အပိုင်း ၃၁။
“အဲလို ပဲ ပြောရတော့ မှာပဲ ပေါ့ ဟာ။ ငါ့ ဒက်ဒီ နဲ့ ငါနဲ့ က အပြင်မှာ တကယ်သာ လက်မထပ် ကြတာ၊ ငါတို့ ရင်ထဲ မှာတော့ တကယ့် လင်မယား အစစ် ဖြစ်နေကြပြီဟ”
“အေး လေ နင်ပြောတော့ လည်း ဟုတ်သားလား ။ ငါ ထင်တာက အိမ်ထောင်သည် ယောက်ျား တွေ တော်တော် များများ က ကပ်ကိုးဖီးလ် လေး တွေ တော့ အနည်းနဲ့ အများ ရှိကြတာလားလို့ ခစ်ခစ်။ ငါ က ကပ်ကိုးစစ်စစ် ယောက်ျား ရထားလို့ များလား မသိဘူးပေါ့ ဟယ်”
“အေးပေါ့ ဟ။ ငါ က လည်း ဒက်ဒီ့ ကို တကယ်ချစ်မိတော့ သူပြောတာကို လည်း နားထောင်မိတာပဲလေ”
“အေးပါဟာ ဟုတ်ပါပြီ။ ငါ က နင်နဲ့ တွေ့ ရင် များ ငါတို့ ဖိုးဆမ်း လုပ်ဖြစ်မလားလို့ ခုတော့ မကြိုးစား တော့ ပါဘူးဟာ ခစ်ခစ် သူများ ချစ်ခြင်း ကို အနှောက်အယှက် မပေးချင်ပါဘူး ဟဟ”
နောက်တနေ့ နေ့လည်ပိုင်း ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ နှင့် သူမ သူငယ်ချင်း နန်းဖြူစင် တို့ ရှော့ပင်းစန်တာ တစ်ခု တွင် မုန့်စား အအေးသောက်ရင်း စကားပြောနေကြခြင်း ဖြစ်လေသည်။
“မနောက်ပါနဲ့ ဟ နင် က ဒါမျိုး မကြုံဖူးသေးလို့ ပါ၊ ငါးရာ့နှစ်ဆယ့်ရှစ် နဲ့ ထောင့်ငါးရာ ပေါင်းလိုက်တော့ အချစ်က နှစ်ထောင့်နှစ်ဆယ့်ရှစ် ဖြစ်သွားတာ ဒါမျိုးတွေ က ကြုံဖူးမှ သိမှာ”
နန်းဖြူစင် က ပြောလိုက်သည့် စကားကို ကြားတော့ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ မျက်နှာလေး အမူအယာ တစ်မျိုး ဖြစ်သွား ပြီး မျက်လုံးတွေက တခုခု ကို တွေးနေပုံ တွေ့လိုက်ရတော့၊ နန်းဖြူစင်က။
“ဟဲ့ ရတီ နင့်မျက်နှာ က ဘာတွေး မိသွား လို့ လည်း မျက်မှောင်တောင် တွန့်သွား တယ် ဘာဖြစ်တာလဲ”
“ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး ဟာ”
“နင်ငါ့ ကို မညာပါနဲ့ ဟ၊ နင်နဲ့ငါ လောက် ရင်းတဲ့ သူ၊ တစ်ယောက် အကြောင်းတစ်ယောက်သိတဲ့ သူ မရှိပါဘူး၊ ပြောပြစမ်း ပါ၊ ငါကူညီနိုင်ရင် လည်း ကူညီလို့ ရအောင်”
“ဒီလိုပါဟာ၊ ကိုမင်း က ရောက်ရောက်ချင်းနေ့ က ငါ့ ကို စနေတယ်၊ ငါ့ ပါပါး က လေဆိပ်မှာ လာကြိုတုန်းက ငါ့ ကို ငမ်းနေတယ်တဲ့၊ ငါက သူ့ကို ပြန်ပြောပြတယ်၊ ငါ့ ပါပါး က ငါ့ ကို ဒီလို ပေါင်တို အပြတ်တွေ နဲ့ ဝတ်တာ မတွေ့ ဖူးလို့ပါလို့ ၊ ဆိုတာ သူက လက်မခံဘူး။ နောက်ပြီး တော့ အဲဒီ နေ့ခင်းမှာ ပဲ ငါ့ကို လုပ်တော့ ငါ့ ပါပါး အနေ နဲ့ ရိုးပလေး ပြီး လုပ်တာဟာ၊ ငါ က ဘယ်လိုကြီးမှန်း မသိပါဘူး၊ တစ်ခါ မှ လည်း ပါပါး ကို ဒီလို စိတ်မျိုး နဲ့ မတွေးထားခဲ့ ဘူးလေ။ နောက်ပြီး တော့ ကိုမင်း က ပြောတယ်။ သူသာ ငါနဲ့ ပါပါး နဲ့ လုပ်တာကို ချောင်းကြည့် ခွင့်ရရင် သူသေပျော်ပါပြီ တဲ့ ကွာ။ အဟီး၊ အဲဒါကို သွား တွေး မိလို့ပါ”
“ဟာကွာ အဲဒါဆိုရင် တော့ ငါလည်း အားပေးတယ် ကောင်မ ၊ လုပ်လိုက်တော့၊ နင် လောက မှာ တစ်ခါ မှ မကြုံဖူး တဲ့ အတွေ့ အကြုံ ကို ရသွား မှာ။ ကမ္ဘာပေါ် မှာ ယောက်ျားတွေ အများကြီး ရှိပေမဲ့ အဖေ ဆိုတဲ့ ယောက်ျား ကတော့ တစ်ယောက်ထဲ ရှိတာလေ။ အဲလို အတွေ့ အကြုံ မျိုး ထပ်တူ ဘယ်တော့ မှ မရနိုင်ဘူး”
“အမလေး ဟယ်၊ တော်ပါတော့ ၊ နင်ပြောသလိုပဲလေ။ နင့် ဒက်ဒီ က ကပ်ကိုး ဖီးလုံးဝ မရှိဘူး။ နင့်ကို သဝန်တိုတယ်။ ကိုမင်း က ကပ်ကိုး သမား။ အဲတော့ ယောက်ျား တွေ က တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် မတူကြဘူး။ အဲတော့ နင့် ဒက်ဒီ လို မျိုး ငါ့ ပါပါး က သူ့ သမီး အပေါ် ဖီးလ် လာချင်မှ လာမှာပေါ့ ဟာ”
“အဲဒါ ကတော့ နင်လက်တွေ့ စမ်း ကြည့်မှ သိမှာ ပေါ့ ဟ၊ အခု နင် ရတောင့် ရခဲ အခွင့်အရေးကြုံတန်း စမ်းလိုက်ဟာ၊ ငါ လည်း အရမ်း နားထောင်ချင်တာ နင့် အတွေ့ အကြုံကို ခစ်ခစ်”
“ဘယ်လို ဖြစ်လို့ ရတောင့်ရခဲ အတွေ့အကြုံလဲဟ”
“နင် က အလုပ်က လည်း ခွင့်ရ၊ မြန်မာပြည်မှာလည်း တစ်လလောက် နေဖို့ အချိန်ရတုန်း ပြောတာလေဟာ”
နန်းဖြူစင် ပြောတာလည်း ဟုတ်နေသည်ဟု ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ တစ်ယောက် တွေးမိသဖြင့် ဘာမှ ပြန်မပြောဖြစ် တော့ ငြိမ်နေလိုက်သည်။
“ဒါနဲ့ နင် ဒီတစ်ခေါက် နင့်အချစ်ဦးကြီး အဘစိန် ကိုရော သွား တွေ့ အုံးမှာလား”
“အဟီး မပြောတတ်သေးဘူးဟ၊ သတိတော့ ရပါတယ်။ သူလည်း အခုတော့ နောက်အိမ်ထောင် တောင် ပြုထားတယ် လို့ သတင်းကြားတယ်”
“ဟယ် တယ်ဟုတ်ပါလား သူက စွံတယ်နော် ခိခိ၊ နင်က ဘယ်လို သတင်းကြားတာလဲ သူ ပြောပြတာလား၊ နင်နဲ့ ဖုံးအဆက်အသွယ်ရှိတာလား”
“မဟုတ်ဘူး ဟ ငါ့ ဆေးခန်းက စာရေးမလေး စုစုလေ၊ သူ့ သတင်း ကို ငါ့ အသိတွေ ဆီ က ပြန်ကြားရတာ၊ ငါ့ အရင်ဆေးခန်းရှိတဲ့ ရပ်ကွက်ထဲ က အဖိုးကြီး တစ်ယောက်နဲ့ ယူလိုက်တယ်တဲ့ ကလေး တောင် တစ်ယောက် ရနေပြီ ဆို တော့ ငါတွေး ကြည့်တာ အဘစိန်ပဲ ဖြစ်ရမယ်လို့ အဟီး။ ငါ အဘစိန်နဲ့ နောက်ဆုံး တွေ့ တော့ သူ စုစု နဲ့ ဖြစ်နေတယ် ဆိုပြီးဝန်ခံတယ်။ အဲတုန်းက တော့ ရပ်ကွက်ထဲ မှာ စုစု က သူ့ တူမ ဝမ်းကွဲလေး လို့ ပြောထားတယ် ပြောတာပဲ ၊ ဘယ်ကနေ ဘယ်လို ယူဖြစ်သွား ကြသလဲ တော့ မသိဘူး အဟီး”
“အင်း ပါဟာ၊ ငါ အဓိက ပြောချင်တာကတော့ ငါ ကိုမင်း ကို တွေ့ ရမှာ မျက်နှာပူတယ်ဟာ၊ ငါ့ ဒက်ဒီ စိတ်အနှောက်အယှက် ဖြစ်သွား မှာလည်း စိုးတယ် ဆိုတော့ နင့် ရဲ့ ဖိုးဆမ်း အကြံကို လက်လျော့ လိုက်တော့ နောက်တော့ အခြေအနေ တစ်ခုခု ပြောင်းလဲ သွား ရင်တော့ တမျိုးပေါ့ ဟာ၊ ရိမ်းချက်ပေါ့ ဟုတ်လား”
“အေးပါ အေးပါ ၊ ငါသဘောပေါက် ပါတယ်ဟ၊ စိတ်မပူပါနဲ့ ”
သို့နှင့် နန်းဖြူစင် က ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ၏ အမေရိက အတွေ့ အကြုံ တို့ ကို မေးမြန်း ရင်း စကား စမြီ ဆက်ပြောကြကာ ညနေပိုင်း လောက် ကျမှ လမ်းခွဲ ခဲ့ကြလေသည်။ ဦးမင်းသူ မှာလည်း သူ့ သူငယ်ချင်း များ နှင့် သွား ရောက်တွေ့ဆုံ စားသောက်နေသဖြင့် တနေ့ လုံးအိမ်မှာ မရှိ။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ သူမ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဦးမင်းသူ က ပြန်မရောက်သေး။
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ အိမ်ထဲ ဝင်လာတော့ အိမ်က တိတ်ဆိတ်နေသည်။ မေမေ ဘယ်လို များနေမလဲ ဆိုပြီး သူမ မိဘများ အိပ်ခန်းရှိရာသို့ သွား လိုက်သည်။ အခန်းတံခါးကို အသာတွန်းကြည့်တော့ အတွင်းက ဂလန့်ချထား တာ တွေ့ လိုက်ရသည်။ စိတ်ထဲ တော့ ထူးဆန်းသလို ဖြစ်မိသည်။ မေမေ များ အိပ်ပျော် နေသလား။ ခါတိုင်း ဒီတံခါး က အတွင်းက လော့ မချထားပါဘူး ဟုတွေးရင်း တံခါးကို ဖွဖွ လေး ခေါက်လိုက်မိသည်။
“မေမေ..မေမေ..သမီးပါ၊ မေမေ အိပ်ပျော်နေလား”
အခန်းထဲ မှ အသံ တစ်ခုခု ကြားလိုက်ရသလို ရှိပြီး ရုတ်တရက် ငြိမ်သက်သွား သည်။ စိတ်ထဲ ကသို့သော် သို့လော တွေးနေမိသော်လည်း သူ့ မေမေ ကို စိတ်ပူသဖြင့် ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ အိပ်ခန်းတံခါးဝ မှာ ခြေစုံရပ် လို့ နားစွင့်နေမိသည်။ ခနအကြာမှ အထဲ က သူမ မေမေ ဒေါ်နန်းစုလဲ့ကြည် အသံထွက်လာခဲ့သည်။
“သမီးလေး ရတီလား။ ခနလေး တံခါးဖွင့်ပေးမယ်”
ခနအကြာ မှာ ဂလန့် ဒေါက်ကနဲ ကျသံနှင့် အတူ အိပ်ခန်းတံခါးပွင့် သွား ခဲ့သည်။ အတွင်းမှ တံခါးလာဖွင့် ပေးသော ဒေါက်တာဦးသန့်စင် ကို တွေ့လိုက်ရတော့ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ အံ့အားသင့်သွား ခဲ့ရသည်။ ဒေါက်တာဦးသန့်စင် မှာ မျက်နှာ အနည်းငယ်ပျက် နေပြီး ဝတ်ထားသည့် ရှပ်အင်္ကျီအနား စ မှာလည်း ဘောင်းဘီတွင်း ဖရိုဖရဲ ထိုးထည့် ထားသလို ဖြစ်သည်။ သူမ အနေဖြင့် ဒေါက်တာဦးသန့်စင် အောက် မှာ အလုပ်လည်း လုပ်ခဲ့ ဖူးပြီး။ သူမ နှင့် လည်း အကြိမ်ပေါင်း များစွာ အိပ်ခဲ့ ဖူးသူမို့ ဒေါက်တာဦးသန့်စင် ပုံစံ ကို ကြည့်လိုက်တာနှင့် ဘယ်လို အခြေအနေ ဆိုတာ သူမ သိသည်။ သို့သော် နေ့ခင်း က မှ သူ့ သမီး ဖြစ်သူ နန်းဖြူစင် နှင့် စကား ပြောခဲ့ တာမို့ သူ့ သူငယ်ချင်း နန်းဖြူစင် တော့ အလိမ်ခံနေ ရပြီ ဆိုတာ သူမ သိလိုက်သည်။
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ဒေါက်တာဦးသန့်စင် အမူအယာ ပျက်တာကို မသိချင်ဟန်ဆောင်လိုက်ကာပြုံးလိုက်ရင်း။
“အော် ဆရာ ရောက်နေတာကိုး ”
“ဟုတ်..တယ်..ရတီ..”
