အခန်း (၁၀-၄)
စိုက်ခင်း ကိစ္စ ပြီး တော့ သူတို့ မိသားစု အေးအေးဆေးဆေး ပင်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မာမီ ဒင်နာ အတွက် ချက်ပြုတ်ပြင်ဆင် နေတာကို ကူပေးနေစဥ် မေသစ္စာအောင် က ထမင်းစားပွဲ မှာ ထိုင်ပြီး ဖုံးပွတ်နေသည်။
မေသစ္စာအောင် က ကိုကိုဦး ဆီမှ တောင်းပန် သည့် မက်ဆေ့ များ လာလေ မလားဟု မျှော်နေခဲ့သည်။ သူမ စိတ်ထဲ မှာ မောင်လေး ကို ပေါင်နှစ်လုံး ဖြဲကား ပေးခဲ့တာကို တွေးရင်း က အပြစ်ကျူးလွန်မိသလို ခံစား နေရသည်။ သို့သော် ကိုကိုဦး ဆီမှ ဘာ မက်ဆေ့ မှ ရောက်မလာသော အခါ ကြာလာလေ ဒေါသပိုထွက် လာလေ ဖြစ်လာခဲ့ရသည်။ မိမိ မှာ အပြစ်ရှိနေသည်ဟု ထင်နေမိတာလည်း တဖြည်းဖြည်း လျော့ ပါးလာ ခဲ့ရသည်။ ဒါမှ မဟုတ်လည်း မနက်ဖြန်ဒီနေ့ ကျမှ ပဲ သူမတို့ နှစ်ယောက် အဆင်ပြေတဲ့ ချစ်သူ နှစ်ဦး ဖြစ် အောင်ကြိုးစား တော့ မည်ဟု တွေးလိုက်သည်။
ဦးမြအောင် အိမ်ပြန်လာတော့ ဘုန်းထွတ်အောင် က ညနေစာ အတွက် ထမင်းဝိုင်း ကို ကူညီလုပ်ပေး နေလေပြီ။ သူ့ ဒက်ဒီ ဧည့်ခန်းက ပက်လက်ကုလားထိုင် မှာ ဘီယာဗိုက်ကြီး ဖောင်းကြွလျှက် ထိုင်ပြီး သူ့ ခါးနာကြောင်း ညည်းတွား နေတာကို ကြည့်ပြီး ပြုံးလိုက်မိသည်။ သူ့ ဒက်ဒီ ယောက်ျား ဆိုတာ ဒီလို ဖြစ်ရမည်ဟု တွေးခဲ့မိဖူးသည်။ ဦးမြအောင် က ဒေါသလည်း ကြီးသည်။ သို့သော်လည်း ဒေါသ ကြီးတာက ကိုယ့် ကို ယောက်ျား ပီသသူ ဖြစ်သွားစေတာ မဟုတ်ပဲ ဆန့်ကျင်ဘက် ဖြစ်သည်ဆိုတာကို ဘုန်းထွတ်အောင် လောလော လတ်လတ် လက်တွေ့ သိရှိလာခဲ့ ပြီမဟုတ်လား။
မိသားစု ညနေစာ စားကြတော့ ဦးမြအောင် က သူ့ သမီးကြီး ဘာလို့ အိမ်မှာ နှစ်ရက် ဆက်တိုက် နေတာလဲ ဆိုတာ စူးစမ်း လာခဲ့သည်။ သူ ကိုကိုဦး ကို သဘောမကျ ကြောင်း ဗြောင်ပင် ဖွင့်ပြောလာခဲ့သည်။ ဒီကိစ္စ မှာ တော့ ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ ဒက်ဒီ နှင့် သဘောချင်း ထပ်တူကျ လေသည်။ ထမင်းစားပွဲမှာ သူ့ ကို တချက်တချက် စူးစူး စိုက်စိုက် ငေးကြည့်နေသော မာမီ ကိုလည်း သတိထားမိသည်။ သူ ပြန်ကြည့်လိုက် လျှင်တော့ သူမ မျက်နှာ ချက်ခြင်း အောက်ငုံ့ ကာ ထမင်းပုဂံ ကိုသာ ကြည့်နေလေသည်။
ညနေစာ စားပြီးတော့ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မာမီကို တီဗီခန်းထဲ ရုပ်ရှင်ကြည့်ရအောင် ဟု ခေါ် ဖို့ ပြင်လေသည်။ သို့သော် သူဘာမှ မလုပ်ရသေးခင် သူ့ မမ က သူလက်မောင်းကို ဆွဲကာ အပေါ်ထပ် သူမ အခန်းသို့ ခေါ်သွားလေသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က အင်းလေ အကြောင်းမဟုတ်ပါဘူး သူ့ အတွက် က နောက်ဒီနေ့ တွေ မှာ သူ့ မာမီ နဲ့ အတူနေဖို့ အချိန် ဖန်တီးရနိုင်ပါသေးတယ်။ သူ့ အတွက် က အချိန်က အထပ်ထပ် အခါခါ ပြန်ဖြစ်နေတော့ အကြောင်းမဟုတ်တော့ ပါဘူး။ သူ့ ကို နေ့ဝင်္ကပါ ဖြစ်နေခဲ့ တာတွေ က အရင်တုန်းကလို စိတ်ခံစား မှု သိပ်မဖြစ်တော့ ပါဘူး။
သူမ အခန်းထဲ ဘုန်းထွတ်အောင် ကို ဆွဲခေါ် လာခဲ့သည်။ အခန်းတံခါး ပိတ်ပြီးတာနဲ့ မေသစ္စာအောင် က။
“ငါ ပြောစရာ ရှိတယ်”
ဟု ပြောကာ သူမ ကုတင်ပေါ် ထိုင်လိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင်လည်း သူမဘေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ရင်း။
“ကိုကိုဦး အကြောင်း ပြောမယ်ဆိုရင်တော့…ငါထင်တာက….”
ဘုန်းထွတ်အောင် ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဘရိတ်အုပ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ။
“ဆောရီး..ကဲ ပြောပါဦး ဘာပြောချင်တာလဲ”
မေသစ္စာအောင် ၏ သွေးခုန်နှုံး က မြန်လာသည်။ သူမ မောင်လေး ရင့်ကျက် သွားတာက အံ့သြစရာပင်။ သူမ ကို ကိုကိုဦး နှင့် ပတ်သက်ပြီး အတင်း ဖိအားမပေးတော့။ သူမ ဘာဖြစ်ချင်သလဲ ဆိုတာ။ ဘာပြောချင်သလဲ ဆိုတာ ကိုသာ ဦးစား ပေးလာသည့် လူကြီးလူကောင်းကလေး ဖြစ်နေပါ အမှန်ပဲဟုတွေး မိလိုက်သည်။
“ငါတို့ နှစ်ယောက် နောက်နေ့ဒီနေ့ မှာ မြို့ထဲ သွားကြရအောင်၊ ကိုကိုဦး ကို တော့ တွေ့ မှ ဖြစ်မယ်။ ငါတို့ ပြဿနာ ကြောင့် တော့ မဟုတ်ဘူး။ သူလည်း ဒီနေ့ ဖြစ်ခဲ့တာတွေ မှတ်မိမှာ လည်း မဟုတ်ဘူး။ ဒီနေ့ ပြဿနာတွေ ကိုလည်း ငါ ရှောင်မယ်ဟာ၊ ငါ့ကိုယ်ငါ ဖုံးကွယ်ထားလိုက်မယ်”
မေသစ္စာအောင် က ပြောရင်း က လက်ဖြင့် သူမ နို့ကြီး များကို လက်ဖဝါး နှစ်ဖက် ဖြင့် စက်ဝိုင်းပုံ လုပ်ပြလိုက် သည်။ ဘာကို ဖုံးကွယ်မလဲ ဆိုတာ သူမ မောင်လေး သဘောမပေါက်မှာ စိုးလို့ ဖြစ်သည်။
“ငါတို့ အဓိက က နောက် ပဟေဠိ တစ်ခု ကို ဖြေရှင်း ဖို့ လိုတယ်လေ။ ငါတို့ ဒီ ပဟေဠိ ခြောက်မျက်နှာ စလုံး ကို မြန်မြန် ဖြေရှင်း ပြီးသွား ရင် တော့ ငါ့ကိုယ်ခန္ဓာက မြန်မြန် ပုံမှန် ပြန်ဖြစ်သွားလိမ့်မယ်ဟာ”
မေသစ္စာအောင် က စိတ်လှုပ်ရှား မှုကြောင့် စကားကို ခပ်သွက်သွက် လေး ပြောသဖြင့် သူမ စကားလုံး တွေ တောင် မပီမသ ဖြစ်နေရသည်။
“အေး ဟုတ်တယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ပါးစပ် က ထောက်ခံ လိုက်သော်လည်း သူတို့ ပြောင်းလဲ သွားသည့် ကိုယ်ခန္ဓာအစိတ်အပိုင်း တွေက နဂိုအတိုင်း ပြန်ဖြစ်လာမည်ဆိုတာကို တော့ သူမသေခြာ။ သူတို့ အနေဖြင့် ကာမဒေဝ ရဲ့ သမိုင်းကြောင်း ကို တော့ သေခြာလေ့လာ သုတေသန ပြု သင့် ပြီဟု ထင်မိသည်။ သူ့ အနေဖြင့် ယခု ပြန်ထပ်နေသော နေ့ တွေကို အသုံး ချဖို့ ပင် စိတ်ကူး ထားပြီးသား ဖြစ်နေသည်ကို သူ့ မမ သိသွားမှာ စိုး နေမိသည်။
“တကယ်လို့ ငါတို့ ပဟေဠိတွေ အကုန်ကျော်ဖြတ် ပြီးသွားရင် အခု လုပ်နေတာတွေကို ရပ်လိုက်ကြမှာလား”
“အေးပေါ့၊ ငါဆိုလိုတာက ဟာ၊ ကောင်းတာတော့ ကောင်းပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အားလုံး ပုံမှန်အတိုင်း ပြန်ဖြစ်သွား ကြဖို့ လိုတယ် မဟုတ်လား ”
မေသစ္စာအောင် သူမမောင်လေး ရဲ့ မေးခွန်းကြောင့် အံ့အားသင့်သွားခဲ့သည်။ သူ ဒီလို မျိုး လုပ်နေရတာကို ပျော် နေပြိး ဆက်လုပ်ချင်နေတာလား။
“ဟဲ့ အခု ဖြစ်နေကြတာက ကာမဒေဝ ကြောင့် ဟဲ့၊ နင်က ပြောစရာ မရှိပါဘူး တော်ပါတယ်ဟာ၊ ဒါပေမဲ့ နင့် အနေနဲ့ နင့် ရွယ်တူ ကောင်မလေး ရီးစား ရှာသင့် ပြီဟ၊ နင့် အရင်ရီးစား အေပရယ်ထက် သာတဲ့ ကောင်မလေး မျိုး ပေါ့ဟာ ”
ဘုန်းထွတ်အောင် ရဲ့ တွေဝေ နေတဲ့ မျက်နှာပေးနဲ့ အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်နေတာ တွေ့ လိုက်ရတော့ မေသစ္စာအောင် စိတ်ထဲ မှာ သူ့ ကို သူမ က ရီးစား အဖြစ်က စွန့်လွှတ်လိုက်မိတဲ့ ခံစားချက်မျိုး ခံစား လိုက်ရသည်။
“ဒီမှာ ငါပြောမယ်ဟာ၊ ငါလည်း ဒီဟာတွေကို အဆုံးမသတ်ချင်ပါဘူးဟာ၊ ဒီနေ့ က တကယ်တော့ အရမ်းး… ကောင်းပါတယ်ဟာ”
“အခု ငါတို့ နေ့ ဝင်္ကပါ ထဲ ရောက်နေတုန်း မှာ ဒီဟာတွေကို ဆက်လုပ် အုံးမှာ လား ၊ အခု က စရပ် ပြီလား”
“ငါ…အာ….”
မေသစ္စာအောင် က သူမ မောင်လေး နှင့် အိပ်ယာပေါ် ဖက်ထားလို့ လှဲလျောင်း တာ ၊ သူမ ပေါင်နှစ်လုံးကြား ထဲ တခါတလေ အဝင်ခံတာ တို့ ကို ပေးလုပ်မည်ဟု တွေးထားသော်လည်း ယခုလို သူ မေးလာတော့ အဆုံး သတ်ရ တော့ မည်ဟု သူမ တွေးလိုက်သည်။ သူမ အနေဖြင့် သူမမောင်လေး ရော ကိုကိုဦး ကိုရော ချစ်ပါသည်။ သို့သော် ကိုကိုဦး ကို သူမ ဂတိသစ္စာပြု ထားပြီးပြီ မဟုတ်လား။ သူမလက်ချောင်းက စေစပ်လက်စွပ် ကို သူမ လက်ထိပ်ကလေး ဖြင့် ပွတ်ရင်း တွေးနေမိသည်။
“တကယ်လို့ အခု က စပြီး ရပ်တော့ မယ်ဆိုရင် ငါ တောင်းဆိုချင်တာ တစ်ခု ရှိတယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ အသံကို တည်ငြိမ်သလောက် တည်ငြိမ် အောင် ထားပြီး ပြောလိုက်သည်။ သူနှင့် သူ့ မမ တို့ အတူတကွ နေ့ဝင်္ကပါ ကို ဖြတ်သန်း ကြသည့် အခါ နောက်ဆက်တွဲ ပြဿနာ တချို့ ရှိတာ သူသိသည်။ သို့သော် သူ့ ကိုယ်သူ ယုံကြည်စိတ် ကတော့ အပြည့် ရှိနေသေးသည်။
“ဘာလဲဟ”
“ငါ နင့် နို့ တွေကို ကိုင်ကြည့်ချင်တယ်ဟာ၊ အဲဒီ နို့ကြီး တွေက အရမ်းလှတာပဲ၊ ငါ အရင်က မတောင်းဆို မိတာ ကို နောင်တရမိတယ်”
မေသစ္စာအောင် က ဘာမှ ပြန်မပြောတော့ ဘုန်းထွတ်အောင် က ဆက်ပြောနေမိသည်။
“နင် က အရင် ကတည်း က လှပြီး ဆက်ဆီ ဖြစ်ခဲ့တာ၊ အခု တော့ တကယ့် ကို နတ်မိမယ် လိုပဲဟာ၊ အခု ငါတို့ က နေ့ဝင်္ကပါ ထဲ မှာပဲ ရှိသေးတာ ဆိုတော့ ..အဲ..နင့် အနေနဲ့…”
“ကိုကိုဦး က ငါ့ကို နတ်မိမယ် လို့ မထင်ဘူး ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က မသိချင်ယောင်ဆောင်လိုက်သည်။ သူ ကိုကိုဦး ကို အပြစ်တင်စရာ မလိုပါ၊ ဒီဘဲကြီး အကြောင်း မကောင်းပြောလည်း သူ့ မမ က ကြိုက်မှာ မဟုတ်ဘူး မလား။
“ငါက တခြားလူတွေ အမြင်မသိဘူးဟာ၊ ငါ့ အမြင်ပဲ ငါပြောတာ”
“ငါ့ ရင်သား တွေက ကလေး အမေလိုပဲ နို့တွေ ထွက်နေတယ်ဟ၊ နင်က တော့ ရွံမှာပဲ”
“ဟင့်အင်း အဲဒါက ပိုတောင် စိတ်ဝင်စား ဖို့ကောင်းသေးတယ်”
“ဒက်ဒီ အိမ်မှာ ရှိနေတယ်ဟ”
“အကြောင်းမဟုတ်ပါဘူးဟ၊ သူငါတို့ ကို မိသွားလည်း နောက်နေ့ဒီနေ့ ကျ သူမေ့ သွားမှာပဲ ငါတို့ အသစ်က ပြန်စကြမှာ ပဲဟာ”
ဘုန်းထွတ်အောင်က သူ့ မမ အနားကပ်ရပ်လိုက်ပြီး ဆွယ်တာ အောက်အနားစကို ကိုင်လိုက်သည်။ မေသစ္စာအောင် ကလည်း သူမ ဆွယ်တာ အနားစကို ကိုင်လိုက်သည်။ နှစ်ဦးသား တပြိုင်ထဲ ဆွယ်တာ ကို မကာ သူမ ခေါင်းပေါ် မှ ဆွဲမချွတ်လိုက်ကြသည်။ မေသစ္စာအောင် က သူမ အတွင်း မှ အင်္ကျီ ကို ချွတ်ချလိုက် တော့ ဘုန်းထွတ်အောင် ရှေ့ တွင် ဂျင်းဘောင်းဘီ နှင့် ဘရာဇီယာသာ သူမ ကိုယ်ပေါ် ကျန်တော့ သည်။
အခန်း (၁၀-၅)
“ငါ့ ဘရာ က ပုံတုန်းကြီးပါဟယ်၊ ဒါပေမဲ့ လောလောဆယ် ငါ့ ဆိုဒ်ကို တော်တဲ့ ဟာ ရတာတောင် ကံကောင်းတယ် ပြောရမယ်”
မေသစ္စာအောင် က သူမ နောက်ကျောကို လက်ပြန်ဖြင့် ဘရာဂျိတ်ကို စမ်းဖြုတ်လေသည်။
“မိုက်ပါတယ်ဟ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က တော့ တကယ်ကို သဘောကျနေတာဖြစ်သည်။ နို့ကြီး တွေက လုံးဖွင့် ဖြိုးနေတာ့ ဘရာဇီယာ မှာ ပြည့်လျှံ ထွက်နေသည်။ သူ့ မမ ဘရာ ကျွတ်သွားတော့ သေခြာမြင်ရအောင် သူ နောက် ခြေတလှမ်း ဆုတ်ကာ ကြည့်လိုက်သည်။ သူ အသက်ရူပင် မှားသွားရသည်။
“ဝိုးးး ”
သူမမ ရဲ့ အလှက သူလိမ်မပြောခဲ့ပါ။ တကယ်ကို အသက်ရူမှားလောက်ပါသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ရင်ခုန်နှုံး မြင့်လာခဲ့သည်။ သူ့ လက်ကို ဆန့်တန်းလိုက်ပြီး သူ့ မမ ရဲ့ ဘယ်ဘက်ရင်အုံ လေးကို ဖွဖွလေး တို့ထိ ပွတ်ဆွဲ လာခဲ့သည်။ သူ့ လက်ချောင်းထိပ် က သူမ နို့သီးခေါင်းကို သွားထိတော့ သူမ ကိုယ်လုံးလေး တုန်ခါ သွားသည်။ သူမမ ရဲ့ နို့သီးခေါင်းတွေက ဟိ
“ကာမဒေဝ က ဘာလို့ ငါ့ကို အဲလို ဖြစ်အောင် လုပ်လိုက်လဲ မသိဘူး”
မေသစ္စာအောင် က သူမ နို့ တွေကို စိတ်ဝင်တစား ကြည့်နေသည့် မောင်လေး မျက်နှာကို ငေးကြည့်ရင်း ပြောလိုက်သည်။ တကယ်လို့ ကိုကိုဦး လည်း အဲလို တွေ့ မယ် ဆိုရင် ကြိုက်မလားမသိဘူး တွေးလိုက်မိသည်။
“ငါလည်း ဘယ်သိမလဲဟ”
အခုတော့ ဘုန်းထွတ်အောင် လက်နှစ်ဖက်စလုံး က သူ့ မမ နို့နှစ်လုံး ကို တဖက်တလုံး စီကိုင်ရင်း ဖွဖွလေး အုပ်ကိုင် ကြည့်နေသည်။
“အလေးကြီးပဲနော်”
“အေးလေ အဲဒါကြောင့် ငါ့ ခါး နာနေတာပေါ့”
“ငါနင့် နို့ကြီးတွေကို တနေ့လုံး ကိုင်နေရလည်း ပျင်းမှာ မဟုတ်ဘူး ၊ နေ့တိုင်း ကိုင်ကွာ ဆိုလည်း ကိုင်နေလိုက်မှာပဲ အဟိ”
“နင် က အဲလောက် တောင် ကြိုက်နေတာား”
“အေး ပေါ့ဟ ”
“အေး ပါ ဒါပေမဲ့ အကျင့် တော့ မပါစေနဲ့ နော် ၊ ပဟေဠိကိစ္စ တွေ အကုန်ပြီးသွားရင်တော့ ….အိုးး အီးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးရှီးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး”
ဘုန်းထွတ်အောင် ပါးစပ် က သူမ နို့ သီးခေါင်း ကို ငုံ ပြီး စို့ လိုက်တော့ မေသစ္စာအောင် တကိုယ်လုံး တုန်ခါ ပြီး ပြောလက်စ စကားတောင် မေ့ သွားခဲ့သည်။ သူမ လက်တွေက အလိုလို သူမ မောင်လေး ခေါင်းကို လှမ်းဖက် ထားလိုက်မိသည်။ အခု လူပျိုပေါက် ဖြစ်နေပြီ ဖြစ်တဲ့ သူမ မောင်လေး ပါးစပ် က သူမ နို့ တွေကို တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ စို့ နေတာ ခံစားနေရတော့ ဒူးတွေ ညွှတ်ခွေ ပြီး အိပ်ယာပေါ် လှဲကျ သွားခဲ့သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ပါးစပ် က တော့ သူမ နို့သီးခေါင်းက နေ မကျွတ် သူမ ကိုယ်ပေါ် မှာ ထပ်လျှက် ဖြင့် အိပ်ယာပေါ် လိုက်ပါလာခဲ့ လေသည်။
“အာ ငဘုန်း နင် ငါ့ ကို အောက် မှာ ရွှဲအောင် လုပ်နေပြီ”
“အင်..အင်..”
