ကျွံမိတဲ့ကြမ်း (အပိုင်း ၁)

အပိုင်း(၁) – နွေးထွေးတဲ့အိမ်ကလေး

ကျနော်က ကပြားတစ်ယောက် (သို့မဟုတ်) အခုခေတ်မော်ဒန်အခေါ်အဝေါ်အရဆိုရင် သွေးနှောတစ်ယောက်လို့ခေါ်ရမလားပဲ။
ဟုတ်ပါတယ်၊ ကျနော်ကမြန်မာစစ်စစ်တစ်ယောက်မဟုတ်ပါဘူး။ မြန်မာသွေးတစ်ဝက်၊ ထိုင်းသွေးတစ်ဝက်စပ်ထားတဲ့ကောင်လေးပေါ့။
ဒါပေမယ့်ကျနော့်အမေကတော့မြန်မာမတစ်ယောက်ပါ၊ မြန်မာမဆိုပေမယ့်လည်းကရင်နဲ့မွန်ပြည်နယ်အစပ်က ပအို့ဝ်ရွာလေးကပေါ့။
ဒီတော့တကယ့်သွေးအရင်းကပအို့ဝ်မတစ်ယောက်ပေါ့ဗျာ..။ ဒါမယ့်မိခင်နိုင်ငံကတော့မြန်မာပဲဆိုပါစို့။
ဘာလည်း၊ ခင်ဗျားတို့လည်းကျနော်ဆွေမျိုးစပ်ပြတာနဲ့တင်ရှုပ်ကုန်ပြီလား..ဟား..ဟားးး။

အမှန်တော့ဒီဇာတ်လမ်းရဲ့ဇစ်မြစ်ကိုခင်ဗျားတို့သေချာနားလည်သွားရအောင်ပြောပြနေရတာပါ။
ဒါကြောင့်လည်းကျနော်ကအခုလိုမြန်မာလိုဇာတ်လမ်းရေးပြနေနိုင်တာပေါ့။
ကပြား၊ သွေးနှောလို့ဘယ်လိုပဲဆိုပေမယ့်၊ ဘယ်သူမဆိုမွေးကထဲကနို့ချိုသောက်သုံးပြီး အတူနေလာခဲ့တဲ့မိခင်ကိုပဲပိုပြီးတွယ်တာတာကတော့
ခလေးတိုင်းပါပဲ။  ဒါကြောင့်လည်းမိခင်နဲ့ အတူတူနေပြီး တီတီတာတာနဲ့ပြောတတ်၊ ပြောလာခဲ့ရတဲ့ဘာသာစကားကို
မိခင်ဘာသာစကား (mother language/ mother tongue)လို့ခေါ်ဝေါ်သုံးစွဲကြတာပေါ့ဗျာ။

ကျနော်ထိုင်းမှာပဲကျောင်းနေခဲ့ပြီးအထက်တန်းပြီးမြောက်ခဲ့လို့၊ သရုပ်ဆောင်၊ �မော်ဒယ်၊ အနုပညာဒီပလိုမာရတဲ့အထိသင်ယူခဲ့လို့ ထိုင်းတစ်ပိုင်းဖြစ်နေပေမယ့်၊
အိမ်မှာတော့ကျနော့်ကိုချော့မြှူ၊ ပုခက်လွှဲ၊ ထမင်းခွံ့တဲ့အရွယ်ထဲက၊ အမေကကျနော့်ကိုမြန်မာလိုပြောခဲ့ပြီး၊
ထိုင်းကျောင်းစတက်တဲ့မူလတန်းအရွယ်မှာလည်း၊ နေ့ခင်းဘက်မှာကျောင်းတက်၊ ညဘက် အိမ်မှာ ကကြီး၊ ခခွေးကစလို့
မြန်မာစာရေးတတ်ဖတ်တတ်အောင် အမေကပဲအချိန်ယူပြီးသင်ကြားပေးခဲ့တယ်လေ။

ကျနော့်အမေက တကယ်တန်းဆိုရင်မြန်မာပအို့ဝ်မ တောင်ကျော်တစ်ယောက်ပါ။ ဒီတောင်ကျော် ဆိုတဲ့စကားလုံးကို
ထိုင်းနိုင်ငံမှာနေထိုင်ပြီးအသက်အမွးဝမ်းကျောင်းပြုနေတဲ့မြန်မာအသိုင်းအဝိုင်းကကောင်းကောင်းသိကြပါတယ်။
တရားဝင် ပတ်စပို့ကိုင်ဆောင်မထားပဲ ထိုင်းမြန်မာ နယ်စပ်ကို၊ တရားမဝင်ကုန်းလမ်းကဖြတ်ကျော်ဝင်ရောက်ပြီးအလုပ်လုပ်နေကြတဲ့သူတွေကို
ခေါ်ကြတဲ့အခေါ်အဝေါ်ပါ။ ဒီလိုတောင်ကျော်ပြီးဝင်ရောက်နေထိုင်နေကြတာကအခုခေတ်မှမဟုတ်ပါဘူး။
ရှေးပဝေဿနီ နှစ်ပေါင်းတော်တော်ကြာကြာကထဲကအစဥ်အဆက်ရှိလာခဲ့ကြတာပါ။ နယ်ချင်းစပ်နေတဲ့တိုင်းပြည်တွေတိုင်းမှာဒီအဖြစ်ကမဆန်းပါဘူး။

အခုတောင် မဟာချိုင်လိုနေရာမျိုးနဲ့၊ ထိုင်းနိုင်ငံရဲ့နယ်စုံမှာ၊ ကျနော်တို့လိုမြန်မာမျိုးတွေ အလုံးလိုက်အရင်းလိုက်နဲ့ရှိနေကြတာပဲ။
အခုခေတ်ကပိုလို့တောင်အားသာသေးတယ်။ တောင်ကျော်မြန်မာအလုပ်သမားတွေက၊ ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်လုပ်စရာမလိုတော့ပဲ
နှစ်နိုင်ငံ MOU သဘောတူညီချက်တွေအရ၊ ထိုင်းတွေက ခွန်သန်ဒေါက် လို့ခေါ်ကြတဲ့ မြန်မာ၊ လာအို၊ ကမ္ဘောဒီးယားနယ်ကျော်အလုပ်သမားတွေကို အလုပ်ရှင်တွေနဲ့ အလုပ်သမားဝန်ကြီးဌာနကတဆင့်၊ တရားဝင်အလုပ်လုပ်ခွင့်ပြုချက် ကဒ်၊ သူတို့အခေါ် ၊ (ဘဒ်) တွေထုတ်ပေးနေလို့
အတော်များများကတရားဝင်နေခွင့်၊ အလုပ်လုပ်ခွင့်ရနေကြပါပြီ။

မြန်မာတွေအများဆုံးလာရာလမ်းတွေကတော့၊ တာချီလိတ်-မဲ့ဆိုင်။ မဲ့ဟောင်ဆွန်။ မြဝတီ-မဲဆောက်။ ကန်ချနာ့ဘူရီ-ဘုရားသုံးဆူ။
ထားဝယ်-ရာ့ချဘူရီ။ ပင်လယ်ရေလက်ကြားကိုဖြတ်ကူးရတဲ့ ကော့သောင်-ရနောင်းလမ်းတွေပေါ့။
ဒါ့အပြင်တခြားလူသိပ်မသိတဲ့ကြားလမ်းတွေအများကြီးရှိသေးတယ်။
အခုပြောနေတာတွေက၊ ကျနော့်ဇာတ်လမ်းနဲ့တိုက်ရိုက်မသက်ဆိုင်ပေမယ့်။ ဗဟုသုတအနေနဲ့ရော။
ကျနော်တို့သားအမိရဲ့ဖြစ်တည်လာမှုကိုရောသိစေချင်လို့ပါ။

ကျနော့်အဖေကတော့ထိုင်းအမျိုးသားတစ်ယောက်ပါ။ အတော်အသင့်လည်းချမ်းသာပါတယ်။
ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်ဆယ်ကျော်သက်ကထဲက တောင်ကျော်၊ နိုင်ငံကူးလာပြီးအလုပ်လာလုပ်နေတဲ့ မွန်ပအို့ဝ်မ လှလှလေးအမေ့ကို
အဖေတွေ့သွားပြီးကောက်ယူလိုက်တော့တာပါပဲ။ မွန်ပြည်နယ်ကပအို့ဝ်ဆိုတော့ မွန်လို့ပဲပြောလို့ရတယ်ဆိုပါတော့။
နယ်စပ်ကမွန်တွေ၊ ကရင်တွေက ထိုင်းစကားအတန်အသင့်ရကြတယ်။

ထိုင်းနိုင်ငံထဲရောက်၊ ဘန်ကောက်မြို့ထဲအထိရောက်ရင်တော့ ကျောက်ဖရားမြစ်တစ်ဘက်ကမ်းမှာမွန်လူမျိုးတွေစုဖွဲ့နေထိုင်တဲ့ ကွန်မြူနတီကြီးရှိတယ်။
အဲဒါကတော့ ဘန်ကောက်ရဲ့ ပရာပဒန်း (အတိုခေါ်ရင် ပတ်ပဒန်း) မြို့နယ်ကြီးပေါ့။
အဲဒီမှာဆို မြန်မာပြည်ဖွားနဲ့၊ ထိုင်းနိုင်ငံပေါက်မွန်တွေချည်းပဲစုဖွဲ့နေထိုင်ကြတာ။ မွန်စာနဲ့ ဟင်္သာရုပ်တွေနဲ့ဘုန်းကြီးကျောင်းတွေတောင်ရှိတယ်။
ပရာပဒန်းဈေးကြီးဆိုတာလည်းအရမ်းစည်ပြီး မွန်တွေကြီးစိုးတဲ့နေရာဆိုပါစို့။

နောက်ပြီး ဆုန်ခရန်လို့ခေါ်ကြတဲ့ ထိုင်းသင်္ကြန်က၊ ပုံမှန်ဆိုရင် မြန်မာသင်္ကြန်နဲ့အချိန်တူ၊ ဧပြီ၁၃ရက်ကနေ ၁၆ရက်အတွင်းကျင်းပပေမယ့်
ပရာပဒန်းမှာ မွန်သင်္ကြန်ဆိုပြီးတော့တောင်သီးခြားကျင်းပကြတယ်။ ပုံမှန်သင်္ကြန်ရက်ပြီးတဲ့ ဧပြီ ၂၀-၂၁ မှာသီးသန့်သင်္ကြန်ကျကြတာလေ။ ထိုင်းတော်ဝင်မိသားစုကတောင်အသိအမှတ်ပြုထားရတာ။ ဘန်ကောက်တဘက်ကမ်းမှာအုံးအုံးကိုထနေတာပါပဲ။

အဲလေ..ဇာတ်လမ်းကလည်းဘေးချော်နေပြန်ပါပြီ။ ဆက်လိုက်ကြရအောင်။
အမေက မွန်ပအို့ဝ်မဆိုတော့ တောင်ကျော်လာခဲ့ပြီးတဲ့နောက်၊အမျိုးတွေရှိရာ၊ ပရာပဒန်းဘက်မှာလာခိုလှုံပြီးအလုပ်ရှာလုပ်တယ်။
အဲဒီမှာ ဖော့ (ကျနော့်အဖေ) နဲ့တွေ့ပြီးအကြောင်းပါတာပဲ။

အဖေကပေါက်ပေါက်ရောက်ရောက်လည်းရှိတယ်ဆိုတော့၊ အမေ့ကိုထိုင်းမှတ်ပုံတင်ရအောင်၊ သူ့နည်းသူ့ဟန်နဲ့လိုက်ပေးတယ်။
အဲဒီတော့အမေကထိုင်းဖြစ်သွားပြီပေါ့။ တရားဝင်နေဖို့မပူရတော့ဘူး၊ အမေကလည်းနှစ်ပိုင်းအတွင်းမှာ၊ ထိုင်းမစစ်စစ်တစ်ယောက်လို
ထိုင်းစကားနဲ့အနေအထိုင်ကအစ အကုန်ကျွမ်းကျင်အံဝင်သွားတော့တယ်။ ကျနော့်ကိုမွေးတဲ့အချိန်မှာကျနော်က၊ ထိုင်းအဖေ၊ အမေကမွေးလာတဲ့
ထိုင်းနိုင်ငံသား ၊ ထိုင်းအစစ်တစ်ယောက်အဖြစ် အော်တိုမက်တစ်ဖြစ်လာခဲ့တယ်။ (လူကသာသွေးနှောဖြစ်နေတာ)

ဒါပေမယ့်ပေါ့ အဖေနဲ့ကျနော်တို့သားအမိလမ်းခွဲရမယ့်အခြေအနေကိုရောက်လာခဲ့ရတယ်။ ကျနော်အသက် ၄-၅ နှစ်သားထက်မပိုဘူး။
ဖော့က ခွန်သန်ဒေါက်မွန်မလေးကျနော့်အမေကို ယူထားတာက၊ အမှန်တော့ မယားငယ်အနေနဲ့ဗျ။
နောက်ဆုံးတော့၊ ဖော့ရဲ့မယားကြီးထိုင်းမကြီးက၊ သိသွား၊ မိသွားရောဆိုပါစို့။ အဲဒီမှာ တခါထဲသူ့လင်ကိုသူပြန်သိမ်းပြီးကျနော်တို့သားအမိကို
ဘာအထောက်အပံ့မှပေးလို့မရအောင်ဖြတ်လေးဖြတ်နဲ့ဖြတ်ခိုင်းရောဗျို့။
အခုမှပဲသိရတော့တယ်၊ ဖော့ကလည်းသူ့မယားကြီးကိုဆိုအသေကြောက်ရတယ်ဆိုပဲဗျ။

ကျနော်တို့သားအမိကံကောင်းတာက အမေ့နာမည်၊ မှတ်ပုံတင်လေးနဲ့ဝယ်ပေးထားခဲ့တဲ့ အိမ်သေးသေးလေးတစ်လုံး ကျနော်တို့သားအမိအတွက်
ကျန်နေခဲ့ပေသေးလို့သာ နေစရာဘုံမပျောက်ခဲ့တာလေ။ နောက်ဆုံးတော့အမေတစ်ယောက်ထဲပဲ၊ သားအမိနှစ်ယာက်ရဲ့ဘဝရေ့ရေး ဝမ်းကျောင်းမှုနဲ့၊
ကျန်ရှိနေတဲ့ကျနော့်ပညာရေးလေးကိုအမေကပဲကျားကုတ်ကျားခဲတာဝန်ယူရှာဖွေဖြည့်ဆည်းခဲ့ရတော့တာပါပဲ။

ဪ..မေ့လို့..၊ အခုမှပဲ ကျနော့်နာမည်ကိုမိတ်ဆက်ပေးရဦးမယ်။ ကျနော့်အိမ်နာမည်အခေါ် (နစ်နိမ်း) က၊ ဝင်း (Win) ပါ။
အင်္ဂလိပ်လိုဆိုရင်အဓိပ္ပာယ်က အောင်နိုင်သူပေါ့ဗျာ။ ဒါပေမယ် ဖော့က ထိုင်းလိုပေးထားတဲ့မွေးစာရင်းကနာမည်ရင်းက၊ အာဆာဝင်းတဲ့။
အမေကလည်းသူ့ဟာသူ မြန်မာဆန်ဆန်နာမည်ဖြစ်အောင်၊ ဝင်းလှိုင်ဆိုပြီးကျနော့်ကိုပေးတယ်။ အိမ်မှာခေါ်တော့ ဝင်း တစ်လုံးထဲပါပဲ။

အခု၊ ဒီဇာတ်လမ်းမှာဇာတ်လိုက်ဖြစ်လာမယ့်ကျနော့်မေမေရဲ့နာမည်ကတော့မပြောလို့မဖြစ်ဘူးလေ။ သူကမင်းသမီးပဲ။
မေမေ့ရဲ့မြန်မာနာမည်အရင်းက ဒေါ်သူဇာခင်ပါ။ အခုကဒီနာမည်ကို ဘယ်သူကမှမခေါ်ကြတော့ပါဘူး။ ထိုင်းနာမည်ကတော့ ကျမ်ပီတဲ့ ၊
မြန်မာလိုဆိုရင်တော့စကားဝါပန်းလေးပေါ့။ နစ်နိမ်းကတော့ အများခေါ်ကြတာက ဖီးကျန် (မမကျန်)ပေါ့။

နာမည်တွေကထားလိုက်ပါတော့၊ အဖေနဲ့ကွဲစ ကထဲကနေ၊ အမေကကျနော့်ကိုရှာဖွေကျွေးမွေးလာခဲ့တာမှာ အခုအချိန်အထိ၊
အမေဘာအလုပ်လုပ်သလဲဆိုတာကျနော်လုံးဝမသိခဲ့ဘူး။ အမေကမနက်ပိုင်းအိမ်မှာအမြဲရှိပေမယ့်၊ နေ့လည်ပိုင်းနဲ့ညဦးပိုင်း၊
တခါတလေညဥ့်နက်ပိုင်းအထိအပြင်ထွက်ပြီးအလုပ်လုပ်တယ်။
ထိုင်းနိုင်ငံမှာအလုပ်ဆိုတာကအမျိုးအစား အမျိုးမျိုးရှိကြတာလေ၊ အချိန်အမျိုးမျိုး၊ ပုံစံအမျိုးမျိုးနဲ့ပေါ့။
ဒါကြောင့်အမေဘာအလုပ်လုပ်နေတယ်ဆိုတာကျနော်မသိရိုးအမှန်ပါ။
ကျနော်ကငယ်သေးတာရယ်၊ လူကြီးကိစ္စကိုဝင်မစပ်စုတတ်တာရယ်။ ဘာသိဘာသာနေတတ်တာတွေလည်းပါတာပေါ့။

ဒါပေမယ့်အမေက ပြင်ပြင်ဆင်ဆင်နဲ့ရှိုင်းပြီးအပြင်ကိုအလုပ်သွားဖို့ထွက်ရင်၊ တော်တော်ကိုလှပြီးအရမ်းကြည့်ကောင်းတယ်။
ပြင်ဆင်တတ်ပုံကလည်း ဆက်စီအရမ်းကျတယ်။ အမေတောင်ကျော်ပြီးရောက်လာလို့ ဘယ်လောက်မှမကြာဘူး သူ့အသက်၁၇ နှစ်စွန်းစွန်းမှာ
ဖော့နဲ့ညားခဲ့တာပဲလေ။ အခုကျနော်က အသက်၂၀ထဲဝင်ပြီ။ အမေက၄၀ မပြည့်သေးဘူး။ သေချာတွက်မှ ၃၈နှစ်ပဲရှိဦးမှာ။
အမေက ၄ဝနားကပ်လာပေမယ့်လည်း၊ လျော့ရဲရဲနဲ့ကျမသွားဘူး၊ ချစ်စရာကောင်းနေတုန်း၊ ကြည့်ကောင်းပြီးလှနေတုန်း။
တင်းရင်းပြီးကိတ်လို့ကောင်းတုန်းရှိသေးတယ်။

ကျနော်တို့သားအမိနေနေကြတဲ့အိမ်လေးက ဘန်ကောက်မြို့ဆင်ခြေဖုံးရပ်ကွက်တစ်ခု ကအိမ်သေးသေးလေးတစ်လုံးသာပါပဲ။
နှစ်ယောက်ထဲပဲရှိတဲ့မိသားစုသေးသေးလေးအတွက်ကတော့အနေတော်ပါပဲ။ အိမ်ကခပ်သေးသေးပေမယ့် ပရိဘောဂလေးတွေနဲ့
သူ့နေရာနဲ့သူပြည့်စုံပြီးအားလုံးအဆင်ပြေပြေနဲ့ရှိနေတယ်။

အမေကအသုံးအစွဲကျစ်လစ်ပြီးလက်ဖွာတဲ့သူတစ်ယောက်မဟုတ်ပါဘူး။ အမေကပိုက်ဆံငွေကြေးရဲ့တန်းဖိုးရှိပုံနဲ့ပိုက်ဆံတစ်ပြားတစ်ချပ်ကို
တန်ဖိုးထားတတ်အောင်ကျနော့်ကိုသင်ပေးတယ်။ အမေရှာလာတဲ့ပိုက်ဆံတွေက မောပန်းမှုနဲ့အတူ ပင်ပန်းကြီးမှုများစွာနဲ့
လဲလှယ်ခဲ့ရတယ်လို့အမြဲပဲပြောပါတယ်။ ဒါပေမယ့်ကျနော်အခုအထိအမေ့အလုပ်ကဘာဆိုတာမသိသေးပါဘူး။

ကျနော့်အမေဖြစ်နေပေမယ့်၊ ကျနော်မေမေ့အလှကို သတိထားမိတာကြာပါပြီ၊ အမေ့ရဲ့အလှအပကို တိတ်တခိုးချောင်းပြီး
ငေးမောခိုးကြည့်နေခဲ့မိတာလည်းကြာပါပြီ။ မေမေ့မှာစူးရှတဲ့မျက်လုံးတွေနဲ့အတူသိပ်လှတဲ့မျက်နှာလေးရှိနေပါတယ်။
မျက်နှာနဲ့မေးရိုးကျပုံလေးကသွယ်သွယ်ဝိုင်းဝိုင်းလေးဖြစ်ပြီးနှာတံလေးကစင်းနေတာလေ။ နှုတ်ခမ်းလေးက ဖူးဖူးထွတ်ထွတ်လေးနဲ့
ခပ်ထူထူလေးရှိနေပုံကဆက်စီကျနေပြီး၊ ခါးလေးကသိမ်သွားပေမယ့် တင်ပါးကြီးကချက်ချင်းပဲစွင့်တက်လာပြန်လို့၊
ဂျောကြီးက ဆွဲဆောင်မှုရှိလောက်အောင် အယ်တုံကြီးဖြစ်လာပြန်တယ်။

အရပ်ကလည်း ၅ပေ၅လက္မ လောက်ရှိပြီး၊ အသားကအဖြူရောင်မှာညိုပြာရောင်စပ်လို့အသားလတ်တဲ့လတ်ဖက်ကူးသွားပေမယ့်
ခြုံကြည့်လိုက်ရင်အသားရောင်ကဝင်းပြီးအိလို့နေတယ်။ ရုပ်ကအရှေ့တိုင်းဆန်သလိုလို၊ ဘိုဆန်သလိုလိုနဲ့ပါ။
ကျနော့်ရဲ့ရင်ထဲကအမှတ်မထင်စွဲလမ်းသတ်မှတ်ထားတဲ့လိုအပ်ချက်ပုံစံတွေက၊ တကယ့်ကိုအမေ့ပုံစံမျိုးနဲ့တထပ်ထဲပါပဲ။

အိမ်မှာနေတုန်း ကျနော်မကြာခဏခိုးကြည့်၊ ချောင်းကြည့်ပြီးမှန်းရင်း၊စိတ်အာသာဖြေဂွင်းတိုက်မိတာကလည်း၊ ဒီမေမေဆိုတဲ့အမျိုးသမီးကိုပါပဲ။
ဟုတ်တယ်လေ၊ တခြားရွေးချယ်စရာမရှိဘူး။ အမေက ဒီအိမ်ကတစ်ဦးထဲသောအမျိုးသမီးပဲဟာ။
အမေ့ရဲ့ပုံစံ၊ အမူအရာဟန်ပန်တွေကကျနော့်ကိုမှတ်မှတ်ထင်ထင်စွဲလမ်းနေစေတယ်။

ကျနော်လူပျိုပေါက်လေးဖြစ်လာတော့၊ ကျောင်းစရိတ်နဲ့အပြင်သုံးစရိတ်ဝင်ငွေတချို့တဝက်ကို၊ ကျောင်းတဖက်တက်ရင်းကနေရှာတတ်လာပြီ။
ပိုက်ဆံစုတတ်လာပြီ။ အမေကကျနော့်ကိုပံ့ပိုးရမယ့် အထောက်အပံ့တွေကိုတတ်နိုင်သလောက်နည်းလာအောင်ကျနော်လည်းတဘက်ကကြိုးစားခဲ့တယ်။
ကျနော်၁၈နှစ်ပြည့်တော့၊ အလယ်တန်းကနေသက်မွေးဝမ်းကျောင်းလိုင်းဘက်ပေါင်းကူးလိုက်တယ်၊
အနုပညာသရုပ်ဆောင်သင်တန်းနဲ့မော်ဒယ်သင်တန်းတွေဒီပလိုမာပေးတဲ့ ကောလိပ်ကိုပြောင်းတက်တယ်။

ကံကြမ္မာကမျက်နှာသာပေးလာတာတစ်ခုက၊ ကျနော်ကလည်းကြည့်လို့ကောင်းတဲ့လူဖြောင့်လူချောလေးတစ်ယောက်ဖြစ်လာခဲ့တယ်။
အမေ့ရဲ့လှပပြေပျစ်ချောမောတဲ့၊ သွေးသားအမွေ၊ ဒီအန်အေ နဲ့ အလှတရားတွေအများစုကိုကျနော်ရခဲ့တယ်လေ။
မော်ဒယ်တစ်ယောက်ဖြစ်ဖို့လည်းလမ်းစရခဲ့တယ်။ ဝင်ငွေကောင်းကောင်းလေးတွေလည်းအထိုက်အသင့်ရလာခဲ့တယ်။

ကျနော်ဘဝမမေ့ပါဘူး။ အသုံးအစွဲစိစစ်တယ်။ ပိုက်ဆံကိုရသလောက်စုတယ်။ ကျနော်လုပ်ရတဲ့မော်ဒယ်က တတိယတန်းစား (ဂရိတ်-C)
အဆင့်လောက်ပဲရှိပါသေးတယ်။ ဘယ်တော့လောက်မှ သေချာတဲ့ဂရိတ်ကောင်းကောင်းမော်ဒယ်ဖြစ်လာနိုင်မယ်ဆိုတာလည်းမပြောနိုင်ဘူးလေ။
C-ဂရိတ်ရဲ့သက်တမ်းက သေချာမှုရှိတာမဟုတ်ပါဘူး။ အချိန်မရွေးလည်းမြောင်းထဲပြန်ရောက်သွားနိုင်တယ်။

ကျနော်လည်းအခုအထိကျနော့်မေမေ ဘာအလုပ်လုပ်နေတယ်ဆိုတာကို မသိသေးပါဘူး။
မေမေနဲ့စကားစမြည်ပြောရင်းနဲ့သဘောတူခဲ့မိတာက၊ ကျနော်အတင်းအကြပ်ကြီးသိဖို့လည်းမကြိုးစားဘူး။ တကူးတကလည်းမစုံစမ်းပါဘူး၊
ဒီလိုပဲဖာသိဖာသာပဲနေမယ်ပေါ့။ အေးတာပဲ..။
—————————————–

အပိုင်း(၂) ဆက်ရန်

အပိုင်း(၂) – စုံထောက်ပေါက်စ

သေချာတာတစ်ခုကတော့ ကျနော်ဟာသဘာဝအတိုင်း၊ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်ဖြစ်တဲ့မိန်းမတွေကိုစိတ်ဝင်စားလာတတ်တဲ့ပုံမန်
ဆယ်ကျော်သက်ရွယ်လူပျိုပေါက်ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်ပါပဲ။

ကျနော်ကိုယ်ပိုင်ဝင်ငွေလေးတွေကိုရှာလာနိုင်ခဲ့ပြီ။ အပြင်ကိုထွက်လည်ပြီးပျော်ပါးနိုင်လောက်တဲ့အခါလေးတွေလည်းရှိလာခဲ့ပြီး၊
ဆော်တွေနဲ့လည်းဒိတ်တတ်လာပြီ။ အတွေ့အကြုံတချို့လည်းရခဲ့ပြီးပြီ။
ဒါပေမယ့်အခုအချိန်အထိကိုယ့်ဘဝရဲ့လိုအပ်ချက်တွေကို၊ စိတ်ထဲမှာပြည့်ပြည့်ဝဝကြီးဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်တဲ့အနေအထားမျိုး၊ စိတ်ကျေနပ်မှုမျိုး
မရသေးဘူးလို့ထင်နေတုန်းပဲ။ ကျနော့်ဘဝရဲ့သက်တူရွယ်တူအပေါင်းအသင်းတွေကြားထဲမှာ ကျနော်သိပ်ပြီးထဲထဲဝင်ဝင်ပေါင်းသင်းလို့ရတဲ့ဘော်ဒါမျိုး
သိပ်မတွေ့သေးဘူး။ ဆော်တွေနဲ့လည်းဒီအတိုင်းပါပဲ။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်ကိုကပေါင်းသင်းရခက်တဲ့အစားထဲပါနေလားတော့မသိဘူး။
သူငယ်ချင်းတွေကပြောကြတယ်..။

“မင်းကလူချောသလောက် စောက်ဂျီးကသိပ်များတာပဲ။ အပေါင်းအသင်းတွေကိုလည်း စိတ်တိုင်းမကျဘူး၊ ဆော်တွေကိုလည်း သူကမလှဘူး။
ဟိုတစ်ယောက်လည်းအကျင့်သိပ်မကြိုက်ဘူးနဲ့..။ ဒါဆိုရင်လည်းမင်းပျော်သလို၊ တစ်ယောက်ထဲပဲနေပြီး ဂွင်းပဲထုနေလိုက်ပါတော့ကွာ..”

