(၁၁)
“ဒါလောက်မိုးတွေသည်းကြီးမည်းကြီးရွာနေတာ။ အားလုံးချောင်ခိုနေကြမှာပါ။ ဘယ်သူကလမ်းသလားပြီးလာမြင်မှာလည်းမေရဲ့။ မေ့အထိအတွေ့ကိုလွမ်းနေရတာကြာပြီမေရ..”
ကျုပ်ဒီလိုပြောလိုက်တော့အမေကဘာမှပြန်ပြောမနေတော့ဘူး။ ကျနော်ဘက်ကိုလှည့်ပြီးမျက်နှာ ချင်းဆိုင်ရပ်လိုက်တယ်။ သူကငါးရာဝင်စဥ့်အိုးကြီးကို အသာကျောမှီပြီးရပ်လိုက်တယ်။ မခို့တရို့လေးနဲ့မျက်လုံးလေးစင်းထားလိုက်တယ်။ မိုးရေစက်တွေကအပေါက်လိုက်အပေါက်လိုက်သူမကိုယ်ပေါ်မှန်ပြီးတစက်ချင်းစီးကျနေတယ်။ အဲဒီမှာ၊ တောသူမစစ်စစ်၊ မားချားပျိုမေကြီးကို ဆက်စီကျလှတဲ့မိုးရာသီဒီဇိုင်းနဲ့ သွေးကြွစဖွယ်တွေ့မြင်လိုက်ရပါတော့တယ်။
ကျုပ်ရဲ့တဏှာစိတ်တွေကလည်း၊ ငယ်ထိပ်အထိတက်ဆောင့်သွားတော့တယ်။ ကျုပ်လည်းနွားသိုးကြီုးပြတ်နဲ့အမေ့ပါးစပ်ကိုဆွဲစုပ်ပြီးနှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးတွေကိုကစ်ဆင်ဆွဲလို့၊ အားရပါရမောရှိုက်သွားအောင်နမ်းပစ်လိုက်တယ်။ တဆက်ထဲလိုလိုမှာပဲ၊ အမေ့ရဲ့ဖူးထစ်ကောက်ထွက်နေတဲ့ဖင်လုံးအိအိကြီးတွေကိုဖျစ်ညှစ်ပွတ်သပ်ပေးနေတဲ့အပြင်။ ရင်ဘတ်ပေါ်မှာရင်လျားထားတဲ့ထမီစအထုံးကိုပါဆတ်ခနဲဆွဲဖြုတ်ချလိုက်ပြီး။ ရှေ့ကိုအန်ထွက်ကျလာတဲ့၊ နို့လုံးအိအိကြီးနှစ်လုံးကိုလည်းလက်တွေကအလွတ်မပေးပဲအိစက်စွာအရသာခံကိုင်ညှစ်ကစားနေလိုက်တယ်။
အမေလည်း တောင့်ကနဲညှို့ဓါတ်မိသွားပြီးကျုပ်ကိုပြန်ဖက်ရင်း၊ တရှိုက်မက်မက်နဲ့ပြန်နမ်းလာတော့တယ်။ အမေ့ကိုယ်လုံးကြီးကတဆတ်ဆတ်တုန်နေတယ်။ မိုးရေစိုပြီးချမ်းတာလား။ ရာဂဆိပ်ပိုးတွေကိုယ်ထဲမှာထိုးနေလို့လားတော့ကျုပ်မသိပါဘူး။
ရင်ခေါင်းမှာဆွဲဖြုတ်ပြီးချွတ်ချလိုက်တဲ့ထမီစကလည်းလက်လွှတ်လိုက်တာနဲ့ ဖြုတ်ခနဲမြေကြီးမှာပုံကျသွားတော့၊ အခုအမေ့ရဲ့ လုံးလုံးကစ်ကစ်အကိတ်စားကိုယ်လုံးစင်းစင်းကြီးကကိုယ်တုံးလုံးကြီးမော်ဒယ်အလှပြနေပါတော့တယ်။ ကျုပ်လည်းဝတ်ထားတဲပုဆိုးပိုင်းကိုခါးပုံစဖြုတ်လို့ခြေနဲ့နင်းချပြီး ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။
ကျုပ်လက်ကဟောင်းလောင်းကြီးပွင့်သွားတဲ့အမေ့ပေါင်ကြားထဲကိုဖတ်ခနဲဝင်သွားပြီးရေတွေရွဲစိုနေတဲ့၊ စောက်ဖုတ်ကြီးကိုအုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ ရေတွေကရွှဲနေတော့စောက်ရည်တွေထွက်ကျနေပြီလားဆိုတာတော့ကျုပ်မကြည့်တတ်ဘူး။ ဒါပေမယ့်အမေ့ကိုဒီလောက်ထိတွေ့လိုက်ပြီဆိုကထဲကအမေစိတ်ပါပြီးအဆင်သင့်ဖြစ်နေလောက်ပြီလို့ကျုပ်သေချာနေပါပြီ။
ကျုပ်လညိးအမေ့ရဲ့ဘယ်ဘက်ပေါင်ကြားတံကောက်ကွေးထဲကနေလက်လျှိုထည့်ပြီးမမြှောက်လိုက်ရင်း ဟပြီးပြဲတက်လာတဲ့အမေ့စောက်ဖုတ်ထဲကို ခါးကိုယို့ပြီးထိုးသွင်းလိုက်ပါတယ်။ ဒီပုံစံမျိုးကျုပ်တစ်ခါမှမလိုးဘူးတာအမှန်ပါ၊ ဗွီဒီယိုတွေခိုးကြည့်တဲ့အထဲမှာပဲ မြင်ဖူးတာပါ။
တကယ်သွင်းတော့လည်းပုံစံကလွယ်လွယ်ကူကူတော့မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့်အမေကပေါင်ကိုနည်းနည်းပိုဖြဲပြီးချဲပေးတယ်။ ကြိုးစားမြှောက်ပးပါတယ်။ ဒီတော့လီးကလမ်းကြောင်းပိုတည့်ပြီးဖိသွင်းလို့အဆင်ပြေသွားပါတယ်။ ကျုပ်ကလီးကိုဖိညှပ်ရိုက်သွင်းပြီးလိုးရတာကသိပ်မခက်တော့ပါဘူး။
ကျုပ်နောက်ကနေဖင်ကိုကြွကြွပြီး တဖတ်တဖတ်နဲ့ဆောင့်လိုးပါပြီ။ အားရပါးရမာန်သွင်းရင်း အံကိုကြိတ်၊ ဖင်ကိုရှုုံ့သွင်းရင်း ခါးကော့ပြီးဆောင့်ဆောင့်ရိုက်ပေးနေတယ်။ အမေကလည်း သူမှီထားတဲ့စဥ့်အိုးကြီးရဲ့အခုံးအတိုင်းအလိုက်သင့်နောက်လှန်ချလိုက်ပြီး၊ ကျုပ်ရဲ့လိုးဆောင့်ချက်တွေနဲ့အညီအဖုတ်ကြီးကိုပစ်ပစ်ပြီးကော့တင်ပေးနေပါတော့တယ်။
ထမီကွင်းလုံးပုံပြီးတကိုယ်လုံးကျွတ်စကီးမှာပြနေတဲ့ အမေလည်း နို့ကြီးတွေကတအိအိယိမ်းခါပြီးဘောင်ဘင်ခတ်နေတယ်။ ကျုပ်ကလိုးရင်းနဲ့အမေ့နို့တုန်တုန်ကြီးတွေကိုပါးစပ်နဲ့ကုန်းဟပ်ပြီး စို့ပစ်လိုက်တော့၊ အမေကသူ့ရင်အုံကြီးတွေကိုကော့ပေးပါတယ်
ကျွပ်..ကျွပ်..ကျွပ်..ပလပ်..ပြွတ်..ပြွတ်..
ကျုပ်လည်းစိတ်ရှိလက်ရှိအားရပါးရကြီးကုန်းစို့နေတာနို့သီးညိုညိုကြီးတွေကိုပါးစပ်ထဲဆွဲစို့လိုက်၊ ဖွဖွလေးကိုက်လိုက်၊ နှုတ်ခမ်းနဲဖိပြီးအရှည်ကြီးစုပ်ဆွဲလိုက်၊ လျှာဖျားလေးနဲ့ နို့အေးချောင်းစုပ်သလိုလှိမ့်ယက်လိုက်နဲ့၊ စိတ်ကြိုက်ကိုဆော့နေတာ။ နို့မှာလည်းကျုပ်ရဲ့သွားရည်တွေနဲ့မိုးရေတွေနဲ့ရောပြွမ်းပေရေနေတော့တာပါပဲ။
ကျုပ်ဘည်းအရှိန်ရလာပြီးတအားထန်လာတော့၊ အမေ့ကိုဆွဲမပြီးခါးထစ်ခွင်ချီလိုက်တယ်။ အမေလည်းခြေထောက်နဲ့မြေကြီးလွတ်သွားတော့၊ အလန့်တကြားနဲ့ကျုပ်ရဲဲ့လည်ပင်းကို အတင်းဖက်ပြီးဆွဲခိုထားတယ်။ အခုအမေကကျုပ်ခါးအပေါ်မှာကားယားကြီးခွပြီးခါးထစ်ခွင်ထားသလိုမျိုးပေါ့ ။ သဘောပေါက်အောင်ပြောရရင်၊ မျောက်မကြီးသု့သားလေးကိုကားယားတွယ်ခိုင်းပြီးချီထားသလို၊ မျောက်မသားပိုက်ပုံစံမျိုးပေါ့ဗျာ။ အမနှင်းနဲ့လိုးလာတာကြာပြီ တခါတောင်မှအဲ့လိုမလိုးဖူးဘူး။ အခုမှအမေနဲ့လိုးရင်းကျုပ်ဘယ်လိုစိတ်ကူးရသွားတာလည်းတော့မပြောတတ်ပါဘူး။
“အိုးး..အိုးး..အိုးး..ကောင်းလိုက်ထှာ။ ခံရတာတခါမှဒီလောက်အရသာမတွေ့ဖူးဘူး။ အူးးးး…ကောင််းတယ်ယောက်ျား..လိုး..လိုးပေး..�ထွေးကိုသေအောင်ဆောင့်ပေးစမ်းပါ..”
အမေ့ရဲ့အသကုန်လွှတ်အော်တဲ့အသံနဲ့မိုးခြိမ်း၊ မိုးကြိုးသံတွေနဲ့က အပြိုင်ဆူညံနေတယ်။ ကျုပ်လည်းကိုယ့်အမေကိုယ်လိုးနေပြီး၊ မထော်မနန်းကြီးတွေလုပ်နေတာတောင်၊ မိုးကြိုးပစ်မှာကြောက်ရမယ့်စိတ်တွေမဝင်နိုင်တော့ပဲမွှန်နေတာများ၊ ငရဲမကြောက်၊ မိုးကြိုးမကြောက်နဲ့၊ တဖုန်းဖုန်းတဖန်းဖန်းမြည်အောင်၊ ဆောင့်ဆောင့်ပြီးလိုးနေမိတယ်။ အမေကလည်းလည်ပင်းကိုမြဲအောင်အတင်းကြီးဖက်တွယ်ထားတယ်။
ခဏကြာတော့အမေ့ဖင်ကြီးကိုစဥ့်အိုးကြီးပေါ်မှီတက်ပြီကျုပ်ကိုယ်နဲ့ညှပ်ထားလိုက်ရင်းမတ်တပ်ရပ်ပြီးအရူးအမူးဆက်လိုးနေခဲ့တယ်။ နောက်ဆုံး နှစ်ယောက်စလုံးလရည်စောက်ရည်တွေထွက်ပြီး မိုးရေရွှဲရွှဲစွတ်စွတ်ချမ်းချမ်းထဲမှာ၊ လိုးခြင်းရဲ့အထွတ်အထိပ်အဆင့်ကိုရောက်သွားပါတော့တယ်။
ပြီးသွားကြတာနဲ့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်စိတ်နှလုံးသာယာရွှင်လန်းစွာနဲ့ နှုတ်ခမ်းချင်းတမေ့တမောစုပ်နမ်းနေမိကြတယ်။ လောလောလတ်လတ်လိုးပြီးရခဲ့တဲ့ကာမဖီလင်ကိုအရသာခံနေမိကြတယ်။
အဲဒီအချိန်လေးမှာပဲကျုပ်မျက်လုံးတွေကအိမ်တံစက်မြိတ်ထောင့်နဲ့မလှမ်းမကမ်းကငှက်ပျောရုံကြီးအောက်မှာမိုးရေတစက်စက်ရွှဲပြီးရပ်ကြည့်နေတဲ့မမနှင်းကိုတွေ့လိုက်ရတာပါပဲ။ သူ့ပုံကိုကြည့်ရတာ၊ သူမြင်နေရတဲ့မြင်ကွင်းအပေါ်မှာ၊ တော်တော်ကြီးကိုထိတ်လန့်ပြီး၊ တုန်လှုပ်သွားပုံရပါတယ်။
ကျုပ်လည်းဒိန်းကနဲခေါင်းကြီးပြီးအကြီးအကျယ်လန့်သွားမိတယ်။ အမေကလည်းမမနှင်းကိုမြင်သွားပါတော့တယ်။ ကျုပ်နဲ့အမေတို့ကမန်းကတန်းနဲ့ လူချင်းခွဲလိုက်ကြတယ်။ အမေလည်းထမီကိုအလောတကြီးနဲ့ကောက်ဆွဲတင်ပြီးပြန်ဝတ်လိုက်တယ်။ မမနှင်းလည်းသတိဝင်လာပြီး အိပ်ခန်းရှိတဲ့အိမ်ပေါ်ထပ်စင်္ကြန်ကိုခေါင်းငုံ့ပြီးပြေးတက်သွားတယ်။ သူမကအခန်းထဲဝင်သွားပြီးတံခါးကိုပိတ်လိုက်ရင်း တခါထဲငြိမ်ကျသွားပါတော့တယ်။ ကျုပ်ကအမေ့ကိုပြောလိုက်တယ်။
“အမေရေ..၊ မမနှင်းတော့မြင်သွားပြီ။ ပြဿနာကမသေးတော့ဘူး။ ဆိုးလိုက်တဲ့ကံနှယ်။ တကယ်လို့များ၊ သူလျှောက်ပြောလို့ ရွာထဲမှာသိကုန်ကြရင်သားတို့တော့သေတော့မှာပဲ..”
ကျုပ်ဒီလိုပြောလိုက်တော့ အမေ့မျက်နှာကဖြူပတ်ဖြူရော်ဖြစ်သွားတယ်၊ ဘာမှလည်းပြောမထွက်တော့ဘူး..။ ဒါပေမယ့်ခဏကြာတော့မှ..။
“ထားလိုက်ပါတော့ အခုမှတော့ဘာမှရှင်းလို့မရတော့ဘူး။ ဖြစ်တာကဖြစ်ပြီးသွားပြီလေ။ တိုကိုယ်တိုင်ပဲလုပ်ခဲ့တာပဲ။ ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ။ အမေ အနှင်းနဲ့ဆွေးဆွေးနွေးနွေးစကားပြောကြည့်ပါဦးမယ်..”
အဲဒီနေ့ကမိုးရွာတာရပ်သွားပြီးပေမယ့်၊ အမနှင်းကအခန်းထဲအောင်းနေတာ၊ ထွက်ကိုမလာတော့ဘူး။ ညစာထမင်းချိန်လည်းထွက်လာပြီးမစားတော့ဘူး၊ ညနေဟိုဘက်ရွာကအဖေပြန်လာပြီးတော့၊ဧထမင်းဝိုင်းမှာအမနှင်းကိုမတွေ့တော့ နည်းနည်းအံ့ဩပြီးတော့မေးနေတယ်။
“ဟေ့..အနှင်းတစ်ယောက်ရော၊ ငါ့သမီးထမင်းထွက်စားတာမတွေ့ပါလား။ နေမကောင်းများဘာများဖြစ်နေလို့လား..”
အမေ့မှာခက်ခက်ခဲခဲပြန်ဖြေနေရတယ်။
“ဒီနေ့မိုးတွေအရမ်းရွာတယ်လေ၊ မိုးရေတွေစိုပြီးအအေးမိနေသလားမသိဘူးတော့်..။ ကျုပ်သွားကြည့်လိုက်ပါ့မယ်တော်..၊ မပူပါနဲ့..”
အဲဒီညကမမနှင်း၊ အခန်းထဲကလုံးဝထွက်မလာတော့တဲ့အပြင်။ ကျုပ်ကိုလည်းအခန်းထဲဝင်ဖို့တံခါးဖွင့်မပေးဘူး။ အမေကတံခါးသွားခေါက်ပြီးခေါ်တော့၊ ပြန်လည်းမဖြေ၊ တံခါးလည်းဖွင့်မပေးဘူး။ အဖေကတော့စားသောက်ပြီးတာနဲ့ အိမ်ဘေးအိမ်မှာ အရက်သွားသောက်ပြန်တယ်။ ခါတိုင်းလို ပဲ မို့ချုပ်မှပြန်လာမှာ၊ တခြားဘာမှစိတ်ဝင်စားခြင်းမရှိတော့ဘူး။
ညရောက်တော့ ကျုပ်လည်းအရင်လူပျိုဘဝကလိုပဲ၊ အခန်းရှေ့ကစင်္ကြန်ရေကပြင်မှာပဲအိပ်လိုက်ရတယ်။ ကျုပ်လည်းတောင်တောင်အီအီတွေးပြီးအိပ်ပျော်သွားတယ်။ ညအတော်ညဥ့်နက်တော့၊ မှောင်ပြီးတိတ်ဆိတ်နေတဲ့အချိန်မှာ၊ ချိုးချိုးချွတ်ချွတ်အသံလေးကြားလိုက်ရပြီး၊ အခန်းထဲကမမနှင်းထွက်လာတယ်။ ပြီးတော့ ကျနော့်ကိုယ်ပေါ်ကိုစောင်လေးလာခြုံပေးပါတယ်။
လှုပ်ရှားမှုကြောင့်ကျုပ်လည်းအိပ်ရာကနိုးလာပြီးအမနှင်းမှန်းသိတော့သူ့လက်မောင်းကိုလှမ်းဆုပ်လိုက်တယ်။ သူမကလက်ကိုခါထုတ်ပြီးရှောင်ထွက်မလို့လုပ်ပေမယ့်ကျုပ်ကဆွဲထားလိုက်နိုင်တယ်။
“မမနှင်း..” ကျုပ်သူ့ကိုခေါ်လိုက်တော့။ သူဆီကရှိုက်သံနဲ့ငိုသံထွက်လာတယ်။ ကျုပ်ဘာမှပြောမထွက်တဲ့အချိန်မှာ၊ အမနှင်းကကျုပ်ကိုဆူတော့တာပဲ။
“ဟဲ့..အရူး၊ နင်ဘယ်လိုလူစားလဲဟင်၊ ဒီလိုယုတ်ယုတ်မာမာမျိုးလုပ်ရဲရအောင်နင်လူမှဟုတ်ရဲ့လား..”
ကျုပ်အလောတကြီးပြန်ပြောလိုက်တယ်။
“ကျုပ်ကစရတာမဟုတ်ပါဘူး၊ စိတ်ပါလို့လည်းမဟုတ်ပါဘူးမမနှင်းရာ..”
အမနှင်းကဆက်ပြီးငိုရှိုက်နေရင်း၊ ကျုပ်ကိုဆက်ပြောနေတယ်။
“အမလေဖျောက်ကိုသိပ်ချစ်တယ်၊ ချစ်တာမှအကိုသာဒင်ထက်တောင်ပိုချစ်မိတယ်။ ဖျောက်လိုချင်တယ်ဆိုရင်အမအားလုံးကိုပေးဖို့အကုန်အဆင်သင့်ပဲ။ အသက်ပေးဆိုလည်းပေးနိုင်တယ်။ဖျောက်သာလိုချင်တယ်ဆိုရင်မယားငယ်ဘယ်နှစ်ယောက်ယူယူ၊ အမလက်ခံပေးဖို့အဆင်သင့်ပဲ။ ဘာမှမပြောဘူး။ ဒါပေမယ့်ဖျောက်အခုလုပ်နေတဲ့မလုပ်ကောင်းတာတွေ၊ မကြံကောင်းမစီရာတွေလုပ်နေတာကိုတော့၊ အမလက်ခံလို့ကိုမရဘူး။ အခုဖျောက်လုပ်နေတာကနင့်ရဲ့အမေအရင်းခေါက်ခေါက်ကြီးလေ..”
