြစ်သွား တယ်။ အခန်းထဲ က ကိုယ်လုံးပေါ် မှန်ရှေ့ မှာ သူ့ကိုယ်သူ ကြည့်နေတဲ့ ခိုင်မြတ်သူ ကို မောင်တိုး က အနောက်က နေ ခါးလေး ဖက်ထားတယ်။ သူ့ ရှေ့ပိုင်းက ခိုင်မြတ်သူ ဖင်ကြီးတွေ နဲ့ ဖိကပ်နေတာ ဆိုတော့ ဒီကောင် ထောက်ထား မှန်း သိသာနေတယ်။

“ဟဲ့ မောင်ဆိုး နော်၊ တခါထဲ ဒီအင်္ကျီ နဲ့ ထဘီ အရောင်နဲ့ လိုက်ရဲ့ လားလို့ သူ့ ကြည့်ခိုင်းတာ အနောက်က နေ မဟုတ်တရုတ် တွေ လာလုပ်နေတယ်နော် ဟွန်း”

“မမမြတ် ကလေ ဘာဝတ်ဝတ် လှပြီးသား၊ ဘာမှ မဝတ်ပဲနဲ့တောင် လှနေတာကြီးကို ခိခိ”

“သွား သေနာလေး ဒါပဲ တချိန်လုံး ခေါင်းထဲ တွေးနေတယ် ”

“ဟုတ်တယ် မမမြတ် ရေ၊ မမမြတ်ကို လွမ်းနေလို့ အာ့ ပဲ တွေးနေမိတာ”

မောင်တိုး လက်တွေက ခိုင်မြတ်သူ ဂျိုင်းအောင် မှ လျိုဝင်ပြီး ရင်သားတွေ ကို အင်္ကျီပေါ် က အုပ်ကိုင် လိုက်သည်။

“အို မလုပ်နဲ့ ဒီ အဝတ်အစား နဲ့ သွားမှာ ကြေလို့ မဖြစ်ဘူး ဟဲ့”

“အင်းပါ အင်းပါ၊ ကဲ ဒါဆိုလည်း ကစ်စ် ကလေး တော့ ပေးဗျာ၊ ဒါပြီးရင် ကျနော် အထုပ်ယူသွား တော့မယ်”

မောင်တိုး က ဖက်ထားတာ လွှတ် ပေးလိုက်တော့ ခိုင်မြတ်သူ က ကိုယ်ကို တပတ်လှည့် ကာ မောင်တိုး နှုတ်ခမ်းကို သူမ နှုတ်ခမ်းတို့ ဖြင့် ဖိကပ် နမ်းလိုက်သည်။ မောင်တိုး ကလည်း ခိုင်မြတ်သူ တင်ပါးကြီး များကို သူ့ လက်ဖဝါး ဖြင့် အားရပါးရ ဆုပ်ကိုင်ကာ နှုတ်ခမ်းချင်း အတန်ကြာ စုပ်နမ်း ပစ်လိုက်သည်။ ခနနေတော့ မှ ခိုင်မြတ်သူ က မောင်တိုး ရင်ဘတ်ကို တွန်းလွှတ် လိုက်ပြီး ။

“အား တော်ပြီကွာ အသက်ရူ မဝ တော့ ဘူး နောက်ပြီး ဟိုဟာလည်း ရွလာပြီ အဟီး သွားသွား ခနနေ တို့ ထွက်ရတော့ မယ်”

“ဟုတ်ဟုတ် မမမြတ်”

မောင်တိုး က ထိုအခါကျမှ ကြမ်းပေါ် မှာ ရှိနေသည့် လပ်ဂေ့ချ် ကို ကောက်ယူကာ ထွက်လာခဲ့သည်။ အခန်းတံခါးကို တွန်းဖွင့် ထွက်လာတော့ ကျနော့် ကိုတွေ့ လိုက်ရတော့ အားနာသည့် မျက်နှာဖြင့်၊

“ဆောရီး အကိုရာ မမမြတ်က သူ့ အင်္ကျီ နဲ့ ထဘီ အရောင် လိုက်မလိုက်ကြည့်ခိုင်းနေလို့ ကြာသွားတယ်”

“ရပါတယ်ကွာ မောင်တိုး ကလည်း ”

……………………………..

ညီမလေး တို့ ကားလည်း ထွက်သွားကြပြီ ဆိုတာ မက်ဆေ့ ရတာနဲ့ ကျနော်တို့ကားလည်း ထွက်လာခဲ့ ကြတော့တယ်။ မောင်တိုး က ကျနော့် ဘေး ရှေ့ခန်းမှာ ထိုင်ပြီး နောက်ဖက် မှာ ခိုင်မြတ်သူ နဲ့ သား တို့ လိုက်လာကြတယ်။

လမ်းမှာ ဟိုအကြောင်းဒီအကြောင်း ပြောရင်း မောင်းလာကြတယ်။ ခရီးတစ်လျှောက် ကတော့ ဘာမှ ထူးထူးခြားခြား မရှိလှပါဘူး။ ဟိုရောက်တော့ မှ ညီမလေး နဲ့ ကောင်းထက်ဝင်း တို့ အပန်းဖြေစခန်း ရဲ့ လော်ဘီ မှာ စောင့်နေကြတာတွေ့ တယ်။ သူတို့ က အခန်းသော့ တွေ ယူထားပြီးပြီ။ ကျနော့် မိဘတွေ က အခန်းကို သွားနှင့် ကြပြီ။ သူတို့ က ကျနော်တို့ ကို သော့ ပေးပြီး အခန်းဆီ အတူတူ သွားကြတယ်။ ကောင်းထက်ဝင်း နဲ့ မောင်တိုး ကိုလည်း ညီမလေး က ပဲ မိတ်ဆက်ပေးလိုက်တယ်။

ကောင်းထက်ဝင်း နဲ့ ခိုင်မြတ်သူ ကတော့ တခြားလူတွေ ရှိနေလို့ ထင်တယ်။ ပြုံးပြီးတော့ ပဲ နှုတ်ဆက်ကြတယ်။ မျက်လုံး အကြည့်တွေ ကတော့ သတိထားမိတဲ့ သူတွေ ဆိုရင် သိနိုင်တယ် လို့ ကျနော် ထင်မိတယ်။

အပန်းဖြေစခန်း ရဲ့ မိန်းဘေဒင် ခေါ်မဲ့ အဆောက်အဦးမှာ က စားသောက်ဆိုင်တို့ ဘားတို့ ရှိတယ်။ အခန်းတွေ က အိမ်ကလေး တွေ လို တလုံးချင်းစီ ကမ်းစပ် တစ်လျှောက်မှာ ရှိကြတယ်။ အိမ်ကလေး တလုံး ကို အခန်း နှစ်ခန်း စီ ဘေးချင်းကပ် ရှိနေကြတယ်။ ပင်လယ် လေလေး တဖြူးဖြူး နဲ့ ရာသီဥတု ကလည်း မပူမအေး လေး ကမ်းခြေ ကလည်း မျက်စေ့ တဆုံး ဆိုတော့ ပျော်စရာကြီးပဲ။ သား လေး တောင် မှ ပျော် လို့ သဲထည်း လျှောက်ပြေးနေတယ်။

ညီမလေး တို့ နေမဲ့ အခန်းလေး ကို အရင်ရောက်တယ်။ ညီမလေး က သားလေး ကို လက်ဆွဲပြီး သူ့ အဖိုးအဖွား ဆီ ပို့ပေးမယ် ဆိုပြီး ခေါ်သွားတယ်။ ကျနော်တို့ နေရမဲ့ အခန်းလေး က နောက်ထပ် ပေ ၅၀ လောက်ပဲ ကွာပါတယ်။ ကျနော်တို့ က တခန်း ။ မောင်တိုး က တခန်း ၊ အခန်းချင်း ကပ်ရက်၊ အဆောက်အဦး ကတော့ တစ်ခု ထဲ ပေါ့။

ခိုင်မြတ်သူ လည်း အတော် ပျော်နေပုံ ရတယ် မျက်နှာ က ရွှင်လန်းနေတာပဲ။ ကားအကြာကြီး စီးလာရလို့ နူံး နေပြီ။ ခန အခန်းထဲ မှာ နားပြီးရင် ကမ်းခြေ ဆင်းမယ်လို့ ပြောတယ်။ ညီမလေး တို့ နဲ့ လည်း ပြောထားပြီးပြီ။ ကမ်းခြေ မှာ ဆင်း ရေကစား ကြပြီး မှ ညနေစာ စားမယ် လို့။ မောင်တိုးကလည်း သူ့ အခန်းကို သူဝင် သွား တယ်။ ကျနော် နဲ့ ခိုင်မြတ်သူ လည်း ကိုယ့် အခန်းကိုယ်ဝင်လာခဲ့ကြတော့ တယ်။

အခန်း ၆၆။

ကျနော်တို့ နှစ်ယောက် အခန်းထဲ ရောက်တော့ ခိုင်မြတ်သူ ဖုံး က တင်ကနဲ့ အသံ မြည်လာတယ်။ ကျနော် က အော် ကောင်းထက်ဝင်း က ညအထိ တောင် မစောင့် နိုင်ပဲ ခိုင်မြတ်သူ ကို မက်ဆေ့ ပို့နေပါလားပေါ့။ ကျနော် က ခိုင်မြတ်သူ ကို မေးခွန်း တဲ့ အကြည့်နဲ့ ကြည့်လိုက်တယ်။ သူက ကျနော့် ကို ပြန်မဖြေနိုင်သေးဘူး ။ ဖုံးထဲ မှာပဲ မက်ဆေ့ တွေ ပြန်ရိုက်နေတယ်။ ကျနော် လည်း စိတ်မရှည်တာနဲ့ ဆက်ရပ်မနေတော့ ဘူး အိမ်သာထဲ ဝင်ပြီး သေး‌ပေါက် လိုက်တယ်။ ပြီးလို့ ပြန်ထွက် လာတော့ မှ ခိုင်မြတ်သူ ဖုံး ကို စားပွဲပေါ် တင်လိုက်တာ တွေ့တယ်။

“ကောင်းထက်ဝင်းလား”

“ဟင့်အင်း၊ အူးဒင်”

“အော် ဦးသာဒင် လား ၊ သူ့ အမျိုးတွေ ဆီ သွား တာ ပြန်ရောက်နေပလား”

“အင်း”

“အော် ဘာလဲ ရောက်တာနဲ့ မြတ်ကို လွမ်းလို့ တွေ့ချင်ပြီတဲ့လား”

ကျနော် ကတော့ ခိုင်မြတ်သူ ကို နောက် လိုက်တာ၊ ခိုင်မြတ်သူ က နှုတ်ခမ်း ပြုံးတုံ့တုံ့ နဲ့ ကျနော့် ကို ကြာကြည့် ကြည့် တော့ စိတ်ထဲ တမျိုး ဖြစ်သွားတယ်။ အာ့ နဲ့ မေးခွန်းပြောင်းမေးလိုက်တယ်။

“ဘာမက်ဆေ့ ပို့တာလဲ”

“အူးသာဒင် ကလေ မနိုင်ဘူး သိလား”

“ဘာတွေ ပြောနေလို့လဲ”

“သူလိုက်လာမလို့တဲ့”

“ဟင်၊ ဘယ်ဖြစ်နိုင်မှာလဲ”

“ဘာလို့ လဲ မောင်ရဲ့၊ သနားပါတယ် သူ့ မှာ ဆွေမျိုး ဘာညှာ မြို့ ပေါ် မှာ မှ မရှိတာ ၊ မြတ်တို့ ကိုပဲ သူက အမျိုးလို သဘောထားနေရတာ။ မြတ်က တော့ သူ ကိုမောင်တိုး နဲ့ တခန်းထဲ နေလို့ ရတယ် လို့ ပြောလိုက်တယ်။ သူက ဒီနေ့ ကား တွေ မမှီ တော့ လို့ မနက်ဖြန် မှ ရောက်မယ်တဲ့”

ကျနော် ပါးစပ် အဟောင်းသား ဖြစ်သွားတယ်။ ဟိုက်၊ ခွေးမသား ကြီး လို့ စိတ်ထဲ က ကျိမ်ဆဲလိုက်မိတယ်။

အဲဒီ အချိန်မှာ ပဲ ခိုင်မြတ်သူ ဖုံး က တင် ကနဲ မြည်လာပြန်တယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က သူမ ဖုံး ကို ကောက်ကိုင် ကြည့်လိုက်ပြီးတော့ ပြုံးလိုက်တယ်။

“အခု မှ မောင် မျှော်နေတဲ့ ကောင်းထက်ဝင်း”

အမယ်လေး မောင်မျှော်နေတယ်တောင် ဖြစ်ရသေးတယ်။ ကျနော် မျက်နှာ မဲ့ ပြလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကားမောင်းလာရတာလဲ ပင်ပန်းလို့ ကုတင်ပေါ် ကျောဆန့် ရင်း နားနေလိုက်တယ်။ ခိုင်မြတ်သူ ကတော့ သူမ လက်မ နှစ်ဖက် နဲ့ မက်ဆေ့ တွေ တတောင်တောင် ရိုက်နေတော့ တယ်။ ကျနော် လည်း ခနနေတော့ မျက်လုံး တွေ စင်းလာပြီး အိပ်ပျော် သွားတော့ တယ်။