“ရတီ က ဆရာ မေမေ့ ကို ကြည့်ပေးနေတယ် ဆိုလို့ ဝမ်းသာ နေတာ။ မေမေ့ အတွက် စိတ်ချရတဲ့ ဆရာဝန် ရှိနေတာပဲ ဆိုပြီးတော့ လေ၊ ဆရာဘယ်တုန်းထဲ ကရောက်နေတာလဲ”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က စကားပြောရင်း အိပ်ခန်းထဲ သို့ ဝင်လာပြီး သူမ မေမေ လှဲနေသည့် ကုတင်ဘေးသို့ လျောက်လာခဲ့လိုက်သည်။
“သိပ်အကြာကြီးတော့ မဟုတ်သေးပါဘူး။ ခနပါပဲ မနန်းစု အခြေအနေလေး လာကြည့်တာ အတော် ကောင်း နေပါပြီ။ ဆရာလည်း ခုပဲ ပြန်တော့ မှာပါ”
သူမ ကုတင်နား လျောက်လာသည့် သမီးဖြစ်သူ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကို ဒေါ်နန်းစုလဲ့ကြည် က ပြုံးပြလိုက်ရင်း။
“ဟော သမီး တောင် ပြန်လာပြီ၊ ကိုမင်းသူ ရော သမီး”
“သူ က သူ့ သူငယ်ချင်း တွေ နဲ့ သွား တွေ့ မယ်ပြောတယ်။ မတွေ့ ရတာ ကြာပြီ ဆိုတော့ သူတို့ ဝိုင်းကောင်းကြမှာ ၊ ဒီည တောင် ပြန်လာချင်မှ ပြန်လာမှာမေမေ”
“သမီးရတီ၊ မနန်းစု၊ ကျနော့် ကို ပြန်ခွင့် ပြုပါအုံး”
“ဟုတ်ကဲ့ ပါ ဆရာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်နော်”
ဟု ဒေါ်နန်းစုလဲ့ကြည် က ပြောလိုက်တော့၊ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကလည်း။
“ဆရာ့ ကားလည်း မတွေ့ ပါလား ဘာနဲ့ လာတာလဲ ဆရာ”
“ဒီနေ့ ကား က ဆားဗစ် ရောက်နေလို့ ဂရဖ် နဲ့ လာတာ သမီးရေ”
“အာ ဒါဆိုရင် သမီး ပြန်လိုက်ပို့ မှာပေါ့၊ အိမ်ကိုပဲ ပြန်မှာ မဟုတ်လား”
“အာ န�
အပိုင်း ၃၂။
ဒေါက်တာဦးသန့်စင် နှင့် အတူ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ လည်း အိမ်ရှေ့ခန်းသို့ ထွက်လာကြပြီး စကား ဆက်လာခဲ့ကြသည်။
“အာ့ ဆိုလည်း သမီး ပဲ ဂရဖ် မှာပေးပါ့ မယ် ဆရာ၊ အိမ်ကိုပဲ ပြန်မှာ မလား”
“ဟုတ်တယ် သမီး”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က သူမ ဖုံး မှ ဂရဖ်ကို မှာပြီး ဒေါက်တာဦးသန့်စင် အိမ်လိပ်စာကို ထည့် ပေးလိုက်သည်။ သို့သော် အော်ဒါ ရီကွက်စ် ကို မနှိပ်သေးပဲ စကား ဆက်ပြောနေလိုက်သည်။
“ဒီနေ့ သမီး ဖြူစင် နဲ့ ရှော့ပင် သွား မစားရတာကြာတဲ့ အစာတွေ စား ။ ပြီးတော့ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် မတွေ့ ရတာကြာပြီ ဆိုတော့ စကားတွေ လည်း အများကြီး ပြောဖြစ်ကြတယ်”
“အော် ဟုတ်လား၊ အင်းပေါ့ သမီး တို့ မတွေ့ ရတာလည်း သုံးလေးနှစ် ရှိသွား ပြီကိုး ”
“ဖြူစင် က တကယ့် ကို လိမ္မာ နေတာ၊ ဆရာ သူ့ ကို ပြောထားတာကို ယုံပြီး အရမ်းကို လိမ္မာနေတာလေ”
ဒေါက်တာဦးသန့်စင် က ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ပြောသည့် စကားကို သဘောမပေါက် သဖြင့်။
“ဆရာ က ဘာပြောထား လို့ သူက ဘယ်လို လိမ္မာနေတာလဲ”
“ဆရာ က သူ့ ကို အရမ်းချစ်ပြီး မနာလိုဘူး။ သူ့ ကို ဘယ်ယောက်ျားလေး နဲ့ မှ မရှုတ်ရဘူး။ ဆရာလည်း ဘယ်မိန်းကလေး နဲ့မှ မရှုတ်တော့ ဘူးဆိုတာလေ”
ဒေါက်တာဦးသန့်စင် မျက်နှာပျက်သွား ခဲ့သည်။ သူ့ သမီး နှင့် ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ တို့ သူငယ်ချင်း နှစ်ဦး၏ ရင်းနှီးမှု အတိုင်းအတာ ကို သူ သတိမေ့ သွား ခဲ့သည်။ သို့သော် သူယခုလို သမီး ဖြစ်သူ နှင့် ပြန်ဖြစ်နေသည် ဆိုတာက ဝန်ခံ ဖို့ မဖြစ်နိုင်တာမို့ ဘူးခံ ဖို့ စိတ်ထဲ တင်းလိုက်သည်။
“အာ ဆရာ က သူ့ ကို အမှား အယွင်းတွေ ဖြစ်မှာ စိုးလို့ ပါ၊ ကိုယ့် သမီး ကို မဟုတ်တရုတ် ကောင်တွေ နဲ့ ဖြစ်သွား မှာ စိုးလို့လေ။ အခုခေတ် ယောက်ျားလေး တွေ က လည်း သိုက်တူးတဲ့သူတွေ များတယ် မဟုတ်လား”
“ဆရာ ရယ်သမီး ကို လှည့်ပတ် ပြောမနေပါနဲ့ ဆရာနဲ့ သမီး နဲ့ က သာမန် အဆင့် မဟုတ်ပါဘူး တစ်ယောက် အကြောင်း တစ်ယောက် အူမချေးခါး သိနေတဲ့ သူတွေ ပါ။ ဆရာ နဲ့ ဖြူစင် လိုးနေကြတာလည်း သမီး သိပါတယ်။ ဆရာ နဲ့ အဲလို ဖြစ်ရအောင်လည်း ဖြူစင့် ကို သမီး ပဲ လမ်းကြောင်း ချပေးခဲ့တာပါ”
ဒေါက်တာဦးသန့်စင် တစ်ယောက် ဘာပြောရမှန်းမသိ ဖြစ်သွား ခဲ့သည်။ သူ့ အနေဖြင့် လှုပ်လေ မြုပ်လေ ဖြစ်မည့် အနေအထားရောက်နေပြီ မဟုတ်လား။ နောက်ဆုံးတော့ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ရင်ဆိုင်မှ ရတော့ မည် ဆိုတာကို သဘောပေါက် သွား တော့ သည်။
“အင်း ဆရာမှားပါတယ် သမီးရယ်။ အခု သမီး က ဘာပြောချင်တာလဲ”
ဒေါက်တာဦးသန့်စင် က ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ လက်ကလေး နှစ်ဖက်ကို သူ့ လက်တွေ နှင့် လှမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ သူ့ လက်မ တွေက အလိုလိုပင် ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ လက်ဖမိုးလေး တွေကို ပွတ်ပေးလိုက်မိသည်။ ဒေါကက်တာရတီစုလဲ့ က သူ့ လက်တွေကို သူမ လက်မှ ခါချလိုက်သည်။
“သမီး ကို မကိုင်ပါနဲ့ တော့ ဆရာ၊ ဆရာတချိန်တုန်း က လိုးချင်သလို လိုးခဲ့ပေမဲ့ အခု က သမီး စိတ်ပါ မှ ဆရာ့ ကို ထိခွင့် ပေးမှာပါ။ ခု တော့ သမီး ဆရာ့ ပေါ် စိတ်မလာဘူး။ အိုကေ။ သမီး ပြောတာကို ပဲ နားထောင်ပါ”
“ဟုတ် သမီး ၊ ခု ဘာပြောချင်လို့လဲ”
“ဆရာ အခု သမီး မေမေ ကို လိုးနေတာလား”
“ဟင့်အင်း”
“အမှန်အတိုင်း နဲ့ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောပါ ဆရာ၊ သမီး က ဆယ်ကျော်သက် အရွယ် မနူးမနပ်ကောင်မလေး မဟုတ်တော့ ပါဘူး။ လီးပေါင်း များစွာ နဲ့ လည်း ခံဖူးပြီး ၊ အတွေ့ အကြုံ အများကြီးရှိနေပါပြီ။ နားရှက်စရာဘာမှ မရှိတော့ ပါဘူး”
“ဆရာ အမှန်အတိုင်း ပြောတာပါ။ သမီး မေမေ ကို မလိုးရသေးပါဘူး”
“အော် ဒါပေမဲ့ လိုးတော့ မယ့် အဆင့် ရောက်နေပြီပေါ့၊ ဘာတွေ လုပ်ပြီးပြီလဲ”
“ဆရာတို့ က ဘာဂျာ၊ ပုလွေ အဆင့် ပဲ ရှိပါသေးတယ်”
“ခုန က သမီး တံခါးခေါက် တော့ ဘာလုပ်နေကြတာလဲ”
“သမီး မေမေ က ဆရာ့ လီးကို စုပ်ပေးနေတာပါ”
“ဆရာ နဲ့ မေမေ ဖြစ်နေကြတာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ”
“နှစ်ပတ်လောက်ပဲ ရှိပါသေးတယ် သမီးရယ်။ ဆရာ မှားပါတယ်။ မနန်းစု ကို ဆရာ ဖြတ်လိုက်ပါမယ်။ ဖြူစင့် ကို တော့ မပြောပါနဲ့ တော့”
“မေမေ နဲ့ အဆက်မဖြတ်ပါနဲ့ မေမေ လည်း သူ့ ဖီးနဲ့ သူ ခံစား ခွင့် ရှိပါတယ်။ ဖြူစင့် အတွက် ပဲ သမီး က စိတ်မကောင်းတာပါ။ ဆရာက ဖြူစင့် ကို လိမ်ပြီး ကွန်ထရိုးလုပ်ထားတာကို မကြိုက်တာ”
“လိမ်တာ မဟုတ်ပါဘူးကွယ်၊ ဆရာ က သူ့ ကို တကယ်ပဲ မကောင်းတဲ့ လူတွေ နဲ့ ဖြစ်သွား မှာ စိုးလို့ပါ”
“ဖြူစင် က ငတုံး မဟုတ်ပါဘူး ဆရာ၊ သူက အရွယ်ရောက်ပြီး တော့ သူ့ ကုမ္ပဏီ သူကြီးကြပ်နေတဲ့ စီးပွားရေး သမား တစ်ယောက်ပါ။ သူက သူ့ အဖေကိုတော့ ယုံတာပေါ့”
“အဲတော့ သမီး က ဆရာ့ ကို ဘာလုပ်စေချင်တာလဲ”
“ဖြူစင့် ကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ဖွင့်ပြောလိုက်ပေါ့၊ ဘယ်သူနဲ့ ဖြစ်တယ်ဆိုတာ ဖြူစင် က လည်း နားလည်မှု ရှိမှာပါ။ ဖြူစင် လည်း သူ့ ကိုယ်ပိုင်အခွင့်အရေးသူ သုံးနိုင်တယ်ဆိုတာ ပြောလိုက်ပေါ့ ”
“ဆရာ နားလည်ပါပြီ သမီးရယ်”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က သူမ ဖုံး မှ ဂရဖ်ရီကွက်စ် ခလုပ်ကို ထိလိုက်ပြီး ဖုံး ကို ကြည့်နေရင်းက ။
“ဆရာ့ ဂရဖ်၊ နောက် ဆယ်မိနစ် ဆိုရောက်မယ်။ ခနလေး ဒီမှာ ပဲ ထိုင်စောင့်လိုက်နော်၊ ဘာသောက်ချင်လည်း သမီး အအေး ယူပေးမယ်”
“မသောက်တော့ ပါဘူး သမီးရယ်။ ကျေးဇူးပါ”
ဒေါက်တာဦးသန့်စင် က ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး ကြည့်လိုက်ရင်း။
“သမီး က အရမ်းပြောင်းလဲ သွားတယ်။ မျက်နှာရော ကိုယ်လုံး အနေအထားရော၊ အရမ်းကို လှလာတယ်”
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဆရာ၊ သမီး လောလောဆယ် တော့ ဖြူစင့်ကို သစ္စာ မဖေါက်ချင်သေးဘူး။ ဆရာ့ ရဲ့ အမေ ရော သမီး ရော ဝှိုက်ချင်တဲ့ ဆန္ဒလေး ကို ခနထိန်းထားပါအုံး နော် ခစ်ခစ်”
“တနေ့နေ့ ဖြစ်လာနိုင်မယ်ဆိုရင်တော့ ဆရာ သေပျော်ပါပြီကွယ်”
“သမီး က ဘေးနား အဆိပ်ခွက် ချထားပြီး လုပ်ခိုင်းမှာနော် ခစ်ခစ်၊ ဖြူစင့် လို အယုံမလွယ်ဘူး ဟဟ”
“အဲလိုတော့ မလုပ်နဲ့ လေ သမီး အဟီးးးးးးး”
…………………
ဒေါက်တာဦးသန့်စင် အိမ်မှ ထွက်သွား တော့ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ သူမ အမေ အိပ်ခန်း သွား ကာ ကျန်းမာ ရေးအခြေအနေကို မေး ပြီး စကား စမြီပြောလေသည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က သူမ အမေနှင့် ဒေါက်တာဦးသန့်စင် တို့ ကိစ္စကို မသိချင်ဟန်ဆောင်ရင်း က သူမ အိမ်နှင့် ခွဲခွာခဲ့ ပြီး နောက်ပိုင်း ဘာတွေ ထူးခြား ချက်တွေ ရှိလဲ ဆိုတာ ရှေးဟောင်းနှောင်းဖြစ် အနေဖြင့် ပြောဆိုကြသည်။ သူမ အနေဖြင့် ဒေါက်တာဦးသန့်စင် နှင့် သူမ အမေ တို့ အဖြစ်ကို စဥ်းစား ရင်း က စိတ်ထဲ က ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခု ချလိုက်သည်။ သူမ အမေ တောင်မှ သူမ အဖေ ဖြစ်သူ ကို ဖေါက်ပြန် နေသေးတာ။ သူမ ကိုယ်တိုင် သူမ အဖေ ဖြစ်သူ ကို ဆွဲစား လိုက်ရင် လည်း အပြစ်မရှိတော့ ဟုတွေး လိုက်သည်။
ညနေဖက် သူမ အဖေ ပြန်ရောက်လာတော့ သူမ ကြိုက်တတ်သည့် အစားအသောက် များ ဝယ်လာ တာတွေ့ရသည်။
“ဟေး သမီး မောင်မင်းသူ ရော”
“သူ သူ့သူငယ်ချင်း တွေ နဲ့ မဆုံရတာ ကြာလို့ တဲ့ သွား ပြီး စားသောက်ကြတယ် ပါပါး”
“အော် ဒါဆိုလည်း တို့ မိသားစု ပဲ စားကြတာပေါ့၊ မောင်မင်းသူ အတွက် ဘီယာ တောင် ဝယ်လာသေးတယ်။ အေးအေး ပါပါး ရေမိုးချိုးလိုက်ဦးမယ်”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က သူမ မေမေ ကို သွား ပြောတော့ သူဗိုက်မဆာဘူးဟု ဆိုသည်။ပါလာသည့်ထဲ က အနည်းငယ်သာ စား ပြီး အိပ်တော့ မည်ဟု ဆိုလေသည်။
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ လည်း သူမ မေမေ အတွက် အစားအသောက် အနည်းငယ် ပြင်ဆင်ပေးပြီး အိပ်ခန်းထဲ မှာ ပင် သွား ကျွေးလေသည်။ သူမ အမေ စား သောက်ပြီးတော့ သူမ တွင် ပါလာသည့် အိပ်ဆေး နှစ်လုံး လောက်ကို ၊ ဒေါက်တာဦးသန့်စင် က မှာသွား သည်ဟု ဆိုတာ သောက်စေ လိုက်သည်။
အပိုင်း ၃၃။
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့က မီးဖိုခန်း ထမင်းစား စားပွဲတွင် စားသောက်စရာ များကို ပြင်ဆင်ပြီး။ သူမ အခန်းထဲ ဝင်ကာ အဝတ်အစား လဲလေသည်။ နောက်တော့ စိတ်ကူး တစ်ခု ရကာ ဦးမင်းသူ ကို ဖုံးခေါ်လိုက်သည်။
“ရတီ ပြော.. ဆောရီး ..ကိုမင်း နောက်ကျနေလို့လား”
“ဟင့်အင်း ကိုမင်း ကို တောင်းဆိုစရာ တစ်ခု ရှိလို့”
“အော် ရတီ ကလည်း ထူးထူးခြားခြား ကဲ ဘာလိုချင်လို့လဲ”
“ဘာမှ မလိုချင်ပါဘူး ၊ ကိုမင်း ဒီည အိပ်ဖို့ နေရာရှိလား”
“အော် ရတီ က ဘယ်သွား အိပ်မလို့လဲ၊ အဘစိန်ဆီလား”
“အာ ဟုတ်ပါဘူး ကိုမင်း ကလည်း ၊ ရတီက ဒီည အိမ်မှာပဲ အိပ်မှာပါ”
“အဲဒါ ဆို ကိုမင်း ကို ဘာဖြစ်လို့..”
“ရတီ ဒီနေ့ လှုပ်ရှား ရင် လှုပ်ရှား ကြည့်မလားလို့”
“ဟင် အိမ်မှာ ဘယ်သူလာလို့လဲ”
“ဘယ်သူမှ မလာပါဘူး”
“ဒါဖြင့်ရင်..ဟင်…ဟာ .တကယ်ကြီးလား…ကိုမင်း ဆန္ဒ ပြည့်တော့ မှာပေါ့ ဟုတ်လား..”
“အာ ကိုမင်း ကလည်း ဖြစ်မယ် မဖြစ်မယ် မသိသေးပါဘူး ကြိုးစား ကြည့်မလားလို့”
“ရတီ ကြိုးစား ရင် ဖြစ်ကို ဖြစ်ပါတယ်ကွာ၊ ရတယ် ကိုမင်း အတွက် မပူနဲ့ ကိုမင်း သူငယ်ချင်း တစ်ယောက် အိမ်မှာ အိပ်လိမ့်မယ်လို့ သာ ပြောထားလိုက်တော့ ဟားးးး ကိုမင်း ရင်တွေ တောင် ခုံတယ် ရတီရယ်”
“ကိုမင်း ဟာလေ တကယ်ပဲ လက်လန်တယ်။ ဒါပဲ နော် အာမတော့ မခံဘူး ၊ ဂွတ်နိုက် ဘိုင်ဘိုင်”
“အင်းပါ အင်းပါ သိပ်ချစ်တယ် ရတီရယ်။ ဂွတ်နိုက် ဂွတ်နိုက်”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ဖုံးချ ပြီးတာနှင့် မီးဖိုခန်းသို့ ထွက်လာခဲ့လေသည်။ သူမ ဝတ်ထားသည်က အိမ်နေရင်း တီရှပ် အပါးလေး နှင့် ဘောင်းဘီ က လည်း အတိုမှ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီလောက်ပဲ တိုသည့် ကြက်တောင်ရိုက် တာတို့ ဘာတို့ စသည့် အားကစား တွင် ဝတ်သည့် ဘောင်းဘီတိုလေး မျိုး။ ပေါင်ရင်း မှာ အစည်း မဟုတ်ပဲ ပွပွ ချောင်ချောင်လေး။
မီးဖိုချောင် မှာ သူမ ဖခင် ဦးတင်မောင်ကြည် က ရောက်နေပြီ။ ဘီယာတစ်လုံးဖွင့်ကာ သောက်နေသည်။
“လာသမီး ပါပါး တော့ စနေပြီ အဟီး။ မောင်မင်းသူရော၊ ဘယ်တော့ လောက်ပြန်ရောက်မှာလဲ”
“ကိုမင်း က သူ့သူငယ်ချင်းတွေ နဲ့ ပွဲကောင်းနေပြီ။ ဒီည သူ့ သူငယ်ချင်းအိမ်မှာ ပဲ အိပ်တော့ မယ်တဲ့ အခုလေး ပဲ ဖုံးပြောလာတယ်”
“အော် ဟုတ်လား ဒါဆိုရင် သမီးမေမေ ကိုလည်း စားဖို့ ခေါ် ရမယ်ထင်တယ်”
“မေမေ စားပြီးပြီ သမီး ကျွေးလိုက်ပြီးပြီ။ ဆေးလည်း တိုက်ထားတယ်။ အဲဒီဆေး က အိပ်ဆေးလည်းပါတော့ မေမေ ကောင်းကောင်း အိပ်ပျော် သွား မှာပါ။ ဒါမှ သူလည်း အားရှိမှာ”
“ဒါဆို ပါပါး နဲ့ သမီး နဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ ပေါ့”
“အင်း လေ ဒီထမင်းဝိုင်း မှာ စားမဲ့ အစား ဧည့်ခန်း မှာ တီဗီကြည့်ရင်း ထိုင်သောက်ကြမလား ၊ ဒီည သမီးလည်း သောက်ချင်တယ်”
“ကောင်းသားပဲ ၊ တို့ သားအဖ နှစ်ယောက် တီဗီအတူ ထိုင်မကြည့်ဖြစ်တာတောင် ဘယ်လောက် ကြာနေပြီလဲ”
“ကဲ ပါပါး သွား နှင့် သမီး စားစရာ မြီးစရာတွေ ယူလာခဲ့မယ်”
“ရပါတယ် ပါပါး နိုင်သလောက် သယ်သွား လိုက်မယ်”
သို့နှင့် ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ တို့ သားအဖ နှစ်ဦး ဧည့်ခန်းထဲ မှ တီဗီရှေ့ သုံးယောက်ထိုင် ဆိုဖာကြီးမှာ ဘေးချင်း ယှဥ်လျက် ထိုင်ကြပြီး ရှေ့ က ကော်ဖီတေဘယ် စားပွဲပုလေး မှာ စားစရာ သောက်စရာ များ တင်ကြလေသည်။
“ပါပါး ဝီစကီ တလုံးဖွင့်မယ်နော် သမီး နည်းနည်းသောက်ချင်လို့”
“ဖွင့်ပြီးသား ဘလူးလေဘယ် တလုံးရှိတယ် ဟို ကက်ဘိနက် ထဲက ယူလိုက်သမီး ပါပါး လည်း သောက်မယ်”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ဖန်ခွက်နှစ်လုံး နှင့် ရေခဲ သေတ္တာမှ ရေခဲအနည်းငယ်စီ ထည့်ကာ စားပွဲပေါ် တင်လိုက်သည်။ ဦးတင်မောင်ကြည်က သူ့ ခွက်ထဲ ဝီစကီ လက်နှစ်လုံး လောက်ထည့် ပြီး။
“သမီး ဘယ်လောက် ထည့်ပေးရမလဲ”
“ပါပါး လောက်ပဲ ထည့်ပါ။ ဒါပေမဲ့ သမီး က ဖြည်းဖြည်းချင်း သောက်မှာ အဲဒါ အပြီးပဲ ပါးပါး ပဲ ထပ်ဖြည့်သောက်”
“အင်းပါ သမီး ဝီစကီ သောက်မယ် ဆိုလို့ ပါပါး က အံ့သြနေတာ”
“အဟိ ဒီနေ့ က သောက်ချင်စိတ်ပေါက် လာလို့”
“ကဲပါ ချီယား..”
“ချီယား..”