သူပြောတဲ့စကားကြောင့်ကျုပ်လက်တွေပြေလျော့သွားရတယ်။၊မမနှင်းက သူ့လက်ကိုကိုင်ထားတဲာကိုခါထုတ်လိုက်ပြီး ထိုင်ရာကထလို့အခန်းထဲပြန်ဝင်သွားပြီး အထဲကချက်ချလိုက်ပါတယ်။ ကျုပ်လည်းပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ကျန်ခဲ့ပြီး ဘာမှပြန်မပြောနိုင်ခဲ့ပါဘူး။ ကျုပ်လည်းမိုးလင်းတဲ့အထိဆက်အိပ်လို့မပျော်တော့ပါဘူး။
မနက်လင်းတော့လည်း၊ မမနှင်းကအခန်းပဲဆက်အောင်းနေပြန်ပါတယ်။ သူကျုပ်ကိုခွင့်လွှတ်နိုင်ပုံမရပါဘူး။ အဖေကမနက်ပိုင်း၊ အလုပ်ကိစ္စနဲ့အပြင်သွားခါနီးတော့၊ အမေ့ကိုမှာနေတာတွေ့ရပါတယ်။ သူ့ချွေးမအနှင်းကိုသေချာဂရုစိုက်ကြည့်ပေးဖို့ပေါ့။
သူက အမနှင်းတကယ်ဖျားနေတယ်လို့ထင်နေတာပါ။ သူ့သား၂ယောက်စလုံးနဲ့ရခဲ့တဲ့ချွေးမမို့လို့၊ တော်တော်ချစ်ပုံရပါတယ်။ အမေကတော့အဖေမှာနေတာကိုမချိပြုံးလေးပြုံးပြီးခေါင်းညိတ်နေတယ်။ အဖေနဲ့ကျုပ်လည်းအပြင်ထွက်ပြီးကိုယ်အလုပ်လုပ်ရမယ့်နေရာအသီးသီးကိုထွက်ခဲ့ကြတယ်။ ကျုပ်လည်းထွက်သာလာခဲ့ရတာ၊ တစ်နေ့လုံးစိတ်မချမ်းသာပါဘူး။
ညနေကျတော့ကျုပ်တော်တော်လေးနောက်ကျမှအိမ်ပြန်ဖြစ်ခဲ့တယ်။အိမ်ပြန်ရောက်တော့အဖေနဲ့ အိမ်နီးနားချင်းတွေ အတူတူ အရက်ဝိုင်းဖွဲ့သောက်နေကြတာကိုတွေ့လိုက်ရပါတယ်။ ကျုပ်ကတော့မနေ့ညကဖြစ်ခဲ့တဲ့အခြေအနေကိုကြောက်မိနေတုန်းပါပဲ။
ဒါပေမယ့် အမေနဲ့ မမနှင်းတို့ကအမြည်းတွေအစားအသောက်တွေယူလာပြီးပြင်ပေးနေတာကိုတွေ့လိုက်ရတော့ အံ့ဩသွားတယ်။ ဒါဆိုမမနှင်းအပြင်ထွက်ပြီပေါ့။ အမေက ကျွန်တော့်ကိုလှမ်းပြီး ပြုံးပြတယ်။ ဒါပေမယ့်အမနှင်းကတော့ကျုပ်ကြည့်လိုက်တဲ့အခါမှာမျက်မှောင်ကြီးကြုတ်ပြီး မျက်နှာကြီးစူပုတ်ထားတယ်။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်အပြင်ထွက်ပြီး၊ အိမ်အလုပ်တွေလုပ်နေပြီဆိုတော့၊ ကျုပ်စိတ်နည်းနည်းသက်သာရာရလိုက်ပါပြီ။ ဒီပုံစံအတိုင်းဆိုရင်၊ အမေနဲ့မမနှင်းလည်းစကားပြောပြီးလောက်ပြီလို့ထင်တာပဲ။
—————————————–
အပိုင်း(၁၂) ဆက်ရန်
(၁၂)
အဖေကကျုပ်ကိုလှမ်းခေါ်ပြီး အတူတူဝိုင်းလိုက်ကြဖို့ပြောတယ်။
ကျုပ်တို့ ဝိုင်း၆ယောက်၇ယောက်လောက် ဖြစ်သွားပြီး ခွက်လှည့်ရင်း ဝိုင်းဖွဲ့သောက်ဖြစ်သွားတယ်။ အများစုကအိမ်နားနီးချင်းမိတ်ဆွေတွေပါပဲ။ ညမှောင်လာတော့မီးခွက်တွေမီးအိမ်တွေထွန်းကြရပြီ။ ဝိုင်းလည်းသိမ်းခါနီးဖြစ်လာတဲ့အခါ တစ်ယောက်ချင်းလူစုခွဲပြီးအိမ်ပြန်ကုန်ကြတယ်။
မမနှင်းကတော့ကျုပ်ကိုစကားတခွန်းမှမပြောတော့ပဲ၊ ပန်းကန်တွေ၊ ခွက်တွေဆေးပြီး၊ သိမ်းပြီးတာနဲ့ အခန်းထဲကိုဝင်သွားပြီးတံခါးပိတ်ထားပြန်ရော။ ကျုပ်လည်းထုံးစံအတိုင်း ကပြင်မှာပဲအိပ်ရတော့တာပေါ့။ ကျုပ်လည်းလူလစ်တဲ့အချိန်မှာ၊ အမေ့နားခိုးကပ်ပြီးမေးရတာပေါ့။ မမနင်းနဲ့အမေတို့ဘယ်လိုရှင်းကြသလည်းဆိုတာ၊ ကျုပ်လည်းသိချင်တယ်လေ။
“အမေ..ဘယ်လိုလဲ၊ မမနှင်းနဲ့ ညှိရတာ အဆင်ပြေရဲ့လား..”
အမေကသက်သက်သာသာပုံစံမျိုးနဲ့ကျုပ်ကိုပြုံးပြလိုက်ရင်း၊
“မိန်းမချင်းနားလည်နိုင်တဲ့ပုံစံမျိုးနဲ့ပြောရတာပေါ့။ အနှင်းကဖြစ်ပျက်ခဲ့သမျှအားလုံးကိုနားလည်လက်ခံနိုင်သွားပြီ။ သူအမေ့ကိုဘာမှမပြောတော့ဘူး၊ အပြစ်လည်းမဆိုတော့ပါဘူး။ အနှင်းနဲ့အမေနဲ့ကအဆင်ပြေသွားပါပြီ။ဒါပေမယ့်တို့တတွေလုပ်နေတာကိုသူများတွေမသိအောင်ပိုပြီးသတိထားဖို့လိုလာပြီနော်..သားဖျောက်..”
ကျုပ်နည်းနည်းတော့ စိတ်ရှုပ်သွားတယ်၊ အမေ ကမမနှင်းနဲ့ဘာတွေပြောလို့၊ ဘာတွေသဘောတူလိုက်မှန်းကို ကျုပ်လည်းမသိဘူး၊ ဒါပေမယ့်အမေပြောတံ့ပုံစံအရဆိုရင် ကျုပ်စိတ်နည်းနည်းတော့ပေါ့သွားမိတယ်။ အခြေအနေကတော့ထင်သလောက်ဆိုးပုံမပေါ်ပါဘူး။ ဒါကြောင့်အမေ့ကိုထပ်မေးရတယ်။
“အမေပြောတော့သာ အမနှင်းက လက်ခံနိုင်တယ်ဆိုပေမယ့် ကျုပ်ကိုကျ တံခါးဖွင့်မပေးဘူးဗျ။ အခန်းထဲအောင်းပြီးစကားလည်းမပြောဘူး”
အမေကခပ်တိုးတိုးလေးရယ်ပြီး..
“ကိုယ့်ကိစ္စကိုတော့ကိုယ့်ဖာသာ အဆင်ပြေအောင်ကြည့်ကြက်ပြီးညှိပေတော့။ မိန်းမဆိုတာဒါမျိုးကိစ္စမှာတော့ကောက်မှာပဲ။ ရအောင်ဖြောင့်ပေတော့။ ဒါပေမယ့်သူ့သဘာဝကိုကကြာကြာမကောက်နိုင်ပါဘူး၊ နဲနဲအားစိုက်ချော့လိုက်..ခစ်ခ်..ခစ်ခ်..”
အဲဒီညကစပြီးနောက်ထပ် ၃ရက်တိုင်တိုင် ည ညဆို ကပြင်မှာပဲအိပ်ရတယ်။ မနက်နေ့လည်တွေမှာမျက်နှာချင်းဆိုင်တွေ့လည်း၊ မမနှင်းကစကားမပြောပဲမျက်နှာလွှဲပြီးနေတယ်။ ဒါပေမယ့်စိတ်သက်သာရာရတာတခုက၊ အိပ်ချိန်မှာအခန်းတံခါးပိတ်ထားပေမယ့်၊ ညဥ့်နက်လာပြီဆိုရင်၊ တိတ်တိတ်လေးခိုးထွက်လာပြီးကျုပ်ကိုစောင်လာခြုံပေးတာကညတိုင်းပဲ။ ကျုပ်နိုးလာပြီဆိုရင်ချက်ချင်း အခန်းထဲပြန်ဝင်ပြေးတယ်။
အမေကလည်းနေ့တိုင်းကျုပ်ကိုတိုးတိုးလာမေးတယ်။ မမနှင်းစိတ်ကောက်ပြေပြီလား၊ ပြန်တည့်ပြီလားပေါ့။ ကျုပ်စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ခေါင်းခါပြရင်။အမေက ရီပဲနေတယ်..။
လေးညမြောက်ရောက်တော့ ထုံးစံအတိုင်းတံခါးဖွင့်သံကြားရပြီးတံခါးကိုဖွင့်ရက်တန်းလန်းထားခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့်လူကထွက်မလာဘူး။ ကျုပ်တွေးမိလိုက်ပြီ၊ ဒါ..ကျုပ်ကိုအခန်းထဲဝင်စေချင်လို့အထာပေးလိုက်တာပဲ..။ ဒါကြောင့်ကျုပ်အထဲကိုဝင်လိုက်ပြီး၊ တံခါးကိုပြန်ချက်ထိုးလိုက်တယ်။
အခန်းထဲမှာမီးခွက်အလင်းရောင်လေးကပဲ မှိန်ပျပျလေးလင်းနေတယ်။ အမနှင်းကတစောင်းလှဲပြီးဟိုဘက်လှည့်လို့၊ ကျုပ်ကိုကျောပေးအိပ်နေတယ်။ ကျုပ်လည်းသူ့ရဲ့ဘေးမှာတိုးတိုးကပ်ကပ်လေးဝင်လှဲလိုက်တယ်။ သူ့တင်ပါးကိုဖြေးဖြေးလေးပွတ်မေးနေတော့လည်းငြိမ်နေတယ်။ ဒါနဲ့ပဲသူ့ပခုံးလေးကိုကိုင်ပြီးမဝံ့မရဲနဲ့မေးလိုက်မိတယ်။
“အမနှင်း..၊ အမေကအမနှင်းနဲ့ နားလည်အောင်ပြောဆိုရှင်းပြပြီးခဲပြီမဟုတ်လားဟင်..”
မမနှင်းကထထိုင်ပြီးကျုပ်ဘက်ကိုလှည့်လိုက်တယ်။ ကျုပ်ကပက်ဘက်နဲ့ပဲသူမကိုပြန်ကြည့်မိနေတဲ့အချိန်မှာ ခက်ခက်ထန်ထန်နဲ့ပဲကျုပ်ကိုဆူပွက်ပါတော့တယ်။
“ဖျောက်ဆိပ်..နင်ဘာလို့ဒီလိုလုပ်ရတာလဲ၊ နင်လိုးနေတာ နင့်အမေအရင်းကြီးနော်၊ နင့်မယားမဟုတ်ဘူး..”
အခုလေးရက်ကြာပြီးတဲ့နောက်ပိုင်းမှာ၊ မမနှင်းရဲ့အသံကိုပထမဆုံးပြန်ကြားရခြင်းပါဘဲ။ သူဘယ်လိုဆဲဆဲ၊ လက်ခံရတော့မှာပဲလေ။ ကျုပ်ကအမှားလုပ်ထားတဲ့လူကိုး။ ကျုပ်လည်းအားလုံးကိုအမှန်အတိုင်းပွင့်ပွင့်ဘင်းလင်းပဲဝန်ခံဖြောင့်ချက်ပေးလိုက်တယ်။
“ကျုပ်ကတမင်စပြီးရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိနဲ့အမေ့ကိုပြစ်မှားတာမဟုတ်ပါဘူးအမနှင်းရယ်။ ကျုပ်အဲ့လောက်ကြီးမလုပ်ရဲ၊ မမိုက်ရဲပါဘူး..”
“ဒါဖြင့်..ငါ့မျက်စိနဲ့တပ်အပ်မြင်တာကဘာလဲ..”
“ဟို..ဟို..ဟိုညကကျုပ်မူးလာခဲ့နေ့ ..မမနှင်းမှတ်မိလား..၊ အမ တို့အလှူအိမ်မှာသွားကူပြီး၊ မတင်ရီနဲ့အတူပြန်လာတဲ့နေ့ကလေ။ ကျုပ်ကမူးနေတာ၊ အမတို့အလှူအိမ်သွားနေတာလည်းမသိဘူး။ ကျုပ်လည်းအိပ်ခန်းထဲပဲထိုးဝင်ပြီးအိပ်လိုက်တယ်။ အထဲမှာမမနှင်းကအိပ်နှင့်နေပြီဆိုပြီးထုံးစံအတိုင်းဆွဲဘုလိုက်တာပါ။ ကျုပ်မသိလိုက်တာက၊ အမေက ဘယ်အချိန်ထဲက အမနှင်းနေရာကိုဝင်အိပ်နေမှန်းမသိတာပဲ။ လုပ်ပြီးတော့မှပူလောင်အိုက်စပ်ကြီးဖြစ်နေလို့ ရေချိုးမယ်ဆိုပြီးဆင်းလာမှ၊ အမတို့နှစ်ယောက်နဲ့အိမ်အောက်မှာတွေ့တာလေ။ အမကိုတွေ့တော့ကျုပ်တောင်အူကြောင်ကြောင်ဖြစ်သွားသေးတယ်။ နောက်ခဏကြာမှအမေက အခန်းထဲကတိတ်တိတ်ပြန်ခိုးဆင်းသွားတာမြင်တော့မှ၊ အမေ့ကိုမှားလုပ်မိမှန်းသိတာ..”
“မှားမှန်းသိသွားလဲဘာလို့ဟိုတစ်နေ့ကထပ်လုပ်သေးလဲ..”
“အဲဒီကနောက်တစ်နေ့၊ ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာအလှူရှိတဲ့နေ့လေ။ နေ့ခင်းပိုင်းကျတော့ အမေခြံထဲကိုခိုးပြီးကျုပ်နောက်လိုက်လာတယ်။ အမေကငိုပြီးတောင်းပန်တယ်။ သူ့ရဲ့စိတ်ဒုက္ခခံစားချက်တွေကိုပြောပြပီးသူ့ပိုနားလည်ခွင့်လွှတ်ပေးဖို့ပြောတယ်။ ကျုပ်လည်းအမေ့ကိုကိုယ်ချင်းစာမိသွားပါတယ်။ အမေနဲ့တတ်နိုင်သလောက်ဝေးဝေးနေပေမယ့်၊ ဟိုတနေ့ကမိုးရွာတော့အိမ်အောက်ထပ်မှာမိုးရေခံရင်း အမေတစ်ယောက်ထဲမို့လို့ကူမိတာ။ နှစ်ယောက်စလုံးမိုးရေတွစိုပြီးအကုန်မြင်နေရတော့စိတ်မထိမ်းနိုင်ကြတော့ဘူး။ ကျန်တာက တော့မမနှင်းမြင်တဲ့အတိုငိးပါပဲ။ ကျုပ်တို့ထပ်မှားမိခဲ့ကြတာဝန်ခံပါတယ်..”
အမနှင်းကကျနော်ရှင်းပြတာကိုနားထောင်ပြီးတဲ့နောက်..၊
“ငရဲအိုးကတော့နင့်အတွက် ဇောက်ထိုးကြီးဆင်းနေပြီနော်ဖျောက်..”
ကျုပ်ကအမေပြောဖူးတဲ့အတိုင်း ယုံကြည်မှုအပြည့်နဲ့အားရပါးရပြန်ပြောလိုက်တယ်။
“အမေကတော့အမေ့ဆန္ဒအရလုပ်ပေးတာက၊ အပြစ်မဖြစ်ဘူး၊ ကုသိုလ်တောင်ရသေးတယ်လို့ပြောတာပဲ..”
ကျုပ်ရဲ့အဖြေကြောင့်မမနှင်းကိုကြည့်ရတာအရမ်းစိတ်ဆိုးသွားတယ်ထင်တာပဲ။ သူ့လက်ကိုမြှောက်ပြီးရွယ်လိုက်တော့၊ ကျုပ်ကိုထုတော့၊ ရိုက်တော့မယ်လို့တွက်ထားပြီး၊ မျက်လုံးကိုမှိတ်ထားလိုက်မိတယ်။ သူကျေနပ်အောင်ရိုက်ပါစေလေ..။ ဒါပေမယ့်သူ့ရိုက်ချက်တွေကကျမလာတော့ပဲ မမနှင်းကကျုပ်ကိုကုန်းဖက်လိုက်တယ်၊ ပြီးတော့တသိမ့်သိမ့်ရှိုက်ရင်းနဲ. ၊
“အမ နင့်ကိုသိပ်ချစ်တယ်ဖျောက်ရယ်..။ ဖျောက်လိုချင်တာကို အမအကုန်လိုက်လျောပေးခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့်ဖျောက်အမကိုတကယ်မချစ်ဖူး။ ဘာလို့သူများကိုဒီလိုလုပ်ရက်တာလဲ..’
အရိုက်မခံရတော့မှကျုပ်စိတ်တွေပေါ့ပါးသွားရတယ်။ အမနှင်းကိုပြန်ဖက်ပြီးကျောလေးကိုသပ်ပေးရင်းပြန်ပြောလိုက်တယ်။ ဒါဆိုရင်ကျုပ်ကဘာလုပ်ရမှာလည်းအမနှင်းရယ်။ အမေ့ကိုလည်းသနားမိတယ်..”
မမနှင်းကခေါင်းကိုခါလိုက်ပြီး..။
“ဖျောက်..ဘာမှလုပ်စရာမလိုပါဘူး။ အမလည်း အမေ့ကိုနားလည်ပါတယ်။ အမေလည်းသူ့ခံစားချက်တွေကိုငါ့ကိုအကုန်ဖွင့်ပြောပြခဲ့ပြီးပြီ..”
“အရာရာကိုမမနှင်းနားလည်တယ်၊ အမေနဲ့ကျုပ်ကိုစိတ်မဆိုးတော့ဘူးဆိုရင်၊ အမနဲ့ကျုပ်အရင်အတိုင်းပြန်နေကြရအောင်..။ နော်..မိန်းမ..”
အမနှင်းကဘာမှပြန်မပြောပါဘူး ၊ ဒါပေမယ့်ခေါင်းလေးညိတ်ပြလိုက်တာက လိုအပ်တဲ့အဖြေကိုပြည့်စုံအောင်ဖြေပြီးသားဖြစ်သွားပါပြီ။
ကျုပ်သူ့ကိုဆွဲလှဲပြီးပက်လက်လေးလှန်လိုက်တယ်။ ထမီကိုဆွဲချွတ်ချလိုက်ပြီး၊ သူမရဲ့ဗိုက်ပေါ်ကိုမျက်နှာမှောက်ချလိုက်တယ်။ ဗိုက်သားလေးကိုအရင်နမ်းလိုက်ပြီးတော့ တဖြည်းဖြည်းနှိမ့်ဆင်းလာပြီးစောက်ဖုတ်မျက်နှာအပ်လိုက်ပြီးစောက်မွေးအုံထူထူကြီးကိုနှာခေါင်းနဲ့မက်မက်မောမောပွတ်နမ်းလိုက်တယ်။ သူမကိုကြည့်ရတာ အတော်လေးလန့်ဖျပ်သွားပုံရပါတယ်။ သူနဲ့ညားလာတာ၊ လပေါင်းချီနေပြီ၊ တခါမှဒီလိုမလုပ်ဖူးဘူးလေ။ မမနှင်းအသံတွေတုန်နေတယ်..။
“ဖျောက်..နင်အဲဒါဘာလုပ်မလို့လဲ..၊ မလုပ်နဲ့နော်..၊ မကောင်းဘူး..”
“အမနှင်းရယ်အဲအဲဒါကိုကျုပ်စမ်းကြည့်ချင်တာကြာလှပြီ။ နည်းနည်းလောက်ပေးလုပ်ပါလားဟင်။ မြို့သားတွေပြောတဲ့ဟိုဟာ..အဲ..ဘာဂျာမှုတ်တယ်ဆိုလား ဘာလား..”
မမနှင်းကသူ တားမယ်ဆိုလည်းမရလောက်ဘူး။ သူစိတ်ပျော့တာကျုပ်သိနေပြီ၊ ကျုပ်တောင်းဆိုတာဆိုရင်နောက်ဆုံးတော့သူလိုက်လျောတာချည်းပဲ။ ပြီးတော့သူကိုယ်တိုင်ကိုကတခါမှမခံဘူးတော့စမ်းကြည့်ချင်နေပုံပေါ်တယ်။ ကျုပ်လည်းလက်နှစ်ဖက်နဲ့အမနှင်းရဲ့စောက်ဖုတ်ကိုဖြဲလို့လျှာထိုးထည့်ပြီးယက်လိုက်တယ်။ သူမကနှုတ်ခမ်းကိုသွားနဲ့ကိုက်ပြီးအော်တားသေးတယ်။
“အိုးးရ်..ဖျောက်၊ မလုပ်နဲ့ကွယ်..ငရဲကြီးလိမ့်မယ်..၊ ပြီးတော့..အဲဒါကညစ်ပတ်တယ်..မကောင်းပါဘူး..”
