အခန်း ၁။
အခန်း(၁-၁)
“ဒုတ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် ရုတ်တရက် အိပ်ရာ က နိုးသွားသည်။ တခုခု က သူ့ အိပ်ခန်း ပြတင်းပေါက် မှန်ကို ပြင်းပြင်း ထန်ထန် လာထိ လိုက်သည်ဆိုတာ သူသိလိုက်သည်။ သူ့ အိပ်ခန်းထဲ နေရောင် တစွန်းတစ ဝင်နေပြီး လင်းနေတာကို သတိ ထားမိလိုက်လို့ သူ့ ကိုယ်သူ ရေရွတ်သလို ပြောလိုက်မိသည်။
“ဟာ နေတောင် မြင့် နေပြီ၊ ဘယ်အချိန်များ ဖြစ်နေပလဲ”
သူတော်တော် အိပ်မောကျသွား တယ်ထင်တယ်။ ဒီနေ့ ပွဲကို သူလွတ်သွားလို့ မဖြစ်။ အိပ်ယာ မှ ထပြီး ပြူတင်းပေါက် နားကို သွားကြည့်လိုက်တော့ ပြူတင်းပေါက် ဘောင်ပေါ် မှာ ကြက်တူရွေး ငှက်ကလေး တစ်ကောင် သေပြီး တင်နေတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ရှားရှားပါးပါး ဘယ်က နေ ဘယ်လို ရောက်လာတဲ့ ကြက်တူရွေး လေးပါလိမ့်။ သူ့ပြူတင်းပေါက် မှန်ကို ဝင်တိုက်မိပြီး သေသွား တာထင်တယ်ဟု တွေး လိုက် သည်။
“ကံဆိုးလိုက်တဲ့ ကောင်ကွာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် ပါးစပ် က ရေရွှတ်လိုက်မိပြီး သူ့ အဝတ်ဘီရို ဆီသို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။ ဒီနေ့ ဘောလုံးကန် ရင် ဝတ်ဖို့ ယူနီဖောင်း၊ ဘောင်းဘီ၊ တို့ ကို ထုတ်ဝတ်လိုက်သည်။ သူ့ ဘောကန်ဘိနပ် နဲ့ ရှင်းဂတ် တို့ ကိုတော့ လက်က ဆွဲယူလာရင်း အိမ်အောက်ထပ်သို့ ဆင်းလာခဲ့ လိုက်သည်။
“ဂွတ်မောနင်း မာမီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က မီးဖိုထဲ မှာ ပုဂံဆေးနေသည့် သူ့ မေမေ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ကို လှမ်း နှုတ်ဆက် လိုက်သည်။
“မောနင်း သား။ မာမီတောင် သားကို လာနိုးတော့ မလို့။ ဒီနေ့ ပွဲ ကို သား လွတ်ချင်မှာ မဟုတ်ဘူး မလား။”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ၁၈နှစ်အရွယ် သားတော်မောင် ကို လှည့် ကာ ပြုံးပြလိုက်ရင်း က နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ သူမ ဆံပင် တွေကို အနောက်ဖက် မှာ ခေါင်းစည်းကြိုး နဲ့ ပိုနီတေး ခေါ် မလား တလုံးထည်း စည်း ချထားသည်။ သူမ မျက်နှာ က ဘာမှ သနပ်ခါး၊ မိတ်ကပ် မရှိပဲ နှင့် တောင် ချောမွေ့ ပြီး သန်စင် ရှင်းလင်းကာ ကြည့်လို့ ကောင်း နေသည်။ နှုတ်ခမ်းထူထူကြီး တွေ က ဆက်ဆီ ကျလှသလို။ မျက်ခုံးထူထူ တွေ က မျက်ဝန်း နက်နက် အပေါ် မှာ ထင်းနေလေသည်။
“ပေါင်မုန့် မီးကင် လုပ်ထားပေးတယ်။ ထောပတ် နဲ့ ကြက်ဥ ဟတ်ဘွိုင်းလေး ပါ စား လိုက်ဦး အားရှိသွားအောင်”
“ဟုတ်၊ ကျေးဇူးမာမီ”
ဘုန်ထွတ်အောင် ကတော့ သူ့ အမေ ကို ပင် ပြန် ပြုံး ပြမနေ တော့ ပဲ ထမင်းစား စားပွဲတွင် ဝင်ထိုင်လျှက် သူ့ အတွက် ပြင်ထားသည့် ဘရိတ်ဖတ်စ် ပုဂံကို ဆွဲယူလိုက်သည်။ ထမင်းစား စားပွဲပေါ် တွင် ဆလင်းဘက် တလုံး ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
“မမ အိမ်ရောက်နေတာလား”
ပါးစပ် က လှမ်းမေး လိုက်ရင်း က အိပ်ထဲ မှာ အရောင် တခုခု ထွက်နေသည်ဟု မြင်လိုက် သဖြင့် အိပ်အဝ ကို အသာဖြဲကြည့်လိုက်သည်။ အိပ်တွင်းမှာ အမဲရောင် လေးထောင့် တုံး တခု ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် အသာ ဆွဲထုတ်ယူကြည့် လိုက်သည်။ ထိုအမဲရောင် သတ္တုတုံး ကလေး မှာ ရူးဗစ်ကျု ကဲသို့ လေးထောင့် တုံးလေး ဖြစ်ပြီး ကာလာအနီအဝါအပြာအစိမ်း အစား၊ ပန်းပွင့်ပုံ အမှတ်ကလေး များ မျက်နှာပြင် အနှံ့ အပြားမှာ ရှိနေသည်။ အရောင်ပြေး လေးတစ်ခု က ပြေးနေသည်ဟု သူ့ စိတ်ထဲ ထင်လိုက်မိသည်။
“ဟုတ်တယ်။ သားမမ ဒီစနေ၊တနင်္ဂနွေ အိမ်ပြန်လာတာ။ အခု အပေါ်ထပ်က သူ့ အခန်းထဲမှာ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ပြောရင်း ဆိုရင်း မှ ရေဇလုံဖက်ကို ပြန်လှည့်ကာ ပုဂံဆက်ဆေးနေလိုက်သည်။
“အော် သူက သားကို မှာထားတယ်။ သူ့ ပစ္စည်း တွေကို လုံးဝ မထိပါနဲ့တဲ့”
“အင်းပါ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ပါးစပ်က ပြောနေပေမဲ့ လက်က ထိုအတုံးလေးကို ထုတ်ယူ ကိုင်ကြည့်နေလေပြီ။ သူ့ အမ က ရှေးဟောင်း သုတေသန ဘာသာ မှာ ကျမ်းပြုစု နေတာ ဖြစ်တဲ့ အပြင်၊ ထိုကဲ့သို့ ထူးထူးဆန်းဆန်း ရှေးဟောင်း ပစ္စည်း များကို ဝါသနာပါသူ ဖြစ်သည်။ ထိုလေး ထောင့် တုံးကလေး မှာ ရူးဗစ်ကျူ့ ကဲ့သို့ လှည့် လို့ ရသဖြင့် ဘုန်းထွတ်အောင် က အပေါ်အောက်၊ ဘယ်ညာ၊ လှည့်ပတ်ကာ ကစားကြည့်နေမိသည်။ သူ့ စိတ်ထဲ မှာလည်း ဒါက ရူးဗစ်ကျူ့ ပဲ အရောင်အစား ပန်းပွင့် တွေ နဲ့ လုပ်ထားတာပဲ။တွေးကာ ပန်းပွင့် ပုံစံခြင်း တူသည့် မျက်နှာပြင်များ ဖြစ်အောင် လှည့်ပတ်လုပ်ကြည့်နေမိသည်။
“ဒါရူးဗစ်ကျူ့ တစ်မျိုးပဲ”
သူ့ အတွေး ကို ပါးစပ်မှ ရွှတ်မိလိုက်သလို ဖြစ်သွားသဖြင့် သူ့ မေမေ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ပုဂံဆေးနေရာက၊
“ဘာပြောလိုက် တာလဲ သား”
ဟု လှမ်းမေးလိုက်သည်။
“အာ၊ ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး”
ဘုန်းထွတ်အောင် က လက်ထဲက ပါဇယ်ကို သာ စိတ်ဝင်တစား လှည့်ပတ်နေလေသည်။ တဖြည်းဖြည်း ဖြင့် သူ့ လက်ထဲ မှ တုံးကလေး ၏ မျက်နှာပြင်တွေ မှာ ပုံစံခြင်း တူညီသော ပန်းပွင့် ကလေး များ စီတန်း သွားလေသည်။ ဟားး ဒါလေးများ ဟု စိတ်ထဲ တွေးလိုက်သည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ထိုအတုံး မှ အလင်းရောင်ပြေးလေးက အနီရောင် တောက်တောက် ဖြတ်ကနဲ လင်းလာကာ သူ့ လက်ထဲ ပူနွေးလာသဖြင့် လန့်သွားကာ၊ အိုး ဟု ပါးစပ်မှ ရွှတ်ရင်း စားပွဲပေါ် လွှတ်ချလိုက်မိသည်။ စားပွဲပေါ် ကျသွားသည်နှင့် ထိုလေးထောင့် တုံးလေးမှာ အရောင်များ ပျောက် သွားပြီး အမဲတုံး ကလေး ဖြစ်သွားတော့ သည်။
ဘုန်းထွတ်အောင် ၏ အိုးကနဲ အသံနှင့် စားပေါ် အတုံးလေး ကျသွားသည့် ဒေါက်ကနဲ အသံကြောင့် ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး။
“သား ဘာဖြစ်တာလဲ၊”
ဟုမေးလိုက်သည်။ စားပွဲပေါ် က အမဲတုံးလေး ကိုလည်း သတိထားမိသွားသည်။
“သား နော် မမ ရဲ့ ဟာကို ယူဆော့ နေတာလား ၊ သူသေချာမှာထားရဲ့ နဲ့နော်”
“ဘာလေးလဲသိချင်လို့ ထုတ်ကြည့်တာပါ မာမီရဲ့”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ပြောရင်း က ထိုအတုံးလေးကို လက်ဖျားလေး ဖြင့် တို့ ကြည့်လိုက်သည်။ အခု တော့ အေးစက် နေလေပြီ။ ဘုန်းထွတ်အောင် က ထိုအတုံး ကို ပြန်ကောက်ကိုင်ရင်း ခုနကလို လှည့်ဖို့ ကြိုးစား လိုက်သည်။ မရတော့။ အတုံးလေး မှာ လုံးဝ မလှုပ်ရှားတော့။
“အင်း ပျက်နေတာ နေမှာပါ”
ဟုပြောရင်း သူ့ အမ မေသစ္စာအောင် ဆလင်းဘက် ထဲ ပြန်ထိုးထည့် ထားလိုက်သည်။
“အော် အာ့ ဆိုလည်း သား မမ ကို ပြောပြလိုက်ဦး သား ဖျက်လိုက်တယ် ဆိုတာ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် အနားလျှောက်လာကာ သူ့ခေါင်းပေါ် မှ ပွနေသော ဆံပင်ဘုတ်သိုက် ကို သူမ လက်ချောင်းလေး များဖြင့် ထိုးထည့်ကာ ဘီးလို ကုတ်ဆွဲရင်း သေသေသပ်သပ် လုပ်ပေးနေသည်။ သို့သော် ဘုန်းထွတ်အောင် က မခံချင်။ သူ့ မေမေ လက်ကို တွန်းဖယ်ပြစ်လိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က မီးဖိုထဲ မှ ထွက်သွားရင်း။
“ခနနေရင် မာမီ ယောဂ ကလပ်စ် ရှိတယ်။ သား စားပြီး တဲ့ ပုဂံကို ရေဇလုံထဲ ထည့်ထားခဲ့လိုက်နော်”
“အင်းပါ”
ဘုန်းထွတ်အောင် သူအမ အိပ်ထဲက လေးထောင့်တုံး အကြောင်းမေ့ သွားလေပြီ။ မနက်စာကို ကမန်းကတန်းစား ပြီး ဘောလုံးကွင်း ရှိရာသို့ ထွက်သွားလိုက်တော့ သည်။
………………..
ညဘက် မိသားစု ထမင်းဝိုင်း တွင် ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ခင်ပွန်းဖြစ်သူ ဦးမြအောင် ဘေးမှာ ထိုင်ပြီး မေသစ္စာအောင် က တော့ ဘုန်းထွတ်အောင် ဘေးမှာ ထိုင်ကြသည်။ မေသစ္စာအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ကို တတောင်ဖြင့် လှမ်းတွက်လိုက်ရင်း၊
“ဟေ့ နင် မနက်က ငါ့အိပ်ထဲက ပါဇယ်တုံး ကို ထုတ်ကိုင်သေးလား”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ ကို မျက်မှောင်ကြုပ်ကြည့် ကာ ခေါင်းငြိမ့် ပြနေသော သူ့ အမေ ကို တွေ့လိုက် ရသဖြင့် လေသံ ကို လျော့ ချလိုက်သည်။
“အင်း၊ ဆောရီးပါ၊ ဘာလဲ ကိုင်ကြည့် ရုံ လေးတောင် မရဘူးလား”
“နင်နော် ငါ အတန်တန် အသိပေးထားရဲ့ သားနဲ့၊ အခု နင်လုပ်လိုက်တာ ပျက်သွားပြီ ထင်တယ်၊ အခု ငါဘာမှ လှည့် လို့ မရတော့ ဘူး ၊ ကျပ်နေတယ်”
“အဲဒါက ဘာလုပ်တဲ့ ဟာ လဲ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ အမဖြစ်သူကို မျက်လုံးချင်း မဆိုင်ကြည့်ပဲ နှင့် မေးလိုက်သည်။ သူ့ အမ ဒေါသ ဖြစ်နေချိန် ဆိုလျှင် သူရင်မဆိုင်ရဲတာလည်း ပါသည်။ အခု က သူ့ အပြစ်လည်း ရှိသည်ဆိုတာ သူသိတာမို့ ခေါင်းကို အသာငုံ့ ပြီး အစားကို စိတ်ဝင်စားသလို ဟန်ဆောင်နေလိုက်သည်။
“အင်း၊ ပြောကြတာကတော့ ရှေးနှစ်ပေါင်းများစွာတုန်းက အိန္ဒြိယပြည်နေရာတဝိုက်က လူတွေကိုးကွယ်ကြတဲ့ နတ်ဘုရားတွေ ရှိကြတယ်မလား။ အဲဒီထဲက ကာမဒေဝ ဆိုတဲ့ နတ်တပါး က အဲဒီတုန်းက အိမ်ရှေ့မင်းသား ကို အသိဥာဏ် ရှိစေဖို့ရယ်၊… အာ ထားပါတော့ ..ပညာပေးချင်တာပဲထားပါတော့ ၊ အဲဒီ အိမ်ရှေ့ မင်းသား က သူ့ မိသားစု ကို ပြန်လှည့် မကြည့်ဘူး သံယောဇဥ် မရှိဘူး၊ အဲဒါကို အသိတရားရစေဖို့ အဲဒီ ပဟေဠိ တုံး ကို ထွင်ခဲ့တာလို့ ဆိုတာပဲ”
“ဆယ်ကျော်သက် ကလေး တွေ က အတူတူပါပဲ ခစ်ခစ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က မေသစ္စာအောင် ကို ဝင်ထောက်ရင်း ရီမောလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဘုန်းထွတ်အောင် ကို ကြည့်ကာ၊
“အခု သား အဲဒီ ပါဇယ် ကို ဆော့ ပြီးတော့ ဘယ်သူနဲ့ ပို အနီးကပ် နေချင်လာလဲ၊ ဒက်ဒီ နဲ့ လား မာမီ နဲ့ လား ဟဟ”
မေသစ္စာအောင် ကလည်း ပြုံးလိုက်ပြီး။
“ကြည့်ရတာတော့ ဘာမှ ထူးပုံ မရပါဘူး မာမီရယ် ခစ်ခစ်”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် ဘယ်လောက် ကိုင်တွယ်ရခက်မှန်း သူမသိသည်။ သို့သော်လည်း သူအရွယ် ရောက် လာတာနဲ့ အတူ သူ ပြောင်းလဲ သွားမှာပါဟု သူမ စိတ်ထဲ တွေးနေမိသည်။
“သမီး လည်း အဲဒီ ပဟေဠိ တုံး လေးကို အဓိပ္ပါယ်နားလည်အောင် ကြိုးစားနေတုန်း ရှိပါသေးတယ်။ ဟိုးအရင်တုန်း က တဘောင်လို ဟာမျိုးတွေ ဆိုတော့ အတိအကျသိနိုင်ဖို့ က ခက်တယ်လေ”
ဘုန်းထွတ်အောင် မှာ ခု မှ သူ့ ကိုယ်သူ အပြစ်ရှိသလို ပိုခံစားလာနေရသည်။
“ဆောရီးဟာ၊ ငါ တကယ့် ရှေးဟောင်းပစ္စည်း တခု ကို ဖျက်လိုက်မိပြီ”
“နိုး မဟုတ်ပါဘူး၊ အဲဒါက အတု ပါ၊ ဒါပေမဲ့ အရင်တုန်းက အော်ရီဂျင်နယ် အတိုင်း အနီးစပ်ဆုံး ဖြစ်အောင် လုပ်ထားတာလို့ ဆိုတယ်၊ ထားလိုက်ပါတော့ ဒါနဲ့ နင့် ဘောလုံးပွဲ ဘယ်လို လဲ”
“ဒီနေ့ ရှုံးတယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် မျက်နှာ မထားတတ်တော့၊ ဒီနေ့ ညနေ ထမင်းဝိုင်း က ကြာလိုက်တာဟု ပင်တွေးလာမိသည်။ ဒီနေ့ သူ့ အတွက် ကောင်းကွက် တခု မှ မရှိ၊ အိပ်ယာထဲ ဝင်ပြီး ပြစ်လှဲ အိပ်ချင်နေ ပြီ။
………..
အခန်း(၁-၂)
“ဒုတ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် အိပ်ယာပေါ် ထထိုင်လိုက်မိသည်။ တခုခု က သူ့ ပြူတင်းပေါက် မှန်ကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် လာထိတာသိလိုက်သည်။ အိပ်ယာပေါ် ပြန်လှဲချပြီး နှပ်လိုက်သည်။ နောက်ထပ် ငှက်တစ်ကောင် လာတိုက်မိ ပြန်ပြီထင်တယ်ဟု တွေးလိုက်သည်။ ဒီနေ့လည်း ငါ အအိပ်လွန်သွားပြန်ပြီ ထင်တယ်။ နေရောင်တောင် အခန်း ထဲ ရောက်နေပြီ။ သူအိပ်ယာထဲ ကွေးရင်း က အတွေး ဆန့် နေမိသည်။ မနေ့ တုန်း က ပဟေဠိ တုံး ကလေး။ ဒ�
“သား ရေ၊ ထတော့လေ၊ ဘောလုံးပွဲ နောက်ကျ နေလိမ့်မယ်”
သူ့ မေမေ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ရဲ့ အသံကို ကြားလိုက်ရသည်။ သူက ပြန်ပြီး လှမ်းအော် ပြောလိုက်သည်။
“ဂိမ်း က မနေ့ ကလေ၊ ကျနော်တို့ အသင်း ရှုံးတယ်”
အပြင်က သူ့ အမေ ပြန်ပြောသံ မကြားရ။ ကြည့်ရတာ သူမ ပြောချင်တာ ပြောပြီး အောက် ပြန်ဆင်းသွားပြီ ထင်တယ်။ ခနလောက် မှိန်းနေပြီးမှ ဘုန်းထွတ်အောင် အိပ်ယာမှ ထ အဝတ်အစား လဲပြီး အောက်ထပ် သို့ ဆင်းသွား လိုက်သည်။ သူ့ မေမေ က ထမင်းစားပွဲမှာ ထိုင်ရင်းက သူမ တက်ပလက် ကို ကြည့် ကာ စာဖတ်နေတာ တွေ့လိုက်ရသည်။
“သား တကယ်ကို နောက်ကျတော့မယ်။ မနက်စာ ပေါင်မုန့် နဲ့ ကြက်ဥ စားပြီး အမြန်သွားတော့ ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင်ကို ပြုံးရင်း ကြည့်ကာ ပြောလိုက်သည်။
“နောက် မကျပါဘူး မာမီရဲ့၊ မနေ့ က ပဲ ကန်ပြီးလို့ သားတို့ ရှုံးပြီးပြီလေ၊ မနေ့ ကလည်း မေမေ ပေါင်မုန့် မီးကင်ထားတယ်။ မနေ့ ကလည်း မာမီ အဲဒီ ထမီဖက်ဖူး ရောင်ပဲ ဝတ်ထားတာလေ”
ဘုန်းထွတ်အောင် စားပွဲပေါ် က သူ့ အမ ဆလင်းဘက် ကို သတိထားမိသွားသည်။ အိပ်အဝ ကို လက်ဖြင့် အသာဟ ကြည့်လိုက်တော့ မနေ့က ပဟေဠိ လေးထောင့်တုံး လေးကို တွေ့လိုက်ရသည်။ အိပ်ထဲ မှ ဆွဲထုတ် ပြီးကြည့်လိုက်တော့ အရောင်ပြေးလေး တခု တွေ့လိုက်သလို ထင်မိသည်။ သူ က လှည့်ကြည့်ဖို့ ကြိုးစား တော့ တုတ်တုတ်မှ မလှုပ်။ သံတုံးကြီးလို ဖြစ်နေသည်။
“အဲဒါ သား မမ ဟာ။ သူသေချာမှာ သွားတယ် သားကို သူ့ ပစ္စည်း တွေ မထိပါစေနဲ့တဲ့”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင်ဖက် ကို လှည့်လိုက်ရင်း က နံရံ က ရက်စွဲပါ ပါသည့် လျှပ်စစ် ဒစ်ဂျစ်တယ်နာရီကို ထိုးပြရင်း။
“တွေ့လား ဒီနေ့ က သားတို့ ဘောလုံးပွဲ ရှိတဲ့နေ့လေ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က နာရီကို မော့ ကြည့်လိုက်ရင်း ။
“ဟင် ထူးဆန်းလိုက်တာ”
ဟု ဆိုကာ ပဟေဠိတုံးကို သူ့ အမ အိပ်ထဲ ပြန်ထိုးထည့်လိုက်သည်။ အပေါ် ထပ်သူ့ အိပ်ခန်းသို့ အမြန်ပြေးတက်ကာ ဘောလုံး ကန် အဝတ်အစား များလဲ။ အောက်ပြန်ဆင်းလာကာ ပေါင်မုန့် ထောပတ်သုတ် ကို ကောက်ယူလျှက် အိမ်ပြင် သို့ ပြေးထွက်လာခဲလေသည်။ သူ စက်ဘီးကို နင်းလို့ ဘောလုံးကွင်း ဆီ လာရာ လမ်းတလျှောက် စိတ်ထဲ မတင်မကျ ဖြစ်နေခဲ့ ရသည်။ ဘောလုံးပွဲ မှာ သူ မှတ်မိထားသလိုပင် သူတို့ ရှုံးလေသည်။ ဒါပေမဲ့ သူ ဘယ်လို မှတ်မိနေတာလည်း။ သူ့ အိပ်မက်ထဲ မှာ ဒီနေ့ ဖြစ်နေမှာကို ကြိုမက် မိနေလို့လား။ ထိုနေ့ တနေ့လုံး သူ့ စိတ်ထဲ ဖြစ်ပြီးပြီဟု သူထင်နေသော အရာများ ဆက်တိုက် ဖြစ်သည်မှာ သူ အိပ်ရာဝင်တဲ့ အချိန်အထိ ဖြစ်လေသည်။
………..
