အခန်း (၁၄-၂)
“မင်းတို့ မာမီ တစ်ခုခု ကြောင့် စိတ်မကောင်းဘူး ဖြစ်နေတယ်”
ဟု ပြောပြီး ဘုန်းထွတ်အောင် အခန်းထဲ ဝင်လာသော ဦးမြအောင် တစ်ယောက် ပါးစပ် အဟောင်းသား ဖြစ်သွား ခဲ့ရသည်။ သူ့ ရဲ့ သားနဲ့ သမီး တို့ နှစ်ဦး အိပ်ယာပေါ် မှာ ဖက်တွယ်ထားကြာပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းနေတာ ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် ဖြစ်သည်။ သူ့ မျက်နှာကြီး နီရဲ သွားကာ မျက်လုံးကြီးများ ပြူးထွက်လာခဲ့သည်။
“ဟာ ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်ကြတာလဲ၊ စောက်တလွဲတွေ။ နင်တို့ နမ်းနေကြတယ်၊ စောက်ကလေးတွေ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ ကို ကမန်းကတမ်းတွန်းလွှတ်ပြစ်လိုက်ရင်း၊
“မမ က ကိုကိုဦးကြောင့် ဝမ်းနည်း နေလို့ ကျနော်…ကျနော်က….”
“ငါသိတယ်၊ ဒီအိမ် မှာ မဟုတ်က ဟုတ်က တခုခု တော့ ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ….”
ဦးမြအောင် ဒေါသက မေသစ္စာအောင် ဘက်သို့ လှည့်သွားသည်။
“နင် ဒါကြောင့် ကိုကိုဦး နဲ့ အဆင်မပြေတာ မဟုတ်လား၊ နင်က သူ့ နောက်ကွယ်မှာ ကိုယ့် မောင် အရင်း နဲ့ ဖေါက်ပြန်နေတာ မဟုတ်လား”
“မဟုတ်ဘူး ဒက်ဒီ”
မေသစ္စာအောင် မှာ ဦးမြအောင် က သူမဆံပင် ကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ကုတင်ပေါ် မှ ဆွဲချခြင်း ခံလိုက်ရသဖြင့် အရမ်း နာကျင် သွားခဲ့ ရသည်။
“အားးး နာတယ် ဒက်ဒီ လွှတ်လွှတ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် ကလည်း ကုတင်ပေါ် မှ ခုန်ထကာ သူ့ အဖေ နား ကပ်သွားလိုက်သည်။
“ဒက်ဒီ မမ ကို လွှတ်လိုက်ပါ”
ဟု အော် ပြောလိုက်သည်။ ဦးမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ကို စူးစိုက်ကြည့်လိုက်ရင်း။
“မင်း ငါနဲ့ ပြီးမှ တွေ့ မယ်၊ အခု ဒီစောက်ကောင်မကို အရင်ဆုံး ဆုံးမရအုံးမယ်”
ဟု ပြောကာ အခန်းတံခါးဝ ဆီသို့ မေသစ္စာအောင် ကို ဆွဲခေါ်သွားခဲ့သည်။
“ရပ်လိုက်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ အဖေကို အော်ပြောလိုက်သည်။ ဘာတွေ ပဲ ဖြစ်ဖြစ် နောက်နေ့ ဒီနေ့ မှာ အကုန်လုံးက အစက ပြန်စ မှာပဲ မို့ ပြဿနာ က မရှိ။သို့သော် လောလောလတ်လတ် သူ့ မမ နာကျင်နေရသည်ကို သူ မခံစား နိုင်။ သူ့ အဖေ က သူထက် လူကောင်ထွား ပြီး ကြီး သော်လည်း သူက ဘောလုံးကန်နေတာမို့ လျင်မြန်ဖြတ် လတ်ပြီး ကျစ်လစ်တဲ့ ကြွက်သား တွေ ရှိနေသည်။ သူ့ အဖေ နား ရောက်သွားတာနှင့် ဘုန်းထွတ်အောင် က လက်သီးဆုပ်ကာ သူ့ အဖေ မျက်နှာကို ရမ်းသမ်း ထိုးချလိုက်သည်။ သူ့ လက်သီးက ဦးမြအောင် ၏ နားထင် ကို ထိုးမိသွား ပြီး ခွပ်ကနဲ မြည်ကာ ဦးမြအောင် ကြမ်းပြင်ပေါ် သို့ ခွေ ကနဲ ကျသွားလေသည်။
“ဟယ် ငဘုန်း”
မေသစ္စာအောင် အံအားသင့် သွားခဲ့သည်။ သူမ ဆံပင်ဆွဲခံရသဖြင့် နာနေသော ဦးခေါင်းခွံကို လက်ဖြင့် ပွတ်နေရင်း က ကြမ်းပေါ် မှာ လဲကျနေသော သူမ ဒက်ဒီ ကို ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ သူမ တို့ ဖေဖေ သတိမေ့ နေတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူမ မောင်လေး ကို မော့ ကြည့်လိုက်ရင်း။
“နင် နင် ငါ အတွက် ကြောင့် အဲလို လုပ်လိုက်တာလား”
ဟု မေးလိုက်မိသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ ညာဖက် လက်ကို မြှောက်ကြည့်မိသည်။ လက်က တအားနာနေသည်။ တစ်ခုခု တော့ ကျိုးသွား ပြီလို့ သူထင်မိသည်။ သူ့ မမ ကို မော့ ကြည့်ကာ။
“အေးပေါ့ ဟာ၊ နင်နာနေတာကို မကြည့်ရက်လို့ လေ”
“ဟယ် ကိုမြအောင် ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ၊ နင်တို့ ဘာလုပ်လိုက်ကြတာလဲ ဒက်ဒီ့ကို”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် အခန်းထဲ သို့ ဝင်လာပြီး ကြမ်းပြင်မျာ တုံးလုံးလဲ နေသည့် ဦးမြအောင် ကို မြင်လိုက်သဖြင့် အလန့်တကြား အော် လိုက်မိသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင်က သူ့ မာမီ ကို လှမ်းကြည့်ရင်း၊
“ဆောရီး မာမီ၊ ဒက်ဒီက မမ ဆံပင် ကို ဆောင့်ဆွဲလို့”
“ငါတို့ အိမ် မှာ ဘာတွေ ဖြစ်နေတာလဲ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် သူမ ယောက်ျား ကိုယ်ကို ဆွဲလှုပ်ကာ သတိပြန်ရဖို့ ကြိုးစား နေသည်။
“ငါတို့ တွေ အားလုံး ရူးကုန်ကြပြီလား”
မေသစ္စာအောင် က သူမ မာမီ နှင့် ဒက်ဒီ တို့ ကို ကြည့်ရင်း သူမ မောင်လေး လက်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်သည်။
“ဟေ့ လာ ငါတို့ လစ်ကြရအောင်၊ ဒက်ဒီ ပြန်သတိရလာတဲ့ အချိန် ငါတို့ သူ့ အနား မရှိနေတာ ကောင်းလိမ့်မယ်”
“ငါပေမဲ့ မာမီ…..”
ဘုန်းထွတ်အောင်က တစ်ခုခု ပြောမည် ကြံလိုက်သော်လည်း သူ့ မမ က အတင်း ဆွဲခေါ်ရာသို့ ပါသွားလေသည်။ သူမမ ပြောတာလည်း မှန်သည်။ သူ့ ဒက်ဒီ နိုးလာလျှင် သူတို့ အနေဖြင့် ရှင်းရခက်လိမ့်မယ်။ ဒါတွေ အကုန်လုံး က နောက်တနေ့ ဒီနေ့ မနက်ကျလျင် အလိုလို အစက ပြန်စ မှာပဲ မဟုတ်လား။
“ဆောရီး မာမီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူ့ မာမီ ကို အော်ပြောခဲ့ရင်း သူ့ မမ နှင့် အတူ လှေခါးမှ ပြေးဆင်း သွားခဲ့ ကြလေသည်။ မေသစ္စာအောင် က သူမ ပိုက်ဆံအိတ်ကို ကောက်ယူခဲ့ရင်း အိမ်ထဲ မှာ ထွက်လာကြသည်။
“ငါတို့ ကားထဲ မှာ အိပ်ကြရအောင်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ ကား ပါစင်ဂျာ ဘက်မှ တံခါးဖွင့်ကာ ဝင်ထိုင်လိုက်ရင်း။
“နင့် အပတ်မန့် က ဘာဖြစ်လို့ လဲ”
“ဒက်ဒီ က သူပြန်သတိရတာနဲ့ ငါတို့ ကို အဲမှာ လိုက်ရှာမှာဟ”
မေသစ္စာအောင် က ကားကို မောင်းထွက်လာခဲ့ ပြီး လူရှင်းသည့် ပန်းခြံတစ်ခု နောက်ဖက် သစ်ပင်များ အုံ့ဆိုင်းနေသော လမ်းလေး တခု မှာ ကားကို ရပ်လိုက်သည်။ ကားစက်ကို သတ်ကာ တံခါးဖွင့် ရင်း ကားနောက် ခန်း ကို ဝင်လိုက်သည်။
“ဟေ့ ငဘုန်း လာကွာ ငါတို့ ဒီမှာ ပဲ အိပ်ကြရအောင် ၊ မြန်မြန် အိပ်ပျော်သွားလေ၊ ငါတို့ မနက်ဖြန် ဒီနေ့ အစက ပြန်စကြနိုင်မှာ”
သူမ မောင်လေး တစ်ယောက် မျက်နှာ မကောင်းတာ ကို သတိထားမိသည်။ သူက အိမ်ပြန်သွားပြီး မာမီ့ ကို အားပေးချင်နေပုံပေါက်သည်။ ဘယ်လို မှ မဖြစ်နိုင်။
“နင် လုပ်လိုက်တာ မှန်ပါတယ်ဟာ”
သူမ မောင်လေး စိတ်မကောင်းတာ လျော့ သွားအောင် အားပေးလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က လည်း ကား နောက်ခန်းတံခါးကို ဖွင့်ကာ ဝင်လာခဲ့သည်။
“အေးပါဟာ၊ နင့် ကို နာကျင်အောင် လုပ်တာတော့ ငါ မခံနိုင်ဘူးဟာ”
“ကျေးဇူးပါပဲဟာ”
မေသစ္စာအောင် ခေါင်းအရည်ခွံ က ကျိမ်းနေသေးသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ၏ နာနေသော ညာဖက်လက်ကို မထိအောင် သတိထားပြီး သူမ ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်း ဖက်လိုက်သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက်သား နွေးနွေးထွေးထွေး ဖက်ကာ လှဲနေလိုက်ကြသည်။
“တမျိုးကြီးတော့ ဖြစ်နေမလားမသိဘူး ငဘုန်းရ၊ တခါတလေ ငါစိတ်ထဲ မှာလေ နင်ဟာ ငါ့ ရီးစား တွေ ထဲ က အကောင်းဆုံး ရီးစား တစ်ယောက် လို့ တောင် တွေး နေမိတယ်”
“ဟဲ့ ငါ က နင့် ရဲ့ မောင် အရင်း ဟဲ့ ငတုံးမရဲ့”
ဘုန်းထွတ်အောင် ညာလက် က တစစ်စစ်ကိုက်နေသဖြင့် သူ အိပ်လို့ ရမည်ဟု မထင်မိ။ သူ့ ခေါင်းကို သူ့မမ နို့ကြီးတွေ ပေါ် မှာ အုံး လိုက်ရင်းနားနေလိုက်သည်။ ခနနေတော့ သူ့ အတွက် နေထိုင်လို့ ကောင်းလာခဲ့သည်။
“ငါသိ ပါတယ်ဟ ဒါပေမဲ့ နင် သိတယ်မလား”
မေသစ္စာအောင် တစ်ချက် သန်းဝေ လိုက်သည်။ သူမ အနေဖြင့် အရာရာ ကို အမြန်ဆုံး မေ့ပစ်လိုက်ချင် နေမိသည်။ မကြာခင် မှာတော့ သူတို့ ကားတွင်း မှာ အသက်ရူသံ မြှင်းမြှင်းလေး များ ဖြင့် နှစ်ဦး စလုံး အိပ်မောကျ သွားကြတော့ သည်။
……………………..
အခန်း (၁၄-၃)
အာရုံဦးအလင်းရောင် ကောင်းကင်မှာ စပြီး အမျှင်တန်းလေး လောက်ပွင့်လာချိန်မှာပဲ၊ ကြားနေကျ ကြက်တူရွှေးလေး ရဲ့ အသံ နဲ့ အတူ ဘုန်းထွတ်အောင် အိပ်ယာက နိုးလာခဲ့တယ်။ မျက်နှာကျက် ကို မျက်လုံးဖွင့်လို့ အတန်ကြာစူးစိုက်ကြည့်နေရင်းကမှ ဟား ငါလိုးမ ကြာသပတေး နေ့ ပြန်စ လေပြီဟု ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် တွေးလိုက်မိသည်။
ကြက်တူရွေးလေး က ပြူတင်းပေါက် ဘောင်ပေါ် မှာ ခုန်ဆွ ခုန်ဆွ လုပ်ရင်းနှင့် သူတွေးတာ မှန်ကြောင်း ထောက်ခံသလို လုပ်နေသည်။ ဒီ ကြာသပတေး က တော့ ကျိမ်စာမိနေတဲ့ ကြာသပတေး နှင့် တူနေလေသည်။
“ဘာအရိုးမှ ကျိုးမနေတော့ဘူး”
ဘုန်းထွတ်အောင်က သူ့ လက်ကို သူပြန်ကြည့်လိုက်ပြီး ကြက်တူရွေးလေးကို မြှောက်ပြလိုက်သည်။
“ဒါပေမဲ့ ငါ ဒီနေ့ ကို ပြန်စရမှာ ကြောက်နေတယ်”
ငှက်ကလေး က အပြင်ကို ပျံထွက်သွားခဲ့သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က အိပ်ယာမှ လူးလဲထကာ သူ့ မမ အခန်းသို့ ဝင်သွားလိုက်သည်။ မေသစ္စာအောင်ကို နိုးမနေတော့ ပဲ၊ စောင်ကို အသာလှပ်ကာ အောက်တို့ တိုးဝင်လျက် သူ့ မမ ကိုယ်လေးကို ဖက်အိပ်လိုက်သည်။
“ငဘုန်း လား”
မေသစ္စာအောင် က သူမ မောင်လေး ရဲ့ အထိအတွေ့ ကြောင့် အိပ်ရာမှ နိုးလာခဲ့သည်။ သူမ ဖင်ကြီးကို အနောက်ဖက်ကော့ ပေးပြီး မောင်လေး ရဲ့ ပေါင်ခွဆုံ နှင့် ဖိပွတ်ပေးလိုက်သည်။
“အေး”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ ကိုယ်ကို သိုင်းဖက်ကာ နို့ကြီး တွေ ကို အောက် မှ အသာလေး ညှစ်ပေးလိုက်သည်။
“ဒီနေ့ တော့ ငါ ဘာမှ ကို မလုပ်ချင်တော့ ဘူး ဟာ”
မေသစ္စာအောင် က ပြီးခဲ့ သော ဒီနေ့ များရဲ့ ဆိုးဝါးတဲ့ ဖြစ်ရပ် တွေကို ပြန်တွေးကာ ကြောက်လန့် နေမိသည်။
“ငါလည်း အတူတူပါပဲဟာ”
“ငါ့ အပတ်မန့် ကို အခု သွားကြရအောင်ဟာ၊ မာမီ့ ကို စာရေးပေးထားခဲ့လိုက်။ ငါ နင့်ကို မနက်စာ လိုက်ကျွေးပြီး တော့ ကျောင်းမှာ ချထားပေးလိမ့်မယ်လို့၊ အဲလို မျိုးပေါ့ဟာ”
မေသစ္စာအောင် တွေးနေတာကတော့ သူမ မောင်လေးကို တနေရာရာ မှာ သွားဖွက်ထားချင်နေတာပဲ။
“ငါတို့ တနေရာရာ မှာပဲ သွား ပြီး အေးအေးဆေးဆေး နားကြရအောင်၊ ဗီဒီယိုဂိမ်း ဆော့ တာပဲ ဖြစ်ဖြစ် ရုပ်ရှင် ကြည့်တာပဲ ဖြစ်ဖြစ် ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် တစ်ခုခု လုပ်ကြရအောင် ၊ ကာမဒေဝ ရဲ့ ပဟေဠိ ကို ငါတို့ နေ့တိုင်းကြီး ဖြေရှင်း ဖို့ ကြိုးစား နေစရာမှ မလိုတာ”
“ဟုတ်ပါတယ်၊ ငါ ပထမဆုံး နေ့သံသရာ ထဲ စရောက်တဲ့ နေ့တုန်းက ဘာဆိုဘာမှ မသိဘူး၊ ငါ နေ့ တွေ အတော်များများ ကို ဒီအတိုင်း ပဲ ကုန်သွားလိုက် အစက ပြန်စလိုက် လုပ်နေခဲ့တာပဲ၊ ဘာဖြစ်လို့ ဖြစ်နေမှန်းမသိဘူ�
သူ့ဂွေးဥနဲ့ လီးကြီး ကာမဒေဝ ကြောင့် ထွားကျိုင်းလာကာစက နေ့တိုင်း ဂွင်းထု နေခဲ့တာကို ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် ပြန်တွေးလိုက်မိသည်။
“နောက်တစ်ခု ကတော့ ငါတို့ ဒီအတိုင်းကြီးပဲ နေ့သံသရာထဲ မှာလည်း နေသွားလို့ မရဘူးလေ။ ကြာရင် ငါတို့ ရူးသွားလိမ့်မယ်”
“ငါသိပါတယ်ဟ”
မေသစ္စာအောင်က သူမ မောင်လေး လက်ကို သူမ နို့ကြီးတွေ ပေါ် မှ အသာဖယ်ရှားလိုက်ရင်း အိပ်ယာမှ ထကာ အဝတ်အစား လဲဖို့ ပြင်တော့သည်။
“ဒါပေမဲ့ ဒီနေ့ တော့ ဘာမှ မလုပ်တော့ဘူးဟာ”
သူတို့ မောင်နှမ နှစ်ယောက်၊ အိမ်သားတွေ ဘယ်သူမှ မနိုးခင်ထွက်လာခဲ့ကြတော့ သည်။ မေသစ္စာအောင် ၏ အပတ်မန့် တိုက်ခန်းလေး ထဲမှာ အေးအေးဆေးဆေး အချိန်ဖြုန်း ကြသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မာမီ ဆီသို့ မက်ဆေ့ ပို့လိုက်သည်။ ကျောင်းချိန် ပြီးတာနှင့် ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ဆီမှ မက်ဆေ့ များ ဘုန်းထွတ်အောင် ဆီ အဆက်မပြတ် ရောက်လာတော့ သည်။ သူတို့ မောင်နှမ နှစ်ဦးသား ဗီဒီယို ဂိမ်း ဆော့ ကြသည်။ စာအုပ်ဖတ်ကြသည်။ အရင်က သူတို့ အတွက် ကံမကောင်းခဲ့ ကြသည့် ဒီနေ့ တွေ အကြောင်းကို တော့ စကား မစပ်ကြတော့။ ယာယီ မေ့ထားလိုက်ကြသည်။ ညအိပ်ချိန် ရောက်တော့ သူတို့ နှစ်ယောက်သား မေသစ္စာအောင် မွေ့ယာပေါ် မှာ စောင်အတူတူခြုံကာ ဝင်အိပ်လိုက်ကြသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် စိတ်ထဲ မှာ သူ့ မမ ဆီ ကိုကိုဦး နောက်ဆုံး အကြိမ် လာအိပ်တုန်းက အိပ်ယာခင်း ကို လဲထားပြီးလောက်ပြီဟု မျှော်လင့် ထားလိုက်သည်။ သို့ပေမဲ့ ပါးစပ် ကတော့ ထုတ်မမေးလိုက်တော့။ သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး ခနလေး နှင့် အိပ်မောကျသွားတော့ သည်။
…………………………..