သားအဖ နှစ်ယောက် ဖန်ခွက် ချင်းတိုက်ကာ စပြီး သောက်ကြတော့ သည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က တီဗီ မှ နက်ဖလက်စ် ကို ဖွင့် ပြီး ရီမုတ်ဖြင့် ဘာကြည့်ရမလဲ လျောက်ရှာရင်း။
“ပါပါး ဘာကြည့်ချင်လဲ”
“သမီး ကြိုက်တာတာ ဖွင့်ပါ၊ အရေးမကြီး ပါဘူး ပါပါး ကတော့ သမီး နဲ့ ခုလို စားသောက်နေရတာကို ပျော် နေပါပြီ”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ လည်း ရုပ်ရှင် အဟောင်းတွေ ထဲ က ဆက်ဆီ အခန်း များများ ပါမည့် ရုပ်ရှင် ကို ရှာနေရင်း ဘေ့စစ်အင်းစတင့် ရုပ်ရှင်ကို တွေ့ လိုက်ရတော့ ဝမ်းသာ သွား သည်။ ထိုရုပ်ရှင် ကို ပဲ ဖွင့်လိုက်သည်။
“ကြည့်တော့ ကြည့်ပြီးသား မေ့တောင် မေ့နေပါပြီ၊ အပျင်းပြေပဲ နော် ပါပါး”
“အင်း အဲဒါလား ပါပါး လဲ ကြည့်ဖူးသလိုပဲ ကြာပါပြီ ဖွင့်ထားလိုက်ပါရတယ်”
သို့ နှင့် ရုပ်ရှင် ကို ထိုင်ကြည့် ကြရင်း အမြီးလေး စားလိုက် အရက်လေး သောက်လိုက် ၊ တခြား အကြောင်းအရာလေး တွေ ပြောလိုက် ဖြင့် အရှိန်ရလာကြသည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က သူမ ဖခင်နား ကို ကပ်ကာ ပုခုံး ကို ခေါင်းလေး ဖြင့် မှီထားရင်း။ သူမ မေမေ နှင့် ဖခင်တို့ ဆက်ဆံရေး ကို မသိမသာ မေးခွန်းထုတ် နေလေသည်။
“အခု တစ်ခေါက် သမီး ပြန်လာတော့ ပါးပါး နဲ့ မေမေ နဲ့ က အရင် လို မဟုတ်သလိုပဲ ၊ တစ်ယောက် နဲ့ တစ်ယောက် နည်းနည်း စိမ်းနေသလိုပဲ”
“မစိမ်း ပါဘူး သမီးရဲ့၊ သမီး မေမေ က နေထိုင်မကောင်းလို့ သူ အေးအေး ဆေးဆေး အိပ်ရအောင် ပါပါး က အခန်းသပ်သပ် ခွဲအိပ်တာပါ။ ပါပါး က အိပ်ရင် ဟိုလှည့်လိုက် ဒီလှည့် လိုက် နဲ့ အငြိမ်မနေဘူးလေ။ အဲဒါကြောင့် သမီး မေမေ အိပ်ရေးဝဝ အိပ်စေချင်လို့ပါ”
“အဲဒီ အပိုင်း ကို သမီး နားလည်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ သမီး လည်း ငယ်တော့ တဲ့ သူ မဟုတ်ဘူးလေ။ လင်မယား အချင်းချင်း ဘယ်လို ဆက်ဆံရေး ရှိတယ် ဆိုတာ သမီး သိနေပြီလေ။ ပါပါး သမီး ကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း သာ ပြောပါ၊ အဲဒါ မှ သမီး က ဘယ်လို ကူညီရမလဲ ဆိုတာ သိနိုင်မှာပါ”
“ကဲပါ သမီး ရယ် ပါပါး တို့ အတွက် စိတ်ရှုတ်ခံ မနေပါနဲ့ ၊ နောက် အချိန်ရရင် ပါပါး ရှင်းပြပါ့ မယ်ခု ပါပါး နဲ့ အတူသောက်တုန်းလေး ပျော် ကြရအောင်လား”
“အင်းပါ၊ ပါပါး ရုပ်ရှင် ကလည်း ကောင်းခန်းရောက်နေပြီနော်”
ရုပ်ရှင် က လည်း ရှယ်ရွှန်စတုန်း က မိုက်ကယ်ဒေါက်ကလပ် ကို မထိတထိ ဆက်ဆီ အထာတွေ နဲ့ လုပ်နေတာ တကယ်ကို ကောင်းလှသည်။ ဦးတင်မောင်ကြည် သွေးတွေ က နွေးနေပြီ။ သမီး ဖြစ်သူ ကလည်း သူ့ ကို မှီထား ပြီး သူမ လက်တဖက်က သူ့ ပေါင်ပေါ် ကို အုပ်ကိုင်ထားသည်။ တကယ်ဆိုသူ့ လီးကြီးနှင့် ဘယ်နှစ်လက်မ မျှ ပင် မဝေးတော့။ သမီးရဲ့ ဘောင်းဘီအတို ချောင်ချောင်လေး ကလည်း သူမ ဒူးတဖက် ထောင် ထိုင်တော့ အနားက ပေါင်ရင်း အထိ ကျနေသည် ကို သူ့ မျက်လုံး ထောင့်စွန်းလေး က မြင်နေရသည်။
ရုပ်ရှင်ထဲ မှာ မိုက်ကယ်ဒေါက်ကလပ် ရဲ့ ရီးစား လည်း ဖြစ် စိတ်အထူးကု ဆရာဝန်လည်း ဖြစ်သူ နှင့် စပြီး ပွဲ ကြမ်း တော့ နှစ်ယောက်စလုံး ငြိမ်သွား ကြသည်။ ထိုအခန်း ကလည်း အတော် ကို ဆက်ဆီ ဖြစ်လေသည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က သူမ ဖခင် လက်ကို အသာကိုင်ဆွဲယူကာ သူမ ပေါင်လုံး ပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်။ ဦးတင်မောင်ကြည် လက်ဖဝါးက နူးညံ့ ချောမွတ်နေသော သမီး ဖြစ်သူ ပေါင်လုံးအထိ အတွေ့ ကြောင့် လီးကြီး က ပုဆိုးအောက် မှာ ဆတ်ကနဲ တုံသွား ခဲ့သည်။ သူ့ လက်ကို ပြန်ရုတ်လို့ မရအောင် သမီး ဖြစ်သူ က သူမ လက်ဖဝါး ဖြင့် အပေါ် မှ အုပ်ကိုင် ထားသည်။ သူမ ရဲ့ နောက်လက် တဖက်က သူ့ လီးကြီး ကို ပုဆိုးပေါ် မှ လာပြီး အုပ်ကိုင်လိုက်တော့ ဦးတင်မောင်ကြည် ဆတ်ကနဲ တွန့်သွား ရသည်။
အပိုင်း ၃၄။
ရုပ်ရှင်ထဲ မှာ မိုက်ကယ်ဒေါက်ကလပ် က စော်ကို နံရံ တွန်းကပ် ပြီးရော၊ ဆိုဖာနောက်မှီပေါ် အတင်းတွန်းမှောက် ပြီး ရော အနောက်က နေ အကြမ်းပတမ်း ဆော်တဲ့ အချိန် ဦးတင်မောင်ကြည် ဇာတ်လမ်းထဲ စီးမြောသွား ပြီး သမီး ဖြစ်သူ က သူ့ လီးကြီးကို ပုဆိုးပေါ် က နေ အုပ်ကိုင်ပြီး ပွတ်ပေးနေတာ ခံရတော့ လီးကြီးက မာတက် လာခဲ့သည်။
“အို သမီး ဘာလုပ်တာလဲ နိုးနိုး”
“ပါပါး ကလည်း ရက်စ်ရက်စ် ပါ ဒီကောင်ကြီး ဒီလောက် မာတောင် နေတာကြီးကို”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ၏ အတွေ့ အကြုံ များနေပြီ ဖြစ်သော လက်ကလေးက ပြေလုလု ပုဆိုးခါးပုံစ အောက် မှ လျောဝင်သွား ပြီး လီးတန်ကြီး ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ ဦးတင်မောင်ကြည် ပါးစပ် အဟောင်းသား ဖြစ်သွား ပြီး အသံလေး ထွက်ပြီးတောင် ငြီးငြူမိသွား ခဲ့သည်။
“အိုးးးးးးးးးးးးးးးးးးရှီးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က လီးတန်ကြီးကို ညာဖက်လက်ကလေး ဖြင့် တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ကာ ထုပေးနေရင်း က ဘယ်ဖက်လက်ဖြင့် ပုဆိုးခါးပုံစကို ပေါင်လည်ထိ ဆွဲချလိုက်တော့ ဒစ်ဖူးကားကားကြီး နှင့် လီးကြီး က သူမ မျက်နှာရှေ့ တည့်တည့် ပေါ်လာခဲ့သည်။ ဦးတင်မောင်ကြည် တစ်ယောက် ဘယ်လို မှ မတုံ့ပြန်နိုင်မှီ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ခေါင်းငုံ့ချလိုက်ကာ လီးကြီးကို သူမ ပါးစပ် ဖြင့် ငုံခဲ လိုက်လေသည်။
“ဟာ သမီးးးးးးးးးးးးးးးးးအိုးးးးးးးးးးးးးးးးရှီးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးအီးးးးးးးးးးးးးး”
ဦးတင်မောင်ကြည် မှာ မိန်းမ ဖြစ်သူ နှင့် လည်း နှစ်ပါး မသွား ရတာ ကြာလှပြီ။ မတွေ့ ရတာ ကြာလှ ပြီ ဖြစ်သော သမီး ဖြစ်သူ ကလည်း အမေရိက က ဘယ်လို များ ပြောင်းလဲ ပေးလိုက်သလဲ မသိ။ သူ့ မျက်စေ့ ထဲ မှာ အရမ်း ကို ဆက်ဆီ ဖြစ်လာခဲ့ သဖြင့် ဘယ်လို ပဲ စိတ်က ထိန်းထားထိန်းထား သူ့ မျက်လုံး တွေ က တော့ သမီး ဖြစ်သူ ရဲ့ ဆက်ဆီ ဖြစ်လှတဲ့ ကိုယ်လုံး ကိုယ်ထည်။ ချောမွှတ်လုံးကျစ်ကာ ဖြောင်းစင်း လှသည့် ပေါင်တန် လေး တွေက သူ့ မျက်စေ့ ထဲ က မထွက်နိုင်။ သမီး ဖြစ်သူ အပေါ် ဒီလို စိတ်ထားတာ မကောင်းပါဘူး ဟု တွေးရင်း စိတ်တွေကို အတင်း ဖျောက်ပစ်ပေမဲ့ ညဖက် အိမ်မက်ထဲ မှာ လာပြီး စိုးမိုးနေပြန်ခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ယခုလို သမီး ဖြစ်သူ က သူ့ လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင် ပြီး ပါးစပ် ဖြင့် ပင် ကုံးစုပ်ပေးနေတာ ခံရတော့ တခြား အရာတွေ အကုန်လုံး ကို မေ့လျော သွားတော့ သည်။ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် ဖြစ်ချင်ရာဖြစ် မောင်ဘချစ် ဆိုသကဲ့ သို့ ပင် စိတ် ကို လုံးဝ လွှတ်ပေးလိုက်မိတော့ သည်။
သူ့ ပေါင်ခြံပေါ် မှာ မျက်နှာအပ်ကာ လီးစုပ်ပေးနေသည့် သမီး ဖြစ်သူ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ခေါင်းလေး ကို ညာဖက်လက်ဖြင့် ထိန်းကိုင်ပေးရင်း ဘယ်ဘက်လက်က သမီး ကျောပြင်လေးကို ပွတ်ပေးနေမိသည်။ သမီး ၏ အာဂေါင်နွေးနွေး လေး နှင့် စိုစွတ်သော လျှာကလေး ၊ လီးတန်ကို ပြွတ်ကနဲ ပြွတ်ကနဲ စုပ်လိုက်တော့ ဆီးလမ်းကြောင်း က ပါ စိမ့် တက်သွား သည့် အရသာလေး ကို ခံနေမိသည်။ သူ့ ဘက်လက်က သမီး ကျောပြင်လေး မှ ဆက်ရွေ့လျား သွား ကာ ဘောင်းဘီ ပျော့ပျော့ လေး ပေါ် မှ ဖင်လုံးလေးကို အုပ်ကိုင် ဖျစ်ညှစ် မိတော့သည်။
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ဖင်လုံးလေး တွေ ကလည်း အသားစိုင်တွေ က အိစက်သော်လည်း တင်းရင်း နေသဖြင့် ကိုင်လို့ ကောင်းလှသည်။ ဦးတင်မောင်ကြည် လက်ချောင်း တွေက ဖင်လုံးလေး နှစ်လုံး ကြားမှ လျောဝင်ကာ စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်း လေးကို စမ်းမိတော့ စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းလေးကို ဖိပွတ်ဆွဲလိုက်မိသည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကလည်း သူမ ဖခင်လီးကို စုပ်နေရင်း မှ သူမ စောက်ဖုတ်ကို လာကလိတာခံရတော့ ဖင်လေးကို ကော့ ပေးရင်း လီးကြီးလည်း အားရပါးရ စုပ်ပေးနေမိလေသည်။
“သမီးလေး ရယ် လာပါအုံး ပါပါး ဆက်ထိန်းဖို့မလွယ်တော့ ဘူးကွယ်”
ဦးတင်မောင်ကြည်က ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ လက်မောင်း နှစ်ဖက် ကို ကိုင်မကာ သူနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ကြည့်စေလေသည်။
“သမီး တကယ်ပဲ ပါပါး တို့ ဒီလမ်းကြောင်း ကို သွားကြတော့ မလို့လား”
ဟု မျက်လုံးချင်းဆိုင် မေးလိုက်သည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က သူမ ဖခင်ကို ပြုံး ပြလိုက်ရင်း။
“အင်း ပေါ့ ပါပါး ရယ် သမီး ကို မချစ်ဘူး လား”
“အရမ်း ချစ်တာပေါ့ သမီးရယ် ငုံတောင် ထားလိုက်ချင်တာ”
“အာ့ ဆိုလည်း စကား ဆက်မပြောနဲ့တော့ ပြွတ်စ်”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ဖခင်ပါးလေး ကို ပြွတ်စ် ကနဲ တစ်ချက် နမ်းလိုက်ရင်း ဆိုဖာပေါ် မှ ထလိုက်သည်။ သူမ ဘောင်းဘီတိုကို အတွင်းခံ လေးပါ ချွတ်ချလိုက်ပြီး သူမ တီရှပ်ကို လည်း အနားမှ မကာ ခေါင်းပေါ် မှဆွဲမ ချွတ် လိုက်သည်။ ယခုတော့ သူမ တကိုယ်လုံး မှာ သူမ ရင်သားတွေကို ထိန်းထားသည့် ဘရာဇီယာသာ ကျန်ခဲ့ တော့သည်။
“ဟင် သမီး တော် ကြာ သမီး မေမေ ထွက်လာခဲ့ရင်”
“မေမေ့ ကို သမီး အိပ်ဆေး တိုက်ထားပါတယ် ပါပါး ရဲ့ ခုလောက်ဆိုခေါနေပါပြီ”
ဟု ချစ်စဖွယ်လေး ပြောရင်း မှ သူမ ဖခင် ပေါင်ပေါ် ကို မျက်နှာချင်းဆိုင် ခွထိုင်လိုက်လေသည်။ ဦးတင်မောင်ကြည်မှာ ဘရာမှ လွဲလို့ တကိုယ်လုံး နိကပ် ဖြစ်သွား သော သမီး ဖြစ်သူ ကို ငေးကြည့် နေမိသည်။ ပေါင်လုံး တုတ်တုတ်လေး နှစ်လုံး နှင့် ချပ်ယပ်သော ဘိုက်သား၊ စောက်မွှေးတွေ ပြောင်စင် အောင် ရိတ်ထား သဖြင့် မို့မောက် နေသော စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းလေး။ သူ့ လီးကြီး က သမီး ဖြစ်သူ တံတွေး ရည်တို့ ဖြင့် စိုရွှဲနေသည့် ကြားထဲက ခေါင်းတထောင်ထောင် ဖြစ်နေရသည်။ ဦးတင်မောင်ကြည် ၏ လီးတန်ကြီးက ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်း ကို ထိုးထိကာ ပွတ်မိသွားတော့ စောက်ဖုတ်မှ အရည်ကြည်တို့ လီးထိပ်ဖူး မှာ စွတ်စို သွား ခဲ့သည်။
“ရှီးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးဟဟ”
လီးဒစ်ဖူး က စောက်စေ့ လေးကို ထိုးပွတ်မိသွား တော့ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ပါးစပ် မှ အသံလေး ထွက်သွား ခဲ့သည်။ သူမ လက်နှစ်ဖက် ဖြင့် ဦးတင်မောင်ကြည် ပုခုံး ကို ကိုင်လိုက်ကာ ဦးတင်မောင်ကြည် နှင့် နှုတ်ခမ်းချင်း ဖိကပ် လိုက်သည်။ ဦးတင်မောင်ကြည် လက်တွေ ကလည်း ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ၏ အဝတ်မဲ့ ခါးလေး ကို သိုင်းဖက် ပွတ်သတ်လာခဲ့သည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က သူမ လျာလေးကို ဦးတင်မောင်ကြည် နှုတ်ခမ်း နှစ်ခု ကြားမှ ထိုးသွင်း ပေးလိုက်တော့ ဦးတင်မောင်ကြည် ကလည်း တပြွတ်ပြွတ်နေအောင် စုပ်ပေးလိုက်သည်။
ဦးတင်မောင် ကြည်လက်တွေက သမီးဖြစ်သူ ခါးမှ အပေါ် သို့ တဖြည်းဖြည်း လျောတိုက်ပွတ်သွားပြီး နောက်ကျော ဖက်မှ ဘရာဇီယာ ဂျိတ်များ ကို တစ်ခုချင်း ဖြုတ်လိုက်သည်။ ဂျိတ်တွေ ပြုတ်သွား ပြီး ချောင်သွား သည့် ဘရာဇီယာ ကို သမီး ပုခုံး တဖက်တချက်မှ အသာ ဆွဲချချွတ်ကာ ကြမ်းပေါ် ပုံချလိုက်သည်.။ သူ့ လက်ဖဝါး နှစ်ဖက် က အခုတော့ သမီး ဖြစ်သူ ၏ ဖွံ့ဖွံ့ထွားထွား ရင်သား အစုံပေါ် မှာ တဖက် တချက်ဆီ အုပ်ကိုင်လို့ ဆုပ်နှယ်ပေးနေမိပြီ။
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က သူမ ဖခင်ဖြစ်သူ နှင့် နှုတ်ခမ်းချင်း ဖိကပ် နမ်းစုပ်နေရာမှ ခွာလိုက်ပြီး။ သူမ ဖခင် ကို မျက်လုံး ချင်း တေ့တေ့ ဆိုင် ကြည့်ပြီး ပြုံးစစဖြင့်၊
“ပါပါး ငုံချင်တဲ့ ဟာ ငုံထားလို့ ရပြီလေ”
ဟု ပြောရင်း ပုခုံးလေး နှစ်ဖက်ကို လှုပ်ပြလိုက်တော့ ရင်သား အစုံ ကလည်း ယိမ်းထိုး လှုပ်ခါ သွား လေသည်။ ဦးတင်မောင်ကြည် ကလည်း သူလက်တဖက် က ရင်သားအုံ ကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ချွတ်ထွက်လာသည့် နို့သီးခေါင်း တလုံး ကို ပါးစပ် ဖြင့် ငုံပြီး ကလေး နို့စို့ သကဲ့ သို့ စို့ ပစ်လိုက်လေသည်။
“ပြွတ်စ် ပြွတ်စ်..”
