အပိုင်း ၁၁။
ဦးမင်းသူ မှာ ဂျင်နီ နှင့် ပေါင်လုံးခြင်းထိတာထက်။ သူ့ စိတ်ထဲ မှာ ရတီစုလဲ့ နှင့် ရစ်ချပ် တို့ ဘယ်အခြေအနေ ရောက်နေကြပြီလဲ ဆိုတာကို တွေးရင်း လီးက မာနေလေသည်။ သူဝတ်ထားသည့် ဘောင်းဘီ အောက်မှ လီးကြီးအမြှောင်းလိုက်ထနေတာကို ဘေးလူ မသိရအောင် သူ့ ကျောပိုးအိပ်အသေးလေးကို ပေါင်ပေါ် တင် ထားလိုက်ရလေသည်။
ရစ်ချပ်နှင့် ရတီစုလဲ့ တို့ နှစ်ယောက် သွားလိုက်ကြသည်မှာ တော်တော် ကို ကြာလေသည်။ တစ်နာရီလောက် ကြာတော့ ဦးမင်းသူ က ဖုံးခေါ် ကြည့်တော့ စစ်ဂနယ် က မကောင်း ဖြစ်နေသည်။ ဂျင်နီ လည်း ရစ်ချပ်ကို ခေါ် ကြည့်တော့ မရ။ စုစုပေါင်း တစ်နာရီခွဲလောက် ကြာတော့ မှ ရတီစုလဲ့ တို့ နှစ်ယောက် ရောက်လာခဲ့ကြသည်။
“အိုး အမြင့်ကြီးပဲ ကိုမင်း ရယ်၊ နောက် တက်လမ်း ကလည်း တဖြည်းဖြည်း နဲ့ ကျဥ်းလာပြီး ကြောက်စရာကြီး။ ခေါင်မိုးပေါ် ရောက်သွား တော့ လည်း ရောမမြို့ ကို အပေါ် ကနေ စီးမြင်နေရတာ အရမ်းလှတာပဲ ဒီမှာ ရတီ ရိုက်လာတဲ့ ပုံတွေ”
ရတီစုလဲ့ မှာ ချွေးလေးတွေ စို့ ကာ မျက်နှာလေး နီနေသော်လည်း စကားကို ရွှမ်းရွှမ်းဝေ အောင် ပြောရင်း က သူမ ဖုံး ထဲမှ ဓါတ်ပုံ များ ကို ဦးမင်းသူ အားပြနေလေသည်။ ဦးမင်းသူ က လည်း စိတ်ဝင်စား ချင်ဟန်ဆောင် ကာ ကြည့်ရူလိုက်ပြီး။
“ကဲ နေလည်း စောင်းနေပြီ၊ ညနေစာ စားပြီးတော့ ဟော်တယ် ပြန်ကြရအောင်”
ဟု ပြောလိုက်တော့ အားလုံး သဘောတူ ပြီး ဗာတီကန်ဘုရားရှစ်ခိုးကျောင်းထဲ မှ ထွက်လာခဲ့ကြ လေတော့သည်။
ညနေစာ ကို လူစည်ကားသော ထရက်စတာဗီးရား နေရာမှ စားသောက်ဆိုင်တစ်ခု မှာ ဝင်စား လိုက်ကြသည်။ ယောက်ျား တွေက ဘီယာတစ်ခွက် စီနှင့် မိန်းမ တွေက ဝိုင်တခွက်စီ သောက်ကာ အီတာလျံပါစတာ ကို စား ကြသည်။
ဟော်တယ်ပြန်ရောက်တော့ ညမှောင်နေပြီမို့ ဦးမင်းသူတို့ ရစ်ချပ်လင်မယား ကို ဂွတ်နိုက်ပြောကာ ကိုယ့်အခန်း ကိုယ်ဝင်ခဲ့ကြသည်။ ဦးမင်းသူ က သူ့ မယား ရတီစုလဲ့ ဘယ်လိုများ စပြောမလဲ ဆိုတာ အကဲခပ်ရင်း က အဝတ်အစား များ ကို စပြီး ချွတ်နေသည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ဘာမှ မပြော ဘာမှ မဖြစ်သလိုပင် သူမ အဝတ်အစား တို့ ကို ချွတ်ပြီး ရေချိုးဖို့ ပြင်နေလေသည်။ ဦးမင်းသူ ကလည်း စပြီး မမေးပဲ နှင့် သူ့ မယား ရေနွေးပူပူ နှင့် ရေချိုးကန်ထဲ စိမ်တတ်သည့် အကျင့် ကို သိတာမို့ ဘတ်တပ် ထဲ ဆပ်ပြာရည်ထည့်ကာ ရေနွေး ဖွင့်ချပြီး ဖြည့်ထားလိုက်သည်။
“ကိုမင်း ရတီ အရင်ဝင်စိမ်လိုက်မယ်နော်”
ဟုပြောကာ ရေချိုးခန်းတွင်း ဝင်သွားသော သူ့မယား ကို အိုကေဟုပဲ ပြောလိုက်သည်။ ဦးမင်းသူ က အခန်းပြင် ထွက်ကာ ဟောဝေးမှ သူတို့ အခန်းနှင့် အနီးနားရှိ ရေခဲ့ စက်မှ ရေခဲ့ ကို သူ့ ပုံးလေး ထဲ ဖြည့် ကာ အခန်းသို့ ပြန်ယူ လာခဲ့သည်။ သူ လမ်းမှ လိုရမယ်ရဝယ်လာခဲ့သည့် ဝီစကီပုလင်းသေးလေး မှ ဝီစကီကို ဖန်ခွက်ထဲ ရေခဲ နှင့် စပ်ကာ ထည့်လိုက်သည်။ ဝီစကီ ကို တစုပ်လောက်စုပ်သောက် လိုက်ပြီး မှ ဖန်ခွက်ကိုင်ကာ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်လိုက်သွားလေသည်။
ရေချိုးခန်းတွင်း ဆပ်ပြာမြုပ်များ ပြည့်နေသည့် ဘတ်တပ်ထဲ တွင် ခေါင်းလေး သာ ပေါ် လျက်စိမ်နေသည့် ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က သူမ ယောက်ျားကို ပြုံးကာ နှုတ်ဆက်လိုက် သည်။ ဦးမင်းသူ က အိမ်သာကမုတ်ကို အဖုံးဖုံးချပြီး ထိုင်လိုက်ကာ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကို ကြည့်ရင်း။
“ကဲ ပြောပါအုန်း ရတီ နဲ့ ရစ်ချပ် က ဘယ်အခြေအနေထိ ရောက်နေပြီလဲ”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ရီချင်နေတာကို အတင်း ထိန်းချူပ်ထားရသည့် မျက်နှာပေးဖြင့် သူမ လင်ဖြစ်သူ ကို မျက်ခုံးတချက်ပင့် ကြည့်ရင်း။
“ဟောတော့ ရတီ နဲ့ ရစ်ချပ် က ဘာဖြစ်ရမှာလဲ လို့ ကိုမင်း ကလည်း ”
ဟု ပြန်မေးလိုက်သည်။
“ကိုမင်း ကို နောက်မနေပါနဲ့ ကွာ ရတီ ကလည်း ကိုမင်း က ရတီ တို့ ကို ကော်လက်စီယံ မှာ ကတည်း က နောက်က လိုက်ကြည့်နေတာ ရစ်ချပ် က ပုခုံးတွေ ဘာတွေ ဖက်လို့၊ နောက်ပြီး ဗာတီကန် မှာလည်း နှစ်ယောက်ထည်း ပျောက်သွား လိုက်တာ တစ်နာရီခွဲလောက်ကြာတယ်၊ ကိုမင်း အရမ်း ကို သိချင်နေတာ ဘော တောင် အောင့်လာတယ်”
“ခစ်ခစ် သိပါ့ ၊ ကိုယ့်လင် အကြောင်း ဟဟ၊ အစားကောင်း ဆို အမြန် မစားရဘူး ဇိမ်နဲ့ စားရမှာလေ။ ခု ကိုမင်း ဝီစကီကို စုပ်ပြီး သောက်နေသလိုပေါ့ ခစ်ခစ်။ အိပ်ယာပေါ် ကျမှ အသေးစိတ်ပြောပြမယ်လေ ဟုတ်ပြီလား”
“အော် ဒါဆိုတော်တော် ဖြစ်ခဲ့တဲ့ သဘောပေါ့။ ကဲ မြန်မြန်ချိုးတော့ ရတီပြီးရင် ကိုမင်း ဝင်ချိုးမယ် ရေမဖေါက်ချနဲ့တော့ ထတော့ မြန်မြန်”
“ဟောတော့ ဒုက္ခပါပဲ ခစ်ခစ်၊ ဒီ ယောက်ျား တစ်ယောက်နဲ့တော့လေ ”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ဘတ်တပ် မှ ထရပ် ကာ မျက်နှာသုပ်ပုဝါ ကို အနားရှိစင်ပေါ် မှ လှမ်းယူလိုက်သည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ၏ ဝင်းမွတ်နေသော အသားအရည် က ရေစို အောက်မှာ ချောမွေ့နေသည်။ လုံးတုတ် ဖြောင့်စင်း နေသည့် ပေါင်တန်ရှည်ရှည်၊ အနေတော်လေး ဖွံ့ထွား တင်းရင်း လှသည့် နို့လုံးလုံးကလေးများ ။ လုံးလုံးကျစ်ကျစ် လက်မောင်းသားလေး များ က အရမ်းကို ချစ်စရာကောင်းသည့် မျက်နှာလေး နှင့် လိုက်ဖက် လှသည်။ အဲလို ဖြူဖြူဖွေးဖွေး နုနုထွတ်ထွတ်လေး ကို ညိုမဲမဲ အမှိုက်သိမ်းသည့် အဖိုးကြီး စိတ်ကြိုက် လိုးနေတာ ကို ချောင်းကြည့်ရင်း နှင့် လည်း ဖီးအရမ်းတက်ကာ ဂွင်းထု ခဲ့ရဖူးသည်။ ယခုတော့ အဖြူကောင် ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း ကြီးနှင့် လိုးကြတော့ မည့် ပုံကို တွေးရင်း က ဦးမင်းသူ တစ်ယောက် လီးကြီး မာတောင် တောင့်တင်းနေရသည်။ သူ့ လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင် ကာ ထုပစ်ချင်စိတ်ကို မနည်း ထိန်းနေရသည်။ သူ့မယား ပြောသလို ပင် ဇိမ်နဲ့ စားသောက်ရမည်။ ရေအမြန်ချိုး ပြီး အိပ်ယာပေါ် သွား ဖို့ ထိုင်နေရာမှ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်တော့သည်။
ဟော်တယ်မှ ထားထားပေးသည့် ရေချိုးပြီးဝတ်သည့် မျက်နှာသုပ်ပုဝါအသား ဝတ်ရုံ အဖြူကို ဝတ်ကာ ဦးမင်းသူ တစ်ယောက် ရေချိုးခန်း မှ ထွက်လာတော့ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ တစ်ယောက် အိပ်ယာပေါ် မှာ လှဲပြီး သူမ ဖုံးကို ပွတ်နေတာ တွေ့လိုက်ရသည်။ ဦးမင်းသူ က ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ဘေး နားမှာ ဝင်လှဲလိုက်ရင်း။
“ကဲ ရပါပြီဗျာ။ ဇိမ်နဲ့ နားထောင်မလို့ ၊ အသေးစိတ်ပြောနော် ဘာမှ ချိန်မထားနဲ့”
ဒေါက်တာ ရတီစုလဲ့ က ဦးမင်းသူ ကို မျက်လုံးတချက်ပင့်ကြည့်ကာ ပြုံးပြလိုက်ပြီး ဖုံး မှ မက်ဆေ့တစ်ခု ကို သူမ လက်မ နှစ်ဖက် ဖြင့် အပြီးသပ် ရိုက်နေသည် ကို တွေ့ ရသဖြင့်။
“ဘာလဲ ရစ်ချပ်နဲ့ ချက်နေတာလား၊ ”
ဟု မေးလိုက်သည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ရင်း ဖုံး ကို ပိတ်လိုက်ကာ ကုတင်ဘေးစားပွဲလေး ပေါ် လှမ်းတင်လိုက်သည်။
“ဘာတွေ ချက်နေတာလဲ ကိုမင်း ကိုပြလို့ ရမလား”
“ဘာမှ မဟုတ်သေးပါဘူး ကိုမင်း ရဲ့ ခစ်ခစ် အရမ်းစပ်စု တာပဲ”
“ကဲပြော ဒါဆိုရင်လည်း အစ ကနေပြော၊ သူက ဘယ်လို စရင်းတာလဲ”
“ခစ်ခစ်…အော် ယောက်ျားရယ်၊ ကိုယ့်မိန်းမကို သူများ နောက်ပိုးတာကို အသေးစိတ် သိချင်သေးတာကိုး အဟိ”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ဦးမင်းသူ မျက်နှာကို သူမ လက်ကလေး ဖြင့် ကိုင်ကာ နှုတ်ခမ်းချင်း ဖိကပ် ကာ နမ်းလိုက်သည်။ မျက်နှာချောချောလေး နှင့် နှုတ်ခမ်းထူအိအိ ပျော့ပျော့ လေးက သူ့ နှုတ်ခမ်းကို လာဖိကပ် လိုက်တော့ ဦးမင်းသူ ကလည်း တစ်ချက်စုပ် ကာ နမ်းလိုက်သည်။ သို့သော် သူ့ စိတ် က အရမ်းကို သိချင် စိတ်ပြင်းပျ နေသဖြင့် ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ပုခုံးလေးကို အသာထိန်းကိုင်ရင်း မျက်လုံးချင်း စေ့စေ့ ကြည့် ကာ။
“ဘယ်သူ ကစတာလဲ ရတီ လား ရစ်ချပ်လား”
ဟု မေးလိုက်သည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ခစ်ကနဲ့ ရီလိုက်ရင်း။
“ကိုမင်း ကလည်း ရတီ က မိန်းမ သိက္ခာ အကျ ခံပါ့ မလားလို့ ဟဟ၊ သူက စတာပါ။ ကဲ ရတီပြောရင် ကြားက ဝင် မနှောက်ယှက် နဲ့ သေခြာပြောပြမယ် ဟုတ်ပလား”
“အင်းပါ”
“ဒီလို ကိုမင်း ရဲ့၊ ကိုမင်း အိမ်သာ သွား တော့ ရတီ တို့ အော်ဒီယို အကွစ်မန့် တွေ သွား ငှား ရော၊ ပြီးတော့ ခနစောင့်သေးတယ်။ နောက်တော့ သူ့ လည်း အားနာတာနဲ့ ရတီ က သွားကြရအောင် လို့ ပြောတို့ သူက ကိုမင်း ကို မစောင့်တော့ ဘူးလားတဲ့ ၊ ရတီက အိုသူ က ကလေး မှ မဟုတ်တာ နောက်က လိုက်လာလိမ့်မယ် လို့ ပြောလိုက်တယ်။ အဲတော့ မှ ကောင်းပြီလေ ဆိုပြီးထွက်လာခဲ့ကြတာ။
ပထမတော့ သူက ခပ်ကွာကွာပဲ လိုက်ပါတယ်။ နောက်တော့ လူတွေ က တအားတိုးတော့ ရတီ နဲ့ ကိုယ်ချင်း တချက်တချက် ထိတာပေါ့။ နောက်တော့ ကိုမင်း က ဖုံးဆက်တယ် မလား အမှီ မလိုက်တော့ ဘူး ရတီတို့ သွားကြနှင့် ကြည့်စရာရှိတာ ကြည့်သွားလိုက်ကြတော့ လို့ ပြောတယ်လေ။ ရစ်ချပ် က ကိုမင်း ဆက်မှန်းသိတော့ ဘာပြောတာလဲ လို့ မေးတယ်။ ရတီ က ပြောပြလိုက်တယ်၊ ကိုမင်း ဘာသာ ကြည့်ပြီး လိုက်လာခဲ့တော့ မယ် ရတီ တို့ ကိုယ်ဘာသာ ကိုယ်သာ သွားနှင့်လိုက်တော့ လို့ ပြောတာ ဆိုတော့ အိုကေ ဆိုပြီး သူသဘောကျ သွား ပုံပဲ။ အဲဒီ အချိန် က စ ပြီး ရတီ့ ကိုယ်နဲ့ တအားကပ် လာတယ်။ ရတီ့ ဖင်လုံးလေး ကိုလည်း သူ့ ဟာကြီး နဲ့ မထိတထိ ပွတ်တယ်။ ရတီ လည်း မသိချင်ဟန်ဆောင်ပြီး သူ့ ရင်ခွင်ထဲ တိုးပြီး ဖင်လေးကို နောက်ကော့ ပေးလိုက်တာပေါ့။ အဲမှာ သူ မခွာတော့ ပါဘူး။ ရတီ့ နားနားကို စကားကပ် ပြောလိုက် အဲဒါကို အကြောင်းပြ ပြီး သူ့ အချောင်းကြီးနဲ့ ရတီ့ ဖင်လုံးလေးကို ပွတ်နေလိုက်တာ၊ ရတီ တောင် ဒူးချောင်ချင်လာတယ် အဟိ။ နောက်တော့ သူက လူတွေ က တအားကျပ်တာပဲ ဘာညာ နဲ့ ရတီ့ ကို ကာကွယ်ပေးသလို နဲ့ ပုခုံးကိုင် လက်မောင်းကိုင် ရင်း သူ့ လက်ဖဝါးကြီး နဲ့ ပွတ်ပေးနေတာ။ ရတီ ကြက်သီးတောင်ထတယ်။
အပိုင်း ၁၂။
သူအဲလို လုပ်နေတာကို ရတီ က မသိချင်ဟန်ဆောင်နေတော့ သူက ပိုကဲလာတယ်။ တချို့ နေရာတွေ က အိပ်စဘစ် တွေကို ရပ်ကြည့်ပြီး ရေးထားတဲ့ စာတွေ ဖတ်နေတဲ့ အချိန် သူက ရတီ့ ခါးကနေ သိုင်းဖက်ပြီး ဗိုက်လေး ကို သူ့ လက်ဖဝါးနဲ့ ဖိကိုင်လာတယ်။ သူ့ လီးကြီးက လည်း မတရား မာတောင် ပြီး ရတီ့ ဖင်လုံး နှစ်လုံးကြားထဲ လျောတိုက် ပွတ်နေပြီလေ။ ရတီလည်း အဲဒီ အချိန် ကျ နည်းနည်း လေး စျေးတင်လိုက်တယ်။ အို ရစ်ချပ် ဆိုပြီး နည်းနည်းရုန်းလိုက် တော့ သူက ချက်ခြင်းလွှတ်ပေးပြီး အိုင်အမ်ဆောရီးရတီ ဆောရီး ဆိုပြီး ပြောတယ်။ ရတီလည်း အစ်စ်အိုကေ ဆိုပြီး ပြောပြီး ထွက်လာလိုက်တယ်။ သူ သိပ်မကပ်ရဲတော့ ဘူး။ နောက် လူတွေ တိုးဝှေ့ နေကြတဲ့ အပိုင်း ပြန်ရောက်လာတော့ သူက ပြန်ကပ်လာပြန်တယ်။ ရတီ က ဘာမှ မပြောပြန်တော့ ရတီ လက်မောင်းလေး ကို ကိုင်ထားပြန်တယ်။ နောက်တော့ ဟို ပွဲကြည့်စင် အုပ်ထိုင်ခုံ အဆင့်ဆင့် တွေ ကြား သိတယ် မဟုတ်လား။
“အင်း သိတယ်”
ဦးမင်း�
“အဲဒီ နားကျတော့ လေ လူက ကျဲ သွားတယ်။ လူတွေ က ဟိုတစု ဒီတစု နဲ့ လျောက်ကြည့်နေကြတာလေ။ အုပ်ခုံတွေ နံရံ တွေ ကလည်း အကန့်အကန့် နဲ့ ဆိုတော့ တစ်ချို့ ချောင်လေး တွေက လူမရှိဘူးလေ။ သူက လေ သူက…..