ထို ကြာသပတေးနေ့ သံသရာကို သူတို့ နှစ်ယောက်သား ထိုအတိုင်း ပဲ ကျော်ဖြတ် နေခဲ့ကြသည်။ မနက်မိုးလင်းသည်နှင့် သူတို့ အိမ်မှ ထွက် ၊ မေသစ္စာအောင် အခန်းသွား ဂိမ်းဆော့ ၊ အိပ်။ သူတို့ မာမီ ရဲ့ မက်ဆေ့တွေကို လည်း မသိချင်ယောင် ဆောင်ပြီး ဘယ်သူမှ ပြန်ရေးမနေကြ။ သူတို့ မောင်နှမ နှစ်ယောက် အတွက်သာ အချိန်တွေ က တနေ့ပြီး တနေ့ ကုန်လာခဲ့သည်။ တခြား လူတွေ အတွက် ကတော့ နေ့ က ဒီနေ့သာပင်။ အစ မှ ပြန်ပြန်စနေခဲ့သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် အတွက် အချိန်က ကုစား သဖြင့် တစစ ဖြင့် ဆိုးဝါးခဲ့သည့် အတိတ်က ဒီနေ့ တွေ က တဖြည်းဖြည်း မေ့ပျောက်စ ပြုလာခဲ့ပြီ။ ဘုန်းထွတ်အောင် ကတော့ သူ့ ရဲ့ထကြွနေတဲ့ စိတ်တွေကို သူ့ မမ ရေချိုးခန်းထဲ မှာ ဂွင်းထုပစ်ရင်း က ဖြေဖျောက် ပစ်နေခဲ့ရသည်။ သူ့ မမ များ သူနှင့် ဖက်ပြီး အိပ်နေရ တာက် ပိုပြီး ဟို ကိစ္စ များ စိတ်ပြောင်းလာနိုင် မလားလည်း တွေးစ ပြုလာခဲ့သည်။
တနေ့ သူတို့ နှစ်ယောက် ဂိမ်းဆော့ နေရင်းက ဂိမ်းခလုပ်တွေကို နှိပ်နေသော သူ့ မမ လက်ချောင်းတွေကို ငေးကြည့်ရင်း ဘုန်းထွတ်အောင် က ရုတ်တရက် မေးလိုက်မိသည်။
“နင် မာမီ ရဲ့ စိတ်ကူးယဥ် အတွေး ကို ဘယ်လို ထင်လဲ”
သူတို့ နှစ်ယောက်သား မေသစ္စာအောင် အခန်းထဲ မှ ဆိုဖါပေါ် မှာ ထိုင်ရင်း ဆော့ နေကြတာ ဖြစ်သည်။ သူတို့ အခု ဆိုလျင် ပဟေဠိကို မဖြေရှင်းတော့ ပဲ ဒီတိုင်း နေနေကြသည့် ကြာသပတေး ပေါင်း ဆယ့်ငါးခါလောက် ကြာခဲ့ ပြီးလေပြီ။ နေ့တိုင်း ဒီဂိမ်းကို ဆော့ နေခဲ့ကြသည်။
“အိုး အော် …တကယ်တော့ မာမီ့ အရွယ်နဲ့ သူ့ အတွက် ဆို အတော် ဟော့ တယ်လို့ ပြောရမှာပဲ”
“နင့် အတွက် ကျတော့ ရော”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ နို့ကြီးတွေကို ငေးကြည့်ရင်းက မေးလိုက်သည်။ မေသစ္စာအောင် အခန်းမှာ သူတို့ နှစ်ယောက်ထည်းသာမို့ မေသစ္စာအောင် က သူမ ရုပ်ဖျက်နေကျ ခေါင်းမြီးခြုံစွတ် ဆွယ်တာပွပွကြီးကို ဝတ်မထား။ သူမ နို့ကြီးတွေ က တီရှပ်အောက် က ရုန်းကန်ဖေါင်းထ နေသည်။
“ငါ က တော့ နင့် ကို ပုလွေ မပေးနိုင်ပါဘူး ငဘုန်းရာ၊ ဟဟ၊ လာစား မနေစမ်းပါနဲ့၊ ငါက နင့် ကို ဂိမ်း ထဲ မှာ စိတ်မဝင်စား အောင် တောင် လုပ်ဖို့ စိတ်မကူးဘူး ကွ ဟရောင်ရ ”
“နင် က ဘာဖြစ်လို့ ငါ နင့် ကို ပုလွေပေးခိုင်းလိမ့် မယ်လို့ စွတ်စွဲနေရတာလဲ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ဆိုဖာပေါ် မှ လျောဆင်းလိုက်ကာ ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးထောက်သွားရင်း သူ့ မမ ပေါင်နှစ်လုံး ရှေ့ မှာ ထိုင်လိုက်သည်။ သူ့ မမရဲ စကဒ် ကို ခါးပေါ် ထိ ရောက်အောင် ဆွဲမ လှန်တင်လိုက်ရင်း။
“တကယ်လို့ ငါ က နင့် ကို ဒီနေရာလေး မွမွ ပေးလိုက်ရင် နင် ဂိမ်းထဲ စိတ် လွတ်လွတ်လပ်လပ် အရှုံး မရှိ ဆက် ကစား နေနိုင်မယ်လို့ ထင်လား”
“အင်…အင်းးးး”
မေသစ္စာအောင် က ခေါင်းကို ဖြေးဖြေး ချင်း ညှိမ့် လိုက်မိသည်။ သူတို့ မောင် နှမ နှစ်ယောက် အခက်အခဲတွေ နှင့် ကြုံခဲ့ပြီးနောက် ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ ကို အပိုဆာဒါး ဘာမှ မလုပ် နွေးနွေးထွေးထွေး ဖက်ပြီးသာ အိပ်ခဲ့ ကြသည်ကို သူ လေးထားခဲ့သည်။ သို့သော် လည်း ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် ဘာလုပ်ပေးနိုင်တယ် ဆိုတာ သူမ သိနေခဲ့ ပြီး နည်းနည်းလည်း တောင်းတ နေခဲ့ မိသည်။ အခု လို ဘုန်းထွတ်အောင် က စလာတော့ သူမ စောက်ဖုတ် က စောက်ရည်ကြည်တို့ ပင် စိုလာခဲ့ရသည်။
“အိုကေ အာ့ ဆိုလည်း ဂိမ်းကို ဆက်ကစားနေလေ၊ နင် ဂိမ်းထဲ မှာ ဘယ်လောက် အာရုံစိုက်နိုင်မလဲ ဆိုတာ ကြည့် ကြသေးတာပေါ့”
တကယ်တမ်း တော့ ဘုန်းထွတ်အောင် ပြောသာ ပြောရသည်။ သူ နှင့် သူ့ မမ တို့ ဗီဒီယို ဂိမ်းအပေါ် အာရုံစိုက် မှု မှာ လုံးဝ မတူခြေ။ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် သူလုပ်ချင်တာ လုပ်လို့ ရအောင် ပြောချင်တာ အဆက်အစပ် မရှိ ပြောထည့် လိုက်ခြင်းသာ။
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ စောက်ဖုတ်ကို တိုက်ရိုက် မသွား ပဲ ပေါင်လုံး ကြီးများ ကို ဖြဲလိုက်ပြီး ပေါင် အတွင်း သားများ ကို လက်ချောင်း ထိပ်ကလေး ဖြင့် မထိတထိ ရွရွလေး ပွတ်သပ် ကစား ပေးလိုက်သည်။
“ခစ်ခစ် ဟဲ့ နင် ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ ကိုယ်လုံး ကို တွန့်လိမ်ရင်းက ပြောလိုက်သည်။ သို့သော်လည်း ထထွက်သွား ဖို့ တော့ မကြိုးစား။
“ငါ နင့် ကို ဂိမ်း ရှုံး အောင် စိတ်အနှောက်အယှက် ပေးနေတာလေ”
သူ့ မမ ရဲ ရီမောသံလေး က ဘုန်းထွတ်အောင် ကို စိတ်ပျော် သွားစေခဲ့သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် နေ့ ဝင်္ကာပါ ကို ဖြတ်သန်းနေစဥ် ကာလတွေ မှာ ခုလို မျိုး ပေါ့ပေါ့ပါးပါး လေး နေသင့် သည်ဟု လည်း တွေးလိုက်မိသည်။
“ဟာ တော် တော့ ဟာ ယားတယ်ဟ နင်က ကလိ ထိုးနေသလိုပဲ ခစ်ခစ်”
မေသစ္စာအောင် က လက်ထဲက ဂိမ်းကွန်ထရိုလာ ကို ကြိုးစား ပြီး နှိပ်နေသော်လည်း သိပ်အဆင်မပြေတော့။
“အေးပါ အေးပါဟာ ငါ ကလိ မထိုးတော့ ပါဘူး”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ပြောရင်း မှ သူ့လက်တွေကို မေသစ္စာအောင် ပင်တီ အနား ကို သွားကိုင်လိုက်ပြီး ဘေးကို ဆွဲဖယ်လိုက်သည်။ ပထမ တော့ သူက သူ့ မမ ကို စောက်ဖုတ်လျက် မလို့ အတွေး နှင့် ဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း သူ့ မမ ပျော်ရွှင်နေတာလေး ကိုလည်း သူမြင်ချင်သည်။ ထို့ကြောင့် လက်တဖက်က သူ့ မမ အတွင်းခံ အနားကို ဘေးသို့ ဆွဲဖယ်ရင်း နောက်လက်တဖက် က လက်ချောင်း နှစ်ချောင်း ဖြင့် သူ့ မမ စောက်ဖုတ်တွင်း သို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုးသွင်း လိုက်လေသည်။
အခန်း (၁၄-၄)
မေသစ္စာအောင် ရီမော နေသည့် အသံ ချက်ခြင်း ဆိုသလို ရပ်သွား ခဲ့ သည်။
“အီးးးးးးးးးးးး ငဘုန်းးးးးးးးး ကောင်းလိုက်တာ အူးးးးးးးးးးးးး”
မေသစ္စာအောင် က သူမ စောက်ဖုတ်ကို ဘုန်းထွတ်အောင် နှင့် နီးသွားအောင် ဆိုဖာ ထိုင်ခုံစွန်း သို့ သူမ ဖင်ကြီးကို လျောရွှေ့ ပေးလိုက်သည်။ သူမ စောက်ဖုတ် က စိမ့်ကျလာသော စောက်ရည်တွေက ဆိုဖာ ကို စွန်းကွက် ကုန်တော့ မှာ တွေးမိသေးသည်။ ဘာထူး မှာ မို့ လို့လဲ၊ နောက်နေ့ ဒီနေ့ ကျရင် အဲဒီ အကွက်တွေ ပြန်ပျောက် သွားမှာပဲဟာဟု တွေး လိုက်ရင်း သူမ မောင်လေးကို ကြည့်လိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ကလည်း သူ့ မမ စောက်ဖုတ်ကို ကလိနေရင်း က မော့ ကြည့်လိုက်ရာ နှစ်ဦးသား မျက်လုံးချင်း ဆုံသွား လေသည်။ မေသစ္စာအောင် စိတ်ထဲ တွေးမိတာတစ်ခု ကတော့ သူမ မောင်လေး က ဒီ ကာမဒေဝ ပဟေဠိကိစ္စ တွေ မစခင် တုန်း က ထက်စာရင် ပိုပြီး ချောလာ၊ သူမ အပေါ် ပိုပြီး ဂရုစိုက်လာတယ် ဆိုတာကိုပေါ့။
“အီးးးးးးးးးးးးး အိုးးးးးးးးးးဟဟ”
ဘုန်းထွတ်အောင် နောက်လက်တဖက် က လက်ဖျားထိပ်ကလေး က သူမ စောက်စေ့ ကို ဖိပွတ်လိုက်တာ ခံလိုက်ရတော့ မေသစ္စာအောင် ဖင်ပြီး မြောက်တက်သွားခဲ့ ရသည်။
“ဟေ့ မမ နင့် ဂိမ်း ကို လည်း သတိမမေ့ နဲ့နော်”
ပြောသာ ပြောနေရသည် သူ့ မမ ကြည့်ရတာ ၊ သူ့ မာမီ သူ့ လီး မစုပ်ပေးခင် ကလောက်တောင် ငြင်းဆန် မည့် ပုံမပေါ်။ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် လေ သူအခု လုပ်နေတာ သူ့ မမ ဂိမ်း ကစားနေတာကို အနှောက်အယှက် ပေးဖို့ မှ မဟုတ်တာ၊ ဟဟ၊ ဟိုဟာက သူ့ မာမီ စိတ်ကူးယဥ်၊ သူ့ စိတ်ကူးယဥ် မှ မဟုတ်ဘူးလေ။
“ဂိမ်း က ဘာစောက်အရေးပါလို့ လဲဟ အီးးးးးး”
မေသစ္စာအောင် က သူမ လက်ထဲက ဂိမ်းကွန်ထရိုးလာ ကို ကြမ်းပေါ် လွှတ်ပစ်လိုက်ပြီး ခေါင်းကို ဆိုဖါနောက်မှီ ပေါ် ပစ်လှဲလိုက်သည်။ မျက်စေ့ ကို မှေးလို့ သူမ ရဲ့ မောင်လေး သူမ စောက်ဖုတ် ကလိနေတာကို ကြည့်နေမိသည်။ သူမ မောင်လေး က သူ့ မာမီ ဂျီစပေါ့ ကို ထိမိအောင် အတော်ကြာကြာ လေ့ကျင့် ထားခဲ့ ပြီးပြီ မဟုတ်လား။
“အားးးးး ငဘုန်းးးးး နင်ဟာလေ…..မယုံနိုင်လောက် အောင် ကို အရမ်းကျွမ်း နေပြီ၊ ငါ ပြီးးးးးတော့ မယ်…….အီးးးးးးးးးးးးး အူးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးဟဟဟဟဟဟဟဟဟ”
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူ့ လက်ဖျား ထိပ်ကလေး နှင့် သူမ ဂျီစပေါ့ ကို ပွတ်သပ်ပေးလိုက်တော့ မေသစ္စာအောင် ခေါင်းတွေ ဖင်တွေ ခါယမ်း ပြီး အော်ဟစ် ကာ ကာမ ဆန္ဒ အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်သွား ခဲ့ရသည်။ သူမ စောက်ရည်တွေ ဘယ်လောက်တောင် ပန်းထွက်သွားသလဲ မသိ။ သူမ မျက်စေ့ ဖွင့်ကြည့်လိုက် တော့ သူမ မောင်လေး မျက်နှာတွေ အင်္ကျီ တွေ မှာ စောက်ရည်တွေ စိုရွဲလို့။
“ဟယ်..အဲဒါ ငါ့ဆီ က ထွက်သွားခဲ့တာ”
“အေးလေ နင် က ငါ့ ကို သင်္ကြန် အမြှောက်နဲ့ ပက်လိုက်သလိုပဲ အဟီးးးးးးးး ၊ ငါလည်း အတော်ပင်ပန်း သွားတယ်။ ဗိုက်ဆာလာပြီဟာ”
“အေးပါဟာ ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ တီရှပ် နှင့် ဘရာဇီယာကို ချွတ်လိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင်က သူမ နို့ တွေ ကို လာစို့ တော့ သူမ လက်တွေက ဘုန်းထွတ်အောင် ခေါင်းကို သိုင်းဖက်ကာ ဆံပင်အုပ်ကြား ထိုးဖွ ကစားနေလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် သူမ နို့ တွေကို ဘယ် ပြောင်း ညာပြောင်း စို့နေတာ ကို ငြိမ်ခံနေလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် နို့စို့ နေတာ အားရ သွား မှ သူမ က ပြုံးရင်း။
“ဒီလို ဆိုတော့ လည်း ကြာသပတေး နေ့ က ဒီလောက် ကြီး မဆိုးပါဘူးဟာ”
“မဆိုးပါဘူးဟ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ထောက်ခံလိုက်သည်။
“နင် က ငါ့ ကို လည်း ပြန်ပြီး ကျွေး ရမယ် ထင်တာပဲ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ မောင်လေး ပါးကို ငုံ့နမ်းလိုက်သည်။ သူမ နှုတ်ခမ်း မှာ သူမ စောက်ရည် အရသာ ခပ်စူးစူး လေး ကို ရလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က နားမလည်ဟန်ဆောင်ကာ၊
“ငါ က နို့ မှ မထွက်တာဟ”
“နင် က နို့ ထွက် ရအောင် နို့ ရော ရှိလို့ လား ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ မောင်လေး ကိုယ်လုံး ကို သူမ လက်တွေ ဖြင့် ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ သူမ မောင်လေး ကိုယ်လုံး က ဘောလုံး ကစား နေတာကြောင့် ကြွက်သားတွေ က ကျစ်လစ် မာကျော နေသည်။ နောက်တော့ သူမ လက် က အောက်ပိုင်းသို့ လျောဆင်း သွားကာ ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီးကို ဘောင်းဘီပေါ် မှ ကိုင်စမ်းလိုက်သည်။
“ဒါပေမဲ့ ..”
မေသစ္စာအောင် အနေဖြင့် ပုလွေ အရာမှာတော့ သူမ မာမီ ကို မယှဥ်နိုင်ပါ။ သို့သော်လည်း ဒီလောက် ကြီးတဲ့ လီးကြီး ကို မျို နိုင်ဖို့ မလွယ်ဘူး ဆိုတာ ဝန်ခံ ရမှာ က ရှက်စရာ မဟုတ်ပါ။ သို့ ပေမဲ့ သူမကို ကာမဒေဝ ပေးထားတဲ့ အရာရှိသည်မဟုတ်လား။ သူမ ရဲ့ နို့ ကြီးတွေ ကတော့ ဒီလီး ကြီး ကို ကောင်းကောင်း ကိုင် တွယ် နိုင်ပါတယ်။
မေသစ္စာအောင် ရဲ့ နို့ကြီး နှစ်လုံး ကြား မှာ ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီး ကို ညှပ်ပြီး ဂွင်းထု ပေးလိုက်တာ သူမ မောင်လေး အီးအီး အားအား အသံထွက်လာတာလေး ကိုက ချစ်စရာလေးပါ။ သူမ ကြောင့် သူမ မောင်လေး ကောင်းသွားတယ် ဆိုတာ ကလည်း သူမ ကို ပျော်ရွှင်စေတာပေါ့။ သူမ မောင်လေး လရည်တွေ သူမ မျက်နှာ ကို ပန်းထွက် ကုန်တော့ သူမ ဝမ်သာ ပြီး တခစ်ခစ် နဲ့ ကို ရီမောလိုက်မိသည်။
…………………….
သူတို့ မောင်နှမ နှစ်ယောက် ရေမိုးချိုး ကြပြီးတော့ အဝတ်အစား လဲ။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ မီးဖိုထဲ ညနေရာ ချက်နေတာကို ဝိုင်းကူ လုပ်ပေးသည်။ တခု ပဲ ဆိုးတာက သူတို့ မှာ တနေရာထဲ မှာ ပဲ နေပြီး ရှိတာပဲ ချက်ပြုတ်စား နေကြတာ ဆိုတော့ နေ့တဒူဝ စားစရာ ဘာမှ အပြောင်းအလဲ မရှိ။ ဘုန်းထွတ်အောင် ကတော့ သူ့ ရဲ့ ပထမဦးဆုံး သော နေ့သံသရာ ကာလ တွေ တုန်းက အတွေ့ အကြုံ ရှိနေတော့ သိနေခဲ့ပြီး ဖြစ်သည်။ မေသစ္စာအောင် က တော့ ခု မှ အတွေ့ အကြုံ သစ်ဆိုတော့ သူမ ရေခဲသေတ္တာထဲ ဘာမှ စုံစုံလင်လင် ထည့် မထားမိခဲ့။ သူတို့ ကိုယ်တိုင်က လည်း ဒီ အခန်းထဲ ကနေ အပြင်ဘက်ကို မထွက်ချင်တော့။ ဒါကြောင့် မို့ လည်း ရှိတာကိုပဲ ထပ်တလဲလဲ စားနေဖြစ်ခဲ့ ကြသည်။
အဲဒီ ညက တော့ သူတို့ အတွက် တပတ်လုံး ရဲ့ ပထမည အဖြစ် နှစ်ယောက်စလုံး မျက်နှာ ပေါ် မှာ အပြုံး ကိုယ်စီ နဲ့ တဦး ကို တဦး ဖက်ရင်း အိပ်ပျော် သွားခဲ့ ကြတော့ သည်။
အဲဒီ ည ပြီး တော့ နောက်နေ့ ဒီနေ့ တွေ မှာ သူတို့ နှစ်ဦး တဦး ကို တဦး အာသာဖြေပေး ရင်း အချိန်တွေ ကို ကုန်ဆုံး စေခဲ့ ကြသည်။ သူတို့ ဒက်ဒီ ရဲ့ တိုက်ခိုက်မှု၊ ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ အဖေ ကို မေ့ သွားအောင် ထိုးလိုက်မှု၊ စတာတွေ က သူတို့ စိတ်ထဲ တဖြည်းဖြည်း မေ့ပျောက် စ ပြုလာပြီး သူတို့ စိတ်တွေ က လည်း ပြန်ပြီး ပျော်ရွှင် စပြုလာခဲ့ ကြသည်။ သူတို့ စိတ်ပျော် တဲ့ အလုပ်တွေကို ပဲ ထပ်ခါ တလဲလဲ လုပ်ရင်း နဲ့ တဖြည်းဖြည်း အဆင့်တက် ကျွမ်းကျင် လာခဲ့ ကြသည်။ မေသစ္စာအောင် က သူမ မောင်လေး လီး ဒစ်ဖူး ကြီးကို လျက်ပေး ရင်း ဖြင့် ကြီးထွားလှ တဲ့ ထိပ်ဖူး ပိုင်း ကို သူမ ပါးစပ်ထဲ တခါ တရံ ကြိုးစား ပြီး ထည့် စုပ်ကြည့် တတ် လာခဲ့သည်။
ရက်သံသရာ က တဖြည်းဖြည်း များလာပြီး သူတို့ နှစ်ဦး ကာမဒေဝ ရဲ့ ပဟေဠိ ကို အဆုံးသပ် နိုင်ဖို့ အတွေး တွေကို ထုတ်ဖေါ် ဆွေးနွေး မိကြပြန်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က တော့ အချိန် ရှိသမျှ စိတ်ထဲ မှာ ဘယ်လို လုပ်ရမလဲ ဆိုတာ ကို တွေးနေမိသည်။
တနေ့ သူတို့ မောင်နှမ နှစ်ဦး အိပ်ယာပေါ် မှာ ကိုယ်လုံးတီး ဖြင့် လှဲနေကြရင်း က ဘုန်းထွတ်အောင် စကား စလိုက်သည်။
“ငါ ကာမဒေဝ ရဲ့ ပဟေဠိကို ဖြေရှင်းဖို့ အကြံ တစ်ခု တွေးမိတယ်။ နင်လည်း မာမီ့ ကို နမ်းစရာ မလိုဘူး။ ငါလည်း မာမီး ဟာထဲ ကို အမှတ်တမဲ့ လီးထိုးထဲ့ စရာ မလိုဘူး”
“နင်က ဒီကြာသပတေး က နေ လွတ်မြောက်ချင်နေပြီလား”
မေသစ္စာအောင် က အပျင်းဆန့်ရင်း သူမ လက်ဖျား ကလေး ဖြင့် ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီးကို လှမ်းပွတ် လိုက်သည်။ လီးကြီး က မတောင် ပဲ နှင့် တောင် အတော်ပင် တုတ်ခိုင် ကြီးမားလှ ပေသည်။
“ငါထင်တာ ငါတို့ ခုလို နေရတာ ပျော်ရွှင် အေးချမ်းနေသလားလို့”
“ငါတို့ ဒီ နေ့သံသရာ က လွှတ်သွား ပြီးရင်လည်း အခု လို ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် နေလို့ ရပါသေးတယ်ဟ”
“အင်းးးးးးးး”
မေသစ္စာအောင် အနေဖြင့် ကတော့ သူမ ကိုယ် သူမ သိပ်မသေခြာလှ။ တကယ်လို့ ဒီနေ့ သံသရာ ပြီးသွားရင် တောင် သူမ နှင့် ကိုကိုဦး တို့ ရဲ့ ဆက်ဆံရေး ကို ပြန်ကောင်းမွန်အောင် အတော်ကြိုးစား ရဦးမည်ဟု တွေး နေမိသည်။
” ငါစဥ်းစား မိတာက ၊ ငါတို့ မနက်စတာနဲ့ အိမ်မှာ နေလိုက်ကြမယ်။ ငါက ကျောင်းသွား မယ် ဟန်ဆောင်မယ်..”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ငေးတေးတေး ဖြစ်နေသည့် မေသစ္စာအောင် ကို လှမ်းကြည့်လိုက်ရင်း။
“နင် ငါ့ အကြံအစည်ကို ကြိုးစား မကြည့်ချင်ဘူးလား”
ဟု လှမ်းမေးလိုက်သည်။ မေသစ္စာအောင် က အနည်းငယ် တုံ့ဆိုင်းဆိုင်း ဖြင့်၊
“လုပ်လေ”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ သူမ အနေဖြင့် ကတော့ အခု လိုပဲ နေရင်း တဖြည်းဖြည်း နှစ် သူတို့ နှစ်ယောက် တစ်ယောက် အပေါ် တစ်ယောက် ဝအီ သွား တော့ မှ ပဲ နောက်နေ့ ကို ကူးဖို့ ကြုံတော့ မလားဟု ရည်ရွယ် ထားမိသည်။
“နင့် အကြံက ဘာလဲ”
“ငါ နှစ်ခု တွေးထားတယ်။ ပထမ တစ်ခု က အလုပ်မဖြစ်ဘူး ဆိုရင် ၊ နောက် တစ်ခု က တော့ အဆင်ပြေဖို့ များတယ် လို့ ထင်တာပဲ”
ဟု ဆိုကာ သူ့ ပလန်ကို ပြောပြလေသည်။
…………..