ကျုပ်က ၆တန်းလောက်အထိပဲ ကျောင်းတက်ခဲ့ရဖူးပေမယ့်၊ ဒီလောက်တော့မတုံးသေးပါဘူး။ ရွာကကာလသားတွေနဲ့၊ အောကားတွေဘာတွေအနည်းအကျဥ်းခိုးကြည့်ခဲ့ဖူးတယ်လေ။ ဒီတော့အပြာကားတွေမှာဘယ်လိုလိုးကြတယ်။ မလိုးခင်စိတ်တွေထကြွအောင်၊ ပုလွေကိုင်၊ ဘာဂျာကိုင်ကြတာက ဘယ်လိုဆိုတာတွေကို သေချာကြည့်ဘူးထားတာ။
ကျုပ်ကအမနှင်းအော်တားနေတာကိုဂရုမစိုက်တော့ဘူး။ စောက်ဖုတ်ကိုအတွင်းကစောက်ခေါင်းသားပေါ်လာအောင်ဖြဲပြီး လျှာနဲ့စုပ်လိုက်၊ ကလော်ထိုးလိုက်၊ နှိုက်မွှေပြီးယက်လိုက်နဲ့ကြည့်ဖူးမှတ်ဖူးသမျှတွေပြန်တွေးပြီးအားရပါးရမှုတ်ပစ်လိုက်တယ်။
တခါမှလည်းစောက်ပတ်ကိုမယက်ဖူး၊ မမှုတ်ဖူးတော့၊ စောက်ပတ်အနံ့ကထောင်းကနဲနှာခေါင်းထဲရှူသွင်းလိုက်မိတာ၊ အတော်တော့ပြင်းသား။ တောသူဆိုတော့ သေးပေါက်ပြီးရေဆေးတာတွေဘာတွေသိပ်ရှိတာမဟုတ်ဘူး။ တခါမှလုပ်ဖူးတဲ့အတွေ့အကြုံမရှိတဲ့အပြင်၊ ဒီနေရာကိုဒီလိုလုပ်မယ်ဆိုတာကိုလည်းကြိုမသိရှာတော့၊ ဆေးလား၊ ကြောလား သန့်ရှင်းရေးကြိုလုပ်ထားရကောင်းမှန်းမသိဘူးလေ။
အခုကျုပ်မှုတ်တော့မှထွန့်ထွန့်လူးနေတော့တာ။ ကျုပ်ကလည်းအနံ့ပြင်းကာမှပြင်းရော၊ စိတ်ကကာမပိုးကြွပြီးတအားထန်နေပြီဆိုတော့၊ မရွံမရှာနိုင်တော့ပဲကုန်းယက်တော့တာ၊ စိတ်ထဲမှာအရသာတောင်ရှိနေသေးတယ်။ စိတ်ကြိုက်တွေ့နေလိုက်တာ၊ ကျုပ်လျှာကတခါထဲပျားပန်းခပ်သလိုလှုပ်ရှားနေတယ်။ အမနှင်းမှာလည်းတအိုးအိုးနဲ့၊ ဒူးတွေပေါင်တွေဆတ်ခနဲတွန့်သွားလိုက်၊ မြှောက်လိုက်၊ ဆောင့်လိုက်နဲ့၊ ခေါင်းကလည်းဘယ်ညာရမ်းခါပြီးဗြောင်းဆန်နေတယ်။
ခက်တာက၊ သူ့ရဲ့စောက်မွေးအုံအထူကြီးဗျ။ ကျုပ်နှာခေါင်းထဲကိုထိုးထိုးဝင်ပြီးကလိနေတာ။ ကျုပ်မလည်းမွှန်ပြီး နှာချေမလို့တောင်ဖြစ်သွားလို့ မနည်းထိမ်းလိုက်ရသေးတယ်။ အမနှင်းလည်းခါးကြီးကော့ထိုး၊ စောက်ဖုတ်ကြီးကိုပင့်တင်ရင်းဖင်ကလေထဲမြောက်ပြီးဝဲနေတာ။ ကျုပ်လည်းလက်နှစ်ဖက်နဲ့၊ မြောက်နေတဲ့သူ့ဖင်ကြီးကို အတင်းညှပ်ထိမ်းထားပြီး အသည်းအသန်မှုတ်တော့တာပဲ။ စိတ်တွေလည်းတလှိုက်လှိုက်ကြွပြီး၊ အရသာရှိလိုက်တာလည်းပြောမနေနဲ့တော့။ အခုမှပဲဘာဂျာမှုတ်ရတဲ့ကောင်းခြင်းအရသာဆိုတာဒါပါလားလို့လက်တွေ့သိသွားရပါပြီ။
မမနှင်းမှာလည်းစောက်ရည်တွေထွက်လာတာမှ၊ မနည်းမနောပဲဗျ။ သူမတဆတ်ဆတ်နဲ့ထွန့်ထွန့်လူးအောင်ခါနေတာက၊ ဈေးဗန်းထဲကငါး၊ ခေါင်းအထုခံထားရသလိုပါဘဲ။ နောက်ဆုံးတော့မမနှင်းမှာမခံမရပ်နိုင်အောင်ညည်းညူနေတယ်။
“မလုပ်ပါနဲ့..၊ တော်တောာ့ဖျောက်..၊ တော်တော့၊ သေတော့မှာပဲ၊ ငါ့စောက်ဖုတ်တွေယားတယ်။ မနေနိုင်တော့ဘူး။ လိုးးး..လိုးရင်လည်းလိုးပေးပါတော့..”
—————————————–
အပိုင်း(၁၃) ဆက်ရန်
(၁၃)
ကျုပ်လည်းမမနှင်းနဲ့ထပ်တူပါပဲ၊ စိတ်တွေကြွတာကအဆုံးရောက်ပြီးလုံးဝမနေနိုင်တော့ပါဘူး။ ကျုပ် ပုဆိုးကိုလုံးဝကွင်းလုံးချွတ်ပုံချလိုက်ပြီး၊ အမနှင်းကိုယ်ပေါ်ထပ်ကြီးတက်လိုက်ရင်း ဗြက်ပြဲကြီးကားပေးထားတဲ့အမနှင်းကိုခွလိုးပါတော့တယ်။
အစ်မနှင်းကလည်းအရူးအမူးညည်းညူရင်း သူ့အင်္ကျီကို ရင်ပတ်ကြယ်သီးတွေကိုသူကိုယ်တိုင်ဆွဲဖြုတ်လို့ချွတ်လိုက်ပြီးသူ့နို့ကြီးတွေကိုကျုပ်စို့နိုင်ဖို့သူ့ရင်ဘတ်ကိုဖွင့်ချလိုက်တယ်။ ကျုပ်လည်းလွတ်လပ်သွားပြီဖြစ်တဲ့မမနှင်းနို့ကြီးတွေကိုအရူးအမူး စို့လိုက်၊ ညှစ်လိုက်၊ လှိမ့်လိုက်၊ ကြိတ်ချေလိုက်နဲ့ အားရပါးရစိတ်ကြိုက်ကစားပေးနေလိုက်တယ်။
ကျုပ်စောက်ဖုတ်နဲ့ကင်းကွာနေရတာကိုက၊ လေးငါးရက်ရှိသွားပြီလေ။ ဆာနေတာဘာပြောကောင်းမလဲ၊ ဒီရက်အတွင်းအမေ့ကိုလည်းမထိရဲနဲ့ငြိမ်ကုတ်နေရတာလေ။ အရမ်းမကဲရဲတော့ဘူး။ အခုမှမမနှင်းကပေးလိုးတာဆိုတော့ အတိုးရောအရင်းပါပေါင်းပြီးလှိမ့်တွယ်တော့တာ။ မမနှင်းလည်း ထွန့်ထွန်လူးပြီးကော့ပျံနေတော့တာပဲ။ ညည်းသံတွေတအားကျယ်လာလို့ အဖေနဲ့အမေကြားသွားမှာလည်းစိုးရတော့ သူ့ပါးစပ်လေးလက်နဲ့အုပ်ပြီးပိတ်ထားရင်း၊ တကျွတ်ကျွတ်စုပ်သပ်ပြီး တိုးတိုးလုပ်ဖို့သတိပေးရသေးတယ်။ ဒါတောင် ခြေထောက်ကတချက်တချက်ဆောင့်လိုက်သေး။
အသံတွေကြားလို့အမေ့ကိုနေမထိထိုင်မထိဖြစ်အောင်ဆွနေသလိုဖြစ်နေဥိးမယ်။ အဖေကလည်းဘာမှလုပ်ပေးနိုင်မှာမဟုတ်တော့၊ မမနှင်းကိုလိုးနေတဲ့ကြားက အမေ့ဆီစိတ်ရောက်ပြီးသနားနေမိသေးတယ်။ အမေ့ကိုလိုးပေးချင်ပေမယ့်လောလောဆယ်အခြေအနေတွေကြောင့်ဆင်ဆင်ခြင်ခြင်နေနေရတာမို့လို့၊ အမေ့ကိုတကယ်သနားမိနေတာ။
ကျုပ်လည်းလွင့်သွားတဲ့စိတ်ကိုပြန်ထိမ်းပြီး မမနှင်းကိုပဲစိတ်စိုက်ပြီး ပြန်လိုးလိုက်တယ်။ သိပ်မကြာလိုက်ပါဘူး၊ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်အတူတူပြီး၊ အတူတူထွက်ကုန်ကြတယ်။ အမနှင်းက ကျုပ်ကိုကြုံးဖက်ပြီးနှုတ်ခမ်းချင်းအရင်စုပ်နမ်းနေသေးတယ်။ ပြီးမှတရှူးရှူးတရှဲရှဲနဲ့မောနေရင်း၊ အသံပြတ်တောင်းပြတ်တောင်းနဲ့…၊
“ဒီနေ့မှစောက်ဖုတ်တွေဘာတွေယက်လို့၊ ဘယ်ကများသွားသင်လာခဲ့တာလဲ။ အရင်ကဖျောက်တခါမှလုပ်တာမတွေ့ဖူးဘူး၊ အမလည်းတစ်သက်မှာတစ်ခါမှ အဖုတ်ယက်တာမခံဖူးဘူး။ မဟုတ်မှလွဲရော၊ အမေသင်ပေးလိုက်တာများလား၊ အမေနဲ့လိုးပြီးမှတတ်လာတာဆိုတော့..”
“ဟာ..မဟုတ်ပါဘူးမိန်းမရဲ့။ အမေကရှေးရိုးဆန်တဲ့လူကြီးပါ၊ ဒါမျိုးတွေမတတ်၊ မကြုံဖူးပါဘူး။ ကျုပ်ဖိုးတုတ်ဖြိုးတို့ကာလသားတွေနဲ့ခိုးကြည့်ဖူးတဲ့ဗွီဒီယိုခွေကားကနေမှတ်လာတာပါ။ အဲဒီ ဘိုကားတွေက မိန်းမတစ်ကိုယ်လုံးကိုလုပ်လို့ရတဲ့အပေါက်အကုန်လုပ်တာပဲဗျာ၊ ပါးစပ်နဲ့လည်းရှိသမျှအကုန်ယက်တာပဲ၊ အခုလိုလုပ်တာကိုစောက်ဖုတ်ယက်တယ်လို့မခေါ်ဘူးဗျ။ သူ့အခေါ်ရှိတယ်။ ဘာဂျာမှုတ်တယ်လို့ခေါ်တယ်..၊ အဲဒါကြည့်ပြီးကထဲကစမ်းကြည့်ချင်တာကြာလှပြီ၊ မိန်းမကိုအားနာနေလို့။ ဒီနေ့မှမမနှင်းကိုအရင်ကထက်သနား၊ အရင်ကထက်တလှပ်လှပ်နေအောင်ပိုချစ်မိလာပြီးစိတ်ကလည်းတအားထန်လာတော့၊ စမ်းကြည့်ဖို့စိတ်ကူးရင်းတကယ်စိတ်ပါလာတာနဲ့မှုတ်လိုက်မိတာပဲ..”
“ဟုတ်လား..သိပါဘူးတော်၊ ကျုပ်ကကြံကြံဖန်ဖန်ဘယ်ကအတတ်ဆန်းတွေများရလာသလဲလို့..”
“ဘယ့်နှယ်လဲ..၊ ကောင်းတယ်မဟုတ်လား မိန်းမရဲ့..”
“သွား..ဘာကြီးမှန်းလည်းမသိဘူး။ သူများကို..ထွန်ထွန့်လူးနေတာပဲ။ ယက်ပေးတာကခံလို့ကောင်းတယ်သိလား။ ဒါပေမယ့်ယောက်ျားကိုမလုပ်စေချင်ဘူး။ အ..အဲဒီနေရာကမသန့်ဘူး။ မကောင်းဘူး။ ညစ်ပတ်တယ်..သိရဲ့လား..”
“ဒါပေမယ့်ကျုပ်ကတော့အဲဒီဘာဂျာမှုတ်ရတာကိုကြိုက်သွားပြီဗျ..၊ နောက်ဆိုအမ မအိပ်ခင်ဆပ်ပြာလေးဘာလေးနဲ့သန်သန့်လေးဆေးပေးထားရင်ပိုကောင်းတာပေါ့။ ဒါမှမဟုတ် အမက မကြိုက်လို့လား..”
အမနှင်းကကျုပ်လက်မောင်းကိုရိုက်ပြီး..၊
“သွား..အရူး၊ ညစ်ညစ်ပတ်ပတ်တွေ..”
“အမကသာ၊ ညစ်ပတ်တယ်ပြောတာ။ ဟို.. ဘိုတွေ၊ ဂျပန်တွေဆိုတာများ။ လုပ်လို့ရတဲ့အပေါက်အကုန်လုပ်တာပဲ၊ သိလား..။ ရှေ့ပေါက်ရော၊ နောက်ပေါက်ရော၊ ပါးစပ်ပေါက်ရော၊ ပြီးတော့နို့နှစ်လုံးကြားထဲကိုတောင်လီးကိုညှပ်ပြီးလိုးလိုက်သေးတယ်..”
“ဟယ်တော်..၊ ရှာရှာပေါက်ပေါက်၊ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး။ အလကား..မဟုတ်တန္တယားတွေ၊ ငါမယုံပါဘူး..”
“တကယ်ပါ..မိန်းမရဲ့၊ မိန်းမမယုံရင် အဲဒီကားတွေပြတောင်ကြည့်ချင်တယ်။ ဟုတ်လားမဟုတ်လားဆိုတာ၊ ဒါပေမယ့် အဲဒါကဟိုဘက်ရွာက ဗွီဒီယိုစက်ရှိတဲ့အိမ်မှာပဲ ယောက်ျားလေးတွေချည်းပဲစုပြီးခိုးကြည့်တဲ့နေရာမို့လို့ မိန်းခလေးတွေခေါ်သွားလို့မသင့်လို့သာ၊ နို့မို့အမနှင်းကိုခေါ်သွားပြချင်လိုက်တာ..”
“အမလေးတော်..မလုပ်လိုက်ပါနဲ့..။ ကျုပ်ကြည့်လည်းမကြည့်ရဲ၊ သွားလည်းမသွားရဲပါဘူး..”
မမနှင်းကကျုပ်စကားအဖြစ်ပြောတာကိုတောင်အကျောက်အကန်ငြင်းနေရှာတယ်။ ဟုတ်တယ်လေ၊ ရှေးရိုးဆန်တဲ့ဝေးလံခေါင်ဖျားကကျေးလက်တောရွာကရိုးသားတဲ့တောသူတောင်သားတွေက၊ လူသားတွေမို့လို့တဏှာ၊ ဂရာဝါသနဲ့မကင်းနိုင်ကြ၊ လင်ယူသားမွေးကြပေမယ့်၊ ရှေးရိုးဆန်လွန်းလို့၊ အရှက်အကြောက်ကလည်းကြီးသေးတာကိုး၊ ဒီကားတွေဘယ်ကြည့်ရဲမှာလည်း။ ကြည့်ချင်တာတောင်မိန်းမတွေအတွက်ခိုးပြ၊ ခိုးကြည့်လို့ရတဲ့နေရာမရှိပါဘူး။ ဒါပေမယ်မမနင်းကသူ့ကိုမှုတ်ပေးတာကိုသဘောကျ အကြိုက်တွေ့သွားပုံရတယ်။ သိချင်စိတ်နဲ့ထပ်ပြီးစပ်စုနေပြန်တယ်။
“ဒါနဲ့နင်စောစောကပြောတဲ့ကားတွေထဲမှာဘိုတွေက ရှေ့ပေါက်နောက်ပေါက်အကုန်လုပ်တယ်ဆိုတာ၊ ဘာကိုပြောတာလည်း..”
“ဒီလိုအမနှင်းရဲ့ရှေ့ပေါက်ဆိုတာလိုးနေကျအပေါက် အရှေ့ဖက်မှာရှိတဲ့ စောက်ပတ်အပေါက်ကိုလိုးတာကိုပြောတာပေါ့။ နောက်ပေါက်ဆိုတာတော့အမနှင်းပဲကျုယ့်ဟာကိုယ်စဥ်းစားကြည့်တော့..”
“ဟင်..စောက်ပတ်အပေါက်မဟုတ်ဘူး၊ နောက်ပေါက်ဆိုတော့ဖင်ကိုပြောတာပေါ့၊ ဟုတ်လား။ ကြံကြံဖန်ဖန်ဟယ်၊ လိုးစရာရှားလို့ဖင်ကိုလိုးရသလား၊ မဟုတ်တာတွေလျှောက်မပြောနဲ့..”
“တကယ်အမနှင်းရဲ့ကျုပ်လုပ်ပြောနေတာမဟုတ်ဘူး၊ ကျုပ်ကြည့်ဖူးတဲ့အပြာကားဆိုတာတွေမှာအဲဒါတွေအားလုံးပါတယ်။ ဘိုတွေတင်မကဘူး၊ ဂျပန်တွေရော၊ ဟိုကပ္ပလီမဲမဲကြီးတွေရောအဲ့လိုလုပ်ကြတာလေ။ ဒီမှာသာမလုပ်ဖူးကြလို့ထူးဆန်းနေတာလေ..”
“ငါသိတာတော့ယာက်ကျားချင်းသာ၊ ဖင်ကိုလုပ်တယ်လို့ကြားဖူးတယ်။ ဟိုလေမိန်းမလျှာတွေပေါ့၊ သူတို့ကတော့ဖင်ခံတယ်ကြားဖူးတယ်။ အေးလေသူတို့ကခံစရာစောက်ဖုတ်မှမရှိတာ။ ဒါပေမယ့်နင်ကပြောသလို ရှေ့ပေါက်ရောနောက်ပေါက်ရောအစုံလုပ်တယ်ဆိုတော့အံ့ဩတယ်။ နင်ပြောတာမိန်းမကိုရောဟုတ်လို့လား..”
“မိန်းမမှ မိန်းမစစ်စစ် အမနှင်းရ..၊ မိန်းမလည်း စိတ်ပါရင်ဖင်ခံကြတာပဲ..”
အမလေးဟယ်စောက်ပတ်ကြီးရှိရဲ့သားနဲ့ဖင်လိုးရတယ်လို့၊ မနာဘူးလား၊ ပြီးတော့ညစ်ညစ်ပတ်ပတ်ဟယ်။ ချီးတွေမပေကုန်ဘူးလားမသိဘူး..”
“ကျုပ်ကြည့်ခဲ့သမျှတော့ ပေပုံမရပါဘူး။ နာပုံလည်းမရဘူး။ သူတို့ကြည့်ရတာ ကောင်းတောင်နေသေးတယ်။ ညည်းရင်းနဲ့မှိန်းပြီးတော့တောင်ခံနေကြတာ။ ကျုပ်တောင် အဆင်သင့်ရင်စမ်းကြည့်ဦးမလားလို့၊ ကောင်းပုံပဲဗျ..”
“အမလေးတော်ရှာရှာပေါက်ပေါက်ပေါက်၊ နင်ကဘယ်သူနဲ့စမ်းမှာလဲ။ ငါနဲ့လား..။ ငါတော့ဖင်မခံနိုင်ဘူးနော်..။ ပေါက်ကရတွေလျှောက်တွေးမနေနဲ့။ အမလေးရင်တုန်လိုက်တာ..ဘုရား..ဘုရား..”
“အလကားစတာ၊ စကားအဖြစ်ပြောတာပါ မိန်းမရဲ့..လုပ်ပါဘူးအဟီး..”
ကျုပ်ကစကားတထစ်ပြန်လျှော့ပြီးရှိုထားလိုက်တယ်။ စွတ်တင်နေလို့မဖြစ်သေးဘူး။ အခုမှစိတ်ကောက်ပြေလို့၊ ပြန်ပေးခါစရှိသေးတာလေ။ ဒါပေမယ့် မမနှင်းကိုကြည့်ရတာသေသေချာချာစပ်စုနေတာဆိုတော့စိတ်ဝင်စားပုံရနေတယ်။ ကျုပ်အသာလေးတေးထားလိုက်တယ်။ အခွင့်ရခဲ့မယ်ဆိုရင်ပေါ့။
မမနှင်းကဒီညအဖို့သူ့စပ်စုတာတွေကမရပ်သေး၊ မကုန်သေးပါဘူး၊ နောက်တမျိုးပြောင်းမေးပြန်တယ်။
“ဒါနဲ့..အမေနဲ့လုပ်ရတာရော၊ ဘယ်လိုနေလဲ၊ ပြောစမ်းပါဦး..ကောင်းလား..”
အမနှင်းကပြုံးစိပြုံးစိ မချိုမချဥ်နဲ့မေးလာတယ်။ ကျုပ်ကအမနှင်းဒီလိုဒဲ့ကြီးမေးလာမယ်လို့မထင်မိဘူး။ ရုတ်တရက်အံ့ဩသွားလို့အမ်းပြီးငြိမ်နေမိတယ်။ ဘာမှပြန်မပြောဖြစ်ဘူး။
“ဘယ်လိုလဲ။ ဘာလို့မေးတာကိုမဖြေတာလဲ..၊ ရှက်နေလို့လား။ အမပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပဲပြောမယ်။ အမေ့ကိုအမသနားတယ်။ အဖေကယောက်ျားအားကုန်နေပြီ။ အမေ့ကိုလုပ်မပေးနိုင်တော့ဘူးတဲ့။ အမေလည်းအဲ့ဒီကိစ္စကိုသိပ်မရခဲ့ဘူး။ ရလည်းတင်းတိမ်တဲ့အထိမရောက်ဘူးတဲ့။ လိမ်ပိန်ပြီးနေခဲ့ရတာကြာပြီတဲ့။ ငါကမိန်းမသားချင်းဆိုတော့ရင်တတ်ချင်းတူလို့အမေ့ကိုသနားနေတာ။ ရှက်မနေပါနဲ့တော့၊ ပြောပါအမေ့ကိုလုပ်ရတာဘယ်လိုနေလဲ..”
“မဆိုးပါဘူးအမေက အလတ်ကြီး၊ အလန်းကြီးရှိသေးတယ်။ သူလည်းဒီစိတ်တွေကမကုန်သေးဘူး၊ သွေးသားကောင်း တုန်း၊ သွေးတောင်းတုန်း။ အဖေအခုပုံစံမျိုးနဲ့ဆိုရင်အမေ နောက်လူရှာသွားနိုင်တယ်မသေချာဘူး..”