“မောင် ထတော့ လေ၊ မြတ်တို့ ကမ်းစပ် မှာ ရေသွားဆော့ ရအောင် စန္ဒာလည်း ခေါ် နေပြီ”

ကျနော် လည်း အဲဒီတော့ မှ အိပ်ယာက ထ၊ ရေထဲ ဆော့ ဖို့ ဘောင်းဘီတို လဲ။ မောင်တိုး ကိုလည်း မက်ဆေ့ ပို့လိုက်တယ်။ မောင်တိုး က မက်ဆေ့ ချက်ခြင်း ပြန်လာတယ် သူက အဆင်သင့် ဖြစ်နေပြီတဲ့။ ကျနော် နဲ့ ခိုင်မြတ်သူ တို့ နှစ်ယောက် မျက်နှာသုပ်ပုဝါတွေ ယူပြီး ကမ်းစပ် ကို သွားဖို့ အခန်းပြင်ထွက်လာတော့ မောင်တိုး လည်း သူ့ အခန်းထဲ က ထွက်လာခဲ့တယ်။

ကမ်းစပ် မှာ က ကောင်းထက်ဝင်း နဲ့ ညီမလေး တို့ ရောက်နေကြပြီ။ ကျနော့် မိဘတွေ လည်း ကျနော့် သားလေး နဲ့ ရောက်နေကြတယ်။ သားလေးကို အဖေ က သူ့ ပေါင်ပေါ် တင်ပြီး သူတို့ က ဘောကွင်း တခု မှာ ထိုင်နေကြ တယ်။ တခြားလူတွေ အများကြီး ရှေ့ မှာမို့ ကောင်းထက်ဝင်း နဲ့ ခိုင်မြတ်သူ တို့ ကတော့ မျက်လုံးချင်းသာ မသိမသာ စကား ပြောနေကြတယ်။ မောင်တိုး ကလည်း သူတို့ နှစ်ယောက်ကို မသိမသာ အကဲခပ်နေတယ်။ နောက်တော့ မောင်တိုး နဲ့ စန္ဒာနဲ့ က အဖွဲ့ ကျပြီး ရီရီမောမော နဲ့ စကား ပြောနေကြတယ်။ ကျနော် တို့ ငါးယောက် ရေနည်းနည်း နက်တဲ့ နေရာ သွား ပြီး လှိုင်းစီး ကြတယ်။ လူတွေ အများကြီး နဲ့ ကျနော့် မိဘ တွေ လည်း ရှိနေလို့ လားမသိ ခိုင်မြတ်သူ ကတော့ ကျနော့် လက်မောင်း ကို ပဲ ကိုင်ထားတယ်။ ကောင်းထက်ဝင်း နဲ့ မောင်တိုး ရဲ့ မျက်လုံး တွေက တော့ ခိုင်မြတ်သူ ကိုယ်လုံး ကိုပဲ မသိမသာ ခိုးခိုးကြည့် နေကြတာ ကို ကျနော် က သတိထားမိတယ်။

ခိုင်မြတ်သူ ကလည်း ကြည့်ချင်စရာ၊ ဘီကီနီ အပြာရောင် ဝမ်းဆက်၊ ကို ဝတ်ထားတာ။ သူ့ အသားအရည် က ပိုဝင်း လာသလိုပဲ။ ပေါင်လုံး ကြီးတွေ က လည်း ဖွေးမွတ်လို့၊ နို့ကြီးတွေက ဘီကီနီ ဘရာ အောက်က ဖေါင်းကြွ ထနေတယ်။ ရေစိုလေ အဲဒါ တွေ က အသားကပ် လေလေ ဆိုတော့ ပိုထင်းလာတာလေ။ ဒါပေမဲ့ ကမ်းခြေ မှာ ဘာမှ ထူးထူးခြားခြား မဖြစ်ပဲ နဲ့ ညနေစောင်းတော့ ဘိုက်ဆာလာကြတာနဲ့ ညနေစာ စားကြဖို့ ဆိုင် ကို ချိန်း ကြပြီး ကိုယ့် အခန်းကိုယ် ပြန်လာခဲ့ ကြပါတယ်။

ကိုယ့် အခန်း ကိုယ် ပြန်ရောက်ကြ ပြီး ရေမိုးချိုး အဝတ်အစား လဲ ပြီးတော့ ချိန်းထားတဲ့ စာသောက်ဆိုင် ရှိရာ ထွက်ခဲ့ ကြတယ်။ သားလေး က လည်း သူ့ အဖိုးအဖွား နဲ့ ပျော်လို့ ၊ သူ့ ဒေါ်လေး ကလည်း ချစ်တော့ တချိန်လုံး မျက်ခြေမပျက် ဂရုစိုက် နေတာ။ ဒီတခါ ခိုင်မြတ်သူ လည်း ကျနော်တို့ တမိသားစု လုံး ရှိနေကြလို့ လှုပ်ရှား မရ တာလားမသိ။ ဒီတခါ တော့ ထူးထူးခြားခြား ခြေငြိမ်နေသလိုပဲ လို့ တွေးမိတယ်။ ကောင်းထက်ဝင်း က မော့ ဝီစကီ တလုံး ယူလာတာ ဆိုင်မှာ ဖွင့် ခိုင်း ပြီး သောက်ကြတယ်။ ကောင်းထက်ဝင် အပါအဝင် ၊ အဖေ ရယ် မောင်တိုး ရယ် ကျနော် ရယ် သောက်ကြတယ်။ မိန်းမ တွေက တော့ ဝိုင် အနီ တလုံး မှာ သောက်ကြတယ်။

ခိုင်မြတ်သူ က ညီမလေး စန္ဒာ နဲ့ တိုးတိုး တွတ်ထိုး နေကြတယ်။ ဒီည အတွက် များ ချိန်းနေကြတာလား လို့ ကျနော် တွေး နေမိတယ်။ ညီမလေး စန္ဒာ နဲ့ ကျနော် နဲ့ က အဖေ အမေ ရှေ့ မှာ ဆိုတော့ ဘာမှ မဖြစ်သလို ပဲ နေကြတာ။ တကယ်လည်း စိတ်ထဲ မှာ ကိုယ့် ညီမလေး ဆိုတဲ့ ၅၂၈ မေတ္တာ ပဲ ရှိတယ်။

ကျနော် တို့ စားသောက် ပြီးကြတော့ သား က သူ့ ဖိုးဖွား နဲ့ အိပ်မယ်လို့ ဆိုတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော် တို့ နဲ့ပဲ ပြန်လာအိပ်ဖို့ ပြောတော့ စန္ဒာ ကပဲ စိတ်မပူဖို့ ၊ သား က သူ့ အဖိုး ကို ပဲ တွယ်ကပ် နေတာ မို့ အဆင်ပြေမှာပါ။ လို့ ပြောလာလို့ ခွင့် ပြုလိုက်တယ်။ အဲလို နဲ့ စားသောက် ဆိုင် က ပြန်လာကြတယ်။ ရီဇော့် ထဲ ရောက်မှ ကိုယ့် ဘန်ဂလိုလေး တွေ ရှိရာဘက် ကိုယ်ပြန်လာခဲ့ကြတယ်။

ကျနော်တို့ အခန်း ပြန်ရောက် တော့ မှ ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော့် ကို၊

“မောင် ဟိုလေ၊ ဒီည စန္ဒာ လာလိမ့်မယ် မောင့်ဆီကို”

“အော် ဘာလဲ ညီမလေး က မြတ်နဲ့ တည နေရာချင်း လဲ မလို့လား”

“အင်း အဲလို လည်း မဟုတ်ဘူး။ ကိုကောင်းထက်ဝင်း က အလုပ်ကိစ္စ ဇွန်း မိတင် ရှိတယ်ဆိုလား။ သူ့ နိုင်ငံခြား ကုမ္ပဏီ က လူတွေ နဲ့ ဆိုတော့ ဒီည စန္ဒာက မောင့် ဆီ လာအိပ်မှာ၊ အာ့ ကြောင့် မြတ်ကလည်း အလိုက်တသိ ရှောင်ပေးမှာလေ ခစ်”

“ဘယ်ကို ရှောင်ပေးမှာလဲ မြတ်က မလိုပါဘူး”

“ဘေးအခန်းလေ၊ ကိုမောင်တိုး တစ်ယောက်ထည်း ဖြစ်နေမှာ ဆိုတော့ သနားပါတယ်”

သူ့ ဘာသာ မောင်တိုး နဲ့ သွား အိပ်ချင်တာကို ကျနော့် ရှောင်ပေးတယ် ဖြစ်ရသေးတယ်။ မိန်းမ တွေ ကတော့ လေ။

“အော် အဲလို လား”

“အဲလို ပေါ့ မောင်ရယ် ခစ်ခစ်”

ခိုင်မြတ်သူ က အိမ်နေရင်း ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ဝတ်တဲ့ တဆက်တည်း ဂါဝန်ရှည်ကြီး ကို လဲပြီး မောင်တိုး အခန်းကို ကူး ဖို့ ပြင်တယ်။ ဂါဝင်ကြီးက ဂျိုင်း ပြတ်ဆိုတော့ ခိုင်မြတ်သူ ရဲ့ လက်မောင်း အိုးကြီးတွေ က ဝင်းနေတယ်။ ဂါဝန် ကလည်း အသားပါးပါး လေး ၊ အတွင်းက ဘရာဇီယာ အပျော့ ၊ အောကက် အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ တောင် ဝတ်ထားရဲ့ လားမသိဘူး။ လမ်းလျှောက်လိုက်ရင် ဖင်လုံးကြီးတွေ က ခုန်လှုပ်နေကြတယ်။ မောင်တိုး အခန်းက ကျနော်တို့ အခန်းရှေ့ ဝရံတာလေး က ပဲ တိုက်ရိုက် သွား ရုံ ပဲ ဆိုတော့  ဘယ်သူ မှ တွေ့ စရာ အကြောင်း မရှိတာ မို့ ။ ကျနော် လည်း သိပ်တော့ စိတ်မပူပဲ လွတ်လိုက်တယ်။ ကောင်းထက်ဝင်း တို့ ဆီ သွားမယ် ဆိုရင်သာ နည်းနည်းလှမ်းတော့ လမ်းမှာ တခြားလူတွေ နဲ့ ဆုံနိုင်တယ် မဟုတ်လား။

ခိုင်မြတ်သူ ထွက်သွားပြီး ခနလေး ပဲ၊ တံခါးခေါက်သံ ကြားလို့ ဖွင့်ပေးလိုက်တော့ ညီမလေး စန္ဒာဝင်လာတယ်။

“မမမြတ် သွားပလား”

“အင်း”

“ညီမလေး ကိုကို နဲ့ အဖေါ် ပြုရအောင်လာတာ၊ ကိုကို အဆင်ပြေ လား”

“ကိုကို က အဆင်ပြေပါတယ်”

ညီမလေး ရဲ့ ချစ်စရာ မျက်နှာလှလှလေး နဲ့ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်း လေး တွေ မြင်ရတော့ အကို တစ်ယောက် အနေနဲ့ သန့်စင်တဲ့ မေတ္တာ နဲ့ ရင်ထဲ မှာ နွေးထွေး တဲ့ အချစ်ခံစားမှု လေး ပေါ်လာခဲ့တယ်။ ခိုင်မြတ်သူ အပေါ် ရှိတဲ့ ပူလောင်တဲ့ အချစ်မျိုး မဟုတ်ဘူး။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ့် အနားတိုး လာပြီး ရင်ခွင်ထဲ ဝင်လာတဲ့ ညီမလေး ရဲ့ အိစက် တဲ့ အတွေ့ အထိ က ကျနော့် သွေးသား တွေကို နွေးထွေး လာစေတယ်။ ညီမလေး ဝင်နေကျ ထဘီစကဒ် လေး အစား ညီမလေး က ဂျင်းဘောင်းဘီ အတိုလေး ဝတ်ထားတယ်။ အပေါ် က လည်း တီရှပ်လေး နဲ့ ၊ အိမ်ထောင် သည်နဲ့ တောင် မတူ ဘူး ဆယ်ကျော် သက် ကောင်မလေး တစ်ယောက်လိုပဲ။ ကျနော့် ရင်ခွင်ထဲ အိကနဲ ဖိမိတဲ့ ညီမလေး ရင်သား တွေ ရဲ့ အထိအတွေ့ က ကျနော့် လီးကို မာတောင် လာစေပြီး ညီမလေး ဆီးခုံ ကို သွား‌ထောက် မိ နေတယ်။