အခန်း (၁၄-၅)
နောက်တစ်နေ့ ဒီနေ့ (ကြာသပတေးနေ့) မနက်အိပ်ယာထတာနှင့် သူတို့ မိဘတွေ မနိုးခင် မောင်နှမ နှစ်ဦး အိမ်အောက်ထပ်ကို ဆင်းလာခဲ့ကြသည်။ မေသစ္စာအောင် က သူမ နို့ တွေကို ဘယ်လို ညှစ်ထုတ်ရမလဲ ဆိုတာ အင်တာနက် မှာ လေ့လာပြီး ခွက်တစ်လုံး ထဲ ရသလောက်ထည့်လိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က နို့ ကို သူ့ မာမီ အတွက် ကော်ဖီဖျော်ရာမှာ ထည့် သုံးလိုက်သည်။
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် အိပ်ယာက နိုးလာတော့ သားဖြစ်သူ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူမ အတွက် ကော်ဖီ ဖျော်ပေးထားတာ တွေ့ရသည်။ သူမ အကြိုက် နို့ များများ သကြား ချိုချို ဖြင့် လုပ်ပေးထားတာမို့ သောက်လို့ ကောင်းလှသည်။ သား ကော်ဖီဖျော်သည့် လက်ရာ ကောင်းသည်ဟု လည်း ချီးမွန်းလိုက်သည်။ သူတို့ မာမီ ကော်ဖီ တခွက်လုံး ကုန်အောင် သောက်လိုက်တာ စောင့်ကြည့်ပြီးမှ မောင်နှမ နှစ်ယောက် အိမ်မှ ထွက်ကာ မေသစ္စာအောင် အပတ်မန့် အခန်းသို့ ထွက်လာကြသည်။ လမ်းမှာ မေသစ္စာအောင် ရုံးခန်းမှ ကာမဒေဝ ပဟေဠိ တုံး ကို ဝင်ယူခဲ့ကြသည်။ နောက်တော့ ထုံးစံ အတိုင်း ဂိမ်းဆော့ ကာ နေကြသည်။
ညဖက် နှစ်ယောက်သား ဖက်ပြီး အိပ်ကြတော့ မနက်ဖြန်မနက် သောကြာနေ့ က ဘယ်လို များ နေမလဲ ဟု တွေးရင်း အိပ်မောကျသွား ခဲ့ကြသည်။
သို့ သော်လည်း သူတို့ ထင်ထားသလို ဖြစ်မလာခဲ့ ကြက်တူရွေးကလေး က ဘုန်းထွတ်အောင် ကို ကြာသပတေးနေ့ မနက်တိုင်း မှာ ပြုနေကြ အသံ ဖြင့် နိုးလာသောကြောင့် သောကြာ မရောက်သေးမှန်း သိရပြန်သည်။ ဒါဆိုရင်တော့ ဒုတိယပလန်ကို စဖို့ အချိန်ကျပြီပေါ့။
………………………..
“သား ကြည့်ရတာ သိပ်နေမကောင်းသလိုပဲ၊ ဒီနေ့ ကျောင်းသွားလို့ ဖြစ်ပါ့ မလား”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က မနက်စာ စားနေသော သားဖြစ်သူ နဖူး ကို သူမ လက်ဖဝါးလေး ဖြင့် စမ်းကာ မေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမ ခင်ပွန်း ဖြစ်သူ နှင့် သမီး ဖြစ်သူတို့ ဖက်ကို လှည့်ကြည့်ကာ။
“တကယ်ပူနေတာပဲ”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ ဦးမြအောင်က သူ့ ဖုံးကို ငုံ့ကာ ကြည့်နေရင်း သူမ ပြောသည်ကို သေခြာပင် ကြားဟန်မတူ။ မေသစ္စာအောင် က တော့ နဖူးလေး ကြုံ့ ကာ စဥ်းစား နေသလို လုပ်နေသည်။
“သား ကျောင်း မသွားပဲ နေချင်တာပေါ့ မာမီ၊ ဒါပေမဲ့ ဒီနေ့ က အတန်းထဲ မှာ အရေးကြီးတဲ့စာမေးပွဲ တစ်ခု ဖြေစရာရှိတယ်”
“ဘာ ကျောင်းမသွားပဲနေချင်တာပေါ့ လဲ”
ဦးမြအောင် က ဖုံးကို ကြည့် နေရာမှ မော့ကြည့်ရင်းက ပြောလိုက်သည်။
“မင်း တကိုယ်လုံး ခြစ်ခြစ်တောက် မပူနေလို့ က တော့ ကျောင်းပျက် လို့ ဘယ်ရမလဲ”
“အဲဒါကို ပဲ ကျနော် ပြောနေတာလေ.. ကျနော် ကျောင်းသွား မယ်လို့ ပြောနေတာမဟုတ်ဘူးလား”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ ဒက်ဒီကို မိုက်ကြည့်ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်သည်။ ငါ့မမ ကို နာကျင် အောင် လုပ်လိုက်တာ ဒီဘဲ ကြီး မဟုတ်ပေမဲ့၊ ဒီနေ့ ဟိုနေ့ တုန်းက တော့ ဟုတ်တယ်။
“အင်းပါ အင်းပါ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တစ်ယောက် ယောက်ျား နှစ်ဦး အား အပြန်အလှန် ကြည့်ရင်း က စကားနည်း ရန်စဲ ဖြစ်အောင် လျော့ ပေးလိုက်သည်။ သူမ ပုံ က အနည်းငယ် စိတ်ပျက် သွားသည့်ပုံပင်။
ယောက်ျား နှစ်ဦး စလုံး ရုံး နှင့် ကျောင်း သို့ အသီးသီး ထွက်ခွာ သွားကြပြီးနောက် ခနကြာတော့ မီးဖိုထဲ တွင် ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် နှင့် မေသစ္စာအောင် တို့ နှစ်ဦးသာ ထမင်းစားပွဲထိုင်လျက်သား ကျန်နေခဲ့ ကြသည်။ သူတို့ နှစ်ဦး ကော်ဖီခွက် ကို စုပ်သောက် နေကြရင်း ခနကြာ ငြိမ်နေစဥ် မေသစ္စာအောင် က စကား စလိုက်သည်။
“မာမီ သမီး မာမီ့ ကို ပြောစရာ ရှိတယ်”
“အော်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က စိတ်ကူး ပျံ့လွင့် နေရာက ရုတ်တရက် စိတ်ကို သူမ သမီး ဖြစ်သူ ဆီ ပြန်အာရုံ စိုက်လိုက်သည်။ သူမ စိတ်ကူး အာရုံတွင်းမှာ ကတော့ ရေဗူး အလုံး ဆိုက် သို့ မဟုတ် အရွယ်တူ ဖြစ်သည့် သူမသား ဖြစ်သူ ရဲ့ လီးကြီး ကို မြင်ယောင်နေမိသည်။
“ပြောလေ ဘာပြောမလို့လဲ မီးကြီး ”
“သမီး ကိုယ်ဝန်တားဆေး အသစ် တစ်မျိုး ကို ပြောင်းပြီး သောက်လာတာ၊ သမီး ရင်သား တွေ တအား ကြီးတက်လာတယ် မာမီ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ မာမီ့ မျက်နှာကို မသိမသာ အကဲခပ်လိုက်သည်။ သူမ မောင်လေး ပြောခဲ့ တဲ့ ပလန်ကို မမေ့အောင် ကြိုးစား နေရသည်။ သူမ ကို ပြောခဲ့တာက ဘာမှ လိင်ကိစ္စကို အရိပ်အယောင် မပြနဲ့ ဆေးဘက် ဆိုင်ရာ စကားမျိုး ပဲ အဓိကထားပြောဟု သူက သေခြာမှာခဲ့သည်။ မေသစ္စာအောင် က သူမ ကိုယ်ပေါ် မှ ဆွယ်တာပွပွ ကြီးကို ခေါင်းပေါ် မှ မဆွဲတင်ချွတ်လိုက်သည်။ သူမ ဝတ်ထားသည့် တီရှပ် နှင့် အောက်က ဘရာ က သူမ နို့ကြီးတွေ ကုံးရုန်း ထ နေတာကို မဖုံးဖိထားနိုင်ပေ။
“အင်း သမီး ပြောမှ မာမီ သတိထားမိတယ် တော်တော် ကြီးလာတာပဲ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ သမီး နို့ကြီးတွေကို ကြည့်ပြီး တော့ ဘာကြောင့် သမီး ခုတလောဆွယ်တာပွပွ ကြီးတွေ ဝတ်တာလဲ ဆိုတာ သဘောပေါက်သွားခဲ့ရသည်။ သမီး က သူမ နို့ကြီးတွေ တအားကြီးလာတာကို ရှက်နေတာကြောင့် ဖြစ်ရမည်လို့ သူမ တွေးလိုက် သည်။
“သမီး ဆရာဝန်နဲ့ မတိုင်ပင်ကြည့်ဘူးလား”
“ဆရာဝန်နဲ့ အပွိုင့်မန့် ယူထားတယ်မာမီ၊ ဒါပေမဲ့ လောလောဆယ် မာမီ့ ကို အကူအညီတစ်ခု တောင်းချင်လို့”
မေသစ္စာအောင် က သူမ တီရှပ်ကို ဆွဲမလှန် တင်ကာ ချွတ်လိုက်သည်။
“နောက်တစ်ခု က လည်း ဘာကြောင့်မှန်းမသိ မူမမှန်တာ ဖြစ်နေတယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ သမီး ၏ ဘရာဇီယာက မနိုင်မနင်း ဖြင့် ထိန်းထားရသော နို့ကြီးတွေ ကို စူးစိုက် ကြည့်နေမိပြီး။
“အင်း မာမီ ကတော့ သမီး ဆရာဝန်ကို သေခြာ ပြောပြ မေးမြန်းသင့်တယ်ထင်တာပဲ”
“ဒီကိစ္စက တော့ မာမီ့ အကူအညီ လိုမယ်ထင်တာပဲ၊ ဆရာဝန်က ဘာမှ လုပ်ပေးနိုင်မယ် မထင်ဘူး။ မာမီက သမီး အတွက် အမြဲတမ်း ရှိနေတယ်လေ။ တကယ်တော့ မာမီက ကမ္ဘာပေါ် မှာ အကောင်းဆုံး အမေတစ်ယောက်လို့ တောင် ပြောလို့ ရပါတယ်”
မေသစ္စာအောင် က သူမ မောင်လေး သင်ပေးလိုက်သည့် သူမ မာမီကို ချီးမွမ်း စကား များ သာသာလေး ထည့်ပြောလိုက်သည်။ သူမ ပြောလိုက်တာက လည်း အလုပ်ဖြစ်ပုံရသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် မျက်နှာ လေး အနည်းငယ်ပန်းရောင်သန်းကာ ပျော့ပြောင်း သွား သည်။
“အင်း မာမီ ကြည့်ပေးမယ်လေ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ ဘရာဂျိတ်ကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ ထွားကျိုင်း ပြည့်ဖြိုးလှသည့် ဖရဲသီးကြီးများ ပမာ နို့နှစ်လုံး က ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် မျက်စေ့ အောက် မှာ ဘွားကနဲပေါ်လာခဲ့သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် စိတ်ထဲ ရုတ်တရက် မနာလိုသလို ပင် ဖြစ်သွားခဲ့ရသည်။ ကြီး မား ပြီး ဖွေးနု တင်းရင်း နေသည့် နို့ကြီး နှစ်လုံး မှာ တကယ်ပင် မိန်းမ ချင်း မနာလိုချင်စရာကောင်းလှသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ချောင်းလေး တချက်ဟန့် ကာလည်ချောင်း ရှင်းလိုက်ပြီး။
“သမီး ရင်သား တွေ နာနေလား”
“ရင်သား တော့ မနာဘူး မာမီ တခါတလေ ခါးကနာတယ်”
မေသစ္စာအောင် မျက်နှာကို တတ်နိုင်သလောက် ညိုးငယ်ထားလိုက်သည်။ ခုထိ ကတော့ အဆင်ပြေနေသေးသည်။
“အင်း ပေါ့ ရှေ့ က အလေးချိန်ကို ထိန်းထားရတာကို ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင်က သူမ သမီး နို့ကြီးတွေကို စူးစိုက် မကြည့်ဖြစ်အောင် မနည်း ထိန်းနေရသည်။
“သမီး က ဘာအကူအညီလိုတာလဲ”
“မာမီ က သမီး အတွက် ဆို အရမ်း စိတ်ရှည်တာပဲ၊ သမီးကို ကူညီပေးတာ အရမ်းကို ကျေးဇူးလည်းတင်တယ်။ သမီးမှာ အားကိုးစရာ ဆိုလို့ မာမီ ပဲ ရှိတော့ တယ်”
“အင်း ပါ သမီး နဲ့ သားနဲ့ အတွက် ဆို မာမီ က ဘာပဲ လုပ်ပေးရလုပ်ပေးရပါ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ပြောလိုက်ပြီးမှ မျက်နှာလေး ရဲသွားခဲ့သည်။ သူမ နှင့် သားငယ်တို့ မနေ့ က လုပ်ခဲ့ ကြတာ ကို ပြန်တွေး လိုက်မိ၍ ဖြစ်သည်။ သူမ စောက်ဖုတ်တောင် စိုကနဲ ဖြစ်သွားခဲ့ရသည်။ သူမ စိတ်ထဲ တမျိုး ကြီး ဖြစ်သွားခဲ့ရသည်။
“သိပါတယ် မာမီ၊ သမီး နဲ့ ငဘုန်း ကလည်း မာမီ့ ကို အရမ်း ချစ်ပါတယ်”
မေသစ္စာအောင် က သူမ ဘယ်ဘက် နို့ တလုံး ကို လက်ဖြင့် ပင့်ကိုင်ကာ အသာညှစ်လိုက်တော့ နို့စက်ကလေး များ ပန်းထွက် သွားခဲ့သည်။
“ဟယ်..သမီး ဘာလုပ်လိုက်တာလဲ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ရုတ်တရက် လန့်သွားခဲ့သည်။ သူမ လက်ချောင်းတွေက သူမ လက်ထပ်လက်စွပ် ကို အသာကိုင် ကစားနေရာက ရပ်သွား ခဲ့သည်။
အခန်း (၁၄-၆)
“အဲဒါကို ပြောတာ မာမီ၊ အရမ်းထူးဆန်းနေတာ၊ သမီး နို့ တွေ ထွက်နေတယ်”
ပထမ တော့ တစက် နှစ်စက် ပန်းထွက် လာသော နို့ စက် လေးတွေ က နောက်ပိုင်း သေခြာ ညှစ်ပေးလိုက်တော့ နို့ရည်တန်းကလေး က ပန်းထွက်လာခဲ့သည်။
“မာမီ တော့ နားမလည် တော့ ဘူး သမီး ဒါ တော်တော် ကြီးကို မှားနေတာ”
“ဆရာဝန် ကလည်း ပြောတယ်၊ ဒါမျိုး က အရမ်း ဖြစ်ခဲ ပေမဲ့ ဖြစ်တော့ ဖြစ်တတ်တယ်တဲ့…ဒါကတင် ထူးဆန်းတာ မဟုတ်ဘူး မာမီ၊ အရသာကလည်း အိုးးး သမီး မပြောတတ် တော့ ဘူး မာမီ”
“ဘာ…သမီး က အရသာ ခံကြည့်တယ်”
“အင်းပေါ့ မာမီ လည်း သမီး နဲ့ ငဘုန်း တို့ ငယ်ငယ်တုန်း က စမ်း ကြည့် ဖူး မှာပဲ မဟုတ်လား”
မေသစ္စာအောင် က ထိုင်ရာမှ ထကာ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် အနား လျောက်လာပြီး ခြေတလှမ်းခန့် အကွာ မှာ ရပ်လိုက်သည်။
“သမီး ထင်တာ အမေတိုင်း က အဲလို စမ်းကြည့်မှာ ပဲလို့”
“အင်း ဟုတ်မှာပေါ့ ဒါပေမဲ့ ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သမီး ဖြစ်သူ နို့ ကြီးများကို မျက်စေ့လွဲရန် ကြိုးစား သော်လည်း ယခု တော့ သူမ မျက်နှာ ရှေ့ရှေ့ မှာ ရောက်နေပြီ မဟုတ်လား။ မေသစ္စာအောင် ၏ ဘယ်ဘက် နို့သီးခေါင်း မှ နို့ ရည်တို့ က စိမ့်ထွက်ကျနေဆဲ။
“အရသာ က နွားနို့ နဲ့ မတူဘူး။ လူနို့ က တမျိုး ၊ ဆရာဝန် က တော့ သေခြာ သိမှာပေါ့”
“မာမီ နည်းနည်း လောက် စမ်းကြည့်ပေးပါလား။ သမီး အရမ်းကို စိတ်ပူနေလို့၊ မာမီ့ အကြံဥာဏ် က သမီး အတွက် အရမ်း ကို အထောက်အကူ ဖြစ်မှာပါ”
မေသစ္စာအောင် က နို့ စက်တို့ ကို သူမ လက်ချောင်းကလေး ဖြင့် သုပ်လိုက်ပြီး ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ဆီသို့ လက် ကို ဆန့်တန်း ပေးလိုက်သည်။
“အို မဟုတ်တာ ကြီး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က မေသစ္စာအောင် ၏ နို့တွေ ပေနေသော လက်ချောင်းကို မျက်လုံး ပြူးပြီး ကြည့်နေမိသည်။
“ကန်တော့ ပါ မာမီ၊ ဒါက သမီး အတွက် အရမ်း အရေးကြီးလို့ပါ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ အသံကို တတ်နိုင်သမျှ တည်ငြိမ်အောင် ထားကာ ဆက်ပြောလိုက်သည်။
“မာမီ ပဲ သမီး နဲ့ ငဘုန်း အတွက် ဆို ဘာမဆို လုပ်ပေးမယ် လို့ ပြောခဲ့တယ်လေ”
“အင်းးးးးး အေးလေ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က စိတ်ကို လျော့ လိုက်ကာ သူမ ပါးစပ် ကို ဟပေးလိုက်သည်။ မေသစ္စာအောင် က သူမ လက်ကို ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် လျာပေါ် ကို တင်ပေးလိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် လျာပေါ် တွင် မေသစ္စာအောင် နို့ တွေ က ချိုမြ နေသည်။ သူမ ငယ်စဥ် ကလေး မွေးပြီးကာစ အချိန်က နို့ အရသာ နှင့် အတူတူ ပင် ဖြစ်လေသည်။
“အရသာ က တော့ ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး။ တကယ့် နို့ အရသာပါပဲအဲဒါကိုတော့ စိတ်ပူ မနေနဲ့တော့ ၊ ဆရာဝန် ကို သာ သေခြာပြော၊ တခြား ကိုယ်ဝန်တားဆေး တွေ ပြောင်းပေးဖို့…”
“ကျေးဇူး အများကြီးတင်ပါတယ် မာမီ၊ တခြား အမေ တွေက သူတို့ သမီး တွေ အတွက် ဒီလောက်တောင် လုပ်ပေးလိမ့် မယ်လို့ သမီး မထင်ဘူး။ ဒါပေမဲ့ သမီး ထင်တာက သမီး နို့ အရသာ က တမျိုး ကြီးလို့ ထင်တာပဲ၊ ဒီမှာ နည်းနည်း ထပ်စမ်း သောက် ကြည့်ပါဦး”
