အခန်း ၃၁။
အဲဒီနေ့ တနေ့ လုံး ကျနော်တို့ အနီးအနားက လည်စရာရှိတာတွေကို လျှောက်လည်ကြပါတယ်။ လမ်းတလျှောက်လုံး မျာ ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော့် လက်မောင်းကို တွဲိုလို့ လိုက်လာခဲ့ပါတယ်။ ကျနော်တို့ မိသားနှစ်စု လျှောက်လည်ကြ၊ စားကြသောက်ကြ တဲ့ အချိန်မှာ ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော့် ကို အထူးဂရုစိုက် တဲ့ ပုံပြနေတာကို ကျနော် ကျေနပ် ဝမ်းသာမိနေပါတယ်။
နောက်တော့ ဘန်ဂလို ပြန်လာပြီး အနီးနားက စားသောက်ဆိုင်မှာ ညနေစာစားကြတယ်။ စားနေတုန်းပဲ ကောင်းထက်ဝင်း ဆီဖုံးဝင်လာတယ် အလုပ် က အရေးတကြီး ကိစ္စ ပေါ်လို့ ပြန်ရမယ်တဲ့၊ ကျနော်တို့ ပလန်က နောက်တည တောင် ဆက်နေဦးမလို့ ဟာ၊ မထူးတော့ ပါဘူးး ဆိုပြီး ပြန်ကြဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြတယ်။ အမျိုးသမီး တွေက လည်း မကန့်ကွက်ကြပါဘူး။ အဲဒါနဲ့ ညနေစောင်းပဲ ဘန်ဂလိုကို ချက်အောက် လုပ်ပြီး ကားမောင်း ပြန်လာခဲ့ကြပါတယ်။ ညကြီးမိုးချူပ်မှ ကျနော့် ညီမလေး တွေ အိမ်ကို ရောက်ပြီး သူတို့ ဆင်းသွား ကြတယ်။ ကျနော်တို့ တယောက်နဲ့ တယောက် နူတ်ဆက် ကြပြီး၊ ကားပြန်ထွက်တော့ ခိုင်မြတ်သူ က ကားရှေ့ခန်း ကျနော့် ဘေးမှာ လာထိုင်ပါတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ မျက်နှာက ပြုံးစေ့စေ့ လေး လို ဖြစ်နေလို့ ကျနော် ကဘာပြုံးတာလဲ လို့ မေးလိုက်မိတယ်။ သူက ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး လို့ပဲ ပြန်ဖြေတယ်။ ကျနော် က ဒီလောက် အသိသာကြီးကို ဘာတွေးမိလို့ ပြုံးတာလဲ လို့ ထပ်မေးလိုက်တယ်။ အဲဒီတော့ မှ သူက၊
“မောင် က မြတ် ဘာလို့ ပြုံးတာလဲ ဆိုတာ တကယ်သိချင်တာလား”
လို့ ပြန်မေးလိုက်တယ်။ ကျနော် က ဘာမှ ပြန်မပြောပဲ ကားမောင်းနေရင်း က သူ့ ဘက်ကို ခေါင်းလှည့် ပြီး ကြည့်လိုက်တယ်။ အဲတော့ မှ သူက ဆက်ပြောတယ်။
“တကယ်တော့ ခရီးစဥ် တဝက်တပျက် နဲ့ ပြန်လာရတာကို မြတ်က ပိုသဘောကျတယ်။ မြတ် က အူးဒင် ကြီးကို အရမ်းလွမ်းနေပြီ”
လို့ လည်း ပြောပြီးရော ကျနော့် အခြေအနေ ကို အကဲခတ်နေတယ်။ ကျနော့် လီး က နည်းနည်းလှုပ်သွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဘာမှ ပြန်မပြောပဲ အသာငြိမ်နေလိုက်တယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော် ဘာမှ ပြောမှာ မဟုတ်တော့ ဘူး ဆိုတာ သိလို့ ဆက်ပြောလာတယ်။
“မြတ် တကယ့် ကို လွမ်း နေတာ”
ကျနော့် ကို အဲလို ထပ်ထပ်ပြီး လာ ရစ်နေသလို ပြောနေတော့ ကျနော် ဒေါပွလာတယ်။
“ဒီမှာ ကားမောင်း နေတာ မတွေ့ဘူးလား၊ ဘာတွေ တကျီကျီ လာလုပ်နေတာလဲ”
လို့ အသံကျယ်ကျယ်နဲ့ ပြောလိုက်တယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က ပြုံးရင်း၊
“အဲတော့ ဘာဖြစ်လဲ ၊ မြတ်က သူ့ ကို တကယ်လွမ်းနေတာ၊ မောင့် ကို ပြောချင်လို့ ပြောတာပဲဟာကို”
လို့ ပြောရင်း မရီမိအောင် သူ့ နူတ်ခမ်းကို ကိုက်ထားတဲ့ ပုံနဲ့ နေနေတယ်။ ကျနော် က မျက်နှာကို မှုံကုတ်ထားပြီး လမ်းကို ပဲ ကြည့်ပြီး ကားကို မောင်းနေတော့၊ တခစ်ခစ် ရီလိုက်ရင်း။
“ယောက်ျား ရယ်၊ ရှင့် ကို မိန်းမ က စမ်းသပ်နေတာပါ။ ယောက်ျား ရဲ့ ကပ်ကိုး ဖီးလင် ဘယ်လို နေသေးလဲ ဆိုတာ၊ မောင်က အူးဒင် ကြီးကို ဂျယ်ဝင်နေတုန်းကိုး၊ အဲဒါကို ပဲ မြတ်က စချင်နေတာလေ ခစ်ခစ်”
သူရီနေတာ ရပ်သွားမှ ကျနော်က၊
“မောင် က ဘာလို့ ဂျယ်ဝင်ရမှာလဲ၊ သူ့ ကို ဘာစောက်ဂရုစိုက်စရာ လိုလို့လဲ”
လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ခိုင်မြတ်သူက ကျနော့် မျက်နှာကို ကြည့်ရင်း၊
“အော်အော် အဲတော့ မောင် ဆိုလိုချင်တာက အူးဒင် ကြီးက မောင့် မယား ကို လိုးနေတာကို မောင်က အေးဆေး ပဲပေါ့၊ ဘာမှ ကို မနေတာ၊ အဲလိုလား”
ကျနော် က ဘာမှ ပြန်မပြောပဲ မကြားသလို ရေငုံ နူတ်ပိတ်နေလိုက်တော့ ခိုင်မြတ်သူက သူ့ ဖုံးကို ကောက်ကိုင် ပြီး ဦးသာဒင် ဆီကို လှမ်းခေါ်လိုက်တယ်။ ဟိုဘက်က ဖုံးလည်း ကိုင်လိုက်ရော၊ စောက်သံက ဆက်ဆီသံလေးနဲ့၊
“ဟဲလို အူးးးး၊ မြတ်တို့ အိမ်ပြန်လာကြပြီ၊ အိမ်ကို မကြာခင် ပြန်ရောက်တော့ မှာ၊ အူးနား ကို မကြာခင်ရောက် တော့မှာ၊ အူး ကို အရမ်းလွမ်းတာပဲ”
ကျနော် ကြိုးစား ပြီး ဟန်ဆောင် လို့ ကားကို ဂရုစိုက် မောင်းနေပေမဲ့ အာရုံ က စိုက်လို့ မရ၊ မိန်းမ က ဆက်ဆီ သံနဲ့ သူ့ အဖိုးကြီးကို ချွဲနေတာကို နားစွံ့ နေမိတယ်။ ကောင်မ က ကျနော် ဂျယ်ဝင် နေပေမဲ့ ပါးစပ်က ဂရု မစိုက် ဘူးလို့ ပြောနေတာကို တမင်လာပြီး ဆွနေတာ။ အခု ကျနော် နားစွံ့နေမှန်း သိတော့ ဖုံးကို စပီကာ ဖွင့်လိုက်တယ်။
“အူးလည်း လွမ်းနေတာပေါ့ ချစ်လေးရယ်၊ အိမ်ရောက်တာနဲ့ အူး ကို ပြောနော် ၊ အူး ချစ်လေး စောက်ဖုတ်ကို တအားလိုးချင်နေပြီ”
ခွေးမသား ကြီးက သွယ်သွယ်ဝိုက်ဝိုက် တောင် စာဖွဲ့ မနေပဲနဲ့ ကျနော့် မယား စောက်ဖုတ်ကို လိုးဖို့ တန်းပြော လိုက်တာ ကျနော့် စိတ်ထဲ ထောင်းကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ကားတောင် ဆက်မောင်း မရလို့ လမ်းဘေးကို ရုတ်တရက် ထိုးချ ပြီး ရပ်ပြစ်လိုက်မိတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော့် မျက်နှာကို စေ့စေ့ ကြည့်ရင်းက၊
“အူး မြတ် ပြန်ခေါ် လိုက်မယ်နော်၊ ကိုဟိန်းဇော်ထူးး ပြန်လာနေလို့၊ သူ ခုန စျေးဆိုင်လေး တခု မှာ ပစ္စည်း သွားဝယ်နေလို့ ခနခေါ်လိုက်တာ”
ကြည့်ရတာ အဖိုးကြီး ကလည်း တန်းပြီး လိုးချင်တယ် ပြောလိုက်တာနဲ့ ခိုင်မြတ်သူ လည်း စောက်ရည်တွေ စို့ပြီး ဖီးတက်လာတယ်ထင်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျနော် လည်း ဘေးမှာ ရှိနေ၊ ကားတောင် လမ်းဘေးကို ထိုးရပ် ချလိုက် တာမို့ စိတ်လည်း နည်းနည်း ပူသွားလို့ ဖုံးချဖို့ ပြင်လိုက်တာ နေမယ်။ အဖိုးကြီးကလည်း၊
“အိုကေလေ ချစ်လေး၊ ဒါပေမဲ့ သူ့ ကို ချစ်လေး ဖင်ပေါက် လျှက်ခိုင်းဖို့ မမေ့နဲ့ဦး၊ အူး က ချစ်လေး ဖင်ပေါက် ကို တအားလိုးချင်နေပြီ၊ အူးး အိမ်က ပဲ စောင့်နေမယ်နော်၊ ချစ်တယ် ချစ်လေးရယ် မွမွပြွတ်စ်”
ခိုင်မြတ်သူ က အပျော် အပျက်လို လို ကျနော့် ကို စချင် နောက်ချင်သလို နဲ့ စပီကာ ဖုံး ဖွင့်လိုက်ပြီးမှ တဖက်က ခွေးမသားကြီး ရဲ့ တစ်တစ်ခွခွ ပြောသံတွေကြောင့် ဖုံးကို ကမန်းကတမ်း ချလိုက်တာဖြစ်မယ်။ ခုတော့ ကျနော်တို့ တယောက်နဲ့ တယောက် မျက်နှာ အိုးတိုးအန်းတန်း နဲ့ ဘာပြောရမယ်မှန်း မသိ ဖြစ်ကုန်ကြတယ်။
ခိုင်မြတ်သူ က အဖိုးကြီး အဲလို တန်းပြောလာလိမ့်မယ်လို့ မထင်ထားတာပဲ ဖြစ်မယ်။ အခုတော့ သူက ကျနော် နဲ့ မျက်လုံးချင်း မဆုံအောင် ရှောင်ပြီးနေတယ်။ ကားထဲမှာ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက် အသံတိတ်ပြီး ငြိမ်နေမိ ကြတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ သူ့ ဖင်ပေါက် ကို ဘာလို့ ကျနော့် လျှက်ခိုင်းသလဲ ဆိုတာ ကျနော်က နဂိုကတည်းက သိထားပြီးသား။ သူက ကျနော့်ကို လှိမ့် ပတ်ပြီး ခိုင်းနေခဲ့တာ။ ကျနော် မသိဘူး ထင်နေတာ။ အခုတော့ အဖိုးကြီး ဒဲ့ ပြောလိုက်တော့ သူ မျက်နှာ ပူသွားတာနေမယ်။ ဒါပေမဲ့ သူက ကပ်ကိုးလင် ကျနော့် မယား ပဲလေ။ အဲလို ကပ်ကိုးလင် က ခွင့်ပြုထားမှ တော့ သူ့ အနေနဲ့ ကြိုက်တာကို ကြိုက်သလို ခိုင်းခွင့် ရှိတာပဲ မဟုတ်လား။ အခု ကျနော့် လီးက လည်း တောင်လာပြီ။ သူ က နောက်သလို ပြောင်သလို နဲ့ ကျနော့် ရှေ့ မှာ သူ့ အဖိုးကြီး ကို ခေါ် ပြီး လွမ်းကြောင်း ဘာကြောင်း ပြောနေကတည်းက ဒေါပွ ပြီး လီးက မာချင်သလိုလို ဖြစ်နေရတာ၊ အဖိုးကြီး ဘက်က အဲလို တစ်တစ်ခွခွ လည်း ပြန်ပြောသံ ကြားရရော ကျနော့် လီးက တော်တော် ကို မာလာခဲ့ရတယ်။
ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော့် ကို တခုခု ပြောမလို ဟန်ပြင်နေတုန်း၊ ကျနော် က ကားစက်နိူး ပြီး လမ်းမ ပေါ် ပြန်တက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ခိုင်မြတ်သူ လည်း ထိုင်ခုံ နောက်မှီကို ပြန်မှီ ပြီး မျက်စေ့ ကို မှေးလို့ ငြိမ်နေလိုက် သလို ကျနော်လည်း ဘာစကားတခွန်း မှ မပြောတော့ ဘူး။
အိမ်ကို မနက်အာရုံ တက်ခါနီး လောက်မှ ရောက်တယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က သားကို ချီ ပြီး အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွား တယ်။ ကျနော်က ဧည့်ခန်းထဲ မှာ ပဲ ငုတ်တုတ် ထိုင်နေလိုက်တယ်။ ဒီ ဆိုဖါပေါ် မှာပဲ ဟို ခွေးမသား ကြီး ခိုင်မြတ်သူ ကို လိုးသွား တာလို့ တွေးနေမိတယ်။ ခနနေတော ခိုင်မြတ်သူ ရေခွက်တခွက် နဲ့ ထွက်လာပြီး ကျနော့် ကို ကမ်း ပေးတယ်။ ကျနော် ယူပြီး သောက်နေတုန်း သူက ကျနော်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ခုံမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။
“ဆောရီး မောင်”
တဲ့ တိုးတိုးလေး ပြောတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က အဲလို တောင်းပန်တဲ့ အသံကြားလိုက်ရတော့ လည်း ကျနော့် စိတ် တွေက နည်းနည်းလေး ပြေလျော့ သွားတယ်၊ ကားမောင်းလာခဲ့ ရလို့ ပင်ပန်းတာရော၊ စိတ်ထဲ တင်းကျပ် နေခဲ့တာ တွေရော ကြောင့် ကျနော် ဆိုဖာ နောက်ကို ကျောမှီချရင်း မျက်လုံးကို ခနလေး မှေးပိတ်လိုက်တယ်။
ကျနော် မျက်လုံးကို ပြန်ဖွင့်လိုက်တော့ ကျနော့် မယား ခိုင်မြတ်သူ တယောက် ကျနော့် ရှေ့ မှာ အဝတ်အစား တွေ ချွတ်ချနေတာ မြင်လိုက်ရတယ်။ ကျနော် စိတ်ထဲ ဇဝေဇဝါ ဖြစ်သွားတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ ဘာတွေ လုပ် နေတာလဲပေါ့။ အပေါ်ယံ အဝတ်အစား တွေပါ မက ဘရာပါ ချွတ်လိုက်တယ်။ နောက်ဆုံး ပင်တီ ကို ပါ ချွတ်လိုက်တယ်။ ပင်တီခွဆုံ က နည်းနည်း တောင် စိုနေတယ်။ ကျနော် ကိုယ့် မိန်းမ ရဲ့ ကိုယ်လုံးတီး ဖြူဖြူ ဖွေးဖွေး ရေဆေးငါးကြီး အလှကို ကြည့်ရင်း က လီးတောင် လာတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ နဲ့ ပတ်သက်တဲ့ သူ့ ဘဲတွေ အကြောင်းတွေ၊ သူ့ ကို ဒေါသ ဖြစ်ခဲ့တာတွေ အကုန်မေ့ သွားတယ်။ ပုဆိုးခါးပုံစ ကို ဖြည်လိုက်ပြီး အတွင်းခံ ဘောင်းဘီကို အသာဆွဲချလို့ တောင်နေတဲ့ လီးကို လွတ်လပ်ခွင့် ပေးလိုက်တယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော့် တောင် နေတဲ့ လီးကို ကြည့်ပြီး ပျော် သွားပုံပဲ၊ ဒါပေမဲ့ သူက ရာသီဥတု ပူတာရယ်၊ ခရီးဝေး ကားစီးလာရလို့ ချွေးစေး တွေ ကြောင့် ရေမိုးချိုး မလို့ အဝတ်တွေ ချွတ်နေတာလို့ ဆိုတယ်။ ကျနော်က သူ့ လက်ကို လှမ်းဆွဲ မလို လုပ်တော့၊
“ဟင့် အင်းမောင်၊ မရသေးဘူး၊ အခု ကတော့ မြတ် ဘဲတွေနဲ့ လိုးတာကို ပဲ မောင် စောင့် ကြည့် ပြီး ဂွင်းပဲ ထုပါဦး၊ အခု က မောင့် ကို ပြစရာရှိလို့၊ မနေ့ ညက မောင့် ယောက်ဖ ပြဲနေအောင် လိုးသွားတဲ့ မောင့် မယားရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို ပြမလို့”
ခိုင်မြတ်သူက သူ့ ပေါင်လုံး ဖွေးဖွေး ကြီး နှစ်လုံးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ကားလိုက်တယ်။ သူ့ စောက်ဖုတ် ဖေါင်းဖေါင်း ကြီး ကလည်း အကွဲကြောင်းလေး ဟပြဲလာတယ်။ နူတ်ခမ်းတွန့် ညိုညိုလေး တွေကြားထဲက အတွင်းသား နီရဲရဲ လေးကို မြင်နေရတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ အရင်တုန်းက အဲလို နေထိုင်ဖို့ ဆိုတာ၊ အဲလို စောက်ဖုတ်ဖြဲ ပြဖို့ ဆိုတာ တွေးတောင် မတွေးမိတဲ့ သူ့ ရဲ့ အမူအကျင့် တခုပါပဲ။
သူပြောတာလည်း အမှန်ပဲ၊ သူ့ စောက်ဖုတ်က အရင်ကထက် စာရင် ပြဲအာအာ ဖြစ်နေတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော် ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ လီးထိပ်က အရည်ကြည်စိမ့် နေတာကို သတီပြုမိတယ်။ ကျနော်တို့ တယောက်နဲ့ တယောက် မျက်လုံးချင်း ဆုံမိသွားတယ်။
“မောင် တခြားလူ တယောက် လိုးသွားတဲ့ မောင့် မယား ရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို မောင် မလျှက် ချင်ဘူးလား”
ကျနော် လီးကို ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ လက်က အလိုလို လှုပ်ရှားလာပြီး ဂွင်းထု တဲ့ အရှိန်မြန်လာတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော် သူ့ စောက်ဖုတ်ကို ကြည့်ရင်း ဂွင်းထု နေတာတွေ့ နေရတော့ သူ့ ကိုယ်သူ ပုံပြီး ယုံကြည်မှု ရှိသွား ပုံပဲ။ ထိုင်နေရာက ထလိုက်ပြီး ကျနော့် ရှေ့ ကြမ်းပြင်မှာ လာဒူးထောက်လိုက်တယ်။ ကျနော့် လက်ကို ဆွဲဖယ်ပြီး သူ့ လက်ဖဝါးနုနုလေး နဲ့ လီးကို ဆုပ်ကိုင် ရင်း ဖြည်းဖြည်း လေး ထုပေးရင်း၊
“မောင် အခု ပြီးလိုက်ချင်လား၊ ဒါမှ မဟုတ် မြတ် အူးဒင် ဆီ သွားအလိုး ခံပြီး ပြန်လာမှ ပြီးချင်လား”
လို့ မေးလိုက်တယ်။ တကယ်တော့ ကျနော့် လီးက သံချောင်းကြီး တချောင်းလို မာတင်းနေပြီ ဆိုတာ သူ့ လက်ဖဝါး အထိ အတွေ့ မှာ သိနေပါပြီ။ ကျနော့် စိတ် မှာလည်း ဖီးတွေက ရောယှက် နေတယ်။ သူ့ ကို ဒေါပွတာရယ်၊ လူက တအားတင်း နေတာရယ်။ ခိုင်မြတ်သူ ကလည်း သူ့ ကပ်ကိုးလင် ဘယ်လို ဖြစ်နေ မလဲ ဆိုတာကို သိပြီးသား ဖြစ်နေပုံပါပဲ၊ သူ့ လက်ထဲမှာ တုံခါနေတဲ့ လီးကြီးကို ဆုပ်ညှစ် ကိုင်လိုက်ပြီး လက်ဟန် ခြေဟန်နဲ့ ထခိုင်းပါတယ်။ နောက်တော့ ကျနော့် လီးကို သူ့ လက်ကလေး နဲ့ ဆွဲလို့ အိပ်ခန်းဘက်ကို ဆွဲခေါ် သွားရာနောက် ကျနော်လည်း လိုက်ခဲ့မိတယ်။ အခန်းထဲ ရောက်တော့ ကျနော့် ကို သူ့ အတွက် ဒီည ညဝတ်အင်္ကျီ ဘယ်ဟာ ဝတ်ရင် ကောင်းမလဲ မေးပါတယ်။ ကျနော်လည်း အနီရောင် ညဝတ် အင်္ကျီ အပါးလေး ကို ရွေးစေ လိုက်တယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က ပြုံးရင်း အဲဒီ ညဝတ်အင်္ကျီ လေးကို ကျနော့် ရှေ့ မှာပဲ ဝတ်လိုက်တယ်။ အဲဒီ အင်္ကျီ လေးက အသားကလည်း ပါး အရှည်က လည်း ပေါင်လည်လောက်ပဲ ရှိတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ ရဲ့ အဖု�
“အူးအူး သာဒင် ကြီး ကတော့ မြတ်ရဲ့ ချိုမြတဲ့ အနံ့ လေးကို ချစ်မှာပဲ၊ မြတ် တခုခု ပူပူနွေးနွေး လေး ယူပြီး ပြန်လာတဲ့ အထိ ကပ်ကိုးလင်ကြီး၊ ဒီမှာ ထိုင်ပြီး စောင့်နေလိုက် နော်”
လို့ ပြောပြီး ကျနော့် ကို ကုတင်စောင်းမှာ ထိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်။ ကျနော့် ပါးစပ် က လုံးဝ ကို ဘာမှ ပြောမထွက် ပဲဒီတိုင်းကို ငြိမ်ပြီး နေနေမိတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော့် ရှေ့ ကြမ်းပြင်မှာ ထိုင်ချလို့ ကျနော့် ထောင်မတ်နေတဲ့ လီးကို လက်ညိုးနဲ့ ထိုးပြရင်း၊
“မောင် ကျေးဇူး ပြုပြီး လုံးဝ မထု နဲ့ဦးနော်၊ မြတ်ပြန်လာတဲ့ အထိ စောင့်”
ကျနော် ခုတော့ မနေနိုင်တော့၊
“မြတ်၊ တကယ်ပဲ ဒီခွေးမသား ကြီး အိမ်ကို သွားတော့ မှာလား”
လို့ မေးလိုက်မိနယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က သူ့ လက်ချောင်းထိပ်ကလေးနဲ့ ကျနော့် လီးကို အသာပုတ်လိုက်ရင်း၊
“မောင် က မြတ်ကို အခု မသွားစေချင်ဘူးလား”
လို့ မေးလိုက်တယ်၊ ကျနော်က လက်နှစ်ဖက် ကို နောက်ပြန် မွေ့ယာ ပေါ် ထောက်လိုက်ရင်း၊
“မောင်တို့ က အခု မှ ခရီးဝေး က ပြန်လာပြီး ရောက်ကာစလေ၊ မြတ်နဲ့ အတူတူ အိပ်ယာပေါ် မှာ မနေရ တာတောင် ဘယ်နှစ်ရက် ရှိပလဲ”
“အဲတော့ ဘာဖြစ်လဲ၊ သူလိုးပြီးတဲ့ မြတ် စောက်ဖုတ်ကို မောင် လျှက်ပေးလို့ ရတာပဲဟာ၊ မဟုတ်ဘူးလား”
“မြတ် သိရဲ့ သားနဲ့ကွာ၊ အဲဒီ ခွေးမသားကြီး လိုးပြီးတဲ့ စောက်ဖုတ်ကို မောင် မလျှက်ချင်ဘူးဆိုတာ”
…
အခန်း ၃၂။
ခိုင်မြတ်သူ က ပြုံးပြီးတော့၊
“အဲဒီ ခွေးမသားကြီးက မောင့် မယား ကို လိုးနေတဲ့ သူလေ။ မောင့် မယား ကလည်း သူလိုး ပြီးတဲ့ အခါ မောင် လျှက် ပေးတာကို ကြိုက်တယ်တဲ့”
လို့ ပြောတယ်။ ကျနော် တော်တော် လေး ရှက်သွားတယ်။ အခု ခရီးတိုလေး ထွက်ပြီး ယောက်ဖ နဲ့ ပေး အလိုးခံ လိုက်ပြီးရင် ကိုယ်များ လိုးရမလားလို့ ဟာကို။ အခုတော့ သူ့ ဘဲကြီးဆီ ချက်ခြင်း သွားချင်နေပြီ။ အဲဒါကို တွေးရင်း နဲ့ က ကျနော့် လီးက လည်း တောင်နေတယ်။
“အို့ မောင်ရယ်။ မောင့် လီး က အခု တမိနစ် လောက် မတောင် ပဲ နေနိုင်မယ် ဆိုရင် မြတ် သူ့ ဆီ မသွားတော့ ဘူး ကဲ ဘယ်လိုလဲ”
ကျနော် ကျနော့်လီး ကျနော် ပြန်ငုံ့ ကြည့်မိတယ်။ လီး ကလည်း တောင်နေတယ်။ မယားဖြစ်သူ က သူ့ လင်ငယ် အဖိုးကြီး ဆီ သွားအလိုးခံမလို့ ကိုယ့်ဆီက ခွင့်ပြုချက်တောင်းနေတာကို တွေးရင်းက ကိုတောင်နေတာ၊ ကျနော် က ကိုယ့် အခြေအနေကို ကိုယ် ပြန်စဥ်းစားနေတုန်း ခိုင်မြတ်သူက သူ့ ဖုံးနဲ့ ခွေးမသား ကြီးကို လှမ်းခေါ် နေတယ်၊ ခိုင်မြတ်သူ လုပ်ရပ် က အတော်ဆိုးတယ်၊ သူ ကျနော့် ရှေ့ မှာ အဲဒီခွေးမသားကြီးနဲ့ ဖုံးပြော ကျူ နေရင် ကျနော် လီးတောင်တာ ဘယ်လို ကျတော့ မှာလည်း။
“ဟဲလို အူး ဘယ်လို လဲ၊ အခု အားပြီလား၊ မောင် က အခု အိပ်ပျော် သွားပြီ၊ မြတ်က လေ အူး ပစ္စည်း ကြီးကို မြတ် ဟိုဟာလေးထဲ အထည့် ခံချင်လှပြီ သိလား။ အခု အရမ်းရမ်းကို အရည်တွေ ရွဲနေပြီ”