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က မျက်နာလေး နီ ပြီး ရှက်သလိုလို မျက်လွှာချလိုက်သည်။ တကယ်က တော့ သူမ ခင်ပွန်း ဖြစ်သူ ကို အားနာ မိတာပါ။ သူခွင့်ပြု မယ် မပြုမယ် မသိသေးပဲ နှင့် အညှာလွယ်လိုက်တာ၊ ယောက်ျား သိက္ခာ ကျတယ်များ ဖြစ်သွား မလားလို့ တွေးမိသည်။
“သူက ဘာလုပ်လဲ ရတီ ကို အဖုတ်တန်းနိူက်တာလား”
ဦးမင်းသူ မနေနိုင်တော့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ပြောပြစ်လိုက်မိသည်။
“အို မဟုတ်ပါဘူး ကိုမင်း ကလည်း ။ သူက ရတီကို ဆွဲဖက်ပြီး ကစ်စ် ပေးတာပါ”
“အော်”
“ရတီလည်း ရုတ်တရက်တော့ လန့်သွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ လူတွေက ဘယ်သူ မှ သတိမထားမိတဲ့ ဂျောင်လေးလဲ ဖြစ်။ ဒီမှာ က သမီးရီးစား ကစ်စ် လုပ်တာ က သူများ ကို တောင် ဓါတ်ပုံ ရိုက်ခိုင်းသေးတာပဲ ဆိုတော့ သတိထားမိ တဲ့ တချို့ လူတွေက တော့ ပြုံးသွားကြတာပေါ့။ ရတီ လည်း သူ့ ကို တွန်းထုတ်လိုက်ပြီးတော့ ရစ်ချပ် ဘေးမှာ လူတွေ ရှိတယ်ဆိုတော့ သူက ပြုံးပြီး အိုကေပါ နောက်ဆို သတိထားပါ့ မယ်တဲ့။ ဘာလဲနောက်ဆိုတာ မရှိဘူး ငါက အိမ်ထောင်နဲ့ လို့ ပြောလိုက်တော့ သူက ငါလည်း အိမ်ထောင်နဲ့ ပါတဲ့ ငါတို့ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ယူကြမှာမှ မဟုတ်တာတဲ့။ ရတီ လည်း စိတ်က နည်းနည်းတော့ ပါနေပြီ ဆိုတော့ အသည်းအသန် ငြင်းမနေတော့ ဘူးလေ။ ခပ်တည်တည် နဲ့ စိတ်ဆိုးသလို နှုတ်ခမ်းလေး စူ ခြေဆောင့် ပြီး ထွက်လာလိုက်တယ်။ သူကလည်း သိပါတယ် ငပါးကြီး ပြုံးစေ့စေ့ နဲ့ ရတီ့ နောက်က နေလိုက်လာတယ်။
နောက် ရတီ တို့ ပြန်အထွက်လမ်းကျတော့ ရတီ က အိမ်သာ သွား မယ် ဆိုတော့ သူက အနားက လူတစ်ယောက် ကို လှမ်းမေး ပြီး တော့ ရတီ လက်ကို ဆွဲပြီး လာလာဒီဘက်မှာ ဆိုပြီး ခေါ်သွား တယ်။ အဲဒီ ဘက်မှာ က စားသောက်ဆိုင် တွေ က ဖြတ်သွား ရတယ်လေ။ အဲဒီ မှာ သူက ရတီ့ ကို ဘာသောက်ချင်လဲ ဆိုတော့ ရတီက မသောက်တော့ ဘူး အိမ်သာသွား မှာ ဆိုတော့ ရတီ့ ကို သွားလေတဲ့ သူက မှာထားပေးမယ်တဲ့ ဆိုတော့ ရတီ က ဖျော်ရည်တခု ဆိုင်းဘုတ်ပေါ် က တွေ့ တာ လက်ညိုးညွှန် ပြီး ပြခဲ့လိုက်တယ်။
ရတီ ပြန်ထွက်လာတော့ သူက အဲဒီ ဆိုင်ထဲ က စားပွဲခုံ တစ်ခု မှာ အအေးခွက်နှစ်ခွက် တင်ထားတယ်။ ထိုင်ခုံ က နှစ်ယောက်ထိုင်ခုံလေ၊ မီးရထားတို့ ဘတ်စ်ကားတို့ ကလိုမျိုး ဆိုဖာနဲ့ဟာ။ သူနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် မှာ ဝင်ထိုင် လိုက်တာကို သူက ထလာပြီး ရတီ့ ကို နံရံဘက် ရွှေ့ခိုင်းပြီး သူက ရတီ့ညာဘက် ဘေးကနေ ကပ်ထိုင် လိုက်တယ်။ ရတီလည်း မပြောချင်တော့ တာနဲ့ အအေး သောက်ပြီးရင် သွားတော့ မှာပဲ ခနပဲလေ ဆိုပြီး အအေးကို ငုံ့သောက်လိုက်တာ။ သူက ရတီ့ ကို ကျောကနေ သိုင်းဖက်လိုက်ပါရော။ ထိုင်ခုံ နောက်မှီ တွေ ကလည်း အမြင့် ဆိုတော့ တခြားခုံတွေ က သေခြာ မမြင်နိုင်ဘူးလေ။ နောက်တခု က စုံတွဲ ထိုင်နေကြမှ တော့ ဒီလောက်ဖက်တာက လည်း ဆန်းမှ မဆန်းတာ။ ရတီ တို့ က အတွဲမဟုတ်ဘူးလို့ ဘယ်သူ က ထင်မှာလဲ။
ရတီ က အအေးကိုငုံ့ လည်းသောက်လိုက်ရော သူ့ လက်ကြီးက ရတီ့ ဘယ်ဘက် ဂျိုင်းအောက် ကနေ ဝင်လာပြီး ရတီ့ ရင်သား ကို လာအုပ်ကိုင်တယ် သိလား။ ရတီက သူ့လက်ကြီးကို ဆွဲဖယ်လို့ မရတော့ သူများ မမြင်အောင်၊ ဘယ်ဘက်လက်နဲ့ အပေါ် က အုပ်ကိုင်ထားလိုက် တယ်။ အဲဒါကို သူက ရတီ့ ညာဖက်လက်ကို ဆွဲပြီး သူ့ ပေါင် ပေါ် တင်တယ်။ တကယ်တော့ သူ့ လီး ပေါ် တင် လိုက်တာပါ။ သူ့လီးကြီးက ဘောင်းဘီ အောက်ကတောင် ကုံးထပြီး မာတောင်နေတယ်”
“အကြီးကြီးလား”
“ကြီးတယ် အဘစိန်ထက်တောင် ကြီးတယ်။ ရတီ့ လက်ဖဝါး အောက်မှာ မာတင်းပြီးနွေးနေတယ်။ ရတီ က သူ့ ကို အသံတိုးတိုး နဲ့ မလုပ်နဲ့လေ သူများတွေ မြင်ကုန်မယ်။ လို့ပြောတော့၊ သူက ရတီ ငြိမ်ငြိမ်လေး နေပြီး ကိုယ်နဲ့ စကားပြောသလိုနေလိုက်ရင် ဘယ်သူမှ သတိမထားမိပါဘူး လို့ ပြောတယ်။ ရတီ က ကိုမင်း တော်ကြာ လာရှာနေလိမ့် မယ်လို့ ပြောတယ်။ အဲတော့ သူက နောက်တခါ ကိုမင်း လိုက်မရှာဘူး ဆိုတာ သေခြာတဲ့ အချိန် သူနဲ့ အဲလို နေပေးမလား လို့ ဆိုတော့ ရတီလည်း ခုကိစ္စ ငြိမ်းအောင် ဆိုပြီး ခေါင်းငြိမ့် ပြလိုက်မိတယ်။ အဲတော့ မှ သူက ပြုံးပြီး ရတီ့ ကို ချစ်တယ်လို့ ပြောပြီး ရတီ့ ပါးလေးကို နမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ရတီ့ ကိုယ်ပေါ် က သူ့ လက်တွေကို ပြန်ရုတ်သွားတော့ တယ်။ ရတီလည်း အအေးခွက်ကို ပြီးအောင် အမြန်သောက်လိုက်ပြီးတော့ သွားရအောင်ဆိုပြီး ထလိုက်တာ။ သူက မငြင်းတော့ ပဲ အသာထလိုက်လာခဲ့တယ်။
“ရတီ က ဘောင်းဘီ အပေါ် ကနေ အုပ်ကိုင်ကြည့်ရတာ နဲ့ တင် အဘစိန်ထက်တောင် ကြီးတယ် ဆိုတာ သိတယ် ဆိုတော့ ငါ့မိန်းမ ကျွမ်းလှခြေလား”
“အမယ်လေး အဲဒီတုန်း က ထင်ရုံ ထင်လိုက်တာပါ။ ဗာတီကန်ကျမှ လက်တွေ့ သိရတာ”
“ဘာ..ဘာ..ဘယ်လို..လက်တွေ့ သိရတယ်..ဟုတ်လား”
ဦးမင်းသူ က မာတောင် လာသော သူ့ လီးကြီးကို ဝတ်ထားသည့် ဝတ်ရုံ အကွဲကြားမှ ထုတ်လိုက်ပြီး သူ့ လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်လိုက်မိသည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ထိုအရာကို ကြည့်ပြီး ခစ်ကနဲ ရီလိုက်သည်။
“ကိုမင်းကလေ မလွယ်ဘူး သိလား ”
“အင်း ပါ ရတီရယ် ဗာတီကန် တုန်း က အကြောင်းသာ တန်းပြောတော့ ကွာ”
“ဗာတီကန် မှာ ရတီတို့ အမိုးပေါ် ထိ တက်မယ်ဆိုတော့ ကိုမင်း က မလိုက်ခဲ့ဘူးလေ။ ဂျင်နီ ကတော့ ထားပါတော့ ဒူးနာလို့၊ ကိုမင်း ဒီလောက်နဲ့ မမောသေးဘူး ဆိုတာ ရတီ သိတာပေါ့၊ ရတီတို့ ကို တမင်လွှတ်ပေး လိုက်တယ်ဆိုတာ။
ပထမအဆင့် ထိ က ဓါတ်လှေခါး နဲ့ သွားရတယ်လေ။ နောက်တဆင့် ကျမှ စပြီးတက်ရတာ။ ပထမပိုင်း က လှေကား မဟုတ်ဘူး။ စလုပ်လေ။ ကုန်းမြင့်လိုပဲ အဆောက်အဦးကို ပတ်ပြီးတက်ရတာ အဲဒီ ဟောဝေးက ပထမ တော့ ကျယ်သေးတယ် နောက်တဖြည်းဖြည်း ကျဥ်းလာတာ။ ရတီတို့ စတက်တော့ အဲဒီ ဟောဝေး မှာ ဘယ်သူ မှ မရှိဘူး ရှေ့မှာ လူတစ်ယောက်နှစ်ယောက်ရှိတယ်ထင်တယ် နောက်သူတို့ ကပဲ တက်တာ မြန်လို့လားမသိဘူး မမြင်ရတော့ ဘူး ။ ရတီတို့ နောက်မှာလည်း ပါလာတဲ့ သူ မရှိဘူး ညနေစောင်းသွား လို့လားမသိဘူး။ ရတီ တစ်ယောက်ထဲ ဆို ဆက်တက်ရဲ မှာ မဟုတ်ဘူး ကြောက်စရာကြီး အဟီး။ အဲလို မျိုး လူကလည်း ပြတ်နေတော့ တက်နေတဲ့ လမ်းတလျောက် မှာ ရစ်ချပ် က ရတီ့ ဖင်တွေကို သူ့ လက်ဖဝါးကြီးနဲ့ အုပ်ကိုင် ပြီး ဆုပ်နှယ်လာ တယ်။ ပထမတော့ ရတီ ကတွန်းလွှတ်သေးတယ် နောက်သူက ပြန်ပြန်ကိုင်တော့ ပြောမနေတော့ ဘူး ။ ရတီ့ ပိပိလေး မှာလည်း စိုနေပြီလေ။
အဲလိုကုန်းကလေး တက်နေရာကနေ လှေခါး ဆီ ရောက်လာတယ် လှေခါးက လည်း ကွေ့ဝင်ပြီး တော့ ကြောင်လိန် လှေခါးလို ဖြစ်သွားတာ။ အဲဒီ လှေခါးကွေ့နားလေး ရောက်တော့ ရစ်ချပ်က ရတီ့ ကို နံရံဆီ တွန်းကပ်လိုက်ပြီး တော့ ကစ်ဆင် ပေးတော့ တာပဲ။ အဲဒီ ထောင့်ချိုးလေး နားကဆို ဟိုးအဝေးကြီးက နေ ကုန်းလျောလေး တက်လာသူတွေရှိရင် မြင်ရတယ်။ ကိုယ့်ရှေ့ကလူတွေ ကလည်း တက်သွားတော့ မမြင်ရတော့ဘူး။ အင်း ရတီ ကသာ မသိတာ ရစ်ချပ်က သိနေတယ် ခု ရတီတို့ တက်တဲ့ လမ်း နဲ့ ပြန်ဆင်းတဲ့ လမ်းက မတူဘူး။ အဆင်းနဲ့ အတက်ကို ခွဲထားတယ်။ အဲဒါကြောင့် အပေါ် က ပြန်ဆင်းလာမဲ့ သူတွေကို လည်း စိတ်ပူစရာ မလိုဘူး။
ရစ်ချပ်က ရတီ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်နမ်းရင်း လက်တွေက ရတီ့ နို့တွေကို ဂါဝန်ပေါ် ကပဲ အုပ်ကိုင်ပြီး နှယ် တယ် ရတီလည်း သူ့ လက်ပင်းကို တွဲခိုပြီး ပြန်နမ်း မိတယ်။ နောက်တော့ သူ့ လက်တဖက်က ရတီ့ ဂါဝန်အောက် အနားက ဝင်ပြီး ရတီ့ ပင်တီ ပေါင်ရင်း အပေါက် ကနေ စောက်ဖုတ်ကို တန်းကလိ တော့ တာပဲ။ ရတီ့ စောက်ဖုတ်လေး ကလည်း စိုရွှဲ နေပြီလေ။ ဟောဝေး လေး က လူတွေ တက်လာမလားလည်း ပူရ တော့ စိတ်က ပိုထလာသလိုပဲ။
သူက သူ့လက်ချောင်းနဲ့ ရတီ့ စောက်ဖုတ်ကို လိုးပေးနေရင်း အားမရတော့ ဘူးထင်တယ် သူ့ ဘောင်းဘီကို ဇစ်ဖြုတ် ချလိုက်တယ်။ အဲဒီမှာ တွေ့ ရတာပဲ၊ သူ့ လီးကြီးက ဖြူဖွေး ပြီး အကြောစိမ်း တွေ တောင် သန်း နေတယ်။ လုံးပတ်ကြီးကလည်း တုတ်လိုက်တာ၊ အရှည်က လည်း အဘစိန်ထက် ရှည်မယ်။ ရတီတောင် လန့်သွားတယ်။ အိုးရစ်ချပ် နင့်ဟာကြီးက သိပ်ကြီးတာပဲ ဖြစ်ပါ့ မလားဆိုတော့ ၊ စိတ်မပူပါနဲ့ တဲ့ ငါ အရမ်းမလုပ်ပါဘူးတဲ့။ နောက်တော့ ရတီ့ ခြေထောက်တဖက်ကို မပြီးတော့ စောက်ဖုတ်ထဲ သူ့ လီးကြီး ထိုးထည့် တယ်။ အရမ်းကျပ်တာပဲ၊ ဒါပေမဲ့ ရတီ့ အကြောတွေ အကုန်ထိ သွားသလိုပဲ စိမ့် ပြီးကောင်းတာ။ အဟိ။
ဦးမင်းသူ က သူ့ လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ဂွင်းထုနေလေပြီ။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ဦးမင်းသူလက်ကို ဆွဲဖယ် ကာသူမလက်ကလေး ဖြင့် ဦးမင်းသူ လီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ဖြည်းဖြည်း ချင်းထုပေးရင်း က ဇာတ်လမ်းကို ဆက်ပြောလေသည်။
လီးကြီး ရတီ့ ဟာလေး ထဲ ဝင်လာတော့ အရမ်းကျပ်ပြီး နာတော့ ရတီလည်း သူ့ လက်မောင်းတွေကို အတင်းဆုပ်ထားမိတယ်။ သူက အစပိုင်း ဖြည်းဖြည်းချင်း လိုးတယ်၊ နောက်တော့ အရှိန်ရလာတယ်။ ရတီ့ အဖုတ်လေးထဲကလည်း အရည်တွေ တအားစိမ့်လာတာ ဆိုတော့ အဝင်အထွက်က ချောလာတယ်။ နောက်တော့ သူက အားမရလို့ ထင်တယ်၊ ရတီ့ ကို ခါးထစ်ခွင်ချီမ ပြီးတော့ လိုးတော့ တယ်။ သူက သန်လည်း သန်တယ်။ ရတီ့ ကို အရုပ်ကလေး လိုပဲ မထားတာ။ ရတီ လည်း ကိုယ့်ခြေထောက် နှစ်ချောင်းကို သူ့ ဖင်နောက်မှာ ချိတ် ထားလိုက်တယ်။ သူက ရတီ့ ကျောကို နံရံ မှာ ကပ်ထား ပြီး ဆောင့်ဆောင့် လိုးတာ။ လူလည်း မရှိတာနဲ့ ရတီလည်း အော်ငြီး မိတယ်။ ဟောဝေး မှာ ပဲ့တင်သံ တောင် ကြားရတယ်။ ”
အပိုင်း ၁၃။
“ရတီ ပြီးသွား တာတောင် မှ သူက မပြီးသေးပဲ ဆက်ဆောင့်နေလို့ ရတီ အတွင်းထဲ မှာ အရမ်းကို စန်းစန်းတင့် ဖြစ်လာတယ်။ စောက်စေ့ လေး လည်း ကျင်တက် သွား လို့ သူ့ ပုခုံးကို ရတီ ကိုက်ထားလိုက်မိတယ်။ နောက်တော့ လည်း သူ ပြီးသွားတော့ လရည်တွေ ပန်းထည့် လိုက်တာ ရတီ့ အဖုတ်လေးထဲ နည်းတာ မဟုတ်ဘူး။ ရတီလည်း အဖုတ်ထဲ လရည် နွေးနွေး တွေ ဝင်လာတော့ အနာသက်သာ သွားသလို ဖီးကလည်း တအားကောင်းတာမို့ သူ့ ကို အတင်းဖက်ထားရင်း ငြိမ်နေလိုက်မိတယ်။
ကံကောင်းချင်တော့ အဲဒီ အချိန်ပဲ ဟောဝေးအဆုံး က လူတွေ စကားပြောပြီး တက်လာတဲ့ လှိုင်ခေါင်းသံ ကြားလိုက် ရတော့ ရတီကို ကမန်းကတန်း ချပေးပြီးသူလည်း ဘောင်းဘီ ဆွဲဝတ်တယ်။ ရတီစောက်ဖုတ်က လရည်တွေ စောက်ရည်တွေ က ပင်တီမှာ စိုရွှဲ သွားတာ အပြင်ကို ပေါင်အတွင်း မှာလည်း စီးကျလာသေးတယ်။ ရတီလည်း ပါလာတဲ့ တစ်ရူးထုပ်နဲ့ ရသလောက်သုတ် ပြီး အမိုးပေါ် ရောက်မှ အမှိုက်ပုံးထဲ ပစ်ထည့် ခဲ့ရတယ်။”
“အားးးးးးး ထွက်ကုန်ပြီ ရတီ အိုးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး”
ဦးမင်းသူ လီးထိပ် မှ လရည်တွေ ပန်းထွက်ကုန်ပြီး သူ့ ဝတ်ရုံ နှင့် ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ လက်တွေ မှာပါ ပေကုန်လေသည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ပျော့ သွားသော ဦးမင်းသူ လီးကို လက်က လွှတ်လိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ် မှ ထကာ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်ပြီး လက်ဆေးကြောလိုက်သည်။ နောက်တော့ ပြန်ထွက်လာကာ ကုတင်ပေါ် တက်လျက် ဦးမင်းသူ ဘေးမှာ ဝင်လှဲလိုက်သည်။ ဦးမင်းသူ က သူ့ ဝတ်ရုံကြီး ဖြင့် လီးမှာ ပေကျံ နေသော လရည်တို့ ကို သုတ်လိုက်ပြီး ဝတ်ရုံကို ကြမ်းပေါ် သို့ ချွတ်ကာ ပုံချလိုက်သည်။ သူ ညအိပ်ဝတ်ဖို့ ယူလာသည့် ပုဆိုး နှင့် တီရှပ်ကို လဲကာဝတ်လိုက်သည်။
“အဲဒီ တစ်ခါပဲလား ”
“အင်းပေါ့ အမိုးပေါ် ရောက်တော့ လူတွေ အများကြီးပဲ တွေ့ တယ်။ နောက် ပြန်ဆင်းလာတော့ လည်း လူတွေ ပါလာတယ်။ ကြည့်ရတာ ညနေစောင်းလို့ လူတွေ က မတက်လာကြတော့ ပဲ အမိုးပေါ် မှာ ရူခင်းကြည့်နေတဲ့ လူတွေ က ပဲ ညနေစောင်းတော့ မှ ပြန်ဆင်းလာကြလို့ နဲ့တူတယ်။ မိန်းမ ကို သူများ ဘယ်နှစ်ခါ များ လိုးစေချင်လို့ လဲ ကိုမင်း ကလည်း တခါထဲ တောင် အီစလံ ဝေသွား ပြီဟာကို ”
“ခုနက ဘာတွေ မက်ဆေ့ နဲ့ ချက်နေကြတာလဲ”
“ခစ်ခစ် ဒါကတော့ ထုံးစံ အတိုင်းပေါ့ ကိုမင်းရယ် အဟိ။ ဘယ်လောက် ကောင်းတာတို့ နောက်တစ်ခါ ဆုံချင်သေးတယ်တို့ ပေါ့။ သူက ပြောတယ် အရှေ့တိုင်း မိန်းကလေး နဲ့ လိုးဖူးတာ သူ့ အတွက် ပထမဆုံး အကြိမ်ပဲ တဲ့။ ရတီလည်း ပြောလိုက်တယ်။ အနောက်တိုင်း အဖြူနဲ့ လိုးဖူးတာ ရတီ့ အတွက်လည်း ပထမ ဆုံးပဲလို့လေ အဟိ”
“ဒါပဲလား ဘယ်တော့ ဘယ်လို ဆုံအုံးမှာတဲ့လဲ”
“နောင်ခါကတော့ နောင်လာစျေး ပဲ ပေါ့ ကိုမင်းရယ်။ အဲတစ်ခု အရေးကြီးတာက သူ့ မိန်းမ က သိသွားတယ် တဲ့။ သူနဲ့ ရတီတို့ ပျောက်နေတာ ကြာတာရယ်၊ နောက် အခန်းထဲ ရောက်တာနဲ့ သူ့ ကို သူ့ မိန်းမ က လီးစုပ်ပေးတော့ စောက်ပတ်နံ့ ရတယ် ဆိုပြီး သူ့ ကို မေးတာတဲ့။ ရတီ တော့ မနက် ဂျင်နီ နဲ့ ဘယ်လို မျက်နှာချင်းဆိုင်ရမလဲ တောင် မသိဘူး ”
“အော် ဟုတ်လား ကိုမင်း ကတော့ မသိချင်ယောင် ဆောင်နေရတော့ မှာပဲ မျက်နှာပြောင်တိုက်ပြီး”
“သူက တော့ ပြောပါတယ် စိတ်မပူနဲ့ တဲ့ သူတို့ က ပွင့်လင်း ပြီးသား တဲ့ ။ အိမ်ထောင် ကလည်း ဒုတိယ အကြိမ် စီ ဆိုတော့ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက်က နားလည်မှု ရှိထားကြပြီးသားတဲ့။ ဂျင်နီ က ကိုမင်း ကိုပဲ အားနာ နေတာတဲ့”
“အင်း အားနာရင် ငါ့ လင်ကို ပေးလိုးလိုက်ပါလားလို့ ပြောလိုက်လေ အဟီး။ ကိုမင်း လည်း အဖြူမ တခါမှ မလိုးဖူးသေးဘူး”
“ကိုမင်း ကြိုးစား ကြည့်လေ အဆင်ပြေမှာပါ။ ရတီ ဖန်တီးပေးရမလား”
“အခြေအနေကြည့်တာပေါ့ ကဲ မနက်ဖြန် ခရီးဆက်ရဦးမယ် အိပ်ကြစို့”
ဦးမင်းသူ တို့ နှစ်ဦးသား တနေ့လုံး လည်း ပင်ပန်းထားကြတာနှင့် ခနလေး အိပ်မောကျသွား ကြလေတော့ သည်။
…………………………………
မနက်ဖက် ဟော်တယ် မှာ မနက်စာ စားကြတော့ ဦးမင်းသူ က မျက်နှာကို တတ်နိုင်သလောက်ပုံမှန် ထားဖို့ ကြိုးစား ရလေသည်။ ကျန်သည့် သုံးဦးစလုံး က ဘာမှ မဖြစ်သလိုပင် စကားစမြီပြောကာ အစားအသောက် ရာသီဥတု အကြောင်းတွေ ပြောနေကြ သဖြင့် တဖြည်းဖြည်း တော့ ပုံမှန် ပြန်ဖြစ်သွားခဲ့ရသည်။
