အခန်း (၁၆-၂)
“သား က အရမ်းကို ချောမောခန့်ငြားပါတယ်ကွာ၊ လောလော ဆယ် ဒီဟာကြီးကို ဖုံးဖိထားလိုက်စမ်း ပါအုံး မာမီ ပြောစရာ ရှိသေးတယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီးကို လက်ညိုးညွှန်ပြကာ ပြောလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ ခေါင်း၊ ကိုယ်တို့ ကို ရေခြောက်အောင် သုတ်လိုက်ပြီး ခါးမှာ သဘက်ကို ပတ်လိုက်သော်လည်း လီးကြီးက ထောင်လာတာကောင့် သဘက်ကို ချိတ်ထားသလို ဖြစ်နေရသည်။
“သား ဘာများ လုပ်မိလို့လဲ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီး ဖြစ်နေပုံကို ကြည့်ကာ သူမ ပါးစပ် ကို လက်ဖဝါးဖြင့် ကာပြီး ပြုံးလိုက်မိသည်။ ရုတ်တရက် ချိမ်းလိုက်သည့် မိုးသံက လည်း သူတို့ အိမ်ကို တုံခါ သွားစေသည်။
“သား ဘာမှ မလုပ်ပါဘူး၊ သား ဟာကြီးက ဘယ်လို မှ ကို ထိန်းမနိုင် သိမ်းမရပါလားကွယ်၊ သွားသွား အဝတ်အစား သွား ဝတ်လိုက်အုံး ၊ ပြီးမှ စကား ပြောကြရအောင် ”
“သား ထင်နေတာက အဝတ်အစား မလဲခင် သားတို့ တစ်ခုခု လုပ်ကြအုံးမလားလို့”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ လီးကြီးပေါ် တင်နေသည့် သဘက်ကို အောက်ကျ သွားအောင် ဖင်ကို လှုပ်ခါ ယမ်းလိုက်သည်။
“သွား ပါ အဝတ် အစား သွား ဝတ်လိုက်စမ်း ပါ၊ ပြီးရင် လာခဲ့ အဲတော့ မှ ပြောမယ်။ မာမီ မာမီတို့ အိပ်ခန်းထဲ မှာ စောင့်နေမယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ပြောပြီး တာနှင့် လှည့် ကာ ထွက်သွားတော့ သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် မျက်မှောင်လေး တချက်ကုတ် သွား ပြီး အိုကေ ဟု သူ့ ဘာသာ ပြောကာ မျက်နှာသုပ်ပုဝါ ကို ကြမ်းပေါ် ပစ်ချထားခဲ့လိုက်သည်။ သူ့ အခန်းဆီ သို့ သွားပြီး တီရှပ်တစ်ထည် နှင့် ဘောင်းဘီ ပွပွ တစ်ထည်ကို ယူဝတ် လိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် စိတ်ထဲ ပူပန်မှု တွေ တဖြည်းဖြည်း ဝင်ရောက်လာခဲ့သည်။ သူ ပထမ အစပိုင်း တုန်းက နေ့ သံသရာတွေကို ကျိန်ဆဲ ခဲ့သည်။ နောက်ပိုင်း ပြန်တွေး ကြည့်တော့ နည်းနည်း သဘောကျ သလို ဖြစ်လာခဲ့ရသည်။ ဘာပဲ သူ့ မာမီ နှင့် ပြောပြော၊ သူအမှား လုပ်မိ ပြောမိ ခဲ့လျင် အစက ပြန်စ ပြီး နောက်ဆုံး သူ့ မာမီ ကြိုက်သည် အထိ သူပြင်လို့ ရခဲ့သည်။ အခု တော့ သူ့ မှာ အဲလို အခွင့် အရေး မရှိတော့၊ သူ့ အတွက် အမှား ခံနိုင်သည့် အခွင့် အရေး မရှိတော့။ အဲဒါက သူ့ အတွက် ကြောက်စရာကောင်းသလို ဖြစ်နေသည်။ သူ့ လီးတောင် နေတာတောင် အနည်းငယ် ပျော့ ကျသွား ခဲ့သည်။ သက်ပြင်းတစ်ချက်ကို ဝဝ ရူလိုက်ပြီးမှ သူ့မာမီ အခန်းသို့ ထွက်လာခဲ့ လိုက်သည်။
“ဒီမှာ လာထိုင် သား”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမတို့ ကုတင်စောင်းမှာ ထိုင်နေသည်။ သူမ ဘေးမှာ ခင်းထားသော စောင်လေး တစ်ခု ပေါ် ကို လက်ဖြင့် ပုတ်ပြကာ ဘုန်းထွတ်အောင် ကို ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။ သူမ ကိုယ်ပေါ် မှ ဆွယ်တာပွပွကြီးကို ချွတ်ထားလိုက်ပြီးပြီ၊ သူမ ကိုယ်မှာ အပေါ်ပိုင်း က ခပ်ကျပ်ကျပ် ဘလောက်စ် တထည်နှင့် အောက်က ရောဂ ဘောင်းဘီ ကို ဝတ်ထားသည်။ သူမ မှာ ရှိသည့် ဘယ် ဘရာဇီယာ မှ မတော် တော့ သဖြင့် သူမ ဘရာဇီယာ ဝတ်ဖို့ မကြိုးစား တော့။ ရုတ်တရက် လျှစ်စီး လက်လိုက်သည့်အလင်းရောင် က အခန်းထဲ ခနတာ ဖြူဝင်း လက်သွား သည်။ ပြီးတာနှင့် တဝုန်းဝုန်းတဒိန်းဒိန်း မိုးချိန်းသံက ဆက်လိုက်လာခဲ့သည်။
“ဟုတ်ကဲ့”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့မာမီ ရင်ဘတ်ကို စူးစိုက်ကြည့်နေရင်း ကဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ဘယ်လို ဖြစ်လို့ သူ့ မေမေ ရဲ့ နို့ကြီးတွေ အယ်စတုံ ဖြစ်နေရတာလဲ။
“သား ကြည့်ရတာ မာမီ့ ပြဿနာကို သတိပြုမိနေပြီထင်တယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က အသံတိုးညှင်းညှင်းလေး ဖြင့် ပြောလိုက်သည်။
“မာမီ ကိုယ်တိုင်လည်း ဘယ်လို ဖြစ်လို့ ဖြစ်မှန်းမသိ၊ သား နဲ့ မာမီ တို့ နှစ်ယောက် ရင်းနှီးမှု တွေ အရမ်းဖြစ်လာတဲ့ အချိန် ကတည်းက စလို့ မာမီ စိတ်ရော ကိုယ်မှာ အပြောင်းအလဲ တွေ အများကြီး ဖြစ်လာတယ်။ ဒုတိယ အရွယ်ရဲ့ ပြဿနာ တွေ ပဲလား မသိတော့ ဘူး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် သူမ နှုတ်ခမ်းကို သူမ ကိုက်လိုက်မိသည်။ သူမ ပြောနေတာကို ရော သူ သေခြာနားထောင်နေရဲ့ လားဟု သားဖြစ်သူကို အကဲခပ်လိုက်သည်။
“မာမီ က သားကို ပဲ ပြောပြ တိုင်ပင်ချင် နေမိတယ်။ ဘာလို့ လဲ ဆိုတော့ သား က မာမီ့ တိုးတိုးဖေါ်တိုးတိုးဖက် လိုပဲ တိုင်ပင်လို့ ကောင်းလို့လေ။ ဒါပေမဲ့ သား အပေါ် မှာ တော့ ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုး ကြီး မဖြစ်စေချင်ဘူး”
ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ အကြည့်တွေကို သူ့ မာမီ ရဲ့ နို့ကြီးတွေ ကနေ အတင်း လွဲဖယ်ပြီးတော့ မာမီ့ မျက်နှာကို မော့ ကြည့်လိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် မျက်နှာပေါ် မှာ ၊ စိုးရိမ်ပူပန်မှု တွေ ထိပ်လန့် ခြောက်ခြား နေတဲ့ အရိပ်အယောင် တွေ ကို တွေ့ လိုက်ရတော့ သူ့ ကိုယ်သူ နောင်တ ရသွား ခဲ့ရသည်။ ရှက်လည်း ရှက်သွား မိ သည်။ သူ့ မာမီ မှာ ပြဿနာတွေ အကြီးအကျယ် တက်ပြီး စိတ်ဒုက္ခရောက်နေချိန်မှာသူက မာမီ့ နို့ကြီးတွေကို ကြည့်ပြီး လီးတောင် နေခဲ့မိသည်။ ကာမဒေဝ က အဖက်ဖက် က တိုးတက်လာအောင် တော့ လုပ်ပေးခဲ့တာ မှန်သော်လည်း သူ့ လုပ်ပုံကိုင်ပုံ ကတော့ မဟုတ်။ အဲဒါကို လည်း သူက ကာမဒေဝကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ကြည့် ပြီးတော့ ပြောရဲ မှာ မဟုတ်။
“ဆောရီး မာမီ ၊ သားက မာမီ့ ဟာကြီးတွေ က အရမ်း ကွာသွား လို့ အံ့အားသင့်နေလို့ပါ.. မာမီ သားကို ဘာပြောချင်တာလဲဟင်”
ဟု ပြောပြီး ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ပုခုံးလေးကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် မျက်နှာပေါ် မှာ မဲ့တဲ့တဲ့ အပြုံးလေး ပေါ် လာခဲ့သည်။
“ဒါမှ မာမီ့ သားပေါ့၊ မာမီ့ ကို ပဲ သားနားထောင်ပေး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တစ်ယောက် အခု မှ ရင်ဖွင့် ရတော့ သည်။ သူမ ယောက်ျား အကြောင်း ၊ အခု သူမ နို့ကြီး တွေ ကြီးတက်လာတာကို သူစိတ်ဆိုးမှာ လန့်နေကြောင်း။ သူမယောက်ျား က သူမ ပိုက်ဆံ အများကြီး ဖြုန်းကာ နို့ ကြီးအောင် သွား ဆာဂျရီ လုပ်ထားသည်ဟု ထင်မှာ ဖြစ်ကြောင်း။ သူမအနေဖြင့် လည်း အမေဖြစ်ပြီး သား ဖြစ်သူ အပေါ် မှာ မကြာခင် ရက်ပိုင်းက အဖြစ်အပျက် တွေ အပေါ် မှာ သူမ ကိုယ် သူမ စိတ်မလုံ မလဲ ဖြစ်ခဲ့ ရကြောင်း။ သို့သော်လည်း သူမ အနေဖြင့် တခါမှ ဖီးအဲလောက် မကောင်းခဲ့ ဖူးကြောင်း။ သူမ ကိုယ် သူမ လည်း ရူးနေပြီဟု တောင် ထင်မိကြောင်း။ တကယ်လည်း သူမ ဘာသာ သူ စိတ်ထဲ မှာသာ ဖြစ်ပျက်နေပြီး ပြီးခဲ့ တဲ့ အပတ်တုန်း က အဖြစ်အပျက် တွေက သူမ ရူးနေ၍ ကယောင်ခြောက်ခြား ဖြစ်နေသဖြင့် တကယ်ဖြစ်သလို ဖြစ်နေခဲ့သာလား မသိတော့ကြောင်း။
ဘုန်းထွတ်အောင် က ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တစ်ယောက် အဆက်မပြတ်ပြောနေတာကို အနှောက်အယှက် မပေးပဲ အစအဆုံး နားထောင်နေခဲ့သည်။ နာရီဝက် လောက် ကြာတော့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် လည်း ပြောစရာ ကုန်သွား သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် ငြိမ်သက်တိတ်ဆိတ် စွာ ထိုင်နေလိုက်ကြသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ကတော့ သူဘာပြောပေး ရမည် ဆိုတာကို မသေခြာသဖြင့် ငြိမ်နေခြင်းသာ။ နောက်ဆုံး တော့ သူတစ်ခုခု တော့ ပြောမှ ဖြစ်တော့ မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်သည်။ အသက်ကို ခပ်ပြင်းပြင်း တချက် ရူလိုက်ရင်းက။
“မာမီ က ရူးနေတာ မဟုတ်ပါဘူး မာမီ၊ မမရဲ့ အံစာတုံးလိုမျိုး ဟာလေးကို သား ဖျက်လိုက်တာ မာမီ သိတယ် မဟုတ်လား”
“အင်း”
“တကယ်တော့ ..အဲ..ဒါ….”
“ဝုန်း…ဒလိမ်းးးးး ဂျိမ်းးးးးးး ဂျိမ်းးးး”
ပြင်းထန်လှသည့် မိုးခြိမ်းသံ က တအိမ်လုံး ကို တုံခါ သွားစေခဲ့သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူတို့ မိသားစု အတွင်း မှာ ဖြစ်ပျက်ခဲ့တဲ့ အကြောင်းအရာတွေကို စဥ်းစား နေမိသည်။ ဒီကိစ္စ တွေကို တကယ်တော့ သူ ဘယ်လိုမှ သူ့ မာမီကို ရှင်းပြ ပြောဆိုဖို့ ရာ မဖြစ်နိုင်ဘူး ဆိုတာကို သူသဘောပေါက် မိသည်။
“အင်း ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး၊ အဲဒီ အံစာတုံး နဲ့ ပတ်သက်ပြီး ကျနော့် ထင်မြင်ချက် ကို ပြောမလားလို့ တကယ်တော့ အလကားပါ”
“သား ဟာလေ တကယ့် ကို ယောက်ျား ကြီး တစ်ယောက်လိုပဲ လို့ မာမီ ထင်မိတယ်။ တခါတရံ သား က ၁၈ နှစ်ပဲ ရှိသေးပါလားဆိုတာကို မေ့မေ့ တောင် သွားတဘ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ပေါင်ကို ပုတ်ကာ ပြောလိုက်သည်။
“သား က သားထင်မြင်ယူဆ ချက်တွေ ကို ဇာတ်လမ်းတစ်ခု လိုပဲ ချရေးကြည့်သင့်တယ်။ အဲလို တီထွင်ကြံဆ ချင်စိတ်ရှိတာ အရမ်းကောင်းတယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် မျက်နှာလေး တစ်ချက်မဲ့ သွားသည်။ ပြောနေတဲ့ အကြောင်းအရာတွေ က လမ်းတွေ လွဲကုန်ပြီဟု တွေးမိသည်။ သူ လမ်းကြောင်း တစ်ခုခု ကိုတော့ ပြောင်းမှ ရတော့ မည်။
“သား ပြောချင်တာက တော့ မာမီ က မရူးနေပါဘူး ဆိုတာ ပါပဲ”
“မာမီ က မရူးဘူး၊ ဟုတ်လား ငါ လည်း အဲလို ပဲ ယုံကြည်ချင်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဒီမှာကြည့်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ကာ သူမ နို့ကြီးတလုံး ကို လက်ဖြင့် ပင့်မကာ လွှတ်ချပြလိုက်သည်။
“နောက် ပြီးတော့ သားနဲ့ မာမီ…”
သူမ စိတ်ထဲ မှာ ပြီးတော့ သမီး နဲ့ မာမီ ဟု ဆက်ပြောနေမိသည်။ သူမ မေသစ္စာအောင် ရဲ့ နို့ တွေ အကြောင်း သားကို ဖွင့်ပြောလို့ ရရင် ကောင်းမှာပဲ လို့ လည်း တွေးလိုက်မိသည်။
“မာမီ မရူး ဘူး သား သက်သေပြမယ်”
အခန်း (၁၆-၃)
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မိခင်ဘက် ကိုယ်ကို ကိုင်းကာ မျက်နှာချင်းကပ်လျက် မျက်လုံး ချင်း ဆုံကြည့်လိုက် သည်။ သူမ မျက်လုံး တွေ က ဝေခွဲ မရသည့် အရိပ်အယောက်တွေ တွေ့ နေရပြီး သူ့ ကိုလည်း ဘာမှ အတား အဆီး မလုပ်ခဲ့။ ဘုန်းထွတ်အောင် ယဥ်ပါး နေခဲ့ သည့် အနေအထား မို့ သူ့ မိခင်ကို နှုတ်ခမ်းချင်း ဖိကပ် ကာ နမ်းလိုက်သည်။ ပထမတော့ ဖြည်းဖြည်းကလေး နဲ့ ဖွဖွလေး၊ နောက်တော့ နည်းနည်း ပြင်းပြင်းလေး စုပ် လိုက်သည်။ သူမ ကလည်း ပြန်လည်က စပြီး တုံ့ ပြန်လာတော့ သူက ရပ်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်းခွာလိုက်သည်။
“ကဲ တွေ့လား”
“ဟင် ဘာတွေ့ ရမှာလဲ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တစ်ယောက် အသက်ရူပင် မှားချင် သွားသည်။ သူမ စိတ်ထဲ တင်းကျပ် နေတာ တွေ တော့ လျော့ သွား တာ သိလိုက်သည်။
“အဲဒါ က အမှန်အကန်ပဲလေ၊ မာမီ ဒီလို ကစ်ဆင် ပေးတာ မျိုး က မာမီ စိတ်ထဲထင်နေတာ၊ ဂယောင် ခြောက်ခြာ�
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူမ နားဖျားလေးကို ဖွဖွလေး ကိုက်ကာ ပြောလိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ကိုယ်လေး တွန့်ကာ အစ်ကနဲ ငြီးလိုက်သံ ပင် ကြားလိုက်ရသည်။
“ဟုတ်တယ် သား မှန်တယ်၊ တကယ် ဖြစ်ပျက် ခဲ့တာပဲ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် လက်တွေ က ဘုန်းထွတ်အောင် ဗိုက်သား တွေကို စမ်း ပြီး ပွတ်သတ်လိုက်သည်။
“အိုးးးးးးးး မာမီ့ လည်ပင်းကို …မစုပ်…..နဲ့….လေ…”
သူမ လည်ပင်း က စုပ်ရာ အနီကွက် တွေကို သူမ ယောက်ျား အား ဘယ်လို ရှင်းပြရမှာလဲ၊ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် စိတ်ပူသွား သေးသည်။ ကံကောင်းချင်တော့ ဘုန်းထွတ်အောင် အနမ်းတွေ က သူမ ရင်ညွှန့် ဆီသို့ ဆင်းသွား ခဲ့သည်။
“သား ….ခနလေ…..ဒို့……သားးးး တို့ တွေ မလုပ်သင့်..သင့်……….”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် သူမ နို့ တွေ အကြောင်းကို ဘုန်းထွတ်အောင် အား ပြောပင်မပြောပြရသေး။ သူမ ပြောပြ လိုက်ရင် ဘုန်းထွတ်အောင် သူ ဘယ်လို တုံ့ပြန်မလဲ ဆိုတာ လည်း သူမ မသေခြာ။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ဘုန်းထွတ်အောင် ကို တွန်းဖယ်လိုက်သည်။
“အခု သိပ်နောက်ကျနေပြီ။ မာမီ သား ကို မာမီ့ ပါးစပ် နဲ့ ပဲ ကိစ္စ ရှင်းပေးလိုက်မယ်၊ ပြီးတော့ မာမီ တို့ ညနေစာ ချက်လို့ ရမယ်။ ဒီနေ့ လည်း သား မမ အိမ်ပြန်လာလိမ့် မယ်လို့ မာမီ ထင်တယ်၊ သား ဒက်ဒီ လည်း နောက် တစ်နာရီ လောက်ဆိုရင် အိမ်ပြန်ရောက်လာတော့ မယ် ၊ အဲတော့..”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပင် သတိမထားလိုက်မိပဲ သားဖြစ်သူ ကို ပုလွေ မှုတ်ပေးဖို့ ပုံမှန်စကား ပြောသလို ပြောနေလိုက်မိသည်။
“မာမီ သား ကြည့်လို့ ရမလား၊ မာမီ တစ်ယောက်ယောက် ကို ပြလိုက်ရရင် စိတ်နည်းနည်း ပေါ့ သွား မလားလို့”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ၏ မာတောင် နေသော လီးကြီးကို လက်ဖဝါး ဖြင့် အုပ်ထားလျက် ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် နို့ကြီးတွေ ကို ကြည့်ကာ ပြောလိုက်သည်။
“သားက ကြည့်ချင်ရင် ကြည့်ချင်တယ်လို့ ပဲ တိုက်ရိုက် ပြောလို့ ရပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ မာမီ့ မှာ ပြဿနာက နို့ တွေ က ကြီးလာရုံ မက ဘူး နို့ ပါ ထွက်နေတယ်”
“မအေလိုး ကာမ….”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ဒီ ကာမဒေဝ ဒါတွေ ဘာလို့ လျောက်လုပ်နေတာလဲ ဟု မစဥ်းစား တတ်တော့၊ ဒါဆိုရင် အခု မမ က မာမီ့ ဆီက နေ သောက်ရတော့ မှာလား ။ ဘာတွေ လဲ။
“ဘာလဲ ကာမ ဆိုတာ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် သေခြာ မကြားလိုက်၊ ခုခေတ် လူငယ်တွေ ဘန်းစကားတွေ ကလည်း သူမ လိုက်မမှီ။ သူမ အနေဖြင့် အခု အချိန်မှာ ဘုန်းထွတ်အောင် သူမ ကို သဘောကျစေချင်နေမိသည်။
“အလကား ပါ ကလေး စကားတွေ ပါ၊ ”
ဘုန်းထွတ်အောင် စိတ်ထဲ မှ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်ဆဲ မိသည်။ စကားကို ဆင်ခြင်ရမည်။ ဘာဖြစ်လို့ သူ့ မာမီ ပုလွေ မှုတ်ပေးမယ် ဆိုတာကို ချက်ခြင်း လက်မခံ လိုက်ရတာလဲ။ ခုမှ တော့ မထူးတော့ပြီ။
“သား နို့ နည်းနည်း စမ်း စို့ကြည့်လို့ ရမလား”
“သား ကြိုက်မှာလား”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ အင်္ကျီ အပေါ် ပိုင်းရင်ဟိုက် ကို ကြယ်သီးဖြုတ်လို့ အောက်ကို လျောချပေး လိုက်သည်။ သူက မာမီ့ကို အရမ်းချစ်သည် ဆိုတာမျိုး ပြောလိုက်စေချင်နေသည်။ သူမ နို့တွေ အကုန်ထွက်လာအောင် အင်္ကျီကို လျောချလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ဘက်ကို ပုခုံး လှည့်လိုက်ပြီး သူမ ရင်ကို နည်းနည်းကော့ ပေးလိုက်သည်။ ထိုမှ သာ နို့ကြီး များ အောင် အနည်းငယ် တွဲကျနေတာ မသိသာ မှာ မဟုတ်လား။
“ကဲ ဘယ်လိုထင်လဲ”
ထိုမေးခွန်း ကတော့ နည်းနည်းဖြေရခက်သည်။ သူဘယ်လို ပြန်ဖြေရမှာလဲ၊ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မာမီ က သူ့ ကို အဲလို အခွင့် အရေးမျိုး ခု တစ်ခါထည်း မဟုတ်ပဲ အမြဲတမ်း ပေးစေချင်မိသည်။ သူ့ အဖြေ မမှား ဖို့ လိုမည်ဟု တွေးလိုက်သည်။
“အရင်တုန်း က အတိုင်းပဲ အရမ်း လှနေတာပါပဲ မာမီရယ်။ တူတော့ မတူဘူး ဒါပေမဲ့ တကယ့် ကို အံသြစရာ ကောင်းလောက် အောင် မိုက်နေတာ၊ သား ယုံတောင် မယုံနိုင်ဘူး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် နို့သီးခေါင်းတွေ က ညိုပြီးတော့ တုတ်ခိုင်နေသည်။ သူမ ရဲ့ ဖွေးနေတဲ့ အရည်ပြား အောက် မှာအကြောအပြာရောင်လေး တွေ တောင် မြင်နေရသည်။ သူမ ရဲ့ နို့ ကြီးတွေ က အရင်ကထက် လေးလာလို့ အောက် ကို နည်းနည်းလေး တွဲကျသလို ဖြစ်နေပေမဲ့ လှရုံကလေး ဖြစ်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က နို့ကြီးတွေ ကို ငုံ့ကြည့်နေရင်း က သူ့ မာမီ မျက်နှာကို မော့ ကြည့်လိုက်သည်။ သူ့ မာမီ က သူ့ကို ကြိုးစား ပြီး ပြုံးပြ နေတာ တွေ့လိုက်ရသည်။