ကျနော့် လီးက ကျင်ကနဲ တောင် ဖြစ်သွားပြီး အရည်ကြည် စိမ့်ထွက်ကျလာတယ်၊ ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော့် ကို ပြုံးကြည့်ရင်းက ဖုံးကို ပိတ်လိုက်တယ်။
“ကပ်ကိုးလင် အချစ်ကြီးရေ၊ မြတ်လို ဟော့ဝိုက် အနေနဲ့ က ကိုယ့် လင်ရဲ့ အားနည်း ချက်ကို သိတယ်လေ၊ အခု ပုံဆို အချစ်ကြီး က မြတ်ကို သူ့ အိမ်သွားဖို့ သဘောတူ တယ် ဆိုပြီး မီးစိမ်းပြတယ်လို့ ယူဆ တယ်နော်”
လို့ ပြောပြီး ကျနော့် နူတ်ခမ်းကို ငုံ့ နမ်းတယ်။ ကျနော့် လီးကို သူ့ လက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ပြီး အိပ်ယာပေါ် က ထခိုင်းတယ်။ နောက်တော့ ကျနော့် လီးကို ဆွဲလို့ မီးဖိုခန်းကို ခေါ် သွားတယ်။ ညဝတ်အင်္ကျီ အောက် မှာ တလုံးချင်း အတက်အကျ လှုပ်ခါ ယမ်း သွားနေတဲ့ ခိုင်မြတ်သူ ရဲ့ ဖင်လုံးကြီးတွေက ကျနော့် ကို လရည် ထွက်ကျ ချင်အောင်ကို စိတ်လှုပ်ရှားစေတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က နောက်ဖေးတံခါးကို ဖွင့်ဖို့ ကြိုးစား ပေမဲ့ ဂလန့်က ကျပ်နေတယ်။ ကျနော့်ကို လှည့်ကြည့်တယ်။ သူ့ လင်ငယ်ဆီ သွားအလိုးခံဖို့ ကို တံခါးဖွင့်မရလို့ ကျနော့် ကို ဖွင့်ပေးစေချင်တယ်။ ကျနော့် အားနဲ့ ဂလန့်ကို လှည့် ပြီးဖွင့်လိုက်မှ ပွင့်သွားတယ်။ အဲတော့ မှ ခိုင်မြတ်သူ က ပြုံးပြီး ကျနော့် နူတ်ခမ်းကို ဖွဖွလေး တချက်နမ်းပြီး လီးကို သူ့ လက်နဲ့ နှစ်ချက်လောက် ဆောင့် ထုပေးလိုက် တယ်။ နောက်တော့ ဦးသာဒင် အိမ်ဘက်ဆီကို လမ်းလျှောက် သွားတဲ့ ခိုင်မြတ်သူ ရဲ့ နောက်ပိုင်းကို ငေးကြည့် နေမိတယ်။ ဦးသာဒင် ရဲ့ အိမ်ရှေ့ခန်းက မီးလင်းနေတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ အိမ်ထဲ ဝင်သွားပြီး လေးငါးမိနစ်လောက် ကြာတော့ ဦးသာဒင် အိမ် အခန်းတခန်းက မီးပွင့် လာတယ်။
ကျနော့် နှလုံးခုန်သံ အရမ်းမြန်လာတယ်။ အဖိုးကြီးတော့ ငါ့ မယားကို သူ့ အိပ်ခန်းထဲ ခေါ် သွားပြီး အသားကုန် လိုးတော့ မယ်။ အဲဒီ အခန်းမီးရောင်ကို ပဲ လှမ်းကြည့်ပြီး ကျနော့်လီး ကျနော် ဆုပ်ကိုင်ထားမိတယ်။ သူတို့ လိုးကြတော့ မယ်ပေါ့၊ နှစ်ရက်လောက် ခွဲခွာပြီးတော့ ပြန်ဆုံကြတဲ့ အထိမ်းအမှတ်နဲ့ လိုးကြတော့ မယ်။
နောက်တော့ ကျနော် ဧည့်ခန်းဘက်ကို လျှောက်လာလိုက်တော့ ကြမ်းပေါ် မှာ ခိုင်မြတ်သူ ပင်တီလေး ကျ နေတာတွေ့လိုက်တယ်။ အဲဒါကို ကောက်ပြီး ကျနော့် မျက်နှာမှာအပ်လို့ အားရပါးရ ရူလိုက်တယ်။ ခိုင်မြတ်သူ ရဲ့ ချွေးနံ့၊ စောက်ဖုတ်နံ့လေး တွေက ကျနော့် အတွက်တော့ မွှေးပျံ့ နေသလိုပဲ။ ခွေးမသား ကြီးက ခိုင်မြတ်သူ ရဲ့ တကိုယ်လုံးကို လိုရာသုံး လုပ်နိုင်နေတဲ့ အချိန်မှာ ကျနော်က တော့ ခိုင်မြတ်သူ အတွင်းခံံလေးတခု ပဲ ရူနေရပါလား။
ခိုင်မြတ်သူ ထွက်သွားပြီး နာရီဝက်လောက် အထိ ကို ကျနော် ဧည့်ခန်းထဲမှာ သူ့ ပင်တီလေး ကိုင်လို့ ၊ ထိုင်နေတုန်းပဲ ရှိသေးတယ်။ လီးက တော့ မပျော့ မမာ ဖြစ်နေပြီ။ တနေ့လုံး ကားမောင်းလာခဲ့ရလို့ လည်း လူက တကယ်ကို ပင်ပန်းနွမ်းနွယ်နေပြီ။ တချက်တချက် ငိုက်သလို ဖြစ်သွား ရာက နေ ဘယ်လို အိပ်ပျော် သွားမှန်းတောင် မသိလိုက်တော့ ဘူး။ ခိုင်မြတ်သူ သူ့ အဖိုးကြီးနဲ့ ဘယ်လောက် လိုးပြီး ဘယ်အချိန်ပြန်လာမယ် ဆိုတာလည်း ကျနော် မသိဘူး။ သူက အလိုးခံထားတဲ့သူ့ စောက်ဖုတ်ကို ကျနော် သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးရမယ် လို့တော့ ပြောသွားတာပဲ။ ကျနော့် မယားချောလေး၊ အိမ်နီးချင်း အဖိုးကြီး ဆီမှာ ပျော်ပျော် ပါးပါး အလိုးခံနေတဲ့ အချိန်မှာ ကျနော် ကောင်းကောင်းကြီး အိပ်မောကျသွားခဲ့ရပါတော့ တယ်။
ကျနော် အိပ်ယာက နိုးလာတဲ့ အချိန်မှာ ကျနော့် မျက်နှာပေါ် ဖုံးနေသေးတဲ့ ခိုင်မြတ်သူ ရဲ့ ပင်တီကို ခွာလိုက်ပြီး နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ မနက် ဆယ်နာရီ ထိုးနေပြီ။ ကျနော် ဆိုဖာက ထပြီး အိပ်ခန်းထဲ ဝင်ကြည့်လိုက်တော့ သားလေးက သူ့ ပုခက်ကုတင်လေး ထဲမှာ အိပ်နေတုံး၊ ခိုင်မြတ်သူ ကို မတွေ့ဘူး။ မီးဖိုထဲ သွားကြည့်လိုက်တော့ လည်း မတွေ့ရဘူး။ ခိုင်မြတ်သူ ဘယ်သွားနေလဲ ဆိုတာ ကို သိနေတော့ သိပ်ပြီးတော့ ပြာယာတော့ မခပ်ပါဘူး။ မီးဖိုထဲ မှာပဲ မီးမွှေးပြီး ကိုယ့်ဘာသာ လဘက်ရည် ဖျော်မလို့ ပြင်ဆင်လိုက်တယ်။ အဲဒီ အချိန်မှာပဲ ခိုင်မြတ်သူ နောက်ဖေးတံခါးက နေဝင်လာတယ်။ ကျနော် ကိုယ့်ဘာသာ လဘက်ရည်ဖျော်မလို့ ပြင်ဆင်နေတာ တွေ့တော့ သူ ရုပ်တရက် ရပ်သွားတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က ဖားယားကျနေတဲ့ သူ့ ဆံပင်တွေကို အနောက်မှာ စု ပြီးတော့ သားရည်ကွင်းတခု နဲ့ ချည်လိုက်ရင်း က ကျနော့် ကို ခနဖယ် သူလုပ် ပေးမယ် ဆိုပြီး ခွက်တွေ ဘာတွေ ပြင် ဆင်တယ်။ ကျနော် က ဘေးကို ဖယ်ပေးလိုက်ရင်းက။
“မြတ် မနေ့ ညက ခနလေး ပဲ မြန်မြန်ပြန်လာခဲ့မယ်ဆိုပြီး ခုဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ၊ ဒီလို အချိန်ကြီး လူတွေ တွေ့ကုန်ရင် ဘယ်လို ထင်ကုန်ကြမလဲ”
ခိုင်မြတ်သူ က ခပ်ပြုံးပြုံး မျက်နှာပေးနဲ့ ကျနော့် ဖက်ကို လှည့်ကြည့်ရင်း၊
“မြတ် မနက်အစောကြီး ပြန်လာတာပဲ၊ မောင်က ဧည့်ခန်းထဲ မှာ နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက်ကို အိပ်ပျော်နေတာလေ”
“အဲဒါဆိုလည်း ဘာလို့ မနိုးလဲ၊ မောင် မြတ်ကို စောင့် ရင်း အိပ်ပျော် နေတာ သိသိကြီးနဲ့ဟာ”
“မောင့် မျက်နှာ ပေါ် မှာ မြတ် အတွင်းခံကြီး ဖုံးပြီး အိပ်ပျော် နေတာ တွေ့ရတော့ မြတ် စိတ်တွေ ထသွားတယ်”
ကျနော့် မျက်နှာပူသွားတယ်။ ကျနော် ဘာမှ ပြန်မပြောနိုင်ပဲ ငြိမ်နေတော့ သူက ဆက်ပြောတယ်။
“မောင် အဲဒါ အိုကေပါ။ မြတ်တို့ နှစ်ယောက်စလုံး က မောင့် ဖန်တက်ဆီကို သိပြီးသားပဲဟာ၊ မောင်က မောင့် မယား ပင်တီကို ရူချင်တယ်၊ ရူတယ်။ အဲတာကို မြတ်က ပြန်လာတော့ တွေ့ပြီး ဖီးတက်သွားတယ်၊ အဲဒါနဲ့ သူ့ ဆီ တခေါက်ပြန်သွားတယ်။ အဲဒီကနေ အိပ်ပျော် သွားတာ ခု နိုးတဲ့ အထိပဲ”
ခိုင်မြတ်သူ ပြောတဲ့ စကားကြားတော့ လီးက ထတောင်လာတယ်။ ကျနော့် ကပ်ကိုးဖီးက မိန်းမ အဲလို ပြောနေတဲ့ အချိန်မှာ ထလာတယ်။ ခိုင်မြတ်သူက ဂတ်စ်မီးဖိုက မီးကို ပိတ်လိုက်တယ်။ ကျနော့် ကို လာဖက်ပြီး နူတ်ခမ်းကို လာနမ်းတယ်။ သူ့ နို့ကြီးတွေက ကျနော့် ရင်ဘတ်ကို လာဖိမိတယ်။ ကျနော်လည်း လက်နှစ်ဖက်နဲ့ သူ့ တင်ပဆုံကြီးတွေကို အုပ်ကိုင် ဆုပ်ညှစ်လိုက်တယ်။ ကျနော့် လီးမာတောင်တောင် နဲ့ သူ့ ဘိုက်သားကို ညှောင့် တော့ သူ့ ကျနော့် ရင်ဘတ်ကို အသာတွန်းရင်း၊
“မောင် အလုပ်သွားရဦးမယ် မဟုတ်လား”
လို့မေးတယ်၊ ကျနော်က ဘာမှ ပြန်မဖြေပဲ အတင်းဖက်ထားတော့ ခိုင်မြတ်သူက သူ့ ကိုယ်နဲ့ ကွာသွားအောင် တွန်းလွှတ်လိုက်ပြီး၊
“မောင် မြတ်တို့ မှာ တညလုံး အချိန်ရှိသေးတယ်၊ မောင် အခု အလုပ်နောက်ကျတော့ မယ် သွားဖို့ ပြင်တော့ လေ”
လို့ ပြောတယ်။ ကျနော် အလုပ်မှာ အရေးတကြီး လုပ်စရာ ရှိတယ်မဟုတ်လားလို့ လည်း သတိပေးတယ်။ ကျနော် စိတ်ပျက်လက်ပျက် နဲ့ ဧည့်ခန်းဘက်ထွက်လာတော့ သူက လိုက်လာပြီး ညတုန်းက ချွတ်ခဲ့ တဲ့ သူ့ အဝတ်အစား တွေလာကောက်တယ်။ နောက် ကျနော် ညက ရူနေတဲ့ သူ့ ပင်တီ ဘယ်မှာလည်း လို့ မေးတယ်။ အဲလို မေးသံ ကြားတော့ ကျနော့် လီးက ပြန်တောင်လာပြန်တယ်။ ဆိုဖာကြားကျ နေတဲ့ သူ့ ပင်တီကို ကျနော် ကောက်ပြီးပေးလိုက်တယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က မျက်နှာကို မပြုံးမိအောင် အောက်နူတ်ခမ်းကို ကိုက်ထားတယ်။ အဲလို မျက်နှာပေးလေးကို ကျနော်က အသေခိုက်နေမိတာပေါ့။
………………………….
ရုံးမှာ ကျနော့် အလုပ်တွေ က ပုံပွနေတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဘယ်လို မှ အလုပ်ထဲ စိတ်ကို စျန်သွင်းလို့ မရဘူးဖြစ် နေတယ်။ ဟုတ်တာပေါ့၊ ကျနော့် မယား ခိုင်မြတ်သူ ရဲ့ လုပ်ချက်တွေ ကြောင့်ပေါ့၊ ကျနော် စလိုက်တဲ့ ကပ်ကိုး ကို သူက အဆုံးစွန်လယ်ပယ်ထိ ဆွဲခေါ် သွားပြီး ကျနော့် ကိုယ် ကျနော် မသိသေးတဲ့ ဖန်တက်ဆီ၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အရှက်ခွဲခံရပြီး မှ ဖီးလာတဲ့ အဆင့်ထိကို ရောက် အောင် လုပ်သွားခဲ့တာ။ ကျနော့် မိန်းမ ကို သူ့ လင်ငယ် တွေနဲ့ အိပ်နေတယ် ဆိုတာကို ဘယ်အချိန်တွေးတွေး လီးက ထတောင် နေတာ။ အခု ဆိုရင် အဲဒီ လင်ငယ် ဆိုတာ ဘယ်လိုမျိုး ကောင်ပဲ ဖြစ်နေဖြစ်နေ၊ အဓိက မကျတော့ ဘူး။ မယားဖြစ်သူ က လင်ဖြစ်သူကို လုံးဝ ဂရု မစိုက် တော့ပဲ တခြား ယောက်ျားတွေကို အလိုးခံ ဖို့ ကျရင် အဆင်သင့် ဖြစ်နေတာ ကို ဘာဖြစ်လို့ ဖီးတက် လီးတောင် နေရသလဲ ဆိုတာကို နားမလည်နိုင်တော့ ဘူး။
ခိုင်မြတ်သူ ကလည်း ဘာလို့ အဲလို လုပ်နေသလဲ ဆိုတော့ တကယ်တမ်းက ကျနော့် အပြစ်ပါပဲ။ သူ့ ကို အဲလို ဟော့ ဝိုက်ဖ် ဖြစ်အောင် ကပ်ကိုး မူဗီတွေ အင်တာနက်က ဒေါင်းလုပ်လုပ်ပြီး ပြခဲ့တာ ကျနော်ပဲလေ။ သူက အဲဒီ မူဗီတွေ ကြည့်ပြီး တဖြည်းဖြည်း နဲ့ အဲဒီကားတွေထဲက မင်းသမီးတွေ လုပ်သလို လုပ်လာတော့ တာ။ အခု ဆို သူ့ စောက်ဖုတ် ကို ကျနော့် လီးနဲ့ ထိတွေ့ခွင့် မရတာတောင် တစ်လ နီးပါး ရှိနေပြီ။ ဒါပေမဲ့ သူ့ လင်ငယ် နှစ်ယောက် ရဲ့ လီး နှစ်ချောင်း နဲ့ တော့ အခွင့် သင့် တိုင်း အလိုးခံနေတော့ တပဲ။ ကျနော် ကိုယ်တီုင်လည်း အိပ်ယာပေါ် မှာ သူ့ကို အလိုပြည့်အောင် မစွမ်းဆောင် နိုင်မှန်း သိနေတော့ သူ့ လိုဘကို ပြည့်စေဖို့ ကျနော် ပဲ နားလည် ခွင့်လွှတ် ပေးရတော့ မှာပေါ့။ အရင်တုန်းက တော့ ခိုင်မြတ်သူ က မင်္ဂလာဆောင် ပြီးမှ ကျနော့် လီးနဲ့ ပထမဆုံး အတွေ့ အကြုံ စရခဲ့တာဆိုတော့ သူ့ အတွက် ကျနော့် လီးက အကောင်းဆုံး ဖြစ်ခဲ့တာပေါ့။ အခုတော့ တခြားလူ တွေ ရဲ့ လီးကို မြည်းစမ်း မိသွားတော့ ဘယ်ဟာ ပိုကောင်းလည်း ဆိုတာ သိသွားပြီလေ။
ကျနော့် အတွေးတွေက တောင်စဥ် ရေမရ ဖြစ်နေတုန်း ကျနော့် ဖုံးက အသံမြည်လာတယ်။ ကြည့်လိုက်တော့ ခိုင်မြတ်သူ ဆီက။ ဖုံးကို ကိုင်လိုက်တော့ ခိုင်မြတ်သူက နေ့လည်စာ စားပြီးပလားလို့ မေးတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော့် ကို အဲလို မျိုးလေး ဂရုစိုက်တာ ခံလိုက်ရတော့ လည်း ကျနော် အရမ်းကို ပျော် သွားမိတယ်။ နောက်တော့ ဟိုအကြောင်းဒီအကြောင်းလေး တွေ ပြောရင်း၊ ကျနော့် ကို ဘာတွေ စားချင်သလဲ၊ နဲ့ ကျနော်တို့ စျေးမှာ ဝယ်ခြမ်းစရာတွေ အကြောင်း ပြောဖြစ်ကြတယ်။ ကျနော် က ညနေ အာ့ ဆို စျေးသွား ဝယ်ရအောင် လို့ ပြောတော့ ခိုင်မြတ်သူ က အဲဒါဆိုရင် အိမ်ပြန်မလာနဲ့တော့ စျေးကို တန်းလာခဲ့၊ သူလည်းစျေးကို လာခဲ့မယ် အဲဒီမှာ ဆုံရအောင်လို့ ပြောတယ်။ ကျနော်လည်း သဘောတူလိုက်တယ်။ အဲဒီ နေရာက သူလည်း ကျွမ်းကျင် ပြီးသား မို့လို့ရယ်။ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက် အတူတူ အချိန်ဖြန်းဖို့ အချိန်လေး ရမှာ မို့လို့ ရယ်ပေါ့။
အခုလို ခိုင်မြတ်သူ ဆီက ဖုံးခေါ်ပြီး ဂရုစိုက်မှုလေး တွေ ပြတော့ ကျနော်လည်း စိတ်လက်ကြည်သာပြီး၊ ပျော် ရွှင်ရပါတယ်။ ချက်ခြင်းလိုလို ကပ်ကိုး ရောဂါ မထခင် လင်မယား ဘဝကို ပြန်ရောက်သွားရသလိုပါပဲ။ အလုပ် ထဲအာရုံစိုက် ပြီး ပြီးနိုင်သလောက် ပြီးအောင် ကြိုးစားလုပ်လိုက်ပါတယ်။
အလုပ်တွေ လက်စသတ်လို့ ရနိုင်သလောက် သတ်ပြီးတဲ့ အချိန်မှာ အချိန်တောင် အတော်လေး နှောင်းနေပါပြီ။ ကျနော် ကမန်းကတန်း ခိုင်မြတ်သူ ဆီ ဖုံးလှမ်းဆက်လိုက်တော့ သူက စျေး ကို ဦးသာဒင် ကြီး နဲ့ အတူ ရောက် တောင်နေပြီတဲ့။ ကျနော့် တကိုယ်လုံး သွေးဆူ တက်လာသလို၊ နှလုံး ကလည်း တဒုတ်ဒုတ် ကို ခုန်လာပါတယ်။
တကယ်ဆိုရင် ခိုင်မြတ်သူ က ဦးသာဒင်ကြီးကို စျေး မခေါ် လာခင် ကျနော့် ကိုတော့ အနည်းဆုံး တိုင်ပင်သင့်တာ ပေါ့ လို့ ထင်တယ်လေ။ အခု တော့ ကျနော့် ကို ဖုတ်လေတဲ့ ငပိလို့ တောင် မသတ်မှတ် သူ့ ဘဲကြီးကို စျေးခေါ် လာတယ်။
ကျနော် စျေး ရောက်တော့ သူတို့ နှစ်ယောက်က အထည်ဆိုင်တန်းမှာ ရောက်နေကြတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ နဲ့ ဦးသာဒင် တို့ နှစ်ယောက်ကို ကျနော် က ခတ်လှမ်းလှမ်း ကနေ မြင်နေရတယ်။ ဦးသာဒင် က ခိုင်မြတ်သူ ခါးကို လက်နဲ့ သိုင်းဖက် ကိုင်ထားလို့၊ ခိုင်မြတ်သူ က လည်း တခွိခွိ နဲ့ ဘာတွေ သဘောကျနေလဲ မသိ။ လူကြားသူကြား မှာ ခွေးမသား ကြီး ပိုင်စိုး ပိုင်နင်းနဲ့။ ဆိုင်က အလုပ်သမား လေးတွေ ကလည်း ခိုင်မြတ်သူ နဲ့ ဦးသာဒင် တို့ အတွဲ ကို ကြည့်ပြီး တီးတိုးတီးတိုး နဲ့ အတင်းတွေ တုတ်၊ မျက်နှာတွေက လည်း ပြုံးစေ့စေ့ နဲ့၊ ခိုင်မြတ်သူ ဝတ်ထားပုံ ကလည်း နီညိုရောင်ပေါ် မှာ အနက်အဖြူ အကြားလေးတွေ ဖေါက်ထားတဲ့ ဆွဲသား ဂါဝန်နဲ့၊ ပုခုံးပေါ် က လက်နှစ်လုံးလောက် အပြား ပဲ ဆိုတော့ ပုခုံးလက်မောင်းသားတွေက ဖွေး မွတ်နေပြီး ရင်ဘတ်အဟိုက်က လည်း ကျယ်တော့ ရင်သား အကွဲကြောင်းက ပေါ်တင်ကြီး၊ ဆွဲသား က အကျပ်ဆိုတောာ့ သူ့ ခါးနေရာ က ကျင် သွားပြီး တင်က ကားစွင့် တက်နေတယ်။ ဂါဝန် အနားက ပေါင်လည်လောက်ပဲ ရောက်တာ ဆိုတော့ ပေါင်လုံး တုတ်တုတ်လေး တွေက ဖွေးမွတ်ပြီး ထင်းနေတယ်။ ဂါဝန်အသားက အပေါ် တက်တက် သွားသေးတော့ ခိုင်မြတ်သူ က သူ့ လက်နဲ့ အနားကို တချက်တချက် အောက်ဆွဲချနေရသေးတယ်။ ကျနော် တောင် ကိုယ့် မိန်းမ ကိုယ် ကြည့်ရင်း လီးတောင် လာရတယ်။
ကျနော် သူတို့ နဲ့ မလှမ်းမကမ်း ကို ရောက်လာတော့ အလုပ်သမားလေး တယောက်က တခြား အလုပ်သမား လေး တယောက်ကို အတင်းချနေတယ်၊ အဖိုးကြီး က အပီဆွဲလာတာပဲတဲ့၊ စော်ကြီးက အသေမိုက်တာ ဘာညာပေါ့။ အဖိုးကြီး လက်က လည်း စော်ကြီး ကိုယ်ပေါ် က ကို မခွာဘူး ဆိုပဲ။ ကျနော့် လီးက အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ ထဲမှာ တအားကို ကျပ်လာတယ်။ ခိုင်မြတ်သူတို့ မမြင်အောင် တိုင်တလုံးမှာ ကွယ်ပြီး သူတို့ အတွဲကို စိတ်ဝင်တစား အကဲခပ် နေတဲ့ အလုပ်သမား ကောင်လေး နားကို ကပ်လိုက်တယ်။
အခန်း ၃၃။
ကျနော် က ခိုင်မြတ်သူ တို့ နဲ့ လုံးဝ မသိတဲ့ တစိမ်းပုံစံ နဲ့ အဲဒီ အလုပ်သမား ကောင်လေး ကို ကပ်တိုး မေးလိုက်တယ်။ ဘာလို့ ဒီစော်လေး နဲ့ အဖိုးကြီးကို ဝိုင်းကြည့်နေကြတာလဲလို့၊ ကောင်လေးက လည်း ဝါသနာတူချင်း တွေ့ပြီလို့ ထင်သွားပြီး ခပ်တိုးတိုးလေးပြန်ပြောတယ်။
“သူတို့ နှစ်ယောက် ဆိုင်ထဲ ဝင်လာကတည်းက လူတိုင်းက မသိမသာ အကဲခပ်နေကြတာဗျ၊ စော် က အရမ်း မိုက်တာကိုး”
အနားမှာ နားစွင့် နေတဲ့ တယောက်က လည်း ၊
“ဟုတ်တယ်ဆရာရေ၊ စော် က တအားမိုက်ပြီး အဖိုးကြီးကလည်း လုံးဝကို ကိုင်ထားတာ အခု နာရီဝက်လောက် ရှိပြီ ကျနော် မသိမသာ ကြည့်နေတာ”
အဲဒီကောင့် အပြောကြောင့် ကျနော့် လီးက ပိုတောင်လာတယ်။ အဲဒါနဲ့ ထပ်ချွန်မေးလိုက်တယ်။
“အဖိုးကြီးက အဲဒီစော်ရဲ့ ယောက်ျား ဖြစ်မှာပါ”
ဆိုင်အလုပ်သမား ကောင်လေး နှစ်ယောက်စလုံးက ရီမောလိုက်ပြီး၊
“ဘယ်လို ဖြစ်နိုင်မှာလဲ ဆရာသမား ကလည်း၊ ဒီအဖိုးကြီးက သူ့ အဖေလောက် ရှိနေပြီကို၊ နောက် စော်ကြီး လက်ချောင်းက လက်ထပ်လက်စွပ် မျိုး၊ အဖိုးကြီး လက်ချောင်းမှာ မရှိဘူးလေ၊ စော်ကြီး က ကြားကား ဆွဲတာပဲ ဖြစ်မှာ၊ တော်တော် ကံကောင်းတဲ့ အဖိုးကြီးဗျာ၊ အဖိုးကြီး ကိုင်နေတဲ့ ဂျောကြီးကိုလည်း ကြည့်ဦးဗျာ၊ တွံတေးအိုး ကြီးကျနေတာပဲ ကောင်းလိုက်တဲ့ ဖင်ကြီး”
“ဟင် အဖိုးကြီးက ဆိုင်ထဲမှာ လည်း စော်ဖင်ကို ကိုင်တယ်၊ ဟုတ်ရဲ့လားဗျာ”
“ကိုင်တာပေါ့ ဗျာ၊ ဟိုဘက် ဒေါင့်နားက အဝတ်စတွေ စော်က ငုံ့ကြည့်နေတုန်း အဖိုးကြီးက စော်ဖင်ကြီးကို သမတာ၊ ဗျာ ပယ်ပယ်နယ်နယ်ပဲ”
ဆိုင်အလုပ်သမားလေးတွေ အပြောကြောင့် ကျနော့် လီးက တုံခါ သွားပြီး လရည်တောင် ထွက်ကျလုလု ဖြစ်သွား ရတယ်။ လူရှေ့ သူရှေ့ မှာ ခိုင်မြတ်သူ ကဲနေလိုက်ပုံများဗျာ။ အဲဒီ အချိန်မှာပဲ ခိုင်မြတ်သူ က မျက်လုံးတချက် ဝေ့ ကြည့်လိုက်တော့ ဆိုင်အလုပ်သမားလေး တွေနဲ့ ရပ်ပြီး သူတို့ ဘက်ကို ကြည့်နေတဲ့ ကျနော့် ကို တွေ့သွားတယ်။ ကျနော် လည်း ဘာပြောရမှန်းမသိ ကြောင်နေတုန်း ခိုင်မြတ်သူ ကလည်း ကျနော့် ကို တခါမှ မမြင်ဘူးတဲ့ တစိမ်း တယောက်လိုပဲ ခပ်တည်တည် နဲ့ မျက်နှာလွဲသွားတယ်။ တော်သေးရဲ့ နို့မို့ ဆို ဆိုင်က ကောင်လေး တွေ ရှေ့ ကျနော် မျက်နှာ ဘယ်လို ထားရမှန်းသိမှာ မဟုတ်ဘူး၊ ခိုင်မြတ်သူက သူ့ ဖုံးကို ငုံ့ကြည့် ပြီး မက်ဆေ့ တွေ ရိုက်နေတာတွေ့ရတယ်။ ခနကြာတော့ ကျနော့် ဖုံးက မက်ဆေ့ဝင်တဲ့ ဘိုင်ဘရိတ်် ရလိုက်တယ်။ ကျနော် လည်း ဖုံးကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့၊ ခိုင်မြတ်သူ ဆီက မက်ဆေ့ တွေ့ရတယ်။
…ယောက်ျား ၊ ရှင် ကျမကို အဲဒီကောင်ကလေး တွေနဲ့ အနောက်က နေ ချောင်းကြည့်နေတာလား…
တဲ့၊ ကျနော်လည်း မက်ဆေ့ ပြန်ပေးလိုက်တယ်။
…ဒီကောင်တွေက မြတ် လှကြောင်း ဆက်ဆီ ဖြစ်ကြောင်း ပြောနေကြတယ်၊ တကယ်လည်း မြတ်က အရမ်းကို ဆက်ဆီ ဖြစ်နေတာကိုး…
…တကယ်….