“ဒုတ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် ရုတ်တရက် လန့်နိုးလာခဲ့သည်။ သူ့ ပြူတင်းပေါက် မှန် ကို တခုခု က ပြင်းပြင်းထန်ထန် လာတိုက်မိတဲ့ အသံ။ ထူးဆန်းလိုက်တာ။ သူ အိပ်ယာမှ ထပြီး ပြူတင်းပေါက် မှန်ကို သွားကြည့်လိုက်သည်။ ပြူတင်းပေါက် ဘောင်ပေါ် မှာ ကြက်တူရွေးလေး တစ်ကောင်၊ သူ မှတ်မိထားသည့် အနေအထား မှာပဲ သေ နေသည်။ သူ ညဝတ် အင်္ကျီ ဝတ်လျှက် နှင့် ပင် ဘုန်းထွတ်အောင် အိမ်အောက်ထပ်ကို ကမန်းကတမ်း ပြေးဆင်း သွားခဲ့ သည်။
“မောနင်းသား။ မေမေ တောင် အခု ပဲ တက်လာပြီး သားကို နိုး တော့ မလို့၊ သား ဒီနေ့ ပွဲကို တော့ လွတ်ချင် မှာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာ သိတယ်လေ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘေစင် မှာ ပုဂံဆေးနေရင်းက ဘုန်းထွတ်အောင် ဘက်ကို လှည့် ပြုံး ပြရင်း ပြောလိုက်သည်။
“ပေါင်မုန့် မီးကင် လည်း ရယ်ဒီ ဖြစ်ပြီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် မျက်လုံးပြူးရပြီ။ သူ့ ရင်ထဲ မှာ ဒိန်းကနဲ မြည်သွားသလို ခေါင်းလည်း နောက်လာခဲ့သည်။
“ဒီနေ့ ဘာနေ့လဲ”
ဘုန်းထွတ်အောင် ထမင်းစား စားပွဲပေါ် ရှိ သူ့ အမ ဆလင်းဘက်ဆီ သို့ တန်းသွားလိုက်သည်။ အိပ်ထဲမှာ ပဟေဠိ လေးထောင့်တုံး လေးလဲ တွေ့သည်။ သူ နိူက်ယူပြီး ကြည့်လိုက် တော့ အနီရောင် ကလေး သန်းသွားပြီး ပြန်မဲ သွား ခဲ့သည်။ သူ့ လက်ဖြင့် လှည့်ကြည့်တော့ လည်း တုတ်တုတ်မျှ မလှုပ်။
“စနေနေ့ လေ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ပြန်ဖြေ လိုက်ရင်း သူမ ပုဂံတွေ ဆေးလက်စ ကို ဆက်ဆေး နေလိုက်သည်။ သီချင်းလေး ပင် ငြီးနေသေးသည်။ သူမ ကိုယ်ကလေး က မသိမသာ သီချင်း နှင့် အတူ လှုပ်နေသလို တင်းတင်း လေး ဝတ်ထားသော သူမ ထမီ ဖက်ဖူးရောင် လေး အောက် မှ တင်သား ကြီး တွေ က လုံးကြွပြီး တုန်ခါ နေသည်။
ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ လက်ထဲက လေးထောင့် တုံးကို သူ့ အမ အိပ်ထဲ ပြန်ထိုးထည့်လိုက်ရင်း။
“မမ ရောက်နေတာလား။ သူ့ အခန်းမှာလား”
ဟု မေးလိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင်က။
“ဟုတ်တယ်၊ သူ မှာထားတယ်။ သားကို သူ့ပစ္စည်း တွေကို မကိုင်ပါနဲ့တဲ့”
ဟု ဖြေလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က။
“ဒက်ဒီ ရော၊ ဂေါက်သွားရိုက်တာလား”
ဟုမေးလိုက်ရင်း သူ့ခေါင်းထဲ မှာ အဖြစ်အပျက် တို့ က ပီပြင်လာသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ မနေ့ တုန်း က သူ့ စိတ်ထဲ မှာ ထင်တာက ဖြစ်လာမည့် ဟာတွေကို သူ အိပ်မက် ကြိုမက် ခဲ့သည်ဟု။ အင်္ဂလိပ်လို ဒေးဂျာဗူး လို့ ခေါ် သည့် အတိုင်း သူ ဖြစ်ဘူးတယ်ဟု ထင်နေတာတွေ က ဆက်တိုက် ဖြစ်နေခဲ့သည်ဟု။ အဲလို မျိုး က တခါတလေ အဖြစ်အပျက် တခု နှစ်ခု လို ဖြစ်တာက တော့ လူတိုင်း ကြုံဖူးကြမယ်။ သူ ဖြစ်နေတာက တော့ တနေ့ တာ အဖြစ်အပျက် အစအဆုံး ကို သူသိနေခဲ့တာ။ အခုကျ တော့ သူ့ အတွေးကို သူ သံသယ ဖြစ်လာခဲ့ပြီ။
“ဟုတ်ပ၊ ဂေါက်ကွင်း ရောက်နေပြီပေါ့”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ ခေါင်းမှ ဆံပင်ထူထူ ပိုနီတေး လေး ယမ်း သွားအောင် ခေါင်းကို ငြိမ့် ပြလိုက်သည်။
“ဟာ လီးမှပဲ”
ဘုန်းထွတ်အောင် ပါးစပ် မှ ရုတ်တရက် ဆဲဆိုလိုက်မိပြီး သူ့ အခန်းရှိရာ အပေါ်ထပ် သို့ ပြေးတက်သွား လိုက်သည်။ သူ ခေါင်းအေးအေး ထားပြီး စဥ်းစားဖို့ လိုနေပြီ။ သူ့ ကိုယ်သူ ပြောနေမိတာတော့ ဒီဘောပွဲ ကို သုံးရက် တိတိ တော့ ရှုံး အောင် မကစားတော့ ဘူး ဟု ပင်။ သူ့ ပါးစပ် မှ ရေရွတ်လိုက်သံ ကို ကြားလိုက် သော ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က။
“ဟေး စောစောစီးစီး၊ ပါးစပ် က ဘယ်လို ဖြစ်နေတာလဲ”
ဟု သူ့ အနောက် မှ လှမ်းအော် ပြောလိုက်လေသည်။
…………………
ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ အခန်းထဲ နေ့လည် မွန်းတည့် ပြီး ချိန် အထိ ကို ထွက်မလာတော့ခြေ။ အခု သူ့ကိုယ်သူ ဘာဖြစ်နေမှန်း မသိတော့။ သူရူးသွားပြီ လို့ လက်ခံလိုက်တာက ပင် အလွယ်ဆုံး အဖြေ ဖြစ်လိမ့်မည်။
ညနေဖက် မိသားစု ထမင်းဝိုင်း မှာ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူ ယောက်ျား ဦးမြအောင် ဘေးမှာ ထိုင်လို့၊ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ မေသစ္စာအောင် ဘေးမှာ ထိုင်သည်။
“နင် ငါ့အိပ်ထဲက ပဟေဠိတုံး လေးကို ကိုင်လိုက်သေးလား”
မေသစ္စာအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင်ကို တတောင်ဖြင့် တွက်ကာ မေးလိုက်သည်။
“မမ နင့် အဲဒီ ပဟေဠိ တုံး ကလေးက တစ်ယောက်ယောက် ကို သူ့ နေ့ တွေကို အစက နေပြန်ပြန်စ အောင် ဖြစ်စေတာလား”
ဘုန်းထွတ်အောင် အသက်ရူမြန်လာခဲ့သည်။ ရင်လည်း အရမ်းခုံကာ အသက်ရူ ရပ်သွားမှာတောင် စိုးနေရသည်။ သူ့ မေးခွန်း ကို သူ့ အမ နားလည်အောင် ဘယ်လို မေးရမည်မှန်း ပင် သေချာမသိ။
“အော နင် ငါ့ စာအုပ်တွေကို ပါ ဖတ်နေတာလား။ နင် ကာမဒေဝ အကြောင်း ဘာသိလို့လဲ”
မေသစ္စာအောင် အံအားသင့် သွားသလို သူ့ မောင်ငယ် ကို လည်း နည်းနည်းအထင်ကြီးသွားခဲ့သည်။ ဒီကောင် အရင်တုန်းက သူမ ဘာလုပ်လုပ် စိတ်ဝင်စားမှု ရှိခဲ့သူ မဟုတ်ခြေ။
“ဘာလဲ ကာမဒေဝ ဆိုတာ ဟိုတုန်း က ရှေးဟောင်း နတ်ဘုရား တပါးလား။ နည်းနည်းလောက် ပြောပြစမ်းပါအုံး”
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူကို စူးစိုက်ကြည့်နေကြသော သူ့ မိဘနှစ်ဦး ကို သတိထားမိသွားခဲ့သည်။
“မင်း အခြေအနေကောင်းရဲ့လား ဘုန်းထွတ်၊ ”
ဦးမြအောင် သူ့ သားအတွက် စိတ်ပူနေမိသည်။ ဒီကောင်လေး ထူးချွန်တာ ဆိုလို့ ဘောလုံးကစားတာ တစ်ခု ပဲ ရှိသည်။ ဒါကိုတောင် ဂိမ်းရှိရဲ့ နဲ့ သွားမကစားဘူး ဆိုတော့ တခုခု များ ဖြစ်နေလို့လား။
“သား မာမီ ပြောတယ် ဒီနေ့ ဘောပွဲ သွားမကစားဘူးဆို”
“ကောင်းပါတယ်။ ဒီနေ့ က ပွဲက သားတို့ ရှုံးမှာပဲ ဘာမှ မထူးပါဘူး”
“သား က သွားမကစားပဲ နဲ့ ဘယ်လို ကြိုသိလဲကွဲ့၊ ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူ့ ယောက်ျား လက်တဖက်ကို လှမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း အရမ်း မဆူဖို့ သတိပေးလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် လူပျိုပေါက် ဖြစ်လာလို့ လားမသိ၊ ခုတလော ကိုင်ရ တွယ်ရ ခက်နေသည်။
“သား သိပါတယ် မာမီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ခတ်ပြတ်ပြတ် ပင် ဖြေလိုက်ပြီး သူ့ အမဘက်ကို လှည့်ကာ ဆက်မေးလိုက်သည်။
“ဆက်ပါအုံး၊ ကာမဒေဝ နဲ့ အိမ်ရှေ့မင်းသား အကြောင်း”
“အင်း အဆို အရကတော့၊ အဲဒီ ပဟေဠိ က အိမ်ရှေ့ မင်းသား ကို ပညာပေးဖို့ လို့ ဆိုတာပဲ။ နင် သိတဲ့ အတိုင်းပဲ၊ အိမ်ရှေ့ မင်းသား က နတ်ဘုရားတွေကို လည်း မခန့်လေးစား လုပ်။ မိဘုရားဖြစ်တဲ့ သူ့ အမေ ကို လည်း မလေးစား ၊ အဲဒါကြောင့် ကာမဒေဝ က သူ့ ကို ပဟေဠိတုံး ပေးလိုက်ပြီး ပြဿနာတစ်ခု ကို အဖြေမှန် မရမချင်း ဆက် တိုက် ဖြေစေတယ်။ အဖြေ မှန် ရမှ နောက်တဆင့် တက် ပြီး နောက်ပြဿနာ တစ်ခု ကို ဖြေစေတယ်”
မေသစ္စာအောင် က စားပွဲ ဝိုင်း မှ သူ့ မိဘ တွေကို မျက်စေ့ ဝေ့ ကြည့်လိုက်ရင်း။
“နင် သိတဲ့ အတိုင်းပဲလေ၊ ရှေးခေတ် က အယူဝါဒ၊ ယုံကြည်ချက်၊ တွေ က အခုခေတ်နဲ့ မတူသလို၊ နိုင်ငံ လူမျိုး ချင်း ကလည်း တို့ နဲ့ မတူတော့၊ ဘာပြောရမလဲ၊ နောက်ပြီး အဲဒါတွေ ကလည်း ယုံတမ်းစကား လို ဟာမျိုးတွေ ကနေ လာတာ ဆိုတော့ အတိအကျကြီးတော့ မှန်မမှန် ဘယ်သူ သိမလဲ”
ဦးမြအောင် က မျက်နှာထား တင်းတင်း ဖြင့် စကားကို ဝင်ဖြတ်ကာ ပြောလိုက်သည်။
“အဲဒီ ပဟေဠိတွေ ရှေးခေတ် တွေ ခနထားလိုက်စမ်းပါအုံး၊ မင်း က ဘာဖြစ်လို့ ဂိမ်း ကို သွား မကစားတာလဲ ဘုန်းထွတ်၊ ငါတို့ မိသားစု မှာ လွယ်လွယ်နဲ့ လက်လျော့ တဲ့ လူ ဆိုတာ မရှိဘူးကွ”
“ဒက်ဒီ မသိပါဘူးဗျာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ပြန်ပြောရင်း က ထမင်းစားပွဲ မှ ထရပ်လိုက်ကာ သူ့ အခန်းရှိရာ အပေါ်ထပ် သို့ ပြေးတက် ခဲ့လေသည်။ အခန်းထဲ က သူ့ ကွန်ပြူတာမှာ တညလုံး ကာမဒေဝ အကြောင်းပဟေဠိအကြောင်း ဂူဂယ်လုပ်ကာ လျှောက်ရှာဖတ်လေသည်။ နောက်ဆုံး ပင်ပန်းကာ သူ လက်လျော့ ပြီး အိပ်မောကျသွားသည့် အချိန် အထိ သူ ဘာမှ ရေရေရာရာ ရှာမတွေ့ ခဲ့ခြေ။
…………
အခန်း(၁-၃)
“ဒုတ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် ရုတ်တရက် လန့်နိုးကာ အိပ်ရာမှ ငုတ်တုပ်ထ ထိုင်လိုက်မိသည်။ သူ့ ပြူတင်းပေါက် မှန် ကို တခုခု က ပြင်းပြင်းထန်ထန် လာတိုက်မိတဲ့ အသံ။ ဘုန်းထွတ်အောင် အိပ်ယာပေါ် ပြန်လှဲချ လိုက်မိသည်။ သူ့ဖင်မြှီးညှောင့်ရိုး မှ စတကိုယ်လုံး အေးစက် သွားသည်ဟု ခံစားလိုက်မိသည်အထိ ထိပ်လန့်တုံလှုပ်သွား ခဲ့ရသည်။ သူ ပြူတင်းပေါက်ကို သွားကာ ငုံ့ကြည့်လိုက်ပါက တံခါးဘောင်ပေါ်တွင် သေနေသော ကြက်တူရွေး လေးတစ်ကောင် ကို တွေ့ရလိမ့်မည် ဆိုတာ သူသေချာ ပေါက်သိနေလေပြီ။
အဲလိုနဲ့ အဲဒီနေ့ ဟာ ဘုန်းထွတ်အောင်အတွက် အကြိမ်ကြိမ်ပြန်ဖြစ်လာခဲ့သည်။ ပထမ ရက်နှစ်ဆယ်လောက် အထိသာ သူ ရေတွက် နိုင်တော့ ပြီး နောက်ပိုင်းတော့ ရေတွက် ဖို့ သူ စိတ်မဝင်စားတော့။ တခါတလေ သူ ဘောလုံးပွဲကို သွားကစားပြီး ရှုံးသည်။ တခါတလေ သွားပင် မကစားတော့။ ရက် ၂၀ ကျော် ကာစ က ဒီ ပဟေဠိတုံး လေးကို သူ ဖျက်ဆီး ပြစ်ဖို့ ကြိုးစား လေသည်။ မီးရှို့ သည်။ ကားဘီးအောက် ပြစ်ထည့်သည်။ မြေကြီးထဲ ထည့် မြုပ်သည်။ ရေကန်ထဲ ပြစ်ထည့် သည်။ ဘယ်လို ပဲ လုပ်လုပ် မနက်မိုးလင်းလို့ သူ အိပ်ရာ က နိုးလာလျှင် ထမင်းစား စားပွဲပေါ် က သူ့ အမ ဆလင်းဘက်ထဲ ပြန်ရောက် နေလေသည်။
အဲလို စနေနေ့ တွေ အဖန်ဖန် ဖြစ်လာလေ။ ဘုန်းထွတ်အောင် ရဲ့ စိတ်ဓါတ်တွေ က ပျက်ပြားလာလေလေ ဖြစ်လာတော့သည်။ သူ က ထိုသို့ အဖန်ဖန် ပြန်ဖြစ် နေသည့် စက်ကွင်း ထဲက လွတ် အောင် နည်းမျိုးစုံ ကြိုးစားသည်။ အိမ်က နေထွက်ပြေးသည်။ သူ့ မာမီ့ ကားကို မောင်းယူသွားပြီး ရောက်ရာ ပေါက်ရာ မောင်းသွားသည်။ ဆီကုန်သည် အထိ မောင်းပြီး ကားလက်ကိုင်ဘီး ပေါ် မှာ မှောက် ပြီး အိပ်ပျော် သွားသည်။ အဲဒါလည်း သူ့ပြူတင်းပေါက် မှန်ကို ကြက်တူရွေး လာတိုက် မိသည့် အသံဖြင့် သူ့ အိပ်ယာပေါ် မှာ ပြန်နိုး လာခဲ့ပြန်သည်။
“နင် သဘောမပေါက်ဘူး။ အခု ငါက ကာမဒေဝခေတ်က အိမ်ရှေ့ မင်းသား လို ဖြစ်နေပြီ။ ငါ့ ရဲ့ နေ့ က ထပ်တလဲလဲ ပြန်ပြန်ဖြစ်နေတယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ အမ အခန်းထဲ မှာ ထိုင်ရင်း နံရံ မှာ ကပ်ထားသည့် ဟယ်ရီပေါ်တာ့ သူငယ်ချင်း ဟာမိုနီ ဂရန်ဂျာ ရဲ့ ပုံ ပိုစတာ ကို ငေးကြည့်ရင်း ပြောလိုက်သည်။
“ဟားဟား နင် က တော်တော် ရီရတယ်”
မေသစ္စာအောင် က သူမ အိပ်ယာပေါ် မှာ လှဲလျှောင်းရင်း ရီမောလိုက်သည်။ သူမ ရဲ့ မောင်လေး ခုလို သူမ နဲ့ လာပြီး ရင်းရင်းနှီးနှီး နေတာကို သူမ သဘောကျနေမိသည်။ သူမတို့ ငယ်ငယ်တုန်း က ကစား ခဲ့ကြတဲ့ ယုံတမ်း စကား ဂိမ်း လို ဖြစ်နေသည်ဟု ထင်မိသည်။
“ငါတကယ်ပြောတာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ပြောရင်း က သူ့ အိပ်ထဲ မှ ဖုံးကို ထုတ်ပြီး ကြည့်လိုက်သည်။ မနက် ၁၀နာရီ ၃၁ မိနစ် ။
“နင့်ရဲ့ အူကြောင်ကြားဘဲကြီး ကိုကိုဦး မကြာခင်ခေါ် တော့မယ်။ သူက နင့် ကို ပြောလိမ့်မယ်။ သူ့ ရဲ့ ရီဆပ်ချ် လုပ်နေတာ စာကြည့်တိုက် မှာ တန်းလန်း ဖြစ်နေလို့ ငါတို့ နဲ့ ညနေစာ လာမစား နိုင်တော့ ဘူးလို့ ပြောလိမ့်မယ်။ ကြည့် နေ ကဲ ဝမ်း..တူး…သရီး..”
“တင်..တင်..”
မေသစ္စာအောင် ရဲ့ ဖုံး က အသံမြည်လာခဲ့သည်။ မေသစ္စာအောင် မျက်မှောင် ကလေး ကြုပ်သွားပြီး ဖုံးကို ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။
“ဟုတ် ..ဟေး ကိုကို”
မေသစ္စာအောင် တဖက်မှ ပြောနေသည်ကို နားထောင်လိုက်သည်။
“ရတယ် ကိုကို၊ အကြောင်းမဟုတ်ပါဘူး ၊ မနက်ဖြန်ပေါ့ ”
မေသစ္စာအောင် က ဖုံးကို ပိတ်လိုက်ပြီး သူ့ မောင် ဘုန်ထွတ်အောင်ကို မျက်လုံးပြူးကြီး နှင့် ကြည့်လိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က ။
“အင်း မနက်ဖြန် ဆိုတာ မရှိသေးတာ တခုပဲ”
“နင် ဘယ်လို သိလဲ”
မေသစ္စာအောင် မျက်နှာ က ဖြူလျော်လျော် ဖြစ်နေသည်။
“အဲဒီ နေရာကို ကက်ဆက်ခွေရစ်သလို ကျော် ပြစ်လို့ ရရင် ကောင်းမှာပဲ။ ငါ့အတွက် အရမ်းကို ပျင်းဖို့ကောင်း တာပဲ။ ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ ငါ့ အတွက် အကြိမ်ပေါင်း သန်းနဲ့ ချီပြီး ကို ပြန်ပြန်ဖြစ်နေလို့။ နင်က လည်း ငါ့ကို အဲဒီ အိမ်ရှေ့ မင်းသား ဘယ်လို သူ့ ရဲ့ တနေ့တာ အဖန်ဖန် ဖြစ်နေတဲ့ စက်ကွင်းထဲက ဘယ်လို လွတ်အောင် ထွက်သလဲ ဆိုတဲ့ လမ်းကြောင်းကို ပြောမပြဘူး”
“ငါတို့ ဒီ စကားကို အရင်ကလည်း ပြောခဲ့ကြပြီးပလား”
“အင်း ပြောခဲ့ကြပြီးပြီ။ ဒါပေမဲ့ ဒီတခါတော့ ငါ အိုင်ဒီယာ တခု ရလာတယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ အိပ်ထဲက သားရေကွင်း ဖြင့် စည်းထားသော ပိုက်ဆံလိပ် တလိပ် ကို ထုတ်လိုက်သည်။
“ဒီမှာ ငါ ပြီးခဲ့တဲ့ နွေကျောင်းပိတ်ရက်တုန်း က အလုပ်လုပ်ရင်း စုထားတဲ့ ပိုက်ဆံတွေ။ သိန်း၃၀ ကျော်ကျော် ရှိတယ်။ နင်ငါ့ ကို အဲဒီ အိမ်ရှေ့မင်းသား ဘာလုပ်သလဲ ဆိုတာ ပြောပြရင် ဒီပိုက်ဆံ အကုန်လုံး နင့်ကို ပေးမယ်”
“အင်း ငါပြောတော့ ပြောမယ် ဒါပေမဲ့ ကြိုပြီး သတိပေးထားမယ်။ နည်းနည်းတော့ ဟိုဟာဖြစ်တယ်ဟ။ အဲဒီခေတ် က လူတွေရဲ့ လူမှုကျင့်ဝတ်တွေ ၊ တန်ဖိုးထားမှုတွေ က ငါတို့ ခေတ်နဲ့ မတူဘူး ပြီးတော့…”
“ဟေး ပြောမှာ ပြောပါဟ။ ငါသိပါတယ်။ ငါ့ ဘာသာ သာရှာလို့ ရလို့ ကတော့ ငါ ဖြေရှင်းလို့ ရပြီးနေပြီ။ ဘယ်လို မှ ရှာလို့ မရလို့၊ ကဲ ရော့ ဒီပိုက်ဆံ တွေ အကုန်လုံးက နင့်အတွက်ပဲ”
“ဟဟ ကြည့်ရတာတော့ တန်ရာတန်ကြေး လောက်ပဲ”
မေသစ္စာအောင် က ပိုက်ဆံလိပ်ကို လှမ်းယူလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က လည်း အသာငြိမ်နေလိုက်သည်။ နောက်နေ့ ကျရင် နေ့ မပြောင်းသွားသ၍ က ဒီပိုက်ဆံလိပ်က သူ့ ဆီ ပြန်ရောက်လာလိမ့်မယ် ဆိုတာကို သူ ပြောမနေတော့။
“အင်း ငါဖတ်ရတဲ့ ကျမ်းကိုး အရတော့ တကယ်တော့ အဲဒီ ကျမ်းတွေ ကလည်း အပြည့်အစုံ တော့ မရှိသေး ပါဘူး။ ”
မေသစ္စာအောင် က ခေါင်းထဲ စဥ်းစားရင်း ခန ဆိုင်းငံ့ နေမိသည်။ သူမ အနေဖြင့် တခြားသူတွေကို သူမ ပြုစု နေသည့် ကျမ်း အကြောင်း မပြောပြချင်။ မပြီးခင် ဗမာ မမြင်စေနဲ့ ဆိုတာမျိုးလည်း ရှိသေးသည်မလား။
“အဲဒီ မင်းသား ကဟာ သူ့ အမေ ကို နမ်း လိုက်ပြီးတော့ သူတို့ ရဲ့ မေတ္တာတရားကို ပြန်လည်း ပေါင်းထုပ်လိုက်တယ်။ ကာမဒေဝ ကိုလည်း တောင်းပန်လိုက်တယ်”
ထိုအရာ က အပေါ်ယံ ပါးပါးလေး အကျဥ်းချူပ် ပြောလိုက်ခြင်းမျှသာ။ တကယ်က မောင်နှမချင်း သူမ ပြောမထွက် တာမို့ အလွယ် ချူပ်ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
“ဟင် ဒါပဲ။ သူ့ အမေ မိဖုရား ကြီးရဲ့ ပါးကို နမ်းလိုက်တယ်။ အဲဒါနဲ့ အားလုံး အဆင်ပြေသွားရောလား”
“အေးဟုတ်တယ်။ အဆင်ပြေသွားရော”
တကယ်တော့ အဲလောက် နဲ့ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာ မေသစ္စာအောင် သိသည်။ သို့သော်လည်း သူ့ မောင်ငယ် ဖြစ်နေတာ အဲဒီ အိမ်ရှေ့ မင်းသားလို ဖြစ်နေတာ မဟုတ်လောက်ဘူးဟု သူမ တွေးသည်။ ထို့ကြောင့် လည်း အလွယ်ပင် ပြောလိုက်တာဖြစ်သည်။
“အေး ပြီးရော အာ့ ဆို”
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူ့ အမ အခန်းထဲ မှ ပြေးထွက် သွားကာ လှေခါးမှ ပြေးဆင်းသွားရင်း လမ်းတလျှောက် အော်ဟစ် သွားလိုက်သည်။
“ကျနော် ဘာအမှား လုပ်ခဲ့ လုပ်ခဲ့ အားလုံး ကို တောင်းပန်ပါတယ် ကာမဒေဝ အရှင်ဘုရား”
တကယ်က သူ ဘာမှ မလုပ်ခဲ့ဘူး မဟုတ်လား။ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ်ပေါ့လေ။
ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ မာမီကို ဧည့်ခန်းထဲ မှာ နေရောင် ခံရင်း ထုံးစံ အတိုင်း စာအုပ်တစ်အုပ် ဖတ်နေတာ တွေ့လိုက်ရသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ယောဂ လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်ဖို့ ဝတ်ထားသည့် အသားကပ် ဘောင်းဘီ နှင့် ဆိုတော့ သူမ ပေါင်လုံး၊ ဖင်လုံး တွေ က လုံးတစ်ဖုထ နေသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် အတွက် ဒဲ့ ကြည့်ရမှာ တောင် ရှက်နေမိသည်။ သူ့ မာမီ အဲလို ဝတ်ထားတာမျိူး ကို သူသိပ်မကြိုက်ချင်။ သူ့ မာမီ က လည်း ဆက်ဆီ ဖြစ်လွန်းသည်မို့ သူကြည့်မိလျှင် ဘာကြောင့်မှန်းမသိ မျက်နှာပူမိသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က အနားကပ် သွား ရင်းက။
“အိုင်အမ် ဆောရီး မာမီ။ ခုတလော သား မာမီ နဲ့ စိမ်းနေသလို ဖြစ်နေတာ ကြာပြီ”
ဟု ပြောကာ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ပါးပြင်ကို ရွှတ်ကနဲ ငုံ့ ကာ နမ်းလိုက်သည်။
“ယူအာ သည် ဘက်စ်မမ် (အကောင်းဆုံးအမေပါပဲ) ”
ဟု ပြောလိုက်တော့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တစ်ယောက် အံ့အားသင့် သွားခဲ့ရသည်။
“အိုးးး ဟဟ..ဘာစိတ်ကူးတွေ ပေါက် ပြီး အရူးထရပြန်တာလဲ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမရဲ့ စာဖတ်မျက်မှန်လေးကို အသာချွတ်ပြီး သူ့ သားငယ်ကို မော့ ကြည့်လိုက်သည်။ သူမ ပါးပြင်ဖြူဖွေးနုနုလေး မှာ ပန်းရောင် သန်းသွားခဲ့ရသည်။
ဘုန်းထွတ်အောင် က အနားမှ လှည့်ထွက်ကာ လှေခါးဆီသို့ သွားနေလေပြီ။
“ကျနော် ခတ်စိမ်းစိမ်း နေခဲ့ မိတာ နောင်တရမိလို့ပါ”
ဟု ပြောလိုက်ရင်း။
“သား အိပ်တော့ မယ်။ မနက်ဖြန် မနက်အထိ လာမနိုးနဲ့တော့”
“ဟင် အခု မှ မနက်ပဲ ရှိသေးတယ်လေ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ သားငယ်ကျောဖက်ကို လှမ်းကြည့်နေရင်းက။ သူအခု ဘောလုံးပွဲမှာ သွားကန်နေရမှာ မဟုတ်လား။ အိမ်မှာ ဘာလုပ်နေတာလဲ ဟု တွေးနေမိသည်။
……….