“အရမ်း လှတာပဲ မာမီရယ်”
“သား က သိပ် ပြီး စကား ချိုတာပဲ၊ သား တကယ်ပဲ လိုချင်နေသေးလား”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ ဘယ်ဖက် နို့တစ်လုံး ကို မပေးလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က ခေါင်းငြိမ့် ပြလိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ခစ်ခစ် ဖြင့် ရီမောလိုက်ပြီး။
“သား က ဘယ်လို လုပ်ချင်တာလဲ”
ဘုန်းထွတ်အောင် လက်တွေက သူမ နို့တွေ ကို စပြီး ဆုပ်ကိုင် နှယ်လာတော့ သူမ တကိုယ်လုံး ပူနွေး လာခဲ့ ရသည်။ တစ်မျိုးတော့ တမျိုး ပေမဲ့ စိတ်လှုပ်ရှား မှု ကတော့ မြင့်မားလာခဲ့သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် မျက်လုံး က ဆာနေတဲ့ အငွေ့ တွေက သူမ သွေးကြောတွေ ကို ပါ ဆူပွက်လာစေခဲ့သည်။
“မာမီ ကျောချလှဲလိုက်လေ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ကို အိပ်ယာပေါ် မှာ အသာတွန်းဖိလိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ပြုံးလိုက်သည်။
“ဒီနို့ကြီးတွေ မာမီ့ ဘေးတဖက်တချက်ကို အဲလို ကျနေတာ ကြည့်လို့ ကောင်းတယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ပေါ် တက်ခွ လိုက်ပြီး ပေါင်နှစ်လုံး ပေါ် တက်ထိုင်လိုက်သည်။
“တကယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ခေါင်းထဲ မှာတော့ သားဖြစ်သူ ကို မြတ်နိုးစိတ်တွေ ကြွတက်နေသည်။ သူမ ကိုယ် သူမလည်း ခုလို ခံစားခွင့် တော့ ရှိရမည်ဟု ယုံကြည်မိသည်။
“သား စိတ်တိုင်းကျ လုပ်ချင်သလိုသာ လုပ်တော့ သားရယ်၊ အိုးးးးးးးးးး ဟုတ်…..တယ်….အဲလို မျိုးးးးးး အိုးးးးးးး ရှီးးးးးးးးးးး”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ကိုယ်ကို ကုံးကာ သူမ ဘယ်ဘက်နို့ သီးခေါင်းကို ငုံစို့ လိုက်တော့ ဘုန်းထွတ်အောင် ခေါင်းကို သူမ လက်တွေ ဖြင့် ပွေ့ဖက်ထားလိုက်မိသည်။ ဦးမြအောင် ဆိုလျင် သူမ နို့တွေ ကို စို့ တာ စုပ်တာတို့ တွင် သွား ဖြင့် နို့သီးခေါင်းကို နာအောင် ကိုက်တတ်သည်။ သို့သော် ဘုန်းထွတ်အောင် လုပ်ပေးနေတာ က အနေတော်လေး ဖြစ်သည်။ ဖွဖွ လေးလည်း မဟုတ် နာလောက် သည့် အထိလည်း မဟုတ်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က အံ့သြလောက်စရာ ကောင်းအောင် အရာရာ ကျွမ်းနေသည်။ သူမ ယောက်ျား ကောင်းလေး တစ်ယောက် ကို မွေး ပြီး ပြုစု ပျိုးထောင် ပေးနိုင်ခဲ့ ပြီလို့ ဆိုရမှာလား။ ဘုန်းထွတ်အောင် ဆံပင်များ ကြားထဲ သူမ လက်ချောင်းတွေ ကို ထိုးသွင်း ကုတ်ခြစ် ဆော့ ကစားရင်းက၊
“အရသာ ဘယ်လို နေလဲ သား”
“မွင်းးးမွင်းးးးးမွ…မွ….”
ဘုန်းထွတ်အောင် က စို့နေတာကို မရပ်ပဲ ဗလုံးဗထွေး နှင့် ဖြေဖို့ ကြိုးစား နေသည်။ နောက်တော့ ပါးစပ် ကို နို့သီးခေါင်း က မချွတ်ပဲ သူ့ ဘယ်လက် ဖြင့် လက်မ ထောင်ပြလေသည်။ ၊ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ခစ်ခစ် ဟု ရီလိုက်မိသည်။
အခန်း (၁၆-၄)
ကုတင်ဘေး ခုံကလေး ပေါ် မှ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ဖုံး က အသံမြည်လာခဲ့သည်။
“ဟိုက် ဆောရီး သား ခနလေး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ကို တွန်းဖယ်ဖို့ ကြိုးစား လိုက်သည်။ သို့သော်လည်း ဘုန်းထွတ်အောင် က သူမ နို့တွေ မှာ ကော်ကပ် ထားသလို တွယ်ကပ်နေသည်။ သူမ က ရီလိုက် ရင်း။
“အေးပါ အဲလို ပဲနေတော့ ”
ဟု ပြောကာ ဖုံး ကို လှမ်းယူလိုက်သည်။
“အို ဟဲ့ နင့် ဒက်ဒီ ခေါ်နေတာ မာမီ ကိုင်မှ ရတော့ မယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ခေါင်းကို အသာပွတ်လိုက်ပြီး ။
“လုံးဝ အသံမထွက်နဲ့ နော် ”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က ဒုတိယ အကြိမ် အဖြစ် သူ့ လက်မ ထောင်ပြလိုက်လေသည်။
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဖုံးကို ဖွင့် ကာ ကိုင်လိုက်သည်။
“ဟဲလို ကိုလား….ဟုတ်…အင်း…အော် သား ကို အဆာပြေ လေး တစ်ခုကျွေးနေတာ”
ပြောလိုက်ပြီးမှ ခု ဖြစ်ပျက်နေတာ နှင့် တိုက်ဆိုင်သွား တာ သတိရလို့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ပါးနှစ်ဖက် နီမြန်းသွား ခဲ့ရသည်။ သူမ ကိုယ် သူမ စကား နှစ်ခွ ပြောမိတာကို တွေးမိရင်း စိတ်တွေ က ပိုထလာရသည်။
“နိုး နိုး မြ ညနေစာ က ချက်ထားပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကို သူတို့ နဲ့ သွား လို့ ရတယ်လေ၊ အင်းးးးး မွမွ ”
………………….
“အင်း လေ ကို အိမ်ပြန်ရောက်တော့ တွေ့တာပေါ့ ဒါပဲ နော် ဘိုင်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဖုံးကို ပိတ်ပြီး မွေ့ယာပေါ် ပစ်ချလိုက်သည်။
“သား ဒက်ဒီ ဒီနေ့ ဘောပွဲ သူငယ်ချင်း တွေ နဲ့ သွား ကြည့်မလို့တဲ့၊ ညစာ အိမ်မှာ မစားတော့ ဘူးတဲ့”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ထိုအခါကျ မှ နို့စို့ နေတာကို ရပ်လိုက်သည်။ သူ့လျာပေါ် မှာ ကတော့ မာမီ ရဲ့ နို့ချို အရသာ က ကျန်နေခဲ့သည်။
“ကောင်းတာပေါ့ သား တို့ အချိန်ပိုရတာပေါ့ ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ရင်သား တွေကို ငုံ့ နမ်းလိုက်သည်။ နို့တစ်လုံး နှင့် တစ်လုံး ကြားကို လျာဖြင့် လျက်လိုက် နှုတ်ခမ်းဖြင့် စုပ်လိုက် လုပ်ပေးနေသည်။
“သား မမ အချိန်မရွေး အိမ်ပြန်ရောက်လာနိုင်တယ်..အာ,….ရှီးးးးးးး ကောင်းလိုက်တာ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် အသံထွက် ငြီးငြူမိလိုက်သည်။
“မာမီ သူ့ ကို မက်ဆေ့ ပေးလိုက်ပါလား ဘယ်တော့ ပြန်ရောက်မှာလဲလို့”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မာမီ ရင်သား တွေကို နမ်းလိုက် စုပ်လိုက် လုပ်ပေးနေရင်း က ပြောလိုက်သည်။ သူ့ လက်တဖက် က သူ့ မာမီ ယောဂ ဘောင်းဘီနှင့် အတွင်းခံ ပင်တီ တို့ အောက် ကို ဗိုက်သား နေရာမှ တိုးဝင် သွားခဲ့သည်။ သူ့မာမီ စောက်ဖုတ် က စိုရွှဲနေလေပြီ။
“အင်းးးးးးးးးးအိုကေ……”
ဘုန်းထွတ်အောင် လက်ချောင်းတစ်ချောင်း က သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ တိုးဝင်လာတော့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ဖင်ကြီး ကော့ တက်လာခဲ့သည်။ သူမ လက်တဖက် ဖြင့် ဖုံးကို ကောက်ယူပြီး သမီး ဖြစ်သူ ဆီ မက်ဆေ့ ပို့လိုက်သည်။ သား ဖြစ်သူက သူမ ဘောင်းဘီ အောက် မှ လက်ဖြင့် ကလိ ပါက သူမ စောက်ရည် တွေ ပန်းထွက် ပြီး ပြီး သွားနိုင်သည်။ အဲလို ဆိုပါက လည်း သူမ အနေဖြင့် ဘောင်းဘီသာ စို သွား ပြီး တခြား ဟာတွေ ပေါ် ပန်းထွက် သွား မှာ မစိုးရိမ်ရတော့၊ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ရ သက်သာ မည်ဟု တွေးလိုက်မိသည်။ ထိုအချိန်မှာ ပင် ဘုန်းထွတ်အောင် ပါးစပ် က သူမ နောက် နို့တစ်လုံး ကို လာပြီး စို့ နေပြန်သည်။ သူမ ဖုံး မှာ တင်ကနဲ မြ်လာသဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။
“သား မမ က ညနေစာ စား ပြီးမှ လာခဲ့ မှာတဲ့၊ သူ ကိုကိုဦး နဲ့ စကားပြောနေလို့တဲ့၊ ၈ နာရီလောက် ဖြစ်မယ်တဲ့”
မမ က သနားစရာပဲ ဟု ဘုန်းထွတ်အောင် တွေးလိုက် မိသည်။ သူ ကိုကိုဦး နဲ့ စကားပြောလို့ ဘာမှ အကောင်း ထွက်လာမှာ မဟုတ် ဆိုတာ သူသိနေသည်။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီ ပြဿနာက နောက်မှ ရှင်းတော့ မယ်၊ အခု လောလော ဆယ် မာမီ့ စောက်ဖုတ်ထဲ က လက်ချောင်း ကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ သူ့ မာမီ ရဲ့ ပေါင်လုံး ကြီး နှစ်လုံး ကို ချဲကား လိုက် ပြီး ပေါင်ခွဆုံ ကြားကို သူ့ လီးကြီး ဖြင့် အမြှောင်းလိုက် ပွတ်တိုက်လေသည်။
“အားးးး အာ့ ဆို သား တို့ အချိန် အများကြီး ရတာပေါ့ ”
“အိုးးးးး သားးးး ဟာကြီးးးးး က အရမ်းးကြီးးးတယ်ကွာ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် တီရှပ်ကို ခေါင်းပေါ် မှ ဆွဲမ ချွတ်လိုက်ပြီး သူ့ ကျောမှ ကြွက်သား မာကျောကျော တို့ ကို သူမ လက်ဖဝါးတို့ ဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်။
“မာမီ တို့ အဲလို ပွတ်သပ် နေကြတာ မကောင်းဘူး ထင်တယ်နော် ”
“အို ကိစ္စ မရှိပါဘူး မာမီရဲ့”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မာမီ ကို အပေါ် က အသာစီးမိုး ပြီး သူမ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ နောက် တော့ နှုတ်ခမ်းတခုလုံး ကို တချက် ပြွတ်ကနဲ စုပ်လိုက်ပြီးမှ၊
“သား တို့ နှစ်ယောက်စလုံး ဘောင်းဘီတွေ ဝတ်ထားကြတာပဲ ဟာ ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ပြောရင်း ဖြင့် ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ပေါင်ခွဆုံ ကို သူ့ လီးမာမာကြီး ဖြင့် ပွတ်ကာ လိုးသကဲ့ သို့ ပွတ်ကာ ဆောင့်လေသည်။ ထိုလှုပ်ရှား မှုကြောင့် ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် နို့ကြီးတွေ လှုပ်ခါရမ်း နေတာကို လည်း ငုံ့ ကြည့်နေလိုက်မိသည်။ ဘယ်လို မှ ကြည့်မဝ နိုင်ပါလားဟု တွေးနေမိသည်။
“အင်း သား ပြောတာလဲ ဟုတ်တာပဲ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် လက်တွေ က ဘုန်းထွတ်အောင် နောက်ကျောကို ပွတ်နေရင်း မှ အောက်သို့ လျောဆင်းလာ ကာ ဘုန်းထွတ်အောင် ဖင်လုံး တွေကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ သူမ စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်း တလျောက်ကို ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ လီးကြီး ဖြင့် လွှတိုက်သလို တိုက်ကာ အခြောက်လိုးလိုးပေးနေတာကို သူမ လက်ဖြင့် ဆွဲဆွဲ ကာ ပိုဖိအား ပေးလိုက်သည်။ သူမ နှင့်သားဖြစ်သူ တို့ တကယ် လိုးသည့် နီးပါး လှုပ်ရှား နေကြ သည်မှာ ဒီတခါ ပထမဆုံး အကြိမ် ဖြစ်လေသည်။ တကယ်လိုး ဖြစ်ရင် လည်း သူမ ကြိုက်လိမ့်မည်ဆိုတာ သူမ ကိုယ် သူမ သိနေသည်။
“အားးးးး သားးးး စို့ ပေးစမ်း ပါ မာမီ့ နို့ တွေကို အားးးး”
ဘုန်းထွတ်အောင် လီးတန်ကြီးက သူမ စောက်စေ့ နေရာကို လည်း ဖိပွတ်ပေးနေတာကြောင့် မကြာခင် မှာ သူမ ကာမဆန္ဒအထွတ်အထိပ် သို့ ရောက်သွား ရတော့ သည်။ သူမ သား ဖြစ်သူ ကို ဖက်ထားပြီး သူမ စောက်ဖုတ်တွင်း မှ စောက်ရည်တွေ တပျစ်ပျစ် ဖြင့် ပန်းထုတ်နေမိသည်။ သူမ စောက်ဖုတ်တွင်း မှ သုံးလေး ငါးခါ လောက် ညှစ်ထုတ်လိုက်ပြီးမှ ဘုန်းထွတ်အောင်ကို ဖက်လျက် သူမ လှိမ့် တက်လိုက်သည်။ သူမ ဘုန်းထွတ်အောင် အပေါ် ခွရက်သား ဖြစ်သွား သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ရင်ဘတ်ပေါ် သူမ လက်တွေ ကို ထောက်လိုက်သည်။
“ဘောလုံး ကစား တဲ့ ကျေဇူး တွေ ပေါ့”
“ဘာပြောတာလဲ မာမီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် မှာ ခါယမ်းနေသည့် သူ့ မိခင် နို့ကြီးတွေ ကို ငေးကြည့်နေလို့ သူ့ မာမီ ပြောလိုက်တာ ဘာမှန်းမသိ ဖြစ်သွား ခဲ့သည်။
“ဘာဘောလုံးကစား တာလဲ မာမီ”
“သား ဘောဒီ မာဆယ်ကို သဘောကျတယ်လို့ ပြောတာပါ”
“သား လည်း မာမီ့ ဘော်ဒီ ကို သဘောကျတယ် မာမီ”
“ဟဟ မာမီတို့ နှစ်ယောက် က အတွဲညီတယ်ပေါ့ ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ရင်ဘတ်ကို သူမ လက်သည်း လေး များ ဖြင့် ခြစ်လိုက်ရင်း။
“သား ပြီးကာနီး ပြီလား”
“ဟုတ် မာမီ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ကို ခွစီးထားရာမှ ဘေးကို ဆင်းလိုက်ပြီး ဘုန်းထွတ်အောင် ရဲ့ ဘောင်းဘီ နဲ့ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ တို့ ကို တွဲပြီး ဆွဲချွတ်ချလိုက်သည်။ ဖြောင်းကနဲ ထောင်မတ်ထွက်လာတဲ့ ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီးကို သူမ လက်နှစ်ဖက် နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ပြီး အဖျားကို အရင် ငုံလိုက်သည်။ သူမ ရဲ့ ပုလွေ ပညာကို ကောင်းကောင်း ပြတော့ သည်။
“အိုးးးးးး မာမီးးးးးးးး”
ဘုန်းထွတ်အောင် အနေဖြင့် သူ့ မာမီ လို မျိုး သူ့ လီးကြီးကို ကောင်းကောင်း အရသာရှိအောင် ပါးစပ် ဖြင့် လုပ်ပေး နိုင်မည့် နောက်ထပ် အမျိုးသမီး ရှိလိမ့် မည်ဟု ပင် မထင်မိခြေ။ ထားပါတော့ လေ အဲဒါက ဟို ကာမဒေဝ ရဲ့ လုပ်ရပ် တစ်ခု လို့ပဲ။ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် သူ့ မာမီ က သူ့ လီးကြီး တချောင်းလုံး ကို လည်ချောင်း ထဲ အထိ မျိုချပေးနိုင်အောင် လုပ်ပေးတဲ့ ကာမဒေဝ ရဲ့ လုပ်ရပ် ကိုတော့ သူ စိတ်မရှိပါ။ သူ့ ကို ကုံး ပြီး ပုလွေ ပေးနေတဲ့ မာမီ ရဲ့ ခါးကျင်ကျင် လေးက နေ ကားစွင့် သွား တဲ့ ဖင်လုံး ကြီးတွေ ကို ကြည့်ပြီး စိတ်တွေ က တအားထလာရသည်။ သူမရဲ့ နို့ကြီးတွေ ကလည်း သူ့ ပေါင်လုံး တွေ ကို အိကနဲ အိကနဲ ဖိမိနေသည်။
“အားးးး မာမီ…သားးးးး ထွက်တော့ မယ် အိုးးးးးးးးး”
“မွူးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က လီးကြီး လရည်တွေ သူမ လည်ချောင်းထဲ တိုက်ရိုက် ပန်းထုတ်ခံရလျင် မသက်သာ ဆိုတာ သူသိသဖြင့် ဒစ်ဖူးကို သာ အာခံတွင်း မှာ ကျန်နေခဲ့ သည် အထိ လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ သူမ လက်ကလေး ဖြင့် လီးတန်ကြီးကို အဆက်မပြတ် ဂွင်းဆက်ထုပေးလိုက်သည်။ သူမ ပါးစပ်ထဲ တဖြွတ်ဖြွတ် ဖြင့် ပန်းထွက်ကျလာသော လရည်များကို တဂွတ်ဂွတ်မျိုချပေးလိုက်သည်။ ဒါတောင် သူမ ပါးစပ်တွင်း နေရာ မရှိတော့ တာမို့ သူမ မျက်လုံး စုံမှိတ်ကာ သူမ မျက်နှာ ပေါ် လီးကြီး ချိန်ပေးလိုက်ပြီး လရည်များ ပန်းထွက် ကျနေသည်ကို ခံထားလိုက်သည်။ သား ၏ လရည်များ က သူမ မျက်နှာ ဆံပင် ရင်သား တွေ အပေါ် ကို ကျကုန် တော့ သည်။ သား ဖြစ်သူရဲ့ ငြီးသံ ရပ်သွား မှ သူမ ရဲ့ ထုပေး နေတဲ့ လက်တွေကို ရပ်ပေးလိုက်သည်။ ခပ် လှမ်းလှမ်း နေရာမှ မိုးခြမ်းသံ နှင့် လျှပ်စီး ပြက်သွား တာကို မြင်လိုက်ကြားလိုက်ရသည်။ တိုက်ဆိုင်သွား တာမို့ သူတို့ သားအမိ နှစ်ဦး စလုံး ရီမောလိုက်ကြသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ မျက်ခွံပေါ် က လရည်ဖတ်များ ကို လက်ဖမိုးဖြင့် သုတ်လိုက်ရင်း။
“ဘာကို သဘောကျလို့ ဒီလောက်တောင် ရီရတာလဲ”
ဟုမေးရင်း သူမ ကိုယ်တိုင်လည်း တခစ်ခစ် ရီမော လိုက်မိသည်။
အခန်း (၁၆-၅)
“သား ပျော်လွန်းလို့ ပါ မာမီ ရာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် အိပ်ယာပေါ် ခေါင်းလှဲချလိုက်သည်။ တကယ်လည်း အမှန်ပင်။ သူ့ ဘဝ မှာ တစ်ခါမှ ဒီလောက် မပျော်ဖူးခဲ့။
“မာမီလည်း အတူတူပါပဲကွယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ရှေ့ ကို အနည်းငယ်တိုးပြီး သူမ ခေါင်းကို စောင်းလို့ ဘုန်းထွတ်အောင် ရင်ဘတ်ပေါ် တင်ကာ လှဲလိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သားဖြစ်သူ ဗိုက်သား တွေကို သူမ လက်ချောင်းကလေး တွေ ဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးရင်း က အနည်းငယ် ပျော့ သွား တဲ့ လီးကြီး ကို ကြည့်နေမိသည်။
“ဒီနေ့ က သောကြာနေ့လေ၊ သား သူငယ်ချင်း တွေ နဲ့ ဘာမှ အစီအစဥ် မရှိဘူးလား”
“ဘာမှ မရှိဘူး မာမီ၊ သားတို့ သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပြီးရင် မာမီ့ ကို မီးဖိုထဲ မှာ ကူမယ်လေ”
“အင်း ကောင်းသားပဲ၊ မာမီ နဲ့ ရေအတူ ချိုးချင်လား”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က အိပ်ယာမှ ထရင်း မေးလိုက်သည်။
“သား ဖာသာ ပဲ သား သွား ချိုးတော့ မယ် မာမီ၊ ပြီးတာနဲ့ မီးဖိုထဲလာခဲ့မယ်လေ”
“အင်းအင်း သား”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ အဝတ်အစား များကို ကောက်ယူကာ အခန်းထဲ မှ ထွက်သွား လေသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သားဖြစ်သူ သူမ နှင့် ဘာလို့ ရေအတူတူ မချိုးချင်ရတာလဲ ဆိုတာ တွေး နေမိသည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် ဒီအဆင့် ထိ ရောက်ခဲ့ ကြပြီးမှ ဘာဖြစ်လို့ သား က ဒီလောက် ရှက်နေသေး တာလဲ ။ သူမ ပုခုံး နှစ်ဖက်တွန့် ပြီး အတွေးစကို ဖြတ်ကာ ရေချိုးခန်း ထဲ ဝင်လာခဲ့ လိုက်လေသည်။
………………………….