..တကယ်ပေါ့….
..အင်း ဒါပေမဲ့ မြတ် က ဦးဒင် ကြီးနဲ့လေ..
…တွေ့တယ်၊ မြတ် က သူ့ ကို ခေါ်လာမယ်လို့ လည်း ကြိုမပြောထားဘူး…
..ဟုတ်တယ်၊ သူက စျေးမှာ ဝယ်ချင်တာလေး တွေ ရှိတယ်ဆိုလို့ မြတ်က ခေါ်လာခဲ့တာ…
..အင်း ဒီဆိုင်က ကောင်လေး တွေက ပြောနေကြတာ သူက မြတ်ဖင်လုံး တွေကို ညှစ်နေတာ တွေ့ကြတယ်တဲ့…
..အာ..
ခိုင်မြတ်သူက ကျနော့် မျက်နှာကို တချက် လှမ်းကြည့်ရင်း မျက်နှာကို တဖက်လွဲသွားတယ်။
..မြတ် ဘာဖြစ်သွားတာလဲ..
..အဲဒါ တွေ နားထောင်ပြီးတော့ မောင်က လီးတောင် နေတာလား…
..အင်းပေါ့..
ခိုင်မြတ်သူက ကျနော်တို့ ဘက်ကို မသိမသာ လှမ်းကြည့်ပြီးတော့ မက်ဆေ့ ပြန်ရိုက်လိုက်တယ်။
..ဒါဆိုရင် လည်း ဆက်ပြီးတော့ တာ ခံစား တော့ ကပ်ကိုး လင်ကြီးရေ…
အဲဒီ မက်ဆေ့ ပို့ပြီးတော့ သူ့ လက်ထဲ ကိုင်ထားတဲ့ အထည်တွေကို ဦးသာဒင်ကြီး လက်ထဲ ထိုးထည့် ပြီးတော့ အဝတ်အစား စမ်းဝတ်ကြည့်တဲ့ ဖစ်တင် ရုမ်း ဘက် ထွက်သွားကြတော့ တယ်။ ဆိုင်အလုပ်သမား လေးတွေ တောင် ဟာ ကနဲ ဖြစ်သွားကြတယ်။
“ဟိုက် စော် က အဖိုးကြီး ရှေ့ မှာ အဝတ်တွေ လဲပြတော့ မယ်အဟီးး”
လို့ ပြောနေကြတယ်။ ကျနော်တို့ ရှေ့မှာပဲ အဝတ်လဲခန်းထဲကို ခိုင်မြတ်သူ နဲ့ ဦးသာဒင် တို့ အတူတူ ဝင်သွားကြတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ ကျနော် က ခိုင်မြတ်သူ ရဲ့ သိက္ခာ အတွက် တော့ စိုးရိမ်သွားမိတယ်။ အနီးအနား မှာ ကျနော် တို့ သုံးယောက်ပဲ သူတို့ နှစ်ယောက် အခန်းထဲ ဝင်သွားတာကို သတိထားမိကြတာ ဆိုတော့ တော်သေးတယ် ဆိုရမယ်။
ဆိုင်က အလုပ်သမားတွေက လည်း တအားတက်ကြွနေကြတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ တို့ နဲ့ ကပ်ရက် အဝတ်လဲခန်းကို ဝင်လိုက်ရင် သူတို့ ဘာတွေ ပြောနေလည်း ဆိုတာ အနီးကပ် ကြားရမယ်လို့ ဆိုတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူတို့ က အလုပ်နဲ့ ဆိုတော့ အကြာကြီး ဝင်နေလို့ မရဘူး။ ကျနော့်ကို ဝင်လိုက်သွားဖို့ တိုက်တွန်းကြတယ်။ ပြီးရင် ကျနော် ကြားခဲ့ သမျှ သူတို့ ကို ဖေါက်သည်ပြန်ချ ပေးဖို့ လည်း မှာလိုက်တယ်။ နောက်တော့ ကျနော့် ကို ခိုင်မြတ်သူ တို့ ဝင်သွား တဲ့ အခန်းနဲ့ ကပ်ရက် အခန်းထဲ တွန်းထည့် ပေးလိုက်ကြတယ်။
အခန်းထဲ ရောက်တော့ ခိုင်မြတ်သူတို့ အခန်းဘက်ကပ်လျှက်နံရံ ကို နားကပ်ပြီး နားထောင် ကြည့်လိုက်တယ်။ ဘာမှ တော့ စကားပြောသံ မကြားရသေးဘူး။ ဒါပေမဲ့ လှုပ်ရှားသံနဲ့ ခိုင်မြတ်သူ ရဲ့ တခိခိ ရီသံတိုးတိုးလေး ကို ကြားနေရတယ်။ ခနနေတော့ ရုတ်တရက် ဒုန်းကနဲ အသံကြားလိုက်ရတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ ကို နံရံ ကပ်အောင် တွန်းလိုက်သလားမသိဘူး။ တယောက်နဲ့ တယောက်လည်း ဘာပြောနေမှန်းသဲသဲကွဲကွဲ မသိရပေမဲ့ အပြန်အလှန် ပြောဆိုနေသံကြား နေရတယ်။ ဒီလောက် အနီးကပ်ကြီး ကိုယ့်မိန်းမ ကို အဖိုးကြီးက တခုခု လုပ်တော့ မယ်ဆိုတာ သိနေရတော့ လီးက မတရားတောင်လာတယ်။ ကျနော့် ဘောင်းဘီကို ဇစ်ဖြုတ်လိုက်ပြီး အတွင်းခံကို အောက်တွန်းချ ပြီးလီးကို ထုတ်လိုက်တယ်။ ကျနော့် လီးထိပ်က အရည်ကြည်တောင် စို့ထွက် နေပြီ။ ကျနော် နံရံကို ကပ်လို့ နားထောင်ရင်း မျက်စေ့ကို မှိတ်၊ ခိုင်မြတ်သူ ပုံကို ပြန်စဥ်းစားရင်း ဂွင်းစထု နေမိတယ်။
မကြာပါဘူး ကျနော့် လီးထိပ်က လရည်တွေ အခန်းနံရံကို ပန်းထွက်ပြီး တချီ ပြီးသွားတော့ တယ်။ ကပ်ရက် အခန်းက လည်း ခိုင်မြတ်သူ ရဲ့ မပီမသ ငြီးသံလေး ကြားလိုက်ရတယ်။ ကျနော့် အခန်းနံရံက လရည်တွေကို အောက်က စက္ကူစုပ်တခု နဲ့ ကောက်သုပ်လိုက် ပြီးတော့ ဘောင်းဘီ ဇစ်တွေ ဘာတွေ ပြန်တပ်၊ အခန်းထဲက ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ခုန ကောင်လေး နှစ်ယောက်က ဘာတွေ ကြားခဲ့သလဲ အတင်းလိုက်မေးတယ်။ ဘာမှ မကြားပါဘူး။ သူတို့ အဝတ်အစားတွေ စမ်းဝတ်ကြည့်နေကြတာပဲ နေမှာပါလို့ ပြောပြီးတော့ ဆိုင်က ထွက်လာခဲ့လိုက်တော့တယ်။
ကျနော် ကား ရပ်ထားတဲ့ နေရာ ရောက်တော့ ခိုင်မြတ်သူ ဆီက မက်ဆေ့ ဝင်လာတယ်။
…မောင် ပြန်သွားပြီလား…
…မောင် ကားပတ်ကင်မှာ…
…အူးဒင် က ဒီရှော့ပင်းစန်တာ မှာ ရုပ်ရှင်ဝင်ကြည့်ရအောင်လို့ ပြောနေတယ်၊ ကြည့်ရမလား…
…မောင် ရုပ်ရှင် မကြည့်ချင်သေးဘူး…
…မောင့် ကို ပြောနေတာ မဟုတ်ဘူးလေ၊ မောင့်မယားကို သူက ပြောနေတာ…
ကျနော် စိတ်ထဲ မအီမလည် ဖြစ်သွားတယ်။ ခွေးမသားကြီး က ကျနော့် မိန်းမကို အိမ်မှာ အတွင်းကြိတ်လိုးနေ ရုံမကဘူး၊ လူကြားထဲ မှာ သူ့ စော်မှန်းသိအောင် ကြွားပြချင်နေတယ်။ မိန်းမ ကလည်း ကျနော့် ကပ်ကိုးဖီးလ် ကို အကြောင်းပြပြီး သူက လည်း နံ့ချင်နေတယ်၊ ကျနော် ဘာမှ မက်ဆေ့ မပြန်ပဲ နည်းနည်း ကြာနေလို့ ခိုင်မြတ်သူ က ထပ်မက်ဆေ့ ပို့လာတယ်။
…မောင် ..မြတ် လိုက်သွားရမလား…
အခု အချိန် ကျနော်က မလိုက်နဲ့ ဆိုရင်လည်း သူ ကျနော့် အပေါ် စိတ်ခု တော့ မယ်။ ကျနော် မလိုက်နဲ့ လို့ ပြောမှာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာလည်း သူသိနေပြီးသားပဲ။ ကျနော် မက်ဆေ့ ပြန်လိုက်တယ်။
…အင်း ဒါဆိုလည်း လိုက်သွားလိုက်လေ၊ သိပ်တော့ နောက်မကျနဲ့၊ မောင် အိမ်ပြန်လိုက်တော့ မယ် ဟုတ်လား…
…စိတ်ချပါ မြတ် ရုပ်ရှင်ပြီးတာနဲ့ ပြန်လာခဲ့မယ်၊ အသီးအရွက်လေး တွေလည်း စျေးက ဝယ်သွားဖို့မမေ့နဲ့နော်..
…ဘာဖြစ်လို့ မောင်က အသီးအရွက်တွေ ဝယ်သွားရမှာလဲ…
…အိမ်မှာ ချက်ပြုတ်ဖို့လေ၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ မောင်က၊ မဝယ်ချင်လို့လား…
…ငါတို့ နှစ်ယောက် စျေးအတူတူ ဝယ်မလို့ လာကြတာ၊ အခုတော့ မင်းက အဖိုးကြီးစနဲ့ ရုပ်ရှင်သွားပြီး ငါ့ကို တော့ စျေးဝယ်ခိုင်းရလား…
…ဟုတ်တယ်လေ၊ ရှင့် မယားက သူ့ ဘဲကြီးနဲ့ ရုပ်ရှင် သွားမလို့ ရှင်ပဲ သဘောတူထားတယ်မလား…
…အဲတော့…
…အဲတော့ စျေးကိုယ့်ဘာသာ ဝယ်ပြီး အိမ်ပြန်တော့ ပေါ့ ကပ်ကိုးလင်ကြီးရဲ့…
ကျနော် တော်တော် ဒေါသဖြစ်သွားလို့ ဘာပြန်ပြောရမယ်မှန်းတောင် မသိတော့ ဘူး။ ခနနေတော့ နောက်ထပ် မက်ဆေ့ ဝင်လာတယ်၊ ကျနော် ဝယ်သွားရမဲ့ စျေးဝယ်ဖို့ စာရင်း၊ သူက ကပ်ကိုးလင် လို့ ပြောပြီး ကျနော် ဘာလုပ်ရမယ်ဆိုတာကို ဘာ လုပ်ချသွားတာ။ ကျနော် အခံရ ခက်လိုက်တာ၊ ဒါပေမဲ့ ဘာတတ်နိုင်မှာလည်း။ အနားက အစုံရောင်းတဲ့ စတိုးမှာ သူပေးထားတဲ့ စာရင်းပါ ပစ္စည်း တွေ အကုန်ဝယ်ချလိုက်တယ်။ ပိုက်ဆံပေးမလို့ တန်းစီတော့ မိန်းမတွေချည်းပဲ တန်းစီနေတာ တွေ့ရတယ်။ စဥ်းစား ကြည့်လေ အသည်းနာ လေပဲ၊ သူ့ ဘဲနဲ့ ရုပ်ရှင်သွားဖို့ ယောက်ျား ဖြစ်သူက စျေးလာဝယ်ပေးရတယ်လို့ဗျာ။
ပိုက်ဆံချေပြီးတော့ အိမ်အပြန်လမ်းမှာ သားကို ထားထားတဲ့ ကလေးထိန်းအိမ်မှာ သားကို ဝင်ခေါ်လာခဲ့ လိုက်တယ်။ စျေးက ဝယ်လာတဲ့ ပစ္စည်းတွေ မီးဖိုချောင်မှာ ချထားလိုက်ပြီး အိပ်ခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့တယ်။ အိပ်ခန်းထဲ မှာ အိပ်ယာခင်းက လည်း တွန့်ကြေမွလို့ ပြန်တောင် မဆန့်ထားဘူး။ ကြမ်းပေါ် မှာလည်း အဝတ်တွေက ဟိုတစ ဒီတစ ရှုတ်ပွလို့၊ အဲဒါတွေ လစ်လျူရှုထားလိုက်ပြီး အိပ်ယာပေါ် အသာလှဲ ပြီး မှိန်း နေလိုက်တယ်။ စိတ်အတွေးထဲမှာ ခိုင်မြတ်သူ နဲ့ ဦးသာဒင် တို ရုပ်ရှင်ရုံထဲ တွဲပြီး သမီးရီးစားလို ထိုင်ကြည့် နေတဲ့ ပုံ ပေါ် လာတယ်။
အိပ်ယာမှာ ခနမှေးရင်း အတွေးတွေ ရောက်ပွား၊ နှလုံးခုန်သံလည်း မြန်လာလို့ မျက်လုံး ပြန်ဖွင့် ပြီး နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ ကိုးနာရီ ဖြစ်နေပြီ၊ ဘိုက်ကလည်း တအားဆာလာပြီ။ ခိုင်မြတ်သူ ဆီ က မက်ဆေ့ များ ပို့ထားလေမလား ဆိုပြီး ဖုံးကိုဖွင့် ကြည့်လိုက်တယ်။ ဘာမှ မတွေ့ဘူး။ နည်းနည်း စိတ်ပူလာလို့ သူ့ကို ခေါ်ကြည့်မလို့ တွေးတုန်း ဖုံးဝင်လာတယ်။ ကိုင်လိုက်တော့ ခိုင်မြတ်သူ။
“မောင် အိမ်မှာလား”
“အင်း”
“မြတ် တို့ အိမ် ကို နောက် နာရီဝက်ဆို ရောက်မယ်။ မြတ် စားစရာ ဝယ်လာခဲ့မယ်၊ မအိပ်နဲ့ဦးနော်”
အင်း ဒီလို ဆိုတော့ လည်း ကျနော့် အပေါ် သူ ဂရုစိုက်သေးသားပဲလို့ တွေးရင်း နည်းနည်း စိတ်ပြေသွားရတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ ဆီက ဖုန်းတချက်ခေါ်က ကျနော့် စိတ်တွေကို လုံးဝ အေးချမ်းသွားစေခဲ့တယ်။
အခန်း ၃၄။
အိမ်ရှေ့တံခါးက လူခေါ် ဘဲလ် မြည်သံကြားလို့ နာရီ ကြည့်လိုက်တော့ ဆယ်နာရီ ထိုးနေပြီ။ ကျနော် အိပ်ချင် မူးတူး နဲ့ ထပြီး တံခါးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ မိန်းမ က သူ့ ဘဲကြီးနဲ့ တံခါးရှေ့မှာ ရပ်လို့၊ မိန်းမ ဝတ်စား ထားတာက လည်း ဟော့ ရှော့ ဆိုတော့ လှလို့ ပလို့ ဆက်ဆီ ဖြစ်လို့ပေါ့။ လက်ထဲမှာလည်း ရှော့ပင်း စန်တာ ကဝယ်လာတဲ့ အထုပ်အပိုးတွေနဲ့၊ ကျနော်က သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး အိမ်ထဲ ဝင်လို့ ရအောင် အပေါက်ဝ ကနေ လမ်းဖယ်ပေးလိုက်တယ်။
ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော်တို့ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွားတော့ ဦးသာဒင်ကို ကျနော်က ဧည့်ခန်းထဲက ဆိုဖါပေါ် မှာ ထိုင်ဖို့ ပြောလိုက်တယ်။ သူ့ မျက်နှာ ကြီးက ပြုံးဖြီးဖြီး နဲ့ တော်တော့် ကို ပီတိ ဖြစ်နေပုံပဲ။ ဆက်ဆီကျကျ ကောင်မ လေးတယောက်နဲ့ လူရှေ့သူရှေ့ မှာ တွဲသွားပြလိုက်ရတာ သူ့ ကိုယ်သူ တော်တော် ဂုဏ်ယူနေပုံရတယ်။
ခိုင်မြတ်သူ က အိပ်ခန်းထဲက နေ မီးဖိုဘက်ကို ထွက်သွားတော့ ဦးသာဒင် က ကျနော့်ကို အလုပ် အကြောင်း ဟိုအကြောင်း ဒီအကြောင်းတွေ မေးမြန်းနေတယ်။ ခွေးမသား ကြီး က ခပ်တည်တည်နဲ့ ကိုယ့်ကို လာပြီး ပုံမှန် လိုလို၊ စောက်ရူးငတုံး ၊ မိန်းမ နောက်မီးလင်းနေတာ မသိတဲ့ ကောင်လို သဘောထား ပြီး မျက်နှာမပျက် စကား လာဖော နေတယ်။ ကျနော် က သိပ်စိတ်မကြည်လင်တာ နဲ့ စကားတောင် ဟဟ မပြောမိပါဘူး၊ သူပြောတာ မေးတာကို ဝတ်ကျေတမ်းကျေ အင်းအဲ လုပ်နေလိုက်တယ်။
ခိုင်မြတ်သူ က မီးဖိုထဲက နေ အချိုရည် သုံးခွက် ယူလာပြီး စာပွဲခုံပေါ် ချလိုက်တယ်။ ကျနော့် ကို သူ့ ဘဲကြီး ရှေ့ မှာ ခပ်တည်တည်ပဲ အိမ်ပြန်နောက်ကျတာ ဆောရီးနော် လမ်းမှာ ကားတွေ တအားကျပ်လို့ ဘာညာလုပ် နေတယ်။ သူ့လင်ငယ် အဖိုးကြီးက ပါ ဝင်ထောက်ခံ ပေးနေတယ်။ တကယ်တမ်းကျတော့ ခွေးမသားကြီး ရှေ့ မှာ မိန်းမ က ကျနော့် ကို ရိုရိုကျိုးကျိုး တောင်းပန်နေတာ ဆိုတော့ စိတ်ထဲက ကြိတ်ကျေနပ် နေမိတယ်။ ဘယ်ကောင် က သူ့ လင်အစစ်လဲ ကွလို့ ကိုယ့်ဘာသာ တွေး ကျေနပ်နေလိုက်သေးတယ်။ အဲတော့ မှ ကျနော် လည်း သူတို့ ကို ပုံမှန် စကား ပြန်ပြောဖြစ်တော့ တယ်။ တကယ်တမ်း ကလည်း ကျနော် စခဲ့ တဲ့ ဇာတ်လမ်း ကျနော် ပဲ တာဝန်ယူရမှာ မဟုတ်လား။ ကိုယ် ဖြားယောင်း သွေးဆောင်မိလို့ မိန်းမ က ကြိုက်နှစ်သက် သွား တော့ မှ ကိုယ်က ပြန်ရုတ်သိမ်းချင်လို့ မရတော့ ဘူးလေ။
ဦးသာဒင် က ကျနော်တို့ လင်မယား နဲ့ မျက်နှာချင်း ဆိုင် ဆိုဖာ မှာ ထိုင်နေပြီး တော့ စကား ပြောနေကြတာ၊ သူနဲ့ ကျနော့် မိန်းမ တို့ ရဲ့ မျက်လုံးတွေ မျက်နှာရိပ် မျက်နှာကဲ တွေက အကြောင်းမသိတဲ့ သူဆိုရင်တော့ ရိပ်မိချင်မှ ရိပ်မိလိမ့်မယ်။ သိနေတဲ့ ကျနော်က တော့ သူတို့ ချင်း လျို့ဝှက် စကားတွေ ပြောနေကြတယ် ဆိုတာ သတိထား မိနေတယ်။ ကျနော်လည်း ဖီး နည်းနည်း အောက်လာတာနဲ့ အိပ်ခန်းထဲ ဖုံးသွားယူလိုက် ဦးမယ်ဆိုပြီးထလာခဲ့ တယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က ထမင်းစား ဖို့ ပြင်လိုက်မယ်လို့ ပြောသံကြားတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဦးသာဒင်က သူမစားတော့ ဘူး၊ ဘိုက်လည်းမဆာဘူး၊ သူ့ အိမ်မှာ လုပ်စရာလေး တွေ ရှိလို့ ပြန်ဦးမယ်လို့ ပြောနေတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျနော့် မိန်းမ က အတင်း စားခိုင်းနေသံကြားရတယ်။ ကျနော် ဖုံးကိုင်ပြီး အိပ်ခန်းထဲ က ထွက်လာတော့ ခိုင်မြတ်သူ က ဦးသာဒင် လက်မောင်းကို ဆွဲကိုင်ထားတယ်။ ဦးသာဒင် တတောင်ဆစ် က ခိုင်မြတ်သူ နို့တလုံးကို ဖိမိနေတယ်။ ဒီအဖိုးကြီးကို ဒီလောက် ဂရုတစိုက်လုပ်နေတာတွေ့ ရတော့ မနာလိုစိတ်က ဝင်လာပြန်ရော။
ခိုင်မြတ်သူ ကလည်း ကျနော် အိပ်ခန်းထဲက ထွက်လာပြီး ဧည့်ခန်းထဲ ဝင်လာတာတွေ့လို့ ဦးသာဒင် လက်မောင်း ကို လွှတ်ပေးလိုက်တယ်။ ဦးသာဒင်က နောက်တခါကျမှ စားတော့ မယ် အခုတော့ တကယ် အရေးတကြီး လုပ်စရာ ရှိလို့ပါဆိုပြီး ထွက်သွားတော့တယ်။ ကျနော့် စိတ်ထဲ မှာတော့ ကောင်းတာပဲ၊ ခင်ဗျားကြီး ထွက်သွား မှ ပဲ ကျူပ်လည်း ကျူပ်မိန်းမ ဆီက ဂရုစိုက်တာတွေ ပြန်ရတော့ မယ်လို့ တွေးနေမိတယ်။
ဦးသာဒင် ထွက်သွားလို့ အိမ်တံခါးကို ပိတ်လိုက်ပြီးတော့ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက် စကားမပြောဖြစ်ကြပဲ ငြိမ်သက် နေကြတယ်။ ခိုင်မြတ်သူက သူစျေးက ဝယ်လာတဲ့ အစား အသောက်အထုပ်တွေကို ဖြည်ပြီး စားကြဖို့ ခေါ်တယ်။ ပုဂံပြား နှစ်ချပ််ယူပြီး ထမင်းကျော် တထုပ်ထဲက သူက နည်းနည်းလေး ပဲ ယူပြီး ကျန်တာတွေ ကျနော့် ပုဂံထဲ ထည့်ပေးတယ်။ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်သား ထမင်းစားပွဲမှာ ထိုင်စား နေကြရင်း ကျနော် က စကား စပြောလိုက်တယ်။
“ရုပ်ရှင် က ဘယ်လိုနေလဲ”
“ရုပ်ရှင် က ကောင်းပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ရုံထဲမှာ ကြည့်တဲ့သူ သိပ်မရှိဘူး”
“အော်၊ မြတ်တို့ က အပြင်မှာ စားကြသေးလား”
“အင်း”
“အင်း ထင်သားပဲ အဲဒါကြောင့် မြတ် အခု မဆာဘူး ဖြစ်နေတာပေါ့”
ခိုင်မြတ်သူ က ပြုံးလိုက်ပြီး သူ့ ပုဂံထဲက ထမင်းကျော်ကို ထိခနမ်း ဆိတ်ခနမ်း လုပ်နေတယ်။ ပြီးတော့ မှ၊
“တော်ပြီ မြတ်မစား နိုင်တော့ ဘူး၊ ဘိုက်အရမ်းပြည့်နေပြီ”
ကျနော် က ခေါင်းညိမ့် ပြလိုက်ပြီး ထမင်းကျော်ကို ဆက်စား နေလိုက်တယ်။ ခိုင်မြတ်သူက ကျနော် စား အပြီးကို ထိုင်စောင့်နေတယ်။ ကျနော် စား ပြီးတော့ မှ သူ ပုဂံတွေ အစားအစာ ကျန်တာတွေကို သိမ်းဆည်းနေတယ်။ ကျနော် ကအခန်းထဲ ဝင်ပြီး အိပ်ယာပေါ် မှာ သားဘေး နားမှာ လှဲလျှောင်း နားနေ တုန်းခိုင်မြတ်သူ ဝင်လာတယ်။ သူက အိပ်ခန်းထဲက မှန်ဘီရို ရှေ့မှာ အဝတ်အစား တွေကို ချွတ်လဲနေတယ်။ ကျနော် သူ့ကို ကြည့်နေတာကို သူက လည်း မှန်ထဲက နေ မြင်နေရတယ်။ သူ အပေါ်က အဝတ်အစား တွေ ချွတ်ချလိုက်တော့ အတွင်းက ဘရာနဲ့ ပင်တီ အနီရောင် ခပ်ပါးပါး တွေ ဝတ်ထားတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။
“ဝိုး အဲဒါတွေ မြတ် ဝတ်တာ မောင်တခါမှ မတွေ့ဖူးပါလား”
“အင်း ဒီနေ့ ပဲ အူးဒင် က မြတ်အတွက် ဝယ်ပေးတာ”
ကျနော် ဖီးအောက် သွားတယ်။ ကျနော် မျက်နှာ ပျက်သွားတာကို မှန်ထဲက နေ ခိုင်မြတ်သူ က မြင်လိုက်တယ်။
“ဘာဖြစ်လို့ လဲ မောင်၊ ကြည့်လို့ မကောင်းဘူးလား”
“ကောင်းပါတယ်”
ကျနော့် ခေါင်းထဲ မှာ မေးခွန်းတွေ အစီအရီ ပေါ် လာခဲ့တယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က သူ့ ဆံပင်တွေကို သိမ်းပြီး စည်းနေတုန်း ကျနော်က လှမ်းမေးလိုက်တယ်။
