အပိုင်း(၁၁)
အမေနဲ့ကျနော်တို့မှားပြီးလိုးခဲ့ကြတဲ့ညတုန်းကအဖြစ်ကတော့တကယ့်ကိုတိုက်ဆိုင်မှု သက်သက်ပါပဲ။
ဒါပေမယ့်အိမ်ပြန်ရောက်ပြီးမှဆက်ဖြစ်ကြတဲ့အပိုင်းကတော့၊ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့စိတ်ဆန္ဒတွေကိုဆက်ပြီးမထိမ်းနိုင်ကြတော့လို့ပါ။
ဆန္ဒအလျောက်ဖြစ်သွားကြပေမယ့်၊ အမေ့စိတ်ထဲကရှက်နေဦးမယ်ဆိုတာကိုကျနော်သိနေပါတယ်။
ဒါပေမယ့်အမေ့ရဲ့နက်ရှိုင်းတဲ့အတွင်းစိတ်ထဲမှာတော့၊ ကျနော့်အပေါ်မှာလေးလေးနက်နက်ဆန္ဒရှိသွားပြီဆိုတာကိုလည်းသိလိုက်ရပါတယ်။
ကျနော်ကလည်းအမေ့ရဲ့ဆွဲဆောင်မှုရှိပြီး၊ အလှတရားတွေနဲ့ပြည့်စုံနေတဲ့အမေ့ကိုစွဲလမ်းပြီးသဘောကျသွားခဲ့တဲ့အပြင်၊
နှလုံးသားကပါလှုပ်ခတ်ပြီးပိုင်ဆိုင်ရယူချင်တဲ့ စိတ်တွေပါပေါ်လာမိတယ်။ ဒီတစ်ညရဲ့နွေးထွေးစွာစပ်ယှက်ပြီးသွေးသားချင်းပေါင်းစည်းသွားမှုက၊
သားအမိဆိုတာထက်ကို၊ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်အကြားနီးစပ်မှုတွေကပိုလို့တိုးလာတော့တာပါပဲ။
အမေဒီလိုအပြင်ကလိင်ကိစ္စဝန်ဆောင်မှုတွေကိုယူပြီး၊ သွားလာပျော်ပါးခဲ့တာကိုလည်းအမေ့အပေါ်ကျနော်စိတ်မဆိုးမိတော့ပါဘူး။
ဒါကလည်းအဖေကမှအမေ့ရဲ့အိမ်ထောင်ရေးလိုအင်ဆန္ဒတွေကိုဖြည့်ဆည်းမှမပေးနိုင်ခဲ့ပဲလေ။
အမေကလည်းသွေးသားတောင့်တင်းနေတုန်းကာမရာဂကိုခံစားလို့အကောင်းဆုံးအရွယ်လေ။ တရားစခန်းဝင်ရမယ့်အရွယ်မှမဟုတ်သေးတာပဲ။
ကျနော်ဒီလိုအထူးယောက်ျားဖာဆားဗစ်မျိုးလုပ်ခဲ့တာမှာ၊ အမေနဲ့ဆင်တူကိစ္စမျိုးတွေကိုအများကြီးတွေ့ခဲ့ရဖူးတော့ကျနော်နားလည်ပါတယ်။
အမေကကျနော်နဲ့မတိုင်ခင်နောက်ဆုံးဆက်ဆံခဲ့တဲ့သူကဘယ်သူလည်းတော့မသိဘူး။ ဒါပေမယ့်ထွဋ်ဘိုမဟုတ်တာတော့သေချာတယ်။
ပြီးတော့အိမ်မပြန်ခင်ကျနော်နောက်ဆုံးလိုးခဲ့တဲ့အမျိုးသမီးကတော့၊ အန်တီဥမ္မာဆိုတဲ့မမချောချောကြီးပေါ့၊
သူကခလေး၂ယောက်အမေ (ခလေးတွေကကျနော်နဲ့ရွယ်တူတွေ) ဆိုပေမယ့်တကယ့်ကိုအမိုက်စားစင်းလုံးချောကြီးပါပဲဗျာ။
အတူပါလာတာတွေအားလုံးကလည်းမေမေနဲ့သူငယ်ချင်းရင်းချာတွေချည်းပါပဲ။ ယောက်ျားနဲ့၊ အရွယ်ရောက်ပြီးခလေးအသီးသီးနဲ့ပေါ့။
ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်ထွက်လည်ပြီးပျော်ရွှင်မှုရှာကြတဲ့သူမတို့အားလုံးမှာတူညီတဲ့လိုအင်ဆန္ဒတွေရှိနေကြမှာပါ။
အမေပြောတာကတော့သွားကြရင်စိတ်တူကိုယ်တူလေးယောက်အမြဲတမ်းတတွဲတွဲ သွားကြတယ်တဲ့။ မပြည့်ဘူးဆိူရင်တောင်၊
အနည်းဆုံး၃ယောက်တော့ပါတယ်။ ဘယ်တော့မှတစ်ယောက်ထဲချွန်ပြီးမသွားဘူးလို့လဲပြောပါတယ်။ ကျနော်ကပေါ်တင်ပဲအမေ့ကိုမေးလိုက်တယ်။
“မေမေဒီလိုအပြင်ထွက်လည်တဲ့ကာလအတွင်းမှာ၊ ယောက်ျားလေးဘယ်နှစ်ယောက်လောက်နဲ့တွေ့ခဲရဖူးပြီးပြီလဲ။ သားကိုပြောလို့ရမလား..”
မေမေကပထမတော့ရှက်နေသေးတယ်။ နောက်တော့ပွင့်လင်းမှဖြစ်မယ်လို့ယူဆသလားမသိဘူးဖွင့်ပြောပါတော့တယ်။
“မေမေတို့အားလုံးအစကတော့ဒါမျိုးလုပ်ဖို့စိတ်ကူးမရှိကြပါဘူး။ ဒါပေမယ် အိမ်ထောင်သည်တစ်ယောက်ဘဝမှာဒါမျိုးဆန္ဒမပြည့်ဝတာတွေ
များလာတော့ စိတ်ဓာတ်ညစ်ညူးလာတာပေါ့။ ကျန်တဲ့သူငယ်ချင်းတွေကလည်းသူတို့အကြောင်းနဲ့သူတို့ပဲ၊ အဓိကကတော့
အားလုံးကကိုယ့်ယောက်ျားတွေဆီကဝဝလင်လင်မစားကြရဘူး..။ ဒီအကြောင်းတွေစိတ်ထဲမှာကိုယ်စီရှိနေကြပေမယ့်ဖွင့်မပြောဖြစ်ကြဘူး၊
နောက်ပိုင်းမှရင်ဖွင့်ပြီးပြောကြဆိုကြမိတယ်။ ချက်ချင်းကြီးဆက်စ်ဘွိုင်းတွေဆီသွားဖို့လည်းအိုင်ဒီယာမရခဲ့ပါဘူး။
ဒီအဆင့်ကိုရောက်ဖို့အချိန်တွေအများကြီးယူခဲ့ရတယ်.. ”
“နောက်ဆုံးမှလေးယောက်စလုံးကစိတ်တူကိုယ်တူ၊ ခံစားချက်ချင်းတူနေကြတာကိုဝန်ခံခဲ့ကြပြီး။ ဖြေရှင်းချက်ထုတ်ဖို့ကြိုးစားကြတယ်။
ဒါတောင်တစ်နှစ်လောက်မတင်မကျနဲ့စဥ်းစားနေကြသေးတာ။ နောက်ဆုံးမှမမအေးရဲ့ဆားဗစ်ကိုချိတ်ဆက်မိပြီးတကယ်သွားဖြစ်ခဲ့ကြတယ်..”
“အခုသွားဖြစ်ကြတော့ ၇လအတွင်းမှာ ၆ကြိမ်တောင်ရှိခဲ့ပြီပေါ့သားရယ်။ လဲပြီးလုပ်ကြတော့ ၁၀ ယောက်လောက်တော့ရှိရောပေါ့။
လူထပ်သွားမသွားကတော့မေမေလည်းမသိဘူး။ မျက်နှာဖုံးတွေစွပ်ထားကြတာလေ။
မမအေးတို့ဆားဗစ်ကလည်းတကယ်နှုတ်လုံပြီးစိတ်ချရလို့သွားဖြစ်ကြတာပါ။ သားလဲသိသားပဲ။
မေမေတို့လေးယောက်ကတော့ ဒီကိစ္စတွေကိုအထူးလျှို့ဝှက်ထားကြတယ်။ ကိုယ်တိုင်ကလွဲလို့တခြားဘယ်သူမှသိလို့မဖြစ်ဘူး။
အထူးသဖြင့်ကတော့အိမ်ကယောက်ျားနဲ့သားသမီးတွေ၊ လုံးဝသိသွား၊ရိပ်မိသွားလို့မဖြစ်ဘူး။ အခုပထမဆုံးစသိတာကသားပဲ။
ဒါကလည်းလုံးဝမရည်ရွယ်ပဲတိုက်ဆိုင်သွားတာပါ။ မေမေတို့ဘယ်လိုမှကြိုတင်ရှောင်ခဲ့လို့မရနိုင်ဘူးလေ.. ”
“ဒါဆိုမေမေက ကျနော်နဲ့တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်တွေ့သွားတော့၊ မေမေကြိုက်သွားလား၊ မကွယ်မဝှက်တမ်းပြောနော်မေမေ..”