ကျနော့် ကို မျက်လုံးလှလှ လေး တွေ နဲ့ မော့ ကြည့်လာတဲ့ ညီမလေး ရဲ့ နှုတ်ခမ်းပါးပါး အိအိလေး တွေကို ငုံစုပ်လိုက်မိတယ်။ ညီမလေး လက်တွေက ကျနော့် လည်ကုတ်ကို တွဲခိုလာခဲ့တယ်။ ကျနော်တို့ နှစ်ဦးသား လက်တွေ က အလိုလို လှုပ်ရှား ပြီး တဦးရဲ့ အဝတ်အစား တွေကို တဦး ချွတ်ပေးနေမိတော့ တယ်။

အခန်း ၆၇။

ကျနော် နဲ့ ညီမလေး တို့ တချီ လိုးပြီးသွားတော့ နှစ်ယောက်သား ဖက်ရင်း နဲ့ နှပ်နေကြတယ်။ ကျနော့် စိတ်ထဲ တစ်မျိုး ကြီး ဖြစ်နေတယ်။ ရင်ထဲ ဟာတာတာ နဲ့။ ညီမလေး ကလည်း ကျနော့် အနေအထားကို ရိပ်မိတယ်။

“ကိုကို မမမြတ်ကို စိတ်မချ ဘူး ဖြစ်နေတာလား”

“မောင်တိုး က စိတ်ချရပါတယ်၊ ဘာမှ တော့ ဖြစ်စရာ မရှိပါဘူး”

“ဒါပေမဲ့ ကိုကို ကြည့်ချင်နေတယ် မလား မမမြတ်နဲ့ ကိုမောင်တိုး တို့ ဆက်ဆံနေကြတာကို”

ညီမလေး က အဲလို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း မေးလာတော့ ကျနော် ရှက်သွား မိတယ်၊ ဒါပေမဲ့ မထူးတော့ တာမို့၊

“အင်း မောင်တိုး နဲ့ ကိုကို အတူတူ မြတ် နဲ့ သရီးဆမ်း ခဲ့ ဖူးပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကိုကို့ ဖီးလ် က တစ်မျိုး ပဲကွာ၊ ဘယ်လို ပြောရမလဲ”

“မပြောနဲ့ ကိုကို ညီမလေး သိတယ်။ ကိုကို က ကပ်ကိုး စစ်စစ် ပဲ ၊ ကိုယ့် မိန်းမ ကို သူများ လုပ်နေတာကို ပဲ ကြည့်ပြီး ဖီးလာတာ မဟုတ်လား။ ကိုယ်က ရောပြီး ဝင်မလုပ်ချင်ဘူး။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ့်မိန်းမ ကိုယ့်ဘာသာ ပဲ သီးသန့် လုပ်ချင်တယ်၊ အဲဒီ အချိန်ကျရင် ကိုယ့် မိန်းမ ကို သူများ လုပ်နေတာကို မြင်ယောင် ပြီး တော့ လုပ်မိတာမလား”

“ညီမလေး က တယ်သိပါလား”

“ခစ် သိဆို ညီမလေး ယောက်ျား က ပြောပြ ထားတာကိုး ကိုကို ရဲ့၊ သူက အစုံပဲ၊ ကပ်ကိုး၊ဘူး၊ ဆွင်း၊ အင်းစက်၊ အကုန် သန်တာ၊ ကိုကို့ ကို ညီမလေး ပြောတယ် မဟုတ်လား၊ အရင် က ညီမလေး ကို ပဲ ကပ်ကိုး ဖီးကြောင့် သူစိမ်း ယောက်ျား တွေ နဲ့ နေခိုင်းတာ၊ နောက်တော့ လင်မယား စုံတွဲ တွေ နဲ့ ဆွင်း လုပ်ဖြစ်လာတယ်၊ နောက် သူ့ လို ကပ်ကိုး ယောက်ျား တွေ နဲ့ တွေ့ တော့ ဘူး လည်း ဖြစ်လာတယ်၊ နောက်တော့ မမမြတ် ကို ဘူး လုပ်ရင်း နဲ့ ကိုကို နဲ့ ညီမလေး ကို ဖြစ်စေချင်လာတယ်။ သူ့ ရဲ့ အင်းစက် ဖီးလ် ကြောင့် ပေါ့၊ ”

“အင်း ဟုတ်ပါပြီ၊ ကွာ”

“ကိုကို ခနလေး နော်”

ညီမလေး စန္ဒာ က သူ့ ဖုံးကလေး လှမ်းယူ ပြီး ကုတင်ပေါ် မှ ထကာ ရေချိုးခန်း ဝင် သွားသည်။ ရူးပေါက်ရင်း ဖုံးပြော နေပုံ ရသည်၊ ပြီးတော့ မှ ရေဆွဲချသံ နှင့် အတူ ရေချိုးခန်းထဲ မှ ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ ညီမလေး က သူ့ ညအိပ်ဂါဝန်လေးကို ပြန်ဝတ်ရင်း ကျနော့် ကိုလည်း။

“ကိုကို ပုဆိုးဝတ်လိုက်”

ဟု လှမ်းပြောသဖြင့် ကျနော် လည်း ကြမ်းပေါ် မှ ပုဆိုးကို ကောက်ကာ ဝတ်လိုက်သည်။ ညီမလေး က ကျနော့် လက်ကို ဆွဲကာ အခန်းပြင်ထွက်လိုက်သည်။ ညလေလေး က သိပ်အအေးကြီး မဟုတ်ပဲ ဝေ့ကာ တိုက်လိုက်သည်။ ကမ်းစပ် ကို လှိုင်းပုတ်သည့် တဝုန်းဝုန်း အသံ ကတော့ စည်းချက်ညီညီ  ကြားနေရသည်။

“ဟဲ့ ဘယ်သွား မလို့လဲ”

“လာပါ ကိုကို ကလည်း ”

ညီမလေး က ကျနော့် လက်ကို ဆွဲကာ အခန်းရှေ့ ဝရံတာ မှ လျောက်ကာ ကပ်လျက် အခန်း တံခါးကို ဆွဲဖွင့် ဝင်လိုက်သည်။ ကျနော် လည်း အခန်းထဲ ရောက်သွားတော့ မောင်တိုး က အိပ်ယာပေါ် မှာ ကုတင်ခေါင်းရင်း ကို မှီလျက် ခြေဆင်း ထိုင် နေသည်။ သူ့ ပေါင်ပေါ် မှာတော့ သူနှင့်  မျက်နှာချင်းဆိုင်လျက် ခိုင်မြတ်သူ က ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်နေသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး က ကိုယ်လုံးတီး ဖြင့်။ ခိုင်မြတ်သူ စောက်ဖုတ်ထဲ မှာ တော့ မောင်တိုး လီးတပ်လျက် ဆိုတာ မမြင်ရပဲ နှင့် သိနိုင်လေသည်။ ကျနော် တို့ နှစ်ယောက် ဝင်လာတာကို မောင်တိုး က လှမ်းကြည့် ပြီး ပြုံး လိုက်သလို၊ ခိုင်မြတ်သူ ကလည်း လည်ပြန်ကြည့်ရင်း ညီမလေး ကို နှုတ်ဆက်လိုက် သည်။ ကျနော့် ကိုလည်း မျက်စေ့ တဖက် မှိတ်ပြလိုက်သည်။

ညီမလေး က အခန်းထဲ ရှိသည့် လက်ရမ်း မပါသော ကုလားထိုင်တလုံး ကို ယူလိုက်ကာ ကုတင်ကို မျက်နှာ မူလျက် ချလိုက်သည်။

“ကိုကို ဒီမှာ ထိုင်”

ဟု ကျနော့် ခါးကို ဖက်လျက် ထိုင်လိုက်စေသည်။ နောက်တော့ သူမ ဂါဝန်လေး ကို ခါးထိ လှန်တင်ကာ ကျနော့် ပေါင်ပေါ် ကို ထိုင်ချလိုက်သည်။

“ကဲ မမမြတ် ပွဲကြည့်ပရိတ်သတ်တော့ ရောက်လာကြပြီ၊ ဇာတ်လမ်းပြန်စတော့ ”

“အိုကေ”

ခိုင်မြတ်သူ က တလုံးပဲ ပြောကာ မောင်တိုး ဖက် ပြန်လှည့် လိုက်သည်။ သူမ ခေါင်းကို ငုံ့ ကာ မောင်တိုး နှုတ်ခမ်းတို့ ကို စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ မောင်တိုး လက်တွေ ကလည်း သူမ ဆံပင်အုံကြီးကို လက်ဖြင့် သပ်ကာ နားရွက် နောက် ပို့ပေးလိုက် သဖြင့် သူတို့ နှစ်ယောက် နှုတ်ခမ်းချင်း အငမ်း မရ စုပ်နမ်း နေကြတာကို ပြက်ပြက် ထင်ထင် မြင်နေရတော့ သည်။

“ဖြန်း”

မောင်တိုး က သူ့ လက်ဖဝါး တဖက် ဖြင့် ခိုင်မြတ်သူ ဖင်လုံး ကြီးကို တချက်ရိုက်လိုက်တော့ ခိုင်မြတ်သူ ဖင်ကြီး ကြွ လာခဲ့သည်။ ထိုအရာက သူမ ကို မြင်းစစီး ဖို့ အချက်ပေးတာလားတော့ မသိ ခိုင်မြတ်သူ ဖင်ကြီးကို ကြွလိုက် ထိုင်ချလိုက် စတင်လှုပ်ရှား တော့ သည်။ ထိုအခါ ကျမှ မောင်တိုး လီးကြီး သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်ထွက် နေသည်ကို ကျနော်တို့ မျက်ဝါးထင်ထင် တွေ့ ရလေသည်။

“ဖြွတ်..ဖလွတ်..ဖတ်..ဖတ်..”

ခိုင်မြတ်သူ စောက်ဖုတ်ကြီးက စောက်ရည်တွေ ရွှဲ နေတာမို့ လီးအဝင်အထွက် လုပ်တိုင်း အသံတွေ က တစွိစွိ ထွက်နေလေသည်။ ခိုင်မြတ်သူ သူမ ဖင်ကြီးကို ကြွကာ ကြွကာ မောင်တိုး လီးကြီးပေါ် ထိုင်ချ နေတာ အနီးကပ် ကြည့်နေရတော့ ကျနော့် လီးက မာတောင် ထလာသည်။ ညီမလေး က သူမ ဖင်အောက် မှ ကျနော့် လီး မာလာ တာကို သိသဖြင့် လက်နောက်ပြန်ဖြင့် ကျနော့် ပုဆိုးခါးပုံစ ကို ဖြည်လိုက်သည်။ သူမ ကိုယ်ကို အသာကြွလို့ ကျနော့် လီးကို သူ့ ပေါင်ကြား မှာ ညှပ်လို့ ပြန်ထိုင်ချလိုက်သည်။ ကျနော့် လီးတန်ပေါ် မှာ ညီမလေး ရဲ့ စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်း ပူနွေးနွေး လေး က အရည် စိုစွတ်စွတ်‌လေး ကို ထိတွေ့ ခံစား နေရသည်။

ခိုင်မြတ်သူ က အပေါ် က ထိုင်ဆောင့်ရင်း အရှိန်ရလာတော့ ခေါင်းကို မော့လျက် မောင်တိုး ပုခုံး နှစ်ဖက်ကို ကိုင်ကာ ဆောင့်လေသည်။ မောင်တိုး ကလည်း သူမ နို့ကြီးတွေ ကို ကုံးကာ စို့လေသည်။ ခိုင်မြတ်သူ ဆံပင်တွေ က ဖားလျား ကျကာ ခါယမ်းနေသည်။ ခိုင်မြတ်သူ နောက် တော့ ညှောင်းလာသည်ထင်သည် အရှိန် နည်းနည်း လျော့ သွားသည်။ မောင်တိုး က ခိုင်မြတ်သူ ခါးမှ ကိုင်ကာ သူ့ ကိုယ်ပေါ် မှ ထစေသည်။ ခိုင်မြတ်သူကို အိပ်ယာ ပေါ် ဖင်ဘူးတောင်း ထောင် ခိုင်းကာ အနောက် မှ ဆောင့် လိုးတော့ သည်။ မောင်တိုး ဆောင့် ချလိုက်တိုင်း တုံခါ ထွက်လာသည့် ခိုင်မြတ်သူ ဖင်ကြီးတွေကို ကြည့်ရင်း မောင်တိုး ဆောင့် ချက်တွေ က ဘယ်လောက် အားပါမှန်း သိနိုင်လေသည်။ ခိုင်မြတ်သူ က ဖင်ဘူးတောင်းထောင်ရင်း က လက်တွေက အိပ်ယာခင်းကို ဆွဲဆုပ်ကာ ပါးစပ် ကလည်း အော် ငြီးနေသည်။ မျက်စေ့ စုံမှိတ်ကာ နှုတ်ခမ်းလေး တွန့် လိမ်နေသော ခိုင်မြတ်သူ မျက်နှာကို မြင် သည်နှင့် ခိုင်မြတ်သူ ပြီးတော့ မည် ဆိုတာ ကို ကျနော် သိနေသည်။ ဦးသာဒင် နှင့် လိုးတိုင်း ကျနော် မြင်မိ ခဲ့ ရသော မျက်နှာ မျိုး ဖြစ်သည်။