ဒီနေ့ အစီအစဥ် ကလည်း ရောမမြို့ တခွင် ပြဲပြဲစင် အောင် သွား ကြမည်။ လမ်းလျောက်ရမည်။ တန်းစီ ရမည်။ စသဖြင့် ဘယ်နေရာကို အရင်သွား ကြမည် ဆိုတာကို ရစ်ချပ် နှင့် ဦးမင်းသူ တို့ ဖုံးပေါ် မှ မြေပုံ နှင့် သူတို့ စိတ်ဝင်စားသည့် နေရာတို့ ကို အစီအစဥ် ချကြသည်။ ထိုနေ့ တနေ့ လုံး ကားအတူစီး လမ်းအတူ လျောက်ကြ ရတာမို့ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ နှင့် ရစ်ချပ် တို့ မှာ အခွင့်အရေး မရကြ။ နောက်ဆုံး ညနေစောင်း ဟော်တယ် ပြန်ရောက် ကြတော့ လူတွေ အကုန်လုံး ပင်ပန်းနေကြပြီ မို့ ကိုယ့် အခန်းကိုယ်ပြန်ဝင်ကာ နားကြလေသည်။
ည ၇နာရီလောက် ကျတော့ ရစ်ချပ် မှ ဦးမင်းသူ ကို ဖုံးခေါ် လာလေသည်။ အကြောအခြင် တွေ ကြွက်သားတွေ ပြေလျော့ သွား အောင် ဂျကူဇီ ရေပူပူ မှာ သွား စိမ်ရအောင် ဟု ဆိုသည်။ ဟော်တယ် ဂျကူဇီ မှာ ညကိုးနာရီ အထိ ဖွင့်သည်ဟု ဆိုသည်။ ဂျင်နီလည်း လိုက်မှာမို့ ရတီ့ ပါ ခေါ်လာခဲ့ ပါဟု ပြောလေသည်။
“ရတီ ရစ်ချပ်တို့ ခေါ်နေတယ် ဂျကူဇီ သွား စိမ်ရအောင် တဲ့ ၊ ဂျင်နီလည်း ပါမယ်တဲ့ ဘယ်လိုလဲ သွား ချင်လား”
“ရတီ သိပြီးပြီ ။ ကိုမင်း စိတ်မဆိုးနဲ့နော်၊ ရတီ နဲ့ ခုနတင် မက်ဆေ့ နဲ့ စကားပြောနေတာ”
“ဘာလို့ စိတ်ဆိုးရမှာလဲ ရတီ တို့ ဘာတွေ ချက်ထားကြလို့လဲ”
“ဒီလိုလေ။ ဂျင်နီ ကလည်း ရတီ တို့ အကြောင်းသိနေပြီ ဆိုတော့ ကိုမင်း လည်း ရတီ တို့ အကြောင်း သိနေပြီလို့ ပြောလိုက်တယ်။ ဂျင်နီ က ကိုမင်း ကိုလည်း ပြုစု ပါရစေတဲ့”
“ဟာကွာ ရတီ ကလည်း ကိုမင်း က ကိုယ့် မယား ကို လိုးနေတာကို သိတယ်ဆိုပြီး လိုးနေတဲ့ကောင်ရှေ့ ဘယ်လို မျက်နှာ ပြရမှာလဲ”
“ဂျင်နီ က လည်း လာခဲ့ပါတဲ့ ကိုမင်း ကို သူ ပြုစုပါ့ မယ်တဲ့။ တကယ်တော့ သူတို့ က ဆွင်း လုပ်ချင်လို့ ထင်ပါတယ်။ ကိုမင်း က ဂျင်နီ့ ကို ဖီးလ် မလားဘူးလား”
“အဖြူမ ထွားထွား ကြီး ကိုတော့ စမ်းချင်တာပေါ့ ကွယ်၊ ဒါပေမဲ့ နည်းနည်း မျက်နှာပူစရာ ကောင်းနေမလားလို့”
“မပူနဲ့ လေ ကိုမင်း၊ ကိုမင်း မိန်းမ ကို လိုးနေတဲ့ ကောင်ကို လက်စားခြေတဲ့ အနေနဲ့ သူ့ မိန်းမ ကို လိုးပစ်လိုက်ပေါ့ လို့ ခစ်ခစ်”
“အိုကေလေ။ ဒါဆိုလည်း သွား ကြမယ် မီးစင် ကြည့် ကကြတာပေါ့”
ဦးမင်းသူ နှင့် ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ တို့ လင်မယား ဟော်တယ် ဂျကူဇီရှိရာ သို့ ဆင်းလာကြသည်။ အခန်းကီးကဒ် ဖြင့် လော့ ဖွင့်ကာ ဝင်ပြီး အထဲ ရောက်တော့ မျက်နှာသုတ်ပုဝါများ ထားထားရာ စင်မှ သုံးလေးထည် ယူပြီး ဂျကူဇီနားသို့ လျောက်လာကြသည်။ ဂျကူဇီ နားမှာ အလင်းရောင် သိပ်မရှိ မီးရောင်က မှိန်မှိန်သာ ရှိသည်။ ဂျကူဇီထဲ မှာ ရစ်ချပ်နှင့် ဂျင်နီ နှစ်ယောက်သာ ရှိနေသည်။ ရစ်ချပ် က သူတို့ ကို လက်ဝှေ့ ယမ်းပြပြီး။
“ဟေး မင်း၊ ရတီ၊ လာလာ ငါတို့ အခုပဲ တိုင်မာလှည့် ပြီး ဖွင့်ထားတာ ရေက စပူနေပြီ”
ဦးမင်းသူ နှင့် ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ တို့ နှစ်ဦး ဂျကူဇီ နားရောက်တော့ သူတို့ ကိုယ်ပေါ် မှာ ထပ်ဝတ်လာသည့် အဝတ်အစားတို့ ကို ချွတ်လိုက်ကြသည်။ ဦးမင်းသူ က ရေကူးဘောင်းဘီတို၊ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က တူးပိစ် ဘီကီနီ ခရမ်းနု ရောင် တို့ ဖြင့် ရေကန်ထဲ ဆင်းဖို့ ပြင်ကြသည်။
ရစ်ချပ်က လှေခါးနား ထလာကာ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ လက်ကလေးကို တွဲကိုင်ကာ ရေကန်ထဲ ချော်မလဲ အောင် ထိန်းချပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ လက်လွှတ်လိုက်ကာ ဦးမင်းသူ ကို လက်ကမ်းပေးပြီး ရေကန်ထဲ ခေါ်လိုက်သည်။ ဂျကူဇီ ဘေးအဆင့်လေး တွေ မှာ ထိုင်လိုက်ကြတော့ သူတို့ လည်ပင်းထိ မြုပ်သွား ပြီး ခေါင်းလေး တွေ သာ ပေါ် တော့ သည်။ ရစ်ချပ် နှင့် ဂျင်နီက ဘေးချင်းယှဥ်ထိုင်လျက်။ ဦးမင်းသူ နှင့် ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ တို့ က သူတို့ နှင့် မျက်နှာ ချင်းဆိုင် မှာ ထိုင်လိုက်ကြသည်။ ရစ်ချပ်က ။
“အား ခု မှ ပဲ အကြောတွေ လျော့ ပြီး အညှောင်းအညာ ပြေတော့ တယ်။ တနေ့လုံး လမ်းလျောက်နေရတာ”
ဟု ပြောလိုက်တော့ ဦးမင်းသူ ကလည်း ခေါင်းညှိမ့် ရင်း ၊
“ဟုတ်တယ် ရေပူပူထဲ စိမ် လိုက်တာ တကယ့် ဆေးတမျိုးပဲ ဗျ”
ဟု ပြုံးရင်း ပြန် ပြောလိုက်သည်။ ရစ်ချပ် က ထိုင်နေရာမှ ထရပ်လိုက်ပြီး ဂျင်နီ ကို လက်ဆွဲကာ ဦးမင်းသူ နားခေါ် လာပြီး ဘေး မှာ ထိုင်ခိုင်း လိုက်သည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကို လည်း လက်ကမ်း ပေးလိုက်တော့ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကလည်း လှမ်းခို အားပြုကာ မတ်တပ်ထလိုက်ပြီး ရစ်ချပ် နှင့် လိုက်သွား လိုက်သည်။ ယခုတော့ ယောက်ျား မိန်းမ အတွဲ ချိန်း ပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင်လျက် ထိုင်နေကြလေပြီ။ သူတို့ မှာ နေ့လည် က အတွေ့ အကြုံ တို့ ကို အလာပသလာပ ဆက်ပြီး ပြောဆိုနေကြသည်။ သို့သော်လည်း ဂျင်နီက ဦးမင်းသူ ရင်ခွင်တွင်း သို့ မှီလာသလို ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကလည်း ရစ်ချပ် ရင်ခွင်ကို မှီပြီး နေနေတော့ သည်။
ဂျင်နီ ၏ နူးညံ့ သော အထိအတွေ့ တင်မက ရစ်ချပ်ရင်ခွင်ထဲ ရောက်နေသော သူ့ မိန်းမ ကိုလည်း ကြည့်ရင်း ဦးမင်းသူ လီးက ရေကူးဘောင်းဘီ အောက်မှ ထိုးထောင်ထလာခဲ့ ရသည်။ ရစ်ချပ် က စကားပြောတာ ရပ်သွား တော့ ဦးမင်းသူ က သူ့ အကြည့်တွေကို ဂျင်နီ့ နို့ကြီးတွေ ဆီ မှ ရစ်ချပ်နှင့် သူ့ မယား ဆီသို့ ပြောင်းကြည့်လိုက်မိ သည်။
ရစ်ချပ် နှင့် ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ တို့ မှာ နှုတ်ခမ်းချင်း ဂဟေဆက်လို့ တပ်မက်တမော နမ်းစုပ်နေကြလေပြီ။ သူတို့ နှစ်ယောက် ကစ်ဆင်ဆွဲနေကြသည်ကို ကြည့်ရင်း မာတောင် လာသော ဦးမင်းသူ လီးကြီးကို ဂျင်နီက ဘောင်းဘီခါးကြိုး အောက်မှ လက်ထိုးသွင်းကာ ဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ ဦးမင်းသူ က ဂျင်နီ့ ကို ငုံ့ကြည့်လိုက် မိသည်။ ဂျင်နီ က ဦးမင်းသူ ခေါင်းကို သူမ လက်ဖြင့် ဆွဲယူကာ သူမ နှုတ်ခမ်းထူထူတို့ ဖြင့် သူ့ နှုတ်ခမ်းကို ဖိကပ်ကာ လာနမ်းလေတော့သည်။
အပိုင်း ၁၄။
ဂျင်နီရဲ့ နူးညံ့စိုစွတ် အိထွေးလှတဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေ ရဲ့ အထိအတွေ့ အောက် မှာ ဦးမင်းသူ တစ်ယောက် နှစ်မျော သွား ခဲ့ရသည်။ ဂျင်နီရဲ့ ဖွံ့ထွား အိစက်နေတဲ့ နို့ကြီးတွေက သူမရဲ့ ဘီကီနီ ကနေ လျှံထွက်တော့ မလို ဖြစ်ပြီး ဦးမင်းသူ ရဲ့ ရင်ဘတ်မှာ လာပြီး ဖိကပ်နေသည်။ သူ့ပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်လာတဲ့ ဂျင်နီ ရဲ့ လျာလေးကို ဦးမင်းသူ က စုပ်ပေးရင်း သူ့ လက်တွေ က ဂျင်နီ့ ရင်သားတွေ ဆီကို အလိုလို ရောက်သွား တော့ သည်။ ဦးမင်းသူ အနေဖြင့် ဒီလောက် ကြီးမားဖွံ့ထွား လှတဲ့ နို့ကြီး မျိုး တစ်ခါ မှ အတွေ့ အကြုံ မရှိခဲ့တာကို ဝန်ခံ ရပေမည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ အနေဖြင့် သူမ ကိုယ်လုံး ကိုယ်ထည်နှင့် ဆိုလျင် ရင်သား များ မှာ ဖွံ့ထွား သည်ဟု ပြောလို့ ရသော်လည်း ဂျင်နီ့ ရင်သား အလုံးအထည်နှင့် ဆိုလျင် တဝက်မျှလောက်သာ ရှိပေလိမ့် မည်။
ဂျင်နီ က သူမ ထိုင်နေရာ မှ ထရပ်လိုက်ကာ ဦးမင်းသူ ပေါင်ပေါ် ဦးမင်းသူ နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ကာ ထိုင်လိုက်သည်။ သူမ နေရာပိုရစေရန် ဦးမင်းသူ ကလည်း သူထိုင်နေရာမှ ရှေ့ ကို အနည်းငယ် တိုးထိုင်လိုက်သည်။ ဦးမင်းသူ က သူ့ မျက်နှာရှေ့ ရောက်လာသော ဂျင်နီ့ နို့ကြီးတွေ ပေါ် ကို မျက်နှာအပ်ကာ ဖိပွတ်လိုက်သည်။ ဂျင်နီက လည်း ငြီးသံလေး သဲ့သဲ့ ပေးကာ ဦးမင်းသူ ခေါင်းက ဆံပင်တို့ ကို သူမ လက်သည်းကလေး များဖြင့် ကုတ်ခြစ်ပေးလိုက်သည်။
“ကိုမင်း” “ဂျင်နီ”
ဦးမင်းသူ နှင့် ဂျင်နီ တို့ မှာ တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် အထိအတွေ့ တွေ မှာ နှစ်မျော သွားနေတုန်း ရစ်ချပ် နှင့် ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ တို့ နှစ်ယောက် တပြိုင်ထဲ ခေါ်လိုက်သံ ကြားလိုက်ရသဖြင့် လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သူတို့ က လေသံတိုးတိုး ဖြင့်။
“တစ်ခြားလူတွေ လာနေတယ်”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ ဂျင်နီ က ပြန်ထကာ ဦးမင်းသူ ဘေး ပြန်ထိုင်နေလိုက်ရသည်။ မကြာမှီပင် သူတို့ နားသို့ လင်မယား စုံတွဲ တစ်တွဲ နှင့် သူတို့ ၏ သားသမီး ဟု ထင်ရသူ ကလေး နှစ်ဦး ပါ ရောက်လာကြသည်။ ရစ်ချပ် က။
“တို့ လည်း တော်လောက်ပါပြီ ၊ သူများကို အလှည့် ပေးကြရအောင်၊ အခန်းပြန်ကြစို့”
ဟု ပြောသဖြင့် သူတို့ လေးယောက်စလုံး ရေကန်မှ ထွက်ကာ ခုနက ယူလာသော မျက်နှာသုပ်ပုဝါများကို ကိုယ်တွင်လည်း ပတ် ကိုယ်ပေါ် လည်း ခြုံကာ ထွက်လာခဲ့ကြသည်။ ဓါတ်လှေခါးထဲ ကျတော့ ဦးမင်းသူ မှာ အနည်းငယ် ရှက်ရွှံ့ရွှံ့ ဖြစ်နေသော်လည်း ဂျင်နီ က သူ့ လက်မောင်းတဖက်ကို လာကိုင်ထားသဖြင့် ယောင်တီး ယောင်အ ဖြင့် ရစ်ချပ်ကို လှမ်းပြုံး ပြလိုက်မိသည်။
သူတို့ နှစ်တွဲ ကိုယ့် အခန်းကိုယ်ပြန်ဝင်ကာ ရေမိုးချိုး ကာ အဝဝ်အစား လဲပြီး ချိန်တွင် ရစ်ချပ် က ဦးမင်းသူ ကို ဖုံးခေါ် လာသည်။ သူတို့ မှာ စားစရာသောက်စရာ ယူလာပြီး ဦးမင်းသူ တို့ အခန်း မှာ လာစား သောက်လျင် ဖြစ်မလား ဟု မေးသည်။ ဦးမင်းသူ က အိုကေ ဟု ပြောလိုက်သည်။
ခနကြာတော့ တံခါးခေါက်သံ နှင့် အတူ ရစ်ချပ် နှင့် ဂျင်နီ တို့ နှစ်ယောက် ၊ ပလတ်စတိတ်အိပ် များ ဆွဲလျက် ရောက်လာကြလေသည်။ ဦးမင်းသူ တို့ အခန်းထဲက စားပွဲပေါ် တွင် ပစ္စည်း များကို ဖြန့်တင်လိုက်ကြသည်။
ဦးမင်းသူ ကလည်း ရေခဲသွား ဖြည့် သည်။ သို့ နှင့် ယောက်ျား တွေ က ဝီစကီ၊ မိန်းမ တွေက ဘီယာဝိုင် စသဖြင့် သောက်ကာ ယူလာသည့် အမဲသားခြောက်၊ မြေပဲ၊အယ်မွန် စသည်တို့ ဖြင့် မြည်းကြသည်။ နေလည် အတွေ့ အကြုံ တွေ ပြောကြ။ အရင် က ရောက်ခဲ့ ဖူးသည့် နေရာ များ အတွေ့ အကြုံဖလှယ်ကြ ဖြင့် ပြောဆို ကြလေသည်။ နောက်တော့ ဦးမင်းသူ တို့ မှာ အမေရိကန် က မှန်းသိသော်လည်း မူလ အော်ရီဂျင် က ဘာလူမျိုး လဲ ဟု မေး တော့ မြန်မာ ဟု ဖြေလိုက်ရာ သူတို့ အတော် စိတ်ဝင်စား သွား ကြသည်။ တစ်ခြား အာရှ သား များ နှင့် သူတို့ ဆုံခဲ့ကြ ဖူးသော်လည်း မြန်မာကို အခုမှ ဆုံဖူးကြောင်း ပြောကြသည်။ နောက်တော့ တဖြည်းဖြည်း ချင်း အရှိန်လေး ရလာကြသည်။ ရစ်ချပ် က ရုတ်တရက် မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီး။
“ဟေး မင်း ငါ ရတီ့ ကို ခန ငှား လို့ ရမလား ငါ့ အခန်း ခန ခေါ် သွား မလို့၊ ငါ အပေါင် အနေ နဲ့ ဂျင်နီ့ ကို မင်း အခန်းမှာ ထားခဲ့ မယ်လေ”
ဟု ပြောလေသည်။ ဦးမင်းသူ လည်း ဂျင်နီ့ ကို လှမ်းကြည့် တော့ သူ့ ကို ပြုံးပြကာ ခေါင်းငြိမ့် ပြသည်ကို တွေ့ ရသည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ လည်း သူ့ ကို ခွင့်တောင်း နေသည့် အကြည့်ကို တွေ့ လိုက်ရသည်။ ဦးမင်းသူ က ခေါင်းငြိမ့် ပြလိုက်ပြီး။
“အိုကေလေ၊ ဘယ်လောက် ကြာမှာလဲ”
“နှစ်နာရီလောက် ဆို ဖြစ်မလား။ ငါတို့ မနက်ဖြန် မနက် တိုးလ်ဘပ်စ် နဲ့ သွား ကြဖို့ ပစ္စည်းတွေ လည်း ထည့် ဖို့ ရှိသေးတယ် မဟုတ်လား”
ဟု ပြောသဖြင့် ဦးမင်းသူ က နာရီ ကို လှမ်းကြည့်ပြီး။
“ကောင်းပြီလေ၊ ဒါဆိုလည်း ည ၁၂ နာရီ ပေါ့ ဟုတ်ပြီလား”
“အိုကေ ဒီးလ် ဘိုင် မင်း ငါ ဂျင်နီ့ ကို မင်းနဲ့ စိတ်ချလက်ချ အပ်ထားခဲ့မယ်နော်”
ဟု ပြုံးစစ ပြောကာ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ လက်ကို ဆွဲရင်း အခန်းထဲ မှ ထွက်သွား လေတော့ သည်။ ဦးမင်းသူ က အခန်းတံခါးကို လော့ချ လိုက်ပြီး အခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာတော့ ဂျင်နီ က ပြုံးပြရင်း။
“ရတီ က အရမ်းချော တယ်နော် မင်း သိပ်ကံကောင်းတာပဲ”
ဟု လှမ်းပြောလိုက်သည်။ ဦးမင်းသူ က ဂျင်နီ ထိုင်နေသော ကုတင်စောင်း ၊ သူမဘေးတွင် ဝင်ထိုင်ရင်း။
“မင်းလည်း ချောတာပါပဲကွာ”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ လောလော ဆယ်တော့ ခုနက ဂျကူဇီထဲ ကိုင်လိုက်မိခဲ့သည့် ဂျင်နီ့ နို့ကြီး တွေ က ဦးမင်းသူ ကို အရမ်း စိတ်လှုပ်ရှား နေစေလေသည်။ ဦးမင်းသူ က ဘေးတိုက် ဝင်ထိုင်ရင်း ဂျင်နီ့ ခါးလေးကို သိုင်းဖက် လိုက်သည်။ သူ့ ကို မျက်နှာလေး လှည့်ကြည့်လာတော့ ဂျင်နီ့ နှုတ်ခမ်းထူထူကြီးတွေ ကို သူ့ နှုတ်ခမ်းတွေ နှင့် ဖိကပ် ကာ စုပ်နမ်း လိုက်သည်။ ဂျင်နီ ကလည်း ဦးမင်းသူ လည်ကုတ်ကို ဆွဲခိုကာ ပြန်လည် နမ်းစုပ် ရင်း က မွေ့ယာပေါ် ပက်လက်လှဲချလိုက်တော့ ဦးမင်းသူ က အပေါ် မှ ထပ်လျက် ပါသွား တော့သည်။
ဂျင်နီ့ ကိုယ်ပေါ် မှ အဝတ်အစား တွေ ချွတ်လိုက်တော့ ဦးမင်းသူ တစ်ယောက် ငေးမော သွား ခဲ့ရသည်။ ဖြူဖွေးဝင်းမွှတ် သော အသား အရည်မှာ နေရောင်ကြောင့် အနီးငယ် နီ နေပြီး မဲ့ခြောက်ကလေး တွေ နှင့် အလှတစ်မျိုး ကို ခံစားလိုက်ရသည်။ နို့ကြီးများ မှာတော့ အံ့မခန်းအောင် ကြီးမားလှသည်။ ဒါကြောင့်လည်း အဖြူတွေ က နို့ကြီးတွေကို ဖရဲသီး နှင့် တင်စား တာပင် ဖြစ်လိမ့်မယ်။ တကယ့်ကို ဖရဲသီးကြီး တွေ အလားထင်ရအောင် ဖွံ့ထွားလွန်းလှသည် ပေါင်လုံး ကြီးတွေ မှာလည်း အားရပါးရ လုံးဝန်း တုတ်ခိုင်ပြီး စောက်ဖုတ်ကြီးမှာလည်း အမွှေးတွေ ပြောင်စင် အောင် ရိပ်ထားသဖြင့် လိပ်ကျောကုံးလို မို့မောက်တက် ကာ စောက်ဖုတ်နှူတ်ခမ်းသား တွန့်တွန့်တွေ က နီနီရဲရဲလေး ဖြစ်နေသည်။
ဂျင်နီက သူမ တကိုယ်လုံး ကို အထက်အောက် စုံဆန် ကာ စူးစိုက်ငေးမော ကြည့်နေမိသည့် ဦးမင်းသူ ကို ဟက်ကနဲ တစ်ချက် ရီလိုက်ပြီး။
“မင်း ရာ နင် ဘာဖြစ်လို့ ဒီလောက်တောင် ကြည့်နေရတာလည်း ငါတောင် ရှက်လာပြီ ဟ လာပါ”
ဟု ပြောကာ ဦးမင်းသူ လီးကြီးကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ဦးမင်းသူ လီးမှာ ရစ်ချပ်နှင့် ယှဥ်လျင် သေးသော်လည်း သူမ မှန်းထားသည့် အာရှသား များ အနေနှင့် ဆိုလျင် တော့ သိပ်မဆိုးလှပါဟု တွေးရင်း ငုံကာ စုပ်လိုက်သည်။ ဂျင်နီ ၏ တမျိုးတဘာသာ ထူးဆန်းသော ပုလွေပညာက ဦးမင်းသူ ကို မပြီးသွား အောင် မနည်း ထိန်းထားရသည်။ ဦးမင်းသူ ကလည်း ဂျင်နီ့ နို့ကြီးတွေကို အားရပါးရ နှယ်ဖတ်။ မျက်နှာဖြင့် ပွတ်။ တပြွတ်ပြွတ်စို့ ပြီးတော့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို လည်း အားရပါးရ လျက်ကာ စောက်စေ့ နေရာလေးကို တပြွတ်ပြွတ်စုပ် ပေးတော့ ဂျင်နီ လည်း လူးလွန့် ကော့ ပျံလာရသည်။