အခန်း(၁-၄)
“ဒုတ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် ရုတ်တရက် လန့်နိုးကာ အိပ်ရာမှ ငုတ်တုပ်ထ ထိုင်လိုက်မိသည်။ သူ့ ပြူတင်းပေါက် မှန် ကို တခုခု က ပြင်းပြင်းထန်ထန် လာတိုက်မိတဲ့ အသံ။
“ဟာ.. စောက်…မအေလိုးမှပဲ..”
ဘုန်းထွတ်အောင် အိပ်ယာမှ ထကာ ပြူတင်းပေါက်ကို သွားငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ ထုံးစံအတိုင်း ကြက်တူရွေး လေး။ အလုပ်မဖြစ်ပါလား။ သူ လုပ်တာ မမှန်သေးတာလား။
“လီးမှ ပဲ ကွာ ကာမဒေဝ”
ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ အခန်းထဲ ပြန်လှည့်ကြည့်ရင်း အော်ဆဲလိုက်သည်။ ခနငြိမ်လိုက်ပြီးမှ။
“တောင်းပန်ပါတယ် ကာမဒေဝ ဖုရား။ ကျွန်တော်မျိုး နောက်ပြောင် ပြောမိတာပါ။ ခွင့်လွှတ်တော်မူပါ”
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် နောက် အဖန်ဖန် ပြန်ထပ်နေတဲ့ နေ့ တွေကို ကြုံတွေ့ ရပြန်ပါတယ်။ ကာမဒေဝ ကို တောင်းပန်လိုက်။ သူ့ အမ ဆီက ရသမျှ ကာမဒေဝ အကြောင်း အချက်အလက် တွေကို ညှစ်ထုတ်လိုက်ဖြင့် ထပ်နေတဲ့ စနေနေ့ ကို ကြုံနေရပါတယ်။
တနေ့ တော့ သူ အဖြေကို သိရပြီလို့ ထင်လိုက်ရပါတယ်။ သူ က မေသစ္စာအောင် ပေါ် အရမ်းကို ကောင်းနေလိုက်တယ်။ သူ့ အမ အလုပ်တွေ ကို ဝိုင်းကူတယ်။ သူ့ အမ အခန်းကို လည်း သန့်ရှင်း ရေးလုပ်ပေးသည်။ သူ့ အမ ရဲ့ ရှေးဟောင်း ပစ္စည်း တွေကို ရိုရိုသေသေ ကိုင်တွယ်သည်။ သူ့ အမ ခွင့်ပြု သည့် ပစ္စည်း တွေကို သာ ကိုင်တွယ်သည်။ တနေ့ သူ့ အမ ဆီ ညအိပ်ယာ မဝင်ခင် သွားလည်ပြီးစကားပြောသည်။
“နင့် ဘဲကြီးကိုကိုဦး ညနေစာ လာမစားနိုင်တာ ငါ စိတ်မကောင်းပါဘူးဟာ”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ မေသစ္စာအောင် က ။
“ဟာ ငဘုန်း ရာ ရပါတယ်ဟာ”
ဟု ပြောရင်း သူမ ထိုင်နေသော ကုတင်ဘေးမှ နေရာမှာ လာထိုင် ဖို့ လက်ဖြင့် ပုတ်ပြရင်း။
“နင် ဒီနေ့ တနေ့ လုံး ငါ့ အပေါ် အရမ်းကောင်းနေတယ်။ ငါ့မောင် က အရမ်းကို အားကိုးရတယ်။ နင့် အတွက် ငါဘာလုပ်ပေးရမလဲ ပြော”
“အင်း ငါ တစ်ခု ပဲ သိချင်တာဟာ။ ကာမဒေဝ ရဲ့ ပဟေဠိ ကို အိမ်ရှေ့ မင်းသား က ဘယ်လို များ ဖြေရှင်း လိုက်လို့ သူ့ အကြိမ်ကြိမ်ပြန်ပတ် နေတဲ့ နေ့ထဲ က လွတ်သွားတာလဲ ဆိုတာလေးပဲ သိချင်တာ”
မေသစ္စာအောင် တွေ နေပြီး စဥ်းစားနေမိသည်။ သူ့ မောင် ငယ်လေး ဒီနေ့ တနေ့ လုံး သူမ အပေါ် ကောင်းမွန် နေခဲ့တာ သူမ အနေနှင့် လည်း တခုခုတော့ ပြန်ပေးချင်နေသည်။ သူမ အနေဖြင့် မောင်နှမချင်း မပြောချင် သော် လည်း ရှေ့မျက်နှာ နောက်ထားပြီးတော့ အနည်းငယ် ဒီတေး စွက်ကာ ပြောချလိုက်လေသည်။
“အော် မင်းသား က သူ့ အမေ မိဖုရား ကြီးကို နမ်းတယ် ဆိုတာ ရိုးရိုး အနမ်း မဟုတ်ဘူးလား။ နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့ ကစ်ဆင် ဆွဲတာမျိုးလား။ လျှာတွေ ဘာတွေ စုပ်ပြီးတော့လား”
ဘုန်းထွတ်အောင် ဦးနှောက် စားသွားရသည်။
“အင်း အဲဒါ ကြောင့် ငါ အဲဒီ စတိုရီ ကို ဘယ်သူ့ မှ မပြောပြချင်တာ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ မောင် မျက်နှာ ကို အကဲခတ်လိုက်ရင်းက ဆက်ပြောသည်။
“အဲဒါတွေ က ပုံပြင်တွေ ပါကွာ၊ တကယ်တော့ တကယ်ဖြစ်ခဲ့တာ မဟုတ်လောက်ပါဘူး။ သားအမိချင်း ပြန်လည်း ချစ်ခင် ပေါင်းစည်း သွားတယ်ဆိုတဲ့ ပုံရိပ် နိမိတ်ကို ပုံဖေါ် ထားတာမျိုး ပါ”
“အင်းပါ၊ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် ကျေးဇူးပါဟာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ အမ အခန်းမှ ပြန်ထွက် လာကာ အောက် ထပ်ဆင်းသွားလိုက်သည်။ ဧည့်ခန်းထဲ မှာ သူ့မိဘ နှစ်ဦးစလုံး တီဗီ ထိုင်ကြည့်နေတာ တွေ့လိုက်ရသည်။
“မာမီ၊ သား တခုလောက် ပြောစရာရှိလို့”
“အိုကေ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ ယောက်ျား ဒူးဂေါင်း ကို တချက်လှမ်းပုတ်လိုက်ရင်း။ မတ်တပ်ထရပ်ကာ သူမ သားရပ်နေသော အခန်းထောင့် နံရံ အကွယ်လေး သို့ လျှောက်လာခဲ့သည်။
“သား ဘာပြောမလို့…အု…ဖလု…….ပြွတ်”
“ဘုမ်း ဒိုင်း”
ဘုန်းထွတ်အောင် က အနားရောက်လာသော ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ကို လှမ်းဆွဲယူဖက်လိုက်ကာ နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့ ကာ စုပ်နမ်း လိုက်သည်။ အငိုက်မိ သွားသော ဒေါ်သွန်းမြမြ အောင် က တချက် အနမ်းခံလိုက်ရသော်လည်း ချက်ခြင်းပင် သူမ လက်နှစ်ဖက် ဖြင့် ဘုန်းထွတ်အောင် ရင်ဘတ် ကို ဆောင့်တွန်းပြစ်လိုက်သည်။
“နင် ဘာအရူးထတာလဲ စောက်ကောင်”
ဟု အော်ဟစ် လိုက်သည်။ ထိုအသံများကြောင့် တီဗီရှေ့ ဆိုဖာမှာ ထိုင်နေသည့် ဦးမြအောင်က။
“ဟေ့ ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ”
ဟု လှမ်းမေးလိုက်သည်။
“ရှင့် သား ကျမကို နှုတ်ခမ်း လာကစ်စ်လုပ်တယ်၊ သူ့ လျှာကြီးလဲ ထိုးထည့်တယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ အင်္ကျီ လက်အနားစဖြင့် သူမ နှုတ်ခမ်းများကို ရွှံ့ရှာ သလို သုတ်လိုက်ရင်း လှမ်းဖြေလိုက်သည်။
“ဘာ”
ဦးမြအောင် ထိုင်ရာမှ ကမူးရူးထိုးထ ပြီး ပြေးလာခဲ့သည်။ သူ့ သား ဖြစ်သူ ငပိန်ညှောင် ဘုန်းထွတ်အောင် ကို အင်္ကျီ လည်ကုတ်မှ ဆုပ်ကိုင်ပြီး အပေါ် ထပ်သို့ လှေခါးမှ ဆွဲခေါ် သွားခဲ့သည်။
“ခွေး မသား အင်တာနက် ကနေ ပြီး ဘယ်လို မဟုတ်က ဟုတ်က ဂိမ်းတွေ ဆော့ နေတာလဲ ၊ ဘယ်လို သုတ်ကြောင် သွေးတွေ ခေါင်းထဲ ဝင်နေရတာလဲ”
ဟု ပြောရင်း နရင်း ကို တချက်နှစ်ချက် အုပ်ပြစ်လိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် အခန်းထဲ ကို ဆောင့်ကန် သွင်း လိုက်ပြီး။
“မင်း အခန်းထဲ မှာ ပဲ နေစမ်း ၊ မင်းစောက်ကျင့် ကို ပြင်ပြီး စောက်ချိုး ပြေလာမှ ထွက်လာခဲ့တော့ နားလည်လား”
အခန်းထဲ မှာ ဘုန်းထွတ်အောင် ကို နှစ်ချက်သုံးချက် လောက် ထပ်ဗြင်း လိုက်ပြီးမှ အခန်းပြင်ထွက်ကာ အခန်းတံခါးကို ဂျိမ်းကနဲ ဆောင့် ပိတ်သွားတော့သည်။
………
အခန်း (၁-၅)
“ဒုတ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် ရုတ်တရက် လန့်နိုးကာ အိပ်ရာမှ ငုတ်တုပ်ထ ထိုင်လိုက်မိသည်။ သူ့ ပြူတင်းပေါက် မှန် ကို တခုခု က ပြင်းပြင်းထန်ထန် လာတိုက်မိတဲ့ အသံ။
အင်း အလုပ်မဖြစ်ပြန်ဘူး။
သူ့ အတွက် အခုတော့ အလုပ်မဖြစ်ဘူး ဆိုတာတောင် သိပ် စိတ်မတိုတော့။ ထပ်ပြီး ကြိုးစား သည်။ နောက်ထပ် ထပ်တလဲလဲ ဖြစ်နေတဲ့ နေ့ တွေ မှာ သူ့ အမေ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် အနောက် လိုက် ပြီး သူမ လိုအပ်သမျှ အိမ်အလုပ်တွေ ကို ဝိုင်းကူလုပ်ပေးသည်။ သူမ ကိုလည်း ဘယ်လောက် တော်ကြောင်း ဘယ်လောက် ထက်မြက်ကြောင်း။ သူမ အဝတ်အစား။ သူမ ဆံပင်ပုံစံ။ သူမ အချက်အပြုတ် စသည်တို့ အကုန်လုံး ကို သူ ချီးကျူး မြှောက်ပင့် ကာ ပြောဆိုပေးသည်။
သို့သော်လည်း မနက်မိုးလင်းတိုင်း အစကနေ ပြန်ပြန် ပြီး လုပ်နေရတာကတော့ သူ့ အတွက် စိတ်ပျက် စရာကောင်းလှသည်။ တကယ်လို့ သာ နေ့စဥ် ပြောပေး နေ၊ လုပ်ပေးနေရမည်ဆိုလျှင် တော့ အခြေအနေ က တော်တော် တိုးတက် လာပေမည်။ ဒါကြောင့် မို့လည်း တနေ့တာ အတွင်း ဘယ်လို အချိန်ကို အကျိုးရှိရှိ သုံးရမည် ဆိုတာကို သူ တွက်ချက်လာမိသည်။ သူ့ မာမီ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် မျက်နှာ မှာ အပြုံးပန်းပွင့် သွားအောင် သူ ဘယ်လို စကားမျိုး ပြောရမည် ဆိုတာ သူသဘောပေါက်လာခဲ့ပြီ။ သူ့ မာမီ ကို စိတ်ဓါတ် ကိုယ်ခန္ဓာ ပျော့ပြောင်း နူးညံ့ သွားအောင် ဘယ်လို ခြေဆုပ်လက်နှယ် လုပ်ပေးရမည် ဆိုတာကို သူ သဘောပေါက် လာခဲ့သည်။ ဘယ်အလုပ်မျိုး ကို ကူညီ လုပ်ပေးလျှင် ပိုပြီး ကျေးဇူးတင်ခံရသည်ဆိုတာကို လည်းသူသဘောပေါက်လာခဲ့သည်။ ဒါပေမဲ့ နောက်ဆုံး အဆင့် သူမ နှုတ်ခမ်းကို နမ်းဖို့ ကြိုးစားသည်နှင့် သူ့ ကို တွန်းပြစ်ခံရတာ။ သူ့မျက်နှာကို ဖြတ်အရိုက်ခံရတာ။ သူ့ ဒက်ဒီ ကို ခေါ် ပြီး ဗြင်းခိုင်းတာ။ စသည်တို့ ဖြင့်သာ အဆုံးသတ် ခဲ့ရလေသည်။
ဘုန်းထွတ်အောင် အင်တာနက် မှာ တက်ပြီး မိန်းကလေး တစ်ယောက်ကို ဘယ်လို ဖြားယောင်းသွေးဆောင် ရမလဲ ဆိုတဲ့ နည်းနိဿယ တွေ ကို လိုက်လျှောက်ဖတ်သည်။ သို့ပေမဲ့ ကိုယ့် အမေ ကို ကိုယ် ဘယ်လို ဖြားယောင်း သွေးဆောင်ပြီး ကစ်ဆင်ပေးလို့ ရနိုင်သည်ဆိုတဲ့ ဟာမျိုး ကတော့ ရှာလို့ မတွေ့။ သူငယ်ချင်း တွေ ကို လည်း လှည့်ပတ်မေးမြန်းကြည့်သည်။ သူနဲ့ ပြတ်လိုက်ဆက်လိုက် ဖြစ်နေသည့် ရီးစား ဟောင်း ဖြစ်သူ အေပရယ် ကို လည်း မေးကြည့်သည်။ အေပရယ့် ကို သူက နင်ငါ့ ကို ဘာတွေ ကြိုက်တာလဲ ဆိုသည့် မေးခွန်း မျိုး မေးကြည့်သည်။ အေပရယ်က သူ့ ကို ကိုယ့်ကိုယ်ကို ယုံကြည်မှု နည်းသည့် လူတစ်ယောက် ဟု ပင် မက်ဆေ့ ပြန်ပို့လေသည်။
နောက်ဆုံး တော့ ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ အမ မေသစ္စာအောင် ဆီ ပြန်ကပ်ရပြန်လေသည်။ သူ့ မာမီ ကို သူ ကစ်ဆင်ပေး ဖို့ ကြိုးစား သည်ကို ရပ်လိုက်သည်မှာပင် အတော် ကြာခဲ့ပြီ။ ဘောလုံးပွဲလည်း မသွားတော့။ သူ့အမဖြစ်သူ နဲ့သာ ပူးကပ် နေလိုက်မိသည်။ သူ့ အမ ဖြစ်သူ ကို ထိုအကြောင်းအရာ ထပ်မံ ရှင်းပြမိပြန်သည်။
“ဆိုတော့ နင် က မာမီ့ ကို ကစ်စ် ပေးဖို့ ကြိုးစားတယ်ပေါ့။ စောက်ရူးလိုပဲ”
မေသစ္စာအောင် က သူမဖတ်နေသော စာအုပ်ပေါ် မှ ကျော်ကာ သူ့ မောင် ကို ကြည့်လိုက်သည်။ နောက်ဆုံး တော့ ဘုန်းထွတ်အောင် ၏ ကြိုးစား မှုကြောင့် သူမ မောင်ဖြစ်သူ အပေါ် ယုံကြည်စ ပြုလာခဲ့သည်။
“နင် ဟာလေ၊ တကယ်တော့ ငါ့ ပစ္စည်း ကို မကိုင်ပါနဲ့ ဆိုတာကို ရအောင် သွားဆော့ တာကို ၊ အဲဒါကို က နင့်အမှားပဲ နင်မလုပ်သင့်တာ”
“အေးပါ ငါ ဝန်ခံပါတယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က မျက်နှာကျက် ကို မော့ကြည့်ရင်း။
“တောင်းပန်ပါတယ် ကာမဒေဝ နတ်ဘုရားရယ်၊ ကျွန်တော် မျိုး အမိုက်အမဲလေးကို ခွင့်လွတ်တော် မူပါဘုရား”
ဟု ရွတ်ဆိုလိုက်သည်။
“ငါ တကယ်ကို ရူးသွပ်တော့ မယ် မမရာ။ နင်သာ ငါ့ နေရာမှာ ဆိုရင် နင်ဘာလုပ်မလဲ”
မေသစ္စာအောင် ခနတာတွေဝေ ပြီး စဥ်းစားနေလိုက်သည်။ သူမ တကယ်တော့ အဲဒီ အိမ်ရှေ့မင်းသား က သူ့ အမ ဖြစ်သူ နဲ့ ပါ ဘာညာကွိကွ ဖြစ်ပြီး မေတ္တာပေါင်းကူး ခဲ့တာကို သူမ ထည့်မပြောပေးခဲ့။ သူမ ကသာ သူ့ မောင်ကို ကစ်ဆင် ပေးခဲ့ ရင် သူ ဒီ ဝင်္ကပါ ထဲက ထွက်သွား နိုင်ရင် သွားနိုင်လိမ့် မယ်။ သူမ ကရော လုပ်ပေး ချင်ရဲ့လား။ အဲဒါ က ဒီကောင်လေး သူတို့ မာမီ ကို ကစ်ဆင် ပေးတာထက် တောင်မှ ပိုပြီး ခရေဇီ ဖြစ်အုံးမယ် ဟု တွေးမိသည်။ မေသစ္စာအောင် က သူမ လက်မှာ ဝတ်ထားသည့် သူမစေ့စပ်ကြောင်းလမ်းမှု အထိမ်းအမှတ် လက်စွပ် ကို ငုံ့ကြည့်လိုက်မိသည်။ သူမ အမျိုးသား ကိုကိုဦး ကို သစ္စာမဖေါက်နိုင်၊ အထူးသဖြင့် သူမ မောင်လေး ဖြစ်သူနှင့်။ ဒါပေမဲ့ ဘုန်းထွတ်အောင်ကို တော့ သူမ တခြား အကြံဥာဏ် ပေးနိုင်လိမ့်မည်။
“နင် မာမီ့ ကို မြှောက်ပင့်ပေး၊ ကောင်းတာလေး တွေ ချီးကျူး၊ သူ့ အိမ်အလုပ်တွေ ကူညီပေးပေါ့ ဟာ”
“အဲဒါတွေ ငါလုပ်ပြီးပြီဟ”
“နင် မာမီ့ ကို မူးတဲ့ အထိ သောက်အောင် ကြိုးစား ပြီးပလား”
မေသစ္စာအောင် က ပါတီပွဲတွေ နိူက်ကလပ် တွေ သွားတိုင်း အယ်လ်ကိုဟော သောက်သုံးမှု ကို အမြဲ သတိထား နေရသည်။ သူမ ကိုယ် သူမသိသည်။ သူမ လစ်မစ် ထက်နည်းနည်းလေး ကျော် သွားတာနှင့် ဘေးနားမှာ ရှိတဲ့ တစိမ်းယောက်ျား တစ်ယောက်ယောက် ကို ဖက်နမ်းပြစ်ဖို့ ဝန်မလေး တတ်တာကြောင့် ဖြစ်သည်။ အဲဒါ ကလည်း ကိုကိုဦး နှင့် မဆုံခင် အချိန်တုန်းက သာ ဖြစ်ပါသည်။ သူမ အနေဖြင့် ကိုကိုဦး အပေါ် ဘယ်တော့ မှ ဖေါက်ပြန်ဖို့ စိတ်မကူးမိခဲ့ပါ။
“နိုး .. မလုပ်ဖူးဘူး”
ဘုန်းထွတ်အောင် ခေါင်းကို ခါရမ်း လိုက်မိသည်။ ဒီစနေနေ့ ကို အခေါက်ပေါင်း များစွာ သူဖြတ်သန်းခဲ့ ပြီးပြီ။ တခါမှ သူ့ မာမီ အယ်လ်ကိုဟော သောက်သုံးတာ မကြုံခဲ့ရ။ ကံဆိုးတာပဲ။ ပုံမှန်ဆိုလျှင် သူ့ မာမီရော ဒက်ဒီ ပါ စနေနေ့ ညနေလို မျိုးမှာ ဝိုင် လေးဘာလေး သောက်သုံးကြလေ့ ရှိသည်။
“အဲ တော့”
မေသစ္စာ က ဘုန်းထွတ်အောင် နားကို ကိုယ်ကို ကိုင်းလျှက် လေသံတိုးတိုး ဖြင့် လျို့ဝှက် စကားပြောသလိုလို အသံလေး ဖြင့်။
“နောက်ပြီး နင် ဒက်ဒီ့ ကို အိမ် မှာ ရှိမနေအောင် ဖန်တီးလိုက်။ သူရှိနေလို့ ကတော့ မာမီ က နင့် ကို ဘယ်တော့ မှ ပြန်ကစ်စ် လုပ်မှာ မဟုတ်ဘူး”
မေသစ္စာအောင် က တွေးတွေးခေါ်ခေါ် ဖြင့် ဆက်၍ တိုးတိုးလေး ပြောပြန်သည်။