ခိုင်မြတ်သူ အိပ်ယာပေါ် မှောက်လျက် ကျသွားတော့ မှ မောင်တိုး က သူ့ လီးကို ခိုင်မြတ်သူ စောက်ဖုတ်ထဲ က ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ ညဦး ကတည်း က ဘယ်လောက် လိုးထားသလဲ မသိဘူး ခိုင်မြတ်သူ အသက်ကို ဝ အောင် ရူပြီး မှိန်းနေတယ်။ ဒါပေမဲ့ ခေါင်းက ကျနော်တို့ ဘက်လှည့် ပြီး မျက်လုံး က ကျနော် နဲ့ ညီမလေး ကို ကြည့်နေတယ်။ မောင်တိုး က ကုတင်ပေါ် က လီးတန်းလန်း နဲ့ ဆင်းလာပြီး ကျနော်တို့ နားကပ်လာတယ်။ ညီမလေး ကို လက်ဆန့်ကမ်း လိုက်တယ်။ ညီမလေး က ကျနော့် ဘက်ကို လှည့်ကြည့်တယ်၊ မျက်လုံးတွေ က ခွင့်တောင်း တဲ့ အကြည့်မို့ ကျနော် က ခေါင်းညိမ့် ပြလိုက်မိတယ်။ ကျနော့် ကို ကုလားထိုင်ပေါ် မှာ လီးတောင်လျက် တန်းလန်းထားခဲ့ ပြီး ညီမလေး က မတ်ထပ်ထလို့ မောင်းတိုး နောက် လိုက်သွားခဲ့တယ်။

မောင်တိုး က ကုတင်စောင်း မှာ ပြန်ထိုင်လိုက်ပြီး သူ့ ပေါင်နှစ်လုံး ကြား မှာ ညီမလေး ကို မတ်တပ်ရပ် စေကာ နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းလိုက်တယ်။ ညီမလေး ကလည်း မောင်တိုး လည်ကုတ်ကို ပြန်သိုင်းဖက် ပြီး အနမ်း တွေ နဲ့ ပြန်တုံ့ ပြန်လိုက်တယ်။ ကျနော့် လီး က ဆတ်ကနဲ တုံ သွားတယ်။ ကျနော် က တကယ့် ကပ်ကိုး စစ်စစ် ပဲ၊ ကိုယ့် မိန်းမ တောင် မဟုတ်ဘူး။ ကိုယ် ချစ်ရတဲ့ ညီမလေး ကို သူများ လိုးတော့ မယ် ဆိုတဲ့ အသိက ကျနော့် လီးကို ဆတ်ဆတ် တုံ လာတဲ့ အထိ ဖီးတက်လာခဲ့ ရတယ်။

မောင်တိုး က ညီမလေး ဂါဝန် ကို ခေါင်းပေါ် က ဆွဲမ ချွတ်လိုက်တော့ ညီမလေး က လွယ်အောင် လက်မြှောက် ပေးလိုက်တယ်။ ညီမလေး ရဲ့ လုံးမောက်နေတဲ့ နို့လေး တွေ ပေါ် လာတော့ မောင်တိုး က နို့တွေ ကို ငုံ့ ပြီး စို့ တယ်၊ လက်တဖက် က ညီမလေး ပေါင်ခွဆုံ ကို နိုက်ပြီး စောက်ဖုတ်ကို ကလိနေတယ်။

ကျနော့် လီးက လည်း အရမ်းကို မာတင်းလာလို့ လက်နဲ့ ဖွဖွလေး ကိုင်ဆုပ် ပြီး ဂွင်းစထု ပေးနေမိတယ်။

နောက်တော့ ညီမလေး က မောင်တိုး ကို မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေအထားက ပဲ ပေါင်ပေါ် ခွတက် မလို့ လုပ်တော့ မောင်တိုး က ညီမလေး လက်မောင်း နှစ်ဖက် ကို ကိုင်ပြီး တပတ်လှည့်စေတယ်။ ညီမလေး နဲ့ ကျနော် နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်သွား မှ မောင်တိုး က ညီမလေး ကို အနောက်က ဆွဲပြီး သူ့ ပေါင်ပေါ် ကို ခွစေတယ်။ သူရဲ့ ထောင်မတ်နေတဲ့ လီးကို လက်တဖက် နဲ့ ကိုင်ထိန်းပြီး ညီမလေး ကို ဖြည်းဖြည်း ချင်း ထိုင်ခိုင်းတယ်။ သူ့ လီးကြီး ညီမလေး စောက်ဖုတ်ထဲ ဖြည်းဖြည်း ချင်း ဝင် သွား တာကို ကြည့်ရင်း ကျနော့် လက်တွေက အလိုလို လှုပ်ရှားနေမိတယ်။ ညီမလေး မျက်လုံး တွေ က ကျနော့် မျက်လုံး တွေကို ဆုံ ပြီး ကြည့်နေသလို၊ မောင်တိုး ကလည်း ကျနော် ဂွင်းထု နေတာကို ကြည့်ရင်း ပြုံးနေတယ်။

နောက်တော့ ညီမလေး က ထိုင်ထ လုပ်ရင်း မောင်တိုး လီးပေါ် မှာ ညှောင့် နေသလို ၊ မောင်တိုး ကလည်း ညီမလေး ကို အနောက်က သိုင်းဖက်ရင်း နို့ တွေကို ဆုပ်နှယ်ပေးနေတယ်။ ကျနော့် လက်တွေ ကလည်း လီးကို ဆုပ်ကိုင်လို့ အမြန်ထု နေမိတယ်။ ညီမလေး က အံကလေး ကို ကြိတ်လို့ ကျနော့် မျက်နှာ ကို ကြည့်လိုက် ၊ ကျနော် ထုနေတဲ့ လီးကို ကြည့်လိုက်နဲ့ သူကိုယ်တိုင်လည်း လှုပ်ရှား နေတယ်။

အဲဒီ အချိန်မှာ ပဲ ခိုင်မြတ်သူ က မှောက်အိပ်နေရာ က နေ ကျနော့် ဖက် မျက်နှာလှည့် ပြီး တစောင်းလှဲလိုက်တယ်။ ကျနော် ဂွင်းထု နေတာကို ကြည့်ရင်း က ပြုံးပြလိုက်တယ်။

အခန်း ၆၈။

ညီမလေး ကို မောင်တိုး လိုးနေတာ ကြည့်လို့ ဂွင်းထု နေမိတာ မောင်တိုး မပြီးခင် ကျနော့် လရည်တွေ ထွက် ပြီး ပြီးသွားခဲ့ရတယ်။ ခုချိန်မှာ တော့ ကျနော် ရှက်မနေတော့ ပါဘူး။ မောင်တိုး က ညီမလေး ကို ကုတင်ပေါ် ခေါ် သွား တယ်။ ပက်လက် အိပ်နေတဲ့ ခိုင်မြတ်သူ ပေါ် မိုးပြီး လေးဘက်ထောက်စေကာ အနောက်က နေ ‌ဒေါ့ကီ စတိုင် နဲ့ လိုးပါတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က အောက်က နေ သူမ မျက်နှာပေါ် လှုပ်ရမ်းနေတဲ့ ညီမလေး ရဲ့ နို့ တွေကို လိုက်စို့ ပေးနေတယ်။ ညီမလေး ပြီးသွားတော့ လည်း ပုံစံ ပြောင်းပြီး ညီမလေး က ပက်လက် ခိုင်မြတ်သူ က အပေါ် က လေးဘက်ထောက်လို့ မောင်တိုး က ခိုင်မြတ်သူ ကို အနောက် ကနေ လိုးပါတယ်။ မောင်တိုး အား မာန်အပြည့် နဲ့ လိုးနေပေမဲ့ ကျနော် က တော့ အိပ်ငိုက်လာပါတယ်။ ဒီည အတွက် ကျနော့် မှာ ရှိတဲ့ အားအင်တွေ လည်း ကုန်သွား ပါပြီ၊ အဲဒါနဲ့ သူတို့ ကို ကျနော် အခန်းပြန်အိပ်တော့ မယ်။ အခန်းတံခါး ဂလန့် မထိုးထားဘူး ပြန်လာချင်တဲ့ သူ ပြန်လာခဲ့ လို့ မှာပြီး ပြန်ခဲ့ ပါတယ်။ အခန်းထဲ ရောက်တော့ အိပ်ယာပေါ် လှဲချလိုက်တာနဲ့ အိပ်မော ကျသွားပါတော့ တယ်။

မနက်ကျတော့ အိပ်ယာပေါ် ကျနော့် ဘေးမှာ ဘယ်သူ မှ မရှိနေပါဘူး။ ဒါကြောင့် ခိုင်မြတ်သူ ရော ညီမလေး ရော မောင်တိုး အခန်းမှာ ပဲ အိပ်ကြတယ်လို့ ယူဆလိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ တော်ကြာ အဖေအမေ နဲ့ ကောင်းထက်ဝင်း တို့  ရောက်လာခဲ့ ကြရင် မကောင်းဘူး ထင်တယ် လို့ တွေးမိတယ်။ မျက်နှာသစ် ပြီးတော့ မောင်တိုးအခန်း ကို တံခါး ခေါက်မလို့ လုပ်တုံး ပဲ တံခါးပွင့် ပြီး ညီမလေး ထွက်လာတယ်။ အနောက်က လည်း ခိုင်မြတ်သူ ပါ ပါလာတယ်။

“လာလာ ကိုကို ကိုမောင်တိုး အိပ်ပျော် နေတုန်း ရှိသေးတယ်၊မဝင်နဲ့တော့ ကိုယ့် အခန်းကိုယ်ပြန်၊ ခနနေ မှ ညီမလေး ဖုံးဆက်လိုက်မယ်၊ ဘရိတ်ဖတ်စ် သွား စားရအောင်”

သို့နှင့် ကျနော် နှင့် ခိုင်မြတ်သူ တို့ ကျနော်တို့ အခန်း ပြန်ခဲ့ ကြပြီး ညီမလေး က သူတို့ အခန်းပြန်သွား လေသည်။ အခန်းထဲ ရောက်တော့ ခိုင်မြတ်သူ က ရေချိုးခန်းဝင်၊ ရေမိုးချိုး မျက်နှာသစ်ကာ အလှပြင်နေရင်းက။

“ဗိုက်တအားဆာနေပြီ စန္ဒာ မခေါ် သေးပါလား”

ဟု လှမ်းမေး သဖြင့် ကျနော် ဖုံးဆက် လိုက်တော့ ညီမလေး က ကိုကို တို့ ကိုယ့်ဖာသာ သွားစားလိုက်တော့ ဟု ဆိုလေသည်။ သူက ကျနော်တို့ သားလေးကို ကျွေးထားလိုက်မည် စိတ်မပူနဲ့ဟု ဆိုလေသည်။

ကျနော် နဲ့ ခိုင်မြတ်သူ တို့ နှစ်ယောက် လမ်းလျောက်ပြီး အနီးအနား က ဆိုင်လေး တစ်ခု မှာ လဘက်ရည် မုန့်ဟင်းခါး တို့ ဝယ်စား ကြလေသည်။ ကျနော် က ညတုန်းက ဘာလို့ ပြန်မလာတာလဲ ဟု မေးတော့ ခိုင်မြတ်သူ က ပင်ပန်းပြီး အိပ်ပျော် သွားလိုက်တာ တုံးကနဲမို့ မနက်ကျ မှ နိုးတာဟု ပြန်ပြောလေသည်။ ကျနော်လည်း အသေးစိတ်မေးလျှင် သူမ က ပြန်ဖြေမှာလည်း မဟုတ်တာမို့ မမေး တော့ပါ။

ကျနော်တို့ မနက်စာ စားပြီး တော့ ညီမလေး တို့ အခန်းဖက်သို့ လျောက်လာခဲ့ ကြသည်။ ညီမလေး က အပြင်ဘက်တွင် ကျနော် တို့ သားလေး နှင့် ဆော့ နေတာကို တွေ့ လိုက်ရသည်။ ကျနော်တို့ကို တွေ့ တော့ သားက ပြေးလာပြီး ခိုင်မြတ်သူ ကို ဆွဲကာ ကမ်းခြေ သွားချင်သည်ဟု ပူဆာသဖြင့် ကျနော်တို့ သုံးယောက် သားလေး ကို လက်ဆွဲကာ ကမ်းခြေဖက် သို့ လမ်းလျောက်ထွက်လာခဲ့ ကြလေသည်။ ကမ်းခြေ ရေမစိုသည့် သဲပေါ် မှာ ကျနော် က ထိုင်လျှက် ခိုင်မြတ်သူ ညီမလေး နှင့် သား တို့ ပြေးလွှား ဆော့ ကစား နေကြသည်ကို ထိုင်ကြည့်နေမိလေသည်။