ဂျင်နီ့ ပေါင်လုံးကြီး နှစ်လုံး ကြား ဝင်လို့ လှေကြီးထိုး ဖြင့် လိုးတော့ နို့ကြီးတွေ က လှုပ်ခါယမ်းနေတာ ဦးမင်းသူ အတွက် အမြင်တမျိုး ဆန်းနေရသည်။ အဲလောက် ကြီးတဲ့ နို့ကြီးတွေ နဲ့ မိန်းမ ကို သူတစ်ခါမှ မလိုးဖူးခဲ့တာ ကြောင့် လည်း ဖြစ်သည်။ ဂျင်နီ ရဲ့ မျက်နှာ ကလည်း သေခြာကြည့်တော့ မှ အဆိုတော်မရိုင်းရကယ်ရီ တို့ လို နှုတ်ခမ်းထူထူ ဆက်ဆီ မျက်နှာ မျိုး။ စောက်ဖုတ် က သူ့မယား လို စေးကျပ် မနေပေမဲ့ လိုးလို့ ကတော့ အိကာ ကောင်းနေသည်။ အောက်ပေး ကလည်း ကောင်းလှသည်။ သူ့ လီးကို စုပ်ပေးနေတဲ့ အချိန် မှာ ဂျင်နီ ရဲ့ ရွှေအိုရောင် ဆံပင်တွေကို ဖွ ရတာ ဦးမင်းသူ အရမ်းကို သဘောခွေ့ နေမိသည်။ ဂျင်နီ က ဒူးခွဲထားတာမို့ ဒေါ့ကီတော့ လိုးလို့ မရ။ ကုတင်စောင်း မှာ ဗိုက်မှောက်ခိုင်း ပြီး အနောက် မှ မတ်တတ်ရပ် လိုးရသည်။
နားလိုက် လိုးလိုက် နှင့် သုံးချီလောက် လိုးပြီးတော့ ဦးမင်းသူ ပြိုင်းသွား ပြီ။ အဲတော့ မှ သူ့ မယား ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကို သတိရလိုက်မိသည်။ ရစ်ချပ် ဘယ်လောက်တောင် ဆွဲပြီးနေပြီလဲ မသိ။ နာရီ ကြည့်လိုက်တော့ အခု မှ ၁၁ နာရီခွဲပဲ ရှိသေးသည်။ ဂျင်နီ့ နို့လုံးကြီး နှစ်လုံး ကြား မျက်နှာအပ် ပွတ်လိုက်ရင်း။
“ငါ အဲဒီ နို့ကြီးတွေ နှစ်လုံး ကြား လိုးချင်သေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ ခုတော့ လီးမတောင် နိုင်တော့ ဘူး”
ဟု ပြောလိုက်တော့ ဂျင်နီ က ရီမောလိုက်ကာ ဦးမင်းသူ ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို သူမ လက်ချောင်းလေး တွေ နှင့် ထိုးဖွ ပေးရင်း။
“ဖြည်းဖြည်း ပေါ့ မင်းရယ်။ အခု မှ အစပဲ ရှိပါသေးတယ်၊ တို့ တိုးလ် ခရီးစဥ် က ဆယ်ရက်တောင် ကျန်ပါသေးတယ်”
ဟု ပြောလေသည်။ ဦးမင်းသူ က ။
“ငါလိုး ပေးတာရော ဘယ်လိုနေလဲ၊ ရစ်ချပ်လီး က အကြီးကြီး ဆိုတော့ ငါ့ လီး က နင့် ကို အာသာပြေစေရဲ့လား”
“အား အဲလို မဟုတ်ဘူး နင်လိုးပေးတာ ကောင်းတယ်၊ ငါတအားကြိုက်တယ်။ လီးက ကြီးတာ သေးတာထက်။ မာဖို့ ရယ် စိတ်အား ထက်သန်မှု ရယ်က ပိုပြီးတော့ ခံစား မှု ကို ပေးတယ်။ ဒါနဲ့ နေပါအုံး ရစ်ချပ် လီးကြီးတာ နင်ဘယ်လို သိလဲ ။ ခစ်ခစ် ရတီ ပြန်ပြောပြတာလား ဟဟ၊ မရှက်ပါနဲ့ ဟ၊ ရစ်ချပ် လီးကြီးတယ် ဆိုတာ မှန်ပါတယ်။ ပါဖောင်းမန့် လည်း ကောင်းပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အပြောင်းအလဲ ပေါ့ ဟာ၊ နင် အစားအစာ တခုထဲ နေ့တိုင်း စားနေရရင် နောက်တမျိုး ပြောင်းစား ချင်ကြတာ မဟုတ်လား ။ သဘာဝလေ။ နင်လိုးပေးတာကို ငါကြိုက်တယ် ဆိုတာ ဝတ္တရားကျေ ပြောတာ မဟုတ်ပါဘူး တကယ်ပြောတာပါ။ နောက်ပြီး ငါ့ အတွက် က ပထမဆုံး အာရှသား တစ်ဦး နဲ့ လိုးဖူးတာ ဆိုတော့ အရမ်း လည်း စိတ်လှုပ်ရှား ရတယ်လေ။ နောက်နေ့ တွေ လည်း ငါ နင် နဲ့ အတူနေရဖို့ မျှော်နေမှာပါ။ နင်သာ ရတီ့ ကို မတွန့်တိုရင်ပေါ့ ခစ်ခစ်”
အပိုင်း ၁၅။
ဦးမင်းသူ မှာ ဂျင်နီ့ ကို ဖက်ထားလိုက်ပြီး ဂျင်နီ ၏ ဧရာမ နို့ ကြီးများ သူ့ ရင်ဘတ်ကို ဖိမိနေသည် ကို အရသာ ခံရင်း မှိန်း နေလိုက်ရာ ဘယ်လို အိပ်ပျော် သွား မှန်း မသိလိုက်ခြေ။ သူတရေး ပြန်နိုး တော့ ပထမ ရုတ်တရက် ဂျင်နီ့ ကို ဖက်ထားတာ တွေ့ တော့ ကြောင်သွား သေးသည် နောက်မှ ညတုန်းက သူတို့ မယားချင်း လဲအိပ် ခဲ့တာ သတိရပြီး နာရီကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မနက် ၂ နာရီ ထိုးခါ နီးနေလေပြီ။ သူ နိုးလာပြီး လူးလွန့် လိုက်တာ ကြောင့် သူ့ ရင်ခွင်ထဲ က ဂျင်နီ လည်း နိုးလာခဲ့သည်။
“ဟယ် တို့ အိပ်ပျော် သွား လိုက်တာ ၂ နာရီတောင် ထိုးနေပြီ။ သူတို့ လည်း အိပ်ပျော် နေလား မသိဘူး သွား နိူးမှ ပါ”
ဟု ပြောရင်း ဂျင်နီ က ကုတင်ပေါ် မှ ထကာ သူမ အဝတ်အစား တို့ ကို ပြန်ဝတ် လေသည်။ ဦးမင်းသူ ပါးကို ရွှတ်ကနဲ တချက် ငုံ့နမ်း လိုက်ပြီး မှ။
“ငါ ရစ်ချပ်တို့ ကို သွား နိူးပြီး ရတီ့ ကို ပြန်လွှတ်လိုက်မယ်။ ညတုန်းက ငါ့ ကို ခံစား မှု ကောင်းကောင်းလေး ပေးခဲ့ လို့ ကျေးဇူးပါ မင်း ”
ဟု ပြောကာ အခန်းထဲ မှ ထွက်သွား လေသည်။ ဦးမင်းသူ လည်း ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်ပြီး သေးပေါက်။ လီးမှာ ပေပြီး ခြောက်နေပြီ ဖြစ်သည့် လရည် တွေ စောက်ရည်တွေကို ဆပ်ပြာနှင့် ဆေးကျော။ တော်ကြာ သူ့ မယား ပြန်လာလျင် ရေနွေးပူပူ နှင့် ချိုးရအောင် ဘတ်တပ် မှာ ဆပ်ပြာနှင့် ရေနွေး ပူပူ ဖွင့်ချထားလိုက်။ ပြီးတော့ မှ အိပ်ယာဆီ ပြန်လာပြီး လှဲလျောင်း ကာ တီဗီကို အသံတိုးတိုး ဖြင့် ဖွင့် ကာ သူ့ မယား ပြန်အလာကို စောင့်နေလေသည်။ ခနကြာတော့ ဘတ်တပ် သွားကြည့်တော့ ရေပြည့် နေပြီမို့ ရေကို ပိတ်ထားလိုက်သည်။
ထိုအချိန်ထိ သူ့ မယား ရောက်မလာသေးသဖြင့် ဦးမင်းသူ နာရီ ကို ကြည့်လိုက်တော့ ဂျင်နီ သွား တာ ၁၅ မိနစ်ခန့် ရှိနေလေပြီ။ အင်း ငါ စိတ်လော နေလို့ ဖြစ်မှာပါ။ သူတို့ အိပ်ပျော် နေတာကို နိူးရမှာနဲ့ ။ ထအဝတ်အစား လဲ ရမှာ နဲ့ ။ ကိုယ့် အခန်းဆီ ပြန်လျောက်လာရမှာနဲ့ အဲလောက်တော့ ကြာမှပါ။ ဟု ဦးမင်းသူ တစ်ယောက်၊ ကိုယ့်ဘာသာ ကိုယ် ဆင်ခြေပေးနေမိသည်။ တကယ်တမ်းက ရစ်ချပ်တို့ အခန်း မှာ သူတို့ အခန်းနှင့် သုံးလေးခန်း အကျော် လောက် မှာသာ ရှိတာမို့ လမ်းလျောက်လာလျင် တစ်မိနစ်ပင် မကြာနိုင်။ သို့ နှင့် ဦးမင်းသူ ဂဏှာမငြိမ် ဖြစ်လာခဲ့ ရသည်။ ဘာတွေ များ ဖြစ်နေတာလဲ ဟု သူ့ မယား အတွက် စိတ်ပူလာခဲ့ရသည်။ သို့နှင့် ဂျင်နီ ထွက် သွား သည့် အချိန် နှင့် နာရီဝက် လောက် ကြာသည့် အချိန် ကျတော့ ရစ်ချပ်တို့ အခန်း လိုက်သွား တော့ မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ချက်ချကာ ကုတင်ပေါ် မှ ဆင်းလိုက်သည့် အချိန်၊ သူ့ အခန်းတံခါး ဒေါက်ဒေါက် ဟု ခေါက်သံ ကြား လိုက်ရသည်။
ဦးမင်းသူ က တံခါးရှိရာ သို့ အလျင်အမြန် လျောက်သွား ပြီး တံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်တော့ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ အခန်းတွင်းသို့ ဝင်လာလေသည်။
“ဆောရီး ကိုမင်း စောင့်နေတာလား”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ဦးမင်းသူ ပါးကို သူမ နှုတ်ခမ်း ဖြင့် ရွှတ်ကနဲ နမ်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ရေချိုးခန်း ဆီ သို့ တန်းလျောက်သွား ရင်း။
“ရေနွေးပူပူ လေး နဲ့ စိမ်ချိုး ပြီးတော့ အိပ်ချင်နေပြီ”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ ဘတ်တပ်မှာ ဆပ်ပြာမြုပ်များ ဖြင့် ရေပြည့်နေတာ တွေ့ရတော့။
“ဟယ် ကိုမင်း ရေဖြည့်ထားတယ်။ ကျေးဇူးပဲနော်၊ ကိုမင်း ကို အဲတာလေး တွေ ကြောင့်ချစ်နေရတာ”
ဟု ပြောရင်း သူမ အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်ချလိုက်ပြီး ကိုယ်လုံးတီး ဖြင့် ဘတ်တပ်ထည်း ဝင်ထိုင်တော့သည်။ ဦးမင်းသူ လည်း ရေချိုးခန်းထဲ သို့ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ နောက် က ကပ်လိုက်သွားရင်း အိမ်သာ ကမုတ်ပေါ် ထိုင်ကာ သူ့ မယား ကို သူကြည့်လိုက်ရင်း။
“ရတီ က ဂျင်နီ ပြန်သွား ပြီးတာတောင် တော်တော် နဲ့ မပြန်လာလို့ ကိုမင်း က စိတ်ပူနေတာ။ အဆင်ပြေရဲ့ လား ဘာတွေ ဖြစ်နေလို့ လဲ ၊ ရတီ တို့ အိပ်ပျော် နေကြတာလား”
“ဘယ်ကလာ၊ ရတီ ခုထိ မအိပ်ရသေးဘူး”
“ဟင်၊ ခုထိ မအိပ်ရသေးဘူး ၊ ရတီတို့ ဘာတွေ လုပ်နေကြတာတုန်း”
“လိုးနေကြတာလေ၊ ကိုမင်း ကလည်း ၊ ကိုယ့်မယား ကို သူများ လက်ထဲ ထည့်လိုက်ပြီးမှ ဘာလုပ်နေကြလဲ လို့ မေးနေသေးတယ်”
“ညဦးကတည်းက နေ မနက် နှစ်နာရီ အထိ၊ တရားလွန်လှခြေလား”
“နောက်မှ ပြောပြတော့ မယ် ကိုမင်း ရယ်၊ ရတီ အရမ်း ကို ပင်ပန်းနေပြီ။ ရေနွေးလေး စိမ်လိုက်ရတာ အရမ်းကောင်းတာပဲ ကျေးဇူးပဲ ကိုမင်း။ အိပ်တော့ နော်၊ ရတီလည်း ဒီထဲ က ထွက်လာပြီးရင် ရတီတို့ ပစ္စည်း တွေ လပ်ဂေ့ချ် ထဲ ထည့် ပြီး တခါတည်း တန်းအိပ်တော့ မယ်၊ မနက် ဘရိတ်ဖတ် စားပြီးတာနဲ့ ဘပ်စ် က ထွက် မယ် မဟုတ်လား”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ဘတ်တပ်ထဲ သူမကိုယ်လေးကို လျောဆင်းလို့ မေးစေ့ လောက်အထိ ကိုယ်ကို မြုပ်လိုက်ပြီး မျက်စေ့ အစုံ ကို ပိတ်လိုက်တာမို့ ဦးမင်းသူ လည်း အိပ်ခန်းရှိရာကို ပြန်ထွက်လာခဲ့ ပါသည်။
ထိုညက ကုတင်ပေါ် က ကွန်ဖေါ့တာ ခြုံကာ အိပ်နေသော ဦးမင်းသူ ရင်ခွင်ထဲ သို့ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ တစ်ယောက် တိုးဝင်လာကာ ဦးမင်းသူ ပါးလေး ကို ရွှတ်ကနဲ နမ်းလိုက်သည်။ ဦးမင်းသူ က ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ အား ပြန်ဖက်ပေးထားရင်း ကျောလေး ကို ပွတ်ပေးလိုက်တော့ ခနလေး နှင့် ပင် အိပ်မောကျသွားလေတော့ သည်။
………………………………….
မနက်ပိုင်း ဘရိတ်ဖတ်ဆင်း ပြီး မစားခင် သူတို့ ပစ္စည်း များကို ခရီးဆောင် အိပ်တွေ ထဲ အကုန်အပြီးအစီး ထည့်ကြရသဖြင့် ဦးမင်းသူ နှင့် ဒေါက်တာ ရတီစုလဲ့ တို့ စကားပင် ကောင်းကောင်းပြောဖို့ အချိန် မရခဲ့ လိုက်ကြ။
ဟော်တယ် အောက်ဆင်း ပြီး မနက်စာ စားကြတော့ ရစ်ချပ်၊ ဂျင်နီ တို့ နှင့် ထုံးစံ အတိုင်း တစ်စားပွဲ ထဲ ထိုင်စား ဖြစ်ကြသည်။ မနေ့ ည တုန်း က ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့ ကြသလိုပင်။ သို့သော်လည်း ရင်းနှီးမှုတွေ ကတော့ မနေ့ ကနှင့် မတူတော့ ဂျင်နီ ကလည်း ဦးမင်းသူ အတွက် ကြက်ဥ နွားနို့ စသည်တို့ ယူလာပေး ခဲ့သည်။ ဒေါက်တာ ရတီစုလဲ့ ကလည်း အားကျမခံ ရစ်ချပ် အတွက် ယူလာပေးခဲ့ပြီး သူမ နှင့် ဂျင်နီ တို့ တစ်ယောက် ကို တစ်ယောက် ကြည့် ကာ ရီမောလိုက်ကြသည်။
နောက်တစ်နေ့ သူတို့ တိုးလ်ဘပ်စ် က ရောမ မြို့ မှ ဖလောရင့် သို့ မောင်းသွား လေသည်။ လမ်းတွင် ရှေးဟောင်းလက်ရာ များ ရှိသည့် တစ်နေရာ တွင် နား ကာ တိုးဂိုက် က လမ်းလျောက် ရင်း ရှင်းပြသည်။ နောက်တော့ ဟော်တယ် ရှိရာသို့ ညနေပိုင်း ရောက်ကြသည်။ ဘပ်စ် ကား ပေါ် မှာ တခြား တိုးရစ် များ လည်း ပါသော်လည်း မြန်မာ မပါတာမို့ ဦးမင်းသူ တို့ လင်မယား နှစ်ယောက် မြန်မာလို ပြောဆို ဖြစ်ကြသည်။ ဒေါက်တာ ရတီစုလဲ့ က ပြောသည်က တော့ သူတို့ နှစ်ယောက် ရစ်ချပ်တို့ အခန်း သို့ ရောက်တာနှင့် တစ်ချီ လိုးဖြစ်ကြသည်ဟု ဆိုသည်။ နောက်တော့ အိပ်မောကျသွား ကြပြီး ပြန်နိုးလာတော့ အချိန်လင့် နေပြီမို့ သူမ က ပြန်မည် ပြုသော်လည်း ရစ်ချပ် က တချီ တော့ ပေးလိုးပါ ဆိုပြီး လိုးနေကြစဥ် ဂျင်နီ ပြန်ရောက်လာသည်ဟု ဆိုသည်။ သိုသော် တန်းလန်း ဖြစ်နေသည်မို့ သူတို့ က ဆက်လိုးနေကြစဥ် ဂျင်နီ က ရေချိုးနေသည်ဟု ဆိုသည်။ ရစ်ချပ် က တော်တော် နှင့် မပြီးနိုင်လို့ အချိန် ကြာသွား ရသည်ဟု ဆိုလေသည်။
ဦးမင်းသူ က ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ပြောတာကို နားထောင် ပြီးတော့ အော် ဒီလိုလားဟု ပြောလိုက်သော်လည်း စိတ်ထဲ မှာတော့ တမျိုး ဖြစ်မိသည်။ အဲလို နှစ်ချီထဲ အလိုးခံခဲ့ ရပြီး ကြားထဲ မှာလည်း အိပ်ရေးဝဝ အိပ်လိုက် ရလျက် နှင့် ဒီလောက်ကြီး သူ့ မယား ပြိုင်းလာပါ့ မလားဟု သံသယ ဖြစ်ပေါ် မိသည်။ သို့သော် သူမ သူ့ ကို ဘာအကြောင်း ကြောင့် လိမ်စရာ အကြောင်းရှိလဲ ဟု တွေး ရင်း ဆိတ်ဆိတ်သာ နေလိုက်တော့ သည်။
ညနေ စာစား ကြပြီးနောက် နည်းမည့် ဟော်တယ် ရောက်တော့ ရစ်ချပ် က ဦးမင်းသူ ကို စကား ပြောလို့ ရမလား ဟု လော်ဘီ ခန်းထောင့် တနေရာသို့ ခေါ်သွား သည်။
“မင်း ငါ တစ်ခု လောက် ပြောချင်တယ် မင်း စိတ်မရှိပါနဲ့ ၊ သဘောတူရင် လည်းတူ မတူလည်း ကိစ္စ မရှိပါဘူး”
“ပြောပါ ရစ်ချပ် ဘာအကြောင်းလဲ”
“ဒီလိုကွာ ဒီည ငါတို့ မယား ချင်း လဲအိပ်ရအောင်၊ မနေ့ ည ကဆို ညသန်းကောင် ကျမှ အိပ်ယာက ထပြီး အခန်း ပြန်ကြရတာ အလုပ်လည်း ရှုတ် အိပ်ရေးလည်း ပျက်တယ် မလား ၊ အခု ဟော်တယ်ခန်း ရတာနဲ့ ငါတို့ ကိုယ့် လပ်ဂေ့ချ် ကိုယ် ယူပြီး အခန်းထဲ သွား ကြမယ်လေ။ မနက်ကျ တော့ ဘရိတ်ဖတ် မှာ ပြန်ဆုံ ကြတာပေါ့ ဘယ်လိုလဲ”
ဦးမင်းသူ နည်းနည်း စဥ်းစား သွား ရသည်။ သူ ဂျင်နီ နှင့် ညအိပ် ရမည် ကို စိတ်ထဲ မှာ တောင်းတ မိသော်လည်း သူ့မယား ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ဘယ်လို သဘော ထားမည် မသိ။ နောက်တစ်ခု က မနေ့ ညက အကြောင်း ဒေါက်တာ ရတီစုလဲ့ ပြောတာ သူသိပ်မယုံကြည်ချင်။ သို့သော်လည်း ဒီကိစ္စ က သူ့ သဘောတစ်ခု ထည်း ဖြင့် ဆုံးဖြတ်လို့ မရဘူး ဟု သူတွေးလိုက်သည်။
“ငါ တို့ ရတီ တို့ ဂျင်နီ တို့ ကိုပါ မေးပြီး မှ အားလုံး သဘောတူ ဆုံးဖြတ်ကြရင် မကောင်းဘူးလား။ ငါတို့ နှစ်ယောက်ထဲ ဆုံးဖြတ်လို့ ရတဲ့ ကိစ္စ မဟုတ်ဘူးလို့ ငါထင်တာပဲ”
“အေး မင်းပြောတာလဲ မှန်တာပဲ ငါ သွား ခေါ်လိုက်မယ် ခနစောင့်”
ခနကြာတော့ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ နှင့် ဂျင်နီ တို့ ပါ သူတို့ နားရောက်လာကြသည်။ ရစ်ချပ် က သူ့ ရည်ရွယ်ချက် ကို ပြောပြလိုက်တော့ ဂျင်နီ က အိုကေဟု ဆိုသည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က သူ့ မေးခွန်းထုတ်သော အကြည့်ဖြင့် ကြည့်သည်။ သူ့ ရတီ့ သဘော ဟု ပြောလိုက်တော့ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကလည်း အိုကေဟု ဆိုလေသည်။ ဦးမင်းသူ ရင်ထဲ တော့ နဲနဲ နာသွား သည်။ သို့သော် ဟန်မပျက် သလို ပုံစံ ဖြင့် ၊
“ကဲ အားလုံး သဘောတူရင် တော့ ပြီးတာပဲ။ ငါတို့ ကီးကဒ် ရရင် ကိုယ့် အထုပ်ကိုယ်ဆွဲ ပြီး ကိုယ့် အခန်းကိုယ် သွား ကြတာပေါ့”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ သို့ဖြင့် ကီးကဒ် များ ရလာကြတော့ ရစ်ချပ် နောက်သို့ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က သူမ လပ်ဂေ့ချ် ကို ဆွဲကာ လိုက်သွား ပြီး ဂျင်နီ ကလည်း ဦးမင်းသူ အခန်းရှိရာသို့ နောက်မှ လိုက်လာခဲ့လေတော့ သည်။
အပိုင်း ၁၆။