“နင် မာမီ့ ကို တနေ့လုံး ရိုးရိုးသားသား ပုံစံ နဲ့ ပဲ အသားချင်း ထိမိ နေအောင် နေပေးလိုက်။ ငါဆိုလိုတာကဟာ။ မာမီ က နင် သူ့ အနားပူးပူးကပ်ကပ် နေတာကို အသားကျသွားအောင် နေပေးလိုက်။ ပြီးတော့ မာမီ ကို နင် ချစ်တယ် ဆိုတာ ပြောပြောပေးဟာ။ သိတယ်မဟုတ်လား သားအမိချင်းပဲ မာမီ့ ကို ချစ်တယ် ဆိုတာ ရိုးရိုးသားသား လိုနဲ့ ပြောလို့ ရတာပဲဟာ။ ပြီးတော့ အင်းးး အဲလောက်ပဲ ငါစဥ်းစားလို့ ရတယ်ဟာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ခေါင်းကို တငြိမ့်ငြိမ့် လုပ်ရင်း။
“အင်း ကောင်းတယ်ဟာ။ အလုပ်ဖြစ်မဖြစ်တော့ မသိဘူး ငါ ကြိုးစား ကြည့်မယ်”
မေသစ္စာအောင် က။
“နင် အလုပ်ဖြစ်ပြီးတော့ အဲဒီ နေ့ ဝင်္ကပါ ထဲက နေ ထွက်သွားပြီ ဆိုတာ ငါဘယ်လို သိမလဲ”
ဟု မေးလိုက်သည်။ သူမ ခေါင်းထဲ မှာ သူ့ မောင် ၏ ထပ်တလဲလဲ ဖြစ်နေသော နေ့ဝင်္ကဘာ အကြောင်းကို တွေးနေမိသည်။
“ငါထင်တာတော့ နင် သိလိုက်မယ် မထင်ဘူး။ ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ ငါ မနက်ဖြန်ကျမှ စလှုပ်ရှားလို့ ရမှာ။ ငါဆိုလိုတာက နောက် ဒီနေ့ မနက်။ ဒီနေ့ နောက်တခါ ရှီး ငါတောင် ဘယ်လို ပြောရမှန်းမသိတော့ဘူး။ အီးလို ဆိုရင် the next today ပေါ့ဟာ။ နောက်ပြီးတော့ နောက်တနေ့ ပြန်စ ရင် အစကနေ ရီဆက် ပြန်လုပ်တာ ဆိုတော့ နင် ဒီနေ့ ဘာတွေ ပြောခဲ့ မှန်း သိမှာ မဟုတ်တော့ ဘူး။ ငါတစ်ယောက်ထဲ သိမှာ”
မေသစ္စာအောင် ခေါင်းထဲ အတွေးတစ်ခု ပေါ် လာသဖြင့် မျက်မှောင် တွန့် ကာ။
“နင် ငါ့ကို အဲဒါမျိုး တော့ လာကြိုးစား မယ် မကြံနဲ့ နင့် ဖင် ငါဆောင့်ကန်ပြစ်မှာ”
“မလုပ်ပါဘူးဟာ နင်ကလဲ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ အမ ကို သေချာကြည့်လိုက်သည်။ အခု မှပင် ပထမဆုံး အနေဖြင့် သူ့ အမ ကို မိန်းမတစ်ယောက် အဖြစ် သတိထားမိသွားသည်။ သူ့မမ မေသစ္စာအောင် မှာ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်း နာတံစင်းစင်း၊ နှုတ်ခမ်းထူပြဲပြဲ မှာ နှူတ်ခမ်း ဒေါင့်စွန်း များက ကြေးစည်လို မသိမသာ ကော့ နေသည်။ ဘော်ဒီ က ပြည့်ပြည့်၊ ဖင်တွေ ပေါင်လုံး တွေက တင်းရင်း ပြီး ဆက်ဆီ ကျလှသည်။ အခု လည်း သူမ ဆွယ်တာ ပွပွကြီး နဲ့ ဂျင်း ဘောင်းဘီ အောက်မှာတောင် သူမ ဘော်ဒီ အလှက မပျောက်ပျက်သွားခြေ။ မျက်နှာက အတော်ချောလှသည်။
“ငါ က မာမီ့ ကို ကြိုးစားတယ် ဆိုတာတောင် မှ လုပ်ဖို့ လိုအပ်လို့ပါဟ။ နို့မိုဆို ဘာလို့ လုပ်ရမလဲ ရွံစရာကြီးအော့ ၊ ကိုယ့် အမေကိုယ်ပြန်ကစ်စ်ပေးဖို့ ဆိုတာ”
ပါးစပ် ကသာ ပြောနေတာ၊ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် နေ့ပေါင်းများစွာ သူ့ မာမီ ကို ကစ်စ် ပေးဖို့ ကြိုးစား နေရင်း ဖြင့် သူမ အလှ တွေ ကို ပိုပို သတိထားမိလာရသည်။ အခု သူ့ အမ အလှ တွေက သူ့ မာမီ ဆီက ရလာသည် ဆိုတာက ယုံမှားသံသယ ဖြစ်စရာ မရှိခြေ။ အခု သူသာ ကစ်ဆင် ပေးလို့ အောင်မြင်သွားပြီး သူ့ မာမီ ကလည်း လိုလိုလားလား ကစ်ဆင် ပြန်ပေးမယ် ဆိုရင် တော်တော့် ကို ကောင်းမှာပဲလို့ သူ တွေးစပြုနေလေပြီ။
“နောက် ပြီးတော့ ဒက်ဒီ ကလည်း နင်နဲ့ မာမီ နှစ်ယောက် ဘယ်သူ့ ကို ပဲ ဖြစ်ဖြစ် ငါ မဟုတ်ကဟုတ်က လုပ်တယ် ဆိုရင် သတ်ဖို့ အဆင်သင့်ပဲ ငါထင်တယ်”
“ဟုတ်လား”
မေသစ္စာအောင် က သူ့ မောင် မျက်နှာ မှာ ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်များ ရှိမလားဟု လိုက်ရှာသေးသည်။ ဘယ်ရှိမလဲ။ မနက် မိုးလင်း တာနဲ့ မနေ့က (ဒီနေ့) ဟာတွေ က အကုန် အစက ပြန်စတာကိုး။ ဖုံးကို ရီဆက် ချလိုက်သလိုပဲ လေ။
“ငါ စိတ်မကောင်းပါဘူး ငဘုန်းရာ”
မေသစ္စာ က ဘုန်းထွတ်အောင် ပေါင်ကို လှမ်းပုတ်ရင်း အားပေးလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် လည်း ထိုင်နေရာ မှ ထရပ်လိုက်ကာ။
“မလိုပါဘူးဟာ၊ ငါ့ အပြစ်နဲ့ ငါပဲ ထင်ပါတယ်။ ငါ့ကိုအောင်မြင်ဖို့ ဆုသာ တောင်းပေးဟာ”
“အေးဟာ ဂွတ်လပ်”
မေသစ္စာအောင် အခန်းထဲ က ထွက် သွားသော သူ့ မောင်ငယ် ဘုန်းထွတ်အောင် နောက်ကျော ကို ငေးကြည့်နေမိသည်။ သူမ တို့ မိခင်ဖြစ်သူ မာနခဲ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် နှင့် သူ့ မောင် ဖြစ်သူ တို့ ကစ်ဆင် ပေးကြရမည့် အဖြစ် ကို အောင်မြင်အောင် သူမ ကိုယ်တိုင် ဆုတောင်းပေးမိသည်ကို သူမ ဖာသာ သူမ မယုံကြည်နိုင်အောင် ဖြစ်မိသည်။ တကယ်တော့ ဘယ်က ရတဲ့ ကံပဲ ဖြစ်ဖြစ် ရသမျှကံ သူမ မောင်လေး လိုအပ်နေပြီ ဆိုတာ သူမ သိသည်။ မေသစ္စာအောင် သူမ အိပ်ထဲ မှ ကာမဒေဝ ပဟေဠိ တုံး လေးကို ထုတ် ကြည့်လိုက်မိသည်။ ဘယ်လို ဖြစ်လို့ တကယ့် အော်ရီဂျင်နယ် လည်း မဟုတ်။ အတု လုပ်ထားသည် ဆိုသည့် အရာက သူမ မောင်ဖြစ်သည်ကို ဘယ်လို များ အကျိုးသက်ရောက် သွားစေရတာလဲ။ သူမ ကိုယ်တိုင်လည်း သူမ သေချာ နားမလည်တော့။ သူမ ခင်ပွန်းလောင်း ကိုကိုဦး က ထိုအရာများနှင့် ပတ်သက်လျှင် အထူး ကျွမ်းကျင်သူ တစ်ဦး ဖြစ်သည်။ အခု ကိုကိုဦး က စာကြည့်တိုက်မှာ သုတေသနလုပ်နေသည်မလား။ မေသစ္စာအောင် ဖုံး ကောက်ကိုင်ကာ ကိုကိုဦး ဆီ မက်ဆေ့ ပို့လိုက်သည်။ ကိုကိုဦး ကိုတော့ သူမ မောင်ငယ် ဖြစ်အင် ကို အကျယ်ရှင်းပြမနေတော့။ ကိုကိုဦး က ဘယ်လို မှ ယုံကြည်မှာ မဟုတ်။ဒါပေမဲ့ သူ က သူမ မောင်ငယ်၏ ပြဿနာကိုတော့ ဖြေရှင်းဖို့ တနည်းနည်း အကြံ ပေးနိုင်ပေလိမ့်မည်။
…………..
အခန်း ၂။
အခန်း (၂-၁)
” ဟဲ့ စောက်ကောင်၊ မိုက်ရိုင်းလှခြေလား”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် သူမ သားဖြစ်သူ ဘုန်းထွတ်အောင် ရင်ဘတ်ကို ဆောင့်တွန်းပြစ်လိုက် ပြီး မျက်နှာကို ဖြန်းကနဲ ရိုက်ချလိုက်သည်။
“နင် နင် ငါ့ကို ဘာမှတ်လို့ နှုတ်ခမ်းကို လာစုပ်ရတာလဲ၊ ငါ နင့် အမေဟဲ့။ ထွီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် မျက်နှာ ရဲကနဲ ဖြစ်သွားပြီး ခြာကနဲလှည့်ကာ လှေခါးဆီ ပြေးသွားရင်း အပေါ်ထပ် သူ့ အခန်းရှိ ရာသို့ တက်သွားလေသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ သားဖြစ်သူ ကျောပြင်ကို ကြည့်ရင်း လှမ်းအော် လိုက် သေးသည်။
“နင့် အဖေ အိမ် မှာ ရှိမနေတာ ကံကောင်းတယ်မှတ်”
သူမ ယောက်ျား ဖြစ်သူ ဦးမြအောင် မှာ သူ့ သူငယ်ချင်းများနှင့် စု ကာ ဘောလုံးပွဲ သွားကြည့်နေသည်မို့ အိမ်မှာ မရှိခြေ။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် သူမခေါင်းကို ခါယမ်း လိုက်သည်။ သူမ ၏ ၁၈ နှစ်အရွယ် သားဖြစ်သူ ၏ ပြဿနာ ကို ဘယ်လို ဖြေရှင်းရမည် မသိဟု တွေးနေမိသည်။
………..
“ဒုတ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် ရုတ်တရက် လန့်နိုးကာ အိပ်ရာမှ ငုတ်တုပ်ထ ထိုင်လိုက်မိသည်။ သူ့ ပြူတင်းပေါက် မှန် ကို တခုခု က ပြင်းပြင်းထန်ထန် လာတိုက်မိတဲ့ အသံ။ သူ အိပ်ယာမှ ထပြီး ပြူတင်းပေါက် မှန် မှ ငုံ့ကြည့်လိုက်လျှင် ဘာကို မြင်ရမည်ဆို တာ သူ သိနေပြီ။ သေနေတဲ့ ကြက်တူရွေး။
ဘုန်းထွတ်အောင် အိပ်ယာမှ ထလိုက်သည်။ ဘောလုံးကန် အဝတ်အစားတွေ လဲ ပြီး အောက်ထပ်သို့ ဆင်းလာခဲ့ သည်။
အမြဲတမ်း ပြန်ပြန်ကျော့ နေတဲ့ သူ့ နေ့ ရဲ့ ထုံးစံ အတိုင်း ပါပဲ။ ဘောလုံးပွဲရှုံး ပြီး ပြန်လာတဲ့ သူ့ ကို သနား ကြင်နာ ပြီး ဂရုစိုက်တဲ့ သူ့ မာမီ။ သူ ဘောလုံးပွဲ သွားမကန်လျှင် သူ့ ကို အမြဲတမ်း စိတ်ကုန် စိတ်ပျက် နေတဲ့ သူ့ ဒက်ဒီ။ အဲလို မျိုး သူ့ ကို ဒေါပွ နေရင် သူ့ ဒက်ဒီက သူငယ်ချင်း တွေ နှင့် အပြင်မထွက် တော့ ပဲ အိမ်မှာ နေလေ့ ရှိသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ဘုန်းထွတ်အောင် က မသွားချင်လဲ ဘောလုံးပွဲ သို့ ထွက်သွားလိုက်သည်။ သူ့ ဒက်ဒီ ကို သူ့ ကြောင့် အိမ် မှာ ရှိနေတာ မလိုချင်။
“မောနင်း မမ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် မီးဖိုခန်း အဝ ကပင် ကြိုပြီး အော် နူတ်ဆက်လိုက်သည်။ သူ့ မာမီ တစ်ယောက် ဘေစင် ရှေ့မှာ ပုဂံဆေးနေမည်။ သီချင်းလေး ငြီးပြီး သူမ တင်းတင်းလေး ဝတ်ထားသည့် ဖက်ဖူးရောင် ထမီ အောက် မှ ကားစွင့် နေသည့် တင်ပါးဆုံ ကြီးတွေ က သူမ ကိုယ်လှုပ်ရှားမှု နှင့် အတူ တုန်ခါ နေမည်။ ဆိုတာ သူမမြင်ရပဲ နှင့် သိနေနှင့်ပြီ။
“မောနင်း သား။ မာမီတောင် သားကို လာနိုးတော့ မလို့။ ဒီနေ့ ပွဲ ကို သား လွတ်ချင်မှာ မဟုတ်ဘူး မလား။”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ၁၈နှစ်အရွယ် သားတော်မောင် ကို လှည့် ကာ ပြုံးပြလိုက်ရင်း က နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ သူမ ဆံပင် တွေကို အနောက်ဖက် မှာ ခေါင်းစည်းကြိုး နဲ့ ပိုနီတေး ခေါ် မလား တလုံးထည်း စည်း ချထားသည်။ သူမ မျက်နှာ က ဘာမှ သနပ်ခါး၊ မိတ်ကပ် မရှိပဲ နှင့် တောင် ချောမွေ့ ပြီး သန်စင် ရှင်းလင်းကာ ကြည့်လို့ ကောင်း နေသည်။ နှုတ်ခမ်းထူထူကြီး တွေ က ဆက်ဆီ ကျလှသလို။ မျက်ခုံးထူထူ တွေ က မျက်ဝန်း နက်နက် အပေါ် မှာ ထင်းနေလေသည်။
“ပေါင်မုန့် မီးကင် လုပ်ထားပေးတယ်။ ထောပတ် နဲ့ ကြက်ဥ ဟတ်ဘွိုင်းလေး ပါ စား လိုက်ဦး အားရှိသွားအောင်”
“ယူနေပြီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ အတွက် မနက်စာ ကို ဆွဲယူလိုက်ကာ ဘောလုံးပွဲရှိရာသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။
နောက် ထပ် ဆယ့်နှစ်နာရီ ခန့် ကြာပြီးသော အခါ ၊ ဝိုင်သောက်ပြီး အနည်းငယ်မူးနေသော သူ့ အမေ က ဘုန်းထွတ်အောင် ရင်ဘတ်ကို တွန်းပြစ်လိုက်ပြီး။
“နင် ဘာလုပ်တာလဲ၊ ကိုယ့် အမေ ကိုယ် အဲလို နမ်းလို့ မရဘူးဆိုတာ မသိဘူးလား။ အဲလောက် ဟော်မုန်း တွေ ထကြွ နေရင်လည်း နင့် ကောင်မလေး အေပရယ် ဆီကို သွားပါလား”
“သား သူနဲ့ ပြတ်သွားပြီ မာမီ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် မျက်နှာ မာထန်နေရာမှ အနည်းငယ်လျော့ သွားသည်။ သားဖြစ်သူ အခေါက်ခံလိုက်ရသည် ဆိုတော့ မိခင်ပီပီ နည်းနည်း မခံချင်စိတ် ဖြစ်သွားသည်ထင်သည်။ သူမ မျက်နှာကို အကဲခတ်နေသော ဘုန်းထွတ်အောင် စိတ်ဝင်စား သွားသည်။ ငါ အဲဒါကို အရင် က ဘာလို့ မပြောခဲ့မိတာလဲ။ သူတို့ နှစ်ဦး အခု က ဘုန်းထွတ်အောင် အခန်း အပြင်ဘက် နားလေး မှာ ရပ်နေကြတာ။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ရဲ့ အနည်းငယ် ယိမ်းယိုင် နေတဲ့ ကိုယ်လုံး။ တွဲကျနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းထူထူ နဲ့ စင်းနေတဲ့ မျက်လုံး တွေက တော်တော်လေး မှန်နေတယ်ဆိုတာ ပြနေတယ်။
“အင်း နင်တို့ ဆယ်ကျော်သက် တွေက ကိုယ့်ဘာသာ ဘာလုပ်လို့ ဘာလုပ်မိမှန်း မသိကြပါဘူး။ ထားလိုက်ပါတော့ ခုနကိစ္စ မေ့ပြစ်လိုက်တော့”
“မာမီ ၊ မာမီ ဒီည အရမ်းကို လှနေတာပဲ”
ဘုန်းထွတ်အောင် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုတောင် နည်းနည်း လန့်သွားသည်။ တကယ်ပဲ သူ့ မျက်စေ့ ထဲမှာ မာမီ က အရမ်းကို လှနေသည်မဟုတ်လား။ သူမရဲ့ လေးထောင့် မကျတကျ မျက်နှာ နဲ့ နှူတ်ခမ်းထူထူ နီထွေးထွေး။ ပါးလေးနီတာတာ နဲ့ ပုခုံးကျော်ကျော် လောက်သာ ရှည်တဲ့ ဆံပင်ထူထူထဲထဲကို ဖားလျားချလို့။ အခု အချိန် ကျတော့ လည်း မာနကြီးပုံမျက်နှာ မျိုး မဟုတ်တော့၊ အပြစ်ကင်းစင်တဲ့ အပျိုပေါက်မလေးလိုပင်။
“ဟာဟ၊ မြှောက်တာ မြှောက်တာ၊ ဒီနေ့ သား တနေ့လုံး မာမီ့ ကို မြှောက်ပေးနေတာပါလား။ ကဲကဲ သွား သွား အိပ်ယာဝင်တော့၊ နင်ကံကောင်း ရင်တော့ နင့် အဖေ ကို ခုန နင်လုပ်ခဲ့တာတွေ ငါပြန်ပြောဖြစ်မယ် မထင်ဘူး ဟဟ”
“ဒါပေမဲ့ မာမီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ မာမီရဲ့ နှုတ်ခမ်းပြဲပြဲ ထူထူ နီထွေးထွေး မဟတဟလေး က ဝိုင်နီ လေး တွေ စိုစွတ်နေတာ ကို ကြည့်လိုက်မိပြီး စိတ်မထိန်းနိုင်တော့။ သူ့ ကိုယ်ကို ကိုင်းလို့ သူ့ နှုတ်ခမ်း တွေ နဲ့ ဖိကပ် ပြီး နမ်းစုပ်လိုက်မိပြန် တယ်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ရဲ့ ရင်သားအစုံ က သူ့ ရင်ဘတ်ကို အိကနဲ လာဖိမိတာလည်း သတိထားမိလိုက် ပြန် တယ်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တစ်ယောက် ခန တာလေး ငြိမ်သွားမိသည်။ နောက်တော့ မှ ဘုန်းထွတ်အောင် ကို တွန်းထုတ်ပြစ်လိုက်သည်။
“အိုးမိုင်ဂေါ့ ဒါ က ဘယ်လို ဖြစ်ရပြန်တာလဲ”
ဟု ရေရွတ်ကာ အိမ်အောက်ထပ်သို့ ပြေးဆင်းသွားလေသည်။ လမ်းတလျှောက်လည်း။
“နင့် အဖေ ကို ငါ အခု တိုင်ပြောတော့ မယ်။ နင်တော့ သေပြီသာမှတ်”
နောက်တော့ သူမ တို့ အိပ်ခန်းတံခါးကို ဝုန်းကနဲ ဆောင့်ပိတ်လိုက်သံ ကြားလိုက်ရပြီး ငြိမ်သက် သွားပြန်သည်။
………………………..