“သား ဒီနေ့ ကျောင်းမှာ ဘယ်လို လဲ၊ အဆင်ပြေရဲ့လား”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က မီးဖိုထဲ တွင် ကြက်သွန်နီ ကိုပါးပါးလှီးနေရင်း က ခရမ်းချဥ်သီး လှီးနေသည့် ဘုန်းထွတ်အောင် ကို စောင်းငှဲ့ ကြည့်ကာ မေးလိုက်သည်။ သားဖြစ်သူ မီးဖိုချောင်ထဲ က အလုပ်တွေ ကို လုပ်တတ်နေတာ သူမ အံ့သြနေမိသည်။ ဘယ်အချိန်တုန်းက သူလေ့လာထားတာလဲဟု တွေးလိုက်မိသည်။
“ထူးထူးဆန်းဆန်း တစ်ခု တော့ ဖြစ်တယ် မာမီ၊ ဒီည ဘာအစီအစဥ် မှ မရှိဘူး လို့ သားပြောလိုက်တာ တကယ်တော့ လုံးလုံး ကြီး မရှိတာတော့ မဟုတ်ဘူး မာမီ”
“အော် သား အေပရယ် နဲ့ ပြန်ဆက်နေပြီလား”
“ဟင့် အင်း အေပရယ်က သား လီးကြီးကို မကြိုက်ဘူးလေ၊ သားပြောခဲ့ဘူးတာ မေ့ သွားပလားအဟိ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ စကားကို သူ့ ဘာသာ သဘောကျပြီး တခွိခွိ ရီလိုက်မိသည်။ ပြီးမှ အဲဒါ သူ့ မာမီ ကို ညာပြောခဲ့ ကို သတိရပြီး နောင်တရသွား သည်။
“မာမီ မမေ့ ပါဘူး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က စိတ်ထဲတွင်၊ တွေး လိုက်မိသည်က ၊ ကောင်မလေး ကိုလည်း အပြစ်တင်ဖို့ မဖြစ်နိုင်၊ အပျိုလေး မပြောနှင့် သူမတို့ လို အိမ်ထောင် သည်တွေ အတွက် ကောင် ဘုန်းထွတ်အောင် လီးက ကြောက်စရာ ကောင်းနေသည် မဟုတ်လား။
“ကဲ ထားပါတော့ ပြောစမ်း ပါအုံး ဘာအစီအစဥ်လဲ”
“ကျောင်းက ချောကလျာ က ဒီနေ့ ည သူတို့ ပါတီ ကို လာဖို့ ပြောထားတယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ ခရမ်းချဥ်သီး လှီး နေတာကို ခနရပ် လိုက်ပြီး သူ့ မာမီ ဘာပြောမလဲ စောင့်ကြည့်လိုက်သည်။
“ချောကလျာ…..ဟုတ်လား….ဦးအကောက် သမီး ချောကလျာလား”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ရုတ်တရက် အံ့သြသွား ပြီး ထအော် လိုက်သည်။ သူမ ကြက်သွန်လှီးနေသည့် ဓါးကို ချလိုက်ပြီး ဘုန်းထွတ်အောင် ကို မယုံကြည့်နိုင်သည့် အကြည့်ဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။
ချောကလျာ က သူတို့ ရပ်ကွက် ထဲမှာ လူတိုင်းချစ်ကြသည့် မိန်းကလေး တစ်ဦး ထဲမှာ ပါဝင်သည်။ သူမ မိဘတွေ ကလည်း ချမ်းသာ သော မြို့ မျက်နှာဖုံး ဖြစ်သည်။ ရုပ်လည်း အရမ်းချော၊ စာလည်း အရမ်းတော် ကာ လူချစ်လူခင်ပေါသည်။ အဲလို ကောင်မလေး က သူမသားကို ပါတီ လာဖို့ ဖိတ်သည် ဆိုပါလား။
“ပါတီ က ဘယ်အချိန်လည်း၊ သား က ဘာဝတ်သွား မှာလဲ”
“ဖြည်းဖြည်း လုပ်ပါ မာမီရယ်၊ သား သူတို့ ပါတီ မသွား ပါဘူး။ သား က မာမီ နဲ့ အတူနေရတာကို ပိုသဘောကျပါတယ်။ မမ ကိုလည်း တွေ့ ချင်သေးတယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ခရမ်းချဥ်သီး ကို ဆက်လှီးနေလိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သားဖြစ်သူ ကို ငေးကြည့်နေရင်းက။
“မာမီ တို့ ခုလို နေတာက သားကို လူငယ်တစ်ယောက် အနေနဲ့..”
သူမ စကားလုံး တွေကို ခေါင်းထဲ မှာ စဥ်းစားနေသည်။ ဘယ်လို ပြောရမလဲ၊ သူမ အဝတ်အစားတွေ ကို စန့်စန့်ရန့်ရန့် ဖြစ်အောင် လက်ဖြင့် ဆွဲချ လိုက်ရင်း အချိန်ယူလိုက်သည်။
“သား မာမီ နဲ့ အတူတူ ရှိနေတဲ့ အချိန်တွေ ဟာ သားလို လူငယ်တစ်ယောက် အနေနဲ့ အခွင့် အရေးကောင်းတွေ ဆုံးရှုံး သွား မယ်လေ၊ ဥပမာ လူငယ် အနေနဲ့ ရီးစားထားတာ၊ ပျော်ပွဲရွှင်ပွဲ သွား တာ၊ သူငယ်ချင်းတွေ နဲ့ ပေါက်ကရာ လေးဆယ်လုပ်ကြတာ၊ အဲဒါ တွေ က လူငယ်ဘဝ မှာပဲ ရနိုင်တာတွေလေ”
“မာမီ… ကျနော် ပါတီ မသွား ချင်ဘူး”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူခရမ်းချဥ်သီး လှီး နေသည့် ဓါး ကို ချလိုက်ကာ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် အနားသို့ လျောက်လာလိုက်ကာ သူမ ပါးလေး ကို ရွှတ်ကနဲ နမ်းလိုက်သည်။
“သား တို့ နှစ်ယောက် အတူတူ နေရတဲ့ အချိန် ကို သား ဘာနဲ့ မှ မလဲ နိုင်ဘူး။ ချောကလျာ မက လို့ ဘယ်သူ ပဲ ဖြစ်ဖြစ် ဟုတ်ပလား”
“ဖြန်း”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မာမီ့ ဖင်လုံး ကြီးကို လက်ဝါးတစ်ဖက် ဖြင့် ရိုက်ခဲ့ လိုက်ပြီး သူ့ ခရမ်းချဥ်သီး လှီး နေရာသို့ ပြန်သွား လိုက်သည်။
“တွေ့ လား အဲလို ဟာမျိုး တွေကို မာမီ က စိတ်ပူနေတာ၊ ဒီမှာ ချောကလျာ ဆိုတာက တော်ရုံ ကောင်မလေး တစ်ယောက် မဟုတ်ဘူးသား၊ မာမီ က သားကို မပေး နိုင်…….”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် စကား ပြောလို့ မဆုံးခင် အိမ်ရှေ့ တံခါးမကြီး ရုတ်တရက် ပွင့် သွား ကာ မေသစ္စာအောင် ဝင်လာခဲ့သည်။
“ဟေး ဟင်းနံ့ရတယ် ချက်နေကြတုန်းလား၊ ညနေစာ ခုထိ မစားကြရသေးဘူးလား”
ဟု ပြောရင်း မီးဖိုထဲ သို့ လျောက်လာလေသည်။ သူမ မိခင်ဖြစ်သူ နှင့် မောင်လေး တို့ နှစ်ယောက် တစ်ခုခု ပြောနေရင်း တန်းလန်းကို သူမ နှောက်ယှက်လိုက်သည့် ပုံ ဖြစ်သွား သည်ကို သူမ သတိထားလိုက်မိသည်။ အဲဒါလည်း ကောင်းတာပဲ သူမ ငိုချင်နေတာကို မနည်းထိန်းထားရတာ သူတို့ သတိထားမိ မှာ မဟုတ်ဟု တွေး လိုက်သည်။
“သမီး လာမှ စား မယ် ဆိုပြီး စောင့်နေတာလေ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က လိမ်လိုက်သည်။ သူမ နှင့် သား ဖြစ်သူ တို့ နှစ်ယောက် အဝတ်အစား ကြားက ခံထား ပြီး လိုးနေခဲ့ ကြလို့ နောက်ကျ နေတာကို ပြောလို့ မဖြစ်ဘူး မဟုတ်လား။ သို့သော် သမီး ဖြစ်သူ မျက်နှာ မကောင်း တာကို တော့ သတိထားလိုက်မိသည်။
“သမီး တစ်ခုခု ဖြစ်လာတာလား”
“ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး မာမီ အားလုံး အဆင်ပြေပါတယ်”
မေသစ္စာအောင် က စိတ်ထဲ သူ့ ကိုယ်သူ ပြောနေမိသည်။ နင်မငို ရဘူး. သောကြာနေ့ က သူ့ အတွက် နေ့ သစ်တစ်ခု ဖြစ်သည်။ သူတို့ အခု နေ့ သံသရာ ဆိုတာ မရှိတော့ ၊ သူမ ဘဝ တစ်လျောက်လုံး ကို သူမ နေ့သံသရာ တွေ တုန်းကလို ငိုငို နေလို့ မဖြစ်တော့ဘူး လေ။
“မာမီ သား လုပ်စရာရှိတာ လုပ်ပေးပြီးပြီနော် မာမီ ဆက်ပြီး ချက်လိုက်တော့ ”
ဟု ပြောကာ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ ကို လက်မောင်းမှ ဆွဲကာ ဧည့်ခန်းဆီ သို့ ခေါ်လာ ခဲ့ လိုက်သည်။
“အင်း အင်း အေးပါ”
ဘုန်းထွတ်အောင် တို့ မောင်နှမ နှစ်ယောက် ဧည့်ခန်းက ဆိုဖာ ပေါ် မှာ ထိုင်လိုက်ကြသည်။ သူတို့ မာမီ မကြားနိုင် လောက်သည့် နေရာ မို့ ၊ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ ကို နင့်ကို ကိုကိုဦး ဘာလုပ်လိုက်သလဲ ဟု မေးလိုက်မိ တော့ မလို ဖြစ်သွား သည်။ သို့သော် သူ့စိတ်သူ ပြန်ထိန်းလိုက်ပြီး။
“မမဘာတွေ ဖြစ်လာတာလဲ ပြောပြပါအုန်း”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ မေသစ္စာအောင် က သူမ ကိုယ် သူမ လုံးဝ မျက်ရည်မကျဘူး ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ကို ဖြစ်ပျက်ခဲ့ သမျှ အကုန်ပြောပြလိုက်သည်။ သူမ ကိုကိုဦး ရုံးခန်းကို သွား တော့ သူမ ရဲ့ ပွယောင်းယောင်း အဝတ်အစား တွေ နဲ့ သူမ ဝ နေသည် ဆိုတာတွေကို ခနခန ခနဲ့ တဲ့တဲ့ ပြောသည်ကို ခံရသည်။ နောက် သူမ တို့ နှစ်ယောက် ချစ်သူလင်မယား ချင်းစိတ်ဝမ်းကွဲမှုကို စေ့စပ်ဖြေရှင်းပေးသည့် ဆရာဝန် (couples counseling) နှင့် သွား တွေ့ ရအောင် ဆိုသည်ကိုလည်း သူက ဟားတိုက်ကာ ပယ်ချခဲ့သည်။ နောက်တော့ ကာမဒေဝ ရဲ့ ပဟေဠိကို ဘာသာပြန် ခိုင်းလိုက်သည်။ ပဟေဠိက …ဒီပဟေဠိတုံး ကို တစ်ခုခု နဲ့ ယဇ်ပူဇော် ပသခဲ့ရင် အတွင်းက ပဟေဠိကို မြင်ရလိမ့်မယ် … တဲ့ အဲလို မျိုး အဓိပ္ပါယ်ဟာ”
“ဒီခွေးမသား ကာမဒေဝ ဘာလို့ ဘယ်ဟာကိုမှ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မပြောရတာလဲ မသိဘူး”
“အဲဒါ အသာထားလိုက်အုံး၊ ကိုကိုဦးက ပဟေဠိတုံး ကို ငါ့ဆီက ယူလိုက်ပြီးပြန်မပေးတော့ဘူး။ သူက ငါ့ကို ပရောဂျက် လုပ်ဖို့ ဆိုပြီး ပေးထားခဲ့တာတဲ့ အဲလောက်စိတ်ဝင်စား စရာ ကောင်းမှန်း သူမသိခဲ့ဘူးတဲ့”
“ဟုတ်လား၊ ရပါတယ်ဟာ၊ ငါတို့ နောက်နေ့ ဒီနေ့ မှာ ပြန်ရမှာပဲဟာ ၊ အဲဒီ အချိန်ကျရင် သူ့ကို မပြနဲ့ တော့ ပေါ့”
“ငါတို့ မှာ နောက်နေ့ ဒီနေ့ ဆိုတာ မရှိတော့ ဘူးလေ၊ ကိုကိုဦး က ပဟေဠိတုံး ကို ယူသွား ပြီ၊ ငါတို့ တော့ ဒုက္ခရောက်ပြီဟာ”
နောက်ဆုံးတော့ မေသစ္စာအောင် ချုံးပွဲငိုချလိုက်မိတော့ သည်။ သူမ မျက်ရည်တွေ လည်း ပါးပေါ် စီးကျလာခဲ့သည်။
“အော် ဟုတ်သား ပဲ ငါ မေ့ သွားတယ်။ ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ကိုကိုဦး အပေါ် သူ့ ရဲ့ ဒေါသထွက်နေတာ တွေကို ထိန်းချူပ်လိုက်ပြီး။
“အေး အဲဒါလည်း တစ်ခု ကောင်းတာပဲ၊ နေပေ့စေ သူယူထားပါစေတော့၊ နောက်ဆုံး ပဟေဠိကို ငါတို့ မေ့ပစ် လိုက်လို့ ရတယ်။ ဒီတစ်ခါ ကာမဒေဝ ငါတို့ ကိုလာ ပြဿနာရှာရင် သူ့ကို ပြောလိုက်၊ နင့်ကောင် က ငါတို့ ပဟေဠိတုံး ကို ယူထားလို့ ငါတို့ ဘာမှ လုပ်လို့ မရတော့ ဘူးလို့ သာပြောလိုက်၊ ငါတို့ လက်က လွတ်သွား ပြီပေါ့”
“ဟုတ်လို့ လားဟယ်၊ ”
“ဟုတ်ပါတယ်ဟ၊ ငါလက်က လွတ် ပြွတ်ပေါ့၊ တို့ ဘာမှ လုပ်လို့ မှ မရတာ”
“နင့်ဟာ က အလုပ်ဖြစ်တယ် ထားပါတော့ ငါ့ရဲ့ သုတေသန စာတမ်းကရော၊ ဒီပဟေဠိတုံး နဲ့ ပတ်သက်ပြီး ငါ့သုတေသန စာတမ်းကို အကြီးအကျယ်မျှော်လင့် ထားတာဟ”
“အင်း အဲဒါတော့ ငါမသိသေးဘူးဟာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ထိုင်ရာမှ ထရပ်လိုက်ကာ မေသစ္စာအောင် ကိုလည်း လက်ဆွဲကာ ထရပ်စေလိုက်သည်။ သူ့ မမ ကို ဖက်လိုက်ပြီး အားပေးလိုက်သည်။ သူမ မျက်ရည်တွေကို နမ်းရှုံ့ ပြီး သုတ် ပေးလိုက်ချင်စိတ်ကို မနည်း ထိန်းထားရသည်။ သူ့ မမ ပြောထားခဲ့သည့် သူတို့ နှစ်ယောက် ကြားမှ စည်းကို သူတန်ဖိုးထားပေးရမည်။
“ကျေးဇူးပါ မောင်လေးရယ်”
မေသစ္စာအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ပါးလေး ကို ရွှတ်ကနဲ နမ်းလိုက်ပြီး တော့ သူမ ပါးပြင် မှ မျက်ရည်တို့ ကို သူမ လက်ဖြင့် သုတ်လိုက်သည်။
“အဲဒါ လောလောဆယ် ခနလောက် မေ့ထားလိုက်ကြရအောင် ပါ။ ကိုကိုဦး က စိတ်ပြောင်းသွား ပြီး ပြန်ပေးရင် ပေးမှာပါ။ တခြားကိစ္စတွေ ပါ သူ့ စိတ်က ပြောင်းရင် ပြောင်းသွား မှာပါ။ ”
“အင်း ဖြစ်နိုင်ပါတယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် ပြုံးလိုက်သည်။ သူ မကြိုက်တဲ့ သူ့ ယောက်ဖ လောင်း အပေါ် သူဘာမှ ထင်မြင်ချက် မပေးချင်ပါ။ သူ့ မမ စိတ်ဆင်းရဲ သွား မှာ သူစိုးရိမ်သည်။
“လာပါ မီးဖိုထဲ မှာ မာမီ့ ကို သွား ကူရအောင် ဒီည ဟင်းကောင်းမှာ၊ သူစိတ်ကောင်းဝင်ရင် ဝိုင်လေး ဘာလေး ပါ သောက်ရင် သောက်ရအုံးမှာ”
“အင်း ကောင်းသားပဲ ”
သူမ အပေါ် အမြဲသိတတ် သော သူမ မောင်လေး ကို မြတ်နိုးသည့် အပြုံးတွေ နှင့် ကြည့်ကာ ပြုံးပြလိုက်သည်။ သူတို နှစ်ယောက် သူတို့ မိခင် ရှိရာ မီးဖိုခန်းသို့ ထွက်လာခဲ့ကြတော့ သည်။
အခန်း ၁၇။
အခန်း (၁၇-၁)
ညနေစာ က တော့ အတော်လေး စားကောင်းကြသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တစ်ယောက် ဝိုင် ကလေး ထွေထွေ ဖြင့် စကား တော်တော် များနေသည်။ တိုလီမှုတ်စ အကြောင်းအရာ သောင်းပြောင်းထွေလာစုံနေသည်။ မနက်ဖြန် ဘုန်းထွတ်အောင် ကန်ရမည့် ဘောလုံးပွဲ အကြောင်း ရောက်လာခဲ့သည်။ သူမ သားဖြစ်သူ ကန်သော ဘောလုံးပွဲကို မကြည့်ရသည်မှာ နှစ် နဲ့ပင် ချီ နေပြီလားမသိ။ သူမ အရမ်းကြည့်ချင်ကြောင်း ပြောသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် နှင့် မေသစ္စာအောင် တို့ မောင်နှမ နှစ်ယောက် တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက် ကြည့်နေမိ ကြသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ဝိုင်ကို ထည့်ထည့် သောက်တာ များလာသည်နှင့် အမျှ ။ ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် ဘယ်လို ယောက်ျား ပီသပြီး အလိုက်သိတတ်သူ တစ်ယောက် ဖြစ်ကြောင်း။ သူ့ လိုမျိုး မောင်ငယ် တစ်ယောက်ရထားတာ၊ မေသစ္စာအောင် ဘယ်လောက် ကံကောင်းကြောင်း။ စသဖြင့် ပြောလာသည်။ နောက်တော့ သူမရဲ့ စိုက်ပျိုးပင်တွေ အကြောင်း။ ယောဂ ကျင့်စင် အကြောင်း တခြား ကိစ္စ တွေကို ပြောတော့ လည်း သမီး ဖြစ်သူ နှင့် အကြည့်ခြင်း မဆုံအောင် မျက်လုံး ကို လွဲထားသည်။
ညစာစားပြီးကြတော့ မောင်နှမ နှစ်ယောက် သူတို့ မာမီ ကို ဝိုင်းကူ သိမ်းဆည်း ပေးကြပြီးမှ ဧည့်ခန်းထဲ သို့ ထွက်လာကြသည်။ ဧည့်ခန်းထဲ တွင် ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ဖွင့်ကာ နှစ်ယောက်ထိုင် ဆိုဖာပေါ် တစောင်းလှဲ ကာ ဖွင်ဖို့ ပြင်နေသည်။ သူမ ၏ စာကြည့် မျက်မှန်ကို မတပ်ခင် ဘုန်းထွတ်အောင် ကို တချက်လှမ်းကြည့်ကာ ပြုံးပြလိုက်သည်။ မေသစ္စာအောင် အိမ်မှာ ရှိနေပါက သူ့ ကို မာမီ က ခပ်တန်းတန်း လေး နေပြသည်ကို ဘုန်းထွတ်အောင် နားလည်ပါသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း သူတို့ မောင်နှမ နှစ်ယောက် အပေါ်ထပ် က ဘုန်းထွတ်အောင် အခန်းသို့ တက်လာခဲ့ကြသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ စာကြည့်စားပွဲ ရှေ့ က ကုလားထိုင်မှာ ထိုင်လိုက်ပြီး ၊ အမ ဖြစ်သူ က တော့ သူ့ ကုတင်ပေါ် မှာ တင်ပျဥ်ခွေချိတ် ထိုင်လိုက်သည်။