“အားးးးး ရှီးးးးးးးးးးးးးးးးးးကျွတ်ကျွတ်..ပါပါးးးးးးးး”
အရသာတွေ့ သွား သော ဦးတင်မောင်ကြည် က သမီး ဖြစ်သူ နို့ နှစ်လုံး ကို ဘယ်ညာပြောင်း ပြီး တပြွတ်ပြွတ်စို့ လေတော့သည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကလည်း သူမ ဖခင် ခေါင်းလေး ကို လက်များဖြင့် ပွေ့ပိုက် ကာ ကလေး နို့တိုက် သကဲ့သို့ တိုက်ပေးနေလေသည်။ ဦးတင်မောင်ကြည် က နို့နှစ်လုံး ကို အားရပါးရ စို့ပြီးနောက် နို့နှစ်လုံး ကြားကို မျက်နှာအပ် ကာ ဘယ်ညာရမ်းဖိပွတ်လိုက်သည်။ ထိုအခါကျတော့ မှ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ထိုင်ရာမှ ထပြီး သူမ ဖခင်လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ သူမ စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းဝ မှာတေ့ လိုက်သည်။ သူမ ဖြည်းဖြည်း ချင်းထိုင်ချလိုက်တော့ လီးကြီး ကလည်း သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ တအိအိ နှင့် တိုးဝင်သွား လေသည်။
ဦးတင်မောင်ကြည် လည်း မျက်လုံး အပြူးသား နှင့် သူ့ လီးကြီး သမီး ဖြစ်သူ စောက်ဖုတ်ထဲ ဖြည်းဖြည်း ချင်းတိုးဝင်သွား သည်ကို ငုံ့ကြည့်နေမိသည်။ လီးကြီး ကို ငုံခဲလိုက်သည့် နွေးထွေး နူးညံ့ လှသော သမီး ဖြစ်သူ စောက်ခေါင်း တွင်း မှ လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ပေးသလို ခံစားရတော့ အသံထွက်ကာ ငြီးလိုက်မိလေသည်။
“အားးးးးးးးးးးးးးးးရှီးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးအိုးးးးးးးးးးးးးးးးးးဟားးးးးးးးးးးးဟားးးးးးးးးးးးးးးးး”
သူမ ဖခင်လီးကြီး သူမ စောက်ခေါင်းထဲ တအိအိ ဝင်လာတာကို မျက်လုံးလေး မှေးစင်းကာ ခေါင်းလေးကို သူမ ဖခင်ပုခုံးပေါ် စောင်းတင်လျက် ဖင်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုင်ချလိုက်သည်။ လီးကြီးသူမ စောက်ခေါင်းထဲ အဆုံးထိ ဝင်သွား တော့ သူမ ဖခင်ပေါင်ပေါ် ထိုင်လျက်သား ဖြစ်နေလေပြီ။
“ပါပါး လီးကြီး သမီး အဖုတ်ထဲ အဆုံးထိ ဝင်နေပြီ ပါပါး”
“အားးးး ဟုတ်ပ သမီး ရယ် ကောင်းလိုက်တာ ကွာ”
“သမီးလည်း ကောင်းနေပါတယ်နော်”
“သမီး အဆင်ပြေရဲ့ လား ပါပါး ကို ခွင့်လွှတ်ပါနော်”
“ပါပါး က ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ကိုယ့် သမီး ကိုယ် မကာကွယ်ပဲ နဲ့ ဟိုဟာလုပ်နေမိလို့လေ”
“သမီး ကိုယ်တိုင် က အလိုးခံ ချင်လို့ ပါပါပါး ရယ် ဘာမှ တွေးမနေနဲ့ တော့ ဖီးသာ အဝခံတော့ ”
အပိုင်း ၃၅။
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က သူမ ဖခင်ပုခုံး ကို လက်နှစ်ဖက် ဖြင့် အားပြုကာ ဖင်ကြီးကို ကြွ လိုက်သည်။ ပြီးမှ ဖြည်းဖြည်း ချင်း ပြန်ထိုင်ချလိုက်သည်။ လီးကြီး က တအိအိ ဖြင့် စောက်ခေါင်းထဲ ပြန်တိုးဝင်လာခဲ့သည်။
“အီးးးးးးးးးးးးးးးရှီးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး”
ဦးတင်မောင်ကြည် လီး မှာ သူမ လင်ဖြစ်သူ ဦးမင်းသူ လောက်ပင် ရှိမည်ဖြစ်သော်လည်း ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ အတွက် ကတော့ အဖေအရင်းရဲ့ လီး ဆိုတော့ ခံစားမှု ပေါင်းစုံ ဖြင့် ခံစားနေရသည်။ စိတ်တွေ ကလည်း တအားထန် နေရသည်။
ဦးတင်မောင်ကြည် ကလည်း မိန်းမ ဖြစ်သူ နှင့် အဆင်မပြေလို့ မလိုးရသည်မှာလည်း ကြာခဲ့ပြီ။ သမီး ဖြစ်သူ လည်း လေဆိပ်မှာ သွားကြိုလာကတည်း က မျက်လုံး ထဲ က မထွက် တင်းနေထန်နေခဲ့ ရပြီး ၊ အခုတော့ လက်တွေ့ လိုးနေရပြီ ဆိုတော့ စိတ်တွေ က တအားကို ထနေသည်။ သမီး ဖြစ်သူ ခါးလေးကို ကိုင်ကာ သူ့ လီးပေါ် ဆောင့်ဆောင့် ဆွဲချကာ လိုးရင်း က မျက်နှာရှေ့ ခါယမ်းနေသော နို့ကြီး နှစ်လုံး ကိုလည်း သူ့ မျက်နှာ ဖြင့် ဖိပွတ်ပေးနေမိသည်။ ခနကြာတော့ အောက်က ထိုင် ပေးနေရတာ အားမရတော့ သမီး ဖြစ်သူ ခါးလေးကို သူ့ လက်နှစ်ဖက် ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ မထူပေးလိုက်ပြီး။
“သမီး ဆိုဖါလက်ရမ်း ကို တစ်တောင်ထောက်ပြီး ကုံးပေး ပါပါး အနောက်က နေ လိုးချင်တယ်”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကလည်း အလိုက်သတိ မတ်တပ်ထရပ်က ဆိုဖာဘေးကို လျောက်သွား ရင်း ဆိုဖာလက်ရမ်း ကို သူမ တစ်တောင်နှစ်ဖက်ထောက်ကာ အနောက်ဖက်ကို ဖင်ကော့ ပေးထားလိုက်သည်။ ဦးတင်မောင်ကြည် က သမီး အနောက်ဖက် တွင် သွားရပ်ကာ ပေါင်ခွဆုံ မှ ပြူးထွက်နေသည့် စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းထဲ သူ့ လီးကို တေ့ကာ ဖိသွင်းချလိုက်သည်။
“အားးးးးကောင်းလိုက်တာ ..စေးနေတာပဲ သမီးရယ်”
“အို့ ပါပါးရယ်…………ဆောင့်သာဆောင့် ပါပါး”
ဦးတင်မောင်ကြည် က ရှေ့ကို ကုံးနေတဲ့ သမီး ဖြစ်သူရဲ့ နို့ကြီးတွေကို ဘေးက သိုင်းဖက်လို့ တဖက် တလုံးစီ သူ့ လက်နဲ့ ဆုပ်ညှစ်ကိုင်ပြီး ဆွဲလို့ ဆောင့်လိုးနေမိသည်။ လီးတန်ကြီး ကို ကျွတ်ကာနီး ထိ ဆွဲထုတ်ကာ အားဖြင့် ဆောင့်ဆောင့် လိုးသောကြောင့် သူ့ ဆီးခုံ နှင့် သမီး ဖင်လုံး ကြီး တွေ က တဖတ်ဖတ်မြည်နေသည်။ ဖင်လုံး ဖွေးဖွေး တွေ က လည်း တုံခါခါ သွား ခဲ့သည်။ အချက် လေးငါးဆယ် ဆောင့်လိုးနေရင်း သူ့ လီးကြီး က ယားယံလာခဲ့သည်။
“အီးးးးးးးးးးးးးးပါပါးးးးး ပြီးးတော့..မယ်..”
“အူးးးးးးးးးးးးအိုးးးးးးးးးးးးးသမီးလည်း ပြီးတော့ မယ် မြန်မြန်လေး ရှီးးးးးးးးးးးးးကျွစ်…….”
“အားးးဟားးးးးးးဟူးးးးးးးးးးးးးးး”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ဆန္ဒအထွတ်အထိပ်ရောက်သွား တာမို့ သူမ စောက်ခေါင်းထဲ ပစ်စတင်ကြီးလို တဒုန်းဒုန်းဆောင့်လိုးနေသည့် ဖခင်ဖြစ်သူ လီးကြီးကို စောက်ခေါင်းသားတွေ ဖြင့် ဖျစ်ညှစ်လိုက်သည်။ သူမ စောက်ခေါင်းထဲ မှ အညှစ် လီးတန်ကြီး မှလည်း လရည်နွေးနွေး တွေ တဖျစ်ဖျစ် နှင့် သူမ စောက်ခေါင်း အတွင်းသို့ ပန်းထုတ်ပေးနေတာ ခံစားလိုက်ရသည်။ ဒီလရည်တွေ ထဲက စပန်းတစ်ကောင် ကြောင့် သူမ လူဖြစ်ခဲ့ရတာပါလားဟု လည်း ဆရာဝန်မ ပီပီ တွေး လိုက်မိသေးသည်။
ဦးတင်မောင်ကြည် လည်း သူ့ ဆီးခုံနှင့် သူမ ဖင်လုံး တို့ ဖိကပ်ထားပြီး သူ့ လီးကြီးကို သမီး စောက်ဖုတ်ထဲ အဆုံးထိသွင်း ကာစိမ်ထားလိုက် သည်။ သမီး ဖြစ်သူ ကျောပေါ် သူ့ ရင်ဘတ်ဖြင့် ကပ်ကာ ခနတာ ဖိထားလိုက်မိသည်။
“ပါပါး ဖယ်တော့ လေးတယ်လေ”
“သမီး ကို ဆက်ဖက်ထားချင်လို့ ပါ သမီးရယ်”
“ဒါဆိုလည်း ဆိုဖါပေါ် မှာ သွား လှဲလေ၊ သမီး လည်း အတူတူလှဲမှာပေါ့”
ဦးတင်မောင်ကြည် လည်း ထိုအခါကျမှ သူ့ လီးကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ကာ သုံးယောက်ထိုင်ဆိုဖာ ပေါ် မှာ တစောင်းလေး လက်ရမ်းကို ခေါင်းတင်ကာ လှဲလိုက်သည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကလည်း သူမ ဖခင်ရင်ခွင် ထဲဝင်ကာ သူမဖခင် ရင်ဘတ်ကို သူမ ကျောပြင်လေး ကပ်လို့ ဇွန်းချင်း ထပ်သလို ထပ်ကာ ဝင်လှဲလိုက်သည်။ ဦးတင်မောင်ကြည် က သမီး ဖြစ်သူ ခါးလေးကို သိုင်းဖက်ကာ နို့ကြီး တလုံး ပေါ် ကို လက်ဖြင့် အုပ်ကိုင် ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ သူ့ လီးတန်ကြီး က အခုတော့ အနည်းငယ် ပျော့ နေပြီး သမီး တင်ပါးလုံး လေး ဖြင့် ဖိကပ် မိနေလေသည်။
“သမီး ရယ် ပါပါး ဘယ်လို မှ မထင်ထားဘူးကွာ၊ ခုလို ဖြစ်သွား ရလိမ့်မယ်လို့”
“သမီး လည်း အတူတူပါပဲ ပါပါး၊ ”
“သမီး နောင်တ ရနေပြီလား”
“သမီး က နောင်တ မရတဲ့ အပြင် ပိုတောင် ပျော်နေမိသေးတယ်။ ပါးပါး ကို ပြုစု ရလို့ အရမ်းပျော် တာ။ ပါပါး နဲ့ မေမေ ကို ပစ်ပြီး ဟိုးအဝေး ကြီးမှာ သွား နေမိတာ၊ စိတ်ထဲ အပြစ်ရှိသလို တောင် ဖြစ်နေတာလေ”
“ပါပါး တို့ အနေအထိုင် ဂရုစိုက်ရမယ်နော်၊ တော်ကြာ မောင်မင်းသူ ရိပ်မိသွား ရင် မကောင်းဘူး သမီးတို့ အိမ်ထောင်ရေးလည်း ပြိုကွဲသွား မယ်၊ ပါပါး တို့ လည်း သူများ တံတွေးခွက် မှာ မြောရမယ်။ ပါပါး က အရေးမကြီးဘူး အထူးသဖြင့် သမီး”
“အမလေး စိတ်ပူတတ်ရန်ကော ပါပါးရယ်။ ပါပါး နဲ့ သမီး ပဲ သိတဲ့ ကိစ္စ ဘယ်သူက ဖွ မှာလဲ ပါပါး လားပြော”
“အင်း သမီး ပြောတာလည်း မှန်တာပဲ”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က သူမ လင်ဦးမင်းသူ အတွက် မပူပါနှင့် ဟု ပြောမလို့ ၊ မပြောပဲ ထားတာက သူမ ပါပါး အတွက် ပိုပြီး စိတ်လှုပ်ရှား စရာ ကောင်းမှာပဲ ဟု တွေးမိကာ ခပ်ဆိတ်ဆိတ်ပဲ နေလိုက်လေသည်။ ဦးတင်မောင်ကြည် က သမီး ဖြစ်သူ လည်ကုတ်လေး ကို ငုံ့နမ်းရင်း နှုတ်ခမ်းလေး ဖြင့် စုပ်လိုက် လျှာကြီး ဖြင့် လျက်လိုက် ဖြင့် အရသာခံ နေရင်း လီးကြီး က တဖြည်းဖြည်း ပြန်မာလာလေသည်။ သူမ ဖခင်လီးကြီး က တဖြည်းဖြည်း ချင်းမာလာသည်ကို သူမ ဖင်သားများ မှ အထိအတွေ့ ကြောင့် သိနေသော ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က လှဲနေရာမှ ထလိုက်ပြီး။
“ပါပါး အခန်းထဲ သွား နှင့်လိုက်။ သမီး ဒီစားပွဲလေး ရှင်းလိုက်ပြီး လိုက်လာခဲ့မယ်”
“အာပါပါး ပါ ကူသိမ်းပေးမယ် မြန်မြန်ပြီးသွား အောင် ”
သူတို့ သားအဖ နှစ်ယောက် အိမ်ရှေ့ခန်းမှ စားသောက်ထားကြသည်များကို ရှင်းလင်း ပြီး အဝတ်အစား တို့ ကို ကောက်ယူကာ ဦးတင်မောင်ကြည် အိပ်သော အခန်းသို့ ဝင်လာခဲ့ကြလေသည်။ ဦးတင်မောင်ကြည် က အခန်းတံခါး ကို အတွင်း မှ လော့ချလိုက်သည်။
“ပါပါး က လည်း အိမ်မှာ ဘယ်သူ ရှိတာမှတ်လို့ မေမေ ကလည်း အိပ်ဆေး ရှိန်နဲ့ အိပ်ပျော် နေပြီ။ ကိုမင်း က လည်း ဒီည ပြန်လာမှာ မဟုတ်ဘူးဟာကို”
“လိုရမယ်ရပေါ့ သမီးရာ၊ ပါပါးတို့ အဖြစ်က ဘယ်သူ မှ သိလို့ မဖြစ်ဘူးလေကွာ”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က သူမ ဖခင်၏ စေ့စပ် သေခြာမှု ကို ပြုံးလိုက်ပြီး ခုန ဧည့်ခန်း မှာပြန်ဝတ်လာခဲ့သည့် အဝတ်အစား တို့ ကို ပြန်ချွတ်လေသည်။ ဦးတင်မောင်ကြည်က လည်း သူအဝတ်အစား တို့ ကို ချွတ်ပစ် လိုက်သည်။ သူ့ လီးကြီးမှာ အခုတော့ မာတောင် တောင့်တင်းနေလေပြီ။
“ပါပါး ဟာကြီး ကလည်း တယ်ဟုတ်ပါလား ခုနလေး တင် တခါ ပြီးထားတာကို ပြန်ထောင်နေပြီ၊ မေမေ နဲ့ မအိပ်ဖြစ်တာ ဘယ်လောက်ကြာနေပြီလည်း”
“တစ်နှစ်လောက်တောင် ရှိမလားပဲကွာ၊ တစ်ယောက် နဲ့ တစ်ယောက် စကား ကတောက် ကဆ ဖြစ်ပြီး တော့ ဟိုကိစ္စ စရမှာ က အဆင်မပြေတော့ ဘူး။ ပါပါး စိတ်လာနေတဲ့ အချိန် သူက စိတ်ကောက်နေပြီး သူစိတ်လာတယ် လို့ ထင်ရတဲ့ အချိန် မှာ ပါပါး က မု မဝင်ဘူး ၊ အဲလို ဖြစ်နေကြတာ၊ နောက် သူ ဟတ်အတက် လည်း ဖြစ်တော့ ပိုဆိုးသွား တာပေါ့၊ အခန်းခွဲ အိပ်နေကြတာတောင် အတော် ကြာသွား ပြီ”
“သနား ပါတယ်၊ ဒီကောင်ကြီး ငတ်နေတာ ကြာပြီပေါ့”
စကား တပြောပြော နှင့် ကုတင်ပေါ် တက်သွား သော ဦးတင်မောင်ကြည်နောက်ကို ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က လိုက်သွား ခဲ့သည်။ ဦးတင်မောင်ကြည် ပက်လက်လှန်လှဲလိုက်တာနှင့် ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က လီးတန်ကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ဂွင်း ထုပေးရင်း ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်လေသည်။ ထိုအခါကျမှ ဦးတင်မောင်ကြည် က တခုခု သတိရ သလို ဖြင့် ကုံးထ ကာ။
“သမီး လှဲလိုက်အုံး ၊ သမီး အလှကို ပါပါး ကြည့်ချင်လို့”
“အို ပါပါး ကလည်း ရှက်စရာကြီး”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က မျက်နှာလေး ပန်းရောင်ပြေးကာ ငြုတုတု မျက်စောင်းလေး ဖြင့် ပြောလိုက်သော်လည်း သူမ ဖခင် ပြောသည့် အတိုင်း မွေ့ယာပေါ် မှာ ပက်လက်ကလေး လှန်လှဲပေးရှာလေသည်။ ဦးတင်မောင်ကြည် က သမီး ဖြစ်သူ ၏ ကိုယ်လုံးတီး အလှကို ခြေဆုံး ခေါင်းဆုံး ကြည့်ပြီးမှ။
“လှလိုက်တာ သမီးရယ်၊ ဖွေးနုဥ နေတာပဲ ပြစ်မျိုး မှဲ့ မထင်ဆိုတာ အဲဒါမျိုး ကို ပြောတာပဲ ဖြစ်ရမယ်၊ ပါပါး နို့တွေ တော့ စို့ ပြီးပြီ။ သမီး စောက်ဖုတ်လေး ကို လျက်ချင်သေးတယ်”
“အို သမီး ကို ငရဲ ပေးမလို့လား ပါပါး ကလည်း ”
“သမီး ကို ပါပါး က လျာကျွေး မလို့ လေ ။ ဟဲဟဲ။ နောက်တာပါ။ သမီး စောက်ဖုတ်လေး က လည်း လှလိုက်တာတကယ်ပဲ။ မုန့်ပေါင်းလေး လိုပဲ”
အပိုင်း ၃၆။
ဦးတင်မောင်ကြည် က ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ပေါင်နှစ်လုံး ကြား ကို လေးဘက်ထောက်ဝင်လိုက်သည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က သူမ ပေါင် နှစ်လုံး ကို ဖြဲကား ပေးလိုက်သည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ စောက်ဖုတ် လေး မှာ အမွှေး များ မရှိ ပြောင်စင်း ပြီး၊ နု နေသည်။ နှုတ်ခမ်းသား တွန့်လိမ်လိမ်လေး တဖက် က သာ ညိုတိုတို လေး ဖြစ်နေသော်လည်း အတွင်းသား တွေ ကတော့ နီတာရဲ လေး ဖြင့် စောက်ရည်ကြည်တို့ စိုစွတ်နေလေသည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ဆရာဝန်မပီပီ တကိုယ်ရည် သန့်ရှင်းမှု နှင့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဂရုတစိုက် နေထိုင်တတ် သူမို့လည်း စောက်ဖုတ်လေး က သန့်ပြန့် နေပြီးစောက်ဖုတ်နံ့ ညှီစို့စို့ လေးသာ ရှိလေသည်။
ဦးတင်မောင်ကြည် သူ့ သမီး စောက်ဖုတ် ဖေါင်းဖေါင်းလေးကို လျှာပြားကြီးဖြင့် အရင်ဆုံး အားရပါးရ လျက်လိုက်သည်။ ပြီးမှ နှုတ်ခမ်းလေး တွေကို စုပ် စောက်ဖုတ် အကွဲကြောင်းထဲ လျှာကို ရနိုင်သလောက် ထိုးထည့် ပြီး လက်ချောင်းထိပ်ကလေး တဖက် ဖြင့် စောက်စေ့ ကို ဖိပွတ်ပေးလေသည်။
“အားးးးး ပါပါး ………အရမ်းကောင်းတယ် အားးးးရှီးးးးးးးးး”
ဦးတင်မောင်ကြည် က အချိန်ယူကာ သမီး စောက်ပတ်လေးကို ဘာဂျာကောင်းကောင်း ပေးနေသဖြင့် သမီး ဖြစ်သူ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ စောက်ပတ်မှ စောက်ရည်တွေ က တစိမ့်စိမ့် ထွက်ကျနေလေရာ သူ့ ပါးစပ် ပါးပြင်တို့ မှာ စောက်ရည်တို့ ဖြင့် ပေကျံ နေလေသည်။
“တော်ပြီ ပါပါး ရယ် လာတော့ သမီး အရမ်း လိုနေပြီ သမီး ကို လိုးပေးတော့”
ထိုအခါမှ ဦးတင်မောင်ကြည်က သူ့ သမီး အပေါ် မှောက်လျက် တွားတက်ကာ တစ်တောင်ကို တဖက်ထောက် ရင်း နောက်လက်တဖက်က သူ့ လီးကို ကိုင်ကာ သမီး စောက်ဖုတ်ဝ မှာ တပ်လို့ ထိုးသွင်း လိုက်လေသည်။
“အီးးးးးးးးးးးးပါပါးးးးးးးးးး ဒေါ့ကီ လိုးချင်သေးလား”
“ဟင့် အင်း အခု တော့ ပါပါး က သမီး မျက်နှာလှလှလေး ကို ပဲ တစိမ့်စိမ့် ကြည့်ရင်း လိုးချင်တာ”
“ဟင့် ပါပါး ကလည်း သမီး ရှက်ပါတယ် ”
“အဲလို ရှက်နေတဲ့ မျက်နှာလေး က ပါပါး ကို ပိုပြီး ထန်စေတာပဲ သမီးရယ်”
“ဟွန့် ပါပါး ကလည်း သိပ်ပိုတာပဲ ခစ်ခစ်…အွန့်..ရှီးးးးးးး”
“ဖွတ်…..ဖတ်……စွတ်….ဖတ်…ဖွတ်……”
ဦးတင်မောင်ကြည်က သမီးဖြစ်သူ ဂျိုင်းအောက် က လက်လျိုကာ ပုခုံး နှစ်ဖက်ကို ဆွဲလို့ အားရပါးရ ဆောင့်လိုးနေသလို၊ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကလည်း သူမ ပေါင်နှစ်လုံး ကို အဖေ့ ခါးမှာ ခွကာ သူမ ခြေကျင်းဝတ် နှစ်ခု ကို အဖေ့ ဖင်နောက်မှာ ချိတ် လို့ သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ လီးကြီး အဆုံးထိ ဝင်အောင် ဆွဲဆွဲ သွင်း ပေးနေလေသည်။
နှစ်ဦး စလုံး က အခု မှ တစ်ဦး နှင့် တစ်ဦး အထာလည်း သိသွား ကြ။ ခုနတုန်းက လည်း ပြီးထားခဲ့ ကြတာမို့ ဇိမ်ခံ ကာ လိုးနေကြသည်မှာ အရသာထူး တွေ ကို ခံစားနေကြရလေသည်။ နာရီဝက်လောက် ကြာမှ သာ နှစ်ဦး သား အရှိန်ကို မြင့် လိုက်ကြပြီး ကာမဆန္ဒ အထွတ်အထိပ်သို့ ပြိုင်တူ ရောက်ရှိသွား ကြတော့ သည်။
“အားးးးးးး ကောင်းလိုက်တာ သမီးရယ်…….”