မေသစ္စာအောင် က ခုန အတိုင်း သူမ နို့ တွေ ကို လက်ဖျားမှာ တို့ ပြီး သူမ မာမီ နှုတ်ခမ်းဆီ သို့ ထိုးပေးလိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က လည်း လျာလေး ဖြင့် တို့ ကာ စမ်းကြည့်သည်။ မေသစ္စာအောင် က လေးငါးခါ လောက် ထပ်လုပ်ပေးသလို ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ကလည်း လျက်ကာ စမ်းကြည့်သည်။ ထိုအရာ က ဘုန်းထွတ်အောင် ၏ ပလန်ဖြစ်သည်။ နောက်တဆင့် ကို အတင်း မတက်ခင်မှာ နည်းနည်း ချင်း နို့ အရသာကို ယဥ်သွား အောင် လုပ်ပေးဖို့ ဖြစ်သည်။ ခြောက်ကြိမ်မြောက် ကျတော့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က မေသစ္စာအောင် လက်ကို တွန်းဖယ်လိုက်ရင်း။
“ဒီလောက် ဆို သိပါပြီး သမီး ။ သမီးနို့ အရသာ က ဘာမှ မမှားပါဘူး ပုံမှန်အရသာပါပဲ၊ နို့ မထွက်သင့် ပဲ ထွက်နေတာက လွဲလို့ပေါ့”
“အင်း ဒါပေမဲ့ သမီး ထင်တာက အဲလို မျိုး စမ်းလို့ ကတော့ သေခြာ သိမယ် မထင်ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ ဟိုလေ မာမီ က သမီးနို့ တွေကို …ဟာ ထားလိုက်ပါတော့ တမျိုးကြီးပဲ ပြောရမှာ”
“ဘာ…”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် နားတွေ ပါ အူသွား သလို ခံစားရသည်။ သူမ သမီး ဖြစ်သူ ဘာကို ဆိုလိုမှန်း သူမ ချက်ခြင်း ရိပ်မိလိုက်သည်။ တကယ်လို့ သမီး ဖြစ်သူ က ပွင်ပွင့်လင်းလင်း တောင်းဆိုခဲ့ လျင်တောင် သူမ လိုက်လျော မိမှာ လားဘာလား ဆိုတာကို မသေခြာ။
“သမီး က ဆရာဝန် ကို လုပ်ခိုင်းဖို့ ဆိုတာလည်း မဖြစ်နိုင်ဘူးလေ။ ကိုကိုဦး နဲ့ သမီး နဲ့ က လည်း ခုတလော အဆင်မပြေဘူး။ မာမီ တစ်ယောက်ပဲ ခုချိန်မှာ သမီး ကို ကူညီပေးနိုင်မှာ မို့ပါ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ နို့ကြီးတစ်လုံး ကို ကိုင်မကာ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က စို့ပေးဖို့ အမူအယာ ပြလိုက်သည်။
“မာမီ တိုက်ရိုက်ပဲ ဒီက စို့ ပြီး အရသာ စမ်းကြည့်ပေးပါလား၊ ကန်တော့ နော်၊ ပိုပြီး သေခြာချင်လို့ပါ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် စိတ်တွေ ရှုတ်ထွေး နေမိသည်။ သူမ ဦးနှောက်ထဲ မှာ က ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီး နှင့် အခု သမီး ဖြစ်သူ ရဲ့ ပြဿနာ တို့ ကြောင့် ဘာမှ ရှင်းရှင်းပြတ်ပြတ် မတွေးတော နိုင်တော့ ။ သူမ သိတာ က သူမ သမီး က သူမ အကူအညီကို အရမ်းလို နေလေပြီ။ ကိုယ့် သားသမီး အတွက် ဆို ကိုယ်က လုပ်ပေးရမှာ မဟုတ်လား။ သူမ မျက်နှာ က သမီး ဖြစ်သူ နို့ကြီး တွေနားကို ကပ်သွား ခဲ့သည်။ ခုတလော ဖြစ်ပျက် နေတာ တွေက လည်း သူမ အတွက် ဆန်းလွန်းနေသည်။ သူမ ခင်ပွန်းရဲ့ ရေဗူး ကို ဒိသရုတ်လုပ်ခဲ့တာ။ သားဖြစ်သူ လီး ကို စုပ်ခဲ့ မိတာ၊ အခု တော့ သူမ သမီးရဲ့ ချိုမြ တဲ့ နို့ရည်တွေ က သူမ လျာကို ဖြတ်ပြီး လည်ချောင်း ထဲ စီးဆင်း သွား လေပြီ။ မေသစ္စာအောင် ရဲ့ တတောင်ဆစ်ကွေးက သူမ ခေါင်းနောက်ဖက်ကနေ သိုင်းဖက်လာပြီး သူမ ပါးစပ် က မေသစ္စာအောင် ရဲ့ နို့ တွေကို တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ စို့ နေမိလေပြီ။
“အား ကောင်းလိုက်တာ မာမီရယ်..ကျေးဇူး အများကြီး တင်ပါတယ်”
မေသစ္စာအောင် က ပါးစပ် က ငြီးငြူသလို ပြောဆိုရင်းက သူမ မိခင် ခေါင်းကို လက်ဖြင့် အသာ ဖိထားလိုက်မိသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် အနေဖြင့် သူမ နို့ တွေ ကို ဆက်ပြီး စို့ပေးနေစေချင်တယ် ဆိုတဲ့ သဘောပြရုံ မျှသာ ဖိထားခြင်း ဖြစ်သည်။ သူမ မိခင် လည်ချောင်း မှ တဂွပ်ဂွပ် မျိုချနေသံကို ကြားနေရသည်။ အခုလို အခြေအနေမျိုး ဖြစ်သွား ပြီးတာတောင် မှ သူမ နှင့် မောင်လေး တို့ ဒီကြာသပတေး နေ့ သံသရာ က မလွတ်မြောက် သေးဘူး ဆိုရင်တော့ သူမ ဘာဆက်လုပ်ရမည် ဆိုတာ မသိတော့။ သူတို့ ကြံရွယ်ထားတာ တွေက ကွက်တိ ဝင်နေပြီ မဟုတ်လား။
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တစ်ယောက် စို့ကောင်းကောင်း နှင့် တပြွတ်ပြွတ်စို့ နေပြီး မှ သူမ စို့နေတာ သူမ သမီး ရဲ့ နို့ ကြီးတွေ မှန်း သတိ ပြန်ဝင်လာခဲ့သည်။ သမီး နို့ကြီး တွေ မှ သူမ ပါးစပ်ကို ခွာလိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းတွေကို လက်ဖမိုး ဖြင့် သုတ်လိုက်သည်။
“အရသာ က ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး သမီး။ ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး ဆိုတာထက် အရသာက ချိုမြ နေတာပဲ လို့ ဆိုရမယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က မတ်တပ်ထရပ် လိုက်ပြီး တံခါးဝ သို့ အမြန်လျောက်သွားလိုက်သည်။ သူမ အနေ ဖြင့်လည်း သူမ ကိစ္စ ကို ရှင်းရဦးမည် မဟုတ်လား။
“သမီး ရဲ့ ဆရာဝန် ကို တော့ ဒီအကြောင်းတွေ မပြောပြနဲ့ နော် ”
“မပြောပါဘူး မာမီ”
အခန်းပြင်ရောက်နေပြီ ဖြစ်တဲ့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ကို မေသစ္စာအောင် က လှမ်းအော် ပြောလိုက်သည်။ အခု ပလန် အလုပ်ဖြစ်သွား သဖြင့် သူမ ပျော်ရွှင်နေသည်။
“ဟေ့ နင် ထွက်လာလို့ ရပြီ မာမီ သူတို့ အခန်းထဲ ဝင်သွား ပြီ”
ဟု တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် တယောက် လည်း ပုန်းနေရာက ထွက်လာခဲ့သည်။
“ဟေး မမ အလုပ်ဖြစ်သွား ပြီဟ.. ဝူး ဟားးး”
“နင် က ရော ကမြင်းကြော ထဦးမှာလား။ ဒီနေ့ က ငါတို့ ရဲ့ နောက်ဆုံး ကြာသပတေး ဖြစ်နိုင်တယ်နော်”
မေသစ္စာအောင် က စိတ်လှုပ်ရှားသည့် မျက်နှာ အနေအထားဖြစ်နေသည့် မောင်ငယ်ကို လှမ်းမေးလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က အဖြေ မပေးပဲ၊ ပြုံးဖြဲဖြဲ လုပ်နေသည်။
“အေးပါ နင့်သဘောပါ။ ဒါပေမဲ့ ဇာတ်လမ်း ပြန်ရှုတ်သွားအောင် တော့ ဘာမှ မလုပ်နဲ့နော်၊ ငါထင်တာတော့ ငါတို့ ဒီပဟေဠိကို အဖြေညှိ နိုင်ခဲ့ ပြီထင်တာပဲ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ ဘရာဇီယာကို ပြန်ကောက်ကာ ဝတ်ရင်း က ပြောလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ကလည်း ခေါင်းကို ညှိမ့်လိုက်ကာ။
“ငါလည်း ထင်တာပဲဟာ၊ ငါ ဘာမှ ပြန်မရှုတ်ပါဘူးဟ၊ ဒါနဲ့ နင်က ရော ဘာလုပ်မှာလဲ”
ဘုန်းထွတ်အောင်က သူ့ မမ ကို ပြောရင်း မေးရင်း ဖြင့် သူ့ မာမီ နောက် လိုက်ရင် ခြေစလှမ်းလိုက်သည်။
“ငါ ပဟေဠိတုံး ကို ငါ့ရုံးခန်း ကနေ သွားယူမယ်။ ပြီးတော့ ပြန်လာပြီးတော့ နင် တို့ ဟို…….”
မေသစ္စာအောင် က သူမ အဝတ်အစား များနှင့် ဆွယ်တာပွပွကြီးကို ဝတ်ရင်း ဖြေလိုက်သည်။ သူမ စကား က မဆုံးပဲ တန်းလန်း ရပ်သွားသဖြင့် အခန်းတံခါးဝရောက်နေသော ဘုန်းထွတ်အောင် က ပြန်လှည့်ကြည့်ရင်း။
“ဘာလဲ နင် က ငါတို့ နှစ်ယောက်ကို နင်ချောင်းလို့ ရတဲ့ နေရာ မှာ ဟိုဟာ လုပ်စေချင်တာလား”
ဟု မေးလိုက်သည်။ မေသစ္စာအောင် က တချက်တွေ သွားသည်။ သူမ တို့ မောင်နှမ နှစ်ယောက် အနီးကပ် စိတ်တူကိုယ်တူ ပြဿနာဖြေရှင်း ဖို့ ကြိုးစား ခဲ့ကြသည့် အချိန် လေး ကုန်ဆုံး သွားပြီဟု နှမြောတတ တွေး လိုက်မိသည်။ သူမ အနေဖြင့် ခင်ပွန်းလောင်း ဖြစ်သူ ကိုကိုဦးကို အချိန်ပေး ဖို့ လိုအပ်လာပြီဟု လည်း တွေး လိုက်မိသည်။
“ငါ မချောင်း တာက ပိုကောင်းပါမယ်ဟာ၊ ညနေစာစားချိန် မှ ပဲ ပြန်လာတော့ မယ်”
“အေး ဟာ ညနေကျ တော့ တွေ့ ကြတာပေါ့”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ပြန်ပြောလိုက်ရင်း အခန်းထဲ မှ ထွက်ကာ သူ့ မာမီ အခန်းဆီ သို့ လျောက်သွား တော့ သည်။ မေသစ္စာအောင် က သူမ မောင်ငယ်လေး ထွက်သွားသည်ကို လှမ်းကြည့်ရင်း မီးဖိုထဲ အတန်ကြာ ထိုင် နေမိသည်။ သူမ အနေဖြင့် သူမ မာမီ နို့ စို့ သွားသည့် အရသာ ကို ဖီးခံ စား နေမိသည်။ အတော် တော့ ထူးဆန်း လှသည်။ နောက်ဆုံး တော့ သူမ ပိုက်ဆံအိပ် ကို သွားယူကာ အိမ်မှ ထွက်ပြီး မြို့ထဲ ထွက်လာခဲ့ လေတော့ သည်။
အခန်း ၁၅။
အခန်း (၁၅-၁)
သမီး ရဲ့ နို့ကြီးတွေကို စို့ ပြီး စိတ်ထ လာတဲ့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တစ်ယောက် သူမ အခန်းထဲ အမြန်ဝင်လာခဲ့သည်။ သူမ အတွေးထဲ မှာ သမီး မေသစ္စာအောင် ရဲ့ နို့ကြီးတွေ ။ သား ဘုန်းထွတ်အောင် ရဲ လီးကြီး ရယ်ကို တွေးရင်း က အိပ်ယာပေါ် က အိပ်ရာခင်း တွေကို ကြမ်းပေါ် ဆွဲချလိုက်သည်။ နောက်တော့ မွေ့ယာပေါ် ပက်လက်လှန်တက်ကာ ပေါင်ကြီး နှစ်လုံး ဖြဲကား လျက် စောက်ဖုတ်ကို သူမ လက်ဖြင့် အသားကုန် ပွတ်ကာ စိတ်ဖြေဖျောက်လေသည်။ သူမ တစ်ချီ ပြီးသွား လို့ စောက်ရည် တွေ ပန်းထွက် ကုန်တော့ မွေ့ယာအခင်း တွေ မှာ စိုရွှဲ စွန်းကွက်ကုန်တော့ သည်။ သို့ သော်လည်း စောက်ဖုတ် မှာ အယား က မပြေတော့ ဆက်ပြီး ပွတ်မိပြန်သည်။ ထိုအချိန် မှာ ကလစ်ကနဲ တံခါး မှ အသံကြားလိုက်သဖြင့် မှေးထားသော မျက်စေ့ ကို ဖွင့်ကြည့်လိုက် ရာ သားဖြစ်သူ ဘုန်းထွတ်အောင် ဝင်လာသည်ကို တွေ့ လိုက်ရသည်။ ကမန်းကတမ်း သူမ စောက်ဖုတ်ပွတ်နေတာကို ရပ်လိုက်ပြီး ကုတင်ဘေးကျနေသော စောင်ကို လှမ်းဆွဲကာ ကိုယ်ပေါ် ကို ဖုံးလိုက် ရင်း။
“ဟဲ့ သား ဘယ်လို ဖြစ်လို့ အသံမပေး ဘာမပေးနဲ့ အခန်းထဲ စွတ်ဝင်လာရတာလဲ၊ ရှက်လိုက်တာနော်”
ဟု မေးရင်း စောင်ကို သူမ လည်ပင်း အထိ ဆွဲခြုံ ထားလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က တော့ တံခါးကို ပြန်စေ့ လိုက်ပြီး ခပ်တည်တည် ဖြင့် ကုတင်နား လျောက်လာကာ၊
“အာ မာမီ ကလည်း သားပါ။ တခါထည်း သားလာတာကို သရဲ သဘက် တွေ့ လိုက်တဲ့အတိုင်း ပဲ ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ”
“သား ပဲ ဖြစ်ဖြစ်လေ၊ မာမီ အဲလို နေနေတာကို ဘယ်တွေ မှ မမြင်စေချင်ဘူးလေ၊ ရှက်စရာ ဘယ်လောက် ကောင်းလဲ…ဒါနဲ့ သား ကျောင်း သွား မယ်ဆို”
“မာမီ ပဲ ပြောတာလေ မေ့သွား ပလား၊ “သား ကြည့်ရတာ သိပ်နေမကောင်းသလိုပဲ၊ ဒီနေ့ ကျောင်းသွားလို့ ဖြစ်ပါ့ မလား” ဆို ဟားဟား”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ရီရီ မောမော ပြောလိုက်တော့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် စိတ်အနည်းငယ်ပေါ့ သွား ခဲ့ရသည်။
“မာမီ က နောက်ပြီးတော့ အဲလိုနေနေတာက ရှက်စရာ မှ မဟုတ်တာ၊ ကျနော် တို့ တွေ ရော လူတိုင်း အားလုံး လိုလို လုပ်နေကြတာပဲဟာ၊ မဟုတ်ဘူးလား။ မာမီ နဲ့ သား လည်း လုပ်ခဲ့ ဘူးတာပဲ။ အခု လည်း မာမီ နဲ့ သား လုပ်ကြ တော့ မယ် မဟုတ်လား”
“ဘာ၊ မာမီ နဲ့သား”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူမ ခြေထောက် နား မှ စောင်စ ကို ဆွဲမ ကာ သူမ ပေါင်တွေ ကို လှမ်းကိုင် လိုက်သည်။
“ဟဲ့ နေအုံး သားးးးးး အောက် မှာ အရည်တွေ နဲ့ စေးကပ်နေတုံး..အို………….ဟာ….”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် သူမ လက်ထဲ က စောင်စ ကို တင်းတင်း ကြီး ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်မိသည်။ သို့သော်လည်း သူမ ပေါင်လုံးကြီး နှစ်လုံး က သူ့ အလိုလို ဖြဲကား ပေးနေမိသည်။ ဒီ ၁၈နှစ်သား လေးက ဘယ်လို များ အကိုင်အတွယ် တွေ ကျွမ်းကျင်နေရတာလည်း ဟုလည်း တွေးနေမိသည်။ သူမ ပေါင်တွင်း သား များကို ပွတ်သတ် ပေးလာပြိး သူမ စောက်ဖုတ် ကို လာရောက် ဆော့ ကစားလာသော ဘုန်းထွတ်အောင် လက်ချောင်း များ ဆီကို သူမ စောက်ဖုတ်ကြီး ကော့ ပေးမိသည်။ အသံထွက် ငြီး လိုက်မိကာ နီး မှ သတိရကာ။
“သား …အီးးးး…မမ…..အိမ်မှာ ရှိသေးလားးး ဟင်းးးးးး”
“သူ မြို့ထဲ ထွက်သွား ပြီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ပြန်ဖြေရင်း စောင်ကို အပေါ် သို့ လှန်တင်လိုက်ကာ သူ့ မာမီ ပေါင်အတွင်းသား လေးတွေကို ငုံ့နမ်းလိုက်သည်။ သူ့ လက်ချောင်းတွေ ကတော့ မာမီ့ စောက်ဖုတ်ထဲ တိုးဝင်ပြီး သော့ ခလုပ်တွေကို နှိပ်နေလေသည်။ မာမီ့ စောက်ဖုတ်ကြီး တခု လုံး က စိုရွှဲ အိုင်နေသည်။ သူ့ မမ နဲ့ တုန်း က မာမီ ဖီးအရမ်း တက် ပြီး အဲလို ဖြစ်နေတာလား ဟု တွေးရင်း ဟုတ်မှာပါပဲ ဟု သူ့ ဘာသာ ကောက်ချက်ချလိုက် လေသည်။
“အီးးးးးးးအူးးးးးးး တော်သေးတာပေါ့…သမီးး အိမ်မှာ မရှိတော့လို့”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ငြီးရင်းငြူရင်း က ဖင်ကြီးခါယမ်းကာ မွေ့ယာပေါ် မှ ကြွတက်လာခဲ့သည်။ သူမ ပြီးတော့ မည်။
“အားးးးးးးးးးး အီးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး”
သူမ စောက်စေ့ လေးကို ဘုန်းထွတ်အောင် က လျာဖြင့် ထိုးဆွ လိုက်တော့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် မခံနိုင်တော့ တကိုယ်လုံး တောင့် တင်းသွားကာ စောက်ရည်တွေ က ဘုန်းထွတ်အောင် မျက်နှာ တခုလုံး ကို ပန်းထွက် ကျသွား ခဲ့သည်။ တော်သေးတာပေါ့၊ သားဖြစ်သူ က သူ့ မျက်နှာ ကို စောက်ရည်ပန်းထုတ်ခံရတာကို စိတ်မရှိလို့ ဟု ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ဖြေတွေး လိုက်မိသည်။