အမေကဘာမှပြန်မပြောဘူး။ မျက်နှာကြီးပဲရဲပြီးရှက်ရွံ့ရွံ့နဲ့ပြုံးရုံပဲပြုံးနေတယ်။ အမေ့ကိုကျနော်သေချာစိုက်ကြည့်ရင်းနဲ့စိတ်ထဲမှာနှမြောနေမိတယ်။
ကျနော်ခပ်စောစောကမသိခဲ့လို့သူများတွေလက်ဦးသွားတာလေ။ ၁၀ ယောက်လောက်တောင်ရှိမယ်တဲ့။
မေမေကကျနော်မေးတာကိုမဖြေပဲနဲ့ကျနော့်ကိုပဲပြန်ပြီးမေးခွန်းထုတ်လာတယ်။
“မေမေတို့မမအေးရဲ့အေးဂျင့်နဲ့ဆက်ပြီးဆားဗစ်ကိုသုံးလာတာနည်းနည်းကြာခဲ့ပြီ၊ ဘာလို့အရင်အခေါက်တွေကသားကိုမတွေ့ခဲ့ရတာလည်း..”
“သားကအသစ်ဝင်တာမကြာသေးဘူးလေမေမေရဲ့..၊ ၂လလောက်ရှိသွားပေမယ့်၊ အရင်မေမေတို့လာတဲ့အခေါက်တွေမှာ
သားကတွေ့အကြုံမရင့်သေးလို့အန်တီအေးကခေါ်ထည့်မပေးတာလည်းဖြစ်နိုင်တာပဲ။ မေမေတို့လေးယောက်အတွဲကိုလည်း သားအလုပ်စဝင်ပြီးတဲ့နောက်
အခုမှပထမဆုံးတွေ့ဖူးတာလေ..။ မေမေ့သူငယ်ချင်းတီတီတွေကလည်း၊ အခုလိုကျတော့အမိုက်စားကြီးတွေပဲနော်။
အကုန်လုံးကချစ်ချင်စရာကြီးတွေချည်းပဲ။ သူတို့ကြိတ်စားချင်ရင်သားနဲ့ချိတ်ပေးလို့မရဘူးလား။ အပြင်ကိုသပ်သပ်ထွက်စားစရာမလိုတော့ဘူးပေါ့..”
“အမလေး..သားဘယ်လိုပြောလိုက်တာလည်း၊ မရဘူးနော်..၊ လုံးဝမဖြစ်ဖူး။ သားညီကဘယ်သူဆိုတာ၊ သူတို့တတွေကိုလုံးဝပေးသိလို့မဖြစ်ဘူး။
သူတို့သိသွားရင်မေမေတော့ရှက်လို့သေမှာပဲ။ အမေနဲ့သားဖြစ်ပြီးသွားပြီဆိုတာကိုလည်း သူတို့ရိပ်မိသွားကြမှာပေါ့။ မေမေ့ရဲ့သားဆိုတာသူတို့သိသွားတာနဲ့ပဲ
သူတို့ကလည်းကစားကြတော့မှာမဟုတ်ဘူး၊ သူတို့သားသမီးတွေနဲ့လည်းသားနဲ့ကလည်းသိနေကြတာလေ..။
သူတို့ပတ်ဝန်းကျင်မှာဒီကိစ္စပေါ်သွားလို့မဖြစ်ဖူး။ သူတို့လည်းဒီလောက်မျက်နှာပြောင်ဝံ့ကြမှာမဟုတ်ဘူး..”
ကျနော်မေမေပြောချင်တဲ့အချက်ကိုသဘောပေါက်ပါတယ်။ ဒါကြောင့်ဘာမှဆက်မပြောတော့ပါဘူး။
အဲဒီညဖြတ်သန်းပြီးတဲ့နောက်မှာတော့နောက်တစ်နေ့မှာပဲအဖေနယ်ကပြန်ရောက်လာပါတယ်။ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်လည်း
ပုံမှန်အတိုင်းသားအမိအဖြစ်နဲ့ပဲ၊ ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ဆက်ဆံပြီးအခြေမပျက် ဟန်မပျက်၊ ပြန်ပြီးနေခဲ့ကြတယ်။ အဖေရောတခြားသူတွေရော
ဘယ်သူကမှသံသယမရှိအောင်ထိမ်းပြီးနေခဲ့ကြတယ်။ ကျနော်နဲ့အမေညားပြီးသွားခဲ့တာကိုကျနော်တို့နှစ်ယောက်ထဲပဲသိကြတယ်လေ။
ဒီရက်ပိုင်းအတွင်းမှာ၊ အမေ့ကိုထပ်ပြီးကျနော့်ရဲ့အချစ်နဲ့ဆားဗစ်တွေကိုထပ်ပြီးပေးချင်သေးပေမယ့် အလုပ်မဖြစ်ခဲ့ဘူး။
အခုက..အမေလည်းအပြင်ထွက်ပြီးသွားလည်စရာမလိုတော့ဘူး။ အမေသုံးချင်ရင်။ ဆန္ဒတွေဖြစ်လာရင်၊ လက်တကမ်းမှာပဲကျနော်ကရှိနေတာပဲ။
ဒါပေမယ့်ဆယ်ရက်လောက်ကဘာအခွင့်အရေးမှမရပဲဖြစ်နေခဲ့တယ်။ ကျနော်စပယ်ရှယ်ကလပ်စ်တွေတက်ရင်းအိမ်ပြန်နောက်ကျတာတို့၊
အမေကအလုပ်ကအပြန်မိုးချုပ်တာတို့နဲ့အချိန်တွေကလွဲနေကြတာလေ။ ပြီးတော့ အဖေကနယ်ကပြန်လာပြီးအိမ်မှာအနေများနေတာလည်းပါတာပေါ့။
ဒီအချိန်အတွင်းမှာအခွင့်အရေးရရင်ရသလို၊ အန်တီအေးတို့နဲ့လုပ်နေကျအလုပ်ကိုလည်းဆက်လုပ်ဖြစ်နေခဲ့တယ်။
ဒီကြားထဲမှာတစ်ရက်၊ အဖေ့မွေးနေ့ပါတီပွဲကိုအိမ်မှာလုပ်တော့၊ မေမေ့သူငယ်ချင်းကြီးတွေ (ဟိုတယ်မှာကျနော်နဲ့တွေ့ခဲ့တဲ့အန်တီမမတွေ)
အကုန်လာကြတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့သူတို့ယောက်ျားတွေ၊ သားသမီးတွေနဲ့အတူလာကြတာသိုင်းသိုင်းဝိုင်းဝိုင်းပဲ။
ကျနော်ချခဲ့တဲ့အန်တီဥမ္မာ၊ မချခဲ့ရတဲ့အန်တီပပနဲ့၊ အန်တီမြတ်ဝတ်မှုံတို့ရောပဲ။
ကျနော့်မျက်စိထဲမှာဒီအန်တီတွေကိုကြည့်ရင်း၊ ဟိုတယ်ခန်းကြီးထဲမှာတုန်းက ကိုယ်တုံးလုံးကြီးတွေနဲ့၊
ဖန်ခွက်ကိုယ်စီကိုင်ပြီးလျှောက်သွားနေကြတဲ့ပုံတွေကိုပြန်တွေး၊ ပြန်မြင်ယောင်မိပြီး နေရင်းထိုင်ရင်းလီးကတောင်လာမိတယ်။
အခုဒီအဖေ့မွေးနေ့ပါတီပွဲမှာတော့၊ အားလုံးကပျော်ပျော်ပါးပါး၊ ရီရီမောမောနဲ့ပဲစားက်သောက်ကြရင်းစကားပြောနေကြတာလေ။
ဒီအန်တီတွေအားလုံး ဟိုတယ်မှာတုန်းက၊ သူတို့မျက်စိရှေ့မှာပဲအမေနဲ့ကျနော်လုံးထွေးပြီး၊ ကုတင်ကြီးပေါ်မှာဖတ်ကင်းရှိုးလိုးပွဲကြီးပြပေးခဲ့တာကို၊
ဘယ်သူမှပြန်မတွေးမိကြ၊ သတိမထားမိကြဘူး။ ဘယ်သူမှလည်းကျနော်တို့အပေါ်မှာသံသယလည်းမဝင်ကြဘူး။
အမေနဲ့ကျနော်ကလည်းအတူတူပါပဲ၊ ဧည့်သည်တွေနဲ့စားလားသောက်လားလုပ်ရင်း၊ ဘာမှမဖြစ်ခဲ့သလိုနေနေခဲ့ကြတယ်။
အဲဒီပါတီပွဲပြီးလို့နောက်နှစ်ရက်လောက်ရှိတော့၊ ကျနော်ကျောင်းမှာ အတန်းမရှိလို့ အိမ်ကိုအစောကြီးပြန်ရောက်လာခဲ့တယ်။
အိမ်ရောက်တော့အမေ့ကားကအိမ်ရှေ့မှာအခန့်သားရပ်လို့။ အိမ်မှာနေ့ခင်းဖက်ခိုင်းဖို့ခေါ်ထားတဲ့ ကောင်မလေးကတံခါးလာဖွင့်ပေးရင်းပြောတယ်။
“မမကြီးကနေမကောင်းလို့ဆိုပြီးနေ့လည်ကထဲကပြန်ရောက်နေတာကိုညီ။ အခုအိမ်ပေါ်မှာတက်အိပ်နေတယ်..”