အဲ့လိုပြောကြတယ်။

ကျနော်ကခေတ်လူငယ်ပီပီ ကွန်ပြူတာနဲ့မစိမ်းဘူး။ ကိုယ်ပိုင်လက်တော့လေးတစ်လုံးရှိတယ်၊ တစ်ခါတလေဂိမ်းကစားတယ်။ ယူကျု(ဘ်)ကြည့်တယ်။
ကျနော်ရဲ့ပညာရေးသင်ကြားမှုနဲ့ပတ်သက်တာတွေ၊ ကျနော်အခုဆက်သွယ်လုပ်ကိုင်နေတဲ့၊ မော်ဒယ်အနုပညာအလုပ်နဲ့ဆက်နွယ်မှုရှိတာတွေကို
ဆာ့ချ်လုပ်ပြီးကြည့်တယ်။ တစ်ခါတလေတော့လည်း ယောက်ျားလေးပီပီ အပြာဝက်ဆိုက်၊ ဖောင်းဒိုင်းဆိုက်တွေဝင်ကြည့်တယ်။
ပြီးတော့လည်ပတ်လို့ရတဲ့အင်တာတိန်းမန့် ဖျော်ဖြေရေးဝက်ဘ်ဆိုက်တွေဝင်ကြည့်တယ်။

ဒီမှာဝင်မွှေနှောက်ရင်း၊ ရှာဖွေလေ၊ တွေ့ရှိလေတွေ့လာတာက၊ထိုင်းနိုင်ငံမှာအထူးပဲပေါ်ပြူလာဖြစ်နေတဲ့ ရေချိုးခန်း၊ စပါး၊ အနှိပ်ခန်းတွေက
ကြော်ငြာဝက်ဘ်ဆိုက်ကြီးတွေထဲရောက်သွားပါရော။
သူတို့”နန်ရဲ့ကြော်ငြာတွေ၊ သူတို့အနှိပ်ခန်းကြီးက စူပါစတားအနှိပ်သည်တွေရဲ့ စိတ်ဝင်စားဖွယ်ကိုယ်ရေးအချက်အလက်တွေ၊ အပြင်အဆင်
အခမ်းအနားတွေ ဝေဝေဆာဆာနဲ့ရေးထားတာ။ ဒါမျိုးဆိုတာကလည်းကျနော်တို့လိုယောက်ျားတွေအတွက်တော့သည်းခြေကြိုက်ပဲလေ။
ဖတ်လေစိတ်ဝင်စားလေနဲ့၊ ရေချိုးအနှိပ်ခန်းဝက်ဘ်ဆိုက်အတော်များများမှာမျောသွားပါလေရော။

ဒီအထဲကမှ အသက်ခပ်ငယ်ငယ်အနှိပ်သည်တွေထက်စာရင် ကျနော်ကမားချားပုံစံအသက်ခပ်ကြီးကြီး၊ အတွေ့အကြုံကောင်းကောင်းရှိတဲ့
အကြီးစားတန်းကြီးတွေရဲ့ အချက်အလက်တွေကိုပဲပိုပြီးရွေးဖတ်ဖြစ်တယ်။ ကျနော်ကကိုယ့်ကိုကိုယ်အခုမှသတိထားမိတာက၊
ဘယ်တုန်းထဲက ဒီလိုအမ်အိုင်အယ်လ်အက်ဖ် အရွယ်ကြီးတွေကို သွားပြီးစွဲလန်းနေမိမှန်းမသိဘူး။ ပြန်တွေးကြည့်တော့
ကျနော်သက်တူရွယ်တူမိန်းခလေးတွေကို တစ်ခါမှစိတ်ဝင်တစားမကြည့်ခဲ့ဖူးတာပါပဲ။ ကြည့်လိုက်မှန်းလိုက်ရင် အကြီးတန်းကြီးတွေချည်းပဲ။

ဒီလိုပဲရေချိုးအနှိပ်ခန်းကြီးတွေရဲ့စိတ်ဝင်စားဖွယ်ရာအချက်အလက်တွေကိုရှာဖွေဖတ်ရှုနေရင်း၊ နာမည်ကြီးအနှိပ်ခန်းကြီးတစ်ခုဖြစ်တဲ့
“နန်စီ” စပါးက  ကက်တလောက် ဘိုးရှိုး ပေ့ဂျ်မှာ သူတို့အနှိပ်ခန်းရဲ့စူပါစတားအဆင့်၊ မားချားကြီးတွေရဲ့တစ်ဦးချင်းကြော်ငြာတွေကိုတွေ့ပါရော။

အဲဒီမှာ ကျနော်တွေ့လိုက်ရတဲ့တစ်ယောက်ကတော့ ကျနော့်နှလုံးခုန်ကိုရပ်သွားတော့မတတ်အံ့အားသင့်သွားခဲ့ရတယ်။
အဲဒီဆော်မမကြီးက ကျနော့်အမေနဲ့တော်တော်ကြီးကိုဆင်တာ။
(ဟာ..ဘုရား..ဘုရား၊ ဒါ. ငါ့အမေပါလားဟ! )
ဆိုပြီးရင်တွေဗြောင်းဆန်အောင်ခုန်သွားမိတယ်။ဒါပေမယ့် သေချာကြည့်တော့မှ၊ ပြင်ဆင်ချယ်သထားပုံက အမေမဟုတ်တာတော့သေချာတယ်။
အမေအလုပ်သွားဖို့အိမ်ကထွက်ရင်ဒီလိုပြင်ထားတာမှမဟုတ်တာ၊ ကျနော်သိတာပေါ့။

စိတ်ထဲကမဟုတ်ဘူးလို့အတင်းငြင်းနေပေမယ့်၊ ကျနော် ဇဝေဇဝါဖြစ်နေတုန်းပဲ။ မျက်နှာကိုနည်းနည်းဝါးထားပေမယ့်၊ မျက်စိထဲမှာအမေ့ကိုပဲမြင်နေမိတယ်။
ဝက်ဘ်ဆိုက်ထဲက သူပုံထဲမှာ၊ ရိုက်ထားတဲ့ပုံစံက ဘရာစီယာနဲ့ ဂျီစထရင်းနဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးမချွတ်ထားရုံတမယ်ပဲဆိုတော့သူမရဲ့
ဘော်ဒီအလှကို ပြတ်ပြတ်ထင်ထင်မြင်နေရတယ်။ သူ့ရဲ့မိန်းမကိုယ်ဆီးစပ်ပေါ်မှာ လိပ်ပြာပုံစံရောင်စုံတက်တူးလေးတစ်ခုရှိနေတယ်။
ခန္ဓာကိုယ်တည်ဆောက်ပုံကတော့ ကျနော့်စိတ်ကြိုက်ပုံစံကြီးဗျ။ ဟုတ်တယ်၊ ဒီပုံစံမျိုးကျနော်ရှာနေတာကြာလှပြီ။
ပြီးတော့စိတ်အလှုပ်ရှားရဆုံးက၊ မျက်နှာကအမေနဲ့ချွတ်စွပ်ကြီးတူနေတာပါပဲ။

အဲဒီအမေနဲ့တူတဲ့ဆော်ကြီးရဲ့၊ အချက်အလက်အကျဥ်းထဲမှာက
သူ့နာမည်က ကျဲမြောင်..
ကျဲ..ကတရုတ်လို  အမ/ မမ (အနှိပ်ခန်းတွေကတရုတ်တွေပိုင်တာများတော့ တရုတ်လိုနွယ်ပြီးခေါ်ကြတာ)
မြောင်..ကထိုင်းလို ကြောင်လေး။
ကျဲမြောင်ဆိုတော့ မမပူစီ ဆိုပါတော့ဗျာ။
ဟူး..ဒါကကျနော့်မေမေ့နာမည်မှမဟုတ်တာပဲ။

ဒါပေမယ့်တထစ်ချတော့ပြောမရဘူးလေ၊ မြန်မာပြည်ကကေတီဗွီတွေမှာတောင်၊ ဆိုင်ထဲရောက်သွားရင်၊ လမင်းတို့၊ ကြယ်စင်တို့ဖြစ်သွားကြသေးတာပဲဟာ။
ကျနော်က နန်စီကဆယ်လီ ကျဲမြောင်ရဲ့ ကိုယ်ရေးအချက်အလက်ကိုဆက်ဖတ်တယ်။
ဆက်ရေးထားတာက၊

ကျဲမြောင်ရဲ့ အားနည်းချက်များတဲ့..။
ကျဲမြောင်နဲ့အတူတူ အနှိပ်ခန်းထဲကိုဝင်ပြီးသူမရဲ့ဝန်ဆောင်မှု၊ ပြုစုမှုကိုရယူမယ်ဆိုရင်တော့။
သူမရဲ့ဆန္ဒတွေကိုအလွယ်တကူနှိုးဆွလို့ရနိုင်တဲ့ သူမရဲ့အားနည်းတဲ့နေရာတွေကိုသိထားဖို့လိုပါတယ်တဲ့..။

အဲဒီနေရာတွေကတော့၊ သူမရဲ့လည်တိုင်ကို ဖွဖွကိုက်ခြင်း၊ နမ်းခြင်း၊ နားရွက်နောက်နားနဲ့နားရွက်ဖျားလေးတွေကိုငုံပြီးကိုက်ပေးခြင်းအားဖြင့်
ကျဲမြောင်မှာနေလို့မတတ်ထွန့်ထွန့်လူးပြီး၊ အကြိမ်တိုင်းမှာအလုပ်ကိုပြည့်စုံပြီးမြောက်သည်အထိ
ဖောက်သည်ကျေနပ်သည်အထိပြုစုနိုင်ကြောင်းအာမခံရေးသားထားပါတယ်။

ဒီလိုနန်စီအနှိပ်ခန်းဝက်ဘ်ဆိုက်ကပုံဲနဲ့ကြော်ငြာစာကိုမြင်ရ၊ ဖတ်ရပြီးကထဲက ကျနော့်မှာအမေ့ကိုမြင်တိုင်း၊
ဒါကိုပဲတွေးမိနေ၊ ခေါင်းထဲရောက်နေမိတော့တာပါပဲ။ စိတ်ထဲမှာလည်းသံသယက တစ်နေ့တခြားပိုပြီးကြီးထွားလာတယ်။
အမေတကယ်ပဲ ၊ ရေချိုးခန်း အနှိပ်ခန်း၊ စပါးမှာ ယောက်ျားဖောက်သည်တွေနဲ့ လုံးတွေးပူးကပ်ပြီး ဝန်ဆောင်မှုပေးနေတဲ့လုပ်ငန်းကို
လုပ်နေသလားဆိုတာက ကျနော့်အတွေးထဲမှာ၊ တချိန်လုံးခြိမ်းခြောက်နေပါတော့တယ်။

ဒါပေမယ့်အမေ  အလုပ်ကပြန်လာလို့အိမ်ပြန်ဝင်တဲ့အချိန်တွေမှာ၊ ဘာမှသင်္ကာမကင်းစရာမတွေ့ပါဘူး။
အမေကပုံမှန်အတိုင်းသူ့ကိုယ်သူ လှပအောင်ပြင်ဆင်လာပေမယ့်၊ အနှိပ်ခန်းကအနှိပ်သည်တွေရဲ့ ပုံစံဝတ်စားဆင်ယင်ပုံမျိုးလုံးဝမပေါက်ခဲ့ဘူး။
ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ကျနော်သတိကိုလက်မလွတ်စေပဲစောင့်ကြည့်မြဲကြည့်နေခဲ့ပါတယ်။

တစ်ရက်မှာတော့ကျနော်အမေ့ကိုအကွက်ဖမ်းပြီးစူးစမ်းကြည့်ဖို့အခွင့်အရေးတစ်ခုက ဖန်လာပါတယ်။ အဲဒီနေ့က အမေအတော်လေးအရက်တွေမူးပြီ းအိမ်ပြန်ရောက်လာခဲ့တယ်။ အိမ်ထဲဝင်ပြီးတော့၊ မနိုင်မနင်းနဲ့အိပ်ခန်းထဲဒါရိုက်ဝင်သွားပြီး၊ အသေအမောအိပ်ပျော်သွားတယ်လေ။

ကျနော်အခန်းထဲဝင်၊ဘအမေ့နားသွားအခြေအနေကြည့်ပြီးလှုပ်နှိုးကြည့်တော့ လုံးဝမလှုပ်ဘူး။
ဒါနဲ့ကျနော်လည်းအမေဝတ်လာတဲ့ စကတ်ဂါဝန်ကိုဖြေးဖြေးချင်းခိုးလှန်လိုက်တော့အမေ့ပေါင်သားဝင်းဝင်းကြီးတွေကပေါ်လာတယ်။
အမေ့ပေါင်ကြားခွဆုံကရွှေတြိဂံနယ်မြေလေးမှာပါးပါးလျလျလေးပဲရှိတဲ့အနီရောင်ဂျီစထရင်းပင်တီလေးကပေါင်ကြားကတောင်ပူစာခုံးခုံးလေးကို
မနိင့်အနိုင်ဖုံးထားရရှာတယ်။ ကျနော်အမေ့အခြေအနေကိုပြန်ကြည့်ပြီး စောက်ဖုတ်နေရာသုံးမြှောင့်ပုံလေးကိုဖုံးထားတဲ့ဂျီစထရင်းရှေ့စလေးကို
လက်ချောင်းလေးရှိုပြီးဘေးဘက်ကိုအသာဆွဲဟပြီး ဖယ်လိုက်တယ်။

ဟာ! သေချာတာပေါ့ ဒါ..ဒါ..နန်စီရေချိုးခန်းစပါးက ကျဲမြောင် ဆိုတဲ့နာမည်ကြီးဆယ်လီအနှိပ်သမကြီးဆိုတာက၊
ငါ့အမေမှ ငါ့အမေအစစ်ကြီးပါလား။ ကြည့်လေ၊ တစ််ဘက်ကိုဆွဲဟပြီးဖယ်လိုက်လို့ပေါ်လာတဲ့စောက်ဖုတ်လှလှလေးရဲ့ အပေါ်ပိုင်းဆီးခုံမှာ
သူ့ပုံကြော်ငြာထဲကအတိုင်း ရောင်စုံတက်တူးလိပ်ပြာလေးကကြွကြွရွရွပျံဝဲလို့နေတယ်။

ဒီတခါတော့လုံးဝမှားစရာမရှိနိုင်တော့ဘူး။
ကျနော့်အမေရဲ့နာမည်က ကျမ်ပီဆိုပေမယ့်၊ ဒီ ကျဲမြောင် (မမပူစီ) ဆိုတဲ့ နာမည်ကတော့
သူတို့အနှိပ်သည်ဆယ်လီလောကမှာပဲသိတဲ့နာမည်ပဲဖြစ်လိမ့်မယ်။
မေမေ့စောက်ဖုတ်လေးက ဖောက်သည်တွေနဲ့မပြတ် အလုပ်လုပ်နေပေမယ့် ရွဲမနေဘူး၊ ပုံပန််းသိပ်မပျက်ပဲ ပိပိပြားပြားသပ်သပ်ရပ်ရပ်၊
မို့မို့ဖောင်းဖောင်းလေးကျန်နေသေးတယ်။ ကျနော့်မျက်စိထဲမှာ အမေ့စောက်ဖုတ်လေးကအရမ်းလှနေဆဲပဲ။

ကိုယ့်အမေကဒီအလုပ်လုပ်နေတာရယ်။ ဒါ့အပြင်၊ စောက်ဖုတ်ဟက်ပဲ့လေးကိုပါ ဆွဲဆောင်မှုရှိစွာမြင်နေရတော့၊ လီးကအလိုလိုတောင်လာတယ်။
အမေ့စောက်ဖုတ်လေးကိုကုန်ယက်ပြီးဘာဂျာမှုတ်ချင်စိတ်တွေတဖွားဖွားပေါ်လာပေမယ့်၊ ချွတ်ရုံချွတ်တာကအကြောင်းမဟုတ်ဘူး။
သွားမှုတ်လိုက်မှနိုးလာရင်ကွိုင်ပဲဆိုပြီးတကယ်မလုပ်ရဲတာနဲ့၊ စကတ်စလေးကိုအသာပြန်အုပ်ပေးခဲ့ရင်း၊ အမေ့အိပ်ခန်းကပြန်ထွက်လာခဲ့တယ်။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ဒီနေ့အမြတ်ကမေမေရဲ့ပိတ်ဖုံးထားတဲ့အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းအလုပ်အမှန်ကိုကျနော်သိလိုက်ရခြင်းပါဘဲ။
ဒီလိုနေရာမှာဒီလိုတက်တူးမျိုးတပုံစံထဲထိုးတားတယ်ဆိုတာ မင်းအမေတစ်ယောက်ထဲရှိတာသေချာလားလို့မေးလာရင်တော့၊
ရာနှုန်းပြည့်တောမသေချာဘူးပေါ့ဗျာ။ မဖြစ်နိုင်တဲ့ ၅% အတွက်ကဖြစ်တောင့်ဖြစ်ခဲတိုက်ဆိုင်မှုဆိုရင်တော့မပြောတတ်ဘူး။
ဒါပေမယ့်ကျနော်ကတော့ ကျဲမြောင်ဟာမေမေဆိုတာသေချာနေပါပြီ။

ကျနော်မေမေအလုပ်လုပ်တယ်လို့ယူဆရတဲ့ နန်စီအနှိပ်နဲ့ရေချိုးခန်းကိုသွားပြီးကိုယ်တိုင်စုံထောက်လုပ်ပြီးဝင်စုံစမ်းကြည့်မယ်လို့စိတ်ကူးမိတယ်။
ဒါပေမယ့် မေမေက မှန်ခန်းထဲမှာ အဖော်တွေနဲ့အတူ နံပတ်လေးတပ်ပြီးထိုင်နေတုန်း၊ ကျနော်ဝင်လာတာကိုသာမြင်ရရင်၊
ဘယ်လိုမှကောင်းတဲ့ရလဒ်ကထွက်လာမှာမဟုတ်ပါဘူး။

ကျနော်ကမော်ဒယ်သရုပ်ဆောင်ကျောင်းတက်ရင်းနဲ့မိတ်ကပ်အပြင်အဆင်ပညာကိုကောင်းကောင်းတတ်ခဲ့တယ်။
ကျောင်းမှာကထဲကအခြေခံကိုသေချာသင်ခဲ့ရတာကိုး။ ပြီးတော့မော်ဒယ်လျှောက်ရင်း၊ ရှူတင်ရိုက်ရင်းက သေချာသင်ပေးခဲ့တဲ့
မာမီတွေရဲ့ကျေးဇူးလည်းပါတာပေါ့။ ကျနော်ကလူချောဆိုတော့ မာမီတွေကတအားကပ်တာ၊ အလကားစေတနာတွေပိုပြီးသင်ပေးနေတာ။

ဒီမိတ်ကပ်ပညာကိုသုံးပြီး လက်တွေ့အသုံးချရုပ်ဖျက်လိုက်ရင်တော့၊ တခါထဲဘယ်သူဆိုတာကိုရုပ်ဖမ်းလို့မရတော့လောက်အောင်
မမှတ်မိလောက်အောင်ရုပ်ပြောင်းသွားတဲ့အထိ ဒီပညာကစွမ်းတယ်။ နည်းပညာတက်ကနစ်အသစ်တွေကလည်းပေါ်လာတော့တော်ရုံတန်ရုံ
ရာသီဥတုကြောင့်၊ ရေစိုမိုးပက်တာလောက်တော့၊ ဒီမိတ်ကပ်တွေကမဖြုံဘူး။ သူ့ဆေးနဲ့ကလွဲပြီးတော်ရုံဖျက်ရုံနဲ့တော့မပျက်ဖူးပဲ။

ဒီတော့ကျနော်အိုင်ဒီယာတစ်ချက်ကိုလက်ခနဲရလိုက်တယ်၊ ဒီတတ်ထားတဲ့ပညာကိုသုံးလို့ ရုပ်ဖျက်ပြီး နန်စီကိုဝင်သွားရင်တော့
ကျဲမြောင်ကမေမေအစစ်ဖြစ်နေရင်တောင်၊ ကျနော့်ကိုလုံးဝမှတ်မိမှာမဟုတ်တာသေချာတယ်။
ဒီတော့ကျနော်ကြိုတင်ကြံစည်ထားတဲ့ အစီအစဥ်အတိုင်း၊ သတ်မှတ်ထားတဲ့ရက်မှာ၊ ကျနော်အမြဲဝင်ပြီးလိမ်းချယ်ပြင်ဆင်တတ်တဲ့စတူဒီယိုကိုဝင်ပြီး၊
ကျနော်နဲ့လုံးဝမတူညီတဲ့လူတစ်ယောက်ဖြစ်အောင် ရုပ်ဖျက်ပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ကျနော်ချီတက်တဲ့နေရာက နန်စီစပါးနဲ့ရေချိုးခန်းကိုပေါ့။

ကျနော်အဲဒီကိုရောက်တော့၊ ကျနော့်စိတ်ထဲမှာကြိုတွက်ထားတာက၊ ၁၀၀မှာ ၉၅%က၊ ကျဲမြောင်ဟာ ကျနော့်မေမေဖြစ်ဖို့ရှိပြီး..၊
ကျန်တဲ့ ၅%ကမဖြစ်နိုင်တဲ့ဘက်ကိုတွက်ထားတယ်။ ဒါကလည်းကျနော်ကမေမေ့ကို ဒီလိုအဆင်အပြင် စတိုင်မျိုးနဲ့
တစ်ခါမှအပြင်မှာမတွေ့ခဲ့ဖူးတာဆိုတော့၊ မှားရင်လည်းမှားနိုင်မှာပေါ့ဆိုပြီးချန်ထားခဲ့တာ။

အောက်ထပ် လိုဘီထဲခန်းကရှိုးရူး(မ်း) မှန်ခန်းမကြီးထဲမှာထိုင်ပြီးဈေးခေါ်အလှပြနေတဲ့ မေမေနဲ့အရမ်းတူတဲ့ ကျဲမြောင်ဟာ၊
မျက်လုံး၊ မျက်ရစ်တွေမှာ အိုင်းလိုင်နာကိုခပ်ထူထူ၊ ခပ်ရင့်ရင့် ဆိုးထား၊ ချယ်တားရတဲ့အထဲ မျက်လုံးအကြည့်တွေကလည်းစူးရှတည်ငြိမ်လွန်းလို့နေတယ်။
အရမ်းကိုတည်လွန်းနေတာ။

ကျနော့်မျက်စိအမြင်ထဲမှာတော့ ဒါဟာအမေဆိုတာတစထက်တစ်စသေချာလို့လာနေပါပြီ။ မှန်ခန်းထဲက ပုံစံအမျိုးမျိုးနဲ့
လှပအောင်ပြင်ဆင်ထားကြတဲ့ အမျိုးသမီးအတော်များများရဲ့အကြည့်တွေဟာ၊ အခုမှစဝင်လာတဲ့ကျနော့်အပေါ်မှာစုပြုံလို့ရောက်ရှိလာတယ်။
အမေလို့ကျနော်ယူဆထားတဲ့ ကျဲမြောင်ရဲ့မျက်လုံးတွေကလည်းပါတာပေါ့။

တချိန်ထဲမှာပဲ ကျနော့်ခေါင်းထဲကိုစိတ်မကောင်း၊ မသက်မသာဖြစ်ရတဲ့အတွေးတွေကလည်းဝင်လာခဲ့ရတယ်၊။
ကျနော်အမေဆိုတာက ဒီလိုကိုယ်နဲ့တပိုင်းရင်းပြီးဝန်ဆောင်မှုပေးရတဲ့အနှိပ်သည်တစ်ယောက်ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာကို လက်ခံသိရှိလိုက်ရလို့လေ။
ဒါပေမယ့်..ဒီကျနော့်အမေကပဲ၊ ဒီအလုပ်ကိုလုပ်ပြီကျနော့်ကိုဒီအရွယ်၊ ဒီနေ့၊ ဒီအခြေအနေထိရောက်အောင်ထိမ်းသိမ်းပြုစုပျိုးထောင်လာခဲ့တာမဟုတ်လား..။
—————————————–

အပိုင်း(၃) ဆက်ရန်

အပိုင်း(၃) – ရင်ခုန်စဖွယ်လွှာချင်းအချွတ်

တကယ်လို့များခင်ဗျားတို့ကိုများမေးလာခဲ့ရင် ဘာကိုရွေးချယ်မလဲ။
ကိုယ့်အတွက်မကောင်း၊ စိတ်မသက်မသာဖြစ်နေတဲ့ခံစားချက်တစ်ခုကိုရင်ထဲမှာသိမ်းထားပြီး ခံစားသောကရောက်နေရတာကကိုယ့်အတွက်အကျိုးရှိမယ့်
ဘာပြောင်းလဲမှုရှိမလဲ။ ဒါမှမဟုတ် ယခုလက်ရှိဘဝမှာလက်တွ့ဖြစ်နေတဲ့ဘဝအခြေအနေကိုအမှန်အတိုင်းလက်ခံပြီး၊ အဆိုးထဲကနေပိုကောင်းတဲ့အခြေအနေကို
တိုးတက်ပြောင်းလဲလာအာင်နည်းလမ်းရှာပြီး၊ အမေ့ကိုလည်းပျော်ရွှင်အောင်၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ်လည်းပျော်ရွှင်အောင်လုပ်ဖို့၊ ဘယ်လမ်းကိုရွေးမလဲ။

ကျနော်ဆိုရင်တော့အမေဒီအလုပ်လုပ်နေတဲ့အပေါ်မှာ စိတ်ထဲမထားတော့ဘူး။
သမာအာဇီဝစစ်စစ်လို့မပြောချင်ပေမယ့်၊ သူတပါးအပေါ် ခိုးနေ၊ တိုက်နေ၊ လိမ်လည်လှည့်ဖျားကလိမ်ကကျစ်ကျစားနေတာမှမဟုတ်ပဲဟာ။
နောက်တခုက၊ ကျနော်အမြဲတမ်းစိတ်ကူးယဥ် အိပ်မက်မက်နေခဲ့ရတဲ့ အိပ်မက်မေဖြစ်တဲ့ ရေချိုးကန်ထဲကစူပါစတားဆယ်လီဖြစ်တဲ့အမေ့ကို၊
အယောင်ဆောင်ရုပ်ဖျက်ပြီးဝင်လုံးလို့တောင်အဆင်ပြေနိုင်တဲ့အထိ၊ အခွင့်အရေးနဲ့အခြေအနေကကောင်းနေပြီလေ။

ကျနော်ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကိုပြတ်ပြတ်သားသားချလိုက်တယ်။ ဘယ်သူလည်းဆိုတာအသေအချာသိသာဖို့၊ ကျဲမြောင်ကိုပဲတမင်ရွေးချယ်ပြီး၊
နှစ်နာရီတစ်ဆက်ရှင်ဝင်ဖို့ ဆားဗစ်ကောင်တာမှာ ကွန်ဖန်းလုပ်လိုက်ပါတယ်။

“နံပါတ် ၉၉ ကျဲမြောင်..၊ အလုပ်လုပ်မယ်.. ”

ဆိုတဲ့ကြေငြာသံက ဆောင်းဘောက်စ်ကတစ်ဆင့်ပေါ်လာခဲ့ပြီး မှန်ခန်းထဲကဆိုဖာခုံတန်းမှာထိုင်နေတဲ့၊ ကျနော့်အမေဟုတ်မလား
မကြာခင်မှာအသေအချာသိရတော့မယ့် မမပူစီ ကျဲမြောင်ဆိုတဲ့အမျိုးသမီးက ထရပ်လိုက်ရင်း၊ မှန်ခန်းဘေးတံခါးကထွက်လာပြီး
သူ့ရဲ့ဆားဗစ် ရီဂျစ်စတာတိုကင်ကိုကောင်တာမှာလက်ခံရယူပြီးကျနော် ဘီယာထိုင်သောက်နေတဲ့စားပွဲဆီလျှောက်လာပါတယ်။
ကျနော့်ဘဝရဲ့အကြိမ်ကြိမ်အဖန်ဖန်မက်ခဲ့ရတဲ့စိတ်ကူးယဥ်အိပ်မက်ကအခု၊ ဒီနေ့မှာအမှန်တကယ်ဖြစ်လာတော့မှာလား။

မေမေနဲ့တူတဲ့မမ ကျဲမြောင်က ကျနော်တို့ဝင်ရမယ့် အခန်းရဲ့တံခါးသော့ကိုရီဆက်ပ်ရှင်ကောင်တာကနေယူလာခဲ့ပြီးပြီ။
အခန်းကအပေါ်ထပ် ၃လွှာမှာဆိုတော့ သူမကပဲဦးဆောင်ပြီးဓါတ်လှေခါးဆီခေါ်သွားတယ်။

“မာနိ..နောင်..၊ သမ်ကျဲမာနာ့..ခ..”
(ဒီကိုလာ.. မောင်လေး၊ အမနောက်လိုက်ခဲ့ပါရှင့်..)

သူကတော့ သူ့သားမှန်းသူမသိလို့ထင်ရဲ့၊ သာမန်ဖောက်သည်တစ်ယောက်ကိုပြောသလို ထိုင်းစကားနဲ့ပဲပြောနေတယ်။
အိမ်မှာက အမေအကျင့်လုပ်ထားလို့သားအမိ၂ယောက်ထဲဆိုရင် မြန်မာလိုပဲပြောကြတာလေ။

ကျနော်တို့လျှောက်လာနေတဲ့၊ ပတ်ဝန်းကျင်လျှောက်လမ်းရဲ့အနေအထားကိုကြည့်လိုက်ရင်အလင်းရောင်ကလင်းလင်းချင်းချင်းမရှိလှဘူး။
အင်တာတိန်းမန့်နေရာတွေရဲ့ထုံးစံအတိုင်းရိုမန်းတစ်ဆန်ဆန် ပြာလဲ့လဲ့မီးရောင်မှိန်မှိန်တွေပဲထွန်းထားတယ်။
ဓါတ်လှေခါးဆီရောက်လာတော့ကျနော်တို့သုံးလွှာကိုတက်လာခဲ့ကြတယ်။ ဓါတ်လှေခါးထဲမှာကျနော်တို့နှစ်ယောက်ထဲပဲ။
ဒါပေမယ့်ကျနော့်ရဲ့နှလုံးခုန်သံကအပြင်ကိုခုန်ထွက်ပြီးကြားရတော့မတတ်ကျယ်နေတယ်လို့ထင်နေမိတယ်။

သုံးလွှာရောက်တော့ဓါတ်လှေခါးကနေ ဝင်ရမယ့်အခန်းရောက်တဲ့အထိဆက်လျှောက်ရပြန်တယ်။
ကျနော် ကျဲမြောင်နောက်ကလိုက်လျှောက်သွားတယ်။ နောက်ကနေလှမ်းကြည့်နေရင်း၊ စိတ်ထဲမှာသူမဟာမေမေလို့ပဲခံစားနေရတယ်။
သူမကတော့ကျနော့်ကိုလုံးဝမှတ်မိပုံမပေါ်ဘူး။ သူမရဲ့ဆံပင်တွေကအရှည်ဖားလျားချပြီးသေချာလှလှပပဖီးသင်ထားတယ်၊
ဝတ်ထားတဲ့အင်္ကျီကအနက်ရောင်ကြိုးမဲ့လည်ဟိုက်အင်္ကျီလေး။
အောက်ပိုင်းမှာကတော့၊ ဆင်စွယ်တစ်ချောင်းလိုခြေသလုံးသွယ်သွယ်စင်းစင်း ပြည့်ပြည့်တင်းတင်းလေးတွေကိုထင်ထင်ရှားရှားမြင်ရတဲ့၊
စကပ်အတိုအနက်ရောင်လေးကိုဝတ်ထားတယ်။ ပြီးတော့ဝတ်ထားတဲ့ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်ကလည်း လှပသွယ်ပျောင်းတဲ့ခြေသလုံးလေးတွေနဲ့
လိုက်ဖက်တဲ့ဒီဇိုင်းလှလှလေပါး။ ကျနော်ဒီဖိနပ်ကိုတော့အိမ်မှာမမြင်ဖူးဘူး။ အလုပ်လုပ်ရင်းဝတ်ဖို့ အလုပ်က လော့ကာလဲမှာပဲသိမ်းထားခဲ့ပုံရတယ်။

ဆင်စွယ်လိုခြေသလုံးသွယ်သွယ်လေးတွေအထက်မှာတော့ပြည့်ဖြိုးတင်းရင်းတဲ့ပေါင်တံစင်းစင်းကြီးတွေကဖွေးဥလို့နေတာ၊
ပေါင်သားဖွေးဖွေးပေါ်မှာ သွေးကြောစိမ်းလေးတွေတောင်ယှက်သမ်းနေတယ်။ ပြည့်ဖြိုးတဲ့ပေါင်တံတွေက၊
သူ့အထက်ကတင်ပါးစွင့်စွင့်ဂျောတင်းတင်းကြီးနဲ့လိုက်ဖက်ညီအောင်ကြည့်ကောင်းလိုက်တာဗျာ။
စကပ်ကလည်းတိုလိုက်တာမှပြောမနေနဲ့ ဂျီစထရင်းအမျိုးအစားကြိုးတစ်ချောင်းပင်တီအပါးစားလေးက၊
ဖင်လုံးကြီးတွေအကြားမှာနစ်ပြီးပျောက်ဝင်သွားတာကတကယ်ကိုဆက်စီကျပြီးဆွဲဆောင်မှုအပြည့်နဲ့ပါ။

နောက်ဆုံးမှာတော့ကျနော်တို့ဝင်ရမယ့်အခန်းကိုရောက်လာပြီး သော့ဖွင့်ဝင်ခဲ့ကြတယ်။
အခန်းထဲမှာနှစ်ယောက်အိပ်အရွယ်အစား ၅ပေဆိုဒ်ကုတင်တစ်လုံးကအိပ်ရာခင်းအပြည့်အစုံနဲ့ရှိတယ်။
အဲဒီနောက်အတွင်းဘက်မှာတော့ ရေချိုးကြွေအင်တုံကန်တစ်ခုရှိတယ်။ ကုတင်နဲ့ ရေချိုးကန်ကြားမှာ၊ ဘာနံရံမှခြားမထားဘူး။ အိုးပင်းပဲ။

“ရှင့်အင်္ကျီချွတ်လိုက်ပါလားရှင့်..”

ကျနော်သိပ်ပြီးတော့စကားများများမပြောချင်ဘူး။ အမေကျနော့်အသံကိုမှတ်မိသွားမှာကိုကြောက်နေမိတယ်။
တစ်ခုနဲနဲတော့ကောင်းတာက။ ကျနော်ကထိုင်းလူမျိုးဖောက်သည်တစ်ယောက်အနေနဲ့ပဲပြောမှာဆိုတော့အဆင်ပြေလောက်တယ်။
အသံကိုထိမ်းပြောရမှာပဲ၊ အိမ်မှာကကျနော်ဆို့သားအမိက၊ မြန်မာလိုချည်းပြောကြတော့လေယူလေသိမ်း နဲ့ ဖိုနက်တစ် ကမတူဘူးလေ။

ကျနော်လည်းစကားဟဟမပြောပဲ၊ အဝတ်အစားတွေကိုသာချွတ်လိုက်တယ်။
လူကတော့ ရင်ထဲမှာကုလားဘုရားလှည့်နေပြီ။ နှလုံးတွေပြုတ်ထွက်လုမတတ်ခုန်နေတယ်။
အမေလား ကျဲမြောင်လားမသိတဲ့အမျီုးသမီးကြီးကလည်းသူ့အဝတ်တွေကိုချွတ်ချလိုက်တယ်။
ဒီမှာပဲသူမရဲ့ဆီးခုံမှာထိုးထားတဲ့လိပ်ပြာတက်တူးလေးက နောက်တစ်ကြီမ်၊ ကျနော့်မျက်စိရှေ့မှာပေါ်လာပြန်ပြီ။
အဲဒီမှာပဲ၊ အိမ်မှာအမေမူးပြီးပြန်လာတဲ့နေ့ကခိုးပြီးလှန်ကြည့်မိတဲ့အရုပ်နဲ့ တစ်ထပ်ထဲ၊တစ်နေရာထဲ၊ တစ်ဆိုဒ်ထဲဆိုတာ သေချာသွားပြီလေ။

ရေချိုးကန်ထဲကိုရေအေးနဲ့ရေနွေးစပ်ဖို့ရေဖွင့်ချနေတုန်းမှာ အမျိုးသမီးကြီးက အနှိပ်လုပ်ငန်းအစပျိုးတဲ့အနေနဲ့၊
တကိုယ်လုံးကိုစပြီးပွတ်သပ်နှိပ်နယ်ပေးနေပြီ။ ကျနော်သူမခန္ဓာကိုယ်ပေါ်ကကိုယ်သင်းရနံ့တွေကို စပြီးရှူရှိုက်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ
ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ မျက်နှာတွေကတိုက်မိလုမတတ်အရမ်းနီးကပ်သွားခဲ့တယ်။

အမျိုးသမီးရဲ့ အနီးကပ်၊ စူးရှတဲ့မျက်ဝန်းတွေ၊ ချွန်ထက်ပြီးစင်းနေတဲ့နှာခေါင်း၊ နားသယ်စပ်ကသေချာကြည့်မှမြင်ရတဲ့ကျနော်မြင်နေကျမှဲ့အနီသေးသေးလေး၊ စကားပြောရင်မသိမသာထော်တက်သွားတတ်တဲ့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးတွေ၊ သွားတွေရဲ့ပုံသဏ္ဌာန်တွေ က လိမ်လို့မရဘူး။
ဟုတ်ပါပြီ..၊ ဒါ..တကယ်ပဲရေမရောတဲ့ကျနော့်အမေအစစ်ပါပဲ။ ရာနှန်းပြည့်သေချာသွားပါပြီ။

ကျနော်တုန်လှုပ်စိတ်လှုပ်ရှားစွာနဲ့အမေ့ကိုကြည့်နေမိပါတော့တယ်။ နောက်ပြီးပိုသေချာသွားတာတစ်ခုက၊ အိမ်မှာအမေဝတ်နေကျဖြစ်တဲ့၊
အမေ့ဘယ်ဖက်လက်သူကြွယ်က နှစ်ကွင်းထပ်ရွှေလက်စွပ်ကလေးပါပဲ။ ဒီလက်စွပ်ကဖော့ (အဖေ)ကပေးထားလို့အမေကအမြတ်တနိုးအမြဲဝတ်နေကျပါ။
ဒါကိုမြင်လိုက်ခြင်းအားဖြင့်နောက်ထပ်၊ ဘယ်လိုမှကိုထပ်မှားစရာမရှိတော့ပါဘူး။

အမေက ဘရာစီယာကိုလည်းချွတ်ချလိုက်ပြန်တယ်။ လက်နဲ့တစ်ပြည့် တစ်ဆုပ်စာမက၊ ကိုင်လို့ကောင်းမယ့်အရွယ်ရှိတဲ့ရွှေကြာဖူးရင်သားမြတ်အစုံက
အပြုံလိုက်ကလေးလှပစွာထွက်ကျလာတယ်။ ကျနော်အိမ်မှာတုန်းက မေမေ့ကို ခိုးကြည့်ချောင်းကြည့်ခဲ့ဘူးတဲ့အကြိမ်တွေရှိခဲ့ဖူးပါတယ်။
ဒါပေမယ့်အခုလိုအနီးကပ် ၆လက္မ၊ တစ်ပေ အကွာကနေ အဝတ်အစားမပါပဲနဲ့ မမြင်ခဲ့ဖူးပါဘူး။
ခိုးချောင်းခဲ့ဖူးသလိုကြားမှာနံရံတစ်ချပ်လည်းခြားမနေတော့ပါဘူး။

အမေ့ရဲ့ရင်ညွန့် နို့အုံထိပ်မှာမှဲ့လေးတစ်လုံးနဲ့ပါလား။ အိမ်မှာနေတုန်းကတော့သတိမထားမိဘူး။
ရင်လျားတဲ့အချိန်မှာအဲဒီမှဲ့နေရာက ဆွဲစုစည်းထားတဲ့နေရာမှာရှိတဲ့အပြင်။ အိမ်မှာအမေရင်လျားတိုင်းမျက်စိစူးစူးနဲ့ အတင်းထွင်းဖောက်ပြီး
အရိုင်းကြည့်မကြည့်ခဲ့ဖူးလို့ ဒီမှဲ့လေးကိုတော့အခုမှပထမဆုံးအကြိမ်သတိထားမိခြင်းပါပဲ။
မိန်းမတို့ရဲ့ပါးပြင်ပေါ်ကမခို့တရို့နဲ့ဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့မှဲ့လှလှဘေးကို စပယ်တင်မှဲ့လို့ခေါ်ကြရင်၊
ဒီနို့အုံရင်ညွန့်အကြားက စွဲမက်စရာ၊ နှာခေါင်းနှစ်ပြီးနမ်းချင်စရာမှဲ့ကလေးကိုတော့ဘယ်လိုနာမည်ပေးကြမလဲမသိဘူး။

ကျနော့်ရင်တွေကထိမ်းချုပ်လို့မရတော့အောင်တသိမ့်သိမ့်၊ တဒိတ်ဒိတ်နဲ့ခုန်နေမိတယ်။
အမေကနောက်ဆုံးကျန်နေခဲ့တဲ့အဝတ်အစားဖြစ်တဲ့၊ သူ့ဖင်ကြားညပ်ပင်တီအနက်လေးကိုကုန်းပြီးဆွဲချွတ်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ၊
ကျနော့်နှာခါင်းတွေကလည်းအမေနို့အုံလှလှလေးထဲကို၊ ထိတွေ့နစ်ဝင်သွားပါတော့တယ်။
ပါးစပ်ကလည်း၊ ညိုဖျော့ဖျော့စိုပြေနေတဲ့အရောင်ရှိတဲ့ နို့သီးခေါင်းဖူးဖူးတင်းတင်းလေးတွေနဲ့ထိတွေ့မိသွားပြန်တယ်။

“အူးး..”