ဘုန်းထွတ်အောင် နို့စို့နေရင်း က အသံသာ ပြန်ပေးမိသည်။ လက်တွေ ကလည်း မအားတော့။ သူ့ မမ ဂျင်းဘောင်းဘီ ကို ကြယ်သီး တွေ ဖြုတ်ကာ ပင်တီထဲ လက် ထိုးထည့် ပြီးစောက်ဖုတ် ကို နိူက်ဖို့ ကြိုးစားနေသည်။ မကြာခင်မှာ သူ့ လက်ချောင်းတွေက မေသစ္စာအောင် စောက်ဖုတ်ထဲကို ထိုးထည့် လှုပ်ရှားနေလေပြီ။ သူ့ မမ စောက်ဖုတ်ကို သူ့ လက်ချောင်း တွေ ဖြင့် လိုးပေး နေစဥ် အော်ညည်း နေသော သူ့ မမ အသံ ကို အောက်ထပ် မှ သူတို့ မိဖ တွေ မကြား ပါစေနဲ့ ဟု စိတ်ထဲက ဆုတောင်းနေမိသည်။
“အိုးးးးးးးးးးးးးးး ဂေါ့…………ငဘုန်းးးးးးးးးးးးး”
မေသစ္စာအောင် စိတ်ထဲ သူမ ခင်ပွန်းလောင်း တောင် သူမ ကို အဲလောက် ဖီးလ် တက်အောင် လုပ်ပေးဖူးရဲ့ လား ဟု ပြန်စဥ်းစား လိုက်သေးသည်။ စဥ်းစား နေတုန်းမှာပဲ ငဘုန်း တစ်ကောင် သူမ သင်ပေးထားသည့် အတိုင်း ပင် လက်ချောင်းထိပ်က ဂျီစပေါ့ ကို လာပွတ်ပေးတာ ခံလိုက်ရသည်။
“အားးး ငဘုန်းးးး ငါးးးးးးးးးပြီးးးးးးးးးးးပြီးးးးးးးးးးးး”
မေသစ္စာအောင် ရဲ့ စိတ်တွေ ရော စောက်ဖုတ်ရော ပွင့်ထွက်ကုန်ပလား ထင်ရသည်။ သူမ ရဲ့ စောက်ရည်တွေ ပန်းထွက် ကုနတာ သူမ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ တစ်ခုလုံး ရွှဲကုန်တော့ သည်။ သူမ ဂျင်းဘောင်းဘီကို ပင် ရွှဲစို ကုန်သည်။ မေသစ္စာအောင် က အသံအကျယ်ကြီး မထွက်အောင် ပါးစပ် ကို ထိန်းချူပ် ထားတော့ အသံ က လည်ချောင်းထဲ က အီးးးးးးးးးးးးးကနဲ့ ထိုးထွက်လာခဲ့သည်။ ကုတင်ပေါ် မှာ ပက်လက် ဆန့်ဆန့်ကြီး လှဲနေ လိုက်ရင်းက သူမ ကိုယ် သူမ ဘာဖြစ်သွားတာလဲ ဆိုတာကို တောင် ပြန်စဥ်းစားနေရသည်။
ထိုအချိန်မှာပင် တံခါးရွက် ကို အပြင်မှ တိုးတိုးလေး ခေါက်သံ ကြားလိုက်ရသည်။
“မီးကြီး ဘာဖြစ်တာလဲ ၊ အဆင်ပြေရဲ့လား”
အပြင်တံခါး ဝ နားမှ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ၏ အသံကြားလိုက်ရသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် တခါမှ ဒီလောက်မြန်အောင် မလှုပ်ရှားခဲ့ဘူးခဲ့။ သူ့လက်ကို သူ့မမ ပင်တီထဲ က ဆွဲထုတ်ကာ မွေ့ယာ ပေါ် မှ ခုန်ထပြီး မေသစ္စာအောင် စာကြည့်စားပွဲ ရှေ့ ကုလားထိုင် မှာ သွားထိုင်လိုက်သည်။ မေသစ္စာအောင် ကလည်း သူမ ဆွယ်တာ လည်ပင်း ထိလှန်နေတာကို အမြန်ဆွဲချဖုံး လိုက်သည်။ သူမ ပေါင်နှစ်လုံး ကို အသာလိမ်ထားလိုက် သည်။ အနည်ငယ်မှောင်ရိပ် ကျနေသဖြင့် ဂျင်းဘောင်းဘီ စိုကွက် နေတာကို သေခြာ ကြည့်မှ မြင်နိုင်မှာ ဖြစ်သည်။ ကံကောင်းတာက ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က အခန်းထဲ ဝင်မလာ၊ တံခါးကို အနည်းငယ်သာဟ ပြီး ခေါင်းဝင်ကာ သူတို့ နှစ်ယောက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။
“မမ က ကိုကိုဦး အကြောင်း ပြောပြီး ငိုနေတာ မာမီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မာမီ ၏ စိတ်ပူနေသော မျက်နှာကို တွေ့ ရသဖြင့် ကြိုတင်ကာ လှမ်းပြောလိုက်သည်။
“သမီးရီးစား ဆိုတာ အခန့် မသင့်ရင် ဒီလို ဖြစ်တတ်ပါတယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ ဘာဝင်ပြောမလဲ ဆိုတာ စောင့်နေလိုက်သေးသည်။ သူမမ ဆီ မှ ဘာမှ အသံ မထွက် လာသဖြင့် သူက ပင် ဆက်ကာ။
“ဟုတ်တယ် မာမီ သားတုန်းက လည်း ခံစား ရတာပဲ ၊ အေပရယ်နဲ့ တုန်းက တအားခံရတာ”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ပါးပြင် နှစ်ခု နီမြန်း သွားခဲ့သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ဆိုလိုသည့် အဓိပ္ပါယ်ကို သူမ တမျိုး သဘောပေါက်လိုက်သည်။ သူ ဆိုလိုချင်တာ သူ့ လီးအကြီးကြီး ကို တွေ့ သွား သဖြင့် သူ့ ကောင်မလေး ကြောက်ကာ အဆက်ဖြတ်သွားသည် ကို ဆိုလိုတာလား။
“အင်း သား ပြဿနာ ကို ကောင်းကောင်း ကိုင်တွယ်တတ် တာပဲ။ မမ ကို အားပေးလိုက် နော်၊ မာမီ နဲ့ ဒက်ဒီ တို့ အိပ်ယာ ဝင်တော့ မယ်။ မနက် ကျ မှ တွေ့ ကြမယ်နော်”
“ဟုတ်ကဲ့ မာမီ”
“ဂွတ်နိုက်မာမီ”
အခု မှ ပင် မေသစ္စာအောင် ဆီမှ စကားတစ်လုံး ထွက်လာခဲ့သည်။
သူတို့ မာမီ တံခါးကို ပြန်စေ့ ပြီး ထွက်သွားတော့ မှ၊ မေသစ္စာအောင် က သက်ပြင်းတစ်ချက် ရှိုက်သွင်း လိုက်ပြီး။
“ဟုတ်ပ ငါ့မောင် က ပြဿနာကို ကောင်းကောင်းကိုင်တွယ်တတ်နေတာပဲ ခစ် ခစ်”
သူတို့ မာမီ ပြောသွားသည်ကို စကားနှစ်ခွ ဖြင့် ပြန်ပြောလိုက်သည်။
“အော် မမ နင်က ဒါကို ပြောတာလား”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ခုနမှ သူ့ မမ စောက်ဖုတ်ထဲ ထည့်မွှေထားသည့် လက်နှစ်ချောင်းကို ထောင်ပြီး ကွေးလိုက် ဆန့်လိုက် လုပ်ပြလိုက်သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် စလုံး တခွိခွိ နှင့် ကြိတ်ကာ ရီမောလိုက်ကြသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူတို့ ထန်သည့် အရှိန်ကျသွား ပြီ ဆိုတာ သိလိုက်သည်။ သို့ သော် သူ သိပ်ဂရု မစိုက်တော့ ပါ။ သူတို့ မှာ ဝင်္ကပါ နေ့ တွေ က ရှေ့မှာ ရှိနေသေးသည်မဟုတ်ပါလား။ သူ့မမ တစ်ယောက် အရသာတွေ့ သွားပြီးသည့် နောက် သူ့ ကို မငြင်းပယ်တော့ ဘူးဆိုတာ သူသိနေသည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် ခနတာ ဟာသ လေးတွေ ပြောဆို ရီမော ကြသေးသည်။ ပြီးမှ သူ့ မမ ပါးပြင် ကို ရွှတ်ကနဲ နမ်းကာ ဂွတ်နိုက် ပြောလိုက်သည်။ သူတို့ အိပ်ကြဖို့ အချိန်ကျပြီလေ။
……………………..
အခန်း (၁၀-၆)
ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ အခန်းပြန်ရောက်တော့ အိပ်ယာထဲ လှဲလျှက် ဖုံး ကို ပွတ်နေလိုက်သည်။ အခန်းထဲ မှာ မီးပိတ်ထားသဖြင့် ပြူတင်းပေါက်က လရောင်သာ အခန်းထဲ မှာ ရှိသည်။ သူ အိပ်လို့ လည်း မပျော်သေးသဖြင့် ဂူဂယ် မှာ ကာမဒေဝ အကြောင်း လိုက်ရှာ ကြည့်မိသည်။ သူတို့ အခု ရထားသည့် ပဟေဠိ က မိတ္တူ ဆိုပါက ဘာကြောင့် ကာမဒေဝ ရဲ့ ပါဝါ က ရှိနေရတာလဲ။ ဘယ်သူ က ကော်ပီလုပ်ထားခဲ့တာလဲ။ အော်ရီဂျင်နယ်က ဘယ်ရောက်သွားပြီလဲ။ သူ အင်တာနက် ထဲ မှာ ဘာမှ အဖြေရှာလို့ မရ။ ထိုအချိန် မှာ သူ့ အခန်းတံခါး ဖြည်းညှင်း စွာ ပွင့်လာတာ တွေ့လိုက်ရသည်။
“သား အိပ်မပျော်သေးဘူးလား”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က အခန်းထဲ လျှောက်ဝင်လာပြီး အခန်းတံခါးကို ပြန်စေ့ထားခဲ့ လိုက်သည်။
“ဒီတစ်နေ့ လုံး အဖြစ်အပျက် တွေ စုံနေတာနဲ့ သား တော့ အိပ်ပျော်မှာ မဟုတ်သေးဘူးလို့ တော့ ထင်သား”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ကုတင်စောင်း တွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ ဖုံး ကို ပိတ်လိုက်သဖြင့် အခန်းထဲ တွင် ပြူတင်းပေါက် က ဝင်လာသော လရောင် သာ ရှိတော့ သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ ကိုယ်ကို လေအေး လေး တစ်ချက် တိုက်လိုက်သဖြင့် ပြူတင်းပေါက် ဖွင့်ထားတာ ကိုသတိထားမိသွားသည်။
“ဘာလို့ ပြူတင်းပေါက် ကြီး ဖွင့်ထားတာလဲ”
“လေကောင်းလေသန့် လေး လိုချင်လို့ ပါမာမီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ကြက်တူရွေးလေး အကြောင်းကို ပြောမနေချင်တော့ ပါ။
“မာမီ ဘာပြောစရာ ရှိလို့လဲ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က မေးလိုက်ရင်း သူ့ လက်ဖဝါး တဖက်ကို ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ပေါင်လုံး ပေါ် ကို တင်လိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ၏ ပေါင် အသား ကို တိုက်ရိုက် ကိုင်မိလိုက်တော့ မှ သူမ မှာ တီရှပ် အရှည်ကြီး တထည်သာ ဝတ်ထားကြောင်း သတိထားမိလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် လီး က တဖြည်းဖြည်း မာလာခဲ့သည်။
“မာမီ က သားနဲ့ နည်းနည်း ပါးပါး စကား ပြောမလားလို့ ပါ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် လက်ပေါ် ကို သူမ လက်ကလေး ဖြင့် အသာအုပ်ကိုင် ထားလိုက်သည်။ သဘောက တော့ သူမ ပေါင်ပေါ် လက်တင်ထားတာကို ခွင့်ပြုသည့် သဘော။
“မာမီ နဲ့ သားတို့ ဒီနေ့ ဖြစ်ပျက်ခဲ့ ကြတဲ့ အပေါ် သား ဘယ်လို ထင်လဲ၊ သား ပျော်ရဲ့လား”
“ပျော်တာပေါ့ မာမီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူ့ မာမီ က သူတို့ နှစ်ယောက် အကြောင်းကို တိုက်ရိုက် ပြောရမှာ ရှက်နေသည်။ သို့သော်လည်း ထိုအကြောင်းကို ပြောချင်သဖြင့် စကား သွယ်ဝိုက် ပြီး ပြောနေတာကို သဘောကျနေမိသည်။
“သားစိတ်ထဲမှာ မာမီနဲ့ အခုမှပဲ စိတ်ချင်းနီးကပ်သလို ခံစားရတော့တယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင်က သူ့မာမီ ပေါင်လုံး ကိုအသာ ဆုပ်ညှစ်လိုက်သည်။
“မာမီ လည်းအတူတူပဲ သား”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ချွေးစေးပြန်နေသည့်သူမလက်ဖဝါး ကို ဘုန်းထွတ်အောင် လက်ပေါ် အုပ်ကိုင်ထားရာက လွှတ်လိုက်ပြီး သူမ တီရှပ်ပေါ် သုပ်လိုက်သည်။
“မာမီ တော့ခုချိန်ထိ ခေါင်းထဲမှာ ဇဝေဇဝါ နဲ့ ဘာမှကို ပြတ်ပြတ်သားသား ကို တွေးလို့မရသေးဘူး၊မာမီ တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ အဖြစ်က…”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ဘာဆက်ပြောရမှန်းမသိ ဖြစ်နေရသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က နာထောင်ပေးတာအရမ်းကောင်းပေမဲ့ သူမ ပါးစပ်က စွံ့အနေခဲ့သည်။
“ရ ပါတယ် မာမီရယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင်က နှစ်သိမ့်စကား ပြောလိုက်ရင်း သူ့လက်ကို ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ပေါင်ရင်းနား ကို လျှောတိုက် တိုးသွားလိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင်က သူ့လက်ကို သူမလက်ဖြင့် ဖမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး မူလနေရာ သူမဒူးခေါင်းနားသို့ပြန်ရွေ့ထားလိုက်သည်။
“ဟင့်အင်းသား၊ သားမမ နဲ့ သားဒက်ဒီတို့ အိမ်ထဲမှာရှိနေကြ ချိန် မလုပ်နဲ့လေ။ မနက် သားမမ မြို့ထဲပြန်သွား တဲ့ အချိန်ကျရင်တော့ သား သဘောနော်”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ မာမီ၊ သားကတော့ မာမီ့ အနားအမြဲနေချင်တာပေါ့။ မနက်ဖြန် တော့ သေခြာပေါက် သားနဲ့မာမီ တို့အတွက် အကောင်းဆုံးအချိန်လေးဖြစ်မှာပါ”
ဘုန်းထွတ်အောင်တစ်ယောက် အတွေးနှင့်ပင် ရင်ခုံသံမြန်လာခဲ့ရသည်။
“သေခြာတာပေါ့ကွယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ကထိုင်ရာမှထလိုက်ကာ ဘုန်းထွတ်အောင်နဖူး ကိုကုန်းနမ်းလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် တပိုင်းတစ ခြုံထားသော စောက်ကိုလည်း လည်ပင်းအထိ ဆွဲတင်ပေးလိုက်သည်။
“သား ကို မာမီ က ချစ်တယ်၊ အိုကေ၊ အိပ်ရေးဝအောင် အိပ်တော့ ဂွတ်နိုက်”
“မာမီ့ ကိုလည်း သားက ချစ်ပါတယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် ရင်ထဲ မှာ နွေးထွေး လို့၊ သူတကယ့် ကို ပျော်ရွှင်နေပါသည်။ သူ့ရဲ့ ပထမဆုံး ဗုဒ္ဓဟူးနေ့ ကတော့ တကယ့် ကို ပြီးပြည့်စုံ လုံး ပါသည်။ နောက်နေ့ဒီဗုဒ္ဓဟူး နေ့ ကျရင် ဘယ်လို လာမလဲဟု တွေးလိုက်မိသေးသည်။ သို့သော်လည်း သူ မျက်လုံးအစုံ ကို ပိတ်လိုက်တာနဲ့ တချီထဲ အိပ်မောကျသွားပါတော့ သည်။
…………………………
မနက်အာရုံဦး အချိန် ၊ ကြက်တူရွေး ကလေးက သူရဲ့ အသံသြသြ ကြီးနဲ့ အော်လို့ လို့ ဘုန်းထွတ်အောင် နိုးလာခဲ့သည်။ အိပ်ယာပေါ် ထထိုင်လိုက်ရင်း မျက်စေ့ တွေကို ပွတ်သတ်လိုက်သည်။ အိုကေ၊ အခု နောက်ဗုဒ္ဓဟူး နေ့ တော့ စပြီပေါ့။ မနက်ခင်း လေအေး လေးကို တချက်ရှိုက်ကာ ဇိမ်ဖြင့် ရူသွင်းလိုက်သည်။ သူ့ ပြူတင်းပေါက် ဘောက်ပေါ် မှာ ကြက်တူရွေးကလေး နားနေတာ တွေ့လိုက်ရသည်။ ထူးဆန်းသည်။ မနေ့က ဗုဒ္ဓဟူး မနက်က သူ့ ကို ကြက်တူရွေးကလေး က နိူးတာ မဟုတ်ပါဘူး။
ဘယ်အချိန်ကြီးလဲ။ သူ့ မမ လာမနိူးခင် သူ အိပ်ယာက နိုးလာတာလား။ သူ့ ကုတင်ဘေး စားပွဲပေါ် က ဖုံးကို လှမ်းယူပြီး ကြည့်လိုက်သည်။ သူ့ မျက်လုံး သူမယုံ နိုင်ဖြစ်သွား ခဲ့သည်။ နာရီက မနက် ငါးနာရီခွဲ၊ ကြာသပတေး နေ့ လို့ ပြနေသည်။ သူ့ ဖုံး က ဖရီးစ် များ ဖြစ်နေသလားဟု လှုပ်ခါ ပွတ်သပ် ကြည့်လိုက်သည်။ ကြာသပတေး က မပြောင်းလဲ။
“ဟိုက်….ငါ .ကာမဒေဝ ရဲ့ ပဟေဠိ ကို သူ့ သံပေါက် ဘာမှန်း မသိပဲ နဲ့ ဖြေရှင်း လိုက်ပြီ ဟဟ”
………………………
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် လီးတုတ်တုတ်ကြီးကို သူမ ပါးစပ်ထဲ သို့ ရအောင် သွတ်သွင်း နေလိုက်သည်မှာ လမွှေးတွေ က သူမ နှာခေါင်းထဲ တိုးဝင် ပြီး ယားကျိကျိ ဖြစ်သွား သည်အထိပင်၊ လီးဒီလောက် တုတ်တုတ်ကြီးက သူမ ပါးစပ်ထဲ အခုလို ဝင်သွား နိုင်သည် ဆိုလျှင် သူမ သားဖြစ်သူ အလွန်ပင် ကျေနပ်သွားပေလိမ့်မည်။ အခု ဖြစ်ပျက် နေတာ က အိပ်မက်ပင် ဖြစ်မည်ဟု သူမ တွေးနေသည်။ ဘယ်မိန်းမ မှ ဒီလောက် ကြီးသည့် လီးကြီးကို အရင်းထိ ပါးစပ်ထဲထည့် မျိုဖို့ ဆိုတာ မဖြစ်နိုင်။ အနည်းဆုံး သူမ ပါးစပ် ကတော့ ဘယ်လို မှ မျိုနိုင်မှာ မဟုတ်။ အိပ်မက်ထဲ မှာ မို့သာ မျိုနိုင်တာ ဟု တွေးလိုက်သည်။ အိပ်မက် ဖြစ်ဖြစ် ဘာဖြစ်ဖြစ် သူမ က သားဖြစ်သူ လီးကြီး ကို အားရပါးရ ကို စုပ်နေတာ လည်ချောင်းထဲ ထိ ရောက်နေလေပြီ။ ဂွေးဥ ကြီးတွေ ကလည်း လှုပ်ခါ ပြီး သူမ မေးစေ့ ကို လာလာ ရိုက်ခတ်နေသည်။ ဟော ဘုန်းထွတ်အောင် လရည်တွေ ပန်းထုတ်လိုက်ပြီ။
“ဂု…………….ဂဂဂဂဂဂဂဂဂဂဂ ”
လရည်တွေ က များလွန်းလို့ သူမ မျိုချလို့ မကုန်နိုင်။ သူမ က အရှုံးမပေးစတမ်း ထွက်လာသမျှ လရည်တွေ ကို မျိုချ ပြစ်နေသည်။ လရည်တွေ သူမ ပါးစပ် မှာ ကုန်သွားတော့ မှ လီးကြီး ကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး သားဖြစ်သူ ကို မော့ ကြည့်လိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ၏ ပြုံးနေသော မျက်လုံးအစုံ ကို တွေ့ လိုက်ရတော့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ဆပ်ကနဲ့ တုန်ကာ ကြက်သည်းထပြီး လန့် နိုးသွားတော့ သည်။