“မသေချာဘူးလုပ်မနေနဲ့ အခုရှာနေပြီလေ၊ အဲ့ဒါနင်ပေါ့။ အမေကကိတ်လည်းကိတ်၊ လှလည်းလှတယ်နော်။ အမဘာမှမပြောတော့ပါဘူး၊ အမေလိုတာကိုဖြည့်ဆည်းပေးလိုက်ပါ။ သူ့စိတ်တွေမနိုင်လို့အပြင်မှာတခြားတစိမ်းနဲ့သွားပြီးလင်ငယ်နမယ့်အစား၊ ဒီလိုထိမ်းထားတာကပိုကောင်းပါတယ်။ အမလည်း အမေနဲ့ဆိုရင်ဖျောက်ကိုဝေစားနိုင်ပါတယ်..။ ဒါပေမယ့် နင်တို့နှစ်ယောက်စလုံး အထူးသတိထားရမယ်နော်။ နောက်ထပ်ဘယ်သူ့ကိုမှ၊ အခုနင်တို့ကိုအမမြင်သွားသလို အမြင်ခံလို့မဖြစ်ဘူး..”
“အင်းပါမမနှင်း အထူးသတိထားပါ့မယ်။ ဒါပေမယ့် အခုတော့ကျုပ်မဝသေးဘူး နောက်ထပ်စားဦးမယ်နော်..”
“သွားနှာဘူးလေးသူ့မှာဒါပဲ..”
“လေးငါးရက်လောက်အငတ်ထားထားတာကိုးဗျ”
“ကို့ယ်အပြစ်ကိုကိုယ်သိလေ။ လေးငါးရက်ကနည်းတောင်နည်းသေးတယ်..၊ လာခဲ့ဏှာထချင်ဦး လီးကျိုးမချင်းမထဘူး။ ကျေနပ်ပြီလား..”
မမနှင်းအပေါ်ကတက်ခွပြီးဝုန်းပါတော့တယ်။ အဲဒီညက ကျုပ်တို့သုံးချီသုံးလား၊ ရေကုန်ရေခမ်းဆွဲကြပြီးမှ မောသွားကြပြီး။ ရင်ဘတ်ပေါ်မှာ မှောက်ရက်ကြီးအိပ်ပျော်သွားကြပါတော့တယ်။
××××××××××××××××××××××××××××××××××
နောက်ဆုံးတော့ကတောက်ကဆဖြစ်ခဲ့ရတဲ့ကျုပ်နဲ့မမနှင်းတို့ လင်မယားပြန်ပေါင်းထုပ်ပြီးပုံမှန်အတိုင်းအခန်းထဲပြန်ဝင်ခွင့်၊ ဘုခွင့်ရနေပါပြီ။
အခုဆိုရင် အမေနဲ့ မမနှင်းတို့ဟာအိမ်ထဲမှာ ပိုပြီးစည်းစည်းလုံးလုံးညီညီညွတ်ညွတ်၊ တပူးတွဲတွဲဖြစ်လို့လာပါတယ်။ တကယ်တန်းပုံမှန်အတိုင်းဖြစ်နေကျရှိတတ်တဲ့၊ ချွေးမနဲ့ လင့်အမေယောက္ခမအကြား၊ ဖြစ်နေကျ ကတောက်ကဆ စကားများတာတွေ၊အငြင်းပွားရန်ဖြစ်တာတွေဆိုတာရှိကိုမရှိတော့ာတာ။ ကျုပ်အမြင်မှာတော့၊ အမေနဲ့ အမနှင်းအကြားမှာအစစအရာရာအားလုံးကိုတကယ်နားလည်ပြီးသားဖြစ်သွားပြီလို့ထင်ပါတယ်။ ကြည့်ရတာသူတို့အကြားဘာပြဿနာမှရှိတော့ဟန်မပေါ်ပါဘူး။
.
ရက်တော်တော်ကြာပြီးနောက် အဖေကမြို့ကြီးတက်ဖို့ကိစ္စတစ်ခုပေါ်လာခဲ့တယ်။ ခါတိုင်းအဖေမြို့ကြီးတက်တဲ့အခါတွေမှာအများအားဖြင့်အမေကအတူအဖော်လိုက်သွားလေ့ရှိတယ်။ ဒါမှမဟုတ် အမေမလိုက်ရင်ကျုပ်လိုက်လေ့ရှိတယ်။
မြို့မှာက အဖေအရမ်းချစ်တဲ့ အဖေ့အကို၊ ကျုပ်ရဲ့ဘကြီးရှိတယ်။ မကြာမကြာဆိုသလို ရွာကခြံထွက်ပစ္စည်းတွေနဲ့တောထွက်ပစ္စည်းတွေကိုမြို့ကဘကြီးဆီမှာအပ်ပြီးစပ်ဟပ်ရောင်းခိုင်းပြီး အလျင်းသင့်သလိုမြို့တက်ပြီး ဘကြီးဆီကပိုက်ဆံသွားသိမ်းရတယ်။ ကျုပ်မြို့မှာကျောင််းတက်တုန်းက ဘကြီးအိမ်မှာပဲနေခဲ့ရတာ။
ဒီတစ်ခါတော့အဖေကမြို့ကိုတစ်ယောက်ထဲပဲသွားတောမယ်လို့ပြောလာတယ်။ တခြားအရေးကြီးတဲ့ကိစ္စတွေလည်းရှိသေးတော့ မြို့မှာသုံးလေးရက်ကြာပြီးမှရွာပြန်မယ်တဲ့။ အရင်ကလိုအကိုသာဒင်လည်းမရှိတော့ဘူးဆိုတော့၊ ညရေးညတာဆို ယောက်ျားသားဆိုလို့ကျုပ်ပဲရှိတော့ ကျုပ်အိမ်မှာကျန်ခဲ့ပေးရမှာပေါ့။ ရက်တိုဆိုရင်တော့ကျုပ်လိုက်ပေးရတာပေါ့။ အခုတော့အဖေကလည်း သုံးလေးရက်ကြာမယ်ဆိုတော့အိမ်မှာကျုပ်မရှိလို့မဖြစ်ဘူး။
—————————————–
အပိုင်း(၁၄) ဆက်ရန်
(၁၄)
အခုနောက်ပိုင်း ကျုပ်အိမ်ထောင်ကျပြီးကထဲကျုပ်လည်းရပ်ရွာမှာလူဝင်ဆန့်လာတယ်။ ကျုပ်ကိုအရင်ကလို ခလေးတစ်ယောက်လိုမသတ်မှတ်ကြတော့ဘူး။ ကျုပ်ကသွားလေသူကျုပ်အကိုသာဒင်ရဲ့မိန်းမ၊ အမနှင်းကိုတင်လက်လွှဲရယူရုံမကဘူး၊ ရပ်ရေးရွာရေးမှာပါ၊ အကိုသာဒင်လိုဟိုဝင်ပါဒီဝင်ပါလုပ်နေရတဲ့အပြင်။ ဟိုပွဲဒီပွဲ၊ ဟိုဝိုင်းဒီဝိုင်းကိုကျုပ်ကိုအမြဲခေါ်အမြဲပါခိုင်းတယ်။
အဖေသွားတဲ့ညကလည်း ကာလသားဝိုင်းနဲ့ သောက်ပွဲလေးတစ်ခုရှိပြန်ရော။ ကျုပ်ကလည်းအတင်းခေါ်လို့သာဝိုင်းလိုက်ရတာ။ ခပ်တော့ ခပ်လန့်လန့်ပဲ။ ဂဲမှန်ဖူးတဲ့စာသူငယ်လိုဖြစ်နေပြီ။ ပထမဆုံးအကြိမ်သောက်တဲ့ညက၊ အမေနဲ့မှားလိုးမိတာမှတ်မှတ်ရရပါဘဲ..။
အခုလည်းဝိုင်းပြီးရောက်တတ်ရာရာပြောရင်းခွက်လှည့်ကြပြန်တယ်။ မိုးချုပ်ပြီးအတော်လေးကြာတော့ကျုပ်လည်းသောက်ဝိုင်းမှာ ကြည့်ကောင်းအောင်ပြောပြီးအိမ်ကိုပြန်ခဲ့တယ်။ အဖေမြို့ကြီးသွားတာအားလုံးသိထားကြတော့ အိမ်ကိုပြန်ပြီးကြည့်ဖို့ပြောတဲ့ကျုပ်ကိုဘာမှမတားကြတော့ဘူး။ ဝိုင်းမှာကျန်ခဲ့တဲ့အဲဒီလူတွေကတော့၊ ဥဩမဆွဲပဲနဲ့ထပြန်ကြမယ့်လူတွေမဟုတ်ဘူး။ အဖေအိမ်မှာမရှိဘူးဆိုလို့ကျုပ်သိပ်မမူးခင်မှာအိမ်ပြန်ဖို့ပြန်လွှတ်လိုက်ကြတယ်။
အိမ်ရောက်တော့ကျုပ်ရေအရင်ချိုးပြီးအိမ်ပေါ်ထပ်ကကျုပ်တို့လင်မယားအခန်းကိုတက်လာခဲ့တယ်။ အမေ့ကိုအိမ်ထဲမှာမတွေ့ဘူး၊ သူ့အခန်းဝင်ပြီးအိပ်သွားပြီထင်ပါရဲ့လို့ကျုပ်တွေးမိတယ်။ ဒါပေမယ့်ကျုပ်အမနှင်းအခန်းကိုဝင်လိုက်တော့၊ ရေနံဆီမီးအိမ်အလင်းရောင်နဲ့အတော်လင်းနေတဲ့အခန်းထဲကအိပ်ရာထက်မှာ၊ ထူးထူးဆန်းဆန်းမြင်လိုက်ရတဲ့မြင်ကွင်းကြောင့်ကျူပ်လည်းအံ့ဩပြီးကြောင်တက်တက်ဖြစ်သွားရတယ်။
အိပ်ရာစောင်းမှာထိုင်နေတာက မမနှင်းတစ်ယောက်ထဲမဟုတ်ဘူး၊ အမေကပါအတူရှိနေတာလေ။ ပုံစံကစကားပြောရင်းကျုပ်ပြန်အလာကိုစောင့်နေတဲ့ပုံပါဘဲ။ အိပ်ရာပေါ်ကမိန်းမနှစ်ယောက်စလုံးက ကျုပ်ကိုပြိုင်တူပြုံးပြနေကြတယ်။ မမနှင်း ဆီကစကားသံကအရင်ထွက်လာခဲ့တယ်။
“အမေကပျင်းပြီးငေါင်နေလို့ တစ်ယောက်ထဲမအိပ်ချင်ဘူးတဲ့၊ အဲဒါသူကအတူတူလာအိပ်ချင်လို့အမကိုခွင့်တောင်းနေတယ်..”
ကျုပ်ကအံ့ဩသွားပေမယ့်ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိသေးဘူး။ သွားဖြဲပြီးတော့ပဲပြန်ပြုံးပြလိုက်တယ်။ အမေက..၊
“အမေလာတာ၊ သားဖျောက်၊ အနှောက်အယှက်မဖြစ်ဖူးမဟုတ်လားဟင်..သား။ အနှင်းကတောင်ဘာမှမပြောဘူး..”
ကျုပ်အခန်းတံခါးကိုနောက်ပြန်ပိတ်လိုက်ရင်းပြန်ပြောလိုက်တယ်။
“ကျုပ်ကလည်းဘာမှမပြောပါဘူးအမေ၊ အမေကျုပ်ဆီအချိန်မရွေးလာနိုင်ပါတယ်..”
ကျုပ်က အခုကျုပ်ပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရနေတဲ့၊ အခန်းထဲကအမျိုးသမီးနှစ်ယောက်ကိုကြည့်ပြီး ကျေနပ်နေမိတယ်။ အမျိုးသမီးကနှစ်ယောက်၊ အရွယ်ကနှစ်မျိုး၊ လှတာကတစ်ယောက်တစ်မျိုးစီဆိုပေမယ့်နှစ်ယောက်စလုံးကလှနေတယ်၊ စကားအဖြစ်ပြောရရင်တော့တကယ်လို့များ ရွာထဲကယောက်ျားတွေ ဒီအကြောင်းကိုများသိခဲ့လို့ရှိရင်၊ ကျုပ်ကတော်တော်ကိုမနာလိုအားကျစရာ ဖြစ်ဖို့ကောင်းတဲ့လူတစ်ယောက်ဖြစ်နေမှာအမှန်ပဲ။
မမနှင်းကျုပ်ကိုအိပ်ရာပေါ်မှာထိုင်ခိုင်းတယ်။ ပြီးတော့သူတို့နှစ်ယောက်ကကျုပ်ရဲ့ဘေးတဘက်တချက်မှာညှပ်ထိုင်ကြရော။ မမနှင်းကဘယ်ဖက်၊ အမေကညာဖက်။ ကျုပ်ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဘူး။ စိတ်ထဲမှာ ထူးဆန်းနေသလိုဖြစ်နေတယ်၊ ကြုံတွေ့နေရတဲ့အခြေအနေကအရင်တုန်းကတခါမှမကြုံဖူးတဲ့အနေအထားမျိုးပါ။ မမနှင်းကစကားစလိုက်ပါတယ်။
“ဒီနေ့အိမ်မှာတို့သုံးယောက်ပဲရှိတယ်။ အဲ့ဒါ အမေကနင့်ကိုအရမ်းအောင်းမေ့နေလို့တဲ့။ အဲဒီတော့နင်က..”
မမနှင်းကစကားကိုတဝက်တပျက်နဲ့ရပ်ထားလိုက်ပြီးအမေ့ဘက်ကိုလှည့်လို့ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်တယ်။ အမေ့ကိုကျုပ်လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ပုံစံကရှက်ကိုးရှက်ကန်းနဲ့ အမနှင်းနဲ့ကျုပ်ကို ပြန်ကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်လည်းဆိုလိုတဲ့အဓိပ္ပါယ်ကိုနားလည်သွားပါတယ်။ ဒါပေမယ့်အမေ့ကိုစချင်သေးတာနဲ့..။
“အမေနဲ့ကျုပ်ကတစ်အိမ်ထဲအတူနေပြီး၊ နေတိုင်းတွေ့နေမြင်နေရတာကြီးကိုအမေကအောင်းမေ့နေရသေးလား..”
ကျုပ်ကအမေ့ပုခုံးလေးကိုညင်ညင်သာသာလေးဖက်ထားရင်းပြောလိုက်ပါတယ်။ အမေက အသံပျစ်ချွဲချွဲလေးနဲ့..
“မြင်တော့မြင်နေရတာပေါ့လို့။ ဒါပေမယ့်၊ ဖျောက်ကရောအမေ့ကိုမမြင်ချင်ဘူးလား..”
“ကျုပ်ကလည်းအမေ့ကိုမြင်နေသားပဲဟာ..”
အမေလည်းသူပြောချင်တဲ့ဘူတာကိုမဆိုက်လို့ ကလိကလိဖြစ်သွားပြီးနှုတ်ခမ်းလေးတစ်ချက်စူလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှရှက်ကိုးရှက်ကန်းနဲ့..။
“မဟုတ်သေးဘူးလေ..၊ ပြောချင်တာက၊ အမေ့ကို ဟို..အဲ..အဲ..၊ ဘာမှမဝတ်ပဲမြင်ရတာကိုပြောတာ၊ ဒါမှမဟုတ် ဖျောက်က အနှင်းတစ်ယောက်ထဲကိုမြင်နေရတာနဲ့ပဲအမေ့ကိုမေ့နေတာလား..”
အမေက ရှက်ရှက်ကြီးနဲ့ဒဲ့ပြောလာတယ်။ အမေ့မျက်နှာကကာ ခရမ်းချဥ်သီးမှည့်လိုရဲတွတ်နေတယ်။
“အဲ့လိုတော့မြင်ချင်တာပေါ့အမေရယ်၊ ဒါပေမယ့်..အဲ..”
ကျုပ်က အ..ထစ်၊ အ..ထစ်ပြောရင်းမမနှင်းဘက်ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်တော့..အမေက…၊
“ကိစ္စမရှိပါဘူးဖျောက်ရဲ့၊ အနှင်းနဲ့ အမေကမိန်းမချင်းနားလည်ပါတယ်၊ မရှက်ကြတော့ပါဘူး။ ဟုတ်တယ်မို့လားသမီး..”
ကျုပ်မမနှင်းကိုဖျပ်ခနဲလှည်ကြည့်လိုက်တော့သူမက အလွန်ချိုတဲ့အပြုံးလေးနဲ့..ခေါင်းလေးညိတ်ပြလိုက်ပြီးပြန်ပြောတယ်။
“အင်း..အမေပြောတဲ့အတိုင်းပေါ့။ တို့ကမိန်းမချင်းတွေဖြစ်တဲ့အပြင်တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် နားလည်မှူရယူပြီးသားပဲ၊ ပြီးတော့ လင်တူမယားတွေဖြစ်လာကြမှတော့ ဘာလို့ရှက်နေရတော့မှာလည်း။ ဒါမှမဟုတ် ဖျောက်ကပဲရှက်နေတာလား..”
ကျုပ်ကပြုံးရင်းခေါင်းခါပြတယ်။
“မိန်းမတွေကတောင်မရှက်တာ၊ ကျုပ်ကဘာလို့ရှက်ရမှာလဲ။ အမနှင်းနဲ့အမေတို့သဘောအတိုင်းပါပဲ..”
မမနှင်းကပြုံးလိုက်ပြီးခေါင်းညိတ်ရင်းအမေ့ဘက်ကိုကြည့်ပြီးပြောလိုက်တယ်။
“အမက ဖျောက်နဲ့ညတိုင်းအိပ်နေရတာ။ အမေကတော့ကြာကြာနေမှတခါဒီအခွင့်အရေးမျိုးရမှာ။ အခု..အမေကျေနပ်တဲ့အထိနင်လုပ်ပေးလိုက်ဖျောက်ဆိပ်..”
ကျုပ်ကဘယ်လက်နဲ့အမေ့ရဲပုခုံးလေးကိုသိုင်းဖက်လိုက်တယ်။ ညာလက်ကအမေ့ရဲ့ဘယ်လက်မောင်းလေးကိုဆွဲလိုက်တဲ့အခါ၊ အမေကရှက်ပြီးသူ့ကိုယ်လေးကိာကြုံ့ရင်းလက်နှစ်ဘက်နဲ့သိုင်းယှက်ထားတယ်။
“အမေ..ဒါဆိုရင်ကျုပ်ကနေ့တိုင်း အမနှင်းကို ကြည့်နေမြင်နေရတာဆိုတော့၊ အမေ့ကိုအခုအရင်ကြည့်ခွင့်ပေးနော်..”
“သွား..အရူး၊ ဘာတွေကြည့်ချင်လို့ဘာတွေလာခွင့်တောင်းနေတာလဲမသိဘူး..၊ လုပ်စရာရှိတာကိုလုပ်တာမဟုတ်ဘူး..”
အမေပြောအပြီး၊ ကျုပ်လည်း ရင်ခွင်ထဲတစ်ဝက်ရောက်နေပြီဖြစ်တဲ့ အမေ့ကိုပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ကြီးကြုံးဖက်လိုက်ပြီး၊ ပါးဖောင်းဖောင်းလေးကိုအာဘွားပေးလိုက်တော့အမေကမျက်နှာလေးစောင်းပြီးရှောင်ထွက်မလိုလုပ်ပေမယ့်မလွတ်ပါဘူး။ ကျုပ်ကအတင်းနှာခေါင်းမြှုပ်ပြီးနမ်းနေလိုက်တယ်။ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်လိုးမိကြတာသုံးခါတောင်ရှိသွားပြီးပေမယ့်အမေကအခုထိရှက်နေတုန်းပဲ။ မမနှင်းအတူရှိနေလို့လားတော့မသိဘူး။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်အမေသွေးပူလာအောင်ကျုပ်ကအမေ့နားရွက်လေးတွေလည်ပင်းလေးတွေနဲ့မျက်နှာတပြင်လုံးကိုဖွဖွရွရွလေးလိုက်နမ်းပေးလိုက်တော့၊ အမေမျက်နှာလေးကမော့ပြီးမျက်လုံးစင်းကျသွားပါပြီ ။အမေ့ရံ့ဘယ်လက်မောင်းကိုကိုင်ရင်းသိုင်းဖက်ထားတဲ့ကျုပ်ရဲ့လက်တွေက အမေ့ရဲ့လည်ဂုတ်သားဝင်းဝင်းလေးရယ် လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးရယ်နဲ့ ပခုံးသားအောက်ကညှပ်ရိုးလေးတွေရယ် ကိုအမေကြက်သီးလေးတွေထအောင်ဖြေးဖြေးချင်းပွတ်သပ်ဆွပေးနေလိုက်တယ်။
အမေ့နားရွက်ဖျားလေးတွေကိုသာသာလေးနမ်းရင်း သွားလေးနဲ့မနာမကျင်ကိုက်ပေးလိုက်တော့အမေတုန်တက်သွားတယ်။ လည်တိုင်လေးကိုပွတ်သပ်ပေးနေတဲ့ကျုပ်ရဲ့လက်ကနိမ့်ဆင်းလာပြီး အမေဝတ်ထားတဲ့ ဗွီရှိတ်လည်ဟိုက်ဘလောက်စ်အင်္ကျီရဲ့လည်ပင်းပေါက်ထဲကိုနက်နက်ရှိုင်းရှိုင်းတိုးဝင်သွားပါပြီ။
အမေ့အင်္ကျီအောက်မှာ ဘာအတွင်းခံဘော်လီမှခံဝတ်မထားပါဘူး။ ကျုပ်ရဲ့လက်ကအမေ့နို့လုံးထွားထွားအိအိကြီးတွေကိုတိုက်ရိုက်ကြီးဗြိကနဲကိုင်မိသွားပါတယ်။ လက်ကနူးညံ့အိစက်တဲ့အရသာကိုရလိုက်တယ်။ နားသံသီးလေးတွေကိုစုပ်ရင်းကိုက်ပေးနေတဲ့ကျုပ်ရဲ့ပါးစပ်ကအမေ့နားနားကိုကပ်ပြီး။
“အမေ့နို့တွေကကိုင်လို့ကောင်းလိုက်တာ။ နူးညံ့အိညက်နေတုန်းရှိသေးတယ်”
လို့တိုးတိုးလေးကပ်ပြောလိုက်တော့ အမေကကျုပ်ရဲ့အပေါ်ကိုမှီချလိုက်ပြီး ကျုပ်ရဲ့ပုခုံးကိုသူကိုယ်နဲ့မဝံမရဲလေးဖိကပ်ထားတယ်။ ပြီးတော့သူ့နို့တွေကိုစိတ်ကြိုက်နှိုက်ပြီးဖိနှိပ်ပွတ်ချေကစားနေတဲ့ကျုပ်ကို လုပ်ချင်ရာလုပ်ပစေဆိုပြီးလွှတ်ပေးထားလိုက်ပါတယ်။ ကျုပ်ကအမေ့နို့တွေကိုအခုလိုစိမ်ပြေနပြေဆော့ချင်တာကြာလှပါပြီ။ သုံးလေးချီသာလိုးခဲ့ရတယ်။ အကြိမ်တိုင်းမှာလောပြီးတက်သုတ်ရိုက်လိုးခဲ့ရတာချည်းပဲ။ ဖီလင်နဲ့နှူးဆွပြီးဆွဲခဲ့ရတာမရှိခဲ့ဘူးလေ။
နို့ကြီးတွေကိုဖျစ်ကစားနေတဲ့ကျုပ်ရဲ့လက်ကပြန်တက်လာပြီး အမေ့ရဲ့အင်္ကျီကြယ်သီးတွေကိုဖြုတ်ချဖွင့်ပစ်လိုက်တော့နို့လုံးကြီးတွေကကိုင်ကစားဖို့လွယ်အောင်ပလောက်ခနဲလွတ်လွတ်လပ်လပ်ကြီးထွက်ကျလာတယ်။ အမနှင်းက ထွက်ကျလာတဲ့အမေ့နို့ကြီးတွေကိုမြင်လိုက်ရတော့သူမျက်လုံးတွေပြူးကျယ်သွားပြီးပါးစပ်ကလွတ်ထွက်လာတယ်။
“ဟယ်..! အမေ့နို့ကြီးတွေကလှနေတုန်းပဲ..”