အမေ့ရဲ့အလန့်တကြားငြီးသံအာမေဋိတ်လေးကလွှတ်ခနဲလွက်လာပါတယ်။
ကျနော်ကမျက်နှာကိုဖြည်းဖြည်းချင်းငုံ့ပြီးနှိမ့်ဆင်းလာခဲ့ပါတယ်။ ကျနော်နှာခေါင်းကမွှေးကြိုင်လှတဲ့ အမေ့ခန္ဓာကိုယ်အရေပြားတလျှောက်
စုန်ချည်ဆန်ချည်နဲ့ ပွတ်တိုက်နမ်းရှုတ်နေပါတယ်။ အမေ့ရင်သားလှလှနို့အုံလေးတွေကစပြီးအောက်ကိုစုန်ဆင်းလာခဲ့တာ ဗိုက်သားချပ်ချပ်လေးတွေ။
ပြီးတော့ဆီးစပ်ကလေးကိုလျှာနဲ့ဖိယက်လာရင်း၊ နောက်ဆုံးအဓိကပစ်မှတ်ကတော့ပျံဝဲနေတဲ့လိပ်ပြာသေးသေးလေးဆီကိုပေါ့။

ကျနော်နောက်တစ်ကြိမ်ထပ်ပြီးတော့ အမေ့ရဲ့အချစ်အင်္ဂါဇတ်လေးအပေါ်ကပန်းဝတ်ရည်စုပ်တော့မယောင်လိပ်ပြာလေးကိုကြည့်လိုက်မိပြန်တယ်။
ဒီလိပ်ပြာလေးကအရင်တစ်ရက်ကလှပ်ကြည့်ခဲ့ဖူးတဲ့အကောင်နဲ့ တစ်ကောင်ထဲပဲဖြစ်မယ့်၊ အရင်တွေ့ခဲ့ဖူးတဲ့သူငယ်ချင်းလိပ်ပြာလေးဆိုတာကို
အတည်ပြုနိုင်ခဲ့ပါပြီ။ အမေကဒီအလုပ်လုပ်စားသူပီပီ သန့်သန်ု့ရှင်းရှင်းဖြစ်နေအောင်၊ တောကိုအပြောင်ရှင်းထားတယ်၊
ဒါကြောင့်လည်း အမေ့လိပ်ပြာလေးကကြွကြွရွရွထင်းထင်းလေးဖြစ်နေတာပေါ့။

အမေ့ရဲ့ဆီးခုံဖောင်းဖောင်းလေးနားကိုနာခေါင်းကအတော်ကပ်သွားတော့၊ အမေသုံးထားတဲ့ရေချိုးဆပ်ပြာ၊ ဘော်ဒီရှာဝါခရင်မ် ရနံ့မွှေးမွှေးလေးကို
ရှူရှိုက်လိုက်ရတယ်။ ကျနော်ပါးစပ်က မေမေ့ရဲ့လှပတဲ့စောက်ဖုတ်လေးရဲ့အဝင်ဝမုခ်ဦးနဲ့ဆိုရင် လက်မအနည်းငယ်ပဲကွာတော့မယ်။
ပြောရင်းဆိုရင်းမှာပဲ၊ ပန်းနုသွေးရောင်ပေါက်နေတဲ့မပွင့်အာသေးတဲ့နင်းဆီပွင့်ဖတ်လေးတွေအလား၊ အလိပ် အထပ်လေးတွေနဲ့လှပနေတဲ့
စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေဆီကိုကျနော့်ပါးစပ်ကစတင်ထိတွေ့လိုက်မိပါတော့တယ်။ ကျနော်ရုပ်ဖျက်ထားမိတုန်းကအမွေးအမျှင်အတိုအစတွေ
နည်းနည်းထည့်ထားမိတော့ အမေ့မှာစောက်ဖုတ်နဲ့ဘည်းဖိပွတ်မိရောနည်းနည်းကလိကလိဖြစ်ပြီးဒွန့်သွားပုံရတယ်။

“အမလေး..ယားတယ်နော်။ တခါထဲချွတ်တောင်မချွတ်ရသေးဘူး၊ ပါးစပ်က ဟိုနေရာကိုတန်းရောက်တော့တာပဲ။
ဘာလို့အဲလောက်တောင်ကြည့်နေရတာတုန်း။ မမြင်ဖူးဘူးလား။ အခုပဲဝါးစားတော့မလို့လား။
၂နာရီတောင်အချိန်ရသေးတယ်၊ ဖြေးဖြေးပေါ့။ ရေချိုးကန်ထဲမှာအရင်မစိမ်တော့ဘူးလား။ လန်းသွားအောင်..”

အဲဒီနောက်တော့ ရေနွေးစပ်ပြီးပြည့်နေပြီဖြစ်တဲ့ရေချိုးကန်ထဲ ကျနော့်ကိုဆင်းခိုင်းပြီး၊ အမေကကန်ဘောင်ပေါ်မှာတင်ပါးလွှဲထိုင်ရင်းက
ရေစချိုးပေးတယ်။ မေမေက ကျနော့်ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကနေစပြီးရေချိုးပေးရင်း လည်ပင်း၊ ပခုံး၊ နောက်ကျော၊ လက်မောင်းတွေကို
တစ်ဆင့်ချင်းပွတ်တိုက်ဆေးကြောလာခဲ့ပေးတယ်။ ပြီးတော့မှဂျိုင်းကြားထဲကနေလက်လျှိုပြီးရှေ့ဘက်ကကျနော့်ရင်ဘတ်တွေကိုစနှိပ်ပေးရင်း၊
ရင်အုပ်နဲ့ နို့သီးခေါင်းတွေကို လှိမ့်ကစားပေးနေတယ်။

ခဏကြာတော့၊ မေမေကပါရေကန်ထဲဆင်းလိုက်လာပြီး ကျနော့်ကိုသူ့ဘက်ဆွဲလှည့်လိုက်တော့ ကျနော်တို့တွေမျက်နှာချင်းဆိုင်ဖြစ်သွားကြတယ်။
ရေချိုးကန်ထဲမှာရေပူရေအေးနဲ့ဆပ်ပြာရည်၊ အမွှေးနံ့သာတွေပေါင်းမွှေပြီး အမြှုပ်တွေကဖောင်းဖောင်းထနေတာပေါ့။
နှစ်ယောက်စလုံးကိုယ်လုံးတီးကြီးတွေချွတ်ထားကြပေမယ့်၊ ရေကောက်ကခန္ဓာကိုယ်တွေကိုပြတ်ပြတ်ထင်ထင်မမြင်ရအောင်၊
ဆပ်ပြာမြှုပ်တွေက ကာဗာလုပ်ပေးထားတယ်လေ။

“အမယ်..အခုခေတ်လူပျိုချောချောတွေများ၊ မိန်းမတွေထက်အောက်မကျဘူးနော်။
ကော့စမစ်တစ်တွေသုံးပြီးပြင်တတ်ဆင်တတ်လိုက်တာကလည်းကြည့်ပါဦး..”

မေမေက ကျနော်ပြင်လာဆင်လာတာကိုကြည့်ပြီးမှတ်ချက်ပေးနေတယ်။ ဘာမှတော့မသင်္ကာဖြစ်ပုံမရဘူး၊
ကျနော်ရုပ်ပြောင်းရုပ်လွဲလုပ်လာတာက၊ ဘယ်လိုမှမမှတ်မိနိုင်ဘူးဆိုတာကိုယ့်ကိုကိုယ်အာမခံနိုင်တယ်လေ။

“အခုလိုရုပ်ချောချောဖြောင့်ဖြောင့်ကိုးရီးယားဇာတ်လိုက်မင်းသားလေးလိုဟာမျိုးကိုကြာကြာနေမှတစ်ခါတွေ့ခွင့်ရတာကြုံတောင့်ကြုံခဲပဲ၊
ကျဲလည်းဒီနေ့စိတ်ကိုလွှတ်ပေးပြီး အပြည့်အဝပျော်လိုက်ချင်တယ်..”

မေမေ့ဆီကစိတ်ပါလက်ပါထွက်လာတဲ့စကားပါ..။
ကျနော်ဒီနေ့၊ အခုလုပ်နေတဲ့လုပ်ရပ်က မှန်ရဲ့လားတော့မသိဘူး။ ထားပါတော့ ကျနော်ကရုပ်ဖျက်ထားလို့ မေမေကမမှတ်မိပဲ၊
သာမန်ဖောက်သည်တစ်ယောက်လိုဆက်ဆံနေတာ။ သူ့သားမှန်းသိရင်ဒီလိုပြောပါ့မလား။

ဒါပေမယ့်ကျနော်ကတော့ ဒါဟာ ကိုယ့်အမေဆိုတာသိသွားပြီလေ။ ကိုယ်ကိုမွေးထုတ်လာတဲ့၊ မွေးသမိခင်အရင်းခေါက်ခေါက်ကြီးဆိုတာ
သိသိကြီးနဲ့ကျနော်ရှေ့ဆက်တိုးနိုင်မလား။ ဒါပေမယ့်ကျနော်ဒါကိုလုပ်ချင်တယ်။ မိုက်မိုက်မဲမဲရှေ့ကိုဆက်တိုးပြီး၊
မေမေနဲ့ကျားမတို့သဘာဝအတိုင်းဆက်ဆံချင်တယ်။ ကျနော်ကြိတ်ပြီးမက်ခဲ့ရတဲ့အိပ်မက်တစ်ခု အကောင်အထည်ပေါ်ခါနီးခါမှ နောက်မဆုတ်ချင်တောဘူး။

ကျနော့်ရဲ့ဇဝေဇဝါ၊ မတင်မကျဖြစ်နေတဲ့ စိတ်တွေကမေမေ့ရဲ့လှုပ်ရှားလာတဲ့အထိအတွေ့မှာမျောပါကျဆုံးသွားခဲ့ရပါတော့တယ်။
—————————————–

အပိုင်း(၄) ဆက်ရန်

အပိုင်း(၄) – လက်တွေ့သုတေသန

ကျနော်တို့အခုအခြေအနေက ဝန်ဆောင်မှုဝယ်ယူသူ (ဖောက်သည်)နဲ့ ဝန်ဆောင်မှုပေးသူအနေအထား။ ဒါမှမဟုတ်ရောင်းသူနဲ့ဝယ်သူ။
နှစ်ဦးသဘောတူကျေနပ်ကြလို့၊ ရယူလိုတဲ့ပစ္စည်းတစ်ခုနဲ့ငွေကြေးတစ်စုံတရာနဲ့အလဲအထပ်ပြုကြတဲ့နေရာ (သို့)အခြေအနေမှာရောက်နေကြပြီ။
သတ်မှတ်သဘောတူထားတဲ့လုပ်ငန်းတစ်ခုကို သတ်မှတ်ထားတဲ့အချိန်အတွင်းလုပ်ကြရတော့မယ်ဆိုတော့၊
တခြားဘာမှထွေလီကာလီတွေစဥ်းစားမနေနိုင်တော့ပဲလုပ်ရမယ့်ပရိုစီဂျာအတိုင်းလုပ်နေကြရပြီလေ။

ပထမဆုံးကျနော်တို့တွေတစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ဖက်ယက်ပွတ်သပ်ကြရင်း၊ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်၊ ကစ်ဆင်ရိုက်၊ အနမ်းလေးတွေချွေပြီးပွဲအဖွင့်ကိုစလိုက်ကြတယ်။
အမေ့ရဲ့လက်တစ်ဖက်က ကျွန်တော့်ရဲ့နောက်ကျောကို ရစ်ပတ်သိုင်းဖက်လာတယ်။ နောက်လက်တစ်ဘက်က ရင်ဘတ်နဲ့ရင်အုပ်ကိုဖွဖွလေ
ပွတ်သပ်ကစားပေးနေရင်းကနောက်တော့ဗိုက်သားဗယ်လီကိုလာပွတ်ပြီးနှိပ်ပေးတယ်။

နောက်တော့ကိုယ်အောက်ပိုင်းကိုပိုနိမ့်ဆင်းသွားပြီး၊ ကျနော့်ရဲ့အောက်ဖက်ဆံပင်၊ လမွေးအုံကိုခေါင်းလျှော်ဆပ်ပြာရည်နဲ့၊ ပွတ်လျှော်ပေး၊ ဆေးပေးပြီးမှ၊
မိန်းမသားတို့ရဲ့သည်းခြေကြိုက်ကြွက်သားအရွတ်ချောင်းကြီးကိုလှိမ့်ပြီးကစားတော့တာပဲ။ နဂိုထဲကအဝတ်မပါတော့ပဲ ဗီးနပ်စ်နတ်သမီးလိုလှပနေတဲ့
မေမေ့ရဲ့မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်းကိုယ်ခန္ဓာအလှကို မြင်ရရုံနဲ့၊ စတင်ထကြွနေပြီဖြစ်တဲ့ငပဲက၊ နူးညံ့လှတဲ့အတွေ့အထိရှိတဲ့အမေ့လက်သွယ်သွယ် လေးတွေရဲ့
လက်ဆုပ်ထဲမှာတင်မထိမ်းနိုင်မသိမ်းနိုင်လောက်အောင်၊ ဖောင်းကြွတောင်တက်လာတော့တယ်။

အမေ့ဆီကရတဲ့အတွေ့အထိကကျနော့်အတွက်သည်းမခံနိုင်လောက်အောင် တုန်လှုပ်ပြီး စိတ်တွေကမဟားဒယားလှုပ်ရှားနေမိတယ်။
ကျနော့်လက်တစ်ဖက်ကအမေ့ခန္ဓာကိုယ်ကစ်ကစ်လေးကိုသိမ်းကြုံးပြီးတော့၊ တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်ထားမိတယ်။
နောက်လက်တစ်ဖက်က မီးမှိန်မှိန်မှာပြားရည်ရောင်ဝင်းနေတဲ့အမေ့ရဲ့တပ်မက်ဖွယ် ကိုယ်လုံးလေးကို၊လည်ပင်းကနေဖင်ကြားမြှောင်းကလေးရောက်တဲ့အထိ၊
ရမ္မက်စိတ်တပိုင်းနဲ့မိန်းမူးစွာလိုက်ပြီးပွတ်ဆွဲပေးနေမိတယ်။ ကျနော့်ကိုယ်ကိုလည်းအမေနဲ့အနီးကပ်ဆုံးပူးကပ်ပြီးနေရာလပ်မရှိအောင်
မက်မောစွာနဲ့ ဖက်ထားမိတော့တယ်။

အဲဒီနောက်အမေကကျနော့်ကိုဖွဖွလေးတွန်းလိုက်ပြီး ကိုယ်ချင်းခွာလိုက်တယ်။ သူမက ရေချိုးအင်တုံထဲမှာထိုင်ရက်အနေအထားနေလိုက်ပြီး
ကျနော့်ရဲ့ခြေထောက်နှစ်ချောင်း ကိုသူ့ရှေ့ခြေထောက်ပေါ် တင်လိုက်တယ်။ အမေက ရေချိုးပေးရင်းဘော်ဒီမာဆတ်ကိုလည်ပင်းနဲ့ ရင်ဘတ်ကစပြီး
နှိပ်နယ်လာခဲ့တယ်။ ပြီးတော့သူ့ခေါင်းလေးကိုငုံ့ပြီးကျနော့်နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုစို့ပေးတာလေကောင်းလိုက်ကြက်သီးထလိုက်တာပြောမနေပါနဲ့တော့။

အမေက ခေါင်းကိုပြန်မော့လိုက်ပြီး သူမဖက်ဆီဆန့်တန်းထားတဲ့ကျနော့်ခြေထောက်တွေကိုဘယ်တစ်လှည့်၊ ညာတစ်လှည့်၊ တစ်ဘက်စီဆွဲမြှောက်ပြီး၊
ခြေဖျားကစလို့ ပေါင်အရင်းကနေ၊ လီးထိပ်ဒစ်အဖျားလေးရောက်တဲ့အထိ လျှာလေးနဲ့တရွရွလိုက်လျှောက်ပြီးနှိပ်ပေးနေတယ်။

ပြီးတော့သူ့လက်ခုပ်ကလေးနဲ့ရေကိုခပ်ပြီးပက်ပက်ပေးရင်းအခုအဆမတန်ဆောင်နေပြီဖြစ်တဲ့လီးတံကို ညင်ညင်သာသာလေးပွတ်ဆေးပေးနေပြန်တယ်။
ကျနော်ကတော့အမေလုပ်သမျှကိုစိတ်ဝင်တစားနဲ့အစအဆုံးကြည့်နေမိခဲ့တယ်။
ကျနော့်ညီတော်မောင်ကတော့အ၀တ်အစားတွေစချွတ်ပြီးကထဲကလုံးဝကိုပြန်မကျတော့တာ၊ အာကာသထဲလွှတ်တင်တော့မယ့် ဒုံးကျည်ကြီးကျနေတာပဲ။

“ကျဲထင်တာတော့၊ မင်းပစ္စည်းကြီးကတကယ့်ဖိုက်တာကြီးနဲ့တူတာပဲ။ တခြားယောက်ျားတွေများဆိုရင်၊ တစ်ခါထလာဖို့ကိုသေမတတ်ကြိုးစားရတယ်။
မောင်လေးဟာကတော့အမြဲတမ်းဖိုးထောင်ဖြစ်နေပါလား..ခိခိ..”

အမေကသဘောကျစွာနဲ့ တခိခိ ရီပြီးပြောနေရင်း အမေ့ခေါင်းကငုံ့ပြီးပေါင်ကြားထဲမှာပျောက်သွားတယ်။ ကျနော်ငုံ့ကြည့်လို့မြင်လိုက်ရတာကတော့
ကျနော့်ရဲလီးဒစ်ထိပ်ကြီးဟာကျနော့်ရဲ့ချစ်ရပါသောမေမေရဲ့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးထွတ်ထွတ်လေးနဲ့အငုံခံရပြီးပါးစပ်ထဲမှာပျောက်သွားတာပါပဲ။
အမေ့ရဲ့ပျားရည်ရောင်ဝင်းပြီးမျက်စိမှိတ်ပြီး ချစ်ပစ်ချင်စရာကောင်းလှတဲ့၊ ဝတ်လစ်စလစ်ခန္ဓာကိုယ်လေးက၊ ကျနော့်ရှေ့မှာရှိနေပြီး၊
လှပဝင်းထွတ်နေတဲ့နို့အုံဖောင်းဖောင်းအိအိလေးတွေကကျနော့်ကို၊ သုံးဆောင်ပါတော့သခင်ဆိုပြီးအနီးကပ်အလှပြနေတယ်။

အားဟားး! မေမေကတကယ့်ကိုပုလွေစပယ်ရှယ်လစ်ပါပဲလား။ ကျနော့်အနေနဲ့အခုလိုကိုယ့်ရဲ့အမေကလာပြီး လီးစုပ်ပေးတာကို
ခံရလိမ့်မယ်လို့တခါမှအိပ်မက်တောင်မမက်ခဲ့ဖူးပါဘူး။ အခုကျနော့်လီးကအမေ့ရဲ့နှင်းဆီဖူးလေးလိုလှပတဲ့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးနီစွေးစွေးလေးထဲမှာ
စုပ်သွင်းခံရလို့နွေးထွေးတဲ့အာခံတွင်းလေးထဲမှာ ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်နဲ့ရှိနေပါတယ်။ ဒီအတွေအကြုံကကျနော့်အတွက်တော့ရုတ်တရက်ယုံနိုင်စရာမရှိအောင်နဲ့
အထိတ်တလန့် ရင်ခုန်ရတဲ့ဖီလင်ကိုပါတပြိုင်ထဲခံစားနေရပါတယ်။ ဘယ်လိုပြောရမှန်းကိုမသိတဲ့ ဖီလင်ပါပဲ။

ခဏအကြာမှာကျနော့်လီးထဲကပေါက်ကွဲထွက်လုမတတ် မခံမရပ်နိုင်တဲ့တွန်းကန်အားတစ်ခုကိုခံစားလိုက်ရတယ်။
ကျနော့်လရည်တွေထွက်လာတော့မယ့်ခံစားချက်ကိုကြိုသိနေရပြီ။ အမေ့ပါးစပ်ထဲကိုပန်းထွက်တော့မှာအသေအချာပဲ။
ကျနော် အတင်းကန်ပြီးအောင့်ထားရတယ်။ လရည်တွေဆောင့်ပြီးပန်းထွက်မလာခင်မှာ၊
မေမေ့ရဲ့ပရော်ဖက်ရှင်နယ်ပညာတစ်ရပ်ကိုမျက်ဝါးထင်ထင်တွေ့လိုက်ရပါတော့တယ်။

မေမေက ဘယ်အချိန်ထဲကကွန်ဒုံးကိုဖောက်ပြီးပါးစပ်ထဲထည့်၊ ပါးစပ်နဲ့နှုတ်ခမ်းကိုသုံးပြီး လီးမှာစွပ်ပေးလိုက်သလဲမသိပါဘူး၊
ကျနော်သတိဝင်လာလို့နောက်တစ်ခေါက်ငုံ့ကြည့်မိတော့ ကျနော့်လီးကကွန်ဒုံးနဲ့အကျအန ဦးထုပ်ဆောင်းပြီးစွပ်ရက်ကလေးဖြစ်နေတော့တာဗျ။

“ကဲဗျာ..ကျဲ..၊ ဒီမှာပဲလုပ်ကြစို့နော်။ ကျနော်မနေနိုင်တော့ဘူး..”

ကျနော်ကရေကန်တစ်ဘက်က ပြင်ထားတဲ့ကုတင်ပေါ်ကိုပြောင်းပြီးလိုးကြဖို့ကိုတောင်မစောင့်ချင်တော့လောက်အောင် စိတ်ကအရမ်းဆာနေပြီ။
ဒါကြောင့်ရေကန်ထဲမှာ အမေ့ကို ကျနော့်ဖက်နောက်ပြန်လှည့်ပြီး ဒူးထောက်ကုန်းခိုင်းလိုက်တယ်။
အလင်းအားသိပ်မကောင်းအောင်မှိန်ဖျော့ထားလို့၊ အညိုရောင်ဖျော့ဖျော့ အလင်းရောင်ပြန်ဟပ်နေပြီး ရေစက်တွေနဲ့ စိုစွတ်နေတဲ့မြင်ကွင်းမှိန်မှိန်မှာ
ဒူးလေးထောက်ပြီးကုန်းထားလို့၊ နောက်ကကြည့်ရင် V ပုံသဏ္ဍန်ပေါ်နေတဲ့ မေမေ့ပုံစံကိုမြင်နေရတယ်။

ကော့ပြီးစွင့်ကားနေတဲ့ဖင်လုံးလုံးကြီး တွေကဝိုင်းပြီး အသည်းနှလုံးပုံ ပေါ်နေတယ်။ လေးဘက်ကုန်းထားလို့အနောက်ဖက်ကိုပြူးပြူးလေးထွက်လာတဲ့
စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားဖူးဖူးအိအိလေးတွေက အပြင်ပိုင်းမှာ အညိုဖျော့ဖျော့နဲ့ အထဲကအတွင်းသားလေးတွေကပန်းရောင်ရဲရဲလေးနဲ့
ကျနော့မျက်လုံးတွေကို ဘယ်မှမရွေ့နိုင်အောင်ဖမ်းစားနေတယ်။

ကျနော်ကမျက်နှာကိုမေမေ့စောက်ဖုတ်နားအနီးကပ်ငုံ့ကြည့်ပြီးတော့လှပတဲ့နှုတ်ခမ်းလိပ်လိပ်ကလေးတွေပေါ်မှာလျှာတင်ပြီး
တက်လိုက်ဆင်းလိုက်နဲ့ လှိမ့်ယက်ပေးနေလိုက်ပါတယ်။ လျှာသုံးချက်လောက်လှိမ့်တင်ပြီးမွှေ့ပေးလိုက်တာနဲ့၊
အမေ့ဖင်ကြီးကဘယ်ညာလူးပြီးရမ်းလာတော့တယ်။ ပြီးတော့ငြီးသံလေးတွေစပြီးတမျှင်းမျှင်းထွက်လာတော့တာပဲ။

“စူးးးး..အားးဟာ့..အင်းးမ်မ်..ဟင်းး..”

အခုကျနော်တို့နှစ်ယောက်စလုံးက ရေချိုးကန်ထဲကတဝက်တပျက်ဖြည့်ထားတဲ့ ရေထဲမှာပါ။ ရေလယ်ဗယ်က ဖင်ကုန်းထားတဲ့အမေ့ပေါင်တဝက်လောက်၊
ဖင်လုံးကြီးရယ်နောက်ကိုပြူထွက်လာနေတဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးရယ်ပေါ်နေရုံပါ၊ ကျန်တဲ့ခြေထောက်တွေကရေအောက်မှာပေါ့။

ကျနော်အမေ့စောက်ဖုတ်အဝမှာ၊ ဒစ်ကြီးကိုတေ့ပြီး ထိုးသွင်းထည့်လိုက်ပါတယ်။ ရေထဲမှာကိုယ်တပိုင်းနဲ့ စိုရွှဲနေလို့
အမေ့စောက်ရည်တွေထွက်နေပြီလားဆိုတာကတော့မသေချာပါဘူး။ ကျနော်ကတော့လီးစတောင်ကထဲက ကာမရှေ့ပြေးလရည်ကြည်တွေထွက်ပြီးသားပါ။
ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် စပ်ထားတဲ့ဆပ်ပြာမြှုပ်တွေနဲ့ရှမ်ပူတွေကြောင့် အခြေအနေကချွဲကျိပြီးအထူးချောဆီထည့်စရာမလိုတော့ဘူးလို့ထင်ပါတယ်။

ထင်တဲ့အတိုင်းကျနော့်လီးကညင်ညင်သာသာရှောရှောရှူရှူပဲနောက်ဘက်ကနေဝင်သွားပါတယ်။
မကြာခင်မှာပဲကျနော့်လီးက၊ ပုံမှန်အရှိန်နဲ့ မေမေ့စောက်ဖုတ်ထဲမှာဝင်လိုက်ထွက်လိုက် နဲ့အလုပ်လုပ်နေပါပြီ။ ကျနော့်စိတ်ထဲကတော့
အမေ့ခန္ဓာကိုယ်ရဲ့နွေးထွေးတဲ့တုံ့ပြန်မှုကို၊  အမေ့ရဲ့နူးညံ့ပြီးပူနွေးတဲ့စောက်ဖုတ်အတွင်းသားတွေကနေတဆင့်ရနေတယ်လို့ခံစားနေရပါတယ်။
အမေ့ဆီမှာပူလောင်ပြင်းပြတဲ့ရမ္မက်စိတ်ခံစားချက်တွေစတက်ပြီး တုံ့ပြန်တွေပေးလာပါတယ်။

“အဟင့်…အဟင့်…၊ ဖြည်းဖြည်းချင်းအရင်စလုပ်ပါ။ ရှင့်ပစ္စည်းကြီးက တော်တော်ကြီးတဲ့အစားထဲပါတယ်၊ ဖြေးဖြေး။ အိုး..စစ်ရှ်ရှ်..”

ကျနော့်လီးကအမေ့စောက်ဖုတ်နဲ့ဆိုရင် အနေတော်လေးကြပ်ကြပ်သပ်သပ်နဲ့ဖစ်ဖြစ်တယ်ပဲဆိုရမလားပဲ။
အမေအော်ပြီးငြီးနေတဲ့အချိန်မှာ အမေ့ရဲ့ စောက်ဖုတ်အထဲကတောင့်ပြီးတင်းတင်းကြပ်ကြပ်နဲ့ဆွဲညှစ်ထားသလိုကျနော့်မှာခံစားနေရတယ်။

ကျနော်ဆော်တွေနဲ့ဒိတ်ဖူးပါတယ်၊ ချဖူးပါတယ်၊။ ဒါပေမယ့်အခုတစ်ကြိမ်မိန်းမတစ်ယောက်နဲ့လိုးရတာကအရင့်အရင်အကြိမ်တွေနဲ့လုံးဝမတူပါဘူး။
အဲဒါကတော့၊ အခုကျနော့်လီးကိုဆွဲစုပ်ရစ်ပတ်ညှစ်ပေးနေတဲ့စောက်ဖုတ်က  တခြားစောက်ဖုတ်မဟုတ်ပဲကျနော်ကာလကြာရှည်စွ
ရင်မှာစွဲလမ်း ဆန္ဒရှိခဲ့ရတဲ့ကျနော့်ရဲ့အိပ်မက်ထဲကနတ်မိမယ်လေးဖြစ်တဲ့ကျနော်ချစ်တဲ့အမေအရင်းရဲ့စောက်ဖုတ်ဖြစ်နေလို့ပါပဲ။

ကိုယ့်အမေရဲ့စွဲလမ်းနှစ်သက်ဖွယ်စောက်ဖုတ်သားနုနုလေးထဲကို၊ အမေကပဲပေးလာခဲ့တဲ့ကျနော့်ရဲ့လီးကြီးနဲ့ထိုးခွဲပြီးလိုးနေရတယ်ဆိုတဲ့အသိက၊
ကျနော့်ကိုအလွန်သာယာကြည်နူးတဲ့ခံစားချက်တွေကိုပေးနေတယ်။ ကျနော့်ရဲ့မွေညင်းတစ်ပေါက်၊ အရေပြားကချွေးပေါက်တစ်ပေါက်တိုင်းရဲ့
ဆဲလ်လေးတွေကနေ၊ အမေနဲ့ဆက်ဆံနေရတဲ့သာယာမှုအရသာကို စိတ်လှုပ်ရှားမှုများစွာနဲ့ခံစားနေရတယ်။

ကျနော်အမေ့စောက်ဖုတ်ထဲမှာလီးတဆုံးရိုက်သွင်းနှစ်ထားပြီးငြိမ်နေလိုက်ရင်း၊ ခွေးမလေးတစ်ကောင်လိုတဖက်လှည့်ပြီး
လေးဘက်ထောက်ဖင်ကုန်းပေးနေတဲ့ဝတ်လစ်စလစ်နတ်မိမယ်လေးမေမေ့ကိုအရသာခံပြီးကြည့်နေမိတယ်။ တင်းကားပြီးလုံးထွက်နေတဲ့ဖင်တုံတုံဂျောကြီး၊
အပြစ်ဆိုစရာမရှိအောင်မွတ်နေတဲ့ကျောသားဝင်းဝင်းလေးတွေနဲ့ မအိတအိလေးတွဲပြီးဘေးကိုပြူထွက်နေတဲ့လှပတဲ့နို့အုံလုံးလုံးလေးတွေကိုရောပေါ့။

ကျနော်အဲဒီမြင်ကွင်းလေးရဲ့အရသာကိုခဏကြာအောင်ငြိမ်ပြီးခံစားဖီလင်ယူရင်း၊ လီးကိုအမေ့စောက်ဖုတ်ထဲနှစ်ရင်းစိမ်နေမိခဲ့တယ်။
ပြီးတော့မှကျနော်က ခါးကိုစပြီးပြန်ကစားလို့လီးကိုမှန်မှန်အသွင်းအထုတ်လုပ်ရင်း မေမေ့ကိုဆက်လိုးလိုက်တယ်။
အမေ့စောက်ခေါင်းထဲကနေ၊ လီးကိုအချက်ကျကျနဲ့ပြန်ပြီးညှစ်ပေးလာပြန်ပြီ။
အမေ့ရဲ့ငြီးသံလေးတွေကစည်းချက်ကျကျပေါ်လာပြန်ပြီး ဖင်ကြီးကလည်းအချက်ကျကျနောက်ပစ်ပေးလာလို့တဖတ်ဖတ်အသံကဟာမိုနီလိုက်ပေးနေတယ်။

“အားး..အာ့ဟ်…အာ့ဟ..အာ့ဟ..အင််းးးမ်..”