နံနက်ခင်း အလင်းရောင် ဖျော့ဖျော့ က သူတို့ ပြူတင်းပေါက် ခန်းစီး ကို ထိုးဖေါက်ပြီး အခန်းထဲ ဝင်နေပြီ။ ဦးမြအောင် က သူမဘေးမှာ တခေါခေါ ဖြင့် ဟောက်ကောင်းနေတုန်း။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် အိပ်ယာပေါ် ငုတ်တုတ်ထထိုင် လိုက်မိသည်။ တစ်ခုခု ကတော့ မှားနေသည်။ သူမ ပါးစပ် နှင့် လည်ချောင်း က တမျိုး ကြီး ဖြစ်နေသည်။ အိပ်မက်ကြောင်းလား ဘာလားမသိ။ ကုတင်ပေါ် က ဆင်းပြီး ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်လိုက်သည်။ မှန်ရှေ့ မှာ သူမ ကိုယ် သူမ အချိန်အတော် ကြာ အထိ ကြည့်နေမိသည်။ ဘာမှ အပြောင်းအလဲ မရှိ။ သူမ ပါးစပ် ကို ဟ ကာ မှန်ထဲ ကြည့်တော့ လည်း လရည် တွေ ဘာတွေ မရှိ။ သူမ လည်ချောင်း ကို ကိုင်ကြည့်တော့ အတွင်း မှာ နည်းနည်းနာ နေသလို ခံစားရသည်။ လည်ချောင်းထဲ တခုခု ထိုးသွင်း မိတာများလား။ သူမ အိပ်မက် ကို ပြန်သတိရလိုက်မိသည်။
ဦးမြအောင် က ရေချိုးခန်းမျာ ရေသန့်ဗူး အလုံးသေးသေး ရှည်မြောမြော လေးတခု အမြဲထားလေ့ ရှိသည်။ သူမ ဘာကြောင့် မှန်းမသိ လှမ်းယူလိုက်မိပြီး သူမ ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့် လိုက်မိသည်။ မှန်ထဲ မှာ သူမကိုယ်သူမ ကြည့်ရင်း ဖြင့် ထိုရေဗူး ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း သွင်း လိုက်မိသည်မှာ လည်ချောင်းထဲ ရောက်သည်အထိ ဖြစ်သည်။ မှန်ထဲ က မြင်နေရသည် အမျိုးသမီး (တကယ်တော့ မိမိကိုယ် မိမိ မြင်နေရခြင်းသာ) က မျက်လုံး အပြူးသား နှင့် ရေဗူး ဖြင့် ပါးစပ်ထဲ ကို အသွင်း အထုတ်လုပ်နေသည်။ မနေ့ ကအထိ ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီးကို ဒစ်ဖူး လောက်သာ သူမ ပါးစပ်ထဲ သွင်းနိုင်ခဲ့သည်။ အခုတော့ အဲဒီ အရွယ်အစား ရေဗူး ကို လည်ချောင်းထဲ ထိ သွင်းနိုင်နေလေပြီ။
မနက်စောစော စီးစီး ထိပ်လန့် တကြား ဖြင့် မိမိ ကိုယ် မိမိ ဖြစ်နေရသည့် ကြားထဲမှ သူမ လက်တဖက်က ပေါင်ခွဆုံ သို့ ရောက်သွားခဲ့ ရသည်။ တဖက်က မိမိ ပါးစပ် ကို ရေဘူး ဖြင့် လိုးပေးနေရင်း လက်က တည်း စောက်ဖုတ်ကို အဆက်မပြတ် ပွတ်ပေးနေမိပြီ။ သူမ စိတ်ထဲ မှာ တော့ အရင်ကလို တစိမ်း ယောက်ျား တစ်ယောက် ကို ပင် မမှန်း နေတော့ ။ စိတ်ထဲ မှာ သားဖြစ်သူ လီးကြီးသာ ရှိတော့ သည်။
“အားးးးးးးးးးးးးးးးးးးးအီးးးးးးးးးးးးးးးရှီးးးးးးးးးးးးး”
သူမ တကိုယ်လုံး တုန်ခါ ပြီး စောက်စေ့ လေးပင် ကျင်တက် သွားခဲ့သည်။ သူမ အတွက် တနေ့တာ ၏ ပထမဦးဆုံး သော ကာမဆန္ဒ အထွတ်အထိပ် ရောက်သွားရခြင်းပင် ဖြစ်တော့ သည်။
……………………………
အခန်း ၁၁။
အခန်း (၁၁-၁)
“ငါတော့ နားမလည်နိုင်တော့ ဘူးဟာ”
မေသစ္စာအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ကို ကြည့်ရင်း သူမ အိပ်ချင်မူးတူး ဖြစ်နေသည့် မျက်လုံး တို့ ကို လက်ဖမိုး ဖြင့် ပွတ်သပ် လိုက်သည်။
“အခု ကြာသပတေး ဖြစ်နေပြီ ဟုတ်လား”
“အေး ဆို ”
“အဲဒါဆို မနေ့ က ငါ ကိုကိုဦး နဲ့ ဖြစ်ပျက်ခဲ့ သမျှ တွေ အကုန်လုံးက တကယ့် မနေ့ က ပေါ့ နော်၊ ဒုက္ခပါပဲ သူငါ့ ကို စိတ်ဆိုးနေတုန်းပဲ နေမှာပေါ့ ဒါဆိုရင်”
“ဘာ!!!!! နင်ကလည်း ဟာ၊ သူနင့် ကို ဝက်ပုတ်မ လို့ ပြောခဲ့တယ်လေ၊ မေ့သွားပလား။ နင် ဒီဘဲကို စိတ်မဆိုးဘူးလား၊ မမ ရာ နင်..နင်…အင်းးးးးးး အေးပါဟာ နင်တို့ ဆက်ဆံရေး ကို ငါ နားမလည်နိုင် ပါဘူး ထင်တာပဲ”
“အင်းးးးး”
မေသစ္စာအောင် ခေါင်းပင် မူးနောက်နောက် ဖြစ်သွားခဲ့ရသည်။ သူမ ထင်တာက နောက်ထပ် ဗုဒ္ဓဟူး တွေမှာ ကိုကိုဦး ကို စိတ်ပြောင်းလဲ သွားအောင် သူမ လုပ်ဆောင်ပေးလို့ ရမည်။ ဗုဒ္ဓဟူး ပေါင်း များစွာ မှာတော့ သူမ အဆင်ပြေအောင် ဘာလုပ်ရမည်ဆိုတာ သိသွားမည်ဟု တွက်ထားခဲ့ သည်။ အခုတော့။ ရှုတ်ကုန်ပြီ။
“နင်..နင်…နဲ့ မာမီ…ကိစ္စရော…”
“အင်းး မာမီ ကတော့ သူ ငါ့ကို ပုလွေပေးခဲ့ တာ မှတ်မိနေမှာပေါ့ ဟာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ ကုတင်စောင်းမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ အခု မှ မနက်အစောကြီး ရှိနေသေးသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ ပေါင်လုံးတွေကို စောင်ပေါ် မှ ပင် လက်ဖြင့် ပွတ်သတ်ပေးနေမိသည်။
“နင်ဘာမှ စိတ်ပူ မနေပါနဲ့ ဟာ၊ ကိုကိုဦး က နင့် ကို ချစ်ပါတယ်။ နောက်တော့ အဆင်ပြေသွားမှာပါ”
“ငါလည်း အဲလိုပဲ မျှော်လင့် မိတာပဲ ငဘုန်းရာ”
မေသစ္စာအောင် က ကိုယ်ကို လှိမ့်ကာ နံရံဘက် မျက်နှာပေးပြီး ဘုန်းထွတ်အောင် ကို ကျောပေးလိုက်သည်။ သူမ လက်နောက်ပြန်ဖြင့် သူမအနောက်ဖက်ကို ပုတ်ပြ လိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူမ အနောက်ဖက် မှာ ကွေးပြီး ဝင်လှဲကာ ဖက်အိပ်လိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် လက်က မေသစ္စာအောင် နို့ကြီးတွေကို လှမ်းအုပ်ကိုင် လိုက်တော့ မေသစ္စာအောင် က သူမ ဖင်ကြီးကို အနောက်ကော့ ပေးလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ၏ ထောင်မတ်နေသော လီးကြီးက သူမ ဖင်ကြီး နှစ်လုံးကြား အမြှောင်းလိုက် တိုးဝင် ဖိကပ်မိ နေတော့သည်။
“ငါတို့ မနေ့ က အဖြစ်အပျက် တွေကို ပြန်ပြီး သေခြာစဥ်းစား ကြည့်ကြရအောင်၊ ငါတို့ သုတေသန တော့ လုပ်မှ ရမယ်။ ငါ တို့ တစ်ခုခု ဘာမှ မလုပ်ခင်မှာ နောက် လာမယ့် ပဟေဠိ သံပေါက် က ဘာလဲ ဆိုတာ အရင်ဆုံး ဖတ်ကြည့် ကြရအောင်”
မေသစ္စာအောင် ရဲ့ အသံ ကတော့ ရှင်းလင်း ပြတ်သားသဖြင့် သူမ ဘာကို ဆိုလိုမှန်း ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သိလိုက်သည်။ “ငါတို့တစ်ခုခု ဘာမှ မလုပ်ခင်မှာ” ဆိုသည့် စကား။
“အေးပါ ငါလည်း သုတေသန လုပ်ဖို့ လိုနေပြီ ဆိုတာ သိပါတယ်။ ကာမဒေဝ က ဘာကို ပန်းတိုင်ထားနေတာ လဲ ဆိုတာကို ငါတို့ သဘောပေါက် အောင် လေ့လာရမယ်ထင်တယ်”
“ငါ့ မှာ စာအုပ်တွေ အများကြီး စုထားပြီးသား ရှိတယ်။ အဲဒီ ပဟေဠိတုံး ကို အဖြေထုတ် ဖို့ က ငါ့ရဲ့ စာတမ်း ပြုစု ဖို့ ထဲ က တခု အပါအဝင်လေ။ ငါ အဲဒါတွေ သေခြာ ဖတ်ဖို့ အချိန်တန်ပြီ။ ငါတို့ မနေ့ က ပဟေဠိ ရယ်။ ဒီနေ့ ပဟေဠိ ရယ် နှစ်ခု ကို ဘာသာပြန်ဖို့ လိုမယ်။ ဆိုလိုတာကဟာ၊ ငါတို့ ကိုကိုဦး ကို သွားတွေ့ မှ ရတော့ မယ်”
“နင် အဲလောက် မြန်မြန်ကြီး သူ့ ကို ပြန်တွေ့ ဖို့ အဆင်ပြေရဲ့လား”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမခေါင်းက ပန်းနံ့ သင်းနေတဲ့ ခေါင်းလျှော်ရည် အနံ့ လေးကို ရူရှိုက်လိုက်သည်။
“အဆင်ပြေမှာပါဟာ၊ ဒီနေ့ က ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် ပြန်ထပ်အုံးမှာပဲဟာ”
မေသစ္စာအောင် စိတ်ထဲ မှာတော့ ကိုကိုဦး က သူမ ကို အံ့အားသင့်စရာ ကောင်းလောက် အောင် အကြင်နာယုယ တွေ နဲ့ ကြိုဆိုနေပါစေ ဟု ကျိတ်ဆုတောင်း နေမိသည်။ ဒါပေမဲ့ သူမ တကယ် သိနေတာက တော့ ဒီ ကြာသပတေး နေ့ အစ ရက်တွေ က တော့ လှိုင်းကြမ်းကြမ်း ပင်လယ်ထဲ ရွက်လွှင့် သွားရသလိုပဲ နေမှာဟု ပင်။
“တကယ်လို့ ငါတို့ မြို့ထဲ သွားပြီး အဲဒီကိစ္စ ကို လုပ်မယ်ဆိုရင် မာမီ့ ကို အိမ်မှာ တစ်ယောက်ထည်း ထားခဲ့ ရတော့ မှာပေါ့ နော်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သက်ပြင်းတချက် ချရင်း ပြောလိုက်သည်။
“ငါသိပါတယ်ဟာ။ ဒါပေမဲ့ အဆင်ပြေမှာပါ”
………………………………
“သား ဘုန်း၊ နည်းနည်း တောင် အဖျား ရှိနေသလိုပဲ၊ ကျောင်းဒီနေ့ သွားလို့ ဖြစ်ပါ့ မလား။ အိမ်မှာပဲ နားလိုက်လေ”
မနက်စာ စားနေသော ဘုန်းထွတ်အောင် နဖူး ကို လက်ဖဝါး ဖြင့် အုပ်ကာ စမ်းရင်း ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ပြောလိုက်သည်။
“တကယ် ကို ပူနေတာပဲ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က စားပွဲမှာ ထိုင်နေကြသော သူ့ ယောက်ျား နှင့် သမီး ဖြစ်သူတို့ ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ဦးမြအောင် က သူ့ ဖုံး ထဲ မှ အီးမေး ကို ဖတ်နေပြီး ဘာမှ ပြန်မပြော။ မေသစ္စာအောင် ကသာ ထူးဆန်းသည့် အကြည့်ဖြင့်သူမ မာမီ ကို လှမ်းကြည့်နေသည်။
“သား ကျောင်း က ဒီနေ့ ပျက်လို့ မဖြစ်ဘူးမာမီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် ပါးစပ် က စကားလုံး တွေ ဗလုံးဗထွေးဖြင့် ထွက်လာခဲ့သည်။ သူ့ ကို မျက်မှောင်ကြုပ်ကာ ကြည့်နေသည့် ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ကို မော့ ကြည့်ရင်း။
“သား သွားလို့ ရပါတယ် မာမီ”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ ခင်ပွန်း ဖြစ်သူကို လှမ်းကြည့်ပြီး။
“ကိုကို အလုပ်သွားဖို့ နောက်ကျနေပြီ မဟုတ်ဘူးလား”
“ဟင့်အင်း မိန်းမ ၊ အချိန် အများကြီး ရှိပါသေးတယ်”
ဦးမြအောင် က သူ့ ဖုံး ကို ကြည့်နေရာမှ မိန်းမ ဖြစ်သူ ကို မော့ ကြည့်ကာ ပြုံးရင်း ပြောလိုက်သည်။
“ဘာလဲ ယောက်ျား ကို အိမ်က နှင်ထုတ်နေတာလား ဟဟ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ပါးပြင် နှစ်ဖက် နီမြန်းသွားခဲ့သည်။
“ဟယ် မဟုတ်ရပါဘူးတော်”
“သမီး ငဘုန်းကို ကျောင်းဝင်ပို့ ပေးလိုက်မယ်”
မေသစ္စာအောင် က ထိုင်ရာမှ ထပြီး ဘုန်းထွတ်အောင် လက်ကို ဆွဲလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် စိတ်မပြောင်းသွားခင် သူ့ကို ဒီအိမ်ထဲ က ခေါ်ထုတ်သွားမှ ရမည်ဟု သူမ တွေးလိုက်သည်။ သူမ စိတ်ထဲ မာမီ တစ်ယောက် မနေ့ က သူမ နင့် သားဖြစ်သူ တို့ ဇာတ်လမ်းကို ဆက်ချင်နေသည့် သဘောရှိနေသည်ဟု မြင်နေသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ကို ထိုင်ခုံ မှ ထစေရန် အတင်းဆွဲလိုက်သည်။
“သွားကြရအောင် ၊ ထ လေငဘုန်း”
“ငါ စားလို့ တောင် မပြီးသေးဘူးလေဟာ”
သို့သော်လည်း ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူ့ အမ ဆွဲခေါ်ရာ တံခါးဝ သို့ တန်းလန်းပါသွားပြီး လမ်းမှာပဲ သူ့ ကျောပိုးအိပ် နှင့် ဖုံး ကို ကောက်ယူ သွားရတော့သည်။
“ဂွတ်ဘိုင် မာမီ”
“ငဘုန်း ကျောင်းပြီးရင် ဒီနေ့ သူ သမီး ဆီ လာလည် မလို့ တဲ့။ သမီး သူ့ ကို ကျောင်းဆင်းတဲ့ အချိန် သွားခေါ် လိုက်မယ်။ သူ အိမ်ပြန်လာတာ နောက်ကျချင် ကျလိမ့်မယ်နော်”
“အိုကေ၊ သား ကျောင်းမှာ နေမကောင်းဖြစ်လာရင် အိမ်တန်းပြန်လာခဲ့နော်၊ ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် သူမ သားနှင့် သမီး တံခါးပေါက် မှ ထွက်သွားချိန် မှာ လှမ်းအော် ပြောလိုက်သည်။ ကလေး နှစ်ဦး အိမ်ရှေ့ တံခါးကို ပြန်ပိတ်သွားမှ အိမ်တွင်း ပြန်လှည့်ကာ။
“ယောက်ျား အလုပ်သွားဖို့ နောက်ကျနေပြီလေ”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ ဦးမြအောင် က ။
“ဘာ..အချိန် က အများကြီး ရှိသေးတယ်၊ ယောက်ျား ရုံးမသွားခင် အမြန် တချီလောက် ဆွဲကြမလား အဟီး”
“အာ အခု မဟုတ်ဘူး။ ဒီည ကျမှ သွန်း ခု ဖီးမလာသေးဘူး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် မီးဖိုထဲ မှ ထွက်သွားလေသည်။ ဦးမြအောင် ပုခုံးနှစ်ဖက်သာ တွန့်လိုက်မိသည်။ တောင်းလို့ မရတော့ လည်း ဘယ်တတ်နိုင်မလဲလေ။
……………………………
အခန်း (၁၁-၂)
သူတို့ မောင်နှမ နှစ်ဦး ကိုကိုဦး ကို သူ့ ရုံးခန်းထဲ မှာ စာမေးပွဲ အဖြေစာရွက်တွေ စစ်နေတာ တွေ့လိုက်ရသည်။
“ဟေး ကိုကို ”
မေသစ္စာအောင် က မျက်နှာကို ပုံမပျက်ထားရင်း ခါတိုင်း နှုတ်ဆက် နေကျ ပုံဖြင့်နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ ကိုကိုဦး က မော့ကြည့်လိုက်ပြီး ဘုန်းထွတ်အောင် ကို တွေ့လိုက်တော့၊
“သူ က ဒီကို ဘာလာလုပ်တာလဲ”
ဟု လှမ်းမေး လိုက်သည်။ မေသစ္စာအောင် က မျက်နှာကို အပြုံးမပျက်ထားလိုက်ရင်းက ။
“သူ က ဒီနေ့ မေ နဲ့ လိုက်လာတာလေ။မေ ရဲ့ တနေ့တာ အချိန်တွေ ဘယ်လို အသုံးချနေသလဲ ဆိုတာကို သိချင်လို့တဲ့”
“မေ က ရော ဘာတွေ ဝတ်ထားတာလဲ”
ကိုကိုဦး က မေသစ္စာအောင် ကို မျက်မှောင်ကြုတ်ကြည့်ကာ မေးလိုက်သည်။
“မာမီ့ ရဲ့ ငယ်စဥ် တုန်းက ခေတ်စားခဲ့တဲ့ ဆွယ်တာလေ။ မိုက်တယ် မဟုတ်လား။ ပြန်လည်ဆန်းသစ်ခြင်းပေါ့”
တကယ်တော့ မမိုက်ဘူး ဆိုတာ မေသစ္စာအောင် တစ်ယောက် သိပါသည်။ သို့သော် သူမ ရဲ့ ရုတ်တရက် ကြီးထွားလာတဲ့ နို့ကြီးတွေကို သူများ မမြင်စေချင်လို့ ဖုံးကွယ်လာခဲ့တာ ဖြစ်သည်။
“ဟွန်း ကြည့်ရတာ ဆန်အိပ်ကြီးကို ဖေါက်ပြီး ဝတ်ထားသလိုပဲ”
ကိုကိုဦး က နောက်သလို လို အတည်လိုလို မျက်နှာပြောင်စပ်စပ် ဖြင့် ပြောလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ အသက်ရူမြန်လာတာကို အတော် ထိန်းနေရသည်။ စိတ်ထဲ ကတော့ ကိုကိုဦး ကို ဆွဲထိုးပြစ်ချင်နေသည်မှာ အူယားနေသည်။
“ကျနော်တို့ ခင်ဗျား ဖတ်ဖို့ ရှေးဟောင်း စာ တွေ ယူလာခဲ့တယ်”
“မေ့ ရဲ့ မောင်လေး ကို အလုပ်ထဲ ခေါ်လာတဲ့ နေ့ က တော့ ပျော်စရာ ကောင်းမှာပဲ”
ဟု ရိသဲ့သဲ့ ပြောလိုက်သော်လည်း ဘုန်းထွတ်အောင် လှမ်းပေးသည့် ကာမဒေဝ ပဟေဠိတုံး ကို ယူပြီး ကြည့်လိုက်သည်။
“ဝိုးးး ဒီ လေးထောင့်တုံးရဲ့ မျက်နှာခြောက်ဖက်စလုံး ကို အလင်းရောင်နဲ့စာထွက်လာအောင် မင်း ဘယ်လို များ လုပ်လိုက်သလဲ”
“ဘာမှ မလုပ်ဘူး သူ့ဘာသာ ဖြစ်လာတာ”
အခု တွေ့ ရသည့် ကိုကိုဦး က ဒီတုံး ပေါ် က စာသား တွေကို မဖတ်ရသေးဘူး ဆိုတာ သူသိထားသည်။ ကိုကိုဦး ဆရာကြီးပုံ ဖမ်းနေမှုကို လစ်လျူပြု ကာ မသိချင်ဟန်ဆောင်နေလိုက်သည်။ ကိုကိုဦး က လေးထောင့်တုံး လေး ကိုလှည့်ပတ်ကြည့်နေတာကို မောင်နှမ နှစ်ယောက် ငြိမ်သက်ကာ စောင့်နေလိုက်သည်။ နောက်ဆုံးတော့ မေသစ္စာအောင် က။
“အဲဒီ စာသားလေး တွေ မေတို့ ကို ဘာသာပြန်ပြပါလား။ ကျေးဇူးပြုပြီးတော့”
“အင်းးး ၊ ဒီစာသားတွေ က စိတ်ဝင်စားစရာ တော်တော် ရှေးရိုးကျပြီး လူသိနည်းတဲ့ လူမျိုးတစ်စု ရဲ့ အက္ခရာတွေပဲ”
ကိုကိုဦး က သူ့ မျက်မှန်ကို လက်တဖက် ဖြင့် ပင့်ကိုင်ကာ စာသားတွေကို သေခြာစူးစိုက်ကြည့်ရင်းက။
“သူ ဆိုလိုတာက မင်းရဲ့ မြှား က….”