နောက်တနေ့ (ကျန်လူတွေ အတွက် ကတော့ ဒီစနေနေ့) မှာ ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူ့ မမ မေသစ္စာအောင် ကို ဘယ်နှစ်ခါမြောက်မှန်းမသိ၊ အဖြစ်အပျက် တို့ ကို ပြောပြပြီး အကူအညီတောင်း မိပြန်ပါသည်။ မေသစ္စာအောင် က သူတို့ မိခင် အကြောင်း နှင့် သူတို့ မိသားစု တို့ အကြောင်းကို သိသည် မဟုတ်လား။
“ကြည့်ရတာတော့ နင် လုပ်တဲ့ လမ်းကြောင်းက မှန်သလိုပဲ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ အခန်းနံရံ က ဟာမွန်နီ ဂရန်ဂျာ ရဲ့ ပုံကို လက်ဖြင့် ပွတ်သတ်ရင်း ပြောလိုက်သည်။ တခါတရံတော့ သူမ နေခဲ့ဘူးသည့် အခန်းဟောင်း သို့ ပိတ်ရက် တွေမှာ ပြန်လာတိုင်း နေနေ ခဲ့ ပြီး ပိုစတာ တွေက မလဲ ဖြစ်တော့။ ဒီလို အခြေအနေ မှာ ဂရစ်ဖင်ဒိုး တစ်ယောက် ဘာများ လုပ်ပေးနိုင်မလဲ ဟု မဆီမဆိုင် သွားတွေး လိုက်မိသည်။ ( ဟယ်ရီပေါ်တာ ရုပ်ရှင်ကားထဲ မှ ဇာတ်ကောင်များ ဖြစ်သည်။ ) သူ (ဂရစ်ဖင်ဒိုး) က တော့ သူမ မောင်ငယ် သူတို့ မာမီကို ဖြားယောင်းတဲ့ အလုပ်ကို ကူညီမှာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာ သေချာသည်။
“အခု က တော့ စောသေးတယ်။ မာမီ က စနေမနက် ဆို ယောဂ ကလပ်စ် ရှိတယ်။ ပြန်လာရင် ဘာကူညီရမလဲ မေးပြီးတော့ သူ့ နားမှာ ပဲ ကပ်နေလိုက်။ ပြီးတော့ သူ့ ကို မြှောက်ပေး။ နင် နဲ့ အေပရယ် ပြတ်သွားတာရော ပြောပြသေးလား”
“အင်း ပြောပြတယ်၊ အဲဒါ က နည်းနည်း အထောက်အကူရတယ်”
“အင်း အာ့ ဆို မာမီ့ ကို အဲဒီ အကြောင်း ခပ်စောစော ထဲက ပြောထား။ ပြီးရင် ဒက်ဒီ ကို အိမ်မှာ မရှိအောင် လုပ်။ ပြီးတော့ မာမီ့ ကို မူးအောင် သောက်စေလိုက်”
မေသစ္စာအောင် က သူ့ မောင်ငယ်အတွက် အကုန်စဥ်းစား ပြီး ဒေါင့်စေ့ အောင် ပြောနေသည်။ သူမ မောင်ငယ် က သူတို့ မာမီ ကို ကစ်ဆင် ပေးလိုက်ပြီးတော့ သူမ မောင်ငယ် ရဲ့ နေ့ ဝင်္ကပါ ကနေ လွတ်သွား ပါစေဟု ဆုတောင်း နေမိသည်။ တကယ်တော့ ကာမဒေဝ ပဟေဠိ ပုံပြင် က ဒီလောက် မရိုးစင်း။ သူမ ရထားသည့် ဒီပဟေဠိ တုံး အတု ကို ဘယ်သူ ကများ လုပ်ခဲ့ တာလည်း ဆိုတာကို သူမ ပြန် စုံစမ်း ကြည့်ရအုံးမည်ဟု စိတ်ထဲ တေးထားလိုက်သည်။
“အိုကေ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က တကယ်တော့ သူ့ အမ ဖြစ်သူ ထိုအကြံကို ပြီးခဲ့ ပြီးခဲ့ သော နေ့ တွေ နေ့တွေ ကလည်း ပေးခဲ့ ပြီး ဖြစ်ကြောင်း နှင့် သူ ခုထိ ဒီနေ့ ဝင်္ကပါ က မကျွတ်သေးကြောင်း မပြောပြချင်တော့။
“နင့်ဘောလုံးပွဲကလည်း ရှုံးတယ်မလား”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ခေါင်းညိမ့် ပြလိုက်သည်။
“အင်း အဲဒါနဲ့ စလိုက်ပေါ့ဟ၊ မာမီ က နင် ဘောပွဲရှုံးလို့ စိတ်ညစ်နေတာကို သနားလာအောင် ပုံပေးလိုက်”
မေသစ္စာအောင် က သူမကုတင်ခေါင်းရင်း ကို ကျောမှီချ လှဲလိုက်ရင်းက အနည်းငယ် တွေးလိုက်သည်။ သူမ သာ ဘုန်းထွတ်အောင် လိုများ တနေ့တာကို ထပ်တလဲလဲ ပြန်ပြန် ဖြစ်နေတာဆိုရင် ဘယ်လို များနေမလဲ။ ထိုအတွေး ကပင် သူမ ဖင်ညှောင့်ရိုး တလျှောက် မှ အေးစက် တက်လာပြီး ကြက်သည်းမွှေးညှင်း တောင် ထသွားစေခဲ့သည်။
“ဟေး နောက်တခု တခါတုန်းက ငါ တို့ ရုပ်ရှင် ကြည့်နေတုန်း ရုပ်ရှင်ထဲ ဟို ဘာညာကွိကွ အခန်းပါလာတော့ မာမီ တယောက် မျက်နှာ တွေ ရဲပြီး ပေါင်နှစ်လုံး ချိတ်လိုက် ဖြည်လိုက် ဂဏှာ မငြိမ် ဖြစ်တာ ကြုံဖူးတယ်။ နင် သူ မူးနေတုန်း မှာ အဲလို အခန်းတွေ ပါတဲ့ မူဗီ တခုခု ကြည့်ပါလား။ ဥပမာ ဘေ့စစ်အင်းစတင့် တို့ ဖေတယ် အထရက်ရှင်း တို့ The Hunger တို့ ဘာဖြစ်ဖြစ်ပေါ့”
“The Hunger ကဘာကားလဲ”
“ငါတို့ မမွေးခင်တုန်း က ဗန်ပါးရား မူဗီဟာ၊ အရမ်းဟော့ တယ်။ အဲကောင် အလုပ်ဖြစ်လိမ့်မယ်ထင်တာပဲ နင်စမ်း ကြည့်လိုက် နင် ဗီဒီယို အငှား ဆိုင်မှာ သွားရှာကြည့်လိုက်ပါလား တစ်ခု မရ တစ်ခု ပေါ့”
“အင်း ရှာကြည့်မယ်”
“အိုကေ ဒါဆိုရင်လည်း သွားတော့ လေ ဘောလုံးသွားကစားတော့၊ ငါ ကိုဦး ကို ငါ့အတွက် တခုခု ရီဆပ်ချ် လုပ်ပေးဖို့ ခိုင်းလိုက်ဦးမယ်”
စကားပြောရင်း မှ မေသစ္စာအောင် က သူမ လက်မှာ ဝတ်ထားသည့် စေ့စပ် လက်စွပ် ကို အမှုမှတ်မဲ့ ကိုင်ကာ ပွတ်သတ်နေမိသည်။
“အင်း နင် အမြဲတမ်း လုပ်နေကြပဲလေ”
ဘုန်းထွတ်အောင် ထိုင်ရာမှ ထရပ်လိုက်ပြီး အခန်းဝ သို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။
“မာမီ ဒီနေ့ ပေါင်မုန့် တို့စ် ထောပတ်သုပ်နဲ့ ကြက်ဥကျော် လုပ်ထားတယ်။ အရမ်းကောင်းတယ်။ ဒက်ဒီ ပြန်လာပြီး အကုန်စား မပြစ်လိုက်ခင် နင်သွားစားထားလိုက်အုံး”
“နင်က ဘယ်လို ကြိုသိနေလဲ….အိုး…အဲ..ဟုတ်သားပဲ”
မေသစ္စာအောင် အမြဲတမ်း အဲလို ပြောနေ။ အံသြနေကျလဲ ဖြစ်လေသည်။
“ငါ့ အတွက် ဆုတောင်း ပေးထားဟာ”
“အေးပါဟာ။ ဂွတ်လပ်”
မေသစ္စာအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ထွက်သွားတော့ ကြိုးစား ပြီးပြုံးပြလိုက်သည်။ တကယ်လို့ သာ သူအောင်မြင်သွားရင်။ အခု သူတို့ ပြောဆိုနေခဲ့တာတွေကို မနက်ဖြန်ကျရင် သူမ မှတ်မိနေပေလိမ့်မည်။ သူမ တကယ်ကို ဘုန်းထွတ်အောင် အောင်မြင်စေချင်ပါသည်။
………………..
အခန်း (၂-၂)
“သား ဒီနေ့ဂိမ်း ဘယ်လိုလဲ နိုင်ခဲ့လား”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တစ်ယောက် သူမ ဝတ်ထားသည့် အသားကပ် ဘောင်းဘီ ပင် မလဲရသေး။ ခုလေး တင်ကမှ ပြီးသွားသည့် ယောဂ ကလပ်စ် ကြောင့် ချွေး တောင် မခြောက်သေးခြေ။
“ကျနော်တို့ အသင်းရှုံးတယ်။ ဒါပေမဲ့ သား သုံးဂိုးတောင် သွင်းလိုက်နိုင်တယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် အမှန်အတိုင်းပဲ ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ တကယ်တမ်းလည်း ဒီကစားပွဲ ကို နေ့တိုင်း ဒီပုံစံ အတိုင်း ပဲ ကစား နေကြတာဆိုတော့ ပုံမှန် သူ့ လောက် မကစားတတ်သည့် ကောင်တောင်မှ ဘယ်လို ကစားရ မယ်ဆိုတာ ကျွမ်းနေလောက်ပြီ။ နေ့ရက် ပေါင်း မရေတွက် နိုင်အောင် ထပ်တလဲလဲ ကစားခဲ့တာကြောင့် သူတို့ အသင်းနိုင်အောင် ကစား မယ်ဆို သူကစားလို့ ရနေပြီ။ သို့သော်လည်း အခု တော့ ဒီကစား ပွဲကို ရုံးဖို့ လိုအပ် နေတာမို့ ဖြစ်စဥ် အတိုင်း မျှော ပေးလိုက်သည်။
“ဒါမှ ငါ့သား ကွ။ သား က တော်ပါတယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ကို ပြုံးကာ ကြည့်နေလိုက်သည်။ သားငယ်ကို ကြည့်ရတာ တမျိုးလေး ဖြစ်နေသလိုပဲ ဟု တွေးနေမိသည်။ အရင်က လို မာကျောကျော ဇာတ်တောက်တောက် မဟုတ် နည်းနည်း လေး အရွယ်ရောက်လာသလိုပဲ။ သူများ ကိုလည်း လေးစား ဂရုစိုက်တတ် လာသလိုပဲ။ ကောင်း သောပြောင်းလဲခြင်းပေါ့ ဟု စိတ်ထဲ တွေးမိသည်။
“အေပရယ်နဲ့ ရော တွေ့ဖြစ်သေးလား”
ဘုန်းထွတ်အောင် တချက်တွေသွားခဲ့သည်။ သူ့မာမီ သူ့ ကို တခါမှ အေပရယ့် အကြောင်း မမေးဖူးခဲ့။ စားရကံကြုံလို့ မုတ်ဆိပ်ပျားစွဲသလိုပဲ။ ခွင် အဲလို ဝင်လာတာဟာ သူ့ အတွက် ကံကောင်းဖို့ အကြောင်း ပဲဟုတွေးလိုက်မိသည်။ ဒါဟာ သူ့ ရဲ့ နေ့ဝင်္ကပါ က နေ လွတ်မြောက်မဲ့ နေ့ ဖြစ်နိုင်တယ်ဟု တွေးလိုက်သည်။
“မတွေ့ ပါဘူး မာမီ။ ကျနော် နဲ့ အေပရယ် က ပြတ်သွားကြပါပြီ”
“ဟင် ၊ အိုကွာ စိတ်မကောင်းပါဘူး။ ဘာဖြစ်လို့ များလည်း သား မာမီ့ကို ပြောပြမလား”
“အခုတော့ မဟုတ်သေးဘူးမာမီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် မျက်နှာကို စိတ်ညိုးငယ်သွား သည့် ပုံစံဖမ်းကာ၊ မျက်ရည်ဝဲလာအောင် ကြိုးစား ညှစ်ကြည့်သည်။
“ညကျမှ မာမီ အချိန်ရရင် သား နဲ့ ခနတာ အချိန်ဖြုန်းပေးပါလား၊ အဲဒါဆိုရင် တော့ သား စိတ်ညစ်ညူးတာ ပြေသွားမယ်ထင်တာပဲ”
“ရတာပေါ့ သားရဲ့ ၊ သားအတွက် ဆို မာမီ အမြဲ ရှိနေမှာပဲဟာ။ သားဘာလုပ်ချင်လဲ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် စိတ်ထဲ ကြိတ်ပြီး ဝမ်းသာသွားခဲ့သည်။ မိမိသား ဖြစ်သူက မိမိ အပေါ် စိတ်အား တက်ဖို့ အားကိုးလာသည်ဆိုတာ မိခင်တစ်ယောက် အနေဖြင့် ပျော်တာပေါ့။ သူမ ကို သားဖြစ်သူ စိမ်းနေတာ ကြာပြီ မဟုတ်လား။
“အင်း မာမီ သားကို ယောဂ လေ့ကျင့်ခန်း ပြမယ် လို့ ပြောပြောနေတာ ကြာလှပြီ။ အခု မာမီ ယောဂ ဝတ်စုံလည်း ဝတ်ထားတယ်ဆိုတော့ အခု ပြပေးမလား။ ”
“မာမီ က ပြီးသွားလို့ ရေတောင် ချိုးတော့ မလို့။ ဒါပေမဲ့ သား လုပ်ချင်တယ်ဆိုရင် တော့ ပြပေးမယ်လေ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဧည့်ခန်း ရှိရာကို လျှောက်သွားလိုက်ရင်း။
“လာခဲ့လေ ယောဂ က တကယ်တော့ စိတ်ကိုလည်း ပြေလျော့ စေတယ်ကွယ့်”
သူတို့ သားအမိ နှစ်ယောက်သား ဧည့်ခန်း မှ ဆိုဖာ ထိုင်ခုံ တို့ ကို အနည်းငယ်ဖယ်ရှားကာ နေရာလုပ် လိုက်ပြီးတော့ ယောဂ လေ့ကျင့်ခန်းစလုပ်ကြသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်ထွတ်အောင်ကို တဆင့်ချင်း တဆင့် ချင်း ရှင်းလင်း ပြသပေးသည်။ သူ့ ရဲ့ ကြွက်သား ပျော့ ပျောင်းမှု နဲ့ သက်လုံ ကို လည်း ချီးကျူး ပြန်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ကတော့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ၏ အရာရာ တိုင်းကို ချီးကျူး ထောပနာ ပြုလေသည်။ သူ့ ကိုယ်မှာ ဘောင်းဘီတို ပွပွ ကြီး ဝတ်ထားမိတာကို ပင် ဝမ်းသာ မိလေသည်။ ဘာကြောင့်လည်း ဆိုတော့ သူ့ လီးက တချိန်လုံး တောင်နေသောကြောင့်ပင်။ မတောင်လည်း ခံနိုင်မလား။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ၏ ယောဂ ဘောင်းဘီက အသားကပ် ဆွဲဆန့် သား ဆိုတော့ ပေါင်လုံး ဖင်လုံး များ မှာ လုံးတစ်ဖုထ နေသည်။ ယောဂ ပုံစံ ကော့ကော်ကန်ကား လုပ်တော့ သူ့ မျက်စေ့ ရှေ့ မှာ အကုန်လုံး မြင်နေရသည်။ ဘော်ဒီ က ဒီလောက်လှ၊ ဒီလောက်ကိတ် ၊ ဒီလောက် ဆက်ဆီ ဖြစ်သည့် ဆော်ကြီး၊ ( သူ့ အမေဖြစ်နေတာ တခုတည်း ရှိသည်)။ နှင့် အနီးကပ် ကိုယ်နံ့ ချွေးနံ့ လေးရူ၊ အသားချင်း တချက်တချက်ထိ။ ဖြစ်နေတာ။ မတောင်ခံနိုင်ပါ့ မလား။ ဟိုးအရင် ကဆိုလျှင်တော့ ဘုန်းထွတ်အောင် သတိထားမိချင်မှ ထားမိမည်။ ယခု အဖန်ဖန် ထပ်တလဲလဲ ဖြစ်နေရသော စနေနေ့ များစွာ မှာ သူ့ အမေ ကို ကစ်ဆင်ပေးဖို့ နည်းလမ်းပေါင်းစုံ ကြိုးစား နေရင်း မှ သူ့ အမေ၏ အလှကို သတိထားမိလာတာ မို့ သူ့ အမြင် က တစတစ ပြောင်းလဲလာနေလို့ လဲ ဖြစ်နိုင်ပေသည်။ ယခု ဘောင်းဘီ ပွပွ ကြီး ကျေးဇူးကြောင့် သူ့ မာမီ သတိမထားမိပဲ ယောဂ လေ့ကျင့်ခန်း အပြီး အထိ သူ ကျော်ဖြတ်နိုင်ခဲ့လေသည်။
ထိုနေ့ ညနေပိုင်း တွင် ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူတို့ ခြံတွင်းက စိုက်ပျိုးခင်း မှာ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ကို ကူညီ လုပ်အားပေးလေသည်။ သူ့ မာမီ၏ သခွားခင်းမှ ပေါင်းပင်တွေကို ရှင်းလင်း နေရင်းဖြင့် သူ့ ကို အေပရယ် က ဘယ်လို ဖြတ်သွားကြောင်း။ သူ့ ဘယ်လောက်ထိ ခံစားရကြောင်း စသဖြင့် လုပ်ဇာတ်ကလေး များဖြင့် ဇာတ်နာအောင် ပြောပြလေသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ကတော့ သား၏ မိခင်ပီပီ ကိုယ့်သား ဘက်မှ မခံ ရပ်နိုင်ပဲ။ တစ်ယောက်သွား နှစ်ယောက်လာလိမ့်မည်။ ထိုသို့သော မိန်းကလေး ဂရုစိုက်ရန် မလို စသဖြင့် အားပေးအားမြှောက် ပြုလေသည်။
ညနေစာ မိသားစု ထမင်းစားပွဲ အတွက် ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ပြင်ဆင်သော အခါတွင်လည်း ဘုန်းထွတ်အောင် ဝင်ကူညီ လုပ်ပေးသည်။ သူ့ မာမီ ၏ စိတ်ချမ်းသာ နေသော အပြုံးကို ဆက်တိုက် မြင်နေရသည်။ သူ့မာမီ က သူ့ ပုခုံးလေးကို ပုတ်လိုက် လက်မောင်းလေးကို ပုတ်လိုက်ဖြင့် အရင်ကနှင့် မတူ ပိုပြီး ရင်းနှီးနီးကပ်လာသည်ကို သူခံစား သိနေလေသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ ကိုယ်သူ ပင် ပြန်မေးခွန်းထုတ်နေမိသည်။ ဘာကြောင့် သူ အရင် က သူဒီလို မနေခဲ့တာလဲ။ ကာမဒေဝ ပဟေဠိတုံး ရဲ့ ဖိအားပေးမှု ကြောင့် သူ ခုလို နေစရာ မလို။ သူသာ ဟိုးအရင် ကတည်း က ဒီလိုကလေး နေလာခဲ့ လိုက်ရင် သူနဲ့ သူ့ မာမီ တို့ ဆက်ဆံရေး ဘယ်လောက်များ ကောင်းပြီး ကြည်နူးစရာ ကောင်းနေမှာလဲ။
ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ မာမီကို ကူညီရင်း ကြက်သွန်နီဥတွေကို လှီးပေးနေတော့ မျက်စေ့ စပ်ပြီး မျက်ရည်ဝိုင်းလာခဲ့သည်။ သို့သော် သူတွေးနေမိတာက တကယ်လို့ သာ သူ့ လုပ်ရပ်တွေ အဖြောင့်အလန်းတည့် သွားပြီး အကြံအစည် အောင်မြင်သွားခဲ့ရင်။ သူနဲ့ သူ့ မာမီတို့ ကစ်ဆင်ကောင်းကောင်း ရိုက်ဖြစ်သွားမယ်။ နောက်တနေ့ က အသစ် ပြန်မစတော့ ပဲ တကယ့် မနက်ဖြန်ဖြစ်လာမယ်။ သူတို့ နှစ်ယောက် လည်း သူတို့ ကစ်ဆင် ရိုက်ခဲ့ တာကို မမေ့မလျော့ ပဲ နေမယ်။ တွေးလိုက်ရင်တော့ ကျောချမ်း စရာပေပဲ။ သို့သော် သူ ဒီစနေကို အဖန်ဖန်ပြန်ကျော့ နေတာကိုတော့ မခံရပ်နိုင်တော့ ပေ။ အဆုံးသပ် ဖြစ်မှကို ရတော့ မည်။
“သား ဘာဖြစ်တာလဲ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ စိုနေသော လက်များကို လက်နှီးဖြင့် သုတ်လိုက် ပြီး ဘုန်းထွတ်အောင် ကျောလေးကို ပုတ်ကာ မေးလိုက်သည်။ သူမ လက်ဖဝါးတွေက တောင့်တင်းနေသော မာဆယ် တို့ ကို ကိုင်မိ လိုက်သည်။ အော် သူ ဘောလုံးကစား တာ မာဆယ် တွေတော့ နည်းနည်း တက်လာသားပဲ။ သူ့ အဖေလို တော့ ဘော်ဒီ ထွားထွားကျိုင်းကျိုင်း ကြီး ဖြစ်မလာတာတောင်မှ သိပ်တော့ မဆိုးပါဘူး ဟု အထင်ကြီးသွားသည်။
“အော် ကြက်သွန်က မျက်စေ့ ကို စပ်လို့ပါ”
“ခနပေး မာမီ ပြမယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ဆီမှ ဒါးကို လှမ်းယူလိုက်ပြီး ရေဘုံဘိုင်ခေါင်းအောက်မှာ ရေဖွင့် ပြီး ခနခံလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ရေကို မသုတ်ပဲ ပြန်ယူလာသည်။
“သားမျက်စေ့ ကို စပ်စေတဲ့ ကြက်သွန်နီက ဓါတ်တွေက ဒါးက ရေတွေကို အရင်ဆုံး ဓါတ်သွား ပြုတော့ သားမျက်စေ့ ကို လာမစပ်တော့ ဘူးလေ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမဆီ မှ ဓါးကို ယူကာ ကြက်သွန်နီ ဆက်လှီး နေသော ဘုန်းထွတ်အောင် ကို ကြည့်ကာ ပြုံးနေလိုက်သည်။ အဲလို မျိုး ပညာတွေကို သူမ သားသမီး တွေကို သင်ပေးချင်နေတာ ကြာ လှပြီ မဟုတ်လား။
“ဝိုး ဟုတ်တယ် မာမီ၊ မိုက်တယ်။ အခု အဆင်ပြေသွားပြီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့မာမီ ကို လှည့်ကြည့်လိုက်ရင်းပြုံးပြကာ။