ဖတ်.. ဖတ်ဖတ်.. ဖတ်..ပျိ..ပျစ်..ပျစ်..ဒုတ်..ဒုတ်..
.
သိပ်မကြာလိုက်ခင်မှာ၊ ရေချိုးအင်တုံကန်ထဲမှာပဲ ဆောင့်လိုးရင်းနဲ့တစ်ချီပြီးသွားတော့တယ်။

“အားး..ဝိုးရ်ရ်..ပြီးတာမြန်လှချည်လားကိုလူပျိုရဲ့။ အခုမှကျဲကကောင်းနေတုန်းရှိသေးတယ်..”

“ဆောရီးကျဲရေ..။ ကျဲကကျနော်လိုးချင်နေတဲ့အမျိုးသမီးပုံစံမျိုးနဲ့တိုက်ဆိုက်ဆိုင်ဆိုင်ဆိုတော့ စိတ်လှုပ်ရှားသွားလွန်းလို့ပါ..”
ကျနော်ကခပ်တိုတိုပဲပြန်ဖြေလိုက်တယ်။

ကျနော်ကရေချိုးကန်ထဲမှာမတ်တပ်ထရပ်လိုက်တယ်။ အမေကကုန်းနေရာကထလိုက်ပြီးကျနော်ရှေ့မှာဒူးထောက်ထိုင်လိုက်တော့
အမေ့မျက်နှာကကျနော့်ခါးနဲ့လယ်ဗယ်တစ်တန်းထဲလောက်မှာပေါ့။ အမေကကျနော့်လီးကကွန်ဒုံးကိုချွတ်ပြီး၊ လီးကိုသေချာဆေးကြောလို့၊
သန့်ရှင်းရေးပြန်လုပ်ပေးတယ်။ လက်နဲ့ပွတ်ပေးလိုက်၊ ဆပ်ပြာနဲ့တိုက်လိုက်၊ ရေပန်းနဲ့ပန်းပြီးဆေးလိုက်နဲ့ပေါ့,,။
စင်သွားတာနဲ့၊ အမေက ဒစ်ကိုပါးစပ်ထဲကောက်ထည့်ပြီးမှုတ်ပေးပြန်ပါလေရောဗျို့။

တခါထဲ..အမေ့မျက်နှာနဲ့၊ ပါးစပ်လှလှလေးက ကျနော့်လီးနဲ့ တတန်းထဲအနေအထားမှာရှိနေတဲ့မြင်ကွင်းကိုမြင်လိုက်ရတာနဲ့တင်၊
ကျနော်ညီတော်မောင်ကအလောတကြီးပြန်ထလာတော့တာပဲ။
အမေကမျက်လုံးလေးအဝိုင်းသားနဲ့ကျနော့်ကိုတအံ့တဩကြည့်ပြီး….။

“အမလေးး..ပြန်နိုးလာတာကလည်းမြန်လှချည်လား။ ကျဲလို အန်တီမမအရွယ်တွေကို ခရေဇီဖြစ်လို့လားမောင်လေးရဲ့..၊
မင်းတို့လို ကိုလူပျိုငယ်ငယ်ချောချောအရွယ်တွေက၊ အသက်ကြီးကြီး မမကြီးတွေကိုကြိုက်တာတွေ့ရခဲတယ်။
တကယ်လို့အချိန်ပိုနေသေးရင် ဆက်လုပ်ဦးမလား၊ ကျဲ ဝန်ဆောင်ခပိုက်ဆံထပ်မတွက်တော့ပါဘူး။
တကယ်လို့ကျဲကိုစိတ်တိုင်းကျတယ်ဆိုရင် မုံ့ဖိုးလေးနည်းနည်းပါးပါးပေးရင်တော်ပါပြီ။ ကျဲပြုစုပေးပါ့မယ်..”

ကျနော်ဘာမှမပြောပေမယ့်။ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်အကြည့်တွေနဲ့တင်နားလည်မှုရယူလိုက်ကြတယ်။
ကျနော်တို့ကိုယ်တွေလက်တွေသုတ်သင်ပြီးတော့ အိပ်ရာပေါ်ကိုနေရာပြောင်းခဲ့ကြတယ်။
ကျနော်တို့အချိန်ပိုဆက်လုပ်ဖို့နှစ်ဦးသားညှိပြီးသဘောတူလိုက်ကြတယ်။ ကွမ်ဒုံးစွက်ပြီးဆက်လုပ်ကြဖို့ အဆင်သင့်ဖြစ်နေကြပြီ။

အမှန်တော့၂နာရီစက်ရှင်တစ်ချိန်ဆိုတာ။ မာဆတ်အတွက်နှိပ်ဖို့နယ်ဖို့ပါ။ ကိုယ်ဒေါသနဲ့ကိုယ် တစ်ချီလောက်ဖြုတ်ပြီးရင်တော့
အနှိပ်သည်မမတွေက ဆက်မပေးတော့ပဲ၊ မာဆတ်ပဲလုပ်ပေးကြတာများပါတယ်၊
တချို့ကတကယ်အနှိပ်ခံချင်လို့ညောင်းလို့ကိုကိုက်လို့လာတာမှမဟုတ်ပဲ။ ရေချိုးဇိမ်ခံပြီးရင် ဖာ့ခ်ကင်းလုပ်ဖို့သက်သက်လာကြတာလေ၊
ဒီတော့ဆက်နှိပ်ရမယ့်အချိန်တွေကို အနှိပ်သည်နဲ့ညှိပြီးမနှိပ်ခိုင်းတော့ပဲ လိုးကြဖို့ပဲကြိုးစားကြတာပေါ့၊
အဓိက က၊ အဓိကပါပဲ ဆိုသလိုပေါ့။

ဒါကလည်းအနှိပ်သည်မမတို့ဂွင်ပဲလေ၊ ပင်ပင်ပန်းပန်းနှိပ်တာတို့၊ အပူထုတ်တာတို့လုပ်မယ့်အစား၊ ဖင်လေးပဲဖြဲပေးပြီး
အပိုတစ်ပ်လေး၊ ဘောနပ်စ်ကြေးလေးယူကြတာပေါ့။
—————————————–

အပိုင်း(၅) ဆက်ရန်

အပိုင်း(၅) – အမှားထဲမှာပျော်ဝင်လျက်

ဒီတစ်ခါတော့ကျနော်ဝင်ဖတ်ဖူးတဲ့နန်စီအနှိပ်ခန်း ဝက်ဘ်ဆိုက်ထဲက မိတ်ဆက်ပေးထားတဲ့ကျဲမြောင်ရဲ့ကိုယ်ရေးအချက်တွေကိုပြန်မှတ်မိလာတယ်။
အဲဒီထဲကအချက်အလက်တွေအတိုင်း၊ ကျဲမြောင်လို့ခေါ်တဲ့အခုကျနော့်ရှေ့ကမေမေ့ကိုစိတ်ပါလာ၊ စိတ်ထလာအောင်ဘယ်လိုနှိုးဆွရမယ်ဆိုတဲ့
အချက်တွေကိုပြန်တွေးပြီး၊ အဲဒီလမ်းညွှန်အတိုင်းလိုက်လုပ်ကြည့်ဖို့စိတ်ကူးရင်းအလုပ်စလိုက်ပါတယ်။

ကျနော်အမေ့မျက်နှာလှလှလေးကို မျက်တောင်မခတ်နိုင်အောင်စိုက်ကြည့်နေမိပါတယ်။ ကျနော့်မျက်စိထဲမှာအမေကအရမ်းလှနေပါတယ်။
ကျနော့်မျက်နှာကအလိုလိုငုံ့သွားပြီးအမေ့နှုတ်ခမ်းထွတ်ထွတ်လေးကိုစိတ်ပါလက်ပါနဲ့စပြီးစုပ်နမ်းကစ်စင်ဆွဲလိုက်ပါတယ်။
အမေ့ရဲ့လျှာကကျနော့်ပါးစပ်ထဲကိုတိုးဝင်လာပြီးလျှာချင်းလှိမ့်လို့စိတ်ပါလက်ပါနဲ့ ပြန်နမ်းလာပါတယ်။

ခဏကြာတော့ကျနော့်ပါးစပ်ကိုအမေ့နှုတ်ခမ်းကခွာခဲ့ပြီး၊ လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးဆီကိုရွှေ့လာခဲ့တယ်။
လည်ပင်းလေးကိုကျနော်ကပါးစပ်နဲ့ဆွဲစုပ်ပြီးခပ်ဖိဖိလေးနမ်းပေးလိုက်ပါတယ်။ပြီးတော့မှကျနော့်ရဲ့လက်တဆုပ်စာမကအောင်ထွားကျိုင်းအိစက်နေတဲ့
အမေ့နို့အုံဝင်းဝင်းလေးဆီလက်ရောက်သွားပြီး၊ ကျနော့်ဘယ်လက်က နို့တစ်ဖက်ကိုဖိလှမ့်ညှစ်ပေးနေရင်း၊ နောက်နို့တစ်လုံးကိုပါးစပ်နဲငုံပြီးစို့လိုက်၊
နို့အုံသားလေးကိုငုံခဲလိုက်၊နို့သီးခေါင်းလေးကိုလျှာနဲ့လှိမ့်လိုက်၊လက်ညှိုး လက်မလေးကြားမှာညှပ်ပြီးဖျစ်ပေးလိုက်နဲ့၊ တလှည့်စီကစားပေးနေမိတယ်။

တဆက်ထဲပဲကျနော့်ခေါင်းကိုအမေ့ခါးအောက်ပိုင်းပို့ဆက်ပို့လိုက်တယ်။ စောက်ဖုတ်လေးရှိတဲ့ဆီမျက်နှာအပ်လိုက်ပြီး၊
လျှိုမြှောင်တောင်ကြားလေးတစ်ခုနဲ့တူတဲ့အက်ကွဲကြောင်းလှလှလေးကိုလျှာနဲ့ဖိယက်လိုက်တယ်။ တလွှား၊ နှစ်လွှား၊ သုံးလွှားပဲယက်ရသေးတုန်းမှာ၊
အမေကကျနော်ခေါင်းကိုပြန်တွန်းထုတ်တင်လိုက်တယ်။ အမေကကျနော့်ကိုအဲဒီနေရာမှာအချိန်သိပ်မဖြုန်းစေချင်ဖူးထင်တာပဲ။
ဒီတော့..ကျနော်အမေ့ကိုကိုင်တွန်းလှဲလိုက်ပြီးမှောက်ခိုင်းလိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့အမေ့ကျောသားလေးတွေကိုလျှာလေးနဲ့တပြင်လုံးလိုက်လျက်ငပးနေလိုက်တယ်။
အခုကနန်စီဆိုက်ကအင်ထရိုဂျု့စ်လုပ်ထားတဲ့အတိ့င်း အမေ့ရဲ့ပျော့ကွက်တေ့ကိုတိုက်ခိုက်ဖို့အချိန်ကျပြီလေ။
ကျနော့်ပါးစပ်ကအမေ့ကျောပြင်လေးကနေ၊ လည်ဂုတ်သားလေးတွေဆီနေရာရွှေ့သွားပြီး နောက်ကနေငုံခဲလိုက်တော့တယ်။

တစ်ဆက်တထဲမနားတမ်း နားရွက်နောက်နားလေးကိုရောက်သွားပြီး၊ နားရွက်အနားသားလေးတွေကိုမနာအောင်လိုက်ကိုက်ပေးနေလိုက်တယ်။ ဒီမှာတင်အမေ့လက်မောင်းလေးတွေမှာအမွေးလေးတွေထောင်လာပြီး၊ ကြက်သီးလေးတွေထလို့တစ်ကိုယ်လုံးတုန်ပြီးထွန့်ထွန့်လူးလာတယ်။

“အားး..ဟားးး..ဟင်းး အင်းး..ဟင့်..”

တကယ်ပဲဗျ။ လည်ပင်းနောက်နဲ့ နားရွက်လေးတွေအကိုက်ခံလိုက်ရတာနဲ့ အမေ့ရဲ့တုန်ပြန်လာမှုတွေကသိသိသာသာကြီးပြောင်းသွားတယ်။
အမေ့ဆီကငြီးသံလေးတွေပြိုကျလာပြန်ပြီ။ အမေ့ဖင်ကြီးကကျနော့်ခါးအောက်မှာကြွတက်လာတော့တယ်။
ချစ်ချင်းငယ်တူပြိုင်ပြီးအလိုးခံဖို့ အဆင်သင့်ပါပဲလို့အချက်ပြလိုက်သလိုပဲ။

ကျနော်မှောက်ရက်အနေအထားကနေပဲအလုပ်စလိုက်တယ်။ ဖင်ကိုကြွပြီးအမေ့စောက်ပတ်ထဲကိုလီးနဲ့တေ့ပြီးဖိထိုးချလိုက်တယ်။
အမေ့ဖင်ကကြွတက်လာပြီးလီးဆောင့်အချကိုကော့တင်ပြီးခံပေးလာတယ်။ လီးကတဖြည်းဖြည်းနဲ့စောက်ဖုတ်ထဲကိုတဆုံးနစ်ဝင်သွားပြီ။
ကျနော့်တစ်ကိုယ်လုံးကိုလည်းအမေ့ကျောပြင်နဲ့ကိုယ်လုံးလေးပေါ်မှာတင်းတင်းကျပ်ကျပ်ကပ်ဖိထားတယ်။
အမေ့ဖင်လေးကမှောက်ရက်သားကားကားလေးနဲ့ဖားပေါင်စင်းကလေးမှာ၊ ကျနော်ကမှောက်ရက်သားတက်ခွညှောင့်နေတာလေ။
အနေအထားက ကျနော့်ပါးစပ်နဲ့အမေ့လည်ဂုတ်သားလေးတွေကအနေတော်တစ်တန်းထဲပဲ။

ကျနော်မှောက်ရက်အနေအထားနဲ့ အမေ့ဖင်ကြားနောက်ကနေစောက်ဖုတ်ကို ညပ်ညပ်သပ်သပ်ဆောင့်လိုးနေရင်းအမေ့ရဲ့လည်ပင်းကိုစုပ်၊
နားရွက်လေးတွေကိုဆက်ကိုက်ပေးရင်းအမေ့ရဲ့ခံချင်စိတ်တွေကိုဆွပေးနေတယ်။ အမေ့စောက်ဖုတ်ထဲကိုကျနော်လီးကဝင်လိုက်ထွက်လိုက်ဖြစ်နေချိန်မှာ၊
အမေ့ကိုယ်လေးကတောင့်တက်ပြီးတဆတ်ဆတ်တုန်ယင်နေတယ်။
အမေ့စောက်ဖုတ်နဲ့အသွေးအသားတွေကနိဗ္ဗာန်ဘုံနောက်ဆုံးအဆင့်ရောက်ဖို့တဲတဲလေးပဲပဲလိုပါတော့တယ်။

ကျနော်အမေ့ကိုယ်လေးကိုတစောင်းဆွဲလှဲလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့အမေ့ရဲ့ဆက်စီကျပြီးချစ်စရာကောင်းနေတဲ့မြင်ကွင်းလေးကိုလှိုက်မောစွာနဲ့
သေချာကြည့်နေမိပါတယ်။ အမေကမျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီးဖီလင်လေးနဲ့မိန်းမောနေရင်း အသံမျှင်းမျှင်းလေးနဲ့ညည်းငြူနေကာ၊
စောက်ခေါင်းထဲကလည်းလီးကိုညပ်သပ်နေအောင်တပျစ်ပျစ်နဲ့ညှစ်ဆွဲပေးနေတယ်။

“အား..အားဟ..အားးး.. ကောင်းတယ်..အင့်..၊ လိုးးး..လိုးပေးပါ..”

အချိန်ပိုင်းလေးအတွင်းမှာကျနော်ကအမေ့ကိုအရှုံးပေးလိုက်ရပါပြီ။ ကျနော်လရည်တွေကတောင့်မထားနိုင်တော့ပဲပန်းထွက်လာပါတယ်။

“အိုးးး..ရှီးးး မိန်းမရယ်..ကောင်းလိုက်တာကွာ..”

ကျနော်ပြီးလို့ထွက်တော့မယ့်အချိန်မှာ၊ ကိုယ့်အမေကိုကိုယ် ပြန်ပြီးမိန်းမလို့အားရပါးရခေါ်လိုက်ပါတယ်။
နည်းနည်းလေးတော့ပါးစပ်အရသာခံလိုက်သေးတာပေါ့..။

“မိန်းမလဲ ကောင်းတယ်..ယောက်ျားရယ်..”

အမေကလည်း ဝါရင့်ပရောဖက်ရှင်နယ်ကြီးလို့နာမည်တပ်စရာမလိုအောင်၊ ဖောက်သည်အကြိုက်အလိုက်သင့်အတိုင်အဖောက်ညီညီ
တုန့်ပြန်ပြီးယောက်ျားလို့ ခေါ်လာပါတယ်။
ဒါမှမဟုတ်၊ အမေကျနော်အပေါ်အမှန်အကန်ဖီလင်တက်ပြီးခေါ်တာလားတော့ကျနော်သေချာမပြောနိုင်ပါဘူး။

အဲဒီနေ့ကစလို့၊ ကျနော်လည်းရုပ်ဖျက်ပြီးအမေရှိတဲ့နန်စီအနှိပ်ခန်းမှာ ကျဲမြောင်ရဲ့ဝန်ဆောင်မှုကိုယူသလိုလိုနဲ့ အမေ့ဆီမကြာခဏသွားလည်ပတ်ခဲ့တာ၊
အကြိမ်ပေါင်းတော်တော်များများတောင်ရှိလာခဲ့ပါပြီ။ တွေ့ဖြစ်ကြတဲ့အခေါက်တိုင်းက အဖြစ်အပျက်တွေကတော့ တပုံစံထဲနီးပါးလိုလိုမနီးရိုးစွဲပါပဲ။
တိုတိုပြောရရင်လိုးကြမယ်၊ ပျော်ကြမယ် အစီအစဥ်ပဲပေါ့ဗျာ။ လာတဲ့ရည်ရွယ်ချက်ကိုကလည်းအမေ့ကိုလိုးဖို့လာတာပဲဟာ..။

ထူးဆန်းတာတစ်ခုက၊ အနှိပ်ခန်းမှာဝန်ဆောင်မှုပေးနေတဲ့အမျိုးသမီးတွေနဲ့လာရောက်ပျော်ပါးရာမှာ ကျနော်က တခြားယောက်ျားတွေလို၊
တစ်ခါလာတစ်ယောက်ပြောင်း၊ အလဲအဖယ်နဲ့ပြောင်းစားတာမဟုတ်ပဲ၊ တစ်ခါလာလည်းဒီကျဲမြောင်ပဲ၊ လူမပြောင်းဘူး။
အနှိပ်ခန်းကောင်တာကဝန်ထမ်းတွေကတောင်မှတ်မိနေကြပြီ။

တခြားယောက်ျားတွေလိုလူပြောင်းပြီးအရသာပြောင်းခံစားဖို့စိတ်မကူးပဲဒီမိန်းမတစ်ယောက်ထဲကိုပဲ တန်းတန်းစွဲကိုးဗျ။
စွဲမှာပေါ့၊ အဲဒီမိန်းမကလည်းကိုယ့်အမေအရင်းဖြစ်နေတာကိုး။ အမေမှန်းသိနေရက်သားနဲ့ အမေအရင်းကိုလိုးချင်လို့ကိုလာတာလေ။
အစကတော့ ကျနော့်အိပ်မက်ကိုအကောင်အထည်ဖော်ရင်း၊ အမေကလည်းကျနော်မှန်းသိမှာမဟုတ်တော့၊ အခွင့်ကောင်းရတုန်း
တစ်ခါလောက်မျက်စိမှိတ်ပြီးစမ်းကြည့်ရုံလောက်ပဲစိတ်ကူးတာပါ။

ကိုယ့်အမေကို အမြဲတမ်းတော့မလုပ်ကောင်းပါဘူး၊ တစ်ခါပြီးရင်တော်ပြီဆိုပြီး ဖြတ်ဖို့စိတ်ကူးပေမယ့်။ တစ်ခါပြီးတော့နောက်တစ်ခါလာချင်တယ်။
နောက်တစ်ခါပြီးတော့လည်းစိတ်မဖြတ်နိုင်ပြန်ဘူး။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ဆေးစွဲသလို အမေ့စောက်ဖုတ်ကြီးကိုပဲစွဲနေတော့တာဗျ။
သောက်လေသောက်လေငတ်မပြေဆိုသလိုဖြစ်လာခဲ့တယ်။

အမေကလည်းတစ်ခေါက်နှစ်ခေါက်ကနေအကြိမ်ကြိမ်ဖြစ်လာတော့၊ တကယ်ပဲဒီကောင်လေးကအသက်ကြီးကြီးမားချားကြီးတွေကြိုက်ပုံရတယ်ထင်ပြီ
ဘာမှဆက်ပြီးအထွန့်မတက်တော့ဘူး။ ကျနော်လာတိုင်းလည်းသူ့ကိုချည်းပဲရွေးတာကိုးဗျ။ ဒီတော့အမြဲတမ်းဖောက်သည်လိုဖြစ်သွားတယ်။
သံယောဇဥ်တွေတောင်စတွယ်နေပြီ။ လိုးတာအကြိမ်ရေလေးများလာတော့အပေးအယူတောင်မျှနေကြပြီ။

ကျနော့်စိတ်ထဲမှာလည်းအမေ့ကို၊အမေလို့တောင်မထင်တောဲ့ပဲရည်းစားလို၊ ကိုယ်ဆော်လိုကိုထင်နေမိတော့တာပဲ..။
အမေကလည်းကျနော့်ကို ကိုယ့်ရည်းစားကောင်လေးတစ်ယောက်လိုတွယ်ငြိလာရောဗျ။  အမေကျနော်နဲ့အတူနေပြီးလိုးကြတဲ့အချိန်တွေမှာ၊
ပိုပြီးစိတ်လွတ်လက်လွတ်နဲ့ဆက်ဆံလာတယ်။ တစ်ကြိမ်ထက်တစ်ကြိမ်အရှက်အကြောက်လည်းနည်းလာပြီးစိတ်ပါသလောက်လွှတ်ပေးလာတော့တယ်။
အတူနေရင်းနဲအမေကရင်ဖွင့်လာတာကတော့..။

“ထူးဆန်းတယ်နော်..၊ မမကဒီအလုပ်သာလုပ်နေခဲ့တာ အရင်ဘယ်ယောက်ျားနဲ့မှလက်ပွန်းတတီးအခုလိုမနေခဲ့ဖူးဘူး။
ဘယ်သူနဲ့မှလည်း မမကိုယ်မမစိတ်လွတ်လက်လွတ်၊ လွှတ်မပေးခဲ့ဖူးဘူး။ အလုပ်သဘောအရပဲဆက်ဆံခဲ့တာ။ အလုပ်ပြီးရင်ပြီးတာပဲ။
ဘယ်သူနဲ့မှလည်းနှောင်ကြိုးအချည်မခံခဲ့ဖူးဘူး။ အခုမင်းနဲ့ကျမှသံယောဇဥ်ဖြစ်မိတယ်”

“မင်းမှ မလာရင်မျှော်တတ်လာတယ်။ ဘာများဖြစ်လို့လဲ၊ နေမှကောင်းရဲ့လား၊ စဥ်းစားတတ်လာတယ်။ မမကအိမ်ထောင်ကွဲတစ်ယောက်ပါ။
အရင်ကမမယောက်ျားကလွဲလို့တခြားယောက်ျားတွေအကြောင်းထည့်မတွေးခဲ့မိဘူး။ အခုမင်းကမမဆီလာနေကျဆိုတော့၊
မမအတွေးထဲမှာ မင်းကိုမတွေးလည်းခေါင်းထဲကိုအလိုလိုဝင်လာတတ်နေပြီ..၊ အရင်ကတခါမှမဖြစ်ဖူးဘူးကွာ..”

အမေရဲ့စကားနာမ်စားအသုံးအနှုန်းတွေကပြောင်းလာတယ်။ သုံးနေကျ ကျဲဆိုတဲ့အခေါ်ကနေ၊ သူ့ကိုယ်သူ မမလို့သုံးလာတယ်။
မေမေ့ရဲ့အဲ့လိုပြောင်းလဲမှုလေးတွေကြောင့် ကျနော်ရဲ့မေမေ့အပေါ်ရင်ခုန်သံလေးတွေကပိုလာရတယ်။

“မမကဘယ်သူ့ကိုမှစိတ်ထဲမှာကြွေနေခဲ့ဘူးတာမရှိပါဘူး။ ဘယ်သူနဲ့မှလဲပြီးတဲ့အထိစိတ်မလွှတ်ပေးခဲ့ဖူးဘူး။
ပြီးတယ်ဆိုရင်လည်းအဲဒီနေ့မှာမမအလုပ်ဆက်လုပ်လို့မရတော့ဘူး..”

အခုထက်ထိကျနော်မတင်မကျနဲ့သံသယရှိနေတာတစ်ခုက၊ အမေ့မှာသူ့သားအရင်းခေါက်ခေါက်နဲ့လိုးနေမိတယ်ဆိုတာသိပဲနေသလား၊
ဒါမှမဟုတ်သိမှသိပါရဲ့လားလို့တွေးနေမိတာ။
တစ်ခေါက်မှာတော့ကျနော်ကမန်းကတန်းနဲ့ပြင်ဆင်လာခဲ့တဲ့မိတ်ကပ်တွေက သိပ်မပြီပြင်ပဲနည်းနည်းမသပ်မရပ်ဖြစ်နေခဲ့တယ်။
အဲဒီနေ့ကအမေကျနော့်ကိုတခုခုတွေးမိနေသလိုလို..၊ သံသယရှိသလိုပုံစံမျိုးနဲ့အကဲခတ်ကြည့်နေတာကိုသတိထားလိုက်မိတယ်။
ဒါပေမယ့် ဘာမှတော့ပြောမလာဘူး။

ကျနော်အိမ်မှာရှိနေတဲ့အချိန်တွေမှာတခါတလေရေချိုးခါနီးအချိန်မျိုးတို့၊ ရေချိုးပြီးအဝတ်အစားမလဲခင်တဘက်တစ်ထည်ပတ်ပြီး၊
အပေါ်အင်္ကျီမပါပဲ အိမ်ထဲမှာလွတ်လွတ်လပ်လပ်နဲ့လန်းလန်းလန်းလန်း၊ လျှောက်သွားနေမိတဲ့အချိန်မှာ၊ အမေကလည်းအိမ်မှာရှိနေရင်
ကျနော့်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ပုံပန်းသဏ္ဍာန်ကိုသေသချာဂရုတစိုက်လိုက်ကြည့်နေတတ်တာကိုသတိပြုမိတယ်။ အမေ့ကြည့်ရတာအကဲမရဘူး..။

အဲးးး..ဒါဆိုအမေကအပေါ်အင်္ကျီမပါတဲ့ကျနော့်ပုံစံကိုများကျက်မိသွားပြီလားမသိဘူး။
ဒါဆို..နောက်အမေ့ရှေ့မှာဒီလိုပုံမျိုးနဲ့မနေမိအောင်သတိထားရတော့မယ်ထင်တယ်။

“သား..ဝင်း..၊ အခုတလော မော်ဒယ်မလျှောက်ရ၊ ရှူတင်လဲမရှိဘူးထင်တယ်။ မေမေ့ကိုသားထုတ်လာတဲ့ပိုက်ဆံတွေပြပြီးမကြွားတာကြာပြီနော်..”

“ဟုတ်ကဲ့ပါမေမေ၊ လာမှာပါ။ သားရရင်မေမေ့ကိုမပြပဲဘယ်နေမလဲ..”

“သားကပုံစံတောင်နဲနဲပျက်လာသလိုပဲနော်..၊ ထိမ်းထားဦး။ ဝတောင်လာသလားလို့၊ တော်ကြာမင်းကုမ္ပဏီကမင်းသားသစ်ရှာသွားလိမ့်မယ်..”

အမေကကျနော့်တစ်ကိုယ်လုံးကိုတစ်လက်မ မကျန်အောင်သေချာခြုံပြီးစိုက်ကြည့်နေရင်းကပြောလိုက်တယ်။
×××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××

ကျနော်လည်းအခွင့်အရေးရတိုင်း အမေရှိတဲ့နန်စီအနှိပ်ခန်းကိုသွားပြီးအနိပ်ခံရင်း၊ အမေနဲ့အတူအိပ်ပြီးခဏတာပျော်ရွှင်မှုလေးတွေကိုရယူနေတုန်းပဲ။
ကျနော့်မှာအမေနဲ့ပျော်ခွင့်ရတဲ့ နေရာလေးက ဒီနေရာလေးပဲရှိတာလေ။
အိမ်မှာကသားအမိဘဝအနေနဲ့ပဲရှိပြီး၊ ဒီမျက်နှာဖုံးကိုခွာချလို့မှမဖြစ်နိုင်သေးတာပဲလေ။

အနှိပ်ခန်းထဲမှာခဏခဏတွေ့ပါများတော့၊ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်လည်းစကားတွေပိုပြောဖြစ်လာတယ်။ အိမ်နဲ့အနှိပ်ခန်း၊ တစ်နေရာစီမှာ
ဘာသာစကားတစ်မျိုးစီပြောနေကြရတော့ ကြိုတင်စိုးရိမ်ထားတဲ့အတိုင်း စကားသံလေယူလေသိမ်းတွေမှတ်မိရိပ်မိသွားမှာတွေလည်းမရှိတော့ဘူး။

တစ်ခေါက်မှာတော့ ရေချိုးကန်ထဲရေချိုးနှိပ်နယ်ကြအပြီး၊ ထုံးစံအတိုင်းပါးစပ်စက်ရှင်ဝင်ပြီးစုပ်ကြမှုတ်ကြတော့တာပေါ့။
အခုနောက်ပိုင်းမှာအမေကသူ့ကိုလျှာကျွေးတာကိုပိုကြိုက်လာတယ်။ ဘာမှမပြောတော့၊ မတားတော့ဘူး။ ကျနော့်စိတ်ကြိုက်လွှတ်ပေးထားတော့တယ်။
ပြီးတာနဲ့ ကျနော်တို့ကုတင်ပေါ်ကိုနေရာရွှေ့လာကြပြန်ရော။ နှစ်ယောက်စလုံးသက်တောင့်သက်သာအေးအေးဆေးဆေးနဲ့ပါပဲ။
ဒီအခန်းမျိုးမှာအမေနဲ့ခဏခဏအိပ်နေကျဖြစ်လာလို့အကျင့်တောင်ရနေပြီလေ။ အလောတကြီးမလိုးကြတော့ပဲ၊
အမေကကျနော့်ကိုအေးအေးဆေးဆေးဖက်ရင်းစကားတွေပြောနေတယ်။

“ဘွိုင်း..ဒီလိုပဲ၊ မိန်းမတွေဆီခဏခဏလည်ဖြစ်လား..”

ဘွိုင်းဆိုတာက မေမေ့ကိုကျနော်ပြောထားတဲ့ကျနော့်နာမည်အတုပါ။

“အခု မမသိတဲ့မြင်တဲ့အတိုင်းပဲလေ။ မမဆီလာတဲ့အခေါက်တွေပဲရှိတာပဲကို..”

“မမတစ်ယောက်ထဲနဲ့ပဲ ဒီလိုလာလာအိပ်နေတာ၊ မငြီးငွေ့ဖူးလားဟင်..၊ တခြားငယ်ငယ်ချောချောလေးတွေကိုစိတ်မဝင်စားတော့ဘူးလား..”

“ကျနော်စမ်းပြီးလူပြောင်းကြည့်ဖူးပါတယ်။ ဒါပေမယ့်ကျနော်လိုချင်တဲ့ပုံစံမျိုးမဟုတ်ဘူး မမရဲ့။ ကျနော်ကမမကိုမှပိုချစ်တာ..”

“အို..အမလေး..၊ မမကိုချစ်တယ်တဲ့လား။ တကယ်ပြောနေတာလားကွယ်၊ အပြောလေးကတော့ချိုပါ့..”

“သိပ်ချစ်တာပေါ့မမရဲ့နည်းနည်းလောက်ဖက်ထားပါရစေနော်..”

ကျနော်အမေ့ကိုတကယ့်ချစ်သူတစ်ယောက်လို၊ ယုယုယယလေးဖက်ထားပေးလိုက်တယ်။

“ဒီလိုရည်းစားချောချောအားကောင်းမောင်းသန်လေးတစ်ယောက်လောက်ရချင်နေတာကြာလှပြီ၊ မမ လည်းနည်းနည်းလောက်ခပ်တင်းတင်းလေးဖက်ပါရစေလား..”

အမေကလည်းကျနော့်ကိုတင်းတင်းကြပ်ကြပ်လေးပြန်ဖက်လာပါတယ်။ တည့်တည့်ပြောရရင်ကျနော်စိတ်ချမ်းသာကြည်နူးလိုက်တာဗျာ။
—————————————–

အပိုင်း(၆) ဆက်ရန်

အပိုင်း(၆) – ဒဏ္ဍာရီထဲကလိုဘဝ

ကျနော်နဲ့မေမေတို့ဖက်ရင်းစကားပြောနေမိကြတယ်။

“မမအသက်ကတနေ့တခြားကြီးလာပါပြီကွယ်။ မမကိုခေါ်တဲ့ဖောက်သည်တွေကလည်းအရင်ကလိုသိပ်များများစားစားမရှိတော့ပါဘူး။
တခါတလေတော့လည်းဒီအလုပ်ကနားလိုက်ချင်ပြီ။ တခါတလေတော့လည်း ဝင်ငွေလေးကထိုက်သင့်သလောက်ရနေသေးပြီး၊
ဒီအရသာကိုမဖြတ်နိုင်ပြန်ဘူး။ ဒါကလည်းသဘာဝအတိုင်းပေါ့ကွယ်၊ သွေးသားကရှိသေးတာကိုး..”