ဘုန်းထွတ်အောင် က စိတ်မရှည်တော့၊
“အဲဒီ ဟာ မဟုတ်ဘူး ဒီဟာတွေ”
ဟု ဆိုတာ သူတို့ မသိသေးသည့် မျက်နှာ နှစ်ဖက် ကို လက်ညိုးဖြင့် ထိုးပြလိုက်သည်။
“ဘာ!!!”
ကိုကိုဦး က သူ့ ဇနီးလောင်း မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်ပြီး။
“သူက ဘာဂကျီဂကြောင် ကျနေရတာလဲ”
“သူ က ပဟေဠိ တွေ ဆို အရမ်းစိတ်ဝင်စား လို့ ပါကိုကို”
မေသစ္စာအောင် လည်း သူ့ စိတ် ကို အတော် ထိန်းနေရလေသည်။ ကိုကိုဦး က သူ့ ဘာသာခေါင်းကို ခါရမ်း လိုက်ပြီး လေးထောင့်တုံးလေး ကို လှည့် လိုက်သည်။
“ဒီ မျက်နှာ မှာ ပြောထားတာကတော့၊ ” ကျိုးပြတ်သွားတဲ့ စက်ဝိုင်း အပိုင်းသုံးခု ဖြစ်သွားမယ်၊ ပထမ အပိုင်းက ဒုတိယ အပိုင်း ဆီက အသက် ကို သောက်သုံးရမယ်၊ ဒုတိယအပိုင်းက တတိယ ဆီက အသက် ကို သောက်သုံးရမယ်။ မင်းတို့ စပြီး သဘောပေါက်ရတော့ မယ် “ ”
ကိုကိုဦး က ပဟေဠိတုံး ကိုငုံ့ ကြည့်နေရာမှ မျက်နှာကို ပြန်မော့ လိုက်ပြီး။
“အဲဒါ က နည်းနည်းတော့ စိတ်ဝင်စားစရာပဲ၊ ဒီကာမဒေဝ ဆိုတာ ဟိုးအရင် က လိင် နဲ့ ပတ်သက်တဲ့ နတ်ဘုရား ပဲ၊ ဆိုတော့ ရှေးခေတ် က ပုလွေ တွေ အကြောင်း များလားမသိဘူး ဟားဟား”
“ဟင်း ဟင်း ရီရတယ်”
မေသစ္စာအောင် က ဟန်ဆောင် ပန်ဆောင် ဖြင့် လိုက်ရီမောလိုက်သည်။ တကယ်တော့ သူမ ခင်ပွန်းလောင်း ပြောလိုက်တာက တဝက်လောက် မှန်နေသည် မဟုတ်လား။ သူမ တို့ မသိသေးသည့် မျက်နှာ တဖက်ကို လက်ညိုးထိုးပြလိုက်ရင်း။
“ဒီတဖက် ကရော ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ”
ဟုမေးလိုက်သည်။
“စက်ဝိုင်း ကို အဆုံးသတ် လိုက်၊ အနာဂါတ် က စောင့်နေတယ် တဲ့ ။ ဘာအဓိပ္ပါယ်လဲ မသိဘူး ၊ မေ ရော နားလည်လား”
မောင်နှမ နှစ်ယောက်စလုံး ကိုကိုဦးကို ခေါင်းခါ ပြလိုက်ကြသည်။
“ခနလောက်တော့ ထားလိုက်ဦး ၊ အရမ်းစိတ်ဝင်စား ဖို့တော့ ကောင်းတယ်။ ဒီ လေးထောင့်တုံး ကို ဘယ်က နေပါဝါ ကရတာလဲ မသိဘူး။ စက်ယန္တရား နဲ့ များ လုပ်ထားတာလား၊ ဘာလို့ လဲ ဆိုတော့ လှည့်လိုက်ရင် တခုခု ထူးခြား သွားခဲ့ တာကိုး။ မျက်နှာအားလုံး ကို ဘာသာပြန်လိုက်အုံးမယ်။ ကိုကို စမ်းသပ်ခန်းထဲ ယူသွားရမယ်”
ကိုကိုဦး က ပြောလိုက်ရင်း ပဟေဠိတုံး ကို သူ့ စားပွဲပေါ် လှမ်းတင်လိုက်သည်။
“အဲဒါ က မေ့ ပရောဂျက်လေ ကိုကို”
မေသစ္စာအောင် က ခေါင်းကို ငုံ့ထားလျှက် ပြောလိုက်သည်။
“အိုး မေ့ မျာ တခြား ပရောဂျက်တွေ လည်း အများကြီး ရှိနေတာ အသိသာကြီးပဲ။ ဒါနဲ့ စကား မစပ်၊ ကိုကို မေ့ အတွက် ဂျင်မ် မန်ဘာရှစ် လုပ်ပေးထားတယ်။ ဒီနေ့ ကိုကို တို့ ညနေ ဂျင်မ် သွားကြရအောင်”
“အင်း သွားမယ်လေ”
ဘုန်းထွတ်အောင် လက်က သူမလက်ကို လာဆုပ်ညှစ် လိုက်သည်။ မေသစ္စာအောင် အနေနဲ့ လည်း သူမ မောင်လေး ကြောင့် ပို အားရှိသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ သူမ အနေနှင့် သူမ မောင်လေး အပေါ် တခါ မှ အခုလို အားကိုး အားထား မပြုခဲ့ဘူးခြေ။
“မမ သွားရအောင်”
ဘုန်းထွတ်အောင်က သူ့ မမ ကို ပြောရင်း တဆက်ထည်း မတ်တပ်ဆွဲရပ် စေလိုက်သည်။ မေသစ္စာအောင် အနေဖြင့် သူမ နှင့် ကိုကိုဦး တို့ တဖြည်းဖြည်းချင်း အလှမ်းကွာဝေး လာသလို ခံစား လိုက်မိသည်။ သူမ အနေဖြင့် ဒီ ကြာသပတေးနေ့ ဝင်္ကပါ ပြီးလို့ ပဟေဠိထဲ က လွတ်ကျွတ်တာနှင့် ကိုကိုဦး နှင့် ဆက်ဆံရေး ကို ပြန်လည်ကောင်းမွန်အောင် မနည်းအားထုတ်မည်ဟု တွေးလိုက်မိသည်။
“ကိုကို တခုခု လိုရင် မေ မေ့ ရုံးခန်းမှာ ရှိ……”
“ဘိုင်”
ကိုကိုဦး က ခပ်ပြတ်ပြတ် နှုတ်ဆက်လိုက်ပြီး သူ လုပ်လက်စ အလုပ်ကို ဆက်လုပ်နေတော့ သည်။
“ဘိုင်”
မေသစ္စာအောင် က သူမ မောင်လေး ဆွဲခေါ်ရာ နောက်သို့ လိုက်သွားရင်း က ပြန်နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။
“ငဘုန်း ငါတို့ ဟို ပဟေဠိတုံး ပြန်မယူလာခဲ့မိဘူး”
“ထားလိုက်ပါဟာ သူဒီနေ့ ပဲ သူ့ လက်ထဲ ရှိမှာ၊ နောက်နေ့ ဒီနေ့ မှာ ငါတို့ လာသွားမှန်းတောင် သူသိတော့ မှာ မဟုတ်ဘူး”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ အမ လက်ကို ပြန်လွှတ်လိုက်ရင်း ဟောဝေး မှာ လမ်းလျှောက်လာခဲ့သည်။
“ငါ တို့ ဒီ အတုံး မရှိပဲနဲ့ လည်း သုတေသန လုပ်လို့ ရတယ် မဟုတ်လား။ စာအုပ် တွေ အများကြီး လိုက်ရှာ ဖတ်ရအုံးမယ်လေ၊ ငါတို့ သံပေါက်တွေ အကုန်လုံး သိ၊ ပြီး စက်ဝိုင်းတပတ်ပြည့်သွားခဲ့ရင်”
“အေး ဟုတ်ပါတယ်လေ”
မေသစ္စာအောင် က ခေါင်းကို ငြိမ့်လိုက်သည်။ သူမ ကုံးထားသော ခါးကို ပြန်ဆန့် လိုက်ရင်း သူမ ရုံးခန်း ရှိရာသို့ မောင်လေး နှင့် အတူတူ လျှောက်သွားလိုက်သည်။
”””””””””””””””””
အခန်း (၁၁-၃)
“ဒီစာအုပ် ကတော့ စိတ်ဝင်စားစရာပဲ၊”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ခေါင်းကို မေါ့ လိုက်ပြီး သူ့ မျက်လုံး တွေ ကိုပိတ်လိုက်ဖွင့်လိုက်လုပ်လိုက်သည်။ မျက်စေ့ လည်း ညှောင်းသွားပြီ။ လက်ထဲ မှာတော့ သားရေဖုံး ဖြင့် ထူထဲ လှသည့်စာအုပ် ကို ကိုင်ထားသည်။
“ဒီထဲ မှာ ပြောထားတာက တော့ အဲဒီ ပဟေဠိ အတု တုံးကို ဗစ်ဗစ်ရာမဆွာမိ ဆိုတဲ့ လူ က နှစ်ဆယ်ရာစု အစပိုင်း လောက်မှာ ပြန်လုပ်ခဲ့တာလို့ ဆိုတယ်။ ဗစ်ဗစ်ရာမဆွာမိ ဆိုတဲ့ လူက အာခီတက်။ သူ့ ဘော့စ် က ဂျလဲခန် ဆိုတဲ့ ဆရာဝန်တစ်ယောက်။ ဂျလဲခန် က လည်း အရူး တစ်မျိုး။ မလိုအပ်တဲ့ ခွဲစိတ်ကုသမှုတွေ လျှောက်လုပ်ခဲ့တဲ့ ဆရာဝန် မျိုး။ ”
“အာခီတက် က ဆရာဝန် ဆီမှာ အလုပ်လုပ်တယ် ဟုတ်လား”
မေသစ္စာအောင် က လည်း သူမ စာအုပ်ကို ဖတ်နေရာမှ ခေါင်းမော့ ပြီး မေးလိုက်သည်။
“ဂျလဲခန် ကလည်း ဆရာဝန် လည်း ဆရာဝန် အာခီတက် လဲ အာခီတက် ပဲ အဟီး”
ဘုန်းထွတ်အောင် သူဖတ်ခဲ့သမျှ တွေ ပြန်တွေး ရင်း ကြက်သည်း နည်းနည်း ထ သွားရသည်။
“ပထမ ကမ္ဘာစစ် ပြီးကာစ လောက်မှာ ဂျလဲခန် က ဒီကမ္ဘာကြီး က အဆုံးသတ်ဖို့ လိုနေပြီ လို့ တွေးမိတယ်။ သူက ရှေးဟောင်း နတ်ဘုရားတွေ ကို ကိုးကွယ်တဲ့ ဘာသာရေးအစွန်းရောက် အဖွဲ့ အစည်း တစ်ခု ကို ထူထောင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အဲဒီ နတ်ဘုရားတွေ ကို ဒီကမ္ဘာပျက်သွားစေဖို့ ဝိုင်းဆုတောင်း ကြတယ်”
“ကာမဒေဝ မဟုတ်ဘူးလား”
“ကာမဒေဝ တော့ မဟုတ်ဘူး တခြား နတ်ဘုရားတွေ”
သူဖတ်မိသမျှ ကို သူ့ မမ အား ပြန်လည် ပြောပြနေရင်းဖြင့်ပင် ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် ခြေဖျားလက်ဖျား တွေ အေးစက် လာခဲ့ ရသည်။
“ရာမဆွာမိ က အဲလို ဂျလဲခန် လုပ်နေတာကို သိပ်မကြိုက်လှဘူး။ အဲဒါနဲ့ သူနဲ့ ဂျလဲခန် နဲ့ ကွဲပြဲသွား ကြတယ်။ သူက အဲဒီ မှာ ကမ္ဘာပတ် ပြီး ခရီးဆန့်တယ်။ တန်ခိုး ရှိတဲ့ အရာ ဆိုတဲ့ ဟာမျိုး ကို လိုက်ရှာတယ်။ နောက်တော့ သူက ဘုံဘေမြို့ မှာ အဲဒီ ပဟေဠိတုံး နဲ့ ပြန်ပေါ် လာတယ်။ သူ က သုံးခု တောင် လုပ်ထားခဲ့တယ်။ သူ့ အပြောက တော့ ၊ အရာဝတ္တုတစ်ခု ကို ဖျက်ဆီးဖို့ ဆိုတာက ဖန်တီးဖို့ ဆိုတာထက် ပိုလွယ် တယ် ဆိုပဲ။ ငါက ဟိုးရှေးဟောင်း လူမျိုးတွေ ကို ကာမဒေဝ ပေးခဲ့တဲ့ ပဟေဠိ လိုမျိုးကို ပိုခက်ခဲတဲ့ ဟာ လုပ်နိုင်ခဲ့တယ်။ အရင်က ကာမဒေဝ က ရှေးဟောင်းလူသား တွေကို အလင်းပြ ပေးနိုင်ခဲ့သလို၊ အခုခေတ် လူသားတွေကို လည်း ငါက အလင်းပြပေးနိုင်လိမ့်မယ်လို့ ယုံကြည်တယ် တဲ့”
“ဝိုးး………… နောက်တော့ ဘာဖြစ်သွားလဲ”
“ဘာမှ တော့ အကောင်းဖြစ်မလာဘူးလို့ ငါထင်တာပဲ၊ ရာမဆွာမိ က နောက်တော့ လုံးဝ ဇာတ်မြုပ်သွားတယ်။ ဂျလဲခန် ကပဲ ရာမဆွာမိ ရဲ့ ပိုင်ဆိုင်တာတွေ အကုန်လုံး မြေရော ခြံရော ပဟေဠိတွေ ရော ဝယ်လိုက်တယ် လို့ ဆိုတယ်”
“အင်း အဲဒီ စာအုပ် က အသုံးဝင်မယ်ဆိုတာ ငါသိသားပဲ”
“နင် က ဒီ ပဟေဠိတုံး ကို ဘယ်လို ရခဲ့တာလဲ”
“ငါတို့ တက္ကသိုလ် က လေလံပစ်တဲ့ ပွဲတစ်ခု မှာ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်လလောက် က ရခဲ့တာ။ စျေးကလည်း သိပ်ကြီးတာ မဟုတ်ဘူး။ လူတွေ ကလည်း ဒီ လေးထောင့်အံစာတုံးလိုမျိုး အဟောင်းကြီးကို ဘယ်သူ မှ စိတ်မဝင်စား ဘူးလေ။ ရှေးဟောင်းပစ္စည်း တစ်ခုခု များဖြစ်ပြီး ဘာများ ဖြစ်နိုင်မလဲ ဆိုတဲ့ ဟာလေး တခု နဲ့ လေလံဆွဲ လာခဲ့တာ။ နောက်တော့ ကိုကိုဦး ကို သုတေသန လုပ်ဖို့ ပေးလိုက်တယ်။ ကိုကိုဦး က ငါ့ကို ပေး ပြီး ကျမ်းပြုစု တဲ့ အချိန် သုံးရအောင် လို့ ဆိုတယ်။ အခုတော့ သူပြန်ယူသွားပြီ”
“အဲဒါ အတွက် နင် စိတ်ပူ မနေပါနဲ့ ဟာ၊ ဒီနေ့ ဟာ သူ့အတွက် မဖြစ်ခဲ့ဘူး လို့ မှတ်ထားလိုက်ပါ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ကုလားထိုင်နောက်မှီမှာ ကျောဆန့်လိုက်ရင်း။
“နောက်ထပ် စာအုပ် ဘယ်နှစ်အုပ်လောက် ငါတို့ ဖတ်ဖို့ လိုအုံးမလဲ”
“အာ..ငါးအုပ်လောက် တော့ ကျန်သေးတယ်”
“အိုကေ ဆက်မွှေလိုက်ရအောင် ၊ ငါတို့ တခုခု သဲလွန်စ များ ရမလားလို့”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ ဖုံး ကို ကောက်ကြည့်လိုက်တော့ သူ့မာမီ ဆီက မက်ဆေ့ များ ပို့ထားတာကို တွေ့ လိုက်ရသည်။ သူ့ကိုယ်သူ အပြစ်ရှိသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ မာမီ့ ကို သူ တနေ့ လုံး ပစ်ထားခဲ့သည် မဟုတ်လား။ မတတ်နိုင်ဘူးလေ။ အခု ဒီနေ့ ပြီး ရင် နောက်နေ့ဒီနေ့ မှာ တော့ သူ့ မာမီ ကို ဂရုစိုက်လိုက်ပါ့ မယ်လို့ သူ့ ကိုယ်သူ ပြန်ဂတိပေးလိုက်လေသည်။
………………………
မေသစ္စာအောင် ရုံးခန်း အပြင်ဖက်မှာ မှောင်ရီပျိုးလို့ ညဦးပိုင်း ပင် ရောက်လာလေပြီ။ သူမဖတ်နေသည့် နောက်ဆုံး စာအုပ်ကို ချထားလိုက်ပြီး ဘုန်းထွတ်အောင် ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။
“ဟဲ့ တခုခု သဲလွန်စ တွေ့ သေးလား”
“အင်း ရာမဆွာမိ ပြောခဲ့တယ်ဆိုတဲ့ စာတမ်းပဲ တိုတိုလေး တွေ့တယ်။ သူက ရှေးဟောင်း ဘုရားကျောင်း တစ်ခု ကနေ အော်ရီဂျင်နယ် ပဟေဠိတုံး ကို ရခဲ့တာတဲ့။ သူ အဲဒါကို တစ်နေရာ ယူသွားပြီး လေ့လာခဲ့တယ်တဲ့၊ နောက်တော့ သူ က ပုံစံတူ လုပ်ခဲ့ပြီး မူလ ပါဝါ က နဂို အော်ရီဂျင်နယ် နဲ့ မတူဘူးတဲ့ ဒါပေမဲ့ သူက ဘာမှန်း လည်း သေခြာ မပြောထားဘူးဟ။ နင်ရော ဘာတွေ တွေ့လဲ”
“ငါက တော့ လေလံ ပစ်တုန်းက မှတ်တမ်းတွေ ပဲ တွေ့တယ်။ အဲဒီ ပဟေဠိတုံး က ရှေးဟောင်းပစ္စည်း ရောင်းဆိုင် တစ်ခု ကနေ တစ်ခု လက်ပြောင်းလဲ လာတာပဲ ရှိတယ်။ ငါတော့ ဗိုက်ဆာနေပြီဟာ၊ တစ်ခုခု သွားစားရအောင်”
“နင့် ဘဲကြီးနဲ့ ဂျင်မ် မသွားဘူးလား”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ ဖုံး ကို ပြန်ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ အတော်တော့ နောက်ကျနေပြီ။ သူ့ မာမီ တောင် မက်ဆေ့ တွေ ဆက်မပို့တော့ ဘူး။ သူ့ မာမီ က တော့ မနေ့ က အဖြစ်အပျက် ကြောင့် သူမ ကို သားဖြစ်သူ ရှောင်နေတယ်လို့ ထင်နေတော့ မှာပဲ။
“ငါ သူ့ ကို ဒီနေ့တော့ ထပ်မတွေ့ ချင်တော့ ဘူးဟာ”
မေသစ္စာအောင် မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ကာ အကြောဆန့်လိုက်သည်။ သူမ မောင်လေး က သူမရဲ့ နို့ ကြီးတွေကို လှမ်းကြည့်လိုက်တာ သတိထားလိုက်မိသည်။ သူမ ဖုံးကွယ်မနေတော့ ရင်ဘတ်ကို ကော့ ပြီး ခါးကို လက်ဖြင့် ထောက်ကာ အနောက်ကို လှန်ပြီး အကြောထပ်လျှော့ လိုက်သည်။ အရမ်းပွယောင်းတဲ့ ဆွယ်တာကြီး ဝတ်ထားတာတောင် သူမ ရင်သား တွေက မဖုံးကွယ်နိုင် အောက်က ဖုဖေါင်းထ နေလေသည်။
“ငါ သူ့ ကို မနက်ဖြန်ကျမှ ပဲ ရှင်းတော့ မယ်။ တကယ့် မနက်ဖြန်ကို ပြောတာ၊ နောက်နေ့ ဒီနေ့ ကိုပြောတာ မဟုတ်ဘူး။ ကံကောင်းရင်တော့ ငါ့ကိုယ်လုံး က အဲဒီ အချိန် နဂိုအတိုင်း ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်သွားပြီး သူလည်း ငါ အခု ဖြစ်ပျက်နေတဲ့ သားမွေးကာစ နွားမကြီးပုံ ကို သူမေ့ သွားမှာပါ”
“နင် က ငါ့ မျက်စေ့ ထဲမှာ တော့ အရမ်းလှတဲ့ နွားမကြီးပါဟာ”
“စောက်ကောင်”
မေသစ္စာအောင် က သူမလက်ထဲ မှ ခဲတံ ဖြင့် လှမ်းပေါက် လိုက်တာကို ဘုန်းထွတ်အောင် က ရီမောရင်း ငုံ့ရှောင်လိုက်သည်။
မေသစ္စာအောင် က သူမ ရုံးခန်းတံခါးကို အနည်းငယ်ဟ ကာ အပြင်ဘက်ကို ခေါင်းထုတ်ပြီး ကိုကိုဦး အနားမှာ မရှိတာ သေခြာအောင် ကြည့်လိုက်သည်။ မတွေ့ ရမှ သူမ မောင်လေးကို ခေါ်ကာ အပြင်သို့ ထွက်လာခဲ့ လိုက်ကြ တော့သည်။
…………………………..