ကျမ လေ ဟော်တယ် ဓါတ်လှေခါး ကနေ ထွက်ပြီး တော့ ရစ်ချပ် နောက် ကို အိပ်ဆွဲ လို့ လိုက်ခဲ့ တယ်။ နောက်ပြန်လှည့် ကြည့်လိုက်တော့ ကျမတို့ ထက် အပေါ် နှစ်ထပ် မှာ အခန်းရတဲ့ ကိုမင်း နဲ့ သူ့ ဘေးက ဂျင်နီ ရယ်ကို တွေ့လိုက်ရတာ ရင်ထဲ တော့ တမျိုးပဲ။ လက်ကလေး ဝှေ့ယမ်းပြရင်း ဆီးယူလိပ်တာ လို့ ပြောလာ ခဲ့တယ်။
တကယ်တော့ ကိုမင်းကို ကျမ လိမ်ပြောခဲ့ရတယ်။ မနေ့ ညက တကယ်တော့ ရစ်ချပ် နဲ့ လိုးခဲ့ တာ နှစ်ချီ ဘယ်က မလဲ။ အိပ်ပျော် သွား တယ် ဆိုတာလည်း အလကား။ ရစ်ချပ် က ကျမ ကို လုံးဝ အိပ်ခွင့် မပေး ခဲ့သလို ကျမလည်း မအိပ်ချင်ခဲ့ပါဘူး။ အချိန်တွေ ဘယ်လို ကုန်သွား မှန်း မသိအောင် ကို ကျမ အလိုးခံခဲ့တာ။ ရစ်ချပ် က အပြုအစု လည်း ကောင်းတယ် အရမ်းလည်း သန်စွမ်းတယ်။ လီးလည်း တုတ်ပြီး ရှည်တယ်။ သက်လုံ ကလည်း ကောင်းတော့ ကျမ အတွက် အရမ်းကို ပြည့်စုံ တဲ့ ကာမဆန္ဒအထွတ်အထိပ် ကို ခနခန ရောက်ခဲ့ ရတယ်။ အဲလို ကာမဆန္ဒ အထွတ်အထိပ် ရောက်ပြီး ကာစ ခနတာ အချိန် လေး မှာတော့ ကိုမင်း ကို သတိရမိတယ်။ သူလည်း တစ်ခါ မှ မကြုံဖူးတဲ့ အဖြူမ အကိတ်ကြီးနဲ့ ဇိမ်ကျနေမှာပဲလေ လို့ တွေးရင်း စိတ်ဖြေမိတယ်။ နောက် ရစ်ချပ် က ပြန်နိုးဆွ လာပြန်တော့ ကိုမင်း ကို ပြန်မေ့ သွား တော့ တာပါပဲရှင်။
ရစ်ချပ် က ဘာဂျာပေးတာက လည်း ကောင်းမှ ကောင်းပဲ။ သူက ဘာမှ ကို ရွံရှာတဲ့ ပုံ မရှိဘူး။ ကျမ စောက်ပတ် ကို လျက်တာ ကျမ စောက်ရည်တွေ နဲ့ သူ့ မျက်နှာ တစ်ခုလုံး ကိုပေပွ နေတာပဲ။ ပြီးတော့ ဖင်ကြားရော ဖင်ပေါက် ရောကောင်းကောင်းလျက်ပေးတာ။ ကျမလည်း ကိုယ့် အလှည့် ကျ မနွဲ့စတမ်း ဆိုတော့ သူ့ လည်း လီးစုပ်တော့ လီးတန်ရော ဥကြီးတွေ ရော၊ ဖင်ကြားရော လျက်ပေးခဲ့ရတာပေါ့။
သူ့ လီးကြီး ကို ဒိသရုတ်လုပ်ရတာတော့ အတော် လေး လေ့ကျင့် ယူရတယ်ရှင့်။ တုတ်လည်း တုတ် ရှည်လည်း ရှည်တော့ ကျမ လည်ချောင်း ပါ နည်းနည်းနာ ရတယ်။ ကိုယ့်ပါတနာ ကောင်းစေချင်တော့ လည်း နည်းနည်း အနာခံရတာပေါ့။ ကျမ စောက်ဖုတ်ကတော့ ပထမဆုံး အကြိမ်၊ ဗာတီကန် က ဟောဝေး မှာ လုပ်ခံရတုန်း က နားပြီး စပ်ဖျဥ်းဖျဥ်း ဖြစ်ခဲ့ ပေမဲ့ ခနလောက် နား ရေပူလေး စိမ်ချိုး နဲ့ သက်သာသွား ပြီး နောက် ညဖက် လိုး တော့ ဘာမှ မဖြစ်တော့ ဘူး အရသာပဲ အတောင့်လိုက် ရသလိုပဲ။ လီးကြီး ကတော့ အားရပါးရပဲ စောက်ဖုတ် ထဲက အတွင်း သားတွေ အကုန်လုံး ကို ဖိတိုက် ပွတ်သွား တာ လိုးလိုက်တိုင်း ကို အရသာ ကရှိနေတာ။ ကျမ ဘယ်လို မှ ငြိမ် မနေနိုင်ဘူး အော်ဟစ် ပြီးကို ငြီးမိတယ်။ အရင် က ဂျပန်အောကား တွေ ကြည့်တိုင်း ဂျပန်မ တွေ ပိုလိုက်တာ ဘာမှ မလုပ်ရသေးဘူး အော်နေပြီ လို့ ကျမ ဝေဖန်ခဲ့တာ အခုတော့ ကျမ ကိုယ်တိုင် အဲလို ဖြစ်နေရပြီ။
ရစ်ချပ် က ထိန်းလည်း ထိန်းနိုင်တယ်။ ကျမ ပြီးသွား တာတောင် သူက မပြီးသေးပဲ ဆက်တိုက်ကို လိုးတာ ပုံစံကလည်း ပြောင်းလိုက်သေးတယ်။ ကျမ တောင် နောက်တစ်ခါ စိတ်ပြန်ထလာပြီး ပြီးမှ သူလည်း ပြီးတယ်။ လရည်တွေ ကလည်း နည်းတာ မဟုတ်ဘူး ထွက်လိုက်တာ။ ကျမ ကိုယ်ဝန်တားဆေး ထိုးထားလို့သာ တော်တော့ တယ် ။ ပါးစပ်ထဲ မှာ လည်း ပန်းအထည့် ခံရတာ မနည်း ဘူး။
ရစ်ချပ် က ကျမ ကို ဒေါ့ကီ နဲ့ အကြိမ် များစွာ လိုးတယ်။ သူ့ မယား ဂျင်နီ က ဒူးပြဿနာ ရှိလို့ ဒေါ့ကီ မဆွဲရတာ ကြာလို့တဲ့။ သူ့ အင်အားကြီး နဲ့ ဆိုတော့ ကျမ တကိုယ်လုံး က အရုပ်ကလေး လို ဖြစ်နေရတယ်။ လိုးလိုက်တာ ဖွတ်ဖွတ်ညက်ညက် ကို ကျေတယ် ပြောရမယ်။ မနေ့ ညက နှစ်နာရီပဲ အချိန်ရတယ် ဆိုပြီး သူတို့ အခန်းထဲ ရောက်တာ နဲ့ ကျမ အဝတ်အစား တွေ တစမကျန် ချွတ်ပြီး ဘာဂျာမှုတ် စလိုးတော့တာ။ ကျမတို့ နှစ်ယောက် လိုးလိုက်ကြတာ အချိန်ကို ကြည့်ဖို့တောင် မေ့သွား တယ်။ နောက်တော့ သူ့မှာ ရှိတဲ့ အခန်းကီးကဒ် အပိုနဲ့ အခန်း ထဲ ဂျင်နီ ရောက်လာတော့ မှ အချိန်ကို ကြည့်မိတယ်။ ဒါပေမဲ့ လိုးနေတုန်း တန်းလန်း ဆိုတော့ ဆက်လိုးနေ လိုက် ကြတယ်။ ဂျင်နီ က တော့ ကျမ တို့ ကိုပြုံးပြပြီး ရေချိုးခန်းထဲ တန်းဝင်သွား တယ်။ ဂျင်နီ ရေချိုးခန်း ကနေ ထွက်လာပြီး မျက်နှာသုပ်ပုဝါနဲ့ သူ့ ကိုယ်သူ သုတ်နေရင်း က ဘေးက ကုတင် ကနေ ထိုင်ပြီး ကျမတို့ လိုးနေကြတာကို ထိုင်ကြည့်တယ်။ ကျမ လည်း ကိုယ့် ကို လိုးနေတဲ့ သူရဲ့ မယား က ဘေးက ထိုင်ကြည့်နေ တာသိတော့ ပိုစိတ်ထလာတယ်။ ရစ်ချပ် လည်း အဲလိုပဲလားတော့ မသိဘူး တအားကို အရှိန်မြှင့် ပြီး ဆောင့် လိုးတာ တဖန်းဖန်း နေတာပဲ။ အဲမှာ ရစ်ချပ်လည်း ပြီးသွား လို့ လရည်တွေ ကျမ စောက်ဖုတ်ထဲ ပန်းထုတ်ထည့် ပြီး ကျမ တို့ နှစ်ယောက် ငြိမ်သွား ကြတော့ မှ ဂျင်နီ က ။
“ရတီ ရေ ရတီ ပျော်နေတာ တွေ့ ရတော့ ငါလည်း ပျော်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ “မင်း” က အချိန်မှီ ပြန်မလာသေးလို့ စိတ်ပူ နေရှာတယ်။ သွားလိုက်ပါအုန်း ငါ တို့ ခရီးစဥ် တစ်လျောက်လုံး အတူတူ ပျော်ကြရမှာပါ”
လို့ ပြောရှာတော့ ကျမလည်း ရှက်လည်း ရှက် ကိုမင်း အတွက် လည်း စိတ်ပူတာနဲ့ ကမန်းကတမ်းထ အဝတ်အစား တွေ ကောက်ဝတ်ပြီး ကိုမင်း ရှိတဲ့ အခန်းကို ပြန်ခဲ့တယ်။ ရေတွေ ဘာတွေ တောင် မဆေးရသေးလို့ အခန်းထဲ ရောက်တော့ ကိုမင်း အနားတောင် မကပ်ပဲ ရေချိုးခန်းထဲ ကမန်းကတမ်း အပြေးလေး ဝင်ခဲ့ရတယ်။ ဘတ်တပ်ထဲ ကိုမင်း ရေနွေးဖြည့်ထားတာ တွေ့တော့ အရမ်း ကို ပျော် သွား ပြီး ဝင်စိမ် လိုက်မိတော့ တယ်။
ဘတ်တပ်ထဲ ဝင်စိမ်နေတဲ့ အချိန် ကိုမင်း က စကားပြောဖို့ လာကြိုးစားသေးတယ်။ ကျမ အရမ်းပင်ပန်း လို့ ရေနွေး ပူပူထဲ လည်း စိမ်လိုက်တာ တကိုယ်လုံး အကြောတွေ ကြွက်သား တွေ ပြေလျော့ သွား ပြီး ဇိမ်လေး ခံနေလို့ စကားလည်း သိပ်မပြောချင်တော့ဘူး။ ကိုမင်း ကို တောင်းပန်ပြီး အိပ်ဖို့ လွှတ်လိုက်ရတယ်။ ကိုမင်း ရေချိုးခန်းထဲ က ထွက်သွား မှ ရစ်ချပ် ကျမ ကို ပယ်ပယ်နှယ်နှယ် လိုးခဲ့တာတွေ ပြန်တွေး ပြီး ဖီးက ပြန်တက် လာတယ်။ ဆပ်ပြာမြုံ့ နဲ့ ရေပူပူ အောက်မှာ စောက်ဖုတ်လေး ကို တောင် ပြန်ကိုင်ကြည့်မိသေးတယ်။ တကယ်က စောက်ဖုတ်လေး က ဒီည အတွက်တော့။ ဟောတော့ ထားပါတော့ ဒီမနက် အတွက် တော့ ခံနိုင်မယ် မထင်တော့ ဘူး။ အဲဒါနဲ့ ရေချိုးပြီးတာနဲ့ ကိုယ်အခြောက်သုပ် ပြီး ကိုမင်း ဘေး အိပ်ယာပေါ် ကွန်ဖေါ့တာ အောက် ဝင်လှဲ လိုက်တာနဲ့ ကို အိပ်မော ကျသွား တော့ တာပဲ။
ဘပ်စ်ကား ပေါ် မှာ ကိုမင်း မေး တော့ သူစိတ်မကောင်းမှာ စိုးလို့ နှစ်ချီ ပဲ လိုးဖြစ်ခဲ့တယ်လို့ ပြောလိုက်တယ်။ တကယ်တော့ ဒီည မှာ မယား ချင်း လဲ အိပ်ကြဖို့ ကျမ ကို ရစ်ချပ် က ပြောပြီးသား ။ ဂျင်နီ့ ကိုလည်း ပြောပြီး သား ။ ကိုမင်း ကိုသာ ဟော်တယ် ရောက်မှ ပဲ ပြောပြ ကြတာ၊ ကိုမင်း က သဘောတူပါတယ်။ ဒါကြောင့် မို့လဲ အခု ကျမ ရစ်ချပ်အနောက် မှာ ပါလာရပြီပေါ့။
ဒီကြားထဲ ဒီနေ့ လမ်းမှာ တွေ့ ခဲ့ ရတဲ့ မိုက်ကယ်အိန်ဂျလို ရဲ့ လက်ရာ ဒေးဗစ်ရုပ်ထု ကြီးက လူကြီးက ကြီးပြီး လီးက သေးသေးလေး ဖြစ်နေတာ။ ရစ်ချပ် က ကျမနားကပ် ပြီး တိုးတိုးလေး၊ အဲလို လီး လောက်နဲ့ ဆိုရင် ရတီ စိတ်ကျေနပ်မှု ရပါ့ မလား။ လို့ လာနောက်နေသေးတယ်။
ရစ်ချပ် က အခန်းတံခါး ဖွင့် ဝင်သွား တော့ ကျမလည်း အနောက်က လိုက်ဝင်သွား လိုက်တယ်။ ကျမ တို့ အခန်းတံခါး က သူ့အလိုလို ပြန်ပိတ်သွား တာနဲ့ ရစ်ချပ် က သူ့ အိပ်ကို ကြမ်းပေါ် မှာ ဒီတိုင်း ထားခဲ့ပြီး ကျမ လက်ထဲက အထုပ်ကို ယူပြီး ကုတင်ဘေး သွား နေရာချလိုက်တယ်နောက်တော့ ကျမ ကို ဆွဲဖက်ပြီး။
“ရတီရယ် ကိုယ် ဒီနေ့ တစ်နေ့ လုံး ခရီးသာ သွား နေရတာ ရတီ့ ဘာမှ စိတ်မပါဘူး ။ ရတီနဲ့ ပဲ ကုတင်ပေါ် မှာ အချိန် ဖြုန်း နေချင်တော့တယ်”
ရစ်ချပ် က ကျမကို နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းပြီး ကျမ အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်ပစ်နေတယ်။ ကျမ ပြန်တော့ နမ်းတယ် ဒါပေမဲ့ ကိုမင်း အတွက် ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်ရှိနေသလို တော့ ခံစား နေရတော့ တမျိုး ဖြစ်နေတယ်။ ကိုမင်း က သူ့ ကွယ်ရာမှာ ဖြစ်ခဲ့ လည်း သူ့ ကို ပြန်ပြောပြ ပါလို့ ပြောထားရဲ့ သားနဲ့ ငါ က ဘာလို့ လိမ်ခဲ့ ရတာလဲ ဆိုတာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်ပြန်တင်နေမိတယ်။
ကျမ အဝတ်အစားတွေ အကုန်ကျွတ်သွား ပြီးတော့ ကုတင်ပေါ် မှာ ကျမ ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲ ဝင်ပြီး ရစ်ချပ် က ဘာဂျာ အစွမ်း ပြလာတဲ့ အခါကျတော့ ကျမ ကိုမင်း ကို မေ့သွား ပါတော့တယ်။
“အားးးး ရစ်ချပ်….ရှီးးးးးးးးးးးးကောင်းးးးးလိုက်တာ….”
နောက်တော့ ရစ်ချပ်ရဲ့ လီးကြီးက ကျမ စောက်ဖုတ်လေး ထဲ တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ကို တိုးဝင်လာပြီး တော့ အားပါပါ ဆောင့်လိုးလာတဲ့ အခါ မှာလည်း သူ့ ကိုယ်လုံး ကြီးကို ကျမ တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဖက်ထားပြီးတော့ အောက်ကနေ ကော့ကော့ ပေးနေမိတော့တယ်။
တစ်ချီပြီးသွား တော့ ရစ်ချပ်လီးကြီးကို စုပ်လျက် ပြီး သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပေးနေမိသလို ဂွေးဥ ကြီးတွေကိုလည်း စုပ်ပေးလိုက်တယ်။ ရစ်ချပ်လီးကြီး ပြန်တောင်လာတော့ သူ ကျမကို လေးဘက်ထောက်ခိုင်း ပြီး ဒေါ့ကီ လိုး ပြန်တော့ လည်း စိမ့်နေအောင် ကောင်းလှပါတယ်။ ကျမ ကိုယ် ကျမ ဘယ်နှစ်ကြိမ် ပြီးမှန်း မသိပေမဲ့ ရစ်ချပ် လရည်တွေ ကျမ စောက်ဖုတ်ထဲ နှစ်ခါ ပန်းထည့် ပြီးချိန်ကျမှ ကျမ တို့ နှစ်ယောက် ဖက်ပြီးတော့ ခနမှေးစက် နားလိုက်ကြပါတယ်။
နောက်တရေးနိုးတော့ ရစ်ချပ် က ကျမ နို့တွေ ကို စို့ လာလို့ ကျမ လည်း နိုးလာတယ်။
“ရစ်ချပ်ရယ် နင် က ဘယ်တော့ မှ မဝ နိုင်ပါလား”
လို့ ကျမ က ငြီးတွား ပြီး ပြောလိုက်တယ်။
“ငါ က နင့် လို မျိုး ချစ်စရာကောင်းပြီး ကိုယ်လုံး လည်း အရမ်းလှ၊ အသားအရည် ကလည်း ချောမွတ်နေတဲ့ အာရှမ လေး မျိုး တစ်ခါ မှ မလိုးဘူးတော့ အရမ်းကို စွဲမက် သွား လို့ပါဟာ၊ နောက်ပြီး ငါတို့ ခရီးစဥ် ကလည်း နောက်ထပ် ရက်ပိုင်း ပဲ ကျန်တော့ တယ် မလား”
“အမလေးဟယ် နောက်ထပ် ငါးည လောက် ကျန်ပါသေးတယ်ဟာ”
လို့ ကျမ က ပြောလိုက်တော့ ရစ်ချပ် က ရီတယ်။
“ငါးည ဆိုတာ ဘယ်လောက် မှ မရှိဘူးလေဟာ၊ ဒါနဲ့ နင် ဒီအခန်းစ ဝင်လာကာစ က မျက်နှာ သိပ်မကောင်း ဘူး ၊ ဘာဖြစ်လို့ လဲ ၊ ငါနဲ့ ဒီလို ဖြစ်ရတာ နောင်တ ရနေလို့လား”
လို့ မေးလာတယ်။
“အင်း ငါ က ငါ့ လင် ကို ပြစ်ထားသလို ဖြစ်မိလို့၊ တကယ်တော့ သူ က ငါ့ ကို မခွဲနိုင်ဘူး ၊ ဒါပေမဲ့ ငါ့ကို ချစ်လွန်းလို့ သာ သူက ငါလုပ်ချင်တာကို အလိုလိုက်တာ။ ခနတဖြုတ် တနေ့ ကလို နင်ခေါ်သွား တာ တောင် သူက စိတ်ပူသေးတာ ၊ အခု လို တညလုံး ဆို သူ များ စိတ်မကောင်း ဖြစ်နေမလားလို့ တွေးမိသွား လို့ပါ”
“အော် ဒါဆိုရင်လည်း ဒီလို လုပ်ဟာ၊ နောက်ည ဟော်တယ် ကျရင် အခန်းချင်းကပ်ရက် တောင်းမယ်။ ဖြစ်နိုင်လို့ သူတို့ ဟော်တယ် မှာ နှစ်ခန်းဆက်လျက် ဟာ ရှိမယ် ဆိုရင် လည်း တောင်းလိုက်မယ်။ ငါတို့ လေးယောက် အတူ ပျော်လို့ ရတာပေါ့”
“အော် နင်က ဆွင်း လုပ်ချင်လို့ လား။ ငါ ကိုမင်း ကို ပြောကြည့်မယ်လေ သူလည်း သဘောကျမှာပါ။”
“အေးလေ ငါတို့ လည်း တူးအင်ဝမ်း တွေ ဘာတွေ စမ်းလို့ ရတာပေါ့ ဟုတ်ဘူးလား”
“အမလေး တော် ငါ့ ကို များ နှစ်ယောက် ဝိုင်းလုပ်ဖို့ စဥ်းစားနေကြတယ်၊ နင်တော်တော်ဆိုး”
ပြောသာ ပြောတာ ကျမ ကို ရစ်ချပ်နဲ့ ကိုမင်း တို့ နှစ်ယောက် ညှပ်လိုး မှာ တွေးမိရင်း ရင်ခုံလာလို့ ရစ်ချပ် ရဲ့ တောင်နေတဲ့ လီးကြီးကို လှမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်မိတယ်။
“ကဲ အခု တော့ ဒီဟာကြီးကို ပျော့ သွား အောင် လုပ်ရအုံးမယ်”
အပိုင်း ၁၇။
ည တုန်းက ရစ်ချပ် တရေးနိုး တစ်ချီ ထလိုး ပြီး နောက်မနက်အစောကြီးလည်း လင်းဆွဲ ထဆွဲတာမို့ ကျမ လည်း တကိုယ်လုံး ကို နုံးချိသွား တာပဲ။ လင်းဆွဲ အားရပါးရ လိုးပြီး ရစ်ချပ် က အိပ်ပျော် သွား ပေမဲ့ ၊ မိန်းကလေး ပီပီ မနက် အတွက် ပြင်ရဆင်ရအုံးမှာ မို့ ကျမက အိပ်ရာက ထလာခဲ့ပါတယ်။
ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်လိုက်တော့ ဘတ်တပ်ထဲ မှာ ရေဖြည့် ပြီးသား မရှိတော့ ကိုမင်း ကို သတိရလိုက်မိတယ်။ မိန်းမ ကို အရမ်း အလိုက်သိပြီး သိပ်ချစ်တဲ့ ကိုမင်း။ အင်း သူလည်း အခု တော့ ဂျင်နီ ကို လိုးနေရမှာပါလေ။ လို့တွေး ရင်း က ဘတ်တပ်ကို ကိုယ့်ဘာသာ ကိုယ်ပဲ ရေနွေးဖွင့်ချ၊ ဆပ်ပြာရည် ထည့် လုပ်ထားလိုက်ရင်း သွား တိုက် မျက်နှာသစ်လိုက်တယ်။ ရေပြည့်သွား တဲ့ ဘတ်တပ်ထဲ စိမ်ပြီး ရေချိုး လိုက်ပြီးတော့ လူလည်း လန်းဆန်း သွား ပြီး အားအင် ပြန်ပြည့်လာသလို ခံစားရတယ်။ မျက်နှာ ကိုယ်လုံး လိုအပ်တာ တွေ မိတ်ကပ် လိုးရှင်း အကုန်လုပ် ပြီး တော့ မှ အဝတ်အစား လဲ။ နာရီ ကြည့်လိုက်တော့ ဘရိတ်ဖတ်စား ဖို့ အချိန််နီး နေပြီ။ အဲဒါနဲ့ ရစ်ချပ် ကို နိူး လိုက်ရတယ်။
“ဟေ့ ရစ်ချပ် ထတော့ လေ ဘရိတ်ဖတ်သွား စားရတော့ မယ်။ နင့် ပစ္စည်း တွေ လည်း ထည့်ရအုံးမယ်။ ဘတ်စ်က ရှစ်နာရီခွဲ ထွက်မှာနော်”
လို့ ပြောလိုက်မှ ရစ်ချပ်လည်း ကမန်းကတန်းထပြီး ရေချိုးခန်း ဝင်သွား တယ်။
ကျမနဲ့ ရစ်ချပ်တို့ ဟော်တယ် က ဘရိတ်ဖတ် စားတဲ့ အခန်းရောက်တော့ ကိုမင်း နဲ့ ဂျင်နီ တို့ တောင် စပြီး စားနေကြပြီ။ ကျမ လည်း ဂျင်နီ့ ကို ညကအိပ်လို့ ကောင်းရဲ့ လားလို့ ထုံးစံ အတိုင်း မေးနေကြမေးခွန်းမျိုး မေးမလို့ လုပ်ပြီးမှ ခု အခြေအနေ မျိုးက ဒီမေးခွန်း နဲ့ မသင့်တော်ဘူး လို့ အမြန်တွေး လိုက်မိပြီး ဂွတ်မောနင်း ပဲ နှုတ်ဆက်လိုက်ရတော့တယ်။
ဒီနေ့ ခရီးစဥ် တစ်လျောက်မှာတော့ ကိုယ့် အတွဲ နဲ့ ကိုယ် ပြန်ထိုင်ပြီး စကား တီးတိုး ပြောခဲ့ ရပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကိုမင်း ကလည်း ကျမ ကို ဒီတေး မမေးတော့ သလို ကျမ ကလည်း ကိုမင်း ကို ဂျင်နီ နဲ့ ပတ်သက်ပြီး မမေး တော့ ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ ကိုမင်း ကို ရစ်ချပ် အဆိုပြုတဲ့ ဖိုးဆမ်း ကြမယ် ဆိုတာကို ပြောပြလိုက်တော့ ကိုမင်း အရမ်း စိတ်တက်ကြွ သွား ပါတယ်။ သူ က ကျမ ကို ရစ်ချပ် နဲ့ လိုးကြတာကို ကြည့်ချင်နေတာလို့ ပြောပါတယ်။ ကျမကလည်း ကိုမင်း နဲ့ ဂျင်နီ ကို ကြည့်ချင်နေတာလို့ ပြန်ပြောလိုက်မိပါတယ်။ ကိုမင်း က လည်း ဂျင်နီ က အရမ်း ကို နားလည်မှု ရှိတာလို့ ပြန်ပြောတယ်။ ကျမ တောင် နည်းနည်း စိတ်ထဲ တစ်မျိုး ဖြစ်သွား တယ်။ ကိုမင်း ကို ပါ သွား မှာ ကျတော့ ကျမ လန့်တယ်လေ။