“သမီး လည်း ကောင်းတယ် ပါပါးရယ်..”
ဦးတင်မောင်ကြည်တို့ သားအဖ နှစ်ဦး တစ်ယောက် ကို တယောက်ဖက်ကာ နားနေရင်း ဖြင့် အိပ်မောကျသွား ကြလေသည်။ ဦးတင်မောင်ကြည် တရေးနိုးလာတော့ သူ့ လက်မောင်း တဖက်ပေါ် ကို ခေါင်းအုံး ပြီး အိပ်ပျော် နေသည့် ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကို တွေ့ လိုက်ရပြီး ညတုန်း က အဖြစ်အပျက် တို့ ကို ပြန်တွေး မိလေသည်။ အသက်မှန်မှန်ရူရင်း အိပ်ပျော် နေသည့် သမီး ဖြစ်သူ ၏ မျက်နှာ လှလှလေးကို ငုံ့ကြည့်နေရင်းက သူ့ ရင်ဘတ် ကို လာဖိကပ်နေသည့် သမီး ဖြစ်သူ ၏ ဖွံ့ထွား လှသည့် ရင်သား အိအိ တို့ ကိုလည်း သတိထားမိလေသည်။ သူ့လီးကြီး က တဖြည်းဖြည်း ချင်း မာတောင် လာပြီး သူ့ ရင်ခွင်ထဲ မှ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ဗိုက်သားလေးကို သွား ထောက်မိလေသည်။
ဦးတင်မောင်ကြည် လက် က သမီးဖြစ်သူ ကျောလေး ကို ပွတ်သတ်ပေးရင်း အောက်က တင်လုံးအိအိ လေး ကို လက်ဖဝါးဖြင့် အားမလို အားမရ ဖျစ်ညှစ် လိုက်မိသည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ တစ်ယောက် လူးလွန့် ကာ နိုး လာပြီး မျက်လုံး ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ သူမ ဖခင်ဖြစ်သူ က ငုံ့ ကြည့် နေသည်ကို တွေ့ လိုက်ရသည်။
“ဟာဟ ပါပါး ဟာကြီး က ပြန်မာနေပြီနော် ။ ပါပါး က တော်တော် ကျန်းမာရေးကောင်းတာပဲ ခိခိ”
“သမီး လေး ကို ချစ်လွန်း လို့ ပါကွာ ။ သမီး မေမေ နဲ့ ဆို တနေ့ ထဲ နှစ်ခါ ဆိုတာ အများဆုံး ပဲ”
“အင်း ပါ ပါပါး ပြောတော့ လည်း ယုံရတာပေါ့၊ မွမွ ပြွတ်စ်”
သားအဖ နှစ်ယောက် နှုတ်ခမ်း ချင်း ဂဟေဆက် သွား ကြပြီး တစ်ဦး ကို တစ်ဦး ဖက်ရမ်း ပွတ်သတ် ကြရင်း နောက်တချီ လိုး ဖြစ်ကြပြန်လေသည်။ ဒီတစ်ချီ လည်း အတော်ကြာကြာ ကို ကြမ်းကြမ်း ကလေး လိုးဖြစ်ကြ သည်။ ပြီးသွား မှ တစ်ယောက် ကို တစ်ယောက် ဖက်ကာ နားရင်း မျက်နှာ ချင်း ထိကပ် လုမတတ် ဆိုင်ကာ စကား ပြောဖြစ်ကြသည်။
“ပါပါး သမီး ကို လိုး ချင်နေတာ ဘယ်လောက် ကြာပြီလဲဟင်။ ခစ်ခစ် ၊ သမီး တခါ မှ မရိပ်မိခဲ့ဘူး ။ ပါပါး သမီး အပေါ် ဒီလို စိတ်တွေ ရှိနေမယ်ဆိုတာ”
“အင်း တကယ်က ပါပါး သမီး အခု တစ်ခေါက် ပြန်လာတဲ့ အချိန် မှာ သမီး ရဲ့ ပေါင်လုံးလေး တွေ မြင်ရပြီး တော့ စိတ်ထဲ ဘယ်လို ဖြစ်သွား မှန်းမသိဘူး ။ သမီး မေမေ နဲ့ လည်း မလုပ်ဖြစ်တာ ကြာတော့ စိတ်တွေ က လည်း ထန်နေတာ ပါမှာပေါ့ ၊ ”
“အင်း ထင်သားပဲ သမီး ငယ်ငယ် တုန်း က ပါပါး သမီး အပေါ် အဲလို စိတ်ဝင်စား တဲ့ ပုံမျိုး တခါ မှ မပြဖူးပါဘူး လို့ သမီး မြင်ထားတာ”
“ဟုတ်တယ် အဲတုန်း က သမီး မေမေ က လည်း အထန် ဆိုတော့ ပါပါး ရဲ့ အထန်စိတ်တွေကို ကုန်သွား အောင် ကို အသုံးပြုတာကိုး သမီးရဲ့ ဟားဟား၊ သူ အခုကျတော့ အဲဒီ စိတ်တွေ ပျောက် သွား တာကိုတောင် ပါပါး အံ့သြ နေတာ”
သူက ပါပါး မသိအောင် တခြား လူတွေနဲ့ လိုးနေတာကိုး ဟု သာ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ စိတ်ထဲ က ပြောလိုက်မိပါသည်။
“ဟင်း ပါပါး က အဲဒါကြောင့် ကိုယ့် သမီး ကို တစ်ခြား ယောက်ျား တစ်ယောက် လက်ထဲ အေးအေး ဆေးဆေး ထည့် ပေးလိုက်တာပေါ့ လေ”
“မောင်မင်းသူ က သမီး ကို တင့်တောင့် တင့်တယ် ထားနိုင်မယ် ဆိုတာ ပါပါး တို့ က ယုံလို့ ပါသမီးရယ်။ သမီး ကို လက်လွှတ်စပယ် ပေးစား ပစ်တာ မဟုတ်ပါဘူး”
“ပါပါး ကို စနေတာပါ၊ ကိုမင်း က သမီး အပေါ် အများကြီး ကောင်းပါတယ်၊ ကိုမင်း နဲ့ အိမ်ထောင်ချပေးတဲ့ ပါပါး တို့ ကိုလည်း သမီး က ကျေးဇူး တင်ပါတယ်”
“သမီး အိမ်ထောင်မကျခင်သာ ပါပါး နဲ့ ခုလို ဖြစ်ခဲ့ လိုက်ရင် တော့ ပါပါး က ဘယ်သဘောတူမလဲ မောင်မင်းသူ နဲ့ ပေးစား ဖို့ ကို ဟားဟား”
“ဟင် အဲဒါ ဆိုပါပါး က ဘာလုပ်မလို့ လဲ”
“ကိုယ့် သမီး ပဲ ကိုယ်ပြန်ယူလိုက်မှာပေါ့ ”
“ခစ်ခစ် ယူလို့ မှ မရပဲဟာ”
“ယူလို့ မရလည်း ပါပါး တို့ အနားမှာ ပဲ ထားပြီး အတွင်းကြိတ်ယူထားမှာပေါ့၊ အဆုံးပြောရရင် လှည်ကျိုးထမ်းမဲ့ ကောင် တစ်ကောင်လောက် ရှာပြီး နာမည်ခံထားခိုင်း မယ်၊ သမီး ကတော့ ပါပါး နဲ့ ပဲ အိပ်ရမယ်၊ အဲလို လုပ်ထားမှာပေါ့ ”
“ခစ်ခစ် ပါပါး ကလေ၊ တော်တော် စိတ်ကူးယဥ်တာပဲ၊ အဟိ၊ ဆိုးတော့ မဆိုးပါဘူး ၊ ဒါပေမဲ့ မေမေကျတော့ ဘယ်လို လုပ်မလဲ”
“သူ့ ကို ပေါ်တင်ပဲ ဖွင့်ပြောလိုက်ပြီး နင်ခံချင်တဲ့ ကောင်တွေ နဲ့ ခံတော့ ငါနဲ့ ငါ့ သမီး ပဲ အတူနေတော့ မယ်လို့ ဟဲဟဲ”
“မလုပ်ပါနဲ့ ပါပါး ရယ်၊ မေမေ့ ကို လည်း သနားပါတယ်၊ သမီး တို့ ခုလို ကွယ်ရာမှာ လင်မယား ဖြစ်လို့ ရတာပဲ ဟာကို မဟုတ်ဘူးလား”
“ဟုတ်ပါတယ် ပါပါး က ဖြစ်ချင်တာပဲ ပြောတာပါ၊ တကယ်က သမီး ဘဝ ရေရည် က ရှိသေးတယ်လေ။ ပါပါး တို့ က မကြာခင် အိုပြီး သေသွား ကြမှာ သမီး က သားတွေ သမီးတွေ မွေး ရအုံးမယ်။ ရှေ့ တက်လမ်းတွေ အများ ကြီး ရှိသေးတယ်”
“ကဲပါ ခု သမီး ကို ပါပါး ရဲ့ မယားငယ်လေး သဘောထားလိုက် ဟုတ်ပလား လင်ကြီးရယ်”
ဦးတင်မောင်ကြည် လီးကြီး ပူကနဲ ဖြစ်သွား ပြီး ပြန်မာလာပြန်သည်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုတောင် သူ အတော် အံ့သြနေမိသည်။
“အေးကွာ ကဲ မိန်းမ ရာ ယောက်ျား ကို ဖင်ဘူးတောင်း ထောင်ပေး၊ မိန်းမ ရဲ့ ဖင်လုံး ကားကားလေး ကို ကြည့်ပြီး အနောက်က နေ ဆောင့်လိုးချင်တယ်”
“ယောက်ျား သဘောပါပဲ ယောက်ျားရယ်၊မိန်းမ တကိုယ်လုံး ရှိသမျှ အပေါက် တွေ အကုန်က ဒီလင်ငယ်လေး အတွက် အဆင်သင့် ပါပဲ”
ထိုစကားကို ကြားလိုက်ရတော့ ဦးတင်မောင်ကြည် လီးကြီးမှာ တဆတ်ဆတ်တုံခါ သွား ရသည်။ သမီး ရဲ့ ဖင်ပေါက် လေးကို ညက ဒေါ့ကီ ဆွဲကတည်းက သွား ရည် ယိုနေခဲ့ရတာ မဟုတ်လား။
အပိုင်း ၃၇။
နောက်နေ့ မနက် ပိုင်း ဦးမင်းသူ အိမ်ပြန်ရောက်လာတော့ မယား ဖြစ်သူ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ တစ်ယောက် အိပ်လို့ ကောင်းတုန်း ရှိသေးသည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ တို့ အိမ်မှာ ကူလုပ်ပေးမည့် အမျိုးသမီး နှစ်ယောက် က ရောက်နေကြသည်။ ထမင်းဟင်း ချက်၊ အိမ်ရှင်း တို့ လုပ်နေကြသည်။ သူတို့ ကို မေးမြန်းကြည့်တော့ ဦးတင်မောင်ကြည် က အိမ်က ထွက်သွား ပြီ။ ဒေါ်နန်းစုလဲ့ကြည် က တော့ သူမ အခန်းထဲ မှာ ဟု ဆိုသဖြင့် တံခါးခေါက်ကြည့်လိုက်သည်။
“အန်တီ ..ကျနော် မင်းသူပါ”
“အော် မောင်မင်းသူ ဝင်လာခဲ့ပါ၊ အန်တီ နိုးနေပါပြီ”
ဦးမင်းသူ က အခန်းထဲ ဝင်လာတော့ ကုတင်စောင်း မှာ ထိုင်နေသည့် ဒေါ်နန်းစုလဲ့ကြည် က အခန်းထဲ ရှိ ကုလားထိုင်တစ်လုံး ကို ညွှန်ပြလိုက်ရင်း။
“ထိုင်ကွဲ့ မောင်မင်းသူ၊ သမီး တော့ အိပ်တုန်းလား”
“ဟုတ်တယ်၊ အန်ကယ်လည်း အလုပ်သွား တယ် ဆိုလို့ အန်တီ့ ကို နေကောင်းလေး မေးမလို့ လာကြည့်တာ”
“ရပါတယ်ကွယ် တို့ က လူမမာကြီး မဟုတ်ပါဘူး။ ဒီနေ့ တောင် အပြင်ထွက် မလားလို့ စဥ်းစားနေတာ။ မောင်မင်းသူ တို့ သမီး တို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် သာ နေကြပါကွယ့်”
“ဟုတ်ကဲ့ ခင်ဗျ၊ ဒါဆို ကျနော် ရေမိုးချိုးလိုက်အုံးမယ်။ အန်တီ အကူအညီလိုရင် လှမ်းခေါ် လိုက်နော် အားမနာပါနဲ့”
“အင်းးးးမလိုပါဘူးကွယ်၊ အေးအေး သွားသွား နားတော့”
ဦးမင်းသူ က သူတို့ ကို ပေးထားသည့် အခန်း ထဲ က ရေချိုးခန်း မှာ ပင် ရေမိုးချိုး ပြီး မျက်နှာသုပ်ပုဝါ ကိုယ်မှာ ပတ်ကာ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်လာတော့ အိပ်ယာပေါ် မှာ မျက်လုံးလေးပွင့် ကာ နိုးနေပြီး သူ့ ကို ပြုံးကြည့်နေသည့် မယား ဖြစ်သူ ကို တွေ့ လိုက်ရသည်။
“ကိုမင်း ဘယ်တုန်းက ပြန်ရောက်တာလဲ”
“စောစော တုန်းက ပဲ ၊ အန်ကယ် က အလုပ်သွား ပြီ ၊ အန်တီ က တော့ သူ့ အခန်းထဲ မှာ ဒီနေ့ အပြင်သွား မလားလို့ စဥ်းစား နေတယ်တဲ့။ ကိုယ့် မယားလေး ကတော့ အိပ်လို့ ကောင်းတုန်း ဒီအချိန် ထိ ဆိုတော့ ပြောစမ်း ပါအုံး ဘာတွေ ထူးလဲ၊ သိနေပြီနော် ဟင်းဟင်း”
“ကိုမင်း ကို မနေ့ည က ပြောလိုက်တာပဲဟာ”
“ဟုတ်တယ်လေ စီမံကိန်း စမယ်လို့ ပဲ ပြောတာ၊ ဘယ်လို အကောင်အထည်ဖေါ် ပြီး ဘယ်အထိ ပြီးမြောက်သွားသလဲ မှ မသိရသေးတာ”
“ခစ်ခစ်။ ပါပါး က အရမ်း သန်ပြီး အရမ်း သက်လုံကောင်းတာပဲ။ တညလုံး နီးပါး ဆွဲတာ၊ အာ့ ကြောင့် မိုးလင်းခါနီး မှ ရတီ ဒီအခန်း ပြန်လာပြီး အိပ်ရတာ။ အာ့ ကြောင့် မနိူးတော့တာ”
“အမလေးဗျာ ကိုယ့်မိန်းမလေး တော့ ကုန်ပါပီ။ ဒုက္ခပါပဲ ဟားဟား ”
ဦးမင်းသူ က ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ အနား အမြန်ကပ်လာပြီး ပါးလေးကို ငုံ့နမ်းလိုက်သည်။ သူ့ မျက်နှာသုပ်ပုဝါကို ဖြေချလိုက်တော့ လီးကြီး က ထောင်ထနေပြီ။
“ကိုမင်း ဒီနေ့ တော့ ကိုမင်း ဘာသာ ဖြေရှင်းလိုက်တော့ ၊ ရတီ မတတ်နိုင်တော့ ဘူး ။ ညက အတော်ပြိုင်း သွားလို့ ”
ဦးမင်းသူ က ကုတင်ပေါ် တက်ကာ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ဘေး နားဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ရင်း။
“ဂွင်းလေး တောင် ထုမပေးတော့ ဘူးလား ရတီရယ်။ ရတီ့ ဇာတ်လမ်းလေး ပြောပြရင်း ဂွင်းထု ပေးပါလား။ ငါးမိနစ်တောင် ခံ မှာ မဟုတ်ပါဘူးကွာ။ ခုထည်းက ကို အတွေး နဲ့ တောင် ထွက်ချင်နေပြီ”
“ခစ်ခစ် ကိုမင်း ဟာလေ။ ကဲ ပါ လုပ်ပေးပါ့မယ်”
သို့နှင့် ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က သူမ ယောက်ျား ကို မနေ့ည က အဖြစ်အပျက် တို့ ပြောပြရင်း ဂွင်းထုပေးလိုက်သည်။ တကယ်ပင် ငါးမိနစ်ပင် မခံ ၊ဦးမင်းသူ လရည်တွေ ပန်းထုတ်ကာ ပြီးသွား သဖြင့် ပုဆိုးဖြင့် သုတ်ပြီး ဇာတ်လမ်းကို ဆက်နားထောင်နေမိတော့ သည်။
……………………
နောက်နေ့ ညဖက် ရောက်တော့ ဦးမင်းသူ က ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကို သူ တခြားမှာ သွား အိပ်ရအုံးမလားဟု မေးတော့ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က သွား အိပ်စရာ မလိုကြောင်း သူမ ဖန်တီးယူမည် ဖြစ်ကြောင်း ပြောလေသည်။ သို့သော် လည်း ဦးမင်းသူ ချောင်းဖို့ ရာ အဆင်မပြေ သဖြင့် သူတို့ ယူလာသည့် စပိုင်ကင်မရာ အသေးလေး ကို ဦးတင်မောင်ကြည် ကုတင်ဘေး က စားပွဲလေး ပေါ် တင်ထားပြီး ရီကော့ လုပ်ပေးမည်ဟု ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ပြောလိုက်သည်။ ဦးမင်းသူ လည်း ကျေနပ် သွား ခဲ့သည်။ ကင်မရာမှာ သူမ ပတ်ထားသည့် နာရီ အလယ်မှာ မြုပ်ထားပြီး နာရီ ဖြုတ်ကာ စားပွဲပေါ် တင်ထားလိုက်လျင် သူတို့ ကုတင်ပေါ် မှ ချစ်စခန်းဖွင့် နေကြသည်ကို တိုက်ရိုက် ရီကော့ လုပ်နေလိမ့်မည် ဖြစ်လေသည်။
ညဖက် အိပ်ရာဝင်ကြတော့ ဦးမင်းသူ က သူ့ လက်တော့ ကို ဖွင့် ကာ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ နာရီ မှ ကင်မရာ အလုပ်မလုပ်ကို စမ်းနေလေသည်။ လက်ပတ်နာရီကို ဘယ်လို တင်လျှင် ဘယ်လို မြင်ကွင်း မြင်ရမည် ဆိုတာကို ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကို သဘောပေါက် အောင် ရှင်းပြလိုက်သည်။
“ဟင့် ဒါဆို ကိုမင်း က လိုက်ဖ် ကြည့်နေမှာပေါ့ ဟုတ်လား၊ ရှက်စရာကြီး ကိုမင်း ကလည်း”
“ရတီ ကလည်း ကိုမင်း တို့ သူများ လင်မယား နဲ့ ဖိုးဆမ်း တောင် လုပ်ခဲ့ ပြီးပြီလေ”
“အဲဒါ က တစိမ်းတွေ လေ၊ အခု က ရတီက အဖေ အရင်းကြီးနဲ့ လုပ်တာကို”
“အဲဒါကြောင့်လည်း ကိုမင်း က အရမ်း စိတ်လှုပ်ရှားရတာပေါ့ ရတီရယ်”
“ဟွန့် ဒါဆို ရတီ တို့ စကားပြောနေတာရော ဖက်အိပ်နေတာရော ကိုမင်း က ကြည့်နေမှာလား”
“အင်း ပေါ့ အဟီး၊ ဒါပေမဲ့ ရတီ့ နာရီက တောက်လျောက် ရိုက်နေရင် နှစ်နာရီလောက်ပဲ ဘက်ထရီက ခံမှာ၊ ရတီ တို့ ဘာမှ မလုပ်ဘူး ဆို ပိတ်ထားလိုက်လေ”
“အင်ဘယ်လို ပိတ်ရမှာလဲ ကိုမင်းရဲ့”
“စားပွဲပေါ် သာ မှောက်ချထားလိုက်၊ လှုပ်ရှား မှု မရှိဘူးဆို သူက ရီကော့ မလုပ်ဘူး၊ ဒါမှ မဟုတ် ချာဂျာလေး ယူသွား လိုက်ရင် အားကုန်မျာ စိတ်မပူရတော့ ဘူး။ နာရီ အားသွင်း ထားမယ်ဆို သူသံသယ မဖြစ် လောက်ပါဘူး”
သို့နှင့် ညအမှောင်ရောက်ကာ တအိမ်လုံး ငြိမ်ကျသွား သည့် အချိန် ကျမှ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က သူမ ဖခင် အခန်းဆီ သို့ သွား လိုက်သည်။
“ဟင် သမီး မောင်မင်းသူရော”
“သူ အိပ်ပျော် နေပြီ ပါပါး ၊ မနေ့ က သောက်တာ များသွား လို့ ခေါင်းကိုက်နေတယ် ဆိုတာနဲ့ ဆေးပေးထား ခဲ့တယ်။ သူ မနက်ထိ တောက်လျောက် အိပ်တော့ မှာ”
“ပါပါး ပျော်ပြီကွာ မွမွ”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က သူမ ပါးကို လာနမ်းသော ဦးတင်မောင်ကြည် လီးကို ပုဆိုးပေါ် မှ လှမ်းကာ ဆုပ်ကိုင် လိုက်ရင်း။
“ဘာပါပါး လဲ လင်မတော် ချင်တော့ ဘူးလား ယောက်ျား ”
“တော်ချင်တာပေါ့ မိန်းမ ရာ၊ ဖြစ်နိုင်ရင် အတည်တောင် ယူထားလိုက်ချင်သေးတယ်”
“ဟွတ့် ပြောမှ သူ တော်တော် ပို..”