ညစျေးတန်း တစ်ခု မှာ မောင်နှမ နှစ်ယောက် ဆိတ်သား ကပတ်ပလာတာ တို့ စားသောက် ကြပြီး နောက် မေသစ္စာအောင် ၏ အခန်းသို့ ရောက်လာခဲ့ကြသည်။ မေသစ္စာအောင် က သူမ မျက်လုံး ကို လက်ဖြင့် ပွတ် ရင်းက ။
“နင် လည်း ဒီည တော့ ဒီမှာပဲ အိပ်လိုက်ပါတော့ဟာ”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ နောက်တော့ သူမဝတ်ထားသည့် သူမမာမီ ဆွယ်တာပွပွကြီးကို ခေါင်းပေါ် မှ ဆွဲမ ချွတ်လိုက်ရင်း ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့သည်။ သူမ ဘေစင် ရှေ့တွင် သွားတိုက်နေစဥ် ဘုန်းထွတ်အောင် က ရေချိုးခန်း အဝ ရောက်လာခဲ့သည်။
“နင် က တော်တော် လှတာပဲ ဟ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့မမ သွားတိုက် နေတော့ လက်လှုပ်ရှားမှု နှင့် အတူ တီရှပ်အောက် မှ နို့ကြီးတွေ တုံခါ လှုပ်ရမ်းနေတာကို ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်သည်။ မေသစ္စာအောင် က သွားတိုက်ဆေးမြုပ်တွေကို ဘေစင်ထဲ ငုံ့ထွေး လိုက်ရင်း။
“တော် စမ်းပါဟာ၊ ငါကိုယ်ငါ ကြည့်ရတာ စိတ်ပျက်နေတာ”
ဟု ပြောရင်း သွားပွတ်တံ ကို ရေစွတ်ကာ သွားပြန်တိုက်ရင်း သူမကိုယ်သူမ မှန်ထဲ မှာ ကြည့်လိုက်သည်။ သူမ မျက်နှာ က တော်တော် လေး ပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေပြီး စိတ်သောက ရောက်နေသည့်ပုံ ပေါက်နေသည်။ သူမ ရဲ့ နို့ကြီး တွေက လည်း ဒီလောက် ဘရာနဲ့ တီရှပ် ဝတ်ထားတာတောင် မှ အရမ်းကို ကြီးမားနေတာ ပွန်စတား လားတောင် ထင်ရသည်။
“ငါ ဗိုက် ဆာနေတုန်းပဲဟ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ မောင်လေးကို မျက်စောင်းထိုး ကြည့်လိုက်သည်။ ၁၈နှစ် အရွယ် ကောင်လေး တွေ က အစားပဲ မဝနိုင် စားနေကြသည်။
“ငါ့ ရေခဲသေတ္တာထဲ မှာ စားစရာ နည်းနည်းပါးပါး ရှိအုံးမယ်ထင်တာပဲ နင့်ဘာသာ ကြည့်ကျက်ရှာ စားလိုက်ဟာ”
“ငါအဲဒါ တွေ မစားချင်ဘူးဟ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ အနားကပ်သွားပြီး သူမ ဘယ်ဘက် နို့ အုံ ကို ဘေးမှ ကုံးကာ နမ်းလိုက်သည်။
“အာ..နင် က အဲဒါ လိုချင်တာလား”
ဘုန်းထွတ်အောင် က စကားဖြင့် ပြန်မဖြေ၊ သူ့ မမ တီရှပ် ကို ခါးမှ လှန်တင် ကာ ဘရာဇီယာ ကို ဆွဲချလိုက်သည်။ ဖွေးဥလုံးဖွံ့ နေသော နို့ကြီးက ခုန်ထွက်လာခဲ့သည်။ သူ့ ပါးစပ် က ညိုတုတ်တုတ်နို့ သီးခေါင်းကို ငုံခဲလိုက်သည်။
“နင် ကလေ မနိုင်စိန် ပါလားဟယ်”
မေသစ္စာအောင် က သူမ မောင်လေး ကို ညှီးညူ သလို ပြောလိုက်ရင်း သွားကို ဆက်တိုက်နေလိုက်သည်။ ဒီနေ့ တစ်နေ့ လုံး ဘာတွေ ဖြစ်နေမှန်းကို မသိတော့။ ယခု သူမ ရေချိုးခန်းထဲ မှာ သူမ မောင်လေး လုပ်နေပုံကို ကြည့်ရင်း မေသစ္စာအောင် မနေ့ က သံပေါက် အကြောင်းကို တွေးနေလိုက်သည်။ ကာမဒေဝ က သူမ မောင်လေး ကို သူမ နို့တွေ စို့စေချင်တယ် ဆိုတာ သေခြာတယ်။ နောက်တစ်ခု က သူမ တို့ မာမီက သူမ မောင်လေး ဆီက လရည်ကို သောက်တယ်။ သူမ မောင်လေး ဆီက လရည်ကို သူမ သောက်ရမည်ဆိုလျှင်၊ မေသစ္စာအောင် သူမ ပ့ါးစပ်ထဲ သူမမောင် လီးတုတ်တုတ်ကြီး ဝင်လာမည်ကို မြင်ယောင်လိုက်ပြီး ကြက်သည်းထသွားမိသည်။
………………………
အခန်း (၁၁-၄)
“အိုကေ ငါ့မောင်၊ ခနဖယ်အုံး”
မေသစ္စာအောင်က ဘုန်းထွတ်အောင် ခေါင်းကို သူမ ရင်ဘတ်မှ အသာတွန်းဖယ်လိုက်ပြီး ပါးစပ် မှ သွားတိုက်ဆေးများကို ဘေစင်ထဲထွေးချပြီး ပါးလုပ်ကျင်းလိုက်သည်။
“နင် ငါ့သွားတိုက်တံ သုံးမလား”
“အာ သွားတိုက်ဆေး နဲ့ ဆို နို့ အရသာကြီး က တမျိုးကြီး ဖြစ်နေမှာပေါ့ ဟ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ နို့သီးခေါင်းမှ စိမ့်ကျကာ ရင်သားပေါ် ပေကျံ သွားသည့် နို့ စက် တို့ကို လက်ဖဝါးဖြင့် အသာသုတ်ပေးလိုက်သည်။
“နင်အဆာ မပြေသေးဘူးလား၊ ကဲ ဒါဆိုလည်း လာတော့ ခစ်ခစ်”
မေသစ္စာအောင် က သူမ ကုတင်ဆီသို့ သွားရင်း လမ်းမှာ ဂျင်းဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်ချခဲ့ လိုက်သည်။ ကုတင်ပေါ် တက်ရင်း ဖြင့်လည်း သူမ တီရှပ်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်ကာ ကုတင်ခေါင်းရင်း တွင် ခေါင်းအုံး ကို နောက်ကျောခု လျှက် ထိုင်လိုက်သည်။ ဘရာကို ပါ ဖယ်ရှားပစ်လိုက်သည်။
” လာတော့”
ဘုန်းထွတ်အောင် လည်း ကုတင်ပေါ် တက်ကာ သူ့ မမပေါင်ပေါ် ခေါင်းချကာ လှဲလိုက်သည်။ မေသစ္စာအောင် က အနည်းငယ် ကုံးပေးလိုက်တော့ နို့ကြီးတွေက သူ့ မျက်နှာပေါ် ရောက်လာခဲ့သည်။ နို့သီးခေါင်း တဖက်ကို သူ့ မောင်လေး ပါးစပ် မှာ ချိန်ပေးလိုက်တော့ ဘုန်းထွတ်အောင် က လှမ်းစို့ လိုက်သည်။
“ကဲ ဘယ့်နှယ့်လဲ”
မေသစ္စာအောင် က သူမမောင်လေးကို မေးငေါ့ ကာ မေးလိုက်သည်။ နောက်တော့ သူမ လက်တဖက် ဖြင့် ဘုန်းထွတ်အောင် ခေါင်းမှ ဆံပင်တွေကို ထိုးဖွ ဆော့ ကစားနေပြီး နောက်တဖက် ဖြင့် ဖုံးကို ကောက်ကိုင် ကာပွတ်ကြည့်နေသည်။ ကိုကိုဦး ဆီက ဘာမက်ဆေ့ မှ မလာ၊ သူနဲ့ ဂျင်မ်သွား မယ်ပြောထားတာ မေ့ သွား ပြီထင်သည်။ မာမီ့ ဆီက မက်ဆေ့ တစ်ဆယ့်တစ်ခု တောင် ဝင်ထားသည်။ မက်ဆေ့ အကုန်လုံးလိုလို က ဘုန်းထွတ်အောင် ဘယ်ရောက်နေသလဲ ဆိုတာ မေးထားသည်။ သူမ မာမီ့ ဆီ မက်ဆေ့ ရီပလိုင်း လုပ်မလားဟု စဥ်းစားနေတုံး ဖုံးက မြည်လာသည်။
“ဟေ့ ငဘုန်း၊ မာမီ့ ဆီကဟ၊ သူက နင်ဘယ်ပျောက်နေတာလဲ ဆိုတာ စိတ်ပူနေတယ်။ ငါ အခု ဖုံးကိုင်လိုက်တော့ မယ်”
“အင် အင်းး”
ဘုန်းထွတ်အောင်က သူ့ ပါးစပ်ကို သူမ နို့တွေ မှ မချွတ်ပဲ ဆက်စို့ နေသည်။ သူ့ မမ က သူ့ ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို ထိုးဖွပြီး သူ့ ဦးခေါင်းခွံကို လက်သည်းဖြင့် ခြစ်ပေးသည့် အရသာ ကလည်း ခံလို့ ကောင်းနေသည်။ နို့ ကြီးတွေ ကလည်း အိတင်းလို့ သူ့ ကိုယ်သူ နတ်ပြည်ရောက်နေသလို ပင် ထင်မိလေသည်။ မေသစ္စာအောင် က ဖုံးကို ပြန်ဖြေလိုက်သည်။
“ဟိုင်း မာမီ၊ ဟုတ်တယ် ငဘုန်း က မီးဆီမှာ…. ဟုတ်… သူဒီည ဒီမှာ အိပ်မလို့ တဲ့၊ ဟင့်အင်း ရတယ်၊ မီး မနက် သူ့ ကို ကျောင်းလိုက်ပို့ ပေးလိုက်မယ်.. သူ ဒီနေ့ မီး အလုပ် က သုတေသန စာတမ်း တွေ ကို ကူပြီး ဝိုင်းလုပ် ပေးနေတာ..ဟုတ် ပြောလိုက်မယ်..ဟုတ်ကဲ့ပါ…လဗ်ယူ..ဂွတ်နိုက်..”
မေသစ္စာအောင် က ဖုံး ချလိုက်ပြီးနောက်။
“မာမီ က ပြောနေတယ်၊ နင် အိမ်မပြန်လာဘူး ဆိုရင် သူ့ ကို အကြောင်းကြားသင့် တယ်တဲ့၊ နင်က ဘာလို့ မက်ဆေ့ မပြန်တာလဲ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ ပါးစပ် ကို သူ့မမနို့ သီးခေါင်း မှ ချွတ်လိုက်ပြီး သူ့ မမ မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။
“ငါ သူ့ ကို မက်ဆေ့ ပို့လိုက်ရင် သူက အိမ်ပြန်လာဖို့ ပြောမယ် ဆိုတာ ငါသိတယ်ဟ၊ ငါက နင့်ကို လည်း ကူညီပေးချင်သေးတယ်လေ”
“နင် က မာမီ နဲ့ အတူ မနေချင်ဘူး လား”
မေသစ္စာအောင် က သူမဖုံးချလိုက်သည့် လက်ဖြင့် ဘုန်းထွတ်အောင် ရင်ဘတ် ကို အင်္ကျီပေါ် မှ ပွတ်သတ် ပေးနေသည်။ ဒီကောင်လေး ဘောလုံး ကန်လို့ ထင်တယ် ကြွက်သား တွေ ကတော့ ကျစ်လစ်နေတာပဲ ဟု တွေးလိုက်မိသည်။
“နေချင်တာပေါ့ ဟာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ပက်လက်လှဲ နေရင်း က သူ့ မမ လက်က သူ့ ရင်ဘတ်မှ တဆင့် ဗိုက်သား များဆီ သို့ လျောဆင်းသွားတာ သတိထားလိုက်မိသည်။
“ငါ စဥ်းစားတာက နောက်နေ့ ဒီနေ့ လောက် မာမီနဲ့ ငါနဲ့ အချိန် ဖြုံး မလားလို့၊ ငါတို့ ဒီနေ့ ပဟေဠိ အတွက် တော်တော် လုပ်ပြီးနေပြီလေ”
“ငဘုန်း”
မေသစ္စာအောင် လက်က သူ့ မောင်ငယ်ရဲ့ ဘောင်းဘီအောက်က ဖောင်းကြွ နေတဲ့ နေရာ မရောက်ခင် မှာ ရပ်သွားခဲ့သည်။
“ငါ နင်နဲ့ မာမီ နဲ့ အတူတူ နေတာကို ကြည့်ချင်တယ်ဟာ”
“ငါ နင့်ကို ပြောဖူးတယ်လေ၊ သူက ဘယ်လို မှ ဓါတ်ပုံ အရိုက်ခံ မှာမှ မဟုတ်တာ”
“အာ.. ငါဆိုလိုတာကဟာ..”
မေသစ္စာအောင် က သူမပြောမိစကားကို ခနရပ်လိုက်သည်။ ငါများ လုံးဝ ရူးသွားပလားဟု တွေးလိုက်သေးသည်။ နောက်တော့ ဆက်ပြောမိသည်။
“ငါ တွေးတာက ငါ မြို့ထဲ ကို သွားမယ်လို့ ဟန်ဆောင် ပြီး မာမီ မသိအောင် အိမ်ထဲမှာ ပုန်းနေမယ်ဟာ”
“အိုးး ရှစ်”
“ဟုတ်တယ် အိုးး ရှစ် ပဲ”
“အိုကေ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ခေါင်းညှိမ့် လိုက်သည်။ သူ့ ခေါင်းကို သူမ ပေါင်ပေါ် မှာ လူးလိမ့်လိုက်ရင်းက။
“ငါ သူ့ ကို ဟာ ဘာဂျာ ပေးမယ်ဟာ၊ သူလည်း ငါ့ ကို ပုလွေ ပြန်ပေးရင် ပေးမှာပေါ့၊ အဲဒါကို နင် ကြည့်ချင်တာ မဟုတ်လား”
“အေး ဟုတ်တယ်”
မေသစ္စာအောင် လက်က ဘုန်းထွတ်အောင် ဗိုက်ပေါ် မှ အောက်သို့ တဖြည်းဖြည်း ချင်းဆင်း သွားရင် မာနေသော သူ့ လီး ကို ဘောင်းဘီပေါ် မှ အုပ်ကိုင်လိုက်သည်။
“နောက်ဆုံး သံပေါက် ပဟေဠိ ကို ဖြေရှင်း ဖို့ နင်ဘာလုပ်ရမယ် ထင်သလဲ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ မောင်လေး ထင်မြင်ချက်ကို စူးစမ်းလိုက်သည်။
“စက်ဝိုင်း ကို အဆုံးသတ်လိုက် ဆိုတာလား”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ ကို ပြန်မေးလိုက်ရင်း ပုခုံး နှစ်ဘက်တွန့် ကာ ဆက်ပြောလိုက်သည်။
“ကိုကိုဦး ဘာသာ မပြန်ခင်တုန်းက ငါ့စိတ်ထဲ ထင်နေတာ နောက်ဆုံး ပဟေဠိ မှာ ကာမဒေဝ က ငါနဲ့ မာမီ ကို အဆုံးစွန် သွား ခိုင်းလိမ့်မယ် ထင်ခဲ့တာ၊ အခု တော့ မဟုတ်ဘူး လို့ ဆိုရမှာပဲ”
ဘုန်းထွတ်အောင် ၏ အဆုံးစွန် ဆိုသည့် စကားကို ကြားလိုက်ရတော့ မေသစ္စာအောင် စောက်ဖုတ် က စောက်ရည်တွေ စိမ့်ကျလာခဲ့သည်။
“အေးဟ ငါလည်း အဲလို တွေးခဲ့တာ၊ ဒါပေမဲ့ ငါတော့ နင့်ဟာကြီး မာမီ့ ဟာထဲ ဆန့် မယ်မထင်ဘူးဟ”
မေသစ္စာအောင် က နင့်ဟာကြီး ဟု ပြောသည့် တချိန်ထဲ မှာ ပင် သူမ ဘာဆိုလိုသည်ကို သေခြာအောင် ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီး အား သူမ လက်ကလေးဖြင့် ဆုပ်ညှစ် ပြလိုက်သည်။ တကယ်လည်းသူမ ကိုင်ဖူးခဲ့ သည့် လီးတွေ ထဲ မှာ အကြီးဆုံး လီးတန်ကြိး မဟုတ်ပါလား။
“အဲဒါလည်း တမျိုးကောင်းတာပဲလေဟာ၊ ကာမဒေဝ က နင် နဲ့ မာမီ ကို ဆစ်စတီနိုင်း စေချင်တာလား မှ မသိတာ”
“အင်း ဖြစ်နိုင်တာပဲ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ ခေါင်းကို ပြန်လှည့် ကာ မေသစ္စာအောင် နို့ကြီးတွေ ကို ပြန်စို့ လိုက်သည်။ မေသစ္စာအောင် က သူ့ ခေါင်းကို လက်တဖက်၊ သူ့ လီးကို လက်တဖက် ဖြင့် ပွတ်သပ်ကာ ဆော့ ကစား ပေးနေလေသည်။ သို့သော်လည်း ဘောင်းဘီကို တော့ ဆွဲချပြီး လီးကြီးကို ကိုင်ဖို့ မဝံ့ရဲသေး။ နောက်တော့ ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူ့ ပါးစပ်ထဲ သူမ နို့သီးခေါင်း တပ်လျှက် အိပ်မောကျသွားလေတော့သည်။
………………………….
“ဝိုးးးး သွန်းးးး”
ဦးမြအောင် တစ်ယောက် သူ့ မယား ဘေး အိပ်ယာပေါ် မှာ ပက်လက်လန်ရင်း အသက်ကို ဝအောင် မနည်း ရူနေရသည်။
“ဒီည တော့ သွန်း အရမ်း ကို ထန်နေပါလား”
“မလုပ်ဖြစ်တာလည်း ကြာနေပြီလေ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် စိတ်ထဲ မှာတော့ သူမ လင်ဖြစ်သူ နှင့် ခုလို မျိုး များများ နေဖြစ်လျှင် သူမ သားအပေါ် ရှိသည့် စိတ်တွေ လျော့ပါး သွားမည်ဟု ထင်မိသည်။ သို့သော် လည်း တကယ်တမ်းက အလုပ်မဖြစ်ဓ သူမ အိပ်ယာပေါ် မှာ မှောက်လျှက် နားနေရင်းက ဦးမြအောင် အိပ်ပျော် သွားမည့် အချိန်ကို စောင့်နေမိသည်။ ထိုအခါကျမှ သူမ ဘာသာ သူမ စိတ်ဖြေဖျောက်ရပေတော့ မည်။
“ကို တော့ သွန်းတခါမှ ကို့ လီးကို ခုလို အဆုံးထိ ပါးစပ်ထဲ သွင်း ပြီးစုပ်ပေးဖူး တယ် မထင်ဘူး”
ဦးမြအောင် အနေဖြင့် သူ့ မယား ဖြစ်သူ တခုခု ဝင်စီး ပြီး သူ့ ကို လုပ်ပေးနေသည်ဟု ပင်ထင်လိုက်မိသေးသည်။
“ကို စကား ကို အဲလို မရိုင်းနဲ့ လေ”
“ဟားဟား အေးပါ အေးပါ ၊ သွန်း အဲလို ထန်ရင် ကိုလည်း ထန်လာတာပေါ့၊ ”
ဦးမြအောင် က မှောက်အိပ်နေသဖြင့် လုံးထ နေသော သူ့ မယား ဖင်တုံး ကြီး ကို ငေးကြည့်မိသည်။ အခုတလော ကမှ သူ့ မယား ပိုတောင့် လာသည်ဟု စိတ်ထဲ ထင်မိသည်။
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် စိတ်ထဲ မတော့ ဦးမြအောင် လီးကို အရင်က ပုံမှန် ယောက်ျား တစ်ယောက် ရဲ့ အရွယ်အစားဟု ထင်ခဲ့ မိသည်။ ယခု သားဖြစ်သူ လီးကို မြင်ပြီး ကိုင်ဖူး တာရယ်၊ ရေသန့်ဗူး ကို ပါးစပ်ထဲ ထည့်ပြီး လုပ်ကြည့်တာရယ်က အခု တော့ သူမ အမြင်ကို ပြောင်းသွားစေခဲ့ပြီ။ ဦးမြအောင် လီးကို သူမ အခုနက စုပ်ပေးတော့ အရမ်းကို သေးနေသည်ဟု ထင်မိလေသည်။ သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ သူမ လင်ဖြစ်သူ လီးထည့်လိုက်တော့ စေးကျပ်နေသေးသဖြင့် သူ့ လီးက မသေးပါဟု စိတ်သက်သာရာရသွားခဲ့သည်။ သို့သော် သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ မှာ ငါးမိနစ် ဖြင့်ပြီးသွားတာတော့ သူမ မကျေနပ်။ ဦးမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ထက် အရပ်အမောင်း က မြင့်မားသည်။ သို့သော်လည်း ဘုန်းထွတ်အောင် လို ကျစ်လစ် သော ကြွက်သားတို့ မရှိ။
ဦးမြအောင် သူမ ဘေးနားမှာတခေါခေါ ဖြင့် စပြီး အိပ်ပျော် သွားတော့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် သူမ နောင်ရေး ကို စပြီး စိုးရိမ်လာခဲ့သည်။ သူမ ဦးမြအောင် ကို ချစ်ပါသည်။ သူ့ ဒေါသကြီးတဲ့ စိတ်ကိုပင် ဂရု မစိုက်ပါ။ သို့ ပေမဲ့ သူမ လက်က သူ့ စောက်ဖုတ် ဆီသို့ အလိုလို ရောက်သွားပြီး ပွတ်သပ် ကိုင်တွယ်လိုက်တော့ သူမ စိတ်တွေ က သားဖြစ်သူ ဘုန်းထွတ်အောင် ဆီ ရောက်သွားခဲ့ရသည်။ သူမ သားဖြစ်သူ ကို တွေးပြီး သူမစောက်ဖုတ်ကို ပွတ်နေရတာ သူမ စိတ်ထဲ သာယာချမ်းမြှေ့ မှု ရနေသည်ကို အံသြစရာ တွေ့ ရလေသည်။
…………………………………..