“အဲဒီတော့….”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ လက်မောင်း ကို မယားပဲ နှင့် ကုတ်လိုက်သည်။ သူနှင့် သူ့ မမ တို့ ဒီလောက် ဖက်လားယမ်းလား စောက်ဖုတ်နိူက်သည် အထိ နေခဲ့ ကြပြီးမှ ခုလို ခပ်ခွာခွာ နေနေရသည်ကို သူ့ စိတ်ထဲ တစ်မျိုး ကြီး ဖြစ်နေမိသည်။
“နင် မနက်ဖြန်..ငါ့ ဘောလုံးပွဲ လာကြည့်မှာလား”
“ညနေစောင်းလား”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ခေါင်းငြိမ့် ပြလိုက်သည်။
“ကိုကိုဦး ငါ့ကို သူနဲ့ ဂျင်လိုက်ဆော့ စေချင် နေတယ်ဟာ”
မေသစ္စာအောင် က သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ သူမ အတွေးထဲ မှာ ဂျင်ဝတ်စုံ ဖြင့် သူမ နို့ကြီးတွေကို ဘယ်လို ဖုံးဖိ ထားရမလဲ ဆိုတာ စိတ်လေးနေမိသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ ကို မျက်မှောင်ကုတ်ကြည့်လိုက်ရင်း။
“နင်သွား မှာ မဟုတ်ဘူး မလား….အဲဒါဆို ဘောလုံးကွင်းမှာ မနက်ဖြန်တွေ့ မယ်ဟာ”
“ငါ စိတ်ထဲ ကိုကိုဦး ကို တအားဆန့်ကျင် လို့ မကောင်းဘူးလို့ ထင်နေတယ်။ ကြည့်အုံးမယ်ဟာ ဟုတ်လား”
မေသစ္စာအောင် က သူမ မောင်လေး ခေါင်းငြိမ့် ပြလိုက်သည်ကို ငေးကြည့်နေမိသည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် စကား မပြောဖြစ်ကြပဲ ငြိမ်ကာ အတွေးကိုယ်စီ ဖြင့် နေနေကြသည်။ ခန နေတော့ နှစ်ဦးသား တစ်ဦး နှင့် တစ်ဦး မျက်လုံး ချင်းဆုံမိသွား တော့ နှစ်ဦးစလုံး မျက်နှာလေးတွေ ရဲ တက်သွား ကြသည်။
“ငဘုန်း၊ နင်နဲ့ မာမီ နဲ့ ဒီနေ့ ဘာတွေ လုပ်ကြသေးလဲ”
“အင်း မီးဖိုထဲ မှာ သူညစာ ချက်တော့ ငါ ဝိုင်းကူလုပ်ပေးတယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် ထုံသလို အသလို လုပ်နေလိုက်သည်။
“ကောင်စုတ်၊ နင် ငါ ဘာဆိုလိုသလဲ ဆိုတာ သိရဲ့သားနဲ့၊ ငါတို့ နှစ်ယောက် ကြားမှာ ဒီလို အင်တွေ လုပ်ရမဲ့ အချိန် က ဟိုးအတိတ် မှာ ကျန်ခဲ့ ပြီကွ”
“ငါ ထင်တာက နင် က ကိုကိုဦး နဲ့ ပြန်ပြီး အစစအရာရာ အဆင်ပြေချင်တာ မဟုတ်လား။ နောက်ပြီးတော့ နေ့သံသရာထဲ မှာ လည်း မနေချင်တော့ ဘူးလို့ ဆိုတော့ …..”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ ဘယ်လောက် အထိ အသေးစိတ်သိချင်တာလဲ ဆိုတာကို မသေခြာ၊ သူ ကတော့ အသေးစိတ် ပြောပြ ချင်နေမိသည်။
“ဟုတ်တယ်လေ ဒါပေမဲ့ နောက်ထပ် သံပေါက်တစ်ခု ကို ဖြေရှင်း ဖို့ ကျန်နေသေးတယ်လေ၊ အင်း ဒါပေမဲ့ နောက်ပဟေဠိ အတွက် သံပေါက် ကို ဖြေရှင်း ပြီး နောက်ထပ် သံပေါက် တစ်ခု နဲ့ နောက်ထပ် ပဟေဠိတစ်ခု..”
မေသစ္စာအောင် လည်း ဘာဆက်ပြောရမှန်းမသိတော့၊
“ငါထင်တာက ငါတို့ အဲဒီ နောက်ဆုံး သံပေါက် ရဲ့ ပဟေဠိ ကို မဖြေရှင်းတော့ ဘူးလားလို့၊ ငါတို့ နှစ်ယောက် တို့ နဲ့ မဆိုင်သလို နေလိုက်မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ထားကြတယ်လေ၊ မေ့သွား ပလား”
ဘုန်းထွတ်အောင် စိတ်ထဲ မှာ အရင်က လို သူနဲ့ သူ့ မမ တို့ ဖက်လှဲတကင်း ဟိုကိုင်ဒီကိုင် လုပ်ချင်နေတာ မလုပ် ရတော့ လို့ စိတ်အနှောက်အယှက် ဖြစ်နေသည်။ သူမ ဘာကို လိုချင်နေမှန်း သူလည်း မသိတော့။
“မာမီ နဲ့ အကြောင်းပဲ ပြောကွာ ”
ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ မမ နှင့် အငြင်းပွား မနေချင်တော့။ သူ့ မမ ကို သူ့ ဖြစ်ပျက် တာတွေ ပြန်ပြောရတာကို လည်း သူသဘောကျမိသည်။ သူနှင့် မာမီ တို့ အဆင့်ဆင့် တိုးတက်လာခဲ့သည်ကို အရင် ပြောပြစဥ်တုန်း က သူ့မမ မျက်နှာ ရှုံ့မဲ့ ပြီး ၊ စက်ဆုတ်ရွံရှာသည့် ပုံ ပြခဲ့ ဖူးသည်။ အခုတော့ သူမ အမူအယာ က အရင်ကလို မဟုတ်တော့ ၊ ပါးစပ်လေး အဟောင်းသား ဖြင့် ရီဝေ သော မျက်လုံး အစုံ ဖြင့် သူ့ ကို ကြည့်ကာ နားထောင် နေခဲ့သည်။ ဒီနေ့ သူနှင့် မာမီ တို့ အဖြစ်အပျက် ကို ပြောပြတာ အဆုံးသတ်သွား တော့ မေသစ္စာအောင် မျက်နှာ အမူအယာက သူမ ကို နမ်းစေချင်သည့် ပုံပေါက် နေသည်ဟု သူထင်မိသည်။ သို့သော် သူ့ မမ ချမှတ်ထားသည့် စည်းမျဥ်း ကို မဖေါက်ဖျက်ချင် သဖြင့် သူထိုင်နေသည့် ကုလားထိုင်မှာ ဖင်ကို ကျောက်ချ နေလိုက်သည်။
“မာမီ့ ရင်သားတွေ ကလည်း ငါ့လို ပဲ အကြီးကြီးတွေ ဖြစ်နေပြီ။ နို့လည်း ထွက်နေတယ်၊ ဟုတ်လား၊ ငါ သတိတောင် မထားလိုက်မိ ဘူး။ ”
မေသစ္စာအောင် ရင်တွေ ပူနေပြီ။ သူမ အတွင်းခံ မှာ စောက်ရည်ကြည်တွေ က စိမ့်ကျ နေပြီ။
“နင့် လိုတော့ မဟုတ်ဘူးဟာ၊ သူ့ နို့ကြီးတွေ က ဟာ ဘယ်လို ပြောရမလဲ ကလေး အမေ နို့ လို့ ပြောရမလား၊ နည်းနည်းလေး တော့ အောက်ကို တွဲကျနေတယ်၊ နင့်လို တင်းမနေဘူး”
“နင်ပြောတော့ အရမ်းမိုက်တယ်ဆို”
“မိုက်ပါတယ်ဟာ မိုက်တာတော့ ၊ ကလေးအမေ နို့ထဲ မှာ တော်တော် လှတဲ့ နို့ကြီးတွေ ပေါ့။ နင့်တို့ တွေ က တော့ အရမ်းကို မိုက်တာလေ တင်းရင်းနေတာ၊ သူ့ စတိုင်နဲ့ သူပေါ့ ဟာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် စိတ်ထဲ မလုံမလဲ ဖြစ်နေမိသည်။ သူ့ မာမီ နှင့် သူ့ မမ တို့ နို့ကြီးတွေ ကို နှိုင်းယှဥ် ပြောရတာ၊ စိတ်ထဲ တစ်မျိုးကြီး ဖြစ်နေရသည်။
“ဟဟ နင်ကလည်း ဟာ မျက်နှာက သွေးမရှိတော့ ဘူး ဘာဖြစ်တာလဲ ၊ လန့်မနေစမ်းပါနဲ့ ငါက သိချင်တာပါ။ ငါ လက်တွေ့ အပြင်မှာ မြင်ဖူးလိုက်ချင်တာဟယ်။ ငါ့ ကိုယ်ငါ ဆွယ်တာအပွကြီး တွေ နဲ့ သူများ သတိမထားမိ အောင် ဖုံး ခဲ့ တာ၊ အဟီး၊ မာမီ က ငါ့ လို လိုက်လုပ်တာ ငါခံလိုက်ရတယ် သတိတောင် မထားလိုက်မိဘူး ”
“နင် တွေ့ ကို တွေ့ ရလိမ့်မယ်လို့ ငါထင်တယ်”
မေသစ္စာအောင် မျက်နှာ က သူမ ကို နမ်းပါတော့ လို့ ပြောနေသလို ပုံ ရှိနေသေးသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ ဘီးတပ် ကုလားထိုင် ကို ခြေထောက်ဖြင့် ထောက်တွန်းကာ သူ့ မမနား ရွေ့သွား ခဲ့သည်။
“ကာမဒေဝ က ဘာဖြစ်လို့ မာမီ့ ကို နို့တွေ ထွက်အောင် လုပ်ပေးလိုက်တာလည်း ဆိုတာ ငါတို့ မသိသေးဘူးလေ”
“သူ က နှာဘူး ကောင်မို့လို့ နေမှာပေါ့”
“အေး အဲဒါကတော့ ဟာ….”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ ကုလားထိုင်ကို သူ့မမ နား ပိုတိုးကပ် သွား အောင် ရွေ့လိုက်သည်။
“ကာမဒေဝ လုပ်ခဲ့ သမျှ တွေ အားလုံး က တဏှာကိစ္စ တွေ ပဲ မဟုတ်ဘူးလား”
မေသစ္စာအောင် က သူမ မောင်လေး ကို ငေးကြည့်လိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က ကုတင်ဘေးနား ရောက်နေလေပြီ။
“နင် က ငါ့ကို ကစ်စ် ပေးမလို လား ဘာလဲ”
“ငါထင်တာက၊ နင် ငါ့ကို ပြောခဲ့တာ…..”
“နင်ဟာလေ၊ အခြေအနေကို အကဲခပ်ပါလားဟ၊ တခါတလေတော့ လိုချင်တာ ရှိရင် စွန့်စားရတာပေါ့”
“အော် ဒီလိုလား ကောင်းပြီလေ”
ဘုန်းထွတ်အောင် ကုလားထိုင်ပေါ် မှ ထကာ သူ့ မမကို သိုင်းဖက်လိုက်သည်။ အရှိန်ဖြင့် သူတို့ နှစ်ယောက် ကုတင်ပေါ် လုံးထွေး ပြီး ကျသွား ခဲ့သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် တခစ်ခစ် ရီမောမိကြသည်။ သို့သော် ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ နှုတ်ခမ်း ဖြင့် မေသစ္စာအောင် နှုတ်ခမ်းကို ဖိကပ် စုပ်လိုက်ခြင်း ဖြင့် ထိုရီမော မှုကို ရပ်ပစ်လိုက်သည်။
အခန်း (၁၇-၂)
မေသစ္စာအောင် ရဲ့ နှုတ်ခမ်း တွေ လျာတွေ က လည်း ဘုန်းထွတ်အောင် အနမ်းတွေကို တက်တက်ကြွကြွ ပြန်တုံ့ပြန်လာခဲ့သည်။ ဒါဆိုရင်တော့ သူမ ကို နမ်းစေချင်နေတယ်လို့ သူထင်ခဲ့တာ မှန်ပြီပေါ့ ဟု ဘုန်းထွတ်အောင် တွေးလိုက်မိသည်။ အခြေအနေကို အကဲခပ်ဆိုတဲ့ စကားရဲ့ အတိမ်အနက် ကိုတော့ သူသိပ်နားမလည် သေး။ ဘယ်လောက်ထိ သူ ရှေ့ဆက်တိုးရမှာလဲ။
ဘုန်းထွတ်အောင် လက်တွေက သူမရင်သားတွေ ပေါ် ရောက်လာပြီး အုပ်ကိုင်လိုက် တာကိုတောင် မေသစ္စာအောင် က ခွင့်ပြုလိုက်သည်။ သူမ မောင်လေး ရဲ့ ဆန္ဒတွေ က ဘယ်တော့ မှ မှန်းလို့ မရဘူး။ သို့သော်လည်း သူမ အနေဖြင့် သူမ ပေါ် မှာ ရမက်ဆန္ဒရှိနေသည်ဆိုတာကို တော့ စိတ်လှုပ်ရှား မိသည်။ မေသစ္စာအောင် က ရုတ်တရက် နမ်းနေရာမှ ခွာလိုက်ပြီး။
“ငါတို့ တစ်ခုခု တော့ လုပ်ထားမှ ရမယ်ဟ၊ တော်ကြာ မာမီ တက်လာပြီး မိသွားရင် မလွယ်ဘူး”
“ငါတို့ နင့် အပတ်မန့် ကို သွား ကြမယ်ဟာ”
“ဟွန့် နင့်ကို မာမီ က ညအိပ်ညနေ အပြင်လွတ်လိမ့်မယ်လို့ ထင်လို့လား”
“အခုက သောကြာညပဲလေဟာ…ကဲပါ ငါ နင့်ကို ဆက် ပြီး နမ်း နေတုန်း နင် ဆက်စဥ်းစားလိုက် ဘာလုပ်မလဲ ဆိုတာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ နှုတ်ခမ်း တွေကို ပြန်စုပ်နမ်းနေလိုက်ရင်း က သူ့ လက်တွေကို သူ့မမ တီရှပ်အောက် က နေထိုးထည့်လိုက်သည်။ သူ့ မမ ရဲ့ ဘရာဇီယာကို အပေါ် သို့ တွန်းတင် လိုက်သည်။ သူ့ လက်ထဲမှာ မေသစ္စာအောင် ရဲ့ ရင်သား တွေ က တင်းရင်း နေသော်လည်း အိစက် ပြီး ကိုင်လို့ ကောင်းလှသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ နို့ကြီးတွေ ကို လက်ဖြင့် အားရပါးရ ဆုပ်နှယ်လို့ ကောင်းနေတုံး မေသစ္စာအောင် က သူ့ ကို အသာတွန်းလွှတ်လိုက်ရင်း။
“အိုကေ ဟာ မာမီ့ ကို ပြောကြည့်မယ်၊ သူဘာပြောမလဲ ဆိုတာ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ ဘရာဇီယာကို ဆွဲချပြီး ရင်သား တွေကို ပြန်ဖုံးကာ တီရှပ် ကို သပ်သပ်ယပ်ယပ် ဖြစ်အောင် ပြန်ဆွဲဆန့် လိုက်သည်။ ကုတင်ပေါ် မှ ဆင်းလိုက်ပြီး ဘုန်းထွတ်အောင် အား။
“ညအိပ်ညနေ အတွက် နင့် အဝတ်အစား နဲ့ လိုအပ်တာတွေ ဘက်ပက်ထဲ ထည့်ထားလိုက်”
ဟု ပြောပြီး အခန်းထဲမှ ထွက်သွားလေသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့သွားပွတ်တံ သွားတိုက်ဆေး နှင့် လဲဖို့ အဝတ်တစုံ သူ့ ကျောပိုးအိပ်ထဲ ကောက်ထည့် လိုက်သည်။ ပြီးမှ သူ့ မမ နောက် လိုက်သွား လိုက်သည်။
ဒေါ်သွန်ုးမြမြအောင် က ဧည့်ခန်းထဲ တွင် ဆိုဖာပေါ် လှဲလျောင်းလို့ စာအုပ်ဖတ်နေဆဲ ဖြစ်သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် ဝင်လာတာ တွေ့တော့ ဖတ်လက်စ စာအုပ်ကို စားပွဲပေါ် ချလိုက်ပြီး သူမ ၏ စာကြည့်မျက်မှန်ကို ချွတ်ကာ စာအုပ်ပေါ် တင်လိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က မေသစ္စာအောင် နှင့် မျက်လုံးချင်း ဆုံအောင် မကြည့်ရဲ သဖြင့် ဘုန်းထွတ်အောင်ကို သာ ပြုံးပြရင်း။
“ဘာဖြစ်လာကြတာလဲ”
“သား မမ အပတ်မန့် မှာ ဒီည လိုက်သွား အိပ်မလို့”
“ဟင်၊ မနက်ဖြန် ဘောလုံးပွဲ ရှိတယ် မဟုတ်ဘူးလား”
“အချိန်မှီ ပြန်လာမှာပေါ့၊ မမ ကာနဲ့ လိုက်မောင်းပို့မယ်လေ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က မေသစ္စာအောင် ပုခုံးကို ဖက်လိုက်ရင်း ပြောလိုက်သည်။
“ဒီည သားကို ဖိတ်ထားတဲ့ ပါတီရော၊ မသွားတော့ ဘူးလား။ အချိန် ရှိသေးတာပဲ၊ သား မမ ကိုတောင် ခေါ်သွား လို့ ရတယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ အကြည့်ကို မေသစ္စာအောင် ဘက်သို့ ပြောင်းလိုက်ပြီး၊
“ချောကလျာက သူ့ ကို ပါတီ လာဖို့ ဖိတ်ထားတယ်”
“ဦးအကောက် သမီး ချောကလျာ လား”
မေသစ္စာအောင် သူမ မောင်လေး ကို တော်တော် အထင်ကြီးသွား မိသည်။ တယ်ဟုတ်နေပါလား၊ ရပ်ကွက်ထဲ က အချောအလှ သူဌေးသမီး ကောင်မလေး က တောင် စိတ်ဝင်စား နေပြီ။ ဒါဆိုရင် တခြား ကောင်မလေး တွေ လဲ ဘုန်းထွတ်အောင်ကို စိတ်ဝင်စားနေကြမှာပဲ ဟု တွေးလိုက်မိသည်။ သို့သော် သူမ အနေဖြင့် ဆယ်ကျော် သက်ကလေး တွေ ရဲ့ ပါတီကို မသွားချင်။ သူမ ရဲ့ စောက်မြင်ကပ်စရာ ခင်ပွန်းလောင်း ကို ခနမေ့ ထားပြီး သူမ မောင်လေး နှင့် နှစ်ယောက်ထဲ သာ ဒီညမှာ အချိန်ဖြန်းချင်တော့သည်။ သို့သော် သူမ မာမီ ကို စိတ်မပျက် စေချင် သဖြင့်၊
“အင်းးးး သွား မယ်ဆိုရင်တော့ သွားလို့ ရပါတယ်”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ သို့သော် ဘုန်းထွတ်အောင်က၊
“ဒီည သား နဲ့ မမ နှစ်ယောက် မမအခန်းမှာ ပဲ အချိန််ဖြုံး တော့ မယ် သားတို့ အေးအေးဆေးဆေး မဆုံကြရတာ လည်း ကြာပြီး ၊ ဟိုအကြောင်း ဒီအကြောင်းပြော၊ နောက် ဗီဒီယိုဂိမ်း လည်း ဆော့ မယ်လေ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် မျက်နှာ ကတော့ သိပ်အလိုကျပုံ မပေါ်၊
“အင်း အာ့ ဆိုလည်း ပြီးတာပဲလေ၊ မာမီ ကတော့ သားကို ပါတီ လည်း သွားစေချင်တာပဲ”
“နောက်တစ်ခါ ပေါ့ မာမီ၊ ဒါပဲနော် သားတို့ သွား တော့ မယ် ဘိုင်ဘိုင်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က အိမ်ရှေ့ တံခါးဆီ သို့ လျောက်သွား လိုက်သည်။
“သမီး သွား ပြီနော် မာမီ”
မေသစ္စာအောင် လည်း သူမ မိခင်ကို နှုတ်ဆက်ကာ ဘုန်းထွတ်အောင် နောက်သို့ လိုက်သွား သည်။
“အေးအေး ဖြည်းဖြည်း သွားကြနော်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ သား နှင့် သမီး တို့ နှစ်ယောက် ထွက်သွားကြသည်ကို နောက်မှ လိုက်ကြည့်ရင်း မျက်မှောက်လေး ကုတ်မိသည်။ သူမ ခေါင်းထဲ မှာ သူမရဲ့ သားနဲ့ သမီးနဲ့ များ…ဟိုဟာများ ဖြစ်နေကြမလား ဆက်မတွေး ရဲ သဖြင့် သူမ ခေါင်းကို ခါယမ်းလိုက်မိသည်။ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး။ တကယ်လို့ ဖြစ်တယ် ဆိုရင်တောင် ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူ့ မာမီ နဲ့ သူ့ မမ နှစ်ယောက် စလုံး အတွက် အချိန် ရပါ့ မလဲ။ ခုတစ်လော သူမ ကိုယ်တိုင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ကို အချိန်မှ အအား မပေးထားတာကို။
………………………………..