“မမကအသက်မကြီးသေးပါဘူး။ ကျနော်ကတော့မမလိုမိန်းမျိုးရရင်လက်ထပ်ချင်တာ။ အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းပြီးစိတ်ထားလေးကလည်းကောင်းတယ်လေ..”

ဒီလိုပြောလိုက်တော့လည်းမေမေ့မျက်နှာလေးကရဲတက်သွားတဲ့အထိရှက်သွားတယ်။

“ဒါကတော့ကွယ် အိပ်ရာပေါ်မှာစိတ်ကြွနေတဲ့အချိန်၊ အချစ်အမှောင်ဖုံးနေတဲ့အချိန်မျိုးမှာပဲဒီစကားမျိုးကကပြောထွက်တာပါ။
ဒီလိုစကားမျိုးကိုဖောက်သည်တွေထဲကမင်းတစ်ယောက်ပဲပြောဖူးသေးတယ်။
တကယ်ယူကြေးဆိုရင် မမလိုကြေးစားအနှိပ်သည်မျိုးကို ဘယ်သူမှတကယ်မယားမလုပ်ချင်ပါဘူး။ မမကိုယ်မမသိပါတယ်..”

“ဒါဆိုလည်းရည်းစားလို၊ ချစ်သူလို၊ အရင်အစမ်းနေကြည့်ချစ်ကြည့်ရင်ကောမကောင်းဘူးလား..မမ..”

ကျနော်ကိုယ့်အမေကိုကိုယ်ပြန်ကြူနေမိတယ်။

“ဟော..ကြည့်၊ ကြည့်..ဇာတိပေါ်လာပြီ။ ခုနကလေးတင်ပြောတော့၊ ဒီလိုမိန်းမမျိုးရချင်တယ်၊ လက်ထပ်ချင်တယ်ဆို၊
အခုတော့ရည်းစားအဆင့်လောက်ပြန်လျှောချသွားပါလား..”

အမေကလည်းမခေဘူးချက်ချင်းပြန်ထောက်တော့တာ။

“မိန်းမရယ်၊ အဲ့လိုကြီးမတွေးစမ်းပါနဲ့၊ တကယ်ချစ်တာပါ။ လာပါဦး ယောက်ျားဖက်ထားပါရစေဦး..”

ကျနော်အမေ့ကိုချက်ချင်းလှမ်းဖက်ပြီး၊ မှားသွားတာကိုစကားပြင်လိုက်ရင်း ချက်ချင်းပြန်ဖုံးလိုက်တယ်။ ဒါလောက်တော့လည်မှဖြစ်ဦးမှာပေါ့။

“မိန်းမလည်းယောက်ျားကိုချစ်ပါတယ်..”

ကျနော်လည်းအခုအမေ့ကို အမေလို့ကိုမမြင်တော့ဘူး။ ကျနော်နဲ့အမြဲဆုံနေကျ၊ ကျနော်ချစ်တဲ့ချစ်သူရည်းစားလို့ပဲမြင်နေတော့တယ်။
ကျနော်တို့နှစ်ယောက် တစ်ယာက်နဲ့တစ်ယောက်တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်ထားမိကြတယ်။ တစ်ယောက်နှုတ်ခမ်းကိုတစ်ယောက်
မက်မက်မောမောမြတ်မြတ်နိုးနိုးနဲ့အငမ်းမရနမ်းစုပ်နေကြတယ်။ တစ်ယောက်ရဲ့ကိုယ်နဲ့တစ်ယောက်တသားတည်းလို့ထင်ရအောင်၊
နူးညံ့စွာ၊ဒါပေမယ့်ခိုင်မြဲသိပ်သည်းစွာနဲ့ဖက်ထားမိကြတယ်။ တစ်ယောက်ကျောကိုတစ်ယောက်သိုင်းဖက်ရင်းကြင်နာကြည်နူးမှုအပြည့်နဲ့
ပွတ်သပ်ပေးနေကြတယ်။ ရင်ထဲနှလုံးထဲကကြည်နူးပျော်ရွှင်မှုတွေတလိမ့်လိမ့်စီးထွက်လာနေသလိုပဲ။

ကြည်နူးစွာဖက်ထားကြရင်းကအမေ့ရဲ့ပူလောင်တဲ့ရာဂရမ္မက်အထန်စိတ်ကလေးတွေလွတ်ထွက်လို့လာနေပါပြီ။
အရင့်အရင်အခေါက်တွေကတွေ့နေကျဖြစ်တဲ့၊ စိတ်အာရုံကိုထိမ်းချုပ်ထားတဲ့၊ ဝါရင့်ကြေးစားအနှိပ်သည်မမကြီးကျဲမြောင်ပုံစံ မဟုတ်တော့ပါဘူး။
ပရိုအဆင့်အနှိပ်သည်အရင့်စားကြီးတွေက၊ အပျော်အပါးလာရှာတဲ့ယောက်ျားတွေအပေါ်လွယ်လွယ်ကူကူနဲ့စိတ်နောက်ကိုယ်ကို၊ မျှောလိုက်မပေးပါဘူး၊
အမေကကျဲမြောင်ဘဝနဲ့တွေ့ခဲ့ရဲ့အစပိုင်းအကြိမ်တွေမှာပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောပြခဲ့ဖူးပါတယ်။

သူ့ကိုယ်သူမမလို့ပြောင်းခေါ်ခဲ့ပြီးတဲ့နောက်ပိုင်းအခြေအနေတွေတိုးတက်လာခဲ့တာ၊ အခုဒီနေ့မှာတော့ အမေ့ပုံစံက၊
တကယ့်ကိုယ်ချစ်သူတစ်ယောက်ကိုလိုလိုချင်ချင်၊ ကြည်ကြည်သာသာနဲ့ စိတ်လွှတ်ပေးလိုက်တဲ့၊ ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ဘဝကိုယုံလို့ပုံပေးလိုက်တဲ့ပုံစံမျိုးပါ။

ကျနော်မေမေ့ရဲ့နှလုံးသားကိုအနိုင်ရလိုက်ပြီလား။ ကျနော်မသေချာပါဘူး။ ကိုယ်ကိုကိုယ်လည်းအထင်မကြီးရဲသေးပါဘူး။
ဝင်းဆိုတဲ့သူ့သားအရင်းမဟုတ်မှန်း၊ ဘွိုင်းလို့ခေါ်တဲ့သားအရွယ်တခြားယောက်ျားလေးတစ်ယောက်လို့ထင်နေလို့ပဲနေမှာပါ။
သရုပ်မှန်ပေါ်သွားလို့ဘွိုင်းဆိုတာဝင်းနဲ့တစ်ယောက်ထဲမှန်းသိသွားရင်၊ မေမေကျနော့်ကိုမုန်းများသွားမလား။ ကျနော်မတွေးရဲဘူး။

လျှေက်တွေးရင်းကျနော့်စိတ်တွေပျံ့လွင့်နေမှန်းသိလို့လက်ရှိအခြေအနေကိုအာရုံပြန်ပြီးစူးစိုက်လိုက်တယ်။
ကျနော့်လက်တွေကိုအမေ့ရဲ့တလုံးတခဲနို့လုံးကြီးတွေဆီပို့ပြီးလက်အရသာခံလိုက်တယ်။ အမေကနှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်နေရာကပါးစပ်ကိုခွာလိုက်ပြီး၊
ကျနော့်နားသံသီးဖျားလေးကိုလာပြီးအသာလေးငုံကိုက်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့သူ့ပါးစပ်လေးနဲ့ ကျနော့်လည်ပင်းကိုပတ်ချာလှည့်လျှောက်ယက်ပေးနေပြီး။
နားရွက်နောက်နားကလည်ဂုတ်သားတဝိုက်ကိုစုတ်ပြီးနမ်းနေတယ်။ စုပ်တာမှတော်တော်လေးကိုအားပါတာ။

ကျနော့်မှာဘယ်လိုပြောရမှန်းတောင်မသိတဲ့စိတ်လှုပ်ရှားကြည်နူးမှုကိုခံစားနေရတယ်။ ကျနော်တို့သားအမိရဲ့အချစ်နှီးနှောပွဲလေးကတော့
သူ့တိုးတက်မှုအတိုင်းတရွေ့ရွေ့နဲ့အရှိန်တက်လာနေတယ်။ အခုကျနော်တို့ဟာသာယာမှုတွေနဲ့စီးမြောနေတာက၊
ဗြဟ္မာ့ဘုံရဲ့ပန်းနုရောင်တိမ်လွှာ ကမ္ဘာလေးထဲရောက်နေသလိုပါပဲ။
ကျနော်တို့ခန္ဓာကိုယ်ရဲ့အောက်ပိုင်းတွေကဘယ်အချိန်ထဲက၊ ဖက်ရင်း၊ စွပ်ရင်းလိုးမိနေကြသလဲတောင်မမှတ်မိလိုက်ဘူး။
ရာသီဥတုအခြေအနေကတော့ အချစ်စိတ်တွေ၊ အချစ်မိုးတွေ၊ အချစ်ရေတွေနဲ့ပြည့်လျှံထုံမွှမ်းလို့နေပါတယ်။

“သိပ်ချစ်တယ်မိန်းမရယ်..”

ပါးစပ်ကပြောရင်း၊ လီးနဲ့စောက်ဖုတ်ကလည်းနက်နက်နဲနဲအလုပ်လုပ်ရင်းနဲ့ပေါ့။ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်စလုံးထိုင်ရက်ပုံစံနဲ့လိုးနေကြတာ။
ကျနော်တို့ကိုယ်ခန္ဓာတွေကကုတင်ကြမ်းပြင်နဲ့ဆိုရင်ထောင့်မတ်အနေအထားပါ။ ဒီပုံစံအတိုင်းမျိုး၊ ကျနော်တို့မကြာခဏစိတ်တူကိုယ်တူလိုဖူးခဲ့ကြတာကြာပြီ။
ထိုင်လိုးတာက တချို့တွေထင်သလိုအိပ်လိုးတာလောက်တိုက်ရိုက်မထိဘူးထင်ရပေမယ့်၊ လီးကိုတဆုံးနီးပါးဆွဲထုတ်လိုက်ရင်း၊
ကျွတ်ထွက်လုမတတ်မှာဖင်ကိုခပ်ဆတ်ဆတ်အရှိန်နဲ့ပြန်သွင်းရင်း၊ လုပ်နေရတာကတမျိုးအရသာရှိနေတယ်။

ထုံးစံအတိုင်းအမေ့စောက်ဖုတ်ထဲအတွင်းသားထဲကနေလီးကိုမျှော့ဆွဲဆွဲပြီးညှစ်ပေးနေပြီ။ နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ဆီးခုံချင်းရိုက်ခတ်သံတွေက
လက်ခုပ်တီးပေးနေသလိုတဖတ်ဖတ်နဲ့မြိုင်နေတယ်။ အရင်အခေါက်တွေကနဲ့မတူပဲ အမေကစိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်နဲ့အသံလေးတွေလွှတ်ပြီးညည်းချလာနေပြီ။

“အားးဟ်..အားးးဟ်..အားး ယောက်ျားရယ်၊ ချစ်တယ်ကွာ၊ မိန်းမကိုလည်းအများကြီးချစ်ပေးနော်.. အားးဟ်..စစ်စ်စ်ရှ်..”

လီးနဲ့စောက်ဖုတ်ကဘယ်လောက်ကြာအောင်တောင်တိုက်ပွဲဆင်နေခဲ့သလဲတော့မပြောတတ်ဘူး၊
အမေ့စောက်ဖုတ်ထဲကတအားညှစ်ဆွဲလာပြီးခါးကော့ထိုးရင်း၊ ဆတ်ဆတ်တုန်တက်လာချိန်မှာတော့၊ ကျနော့်လရည်တွေလည်း
တဖြောဖြောနဲ့ဆောက်တည်ရာမရပဲ၊ ပန်းထွက်ကုန်တော့တယ်။

ကျနော်အမေ့ကိုယ်လေးကိုအသာတွန်းပြီးကုတင်ပေါ်မှာပက်လက်ချပေးလိုက်တယ်။ ကျနော်လည်းအမေ့ကိုဖက်ပြီးအပေါ်ကအလိုက်သင့်စီးပြီးပါသွားတယ်။
လီးကတော့အမေ့စောက်ဖုတ်ထဲကအကျွတ်မခံဘူး။ အမေကပက်လက်ကလေးကနေဒူးနှစ်ချောင်းထောင်လို့ပေါင်လေးကားထားတယ်။
ရှေ့တည့်တည့်ကကြည့်မယ်ဆိုရင် အင်္ဂလိပ်အက္ခရာ W ပုံစံနဲ့ခပ်ဆင်ဆင်ဆင်ပေါ့။
ကျနော်လရည်တွေကပွဲတစ်ကျော့ပြီးလို့ထွက်ပြီးသွားပြီ။ ဒါပေမယ့် ကျနော့်လီးကမာမာကြီးကျန်နေတုန်းပဲ။
ကျနော်ခါးကိုပြန်ကစားလို့ လီးကိုပြန်ပြီးဖြည်းဖြည်းချင်းအထုတ်အသွင်းပြန်စတယ်။

“အူးး..အူးးး..အူးးးး..”

အမေကကတိုးတိုးလေး ညည်းသံပေးနေတယ်။ သူမရဲ့လက်တွေကကျနော့်ကျောပြင်ကိုသိုင်းဖက်ထားရင်းကပွတ်သပ်ပေးနေတယ်။
ကျနော်ကအမေ့ကိုတင်းတင်းကြုံးဖက်ထားတုန်းပဲ။ ကျနော်လီးကိုအမေ့စောက်ဖုတ်ထဲမှာမှန်မှန်လေးဆက်ညှောင့်ပေးနေပေမယ့်
ခဏကြာတော့လီးကပျော့ကျလာတယ်။ ပါးစပ်တွေနှုတ်ခမ်းတွေကတော့ကစ်ဆင်ဆွဲပြီးစုပ်ပေးနမ်းပေးနေတုန်းပဲ။
မကြာခင်မှာပဲလီးကတကယ်ကျသွားပါပြီ။ ဆက်တိုက်ဆွဲထားတာလေ။ ကျနော်လည်းအားကုန်မောပန်းပြီးကုတင်ပေါ်မှာမှောက်ချလိုက်ပါတော့တယ်။

အမေကသူ့ကိုယ်လေးကိုရွှေ့ပြီးကျနော့်ကိုလာဖက်ရင်းကျနော့်ကိုယ်လုံးကိုပွတ်သပ်ပေးနေတယ်။
အမေ့ရဲ့ပေါင်လုံးသွယ်သွယ်လေးတစ်ဖက်က ကျနော့်ကိုခွဖက်ထားပြီး၊ လက်တစ်ဘက်ကကျနော့်ရင်အုပ်ပေါ်တင်ထားတယ်။,
အရင်အခေါက်တွေကအတွေ့အကြုံတွေထက်ဘာမှပိုပြီးထူးခြားပြောင်းလဲခြင်းသိပ်မရှိလှပေမယ့်၊ ဒီတစ်ခါအထွတ်အထိပ်ရောက်ခဲ့ရတာကတော့
သိသိသာသာကြီးကိုပိုပါတယ်။ တကယ့်စပယ်ရှယ်ခံစားချက်တွေနဲ့၊ ဘဝမှာအကောင်းဆုံးပြီးမြောက်မှုကိုပထမအကြိမ်ခံစားရခြင်းပါ။
ဒါပေမယ့် ကျနော်လွတ်သွားတာတစ်ခုတော့ရှိပါတယ်။

“မမရေ..စိတ်တွေအရမ်းပါနေတာနဲ့ စောစောကကျနော် ဦးထုပ်စွပ်ဖို့မေ့သွားတယ်။ ဘာဖြစ်နိုင်မလဲ။
ဒါပေမယ့်၊ မမနဲ့ကတော့ဆေ့ဖ်ဖြစ်မယ်လို့ယုံထားပြီးသားပါ။ မမကကျနော့်ရဲ့ပထမဆုံးကွန်ဒုံးမသုံးပဲချစ်ခဲ့ဖူးတဲ့မိန်းမဖြစ်သွားပြီ..”

“အမ်..အဆင်ပြေပါတယ်ဘွိုင်းရဲ့..၊ ကိစ္စမရှိပါဘူး။ တစ်ခါလောက်လွတ်သွားတာပဲ။
မမတို့အနှိပ်ခန်းက အမြဲတမ်း ဆရာဝန်တွေနဲ့ဆေးအမြဲစစ်ပေးနေရတာပဲ။ ပြီးတော့ဒီကိုလာတဲ့သူတိုင်းကအကြိမ်တိုင်းမှာကွန်ဒုံး မသုံးမနေရဘူးလေ။
ဒါကအနှိပ်ခန်းရဲ့စည်းကမ်းပဲ။ မမလည်းမင်းနဲ့မှအခုပထမဆုံးလွတ်သွားမိတာပါ..”

“ဗိုက်များရှိသွားနိုင်လား..မမ..”

အတွေးတစ်ခုနဲ့ကျနော်စိတ်ပူသွားတယ်။
တာဝန်မယူချင်တဲ့ယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့အတွေးမျိုးမဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့်တကယ့်အမှန်တရားက၊ ဒါကကျနော့်အမေလေ။
အမေမှ အမေအရင်းခေါက်ခေါက်ကြီး၊ လူမှုရေးစစ်စစ်အရကြည့်ရင်တော့ တကယ့်ကိုမသင့်လျော်တာပါ။

တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်၊ မသိကျွမ်းကြဘူးဆိုတဲ့ဒရာမာခင်းပြီးပျော်ပါးမိကြတယ်ထားဦး..၊
အဲဒါကိုဗိုက်ရှိအောင်သတိလက်လွတ်နဲ့ လွှတ်ပေးမိတယ်ဆိုရင်သိပ်များသွားမလားလို့။ တခြားဇာတ်လမ်းတွေမှာလို
အမေ့ကိုကိုယ်နဲ့ပြန်ပြီးဗိုက်ကြီးစေချင်လိုက်တာဆိုတဲ့ စိတ်ကူးယဥ်မှုတွေဟာ၊ တကယ်တော့ လက်တွေ့မဆန်ဖူးလားလို့ပါ။
ဒီတုန်းမှာ အမေ့ဆီကပြန်ဖြေတဲ့စကားသံထွက်လာတယ်။

“ဒါတော့မသေချာဘူး၊ ရှိချင်လည်းရှိသွားနိုင်တာပဲ။ မမလဲအရွယ်ကောင်းတုန်း။ ရာသီသွေးကလည်းရှိတုန်းပဲလေ။
ဒီတခါ စိတ်ကိုလည်းတဆုံးလွှတ်ပေးခဲ့မိတယ်။ အရမ်းကောင်းပြီးအရမ်းထိတယ်လို့လဲခံစားရတယ်။ မမအဲ့လောက်အထိကိုယ့်စိတ်ကိုကိုယ်
မလွှတ်ပေးလိုက်သင့်ဘူး။ တကယ်ကိုယ်ဝန်ရှိလာရင်ရှင်းရမှာကအကြီးကြီး။ မဖြစ်ပါဘူး၊ အခုဒီကဆင်းတာနဲ့ ဆေးဝယ်သောက်မှပါပဲ..”

“လက်ထပ်ကြမလားဟင်..မမ..”

ကြည့်လေ..၊ ကျနော်ဆိုတဲ့ကောင်က ဘာကိုမှလေးလေးနက်နက်မတွေးပဲပြောလိုက်တာကိုကြည့်..။

“မင်း ပေါ့ပေါ့မပြောနဲ့လေ။ တကယ်ရိုးရိုးသားသားပြောရရင် အလှည့်စားခံရမှာကိုမမကြောက်နေတယ်။ အသည်းကွဲမှာကိုကြောက်တယ်။
မင်းကိုနှလုံးသားကလက်ခံစိတ်ကလေးပေးမိတာကိုကမကောင်းဘူး။ ကပ်စတန်မာတွေအပေါ်စိတ်အလိုမလိုက်မိစေပဲ၊
စည်းနဲ့ဘောင်နဲ့အတွင်းကဆက်ဆံရမယ်ဆိုတဲ့ မမရဲ့အနှိပ်သည်ကျင့်ဝတ်ကပျက်ယွင်းခဲ့ပြီ။
ဘယ်ယောက်ျားကမှ ယောက်ျားတကာနဲ့ထိတွေဆက်ဆံနေတဲ့ အနှိပ်ခန်းကအနှိပ်သည်မကို ဇနီးမယားအဖြစ်လက်ထပ်ယူမှာမဟုတ်ပါဘူး..”

“ဒါဆိုမမပြောချင်တာက၊ အနှိပ်သည်တွေဟာ ဒီဘဝကအနားယူပြီးတဲ့နောက် လင်ကောင်းသားကောင်းမရနိုင်တော့ဘူးလို့ဆိုလိုတာလား။
သာယာပျော်ရွှင်နေတဲ့မိသားစုလေးကိုတည်ဆောက်နေတဲ့အနှိပ်သည်တွေရောမရှိကြတော့ဘူးလား..”

“အဲလိုလည်း..မမ..မဆိုချင်ပါဘူးကွယ်။ ဘွိုင်ပြောသလိုရှိရင်လည်း ရှိကြမှာပေါ့..”

“ဒါဆိုလည်းမမသိပ်အတွေးတွေမများနဲ့တော့လေ။ ကျနော်အဲ့လိုပုံစံမျိုးဘဝကို မမနဲ့တည်ဆောက်ချင်တယ်။ ကျနော်မမကိုချစ်တယ်၊
သံယောဇဥ်ရှိတယ်။ အပြင်မှာလည်းမမကိုဆက်သွယ်ချင်တယ်။ ကျနော့်ကိုဖုံးနံပါတ်ပေးထားပါလားမမ..”

အမေကခဏလောက်စဥ်းစားပြီးသက်ပြင်းချတယ်။  ဒါပေမယ့်သူ့ဖုန်းနံပါတ်လေးကိုရေးပေးလာပါတယ်။
တကယ်တော့ကျနော်အမေ့စိတ်ကိုစမ်းတာပါ။ အိမ်မှာလူကောင်ကြီးတစ်ယောက်လုံးလုံးရှိနေတဲ့ဟာကို၊ ဖုန်းနံပါတ်ကဘာလိုမှာလဲ။
ဒါပေမယ့် အမေကတကယ်ပဲသူ့နံပါတ်ကိုပေးလာပါတယ်။ နံပါတ်က ကျနော်တို့သားအမိဆက်သွယ်နေကျ အမေ့ရဲ့နံပါတ်မဟုတ်ပါဘူး။ နံပါတ်အသစ်ပါ။
ကြည့်ရတာအမေ့ရဲ့သူ့အလုပ်အသိုင်းအဝိုင်းမှာပဲသုံးလေ့ရှိတဲ့ သီးသန့်နံပါတ်ဖြစ်ပုံရပါတယ်။

“ကဲ..ရော့..၊ မမ..ဘယ်ကပ်စတန်မာကိုမှသီးသန့်ဆက်သွယ်ဖို့ဖုန်းနံပါတ်မပေးခဲ့ဖူးဘူး။
မမကိုတကယ်လက်ထပ်ခွင့်တောင်းမယ်ဆိုတဲ့အခါကျရင်၊ ဒီနံပါတ်ကိုဆက်လိုက်။ ဆက်မလာဖူးဆိုရင်တော့ စိတ်ဆိုးမှာပဲ။
လှည့်စားတယ်၊ အလိမ်ခံရပြီလို့ပဲယူဆလိုက်တော့မယ်..”

“မစိုးရိမ်ပါနဲ့ချစ်မရယ်..၊ အသေအချာကိုဆက်လာခဲ့မှာပါ၊ အဲဒီရင်ခုန်ရမယ့်နေ့လေးကိုမမစောင့်ကြည့်နေပေါ့..”

အဲဒီနေ့..နန်စီကထွက်မလာခင်မှာ ကျနော်က မေမေ ချစ်မကိုညင်ညင်သာသာမြတ်မြတ်နိုးနိုးလေး၊ နမ်းခဲ့လိုက်ပါတယ်။

အခုလောလောဆယ်မှာတော့၊ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ဘဝဟာ စင်ဒရဲလားနဲ့မင်းသားလေးတို့ရဲ့ ဒဏ္ဍာရီထဲကဘဝလိုပဲ၊
စိတ်ကူးယဥ်ပါတီပွဲထဲမှာပဲပျော်ပါးခွင့်ရပြီး၊ အချိန်စေ့တာနဲ့အိမ်မှာပုံမှန်ပြန်နေနေရတဲ့အခြေအနေမျိုးပါ။

ခက်နေတာကကျနော်ကိုယ့်အမေကို ချစ်မလို့ ခေါ်ပြီးတစ်နေရာမှာချစ်သူလို၊ လင်မယားလိုဆက်ဆံနေရပြီး
နောက်တစ်နေရာမှာ၊ လက်တွေ့ဘဝအနေနဲ့၊ ထိပိုင်ခွင့်၊ ကျူးကျော်ပိုင်ခွင့်မရှိတဲ့၊ မစားကောင်းတဲ့အသီး၊ Forbidden fruit
အဖြစ်သတ်မှတ်ခံထားရပြီး၊ မထိရ၊ မကိုင်ရ၊ မနမ်းရတဲ့ဘဝမှာရှိနေတာပါ။

အဲဒီအခြေအနေကနေ ပွင့်လင်းကျော်လွန်သွားအောင်ဘယ်လိုနည်းလမ်းရှာရမယ်ဆိုတာကတော့၊ ကျနော့်အတွက်ဦးနှောက်ခြောက်စရာစစ်ဆင်ရေးကြီး
ဖြစ်လို့နေပါတယ်။ အဲဒီလို၊ ထိခွင့်ကိုင်ခွင့်မရှိတဲ့ပန်းကလေးကို အိမ်ကအိပ်ခန်းထဲမှာပဲ နေရာမပြောင်းပဲ၊ ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ဆွတ်ခူးရယူချင်လှပါပြီ။
—————————————–

အပိုင်း(၇) ဆက်ရန်

အပိုင်း(၇) – တိုးတက်မှုခရီးစဉ်

နောက်တစ်နေ့မှာတော့ကျနော်တို့အတွက် တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်အားလပ်ရက် (ပိတ်ရက်ရှည်) ကြီးတစ်ခုနဲ့ကြုံတော့တယ်။

ပုံမှန်ဆိုရင်သာမန်အားလပ်ရက်နဲ့ စနေ၊ တနင်္ဂနွေနေ့တွေမှာ အမေတို့အလုပ်မျိုးတွေကပိတ်လေ့မရှိဘူး၊ ပိတ်ရက်ဆိုပိုပြီးလူတောင်ကျသေးတယ်။
ဒါပေမယ့်အခုဟာက ဘာသာရေးပိတ်ရက်၊ (အဘိဓမ္မာအခါတော်နေ့၊ နေ့ကြီးရက်ကြီး) ကနှစ်ရက်ဆက်ပိတ်တဲ့အပြင်နောက်တစ်ရက်မှာလည်း
ဘန်ကောက်မြို့တော်ဝန်နဲ့ ခရိုင်အဆင့်၊ မြို့နယ်အဆင့် အုပ်ချုပ်ရေးမှူးအဆင့်ဆင့်တွေရွေးကောက်ပွဲရှိတော့ သူတို့နိုင်ငံရဲ့မူအရ၊
ပတ် (pub)တွေ၊ ဘား (bar) တွေ၊ ယမကာပါတဲ့စားသောက်ဆိုင်တွေ၊ အမျိုးသမီးတွေနဲ့လုပ်စားတဲ့အပျော်အပါးဆားဗစ်ဆိုင်တွေ
အားလုံးပိတ်ပေးထားရတာကိုးခင်ဗျ။

ဒါကလည်း ဒီမှာအခါကြီးရက်ကြီးတိုင်းကျင့်သုံးနေကျပါအလေ့ပါ။ ရွေးကောက်ပွဲရှိရင်လည်းအဲဒီနေ့၊ အဲဒီနယ်မှာ အရက်သေစာရောင်းခြင်း၊
သောက်စားခြင်းမပြုရပါဘူး။ မူးပြီးပြဿနာတစ်ခုမဟုတ်တစ်ခုတက်တတ်လို့ပါ။
ဒီရက်တွေကတပြိုင်ထဲ တခါထဲဆိုသလို မတိုက်ဆိုင်တတ်ပေမယ့် အခုကတော့ကြုံတောင့်ကြုံခဲ ဆိုသလိုလာတိုက်နေတော့
မပိတ်မနေပိတ်ပေးရတဲ့အတွက်။ (အထူးသဖြင့်အမေ့အလုပ်အတွက်ပေါ့) ရက်အနည်းငယ်နားခွင့်ရဖို့ဖြစ်လာပါတယ်။

ညကကျနော်အိမ်ပြန်ရောက်ပြီးတော့မှနောက်နေ့ ပိတ်ရက်ဆိုတာသတိရလိုက်တော့ နန်စီမှာလည်းအမေနဲ့ဝုန်းခဲ့တာများသွားလို့ပြိုင်းနေတာနဲ့၊
စိတ်ချလက်ကျိုးတော့မယ်ဆိုပြီး၊ ဝင်အိပ်ပစ်လိုက်တယ်။ အဲ..စတူဒီယိုကိုဝင်ပြီးမိတ်ကပ်တော့ပြန်ဖျက်ခဲ့ရသေးတာပေါ့။
အမေအနှိပ်ခန်းကပြန်လာတာကတော့ ထုံးစံအတိုင်းနောက်ကျတာပဲ၊ အိပ်လိုက်တာ၊ ညကအမေဘယ်အချိန်ပြန်ရောက်သလဲတောင်မသိလိုက်ဘူး။

ပိတ်ရက်ဆိုတော့အေးဆေးပဲဆိုပြီးမနက်ကျတော့၊ အိပ်ရာကနောက်ကျပြီးနိုးလာခဲ့တယ်။ တော်တော်လေးနေမြင့်မှကျနော်နိုးလာပြီး
ရေချိုးမလို့တဘက်တစ်ထည်ခါးပတ်ရင်း၊ ရေချိုးခန်းထဲဝင်ခဲ့တယ်။ ရေချိုးပြီးပြန်ထွက်လာတော့အမေနဲ့တွေ့ပြီး သူမကပဲစနှုတ်ဆက်တယ်။

“အိပ်လှချည်လား..၊ အိပ်ပုတ်လေး၊ နေတောင်ဖင်ထိုးနေပြီ..”

“ဟုတ်တယ်..မေမေ၊ မနေ့ညနေကသူငယ်ချင်းတွေနဲ့ဘောလုံးသွားကစားလာခဲ့တာ၊ တော်တော်ပင်ပန်းသွားတယ်။
ဒီနေ့လည်းပိတ်ရက်ဆိုပြီးအိပ်ချလိုက်တာ..”

“ဘောလုံးကိုဘယ်လိုကန်လိုက်တာလဲ၊ လည်ပင်းတောင်ပွန်းတယ်နော်..၊ အညိုအမည်းစွဲနေပြီ..”