အခန်း (၁၁-၅)
“သားဘုန်း နဲ့ မာမီ တော့ ဒီမနက် ယောဂ လေ့ကျင့်ခန်း လုပ်မယ်။ ကို နဲ့ မီးကြီး တို့ ရော ပါမလား”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က မီးဖိုထဲ မနက်စာ စားနေကြသော ဦးမြအောင် နှင့် မေသစ္စာအောင် တို့ ကို မေးလိုက်သည်။ သူမ သားဖြစ်သူ ကတော့ တီရှပ် နှင့် ဘောင်းဘီအတို ပွပွ တထည်ဝတ်ပြီး သူမ ဘေးနားမှာရပ်နေသည်။ ဦးမြအောင် က မျက်မှောင်ကြုပ်ကြည့်ရင်း။
“ယောဂ က မိန်းမ တွေ လုပ်တာ”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ကလည်း မခံ။
“ကျနော်တို့ ဘောလုံး အသင်း ကလည်း ကြွက်သား ပျော့ပြောင်း မှု နဲ့ သန်မာ မှု အတွက် ယောဂ လေ့ကျင့်ခန်း လုပ်ကြပါတယ်”
ဟု ပြောရင်း သူ့မမ ဆီ လှည့်ကြည့်ကာ စစ်ကူတောင်းလိုက်သည်။ မေသစ္စာအောင် က သူမရှေ့ က ကော်ဖီခွက် ကို မော့ သောက်လိုက်ရင်း။
“ငဘုန်း ဘော်ဒီ က တော်တော် လေး ကျစ်လစ်နေပြီ ဒက်ဒီ”
ဟု ပြောလိုက်ရင်း သူမ မာမီ ဘက်ကို လှည့်ကာ၊
“ဟုတ်တယ် မလား မာမီ”
ဟု မေးလိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် အိုးတိုးအတ ဖြစ်သွားသည်။
“ဟို..ဟို.အာ..”
“ငဘုန်း က ပိန်ပါသေးတယ်၊ သူ မာဆယ်တက်ဖို့ လိုသေးတယ်၊ ဝိတ်ကစား သင့်တယ်”
ဟု ပြောပြီး ဦးမြအောင် က သူ့ ဖုံး ကို ငုံ့ ကာ ပြန်ပွတ်နေလိုက်သည်။
“အင်း ဒက်ဒီ ကတော့ လာမှာ မဟုတ်ဘူး ၊ သမီး မာမီ တို့ နဲ့ လာလုပ်မယ်”
ဟု ပြောလိုက်ရင်း မေသစ္စာအောင် က သူမတို့ မိဘတွေ မမြင်အောင် ဘုန်းထွတ်အောင် ကို မျက်ခုံး တဖက်ပင့် ကာ မေးခွန်း ထုတ်သည့်ပုံ လုပ်ပြလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က ဘာမှ မသိသည့် ကလေးငယ်လို ပုံဖြင့် ပြုံးပဲ ပြလိုက်သည်။ မေသစ္စာအောင် က အပေါ်ထပ် သို့ တက်ကာ သူမ အခန်းတွင် အဝတ်အစား လဲလိုက် သည်။ ယောဂ ဘောင်းဘီ က အဆင်ပြေသေးသည် အပေါ် က တီရှပ် က သူမ နို့ကြီးတွေ မို့မေါက် နေတာ ကို ဘယ်လို မှ ဖုံးဖိ လို့ မရ။ အခု အတိုင်း ဆင်းသွားလို့ သူမ မိဘ တွေ နှင့် ပြဿနာတက်ခဲ့လျှင် နောက်နေ့ ဒီနေ့ မှာ သူမ နို့တွေ ကို ဖုံး လို့ ရသည့် အဝတ်အစား မျိုး ရှာကြံ ဝတ်လိုက်မည်ဟု တွေး ကာ အောက်ထပ် သို့ ဆင်းလာခဲ့ လိုက်သည်။ သူမ တို့ ဧည့်ခန်းထဲ ရောက်တော့ တီဗီ မှာ က ယောဂလေ့ကျင့်ခန်း ဖွင့်ထားပြီး။ သူမ မာမီ နှင့် မောင်လေး တို့ မှာ လေးဘက်ကုံးလျှက် ဖင်ထောင်ထားသည့် အနေအထားဖြစ်နေကြသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ကတော့ ဘာမှ ပြောစရာ မရှိပေမဲ့ သူမ မာမီ က တော့ ဖင်ကြီး ကားစွံ့ ထွက်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ မေသစ္စာအောင် က မိန်းကလေးချင်း ချစ်တတ်သည့် လက်စ်ဘီယံ မဟုတ်ပါ။ သူမ က ယောက်ျားပီသသော ယောက်ျား တစ်ဦး နှင့် တောင် လက်ထပ်ဖို့ စေ့စပ်ကြောင်းလမ်းထားပြီးပါပြီ။ သို့သော်လည်း မိန်းကလေး ဘော်ဒီ လှလှ ဆက်ဆီ ကျကျ များကို သူမ နှစ်ခြိုက် သဘောကျလေ့ ရှိသည်။ ယခု သူမ ယခင်က သတိမထား ခဲ့မိသော သူမ မာမီ ၏ တင်အလှကို မျက်ဝါးထင်ထင် တွေ့ လိုက်ရလေသည်။
“ဟော သမီးကြီး ရောက်လာပြီ လာလာ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ သမီး ဖြစ်သူ က သူမကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး ကြည့်နေတာ တွေ့လိုက်ရတော့ သူမ၏ ယောဂ ပုံစံ ကျွမ်းကျင်မှု ကို ချီးကျူးအားကျ သည့် မျက်လုံး များ ဟု ထင်လိုက်မိသည်။
“ဟုတ် မာမီ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ ယူလာသည့် ယောဂ လေ့ကျင့်ခန်း လုပ်ရာတွင် သုံးသည့် အောက်ခံ အခင်းလေးကို ကြမ်းပေါ် မှာ ဖြန့်ခင်းလိုက်သည်။ သူမ မာမီ နှင့် မောင်လေး တို့ လုပ်နေကြသည့် ပုံစံ ကို လိုက်လုပ်လိုက်သည်။ နောက်တော့ သူတို့ သားအမိ သုံးယောက် တီဗီ မှ ယောဂ သင်တန်းဆရာ ပြသ သည့် လေ့ကျင့်ခန်း များကို လိုက်လုပ်နေကြတော့သည်။
သူတို့ လေ့ကျင့်ခန်း တစ်ဝက် လောက် အရောက်တွင် ဦးမြအောင် က သူ အလုပ်သွားတော့ မည်ဟု လှမ်းအော်ကာ ပြောလိုက်သည်။ သူတို့ သုံးယောက်စလုံး မည်သူ မှ စကားမပြန်မိကြ။
လေ့ကျင့်ခန်း ပြီးကာနီး အချိန်လောက်တွင် မေသစ္စာအောင် မှာ ချွေးတလုံးလုံး ဖြင့် ဟောဟဲ လိုက်နေလေသည်။ သူမ ခြေထောက် နှင့် လက်မောင်း များလည်း တုံရီ လာခဲ့သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် နှင့် ဘုန်းထွတ်အောင် တို့ ကတော့ သူမ ထက် ပိုပြီး သက်တောင့်သက်သာ ဖြင့် လုပ်နေနိုင်သည်ကို တွေ့နေရသည်။ သူမ နို့ကြီး တွေက သူမကို အလေးချိန်ပို များစေပြီး သူမရဲ့ ဟန်ချက် ထိန်းရတာ အလွန်ပင်ပန်းနေစေသည်ဟု ထင်မိသည်။ လေ့ကျင့်ခန်း ပြီးသွားတော့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တီဗီ ပိတ်လိုက်သည့် အချိန်မှာတော့ မေသစ္စာအောင် ကြမ်းပေါ် ပက်လက်လှဲချကာ အသက်ကို ဝအောင် ရူရလေသည်။
“အား ကောင်းလိုက်တာ လေ့ကျင့်ခန်းက”
သူမ မာမီ စိတ်ချမ်းသာ အောင် လိမ်လိုက်ရသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ပြုံးပြီး။
“ဟုတ်တယ် ”
ဟု ပြောရင်း က မေသစ္စာအောင် ဘက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
“သမီး”
“ရှင်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မာမီ ငေးကြည့်နေတာကို လိုက်ကြည့်လိုက်မိသည်။ ဟိုက်၊ မေသစ္စာအောင် အသက်ပြင်းပြင်း ရူနေတော့ နှိမ့်လိုက်မြင့်လိုက် ဖြစ်နေသည့် နို့လုံးကြီးများ။ ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ မာမီ အဲဒီ ကိစ္စကို မပြောပါစေနဲ့ ဟု စိတ်ထဲ ကြိတ်ဆုတောင်း လိုက်မိသည်။ သူ့ မမ မှာ အဲဒီ နို့ကြီးတွေ ကြောင့် စိတ်ဒုက္ခရောက် နေရသည်ကို သူအသိဆုံးဖြစ်သည်။
“သမီး ဘောဒီ ကို တခုခု များ လုပ်ထားသလား ခု ရက်ပိုင်းကမှ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ ခေါင်းကို ဘယ်ညှာလှည့် အကြောလျှော့ လိုက်ရင်း က ဆက်ပြောနေသည်။
“မာမီ့ ကို မပြောပဲ နဲ့ တခုခု များ လုပ်ထားသေးလား လို့ မေးတာ”
“ဟင့်အင်း မာမီ၊ သမီး ခု တလော တားဆေး တွေ သောက်ပြီး သူ့ အလိုလို ကြီးလာတာ၊ သမီးလည်း နည်းနည်း ရှက်တာနဲ့ အဝတ်ပွပွ ကြီးတွေ ဝတ်ပြီး ဖုံးထားတာ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ ရင်ဘတ်ကို လက်နှစ်ဖက်ခရော့စ် လုပ်ကာကွယ်လိုက်ရင်း က ပြောလိုက်သည်။
“အော် ဟုတ်လား တော်သေးတာပေါ့၊ ကိုကိုဦး ကများ သမီးကို ဆာဂျရီ တွေ ဘာတွေ လုပ်ပြီး ထည့်ခိုင်းသလားလို့ ပါ။ မာမီ လည်း ကြားဖူးတယ် တချို့ က အဲဒီ ဆေးတွေ သောက်ရင် ဟော်မုန်း အပြောင်းအလဲ နဲ့ ကြီးလာတတ်တယ်လို့၊ အင်း သမီး အဲလို မျိုး ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဂရုစိုက် ပြီး ခြေချော်လက်ချော် မဖြစ်အောင် ဆေးသောက်ထားတာကတော့ ကောင်းပါတယ်။ သမီး နဲ့ က လည်း ကြည့်ကောင်းပါတယ်၊ သိပ်ပုံပျက်ပန်းပျက် ကြီးတာ မဟုတ်ပါဘူး”
ဘုန်းထွတ်အောင် စိတ်သက်သာရာ ရသွားသည်။ သူ့ မမ ကလည်း ကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားတာပဲ ဘယ်ဆိုးလို့လဲ ဟု တွေးလိုက်မိသည်။ သူတို့ သားအမိ သူရှိနေလို့ မျက်နှာတွေ မထားတတ် မှာ စိုးတာကို ရှောင်သည့် အနေဖြင့် မီးဖိုဖက်ကို ရေသောက်ရန် ထွက်သွားလိုက်သည်။
“ဟုတ်ကဲ့ မာမီ၊ ကျေးဇူးပါ၊ သမီးလည်း ဆေးကို ပြန်ဖြတ်ဖို့ စဥ်းစားထားတယ်၊ ကိုယ်ရေ များပြန်စစ် သွားမလားလို့ ”
“အင်း ဒါပေမဲ့ တခြား ပရိုတက်ရှင်း တွေ တော့ လုပ်အုံးနော်၊ ဆရာဝန်နဲ့ လည်း တိုင်ပင်အုံး၊ ဒါနဲ့ ဒီနေ့ အိမ်မှာ နေမှာလား”
“မနေတော့ ဘူးမာမီ၊ သမီး ရေမိုးချိုးပြီးရင် မြို့ထဲ ပြန်တော့ မယ်၊ အလုပ်တွေ ရှိသေးတယ်”
မေသစ္စာအောင် မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။ သူမ ဒူးတွေ နည်းနည်း တောင် ချောင်သလို ဖြစ်နေသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် မျက်နှာက ဝင်း ပြီး ပြုံးသွားသည်။ သူမ နှင့် သား ဘုန်းထွတ်အောင် ပဲ အိမ်မှာ ကျန် နေခဲ့တော့ မည် မဟုတ်လား။ သူမ မျှော်လင့် နေခဲ့တာလေ။
“အင်း လေ ဒါဆိုလည်း ပြီးရော၊ မသွားခင် မေမေ စားစရာ တခုခု လုပ်ပေးလိုက်ရမလား”
“ရတယ် မာမီ မလိုဘူး၊ သမီး ရေသွားချိုးတော့ မယ်”
………………………………..
မီးဖိုထဲ တွင် ဘုန်းထွတ်အောင် က ရေသောက် နေပြီး၊ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ကော်ဖီသောက်နေ ကြရင်း ငြိမ်သက် နေကြသည်။ ခနအကြာမှာ မေသစ္စာအောင် ကားမောင်းထွက်သွား သည့် အသံကို ကြားလိုက် ရသည်။
“ကျနော့် ကို ကျောင်းသွား ဖို့ နောက်ကျနေပြီ လို့ ပြောမလို့ လား မာမီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ မာမီ ကို အနီးကပ် ကြည့်လိုက်သည်။ မနက်ပိုင်း အလင်းရောင် အောက် မှာ သူ့ မာမီ က အရမ်း ကို ချောမော လှပလွန်းနေသည်။ သူမ ပါးပြင်လေး တွေ က လေ့ကျင့် ခန်း မကြာခင်က မှ ပြီးထားလို့ ပန်းနုရောင် သန်းနေသည်။
“မနေ့ ည တုန်းက မာမီ ပြောခဲ့တာ အိမ် မှာ အတူတူ အချိန်ဖြုံး ကြဖို့ ဆိုတာ မှတ်မိသေးရဲ့လား”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ကော်ဖီ ကို တငုံ စုပ်သောက်လိုက်သည်။ သူမမျက်စေ့ ထဲ ချောမော လှသည့် သားဖြစ်သူ ကို ကစူးစိုက်ကြည့်ရင်း ကော်ဖီခွက် ကို စားပွဲပေါ် ချလိုက်သည်။
“အဲဒါ ဘယ်လို ထင်လဲ နေချင်သလား”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မျက်နှာ မှာ အရမ်းတက်ကြွ တာကို သူ့ မာမီ မမြင်စေရင် ဟန်ဆောင် ဖုံးကွယ်ရင်းက။
“ဟုတ်ကဲ့၊ မာမီ့ စိတ်ထဲ ဘာတွေးထားလဲ”
ဟု မေး လိုက်သည်။
“သား ယောဂ လေ့ကျင့်ခန်း ကြောင့် မပင်ပန်းသေးဘူး ဆိုရင် မာမီတို့ စက်ဘီး ထွက်စီး ကြမလား”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ သား မျက်နာကို လေ့လာနေလိုက်သည်။ သူမ နှင့် သား ဖြစ်သူ တို့ ကြည်နူး ရသည့် အတူတူ နေရသည့် တချိန်လုံး ကို ဟိုကိစ္စတွေ နဲ့ ချည်း မနေချင်ပါ။ သူမ စိတ်ထဲ မှာ ရိုမန်းတစ် ကလေး လည်း ဖြစ်စေချင်နေသည်။
“ကောင်းတယ်မာမီ သွားကြမယ်လေ”
“အင်း အဲဒါ ဆိုရင် သား က ဂိုဒေါင်ထဲ က စက်ဘီးတွေ ထုတ်ထားလိုက်၊ မာမီ သား ကျောင်းကို ခေါ် လိုက်အုံးမယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ကျောင်းသို့ ဖုံးခေါ် ပြီး ခွင့်တိုင်ရန် သူမ ဖုံး ကို သွားယူလေသည်။
……………………..