“အမယ်..သမီးကလည်း၊ ဘာတွေပြောနေတာလဲ။ အမေကအိုနေပါပြီ၊ အနှင်းကိုတော့ဘယ်ယှဥ်နိုင်မှာလဲ..”
အမေကခပ်ရှက်ရှက်ပုံစံနဲ့ပြန်ပြောတော့၊ ကျုပ်က..။
“ဒီအခန်းထဲမှာအိုတဲ့လူတစ်ယောက်မှမရှိပါဘူးဗျာ..”
လို့ပြောလိုက်တော့အမေကကျုပ်ကိုမော့ကြည့်လာတယ်။ ကျုပ်လည်းမော့လာတဲ့မျက်နှာလေးကိုဖမ်းဆွဲပြီး နှုတ်ခမ်းလေးမဟတဟကိုဆွဲစုပ်နမ်းရင်း လျှာကိုပါးစပ်ထဲထိုးသွင်းလိုက်တယ်။
လျှာချင်လိမ်းပြီးလှိမ့်ဆွဲနေတုန်းမှာပဲ နို့ကြီးနှစ်ဖက်ကိုဘယ်တစ်လှည့်ညာတစ်လှည့်အားရပါးရ
ပေါက်ဆီနှဲနေလိုက်တယ်။
အမနှင်းကသူ့နေရာကထလာပြီးအမေ့နားလာကပ်တိုင်တယ်။ အမေကရင်ကိုကော့ပြီးနို့ကြီးတွေကိုပစ်တင်လာချိန်မှာ ကျုပ်ကအမေ့ရဲ့ရဲ့လည်ပင်းနဲ့ပခုံးသားလေးတွေကိုခပ်ပြင်းပြင်းလေးကုန်းစုပ်လိုက်ပါတယ်။ နောက်နေ့တော့အညိုအမဲစွဲရော့ပဲ။ ပြီးတာနဲ့တဆက်ထဲငုံ့ပြီးတော့ နို့ကြီးတွေကိုကုန်းစို့လိုက်ပါတယ်။ ဘေးနားမှာရောက်နေတံ့အမနှင်းက၊
“အမေ..သမီးကိုလည်းနည်းနည်းပေးစို့ပါဦး..”
အမေကတံတွေးကိုမျိုချရင်း ခေါင်းညိတ်ပြတယ်။ အမေသဘောတူကြောင်းအချက်ပြလိုက်တာနဲ့ မမနှင်းကသူနဲ့အနီးဆုံးအမေ့ရဲ့ညာဘက်နို့ကြီးကိုကုန်းစို့ပေးလိုက်ပါတော့တယ်။ အမေက မျက်လုံးတွေကိုမှိတ်ပြီး ခေါင်းလေးကိုမော့ထားရင်း..။
“အမလေးးး…ငါ့နှယ်၊ သားနဲ့ချွေးမနှစ်ယောက်လုံးက ဝိုင်းချစ်တာခံနေရပါလား..ရှီးးးစစ်စ်စ်ရှ်..”
ကျုပ်လည်းအမေ့နှုတ်ခမ်းတွေကို ထပ်စုပ်ပြီးတိုက်စစ်ဖွင့်လိုက်ပြန်တယ်။ အမေကလည်းတတ်သမျှမှတ်သမျှနဲ့သူ့လျှာကိုကျုပ်လျှာနဲ့လိမ်းလှည့်ပြီးပူပူလောင်လောင်ကြီးတန်ပြန်လာတော့တယ်။ မမနှင်းကအမေ့နို့တွေကိုညင်ညင်သာသာလေးညှစ်ချည်တစ်လှည့်စို့ချည်တစ်ခါနဲ့အမေ့စိတ်တွေကလိကလိဖြစ်အောင်ဆွပြီးကစားပေးနေတယ်ပေါ့။ ကျုပ်ကအမေ့မျက်နှာတပြင်လုံးကိုအနမ်းမိုးတွေရွာချလိုက်ရင်း..၊
“အမေကလှတာကိုး၊ အဲ့တော့ဘယ်သူပဲဖြစ်ဖြစ်အမေနဲ့ချစ်တမ်းကစားချင်တာပေါ့။ အခုပဲကြည့် မမနှင်းကတောင်စိတ်မထိမ်းနိုင်ဘူးတွေ့လား..”
အမေကတော့ဘာမှမပြောနိုင်ဘူး။ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့လက်ဆော့ချက်တွေကြားမှာလူးလှိမ့်နေတယ်။ ကျုပ်ကအမေ့ကိုကောက်ပွေ့ပြီးအိပ်ရာပေါ်မှာပက်လက်ချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့စို့မဝတဲ့နို့ကြီးတွေကိုကုန်းစို့လိုက်ပြန်တယ်။ မမနှင်းကလည်းအမေ့ပါးတွေကိုတရှုတ်ရှုတ်နမ်းရင်း၊
“အမေကငယ်တုန်ချောတုန်းရှိပါသေးတယ်။ ဘယ်သူကမဆိုသဘောကျမှာပဲ။ သမီးကတော့ဒါလောက်ပဲလုပ်တတ်၊ လုပ်နိုင်တယ်။ အမေ့ကိုဖြစ်ဖြစ်မြောက်မြောက်လိုးပေးနိုင်တဲ့သူကတော့ လီးတစ်ချောင်းပဲရှိတယ်အမေ။ အဲဒါကဖျောက်ဆိပ်ပဲ..”
မမနှင်းပြောနေတုန်းမှာ ကျုပ်ကပက်လက်လန်နေတဲ့ အမေ့ပေါင်ခွကြားကို ထမီအပေါ်ကနေပဲ ဖိဆွဲပြီးဖားခုံညှင်းကြီးလိုစောက်ဖုတ်ခုံးခုံးကြီးကိုနှိပ်ပြီးပွတ်ပေးလိုက်တယ်။
အမေ့မှာတွန့်ကနံဖြစ်ပြီးလန့်သွားတယ်ပြီးမှတကိုယ်လုံးတုန်တုန်ယင်ယင်နဲ့ မမနှင်း ကိုခေါင်းပွတ်လိုက်၊ ပါးပွတ်လိုက်လုပ်ရင်း၊ ဂမူးရှူးထိုးနဲ့ဖက်နမ်းနေတယ်။ ပြီးတော့ညည်းသံဏှာသံယဲ့ယဲ့လေးနဲ..၊
“သမီး..အနှင်း..၊ ဒီည ဖျောက်ဆိပ်ကို အမေ့ခဏငှားနော်..”
—————————————–
အပိုင်း(၁၅) ဆက်ရန်
(၁၅
“ရတာပေါ့အမေရဲ့ သမီးကအမေနဲ့ဆိုဝေစားနိုင်ပါတယ်။ အမေ့သဘောရှိ၊ ဟိ..ဟိ..”
အမနှင်းပြောပြီးတာနဲ့ ကျုပ်ကအမေ့ထမီကိုဆွဲဖြည်လိုက်တယ်။ မမနှင်းကအမေ့ရဲ့ ပြေလျော့နေပြီဖြစ်တဲ့အင်္ကျီတွေ၊ ထမီတွေကို ကျွတ်သွားတဲ့အထိကူပြီးဆွဲချွတ်ချပေးနေတယ်။ သူကအမေ့စောက်ပတ်ကြီးကိုလည်းမြင်လိုက်ရရော၊ မျက်လုံးမျက်ဆန်တွေပြူးသွားပြီးပါးစပ်ကအံ့အားသင့်စွာနဲ့၊ စကားလွတ်ထွက်လာတယ်။
“ဟင်! အမေ့အဖုတ်ကအမွေးပါးပါးလေးရယ်။ ကြည့်ရတာသန့်ပြီးလှနေတာပဲ..”
ကျုပ်လည်းကျုပ်ရဲ့အင်္ကျီလုံချည်တွေကိုချွတ်ချလိုက်တယ်။ မမနှင်းကငေါက်တောက်ကြီးထွက်လာတဲ့ကျုပ်ပစ္စည်းကိုကြည့်ရင်း..။
“ကဲ..မင်းသားကတော့ရဲ့လီးတောင်နေပုံက အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီတဲ့..၊ မင်းသမီးလည်း ရယ်ဒီဆိုရင်စလိုက်ရအောင်..”
ပြောရင်းနဲ့မမနှင်းကအမေ့ခြေထောက်ကိုကိုင်ပြီးပေါင်ကြီးတွေကိုဖြဲပေးလိုက်တော့ကျုပ်လည်းသိပ်စဥ်းစားမနေတော့ဘူး။ ကိုယ်လုံးတီးကျွတ်ကျနေပြီဖြစ်တဲ့အမေ့ကိုယ်ပေါ်တက်ခွလိုက်ပါတော့တယ်။
အမေကပေါင်တွေကိုကမန်းကတန်းပြန်စိပြီး၊ လက်တစ်ဘက်နဲ့ကျုပ်ရင်ဘတ်ကိုထောက်တွန်းထားလိုက်ရင်းလက်မောင်းကိုလှမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။
“နေဦးဖျောက်..၊ ခဏ..”
အမေ့အသံကချွဲပျစ်နေပေမယ့်တုန်ခါနေတယ်။ လိုးတော့မယ်လို့မောင်းတင်လိုက်တဲ့ကျုပ်လည်းတဝက်တပျက်ကြောင်တက်တက်ဖြစ်သွားတာပေါ့။
“ဘာဖြစ်လို့လဲအမေ..”
“သားဖျောက်..အနှင်းကိုလုပ်ပေးသလိုမျိုး၊ အမေ့ကိုလဲလုပ်ပေးပါလားဟင်..”
အမေကတွန့်ဆုတ်တွန့်ဆုတ်နဲ့ပြောလာတော့..။
“လုပ်ပေးမှာပေါ့အမေရဲ့၊ အမနှင်းကိုလိုးသလိုမျိုးအမေ့ကိုအခုလိုးပေးမှာလေ၊ အမေမပူပါနဲ့ အမေကတခါတလေမှရတာဆိုတော့အမနှင်းထက်ကောင်းအောင်လိုးပေးမှာ..”
ကျုပ်ဒီလိုပြောလိုက်တော့အမေကခေါင်းခါပြပြီး မမနှင်းကိုအကူအညီတောင်းတဲ့အကြည့်နဲ့တစ်ချက်ကြည့်လိုက်တော့၊ မမနှင်းကအပြုံးချိုချိုနဲဲ့တစ်ချက်ပြုံးပြီး၊ ကျုပ်ကိုခေါင်းညိတ်ပြတယ်။ ကျုပ်လည်းနည်းနည်းအူလည်လည်ဖြစ်နေတုန်းပါ။ အမေလည်းကျုပ်ဘက်ကိုတစ်ချက်ပြန်ကြည့်တယ်။ သူ့ပုံကရှက်နေတုန်းပဲ။ ဒါပေမယ့်ကျုပ်ကအထာပေါက်ပုံမရတော့၊ သွယ်ဝိုက်ပြောနေလို့တော့မဖြစ်တော့ဘူးဆိုတာသိတဲ့ပုံနဲ့တံတွေးတစ်ချက်မျိုချလိုက်ရင်းအိညက်ညက်အသံလေးနဲ့ပြောလာတယ်။
“ဒုက္ခပါပဲနော်..၊ အမေပြောချင်တာကဒီလို..၊ အဲ..အဲ..အမေကဖျောက်.. အမေ့ဟိုဟာကိုယက်ပေးစေချင်တာ။ ဖျောက်အနှင်းကိုယက်ပေးသလိုမျိုးလေ။ အနှင်းပြောတော့အရမ်းကောင်း၊ အရမ်းအသည်းယားတာပဲတဲ့။ အမေလည်းအဲဒါမျိုးတခါမှအယက်မခံရဖူးတော့၊ စမ်းကြည့်ချင်တာပေါ့..”
အမေကအရဲစွန့်ပြောပြီးတော့မှရှက်လွန်းလိုဟိုဘက်ကိုမျက်နှာလွှဲပြီးခေါင်းငုံ့ထားတယ်။ ကျုပ်သဘောပေါက်သွားပါပြီ။ ကြည့်ရတာမမနှင်းကလည်းကျုပ်တို့လင်မယားကြားမှာ၊ အချစ်ကျူးကြတာတွေကိုအမေ့ကိုအကုန်ပြန်ပြီးဖောက်သယ်ချခဲ့ပုံရတယ်။ အခုကျုပ်နားလည်သွားပါပြီ။ အဲတော့မှကျုပ်လည်းပြုံးပြီးအမေ့ကိုပြန်ဖြေလိုက်တယ်။
“ရတာပေါ့အမေရယ်..၊ ကျုပ်လုပ်ပေးမှာပေါ့။ ကျုပ်တွေးတာက၊ အမေကလူကြီးဆိုတော့ဒါမျိုးလုပ်တာကြိုက်မှာမဟုတ်ဘူးထင်လို့။ ပြီးတော့အားလည်းနာတာနဲ့၊ ဟဲဟဲ..”
“အမယ်..ဒီလောက်တောင်လုပ်လာခဲ့ပြီး၊ ဒီအခြေအနေရောက်နေမှ၊ လာပြီးအားနာနေရသေးတယ်။ ပြီးတော့အမေကလူကြီးဖြစ်နေပြီလို့ဘယ်သူကပြောလဲ။ သိသိကြီးနဲ့..”
“ဟုတ်ပါပြီအမေရာ။ ဒါဆို..အမေပေါင်လေးဖြဲပေးထားနော်၊ စိတ်လည်းလျှော့ထား..”
ကျုပ်လည်းစကားဆုံးတာနဲ့အမေဘာမှလုပ်မပေးရသေးခင်မှာ၊ ကျုပ်ကပဲဇိုးဇိိုးဇတ်ဇတ်နဲ့အမေ့ပေါင်ကိုပြဲပြဲကြီးဖြစ်အောင်၊ ကိုင်ဖြဲချလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့အမေ့ပေါင်ခွကြားပေါ်ကုန်းပြီးမျက်နှာအပ်လို့မှောက်ချလိုက်တယ်။ ကျုပ်မျက်နှာကအမေ့ရဲ့ရွှေတြိဂံနယ်မြေတောင်ပူစာခုံးခုံးလေး အပေါ်မှာတည့်တည့်ကျသွားတော့တယ်။ တောင်ကုန်လေးကချုံပုတ်ပါးပါးလေးတွေနဲ့ပါ။ ကျုပ်ကနှာခေါင်းနဲ့အမေ့ရဲ့ချုံပုတ်အုံကြားကိုအရင်ထိုးကော်ပြီး၊ ပေါင်ကြားခဲကအမေ့စောက်ဖုတ်အနံ့ကိုတဝကြီးအဆုတ်ထဲကိုရှိုက်သွင်းလိုက်တယ်။
“ဟားး..မွှေးနေတာပဲကအမေရာ..”
ကျုပ်ယုံတောင်မယုံနိုင်ဘူး။ အတော်အံ့ဩသွားတာ။ မွှေးနေတာကဆပ်ပြာနံ့သင်းသင်းလေးဗျ။ ဒီအနံ့မှတ်မိတာပေါ့၊ မြို့တက်တုန်းကကျုပ်ကိုယ်တိုင်ဝယ်လာပေးခဲ့တဲ့ လပ်စ် ကိုယ်တိုက်ဆပ်ပြာအနံ့လေ။ အိမ်အတွက်သုံးဖို့ဒါဇင်ဝက်တောင်ဝယ်လာတာ။ နှစ်တုံးကိုဖြည်ပြီး၊ အဖေအမေတို့ဆပ်ပြာခွက်ထဲရော။ ကျုပ်တို့လင်မယားဆပ်ပြာခွက်ထဲပါ တစ်တုံးစီထည့်ပေးထားခဲ့တာလေ။
အခုမှသဘောပေါက်မိတယ်။ မမနှင်းနဲ့အမေတို့၊ ချွေးမနဲ့ယောက္ခမ၊ လင်တူမယားနှစ်ယောက်စည်းလုံးနေလိုက်ကြတာများ။ မမနှင်းကသူ့ကိုကျုပ်လုပ်ပေးသမျှအားလုံးကို၊ အကုန်ဖောက်သယ်ပြန်ချနေတာပဲ။ ပြီးတော့နည်းပေးလမ်းညွှန်တောင်လုပ်လိုက်သေးတယ်။ ကျုပ်ကိုဘာဂျာမှုတ်ခိုင်းပြီးစောက်ဖုတ်ယက်ရင် မနံရအောင်ဆပ်ပြာမွှေးနဲ့ကြိုဆေးထားခိုင်းသေးသဗျား..။ မမနှင်းကိုကျုပ်ပထမအကြိမ်မှုတ်ပေးတုန်းက အနံ့ပြင်းပြင်းမွှန်မွှန်ထူထူနဲ့လျှာထိုးပြီးယက်ပေးခဲ့ရတာကိုမမနှင်းကရိပ်မိပြီးအားနာပုံရတယ်။ အခုအမေ့ကိုကြိုပြီးကျကျနနရေဆေးထားခိုင်းပုံရတယ်။ မမနှင်းကိုယ်တိုင်လည်းဆေးထားမှာသေချာတယ်။ အမယ် နှစ်ယောက်တကြိတ်ထဲတဥာဏ်ထဲပလန်တွေချလို့ဗျ၊
ကျုပ်လည်းအမေ့စောက်ဖုတ်နံ့သင်းသင်းကိုအားရပါးရအရင်ရှူသွင်းလိုက်ပြီးမှ၊ စောက်ပတ်ကိုလက်ချောင်းတွေနဲ့စဖြဲလိုက်တယ်။ ကျုပ်အမေ့ကိုအရင်က သုံးခါလိုးပြီးခဲ့ပေမယ့်အခုညကျမှပဲသေသေချာချာ၊ ကျကျနန၊ စောက်ဖုတ်ကိုအနီးကပ်ဖြဲရဲကြည့်ခွင့်ရတော့တာ။ ကျုပ်ရဲ့လက်ချောင်းတွေလှုပ်ရှားသွားတာနဲ့အတူ၊ အမေ့စောက်ခေါင်းလေးကဟပြဲလေးပေါ်လာပါပြီ၊ စောက်ဖုတ်နှစ်ခြမ်းအတွင်းကြားကညပ်နေတဲ့ စောက်စိပြူးပြူးလေးနဲ့စောက်ခေါင်းအတွင်းသားရဲရဲလေးတွေဟာလည်း ထင်ထင်ရှားရှားကြီးပြူးခနဲပေါ်လာခဲ့ပါပြီ။
စောက်ခေါင်းအလယ်အတွင်းသားအနီရဲရဲက၊ အသက်ရှိတဲ့ဂုံးကမာကောင်တစ်ကောင်ကိုအခွံဟထားတာကိုမြင်ရသလို၊ အတွင်းကအသားလေးတွေကမသိမသာလှုပ်ရှားရွေ့လျားလို့နေပါတယ်။ ဒါ့အပြင်အရည်ကြည်လဲ့လဲ့တွေကရွှဲအိုင်တက်နေပါပြီ။ အဲဒီအရည်လဲ့နေတဲ့စောက်ခေါင်းရဲရဲလေးထဲကိုကျုပ်ကလျှာစောင်းလေးနဲ့ထိုးထည့်ပြီးလျှာဖျားလေးတလှပ်လှပ်နဲ့ကစားပေးနေလိုက်တယ်။ တဆက်ထဲလိုလိုမှာပဲ ကျုပ်မွေးသမိခင်ရဲ့စောက်စိလေးကိုလျှာနဲ့ကပ်ပြီးဖိစုပ်ရင်းနတ်ပြည်ရောက်လောက်မယ့်လွင့်မျောအရသာကိုပေးလိုက်ပါတယ်။
“စူးးးးရှ်ရှ်..အိ..စစ်စ်စ်..အူးးးးရ်..ဟူးးး”
အမေ့မှာ ဒွန့်ခနဲ၊ ဒွန့်ခနဲ၊ တဆတ်ဆတ်တုန်တက်သွားပါတယ်။ ကောင်းလွန်းတဲ့ရသအာရုံကိုဖော်ကျူးတဲ့ညည်းသံရှူးရှူးရှဲရှဲလေးတွေကလည်းအစီအရီကျလာပါတော့တယ်။ အမေ့လက်နှစ်ဘက်ကအလိုလိုကျုပ်ခေါင်းပေါ်ကိုရောက်လာပြီးကျုပ်ဆံပင်တွေကိုအသိစိတ်ကင်းမဲ့စွာကုတ်ဖွနေရင်း၊ ကျုပ်မျက်နှာကိုသူ့စောက်ဖုတ်နဲ့ကွာထွက်မသွားရအောင်အတင်းဆွဲပြီးဖိကပ်ထားတယ်။
ကျုပ်လည်းအမေ့စောက်ဖုတ်ထဲကိုချောင်ကြိုချောင်ကြားမကျန်စုပ်ပေးယက်ပေးနေလိုက်တယ်။ စောက်ဖုတ်ကနေဖင်ကြားထဲ၊ ပြီးတော့ဖင်ဝစူစူနုနုလေးအထိပေါ့။ မရွံလည်းမရွံရှာနိုင်တော့ပါဘူး။ ချောင်ထဲနှိုက်ယက်လေ၊ အမေကပိုထွန့်လေပါပဲ။ ကိုယ့်ကိုကိုယ်အမေဆိုတာမေ့ပြီး၊ ဖင်ကိုကော့ခါးကိုကြွပြီး၊ ကျုပ်ပါးစပ်ဆီ အဖုတ်ကိုကော့တင်ပေးနေတာ။ ဖင်လေးကပွစိပွစိနဲ့ပေါ့။ အမေတွန့်လိမ်ပြီးဘယ်ညာလူးခါနေတာမရပ်တော့ဘူး။ ပါးစပ်ကလည်းမပြတ်တမ်းညည်းနေတယ်။
ဒီအချိန်မှာမမနှင်းကသူ့အင်္ကျီကိုပင့်ပြီးချွတ်ချလိုက်ပါတယ်။ ထမီကိုပါကွင်းလုံးချွတ်ချလိုက်တာ။ မမနှင်းကလည်းအရင်ကဆိုခံရုံသာခံတာ၊ ထမီလှန်ပေးရုံပဲ၊ တောသူမြန်မာမလေ။ တခါမှကိုယ်လုံးတီးချွတ်ပြီးမခံဖူးပါဘူး၊ အခုမှဘိုစိတ်ဝင်သွားတယ်ဆိုပါတော့၊ ကျုပ်နဲ့အမေပလေးနေတာကိုကြည့်ပြီး သူဘယ်လောက်စိတ်တွေထန်တက်လာနေပြီဆိုတာကိုသိနိုင်တယ်။ အခုကျုပ်ဘေးနားကမိန်းမနှစ်ယောက်စလုံး အဝတ်အစားတစ်စမှမရှိတော့ပဲ၊ တုံးလုံးကြီးတွေနဲ့ပြောင်သလင်းခါနေပါပြီ။ မမနှင်းက..။
“သမီးကအမေ့ကိုဖျောက်ရဲ့ပစ္စည်းကိုငှားတယ်နော်..၊ အမေကလည်းသမီးကိုပြန်ပြီးတော့အကူအညီပေးရမယ်သိလား..”