သူကအမေ့ကို မမကြီးလို့ပဲခေါ်တယ်။ ကျနော်လည်းအမေဘာဖြစ်လို့လဲဆိုပြီးအိမ်ပေါ်ထပ်ကိုချက်ချင်းတက်ကြည့်တော့
အမေကသူ့အခန်းထဲကကုတင်ပေါ်မှာအိပ်နေတာကိုတွေ့ရတယ်။ သူ့လက်ထဲမှာကနှာရှူဆေးဘူးကလေးနဲ့..။
“မေမေနေမကောင်းလို့ဆို..၊ ဘာဖြစ်လို့လည်း။ ဆေးခန်းသွားပြမလားမေမေ..”
အမေကမျက်လုံးလေးပွင့်လာပြီးလို့ကျနော့်ကိုတွေ့တော့ပြုံးပြရင်း..။
“ဘာမှအထွေအထူးမဟုတ်ပါဘူးသားရဲ့..၊ နေမကောင်းချင်သလို၊ နဲနဲရိုးတိုးရိပ်တိတ်၊ သရိုးသရီဖြစ်ရုံပါ၊ ဆေးသောက်ပြီးနားလိုက်ရင်သက်သာသွားမှာပါ..”
ကျနော်ကအမေ့နဖူးကိုစမ်းကြည့်လိုက်တော့၊ ကိုယ်ကခပ်နွေးနွေးလေးဖြစ်နေတယ်။
“အဖျားများရှိနေသလားမသိဘူးမေမေ..”
“မပြောတတ်ဖူးသားရဲ့၊ မေမေလည်းရောက်ကထဲကအိပ်နေတာ။ တိုင်းတောင်မကြည့်ရသေးဘူး..”
“ဒါဆို..ခဏစောင့်နေဦးမေမေ..၊ သား..သာမိုမီတာသွားရှာပြီးယူလာခဲ့မယ်။ အဖျားတိုင်းကြည့်ရအောင်နော်..”
ကျနော်မေမေတို့အခန်းထဲကထွက်ပြီးအောက်ထပ်မှာထားတဲ့ဆေးပစ္စည်းနဲ့ဆေးသေတ္တာတွေထားတဲ့အခန်းထဲမှာအဖျားတိုင်းတဲ့
သာမိုမီတာကိုသွားရှာရတယ်။ ခါတိုင်းအဖျားတိုင်းတံတစ်ခုရှိတာသေသေချာချာမှတ်မိတယ်။ အခု..နေရာပေါင်းစုံကိုရှာတာမတွေ့တော့ဘူး။
နောက်ဆုံးမှ အံဆွဲထဲကဆေးအိတ်သေးသေးလေးထဲမှာ၊ သာမိုမီတာလေးတစ်ချောင်းကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။
အဲဒီဆေးအိတ်ကိုကျနော်မှတ်မိတယ်။ အမေ့ညီမအငယ် အန်တီလေးပြုံးတို့အိမ်ထောင်သည်မိသားစု၊ လွန်ခဲ့တဲ့၂လလောက်က
ဒီအိမ်ကိုလာလည်ရင်းနဲ့အိပ်သွားတာ။ အဲဒီတုန်းကသူတို့ရဲ့ ၆လသားအရွယ် သမီးကလေးအတွက်အမြဲဆောင်ထားတဲ့ဆေးအိတ်ကလေးပါလာတယ်။
အဲဒီထဲမှာ ခလေးဆေးတွေ၊ ချောင်းဆိုးပျောက်ဆေးတွေ၊ ပလာစတာတွေနဲ့ ရင်လူးဆေးတွေပါတယ်။ အဲဒီဆေးအိတ်ထဲမှာသာမိုမီတာလေးကိုတွေ့တာပဲ။
ဒါပေမယ့်အမျိုးအစားကလုံးဝကွဲနေတယ်။ ဒါကခလေးငယ်ငယ်လေးတွေကိုတိုင်းတဲ့သာမိုမီတာအမျိုးအစားလေ။
လူကြီးကိုတိုင်းတဲ့အဖျားတိုင်းတံက တစ်အိမ်လုံးမွှေနှောက်ရှာတာတောင်အစအနမတွေ့ရဘူး။ ရှာလို့မတွေ့တော့
ကျနော်လည်း တွေ့တဲ့အဲဒီခလေးအဖျားတိုင်းတံတိုတိုလေးတိုပဲကိုင်ပြီး အမေ့အခန်းကိုပြန်တက်သွားပြီးတော့တံခါးကိုပြန်ပိတ်လိုက်တယ်။
—————————————–
အပိုင်း(၁၂) ဆက်ရန်
အပိုင်း(၁၂)
“မေမေ..၊ ခါတိုင်းတိုင်းနေကျလူကြီးတိုင်းတဲ့သာမိုမီတာက၊ အစအနတောင်ရှာမတွေ့ဘူး။ ဘယ်နားများအထားမှားတာလား၊
အသိမ်းလွန်တာလားတော့မသိတော့ဘူး။ ဒီမှာတော့အန်တီပြုံးသမီးပူစူးလေးတိုလာလည်တုန်းကကျန်ခဲ့တဲ့ဆေးအိတ်ထဲမှာ၊
ခလေးတိုင်းတဲ့အဖျားတိုင်းတံပဲတွေ့ခဲ့တယ်။ ဒါနဲ့မေမေ့ကိုတိုင်းလို့ရမရတော့မသိဘူး..”
ကျနော်ကမေမေ့ကိုရှင်းပြရင်းနဲ့သာမိုမီတာသေးသေးလေးကိုကြည့်ပြီး မသေမချာနဲ့မေးလိုက်တယ်။
ဟုတ်တယ်လေ၊ သာမိုမီတာလေးက ခလေးသေးသေးလေးတွေအတွက်ပဲဆိုတော့ ခလးတွေကပါးစပ်နဲ့ငုံလို့မတတ်ဘူးလေ။
ကိုက်မိရင်လဲကျိုးသွားဦးမယ်။ ခလေးတွေအတွက်လူကြီးသာမိုမီတာနဲ့ချိုင်းကြားညှပ် တိုင်းတာမျိုးရှိပေမယ့်၊
ဒီလိုသိပ်ငယ်တဲ့ခလေးတွေအတွက် ဖင်(စအိုဝ) ထဲထိုးသွင်းပြီးတိုင်းရတဲ့သုံးမြှောင့်ပုံစံသာမိုမီတာသေးသေးလေးပေါ့။
“လူကြီးသာမိုမီတာ ရှာမတွေ့ဘူးလားသားရဲ့၊ ဘယ်ပျောက်သွားလို့လဲ၊ တနေရာရာမှာရှိမှာပေါ့..”
“ရှာတာနှံ့နေပြီမေမေ၊ ဒါလေးတစ်ခုပဲရှားရှားပါးပါးတွေ့တယ်။ ခလေးဟာလေးဖြစ်နေလို့..”
“အေး..မရှိတော့လည်း၊ ရှိတာပဲသုံးရမှာပေါ့..ခလေးဟာလည်း၊ အပူချိန်တော့ပြမှာပါ..”
“ဒါကဖင်ပေါက်ထဲထိုးတိုင်းရတဲ့ဟာမျိုးမေမေရဲ့ လူကြီးကိုတိုင်းလို့အဆင်ပြေပါ့မလား..”
“ခလေးဟာဆိုတော့လည်းခလေးလိုပဲတိုင်းရမှာပေါ့လေ။ ဘာမှမဆန်းပါဘူး..”