သူတို့ နှစ်ယောက် အိမ်နား က မနီးမဝေး မြေလမ်းလေး တလျှောက် စက်ဘီး စီး ထွက်ကြရင်း စကား စမြီ ပြောကြလေသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ ယောဂ လေကျင့်ခန်း ဘောင်းဘီ ကို ဝတ်ထားဆဲ ဖြစ်သည်။ စက်ဘီး နှစ်စီး ပြိုင်စီး လို့ မရသည့် လမ်းကျဥ်း လေး မျိုး ရောက်လျှင် ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မာမီ ကို တမင် ရှေ့ က သွားစေသည်။ စက်ဘီး ထိုင်ခုံ ပေါ် မှာ လုံးဝန်း လှပသသည့် သူ့ မာမီ့ အိုး ကို ကြည့်ကာ အနောက်က နေ လိုက်လေသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး ချွေးတွေ ထွက် ပြီး အသက်ရူ တွေ မြန်လာကြသည်။ နောက်တော့ သူတို့ အိမ်ပြန်လာပြီး စက်ဘီး များကို ပြန်သိမ်းလိုက်ကြသည်။
“သား ရေချိုးလိုက်အုံးမယ်”
“မာမီ လည်း ချိုးရမှာပဲ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က မတ်တပ်ရပ်ရင်း ခနတွေ နေသည်။ သူမ ဝမ်းဗိုက် တွင်း နှင့် စောက်ဖုတ် မှာ သွေးနွေး နေသလို ခံစား နေရသည်။ သူမ အပျိုဘဝ က ရီးစား နှင့် လျှောက်လည် တုန်းက လို စိတ်ထဲ ခံစားနေရသည်။ အို မဖြစ်နိုင်တာတွေ ကိုယ့် သား နဲ့ များ။ ဟု စိတ်ထဲ တွေးနေမိပေမဲ့ သူမ ပါးစပ် က အလိုလို ထွက်သွားရသည်မှာ။
“မာမီ တို့ အတူတူ ချိုး လို့ ရတာပဲ သား ဆန္ဒရှိရင်ပါ”
“အိုး ကောင်းတာပေါ့ မာမီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မာမီ နားကို လျှောက်လာလိုက်ပြီး နောက်သလို ပြောင်သလို ဖြင့် ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ဖင်လုံးကြီးကို လက်ဖဝါး ဖြင့် ဖတ်ကနဲ ရိုက်လိုက်သည်။ သူမ ဖင်တုံ ကြီးက ယောဂ ဘောင်းဘီ ဆွဲဆန့်သား ကျပ်ကျပ်လေး အောက် မှာ တုံခါသွား ပုံကို သူအရမ်း သဘောကျမိသည်။
“သား ကို ဆပ်ပြာတိုက် ပေးရင် သားက လည်း မာမီ့ ကို ဆပ်ပြာတိုက်ပေးမယ် အဟိ”
“နင် တော်တော် ထနေတယ်နော် ငဘုန်း ခစ်ခစ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ဆယ်ကျော်သက် ကောင်မလေး လို တခစ်ခစ် ရီမောလိုက်သည်။
အခန်း (၁၁-၆)
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမတို့ လင်မယား အိပ်ခန်းထဲ မှ ရေချိုးခန်း ထဲ သို့ ဘုန်းထွတ်အောင် ကို ခေါ်လာခဲ့ သည်။ ရေချိုးခန်းထဲ ရောက်မှ သူတို့ နှစ်ယောက် အဝတ်အစား တွေ ချွတ်ကြသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမသား ၏ ကျစ်လစ် တောင့်တင်းသော ရင်အုပ် ကို ကြည့်နေသည်မှာ သူ့ ဘောင်းဘီ နှင့် အတွင်းခံ ကို ဆွဲမချွတ်ခင်အထိသာ ဖြစ်သည်။ ဘောင်းဘီကျွတ်သွားတော့ သူမ မျက်လုံးတွေက မာတောင် နေတဲ့ လီးတန် ကြီးဆီ ရောက် သွားတော့ သည်။ ဒီဟာကြီး က သူမ အတွက် မာတောင် နေတာ ပေါ့လေ ဟု တွေး လိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က အောက်ကိုငုံ့ ကာ ဘောင်းဘီတို့ ကို ခြေထောက်ဖြင့် အခန်းထောင့် ကန်လိုက်တော့ လီးတန် ကြီးက ရမ်းခါ သွားခဲ့သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ ယောက်ျား ၏ ရေဗူး ကို လှမ်းကြည့်လိုက် မိသည်။ အရွယ်အစား က မတိမ်း မယိမ်းပါလား။
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ ဘောင်းဘီကို ဒူးလောက်ထိတွန်းချကာ ခြေထောက်ချင်း ပွတ်ချွတ်လိုက်သည်။ သူမဘရာ ကို ချွတ်သည့် အချိန်မှာတော့ အမျိုးသမီးတွေ လုပ်နေကြ အတိုင်း တဖက် လွတ်သွားသည်ကို တတောင်ဆစ်ကွေး နှင့် ကာပြီး နောက်တဖက် လွတ်သွားသည်ကို နောက်တစ်တောင် ဆစ်ကွေး တဖက် ဖြင့် ကာကာ ဘရာဇီယာကို လက်ဖျားဖြင့် တန်း ပေါ် လှမ်းလွှား လိုက်သည်။
“မာမီ က အရမ်း လှတာပဲ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ရေပန်းခလုပ်ခေါင်းကို ကုံးကာ လှမ်းဖွင့် လိုက် တော့ ကားစွင့် လာသည့် အိုးကြီး ကို ဘုန်းထွတ်အောင် အနောက် မှ ဂလု လိုက်ရသည်။
“သား က မာမီ့ ကို တကယ်လှတယ်လို့ ထင်နေတာလား”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ နို့ တွေကို ကာထားသည့် တစ်တောင် တို့ ကို ခွာကာ ပင်တီ ကို ခါးသားရည်ကြိုး မှ လက်နှစ်ဖက် ဖြင့် ဆွဲချကာ ချွတ်လိုက်လေသည်။
“သား က ဘာမှ လိမ်ပြောစရာ အကြောင်း မှ မရှိတာ လက်တွေ့ ဒီဟာကို ကြည့်လိုက်စမ်းပါအုံး ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ၏ အလံတိုင်ကဲ့ သို့ ထောင်မတ်နေသော လီးတန်ကြီး ကို လက်ညိုးထိုးပြလိုက်သည်။
“တွေ့ ပါ့ တော်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ကိူယ်ကို ပြန်မတ်လိုက်သည်။ သူမ မျက်နှာ က ရှက်သွေး တို့ ဖြင့် နီမြန်းနေသည်။
“သားတို့ အရွယ် လူပျိုပေါက် တွေက အမြဲတမ်း အဲလို ပဲ ထောင်နေမှာပါ”
သူ့ မာမီ နှင့် သူ ထိုကဲ့ သို့ မထိတထိ ကျူ နေရတာ က ဘုန်းထွတ်အောင် အတွက် ပထမဆုံး အတွေ့ အကြုံ ဖြစ်လေသည်။ သူ့ ရဲ့ နေ့ ဝင်္ကပါ တွေ ထဲမှာ သူ့ မာမီ က ခုကဲ့သို့ သူနှင့် အေးအေးဆေးဆေး သူ့ ကို ရှက်သွေး ဖြန်းရင်း စကား စမြီ ပြောတာမျိုး မရှိခဲ့ဘူးခဲ့။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မှာ စိတ်ရှည်ရှည် ဖြင့် မာမီ ပြောသမျှ ကို နားထောင် ဖို့ သာ သူ့ မှာ ဗျူဟာ ရှိသည်။ အပြန်အလှန် ကျူ ဖို့ ကြတော့ သူ သိပ်မပြောတတ်တော့။ သို့ သော်လည်း ယခု လို အခြေအနေကိုတော့ သူ အဆုံးရှုံးခံ လို့ မဖြစ်၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ယုံကြည်မှု အပြည့် ထားပြီး မီးစင် ကြည့်က ဖို့ သတိပြန်ပေးနေရသည်။
“မာမီ က သား တွေ့ ဖူးသမျှ မိန်းမ တွေ ထဲ မှာ အလှဆုံး ပါပဲမာမီရယ်”
“အေပရယ် ကလည်း လှပါတယ်ကွယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ပါးပြင်တွေ က ပန်းနု ရောင်မှ ရဲတက် သွားရသည်။ ဘာကြောင့် သူမ သားဖြစ်သူရဲ့ ရီးစား ဟောင်း ကို သွားသွား ပြီး သူမ နဲ့ နှိုင်းယှဥ် ပြနေမိတာလဲ။ သားဖြစ်သူ က သူမ ကို ရိုးရိုးသားသား ချီးမွမ်းခန်း ဖွင့်နေတာကို သူမ က ဘာဖြစ်လို့ သွားငြင်းခုန်နေရတာလဲ။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သား ရဲ့ ရီးစား နဲ့ ပြိုင်နေချင်တာ ကို ရှက်သွားမိသည်။
“ကဲပါ ရေပန်းအောင် ဝင်ရအောင်”
“ဟုတ် မာမီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ မာမီ နောက် လိုက်ဝင် သွားသည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် ရေပန်းအောက် မှာ နီးနီးကပ်ကပ် ရပ်နေကြသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က ဆပ်ပြာရည်ကို သူ့ လက်ထဲ ညှစ်ချလိုက်ပြီး။
“သား ဆပ်ပြာတိုက်ပေးရမလား”
“အင်း တိုက်ပေးလေ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ကို ကျောပေးလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ကျောကို သူ့လက်ထဲ က ဆပ်ပြာရည် ဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးလေသည်။ ကျောပြင်၊ ခါး ၊ ဖင်လုံးကြီး တို့ ကို လိုအပ် တာထက် ပိုပို မိုမို ပွတ်သပ်ပေးလေသည်။ ပြီးတော့ စသလို နောက်သလို ဖြင့် သူ့ မာမီ ဖင်လုံးကြီးကို လက်ဖဝါး ဖြင့် ဖြတ်ကနဲ တချက်ရိုက်လိုက်သည်။ အခု တကြိမ် သူ့ မာမီ ဖင် ကို အဝတ်အစား မခံ ပဲ ပထမဆုံး ရိုက်ဖူးခြင်း ပင် ဖြစ်လေသည်။
“ကဲ အနောက်ဖက် ပြီးပြီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့မာမီ ခါးအောက် မှ ကားစွင့်လာသည့် တင်သား နေရာကို လက်နှစ်ဖြင့် ဖြင့် ကိုင်ကာ ကိုယ်လုံး ကို လှည့်ပေးလိုက်သည်။ ဆပ်ပြာရည်ကို လည်း လက်ဖဝါးမှာ များများ ထည့်လိုက်သည်။ နို့ ကြီး တွေကို မထိသေးပဲ သူမ ဗိုက်သား တို့ ကို အရင် ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ပေါင်ရင်း တို့ ကို အနည်းငယ် ပွတ်ပေးပြီးမှ နို့ကြီးများ ဆီ ပြန်တက်လာခဲ့သည်။ နို့ကြီး တွေ မှာ သူ့ မမ လောက် မကြီးသော်လည်း ကြည့်လို့ အရမ်းကောင်း လေသည်။ ကလေး နှစ်ယောက် အမေ မို့ အနယ်ငယ်လေး အောက်သို့ အိကျ နေသော်လည်း အတော် လေး တင်းတင်းရင်းရင်း ရှိနေသေးသည်။ ယောဂ လေ့ကျင့်ခန်းတို့ ကြောင့်လည်း ဖြစ်နိုင်လေသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က ညှင်ညှင်သာသာ လေး ပွတ်သပ်ပြီး ဖွဖွလေး ဆုပ်ကိုင် ကြည့်လေသည်။
“သား မျက်နှာမှာ အခု ဖြစ်နေတဲ့ ပုံစံလေး က ချစ်စရာလေး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ရေပန်းမှ ကျနေသည့် ရေကို ကျောဖြင့် ခံထားရင်းက ဘုန်းထွတ်အောင် မျက်နှာ ကို အကဲခတ်နေလေသည်။ သူမ သား ဖြစ်သူ က သူမ နို့တွေ ကို အမြတ်တနိုး ဖြင့် ငေးကြည့်နေရင်း။ တယုတယ ပွတ်သပ်ဆုပ်နှယ်ပေးနေတာကို သဘောကျနေမိသည်။
“ကဲ မာမီ့ အလှည့်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ လက်ထဲ ဆပ်ပြာရည်ကို လောင်းထည့် ပြီး ဘုန်းထွတ်အောင် ၏ ကျစ်လစ်သော ကိုယ်လုံးလေးကို ပွတ်သပ်တိုက်ချွတ်ပေးလိုက်သည်။ သူမကိုယ်သူမ ပြန်လည်နုပျို သွားသည်ဟု ပင်စိတ်ထဲ ထင်နေမိသည်။ သားဖြစ်သူ ကိုယ်လုံး ကြွက်သား တွေ က လူသာ သေးသည် မာကျော တောင့်တင်း နေတာ ပဲဟု လည်း တွေး နေမိသည်။ ထိုအချိန်မှာ ပင် သူမ လက်က တကယ့်ကို သံချောင်းအလားမာကျော တောင့်တင်း နေ သည့် ဘုန်းထွတ်အောင် လီးတန်ကြီးကို ဆုပ်ကိုင်မိသွားသည်။ သူမ လက်က ဘုန်းထွတ်အောင် လီးတန်ကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ဆပ်ပြာဖြင့် ပွတ်သတ်ပေးနေရင်း သူမ နှုတ်ခမ်း တွေ ကအလိုလို ဘုန်းထွတ်အောင် နှုတ်ခမ်း တွေကို သွားနမ်းမိလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ကလည်း ပြန်လည် နမ်းစုပ်လာတော့ သူတို့ နှစ်ဦး သား သမီးရီးစား နှစ်ဦး ကဲ့ သို့ ပွေ့ဖက် နမ်းစုပ်နေမိကြလေသည်။ ခနကြာတော့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က အနမ်း ကို ခွာလိုက်သည်။ သူမ မျက်နာကို ရေပန်း ဖြင့် တိုက်ရိုက် မထိစေရန် ရေပန်း ကို ဘုန်းထွတ်အောင် ကျောဖြင့် ခံစေ လိုက်ရင်း သူမ က ဘုန်းထွတ်အောင် ရှေ့ မှာ ဒူးထောက် ထိုင်ချလိုက်သည်။
“မာမီ တစ်ခု ကျိုးစား ကြည့်ချင်လို့”
“ဟုတ်ကဲ့ မာမီ ၊ မာမီ ကြိုက်သလို သာ လုပ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် အနေဖြင့် သူ့ မာမီ သူ့ ကို ပုလွေ ပေးတော့ မည် ဆိုတာ သိလို့ ပျော်ပျော် ကြီး ခါးကို အသာ ရှေ့သို့ ကော့ ပေးလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မာမီ ရဲ့ မျက်နှာလှလှ လေးက စိုးရိမ် နေလျှက်နဲ့ သူမ ပါးစပ် ကို ဟကာ သူ့ လီးကြီးကို ဖြည်းဖြည်း ချင်း သွင်းနေတာကို ငုံ့ကြည့်နေမိသည်။ သူထင်တာက တော့ ဒစ်ဖူး ပိုင်းလောက် သာ ဝင်လိမ့် မည်ဟု ။ သို့သော် အံသြစရာ ကောင်းလောက် အောင် လီးကြီးက သူမ ပါးစပ်ထဲ တဖြည်းဖြည်း ချင်းဝင်နေလေသည်။ ခနလေး ဖြင့် သူ့လီးတန်ကြီးက သူ့ မာမီ ပါးစပ်ထဲ တဝက်လောက် ဝင်သွား လေသည်။
“ဝိုးးး မာမီ…အဲဒါ ကတော့ …”
ဘုန်းထွတ်အောင် အသံကြားလို့ မော့ ကြည့်လိုက်သည့် ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် နှင့် ဘုန်းထွတ်အောင် တို့ မျက်လုံး ချင်းဆုံမိကြလေသည်။ သူ့ မာမီ ၏ချောမောလှသည့် မျက်နှာ နှင့် ဆက်ဆီ နှုတ်ခမ်းထဲ သူ့ လီးကြီး တဝက် လောက်ဝင်နေသည့် ပုံ မှာ အရမ်းကို ဆက်ဆီ ဖြစ်လွန်းလှသည်။
သူမ ပါးစပ် နှင့် လည်ချောင်း က ဟိုတနေ့ က ရေဗူး ကိုသာ ထိုးသွင်း နိုင်တာ မဟုတ်တော့ ။ သူမ သား၏ တုတ်ခိုင်ရှည်လျှား လှသော လီးကြီးက သူမ လည်ချောင်းထဲ တရွေ့ရွေ့ တိုးဝင်လာရာ သူမ သား လမွှေး များ မှာ သူမ နှာခေါင်းကို ပင် ထိလာလေပြီ။ သူမ မေးစေ့ က ဂွေးဥ နှစ်လုံးကို ထိလိုက်မိတော့ လီးကြီး တဆုံးဝင် သွားပြီ ဆိုတာ သိလိုက်ရသည်။ သူမ လည်ချောင်းတစ်ခု လုံး ပြည့်လျှံ လို့ အသံပင် မထွက်နိုင်တော့၊ သူမ သားဖြစ်သူ ကို သူမ ခုလို လုပ်ပေးနိုင်တာ ဘယ်လောက်တောင် ပျော်သွားသလဲ ဆိုတာ သူမ ပြောပြ လို့ မရ။ သူမ ခေါင်းကို ဖြည်းဖြည်းချင်း နောက်ဆုတ်ပြီး သူမ နှုတ်ခမ်းက ဒစ်ဖူး ဇောင်းကို ပြန်ထိသည်အထိ လီးကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက် သည်။ နောက်တော့ သူမ နှုတ်ခမ်းကို လီးတန်ကြီးမှာ တင်းတင်းလေး စေ့ ကာ မျက်နှာကို ရှေ့တိုး နောက်ဆုတ် လုပ်လျှက် ဂွင်းတိုက်ပေးတော့သည်။ သူမ ခေါင်း လှုပ်ရှားမှု က လီးနှင့် တဖြောင့်တည်း ဖြစ်စေရန် ဘုန်းထွတ်အောင် ပေါင်နှစ်ဘက်ကို သူမ လက်များ ဖြင့် ထိန်းကိုင်ထားလိုက်သည်။
“အားးးးး မာမီ………….”
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် မိမိမျက်စေ့ ကို မိမိ မယုံနိုင်အောင် ဖြစ်ရသည်။ မနေ့ က အထိ သူ့ မာမီ က သူ့ လီးဒစ်ဖူး ကို ပင် ပါးစပ်ထဲ ဝင်ဖို့ အတော် ကြိုးစား ခဲ့ရသည်။ ယခု ဒုတိယ အကြိမ်မှာ တော့ သူ့ လီးကြီး တစ်ချောင်းလုံး ကို လည်ချောင်းထဲ အဝင်အထွက် လုပ်ပေးနေသည်မှာ အနှစ်မှစ် အလလ ကကျင့်ထားသည့် ပုံစံမျိုး ပင်ဖြစ်နေသည်။ သေခြာတာကတော့ သူ့ မာမီ က သူ့ လီးစုပ်ရတာကို အလွန်နှစ်သက်နေတာပါပဲ။ ဘုန်းထွတ်အောင် ကိုယ်တိုင်လည်း မာမီ ရဲ့ ပုလွေစွမ်းကို အရမ်း ကြိုက်နှစ်သက်နေပြီလေ။ သူ့ မမ တော့ ပွဲကြီးပွဲကောင်း ကို ချောင်းဖို့ အခွင့်အရေး လွတ်သွား ရှာပြီဟု လည်း တွေးလိုက်မိသေးသည်။ သူ့ မမ အနေဖြင့် ဒီလို ရေချိုးခန်း အပိတ်ထဲ ဖြစ်ပျက်နေတာကို ချောင်းဖို့ ဘယ်လို မှ မဖြစ်နိုင်ဘူး မဟုတ်လား။ သူက သူ့ မာမီ ခေါင်းကို အသာထိန်းကိုင်ကာ သူ့လီးကြီးကို သူမ ပါးစပ် မှ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က အသက်ကို ဝအောင် ရူနေရင်းက သူ့ ကို မော့ကြည့်ကာ။
“ဘာဖြစ်လို့ လဲ သား၊ သားမကြိုက်ဘူးလား”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဖရိုဖရဲဖြင့် သူမ မျက်နှာပေါ် ကျနေသည့် ဆံပင်များကို နားရွက်နောက် သပ်လိုက်ရင်း သားဖြစ်သူ ကို မော့ ကာ မျက်မှောင်လေးတွန့်လျှက် မေးလိုက်သည်။
“အရမ်း ကောင်းတယ်၊ အရမ်းကြိုက်ပါတယ် မာမီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ရေပန်း ခလုပ်ကို လှည့်ကာ ပိတ်လိုက်သည်။ သူတို့ ကို သူ့ မမ ချောင်းလို့ ရနိုင်မည့် နေရာ တနေရာရာ သို့ ရွေ့ ရမည်ဟု တွေးလိုက်သည်။
“အဲဒါဆိုရင်…”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ပြန်မပြောသေးပဲ၊ သူ့ မာမီကို ထိုင်ရက် မှ ဆွဲထူ ထစေပြီး နှုတ်ခမ်း ဖူးဖူးကြီး ကို ပြွတ်စ်ကနဲ စုပ်နမ်းလိုက်သည်။
“သား က မာမီ့ ကိုပါ တချိန်ထဲ ကောင်းစေချင်လို့ ပါ”
ဟု ပြောရင်း ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် လက်ကို ဆွဲကာ သူမ တို့ အိပ်ယာဆီသို့ ခေါ်လာခဲ့လိုက်သည်။ နှစ်ဦးစလုံး က ရေမသုတ်ထားကြသဖြင့် ရေစက်လက်ဖြင့် ၊ သို့ပေမဲ့ ဂရုမစိုက်ကြပါ။ ဘုန်းထွတ်အောင် က အိပ်ယာ ပေါ် ပက်လက်လှန်လှဲချလိုက်ရင်း။
“ကဲ လာတော့ ဒီမှာ”
“အိုးးးး ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တစ်ယောက် ဆစ်စတီနိုင်း ဆိုတာ ဘာလဲ သိသည်၊ သို့သော် တစ်ခါ မှ မတစ်ခါဘူးခဲ့။
“သား သေခြာလား”
အခု သား လီးကြီး မှာ ပိုပြီးတောင် ကြီးလာသည်ဟု သူမ စိတ်ထဲ ထင်လိုက်မိသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က ခေါင်းညှိမ် ပြတော့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူ့ အပေါ် ကို တက်ခွ လိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က အခန်းတံခါးဖက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ သူ့မမ များ ချောင်းနေမလားပေါ့။ သို့သော် သူ့ မျက်နှာ ရှေ့ မှာ ပိတ်လာသော ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ဖင်ကြီးကြောင့် သူ ဘာမှ မမြင်ရတော့ ခြေ။ ဘုန်းထွတ်အောင် ပါးစပ် က အလိုလို ပင် ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် စောက်ဖုတ်ကြီး ဆီ ရောက်သွားတော့ သည်။ သူတို့ အတွက် အကောင်းဆုံး နေ့ တစ်နေ့ ပါပဲ။ မနေ့ ကထက်တောင် ပိုကောင်းနေပါသေးလား။
…………………………
အခန်း ၁၂။
အခန်း (၁၂-၁)
ကြားရုံ ကြား ရတာနဲ့ တကယ်လက်တွေ့ မြင်ရတာနဲ့ က အတော့်ကို ကွာခြားချက် ကြီးမားလှပါသည်။ သူမ မောင်ငယ်လေး က သူမတို့ မာမီ နှင့် ဘာညာကွိကွ လုပ်သည် ဆိုတာ ပြောပြ တုန်းက မေသစ္စာအောင် ရင်ခုံ သဲလှုပ် ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ ယခု လက်တွေ့ မြင်လိုက်ရတော့ သူမ မျက်လုံးတွေ ပါ ပြာပြီး မူးမေ့ ချင်သလို တောင် ဖြစ်သွားရသည်။ ဟနေသည့် တံခါးကြား မှ မြင်နေရသော သူမတို့ မိဘတွေ ရဲ့ ကုတင်ကြီးပေါ် မှ သူမ မောင်လေး နှင့် မာမီ တို့ ရဲ့ ဖြစ်ပျက်နေပုံ က သူမ ကို လုံးဝ ကို ဖမ်းစား သွားတော့ သည်။
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် နှင့် ဘုန်းထွတ်အောင် တို့ နှစ်ယောက် စလုံး က ကိုယ်ပေါ် မှာ ရေစက်လက်တွေ နှင့်။ သူတို့ နှစ်ယောက် ရေချိုးခန်းထဲ အတူတူရေချိုး လာကြပြီး ကိုယ်ကို ရေသုပ်ဖို့ ပင် အချိန် မပေးနိုင်ကြပုံ ရသည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် ရဲ့ မျက်နှာ တွေ က အတော် ဆင်တာကို သူမ ယခု မှ သတိထားမိသည်။ သူတို့ ကို မသိသည့် တစိမ်း တစ်ယောက်ယောက်က ပင် သူတို့ နှစ်ယောက်ကို ကြည့်လိုက်တာနှင့် သားအမိလား၊ မောင်နှမလား ဆိုသည့် မေးခွန်း ထွက်လာနိုင်သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက်မှာ အရမ်း ချစ်နေကြသည့် ဆယ်ကျော်သက် စုံတွဲ တစ်တွဲ အလား လုံးထွေး နေကြသည်။ သူမ ရဲ့ မောင်လေး က အိပ်ယာပေါ် မှာ ပက်လက်လှဲချလိုက်တော့ သူ့ ရဲ့ ဧရာမ လီးကြီး က အလံတိုင်ကြီးလို မတ်မတ်ထောင်နေသည်။ သူမ မာမီ က လီးကြီးကို ခနတော့ စိုက်ကာ ကြည့်လိုက်သည်။ နောက်တော့ အိပ်ယာပေါ် တက်ကာ သူမ မောင်လေး ပေါ် တက်ခွ တော့သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် အချင်းချင်း စကားပြောနေတာတော့ သိသည်။ သို့သော် မေသစ္စာအောင် ဦးနှောက်က တစိတ်တပိုင်းလောက် အလုပ်လုပ် နေတာ ရပ်သွားသလို ဖြစ်နေတာမို့ ဘာတွေ ပြောနေမှန်း သတိပင် မထားမိတော့။
မေသစ္စာအောင် စိတ်ထဲ တော့ သူမ မောင်လေး မျက်လုံး က သူမချောင်းနေသော တံခါးအဟ သို့ လှမ်းကြည့်လိုက်သည် ဟု ထင်လိုက်မိသည်။ သို့သော် သူမ မာမီ က သူ့ အပေါ် တက်ခွ လိုက်တော့ မာမီ့ ကိုယ်လုံး ဖြင့် ကွယ်သွား ခဲ့သည်။ သူမ မောင်လေး လက်နှစ်ဖက်က မာမီ့ ဖင်လုံးကြီး နှစ်ဖက်ကို တဖက်တချက် ကိုင်ထားတာကို တွေ့ ရသည်။ သူ့ မျက်နှာက မာမီ့ ဖင်လုံးကြီး အလယ် မှာဆိုတော့ ဘုန်းထွတ်အောင် စောက်ဖုတ် လျှက်ပေးနေမှာ သေခြာသလောက် ရှိလေသည်။ သူမ မာမီကတော့၊ ဟိုးလီးရှစ်…. မေသစ္စာအောင် ဒူးတောင် မခိုင်တော့ ပဲ ကြမ်းပြင်သို့ ထိုင်လျှက် ကျသွားရသည်။ မာမီ့ ပါးစပ်ထဲ ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီး က တထစ်ထစ် ဖြင့် ဝင်နေပါလား။ တကယ်ရော ဖြစ်နိုင်ရဲ့လား။ မာမီ့ ပါးစပ်ထဲ ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီးက အဆုံးလောက်ထိ ကို ဝင်နေပြီး မာမီက မျက်နှာကို အနှိမ့် အမြင့် လုပ်ကာ ပုလွေ ပေးနေသည်။ သူမ ကို ပါးစပ် ဖြင့် လာပြောလို့ ကတော့ ဘယ်လို မှ ယုံမည် မဟုတ်။ မေသစ္စာအောင် သူမ ယောဂဘောင်းဘီ နှင့် ပင်တီ ထဲ လက်ကို ထိုးထည့်ကာ သူမစောက်ဖုတ် ကို ဖိပွတ်နေမိလေပြီ။
မေသစ္စာအောင် ခေါင်းထဲ ဒိန်းကနဲ အလင်းတစ်ခု ဝင်လာခဲ့သည်။ ကာမဒေဝ သူတို့ မိသားစု ကို အပြောင်းအလဲ တွေ လုပ်ခဲ့ပြီ။ စိတ်ရော၊ ကိုယ်ရော အကုန်ပြောင်းလဲ လာခဲ့သည် မဟုတ်လား။ သူမ ရဲ့ မောင်လေးရဲ့ လီးကြီး၊ သူမရဲ့ ရင်သားတွေ။ အခု သူမ မြင်နေရတာ သူမ မာမီ လည်ချောင်း။ အိုး ..မောင်လေး ပြောပြ ဘူးတဲ့ မာမီ စောက်ရည်တွေ ပန်းထုတ်မှု။ အား အခု လည်း မာမီ စောက်ရည်တွေ မောင်လေး မျက်နှာပေါ် ပန်းချတော့ မှာလား။
မေသစ္စာအောင် အတွက် အမြင်တင်မဟုတ်ပါ၊ အခု တော့ သူတို့ နှစ်ယောက်၏ ညီးသံ ညူသံ ၊ အရည်တစွပ်စွပ် နှင့် လျှက်သံ စုပ်သံ၊ တို့ က နားထဲ ဝင်လာခဲ့သည်။ မေသစ္စာအောင် အတွက် သူမ ဘဝ မှာ စိတ်လှုပ်ရှားစရာ အကောင်းဆုံး၊ စိတ်အထဆုံး ဖြစ်ရသည့် မြင်ကွင်း ပင် ဖြစ်ပါတော့ သည်။
……………………………..