မေသစ္စာအောင် အပတ်မန့် သို့ သွားရာလမ်းတွင် သူတို့ မောင်နှမ နှစ်ယောက် နောက်ဆုံး သံပေါက် ဖြစ်သည့် “ဒီပဟေဠိတုံး ကို တစ်ခုခု နဲ့ ယဇ်ပူဇော် ပသခဲ့ရင် အတွင်းက ပဟေဠိကို မြင်ရလိမ့်မယ်” ဆိုသည့် ပဟေဠိကို ကိုယ်ထင်တာ ကိုယ်ပြောရင်း အပြန်အလှန် ငြင်းခုန် ခဲ့ကြသည်။
နောက်ဆုံး တော့ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူထင်နေသည့် အဖြေ ကို ပြောပြလိုက်သည်။
“မာမီ မှာ နို့ရည် တွေ ထွက်လာတာကလည်း အကြောင်းရှိတယ် မမ၊ ကာမဒေဝ က ငါတို့ ကို နင်နဲ့ မာမီ တို့ ရဲ့ နို့ရည်တွေ နှစ်ခု ပေါင်း ပြီး ပဟေဠိတုံး ကို ဖြန်းရမယ် လို့ ဆိုလိုတာထင်တယ်”
“ငါတော့ မသိတော့ ဘူး ငဘုန်းရာ၊ သဲလွန်စ တစ်ခု က တော့ ကျေနပ်မှုရတဲ့ အောင်မြင်မှုတွေကို ပူးပေါင်းရမယ် တဲ့ ဘာအဓိပ္ပါယ်မှန်းလည်း မသိဘူး”
“နင့် နို့ကြီးတွေ က ဖီးကောင်းတယ် မဟုတ်လား အဲဒါ ကျေနပ်မှုရတဲ့ အောင်မြင်မှု မဟုတ်ဘူးလား”
မေသစ္စာအောင် က သူမနေသည့် အပန်မန့် လမ်းထဲသို့ ကားကို ချိုးကွေ့ လိုက်သည်။
“အိုးမိုင်ဂေါ့ နင် ကလေ ငါ့နို့ တွေ ကိုပဲ ပြောနေတာပဲ၊ ဖီး ကတော့ ကောင်းတယ် ဒါပေမဲ့ ဒါက ကျေနပ်မှု ရတဲ့ အောင်မြင်မှု မဟုတ်ဘူး ငပေါ ရဲ့၊ အရမ်းအရမ်းကို ကောင်းပြီး ကျေနပ်မှု ရသွား မှ အဲဒါ မှန်မယ်”
သူမ ကားရပ် ရမည့် နေရာမှာ ရပ်ကာ ကားစက်သပ်လိုက်ရင်း ကားထဲက ထွက်လိုက်သည်။
“လုပ်မနေပါနဲ့ တော့ ဟာ၊ ငါတို့ အဲဒီ သံပေါက် ကို မမြင်ဘူးလို့ ပဲ သဘောထားလိုက် မေ့လိုက်တော့ ဟုတ်လား”
“အိုကေ”
ဘုန်းထွတ်အောင် လည်း ကားထဲ မှ ထွက်လိုက်သည်။ သူ့ မျက်လုံး တွေက လမ်းထိပ်ဖက် ရောက်သွား တော့ ဓါတ်တိုင်မီး အလင်းရောင်ကြောင့် ကိုကိုဦး တစ်ယောက် လမ်းထဲ လျောက်လာတာ တွေ့ လိုက်ရသည်။
“ခွေးမသား”
မေသစ္စာအောင် က ကိုကိုဦး ကို သတိမထားမိသေး။ သူမ ကားတံခါးကို လော့ချ နေရင်း။
“ဘာပြောတာလဲ”
ဟု မေးလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က ကိုကိုဦး ဆီသို့ လက်ညွိုး ထိုးပြလိုက်ပြီး။
“ဟိုမှာ ဘယ်သူလဲ ကြည့်လိုက်”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ ကိုကိုဦး က အနည်းငယ် ယိုင်တိုင်တိုင် ဖြင့် သူတို့ နား ရောက်လာခဲ့သည်။
“ဘယ်လို ဖြစ်ရတာလဲ မေ၊ နင်က နင့် မောင်လေး အတွက် နဲ့ ငါ့ကို လာပြီးပြဿနာရှာတာလား”
“ဟေး ဘဲကြီး”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့အမ ရှေ့ ဝင်ရပ်လိုက်ကာ လက်သီး ဆုပ်လိုက်သည်။ သူ့ အဖေ ကို ထိုးလိုက်တုံးက လက်သီး ဘယ်လောက် နာသွား သည်ဆိုတာကို အမှတ်ရမိလိုက်သည်။
“ရတယ် ငဘုန်း နင်အသာနေ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ မောင်လေးကို ပုခုံးမှ ကိုင်ကာ ဘေးသို့ဖယ်ဖို့ကြိုးစား လိုက်သည်။ သို့သော် ဘုန်းထွတ်အောင် က မလှုပ်။ ထို့ကြောင့် ကိုကိုဦး ကိုသာ လှမ်းပြောလိုက်သည်။
“ဘာပြောတာလဲ ကိုကို ၊ မေတို့ ဒီည ဘာမှ အစီအစဥ် မှ မရှိတာ”
“ဘာလို့ မရှိရမှာလဲ ရှိတယ်လေ..ရှိတယ်..”
ကိုကိုဦး အသံက လျာလေးနေသည်။
“ငါက နင့် ကို တခြားတစ်ယောက်နဲ့ ဖေါက်ပြန်နေတယ်ထင်တာ၊ အခုတော့ နင်က နင့်မောင်လေး ကို ကလေးထိန်းပေးနေတာကိုး၊ ဘာလို့ လဲ တကယ့် ယောက်ျား တစ်ယောက် နဲ့ ဒိတ်လုပ်လို့ မရနိုင်လို့လား”
“နင် အိမ်ပြန်တော့ ကိုကို ၊ နင် အရက်မူးနေပြီ”
မေသစ္စာအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် လက်ကို ဆွဲကာ သူမ အခန်းရှိရာသို့ အမြန်လျောက်သွား လိုက်သည်။
အခန်း (၁၇-၃)
မေသစ္စာအောင် က သူမ အဆောက်အဦး အဝင် တံခါးကို သော့ခပ် ကာ တွန်းဖွင့်လိုက်သည်။
“ဒီမှာ မေ၊ ကို စိတ်မကောင်းပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ ခုတလော မင်း စောက်ချိုးတွေ က မပြေဘူး နောက်ပြီး…”
“မလုပ်နဲ့.ငဘုန်း..”
မေသစ္စာအောင် က သူမ ခင်ပွန်းလောင်းဆီ ကို ပြေးထိုးဖို့ ခြေလှမ်းပြင် လိုက်သည့် ဘုန်းထွတ်အောင် လက်ကို အတင်း ဆောင့်ဆွဲထားလိုက်ရသည်။
“သူမူး နေတာ ၊ သူ့ ဘာသာ သူဘာပြောလို့ ပြောမှန်း သိတာမဟုတ်ဘူး”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ ကို စောက်ဖြင့် နှိုင်းပြောလာသည့် ယောက်ဖလောင်း အားမျက်နှာဖြတ်ရိုက် လိုက်ချင်သော် လည်း အမ ဖြစ်သူ က သူ့ အားအတင်း ဆွဲကာ သူမဖွင့်ထားသည့် တံခါး တွင်းသို့ တွန်းထည့် လိုက်သဖြင့် အသာငြိမ်နေလိုက်ရသည်။ မေသစ္စာအောင် က တံခါးဝ မှ ခေါင်းပြူကာ ။
“အိမ်ပြန်တော့ ကိုကို၊ ရှင်သိပ်မူးနေပြီ၊ မနက်ဖြန်ကျ မှ စကားပြောမယ်”
ဟု ပြောကာ တံခါးကို တွန်းပိတ်ပြီး အတွင်း မှ ဂလန့်ချလိုက်လေသည်။
“သူ့ မှာရော သော့ မရှိဘူးလား”
ဘုန်းထွတ်အောင် က မေးလိုက်သည်။ သူ့ ယောက်ဖ သော့ဖွင့် ပြီး ဝင်လာနိုင်သည့် နေရာမျိုး တွင် သူမအိပ်ချင်။
“မရှိပါဘူးဟာ လာလာ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ အခန်းရှိရာသို့ ဘုန်းထွတ်အောင် လက်ကို ဆွဲကာ လှေခါး မှ စတက်လာခဲ့ လိုက်သည်။ သူမ အခန်းရှေ့ ရောက်တော့ အိပ်ထဲ မှ သော့ ကို လက်တွေ တုံတုံရီရီ ဖြင့် ရှာတော့ သော့ တွဲက ကြမ်း ပေါ် သို့ ပြုတ်ကျလေသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က ကောက်ယူပြီး သူမ ကို ပေးကာ၊
“မမ နင် အဆင်ပြေရဲ့လား”
ဟု မေးလိုက်သည်။ သူ့ မမ မျက်နှာက လှေခါးရင်း မီးရောင် အောက် မှာ ဖြူဖျော့ နေသည်။
“ဟင့် အင်း အဆင်မပြေဘူး”
သူမ ပိုက်ဆံအိပ်အတွင်း မှ ဖုံး ကလည်း အဆက်မပြတ် တုံခါနေသည်။ ဖုံးကို ထုတ်ကြည့်လိုက်တော့ ကိုကိုဦး ဆီ မှ တက်စ် မက်ဆေ့ များ ဖြစ်နေသည်။ ဖုံး ကို အခန်းထဲ က ဆိုဖါ တစ်ခု ပေါ် လွှတ်ပစ်လိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ ကို တွဲခေါ်လာရင်း က ဖုံး ကို ပြန်ကောက်ကာ သူမ အိပ်ထဲ ပြန်ထည့် ပေးလိုက် သည်။ သူ့ မမ စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုး နှင့် တစ်ခုခု ပေါက်ကရ လုပ်လိုက်မှာ စိုး သဖြင့် လည်း သူမ လက်မောင်း လေးကို ကိုင်ထားပေးလိုက်သည်။
“အီးးး ငဘုန်းရယ်၊ နင် ခုလို ကကျိုးကကြောင် တွေ တွေ့ သွား ရတာ ငါ စိတ်မကောင်းပါဘူးဟာ၊ ပုံမှန်ဆို ကိုကို က အဲလို မျိုး အသုံးအနှုံး တွေ မသုံး တတ်ပါဘူး။ ခု ကတော့ သူ အရမ်း မူးနေလို့ပါဟာ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ မျက်လုံးအိမ်ထဲ မှ ထွက်ကျလုလု မျက်ရည်တို့ ကို လက်ဖမိုးဖြင့် သုတ်လိုက်သည်။ သူမမောင်လေး ၏ သူမ အပေါ် စိုးရိမ်ပူပန်နေသည့် အကြည့် က သူမ စိတ်ကို အနည်းငယ် ပြန်လည် တည်ငြိမ် အောင် ထိန်းလာနိုင်လိုက်သည်။
“အေးပါဟာ နင် အကောင်းဆုံး ဖြစ်အောင် ကိုင်တွယ်နိုင်လိမ့် မယ် ဆိုတာ ငါယုံပါတယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် အတွင်းစိတ်ထဲ မှာတော့ ကိုကိုဦး ကို အမဲဖျက်သလို ဖျက်ချင်နေတာကို မနည်းထိန်းထား နေရသည်။ စိတ်နည်းနည်း ပေါ့ သွား အောင် အသက်ကို ခပ်ပြင်းပြင်း တချက်နှစ်ချက် ရူရှိုက်လိုက်သည်။ အခန်းထဲ ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ သူ့ မမ ကိုယ်လုံး ကို ဖက်ကာ တံခါး မှာ ကျောပြင်ကပ်အောင် တွန်း ပြီး ဖက်ထားလိုက်သည်။ မေသစ္စာအောင် ကိုယ်လုံး ကလည်း သူ့ ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်လာခဲ့သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ ပါးပြင်ပေါ် က မျက်တစ်ချို့ ကို ကြင်ကြင်နာနာ ဖြင့် နမ်းရှုံ့ လိုက်သည်။
“ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် ငါ နင့် အတွက် အမြဲ ရှိနေမယ် မမ စိတ်ချထား”
“အေးပါ ဟာ ကျေးဇူး ပါ”
မေသစ္စာအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ကျောပြင်ကို သူမ လက်ဖြင့် သိုင်းဖက်ထားရာမှ လက်သည်း လေး များဖြင့် ကျောပြင်ကို ကုတ်ခြစ်ပေးနေမိသည်။ နောက်တော့ သူတို့ နှစ်ဦး နှုတ်ခမ်းချင်း ဖိကပ် နမ်းစုပ် ကာ လျာခြင်း ပွတ်တိုက်မိနေသည့် အချိန်မှာ တော့ မေသစ္စာအောင် တစ်ယောက် ကိုကိုဦး အကြောင်း ကို လုံးဝ မေ့လျော့ သွား ခဲ့ပြီ။ ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် တကယ်ပဲ သူမ ဘာလိုနေသလဲ ဆိုတာ သိတတ်လွန်း လှသည်။ မေသစ္စာအောင် သူမ မောင်လေး လည်ပင်းကို တွဲခိုရင်း ခုန်ကာ သူမ ပေါင်နှစ်လုံး ကို ဘုန်းထွတ်အောင် ခါးမှာ ခွချိတ်လိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ ကို ထိုပုံစံ ဖြင့် ချီ၍ ဆိုဖာရှိရာ လျောက်လာခဲ့ လိုက်သည်။ ဆိုဖာ ပေါ် နှစ်ဦးသား လုံးထွေးကာ လဲကျသွားသည့်တိုင် သူတို့ နှစ်ဦး ၏ အနမ်း တွေ က ကွာ မသွားခဲ့ကြ။
နောက်ဆုံး တော့ သူတို့ နှစ်ဦးသား ကိုယ်ပေါ် က အဝတ်အစား တွေကို အမြန်ချွတ်ခွာ ပစ်လိုက်ကြသည်။ မေသစ္စာအောင် မှာ ဘရာနှင့် ပင်တီ။ ဘုန်းထွတ်အောင် မှာ အတွင်းခံဘောင်းဘီသာ ကျန်ခဲ့တော့သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ ကို နှုတ်ခမ်းမှ တဆင့် ဗိုက်သား များကို နမ်းရှုံ့ ရင်း အောက်သို့ တဖြည်းဖြည်း ရွေ့လာကာ ပေါင်ခွဆုံ ရောက်တော့ ပင်တီကို ပါ ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ပေါင်လုံးကြီး နှစ်လုံး ကို ချဲကား ပစ်လိုက်သည်။
“အီးးးးးး ငါ က ငါတို့ ဒါမျိုး နောက်ထပ် မဖြစ်တော့ ဘူးလို့ တကယ်ထင်ခဲ့ မိတယ် ရှီးးးးးးးးးးး”
မေသစ္စာအောင် က သူမ မောင်လေး သူမ စောက်ဖုတ်ကြီးကို စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်နေတာကို ငုံ့ကြည့် ကာ ပြောလိုက်သည်။ သူမ ပေါင်လုံးကြီး နှစ်လုံး ကိုလည်း ပိုပြီး ချဲကား ပေးလိုက်သည်။
“အခု တော့ ရက်ပိုင်းပဲ ရှိသေးတယ်၊ ငါတို့ ပြန်ဖြစ်ကြပြန်ပြီ။ အိုးးးးး ငဘုန်းးးးး ငါ့ အရမ်းကို ရွှဲနေပြီ အိးးးးး”
မေသစ္စာအောင် က သူမ ခေါင်းကို ဆိုဖာပေါ် သို့ နောက်လှန်ချလိုက်ပြီး၊ သူမ မောင်လေး ကို လုပ်ချင်တာ လုပ်ဖို့ ခွင့်ပေးလိုက်တော့ သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် လျာ နှင့် လက်ချောင်း တို့ က သူမ စောက်ဖုတ် ကို ထိတွေ့ ပွတ်သပ် လျက် ပေးနေတော့ မေသစ္စာအောင် တစ်ယောက် ဆိုဖာပေါ် မှာ ကော့ ပျံ လူးလွန့်နေရသည်။
“အိုးးးးးရှီးးးးးးးးးးးဟုတ်တယ်…အဲ့ နေရာ…ဟားးးးးးးရှီးးးကျွတ်စ်…အိုးးး ထွက်ကုန်ပြီဟာ …အားးးးးးးးးး ”
ဘုန်းထွတ်အောင် ရဲ့ ကျွမ်းကျင် မှုနဲ့ သူမ ရဲ့ တဏှာစိတ်တွေ ကြွနေမှုကြောင့် သူမ မှာ စောက်ရည်များ ပန်းထွက်ပြီး တောင် ပြီးသွား ခဲ့ရသည်။
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူ့ အစွမ်း ဖြင့် သူ့ မမ ကို အကြိမ်ကြိမ် ပြီးစေပြီးတဲ့ အချိန် သူ့ လီးကြီး ကလည်း မတရားကို မာတောင် တောင့်တင်းနေလေပြီ။ သူ့ အနေဖြင့် သူ့ မမ ကိုသာ စိတ်ကျေနပ် ပျော်ရွှင် စေဖို့ ရည်ရွယ်ခဲ့သည်။ သူမ မမ ကောင်းလွန်းသဖြင့် အော်ဟစ် ငြီးငြူသံ များကို သာ ကိုကိုဦး တစ်ယောက် တံခါးဝ သို့မဟုတ် လမ်းမပေါ် က နားထောင်နေလျင် ကြားလောက်သည်ဟု တွေးလိုက်မိသည်။ နောက်ဆုံး တချက် သူ့ မမ ဂျီ စပေါ့် ကို သူ့ လက်ချောင်းထိပ်ကလေး ဖြင့် ပွတ်လိုက်တော့ မေသစ္စာအောင် တကိုယ်လုံး တုံတက် သွား ကာ စောက်ရည်များ သူ့ မျက်နှာပေါ် ပန်းထွက် ကျကုန်တော့ သည်။
“အီးးးးးးးးးးးး၊ အရမ်းကောင်းတယ်,,ကျွတ်စ်…ဟားးးးးတော်ပြီ ဟာ…အိုးးးးး အရမ်း များသွား ပြီ”
မေသစ္စာအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ခေါင်းကို သူမ ပေါင်နှစ်လုံး ကြားမှ တွန်းလွှတ်ပြီး ထထိုင်လိုက်သည်။
“ဟယ် နင့် မျက်နှာလည်း ကြည့်ပါအုံး ၊ ရှီးးးး အကုန်ပေကျံ ကုန်ပြီ..ခစ်ခစ်..ဆောရီးဟာ..”