“ရတာပေါ့အနှင်းရယ်၊ သမီးလိုချင်တာကိုလည်းအမေကလုပ်ပေးမှာပေါ့၊ ဒါပေမယ့်အခုတော့ အမေ့စိတ်တွေတအားထနေပြီ။ မနေနိုင်တော့ဘူး။ အမေ့ကိုဖျောက်အရင်လိုးပါစေဦး..”
အမေ့တောင်းဆိုချက်ကိုအမနှင်းကခေါင်းညိတ်သဘောတူလိုက်တယ်။
“သမီးသိပါတယ်အမေရ၊ အမေအရမ်းဆာနေတယ်ဆိုတော့၊ သမီးအမေ့ကိုအရင်အလှည့်ပေးလိုက်မယ်.. ”
ပြောရင်းနဲ့အမေ့နားမှာတတောင်ဆစ်ထောက်၊ တစောင်းဝင်လှဲပြီး၊ ကိုယ်ကိုအမေ့မျက်နှာနားအထိရွှေ့တိုးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ရင်ကိုကော့ရင်း၊ ကိုယ့်နို့ကြီးတွေကိုယ်ကိုင်ပြီး အမေစို့လို့ရအောင်နို့ကြီးတွေကိုပါးစပ်နားကပ်ပြီးခွန့်ပေးတယ်။ အမေကမမနှင်းနို့သီးခေါင်းတွေကိုလှမ်းဟပ်ပြီးနို့စိုခလေးတစ်ယောက်လိုဟပ်ပြီးစို့နေပေမယ့် ခါးအောက်ပိုင်းကလည်း၊ သူ့စောက်ဖုတ်ကိုကျုပ်ပါးစပ်နဲ့အတင်းကပ်ပြီးကော့ထိုးပေးနေတယ်။ မှုတ်နေတာကိုမရပ်လိုက်နဲ့လို့ဖွင့်မပြောလည်း၊ ပြောနေသလိုပါပဲ။
ကျုပ်လည်းဘာဂျာတော်လောက်ပြီ။ နောက်တဆင့်တက်ဦးမှပဲလို့ကြံပြီး ကိုယ်ကိုလျှောတိုက်တက်လို့ အမေ့ကိုယ်ပေါ်စီးမိုးပြီးတက်ခွလိုက်ပါတယ်။ ကျုပ်လီးကမခံမရပ်နိုင်အောင်မာထန်နေပါပြီ၊ အမေ့ကိုလိုးမှဖြစ်တော့မယ်။
ဒါပေမယ့်မမနှင်းကရုတ်ချည်းဆိုသလိုပဲအမေ့မျက်နှာပေါ်ကိုဖင်ကြီးနဲ့တက်ထိုင်လိုက်ပါတယ်။ ကျုပ်ကိုကျောပေးရင်းသူ့ဖင်ဖြူဖြူကြီးကကျုပ်ဖက်ကိုပြူးနေအောင်လှည့်ပြထားတာပေါ့။ အမေ့မျက်နှာကိုတော့တအားကြီးမဖိမိအောင်ကားယားခွဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ထားတာပါ။
တစ်ချိန်ထဲမှာပဲ၊ အမေ့စောက်ဖုတ်ပေါ်မှာကျုပ်ခါးကရောက်နေပါပြီ။ ကျုပ်လည်းကြာကြာတွေဝေမနေတော့ပဲ၊ အမေ့စောက်ဖုတ်ဝကိုဖြဲပြီးလီးကြီးကိုဖိသွင်းချလိုက်ပါတော့တယ်။ လီးကိုတဆုံးအထိသပ်ရိုက်သလိုနှက်သွင်းပြီး စဆောင့်လိုးပါတယ်။
“အူးးးးးစစ်စ်စ် အိုးးးးဟားး..”
အမေ့မျက်နှာပေါ်မှာခပ်ကြွကြွလေးခွထားတဲ့၊ မမနှင်ုရဲ့ဖင်ကြီးကလည်းနိမ့်ဆင်းလာပြီးအမေ့ပါးစပ်ပေါ်မှာစောက်ဖုတ်နဲ့ကွက်တိဖိချလိုက်ပါတယ်။ ကျုပ်လည်းအမေ့စောက်ပတ်ကိုတပတ်ပတ်၊ တဖတ်ဖတ်နဲ့၊ သွက်သွက်မှန်မှန်ဆောင့်သွင်းပေးနေတယ်။ အမေ့ခြေထောက်နှစ်ချောင်းဟာဂဏှာမငြိမ်ပဲ လှုပ်ရှားနေပြီးတော့၊ အိပ်ရာကြမ်းခင်းကိုဆောင့်နေပါတယ်။ အမေ့လက်နှစ်ဘက်ကလည်းအငြိမ်မနေနိုင်ပဲ သူ့မျက်နှာနားမှာခွထားတဲ့မမနှင်းရဲ့ပေါင်ဖွေးဖွေးကြီးတွေကိုပွတ်လိုက်၊ ဖက်လိုက်၊ ဆွဲလိုက်လုပ်ရင်း တခါတခါမမနှင်းဖင်ကြီး၊ တင်ပါးကြီးတွေကိုမချင့်မရဲနဲ့ဖျစ်ညှစ်နေတယ်။
ပြီးတာနဲ့ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ထားလို့၊ စောက်မွေးအုံထူထူကြီးကြားက၊ ပြဲအာနေတဲ့စောက်ပတ် အတွင်းသားတွေကိုလျှာနဲ့လှမ်းဟပ်ပြီးယက်ပေးနေတာ့တာပဲ။
“ကျွပ်..ကြွပ်..ပျတ်..ပျတ်..ပြွတ်..”
အမေကမမနင်းစောက်ဖုတ်ကိုစိတ်ပါလက်ပါနဲ့ကို ယက်ပေး၊ စုပ်ပေးနေတော့တာ..။ ကြည့်ကောင်းနေတုန်းမှာမမနှင်းဖင်ကြီးကပိုပြီးအိကျလာတယ်။ ထူပိန်းနေတဲ့ စောက်မွေးအုံကြီးကြောင့်အမေ့ကိုကြည့်ရတာအသက်ရှူမဝဖြစ်နေသလိုပဲ။ကြတ်တောင်း၊ ပြတ်တောင်းနဲ့။ ပါးစပ်ကလည်းဆက်ယက်ဖို့ခက်နေသလိုနဲ့မွှန်ပြီး ချောင်းတစ်ချက်နှစ်ချက် တဟက်ဟက်ဆိုးနေတယ်။ အဲ့တော့ကျုပ်လည်း မမနှင်းဖင်ကြီးကိုလှမ်းကိုင်ပြီး သူ့ဖင်ပေါက်စအိုဝလေးထဲကို လက်ညှိုးလေးနဲ့အသာချဲရင်းဖြဲပြီးနှဲ့ထိုးလိုက်တယ်။
“အိုးးဝိုးးး…”
အမနှင်းအော်ရင်းတွန့်ခနဲဲဖြစ်သွားတယ်။ ဖင်ကြီးပါဆတ်ခနဲကြွတက်သွားလို့လည်း အမေအသက်ရှူလို့ရသွားတယ်။ ဒါပေမယ့်အမေက ကြွသွားတဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးနောက်ကို အတင်းခေါင်းထိုးလိုက်သွားရင်း၊ အတင်းနမ်းပြီးစုပ်ယက်ပေးနေပြန်တယ်။ မမနှင်းမှာလည်းအမေအဆက်မပြတ်လိုက်မှုတ်တဲ့ဒဏ်ကိုမခံနိုင်တော့ဘူး။ မချိမဆန့်ညည်းသံလေးတွေထွက်လာရင်းပြောတယ်။
“အမေ..အားးး.မရတော့ဘူးသမီးစောက်ဖုတ်တွေကျင်လာပြီ..”
ကျုပ်တစွပ်စွပ် တစွက်စွက်နဲ့ချက်မှန်မှန်ဆောင့်လိုးပေးနေတဲ့အမေ့စောက်ပတ်ကြီးကလည်း၊ ကော့ကော့ထိုးတက်နေပြီ၊း၊ စောက်ခေါင်းထဲကသိသိသာသာကြီးညှစ်ပေးနေတာကို ခံစားနေရတယ်လေ။
—————————————–
အပိုင်း(၁၆) ဆက်ရန်
(၁၆)
အမေ့ဆီကလည်းရင်ဖွင့်ချက်လေးတွေထွက်လာတယ်။
“အမေဒီနေ့အရမ်းကောင်းတာပဲ၊ နင်တိုနှစ်ယောက်ဝိုင်းလုပ်ပေးနေတာကတကိုယ်လုံးအူတွေအသည်းတွေပြောင်းပြန်လန်ကုန်ပြီလားအောင်းမေ့ရတယ်၊ ရင်တွေတလှပ်လှပ်ခုန်အောင်၊ ရှိန်းဖိန်းပြီးထူပူ၊ ဆူပွက်နေတာပဲကွယ်။ ကောင်းလည်းကောင်း၊ ဆိမ့်လည်းဆိမ့်၊ ကြက်သီးတွေလည်းတဖြင်းဖြင်းထလို့၊ တသက်လုံးတစ်ခါမှအဲ့လိုမဖြစ်ဖူးဘူး။ ကြာရင်ငါသေတော့မှာပဲ။ စောက်ဖုတ်ချင်းစုပ်စားရတဲ့အရသာကလည်းဒီလောက်ကောင်းတာလည်း၊ အခုမှပဲသိရတော့တယ်။ ခဏနေဦးအနှင်း၊ အမေအဖုတ်ဆက်ယက်ပါရစေဦးနော်..နော်..”
ပြောပြီးတာနဲ့အမေက မမနှင်းစောက်ဖုတ်ဆီပါးစပ်ပြန်ကပ်လို့အတင်းဆွဲစုပ်ပြီးဘာဂျာဆက်ကိုင်နေတယ်။
“အားးးဟိုးးးစစ်..စစ်စ်စ်ရှ်..ဟင်းးး အဲ့ဒါမလုပ်နဲ့လေ..ဖျောက်၊ အူးးးရ်ရ်ရ်..”
မမနှင်းလည်းတအီးအီးနဲ့မထိမ်းနိုင်မသိမ်းနိုင်ထညည်းတော့တယ်။ သူ့ခမြာ..အမေ့ပါးစပ်ကစောက်စိနဲ့စောက်ဖုတ်ကိုမလွတ်တမ်းစုပ်နေတဲ့အပြင်။ ကျုပ်ရဲ့လက်ခလယ်ကသူ့ရဲစအိုဝခရေပွင့်လေးထဲနောက်တစ်ကြိမ်အလည်ရောက်သွားလို့ပါပဲ။ ကျုပ်ရဲ့လက်က အမေ့ကိုတပြိပြိနဲ့မောင်းထောင်းပေးနေတဲ့၊ လီးနဲ့စောက်ဖုတ်အစပ်ကိုကပ်ပြီးသပ်လိုက်ရုံနဲ့၊ ကော်ရည်ဖြူဖြူချွဲချွဲတွေကကပ်ပါလာတယ်။ အဲဒီအရည်ချွဲချွဲတွေကို၊ မမနှင်းဖင်ဝလေးမှာသုတ်ပြီး လက်ထိပ်လေးနဲ့တတိတိနှစ်ချက်သုံးချက်လောက်ပဲ၊ ဘယ်ညာနှဲ့သွင်းလိုက်တာ။ ဖင်ပေါက်ထဲကိုလက်တစ်ဆစ်လောက်ဝင်သွားတယ်။
သူကလန့်ပြီးတွန့်ခနဲဖြစ်သွားရင်းဖင်ဝလေးကိုရှုံ့သွင်းလိုက်တော့ဖင်ကလက်ကိုစုပ်သွင်းလိုက်သလိုဖြစ်သွားတယ်။ အမနှင်းလည်းမျက်လုံးလေးစင်းပြီးပါးစပ်လေးပါဟသွားတယ်။ လက်ခလယ်လေးလက်တစ်ဆစ်လောက်ကနာကျင်မှုကိုပေးနိုင်တဲ့အနေအထားလောက်မှာမရှိပါဘူး။ ဒါပေမယ့်စအိုကြောကပေးလိုက်တဲ့ဖီလင်ကတော့ဆိမ့်တက်သွားပုံရပါတယ်။ ကြည့်ရတာမမနှင်းအနေနဲ့၊ ခရေဝထဲကိုအဆွခံလိုက်ရတာ ဘဝမှာပထမဆုံးအကြိမ်ဖြစ်ပုံရပါတယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့၊ ကျုပ်လည်းအမနှင်းနဲ့နေလာတာနှစ်ဝက်ကျိုးခဲ့ပေမယ့်အခုတိတစ်ခါမှမဆွပေးခဲ့ဖူးသလို၊ အကိုသာဒင်လည်းလုပ်ပေးခဲ့ဖူးပုံမရပါဘူး။ အမနှင်းအတွက်ဟိုတစ်နေ့က ကျုပ်အပြာကားထဲက နောက်ပေါက်လိုးတဲ့အကြောင်းတွေပြောပြတုန်းကတောင်အထူးအဆန်းဖြစ်ပြီးအံ့ဩနေတာကျုပ်သတိထားမိတယ်။
ကျုပ်တို့တောသူတောင်သားတွေကလိင်ကိစ္စမှာအခုလိုရှာရှာပေါက်ပေါက်တွေသိပ်မလုပ်ကြဘူးလေ။ အခုသု့ဖင်ဝထဲကိုလက်နဲ့နှိုက်ပြီးအနှဲ့ခံရတော့၊ ဖင်ဖီလင်ကြောတွေရဲ့လှုံ့ဆော်မှုကစလာပြီထင်ပါရဲ့ မမနှင်းရဲ့တင်ပါးဆုံကြီးတွေကတရွရွနဲ့ကြွတက်လာပါတယ်။ အငြိမ်မနေလှုပ်ရှားရွထလာတာကြောင့်စောက်ဖုတ်ကိုလှမ်းယက်ပြီးဘာဂျာပေးနေတဲ့၊ အမေလည်းကောင်းကောင်းမှုတ်လို့မရတော့ပါဘူး။ အမေ့ကိုဆောင့်လိုးပေးနေတဲ့ကျုပ်ရဲ့လိုးရှိန်ကလည်းတက်လာပါပြီ။
ဒါကြောင့်အမေကလွတ်လွတ်ပြီးထွက်နေတဲ့မမနှင်းစောက်ဖုတ်ကိုလွှတ်လိုက်ပြီး၊ သူ့စောက်ပတ်ထဲမှာ ဝင်ထွက်နေတဲ့ကျုပ်လီးကိုခေါင်းထောင်ထပြီးကြည့်နေပါတယ်။ ကျုပ်လည်းအာရုံကို အမေ့ကိုလိုးနေတဲ့ဆီပြန်စူးစိုက်လိုက်တယ်။ မမနှင်းလည်းဘေးဘက်ကိုဖင်ရွှေ့ဆင်းပြီးထိုင်ချလိုက်ရင်း၊ အမေ့နို့ကြီးတွေကိုကူပြီးကုန်စို့ပေးနေတယ်။ အချိန်ဘယ်လောက်ကြာလိုက်တယ်တော့မှတ်မထားမိပါဘူး။
“အူးးးးအားးးးအိ..အိ..အိ..အောင်မလေးးးး..အောင်မလေးးးး၊ ထွက်ပြီ..၊ ထွက်ပြီတော့်..၊ စောက်ရေတွေထွက်ကုန်ပါပြီ….အူးးးးရှီးးးးး..”
အသံရှည်ကြီးနဲ့အော်ညည်းပြီးနောက်ပိုင်း၊ အမေဆတ်ခနဲ၊ ဆတ်ခနဲ၊ တုန်..တုန်တက်ပြီး၊ အကြောဆွဲနေပါတယ်။ ကျုပ်ရဲ့နောက်ဆုံးဆောင့်ချချက်တွေကသပ်ရိုက်ထည့်သလိုအရမ်းပြင်းနေတဲ့အချိန်မှာ၊ အမေ့နို့ကြီးနှစ်လုံးကလည်းဘောင်ဘင်ခတ်ပြီးခါနေပါတယ်။ အမေ့စောက်ဖုတ်ကြီးထဲကိုကျုပ်လရည်တွေညှစ်ထုတ်ပြီး၊ အကုန်သွန်ထည့်လိုက်မိတယ်။
အမနှင်းကလည်း အမေ့မျက်မှာပေါ်မှောက်ချပြီးနှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်ပြီးအရူးတပိုင်းနမ်းရှုတ်နေပါတယ်။ အမေ့မျက်နှာပေါ်မှာတော့စောစောကအမနှင်းကိုအဖုတ်ယက်ထားလို့ထွက်ကျလာတဲ့ စောက်ရေတွေကတဝက်တပျက်နဲ့စိုရွှဲပေကျံနေတယ်လေ။ ခပ်ပြဲပြဲကားနေတဲ့အမေ့စောက်ဖုတ်နဲ့ဖင်လုံးကြီးတွေကြားကလည်းကျုပ်ရဲ့လရည်ဖြူဖြူပျစ်ပျစ်တွေကတလိမ့်လိမ့်နဲ့စီးယိုထွက်ကျနေတာကိုတွေ့နေရတယ်။
ကျုပ်တိုသုံးယောက်စလုံးမရှေးမနှောင်းစီမှာပဲပြီးကုန်ကြတာပါ။ကျုပ်ကအမေ့ဘေးမှာဝင်လှဲပြီးအမောဖြေလိုက်ရပါတယ်။ တကိုယ်လုံးလဲဝုန်းထားရတာကဟိုက်နေပြီလေ။ မမနှင်းကလည်းကျုပ်ရဲ့လွတ်နေတဲ့ဘေးခြမ်းမှာဝင်လှဲလိုက်ပါတယ်။ အမေတွေ၊ မမတွေအသာဘေးဖယ်ထားလိုက်ပါ။ အခုကျုပ်ရဲ့ဘယ်ညာတစ်ဘက်တစ်ချက်က မိန်းမတွေကကျုပ်မိန်းမတွေဖြစ်နေကြပြီမဟုတ်လားဗျာ။
မိန်းမနှစ်ယောက်စလုံးက၊ ဝင်လှဲပြီးတာနဲ့ကျုပ်ကိုအသီးသီးကျုံးဖက်ထားကြတယ်လေ။ ကျုပ်ဖက်ကိုလှည့်ပြီးဖက်ထားကြတော့အခုသူတို့ကမျက်နှာချင်းဆိုင်ပေါ့။ သူတို့ရဲ့လက်နှစ်ဖက်က ကျုပ်ရဲ့ရင်ဘတ်ပေါ်မှာယှက်နေကြတယ်။ သူတို့ရဲ့အကြည့်တွေကကျုပ်ကိုယ်ကိုကျော်ပြီး၊ တယောက်နဲ့တယောက်ပြုံးပြနေကြတယ်။ မမနှင်းက..၊
“အမေ..ကန်တော့နော်၊ အမေ့မျက်နှာကိုတက်ခွပြီးစောက်ပတ်နဲ့ပွတ်မိတာ။ သမီးစိတ်တွေကတားလိုမရအောင်အရမ်းဖြစ်သွားလို့ပါ..”