သူမ ကိုယ် သူမ စောက်ရည် တွေ ဘယ်နှစ်ခါ ညှစ်ထုတ်လိုက်မိမှန်းကို မသိတော့၊ သူမ သတိပြန်လည်လာတော့ သူမ ကိုယ်ပေါ် မှာ သားဖြစ်သူ က ခွလျက်သွား ဖြစ်နေတာကို ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တွေ့လိုက်ရသည်။ စောင်က လည်းကုတင်ဘေး ကြမ်းပြင်ပေါ် ကျနေလေပြီ။ သား အမိ နှစ်ယောက်စလုံး ကိုယ်လုံးတီးနှင့်။ ဘုန်းထွတ်အောင် သူမ ဗိုက်ပေါ် မှာ ဖွဖွလေး ထိုင်လို့ ၊ သူ့ လီးကြီး က ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ရင်ဘတ်ပေါ် ရောက်နေသည်။ လီးကြီး က တုတ်ခိုင်ပြီး ရှည်လျား လှကာ အကြောပြိုင်းပြိုင်း ထနေသည်။ လီးကြီး က ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် မျက်စေ့ ထဲ မှာ အရမ်းကို ကြည့်လို့ ကောင်းနေလေသည်။ သူမ လက်ကလေး ဖြင့် လှမ်းကိုင်ကာ အသာ ပွတ်ပေးရင်း ထိပ်မှာစို့ နေသော အရည်ကြည်လေး တို့ ကိုပါ လက်ဖျားဖြင့် တို့ ကာ လီးတံ တွင် သုပ်ပေးလိုက်သည်။
“အား ကြီးလိုက် လှလိုက် တာ သားရယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် မျက်နှာကို ကြည့်လိုက်တော့ သူမ ကို စူးစိုက်ကြည့်နေတာ တွေ့လိုက်ရသည်။
“လာ ဒီနားကို သားကို မာမီ ပြုစု ပေးအုံးမယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က လီးကြီးကို သူမ လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဆွဲယူလိုက်တော့ ဘုန်းထွတ်အောင် က ရှေ့ ကို တိုးပေးလာသည်။ သူမ စိတ်ထဲ မှာ သူမ လင် ရဲ့ ရေဗူး နဲ့ သား ရဲ့ လီး တံ ကြီးက လုံးပတ် အတူတူလောက်ပဲ လို့ ခန့် မှန်း မိသည်။
“မာမီ့ ကြည့် ရတာ ပျော် နေတယ်ထင်တယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် စိတ်ထဲ တကယ်ရှိတာ ပြောလိုက်တာ ဖြစ်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် မျက်လုံး တွေက တောက်ပြောင် နေပြီး မျက်နှာ တခု လုံး ကလည်း ပြုံးချိုနေသည်။
“ဟုတ်တယ် သား ၊ မာမီ အရမ်း အရမ်း ကို ပျော်နေတာ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ နှုတ်ခမ်းကို အစွမ်းကုန်ဖွင့်ဟလိုက်ကာ ဘုန်းထွတ်အောင် ဒစ်ဖူး ကြီး ကို အာခံတွင်း ထဲ ငုံလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ၏ ဂွေးဥကြီး နှစ်လုံး က သူမ နို့တွေ ကို ပွတ်တိုက်နေတာ သိနေသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီးကို ရေသန့်ဗူး လို သူမ လည်ချောင်းထဲ မျိုချဖို့ ကြိုးစား တော့ သူမ အသက်ရူ ပင် ကျပ်သွား ခဲ့ရသည်။
“အူးးးးးးးဖလူးးအွတ်”
သူ့ မာမီ တယောက် ဘာလုပ်ဖို့ ကြိုးစား နေသည် ဆိုတာကို ရိပ်မိသော ဘုန်းထွတ်အောင်က။
“မာမီ ပုံစံ လွဲနေလို့ ဒိသရုပ်လုပ်ချင်ရင် ပုံစံလေး နည်းနည်းပြောင်းရမယ်”
ဟုပြောလိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဒီလူပျိုပေါက် ကောင်လေး က သူမ ဘာလုပ်မည်ဆိုတာကို ဘယ်လို များ သိနေရတာလဲ ၊ ခုခေတ် ကလေး တွေ က အတော် တတ်နေပါလား။ တခြား ကောင်မလေး တွေကရော အဲလို လုပ်ဖို့ ကြိုးစား ဘူးလို့လား။ သူ့ အရင်ကောင်မလေး အေပရယ် ကရော ဒီလောက် ကြီး တဲ့ လီးကြီးကို လုပ်ပေးနိုင်ပါ့ မလား။ ခေါင်းထဲ က အတွေး တွေ များနေပေမဲ့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ပါးစပ် က တော့ လီးကို မချွတ် ။ ဘုန်းထွတ်အောင်ကို တွန်းကာ ပက်လက်လန်ကျစေပြီး သူမ က အပေါ် မှ ကုံးကာ ဆက်စုပ် လေသည်။ သူမ သားဖြစ်သူ ပြောတာက လည်း မမှားပေ။ သူမ လည်တန်ကို ဆန့်ကာ လည်ချောင်းထဲ ဒစ်ဖူး ကို ဖြောင့်အောင် ထားပြီး မျက်နှာကို သား ဆီးခုံနား တိုးကပ်လိုက်တော့ လီးကြီးက သူမ လည်ချောင်းထဲ တိုးဝင်လာ ခဲ့သည်။ သူမ လည်ချောင်းထဲ တိုးဝင်လာချိန် အသက်ကို အောင်ထားလိုက်ပြီး ဆွဲထုတ်လိုက်ချိန် မှာ အသက်ရူ လိုက်သည်။ ထိုသို့ လီးကြီးကို ရှေ့တိုး နောက်ငင် သူမ လည်ချောင်းထဲ ထိုးပေးရင်း မှ တဖြည်းဖြည်း နှင့် သူမ နှာခေါင်း က သူမ သားဖြစ်သူ လမွှေး ထူထူ ထဲ ရောက်သွား ခဲ့ မှ တချောင်း လုံး အဆုံးထိ ဝင်သွား ပြီ ဆိုတာ သိလိုက်ရသည်။ နောက်တော့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တယောက် အေးအေးဆေးဆေး ဒိသရုပ် လုပ်နိုင်ခဲ့လေပြီ။
“အိုးးးး မာမီ…ကောင်းလိုက်တာ၊ ယုံတောင် မယုံနိုင်စရာပဲ အီးးးးးး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် လက်ကို သူမ လက်ဖြင့် လှမ်းစမ်းကာ ကိုင်လိုက်ရင်း သူမ ခေါင်းပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်။ သူမ အနေဖြင့် ဘုန်းထွတ်အောင် ဘယ်လို ခံစား ရသလဲ ဆိုတာ သိချင်မိသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် လက်တွေက သူမ ဆံပင်အုပ်ကြား လက်ချောင်း တွေ ထိုးထည့် ဆံပင်ကို ဆုပ်ကိုင်လာတော့ သားဖြစ်သူ ဖီးကောင်းနေပြီ ဆိုတာ သူမ သိလိုက်သည်။ သားဖြစ်သူ က သူမ ဆံပင်တွေ ကို ဆုပ်ကိုင် ဆွဲကာ သူ့ လီးကြီး ဖြင့် သူမ လည်ချောင်းထဲ ဆောင့်ဆောင့် အလိုးခံရသည်ကို အရမ်း ကြိုက်လာခဲ့သည်။ တဆက်ထဲ မှာ ပင် သူမ သမီး ဖြစ်သူ နို့တွေကို စို့ ခဲ့ ရတာ တွေးမိရင်း စောက်ဖုတ်ကြီး ကလည်း ဖေါင်းကြွလာခဲ့ရသည်။ သူမ လက်က အလိုလို သူမ စောက်ဖုတ်ဆီ သို့ ရောက် သွားကာ စောက်စေ့ ကို နာနာဖိပွတ်မိလေသည်။
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူ မပြီးခင်မှာ သူ့ မာမီ ကို သူ့ ကိုယ်ပေါ် မှာပင် တပတ်လှည့် စေပြီး ဆစ်စတီ နိုင်း ပုံစံ ပြောင်းလိုက်သည်။ သူ့ အတွက် တော့ ဒီပုံစံ က လုပ်ဖူး နေပေမဲ့ သူ့ မာမီ အတွက် ကတော့ ပထမဆုံး အတွေ့ အကြုံ ဖြစ်နေခဲ့သည်။ သူ ပြီးသွားလို့ လရည်တွေ ပန်းထုတ်လိုက်တော့ သူ့ မာမီ က ရသလောက် မျိုချ ပေမဲ့ အကုန်မျိုချဖို့ က မလွယ်တာမို့ ပါးစပ် အပြင်သို့ အများကြီး လျံထွက် ကျလာခဲ့ ရသည်။
သားအမိ နှစ်ဦး ခနတာ နားနေကြပြီး နောက်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင်ကို ရေချိုး ခန်းသို့ ခေါ်လေသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင်က ငြင်းဆန်လိုက်သည်။ တကယ်တော့ အားတင်း ပြီး ငြင်းရခြင်းပါ။ သူ လိုက်သွားပါက သူ့ စိတ်သူ မထိန်းနိုင်ပဲ ဟိုအရင် ကြာသပတေးနေ့ တွေ ကလို စောက်ဖုတ်အဝ ကို လီးသွင်း မိလိမ့် မည်ဖြစ်လေသည်။ နောက်တော့ သူတို့ နှစ်ယောက် အိပ်ယာခင်းတွေ လဲ တယောက် တနေရာစီ ရေမိုးချိုး ကြပြီးမှ မီးဖိုထဲ နေ့လည်စာ ကို စား ဖို့ ပြင်ကြလေသည်။
နေ့လည်စာ စားပြီးကြတော့ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မာမီ ဖန်တက်ဆီကို အလို လိုက်သည့် အနေဖြင့် တီဗီခန်းထဲ မှာ ဂိမ်းဆော့ ပေးလေသည်။ သူ့ အနေဖြင့် ကတော့ တတိယ အကြိမ်မြောက် ဖြစ်လေသည်။ သူ့ မာမီ အနေဖြင့် ကတော့ ပထမဆုံး အကြိမ်ပေါ့။ ထုံးစံ အတိုင်း ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူ့ အတွက် စားစရာ တွေ လင်ပန်းလေး ဖြင့် ယူလာခဲ့သည်။ ထိုအခန်းထဲ မှာ သူ့ ကို မာမီ က ပုလွေ ပေးပြီးတော့ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မာမီ ကို စောက်ဖုတ်ပြန်လျက် ပေးလိုက်လေသည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် စလုံး သန့်ရှင်းရေးလုပ် အဝတ်အစား တွေ သပ်သပ်ယပ်ယပ် ပြန်ဝတ်ပြီး တော့ ညနေစာ ချက်ပြုတ်ဖို့ အချိန်စောနေသေးတာမို့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က လမ်းထွက် လျောက်ရအောင်ဟု အကြံပြု သဖြင့် နှစ်ဦးသား အိမ်ပြင်သို့ လမ်းလျောက် ထွက်လာခဲ့ ကြလေသည်။
အခန်း (၁၅-၂)
ဘုန်းထွတ်အောင် တို့ သားအမိ နှစ်ယောက် အိမ်နား ပတ်ဝန်းကျင် ပန်းခြံလေး ရှိရာနား စကား တပြောပြော နှင့် လျောက်ဖြစ်ကြသည်။ များသော အားဖြင့် က ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သာ အပြောသမား ဖြစ်ပြီး ဘုန်းထွတ်အောင် က နားထောင် သမား သက်သက် ဖြစ်လေသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တစ်ယောက် သားဖြစ် သူကို တခါ မှ မပြောပြခဲ့ ဘူးသော အကြောင်းအရာများ ကို လည်း ရင်ဖွင့် မိလေသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် အဒေါ်လည်း ဖြစ်။ သူမ ၏ ညီမအကြောင်း။ သူမ မိဘတွေ အကြောင်း စသည်တို့ ကို ပြောပြမိသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က ငြိမ်သက် စွာ နားထောင် သဖြင့် လည်း သူမ ပိုပြောပြမိသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က ကျီစယ်သလို ဖြင့် သူမ တင်ပါးကို ဖြတ်ကနဲ့ ရိုက်လိုက်တော့ သူမ ရုတ်တရက် အံအားသင့် သွား ပြီး ဘေးပတ်ဝန်းကျင် ကို အမြန်လှည့် ပတ် အကဲခတ်လိုက်မိသည်။ သူမ သားဖြစ်သူကို ဘေး နား ပတ်ဝန်းကျင် လူရိပ် လူခြေကို ကြည့်ပြီးမှ လုပ်ရန် သတိပေးလိုက်ရသည်။ ဖင်ရိုက်တာကို တော့ ဘာမှ မပြောခြေ။ လူမိမှာ ကိုသာ သူမ စိုးရိမ် မိသည်ဟု ဆိုသည်။
သူတို့ နှစ်ယောက် ချွေးလေး စို့ လာတော့ မှ အိမ်သို့ ပြန်လာခဲ့ ကြသည်။ သားအမိ နှစ်ယောက် ညနေစာကို အတူချက်ကြသည်။ တကယ်တော့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ချက်တာကို ဘုန်းထွတ်အောင် က ဝိုင်းကူညီ လုပ်ပေးခြင်း ဖြစ်သည်။ သူတို့ ချက်ပြုတ်ပြီးလို့ အမောပြေ နားနေကြစဥ် မေသစ္စာအောင် တစ်ယောက် အိမ်ပြန်ရောက်လာခဲ့သည်။ သူမ မျက်နှာပေါ် မှ မျက်ရည်စီးကြောင်းကို တွေ့လိုက်ရသည်နှင့် သူတို့ သားအမိ နှစ်ဦးသား ပျော်ရွှင်နေကြတာတွေ ခေတ္တရပ်ဆိုင်း သွားရတော့သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ကတော့ သူ့ မမ ဘာဖြစ်လာသည်ကို ခန့်မှန်းလိုက်မိသည်။
“မမ နင် ကိုကိုဦး နဲ့ ရန်ဖြစ်လာတာလား”
ဟု မေးလိုက်တော့ မေသစ္စာအောင် က ခေါင်းငြိမ့် ပြလိုက်ပြီး သူမ အခန်းရှိရာသို့ ပြေးတက်သွားလိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က။
“ဒုက္ခပါပဲ မာမီ လိုက်မေးလိုက်ဦးမယ် ဘာဖြစ်လာသလဲ ဆိုတာ”
“မာမီ နေနေ သား ဒီပြဿနာကို သား သိတယ် သားသွားလိုက်မယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ ကို အံ့အား သင့် သလို ကြည့်နေတဲ့ မာမီ့ ကို ပြုံးပြလိုက်သည်။
“မမ က အခု နောက်ပိုင်း မှာ သား နဲ့ တော်တော် လေး စကားပြောဖြစ်ပြီး နားလည်မှု ရနေတယ်။ မေမေ အေးအေး သာနေ။ သား မနိုင်တော့ လို့ အကူအညီ အကြီးကြီး လိုရင် ကူဖို့ သာ အဆင်သင့် ပြင်ထားလိုက်”
“အင်း အင်း”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် သက်ပြင်းတချက်ချလိုက်သည်။ သမီး ရဲ့ ပြဿနာတိုင်း ကို သူမ ကိုင်တွယ်ဖို့ မလိုတော့ သာကို သူမ ဝမ်းသာ မိသည်။ သူမ သမီး အနေဖြင့် ယောက်ျားလေး ရွေးချယ်မှု က အမြဲတမ်း မှန်ကန်မှု မရှိသလိုပဲဟု လည်း သူမ ထင်မိသည်။ ကိုကိုဦး တစ်ယောက် ကတော့ ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ဖြစ်ပါစေလို့ ပဲ သူမ မျှော်လင့် မိသည်။
“အေးပါ မာမီ လာခဲ့ ပါမယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ မမ အခန်းထဲ ဝင်လာတော့ မျက်ရည်အရွှဲသား နှင့် မေသစ္စာအောင် ကို တွေ့ လိုက်ရသည်။
“ဘာဖြစ်ပြန်ပြီလဲဟ”
“ဟီးးး အဟင့်..ရွှတ်…အရင် အတိုင်း ပါပဲဟာ..ဟစ်..အင့်..အီးးးးရွှတ်”
မေသစ္စာအောင် က စကား ပြောဖို့ ကိုပင် တဟင့်ဟင့် ဖြင့် အသက် ကို ဝ အောင် ရူရှိုက်နေရပြီး။
“သူ က ပြောတယ်၊ ငါက တဲ့ ..ဟင့်ဟင့်…မင်္ဂလာတောင် မဆောင်ရသေးဘူး၊ လက်လွှတ်စပယ် နေတော့ တယ်တဲ့၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်း ဂရု မစိုက်တော့ ဘူးတဲ့..သူ့ ကို စွဲဆောင်မှု ရှိအောင် တောင် မနေတော့ ဘူးတဲ့…..တကယ်တော့ ငါ…နို့ကြီး တွေ ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်သွား မှ ပဲ သူနဲ့ သွား တွေ့ သင့်တာပါ…မနက်ဖြန် ငါ့ နို့ကြီးတွေ ပြန်ငယ် သွား မှ ပဲ သူနဲ့ သွား တွေ့ တော့ မယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ ပြောတာကို တွေးနေရင်းက ရုတ်တရက် လန့်ဖြန့် သွား မိသည်။ ဟိုက် ကာမဒေဝ က ငါ့ လီးကြီးကို ရော ပြန်သေးလိုက်ရင်ရော၊ သေးတယ်တော့ မဟုတ်ဘူးပေါ့ ၊ မေသစ္စာအောင် ပြောသလို ပုံမှန်ဆိုက်ပေါ့။ သူ့ မမ အရင်တုန်းက လည်း ပြောခဲ့ ဘူးတာ သူသိသည်၊ သို့သော်လည်း သူ့ အနေဖြင့် နေ့ကူး ဖို့ ကိုသာ အာရုံ စိုက်နေသဖြင့် ထို အကြောင်းအရာကို သေခြာ လေးလေးနက်နက် မတွေး ခဲ့မိ။ သူ့ မမ ဘက်မှ ကြိုးစား ပြီး တွေးကြည့်လိုက်သေးသည်။
“မနက်ဖြန် ကျရင် ဘာဖြစ်မယ် ဆိုတာကိုလည်း ငါတို့ အတိအကျ မသိသေးပါဘူးဟာ၊ ငါတို့ အရင်တုန်းက လို ပြန်ဖြစ်သွားရင်လည်း ဖြစ်မယ် မဖြစ်ရင် လည်း မဖြစ်ဘူး။ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် နင်က လှနေတာပါပဲဟာ၊ ကိုကိုဦး က လည်း သိဖို့ ကောင်းပါတယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် စိတ်ထဲ မှာတော့ အဲဒီကောင်က လှတယ်ထင်မှာ မဟုတ်လည်း ငါ့ အတွက် ကတော့ နင်က လှနေ ဆွဲဆောင် မှု ရှိနေတာပါဟာဟု ပြောနေမိသည်။