“ဒီနေ့ မှ ဝယ်ပေးတာ ဆိုရင် ဘယ်အချိန်က ဝတ်ထားလိုက်တာလဲ၊ မြတ်ဝယ်လာတဲ့ အထုပ်တွေက ဖွင့်တောင် မဖွင့်ရသေးပဲနဲ့”
ခေါင်းက ဆံပင်ကို စုစည်းပြီးသွားတဲ့ ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော်တို့ သား ရဲ့ ပုခက်ကုတင် နားကို သွားပြီး သားကို ကောက်ချီလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မှ ကျနော်တို့ ကုတင် စောင်းမှာ လာထိုင်ပြီး သားကို နို့တိုက်ဖို့ ပြင်တယ်။ ကျနော် က ကုတင်ပေါ် မှာ ပက်လက်လှန်လှဲနေရင်းက ခိုင်မြတ်သူ ဆီက အဖြေကို စောင့်နေရင်း နဲ့ သူ့ ဘော်ဒီ ကို ကြည့်နေမိတယ်။ သူ့ ရဲ့ သေးကျင်တဲ့ ခါးအောက်က ကားစွင့် ထွက်လာတဲ့ ဖင်လုံးကြီးတွေက ကျနော့် လီးကို နွေးလာစေတယ်။ ဘိုက်သား ကလည်း အရမ်း မချပ်ပေမဲ့ ပူမနေဘူး၊ မို့မို့လေး နဲ့ အပေါ်က ဖွံ့ထွားလှတဲ့ နို့ကြီးတွေ ကလည်း အားရစရာ ဆိုတော့ လီးက တဖြည်းဖြည်းမာလာခဲ့တယ်။ ဒီဘော်ဒီ ဒီအသား ကို မထိမတွေ့ ရတာ ဘယ်နှစ်ပတ် တောင် ရှိနေပြီလဲ။
ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော့် ကို ဘာမှ ပြန်မဖြေပဲ သားကို နို့တိုက်တယ်၊ ပြီးသွားတော့ သားရဲ့ ပုခက်ကုတင်ပေါ် သွားတင် တယ်။ နောက်တော့ ကျနော့် နား လျှောက်လာပြီး ကုတင်ပေါ် မှာ လှဲချမလို့ ပြင်တယ်။ ကျနော် က မနေနိုင်တော့ ဘူး ထပ်မေးလိုက်တယ်။
“မြတ်၊ ဒီနေ့ မှ ဝယ်လာတဲ့ အတွင်းခံတွေကို ဘယ်အချိန်က ဝတ်လိုက်တာလဲလို့၊ ဆိုင်မှာ ပိုက်ဆံမရှင်းသေးပဲ နဲ့ တော့ ဝတ်လို့ မရရဘူး။ အဲဒါဆို ဘယ်အချိန်၊ ဘယ်နေရာ မှာ သွားဝတ်လိုက်တာလဲလို့”
ခိုင်မြတ်သူ က ပြုံးပြီး ကျနော့်ကို ကြည့်လို့၊
“ရှင်က တော့်တော့် ကို သိချင်စိတ်များတာပဲ၊ အရင်ဆုံး ပြောစမ်းပါ၊ မြတ် နဲ့ လိုက်လား ကြည့်လို့ ကောင်းလား ဆိုတာ”
“ကောင်းပါတယ်၊ ဘယ်အချိန်က ဝတ်ခဲ့တာလည်း ပြောစမ်းပါ”
ခိုင်မြတ်သူက ပြုံးစေ့စေ့ နဲ့ ကျနော့်ကို ကြည့်ရင်း၊
“ရှင် လီးတောင် နေပလား”
လို့ မေးလိုက်တယ်။ ကျနော် က အောက်က တောင်နေတဲ့ လီးကို စောင်နဲ့ မသိမသာ ဖုံးထားရင်းက၊
“မတောင်ပါဘူး”
လို့ ဖြေလိုက်တယ်။ ခိုင်မြတ်သူက ကျနော် ဖုံးထားတဲ့ စောင်ကို ကြည့်ရင်း၊
“တကယ်လား”
လို့ ထပ်မေးတယ်၊ ကျနော် အသံကို ပုံမှန်ဖြစ်အောင် ထိန်းရင်း၊
“တကယ် မတောင်ဘူး”
လို့ ဖြေလိုက်တယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က ခစ်ခစ် နဲ့ ရီလိုက်ရင်း၊
“အင်းပါ အင်းပါ ၊ ရှင်က ရှင့် မယား ကို လိုးနေတဲ့ အိမ်နီးချင်း က အတွင်းခံ ဘောင်းဘီနဲ့ ဘရာဇီယာ ဝယ်ပေးတာ တွေ့ရတော့ လီးမတောင်ဘူး ဆိုတာ ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ရှင့် မယား ကို သူ့ ဘဲကြီး က ရုပ်ရှင် ပြီးအောင် ပေးမကြည့်ပဲ နဲ့ တဝကြီး လိုးပြစ်လိုက်တယ် ဆိုရင်တော့ လီးတောင်မှာ မဟုတ်လား”
ခိုင်မြတ်သူ ရုတ်တရက် အဲလို ပြောချလိုက်တော့ ကျနော် အံ့အားသင့်သွားတယ်။ မနာလို စိတ်က ပေါ်လာ ပြန်တယ်။ ဒီခွေးမသား ကြီး က ကျနော် မသိလိုက်ရပဲနဲ့ ကျနော့် ရဲ့ မယား အလှအပလေး ကို အခု ညနေက လိုးလိုက်ပြန်ပါရောလား။ ကျနော့် ဘယ်ဘက် ရင်ဘတ်ထဲက တောင် စူးကနဲ အောင့် သွားတယ်။ မျက်လုံးကို ခနမှိတ်ပြီး အသာငြိမ်လို့ စိတ်ကို လျော့ ထားလိုက်ရတယ်။ လက်က ရင်ဘတ်ကို အသာလေး ဖိထားလိုက်မိ တယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော့် ကို ဒီလောက်တောင်မှ နာကျင်မှု တွေ ပေးနေပါလား။ ကျနော် က မိသားစု အတွက် စားဖို့ သောက်ဖို့ ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေ စျေး မှာ ဝယ်နေတုန်း သူက နောက်လင် အဖိုးကြီး အလိုးကို ကောင်းကောင်းခံနေခဲ့ပါလား။ သူတို့ နှစ်ယောက် ဒီညနေပိုင်း လိုးဖြစ်လိုက်ကြမယ်လို့ ကျနော် မျှော်လင့် မထားမိ တာ အမှန်ပါ။ ကျနော် က သူ အဖိုးကြီး နဲ့ ရုပ်ရှင် ကြည့်ချင်တယ် ဆိုလို့ ခွင့် ပြုပေးခဲ့ မိတာ။ အခုတော့ တကယ့် ကို ရင်ထဲ အောင့် သွားရတယ်။ ကျနော့် အခြေအနေ ကို ကြည့်ပြီး ခိုင်မြတ်သူ က ရုတ်တရက် လာဖက် တာ ခံစား လိုက်ရလို့ မျက်စေ့ ဖွင့်ကြည့်လိုက်တယ်။
“မြတ် တို့ ကြိုတင် ရည်ရွယ်ထားတာ မဟုတ်ပါဘူး။ ရုပ်ရှင် ကြည့်နေရင်း သူက တအား ဆွပေးလာတော့ မြတ်လည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို မထိန်းနိုင်ဘူး ဖြစ်သွားရတာပါ”
ကျနော် က ခေါင်းပဲ ငြိမ့် ပြလိုက်တယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က သူ့ ပါးကို ကျနော့် ရင်ဘတ်ပေါ် အပ်ရင်း မှောက်ချလိုက်တယ်ိ။ ကျနော် က သူ့ ခေါင်းကို လက်ဖဝါးနဲ့ ကိုင်ထားလိုက်ရင်းက၊
“မောင် က တော့ စောင့်နေလိုက်ရတာ၊ မြတ်ကို ပြောထားတယ်မလား မောင် အရမ်း ပင်ပန်းနေပြီလို့၊ အမြန်ပြန်ခဲ့ ပါတော့ ဆိုတာ”
“အင်း မြတ် လည်း ရုပ်ရှင် ကြည့်နေရင်းနဲ့ မောင့် အကြောင်းတွေးနေတာ၊ အော် မြတ်က ရုပ်ရှင်ရုံထဲ မြတ်ဘဲ ကြီးနဲ့ ရုပ်ရှင်ကြည့်နေတုန်း မောင်က တော့ အိမ်အတွက် အသီးအရွက်တွေ ဝယ်နေရရှာတယ်လို့၊ တချိန်ထဲ မှာပဲ အူးဒင် ကြီးက မြတ် ပေါင်ကြားကို သူ့ လက်ကြီးထည့် ပြီး ကလိနေတာကိုး၊ မြတ် ဟာလေး စိုရွဲလာရတာပေါ့”
ကျနော် က ဘာစကားမှ ပြန်မပြောတော့ ပဲ ခေါင်းကို ပဲ ငြိမ့် ပြတော့ ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော့် မျက်နှာကို မော့ ကြည့်တယ်။ ကျနော့် ဆီက သူ့ ကို အပြစ်တင်တာ တွေ ဆူပူတာတွေ မကြားရတော့ သူက စောင်ပေါ် ကနေ ကျနော့် လီးကို အုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ လီးက မမာ့ တမာ ဖြစ်နေတယ်။
“မောင်၊ ဘာလို့ မောင့် လီးက မတောင်ဘူး ဖြစ်နေတာလဲ”
ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော် တော်တော် စိတ်ထိခိုက်သွားတယ် ဆိုတာ ရိပ်မိ သွားတယ်၊ သူ့ မျက်နှာ က ကျနော့် ကို တောင်းပန်ချင်တဲ့ ပုံပြောင်းသွားတယ်၊ အဲဒီ အချိန်မှာ ပဲ သူ့ ဆဲလ်ဖုံးက အသံမြည်လာတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ ညာဖက် လက်က ကျနော့် လီးကို ကိုင်ထားတာမို့ ဘယ်ဘက်လက်နဲ့ ဖုံးကို ကောက်ကိုင်လိုက်တယ်။ ခိုင်မြတ်သူ ကဖုံးကို ငုံ့ကြည့်လိုက်ပြီးတော့ ကျနော့် ဘက်ကို ဖုံးစခရင် လှည့် ပြလိုက်တယ်။ ကျနော့် ယောက်ဖ၊ ခိုင်မြတ်သူရဲ့ နောက် လင်ငယ် တယောက် ကခေါ်တာ၊ ဖုံးက အဆက်မပြတ်မြည်နေတယ်။
“မောင်၊ မြတ်ဘာလုပ်ရမလဲ၊ ချလိုက်ရမလား ကိုင်လိုက်ရမလား”
ကျနော့် ကို မေးရုံ မေးတာ သူ့ လက်မ နဲ့ ဆလိုက်လုပ်ပြီး ဖုံးကို ကိုင်လိုက်တယ်။ ခိုင်မြတ်သူက ဘယ်ဖက်နဲ့ ဖုံးကို ကိုင်ပြီး သူ့ နားနားကို ကပ်လိုက်တော့ သူ့ ညာဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ ကျနော့် လီးက ဆတ်ကနဲ တောင် လာတာ သူ သတိထားမိ သွားတယ်။
အခန်း ၃၅။
ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော့် လီးကို ကိုင်ထားတဲ့ သူ့ လက်ကို ပြန်ရုတ် သွားလိုက်ပြီး သူ့ စောက်ဖုတ်ကို ပင်တီ ပေါ် ကနေ စပွတ်နေတယ်။ ဖုံးကို လည်း တဖက်က ပြောရင်း တဖက်က သူ့ စောက်ဖုတ်ကို သူပွတ်နေတယ်။ ကြည့်ရတာ ဟိုကောင်က သူ့ကို မာစတာဘိတ်လုပ်ခိုင်း နေတာနေမယ်။ နောက်တော့ ခိုင်မြတ်သူ က ဘာစကား မှ မပြောတော့ ဘူး။ စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်ပြီး ငြီးတွား သံပဲ ထွက်တော့ တယ်။ တဖက်က ကျနော့် ယောက်ဖ က သူ့ကို ဘယ်လို လုပ်တေယ် ဆိုတာ ပြောနေသလား မသိဘူး၊ အခုတော့ ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော့် ကို ဂရုမစိုက် တော့ဘူး၊ သူ့ ဖုံးထဲက တဖက်က ကောင် ပြောတာ နားထောင်ပြီး သူ့ မျက်လုံးကို မှိတ်လို့ စောက်ဖုတ်ကို ပင်တီပေါ် ကပဲ တအား ဖိပွတ်နေတယ်။ နောက် တော့ အရှိန်တက်လာတယ်၊ သူ့ ငြီးသံ ကလည်း ပိုကျယ်လာပြီး ဖင်ကြီးတောင် အိပ်ယာပေါ် က ကြွကြွ တက်လာတက် အထိ စောက်ဖုတ်ကို ဖိပွတ်နေတယ်။
ကျနော် ကတော့ လီးတောင် လျှက် နဲ့ ဘေးက နေ သူ့ကို ပဲ ကြည့်နေမိတယ်။ ခနနေတော့ ခိုင်မြတ်သူ ပြီးသွားတယ် ထင်တယ်၊ နို့သီးခေါင်းတွေ လည်း ဘရာအောက်က နေ တင်းထောင် နေပြီး သူလက်နဲ့ ပွတ်နေတဲ့ နေရာက ပင်တီမှာလည်း အရည်တွေ စိုကွက် နေတယ်။ မျက်လုံးကို ဖွင့် ပြီး ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ကို ကြည့်နေတဲ့ ကျနော့် မျက်လုံးတွေနဲ့ ဆုံသွားတယ်။
“မောင် စိတ်ချမ်းသာ သွားပလား”
ကျနော်လည်း ကိုယ့် လီးကိုယ် ဆုပ်ကိုင်ထားရင်းက၊
“အင်း၊ မြတ် တော်တော် ဟော့ ဖြစ်နေတာပဲ”
လို့ ပြောလိုက်တယ်၊ သူကလည်း၊
“ဟုတ်တယ် မြတ် ညနေကတည်းက ဟော့ ဖြစ်နေတာ ၊ စိတ်အရမ်းထနေတာလေ”
လာပြန်ပြီ ဒီအဖိုးကြီးနဲ့ အကြောင်း ဆိုပြီး ကျနော် ပါးစပ်ပိတ်သွားတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ ကလည်း ရိပ်မိ ပုံပါပဲ။
“မောင်၊ မောင်က ကပ်ကိုး လင် ဆိုရင် အမှန်တရား တွေကို လက်ခံနိုင်ရမယ်လေ။ မောင့် ဖန်တက်ဆီ တွေကို မြတ် သဘောပေါက် နေပြီလေ၊ မြတ် တို့ အတူတူ ဖီးခံစား လို့ ရတယ်မဟုတ်လား။ မောင့် အနေနဲ့ သဘော ပေါက်ထားရမှာက မောင့် မယား က တခြားလူတွေ နဲ့ အကြိမ်ကြိမ် အလိုးခံခဲ့တယ်ဆိုတာ လေ။ အူးဒင် နဲ့ အလိုးခံ တာကို မောင်က ဂျယ်ဝင်တယ် ဆိုတာ သိနေတော့ မြတ်က ပိုစိတ်ထ ရတယ်။ မောင် က မြတ်ကို အရမ်းချစ်လို့ ဂျယ်ဝင်တယ် ဆိုတာလည်း မြတ်က သိနေတယ်။ မောင်က မြတ်ကို အရမ်း ချစ်၊ အရမ်းဂရုစိုက် လို့ အဲလို ဖြစ်နေရတာ ဆိုတာကို လည်း သိရတော့ မြတ်က လည်း မောင့် ကို အရမ်းချစ်နေရတာပေါ့”
“အဲဒါ ဆိုလည်း မြတ်က ဒီညနေ ရုပ်ရှင် က နေ အိမ်ကို အမြန်ပြန်လာခဲ့ပေါ့၊ မြတ်ကို ချစ်တဲ့ မောင် အိမ် ကစောင့် နေမယ်ဆိုတာ မသိဘူးလား”
ခိုင်မြတ်သူ က မျက်နှာ တည်သွားပြီး အသံကလည်း မာကြောကြောနဲ့ ပြန်ပြောတယ်။
“ဒီမှာ မောင်၊ မြတ်က မြတ်ဖီလင်ကို ချက်ခြင်းကြီး ပြောင်းလို့ ရအောင် စက်ရုပ်မဟုတ်ဘူး။ တယောက် က မြတ် ပေါင်ခွဆုံက အဖုတ်ကို ကလိနေတယ်။ မောင့် ဖန်တက်ဆီ က လည်း မောင့်မယားက အိမ်နီးချင်း ယောက်ျား တယောက်ကို စောက်ဖုတ်ဖြဲပေးပြီး အလိုးခံစေချင်တယ်။ မောင်သာ ကပ်ကိုး ဖီးကို အကောင်အထည် မဖေါ်ခဲ့ ဘူး ဆိုရင် မြတ်တို့ က ပုံမှန် လင်မယား ပဲ ဖြစ်နေမှာလေ၊ အခုတော့ မောင်ပဲ အစစအရာရာ ကို ပြောင်းစေခဲ့တာ လေ။ တခါတလေတော့ မောင့် ဖီးကို အကောင်အထည်ဖေါ် ဖို့ လုပ်တာ ဖြစ်သလို တခါတလေတော့ လည်း မြတ် ဖီးလ် က ခေါ် ဆောင် သွားတာခံရတာပဲ၊ အဲတော့ မောင် တကယ့် လက်တွေ့ ဘဝ ကို လက်ခံဖို့ သာ ကြိုးစား ပေတော့”
ခိုင်မြတ်သူ က ရုတ်တရက် စကား ပြောတာ ရပ်သွားတယ်။ သူ့ မျက်လုံး တွေက ကျနော့် လီးကို ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ ကျနော့် လက်တွေကို ကြည့်နေတယ်။ ခိုင်မြတ်သူက ကုတင်အောက်ကို ဆင်းသွား ပြီး သူ စျေးက ပြန်လာတော့ ပါလာတဲ့ အထုပ်တထုပ်ကို ကောက်ပြီး အဲဒီထဲက ပန်တီ တထည်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။
“အဲဒီ ပန်တီက မောင် ရှော့ပင်း စန်တာမှာ ချောင်းကြည့်နေတုန်းက မြတ်ဝတ်ထားခဲ့တဲ့ဟာ။ မြတ်နဲ့ မြတ်ရဲ့ လင်ငယ် အတူတွဲသွားတုန်း ဝတ်နေခဲ့တဲ့ဟာ၊ ပြီးတော့ ရုပ်ရှင်ရုံထဲ မှာ သူက လက်ချောင်းနဲ့ မြတ် စောက်ဖုတ် ကို ထိုးနိူက် ကရိုင်း တုန်းက ဝတ်ထားခဲ့တဲ့ ပန်တီ ”
လို့ ပြောပြီး ကျနော့် ဆီ ပြစ်ပေးလိုက်တယ်။ ပက်လက်အိပ်နေတဲ့ ကျနော့် ရင်ဘတ်ပေါ် ကျလာတဲ့ ပင်တီကို ကျနော် ကိုင်ကြည့်လိုက်တော့ ခွဆုံက စိုထိုင်းနေတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က ကုတင်ပေါ် ပြန်တက်ပြီး ကျနော့် ဘေးမှာ လှဲလျောင်းလိုက်ပြီး ဆက်ပြောနေတယ်။
“သူက လက်နဲ့ ကလိ တော့ စောက်ရည်တွေ တအားရွဲကျလာလို့ ဆက်ဝတ်ထားလို့ မရတော့တာ ကြောင့် ချွတ်ပြစ်ခဲ့ရတာ”
ကျနော် ဘာမှ ပြန်မပြောတော့။ ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော့် ကို တဆင့်ပြီး တဆင့် အရှက်ရအောင် ပြောနေတယ်။ နောက်တော့ ကျနော့် လီးကို သူ့ လက်နဲ့ လှမ်းကိုင်လိုက်ရင်း၊
“ရှင်က ကျမ ကို ဘယ်အချိန်၊ ဘယ်နေရာမှာ ဝတ်ခဲ့တာလည်းလို့ မေးတယ်၊ ရှင်နားထောင်ချင်လို့လား”
ကျနော် ခေါင်းငြိမ့် ပြလိုက်မိတယ်။ ခိုင်မြတ်သူက ထပြီး ကျနော့် ပေါင်နှစ်လုံးကြား ဒူးထောက်ထိုင်လို့ လီးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး၊ ကျနော့် မျက်နှာကို ကြည့်လို့ ဆက်ပြောတယ်။
“အူးဒင် က ရုပ်ရှင်ရုံထဲ မှာ ကျမ စောက်ဖုတ်ကို ကရိုင်းတော့ စောက်ရည်က တအားရွှဲလာခဲ့တယ်။ ကျမ ငြီးသံ ကလည်း ကျယ်လာတယ်၊ ရုပ်ရှင်ရုံထဲ မှာ လည်း တခြားလူတွေ ရှိတော့ သူက တနေရာရာ သွားရအောင် လို့ ပြောတယ်။ ကျမ ကလည်း တအားကို ရွ နေပြီလေ။ ဘယ်ခေါ်သွားသွား လိုက်ဖို့ အဆင်သင့် ဖြစ်နေပြီ၊ ”
“မင်းတို့ က ဘယ်သွားကြလဲ”
“သူက ရှင့် မယားကို မီးရထား ဘူတာရုံနားက အိမ်တအိမ်ကို ခေါ် သွားတယ်။ သူ့ မိတ်ဆွေရဲ့ အိမ်တဲ့၊ ဘယ်သူမှ မရှိဘူး အဲဒီ အချိန်၊ သူ့ ဆီမှာ သော့ ရှိနေတော့ ကျမတို့ ဝင်ခဲ့ကြတယ်”
“ပြီးတော့”
“ပြီးတော့ သူက အားရ ပါးရ ရှင့် မယား ကို လိုးတာပေါ့၊ ရှင်က အိမ်အတွက် စျေးဝယ်နေတုန်း၊ ရှင့်မယားကို အိမ်နီးချင်း အဖိုးကြီးက အားရပါးရ စောက်ဖုတ်ဖြဲလိုးတာလေ”
“ခိုင်မြတ်သူ!!!!”
ကျနော် သူ့ နာမည်ကို အကျယ်ကြီး အော်ပြစ်လိုက်မိတယ်။ သူက မမှု ပါဘူး။
“မောင့် မယား က သူလိုးလို့ ရအောင် ပေါင်နှစ်လုံးကို ဖြဲပေးပြီး အားရပါးရ စိတ်ကြိုက်ခံခဲ့တာပေါ့”
ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော့် လီးကို ဂွင်းထု ပေးနေရင်း ပြောနေတာမို့ ၊ ကျနော် လီးက တအားတောင်ပြီး ပြီးချင်နေပြီ။ ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော့် ဘောကိုပါ ဆုပ်ညှစ်လိုက်တော့ ကျနော့် လရည်တွေ တဖြွတ်ဖြွတ်ထွက်ပြီး ပြီးသွားတော့ တယ်။ လရည်တွေက သူ့ လက်မှာရော၊ ကျနော့် ဘိုက်ပေါ်၊ သူ့ ရင်သား တွေပေါ် အကုန်စင်ကုန်တယ်။ ကျနော့် လီးက ပျော့ ခွေ သွားတော့ မှ လီးကို လွှတ်ချလိုက်ပြီး သူ့ လက်ဖဝါးမှာ ပေကျံ ကုန်တဲ့ ကျနော့် လရည်တွေကို သူက လက်ထောင်ပြတယ်။ အဲဒီ လရည်ပေနေတဲ့ လက်ဖဝါးကို ကျနော့် ရင်ဘတ် ပေါ် မှာ လာသုတ်လိုက်ရင်းနဲ့။
“ရှင့် လရည်တွေက အူးဒင် လောက်တောင် မများဘူး”
လို့ ပြောပြီး ကျနော့် မှာ ပေကျံ နေတဲ့ လရည်တွေကို ကိုယ့်ဘာသာ ဆေးဆိုတဲ့ အမူအယာပြလိုက်တယ်။
“မောင် ကိုယ်ပေါ် က ဟာတွေ မောင့်ဘာသာ ဆေးပြီး သန့်ရှင်းလိုက်တော့၊ မြတ် ဘဲတွေက လည်း သူတို့ လရည်တွေကို မြတ်ကိုယ်ထဲမှာရော ကိုယ်ပေါ် မှာရော ပန်းထုတ် ခဲ့ကြတာ။ တကယ်တော့ ကပ်ကိုးလင်က မြတ်ကို ပါ သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပေးရမှာ၊ ကပ်ကိုးလင် အစစ် ဆိုရင်တော့ အဲဒါပါ လုပ်ပေးရမှာ”
လို့ ပြောပြီး ရေချိုးခန်းဘက်ကို ထွက်သွားပါတော့တယ်။ ကျနော် ဘာမှ မပြောနိုင်ပဲ ငြိမ်ကျန်ခဲ့ ရပါတယ်။ ကျနော် တော့ မယားချောလေး ခိုင်မြတ်သူ ရဲ့ တကယ့် ကပ်ကိုးလင် အစစ် ဖြစ်နေပြီ မဟုတ်ပါလား။
………………..