အမေကပြန်ပြုံးပြရင်းမမနှင်းလက်လေးတွေကိုလှမ်းဆွဲလို့ပွတ်သပ်ပေးနေရင်းကပြန်ပြောတယ်။
“အမေအနှင်းကိုဘာမှအပြစ်မဆိုပါဘူးကွယ်။ အမေ့ကိုကောင်းအောင်လုပ်ပေးလို့ကျေးဇူးတောင်တင်ရသေးတယ်။ တသက်လုံးလိုးခဲ့ခံခဲ့ရသမျှထဲမှာအခုညလောက်ကောင်းတာ၊ သာယာပျော်ရွှင်ရတာတစ်ခါမှမတွေ့ခဲ့ရဖူးသေးဘူး။ တကယ့်အကောင်းဆုံးပါဘဲ၊ ငါတို့လင်လေးကလည်းအလိုးတော်သလားမပြောနဲ့တော့ဟေ့..ခိခိ..။ အမောပြေရင်တို့တွေထပ်လုပ်ကြဦးစို့နော်။ ဒီတခါဖျောက်ကနင့်အမနှင်းကိုလုပ်။ အမေကကူပေးမယ်။ တစ်လှည့်စီပေါ့..”
တကယ်တော့အမေကပြောစရာတောင်မလိုပါဘူး၊ အမေ့စကားမစခင်ကတင် ကျုပ်လက်တွေက မမနှင်းရဲ့စောက်ဖုတ်ဆီလက်ရောက်ပြီးစနှိုက်နေပါပြီ။ စောက်ခေါင်းထဲကိုလက်နှစ်ချောင်းနဲ့ဖြဲပြီးထိုးသွင်းကလိုင်းလို့၊ လက်လိုးလိုးပေးရင်း၊ စောက်စိလေးကိုပါတချိန်ထဲမှာပွတ်ချေပြီးကလိပေးနေလိုက်တယ်။
မမနှင်းကပေါင်ကြီးတွေကိုအပြဲဆုံးအနေအထားမှာဟထားတော့ စောက်ဖုတ်ထဲကလက်တစ်ချောင်းကိုနှုတ်ပြီးစောက်ပေါက်နဲ့တဆက်ထဲ၊ ဖင်ကြားမှာကပ်ရက်ရှိနေတဲ့၊ ဖင်ပေါက်ထဲကို စွပ်ခနဲနှိုက်လိုက်တယ်။ လက်နှစ်ချောင်းကအပေါက်နှစ်ပေါက်ကိုတပြိုင်ထဲခွနှိုက်လိုက်တာပါ။ အပေါက်နှစ်ပေါက်ကအဝနားမှာဆိုရင် အရေပြားနံရံတစ်ချပ်ပဲခြားတာပါ။ အပေါက်နှစ်ပေါက်ကြားမှာလက်ထိပ်နှစ်ချောင်းထိနေတာကိုတောင်ကျုပ်ခံစားမိနေရတယ်။
ကျုပ်စောစောကတစ်ခါနှိုက်ထားကထဲကသုတ်ထားခဲ့ပြီးပေရေနေတဲ့၊ လရည်စောက်ရည်၊ ချောဆီတွေကြောင့် ဖင်ဝကိုစောစောကထဲကအလျင်ရအောင်ချဲ့ထားပြီးသားလိုဖြစ်နေပြီး၊ အခုတခါအနှိုက်မှာ၊ လက်ခလယ်ကလက်တစ်ဆစ်လောက်ချောချောရှူရှူဝင်သွားပါတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ ကျုပ်ကနောက်ပေါက်ထဲကိုဒီ့ထက်နက်နက်ဝင်အောင်ထပ်ချဲ့မယ်၊ ပြီးရင်မမနှင်းကိုရအောင်စည်းရုံးပြိး နောက်ပေါက်ကို၊ ပါကင်ဖွင့်၊ ဖင်လိုး ဖို့ပါဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။
စောက်ဖုတ်ကိုရိုးရိုးအတိုင်း၊ ဆော့ပေး၊ ကလိပေးနေတုန်းက ဖီလင်နဲ့မှိန်းနေတဲ့အမနှင်းလည်း၊ ဖင်ပေါက်ထဲကိုပါလက်ဆစ်တစ်ဆစ်မြုပ်အောင်ထပ်ဝင်လာတော့မျက်လုံးလည်းကျယ်လာ၊ ဖင်လည်းဆတ်ခနဲတွန့်သွားပြီး၊ ကျုပ်ကိုပြူးတူးပြဲတဲနဲ့လှမ်းကြည့်တယ်။
“ဟင့်..ဖျောက်..၊ ကြည့်..လုပ်ပြန်ပြီ။ ဒီနေ့ဘာဖြစ်နေတာလည်း။ ဒီအပေါက်ကိုပဲ၊ လာလာပြီးရန်ရှာနေတယ်၊ မလုပ်ပါနဲ့ သူများမနေတတ်ပါဘူး။ ကလိကလိနဲ့ ဖင်လည်းယား၊ အသည်းလည်းယားတယ်..”
မမနှင်းပြောနေတုန်မှာပဲလက်ခလယ်ကလက်နှစ်ဆစ်လောက်အထိနစ်ဝင်သွားပါပြီ။ မမနှင်းပေါင်ကြောလေးတွေကတောင့်တက်သွားသလိုဖင်ကလည်းရှုံ့ပြီးလက်ကိုစုပ်ဆွဲလိုက်တယ်။
“ဟင့်အင်း..ဟင့်အင်း..ဖျောက်၊ အရမ်းလျှောက်နှိုက်မနေနဲ့၊ နာလိမ့်မယ်၊ အနေရခက်တယ်”
“ဟဲ့အနှင်းနင့်ကိုသူကဘာလုပ်နေလို့လည်း.. ”
“ကြည့်ပါဦး၊ ဒီမှာအမေ့သားကပုံမှန်နှိုက်နေကျအပေါက်၊ အဖုတ်ထဲမနှိုက်ပဲ၊ ဖင်ပေါက်ထဲလာနှိုက်နေလို့အမေရဲ့..”
“ဟဲ့..သား၊ ဖျောက်ဆိပ်၊ နင်ဓမ္မတာအတိုင်းမလုပ်ပဲ၊ဘာတွေ အဆန်းထွင်နေပြန်ပြီလည်း..”
“အဆန်းထွင်တာမဟုတ်ပါဘူး။ ကောင်းတဲ့အသစ်အဆန်းလေးတွေခံစားစေချင်လို့မိတ်ဆက်ပေးနေတာပါအမေရဲ့၊ အခုကြည့်ပါလား၊ အဖုတ်ယက်ခံရတဲ့အရသာကို အမေရော၊ မမနှင်းရော၊ အရင်ကတစ်ခါမှမကြုံဖူးဘူးမဟုတ်လား။ အခုကြုံရတော့ဘယ်လောက်ကောင်းတယ်ဆိုတာလက်တွေ့ပဲလေ။ ကျုပ်ထင်တယ်၊ ကျုပ်တို့တစ်ရွာလုံးကမိန်းမတွေအားလုံးလည်းဒီလိုကြုံဖူးချင်မှကြုံဖူးလိမ့်မယ်၊ ကျယ်ပြန့်တဲ့မြို့ကြီးတွေကလူတွေကပိုပြီးတော့ကောင်းတဲ့အတွေ့အကြုံနည်းလမ်း ဗဟုသုတတွေရှိကြတယ်လေ။ အဲဒီအတိုင်းလုပ်ကြတာတွေကိုရိုက်ပြကြတာကျုပ်ကြည့်ဖူးလို့စမ်းကြည့်တာကောင်းတယ်မဟုတ်လား၊ အခုလည်းနောက်တစ်မျိုးစမ်းလုပ်ကြည့်ဦးမလို့အမေရ..”
ကျုပ်စကားဆုံးတော့အမေပါးစပ်ပိတ်သွားပါတယ်။ ကျုပ်ပြောတာလဲဟုတ်နေတာပဲလေ။ သူတို့ရလိုက်တဲ့အတွေ့အသြုံအသစ်အဆန်းကလည်းကောင်းနေတာကိုး။ အဲဒီမှာအမနှင်းကတစခန်းထပြန်တယ်။
“ဘာလည်းဖျောက်ဆိပ်၊ နင်..နင်..ငါ့ဖင်ကို လိုးမယ်လို့ကြံပြီးဆွနေတာလား။ မလုပ်နဲ့နော်၊ အဲဒါတော့..။ နင့်ဟာကြီးနဲ့ငါဖင်ကွဲသွားလိမ့်မယ်။ ငါ..ငါ..နာမှာကြောက်တယ်”
“မနာပါဘူးမိန်းမရဲ့..။ ဖြေးဖြေးချင်းသာသာလေးလုပ်မှာပေါ့..။ ဘိုမတွေခံတာကြည့်ရတာ၊ သူတို့တွေအရမ်းကောင်းနေပုံပဲ။ ကျုပ်လည်းအမတို့အရသာကောင်းရအောင်လုပ်ပေးချင်တာ။ ကျုပ်သိပါတယ်..ဟိုတစ်ညကကျုပ်ဒီအကြောင်းပြောနေကထဲက အမစိတ်ဝင်စားနေတယ်ဆိုတာကျုပ်သိတာပေါ့..”
အမနှင်းလည်းတချက်ငြိမ်ကျသွားပြန်ပြီးခဏကြာမှ။
“နင်ပြောသလိုဖြေးဖြေးသက်သာလေးချော့လုပ်နော်..ဖျောက်။ ငါအရမ်းကြောက်တယ်ဟာ။ အသည်းတွေပါယားတယ်..”
“ဘာမှသိပ်ထူးပြီးနာမှာမဟုတ်ပါဘူးမမနှင်းရာ။ ရှေ့ပေါက်နဲ့နောက်ပေါက်က အတူတူလောက်ပါပဲ။ အပျိုစောက်ဖုတ်လိုပဲ လိုးကာစကတော့နာမှာပဲ။ နောက်တော့လဲလီးနဲ့အသားကျသွားတာပဲ မဟုတ်လား..”
“အေးပါဟယ်..၊ စမ်းမယ်ဆိုလည်းဖြည်းဖြည်းချင်းလုပ်ပါ..”
ပြောပြီးမမနှင်းကပြန်ငြိမ်ကျသွားတယ်။ ကျုပ်ကပြောနေတုန်းတောက်လျှောက်မှာအပေါက်နှစ်ပေါက်ထဲပြိုင်တူစွပ်ထားတဲ့လက်တွေက၊ အငြိမ်နေ၊ ရပ်မနေပဲ၊ ဆက်ကလိုင်းနေတာလေ။ မမနှင်းလည်းစအိုတွန့်ပြီး ဖင်ကြီးကိုဆတ်ခနဲဆတ်ခနဲတုန်အောင်ခါထုတ်နေတယ်။ မကြာခင်မှာပဲဖင်နဲ့စောက်ဖုတ်နှစ်ပေါက်ကိုပြိုင်တူခွပြီးဝင်နေတဲ့လက်က၊ လက်ဆိပ်လည်းတက်လာပြီထင်ပါတယ်။ မမနှင်း မျက်လုံးလေးစင်းပြီးတအင်းအင်းနဲ့ညည်းလာတယ်။
“အင်းးး..အင်း..ဟင်း..ဟင်းးး..၊ ဟင့်…ယောက်ျားကလဲ၊ အတင်းကြီးပဲနော်၊ ဖြေးဖြေးလုပ်။ အဲဒါဖျောက်ကိုချစ်လို့ပေးလုပ်တာ..သိလား။ အရမ်းကြီးလုပ်မနေနဲ့ဦးနော်..”
“အင်းပါမိန်းမရာ..၊ မိန်းမကိုနာအောင်တော့ဘယ်လုပ်ပါ့မလဲ..စိတ်လေးသာလျှော့ထား။ အသက်မှန်မှန်ရှူနေ၊ ခံရတာကောင်းသွားမှာပါ..”
ကျုပ်လည်းလိုချင်တာရအောင်နဲ့ မမနှင်းစိတ်ပြောင်းပြီး၊ ပြန်လန်ထွက်မသွားရအောင် မိန်းမ၊ မိန်းမချင်းထပ်အောင်ပါးစပ်ကမချခေါ်ရင်း၊ ချွဲရတာပေါ့..။ အမေကတော့ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်နေနာက်ပေါက်ပါကင်ဖွင့်ဖို့နှုးနှပ်နေကြတာကိုစိတ်ဝင်တစားနဲ့စောင့်ကြည့်နေလေရဲ့။
ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်လွတ်လွတ်လပ်လပ်လှုပ်ရှားလို့ရတဲ့အကျယ်အဝန်း၊ အနေအထားရအောင်၊ အမေကအိပ်ရာတစ်ဘက်စောင်းအထိကပ်အောင်လှိမ့်ပြီးရွှေ့သွားပေးတယ်။ ကုတင်အလယ်မှာကျုပ်တို့အတွက်နေရာကျယ်ကျယ်ဝန်းဝန်းဖြစ်သွားတော့၊ ကျုပ်ဖင်နှိုက်ပြီးဆွနေ၊ ကလိုင်းနေဆဲမှာပဲ၊ မမနှင်းကပေါင်ကြီးတွေကားပြီးလွတ်လွတ်လပ်လပ်ကြီးဖြဲချပေးလိုက်တယ်။ မမနှင်းကစောက်ရေသန်ပါတယ်။ သူ့စောက်ပတ်ကြီးထဲက ရွှဲရွှဲရိုက်အောင်စီးထွက်ကျလာတဲ့စောက်ရေတွေကဖင်ကြားထဲ၊ စအိုပေါက်ဝအထိ စီးထွက်ပေကျံနေဆဲ့အပြင်၊ ကလိုင်းပေးနေတဲ့ကျုပ်လက်တွေပေါ်မှာပါပေပွနေတာ့တာပါပဲ။
ကျုပ်လည်းလက်တွေကိုအပေါက်တွေထဲကပြန်နှုတ်လိုက်တယ်။ ပေါင်ကြီးတွေကိုအသကုန်ဖြဲပေးထားတဲ့မမနှင်းရဲ့ ပေါင်ခွကြားထဲကိုအကျအနဒူးထောက်ဝင်ထိုင်ပြီး၊ အခုဒင်ပြည့်ကျပ်ပြည့်ပြန်တောင်ပြီးမာထန်နေတဲ့ကျုပ်ရဲ့လဒစ်ဖျားကြီးနဲ့ စောက်ဖုတ်ဝကွဲကြောင်းကြီးကိုဇောင်းပွတ်ထိုးပြီးမျှောဆွဲပြီး၊ လေးငါးဆယ်ချက်လောက်လိုးပေးနေလိုက်တယ်။
စောက်ပတ်စောင်းအဝလေးမှာလီးမသွင်းသေးပဲနဲ့ မထိတထိပွတ်ဆွဲလိုးနေတာက၊ မိန်းမတွေအတွက်မဆတ်တငန့်နဲ့ ၊ စိတ်တွေထိုးထိုးထွန့်ထွန့်ဖြစ်ပြီးရွထစေကြောင်းကို ကျုပ်ကသင်ယူ၊ အထာပေါက်ခဲ့တာကြာပါပြီ။ အဲဒီလိုပွတ်ဆွဲလိုးရင်း မမနှင်းခမြာမချိမဆန့် ရွထလာတော့မှကျုပ်က၊ ပေါင်ကြီးဖြဲကားထားလို့ အာနေတဲ့၊ မမနှင်းရဲ့စောက်ဖုတ်ရဲရဲပြဲပြဲထဲကို၊ လထစ်ကြီးဖိချပြီးထိုးသွင်းလိုက်ပါတော့တယ်။
—————————————–
အပိုင်း(၁၇) ဆက်ရန်
(၁၇ – ဇာတ်သိမ်း)
” ပျိ..ဗြိ..ဖွတ်..ဒုတ်..”
“အာ့… အမလေး ပြောတော့ ဟိုဒင်းကိုလုပ်မယ်ဆို”
“ဖြေးဖြေးပေါ့မမနှင်းရ..တစ်ဆင့်ခြင်းသွားမှာပေါ့၊ တန်းထည့်လိုက်ရင်၊ မိန်းမနာသွားမှာပေါ့..”
ကျုပ်လည်းမမနှင်းစောက်ဖုတ်ကို လေး ငါး ခြောက်ကြိမ်လောက် တဆွဆွနဲ့ဖိလိုးလိုက်တော့
စောက်ရေတွေအိုင်ထွက်ပြီး ချွဲနေတဲ့မမနှင်းရဲ့စောက်ခေါင်းက ကျုပ်လီးကိုချောဆီတွေလိမ်းပေးလိုက်သလိုဖြစ်နေပါပြီ။ ကျုပ်လည်းစောက်ရည်တွေကိုလက်နဲ့တစ်ကော်ကော်တင်လိုက်ပြီး
ဒစ်ထိပ်ကိုလဲခပ်ရွှဲရွှဲသုတ်ပြီးလိမ်းလိုက်တယ်။ မမမနှင်းရဲ့စအိုဝခရေပွင့်လေးကိုလဲတစ်ကော်သုတ်ပေးလိုက်တယ်။ ကျုပ်ကစောက်ဖုတ်ထဲကလိုးလက်စလီးကိုပြန်နှုတ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်အဆင်သင့်ဖြစ်နေပါပြီ။
ကျုပ်မမနှင်းရဲ့ခါးအောက်ထဲကိုခေါင်းအုံးနှစ်လုံးဆင့်ပြီးထိုးသွင်းလိုက်တော့ ဖင်ကပိုပြီးမြောက်တက်သွားတယ်။ ကျုပ်လက်ခုပ်ထဲကိုပါးစပ်ကပ်ပြီး တံထွေးတစ်ပျစ်ကိုထွေးချလိုက်ရင်း၊ မမနှင်းဖင်ဝမှာပုံလိုက်တယ်။ လက်ညှိုးလေးနဲ့ဖင်ဝထဲကိုလက်တစ်ဆစ်လောက်ဝင်အောင်လှည့်သွင်းရင်းတံထွေးကိုစအိုလမ်းကြောင်းဝချောအောင် လိမ်းပေးလိုက်တယ်။ ပြီးမှဖင်ဝလေးကိုဒစ်နဲ့တေ့ပြီးအဝလေးတင်ဖိဖိလေး တဇတ်ဇတ်နဲ့ လေးငါးကြိမ်လောက် ကပ်ထိုးလေးလိုးပေးနေတယ် အထဲကိုမသွင်းသေးဘူး။ ဖင်ပေါက်ဝမှာ သုံးလေးကြိမ်လောက်မျှောထိုးပွတ်ဆွဲပြီးအရှိန်ယူတယ်။
ပြီးတော့မှ ဖင်ဝကိုသေချာတေ့ပြီး၊ ဒစ်ကြီးကိုဖြေးဖြေးချင်းဖိချလိုက်တော့..။
“စွပ်…ဇွိ..ဖောက်..ပျိ..ဗျစ်”
“အာ့… အမယ်လေး..ကျွတ်ကျွတ်..နာလိုက်တာ..။ ထုတ်လိုက်..၊ ပြန်ထုတ်လိုက်..”