သားအဖ နှစ်ယောက် ကိုယ့်အဝတ်အစား တွေ ကိုယ် ချွတ်ပစ်လိုက်ကြသည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က သူမ နာရီလေး ကို ချွတ်ကာ ကုတင်ခေါင်းရင်း ဘေး မှ စားပွဲလေး ပေါ် ဦးမင်းသူ ပြထားသည့် ပုံစံ အတိုင်း တင်လိုက်သည်။ သူမ လက်ထဲ ပါလာသည့် အထုပ်ကလေး ကိုလည်းစားပွဲလေး ပေါ် တင်လိုက်သည်။
“မိန်းမ ဘာတွေ ယူလာတာလဲ”
“ကွန်ဒန် နဲ့ လုဗလီကေးရှင်း လေ၊ သူပဲ အပေါက်စုံ လုပ်ချင်တယ်ဆို”
“ဟားးးးး တကယ်လားးးး အိုးးး ချစ်လိုက်တာ မိန်းမရာ၊ ပြွတ်စ်ပြွတစ်..”
ဦးတင်မောင်ကြည် က ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်သွား ပြီ ဖြစ်သည့် ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကို ဆွဲဖက် ကာ နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်း လိုက်သည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကလည်း ဦးတင်မောင်ကြည် လီးတန်ကြီးကို သူမ လက်ကလေး ဖြင့် ဆွဲကိုင်ကာ ကုတင်နားသို့ ရွှေ့ သွား လိုက်သည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ တင်ပါးက ကုတင်စောင်းနား ကပ်မိ တော့ ဦးတင်မောင်ကြည် က အသာတွန်းဖိလိုက်တော့ ကုတင်ပေါ် ပက်လန်ကျသွား ခဲ့သည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ပက်လက် အနေအထားဖြင့် သူမ ခြေထောက်တွေကို ပါ မတင်ပြီး ကုတင်ပေါ် မှာ ဆန့်ဆန့်လေး နေလိုက်သည်။ ဦးတင်မောင်ကြည် လည်း ကုတင်ပေါ် တက်လိုက်လာပြီး ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ပေါ် အုပ်မိုးကာ မျက်နှာ အနှံ့နမ်း ရှုံ့ပြီး မှ နှုတ်ခမ်းချင်း ဖိကပ်ကာ စုပ်လိုက်လေသည်။
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကလည်း ဦးတင်မောင်ကြည် လည်ကုတ်ကို ဆွဲခိုကာ သူမ လျှာကလေး ဖြင့် ဦးတင်မောင်ကြည် လျှာကို ထိုးပွတ်လေသည်။ ဦးတင်မောင်ကြည်က သမီး ဖြစ်သူနှင့် လျှာချင်းပွတ်ကာ တံတွေး တွေကို ပါ စုပ်ယူမျိုချနေရင်း လက်နှစ်ဖက်က လည်း သမီး ဖြစ်သူ နို့နှစ်လုံး ကို သူ့ လက်ဖဝါးကြီး များဖြင့် အားရပါးရ အုပ်ကိုင် ဆုပ်နှယ်ပေးနေလေသည်။
အပိုင်း ၃၈။
ထိုည က ဦးတင်မောင်ကြည် တို့ သားအဖ နှင့် အတူ မအိပ်နိုင်ပဲ ဇွဲကောင်းနေသူ က တော့ ဦးမင်းသူ ဖြစ်ပါသည်။ ဦးမင်းသူ က သူ့ လက်တော့ ကို ဖွင့် ကာ ဟက်ဖုံး ကို နားမှာတပ်လို့ ဦးတင်မောင်ကြည်တို့ သားအဖ နှစ်ယောက်လိုးနေသော လိုက်ဖ်ရှိုး ကို ကြည့်နေခြင်း ဖြစ်လေသည်။
ဦးတင်မောင်ကြည် က သူ့ သမီး ကို ခြေဆုံး ခေါင်းဆုံး လျက်ပြီးမှ ဇိမ်ဖြင့် လိုးသည်ကို လည်းကောင်း။ ဖင်ဘူးတောင်းထောင်ပြီး လိုးတာ ။ ပေါင်နှစ်လုံး ထမ်းပြီး တို့ တွင် အသားကုန်ဆောင့်လိုးတာ၊ စသဖြင့် နည်းမျိုးစုံ လိုးနေတာ ကြည့်ရင်းဖြင့် စိတ်ထဲ တွင် သူ့ အနေဖြင့် ကာမစပ်ယှက် မှု တွင် ဦးတင်မောင်ကြည် လောက် မကျွမ်းကျင် ကြောင်း သတိထားမိလေသည်။ သမီး ဖြစ်သူ ၏ ခရေကို ချွေ သော အခါမှာလည်း ငြင်သာ မှု ဖြင့် စကာ ကြမ်းတမ်း မှု ဖြင့် အဆုံးသပ်ခဲ့သည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ မျက်နှာပေါ် မှာ တက်ကြွသော။ ထန်သော။ ကျေနပ် အားရသော အမူအယာ များ။ ငြီးတွားသံ များကို နားထောင်ပြီး သူ့ လီးကို သူ ဖျစ်ညှစ် ဆုပ်ကိုင်ကာ လရည်ထွက် သည်အထိ ထုခဲ့ မိသည်မှာ ဘယ်နှစ်ကြိမ်မှန်း ပင် မမှတ်မိတော့ခြေ။
ညသန်းကောင်ကျော် မှာ သားအဖ နှစ်ဦး ကိုယ်လုံးတီး ဖြင့် တစ်ဦး ကို တစ်ဦး ဖက်ကာ အိပ်မောကျသွား တော့ မှ ဦးမင်းသူ လည်း နားမှ နားကျပ်ပင် မဖြုတ်မိတော့ ပဲ အိပ်ပျော် သွား ခဲ့ ရသည်။ နားထဲ အသံ တွေ ပြန်ဝင်လာမှ နိုးလာပြီး နာရီ ကြည့်လိုက်မိတော့ မနက်လေးနာရီခွဲ ဖြစ်နေပြီ။ သူ့ ဘေးမှာ ချထားသည့် လက်တော့ ကို အဖုံးဖွင့် ပြီး ကင်မရာပုံလေး ကို နှိပ်လိုက်တော့ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ တို့ သားအဖ ပုံ ကိုတွေ့ လိုက်ရသည်။ သားအဖ နှစ်ဦး ပွေ့ဖက် လုံးထွေး ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်း နေကြသည်မှာ။ ဆယ်ကျော်သက် အရွယ် သမီးရီးစား နှစ်ဦး အလား ဖြစ်နေကြသည်။ သူတို့ လည်း အိပ်ရာ မှ တရေးနိုး လာပြီး လင်းဆွဲ ဆွဲ ကြဖို့ အစပျိုးနေကြပြီ ဆိုတာ တွေး မိတော့ ဦးမင်းသူ လီးလည်း မာလာခဲ့ လေသည်။
လက်တော့ ပေါ် မှာ မြင်နေရသည့် သားအဖ နှစ်ယောက် စောစောစီးစီး လင်းဆွဲ ဆွဲနေကြသည်ကို ကြည့်ရင်း ဦးမင်းသူ လည်း သူ့ လီး သူကိုင်ကာ ထုနေမိတော့ သည်။ သူသာ လရည်ထွက်ပြီး တစ်ချီ ပြီးသွား ခဲ့သည်။ သားအဖ နှစ်ဦး က တော့ ဆွဲလို့ ကောင်းတုန်း။ ပုံစံ ပင် ပြောင်း ပြီး လိုးဆော်နေကြသည်။ တော်တော်လေး ကြာ မှ ပြီးသွား ကြသည်။ နောက်တော့ တစ်ဦး ကို တစ်ဦး ဖက်ကာ အမောဖြေနေကြသည်။
“မိန်းမ ကိုယ့် အခန်းကိုယ်ပြန်ရတော့ မယ်ထင်တယ်။ မောင်မင်းသူ နိုးနေရင် ပြဿနာတက် နေမယ်”
“ရပါတယ်၊ ဒီယောက်ျား ရင်ခွင်ထဲ ခနလောက် နှပ်လိုက်ဦးမယ်။ ကိုမင်း အခုချိန် မနိုးသေးပါဘူး”
“အင်း မိန်းမ သေခြာရင် ပြီးတာပဲ၊ ဒါပေမဲ့ ယောက်ျား အနေနဲ့ မဟုတ်ပဲ ပါပါး အနေနဲ့ ပြောရရင် သမီးတို့ အိမ်ထောင်ရေး ပါပါး ကြောင့် ပြိုကွဲမှာကို မလိုလားဘူးကွာ”
“အဲဒါ အတွက် ပါပါး ဘာမှ စိတ်မပူနဲ့ သမီး ကို ကိုမင်း က နားလည်မှု ရှိပြီးသား။ သမီး ဘာလုပ်လုပ် သူက ခွင့်လွှတ်ပြီးသားပါ ပါပါး ရဲ့”
“ဟင်၊ သမီး တစ်ခြား ယောက်ျား နဲ့ ဖြစ်တယ် ဆိုရင်ရော ခွင့်လွှတ်မှာလား”
“ပါပါး ရယ် ပေါ်တင်ကြီးတော့ ဘယ် လုပ်လို့ ကောင်းမလဲ သူလည်း ယောက်ျား သား မဟုတ်လား။ သူ့ သိက္ခာတွေ မာန တွေ ထိခိုက်အောင် တော့ ဘယ်လုပ်လို့ ဖြစ်မလဲ လို့”
“ပါပါး သဘောပေါက် ပြီ။ ဒါပေမဲ့ ပြဿနာ က သမီး ဒီရောက်နေတုန်း ချစ်ရတာမို့ သမီး ကို ပါပါး ချစ်လို့ မဝသေးဘူး။ အခု ဟာ က ည ကလေး ပဲ အတူနေရတယ်”
“ခစ်ခစ် ပါပါး ကလည်း ညကလေး ပဲ မို့ လို့ပဲ။ သမီး ကို အိပ်ချိန်တောင် မပေးဘူး အဟိ”
“နောက် ပြီး သဘက်ခါ လောက်ဆို ပါပါး အလုပ်ကိစ္စ နဲ့ ခရီးထွက်ရဦးမယ်။ သုံးလေးရက်လောက်”
“ဟင် ဘယ်ကို သွား မှာလဲ”
“မြိတ် ဖက်ကို သွား မှာ သမီး၊ ပါပါး တို့ ပွဲရုံသွင်း နေတဲ့ သူတွေ နဲ့ စာချူပ် တစ်ခု ချူပ်ဖို့ သွား ဆွေးနွေး ရမှာ”
“ဟင် သမီး မရောက်ဖူးသေး ဘူး လိုက်ခဲ့ချင်တယ်။ အာ့ ဆို ပါပါး နဲ့ လည်း နေ့ခင်းဖက် အတူတူနေ လျောက်လည်လို့ လည်း ရတာပေါ့ ”
“မောင်းမင်းသူ ကို ဘယ်လို လုပ်မလဲ သမီးရဲ့ ”
“သူလည်း သူ့သူငယ်ချင်း တွေ နဲ့ ရီယူနီယံ တစ်ခု ရှိတယ် လိုက်နိုင်မှာ မဟုတ်ပါဘူး။ သမီး သူ့ ကို ပြောလိုက်မယ်”
“အိုကေ ဒါဆိုရင်တော့ သမီး အတွက် ပါ လေယာဥ် လက်မှတ်ဝယ်လိုက်မယ်၊ ပါပါး လည်း ပျော် သွား ပြီ။ တကယ်က မြိတ် ကနေပြီး တော့ ကျွန်းလေး တကျွန်း ကို သွား ရမှာ၊ ခန ပါပဲ ပြီးတာနဲ့ ပြန်လာရုံပဲ၊ သမီး ပါလာမယ် ဆိုတော့ ဘိတ်မှာ ပါပါး တို့ အတူတူ နေလို့ ရအောင် ရက် ကို နည်းနည်း ဆွဲဆန့်လိုက်တာပေါ့ အဟီး”
“ကောင်းတယ် ပါပါး၊ သမီး ကိုမင်း ကို ပြောလိုက်မယ် သူခွင့်ပြုမှာပါ ”
ဦးမင်းသူ တစ်ယောက် စိတ်ထဲ တမျိုးကြီး ဖြစ်နေရသည်။ သူ က လိုက်ဖ် အက်ရှင် တွေကို ကြည့်ချင်တာ၊ ခုလို အဝေးကြီး ကို သွား ကြတော့ သူ့ အနေနဲ့ လိုက်ဖ် ကြည့်ဖို့ က နည်းနည်း ခက်သွား ပြီ။ လိုင်းတွေ ကောင်းရင်တော့ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကို သူမ ဖုံး ဖြင့် အက်ပ တစ်ခုခု မှ ဗီဒီယိုကော ခေါ် ပြီး ဖွင့်ထားခိုင်း မှ ရမည်။ နောက်ဆုံး သူယူလာသည့် စပိုင်ကင်မရာ တစ်လုံး ဖြင့် ရီကော့ လုပ်ခိုင်း ပြီး ပြန်လာတော့ မှ သာ အေးဆေး ကြည့်ရတော့ မည် ဟု တွေး လိုက်မိလေသည်။ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် သူ့ အနေနှင့် လည်း မိန်းမ ပျော် တာကိုလည်း ကြည့်ချင်သည် မဟုတ်လား။
သို့နှင့် ဦးတင်မောင်ကြည် နှင့် သမီး ဖြစ်သူ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ တို့ မြိတ်မြို့ သို့ လေယာဥ် ဖြင့် ထွက်ခွာ လာခဲ့ကြလေသည်။ ဦးမင်းသူ က လေဆိပ်လိုက်ပို့ရင်း မယား ဖြစ်သူ ကို သူထည့် ပေးလိုက်သည့် စပိုင် ကင်မရာလေး ဖြင့် သူမ တို့ သားအဖ နှစ်ယောက် လိုးကြတာ မှတ်တမ်းတင်ခဲ့ ဖို့ မမေ့ရန် တိုးတိုး တိုးတိုး ဖြင့် မှာကြားလေသည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ လည်း သူမ မြန်မာပြည် ပြန်လာစဥ် က အမေ့ ကျန်းမာရေး စိတ်ပူလို့ ဖြစ်သော်လည်း အမေ က အခု ကျန်မာရေး ကောင်းနေသည့် အပြင်၊ အဖေ့ ကို ဖေါက်ပြန်ကာ သူမ သူငယ်ချင်း အဖေ လည်း ဖြစ်။ သူမ အဆက်ဟောင်းလည်း ဖြစ်သော ဒေါက်တာသန့်စင် နှင့် နောက်မီးလင်း နေတာမို့ ။ စိတ်မပူတော့ ခြေ။
ယခုတော့ သူမ ရဲ့ နောက်ဆုံး အချစ်သစ် ဖြစ်သူ။ အဖေ ဦးတင်မောင်ကြည် နှင့် ပျားရည်ဆမ်း ခရီး ထွက် ခဲ့ရသဖြင့် အလွန်ပျော် မြူးနေလေတော့သည်။
…………………………..