အဲလိုနဲ့ ခရီးတွေ ဆက် စိတ်ဝင်စား စရာ နေရာ အဆောက်အဦးတွေ ကို ကြည့် ( ဒီတေး မရေးတော့ပါ) ညဖက် အိပ်ဖို့ ဟော်တယ် ရောက်တော့ ရစ်ချပ် က ရီဆက်ရှင်း ကောင်တာမှာ အဂျေးဆန့်ရုမ်း အခန်းကပ်လျက် အတွင်း ကနေ အခန်းကူး လို့ ရတဲ့ အခန်း သွား မေး တော့ ဥရောပ မှာ အတော် ရှားတဲ့ အတွက် သူတို့ ဟော်တယ် မှာ မရှိ ကြောင်း ပြောပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အခန်း ချင်းကပ်လျက် ရအောင် ပြောပြီး ယူခဲ့လိုက်တယ်။
အခန်းထဲ ရောက်တော့ အခန်းတွေ က ကွင်းဘက် နှစ်လုံး စီ ပါတာမို့ ဘယ်အခန်း မှာ သောက်ကြမလဲ လို့ ရစ်ချပ် က မေး တော့ ကိုမင်း ကကိုမင်း က မင်းတို့ အခန်း မှာ သောက်ကြမယ်လေ လို့ ပြောလိုက်တယ်။
အဲဒါနဲ့ ကျမ တို့ လည်း အထုပ်တွေ ကိုယ့် အခန်းထဲ မှာထား။ အဝတ်အစား ပေါ့ပေါ့ပါးပါး လေး တွေ ဝတ်၊ ကိုမင်း က တီရှပ်နဲ့ ဘတ်စ်ကတ်ဘောဘောင်းဘီတို ပွပွ ။ ကျမက အပေါ် က တီရှပ် ခါးတို နဲ့ အောက်က ခါးကြိုးစည်း ရှော့ပင် လေး ဝတ်။ ပါလာတဲ့ စားစရာ သောက်စရာ တွေကို ရစ်ချပ်တို့ အခန်း မှာ သွား ပြင်ကြတာပေါ့။ သောက်စရာ ကတော့ ထုံးစံ အတိုင်း ဝီစကီ၊ ဘီယာ၊ ဝိုင် ပေါ့ စားစရာ ဆိုတာက တကယ် တော့မြီးစရာပါ။ ညနေစာ က ဟော်တယ် မရောက်ခင် လမ်းမှာ စားခဲ့ကြပြီးပြီလေ။
အခန်းထဲ မှာ က ကုလားထိုင် က နှစ်လုံး ပဲ ရှိတော့ ကိုမင်း နဲ့ ရစ်ချပ် က ကုလားထိုင် တစ်လုံး စီမှာ ထိုင် ၊ ကျမ နဲ့ ဂျင်နီ က ကုတင်ပေါ် မှာပဲ ထိုင်ကြ တယ်။ အစပိုင်း က ထုံးစံ အတိုင်း ပဲ ခရီးစဥ် တုန်း က တွေ့ ခဲ့ ရတဲ့ စိတ်ဝင်စား စရာ အကြောင်းအရာတွေ ၊ စောင်းနေတဲ့ ပီစာ တာဝါ ကြီးနဲ့ ပုံစံ မျိုးစုံ ပေးပြီး ဓါတ်ဖမ်း နေကြတဲ့ တိုးရစ် တွေ ၊ ကျမတို့ ကိုယ်တိုင်လည်း ရိုက်ခဲ့တာပါပဲ။ အဲလိုတွေ ပြောကြဆိုကြ တာပေါ့။ အဲဒီ ကနေ ဂျင်နီ က ကုတင်ပေါ် က ထသွားပြီး ကိုမင်း ထိုင်နေတဲ့ နားကို သွား တယ်။ ဂျင်နီက သူမ ပါးစပ်ထဲ မှာ ချိစ်လေး တပိုင်း ကိုက်ထားလျက်နဲ့ ကိုမင်း ကို ပါးစပ် ချင်း သွား ခွန့် ကြွေး တယ်။ ချိစ် ဆိုတာက နှုတ်ခမ်း မှာ ကပ် နေတာ ဆိုတော့ ကိုမင်း အနေနဲ့ ဂျင်နီ့ ပါးစပ် ကို ကစ်စ် ပေးသလို နှုတ်ခမ်းချင်း မထိကပ် ပဲ စားလို့ မရဘူးလေ။ ကိုမင်း က နှုတ်ခမ်း ချင်း ကပ်လိုက်တာနဲ့ ကိုမင်း ကို ကစ်ဖမ်းဆွဲတော့ တာပဲ။ ကိုမင်း က စပရိုက်ဖြစ်သွား လို့ နည်းနည်း နောက်လန် သွားတယ်။ ဂျင်နီက ကိုမင်း လက်ထဲ က ဖန်ခွက်ကို ယူလိုက်ပြီး စားပွဲပေါ် တင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကိုမင်း ကို ထိုင်ရာက ထဖို့ သူမ လက်ကလေးနဲ့ ဆွဲလိုက် တယ်။ ရစ်ချပ် က ကြည့်ပြီး ။
“ဟားဟား ဂျင်နီ က စိတ်မရှည်တော့ ဘူးနော် မင်း။ ရတီ့ ကို အောင် အားမနာဘူးလား ဂျင်နီရယ်”
ဟု စလိုက်တယ်။ ကျမကလည်း။
“ရပါတယ် ကျမ က ကိုမင်း ကို ပျော်စေချင်တာပါ”
လို့ ပြောလိုက်တော့ ရစ်ချပ်က ကျမကို လှမ်းပြုံးပြပြီး သူ့ လက်ကမ်းပေးတယ်။ ကျမ က သူ့ လက်ကို လှမ်းကိုင်လိုက်တေ့ အသာဆွဲပြီး ကျမကို သူ့ ပေါင် ပေါ် ထိုင်ခိုင်းတယ်။ အဲဒါနဲ့ ကျမ တို့ နှစ်ယောက် ကိုမင်း နဲ့ ဂျင်နီ တို့ မတ်တပ်ရပ်ရင်း ကစ်ဆင်ဆွဲနေကြ တာကို ကြည့်နေကြတယ်။ ရစ်ချပ်ရဲ့ လက်တဖက်က ကျမ ဂျိုင်းအောက် က လျိုပြီး ကျမ ဘယ်ဘက်နို့ ကို တီရှပ် ပေါ် က နေ ဆုပ်နှယ်ပေးလာတယ်။
ဂျင်နီ က ကိုမင်း ကို ကစ်စ် ပေးနေရင်း က ကိုမင်း ဝတ်ထားတဲ့ ခါးစည်းကြိုး နဲ့ ဘောင်းဘီ ကို ကြိုးဖြည်ပြီး ချွတ်ချလိုက်တယ်။ နောက်တော့ ကိုမင်း ကို အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ လေး နဲ့ အနောက်ကို တွန်းသွား တယ်။ ကိုမင်း ပေါင် က ကုတင်စောင်းနဲ့ တိုက်မိတော့ ကိုမင်း ကုတင်ပေါ် ထိုင်လျက် ကျသွား တယ်။ ကိုမင်း နဲ့ ဂျင်နီ တို့ နှုတ်ခမ်းချင်းလည်း ကွာသွားတယ်။ အဲတော့ မှ ကိုမင်း က ကျမ ဘက်ကို လှည့်ကြည့် လိုက်တယ်။ ကျမ ကလည်း ကိုမင်း ကို ပြုံးပြလိုက်တယ်။ ကိုမင်း က ကျမ နို့တွေကို ရစ်ချပ် အဝတ်အစား ပေါ် ကနေ အုပ်ကိုင် နှယ်နေတဲ့ နေရာကို တချက်လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ ကိုမင်း လီးက သူ့ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီအောက် မှာ အမြှောင်းလိုက်ထနေပြီ။ ဂျင်နီက။
“မင်း ငါ့ ဒူး မကောင်းတော့ ငါ့ ကို ခွင့်လွှတ်ပါ၊ မင်း အပေါ် နည်းနည်းရွှေ့ ”
လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ကိုမင်း က ကုတင်ခေါင်းရင်း ဘက်ကို ရွှေ့ ပေးလိုက်တော့ ဂျင်နီ က သူ့ ပုခုံးကြိုးသိုင်း ထားတာပဲ ရှိတဲ့ ဂါဝန်ရှည်ကြီးကို ပုခုံးပေါ် ကနေ လက်မောင်းကတဆင့် အောက်ကို ကွင်းလုံးပုံကျသွား အောင် ချွတ်လိုက်တယ်။ ဂျင်နီ့ ရင်သားကြီးတွေက တကယ့် ကို ဖရဲသီး အလတ်စား လောက်ကို ကြီးတာ။ သူ့ ဘရာဇီယာ ပျော့ပျော့ လေး က မနိုင်မနင်း ကို ထိန်းထားရသလိုပဲ။ ဂျင်နီ လှုပ်ရှား လိုက်တိုင်း လှုပ်ခါယမ်းနေတယ်။ ဂျင်နီ က ကိုမင်း ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ချဲကားလိုက်ပြီး အဲဒီ ကြားထဲကို ဝမ်းရားမှောက် ဝင်လိုက်တယ်။ ကိုမင်း က သူ့ ခေါင်းအောက်မှာ ခေါင်းအုံး နှစ်လုံး ကို ဆင့်ထပ်လိုက်ပြီး သူ့ ပေါင်နှစ်လုံး ကြားမှာ ရှိတဲ့ ဂျင်နီ့ ရင်သား မြှောင်း ကို ငုံ့ကြည့်နေတယ်။ ဂျင်နီက ကိုမင်း ရဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီ ကို သူမ လက်မ နဲ့ ခါးဘေးတဖက်တချက် ကနေ ကိုင်ပြီး ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ ကိုမင်း လီးကြီး က အလံတိုင်လို ပဲ ထောင်မတ်နေတယ်။
ရစ်ချပ် ကလည်း ကျမရဲ့ တီရှပ် ကို အနားက နေ ဆွဲမပြီး ချွတ်လိုက်တော့ ကျမလည်း အလိုက်သင့် လက်မြှောက်ပေးလိုက်တယ်။ ကျမ က လည်း ပေါ့ပေါ့ ပါးပါး ဆိုပြီး တီရှပ် နဲ့ အောက်က ခါးကိုးစည်း၊ အသားပါးပါး နဲ့ ဘောင်းဘီတို ဝတ်လာခဲ့တာလေ။ ကျမ ဘောင်းဘီတိုက ကော်တွန် စ ပါးလည်း ပါး တာ ဆိုတော့ ကျမ ပေါင်အောက် က ရစ်ချပ် လီးနွေးနွေး ကြီးကိုလည်း ထိတွေ့ ခံစားနေရပြီလေ။ ခုလောလောဆယ်ကတော့ ကျမနဲ့ ရစ်ချပ် က ပွဲကြည့်သူတွေ လို ဖြစ်နေပြီး ပွဲကနေကြတာက တော့ ကိုမင်း နဲ့ ဂျင်နီ ပေါ့။
ဂျင်နီ က ရွှေရောင် အမွှေးမြှင် နုနုလေး တွေ မီးရောင်အောင် မှ လဲ့နေတဲ့ သူ့လက်ဖြူဖြူဖွေးဖွေး လေးနဲ့ ကိုမင်း လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင် လိုက်တယ်။ ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း ဂွင်းထုပေးရင်း က ကိုမင်း မျက်နှာကို သူမ ရဲ့ ဆက်ဆီ မျက်နာပေး နဲ့ ကြည့်နေတယ်။ ကိုမင်း ကလည်း ဂျင်နီ ရဲ့ ရွှေရောင် ဆံပင်အုပ်ထူထူကြီး ကို သူ့ လက်နဲ့ ထိုးဖွ ဆော့ ကစား နေတယ်။ ဂျင်နီ က သူမ ရဲ့ နှုတ်ခမ်းထူထူ ကြီး ကို ဝလုံးပုံလေး လုပ်ပြီး မှ ကိုမင်း လီးကြီးပေါ် မှာ သူမ မျက်နှာကို နှိမ့်ချလိုက်တယ်။ ကိုမင်း လီးဒစ်ဖူးကြီးက ဂျင်နီ့ နှုတ်ခမ်း ပေါက် သေးသေးလေး လုပ်ထားတဲ့ ကြားက နေတိုးဝင်သွား တယ်။ ကျမ လည်း ဂျင်နီ လုပ်ပေးတဲ့ ပုံ ကြည့်ပြီး သင်္ခန်းစာ တစ်ခု ရလိုက်တယ်။ ကျမ ကတော့ ပုလွေပေးမယ် ဆိုရင် ဒစ်ဖူး ကို လှမ်းငုံလိုက်တာပဲ။ ပြီးတော့ မှ စုပ်တာ။ ဂျင်နီ လုပ်တဲ့ ပုံ က သူ့ နှုတ်ခမ်းကို ဝိုင်းဝိုင်းလေး လုပ်ထားပြီးမှ လီးကို ထိုးသွင်းစေတာ ဆိုတော့ ဖင်ပေါက် တို့ စောက်ဖုတ် တို့ ကို လီးထည့် သလို ဖြစ်သွားတာ။ ရှင်းရှင်း ပြောရရင် ပါးစပ် ကို လီးနဲ့ လိုးတဲ့ ဖီးလ် မျိုးလေး ရစေတာပေါ့။
နောက်တော့ ဂျင်နီ က ကိုမင်း လီးကို အားရပါးရ မက်မက်မောမော ကို တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ စုပ်တာ။ လက်တဖက် က လီးတန်ကြီးကို ဂွင်းထုပေးရင်း နောက်တဖက်က ကိုမင်း ဂွေးဥ တွေကို ဆော့ ကစား ပေးတယ်။ ကိုမင်း မျက်နှာ အနေအထား ကြည့်ရတာနဲ့ ကို သူအရမ်းကောင်းနေပြီ ဆိုတာ သိနိုင်တယ်။ ကိုမင်း လက်တွေ ကလည်း ဂျင်နီ့ ရွှေရောင်ဆံပင်တွေကို ဆုပ်ကိုင် ပြီး သူ့ ဖင်ကို မွေ့ယာပေါ် က ကြွလို့ ဂျင်နီ့ ပါးစပ် ကို စောက်ဖုတ်လို လိုးနေတယ်။ ဂျင်နီ ရဲ့ လက်တဖက် က လီးတန်ကို ဂွင်းထုပေးရင်း ဆုပ်ကိုင်ထားလို့ သူ့ လီးကြီးကို အဆုံးထိ ဆောင့် ထိုးထည့် လို့ မရတာလေ။ ဒါပေမဲ့ ဂျင်နီ က အဲဒီ လက်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း လွှတ်ပေးလာတယ် ၊ လက်တစ်ချောင်းချင်းပေါ့။ ကိုမင်း လီးကြီး ကလည်း ဂျင်နီ ပါးစပ်ထဲ တဖြည်းဖြည်းချင်းဝင်နေတယ်။ ဂျင်နီ ဒိသရုပ်ပေးတော့ မယ် ဆိုတာ ကျမ တွေ့ နေရတော့ ပါးစပ် က သွားရည်တောင် ကျချင်လာတယ်။
ရစ်ချပ် ကလည်း သူ့ မယား ကိုမင်း ကို ဒိသရုပ်စပေး နေတာ ကြည့်ရင်း က ကျမ ဘရာဂျိတ်ကလေးကို ကျောကနေ ချွတ်ပြီး ဘရာကို ဘေးက စားပေါ် ပေါ် တင်လိုက်တယ်။ ကျမ ရဲ့ နို့သီးခေါင်း ကလေး တွေ ကလည်း စိတ်လှုပ်ရှား တာကြောင့် မာတောင် နေပြီလေ။
ရစ်ချပ် က သူ့ လက်နှစ်ဖက် စလုံး နဲ့ ကျမ ဂျိုင်းအောက် တဖက်တချက်ဆီက လျိုပြီး ကျမ နို့နှစ်လုံး ကို ဆုပ်နှယ်ပေးလိုက် နို့သီးခေါင်းလေး ကို လက်ချောင်းထိပ်နဲ့ ပွတ်လိုက်လုပ်ပေးနေတယ်။ ကျမ လည်း ဖင်ဂဏှာမငြိမ် တော့ ပဲ ရစ်ချပ်ပေါင် ပေါ် ရွှေ့နေလိုက်တာ မာနေတဲ့ လီးကြီးပေါ် ဖင်အကွဲကြောင်းကြား ထိုင်လျက် ကျသွား တော့ တာပဲ ။ အဲဒါနဲ့ ပဲ ဖင်ကို ရှေ့တိုး နောက်ဆုပ် လုပ်ပေးပြီး ရစ်ချပ် လီးကြီးကို ဖင်ကြားနဲ့ ဂွင်းတိုက်သလို လုပ်ပေးနေလိုက်တယ်။
ကိုမင်း က ဂျင်နီ့ ရွှေရောင်ဆံပင်တွေကို ဆုပ်ကိုင်ပြီးတော့ ဂျင်နီ့ ပါးစပ် ကို လိုးနေတော့ ဂျင်နီ့ ပါးစပ် က သွား ရည်တွေက ဘေးက စီးကျလာပြီး အသံက လည်း တစွတ်စွတ်မြည်လာတယ်။ ရစ်ချပ်က ကျမ ကို ခါးလေးက ကိုင်ပြီး မတ်တပ်ရပ်ခိုင်း တယ်။ ကျမ ဘောင်းဘီရော အတွင်းခံရော သူ အနောက်က နေ ဆွဲချွတ်ချလိုက်သလို။ သူ့ ဘောင်းဘီနဲ့ အတွင်းခံကို လည်း ချွတ်ချလိုက်တယ်။ နောက်တော့ သူက ကုလားထိုင်မှာ ပြန်ထိုင်ပြီး ကျမကို လည်း သူ့ ပေါင် ပေါ် ပြန်ထိုင်ခိုင်းတယ်။ အဲဒီ အချိန်မှာတော့ သူ့ လီးကြီးက ကျမ ပေါင် နှစ်လုံးကြားကနေ တိုးထွက် လာတာပေါ့။
အပိုင်း ၁၈။
ရစ်ချပ် က လက်တစ်ဖက် နဲ့ ကျမ နို့တွေ ကို ဆုပ်နှယ်ပေးနေရင်း နောက်လက်တဖက် က ကျမ စောက်စေ့ လေးကို လည်း သာသာလေး ဖိပွတ်နေတယ်။ နဂို ကမှ စောက်ရည်တွေ က စိုနေတဲ့ ကျမ စောက်ပတ် က ခုတော့ စောက်ရည်တွေ က စိမ့်ကို ကျလာရတာပေါ့။
ကိုမင်း က အရှိန်ရလာပြီး ဂျင်နီ့ ခေါင်းကို ကိုင် လိုးနေပေမဲ့ ဂျင်နီ က တဖြည်းဖြည်းချင်း ကိုမင်း လီးကို လည်ချောင်း ထဲ က ဆွဲထုတ်လာတယ်။ ကိုမင်း ပြီးကာနီး ပြီ ဆိုတာ သူ့ အတွေ့ အကြုံ အရ သိနေလို့ နေမယ်။ ကိုမင်း လီး ဂျင်နီ့ အာခံတွင်း ထဲ ရောက်တာနဲ့ ကိုမင်း ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ဖြစ်သွား သညို ဂျင်နီ လည်း တဂွတ်ဂွတ် မျိုချ နေတာ တွေ့ ရတယ်။ ဒါပေမဲ့ တံတွေး တစ်ချို့ နဲ့ အတူ ပါးစပ် ဘေးက လရည်တစ်ချို့ လည်း လျှံထွက်လာခဲ့တယ်။ ကိုမင်း ငြိမ်သွား မှ ဂျင်နီ က ကိုမင်း လီးကို သူ့ ပါးစပ် ထဲက ဆွဲထုတ်ပြီး လျာကလေး နဲ့လျက်လို့ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးလိုက်တယ်။ အဲတော့ မှ ပဲ ကိုမင်း က ကျမ တို့ ဘက်ကို လှည့်ကြည့်တော့ တယ်။ ရစ်ချပ် က ၊
“ကဲ သူတို့ အလှည့် ပြီးသွား ပြီ ငါတို့ အလှည့် ပဲ ရတီ”
လို့ ပြောပြီး ကျမ ခါးလေးကို လက်နှစ်ဖက် နဲ့ ကိုင်လို့ အသာ ထခိုင်းတယ်။ ကိုမင်း က ခုန ပက်လက် အိပ်နေရာက နေ ကျမ တို့ ဘက်ကို မျက်နှာလှည့် ပြီး တစောင်းလှည့်လိုက်တယ်။ ဂျင်နီ ကလည်း ကုတင်ပေါ် မှောက်လျက် ကနေပြီး တွားတွား တက်လို့ ကိုမင်းရဲ့ ရှေ့ မှာ ကိုမင်း ကို နောက်ကျော ပေးလို့ ကျမ တို့ ဘက်ကို လှည့် တစောင်း လှဲလိုက်တယ်။ ကိုမင်း က ဂျင်နီ့ နောက်ကျော က ဘရာဇီယာ ဂျိတ်ကို ချွတ်လိုက်တော့ ဂျင်နီ က သူ့ ပုခုံး ပေါ် က ကြိုးကိုပါ ချွတ်ပြီး ကိုမင်း အနောက်ဖက် မွေ့ယာပေါ် ကို နောက်ပြန်လှမ်း ပစ်လိုက်တယ်။ ဂျင်နီ့ နို့ကြီး တွေ က ကြီးတော့ တလုံး က တလုံး ပေါ် ထပ်နေပြီး အောက် အလုံး က မွေ့ယာပေါ် ကျနေတယ်။ ကိုမင်း က ဂျင်နီ့ ဂျိုင်းအောက် ကနေ လက်လျို ပြီး ဂျင်နီ့ နို့ကြီးတွေကို ပွတ်သတ်လို့ အသာအယာ ဆုပ်ညှပ် ရင်း ဂျင်နီ့ ပုခုံး ပေါ် မေးတင်လို့ ကျမ နဲ့ ရစ်ချပ် ကို ကြည့်နေတယ်။
ရစ်ချပ် က ကျမ ပေါင် နှစ်လုံး ကို သူ့ ဒူးနှစ်ဖက် နဲ့ ကျမ ပေါင်နှစ်လုံး ကို ချဲကား စေလိုက်ပြီး ခါးလေး ကို လက်တဖက် က ထိန်းကိုင် လို့ ဖြည်းဖြည်း ထိုင်ချ စေတယ်။ နောက်လက်တဖက်က သူ့ လီးကြီးကို ကိုင် ထားပြီး ကျမ စောက်ဖုတ်ဝလေးကို တေ့ ပေးလိုက်တယ်။ ကျမ လည်း စောက်ဖုတ်ဝ ကို လီးဒစ်ဖူး ပြီး ဖျစ်ကနဲ စဝင် လာ တော့ အရမ်း မထိုင်ရဲ တော့ ပဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုင်ချယူရတယ်။ ကျမ တို့ ရှေ့တည့်တည့် ကနေ ကြည့်နေတဲ့ ကိုမင်း နဲ့ ဂျင်နီ တို့ ကြောင့် ကျမ တော့ နည်းနည်း မျက်နှာ ပူမိတာပေါ့။
စောက်ဖုတ်ထဲ တအိအိ ဝင်လာတဲ့ လီးကြီးက ကျမ စောက်ခေါင်း အတွင်းသား တွေကို အရသာ တစိမ့်စိမ့် ပေးနေတာမို့ အာရုံ က လီးကြီး ဆီ ပိုရောက်နေမိတယ်။ နောက်တချက်က ခုလို မျိုး ကြည့်နေသူတွေ ရှိတယ် ဆိုတာက စိတ်လှုပ်ရှား စေတဲ့ ခံစား မှု ကို ပေးတာမို့ လူက လည်း ပိုထန်လာသလို ဖြစ်ရတယ်။
ကျမဖင်လုံး ကြီးတွေ ရစ်ချပ် ပေါင်ပေါ် ထိကပ်မိသွား တော့ မှ ရစ်ချပ်လီးကြီး အဆုံးထိ ဝင်သွား ပြီ ဆိုတာ သိလိုက်ရတယ်။ ပြီးခဲ့ တဲ့ နှစ်ည လောက် အလိုးကောင်းကောင်းခံခဲ့ ရတော့ ရစ်ချပ် လီးကြီးကို ကျမ စောက်ဖုတ် က အသားကျသွား တာလည်း ဖြစ်နိုင်တယ်။
ကျမ ကုလားထိုင်လက်ရမ်း နှစ်ဖက်ကို လက်နဲ့ တဖက်စီ ဆုပ်ကိုင် ပြီး ထိုင်ထ လုပ်ကြည့်တယ်။ ရစ်ချပ် ကလည်း ကျမ ခါးလေးကို ထိန်းကိုင်ပြီး မပေးလိုက်။ ဆွဲချလိုက်နဲ့ လိုးနေတယ်။ ကျမ ထလိုက်တိုင်း လီးကြီး က ကျွတ် ကျသွား မလို ကျရင်ထဲ တလှပ်လှပ် ဖြစ်သွား တယ်။ ပြန်ထိုင်ချလိုက်တော့ တိုးဝင်လာတဲ့ လီးကြီးက ကျမ လည်ချောင်းထဲ ရောက်လာတော့ မလို ထိုးလာတယ်။ ကိုမင်း နဲ့ ဂျင်နီ တို့ က ရှေ့ ကနေ ဆိုတော့ ကျမ စောက်ဖုတ်ထဲ ရစ်ချပ် လီးကြီး ဝင်ထွက်နေတာကို ဒဲ့ ကြီး မြင်နေရတယ်လေ။ ကျမ အရမ်း စိတ်တွေ က ထကြွ နေတော့ အရှိန်အဟုန်ပြင်းပြင်း နဲ့ ကို နှုတ်ခမ်းလေး ကိုက်ပြီး အပေါ် က နေ ဆောင့်ဆောင့်ချနေမိတယ်။