တနာရီလောက် ကြာတော့ နေလည်း ပူလာပြီ ဖြစ်ရာ အခန်းပြန်နားကြမည်ဟု ဆိုကာ ပြန်လာကြသည်။ ညီမလေး က သူတို့ အခန်းဘက်သို့ လမ်းလျောက်ပြန်ပြီး ကျနော်တို့ မိသားစု က ကိုယ့် အခန်းရှိရာသို့ ပြန်လာကြလေသည်။

ကျနော်တို့ အခန်းရောက်ပြီး နာရီဝက်ခန့် အကြာတွင်၊ ခိုင်မြတ်သူ ဖုံး က အသံမြည်လာခဲ့သည်။ ခိုင်မြတ်သူ က သူမဖုံးကို ကြည့်လိုက်ပြီးတော့ ကောက်ကိုင်ကာ အခန်းပြင်ထွက် သွားကာ ပြောနေလေသည်။ နောက်တော့ ပြန်ဝင်လာပြီး။

“မောင် အူးဒင် က ကားဂိတ် ရောက်နေပြီ တဲ့ ဒီကို ဘယ်လို လာရမလဲ တဲ့”

“ဖုံးနဲ့ လမ်းညွှန်ပေးလိုက်ပေါ့ ကွာ ဘယ်လမ်းဝင် ဘယ်လမ်းချိုး ဆိုပြီး”

တကယ်တော့ ကျနော်တို့ နေရာက ကိုယ့် ကားဖြင့် ကိုယ်လာလို့ လွယ်သော်လည်း ဘပ်စကားဂိတ်မှ ဆိုလျှင် အနည်းငယ် လမ်းရှုတ်လေသည်။ သွား ခေါ်လိုက် လျှင် ရသော်လည်း ဒီငတကြီး ကိုယ်မခေါ် ပဲ လိုက်လာတာကို စောက်မြင်ကပ် သဖြင့် မသိချင်ယောင် ဆောင်ထားလိုက်သည်။

“အာ မောင် ကလည်း လွယ်မှ မလွယ်တာကို ၊ ကိစ္စ မရှိဘူး မြတ် ကိုမောင်တိုး ကို အကူညီတောင်းလိုက်မယ်”

ကျနော် ဘာမှ ပြန်မပြောနိုင်ခင် ခိုင်မြတ်သူ က အခန်းထဲ မှ ထွက်သွား လိုက်သည်။ ကျနော် လည်း သားလေး နှင့် ဆော့ နေလိုက်သည်။ ခနနေတော့ ခိုင်မြတ်သူ တံခါးဝ မှာ ခေါင်းလေးဝင်လျက်။

“မောင်ရေ သားလေး နဲ့ ခန ဆော့ နေလိုက်အုံးနော်၊ မြတ်နဲ့ ကိုမောင်တိုး တို့ အူးဒင် ကို သွား ကြိုလိုက်မလို့”

ဟု ပြောပြီး ကျနော့် ဆီက အဖြေ ကိုပင် မစောင့် ထွက် သွားတော့ သည်။

ကျနော် သား လေး နဲ့ ဆော့ ပြီး ခနနေတော့ သူက အန်တီလေး ဆီသွားချင်တယ် ပြောလာခဲ့သည်။ ကျနော်လည်း အတော်ပဲ ဟု တွေးကာ ညီမလေး အား မလားဟု ဖုံးဆက်ကြည့်လိုက်တော့ ညီမလေး က သူလာခေါ် မည်ဟု ဆိုသည်၊ ခနနေတော့ ညီမလေး ရောက်လာပြီး ခိုင်မြတ်သူ ဘယ်သွားလဲ မေးတော့ ဦးသာဒင် ကို သွားကြိုကြ သည်ပြောလိုက်တော့ ညီမလေး မျက်နှာ က တမျိုး ဖြစ်သွားသည်။ ညီမလေး က ကျနော့် ကို လာဖက်လိုက်ပြီး သားလေး မမြင်အောင် နှုတ်ခမ်းချင်း လာစုပ်နမ်းလိုက်သည်။

“ကိုကို အဆင်ပြေရဲ့လား၊ ”

“အင်း ပြေပါတယ် ညီမလေး ရဲ့”

“ကိုကို့ ကို ညီမလေး ချစ်တယ်နော်၊ ကိုကို လိုတာရှိရင်ပြော ဟုတ်လား”

“အေးပါကွာ ၊ ကိုကို့ အတွက် မပူပါနဲ့ ကိုကို ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး”

ညီမလေး က သားလေး မမြင်အောင် သူမ ကိုယ်လုံးနဲ့ကွယ်ပြီး ကျနော့် လီးကို ပုဆိုးပေါ် မှ ပင် လက်ဖြင့် အသာလေး ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး။

“ဟွန့် ကိုကို နော် သူ့ မယားကို ဟိုလူကြီး လိုးတော့ မယ် ဆိုတာနဲ့ လီးက တောင်ချင်နေပြီ”

“အာ ညီမလေး ကလည်းကွာ”

“အင်းပါ ကိုကို အဆင်ပြေရင် ပြီးတာပဲ၊ သားလေးကို ညီမလေး ခေါ် သွားမယ်နော်၊ ”

“အေးအေး ကျေးဇူး”

ညီမလေး တို့ ထွက်သွားပြီးတာနဲ့ ကျနော်လည်း ကျနော်တို့ အခန်းတွေ ဘက်လာရာလမ်း ဘက်ကို လျောက်လာလိုက်တယ်။ ခပ်လှမ်းလှမ်း က လူသံကြားတာနဲ့ လမ်းဘေးက သစ်ပင်ကြီးတပင်နောက် အမြန်ဝင်လိုက်တယ်။ ထင်တဲ့ အတိုင်းပါပဲ မောင်တိုး ရယ် ခိုင်မြတ်သူ ရယ် ဦးသာဒင် ရယ် သုံးယောက် လျောက်လာကြတယ်။ ကျနော် ပုန်းနေတဲ့ သစ်ပင် ကြီးကို ကျော် သွားမှ ကျနော် အနောက် ကနေ ကြည့် လိုက်မိတယ်။ မောင်တိုး ပုခုံးပေါ် မှာ အိပ်တလုံးလွယ်လို့ ဦးသာဒင် ရဲ့ အိပ်ထင်တယ်။ ဦးသာဒင် က တော့ ခိုင်မြတ်သူ ရဲ့ ခါးကို လက်တဖက် နဲ့ ဖက်လို့ သုံးယောက်သား လျောက် သွားနေကြတယ်။ ကျနော် မျက်နှာချင်း ဆိုင်တွေ့ လိုက်ရင် ရရဲ့ သားနဲ့ သစ်ပင်အကွယ်ကို ဘာလို့ ‌ရှောင်လိုက်မိမှန်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို မသိဖြစ်ခဲ့ ရတယ်။ နောက်တော့ ခပ်လှမ်းလှမ်း ကပဲ သူတို့ အနောက် က လိုက်သွား မိတော့ တယ်။ နောက်တော့ သူတို့ သုံးယောက် မောင်တိုးနေတဲ့ အခန်းကို ဝင်သွားကြတယ်။ ကျနော် လည်း မထူး တော့ ဘူး ဆိုပြီး အခန်းနား လျောက်သွား နေတုန်းပဲ မောင်တိုး တစ်ယောက်ထဲ အခန်းထဲ က ထွက်လာတာတွေ့ လိုက်ရတယ်။ မောင်တိုး က ကျနော့် တွေ့ တော့ မျက်နှာလေး တမျိုး ဖြစ်သွား တယ် ဒါပေမဲ့ ကျနော့် ကို ပြုံးပြလိုက်ပြီး။

“ဟော အကို တစ်ယောက်ထဲ ပါလား သား ရော”

“သား ညီမလေး စန္ဒာ နဲ့ ပါသွားတယ်၊ မောင်တိုး မြတ်နဲ့ ဦးသာဒင် သွားကြိုတာ မလား”

ကျနော် လည်း သူ့ အခန်းထဲ ဝင်သွားကြတာကို မသိဟန်ဆောင်ပြီး မေးလိုက်တယ်။ မောင်တိုးက ကျနော့် နားကပ်လာပြီး။

“လာ အကို လဘက်ရည်ဆိုင် ခနသွား ထိုင်ရအောင် ကျနော် အကို့ ကို ပြောစရာရှိလို့”

………………………………………………………………….

(စာဖတ်သက်ရင့် နေတဲ့ မိတ်ဆွေ များက ကျနော့် ဇာတ်လမ်းမှာ ဇာတ်ကောင်တွေ အကုန် တနေရာထဲ ဆုံကြ ပြီဆိုတော့ ၊ ဇာတ်လမ်းကို သိမ်းတော့ မယ်ဆိုတာ သတိထားမိကြမှာပါ။ ဇာတ်လမ်း မဆုံးခင်ကလေး မှာပဲ၊ ပင်မဇာတ်ကောင် ဟိန်းဇော်ထူး ဘယ်လို မှ ချောင်းကြည့်လို့ မရတဲ့ အခန်း။ သူ ဘယ်လို မှ ဝင်ခံစားလို့ မရတဲ့ ကျန် ဇာတ်ကောင်တွေ ရဲ့ ခံစားမှု တွေ အတွေးတွေ ကို ရေးပြဖို့ ဆိုတာ ။ ဟိန်းဇော်ထူး နေရာက ဘယ်လို မှ ရေးပြလို့ မဖြစ်နိုင်ဘူး မဟုတ်လား။ စာဖတ်သူတွေ အနေနဲ့ ဟိန်းဇော်ထူး ပတ်ဝန်းကျင် က အဖြစ်အပျက်တွေကို ဟိန်းဇော်ထူး မသိပေမဲ့ ဖန်တီးထားတဲ့ စာရေးသူ ကျနော် ရဲ့ စိတ်ကူးယဥ်၊ ယုတ္တိ နည်းနည်းလေး ရှိအောင် ကြံဖန်ထားတာတွေ (ဟဲဟဲ) ရေးပြဖို့ ဆိုတာ ဇာတ်လမ်းပြောပြသူ Third person သို့မဟုတ် narrator အနေနဲ့ ရေးပြရမှာ မဟုတ်လား။ ဒါပေမဲ့ အခု မှ ဆိုရင် စဥ်းစားရခက်လို့ အလွယ်ဆုံး နည်းလမ်း ဖြစ်တဲ့ ကျန်အရေးကြီး ဇာတ်ကောင်တွေ ရဲ့ အတွေး ။ ဖီးလ်။ အတွေ့ အကြုံ ၊ တွေကို သူတို့ တစ်ဦးချင်းစီ ဘက်ကနေ ရေးပြီးတော့ ဇာတ်သိမ်းမယ် လို့ ရည်ရွယ်ထားတဲ့ အတွက် ၊ နောက် အခန်း ကနေ စလို့ ဇာတ်ကောင်တဦးချင်းစီ ခေါင်းစဥ် တပ်လို့ ရေးသွား ပါမယ်လို့ အသိပေးရင်း…. ခနရပ်ဆိုင်း ပါရစေဗျာ)

အခန်း ၆၉။

ဦးသူရိန်မိုးထူး

ချွေးမ ဖြစ်သူ ခိုင်မြတ်သူ ရဲ့ မခို့ တရို့ အကြည့် တွေ ပြုံးစစ တွေ နဲ့ ကြည့် တာက ကျနော့် စိတ်တွေကို မရိုးမရွ ဖြစ်စေခဲ့တာ လွန်ခဲ့တဲ့ လပိုင်းလောက် ကတည်းက။ ကျနော် ဆိုတဲ့ သူရိန်မိုးထူး ဆိုတာက လည်း ဇ နဲ့ လာတာ၊ အခု အသက်၆၀ ရှိပြီး မြေးလေး တစ်ယောက် ရနေတာတောင် မှ စိတ်က ထန်နေဆဲ။ မယား ဖြစ်တဲ့ ရတနာမိုးထူး က ကျနော့် ထက် ၈ နှစ်လောက်ငယ်တယ်။ ကိတ်တုန်း တောင့်တုန်း၊  ဒါတောင်မှ ကျနော့် အတွက်က တော့ သိပ်စိတ်မလာ တော့။ လိုးခဲ့တဲ့ နှစ်တွေ လည်း ကြာခဲ့ ပြီ ဆိုတော့ သိပ်ဖီး မလာတော့ ၊ ကိုယ်က တခြားဆော်တွေ မြင်ပြီး ဖီး တက်လာလို့ ကိုယ့်မိန်းမ လုပ်မယ်ကြံတော့ လည်း သူက ဖီးမလာရင် ကဂျီကဂျောင်နဲ့ အဆင်မပြေ၊ လက်ကို ပဲ အသုံးချပြီး ထုလိုက်ရတာ မျိုးခနခန ကြုံခဲ့ရပြီးပြီ။ ဒီအသက်အရွယ်ကြီး ကျမှ လည်း အတင်း မတောင်းချင် တော့။