အမေက စပ်ဖြီးဖြီးပြီးပြုံးရင်း မထိတထိပြောလိုက်တယ်။ အမေ့မျက်လုံးတွေကစကျနော့်ကိုစနေမှန်းသိသာနေတယ်။
ကျနော်ဒိတ်ခနဲလန့်သွားပေမယ့် ဘာမှပြန်မပြောပဲအဝတ်လဲဖို့အခန်းထဲဝင်ခဲ့တယ်။ ကိုယ့်ကိုကိုယ်မှန်ထဲပြန်ကြည့်ပြီးစစ်ကြည့်တော့
လည်ပင်းမှာဘာမှမရှိပါဘူး။ ဒါနဲ့သေချာအောင်လို့ မှန်အသေးလေးတစ်ချပ်ယူလာပြီး ရှေ့မှန်နဲ့နောက်မှန်ဘောင်ဝင်အောင်ချိန်ပြီး
လည်ပင်းနောက်ဘက်ခြမ်းကိုကြည့်ပြန်တယ်။

ဟော..မြင်ပါပြီဗျာ..။ ကျနော့်နားရွက်အနောက်နား ဂုတ်သားမှာအညိုကွက်ကြီး။
မှတ်မိလိုက်ပါပြီ။ မနေ့က..အမေကထန်သလိုလိုနဲ့နားရွက်နောက်နားကလည်ပင်းကိုအားရပါးရစုပ်နေတာ၊ တကယ်စိတ်ထတာလား၊
အကြံကြီးနဲ့တံဆိပ်ခတ်လွှတ်လိုက်တာလား၊ အမေကိုယ်တိုင်ပဲသိလိမ့်မယ်။ကျနော်ရင်တွေတဒုတ်ဒုတ်ခုန်နေတယ်။ ဒါဆိုအမေသိသွားပြီပေါ့။

ဒါပေမယ့် ထင်ချင်မှလည်းထင်မှာပါလေ။ ဒါမျိုးဒဏ်ရာဆိုတာက အခန့်မသင့်ရင်၊ လူတိုင်းမှာအချိန်မရွေးဖြစ်တတ်တာပဲ။
ပြီးတော့ သူ့သားဝင်းနဲ့၊ ဘွိုင်းဆိုတဲ့ကောင်လေးနဲ့က တစ်ယောက်တစ်ရုပ်စီပဲဟာ။ ဆက်စပ်လို့မှမရတာကြီး၊ မတွေးမိလောက်ပါဘူး။
ကိုယ့်ဘက်ကိုယ်ဆွဲပြီးစိတ်ဖြေတွေးနေရတယ်။ ဒါပေမယ့်ကျနော့်အခြေအနေကမလုံခြုံတော့ဘူးလို့ခံစားနေရပြီ။
တခါတလေ အမေ့အရိပ်အကဲကိုကြည့်ရတာ၊ အမေ့အနှိပ်ခန်းကိုခဏခဏလာပြီးအတူပျော်ပါးတဲ့ဘဲလေးကကျနော်ဆိုတာရိပ်မိနေလောက်ပုံပဲ။

ဒီနေ့အမေကအိမ်မှာပဲနေရတော့မယ့်ပိတ်ရက်ဆိုတော့၊ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးစိတ်လွတ်လက်လွတ်နေနေပုံရတယ်။
ဒါမှမဟုတ်တမင်ပဲလွှတ်ပြီးလုပ်နေသလားတော့မသိဘူး၊ ရေချိုးတာတို့အဝတ်အစားလဲတာတို့မှာ တံခါးသေချာပိတ်မထားဘူး။
တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ဒီနေ့မှာပဲ အမေရေချိုးတာကိုချောင်းခွင့်ရခဲ့ပြန်တယ်။ ရေချိုးတုန်းမှာအမေက တံခါးကိုချက်မထိုးပဲဟထားခဲ့တယ်လေ၊
ရေချိုးနေတုန်းချောင်းနေကျထောင့်ကချောင်းတော့အကုန်တွေ့နေရပြန်ရော။

အနှိပ်ခန်းမှာအမေနဲ့ပေါ်တင်ကြီးလိုးနေရပေမယ့်လည်း၊ အခုလိုမထိတထိအပြည့်အဝမမြင်ရတဲ့၊ ချောင်းမှမြင်ရတဲ့မြင်ကွင်းကကျနော့်ကို
ပိုပြီးစိတ်လှုပ်ရှားစေတယ်။ ဖီလင်ပိုတက်စေတယ်။ အမေ့ကိုရေချိုးခန်းထဲမှာဝင်လုံးပြီးတစ်ချီလောက်ဆွဲလိုက်ချင်လိုက်တာလေ။
ဒါပေမယ့်ကျနော်လောပြီးဒီလိုလုပ်လိုက်ရင်၊ အခြေအနေတွေကဆိုးကုန်မလားမသေချာဘူးလေ။

ကျနော်ဒီနေ့အမေ့နားကပ်ချွဲပြီးအမေစိတ်ကြည်အောင်ပွတ်သီးပွတ်သပ်နေပေးနေတယ်။
အခြေအနေကိုလည်းအကဲစမ်းတဲ့အနေနဲ့ အမေမီးဖိုချောင်ထဲမှာပန်းကန်ရပ်ဆေးနေတုန်း၊ ဖင်ပုတ်ကျောပွတ်လုပ်ကြည့်တယ်။
အမေ့ဆီကဘာမှထူးထူးခြားခြားတုန့်ပြန်မှုမပြဘူး၊ ဒါပေမယ့်ဘာမှလည်းမပြောဘူး။

“မေမေ..ဒီနေ့မေမေ့အလုပ်လည်းပိတ်ရက်မို့နားတယ်မဟုတ်လား။ သားတို့အပြင်ဖက်တစ်နေရာရာကိုထွက်လည်ကြရင်မကောင်းဘူးလား။
ကြာကြာနေမှတစ်ကြိမ်လောက်အခွင့်အရေးရတာ..”

“ဝင်းကဘယ်သွားလည်ချင်လို့လဲ..၊ သွားမယ်ဆိုလည်းမြန်မြန်ထွက်မှ၊ နေတာင်မြင့်နေပြီ၊ ဒါဆိုမေမေအဝတ်အစားလဲရဦးမှာပေါ့..”

“ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပဲဝတ်ခဲ့ပါမေမေရာ၊ နေ့ချင်းပြန်သွားကြတာပေါ့..”

“ကမ်းခြေတစ်ခုခုသွားလျှောက်ကြမလား၊ နီးနီးနားနား  Bang  Seng ပဲဖြစ်ဖြစ်၊ Pattaya ပဲဖြစ်ဖြစ်ပေါ့..။
ဒါနဲ့..ဒီဝတ်စုံလောက်ဆိုအနေတော်လောက်ပါပဲ..”

အမေကအိမ်မှာဝတ်တဲ့ပေါ့ပေါ့ပါးပါးအဝတ်အစားတွေပဲဝတ်လာပါတယ်။  တီရှပ်အဖြူရောင်ခပ်ပါးပါးနဲ့၊
ပေါင်ရင်းမရောက်တရောက်ဘောင်းဘီတို ကြက်သွေးရောင်ရဲရဲနဲ့ပေါ့။ တီရှပ်ကပါးတော့၊ အောက်မှာဥသျှစ်သီးလောက်ရှိတဲ့
နို့လုံးကြီးတွေကတုန်တုန်၊ တုန်တုန်နဲ့အလုံးလိုက်၊ အရစ်လိုက်ထင်းနေအောင်မြင်နေရပြီး၊ နို့တွေကိုမ တင်ပေးထားတဲ့ဘရာစီယာ
အနက်ရောင်လေးကလည်းတီရှပ်အဖြူသားပါးပါးအောက်မှာဖောက်ထွက်မြင်လုမတတ်ပါပဲ။

ခါးလေးကသိမ်တော့တင်ပါးကြီးကပိုစွင့်နေသလိုထင်ရတယ်။ ပေါင်လုံးစင်းစင်းဖွေးဖွေးကြီတွေကမြင်ရသူသွားရည်ကျချင်စရာဆက်စီပုံအပြည့်။
ဒါတောင်ရိုးရိုးပေါ့ပေါပါးပါးဝတ်ထားတာနော်..။ အမေ့အလှကဖုံးကကွယ်ထားဖို့ခဲယဥ်းတဲ့အမျိုးအစားထဲမှာပါပါတယ်။

“ဘန်းဆဲန်၊ ပတ္တရား တို့ကဒီလိုပိတ်ရက်တွေမှာလူအရမ်းများတယ်မေမေရ..၊ သားတို့သားအမိနှစ်ယောက်ထဲလွတ်လွတ်လပ်လပ်
မလည်ရတာကြာပြီ။ အပြင်ထွက်ရင်း။ အပြင်စာစားကြရင်း၊ သဘာဝလေနဲ့အရသာကိုခံစားရင်းဖီးယူချင်တာ။
သွားရင်းအဆင်သင့်တဲ့ခပ်ဆိတ်ဆိတ်ငြိမ်ငြိမ် ကမ်းခြေတစ်ခုခုမှာနားကြတာပေါ့..”

ကျနော်နဲ့အမေကားပေါ်တက်ပြီးစကားတပြောပြောနဲ့မောင်းလာခဲ့ကြတယ်။ ထင်တဲ့အတိုင်းပဲဘန်ကောက်ကစထွက်ပြီး၊
မော်တာဝေးပေါ်တက်မိကထဲက တဘက်ကိုလေးလမ်းသွားရှိတဲ့ ဟိုက်ဝေလမ်းမးကြီးကပုံမှန်နေ့တွေထက်ကားကများနေတယ်။
မှန်းထားတဲ့ ဘန်းဆဲန်တို့၊ ပတ္တရားတို့ သွားလို့ကတော့၊ ဘိချ်မရောက်ပဲဘုရားပွဲလိုလူတိုးပြီး ပြန်လာရလိမ့်မယ်။

လူနည်းတဲ့ဘိချ်သွားချင်ရင်ဝေးဝေးသွားမှအဆင်ပြေမယ်ဆိုပြီးအရှေ့ပိုင်းဘက်ဝေးဝေးရောက်အောင်မောင်းခဲ့တယ်။
အသစ်ဖောက်ထားတဲ့မော်တာဝေးကြီးကလည်းဖြူးနေတာဆိုတော့နာရီအနည်းငယ်အတွင်း Rayong ကိုရောက်လာပြီး
စမက်ကျွန်းတဘက်ကမ်းက ဘန်းဖေကမ်းခြေမှာတစ်ထောက်နားလိုက်တယ်။ မွန်းလဲလွဲခဲ့ပြီ၊ ဗီုက်လဲဆာပြီလေ။

ကမ်းခြေကထီးရိပ်တွေရဲ့အောက်မှာပက်လက်ကုလားထိုင်လေးတွေနဲ့တန်ဆာဆင် ခင်းကျင်းထားတဲ့အပန်းဖြေနေရာစားသောက်ဆိုင်လေးမှာ
နေ့လည်စာမှာစား၊ အအေးသောက်ကြရင်းနဲ့ ကျနော်တို့သားအမိလည်း၊ ကမ်းခြေမှာရေကစားနေကြတဲ့ခလေးတွေ၊
လူငယ်တွေပျော်ပါးနေပုံကိုကြည့်ရင်းရောက်တတ်ရာရာဆက်ပြောနေကြတာပေါ့။

“နေ့စဥ်ဖြတ်သန်းနေရတဲ့မွမ်းကြပ်တဲ့ဘဝကမ္ဘာထဲကခဏထွက်ပြီး၊ တစ်ရက်တလေ ဒီလိုလာပြီးစိတ်ဖြေလျှော့ရတာလည်းတမျိုးကောင်းတာပဲနော်..”

အမေကပင်လယ်လက်ကိုငေးရင်းကပြောလာတယ်။ တဘက်ကမနီးမဝေးပင်လယ်ထဲမှာကော့စမက်ကျွန်းကိုခပ်ရေးရေးမြင်နေရတယ်။

“အင်းလေ..ကိုယ်ချစ်တဲ့သူနဲ့အတူလာရတာဆိုရင်၊ ဘာမဆိုအကုန်ကောင်းနေ၊ သာယာနေတာပဲ..၊ ဟုတ်လားမေမေ..”

“ပါးစပ်ကခွေးပါးစပ်၊ အဲ..အဲလေ..ပါးစပ်ကတော့အပြောကိုချိုပြီးချွန်းနေတာပဲနော်. ငါ့သားက ခိခိ..”

“ဟားး..ဟားး..ဟားး..ဒီလိုပြောတော့ခွေးစိတ်ပေါက်ပြီး၊ ခွေးပါးစပ်နဲ့ နားရွက်အကိုက်ခံရမှာမကြောက်ဖူးလား..”

“ဒီကလည်း၊ နားရွက်ယားနေတာနဲ့အတော်ပဲလေ..”

“ဝေါင်း..ဝေါင်းးး.. ဂီးးး သမန်းဝံပုလွေနော်၊လည်ပင်းကိုက်လိုက်မယ်..”

ကျနော်ကပြောရုံတင်မဟုတ်ဘူး။ ဘေးနားကခုံမှာကပ်ရက်၊လျော့လျော့လေးထိုင်နေတဲ့အမေ့ကိုယ်ကိုဆွဲဖက်ပြီးလည်ပင်းနောက်နားကို၊
မနာအောင်ငုံကိုက်ပြီးခဲလိုက်တယ်။ အဲ့ဒီနေရာက အမေ့ရဲ့စိတ်ဆန္နကိုဆွနိုင်တဲ့တကယ့်ပျော့ကွက်နေရာဆိုတာသိထားပြီးသားလေ။
အမေ့လည်ပင်းကိုအသာလေးငုံခဲခံလိုက်ရရုံနဲ့၊ သူ့ခမြာမှာ အရိုးမရှိတဲ့သတ္တဝါတစ်ကောင်လိုချက်ချင်းပျော့ကျသွားတယ်။
အမေ့ရဲ့လည်ပင်းနဲ့နားရွက်လေးတွေကရှက်သွေးတွေနဲ့ချက်ချင်းပဲထူအမ်းပြီးနီရဲတက်လာတယ်။

ကျနော်တို့သားအမိက ပတ်ဝန်းကျင်ကိုသတိမထားမိပဲကစားကျီစယ်နေမိကြတာ။ အခုမှပဲပတ်ဝန်းကျင်ကိုကြည့်မိပြီးနဲနဲတောင်ရှိုးတိုးရှန့်တန့်ဖြစ်သွားမိတယ်။
ဘေးတဝိုက်ကလူတွေကမသိမသာရှိုးနေကြပြီလေ။ ကျနော်လည်းဘေးလူတွေရဲ့မျက်လုံးတွေကိုအားနာသွားလို့၊ အမေ့ကို..၊

“မေမေ သားတို့ဒီထက်ပိုဆိတ်ငြိမ်ပြီး အေးဆေးတဲ့နောက်ထပ်နေရာတစ်ခုကိုသွားကြရအောင်၊
ဒီနေရာမှာလည်း လူများတာပဲ။ မျက်စိအေး နားအေး နေရာသွားတာကောင်းတယ်..”

ကျနော်အမေ့ကိုကားဆီပြန်ဆွဲခေါ်လာခဲ့တယ်။ ကားဆီပြန်လျှောက်လာရင်း အမေက..။

“သူများတွေဝိုင်းကြည့်တာလည်းမပြောနဲ့လေ၊ သားကသိပ်အစသန်တာပဲ။ ဘယ်လိုပဲကြည့်ကြည့်၊ သူများတွေအမြင်မှာ
ခပ်ကဲကဲဆော်ကြီးက သားအရွယ်ကောင်လေးနဲ့ချိန်းပြီးကမြင်းထ၊ အီစီကလီရိုက်နေတယ်လို့ထင်ကုန်ကြမှာပေါ့။ ဝင်းမရှက်ဖူးလား..”

“အဲလိုမြင်လည်းမြင်ကြပစေပေါ့၊ မတတ်နိုင်ဘူး၊ ဒီနေရာမှာဘယ်သူမှလည်းသားတို့ကို သိတဲ့သူမရှိပါဘူး။
ထင်ချင်သလိုထင်ကြပစေ၊ ပျော်ဖို့တောင်ကောင်းသေး..”

အမေကဘာမှပြန်မပြာတော့ဘူး။ ကျနော့်လက်မောင်းတစ်ဖက်ကိုကိုင်ပြီးတွဲခို လိုက်လာရင်းခေါင်းလေးခေါင်းလေးစောင်းလို့ပခုံးလေးကိုလည်းမှီထားပါတယ်။
အခုထက်ထိသူများတွေမြင်ကွင်းထဲကတောင်ထွက်မလာရသေးပါဘူး။ပုံစံကတကယ့်သမီးရည်းစားတွေပုံနဲ့ပိုတူနေပါတယ်။

ကျနော်တို့နှစ်ယောက်စကားတပြောပြောနဲ့ ကားမောင်းပြီးတရွေ့ရွေ့နဲ့ရှေ့ဆက်လာခဲ့ကြပါတယ်။
နောက်တစ်နာရီကျော်လောက်ကြာတော့ ၊ Rayong  နယ်ကထွက်လာပြီး Chanthaburi ပြည်နယ်ထဲကိုဝင်လာပါပြီ။
ကျနော်တို့ကပင်မဟိုက်ဝေးလမ်းမကြီးကခွဲထွက်လာပြီး ကမ်းခြေပတ်လမ်းအတိုင်းလာခဲ့ကြတာပါ။

တစ်နေရာမှာပရိုက်ဗိတ်ဘိချ်အလတ်စားလေးတစ်ခုကိုဖြတ်လာခဲ့ပါတယ်။ နေရာလေးကအေးချမ်းသာယာပြီးတိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေပါတယ်။
ညနေလည်းအတော်စောင်းလာပါပြီ။ ဒါကြောင့်ကျနော်တို့ရှေ့ဆက်မသွားတော့ပဲ ဒီကမ်းခြေမှာပဲတည်းစရာရှာပြီးစတည်းချဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။
လာတုန်းကတော့ နေ့ချင်းပြန်ခရီးလောက်ပဲသွားမယ်ဆိုပြီဘန်ကောက်နဲ့နီးနီးနားနားနေရာကိုပဲမှန်းလာခဲ့ကြတာ။
သွားရင်းနဲ့လူများလို့ ရှေ့ဆက်သွားရင်းမထင်မှတ်ပဲ၊ ကီလို ၃၀၀ ကျော်ခရီးပေါက်ခဲ့ပါပြီ။ နေချင်းပြန်ချင်လို့လဲမရတော့ပါဘူး။

ကျနော်တို့နှစ်ယာက်စလုံးလည်း အဝတ်အစားအပိုတစ်စုံမှထည့်မယူလာခဲ့မိပါဘူး။ အဲဒါထက်အရေးကြီးတာက အိမ်ပြန်ဖို့မမီတဲ့အတူတူ
တည်းစရာနေရာရဖို့အရေးကြီးလို့ ရှာရပါတယ်။ ကမ်းခြေက ရီဆို့တ်မော်တယ်လေးမှာ အခန်းငှားဖို့စုံစမ်းကြည့်တော့
ဘန်ဂလိုပုံစံတည်းခိုခန်းလေးတစ်ဆောင်ငှားလို့ရခဲ့ပါတယ်။ ညအိပ်ဖို့တော့မပူရတော့ဘူးပေါ့။
အုန်းပင်၊ ပင်လယ်ကဗွီးပင်တွေအောက်မှာအဆောင်သေးသေးလေးတွေနဲ့လှလှပပ၊ သပ်သပ်ရပ်ရပ်ရှိတဲ့အပြင်ဆိတ်ငြိမ်မှုလည်းရှိပါတယ်။
အခန်းအတွက်စိတ်အေးရတော့မှ၊ ကျနော်တို့ရဲ့အာရုံကကမ်းခြေဆင်းဖို့ပြန်ရောက်သွားပါတော့တယ်။

ဒီကမ်းခြေလေးကအလည်အပတ်သွားတဲ့ခရီးသွား tour အဖွဲ့ တွေရဲ့မျက်စေ့ကျမှုတွေကကင်းလွတ်နေခဲ့ပုံရတယ်။
နေရာကလည်းမြို့ကြီးတွေနဲ့အတော်အလှမ်းဝေးကွာတဲ့နေရာမှာရှိနေပြီး၊ ခရီးသွားအဖွဲ့ကြီးတွေလည်းသိပ်မလာကြဘူး။
လူနည်းတဲ့မိသားစုလေးတွေပဲတိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်လာတတ်တဲ့သီးသန့်နေရာလေးတစ်ခုလိုဖြစ်နေသလို။
ဒီနေ့အဖို့လည်းကျနော်တို့သားအမိရဲ့အထူးသီးသန့်ကမ်းခြေလေးဖြစ်အောင်ဖန်တီးထားသလားမပြောတတ်တော့ပါဘူး။

ကားကိုဘန်ဂလိုနောက်က ပင်လယ်ကဗွီးပင်ရိပ်အောက်မှာထိုးခဲ့ပြီး၊ ကျနော်တို့သားအမိသဲသောင်ပြင်ဖက်လမ်းလျှောက်ထွက်ခဲ့ကြတယ်။
သောင်ပြင်ပြန့်ကတော်တော်ကျယ်တယ်။ သဲတွေကသဲလုံးနုနုလေးတွေ၊ ဖွေးပြီးဖြူဆွတ်နေတာပဲ။ ပင်လယ်ရေကကျသွားပြီးပြန်တက်စပြုတဲ့အချိန်ပါ။
သောင်နဲ့ရေအစပ်မှာလိုင်းလုံးလေးတွေကကမ်းခြေကိုအချက်ကျကျရိုက်ခတ်နေတယ်။
နေရောင်လည်းဖျော့လာပြီ။ အပူချိန်လည်းလျော့လာပြီ။ ပင်လယ်လေအေးလေးကလည်းတိုက်ခတ်လာတယ်။
အမေကကျနော့်လက်မောင်းတစ်ဘက်ကိုကိုင်ရင်းခိုတွယ်ပြီးလျှောက်လာခဲ့တယ်။

“ရာသီဥတုလေးကရိုမန်းတစ်ဆန်လိုက်တာ။ ရိုချင်ရဲ့လက်တို့ကိုဖြစ်နေပြီ။ ဒီနေ့တော့နည်းနည်းတွဲခိုပါရစေနော် မေမေ့လူချောလေး..”

အမေကလည်လေးစောင်းပြီးရင်ခွင်မှာမှီရင်းပြောလိုက်တယ်။
—————————————–

အပိုင်း(၈) ဆက်ရန်

အပိုင်း(၈) – စီးမြောစေတဲ့ပင်လယ်

“တွဲခိုတာထက်ပိုအောင် ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး မရိုချင်ဘူးလား..”

ကျနော်ကမေးတယ်။

“ဟိ..ဟိ..အဲဒါကဘာကိုဆိုလိုတာလည်း..”

“ရိုမယ်ဆိုရင်လဲကမ်းစပ်ရောက်နေမှတော့တကယ့်သမီးရည်းစားတွေလိုအမှန်အကန်ကြမ်းကြမ်းလေးရိုတာက ပိုကောင်းတာပေါ့၊
မင်းသားကမင်းသမီးကိုဆွဲမွှေ့သလိုလေ။ ကုလားကားထဲကလိုပေါ့..၊ ဗုံကလေးတီး ..သီချင်းလေးနဲ့ပေါ့..၊ ဒီလိုမျိုးလေ..”

ကျနော်အမေ့ကိုဇတ်ခနဲဆိုခါးလည်ကနေကောက်ပွေ့လိုက်ပြီး၊ အမေ့ကိုယ်လေးကိုပတ်ချာလည်မွှေ့ရင်းဘယ်ညာလွှဲပြီးကစားလိုက်တယ်။

“အားးး..ဟဲ့..ဟဲ့ အမလေး..၊ လုပ်ကြပါဦး..ပြုတ်ကျတော့မှာပဲ..ပြန်ချ..ပြန်ချ..ပေး..လွင့်ထွက်သွားဦးမယ်..”

အမေကအလန့်တကြားနဲ့ကျနော့်လည်ပင်းကိုအတင်းဖက်ထားပြီး..စူးစူးဝါးဝါးအော်တယ်၊ သူ့ကိုယ်သူများ၊
မြီးကောင်ပေါက်မလေး၊ ရိုလာကိုစတာစီးနေတယ်များထင်နေလားမသိဘူး။ ဒါပေမယ့်ကျနော်လည်းကြာကြာမမွှေ့နိုင်ပါဘူး ခဏပါပဲ။
လက်အံသေလာလို့ချပေးလိုက်တော့၊ အမေလည်းသောင်ပြင်အစပ်မှာထိုင်ရက်ကလေးကျသွားတယ်။
တက်ရေနဲ့ကမ်းစပ်ကိုလှိုင်းအပုတ်၊ ပင်လယ်ရေကဖျန်းကနဲအမေ့ကိုယ်လေးအပါ်မှာသင်္ကြန်ကျပေးလိုက်တယ်။

“အို..တကိုယ်လုံးရွှဲကုန်ပါပြီတော်..၊ ကြည့်ပါဦး။ လဲစရာအဝတ်လည်းယူလာတာမဟုတ်ဘူး။ ဒုက္ခပါပဲ..”

“မေမေကလည်း..၊ မေမေ့အဝတ်အစားတွေက၊ ဘာရှိလို့တုန်း။ တိုတိုပါးပါးလေးတွေဟာ၊ ရေနဲ့လျှော်ပြီး
ပန်ကာနဲ့မှုတ်လိုက်ရုံနဲ့တင်၊ ခဏလေးနဲ့ခြောက်သွားမှာ..”

ကျနော်ကလည်းအမေ့နားမှာရပ်နေမိရင်းပြောနေတာဆိုတော့ ကျနော်သတိလက်လွတ်ရှိနေတုန်းမှာ၊  အမေကသူလဲကျနေတဲ့
တထွာလေက်အနက်ရှိတဲ့နေရာကရေကိုလက်ခုပ်နဲ့ကျုံးခပ်ပြီးကျနော့ဆီကိုလှမ်းပက်လိုက်ပါတော့တယ်။

ဖွမ်းးး..ဖွမ်းးး..

“ကဲဟယ်..ကဲဟယ်..ရော့..၊ တစ်ယောက်ထဲတောအစိုမခံနိုင်ဘူး။ လက်စားချေရမှာဘဲ..”

ကျနော်လည်း အမေကတမင်စနေပြီဆိုတာသိလိုက်တာနဲ့၊ အမေ့ကိုယ်လေးကိုပင်လယ်ရေထဲထပ်ဆွဲချလိုက်ပြီး၊ ဖင်ထိုင်ရက်လေးကျသွားအောင်တွန်းရင်း
ချက်ချင်းပဲခြေလှမ်းတွေကိုကြိုးစားလှမ်းပြီး အမေ့နားကထွက်ပြေးဖို့လုပ်လိုက်တယ်။ အမေကလည်း တခိခိနဲ့ရယ်ရင်းချက်ချင်းကုန်းထလို့
ကျနော့်ကိုယ်ပေါ်ခုန်အုပ်ပြီးဆွဲလှဲချတယ်။ ရေထဲမှာကျနော်တို့သားအမိနှစ်ယောက်လုံးထွေးပြီးလဲကျသွားကြတယ်။
အခုတော့ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်နှစ်ယောက်စလုံးရေတွေစိုရွှဲကုန်ပြီ။ အဝတ်အစားလဲဖို့ကိစ္စကိုနောက်မှကြည့်ရှင်းတော့မယ်။
ကျနော်အမေ့လက်လေးကိုဆွဲပြီးပင်လယ်ထဲကို၊ ဆွဲခေါ်ဆင်းလာခဲ့တယ်။ ရေအနက်ကအမေ့ရင်ခေါင်းနေရာလောက်၊
ဒါပေမယ့်ကျနော့်အတွက်ဆိုရင်တော့ ခါးအထက်သာသာလောက်ပဲရှိတာပါ။ ဒါပေတယ့် အမေကလန့်နေတယ်။

“ဒီနေရာက ရေနက်တယ်ဟဲ့၊ မေမေ့လက်ကိုမလွှတ်လိုက်နဲ့ဦးနော်..”

ရေနက်ပိုင်းထဲမှာလူချင်းပူးပြီးကစားနေကြပြီဆိုတော့ ကျနော်လည်းတခြားယောက်ျားလေးတွေလိုပေါ့ဗျာ။ ရတဲ့အခွင့်အရေးကိုဘယ်အလွတ်ပေးလိမ့်မလဲ။
ဒါကကိုယ့်အမေအရင်းဖြစ်နေပေမယ့်၊ ကျနော်အမြဲအိပ်မက်မက်ခဲ့ရတဲ့တစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့အပြင်၊ ရုပ်ဖျက်ပြီးအတူအိပ်ခဲ့ပြီးလို့
လင်မယားမကတောင်ဖြစ်နေပြီဆိုတော့၊ လက်တွေကတွန့်ဆုတ်နေခြင်းမရှိတော့ပါဘူး။

ရေနက်ထဲမှာအမေ့ကို ကြုံးချည်တစ်လှည့် ဖွချည်တစ်ခါ၊ ဖက်လိုက်၊ ဟိုနေရာထိမိသလို။ ဒီနေရာတိုက်မိသလိုနဲ့၊ သိသိသာသာရော၊
မသိမသာပါ ကိုင်တွယ်နေပါတော့တယ်။ အမေ့ကိုခါးလည်လောက်ကဖက်လိုက်ပြီးရေမျက်နှာပြင်နဲ့တစ်ညီထဲပက်လက်လှန်ပင့်ပေးထားလိုက်၊
မှောက်ခုံလေးလုပ်လိုက်နဲ့မျှောပြီး၊ ခလေးတွေကိုရေကူးသင်ပေးသလို ခြေထောက်တွေကိုတွေကိုခတ်ခိုင်းသေးတယ်။

ဘယ်လိုပုံစံမျိုးနဲ့ပဲဖြစ်ဖြစ် အမေကတော့ကျနော့်လည်ပင်းကိုဖက်ထားရာကနေ မလွှတ်ဘူး။ အမေကဒီနေ့မှာ၊ ဆံပင်ကိုကျဲမြောင်ပုံစံမျို
ဖားလျားချမထားပဲ၊ ဆွဲစုစည််းပြီးတော့သားရေကြိုးနဲထုံးချည်ထားတယ်၊ မျက်နှာအရှေ့ပိုင်းနဲ့နဖူးပေါ်ကဆံပင်စလေးတွေအပေါ်မှာ၊
ရေတွေတဝက်တပျက်စိုနေတဲ့ပုံစံလေးက ဆက်စီကျလှတယ်။

ကျနော်အမေ့ကိုပက်လက်ကိုင်ပြီးရေမျက်နှာပြင်ပေါ်မှာတင်ထားတဲ့အချိန်၊ တီရှပ်အဖြူပါးပါးလေးက၊ ရေစိုနေတဲ့အတွက်၊
အမေ့ကိုယ်လုံးလေးနဲ့ခပ်ကြပ်ကြပ်၊ တသားထဲဖြစ်နေတယ်။ ကောက်ညှင်းထုပ်ကလေးလိုပဲ။ ဥသျှစ်သီးအရွယ်အစားဖွံ့ထွားတဲ့အမေ့နို့အုံသား
တင်းတင်းလေးတွေက၊ အလုံးလိုက်အရစ်လိုက်ထင်ထင်ရှားရှားပေါ်နေတယ်။ အပေါ်အင်္ကျီကလည်းပါးတာကိုး။

ကျနော်တို့နှစ်ယောက်၊ နေလုံးကျသွားတဲ့အထိကစားနေကြတယ်။ အလင်းရောင်ကနည်းနည်းအမှောင်ရိပ်သန်းလာပြီ။
ကျနော်အမေ့ကိုနောက်ဘက်ကနေပြီးဖက်ထားတယ်။ လည်ဂုတ်သားလေးတွေကိုငုံကိုက်ပြီးနမ်းပေးနေလိုက်တော့၊ အမေ့လည်တိုင်လေးကလည်း၊
ဘယ်ဖက်စောင်းလှည့်လိုက်၊ ညာဖက်စောင်းလှည့်လိုက်နဲ့ပတ်ပြီးနွဲ့နေတော့တာ။ ကျနော့်လက်ကလည်းရဲသည်ထက်ရဲလာပြီ။
ဘယ်လက်ကအမေ့နို့လုံးကြီးတွေအပေါ်မှာပေါ်တင်ကြီးကိုင်ပြီးဖြည်းဖြည်းချင်းလှိမ့်ပေးညှစ်ပေးနေတယ်။ ညာလက်ကလည်းအမေ့ရဲ့ဘောင်းဘီအနား
အောက်စထဲကိုလျှိုဝင်သွားပြီးအမေမွေးထားတဲ့၊ဖောင်းဖောင်းမို့မို့အသားအပြည့်ရှိနေတဲ့ငါးပူတင်းလေးကို၊ ပါး နားကိုင်ပြီးကျီစယ်နေမိပြန်တယ်။

“အမယ်..အမယ်.. ကြည့်ပါဦး။ စိတ်ကြိုက်ကိုဆော့နေတော့တာပဲနော်..ဟင်း..၊ ဒါလောက်တောင်ဖြစ်နေမှ၊ စားကြရရင်ပိုမကောင်းဘူးလားကွာ..”

အမေကကျနော်လက်ဆော့နေတာကြောင့်တကိုယ်လုံးတွန့်လိမ်နေရာကနေမျက်လုံးချင်းတည့်တည့်ဆိုင်ကြည့်လာပြီးပြောတယ်။
အမေရွဲ့ပြောနေတာလား၊ အတည်ပြောနေတာလားတော့မသိ၊ အခြေအနေကကိုယ့်ဘက်ပါနေပြီဆိုတာကိုတော့သိတယ်။
ဖြစ်ခဲ့တာတွေကိုဘယ်လိုပဲမသိချင်ယောင်တွေဆောင်နေခဲ့ကြတယ်ဆိုဦးတော့၊ အခုအချိန်မှာကအယောင်ဆောင်တာတွေကိုခွာချဖို့
နှစ်ဦးနှစ်ဘက်စလုံးကကြိုးစားနေကြတယ်ဆိုတာ နားလည်နေကြပြီ။

အခုဒီနေ့ခရီးထွက်လာကြတာက တကယ့်အမေနဲ့သားရဲ့အနေအထားဆက်ဆံမှုနဲ့အိမ်ကထွက်လာခဲ့ကြတာ။ ဒါပေမယ့်တကယ့်လက်တွေ့မှာတော့၊
အဖြစ်မှန်ကိုလျစ်လျူရှုပြီးလျှောချဖို့၊ ချော်လဲရောထိုင်လုပ်ဖို့၊ ပတ်ဝန်းကျင်သာယာမှုအခြေအနေမှာမသိသလို၊ စီးမျောလိုက်သွားဖို့ကြိုးစားနေကြတယ်လေ..။
အမေ့ရဲ့အကြည့်နဲ့စကားအဆုံးမှာ ရေစိုနေတဲ့အမေ့နှုတ်ခမ်းထွေးဥဥလေးကိုကုန်းစုပ်ပြီးနမ်းလိုက်မိပါတော့တယ်။

အမေ့မျက်လုံးလေးတွေကစင်းကျသွားတယ်။ မျက်စိလေးမှိတ်ပြီးကျနော်နမ်းတာကိုငြင်းဆန်ဖို့မကြိုးစားပဲ၊ လွှတ်ပေးထားပါတယ်။
ကျနော့်လျှာကအမေ့နှုတ်ခမ်းကိုဖြတ်ပြီးတိုးဝင်သွားတယ်။ အမေ့သွားလေးတွေကိုခလုပ်တိုက်ပြီးပါးစပ်ထဲဆက်ဝင်သွားတယ်။
အမေ့ရဲ့လျှာဖျားလေးကထွက်လာပြီးကျနော့်လျှာဖျားလေးကိုထိလိုနှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။

ကျနော်သိတာက ကျနော့်သွေးတွေ နွေးတက်လာရာကနေဆူပွက်လာပါတယ်။
အခုအကြိမ်ဟာ၊ ကျနော့်အတွက် သားတစ်ယောက်အနေနဲ့အမေ့ကိုရမ္မက်စိတ်နဲ့၊ စနမ်းလိုက်တဲ့အနမ်း။ ပထမဦးဆုံးအကြိမ်
အမေ့ကို့ တခြားသူတစ်ယောက်အနေနဲ့ ရုပ်ပြောင်းရုပ်လွဲမလုပ်ပဲ၊ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းနမ်းပေးလိုက်ခြင်းပါပဲ။

ညနေခင်းအလင်းရောင်ကဖျော့ဖျော့လေးပဲကျန်ပါတော့တယ်။ ကျနော့်ရဲ့ရဲတင်းမှုသတ္တိတွေကပိုကောင်းလာတယ်။
ဘယ်လက်က အမေ့ကျောလေးကိုတပြင်လုံးပွတ်သပ်ပေးရင်းလည်တိုင်လေးကိုလည်းဖွဖွကစားပေးနေတယ်။  ညာလက်ကတော့အမေ့နို့ကြီးတွေကို
ပယ်ပယ်နယ်နယ် ညှစ်ပေးလှိမ့်ပေးနေပါပြီ။ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်လုံးခါးလောက်ရှိတဲ့ရေထဲမှာရပ်နေကြတယ်။
အမေ့မျက်နှာလေးကရှက်သွေးတွေနဲ့နီစွေးနေတယ်။ ကိုယ်လုံးလေးကိုတွန့်လိမ်ပြီး တဖက်ကိုရှက်ကြောက်စွာနဲ့လှည့်ထားတယ်။
ကျနော်ကအမေ့ကိုမြွေတစ်ကောင်ရစ်ပတ်နေသလိုအတင်းဖက်ထားတယ်။ အမေ့ရဲ့ပျော့ကွက်ဖြစ်တဲ့၊ ဇက်ပိုးလည်ဂုတ်လေးကို
အတင်းဖိစုပ်နမ်းပစ်လိုက်တာမှာအမေ့ကိုယ်လေးက၊ ဖွဲအိတ်တစ်အိတ်လိုပျော့ကျသွားတော့တယ်။

“တော်တော့..ဝင်း၊ တော်..တော်ဦး..၊ မေမေမောနေပြီကွာ..”