ဆစ်စတီနိုင်း ကို ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် ပထမဦးဆုံး လုပ်ဖူးတာ ဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း တစ်ဦး နှင့် တစ်ဦး စိတ်ဆန္ဒ ကို ဖြည့်ဆည်းပေးခြင်း ၊ တနည်း အားဖြင့် တစ်ဦးကောင်းအောင် နောက်တစ်ဦး က ပြိုင်တူ လုပ်ပေးကြခြင်းဟု ထင်ခဲ့လေသည်။ သို့ သော် သူ့ မာမီ တစ်ယောက် သူမ ပြီးကာနီး ကျတော့ သူ့ လီး စုပ်ပေး နေတာကို ကောင်းကောင်း မလုပ်ပေးနိုင်တော့ ၊ သူမ ကိုယ်လုံး ကြီး လူးလိမ့် ကော့ ပျံ လာခဲ့သည်။ ဒီကြားထဲ သူ့ ကို စွဲဆောင် နေတာ လေးတစ်ခု ကိုလည်း အမှတ်မထင် တွေ့ လိုက်ရသည်။ အဲဒါက တော့ သူ စောက်ဖုတ်လျှက် ပေးနေစဥ် တွေ့ နေရသည့် သူမ ဖင်နှစ်လုံး ကြားမှ ခရေပွင့် ညိုညိုလေး။ သူမ ဖင်ကြီးကို ကော့ကာ ကော့ ကာ ဖြင့် သူ့ ပါးစပ် ပေါ် စောက်ဖုတ်နဲ့ ပွတ်ပေးနေစဥ် မှာကို ခရေပွင့် ညိုညိုလေး က ရှုံ့ချည် ပွချည် လေး ဖြစ်နေ ခဲ့သည်။
တကယ်လို့ သာ ဒီဆစ်စတီနိုင်း က ကာမဒေဝ နောက်ဆုံး ပဟေဠိ ရဲ့ အဖြေ မဟုတ်ခဲ့ ဘူး ဆိုရင်။ ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် ကျန်တာတွေ ဆက်ကြိုးစား ရတော့ မှာပဲ။ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် သူ့ ကို အခွင့် အရေးပေးလို့ ကတော့ သူ့ မာမီ ရဲ့ ပေါင်နှစ်လုံး ကြား ကိုတော့ သူ့ မျက်နှာ အပ်ထားဖို့ ကြိုးစား မှာပဲ။ သူ့ မာမီရဲ့ ဖင်လုံးကြီး နှစ်လုံး ကို သူ့ လက်ဖဝါးတွေ နဲ့ အုပ်ကိုင် ညှစ်ထား ပြီး သူ့ လျှာက စောက်ခေါင်းထဲ ထိုးမွှေ နေစဥ် မှာပဲ သူ့ မာမီ ဆီက ညီးသံ ကြားလိုက်ရသည်။ သူ့ လီးကြီးက သူမရဲ့ လည်ချောင်းထဲ ထိ ရောက်နေတာ မို့ အသံကတော့ ဝူးဝူးဝါးဝါး ဖြစ်နေသည်။
“မွမ်းးးအ…မု..ဖလု..မွ….မွူးးးးးး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ဦးနှောက်ထဲ မီးရူးမီးပန်းတွေ ပေါက်ကွဲ ပစ်လွှတ်လိုက်သလို ဖြစ်ကုန်သည်။ သူမ အရင်တုန်း က ခံစားခဲ့ မိဖူးခဲ့တဲ့ အရသာတွေ နဲ့ ဘာမှ မဆိုင်။ ဒီလောက် တုတ်ခိုင်ရှည်လျှားတဲ့ လီးတန်ကြီး ကို သူမ လည်ချောင်းထဲ အဆုံးထိ ဘယ်လို များ မျိုချနိုင်ခဲ့ သလဲ ဆိုတာကို သူမ မသိတော့ဘူး။ နတ်ဘုရားတွေ ကူညီထောက်ပံ့ ပေးလို့ များပဲလားလို့ တောင် တွေးမိသည်။ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် အဲလို လုပ်ခဲ့နိုင်တဲ့ ကျွမ်းကျင်မှု အသစ်ကို ပေးလိုက်တဲ့ နတ်ဘုရားတွေကို ကျေးဇူး တင်မိသလို၊ သူတို့ ပေးခဲ့တဲ့ ကျွမ်းကျင်မှု ကို ကောင်းကောင်း အသုံးချပေးမှာပါဟု လည်း စိတ်ထဲ မှ ဂတိပေးလိုက်မိသည်။ သူမ ရဲ့ ကာမဆန္ဒအထွတ်အထိပ် ရောက်သွားတဲ့ ခံစားမှု ပြီးဆုံး သွားမှ ပဲ ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီး ကို ပြန်ပြီး စိတ်ပါလက်ပါ စုပ်ပေးမိပြန်သည်။ သူမ ဘယ်ဘက် လက်ဖြင့် ဘုန်းထွတ်အောင် ဂွေးဥကြီးတွေကို ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ပေးနေလိုက်သည်။ သူမ လက်ဖဝါးထဲ မှာ စမ်းမိတာ ကြီးလိုက်တဲ့ ဥကြီးတွေ။ အထဲမှာ သူမ အတွက် ဘယ်လောက်တောင် စု ပေးထားသလဲ မသိဘူး။ သူမ မျက်စေ့ ကို ဖွင့်ပြီး ဥကြီးတွေကို ကြည့်လိုက်မိတော့ ကိုင်ထားတဲ့ သူမ လက်မှာ ဝတ်ထားတဲ့ လက်ထပ်လက်စွပ်ကို တန်းမြင်မိသည်။ လက်စွပ် က ဘုန်းထွတ်အောင် ဂွေးဥ ရဲ့ အရည်ပြား တွန့်တွန့် လေး တွေ နဲ့ ပွတ်နေသည်။ သူမ စိတ်ထဲ ထစ်ကနဲ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်ကျူးလွန်မိသည်လို့ ခံစား လိုက်မိသည်။ သို့ပေမဲ့ ဘုန်းထွတ်အောင် ရဲ့ လျှာကြီးက သူမ စောက်ခေါင်းထဲကို ထိုးပြီး အထဲထိ ဝင်ညှောင့် နေသည်။ သူမ ညာဘက်လက်က လီးကြီးအရင်း ကို ကိုင်ကာ ဆောင့် လိုက်မိသည်။ သူမ မျက်လုံး အစုံ ကိုလည်း ပြန်မှိတ်လိုက်သည်။ သူမ ယောက်ျား နှင့် သူမ ကိုယ် သူမ ပင် တဒင်္ဂမေ့လျော့ သွားတော့ သည်။
“မွင်းးးးးးးမွု………………..”
ဘုန်းထွတ်အောင် အသံက သူ့ ပါးစပ် မှာ စောက်ဖုတ်နဲ့ ဖိကပ်နေတာမို့ သိပ်ပီပီသသ မထွက်နိုင်။ သူ့ မာမီ့ ဖင်လုံးကြီးတွေ ကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး သူ့ ပါးစပ် ကို စောက်ဖုတ်မှ နည်းနည်း ခွာလိုက်သည်။
“မာမီ..သားးးးး ပြီးးးးတော့မယ်……………”
သူ့ မာမီ ရဲ့ လည်ချောင်း က တကယ့်ကို အနေတော်လေး ပဲ။ သူ့ လီးဒစ်ဖူးကြီးကို အရမ်းမကျပ်၊ အရမ်းမချောင် ဝင်ထွက်လို့ ရနေသည်။ သူ ဒီလောက် ကြာကြာကြီး ထိန်းထားနိုင်တာတောင် မှ အတော် အံ့သြဖို့ ကောင်းနေပြီ။ ဒီနေ့ အဖို့ သူ လရည်တွေ မထုတ်ပစ်ရသေး။ ဒီတစ်ခါ ထွက်ရင်တော့ လရည်အတော် များမှာ သေခြာသည်။ သူက မာမီ့ ကို ဝမ်နင်ပေးထားချင်မိသည်။
“အားးးးး စောက်ရမ်းးးးးးးး စောက်ရမ်းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး”
ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ ဘာသာသူ ဘာပြောနေမိမှန်းမသိတော့ ၊ ဖီးက အရမ်းကောင်းလွန်းတော့ တခြားဟာတွေ ခေါင်းထဲ သိပ်မစဥ်းစားမိတော့။
သူမသား ဖြစ်သူ သူမကို ပြောချင်တာက စောက်ရမ်း များမည်ဟု ပြောချင်တာဟု မထင်။ သူမ ထင်တာက စောက်ရမ်းကောင်းသည်ဟု ပြောသည်မှတ်နေသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် စိတ်ထဲ သားဖြစ်သူ ဒီတစ်ခါ သိပ်ကြာနေပြီ သူလရည်တွေ ထုတ်ပစ်မှ ရတော့ မည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ဗိုက်သားက ကြွက်သားတွေ တင်းလာတာကို သူမ အထိအတွေ့ မှာ ခံစားလိုက်ရတော့ သူ ပြီးတော့ မည်ဆိုတာတော့ သိလိုက်သည်။ သူမ ကိုင်ထားသည့် ဂွေးဥ တွေ ကလည်း တင်းဖေါင်းလာသည်။ တချိန်ထည်းလိုလို ပင် သူမ လည်ချောင်းထဲ လီးထိပ်မှ လရည်တွေ ပန်းထွက်လာတာ ခံစားလိုက်ရသည်။ သူမ ထင်တာက ထွက်လာသည့် လရည်တွေ အားလုံးကို သူမ မျိုချနိုင်လိမ့် မည်ဟု။ သူမ အထင်က လုံးဝ လွဲသွားခဲ့သည်။ သူမ လည်ချောင်းထဲ ပြည်လျံ လာပြီး သူမ အသက်ရူလို့ ပင်မရတော့ ၊ သူမ နှာခေါင်းထဲ ကပင် ထွက်လာခဲ့သည်မို့ ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီး ကို သူမ ပါးစပ် မှ အမြန်ချွတ်လိုက်ရသည်။ လီးထိပ်က လရည်တွေ ပြွတ်ကနဲ ပြွတ်ကနဲ ထွက်လာပုံ က မီးတောင် ပေါက်ကွဲထွက်လာသလိုပင်။ လရည်တွေက လီးထိပ် မှ ပန်းထွက်ကာ လေထဲ မြောက်တက်သွားပြီး အိပ်ယာပေါ် တချို့ ကျကုန်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ခေါင်းက ဆံပင်တွေ ပေါ် မှာလည်း ကျသည်။ သူမ မျက်နှာ တွေ မှာရော၊ မဆုံးနိုင်ဘူးဟု ထင်ရအောင် ပန်းထွက်ကျကုန်သည်။ သူမ စောက်ဖုတ်မှာ လျှက်နေတာက ရပ်သွားပြီး သူမ စောက်ဖုတ်ကို မျက်နှာအပ်လို့ တအီးအီး ဖြင့် ညီးညူနေသည်မှာ ၊ သူမ ချစ်စရာ သားလေး မှ ပင်ဟုတ်ရဲ့ လားဟု ထင်ရသည်။ သူ့ လက်ချောင်းတွေ ကလည်း သူမ ဖင်လုံးကြီးတွေကို တအား ဖျစ်ညှစ် ဆုပ်ကိုင်ထားလေသည်။
“အားးးးးးးးးးးးးးးးးးးး အီးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးဟားးးးးးးးးးးးးးးးးးး”
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူ့ ခေါင်းထဲ မှာ သူ့ မွေးသမိခင် ကျေးဇူးရှင် မေမေ သို့ မဟုတ် သူ့ မာမီ ရဲ့ မျက်နှာ ခေါင်းဆံပင် တွေ ပေါ် လရည်တွေ ပန်းချမိတာကို မယုံကြည်နိုင်လောက် အောင် ဖြစ်နေသေးသည်။ ကာမဒေဝ ကိုပဲ ဒီလို စွမ်းရည်မျိုး ရလာအောင် လုပ်ပေးလို့ ကျေးဇူးတင်ရမှာလား။ ဒါမှ မဟုတ်။ ပါဝါ အသစ် နဲ့ အတုလုပ်ပေးခဲ့တဲ့ ရာမဆွာမိ ကိုပဲ ကျေးဇူးတင်ရမှာလား။ နောက်ဆုံးတော့ သူ့ ခေါင်းထဲ ဘာမှ မရှိ ဗလာ နတ္တိ နဲ့ သူ့ မိဘတွေ ရဲ့ ကုတင်ကြီးပေါ် သူ့ မာမီ ဘေးမှာ ပစ်လှဲချလိုက်ပါတော့ သည်။
သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး ရဲ့ ကာမဆန္ဒ အထွတ်အထိပ်ကို ရောက်ရှိသွားပြီးတဲ့ နောက်မှာတော့ သားအမိ နှစ်ဦး က လက်ရှိပုံစံ အတိုင်း ဖင်ပြန်ခေါင်းပြန် အနေအထား က မပြောင်းလဲသေးပဲ တယောက်ကို တယောက် ဖက်ထား ကြပြီး အမောဖြေနေကြပါသည်။
“အဲဒါ ကတော့ မာမီ ထင်တာထက်ကို အများကြီး ထွက်လာတာပဲ သားရယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ လက်ကလေး ဖြင့် ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီးကို အသာအယာ ပွတ်သတ်ပေးရင်း ပြောလိုက်သည်။ သူမ လက်ချောင်းတွေ က ဘုန်းထွန်အောင် လရည်တွေ ဖြင့် စေးကပ် နေလေသည်။
“မာမီ တော့ ရေထပ်ချိုးရတော့ မယ်”
“ဟုတ် မာမီ၊ မာမီ့ ကို သား လရည်တွေ နဲ့ ပန်းလိုက်မိတယ် ”
“သား မာမီ အဲလို စကားလုံး တွေ မကြိုက်ဘူးကွယ်”
“ဟုတ် မာမီ သား ဟိုဟာတွေ အများကြီး ထွက်သွားတယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် သူမ သား အပြောအဆိုကြောင့် ရီချင်တာ မထိန်းနိုင်တော့။
“အမလေး ကွယ်၊ အများကြီး ဆိုတာထက်ကို ပိုများနေသေးတယ်၊ ခစ်ခစ်”
သူမ လက်က ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဂွင်းထုပေးနေပြန်သည်။
“သား နောက်တစ်ခါ တောင် ထွက်နိုင်သေးတယ် မဟုတ်လား”
“ဟုတ်တယ် မာမီ၊ ကျေးဇူးပြုပြီး……….”
“အိုကေ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ နှုတ်ခမ်းကို လျှာဖြင့် သပ်လိုက်ရာ ခုနက ပေကျံနေသော လရည်များ ၏ ငံတန်တန် အရသာကို လျှာမှာ မြီးစမ်းလိုက်ရသည်။ သူမ လက်ကလေး ဖြင့် လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ဂွင်းထု ပေးရင်း လီးဒစ်ဖူး ကြီး အရည်ပြား အောင်က ပွင့်ထွက်လာလိုက် ဝင်သွားလိုက်ကို ကြည့်နေမိသည်။ သူမ ပေါင်လုံး ကြီးဖြင့် ဘုန်းထွတ်အောင် ကို ပြန်ခွလျှက် သူမစောက်ဖုတ်ကို သား မျက်နှာ မှာ အပ်လိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် လျှာ က သူမ စောက်ခေါင်းထဲ ပြန်မွှေလာပြန်သည်။ သူမ လည်ချောင်းထဲကို လည်း ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီး ပြန်ဝင်လာခဲ့သည်။ သူမ သုံးခါလောက် ပြီးကာ ဘုန်းထွတ်အောင် မျက်နှာ ပေါ် ကို စောက်ရည် များ ပန်းချ ပစ်လိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ပြီးကာနီးကျတော့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် မျိုချဖို့ မကျိုး စားတော့, သူမ ပါးစပ် မှ ထုတ်ကာ လက်ဖြင့် ခတ်သွက်သွက် လေးထုပေးလိုက်သည်။ မီးသပ်ပိုက်မှ ပန်းထွက် သလို ပန်းထွက်လာသည့် လရည်များက သူမ တို့ ကုတင်ပေါ် နှင့် သူမ ကိုယ်ပေါ် တဖတ်ဖတ် နှင့် ကျနေတာ စိတ်ဝင်တစား ကြည့်နေမိသည်။
နေ့လည်စား စားချိန်လောက် ကျမှ သူတို့ နှစ်ယောက် ရဲ့ အချစ်မုန်တိုင်း အဆုံးသတ်တော့သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ မနက်ပိုင်း ယောဂ လေ့ကျင့်ခန်း၊ စက်ဘီးစီး ခြင်း နှင့် ယခု အချစ်မုန်တိုင်း ထန်ခြင်းတို့ ပြီးတော့ တစ်ခုခုတော့ အဟာရ ဖြည့်သင့်ပြီဟု တွေးလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ကို သူတို့ အပေါ်ထပ်က ရေချိုးခန်း သို့ သွားချိုးခိုင်းလိုက်သည်။ သူမ ရေချိုးခန်း မှာ သူမ ဘာသာ ချိုးတော့ သည်။ နို့မို့ ဆို ဇာတ်လမ်းက ပြတ်မှာ မဟုတ်။ အခန်းထဲက လရည်နှင့် စောက်ရည် နံ့ တွေ တထောင်းထောင်းထနေသော အိပ်ယာခင်း၊ စောင်၊ ခေါင်းအုံးစွပ်တို့ကို ချွတ်ကာ လျှော်မည့် ဇလုံထဲ ရေထည့် စိမ်ထား လိုက်သည်။
……………………