“သား က ငိုနေတာ မဟုတ်ပါဘူးနော် ”
ဟု ပြောလိုက်သည်။
“သိပါတယ်ကွ။ သားက စိတ်ဓါတ် ခိုင်မာတဲ့ ယောက်ျား လေးတစ်ယောက်ပဲဟာ”
ဟု ပြောရင်း လက်မောင်းကြွက်သား ကို ဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်လိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် အလုပ်လုပ်နေသည်ကို ကြည့်ရင်း စိတ်ကူးပေါက်လာသဖြင့်။
“ကဲ ဝိုင်အနီလေး တခွက်တဖလားလောက် သောက်ကြမလား၊ မာမီ ဒီနေ့ သောက်ဖို့ တော့ ပထမ အစီအစဥ် မရှိပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ ဒီနေ့ တော့ အမှတ်တရလေး သောက်ကြမလားလို့”
ဟု မေး ရင်း ပြောရင်း သီချင်းလေး ငြီးကာ ဝိုင်ထားသည့် စင်သို့ လျှောက်သွားလေသည်။
“တကယ်လားမာမီ။ သားက ၁၈ နှစ်ပဲ ရှိသေးတာနော်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ၏ လုံးဝန်းဖွံ့ထားသည့် အိုး က တလုံးဆင်း တလုံးတက် ဖြင့် လှုပ်ရှား သွားနေတာကို အနောက် မှ လှမ်းကြည့်ရင်းက လှမ်းမေးလိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ပထမဆုံး အနေဖြင့် သူ့ကို သောက်မလားမေးပြီး ဝိုင်ပုလင်း ကို ဖွင့်ဖို့ ပြင်ခြင်းဖြစ်သည်။ သူ့ မာမီ တခါမှ သူ့ ကို အတူသောက်ဖို့ မခေါ်ဘူးသေးခြေ။ ဒီဖန်တရာတေ တဲ့ စနေနေ့ မတိုင်မှီ ဟိုးနေ့ တွေ ကတည်းက ဖြစ်သည်။
“အမလေး တော် ဝိုင်လေး တခွက်လောက် နဲ့ ဘာမှ မဖြစ်သွားပါဘူးရှင်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဝိုင်ထားသည့် စင်ကလေး မှာ ကုံးပြီး ဘယ်ဝိုင်ပုလင်းဖေါက်ရမလဲ ဆိုတာ ရွေး နေလေသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က ခါးကုံးလိုက်သဖြင့် အနောက် သို့ ဝိုင်းကားပြီး ထွက်လာသည့် သူ့မာမီ အိုးကြီးကို ကြည့်ရင်း လီးကတောင်လာခဲ့သည်။
“အင်း ကာဘနေး လောက် ဆိုရင်တော့ မဆိုးပါဘူး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဝိုင်ပုလင်းတလုံးကို ဆွဲကာ မီးဖိုသို့ ပြန်ဝင်လာလေသည်။
အခန်း (၂-၃)
မိသားစု ညစာစားကြတော့ ထမင်းဝိုင်း က စကားဝိုင်း က အတော် စိုပြေလေသည်။ ဦးမြအောင် ကြိုက်သည့် ဘောလုံးသင်း ကလည်း ဒီည ကစားမှာ ဆိုတော့ သူ့ သူငယ်ချင်း များနှင့် ပုံမှန် သွားစု ကြည့်လေ့ရှိသည် မို့ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ ဒက်ဒီ ကို သွားကြည့်ပါလားဟု မြောင်းသွင်းပေးသည်။
“ဟာ ဒီနေ့ တော့ မသွား တော့ ပါဘူးကွာ၊ ဒီနေ့ မိသားစု နဲ့ နေရာတာ အဆင်ပြေတယ်။ ဒက်ဒီ မိသားစု နဲ့ ပဲ အိမ်မှာ နေတော့ မယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် စိတ်ညစ်သွားသည်။ ပုံမှန်ဆို အဲလို မဟုတ်။ သူ့ ဒက်ဒီ က စားပြီးသည်နှင့် လစ်သွားလေ့ ရှိသည်။ အခုတော့ အကြပ်ရိုက်လေပြီ။ ကြည့်ရတာ ဒီနေ့ ကိစ္စ မနက်ဖြန် မနက် မှာ အစကနေ ပြန်စ ရတော့ မည်ထင်သည်။
“သေချာလား ဒက်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ အမ မေသစ္စာအောင် ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် အကြည့်ချင်းဆုံ တော့ သူ့ အမ ကလည်း သဘောပေါက်လိုက်သည်။
“ဟေး ဒက်၊ သမီးနဲ့ ဒက်ဒီ လည်း အတူတူ ဂိမ်း သွား မကြည့်ဖြစ်တာ ကြာလှပြီ။ ဒီနားက အသစ်ဖွင့်တဲ့ စပို့စ် ဘား လေး မှာ သွားကြည့်ကြရအောင်”
“အိမ်မှာ ကြည့်လည်း ရတာပဲ သမီးရ”
“လာပါ ဒက်ဒီ ရယ်။ သမီး က တခါတလေမှ အိမ်ပြန်လာလည်တာ၊ သမီးတို့ သားအဖ ဟန်းအောက် မလုပ်ရတာ ကြာလှပြီ။ ကိုကိုဦး ကလည်း သမီးကို သူ မအားဘူးပဲ အကြောင်းပြနေတော့ သမီး လည်း ပျင်းနေတာ”
မေသစ္စာအောင် မှာ ငယ်စဥ်ကတည်း က သူ့ ဒက်ဒီ နှင့် ဂိမ်းများကို အတူလိုက်ကြည့်နေကြ ဖြစ်သည်။
“သွားလိုက်ပါ ဒက်ဒီ ရယ် သမီး နဲ့ ငယ်ငယ်ကလို မသွား ကြတာ ကြာပြီပဲဟာ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ကပါ ကူဝင်ပြောပေးလိုက်တော့ ဦးမြအောင် သဘောတူလိုက်ရသည်။
“အိုကေလေ ဒါဆိုလည်း သွားကြရအောင် ဂိမ်းက စကာနီးနေပြီ၊ ငါ ဂျာကင် ယူလိုက်အုံးမယ်”
“သမီးလည်း ဆွယ်တာ သွားယူလိုက်မယ်”
မေသစ္စာအောင် က စားပွဲမှ ထရပ်လိုက်ရင်း ဘုန်းထွတ်အောင် ကို မျက်စေ့ တဖက် မှိတ်ပြလိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က မေသစ္စာအောင် မျက်စေ့ မှိတ်ပြလိုက်တာကို မြင်လိုက်သည်။ သို့သော်လည်း သိပ်ရှည်ရှည်ဝေးဝေး မတွေးမိ။ သူတို့ မောင်နှမ နှစ်ယောက် တည့်နေတာကို သူမ ဝမ်းသာ နေမိသည်။ တကယ်တော့ မိသားစု တစု လုံး တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် ချစ်ချစ်ခင်ခင် နေတာ မြင်ရတာကို သူမ စိတ်ချမ်းသာနေမိသည်။ သမီး နှင့် သူမ ယောက်ျားတို့ အိမ်က ထွက် ပြီး အပြင်မှာ ဂိမ်းသွားကြည့်မှာ ကို သူမ သိပ်မလွမ်းလှ ။ သူမ အပေါ် တနေ့လုံး ကောင်းခဲ့သည့် သူမ သားဖြစ်သူ ဘုန်းထွတ်အောင် နှင့် သူမတို့ ဇာတ်လမ်းဆက်ဖို့ ရှိသေးသည်မဟုတ်လား။
…………………
“မာမီ အဲဒီ ကား စထွက် တုန်းက မကြည့်ခဲ့ရဘူးလား”
သူတို့ နှစ်ယောက် မှာ သူတို့ အိမ်အနောက်ဖက် အဆောင်ပိုလေး ထုတ်ထားသော အခန်း က တီဗီ မှာ ဘုန်းထွတ်အောင် ငှားလာသော ရုပ်ရှင်ကို ကြည့်နေကြခြင်းဖြစ်သည်။ သူတို့ အိမ်ဧည့်ခန်းတွင် ဧည့်သည်များ စကားပြောနေချိန် ၊ သို့ မဟုတ် တစ်ယောက်ယောက်လာ လည်နေချိန်တွင် အနှောက် အယှက် မဖြစ်အောင် ကျန်မိသားစု များက တီဗီကြည့် စကားပြော လုပ်ဖို့ မိသားစု အခန်း ဆိုပြီး ဖန်တီးထားသည့် နေရာဖြစ်ပြီး။ ဆိုဖာ နှင့် တီဗီသာ ရှိသည်။ တခါတလေ ရပ်ဝေးကလာသည့် ဧည့်သည်များကို အိပ်ခန်းအဖြစ် ပေးအိပ်တတ်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တို့ လင်မယား အိပ်ခန်း နှင့် လည်း ဧည့်ခန်းတခု ကြားမှာခြားသဖြင့် မိဘများ အိပ်နေချိန် သူတို့ တီဗီ ကြည့်လျှင် အနှောက်အယှက် မဖြစ်အောင် ထိုအခန်းမှာ ကြည့်လေ့ ရှိကြလေသည်။
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူ့ အမ ရွေးပေးလိုက်သော The Hunger ကား ကို ငှားရခဲ့ ပြီး သူ့မာမီ နှင့် ကြည့်ခွင့်ရလေသည်။ သူ့ အမ မေသစ္စာအောင်ကို စိတ်ထဲက ကြိတ်ချီးကျူးမိသည်။ ထိုရုပ်ရှင်ကား မှာ ဆက်ဆီလည်း ဖြစ်ကာ ကြည့်လို့ လည်း ကောင်းလှသည်။
“အံမယ် သားက မာမီ့ ကို ဘယ်လောက်တောင် အသက်ကြီးနေပြီ ထင်လို့လဲ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် သူမ ဝိုင်ခွက် ကို အကုန်မော့ သောက်ချလိုက်ပြီး ဘေးနားမှ စားပွဲလေး ပေါ် တင်လိုက်သည်။ ဆိုဖာပေါ် အလျှားလိုက်လှဲချလိုက်ရင်း ဆိုဖာလက်ရမ်းပေါ် ခေါင်းတင်လိုက်သည်။
“မသိဘူးလေ။ ၇၀ လောက်တော့ ရှိပြီမလား”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ပြောင်စပ်စပ် နှင့် ပြောလိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမခါးအောက်ခုထားသည့် ခေါင်းအုံးကို ဆွဲထုတ်ကာ မျက်နှာက ဒေါပွချင်ယောင်ဆောင်လျှက် ဘုန်းထွတ်အောင် ခေါင်းကို လွဲရိုက် လိုက် သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က ခေါင်းကို ငုံ့ ရှောင်လိုက်ရင်း ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ပုခုံးစွန်း ရင်ခွင် သို့ လှမ်းခိုလိုက် သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘယ်လို မှ နေပုံ မရသဖြင့် သူ့ခေါင်း ကို ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ရင်ခွင်နား တိုးခွေ့ ပြီး ဆိုဖာပေါ် ကပ်လှဲ လိုက်သည်။ သူ့ မျက်လုံး က ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ရင်သား လုံး တွေကို အပေါ် စီး မှ လှမ်း မြင်နေရသည်။ အခန်းထဲ မှာ က မီးမှောင်ချပြီး ကြည့်နေတာမို့ အလင်း ရောင် က တီဗီ မှ လာသည့် အလင်း သာ ရှိသည်။ ဘိုဝီ။ ဆာရာဒုန်းနဲ့ ဒီနူး တို့ သုံးယောက် ထက်တောင် မှ သူ့ မာမီ ရင်သား တွေ က ပိုကြည့်လို့ ကောင်း နေသည်ဟု ထင်မိသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ရဲ့ ရင်ဟိုက် ဘလော့စ် ကြောင့် သူမ အသက်ပြင်းပြင်း ရူလိုက် တိုင်း သူမ ရင်သား အစုံ က ကြွတက်လာသည်ကို ဘုန်းထွတ်အောင် ငေးကြည့်နေမိသည်။
“အမလေး တော်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ လက်တဖက်ဖြင့် ရင်ဘတ်ကို လှမ်းအုပ် လိုက်သဖြင့် ဘုန်းထွတ်အောင် ရုတ်တရက် လန့် သွားခဲ့သည်။ တကယ်တော့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ကို သတိမထား မိ။ တီဗီစခရင် မှာ ပေါ် နေတာက စာရာဒုံး နှင့် ဒီနူး မင်းသမီး နှစ်ဦး တို့ တစ်ဦး နဲ့ တဦး ကစ်ဆင်ပေးကြရင်း အဝတ်အစား များ ချွတ်နေကြသည် ကို သူမ ဘယ်လို မှ မမျှော်လင့် ထားမိသော ကြောင့် ဖြစ်လေသည်။
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် မျက်နှာ မှ ရှိန်တက်လာခဲ့သည်။ သူမ လက်တွေ ချွေးစီး ပြန်လို့။ သူမ ပေါင်နှစ်လုံး ကို လိမ်ကျစ် မိနေသည်။
“ဟယ် သူတို့ …သူတို့..တကယ်..ဟို…ဟယ်တော်”
ရုပ်ရှင် ထဲမှာ ဗန်ပါးရား လက်စဘီယံ အခန်း က အတော် ကြမ်းနေလေပြီ။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် သူမ ရင်ဘတ်မှ သား ဘုန်းထွတ်အောင် ခေါင်း ကြွသွားသည်ကို သိလိုက်သည်။ အင်းပေါ့ လေ။ ဘယ် လူပျိုပေါက် ယောက်ျား လေးမှ ဒီလို အခန်းမျိုး ကို သူတို့ မေမေ နဲ့ ကြည့်ချင်မှာလဲ။ အဲဒီ အချိန်မှာပဲ ဘုန်းထွတ်အောင် မျက်နှာက သူမမျက်နှာရှေ့ မှာ အနီးကပ် ရောက်လာခဲ့သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် နှုတ်ခမ်းအစုံ က သူမ နှုတ်ခမ်း အစုံ ပေါ် ကျရောက် ဖိကပ် လာခဲ့သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ကိုယ်လေး အနည်းငယ် တောင့် တင်း သွားခဲ့သည်။ နောက်တော့ ကိုယ်လုံးလေး အနည်းငယ် ပြေလျော့ သွားသည်။ သူမ စိတ်တွေ က အိပ်တဝက် နိုးတဝက် လိုနှင့် ခံစားမှုတခု ကို မျောပါနေခဲ့ သည်။ သူမ စိတ်ကို လွှတ်ပေးလိုက်သည်။ ဝိုင်အရှိန်ကလေးနှင့် ရုပ်ရှင်ထဲက ဖီးလ် တို့ ရောထွေး သွားသလားမသိ။ သူမ နှုတ်ခမ်း တွေက ပြန်လှယ် တုံ့ပြန်နမ်းစုပ်နေမိသည်။
မှောင်နေတဲ့ အခန်းလေး ထဲမှာ ရုပ်ရှင်က တော့ ဆက်ပြီး လာနေဆဲ။ အမေ နှင့် သား နှစ်လုံး စလုံး ရုပ်ရှင် ပေါ် မှာ အာရုံ မရှိကြတော့။ ဆယ်ကျော်သက် ချစ်သူ နှစ်ဦး အလား အငမ်းမရ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ် ကာ နမ်းနေကြပြီ။ ပထမဆုံး ဘုန်းထွတ်အောင် စနမ်းတော့ သူ့ မာမီ ကိုယ်လေး လေးတောင့် တင်း သွားတော့ သူ လန့်သွားခဲ့သည်။ သူတနေ့လုံး ကြိုးစား ခဲ့သမျှ ရေစုန်မျှောပြီ။ နောက်ဒီနေ့မနက် မှာ အစကနေပြန်စရတော့ မည်ဟု ထင်ခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း သူ့ ကို တွန်းပြစ်။ သူ့ မျက်နှာကို ဖြတ်ရိုက် ပြစ်ရမည့် အစား သူ့ ကို ပြန်လည်း နမ်းစုပ်လာခဲ့ သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ၏ ရမက်ပြင်းပြင်း နှင့် တုန့်ပြန်မှုကြောင့် ဘုန်းထွတ်အောင် ရဲလာခဲ့သည်။ သူ့ မာမီ ရဲ့ အကြောင်း ကို ဖန်တရာတေ နေတဲ့ စနေနေ့ တွေ ကြောင့် သူတော်တော် လေး သိလာခဲ့ရပြီမဟုတ်လား။ သူ့မာမီ နဲ့ သူ အနီးကပ် နေနေရတာကို သူပျော် လာတယ်။ သူမ က အနီးကပ် နေကြည့်မှ ခင်စရာပိုကောင်း တာ သူသိလာတယ်။ သူမ က တကယ်ချောတကယ်လှ ဆက်ဆီ ဖြစ်တယ်ဆိုတာကိုလည်း သိလာတယ်။ အခု တခါက တော့ သူမဟာ ကစ်ဆင်ပေး တကယ်ကျွမ်းသူမှန်း အသိတခု ထပ်တိုးလာရပြီ။
“မွင်းးးးးမွင်းးးးးးးး”
သူမ သားဖြစ်သူ ရဲ့ လက်တွေက သူမ ဘလော့စ် အင်္ကျီ အောက် ကနေ တရွေ့ရွေ့ သူမ ရင်သား တွေဆီကို တိုးလာတာ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ခံစား သိလိုက်တယ်။ သူမ အနေနဲ့ အရှိန်ရနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်း နေတာကိုတော့ မရပ်လိုက်ချင်သေး။ သို့သော် သူမ သား ဖြစ်သူ ရဲ့ ဟိုမုန်း ထကြွ မှု ကိုတော့ အဆုံးစွန်ထိ သူမခွင့်မပြုနိုင်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ လက်တွေ ဖြင့် ဘုန်းထွတ်အောင် လက်တွေကို ရှေ့မတိုး နိုင်အောင် လှမ်းဆုပ် ကိုင်ထားလိုက်သည်။ ခနအကြာမှာတော့ သူတို့ နှစ်ဦး လက်ဖဝါးချင်း ဆုပ်ကိုင် လျှက် လျှာခြင်း ပွတ်။ နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်။ တစ်ဦး တံတွေးကို တစ်ဦး မျိုချလို့။ ပြင်ပကမ္ဘာ ကို မေ့လျော သွားကြပြန် သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် အဖို ဒီလိုမျိုး ကစ်ဆင် မပေးဖြစ်တာ ဘယ်လောက် တောင် ကြာသွားပြီ လဲ ဆို။ သူမနှင့် ဦးမြအောင် တို့ ပထမဆုံး စဒိတ် ကြသည့် အချိန်လောက် ကလို့ တောင် ပြောလို့ ရပေမည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ၏ လျှာ က လည်း သူမ ပါးစပ်ထဲ လူးလွန့် လှုပ်ရှားလွန်းလှသည်။
တီဗီ မှာ ပြနေတဲ့ ရုပ်ရှင် ကပြီးသွားပြီ။ တီဗီ ပေါ် မှာ စခရင် ဆေ့ဗာ ပင် ပေါ် နေခြေပြီ။ နောက်ဆုံး တော့ သူ့ မာမီ နှုတ်ခမ်းအစုံ သူ့ ပါးစပ် မှ ခွာသွားတာ ဘုန်းထွတ်အောင် သိလိုက်သည်။ သူတို့ ရဲ့ အနမ်းခမ်း ပြီးဆုံး သွားပြီပေါ့။
“အာ..ရုပ်ရှင်တောင် ပြီးသွားပြီ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ခေါင်းမှ ဆံပင် ဘုတ်သိုက်ထဲ သူမလက်ချောင်း တွေကို ထိုးထည့် ကုတ်ခြစ် ပေးရင်း သူ့ ခေါင်းကို သူမ ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲထည့်လိုက်သည်။
“ဘာတွေ ဖြစ်သွားတာလည်း ငါ့ကိုယ်ငါတောင် မသေချာဘူး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် အသံက နူးညံ့ပျော့ ပြောင်း သော်လည်း မသေချာ မရေရာ သလို ဖြစ်နေသည်။ အနည်းငယ်လည်း စိတ်အနှောက်အယှက် ဖြစ်သွားသလို။ သူမ ကိုယ်လုံးလေး လည်း တောင့်တင်း နေသည်။
“သား အတွက် ပျော်စရာ အကောင်းဆုံးနေ့ ကို ဖန်တီးပေးလို့ ကျေးဇူး တင်ပါတယ် မာမီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် မျက်လုံးလေး ကို မှိတ်ထားလိုက်သည်။ သူမနက် အိပ်ရာ ထလို့ ပြူတင်းပေါက် ဘောင်ပေါ် မှာ ကြက်တူရွေးလေး သေနေတာကို တွေ့ရမယ် ဆိုရင်တောင် မှ။ သူ့ အတွက် တော့ တန်ပါတယ်ဟု တွေးနေမိ လေသည်.