ပြောလဲပြီးရောအမေက ကိုယ်ကိုတစောင်းလှဲပြီးကျနော့်ဘက်ကိုကျောပေးအိပ်ရင်း၊
“ကဲပါလေ.. တိုင်းမယ်ဆိုလဲတိုင်းပေးစမ်းပါ၊ အဖျားရှိမရှိသိရအောင်..”
အမေကထမီကိုလက်နဲ့နောက်ပြန်ကိုင်ပြီး၊ ခါးအထိဆွဲတင်လိုက်တယ်။ အမေ့ထမီအောက်မှာဘာအခုအခံမှဝတ်မထားဘူး။
အမေ့ဖင်ဖွေးဖွေးကြီးကပြူးကနဲထွက်လာပြီးကျနော့မျက်လုံးတွေကိုနှုတ်ဆက်တယ်။ ဟိုတနေ့ညကလိုးပြီးတဲ့နောက်ပိုင်း၊ အမေ့ကို အဝတ်ကျွတ်၊
ထမီကျွတ် အနေအထားနဲ့ထပ်မတွေ့ဖြစ်ခဲ့ရသေးဘူး။ အခုတော့အမေ့ဖင်ကြီး၊ ပေါင်ကြီး၊ အိုးကြီးတွေကဖွေးဥနေတာပဲဗျာ။
ဟိုညကလိုးခဲ့ရတာ၊ မူးယစ်ရီဝေနေတာရယ်၊ ရမ္မက်အထန်စိတ်တွေကများနေတာရယ်။ အမြင်အားနည်းတဲ့ညအမှောင်မှာရယ်ဆိုတော့
ရှင်းရှင်းပြတ်ပြတ်မမြင်ခဲ့ရဘူး။ အခုကနေခင်းကြီး။ အခန်းထဲမှာမှန်ပြူတင်းပေါက်ကအလင်းရယ်၊ မျက်နှာကျက်ကမီးအလင်းရောင်ရယ်ကြောင့်
လင်းထိန်နေတယ်။ အမေ့ရဲ့ဖင်လုံးကြီးကိုရော၊ ဖင်ကြားထဲကိုရော၊ စအိုပေါက်ခရေပွင့်လေးကိုရော ထင်ထင်ရှားရှားကြီးရင်ခုန်စရာမြင်လိုက်ရတယ်။
ကျနော့်အသည်းတွေဖိုသွားပြီးလီးကထန်ကနဲမာလာတယ်။
“ကဲ..တိုင်းမှာဖြင့်လည်းတိုင်းလေဘာဖြစ်လို့ဖင်ကိုချည်းကြည့်နေတာလဲ..”
အမေကလှမ်းပြောတော့မှသတိရသွားပြီး၊ အမေ့ခရေပွင့်ပုံစံဖင်ဝစူစူလေးအထဲ၊ သုံးမြှောင့်ပုံခလေးသာမိုမီတာလေးကို
ဖြည်းဖြည်းချင်းထိုးသွင်းပြီးထည့်လိုက်တယ်။ အမေနည်းနည်းတော့ဖင်လေးတွန့်ပြီးလှုပ်သွားတယ်။ ဖင်ပေါက်ကိုဖြဲပြီးထိုးပြီဆိုမှတော့၊
အဲဒီအနားမှာကပ်ရက်ရှိနေတဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးကိုရော၊ စောက်မွေးအုံကြီးကိုပါမမြင်ချင်မနေရပေါ့။
ကျနော်ကအမေ့ရဲ့တင်ပါးဆုံလုံးလုံးကြီးကိုလှိမ့်ပြီးကိုင်လို့ပွတ်ပေးနေရင်းကပြောလိုက်မိတယ်။
“မေမေ့ဖင်ကြီးကအရမ်းလှတာပဲ..”
“ဟဲ့..နင့်ကိုအဖျားတိုင်းခိုင်းတာလေ၊ ဖင်ပွတ်ခိုင်းနေတာမဟုတ်ဖူး..”
“တိုင်းနေတာပဲမေမေရဲ့၊ တကယ်ပြောတာ၊ မေမေ့ဖင်ကလှနေတာပဲကို..”
ပြောရင်းကကျနော်မနေနိုင်တော့လို့ကျနော်လက်ခလယ်က အမေ့စောက်ဖုတ်နှစ်ခြမ်းကြားထဲကိုဖြဲပြီးဝင်သွားတော့တယ်။
“အမယ်!..အမယ်..! ဘာလုပ်တာလဲဒီလက်က..၊ သရမ်းလိုက်တာနော်..”
“သားက မေမေ့အပူချိန်တိုင်းကြည့်မလို့ပါမေမေရဲ့..”
ဒီလိုပြောလိုက်တော့အမေကရီရင်း..၊
“အမယ်၊ ဝီရိယကောင်းနေလိုက်တာ..၊ လက်ခလယ်နဲ့အဖျားတိုင်းတယ်တဲ့၊ တခါမှမကြားဖူးပါဘူး။
ပြီးတော့ဘယ်အပေါက်ထဲလာတိုင်းနေတာလဲ။ လူဆိုးလေး။ နှာဘူးလေး..”
ကျနော်ကဘာမှပြန်ပြောမနေတော့ပဲ အမေ့ဖင်ပေါက်ထဲကိုထည့်ထားတဲ့သာမိုမီတာချောင်းလေးကိုပြန်ထုတ်ပြီးပြဒါးချိန်ကိုဖတ်ကြည့်လိုက်တယ်။
“မေမေ့မှာအဖျားမရှိပါဘူးမေမေရဲ့၊ ပုံမှန်ပါပဲ။ ဒီမှာဖတ်ကြည့်လေ၊ ဒါဆိုဆေးခန်းလည်းသွားပြစရာမလိုလောက်တော့ဘူးထင်တယ်..”
“အဲ..အဲ..ဒါပေမယ့်၊ မေမေစိတ်ထဲမှာသိပ်နေလို့မကောင်းသလိုပဲ..”
“ဒါဆိုလည်းသားမေမေ့ကိုဆေးထိုးပေးမယ်လေ၊ မေမေနေမကောင်းဘူးဆိုရင်လဲမြန်မြန်ပျောက်သွားအောင်လို့..”
“အမလေး..နင်ကဒေါက်တာရမ်းကုလုပ်မလို့လား။ ဘယ်က၊ ဘာဆေးကိုယူလာပြီးထိုးမှာလဲ၊ ရူးကြောင်ကြောင်နဲ့..၊ မေမေ့မှာဆေးဖိုးပေးဖို့မရှိဘူးနော်..”
ကျနော်ကအမေ့ပုခုံးလေးကိုအသာလေးဆွဲလှည့်ကိုင်လိုက်ပြီးတိုးတိုးလေးပြောလိုက်တယ်။
“သားမှာမှော်ဆန်တဲ့ထိုးဆေးတစ်တောင့်ရှိတယ်မေမေ။ အဲဒါနဲ့မေမေ့ကိုထိုးပြီးကုပေးမလို့။ ပိုက်ဆံမပေးရပါဘူး၊
ဖရီးထိုးပေးမှာပါမေမေရဲ့။ ဒါပေမယ့်အပ်ကတော့နည်းနည်းကြီးလိမ့်မယ်နော်..”
ကျနော်ဒီလိုပြောလိုက်တော့ အမေကနောက်လှည့်မကြည့်ပဲခပ်သောသောလေးပြောတယ်။
“အမလေး..! မေမေကအပ်ကြီးကြီးကြောက်တတ်တာနဲ့တော့သေတော့မှာပဲ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ထိုးမယ်ဆိုရင်လဲမြန်မြန်လုပ်၊
ဒီညနင့်အဖေရုံးမှာပါတီရှိလို့၊ အပြန်နောက်ကျမှာ။ အဖေ့ကိုစောင့်နေရင်မေမေ့အဖျားတွေ ပိုတက်လာလိမ့်မယ်.. ”
ကျနော်ကရီပြီး..
“အဖျားမတက်အောင်ဆေးထိုးဖို့၊ အဖျားတော့နည်းနည်းလေးအရင်ဝင်လိမ့်မယ်နော်မေမေ..”
ပြောရင်းနဲ့တဆက်ထဲကျနော်ဝတ်ထားတဲ့ဘောင်းဘီကိုချွတ်ချလိုက်ပြီး၊ တောင်နေပြီဖြစ်တဲ့ကျနော့်လီးကြီးကိုလွတ်လပ်သွားအောင်လွှတ်ပေးလိုက်တယ်။
ကျနော့မျက်လုံးတွေကအခန်းထဲရောက်ပြီးကထဲက၊ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုစူးစမ်းပြီးသွားပြီ။ အမေတို့ကုတင်ခေါင်းရင်းမှာအလွယ်တကူတင်ထားတဲ့၊
အသားလှဆီလိုးရှင်းဘူးလေးကိုတွေ့ထားပြီးဖြစ်လို့၊ ကျနော်ကသွားဆွဲယူလာခဲ့ပြီး၊ လက်နဲ့ကော်ရင်းကျနော့်လီးရဲ့ဒစ်ထိပ်ကြီးမှာလူးလိုက်တယ်။
ပြီးတော့အခုထိကျနော်ဘက်ကိုဖင်ပေးထားတဲ့ အမေ့ရဲ့ဖင်ပေါက်ခရေဝလေးကိုလည်းလိုးရှင်းကိုကော်ယူပြီ
ခပ်ရွှဲရွှဲလေးသိပ်လိမ်းပေးလိုက်တယ်။ အမေကလှမ်းပြီး..၊
“ဟဲ့..ဒါကဘာလုပ်တာလဲ..”