မနက် အိပ်ယာနိုးတော့ ကျနော့် မိန်းမ ခိုင်မြတ်သူ ကျနော့် ဘေးမှာ အေးအေး ဆေးဆေး ပဲ အိပ်မောကျ နေလေရဲ၊ သားလေး ကလည်း သူ့ ပုခက် ကုတင်ပေါ် မှာ အိပ်ပျော် နေတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ ကို မနေ့က သူ့ ဘဲကြီးဝယ်ပေးလိုက်တဲ့ ပင်တီ အနီက တော့ ခုထိ ဝင်ထားတုန်းပဲ။ ခိုင်မြတ်သူ ရဲ့ ကိုယ်လုံး ကတော့ တကယ့် ကို အောအားတွေ ထဲက မင်းသမီး တွေရဲ့ ကိုယ်လုံးပါပဲ။ သူ့ကို ခွေးမသားကြီး က ခပ်ကြမ်းကြမ်း လိုးပေးနေလို့ များ ဘော်ဒီက ပိုလှလာသလား မသိဘူး လို့ တောင် လျှောက်တွေး နေမိတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ ရဲ့ ရမက်ဇော က ကျနော် ဖြည့်ဆည်း မပေးနိုင်လောက် အောင်ကို ပြင်းထန်လွန်းတာ တွေးမိလိုက်ရင် လီးက တောင်လာရော၊ ကျနော် နဲ့တုန်းက မတတ်နိုင်ပေမဲ့ သူ့ လင်ငယ် နှစ်ယောက်စလုံး နဲ့က အပြိင်အဆိုင် လှုပ်ရှားနိုင်တာ တွေးလိုက်မိ တော့ လည်း စိတ်အား ငယ်မိတယ်။ အခု တော့ ခိုင်မြတ်သူ က အဲလို ထန်ထန် ကြမ်းကြမ်း လူတွေနဲ့ အလိုးခံရတာကို နှစ်ခြိုက်နေပြီလေ။ ကျနော့် ရဲ့ ခွင့် ပြုချက်ပါ ရပြီးသား ဆိုတော့ ပိုကဲလို့ ကောင်း၊ ပိုနွဲလို့ ကောင်းနေတာပေါ့။
ကျနော် ကုတင်ပေါ် က ဆင်းလိုက် တော့ ကြမ်းပေါ် မှာ ခိုင်မြတ်သူ မနေ့က ကျနော့် ရင်ဘတ်ပေါ် ပြစ်တင်လိုက် တဲ့ ပန်တီလေး ကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ ပန်တီလေးကို ကောက်ပြီး ခွဆုံကြားကို ကြည့်လိုက်တော့ အရည်ခြောက်လို့ မာတာတာလေး ဖြစ်နေတာ တွေ့ရတယ်။ မနေ့က ခိုင်မြတ်သူ ပြောပုံ အရဆို ဦးသာဒင်ကြီး က ရုပ်ရှင်ရုံထဲ သူ့ စောက်ဖုတ်ကို လက်ချောင်းနဲ့ ကရိုင်းထားလို့ ထွက်ကျလာတဲ့ စောက်ရည်တွေပဲ ပေါ့။ အဲဒီခွဆုံလေးကို ကျနော့် နှာခေါင်းနားကပ်ပြီး ရူလိုက်မိတယ်။ စောက်ဖုတ်နံ့ ညီစို့စို့လေး ရတာနဲ့ လီးက ချက်ခြင်းတောင်တက်လာတယ်။ ကျနော့် ပုဆိုးကို ဖြည်လိုက်ပြီး တောင်နေတဲ့ လီးပေါ် ခိုင်မြတ်သူ ပန်တီ ကို အုပ်ကိုင်ပြီး ပွတ်သပ်လိုက်တယ်။ နောက်တော့ ခိုင်မြတ်သူ ပန်တီကို လက်တဖက်က ကိုင်လို့ နှာခေါင်းမှာ တေ့ရူရင်း နောက်လက်တဖက် နဲ့ ကိုယ့်လီးကိုယ် ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဂွင်းထု မိတော့ တယ်။ စိတ်က ဘယ်လောက် တောင် တင်းထန်နေသလဲ ဆို ကိုယ့်ရှေ့ မှာ မိန်းမ တယောက်လုံး အိပ်ပျော် နေတာကို တောင် မေ့သွားတယ်။
စိတ်ထဲ မှာ ခိုင်မြတ်သူ တယောက် ဦးသာဒင် ရဲ့ ပက်ပက်စက်စက် အလိုးကို ခံနေတဲ့ ပုံ၊ ငြီးနေတဲ့ ပုံတွေကို မြင်ယောင် ရင်း၊ သူတို့ လီးအကြီးကြီး တွေနဲ့ ခိုင်မြတ်သူ စောက်ဖုတ်လေးကို အတင်း ထိုးခွဲလိုးနေတာတွေ စဥ်းစား ရင်း ဂွင်းထုနေတာ ဆိုတော့ သိပ်မကြာခင်ပဲ လီးတန်တချောင်းလုံး ယားပြီး ပြီးချင်လာတယ်။ အဲဒါနဲ့ ခိုင်မြတ်သူ ပန်တီကို လီးထိပ်မှာ အုပ်ပြီးတော့ လရည်တွေ ပန်းထုတ်ပြီးပြစ်လိုက်တော့ တယ်။
ဥထဲ မှာ ရှိတဲ့ လရည် တွေ တစက်မကျန်အောင်ကို ပန်းထုတ်ပြစ်လိုက်မိတော့ အကြောအချင်တွေ တော်တော် ပြေသွားတယ်။ လူလည်း စိတ်ကျေနပ်သွားတယ်။ အဲတော့ မှ မျက်လုံးကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ခိုင်မြတ်သူ တယောက် အိပ်ယာက နိုးပြီး ကုတင်ပေါ် ကနေ ကျနော် ဂွင်းထု နေတာကို ကြည့်နေတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ ကျနော် သူ့ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက် မျက်လုံးချင်း ဆုံ သွားကြတယ်။
ခိုင်မြတ်သူက ပြုံးလို့ အိပ်ယာက ထပြီး ကျနော့် နားရောက်လာတယ်။ ကျနော့် လက်ထဲ ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ သူ့ ပန်တီကို လှမ်းယူလိုက်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ် မှာ ဒူးထောက်ထိုင်လို့ လရည်တွေ ပေကျံ ပြီး ပျော့ နေပြီ ဖြစ်တဲ့ ကျနော့် လီးကို သေခြာ ကြည့်လိုက်တယ်။ သူ့ လက်ကလေး နှစ်ချောင်းနဲ့ ကျနော့် လီးကို တို့ကြည့်လိုက်ပြီးတော့၊
“မြတ် ကပ်ကိုးလင် ကြီးရဲ့ ချစ်စရာ ကောင်းတဲ့ လီးသေးလေး”
လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ကျနော့် ဘောထဲက အကြော တထွတ်ထွတ် နဲ့ လှုပ်သွားတယ်။ ကျနော့် လီး နဲ့ ဂွေးဥ တွေ တဆတ်ဆတ် လှုပ်ခါ သွားတာကိုလည်း ခိုင်မြတ်သူ က ကြည့်နေတယ်။ ပြီးမှ သူ့ ပန်တီ နဲ့ ကျနော့် လီးမှာ ပေနေတဲ့ လရည်တွေကို သုတ်ပေးလိုက်တယ်။ ခိုင်မြတ်သူ ရဲ့ အထိအတွေ့ ကြောင့် ကျနော့် လီးက လည်း ပြန်တောင်လာတယ်။ သူ ကျနော့် ကို နှိပ်ကွပ်တဲ့ လီးသေးလေး ဆိုတဲ့ စကားကလည်း ကျနော့် လီးကို မာလာစေသလား မသိပါဘူး။ သူက တောင်လာတဲ့ လီးကို သူ့ လက်ကလေး နှစ်ချောင်းနဲ့ စီးကရက် သောက် သလို ညှပ်ပြီး ရှေ့နောက် ပွတ်ဆွဲရင်း က ဂွင်းတိုက်ပေးနေတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ လက်ချောင်း အထိအတွေ့နဲ့ အဲလို လုပ်ပေးနေလို့ ကျနော့် လီးက ချက်ခြင်းကို မာတောင်လာပြီး သိပ်မကြာလိုက်ပဲ ဒုတိယ အကြိမ် လရည်တွေ ပန်းထွက် ပြီး ပြီးချင်လာခဲ့တယ်။ ခိုင်မြတ်သူ ကလည်း ကျနော် လရည်တွေ ပန်းထွက်တော့ မယ်ဆိုတာ ကို သိလို့ သူ့ လက်ကို လွှတ်လိုက်ပြီး အိပ်ယာပေါ် ပြန်သွားထိုင်လိုက်တယ်။
ကျနော့် မှာသာ တိုးလိုးတန်းလန်းကြီး၊ နဲ့ ဟတ်ကော့ ဖြစ်ပြီး ကျန်ခဲ့တယ်။ လီးက တဆစ်ဆစ် နဲ့ ပြီးချင်နေပြီ။ ကျနော် တော်တော့် ကို စိတ်ပျက် မိသလို ခိုင်မြတ်သူ ကို လည်း နားမလည်တော့ ဘူး ဖြစ်ရပြန်ပါပြီ။ ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော့် ကို ပြုံးကြည့်ရင်း၊
“ရှင့် ဘာသာ ရှင် ပြီးအောင် ထုလိုက်တော့၊ မောင် ဒီမနက် အတွင်း နောက်တခါ ဘယ်လို ပြီးအောင် ထုလိုက်သလဲ ဆိုတာ မြတ် ကြည့်ချင်တယ်”
ကျနော် ဘယ်လို မှ မတတ်နိုင်တော့ ဘူး။ ကိုယ့်လီးကိုယ် ဆုပ်ကိုင်ပြီး တအား ဆောင့်ထုမိတော့တယ်။ သုံးလေးချက်လောက်ပဲ ဆောင့်လိုက်ရတယ် လရည်တွေက တဖြောဖြော နဲ့ ကြမ်းပြင်ပေါ် ကို ပန်းထွက် ကျကုန်တော့ တယ်။ ကျနော် လရည်တွေ ပန်းထွက်အောင် ထုနေတာကို မိန်းမ ဖြစ်သူက ကုတင်ပေါ် ကနေ ပြုံးကြည့်နေတာ ကို ရှက်သွားလို့ သူ့ကို ကျောပေး လိုက်ပြီး ကြမ်းက လရည်တွေကို သုတ်ပြစ်ဖို့ ကုန်းလိုက်တော့ ခိုင်မြတ်သူ က အနောက်က နေ လာပြီးဖက်တယ်။ သူ့ နို့ကြီး နှစ်လုံးက ကျနော့် ကျောပေါ် ကို အိကနဲ လာဖိမိတယ်။ သူ့ လက်ဖဝါးလေး တွေနဲ့ ကျနော့် ရင်ဘတ်ကို လာပွတ်တယ်။ ပြီးတော့၊
“မောင့် ကို မြတ် ချစ်တယ်မောင်”
လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ကျနော့် စိတ်တွေ အရမ်း အေးချမ်းသွားခဲ့တယ်။ အဝတ်ဘီရိုက မှန်ထဲမှာ မြင်ရတဲ့ မြင်ကွင်းက ကျနော်တို့ လင်မယားနှစ်ယောက်။ သိပ်လှတဲ့ ဇနီးချောကလေးက ကျနော့်ကို အနောက်က ဖက်လို့။ အရမ်းကို ရိုနေတာပဲ။ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်စလုံး မှန်ထဲကို ကြည့်ပြီး တယောက်ကို တယောက် ပြုံးပြလိုက်ကြတယ်။
အခန်း ၃၆။
ကျနော်တို့ မှန်ထဲ မှာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်ကြည့်နေကြရင်း ခိုင်မြတ်သူ က သူ့ လက်တဖက် နဲ့ ကျနော့် လီးကို လှမ်းကိုင်ရင်း မေးလိုက်တယ်။
“မောင် သိပ်နာကျည်းသွားသလား”
ကျနော် က ခိုင်မြတ်သူကို မှန်ထဲ မှာမျက်လုံးချင်း ဆုံကြည့်လိုက်ရင်း၊
“နည်းနည်းပါ”
လို့ ဖြေလိုက်တယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော့် လည်ကုတ်ကို အနောက်က နေ နမ်းလိုက်ပြီးတော့ ပြောတယ်။
“မောင် က မြတ် မောင့်ကို ပေးမလိုးတာကို အပြစ်မတင်ပဲနဲ့၊ မြတ်ရဲ့ ပင်တီအဟောင်းနဲ့ ဂွင်းထုတာကို မြင်ရတော့ မောင့် ကို ပိုချစ်သွားမိတယ်”
“မောင်လည်း မသိတော့ ဘူး မြတ်ရယ်၊ မြတ်ဝတ်ထားတဲ့ ပင်တီ ကို ကြမ်းပေါ် မှာ တွေ့တာာနဲ့ ကို မောင် လီးတောင် တက်လာတယ်”
ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော့် လီးကို ကိုင်လိုက် ပြီး၊
“အဲဒီ ပင်တီက မြတ်ဝတ်ထားတာ သက်သက် မဟုတ်ဘူး၊ မြတ် ဘဲကြီး ကလိထားလို့ မြတ်စောက်ရည်တွေ နဲ့ ရွှဲနေခဲ့တာလေ”
ကျနော် က ခိုင်မြတ်သူ ကိုင်ထားတဲ့ ကျနော့် လီးကို ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ သူက လွှတ်လိုက်ပြီး ကျနော့် ရှေ့ မှာ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်တယ်။
“မောင် က မြတ်စောက်ဖုတ် ကို မြတ် ဘဲတွေ လိုးပြီးတဲ့ အခါ သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပေးရတာ ကြိုက်သလို မြတ်ကလည်း မောင့် လီးက မောင့် ဂွင်းထု ပြီး ပေနေတဲ့ လရည်တွေကို သန့်ရှင်းပေးရတာ ကြိုက်ပါတယ်”
လို့ ပြောပြီး ကျနော့် လီးကို သူ့ ပါးစပ်ထဲ ငုံစုပ်လိုက်တယ်။ ကျနော့် လီးကို ကျနော့် မယားဖြစ်သူ က အားရ ပါးရ စုပ်ပေးနေတာကို မျက်လုံးစုံမှိတ်လို့ ဖီးခံနေမိတယ်။ ကျနော့် လီးက လည်း အခုတော့ ပျော့ နေပြီမို့ တချောင်းလုံးကို သူ့ ပါးစပ်ထဲ ထည့် စုပ်ပေးလို့ ရနေတယ်လေ။
ကျနော့် လီးကို စုပ်လျှက် ပြီး သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပေးတဲ့ ကျနော့် မယား လေးကို ချစ်မြတ် နိုးစွာပဲ နူတ်ခမ်းလေး နမ်း လိုက်ရင်း အိပ်ယာဝင်ခဲ့ကြတော့ တယ်။
……………………..
မနက် အိပ်ယာထလို့ ရုံးသွားမယ် ပြင်ဆင်ပြီး မီးဖိုထဲ ရောက်လာတော့ ခိုင်မြတ်သူ က ညဝတ်အင်္ကျီ နဲ့ ပဲ ရှိနေ သေးတယ်။ ကျနော် က အနောက်က သွားပြီး သူ့ ခါးလေး ကို သိမ်းဖက်လိုက်တယ်။ သူ့ ဖင်လေးက ကော့ တက်လာ လို့ လီးနဲ့ ထောက်ထားလိုက်တယ်။ သူ့ လည်ကုတ်ကလေးကို နမ်းလိုက်တော့ သူက ပြုံးပြီး ကျနော့် ကို ထမင်းစား စားပွဲမှာ သွားစောင့် လို့ ပြောတယ်။
ကျနော် က မသွားသေးပဲ နဲ့ သူ့ ဖင်လုံးကြီး နှစ်လုံးကြားကို ဘောင်းဘီအောက်က ဖေါင်းထနေတဲ့ ကျနော့် လီး နဲ့ ဆက်ညှောင့် ပြီး ပွတ်ပေးနေတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က ချက်ပြုတ်နေရာကနေ ခေါင်းလှည့် ကြည့်ပြီး၊
“မောင် ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ၊ မြတ် ကို စိတ်တွေ ထလာအောင် လုပ်ပြီးမှ ရုံးသွားမလို့ စိတ်ကူးနေတာလား”
လို့ လှည့် ပြောတယ်။ ကျနော်က သူ့ ခါးလေးကို ကိုင်ပြီး ဖင်လုံးတွေကို လီးနဲ့ ဆက်ပွတ်နေတော့၊
“မြတ် တို့ အိမ်နီးချင်း က မြတ် စောက်ဖုတ်ကို အသားကုန်လိုး ဖို့ စောင့်နေပြီ၊ မောင် ကျေးဇူးပြု ပြီး ရုံးကို သွားပါတော့ ၊ မြတ် စောက်ရည်တွေ စိမ့်နေပြီ”
ရုတ်တရက် ကြီး ပြောချလိုက်တဲ့ ခိုင်မြတ်သူ စကားကြောင့် ကျနော် တုန်လှုပ်သွားတယ်။ ကျနော် သူ့ နောက် ကခွာပြီး တလှမ်းဆုပ်ရပ်လိုက်တယ်။
“မြတ် ကွာ နည်းနည်းပါးပါးတော့ စိတ်ထဲ အောင့်ထားပါဦးလား၊ မောင်တို့ နည်းနည်း ပါးပါး ရိုနေတဲ့ အချိန်လေး အဲလို အလိမ်အညာ တွေ မလုပ်ပါနဲ့ကွာ”
ကျနော် အဲလို ပြောသံကို ကြားလိုက်တော့ ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော့် ဖက်ကို လှည့်လိုက်ပြီး၊
“မြတ် က ဘာ အလိမ်အညာ လုပ်နေလို့လဲ”
ကျနော့် မျက်လုံးက သူ့ ညဝတ်င်္ကျီ အဟိုက်က မြင်နေရတဲ့ ရင်သား အကွဲမြှောင်း ထဲ ကျနေတဲ့ ဆွဲကြိုး မျှင်မျှင် လော့ကက် သီးလေး ကို ကြည့်ရင်း။
“မြတ် အခု ဦးသာဒင် ကြီး အတွက် စောက်ရည်တွေ စိုနေပြီဆိုတာမျိုးပေါ့”
“ဟင့်အင်း မြတ်မညာဘူး မောင်၊ မြတ် ဦးဒင် အလိုးခံချင်လို့ စောက်ဖုတ်က အရည်တွေ စိမ့် နေပြီ။ မယုံ ရင် မောင် ကိုယ်တိုင် ကြည့်လို့ ရတယ်၊ မောင်က မြတ် လင်ပဲလေ”
ကျနော် ခိုင်မြတ်သူ မျက်လုံးတွေကို စိုက်ကြည့်လိုက်မိတယ်။ သူ့ မျက်လုံးတွေက အရောင်တောက် နေတယ်။ ကျနော် ရှေ့တလှမ်းတိုးရင်းက သူ့ ညဝတ် အင်္ကျီ အနားစ ကို ဆွဲ မ လှန်ပြီး စောက်ဖုတ်ကို ငုံ့ ကြည့်လိုက်တယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က မျက်စေ့ ကို မှိတ်ရင်း ဘေဆင် ကောင်တာ ကို လက်နှစ်ဖက် နောက်ပြန်ထောက် ပြီး ခါးကို ကော့ ပေးလိုက်တယ်။ သူ့ ရဲ့ အမွှေးရိတ်ထားလို့ ပြောင်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းကြီးမှာ အရည်စိုရွဲလို့ အရောင်ပြန်လဲ့ နေတာ မြင်လိုက်ရတယ်။ ကျနော့် မယား က ကျနော့် ဆီက ခွင့်ပြုချက် တောင် မတောင်း တော့ပဲ အိမ်နီးချင်း အဖိုးကြီး ဆီကို ၊ ကျနော် ရုံးသွားတာနဲ့ သွားအလိုခံဖို့ ပြင်နေပါလား။
အဲဒီ အချိန်မှာပဲ ကျနော့် ဖုံးက အသံမြည်လာတယ်။ အဲဒါကြောင့် ခိုင်မြတ်သူ က မီးဖိုဖက် ပြန်လှည့် ပြီး စားစရာ ပြန်ချက်နေတယ်။ သူ့ ဖင်လုံးကြီးက ကျနော့် လီးကို ပွတ်သွားတာကြောင့် လီးက ပြန်မာလာခဲ့တယ်။ ဖုံးကို ကြည့်လိုက်တော့ ကျနော့် ဘော့စ်၊ ဟက်ကွာတား ကနေ ခေါ်နေတာ။ ဖုံးကို ကိုင်လိုက်ပြီးထမင်းစားပွဲ ရှိရာကို ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ဆယ့်ငါး မိနစ်လောက် ဖုံးပြောပြီး ချလိုက်ချိန်မှာ ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော့် အတွက် မနက်စာ ကို ယူလာခဲ့တယ်။
ကျနော် မနက်စာ စစားတော့ ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော် နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် မှာ ဝင်ထိုင်တယ်။ ကျနော် က စားနေရင်း နဲ့။
“ခုနက မောင့် ဘောစ် ခေါ်တာ။ မန္တလေး မှာ အရေးပေါ် မိတင်းတခု နှစ်ရက် အတွင်း သွားရမယ်။ ပရောဂျက် အသစ်အတွက် တဲ့”
ခိုင်မြတ်သူ က ခေါင်းညိမ့် လိုက်ပြီး။
“မောင် ဘယ်နှစ်ရက်လောက် ကြာမှာလဲ”
“မသိသေးဘူး သုံးရက် ကနေ ငါးရက် လောက် ကြာမယ်ထင်တာပဲ”
“အဲဒါဆို……………”
ခိုင်မြတ်သူ က တခုခု မေးမလို့ လုပ်ရင်း နဲ့ ရပ်လိုက်တယ်။ ကျနော်ကပဲ စားနေရင်း က သူ့ မျက်နှာကို မကြည့်ပဲ၊
“အဲဒီ ရက်ပိုင်းအတွင်း မြတ် မောင့် အမေတို့ အိမ်မှာ သွားနေလိုက်လေ”
လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က ဘာမှ ပြန်မပြောပဲ ခေါင်းညိမ့်လိုက်ရင်း၊
“အင်း”
လို့ ပဲ ဖြေတယ်။
စားသောက်ပြီးလို့ လက်တွေ ဘာတွေ ဆေး၊ ရုံးသွားဖို့ အိတ်တွေ ဘာတွေ ယူပြီး အိမ်ရှေ့ ထွက်လာတော့ ခိုင်မြတ်သူ က တံခါးနားထိ လိုက်လာတယ်။ တယောက်နဲ့ တယောက် မျက်နှာချင်းဆိုင် ကြည့်မိတော့ ၊ စကား မပြောဖြစ် ကြပေမဲ့ စိတ်ထဲ မှာ တော့ အတွေး မျိုးစုံ ဖြစ်နေပြီ။ ကျနော် ထွက်သွားပြီးတာနဲ့ ကျနော့် အိမ်နီးချင်း က ကျနော့် မယား ကို လိုးဖို့ အသင့် စောင့်နေပြီ။ ကျနော့် မယား ကလည်း အလိုးခံချင်လို့ စောက်ရည်တွေ တောင် ရွှဲနေပြီ။ ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ။ တကယ့် အဖြစ်မှန်ကို ကျနော် လက်ခံရတော့ မယ်လေ။ ကျနော့် မယား က ကျနော့် လီးထက် ကြီးတဲ့ လီးနဲ့ အကြိမ်ပေါင်း များစွာ အလိုးခံံထားရပြီးတော့ အရမ်းစွဲနေပြီ။ ကျနော့် လီးကို မဖြုံ တော့ ဘူးဆိုတာ။ ကျနော် ကလည်း ကိုယ့်မယားကို ပျော်စေချင်တယ်။ အကောင်းဆုံး အရသာ ကို ခံစား စေချင်တယ် မဟုတ်လား။
ကျနော် ခိုင်မြတ်သူ ကို ပါးလေး နမ်းလိုက်တယ်။ သူ့ ဆွဲကြိုးမြှင်မြှင်လေးကို နို့နှစ်လုံးကြားထဲက ဆွဲထုတ်ပြီး အင်္ကျီ အပြင်ကို ထုတ်ပေးလိုက်တယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော့် ပါးကို ပြန်နမ်းလိုက်တယ်။ မကြာခင် အချိန်အတွင်း မှာ ကျနော့် အိမ်နီးနားချင်း အဖိုးကြီး က အသားကုန်လိုးတာကို ခံရတော့ မယ့် ကျနော့် မယား ကို အပြုံး နဲ့ နူတ်ဆက်ပြီး၊ ရုံးထွက်လာခဲ့တော့ တယ်။
ခိုင်မြတ်သူ ကလည်း အပြုံးလေးနဲ့ ကျနော့် ကို လက်ဝှေ့ယမ်း ပြရင်း အိမ်တံခါးကို ပိတ်ပြီး အထဲ ပြန်ဝင်သွားခဲ့တယ်။ ကျနော့် လီး က ဘောင်းဘီအောက် မှာ တင်းတောင် ထနေပါလား။
…………………………….
ရုံးကို သွားတဲ့ လမ်း မှာ အလယ်လတ်တန်းစား မိသားစု တစု လမ်းလျောက်လာတာ မြင်ခဲ့ရတယ်။ ယောက်ျား ကလည်း ခန့်ခန့်ညားညား၊ မိန်းမ ကလည်း ချောချောလေး၊ ကလေးလေး တွေက လည်း ချစ်စရာလေး တွေ။ သူတို့ ကို ကြည့်ရတာ ပျော်ရွှင် နေကြပုံပဲ။ မြင်ရတဲ့ သူကျနော့် မှာ တောင် အပျော်ဓါတ် ကူးဆက် ရတယ်။ ကျနော် ခိုင်မြတ်သူ ကို တွေးလိုက်မိတိုင်း ဟိုခွေးမသား ကြီး ပုံ က ပေါ်ပေါ် လာခဲ့တယ်။ ကျနော် တို့ မိသားစု ပုံကို ပုံဖေါ် တွေး လိုက်တိုင်း သားလေးကို ဘေးမှာ ထားပြီး ခိုင်မြတ်သူ ကို ပုံစံ မျိုးစုံ နဲ့ ဦးသာဒင် ကြီး လိုးနေတာပဲ မျက်စေ့ထဲ မြင်ယောင်နေမိတယ်။ ကျနော်တို့ မိသားစု ပုံထဲမှာ ကျနော့် ကိုယ် ကျနော် တောင် ဘယ်နား ပုံဖေါ် ရမှန်းမသိတော့ ဘူး။ ရုံးကို သွားတဲ့ လမ်းမှာ ကားမောင်းရင်း နဲ့ စိတ်အနှောက် အယှက် ဖြစ်လာ ခဲ့ရတယ်။ ရုံးရောက် ရင် ခိုင်မြတ်သူ ကို ခေါ် ပြီး စကားပြောလိုက် ဦးမယ် ဆိုပြီး ကားကို အမြန် မောင်းလာ မိတော့ တယ်။
ရုံးရောက်တာနဲ့ ခိုင်မြတ်သူ ကို ဖုံးခေါ်လိုက်တယ်။ ဖုံး ကို လာမကိုင်ဘူး။ ခွေးမသား ကို ငါ့မယား ကို စလိုးနေပြီထင်တယ်လို့ တွေးရင်း ရင်ဘတ်တောင် အောင့် ချင်လာတယ်။ ခုန ကားမောင်းရင်း စိတ်အနှောက်အယှက် ဖြစ်လာတာနဲ့ ပေါင်းပြီး မျက်လုံးထဲ တောင် မျက်ရည်စို့လာခဲ့တယ်။ အခု တော့ ကျနော့် မှာ အားကိုးရာ မဲ့သလို ဖြစ်လာခဲ့တယ်။ အရင်တုန်းက ခိုင်မြတ်သူ ကို ပြန်ရဖို့ မလွယ်တော့ ဘူး ဆိုတာ သိလာခဲ့ ရပြီ။ ခိုင်မြတ်သူ က အခုတော့ စူဠလိပ် ရေထဲ လွှတ် သလို ၊ တဏှာပင်လယ်ပြင်မှာ မြောနေလေပြီ။ ကျနော့် စိတ်တွေ လေလွင့် နေတုန်း ရုံးချူပ်က ဖုံးခေါ် ပြီး ဝန်ထမ်းတွေ မိတင်း အတွက် စီစဥ်ခိုင်း နေတယ်။
ကျနော် လည်း ခိုင်မြတ်သူ ကို အဆက်မပြတ် သုံးခါတိတိ ခေါ်လိုက်တယ် ဘာမှ ကို အသံမကြားရဘူး။ ဖုံးကို လုံးဝ မကိုင်ဘူး။ နောက်တော့ မနေနိုင်တော့ ဘူး၊ တက်စ် မက်ဆေ့ ရိုက်လိုက်တယ်။
…မြတ် အိမ်နားက အဖိုးကြီးနဲ့ လိုးပြီး ခနနားတဲ့ အချိန်မှာ မောင့်ကို ပြန်ခေါ် စမ်းပါ။ အခု ခေါ် မရပြု မရ ဖြစ်နေတာ ဦးဒင် ကြီးက အားရပါးရ လိုးနေပြီလို့ ထင်ပါတယ်…
ကျနော်လည်း တက်စ် မက်ဆေ့ ပို့ပြီးတာနဲ့ ဝန်ထမ်းတွေ မိတင်းကို ဝင်ခဲ့ပါတယ်။ ကျနော့် စိတ်က အလုပ်ထဲ ဘယ်လို မှ မုသွင်းလို့ မရ လို့ ကျနော့် ရဲ့ လက်ထောက် မန်နေရာကို ပြောစေချင်တာ တွေ ချပေးလိုက်ပြီး လက်တော့ ကို ဖွင့် ဖုံးကို ဖွင့်လို့ မိတင်ခန်းထဲ ငုတ်တုတ် ထိုင်နေခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျနော် မက်ဆေ့ ပို့ပြီးလို့ နှစ်နာရီလောက် ကြာပြီးတာတောင်မှ ဘာမှ ရီပလိုင်း ပြန်မလာခဲ့ပါဘူး။ ဒီတခါတော့ ကျနော် အရမ်းကို စိတ်အနှောက် အယှက် ဖြစ်တာကြောင့် လီးတောင် မတောင်ပါဘူး။ ကျနော့် စိတ်ထဲ မှာ ခိုင်မြတ်သူ ဘာလို့ ငါ့ ဖုံးကော ကို မကိုင်တာလဲ၊ ဘာလို့ မက်ဆေ့ကို မပြန်တာလဲ။ အဲဒါတွေပဲ တွေးနေမိတယ်။ အနည်းဆုံး အားတာနဲ့ ပြန်ခေါ် လိုက်မယ် ဆိုတဲ့ မက်ဆေ့လေး တော့ ပြန်ပို့သင့်တာပေါ့။ သားလေး ရော ဘယ်လိုနေလဲ၊ သူက အိမ်နီးချင်း အိမ်မှာ သွားအလိုးခံနေတယ် ဆိုရင် သားလေးကို ဘယ်လို ထားခဲ့သလဲ။
ကျနော် ဖုံးကို ယူပြီးတော့ အစည်းဝေး ခန်းထဲက ထွက်လာလိုက်တယ်။ အပြင် ဟောဝေး ကနေ ပြီးတော့ ခိုင်မြတ်သူ ကို ထပ်ခေါ်လိုက်တယ်။ အဆက်မပြတ် ခေါ် လို့ လေးခါ မြောက်မှာတော့ ကျနော့် ရုံးခန်းထဲ ကို ပြန်ရောက်လာပြီ။ လူက လည်း အရမ်းကို ဒေါသ ထွက်နေပြီ။ ငါ့ကို ဒီလို ဥပက္ခာလုပ်ထားစရာလားလို့ တွေးရင်း ပိုပို ဒေါပွလာခဲ့တယ်။ စိတ်ဆိုးဆိုး နဲ့ မက်ဆေ့ ထပ်ပို့လိုက်တယ်။
…..ခိုင်မြတ်သူ၊ မင်း တော်တော် လေးကို လွန်ကဲလာပြီ။ ငါက ဦးသာဒင် နဲ့ လိုးဖို့ ခွင့် ပြု ထားခဲ့တာ မှန်ပေမဲ့ မင်းက ငါနဲ့ ငါတို့ ရဲ့ သား အပေါ် မှာတော့ တာဝန်ယူဖို့ ရှိသေးတယ်….