“အေးပါ ငဘုန်းရာ၊ နင်ပြောတာ မှန်ပါတယ်။ သူက ငါ့ ကို ချစ်ပါတယ်။ ငါ့ ဘော်ဒီ နဂိုအတိုင်း ပြန်မဖြစ် တာတောင် မှ သူ ချစ်နေမှာပါ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ ပါးပြင်မှ မျက်ရည်တို့ ကို လက်ဖမိုး ဖြင့် သုတ်လိုက်ပြီး။
“သူလည်း နောက်ကျတော့ ငါ့ နို့ ကြီးတွေ ကို ကြိုက်ချင် ကြိုက်လာမှာပါဟာ၊ အခု နင်ဖြစ်နေသလိုပေါ့”
ဘုန်းထွတ်အောင် မျက်နှာ ကြီး ပြုံးဖြီးဖြီး ဖြစ်သွား ပြီး သူ့မမ ကို နမ်းဖို့ အနားကပ်လာခဲ့သည်။ မေသစ္စာအောင် က လက်ညိုးဖြင့် ထောင်ကာ ဘုန်းထွတ်အောင် နှုတ်ခမ်းကို လှမ်းတားလိုက်ပြီး။
“ငါ သောကြာနေ့ ကို နင်နဲ့ အဲဟာတွေ လုပ်ပြီးတော့ ကူး မသွားချင်ဘူးဟာ၊ နင် ငါ့ကို နားလည်မှာပါ”
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် စိတ်ပျက် သွားသော်လည်း သူ့ မမ ကို သူသနား ပြီး သူမ ဘယ်လောက် ခံစား နေရသည် ဆိုတာကို သူသာ အသိဆုံး ဖြစ်သည် မဟုတ်လား။
“အေးပါဟာ ငါနားလည်ပါတယ်။ အခု ဒက်ဒီ ပြန်လာတော့ မယ် အောက်ဆင်း ပြီး ညနေစာ စားကြရအောင်၊ နင် နောက် ကိုကိုဦး နဲ့ ပြန်အဆင်ပြေသွား မှာပါဟာ”
သူတို့ မိသားစု လေးယောက် သား ညစာကို အတူတူ ထိုင်စား ကြသည်။ ဦးမြအောင် တစ်ယောက်သာ ထိုထမင်းဝိုင်း တွင် စကားပြောသူ ဖြစ်နေခဲ့သည်။ ထုံးစံ အတိုင်း အလုပ် နှင့် ဘတ်စကက်ဘော အကြောင်း က များလေသည်။
ဘုန်းထွတ်အောင် ကတော့ သူ့ ဒက်ဒီကို လုံးဝ အခဲမကြေသေး။ သူ့ မမကို နာကျင်အောင် လုပ်ခဲ့သည်လေ။ နေ့သံသရာက တခြားလူတွေကို ဘယ်လို ပဲ အစက ပြန်စပြန်စ သူတို့ က အကုန်လုံး မှတ်မိနေသည် မဟုတ်လား။ သူထိုးချလိုက်လို့ သူ့ ဒက်ဒီ ကြမ်းပေါ် ပုံလဲ ကျသွားတာကို လည်း ပြန်တွေးလိုက်တိုင်း အားရကျေနပ် မိလေသည်။ သူ့မာမီ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ကလည်း သူ့ ကို နှစ်ဦးသား သိသည့် နားလည်သည့် မျက်လုံး များဖြင့် ကြည့်ကာ ပြုံးနေသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် မှာ လည်း နောက်များ မကြာမှီ အချိန်တခု မှာ ကောလိပ်သို့ သွား ရတော့ မည် မဟုတ်လား။ သူ့ မာမီကို သူ့ ဒက်ဒီ နှင့် ထားခဲ့ ရတော့ မှာလား။ သူ့ မိဘ တွေ ကြည့်ရတာ သူတို့ နည်း သူတို့ ဟန်ဖြင့် တစ်ယောက် ကို တစ်ယောက် ချစ်နေကြပုံတော့ ရလေသည်။ အဲဒါက လည်း သူ့ အတွက် ပဟေဠိ အသစ်လို ဖြစ်နေရသည်။ ကာမဒေဝ ပဟေဠိ ထက်တောင် ခက်နေသလားမသိ။
ညနေစာ စားပြီး ကြတော့ ဦးမြအောင် က ဧည့်ခန်းဖက် ထွက်သွားကာ သူ့ ဖုံး ကို ပွတ်နေလေသည်။ မေသစ္စာအောင် ကလည်းအိပ်ယာ အစောကြီး ဝင်သွား ခဲ့သည်။ သူမ အဆို ကတော့ ဒီ ကြာသပတေး နေ့ကို အမြန်ဆုံး ကုန်ဆုံး စေချင်ပြီဟု ဆိုသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် နှင့် သူ့ မာမီ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တို့ သာ ထမင်း ဟင်းပုဂံ များ သိမ်းဆည်းဆေးကြော လုပ်နေကြသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ကို စူးစိုက် ကြည့်ရင်းက။
“တစ်ခုခု များ ဖြစ်နေသလားသား။ သား ကြည့်ရတာ ချက်ခြင်းကြီး ငြိမ်ကျသွား ပြီး အတွေးတွေ ထဲ နစ်နေပုံပဲ”
“ဟင့် အင်း ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး ။ အဟီး ၊ သားထင်တာ က မာမီ က ဒီနေ့ သားကို ပြိုင်းသွား အောင် မောင်းလိုက်လို့ ထင်တာပဲ ခိခိ”
“ဟဲ့ ကောင်လေး ရူ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က လက်ထဲ မှ လက်သုတ်ပုဝါ လေးဖြင့် လှမ်းပစ်လိုက်ပြီး ဧည့်ခန်းဖက်ကို ခေါင်းစောင်း ငဲ့ကြည့်လိုက်သည်။ သူမ ပါးပြင်လေး မှာ နီရဲ သွားသည်။
“နင့် ဒက်ဒီ နဲ့ မမ တို့ ရှိနေတယ်လေ”
သူ့ လင်ဖြစ်သူ ကြားသွား မှာ ထိတ်လန့် သွား ခဲ့သော်လည်း သူမ နှင့် သားဖြစ်သူ တို့ ကြမ်းခဲ့ ကြသည်များ ကို ပြန်တွေးလိုက်မိပြီး ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တစ်ယောက် ရင်ဖို သွား ခဲ့သည်။ စိုးရိမ် ထိတ်လန့် မှု ကလည်း သူမ ကို စိတ်လှုပ်ရှား တက်ကြွ စေသည်မှာ ကောင်းတာလား မကောင်းတာလား ဟု ပင် သူမ မတွေးတတ်တော့။
“ဆောရီး မာမီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ပြောရင်းက သူတို့ ကို တခြားအိမ်သား တွေ မြင်နိုင် မမြင်နိုင် ခေါင်းကို လှည့်ပတ်ကြည့်လိုက်ပြီး မှ သူ့ မာမီ့ ဖင်လုံးကြီးကို ဖြတ်ကနဲ့ ရိုက်လိုက်လေသည်။
“ဟဲ့ ငါပြောနေတယ်လေ၊ သူတို့ အိမ်မှာရှိနေတုန်း မလုပ်ပါနဲ့ဆို”
“ခိခိ ဆောရီး မာမီ နောက် မဖြစ်စေရပါဘူး”
ဟု ပြောရင်းက သူ့ မာမီကို ဖင်ချင်းတိုက် ကာ စလိုက်တော့ မှ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် နှုတ်ခမ်း အစုံ က ပြန်ပြုံးလာပြီး။
“ကျေးဇူး သား ”
ဟု ပြောလိုက်လေသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မာမီ တစ်ယောက် သူမ လင် အိမ်မှာ ရှိနေတုန်း သူနှင့် လုံးဝ မလှုပ်ရှား ချင်ဘူး ဆိုတာ သဘောပေါက် လိုက်သည်။ သူ သောကြာနေ့ မှာ ဆက်ပြီး မာမီ နဲ့ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် ဆက် စခန်းသွား ချင်ရင် သူမ ပြောစကားကို နားထောင် ရမည် ဖြစ်ကြောင်း သူသဘောပေါက်သည်။
“မာမီ သား နဲ့ အတူ ရုပ်ရှင် တကား လောက် ကြည့်ရအောင်”
“သား မာမီ ပြောတယ်လေ”
“သား ပြောတာ ရိုးရိုး ပါ မာမီရဲ့ တကယ် ရုပ်ရှင်ကြည့်ရအောင် လို့ ပြောတာပါ ကာစဘလန်ကာ ဆိုတဲ့ ရုပ်ရှင် ကောင်းတယ်ပြောတယ်”
“အင်း ကောင်းသားပဲ ကြည့်ကြတာပေါ့ သွားလေ”
သူတို့ သားအမိ နှစ်ယောက်သား တီဗီခန်း ထဲ ဝင်ကာ ရုပ်ရှင် အတူကြည့်ကြလေသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ပြောခဲ့ သလိုပင် ၊ ရိုးရိုးသားသား ရုပ်ရှင် ကြည့်ကြခြင်းသာ။ ဘာမှ ကို မလုပ်ကြပါ။ ရုပ်ရှင် အပြီးမှာတော့ သူ့ မာမီ့ ပါးပြင်ကို ရွှတ် ကနဲ နမ်းလိုက်ရင်းက။
“မနက် ဖြန် ဆို သောကြာနေ့ ဖြစ်တော့ မှာ သား အိမ်မှာ ပဲ နေရမလား”
“နင်က ရီစရာ အတော်ပြောတယ်၊ မနက်ဖြန် က သောကြာနေ့ ပေါ့ ဟဲ့၊ သား အိမ် မှာ ပဲ နေလို့ မရပါဘူး ၊ ကျောင်းပျက် ရက်တွေ သိပ်များ နေပြီ။ ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် စိတ်ထဲ မှာတော့ ဘယ်မိခင်က သားကို ကျောင်းပျက် စေချင်မှာလဲ ဟု တွေးနေရင်း ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူပြောတာကို ပြန်ငြင်းဆန် မလားမျှော်လင့် မိသော်လည်း။
“ဟုတ်ကဲ့ မာမီ၊ နားလည်ပါတယ်”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ ဟုတ်တော့ လည်း ဟုတ်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် ဒီ ကြာသပတေး သံသရာ မှာ တရက် မှာ ကျောင်း မသွားခဲ့ပေ။
“သား အိမ်ကို သုံးနာရီ ခွဲလောက် ပြန်ရောက်မယ်”
“အင်း မာမီ က အိမ်မှာ ရှိနေမှာပဲလေ၊ မာမီ တို့ တွေ့ ကြမှာပေါ့”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ လေသံကို သိပ်စိတ်အားထက်သန်ပုံ မပေါက် အောင် သတိထားပြောလိုက်သည်။
“အိုကေ သား အိပ်ရေးဝအောင် အိပ်တော့ ဘာဖြစ်ဖြစ် မနက်ဖြန်က တော့ နောက် တစ်နေ့ ပဲ ပေါ့ ”
“ကျနော် တော့ ထင်တာပဲလေ”
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူ့ မာမီ ဖင်လုံး ကြီးကို လက်ဖဝါး ဖြင့် မရိုက်လိုက်မိအောင် စိတ်မနည်း ထိန်းလိုက်ရသည်။ သူ့ မာမီ ပြောသလို မနက်ဖြန်က နောက်နေ့ သစ်တနေ့ ဖြစ်ပါစေ ဟု သာ ဆုတောင်း ရင်း အိပ်ရာ ဝင်ခဲ့တော့ သည်။
…………………..
အခန်း (၁၅-၃)
အာရုံဦး အလင်းတန်း သူ့ အခန်းစဝင်လာတာနဲ့ ကြက်တူရွေးလေး ရဲ့ အော်လိုက်သံကြောင့် ဘုန်းထွတ်အောင် အိပ်ရာက နိုးလာခဲ့သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က မျက်လုံး ကို ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်လုပ်ရင်း အိမ်ခန်း မျက်နှာကျက် ကို ငေးကြည့်ရင်းက ရင် ထဲ ဒိန်းကနဲ မြည်ကာ ခြေဖျား လက်ဖျား တို့ အေးစက် သွားခဲ့သည်။
“ဟာ နိုးနိုးးးးးးးး မင်း က ငါ့ကို နိုးလိုက်တာ ဆိုတော့ ဒါ ကြာသပတေးပဲ ရှိသေးတာလား”
ဟု ပြတင်းပေါက် ဘောင်ပေါ် တွင် ထိုင်နေသည့် ကြက်တူရွေးလေးကို လှမ်းပြောလိုက်သည်။ ကြက်တူရွေး လေးက သူ့ ခေါင်းလေးကို ခါယမ်း ပြသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူပြောတာ မဟုတ်ဟု ကြက်တူရွေးလေး က ပြန်ပြောတာဟု ထင်လိုက်သည်။
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ အိပ်ယာဘေးမှ ဖုံး ကို လှမ်းယူကာ ပွတ်လိုက်သည်။ ဖုံး ပေါ် မှာ သောကြာနေ့ ဆိုသည့် နေ့စွဲကို တွေ့လိုက်ရတော့ ဟေး ဟု ပါးစပ် က အော် မိမလိုတောင် ဖြစ်သွားရသည်။ ငှက်ကလေး ဘက်ကို လှမ်း ကြည့်လိုက်ပြီး ။
“မင်း တော်တော် ဆိုးတဲ့ ကောင်ပဲ ငါ့ကို နှစ်ရက် ဆက်တိုက် အဲလို ပုံနဲ့ နိုးရသလား ငါ လန့် သွားတာပဲ”
ဘုန်းထွတ်အောင် ခေါင်းအုံး ပေါ် သို့ ခေါင်းကို ပြန်လှဲချလိုက်ရင်း။
“အင်း ကာမဒေဝ နဲ့ ပဟေဠိက တော့ ပြီးသွား ပြီ၊ နောက်ထပ် ဘာဖြစ်အုံးမှာလဲ”
လို့ ငြီးတွားရင်း က ရုတ်တရက် သတိရသွား ပြီး သူ့ လီးကြီးကို သူ့ လက်နဲ့ လက်စမ်းကြည့်လိုက်မိသည်။ လီးကြီးက တော့ ပြန်မသေးသွား။ တော်ပါသေးရဲ့။ သူ့ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီထဲကို လက်ထည့် ပြီး သူ့ လီးကြီး ကိုဆုပ်ကိုင်လို့ နေ့သစ် အစ မှာ ဂွင်းထုမယ် ကြံလိုက်သည်။ သို့သော်လည်း အသံတစ်ခု ကြောင့် သူ့ တကိုယ်လုံး ကို ရေခဲရည်လောင်းချလိုက်သလို အေးစိမ့် သွားခဲ့ရသည်။
“မင်းကို ဘယ်သူပြောလဲ ပဟေဠိက ပြီးသွား ပြီလို့ ”
အသံ သြသြကြီးက ပြတင်းပေါက် ဘက်က နေလာတာမို့ သူလှမ်းကြည့်လိုက်မိသည်။
“မင်း ထင်နေတာကို အဟုတ်မှတ် ပြီး လျောက်လုပ်နေရင် နောက်တော့ စောက်တလွဲကြီးတွေ ဖြစ်နေတတ် တာတော့ နားလည်တယ် မဟုတ်လား”
ဘုန်းထွတ်အောင် ထိပ်လန့်တကြား ထထိုင်ကာ ပြတင်းပေါက် ဘက်သို့ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ အရပ်ရှည်ရှည် နှင့် လူတစ်ယောက် ပြတင်းပေါက် နားမှာ ရပ်နေသည်ဟု ထင်လိုက်မိသည်။ သို့သော် သေခြာ ကြည့်ပါမှ သစ်ပင်ပုံစံ မျိုး လူပုံစံ ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ( Guardians of the Galaxy ထဲမှ Groot ကဲ့သို့ပုံစံ) ထိုသစ်ပင် မှာ လီးတန် အရှည်ကြီး နှင့် ဖြစ်သည်။ သူ့ မှတ်ဆိတ်မွှေး တို့ ဆံပင်တို့ မှာ ရေညှိ တက်နေသည့် ပုံစံ မျိုး ဖြစ်သည် ဟု ဘုန်းထွတ်အောင် စိတ်ထဲ တွေးလိုက်မိသည်။
“အဲဒါ ရေညှိ မဟုတ်ဘူး လေသိုက်..ဟဟ၊ ထားလိုက်ပါတော့ အဲဒါ ဟေး ဘုန်းထွတ်အောင်၊ ငါ့ကိုယ်ငါ မိတ်ဆက်ပေးရတော့ မယ်။ ငါ က ကာမဒေဝ ပဲ”
“ခင်ဗျားက..”
“ဟုတ်ပါ့ ငါက ရှေးဟောင်း နတ်ဘုရား တစ်ဆူ ဖြစ်တဲ့ ကာမဒေဝ ပါပဲ။ မင်း မမ က ငါ့ အကြောင်း တွေ သူရှာဖွေ ဖတ်ရှူ ထားပြီး မင်းကို ရှင်းပြဘူးတယ် မဟုတ်လား..ငါ့ ကို အဲလို မျက်လုံးကြီး ပြူးကြည့် မနေပါနဲ့ ဘုန်းထွတ်အောင် ရယ် မင်းနဲ့ မလိုက်ပါဘူး”
ဘုန်းထွတ်အောင် က စကား ပြန်မပြောတော့ ကာမဒေဝ ဆိုတဲ့ သစ်ပင်လူပုံ နတ်ဘုရား ကို စူးစိုက်ကြည့် နေမိသည်။ နောက်တော့ ပြူတင်းပေါက် ဘောင်ပေါ် ရှိနေတတ်သည့် ကြက်တူရွေးလေး ကို မတွေ့ တော့ သဖြင့် လိုက်ရှာ လိုက်မိသည်။ ကာမဒေဝ များ ငှက်ကလေးကို တခုခု လုပ်လိုက်လေသလားဟု လည်း စိုးရိမ်သွား မိသည်။
“အော် အော် မင်း က ငှက်အရိုင်းလေးကို ယဥ်အောင် လုပ်ထားနိုင်တယ်လို့ ထင်နေတာလား ဟ ဟ ၊ အဲဒီ ငှက်က ငါ့ရဲ့ ကိုယ်စားလှယ်ပါကွ။ ငါသူ့ ကို ဘာမှ မလုပ်ပါဘူး။ ပထမဆုံး နေ့ က ငါ အမှား လုပ်လိုက်မိသေးတယ်။ ငါက မှန် ဆိုတာ နဲ့ သိပ်မရင်းနှီး သေးတော့ သူ့ ကို လွှတ်လိုက်တာ ပြူတင်းပေါက် မှန်ကို ဝင်ဝင်တိုက် ပြီး ခနခန သေ ရတယ်။ မင်း က နောက်တော့ တံခါးဖွင့် ပေးလိုက်တာ ကျေးဇူးပါကွာ”
“ဒီ ပဟေဠိတုံး ကို နှစ်ပေါင်း ၁၀၀ လောက်က မှ လုပ်ထားခဲ့တာ မဟုတ်လား။ အဲဒီ အချိန်က မှန် က ပေါ်နေပြီလေ။ ခင်ဗျား က မှန်နဲ့ ဘာလို့ မရင်းနှီးရတာလဲဗျ”
“ဟေ့ကောင် အဲဒီ လူက ပဟေဠိတုံး ကို ပဲ ထွင်ခဲ့တာကွ ၊ ငါ့ကို ဖန်တီးခဲ့တာ မဟုတ်ဘူး။ ငါ့ ကို ဘယ်လူသား ကမှ ဖန်တီးခဲ့တာ မဟုတ်ဘူး ၊ ငါကိုယ်တိုင်က နတ်ဘုရားကွ”
အခန်းတွင်း မှာ အလင်းရောင် က မှောင်နေတုန်း မို့ မျက်နှာကို သေခြာ မမြင်ရသော်လည်း လေသံ နှင့် အမူအယာ က သူ့ မေးခွန်းကို ကာမဒေဝ မကြိုက်မှန်း ဘုန်းထွတ်အောင် သတိထားမိသည်။
“ဟုတ်ပါပြီဗျာ…အဲ ပဟေဠိတုံး လေးက ကျနော့် ကို လူကောင်းလေး တစ်ယောက် ဖြစ်လာဖို့ လမ်းကြောင်းပေးတဲ့ အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဗျာ။ နောက်ပြီးတော့ ကျနော့်ကို….”