“မထိုးခင်ဆေးအရင်လိမ်းပေးရဦးမယ်လေမေမေရဲ့..”
ကျနော်ကအမေ့ကိုကုတင်ပေါ်မှာမှောက်ခုံလေးအိပ်ခိုင်းလိုက်ပြီး ပေါင်လေးတွေဘေးကိုခပ်ကားကားထားခိုင်းလိုက်တယ်။
ကျနော်အမေ့ကျောပေါ်တက်ခွစီးလိုက်ပြီးတော့နောက်ကနေအမေ့ဖင်လေးကိုဟပြီးဖြဲလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ချောဆီတွေနဲ့ချွဲကျိနေတဲ့
ဒစ်ထိပ်ကြီးကို အမေ့ဖင်အောက်ခရေဝလေးအထဲဖိသွင်းချလိုက်တော့ အမေလန့်သွားပြီးထအော်တော့တယ်။
“ဖြေးဖြေးဟဲ့..ဖြေးဖြေး..၊ အိုးးး..”
“မေမေ…၊ဆေးထိုးတုန်းခဏတော့နာမယ်နော်.. ”
“ရပါတယ်..၊ ဖြေးဖြေးချော့ထိုးပေးနော်..၊ အပ်ကအထဲဝင်သွားပြီလား..”
“တစ်ဝက်လောက်ထိုးမိပြီမေမေ၊ နဲနဲလောက်တောင့်ခံထားနော်၊ အပ်တဆုံးဝင်မှဆေးစထိုးမှာ။
ဖင်ကိုရှုံမထားနဲ့နော်၊ အမေ့ဖင်ကသားအပ်ကြီးကိုညှစ်ထားလိုက်တာ..”
“အေးပါ..အေးပါဟယ်၊ ဒါနဲ့ဘယ်သူကဆေးကိုဒီအပေါက်ထဲထိုးရမယ်လို့သင်ပေးထားတာလဲ၊ နင့်ဟာက အပေါက်မှားနေပြီနော်..”
“ဒါနဲ့ဟိုနေ့ကလည်းတစ်ခါထိုးဖူးပြီးသားလေမေမေရာ..၊ အဆင်ပြေသွားမှာပါ..”
“အေးပါ..၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီအပေါက်ကပုံမှန်မဟုတ်တော့၊ နာတော့နာတာပဲ..”
ကျနော်ကအမေ့နောက်ပေါက်ထဲကိုလေးငါးမိနစ်လောက်ပဲလိုးပေးနေတုန်းမှာ၊ အမေကတကျွတ်ကျွတ်ဖြစ်လာလို့..၊
“ကဲ..ဒီလိုဆို၊ မေမေနာနေရင်လည်း ဖင်ဆက်မလိုးတောပါဘူး။ မေမေ့စောက်ဖုတ်ထဲပဲဆေးထိုးပေးတော့မယ်။ လေးဘက်ထောက်ပြီးကုန်းထားပေးပါလား..”
အမေကခေါင်းငြိမ့်ပြပြီးကျနော်ပြောသလိုကိုယ်လေးကိညကြွလို့ဒူးထောက်လေးဘက်ကုန်းပေးလိုက်ပြီး၊ ဖင်ကြီးကိုနောက်ဘက်ကော့တင်ပေးထားလိုက်တယ်။
“ဒီလိုမှပေါ့..သားရဲ့၊ ကိုယ်လိုချင်တာချည်းကြည့်မနေနဲ့လေ။ မေမေကသိပ်နေမကောင်းတော့၊ အတတ်မဆန်းပဲ၊ လမ်းမှန်ကမ်းမှန်သွားတာပဲကောင်းပါတယ်..”
ကျနော်ကလီးမချွတ်ခင် လုံးလေးချက်လောက်ဖင်ကိုဆက်လိုးပေးနေသေးတယ်။ ပြီးတော့မှမချွတ်ချင်ချွတ်ချင်နဲ့လီးကိုချွတ်လိုက်ရတယ်။
ဖင်လိုးလို့ကောင်းနေတုန်းမှာ နှမြောလိုက်တာလေ။ ဒါပေမယ့်အမေပြောသလိုတကိုယ်ကောင်းမဆန်တော့ပဲ၊ ကုန်းထားလို့နောက်ဖက်ကိုပြူထွက်လာတဲ့
အမေ့စောက်ဖုတ်ကြီးထဲကိုပဲလီးနဲ့ဆောင့်သွင်းပြီးဆက်လိုးလိုက်ပါတော့တယ်။ အမေ့စောက်ဖုတ်ကြီးက၊ လိုးရတာကောင်းနေ၊ ကြပ်နေတုန်းပါပဲ..။
ကျနော့်မျက်စိရှေ့မှာစောစောကမှလီးပြန်ချွတ်ထားခဲ့တဲ့အမေ့ဖင်ပေါက်ဝစူစူလေးက၊ ရှုံ့ပွရှုံ့ပွနဲ့ဖြစ်နေလို့၊
ကျနော်လည်းလိုးရင်းအသည်းယားလာပြီး၊ အမေ့ဖင်ဝလေးထဲကို လက်ညှိုးနဲ့နှိုက်ပြီးထိုးထည့်ကလိရင်းလက်လေးနဲ့လိုးပေးနေလိုက်တာ၊
“အိ..အိ..ငိငိ..စစ်..စစ်ရှ်..ရှူးး…အားးး”
အမေကတော့ကောင်းတာလား၊ မချိမဆန့်ဖြစ်နေတာလားတော့မသိ၊ တအိအိ၊ တရှူးရှူးနဲ့အော်ညည်းနေလေရဲ့..။
ကျနော့်နောက်လက်တစ်ဘက်ကအမေ့ခါးကိုတင်းတင်းဖက်ကိုင်ထားရာကနေ၊ လိုးနေရင်းကလက်ကိုအောက်ရှိုပြီးအမေ့စောက်ဖုတ်ကိုဖြဲရဲမွှေ့ပွတ်ပြီ
တပြိုင်ထဲကလိပေးနေတယ်။ အမေကတော့ တရှုးရှူးတစစ်စစ်နဲ့ကုလားအော်ငရုတ်သီးပူပူစပ်စပ်စားမိသလိုမနားတမ်းညည်းနေတော့တာ။
ပြီးတော့ဖင်ကြီးကိုဘယ်ညာခပ်ကြမ်းကြမ်းရမ်းပေးပြီးခံလာတယ်။ ကျနော်လဲအူယားလာတာနဲ့ အမေ့ဖင်တုံကြီးကို..
ဖြန်းကနဲ..