“ရပါတယ် သားရယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ကိုယ်လုံးလေး အနည်းငယ်ပြေလျော့ သွားခဲ့သည်။ သူတို့ သားအမိ နှစ်ဦး တစ်ယောက် နှင့် တစ်ယောက် ဘယ်လောက်တောင် နီးကပ် သွားကြသလဲ။ ရုတ်တရက်ကြီး နော် ဟု တွေးမိသည်။ သူမ ခေါင်းကို ဆိုဖာ လက်ရမ်းပေါ် မှာ မှီရင်း ဘုန်းထွတ်အောင် ကျောလေးကို သူမ လက်ဖြင့် ပွတ်သတ် ပေးနေမိသည်။ သူမ ဝိုင် အရှိန် နှင့် ရုပ်ရှင် က သွေးထိုးပေးတာရော။ တနေ့လုံး သားဖြစ်သူ နှင့် နီးနီးကပ်ကပ် နေခဲ့ ရတာတွေ ရော က သူမ ကို စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် ဖြစ်သွား စေခဲ့တာပဲ လို့ ထင်မိသည်။ မနက်ဖြန်ကျရင် သူတို့ ဆက်ဆံရေး က ဘယ်လို ဖြစ်မယ် ဆိုတာ ဘယ်သူ မှ တွေးမနေကြတော့ဘူး။ ဘုန်းထွတ်အောင် ၏ အသက်ရူသံ ကို နားထောင် ရင်း သားတော့ အိပ်ပျော် သွားပြီထင်တယ်ဟု ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တွက်လိုက်သည်။
“ဂွတ်နိုက် သားဘုန်း”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က တိုးတိုးလေး ပြောပြီး သူမ ကိုယ်ကို ဖယ်လိုက်တော့ ဘုန်းထွတ်အောင် ဆီ မှ ဟောက်သံလေး တောင် ကြားလိုက်ရသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင်ကို ဆိုဖာပေါ် မှာ နေရာတကျ လှဲစေကာ ခေါင်းအောက်မှာ ခေါင်းအုံးခု၊ ကိုယ်ပေါ် စောင်လေး တထည် လွှားပေးလိုက်သည်။ ပြီး မှ ဒူးမခိုင် ယိုင်တိ ယိုင်ထိုး ဖြင့် အိမ်ရှေ့ ခန်းသို့ ထွက်လာလိုက်သည်။
“ဟေး သွန်း”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ရုတ်တရက် လန့်သွားခဲ့သည်။ မီးဖို ထမင်းစားပွဲ မှာ ထိုင်နေသော ဦးမြအောင် က သူ့လက်ထဲ က ဘီယာပုလင်းကို မြှောက်ပြရင်း နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။
“သမီး နဲ့ ကို နဲ့ စပို့ဘားမှာ ဂိမ်းကြည့်ပြီး ပြန်ရောက်တော့ ဘီယာ သောက်ကြမယ် ဆိုပြီး ရေခဲသေတ္တာထဲ ရှိတဲ့ ဟာ ထုတ်သောက်နေကြတာ။ သွန်း နဲ့ သားနဲ့ ဘာတွေ လုပ်နေကြလဲ။ ရုပ်ရှင် ကြည့်နေကြတာလား”
“ဘာ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ပါးစပ် မှ ဘာတလုံး သာ ထွက်ပြီး သူမ ခင်ပွန်းသည်ကို မျက်လုံးကြီး ပြူးလျှက် ကြည့်နေမိသည်။ နောက် သူမ သမီး ဖြစ်သူ မေသစ္စာအောင် ဘက်ကို လည်း မျက်လုံးကြီး ပြူးကာ ကြည့်မိ ပြန်သည်။ သူတို့ သားအဖ နှစ်ယောက် ဒီမီးဖို ထဲ ထိုင် ဘီယာသောက်နေကြတုန်း။ သူမ နှင့် သားဖြစ်သူ တို့ က ရမက် ပြင်းပြင်း ဖြင့် ဟိုအခန်း မှာ ကစ်ဆင် ဆွဲနေကြတာ မဟုတ်လား။ သူမ ဖင်ညှောင်ရိုး မှ ပင် အေးစိမ့် ကာ တက် သွားရသည်။ သူတို့ လက်ပူးလက်ကြပ် မိတော့ မလို့ ဘယ်လောက် တောင် နီးကပ် သွားသလဲ ဆိုတာ တွေးလိုက်မိလို့ ဖြစ်သည်။
သူ့ အမေ မျက်နှာကို ကြည့်ပြီး မေသစ္စာအောင် တစ်ယောက် အတွေး ပေါက် သွားခဲ့ပြီး သူမ ၏ ကြေးစည် နှုတ်ခမ်းစွန်းလေး ကော့ သွား ခဲ့သည်။
ဦးမြအောင် က သူ့ မိန်းမ ဆီ မှ “ဘာ” ဆိုသည့် စကား အပြီး ဘာများ ဆက်ဦးမလဲ ဟု စောင့် နေသော်လည်း ဘာမှ ဆက်မပြောပဲ တောင့်တောင့် ကြီး ရပ်နေသည်ကို မျက်မှောင်တွန့် ကြည့်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ထိုင်နေရာ မှ ထကာ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ဆီ သို့ လျှောက်လာပြီး ပုခုံးလေးကို သိုင်းဖက်လိုက်ကာ သူ့ သမီးဖက် လှည့်၍။
“ကဲ သမီးကြီးရေ။ ဒီည ဒက်ဒီ တို့ ပျော် ရပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ သမီးအမေ ကြည့်ရတာ ရေချိန် နည်းနည်း လွန်သွား ပုံပဲ။ သူ့ကို အိပ်ယာထဲ သွားပို့လိုက်တော့ မယ်နော်။ ဂွတ်နိုက်”
“အင်းပါ။ ဂွတ်နိုက် မာမီ။ ဒက်ဒီ ”
မေသစ္စာအောင် က သူမလက်ထဲက ဘီယာလက်ကျန်လေး ကို မော့ သောက်လိုက်ပြီး အမှိုက်ပုံးထဲ ထည့်ကာ အပေါ်ထပ် သို့ တက်လာခဲ့သည်။ ဟား ငဘုန်း ကိစ္စ အောင်မြင်သွားပလား။ မာမီ့ ပုံကြည့်ရတာတော့ ကိစ္စ ပြတ် သွားပုံပဲ။ အင်း ငဘုန်း တော့ ပဟေဠိ ကို အဖြေညှိ နိုင်လိုက်ပြီထင်တယ်။
……………………………
“ဒုတ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် ရုတ်တရက် လန့်နိုးကာ အိပ်ရာမှ ငုတ်တုပ်ထ ထိုင်လိုက်မိသည်။ ဒါပေမဲ့ ဒီတခါ အသံ က မတူ။ တခုခု မှားနေသလိုပဲ။ အရမ်းကျယ်သည်။ သူ မျက်လုံးကို ပွတ်ပြီး ဘေးပတ်လည်ကို ကြည့်လိုက်တော့ တီဗီအခန်း ရဲ့ ကြမ်းပြင်မှာ ရောက်နေသည်။ အော် သူ ဆိုဖာပေါ် မှာ အိပ်ပျော် နေရာက အောက်ကို လိမ့်ကျ ပြီး နိုးလာတာကိုး။ အခန်း ကလည်း သူ့အခန်း နဲ့ မတူ မဲမှောင် နေသည်။ တီဗီဘေးက စင်ပေါ် က ဒစ်ဂျစ်တယ် နာရီ အလင်းရောင် က မနက် ၆ နာရီ ၁၇ ဆိုတာကို ပြနေသည်။
“ဟေးးးးးးး”
ဘုန်းထွတ်အောင် အသံထွက်ကာ အော်လိုက်မိသည်။ လက်သီးဆုပ်ကာ အနား က ဆိုဖာကို ထုလိုက်မိသည်။ သူ ကာမဒေဝ ကို နိုင်လိုက်ပြီ။
“ဟားဟား ငိုးမ ကာမဒေဝ၊ သောက်ကျင့် မကောင်းတဲ့ နတ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ လက်ခလည်ကို မျက်နှာကျက် ဆီသို့ ထောင်ပြလိုက်သည်။ သူ့ ဘေးနားက စောင်ကို လုံးထွေးကာ ဆိုဖါပေါ် ပြစ်တင်ပြီး အပြင်သို့ ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။ နောက်ဆုံး တော့ သူ့ဘဝ ရဲ့ နေ့ရက် တွေက ပုံမှန် ပြန်ဖြစ်သွားပြီ။ ဘဝ ကြီးက ဒီလို ဆိုတော့ လည်း ပျော်စရာကြီးပါလား။ သူ့ မိသားစု အတွက် သူ မနက်စာ ပြင်ဆင် ကျွေး လိုက်ဦးမည်ဟု ပင် တွေးလိုက်သည်။
……………………
အခန်း ၃။
အခန်း (၃-၁)
မီးဖိုခန်းထဲ သို့ အာရုံဦး ရဲ့ အလင်းရောင် ချည် က ဝင်လာခဲ့ပြီ။ အင်း ပေါ့ တနင်္ဂနွေ မနက်ခင်း ဘယ်သူ နိုးအုံးမှာလဲ။ ဘုန်းထွတ်အောင် သီချင်းလေး ငြီးပြီး မီးဖိုခန်းမီးဖွင့်လိုက်သည်။ သူ့ မာမီ ဝယ်ထားသည့် ဂျူံမှုန့် ထုတ် ကို ယူလိုက်သည်။ သူ့ မာမီ က အချက်အပြုတ် ၊ သာ မက မုန့်ဖုတ် လုပ်စားတာမျိုး လည်း ဝါသနာ ပါသဖြင့် ပစ္စည်း တွေ က တော့ အစုံရှိသည်။ ချက်နည်း ပြုတ်နည်း ။ ဖုတ်နည်း စာအုပ်တွေ လည်း ရှိသည်။ သူက အိမ်က လူတွေကို ဒီတခါ အမေရိကန် ဆန်ဆန် ပန်ကိတ် လုပ်ကျွေး လိုက်ဦးမည် ဟု တွေးကာ သူ့ ဖုံး ထဲ မှာ လုပ်နည်း ကို ဂူဂယ်လုပ်လိုက်သည်။ နောက်ဆုံး တော့ သူ့ ရဲ့ စနေနေ့ ကို အောင်မြင်စွာ ကျော်ဖြတ် နိုင် ခဲ့ပြီ ဟု ဂုဏ်ယူ နေမိသည်။
မီးဖိုကောင်တာ ပေါ် မှာ ဂျူံမုန့်ထုပ် တင်မလို့ သယ်လာရင်း သူ့ စိတ်ထဲ မျာ တစ်ခုခု မှားနေသလို ခံစားနေ ရသည်။ မနက် အိပ်ရာထ ချိန်ဆို သူ့ လီး မာတောင် နေတတ် တာ သဘာဝ ပင်ဖြစ်သည်။ သိပ်ထူးဆန်းလှတာ မဟုတ်။ သို့သော် ယခု သူ့ လီး ဖြစ်နေပုံ က နာကျင် လွန်းလှသည်။ ဘော ကလည်း တင်း ပြီး ပေါက်ကွဲ တော့ မတတ် ဖြစ် လာသည်။ ထိုအချိန် လီးတန်မှ အကြော က ဆတ်ကနဲ့ လှုပ်သွားရာ နာလွန်းသဖြင့် သူ့ လက်မှ ဂျူံမုန့် ထုပ် မီးဖိုကြမ်းပေါ် သို့ ကျသွားလေသည်။ သုံးလက်စ ဂျူံမုန့် ထုပ်မို့ အပေါ် ပွင့် နေသော နေရာမှ အမှုံ့ များ ကြမ်းပေါ် ကြဲလိုက်သလို ဖြစ်သွားရသည်။ သို့ သော် သူ ဂရု မစိုက်နိုင်တော့ ရေချိုးခန်း ရှိရာ သို့ အမြန်ပေး ရလေတော့သည်။
ရေချိုးခန်း တံခါးကို ဝုန်းကနဲ ဆွဲပိတ်လိုက်ပြီး သူ့ ဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်ချလိုက်သည်။ လီးတန် ကြီးမှ လရည်များ မှာ အပြင်မထွက်ရလျှင် သူ့ လီး ပေါက်ကွဲထွက်တော့ မလား ဟု ပင် စိုးရိမ် ရလောက် အောင် တင်းနေသဖြင့် သူ့ လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင် ကာ အမြန်ထု တော့ သည်။ ထုနေရင်း က သုတ်ရည်များ အမြန်ထွက် သွားရလေအောင် မျက်စေ့ ကို မှိတ်ပြီး စိတ်ထဲ မှာ အခု မှ သူတို့ ကျောင်းကို ပြောင်းလာသော ကျောင်းသူ ကုလားမ နို့ကြီးကြီး နှင့် တစ်ယောက် ကို မှန်းလေသည်။ ထုနေရင်း မှ သူ့ ပစ္စည်း ရဲ့ အပြောင်းအလဲကို သတိထားမိသွားတယ်။ သူဆုပ်ကိုင် ထားတဲ့ လီးတန် ကတော့ ပုံမှန် ဆိုဒ် ပါပဲ ဒါပေမဲ့ အောက် က ယမ်း နေတဲ့ သူ့ ဂွေးဥကြီးတွေ က နဂို ထက် သုံးဆ လောက် ကြီးနေတယ်။ သူထု နေတုန်း အောက် ကနေ လှုပ်ယမ်းနေတဲ့ ဂွေးဥကြီးတွေ ရဲ့ အလေးချိန် က သူ့ ကို ဆွဲထားသလိုပဲ။ အဲဒါကြောင့် ဘုန်းထုအောင် အောက် ကို ငုံ့ကြည့် လိုက်တော့ သူ့ ဂွေးဥကြီးတွေ တွေ့ပြီး လန့်ဖြတ် လို့ ထုနေတဲ့ လက်တောင် ခနရပ်သွားရသည်။ သူ့ ကိုယ်သူ ကြည့်ပြီး ထိတ်လန့် နေပေမဲ့ သူ့ ဘောထဲ က လရည်တွေ တော့ ထွက်မှ ရမယ် ဆိုတဲ့ အသိနဲ့ သူ ဂွင်း ကို အမြန် ပြန်ထု ရတော့ သည်။ ခုန က ကျောင်းသူ အသစ် ကလေး ကို နိကပ် ချွတ် မြင်ရရင် ဘယ်လို နေမလဲ ဆိုတာ စိတ်ထဲ ပုံဖေါ် ရင်း ဆက်ထု နေမိသည်။
ဆယ့်ငါး မိနစ်လောက် ကြာတဲ့ အချိန်မှာတော့ ဘုန်းထွတ်အောင် အတွက် တခါမှ မကြုံဖူးတဲ့ အရသာ တမျိုး က ဖိန်းရှိမ်း ပြီး တက်လာတယ်။ ဂွင်းမထု ဖြစ်ပဲ တပတ်လောက် အောင်းနေရင်း က ထုလိုက်ပြီး ပြီးသွားတဲ့ အချိန် မှာ ခံစားရတာမျိုး ပဲ။ သူ့ လီးတန် ကြီးထဲက လရည်တွေက မီးသတ်ပိုက် ထဲ က ရေတွေ ပန်းထွက်သလို ကို ထွက်ကျကုန်တော့ တယ်။ သူ မျက်စေ့ မှိတ်ပြီး ရောက်ရာ ပေါက် ရာ ကြည့်မနေတော့ ပဲ လရည်တွေကို ပန်းထုတ် လိုက်မိသည်။ လရည်တွေ ညှစ်လို့ ကုန်သွားမှ သူ့ မျက်လုံးကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့။
“ဟိုက် ငိုးမပဲ ကွာ”
ရေချိုးခန်း က နံရံတွေ ။ မှန်တွေ ။ ဘေစင် တွေ မှာ သူ့ လရည် ဖြူဖြူ ဖတ်တွေ ပြန့်ကျဲ ပေပွ လို့ ။
“ဟာ ဘယ်သူ မှ မလာခင် အကုန် ဆေးကျော ပြစ်မှ ရမယ်”
ပါးစပ် က ရွှတ် လိုက်မိသော်လည်း ပြန်ပြီး မာတောင် လာသော လီး ကို ဆုပ်ကိုင် ပြီး နောက်တချီ ပြန်ထု မိပြန်တော့ သည်။ နောက်တခါ လည်း ထိုနည်း အတိုင်းပင်။
တစ်နာရီလောက် ကြာတော့ မှ ပင် သူ့ ဘောတွင်းက လရည်တွေ ကုန်သွားပြီဟု ခံစားလိုက် ရပြီး ဂွင်းထု သည့် လုပ်ငန်းစဥ် အဆုံးသတ်သွားတော့ သည်။ ရေချိုးခန်းတွင်း သူ့ လရည်တွေ ပေသမျှ ကို လိုက်လံ ဆေးချ တိုက်ချွတ် ပြစ်လိုက်ရသည်။ ဒါတောင် အနံ့ က သိပ်မပျောက်ချင်။ သူ့ လက်မောင်း တွေ လည်း ညှောင်းညာ နေပြီ။ ဂွင်းထုတာနှင့် ရေချိုးခန်း တိုက်ချွတ်ဆေးရတာနဲ့ ပေါ့။ လူလည်း တော်တော် ပြိုင်းသွားခဲ့သည်။
ဘုန်းထွတ်အောင် ရေချိုးခန်း ထဲက ထွက်လာတော့ မီးဖိုထဲ မှာ သူ့ အဖေ နှင့် အမေ ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
“မင်း လုပ်သွားတာလား ဒီဟာတွေ ပွဆံတက်အောင်”
ဦးမြအောင် က လှမ်းဟောက်လိုက်သည်။
“ထားလိုက် ပါ ကို ရယ်။ သွန်း ရှင်းလိုက် ပါမယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ကို တေ့တေ့ ဆိုင်ဆိုင်မကြည့် မျက်လွှာ ချလျှက် တံမျက်စည်း ဂေါ် ရှိရာသို့ လျှောက်သွားလေသည်။
ပထမဆုံး ဦးမြအောင် အသံကြားလိုက်ရတော့ ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သေမတတ် လန့်သွားခဲ့ရသည်။ သူရေချိုးခန်းထဲ မှာလုပ်ခဲ့တာကို ပြောတာလို့ ထင်လိုက်သည်။ သူတို့ ဘယ်လို များ သိသွားကြတာလဲ။ သူ့ အင်္ကျီ ဘောင်းဘီ တွေကို ငုံ့ ကြည့် လိုက်သည်။ သူ့ အဝတ်အစား တွေ မှာ ပေကျံ ပြီး ကျန်ခဲ့ တာများ သူ့ မိဘ တွေ မြင် သွားလို့ လားဟု တွေးလိုက်သေးသည်။ သူ့ အဝတ်အစား တွေ မှာ က ဘာမှ မပေနေ။ သူ့ မာမီ က တံမြက်စည်း နှင့် အမှိုက်သိမ်းသည့် ဂေါ် ယူလာတာတွေ့ လိုက်ရသည်။ ထိုအခါကျမှ သူသဘောပေါက် သွားရသည်။
“အော် ဒက်ဒီ ပြောတာ ကြမ်းပေါ် က ဂျူံ မှုံ့ တွေ လား။ သားက ပန်ကိတ်လုပ်လုပ်..”
” အဲဒါ နဲ့ ပဲ ဂျူံမှုံ့ တွေကို ကြမ်းပေါ် ပြစ်ချပြီး လျှောက် သွားနေတာပေါ့လေ။ မင်း က တော်တော် ပြောရခက်နေတယ် ငဘုန်း။ မင်း အမေ ကို ကြည့် ဘယ်လောက် သနားဖို့ ကောင်းလဲ ။ မင်းလုပ်သမျှ အရှုတ်အပွ တွေကို လိုက်လိုက်ရှင်းပေးနေရတယ်”
“ဆောရီးပါ အခု ဟာက…”
ဘုန်းထွတ်အောင် အနေဖြင့် သူ့ အဖြစ်အပျက် ကို ပြန်ပြောပြ ဖို့ က ဘယ်လို မှ မဖြစ်နိုင်။ အခု ဒီလောက် ဂွင်းထု ပြီး ထုတ်လာတာတောင် မှ သူ့ သုတ်ရည် တွေ က မကုန်နိုင်သေး။ ဂွေးဥ နှစ်လုံး မှာ တင်းနေသေးသည်။ သူ့ ရဲ့ အခု မှ ရလာတဲ့ နေ့ သစ် ကို အစပျိုးလိုက်ပုံ က လည်း စကတည်းက ယဥ် သကိုး ဆိုတာ လို ဖြစ်နေရပြီ။ ဖြစ်နိုင်ရင် ဒီနေ့ ကို စနေနေ့ ကလို အစကနေ တောင် ပြန်စ လိုက်ချင်လာတယ်။ ဒီထက် ပိုဆိုးတာက။ သူ့ မာမီ တစ်ယောက် မနေ့ ညက ဖြစ်ခဲ့ တာတွေကို တမျိုးကြီး ခံစားနေရပုံက ထင်ရှားနေတယ်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူ့ မျက်နှာကို တောင် စေ့စေ့ မကြည့်။ မျက်လုံးတွေက ကြမ်းကို ပဲ ငုံ့ကြည့်ပြီး မျက်လွှာ ကို ချထားတယ်။ ပါးနှစ်ဖက်က လည်း ဖြူဖတ်ဖြူလျော် နဲ့။ ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူ့ အနေနဲ့ အခု သူ့ မာမီ တံမြက်စည်း လှဲနေတာကို သွား ကူသင့်တယ် ဆိုတာသိပေမဲ့ သွားမကူမိခဲ့။
“ကဲဗျာ အားလုံး ကို သားတောင်းပန်တယ်ဗျာ”
ဟု ပြောလိုက်ပြီး သူ့ အခန်းရှိရာသို့ ပြေးတက်သွားလိုက်ကာ တံခါးကို ဝုန်းကနဲ ဆွဲပိတ်ပြစ်လိုက်သည်။
ဘုန်းထွတ်အောင် ကွန်ပြူတာကို ဖွင့်လိုက်သည်။ ပွန်ဟတ် ကို သွားကာ အောကားတွေ ကြည့်ပြီး ဂွင်းစထု မိပြန်သည်။ အရင်တုန်းက တနေ့ ကို နှစ်ခါထက် ပိုမထုဘူးခြေ။ အခု မနက် ဆယ်နာရီပဲ ရှိသေးသည်။ သူ ခြောက်ကြိမ်မြောက် ထုနေမိပြီ။
“ဒေါက်ဒေါက်”
ဘုန်းထွတ်အောင် အခန်းတံခါး ကို ခေါက်သံ ကြားလိုက်ရပြီး မေသစ္စာအောင် အသံအပြင်မှ ကြားလိုက်ရသည်။
“ဟေး ငဘုန်း။ ငါ ပါဟ။ အခု နောက်တနေ့ ရောက်နေပြီ ဆိုတော့ နင် အောင်မြင် သွားတယ်လို့ ဆိုရမှာပေါ့။ နင် မာမီ့ ကို ကစ်စ် လုပ်လိုက်ရတာလား။ ငါ အရမ်းသိချင်နေလို့”
“သွားစမ်းပါဟာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် လက်တဖက်က လီးကို ကိုင်ကာ တဖတ်ဖတ်ထုနေရင်း နှင့် သူ့ အမ ဖြစ်သူ နှင့် စကားပြော ရသည်မှာ အူကြောင် ကြောင်နိုင်လှသည်မို့ စိတ်ရှုတ်မိသည်။ အနည်းဆုံး သူ တစ်ခါလောက်တော့ ပြီးဖို့ လို နေပြီ။
“ငါ အဲဒီ အကြောင်းမပြောချင်ဘူး”
“အိုးမိုင်ဂေါ့ ငဘုန်း ရေ။ နင့် ကို ငါ ပဲ အကြီးအကျယ် ကူညီပေးခဲ့ရတာ၊ အနည်းဆုံး တော့ နင် ငါ့ ကို အဖြစ်အပျက် လေးတော့ ပြောပြသင့်တာပေါ့။”
မေသစ္စာအောင် အသံ နည်းနည်းကျယ်လာခဲ့သည်။
“ဟာ သွားစမ်းပါဟာ။ နောက်တော့ မှ ပြောပြမယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ကွန်ပြူသာ မျက်နှာပြင်ပေါ် က လိုးခန်း ကို စိုက်ကြည့်နေပြီး သူ့ လီးကို တဖတ်ဖတ်ထုနေသည်။ သူ့ အမ ၏ အခန်းပြင်က အသံက သူ့ ကို အာရုံ စိုက်မရအောင် လုပ်နေသည်။
“ဟယ် နင် ဒီစောက်တံခါးလေး တောင် ဖွင့် မပေးနိုင်ပါလား။ ငါတော့ ယုံတောင် မယုံနိုင်တော့ဘူး”
မေသစ္စာအောင် ၏ သူ့ မောင် အောင်မြင်မှု အတွက် ဝမ်းသာစိတ်ကလေး များအောင် ပျောက်သွားပြီး ဒေါသ တကြီး ဖြင့် အခန်းဝ မှ ပြန်ထွက် သွားတော့ သည်။
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်နေ့လုံး တရေးအိပ်လိုက် ဂွင်းထုလိုက် နှင့် အခန်းထဲ မှာ ပဲ အောင်းနေတော့သည်။ ည ၇နာရီ ကျမှ ညနေစာ စားဖို့ အပြင်ထွက်လာခဲ့ လေသည်။
မေသစ္စာအောင် ခင်ပွန်းလောင်း ကိုကိုဦး မှာ မနေ့တုန်းက မလာနိုင်ခဲ့ သဖြင့် ဒီညတော့ ယောက်ခမလောင်း များနှင့် ညစာစား ရန် ရောက်ရှိနေလေသည်။ ထမင်းစားဝိုင်း က လူတိုင်းက မျက်နှာတွေ မကြည်လင်ကြ။ အားလုံး မှုံကုတ်ပြီး စိတ်အလိုမကျ ဖြစ်နေကြသည်။ ထိုည မေသစ္စာအောင် အခန်းထဲ က ကုတင်ပေါ် ရောက်တော့ ကိုကိုဦးက မေသစ္စာအောင်ကို။
“မေ တို့ မိသားစု က ဘာတွေ ဖြစ်နေကြတာလဲ”
ဟုမေးလေသည်။ မေသစ္စာအောင် က သက်ပြင်းတစ်ချက် ကို ချလိုက်ကာ။
“မေ ပြောလည်း ကိုကို ယုံမှာ မဟုတ်ပါဘူး”
ဟု ပြောကာ ကိုယ်လေးကို လှိမ့် ပြီး အခန်းနံရံကို မျက်နှာ ပြုလိုက်သည်။ သူမ ဖင်လုံး ကြီးပေါ် ကိုကိုဦး လက်ဖဝါး ရောက်လာပွတ်သပ် တာ ခံလိုက်ရတော့။
“ဒီည တော့ မလုပ်ပါနဲ့။ မေ ဖီးလ် သိပ်မကောင်းဘူး။ နောက်ပြီး ကိုကို သိတဲ့ အတိုင်းပဲ ၊ မေ့ မိဘ တွေ က အောက် အခန်းမှာ အိပ်နေတုန်း မေ အဲဟာတွေ မလုပ်ချင်ဘူး”
ဟု ပြောလိုက်သည်။
“အေးပါ သိပါတယ်”
ကိုကိုဦး စိတ်တို သွားရသည်။ သူ့ လက်နှစ်ဖက်ကို နောက်စေ့ အောက် ထိုးထည့်ကာ မျက်နှာကျက် ကို ငေးရင်း တွေး နေမိသည်။ ဒီတအိမ် လုံးက လူတွေ က စိတ်တွေ ကြီးပဲ။ ချီးမှပဲ။ ဟု ဆိုကာ ကြိုးစား အိပ်လေတော့သည်။
…………….