ဘုန်းထွတ်အောင် ကလည်း သူ့ မမ နှင့် အတူ လိုက်ရီမောလိုက်သည်။
“ဟဟ နင် နေလို့ ကောင်းသွား ပြီ မဟုတ်လား။ ဟိုဘဲကြီး အကြောင်း တွေးနေတုန်းလား”
“ဘယ်ဘဲကြီးလည်း ငါ သတိတောင် မရတော့ ဘူး ဟဟ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ နောက်ကျော ကို လက်ပြန်စမ်းရင်း ဘရာဇီယာ ဂျိတ်ကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် မျက်လုံးတွေ က အရောင်တောက် လာတာကို မြင်လိုက်တော့ သူမ မျက်နှာက ပြုံးပန်းပွင့်လာခဲ့သည်။
“ငါ က လည်း နင့် ကို ပြန်ပြီး ပျော်စေချင်ပါတယ်ဟာ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ နို့ကြီး နှစ်လုံး ကို လက်နှစ်ဖက် ဖြင့် တဖက်တလုံးစီ ကိုင်ကာ လှုပ်ခါပြလိုက်သည်။
“နင် ဒါတွေကို ကြိုက်တယ် မဟုတ်လား ဟိ”
သူမ မျှော်လင့် ထားသည့် အတိုင်းပင် သူမ မောင်ဖြစ်သူ က သူမ မျှော်လင့် ထားသည့် အတိုင်း တက်ကြွ စွာဖြင့်။
“အေး ပေါ့ ဟ ”
ဟု ပြောရင်း သူမ အပေါ် တက်ခွ ပြီး သူ့ မျက်နှာကို နို့ကြီးတွေ ပေါ် ဖိကပ် ပွတ်တော့ သည်။
“ဟဲ့ ငါ က အဲဒါကို ပြောတာ မဟုတ်ဘူးဟဲ့ ခစ်ခစ် ခစ် ခစ်”
မေသစ္စာအောင် က သူမ မောင်လေး ကို နို့ ကြီးတွေ ဆီမှ တွန်းဖယ်လိုက်ရင်း တဟားဟား ရီမောလိုက်သည်။
“နင်လုပ်တာနဲ့ အကုန်စိုကုန်ပြီ”
“အဲဒါ နင့်အပြစ်လေ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ရီမောကာ ပြောလိုက်ရင်း ဆိုဖာပေါ် မှာ မတ်မတ် ပြန်ထိုင်လိုက်သည်။ သူ့ မမ က သူ့ရှေ့ ကြမ်းပြင်ပေါ် မှာ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်တာကို ကြည့်နေရင်းက။
“ဟဲ့ နင် က ဘာလုပ်မလို့ စိတ်ကူးနေတာလဲ”
ဟု မေးလိုက်သည်။
အခန်း (၁၇-၄)
“ကိုကိုဦး ကတော့ မကြိုက်ဘူး ။ ဒါပေမဲ့ နင်ကြိုက်တာ ငါသိတယ်”
မေသစ္စာအောင်က သူမ နို့ကြီး နှစ်လုံး ကို ပင့်မကာ ပူးကပ်ထားရင်း လက်နှစ်ဖြင် ဖြင့် တဖက် တလှည့် စီ အပေါ် အောက် လှုပ်ခါ ပြရင်းက။
“ကဲ နင်ဘာလုပ်ချင်လဲ”
“ဟွန့် ဒီမေးခွန်း က ငါ့စိတ်ထဲ နည်းနည်းလေး လှည့်ပတ်ထားသလိုပဲ လို့ ထင်မိတယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် အနေဖြင့် သူ့ မမ က သူ့ ကို ကိုကိုဦး နှင့် နှိုင်းယှဥ် ပြောလိုက်တာကို သဘောကျမိသည်။ သူက လည်း ကိုကိုဦး အကြောင်း ပြောချင်သည်။ သို့သော် သူတို့ ယခုလို ကြည်နေသည့် အခိုက်အတန့်လေးကို မပျက် သွားအောင် မည်သို့ ပြောရမည် ဆိုတာ သူ မသိတော့။
“ငါ က နင့် ရင်သား တွေကို ကြိုက်တယ်ဟာ”
“ငါက လည်း နင့် ကို ပျော်စေချင်ပါတယ် ငဘုန်းရာ”
မေသစ္စာအောင် က ရှေ့ ကို တိုးလိုက်ပြီး သူမ နို့ကြီး နှစ်လုံး ဖြင့် ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီး ကို ညှပ်လိုက်သည်။ သူမ အနေဖြင့်လည်း သူမ မောင်လေး ၏ အကြောပြိုင်းပြိုင်း နှင့် ထိုးထောင်ထ နေသည့် လီးကြီးကို သဘောကျ သည်။ သို့သော်လည်း ပါးစပ်ကတော့ ဖွင့်မပြောချင်။ ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီးပေါ် တံတွေးထွေးချလိုက်ပြီးမှ မေသစ္စာအောင် က သူမ နို့ကြီးတွေကို အပေါ် အောက် နှိမ့်ချည် မြင့်ချည် လုပ်ပေးလေသည်။
“ကဲ ဘယ်လိုနေလဲ”
“အိုး အရမ်းကောင်းတာပဲ”
ဘုန်းထွတ်အောင် အသက်ကို ပုံမှန်ဖြစ်အောင် ရူသွင်း ရူထုတ်လုပ်နေရသည်။ ယခုတော့ သူနှင့် သူ့ မမ တို့ ပြန်ပေါင်းထုပ်ကြရပြီ။ သူမမ ရဲ့ ခင်ပွန်းလောင်း စောက်ရူး ကတော့ အိမ်ပြင်ဘက် မှာ ၊ ဒီထက်ပိုမိုက် တာ ရှိပါအုံးမလား။ သူ့ မာမီ ပုံရိပ် က သူ့ ခေါင်းထဲ ဝင်လာခဲ့သည်။
“မမ ကောင်းတယ် အဲလို လုပ်ပေးနေ”
သူတို့ နှစ်ယောက် အခန်းမီးကို မဖွင့်ထားကြ၊ သို့သော်လည်း လမ်းဘေးဓါတ်မီးတိုင် အလင်းရောင်က ပြူတင်းပေါက် မှ အခန်းတွင်းသို့ ဖြာကျနေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း သူတို့ နှစ်ယောက်ရဲ့ အရိပ်တွေက သူတို့ အနားမှာ လှုပ်ရှားနေခဲ့ရသည် မှာ ခြောက်ခြားစရာ၊ မေသစ္စာအောင် က သူမ မောင်လေး ရဲ့ လီးဒစ်ဖူးကြီးကို ငုံံကြည့်လိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ကလည်း သူ့ မမ နို့ကြီး နှစ်လုံးကြားမှာ သူ့ လီးကြီး ဝင်ထွက်နေတာကို ငုံ့ကြည့် နေမိသည်။
“နင် က အဲလို ပုံ နဲ့ အရမ်းဆက်ဆီ ကျတယ်ဟာ”
“ကျေးဇူး ငဘုန်း”
မေသစ္စာအောင် က သူမ နို့ကြီးနှစ်လုံး ဖြင့် လီးကြီးကို ညှပ်ကာ အထက်အောက် ခပ်သွက်သွက်လေး လုပ်ပေး နေလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် ပြီးသွားကာ လရည်တွေ ပန်းထွက်ကုန်အောင် လုပ်ပေးချင် သည်။ မေသစ္စာအောင် အနေဖြင့် ရေတံခွန်ကြီး တွေကို ကြားသာ ကြားဖူးပြီး မရောက်ဖူးသေးခဲ့။ သူမ မှာ ရေတံခွန်အောက် ရောက်သွားရသလိုပင် လရည်တွေ ရွှဲရွှဲစိုချင်မိ သည်။ သူမ နို့ကြီးတွေ ဖြင့် ဆက်ကာ ဂွင်းတိုက်ပေးနေရင် သူမ မောင်လေး ၏ အရိပ်ကျနေသော မျက်နှာကို မော့ကြည့်လိုက်သည်။
“နင် က ငါ့ အပေါ် အရမ်းကောင်းနေခဲ့တာ ငဘုန်း၊ ငါလို အပ်နေတဲ့ အချိန်မှာ နင်တစ်ယောက်ပဲ ငါ့ဘက်မှာ ရှိနေခဲ့တာ၊ နင် က ငါ့ ကို မထိနဲ့ ဆိုလည်း အဝေးကနေ ပေးခဲ့တယ်”
မေသစ္စာအောင် တံတွေး တွေ နှင့် လီးကြီးက သူမ ရင်သား နှစ်ခုကြား ပွတ်တိုက်နေတာက တစွိစွိ အသံ မြည်နေခဲ့သည်။
“ငါ နင့်ကို ချစ်တယ် မမ ”
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် ခုလို အခြေအနေကိုတော့ ကာမဒေဝ ကို ကျေးဇူးတင်လိုက်မိသည်။
“ငါလည်း နင့်ကို ချစ်တယ် ငဘုန်း”
မေသစ္စာအောင် က သူမ နို့တွေကို ဖိထားရာမှ လွှတ်ချလိုက်ရင်း မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် လက်ကို ဆွဲကာ မတ်တပ်ရပ်ခိုင်းလိုက်ရင်း။
“လာဟာ ငါတို့ တခြားတစ်ခုခု လုပ်ရအောင်”
မေသစ္စာအောင် က သူမ မောင်လေးကို သူမအိပ်ခန်းထဲ သို့ ခေါ်သွား ပြီး ကုတင်ပေါ် ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။ သူမ အိပ်ခန်း ပြူတင်းပေါက် မှ ခန်းဆီးများ ကို ပိတ်လိုက်ပြီးမှ ရေချိုးခန်း ရှိရာသို့ လျောက်သွား လိုက်သည်။
“ဟာ မမ ကလည်း ဘယ်လို ဖြစ်တာလည်း ဒီမှာ ဟတ်ကော့ ကြီး နဲ့”
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် လီးကြီး ထောင်မတ်ကာ တုံခါလျက်ကျန်ခဲ့သည်။
“အေး အဲဒါ အဆင်ပြေသွား ရင် နင် ကျေနပ်သွားမှာ ပါ ငါပြောရဲတယ်”
မေသစ္စာအောင် က ရေချိုးခန်းထဲ က လှမ်းအော် ပြောလိုက်သည်။ ရေချိုးခန်းထဲ မှာ သူမလိုချင်သည့် အရာကို လိုက်ရှာလို့ တွေ့ သွား တော့ အိပ်ခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာခဲ့သည်။ သူမလက်ကို ကျောနောက်မှာ ဖွက်ထားပြီး ဝင်လာခဲ့သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က လက်နောက်ပစ်ကာ ရင်ဘတ်ဟင်းလင်း ဖြင့်ဝင်လာသော မေသစ္စာအောင် ကို ကြည့်လိုက်သည်။ နို့ကြီးတွေ က တစ်လုံးတက်တစ်လုံး ဆင်း ဖြင့် တုံခါ ရမ်း လာတာ မြင်လိုက်ရတော့ ဘုန်းထွတ်အောင် မျက်လုံး တွေ ပြူးကျယ်သွား ရပြန်သည်။
“လှလိုက်တာ မမရာ ၊ ကျနော်တို့ အခန်းမီး ဖွင့်လိုက်ရင် ကောင်းမလား”
“အော် အေး ဟုတ်သား ပဲ မေ့နေတာ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ အံဆွဲတစ်ခုထဲ မှ ဖယောင်းတိုင်တစ်တိုင်ကို ထုတ်ကာ မီးထွန်းလိုက်သည်။ သူမ လက်တဖက်က တော့ နောက်ကျော မှာ ဖွက်ထားတုန်း။
“နင် အတွက် ထိုက်တန်တဲ့ ဆိုတာ နင် သိစေချင်တယ်ဟာ”
“ဘာကို ထိုက်တန်တာလဲဟ”
ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ မမ ပြောနေတာကို နားမလည်သေး၊ သူမမ ရဲ့ နို့ကြီးတွေ ကို ကြည့်လိုက် မျက်လုံး အစုံကို ကြည့်လိုက်နှင့် မေးခွန်းထုတ်လိုက်သည်။
“ဒီဟာလေ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ လက်ဖဝါးကို ဖြန့်ကာ မြှောက်ပြလိုက်သည်။ သူမ လက်ဖဝါးပေါ် မှာတော့ အဖေါ်ထုပ် လေး တထုပ်။
“အိုးး ဝိုးးး”
ဘုန်းထွတ်အောင် ဘာပြောရမှန်းမသိ ဖြစ်သွား ခဲ့ရသည်။ သူ့ မမ တကယ်ကြီးပဲလား။
“အော် နင် က ဘာသဘောလဲ အိုးဝိုး ပဲ လား ဘာမှ မပြောတော့ ဘူးလား”
တကယ်တမ်းက သူမ မောင်လေး အဲလို ဘာပြောရမှန်းမသိ စွံ့အအ ဖြစ်သွား မှာ ကို မေသစ္စာအောင် မျှော်လင့် ထားပြီးဖြစ်သည်။
“နင် က ငါ့ လီးကို ပထမဆုံး အကြိမ် မြင်တော့ အရမ်းကြီးလွန်းတယ် ဆိုပြီး ပြောသလားလို့”
“အော် နင် က ငါ့ ကို မလုပ်ချင်အောင် လှည့်ပတ်ပြောနေတာလား ၊ အဲလို လေသံပေါက်နေလို့”
မေသစ္စာအောင် က သူမ လက်နှစ်ဖက်ကို ခါးမှာ ထောက်လျက် ခပ်တည်တည် မျက်နှာထားဖြင့် ပြောလိုက်သည်။
” ဟုတ်ပါဘူးဟ၊ ကဲပါ လုပ်ကြရအောင်”
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် မိန်းမ လိုးဖူးတာ သူ့ ရဲ့ ပထမဆုံး အတွေ့အကြုံ ဖြစ်တော့ မည်ဆိုတာကို ဖွင့် မပြောတော့ ဘူးဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ သူ အေပရယ်နှင့် တုံးက ဒီအဆင့် နီးပါးထိတောင် မရောက်လိုက်ခဲ့ကြ။
“နင် ဒါကို တော့ ဘယ်လို စွပ်ရမယ် ဆိုတာ သိတယ်မလား”
မေသစ္စာအောင် က သူမ လက်ထဲက အဖေါ် ထုပ်ကလေးကို ဖေါက်လိုက်သည်။ သူမ ကိုယ်လုံး မှာတော့ တုံရီ လှုပ်ရှားနေသည်။ သူမ အဖုတ်လေး က ဒီလီးကြီး ထည့်လို့ ဆန့်ပါ့ မလားဆိုတာကို တွေးရင်း ကြောက်လန့် သလို ဖြစ်နေမိသည်။ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် အခု လက်တွေ့ စမ်းရတော့ မှာပဲလေ။
“ထင်တာပဲဟ”
ဟုပြောရင်း ဘုန်းထွတ်အောင် က ကွန်ဒန် ကို ယူဖို့ လက်ဆန့်ကမ်းလိုက်သည်။
အခန်း (၁၇-၅)
မေသစ္စာအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ၏ ကမ်းလာသော လက်ကို သူမ လက်ဖြင့် ပုတ်ထုတ်လိုက်ပြီး။
“ငါ တို့ က မီး နဲ့ ကစား နေတာ နားလည်လား။ ထင်တာပဲဟ ဆိုတာလေး နဲ့ အလုပ်မဖြစ်ဘူး”
မေသစ္စာအောင် က ငေါ့တော့တော့ လေး ပြောလိုက်သည်။ သူမ က ခေါင်းကို ငုံ့ ကာ ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် အတွက် ကတော့ သူ့ မမ ရဲ့ နို့ကြီးတွေကို အပေါ်စီး မြင်ကွင်းကောင်း ကောင်းမှ ရူစား နေရလေသည်။ မေသစ္စာအောင် က ကွန်ဒန်ကို သူမ ေမာင်လေး လီးကြီး ထိပ်မှ စွပ်ကာ ဖြည်းဖြည်း ချင်း လှိမ့် လာခဲ့လိုက်သည်။ ကွန်ဒန် အသားမှာ အလွန်ပါးလွှာသည့် အပြင်၊ သူ့လီးကြီး အတွက် က သေးနေသလို ဖြစ်နေသည်။ အရှည်ကလည်း ဘုန်းထွတ်အောင် လီးတန်၏ သုံးပုံ တပုံ မှာ ဆုံးသွား ခဲ့ရသည်။ မေသစ္စာအောင် က မျက်မှောင်လေး တွန့်ကာ၊
“ကိုကိုဦး ဟာက အကြီးကြီး ပဲ ဆိုတော့ ဒီဟာက နင်နဲ့ တော်မယ် ထင်ခဲ့တာ”
ဟု ပြောလိုက်သဖြင့် ဘုန်းထွတ်အောင် က ပြုံးလိုက်သည်။
“အော် ငါဟာ က ကိုကိုဦးထက် ကြီးတယ်လို့ ဆိုလိုတာပေါ့”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ မေသစ္စာအောင် က ပြန်မပြုံးပြ။
“အေးပါဟာ ငါမှား သွားတယ်။ သူ့ အကြောင်းမပြောကြရအောင်”
ဟု ပြောပြီး သူမ လက်ချောင်း မှ စေစပ်လက်စွပ် ကို ချွတ်ပြီး ကုတင်ဘေး မှ စားပွဲလေး ပေါ် တင်ထားလိုက်သည်။ သူမ နှုတ်ခမ်းပေါ် မှာ စိတ်လှုပ်ရှား နေသည့် အပြုံး ယဲ့ယဲ့ ဖြင့် ဘုန်းထွတ်အောင် ကို ပြန်လှည့်ကြည့်ရင်း။
“ကဲ အလုပ်ဖြစ်မယ် မဖြစ်ဘူးတော့ မသေခြာပေမဲ့ ငါ ကြိုးစားကြည့်ချင်တယ်ဟာ။ ငါတို့ နှစ်ယောက်က ခုလို အဖြစ်အပျက် တွေ ကြား အတူတူ ရုန်းကန်ခဲ့ ကြပြီးမှ တော့ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် အထူးအခွင့်ရေး ပေးသင့်ကြတယ်လို့ ယူဆတာပဲ၊ နင်ရော ဘယ်လို ထင်လဲ”
“ငါလည်း သဘောပါပါတယ်ဟ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ပြောရင်း က အိပ်ယာ အလယ်ခေါင်သို့ ပက်လက် အနေအထားဖြင့် အသာရွှေ့လိုက်သည်။ သူမ က သူ့ အပေါ် က နေ တက်ခွမည်ဟု သူတွေး ကာ စောင့်နေလိုက်သည်။
“ကဲ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ်ကွာ”
မေသစ္စာအောင် က ကွန်ဒန် စွပ်ထားသည့် လီးကြီးကို တချက်ကြည့်လိုက်ရင်း။
“နင် ပိုပြီးသေခြာအောင် မထွက်ခင်တော့ ငါ့ထဲက ဆွဲထုတ်လိုက်နော် ဟုတ်လား”
ဟု ပြောကာ ဘုန်းထွတ်အောင် ပေါင်ပေါ် တက်ခွ ထိုင်လိုက်သည်။ သူမ ဖင်ကြီးကို ဘုန်းထွတ်အောင် ၏ ထောင်မတ်နေသော လီးကြီး အပေါ် ရောက်အောင် ကြွလိုက်သည်။
“အေးပါဟ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ နို့ကြီးတွေကို သူ့ လက်များ ဖြင့် လှမ်းကိုင်ကာ ဆုပ်ညှစ်လိုက်သည်။ သူ့ အနေဖြင့် ဘာလုပ်ရမည်ကို သေခြာ မသိ၊ ထို့ ကြောင့် သူကြိုက်သည့် နို့ကြီးတွေ ဆီကို အာရုံစိုက်လိုက်သည်။
“ငါ ဖြည်းဖြည်းချင်း ပဲ ……”
ဟု ပြောရင်း ဖြင့် မေသစ္စာအောင် က သူမ ဖင်အောင် မှ ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီးကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ သူမ နောက်ဆုတ်ဖို့ လမ်း မရှိတော့ ပြီ။
“အမလေး နင့်ဟာကြီးက ကြီးလိုက်တာဟာ”
သူမ ဖင်ကြီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း နှိမ့်ချလျက် ၊ သူမ စောက်ဖုတ်ဝ မှာ ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီးကို တေ့လိုက်သည်။ သူမ ကိုယ်အလေးချိန် ဖြင့်သာ တဖြည်းဖြည်းချင်းထိုင်ချတော့ လီးကြီးက သူမ စောက်ဖုတ်လေး ထဲ တိုးဖြဲဝင်လာခဲ့သည်။ သူမ နာမည် ဆိုတာကို တွေးထားမိသော်လည်း သူမ အသက်ရူ တာတောင် မမှန်ချင်တော့၊ တကိုယ်လုံး က ကြွက်သားတွေ က လည်း တောင့်တင်း လာခဲ့သည်။
“အားးးးးးးးးးးးးးးးးးရှီးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး ဖြစ်ပါ့ မ…….လားးးး မသိးးးးးးးးအူးးးးးးးးးးးးးးးးး”
ဘုန်းထွတ်အောင် လက်တွေက သူ့ မမ ခါးရင်း တင်ပါး ထက်ကို အလိုလို ရောက်သွား ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆွဲချ လိုက်မိသည်။
“အိုးးးးး ဖြစ်မှာပါဟာ…..နင်က ငါ့ အတွက် အကောင်းဆုံးးးးး အမ တစ်ယောက် ပါဟာ”
“အီးးးးးးးးးးးးးးးးးးးရှီးးးးးးးးးးးးးးကျွတ်စ်…”
သူမ မောင်လေး စကားက မေသစ္စာအောင် အတွက် အားဆေး လို ဖြစ်စေခဲ့သည်။ သူမ မောင်လေး အတွက် ရအောင် လုပ်ပေးတော့ မည်ဟု လည်း ဆုံးဖြတ်ချက် ခိုင်မာ သွားခဲ့ရသည်။ သူမ မောင်လေး လီးကြီးက သူမ စောက်ဖုတ်ကို တကယ်ပင် ထိုးခွဲနေလေပြီ။ ကိုကိုဦး အတွက် တော့ သူမ စောက်ဖုတ် မှာ တအားပြဲသွား တော့ မည်လား။ အခု အချိန်မှာတော့ သူမ ဂရု မစိုက်တော့ ပြီ။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ လီးကြီးကို ဖြည်းဖြည်း ချင်း ဖြင့် သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်အောင် နှဲ့ ပြီး ထည့်နေလေပြီ။
“အားးးးးးး အရမ်း ပြည့်သိပ်နေပြီ…အူးးးးး”
“အေးးးးး အဆင်ပြေနေပြီဟ ..ဖြည်းဖြည်း ချင်းးးးထိုင်ချ..”