ဖြန်းကနဲ..ဆို
သုံးလေးချက်လွှဲရိုက်ပစ်လိုက်တယ်။
“အ့…အားးး..အားးး..အမလေးးးး.. အိုးးး”
—————————————–
အပိုင်း(၁၃) ဆက်ရန်
အပိုင်း(၁၃)
(ဇာတ်သိမ်း)
အမေ့ရဲ့ဖင်ကြီးက ဆတ်ခနဲတွန့်တုန်တက်သွားပြီးကသံကုန်ခြစ်ပြီးကုန်အော်တော့တယ်။
အမေ့ဖင်လုံးလုံးတစ်တစ်တစ်လုံးတခဲ၊ အယ်စတုံကြီးကို စိတ်ရှိလက်ရှိရိုက်ပစ်လိုက်ရတာအားရလိုက်တာဗျာ။
ကျနော် မိန်းမတွေနဲ့လိုးခဲ့ကာမဆက်ဆံခဲ့တာများလှခဲ့ပေမယ့်လည်းတစ်ခါမှအဲသလိုမကြမ်းခဲ့ဖူးဘူး။ အခုမှ အမေနဲ့အိမ်ထဲမှာနှစ်ယောက်ထဲလိုးရင်း
ကျနော့်စိတ်တွေဘယ်လိုဖြစ်သွားတယ်မသိဘူး၊ တအားထန်တက်လာပြီး မထိမ်းနိုင်ခင်မှာရိုက်ချလိုက်မိတာ။ ဘယ်လိုကနေဘယ်လို
ဘီဒီအက်စ်အမ်စိတ်တွေဝင်သွားတယ်မသိဘူး။ ကျနော်ကအကြမ်းပတမ်းသမားလည်းမဟုတ်ပါဘူး။
ကိုယ့်အမေအရင်းဆိုတာကြီးကို စိတ်ရှိလက်ကုန်လိုးနေရပါလားဆိုတဲ့အမွှန်စိတ်ရဲ့နောက်မှာ လက်တွေကအလိုလိုပါသွားတာပဲ။
ရိုက်ပြီးမှကျနော်လည်းလန့် သွားတယ်။ မေမေ့ကိုသနားလည်းသွာ၊ းအရမ်းလည်းအားနာသွားတယ်။
တစ်ချိန်လုံးရိုရိုသေသေကန်တော့နေကျ မွေးသမိခင်ကျေးဇူးရှင်ကို ဖာသည်မတစ်ယောက်လိုစိတ်တိုင်းကျ အားရပါးရ လိုးပြီးတဲ့အပြင်၊
ကိုယ်ထိလက်ရောက်တောင် ရိုက်ပစ်လိုက်သေးတယ်ကိုယ့်ကိုကိုယ်လည်းလန့်သွားပြီးအရှိန်သတ်လိုက်ရတယ်။
အမေ့ဖက်လုံးကြီနဲ့တင်ပါးကြီးမှာအရှိန်ပါပါနဲ့ရိုက်လိုက်မိတဲ့ ကျနော့်ရဲ့လက်ဝါးရာကြီးတွေကနီရဲပြီးအစင်းလိုက်ကြီးတွေတက်လာတယ်။
“အား..ဟီး..ကျွတ်ကျွတ်..ဖြေးဖြေးဟဲ့ နာတယ်..ခွေးကောင်လေးရဲ့၊ အဲ့လောက်ကြမ်းရလား၊ ဒါနင့်အမေနော်။ ဖာသယ်မမဟုတ်ဘူး..”
“ကန်တော့ ကန်တော့ မေမေ၊ သားစိတ်အရမ်းပါသွားပြီး မထိမ်းနိုင်တော့လို့..ဟီး..၊ ဖြေးဖြေးလုပ်ပေးမယ်လေ..”
“နင်တို့ယောက်ျားတွေများလေ၊ လီးတောင်လာပြီဆိုတာနဲ့ အမေမှန်းမသိတော့၊ အမေဆိုတာမရှိတော့ဘူး။
တကထဲကျွဲလိုးနွားလိုးလိုးပြီးမယားလုပ်တော့တော့တာပဲ။ လိုးရပြီဆိုရင်နှိပ်စက်တဲ့ဇကပြလာပြီ..”
“မဟုတ်ပါဘူးမေမေရယ်။ တအားထန်သွားလို့ပါ မေမေ့ဖင်လုံးကြီးကော့ပျံနေအောင်ကုန်းပေးထားတာအရမ်းစိတ်ထပြီးစိတ်လွတ်သွားလို့ပါ။
ဖြေးဖြေးလုပ်ပေးပါတော့မယ်မိန်းမရယ်..နော်..”
“ဘာမိန်းမလည်း..သွား။ ကိုယ့်ကိုမွေးပေးထားတဲ့အမေကို..ပြီတီတီနဲ့ဟင်း..”
အမေက စောစောကအရိုက်ခံလိုက်ရတာကိုနာပြီးလန့်သွားလို့ တချက်နှစ်ချက်လောက်အားကနဲအိုးကနဲအာခေါင်ခြစ်အော်လိုက်ပေမယ့်
အခုတော့ဘာမှဆက်မပြောတော့ဘူး။ အမေ့ဖင်ကြီးပေါ်ကရဲတွတ်နေတဲ့ကျနော့်လက်ဝါးရာကြီးကိုကြည့်ရင် ရိုက်လိုက်ရတာအရသာရှိလိုက်တာဗျာ။
ကြည့်ရတာအမေလည်းအကြမ်းပတမ်းအရိုက်ခံပြီးလိုးတာကိုခံရတဲ့အပေါ်မှာဖီလင်လာတယ်ထင်တာပဲ။
သူ့ဖင်ကြီးတွေကိုတောင်နောက်ဖက်ကိုခပ်ကြမ်းကြမ်းပစ်ပြီးကန်ပေးလာတော့တယ်။
ဒီအချိန်မှာကျနော်ကနောက်ဘက်ကနေ အမေ့လက်တွေကိုသိုင်းဖက်ပြီး၊ တုန်အိအိကကြီးတွဲပြီးကျနေတဲ့အမေ့ရဲ့ကျွဲကောသီးဆိုက်နို့ကြီးတွေကို
ကိုယ်အောက်ကနေလျှိုပြီးတော့နှိုက်လိုက်တယ်။ သူ့ဘရာစီယာကိုမချွတ်သေးပဲ၊ ဘရာစီယာကပ်ကြားထဲကနေ၊ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုမိအောင်၊
ကပ်ကပ်သပ်သပ်နဲ့နှိုက်ရတာပျော်စရာကြီးပဲဗျ။ အမေကတော့ကျနော်ပေးတဲ့တိုက်ပွဲအရသာကကောင်းလွန်းတော့ခေါင်းအုံးပေါ်မှာခေါင်းစိုက်ပြီးမှောက်နေပြီ။
ကျနော်ဒီအနေအထားအတိုင်းတပုံစံထဲပဲ အတော်ကြာကြာဆက်လိုးနေတယ်။
“မေမေ..၊ နည်းနည်းလေးကြိတ်ပြီးခံလိုက်ဦးနော်။ ခဏကြာရင်ကျနော့်ဆေးတွေအမေ့ထဲထိုးထည့်ပေးတော့မှာ..”
“ရတယ်..ထိုးလိုက်မေ့သားလေး။ ဘာလို့ဒီနေ့မှဆေးထိုးအပ်ကလည်းအရမ်းကြီးနေတာလည်းမသိဘူးနော်၊ အီးးး..ကောင်းတယ်..အားးးး..”
“အရင်အပ်ဆိုက်ပါပဲမေမေရ။ မေမေနေမကောင်းလို့ထင်ယောင်ထင်မှားဖြစ်နေတာနေမှာပါ..”
ကျနော်ကလန့်ပြီးအရှိန်သတ်လိုက်တယ်သာပြောတာ။ မေမေ့ဖင်လုံးကြီးနှစ်ဖက်ကိုတင်းတင်းဆုပ်ရင်းခါးကိုအားထည့်အလုပ်ပေးပြီး
တဖန်းဖန်းနဲ့ဆောင့်နေတဲ့ အရှိန်ကမသေပဲပိုတောင်မြန်လာတယ်။ မေမေ့စောက်ပတ်ကြီးထဲမှာတပျိပျိနဲ့စီးစီးပိုင်ပိုင်
အရှိန်နဲ့ဝင်ထွက်နေတဲ့ကျနော့်လီးကြီးကခပ်ညပ်ညပ်ပွတ်တိုက်ဝင်ထွက်နေတယ်။
ဖတ်..ဖတ်ဖတ်..ပလိ..ပလိ..ဖျစ်ဖျစ်..ဖွတ် ဖြန်းဖြန်း..
“အာ့..အာ့..အာ့အာ့…ဟား..ဟင်းဟင်း အူးးးး.. အမလေး.. ကောင်းတာ၊ သေပါပြိ..”
ကျနော့်ဆီးစပ်နဲ့ပေါင်ခြံက အမေ့ဖင်တုံကြီးက်ုတဖျန်းဖျန်းနဲ့အသံထွက်အောင်ရိုက်နေတယ်။ အမေ့ဖင်ကြီးတွေက နောက်ဖက်ကိုအရှိန်နဲ့ကန်ကန်တွန်းပြီး
ကျနော့်လီးကြီးရဲ့ဆောင့်အလိုးကိုခံနေတယ်။ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲမှာကြိတ်ပွတ်ပြီးဝင်လိုက်ထွက်လိုက်ဖြစ်နေတဲ့လီးကြီးမှ
ဖြူဖြူစေးစေးအမျှင်တန်းနေတဲ့ကော်ရည်တွေလိုအနှစ်တွေပျိခနဲပျိခနဲ့နဲ့ရွှဲအိနေတာက အမေ့စိတ်တွေအဆုံးစွန်အထွတ်ရောက်အောင်
ခံချင်စိတ်တွေအဆမတန်ပါနေတာကိုပြဆိုနေတယ်လေ။ အမေကိုယ်တိုင်ကလည်းစိတ်လွတ်လက်လွတ်အသံမထိမ်းပဲကုန်အော်ပြီး ညည်းနေတယ်ပေါ့..။
“မေမေ အရမ်းလည်းလွှတ်အော်မနေနဲ့ဦး တော်ကြာဝိုင်းဝိုင်း (အိမ်အကူကောင်မလေး) ကြားသွားလို့အကုန်ပေါ်ကုန်ဦးမယ်.. ”
“ရှီး..အူးး..ထားလိုက်ပါ..။ မိဝိုင်းက ငါမခေါ်ပဲနဲ့အိမ်ပေါ်ထပ်တက်မလာရဲပါဘူး..အီး..ဟူးး..၊ ကောင်းနေတုန်းကို..အော်မှာပဲ..၊
အင်းဟင်း ဆောင့် ညီ..ဆောင့်၊ ကြမ်းကြမ်းလေး မေမေ အူးး..၊ မိန်းမ ပြီးတော့မယ်ယောက်ျားရယ်။ လိုးတာကကြမ်းချင်သလောက်သာကြမ်းကြမ်းလိုး၊
မိန်းမခံနိုင်တယ်။ မနိုင်ရင်ကာသာ၊ နာအောင်မရိုက်နဲ့..၊ အားး..လင်လေး..ဆောင့်. ဆောင့်..ပစ်ဆောင့်..”