ခိုင်မြတ်သူ ကို သားရဲ့ မိန်းမ ၊ ကိုယ့်ချွေးမချော တစ်ယောက် အနေနှင့်သာ စိတ်ထဲ ရှိခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ တနေ့ သမီးငယ် အိမ်က အလှူပွဲ တစ်ခု မှာ ကျနော့် စိတ် တွေကို ပြောင်းသွားစေခဲ့တဲ့ အဖြစ်အပျက် တစ်ခု ဖြစ်ခဲ့သည်။ အဲဒီနေ့ က ဘာကြောင့် မှန်းတော့ မသိ ကျနော် လည်း တော်တော် နှာထ နေတယ်ဗျ။ ခိုင်မြတ်သူ ကလည်း ဝတ်ထားလိုက်တာ ဆွဲဆန့်သား နဲ့ ဖင်ကြီးတွေ ပေါင်လုံးကြီးတွေ က ထင်းနေတာပဲ ၊ မျက်လုံး က အလိုလို ရောက်သွားတယ်။ ကိုယ့်သား မိန်းမ ပဲလေ လို့ ဆိုပြီး စိတ်ကို ထိန်းထားပေမဲ့ နှာက ထနေတော့ မရဘူး ဗျ။ ခိုးကြည့်ပြီး နောက် မှ ဂွင်းသွားထု လိုက်မယ်။ ဘယ်သူ မလည်း မသိလိုက်ဘူး ၊ ဘယ်သူမှ လည်း မနစ်နာဘူးပေါ့။ အဲလို ပဲတွေးလိုက်တယ်။ အဲလို လည်း ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီးရော လစ်ရင် လစ်သလို ကောင်းကောင်း ကြီး  မျက်စေ့ ကို အစာကျွေး နေမိတော့ တယ်။ အဲဒါကြောင့်မို့ လဲ၊ ကိုယ့်လို မျိုး ခိုင်မြတ်သူ ကို မျက်စေ့ အစာကျွေး နေတဲ့ သားမက် ကောင် ကို သတိထားလိုက်မိတယ်။ ခွေးမသား ရာရာစစ၊ သမီး ကလည်း နည်းနည်း နုံသလားမသိဘူး။ သူ့ လင် အဲလို ယောင်းမ ဖြစ်သူ ကို နှာထ နေတာ မသိရှာဘူး။ ခိုင်မြတ်သူ ကြည့်ရတာလည်း သူ့ ကို အဲလို မျိုး ယောက်ျား တွေ ခိုးခိုးကြည့်နေတာကို သဘောကျပုံပဲ၊ ပုံစံ မျိုးစုံ နဲ့ ရှိုးနေတာ။ ကျနော် လည်း လီးတောင် နေတာပေါ့။

အဲဒီ ညမှာပဲ အိမ်ရှေ့ဖက် မှာ မြေးလေး ကို ကျနော် တို့ လင်မယား နှစ်ယောက် ထိန်းပေးနေတုန်း သမီးစန္ဒာ ရောက်လာတော့ သူတို့ သုံးယောက်ထားခဲ့ပြီး မသိမသာ အိမ်ထဲ ဝင်လာခဲ့တယ်။ အိမ်ရှေ့မှာ သား နဲ့ သားမက် နှစ်ယောက် မကြီးမငယ် နဲ့ ဗီဒီယို ဂိမ်းဆော့ နေကြတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ တော့ မတွေ့ ဘူး ။ အဲဒါနဲ့ ကျနော် လည်း အိမ်ပေါ်ထပ် တက်လာခဲ့တယ်။ ကျနော် လှေခါး တဝက်လောက် အရောက်မှာ ခိုင်မြတ်သူ ရေချိုးခန်းက နေ ထွက်လာပြီး သူတို့ လင်မယား အတွက် ထားပေးတဲ့ အခန်းကို လျောက်သွားတယ်ဗျ။ ရေချိုးပြီးစ ဆိုတော့ မျက်နှာသုပ်ပုဝါ ကြီးကို ရင်လျားသလို ပတ်ထားတာ။ အောက်ပိုင်းက ပေါင်လည်လောက်ပဲ ရောက်တယ်။ သူ ကတော့ ကျနော် တက်လာတာကို မမြင်ဘူး သူတို့ အခန်းရှိရာ ကို လျောက်သွားတယ်။ ရေချိုးပြီးစ မို့ ရေမခြောက်တခြောက် နဲ့ ပေါင်လုံး ခြေသလုံး ဖွေးဖွေး ကြီး တွေက ကျနော့် လီးကို ဆတ်ကနဲ တောင်လာစေတယ်။ နှာက ထန်လာတော့ သူ့ ကို ချောင်းဖို့ တွေးလိုက်တယ်။ ခု အချိန် အိမ်ပေါ် ထပ်မှာ ဘယ်သူ မှ မရှိဘူး လေ။ သူနဲ့ ကျနော် နှစ်ယောက်ထဲ၊ ခိုင်မြတ်သူ ကလည်း သူတို့ အခန်းတံခါးကို သေခြာ ပိတ်မသွားဘူးဗျ။ အဲဒါကြောင့် ကျနော် လည်း အခန်းနား ခြေဖြားထောက် ပြီးသွားလို့ အခန်းတံခါး အဝ နားက နေ ချောင်းလိုက်တယ်။

ဟာဗျာ အဲဒီ မှာ ကျနော့် စိတ်တွေ က လုံးလုံး ကို ပြောင်းသွားတော့ တာ၊ လှလိုက်တဲ့ ဘော်ဒီ ဗျာ၊ အတွင်း သားတွေ က ဖွေးနု နေတာ။ ပေါင်လုံးတွေ ဖင်လုံးတွေ ကမွတ်နေပြီး နို့ကြီးတွေက လည်း လုံးကြွ နေတာ။ ကျနော့် ကို ဘေးတိုက်ထားပြီးသူက မှန်ရှေ့ မှာ သဘက်ကို ဖြည်ပြီး ကိုယ်ကို အခြောက်သုတ်နေတာဗျ။ သားရဲ့ မိန်းမ ကျနော့် ချွေး မပေမဲ့ လိုးချင်စိတ်က တားမရတော့ ဘူး။ တခါလောက် လိုးခွင့် ရရင်တောင် သေပျော် ပါပြီ လို့ တွေးလိုက်မိတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က သူ့ကိုယ်လုံးကို ရေခြောက်အောင် သုတ်ပြီး နောက် မျက်နှာက ပြုံးစစ နဲ့ အိပ်ယာပေါ် က ဖုံးကို ကောက်ကိုင်ပြီး ဖုံးပြောနေတာတွေ့ ရတယ်။ နောက် သူက ဖုံးကို အိပ်ယာပေါ် ချလိုက်ပြီး သူ့ ကိုယ်သူ မှန်ထဲ ပြန်ကြည့် ပြီး မျက်နှာသုတ်ပုဝါကို ရင်လျှား တယ် ဒါပေမဲ့ လျော့လျော့လေး နို့ကြီးတွေကို လည်း တဝက်လောက် ဖုံးရုံပဲ ပြင်လိုက်တယ်၊ နောက် တကိုယ်လုံးကို လည်း မှန်ထဲ လှည့်ပတ်ကြည့်လိုက်သေး တယ်။ သူ့ ကြည့်ရတာ ရုပ်ရှင်ရိုက်ကွင်း မှာ ရူတင် စခါနီး ပြင်နေသလိုပဲ။

အဲဒီ အချိန်မှာပဲ လှေခါးက လူတက်လာသံကြားတော့ ကျနော် ပြာသွားတယ်။ နီးစပ်ရာ အခန်းထောင့်ကွယ်တစ်ခု ကို အမြန်ပြေးပုန်းလိုက်ရတယ်။ အဲဒီ အကွယ်ကနေ ချောင်းလိုက်တော့ ကျနော့် သားမက် ကောင်းထက်ဝင်း ။ ဒီကောင် ဘာလာလုပ်တာလဲ လို့ တွေးဖို့ တောင် အချိန်မရလိုက်ဘူး လှစ်ကနဲ ခိုင်မြတ်သူ ရှိတဲ့ အခန်းထဲ ဝင်သွား တယ်။ ဟင် ခိုင်မြတ်သူ ကလည်း မျက်နှာသုပ်ပုဝါ ရင်လျားကြီးနဲ့ ဘာတွေ လဲဟ ဆိုပြီး တံခါးနား သွားချောင်းမိပြန်တယ်။

အထဲက မြင်ကွင်းက ကျနော့် ကို လီးတောင် ရုံတင်မက ဘူး လရည်ပါ ထွက်ချင်သွားတာဗျ။ ကောင်းထက်ဝင်း က ခိုင်မြတ်သူ ကို ကစ်ဆင် ဆွဲနေတာ၊ ခိုင်မြတ်သူ ကိုယ်ပေါ် မှာလည်း မျက်နှာသုပ်ပုဝါ ကြီး မရှိတော့ ဘူး ။ လုံးဝ နိကပ်။ ကောင်းထက်ဝင်းက ခိုင်မြတ်သူ နို့တွေ ဖင်ကြီးတွေကို အားရပါးရ ကို ဆုပ်ကိုင် ဖျစ်ညှစ် နေတာ။ သူတို့ ဘယ်တုန်းကတည်းက ဖြစ်နေကြတာလဲ လို့ တွေးမိတယ်။ အဲလောက်ထိကို ပိုးစိုးပက်စက် ဖြစ်နေကြရ အောင်။ သားနဲ့ သမီး ကရော မသိကြဘူးလား။ ခနနေတော့ ခိုင်မြတ်သူ က ကောင်းထက်ဝင်း ရင်ဘတ်ကို တွန်းလွှတ် လိုက်ပြီး တစ်ခုခု ပြောတယ်။ အာ့ တာနဲ့ ကောင်းထက်ဝင်း က အခန်းထဲက ပြန်ထွက်မလို့ ပြင်တာ တွေ့ တာနဲ့ ကျနော်လည်း ကမန်းကတမ်း ပြန်ပုန်းလိုက်ရတယ်။

ကောင်းထက်ဝင်း လှေခါးက ပြန်ဆင်း သွားမှ ကျနော် လည်း အခန်းတံခါးကို ပြန်သွားလိုက်တယ်။ အဲဒီမှာ ကျနော် ပေါ့ သွားတာက အခန်းတံခါးဆီကို လျောက်သွားတဲ့ အချိန်မှာ လူက အခန်းဘက်ကို သေခြာ မကြည့် ပဲ ကောက်ထက်ဝင်း များ ပြန်လှည့် လာမလားလှည့်ကြည့်မလား စိုးရိမ်စိတ်နဲ့ လှေခါးဘက်ကို ခေါင်းက လှည့် ကြည့် ရင်း က အခန်းတံခါးဝ ကို သွားလိုက်တာ။ အခန်းတံခါးဝ နားမှာ အခန်းတံခါးကို အခု မှ လော့ချမလို့ ရောက်လာတဲ့ ခိုင်မြတ်သူ နဲ့ မျက်နှာခြင်းဆိုင်တိုးတော့ တာပဲ။

“ဟင် ဖေဖေ”

“ဟာ သမီး”

ခိုင်မြတ်သူ က တံခါးလက်ကိုင် ကို လက်တစ်ဖက် နဲ့ ကိုင်ထားပြီး နောက်လက်တစ်ဖက် နဲ့ သူ့ နို့ တွေကို ဖုံးဖို့ ကြိုးစား လိုက်တယ်။ နောက်မှ စောက်ဖုတ်ပေါ် နေတာ သတိထားလိုက်မိပြီး စောက်ဖုတ်ကို သူ့ လက်ဖဝါးနဲ့ ကာလိုက်တယ်။ ကောင်းထက်ဝင်း ချွတ်သွားလို့ မျက်နှာသုတ်ပုဝါက ကြမ်းမှာ ကျနေတုန်း ကိုယ်လုံးတီး နဲ့ တံခါးပိတ်ဖို့ လာခဲ့တာ။ ကျနော် က လည်း လှေခါးဘက်ကို လှမ်းကြည့်နေရင်း က ခေါင်းလှည့်လိုက်တော့ အခန်းတံခါး တစ်တောင်လောက်ပွင့်နေတဲ့ ကြားမှာ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆုံမိ သွားကြတာ။ ခိုင်မြတ်သူ မျက်နှာက ဖြူဖတ်ဖြူလျော် ဖြစ်သွားတယ်။ ရှက်တာထက် လန့်သွားတာက ပိုလိမ့် မယ်ထင်တယ်။ ခိုင်မြတ်သူ မျက်လုံး က ကျနော့် ပုဆိုးအောက် က ထိုးထိုးထောင်ထောင်ထ ‌နေတာကို တွေ့ လိုက်ရတော့ ပါးပြင်မှာ သွေးပြန်တက်လာခဲ့တယ်။ ကျနော် ကတောင် နှေးနေသေးတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော့် လက်ကို ဆွဲပြီး အခန်းထဲ သွင်းလိုက်တယ်။

“လာဖေဖေ အထဲကို”

ကျနော် အခန်းထဲ ရောက်သွားတာနဲ့ ခိုင်မြတ်သူ က အခန်းတံခါးကို တွန်းပိတ်ပြီး လော့ ချလိုက်တယ်။