အခန်း (၃-၂)
“ဒုတ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် ရုတ်တရက် လန့်နိုးကာ အိပ်ရာမှ ငုတ်တုပ်ထ ထိုင်လိုက်မိသည်။ ဟိုက် ကြက်တူရွေး လေး သေနေပြန်ပလား။ ဒါပေမဲ့ ဒီတခါ အသံ က မတူ။ တခုခု မှားနေသလိုပဲ။ အရမ်းကျယ်သည်။ သူ မျက်လုံးကို ပွတ်ပြီး ဘေးပတ်လည်ကို ကြည့်လိုက်တော့ တီဗီအခန်း ရဲ့ ကြမ်းပြင်မှာ ရောက်နေသည်။ အသံကတင် မှား နေတာ မဟုတ်။ အစစအရာရာ က မှားနေသည်။ မနေ့ က တနေ့ လုံး သူ အဆင်မပြေပဲ ညကျ သူ့အခန်းက အိပ်ယာမှာ အိပ်ပျော် သွားတာ ကောင်းကောင်းကြီး မှတ်မိနေသည်။ အခုတော့ သူ တီဗီ အခန်းထဲ မှာ နိုး လာခဲ့သည်။
သူ ပဟေဠိ ကို အဖြေ ညှိနိုင်ခဲ့ပြီး။ စနေနေ့ ဝင်္ကပါ က လွတ်မြောက်ခဲ့ပြီးပြီမဟုတ်လား။ တီဗီအခန်းက လုံးဝ မှောင်မဲ နေသည်။ ညအိပ်မီးလုံးလေးနှင့် အလင်းရောင်ထွက်နေသော ဒစ်ဂျစ်တယ်နာရီက မနက် ၆နာရီ ၁၇ မိနစ် ဆိုတာကို ပြနေသည်။ ဒါဆိုရင်……ဟိုက် ငိုးမပဲ၊ သူ့ နှလုံး က ရင်ဘတ်ထဲက ပွင့်ထွက်လာမလားထင်ရအောင် ဒိန်း ကနဲ ဖြစ်သွားရသည်။ ဒါဆိုရင် အခု တနင်္ဂနွေ ပြန်စ တာပဲပေါ့။ သူ့ အတွက် အဆိုးဆုံး တနင်္ဂနွေ နေ့ ကို ပြန်ကျော့ တာပဲပေါ့။
ဘုန်းထွတ်အောင် မီးဖိုထဲ ဝင်လာတော့ သူ့ လီးက တောင်လာပြီး ဂွေးဥ က လေးလာတယ်။ ဒီတခါတော့ ပန်ကိတ် တွေ ဘာတွေ စိတ်မဝင်စားတော့။ သူ့ အခန်းရှိရာ အမြန်ပြေးတက်သွားလိုက်တယ်။ အဝတ်လျော်မဲ့ ခြင်းထဲက မျက်နှာသုတ်ပုဝါတထည်ကို အမြန်ဆွဲယူလိုက်တယ်။ သူ့ ကုတင်ဘေး အံဆွဲထဲက လိုးရှင်းကိုလည်း ယူလိုက်တယ်။ သူ့ ဂွေးဥကြီးက ကြီးမားဖွံ့ထွားနေလိုက်တာ မနေ့က (ဒီနေ့) မနက်က အတိုင်းပဲ။ သူ လီးတန်ကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး တန်းထုတော့ သည်။ အနည်းဆုံး သူ ရေချိုးခန်း မှာတော့ သန့်ရှင်းရေး လုပ်စရာ မလိုတော့ပြီ။
ဘုန်းထွတ်အောင် ရဲ့ တနင်္ဂနွေနေ့ က သူ့ ပြီးခဲ့တဲ့ စနေ လိုပဲ ထပ်ကျော့ ပြန်တော့ သည်။
သူ့ ရဲ့ ပထမဆုံး တနင်္ဂနွေ ရက်တွေ မှာ မနက်တိုင်း သူ့ အခန်းထဲ မှာပဲ အောင်းပြီး ဂွင်းထုနေမိသည်။ ဘာဖြစ်လို့ လဲ ဆိုတော့။ သူ့ အနေဖြင့် ဂွေးဥ က တင်းမာနေတာကိုလည်း လျော့ ဖို့ လိုသလို။ ထွက်သွားတဲ့ ဖီး ကလည်း အရမ်းကို ကောင်းနေတာကိုး။ နောက်ပြီး ပထမဆုံး စခဲ့တဲ့ တနင်္ဂနွေနေ့ က သူ့ ရဲ့ ရှက်စရာကောင်းတဲ့ အတွေ့ အကြုံ ကိုလည်း မေ့လျော့ စေခဲ့တာကြောင့် ဖြစ်သည်။ အနည်းဆုံး ထုနေတဲ့ အချိန်မှာပေါ့။
အစား ကို လည်း သူ့ မိသားစု နှင့် ညနေစာ စားပွဲ မှာပဲ တခါသာ သူဝင်စားလေသည်။ သူ့ အမ ခင်ပွန်းလောင်း ကိုကိုဦး ကိုလည်း သူကြည့်မရ။ ဒီကောင့် ဆရာကြီးပုံဖမ်း နေတာကို စောက်မြင်ကပ်နေသည်။ သူ့ အမ မေးခွန်းတွေကို လည်း သူမဖြေချင်။ သူ့ မာမီ နှင့် သူ ကစ်ဆင် ရိုက်ခဲ့ ကြသည့် နောက်ဆုံးစနေနေ့ည က အဖြစ်အပျက် ကလည်း သူ့မာမီကို မလုံ မလဲ နှင့် အနေရခက်နေစေခဲ့ မှန်း သူသိသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူနှင့် မျက်လုံးချင်းပင် မဆုံရဲ။ ငိုးမသား ကာမဒေဝ။ ငါနဲ့ ငါ့ မိသားစု ကို ပြဿနာတွေ သယ်လာပေးတဲ့ကောင်။ မအေနိုး ကာမဒေဝ။ ဘုန်းထွတ်အောင် စိတ်ထဲထိုသို့ ပင် ဆဲဆိုနေမိသည်။
ထိုကဲ့သို့ တနင်္ဂနွေပေါင်း အခါ ငါးဆယ်တစ်၊ ငါးဆယ့်နှစ်ခါ မြောက်အထိ။ နေ့တိုင်း ဂွင်းထု နေရာမှ။ အဲလို နေလို့ မဖြစ်တော့ ဘူးဟု ဘုန်းထွတ်အောင် စပြီး စဥ်းစားမိတော့သည်။
တနေ့ မှောင်မဲနေတဲ့ တီဗီခန်း က ကြမ်းပြင်မှာ အိပ်ရာက နိုးလာတဲ့ အချိန် သူ ဒီတနင်္ဂနွေ ကို ကျော်ပြီး တနင်္လာနေ့ ရောက်အောင် ကြိုးစားတော့ မည်ဟု ဘုန်းထွတ်အောင် ဆုံးဖြတ် လိုက်သည်။ ပထမဆုံး အပေါ်ထပ်က သူ့ အိပ်ခန်းကို ပြေးလိုက်သည်။ သူ့ ဘောထဲက သုတ်ရည်တွေ လျော့ သွားအောင် ဂွင်းသုံးခါလောက် ထုလိုက်သည်။ ပြီး မှ အိမ်အောက်ထပ် ပြန်ဆင်းလာပြီး မီးဖို မှာ သူ့ မာမီ ပန်ကိတ်ဖုတ် တာကို သူဝိုင်းကူပေးလိုက်သည်။ မနေ့ ညက သူတို့ နှစ်ယောက် ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့ကြသလို သူ ဟန်ဆောင် နေလိုက်သည်။ သူ့ အတွက် ကတော့ သိပ်မခက်လှပါ။ ဘာကြောင့်လဲ ဆိုတော့ သူ့ မာမီ အတွက် က မနေ့ ကအဖြစ်အပျက် ဖြစ်သော်လည်း သူ့ အတွက်က တော့ နှစ်လနီးပါးလောက် ကြာခဲ့ ပြီမဟုတ်လား။
အဲလို နဲ့ သူတို့ သားအမိ နှစ်ယောက် မနက်ခင်းကို ပြဿနာ မရှိ၊ အေးအေးချမ်းချမ်း ဖြတ်သန်းပြီး တဲ့ အချိန်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် လည်း အနည်းငယ် စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်လေး ဖြစ်လာခဲ့သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူမ ကို ယောဂ လေ့ကျင့်ခန်း ထပ်သင်ပေးဖို့ ပြော ရင်းက ။ သူမ ကိုယ်လက် ကျန့်ခိုင်မှု၊ သင်ပေးတဲ့ နေရာမှာ စိတ်ရှည် မှု တို့ ကို ချီးမွန်းပေးသည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် နေ့လည်စာ ကို အတူတူစား လိုက်ပြီး ခြံနောက်ဖက် ထွက်လာကြကာ သူမ ဥယျာဥ် ခင်း ကို လိုက်ကူညီလုပ်ပေးလေသည်။ သူ့ မာမီ့ ဥယျာဥ် တွင်း မှ ပေါင်းခြုံ မြက် တို့ ကို ကူညီကာ ရှင်းလင်းပေးရင်း နှင့်၊ သူ့ အမေ ကို ချီးကျူးလို့ ရတာမှန်သမျှ ချီးကျူး ပေးသည်။ သူနှင့် အေပရယ် တို့ ပြတ်သွားခဲ့ ရသည့် အကြောင်းကို အကျယ်ချဲ့ ပြီး သနားစဖွယ် ဖြစ်အောင် ပြောသည်။ အဲလို စကားတွေ ပြောကြပြီးတော့ သူတို့ သားအမိ နှစ်ဘောက် အတော်လေး ကြာကြာ ဖက်ထားကြပြီးမှ အိမ်ထဲ ပြန်ဝင်လာကြသည်။ ထိုမနက်ပိုင်း တလျှောက်လုံး ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တစ်ယောက် ဘုန်းထွတ်အောင် ပြောသမျှ၊ ဟာသ ပြောသမျှ တို့ကို ပြုံး လိုက် ရီလိုက်ဖြင့် နားထောင် နေခဲ့သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် အနေဖြင့် ဒီတနင်္ဂနွေ ကို ကျော်ဖြတ် နိုင်ဖို့ ရာ သူ့ မာမီ ကို ကစ်ဆင် ပေးမှ ရမည် လို့ ပဲ တွက်ထားသည်။ အခုလို ပုံ နဲ့ ဆိုရင် သိပ်တော့ ခက်လှမည့် ပုံ မပေါ် မနက် အိပ်ရာထစက သူနှင့် မျက်လုံးချင်းပင် မဆိုင် ခဲ့သော သူ့ မာမီ ကို အပြုံး တွေ လှိုင်လှိုင် ဖြစ်လာအောင် ပင် သူ လုပ်နိုင်ခဲ့ ပြီ မဟုတ်လား။
ပြီးခဲ့သည့် တနင်္ဂနွေ ပေါင်းများစွာ က သူ့ အမ ဖြစ်သူ သိချင်နေသည် ကို သူ မပြောချင်။ သူ အလေးမထား ပြစ်ပယ်ခဲ့သည်။ သို့သော် အခု ဒီတနင်္ဂနွေ ကို ဖြတ်သန်းဖို့ တော့ သူ့ အမ မေသစ္စာအောင် အကူအညီကို သူ လိုလာခဲ့လေပြီ။ သူ့ ရဲ့ ဝင်္ကပါ တနင်္ဂနွေ ကို ဖြတ်သန်းဖို့ သူ့ မာမီ ကို သူကစ်ဆင်ပေးရအုံးမှာ ဖြစ်သလို သူ့ ကို သူ့ အမဖြစ်သူ စိတ်ဆိုးနေမှာကိုလည်း သူမလိုလားခြေ။ ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ မာမီ ကို ဖက်ကာ နှုတ်ဆက်ပြီး အိမ်ထဲ ဝင်ခဲ့တော့ သူတို့ ၏ တီဗီခန်းထဲ မှာ ဗီဒီယို ဂိမ်းကစားနေသော မေသစ္စာအောင် ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
“ဟေး ငဘုန်း နင် ငါ့ ကို ပြောပြတော့ မှာလား”
မေသစ္စာအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် အခန်းထဲ ဝင်လာတာ တွေ့တာနှင့် လှမ်းမေးလိုက်သည်။
“နင် မာမီ့ ကို ကစ်ဆင်ဆွဲဖြစ်လား။ ဘယ်လို နေလဲ၊ အော့အော့ ကြီးလား”
“အေး ဆွဲဖြစ်တယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့မျက်နှာကို တတ်နိုင်သလောက် မှင်သေသေ ဖြင့် ထားကာ ပြောလိုက်သည်။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီ ဖြစ်ရပ် က သူ့ ရဲ့ ပထမဆုံး ဝင်္ကပါ စနေနေ့ ကို ကျော်ဖြတ် သွားနိုင်စေခဲ့သည်မဟုတ်ပါလား။ သူ့မာမီ နဲ့ သူနဲ့ ရမက် ပြင်းပြင်း ဆွဲခဲ့ ကြတဲ့ ကစ်ဆင် ကို တွေးမိလို့ သူ့ နှုတ်ခမ်းထောင့် တွေက ပြုံးချင်ချင် ဖြစ်သွား ခဲ့သည်။ တကယ်တော့ သူ့ မာမီ က အရမ်းကို ချစ်စရာကောင်းတာ မဟုတ်လား။ သို့သော်လည်း သူ့ အမ ကို ဝန်မခံချင်သဖြင့် လိမ်ပြောလိုက်သည်။
“ဟုတ်တယ် အော့အော့ ကြီးပါဟာ။ ကိုယ့် မာမီ ကိုယ်ကစ်စ် လုပ်ရတယ် ဆိုတာ”
“အဲတော့ ဘယ်လို လဲ နင်တို့ တစ်ယောက် ပါးစပ်ထဲ တစ်ယောက် လျှာတွေ ပါတွေ ရောထိုးထည့်သေးလား။ မာမီ ကရော ဘယ်လို နေလဲ သူလည်း စိတ်ပါလာလား”
မေသစ္စာအောင် က သူမ ဆော့ နေသည့် ဗီဒီယိုဂိမ်းကို ခနရပ်လိုက်ပြီး။ သူမဘေး ဝင်ထိုင်လိုက်သည့် မောင်ငယ် ဖြစ်သူဘက်ကို လှည့်လိုက်သည်။
“ဒီဆိုဖာပေါ် မှာ အလုပ်ဖြစ်သွားကြတာလား”
မေသစ္စာအောင် မျက်နှာလေး က နှာခေါင်း ရှုံ့ လို့ ရွှံရှာသည့် ပုံစံ ပြနေသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူမ ကို အကုန် ရှင်းပြလိုက်သည်။ သူ့ မာမီ နို့ တွေကို သူကိုင်ဖို့ ကြိုးစားသည့် အကြောင်း မာမီက သူ့ လက်တွေ ကို ဖမ်းဆုပ် ကိုင်ထားပြီး သူမ နို့ တွေကို ပေးမကိုင်ကြောင်း စသည်တို့ ကိုတော့ သူထည့် မပြောခဲ့။ သူတို့ မာမီ က ကစ်ဆင် အရာ မှာလည်း အတော်ကျွမ်းကျင် ကြောင်း ကိုလည်း သူထည့် မပြောတော့။ သူပြောသမျှ ကို မျက်လုံးကြီး ပြူးကြည့်ရင်း နားထောင် နေသည့် မေသစ္စာအောင် တစ်ယောက်၊ သူ့ စကားလည်း ဆုံးသွားရော။
“အမလေး ငဘုန်းရေ အဲဒီ ပဟေဠိတုံး က တော်တော် ဂျိုမွှေတာပဲနော်။ တော်သေးတာပေါ့ ငါတို့ တွေ အောင်အောင် မြင်မြင် နဲ ဖြတ်ကျော် ခဲ့ လိုက်နိုင်လို့”
“အေး အဲဒါကို ပဲ အခု ပြောပြမလို့”
ဘုန်းထွတ်အောင် က တီဗီအခန်းဝ အပြင်ဘက်သို့ အနည်းငယ် ကိုယ်ကို ကိုင်းကြည့်လိုက်ပြီး အပြင်မှာ မည်သူ့ မှ မရှိကြောင်း သေချာသွားမှ။
“ငါ အခု တနင်္ဂနွေ ကိုလည်း ပတ်ခြာလည်နေပြန်ပြီဟ”
“ဟေ..အာ..မဖြစ်နိုင်တာကွာ”
“အင်း တကယ်ဖြစ်နေပြီ။ ငါ သက်သေပြမယ်။ နောက် နှစ်ဆယ့် သုံးမိနစ် မှာ နင့်ဘဲကြီး ကိုကိုဦး နင့် ဆီကို စပရိုက် ဆိုပြီး အစောကြီး ရောက်လာလိမ့်မယ်။ သူ နှင်းဆီပန်း အနီနဲ့ ပန်းရောင် အပွင့် တွေ ပါတဲ့ ပန်းစီး ယူလာလိမ့်မယ်”
“ဟယ်..နင် ငါ့ကို သက်သေပြစရာ မလိုပါဘူး။ ငါနင့်ကိုယုံပါတယ်”
“အာ့ ဆိုလဲ ငါပြောတာ နားထောင်ဟာ။ ငါ က ကိုယ့်ကိုကိုယ် ကံမကောင်းဘူး ဆိုပြီးပဲ ကံကိုပဲ ယိုးမယ်ဖွဲ့ နေတာ။ ဒါပေမဲ့ ငါ ဒီ ဝင်္ကပါ ကို ကိုယ့်ဘာသာ ကိုယ်ထိုးဖေါက်ထွက်တော့ မယ်လို့ တွေးထားတယ်။ ဒါပေမဲ့ ငါ စလုပ်တာနဲ့ အောင်မြင်အောင် လုပ်နိုင်လိမ့်မယ်လို့ ငါယုံတယ်ဟာ”
“နင် ဆိုလိုချင်တာက နင် မာမီ့ ကို ထပ်ပြီး ကစ်စ် ဆွဲအုံးမှာပေါ့လေ ”
မေသစ္စာအောင် က တွေးတွေးဆဆ နှင့် ပြောလိုက်သည်။ သူမ မာမီ က ငဘုန်းကို ကစ်စ် ပြန်ပေးဖို့ ဆိုတာ နည်းနည်းလေး မူးလာရင် သိပ်ခက်ချင်မှ ခက်တော့ မှာ။ ဒါပေမဲ့ ငဘုန်းတစ်ကောင် မီးနဲ့ ကစားနေသည်ဟု သူမ ထင်မိသည်။ မေသစ္စာအောင် အနေဖြင့် သူမ မာမီ နှင့် သူမ မောင်လေး တို့ ကြား မှာ ဘာညာကွိကွ တသက်လုံး ဖြစ်သွားမှာ သူမ မလိုလားခြေ။
“ငါပြောပြမယ်။ ငါ လုပ်ကို လုပ်ရမယ်။ ငါ နင့် အကူအညီလိုလိမ့်မယ်။ နင်နဲ့ ကိုကိုဦး တို့ ဒက်ဒီ့ ကို ပထုတ် ပေးလို့ ရမလား။ သူသာ မရှိရင် ငါတို့ အလုပ်ဖြစ်ဖို့ က သေချာသလောက် ရှိတယ်”
“အင်း ထင်တာပဲလေ”
မေသစ္စာမောင် က သူမ မောင်ငယ်ဖြစ်သူကို အကဲခတ်လိုက်သည်။ သူ အောင်မြင်ဖို့ ဘယ်လောက် ရာခိုင်နှုန်း လောက် ရှိနိုင်လဲ ဟု တွက်ချက်နေမိသည်။ သူမ မိခင် ဖြစ်သူ မှာ မာနကြီးသူ ဖြစ်ပြီး တော်ရုံ ယောက်ျား အနားကပ် လို့ ပင် ရဖို့ မလွယ်။ သို့သော်လည်း ငဘုန်း က တခါ အောင်မြင် ခဲ့ ပြီးပြီ မဟုတ်လား။
“ကျေးဇူးပါပဲဟာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ပြောရင်း ဖြင့် မတ်တပ်ထလိုက်သည်။ သူ့ အခန်းကို ပြေးပြီး ဂွင်းထုရတော့ မည်။ သူ့ ဂွေးဥ တွေက အရမ်းတင်းနေပြီ။ အခု နေ အမြန်ထု ထားမှ သူ့ မာမီ နှင့် ညအတွက် ကြိုနူး ထားဖို့ အချိန် ရမည်။
“အော် တခု မမ။ ကာမဒေဝ က မင်းသား ကို ဘာလုပ်သေးလဲ။ ဟိုဟာ ဟာ၊ တခုခု ပေါ့ မင်းသားကို ကျိန်စာတွေ ဘာတွေ တိုက်သေးလား”
“အဲဒါတွေ က ကိုကိုဦး က ပိုသိမယ်ဟ။ သူက အိပ်စပတ်လေ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ အလုပ်နှင့် ပတ်သက်တာတွေကို သူမ မောင်ငယ်အား သိပ်မပြောပြချင်။ ဒါပေမဲ့ အခု အခြေအနေအရ သူ သိသင့်သည်ဟု ထင်သည်။
“ကာမဒေဝ ကဟာ သိတယ်မလား သူက ကာမ နတ်သားလေ ဆိုတော့….”
မေသစ္စာအောင် မျက်နှာ နီလာပြီး ပူလာခဲ့သည်။
“တချို့ တွေ ပြောကြတာတော့ သူက ပါဇယ် တဆင့် တက်တိုင်း မင်းသား ရဲ့ ဟိုပစ္စည်း ကို ပုံစံပြောင်းလာစေတယ်တဲ့ ။ တချို့ တွေ ပြောကြတာတော့ သူ့ အနားပတ်ဝန်းကျင် က အမျိုးသမီး တွေကို လည်း အပြောင်းအလဲ တွေ ဖြစ်စေတယ်တဲ့”
မေသစ္စာအောင် ရုတ်တရက် ကျောချမ်းသွားသည်။ သူမဗိုက်ပေါ် သူမလက်တင်ပြီး တွေးလိုက်သည်။ အဲဒီ စတိုရီ ကတော့ မှန်ကောင်း မှန်လိမ့်မည်ဟု။
“နင့် မှာ ရော တခုခု ဖြစ်လို့ လား ငဘုန်း။ နေတွေ ဝင်္ကပါ ပြန်ပြန်လှည့်နေတာရဲ့ အပြင်တခြားလေ”
“နိုးနိုး ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး။ အားလုံး အိုကေပါတယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် မျက်နှာ ဖြူဖတ်ဖြူရော် ဖြစ်သွား သည်။ ကာမဒေဝ သူ့ ဂွေးဥ ကိုတော့ ဒုက္ခပေးထား လေပြီ။ သူ အဲဒီ ပဟေဠိတွေကို ကျော်ဖြတ်ပြီး ရင်တော့ နဂိုအတီုင်း ပြန်ဖြစ်သွား မယ်လို့ ယူဆရတာပဲ။ သူ့ ဘဝ တစ်လျှောက်လုံး ကိုတော့ တနေ့ ငါးခါ လောက် ဂွင်း မထုနေချင်ပါ။ အခု သူ့ ဂွေးဥ နှစ်လုံး က ဖောင်းတင်း နေပြီး ခရမ်းရောင် အလုံးကြီးတွေ ဖြစ်နေပြီ။ ကြည့်ရတာတောင် အတော် ရုပ်ဆိုး နေသည်။
“အင်း ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး။ ငါက ဒီ ပဟေဠိ ကို ကျော်ဖြတ် ပြီးရင် အားလုံး ပုံမှန် ပြန်ဖြစ်သွား မယ် ဆိုတာ သေချာစေချင်လို့ ပါ”
“အင်းပါ၊ ငါလည်း ထင်တာပဲ”
“အိုကေ ငါ မာမီ့ ကို ရှာလိုက်ဦးမယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် လှေခါးပေါ် လှမ်းတက်ရင်းက သူ့ အမဖက်ကို လှည့်ပြီး။
“ငါ ဒီညနေ ညစာစားပြီး ရင် ကြိုးစား ကြည့်မလို့ အောင်မြင်အောင် ဆုတောင်းပေးဟာ”
ဟု ပြောလိုက်င်း လှေခါးပေါ် ပြေးတက်သွားလိုက်သည်။ ညနေ ကိစ္စ ကို မလှုပ်ရှားခင် သူ့ ဂွေးဥ များတင်းနေတာ လျော့ သွားအောင် အခန်းထဲ ပြေးပြီး ဂွင်းထုရပေဦးမည်။
………………