ဖွတ်..ဖွတ်..ဖွတ်.. ဖတ်ဖတ်..ဖုန်းဖုန်းဖုန်း..
မေမေ့အခေါ်အဝေါ်အုံးအနှုန်းတွေက ဏှာစိတ်။ ရာဂစိတ်တွေနဲ့ပြောင်းလဲကုန်ပြီ။ သူ့ကိုယ်သူမိန်းမတဲ့၊ အခုကျနော့်မယားအဖြစ်
သူ့စကားတွေကလက်ခံလိုက်ပြီလေ။ တကယ်တော့လည်းဟုတ်တယ်လေ ဒီအခုကျနော်လိုးနေတဲ့ကျနော်ကမေမေလို့ခေါ်နေရတဲ့ အမျိုးသမီးကြီး၊
ဒီဆော်ကြီးက၊ လီးနဲ့စောက်ပတ် ဒီလောက်မီးပွင့်အောင်ဆော်ပြီးနေမှတော့။ စောက်ပတ်သားအိမ်ခေါင်းထဲလရည်တွေအကြိမ်ကြိမ်ပန်းထည့်ခဲ့ပြီးမှတော့၊
ဘာကျန်တော့မှာလည်း။ ဒီမိန်းမမှ ကျနော့်မိန်းမလို့မခေါ်ရင်၊ ဘယ်လိုခေါ်ရတော့မှာလည်း။
“အူး..ရှီးး မေမေက ညီ့မိန်းမဖြစ်သွားပြီနော်..မိန်းမရယ်.. ယောက်ျားလိုးပေးတာကောင်းလား..”
“ကောင်းတယ် ယောက်ျားရယ် မ ၊ ညီ့ကိုသိပ်ချစ်တာပဲ.. အား..ဟားး ဆောင့် ညီ၊ ဆောင့်.. မ..ပြီးပြီ..အားးး ဟင်းး..”
“ဒါဆိုမေမေနေကောင်းသွားအောင်သားရဲ့အားဆေးတွေထိုးထည့်ပေးလိုက်တော့မယ်နော်.. ”
အမေက အသံတုန်တုန် ဏှာသံမျှငါးမျှင်းလေးနဲ့..၊
“အင်း.. လွှတ်ထည့်လိုက်..၊ ထိုးထည့်လိုက်တော့..”
ကျနော့်မိန်းမတစ်ဖြစ်လဲမေမေ့ရဲ့အလောတကြီး ဒလစပ်ရမ်းခါမွှေ့ယမ်းပြီးခပ်ကြမ်းကြမ်းတုန့်ပြန်မှုတွေနဲ့အတူ၊ သူမစောက်ဖုတ်ကြီးနဲ့ကျနော်လီးကို
အသားကုန်ရစ်ပတ်ဆွဲစုပ်ပြီး ညှစ်ထားချိန်မှာ၊ ကျနော်လည်း ဆယ်ချက်လောက်အသကုန်ဆက်ဝုန်းပစ်ဆောင့်ပြီး
ကျနော့်ရဲ့ဆေးထိုးအပ်ကြီးလို့တင်စားထားတဲ့ လီးကြီးထဲကတဆင့်အားကောင်းမောင်းသန် သုက်ရည်ပူနွေးနွေးတွေကိုမေမေ့သားအိမ်ထဲကို ..
ဖျစ်ခနဲ..ဖျစ်ခနဲ..ညှစ်ပြီး၊ နောက်ဆုံးတစ်ကြိမ်အရှိန်နဲ့ပန်းထုတ်ထည့်လိုက်ပါတော့တယ်။
ကျနော်တို့သားအမိလည်း တစ်ယောက်အပေါ်တစ်ယောက်ကုန်းကုန်းကြီးထပ်ကျသွားပြီး အဖေနဲ့အမေတို့ရဲမင်္ဂလာကုတင်၊
အိပ်ရာကြီးပေါ်မှာပြိုလဲကျသွားကြပါတော့တယ်။ အခုတော့ဒီကုတင်ကြီးဟာကျနော်နဲ့ကျနော့်သတိုးသမီးအသစ်စက်စက်၊
ကျနော့်အမေအရင်း မိန်းမတို့ရဲ့ မင်္ဂလာကုတင်အသစ်အဖြစ်ပြောင်းလဲသွားခဲ့ပါပြီ။၊ ကျနော်တို့သားအမိနှစ်ယောက်တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်
လင်လိုမယားလိုခေါ်ပြောရင်း။ မွှေးမွှေးပေးနမ်းရှုတ်ကျီစယ်ရင်းနဲ့ ကာမဂိမ်းအပန်းတွေပြေအောင်ဖက်အိပ်ရင်းနားနေကြပါတယ်။
လီးနဲ့စောက်ဖုတ်ကတော့တန်းလန်းကြီးနဲ့မချွတ်မိကြသေးပါဘူး။ ကျနော့်လီးကြောတွေကတစစ်စစ်နဲ့လှုပ်ရှားနေတုန်း..၊
မေမေမိန်းမရဲ့စောက်ဖုတ်ကြွက်သားတွေကလည်းလီးကိုရစ်ပတ်ပြီးဆွဲစုပ်ယူငင်နေတုန်းမှာပဲ၊
ကျနော့်လီးထဲကလရည်တွေကလည်းတဖျစ်ဖျစ်တစိမ့်စိမ့်နဲ့ ကုန်တဲ့အထိ၊ မေမေ့ရဲ့စောက်ခေါင်းထဲကိုညှစ်ချပေးနေခဲ့ပါတယ်။
အခုလက်ရှိအခြေအနေမှာတော့၊ ကျနော် ကျားဖာလေးဇင်ညီနဲ့ ကျနော့်ရဲ့ဇနီးမယားသက်ထား၊ အမေအရင်းခေါက်ခေါက်တို့ဟာ
ကိုယ့်အိမ်ထဲမှာပဲလင်မယားအဖြစ်တိတ်တိတ်ပုန်းပြန်ညားနေခဲ့ကြမိပါပြီ..။
အခုကျနော်တို့နေနေတဲ့ပုံစံက၊ စိတ်ကူးယဥ်အင်းစက်ဝတ္ထုတွေထဲကလို အမေပြန်ပြီးနဲ့လူသိအောင်ယူထားစရာမလိုပါဘူး၊
အခြေတွေပြောင်းပြီးတခြားနယ်၊ တခြားတစ်နေရာကိုရှောင်ပြေးပြီး၊ လက်ထပ်နေစရာလဲမလိုဘူးလေ။
ဘယ်လိုမလဲ အနားမှာအမြဲအဆင်သင့်ရှိနေတဲ့ ရေကန်အသင့်ကြာအသင့်အခြေအနေလေ။ ကျနော်တို့ရဲ့ပျော်ရွှင်မှုကမ္ဘာလေးက၊
အိမ်ထဲမှာပဲ၊ လက်တစ်ကမ်းမှာပဲရှိနေတာပဲမဟုတ်လား။
အမေကလည်းကျေနပ်တယ်၊ ကျနော်လည်းကျေနပ်တယ်။
အဖေနဲ့အမေလဲကွဲစရာမလို၊ မိသားစု ဥမကွဲသိုက်မပျက်နေနေကြလို့ရတယ်။ အဖေကလည်းကျနော်နဲ့အမေတို့သားအမိနှစ်ယောက်သား
ချစ်ချစ်ခင်ခင်စည်းစည်းလုံးလုံး နီးနီးစပ်စပ်ပြန်နေနေကြတာကိုပဲသဘောကျကျေနပ်နေပုံရပါတယ်။
အဖေ့အမြင်အနေနဲ့ကလည်း၊ သူကမစွမ်းနိုင်ပေမယ့်မိန်းမကလည်းထွက်မလည်၊ ခြေလှမ်းပျက်ပုံမလည်းမရ၊
အပြင်နဲ့ပတ်သက်စပ်ယှက်တာတွေသိပ်မတွေ့တော့သူကလည်းမိန်းမ ဒီလိုပဲနေတတ်သွားပြီလို့ပဲထင်ထားပုံရပါတယ်။
သူ့အလုပ်ရှိတာလုပ်၊ နယ်သွားစရာရှိတာသွားပြီးစိတ်ချလက်ချနေနေပါတယ်။
ဒါပေမယ့် သူ့ရဲ့ဇနီးမယားဟောင်းဖြစ်တဲ့မေမေဟာခြေလှမ်းတစ်ချက်မှမပျက်စေရပဲအိမ်ထဲကအိမ်ပြင်မထွက်ပဲ၊