“မင်းကို မင်းရဲ့ မိသားစု နဲ့ နီးနီးစပ်စပ် စည်းလုံး သွားစေတယ် မဟုတ်လား..ငါက မင်းကို ဂုဏ်ပြုစကား ပြောချင်ပေမဲ့ ငါ့ ပဟေဠိတွေ က မပြီးသေးဘူးနော်၊ မင်း က ငါ့ရဲ့ ပဟေဠိ ခြောက်ခု ကိုတော့ ဖြေရှင်း သွား ပြီးခဲ့ပြီ။ ဒါပေမဲ့ နောက်တစ်ခု ကျန်သေးတယ်”
“ဟာဗျာ၊ ဒါဆို ကျနော် က သောကြာနေ့ မှာ သံသရာလည်နေရဦးမှာပေါ့ ”
“မင်းထင်တာလွဲနေတယ်။ အချိန်က ရပ်မနေတော့ဘူး။ ဒါပေမဲ့ မင်း နောက်ဆုံး ပဟေဠိ ကို တော့ ဖြေရှင်းရလိမ့်မယ်”
“အင်း အိုကေလေ၊ အဲဒီ ပဟေဠိ ကို အမြန်ဆုံး ကျနော် ကြည့်လိုက်မယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် စိတ်ထဲ မှာတော့ ပဟေဠိ တွေကို လုံးဝ အဖြေ မထုတ်ကြည့်ချင်တော့။
“မင်း ရဲ့ ခရီးစဥ် က အဆုံး မသတ်သေးဘူး ”
“ဟုတ်ပါပြီ ဗျာ ၊ ခင်ဗျား ပြောတာ မှန်ပါတယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ခေါင်းတဆတ်ဆတ်ငြိမ့်ကာ ထောက်ခံလိုက်သည်။ စိတ်ထဲက တော့ ဒီကာမဒေဝ သူ့ အခန်းထဲက မြန်မြန်ထွက်သွား စေချင်လှပြီ။
“နောက်ဆုံး ပဟေဠိကို ပဲ မင်း ဖြေရှင်းလိုက်ပါ။ မင်း ဖြစ်စေချင်တဲ့ ယောက်ျားသား တစ်ယောက် မင်း ဖြစ်လာမှာပါ”
ကာမဒေဝ က စကားဆုံး သည်နှင့် ပျောက်ကွယ်သွားတော့သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူအိပ်ရာ မှ ထကာ ပြူတင်းပေါက် ကို အချိန််ကြာကြာ ငေးကြည့်နေမိသည်။ ကြက်တူရွေးလေးက အခု မှ ပြန်ဝင်လာကာ ပြူတင်းပေါက် ဘောင်ပေါ်တွင် နားလိုက်ရင်း အသံလေး မြည်ကာ တွန်ကြွေးလိုက်သည်။
“မင်းက သူ့ အတွက် အလုပ်လုပ်ပေးနေတာလား”
ဟု မေးလိုက်တော့ ငှက်ကလေးက ခေါင်းကလေးငြိမ့်ငြိမ့်ကာ ပြလိုက်သည်။
“ဆောရီးကွာ အစပိုင်းတုန်းက မင်း ခနခန သေသွားရတာ ငါ စိတ်မကောင်းပါဘူး”
ငှက်ကလေးက လည်း အသိအမှတ်ပြုသလို ခေါင်းလေး တငြိမ့်ငြိမ့် လုပ်ပြရှာသည်။
………………………………
“ငဘုန်း ငါတို့ လုပ်တာ မှန်သွား ပလား”
မေသစ္စာအောင် က သူမ ပုခုံး ကို ဘုန်းထွတ်အောင် လာလှုပ်နိုးသည်ဟု ထင်သဖြင့် နိုးလာခဲ့ရသည်။ အိပ်ချင်မူးတူး မျက်လုံးကို ပွတ်၍ အိပ်ယာပေါ် ထထိုင်လိုက်သည်။
“ဒီနေ့ က သောကြာနေ့ လ……………………..ဟင် အမလေးးးးးးးးး”
သူမ ရုတ်တရက် လန့်သွားကာ အော်ဟစ်လိုက်မိသည်။ သူမ မြင်လိုက်ရတာက သစ်ပင်ပုံ လူကြီး။ ကိုယ်လုံးတီး နှင့် သူမ အိပ်ယာလေးမှာ မတ်တပ်ရပ်လို့၊ သူ့လီးတံကြီးက သူမ နှင့် တစ်ပေ အကွာလောက်မှာ ရှိနေသည်။ ထိုအရာ နှင့် ဝေးနိုင်သမျှ ဝေးအောင် သူမ အိပ်ယာပေါ် မှာ ပင် အနောက်ကို ဆုတ်လိုက်သည်။
“ဘာကြီးလဲဟ”
“ဟေး ငါ ကာမဒေဝပါ ဟ”
ထိုသစ်ပင်ကြီးက အနောက် အနည်းငယ်ဆုတ်လိုက်ကာ လက်မြောက်ပြ နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။
“ငါက မင်တို့ ကို ဆက်သွားရမဲ့ ခရီးစဥ် ပြပေးမလို့ပါ”
“ဒီ….ဒီ…နေ့…က..သောကြာနေ့လား”
မေသစ္စာအောင် သွားတွေ တဂတ်ဂတ်မြည်နေသည်။ သူမ လက်ဖျားတွေ လည်း အေးစက်လို့ လူတကိုယ်လုံး လည်း တုံရီနေသည်။ သူမ ကိုယ်သူမ ဘယ်အရာမှ မကြောက်တတ်ဘူးဟု ထင်ခဲ့ မိသည်။ သို့သော် ဒီလို နတ်ဘုရား တဦး သူမ အခန်းထဲ ရောက်လာလိမ့်မည်လို့ တော့ တခါမှ မစဥ်းစားခဲ့ဘူး။
“ကွန်ဂရက်တူလေးရှင်း၊ မင်း တို့ ပထမဆုံး စစ်ဆေးမှု ကို တော့ အောင်မြင်သွားခဲ့ပါပြီ”
ကာမဒေဝ က ပြုံးရင်း ခေါင်းညှိမ့်ကာ ပြောလိုက်သည်။
“ပထမဆုံး စစ်ဆေးမှု ဟုတ်လား ၊ ကျမတို့ ခြောက်ခုစလုံး မှန်ခဲ့ပြီးပြီလေ။ တကယ်လို့ ဒီနေ့ ဟာ သောကြာနေ့ ဆိုလို့ ရှိရင်”
မေသစ္စာအောင် က သူမ ကိုယ် သူမ ပြန်ငုံ့ ကြည့်လိုက်မိသည်။ သူမ နို့ကြီး တွေက နဂို အရွယ်ပြန်မရောက်သေး တာကို တွေ့နေရသည်။
“ရှင် ကျမ ဟာတွေကို နဂို အတိုင်း ပြန်ပြောင်းပေးပါလား”
“နင် တို့ နောက် ပဟေဠိတစ်ခု ကို အဖြေရှာဖို့ လိုသေးတယ်”
ကာမဒေဝ က မေသစ္စာအောင် အိပ်ခန်းတံခါးကို လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး ရုတ်တရက် ပျောက်ကွယ်သွား တော့သည်။
“ဘာ..ဘာ..ပဟေဠိလဲ”
မေသစ္စာအောင် က အခန်းထဲကို လှည့်ပတ်ကြည့်လိုက်သော်လည်း ကာမဒေဝကို အစအန ပင် မတွေ့ရ တော့ခြေ။
ထိုအချိန်မှာပင် ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူ့ မမ အခန်းထဲကို ပြေးဝင်လာခဲ့သည်။
“ငါ မအေလိုး ကာမဒေဝ ကို တွေ့ခဲ့ရတယ်”
ဟု ပြောလိုက်ရင်း သူ့အမကို ကြည့်လိုက်တော့ မျက်နှာ ဖြူဖတ်ဖြူယော် နှင့် မတ်တပ်ရပ်လျက်သား သူ့ကို ငေးကြည့်နေသော မေသစ္စာအောင် ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
“အင်း ငါလည်း တွေ့လိုက်ရတယ်”
မေသစ္စာအောင် က သူမ မောင်ငယ်ကို တွေ့လိုက်ရတော့ စိတ်အနည်းငယ် သက်သာရသလို ဖြစ်သွားခဲ့ရသည်။ ကာမဒေဝ လည်းအခန်းထဲ မှာ မရှိတော့ပြီ မဟုတ်လား။
“အော် နင်လည်း တွေ့လိုက်ရတယ် ဟုတ်လား။ သူနောက်ထပ် ပဟေဠိတစ်ခု ကျန်သေးတယ်လို့ မပြောသွားဘူးလား၊ သူက ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ သစ်ကိုင်းလို လီးကြီးနဲ့ ရေညှိလေ လမွှေးတွေ နဲ့လေ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ခနနားကာ အသက်ရူလိုက်ရင်းက ဆက်ပြောလိုက်သည်။
“ဒီနေ့က သောကြာနေ့လေ၊ သူက ပြောတယ် ငါတို့ နေ့သံသရာ မှာ မရှိတော့ ဘူးတဲ့”
“ငါ့ ကို ခနလောက် ဖက်ထားစမ်းပါ ငဘုန်းရယ်”
မေသစ္စာအောင် က သူမ လက်နှစ်ဖက်ကို ဆန့်တန်းပေးလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင်က လည်း သူ့မမ ရင်ခွင်သို့ တိုးလိုက်ကာ ဖက်ထားလိုက်ရင်း။
“နင်ပြောတော့ ငါတို့..”
“ဘာမှ မလုပ်ပါဘူးဟာ ခနလောက် ဖက်ထားပေးစမ်းပါ”
သူတို့ နှစ်ယောက် တယောက်ကို တစ်ဘောက်ဖက်ထားရင်း က ငြိမ်ငြိမ်သက်သက် ကလေး လှဲနေကြလိုက်သည်။ နာရီဝက်လောက် ကြာတော့ မှ နှစ်ဦးသား ထရပ်ကြလိုက်သည်။ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် သူတို့ နှစ်ယောက် နေ့သစ် ကို ရင်ဆိုင်ကြရတော့ မှာ ပဲလေ။
…………….
အခန်း (၁၅-၄)
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် စိတ်ထဲ တစ်ခုခု တော့ မှားယွင်းနေသည်ဟု ထင်လာသည်။ သူမ လက်မောင်း တဖက် ပေါ် ကို တခုခု ကလည်း လာဖိထားတာ ခံစားနေရသည်။ အိပ်မက်တွေ ကလည်း ကယောင် ခြောက်ခြား ဖြင့် နိုးလာသည်။ သူမ လက်မောင်း ပေါ် ကို ဘာများ လာဖိနေတာလဲဟု ခြုံထားသော စောင်ကို အသာမကြည့် လိုက်မိသည်။
“အီးးးးးးးးးးအိုး”
“မိန်းမ…”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် အသံကြောင့် ဦးမြအောင် က ကုတင်ပေါ် သူမဘေးမှာ အိပ်နေရင်းက လူးလွန့်လာပြီး။
“ဘာဖြစ်တာလဲ သရဲခြောက်တာလား”
“ထမင်းလုံး တစ္ဆေခြောက်တာပါ ကို ရဲ့ ဆောရီး ပြန်အိပ်နော်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က စောင်ကို သူမ မေးစေ့ အထိ ဆွဲခြုံထားပြီး ဦးမြအောင် တခေါခေါ နှင့် ပြန်ဟောက် ကာ အိပ်ပျော်သွားသည်အထိ စောင့်နေလိုက်သည်။ ဦးမြအောင် အိပ်ပျော်သွား မှ စောင်ကို အသာမ ပြီး ပြန်ကြည့် လိုက်မိသည်။ သေခြာပါသည်။ သူမ နို့ ကြီးတွေ ညတွင်းချင်း ကြီးထွား လာခဲ့သည်။ သူမ ညဝတ်အင်္ကျီ ကို တွန်းထိုး ကာ သူမ လက်မောင်းပေါ် လာဖိနေသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် နှလုံးခုန်နှုံး မြန်လာခဲ့ရသည်။ အိပ်မက်များလေလား။ သူမ နို့ တစ်လုံး ကို လက်တစ်ဖက် ဖြင့် ဆိတ်ကြည့်လိုက်သည်။ အရမ်းနာသွား သဖြင့် ပါးစပ် က အော် မငြီးမိအောင် နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ထားလိုက်ရသည်။ အိပ်မက် မဟုတ်၊ တကယ် အမှန်အကန်ပဲ။
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် အိပ်ယာပေါ် မှ အသံ မထွက်အောင် ထကာ ရေချိုးခန်း ဆီသို့ ခြေသံ လုံနိုင်သမျှ လုံ အောင် ဂရုစိုက်လျောက်သွား လိုက်သည်။ သူမ နို့ကြီးတွေ က လှုပ်ခါယမ်းနေသည့် ခံစား ချက်မျိုး ပထမဆုံး အကြိမ်ခံ စားနေရသည်။ ရေချိုးခန်း တံခါးကို အမြန်ပိတ်ပြီး သူမ ညဝတ်အင်္ကျီ အပေါ်ပိုင်း ကို ချွတ်နေစဥ် မှာ အတွေး ပေါင်း များစွာ စိတ်ထဲ မှာ ဖြစ်ပေါ် နေခဲ့ရသည်။ ဘာကြောင့် အဲလို ဖြစ်ရတာလည်း။ သူမ ခုတစ်လော ကိုယ့် ကိုယ်ကို အာသာဖြေ နေတဲ့ အကျင့် ကြောင့်လား။ သူမ ဘာသာ နားမလည်နိုင်တဲ့ ပုလွေ ပေးတဲ့ ကျွမ်းကျင် မှု ကြောင့်လား။ ဒါမှ မဟုတ် သူမ သမီး ဖြစ်သူ နို့တွေ ကို စို့ယူသောက်သုံး လိုက်လို့ လား။ သူမ ဆရာဝန်ကို ပြ ဖို့ လိုအပ် နေပြီလား။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် မှန်ထဲ မှာ ပေါ် နေတဲ့ သူမ နို့ ကြီး တွေ ကို သူမ ကြည့်လိုက်မိသည်။ နို့ကြီး တွေ လုံးထွား အယ်ထွက် နေတာက ကြောက်စရာတောင် ကောင်းနေသည်။ အနောက်တိုင်း အောကား တွေ ထဲက မင်းသမီး တွေ ရဲ့ နို့ကြီးတွေ အလား ဖြစ်နေတာ။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တစ်ယောက် မိမိ ဘာသာ တုံလှုပ်ခြောက်ခြား နေသည့် ကြားထဲက သူမ သမီး မေသစ္စာအောင် နို့ကြီးတွေကို သူမ စို့ ခဲံတာကို ပြန်မြင် ယောင်လိုက်မိသည်။ သူမ စိတ်တွေ ခြောက်ခြား ထိပ်လန့် တုန်လှုပ် ပြီး စိတ်တွေ ရှုတ်ထွေး နေတာနှင့် အတူ သူမရဲ့ ကာမ စိတ်တွေ က လည်း တချိန်ထဲ မှာပဲ နိုးကြွ နေခဲ့သည်။
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် အမှုမှတ်မဲ့ ဖြင့် သူမ ဘယ်ဘက်နို့ ကို ပင့် ကာ မကြည့်လိုက် သည်။ နို့ကြီး တွေက လေးလံ သလို နို့သီးခေါင်း တုတ်တုတ်ကြီးတွေ က လည်း ညိုမဲနေသည်။ သူမ ကလေး တွေကို နို့တိုက် ခဲ့စဥ် တုန်းက လို ဖြစ်နေသည်။ အခု က ထို အချိန်က ထက်တောင် ပိုပြီး ကြီးမား လေးလံ နေသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ဘာရယ် မဟုတ် သူမ နို့ကြီးကို အပေါ် ပင့်မြှောက် ကြည့်လိုက်မိသည်။ သူမ နို့တွေကို သူမ တစ်ခါ မှ ပြန်စို့ လို့ မရ။ ဦးမြအောင် က တခါတလေ ထိုအခြင်းအရာကို နောက်ပြောင်ပြောတတ်ခဲ့ဖူးသည်။
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် သူမ နှုတ်ခမ်း အစုံ ဖြင့် သူမ နို့သီးခေါင်းကို ပထမဆုံး အကြိမ် အဖြစ် ငုံစို့ ကြည့်လိုက် မိသည်။ သူမ နို့သီးခေါင်း မှ နို့ချိုချို တွေ ပန်းထွက်လာ တော့ မျက်လုံး ပင် ပြူးသွား ခဲ့ရသည်။ သူမ နို့ ရည် အရသာက ဟိုးအရင် သူမ ကလေး တွေကို တိုက်ခဲ့ စဥ်က ထက် ပိုချိုမြနေတာကို သတိထားမိသည်။ သူမ သမီးမေသစ္စာအောင် ရဲ့ နို့ရည်တွေ လို ဖြစ်နေသည်။ သူမ ကိုယ် သူမ သတိမထားလိုက်မိပဲ သူမ နို့ တွေကို သူမ ပြန်ပြီး တဂွတ်ဂွတ် ဖြင့် စို့ကာ သောက်သုံး နေမိသည်။
“ဒေါက်..ဒေါက်..”
ရုတ်တရက် တံခါးခေါက်သံ ကြောင့် သူမ အသိတရား ရုတ်တရက် ပြန်ဝင်လာခဲ့ ရသည်။
“မိန်းမ အထဲ မှာ လား ကို သေးအရမ်း ပေါက် ချင်နေပြီ”
ဦးမြအောင် အသံက စိတ်မရှည်သံ ပေါက် နေသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် သူမ နို့ကြီး ကို ပြန်လွှတ်ချ လိုက်ရင်း က ရေချိုးခန်းထဲ မှာ နို့ တွေကို ဖုံး ဖို့ တစ်ခုခု လိုက်ရှာနေမိသည်။ သူမ ညဝတ်အင်္ကျီ က ဘယ်လို မှ ဖုံးထား နိုင်မှာ မဟုတ်။ သူမ ယောက်ျား ကို ခု အချိန်မှာ သူမ နို့ကြီးတွေကို မြင်မသွားစေချင်သေး။
“ခနလေး ”
“အင်း ပါကွား နေပါတော့ ကို မိုးဖိုထဲ က ရေချိုးခန်း ပဲ သွား သုံးပါတော့ မယ်”
အမလေး တော်ပါသေးရဲ့ ဟု တွေးကာ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ရေချိုးခန်း တံခါးကို နည်းနည်းဟ ပြီး အပြင်ဘက်ကို ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ ဦးမြအောင် အခန်းထဲ မရှိတော့ မှန်းသေခြာမှ ကမန်းကတန်း ထွက်ကာ သူမ အဝတ်ဘီရို ရှိရာ အမြန်ပြေးပြီး ရှိသမျှ ဘရာဇီယာတို့ ကို ထုတ်ကာ စမ်းဝတ်ကြည့်သည်။ ဘယ်ဟာမှ မတော်တော့။ သူမ ရဲ့ ခေါင်းစွတ် အင်္ကျီ တထည်ကို အမြန်ဝတ်ချလိုက်ပြီးသူမ မှာ ရှိတဲ့ အပွဆုံး ဆွယ်တာ တစ်ထည်ကို ထုတ်ကာ ဝတ်လိုက်သည်။ သူမ ကိုယ် သူမ မှန်ထဲ ပြန်ကြည့်လိုက်တော့ ဆွယ်တာ ပွပွကြီးကြောင့် သူမ နို့ကြီးတွေ ကို သိပ်သိသိသာသာကြီး မမြင်ရတော့။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် အနည်းငယ် စိတ်သက်သာ သွား ခဲ့ရသည်။
“မင်းက ဘာလို့ အဲဒါကြီး ဝတ်ထားရတာလဲ”
ဦးမြအောင် က အခန်းထဲ ဝင်လာရင်း က လှမ်းမေးလိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် အသက်ကိုပင် အောင့်ထား လိုက်မိသည်။ သူမ ယောက်ျား များ သူမ နို့ကြီးတွေကို သတိထားမိမလား ဆိုတာ စိုးရိမ်နေမိသည်။
“ပုံမှန် အဝတ်အစား ပဲ ဝတ်ပါကွာ”
ဦးမြအောင် က သူမကို လှမ်းပြောရင်း သူ့ အဝတ်ဘီရိုကို ဖွင့်ကာ ရုံး သွား မည့် အဝတ်အစား များ ထုတ်ယူနေ သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် စိတ်အနည်းငယ် သက်သာ သွား ကာ သက်ပြင်းတစ်ချက် ချလိုက်ရင်း။
“ဒီဆွယ်တာကို ကျမ ကြိုက်လို့ လေ၊ ရှင် က ကျမ အဝတ်အစား ကို ဘာလို့ လာပြောနေတာလဲ ခု ပဲ အလုပ်သွား ရတော့ မယ့်ဟာကို”
“အေးပါကွာ မင်းကြိုက်တာမင်းဝတ်ပါ၊ ညကျမှ သာ မင်းကိုယ်ပေါ် မှာ ပိတ်စ နည်းနိုင်သမျှ နည်းတဲ့ ဟာမျိုးဝတ် ရင်ပြီးတာပဲ၊ မင်း မွေးနေ့ အတွက် ဝယ်ပေးထားတဲ့ ဟာလေ ၊ ဟိုဇာအနီရောက်နဲ့ ဟာ ဟုတ်ပလား ဟဲဟဲ”
“ကြည့်တာပေါ့ ကို”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် စိတ်ထဲ မတော့ အဲဒီ ဒရက်စ် က သူမ နဲ့ ဘယ်လို မှ တော်ဖို့ မလွယ်တော့ တာ သိနေသည်။
“သွန်း မနက်စာ သွား ပြင်လိုက်အုံးမယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် မီးဖိုချောင်ဖက်ကို အမြန်ဆုံး လျောက်ထွက်လာခဲ့ လိုက်သည်။ မီးဖို ထမင်းစား စားပွဲပေါ် မှာတော့ သူမ ကလေး နှစ်ဦး စလုံး ရောက်နေကြပြီး ၊ ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် တနေ့က သူ ဖျက်လိုက် သည့် သူ့ မမ ၏ ပဟေဠိ အံစာတုံး ကို လှည့်ပတ်ကြည့်နေသည်။
“အဲဒါ နောက်ဆုံး ပဟေဠိပဲလား”
ဘုန်းထွတ်အောင် က မေသစ္စာအောင် ကို မေးလိုက်သည်။
“ဟေး ဂွတ်မောနင်း”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ သားနှင့် သမီး တို့ ကို နှုတ်ဆက် ပြီး အမြန် ကျောခိုင်းလိုက်သည်။ ရေခဲသေတ္တာကို ဖွင့်ကာ တခုခု ရှာနေသလို ဟန်ဆောင် လိုက်သည်။
“ဂွတ်မောနင်း မာမီ”
မောင်နှမ နှစ်ယောက် သူတို့ မိခင်ကို တပြိုင်နက် ပြန် နှုတ်ဆက်လိုက်ကြသည်။ သူတို့ မိခင်ကို ခနသာ မော့ ကြည့် လိုက်ကြပြီး သူတို့ အံစာတုံး ကို ပြန်ငုံ့ ကြည့် နေကြသည်။
“ဟုတ်မှာပေါ့ ၊ ငါ ဒီမနက် ကိုကိုဦး ဆီ ယူသွား ပြီး ပြလိုက်မယ်”
မေသစ္စာအောင် က ထိုင်ရာမှ ထကာ သူမအိပ်ထဲ ပဟေဠိတုံး ကို ကောက်ယူကာ ထည့်လိုက်သည်။ ပထမ ဘုန်းထွတ်အောင် ပါးကို ငုံ့ ကာ နမ်းပြီး နှုတ်ဆက် မလို့ ပြင်လိုက်ပြီးမှ ရုတ်တရက် စဥ်းစား မိပြီး သူ့ ခေါင်းက ဆံပင်ကို သာ ကုတ်ခြစ်ရင်း နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။
“ငါ သွား ရတော့ မယ်”
“ငါပါ လိုက်ခဲ့ မယ်လေ၊ ခေါင်းနှစ်လုံး နဲ့ အကြံထုတ်ကြတာ ပိုမကောင်းဘူးလား၊ တခုခု တော့ ငါတို့ ကြံလို့ ထွက်လာမှာပေါ့ ”
ဘုန်းထွတ်အောင် ခေါင်းထဲ မှာတော့ ကာမဒေဝ သူ့ အခန်း ရောက်လာတာကို စဥ်းစားရင်းက ဘာသဲလွန်စ များ ချန်ထားခဲ့သလဲ ဆိုတာ တွေးနေမိသည်။
“သား က ဒီနေ့ ကျောင်းသွား ရမှာလေ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ ခေါင်းကို သာ စောင်းငှဲ့ ကြည့်လိုက်ရင်း ပြောလိုက်သည်။ ယခုတော့ သူမ မှာ မီးဖိုကောင်တာ ရှေ့ မှာ ပေါင်မုန့် ကင်ထားတာကို စောင့်ကြည့်နေသည်။
“ဟုတ်ကဲ့ မာမီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် အတွက် ကျောင်း ဆိုတာ ယခု အချိန် ဘယ်လို မှ စဥ်းစား လို့ မရသည့် အချိန်ဖြစ်သည်။ သို့သော် သူ့မာမီ သူ့ ကို စိတ်ဆိုးသွား မှာ ကို လုံးဝ မလိုလား။ တကယ်လို့ သူတို့ ရဲ့ နေ့သံသရာ က တကယ်ပြီး ဆုံး သွား ခဲ့ပြီ ဆိုလျင် သူ့ အနေဖြင့် ယခင်တုန်းကလို အမှားကိုပြန်ပြင်လို့ ရတော့ မည်မဟုတ်။
“ဘိုင် မမ၊ အကြောင်းထူး ရင် တက်စ်မက်ဆေ့ ပို့လိုက်”
“အေးပါ ကဲ သွား ပြီ။ သွား ပြီ မာမီ ဘိုင်ဘိုင်”
ဘုန်းထွတ်အောင် တို့ သားအမိ နှစ်ယောက် မေသစ္စာအောင် ကို ပြန်လှန် နှုတ်ဆက် ရင်း သူမ အိမ်ထဲက ထွက်သွား တာကို ကြည့်နေလိုက်ကြသည်။
“သား ဗိုက်မဆာသေးဘူး၊ မျက်နှာလည်း မသစ်ရသေးဘူး ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ အမေ ကို အကြောင်းပြကာ သူ့ အခန်းရှိရာသို့ အမြန်ထထွက်လာခဲ့ ရာ အခန်းဝ တွင် သူ့ အဖေ နှင့် ဝင်တိုက်မိမလိုပင် ဖြစ်သွား ခဲ့ရသည်။ ဒီမနက် စိတ်တွေ ရှုတ်ထွေး ပြီး ကာမဒေဝ နဲ့ တွေ့ ခဲ့ ရလို့ စိတ်လှုပ်ရှား နေရသည်။ ဘာပဲ ဖြစ်နေနေ ကျောင်းမသွား ခင် သူဂွင်းထု ပြီး လရည်တွေ ထုတ်ပစ်ဖို့ တော့ လို နေတာမို့ အခန်းဆီ သို့ အမြန်ထွက် သွားခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တစ်ယောက် သူမ ရင်ဘတ်ကို အိမ်က ယောက်ျား သား နှစ်ယောက်စလုံး မမြင်ရအောင် တချိန်လုံး ကျောပေးကာ နေခဲ့ ရသည်။ သား ဖြစ်သူ ရော ယောက်ျား ဖြစ်သူ ပါ အိမ်က ထွက်သွား ကြမှ သူမ သက်ပြင်းချလို့ ရသည်။ သူမ အနေဖြင့် ရေရှည် ဒီလို ဖုံးကွယ်ဖို့ အရေးကို တွေး မိတော့ ခြေဖျား လက်ဖျား တွေ ပင် အေးစက် လာခဲ့ ရသည်။ သူမ သား ဖြစ်သူ ကျောင်းက ပြန်လာရင် တော့ ပြောပြ မှ ဖြစ်တော့ မည်။ သူမ အနေဖြင့် အခု လို အတွင်းကျကျ တိုင်ပင် ဖေါ် ရတာကို ပဲ စိတ်ထဲ ကြည်နူးမိသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က တကယ့်ကို သူမ အပေါ် နားလည်မှု ရှိသည့် သားတစ်ယောက်ပင်။
အိမ်မှာ သူမ တစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့ တော့ မှ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် သူမ အိပ်ခန်း ထဲ ဝင်ပြီး အဝတ်အစား တွေ အကုန် ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ အိပ်ယာပေါ် က စောင်ကို သာ ကိုယ်ပေါ် အသာလွှမ်းခြုံရင်း မနေ့ က သူမ အာသာဖြေ နေတာကို သားဖြစ်သူ ဘုန်းထွတ်အောင် မိသွား တဲ့ အကြောင်းကို တွေး လိုက်မိသည်။ ခနအကြာ မှာတော့ သူမ ရဲ့ နို့သီးခေါင်း တလုံး သူမ ပါးစပ်ထဲ ရောက်နေပြီး နောက် လက်တဖက်က တော့ သူမ စောက်စေ့ လေးကို ပွတ်ဖိခြေနေမိပြီ။ ဆရာဝန် နဲ့ သွား တွေ့ ရမည်လို့ တွေးခဲ့တဲ့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တစ်ယောက် အခုတော့ သူမ ကိုယ် သူမ အင်ဂျင်ဝိုင် တိုင်းနေမိပါရောလား။
………………………………………..