ဘုန်းထွတ်အောင် အတွက်ကတော့ ကွန်ဒန် စွတ်ထားသဖြင့် သိပ်မခံစားရ၊ သူ့ခေါင်းကို ကြွလို့ သူမ ပေါင်ခွဆုံကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သူ့ လီးကြီးက သူ့ မမ စောက်ဖုတ်ထဲ တဝက်လောက် တော့ ဝင်နေတာကို တွေ့ လိုက် ရသည်။ သူ့ မမ မျက်နှာကို ပြန်ကြည့်လိုက်တော့ ရှုံ့မဲ့နေသည်။ နောက်တော့ သူ့ မမ အသားကျသွား မည်ဟု တွေး လိုက်သည်။
သူတို့ နှစ်ယောက် ဖြည်းဖြည်းချင်း ကြိုးစား ကြရာ လီးတန်ကြီး မေသစ္စာအောင် စောက်ဖုတ်ထဲ အဆုံးထိ ဝင် ဖို့ ဆယ်မိနစ်ခန့် ကြာသွား ခဲ့ရသည်။ နောက်ဆုံး မေသစ္စာအောင် သူမ မောင်လေး ပေါင်ခြံ နှင့် သူမ ဖင်ကြီး ထိမိ၊ ထိုင်မိသည့် အချိန် မှာ နာကျင်မှု နှင့် အောင်မြင်မှု တို့ တပြိုင်နက်ထည်း ခံစား လိုက်ရသလို ထင်လိုက်မိသည်။ သူမ စောက်ခေါင်း အတွင်းသား တွေ က ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီး ဖြင့် ကွန်ဒန်သေးသေးလေးကို ဆွဲဖြဲတွန်း ထားသလို ခံစားနေရသည်။
“နင် ဘယ်လိုနေလဲ”
“အရမ်းးးးး ကောင်းးးးတာပဲဟာ”
တကယ်တော့ ဘုန်းထွတ်အောင် ပိုပိုသာသာလေး ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ သူ့ မမ တစ်ယောက် သူ့ အပေါ် တက်ခွထိုင်နေပြီး သူ့ လီးကြီး သူမမ စောက်ဖုတ်ထဲ အဆုံးထိဝင်နေတာ မြင်နေရတာက အားရစရာ ကောင်း လှသည်။ သူ့ မမ စောက်ခေါင်းတွင်း ကလည်း သူ့လီးကြီးကို ဖျစ်ညှစ် ဆုပ်ကိုင်ထားတာ ခံစားနေရသည်။ သို့သော်လည်း ကွန်ဒန် က က သူ့ ကို ဖီးအောက်နေစေသည်။ သူ့ အနေဖြင့် သူ့ လီးကြီး ရဲ့ အရည်ပြား နှင့် သူ့ မမ စောက်ခေါင်းသား တို့ တိုက်ရိုက် ထိတွေ့ ခံစား မိချင်သည်။ အခု အချိန်မှာတော့ အဲဒီ ကိစ္စ ကို ခေါင်းထဲ သိပ်မထား ဖို့ သူ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ သူ့ မမ တစ်ယောက် သူ့ ကိုယ်ပေါ် မှာ ကိုးရိုး ကားယား လုပ်ရှား နေတာကို ကြည့်ပြီး ပျော်ရွှင် နေမိသည်။
“အီးးးးးးးးးးးးရှီးးးးးးး ကာမဒေဝ က မတရားကြီး အစွမ်းပြထားတယ်ထင်တာပဲ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ ဖင်ကြီးကို ကြွကာ ကြွကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုင်ချပြန်သည်။
“အိုးးးးး အီးးးးးးးခနလေးးးးး အိုးးးးး ကောင်းလာပြီးးးးးးးး ကျွတ်စ်..”
သူမ ထိုင်ထ လုပ်ပေးတာ ဖြည်းဖြည်းချင်း အရှိန်ရလာခဲ့သည်။
“ဗျိ…စွတ်…ဖတ်…ဖတ်..”
“အီးးးးးးဟူးးးးးးဟ…ဟ…”
သူမ ဖင်ကြီးနှင့် ဘုန်းထွတ်အောင် ပေါင်ခြံတို့ ရိုက်သံ၊ ငြီးသံ တို့ က အခန်းထဲ မှာ ကျယ်လာခဲ့သည်။
“အိုးးးးးး ငဘုန်းးးးးးးးးးးးးးရှီးးးးးးးးးးးးးးးးးနင်…ငါ့ ကို ဘယ်လို များလုပ်နေတာလဲ အီးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး”
ဘုန်းထွတ်အောင် လည်း ခံစားမှုတွေ ကောင်းလာခဲ့သည်။ သူ့ စိတ်ထဲ မှာ ကွန်ုဒန် က လည်း အနှောက်အယှက် မရှိတော့။ ဝတ်ထားသည်ဆိုတာတောင် သူမေ့ သွားခဲ့ပြီ။
“နင့် စောက်ဖုတ်က အရမ်းကျပ်တယ် မမ ရှီးးးးးးးးးး”
“အဲဒါ မကြာ ..တော……………..ပါဘူးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးအီးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး”
မေသစ္စာအောင် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ သူမ မောင်လေး လီးကြီးပေါ် ဆောင့်ချနေရာက ရုတ်တရက် ရပ်သွား ခဲ့ရသည်။ သူမ တကိုယ်လုံး ကြက်သည်းဖြန်းဖြန်း ထကာ အကြောအခြင်တွေ လှုပ်ရှား သွားရသည်။ သူမ အနေဖြင့် သူမ ဘဝ မှာ လိင်ဆက်ဆံ မှု များမှာ ကျေနပ်ခဲ့ သည်။ သို့သော် ဒီတခါက တော့ လုံးဝ မတူ။ သူမ ဒီတခါ ပြီးသွား တာက သူမ ဘဝ မှာ ပထမဆုံး အတွေ့အကြုံ အသစ်တစ်ခုပင်။
“အီးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးရှီးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးကျွတ်စ်………..အားးးးးးးးးးးးးးး”
သူမ စောက်ခေါင်းတွင်း က နာကျင်မှု က လုံးဝ မရှိတော့ သူမ ကာမဆန္ဒ အထွတ်အထိပ်ကို တခါမှ မရောက်ဖူးသည့် ခံစားမှု မျိုးဖြင့် ရောက်သွား ခဲ့ရတော့သည်။
“စုပ် စမ်းဟာ အားရပါးရ စို့ ပစ်စမ်း”
မေသစ္စာအောင် က သူမ နို့ကြီးတွေကို ဘုန်းထွတ်အောင် မျက်နာပေါ် ဖိကပ်လိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ကလည်း မငြင်းပါ။ သူ့ မမ ရဲ့ ဘယ်ဘက်နို့ကို အားရပါးရ စို့ နေရင်း ညာဖက်နို့ကို လက်ဖြင့် ဆုပ်နှယ်ပေး နေလိုက်သည်။ ခနအကြာမှ မေသစ္စာအောင် က သူမ ကိုယ်ကို မတ်လိုက်သည်။ သူ လက်တွေကို ဘုန်းထွတ်အောင် ပေါင်ပေါ် မှာ ထောက်ပြီး ဖြည်းဖြည်း ချင်း ဖင်ကို ကြွကာ လိုးပြန်သည်။ ထိုအခါကျမှ ဘုန်းထွတ်အောင် လည်း သူ့ လီးကြီး သူ့ မမ စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်ထွက်နေသည်ကို မြင်နေရသည်။ သူ့ လီးကြီးမှာ စွတ်ထားသည့် ကွန်ဒန်လည်း ပေါက်ပြဲနေပြီ ဆိုတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။
“မမ..ကွန်ဒန် ပြဲနေပြီဟ”
“အီးးးး ငါ့ အထဲ မှာ မပြီးလိုက်နဲ့နော် အိုးးးးဟဟဟဟဟ”
မေသစ္စာအောင် က ပြောသာ ပြောသည်။ သူမ မောင်လေးကို တော့ ငုံ့ မကြည့်တော့ သူမ နောက်တချီ ပြီးဖို့ အရှိန်ယူနေလေပြီ။
“အေးပါဟာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူ့ ကိုယ်သူ ကံကောင်းသည်ဟု တွေးလိုက်မိသည်။ ဒီနေ့ အဖို လရည်တွေ သူ တော်တော်လေး ပန်းထုတ်ပြီးခဲ့ပြီ မဟုတ်လား။ သူ့ မာမီ က တော့ သူမ လုပ်ပေးလိုက်တာ သူမ သမီးဖြစ်သူ အတွက် ကိုယ်ဝန် မရှိအောင် လုပ်ပေးလိုက်သလို ဖြစ်သွားတာကို သိမှာ မဟုတ် ဟု ဘုန်းထွတ်အောင် တွေးလိုက်မိသည်။ ဘယ်လောက်တောင် တိုက်ဆိုင်တာလဲ။
“အီးးးးးးးးးးး ငါပြိုင်းလာပြီဟာ”
မေသစ္စာအောင် လှုပ်ရှားမှုလည်း နှေးကွေးလာခဲ့သည်။ သူမ မောင်လေး မျက်နှာကို ငုံ့ကြည့်လိုက်ရင်း။
“နင့်ဟာကြီး ငါ့ဟာလေး ထဲ မှာ ဆန့် သွားတာ မယုံနိုင်စရာပဲ”
“အင်းးး နင် တော်ရင် တော်လိုက်တော့ လေ”
“ဟင့်အင်း ငါ မတော် ပါဘူး၊ နင့် ကို ငါ အဆုံးထိပြုစု ပေးရမှာပေါ့ ဟာ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ မောင်လေး ကိုယ်ပေါ် မှ ကြွကာ ဘေးသို့ ဆင်းလိုက်သည်။ သူမ စောက်ဖုတ်မှ အဖြူမြုပ်တွေ ပြည့်လျှံနေသည်။ ပထမတော့ သူမ မောင်လေး သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ ပြီးလိုက်သည်ဟု သူမ ထင်လိုက်မိသည်။ သို့ သော်လည်း ထို အရည်တွေက သူမ စောက်ဖုတ်မှ ထွက်လာတာမှန်း သူမ သိလိုက်သည်။ သူမ အရင်က ဒီလို အဖြူမြုပ်တွေ တောင် တခါ မှ မထွက်ခဲ့ဖူးခဲ့။
“နောက်တခါ ဆိုရင် တော့ ငါတို့ ဒီထက် ကြီးတဲ့ ကွန်ဒန် သုံးမှ ရမယ်၊”
မေသစ္စာအောင် က အိပ်ယာပေါ် မှာ လေးဘက်ထောက်ကာ ကုံးလိုက်ရင်း ခေါင်းကို နောက်ပြန်ကြည့်လျက်။
” နင် အနောက်ကနေ လိုးဖူးလား”
“ဟင့်အင်း”
တကယ်တော့ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမကို နင်က ငါ့ လူပျိုရည်ကို ပထမဆုံး ခူးဆွပ်ခဲ့တာပါဟု ပြောပြသင့် သည်။ သို့သော် အခု အနေခါ က အချိန်မဟုတ်ဟု သူ တွေးလိုက်သည်။
“အေးပါ ငါ ပြပေးပါမယ် အနောက်က လာခဲ့”
မေသစ္စာအောင် က သူမ လက်ကို ပေါင်အောက်မှ လျိုကာ သူ့ လီးကြီးကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။
“ငါ မပြီးခင် ဆွဲထုတ်ပေးပါမယ်ဟာ မပူပါနဲ့”
ဘုန်းထွတ်အောင်က ပြောရင်း ရှေ့ကို တိုးပေးလိုက်သည်။ သူ့ မမ လေးဘက်ထောက်ကာ ဖင်ကုံးထားသဖြင့် ကားစွင့်နေသော အိုးကြီးက သူ့ စိတ်တွေကို တအားထလာစေခဲ့သည်။ မေသစ္စာအောင် က သူ့ ဒစ်ဖူး ကို သူမ စောက်ဖုတ်ဝ တွင်တေ့ ပေးလိုက်သည်။
“ငါ့ တင်ပါးတွေကို ကိုင်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်းသွင်းဟာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ လီးကြီးကို ဖိသွင်းတော့ မေသစ္စာအောင် က သူမ မျက်နှာကို မွေ့ယာတွင် ကပ်လိုက်ကာ ဖင်ကြီးကို ပိုထောင်ပေးလိုက်သည်။
“အီးးးး ဟုတ်တယ်..ငဘုန်းးးး အဲလိုညှောင့်လိုးးးး”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆောင့်လိုးရင်း တုံခါသွား သည့် သူ့ မမ ဖင်လုံးကြီးတွေကို ငေးကြည့်နေမိသည်။
“ငါပြီးးးတော့မယ်ဟာ..”
“အပြင်မှာ….ထုတ်……..ရှီးးးးး”
ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ လီးကြီးကို ဆွဲထုတ် လိုက်ကာ လက်ဖြင့် ဆုပ်ရင်း ကွင်းတိုက်လိုက်သည်။ လရည်တွေက တဖြောဖြော ဖြင့် သူ့ မမ ကျောကုံးဖင်လုံးတွေ ပေါ် ကျကုန်သည်။ နှစ်ဦးသား မွေ့ယာပေါ် လှဲကျ သွားတော့သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က ခနတာ အနားယူရင်း သူ့ မမအား။
“နင် နာနေလား”
“နည်းနည်းပါ”
မေသစ္စာအောင် က ပြန်ဖြေရင်းပြုံးပြလိုက်သည်။
“ဒါပေမဲ့ အရမ်းကောင်းတယ်”
မေသစ္စာအောင် က သူမ ကျောပေါ် မှာ ဘုန်းထွတ်အောင် လရည်တွေ စီးနေတာ ခံစားမိနေသည်။
“ငဘုန်း”
“ဟင် ဘာလဲ”
“ဒါ နင့် ပထမဆုံး မိန်းမ လိုးဖူးတာ မဟုတ်လား”
“အေး”
မေသစ္စာအောင် က ဘာပြောရမှန်းပင် မသိ။ သူမ ထင်တာက သူမ မောင်လေး ဧပရယ်နှင့် တုန်းက လုပ်ဖူးခဲ့မည်ဟု ထင်ထားခဲ့သည်။
“ဘယ်လို နေလဲ”
“အရမ်းကောင်းတယ်ဟ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ အနားတိုးကပ်ကာ ကစ်စ် ပေးလိုက်သည်။ သူမ ကလည်း စိတ်ထက်သန်စွာ တုံ့ပြန်လာသည်။ ခနကြာအောင် နှစ်ဦးသား နမ်းလိုက်ကြပြီးမှခွာလိုက်ကာ၊
“နင် က တစ်ခုခု ထူးခြားတာ လုပ်ချင်တယ်ဆို တော့ ဒီဟာ က အထူးစပယ် ါရှယ်ပဲလေ ဟဟ”
“အေးပါဟာ၊ ငါ အခု တော့ အိပ်ချင်လာပြီ”
ဘုန်းထွတ်အောင်က သူ့ မမ နို့ကြီးတွေ မှာ သူ့ မျက်နှာကို ဖိကပ်လိုက်သည်။
“ငါလည်း အတူတူပဲဟာ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ လက်ချောင်းတွေကို ဘုန်းထွတ်အောင် ဆံပင် ထဲ ထိုးဖွလိုက်ရင်း။
“စကား မစပ်၊ အရမ်းကို ပြီးပြည့်စုံပြီး ကျေနပ်မှု ရသွားတယ် ဆိုတာ ဒီလို ခံစားမှုမျိုးကို ပြောတာပဲ ဖြစ်မယ်ထင်တယ်ကွ”
သူတို့ နှစ်ယောက်ချွေးတလုံးလုံး၊ စောက်ရည်လရည်တွေ ပေကျံလို့ မေသစ္စာအောင် ၏ မွေ့ယာထက်မှာ အိပ်မောကျသွားကြတော့ သည်။ ဒီဟာ က သူတို့ ရဲ့ သောကြာနေ့ ပြီးဆုံးသွား ခြင်းပင် ဖြစ်တော့ သည်။
အခန်း ၁၈။
အခန်း (၁၈-၁)
ဘေကွန် ကင်နေသည့် အနံ့ က မေသစ္စာအောင် ကို သူမ အိပ်မက်ထဲ မှ နိုးလာစေခဲ့သည်။ သူမ မျက်လုံးတွေ ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ရှုတ်ပွနေသည့် မွေ့ယာထက်မှာ သူမ တစ်ယောက်ထည်း။ စောင်တွေ ကလည်း တချို့ကြမ်းပေါ် ကျလို့၊ အိပ်ယာပေါ် မှာခေါင်းအုံးလည်း တစ်လုံးပဲ တွေ့သည်။ ပုံစံက သူမတို့ ညတုန်းက ရန်ဖြစ် နပန်းလုံးထားကြသလိုပဲ။ အိုး နိုးးး မဟုတ်သေးဘူး။ မေသစ္စာအောင် အိပ်ယာပေါ် မှာ ပက်လက်လှန်လှဲချလိုက် ရင်းက စိတ်ကို ငြိမ်ငြိမ်ထားကာ ပြန်တွေးလိုက်သည်။ ကိုကိုဦး မှာ ဘယ်တော့ မှ သူမ ထက် အရင် မနိုးတတ်။ ဘယ်တော့ မှ လည်း မနက်စာ ကို ထပြီး ပြင်ဆင်ဖို့ ဆိုတာ မတွေးခဲ့။ အံသြစရာကြီးပဲ။ သူမ ကုတင်ဘေးက စားပွဲလေး ပေါ် က သူမ ချွတ်တင်ထားခဲ့သည့် စေ့စပ်လက်စွပ် ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် လှမ်းယူကာ လက်ဖဝါးထဲ ဆုပ်ကိုင်ထား လိုက်သည်။ အဲတော့ မှ သူမ တကိုယ်လုံး နာကျင်ကိုက်ခဲနေတာကို သတိထားမိတော့ သည်။ အထူးသဖြင့် သူမ စောက်ဖုတ်။ ညတုန်းက အဖြစ်အပျက်တွေက သူမ ခေါင်းထဲ အစီအရီ ပေါ်လာတော့သည်။
တကယ်ကြီးပဲလား။ သူမ က သူမရဲ့ မောင်လေး လူပျိုရည်ကို ဖျက်လိုက်ခဲ့တာလား။ သူမရဲ့ ပွင့်နေတဲ့ အိပ်ခန်း တံခါး မှ တဆင့် မီးဖိုထဲက လှုပ်ရှားသံတွေကို မေသစ္စာအောင် ကြားနေရသည်။ သီချင်းငြီးသံတောင်ကြားနေ ရသေးသည်။ သူမ မောင်လေး နဲ့ ညက ဖြစ်ခဲ့တာဟာ၊ တကယ်လား အိပ်မက်လား၊ စမ်းသပ်ဖို့ က တစ်နည်း ပဲရှိတာလေ။
“ဟေး ငဘုန်း၊ မီးဖိုထဲမှာ နင်လား”
“နင်က ဘယ်သူလို့ ထင်နေလို့လဲ”
မီးဖိုထဲက သူမ မောင်လေး ပြန်လှန်ပြောလိုက်သံကို ကြားလိုက်ရသည်။
ဘုရား၊ ဘုရား ဟု မေသစ္စာအောင် တစ်ယောက် ခေါင်းအုံးကိုလှမ်း ဆွဲလိုက်ပြီး သူမ မျက်နှာပေါ် ဖုံးအုပ်လိုက်ကာ ငြီးငြူလိုက်မိသည်။ သူမ စိတ်ထဲ မှာ ဘယ်လို ခံစား ရမည်မှန်းကို သူမ မသိတော့။ သူမရဲ့ ၁၈နှစ် အရွယ် မောင်လေး က သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ မှာ ကွန်ဒန်မပါ ပဲ ပြီးသွား ခဲ့တယ်။ အရမ်းကို ကောင်းတာပဲ။ ဒီထက်ပိုဆိုးတာက သူမ ကိုယ်တိုင်လည်း အရမ်းကို ကောင်းခဲ့ရတယ်။ …အားးးးးးး သေလိုက်ပါတော့ ဟယ်…. ဟု မေသစ္စာအောင် ခေါင်းအုံးထဲ အော်လိုက်မိသည်။
“မမ နင် တစ်ခုခု ပြောလိုက်တာလား”
ဘုန်းထွတ်အောင် မီးဖိုထဲ မှ လှမ်းမေးလိုက်သံကို ကြားလိုက်ရသည်။
“ဒုက္ခပါပဲ”