သူလိုတာပြီးပြည့်စုံနေတာကိုတော့ အဖေမသိတာလား။ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတာလားမပြောတတ်တော့ပါဘူး။
အဖေကလည်းသူ့အခြေအနေကိုသူသိတယ်။ သူကိုယ်၌ကစွမ်းမှမစွမ်းနိုင်တော့တာ၊ အာရုံကြောတွေမှအလုပ်မလုပ်တော့တာလေ။
ဒီစိတ်တွေကသူ့အဖို့တဖြည်းဖြည်းကင်းကွာလာပြီး၊ လျော့လာတော့၊ သူလည်းဘဝပေးအခြေအနေကိုလက်ခံပြီး၊
အတင်းကြီးမကုစားဖို့မကြိုးစားတော့ဘူး။ ထန်းရည်မထွက်တော့တဲ့ထန်းနို့ခြောက်လိုဖြစ်ပြီး၊
ဘုန်းကြီးတွေလိုကို၊ သူနဲ့ဒီကိစ္စက မစပ်အပ်တော့သလိုခံယူပြီး ဘာသာရေးဘက်ပိုလိုက်စားလာတယ်၊ အလုပ်ကိုပဲပိုအာရုံစိုက်တယ်။
အလုပ်မရှိတဲ့အချိန်တွေမှာဘုန်းကြီးကျောင်းတွေဘက်ဦးလှည့်လာတယ်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ရက်ရှည်တရားစခန်းတွေဝင်တတ်လာတယ်၊
သထုံ၊ ကေလာသဘက်မှာ၊ တောရကျောင်းတွေမှာ၊ တစ်သီတင်းနှစ်သီတင်းသွားနေပြီးဆိတ်ငြိမ်ရာကိုရှာတတ်လာတယ်။
အမေ့ဘက်ကလဲငြိမ်ငြိမ်သက်သက်ပါပဲ၊ ငြိမ်မှာပေါ့ကျနော်တစ်ယောက်လုံးရှိနေတာလေ။
အမေနဲ့အဖေဘာကိုဘယ်လိုဆွေးနွေးပြီးသဘောတူညီချက်ရထားသလဲတေ့ာမသိဘူး။ အမေ့ကိုသူမပေး၊ မကျွေးနိုင်တော့တဲ့အတွက်
အမေထွက်ခွာသွားမှာ၊ အိမ်ထောင်ရေးပြသနာဖြစ်မှာကိုသူမပူဘူး။ ပြေလည်တဲ့ဖြေရှင်းချက်တစ်ခုရလိုက်ပြီလို့ကျနော်ထင်တာပဲ။
အားလုံကးအဆင်ပြေချောမွေ့လို့နေတယ်။
အဖေအေးရာအေးကြောင်းနေတော့ ကျနော်တို့လွတ်လွတ်လပ်လပ်ပိုလှုပ်ရှားလို့ရတယ်။ အဖေကလည်း တမင်ကိုရှောင်ပေးနေသလားတောင်ထင်ရတယ်။
အဖေထုံးစံအတိုင်း အလုပ်ကိစ္စနဲ့ နယ်သွားပြီးအဖေ့မျက်ကွယ်ဖြစ်တာနဲ့ ကျနော်တို့သားအမိရဲ့လင်မယားဘဝက အသက်ဝင်လာတော့တာပါပဲ။
ကျနော်နဲ့မေမေတို့လွတ်လွတ်လပ်လပ်လှုပ်ရှားခွင့်ရအောင် အိမ်ဖော်လေးဝိုင်းဝိုင်းကိုလည်းအိမ်မှာဆက်မခိုင်းတော့ဘူး။
အမေ့အခန်းက မင်္ဂလာကုတင်ကြီးပေါ်တက်မိတယ်ဆိုကြတာနဲ့၊ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်အဖို့မီးကုန်ယမ်းကုန်ပဲပေါ့။
ကုတင်ကြီးပေါ်တက်လိုက်တိုင်း အန်တီအေးရဲ့ဟိုတယ် suite အခန်းကြီးအလယ်က မေမေနဲ့ပထမဆုံးညမှာစလိုးခဲ့ဖူးတဲ့
အနက်ရောင်ပါတီဝတ်စုံမျက်နှာဖုံးနဲ့ အနက်ရောင်နတ်မိမယ်၊ မေမေ့ကိုပြန်မြင်ယောင်မိရင်းလီးကမတရားတောင်လာတာပါပဲ။
ပြီးတော့ ကာမရမ္မက်ဝဲဂယက်ထဲကိုကျတော်တို့သားအမိမြုပ်သွားကြတာအခါတိုင်းပါပဲ။
ကျနော်လည်းမဖြစ်နိုင်တဲ့ဟိုအမေ့သူငယ်ချင်းအန်တီတွေကိုလည်းမမှန်းတော့ပါဘူး။ သူတို့လည်းသူမိသားစုနဲ့သူလေ။ လူမှုပတ်ဝန်းကျင်ပြဿနာ
အရှုပ်မခံတော့ပါဘူး။ သူတို့ဘာသာကျန်တဲ့အဖွဲ့တွေဘယ်လိုဆက်ပြီးလည်ပတ်ပျော်ပါးနေလဲတော့မသိဘူး။ မေမေကတော့လုံးဝထပ်မသွားတော့ဘူး။
အမေ့မှာလည်းသာယာပျော်ရွှင်နေတဲ့အရံအိမ်ထောင်လေကးရှိနေပြီလေ၊ ဘယ်အိမ်ထောင်မှာမှမရှိတဲ့အိမ်ထဲမှာပဲအရံလူထားကစားတဲ့အသင်းလေးပေါ့။
မေမေကသူနဲ့ဖေဖေနဲ့သဘောတူထားတာကိုတွေကိုနောက်တော့မှကျနော့်ကိုရှင်းပြတယ်။
အဖေကလည်းဟန်ဆောင်ကောင်းတယ်။ ဒီကိစ္စကျနော့်ကိုတစ်လုံးတစ်ပါဒမှမဟဘူး၊ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတယ်၊
တကယ်တော့ဖေနဲ့အမေ သဘောတူညီချက်တစ်ခုကိုပြတ်ပြတ်သားသားရထားခဲ့ပြီးပြီတဲ့..။
အခုအဖေကလည်းငြိမ်းနေပြီ။ ကျနော်လည်းမေမေ့ကိုပြည့်ပြည့်ဝဝကြီးနီးပါးပိုင်ဆိုင်ရတဲ့အခြေအနေကိုရောက်နေပြီလေ။
ကျနော်လည်းအမေ့ကိုချစ်ရင်း၊ သနားရင်း အမေ့ကိုပြီးပြည့်စုံအောင်ဖြည့်ဆည်းပေးဖို့ ကျားဖာဘဝကနေ တဖြည်းဖြည်းနောက်ဆုတ်ခဲ့တယ်။
အခုမလုပ်ဖြစ်တော့ပါဘူး။ ဒါပေမယ့်ကျားဖာဘဝကဆည်းပူးရရှိခဲ့တဲ့ပညာအတွေ့အကြုံတွေနဲ့၊ ကျနော့်မေမေချစ်ဇနီးလေးအတွက်
တင့်တောင့်တင့်တယ်သာယာတဲ့အိမ်ထောင်သုခ၊ ဘဝလေးဖြစ်တည်အောင်ဖြည့်ဆည်းပေးထားနိုင်ခဲ့ပါတယ်။
ကျနော့်အတွက်ကတော့ကျားဖာလုပ်မိရင်းကနေ၊ တကယ့်တန်ဖိုးမဖြတ်နိုင်တဲ့ပထမဂျက်ပေါ့ဆုကြီး ဖြစ်တဲ့ ချစ်စရာကောင်းတဲ့မွေးမေအရင်းကို
ချစ်ဇနီးအဖြစ်နဲ့ ဘဝမှာတစ်ခါထဲ သိမ်းပိုက်ရယူထားနိုင်ခဲ့တာ၊ ဘာတွေထပ်လိုသေးလို့လဲဗျာလို့ပဲပြောချင်ပါတော့တယ်..။
ပြီးပါပြီ။