မြိတ်မြို့ ရောက်တော့ ဦးတင်မောင်ကြည် အတွက် စီစဥ် ပေးထားသော အိမ်လေး တလုံး တွင် သူတို့ နေကြသည်။ ကမ်းစပ် နဲ့လည်း နီး သဖြင့် လေလေး တဖြူးဖြူး ဖြင့် အလွန်ပင် နေလို့ ကောင်း လေသည်။ မြိတ် ကို တစ်ခါ မှ မရောက်ဘူးသေးသော ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကို ဦးတင်မောင်ကြည် က နေရာအနှံ့ လိုက်ပို့လေသည်။ မြိတ် နာမည်ကြီး ကပ်ကြေးကိုက် ခေါက်ဆွဲကျော် လည်း စားကြသည်။ သူတို့ တည်းနေသော အိမ်လေး မှာ ဦးတင်မောင်ကြည် လာတိုင်း တည်းနေကြမို့ အိမ်နှင့် ခြံ ကို လည်း စောင့် သူတို့ စားစရာ သောက်စရာ တို့ ကိုလည်း ဝယ်ယူ ပေး သည့် ဦးကျော်ထူး ဆိုသည့် ခြံစောင့် ကြီး နှင့် လည်း ရင်းနှီး နေပြီး ဖြစ်သည်။ ထိုအိမ်ကလေး မှာ ဘန်ဂလိုလေး လို ဧည့်သည်များ အတွက် သာ ပြင်ဆင်ထားတာမို့ ပုံမှန်နေသည့် သူ မရှိခြေ။ ဦးကျော်ထူး ကသာ ခြံထောင့် ရှိအိမ်လေး အသေးလေး မှာနေသည်။ သူ့ ကို ခြံရှင်း ။ သစ်ပင် စိုက်။ အိမ်သန့်ရှင်းရေးလုပ်။ ဧည့်သည်လာလျင် ခိုင်းတာလုပ် စသဖြင့် လုပ်နိုင်ရန် ခန့်ထားခြင်း ဖြစ်သည်။ ယခင် က ကုမ္ပဏီ ပိုင် ငါးလှေ တစီး တွင် လှေသား ဖြစ်ပြီး အရွယ်ရောက်လာတော့ အေးဆေး နေချင် လာသဖြင့် အလုပ်မှ အနားယူ မည် ဆိုတော့ ဦးကျော်ထူး မှာ တကိုယ်ရည် တစ်ကောင်ကြွက် ဖြစ်သဖြင့် ကုမ္ပဏီ မှ ထိုအလုပ် ကို ပေးထားလိုက်ခြင်းဖြစ်လေသည်။
ဦးကျော်ထူး မှာ ခါတိုင်း ဆိုလျင် ဦးတင်မောင်ကြည် တစ်ယောက်ထည်း လာလေ့ ရှိပြီး ယခု တော့ သမီး ဖြစ်သူ အမေရိကန် မှ ပြန်လာလည်သည့် ဆရာဝန်မလေး ကိုပါ ခေါ်လာ သဖြင့် အိမ် ကို အစွမ်းကုန် သန့်ရှင်း ပေးထား ပြီး ဘာလို အပ် မလည်း ဆိုတာ အမြဲ ဂရုစိုက် စောင့်ကြည့်နေလေသည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကလည်း အဖေ ဖြစ်သူ နှင့် လွတ်လွတ်လပ်လပ် ခရီးထွက်လာတာ က တကြောင်း သူမအတွက် လည်း နွေးထွေး သည့် ရာသီ ဥတု မို့ က တကြောင်း ပါးလွှာသည့် ပိတ်သားစ ဘလောက်စ်၊ တိုနှံ သော ဘောင်းဘီ တို့ ကိုသား ဝတ်သဖြင့် ဦးကျော်ထူး မျက်စေ့ ထဲ တွင် နတ်သမီး လေး အလား လှပ ကာ ဆက်ဆီ ဖြစ်နေလေသည်။ သို့သော် လည်း ကိုယ်နှင့် က မတန်မရာ၊ အဆင့်အတန်း ကလည်း အလွန်ကွာဟသည့် အပြင် အသက်ကလည်း သူ့ သမီး အရွယ် သာသာ မို့ မျက်လုံး ကို လုံးဝ အကြည့် မရိုင်းမိအောင် ထိန်းသိမ်း နေရလေသည်။ သို့သော်လည်း ဒီအိမ်လေး ကို သူစောင့်လာခဲ့တာ ကြာပြီမို့ ဘယ်နေရာ ဘာရှိသည် ဆိုသည့် ချောင်ကြိုချောင်ကြား အကုန်သိနေလေပြီ။ အိမ်ကလေး မှာလည်း ခြံလေး အတော်အသင့် ကျယ်ပြီး သစ်ပင် ပန်းမာလာ တို့ ဖြင့် အုပ်အုပ် ဆိုင်းဆိုင်း လေး ရှိသည်။ ပျဥ်ထောင် အိမ်လေး လည်း ဖြစ်သဖြင့် နံရံ တို့ မှာလည်း အကြား အဟ တို့ ရှိလေသည်။ အိမ်တွင်း ကို အိမ်အပြင် မှ ဘယ်အခန်းကို ဘယ်နေရာ က ချောင်းကြည့် ဖို့ အပေါက် ရှိသည် ဆိုတာကို လည်း ဦးကျော်ထူး က သိနေသည်။
ဦးတင်မောင်ကြည် က လည်း သမီး ဖြစ်သူ နှင့် ပျားရည်ဆမ်း ခရီးလို မျိုး ထွက်လာတာမို့ အလုပ်ကိစ္စ အတွက် သွား ရမည့် ကျွန်း ကို မသွား သေးပဲ မြိတ်မှာပင် တစ်ရက် နှစ်ရက် အချိန်ဖြုံး ဖို့ စိတ်ကူး ထားလေသည်။ ရောက်သည့် နေ့ မှာပင် တနေ့ လုံးနီးပါး မြို့ထဲ လျောက်လည် လျောက်စား ကြပြီး ညနေစောင်း တော့ ကမ်းနားလမ်း တလျောက် လမ်းလျောက် ပြီးတော့ မှ အိမ်ပြန်လာခဲ့ကြသည်။ သူတို့ အပြင်မှာ ညနေစာ စားလာခဲ့ ပြီမို့ ဘာမှ မလိုအပ်တော့ ကြောင်း ဦးကျော်ထူး ကို ပြောပြီး ထိုနေ့ အဖို့ အနားယူတော့ ဟု ပြန်လွှတ်လိုက်သည်။ နောက်တော့ အိမ်ထဲ ဝင်ကာ အိမ်တံခါးကို ပိတ်လိုက် လေသည်။
အပြင်မှာ လည်း မှောင်နေပြီမို့ အိမ်တွင်း၌ မီး တွေ ဖွင့်ထား လေသည်။ မီး ကလည်း ပျက် သွား ပါက ဂျင်နရေတာ ကို ဖွင့်ပေးဖို့ ဦးကျော်ထူး က ရယ်ဒီ လုပ်ထားရလေသည်။
ဦးကျော်ထူး က ဦးတင်မောင်ကြည် တို့ ရောက်လာတော့ ပစ္စည်း များကို သယ်ပေးရင်း အခန်းကို နေရာချပေး ထားသဖြင့် ဦးတင်မောင်ကြည် က ဘယ်အခန်း ။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ဘယ်အခန်း အိပ်ကြမည် ကို သိပြီး နေရာ၊ ညကျလျင် ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ အခန်းကို ချောင်းဖို့ ကြံထားပြီး ဖြစ်လေသည်။
ညဖက် ကျတော့ အိမ်လေးကို အပြင်မှ လှည့်ပတ်ကြည့်နေရာ အိပ်ခန်းတွေ မှာ မီးလေးတွေ ဖွင့်ထားပြီး ဧည့်ခန်းမှာလည်း မီးလင်းနေသေးသဖြင့် အိပ်ယာမဝင်ကြသေး ဘူးဆိုတာ သိနေရသည်။ ဦးကျော်ထူး က သူ့ လက်ကျန် အာမီရမ် လေးကို ငါးခြောက်ဖုတ်ဖြင့် မြည်းရင်း ခြံတွင်း တနေရာမှ အိမ်ကလေး ဧည့်ခန်းမီး ပိတ်သွား မည့် အချိန် ကို စောင့် နေလိုက်သည်။
ဧည့်ခန်းမီး က တော်တော် နှင့် မပိတ် သေးပဲ သူ့ အာမီရမ် ပုလင်း လည်း ပြောင်းသွား ပြီ ဆိုတော့ မထူးဘူး သူတို့ ဘာလုပ်နေတာလည်း တီဗီ ကြည့်နေတာလား ဟု တွေးရင်း ဧည့်ခန်းကို ချောင်းလို့ ရသည့် နံရံ တခုဆီ သို့ ချဥ်းကပ် သွား လိုက်သည်။ ထိုနေရာမှ နံရံ အပေါက်တစ်ခု မှ ဧည့်ခန်းတွင်း ကို ချောင်းကြည့်လိုက်တော့ မြင်လိုက်ရသည့် မြင်ကွင်း က ဦးကျော်ထူး ကို ပါးစပ် အဟောင်းသား ဖြစ်သွား စေခဲ့ တော့ သည်။
အပိုင်း ၃၉။
ဧည့်ခန်းတွင်း က တီဗီရှေ့ နှစ်ယောက်ထိုင် ဆိုဖာ ပေါ် မှာ ကိုယ်လုံးတီး နဲ့ လူသား နှစ်ဦး။ သမီး ဖြစ်သူ က ဆိုဖာထိုင်ခုံ ပေါ် မှာ လေးဘက်ထောက်လို့ လက်ရမ်းကို လက်နှစ်ဖက် ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ အဖေ ဖြစ်သူ က အနောက် မှ အားသွန်ခွန်စိုက် ခွေးမလေးကို ခွေးထီးကြီး က လိုးသလို တဖတ်ဖတ် နဲ့ ဆောင့်လိုးနေသည်။
ဦးကျော်ထူး လက် က သူ့ လီးကြီးကို ပုဆိုးပေါ် မှ အုပ်ကိုင် ကာ ဆုပ်ညှစ်ထားမိလိုက်သည်။ ဒေါက်တာမလေး ရဲ့ ကိုယ်လုံး က မီးချောင်း အလင်းရောင်အောက် မှာ ဖွေးနု နေသည်။ ဖွံ့ထားလှသည့် နို့ကြီးတွေ က လည်း ကိုယ်လုံး လေး နဲ့ မှ မလိုက် ၊ အနောက်က ဦးတင်မောင်ကြည် ဆောင့်လိုက်တိုင်း လှုပ်ခါ ရမ်းနေသည်။ ခုလို လေးဘက်ထောက်ပြီး ဖင်ကြီးကို ကော့ ပေးထားတော့ ဖင်ကြီးက လည်း ဂီတာရှိတ်လို စွံ့ကား နေသည်။ သားအဖ နှစ်ယောက် အချစ်မုန်တိုင်း ထန်နေသည်ကို ကြည့်ပြီး ဦးကျော်ထူး ပုဆိုးကို လှန်ကာ လီးကို လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ရင်း ဂွင်းထုနေမိလေသည်။
သားအဖ နှစ်ဦး က ဘယ်အချိန်ကတည်း က လိုးနေကြတာလည်း မသိ။ ဦးကျော်ထူး ချောင်းရင်း ဂွင်းထု လို့ ကောင်းတုန်း သူတို့ နှစ်ယောက် က တချီပြီးသွား ကြသည်။ နောက်တော့ နှစ်ယောက်ထဲ မို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဖြစ်နေကြကာ အဝတ်အစား ပင် ပြန်မဝတ်ပဲ ဦးတင်မောင်ကြည့် ရင်ခွင်ထဲ သမီး ဖြစ်သူ က တိုးဝင်ရင်း တီဗီ ပြန်ကြည့်နေကြသည်။ တီဗီ က ဖွင်သာ ထားသော်လည်း အသံ အရမ်းတိုးထားသဖြင့် သူတို့ နှစ်ဦး ပြောဆိုနေ ကြသည်ကို ဦးကျော်ထူး ကြားနေရလေသည်။
“ယောက်ျား ကလေ မိန်းမ ရဲ့ တကယ့် လင်ကြီးထက်တောင် ကြမ်းတယ် အဟိ။ ဟန်းနီးမွန်း တုန်းက တောင် ကိုမင်း က အဲလောက် မလိုးဘူး။ သူ ကတော့ တန်အောင် ကို လိုးနေတာပဲ”
“ရတောင့် ရခဲ့ မို့ ပါ မိန်းမ ရာ၊ ဒီလို မျိုး အခွင့်အရေး ဘယ်မှာ ရနိုင်မှာလဲလို့”
“ရပါတယ်၊ ယောက်ျား က အမေရိက လိုက်လာလို့ မရတာ ကျနေတာပဲ။ နောက် ပါပါး နဲ့ မာမား တို့ ဟိုမှာ နေချင်ရင်လည်း အင်မီဂရေးရှင်း မှာ လျောက်ထားပေးလို့ ရတာပဲ။ သူတို့ က မှ မလာချင်တာ”
“ဟိုမှာ နေတော့ မနေချင်ပါဘူး မိန်းမ ရယ်။ အလည်အပတ် လောက်ပဲ လာချင်ပါတယ်၊ လာလည်း လာခဲ့ ဖို့ စီစဥ် ထားပါတယ်”
“လာခဲ့၊ ဟိုကျရင် ယောက်ျား ကို စပါယ်ရှယ် လိုက်ပို့ မယ်။ နှစ်ယောက်ထဲ သွား ကြမယ်”
“အင်း အခု လက်ရှိမှာပဲ လောလော ဆယ် ပျော် ကြရအောင်ကွာ ၊ ကဲ မိန်းမ ယောက်ျား အခန်းမှာ လိုက်အိပ်မယ် မဟုတ်လား”
“ရတယ်လေ၊ ဒါမှ မဟုတ် ရိုးပလေး ကြမလား”
“ဘယ်လို ရိုးပလေး မှာလည်း”
“အဖေ့ အိပ်ယာထဲ ကို သမီး အပျိုပေါက် ကလေး က လာပြီး ဝင်အိပ် မြူဆွယ်လို့ အဖေ က မနေနိုင်ပဲ လိုးဖြစ်သွား တာ လုပ်မလား၊ ဒါမှ မဟုတ် သမီး အပျိုဖြစ်ကာစလေး အိပ်နေတဲ့ အခန်းထဲ ကို အဖေ က ဝင်လာပြီး အတင်းကျင့် ၊ ပါကင်ဖွင့် သွား တာကို ရိုးပလေး မလား”
“ဟား နှစ်ခု စလုံး ကောင်းတာပဲ အဟီး၊ ဒီနေ့ ည တော့ သမီး အပျို ပေါက် လေးကို ပါကင် ဖွင့်တာ ရိုးပလေး ကြမယ်ကွာ ဘယ်လိုလဲ”
“အိုကေ၊ ဒါဆိုလည်း မိန်းမ ကိုယ်လက် သန့်ရှင်း ပြီး အိပ်ယာထဲ သွား တော့ မယ်၊ ခနနေတော့ မှ ဝင်လာခဲ့တော့”
“အင်းအင်း သွားသွား ယောက်ျား တော့ ရင်တောင် ခုန်နေပြီ အဟီး”
ဦးတင်မောင်ကြည် နှင့် အတူ ဦးကျော်ထူး တစ်ယောက်လည်း ရင်ခုန် နေရပါသည်။ သူ့ အနေဖြင့် တော့ ခုလို မျိုး သားအဖ သားအမိ ချင်း ပြန်ဖြစ်ကြသည်မှာ ၊ မြို့ကြီးများ နှင့် မနီးသော တောရွာလေး တွေ ၊ တံငါ ရွာ ကလေး တွေ ၊ ကျွန်းရွာ ကလေး တွေ မှာ ဖြစ်တတ်ကြသည်ဟု သူတို့ လှေသား အချင်းချင်း ပြောဆိုကြတာ ကြားဖူး ပါသည်။ သို့သော် လည်းခုလို ပညာတတ်၊ မြို့ကြီးသား ၊ သားအဖ ချင်း ဖြစ်နေကြတာ ကို တွေ့ လိုက်ရတော့ လုံးဝ ကို မယုံကြည် နိုင်လောက်အောင် ထူးဆန်း နေခဲ့ ရပြီး စိတ်တွေ က လည်း တအား ထ နေခဲ့ရလေသည်။ အခုလည်း သူတို့ ပြောပုံ အရ၊ ဒီည သမီး ဖြစ်သူ အခန်း မှာ ဆက်လိုး ကြမည် ဆိုတော့ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ အိပ်ခန်းကို ချောင်းဖို့ သွား ရတော့ မည်။ ထိုအခန်းကို လည်း ဘယ်နေရာ က ချောင်းလျင် မြင်ကွင်း ကောင်းသည် ဆိုတာ သိပြီးသား မို့ သူ့ အတွက် တော့ ကြိုနေရာ သွား ဦးထားလိုက်သည်။
ဦးကျော်ထူး ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ အိပ်ခန်း ရှိရာ ကို သွား ချောင်း တော့ ဘယ်သူ မှ မရှိသေး။ ခနနေတော့ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ အိပ်ခန်းတွင်းသို့ ဝင်လာသည်။ ခြေလက် မျက်နှာ ဆေးကျော သန့်စင် လာသည် ထင်သည်။ မျက်နှာလေး မှာ မိတ်ကပ် မရှိ ပြောင်တင်း ပြီး တမျိုးလေး ကြည့်ကောင်းနေသည်။ သူမ ခရီးသွား သေတ္တာလေး ထဲမှ အဝတ်အစား တစုံ ကို ထုတ်ကာ လဲလှယ်နေသည်။ ညဝတ်အိပ်သော ပါဂျားမား ဘောင်းဘီ နှင့် အင်္ကျီ လေး ဖြစ်သည်။ အောက် မှ ဘရာဇီယာ ရော အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ ပါ ခံပြီး မဝတ်တာကို တွေ့ ရသည်။
နောက်တော့ ညအိပ်မီးပြာလေး သာ ချန်ထားပြီး မီးပိတ်ကာ ကုတင်ပေါ် တက်လာခဲ့သည်။ ဦးကျော်ထူး ချောင်းနေသည့် နေရာမှာ ထိုကုတင် ကပ် နေသည့် နံရံ ဖြစ်ပြီး ညအိပ်မီးပြာလေး အောက်မှာပင် ကုတင်ပေါ် သို့ ချထားသည့် ခြင်ထောင်ဇာကို ဖေါက်ကာ အတွင်းကို အတိုင်းသား မြင်နေရသည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ အသက်ပြင်းပြင်း ရူလျှင်ပင် ကြားရလောက် အောင်ကို နီးကပ် နေသဖြင့် ဦးကျော်ထူး မှာ မလှုပ်ရှား ရဲပဲ အသက် ကို ပင် မြှင်းရူနေရသည်။
“ဒီဒီ………………..ဒီဒီ…………….”
ထိုအချိန်မှာပင် ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ဖုံးမှ ဗိုင်ဘရိတ် ဖြစ်လာသည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ဖုံကိုင်လိုက်ပြီး စကား ပြောတော့ ဦးကျော်ထူး လည်း နားကို စွင့် ကာ နားထောင်နေမိသည်။
“ဟဲလို ကိုမင်းလား”
…………………………
“အဆင်ပြေတယ် ကိုမင်း ၊ ရတီနဲ့ ပါပါး တို့ အခု ဘန်ဂလိုလေး တစ်ခု မှာ နေကြတယ်။ ကုမ္ပဏီ က စီစဥ် ပေးထားတာ၊ အိပ်ခန်း နှစ်ခန်း နဲ့ ချစ်စရာလေး”
………………
“နေလည် က လျောက်လည်ပြီးပြီ။ ညနေစာ စားပြီးတာနဲ့ အခန်းတံခါး ပိတ်ပြီး စန္ဒယား နှိပ်ကြတော့ တာပဲ ကိုမင်း ခိခိ။ ဧည့်ခန်း ထဲ မှာ၊ အိပ်ခန်းထိ တောင် မစောင့်နိုင်ဘူး အဟိ။ ပါပါး က အတော် ဆွဲနိုင်တာ အဟီး၊ ကိုမင်း တောင် မနာလို ဖြစ်သွား မယ်”
…………………….
“အင်း ပါ အခွင့် ရတာနဲ့ ရိုက်ထားပါ့ မယ် အခု ကိုမင်း ပေးလိုက်တဲ့ ကင်မရာ ကိုလည်း ခု ရတီ့ ကုတင်ဘေး မှာ ဆင် ထားပြီးပြီ ဒီည ရိုးပလေး ဆော့ မလို့၊ ပါပါး က သူ့ သမီး အပျိုပေါက် လေး ကို ညဖက်ကြီး အိပ်ယာထဲ လာပြီး နသားပါရား လုပ် ၊ ပါကင် ဖွင့် မဲ့ ဇာတ်လမ်း ခစ်ခစ်”
………………..
“အင်း သိပါတယ် ကိုမင်း ရဲ့ ၊ ဘာလဲ အော် ၊ မီး လင်းအောင် ဖွင့် ပေးထားရမှာလား။ အိုကေ ဖွင့်လိုက်မယ်၊ ခုက သဘာဝကျအောင် အမှောင်လေး လုပ်ထားတာလေ။ ခစ်ခစ်၊ အင်းပါ ကိုမင်း ရဲ့၊ ကိုမင်း မိန်းမ က ကိုမင်း မိန်းမ ပါပဲ။ ပါပါး ကို စိတ်ချမ်းသာ အောင် ပြုစု ပေးနေတာပါ၊ ကိုယ့် လင် ကိုယ် မမေ့ ပါဘူး ဟဟ”
………………….