…..မင်း ငါခေါ်နေတဲ့ ဖုံး ကို လီးမို့ မကိုင်တာလား…..
….အခု သူက မင်းကို သူ့ အိမ်မှာ ပဲ ခေါ်ပြီး လိုးနေတာလား။ မင်းက ဖုံးအိမ်မှာ ထားခဲ့တာလား..
..ငါ အတော် စိတ်ကုန်နေပြီ…
အဲလောက် မက်ဆေ့ တွေ ပို့နေတာတောင် ခိုင်မြတ်သူ ဆီက ရီပလိုင်း တခု မှ မရဘူး။ ခိုင်မြတ်သူ သေခြာပေါက် ဦးသာဒင် အိမ်ရောက်နေပြီလို့ တွေးလိုက်တယ်။ ခါတိုင်း သူ့ အိမ်ကို သွားလည်း ဖုံးတော့ ယူသွားပါတယ်။ ဒီတခါ တော့ သူ ကျနော့်ကို လုံးဝ ကို ဥပက္ခာ ပြု ထားတယ်လို့ ခံစား နေရတယ်။
အခန်း ၃၇။
အစည်းအဝေး လည်း ပြီးသွားတော့ လက်ထောက်မန်နေဂျာ က လာပြောတယ်။ မန္တလေး က မိတင်း က နောက် အပတ်ကို ရွေ့လိုက်တယ်လို့ ရုံးချူပ်က ပြောတယ်တဲ့။ ကျနော် လည်း သွားချင်စိတ် မရှိသေးတာနဲ့ အတော် ဖြစ်သွားတယ်။ ကျနော့် လုပ်ဖေါ် ကိုင်ဖက် တွေက ကျနော့် မျက်နှာ မကြည်မလင် ဖြစ်နေတာ ကို ဘာဖြစ်နေတာ လဲလို့ မေးကြတယ်။ ကျနော် က သိပ်နေမကောင်းချင်လို့ လို့ပဲ ဖြေလိုက်တယ်။ ကျနော် အစည်းအဝေး တက်နေတုန်း မှာ ကိုယ့် မယား ကို အိမ်နီးနားချင်း အဖိုးကြီးက တက်လိုးနေတာ တွေးရငင်း စိတ်မဖြောင့် နေလို့ ဆိုတာ ဘယ်လို ဖြစ်လို့ ရမှာလဲ။
ဒီနေ့ တော့ အိမ်ကို စောပြန်တော့ မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး ကျနော် လုပ်ဖို့ ကျန်တဲ့ အလုပ်လေး တွေကို လက်ထောက်မန်နေဂျာ ကို လွဲလိုက်ပြီး နေလည် ၂နာရီလောက်မှာ ပဲ အိမ်ကို ပြန်လာခဲ့လိုက်တယ်။ အဲဒီ အချိန်အထိကို ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော့် ကို ပြန်လည်း မခေါ်၊ မက်ဆေ့လည်း ရီပလိုင်း မလုပ်သေးဘူး။ ကျနော် နေ့လည်စာ တောင် မစားနိုင်တော့ ဘူး။ အိမ်မှာပဲ စားတော့ မယ်လေလို့ တွေးပြီး ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။
အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အိမ်ရှေ့ တံခါးမကြီးက သော့ခပ်ထားတယ်။ တံခါးက ဘဲလ် ကို နှိပ်ပြီး ကျနော် ရောက် နေပြီ ဆိုတာကို အသိပေးလိုက်တယ်။ ကျနော့် ဘာသာ သော့ဖွင့် ပြီး ဝင်လိုက်ရင် တော်ကြာ သူတို့ ရှောင်ပုန်း ဖို့ အချိန်မမှီပဲ တန်းလန်း ကြီး မိနေမှာ လည်း စိုးတယ်။ တော်ကြာ အဝတ်အစား မပါဘာမပါ နဲ့ ကိုယ့် မယား ကိုယ့်ရှေ့မှာ အဝတ်အစားတွေ ကမန်းကတန်း ပြန်ဝတ်နေရ ဦးမယ်လေ။ အချိန်အတော်လေး ကြာတာတောင် တံခါးလာမဖွင့်တော့ ခိုင်မြတ်သူ တယောက် ခွေးမသားကြီး အိမ် ရောက်နေပြီထင်တယ် ဆိုပြီး ကိုယ့်သော့ နဲ့ ကိုယ်ခပ်ပြီး အိမ်ထဲ ဝင်လာခဲ့လိုက်တယ်။
ကျနော့် ခေါင်းထဲ မှာ က ထုံနေတယ်၊ တမနက်လုံးလည်း စိတ်ထဲ အလိုမကျ ဖြစ်ပြီး ၊ ဒေါသထွက် စိတ်လှုပ်ရှား နေခဲ့ရတာမို့ လူက လည်း ပင်ပန်းနေသလိုပဲ။ အခု မှ စဥ်းစား မိတာက ခိုင်မြတ်သူ ဖုံးများ အိမ်မှာ မေ့ကျန် နေ ခဲ့သလားပေါ့။ ဒါဆိုရင်လည်း သူ ဘယ်လို မှ ကျနော် ခေါ်တာ မက်ဆေ့ ပို့တာတွေ သိမှာ မဟုတ်ဘူးလေ။ အဲဒါနဲ့ သူ့ ဖုံးကို ခေါ်ကြည့်လိုက်တယ်။ အိမ်ထဲမှာ များ ဖုံး မြည်သံ ကြားရမလားပေါ့။ ဘာမှ မကြားရဘူး။ ဒါနဲ့ မက်ဆေ့ ရိုက်လိုက်တယ်။
…. ကျေးဇူးပြုပြီး အိမ်ပြန်လာခဲ့ပါဦး၊ မောင် အိမ်ပြန်ရောက်နေပြီ၊ နေလို့ မကောင်းချင်ဘူး….
အဲဒီ အချိန်မှာတော့ ရီပလိုင်း ချက်ခြင်းပြန်လာခဲ့တယ်။
…အခု ပြန်လာပြီ…
တဲ့။ ကျနော် အိမ်ရောက်ပြီလို့ ဆိုမှ ပဲ ပြန်လာခဲ့မယ်လို့ ချက်ခြင်း မက်ဆေ့ ပြန်လာတာ ဘာသဘောလဲ။ ကျနော် အိမ်နေရင်း အဝတ်အစားတွေ လဲလိုက်ပြီး ဧည့်ခန်းထဲ မှ ထိုင်နေလိုက်တယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က အိမ်နောက်ဖေး ကနေ ဝင်လာခဲ့တယ်။ သူ့ မျက်နှာက သိပ်မကောင်းဘူး။ အိပ်ခန်းထဲ တန်းဝင် သွားပြီး သားလေးကို သူ့ ပုခက်ကုတင် ပေါ် တင်လိုက်တယ်။ ကျနော် လည်း သူ့ နောက် ကနေ လိုက်သွားပြီး၊
“မြတ် ဘာလို့ မောင့် ဖုံးတွေကို မကိုင်တာလဲ”
လို့ မေးလိုက်တယ်။ ခိုင်မြတ်သူက ပုခက်ပေါ် မှာ သားလေး ကို နေရာ သေခြာချနေတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ မျက်လုံး တွေက နီနေတယ်။ ငိုထားတဲ့ ပုံပဲ။ သူက ကျနော့် ကို မျက်နှာချင်းဆိုင် လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဘာမှ ပြန်မပြောပဲနဲ့ ဧည့်ခန်းဘက်ကို လှည့်ထွက်သွားတယ်။ ကျနော်လည်း ခိုင်မြတ်သူ အနောက်က လိုက်သွားရင်း ဘာဖြစ်တာလဲ၊ ဘာဖြစ်လို့ ငိုနေတာလဲ လို့ မေးလိုက်တယ်။ သူ့ ပုံက ဦးသာဒင် အိမ်မှာကတည်းက ငိုနေခဲ့ပုံပဲ၊ ခိုင်မြတ်သူ က ဆိုဖာပေါ်် ထိုင်ချလိုက်ပြီး သူ့ လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်ကို မျက်နှာမှာ အုပ်ထားလိုက်တယ်။ ကျနော် က ဘာဖြစ်တာလဲဆိုတာကို ပဲ အဆက်မပြတ်မေးနေမိတယ်။
ခနနေတော့ မှ သူက လက်တွေကို ဖယ်လိုက်ပြီး ကျနော့် မျက်လုံးတွေကို စေ့စေ့ ကြည့်ရင်း။
“အူးဒင် ကြီးက မောင့် မက်ဆေ့တွေကို ဖတ်ပြီးတော့ အကုန်လုံး သိသွားပြီ”
လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ကျနော့် မျက်လုံးတွေတောင် ပြာကနဲ ဖြစ်သွားရတယ်။ ခြေဖျားလက်ဖျားတွေ အေးစက် ပြီး စကားတောင် မပြောနိုင်ပဲ ဆွံ့အ သွားရတယ်။ ကိုယ့် အမှားကိုယ်လည်း အခု မှ သိလိုက်မိတယ်။ အဲလို အချိန်ကြီးမှာ ငါ ဘာလို့ မက်ဆေ့ တွေ သွားပို့မိရသလဲ ပေါ့။ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်စလုံး အတန်ကြာအောင် ငြိမ်နေခဲ့ကြပြီးမှ ကျနော်က၊
“မြတ် က ဖုံးကို ဖွက်ထားသင့်တယ်”
လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော့် ကို မော့ ကြည့်ပြီး အော် ဟစ်လာတော့ တယ်။
“ဖွက်ထားတာပဲ။ ပထမဆုံး ဖုံးဝင်လာကတည်းက ကိုင်ပြီးတော့ ပြောတော့ မလို့ သူက မကိုင်နဲ့ လို့ ပြောပြီး ဖုံးကို လုယူလိုက်တာ၊ ပြီးတော့ သူ့ ကုတင်ဘေးက စားပွဲမှာ တင်ထားလိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ရှင်က အဆက်မပြတ်ခေါ် နေတယ်။ သူက လည်း ဖုံးမြည်သံ ကြားမှာ ကျမ ကို အဆက်မပြတ် အသားကုန် လိုးဆောင့် နေတာ။ ကျမလည်း ဖုံးကို လှမ်းကိုင်ဖို့ အခွင့်အရေးမရဘူး။ နောက်တော့ မက်ဆေ့ တွေ တတောင်တောင် နဲ့လာတော့ သူက စပ်စု ချင်လာတယ်။ သူ့ မယား စောက်ဖုတ်ကို လိုးနေတုန်း လင်က ပို့နေတဲ့ မက်ဆေ့ တွေ ဖတ်ရရင် ဖီးလ်ပဲ ဆိုပြီးတော့ ဖုံးကို ကောက်ကိုင်ပြီး ဖတ်လိုက်တာ”
ကျနော့် ဖင်ညှောင့် ရိုးထဲက အအေးဓါတ်တစ်ခု စိမ့် ဝင်လာသလိုပဲ။ ကျနော် တခုခု ပြန်ပြောမယ်ပြင်တုံး ခိုင်မြတ်သူ က ဆက်ပြောလာတယ်။
“ဒီနေ့ ကျမှ ရှင်က ရှင့်မယား အပေါ် ဘာလို့ ဂရုစိုက်နေရတာလဲ။ ရှင် ရုံးထွက်သွားကတည်းက ရှင့်မယားက အိမ်နီးချင်းက သူ့ လင်ငယ်ဆီ မှာ သွားအလိုးခံမယ် ဆိုတာ ရှင်သိနေပြီးသား ပဲ မဟုတ်ဘူးလား၊ ဘာကြောင့် အဲဒီ အချိန်ကျမှ စိတ်ပျက်လက်ပျက် ဖြစ်နေရတာလဲ”
ကျနော် ခေါင်းငုံ့ လို့ ကြမ်းပြင်ကို ပဲ စိုက်ကြည့်နေရင်းက၊
“မောင် မြတ်ကို တွေးလိုက်မိတိုင်း ဒီခွေးမသားကြီး ရုပ်က ပေါ်ပေါ် လာတယ်။ မြတ်နဲ့ သားလေး အကြောင်း မောင့် စိတ်ထဲက တွေးလိုက်တိုင်း ဒီခွေးမသားကြီးက မြတ်ကို လိုးနေတယ်ဆိုတဲ့ ပုံက ဘယ်လို မှ ဖျောက်လို့ မရဘူး။ ဒီမနက်တခင်းလုံး မောင့် စိတ်ထဲ မှာ မနာလိုစိတ်တွေ၊ စိတ်ပျက်မှု တွေနဲ့ ရှုတ်ထွေးနေလို့ အလုပ်ကို ဘယ်လို မှ အာရုံစိုက်လို့ မရဘူး၊ မြတ် ကို ကိုယ်စကား ပြောချင်နေမိတယ်။ အဲဒါကြောင့် ကိုယ် မက်ဆေ့ တွေ မပြတ်ပို့နေမိတာပါ”
“မောင် က မြတ် ဖေါက်ပြန်နေတဲ့ အကြောင်းကို မောင် သိနေတယ်ဆိုတာ ကလွဲလို့ တခြား တခုခု ကို အထာနဲ့ အကြောင်းတခုခု ပြ မက်ဆေ့ ပို့သင့်တယ်”
ခိုင်မြတ်သူ ပြောတာလည်း အမှန်ပဲလေ၊ တခြားတခုခု ကို ရိုက်လိုက်သင့်တယ်။ အခု တော့ ကျနော် ကိုယ်တိုင် ဘာပြောရမှန်းမသိတော့ ဘူး။ ခိုင်မြတ်သူ က ဆက်ပြောတယ်။
“အခု တော့ အူးဒင် ကြီးက မောင်နဲ့ပတ်သက်တာတွေကို မြတ်လိမ်ပြောမှန်း သိသွားတယ်။ သူ့ ကို မြတ်တို့ က အသုံးချ နေမှန်း သိသွားပြီးတဲ့ နောက် သူ တအားကို ဒေါသ ထွက်နေတာ။ သူ့ ကို စောက်ပေါ တယောက်လို မြတ် တို့က ထင်နေကြတယ်တဲ့”
ဦးသာဒင် ကြီး ဖြစ်ပျက် သွားတာကို ကျနော် သဘောပေါက် မိသလိုပဲ၊ သူ့ နေရာမှာ လူငယ်တစ်ယောက်သာ ဆိုရင် ဘာမှ မပြောတော့ ပဲ ကျနော့် မိန်းမ ကို သူ ကြိုက်သလို စိတ်ကြိုက် လိုးနေတော့ မှာပဲ။ ဘာမှ အနှောင်အဖွဲ့ မလို လင်က လုပ်ချင်သလို လုပ်ဖို့ ခွင့်ပြုထားတဲ့ မိန်းမ တစ်ယောက်ကို လင်သဘောတူညီ မှုနဲ့ လိုးနေရမယ် ဆိုတာ စိတ်ကူးယဥ် ကမ္ဘာမှာ ပဲ ရှိတာလေ။ အခု ကျတော့ အဖိုးကြီး ဆိုတော့ သူ့ မာန နဲ့ သူ မခံမရပ် နိုင်အောင် ဖြစ်နေရတာပေါ့။
“သူက မြတ်ဖုံးထဲ က ဟာတွေ အကုန်တွေ့ သွားတယ်လေ။ မောင့် ယောက်ဖ နဲ့ မြတ်ဖြစ်နေတာရော”
ကျနော် လန့်သွားတယ်။ ဟိုက် သွားပါပြီပေါ့။
“ဟေ ဖတ်ခ် လီးလိုပဲ”
ကျနော် လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ခေါင်းကို အုပ်ကိုင်ထားမိတယ်။ ကျနော့် ဦးနှောက် တောင် ပေါက်ကွဲထွက် သွားတော့ မလားပဲ။ ခိုင်မြတ်သူ လည်း သူ့ လက်ဖဝါး နှစ်ဖက်နဲ့ မျက်နှာကို အုပ်ထားပြီး ရှိုက်နေတယ်။ ကျနော် တို့ အိပ်ခန်း ထဲ မှာ အပ်ကျသံ ကြားနိုင်လောက် အောင်ကို ငြိမ်သက် သွားခဲ့တယ်။ ဦးသာဒင် ကြီး သိသွားတဲ့ ကျနော်တို့ အကြောင်းကို ဘယ်လို ကာကွယ်ရတော့ မလဲ။ သူက လည်း အဲဒီ အကြောင်းတွေကို နူတ်ပိတ်နေမှာလား။
“သူက အဲဒီ မက်ဆေ့ တွေကို တွေ့သား တဲ့ အချိန် မှာ မြတ်ကို လုပ်နေတာ ရပ်လိုက်တာလား”
ခိုင်မြတ်သူက မျက်မှောင်ကြုတ် ပြီး နာကျည်းတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ ကျနော့် ကို မျက်လုံးချင်း ဆိုင်ကြည့်လိုက်တယ်။
“ဟင့်အင်း၊ မက်ဆေ့ ဖတ်ပြီး တာနဲ့ သူ ဒေါပွပြီး မြတ်ကို မညှာမတာ မီးကုန်ရမ်းကုန်ကို လိုးတော့ တာ”
ကျနော် တော်တော် စိတ်မကောင်း ဖြစ်သွားတယ်။
“သူ က မြတ် နဲ့ ဆက်ဖြစ်နေဦးမယ်တဲ့လား”
“မြတ်လည်း မသိဘူး”
ခိုင်မြတ်သူ က ဆက်ပြောတယ်။
“မောင် ဒီအခြေအနေ မှာ သူ မြတ်ကို ဆက်ပြီး စိတ်ရှိတာ မရှိတာကို မြတ် ဂရု မစိုက်တော့ ဘူး။ မြတ် စိတ်ပူ နေတာက သူ က မြတ်တို့ ကို လက်စား ခြေမှာလား၊ မြတ်တို့ အိမ်ထောင်ရေးကို ပြိုကွဲအောင် လုပ်မှာလား။ အဲဒါကို ပဲ စိတ်ပူ နေမိတယ်”
“မောင် လည်း စိတ်ပူတာပေါ့ မြတ်ရယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့ စိတ်ထဲ ဘာရှိတယ် ဆိုတာ မောင်တို့ ဘယ်လို သိနိုင် မလဲ၊ အခု လောလော ဆယ်တော့ နဂို အတိုင်းပဲ ပုံမှန်လေး ပြန်နေကြရအောင်။ ဒီကပ်ကိုး ကိစ္စ ကိုလည်း မြတ် အဆုံးသတ်လိုက်ပါတော့ နော်၊ မောင် တို့ အိမ်ထောင် ရေးကို အပျက် ခံပြီးတော့ တော့ မစွန့်စား သင့် တော့ ဘူးထင်တယ်”
ခိုင်မြတ်သူ ထမင်းပွဲ ပြင်ပေးလို့ မီးဖိုထဲ မှာ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက် စကား မပြောကြတော့ ပဲ အစားကို မစားချင် စားချင် နဲ့ စား ကြတယ်။ ခွေးမသား ကြီး က ကျနော့် မက်ဆေ့ တွေ ဖတ်လိုက်ပြီးမှ သူ့ ဒေါသ နဲ့ ကျနော့် မယား ကို ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း ဆက်ဆံလိုက်တာကို ကျနော် ဘာမှ မတတ်နိုင်ခဲ့။ အစကတည်း က ဒီအဖိုးကြီးနဲ့ ကျနော့် မယား နဲ့ ဖြစ်နေတာ မကြိုက်ခဲ့ တဲ့ ကျနော် က ပိုဆိုးတာပေါ့။ အခုတော့ ခိုင်မြတ်သူ ကိုယ်တိုင် ကျနော် တို့ အိမ်ထောင်ရေး ပျက်ဆီး သွားမှာ ကို စိုးရိမ်နေခဲ့ရပြီ။
ခိုင်မြတ်သူ က ထမင်းစားပွဲပေါ် မှာ လက်တင်ပြီး သူ့ လက်ပေါ် မှာ ခေါင်းအုံး လို့ မျက်စေ့ ကို မှိတ်ထားတယ်။ သူ လောလော ဆယ်မှာ ကျနော် တို့ မိသားစု အကြောင်း တွေးနေတယ်ထင်တယ်။ ကျနော် က ခိုင်မြတ်သူ ကို တခြား ယောက်ျား တစ်ယောက် နဲ့ ဖြစ်စေဖို့ တွန်းပေးခဲ့ တဲ့ တရားခံ ဆိုတော့ ကိုယ့် ကိုယ်ကို ပဲ အပြစ်တင် နေမိ တယ်။ ကျနော် က သူ့ ကို တခြား ယောက်ျား တစ်ယောက် နဲ့ ဖြစ်ဖို့ တိုက်တွန်းတော့ သူက ပဲ လုံခြုံ စိတ်ချ ရအောင် ဆိုပြီး အိမ်နီးနားချင်း အဖိုးကြီးကို ရွေးချယ်ခဲ့တာလေ။
အခု တော့ ကျနော် တို့ နှစ်ယောက်စလုံး စိတ်ပူ နေရပြီလေ။ ခွေးမသားကြီးကလည်း ကျနော့် ဖန်တက်စီ ကို သိသွားပြီ။ အဲဒါကို အခွင့် အရေးယူပြီး ကျနော်တို့ သူ့ ကို လှည့်စား ခဲ့တာ လက်စား ခြေမှာလား။ ခိုင်မြတ်သူ ကို လည်း ကျနော် စိတ်ပူတဲ့ အကြောင်း ဖွင့် ပြောတော့ ခိုင်မြတ်သူကလည်း။
“မြတ်လည်း စိတ်ပူတာပေါ့၊ သူက မြတ်ကို အသေးစိတ်မေးပြီး ဝန်ခံခိုင်းတယ်။ မြတ်လည်း တော်တော် များများကို ဝန်ခံလိုက်ရတယ်”
ကျနော်လည်း ဆက်မစား နိုင်တော့ လို့ ကျန်နေတဲ့ ထမင်းပုဂံထဲ က ထမင်းတွေကို ကြည့်နေရင်း၊
“မြတ် သူ့ ကို ဒီအိမ်မှာ မောင့် ကြည့်နေရက် နဲ့ ကောင်းထက်ဝင်း အလိုးခံ လိုက်တဲ့ ကိစ္စ ပြောပြလိုက် သေးလား”
“မြတ် ပြောပြလိုက်ရတယ်မောင်၊ သူက ဝပ်အပ်စ်အက်ပ ထဲက မောင့် ယောက်ဖ နဲ့ ချက်ထားတဲ့ မက်ဆေ့ တွေလည်း တွေ့ သွားတယ်လေ”
ကျနော် ထမင်းစားပွဲက နေထပြီး ဘေစင် မှာ လက်သွား ဆေးလိုက်တယ်။ ခိုင်မြတ်သူ လည်း အစားအသောက်တွေကို စလောင်းနဲ့ အုပ်ထားခဲ့ပြီး အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွားတယ်။ ကျနော် အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွားတော့ ခိုင်မြတ်သူ ကုတင်ပေါ် မှာ ပက်လက်လှဲနေတယ်။ ကျနော်လည်း သူ့ ဘေးမှာ လှဲလိုက်ရင်းနဲ့ နဖူးပေါ် လက်တင် ပြီး အသာ မှိန်းနေလိုက်တယ်။ နာရီသံ တချက်ချက် ကသာ အခန်းထဲ မှာ ကြီးစိုးနေတယ်။ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက် စလုံးရဲ့ ရင်ထဲ မှာတော့ စိုးရိမ်စိတ်တွေနဲ့ ပူလောင်လို့ ပေါ့။
အခန်း ၃၈။
ကျနော် တို့ နှစ်ယောက်စလုံး လူရော စိတ်ရော ပင်ပန်းသွားကြလို့ မှေး ကနဲ အိပ်ပျော် သွားကြတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ ဖုံးက အသံမြည်လာလို့ နိုးလာကြတော့ ည ၇နာရီ ထိုးနေပြီ။ ခိုင်မြတ်သူ က ဖုံးကို ကြည့်လိုက်ပြီး၊ အူးဒင် ခေါ် နေတာလို့ ကျနော့် ကို လှမ်းပြောတယ်။ ကျနော့် မျက်လုံး တွေ ကျယ်သွား ပြီး ပြန်နှပ်ချင်စိတ် ပျောက်သွား တယ်။ ခိုင်မြတ်သူ ကို ဖုံးကိုင်လိုက် စပီကာဖွင့်လိုက် လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော် ပြောတဲ့ အတိုင်းပဲ ဖုံးကို စပီကာဖွင့် ပြီး ကိုင်လိုက်တယ်။
“ခိုင်မြတ်သူ နင်ဘယ်အချိန် ငါ့ဆီ ပြန်လာမှာလဲ”
ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော့် မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်လိုက်ရင်း တွန့်ဆုတ်ဆုတ် နဲ့၊
“အူး သမီး လေ…. အိမ် အလုပ် လေး တွေ လက်စ သပ်ဖို့ …ရှိ..ရှိ…”
“ငါ့ အိမ်မှာ လည်း အတူတူပဲလေ၊ နင့်အိမ်အလုပ်တွေကို လက်စသပ် ပြီး ပြီးအောင် အမြန်လုပ်လိုက်၊ ပြီးတာနဲ့ ငါ့အိမ် ကို လာခဲ့၊ ဒီည ငါ့ အိမ်မှာ နင် အိပ်လို့ ရတယ်”
“အူး… သမီး ယောက်ျား အိမ်မှာ ရှိနေတယ်လေ…ဟို….”