“ရပါတယ်၊ စိတ်ငြီမ်ငြိမ်ထားစမ်းပါမိန်းမရဲ့၊ မနာအောင်လုပ်ပေးပါ့မယ်ဆို။ ခဏလေးအောင့်ခံလိုက်နော်၊ မလှုပ်ပဲခဏစိမ်ထားမယ်၊ တော်ကြာဆိုမနာတော့ပါဘူး…”
ကျုပ်ကမမနှင်းရဲ့မျက်နှာအရောင်အဆင်း၊ အခြေအနေကိုကြည့်ပြီး၊ ဆက်မသွင်းသေးပဲ၊ လီးကိုဖင်ထဲစိမ်ရက်နဲ့ရပ်ထားလိုက်ပြီး၊ သူ့ရဲ့ပေါင်တွင်းသားလေးတွေကိုဖြေးဖြေးဖွဖွလေးပွတ်ပေးဆွပေးနေလိုက်တော့သူလည်းမျက်လုံးလေးမှိတ်လိုက်ပြီးပြန်ငြိမ်ကျသွားပါတယ်။ သိပ်မကြာလိုက်ပါဘူး၊ ဖင်ထဲမှာအတောင့်လိုက်ကြီးနစ်နေတဲ့ကျုပ်ရဲ့ဒစ်ကြီးကသွေးတဒုတ်ဒုတ်တိုးနေတာကြောင့်၊ သူမဖင်ထဲကကြွက်သားဆဲလ်လေးတွေကို ဗိုင်ဘရေတာနဲ့ဆွပြီးနှိုးပေးနေသလိုဖြစ်နေလို့မျက်လုံးလေးတစ်ချက်ပြန်ပွင့်လာပြီးကျုပ်ကိုကြည့်တယ်။ ကျုပ်ကပြုံးပြုံးကြီးပြန်ငုံ့ကြည့်နေတာကိုတွေ့တော့၊ မျအ်နှာလေးရဲတွတ်သွားပြီး မျက်လုံးပြန်မှိတ်လိုက်တယ်။
ကျုပ်ရဲ့ဒစ်ကြီးကမမနှင်းဖင်ထဲမှာနွေးနေတယ်။ သူ့ပေါင်တွင်းသားလေးတွေကိုညင်ညင်သာသာလေးအပွတ်ခံနေရတဲ့သာယာမှုကြောင့်လဲ၊
တာတွေပျောက်သလောက်ရှိသွားပြီ၊ မမနှင်းတစ်ယောက်၊ မျက်လုံးလေးစင်းပြီးဖီလင်ခံနေပုံရတယ်။ ကျုပ်က မမနှင်းရဲ့အခြေအနေကိုအကဲခတ်ပြီး အဆင်ပြေပြီ၊ ဆက်လုပ်လို့ရပြီဆိုတာသိလိုက်ပါတယ်။ ဒီတော့လီးကိုစ၍လှုပ်ရှားပြီးဆက်ညှောင့်ပေးလိုက်ပါတယ်။
စောစောက လက်နဲ့ကြိုကလိုင်းပြီး သွင်းထားလို့ပဲလားမသိ၊ မမနှင်းရဲ့အူလမ်းကြောင်းကြွက်သားတွေက အဆင်သင့်ရှုံ့နိုင်ဆန့်နိုင်အောင် ကျင့်သားရသွားပြီနဲ့တူပါတယ်။ စအိုလမ်းကြောင်းတလျှောက်ကြွက်သားတွေက အလိုက်သင့်ပွင့်သွားပြီး၊ လီးကြီးကတတိတိနဲ့၊ နက်သည်ထက်နက်အောင် နစ်ဝင်သွားခဲ့ပါပြီ။ ဒီတခါတော့ မမနှင်းမအော်တော့ပါဘူး။ အံလေးကိုကြိတ်၊ နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်ပြီးကြိတ်ခံနေတော့တာပါပဲ။ ဖင်ထဲကိုလည်းလီးကတဝက်ကျော်ဝင်သွားခဲ့ပါပြီ။
“အင်း….ရ..ရပြီ၊ သိပ်မနာတော့ဘူး…ဖြေးဖြေးချင်းလုပ်ယောက်ျား..”
မမနှင်းဖင်ခံရတာအိုကေမှာစိုပြေသွားပါပြီ။ သူ့စကားတွေကဆက်လုပ်ဖို့မီးစိမ်းပြလိုက်ပါပြီ။ ကျုပ်ကလီးကိုမမနှင်းရဲ့စအိုလမ်းကြောင်းထဲမှာဖြည်းဖြည်းချင်းညှောင့်ထည့်ပေးနေလိုက်တယ်။
“အူးး…ရှီးးးမိန်းမရာ..ဟူးး..”
“အိုးးးးး အီးး…ကျွတ်ကျွတ်..အမလေးကောင်းတယ်ယောက်ျား.. အင့်”
မမနှင်းရဲ့ဖင်ထဲကကြွက်သားတွေက ကျနော့်လီးတံကြီးကိုဆွဲညှစ်စုပ်ပေးလာနေတာကို သိသိသာသာကြီးခံစားနေရတယ်။ ညှောင့်ရင်းနဲ့လီးကဖင်ထဲတဆုံးနစ်ဝင်သွားခဲ့ပါပြီ။ ကျုပ်လည်းတဖြေးဖြေးအရှိန်တင်လာပြီးခပ်သွက်သွက်ကလေး စလုပ်ပါတော့တယ်။ မမနှင်းဟာ၊ ကောင်းနေပေမယ့်၊ မျက်နှာဟာရှုံ့မဲ့ပြီးမျက်ရည်လေးတွေဝိုင်းနေတယ်။
ကျုပ်လည်း..မမနှင်းဖင်ထဲမှာ လီးတပ်ရက်ကြီးနဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးစုပ်နမ်းလိုက်၊ နို့လေးတွေစို့လိုက်၊
နို့သီးခေါင်းလေးတွေချေပေးလိုက်၊ အောက်ထဲကိုလက်နှိုက်စမ်းပြီး၊ စောက်စိလေးကိုပွတ်ပေးလိုက်လုပ်နေတော့၊ သူ့မလည်းဖီလင်တွေပြန်တက်လာပြီး ညည်းသံလေးတွေပြန်ကြားလာရပြီ။ ဖင်ခေါင်းကလဲလီးကိုညှစ်ပေးနေတယ်၊ ကျနော်လည်းသူအဆင်ပြေလာပြီဆိုတာသိတော့၊ ဖင်ထဲကိုခပ်ကြမ်းကြမ်း အဆုံးအထိရိုက်သွင်းပြီးတာနဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းထောင်းချက်တွေနဲ့မမနှင်းဖင်ကိုလိုးပါတော့တယ်။ မမနှင်းရဲ့မျက်နှာလေးကရှုံ့မဲ့နေတယ်၊ ဒါပေမယ့်မအော်တော့ဘူး။
“အူးးးးအမလေး စီးနေတာပဲ မိန်းမရာ၊ ဖင်က စောက်ဖုတ်လိုးရတာထက်ကောင်းလိုက်တာ၊ မြိနေတာပဲ..
” အကြိမ်နှစ်ဆယ် အစိတ်လောက်ဆောင့်လိုးပြီးတော့၊ ကျုပ်တစ်ဖြတ် နားလိုက်တယ်။ အမေကတော့အိပ်ရာဘေးတဘက်စောင်းမှာကပ်ပြီးနံရံကိုမှီထိုင်ရင်း၊ ကျုပ်နဲ့မမနှင်းတို့ဖင်လိုးပွဲကြီးကိုရင်တဖိုဖိုနဲ့ကြည့်နေရှာတယ်။ သူ့ဘဝတလျှောက်မှာတော့ မြို့စွန်ရွာဖျားက တောသူမိန်းမရိုးရိုးကြီးတစ်ယောက်အဖို့။ အောကား၊ အပြာကားတွေကြည့်ဖူးဖို့မပြောနဲ့၊ လူချင်းလိုးတာကိုတောင်ဒဲ့ကြီး တွေ့ချင်မှတွေ့ဘူးလိမ့်မယ်။ အလွန်ဆုံးကိုယ့်ယောက်ျား (ကျုပ်အဖေ) နဲ့ကိုယ် လင်မယားဘာဝချစ်တင်းနှောတာကိုတောင်အိပ်ခန်းမှာမှန်ထောင်ထားမှတွေ့ဖူးမှာလေ။
အခုတော့ သားနဲ့ချွေးမဖြစ်သူက ကိုယ့်ရှေ့တစ်ကုတင်ထဲအပါ်မှာအနီးကပ် လိုးပြနေတာ။ ရိုးရိုးတောင်မဟုတ်ဘူး နောက်ပေါက်ဖွင့်ဖင်လိုးပြနေတာ ကြည့်ရင်းကြည့်ရင်းသူ့စိတ်တွေလည်း မရိုးမရွ ဖသောဖဿကြီးဖြစ်လို့နေပုံရတယ်၊ ဘာဂျာကိစ္စတုန်းကလိုပဲ မမနှင်းဖင်ခံတာတွေ့ရင်၊ သူပါလိုက်ပြီးခံချင်နေသလားတော့မပြောတတ်ပါဘူး။
ကျုပ်တစ်ဖြတ်အနားယူတုန်း လီးကိုမလှုပ်ပဲစိမ်ထားတော့ မမနှင်းလည်းဖြူပတ်ဖြူရော်ကနေ အသားကသွေးရောင်ပြန်လျှမ်းလာပါပြီ။ နာကျင်မှုတွေလျော့လာပြီးလီးကတဆင့် ဖင်ထဲကိုကူးပေးနေတဲ့ရာဂဓါတ်တွေပဲစီးဝင်ပြိး၊ ကာမအားတွေကိုပဲပေးနေပုံရတယ်။ ကျုပ်ကပုံစံပြောင်းဖို့စိတ်ကူးလိုက်ရင်း၊ လီးကိုဖင်ထဲကဆွဲချွတ်လိုက်ပါတယ်။
“မမနှင်း၊ ကျုပ်နောက်ကနေသွင်းကြည့်ဦးမယ်ဗျာ။ တချက်လောက်ကုန်းပေးပါလား..”
ဒီအခြေအနေအရောက်မှာတော့၊ မမနှင်းကဘာစောဒကမှမတက်တော့ပါဘူး။ သူ့လင် ကျုပ်ပြောသမျှကိုရှောရှောရှူရှူကြည်ဖြူစွာလိုက်လျောနေပါတော့တယ်။ သူကကျုပ်ပြောတဲ့အတိုင်းထထိုင်လိုက်ပြီးတော့မှ၊ ဒူးထောက်ပြီးဖင်ကုန်းပေးလိုက်တယ်။
သူ့ရဲ့ဖင်လုံးလုံးစွင့်စွင့်ကားကားကြီးက ကျုပ်ရှေ့မှာပြူးပြဲနေတာပေါ့။ ကျုပ်ကဘယ်အပေါက်ထဲကိုမှချက်ချင်းမထည့်သေးပဲ၊ ဖင်ကြားအမြှောင်းကြီးထဲလီးကိုလျှောတိုက်ပြီး၊ ဖင်ကြားထဲကိုပဲအရသာခံပွတ်လိုးနေလိုက်တယ်။ ခဏကြာမှဖင်ဝကို တံတွေးထပ်ဆွတ်လို့ နောက်ကနေလီးကိုဖင်ထဲသွတ်ပြီးဆောင့်တော့တာပဲ။ ဒီတခါတော့ကုန်းရက်ကြီးဖင်ချနေတာအချိန်အတော်ကြာသွားပါတယ်။
မမနှင်းမှာလည်းဖင်ခံရတာအထာကျသွားပါပြီ။ သူ့ဖင်ကြွက်သားလေးတွေပွစိပွစိနဲ့ကျုပ်လီးကြီးကိုညှစ်ညှစ်ပေးနေတာပေါ့။ နှစ်ယောက်သားစိတ်တိုင်းကျဖင်လိုးဖင်ခံနေပြီးမှ ကျုပ်လည်းမနေနိုင်တော့ဘူး၊ ပြီးချင်လာပြီ။ ဒါပေမယ့်ပြီးရင်တော့သူ့စောက်ဖုတ်ထဲမှာပဲပြီးချင်တာကြောင့်၊ လီးကိုဖင်ထဲကအမြန်ဆွဲထုတ်ပြီး ဖင်အောက်က ပြူးပြူးကြီးပြူထွက်နေတဲ့သူ့စောက်ဖုတ်ဝမှာတေ့ပြီးဖိသွင်းလိုက်ရင်းဆက်တိုက်ပစ်ဆောင့်ပြီးလိုးပစ်လိုက်တော့တယ်။
ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဗြစ်..ဗြစ်..ပလစ်..
“အာ့..အားးယောက်ျားထွက်ကုန်ပြီတော့်..”
“ပြီးပြီ..ငါလည်းထွက်ကုန်ပြီ..မိန်းမရေ..”.
ကျုပ်တို့လင်မယား၂ယောက် ထပ်ရက်သားကြီးနဲ့အိပ်ရာပေါ်ပြိုကျသွားတယ်။ ခဏကြာတော့..
“ဖျောက်..၊ ယောက်ျား..၊ဖယ်ပေးပါဦးအုံး..သူများပေါ်တက်ဖိထားတာလေးလိုက်တာ”
ကျုပ်သူ့အပေါ်ကနေဖယ်လိုက်မှ မမနှင်းလည်းကိုယ်ကိုပြန်လှည့်ပြီးထထိုင်လို့ရသွားတယ်။
မမနှင်းအဖုတ်ကြားက၊ ကျုပ်ပန်းထည့်ထားတဲ့သုက်ရည်ဖြူဖြူပျစ်ပျစ်တွေက၊ တတောက် တောက်နဲ့ လိမ့်ထွက်စီးကျလာတယ်။ ဒီအချိန်မှာမှဘေးနားကနေမမှိတ်မသုန်ထိုင်ကြည့်နေတဲ့ရွှေပွဲလာပရိသတ်၊ အမေ့ဆီကစကားသံထွက်လာတော့တယ်။
“ကဲ..အမေတို့လင်ကလေး၊ တော်တော်လေးမှပြိုင်းသွားရဲ့လား။ လိုးလိုက်တာကလည်းလေ၊ တောင်ပိုင်းကမိအေးပုတို့ခြံက ဝက်သိုးငတိုးကျနေတာပဲ..ခိ..ခိ..။ အခုအမောပြေအောင်နားလိုက်ဦး၊ ညကမပြီးသေးဘူးနော်။ အခုမှညဦးပိုင်းပဲရှိသေးတယ်။ ပြီးရင်အမေ့ကိုတစ်လှည့်ပေးဦး၊ အနှင်းနဲ့တစ်ယောက်တစ်လှည့်ခံမယ်။ အနှင်းကိုအခုလုပ်တဲ့အတိုင်းလုပ်ပေး..”
“အမေကသေချာလို့လား။ အဲဒါကလွယ်လွယ်မဟုတ်ဘူးနော်..။ ခံနိုင်ရည်အားရှိမှရမှာ၊ ပြီးတော့ဖင်ကိုလိုးမှာနော်အမေ။ မမနှင်းတောင် မနည်းကြိတ်ခံရတာ..”
“အမယ်..ငါ့ကိုအထင်သေးတာလား..ငါ..မအိုသေးပါဘူးဟယ်။ ဒါလောက်ကတော့အကင်းပါဟဲ့..၊ ကိုယ်လိုးတဲ့မိန်းမအခြေအနေကို မကြည့်တတ်ဘူးလား..။ အားသာမွေးထားလင်လေးရေ..”
အမေကဒါဆို..ဘေးကနေကြည့်ပြီး အကုန်မှတ်ထားပြီးပြီပေါ့လေ။ ဘာလုပ်ပြီးဘယ်လိုခံရမယ်ဆိုတာကို..”
“ဒါပေါ့..ဒါပေါ့..ဟိ..ဟိ..”
“ကဲ..ဒါဆို၊ ဒီညအတွက်အစွမ်းကုန် မောင်းသာတင်ထားပေတော့အမေရေ..”
ကျုပ်လည်းပြောပြောဆိုဆိုနဲ့အမေ့ကိုလမ်းဆွဲဖက်လိုက်ပြီးအမေ့ကိုယ်လုံးထွေးထွေးကြီးကိုကျုပ်ရင်ခွင်ပေါ်ဆွဲချလိုက်ပြီးအနမ်းမိုးတွေရွာချလိုက်ပါတယ်။
“အို..အိ..ခိခိ..ခစ်..ခစ်ခ်ခ်..”
နောက်ဆုံးတော့အဲဒီညကစာရင်းချုပ်လိုက်ရင်၊ ကျုပ်တစ်ယောက်ထဲ ခြောက်ချီပြီးခဲ့ရတယ်။ အမေနဲ့မမနှင်းကြား တစ်ယောက်သုံးချီစီခွဲယူသွားကြတာလေ။ သူတို့မိန်းမနှစ်ယောက်ကလည်း တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်အပြန်အလှန်ကူပြီး
ဆိတ်ပေးဆွပေးယက်ပေးနေကြတာပေါ့။ ကျုပ်ကတစ်ယောက်ကိုလိုးနေတုန်းမှာ၊ ကျန်တဲ့တစ်ယောက်ကအလကားငြိမ်ပြီးထိုင်မနေပါဘူး။
အဲ့ဒီညကတစ်ညလုံးဆွဲလိုက်ကြတာ၊ မနက် အရုဏ်တက်အထိပါပဲ။ မနက်မိုးလင်းတော့ ကျုပ်လည်းထပြီးထုံးစံအတိုင်း၊ လယ်နဲ့ခြံထဲကိုဝတ်မပျက်သွားခဲ့တယ်။ ကျုပ်နွမ်းနယ်မနေပါဘူး၊ ကျုပ်ရဲ့ကျန်းမာရေးကကောင်းပြီး သန်စွမ်းတောင့်တင်းမှုကတော်ရုံပင်ပန်းမှုလောက်ကိုမဖြုံပါဘူး။
နောက်၂ရက်မြောက်တဲ့နေ့မနက် အဖေမြို့ကပြန်မရောက်လာခင်အထိ၊ ကျုပ်အဖို့အမေ့ကိုအဓိကထားဖြည့်ဆည်းပြီး လိုးပေးရတဲ့တာဝန်ကို၊ အင်တိုက် အားတိုက်ထမ်းနေရတယ်။
အမနှင်းကလည်းနားလည်စွာနဲ့အမေ့ကိုဦးစားပေးပြီးလုပ်ပေးဖို့ကိုလိုလိုလားလားသဘောတူလက်ခံခဲ့ပါတယ်။ နောက်တစ်နေ့မနက် အဖေပြန်ရောက်လာခဲ့ရင်၊ အမေဒီလိုလွတ်လွတ်လပ်လပ်ပျော်ရွှင်ကြည်နူးမှုရဖို့အခွင့်အရေးကနည်းသွားမှာကိုသိနေလို့ပါဘဲ။
နောက်ဒုတိယည၊ တစ်ညလုံး အမေနဲ့အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ချစ်တမ်းကစားပြပြီး အမနှင်းကိုထိုင်ကြည့်ခိုင်းခဲ့ရတယ်။ ဒါပေမယ့်သူမလည်းဘလိုင်းကြီးအလကားတော့ထိုင်မနေရပါဘူး။ အမေကလည်းသူ့ကိုလက်တွေ၊ ပါးစပ်တွေနဲ့ကူပြီးဖြေလျော့ပေး၊ ဆော့ပေးနေတယ်လေ။ လင်ငှားခအပေး အယူလေးပေါ့။ သူတို့နှစ်ယောက်ကလည်း၊ ဒီလိုလုပ်နေရတာကိုပဲကျေနပ်နေကြပုံရပါတယ်။
နောက်တစ်နေ့နေ့လည် အဖေမြို့ကပြန်ရောက်လာတော့၊ ကျုပ်လည်းစိတ်က တစ်ပိုင်းဝမ်းသာသွားတယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ကျုပ်တော့နားရပြီပေါ့လေ။ ဒါပေမယ့်လို့ကျုပ်၊ အတွက်မှားသွားတယ်ဗျ။ ညကျတော့ မမနှင်းကမရဘူးဗျို့၊ ကျုပ်ကိုမရမက အလုပ်ခိုင်းတော့တာပဲ။ အရင်ကမှဒီဂရာဝါသကိစ္စ မလုပ်ဖြစ်ပဲ၊ ပြတ်လပ်နေတဲ့ရက်တွေရှိနေခဲ့သေးတယ်။ အခု သူဖင်ခံတတ်သွားပြီးမှ ရက်အားမရှိတော့ဘူး၊ ဆက်တိုက်ဆွဲခိုင်းနေတော့တာပဲ။ အခုမှပိုပြီးတော့တောင်အထန်တလိုင်းဖြစ်လာတော့တာပဲဗျာ။
ဒါပါပဲဗျာကျုပ်ရဲ့ကိုယ်တွေ့အတွေ့အကြုံဇာတ်လမ်းလေးပါ။ မြို့ကြီးပြကြီး၊ လူသူအများနဲ့ဝေးကွာလှတဲ့ ဝေးလံသီခေါင်အစွန်အဖျားဒေသက၊ရွာငယ်လေးတစ်ခုရဲ့ ရှေးရိုးသိပ်ဆန်ပြီး၊ ရပ်ရွာရဲ့ထုံးစံဟောင်းအယူအဆတွေကိုအရမ်းအစွဲအလမ်းပြီးလိုက်နာတတ်တဲ့ရွာဓလေ့ထုံးစံကအကြောင်းပြုပြီး၊ အခုကျုပ်ပြောပြခဲ့တဲ့၊ ကျုပ်တို့မိသားစုကြားက သုံးပွင့်ဆိုင်သွေးသားရင်းချာပေါင်းစပ်မှု၊ဇာတ်လမ်းလေးကိုဖြစ်ပေါ်လာစေခဲ့တာပါပဲ။
ခေတ်နဲ့အညီအလိုက်အထိုက်ပြောင်းလဲမှုကိုလက်မခံ၊ မကျင့်သုံးနိုင်တာက၊ ရွာကလူတွေအတွက်အရမ်းခေတ်နောက်ကျပြီးတို့တက်ဖွံ့ဖြိုးလာမှုတွေနဲ့ အလှမ်းဝေးကွာခဲ့ပေမယ့်၊ ကျုပ်အတွက်ကတော့၊ ရှေးထုံးလည်းမပယ်နဲ့ဆိုတဲ့မြန်မာဆိုရိုးစကားကအရမ်းကိုမှန်ကန်ပြီးကောင်းကျိုးချမ်းသာကိုရခဲ့တာက အမှန်အကန်ပါပဲဗျို့။
ဒီဓလေ့က်ိုအရမ်းယုံကြည်လွန်လို့လည်း၊ အခုလိုကျုပ်အရမ်းချစ်တဲ့မရီးကိုရော၊ အဆီတဝင်းဝင်းနဲ့ပစ်ရက်စရာမရှိတဲ့ မွေးသမိခင်အရင်းကအသွင်ပြောင်းလာခဲ့တဲ့၊ ချစ်မိန်းမကိုရော၊ သာယာပျော်ရွှင်စွာနဲ့တွေ့ဆုံဖူးစာဖက်ခွင့်ရလိုက်တာမဟုတ်ဘူးလားဗျာ။
အ့ဒီလိုခေတ်နောက်ပြန်ဆွဲနေတဲ့၊ ရွာရဲ့ဓလေ့ထုံးစံက ကျုပ်အတွက်ကတော့၊ ကောင်းလိုက်ပါတဲ့ရွာ့ထုံးစံ လို့ပဲတင်စားရတော့မှာပါပဲ။
—————————————–
ပြီးပါပြီ။
(ကောင်းလိုက်ပါတဲ့ရွာ့ထုံးစံ)