ကျမ တကယ့် ကို စိတ်တွေ ထပြီး အရှိန်ရလာတဲ့ အချိန် ကျမှ ရစ်ချပ် က ကျမခါးကို ဆွဲဖိချပြီး သူ့ လီးကြီး ကျမ စောက်ဖုတ်ထဲ ကို အဆုံးထိ မြုပ်ထားလိုက်တယ်။ ကျမ ကို ထလို့ မရအောင် သူ့ လက်နဲ့ ချူပ်ထား လိုက်တယ်။ ကျမ က နားမလည်လို့ ရစ်ချပ် ကို လှည့်ကြည့်တော့ ပြုံးပြီး သူက ထိုင်ရာက ထလိုက်တယ်။
“ကုတင်ပေါ် သွား ရအောင် ”
လို့ ဆိုတယ်။ အဲဒါနဲ့ ကျမ လည်း ကိုမင်း တို့ ကုတင်နဲ့ ယှဥ်လျက် ကုတင်ဘက် ကို သွား မလို့ လုပ်တော့ ရစ်ချပ် က ကျမ ခါးကို ထိန်းကိုင်ထားရင်းက ကိုမင်း တို့ ကုတင်ဘက်ကို တွန်းရွှေ့ သွား ခိုင်းတယ်။ ဂျင်နီ နဲ့ ကိုမင်း တို့ ကို နည်းနည်း နောက်ဆုပ်ခိုင်း ပြီး ဂျင်နီ့ တို့ လှဲနေတဲ့ ဘေး မှာ အလျားလိုက်ပဲ လေးဘက်ထောက် ခိုင်း ပြီး သူက အနောက် ကနေ ကျမ စောက်ဖုတ်ထဲ လီးပြန်သွင်း လိုက်တယ်။ သူ ဒေါ့ကီ လိုးတော့ မယ် ဆိုတာ သိတော့ လည်း ကျမ က ဖင်ကို ကော့ ထောင်ပေးလိုက်တယ်။
ဒါပေမဲ့ ကျမ မသိလိုက်တာက ဂျင်နီ က ကျမ အောက်က ပက်လက်နဲ့ တိုးဝင်လာပြီး ကျမ နို့တွေ ကို စုပ်နမ်းတော့ တယ်။
“အာ ဂျင်နီ…….အိုးးးးးးးးးးးးးးးရှီးးးးးးးးးး”
ကျမ အနေနဲ့ မိန်းမသားချင်း အဲလို အထိအတွေ့ မခံဘူးတာမို့ စိတ်လှုပ်ရှား ပြီး ဂျင်နီ ရဲ့ အထိ အတွေ့ မှာ ကြက်သီး တောင် ထမိတယ်။ ဂျင်နီက ကျမ နို့တွေကို တပြွတ်ပြွတ် သူ့ နှုတ်ခမ်း တွေ နဲ့ စို့ ပေးရင်း လက်တွေ နဲ့ လည်း ဆုပ်နှယ်ပေးတယ်။ မိန်းမ တွေ ရဲ့ နှုတ်ခမ်း အိပျော့ ပျော့ လေး ရဲ့ အထိ အတွေ့ ဟာ ယောက်ျား သား တွေ ရဲ့ နှုတ်ခမ်း မာမာ ကြမ်းကြမ်း တွေ နဲ့ မတူတာ အမှန်ပဲ။ ကျမ စောက်ခေါင်း အတွင်းသား တွေ က တောင် အထဲ ဝင်ထွက် နေတဲ့ ရစ်ချပ် လီးကြီး ကို သွား ညှစ်ပေးလိုက်မိတယ်။
နောက်တော့ ဂျင်နီ က သူ့ ကိုယ်ကို ကျမ လက်နှစ်ဖက် ထောက်ထားတဲ့ ကြားကနေ ပက်လက် ခေါင်းရင်းဖက် ရွှေ့လာရင်း နဲ့ ကျမ နဲ့ မျက်နှာချင်း ဆိုင်ဖြစ်သွား တယ်။ သူက ကျမ ခေါင်းကို လှမ်းဆွဲပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း ဖိကပ် စုပ်လိုက်တော့ ကျမ လည်း သူ့ ကို ပြန်နမ်းစုပ်မိတယ်။ သူ့ နို့ကြီးတွေ နဲ့ ကျမ နို့တွေ အချင်းချင်း ဖိကပ် မိသွား တယ်။ ရစ်ချပ် က ကျမ အနောက် ကနေ ဆောင်ဆောင့် လိုးနေတာမို့ ကျမ ကိုယ်က လှုပ်ရှား နေတာမို့ နို့ တွေ ကလည်း လှုပ်ရှား နေတာ မလား။ ဂျင်နီ့ နို့ကြီးတွေ နဲ့ ဖိပွတ်နေသလို ဖြစ်နေရတာပေါ့။
နောက်တော့ ဂျင်နီ့ ကိုယ် ကလည်း လှုပ်ရှား လာပြီးတော့ ပါးစပ် က လည်း ငြီးသံလေး ထွက်လာတယ်။ ကျမ စောင်းကြည့်လိုက်တော့ ကိုမင်း ပေါ့။ သူက ဂျင်နီ့ ပေါင်ကြီးတွေ ကို ဖြဲကား ပြီးတော့ ဝင်လိုးနေတာလေ။ စောက်ဖုတ် နှစ်ဖုတ်ထဲ ကို လီး နှစ်ချောင်း ဝင်ထွက် နေတဲ့ တစွပ်စွပ် တဖတ်ဖတ် အသံနဲ့ ကျမ တို့ နှစ်ယောက် ရမက် သံ။ ယောက်ျား နှစ်ယောက်ရဲ့ မာန်ထည့် သံ တွေ နဲ့ ကျမ တို့ အခန်း က စည်ပင်နေတော့ တာပေါ့။
ကျမ စိတ်ထဲ ကိုမင်း ဒီတခါ တယ်လုပ်နိုင်ပါလားလို့ ထင်မိတာ နောက်မှ သူပြောပြတာက သူ ဆေးသောက် ထားတယ်တဲ့။ ရစ်ချပ် ရှေ့ မှာ သူ ပါဖောင်းမန့် အားနည်းတာ မပြချင်တာရယ်။ ဂျင်နီ့ ကို လည်း သူ စိတ်ကြိုက် လိုးချင်တာ ကြောင့် ရယ်လို့ ပြောပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့ ရှေ့ အနီးကပ် မှာ သူ့ မယား ကို သူများ လိုးနေတာ တွေ့ နေရတော့ ကပ်ကိုး ပီပီ လီးက လည်း တောင် စိတ်တွေ ကလည်း အတော်ထ နေတာ ပါတယ်လို့ ဆိုပါတယ်။
အဲဒီ အချီ ပြီးသွား တော့ လေးယောက်သား ကုတင် တစ်လုံး ထဲ ပေါ် မှာပဲ လှဲပြီး အမောဖြေကြရတယ်။ ဒီတစ်ခါ တော့ ကိုမင်း ရင်ခွင်ထဲ ကျမ ဝင်ပြီး ရစ်ချပ် က ဂျင်နီ့ ကို ဖက်ထားတာပေါ့။
ခနနားပြီးတော့ ရစ်ချပ် ကပဲ ထလို့ ဝိုင်တခွက်စီ အမျိုးသမီး တွေ ကို ပေးပြီး ဝီစကီ နှစ်ခွက်ငှဲ့ လို့ တစ်ခွက် ကို ကိုမင်း ကို လှမ်းပေးလိုက်တယ်။ သူက တစ်ခွက် ကို ငုံသောက်လိုက်ရင်း က ကျမ တို့ နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ကုတင် မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ ကျမ တို့ ဆိုတာက ကျန်တဲ့ သုံးယောက်ပေါ့။ သူ့ လီးကြီးက ပျော့ နေတာ တောင်မှ လုံးပတ် က မနည်းဘူး။ ဂျင်နီ့ နို့ကြီးတွေ ကလည်း နည်းတာကြီးတွေ မဟုတ်ဘူး။ သူ့ နို့ တွေ နဲ့ ယှဥ်လိုက်ရင် ကျမ နို့တွေ က ကလေး နို့တွေ လို ဖြစ်သွား တယ် ထင်မိတယ်။
သူတို့ မို့လို့ လဲ နိကပ် တွေ နဲ့ အစားအသောက် စား ကြရင်း အလာပ သလာပ ပြောနိုင်ကြတယ်လို့ လည်း တွေးမိပါရဲ့။
“မင်း မင်းတို့ လင်မယား အရင်ကရော ဆွင်း လုပ်ဖူး ကြလား”
ရစ်ချပ် က ကိုမင်း ကို လှမ်းမေးတယ်။ ကိုမင်း က ။
“ငါတို့ တစ်ခါ မှ မလုပ်ဖူးဘူး ဒါပထမဆုံး အကြိမ်ပဲ”
“ငါတို့ ကတော့ လုပ်ဖူးတယ်။ ဒါပေမဲ့ အာရှသား လင်မယား နဲ့ ဆွင်း လုပ်ဖူးတာ ဒါ ပထမဆုံး အကြိမ်ပဲ”
“အော် ဟုတ်လား ဘယ်လိုနေလဲ ဟဲဟဲ ၊ မင်း မကောင်းတာ တွေ တော့ ငါတို့ ရှေ့ ပြောမှာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာ တော့ သိပါတယ်ကွာ။ မေး ပဲ မေးကြည့်တာပါ”
“အာ မင်း ကလည်း ကွာ ငါ က အမှန်တိုင်း ပြောပြမယ်။ ငါတို့ အရမ်း ကို စိတ်လှုပ်ရှား ရတယ်။ ပျော်ရွှင်ရတယ်။ စိတ်လည်း ကျေနပ်ရပါတယ်ကွ။ ဂျင်နီ ကတောင် ပြောတယ်၊ မင်း က အရမ်း လူကြီးလူကောင်း ပီသတာပဲတဲ့”
ဂျင်နီ က ကိုမင်း ဘက်ကို လှည့်လိုက်ပြီး ပါးလေး ကို ရွှတ်ကနဲ နမ်းလိုက်ပြီးမှ။
“ဟုတ်တယ် ငါလည်း တကယ်ပြောတာ ကိုမင်း ကိုတောင် ချစ်သွား မိတယ်”
လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ကျမ လည်း အားကျမခံ ကိုမင်း ရဲ့ တခြား တစ်ဖက် က ပါးကို ရွှတ်ကနဲ နမ်းလိုက်ပြီးမှ။
“အဲဒါကြောင့် ကျမ က ကိုမင်း ကို တသက်လုံး စာ ယူထားတာပေါ့ ”
လို့ ပြောလိုက်တော့ အားလုံး က တဟားဟား ရီမောကြပါတယ်။ ဂျင်နီ က သူ့ဝိုင်ဖန်ခွက် ကို အကုန်မော့ သောက်လိုက်ပြီး တော့ စားပွဲပေါ် ပြန်လာတင်ရင်း နဲ့ သူတို့ အိပ်ထဲ က ကွန်ဒန် နဲ့ ချောဆီ ကို ထုတ်လိုက်တယ်။ နောက်တော့ ပက်လက် အိပ်နေတဲ့ ကိုမင်း ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကြားကဝင်ပြီး ကိုမင်း ကို ပုလွေ ပေးပြန် တယ်။ ကိုမင်း လီးတောင်လာတော့ မှ ကွန်ဒန် ကို စွတ်လိုက်ပြီး အပေါ် က နေ ချောဆီ တွေ သုတ်လိမ်း ပေး လိုက်တယ်။ ကျမ လည်း ဂျင်နီဘာလုပ် နေလဲ ဆိုတာ စိတ်ဝင်တစား ကြည့်နေမိတယ်။ နောက်တော့ ဂျင်နီ က ကိုမင်း ခြေထောက်ဖက်ကို မျက်နှာပြု ပြီးတော့ ကိုမင်း လီးကြီး ပေါ် မှာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုင်ချတယ်။ ကိုမင်း လီးကြီးကို သူ့ ရဲ့ ဖင်ဝ မှာ တေ့ ပြီး တော့ ထိုင်ချတာ ။ ကိုမင်း လီးကြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း ဝင်သွား တယ်။ ဂျင်နီ လည်း မျက်လုံးလေး မှေးသွား တယ်။ ပြီးမှ ကိုမင်း ပေါ် ကို ပက်လက်လှန်လှဲချလိုက်တယ်။ ကိုမင်း က အောက်က နေ ဂျင်နီ့ နို့ကြီးတွေကို ဖက်ပြီး လှမ်းဆုပ်ကိုင်နှယ်ရင်း က နေ ဂျင်နီ့ ဖင်ကို ကော့ လိုးတယ်။ ကျမက ဂျင်နီ ဘာလို့ အဲလို ပုံလုပ်တာလဲ တွေးနေတုန်း ရစ်ချပ် က ကုတင်ပေါ် တက်လာပြီး ဂျင်နီ့ အရှေ့ ကနေ စောက်ဖုတ်ကို သူ့ လီးကြီး တေ့ လိုးတော့ မှ ပဲ သဘောပေါက် တော့ တယ်။ ဂျင်နီ က ဆင်းဒဝစ် အလိုးခံ ချင်တာကိုး။ ယောက်ျား နှစ်ယောက် ကို တစ်ယောက်က ဖင် တစ်ယောက်စောက်ဖုတ် ညှပ်လိုးတာ ကိုး။
ဂျင်နီ က အတွေ့ အကြုံ ရှိပုံပဲ ရစ်ချပ် က လည်း သိပြီးသား ထင်တယ်။ ဂျင်နီ့ အပေါ် ကနေ သူ့ လီးကြီး ကို ဆောင့် မလိုးပဲ နဲ့ ဇိမ်ခံ ပြီး ဖြည်းဖြည်း ချင်းထုတ်လိုက် သွင်း လိုက်လိုးတယ်။ ဂျင်နီ ကလည်း သူ့ ဖင်ကြီး ကြွကြွ ပြီးတော့ ကိုမင်း လီးကြီးကို ဖင်ပေါက် ထဲ လိုးစေတယ်။ ကျမ လည်း ကြည့်ပြီး အဲလို ခံချင်စိတ် ပေါက် လာတယ်။ ကျမ ကိုယ်ထဲ လီးနှစ်ချောင်း နဲ့ တပြိုင်ထဲ အလိုး မခံဖူးသေးဘူးလေ။
အပိုင်း ၁၉။
ရစ်ချပ် ကလည်း တဖုံးဖုံး ဆောင့် ကိုမင်း ကလည်း ဂျင်နီ့ နို့ကြီးတွေကို ကိုင်ပြီး အောက်ကနေ ကော့ကော့ လိုးပေးနေတာ ဂျင်နီ တစ်ယောက် တအားကောင်းနေပုံပဲ။ အသံပါ ထွက် အော်ဟစ် ပြီး ငြီးနေလိုက်တာ။ ကျမလည်း အောကား ကြည့်နေရသလိုပဲ မို့ စောက်ဖုတ် က ရွစိ တက်လာပါတယ်။ နောက်တော့ ကိုမင်း ရဲ့ ငြီးသံနဲ့ အတူ တစ်ချက် နှစ်ချက် ကော့ ထိုးရင်း ငြိမ်ကျသွား ပါတယ်။ ဂျင်နီလည်း သူ့လက်နှစ်ဘက်နဲ့ ရစ်ချပ် ကို လှမ်းဆွဲပြီး နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ထားသလို ။ ရစ်ချပ် ကလ်း မြန်မြန်လေး ဆောင့် ပြီး ငြိမ်ကျသွား တယ်။
သူတို့ သုံးယောက်ရဲ့ သရီးဆမ်း ကို ကြည့်ပြီး ကျမ စိတ်တွေ တအားထလာရတယ်။ ဒါပေမဲ့ ယောက်ျား နှစ်ယောက် စလုံး လီးတွေ က ပျော့ သွား ပြီး ဆိုတော့ လည်း ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ စောင့်ရတော့ မှာပေါ့။
ရစ်ချပ် က ဂျင်နီ့ စောက်ဖုတ်ထဲ က လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ် က ဆင်းလာတယ်။ ဂျင်နီ ကလည်း ကိုမင်း လီး ကနေ သူ့ ဖင်ကို ကြွပြီး ထုတ်လိုက်တယ်။ ကိုမင်း လီးပေါ် က ကွန်ဒန် ကို တော့ သူပဲ ချွတ်လိုက်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွား တယ်။ ကိုမင်း လည်း ပက်လက် အိပ်ရာကနေ ထထိုင်လိုက်တယ်။
သူတို့ သုံးယောက်စလုံး သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပြီး ကြတော့ ကျမ တို့ လေးယောက် ပြန်ပြီး စားသောက်ကြပြန်တယ်။ အဲဒီ အချိန် စကား စမြီ ပြောကြတော့ တခြား အကြောင်း တွေ မပါတော့ ပါဘူး ။ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ကာမ အတွေ့ အကြုံ တွေကို ဖလှယ်ဖြစ်ကြတာပါ။ ကာမ အတွေ့ အကြုံ ဆိုတာက လည်း ရစ်ချပ်တို့ ဂျင်နီ တို့ နဲ့ ယှဥ်လိုက်ရင် ကျမ နဲ့ ကိုမင်း တို့ က ကလေးကလား လို ဖြစ်သွား ရပါတယ်။ သူတို့ က အသက်လည်း ကျမတို့ ထက်ကြီး။ အိမ်ထောင်လည်း နှစ်ဆက်ဆီ၊ နဲ့ သူတို့ သားသမီး တွေ တောင် အရွယ်ရောက် ပြီ ဆိုတော့ အတော် လေးကို အတွေ့ အကြုံ များကြပါတယ်။
သူတို့ ဆီ က အတွေ့ အကြုံတွေ ကလည်း တစ်ချို့ က အတော်လေး စိတ်ဝင်စား စရာ ကောင်းပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲဒါတွေ ပြန်ရေးပြနေရင် စာအုပ်တအုပ်စာ လောက်ရောက်မှာ မို့ ပြန်ရေးမပြတော့ ဘူးနော်။ ပြောရင်း နဲ့ သူတို့ လည်း စိတ်ပြန်ထလာသလို၊ ရတီလည်း စိတ်တွေ ပြန်ထ လာပြီလေ။
ရစ်ချပ် က ထိုင်ရာက ထပြီး ရတီ့ လက်ကို ဆွဲခေါ် လိုက်တော့ ရတီ လည်း လိုက်သွား မိတယ်။ တကယ်တို့ ရတီတို့ စုထိုင်နေကြတဲ့ ကုတင်ပေါ် ကနေ နောက်ကုတင် တစ်ခုကို ခေါ် တာပါ။ ကုတင် တစ်ခု နဲ့ တစ်ခု ကလည်း ကြားထဲ မှာ သုံးပေလောက်ပဲ ခြားတာ အဟိ။ အဲဒါ သူက ကုတင် စောင်းမှာ ထိုင်ချလိုက်ပြီး ရတီ့ကို သူ့ ရှေ့ မှာ ရပ်ခိုင်းလိုက်တယ်။ သူ့ လီးကြီးက ခုန ကမှ လိုးထားလို့ အရမ်း ကြီးမာတင်း မနေပေမဲ့ ပျော့ နေတာတော့ မဟုတ် ဘူးလေ။ အဲဒါနဲ့ ရတီလည်း သူ့ ပေါင်ကြား ကြမ်းပြင်မှာ ဒူးထောက်ချလိုက်ပြီး သူ့ လီးကြီးကို ရတီ့ လက်ကလေး နဲ့ ဆုပ်ပြီး တစ်ချက် နှစ်ချက် လောက်ထု လိုက်တယ်။ နောက်တော့ ဂျင်နီ့ ကို ကြည့်ပြီး တတ် လာတဲ့ ပညာနဲ့ လီး ကြီးကို စပြီးစုပ်ပေးလိုက်တယ်။
ကိုမင်း နဲ့ ဂျင်နီ က သူတို့ ထိုင်နေတဲ့ နေရာက နေ ရတီတို့ ကုတင်နဲ့ နီးတဲ့ ကုတင်စောင်းကို ရွေ့လာကြပြီး ရတီ လီးစုပ်နေ တာကို အနီးကပ် လာကြည့်နေကြတယ်။ ရတီ နည်းနည်း တော့ ရှက်တာပေါ့။ ကိုယ် လင်ရှေ့ မှာ သူများ ရဲ့ လင် လီးကြီးကို အားရပါးရ စုပ်ပေးနေတာ။ သူ့ မယား ကလည်း ထိုင်ကြည့်နေတာလေ။ ဒါပေမဲ့ အဲဒါ ကပဲ ရတီ့ ကို စိတ်တွေ ပိုထ စေတာလား မသိပါဘူး တပြွတ်ပြွတ် နဲ့ အားရပါးရ ကို စုပ်ပေးနေမိတယ်။
“ပြွတ်ပြွတ်..ပလွတ်..ပြွတ်စ်”
“အား ကောင်းလိုက်တာ ရတီရယ်။ နင့်မျက်နှာ နှင့် နှုတ်ခမ်းလေး တွေ ကလည်း အရမ်းလှတာပဲ”
ရစ်ချပ် က ရတီ့ ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို သူ့ လက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင် ရင်း က ငြီးငြီးငြူငြူ ပြောလာတယ်။ ကိုမင်း ဆီ ကလည်း ငြီးသံ ကြားရလို့ မျက်စောင်း လေး နဲ့ လှမ်းကြည့်လိုက်မိတယ်။ ကိုမင်း က ရတီ့ လီးစုပ်နေတာ ကို စူးစူး စိုက်စိုက် ကြည့်နေပြီး သူ့ ပေါင်ခြံ မှာ တော့ ရွှေရောက်ဆံပင် အုပ်ကြီး ဖုံးနေတဲ့ ဂျင်နီ့ ခေါင်းကို တွေ့ လိုက်ရတယ်။ ဂျင်နီ က ကိုမင်း ကို ပုလွေ ပေးနေတာပေါ့ လေ။
ရတီလည်း အားကျမခံ ပုလွေ ပညာ အကုန်ထုတ်သုံး ပစ်လိုက်တယ်။ ရစ်ချပ် လီးတန်ကြီး အရင်း ကို ဆုပ်ကိုင် လို့ ၊ ရတီ့ နှုတ်ခမ်းကို သူ့ လီးတန်ကြီး မှာ တင်းတင်းလေး စေ့ထားရင်း ခေါင်းကို နှိမ့်လိုက်မြင့် လိုက်နဲ့ လှုပ်ရှား ပေးတယ်။ ရှင်းရှင်း ပြောရရင် တော့ သူ့ လီးကြီးကို ရတီ့ နှုတ်ခမ်း နဲ့ ဂွင်းတိုက်ပေးနေတာပေါ့။ ရစ်ချပ် လီးကြီး ကလည်း တဖြည်းဖြည်း နဲ့ မာတောင် တောင့်တင်းလာတော့ ရတီ့ လက်နဲ့ အရင်း ကို ဆုပ်ကိုင်ထားတာတောင် ရတီ့ အာဂေါင် ကို လာထိ နေပြီလေ။
ရစ်ချပ် က ရတီ့ ကို ဂျိုင်း နှစ်ဖက် အောက်က ဆွဲ မပြီး သူ့ ပေါင် ပေါ် မှာ မျက်နှာချင်းဆိုင် ခွထိုင်ခိုင်း တယ်။ ရတီ့ နှုတ်ခမ်း တွေကို သူ့ အားရပါးရ စုပ်ပြီး ကစ်ဆင် ပေးတယ်။ ရတီ့ ပါးစပ် က သူ့ လီးနံ့ သူပြန်ရနေမှာပဲ။ အဟိ။
သူဘာလိုချင်နေပြီလဲ ဆိုတာ သိတဲ့ ရတီက ပေါင်ကို ချဲ မတ်တပ်ထပြီး သူ့ လီးကြီးကို လက်တဖက် နဲ့ ကိုင်လို့ ရတီ့ စောက်ပတ် အဝ မှာ ချိန်တေ့ လိုက်တယ်။ ရတီ ဖြည်းဖြည်း ချင်း ထိုင်ချ လိုက်တော့ လီးကြီး က တဖျစ်ဖျစ် နဲ့ ရတီ့ စောက်ခေါင်းထဲ တိုးဝင်လာခဲ့တယ်။ ရတီ့ စော်ဖုတ် ကလည်း စောက်ရည်တွေ က ရွှဲ နေပြီ ဆိုတော့ လည်း ပွန်းတာ ပူတာ မရှိတော့ ဘူး။ ဒါပေမဲ့ လီးကြီး က တင်းကျပ် နေတုန်းပဲ။
ရစ်ချပ် လီးတန်ကြီး အဆုံး ထိ ဝင်သွား တော့ မှ ပဲ ရတီလည်း ထထိုင်လုပ်ရင်း ဆောင့် တော့ တယ်။ ရစ်ချပ် ကလည်း ရတီ့ ခါးလေး ကို ကိုင်ပြီး မြှောက်မြှောက် ပေးတော့ သိပ်တော့ မပင်ပန်းပါဘူး။
“ဖွတ်…ဖတ်…ဖတ်….ဖွတ်…ဖတ်..”