ခိုင်မြတ်သူ စကား မဆုံးသေးခင်မှာပဲ ဦးသာဒင် က ကြားဖြတ်ပြီး၊
“နင့်လင် က ငါတို့ ဘာလို လဲ ဆိုတာ သိပြီးသား လေ။ သူ့ကို အကျိုးအကြောင်းပြောပြ ပြီးသာ မြန်မြန်လာ ခဲ့တော့၊ ဟိန်းဇော်ထူး က နားလည်မှု ရှိပြီးသား ပဲဟာ”
ခိုင်မြတ်သူ က အိမ်ပြန်ရောက်တာနဲ့ ကျနော့် ကို အကုန်ပြောပြ ထားတော့ မယ်ဆိုတာကို ဦးသာဒင် က တွက်ပြီး သား လေ၊ ဒါကြောင့် လည်း သူ အခု လို လေသံ နဲ့ ပြောနေတာပေါ့၊ အရင် တုန်းက တော့ ကျနော် အိပ်နေပလား လို့ မေးပြီးမှ ကျနော့် မိန်းမ နဲ့ ချက်တယ်၊ ခေါ် ပြီး လိုးတယ်။ အခု ကတော့ ဒီနေ့ခင်း က စလို့ အကုန်ပြောင်းလဲ ကုန်ပြီ၊ ဦးသာဒင် က ပြောပြိးတာနဲ့ ဖုံးကို ချသွားတယ်။ ကျနော်တို့ လင်မယား နှစ်ယောက် ခနတာလောက် တုတ်တုတ် မှ မလှုပ်ပဲ ငြိမ်နေကြတယ်။ ပြီးမှ ခိုင်မြတ်သူ က၊
“မောင် မြတ်ကို သူ့ အိမ် သွားခွင့် ပြုပါ။ မြတ် သူ့ကို အစစ အရာရာ အတွက် ခွင့်လွှတ်ဖို့ တောင်းပန် လိုက်မယ်။ သူ လည်း အခြေအနေ အရပ်ရပ် ကို ကြည့်ပြီး တော့ နားလည်ခွင့် လွှတ်ပေးနိုင်လိမ့် မယ်လို့ မျှော်လင့် ရတာပဲ၊ တခုခု တော့ ကြိုးစား ကြည့်တာပေါ့ ”
အဲလို ပြောပြီးတော့ အဝတ်အစား တွေကို ချွတ်ပြီး ညဝတ်အင်္ကျီ လဲလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ နောက်ဖေးဘက် တံခါး ကနေ ထွက်မလို့ သွားတော့ ကျနော် လိုက်သွားမိတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ နဖူး ကို ကျနော် နမ်းလိုက်တယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က စိတ်ပူနေတဲ့ မျက်နှာနဲ့ ကျနော့် ကို ဦးသာဒင် အိမ် သွားခွင့် ပြုဖို့ တောင်းပန်တဲ့ မျက်လုံးတွေ နဲ့ မော့ ကြည့်တယ်။
“မြတ် သူ့ နဲ့ ပတ်သက် ဟိုကိစ္စ မှာ စိတ်လာတာ မောင် သိတယ်။ ဒါပေမဲ့ မိသားစု ကို ငဲ့ညှာ ပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကွန်ထရိုးလုပ်ပါကွာ”
လို့ ပဲ ကျနော် ပြောလိုက်မိတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က ခေါင်းကို ညှိမ့် ပြပြီး နောက်ဖေး လျှောက်လမ်း ကလေး ကနေ ဦးသာဒင် အိမ်ဖက်ကို ခပ်သုတ်သုတ်လေး လျှောက်သွားတော့ တယ်။ သွား နေရင်း က အနားက တခြား အိမ်နီးချင်း တွေများ တွေ့သွား မလားလို့ ဟိုကြည့်ဒီကြည့် အကဲခပ်ရင်း နဲ့ သွားနေတာ မြင်လိုက်ရလို့ အရင်တုန်း က အဲလို အလိုးခံဖို့သွားခဲ့တဲ့ပုံ မြင်ယောင် မိသေးတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ ကျနော့် မျက်စေ့ အောက် က ပျောက် သွားမှ ပဲ အိပ်ခန်းထဲကို ပြန်ဝင်လာခဲ့ လိုက်တယ်။ အိပ်ယာ ပေါ် မှာ ထိုင်ရင်းနဲ့ ဦးသာဒင် ကြီး အိမ် မှာ ဘာတွေ ဖြစ်နေမလဲ ဆိုတာကို တွေးနေမိတယ်။ ကျနော် ဦးသာဒင် ကြီးနဲ့ ထိပ်တိုက် ရင်မဆိုင်ရဲတာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သိတယ်။ ကျနော် ဇနီးအပေါ် အိပ်ယာပေါ် မှာ ကျနော် အားနည်းခဲ့တာကို သူက သိနေပြီလေ။ ကျနော့် မယား ချောလေးကို လည်း သူက အကြိမ်ပေါင်း များစွာ လိုးဆော် ခဲ့ပြီးပြီ။ ကျနော့် မယား ကိုယ်တိုင် ကိုက သူ့ အလိုး အညှောင့် တွေကို သဘောကျ စွဲမက် ခဲ့တာ မဟုတ်လား။ ဦးသာဒင် ကို ကျနော် ဘယ်လို ရင်ဆိုင်ရဲ တော့ မလဲ၊ ကျနော် က အရှုံးဘက်က ဆိုတာ သိသာနေပြီပဲဟာ။
အချိန်တွေက ဘယ်လို ကုန်သွားတာလဲ၊ အခု ဆို ဆယ်နာရီတောင် ရှိနေပြီ၊ ကျနော့် မယား က ခုထိ ဦးသာဒင် အိမ်မှာ ပဲ ရှိနေသေးတယ်။ သား ကို နို့တိုက် ဖို့လည်း လိုနေပြီလေ။ အိမ်နောက်ဖေး တံခါး ကနေ ဟပြီး မျှော် ကြည့်မိတယ်။ အရိပ်အယောင် မပေါ် လာသေး။ ခနလောက် လိုက်သွားကြည့်လိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ အနည်းဆုံးတော့ သူတို့ ဘာပြောနေကြသလဲဆိုတာ ကြားရင် ကြားရနိုင်မယ်လေ။
ဦးသာဒင် ကြီး အိမ်နားရောက်တော့ နောက်ဖေး တံခါးနားကို ကပ်လိုက်တယ်။ တံခါးကို ကိုင်ကြည့်တော့ အထဲက ဂလန့် ချမထားဘူး။ အိမ်ရှေ့ ခန်းက အသံသဲ့သဲ့ ကြားတာကြောင့် နောက်ဖေးတံခါး ကို အသာဆွဲဖွင့် ပြီး ဝင်သွား လိုက်တယ်။ အသာလေး ခြေဖျားထောက် သွားပြီး နံရံ ထောင့်စွန်းနားက နေ အိမ်ရှေ့ခန်းကို ကြည့်လိုက် တော့ လည်း ဘယ်သူ မှ မရှိဘူး။ ရုတ်တရက် နောက် ထပ် ခိုင်မြတ်သူ ရဲ့ အော်သံထွက်လာတော့ မှ သူတို့ အိပ်ခန်းထဲမှာ ဆိုတာ သိလိုက်ရတယ်။ အိပ်ခန်းထဲ မှာ ခွေးမသား ကြီး ကျနော့် မယားကို လိုးနေတာပဲ နေမယ်။ ကျနော့် မျက်လုံးထဲ မှာ မျက်ရည်တွေ ဝိုင်းလာခဲ့ရတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ အော်သံ နားထောင်ရတာ သူ့ ကို လိုးဆောင့် လိုက်တဲ့ အချက်တိုင်းက စောက်ဖုတ်ထဲကို လီးကြီး နက်နက်နဲနဲ ဝင်သွားလို့ အရသာ ခံစား ရပြီး အော်နေ တဲ့ အသံ။ ခိုင်မြတ်သူ ကို ခွေးလိုး လိုးတိုင်း တုံခါ အိစက် နေတဲ့သူ့ ဖင်လုံးကြီးတွေနဲ့ လိုးတဲ့ ယောက်ျား ရဲ့ ပေါင်ခြံ ရိုက်မိတဲ့ တဖတ်ဖတ် အသံ လည်း ကြားနေရသလိုပဲ။ အဲလို မျိုး ပုံစံ နဲ့ ကျနော် လိုးရရင် ကျနော့် လီးက သိပ် မရှည်။ သူ့ ဖင်လုံးကြီးက လည်း ကြီးလွန်းတော့ စောက်ခေါင်းထဲ သိပ်မရောက်ပဲ သူ စိတ်ကျေနပ်မှု မရနိုင်ဘူး။
ခိုင်မြတ်သူ ရဲ့ အော်ငြီး သံက ပိုပိုကျယ်လာတယ်။ ဒီလို ကပ်ကိုးဖီလင် ဝင်ပြီး တခြား ယောက်ျား ကို ပေးလိုး ခဲ့မိတဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပဲ အပြစ်တင် ဝမ်းနည်း နေမိတယ်။ အခုတော့ ကျနော့် သား ရဲ့ အမေ။ ကျနော့် ရဲ့ မယား ဖြစ်သူ က ကိုယ့် အိမ်နီးချင်း အဖိုးကြီးရဲ့ အိပ်ခန်းထဲ မှာ ကောင်းကောင်း အလိုးခံနေရပြီပေါ့။
ကျနော် က မိန်းမ ကို သူ့ဆီလွှတ်လိုက်တာက ကျနော်တို့ အိမ်ထောင်ရေး နဲ့ ကျနော်တို့ ရဲ့ ဘဝ ကို မဖျက်ဆီး ပါနဲ့ လို့ တောင်းပန်နားချ ဖို့ ၊ အခုတော့ ကျနော့် မယား ခမြာ စောက်ဖုတ်ဖြဲပြီး အလိုးခံနေရပါလား။ ဒါပေမဲ့ ကျနော့် မယား ရဲ့ ငြီးသံ က အလိုးခံရတာ ကောင်းလွန်းလို့ ငြီးနေတဲ့ အသံဆိုတာ ငြင်းလို့ မရဘူး။ ကျနော် ဘယ်လို မှ နားမခံ နိုင်တော့ ဘူး။ အဲဒါနဲ့ ကိုယ့် အိမ်ပဲ ကိုယ်ပြန်လာပြီး အိပ်ယာပေါ် ပြန်လှဲနေလိုက်တော့ တယ်။ ည လည်း ဆယ်နာရီ ခွဲနေပြီ။ ခိုင်မြတ်သူ ဦးသာဒင်အိမ် မသွားခင် ချွတ်လဲ သွားတဲ့ အဝတ်အစား တွေက ကြမ်းပေါ် မှာ ဒီအတိုင်းပုံကျနေခဲ့တယ်။ အဲဒီထဲက သူ့ ပင်တီကို ကောက်ယူကြည့်လိုက်တော့ ဦးသာဒင် ရဲ့ လရည်တွေ စွန်းထင်းနေတာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။
ကျနော် လည်း သူ့ အဝတ်အစား တွေကို ကောက်လို့ အဝတ်လျှော် မဲ့ အဝတ်အစားတွေ ထည့်တဲ့ ခြင်းထဲ ထည့် လို့ ရေချိုးခန်းဘက် ယူသွားလိုက်တယ်။ ရေချိုးခန်းထဲ မှာ အဝတ်ခြင်းကို ချလို့ ပုဆိုးလှန်၊ လီးကိုင်လို့ သေး ပေါက် မယ်ပြင်လိုက်တယ်။ လီးကိုင်ထားတဲ့ အချိန်မှာပဲ ခုနက ခိုင်မြတ်သူ ရဲ့ အော်ဟစ် ငြီးသံ နားထဲ မှာ ကြား ယောင်လာပြီး လီးက မာလာတယ်။ ဒီလောက် ဒုက္ခ ဖြစ် စိတ်ဆင်းရဲ နေချိန်တောင် လီးကအဲလို တောင်လာတာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို စိတ်ပျက် သွားမိတယ်။
ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာပြီး အိပ်ခန်းထဲ လည်းဝင်လိုက်ရော ခိုင်မြတ်သူ က ကုတင်ပေါ် မှာ ထိုင်လို့၊ သူ့ လက်ထဲ မှာက ဘရာရယ်၊ ပင်တီရယ်ကို ကိုင်ထားတယ်။ ညဝတ်အင်္ကျီ ကတော့ ဝတ်ထားတုန်းပဲ။ ကျနော် အိပ်ခန်းထဲ ဝင်လာတာ တွေ့တာနဲ့ သူ့ လက်ထဲက ဘရာရယ်၊ ပင်တီရယ်ကို ကျနော့် မျက်နှာကို လှမ်းပြစ်ပေါက် လိုက်ပြီး၊
“ရှင့် မယား က အိမ်နီးချင်း အဖိုးကြီး ရဲ့ ပက်ပက်စက်စက် အလိုးကို နှစ်နာရီလောက် ခံခဲ့ရတယ်ရှင့်”
လို့ ပြောပြီး ရှိုက်ငို နေပါရော၊ ကျနော် လည်း ခိုင်မြတ်သူ ဘေးနား မှာ ကပ်ထိုင်လိုက်ပြီး ပုခုံးလေး ကို အသာက်ဖက် လို့ ချော့ ဖို့ ကြိုးစား တယ်။
“မငို ပါနဲ့ မြတ်ရယ်။ မောင့် အပြစ်တွေပါ။ အားလုံး အဆင်ပြေသွားအောင် မောင် ကြိုးစား ပါမယ်”
ကျနော် က ခိုင်မြတ်သူ ရဲ့ ဆံပင်တွေကို ပွတ်ပေးရင်း နဲ့ ပြောတော့ ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော့် ရင်ဘတ် မှာ မျက်နှာ အပ်လို့ ဖက်ပြီး ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုပြန်ပါတယ်။ ကျနော် က ခိုင်မြတ်သူ စိတ်သက်သာ ရာ ရအောင် အားပေး တဲ့ အနေနဲ့၊
“မောင် အဲဒါကို တော့ ဖြစ်လာမယ်လို့ ထင်ထားပါတယ်။ သူ က မြတ်ကို ဒီည လိုးဖို့စောင့် နေလိမ့်မယ် ဆိုတာ”
“မောင် က ဘာဖြစ်လို့ ထင်ရတာ လဲ”
“ဘာလို့ လည်း ဆိုတော့ သူ က မောင့် ကို စိုးရိမ်စရာ မလိုတော့ ပဲ မြတ်ကို လိုးချင်သလို လိုးလို့ ရတယ်ဆိုတာ ကို သိသွားပြီကိုး”
ခိုင်မြတ်သူ က ခေါင်းကို ငြိမ့်လိုက်ပြီး၊
“သူ က မြတ် ကို ဒီည သူနဲ့ အိပ်ဖို့ ပြောတယ်၊ မြတ် က သားကို နို့တိုက်ရ ဦးမယ်လို့ အကြောင်းပြ ပြီး ထွက်ဖို့ ကြိုးစား တယ်၊၊ အဲဒီ အချိန်မှာ သူက မောင့် နာမည်ကို ထည့် ပြောလာတယ်”
“သူက ဘာပြောတာလဲ”
ခိုင်မြတ်သူက သူ့ ပါးကို ကျနော့် ရင်ဘတ်မှာ ကပ်ထားလို့ လက်နှစ်ဖက်က ကျနော့် ပုခုံးကို တွယ်ထားရင်း က တိုးတိုးလေး ပြောတယ်။
“အိမ်မှာ ဟိန်းဇော်ထူး တစ်ယောက်လုံး ရှိနေတာပဲတဲ့၊ သူ့ မယား ကို ငါက ကောင်းကောင်း လိုးပေးနေတယ် ဆိုတာကို သူ သိနေတော့ ပျော်တောင် နေဦးမှာတဲ့ ဆိုပြီး အနောက် က နေ ခါးကို လှမ်းဆွဲတယ်၊ မြတ် ဘယ်လို မှ မရုန်းနိုင်ခဲ့ဘူး”
ခိုင်မြတ်သူ က ပြောနေရင်း က ခန ရပ်သွားပြီး စကားလုံး ရွေးနေတယ်ထင်တယ်၊ ပြီးမှ၊
“မောင် တကယ်တော့ အူးဒင် က အရမ်းကို သန်မာတဲ့ ယောက်ျားကြီး တစ်ယောက် ပါ၊ သူ က မြတ်ကို ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်လိုက်ရင် မြတ် ဘာမှ လုပ်လို့ မရတော့ ဘူး၊ အလိုလို ပျော့ ခွေ သွားရတယ်၊ မြတ် ပြောတာ မောင် သဘောပေါက် မှာပါ”
“အဲတော့ မြတ် က ဘာမှ လုပ်မရဘူး ဆိုတော့ သူက အနောက်က နေတက် လိုးတော့ တာပဲလား”
ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော့် အပြောကြောင့် ကျနော့် မျက်နှာကို မျက်မှောင် ကြုတ် ကြည့်လိုက်ရင်း၊
“မောင် ရယ်၊ မြတ်ကို ခွင့်လွှတ် နားလည်ပေးပါလား၊ မြတ် က မိန်းမ တစ်ယောက် ပဲလေ၊ မြတ် က တစ်ချို့ နေရာတွေ မှာ စည်းစောင့် ပေမဲ့ မြတ်မှာ လည်း အားနည်းချက်တွေ ရှိတယ်လေ၊ နောက်ပြီး တော့ ဦးဒင် ကြီး ကလည်း မြတ် နဲ့ အကြိမ်ကြိမ် လိုးခဲ့ ဖူးတဲ့ ယောက်ျား တစ်ယောက်လေ၊ သူ က မြတ်ရဲ့ အားနည်း ချက် တွေ ကိုလည်း သိနေတယ်၊ နောက်ပြီးတော့ အခု မြတ်တို့ ပြဿနာ ကိုလည်း တခုခု လုပ်ပြီး ဖြေရှင်းရဦးမှာလေ၊ နို့မို့ သူက မြတ်တို့ ကို ပြဿနာ ရှာရင် မောင်လည်း စိတ်ဆင်းရဲရဦးမှာလေ”
ခိုင်မြတ်သူ ပြောနေတဲ့ စကားတွေကို ဆင်ခြေလို့ ကျနော် မမြင်မိပါဘူး၊ နားလည်ပေးလို့ ရပါတယ်။ အခု ကိစ္စ က ပြတ်ပြတ်သားသား မရှင်းရင် ရေရှည် ကျနော်တို့ ဒုက္ခ ရောက်နိုင်တယ်လေ၊ ဒီဘဲကြီးက ခိုင်မြတ်သူ ကို အကြိမ်ကြိမ် အခါခါ လည်း လိုးခဲ့ပြီးပြီ၊ အခု ခိုင်မြတ်သူ လင် ကျနော် ကိုယ်တိုင်က လည်း သိပြီး လွှတ်ပေးထား မှန်းလည်း သိသွားပြီ၊ နောက်ပိုင်း သူလုပ်ချင်သလို လုပ်ခဲ့ရင် ကျနော်တို့ ခံနိုင်ပါ့မလား၊ ဒါတွေ အားလုံး က ကျနော့် ကပ်ကိုး ဖီး ကြောင့် ဖြစ်လာရတဲ့ နောက်ဆက်တွဲတွေ ဆိုတော့ ကျနော် ပဲ အဖြေ ရှာမှ ရတော့ မှာပေါ့။
ခိုင်မြတ်သူ ရေချိုးခန်း သွား ရေမိုးချိုး ပြီး အိပ်ခန်းထဲ ပြန်လာတော့ ညသန်းကောင် ဖြစ်နေပြီ၊ မနက်ဖြန် မနက်လည်း ကျနော်က အလုပ်သွားရဦးမှာ ဆိုတော့ အိပ်ကြဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ ကတော့ ဘယ်လောက်တောင် ပြိုင်းလာသလဲ မသိဘူး၊ အိပ်ယာပေါ် ခေါင်းချလိုက်တာနဲ့ အိပ်ပျော် သွားတော့ တယ်။ ကျနော့် မှာသာ အတွေးတွေ နဲ့ ခြာလည်လည်ဖြစ်နေရတယ်။
………………….
မနက် အိပ်ယာထပြီး မနက်စာ စားရင်းနဲ့ ခိုင်မြတ်သူ ကို မေးမိတယ်၊ ဒီနေ့ ဘာအစီအစဥ် ရှိသလဲ ပေါ့။ သူက တော့ ဘာမှ အထွေအထူး အစီအစဥ် မရှိပါဘူး။ အိမ်အလုပ်လေး တွေပဲ လုပ်စရာရှိတယ်လို့ ပြောပါတယ်။ ကျနော်က။
“တကယ်လို့ ဦးသာဒင် ကြီးက ခေါ်ရင် ဒါမှ မဟုတ် အိမ်ကို သူရောက်လာရင်ရော”
လို့ မေးလိုက်တော့ ခိုင်မြတ်သူ က ငြိမ်ငြိမ်လေး ပဲ ထိုင်နေရင်းက ကျနော့် ကို မော့ ကြည့်ရင်း၊
“မြတ် ကို ဘာလုပ်စေချင်လည်း”
လို့ မေးတယ်။ ကျနော်လည်း ဘာဖြေရမှန်းမသိလို့ မနက်စာ ကို ပြီးအောင် ဆက်စားလိုက်တယ်။ နောက် တော့ ရုံးမသွားခင် အိမ်ရှေ့မှာ ခိုင်မြတ်သူ နဖူး ကို နမ်းလိုက်ပြီး၊
“သူ့ ကို နောက်ဆုံး အနေနဲ့ နားချ ကြည့်ပါလား”
ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော့် ကို မော့ ကြည့်ရင်း၊
“မြတ်တော့ ပြောလို့ ရမယ်မထင်ဘူးမောင်၊ မနေ့က မြတ် သူ့ ကို ပြောကြည့်ပြီးပြီ၊ သူ က ဒေါသနဲ့ မြတ် ကို အရမ်း ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း ကို လိုးတာခံလိုက်ရတယ်၊ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ်လေ၊ ထပ်ကြိုးစား ကြည့်မယ်။ ထူးရင် မြတ် မောင့်ကို ပြောမယ်လေ”
“အင်း မြတ် ဒီတခါ နားချလို့ မရရင် မောင်ကိုယ်တိုင် သူ့ကို တောင်းပန်ကြည့်မယ်။ ကျနော်တို့ ကို ခွင့်လွှတ်ပါ၊ ပြီးခဲ့တာတွေ မေ့ပြစ်လိုက်ပါတော့ လို့ပေါ့၊ အိုကေ၊ မြတ် ဘာမှ စိတ်ပူ မနေနဲ့၊ အားလုံး အဆင်ပြေသွားမှာပါ”
…………….