“ဖေဖေ ဘယ်တုန်းကတည်း က ရောက်နေတာလဲ”

“ကောင်းထက်ဝင်း မတက်လာခင်ကတည်းက။ နင်တို့ ဖြစ်နေကြတာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ”

“သမီးတို့ ဖြစ်မနေကြပါဘူး ဖေဖေ၊ သူက ရုတ်တရက် ရောက်လာပြီး သမီးကို အတင်းဖက်နမ်းတာပါ”

“သမီး က စိတ်မပါဘူးပေါ့ ဟွန်း ငါ မျက်စေ့ မပါရင်တော့ ယုံလိုက်မယ်”

“သမီးကို ခွင့် လွှတ်ပါ ဖေဖေ၊ ဒီကိစ္စ ကို ဖေဖေ့ သားလည်း သိပါတယ်”

“ဘယ်လို ဘယ်လို”

“ဟုတ်ပါတယ် ဖေဖေ၊ ဖေဖေ့သားက ကပ်ကိုး ဖီးလ် ရှိတာမို့ သူပဲ သမီးကို ကောင်းထက်ဝင်း နဲ့ ဂွင်ဖန်ပေးတာပါ၊ သမီးတို့ တစ်ခါ မှ မဖြစ်ရသေးပါဘူး”

“အော်၊ နင် တို့ လင်မယား ကတော့ ထားပါတော့ ငါ့ သမီး ကျတော့ ရော ဘယ်လို လုပ်မှာလဲ”

“သမီး တောင်းပန်ပါတယ် ဖေဖေ၊ ဖေဖေ ကြိုက်သလို သာ အပြစ်ပေးပါ၊ ဘယ်သူ့ ကိုမှ တော့ မပြောပါနဲ့ သမီး ဖေဖေ တောင်းဆိုတာ အကုန်လိုက်လျောပါမယ်”

ကျနော်တို့ နှစ်ယောက် စကားပြောနေကြတဲ့ တချိန်လုံးမှာ ခိုင်မြတ်သူ က သူ့ လက်တဖက်ကို တစ်တောင်ကွေး ပြီး နို့သီခေါင်းတွေကို ဖုံးထားလို့ နောက်တဖက် နဲ့ စောက်ဖုတ်ကို ဖုံးထားတယ်။ ကျနော့် လီးကြီး မတရား ထောင်မတ်နေတာကို လည်း ပုဆိုးကို ကြည့်တာနဲ့ မြင်နေရတယ်။ ကျနော့် သုတ်သွေး တွေ က ဦးနှောက် ကို ရောက်နေပြီလေ။

“တကယ်လား”

“တကယ်ပါ ဖေဖေ”

“ငါ့ ကို လီး အရင် စုပ်ပေး”

နောင် ကိစ္စ နောင် မှ ရှင်းပေတော့ အရင်ဆုံး က ချွေးမ ချောလေး ရဲ့ နှုတ်ခမ်းလှလှလေး နဲ့ လီးစုပ်ပေးတာ ကို ခံချင်လှပြီ။ ခုနတုန်းက သူ့ မတ်တော်မောင် နမ်းစုပ်သွား တဲ့ ဒီနှုတ်ခမ်းကို လီးနဲ့ ထိုးချင်နေပြီ။ ကျနော့် လုံချည်ကို ကွင်းလုံးချွတ်ချလိုက်တယ်။ ကျနော့် ရဲ့ အကြောတွေ ထောင်ထနေတဲ့ စံချိန်မှီ လီးတန်တုတ်တုတ်ကြီးက ဖြောင်း ကနဲပဲ ထောင်ထလာခဲ့တယ်။ ခိုင်မြတ်သူ တောင် ကျနော့် လီးကြီးကို ကြည့်ပြီးတော့ တံတွေး မျိုချလိုက်တာ တွေ့ မိလိုက်သလိုပဲ။

ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ ကျနော့် ချွေးမချော အကိတ်ကြီး ကျနော့် ရှေ့ မှာ ဒူးထောက်ချလိုက်တယ်။ သူ့ လက်ကလေး တဖက်နဲ့ ကျနော့် လီးတန်ကြီးကို ဆုပ်ကိုင်လို့ ရှေ့နောက် ပွတ်သပ်ဂွင်းတိုက် ပေးရင်းက နှုတ်ခမ်းလေးကို ဟလို့ ဒစ်ဖူးကြီးကို လျှာထိပ်ကလေး နဲ့ လျှက်လိုက်တယ်။ နောက်တော့ ဒစ်ဖူးကြီးကို ငုံခဲလိုက်ရင်းက စုပ်ပေးတော့ တယ်။ နောက်တော့ အရှိန်ရပြီး စိတ်ပါ လက်ပါကို စုပ်မှုတ်ပြီး ပုလွေ ပညာပြတော့ တယ်။ လဥ တွေကို လည်း ရက်လိုက် စုပ်လိုက်။ လီးကြီးကို မနာတနာကိုက်လိုက် စုပ်လိုက် ၊ လက်ကလည်း ဂွင်းထု သလို အရင်းကို ထုထု ပေးတော့ ကျနော် သိပ်မထိန်းနိုင်ဘူး။ လရည်တွေ တပြွတ်ပြွတ် သူ့ ပါးစပ်ထဲ ပန်းထည့် လိုက်မိတော့ တယ်။

“ပလွတ်,,ဖွု ဖြွတ်…..”

ခိုင်မြတ်သူ ကလည်း လရည်တွေကို အပြင်ထွက်ကျမခံပဲ အကုန်မျိုချပြီး ဆက်လို့ တပြွတ်ပြွတ်စုပ်ပေးနေတယ်။ အဲဒီ အချိန်မှာပဲ လှေခါးက လူတစ်ယောက် တက်လာသံ ကို ကြားလိုက်ရတယ်။

အခန်း ၇၀။

ခိုင်မြတ်သူ

လှေခါး ကနေ အပေါ်ထပ် တက်လာတဲ့ ခြေသံ ကို ကြားတာနဲ့ ကျမ ယောက်ခထီးကြီး ကို တွန်းလွှတ် လိုက်ပြီး အခန်းတံခါးကို ဂလန့် ချလိုက်တယ်။ ယောက်ခထီးကြီးလည်း ကမန်းကတမ်း ကြမ်းပေါ် က ပုဆိုးကောက် ဝတ်လိုက်တယ်။ တံခါးခေါက်သံ ကြားရတော့ ကျမ ကုတင်အောက် ကို လက်ညိုးထိုးပြလိုက်တယ်။ ယောက်ခထီးကြီး ကုတင်အောက် ကို မှောက်လျှက် တိုးဝင်သွားတော့ တယ်။ ကျမလည်း ညဝတ်ဂါဝန်ကို ကမန်းကတမ်း ဆွဲဝတ်ပြီး ခါးကြိုး စည်းလိုက်တယ်။ အနားတွေ့ တဲ့ ဟဲရားဒရိုင်ရာ ကို ကောက်ကိုင်ပြီး ကျမ တံခါးကို သွားဖွင့် ပေးလိုက်တော့ ကျမယောက်ျား က အခန်းဝ မှာရပ်လို့ ။ သူ့ မျက်နှာ က အရမ်း စိတ်လှုပ်ရှားနေတဲ့ပုံ။ သူ က အခန်းထဲ ဝင်လာတော့ ကျမ မှန်ဘက်ကို မျက်နှာလှည့် လိုက်တယ်။ခုနက ယောက်ခထီးကြီးရဲ့ လရည်တွေ ဘာတွေ များ ကျမ မျက်နှာပေါ် ကျန်နေမလားလို့ ကြည့်နေတာ။ မောင်က ကျမ အနောက်ဖက်က ကပ်လာပြီး ခါးကို ဘက်လို့ ဗိုက်သားလေးကို သူ့ လက်ဖဝါးနဲ့ အုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ မောင့် လီးက မာတောင် နေပြီး ကျမ ဖင်ကြားထဲ လာထောက်နေတယ်။ ခုနလေး ကမှ ကျမ လီးစုပ်ပေး ထားတဲ့ မောင့် ဖေဖေ ခု ကုတင်အောက် မှာ ပုန်းနေတာကို စဥ်းစား မိပြီး မျက်နာပူသွားမိတယ်။ မောင် က ၊

“အလုပ်ဖြစ်သွား လား”

လို့ မေးလာတယ်။ ကျမ မောင့် ဘက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်တော့၊ ကျမ နှုတ်ခမ်းတွေကို မောင် က စုပ်နမ်းလာတယ်။ ကျမ ခုန ကမှ လီးစုပ်ပေးထားတာကို မောင် များ သတိထားမိလေမလားလို့ မလုံမလဲ နဲ့၊

“မြတ်နှုတ်ခမ်းက ဘာထူးခြားတဲ့ အရသာတွေ့ လဲ”

လို့ မေးလိုက်မိတယ်။ မောင် မျက်နှာ က အရမ်း စိတ်လှုပ်ရှား သွားတယ်။

“သူက မြတ် ကို ကစ်ဆင် ပေးသွားတယ် ဟုတ်လား”

မောင် ကျမ နှုတ်ခမ်းက လီးရည် အနံ့ ရမရ မောင့် မျက်လုံးတွေကို သေခြာ စိုက်ကြည့်ပြီးမှ။

“ဟုတ်ပ ရှင့် ယောက်ဖက ရှင့် မိန်းမ ကို ကစ်လည်း ပေးသွားတယ်။ တကိုယ်လုံးလည်း ကိုင် သွားတယ်”

“ဟာ မြန်လှခြေလား၊ ဒီအိမ်ရောက်တာတောင် နှစ်ရက်လောက် ရှိ‌သေးတယ်။ ဇာတ်လမ်းတောင် မစရသေးဘူး၊ ပွဲစကြမ်းနေပလား၊ မောင် အများဆုံး မျှော်လင့်ထားတာက မြတ် ဘော်ဒီကို ရှိုးရုံလောက်ပဲလို့ ထင်ထားတာ၊ ဒီကောင်က ကစ်စင်တောင် ပေးသွားပြီ”

ကျမလည်း  ပြုံးပြီး မောင့်  နူတ်ခမ်း ကို ကျမ နူတ်ခမ်းနဲ့ ဖိကပ်ရင်း မောင့် လီးကို ပုဆိုးပေါ် က ကိုင်ပွတ်ပေး လိုက်တယ်။

“မနေ့က မောင် နဲ့ မောင် ညီမ တို့ တွေ အဖိုးကြီး အဖွားကြီးနဲ့ အလုပ်ရှုတ်နေကြတုန်း မီးဖိုထဲက စတိုခန်းမှာ သူက မြတ် နို့တွေကို လာကိုင်တယ်။ မြတ်က ဆီပုံးသွားရှာတာ အခန်းလေး က ကျဥ်းကျဥ်း ကျပ်ကျပ် ၊ မြတ်က ဆွဲထုတ်လို့ မရတော့ သူ့ကို လာထုတ်ခိုင်းတာ၊ သူက မြတ်ပုခုံးတဖက်ကို အားယူပြီး လှမ်းဆွဲတယ်။ နောက် မြတ်က ဘာမှ မပြောမှန်းသိတော့ ဆီပုံးလည်း အောက်ချပြီးရော လက်တဖက်က မြတ် နို့တဖက်ကို လှမ်းအုပ် ကိုင်ပြီး ညှစ်လိုက်တာ၊ မြတ်လည်း သူ့ ပထမဆုံး အကိုင်မှ စိတ်တွေ အတော် ထသွားတယ်။ တော်သေးတယ်၊ အဲဒီ အချိန်ပဲ စန္ဒာ က မီးဖိုထဲ ဝင်လာသံ ကြားလိုက်လို့ မြတ်တို့ လူချင်း ချက်ခြင်းလူချင်းခွာလိုက်ရတယ်။ မြတ် တို့ နှစ်ယောက်စလုံး က တယောက် ကိုတယောက် နားလည်မှု ရနေပြီ။ အခွင့်အရေးကို ပဲ စောင့်နေကြတာ၊ အခု နက အိပ်ခန်းထဲမှာ အခွင့်အရေးရလိုက် တာပဲလေ”

“ဟား တရက်ထဲ နဲ့ ကို အဆင့် တွေ တက်သွားလိုက်တာ အတော်မြန်တာပဲ၊ မနေ့ည က မောင်တို့ ကောင်းထက်ဝင်း အကြောင်း ဆွေးနွေးကြတော့ အဲဒီ စတိုခန်းထဲ က အဖြစ်အပျက် ကို ဘာလို့ မပြောတာလဲ”

“မနေ့ တုန်းက မောင် က ဘယ်လို မှန်းမသိဘူးလေ၊ စိတ်ပါလားမပါလား၊ ခွင့်ပြုမှာလား ခွင့်မပြုဘူးလားလည်း သေခြာ မသိသေးလို့ ခန မပြောပဲ ထားထားတာပါ၊ နောက်ကျမှ ပြန်ပြောမယ်လို့ တွေးထားခဲ့တာလေ”