အခန်း ၁၆။
အခန်း (၁၆-၁)
“ဟေး ဘုန်းထွတ်အောင် ဘယ်လိုလဲဟ”
ချောကလျာ က သူတို့ စာသင်ခန်းသို့ သွားသည့် လမ်း အလယ်မှာ ဘုန်းထွတ်အောင် ရှေ့ ရပ်ပြီး နှုတ်ဆက်လိုက် သည်။ ကျောင်းသား တွေ က သူတို့ ကို တိုးခွေ့ ပြီး စာသင်ခန်း များ ဆီသို့ အပြေးအလွှား သွား နေကြသည်။ ချောကလျာ ရဲ့ အပြုံး က လျော့ယဲယဲ တော့ ဖြစ်နေသည်။ ခါတိုင်း လို ခပ်တင်းတင်း ခပ်မာမာလေး မဟုတ်။ သူမ က ကျောင်းစာအုပ်တွေကို ရင်ဘတ်မှာ လက်ဖြင့် သိုင်းဖက်လို့ ကိုင်ထားသည်။
“ဟေး ချောကလျာ၊ ဒီလိုပါပဲဟာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် အနေဖြင့် ဒီနေ့ တနေ့ လုံး ကို ဘာမှ ထူးထူးခြားခြား ဖြစ်စဥ် မရှိပဲ ဖြတ်သန်းသွား ချင်သည်။ သို့သော် ချောကလျာ သူ့ ကို တကူးတက လာနှုတ်ဆက်သည် ဆိုတာက ဘယ်လို မှ သူ့ အတွက် ပုံမှန်အဖြစ် အပျက် မဟုတ်ခြေ။
“ဟေ့ ငဘုန်း ငါ သွား နှင့်မယ်ဟေ့”
သူ့ အတန်းဖေါ် သူငယ်ချင်း စိုးမြင့် က မချိုမချဥ် အပြုံး ဖြင့် ကြည့်ကာ ဘုန်းထွတ်အောင် ကျောကို ပုတ်ပြီး ထွက်သွား လေသည်။ သူ့ အကြည့် က ခွေးမသား ကံထနေတယ် ဆိုသည့် အကြည့်။ ဘုန်းထွတ်အောင်ကို သူတို့ ကျောင်းမှာ နာမည် အကြီးဆုံး ၊ အချောဆုံး ကောင်မလေး နှင့် ချန်ထားခဲ့ လိုက်သည်။
“ဟေ့ကောင် စိုးမြင့် ခနစောင့်အုံးလေ”
ဘုန်းထွတ်အောင် လှမ်းခေါ် လိုက်သော်လည်း စိုးမြင့် ကတော့ မကြားချင်ဟန်ဆောင် ကာ လစ်သွား လေပြီ။
“နင် နဲ့ အေပရယ် တို့ ပြတ်သွား ပြီ ဆို ”
ချောကလျာ အပြုံးလေး က စိတ်လှုပ်ရှားနေပုံ ပြနေသည်။
“နင် ကာယ အချိန် ထရိန်နင်ဆင်း နေတုန်း ငါ ကြည့်နေတာ နင် အတော် မိုက်တယ်ဟ”
ချောကလျာက မျက်လွှာကို ချလိုက်ပြီး ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီး နေရာကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီး အရာက ဘောင်းဘီအောက် မှာအမြှောင်းလိုက် ပေါ် နေသည်။ ချောကလျာ က ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီး အဲလောက် ကြီးတာ အရင်က ဘာလို့ သူမ သတိမထားမိပဲ တနေ့ က ဘတ်စကက်ဘော ကျင့်နေတုန်း မှာမှ သတိထားမိသွား ရတာလဲ ဟု တွေး နေလိုက်သည်။
“ငါ တို့ ဂျင်နီ့ အိမ်မှာ ပါတီ လုပ်မလို့ နင် လာခဲ့ ပါလား”
“ဆောရီး ဟာ ငါ အတန်းနောက်ကျနေပြီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် ပါးစပ် က ထွက်သွား ပြီး မှ ချောကလျာ ဘာပြောလိုက်မှန်း သတိထားမိလိုက်သည်။
“နင်..နင်..ငါ့ ကို ပါတီ ဖိတ်တာလား”
ချောကလျာ က ခစ်ခစ် ရီလိုက်ရင်း။
“အေးပေါ့ ဟ၊ နင့် သူငယ်ချင်း တွေ လည်း ခေါ်ချင် ခေါ်လာလို့ ရတယ်၊ ငါ က နင့် ကို ဖိတ်ချင်တာလေ၊ နင် လာတော့ ပျော်ရတာပေါ့ ဟာ”
ချောကလျာ က ဘုန်းထွတ်အောင် ရှက်ကိုးရှက်ကန်း ဖြစ်သွား ပုံ က ချစ်စရာလေး ဟု ထင်မိသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က ဘာစကား မှ မဆိုပဲ သူမကို ငေးစိုက်ကြည့်နေမိသည်။ ထို့ကြောင့် သူမကပင်။
“အေးလေ၊ ငါတို့ အဲမှာ တွေ့ ကြတာပေါ့ ၊ ဒါပဲ နော် သွားပြီ”
ဟု ပြောရင်း စာသင်ခန်း ဘက်ဆီ သို့ ထွက်သွား လေတော့သည်။
“အေးဟာ၊ လာခဲ့မယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ချောကလျာ ထွက် သွား ရာကို လိုက်ကြည့်မိလိုက်သည်။ ဒါက ကာမဒေဝ ရဲ့ နောက်ထပ် သူ့ကို စမ်းသပ်ခြင်းများလား။ ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် အခု အချိန်မှာ မည်သည့် အရာကိုမှ စိတ်ချ ယုံကြည်မှု မရှိတော့။ သူတို့ ကျောင်းက ကွင်း ၊ အချောအလှ ၊ ဆက်ဆီ အဖြစ်ဆုံး ဆော်လေး ချောကလျာ က သူ့ကို ဟောဝေး မှာ ရပ်စကား ပြောပြီး ပါတီကို တောင် ဖိတ်လိုက်သေးတယ်။ ကျောင်းခေါင်းလောင်းသံ အကျယ် ကြီး မြည်သံကြောင့် စိတ်လွတ်နေတဲ့ အရူးတစ်ယောက်လို တစ်ယောက်ထဲ လမ်းမှာ ရပ်နေမိတဲ့ ဘုန်းထွတ်အောင် စာသင်ခန်းဆီ သို့ အပြေးလေး သွား မိပါတော့ သည်။
………………………
ဘုန်းထွတ်အောင် သူငယ်ချင်းများ က သူ့ ကို ချောကလျာနှင့် ပတ်သက်ပြီး နောက်ပြောင်နေကြသည်။ မင်းတို့ ကြိုက်နေကြပြီလား။ ငါတို့ ကို မင်္ဂလာဆောင် ဖိတ်မှာလား စသဖြင့် ။ အဓိက သူတို့ ပြောချင်တာကတော့ ငါတို့ မင်းနဲ့ အတူတူ ချောကလျာ ဖိတ်ထားတဲ့ ပါတီ ကို လိုက်လို့ ရမလားပေါ့။
“ငါ က ငါ့ အမေ ကို ဒီနေ့ ည သူနဲ့ အတူတူ နေပေးပါ့ မယ်လို့ ဂတိပေးထားတယ်ကွ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ သူငယ်ချင်းတွေ ကို ပြန်ပြောတော့ သူတို့ အားလုံး က ဝိုင်းလှောင်ကြသည်။ အားလုံး က တစုတဝေးထည်း “သားအလိမ္မာ နေကျောက်ခဲ၊ မေမေ့သားလေး နေကျောက်ခဲ” ဟု တနေ့လုံးနီးပါး ဝိုင်းစ ကြသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် စိတ်ထဲ မှာတော့ သူ့ မာမီ နှင့် သူ ဘယ်လို အတူတူ အချိန်ဖြုန်းကြသလဲ ဆိုတာ ကို သူတို့ သိသွား ရင်တော့ သူတို့ အမြင်ပြောင်းသွား မယ် ဆိုတာကို သိပါသည်။ သို့သော် အဲဒါကို ဖေါ်ထုတ် ပြဖို့ ဆိုတာ က ဘယ်လို မှ မဖြစ်နိုင်ဘူး မဟုတ်လား။ သူ့ ကို ပြောင်လှောင် နေသမျှ ကို ငုံ့ခံကာသာ နေလိုက်သည်။
ကျောင်းဆင်းချိန် ကျတော့ ဘုန်းထွတ်အောင် အိမ်ကို လမ်းလျောက်ပြန်လာရင်းက သူ့ မမကို မက်ဆေ့ပို့လိုက် သည်။ ကိုကိုဦး ဆီက ပဟေဠိ နှင့် ပတ်သက်ပြီး ဘာထူးသိရသလဲဟု။ သူ့ မမ ဆီက ဘာ ရီပလိုင်းမှ ပြန်မလာ။ ဘုန်းထွတ်အောင် စိတ်ထဲ မှာ သူ့ အမေ၊ သူ့မမ နှင့် ချောကလျာ တို့ အကြောင်းတွေ တွေးနေမိသည်။ ဒီည ချောကလျာ ဖိတ်ထားသည့် ပါတီ သို့ သူဘယ်လို မှ သွား ဖြစ်မှာ မဟုတ်ဘူးဟု ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြောနေမိသည်။ သူ့ အတွေး ထဲမှာတော့ ချိုမြ လှသည့် အပြုံး နှင့် ရှက်တက်တက် အမူအယာ နှင့် သူ့ ကို စကား လာပြောသည့် ချောကလျာပုံရိပ်က တော့ ကပ်ငြိနေသည်။
အပြန်လမ်းတလျောက် မှာ ခပ်ဝေးဝေး က မိုးခြိမ်းသံ သဲ့သဲ့ ကြားနေရသည်။ တိမ်ညိုမဲ တွေ ကလည်း အနောက်ဖက် မှ အလျင်အမြန် ရွေ့လျားလို့ လာနေသည်။ မိုးလေဝသ အခြေအနေကလည်း ဘယ်လို ကြီးလဲ။ ကာမဒေဝ ရဲ့ နောက်ဆုံး စစ်ဆေးမှုက ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် သေခြာတာကတော့ ခက်ခဲမည်။ စိတ်ကို ပိုပြီး ညှင်းဆဲ မည့် အရာမျိုး ပဲ ဖြစ်မည်ဟု ဘုန်းထွတ်အောင် တွေးမိသည်။ နောက်ဆုံး စကားထာ ကို သူ လှစ်လျူပြုလိုက် ရင်ရော၊ အေးဆေး နေပြီး နောက်မှ ဖြေရှင်းရင်ရော၊ ဘာဖြစ်မှာလဲ။ ဘုန်းထွတ်အောင် အတွေး မဆုံး ခင် မိုးပေါက် တွေ ချက်ခြင်းကျလာကာ မိုးစပြီး ရွာလာတော့ ဘုန်းထွတ်အောင် အိမ်ကို အပြေးလေး လာခဲ့ရသည်။ သူ့ လီးကြီး က ဘောင်းဘီအောက် မှ လှုပ်ခါ ပြီး နည်းနည်း တော့ ပြေးရ လွှားရခက်နေတာ သတိထားမိသည်။
“မာမီ သား အိမ်ပြန်ရောက်ပြီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က အိမ်တံခါးမ ကြီးကို ဖွင့်ဝင် ပြီးတာနဲ့ သူ့ ကျောပိုးအိပ်ကို ပစ်ချပြီး အမေ ဖြစ်သူ ကို အော်ဟစ် နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် အိမ်တွင်း မှ ဆွယ်တာပွပွကြီး ဝတ်ပြီး ထွက်လာခဲ့သည်။
“ဟယ် သား တကိုယ်လုံးစိုရွှဲနေပါလား။ ကြမ်းမှာ ရေတွေ အကုန်စိုကုန်တော့ မယ်၊ ခနလေး မျက်နှာသုတ်ပုဝါ သွားယူလိုက်အုံးမယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က မျက်နှာသုပ်ပုဝါ သွားယူနေစဥ် မှာပင် ဘုန်းထွတ်အောင် က မီးဖိုချောင်မှ ရေချိုးခန်း ထဲ ဝင်ပြီး သူ့ အဝတ်စို များကို ချွတ်ကာ အဝတ်ဟောင်းခြင်းထဲ ပစ်ထည့် လိုက်သည်။ ရေချိုးခန်း ကြွေပြား ပေါ် မှာ ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် ရပ်နေရင်းက ပြုံးလိုက်သည်။ သူ့ မာမီ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်လာပြီး သူ့ ကို ဒီလိုပုံနဲ့ တွေ့ တဲ့ အချိန် ဘယ်လို များ တုံ့ပြန်မလဲ ဆိုတာ သိချင်နေမိပြီ။
“သားး ဘုန်းထွတ်အောင်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် အိမ်ရှေ့ဘက် မှာ သူ့ နာမည်ကို ခေါ်ပြီး ရှာနေသံ ကြားတော့ ဘုန်းထွတ်အောင် က ထူးလိုက်သည်။
“သား ဒီမှာမာမီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် ကသူ့ ဗိုက်ကို ရှပ်လိုက်ကာ ရင်အုပ်ကို ကြွထားလိုက်သည်။ သူ့ ကိုယ်သူ ဆက်ဆီ ဖြစ်မလားဟု လုပ်ထားသော်လည်း သူ့ မာမီ က သူ့ ကို တွေ့ လိုက်တော့ တခစ်ခစ် ဖြင့် ရီမော လိုက်သည်။
“ကဲ ကွာ သားကတော့ ခစ်ခစ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ရေချိုးခန်း တံခါးဝ ကနေရပ်ပြီး ဘုန်းထွတ်အောင် ဆီကို မျက်နှာသုပ်ပုဝါ လှမ်းပစ်ပေးလိုက်သည်။
“ဘာလို့ အဲလို ကြီး ရပ်နေရတာတုန်း”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် သူမ ပါးပြင်တွေ ပူရှိန်းတက်လာတာ သတိထားမိသည်။ သူမ သား လီးချောင်းကြီး က နည်းတာကြီး မဟုတ်။ မြင်လိုက်ရတဲ့ မိန်းမ တိုင်း အဖျားတက် သွား နိုင်သည်။ သူ့ ကိုယ်လုံး က တော့ ကြွက်သား တို့ ကျစ်ကျစ်လစ်လစ် နဲ့ ချပ်ယပ်နေသည်။ ဒီလောက် ပြောစရာ မရှိတဲ့ လူငယ်လေး တစ်ဦး က သူမ ကို လိုချင် တပ်မက်ပါ့ မလားလို့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တွေး လိုက်မိသည်။ သူမ နို့တွေ ကို ကာပြီး သူမ လက်တွေ ကို ပိုက်ထားလိုက်သည်။
“မာမီ့ ကို သက်သက် စတာပါ မာမီရယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ရီမော ပြောဆိုရင်း မျက်နှာသုပ်ပုဝါကို ကောက်ယူကာ ကိုယ်မှာ ပတ်လိုက်သည်။