အခန်း ၃၉။
ကျနော် ရုံးကို ထွက်လာလိုက်တော့၊ မနေ့ က အတိုင်းပဲ စိတ်အနှောက်အယှက် ဖြစ်နေတယ်။ ဒီနေ့ ကျနော့် မယား ဘာဖြစ်မယ် ဆိုတာကို ကျနော် သိနေပြီလေ။ ဒီခွေးမသား ကြိးက ကျနော့် မယားကို မနေ့ တုန်းက လို ပဲ အသားကုန် လိုးဦးမှာပဲ၊ ခိုင်မြတ်သူ လို မိန်းမ မျိုး ကို အခွင့်အရေးပေးလို့ ကတော့ ဘယ်ယောက်ျား သား မှ လက်လွတ်ခံမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ အခု ဆို ဒီခွေးမသား ကြီးက လွတ်လွတ်လပ်လပ် လိုးလို့ ရနေပြီလေ။ သူက ကျနော် ကျနော့် မိန်းမ ကို အလိုးခံခိုင်းထားတာလည်း သိနေပြီ။ မိသားစု တာဝန်လည်း ဘာမှ ယူစရာမလို ဖလိုးလီး ဖလီးလိုး လို့ ရနေပြီမဟုတ်လား။ ကျနော် က မလုပ်ပါနဲ့ လို့ တောင်းပန်ရင် တောင် နောက်ဆုတ်တော့ မဲ့ သဘောမှာ မရှိတော့ ဘူး။
ခိုင်မြတ်သူ ကိုယ်တိုင်က လည်း သူ့ လီးကြီးကို စွဲနေပြီထင်ပါတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ ကိုယ်တိုင် က ဟိုအကြောင်းပြ ဒီအကြောင်းပ ပြီး အလိုးခံ နေကတည်းကိုက သိသာနေတာပဲလေ။ ခိုင်မြတ်သူ ရဲ့ အားနည်းချက်ကို လည်း ဒီခွေး မသားကြီးက သိနေပြီမဟုတ်လား။
အဲလို ပဲ စိတ်က မဖြောင့်ပေမဲ့ ရုံးက အလုပ်တွေကို တော့ ဖျစ်ညှစ် ပြီး ပြီးအောင် လုပ်လိုက်တယ်။ အလုပ် အရေးတကြီး လုပ်စရာလေး တွေ ပြီးလို့ ညနေစောင်း အိမ်မပြန်ခင် ခိုင်မြတ်သူ ဖုံးကို လှမ်းခေါ်လိုက်တယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က ဖုံးကိုင်တော့ အခြေအနေ ဘယ်လို ရှိလဲ မေးကြည့်တယ်။ အခြေအနေက ဘာမှ မထူးကြောင်း အူးသာဒင် ကြီးက သူ အကျိုးအကြောင်းနဲ့ ရှင်းပြတာကို လက်မခံကြောင်း၊ ပြောပြတယ်။ ကျနော် စိတ်တွေ လေးလံ နေပြီးတော့ ဒီပြဿနာတွေ ကနေ ရုန်းထွက် နိုင်ဖို့ ဘာလုပ်ရမလဲ ဆိုတာ ခေါင်းထဲ တွေးရင်း အိမ်ဆီကို ပဲ ကားအမြန်မောင်းလာခဲ့ မိတယ်။
အိမ်ကို ပြန်ရောက်တာ့ ခိုင်မြတ်သူ က ဧည့်ခန်းထဲ ထိုင်နေရာက ကျနော့်ကို မြင်တာနဲ့ ထသွားပြီး နောက်ဖေးက ရေတခွက် သွားယူလာတယ်။ ကျနော် ဆိုဖာမှာ ထိုင်ချလိုက်တော့ သူ လည်း ကျနော့် ဘေးနား လာထိုင်ချလိုက် ပြီး ရေဖန်ခွက်ကို ကမ်းပေးတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က အိမ်နေရင်း အဝတ်အစား တွေကို ပဲ ဝတ်ထားတယ်။
ကျနော် လည်း ရေအေးအေး လေး သောက်ပြီး ခနနားနေပြီးမှ။
“သူ က ဘာပြောလဲ”
လို့ ခိုင်မြတ်သူ ကို ရုတ်တရက် မေးလိုက်တယ်၊ ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော့် မျက်နှာကို မကြည့်ပဲနဲ့၊
“အင်းးးးး သူ က မောင် နဲ့ စကားပြောချင်တယ်တဲ့”
“သူ က ဘာပြောချင်လို့လဲ”
“မပြောတတ်ဘူး။ မြတ် က သူ့ ကို အကြောင်းမျိုးစုံ ပြပြီး တောင်းပန်တယ်၊ ဇာတ်လမ်းကို အဆုံးသတ်ဖို့ ပေါ့။ ပထမ တော့ သူက အရမ်းကို ရိုင်းရိုင်းစိုင်းစိုင်း တွေ ပြောတယ်။ နောက်ဆုံးမှ သူက မောင် နဲ့ စကားပြောချင် တယ်လို့ ပြောတယ်။ အဲဒါ က နောက်ဆုံး နည်းလမ်း ပဲ ဖြစ်မယ်ထင်တာပဲ”
ကျနော် စိတ်ထဲ မှာတော့ တော်တော် လေး မအီမသာ ဖြစ်နေရတယ်။ ကိုယ့် မယားကို လိုးနေတဲ့ ကောင် နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ရမှာ တွန့်နေတယ်။ ပြီးတော့ သူက ကိုယ့်မယားကို လိုးနေတာ ကိုယ်သိထားတယ် ဆိုတာကိုပါ သိနေတာ ဆိုတော့၊ မျက်နှာ ဘယ်နားထားရမလဲ။ မလွဲမရှောင်သာ ရင်ဆိုင်ရတော့ မယ်ဆိုတော့ စိတ်ကို တင်းပြီး၊
“ဘယ်တော့ လဲ”
“မောင် အဆင်ပြေမယ် ဆိုရင်တော့ အခု တောင် သွားလို့ ရတာပဲ”
ကျနော် မျက်စေ့ မှိတ်ပြီး ခနတာ စဥ်းစားလိုက်တယ်။ ရှောင်နေလို့ လည်း ပြီးသွားမဲ့ ကိစ္စ က မဟုတ် တော့ မြန်မြန်တွေ့ မြန်မြန် ပြီးတာပဲလေလို့ စိတ်တင်းပြီး ထိုင်နေရာက ထလိုက်တယ်။ ကျနော် က အိမ်ရှေ့တံခါးနား ကို လျှောက်သွားနေတဲ့ အချိန် ခိုင်မြတ်သူ က၊
“သားလေး ကရော”
“သားလေး ကို ဒီခွေးမသား ကြီးဆီ ခေါ် မသွားချင်ပါဘူးကွာ၊ သူ အခု သူ့ ပုခက်ထဲ အိပ်နေတာပဲ ခန တော့ ထားခဲ့လို့ ရမှာပါ၊ မောင်တို့ မြန်မြန်သွား မြန်မြန်ပြန်လာတာပေါ့”
ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်သား ဦးသာဒင် အိမ်ဆီကို လျှောက်လာခဲ့ကြတယ်။ ကျနော် က ခုထိ ရုံးသွားတဲ့ အဝတ်အစား တောင် မလဲရသေးဘူး။ ခိုင်မြတ်သူ က ဦးသာဒင် အိမ်ရှေ့ ရောက်တော့ ဘဲတောင် မနှိပ်တော့ ပဲ အိမ်ရှေ့တံခါးကို ဖွင့် လို့ ဝင်သွားတယ်။ ကျနော် တို့ နှစ်ယောက် သူ့ အိမ် ဧည့်ခန်းထဲ ရောက်တော့ ဦးသာဒင် က အိပ်ခန်းထဲ က ထွက်လာတယ်။ ကျနော်တို့ အသံကြားလို့ ထင်တယ်။ အပေါ် ပိုင်း အင်္ကျီကျွတ် နဲ့ အောင်က ပုဆိုး တထည်ပဲ ဝတ်ထားတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က ဘယ်သူနဲ့ မှ မျက်လုံးချင်း မဆုံ မိအောင် ခေါင်းငိုက်စိုက်ချပြီး ကြမ်းပြင် ကို ပဲ ကြည့်နေတယ်။
ကျနော့် နှလုံး က အရမ်းကို ခုန်နေတယ်။ ခုလို မျိုး ကိုယ့် မယားကို လိုးနေတဲ့ ဘဲနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ပြီး အဲဒီ အကြောင်းကို ပြောရမယ် ဆိုတာကို အရင် ကပ်ကိုးဖီးလ် ခံနေတုန်းက တခါမှ မတွေးခဲ့ မိဘူးလေ။ ကျနော် လည်း ခွေးမသား ကြီး မျက်နှာကို မကြည့်ချင်တာနဲ့ ပြတင်းပေါက် ကနေ အပြင်ဘက် ကို ငေးကြည့်နေလိုက် တယ်။ ဦးသာဒင် က ကျနော်ထိုင်နေတဲ့ ဆိုဖာရှေ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော် ထိုင်နေတဲ့ ဆိုဖာနားမှာ ကပ်ပြီး မတ်တပ်ရပ်နေတယ်။
သုံးယောက်စလုံး ဘာမှ မပြောမဆိုပဲ ငြိမ်သက်နေကြပြီး အတော် ကြာမှ ကျနော် က စပြီးပြောလိုက်တယ်။
“အန်ကယ်အန်ကယ်၊ အခု ဖြစ်ပျက်ခဲ့ သမျှ တွေ အားလုံး အတွက် ကျနော်တို့ က တောင်းပန်ပါတယ်”
ဦးသာဒင် က ဆိုဖာပေါ် မှာ မိန့်မိန့် ကြီးနဲ့ မျက်နှာထား ခပ်တည်တည်လုပ်လို့ ထိုင်နေရင်းက။
“တောင်းပန် တာကို လက်ခံပါတယ်”
လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ကျနော်တို့ သုံးယောက်စလုံး ပြန်ငြိမ် သွားကြပြန်ပါတယ်။ ကျနော် နဲ့ ခိုင်မြတ်သူ တို့ တစ်ယောက် မျက်နှာ တစ်ယောက် ကြည့်လိုက်မိရင်းနဲ့ ကျနော် ကပဲ ပြန်စ ပြောလိုက်ပြန်တယ်။
“ကျနော် တို့ က အပျော် အပျက် သဘောမျိုး နဲ့ စမ်းသပ်မှု တခု လုပ်ခဲ့တာပါ။ အန်ကယ့် ကို လိမ်လည် လှည့်ဖျား ခဲ့တာ မဟုတ်ပါဘူး”
ဦးသာဒင် က ကျနော့် မျက်နှာကို လည်း မကြည့်ပဲ လေသံ မာမာ နဲ့ပဲ ပြန်ပြောလာတယ်။
“မင်း တို့ စမ်းသပ်မှု လုပ်ခဲ့တယ်ဆိုတာကို လည်း နားလည်တယ်။ လက်ခံတယ်လို့ ပြောပြီးပြီပဲ”
“ဟုတ်ကဲ့ အန်ကယ် ဒါပေမဲ့ ကျနော် တို့ လုပ်ရပ်ဟာ မှားတယ်ဆိုတာကို သဘောပေါက် လာခဲ့တဲ့ အတွက် အားလုံးကို ဒီနေရာက နေ ရပ်တန်းက ရပ်ဖို့ ကျနော် တို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြပါတယ်။ အန်ကယ် အနေနဲ့ အခြေအနေ အရပ်ရပ် ကို နားလည်လိမ့် မယ်လို့ ယူဆပါတယ်”
“ဘာ အခြေအနေ အရပ်ရပ်လဲ”
“ကျနော် တို့ လင်မယား ရဲ့ အိမ်ထောင်ရေးကို မဖြိုခွဲ ပါနဲ့ ခင်ဗျာ”
“မင်းတို့ အိမ်ထောင်ရေးကို ငါ က ဖြိုခွဲတာမှ မဟုတ်တာ၊ မင်းကသာ မင်းရဲ့ ဘဝ၊ မင်းတို့ အိမ်ထောင် ရေးကို စွန့်စား ပြီး ကစား ခဲ့တာ ၊ မင်းဘာသာ မင်း ရင်ဆိုင်ရမှာပေါ့”
“ဒါပေမဲ့ အန်ကယ်၊ ကျနော်တို့ အခု အဲဒါကို ရပ် လိုက်ချင်ပါပြီ”
“မင်းတို့ က ရပ်ချင်ပေမဲ့ ငါက မရပ်ချင်ဘူး”
ဦးသာဒင် ရဲ့ အဲဒီ စကားက ကျနော့် ရင်ကို ဒါးနဲ့ ထိုးလိုက်သလို ပဲ ခံစားလိုက်ရတယ်။ ကျနော် ခိုင်မြတ်သူ မျက်နှာ ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သူ့ မျက်လုံးတွေက မျက်ရည်တွေနဲ့ စိုစွတ်နေတယ်။ ကျနော် က ဆက်ပြော လိုက်တယ်။
“အန်ကယ်၊ ကျနော်တို့ မှာ ကလေးငယ်လေး လည်း ရှိတယ်။ ကလေး ရဲ့ အနာဂါတ် ကို လည်း စဥ်းစား ပေးပါဦး၊ အဖြစ်အပျက် တွေ က ဖြစ်ခဲ့တယ်ဆိုတာလည်း မှန်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အခု တော့ ကျနော် နဲ့ ခိုင်မြတ်သူ တို့ နှစ်ယောက် စလုံး က ကျနော်တို့ အိမ်ထောင် အနာဂါတ်အတွက် ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်ပါပြီ။ အဲဒါကြောင့် ပြီးခဲ့တဲ့ လပိုင်းလေး ကမှ စပြိး ဖြစ်ပျက်ခဲ့ သမျှ တွေကို အန်ကယ် မေ့ပေးလိုက်ပါလို့ တောင်းပန်ချင်တာပါပဲ”
“ဒီမှာ ဟိန်းဇော်ထူး၊ မင်းက ဘယ်လို ပြောလိုက်တာလည်း၊ ငါ့ ကို ကစား စရာ အရုပ်လို့ ထင်နေတာလား။ မင်းတို့ ဆော့ချင်တဲ့ အချိန် မှာ ယူဆော့ ပြီး မလိုချင်တော့ တဲ့ အချိန်မှာ ပြစ်ချထားပြစ်လို့ ရတဲ့ ကစားစရာ တစ်ခု လို့ သတ်မှတ်ထားတာလား”
“အဲလို သဘောမျိုး မဟုတ်ပါဘူး အန်ကယ်၊ အဲလို မေ့ပြစ်လိုက်လို့ အန်ကယ့် ဘဝ အတွက် ဘာမှ ဆုံးရှုံး စရာ မရှိပါဘူး။ အန်ကယ် အတွက် ပျော်ရွှင် မှု တောင် ရခဲ့သေးတာပဲ မဟုတ်လား”
“အေး ငါ အတွက် ပျော်ရွှင်မှု ရခဲ့တာ မှန်တယ်။ မင်းမယားလည်း ပျော်ရွှင် မှု တွေ ရခဲ့တာပဲ၊ ဒီနေ့ မင်း ရုံးသွားနေ တဲ့ အချိန်မှာ တောင် မင်းမိန်းမ က နတ်ပြည် ရောက်နေခဲ့တာလေ”
ဦးသာဒင် အပြော က ကျနော့် ကို အရှိုက်ထိုးခံလိုက်ရသလို ပဲ အောင့် သွားရတယ်။ မနေ့ က ပြဿနာ တက်ခဲ့ ပြီး ဒီနေ့ တနေ့လုံး ကျနော် ရုံး က မပြန်ခင် အထိ တောင် ခိုင်မြတ်သူ က သူ့ အလိုးခံနေတာလား၊ ခိုင်မြတ်သူ မျက်နှာကို ကျနော် လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော့် ကို စိတ်အေးအေး ထားပြောဖို့ ပုခုံးကို လက်နဲ့ ညှစ် ပြီး သတိပေးလိုက်တယ်။
“ထားပါတော့ အန်ကယ်၊ ဒါပေမဲ့ ကျနော်တို့ အိမ်ထောင်ရေး အတွက် နောင်ရေး မကောင်းတာ ကို အမြင်မှန် ရပြီး နှစ်ဦးစလုံးက ဒီကိစ္စ ကို ရပ်တန်းက ရပ်ချင်နေပါပြီ၊ အန်ကယ် ဒီကိစ္စ ကို အဆုံးသတ်ဖို့ အတွက် ကျနော် ဘာလုပ်ပေးရ ပေးရပါ”
“ဟိန်းဇော်ထူး မင်းရဲ့ ခံစား ချက်ကို လည်း ငါနားလည်တယ်။ ခုလို ငါက မင်းတို့ လုပ်ရပ်ကို မိမသွားခင် အချိန်ထိ လောက် က မင်းတို့ က ငါ့ကို ကစားစရာ တစ်ခု လို မင်းတို့ ဖန်တက်စီ အတွက် အသုံးချခဲ့ကြတယ်၊ အဲဒါကို တော့ ငါ လုံးဝ မေ့ပြစ်လို့ မရနိုင်ဘူး။ မင်းတို့ နှစ်ယောက်စလုံးက ငယ်သေးတယ်။ မင်းတို့ ရဲ့ အနာဂါတ်အတွက် စိတ်ပူတယ်။ အဲဒါကို လည်း ငါနားလည်ပေးလို့ ရတယ်။ ငါက ပျော်ရွှင်မှု ရခဲ့တယ်လို့ မင်းပြောတာလည်း မှန်တယ်။ ဘာမှ အနှောင်အဖွဲ့ မရှိပဲ ပျော်ရွှင်ခဲ့ရတယ်။ မင်းမိန်းမ လည်း ပျော်ရွှင် ခဲ့တာပဲ။ အဲဒီ အချိန်တုန်းက မင်းက မင်းဖန်တက်စီ အတွက် ငါ့ကို အသုံးချခဲ့တယ် နောက်တော့ မှ မင်းက ရပ်ချင်တဲ့ အချိန်မှာ တော်တော့ ဆက်မလုပ်နဲ့ တော့ လို့ ဆိုလာတယ်။ အဲဒါက လည်း မင်း အကြောင်းပြတာက မင်းတို့ ရဲ့ အနာဂါတ် အတွက် တဲ့ ၊ ကဲ မင်းတို့ လုပ်ရပ် ကို ငါက လက်ပူးလက်ကြပ် မမိခဲ့ရင် မင်း အနာဂါတ်အတွက် ဆိုတာက စဥ်းစားဦးမှာလား”
ကျနော် ဘာပြောရမှန်းမသိလို့ ကြမ်းပြင်ကို ပဲ ငုံ့ကြည့်နေမိလိုက်တယ်။ ကျနော့် မိန်းမ ရဲ့ ခြေဖမိုး ဖောင်းဖောင်း ဖွေးဖွေးလေး ကို ပဲ မြင်နေရတယ်။ ကျနော့် ရင်ထဲ မှာ မွန်းကျပ် နေတယ်၊ ဒီအရှုတ်ထုပ် ကနေ ဘယ်လို လွတ်အောင် ထွက်ရမလည်း ဆိုတာပဲ ခေါင်းထဲ မှာ စဥ်းစား နေမိတယ်။ နောက် တော့ မထူးတော့ ဘူး ဆိုပြီး၊
“ဟုတ်ကဲ့ပါ အန်ကယ်။ ဖြစ်ပျက်ခဲ့ သမျှ တွေ အားလုံး ဟာ ကျနော်တို့ နှစ်ဦးရဲ့ အပြစ်တွေ ချည်းပဲ ဆိုတာ ဝန်ခံ ပါတယ်။ ကျနော် တို့ ကို ငဲ့ညှာသော အားဖြင့် ခွင့်လွှတ်ပြီးတော့ ကျနော် တို့ မိသားစု ဘဝလေး လွတ်လွတ်လပ်လပ် ရှင်သန်ခွင့် ပေးပါလား”
“ငါ မင်း မိန်းမ ကို မေးခွန်း တစ်ခု မေးချင်တယ်။ ဟုတ် တယ် မဟုတ် ဘူး ဆိုတဲ့ အဖြေ ပဲ လိုချင်တယ်”
ဦးသာဒင် က အဲလို စပြောလာတော့ ကျနော် နည်းနည်းလေး စိတ်သက်သာ ရသွားတယ်။ ကျနော် ထင်တာက သူ ခိုင်မြတ်သူ ကို မေးမယ်။ အခု ကိစ္စ ကို ရပ်တော့ မလား ၊ ဆက်သွားချင်လားပေါ့။ ခိုင်မြတ်သူ က တော့ မိသားစု နောင်ရေး ကို တွေးပြီး သေခြာပေါက် ရပ်ပါရစေ လို့ ဖြေမှာပဲလေ။ အဲလို တွေးပြီး ကျနော်ကပဲ၊
“ဟုတ်ကဲ့ အန်ကယ်၊ သူ့ ဆုံးဖြတ်ချက်ကို မေးလိုက်ပါ”
ခိုင်မြတ်သူ က နိုး လို့ ဖြေမယ်ဆိုတာ ကျနော် ယုံကြည်မှု အပြည့်ရှိတယ်။ ခိုင်မြတ်သူ ကိုယ်တိုင် လည်း ကျနော် တို့ အိမ်ထောင်ရေး အတွက် စိုးရိမ်နေပြီလေ။ သူ က ဦးသာဒင် ကြီးနဲ့ ကောင်းကောင်း ပျော်ရွှင် ခဲ့တာ မှန်ပေမဲ့ သူ တကယ်ချစ်တာက ကျနော်လေ။ သူ့ ရဲ့ ပျော်ရွှင် မှု အစစ် အမှန်က ကျနော့် ဆီက ပဲ ရနိုင်မယ် ဆိုတာ သူသိ နေပြီး မဟုတ်လား။ ဦးသာဒင် က ကျနော့် မိန်းမကို နာမည် နဲ့ခေါ် လိုက်တယ်။
“ခိုင်မြတ်သူ”
ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော့် မျက်နှာကို အရင် မော့ ကြည့် လိုက်တယ်။ ကျနော် က ဦးသာဒင် မေးတာကို ဖြေ ဖို့ ခေါင်းဆပ် ညှိမ့် ပြီး အချက်ပြလိုက်တယ်။ ဦးသာဒင်က မေးခွန်းထုတ်လိုက်တယ်။
“တကယ်လို့ ငါက မင်း ယောက်ျား ရဲ့ မက်ဆေ့ တွေကြောင့် မင်းတို့ အလိမ်တွေ မပေါ် ခဲ့သေးရင်၊ မင်း ငါနဲ့ မအိပ်တော့ ဘူး ဆိုတဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက်ကို အခု လို ချမှာလား။ မင်း ရင်ထဲက တကယ့် ခံစား ချက်ကို ဖြေပါ”
အခန်း ၄၀။
ကျနော့် မိန်းမ က ဦးသာဒင် မေးခွန်းကို ဘယ်လို ဖြေမလဲ ဆိုတာ စိတ်ပူရင်း စောင့်ကြည့်နေတုန်း ခိုင်မြတ်သူ က ဖြေလိုက်တယ်။
“ကျမ တို့ အရင် က သဘောတူ ခဲ့ကြာတာက တနေ့ ကျရင် ဒီကိစ္စ ကို ရပ်ကြရမယ်လို့…..”
ခိုင်မြတ်သူ ပြောနေတုန်း တန်းလန်းကို ဦးသာဒင် က ဖြတ်ပြီး အသံမာမာ နဲ့ ဝင်ပြောလိုက်တယ်။
“ဟုတ်လား မဟုတ်ဘူး လား ဆိုတာပဲ ဖြေစမ်းပါ”
ခိုင်မြတ်သူ နဲ့ ကျနော် တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက် လှမ်းကြည့်မိကြတယ်။ ခွေးမသား ကြီးက ဆက်လို့၊
“မင်း ရဲ့ လင်ကပ်ကိုး ကို ကြည့်မနေစမ်းပါနဲ့ ငါမေးတာကို သာ ဖြေစမ်းပါ၊ ငါ လိုးခဲ့တာတွေ ဘယ်လောက် ကောင်းသလဲ ဆိုတာကို စဥ်းစား ပြီးတော့ ဖြေစမ်း”
ခိုင်မြတ်သူ က ကျနော့် ပုခုံးကို သူ့ လက်ဖဝါးနဲ့ အုပ်ကိုင် ပြီးမှ။
“ဟင့်အင်း”
လို့ ဖြေလိုက်တယ်။ ဦးသာဒင် က ပြုံးလိုက်ပြီး၊
“ဟိန်းဇော်ထူး၊ မင်းမိန်းမ ပြောတာ ကြားတယ်မဟုတ်လား။ သူပြောတာ အမှန်တရားပဲ၊ မင်းတို့ နှစ်ယောက်စလုံး က ငါသာ မမိသွားရင် ဒီကိစ္စ ကို အနည်းဆုံး တစ်နှစ်လောက်နဲ့ ရပ်မှာ မဟုတ်ဘူး။ မင်းမိန်းမ က ငါ့ ပါဖောင်းမန့် ကို အရမ်းကြိုက်နေတာလေ”
ကျနော် ဆိုဖာပေါ် မှာ ငုတ်တုတ် ထိုင်နေရင်း က ဘာပြောရမှန်းမသိ ဆွံ့အ သလို ဖြစ်နေရတယ်။ ဒီခွေးမသား ကြီး ကို ကျနော် တောင်းတောင်းပန်ပန် ပြောနေရတာကို မိန်းမ က တရှုံ့ရှုံ့ ငိုရင်း နဲ့ ကြည့်နေရတယ်။ ကျနော် ကိုယ်တိုင်လည်း ပြောအားက မရှိတော့ ဘူး။ ခွေးမသား ကြီးမျက်နှာက လည်း ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်ကို ကြည့်ရင်း မင်းတို့ ဒီလို လွယ်လွယ်နဲ့ တော်ပြီ ပြောလို့ ရမလား ဆိုတဲ့ စောက်ခွက်နဲ့။
“ဟိန်းဇော်ထူး မင်းခံစား နေရတာကို ငါ ကိုယ်ချင်းစာတယ်။ ငါတစ်ခု လောက် မေးလို့ ရမလား”
ကျနော် က ဘာမှ ပြန်မပြောပဲ သူ့ မျက်နှာကို ပဲ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သူက ဆက်ပြောတယ်။
“ဟိန်းဇော်ထူး မင်းက မင်းမိန်းမ ကို သိပ်ချစ်တယ် ဆိုတာ ငါသိတယ်။ သူက လည်း မင်းကို အရမ်းချစ် ပါတယ်။ ဒါကြောင့် မို့လို့လဲ သူက မင်းနဲ့ အတူတူ ငါ့ဆီကို လာပြီးတော့ ဒီကိစ္စ ကို ရပ်တန်းက ရပ်လိုက်ကြရအောင် ဆို ပြီး လာပြောတာပေါ့၊ မနေ့ ကတည်းက သူက ငါ့ ရှေ့ မှာ ငိုပြီးတော့ လည်း တောင်းပန်ခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ ငါက မင်းတို့ လင်မယား နှစ်ယောက်စလုံး ရှေ့မှာ ပဲ မင်းကို မေးခွန်း မေးချင်တယ်။ ငါ့ မေးခွန်းကတော့၊ မင်း က မင်း မိန်းမ ကို ငါလိုးပေးသလို အရသာ ကောင်းကောင်း ရအောင် လိုးပေးနိုင်ရဲ့လား၊ မင်း မိန်းမ ငါနဲ့ ဖြစ်ပြီး နောက်ပိုင်း ငါလိုးပေးခဲ့သလိုလေ”
ကျနော် မတတ်နိုင်လို့ လေသံ ပျော့ ပျော့ နဲ့ ပဲ ပြန်ပြောလိုက်မိတယ်။
“အဲဒါ တော့ ကျနော် မသိဘူးဗျာ၊ ကျနော် သိတာကတော့ ကျနော့် မိန်းမကို ကျနော် ပြန်လိုချင်ပြီ အရင်လို ပဲ ပြန်နေချင်ပြီ”
ခိုင်မြတ်သူက ကျနော့် ဘေးမှာ တရှုံ့ရှုံ့ ငိုနေပြီး ကျနော် လည်း ကိုယ့်မျက်နှာကို ကိုယ် လက်ဖဝါး နှစ်ဖက် နဲ့ အုပ် ထားလိုက်မိတယ်။ ကျနော် တို့ နှစ်ယောက်ရဲ့ ဖန်တက်စီ တွေ ဖီလင် တွေ ဘယ်လောက် ပဲ ကောင်းကောင်း ကျနော် တို့ ရဲ့ မိသားစု လေး ဘဝ ကို တော့ ပျက်ဆီး မခံနိုင်ဘူးလေ။
ဘယ်သူ မှ ဘာစကား မှ မပြောကြပဲ အချိန်တော်တော် ကြာကြာ ဆိတ်ငြိမ် သွားကြတယ်။ ဦးသာဒင်က သူ့ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွားပြီး ပြန်ထွက်လာတော့ သူ့ လက်ထဲက မယ်မိုရီကဒ် လေးတစ်ခု ကို ကျနော့် လက်ထဲ ထိုးထည့် ပေးလိုက်ပြီး၊
“အဲဒီမှာ ဗီဒီယို တွေ ငါ့ အိပ်ခန်းထဲ မှာ ရိုက်ထားတဲ့ ဟာတွေ။ ဒီဟာတွေက အော်ရီဂျင်နယ် တွေ ၊ ပြီးတော့ ငါ ဘယ်မှာမှ ကော်ပီ ကူး မထားဘူး၊ ကင်မရာထဲ က မူရင်း ဖိုင်တွေကိုလည်း ဖျက်ပြစ်လိုက်ပြီးပြီ။ မင်း မိန်းမ ငါနဲ့ လုပ်ပြီး ဖီးခံစား နေရတဲ့ ပုံတွေ၊ ငါ ဒီ ဗီဒီယိုတွေကို ဘာရည်ရွယ်ချက် နဲ့ မှ ရိုက်ထားခဲ့တာ မဟုတ်လို့၊ ငါ လည်း သိမ်းမထားချင်ဘူး၊ ငါ မင်း တို့ အခြေအနေ တွေကို လည်း နားလည်တယ်။ ငါ မင်းတို့ နဲ့လည်း အဆက်အသွယ် မလုပ်တော့ ဘူး၊ ဆိုတာ ဂတိပေးပါတယ်”
ဦးသာဒင် ပြောတာကို ကြားလိုက်ရတော့ ကျနော် အတော် အံ့အား သင့်သါားတယ်။ ဒီလောက် အဆင်ပြေ ချောမွေ့သွားလိမ့်မယ်လို့ လည်း မထင်ခဲ့ဘူးလေ၊ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် သူ့ ဆုံးဖြတ်ချက်က ကျနော့် ကို အတော် ကြီးကို ပျော်ရွှင် သွားစေခဲ့တယ်။
ကျနော် သူ့ မျက်နှာကို ကြည့်ပြီး အပြုံး ယဲ့ယဲ့ လေး ပြုံးပြလိုက်တယ်။ ကျနော့် ပုခုံးပေါ် တင်ထားတဲ့ မိန်းမ ရဲ့ လက်ကို လည်း အသာအုပ်မိုးပြီး ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်တယ်။ လူက လည်း တင်းနေတဲ့ စိတ်တွေ အတော် လျော့ သွားခဲ့တယ်။
“အန်ကယ် ကျနော် ဘာပြောရမှန်းကို မသိတော့ဘူး၊ အရမ်းကို ကျေးဇူး တင်ပါတယ်”
လို့ ပြောပြီး မိန်းမ ကို လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။ မိန်းမ က ကျောက်ရုပ်တစ်ရုပ်လို ငြိမ်ပြီး ရပ်နေတယ်။ သူ့ မျက်နှာ ကတော့ ကျနော့် လို အရမ်းကြီး ပျော် သွားတဲ့ ပုံ မရှိဘူး။ ဒါပေမဲ့ ကျနော့် ကိုတော့ ပြန်ပြုံးပြတယ်။ မတ်တပ်ထရပ် လိုက်ပြီး ဦးသာဒင် ရှေ့မှာ ပဲ မိန်းမကို တင်းတင်းလေး ပွေ့ဖက် လိုက်မိတယ်။ ဦးသာဒင် က သူ့ အိမ်တံခါးဝ အထိ ကျနော် တို့ ကို လိုက်ပို့ လိုက်တယ်။
ကျနော်တို့ နှစ်ယောက် အိမ်ကို လမ်းလျောက် ပြန်လာကြတော့ မိန်းမ က ကျနော့် လက်တစ်ဖက် ကို တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင် ထားပြီး နောက်တစ်ဖက်က ကျနော့် ခါးကို ဖက်လို့ လျှောက်လာကြတယ်။ အိမ်ရောက်တော့ မှ ဦးသာဒင် ကျနော့် လက်ထဲ ထည့် ပေးလိုက်တဲ့ မယ်မိုရီ ကဒ် ကို သတိပြုမိတော့ တယ်။
“မောင် တော့ ဦးသာဒင် ကြီး အဲလောက် လွယ်လွယ် နဲ့ အဆင်ပြေ သွားလိမ့် မယ်လို့ တောင် မထင် ထားခဲ့ဘူး။ ကံကောင်းလို့ သူက မောင် တို့ အခြေအနေ ကို နားလည် သဘော ပေါက် ပြီး ခွင့် လွှတ်လိုက်လို့၊ မယ်မိုရီကဒ် တောင် ပေးလိုက်သေးတယ်။ မောင် တို့ အန္တရာယ်လည်း မရှိတော့ ပါဘူး”
“မောင်က အဲဒီ မယ်မိုရီ ကဒ် ကို ဘာလုပ်မလို့လဲ”
” အဲဒီ ကဒ်ကို ဖျက်ဆီးပြစ်ရမယ်ပြစ်ရမယ် အဲဒီ ထဲက …..”
“အဲဒီထဲ က ဘာလဲ.. ဆုံးအောင် ပြောလေ”
အဲဒီထဲ က မိန်းမ တခြားလူတယောက်ကို အလိုးခံနေတဲ့ ဗီဒီယိုတွေ ဆိုတာကို ပါးစပ်က ပြောမထွက်ဘူးလေ။ ကျနော့် ပါးစပ် ပိတ်သွားတော့ ခိုင်မြတ်သူ က ပဲ ၊
“မဖျက်လိုက်ပါနဲ့ ဦး၊ မြတ် သိမ်းထားလိုက်မယ်။ သူ ဘယ်နားမှာ ကင်မရာကို ဖွက်ထားသလဲ ဆိုတာကို သိချင်လို့၊ မြတ် ကြည့်ပြီးရင် မောင့်ကို ပြန်ပေးမယ်”
ကျနော် လည်း လက်ထဲက မယ်မိုရီကဒ်ကို ခိုင်မြတ်သူ လက်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အိမ်သာထဲ ဝင်ခဲ့တယ်။ ကျနော့် လီး က မာနေတယ်။ မိန်းမ နဲ့ သူများ လိုးတဲ့ အကြောင်းတွေ ပြောလာ၊ တွေးလာခဲ့လို့ ထင်တယ်။
အဲဒီည က စိတ်လက်ပေါ့ ပါးသွားလို့ ထင်တယ်။ ကျနော် ကောင်းကောင်းအိပ်ပျော် သွားခဲ့ ရတယ်။
……………….