အမေကအသံတုန်တုန်လေးနဲ့တော်ဖို့၊ ရပ်ဖို့ပြောနေတယ်။ မျက်နှာလေးကလည်းရဲလို့။ ပုံမှန်ဆိုရင် ဖွေးဥနေတဲ့လည်ပင်းလေးကပါ၊
ရဲတွတ်လို့နေတယ်။ အရက်မသောက်တတ်ပဲအရက်သောက်လာတဲ့လူပုံစံမျိုး..။
တကိုယ်လုံးရွှဲရွှဲရိုက်အောင်စိုနေတဲ့အမေ့တီရှပ်ပါးကလေးက ကိုယ်နဲ့၊ တဆက်တစပ်၊ တသားထဲကပ်ပြီးနေတော့၊ အမေ့ခန္ဓာကိုယ်အတွင်းသားအားလုံးဟာ၊
ဘာမှမလုပ်ပဲအလိုအလျောက်ဖော်ထုတ်ပြပြီး၊ အပြင်လောကကိုထွက်ပြီးစိန်ခေါ်နေသလိုဖြစ်နေတယ်။
ငှားထားတဲ့ဘန်ဂလိုလေးရှိရာဆီကို ကျနော်နဲ့အမေတို့ ပြန်လျှောက်လာကြတယ်။

“ဝင်း..၊ လာခဲ့ဦး။ ခပ်လှမ်းလှမ်းကမနေနဲ့။ အနားမှာလာနေ။ မေမေ့အင်္ကျီရေစိုလို့ ရှိသမျှအကုန်မြင်နေရတယ်..။
ခွာနေရင် ဝင်းကမေမေ့ကိုကြည့်နေဦးမှာ။ အရမ်းကပ်နေမှကြည့်လို့မရမှာ..”

ကြည့်လေ၊..အမေ့အတွေးအခေါ်ကတမျိုး၊ ကြံကြံဖန်ဖန်လည်းတွေးတတ်တယ်။ အမေကကျနော့်ကိုယ်နားအတင်းကပ်ပြီးလျှောက်လိုက်လာတယ်။
လက်တစ်ဘက်ကကျနော့်ခါးကိုဖက်ထားတယ်။ အမေ့ရဲ့ဥသျှစ်သီးဆိုက်နဲ့ နို့အိအိကြီးတွေက ကျနော့်ကိုယ်လုံးကိုနွေနွေးအိအိကြီးနဲ့လာဖိထားတယ်။

ကျနော်တို့ဘန်ဂလိုထဲကိုပြန်ပြီးဝင်လာတာနဲ့ပထမဆုံးလုပ်ဖို့စဥ်းစားတာက၊ ပင်လယ်ရေတွေနဲ့ကစားလာတဲ့ကိုယ်တွေကိုအရင်ဆုံးရေချိုးချဖို့ပါ။
အမေကရေချိုးခန်းထဲကိုတန်းဝင်သွားတယ်။ ပြီးတော့ကျနော့်ကိုပါတခါထဲလိုက်ဝင်လာခဲ့ဖို့ခေါ်တယ်။

“လာ..သား..ဝင်း..၊ ရေတခါထဲအရင်ဝင်ချိုးလိုက်။ တကိုယ်လုံးရေစိမ်ပြီးစိုရွှဲထားတာကြာနေပြီ။ တော်ကြာအအေးမိပြီးနေမကောင်းဖြစ်နေဦးမယ်..”

အမေခေါ်လို့ကျနော်လည်းရေချိုးခန်းထဲဝင်လိုက်သွားခဲ့ရတယ်။ ကျနော်လည်းရေချိုးရှာဝါရေပန်းကထွက်လာတဲ့ ရေနွေးနွေးကို
အမေနဲ့အတူဝင်ရပ်ပြီးချိုးတယ်။  နှစ်ယောက်စလုံးအင်္ကျီအဝတ်အစားတွေမချွတ်ကြပါဘူး။ ပင်လယ်ရေကစားတုန်းကလည်းဒီအဆိုင်းပဲ။
အခုရေချိုချိုးတော့လည်းဒီအတိုင်းပဲ။ အမေက..

“ဟဲ့သား..အဝတ်တွေချွတ်ဦးလေ။ ရေချိုးပါတယ်ဆိုမှဒါကြီးတွေနဲ့ဘယ်လိုချိုးမှာလည်း။ နောက်ပြီးတော့ဆားငန်ရေစိုနေတဲ့အဝတ်တွေကိုလည်း
လျှော်ဖွတ်ပြီးသွေ့အောင်လှမ်းရဦးမယ်။ ဒါမှမနက်ဖြန်အပြန်ဝတ်လို့ရမှာ..”

ကျနော်လည်းအင်္ကျီဘောင်းဘီတွေချွတ်ချလိုက်တယ်။ အတွင်းခံ ဘစ်တစ်ထည်ပဲကျန်တယ်။
အမေကလဲချွဆ်ချလိုက်တာ၊ အပေါ်အောက်အတွင်းခံတွေပဲကျန်တော့တယ်။ ရှာဝါအောက်မှာပဲရေချိုးကြ၊ ဆပ်ပြာတိုက်ကြတယ်။
အဲဒီအချိန်မှာ ကျနော့်မျက်လုံးကကပ်ရက်ရေချိုးခန်းနံရံတစ်ဘက်ပေါ်မှာဖျက်မရတဲ့ဆော့ပင်နဲ့ရေးထားတဲ့စာတစ်တန်းကိုသွားတွေ့လိုက်တယ်။
ကျနော်မြင်လိုက်တော့ဘာလဲဟ! ဘယ်သူရေးသွားတဲ့စာပါလိမ့်ဆိုပြီး၊ နံရံနားကပ်ကြည့်လိုက်တယ်။ လက်ညှိုးကလည်းစာကိုထိုးထားမိတယ်။
အမေကလည်းကျနော်ဘာလုပ်နေလည်းလှည့်ကြည့်ရင်းကျနော်ထိုးထားတဲ့လက်ညှိုးနေရာကိုလိုက်ကြည့်နေတယ်။ အဲဒီမှာရေးထားတာက..

(ဒီရေချိုးခန်းထဲအတူတူဝင်ချိုးမိတဲ့၊ ဘယ်ယောက်ျားမိန်းမစုံတွဲမဆို၊ လိုးကိုလိုးကြရလိမ့်မယ်)

“ဟယ်..ပေါက်တတ်ကရ..၊ ဘာတွေလဲဟယ်..”

အမေကမျက်နှာကြီးနီရဲတဲ့အထိရှက်သွားပြီးမှတ်ချက်ချလိုက်တယ်။

“ဟာ..မေမေ..၊ ဒါ..ကျိန်စာတိုက်ထားတာဗျ..”

“ရူးကြောင်ကြောင်နဲ့၊ ဘာကျိန်စာလည်း..။ အလကား၊ အဓိပ္ပါယ်မရှိတာတွေ..”

အမေကဒါပဲပြောပြီးဘာမှဆက်မပြောတော့ဘူး။
ကြည့်ရတာတော့၊ အရင်ကလာလည်ဖူးတဲ့အဖွဲ့တွေထဲက၊ လက်ဆော့တတ်တဲ့၊ ဆယ်ကျော်သက်လေးတွေလက်ကမြင်းသွားတာနေမှာပေါ့။

“မီးပိတ်လိုက်စမ်းပါဟယ်၊ ဒီမှာ..အကုန်ပေါ်နေပြီ..”

အမေ့ဆီကအသံထွက်လာတယ်။

“အာ!.. ဘာလို့ပိတ်မှာလည်းမေမေရ၊ မြင်တာကအကုန်မြင်ပြီးနေပြီပဲဟာ..”

“အမယ်..၊ ဘယ်တုန်းက၊ ဘာကို၊ ဘယ်လိုမြင်လို့လည်း။ မရဘူး..၊ ပိတ်..ပိတ်..”

ပြောလည်းပြီးရောအမေကတံခါးနားကမီးခလုပ်ကိုလက်နဲ့စမ်းပြီးလှမ်းပိတ်လိုက်တယ်။

“မှောင်လိုက်တာမေမေရာ..”

“စကားမများနဲ့..၊ လာ..ဆပ်ပြာတိုက်ပေးမယ်..”

အမေက ကျနော့်ကျောကုန်းနဲ့၊ ကိုယ်လုံးကိုဆပ်ပြာတိုက်ပေးနေချိန်မှာကျနော်ကရှမ်ပူယူပြီးကိုယ့်ခေါင်းကိုယ်လျှော်တယ်။ ခဏကြာတော့။

“သားလည်းမေမေ့ကို တလှည့်တိုက်ပေးမယ်လေ..”

ပြောပြီးတော့ နေရာပြောင်းလိုက်ကြတယ်။ ဒီတခါကျနော်က အမေ့ကျောကိုဆပ်ပြာတိုက် ဂျီးတွန်းပေးပြီး၊ အမေကခေါင်းလျှော်နေတယ်။
ကျနော်ကအမေ့နောက်နားကရပ်ပြီး တကိုယ်လုံးကိုပွတ်တိုက်ဆေးကြောပေးနေတယ်။ မထိမကိုင်တဲ့နေရာဆိုလို့
အပေါ်၊ အောက် အတွင်းခံတွေထဲပဲကျန်တော့တာ။

ကျနော်နေရာအနှံ့လိုက်ပြီးပွတ်သပ်နှိပ်နယ်နေတာ။ အမေကဘာတစ်ခွန်းမှမပြောဘူး။ အဲဒီမှာပဲကျနော်က အမေ့ကျောပြင်လေးကို
ပါးစပ်လေးနဲ့တရွေ့ရွေ့လိုက်နမ်းပေးနေတယ်။ တဆက်ထဲလည်ဂုတ်သားလေးဆီရွှေ့ပြီး၊  နောက်ကနေဂုတ်ကလေးကိုခဲလိုက်တယ်။

“ဟာ့..ဟာ့..အားးး..အားးး..”
အမေ့ရဲ့ပျော့ကွက်ကိုတိုက်တဲ့အခါတိုင်းကြားနေကျ ညည်းသံတိုးတိုးလေးထွက်လာပြန်ပြီ။ အမေ့ရဲ့တဏှာကာမစိတ်နဲ့တုန့်ပြန်မှုက
ချက်ချင်းပဲတန်ပြန်လာကြောင်းအခြေနေကိုကြည့်ရုံနဲ့သိနိုင်ပါပြီ။ အမေ့လည်ပင်းလေးတွေကဆတ်ဆတ်တုန်နေအောင်လှုပ်ရုန်းပြီး
လှည့်ပတ်ရှောင်နေပါတယ်။ ညည်းသံအကျယ်ကြီးလွတ်ထွက်မသွားရအာင်လည်း အတင်းထိမ်းချုပ်ထားရပုံပါပဲ။

ကျနော်ကကိုက်နေတာကိုလုံးဝလွှတ်မပေးပါဘူး။ တစ်ချိန်ထဲမှာအမေ့ရဲ့ဘရာစီယာချိတ်လေးတွေကိုဖြုတ်လိုက်ပြီးလက်ရှိုလို့ခေါင်းပေါ်ကနေ
ပင့်ပြီးချွတ်ချပေးလိုက်ပါတယ်။ ချွတ်ပြီးတာနဲ့နို့လုံးကြီးတွေကိုအသားအတိုင်းပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီးကိုင်ပစ်လိုက်ပါပြီ။
ပြီးတာနဲ့တဆက်ထဲအမေ့ပင်တီလေးကိုလည်းဆွဲချွတ်ချပေးလိုက်ပါတယ်။

ခြေကျင်းဝတ်အထိလျှောကျသွားတဲ့ပင်တီလေးကိုခြေတောက်နဲ့အသာနင်းချပြီး လွတ်ထွက်သွားအောင်ကြိုးစားတော့
အမေကခြေထောက်လေးတွေကိုတဖက်ချင်းကြွပေးပြီးလုံးလုံးကျွတ်ထွက်သွားအောင်ကူပေးပါတယ်။
—————————————–

အပိုင်း(၉) ဆက်ရန်

အပိုင်း(၉) – အချစ်ဘန်ဂလိုလေး

“အဲဒါ..ဘာလို့ချွတ်ရတာလဲ”

အမေက လိမ်းထားတဲ့ခေါင်းလျှော်ရည်တွေကိုရေဆေးထုတ်ဖို့၊ ရှေ့ဘက်ကိုငုံ့နေရင်းကနေမေးလိုက်တယ်။
အမေ့ကိုပေါ်တင်ကြီးသွားချွတ်တာကိုကျနော့်မှာအဖြေရှိရတော့မယ်။

“ချွတ်ပြီးလျှော်ပေးမလို့လေမေမေရဲ့၊ မနက်အပြန်မှာလဲစရာမရှိဘူးဆို။  ရှက်မနေပါနဲ့တော့..။ ဒီထဲမှာလည်းမှောင်နေတာပဲဟာ..”

“အရင်ပြောပြီးမှချွတ်ရောပေါ့။ တကထဲ..ပိုင်စိုးပိုင်နင်းနဲ့..။

ဒီလိုအကြောင်းပြချက်ပေးလိုက်တော့အမေငြိမ်သွားပေမယ့်အသံတိုးတိုးနဲ့မကြားတကြားပြောနေတယ်။
ကျနော်ကပြောတော့သာ တမျိုးပြောနေတာ၊ ပါးစပ်နဲ့လက်တွေကသရမ်းနေတာကမရပ်သေးဘူး။ ပါးစပ်ကအမေ့ကျောပြင်လေးကိုတလှည့်၊
လည်ပင်းနဲ့နားသံသီးဖျားလေးနှစ်ဘက်ကိုတလှည့်စီကိုက်လိုက်ယက်လိုက်နဲ့ဆွပေးနေရင်း၊ နို့ကြီးတွေကိုလည်းလက်နဲ့အတပြည့်ကြီးအားရပါးရ
နယ်ရင်းဆော့ပေးနေတော့၊ အမေ့ကိုယ်လုံးလေးကကော့တက်ပြီးခြေဖျားလေးထောက်လို့နေတယ်။ ဒယိမ်းဒယိုင်နဲ့ပေါ့..၊
လက်မောင်းတစ်ဘက်ကလည်းဘေးကရေချိုးခန်းနံရံကိုအားပြုပြီးမှီထားရတယ်။

ရှာဝါရေပန်းကရေနွေးနွေးလေးက၊ မိုးရေစက်တွေအောက်မှာရေချိုးနေရသလိုတဖြောဖြောကျနေတုန်းမှာ၊ ကျနော်ကအမေ့ရဲ့ပျော့ကွက်နေရာပေါင်းစုံကို
ဆက်တိုက်ဆိုသလိုထိုးနှက်တိုက်ခိုက်နေတုန်းပဲ။ လက်တစ်ဘက်ကနို့ကြီးတွေကိုအားမနာတန်းကိုကိုင်ဆော့နေပြီး၊
နောက်လက်တစ်လက်ကိုအမေ့ပေါင်ခွကြားကိုပို့လိုက်တယ်။ အခုအမေ့တကိုယ်လုံးလည်းပျော့ဖတ်လို့နေပါပြီ။
အမေ့ဒူးလေးတွေကညွတ်ကျလာတယ်။ ပြီးတော့ကြမ်းပြင်ပေါ်ဒူးထောက်ချလိုက်ပါတယ်။ လက်နှစ်ဘက်ကလည်းကြမ်းပြင်ပေါ်ထောက်ကျသွားတယ်။

အခုပုံစံကလေးဘက်ထောက်ကုန်းနေတဲ့အနေအထားဖြစ်သွားတယ်၊ အသည်းနှလုံးပုံအကြီးကြီးနဲ့တူတဲ့အမေ့ဖင်လုံးကားကားစွင့်စွင့်ကြီးတွေက
ပြူးတက်လာပါတယ်။ ဖင်ကြားထဲကစူထွက်လာတဲ့အဖုတ်ကြီးမှာ၊ ဆူပွက်နေတဲ့ရာဂသွေးတွေနဲပြည့်ပြီးစုပုံပြည့်ဖောင်းနေမယ့်ပုံပဲ။
ကျနော့်က စူထွက်နေတဲ့အမေ့စောက်ဖုတ်ကြီးဆီကိုမျက်နှာပို့လိုက်တယ်။ လျှာကိုထုတ်ပြီးနှုတ်ခမ်းသားထူထူကြီးတွေကိုလိမ်းယက်လိုက်တော့၊
စောက်ခေါင်းသားနုနုပျော့ပျော့လေးကြားထဲကိုလျှာကတိုးဝင်သွားပါတယ်။

“အူးးရ်..ရ်..စစ်..စ်စ်..အားးး..အမလေး..အတွင်းခံကိုလျှော်မှာက၊ အဲဒီနေရာနဲ့ဘာဆိုင်လို့လဲဟယ်..”

“အခုက ..မေမေ့ပင်တီအတွင်းထဲကဟာကိုအရင်လျှော်မလို့မေမေ။ ပြီးမှပင်တီ၊ ဘရာနဲ့ အင်္ကျီတွေကိုဆက်လျှော်ပေးမှာ..”

ပြောနေရင်းကျနော့်ခါးကိုအမေ့ဖင်ကြီးနောက်တည့်တည့်ရွှေ့လာခဲ့တယ်။ ပြီးတာနဲ့အခြေအနေကိုအမေသတိပြန်မဝင်လာခင်မှာအငိုက်ဖမ်းပြီး
လီးကိုစောက်ဖုတ်အဝမှာကပ်တေ့လို့၊ လိုင်းကြောင်းတည့်တာနဲ့ ဖိသွင််းချလိုက်တယ်။

ဖောက်..စွိ..ပလစ်..

“အ..အာ့ာ့…အာ့ာ့..အာ့ာ့..စစ်..အင်းးး”

အမေသတိလက်လွတ်နဲ့ လွှတ်ညည်းလာတော့တယ်။ ကျနော့်လီးကစောက်ဖုတ်ကြီးထဲမှာပုံမှန်ဝင်ထွက်နေပြီ။
အမေကဘာမှဆက်ပြီးငြင်းတာတွေရုန်းတာတွေလုပ်တာမရှိတော့ဘူး။ ဖြစ်နေတဲ့အခြေအနေမှာပဲမျှောပြီးငြိမ်ခံနေပြီလေ။ မေမေ့ရဲ့ညည်းလာတဲ့အသံလေးက
ဖီလင်အပြည့်လှုပ်ခတ်စွာနဲ့ပိုကျယ်လာတယ်။ အမေ့စောက်ခေါင်းလေးထဲကအချက်ကျကျနဲ့စီးစီးပိုင်ပိုင်တိုးတိုးပြီးညှစ်လာတာကိုကြည့်ပြီး၊
အမေပြီးတော့မယ်ဆိုတာသိလိုက်တယ်။ ကြည့်..ဒါဆိုအမေကကျနော် ထွက်မယ့်၊ ပထမအရည်ကိုကျော်ပြီးတစ်ချီတောင်အကျောယူနေပါလား။

အမေလည်းဖင်ကြီးကိုနောက်ပစ်ပစ်တင်ပြီး ကျနော်ဆောင့်ပေးနေတာကိုအံလေးကြိတ်ခံနေရင်းက၊
အသံရှည်ကြီးပေးညည်းရင်းနဲ့ တဆတ်ဆတ်တုန်ပြီးငြိမ်ကျသွားပါတယ်။ ကျနော်တို့ရေချိုးလို့လည်းပြီးသွားပါပြီ။
ကျနော်အမေ့ကို တည်းခိုခန်းကပေးတဲ့တဘက်နဲ့ပဲရေသုတ်ပေးပြီး တဘက်တစ်ယောက်တစ်ထည်
စီကိုယ်မှာပတ်လို့၊ အမေ့ကိုလက်တွဲရင်း ဘန်ဂလိုရဲ့ပင်မအိပ်ခန်းထဲကိုခေါ်လာခဲ့ပါတယ်။

အမေက အဖြူရောင်အိပ်ရာခင်းလွှမ်းထားတဲ့ ကုတင်ရဲ့အစွန်းမှာထိုင်နေတယ်။ အဖြူရောင်အယ်အီးဒီ မီးရောင်အောက်မှာ၊
အိပ်ရာခင်းအဖြူရောင်၊ တဘက်အဖြူရောင်နဲ့ဆိုတော့၊ အခန်းကထိန်ဝင်းပြီး၊ လင်းချင်းနေတယ်။ လင်းချင်းတဲ့အလင်းရောင်အောက်မှာ
အသားလေးဖြူဝင်းနေတဲ့၊ မေမေဟာ၊ ရေသူမလေးတစ်ယောက်လိုပဲလှနေတယ်လေ။
ကျနော့်အချစ်စိတ်တွေကယိုဖိတ်ကျလာရပြန်ပြီ။ ကျနော်အမေ့ကိုဖက်ပြီးအာဘွားပေးလိုက်ရင်းက၊ အမေ့ကိုယ်လေးပေါ်စီးမိုးပြီ
ကုတင်ပေါ်ကိုပက်လက်ကုန်းပြီးထပ်လှဲမလို့လုပ်နေတုန်း၊ အမေကလက်လေးတစ်ဘက်နဲ့၊ ကျနော့်ရင်ဘတ်ကိုဆီးတွန်းထားလိုက်ပြီး..၊

“ဘာလို့မေမေ့ကိုဒီလိုလုပ်ရတာလဲ..ဝင်း..”

အမေကမျက်နှာကိုရှုတည်တည်ထားရင်း၊ အသံမာမာနဲ့ကျနော့်ကိုပြောလိုက်တယ်။

“သား..မေမေ့ကိုချစ်လို့..”

အမေ့မေးခွန်းကိုကျနော်ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိလို့၊ ခပ်တိုတိုပဲပြန်ဖြေလိုက်တယ်။

“ဒီလိုလုပ်ခဲ့ပြီးတော့၊ ကိုယ်ဘာလုပ်ခဲ့တယ်ဆိုတာသေချာစဥ်းစားခဲ့ရဲ့လား..”

အမေကကျနော့်ကိုမျက်လုံးချင်းဆိုင်ကြည့်ပြီးပြောတယ်။ ဒါပေမယ့်သူမမျက်နှာမှာစိတ်ရှုပ်မှုတွေနဲ့ရောပြွမ်းနေတယ်လို့ထင်မိတယ်။

“မစဥ်းစားမိဘူးမေမေ၊ သားထင်တာကတော့၊ ရေချိုးခန်းနံရံမှာရေးထားတဲ့၊ ဟိုကျိန်စာကြောင့်ဖြစ်သွားတယ်လို့ထင်တာပဲ..”

“နင်..ဒီအချိန်မှာလာပြီးနောက်နေနိုင်သေးတယ်နော်.. ”

ကျနော်အမေပြောတာကိုစိတ်မဝင်စားတော့ဘူး။ ကျနော်ကပြီးမှမပြီးသေးပဲလေ၊ တဝက်တပျက်တိုးလို့တန်းလန်းကြီးနဲ့။ ဒါကြောင့်ကျနော်အမေ့ကိုယ်လေးပေါ်ကို
မှောက်ချပြီးဂမူးရှုးထိုးနဲ့ဆက်လုံးပစ်လိုက်တယ်။ ပါးစပ်ကနို့ကြီးတွေထဲကိုခေါင်းနှစ်စို့နေရင်း လက်ကလဲစောက်ဖုတ်ထဲဝင်သွားပြန်ပြီ။

“ရပ်..သား၊ တော်တော့၊ ရပ်ဦး..၊ ဒီ့ထက်လွန်ပြီးဝေးဝေးသွားလို့မကောင်းတော့ဘူးနော်..ဝင်း..နော်..”

“မေမေကလဲ..၊ သားကပြီးတောင်မပြီးလိုက်ဖူး..။ နောက်တခုက၊ စောစောကပဲသားတို့နှစ်ယောက်၊ ရခဲ့ကြပြီးပြီလေ..၊ ဘာထူးတော့မှာလဲ..”

ကျနော်က၊ စောစောကရေချိုးခန်းထဲမှာ ဖြစ်ခဲ့လိုက်တာတွေကို၊ အဲလိုပြန်အစဖော်ပြီးပြောလိုက်တော့၊ မီးရောင်ဖွေးဖွေးမှာ ဖြူဝင်းနေတဲ့
မေမေ့မျက်နှာလေးရယ်၊ နားရွက်လေးတွရယ်ကရှက်စိတ်နဲ့နီရဲတက်လာပြန်ပါတယ်။

“အို..ဘာတွေဖြစ်ခဲ့မိတယ်ဆိုတာ၊ မသေချာလိုက်ဘူး၊ မသိဘူး။ မေမေမသိဘူးကွာ..။ မေမေကြောက်တယ်..”

“ဘာကိုကြောက်တာလဲမေမေရဲ့..”

“မေမေကြောက်နေတာတွေအများကြီးပဲ။ မေမေရှက်တယ်။ သူများတွေသိကုန်မှာကြောက်တယ်။ လက်ညိုးအထိုးခံရမှာကိုကြောက်တယ်..”

“စိတ်အေးအေးထားစမ်းပါမေမေရဲ့..၊ အသက်ကိုမှန်မှန်ရှူနေပါ၊ ပြီးတော့မေမေမျက်စိမှိတ်ထားလိုက်နော်.. ”

အမေကကျနော်ပြောတဲ့အတိုင်းမျက်စိမှိတ်လိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့်လက်ကတော့ကျနော့်ရင်ဘတ်ကိုသာသာလေးတွန်းထားတုန်းပဲ။
ကျနော်အမေ့ကိုယ်မှာပတ်ထားတဲ့ တဘက်အဖြူလေးကိုဆွဲခွာလိုက်ပါတယ်။ အမေ့ရဲ့ပြစ်မျိုးမှဲ့မထင်တဲ့ဖြူဖြူဖွေးဖွေး၊
ရေဆေးငါးခန္ဓာကိုယ်လေးကအပိတ်အဖုံးမရှိတော့ပဲပေါ်လာပါတယ်။

အရင်ကအမေ့ကိုဒီလိုပဲအဝတ်အစားမပါပဲနဲ့၊ အကြိမ်ကြိမ်မြင်ဖူးခဲ့လာတာတောင်၊ ဒီနေ့ အမေ့ရဲ့စွဲမက်ဖွယ်အလှတရားက၊
အရင်တွေ့ဖူးခဲ့တဲ့၊ နေ့တွေနေ့တွေကထက်၊ ပိုပြီးအစွမ်းကုန်လှနေသလိုပဲ။ နောက်ပြီးအခုက အမေနဲ့ကျနော်ဟာ ဘာမှလိမ်ညာဖုံးကွယ်
အယောင်ဆောင်ထားခြင်းမရှိတော့ပဲ၊ သားအမိအနေနဲ့ပေါ်တင်ကြီးချစ်ကြလိုးကြလုဆဲဆဲအနေအထားကြီးလေ။
ရင်တွေ၊ နှလုံးသားတွေပြုတ်ထွက်၊ ခုန်ထွက်သွားလုမတတ် ရမ်းခါနေတာ ကျနော်နဲ့နေရာချင်းလဲကြည့်မှသိကြလိမ့်မယ်။

စောစောကရေချိုးခန်းထဲမှာလည်းမှောင်နဲ့မဲမဲမှာစမ်းလုပ်ခဲ့ရတာ။ အခုကလင်းလင်းချင်းချင်း၊ သားအမိဆိုတာသိသိကြီးနဲ့၊
ရုပ်လဲမဖျက်ပဲနဲ့ကျနော်ကအမေ့မျက်နှာကိုကြည့်လိုးနေတာတွေ။ အထူးသဖြင့်အမေ့ဘက်ကကြည့်ရင်၊ ရုပ်ဖျက်လာတဲ့ဘွိုင်းဆိုတဲ့ကောင်လေးမဟုတ်တော့ပဲ၊
သူမွေးထားတဲ့သားအရင်းခေါက်ခေါက်ဖြစ်တဲ့ ဝင်းဆိုတဲ့၊ကျနော်ကတက်လိုးနေတာကိုကြည့်ပြီး၊ ဘယ်လောက်များ
ရင်တွေလှုပ်ခတ်ပြီးဗြောင်းဆန်နေမလဲစဥ်းစားသာကြည့်တော့။

ကျနော်ခုနတင်လေးကရပ်ထားတဲ့လုပ်ငန်းကို အစကနေပြန်စလိုက်တယ်။ အမေ့နို့ကြီးတွေကို တရှိုက်မက်မက်ကုန်းစို့လိုက်ပြန်တယ်။
ထုံးစံအတိုင်းလည်ပင်းအစုပ်ခံလိုက်ရတာနဲ့တင်၊ ရင်ဘတ်ကိုလှမ်းတွန်းထားတဲ့အမေ့လက်တွေက ကျနော်လည်ပင်းကိုလှမ်းခိုပြီးဖက်လာတယ်။
ဖီလင်ဝင်လာတဲ့ဒီလိုအချိန်ကောင်းလေးမှာ၊ အမေ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေကိုဖမ်းစုပ်နမ်းလိုက်တော့ သာသာယာယာတုန့်ပြန်မှုလေးတွေကိုပြန်ပေးလာပါပြီ။

ကျနော်အမေ့ပေါင်ကြီးနှစ်ဘက်ကိုဖြဲပြီး ကျနော့်ရဲ့ခါးဘေးတဘက်တချက်ကိုကပ်လိုက်ပါတယ်။ ဟပြဲလေးဖြစ်နေတဲ့စောက်ခေါင်းဝကို
လီးနဲ့တည့်တည့်ချိန်ပြီးလှေကြီးထိုးရိုးရိုးပုံစံနဲ့ပဲ၊ ဒစ်ကြီးကိုနင့်ကနဲဖိချလိုက်တယ်။ ဒစ်ခေါင်းကစောက်ခေါင်းထဲကိုမြုပ်ဝင်သွားတယ်။
အမေကလည်းချက်ချင်းသတိဝင်လာတော့ဖင်ခါထွက်ပြီး၊ ဆုတ်ရှောင်လိုက်တယ်။

“မေမေတို့ဒါမျိုးဆက်မလုပ်ကြတာကောင်းမယ်ထင်တယ်နော်သား..။ သားမနေနိုင်ရင်မေမေတခြားတစ်နည်းနဲ့ကူပေးရုံပဲတတ်နိုင်မယ်။ နော်..နော်..”