“ကောင်းပါပြီကောင်းပါပြီ၊ အခုနက ရောဘာတွေ လုပ်ဖြစ်ကြသေးလဲ”

ကျမလည်း မောင့်လီးကို ပုဆိုးပေါ် ကနေ ဆုပ်ကိုင်ပွတ်ပေးရင်း သူ့ ယောက်ဖ ကျမကို ဘယ်လို ကိုင်သွားတယ် ဆိုတာ အသေးစိတ်ပြောပြ လိုက်တော့ မောင့် လီးကြီးက မတရားတောင်လာတယ်။ အဲဒါနဲ့ မောင့် ပုဆိုးကို ဆွဲချွတ်ချလိုက်ပြီး သူ့ ရှေ့ မှာ ထိုင်လို့ ပုလွေ မှုတ်ပေးလိုက်ရတယ်။ ဒီည အဖို့ အဖေ ပြီးတော့ သား ဖြစ် ရဲ့ လီး ကို စုပ်ပေးရတယ် ဆိုတာ တွေး မိတော့ ဖီးတက်ပြီး အားရပါးရ စုပ်ပေးလိုက်မိတယ်။ မောင်က ခနလေး ပဲခံတယ် လရည်တွေ ကျမပါးစပ်ထဲ ပန်းထည့် တော့ တာပဲ။ ကျမ ခုနလေးတင်က မှ မောင့် ဖေဖေ ရဲ့ လရည်တွေ တဝကြီး သောက်ထားရတာမို့ မမျို နိုင်တော့ ဘူး ပါးစပ်ကို ပိတ်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲ သွား ထွေးချလိုက်ရတော့ တယ်။

“နောက်ပြီးတော့ ရော ဘာတွေ ဆက်ဖြစ်သေးလဲ”

“မောင် က မြတ် ပါးစပ်ထဲ တခါ ပြီးသွားတာတောင်မှ စိတ် က ထန်နေတုန်းပဲလား”

“ပြောစမ်းပါကွာ မောင် တအားကို ဖီးလာ လို့ပါ”

…………………………………………………………..

အဲဒီည က မောင့် ကို သူဖီးလာမဲ့ အကြောင်းတွေ လျောက်ပြောပြပြီး သူစိတ်ကျေနပ် သွားမှ အောက်မှာ သားလေး ကို ပြန်သွား ခေါ် ဖို့ လွှတ်လိုက်တယ်။ မောင် လှေခါးက အောက် ဆင်းသွား မှ ကုတင်အောက်က ‌ယောက်ခထီး ကြီးကို အမြန် ထွက် သွားခိုင်းရတော့ တယ်။

နောက်တနေ့ အိမ်ပြန်လာကြတော့ လမ်းမှာ မောင်က ကောင်းထက်ဝင်း နဲ့ ကျမ ဘယ်တော့ လောက် လိုးကြမှာလဲ လို့ မေးပါတယ်။ မောင့် ကြည့်ရတာ ကျမ ကို ဦးသာဒင် နဲ့ သိပ် သဘောမတူဘူးထင်တယ်။ ကျမ က လွန်ခဲ့ တဲ့ သုံးရက်လောက်တုန်းက တွေ့ ခဲ့ရတဲ့ ဦးသာဒင် ကြီးရဲ့ လီးချောင်းပုံ ကြီးကို မျက်စေ့ ထဲက မထွက် ဘူး။ ဒါတောင် လီးကို မြင်ရတာ မဟုတ်ဘူး။ အတွင်းခံဘောင်းဘီ ပေါ် က အလုံး အထည်ကို တွေ့လိုက်ရတာ။ မောင့် ဖေဖေ လည်း အဲဒီ လုံးပတ်နီးပါး တော့ ရှိတာပဲ။ မောင့် ဖေဖေ ကို ပုလွေ မှုတ်ပေးလိုက်ရတာကိုတော့ မောင့် ကို ကျမ ပြန်မပြောပြ တော့ ဘူး။ ကျမ ‌ယောက်ခထီးကြီး ကလည်း သူ့ သားကို တော့ ဘယ်လို မှ ပြန်ပြော မှာမှ မဟုတ်တာ။ ကျမ က မောင့် ကို နောက်သလို ပြောင်သလို နဲ့၊ ကောင်းထက်ဝင်း နဲ့ ဦးသာဒင် တို့ နှစ်ယောက်သာ ကျမ ကို လိုးကြရင် မောင် လိုးဖို့ တောင် အခွင့်အရေးရမှာ မဟုတ်ဘူးလို့။ မောင် ကျမကို သန့်ရှင်းရေးပဲ လုပ်ပေးလို့ ရမှာလို့ ၊ ခစ်ခစ်။ ဒါတောင် ယောက်ခထီးကြီး မပါသေးဘူး။

နောက်တနေ့ မနက် မောင် ရုံးသွားတော့ မောင့် မျက်နှာ က တမျိုး ဖြစ်နေတယ်။ ကျမ ကို ဦးသာဒင် ဆီ တကယ်သွား မှာလား လို့ မေးတယ်။ သူ့ ကြည့်ရတာ ပူပန်နေသလို မျိုး မို့ ကျမကလည်း မသိသေးဘူး လို့ ပဲ ပေါ့ပေါ့ လေး ဖြေလိုက်တယ်။ ကျမ စိတ်ထဲ မှာတော့ သွားဖို့ ရည်ရွယ်ပြီးသား။ စဥ်းစားကြည့်လေ။ ကောင်းထက်ဝင်း က ကစ်စ် တွေပေး၊ ကျမ တကိုယ်လုံးကို ကိုင်။ ယောက်ခထီးကြီး ရဲ့ လီးတုတ်တုတ်ကြီး ကို ပုလွေမှုတ်ပေးခဲ့ ရပြီး ဘာမှ ပြန်မရတဲ့ ကျမ ဘယ်လောက် ဆာနေပလဲ စဥ်းစား ကြည့်ပါအုံး။

နေ့ခင်းဘက် သားလေး ကို ချီပြီး ဦးသာဒင် ကြီး အိမ်သွား လိုက်တယ်။ ခါတိုင်းလည်း သူ့ အိမ်မှာ အမှိုက်လှဲကျင်း အကူညီသွားလုပ်ပေးနေကြပါ။ ဒီတခါတော့ ဦးသာဒင်ကြီး က တီဗီမှာ ဘောလုံးပွဲ ကြည့်ရင်း အရက်သောက် နေတယ်။ ဦးဒင် ကလည်း စောစောစီးစီး ဆိုတော့ နည်းနည်းပါးပါးပါဟယ်၊ မိန်းမ ကို လွမ်းနေလို့ ပါ ဆိုတော့ သနာမိပြန်တယ်။ သားလေးကို သူ့ ကစားစရာတွေ နဲ့ ဆော့ ခိုင်းထားပြီး ဧည့်ခန်း ကို တံမြက်စည်းလှဲ ဖုံခါ လုပ်ပေးနေလိုက်တယ်။ ဝတ်လာတာက လည်း အိမ်နေရင်း ဘလောက်စ် ပိတ်သား အောက်က ဘရာမပါ၊ ထမီက လည်း ပါးပါး ဆိုတော့ နေရောင်ထဲ ရပ်လိုက်ရင် ကျမ ပေါင်လုံးကြီးတွေ က ထင်းနေမှာ သိသား။ ဦးသာဒင်ကြီး မျက်လုံး က ကျမကိုယ်ပေါ် မှာ တချိန်လုံး၊ ကျမ စောက်ဖုတ် က အရည်တောင် စိုလာတယ်။ နောက်တော့ သား‌လေး က ဦးသာဒင် ကြီး ဆီ သွားပြီး တော့ ဆော့ နေတယ်။

“ဟေး သမီး နင့်သား လေး ဗိုက်ဆာနေပြီထင်တယ်”

ဦးသာဒင် ကြီးက ပြောတာနဲ့ ကျမလည်း သားလေး ကို ချီပြီး ဦးသာဒင် နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆိုဖာ မှာ ထိုင်လိုက် လို့ သားလေး ကို နို့တိုက်ဖို့ ပြင်လိုက်တယ်။ နဂိုကတည်းက ဘရာလည်း ဝတ်မလာ ဘလော့ အင်္ကျီ အောက်ခြေက ကြယ်သီး နှစ်လုံး လောက် ဖြုတ်ပြီး အပေါ် လှန်တင်လိုက်တာနဲ့ ကျမပေါင်ပေါ် က သားကို နို့ တိုက် ဖို့ က ရယ်ဒီ ဖြစ်နေပြီလေ။

“ကန်တော့ နော် အူး”

“အမလေး ဟာ နင် ကလည်း ပြောရမယ့် သူတွေ ကျနေတာပဲ”

ဦးသာဒင် ကြီးက ပြောသာ ပြောတာ သူ့ မျက်လုံး က တီဗီ မှာ မရှိတော့ ဘူး။ အရက်ခွက် ကလေး စုပ်လိုက် ၊ ကျမ နို့ကြီး ကို ကြည့်လိုက် လုပ်နေတယ်။ ကျမလည်း မသိချင်ဟန်ဆောင် ပြီး တီဗီက ဘောလုံးပွဲကို ငေးကြည့်နေလိုက်တယ်။ မျက်စေ့ ‌ဒေါင့်စွန်း ကတော့ ဦးသာဒင်ကြီး သူ့ ပေါင်ခွဆုံ ကို လက်နဲ့ ဖိနေတာ တွေ့ လိုက်ရတယ်။ ဒီလူကြီးကို ကျမ ဘယ်လောက် အထိ တောင် လိုက် အထာပေးရမလဲ လို့ တွေးနေမိတယ်။ ခနပါပဲ ဦးသာဒင် ကြီး က ဖြတ်ကနဲ ထိုင်ရာက ထပြီး ကျမ နို့ တိုက်နေတဲ့ နား လျှောက်လာပြီး ဆိုဖာရှေ့ မှာ ဒူးထောက်ထိုင်လို့ နို့စို့ နေတဲ့ သားလေး ကို ငုံ့ကြည့် ပြီး ပါးကလေး ကို သူ့ လက်နဲ့ လာတို့ တယ်။

“ဟေ့ ကောင်လေး တော်တော် ဆာနေသလား၊ မင်းကြည့်ရတာ အတော့် ကို ဆွဲနေတာပဲ၊ ငါတောင် ဗိုက်ဆာလာပြီ အဟီး”

“အူး တကယ် ဆာတာလား သမီး ဘာလုပ်ပေးရမလဲ”

“အမလေး ဟာ ခလေး ကိုသာ အဝ ကျွေးလိုက်ပါအုံး ၊ နင့် အဲဒီ ဖက်က နို့ နည်းသွား ပလား မသိဘူး၊ နောက်တဖက် ကို ပြောင်းတိုက်ပါအုံးဟ၊ ခလေး မဝ ပဲနေအုံးမယ်”

ကျမ လည်း သူ ကျမ နို့ကြီးတွေကို မျက်လုံး ကျွတ်မတတ် ကြည့်နေတာကို မသိဟန်ဆောင် လို့ သားလေးကို တဖက် ပြောင်းလှည့် ပြီး နောက်နို့ တလုံး ကို လှန်တိုက်လိုက်တယ်။ ပထမနို့ ကို လည်း အင်္ကျီ နဲ့ ပြန်မဖုံးထားလိုက်တော့ ဘူး။

ကျမ ရဲ့ ပွင့်နေတဲ့ နို့ က နို့သီးခေါင်း က သားလေး စို့ထားလို့ စိုစွတ်ပြီး နို့ရည်စက်ကလေး တစက်က ဥ နေတယ်။ ဦးသာဒင် ကြီးက အဲဒီ နို့စက်လေးကို သူ့ လက်ဖျားလေး နဲ့ လှမ်းသုပ်လိုက်တော့ သူ့ လက်ဖျားထိပ်ကလေးက ကျမ နို့သီးခေါင်းကို ပွတ်မိသွားတယ်။

“ရှီးးးးးးးးးးးးး အ…….အို့ အူးဒင်”

“အိုး ဆောရီးး ဆောရီးး ငါက အောက် ကျပြီး ပေကုန်မှာစိုးလို့ သုပ်ပေးလိုက်တာပါ”

ဦးသာဒင် က ပြုံးစေ့စေ့ နဲ့ ပြောရင်း သူ့ လက်ဖျားကို ပါးစပ်ထဲ ထည့် စုပ်လိုက်တယ်။

“အူးဒင် နော် မကောင်းဘူး ဟွန့် လူကို တခါထဲ ကြက်သည်းတောင် ထသွားတာပဲ”

“ညည်း နို့သီးခေါင်း တွေ ကလည်း နော် တုတ်တုတ်ကြီး တွေ အားရစရာကြီး အဟီး”

“အာ ခလေး နို့တိုက် နေရတာကိုး အူးဒင် ကလည်း ဘာတွေ လျှောက်ပြောနေမှန်းမသိဘူး ရှက်စရာ”