“အင်းပါ စိတ်ချလက်ချသာနေ နော် ဒါပဲနော် ပါပါး လာတော့ မယ်၊ ကိုမင်း ကို ချစ်တယ်နော် မွမွ”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ဖုံး ကို ချပြီး ခြင်ထောင်ပြင်ထွက်ကာ အခန်းမီး ကို လင်းအောင် ပြန်ဖွင့် ထားလိုက်သည်။ ချောင်းကြည့်နေသော ဦးကျော်ထူး မှာ အလွန်ပင် အံ့အားသင့် နေရသည်။ ယောက်ျား ဖြစ်သူ က ပင် မိန်းမကို သူမ အဖေ နှင့် လိုးဖို့ သဘောတူထားသည်ကို သိလိုက်ရသဖြင့် ပိုပြီး ထူးဆန်း နေသည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကို လည်း ကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်း လိုးချင်စိတ် တွေ အလွန် အမင်း ထကြွ နေရလေသည်။ ဦးကျော်ထူး မှာ လည်း အရင် က ခိုးလှေ လိုက်ရင်း ပီနံ တို့ ရနှောင်း တို့ ဖက်ကို မကြာခန ရောက်နေခဲ့ပြီး ထိုနေရာများ မှ အနီရောင်ရပ်ကွက် ခေါ်သည့် ဖာတန်း များ မှာ အတော်ပင် ကျက်စား ကြက်စား ခဲ့သူ ဖြစ်သည်။ သူ့ လီးကြီးမှာလည်း ထိုအခါ က ဖာသည်မ များကို လိုးလျင် ထိရောက်အောင် ပြောင်းတွေ ဆွဲ ဆေးတွေ လိမ်း လုပ်ထားခဲ့သဖြင့် အတော် ပင် တုတ် ကာ အရပ်က လည်း မြင့်သူ မို့ အရှည်ကြီး ဖြစ်နေရသည်။ နောက်ပိုင်း ဖာသည်မ မှ လွဲလို့ ရိုးရိုး မိန်းမ တွေကို လုပ်လျှင် အတော် သတိထားကာ ညှာညှာတာတာ လုပ်ရသည်။ တော်ရုံ မိန်းမ မခံနိုင်လို့ ဖြစ်လေသည်။
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ အခန်းမီး ကို ပြန်ဖွင့်ကာ ကုတင်ပေါ် တက် ခြင်ထောင်တွင်း ဝင်ပြီး ခေါင်းအုံး ကို မျက်နှာ အပ်ကာ မှောက် အိပ် နေလေသည်။ ဦးကျော်ထူး မှာ မှောက်လျက် အိပ်နေသည့် ဒေါက်တာမလေး ၏ ဖင်လုံးမောက်မောက် လေးကို ကြည့်နေရင်း သူကိုယ်တိုင် ပင် အခန်းတွင်း ဝင်ပြီး ပါဂျားမား ဘောင်းဘီ ကို ချွတ်ကာ လိုးပစ်လိုက်ချင်နေသည်။ သူ့ပုဆိုး ကို အောက်စ မှ လက်လျိုလှန်တင်ကာ လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဖွဖွလေး ဂွင်းတိုက် ရင်း ဆက်ချောင်းနေမိသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် အခန်းတွင်းသို့ ဦးတင်မောင်ကြည် ဝင်လာတာကို တွေ့ လိုက်ရသည်။
“သမီး လေး အိပ်ပြီလား ကွယ့် ”
ဦးတင်မောင်ကြည် က တကယ့် ကို သမီး ဖြစ်သူ အိပ်ခန်းထဲ ညအချိန် လာအကဲခပ်သူလို ခြေဖျားထောက်နင်း ပြီးလေသံတိုးတိုး လေး ဖြင့် လှမ်းပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဦးကျော်ထူး တစ်ယောက် အဖို ကတော့ တကယ့် ဇာတ်လမ်းကောင်း အောကား တကား ကို လိုက်ဖ် ကြည့်နေရသလို ဖြစ်နေတာမို့ သူ့ လီးကြီးက အဆမတန် မာတောင် တောင့်တင်းနေရလေသည်။
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကလည်း ရိုးပလေး အနေဖြင့် ကစားနေတာမို့ အိပ်ပျော် နေသလို အသံမပေးပဲ နေနေလိုက်သည်။ ဦးတင်မောင်ကြည် က ကုတင်နားကို ကပ်လာကာ ခြင်ထောင်ကို မျက်နှာအပ်လို့ အတွင်းထဲ ကို ကြည့်လိုက်သည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ မှောက်လျက်ကလေး အိပ်ပျော်ချင်ဟန်ဆောင်နေတာ တွေ့ ရတော့ ပြုံးလိုက်ရင်း၊ သူ့ ပုဆိုးကို ဖြည်ကာ ကြမ်းပြင်ပေါ် ကွင်းလုံး ချွတ်ချလိုက်ပြီး လေသံတိုးတိုးနှင့်ပင်။
“သမီးလေး မီးလည်း မပိတ်ပဲ နဲ့ အိပ်ပျော်နေတယ်။ ဒီနေ့ စာ မကျက်တော့ ဘူးလား။ ရှစ်တန်း စာမေးပွဲ ဆိုတာ အရေးကြီးတယ်လေ”
ဦးကျော်ထူး စိတ်ဝင်တစား ကြည့်နေမိသည်။ ဒီဘဲကြီး တွေ လိုးစရာ ရှိတာ လိုးတာ မဟုတ်ဘူး ဇာတ်လမ်းတွေ ဆင်၊ စာတွေ ဖွဲ့ နေတာ အတော် ရှုတ်တာပါလားဟု တွေးမိသည်။ သို့သော် သူတို့ ခုလို သရုပ်ဆောင်နေကြတာ က သူ့ လို ပွဲကြည့်ပရိတ်သတ် အတွက် က တော့ အတော် စိတ်ဝင်စား စရာ ကောင်းပြီး ထန်ချင်စရာ ဖြစ်နေ လေသည်။
ဦးတင်မောင်ကြည်က ခြင်ထောင်ထဲ ကိုယ်တပိုင်းဝင်လိုက်သည်။ မှောက်လျက် အိပ်နေသည့် ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ဖင်လုံး ကြီးတွေကို အုပ်ကိုင် လာ လှုပ်လိုက်ရင်း ဆုပ်နှယ်ပေးနေလေသည်။
အပိုင်း ၄၀။
“သမီး…သမီး…အော် ဒီကောင်မလေး တော်တော် အိပ်ပျော် နေတာကိုး”
ဦးတင်မောင်ကြည်က ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ပဂျားမား ဘောင်းဘီလေး ကို ခါးသားရေကြိုးမှ ကိုင်ကာ ပေါင်လည် လောက်ထိ ဆွဲချလိုက်လေသည်။ ဖောင်းမို့ လုံးထ နေသည့် ဖင်လုံးကြီး နှစ်လုံး မှာ မီးရောင်အောက် မှာ ဖွေးကာ ပေါ် လာခဲ့သည်။ ဦးတင်မောင်ကြည် က သမီး ဖြစ်သူ ဖင်လုံး ကြီး နှစ်လုံး ကို လက်ဖဝါးကြီး ဖြင့် ပွတ်သတ်လိုက် ဆုပ်နှယ်လိုက် ဖြင့် လုပ်ပေးနေရင်း။
“အော် သမီး လေး ရှစ်တန်းပဲ ရှိသေးတယ် ဖင်ကြီးတွေ က အမေ နီးပါး ဖြစ်နေပြီပဲ”
ဦးတင်မောင်ကြည် က ခြင်ထောင်တွင်း တကိုယ်လုံး ဝင်ကာ ကုတင်ပေါ် ကို တက်လိုက်သည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ခြေထောက် နှစ်ချောင်း ကို အသာချဲကား လိုက်ပြီး ကြားထဲ မှာ ဒူးထောက် ထိုင်လိုက်သည်။ ဘေးနား မှာ ရှိသည့် ခေါင်းအုံး အပိုတလုံး ကို လှမ်းဆွဲကာ မှောက်လျက်အိပ်နေသည့် ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ပေါင်ရင်း နှင့် ဆီးခုံ အောက် လောက်တွင် ထိုးထည့် လိုက်သည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ဖင်ကြီးက အပေါ် သို့ မြှောက်တက်လာခဲ့သည်။
ဦးတင်မောင်ကြည်က ဖင်ကြီး နှစ်လုံး ကို သူ့ လက်ဖဝါး နှစ်ဖက် ဖြင့် တဖက် တလုံးစီ အုပ်ကိုင်ကာ ဖြဲလိုက်ရင်း ပေါင်ခွဆုံ မှ ပေါ်လာသည့် စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းလေးကိုငုံ့ နမ်းလိုက်သည်။
“အားးးးး အပျိုမ စောက်ဖုတ်လေး က မွှေးနေတာပဲကွာ ပါပါး တော့ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ ဘူး၊ ရှလွှတ်..”
ဦးတင်မောင်ကြည် က သူ့ တို့ ရိုးပလေး ဂိမ်း အတိုင်း သမီး ဖြစ်သူ အပျိုပေါက်စ လေးကို ဘာဂျာ ပေးနေလေသည်။ ဦးတင်မောင်ကြည် ၏ လျာကြီး ဖြင့် စောက်ဖုတ်၊ စောက်စေ့ တင်မက ဖင်ပေါက် ကလေး ကိုပါ အလျက်ခံရတော့ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ဖင်ကြီးက ခါရမ်း ကော့ တက်လာရလေသည်။ ဦးတင်မောင်ကြည် က သူ့ လက်ခလည် ဖြင့် ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲ ထိုးထည့် ကာ မွှေနှောက်လိုက်တော့ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ တစ်ယောက် လန့်နိုးချင်ဟန်ဆောင်ရတော့သည်။
“အိုးးးးးးးးးးးးးရှစ်………….ရှင်..ရှင်…ဘယ်သူလဲ အိုးးးးးးးနိုးးးးး ကျမ အော်လိုက်မှာနော်..”
“ရှူး တိုးတိုးးးးး သမီးးးးပါပါးးပါ မကြောက်ပါနဲ့”
“အို ပါပါးးးး သမီးး ကို ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ အိုးးးးးးးးးအီးးးးးးးးးးးးရှီးးးးးးးးးးးးးးးးး”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က အပျိုပေါက်စမလေး လို ငြုသံ ငြီးသံ လေး ဖြင့် ပြောလိုက်သည်။ ဦးတင်မောင်ကြည် ကတော့ သူ့ လက်ချောင်း ဖြင့် လိုးပေးနေရင်းက။
“သမီး ကို ကောင်းအောင် ပါပါး လုပ်ပေးနေတာပါ သမီးရဲ့”
“အိုးးးပါပါးးး မဟုတ်ဘူး မလုပ်နဲ့ ရှီးးးးသမီးးးးနာတယ်…အာ ကျွတ်စ်..”
ဦးတင်မောင်ကြည် က လက်ဖြင့် လိုးပေးနေရင်းက ကိုယ်ကို ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ပေါ် အုပ်မိုးလိုက်ရင်း သူမ လည်ပင်း လေးတွေကို နမ်းစုပ် ပါးလေးတွေ ကိုနမ်းရင်း။
“သမီး ကို ပါပါး က ချစ်လို့ ပါကွာ သမီးကရော ပါပါး ကို မချစ်ဘူးလား”
“အာ ပါပါးးးးအိုးးးးပြွတ်စ်…ပြွတ်စ်…..”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က သူမ မျက်နှာကို တစောင်းလှည့်လိုက်တော့ ဦးတင်မောင်ကြည် က သူမ နှုတ်ခမ်းတွေ ကို နမ်းစုပ်လိုက်သည်။ သူမ ကလည်း ပြန်လည် နမ်းစုပ်တော့ သည်။ ဦးတင်မောင်ကြည် က စောက်ဖုတ်ထဲ ထိုးသွင်း လိုးနေသော လက်ချောင်းကို ထုတ်လိုက်ကာ သူ့ လီးကြီး ဖြင့် စောက်ဖုတ်ဝ တွင် တေ့ကာ ဖိသွင်း ချလိုက်သည်။
“အားးးး နာတယ် ပါပါးးးးး သမီးးးစောက်ပတ်လေး တော့ ပြဲပါပြီ အိုးးးးးးးရှီးးးးးကျွတ်စ်”
“မပြဲပါဘူး သမီးရယ်၊ အစမို့ ပါ နောက်တော့ ကောင်းသွား မှာပါ”
“ဖွတ်ဖွတ် ဖတ်ဖတ်..”
လီးနှင့် စောက်ပတ် အရှိန်ရသွား ကြတော့ သူတို့ တခြား စကားတွေ မပြောကြတော့ တဖတ်ဖတ် နှင့် လိုးနေကြလေသည်။ ဦးကျော်ထူး လည်း သူ့ လီးကြီးကို ညှစ်ကာ တအားထုနေမိသည်။ ဦးတင်မောင်ကြည် ကတော့ သမီး ဖြစ်သူ လည်ကုတ်လေးကို ပါးစပ် ဖြင့် ခဲကာ ကြောင်ထီးကြီး ကြောင်မလေး ကို လိုးနေသကဲ့ သို့ အပေါ် မှ မှောက်ကာ ကြိတ်ဖိ လိုးနေလေသည်။
“အိုးးးးပါပါးးးးရယ်….ရှီးးးးးးးးးအားးးးနာတယ်….”
“ကောင်းသွား မှာပါသမီးးးးးရယ်…”
“အိုးးးးပါပါးးးးသမီးးးးးးရှူးးးးးထွက်ကျကုန်တော့ မယ်..”
“ပေါက်ချလိုက်သမီးးးးပါပါးးးလည်း ပေါက်ချတော့မယ်…အိုးးးးးးရှိးးးးးဖတ်..”
ဦးတင်မောင်ကြည်တို့ သားအဖ နှစ်ယောက် ရိုးပလေး ဖြင့် လိုးကြရင်း တချီ ပြီးသွားလေတော့သည်။ သူတို့ ကို ချောင်းကြည့်နေသော ဦးကျော်ထူးလည်း လရည်တွေ မြေကြီးပေါ် တဖြွတ်ဖြွတ်ပန်းထွက်ကာ ပြီးသွား ရလေသည်။
ခနကြာတော့ ဦးတင်မောင်ကြည် တို့သားအဖ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ထွေးဖက်ထားကြရင်း ရိုးပလေး ကို ဆက်ကစားနေကြလေသည်။
“ပါပါးးးဟင့် သမီးးကို အရမ်း လုပ်တယ်။ သမီးးးဟိုဟာလေး နာနေတယ် အခု..”
“အင်းပါကွာ ပါပါး စိတ်လောသွား လို့ ပါသမီး က အရမ်း လှနေတော့ စိတ်မထိန်းနိုင်လို့ပါ။”
“ဟွန့် သမီး မေမေ့ ကို တိုင်လိုက်မှာနော် ပါပါး သမီး ကို အရမ်း လုပ်တယ်လို့”
“ဟာ အဲဒါတော့ မဖြစ်ဖူး သမီးရယ် ပါပါး ကို သနားရင် မတိုင်ပါနဲ့ ၊ သမီး ရှစ်တန်း ကျောင်းသူ လေးကို ပါပါး က ပါကင် ဖေါက်လိုက်တာ သိသွား ရင် သူ ရဲ သွား တိုင်မှာ ပါပါး အဖမ်းခံရမှာပေါ့၊ သမီး က ပါပါး ထောင်ကျတာ မြင်ချင်လို့လား”
“ဟင့် ဒါဆိုလည်း သမီး ကို ဘာလို့ ကြီးအောင် မစောင့် တာလဲ့ သမီး ရှစ်တန်းပဲ ရှိသေးတာ လင်ယူလို့ မှ မရသေးတာ ပါပါး ဆိုးတယ်၊ သမီးငယ်ငယ်လေး ကို မယားငယ် လုပ်ပစ်တယ်”
“မဟုတ်ရပါဘူး သမီးရယ်၊ ပါပါး ကသမီးကို ချစ်တာပါ”
“ဟင့်အင်းဟင့်အင်း ပါပါး က သမီး ကို လိုးတာလေ၊ အဲဒါ လင်မယား ဖြစ်သွား ပြီပေါ့ လို့၊ ပါပါး မေမေ့ ကိုလည်း လိုးတယ် မဟုတ်ဘူးလား”
“အင်းလေ ဒါကတော့ကွာ”
“ဟင် ပါပါး လီးကြီး က ပြန်တောင် လာပြီ သမီး ကို လိုးအုံး မှာလား ၊ သမီး စောက်ဖုတ်လေး က နာနေပြီ သမီး မခံနိုင်တော့ ဘူး ”
“အင်းပါ သမီး စောက်ဖုတ်လေး နာနေရင် သမီး ဖင်ပေါက်လေး ကို လိုးပါ့မယ်ကွာ”
“ဟာ ပါပါး နော် ဆိုးတယ်ကွာ၊ သမီး ဖင်ပြဲ သွား မှာပေါ့ လို့”
“အာ့ ဆိုလည်း သမီး ပါးစပ် လေး နဲ့ စုပ်ပေးကွာ အဲဒါမှ ပါပါး လီးကြီး တောင်တာ ကျသွား မှာလေ”
“အင်း သမီး ပါးစပ် နဲ့ လုပ်ပေးမယ်ဒါဆို”
ဦးကျော်ထူး တစ်ယောက် အခန်းထဲ မှ သားအဖ နှစ်ယောက် ရိုးပလေး ဖြင့် ပြောဆိုနေတာ နားထောင်ပြီး၊ ဦးတင်မောင်ကြည် ကို ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ပုလွေမှုတ်ပေးနေတာ တွေ့ ရတော့ လီးက ပြန်တောင် လာပြီး နောက်ထပ်ဂွင်း တချီ ထုမိပြန်တော့ သည်။
………………………….
ထိုည က ဦးတင်မောင်ကြည်တို့ သားအဖ နောက်တချီ လိုးကြပြီး အိပ်ပျော် သွား ကြတော့ မှ ဦးကျော်ထူး တစ်ယောက် ထိုအခန်းနံရံ ဘေးမှ ခွာနိုင်တော့ သည်။
နောက်နေ့ မနက် ဦးတင်မောင်ကြည် ကို ကျွန်းပေါ် သွား ရအောင် ဆိုပြီး လာခေါ် ကြတော့ ဦးတင်မောင်ကြည် က မနက်ဖြန်လောက် မှ သွား ချင်တယ်ဟု ပြောကာ တရက် နောက်ဆုတ် လိုက်သည်။ စီစဥ် သူများ က ရာသီဥတု ကောင်းတုန်း လေး သွား ရအောင် ဆိုသော်လည်း ဦးတင်မောင်ကြည် က တရက် နဲ့ တော့ ဘာမှ မထူးပါဘူး ဟု ပြောကာ မနက်ဖြန်သွား ဖို့ သာ ဆုံးဖြတ်လိုက်သဖြင့် လက်လျော့ သွား ကြသည်။
ထိုည က ဦးတင်မောင်ကြည် အခန်း မှာ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က သမီး ဖြစ်သူ ဆပ်စလူး က အဖေ ဖြစ်သူ ကို ဖြားယောင်း ပြီး လိုးခိုင်းသည့် ရိုးပလေး ကိုလည်း ။ ဦးကျော်ထူး တစ်ယောက် သွား ချောင်းရင်း ဂွင်းထု အာသာ ဖြေ ခဲ့ရလေသည်။
နောက်တစ်နေ့ မနက် ကျတော့ မိုးက စရွာ ပြီး လေအနည်းငယ် တိုက် လာသည်။ လှေပဲ့နင်း က သွား ချင်ရင်တော့ သွား လို့ ရသည်။ ထိုရာသီမျိုး က တော့ သုံးလေးရက်လောက် ဆက်တိုက် ဖြစ် နေလိမ့် မည်။ ဦးတင်မောင်ကြည် မသွား ချင်သေးပါက ရာသီဥတု ကောင်းအောင် သုံးလေးရက်လောက် စောင့် ပြီး မှ သွား ဖို့ အကြံပေးသည်။ သို့သော် ဦးတင်မောင်ကြည် က စောင့် ဖို့ အချိန် မရှိတော့ သူ့ သမီး ကို ခေါ်လာခဲ့ တာမို့ အရမ်းကြီး ကြာသွား လို့ လည်း မကောင်း တာကြောင့် သွား ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကိုတော့ ထားခဲ့ လိုက်မည်။ မိုးထဲ လေ ထဲ လှေစီးရတာ မကောင်း ၊ သူ တစ်ညအိပ်ပြီးပြန်လာမည် ဆိုတော့ လည်း ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က သဘောတူ လိုက်လေသည်။