“အ…..ရှိးးးးးးးးးးး..အိုးးးးးးးးးးဟားးးးးး”
အရှိန်ရလာတော့ ရစ်ချပ် က ရတီ့ ကိုယ်ကို ဖက်ပြီးတော့ ကုတင်ပေါ် ပက်လက် လှန်ချလိုက်တယ်။ အဲတော့ ရတီ က ထိုင်ထလုပ်ပြီး ဆောင့်စရာ မလိုတော့ ပဲ နဲ့ ဖင်ကို ပဲ ကော့ ကော့ ပြီး လီးကြီးကို ဆောင့်လိုးလို့ ရတော့ တယ်။ အဲဒီ အချိန် မှာ ပဲ ကိုမင်း ရဲ့ လီးက အနောက် ကနေ ရတီ့ ဖင်ပေါက် ကို တိုးဝင်လာတယ်။
“အိုးးးးးးကိုမင်း……………..အားးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး”
“အားးးး ရတီ……….အရမ်းးးးးးးချစ်ဖို့ ကောင်းတာပဲ……………ရှီးးးးးးးးးး”
ကိုမင်း လည်း ခု မှ တကယ် ဖီးတွေ ကောင်းနေတယ်ထင်တယ် လီးက မာတောင် တောင့်တင်းနေတာပဲ ရတီ့ ဖင်ခေါင်းထဲကို တိုးဝင်လာလိုက်တာ။ ဒါပေမဲ့ ချောဆီ တွေ တော်တော် သုပ်ထားပုံပဲ။ ရှောရှောရူရူ ဝင်လာတာ။ ဒါပေမဲ့ ဖင်ဝလေး က တော့ စပ်ဖြင်းဖြင်း ပေါ့။
ခုမှ ပဲ ရတီ လည်း ကိုယ့် ဖင်နဲ့ စောက်ပတ် ထဲ လီး နှစ်ချောင်း တပြိုင်ထဲ အလိုးခံ ရတဲ့ အရသာ ကို ခံစားရတော့ တယ်။ ရတီ့ အောက်ပိုင်း တစ်ခု လို့ စို့နှစ် နေပြီး လီးနှစ်ချောင်း ကလည်း သူ့ တိုင်ပင် နဲ့ သူ ဝင်ထွက်နေတာ ဆိုတော့ အရသာ နှစ်မျိုး ကို တပြိုင်ထဲ တမျိုးစီ ခံစား ရသလို ဖြစ်နေတယ်။ ရတီ လည်း အရသာကို ဘယ်လို ရှင်းပြရမှန်း မသိတော့ ဘူး ။ ဖတ်နေတဲ့ မမ တွေ ညီမလေး တွေ ရတီ့ ခံစား မှု ကို သိချင်ရင် ကိုယ်တိုင်သာ စမ်းသပ် ကြည့် လိုက်ကြတော့ နော်။ ရတီ့ အတွက် တော့ အီစိမ့် နေတာပဲ လို့သာ ပြောပါရစေတော့။
ယောက်ျားသား နှစ်ယောက်စလုံး မပြီးခင် ကိုပဲ ရတီ့ မှာ တကိုယ်လုံး အကြောအချင် တွေ တောင့်တင်း လို့ တဆတ်ဆတ်တုံ ပြီး ကာမ ဆန္ဒအထွတ်အထိပ်ကို ရောက်သွား ရတယ်။ ရတီ့ နို့တွေ ပြားချပ်လု မတတ် ရစ်ချပ် ကို ပဲ အတင်း ဖက်ထားလိုက်မိတယ်။ ရတီ့ က ဖင်ကြွ ပြီးတော့ မဆောင့် နိုင်တော့ လို့ ရစ်ချပ် လည်း လိုးမရ။ ရတီ က ရစ်ချပ် နဲ့ ဆီးခုံချင်း ကပ်ထားလိုက်ပြီး ။ ရတီ့ စောက်ခေါင်းထဲ အဆုံးထိ ဝင်နေတဲ့ ရစ်ချပ် လီးကြီး ကိုပဲ စောက်ခေါင်း အတွင်းသားတွေ နဲ့ ဖျစ်ညှစ် ဆုပ်ပေးနေမိတယ်။ ကိုမင်း ကတော့ အားရ ပါးရကို ရတီ ဖင်ကို ဆက်ပြီး ဆောင့်လိုးနေခဲ့တယ်။ ရတီ့ ဖင်ဝ ကြွတ်သား လည်း ညှစ်ပေးနေမိတော့ ကိုမင်း လီးတန် ကြီးကို လည်း ဆုပ်ညှစ်ပေး သလို ဖြစ်နေခဲ့ရတယ်။ အဲလို ကျပ်ညှပ်နေတဲ့ ဖင်ပေါက် ကို လိုးနေရတော့ ကိုမင်း လည်း ရေရှည် မခံ နိုင်တော့ ဘူး ။ တဖန်းဖန်း မြည်အောင် ဆောင့် လိုးပြီး နောက်တော့ ငြိမ်ကျ သွား တယ်။ ကိုမင်း က ကွန်ဒန် စွတ်ထားတော့ လရည်တွေ ရတီ့ ဖင်ထဲ ပန်းထည့် ပေးတဲ့ အရသာ တော့ မခံစားလိုက်ရဘူး။
ကိုမင်း က သူ့ လီးကို ရတီ့ ဖင်ပေါက် က ပလွတ်ကနဲ နေအောင် ဆွဲထုတ်သွား တယ်။ ရစ်ချပ် က ပက်လက် လှဲနေရာက နေ ရတီ့ ကို ဖက်လို့ ထထိုင်လိုက်တယ်။ သူ့ လီးကြီးကို ရတီ့ စောက်ဖုတ်ထဲ က မချွတ်သေးပဲ ရတီ့ ပေါင် နှစ်လုံးကို မလို့ သူ့ ခါးကို ခွညှပ်ထားစေပြီး ရတီ့ ကို ကုတင် အလယ်မှာ ပက်လက် လှန်ချလိုက်တယ်။
နောက်တော့ ရတီ့ ခြေသလုံး နှစ်ဖက်ကို သူ့ ပုခုံး ပေါ် ထမ်းတင်ပြီး တော့ အားရပါးရ ဆောင့်လိုးပါတော့ တယ်။
“ဟင့် …အင့်…ရစ်ချပ်…အ….ရှီးးးးးးးးးးးကျွတ်စ်ကျွတ်စ်..”
“ဖတ်…ဖတ်….ဖွတ်…ဖတ်…”
“ဟ…အားးးးးး ဟီးးးးးးးးးဟိုးးးးးးဟိုးးးးးးး”
ရစ်ချပ်လည်း စိတ်အရမ်း ပါလာလို့ ထင်တယ် အသားကုန်ကို စက်သေနပ် ပစ်သလို တဖန်းဖန်း ကို ဆောင့်လိုးရင်း အသံတွေ ပါ ထွက် ငြီးလာပါတယ်။ ရတီလည်း စောက်ခေါင်းထဲ က ယားတက်လာပြီး စိတ်တွေ ပြန်ထလာပြန်တော့ ရစ်ချစ် လက်မောင်း နှစ်ဖက်ကို အတင်း ဖက်တွယ် ဆုပ်ကိုင်ထားမိတယ်။ ဖင်ကို လည်း မွေ့ယာ အပေါ် ကို မြှောက်တက် လာတဲ့ အထိ ကော့ ပေးနေမိတယ်။
ကိုမင်း နဲ့ ဂျင်နီ က တော့ ရတီ တို့ နှစ်ယောက်ကို စိတ်ဝင်တစား ကြည့်နေကြပြန်တယ်။ ဒီတခါ တော့ ကိုမင်း က ဂျင်နီ့ နို့ကြီးတွေကို လက်နဲ့ ဆုပ်နှယ် ဇိမ်ခံ ရင်း နဲ့ ကြည့်နေတာလေ။
“အိုးးးးးးဟိုးးးးးးးးး”
ရစ်ချပ်လည်း ငြီးသံကြီးနဲ့ အတူ လရည် ပူပူတွေ ရတီ့ စောက်ခေါင်းထဲ ပန်းထုတ်ထည့် ရင်း နဲ့ ပြီးသွား သလို ရတီလည်း စောက်စေ့ လေးပါ ကျင်တက် ပြီး ကာမ ဆန္ဒ အထွတ်အထိပ်ကို ရောက်သွား ရတော့ တာပေါ့ ။
ရတီ နဲ့ ရစ်ချပ် တို့ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဖက်ထားကြရင်း က အိပ်ယာပေါ် မှာ တစောင်း အိပ်လျက် နားနေကြမိပါတယ်။
ခနတာမျှ အခန်းထဲ တိတ်ဆိပ်နေပြီးတော့ တပြွတ်ပြွတ် အသံ ကြား လိုက်တော့ ရတီ လည်း ရစ်ချပ် ကို ဖက်ထားရာက ခွာပြီး တဖက်ကုတင် ကို လှည့်ကြည့်လိုက်မိတယ်။
ကိုမင်း ပေါ့ ဂျင်နီ့ နို့ကြီးတွေ ကို အားရပါးရ စို့နေတာလေ။ တစ်ခါထည်း နို့ငတ်နေတဲ့ ကလေး ကျနေတာပဲ။ ဂျင်နီက ပက်လက် လှန်ပေးထားရင်း က သူ့ အပေါ် မှောက်လျက် ကုံးပြီး သူ့ နို့ကြီး တွေ စို့နေတဲ့ ကိုမင်း ခေါင်းကို ကလေး လေး သူ့ အမေ ချော့ သလို ပွတ်ပေးနေတယ်။ ရတီ့ ကို လည်း လှမ်းကြည့်ပြီး ပြုံးပြတယ်။
“ရတီ့ ကလေး ကို နို့ မတိုက်ဘူးလား”
တဲ့ ရီမော ပြီး လှမ်းပြောတယ်။ ရတီလည်း ပြုံးပြပြီး။
“ရတီ့ နို့ တွေ က သိပ်မအောင် တော့ သူ စို့ ရတာ မဝ လို့ ထင်တယ် ဂျင်နီ။ သူ့ ကို ဂျင်နီ အပိုင်သာ မွေးစား လိုက်တော့ ခစ်ခစ်.”
အပိုင်း ၂၀။
ထိုညက ရစ်ချပ်တို့ အခန်းမှာ ပင် ဦးမင်းသူ တို့ လင်မယား အိပ်လိုက်ကြသည်။ နောက် နေ့ ည မီလန် မှာအိပ်တော့ ဦးမင်းသူတို့ အခန်းမှာ ရစ်ချပ်တို့ လင်မယား လာအိပ်ကြသည်။ ထုံးစံ အတိုင်း လင်မယားချင်း လဲဆော်လိုက် တူးအင်ဝမ်း ဆွဲလိုက် မိန်းမ ချင်း ကစ်ဆင်ဆွဲလျင် ယောက်ျား နှစ်ယောက်က လိုးလိုက်။ ယောက်ျား တစ်ယောက် ကို လီးစုပ်ပေးနေတုန်း နောက်တစ်ယောက် က အနောက် ကနေ လိုးနေလိုက်။ စသဖြင့် ပုံစံ မျိုး စုံ လိုးပွဲကြီး ကျင်းပကြသည်။
ဗင်းနစ် မြို့ ရောက်တော့ နောက်ဆုံး ညလည်း ဖြစ်။ ဟော်တယ်ခန်း လေး တွေ ကလည်း ကျဥ်း ပြီး ကုတင် တစ်လုံး စီသာ ရသဖြင့် ရစ်ချပ်က ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကို ခေါ် အိပ်ပြီး ဦးမင်းသူ ဆီသို့ ဂျင်နီ က လာအိပ် လေသည်။
နောက်တစ်နေ့ မနက် ကျတော့ လေဆိပ်မှာ နှုတ်ဆက် ကာ ခွဲခွာ ကြလျက် ကိုယ့် လေယာဥ် ဂိတ်ကို ကိုထွက် လာခဲ့ကြတော့ သည်။
………………………………………………..
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ တစ်ယောက် အီတလီ ခရီးဗေကေးရှင်း ထွက်ပြီး အပျော် များစွာ နဲ့ အမေရိကန် ပြန်ရောက် တော့ တကယ့် ဘဝ ပြန်စရပါတော့ သည်။ သူမ က အခု မှ အမေရိက မှာ တကယ့် ဆရာဝန်ဘဝ ရောက်လာခဲ့ ပြီ ဆိုတော့ လက်တွေ့ ကုသမှု ပိုင်း ကို ဝင်ရပါတော့သည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က မြန်မာပြည်မှာလည်း ဆေးကုလာခဲ့သည်ဆိုတော့ လည်း သိပ်တော့ စိမ်းမနေပါ။ စံနစ် ကသာ ကွာခြား သွား ပြီး သူမ အနေဖြင့် မြန်မာပြည်မှာ ဆေးခန်းဖွင့်စဥ် ကလို ဆယ့်နှစ်မျိုး ဂျင်းသုပ် လုပ်စရာ မလိုတော့ သော်လည်း တာဝန်ယူရသည့် အပိုင်း မှာ အတော်လေး ဂရုစိုက်ရသဖြင့် အာမခံ များလည်း ဝယ်ထားရလေသည်။ အကြမ်းဖျဥ်း ပြောရလျင် တော့ သူမ မှာ ဆေးရုံ တစ်ခု တွင် အလုပ်ဝင် နေခဲ့ သလို အိမ်အနီးနားက ဆေးခန်း တစ်ခု တွင်လည်း အချိန်ပိုင်း ဝင်လုပ် နေခဲ့လေသည်။
တနေ့ တော့ သူမ တာဝန်ကျနေစဥ် ဆေးခန်းသို့ လူနာအဖိုးအိုတစ်ဦး ရောက်လာခဲ့သည်။ ထိုလူနာမှာ အသက် ၇၀ နှစ် အရွယ် အာဖရိကန်အမေရိကန် ဟု ခေါ် သည့် လူမဲ တစ်ဦး ဖြစ်သည်။ သူ့ အမည် မှာ ဂျော့ဘရောင်း ဖြစ်သည်။ သူ့ မှာ ထွေထွေ ထူးထူး ရောဂါ မရှိသော်လည်း အစိုးရက ပေးထားသည့် ကျန်းမာရေး အာမခံ ကြောင့် တနှစ်တစ်ခါ ဆေးစစ် မှု လာလုပ်တာ ဖြစ်လေသည်။ အဖိုးကြီး ဆိုသော်လည်း ခါးကိုင်းကိုင်း မဟုတ်။ အရပ် ခြောက်ပေ ခန့် နှင့် ထွားထွား ကျိုင်းကျိုင်း ကြီး ဖြစ်သည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ပုံမှန် စစ်ဆေး စရာ ရှိသည်တို့ ကို စစ်ဆေး ပြီး ဓါတ်ခွဲခန်းသို့ သူ သွေး ဖေါက် စစ်ဆေး မှု ပြုလုပ်ရန် လိုအပ် သည်များ ကို ရေးသား ပြီး စာရွက် ကို ပေးလိုက်သည်။ ဆေးစစ်ချက် အဖြေ သိရပါက တစ်ခေါက် ပြန်လာရန် ရက် ပြန်ချိန်းလိုက်သည်။
ဂျော့ဘရောင်း ၏ ကိုယ်မှ အနံ့ အသက်များ မှာ အလွန်နံလှသဖြင့် ဆေးခန်း မှ သူနာပြု ဆရာမလေး တို့ က နှာခေါင်း များ မသိမသာ ပိတ်ထားကြရလေသည်။ ဂျော့ဘရောင်း ပြန်ထွက် သွား မှ သူတို့ ပြန်ပြောပြ သည်မှာ ဂျော့ဘရောင်း သည် အိမ်ရာမဲ့ တစ်ယောက် ဖြစ်ကြောင်း။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ တို့ အိမ် နှင့် မလှမ်းမကမ်း၊ တံတားကြီး တစ်ခု အောက် မှာ နေသည်ကို တွေ့ ရလေ့ ရှိကြောင်း ပြောလေသည်။
နောက်တခါ အပွိုင့်မန့် ဖြင့် လာတော့ ဂျော့ဘရောင်း မှာ ဘာမှ ရောဂါကြီးကြီးမားမား မရှိကြောင်း သွေးစစ် ရာမှ တွေ့ ရသည် မို့ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ပင် အံ့အားသင့် မိသည်။ တခြား ဝန်ထမ်းများ က သူ့ ကို မသိမသာ ရွံသလို ဆက်ဆံ တတ်ကြပြီး ယခု ရောက်လာသည့် ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ဖေါ်ဖေါ် ရွေရွေ ဖြင့် သူ့ အပေါ် ဆက်ဆံ တာကို တွေ့ ရသဖြင့် ဂျော့ဘရောင်း က ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ အပေါ် ခင်မင် သွား ရလေသည်။
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က တစ်ခါ တရံ ညနေပိုင်း တွင် ဦးမင်းသူ နှင့် ဖြစ်စေ တစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်စေ အိမ်နားပတ်ဝန်းကျင် တဝိုက် လမ်းလျောက် ထွက်လေ့ ရှိသည်။ တရက် သူမ တစ်ယောက်ထည်း လမ်းလျောက် ထွက်ချိန် လမ်းမှာ ဂျော့ဘရောင်း နှင့် ဆုံရာ သူမ က ပင် စပြီး နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။
“ဟိုင်း ဂျော့ နေကောင်းလား”
“ကောင်းတယ် ဒေါက်တာ၊ ဒေါက်တာက လမ်းလျောက်ထွက်တာလား။ ဒီနားမှာ နေတာလား”
“ဟုတ်တယ် တခါတလေ လမ်းလျောက်ထွက်ဖြစ်တာ။ အိမ် က ဟိုနား က တဘလောက် လောက်ပဲ”
“ဟုတ်လား။ ကျနော် က ဟိုးနားက တံတားအောက် မှာ နေတယ်။ ခု ဟိုနားက အိမ် က သူတို့ ခြံက အမှိုက်တွေ ရှင်းပေးဖို့ ခေါ်ထားတာ သွား မလို့”
“အော် ဟုတ်လား သွားသွား အဲဒါဆိုလည်း နောက်တော့ ဆုံကြသေးတာပေါ့”
“ဒေါက်တာ အိမ်မှာ အကူအညီ လိုရင်လည်း ပြောပါ။ ကျနော့် ကို ပိုက်ဆံပေးစရာမလိုပါဘူး။ ဒေါက်တာက ကျနော့် အပေါ် အများကြီး ကောင်းတာပါ”
“ဟုတ်ကဲ့ ဂျော့ ပြောပါ့မယ်”
ထိုသို့ဖြင့် ဂျော့ဘရောင်း နှင့် ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ တို့ ခင်မင်မှု မှာ တိုးတက်လာခဲ့ရသည်။ တနေ့ တော့ ဦးမင်းသူ ကလည်း အလုပ်ကိစ္စ နှင့် ခရီးထွက် နေ။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ တို့ နေရာတဝိုက်မှာ လေပြင်းလေး တချက် မွှေလိုက်ရာ ခြံထဲ မှ သစ်ပင် တစ်ချို့ အကိုင်းတွေ ကျိုးကျ ပြီး အပေါ် မှ အမိုး ကလည်း မိုးယို တော့ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ တို့ အိပ်ခန်း ကို တိုက်ရိုက် ကျလာခဲ့သည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ဦးမင်းသူ ကို ဖုံးဆက် တော့ ဦးမင်းသူ က ဂါဒနာ ကို ဖုံးဆက် ခေါ် ပြီး ခြံကို ရှင်းခိုင်းထားလိုက်ပါ။ သူပြန်လာမှ အမိုး ကန်ထရိုက်တာ ကို ခေါ် ပြီး ဖာထေးတာ လုပ်ရမည်ဟု ဆိုသည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ဂါဒနာကို ဖုံးဆက်ခေါ် တော့ သူ့ ဖခင် ဖြစ်သူ မက်ဆီကို မှာ နေမကောင်း ဖြစ်နေတာမို့ ခေတ္တပြန်သွား ရမည်။ လောလောဆယ် နှစ်ပတ် လောက်တော့ သူတို့ အိမ် မလာနိုင်သေးဟု ဆိုသည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ဘာမှ ဆက်မလုပ်တတ်တော့။
လေပြင်း ငြိမ် ပြီး မိုးရွာတာ ရပ်သွား တော့ လည်း ။ ကိုမင်းပြန်လာမှ သူ ဆက်လုပ်လိမ့် မည်ဟု သား ပစ်ထားလိုက်တော့ သည်။
နောက်နေ့ ရာသီဥတု လည်း သာယာလာသဖြင့် ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ လမ်းလျောက် ထွက်တော့ လမ်း မှာ ဂျော့ဘရောင်း နှင့် ဆုံလေသည်။
“ဟော ဒေါက်တာ ပါလား မတွေ့ ရတာတောင် ကြာသွား ပြီ”
“ဟုတ်တယ် ဂျော့ ရှင်ရော နေကောင်းရဲ့လား လေပြင်းတွေ တိုက် မိုးတွေ ရွာတုန်းက နေရတာ အဆင်ပြေရဲ့လား”
“အဆင်ပြေတယ်၊ ကျနော် နေတဲ့ တံတား ကြီးက အခိုင်အခန့်ပဲလေ။ ဟားဟား၊ ဒေါက်တာတို့ရော”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က သူမတို့ အိမ် အခြေအနေ ကို ပြောပြလိုက်သည်။ ထိုအခါ ဂျော့ က သူ အကူအညီ ပေးပါရစေဟု ပြောသည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က နေပါစေ သူမ ယောက်ျား ပြန်လာရင် သူ လုပ်ပါလိမ့် မယ် ဟု ပြောသော်လည်း ဂျော့ က အတင်း ကူညီပါရစေ ဟု ဆိုလာတော့ သူမ အိမ် ကို မလာစေချင်လို့ ငြင်းနေတာဟု ထင်မှာ စိုးသဖြင့် ။
“ဒါဖြင့် ရင်လည်း မနက်ဖြန် ကျမ အလုပ်အားတယ် မနက်ပိုင်း လာကြည့်လိုက်လေ။ ဂျော့ မလုပ်နိုင်လည်း အားမနာနဲ့ နော် ကျမ အမျိုးသား ပြန်လာရင် သူ ကန်ထရိုက်တာ ဖြစ်ဖြစ် ရှာခိုင်းလိုက်လိမ့်မယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ ကျနော် မနက်ဖြန်လာကြည့်မယ်လေ၊ လိပ်စာ သာ ပြောခဲ့”
………………………….
မနက်အိပ်ရာ ထပြီးတော့ မျက်နှာသစ် ဘရိတ်ဖတ်စား ပြီး အိမ်ရှေ့ တံခါးကို ဖွင့်ကာ အိမ်ရှေ့ ထွက်လိုက်သည်။ အိမ်ရှေ့ ခြံ တွင်းရှိ နှင်းဆီပန်းများ ကို ခူးကာ ဘုရားကပ် မလား ဟု တွေး ရင်း က ခြံတွင်း ဆင်းလာတော့။
“ဟယ် ဂျော့ အစောကြီးပါလား ”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ အိမ်ရှေ့ ခြံတံခါးဝ မှာ ရပ်နေသည့် ဂျော့ဘရောင်းကို တွေ့ လိုက်ရတော့ အံ့သြသွားရသည်။
“ဟုတ်တယ်လေ မနက် လာမယ်လို့ ပြောထားတယ် မဟုတ်လား”
“အင်း သိတယ် ဒါပေမဲ့ ဒီလောက် စောမယ် မထင်လို့ ၊ အိမ်ရှေ့ ထွက်မကြည့်မိဘူး ဆောရီး”
“ရပါတယ်၊ ဒေါက်တာ့ အိမ်လေး က လှသားပဲ၊ ခြံက လည်း အကျယ်ကြီးနော်”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ခြံတံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်တော့ ဂျော့ဘရောင်း က ခြံထဲဝင်လာရင်း က ပြောလိုက်သည်။
“ဟုတ်တယ် နည်းနည်းလေး တော့ အိုနေပြီ ဒါကြောင့် အမိုး က ပြန်လုပ်ရအုံးမှာ”
“အင်း ခြံထဲ က သစ်ကိုင်းကျိုးတွေ ကို အရင် ရှင်းပေးမယ်လေ၊ ပြီးမှ အမိုးကို တက်ကြည့်ပေးမယ်၊ ဒေါက်တာတို့ မှာ ဒါးတို လွှ တို့ ရှိလား”
“အဲဒါတွေ ကားဂိုဒေါင်ထဲ မှာ ရှိတယ် လာ ကျမ လိုက်ပြပေးမယ်။ ဒါနဲ့ တစ်ခုခု စား လိုက်ပါအုံးလား မနက်စာ စားပြီးပြီလား”
“စားပြီးပြီ ဒေါက်တာ အခု မဆာသေးဘူး။ ဆာရင် ကျနော် ပြောမယ် ”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ကားဂိုထောင် တံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်သည်။ ဂျော့ဘရောင်း က ဂိုထောင်တွင်း မှ သူလိုအပ် သည့် ပစ္စည်း တို့ ကို ယူသွား ကာ အနောက်ဖက် ခြံတွင်း ကျိုးကျ ရှုတ်ပွ နေသော သစ်ကိုင်း သစ်ရွက် တို့ ကို စပြီး ရှင်းလင်းလေသည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က အိမ်တွင်း ပြန်ဝင်ပြီး ကော်ဖီတခွက်ကို ငှဲ့ ကာ အပြင်ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။
“ဂျော့ ကော်ဖီလေး အရင် သောက်လိုက်အုံး ဒါမှ ပိုသွက်သွား အောင် ဟင်းဟင်း”
“ကျေးဇူး ဒေါက်တာ အဲဒီ ခုံပေါ် ခနတင်ထားလိုက်အုံး ဒါလေး လက်စ သတ်ပြီး ယူသောက်မယ်။ ”
ဂျော့ဘရောင်း က သူ့ လက်ထဲ မှ မရှဲတီ ခေါ် ဒါးမ ကြီး ဖြင့် သစ်ကိုင်း အမွှာလေး များကို ခုတ်ထစ်နေရင်း က ပြောလိုက်သည်။ ဂျော့ဘရောင်း က လက်မှ ဒါးဖြင့် ယမ်းကာ ခုတ်ထစ်နေသဖြင့် သူ့ တကိုယ်လုံး က တုံခါ နေသလို ဖြစ်နေသည်။ အထူးသဖြင့် သူဝတ်ထားသည့် ဘောင်းဘီ အရှည် ခပ်ပျော့ပျော့ အသား ကြောင့် ရှေ့ မှ ပေါင်ခွဆုံနေရာ တွင် လှုပ်ရှားနေသည့် အချောင်းကြီး ကို ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ရုတ်တရက် သတိထားမိသွား လေသည်။