အမေကပြောပြီးတာနဲ့ထထိုင်လိုက်ပြီး၊ ကျနော့်ကိုပက်လက်တွန်းလှဲလိုက်တယ်။ တဆက်ထဲမှာလီးကိုသူ့လက်ကွင်းလေးနဲ့ကိုင်လို့
ဂွင်းနှစ်ချက်သုံးချက်အရင်ဆောင့်ပေးပြီးမှ၊ လီးကိုပါးစပ်ထဲကောက်ထည့်လိုက်တော့တယ်။
မိနစ်ပိုင်းအတွင်းမှာအမေကျနော့်ကိုကောင်းကောင်းပုလွေမှုတ်ပေးနေပြီလေ။ ကျနော်လည်းအမေစိတ်ချမ်းသာအောင်
သူမ မကြိုက်တာကိုအတင်းအကြပ်မကိုင်သေးပဲ၊ လီးစုပ်ပြီးအော်ရယ်ဆက်စ်လုပ်နေတာကိုလွှတ်ပေးထားလိုက်တယ်။

အမေ့ပါးစပ်နွေးနွေးလေးနဲ့ ငုံငုံပြီးလီးစုပ်ပေးတာကိုခံနေရတဲ့ဖီလင်က၊ ကျနော့်အဖို့ပြောမပြတတ်လောက်အောင်ကောင်းနေတယ်။ ဟုတ်တယ်လေ။
အခုအမေလီးစုပ်ပေးနေတာက၊ သူမွေးထားတဲ့သူ့သားအရင်းဝင်းလှိုင်ကိုစုပ်ပေးနေတာကိုမေမေသိနေရက်နဲ့ကိုစိတ်လိုလက်ရလုပ်ပေးနေတာလေ။

ကျနော်ကလည်းအကွက်ချောင်းနေတာပဲ၊ ဒီလောက်နဲ့တော့ဘယ်ကျေနပ်လိမ့်မလဲ။ ရုတ်တရက် ကိုယ်ကိုတပတ်လှည့်လိုက်ပြီ
အမေနဲ့ဖင်ပြန်ခေါင်းပြန်ဖြစ်အောင်နေရာယူလိုက်တယ်။ စစ်စ်တီနိုင်းပိုဇေရှင်လေ။
ကျနော်ကပက်လက်လှန်အိပ်လိုက်ပြီးအမေ့ကို အပေါ်တင်ပေးလိုက်တယ်။ အမေ့ဖင်ကြီးကိုဖိဆွဲချလိုက်တာနဲ့တချိန်ထဲမှာ
ကျနော်လည်းမျက်နှာကိုပင့်ပြီးအမေ့စာက်ဖုတ်ကြီးထဲနှာခေါင်းမြုပ်ပြီးနမ်းလိုက်တော့တာပေါ့။

အခုကျနော့်ပါးစပ်နဲ့ကပ်ရက်၊ ထပ်ရက်သားဖြစ်သွားတဲ့အမေ့စောက်စိညိုညို ပြူးပြူးလေးကိုလှမ်းဟပ်လို့လျှာနဲ့ကော်ထိုးပြီးပါးစပ်ထဲ
စုပ်သွင်းလိုက်တယ်လေ။ စောက်စိကိုကပ်စုပ်ရင်း၊ လျှာလေးနဲ့ တတစ်တစ်ထောက်ရင်းလှိမ့်လှိမ့်ပြီးကစားပေးနေလိုက်တာ၊
အမေ့ညည်းသံကပြတ်တောင်းပြတ်တောင်းနဲ့ ခပ်ကျယ်ကျယ်ထွက်လာနေပါတယ်။
ထွက်လာတဲ့အသံက ပါးစပ်ကမထွက်နိုင်ဘူးနှာခေါင်းကတဆင့်ထွက်လာတာ။ အမေ့ပါးစပ်ကလီးကြီးငုံထားတာနဲ့တင်မဆန့်မပြဲပြည့်နေတယ်လေ။
ဒါနဲ့တောင်အသံကတော်တော်ကျယ်နေပြီ။

အခုအမေ့ဖင်ကြီးက ကျနော့်ရဲ့လျှာအယက်အပင့်နဲ့အတူ လှုပ်ခတ်ပြီး၊ အလုံးလိုက်ကြီး တက်လိုက်ဆင်းလိုက်ဖြစ်နေတယ်။
အမေ့ဗိုက်သားတွေအပြင်းအထန် လှိုင်းထလှုပ်ခတ်နေပုံကလည်းဘာဂျာနဲ့တင်တစ်ချီပြီးတော့မှာပဲလို့ပြောနေသလိုပါပဲ။
ကျနော်ဒီလောက်နဲ့အမေလွတ်ထွက်မသွားစေချင်ဘူး။ အပြီးအစီးလုပ်မှရတော့မယ်။

အမေတလှပ်လှပ်နဲ့ကာမအရသာတက်ပြီး၊ သူ့ကိုယ်သူမထိမ်းနိုင်ခင်အခိုက်အတန့်လေးမှာ၊ ကျနော့်ကိုယ်ကိုတပတ်လှည့်ချလိုက်ပြီး
အမေ့ကိုပက်လက်လေးဖြစ်အောင်ပြန်တွန်းလိုက်တယ်။ အမေလဲသွားတာနဲ့ကျနော်ကအပေါ်မှာခွရက်သားပါသွားပြီးလီးကလဲအမေ့စောက်ဖုတ်မှာ
ပြန်တေ့မိပြန်ပါပြီ။ ကျနော်ဒစ်ကြီးကိုနောက်တစ်ကြိမ်ဖိအချမှာ အမေ့မှာလဲသူရောက်နေတဲ့ပိုဇေရှင်ကိုမေ့သွားပြီးတော့၊
ကော့ထိုးအတင်နဲ့အတိအကျအံကိုက်ပါပဲ။ ကျနော့်ရဲ့မြွေနဂါးလေးက သူအောင်းရမယ့်တွင်းဝကိုပြန်ရှာတွေ့သွားပါပြီ။

ကောင်လေးကခေါင်းလျှိုအဝင်၊ ဖီလင်နောက်မှာတဒင်္ဂမျောပါနေတဲ့အမေကလည်းသတိလွတ်ပြီးဖင်ကော့အပေးလိုက်မှာ၊ စိုထိုင်းပျစ်ချွဲနေတဲ့
အမေ့စောက်ဖုတ်ရဲ့အရသာကိုခံစားလိုက်ရတယ်။ စောက်ရည်ပျစ်ပျစ်တွေတဝက်လောက်ပြည့်နေတဲ့စောက်ခေါင်းနွေးနွေးလေးက
လီးတိုစုပ်သွင်းလိုက်ပါတယ်။ လီးဝင်လို့နင့်ခနဲခံစားလိုက်ရမှ အမေ့မျက်နှာမှာထိတ်လန့်မှုတွေပြန်ပေါ်လာပြီး၊ မျက်လုံးလေးဝိုင်းအောင်လန့်သွားတယ်။

“ဟင်. ဟင်..၊ မရ..မရဘူးလေ၊ မသွင်းနဲ့..”

အမေ့မျက်ခုံးစွန်းလေးတွေပင့်တက်ကုန်တယ်။ မျက်နှာလေးကစိတ်ရှုပ်သွားပုံပဲ။ ဒါပေမယ့် မျက်ဝန်းကရီဝေနေတဲ့အကြည့်တွေနဲ့
တဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့၊ နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းလေးတွေကအဖုတ်ထဲလီးဝင်နေတဲ့အရသာကိုလွန်ဆန်နိုင်ပုံမရဘူး။
ဘယ်လိုပဲဖြစ်နေနေ၊ သူမကမဖြစ်သင့်ဘူးဆိုတဲ့အသိလေး၊ ခေါင်းထဲကထွက်သေးပုံမရဘူး။ အမေကဒူးနှစ်ချောင်းကိုထောင်ထားလိုက်ပြီး၊
အပေါ်ကနေဆက်တိုက်ဆောင့်ချလာတော့မယ့်ကျနော့်ကိုယ်ကိုဘာမှရှေ့ဆက်လုပ်မရအောင်၊ ဒူးတွေနဲ့ခံထားတယ်။

“ဟင့်အင်း..ဟင့်အင်း. မလုပ်နဲ့.. မေမေ့ကိုအဲ့လိုမလုပ်ရဘူးနော်..”

ပါးစပ်က ဟင့်အင်းး..ဟင့်အင်းနဲ့။ လက်နှစ်ဘက်က ကိုယ်အောက်ပိုင်းကိုရွှေ့ပြီး ပေါင်ကြားနေရာကို အတင်းပိတ်ဖို့ကြိုးစားနေတယ်။
အပျိုလေးတစ်ယောက်ပါကင်အဖွင့်ခံရကာနီးရှက်နေသလိုပုံစံမျိုးပါပဲ။
—————————————–

အပိုင်း(၁၀) ဆက်ရန်

အပိုင်း(၁၀) – သရုပ်မှန်တွေပွင့်တဲ့ည

အမေကဒူးကြီးထောင်ပြီးအားကြီးနဲ့တောင့်ခံထားတော့ကိုယ်ကိုဖိချပြီးဆက်သွင်းလို့မရဘူး၊
ဒါကြောင့်ကျနော်ပြန်ဆုတ်ထွက်ပြီးအမေ့ပေါင်လုံးဖွေးဖွေးတုတ်တုတ်ကြီးနှစ်လုံးကို အားသုံးပြီးဖြဲချလိုက်လို့ ပေါင်ကြားထဲခေါင်းထိုးဝင်လိုက်ပြန်တယ်။
ပြူးတက်လာတဲဲ့စောက်စိဖူးဖူးချွန်ချွန်ကြီးကိုပါးစပ်နဲ့ဆွဲစုပ်ပေးလိုက်ရင်းစောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းထူကြီး ပတ်လည်နဲ့မြောင်းကြီးထဲကိုပါ၊
ပါလျှာနဲ့တက်လိုက်ဆင်းလိုက်ဒလစပ်မွှေယက်ပေးလိုက်တယ်၊ မှတ်ကရော..။

အခုတစ်ခါမှာတော့ ကျွန်တော် အရင်က ဖတ်ထားလေ့လာထားဖူးတဲ့မိန်းမတို့ရဲ့လိင်စိတ်ကိုအထိရောက်ဆုံးလှုံ့ဆော်ပေးနိုင်တယ်ဆိုတဲ့
ဂျီစပေါ့နေရာကိုရအောင်ဆွမယ်ဆိုပြီး၊ အမေ့စောက်ခေါင်းအထဲမှာလက်ခလယ်ကို ပက်လက်လှန်ပြီးလိုက်မွှေလိုက်တယ်။

“ဟင့်အင်း..မလုပ်နဲ့..မလုပ်နဲ့..အဟင့်..စစ်စ်….အဟ..အဟ…….”

အမေ့ဖင်ကြီးတွေကလှိုင်းထသလိုရှေ့ထိုးနောက်ငင်ကော့ထိုးလာပြီ။စောက်ခေါင်းထဲကလည်းလက်ခလယ်ကိုဆွဲညှစ်ပေးနေတယ်။
တောင့်ပြီးထောင်ထားတဲ့ဒူးတွေက အတင်းဆွဲဖြဲချလို့သာကားသွားပေမယ့် စိတ်ကဆောင်နေလို့ဒူးတွေကပြန်ပြန်စိလာတယ်။
ဒါပေမယ့်စောက်စိပေါ်လျှာတင်ပြီးအယက်မှာအားကုန်ပြီးအကြောတွေလျော့ကျသွားတယ်။ စောက်ခေါင်းထဲလက်ဝင်ပြီးဂျီစပေါ့ထိသွားတဲ့အချိန်မှာတော့၊
အဖြဲခံထားရတဲ့ပေါင်ကြီးတွေပြန်မတက်လာတော့ပါဘူး ပေါင်ကြီးကား၊ ထွန့်ထွန့်လူးပြီး အမေ့ရဲ့ခံစစ်စည်းကကျိုးပေါက်သွားပါပြီ။
အမေ့စောက်ခေါင်းထဲကစောက်ရေတွေကလည်းထိမ်းမနိုင်သိမ်းမရ စီးကျလို့လာနေပါပြီ။

ကျနော်က ကစားနေတဲ့လက်ကိုပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး၊ ပြဲပြဲကြီးဖြစ်နေတဲ့အမေ့ကိုယ်လေးအပေါ်ကိုဝမ်းလျားထိုးပြီးပြန်တက်လိုက်တယ်။
အမေ့ကိုကျစ်ကျစ်ပါအောင်အတင်းကပ်ဖက်ထားလိုက်ရင်း စောက်ရည်တွေနဲ့ချွဲကျိနေတဲ့အမေ့စောက်ပတ်ထဲကို ကျနော့်နဂါးလေးက
ဒီတစ်ခါတော့ချောချောရှူရှူဝင်ချသွားပါတော့တယ်။

“မလုပ်နဲ့လို့ပြောနေတယ်နော်..ရှစ်..အားးးစစ်စ်..”

မလုပ်နဲ့လို့သာတစ်ချိန်လုံးပြောနေတာ အမေ့အသံကတိုးတိုးဖျော့ဖော့လေးပဲကျန်တော့ပြီး ညည်းသံလေးတွေကပိုနေတယ်။
ပါးစပ်ကငြင်းနေရင်းကနေ သူမရဲ့ဘယ်ညာမျက်ခုံးလေးတွေကတွန့်တက်သွားပြီးတဆက်ထဲပူးကပ်သွားတယ်။ မျက်လုံးလေးတွေကျဥ်းပြီးစင်းကျသွားတယ်။
ပါးစပ်ထောင့်ကအတွန့်လေးတွေမှာကျေနပ်အပြုံးလေးစွက်နေတာကိုမြင်ရသလိုပဲ။ လက်တွေကကျနော်ပေါင်တွေကိုပုတ်ပုတ်ပြီး
ဆက်မလုပ်ဖို့ငြင်းတဲ့ပုံစံပြနေပေမယ့်၊ ပေါင်ကြီးကအသကုန်ဖြဲထားပြီးကျေကျေနပ်နပ်ကြီးကော့ပေးနေတော့တာ။

“မေမေ့ကို..ဒီလိုမလုပ်ပါနဲ့ဆို..အားးဟ..အားး..အဟင့်…. ရပ်တော့နော်သား…
မေမေရင်တွေတုန်နေတာမခံနိုင်တော့ဘူး..အိုးးးး အင်းး..ဟင့်..”

အမေပြောတော့ကျနော်အမေ့ရင်ဘတ်ပေါ်မှာနားရွက်ကပ်ပြီးနားထောင်ကြည့်လိုက်တယ်။ ဟုတ်တယ်ဗျ တဒုန်းဒုန်းနဲ့စည်းချက်ဝါးချက်မညီ
ပေါက်ကွဲလုမတတ်ခုန်နေတဲ့ အမေ့နှလုံးခုန်သံကိုကြားလိုက်ရတယ်။ ပြောလို့သာပြောတာ။ ကျနော်ကရောဘာထူးသလဲအတူတူပါပဲ။
အမေ့ခြေထောက်လေးတွေကတုန်နေပေမယ့် သူ့ဒူးလေးတွေရဲ့အကွာအဝေးကရေပြင်ညီနီးပါးဖြစ်နေပုံကအလို့ခံပြီးအချစ်ပွဲဆင်နွှဲဖို့
အဆင်သင့်အနေအထားဆိုတာ မပြောပဲသိနိုင်တဲ့ခန္ဓာကိုယ်ဘာသာစကားပါ။

အခုတော့ တားနေငြင်းနေတဲ့ကြားက၊အမေ့စောက်ခေါင်းထဲကိုအောင်အောင်မြင်မြင်ကြီးဝင်ထားတဲ့ ကျနော့လီးကိုအဆုံးအထိရိုက်ပြီ
အပြီးအစီးလိုးဖို့ပဲကျန်ပါတော့တယ်။ တစ်ခုရှိတာက အခုဒီနေ့ကျနော့်အောက်မှာပက်လက်ကလေးလှန်ပြီးအလိုးခံနေတာက
ပြီးခဲ့တဲ့ရက်ကကျနော်လိုးခဲ့တဲ့မိန်းမနဲ့ တစ်ယောက်ထဲဆိုပေမယ့်၊ ကျဲမြောင်ဆိုတဲ့နန်စီအနှိပ်ခန်းက၊ အနှိပ်သည်မမကြီးမဟုတ်တော့ပဲ၊
ကျနော့်ရဲ့အမေအရင်းကြီး (ဒေါ်) သူဇာခင်အနေနဲ့လိုးနေရတာပါပဲ။

အရင်ကအမေမှန်းသိသိကြီးနဲ့အသွင်ယူရင်းသွားလိုးခဲ့ဖူးပေမယ့်အ ခုကတော့၊ ကြုံတွေ့နေရတဲ့ပကတိအခြေအနေ၊ ဖီလင်၊ ခံစားချက်နဲ့
ရင်ခုန်ရမှုတွေကလုံးလုံးလျားလျားကြီးကွာခြားနေပါတယ်။ အခုအမေက ရုပ်ဖျက်မထားတဲ့သူ့သားအရင်းမှန်းသိနေပေမယ့်..၊ စိတ်ခံစားမှုတွေကို
မလွန်ဆန်နိုင်တော့တဲ့နောက်ဆုံးအခြေအနေကိုရောက်နေပါပြီ။ သားအရင်းခေါက်ခေါက်ရဲ့လီးကြီးအောက်မှာဘဝကိုကျဆုံးလုဆဲဆဲဖြစ်နေပါပြီ။
အကျဆုံးခံဖို့လဲစိတ်ဒုံးဒုံးချလိုက်ပုံရပါတယ်။ အမေကျနော့်ကိုပေးလိုက်တော့မယ်ဆိုတာသိလိုက်တဲ့တခဏမှာကျနော့်ရဲ့ရာဂသွေးတွေ
အဆမဆန်ဆူတက်သွားပါတော့တယ်။

နှစ်ဦးနှစ်ဘက်သားအမိမှန်းသိသိကြီးနဲ့စိတ်တူကိုယ်တူပထမဆုံးပွင့်ပွင့်လင်းလင်း၊ လိုးကြခံကချစ်ကြတော့မယ့်အခြေအနေ၊ ဒီပြောင်းလဲခြင်းပွိုင့်လေး၊
ဒီစက္ကန့်၊ ဒီအခိုက်အတန့်လေးက ဘဝမှာတစ်ခါပဲကြုံရမယ့် အချိန်လေးဖြစ်မှာပါ။ ကျနော်အမေ့ကိုအချစ်ကြီးစွာနဲ့ကြုံးဖက်လိုက်ပါတယ်။
စိုရွှဲချောကျိနေတဲ့အမေ့စောက်ခေါင်းထဲမှာတဝက်မကဝင်ပြီးသားကျနော့်လီးကြီးကို တရစ်ရစ်နဲ့နှဲ့ပြီးလွန်တူးသလိုနှစ်သွင်းလိုက်ပါတယ်။

“မလုပ်နဲ..သား..မသွင်းနဲ..စီးးးးရှ်ရှ်…အားးးး..”

အမေ့ဖင်ကြီးတွေရဲ့လှုပ်ရှားတုန်ပြန်မှုကတော့၊ ပါးစပ်ကထွက်တဲ့စကားတွေနဲ့လုံးဝဆန့်ကျင်ဘက်ပါပဲ။ တင်ပါးကြီးတွေက ယိမ်းနွဲ့လှုပ်ရှားပြီး
ကျနော့်နဂါးလေးကို ပူနွေးတဲ့ချော်ရည်တွေအပြည့်နဲ့၊ နဂါးပွက်အိုင်အခြေအထိငုပ်ဆင်းနိုင်အောင်စုပ်သွင်းပေးသွားပါတယ်။

“အဟင့်…အာ့ဟ..အာ့ဟ…မရဘူးနော်…”

အမေက ကောင်းနေပေမယ့် မချိမဆန်ပုံစံဖမ်းပြီးအော်နေတုန်းပဲ။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ကျနော့်လီးကြီးကတော့အမေ့စောက်ခေါင်းတဆုံးဒုတ်ဒုတ်ထိဝင်သွားပါပြီ။ လထစ်ကလည်းသားအိမ်ခေါင်းကိုသွားတိုက်နေပါပြီ။

“အားးးးဟားး..အူးးးးးး မသွင်းနဲ့.. အဲဒါကြီးကိုမသွင်းနဲ့လေ..။ အာ..မလုပ်ပါနဲ့ဆို..၊ အို..သူ့ဟာရီးက..ဝင်သွားပြီ..အင့်..အဟင့်..အိုကွာ..”

လီးကသာသားအိမ်ထောက်နေတာ။ အမေကဆက်အော်နေတုန်း..။ ကျနော်အချိန်ပိုင်းလေးတခဏလောက် စောက်ဖုတ်ထဲလီးစိမ်ပြီး
ငြိမ်နေပေးလိုက်တယ်။ ငြိမ်ထားတော့မှအမေ့စောက်ဖုတ်ကလီးကိုတစစ်စစ်နဲ့စုပ်ပေးနေမှန်းသိရတယ်။

“အားးးဟားး..ဟ်..”

အမေ့ရဲ့အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းနဲ့သက်ပြင်းချသံကိုကြားလိုက်ရပြီးတဲ့နောက်ကျနော်ဖြည်းဖြည်းချင်းဖင်ကိုကြွပြီးထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်စလိုးတော့တယ်။
အမေကပထမတော့ နှုတ်ခမ်းကိုတင်းတင်းကိုက်ထားတယ်။ ပြီးတော့မှပါးစပ်လေးဖြေးဖြေးဟလာပြီး..

“အားးးဟ်..အိုးးးးးအဟာ့..အာ့..ဖြေးဖြေးလုပ်နော်..အင့်..ဟ်..ကြပ်လိုက်တာနော်..သူ့ဟာကြီးက..”

လီးတစ်ချက်ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်တိုင်း၊  တအီးအီးး..တဟစ်ဟစ်နဲ့သက်ပြင်းရှည်ညည်းသံရှည်ကြီးတွေ ဆက်တိုက်ထွက်လာတယ်။

ပြိစိ..ပြိစိ..ပျစ်..ပျစ်..ဖလစ်..ဖလစ် ပြိ..

အခုကျနော့လီးနဲ့အမေ့စောက်ဖုတ်က စည်းချက်ညီညီတိုင်မင်သံတွေမြိုင်အောင်ပေးပြီးလိုးရှိန်တက်လာကြပြီ။
အဝင်အအထွက်အနှုတ်အသွင်းတိုင်းမှာ အမြှုပ်တစီစီနဲ့စေးပျစ်ချွဲကပ်နေတာပေါ့။ အမေက မျက်လုံးတွေကို မှိတ်ထားတယ်နှုတ်ခမ်းလေးတွေက
တုန်တုန်ရီရီနဲ့ဟလို့လာတယ်။ ကျနော်တဖုန်းဖုန်းဆောင့်လိုးနေဆာကို၊ ဖင်လေး၊ ဖြဲပေါင်လေးကားပြီးခံနေရှာတယ်။
ညည်းသံမျှင်းမျှင်းလေးတွေကိုကြားနေရတာက အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားစရာကောင်းပြီး ကာမစိတ်တွေကိုပိုကြွအောင်ဆွပေးနေသလိုပဲ။
လှပပြီးဖွံ့ထွားလှတဲ့နို့လုံးအိအိထွေးထွေးကြီးတွေက လှိုင်းလုံးကြီးတွေလိုဘောင်ဘင်ခတ်ပြီးတက်လိုက်ဆင်းလိုက်
ခါနေတာလေးကိုကကြည့်လို့အရမ်းကောင်းနေတာပဲ..။

ကျနော်လိုးရင်းကနေဒီမိန်းမကိုချစ်တဲ့စိတ်တွေတဖွားဖွားကထိမ်းမရတောဘူး။ ကျနော်ကုန်းပြီးအမေ့နှုတ်ခမ်းနှင်းဆီထွေးလေးကိုပြတ်လုမတတ်
စုပ်နမ်းပစ်လိုက်တယ်၊ ပြီးတော့နားရွက်လေးတွေကိုလည်းတစ်လှည့်စီ..။ အောက်ပိုင်းမှာလည်းလီးကစောက်ဖုတ်ကိုအဆက်မပြတ်ဆောင့်လိုးပေးနေရင်း
လက်နှစ်ဘက်ကလည်း နိုကြီးနှစ်လုံးနဲ့နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုအရသာခံပြီးနယ်လိုက်ချေလိုက်နဲ့ပေါ့။

“အားးးးဟာ့..အားးးးဟာ့..အားးး ဝင်းရယ်..”

အမေ့ညည်းသံလေးတွေကတဖြည်းဖြည်းကျယ်လာတယ်။ အမေ့ခြေထောက်တွေက ကျနော့်ဖင်တွေကိုခွဖက်ထားတယ်။
ဒီလိုအနေအထားမှာ အမေ့မွေးလမ်းကြောင်းစောက်ခေါင်းထဲကနေပြီးကျနော့်လီးကိုအနက်ရှိုင်းဆုံးနေရာအထိစုပ်ဆွဲသွင်းသွားတယ်လို့ခံစားမိတယ်။
အမေ့ရဲ့လက်တစ်ဘက်ကကျနော့ကျောကို၊ နောက်တစ်ဘက်ကတင်ပါးကိုဖက်ထားတယ်။ အမေ့ရဲ့ခွထားတဲ့ခြေထောက်နဲ့တင်ပါးပေါ်ကလက်တွေက
ဖင်ကိုဖိဖိပေးနေပြီးကျနော့်ကိုမြန်မြန်ဆောင့်ပေးပါလို့မပြောရုံတမယ်တွန်းအားပေးနေသလိုပါပဲ။

အမေ့မျက်နှာလေးကအခုမထိမ်းနိုင်တော့လောက်အောင်စိတ်ပါလိုလားတဲ့၊ အထန်မျက်နှာလေးအဖြစ်မယုံနိုင်စရာ ပြောင်းလို့နေတာတွေ့လိုက်ရတယ်။
တသက်လုံးမှာအမေ့ဆီကတခါမှမမြင်ခဲ့ရဖူးတဲ့မျက်နှာလေးပါ။
အမေ့လိုလားချက်ကိုကျနော်ဖတ်မိပါပြီ၊ ဒီအတိုင်းဆို၊ တမ်ပိုကိုမြှင့်ပြီးအလိုးရှိန်တင်မှဖြစ်တော့မှာပါ။
အမေ့စောက်ခေါင်းထဲကအချက်ကျကျနဲ့ညှစ်ပေးစပြုလာပါပြီ။ ပုံစံကအမေမကြာခင်တကယ်ပြီးတော့မယ့်အရိပ်အယောင်ကိုပြနေပါတယ်။

ဒါပေမယ့်ကျနော်ကအရှိန်မြှင့်ရမယ့်အစားအရှိန်ကိုလျှော့ပေးလိုက်တယ်။ လျှော့တာမှရပ်သလောက်နီးပါးဖြစ်သွားပြီ။
ဒီညကျနော်အမေ့ကိုဝရုန်းသုံးကားနဲ့အမြန်မလုပ်ချင်ဘူး။ ဖြေးဖြေးလေးနဲ့ငြိမ့်ငြိမ့်လေးပဲ နူးညံ့ချစ်ကလေးနဲ့သွားချင်တယ်။ ဒါကြောင့် လီးကိုသာ
အမေ့စောက်ခေါင်းထဲငြိမ်ပြီးစိမ်ထားလိုက်တယ်။ အမေ့စောက်ခေါင်းထဲကအချက်ကျကျညှစ်ပေးနေတဲ့အရသာကိုပဲခံစားနေလိုက်တယ်။

“အင်းးး အင်းး..အားးဟာ့..”

အမေကတော့အရှိန်မသေသေးပဲဆက်ညည်းနေတုန်းပဲ။ ခဏကြာတော့ညည်းသံလေးဖျော့ပြီးရပ်သွားပါပြီ။ ကျနော်ကမပြီးသေးပါဘူး၊
ဒါကြောင့်ဖြေးဖြေးချင်းဖင်လေးကိုကြွပြီးဆက်ညှောင့်ပေးနေလိုက်တယ်။ အခုကရိုးရိုးတန်းတန်းပုံစံမျိုးနဲ့လုပ်နေတာဖြစ်ပေမယ့်
ရနေတဲ့ခံစားချက်ကတော့အထူးစပယ်ရှယ်ပါပဲ။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့၊ ကျနော့်ရဲ့ကာလကြာရှည်စွာအိပ်မက်ခဲ့ရပြီးမယားလုပ်ချင်နေခဲ့တဲ့
မိန်းမပျိုနတ်မိမယ်လေးကိုသရုပ်မှန်ကိုမဖုံးတော့ပဲ၊ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းလိုးနေရတာမို့ပါ..။
အဲဒါကကျနော်အရမ်းချစ်တဲ့အမေအရင်းကိုလိုးနေရတာကြောင့်ဖြစ်လာတဲ့သောမနဿနဲ့တလှပ်လှပ်ရင်ခုန်ပီတိပဲလေ..။

ကျနော်အမေ့ကိုဖြေးဖြေး၊ မှန်မှန်၊နဲ့ စီးစီးပိုင်ပိုင်လိုးပေးနေတယ်။ ဒါပေမယ့်ခံစားချက်ရဲ့လှုပ်ခတ်မှုကတော့ပြောမပြတတ်အောင် ပြင်းထန်လှတယ်။
ဒါကြောင့်ဆောင့်လိုးချက်တွေကပြန်ပြီးအားပါလာပြန်ပြီ။ နို့တွေကုန်းစို့လိုက်၊ တဖတ်ဖတ်ဆောင့်လိုက်နဲ့လုပ်နေတုန်းအမေ့ညည်းသံတွေကလည်
းထပ်ထွက်လာပြန်ပြီးတစ်ကိုယ်လုံးလည်းတွန့်လိမ်နေပါတယ်။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်းအသက်ရှူအရမ်းပြင်းလာပြီး…၊

“ဟူးးး..ဟူးးး..ဟားး..အားး မေမေ.. အာ့ာ့..”

ကျနော့်ရဲ့အမောတကောနဲ့ပြင်းထန်တဲ့ညည်းညူသံတွေကြောင့်ကျနော်ပြီးတော့မယ် ဆိုတာကိုလည်းအမေသိနေပါပြီ။
စောက်ခေါင်းထဲကညှစ်ချက်တွေကလည်း၊ အရမ်းစီးလာ၊ သိသိသာသာ ပြင်းထန်လာပါတယ်။ လီးကိုအတင်းဆွဲစုပ်စုပြီးအားနဲ့ညှစ်ထားသလိုပါပဲ။
အရမ်းကောင်းပြီးဝိဉာဥ်လွင့်မြောလောက်အောင်သာယာနူးညံ့လှတဲ့ဖီလင်ပါပဲ။
အခုကျနော်ရောအမေရော၊ သားအမိဆိုတဲ့ခံစားချက်တွေအရှက်တရားသိက္ခာတွေကိုပစ်ချလိုက်ပါပြီ။
စိတ်ထဲကအရှိတရားခံစားနေရမှုတွေအတိုင်းညည်းသံတွေကိုလည်း၊ ထိမ်းမထား၊ အောင့်မထားတော့ပဲလွှတ်ပေးလိုက်ကြပါတော့တယ်။

“အူးးစစ်..အားးးဟာားး ဖာ့ခ် ပြီး..ပြီးပြီ..”

“အားးးဟ်..အားးးဟ်..အားးးဟ်..သားး..မေမေလည်းပြီးပြီ..အင်းးမ်..”

ကျနော်စိတ်ထဲမှာကျေကျေနပ်နပ်ပြုံးမိတယ်။ မေမေ့ကိုလည်းကျေးဇူးတင်မိတယ်။ ပြီးတာတောင်သူ့ကိုလိုးနေတာသားပါလားလို့အသိအမှတ်ပြုပြီး
ဒီကလဲယားလုပ်၊ အော်ရဲလို့လေ၊ ဒီညည်းသံလေးကိုကြားလိုက်ရတာကျနော့်အတွက်ကတော့နိဗ္ဗာန်ပါပဲ။
ကျနော့်ဘဝမှာသားတစ်ယောက်အနေနဲ့၊ အမေအရင်းကိုပွင့်လင်းစွာလိုးဖြစ်ခဲ့တဲ့၊ ပထမဦးဆုံးအကြိမ်အထူးစပယ်ရှယ်ဖြစ်တဲ့ခံစားချက်လေးပါပဲ။
ကျနော်အမေ့စောက်ဖုတ်ထဲကိုနောက်ဆုံးကျန်တဲ့လရည်စက်အထိ အကုန်ညှစ်ထုတ်သွန်ချပြီးတဲ့နောက်မှစောက်ခေါင်းထဲကလီးကိုဆွဲညှစ်စုပ်ဆွဲရင်း
အမေ့ဆီကအသံလေးထွက်လာပါတော့တယ်။

“ပြောသားပဲ..၊ မလုပ်ပါနဲ့..၊ မလုပ်ပါနဲ့ဆိုတာကို၊ ပြောလို့မရဘူး၊ အတင်းကြီးပဲရအောင်လုပ်သွားတယ်၊
ဒါလားအမေ့ကိုချစ်တာ၊ဒီပုံစံမျိုးနဲ့လား။  ဘယ်သားကများ ကိုယ့်အမေအရင်းကိုဒီလိုပြန်လိုးတာတွေ့ခဲ့ဖူးလို့လဲ..၊ တကယ့်ကောင်ဇိုးလေး..”

“သားအထင်ကတော့၊ သားတွေကအမေတွေကိုတကယ်နှစ်နှစ်ကာကာချစ်သွားရင် အခုသားလုပ်သလိုမျိုးလုပ်မိသွားကြလိမ့်မယ်လို့
သေချာယုံကြည်နေမိတယ်။ အခုမေမေလည်းကျေနပ်မှု၊ သာယာမှုရသွားတယ်မဟုတ်လား၊ အရမ်းကောင်းတယ်မဟုတ်လား၊ မေမေပြောကြည့်လေ..”

“မသိဘူး..သွား..၊ ဘာတွေလာပြောနေတာလဲ။ ကိုယ်အမေကိုပြန်ပြီး မဟုတ်ကဟုတ်ကတွေလုပ်ပြီးတော့..၊ တော်ပြီ..မေမေအိပ်ချင်ပြီ..”

ကျနော်မေမေ့ကိုထပ်ပြီးနှူးနှပ်ချော့မော့ချိန်တောင်မရလိုက်ပါဘူး။ ခဏအကြာမှာတကယ်အိပ်မောကျသွားရှာပါတော့တယ်။
သူ့ခမြာ တစ်နေ့လုံးခရီးပန်းလာတာရယ်။ ပင်လယ်ထဲဆော့လာခဲ့တာရယ်။ အချစ်နသားပါယားခံလိုက်ရတာနဲ့ရယ်ပေါင်းလို့
တော်တော်ဟိုက်ပြီးပြိုင်းနေလောက်ပါပြီ။ ကျနော်အမေ့ကိုထပ်မနှောက်ယှက်တော့ပါဘူး။ ကျနော့်အဖို့တော့ဒါလောက်နဲ့ပဲ၊ ဒီညအတွက်တန်နေပါပြီ။

ကျနော်ကအိပ်ပျော်သွားတဲမေမေ့ကိုတစ်ချက်ခိုးလို့ အာဘွားပေးနမ်းခဲ့ပြီး၊  ရေချိုးခန်းထဲပြန်ဝင်ခဲ့ရင်း ကျနော်တို့နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့
အဝတ်အစားအတွင်းခံတွေအားလုံးကိုလျှော်ဖွပ်ပြီးအိပ်ခန်းထဲမှာပဲ ပန်ကာလေနဲ့ခြောက်အောင်လေသလပ်ထားခဲ့လိုက်တယ်။
ပြီးမှကျနော်လည်းမေမေ့ဘေးမှာဝင်အိပ်လိုက်တာဘယ်အချိန်အိပ်ပျော်သွားမှန်းတောင်မသိလိုက်တော့ဘူး။
—————————————–

အပိုင်း(၁၁) ဆက်ရန်