မေသစ္စာအောင် တိုးတိုးလေး ရေရွတ်လိုက်မိသည်။ သူမ မျက်နှာပေါ် မှ ခေါင်းအုံးကို ဖယ်လိုက်ကာ သူမလက်ချောင်း ထဲမှာ စေစပ်လက်စွပ်ကို ပြန်ဝတ်လိုက်သည်။ သူမ အိပ်ယာပေါ် မှ လူးလဲထရင်းက၊
“ဟင့်အင်း ငါ ဘာမှ မပြောဘူး၊ ငါ အိပ်ယာထပြီ”
ဟု ပြောရင်းက ကိုကိုဦးရဲ့ ရှပ်အင်္ကျီပွပွ ကြီးကို သူမခေါင်းမှ စွပ်ချလိုက်သည်။ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ အသစ်တစ်ထည်ကို ဆွဲယူကာ ဝတ်လိုက်သည်။ သူမ မတ်တပ်ထရပ်ကာ လမ်းစလျောက်တော့ စောက်ဖုတ် က အတော် ကျိမ်းကာ နာနေသည်။ ရှီးးးးးးးးးးးးးးးးး ဟု ငြီးလိုက်ရင်း စိတ်ထဲ မှ လည်း ၊ အင်း မနေ့က ဒဏ်ကို ဒီမနက် အိပ်ယာနိုးရင် ဒီလိုပဲ ခံရမယ် ဆိုတာ သဘာဝ ပဲလေ။ ငါတို့ နေ့ တွေ အသစ်က ပြန်မစတော့ဘူး ဟု တွေးလိုက်မိသည်။ သူမ ဖုံး ဘယ်နားမှာလည်း မျက်စေ့ ကစားလို့ လိုက်ရှာရင်း ၊ မနေ့ညက ကိုကိုဦး မက်ဆေ့ အဆက်မပြတ်ပို့နေသဖြင့် သူမ မောင်လေးက သူမ စလင်းဘက်ထဲ ထည့်ထားလိုက်သည်ဆိုတာ အမှတ်ရလိုက် သည်။ တဆက်ထည်းပင် သူမ ကိုယ့်နှုတ်ခမ်းကိုယ်ပြန်ကိုက်လိုက်မိသည်။ နင်.. ကိုယ့် ခင်ပွန်းလောင်းအပေါ် ကို ကိုယ် သစ္စာ ဖေါက်ခဲ့ပြီ။ နင် မကောင်တဲ့ မိန်းမပဲ မေသစ္စာ။ ဟု ကိုယ့်ကိုကိုယ် ရေရွတ်လိုက်မိသည်။
“အဲဒါက ဘယ်လို ဖြစ်နေတာလဲ”
ဘုန်းထွတ်အောင် ၏ အပြုံး မျက်နှာက သူမ အိပ်ခန်းတံခါးဝ မှာ ပေါ်လာပြီး လှမ်းမေးလိုက်သည်။
“ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူးဟာ”
သူမ မောင်လေး မျက်နှာကို မြင်လိုက်ရတော့ လည်း သူမ စိတ်တွေ အေးချမ်းသွား ခဲ့ရသည်။
“ငါတို့ ညက ဖြစ်သွား ကြတာ အံသြစရာကြီး မယုံနိုင်စရာ ပဲနော်”
သူမ မျက်နှာက ပြုံးဖြဲဖြဲ ဖြစ်နေသည်။
“ငါလည်း အတူတူပဲ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ လက်ထဲ က ယောင်းမ ကို သူ့ ရှေ့မှ ကျောင်းသား ဖင်ကို ဆရာမ ကြိမ်ဒဏ်ပေးသကဲ့သို့ ရိုက်သည့် ပုံပြလိုက်သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး သဘောကျကာ ရီမောလိုက်ကြသည်။
“အခု တော့ ငါသိသွား ပြီ၊ လူတွေ ပြောနေကြတာ၊ တကယ်တော့ လိင်ဆက်ဆံတယ်ဆိုတာ တကယ့် အကောင်းဆုံး အရသာပဲဟ”
“ဒါပေါ့ဟာ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ မောင်လေး နား လျောက်သွား ပြီး ပါးလေးကို ရွှတ်ကနဲနမ်းလိုက်သည်။
“နင် က အခု မနက်စာ ဘယ်လို ချက်ပြုတ်ရမယ် ဆိုတာတောင် တတ်နေပါလား”
“ငါ နေ့ဝင်္ကာပါ ထဲ လည်နေတုန်းက မာမီ က အများကြီး သင်ပေးခဲ့တာ”
ဘုန်းထွတ်အောင်က မီးဖိုဖက်ကို ပြန်လျောက်သွား ရင်းက သူ့ မမ ကို ငဲ့စောင်းကြည့်လိုက်ကာ။
“လာဟာ မနက်စာ အဆင်သင့် ဖြစ်နေပြီ”
“နင် ဘယ်ကနေ ဘေကွန် တွေ ဘာတွေ ရတာလဲ”
ဘုန်းထွတ်အောင် နောက်ကို မေသစ္စာအောင် လိုက်သွား ခဲ့သည်။ သူမ မီးဖိုချောင်ထဲက စားပွဲလေး မှာ စားပွဲခင်းတွေ ဘာတွေ ခင်းထားလျက်၊ ပန်းအိုးသေးသေးလေး မှာ ပန်းပွင့် တွေ ဘာတွေ ထိုးထားသေးသည်။
“အမယ် ပန်းတွေ ဘာတွေနဲ့”
“အေး ဒီမနက်က ငါ ဒီနားက စူပါမားကက် ကို သွားလိုက်တော့ ပါလာတာ၊ နင်ကြိုက်မယ် ထင်လို့”
ဘုန်းထွတ်အောင် က စကားကို ခနရပ်လိုက်ကာ သူ့ မမကို အကဲခပ်လိုက်သည်။
“အဲလို ကြီး ကြည့်မနေပါနဲ့ဟ၊ ဘာမှ ဒီလောက်မဟုတ်ပါဘူး။ ငါ့ မှာ ပိုက်ဆံတပြားမှ ရှိတာ မဟုတ်တော့ နင့် ပိုက်ဆံအိပ်ထဲက ပဲ ယူသုံးလိုက်ရတာ အဟီး”
မေသစ္စာအောင် က အပြုံးမပျက်ပဲ၊
“အရင်တုန်းက ငါ့ ပိုက်ဆံကို ငါမသိပဲ နင်ယူသုံးတော့ ငါ အရမ်းကို ဒေါပွခဲ့ဖူးတာ မှတ်မိလား”
“ကာမဒေဝက ငါ့ အတွက် ကံကောင်းဖို့ ဖန်တီးပေးတာလေ ဟဲဟဲ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ ထိုင်ဖို့ ကုလားထိုင်ကို ဆွဲကာ ပေးလိုက်ပြီး မနက်စာ စားစရာများကို စားပွဲပေါ် ချပေးလိုက်သည်။ သူ စားစရာတွေ သွား ဝယ်တော့ လမ်းထိပ်နား က သူ့ကားပေါ် မှာ သူထိုင်ကာ အိပ်ပျော်နေ သည့် ကိုကိုဦး အား တွေ့ခဲ့တာကိုတော့ သူ မေသစ္စာအောင် ကို ပြန်ပြောပြမနေတာ့။ သူ က သူ့ မမ နှင့် တအိပ်ယာ ထဲ အတူ အိပ်နေစဥ် မှာ အဲဒီ ငတ သူ့ ကား ပေါ် မှာ အိပ်နေတာ တွေးလိုက်မိတော့ သူ့ စိတ်ထဲ အတော်ပင် ကျေနပ်ပီတိ ဖြစ်နေမိသည်။ အတူတူအိပ်ရုံ တင်မကဘူး လေ ဟဲဟဲ။ ဒီခွေးမသားကို အဲလို ဆုံးမ ပေးမှ တန်ရာကျမယ်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ကုလားထိုင်မှာ ထိုင်လိုက်သည်။ မေသစ္စာအောင် တစ်ယောက် သူကျော်ပေးထားသည့် အာလူး ပြားကျော်ကို အားရပါးရ စားနေတာ ပြုံးကြည့် လိုက်ရင်း။
“ဘယ်လို နေလဲဟ”
ဟုမေးလိုက်သည်။ မေသစ္စာအောင် က သူမ ပါးစပ်ထဲ ရှိတာ အကုန်ဝါးကာ မျိုချလိုက်ပြီး နောက်ထပ် ယူဖို့ လက်ကမ်းလိုက်ရင်း။
“အရမ်း ကောင်းတာပဲ။ နင်တော်တော် ချက်တတ်နေပြီပဲဟ”
“အေးပါဟာ ချီးမွမ်းတာ ကျေးဇူးပါ”
သူတို့ နှစ်ဦးသား စကား ဆက်မပြောတော့ ပဲ ဆာဆာ နှင့် အစားအသောက်များကို အားရပါးရ စားသောက်လိုက်ကြသည်။ စားသောက်ပြီးကြတော့ မောင်နှမ နှစ်ယောက်သား အတူတူ ပန်းကန် ခွက်ယောက် များကို ဆေးကျော သိမ်းဆည်းကြသည်။ မေသစ္စာအောင် က ပန်းကန် တခု ကို ဆေးနေစဥ် သူမ နောက်ဖက် မှ ပင်တီသားရည်ကြိုး အောက်မှ လက်ဖဝါးကြီး ဝင်လာကာ ဖင်လုံး ကို ညှစ်တာ ခံလိုက်ရသည်။
“ဟဲ့ နင်ဘာလုပ်တာလဲ ငဘုန်း”
“ငါ တော့ ဒီလောက် အိစက် နူးညံ့ ချောမွတ်ပြီး တင်းနေတဲ့ ဖင်လုံး ကြီးကို ကိုင်နေရတယ် ဆိုတာ မယုံကြည် နိုင်လောက်အောင်ပဲဟာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ ဖင်လုံး သားချောချောအိအိ ကြီးကို ပွတ်သတ်ကာ ပြောလိုက်သည်။
“မာမီ ကျတော့ ရော ဘယ်လိုလဲ၊ နင် မာမီ့ ဖင်လည်း ကိုင်တာပဲ မဟုတ်ဘူးလား”
“အေး အဲဒါကလည်း မယုံနိုင်စရာပဲ ဟာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ ဝတ်ထားသည့် ရှပ်အင်္ကျီကို အနားမှ ကိုင်ကာ ကျော ပေါ်သို့ လှန်တင်လိုက်သည်။ သေးကျင်သော ခါး မှ စွင့်ကား ထွက်လာသည့် ဂစ်တာရှိတ်ပုံ အိုးကြီးကို သွားရည် တမြှားမြှား ဖြင့် ကြည့် လိုက် မိသည်။
“အူ ကြောင်ကြောင် ကြီး နော် ငဘုန်း”
“ရှူး ငြိမ်ငြိမ်လေး ခနနေစမ်း ပါအုန်း မမရာ”
ဘုန်းထွတ်အောင်က မေသစ္စာအောင် ပင်တီ ကို ဆွဲချွတ်ချလိုက်သည်။ မေသစ္စာအောင် ကျောလေးကို အသာဖိလိုက်တော့ သူ့ မမ မှာ ကောင်တာကို ကိုင်ပြီး ဖင်ကြီး ကော့ ပေးထားသလို ဖြစ်သွားရသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ ဘောင်းဘီကို ခြေကျင်းဝတ် ရောက်အောင် တွန်းချကာ ချွတ်လိုက်သည်။ သူ့လီးတန်ကြီးကို လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ သူမ မမ တင်ပါးလုံး အိအိ ကြီးများကို တဖြတ်ဖြတ် ရိုက် ကြည့်လိုက်သည်။ သူ့ ကို လည်ပြန် ကြည့်နေသည့် မေသစ္စာအောင် မျက်လုံး တွေ က အရောင်တောက် ပြီး စိတ်လှုပ်ရှား မှုကို ပြနေသည်။
“အင်းးးးးးးး နင်…. ဖြည်းးးးဖြည်းးးနော်…..”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ လီးကြီးကို မေသစ္စာအောင် ဖင်လုံးကြီး နှစ်လုံး ကြားမှာ ပွတ်ဆွဲလိုက်သည်။ နောက်တော့ လီးထိပ်ဖူး ကို ကိုင်ကာ သူမ စောက်ဖုတ်ဝ ထဲ ဖြည်းဖြည်း ချင်း ဖိနှစ်ကာ သွင်းလိုက်သည်။
“နင် အဲ ကနေ ဘယ်လိုထည့်ရမယ်ဆိုတာရော သိလို့……….အီးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးရှီးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး အာ….အတတ်မြန်..တာ…ကွာ….အိုးးးးးး”
မေသစ္စာအောင် စကား မဆုံးသေးခင် လီးကြီးက သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ တိုးဝင်လာခဲ့သည်။ နည်းနည်း တော့ နာပေမဲ့ သူမ မောင်လေး ကို မရပ်စေချင်တော့။ မနေ့ည တုန်း က သူမ အတွက် နာကျင်ပေမဲ့ အတော် ကောင်း သည့် အရသာကို ခံစားခဲ့ ရပြီးပြီ မဟုတ်လား။ သူမ ကိုယ်လေး ကတော့ နည်းနည်း တုံခါ သွားခဲ့ရသည်။
“နင် အဆင်ပြေရဲ့လား”
သူ့ မမ ကိုယ်လုံးလေး တောင့် သွားတာတွေ့ လို့ ဘုန်းထွတ်အောင်က လီးကြီးကို သွင်းနေရာက ခနရပ်လိုက်သည်။
“နည်းနည်းတော့ နာတယ်ဟာ ဒါပေမဲ့ ဆက်လုပ်ပါ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ ဖင်ကြီးကို အနောက်ဖက် ပစ်ကာကော့ ပေးလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီးက သူမ စောက်ဖုတ်ထည်း တစ်လက်မချင်း တိုးဝင်သွားလေသည်။ မေသစ္စာအောင် က သူ့ မောင်လေး လီးကြီး သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ အဆုံး ထိရောက်သွားပြီဟု ထင်လိုက်မိတိုင်း နောက်ထပ် တရစ် ဝင်လာပြန်သည်။
“အားး ရှီးးးးးးးနင့်ဟာကြီးးးးးးးးးက…ငါ့ ဗိုက်ထဲ ထိတောင် ရောက်နေပြီလားမသိဘူး အူးးးးးးးးးးး”
နောက်ဆုံး ဘုန်းထွတ်အောင် ဂွေးဥကြီး နှစ်လုံး သူမ ပေါင်ရင်း ကို လာထိတော့ မှ သူ့လီးကြီး သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ အဆုံးထိဝင်သွား ပြီ ဆိုတာ မေသစ္စာအောင် သေခြာသွားတော့သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ သူ့ လီးကြီးကို စိမ်ပြီး သူ့ မမ စောက်ဖုတ်က အသားကျသွားအောင် ငြိမ်နေလိုက်သည်။ မေသစ္စာအောင် ကလည်း ခနတာငြိမ်ကာ စောင့် နေပြီးမှ သူမ မောင်လေး က မလှုပ်ရှားသေးသဖြင့် ဖင်ကြီးကို အသာခါယမ်းကာ နောက်သို့ ကော့ပေးရင်း။
“နင် က ဘာလုပ်နေတာလဲ၊ လိုးတော့ မှာလား ဘာလဲ”
“နင် က တော့ ရပြီလား နာနေတယ်ဆို”
ဘုန်းထွတ်အောင် က မေးရင်း က သူ့ မမ ပေါင်ရင်း နှစ်ဖက်ကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ နောက်တော့ သူ့ မမ အဖြေကို ပင် မဆောင့်တော့ ပဲ သူ့ လီးကြီးကို စောက်ဖုတ် အပြင်ရောက်လု နီးပါး ဆွဲထုတ်ကာ ဆောင့် သွင်း ချလိုက်သည်။
“အားးးးးးးးးးးးအီးးးးးးးးးးးးးးးးအဟင့်…….ရှီးးးးးးးးးးကျွတ်စ်…”
သူ့ မမ အသံ က ငိုရှိုက်သံလေး ပင် ပါလာသဖြင့် ၊
“ဖြစ်ရဲ့လား ငါ ရပ်လိုက်ရမလား”
ဟု မေးလိုက်သည်။
“နိုးနိုးးးးး မရပ်နဲ့ ဆက်ဆောင့်….ဆက်လိုးးးးးးးးအိုးးးးးးးးအိးးးးးးးးးးး”
မေသစ္စာအောင် မှာ သူမ အိမ်နီးနားချင်း များ ကြားမှာကို ပင် မစိုးရိမ်တော့ အသံကုန်ဟစ်ကာ အော် ငြီးလေသည်။ သူမ ပြင်းပြင်းထန်ထန်ကို ပြီးသွား ရသည်။ သူမ စောက်ခေါင်း အတွင်းသားတွေက ဘုန်းထွတ်အောင် လီးတုတ်တုတ်ကြီးကို ပြုတ်တူဖြင့် ညှပ်သလို ပင် ညှစ်ထားမိသည်။ သူမ စောက်ခေါင်း အတွင်းသားတွေ တဆတ်ဆတ်တုံခါလို့ ပြီးနေချိန်မှာ ပင် ဘုန်းထွတ်အောင် က အဆက်မပြတ်လိုးဆောင့် ပေးနေသည်။
“ငဘုန်းးးးးး နင် ငါ့ကို အရေခွံဆုပ်နေတာလားးးးးရှီးးးးးးးးးးးး”
ဆောင့်ချက်တိုင်းက သူမ ကိုယ်လုံးကို တုံခါကာ စောက်စေ့လေး ကျင်သည်အထိခံစား နေရသည်။ သူမ မောင်လေး သူမ ဆံပင်တွေကို ဆောင့်ဆွဲကာ လိုးစေချင်သည်။ သို့သော် မောင်လေးက အခု မှ လူပျိုရည် ပျက်သည့် ကောင်လေး ဆိုတော့ အတွေ့ အကြုံနည်းသေးသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင်က သူ့ လီးကြီး သူ့ မမ စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်ထွက် နေပြီး ပြန်အထွက်မှာ စောက်ခေါင်းသား ပန်းနုရောင်လေး တွေကို ပင် မြင်နေရ သည်ကို ငုံ့ကြည့်ရင်း၊
“မမ နင် မြင်စေချင်တယ်ဟာ ငါ့လီးကြီး နင့် စောက်ဖုတ်ထဲ ဘယ်လို ဝင်ထွက်နေတယ်ဆိုတာ”
“အေးးးးး ပါဟယ်…”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ကောင်တာကို ကိုင်ကာ ကုံးပေးနေသည့် သူ့ မမ ကို အချိန်အတန်ကြာအောင် ဆောင့် လိုးနေလေရာ သူ့ မမ နောက်တခါ ပြီး တော့ မှ သူလည်း ပြီးချင်လာခဲ့သည်။ သူ့ မမ က အခုတော့ သူ့ လီး ကြီးကို ဆွဲထုတ်ပြီး အပြင်မှာ ပြီးဖို့ မပြောတော့၊ သို့သော်လည်း သူဆွဲထုတ်လိုက်တော့ လရည်တွေက သူမ ကျောပြင်တခုလုံးပေါ် ပန်းထွက်ကျကုန်တော့ သည်။ သူမ ဝတ်ထားသည့် ကိုကိုဦး ရှပ်အင်္ကျီ တစ်ခုလုံး ရွဲနစ် သွားလေသည်။
“အားးးးး ကောင်းးးးလိုက်တာ မမရာ..”
ဘုန်းထွတ်အောင်က ပြောရင်း ပျော့ သွားသော သူ့ လီးကို ခါယမ်းလိုက်ပြီး ၊
“ဟေး အဲဒါ ကိုကိုဦး အင်္ကျီ မဟုတ်လား”
ဟု မေးလိုက်သည်။ အဲဒီကောင်ကို နာမ်နှိမ်လိုက်ရပြန်ပြီဟု သူ့ ကိုယ်သူ နှစ်ထောင်းအားရ ဖြစ်သွား ခဲ့ရသည်။ မေသစ္စာအောင်က သူမ ဝတ်ထားသည့် ရှပ်ကို ချွတ်လိုက်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ် ပေကျံ သွားတာတွေကို ပါ ထိုရှပ်ဖြင့် လိုက်သုတ်လိုက်သည်။ သူမ မောင်လေး ပါးကို ရွှတ်ကနဲ နမ်း လိုက်ရင်း ရေချိုးခန်းဘက်သို့ လျောက်သွား လေသည်။
“ငါရေ သွား ချိုးတော့မယ်”
“ငါလည်း အတူတူချိုးမယ်လေဟာ”
“အေး ဒါပေမဲ့ ဒီနေ့ အဖို့ တော်ပြီနော်၊ မလိုးနဲ့တော့၊ တော်ကြာ ငါဒုက္ခ ရောက်သွား လိမ့်မယ်”
“အေးပါဟာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် သက်ပြင်း ချလိုက်ရလေသည်။
